Felv-je: Stafke
Suikertante: Veerle Cornelis en Andrée Neyt
Klinkt misschien een beetje raar, maar tussen alle aanvragen die binnenkomen om Blutsjes in ons tehuis op te nemen, zaten we net te wachten op dat ene mailtje: een Felv-vriendje voor Stigge. En dat kwam sneller dan verwacht! Sabine van ADMA schakelde onze hulp in en vroeg asiel aan in ons toevluchtsoord voor Stafke. Stafke kende nog niet veel geluk en dat is aan zijn algemene conditie te zien. Het doet wat met een dier om op straat te leven. De weersomstandigheden zijn niet lief voor zwerfkatjes en de meeste mensen ook niet. Ze lijden honger en hebben soms niet eens een droge plek om te slapen, als ze dat al kunnen tenminste. Want ze moeten constant op hun hoede zijn, altijd het gevaar in de gaten houden en op zoek naar een klein beetje voer om die verschrikkelijke honger te stillen. Zo ook Stafke... Het leven is niet lief voor hem geweest. Hij werd zwaar onderkomen gevonden, zijn oogjes ontstoken, mager en op de koop toe stond zijn lijfje vol abcessen en wondjes en alsof dat nog niet alles was, had hij nog een tumor ook... Sommige katjes krijgen echt alle ellende rauw op hun dak. Stafke had het geluk om bij een geweldige dierenarts terecht te komen die niet het verdict: euthanasie op zijn hoofdje kleefde toen hij positief testte voor Leucose. Hij werd verzorgd en de tumor werd verwijderd. Daarna mocht hij gaan revalideren bij Sabine. Maar Sabine heeft haar handen meer dan vol en de adopties lopen niet vlot. Wat te doen met Stafke? Een Felv-katje met constant ontstoken oogjes, vaak bloedende kussentjes aan zijn pootjes door de Leucose en die niet aaibaar is. Het harde straatleven heeft Stafke gekneed tot wat hij is: een schuwe kater die mensen liever op een afstand houdt. Toen we zijn verhaal lazen, konden we niets anders dan hem op te nemen in ons tehuis. Stigge woonde helemaal alleen in haar roze kamertje met buitenren, dus sprongen we bijna een gat in de lucht dat we niet alleen Stigge konden verblijden met een vriendje, maar ook Stafke een fijne thuis kunnen bieden. Ik denk dat Stafke mij wel leuk vindt, want ik mocht al eens vluchtig over zijn neusje aaien. Hier mogen dieren zijn wie ze zijn en dat voelt hij. Hier wordt niet verwacht dat hij een tam katje wordt. Wordt hij dat wel, dan is dat ook oké. We weten niet hoe lang de Leucose al in zijn lijfje woekert en hoeveel tijd hij van zijn aardse leventje al opgebruikt heeft. Maar we gaan er alles aan doen om hem nog een fijne tijd te geven, hoe lang die ook mag zijn. Elke zwerfkat verdient het om een naam te krijgen en op zijn minst geliefd te zijn. Voor alle Stafkes blijven we knokken en werken we zo hard. Dankzij de steun van onze Blutsjesvrienden kunnen we dat ook. Stafke's wereld ziet er gelukkig weer een beetje rooskleuriger uit (letterlijk: remember het roze kamertje?) en de kers op de taart zou een suikertante of -nonkel zijn die hem met een maandelijks bedragje naar keuze sponsort. Voor zijn toekomstige dierenartsbezoekjes, lekker voer, maar bovenal de liefde. Want willen we dat uiteindelijk niet allemaal: een klein beetje geliefd zijn?
