Chronisch snotpatiënt Blutsje: Marthalina

Suikertantes: Hilde Wenselaers, Veerle Nys en Thérèse Verdegem

Ik weet niet goed hoe ik Marthalina's verhaal opgeschreven moet krijgen, want ik word er nog steeds verdrietig van. Maar laat ik beginnen bij het begin. Op 28 juni 2014 kwam dit kleine poppetje ter wereld. Samen met haar broertjes en zusjes werd zij liefdevol verzorgd door haar mama. Mama was echter al even niet zo lekker, maar deed toch haar best om voor de kleintjes te zorgen. De kleintjes gingen van in het begin niet goed. Ze hadden allemaal diarree en toen ze ongeveer 2 weken oud waren, hadden ze nog steeds hun geboortegewicht + grootte. Niet goed dus! Met medicijnen ging die diarree gelukkig wel over, maar het leek erop dat sommige kleintjes helemaal niet oké waren. Het leek erop dat er vooral 2 het syndroom van Down hadden. Toen het erop leek dat mams niet voldoende melk had om haar koters op de voeden wilde ik hen bijvoeden, maar niets wilden die kleine ukken drinken. Ze trokken allemaal een vieze bek en spuwden zowel de melk als Convalescence support uit. Ik werd helemaal tegen de grond geslagen toen mams naar de poezenhemel ging, al snel volgden enkele kids. Ondanks dat ik mijn woord gegeven had om goed voor haar kleintjes te zorgen, had dat virus hen zo hard in hun greep dat niets meer kon baten. Ik voelde me schuldig, kon mijn woord niet houden en voelde me steeds dieper wegzakken in dat diepe, eenzame zwarte gat. Elke dag had ik zo'n bang om onze kleine Marthalina te verliezen. Want ook zij wilde immers geen melk drinken en ze was amper 4 weken oud. Het enige wat zij wilde en haar in leven heeft gehouden was tonijn in heel veel eigen nat en elke dag meerdere keren spuitjes Viyo. Ook het virus zat in haar lijfje, ze braakte, poepte diarree en ze heeft weken onder de warmtelamp vertoefd. Tot ik op een dag zag dat ze begon te spelen. Ze begon zowaar rond te crossen in haar bench en ik wist: zij is een survivor! Op het moment dat ik dit tekstje schrijf is ze ongeveer 12 weken oud, al is ze veel kleiner dan haar leeftijd doet uitschijnen. Marthalina's lichaampje heeft zoveel moeten verdragen op jonge leeftijd dat het niet meer dan normaal is dat zij een achterstand heeft opgelopen. Onlangs had ze nog te kampen met een oogontsteking, er zal altijd wel iets om de hoek loeren bij haar wat haar vatbaar maakt. Daarom hebben we besloten om haar ook tot blijvertje te promoveren en ze is het daar helemaal mee eens! Uit dat kleine poppetje komt zoveel liefde, onvoorwaardelijke liefde. Ze komt vaak met haar kopje tegen mijn wang schurken en zij en Igani lijken net een tweeling.