Doof, blind Blutsje en hartpatiëntje: Max
Suikertante: Evelien Meheus
Ook dit geweldige Blutshondje kwam bij ons wonen! Er sijpelde een dringende aanvraag binnen of we Max een plekje in ons Blutsjestehuis konden bieden en gelukkig konden we dat. Max is niet zomaar een hondje, maar best een zorgenkindje. Achter zijn schattige uiterlijk huizen een aantal blutsjes. Hij is zowel doof als blind, waardoor het communiceren niet altijd even vlot verloopt. Gelukkig zien we aan zijn kwispelende staart dat hij hier gelukkig is en dat hij heel erg blij is om bij ons te zijn. Ondertussen heeft hij zich al gepromoveerd tot voetkruik, want dat is zijn favoriete plekje. Netjes aan mijn voeten, terwijl ik pc-werk verricht. Daarnaast is hij ernstige hartpatiënt waarvoor hij dagelijks verschillende soorten medicatie moet innemen om zijn hartje goed en stabiel te laten kloppen. Door de Lasix (vochtafdrijver) moet hij vaak naar toilet, alleen door zijn doof- en blindheid geeft hij dat niet altijd aan wanneer hij dringend moet. Dus vaak heft hij zijn pootje op, gewoon waar hij staat. Daarom draagt hij binnen een luier, gewoon een babyluier netjes rond zijn buikje vastgemaakt maar waarbij zijn plassertje toch netjes bedekt is en geen plasschade kan aanrichten (want hij geeft er werkelijk geen moer om waar hij tegenaan plast), haha. Ik laat hem zo vaak mogelijk buiten om zijn behoefte te doen, maar het is toch allemaal niet te onderschatten zo'n Blutshondje. Ik moet hem elke keer goed in de gaten houden, want hij verdwaalt zomaar. Als ik even mijn ogen van hem laat afglijden, zit hij plots in de schapenstal en dan krijgt hij het een beetje benauwd van die grote meiden die een kijkje komen nemen welke grapjas in hun stal komt zitten. Naast al bovenstaande blutsjes, heeft hij ook droge oogjes. Zijn oogjes moeten maar liefst 5x per dag gezalfd en gedruppeld worden. Uiteraard vind ik dit allemaal niet erg en worden er op tijd en stond medicatie en zalfjes uitgedeeld, net zoals propere luiertjes. Want we willen ons oude opaatje nog heel erg lang bij ons hebben wonen. Verder is hij een heel erg leuk en sociaal woefje, die we onmiddellijk in ons hart hebben gesloten. En ik geloof dat dit vice versa is ook. Inmiddels dartelt hij op het binnenplein alsof hij niets anders gedaan heeft. Alleen de Blutskatjes vinden Max toch maar een vreemder wezen dan Titza, wellicht omdat hij als een clown over het plein struint, met zijn achterpootjes niet zo stabiel waardoor hij een beetje onhandig lijkt. Het zou geweldig zijn mocht er zich een suikertante of -nonkel aanbieden voor Maxi(miliaantje), want de kosten van al zijn medicatie en zalfjes zijn behoorlijk hoog. Ook met luiertjes maatje 3 of 4 zouden we heel erg geholpen zijn! Max die geniet van zijn nieuwe leven en we zijn dankbaar dat we er net voor zulke kwetsbare zieltjes kunnen zijn.