Volg hier het wel en wee uit onze opvang 2014 deel 2:
Woensdag 31 december 2014:
Lieve Gizmo,
je moet geen bang hebben straks tijdens het vuurwerk.
Ik zal jou wel beschermen!
Ondergetekende,
Marthalina.
Nee, de meeste dieren hier hebben - gelukkig - geen schrik tijdens het vuurwerk straks. Want wij laten alle lichten branden, zetten de tv luid en gaan bij iedereen buurten tot die knallen voorbij zijn. Het helpt ook als je hierover zelf geen stress hebt, want anders pikken ze 't toch alleen maar op. Maar ik hoop dat ook andere mensen hun verantwoordelijkheid nemen. Knallend vuurwerk de lucht in jagen doen ze toch, daar kunnen we niet van tussen. Maar ga aub niet om middernacht met je hond buiten wandelen. Doe dat ruim op voorhand of nadat alle vuurwerk afgeschoten is. Hou katten binnen, zet weidedieren op stal en zorg ervoor dat konijnen en knaagdieren net voor de knallen wat te eten krijgen want op die manier zijn ze een beetje afgeleid. Elk jaar opnieuw komen er op 1 januari talloze berichten voorbij waarbij honden verloren gelopen zijn, paarden uitgebroken zijn, katten ontsnapt zijn,... Droevig word ik ervan! Iedereen kan verantwoordelijkheid nemen en we weten immers dat dit een fenomeen is dat jaarlijks herhaald wordt. Het is aan ons om de dieren veilig te houden! Prettige jaarwisseling voor straks en tot in het Nieuwe jaar!
Lieve Gizmo,
je moet geen bang hebben straks tijdens het vuurwerk.
Ik zal jou wel beschermen!
Ondergetekende,
Marthalina.
Nee, de meeste dieren hier hebben - gelukkig - geen schrik tijdens het vuurwerk straks. Want wij laten alle lichten branden, zetten de tv luid en gaan bij iedereen buurten tot die knallen voorbij zijn. Het helpt ook als je hierover zelf geen stress hebt, want anders pikken ze 't toch alleen maar op. Maar ik hoop dat ook andere mensen hun verantwoordelijkheid nemen. Knallend vuurwerk de lucht in jagen doen ze toch, daar kunnen we niet van tussen. Maar ga aub niet om middernacht met je hond buiten wandelen. Doe dat ruim op voorhand of nadat alle vuurwerk afgeschoten is. Hou katten binnen, zet weidedieren op stal en zorg ervoor dat konijnen en knaagdieren net voor de knallen wat te eten krijgen want op die manier zijn ze een beetje afgeleid. Elk jaar opnieuw komen er op 1 januari talloze berichten voorbij waarbij honden verloren gelopen zijn, paarden uitgebroken zijn, katten ontsnapt zijn,... Droevig word ik ervan! Iedereen kan verantwoordelijkheid nemen en we weten immers dat dit een fenomeen is dat jaarlijks herhaald wordt. Het is aan ons om de dieren veilig te houden! Prettige jaarwisseling voor straks en tot in het Nieuwe jaar!
Dinsdag 30 december 2014:
Hoe kan het ook anders, ook deze voorlaatste dag van het oude jaar moesten we een ritje richting Richard inplannen. Gisteren kreeg ik namelijk het idee dat de hoofdwonde van Sterre niet naar behoren genas. Maar onze dierenarts stelde ons gerust dat het normaal is dat die korst een beetje dik is en dat dit zelfs tot nog een week kan aanhouden, daarna zou het beter moeten zijn. Zoals naar gewoonte heeft ons ventje zich opperbest gedragen. Ook ons blinde Toetie moest mee, want zij loopt sinds eind vorige week met een scheef hoofdje rond. Ik denk dan gelijk aan een oorontsteking, maar zelf kon ik niets zien of voelen. Haar oortjes zagen er proper uit en voelden niet warm aan. Maar met de Otoscoop ontdekte Richard toch een heel klein beetje vuil diep weggeborgen in haar linker oortje. Haar oortje moet nu 5 dagen behandeld worden met Otospectrine en dan zou het probleem van de baan moeten zijn. Weer iets op mijn 'to do lijstje' want elke avond zijn we hier toch in de weer met zalfjes, siroopjes en pilletjes uitdelen.
Hoe kan het ook anders, ook deze voorlaatste dag van het oude jaar moesten we een ritje richting Richard inplannen. Gisteren kreeg ik namelijk het idee dat de hoofdwonde van Sterre niet naar behoren genas. Maar onze dierenarts stelde ons gerust dat het normaal is dat die korst een beetje dik is en dat dit zelfs tot nog een week kan aanhouden, daarna zou het beter moeten zijn. Zoals naar gewoonte heeft ons ventje zich opperbest gedragen. Ook ons blinde Toetie moest mee, want zij loopt sinds eind vorige week met een scheef hoofdje rond. Ik denk dan gelijk aan een oorontsteking, maar zelf kon ik niets zien of voelen. Haar oortjes zagen er proper uit en voelden niet warm aan. Maar met de Otoscoop ontdekte Richard toch een heel klein beetje vuil diep weggeborgen in haar linker oortje. Haar oortje moet nu 5 dagen behandeld worden met Otospectrine en dan zou het probleem van de baan moeten zijn. Weer iets op mijn 'to do lijstje' want elke avond zijn we hier toch in de weer met zalfjes, siroopjes en pilletjes uitdelen.
Maandag 29 december 2014:
In een vorige update zei ik al dat Tom met regelmaat een poepbadje moet krijgen omdat zijn stoelgang niet 100% vast is. Dit in combinatie met een luier zorgt er vaak voor dat zijn billetjes moeten gewassen worden. Gisteren was het weer zo ver. Onder een luid protest van zijn kant, gingen we aan de slag. En ik moet toegeven dat hij toch wel een hele flinke jongen is. Dat zullen mensen kunnen beamen die zelf al een keertje een kat moeten wassen hebben. Hij laat zich netjes hanteren en nadien krijgt hij ook nog billetjeszalf op zijn poepje gesmeerd. Na de wasronde kan hij niet snel genoeg weer rondlopen. Dan mag hij een uurtje zonder luier zodat alles goed droogt en zijn poepje kan ademen. Maar ik moet toegeven dat het er allemaal romantischer uitziet dan het is. Want als het staartgat van zijn luier te groot is, dan komen de worstjes er gewoon weer uit en urine houdt het ook niet tegen. Ik ben sinds Tom zijn komst nog vaker aan de slag met billendoekjes en wegveegdoekjes en dit in combinatie met Minke's chronische diarree zorgt dat de wasmachine en dweil overuren draaien. Maar het is wel aandoenlijk natuurlijk: grote Tom met zo'n schattige luier rond zijn kont. Al is hij binnenkort niet meer de enige want weldra komt verlamde Klaus bij ons wonen en die heeft ieniemienie luiertjes nodig: New Born. Dat zal pas een priegelwerk worden om dat netjes aan te krijgen.
In een vorige update zei ik al dat Tom met regelmaat een poepbadje moet krijgen omdat zijn stoelgang niet 100% vast is. Dit in combinatie met een luier zorgt er vaak voor dat zijn billetjes moeten gewassen worden. Gisteren was het weer zo ver. Onder een luid protest van zijn kant, gingen we aan de slag. En ik moet toegeven dat hij toch wel een hele flinke jongen is. Dat zullen mensen kunnen beamen die zelf al een keertje een kat moeten wassen hebben. Hij laat zich netjes hanteren en nadien krijgt hij ook nog billetjeszalf op zijn poepje gesmeerd. Na de wasronde kan hij niet snel genoeg weer rondlopen. Dan mag hij een uurtje zonder luier zodat alles goed droogt en zijn poepje kan ademen. Maar ik moet toegeven dat het er allemaal romantischer uitziet dan het is. Want als het staartgat van zijn luier te groot is, dan komen de worstjes er gewoon weer uit en urine houdt het ook niet tegen. Ik ben sinds Tom zijn komst nog vaker aan de slag met billendoekjes en wegveegdoekjes en dit in combinatie met Minke's chronische diarree zorgt dat de wasmachine en dweil overuren draaien. Maar het is wel aandoenlijk natuurlijk: grote Tom met zo'n schattige luier rond zijn kont. Al is hij binnenkort niet meer de enige want weldra komt verlamde Klaus bij ons wonen en die heeft ieniemienie luiertjes nodig: New Born. Dat zal pas een priegelwerk worden om dat netjes aan te krijgen.
Zondag 28 december 2014:
Feestdagen zeggen me niet zoveel, want rond deze tijd van het jaar komt er veel dierenleed aan te pas. Vele kippen, kalkoenen, ganzen, wild,... worden nu massaal geslacht om door de mens verorberd te worden. Kerstmis zou niet mogen draaien om zulke barbaarse toestanden of massale pakjes die dan verhandeld worden, maar om vrede, vriendschap en iets doen voor naasten. Of dat nou voor minderbedeelden zijn (oh jee, wat haat ik dit woord eigenlijk, net of mensen die het minder goed hebben minder zijn, alsof ze niet bij deze maatschappij horen) of voor dieren in nood! Deze tijd van het jaar staan wij wel eventjes stil bij het feit dat onze opvang nu ontstaan is, ondertussen alweer 3 jaar geleden. Het begon als een klein projectje voor onze eigen zwervertjes. We wilden eigenlijk gewoon aan TNR doen, wat dus simpelweg wilt zeggen: katten vangen, steriel maken en op dezelfde plek weer vrij laten. Ja, dat was het plan, maar het draaide helemaal anders uit... Hoe kan het ook anders! Elk mooi verhaal heeft een twist. "Oh, heb je dat gezien? Ik denk dat daar best wat potentieel in die kat zit!Ja, terugzetten is eigenlijk zielig, zeker op die plek.Weet je wat, we gaan gewoon een nieuwe thuis zoeken.Ja, goed plan!"En voor we het wisten kregen we van allerlei windstreken kreten om hulp. We waren niet aan een streek gebonden, want wij wilden gewoon alle katjes helpen en redden. Kwam daar een vraag binnen om een gedumpte cavia of konijn op te vangen, dan hielpen we daar ook bij uit. 2014 was voor ons een heel woelig jaar. Wat ontzettend goed begon, ontaarde in een diep zwart gat... Deze zomer was er een virus meegebracht door een nestje zieke katjes en dat woekerde door gans onze opvang. De katjes in quarantaine, in de grote opvangruimte tot boven toe werden besmet. Alle katten werden ziek en het was ganse dagen diarree en braaksel ruimen. Talloze ritten naar onze dierenarts, medicijnen die de deur uitvlogen en helaas hebben een aantal katjes dat gevecht verloren. Daar zaten we dan in dat grote zwarte gat nadat alle katjes opknapten. Ik kon het niet meer aan, zeker niet omdat we in 2013 parvo gehad hebben en exact een jaar later kregen we weer een virus dat we moesten verslaan. Even kon ik niet meer lachen, kon ik niet meer leven want ik wilde dat gevoel van verlies niet voelen... Ik wilde gewoon onder een deken kruipen en in winterslaap gaan, ook al was het zomer... Dus hebben we gepraat en gepraat, want dit wilde ik niet meer. Adopties die niet goed afliepen waren eigenlijk de druppel die de emmer deden overlopen... En wuifden we onze opvang en herplaatsing uit en kwam ons tehuis in de plaats. Nu pas heb ik het gevoel dat alles is zoals het moet zijn. Ik kijk met volle teugen uit naar het nieuwe jaar. Want zoals ik bij een wijs persoon las: het nieuwe jaar draait om een nieuw begin, om een onbeschreven blad, om nieuwe kansen en voor het eerst zie ik het ook zo. We hebben zoveel plannen voor 2015 en als eerste staat op de planning: de ruimte voor Clowntje en co aanpakken/renoveren en de kattenren buiten plaatsen waar alle katjes met smart naar hunkeren. Durf ik te dromen naar iets groters? Ja zeker! Ik blijf dromen naar een grotere locatie waar het mogelijk is om vele soorten dieren op te vangen die nood hebben aan een veilige haven. 'Diny en Sab's veilige haven voor Blutsdieren', een beetje een tweestrijd gevoel: er is zoveel nood aan zulke opvangadressen maar er zijn er zo bitter weinig van en tegelijk is het erg dat dit anno 2014 bijna 2015 nog steeds nood aan is... Ik wil dan ook graag iedereen bedanken die de voorbije jaren in ons geloofd hebben en ons gesteund hebben. Zonder al die hulp zouden we niet kunnen doen wat we doen. Want ik moet toegeven dat het soms ontzettend zwaar is om dit met z'n tweetjes te dragen. Op sommige dagen protesteert mijn lichaam zo hard en geeft het aan om even op de rem te staan. Maar dat kan en wil ik niet! Vooruit is de enige weg om zoveel mogelijk Blutskatten/dieren te helpen en hier een veilige haven te bieden. Dankjewel lieve mensen, we hopen in 2015 vele mensen op knuffelbezoek te mogen verwelkomen (elke 2de en 4de zaterdag van de maand van 15u - 17u) want ik merk dat niet alleen onze dieren hier erg van genieten, mensen ook. Onze deuren en harten blijven openstaan en omarmen iedereen die zoveel goeds gedaan hebben voor ons tehuis. Dikke dankjewel en we wensen iedereen prettige Kerstdagen toe en een spetterend 2015!Diny, Sab en de Blutsdiertjes!
P.s: Ik loop gigantisch achter met het beantwoorden van mailtjes en berichtjes op facebook. Ik beloof deze zo snel mogelijk te beantwoorden vanaf morgen!
Feestdagen zeggen me niet zoveel, want rond deze tijd van het jaar komt er veel dierenleed aan te pas. Vele kippen, kalkoenen, ganzen, wild,... worden nu massaal geslacht om door de mens verorberd te worden. Kerstmis zou niet mogen draaien om zulke barbaarse toestanden of massale pakjes die dan verhandeld worden, maar om vrede, vriendschap en iets doen voor naasten. Of dat nou voor minderbedeelden zijn (oh jee, wat haat ik dit woord eigenlijk, net of mensen die het minder goed hebben minder zijn, alsof ze niet bij deze maatschappij horen) of voor dieren in nood! Deze tijd van het jaar staan wij wel eventjes stil bij het feit dat onze opvang nu ontstaan is, ondertussen alweer 3 jaar geleden. Het begon als een klein projectje voor onze eigen zwervertjes. We wilden eigenlijk gewoon aan TNR doen, wat dus simpelweg wilt zeggen: katten vangen, steriel maken en op dezelfde plek weer vrij laten. Ja, dat was het plan, maar het draaide helemaal anders uit... Hoe kan het ook anders! Elk mooi verhaal heeft een twist. "Oh, heb je dat gezien? Ik denk dat daar best wat potentieel in die kat zit!Ja, terugzetten is eigenlijk zielig, zeker op die plek.Weet je wat, we gaan gewoon een nieuwe thuis zoeken.Ja, goed plan!"En voor we het wisten kregen we van allerlei windstreken kreten om hulp. We waren niet aan een streek gebonden, want wij wilden gewoon alle katjes helpen en redden. Kwam daar een vraag binnen om een gedumpte cavia of konijn op te vangen, dan hielpen we daar ook bij uit. 2014 was voor ons een heel woelig jaar. Wat ontzettend goed begon, ontaarde in een diep zwart gat... Deze zomer was er een virus meegebracht door een nestje zieke katjes en dat woekerde door gans onze opvang. De katjes in quarantaine, in de grote opvangruimte tot boven toe werden besmet. Alle katten werden ziek en het was ganse dagen diarree en braaksel ruimen. Talloze ritten naar onze dierenarts, medicijnen die de deur uitvlogen en helaas hebben een aantal katjes dat gevecht verloren. Daar zaten we dan in dat grote zwarte gat nadat alle katjes opknapten. Ik kon het niet meer aan, zeker niet omdat we in 2013 parvo gehad hebben en exact een jaar later kregen we weer een virus dat we moesten verslaan. Even kon ik niet meer lachen, kon ik niet meer leven want ik wilde dat gevoel van verlies niet voelen... Ik wilde gewoon onder een deken kruipen en in winterslaap gaan, ook al was het zomer... Dus hebben we gepraat en gepraat, want dit wilde ik niet meer. Adopties die niet goed afliepen waren eigenlijk de druppel die de emmer deden overlopen... En wuifden we onze opvang en herplaatsing uit en kwam ons tehuis in de plaats. Nu pas heb ik het gevoel dat alles is zoals het moet zijn. Ik kijk met volle teugen uit naar het nieuwe jaar. Want zoals ik bij een wijs persoon las: het nieuwe jaar draait om een nieuw begin, om een onbeschreven blad, om nieuwe kansen en voor het eerst zie ik het ook zo. We hebben zoveel plannen voor 2015 en als eerste staat op de planning: de ruimte voor Clowntje en co aanpakken/renoveren en de kattenren buiten plaatsen waar alle katjes met smart naar hunkeren. Durf ik te dromen naar iets groters? Ja zeker! Ik blijf dromen naar een grotere locatie waar het mogelijk is om vele soorten dieren op te vangen die nood hebben aan een veilige haven. 'Diny en Sab's veilige haven voor Blutsdieren', een beetje een tweestrijd gevoel: er is zoveel nood aan zulke opvangadressen maar er zijn er zo bitter weinig van en tegelijk is het erg dat dit anno 2014 bijna 2015 nog steeds nood aan is... Ik wil dan ook graag iedereen bedanken die de voorbije jaren in ons geloofd hebben en ons gesteund hebben. Zonder al die hulp zouden we niet kunnen doen wat we doen. Want ik moet toegeven dat het soms ontzettend zwaar is om dit met z'n tweetjes te dragen. Op sommige dagen protesteert mijn lichaam zo hard en geeft het aan om even op de rem te staan. Maar dat kan en wil ik niet! Vooruit is de enige weg om zoveel mogelijk Blutskatten/dieren te helpen en hier een veilige haven te bieden. Dankjewel lieve mensen, we hopen in 2015 vele mensen op knuffelbezoek te mogen verwelkomen (elke 2de en 4de zaterdag van de maand van 15u - 17u) want ik merk dat niet alleen onze dieren hier erg van genieten, mensen ook. Onze deuren en harten blijven openstaan en omarmen iedereen die zoveel goeds gedaan hebben voor ons tehuis. Dikke dankjewel en we wensen iedereen prettige Kerstdagen toe en een spetterend 2015!Diny, Sab en de Blutsdiertjes!
P.s: Ik loop gigantisch achter met het beantwoorden van mailtjes en berichtjes op facebook. Ik beloof deze zo snel mogelijk te beantwoorden vanaf morgen!
Woensdag 24 december 2014:
Zoals beloofd zouden we ook fotootjes nemen als we samen met de katjes de pakjes van onder de Kerstboom openden. Ik weet niet wie er het meeste plezier had, de katten of wij? Ontelbare kleurige pakjes gingen door onze handen om ontdaan te worden van het meest mooie papier. De katten vonden de lintjes dan weer reuze interessant. En helaas staan niet alle katjes op de foto's, want Nome bv. die was liever lui dan moe. Hij draaide zich een keertje goed om toen ik gebaarde om te komen helpen, want hij zakte liever weg in dromenland. En een andere reden is dat we de pakjes in de grote opvangruimte geopend hebben en er daarnaast nog bewoners in 4 aparte opvangruimtes wonen. We willen dan ook graag nog een keertje iedereen bedanken die pakjes onder de Kerstboom gelegd hebben! Onze bewoners hebben een magische Kerst beleefd! Meer foto's zijn hier te vinden: http://www.dekattenbrigade.com/openen-pakjes-kerstboom-kerst--kaas.html.
Zoals beloofd zouden we ook fotootjes nemen als we samen met de katjes de pakjes van onder de Kerstboom openden. Ik weet niet wie er het meeste plezier had, de katten of wij? Ontelbare kleurige pakjes gingen door onze handen om ontdaan te worden van het meest mooie papier. De katten vonden de lintjes dan weer reuze interessant. En helaas staan niet alle katjes op de foto's, want Nome bv. die was liever lui dan moe. Hij draaide zich een keertje goed om toen ik gebaarde om te komen helpen, want hij zakte liever weg in dromenland. En een andere reden is dat we de pakjes in de grote opvangruimte geopend hebben en er daarnaast nog bewoners in 4 aparte opvangruimtes wonen. We willen dan ook graag nog een keertje iedereen bedanken die pakjes onder de Kerstboom gelegd hebben! Onze bewoners hebben een magische Kerst beleefd! Meer foto's zijn hier te vinden: http://www.dekattenbrigade.com/openen-pakjes-kerstboom-kerst--kaas.html.
Gisteravond werd er door de pakketjesdienst weer een grote doos geleverd van onze geweldige afzender: Hilde! En Tom-pamper weet ondertussen ook al dat alle cadeautjes die hier binnenkomen, voor de katjes zijn. Hij kwam mee helpen uitpakken en vond het lint ontzettend interessant, tot ik de camera erbij pakte natuurlijk, typisch! De laatste paar dagen heeft hij een beetje plattere kaka, niet erg genoeg om van diarree te spreken, maar wel voldoende genoeg om voor een kunstwerk op zijn derrière te zorgen. Daarom moet hij dagelijks in bad en dat lukt aardig. En gelukkig maar, want Tom is een ontzettend grote kat en dan is het niet altijd evident om een poepbadje te geven. We zijn gisteren ook nog een groot pak luiers gaan kopen, want die vliegen hier zowaar de deur uit.
Dinsdag 23 december 2014:
Ons lieve Skipje was gisteravond zo leuk aan het spelen met een pluchen balletje dat ik er wel een filmpje van moest maken. Haar geamputeerde pootje is ondertussen helemaal genezen. Tijdens haar sterilisatie werden de overige draadjes uit haar stompje gehaald en sindsdien zijn haar haartjes op haar stompje verbazend snel terug gegroeid. Verder doet ze het uitstekend en ze is een echte spring-in-'t-veld. Ze kampt momenteel wel met een ontstoken oogje, maar gelukkig geen andere griepverschijnselen. En ze is de laatste tijd ontzettend aanhankelijk geworden. Er gaat geen moment voorbij of ze wilt geaaid worden en op schoot zitten. Ik denk dat ons meisje content is dat ze niet meer buiten vertoeft, haar pootje genezen is en ze naast haar dagelijks portie aandacht ook altijd lekkers aangeboden krijgt. Het leven in een tehuis is van bijlange niet slecht denkt ze!
Ons lieve Skipje was gisteravond zo leuk aan het spelen met een pluchen balletje dat ik er wel een filmpje van moest maken. Haar geamputeerde pootje is ondertussen helemaal genezen. Tijdens haar sterilisatie werden de overige draadjes uit haar stompje gehaald en sindsdien zijn haar haartjes op haar stompje verbazend snel terug gegroeid. Verder doet ze het uitstekend en ze is een echte spring-in-'t-veld. Ze kampt momenteel wel met een ontstoken oogje, maar gelukkig geen andere griepverschijnselen. En ze is de laatste tijd ontzettend aanhankelijk geworden. Er gaat geen moment voorbij of ze wilt geaaid worden en op schoot zitten. Ik denk dat ons meisje content is dat ze niet meer buiten vertoeft, haar pootje genezen is en ze naast haar dagelijks portie aandacht ook altijd lekkers aangeboden krijgt. Het leven in een tehuis is van bijlange niet slecht denkt ze!
Het vele duimen heeft geholpen, want ons Sterreke is weer veilig en wel t(e)huis. De enige slechte herinnering die hij heeft aan deze operatie is dat hij vanochtend geen eten kreeg. Oh, wat heeft meneertje zijn keeltje open gezet om me duidelijk te maken dat hij het er helemaal niet mee eens was dat hij geen tonijn geserveerd kreeg. Sorry jongen, maar katjes moeten nuchter onder narcose liep ik dan te denken, maar daar had Sterre geen oren naar... We zijn bij hem gebleven toen hij zijn narcose spuitje kreeg en hij probeerde zich kranig te houden. Tot de narcose zijn werk deed en hij met een plof neerzakte. Veel weten we helaas niet, want toen Sab Sterre ophaalde, was onze dierenarts druk bezig met andere patiënten en er zat een overvolle wachtzaal. Daarom is zijn vrouw Sterre komen afgeven en meer nieuws volgt later. Wel kregen we te zien wat die 'buil' nou precies was en het is geen prettig zicht. De dikke prop zat eerst en dat was ook wat we zagen en dat kleinere stukje zat verstopt achter de grote prop. Ik denk dat hij opgelucht is dat die vreselijke smeerboel uit zijn systeem is. Zijn oortjes werden tevens nog een keertje gereinigd. Want ondanks dat zij een dikke maand geleden onder narcose gereinigd werden, waren ze terug vuil. En nee, gelukkig geen oormijt te zien, alleen een heleboel viezigheid. Sterre is blij om weer thuis te zijn en ondertussen is hij -hoe kan het ook anders- zijn buikje aan het rond eten. Onze Kerst kan niet meer stuk want ons venteke heeft zijn operatie goed doorstaan. Ik slaak een zucht van opluchting!
Maandag 22 december 2014:
Wat heb ik me vorige week toch zo'n zorgen gemaakt om Shane. Ook nadat Sab woensdag met haar naar onze dierenarts gegaan was en ze een 2de spuitje antibiotica kreeg, bleef het eten uit. Ik wilde het 24u aankijken en indien het tegen vrijdag middag niet beter zou zijn, dan stond er weer een ritje dierenarts op de agenda. Maar gelukkig begon ze vrijdag een klein beetje te eten. Nog niet wat het zou moeten zijn, maar het was een grote vooruitgang in vergelijking met de voorbije dagen. Ik had alle merkjes geprobeerd, alleen had ik niet aan Whiskas in gelei gedacht omdat de meeste Blutskatjes daar niet zo gek van zijn, maar Shane dus wel! Ze is haar schade aan het inhalen en verorbert ruim 3 zakjes natvoer per dag. Aan droogvoer is ze nog niet aan toe. Maar ik ben hier zo gelukkig mee, want om eerlijk te zijn: ik zag het even somber in. Haar oogjes lagen diep in haar kassen en haar vacht werd elke dag een beetje meer plukkerig om nog maar te zwijgen van haar ruggengraat die niet alleen voel- maar ook zichtbaar was. Elke dag wordt ze weer een beetje sterker en ik kan weer opgelucht ademhalen.
Wat heb ik me vorige week toch zo'n zorgen gemaakt om Shane. Ook nadat Sab woensdag met haar naar onze dierenarts gegaan was en ze een 2de spuitje antibiotica kreeg, bleef het eten uit. Ik wilde het 24u aankijken en indien het tegen vrijdag middag niet beter zou zijn, dan stond er weer een ritje dierenarts op de agenda. Maar gelukkig begon ze vrijdag een klein beetje te eten. Nog niet wat het zou moeten zijn, maar het was een grote vooruitgang in vergelijking met de voorbije dagen. Ik had alle merkjes geprobeerd, alleen had ik niet aan Whiskas in gelei gedacht omdat de meeste Blutskatjes daar niet zo gek van zijn, maar Shane dus wel! Ze is haar schade aan het inhalen en verorbert ruim 3 zakjes natvoer per dag. Aan droogvoer is ze nog niet aan toe. Maar ik ben hier zo gelukkig mee, want om eerlijk te zijn: ik zag het even somber in. Haar oogjes lagen diep in haar kassen en haar vacht werd elke dag een beetje meer plukkerig om nog maar te zwijgen van haar ruggengraat die niet alleen voel- maar ook zichtbaar was. Elke dag wordt ze weer een beetje sterker en ik kan weer opgelucht ademhalen.
De fans van ons Sterreke vragen zich af waar die tumor nou precies aan het groeien is en ik denk dat ik met deze foto die vraag kan beantwoorden. Ik heb het idee dat ie sinds vrijdag niet meer groter geworden is, gelukkig maar! Sterre zelfs heeft er weinig last van en als hij niet aan het slapen is, dan eet ie wel of dan hangt hij rond in onze buurt. Morgen staat zijn operatie gepland en alhoewel ik weet dat hij in de allerbeste handen is bij Richard, maak ik me toch wel zorgen. De tumor hangt vast aan een spier en het wordt een hele delicate operatie. Maar zo laten is ook geen optie en het is eigenlijk een beetje kiezen tussen 2 kwaden... Vanavond gaan we hem nog verwennen met een heleboel lekkers en dan moet ie even nuchter zijn tot zijn operatie achter de rug is. Ik vrees dat dit het moeilijkste gedeelte zal worden, want net zoals alle andere bewoners staat Sterre 's morgens op de eerste rij om tonijn te eten. Branden jullie morgen omstreeks 13u30 een kaarsje voor ons venteke?
Zondag 21 december 2014:
Met iets meer dan 50 inschrijvingen overtreft onze eerste 'Kerst en kaas op een bord' onze stoutste verwachtingen! Nooit hadden we durven dromen dat de zaal bijna vol zou zijn en dat er zoveel gegeerde kaaseters onze Blutsbewonertjes kwamen steunen. De Kerstboom stond in pracht en praal opgetooid en helemaal klaar om de cadeautjes voor onze bewoners te omhelzen. En jeetje, wat heeft onze boom zijn werk moeten doen. Mensen bleven maar binnenkomen met zakken vol gekleurde pakjes en doosjes in de gekste kleuren. We hadden nooit gedacht dat dit zo'n succes zou zijn en dat zovele mensen onze bewoners met Kerst wilden verwennen met zoveel lekkers en leuks! We hebben her en der ook al pakjes tegengekomen met onze naam op, maar ook onze honden en konijn Loocky werden voorzien van een pretpakket. Het doet ons werkelijk waar zoveel deugd! Ik moet toegeven dat ik best veel zenuwen had, want tenslotte zijn we maar met z'n tweetjes en kwam er veel werk bij kijken om niet alleen alle voorbereidingen te treffen, maar ook de zaal aan te kleden en voor het buffet te zorgen. Maar de complimentjes deden alle twijfels en stress al gauw verdwijnen. Nadat al het lekkers verorberd werd, ging dit net zo in stijgende lijn met onze 'altijd prijs tombola'. We willen dan ook graag iedereen bedanken die kaas is komen eten en onze bewoners verwend hebben met zoveel pakketjes. We hopen dat onze volgende editie net zo'n groot succes mag zijn! Speciale dank ook aan Marianne en collega, Sandra en Francine die spontaan geholpen hebben met afruimen en afwassen. Nogmaals dikke dikke dankjewel voor alle overdonderende steun! 2014 sluiten we met een heel goed en knallend gevoel af! Meerdere foto's kunnen hier bekeken worden: http://www.dekattenbrigade.com/1ste-kerst-en-kaas-op-een-bord.html
Met iets meer dan 50 inschrijvingen overtreft onze eerste 'Kerst en kaas op een bord' onze stoutste verwachtingen! Nooit hadden we durven dromen dat de zaal bijna vol zou zijn en dat er zoveel gegeerde kaaseters onze Blutsbewonertjes kwamen steunen. De Kerstboom stond in pracht en praal opgetooid en helemaal klaar om de cadeautjes voor onze bewoners te omhelzen. En jeetje, wat heeft onze boom zijn werk moeten doen. Mensen bleven maar binnenkomen met zakken vol gekleurde pakjes en doosjes in de gekste kleuren. We hadden nooit gedacht dat dit zo'n succes zou zijn en dat zovele mensen onze bewoners met Kerst wilden verwennen met zoveel lekkers en leuks! We hebben her en der ook al pakjes tegengekomen met onze naam op, maar ook onze honden en konijn Loocky werden voorzien van een pretpakket. Het doet ons werkelijk waar zoveel deugd! Ik moet toegeven dat ik best veel zenuwen had, want tenslotte zijn we maar met z'n tweetjes en kwam er veel werk bij kijken om niet alleen alle voorbereidingen te treffen, maar ook de zaal aan te kleden en voor het buffet te zorgen. Maar de complimentjes deden alle twijfels en stress al gauw verdwijnen. Nadat al het lekkers verorberd werd, ging dit net zo in stijgende lijn met onze 'altijd prijs tombola'. We willen dan ook graag iedereen bedanken die kaas is komen eten en onze bewoners verwend hebben met zoveel pakketjes. We hopen dat onze volgende editie net zo'n groot succes mag zijn! Speciale dank ook aan Marianne en collega, Sandra en Francine die spontaan geholpen hebben met afruimen en afwassen. Nogmaals dikke dikke dankjewel voor alle overdonderende steun! 2014 sluiten we met een heel goed en knallend gevoel af! Meerdere foto's kunnen hier bekeken worden: http://www.dekattenbrigade.com/1ste-kerst-en-kaas-op-een-bord.html
Vrijdag 19 december 2014:
Gisteren was een drukke dag omdat we al naar verschillende winkels gereden zijn om kaas en andere lekkernijen aan te schaffen voor onze Kerst- en kaasavond morgen. Zometeen vertrekt Sab nog richting enkele winkels en dan ga ik hier grondig schoonmaak houden zodat het hier helemaal fris en fruitig is. We hebben nog een heleboel werk voor de boeg en helaas ligt Shane nog steeds in de lappenmand... Gelukkig krijgen we vanavond al de sleutel van de zaal zodat we straks al wat voorbereidend werk kunnen verrichten en de tafels al kunnen gaan klaar zetten. Deze foto van Tom maakte ik gisteren. Hij woont hier amper een weekje, maar ik heb het idee dat hij zich hier helemaal thuis voelt. Soms is hij net een wilde furie die door de opvang raast omdat hij zoveel energie heeft en daarbij de nodig brokken maakt omdat zijn achterpootjes niet goed meewillen en hij daardoor vaak op zijn kont valt. Ook het verversen van zijn luier lukt beter en beter. En uiteraard, net zoals alle andere katjes heeft hij een bijnaam te pakken: geen Tom-poes deze keer, maar wel Tom-pamper!
Gisteren was een drukke dag omdat we al naar verschillende winkels gereden zijn om kaas en andere lekkernijen aan te schaffen voor onze Kerst- en kaasavond morgen. Zometeen vertrekt Sab nog richting enkele winkels en dan ga ik hier grondig schoonmaak houden zodat het hier helemaal fris en fruitig is. We hebben nog een heleboel werk voor de boeg en helaas ligt Shane nog steeds in de lappenmand... Gelukkig krijgen we vanavond al de sleutel van de zaal zodat we straks al wat voorbereidend werk kunnen verrichten en de tafels al kunnen gaan klaar zetten. Deze foto van Tom maakte ik gisteren. Hij woont hier amper een weekje, maar ik heb het idee dat hij zich hier helemaal thuis voelt. Soms is hij net een wilde furie die door de opvang raast omdat hij zoveel energie heeft en daarbij de nodig brokken maakt omdat zijn achterpootjes niet goed meewillen en hij daardoor vaak op zijn kont valt. Ook het verversen van zijn luier lukt beter en beter. En uiteraard, net zoals alle andere katjes heeft hij een bijnaam te pakken: geen Tom-poes deze keer, maar wel Tom-pamper!
We hebben deze 2 prachtige handgemaakte Stola's te koop in onze webshop. De gehele opbrengst hiervan gaat naar de verzorging van onze Blutskatjes! Ga lekker warm de winter tegemoet met deze Stola's!
Donderdag 18 december 2014:
Gisteravond toen Hilde hier nog op knuffelbezoek was, is Sab terug met Shane en Sterre naar onze dierenarts gereden. Sterre zijn buil was tegenover maandag nog een stukje gegroeid en verder onderzoek liet blijken dat het -helaas- niet om een abces gaat zoals Richard maandag al dacht. Wellicht gaat het om een tumor en dat zou ook wel eens kunnen verklaren waarom hij epileptische aanvallen gehad heeft, want met de medicatie die hij krijgt zijn die aanvallen gelukkig onder controle. Volgende week wordt hij geopereerd en het gaat om een zeer delicate operatie aangezien de tumor aan een spier gehecht is. Ook ons Shane ging nog steeds niet goed. Een beetje saus van het natvoer likken was het enige dat ze deed. Gelukkig slikte ze mijn dwangvoer wel goed binnen, maar het was duidelijk dat het spuitje van maandag geen soelaas bracht. Gisteravond heeft ze wederom een spuitje antibiotica gekregen en vandaag lijkt ze toch iets meer gretiger saus te likken. Tegen vanavond zou het helemaal beter moeten zijn en anders wordt het bloed prikken. Haar keel zag nog steeds rood en de letsels waren nog aanwezig. Ik blijf haar dwangvoeren en Nutri plus en pijnstilling toedienen en dan maar duimen dat ze helemaal opknapt. Want haar vacht is ontzettend plukkerig, ze is mager en haar oogjes zijn ingevallen. Ik hoef vast niet te zeggen dat ik me over beide 'S-jes' ontzettend zorgen maak. Maar we trekken hier alle registers open en doen ons best om hen snel weer uit die lappenmand te krijgen.
Gisteravond toen Hilde hier nog op knuffelbezoek was, is Sab terug met Shane en Sterre naar onze dierenarts gereden. Sterre zijn buil was tegenover maandag nog een stukje gegroeid en verder onderzoek liet blijken dat het -helaas- niet om een abces gaat zoals Richard maandag al dacht. Wellicht gaat het om een tumor en dat zou ook wel eens kunnen verklaren waarom hij epileptische aanvallen gehad heeft, want met de medicatie die hij krijgt zijn die aanvallen gelukkig onder controle. Volgende week wordt hij geopereerd en het gaat om een zeer delicate operatie aangezien de tumor aan een spier gehecht is. Ook ons Shane ging nog steeds niet goed. Een beetje saus van het natvoer likken was het enige dat ze deed. Gelukkig slikte ze mijn dwangvoer wel goed binnen, maar het was duidelijk dat het spuitje van maandag geen soelaas bracht. Gisteravond heeft ze wederom een spuitje antibiotica gekregen en vandaag lijkt ze toch iets meer gretiger saus te likken. Tegen vanavond zou het helemaal beter moeten zijn en anders wordt het bloed prikken. Haar keel zag nog steeds rood en de letsels waren nog aanwezig. Ik blijf haar dwangvoeren en Nutri plus en pijnstilling toedienen en dan maar duimen dat ze helemaal opknapt. Want haar vacht is ontzettend plukkerig, ze is mager en haar oogjes zijn ingevallen. Ik hoef vast niet te zeggen dat ik me over beide 'S-jes' ontzettend zorgen maak. Maar we trekken hier alle registers open en doen ons best om hen snel weer uit die lappenmand te krijgen.
We mochten ook een nieuwe Blutsbewoner verwelkomen: Kitty. Een vrijwilligster van Allemaal Poezen deed bij ons een aanvraag of wij deze zwarte prinses van 2007 wilden overnemen. Oorspronkelijk werd zij aan het asiel afgestaan omdat haar baasje naar een appartement verhuisde en zij liever wilde dat Kitty een tuin zou krijgen. Dan sloeg helaas het noodlot toe waarbij Kitty ontzettend ziek werd, zo erg zelfs dat haar oogjes permanent aangetast zijn. Er zit een blauwe waas over haar ogen die ervoor zorgt dat ze heel slechtziend tot bijna blind is zelfs. In het asiel kon zij niet echt haar draai vinden waardoor zij steeds in de bench verbleef en dat vond Rita heel zielig. We laten Kitty momenteel nog eventjes wennen hier en dan mag ze in de grote groep gaan wonen. Uit ervaring weten we dat zij haar plan zal trekken net zoals de andere Blutskatjes en een soort van mapje in haar hoofdje zal tekenen waardoor zij alles zal weten staan. Kitty is verder heel lief en een heuse smulpaap. Ze heeft ook een heel markant kopje en haar vachtje behoort tot mijn favoriete kleur. Kortom: Kitty is hier helemaal op haar plekje. Rita heeft besloten om haar suikertante te worden, maar om Kitty levenslang de nodige verzorging te geven, zijn er altijd meerdere suikertantes of -nonkels welkom!
Het leek net of Kerstmis op woensdag 17 december viel, tenminste zo leek het wel aan de enorme hoeveelheid donaties die hier werden binnengebracht. Als eerste kwam Joke een mandje en een Kerstbol vol snoep langsbrengen, van dat laatste mogen wij lekker snoepen. Vervolgens ging de bel weer, daar stond iemand van de pakketjesdienst voor de deur met een Zooplus-pakket dat Martine opgestuurd heeft. Allemaal lekkers voor de katjes, speciaal nierdieet voor Hava en kattenbakvulling van Catsan waar ik helemaal gek van ben (maar helaas niet in ons budget past, dus af en toe met dat goedje verwend worden voelt als goud voor mij!). Daarna stond Josephine hier voor de deur met nieuwe Blutsbewoner Kitty, maar ook 2 grote krabpalen en wat handdoeken en kussentjes. Vervolgens kwam onze Marianne langs met haar dochter en zij hadden zoveel bij dat er zelfs een steekwagentje aan te pas kwam. Een nieuwe krabpaal die ik nog in elkaar moet toveren, kerstballen en -slingers om de Kerstboom op het Kaasfeest te versieren, 2 stola's om te verkopen en snoepjes en wat natvoer. Vervolgens kwam onze andere Marianne langs om te knuffelen en pakjes te brengen voor de katjes. Ook weer te veel om op te noemen: snoepjes, natvoer, wasmiddel en zelfs hooi voor onze Loocky en lekkere snoepjes voor ons. Dan kwam Carine nog langs om met Nome te knuffelen en zij stond hier niet met lege handen maar met een mandje dat al gelijk door Smurf in beslag genomen werd, droog- en natvoer en een geweldig snoeppakket. En als laatste mochten we Hilde verwelkomen die nierdieet bij had voor Hava, tonijn om 's morgens uit te delen en tevens was Hilde zo lief om de krabpaal die Bettie uit Nederland voor ons had op te halen en bij ons langs te brengen. Voor ons viel Kerstmis inderdaad gisteren want er kwam zoveel binnen voor de Blutskatjes en het blijft een overweldigend gevoel om van zovele uithoeken (tot Nederland toe) steun te krijgen. En ik kan verzekeren dat elke donatie, ook op de poezenrekening, met zoveel liefde ontvangen wordt en dat dit zeker niet als vanzelfsprekend beschouwd wordt door ons! Nogmaals dankjewel lieve mensen, door al die hulp hebben wij Kitty erbij kunnen nemen!
Dinsdag 16 december 2014:
Terwijl ik gisteravond de pb'tjes, mailtjes en de website/facebook/twitter aan het bijwerken was, is Sab met Shane, Sterre en Tom naar onze dierenarts gereden. Ik vertelde een tijdje geleden al dat Shane zich niet zo prettig voelde in de grote groep en dat ik haar daarom bij Clowntje en co gezet had. Dit ging goed, tot ze een paar dagen later zelf besloot om terug naar de grote ruimte te verhuizen, door de deur open te duwen. Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar ik zag haar nauwelijks eten. Vorige week vrijdag wilde ik haar aaien en daarbij hapte ze in mijn hand. Dit is niet de Shane die wij kennen, want zij is een hele lieve en vooral vocale meid. Dat was de druppel en daarom besloot ik om haar op het bureautje boven te laten wonen. Ik merkte dat het alleen zijn haar goed deed en ze kwam weer aaitjes vragen en miauwen. Maar het eten bleef uit... Ze likte wat saus van het natvoer en dat was het. Haar vachtje staat plukkerig en het viel ons enorm op dat ze gewicht verloren is. Dus toch maar een ritje naar Richard en dat bleek maar goed te zijn ook! Shane heeft een mondontsteking waarbij letseltjes duidelijk zichtbaar zijn achterin haar mondje en haar keel is ook rood. Ze kreeg hiervoor een prikje waardoor ze zich snel beter zou voelen. We moeten haar nu goed in de gaten houden, want het zou best eens kunnen dat om een chronische aandoening gaat. Ik heb haar vandaag ook wat pijnstilling gegeven, maar eten wilt ze nog steeds niet. Dus ben ik aan het dwangvoeren gegaan. In het begin vond ze dat verschrikkelijk, maar nu lijkt het haar toch wat te smaken. Ze ligt lekker warm weggedoken in haar tipi en ik duim dat ons mooie meisje snel weer opknapt! Ook Sterre moest nagekeken worden want vorige week merkten we plots een buil op, net boven zijn oog. Volgens Richard is het geen abces, want dit voelt anders aan. Voor de zekerheid heeft hij ook een prikje medicijnen gekregen en we moeten nu aankijken of de buil tegen donderdag verdwenen is. Zo niet, dan moeten er verdere onderzoeken plaats vinden... Bij Tom wilde ik graag even zijn urine laten checken op ontstekingen of bloed. Niet dat ik dacht dat hij dit zou hebben, maar gewoon om zeker te zijn. Toen hij pas arriveerde schuurde hij vaak met zijn plasser over de vloer en likte hij vaak aan zijn geslachtsdelen. Maar de volgende dag was dit over, dus ik had wel zo'n vermoeden dat dit was omdat hij zich tijdens zijn reis bevuild had. En mijn vermoeden bleek waar te zijn, want er was niets te vinden in zijn urine. Oef!
Terwijl ik gisteravond de pb'tjes, mailtjes en de website/facebook/twitter aan het bijwerken was, is Sab met Shane, Sterre en Tom naar onze dierenarts gereden. Ik vertelde een tijdje geleden al dat Shane zich niet zo prettig voelde in de grote groep en dat ik haar daarom bij Clowntje en co gezet had. Dit ging goed, tot ze een paar dagen later zelf besloot om terug naar de grote ruimte te verhuizen, door de deur open te duwen. Aanvankelijk leek het goed te gaan, maar ik zag haar nauwelijks eten. Vorige week vrijdag wilde ik haar aaien en daarbij hapte ze in mijn hand. Dit is niet de Shane die wij kennen, want zij is een hele lieve en vooral vocale meid. Dat was de druppel en daarom besloot ik om haar op het bureautje boven te laten wonen. Ik merkte dat het alleen zijn haar goed deed en ze kwam weer aaitjes vragen en miauwen. Maar het eten bleef uit... Ze likte wat saus van het natvoer en dat was het. Haar vachtje staat plukkerig en het viel ons enorm op dat ze gewicht verloren is. Dus toch maar een ritje naar Richard en dat bleek maar goed te zijn ook! Shane heeft een mondontsteking waarbij letseltjes duidelijk zichtbaar zijn achterin haar mondje en haar keel is ook rood. Ze kreeg hiervoor een prikje waardoor ze zich snel beter zou voelen. We moeten haar nu goed in de gaten houden, want het zou best eens kunnen dat om een chronische aandoening gaat. Ik heb haar vandaag ook wat pijnstilling gegeven, maar eten wilt ze nog steeds niet. Dus ben ik aan het dwangvoeren gegaan. In het begin vond ze dat verschrikkelijk, maar nu lijkt het haar toch wat te smaken. Ze ligt lekker warm weggedoken in haar tipi en ik duim dat ons mooie meisje snel weer opknapt! Ook Sterre moest nagekeken worden want vorige week merkten we plots een buil op, net boven zijn oog. Volgens Richard is het geen abces, want dit voelt anders aan. Voor de zekerheid heeft hij ook een prikje medicijnen gekregen en we moeten nu aankijken of de buil tegen donderdag verdwenen is. Zo niet, dan moeten er verdere onderzoeken plaats vinden... Bij Tom wilde ik graag even zijn urine laten checken op ontstekingen of bloed. Niet dat ik dacht dat hij dit zou hebben, maar gewoon om zeker te zijn. Toen hij pas arriveerde schuurde hij vaak met zijn plasser over de vloer en likte hij vaak aan zijn geslachtsdelen. Maar de volgende dag was dit over, dus ik had wel zo'n vermoeden dat dit was omdat hij zich tijdens zijn reis bevuild had. En mijn vermoeden bleek waar te zijn, want er was niets te vinden in zijn urine. Oef!
Maandag 15 december 2014:
Een kort verslagje over het Felinova Poes Café waar we gisteren aan deelgenomen hebben. Ondanks dat het ontzettend koud was, was het toch heel fijn om aan dit evenement te hebben deelgenomen. Hele leuke mensen leren kennen en weergezien, ook een beetje kunnen netwerken en niet onbelangrijk: we hebben zowaar 149 euro ingezameld. Mede dankzij de 70 euro van de tombola die Anneleen van Felinova had georganiseerd en waar elk goede doel mee verrast werd. We hopen volgend jaar zeker weer van de partij te zijn!
Een kort verslagje over het Felinova Poes Café waar we gisteren aan deelgenomen hebben. Ondanks dat het ontzettend koud was, was het toch heel fijn om aan dit evenement te hebben deelgenomen. Hele leuke mensen leren kennen en weergezien, ook een beetje kunnen netwerken en niet onbelangrijk: we hebben zowaar 149 euro ingezameld. Mede dankzij de 70 euro van de tombola die Anneleen van Felinova had georganiseerd en waar elk goede doel mee verrast werd. We hopen volgend jaar zeker weer van de partij te zijn!
Ik word er eigenlijk een beetje verlegen van, want elke week plaats ik wel een update over donaties. En ook afgelopen weekend werden we weer gruwelijk verwend, nou ja, onze Blutskatjes toch! Zaterdagavond de dochter van Martine hier plots voor de deur met een zakje dat Annick bij haar had achtergelaten en daarin zaten 3 doosjes handschoentjes en natvoer. Op het Felinova Poes Café kwam er iemand ict-materiaal brengen die op de hoogte was dat we dit nog steeds inzamelen. Helaas weten we niet wie die persoon is, maar het is wel fijn dat er ook "anonieme" mensen ons steunen. En een tijdje geleden contacteerde Rosi ons uit Sint-Niklaas of we geen donatie wilden komen ophalen als we een keertje in de buurt waren. Toeval wilt dat het Poes Café daar niet zo ver vandaag gehouden werd, dus was het een kleine moeite om dit op te halen. Alleen was het even schrikken van al dat spul. En we waren net met mijn kleine tutuutje. Een grote en een kleine krabpaal, tipi's, voer, vuilzakken, handzeep, vervoersmand, thee voor onze bezoekers en hoe lief: ook koekjes en chocolaatjes voor ons. Zo'n lief gebaar raakt ons hart zo hard, ongelofelijk! Lieve Rosi, volgende keer komen we beloofd eventjes binnen en we houden ons aan de belofte die we gemaakt hebben over je 2 katjes! Lieve lieve mensen, dikke dankjewel allemaal weer voor deze donaties. Ook de suikertantes/nonkels die deze maand centjes overgemaakt hebben, dankjewel! Vele van onze Blutskatjes waren ooit niet meer geliefd, maar dankzij jullie kunnen we hen de beste zorgen geven en kunnen we hen overladen met heel veel liefde. Dankjewel!
Tom, onze incontinente Roemeen, moet luiertjes dragen en dagelijks moeten die een aantal keer ververst worden. Gisteren tijdens het evenement had ik een pak luiers meegenomen omdat daar niet alleen een staart-gat in geknipt moet worden, maar dat gat moet tevens afgeplakt worden. Anders bestaat er namelijk de kans dat er vulling van de luier in zijn plasbuis terecht komt en dat mag natuurlijk niet. Eigenlijk best een karweitje waar heel wat tijd aan gespendeerd moet worden en dan te bedenken dat er binnenkort nog een verlamde kater onze kant uitkomt die ook luiertjes aan moet. Ik heb meer uren in een dag nodig vrees ik om alles klaar te krijgen. Tom kan er in ieder geval even tegenaan met dit stapeltje luiers.
Zaterdag 13 december 2014:
Een tijdje geleden deed ik een oproepje voor een aantal wijnkistjes en Marianne bracht tijdens haar knuffelbezoek ook 8 wijnkistjes mee. En dankzij deze kistjes kon mijn eerste projectje van start gaan. De kistjes werden zo gestapeld en stevig vastgemaakt, dat het eigenlijk een soort van piramide werd en in oranje geschilderd. Mocht Minke een ongelukje hebben, dan kan dit makkelijk gereinigd worden want de verf beschermt het hout. Gisteravond werd de piramide voor het eerst aan de katjes voorgesteld en wat kwamen er allemaal curieuze neusjes op af. Geweldig om te zien dat ze dat nieuwe speelstuk wel erg leuk en interessant vinden. Zelfs de volwassen katjes passen in de bakjes. Er zijn nog altijd wijnkistjes welkom, want er moeten nog een aantal projectjes gerealiseerd worden.
Een tijdje geleden deed ik een oproepje voor een aantal wijnkistjes en Marianne bracht tijdens haar knuffelbezoek ook 8 wijnkistjes mee. En dankzij deze kistjes kon mijn eerste projectje van start gaan. De kistjes werden zo gestapeld en stevig vastgemaakt, dat het eigenlijk een soort van piramide werd en in oranje geschilderd. Mocht Minke een ongelukje hebben, dan kan dit makkelijk gereinigd worden want de verf beschermt het hout. Gisteravond werd de piramide voor het eerst aan de katjes voorgesteld en wat kwamen er allemaal curieuze neusjes op af. Geweldig om te zien dat ze dat nieuwe speelstuk wel erg leuk en interessant vinden. Zelfs de volwassen katjes passen in de bakjes. Er zijn nog altijd wijnkistjes welkom, want er moeten nog een aantal projectjes gerealiseerd worden.
Vandaag werd eindelijk onze nieuwe wasmachine geleverd. Tijdens het bezoek aan de winkel werd ons gezegd dat de levertijd zo'n 2 weken zou bedragen, maar ze lieten ons wel erg in spanning wachten. Een maand hebben we op dit pareltje moeten wachten, maar vandaag mochten we haar dan eindelijk met open armen ontvangen en dat was geen dag te vroeg. De oude wasmachine verloor niet alleen veel water onderaan, ze begon de laatste week ook erg tegen te pruttelen. Ineens in pauze gaan, terwijl ik toch echt op de startknop had geduwd. Of doen alsof ze de was schoon waste, maar als ik dan de zogenaamde propere was eruit haalde, dan zaten er soms nog vlekjes op van Minke. En ohja, soms had ze geen zin om te centrifugeren waardoor de was kleddernat uit de machine kwam. Ik ben blij dat die machine ooit in ons leven geweest is, maar vandaag zwaaide ik haar toch met veel plezier uit. Ondertussen heeft de nieuwe machine al een wasje gedraaid, maar liefst 11 kg kan deze meid dragen, een topper dus! En wat een verschil: haast geluidloos... Ik wil graag alle mensen bedanken die hier aan bijgedragen hebben met centjes of ecocheques. Zonder al die hulp zouden we nog steeds moeten foeteren hebben en met keukenrol water moeten opvangen. Dankjewel ook namens de katjes, want die kunnen weer op fris gewassen denkentjes slapen!
Gisteren probeerde ik ook een filmpje van Tom te maken en alhoewel ik graag iets meer wilde filmen van zijn vreemde stap, wilde meneertje liever knuffelen. Hij krijgt graag aandacht, heel veel aandacht! Met sommige katjes gaat het goed, maar om de één of andere reden heeft hij iets tegen Mozes. Hij gaat dan naast de kachel Mozes een beetje imponeren en groot doen. Gelukkig is Mozes een kat met een goede inborst en raakt Tom door zijn pamper niet achter de kachel. Binnenkort komt er nog een verlamd katertje onze kant uit en dan zitten we qua katers echt aan onze limiet. De aanvragen om Blutskatjes een t(e)huis te bieden blijven maar binnenstromen. Gisteren en vandaag ook weer 3 in de mailbox... Het doet me echt pijn dat er zoveel Blutsjes hulp nodig hebben en dat we hier beperkt zitten qua ruimte. Ik hoor geheid mensen fluisteren: kijk naar wat je wel doet, maar helaas ben ik iemand die altijd maar meer dieren wilt helpen en ja, ik ben zo iemand die de wereld wilt redden. Toen ik pas in dit wereldje stapte, heb ik hierover ellendige discussies gehad met mijn vader. Want die zei dat elke keer weer: je kan de wereld niet redden en toen werd ik boos en gilde: als iedereen zo denkt, dan gebeuren er geen wonderen in deze wereld en dat is net wat die dieren nodig hebben. Iemand die voor hen opkomt en die blijft geloven in een betere wereld. Maar ik dwaal af, terug naar Tom. Tom deponeerde vanmorgen een hoopje droge worstjes in zijn luiertje waar ik ontzettend blij om ben. Want hij heeft een verleden van diarree-problemen en we hadden in principe verwacht dat de stress van de verhuizing op zijn darmsysteem zou slaan, maar gelukkig niet. De knuffelaars volgende week zullen hun handen vol hebben aan dit ventje, want hij eist werkelijk aandacht op.
Vrijdag 12 december 2014:
Dit lieve ventje is ook in ons tehuis komen wonen. Zijn luiertje verraadt al dat hij ook een Blutskatje is met een naar verleden. Hij werd langs de kant van de weg gevonden in Roemenië en hij kon zijn achterpootjes niet meer bewegen. Gelukkig werd hij gevonden door Roxana en heeft zij hem naar de dierenarts gebracht. Hij bleek gebeten te zijn door een hond en daardoor had hij een fikse ontsteking te pakken. Stilletjes aan begonnen zijn beentjes gelukkig wel mee te werken, maar het is nog altijd duidelijk aan zijn stap te zien dat hij ooit verlamd geweest is. Vooral als hij een tijdje neergelegen heeft en wilt stappen, slaagt zijn achterkant alle kanten op. Ook schuiven zijn achterpootjes vaak onderuit. In het begin kon hij ook niet zelfstandig naar toilet gaan, zijn grote boodschap lukt nu wel aardig alleen, maar over zijn blaas heeft hij geen controle waardoor hij incontinent is. En daarom komen de luiertjes in zicht. Hij blijkt ook een granuloom in zijn rug te hebben die helaas niet te opereren valt. Het zit te dicht bij een zenuw aan zijn rug waardoor hij dus permanent verlamd zou kunnen worden indien die zenuw geraakt wordt. Als de ontsteking in zijn rug opspeelt, dan raakt ie aan de diarree en heeft ie nog meer problemen met zijn incontinentie. Verder is Tom een hele lieve jongen en heeft hij ontzettend graag aandacht. Menselijke aandacht wel te verstaan! Als ik me nog maar op de grond zet, dan komt Tom al aangespurt om op mijn schoot te kruipen en volledig ondergedompeld te worden met aaitjes. Hij is ook erg vocaal en volgt me het liefste de ganse dag door de opvang. Werk verrichten met hem in de buurt is niet altijd zo makkelijk, haha. Met de andere katjes gaat het ook goed, alleen de katers vindt ie nog wat zo-zo. Maar dat is wederzijds want de andere katers zijn best een beetje onder de indruk van Tom's grote verschijning. Niet dat hij dik is, maar hij staat toch wel heel hoog op zijn pootjes. Net zoals onze andere bewoners is onze Tom ook op zoek naar een suikertante of -nonkel die hem af en toe wilt komen verwennen met een cadeautje tijdens een knuffelbezoek of een maandelijks centje. Tom zijn verzorging kost erg veel geld omwille van de luiertjes, maar ook de speciale voeding die hij moet krijgen om zijn darmsysteem in orde te houden. Tom zal je overladen met kusjes!
Dit lieve ventje is ook in ons tehuis komen wonen. Zijn luiertje verraadt al dat hij ook een Blutskatje is met een naar verleden. Hij werd langs de kant van de weg gevonden in Roemenië en hij kon zijn achterpootjes niet meer bewegen. Gelukkig werd hij gevonden door Roxana en heeft zij hem naar de dierenarts gebracht. Hij bleek gebeten te zijn door een hond en daardoor had hij een fikse ontsteking te pakken. Stilletjes aan begonnen zijn beentjes gelukkig wel mee te werken, maar het is nog altijd duidelijk aan zijn stap te zien dat hij ooit verlamd geweest is. Vooral als hij een tijdje neergelegen heeft en wilt stappen, slaagt zijn achterkant alle kanten op. Ook schuiven zijn achterpootjes vaak onderuit. In het begin kon hij ook niet zelfstandig naar toilet gaan, zijn grote boodschap lukt nu wel aardig alleen, maar over zijn blaas heeft hij geen controle waardoor hij incontinent is. En daarom komen de luiertjes in zicht. Hij blijkt ook een granuloom in zijn rug te hebben die helaas niet te opereren valt. Het zit te dicht bij een zenuw aan zijn rug waardoor hij dus permanent verlamd zou kunnen worden indien die zenuw geraakt wordt. Als de ontsteking in zijn rug opspeelt, dan raakt ie aan de diarree en heeft ie nog meer problemen met zijn incontinentie. Verder is Tom een hele lieve jongen en heeft hij ontzettend graag aandacht. Menselijke aandacht wel te verstaan! Als ik me nog maar op de grond zet, dan komt Tom al aangespurt om op mijn schoot te kruipen en volledig ondergedompeld te worden met aaitjes. Hij is ook erg vocaal en volgt me het liefste de ganse dag door de opvang. Werk verrichten met hem in de buurt is niet altijd zo makkelijk, haha. Met de andere katjes gaat het ook goed, alleen de katers vindt ie nog wat zo-zo. Maar dat is wederzijds want de andere katers zijn best een beetje onder de indruk van Tom's grote verschijning. Niet dat hij dik is, maar hij staat toch wel heel hoog op zijn pootjes. Net zoals onze andere bewoners is onze Tom ook op zoek naar een suikertante of -nonkel die hem af en toe wilt komen verwennen met een cadeautje tijdens een knuffelbezoek of een maandelijks centje. Tom zijn verzorging kost erg veel geld omwille van de luiertjes, maar ook de speciale voeding die hij moet krijgen om zijn darmsysteem in orde te houden. Tom zal je overladen met kusjes!
De lieve baasjes van onze Sherlock -die 2 jaar geleden geadopteerd werd- (toen ons tehuis nog geen tehuis was en we aan de opvang en herplaatsing deden van zwerfkatjes) kwamen weer een geweldig pakket langsbrengen. Net zoals vorig jaar, werden onze katjes ook dit jaar net voor de Kerstperiode door hen verwend. 5 grote zakken kattenbakvulling waar we een vreugdedansje voor gedaan hebben en een aantal pakketten Whiskas natvoer waar de katjes dol op zijn. Toch heel fijn dat zij zelfs na al die jaren nog steeds aan ons denken! En gisteren kwam ook Viviane weer langs. Zij lijkt ondertussen een knuffelabonnement te hebben hier, haha. Zij bracht deze keer een bureaustoel langs (waar ik ondertussen lekker op zit tijdens het typen van deze updates) voor ons kleine bureautje op de bovenverdieping en ze bracht ook nog waterdichte hoezen, voerpotjes, poetsmiddel en handzeep mee. Haar vriendin Hilde gaf ook nog een krabpaal en wat speeltjes mee voor onze katjes. De krabpaal is al dankbaar in gebruik genomen door Clowntje en Beethoven. Dikke dankjewel lieve mensen! Ook al staat Kerst bijna voor de deur, voor onze katjes lijkt het elke week wel Kerst met zovele lieve mensen die iets komen doneren. Dankjewel uit het diepste van ons hart!
Woensdag 10 december 2014:
Op verzoek van Nathalie, de suikertante van ons Skipje, een update over ons meisje. Gisteravond is Sab haar gaan ophalen bij onze dierenarts en haar sterilisatie is gelukkig goed verlopen. Ze was wel nog ontzettend slaapdronken toen ze thuis kwam. Maar dat is ook niet zo vreemd, aangezien haar pootje amper een paar weekjes geleden geamputeerd werd en ze heeft dus 2x kort na elkaar narcose in haar lijfje gepompt gekregen. Ik had gisteravond een fleecedekentje voor de kachel gelegd zodat ze daar kon bijkomen en goed opwarmen, wat ook te zien is op de foto. Ze was wel een beetje zielig hoor en ze kreeg dan ook bij de vleet knuffeltjes van ons. En na een dik uur begon ze aanstalten te maken om wat rond te wandelen en ging ze richting voerbak. Normaal verkiezen katjes die pas geopereerd zijn natvoer, maar ons Skipje koos gisteravond toch voor brokjes. Daarna is ze een plekje gaan opzoeken waar ze haar roesje verder heeft uitgeslapen. En vanmorgen liep ze zowaar mee rond met de bende toen ik tonijn serveerde. Alleen mochten de andere bewoners niet te dicht in haar buurt komen want dan blies ze. Vandaag is ze nog wel erg moe, maar af en toe zie ik haar toch rondwandelen. En dan valt het wel op dat een 4de poot wel handiger is, maar ze trekt goed haar plan op haar 3 pootjes. Vanavond nog wat pijnstilling zodat ze niet te veel last heeft en ik durf te wedden dat ze tegen het weekend aan alweer rondspurt zoals ervoor.
Op verzoek van Nathalie, de suikertante van ons Skipje, een update over ons meisje. Gisteravond is Sab haar gaan ophalen bij onze dierenarts en haar sterilisatie is gelukkig goed verlopen. Ze was wel nog ontzettend slaapdronken toen ze thuis kwam. Maar dat is ook niet zo vreemd, aangezien haar pootje amper een paar weekjes geleden geamputeerd werd en ze heeft dus 2x kort na elkaar narcose in haar lijfje gepompt gekregen. Ik had gisteravond een fleecedekentje voor de kachel gelegd zodat ze daar kon bijkomen en goed opwarmen, wat ook te zien is op de foto. Ze was wel een beetje zielig hoor en ze kreeg dan ook bij de vleet knuffeltjes van ons. En na een dik uur begon ze aanstalten te maken om wat rond te wandelen en ging ze richting voerbak. Normaal verkiezen katjes die pas geopereerd zijn natvoer, maar ons Skipje koos gisteravond toch voor brokjes. Daarna is ze een plekje gaan opzoeken waar ze haar roesje verder heeft uitgeslapen. En vanmorgen liep ze zowaar mee rond met de bende toen ik tonijn serveerde. Alleen mochten de andere bewoners niet te dicht in haar buurt komen want dan blies ze. Vandaag is ze nog wel erg moe, maar af en toe zie ik haar toch rondwandelen. En dan valt het wel op dat een 4de poot wel handiger is, maar ze trekt goed haar plan op haar 3 pootjes. Vanavond nog wat pijnstilling zodat ze niet te veel last heeft en ik durf te wedden dat ze tegen het weekend aan alweer rondspurt zoals ervoor.
Ook onze Mozes boekt kleine stapjes vooruit. We mogen natuurlijk geen wonderen verwachten van hem, maar elke kleine stap vooruit, daar maakt mijn hart een sprongetje van. Mensen die op bezoek komen, zullen amper een glimp van hem kunnen opvangen. Want van zodra de bel gaat, springt hij achter het tablet van de kachel. In het begin bleek ook dat Mozes niet geheel perfect zindelijk was. Hij verkoos 2 mandjes op de kast en daar deed hij 's nachts steevast zijn behoefte in. Op zich maakte ik daar niet zo'n probleem van, want ik was al lang blij dat hij niet een krabpaal of iets anders verkoos wat niet zo makkelijk schoon te maken valt en de mandjes gingen prompt elke dag de wasmachine in. Maar het viel me na een tijdje wel op dat hij die mandjes op den duur alleen nog maar gebruikte om pipi te doen, voor zijn grote behoefte verkoos hij inmiddels de kattenbak. Een juichje waard! Vorige week toen de zekering gesprongen was, zaten op dat moment net 'zijn mandjes' in de wasmachine. Die raakten helaas niet gewassen tegen het moment dat het bezoek arriveerde, dus moest ik andere mandjes leggen. En we zagen vanop een afstand Mozes naar de mandjes gaan. Hij wilde zich hurken tot hij plots besefte dat het om andere mandjes ging. En zowaar hupste hij een beetje verontwaardigd naar de kattenbak en sindsdien is meneertje perfect zindelijk! Halleluja! 's Avonds komt hij steeds vaker tevoorschijn om natvoer te eten en gebruik te maken van de kattenbak. Ik mag zelfs in dezelfde ruimte rondlopen en we hebben contact met elkaar. Als ik naar hem knipoog, dan knippert ie terug. Ik heb erg moeten inzoemen om deze foto (speciaal voor zijn suikertantes en -nonkel) van hem te kunnen maken, maar ik ben toch blij dat het gelukt is en dat hij geen bang had van de camera. Samen komen we er wel! Ik heb geen hoop dat hij een knuffelkat wordt, want dat hoeft ook niet. Maar ik zou het fijn vinden moest hij zich hier helemaal op zijn gemak voelen, een beetje zoals Nalu en InneMinne. En dat het in de toekomst iets makkelijker wordt om hem in een transportmand te krijgen om naar onze dierenarts te gaan. Want zijn pootje is nog niet wat het moet zijn. Hij mankt nog erg veel, wat dus zou kunnen duiden op een zenuwprobleem.
Nog eventjes reclame maken voor onze Kerst- en kaasvond want over anderhalve week is het alweer zo ver! We hebben nog een boel werk voor de boeg om er een leuke gezellige en vooral lekkere avond van te maken, maar we kijken er ook ontzettend naar uit. Reserveren en betalen op het rekeningnummer kan nog tot en met 14 december. Knuffelaars die volgende week woensdag nog op knuffelbezoek komen, kunnen die dag ook nog reserveren en betalen. Mensen die liever geen kaas willen eten maar wel willen komen genieten van de sfeer en een drankje van onze bar zijn ook zeker welkom. Zij hoeven uiteraard niet in te schrijven voor de kaasavond en kunnen gewoon langskomen vanaf 18u. Drank wordt voorzien aan democratische prijzen en er zal voor de gelegenheid ook warme Glühwein voorzien worden. Hopelijk tot dan!
Dinsdag 09 december 2014:
Vandaag was de grote dag voor ons Draakje en Skipje want voor hen stond er een afspraak op de agenda om steriel gemaakt te worden. Vanmorgen vroeg al het voer weggenomen en daar waren de overige bewoners het niet mee eens, Draakje en Skip trouwens ook niet. Groot was dan ook de verontwaardiging toen ze allemaal merkten dat er deze keer geen tonijn uitgedeeld werd 's morgens. Ik heb de castratie van Draakje eigenlijk altijd proberen uit te stellen omdat hij in het begin altijd ziek was. Hij herviel met niesziekte en zowaar was hij de laatste 3 weken niesvrij waardoor hij ook geënt kon worden. Kleine jongens worden groot en zo ook ons Draakje. Niet dat hij de intentie had om iets te doen, maar hij begon me toch te vaak aan de kontjes van de andere katten te snuffelen. En met Minke die niet gesteriliseerd kan worden, kunnen we geen risico's nemen. Ik heb me gelukkig de ganse voormiddag kunnen bezig houden met poetsen in ons tehuis en katjes verzorgen waardoor ik niet te veel hoefde na te denken over vanmiddag. En zowaar in de auto sloegen de zenuwen toe. Ik - die maar al te goed weet dat ik dat niet mag hebben om de katjes gerust te stellen en me geen zorgen hoef te maken, want bij onze dierenarts zijn ze in goede handen en bovendien is dit zelfs voor ons routine, maar nee, de zenuwen sloegen toe. Ik hoorde het zelfs in mijn stem onderweg toen ik probeerde om de katjes gerust te stellen. Maar Draakje maakte onderweg zulke piepgeluidjes waar ik helemaal weemoedig om werd en waar mijn hart week van werd. Eenmaal aangekomen bij onze dierenarts trilde hij als een rietje. Hij is een heel stressgevoelig ventje en voelt zich alleen goed in ons tehuis. Van zodra de transportbox bovengehaald wordt, schiet Draakje in de stress-modus. Onze dierenarts vroeg of ik hem gelijk mee naar huis wilde nemen en toen viel die blok zenuwen van me af. Ik heb Draakje in slaap gewiegd, vervolgens werd hij ontmanteld en momenteel ligt hij voor de warme kachel bij te komen. Op die manier heeft hij straks geen stress of bang als hij wakker wordt. En Catootje is zo lief om de wacht bij hem te houden. Wellicht omdat ze getuige was van zijn piepstemmetje. Ons meisje moest immers ook mee voor een pilletje want ze is weer hervallen. Ik geloof dat we haar naderhand ook wel mogen klasseren onder de 'noemer' Chronisch niesziek patiëntje. Ons Skipje mogen we vanavond ophalen en wat zal ik blij zijn als ook haar operatie achter de rug is. Haar draadjes zullen overigens ook nog weggehaald worden uit haar stompje.
Vandaag was de grote dag voor ons Draakje en Skipje want voor hen stond er een afspraak op de agenda om steriel gemaakt te worden. Vanmorgen vroeg al het voer weggenomen en daar waren de overige bewoners het niet mee eens, Draakje en Skip trouwens ook niet. Groot was dan ook de verontwaardiging toen ze allemaal merkten dat er deze keer geen tonijn uitgedeeld werd 's morgens. Ik heb de castratie van Draakje eigenlijk altijd proberen uit te stellen omdat hij in het begin altijd ziek was. Hij herviel met niesziekte en zowaar was hij de laatste 3 weken niesvrij waardoor hij ook geënt kon worden. Kleine jongens worden groot en zo ook ons Draakje. Niet dat hij de intentie had om iets te doen, maar hij begon me toch te vaak aan de kontjes van de andere katten te snuffelen. En met Minke die niet gesteriliseerd kan worden, kunnen we geen risico's nemen. Ik heb me gelukkig de ganse voormiddag kunnen bezig houden met poetsen in ons tehuis en katjes verzorgen waardoor ik niet te veel hoefde na te denken over vanmiddag. En zowaar in de auto sloegen de zenuwen toe. Ik - die maar al te goed weet dat ik dat niet mag hebben om de katjes gerust te stellen en me geen zorgen hoef te maken, want bij onze dierenarts zijn ze in goede handen en bovendien is dit zelfs voor ons routine, maar nee, de zenuwen sloegen toe. Ik hoorde het zelfs in mijn stem onderweg toen ik probeerde om de katjes gerust te stellen. Maar Draakje maakte onderweg zulke piepgeluidjes waar ik helemaal weemoedig om werd en waar mijn hart week van werd. Eenmaal aangekomen bij onze dierenarts trilde hij als een rietje. Hij is een heel stressgevoelig ventje en voelt zich alleen goed in ons tehuis. Van zodra de transportbox bovengehaald wordt, schiet Draakje in de stress-modus. Onze dierenarts vroeg of ik hem gelijk mee naar huis wilde nemen en toen viel die blok zenuwen van me af. Ik heb Draakje in slaap gewiegd, vervolgens werd hij ontmanteld en momenteel ligt hij voor de warme kachel bij te komen. Op die manier heeft hij straks geen stress of bang als hij wakker wordt. En Catootje is zo lief om de wacht bij hem te houden. Wellicht omdat ze getuige was van zijn piepstemmetje. Ons meisje moest immers ook mee voor een pilletje want ze is weer hervallen. Ik geloof dat we haar naderhand ook wel mogen klasseren onder de 'noemer' Chronisch niesziek patiëntje. Ons Skipje mogen we vanavond ophalen en wat zal ik blij zijn als ook haar operatie achter de rug is. Haar draadjes zullen overigens ook nog weggehaald worden uit haar stompje.
Ondanks de zenuwen van vandaag, keek ik toch ook ontzettend uit om Minke weer op te halen bij Richard. Ik had namelijk vrijdag geen afscheid genomen omdat Sab met haar naar onze dierenarts gereden is en we in de veronderstelling waren dat ze gewoon een prikje zou krijgen tegen snot en diarree. Maar hij stelde voor om Minke een paar dagen ter observatie te houden en plots bleef ons meisje daar logeren. Wat voelde dit vreemd aan ség! Ondanks dat ik heel blij ben dat Richard alles wilde uitsluiten, voelde het hier niet compleet aan zonder haar. Geen Minke die snottebelletjes kwam afvegen, hierbij grappige geluidjes maakte om vervolgens harde liefdesbeetjes te geven. Ik weet dat Minke niet de makkelijkste kat is en bovendien heel snel in paniek slaat. Maar gelukkig wilde ze wel eten en de eerste paar dagen was er zelfs hoop dat haar diarree probleem voor altijd van de baan zou zijn. Maar helaas pindakaas, ons meisje ging weer aan de dunne met heel veel slijmpjes. Haar stoelgang werd weer onderzocht onder de microscoop, maar niets te vinden. Het was leuk om even niet met een doekje achter haar aan te moeten rennen of de wasmachine te straffen met extra wasjes, maar toch ben ik dat ondertussen al zo gewend dat het een gewoonte geworden is. En ben ik ontzettend blij dat ze weer thuis is! En ons Minke ook, want ze is gelijk alles weer gaan verkennen.
Maandag 08 december 2014:
Aanstaande zondag 14 december staan we met een standje op het 'Felinova Poes Café' om ons tehuis en zijn bewoners te promoten en hopelijk wat centjes in te zamelen. We kijken er ontzettend naar uit en hopen dan ook een paar bekende gezichten tegen te komen en eventueel toekomstige knuffelaars te ontmoeten. Ikzelf zal pas later aanwezig zijn want eerst moeten de diertjes verzorgd worden en de kattenbakken etc verschoond. Aangezien er vanaf 8u/8u30 's morgens iemand van ons tehuis aanwezig moet zijn heeft Sab die taak op zich genomen. Ook mijn zus zal die dag de handen uit de mouwen steken en meehelpen. Iedereen welkom! Via deze link: http://www.felinova.be/poescafe2014/ kan je alle informatie vinden van die dag, alsook het adres waar het evenement doorgaat. Misschien tot zondag!
Aanstaande zondag 14 december staan we met een standje op het 'Felinova Poes Café' om ons tehuis en zijn bewoners te promoten en hopelijk wat centjes in te zamelen. We kijken er ontzettend naar uit en hopen dan ook een paar bekende gezichten tegen te komen en eventueel toekomstige knuffelaars te ontmoeten. Ikzelf zal pas later aanwezig zijn want eerst moeten de diertjes verzorgd worden en de kattenbakken etc verschoond. Aangezien er vanaf 8u/8u30 's morgens iemand van ons tehuis aanwezig moet zijn heeft Sab die taak op zich genomen. Ook mijn zus zal die dag de handen uit de mouwen steken en meehelpen. Iedereen welkom! Via deze link: http://www.felinova.be/poescafe2014/ kan je alle informatie vinden van die dag, alsook het adres waar het evenement doorgaat. Misschien tot zondag!
Zondag 07 december 2014:
Eind mei werden we door medewerkers van Libelle tv gecontacteerd. Zij zochten voor de rubriek 'Home Sweet Home' een kat met overgewicht en laten we op dat moment nu net Dikkie Dik in opvang hebben. De opnames vonden plaats op 4 juni, midden in de lente en omdat de uitzending pas in het najaar zou plaats vinden, moest Sab winterse kleren aan. Verschillende takes moeten opnemen, dit met warm weer in een dikke trui, vandaar dat ze blozende kaken heeft. Ik moet toegeven dat er wel veel geknipt en geplakt is, maar toch trots dat Sab dit gedurfd heeft. Ik ben zelf heel cameraschuw en Sab deed dit zonder zenuwen. En onze echte ster: Dikkie Dik (ondertussen geadopteerd) heeft zich ontzettend braaf gedragen. De dierenarts moest tips geven voor mensen voor de kijkbuis die ook een kat met overgewicht hebben. En onze Dikkie Dik liet zelfs zijn nageltjes knippen zonder blazen of uithalen. Zijn rugje zag er op dat moment nog wat verfromfraaid uit omdat hij pas in maart bij ons binnengekomen was met een geklitte rug. Door zijn overgewicht kon hij zijn rug niet degelijk wassen en dat was het gevolg daar van en moesten die klitten geschoren worden. Naderhand kregen we nog een aantal zakken droogvoer als donatie en medewerking. Al bij al was het wel een hele fijne ervaring!
Eind mei werden we door medewerkers van Libelle tv gecontacteerd. Zij zochten voor de rubriek 'Home Sweet Home' een kat met overgewicht en laten we op dat moment nu net Dikkie Dik in opvang hebben. De opnames vonden plaats op 4 juni, midden in de lente en omdat de uitzending pas in het najaar zou plaats vinden, moest Sab winterse kleren aan. Verschillende takes moeten opnemen, dit met warm weer in een dikke trui, vandaar dat ze blozende kaken heeft. Ik moet toegeven dat er wel veel geknipt en geplakt is, maar toch trots dat Sab dit gedurfd heeft. Ik ben zelf heel cameraschuw en Sab deed dit zonder zenuwen. En onze echte ster: Dikkie Dik (ondertussen geadopteerd) heeft zich ontzettend braaf gedragen. De dierenarts moest tips geven voor mensen voor de kijkbuis die ook een kat met overgewicht hebben. En onze Dikkie Dik liet zelfs zijn nageltjes knippen zonder blazen of uithalen. Zijn rugje zag er op dat moment nog wat verfromfraaid uit omdat hij pas in maart bij ons binnengekomen was met een geklitte rug. Door zijn overgewicht kon hij zijn rug niet degelijk wassen en dat was het gevolg daar van en moesten die klitten geschoren worden. Naderhand kregen we nog een aantal zakken droogvoer als donatie en medewerking. Al bij al was het wel een hele fijne ervaring!
Zaterdag 06 december 2014:
Ik vind deze foto van onze Nano zo verschrikkelijk schattig. Lekker ondergedompeld met een warme fleece, genietend van een kussentje onder haar hoofdje en van de warmte hierbinnen. Maar ik vind hem ook in schril contrast staan met de zwerfdieren buiten. Als we nu buiten komen, merken we zelf hoe koud het kan zijn en dan vooral 's nachts. Dieren die nu geen beschutting hebben, hebben het zwaar te verduren. En al helemaal als ze amper aan voedsel komen, want voer staat gelijk aan energie. Energie die ze nodig hebben om hun lichaamstemperatuur op peil te houden. Ik hoop met gans m'n hart dat er nu mensen hun tuinhuisje open zetten zodat er een zwerfkat zich mag in komen verwarmen. Of dat mensen de buitenvogeltjes voeren, want ook zij krijgen het elk jaar hard te verduren. Ik wenste dat dit jaar de Kerstman extra lief voor me zou zijn en een grote locatie voor me onder de kerstboom komt leggen... Ik weet dat dit utopie is, maar ik blijf dromen van een groter iets. We krijgen inmiddels zoveel aanvragen binnen om Blutskatjes permanent op te nemen, maar een keer houdt het hier op. Ik merk dat er erg veel nood is aan opvangen zoals de onze. Waarvan mensen weten dat de diertjes hier veilig zitten en ik merk ook dat dieren hier zelf ook nood aan hebben. Een eindplek waar ze nooit meer weg hoeven en waar ze mogen blijven wonen tot ze ooit die overstap maken naar een wereld die wij (nog) niet kennen. Ik zie gewoon het verschil in houding bij katten die vroeger binnen kwamen toen we nog aan herplaatsingen deden en nu. Deze wegwerpmaatschappij maakt dat dieren te vaak moeten verhuizen en daarna het vertrouwen verliezen en daar dan weer de dupe van zijn. Hier geldt dat niet! Ik blijf dromen en ik blijf proberen om een fijne thuis te bouwen voor onze Blutskatjes, want zij verdienen het.
Ik vind deze foto van onze Nano zo verschrikkelijk schattig. Lekker ondergedompeld met een warme fleece, genietend van een kussentje onder haar hoofdje en van de warmte hierbinnen. Maar ik vind hem ook in schril contrast staan met de zwerfdieren buiten. Als we nu buiten komen, merken we zelf hoe koud het kan zijn en dan vooral 's nachts. Dieren die nu geen beschutting hebben, hebben het zwaar te verduren. En al helemaal als ze amper aan voedsel komen, want voer staat gelijk aan energie. Energie die ze nodig hebben om hun lichaamstemperatuur op peil te houden. Ik hoop met gans m'n hart dat er nu mensen hun tuinhuisje open zetten zodat er een zwerfkat zich mag in komen verwarmen. Of dat mensen de buitenvogeltjes voeren, want ook zij krijgen het elk jaar hard te verduren. Ik wenste dat dit jaar de Kerstman extra lief voor me zou zijn en een grote locatie voor me onder de kerstboom komt leggen... Ik weet dat dit utopie is, maar ik blijf dromen van een groter iets. We krijgen inmiddels zoveel aanvragen binnen om Blutskatjes permanent op te nemen, maar een keer houdt het hier op. Ik merk dat er erg veel nood is aan opvangen zoals de onze. Waarvan mensen weten dat de diertjes hier veilig zitten en ik merk ook dat dieren hier zelf ook nood aan hebben. Een eindplek waar ze nooit meer weg hoeven en waar ze mogen blijven wonen tot ze ooit die overstap maken naar een wereld die wij (nog) niet kennen. Ik zie gewoon het verschil in houding bij katten die vroeger binnen kwamen toen we nog aan herplaatsingen deden en nu. Deze wegwerpmaatschappij maakt dat dieren te vaak moeten verhuizen en daarna het vertrouwen verliezen en daar dan weer de dupe van zijn. Hier geldt dat niet! Ik blijf dromen en ik blijf proberen om een fijne thuis te bouwen voor onze Blutskatjes, want zij verdienen het.
Vrijdag 05 december 2014:
6 + 1 katjes naar de dierenarts, klinkt een beetje vreemd, maar het is echt zo! Toen ik thuis kwam van werk, vlug een boterham met veggie-spul gegeten om vervolgens vervoersmanden klaar te maken en katjes in te laden. Richard had gelukkig vandaag nog een plekje vrij waarop ik kon langskomen. Zeker Minke moest nagekeken worden en medicijnen krijgen, want haar chronische diarree loopt de spuigaten uit. Toen ik thuis kwam en mijn boterham op at, lag mevrouwtje nog heerlijk te soezen in een mandje op het tafeltje. Ik dacht nog bij mezelf: hopelijk blijft ze hier liggen en wordt het een makkie om haar te 'vangen'. Ik begon eerst met Hava, want met haar ontvlambaar karakter zou het wel even kunnen duren vooral ik haar in een transportmand kreeg. Maar nee hoor, ons mevrouwtje werkte perfect mee! Daarna Beethoven in een mand, vervolgens Smurf en Gizmo was zo attent om zelf in een vervoersmand te kruipen, de schat! Marthalina mocht Gizmo vergezellen en daarna wilde ik Minke nemen. Alleen vond ik haar werkelijk nergens! Ik ken elk plekje in ons tehuis waar katten zich kunnen verstoppen, maar toch vond ik dat kleine monstertje niet. Ik heb me dan even verscholen in de veranda en toen zag ik haar plots door het raam naast de grote krabpalen. Toen ik richting haar ging, zette ze het echter op een spurten richting kachel en sprong gezellig bij Mozes op visite. Ik kon haar dus niet meenemen en dat terwijl zij dringend moest. Vervolgens zocht ik Toetie, die vond ik ook nergens terwijl ik haar kort voordien nog had zien rondlopen. Maar aha, daar lag ze in een mandje al te dutten, haar wakker gemaakt en vervolgens bij Smurf in de mand gezet. Onderweg rook ik ineens een drolletje en hoorde ik kranten scheuren, ja hoor, onze Toet had onderweg een geurig geschenkje gedraaid. Arme Smurf die erbij zat... Bij onze dierenarts toegekomen werd als eerste Hava in een dwangkooitje overgezet. De medicijntjes die ik vorige week gegeven had onder haar natvoer, hadden niet voldoende geholpen tegen haar blaasontsteking. En nu kon onze dierenarts ook even checken, want naast de blaasontsteking had ze ook bloed in haar plas. Ze verloor zo plas door haar verlamde blaas waardoor onze dierenarts haar niet eens hoefde vast te nemen. Woeste Hava kreeg vakkundig een prik Convenia in haar poep en hiermee zou haar ontsteking over moeten gaan. Vervolgens kreeg ook onze Toetie een prik Convenia want ze had sinds deze week een kuchje. Haar kliertjes waren opgezet, dus medicatie is noodzakelijk. Vervolgens werd Smurf gecontroleerd. Zij geeft sinds anderhalve week soms na voeding of drinken over. Het viel me ook op dat ze sinds een tijdje wel heel vreemd drinkt, alsof er lucht bij komt. Onze dierenarts kon niet echt iets vinden, maar voor de zekerheid kreeg ze een prik waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Tegen zondag zou het een stuk beter moeten gaan. Daarna kregen zowel Marthalina als Gizmo een prik Convenia, want Marthalina kucht weer en Gizmo zijn chronische niesziekte speelde weer op. Ondanks dat ik hem vorige week een kuur gegeven heb, herviel hij begin deze week weer. Zijn lodder oogje is een beetje zielig om te zien. En als laatste kreeg onze Beethoven een vaccin en chip. Allemaal de patiëntjes zijn ontzettend flink geweest, op Hava na dan, maar dat hadden we verwacht. En Minke is alsnog naar de dierenarts gegaan. Sab en ik hebben haar samen in een mand gekregen, al is dat nooit prettig. Minke wordt graag geaaid, maar oppakken is helemaal uit den boze. Als daar dan nog een vervoersmandje bijkomt en we haar moeten vangen, dan raakt ze helemaal in paniek. Sab is nog met haar tot bij onze dierenarts gereden en daar viel het verdict dat Minke tot dinsdag bij hem moet logeren, om het één en het ander uit te sluiten. Best even wennen zonder ons meisje en het voelt een beetje incompleet, maar ze is in goede handen.
6 + 1 katjes naar de dierenarts, klinkt een beetje vreemd, maar het is echt zo! Toen ik thuis kwam van werk, vlug een boterham met veggie-spul gegeten om vervolgens vervoersmanden klaar te maken en katjes in te laden. Richard had gelukkig vandaag nog een plekje vrij waarop ik kon langskomen. Zeker Minke moest nagekeken worden en medicijnen krijgen, want haar chronische diarree loopt de spuigaten uit. Toen ik thuis kwam en mijn boterham op at, lag mevrouwtje nog heerlijk te soezen in een mandje op het tafeltje. Ik dacht nog bij mezelf: hopelijk blijft ze hier liggen en wordt het een makkie om haar te 'vangen'. Ik begon eerst met Hava, want met haar ontvlambaar karakter zou het wel even kunnen duren vooral ik haar in een transportmand kreeg. Maar nee hoor, ons mevrouwtje werkte perfect mee! Daarna Beethoven in een mand, vervolgens Smurf en Gizmo was zo attent om zelf in een vervoersmand te kruipen, de schat! Marthalina mocht Gizmo vergezellen en daarna wilde ik Minke nemen. Alleen vond ik haar werkelijk nergens! Ik ken elk plekje in ons tehuis waar katten zich kunnen verstoppen, maar toch vond ik dat kleine monstertje niet. Ik heb me dan even verscholen in de veranda en toen zag ik haar plots door het raam naast de grote krabpalen. Toen ik richting haar ging, zette ze het echter op een spurten richting kachel en sprong gezellig bij Mozes op visite. Ik kon haar dus niet meenemen en dat terwijl zij dringend moest. Vervolgens zocht ik Toetie, die vond ik ook nergens terwijl ik haar kort voordien nog had zien rondlopen. Maar aha, daar lag ze in een mandje al te dutten, haar wakker gemaakt en vervolgens bij Smurf in de mand gezet. Onderweg rook ik ineens een drolletje en hoorde ik kranten scheuren, ja hoor, onze Toet had onderweg een geurig geschenkje gedraaid. Arme Smurf die erbij zat... Bij onze dierenarts toegekomen werd als eerste Hava in een dwangkooitje overgezet. De medicijntjes die ik vorige week gegeven had onder haar natvoer, hadden niet voldoende geholpen tegen haar blaasontsteking. En nu kon onze dierenarts ook even checken, want naast de blaasontsteking had ze ook bloed in haar plas. Ze verloor zo plas door haar verlamde blaas waardoor onze dierenarts haar niet eens hoefde vast te nemen. Woeste Hava kreeg vakkundig een prik Convenia in haar poep en hiermee zou haar ontsteking over moeten gaan. Vervolgens kreeg ook onze Toetie een prik Convenia want ze had sinds deze week een kuchje. Haar kliertjes waren opgezet, dus medicatie is noodzakelijk. Vervolgens werd Smurf gecontroleerd. Zij geeft sinds anderhalve week soms na voeding of drinken over. Het viel me ook op dat ze sinds een tijdje wel heel vreemd drinkt, alsof er lucht bij komt. Onze dierenarts kon niet echt iets vinden, maar voor de zekerheid kreeg ze een prik waarvan ik helaas de naam vergeten ben. Tegen zondag zou het een stuk beter moeten gaan. Daarna kregen zowel Marthalina als Gizmo een prik Convenia, want Marthalina kucht weer en Gizmo zijn chronische niesziekte speelde weer op. Ondanks dat ik hem vorige week een kuur gegeven heb, herviel hij begin deze week weer. Zijn lodder oogje is een beetje zielig om te zien. En als laatste kreeg onze Beethoven een vaccin en chip. Allemaal de patiëntjes zijn ontzettend flink geweest, op Hava na dan, maar dat hadden we verwacht. En Minke is alsnog naar de dierenarts gegaan. Sab en ik hebben haar samen in een mand gekregen, al is dat nooit prettig. Minke wordt graag geaaid, maar oppakken is helemaal uit den boze. Als daar dan nog een vervoersmandje bijkomt en we haar moeten vangen, dan raakt ze helemaal in paniek. Sab is nog met haar tot bij onze dierenarts gereden en daar viel het verdict dat Minke tot dinsdag bij hem moet logeren, om het één en het ander uit te sluiten. Best even wennen zonder ons meisje en het voelt een beetje incompleet, maar ze is in goede handen.
En alsof we vandaag nog niet voldoende naar onze dierenarts gereden zijn, is Sab vanavond met spoed moeten langsgaan omdat Smurf niet goed was. Ze lag al een tijdje in een mandje te slapen en toen ik haar aaide reageerde ze wel, maar na een tijdje maakte ik me toch zorgen. Intuïtie denk ik, want ik voelde dat er iets niet juist was. Toen ik haar oppakte voelde haar lichaampje helemaal stijf en even dacht ik dat ze aan het sterven was. Ze slaakte ook een kreetje en toen ik haar neerzette merkte ik hoe stijf haar lijfje was. Haar ene voorpootje bleek ook heel pijnlijk te zijn. Met haar voorgeschiedenis maak ik me altijd extra zorgen om Smurf. Zo heb ik haar nooit durven laten enten en was ik als de dood toen ze gesteriliseerd werd. Ik heb haar toen in slaap gewiegd nadat ze haar narcose spuitje kreeg en was heel opgelucht toen ik haar 's avonds weer mocht ophalen. Smurf haar mama en nestgenootjes zijn na hun enting allemaal erg ziek geworden. Het beeld van die zieke dropjes staat voor altijd op mijn netvlies gebrand en helaas zijn ze allemaal overleden ondanks een bezoek aan onze dierenarts elke dag. Resum medicijnen en vocht kregen ze, maar het mocht niet baten. Autopsie wees uit dat ze allemaal Fip hadden en dat een zusje zelfs misvormde organen had. Omdat Smurf toen zo klein was, ontsprong zij de dans en werd ze niet geënt en dat was haar redding. Smurf zelf heeft Ataxie en ik ben altijd als de dood als ze medicatie moet krijgen, gewoon uit schrik wat er met haar familie gebeurd is. Gelijk contact opgenomen met onze dierenarts en het spuitje dat ze gekregen heeft vandaag mag zo geen symptomen opwekken. Dus is Sab in haar auto gesprongen en met ons meisje naar Richard gereden. Daar aangekomen bleek haar hartslag wat hoog, maar dat kon door de stress van de autorit zijn. Haar ademhaling was gelukkig oké, wel een beetje koorts maar verder niet zoveel eigenlijk. Voor de zekerheid heeft ze toch een spuitje ontstekingsremmer gekregen en staat onze dierenarts stand-by mochten we morgen terug moeten langsgaan. Ze is zo flink geweest, gaf heel de tijd kopjes en toen ze thuis kwam en mij zag, begon ze gelijk te miauwen. Toen ze uit de transportmand kwam, gaf ze mij kopjes, met haar wobbelgangetje tegen mijn benen schurken en daarna is ze aan het eten gegaan. Hopelijk een goed teken en knapt ons lieve meisje op! Mailtjes en pb'tjes worden morgen beantwoord, vanavond gaat mijn complete aandacht naar de bewonertjes hier!
Donderdag 04 november 2014:
Gistermorgen toen ik opstond, zag ik het heuse schilderwerk dat Minke in de opvang aangebracht had. Ik wilde me gewoon terug onder een deken in bed gaan verstoppen, want soms ben ik dat poetsen elke dag ook wel een keertje beu. Ons meisje heeft altijd last van chronische diarree, maar gisteren liep het werkelijk de spuigaten uit. Ze kan er ook niets aan doen natuurlijk en ik hoop dat onze dierenarts morgen nog een gaatje in zijn agenda vrij heeft waarop ik met haar en nog enkele patiëntjes kan langskomen. Toch maar met goede moed begonnen met het werk in de opvang, want om 16u werden de eerste bezoekers alweer verwacht. Ik ben de laatste tijd een beetje (over)vermoeid en dan maak ik fouten en daar baalde ik gisteren toch wel erg van. Als het vuurtje samen met de wasmachine en droogkast op staan, dan springt de zekering. Normaal houd ik daar altijd rekening mee, maar gisteren dus niet... Plots drong het tot me door dat de wasmachine en droogkast niet meer draaiden en het vuurtje koud stond. Naar de zekeringskast en proberen de zekering weer op te zetten. Noppes! Normaal lukt dat na een tijdje wel, maar ik bleef om het kwartier proberen en toen het middag was, werkte de boel nog niet. Dan maar Maurits opgetrommeld die met zijn gereedschap kon lezen dat de boel dus echt kapot was. Ik was werkelijk op van de zenuwen, want 2 uur later zouden de eerste knuffelaars al arriveren, had ik nog geen was kunnen draaien en moest ik nog stofzuigen en dweilen. Gelukkig werd de boel al snel gerepareerd, toverde ik voldoende dekentjes uit de kasten om Minke's smeerfestijn te fatsoeneren en kon ik verder werken. Op de koop toe kreeg ik van Sab te horen dat ze weer bergen werk had en dus niet heel snel thuis zou zijn. Zij maakt de laatste dagen ook weer dagen van bijna 12 uren op het werk en daarnaast de opvang draaiende houden. Al bij al is het allemaal nog goed gekomen, alleen kreeg ik wel een serieuze astma-aanval te verwerken door zoveel stress en me druk te maken. En vandaag heb ik netjes alle was kunnen wegwerken, is dus allemaal gelukkig goed gekomen.
Gistermorgen toen ik opstond, zag ik het heuse schilderwerk dat Minke in de opvang aangebracht had. Ik wilde me gewoon terug onder een deken in bed gaan verstoppen, want soms ben ik dat poetsen elke dag ook wel een keertje beu. Ons meisje heeft altijd last van chronische diarree, maar gisteren liep het werkelijk de spuigaten uit. Ze kan er ook niets aan doen natuurlijk en ik hoop dat onze dierenarts morgen nog een gaatje in zijn agenda vrij heeft waarop ik met haar en nog enkele patiëntjes kan langskomen. Toch maar met goede moed begonnen met het werk in de opvang, want om 16u werden de eerste bezoekers alweer verwacht. Ik ben de laatste tijd een beetje (over)vermoeid en dan maak ik fouten en daar baalde ik gisteren toch wel erg van. Als het vuurtje samen met de wasmachine en droogkast op staan, dan springt de zekering. Normaal houd ik daar altijd rekening mee, maar gisteren dus niet... Plots drong het tot me door dat de wasmachine en droogkast niet meer draaiden en het vuurtje koud stond. Naar de zekeringskast en proberen de zekering weer op te zetten. Noppes! Normaal lukt dat na een tijdje wel, maar ik bleef om het kwartier proberen en toen het middag was, werkte de boel nog niet. Dan maar Maurits opgetrommeld die met zijn gereedschap kon lezen dat de boel dus echt kapot was. Ik was werkelijk op van de zenuwen, want 2 uur later zouden de eerste knuffelaars al arriveren, had ik nog geen was kunnen draaien en moest ik nog stofzuigen en dweilen. Gelukkig werd de boel al snel gerepareerd, toverde ik voldoende dekentjes uit de kasten om Minke's smeerfestijn te fatsoeneren en kon ik verder werken. Op de koop toe kreeg ik van Sab te horen dat ze weer bergen werk had en dus niet heel snel thuis zou zijn. Zij maakt de laatste dagen ook weer dagen van bijna 12 uren op het werk en daarnaast de opvang draaiende houden. Al bij al is het allemaal nog goed gekomen, alleen kreeg ik wel een serieuze astma-aanval te verwerken door zoveel stress en me druk te maken. En vandaag heb ik netjes alle was kunnen wegwerken, is dus allemaal gelukkig goed gekomen.
Gisteren stonden er weer een boel afspraakjes op de agenda. Als eerste kwam Liesbeth langs, de suikertante van ons Draakje. Net zoals haar eerste bezoekje hier, had ze ook deze keer weer een heus pretpakket bij voor ons manneke. Maar in tegenstelling tot vorige keer, wilde hij nu echt niet bij zijn pakje poseren. Met de lintjes spelen achteraf, dat wel. Liesbeth had niet alleen leuks en lekkers mee voor haar suikerkind, maar ook droogvoer voor de katjes, vuilzakken, natte poepdoekjes, snoepjes, wasmiddel,... en zelfs ons konijn Loocky werd verwend met zakjes voer. Ook Carine kwam langs, zij contacteerde ons een tijd geleden en zij is de persoon bij wie Nome is komen aanlopen. Zij kwam Nome een bezoekje brengen en had ook weer een boel spul mee. Zowel zij, haar buurvrouw als de adoptante van onze Margotje hebben allemaal bij elkaar gelegd waardoor het een heus pakket werd. Allemaal droogvoer, natvoer, snoepjes en zelfs lekkere koffie voor de bezoekers. En tevens werd er aan Nome beloofd om hem over 2 weekjes nog eens te komen bezoeken. Ook Tania en haar man kwamen langs. Zij heeft een tijdje geleden een mandje bij ons besteld dat door Liesbeth werd gemaakt en zij had het mandje een uurtje daarvoor meegebracht. En ook Tania stond hier niet met lege handen: een grote hoeveelheid toners en klein ict-materiaal, medicatie, speeltjes,... had ze bij. Ook Wendy en haar zoontje Lander kwamen langs, zij zijn respectievelijk de suikertante en -nonkel van onze Sissi en Mozes. Zij hebben hier dit jaar ook Lior, Insao en Tijltje geadopteerd, dus ze zijn ons helemaal niet vreemd. Zij brachten ook lekkers mee voor de katjes: natvoer en snoepjes en da's iets wat hier altijd welkom is. Sissi heeft getoond hoe speels zij is en wat haar favoriete speeltje is en zoals te verwachten bleef onze Mozes verstopt zitten in de kachel. En als laatste zijn onze buurtjes Elly en Roel langsgekomen. Vorige week waren zij 's avonds al langs geweest om geheel kosteloos een internet kabel van beneden naar boven te trekken zodat we beide op een computer kunnen werken nu. Het heeft hen bloed, zweet en tranen gekost, want het was niet simpel om die verbinding te maken, maar het is gelukt. De leuke bezoekjes hebben ervoor gezorgd dat er toch een heel leuk einde werd gebreid aan een dag die slecht begon. Dankjewel lieve mensen, het leek wel of er één voor één Sinterklaasjes door de deur liepen met zoveel spul voor de katjes. Het doet werkelijk waar zoveel deugd om zoveel steun, soms ook uit onverwachte hoek, te krijgen! Ik wil ook alle nieuwe suikertantes bedanken en de mensen die afgelopen week een centje hebben overgemaakt op onze rekening! Het voelt elke dag een beetje als Kerstmis voor onze bewoners en dat allemaal dankzij jullie steun! En ik was nog vergeten te vermelden dat Rita hier anderhalve week geleden een vangkooi is komen lenen en zij bracht ook natvoer en droogvoer mee voor onze katjes. Rita heeft zelf een aantal katten, maar deze merkjes lustten ze niet en hier dus wel. Dankjewel Rita!
Dinsdag 02 december 2014:
Na het knuffelbezoek van vorige week, merkte ik dat Shane zich plots niet zo lekker meer voelde in de grote groep. Die dag was natuurlijk erg druk geweest, maar ook de dagen nadien verstopte ze zich de hele tijd en liet ze een blaasconcert horen als er andere katjes in haar buurt kwamen. Ik zette natuurlijk wel een potje met natvoer bij haar, maar toen ook daar amper van gegeten werd en haar vachtje wat plukkerig werd, wist ik dat we het voor haar anders moeten aanpakken. Met zovele bewoners is het altijd een beertje wikken en wegen en ik kan me dondersgoed voorstellen dat het voor een kat die altijd alleen geleefd heeft, niet makkelijk is om zich hier aan te passen. Dus heb ik besloten om Nome te verhuizen naar de grote groep. Ik merkte dat hij er wel klaar voor was, want hij is natuurlijk een jonge kat die graag speelt en in het grootste gedeelte van ons tehuis kan hij zich uitleven. En Shane is dan verhuisd naar de ruimte bij Clowntje en co. Clowntje kan net zoals Shane niet goed tegen een boel soortgenoten, dus op dat gebied zit het wel snor daar. En ik merk dat Shane weer opleeft. Ze komt weer knuffels vragen, eet haar bordje weer leeg en gaat zonder constant om te kijken -of er andere katten in de buurt zijn- naar de kattenbak. En Nome, als hij niet eet of speelt, dan ligt hij prinsheerlijk in het mandje voor de kachel. Hij heeft de keuken tot zijn ruimte toegeëigend en hij is daar heel tevreden mee. Zijn oortjes zien roze van de warmte die hij met gans zijn lichaam probeert op te slorpen van de kachel. En daarstraks heb ik hem zelfs betrapt toen hij samen met Draakje aan het spelen was met de ballenbaan.
Na het knuffelbezoek van vorige week, merkte ik dat Shane zich plots niet zo lekker meer voelde in de grote groep. Die dag was natuurlijk erg druk geweest, maar ook de dagen nadien verstopte ze zich de hele tijd en liet ze een blaasconcert horen als er andere katjes in haar buurt kwamen. Ik zette natuurlijk wel een potje met natvoer bij haar, maar toen ook daar amper van gegeten werd en haar vachtje wat plukkerig werd, wist ik dat we het voor haar anders moeten aanpakken. Met zovele bewoners is het altijd een beertje wikken en wegen en ik kan me dondersgoed voorstellen dat het voor een kat die altijd alleen geleefd heeft, niet makkelijk is om zich hier aan te passen. Dus heb ik besloten om Nome te verhuizen naar de grote groep. Ik merkte dat hij er wel klaar voor was, want hij is natuurlijk een jonge kat die graag speelt en in het grootste gedeelte van ons tehuis kan hij zich uitleven. En Shane is dan verhuisd naar de ruimte bij Clowntje en co. Clowntje kan net zoals Shane niet goed tegen een boel soortgenoten, dus op dat gebied zit het wel snor daar. En ik merk dat Shane weer opleeft. Ze komt weer knuffels vragen, eet haar bordje weer leeg en gaat zonder constant om te kijken -of er andere katten in de buurt zijn- naar de kattenbak. En Nome, als hij niet eet of speelt, dan ligt hij prinsheerlijk in het mandje voor de kachel. Hij heeft de keuken tot zijn ruimte toegeëigend en hij is daar heel tevreden mee. Zijn oortjes zien roze van de warmte die hij met gans zijn lichaam probeert op te slorpen van de kachel. En daarstraks heb ik hem zelfs betrapt toen hij samen met Draakje aan het spelen was met de ballenbaan.
Ik smijt er vandaag nog een update tegenaan, want morgen voorspelt een drukke dag te worden met knuffelbezoekjes waardoor ik geen tijd zal hebben om eventjes achter de computer te kruipen. Ik wil er graag nog even aan toevoegen dat er dit jaar nog 3 knuffeldagen plaats gaan vinden en dit op: 03/12, 11/12 en 17/12. Vanaf het nieuwe jaar zullen knuffelbezoekjes enkel nog doorgaan op 2 zaterdagen in de maand, dus tijdig inschrijven is de boodschap! Maar daarover binnenkort meer nieuws, alsook de data waarop de knuffeldagen zullen plaats vinden. Deze keer een filmpje van Draakje die zich helemaal uitslooft met indruk maken op Minke en Skip. Hij staat natuurlijk graag in de belangstelling en toont even aan de meisjes hoe je precies met dat bordspel moet spelen. Onze vent doet het goed, is eindelijk helemaal snotvrij en jeetje, wat wordt hij groot! Ik moet altijd zo met hem lachen, want als hij loopt is hij net een hobbelpaard in draf door zijn Ataxie. Minke blijft zoals verwacht kwikkelen en kwakkelen met haar gezondheid. Ze heeft weer een snotneus en haar diarreeprobleem bereikt weer z'n hoogtepunt. Niet dat ik dat erg vind, da's gewoon extra wasjes draaien. En Skip heeft zich afgelopen weekend een beetje geforceerd met spelen. Ze wilt natuurlijk graag meedoen met de rest, bengelt als een gek aan de krabpalen. Maar haar enige voorpootje is een beetje overbelast, dus heeft ze rust van me voorgeschreven gekregen.
Maandag 01 december 2014:
We zijn weer een bewonertje rijker. Beethoven is de naam en ondanks dat die naam heel mannelijk klinkt, gaat het toch om een prinsesje van een paar jaartjes oud. Het bedrijf waar ik werk werd overgenomen door nieuwe eigenaars (dus ja, ik ben binnenkort ook op zoek naar een nieuwe job!). En hoe het komt dat Beethoven nu hier woont, moet ik even het verleden schetsen. 3 jaar geleden ben ik in dat bedrijf beginnen werken en ongeveer anderhalf jaar geleden kwam Beethoven daar wonen. Zij was de kat des huizes, maar omdat zij thuis gans het huis onder plaste, werd besloten om haar naar het bedrijf te verplaatsen. Daar mocht zij overdag buiten en kreeg ze 's avonds een eigen kamertje toegewezen. Het wildsproeien ging gelukkig over en als ik daar was, dan verzorgde ik haar alsof ze één van m'n eigen katjes was. In het begin verschoonde ik haar kattenbak, tot dat niet meer hoefde omdat ze buiten haar behoefte deed en vulde ik haar korreltjes bij. En natuurlijk overlaadde ik haar met knuffels en kusjes. Toen ik te horen kreeg dat het bedrijf overgenomen werd, vroeg ik gelijk wat er met haar zou gebeuren. Zij mocht immers niet meer mee terug naar huis uit schrik dat ze weer zou gaan wildplassen en dus was het plan om haar daar te laten. Maar die nieuwe eigenaars zouden van Beethoven een echte buitenkat maken omdat haar kamertje omgetoverd zal worden tot magazijn en ze niet in het bedrijf kan omdat ze 's nachts het alarm activeert door beweging. Toen was de keuze snel gemaakt en hebben we besloten om Beethoven tot één van onze vaste bewoners te promoveren. Met haar verleden als ex-plaspoes past ze hier wel in het plaatje. Momenteel is ze nog een beetje onder de indruk van de andere bewoners en zal het voor haar even wennen zijn. Net zoals onze andere bewoners is ook onze Beethoven op zoek naar 'n suikertante of -nonkel.
We zijn weer een bewonertje rijker. Beethoven is de naam en ondanks dat die naam heel mannelijk klinkt, gaat het toch om een prinsesje van een paar jaartjes oud. Het bedrijf waar ik werk werd overgenomen door nieuwe eigenaars (dus ja, ik ben binnenkort ook op zoek naar een nieuwe job!). En hoe het komt dat Beethoven nu hier woont, moet ik even het verleden schetsen. 3 jaar geleden ben ik in dat bedrijf beginnen werken en ongeveer anderhalf jaar geleden kwam Beethoven daar wonen. Zij was de kat des huizes, maar omdat zij thuis gans het huis onder plaste, werd besloten om haar naar het bedrijf te verplaatsen. Daar mocht zij overdag buiten en kreeg ze 's avonds een eigen kamertje toegewezen. Het wildsproeien ging gelukkig over en als ik daar was, dan verzorgde ik haar alsof ze één van m'n eigen katjes was. In het begin verschoonde ik haar kattenbak, tot dat niet meer hoefde omdat ze buiten haar behoefte deed en vulde ik haar korreltjes bij. En natuurlijk overlaadde ik haar met knuffels en kusjes. Toen ik te horen kreeg dat het bedrijf overgenomen werd, vroeg ik gelijk wat er met haar zou gebeuren. Zij mocht immers niet meer mee terug naar huis uit schrik dat ze weer zou gaan wildplassen en dus was het plan om haar daar te laten. Maar die nieuwe eigenaars zouden van Beethoven een echte buitenkat maken omdat haar kamertje omgetoverd zal worden tot magazijn en ze niet in het bedrijf kan omdat ze 's nachts het alarm activeert door beweging. Toen was de keuze snel gemaakt en hebben we besloten om Beethoven tot één van onze vaste bewoners te promoveren. Met haar verleden als ex-plaspoes past ze hier wel in het plaatje. Momenteel is ze nog een beetje onder de indruk van de andere bewoners en zal het voor haar even wennen zijn. Net zoals onze andere bewoners is ook onze Beethoven op zoek naar 'n suikertante of -nonkel.
Zondag 30 november 2014:
Eigenlijk heb ik nog niet veel updates over onze Hava geplaatst. Wel eentje toen ze gearriveerd is en toen haar staart geamputeerd werd. Daarom een kleine reminder: Hava werd gevonden met een gebroken staart en hierdoor heeft ze ook een blaasverlamming opgelopen. Zij werd ondergebracht bij een gastgezin van Kat Zoekt Thuis en vervolgens werden wij gecontacteerd. Ondertussen woont Hava hier al een tijdje en zijn we best dikke vriendjes geworden. Het plaatsje waar ooit haar staartje heeft gezeten is inmiddels mooi geheeld. Al is ze altijd heel onvoorspelbaar qua gedrag. Dit komt door een hersentrauma en daar kan ze zelf niets aan doen natuurlijk. Niet veel mensen zouden een Blutskat met een overloopblaas in huis halen die overigens een heel pittig en ontvlambaar karakter heeft en ik moet toegeven, het is zeker niet evident. Vooral omdat die blaas eigenlijk manueel geleegd moet worden, maar Hava staat dit niet toe. Dus moeten we met incontinentiedoeken aan de slag. En eigenlijk is onze zwarte prinses wel onze duurste bewoner. Meermaals per dag moeten haar incontinentiedoeken vervangen worden en staat zij op speciaal dieetvoer: nier en gastro intestinal. Begin vorige week merkte ik dat er plots heel veel urine op haar doeken lag om de volgende dag bijna geen urine te produceren. Dan gaan mijn alarmbellen af en haar nukkige gedrag bevestigde mijn vermoeden: blaasontsteking. Katjes zoals Hava zijn daar altijd heel gevoelig voor, want tenslotte is die blaas altijd gevuld met urine wat dus een poel is voor bacteriën die hun slag kunnen slaan en ontstekingen veroorzaken. We zijn aan de slag gegaan met antibiotica en ondertussen gaat het weer beter met haar. En nog meer goed nieuws: naast suikertante Nadine hebben ook Elly en Roel besloten om suikertante en -nonkel van Hava te worden. Waar we enorm dankbaar voor zijn!
Eigenlijk heb ik nog niet veel updates over onze Hava geplaatst. Wel eentje toen ze gearriveerd is en toen haar staart geamputeerd werd. Daarom een kleine reminder: Hava werd gevonden met een gebroken staart en hierdoor heeft ze ook een blaasverlamming opgelopen. Zij werd ondergebracht bij een gastgezin van Kat Zoekt Thuis en vervolgens werden wij gecontacteerd. Ondertussen woont Hava hier al een tijdje en zijn we best dikke vriendjes geworden. Het plaatsje waar ooit haar staartje heeft gezeten is inmiddels mooi geheeld. Al is ze altijd heel onvoorspelbaar qua gedrag. Dit komt door een hersentrauma en daar kan ze zelf niets aan doen natuurlijk. Niet veel mensen zouden een Blutskat met een overloopblaas in huis halen die overigens een heel pittig en ontvlambaar karakter heeft en ik moet toegeven, het is zeker niet evident. Vooral omdat die blaas eigenlijk manueel geleegd moet worden, maar Hava staat dit niet toe. Dus moeten we met incontinentiedoeken aan de slag. En eigenlijk is onze zwarte prinses wel onze duurste bewoner. Meermaals per dag moeten haar incontinentiedoeken vervangen worden en staat zij op speciaal dieetvoer: nier en gastro intestinal. Begin vorige week merkte ik dat er plots heel veel urine op haar doeken lag om de volgende dag bijna geen urine te produceren. Dan gaan mijn alarmbellen af en haar nukkige gedrag bevestigde mijn vermoeden: blaasontsteking. Katjes zoals Hava zijn daar altijd heel gevoelig voor, want tenslotte is die blaas altijd gevuld met urine wat dus een poel is voor bacteriën die hun slag kunnen slaan en ontstekingen veroorzaken. We zijn aan de slag gegaan met antibiotica en ondertussen gaat het weer beter met haar. En nog meer goed nieuws: naast suikertante Nadine hebben ook Elly en Roel besloten om suikertante en -nonkel van Hava te worden. Waar we enorm dankbaar voor zijn!
Naar aanleiding wat Sterre's vorige baasje ons mailde, dachten we in eerste instantie dat hij ook een Ataxie-patiëntje zou zijn. Maar nu hij hier enkele weekjes woont, kunnen we met zekerheid zeggen dat ons lieve ventje mentaal gehandicapt is. In zekere zin kan hij veel minder dingen doen dan onze andere bewoners omdat hij daar het inzicht niet voor heeft en vertoont hij neurotisch gedrag. Maar dat maakt hem niet minder gelukkig, in tegendeel. Ik noem hem liefkozend: 'mijn kleine stalkertje' omdat hij ons overal volgt. Sterre krijgt ontzettend graag aandacht en aaitjes. Natvoer is zijn favoriete voer en jeetje, dat ventje kan wat wegsteken. Hij zou gerust kunnen meedingen naar een titel: welke kat kan het meeste op? Een tijdje geleden heeft onze dierenarts zijn oortjes onder narcose gereinigd omdat we dachten dat zijn epileptische aanval daar vandaan kwam. Maar niets is minder waar, naast zijn handicap blijkt ons ventje ook epilepsie te hebben. Niet evident, maar niet onoverkomelijk. We zijn ondertussen gestart met medicijnen en nu moeten we aankijken hoe het gaat. De eerste 2 dagen was hij precies een beetje dronken van de medicijnen, maar nu gaat het alweer beter. Alleen het toedienen van de medicijnen verloopt niet echt van een leien dakje. Meneertje klemt zijn tanden op elkaar en ze zijn haast niet van elkaar te krijgen. Een beetje kunst- en vliegwerk dus, maar moeilijk gaat ook.
Zaterdag 29 november 2014:
Zo, ons tehuis ruikt van boven tot onder fris naar het poetsproduct dat we van Joke's buurvrouw gekregen hebben. Alle kattenbakken werden volledig gereinigd en er werden verschillende wasjes gedraaid. En dan is het nu tijd om even achter de computer te ploffen om de mails en pb'tjes bij te werken en wat updates te plaatsen. Donderdag was weer druk met knuffelbezoek en de katjes werden niet alleen overladen met knuffels, maar ook met geschenkjes. Als eerste kwam Viviane langs. Zij is hier al een keertje eerder geweest toen ze samen met haar vriendin Sterre kwam langsbrengen. Toen bracht zij al veel bruikbaar spul mee, maar deze keer stond ze hier ook allesbehalve met lege handen. Te veel om op te noemen eigenlijk: een mandje, fleece dekentjes, droog- en natvoer, kuismiddel, elektrisch dekentje, kleine handdoekjes, knuffels,... en zelfs snoepjes voor onze honden. En ook Sterreke werd van top tot teen geaaid, wat hij overigens heerlijk vindt! Daarna kwam Marianne langs, ondertussen geen onbekende meer, want zij is de suikertante van onze Marthalina en zij is tevens die creatieve bij die allerlei spulletjes maakt die we mogen verkopen ten voordele van ons tehuis. Marianne bracht een prachtige stola, een kolsjaal, droogvoer langs en ook onderleggers en servietten voor onze Kerstavond binnenkort. En natuurlijk werd onze Marthalina weer betutteld en geknuffeld. Daarna kwam Nathalie nog langs, de suikertante van onze Skip en tevens ook haar 2de knuffelbezoekje hier. Nathalie bracht lekkere snoepjes en tonijn mee, iets waar ze onze katjes enorm veel plezier mee gedaan heeft! En het was alsof ons Skipje wist dat er speciaal voor haar bezoek langskwam, want ze is zelfs op Nathalie haar schoot gaan liggen! Vrijdag kregen we van Sab's collega Ivo nog 2 zakken droogvoer en ook de mensen die Tom vorig jaar hier geadopteerd hebben kwamen een zak Whiskas droogvoer langsbrengen. Tom lust alleen maar merkjes waarin kip zit, dus mochten onze katjes deze zak hebben. Ik blijf het herhalen: maar we zijn zo dankbaar met zovele fantastische mensen in ons leven! Binnenkort komen er nog een aantal Blutskatjes hier wonen en dat kan alleen maar dankzij al die steun!
Zo, ons tehuis ruikt van boven tot onder fris naar het poetsproduct dat we van Joke's buurvrouw gekregen hebben. Alle kattenbakken werden volledig gereinigd en er werden verschillende wasjes gedraaid. En dan is het nu tijd om even achter de computer te ploffen om de mails en pb'tjes bij te werken en wat updates te plaatsen. Donderdag was weer druk met knuffelbezoek en de katjes werden niet alleen overladen met knuffels, maar ook met geschenkjes. Als eerste kwam Viviane langs. Zij is hier al een keertje eerder geweest toen ze samen met haar vriendin Sterre kwam langsbrengen. Toen bracht zij al veel bruikbaar spul mee, maar deze keer stond ze hier ook allesbehalve met lege handen. Te veel om op te noemen eigenlijk: een mandje, fleece dekentjes, droog- en natvoer, kuismiddel, elektrisch dekentje, kleine handdoekjes, knuffels,... en zelfs snoepjes voor onze honden. En ook Sterreke werd van top tot teen geaaid, wat hij overigens heerlijk vindt! Daarna kwam Marianne langs, ondertussen geen onbekende meer, want zij is de suikertante van onze Marthalina en zij is tevens die creatieve bij die allerlei spulletjes maakt die we mogen verkopen ten voordele van ons tehuis. Marianne bracht een prachtige stola, een kolsjaal, droogvoer langs en ook onderleggers en servietten voor onze Kerstavond binnenkort. En natuurlijk werd onze Marthalina weer betutteld en geknuffeld. Daarna kwam Nathalie nog langs, de suikertante van onze Skip en tevens ook haar 2de knuffelbezoekje hier. Nathalie bracht lekkere snoepjes en tonijn mee, iets waar ze onze katjes enorm veel plezier mee gedaan heeft! En het was alsof ons Skipje wist dat er speciaal voor haar bezoek langskwam, want ze is zelfs op Nathalie haar schoot gaan liggen! Vrijdag kregen we van Sab's collega Ivo nog 2 zakken droogvoer en ook de mensen die Tom vorig jaar hier geadopteerd hebben kwamen een zak Whiskas droogvoer langsbrengen. Tom lust alleen maar merkjes waarin kip zit, dus mochten onze katjes deze zak hebben. Ik blijf het herhalen: maar we zijn zo dankbaar met zovele fantastische mensen in ons leven! Binnenkort komen er nog een aantal Blutskatjes hier wonen en dat kan alleen maar dankzij al die steun!
Marianne mailde ons een tijdje geleden dat ze ons graag wilde helpen en nog wel op deze ludieke manier: Marianne is een bezige of beter gezegd: creatieve bij en zij maakt allerlei handwerkjes zoals stola's etc. Ze heeft ons aangeboden om zulke leuke spulletjes te maken die we dan mogen verkopen ten voordele van onze Blutskatjes. Ze bracht ons prachtige stola's en wat hen echt uniek maakt, zeker voor de kattenmadammen onder ons: er hangt aan het puntje een leuk kattenbelletje! Deze prachtige en overigens warme stola is te koop voor 35 euro. De geweldig warme kolsjaal is te koop aan 20 euro. Ook de sjaal is deze keer voorzien van een kattenbelletje. Ideaal voor de koude wintermaanden die er aan komen. De stola en sjaals kunnen enkel via Kiala verzonden worden en dan komt er 4,50 euro bovenop of hij kan afgehaald worden in onze opvang, na afspraak. Gelieve je bestelling door te mailen naar [email protected] met vermelding van het adres waar hij naartoe moet verzonden worden. Betalen kan via ons rekeningnummer: Iban: BE 36 0015 0867 8281 en Bic: GEBABEBB. Dikke dankjewel namens onze Blutskatjes!
Onze lieve Gizmo ligt weer in de lappenmand. Door zijn chronische niesziekte gaat het de ene keer beter met zijn gezondheid, om de volgende keer weer met een ontstoken oog rond te lopen en niesbuien te hebben waarbij de snottebellen in het rond vliegen. En dat is deze keer ook het geval. Dus zijn we maar met een kuur antibiotica begonnen en hij voelt zich gelukkig weer iets beter. Zijn ontstoken oogje wordt dagelijks meermaals gezalfd en het ziet gelukkig niet meer bloedrood. Alleen verraadt zijn plukkerige vacht nog wel dat hij zich niet helemaal tiptop voelt. Ondanks dat hij vaak ziek is en ik elke dag snottebellen moet poesten, zou ik hem voor geen geld van de wereld willen missen! Ik zeg vaak genoeg tegen hem: het beste wat jouw vorige baasje kon doen, was jou terug naar hier brengen. En ongelofelijk hoe goed hij luistert en wat een makkelijke patiënt hij is als hij weer een spuitje of een zalfje moet krijgen.
Donderdag 27 november 2014:
Er hangt hier heel veel liefde in de lucht: Nano en Draakje <3
Er hangt hier heel veel liefde in de lucht: Nano en Draakje <3
De katten vinden het poetsen in de opvang fijner dan ik denk ik, haha. Wanneer er gestofzuigd en gedweild wordt, dan worden alle speeltjes van de grond gehaald. En wie betrapte ik tussen al die speelrails? De zwarte monsters in crime: Sissi en Cato. Voor hen is dat een nieuwe attractie en die twee meiden houden wel van nieuwe uitdagingen en hebben altijd zin in een partijtje kattenkwaad!
Woensdag 26 november 2014:
Ik smijt er deze keer een update over Nalu tegenaan. Mochten er mensen zijn die graag over een bepaald katje een foto- of filmpje-update zien verschijnen, geef dan een gil op onze facebookpagina. Nalu is één van de katjes die eigenlijk nog ter adoptie stond, maar waarvan we besloten hebben dat ze hier ook mochten blijven wonen en daarmee was de officiële start van ons 'tehuis' een feit. Sinds we die woorden hebben uitgesproken, lijkt Nalu meer op haar gemak. Vroeger had ze steeds dat opgejaagde in zich en als ik bij haar in de buurt kwam, dan blies ze er vrolijk op los. Dat gedrag vertoont ze niet meer. Ze lijkt ook steeds meer contact met me te zoeken. Niet dat we haar opeens mogen aaien, dat is nog steeds een stap te ver. Maar ze komt wel vaak in mijn buurt zitten en kijkt me dan aan. Een beetje moeilijk te verklaren, maar ik denk dat ze blij is dat ze hier mag blijven wonen. Alsof ze die zekerheid heeft nu dat ze nooit meer ergens anders naartoe moet gaan. Toen ze ook op het populaire bedje ging liggen om zichtzelf een grondige wasbeurt te geven, kon ik niet anders dan ook een foto te nemen. Haar favoriete plekje -lekker warm achter de kachel- waar ze zich altijd gaat verstoppen als er bezoek langskomt, is helaas ingepalmd door Mozes. Mensen die morgen op knuffelbezoek langskomen hebben dus meer kans om een glimp van deze prachtige meid op te vangen.
Ik smijt er deze keer een update over Nalu tegenaan. Mochten er mensen zijn die graag over een bepaald katje een foto- of filmpje-update zien verschijnen, geef dan een gil op onze facebookpagina. Nalu is één van de katjes die eigenlijk nog ter adoptie stond, maar waarvan we besloten hebben dat ze hier ook mochten blijven wonen en daarmee was de officiële start van ons 'tehuis' een feit. Sinds we die woorden hebben uitgesproken, lijkt Nalu meer op haar gemak. Vroeger had ze steeds dat opgejaagde in zich en als ik bij haar in de buurt kwam, dan blies ze er vrolijk op los. Dat gedrag vertoont ze niet meer. Ze lijkt ook steeds meer contact met me te zoeken. Niet dat we haar opeens mogen aaien, dat is nog steeds een stap te ver. Maar ze komt wel vaak in mijn buurt zitten en kijkt me dan aan. Een beetje moeilijk te verklaren, maar ik denk dat ze blij is dat ze hier mag blijven wonen. Alsof ze die zekerheid heeft nu dat ze nooit meer ergens anders naartoe moet gaan. Toen ze ook op het populaire bedje ging liggen om zichtzelf een grondige wasbeurt te geven, kon ik niet anders dan ook een foto te nemen. Haar favoriete plekje -lekker warm achter de kachel- waar ze zich altijd gaat verstoppen als er bezoek langskomt, is helaas ingepalmd door Mozes. Mensen die morgen op knuffelbezoek langskomen hebben dus meer kans om een glimp van deze prachtige meid op te vangen.
Ook onze Shane lijkt haar plekje achter de zetel meer en meer in te ruilen voor een 'open' plekje. Gisteravond wilde ze prompt door Sab geaaid worden. Helaas lag Sab op dat moment neer in de zetel met een hele resum katten op zich waardoor het iets of wat moeilijk was om Shane te aaien zoals ze wilt, want Shane prefereert aaitjes aan haar hoofdje en hierbij geeft ze zelf kopjes. Maar wat ben ik toch trots op deze mooie rode meid! Doordat ze niet goed ziet is alles een beetje eng voor haar natuurlijk. Ze heeft altijd alleen gewoond, ze was het prinsesje des huizes en nu moet ze plots alles delen met zovele katten. We mogen ook niet vergeten dat Shane hier pas een week woont en nu al zulke vooruitgangen boekt. Ondanks dat ik altijd een bakje natvoer bij de verstopte katten zet, is ze gisteravond toch van het andere voer komen eten en daarna is ze wat kattenmelk gaan nuttigen. En voor de mensen die goed haar grootte kunnen inschatten: ja, Shane is een hele imposante meid! Onze dierenarts zei maandag ook op verbaasde toon: oh, is dat een kattin? Groot zijn en tevens helemaal rood, een jongensnaam hebben, je zou wel sneller de naam 'kater' op je hoofd gekleefd krijgen, haha. En terwijl ik dit tekstje typ, voel ik plots een hele mollige meid rond mijn benen draaien. Ze leest gedachten!
Dinsdag 25 november 2014:
Gisteravond is Sab onze Nome weer gaan ophalen bij onze dierenarts na zijn castratie. Toen hij thuiskwam heeft hij gelijk zijn portie natvoer opgegeten en hij is daarna als een blok in slaap gevallen door de narcose die nog in zijn systeem zat. Vanmorgen was hij echter weer helemaal fit, alsof hij geen operatie achter de rug heeft gehad en was hij ontzettend speels. Het huisje dat we van Martine gekregen hebben, moest eraan geloven. Nome lag op zijn rug, met de poten in de lucht te bengelen en beet constant in het dak. Hilarisch om te zien en het huisje begint er allesbehalve minder florisant uit te zien, haha! En nee, Blutskatjes zijn allesbehalve zielig, ik denk dat Nome dat wel kan beamen. Zijn castratie die goed gegaan is en hij lijkt deze week minder last te hebben van zijn pootluxatie: kortom het gaat super met ons witte prinsje!
Gisteravond is Sab onze Nome weer gaan ophalen bij onze dierenarts na zijn castratie. Toen hij thuiskwam heeft hij gelijk zijn portie natvoer opgegeten en hij is daarna als een blok in slaap gevallen door de narcose die nog in zijn systeem zat. Vanmorgen was hij echter weer helemaal fit, alsof hij geen operatie achter de rug heeft gehad en was hij ontzettend speels. Het huisje dat we van Martine gekregen hebben, moest eraan geloven. Nome lag op zijn rug, met de poten in de lucht te bengelen en beet constant in het dak. Hilarisch om te zien en het huisje begint er allesbehalve minder florisant uit te zien, haha! En nee, Blutskatjes zijn allesbehalve zielig, ik denk dat Nome dat wel kan beamen. Zijn castratie die goed gegaan is en hij lijkt deze week minder last te hebben van zijn pootluxatie: kortom het gaat super met ons witte prinsje!
Rosie is vorige week een zelfgemaakt hekje komen brengen. Na onze oproep of er iemand zo'n hekje voor ons had, is zij gelijk aan de slag gegaan en dit überschattige hekje is het resultaat van Rosie's kunstzinnige handen. Ondertussen is het sinds gisteren in gebruik en jeetje, wat een stress-vrije bedoening nu! De honden kunnen niet meer het natvoer van de katten gaan stelen, wat ons ontzettend veel stress bespaart. We hoeven hen nu niet meer in de gaten te houden, want als er 's avonds natvoer geserveerd wordt, dan gaat hekje toe en blijven Aiko en Brody in de keuken. Ook de katten vinden het hekje helemaal geweldig, 't lijkt wel een nieuwe attractie voor hen. Er door, om 5 seconden later weer door de spijlen te stappen. En die rechtse hartjes zijn vooral erg interessant als krabmeubel. Ook Toetie die volledig blind is gaat er perfect door. We hebben enkel 2x moeten tonen langs welk gaatje ze er door kan en hops, onze meid snapte het al. Rosie, nogmaals dikke dankjewel voor dit practische kunstwerkje!
Maandag 24 november 2014:
Eigenlijk een beetje te moe om nog een update te plaatsen en mailtjes/pb'tjes te beantwoorden, maar wat moet, dat moet! Vandaag met Nome, Leo, Draakje en Shane naar onze dierenarts gereden na mijn werk. Nome werd gecastreerd en daar volgt morgen een foto-update over. Draakje's kliertjes waren vorige week tijdens het dierenartsbezoek nog opgezet waarvoor hij een pilletje kreeg. Maar deze week merkte ik al beterschap. Er kwam geen etterende afscheiding meer uit zijn oogjes en vandaag mocht hij dan ook geënt worden. Hopelijk blijft alles zo goed gaan en dan kan hij volgende week eindelijk gecastreerd worden. Ook Shane moest mee want zij moest nog een enting en chip krijgen. Ook zij is ontzettend flink geweest. Ondertussen is ze verhuisd van de quarantainebench naar de grote ruimte, maar ze heeft wat tijd nodig om te wennen aan de andere katten. Tenslotte is zij al die jaren alleen geweest en dan is het best schrikken om plots te moeten samenleven met zoveel katjes. Ondanks dat ze gestresst is, is ze erg lief naar ons toe en hoe meer aaitjes ze krijgt, hoe liever ze het heeft. Leo is alweer een hele tijd aan het sukkelen met zijn gezondheid. Niet abnormaal omdat hij auto-imuun is. Maar vorige week merkten we op dat ook zijn hoofdje erg gezwollen is door zijn ontstoken tandvlees en heeft hij een diepe rochel die af en toe te horen is. Onze vent moet alweer aan de antibiotica. Richard wilde hem graag een pil geven die 1 week werkt, maar helaas wilde Leo niet slikken. Onze dierenarts moest een aantal keer opnieuw proberen, maar Leo weigerde en helaas is door dat gevecht zijn tandvlees aan het bloeden gegaan. Ik moet nu zelf dagelijks een siroopje geven tot het weer beter gaat. Maar 't staat vast dat zijn tandjes zo snel mogelijk operatief verwijderd moeten worden, want constant aan de medicijnen is ook niet goed. Hij eet gelukkig nog goed, alleen is hij de laatste tijd vreselijk hangerig en wilt constant in de armen genomen worden. De andere katten zijn super zorgzaam voor hem. Zo ook Marthalina die haar "grote broer" een wasbeurt geeft.
Eigenlijk een beetje te moe om nog een update te plaatsen en mailtjes/pb'tjes te beantwoorden, maar wat moet, dat moet! Vandaag met Nome, Leo, Draakje en Shane naar onze dierenarts gereden na mijn werk. Nome werd gecastreerd en daar volgt morgen een foto-update over. Draakje's kliertjes waren vorige week tijdens het dierenartsbezoek nog opgezet waarvoor hij een pilletje kreeg. Maar deze week merkte ik al beterschap. Er kwam geen etterende afscheiding meer uit zijn oogjes en vandaag mocht hij dan ook geënt worden. Hopelijk blijft alles zo goed gaan en dan kan hij volgende week eindelijk gecastreerd worden. Ook Shane moest mee want zij moest nog een enting en chip krijgen. Ook zij is ontzettend flink geweest. Ondertussen is ze verhuisd van de quarantainebench naar de grote ruimte, maar ze heeft wat tijd nodig om te wennen aan de andere katten. Tenslotte is zij al die jaren alleen geweest en dan is het best schrikken om plots te moeten samenleven met zoveel katjes. Ondanks dat ze gestresst is, is ze erg lief naar ons toe en hoe meer aaitjes ze krijgt, hoe liever ze het heeft. Leo is alweer een hele tijd aan het sukkelen met zijn gezondheid. Niet abnormaal omdat hij auto-imuun is. Maar vorige week merkten we op dat ook zijn hoofdje erg gezwollen is door zijn ontstoken tandvlees en heeft hij een diepe rochel die af en toe te horen is. Onze vent moet alweer aan de antibiotica. Richard wilde hem graag een pil geven die 1 week werkt, maar helaas wilde Leo niet slikken. Onze dierenarts moest een aantal keer opnieuw proberen, maar Leo weigerde en helaas is door dat gevecht zijn tandvlees aan het bloeden gegaan. Ik moet nu zelf dagelijks een siroopje geven tot het weer beter gaat. Maar 't staat vast dat zijn tandjes zo snel mogelijk operatief verwijderd moeten worden, want constant aan de medicijnen is ook niet goed. Hij eet gelukkig nog goed, alleen is hij de laatste tijd vreselijk hangerig en wilt constant in de armen genomen worden. De andere katten zijn super zorgzaam voor hem. Zo ook Marthalina die haar "grote broer" een wasbeurt geeft.
Zondag 23 november 2014:
Binnen 4 weken is het zover: onze 'Kerst & Kaas op een bord' avond waarbij we samen met jullie al een beetje Kerst gaan vieren. Graag willen we jullie er nog even aan herinneren dat jullie inschrijving pas definitief is na betaling op ons rekeningnummer. De kaas wordt immers aangekocht op basis van het aantal betaalde personen. Inschrijven kan tot en met 14 december met overschrijving van 20 Euro per persoon op ons rekeningnummer: BE36 0015 0867 8281 met vermelding 'Kerst en Kaas' en het aantal personen. Hopelijk mogen we jullie allen verwelkomen!
Binnen 4 weken is het zover: onze 'Kerst & Kaas op een bord' avond waarbij we samen met jullie al een beetje Kerst gaan vieren. Graag willen we jullie er nog even aan herinneren dat jullie inschrijving pas definitief is na betaling op ons rekeningnummer. De kaas wordt immers aangekocht op basis van het aantal betaalde personen. Inschrijven kan tot en met 14 december met overschrijving van 20 Euro per persoon op ons rekeningnummer: BE36 0015 0867 8281 met vermelding 'Kerst en Kaas' en het aantal personen. Hopelijk mogen we jullie allen verwelkomen!
Je zou het haast niet kunnen denken dat onze Nome hier amper een dikke week woont, want hij voelt zich helemaal thuis hier. Hij hoeft niet meer in de quarantainebench en mag voorlopig in dezelfde ruimte wonen bij Clowntje en co. De grote groep intimideert hem nog een beetje, maar met Clowntje gaat het goed. Toetie, Leo, Gizmo, Nano en Smurf gaan ook vaak bij hem en co buurten en dat lijkt hij meer dan oké te vinden. Hij is constant aan het spelen met zijn speeltunnel (alleen wilde hij voor het filmpje enkel knuffels, spelen was een beetje bijzaak) en ligt hij steevast in het huisje -dat we van Martine gekregen hebben- te slapen. Hij eet ontzettend goed en ik merk dat hij deze week al iets minder last heeft van zijn poot luxatie. Nome is één grote brok liefde! Hij wilt constant geaaid worden en komt constant rond onze benen draaien. Ik probeer hem net zoals onze Pamuk een beetje gebarentaal aan te leren, maar tot hiertoe gaat dat nog niet zo vlot. Morgen wacht hem een grote dag bij onze dierenarts, wordt vervolgd!
Vrijdag 21 november 2014:
Deze keer geen gebruikelijke 'fijn-weekend-gewenst' foto van het populaire bedje (op onze facebookpagina), maar Catootje en Igani samen in het stoeltje. Ik moet toegeven dat ik toch wel dankbaar en trots ben op onze bende hier. Tuurlijk zijn hier soms ook kleine akkefietjes tussen de katten, maar over het algemeen kunnen ze het hier allemaal goed met elkaar vinden. Tenminste in de grote groep dan toch en merken ze vaak nog niet dat hier stiekem een nieuwkomer rond hobbelt. Pamuk zit apart omdat ze echt niet met andere dieren kan, maar voor de rest leven ze hier in kleinere en een grote groep samen. Catootje is zo'n katje die het met iedereen kan vinden. Als er kattenkwaad te vieren valt, dan is zij er altijd bij. Ondanks dat ze niet van knuffels houdt, houdt Catootje wel van aandacht en staat ze graag in de belangstelling. Overal staat ze op de eerste rij en heeft haar kopje zo'n uitdrukking: 'Heb je mij gezien?'. Igani is net zo'n lieverd en een echte schootplakker. Een lichte kronkel in haar hoofd waardoor ze niet alles perfect kan inschatten, vooral afstanden dan. Bij deze foto schiet mijn hartje vol. Catootje met haar pootje liefdevol over Igani die in diepe slaap verzonken is. Prettig weekend gewenst!
Deze keer geen gebruikelijke 'fijn-weekend-gewenst' foto van het populaire bedje (op onze facebookpagina), maar Catootje en Igani samen in het stoeltje. Ik moet toegeven dat ik toch wel dankbaar en trots ben op onze bende hier. Tuurlijk zijn hier soms ook kleine akkefietjes tussen de katten, maar over het algemeen kunnen ze het hier allemaal goed met elkaar vinden. Tenminste in de grote groep dan toch en merken ze vaak nog niet dat hier stiekem een nieuwkomer rond hobbelt. Pamuk zit apart omdat ze echt niet met andere dieren kan, maar voor de rest leven ze hier in kleinere en een grote groep samen. Catootje is zo'n katje die het met iedereen kan vinden. Als er kattenkwaad te vieren valt, dan is zij er altijd bij. Ondanks dat ze niet van knuffels houdt, houdt Catootje wel van aandacht en staat ze graag in de belangstelling. Overal staat ze op de eerste rij en heeft haar kopje zo'n uitdrukking: 'Heb je mij gezien?'. Igani is net zo'n lieverd en een echte schootplakker. Een lichte kronkel in haar hoofd waardoor ze niet alles perfect kan inschatten, vooral afstanden dan. Bij deze foto schiet mijn hartje vol. Catootje met haar pootje liefdevol over Igani die in diepe slaap verzonken is. Prettig weekend gewenst!
Donderdag 20 november 2014:
Wat doet ons Skipje het wonderbaarlijk goed op 3 pootjes! Morgen is het 2 weken geleden dat haar gebroken-en-slecht-aan-elkaar-gegroeide pootje geamputeerd werd en zie haar eens vlot manoeuvreren. Door de camera smijt ze zich niet helemaal en kan ik haar niet aaien zoals ze normaal wel toe laat. Ik denk dat ze door dat zwarte grote ding een beetje argwaan had. En haar oogjes zijn echte schoteltjes, alsof ze altijd aan de catnip zit, haha. Filmpje echt volledig uitkijken, want op het einde wordt het net leuk als ze zich op het bed smijt en zo gek doet. Dat bedje is echt haar plekje geworden en daar ligt ze regelmatig op te tukken. Gek doen op de krabpaal kan ze ook al, dan staat ze met haar goede pootje en stompje te krabben aan de sisal koorden. Waar ze wel nog een beetje aan moet wennen zijn de andere katjes die in haar buurt rondhangen als er natvoer geserveerd wordt. Skipje krijgt wel een bordje voor zich alleen, maar toch moet Sab regelmatig bij haar in de buurt blijven om ervoor te zorgen dat er niemand in haar buurt komt. Verder ligt ze aardig goed in de groep en staat ze net zoals de andere katten te kirren als het snoepjesritueel elke avond herhaald wordt.
Wat doet ons Skipje het wonderbaarlijk goed op 3 pootjes! Morgen is het 2 weken geleden dat haar gebroken-en-slecht-aan-elkaar-gegroeide pootje geamputeerd werd en zie haar eens vlot manoeuvreren. Door de camera smijt ze zich niet helemaal en kan ik haar niet aaien zoals ze normaal wel toe laat. Ik denk dat ze door dat zwarte grote ding een beetje argwaan had. En haar oogjes zijn echte schoteltjes, alsof ze altijd aan de catnip zit, haha. Filmpje echt volledig uitkijken, want op het einde wordt het net leuk als ze zich op het bed smijt en zo gek doet. Dat bedje is echt haar plekje geworden en daar ligt ze regelmatig op te tukken. Gek doen op de krabpaal kan ze ook al, dan staat ze met haar goede pootje en stompje te krabben aan de sisal koorden. Waar ze wel nog een beetje aan moet wennen zijn de andere katjes die in haar buurt rondhangen als er natvoer geserveerd wordt. Skipje krijgt wel een bordje voor zich alleen, maar toch moet Sab regelmatig bij haar in de buurt blijven om ervoor te zorgen dat er niemand in haar buurt komt. Verder ligt ze aardig goed in de groep en staat ze net zoals de andere katten te kirren als het snoepjesritueel elke avond herhaald wordt.
Woensdag 19 november 2014:
Ook dit lieve meisje is bij ons komen wonen. Haar baasje werd een tijdje geleden opgenomen in het ziekenhuis en door medische problemen moet hij binnenkort opgenomen worden in een rusthuis. Welgekend is dat katjes daar niet welkom zijn, dus werd er een oplossing voor Shane gezocht. De dochter van Shane's baasje heeft talloze opvangen gecontacteerd, maar nergens was Shane welkom. Haar leeftijd zit er wellicht voor iets tussen, want deze mollige dame is ondertussen 8 jaar oud. En niet dat dit voor ons een probleem is, want wij zijn van mening dat katten van die leeftijd net in de fleur van hun leven zijn. Shane heeft ook een blind oogje en ook haar andere oogje is niet helemaal tiptop. Kortom, Shane heeft een paar kleine blutsjes en daarom past zij helemaal in ons tehuisje. We laten haar nu even tot rust komen, want zij heeft een gevoelige maag en geeft nogal snel over. Vandaar dat we haar eventjes in quarantaine houden om haar goed te monitoren. Binnenkort wordt ze nog geënt en daarna mag ze kennis maken met onze groep. Ze is verder heel lief en al helemaal op haar gemakje hier. Ze heeft dan ook een tijdje alleen gezeten toen haar baasje in het ziekenhuis lag en het is duidelijk dat deze meid graag mensen om haar heen heeft. Net zoals al onze andere bewonertjes zoekt ons Blutskatje Shane ook een suikertante of -nonkel. Wie wilt die taak op zich nemen?
Ook dit lieve meisje is bij ons komen wonen. Haar baasje werd een tijdje geleden opgenomen in het ziekenhuis en door medische problemen moet hij binnenkort opgenomen worden in een rusthuis. Welgekend is dat katjes daar niet welkom zijn, dus werd er een oplossing voor Shane gezocht. De dochter van Shane's baasje heeft talloze opvangen gecontacteerd, maar nergens was Shane welkom. Haar leeftijd zit er wellicht voor iets tussen, want deze mollige dame is ondertussen 8 jaar oud. En niet dat dit voor ons een probleem is, want wij zijn van mening dat katten van die leeftijd net in de fleur van hun leven zijn. Shane heeft ook een blind oogje en ook haar andere oogje is niet helemaal tiptop. Kortom, Shane heeft een paar kleine blutsjes en daarom past zij helemaal in ons tehuisje. We laten haar nu even tot rust komen, want zij heeft een gevoelige maag en geeft nogal snel over. Vandaar dat we haar eventjes in quarantaine houden om haar goed te monitoren. Binnenkort wordt ze nog geënt en daarna mag ze kennis maken met onze groep. Ze is verder heel lief en al helemaal op haar gemakje hier. Ze heeft dan ook een tijdje alleen gezeten toen haar baasje in het ziekenhuis lag en het is duidelijk dat deze meid graag mensen om haar heen heeft. Net zoals al onze andere bewonertjes zoekt ons Blutskatje Shane ook een suikertante of -nonkel. Wie wilt die taak op zich nemen?
Gisteren stond de pakketdienst weer voor de deur met een pakketje van Zooplus. Martine, de adoptante van onze Scout en Petatje, had een geweldig pakket laten opsturen. Het is altijd spannend om zo'n grote doos te openen en zoveel leuks en lekkers voor de katjes te vinden. Er zat een heleboel natvoer in, zelfs nierdieet voor ons Hava (die de laatste tijd erg verwend wordt!), snoepjes en een überschattig kattenhuisje. Het huisje werd gelijk goedgekeurd door het merendeel van de bewoners, zie de fotootjes op de collage. Helaas vond Leo het nodig om het huisje te slopen waardoor we het verhuisd hebben naar de ruimte waar Clowntje en co wonen. En Clowntje is helemaal dol op haar nieuwe woonst. Vandaag kwamen de zussen Ingeborg en Isabel langs met heel veel spul! Kattenbakvulling, natvoer, droogvoer, tonijn en helemaal geweldig: incontinentie doeken voor Hava! Zij hebben een tijdje geleden konijntje Fred bij ons geadopteerd, deze meiden zijn ons helemaal niet onbekend en hebben onze opvangdieren in het verleden al vaker gesteund. En last but not least kwam Rosie langs met een hele grote zak breiwol voor Marianne (die stola's en allerlei creatieve dingen voor ons maakt), poetsdoekjes en een zelfgemaakt traphekje. Het traphekje is te prachtig voor woorden, met zulke leuke details. Dankjewel lieve mensen voor alle steun weer! Het blijft ons verbazen, elke keer weer!
Dinsdag 18 november 2014:
Gisteravond zijn we naar onze dierenarts gereden met weer een autootje vol katten. Nano moest een spuitje Convenia krijgen, want zij is weer wat snotterig. Heel normaal is dit bij haar, maar omdat dit 2x kort na elkaar is, toch maar even meegenomen. Nano is niet zo makkelijk qua medicijnen geven. Door haar Ataxie is zij heel houterig en daarom moeilijk in een houtgreep te houden. Ze was gisteravond wel een beetje boos op mij, maar vandaag heeft ze 't me alweer vergeven. Ook Draakje ging mee. Eigenlijk was het plan om hem te laten enten, maar zijn kliertjes voelden nog gezwollen aan waardoor hij een pilletje gekregen heeft en nu maar duimen dat hij eindelijk opknapt. Nieuwkomer Nome werd nagekeken en geënt. Zijn mankend pootje blijkt een luxatie te zijn waar volgens onze dierenarts niet veel aan te doen is, vooral omdat hij er al een tijdje mee rondloopt. Er zullen dagen zijn waarop hij normaal zal stappen, maar evengoed dagen zijn waarbij hij zal manken. We houden hem goed in de gaten en hij krijgt gelijk pijnstilling mochten we merken dat hij last heeft van zijn pootje. Verder is hij heel flink geweest en werd op een jaartje oud geschat. Ook Skipje werd geënt en haar geamputeerde pootje werd nagekeken. Richard vond het er goed uitzien en Skipje kreeg dus de zegen om los te mogen uit de quarantainebench. Ondertussen loopt mevrouwtje hier rond alsof ze hier al jaren woont en ze is zo gelukkig, zo fijn om te zien. Sissi was wel een beetje jaloers toen ze Skipje zag. Maar na een gesprekje met Sissi (dat ze heus nog evenveel knuffeltjes en aandacht zal krijgen als voordien en dat er nou eenmaal nog een aantal Blutskatje hier komen wonen) lijkt ze Skip te aanvaarden. Mozes moest ook zijn enting krijgen, maar helaas bleek dat niet zo simpel te zijn. Hij weigerde om in het dwangkooitje te gaan en hij bleef stug zitten. Onze dierenarts haalde zijn handschoenen boven, maar Mozes bleef in de aanval gaan en verroerde zich niet. Meestal zijn katten zo bang dat ze richting dwangkooi vluchten, maar Mozes niet. Hij bleef aanvallen, bijten en uithalen, gelukkig heeft onze dierenarts hem toch kunnen enten, maar simpel was het niet. En Richard zelf, die gaf geen krimp. Ik moet toch toegeven dat we een topvent van een dierenarts hebben, een ander iemand zou weigeren om zulke aanvallende dieren te behandelen, maar hij niet! Mozes moest nog een nachtje in de bench overnachten zodat hij zeker zijn ontwormingspil zou opeten die ik vakkundig onder zijn natvoer gemengd heb en vandaag mocht ie los. We moesten hem wat aanmoedigen, maar ondertussen ligt hij prinsheerlijk in de krabton de ganse opvang te overzien. Nog wel een beetje met een norse smoel, maar ik gok dat het dierenarts bezoekje van gisteren er voor iets tussen zit.
Gisteravond zijn we naar onze dierenarts gereden met weer een autootje vol katten. Nano moest een spuitje Convenia krijgen, want zij is weer wat snotterig. Heel normaal is dit bij haar, maar omdat dit 2x kort na elkaar is, toch maar even meegenomen. Nano is niet zo makkelijk qua medicijnen geven. Door haar Ataxie is zij heel houterig en daarom moeilijk in een houtgreep te houden. Ze was gisteravond wel een beetje boos op mij, maar vandaag heeft ze 't me alweer vergeven. Ook Draakje ging mee. Eigenlijk was het plan om hem te laten enten, maar zijn kliertjes voelden nog gezwollen aan waardoor hij een pilletje gekregen heeft en nu maar duimen dat hij eindelijk opknapt. Nieuwkomer Nome werd nagekeken en geënt. Zijn mankend pootje blijkt een luxatie te zijn waar volgens onze dierenarts niet veel aan te doen is, vooral omdat hij er al een tijdje mee rondloopt. Er zullen dagen zijn waarop hij normaal zal stappen, maar evengoed dagen zijn waarbij hij zal manken. We houden hem goed in de gaten en hij krijgt gelijk pijnstilling mochten we merken dat hij last heeft van zijn pootje. Verder is hij heel flink geweest en werd op een jaartje oud geschat. Ook Skipje werd geënt en haar geamputeerde pootje werd nagekeken. Richard vond het er goed uitzien en Skipje kreeg dus de zegen om los te mogen uit de quarantainebench. Ondertussen loopt mevrouwtje hier rond alsof ze hier al jaren woont en ze is zo gelukkig, zo fijn om te zien. Sissi was wel een beetje jaloers toen ze Skipje zag. Maar na een gesprekje met Sissi (dat ze heus nog evenveel knuffeltjes en aandacht zal krijgen als voordien en dat er nou eenmaal nog een aantal Blutskatje hier komen wonen) lijkt ze Skip te aanvaarden. Mozes moest ook zijn enting krijgen, maar helaas bleek dat niet zo simpel te zijn. Hij weigerde om in het dwangkooitje te gaan en hij bleef stug zitten. Onze dierenarts haalde zijn handschoenen boven, maar Mozes bleef in de aanval gaan en verroerde zich niet. Meestal zijn katten zo bang dat ze richting dwangkooi vluchten, maar Mozes niet. Hij bleef aanvallen, bijten en uithalen, gelukkig heeft onze dierenarts hem toch kunnen enten, maar simpel was het niet. En Richard zelf, die gaf geen krimp. Ik moet toch toegeven dat we een topvent van een dierenarts hebben, een ander iemand zou weigeren om zulke aanvallende dieren te behandelen, maar hij niet! Mozes moest nog een nachtje in de bench overnachten zodat hij zeker zijn ontwormingspil zou opeten die ik vakkundig onder zijn natvoer gemengd heb en vandaag mocht ie los. We moesten hem wat aanmoedigen, maar ondertussen ligt hij prinsheerlijk in de krabton de ganse opvang te overzien. Nog wel een beetje met een norse smoel, maar ik gok dat het dierenarts bezoekje van gisteren er voor iets tussen zit.
Gisteren was het ook tijd om alle katjes nog eens te behandelen met een pipet tegen wormpjes en vlooitjes, uit voorzorg. De nieuwkomers moesten niet meer gedaan worden, want die hebben maar recent de hele resum gekregen. En helaas zijn InneMinne en Nalu niet te benaderen, dus die moesten we ook overslaan. We gaan toch proberen om hen een pipet te geven als ze in dromenland zijn, in de hoop dat we hen zo kunnen behandelen. We zijn tot 22u druk bezig geweest met pipetjes leegdrukken, katten vastnemen, noteren wie wat gekregen heeft, etc. Er liepen er een aantal te mokken nadat we dat -volgens hen- stinkend spul in hun nekje gedaan hebben, maar toen ik met natvoer op de proppen kwam, was alles gelukkig vergeven. Op mijn to do-lijstje: een doos Advocate bestellen bij onze dierenarts, want die doos is helemaal ribbedebie en ik heb dat toch graag altijd voorradig, zeker voor pas binnengekomen katjes direct te behandelen.
Maandag 17 november 2014:
Hoi iedereen, Igani hier, je-weet-wel, één van de bewoners van De Katten-Brigade. Ik heb een vraagje: zijn er mensen die wijnkistjes hebben staan waar ze niets meer mee doen, in goede staat? Let op: de kistjes moeten groot genoeg zijn want er moet een volwassen kat in passen! Diny zit met een projectje in haar hoofd waarvoor ze minimum een 16-tal wijnkistjes nodig heeft. Met die kistjes gaat ze een 2-tal knusse hoekjes voor ons creëren waardoor we nog meer slaap- en speelplekjes hebben. In ruil geef ik je talloze knuffels en kusjes! Liefs, Igani
Hoi iedereen, Igani hier, je-weet-wel, één van de bewoners van De Katten-Brigade. Ik heb een vraagje: zijn er mensen die wijnkistjes hebben staan waar ze niets meer mee doen, in goede staat? Let op: de kistjes moeten groot genoeg zijn want er moet een volwassen kat in passen! Diny zit met een projectje in haar hoofd waarvoor ze minimum een 16-tal wijnkistjes nodig heeft. Met die kistjes gaat ze een 2-tal knusse hoekjes voor ons creëren waardoor we nog meer slaap- en speelplekjes hebben. In ruil geef ik je talloze knuffels en kusjes! Liefs, Igani
Zondag 16 november 2014:
Ik vind deze foto van Clowntje net zo mysterieus als zijzelf. Tot voor kort wilde zij steevast nog steeds in de bench gaan slapen waar ze in quarantaine heeft gezeten. Ze vond dat blijkbaar een veilige haven en keerde daar steeds terug als ze schrok van een geluid. Het deurtje stond altijd open, dus ze kon erin en eruit wanneer ze maar wilde. Maar nieuwkomer Nome moest ook nog even apart gezeten worden in quarantaine, dus moesten we voor Clowntje een nieuw plekje creëren. Ze heeft ondertussen de vensterbank helemaal ingepalmd en dat bevalt haar wel, zeker met een heerlijk warme fleece onder haar kont. Ze begint zich ook steeds meer en meer als een huispoes te gedragen. Af en toe springt ze heel gek haar speeltunnel in en met de andere katjes lijkt het ook steeds beter te gaan. Ze is niet meer die zwerfkat die moest knokken voor eten, kleintjes in een onveilige omgeving moest opvoeden,... Ze kan gewoon poes zijn nu, met af en toe gekke speelmomenten. En of het leven haar hier bevalt, ze begint een volslanke dame te worden. Wanneer het natvoertijd is of het snoepjesritueel plaats vindt, dan staat Clowntje als eerste te kirren van geluk. Geluk zit in kleine dingen, voor een kat toch tenminste.
Ik vind deze foto van Clowntje net zo mysterieus als zijzelf. Tot voor kort wilde zij steevast nog steeds in de bench gaan slapen waar ze in quarantaine heeft gezeten. Ze vond dat blijkbaar een veilige haven en keerde daar steeds terug als ze schrok van een geluid. Het deurtje stond altijd open, dus ze kon erin en eruit wanneer ze maar wilde. Maar nieuwkomer Nome moest ook nog even apart gezeten worden in quarantaine, dus moesten we voor Clowntje een nieuw plekje creëren. Ze heeft ondertussen de vensterbank helemaal ingepalmd en dat bevalt haar wel, zeker met een heerlijk warme fleece onder haar kont. Ze begint zich ook steeds meer en meer als een huispoes te gedragen. Af en toe springt ze heel gek haar speeltunnel in en met de andere katjes lijkt het ook steeds beter te gaan. Ze is niet meer die zwerfkat die moest knokken voor eten, kleintjes in een onveilige omgeving moest opvoeden,... Ze kan gewoon poes zijn nu, met af en toe gekke speelmomenten. En of het leven haar hier bevalt, ze begint een volslanke dame te worden. Wanneer het natvoertijd is of het snoepjesritueel plaats vindt, dan staat Clowntje als eerste te kirren van geluk. Geluk zit in kleine dingen, voor een kat toch tenminste.
Afgelopen week mochten we weer een aantal donaties in ontvangst nemen. Vorige week vrijdag vonden we in onze brievenbus een zakje hooi van Sonja, speciaal voor Loocky. Ik kan je verzekeren Sonja dat het hooi gesmaakt heeft, want het zakje is inmiddels ribbedebie. De dag nadien zat er weer iets waardevols in onze brievenbus. Zomaar een envelop met ecocheques ter waarde van 255 euro voor onze nieuwe wasmachine. Kristin, iemand die we nog nooit ontmoet hebben, verraste ons zowaar met zo'n mooie bijdrage. Ongelofelijk toch! Over de wasmachine volgt weldra nieuws, over een 14-tal daagjes om precies te zijn. Van Rosie kregen we zowaar 50 zakken kattenbakvulling geschonken. Om een klein idee te geven: daar komen we zelfs nog geen maand mee toe. En da's ook altijd een grote hap uit ons budget, vandaar dat we Rosie ook erg bedanken voor deze gulle bijdrage! Ook Hilde (adoptante van onze Pirjo, Tibor en Sören en tevens suikertante van onze Marthalina en Minke) plaatste een bestelling bij Zooplus voor ons. Zoveel lekkers weer voor de katjes en Hilde was zo lief om ook nierdieet speciaal voor onze Hava te bestellen. En de laatste donatie komt van iemand die hier op knuffelbezoek geweest is, maar liever anoniem wenst te blijven. Weer zo'n grote donatie waar we haast van achterover vallen, want niet alleen de katjes werden verwend, ook zaten er koekjes bij voor onze honden en snoepcrackers voor Loocky. En we willen ook graag de mensen bedanken die laatst nog een centje overgemaakt hebben en de nieuwe suikertantes die erbij gekomen zijn. Ik blijf het herhalen, zonder al die hulp zouden we niet kunnen doen wat we doen. De aanvragen voor opvang van Blutskatjes stromen inmiddels ook binnen, maar daar moeten we binnenkort een stop op zetten, tot de veranda vernieuwd is en de kattenren geplaatst is. Helaas lijkt diegene die naar de veranda komt kijken ons in de steek te laten en horen we al 14-dagen niets meer van hem. Terwijl dat net het enige was wat binnen ons budget viel... En de ren kan pas geplaatst worden nadat de veranda vernieuwd is.
Zaterdag 15 november 2014:
Ook dit prachtige witte sneeuwballetje is in ons tehuis komen wonen. We werden gecontacteerd door een dame bij wie er een Blutskatje was komen aanlopen, ergens half oktober. Ze vroeg ons of wij konden uithelpen, want het blijkt dat hij met een pootje mankt en hij is doof. Dus zijn we even polshoogte gaan nemen en we konden gelijk testen of Nome inderdaad doof bleek te zijn. Hij lag in de zetel te dutten, toen Sab een aantal keren met haar vingers knipperde wisten we dat hij inderdaad niet hoort, want hij bleef gewoon dutten en werd wakker met zo'n verdwaasd kopje zoals alleen dove katjes dat kunnen. Er is ook duidelijk iets mis met zijn rechterachterpootje en dat moet door onze dierenarts nagekeken worden. Misschien een oude breuk of een ontsteking? De dame in kwestie heeft erg goed voor Nome gezorgd. Hij kreeg daar te eten en mocht 's avonds een paar uurtjes binnen. 's Nachts en overdag kon ie in de garage slapen, maar met de winter voor de deur is dat geen blijvende oplossing. En al helemaal niet omdat hij door zijn handicap geen geluiden hoort en dus makkelijk een prooi is voor aankomend verkeer. Hij blijkt ook ongecastreerd te zijn, dus dat staat ook nog op de planning. Verder moeten zijn haartjes regelmatig geborsteld worden om klitten te voorkomen. Hij verblijft momenteel nog even in quarantaine omdat we hem heel rustig moeten introduceren aan de groep. Dit hebben we al vaker gemerkt dat dove katten de kattentaal anders interpreteren en het voor hen ook een stuk moeilijker is om contact te leggen met soortgenoten. Ondertussen wordt Nome verwend met lekkers en vooral heel veel aaitjes. Begin volgende week staat een bezoek aan onze dierenarts op de planning zodat hij snel geënt kan worden, zijn pootje nagekeken en daarna zijn castratie. Is er iemand die de suikertante of -nonkel van deze witte prins wilt worden? Knuffeltjes bij knuffelbezoek zeker verzekerd!
Ook dit prachtige witte sneeuwballetje is in ons tehuis komen wonen. We werden gecontacteerd door een dame bij wie er een Blutskatje was komen aanlopen, ergens half oktober. Ze vroeg ons of wij konden uithelpen, want het blijkt dat hij met een pootje mankt en hij is doof. Dus zijn we even polshoogte gaan nemen en we konden gelijk testen of Nome inderdaad doof bleek te zijn. Hij lag in de zetel te dutten, toen Sab een aantal keren met haar vingers knipperde wisten we dat hij inderdaad niet hoort, want hij bleef gewoon dutten en werd wakker met zo'n verdwaasd kopje zoals alleen dove katjes dat kunnen. Er is ook duidelijk iets mis met zijn rechterachterpootje en dat moet door onze dierenarts nagekeken worden. Misschien een oude breuk of een ontsteking? De dame in kwestie heeft erg goed voor Nome gezorgd. Hij kreeg daar te eten en mocht 's avonds een paar uurtjes binnen. 's Nachts en overdag kon ie in de garage slapen, maar met de winter voor de deur is dat geen blijvende oplossing. En al helemaal niet omdat hij door zijn handicap geen geluiden hoort en dus makkelijk een prooi is voor aankomend verkeer. Hij blijkt ook ongecastreerd te zijn, dus dat staat ook nog op de planning. Verder moeten zijn haartjes regelmatig geborsteld worden om klitten te voorkomen. Hij verblijft momenteel nog even in quarantaine omdat we hem heel rustig moeten introduceren aan de groep. Dit hebben we al vaker gemerkt dat dove katten de kattentaal anders interpreteren en het voor hen ook een stuk moeilijker is om contact te leggen met soortgenoten. Ondertussen wordt Nome verwend met lekkers en vooral heel veel aaitjes. Begin volgende week staat een bezoek aan onze dierenarts op de planning zodat hij snel geënt kan worden, zijn pootje nagekeken en daarna zijn castratie. Is er iemand die de suikertante of -nonkel van deze witte prins wilt worden? Knuffeltjes bij knuffelbezoek zeker verzekerd!
Woensdag 12 november 2014:
Gisteren mocht onze Sterre naar beneden verhuizen bij de grootste groep bewoners. Door zijn neurotische gedrag wilden we hem niet gelijk aan te veel prikkels blootstellen waardoor hij even paar daagjes achter de paneeltjes moet wonen. Zo kan hij rustig kennis maken met de andere katten die om beurt bij hem op bezoek gaan. Op het filmpje is Leo de eerste die kennis gaat maken met Sterre en het klikte gelijk. Ik denk dat het de meeste mensen wel zal opvallen dat Sterre best een vreemd gedrag vertoont. Al moet ik toegeven dat hij niet meer zijn haartje uittrekt, wat op zich een heel goed teken is en wat aangeeft dat hij zich hier helemaal op zijn gemak voelt. Hij is heel erg op mij gericht en als ik zijn ren passeer, dan maakt ie een speciaal geluidje en wilt hij aandacht. Beperking of niet, wij zien Sterre graag en hij mag hier gewoon zijn wie hij is.
Gisteren mocht onze Sterre naar beneden verhuizen bij de grootste groep bewoners. Door zijn neurotische gedrag wilden we hem niet gelijk aan te veel prikkels blootstellen waardoor hij even paar daagjes achter de paneeltjes moet wonen. Zo kan hij rustig kennis maken met de andere katten die om beurt bij hem op bezoek gaan. Op het filmpje is Leo de eerste die kennis gaat maken met Sterre en het klikte gelijk. Ik denk dat het de meeste mensen wel zal opvallen dat Sterre best een vreemd gedrag vertoont. Al moet ik toegeven dat hij niet meer zijn haartje uittrekt, wat op zich een heel goed teken is en wat aangeeft dat hij zich hier helemaal op zijn gemak voelt. Hij is heel erg op mij gericht en als ik zijn ren passeer, dan maakt ie een speciaal geluidje en wilt hij aandacht. Beperking of niet, wij zien Sterre graag en hij mag hier gewoon zijn wie hij is.
Dinsdag 11 november 2014:
Wij hebben geen vrijwilligers en doen alles met z'n tweetjes... Maar ik moet bekennen dat we soms toch wel hulp krijgen van de poezels hier. Tijdens het dweilen lopen ze vaak door mijn-net-gedweilde-stukjes-vloer, dan moet ik er nog 5 keer opnieuw overgaan, maar op die manier zorgen ze er wel voor dat ik geen plekje vergeet. En als ik met javel poets, dan is Nalu er altijd om de grond droog te wrijven met haar lange vacht. Tijdens het serveren van het natvoer zijn het vooral Leo, Toetie en Igani die me komen helpen. Volgens hen hoef ik die zakjes of blikken niet in voerbakjes te doen, dat mag ook rechtstreeks in hun mond. Bespaart me afwas, niet? En toen Sab een kast in elkaar wilde zetten waren het Igani, Minke, Sissi en Cato die kwamen controleren of ze de vijsjes en pluggen wel goed had in gedraaid. Veiligheid boven alles, want ze zouden niet willen dat die kast naderhand uitelkaar valt natuurlijk.
Wij hebben geen vrijwilligers en doen alles met z'n tweetjes... Maar ik moet bekennen dat we soms toch wel hulp krijgen van de poezels hier. Tijdens het dweilen lopen ze vaak door mijn-net-gedweilde-stukjes-vloer, dan moet ik er nog 5 keer opnieuw overgaan, maar op die manier zorgen ze er wel voor dat ik geen plekje vergeet. En als ik met javel poets, dan is Nalu er altijd om de grond droog te wrijven met haar lange vacht. Tijdens het serveren van het natvoer zijn het vooral Leo, Toetie en Igani die me komen helpen. Volgens hen hoef ik die zakjes of blikken niet in voerbakjes te doen, dat mag ook rechtstreeks in hun mond. Bespaart me afwas, niet? En toen Sab een kast in elkaar wilde zetten waren het Igani, Minke, Sissi en Cato die kwamen controleren of ze de vijsjes en pluggen wel goed had in gedraaid. Veiligheid boven alles, want ze zouden niet willen dat die kast naderhand uitelkaar valt natuurlijk.
Zondag 09 november 2014:
We hebben er afgelopen periode hard over nagedacht, letterlijk over wakker gelegen en dan uiteindelijk de knoop doorgehakt. Dit kwam allemaal naar aanleiding van nieuws dat we doorkregen van geadopteerde diertjes van ons... En daarom hebben we besloten om de 6 katjes die hier nog ter adoptie zitten, ook in ons tehuis te laten wonen. En om eerlijk te zijn, eigenlijk passen ze hier wel! Gizmo heeft chronisch snot, InneMinne, Nalu en Choco zijn aan de schuwe kant waardoor een thuisje vinden voor hen heel moeilijk wordt. Clowntje schrikt van het minste geluid en dan zoekt zij veilige oorden op. En Sissi, tja, daar is in principe niks mis mee... Alleen heeft zij een ongelofelijke band met Nano waardoor we de meisjes moeilijk uit elkaar kunnen halen. Ze liggen elke dag een paar uur bij elkaar in de zetel, pootjes rondom elkaar en daarbij wassen ze elkaars oren en snoet. Ze doen het hier voortreffelijk en mogen gewoon zichzelf zijn. Bovendien heb ik altijd al een zwak gehad voor mama poezen en daarom steken InneMinne en Clowntje er een beetje bovenuit. Beide meisjes hebben buiten nestjes groot gebracht en dat in moeilijke omstandigheden. Natuurlijk werden alle kittens herplaatst en werden zij over hoofd gezien. En dat vind ik altijd zo jammer, want het is niet makkelijk om buiten te overleven, voer te vinden en dan nog eens een nest groot te brengen.. En dat maakt dat we vanaf nu een officieel tehuis zijn en niet meer in die tussenin-fase zitten wat het toch allemaal een beetje gecompliceerd maakte in het begin. Zie onze button 'Onze vaste bewoners'.
We hebben er afgelopen periode hard over nagedacht, letterlijk over wakker gelegen en dan uiteindelijk de knoop doorgehakt. Dit kwam allemaal naar aanleiding van nieuws dat we doorkregen van geadopteerde diertjes van ons... En daarom hebben we besloten om de 6 katjes die hier nog ter adoptie zitten, ook in ons tehuis te laten wonen. En om eerlijk te zijn, eigenlijk passen ze hier wel! Gizmo heeft chronisch snot, InneMinne, Nalu en Choco zijn aan de schuwe kant waardoor een thuisje vinden voor hen heel moeilijk wordt. Clowntje schrikt van het minste geluid en dan zoekt zij veilige oorden op. En Sissi, tja, daar is in principe niks mis mee... Alleen heeft zij een ongelofelijke band met Nano waardoor we de meisjes moeilijk uit elkaar kunnen halen. Ze liggen elke dag een paar uur bij elkaar in de zetel, pootjes rondom elkaar en daarbij wassen ze elkaars oren en snoet. Ze doen het hier voortreffelijk en mogen gewoon zichzelf zijn. Bovendien heb ik altijd al een zwak gehad voor mama poezen en daarom steken InneMinne en Clowntje er een beetje bovenuit. Beide meisjes hebben buiten nestjes groot gebracht en dat in moeilijke omstandigheden. Natuurlijk werden alle kittens herplaatst en werden zij over hoofd gezien. En dat vind ik altijd zo jammer, want het is niet makkelijk om buiten te overleven, voer te vinden en dan nog eens een nest groot te brengen.. En dat maakt dat we vanaf nu een officieel tehuis zijn en niet meer in die tussenin-fase zitten wat het toch allemaal een beetje gecompliceerd maakte in het begin. Zie onze button 'Onze vaste bewoners'.
Zaterdag 08 november 2014:
- Zoals beloofd een update over de patiëntjes waarmee we gisteren naar Richard gegaan zijn. Choco, Cato, Marthalina en Draakje waren weer hervallen ondanks meerdere kuren antibiotica en de snottebelletjes vlogen in het rond. Dus moesten zij een prikje Convenia krijgen. Ook Sissi leek al een paar dagen met een hoestje te zitten, zij kreeg hetzelfde medicijn voorgeschreven. En ik merkte dat Leo eergisteren weer speeksel verloor en belletjes blies. Dan gaan de alarmbellen af, dus even zijn lipjes opgeheven en inderdaad, zijn tandvlees zag weer bloedrood. Omdat hij half oktober pas een spuit Cortisone gekregen heeft, stelde onze dierenarts voor om hem deze keer ook een prikje Convenia te geven, net zoals alle andere snot-patiëntjes. Gelukkig blijven alle katjes erg actief en eten ze dat het een lieve lust is. Ondanks dat last hebben van een snotneus, gaat alles voor de rest goed met ze. De wonderen van de Herpelysine blijven voorlopig uit ondanks dat ik al aan het 3de potje bezig ben. Maar we geven niet op en gaan stug door want hun weerstand moet opgekrikt worden zodat ze die snottebellen zelf kunnen verslaan, want alleen met medicijnen lukt dat niet.- Ook Sterre werd grondig nagekeken gisteren. Het was ons bekend dat hij een verleden heeft van oormijt. Die waren niet meer te vinden omdat hij hiervoor bij zijn vorige baasje al een kuur gekregen had. Maar zijn oortjes zaten wel bomvol oorsmeer. Zijn oortjes werden vakkundig -onder een roesje- volledig gereinigd. Want volgens Richard zou dit de reden kunnen zijn van zijn (epileptische) aanvallen, iets in verband met druk op het trommelvlies. Sterre was ontzettend blij toen hij weer thuiskwam en begon gelijk van zijn natvoer te smikkelen.- Mozes was niet zo lief bij Richard, want het dwangkooitje moest boven gehaald worden. Ik kan Mozes nog steeds niet lezen, al had hij beter 'Grumpy' geheten. Ik laat hem maar op zijn eigen tempo ontdooien, maar wellicht heeft hij nooit een thuis gehad. Zijn leeftijd werd op 6 jaar vastgesteld en dan nog eens niet gecastreerd, dat in combinatie met een niet-hanteerbare-kat doet vermoeden dat hij al die jaren zwerfkat geweest is. Hij werd gisteren gecastreerd, wat hoognodig was want aan zijn plas hangt een ware katerlucht. Zijn pootje bleek gelukkig niet gebroken te zijn en ook de gewrichtjes leken oké. Het is voor Richard een raadsel waarom hij dan met opgeheven poot loopt, want er zijn niet echt kwetsuren te vinden. Dus hij kreeg de nodige rust voorgeschreven en wie weet herstelt die poot nog. Mogelijk zal dat altijd wel zijn zwakke punt blijven. Tevens kreeg ie een chip en een pipetje Advocate toegediend. Vannacht heeft ie goed gegeten, gebruik gemaakt van de kattenbak, kortom: het gaat goed met hem na zijn avontuur gisteren. Aan zijn blik te zien vond hij het allesbehalve leuk, maar hij moest eens weten dat het alleen maar beter gaat nu. Binnenkort mag ie los in de groep en op zijn eigen tempo wennen aan een huiselijk leven.- Skipje was gisteren een ware prinses op de behandeltafel. Ze liet zich grondig onderzoeken en daar werd het al snel duidelijk dat het inderdaad amputatie zou worden. Haar pootje was verkeerd aan elkaar gegroeid en ook de schuurwondjes maakten duidelijk dat ze -ondanks gebroken te zijn- nog gebruik maakte van die poot door er verkeerd op te steunen. Door die schuurplekjes zou onze dierenarts de poot redelijk hoog moeten amputeren omdat er natuurlijk voldoende huid moet zijn om te hechten. Ze heeft hevig gebloed, iets wat onze dierenarts in zijn carrière niet vaak tegengekomen is. Want ondanks dat alles netjes afgeklemd en gehecht was, ging het niet zo goed. Er werd een extra hechting geplaatst die vandaag verwijderd moest worden. Vandaar dat Skipje een nachtje bij Richard moest blijven. Ons kleine meisje is zo dapper, amper een maand of 8 en al zoveel meegemaakt, maar toch zo lief. We weten dat katten kranig kunnen zijn, maar Skip steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Ze geeft geen kik en ze doet alsof ze al jaren op 3 pootjes rondloopt. Bij thuiskomst ging ze gelijk een pipi'tje in de kattenbak deponeren om daarna haar potje natvoer te verorberen. Momenteel moet ze nog revalideren, haar wonde moet eerst goed genezen zijn voor ze uit de bench mag en bij de rest van de katjes mag vertoeven. Hierna staat er nog een enting op de planning en haar sterilisatie, chipje heeft ze tijdens de amputatie al gekregen.
- Zoals beloofd een update over de patiëntjes waarmee we gisteren naar Richard gegaan zijn. Choco, Cato, Marthalina en Draakje waren weer hervallen ondanks meerdere kuren antibiotica en de snottebelletjes vlogen in het rond. Dus moesten zij een prikje Convenia krijgen. Ook Sissi leek al een paar dagen met een hoestje te zitten, zij kreeg hetzelfde medicijn voorgeschreven. En ik merkte dat Leo eergisteren weer speeksel verloor en belletjes blies. Dan gaan de alarmbellen af, dus even zijn lipjes opgeheven en inderdaad, zijn tandvlees zag weer bloedrood. Omdat hij half oktober pas een spuit Cortisone gekregen heeft, stelde onze dierenarts voor om hem deze keer ook een prikje Convenia te geven, net zoals alle andere snot-patiëntjes. Gelukkig blijven alle katjes erg actief en eten ze dat het een lieve lust is. Ondanks dat last hebben van een snotneus, gaat alles voor de rest goed met ze. De wonderen van de Herpelysine blijven voorlopig uit ondanks dat ik al aan het 3de potje bezig ben. Maar we geven niet op en gaan stug door want hun weerstand moet opgekrikt worden zodat ze die snottebellen zelf kunnen verslaan, want alleen met medicijnen lukt dat niet.- Ook Sterre werd grondig nagekeken gisteren. Het was ons bekend dat hij een verleden heeft van oormijt. Die waren niet meer te vinden omdat hij hiervoor bij zijn vorige baasje al een kuur gekregen had. Maar zijn oortjes zaten wel bomvol oorsmeer. Zijn oortjes werden vakkundig -onder een roesje- volledig gereinigd. Want volgens Richard zou dit de reden kunnen zijn van zijn (epileptische) aanvallen, iets in verband met druk op het trommelvlies. Sterre was ontzettend blij toen hij weer thuiskwam en begon gelijk van zijn natvoer te smikkelen.- Mozes was niet zo lief bij Richard, want het dwangkooitje moest boven gehaald worden. Ik kan Mozes nog steeds niet lezen, al had hij beter 'Grumpy' geheten. Ik laat hem maar op zijn eigen tempo ontdooien, maar wellicht heeft hij nooit een thuis gehad. Zijn leeftijd werd op 6 jaar vastgesteld en dan nog eens niet gecastreerd, dat in combinatie met een niet-hanteerbare-kat doet vermoeden dat hij al die jaren zwerfkat geweest is. Hij werd gisteren gecastreerd, wat hoognodig was want aan zijn plas hangt een ware katerlucht. Zijn pootje bleek gelukkig niet gebroken te zijn en ook de gewrichtjes leken oké. Het is voor Richard een raadsel waarom hij dan met opgeheven poot loopt, want er zijn niet echt kwetsuren te vinden. Dus hij kreeg de nodige rust voorgeschreven en wie weet herstelt die poot nog. Mogelijk zal dat altijd wel zijn zwakke punt blijven. Tevens kreeg ie een chip en een pipetje Advocate toegediend. Vannacht heeft ie goed gegeten, gebruik gemaakt van de kattenbak, kortom: het gaat goed met hem na zijn avontuur gisteren. Aan zijn blik te zien vond hij het allesbehalve leuk, maar hij moest eens weten dat het alleen maar beter gaat nu. Binnenkort mag ie los in de groep en op zijn eigen tempo wennen aan een huiselijk leven.- Skipje was gisteren een ware prinses op de behandeltafel. Ze liet zich grondig onderzoeken en daar werd het al snel duidelijk dat het inderdaad amputatie zou worden. Haar pootje was verkeerd aan elkaar gegroeid en ook de schuurwondjes maakten duidelijk dat ze -ondanks gebroken te zijn- nog gebruik maakte van die poot door er verkeerd op te steunen. Door die schuurplekjes zou onze dierenarts de poot redelijk hoog moeten amputeren omdat er natuurlijk voldoende huid moet zijn om te hechten. Ze heeft hevig gebloed, iets wat onze dierenarts in zijn carrière niet vaak tegengekomen is. Want ondanks dat alles netjes afgeklemd en gehecht was, ging het niet zo goed. Er werd een extra hechting geplaatst die vandaag verwijderd moest worden. Vandaar dat Skipje een nachtje bij Richard moest blijven. Ons kleine meisje is zo dapper, amper een maand of 8 en al zoveel meegemaakt, maar toch zo lief. We weten dat katten kranig kunnen zijn, maar Skip steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Ze geeft geen kik en ze doet alsof ze al jaren op 3 pootjes rondloopt. Bij thuiskomst ging ze gelijk een pipi'tje in de kattenbak deponeren om daarna haar potje natvoer te verorberen. Momenteel moet ze nog revalideren, haar wonde moet eerst goed genezen zijn voor ze uit de bench mag en bij de rest van de katjes mag vertoeven. Hierna staat er nog een enting op de planning en haar sterilisatie, chipje heeft ze tijdens de amputatie al gekregen.
Vrijdag 07 november 2014:
* DAGVERSLAGJE *Sab staat elke dag om 4u op omdat zij om 5u al aan de slag moet op haar werk. Ik stond vandaag een beetje later op dan haar, om vlug in de douche te springen en daarna mijn rondje bij de dieren te doen. Ik zorg er dan voor dat de brokjes en het water + de kattenmelk nog aangevuld worden en verschoon Hava haar pamperdoeken. Om 8u moest ik dan aan de slag op mijn werk en dan is het om 12u vlug naar huis want er stond een ritje naar onze dierenarts op de agenda. Geen tijd gehad om iets te eten want ik moest de transportmanden nog in elkaar knutselen en de katjes erin zetten die mee moesten. Bij Draakje, Leo, Sissi en Marthalina ging dat van een leien dakje, echter bij Choco en Cato kwam er wat kunst- en vliegwerk aan te pas. Ook Mozes, Skip en Sterre moesten mee, maar ik was gelukkig zo slim geweest om een transportmand in Mozes zijn bench te plaatsen. Daar slaapt ie zowat in, dus was het voor mij heel gemakkelijk om vlug het deurtje toe te doen en zo was ie "gevangen". Bespaart voor hem een hele hoop stress, maar voor mij ook. Gelukkig was Sab tijdig klaar van werk, waardoor ze stipt om 13u15 aan de deur stopte om mij en de katjes op te halen. We moesten om 13u30 bij Richard zijn, dus dat was perfect getimed. Alle patiëntjes werden op de behandeltafel geplaatst één voor één, enkel Sterre, Mozes en Skip moesten daar blijven omdat zij onder narcose onderzocht en behandeld moesten worden. Dan vlug naar huis met de overige patiëntjes die zo blij waren toen we weer thuis arriveerden. Vlug een boterhammetje gegeten en dan ben ik aan de slag gegaan in de opvang. Alle kattenbakken moesten volledig gepoetst worden, de quarantainebenches verschoond en natuurlijk de was en de plas en er moest ook gestofzuigd worden. Toch een taakje waar ik enkele uurtjes zoet mee ben. Ondertussen is Sab een wereldreis begonnen want mijn ecocheques moesten nog opgehaald worden. Dat is 84 euro die bijgelegd wordt voor de toekomstige wasmachine. Daarna stond er een ritje Maxi Zoo op de agenda want het nierdieet voor Hava was op. Voor 14 kleine kuipjes komt dit neer op iets meer dan 20 euro. Gelukkig hadden we nog een bon van 5 euro waardoor het uiteindelijk op 15 euro en een beetje uit kwam. Ook de incontinentiedoeken van Hava moesten aangevuld worden, dus moest er naar de Ontex gegaan worden. Daar heeft Sab een goede deal gedaan door 240 onderleggers van 2de keus aan te kopen voor amper 24 euro. En daarna moest ze nog een traphekje gaan ophalen in Opwijk wat we gedoneerd hebben gekregen van Sabine. Omdat we amper tijd hebben gehad om te koken vanavond, stonden er fritjes op het menu, die Sab maar gelijk gaan halen is na haar wereldreis. En om 20u moesten we alweer richting onze dierenarts vertrekken om onze patiëntjes Sterre en Mozes op te halen. Skip moest een nachtje daar blijven omdat er een extra draadje gezet is, omdat ze tijdens de amputatie hevig bloedde en dat draadje moet morgen verwijderd worden. We hebben ons meisje nog eens goed geknuffeld en morgen gaan we haar ophalen. Morgen volgt er een update over de (geopereerde) patiëntjes, want nu is het tijd om de diertjes te verzorgen, te voorzien van natvoer en dan zal onze benzine ook op zijn denk ik. Slaapwel iedereen!
* DAGVERSLAGJE *Sab staat elke dag om 4u op omdat zij om 5u al aan de slag moet op haar werk. Ik stond vandaag een beetje later op dan haar, om vlug in de douche te springen en daarna mijn rondje bij de dieren te doen. Ik zorg er dan voor dat de brokjes en het water + de kattenmelk nog aangevuld worden en verschoon Hava haar pamperdoeken. Om 8u moest ik dan aan de slag op mijn werk en dan is het om 12u vlug naar huis want er stond een ritje naar onze dierenarts op de agenda. Geen tijd gehad om iets te eten want ik moest de transportmanden nog in elkaar knutselen en de katjes erin zetten die mee moesten. Bij Draakje, Leo, Sissi en Marthalina ging dat van een leien dakje, echter bij Choco en Cato kwam er wat kunst- en vliegwerk aan te pas. Ook Mozes, Skip en Sterre moesten mee, maar ik was gelukkig zo slim geweest om een transportmand in Mozes zijn bench te plaatsen. Daar slaapt ie zowat in, dus was het voor mij heel gemakkelijk om vlug het deurtje toe te doen en zo was ie "gevangen". Bespaart voor hem een hele hoop stress, maar voor mij ook. Gelukkig was Sab tijdig klaar van werk, waardoor ze stipt om 13u15 aan de deur stopte om mij en de katjes op te halen. We moesten om 13u30 bij Richard zijn, dus dat was perfect getimed. Alle patiëntjes werden op de behandeltafel geplaatst één voor één, enkel Sterre, Mozes en Skip moesten daar blijven omdat zij onder narcose onderzocht en behandeld moesten worden. Dan vlug naar huis met de overige patiëntjes die zo blij waren toen we weer thuis arriveerden. Vlug een boterhammetje gegeten en dan ben ik aan de slag gegaan in de opvang. Alle kattenbakken moesten volledig gepoetst worden, de quarantainebenches verschoond en natuurlijk de was en de plas en er moest ook gestofzuigd worden. Toch een taakje waar ik enkele uurtjes zoet mee ben. Ondertussen is Sab een wereldreis begonnen want mijn ecocheques moesten nog opgehaald worden. Dat is 84 euro die bijgelegd wordt voor de toekomstige wasmachine. Daarna stond er een ritje Maxi Zoo op de agenda want het nierdieet voor Hava was op. Voor 14 kleine kuipjes komt dit neer op iets meer dan 20 euro. Gelukkig hadden we nog een bon van 5 euro waardoor het uiteindelijk op 15 euro en een beetje uit kwam. Ook de incontinentiedoeken van Hava moesten aangevuld worden, dus moest er naar de Ontex gegaan worden. Daar heeft Sab een goede deal gedaan door 240 onderleggers van 2de keus aan te kopen voor amper 24 euro. En daarna moest ze nog een traphekje gaan ophalen in Opwijk wat we gedoneerd hebben gekregen van Sabine. Omdat we amper tijd hebben gehad om te koken vanavond, stonden er fritjes op het menu, die Sab maar gelijk gaan halen is na haar wereldreis. En om 20u moesten we alweer richting onze dierenarts vertrekken om onze patiëntjes Sterre en Mozes op te halen. Skip moest een nachtje daar blijven omdat er een extra draadje gezet is, omdat ze tijdens de amputatie hevig bloedde en dat draadje moet morgen verwijderd worden. We hebben ons meisje nog eens goed geknuffeld en morgen gaan we haar ophalen. Morgen volgt er een update over de (geopereerde) patiëntjes, want nu is het tijd om de diertjes te verzorgen, te voorzien van natvoer en dan zal onze benzine ook op zijn denk ik. Slaapwel iedereen!
Donderdag 06 november 2014:
Gisteren is dit lieve Blutskatje bij ons komen wonen. Er werd afstand van hem gedaan omdat Sterre wat medische probleempjes heeft en daardoor niet naar buiten kan. Hij werd een tweetal maanden geleden gevonden door zijn vorige baasje met de intentie om hem een liefdevolle thuis te bieden. Echter merkte ze dat Sterre niet alleen coördinatieproblemen heeft, maar dat ook zijn zicht heel beperkt is en zijn gedrag kunnen we gerust neurotisch noemen. Hij wrijft vaak met zijn pootjes over zijn snoetje en oortjes en bij zijn vorige baasje had hij ook steeds de neiging om zijn haar uit te trekken. Korrelvoer eten gaat met veel morsen gepaard en volgens zijn vorige baasje is hij niet altijd even zindelijk. Tijdens zijn castratie heeft hij zelfs bij het ontwaken een epileptische aanval doorgemaakt en ondertussen hebben we gemerkt dat hij inderdaad epileptisch is, kortom: er is wat aan de hand met Sterre. Maar het enige dat ik zie is een geweldig ventje met een nog geweldiger karakter. Hij heeft een infectie van Toxoplasmose doorgemaakt wat wellicht voor al deze probleempjes zorgt. Momenteel zit hij nog in quarantaine om eventjes aan te kijken hoe het met hem gaat en morgen gaat ie alvast even mee naar onze dierenarts. Als ik bij hem in de ruimte kom, gaat ie aan het kirren van geluk en ook op de andere katjes reageert ie positief. Ik ben er zeker van dat hij hier erg gelukkig zal zijn tussen de andere Blutskatjes. En zijn vorige baasje zei iets frappants: ik heb daar compassie mee en ik zou niet kunnen wat jullie doen. En inderdaad, dat is iets wat de meeste mensen hebben als ze een gehandicapt diertje zien. Ik heb dat niet, ik zie een dier dat zijn plan trekt en het beste ervan maakt en ik heb daar net heel veel bewondering voor. Ook Sterre zoekt net zoals de andere Blutskatjes een suikertante of -nonkel om hem te helpen met zijn verzorging in ons tehuis. Ik ben er zeker van dat hij tijdens knuffelbezoekjes zijn dankbaarheid zal tonen!
Gisteren is dit lieve Blutskatje bij ons komen wonen. Er werd afstand van hem gedaan omdat Sterre wat medische probleempjes heeft en daardoor niet naar buiten kan. Hij werd een tweetal maanden geleden gevonden door zijn vorige baasje met de intentie om hem een liefdevolle thuis te bieden. Echter merkte ze dat Sterre niet alleen coördinatieproblemen heeft, maar dat ook zijn zicht heel beperkt is en zijn gedrag kunnen we gerust neurotisch noemen. Hij wrijft vaak met zijn pootjes over zijn snoetje en oortjes en bij zijn vorige baasje had hij ook steeds de neiging om zijn haar uit te trekken. Korrelvoer eten gaat met veel morsen gepaard en volgens zijn vorige baasje is hij niet altijd even zindelijk. Tijdens zijn castratie heeft hij zelfs bij het ontwaken een epileptische aanval doorgemaakt en ondertussen hebben we gemerkt dat hij inderdaad epileptisch is, kortom: er is wat aan de hand met Sterre. Maar het enige dat ik zie is een geweldig ventje met een nog geweldiger karakter. Hij heeft een infectie van Toxoplasmose doorgemaakt wat wellicht voor al deze probleempjes zorgt. Momenteel zit hij nog in quarantaine om eventjes aan te kijken hoe het met hem gaat en morgen gaat ie alvast even mee naar onze dierenarts. Als ik bij hem in de ruimte kom, gaat ie aan het kirren van geluk en ook op de andere katjes reageert ie positief. Ik ben er zeker van dat hij hier erg gelukkig zal zijn tussen de andere Blutskatjes. En zijn vorige baasje zei iets frappants: ik heb daar compassie mee en ik zou niet kunnen wat jullie doen. En inderdaad, dat is iets wat de meeste mensen hebben als ze een gehandicapt diertje zien. Ik heb dat niet, ik zie een dier dat zijn plan trekt en het beste ervan maakt en ik heb daar net heel veel bewondering voor. Ook Sterre zoekt net zoals de andere Blutskatjes een suikertante of -nonkel om hem te helpen met zijn verzorging in ons tehuis. Ik ben er zeker van dat hij tijdens knuffelbezoekjes zijn dankbaarheid zal tonen!
Gisteren kwam Brigitte na lange tijd nog eens op bezoek bij ons. Zij moest met haar 4 konijntjes naar de dierenarts en omdat dit ongeveer bij ons in de buurt is, kwam ze daarna langs. En ook Sensi en haar vriendje Ponpon kwamen op bezoek. Zij heeft 8 jaar geleden Sensi bij ons geadopteerd, dus het was wel ontzettend prettig om haar terug te zien. Toen ze geadopteerd werd was Sensi ongelofelijk klein en schattig, ondertussen is ze groot en nog schattiger geworden. Om de één of andere reden heb ik altijd een zwak voor volwassen dieren of zelfs seniors. Wellicht omdat ze al een levenspad bewandeld hebben en er ganse verhalen in hun oogjes beschreven staan. Sensi hopte hier rond alsof ze nooit weggeweest is en ze ging ook even gedag zeggen tegen Loocky. Zo lief!
We hebben een aantal nieuwe items in onze webshop te koop dankzij creatieve en bezige bij: Marianne. Alle opbrengst hiervan gaat integraal naar de verzorging van onze Blutskatjes. Zeker met de operaties van Mozes en Skip in het verschiet zijn alle centjes meer dan welkom! En we verwelkomen binnenkort nog een aantal Blutsjes...
Gisteren kwam de adoptante van onze Margot wat voer langsbrengen nadat ze ons stukje had zien staan in 't Middelpunt. Ook Viviane bracht allerlei bruikbaar spul langs. Haar vader is helaas onlangs overleden en zij wilde zijn overige verzorgingspulletjes aan onze opvangkatjes doneren. Ontzettend veel ontsmettingsmiddel, verbandgaasjes, te veel om op te noemen, maar allemaal zo bruikbaar! Ook Joke kwam vorige week een bus poetsmiddel langsbrengen dat ze van haar buurvrouw gekregen heeft. Ook weer erg welkom, want elke dag wordt er hier gepoetst en wasjes gedraaid. Gisteren vonden we van onze lieve buurtjes Elly en Roel ecocheques in onze brievenbus ter waarde van 24 euro, voor onze toekomstige nieuwe wasmachine. Vorige week stak er een lief kaartje van Rosi en haar man uit Sint-Niklaas in onze brievenbus met een centje voor de verzorging van de Blutskatjes. En ik wil ook graag de mensen bedanken die afgelopen periode centjes overgemaakt hebben. En dan met name Marianne en Karen waardoor we Venteke's crematiekosten hebben kunnen voldoen. Dikke dankjewel lieve mensen, ik blijf het herhalen: zonder deze hulp zouden we niet kunnen doen wat we doen. En we zijn elke dag dankbaar met zoveel lieve mensen in ons leven. Zonder jullie zou er geen 'De Katten-Brigade' bestaan!
Woensdag 05 november 2014:
Skip was zondag nog een beetje onder de indruk, maar sinds gisteren maakte ze echt contact met me en wilde ze geaaid worden. Vandaag maar even een filmpje gemaakt waarbij ons lieve meisje helemaal aan het kroelen gegaan is. Het is niet echt duidelijk te horen, maar ook haar spinmotortje draait overuren. Zondag nog timide en met de vangkooi moeten wegvangen en vandaag een kroelkipje eerste klas, een hemelsbreed verschil. Op het filmpje is duidelijk haar gebroken voorpootje te zien. Erg dat ze daar al zo'n lange tijd mee rondloopt, want dat is ook duidelijk te merken aan de schuurwondjes die op haar pootje zitten. Vrijdag gaan zij en Mozes naar onze dierenarts en zal er wellicht tot amputatie overgegaan worden omdat beide katjes al zo lang rondlopen met hun gebroken voorpootjes. Skip kent ondertussen de routine hier al en weet dat er 's avonds altijd natvoer geserveerd wordt. Dan staat ze te kirren van geluk, want ze weet wat lekker is. En voor bedtijd worden er snoepjes uitgedeeld en ook dat vindt ze geweldig. Mozes daarentegen kan ik nog niet echt doorgronden. Hij is wel rustig en slaapt erg veel bij. Hij ligt bijna altijd in de transportmand wat het voor mij wel makkelijk maakt om zijn bench dagelijks te verschonen.
Skip was zondag nog een beetje onder de indruk, maar sinds gisteren maakte ze echt contact met me en wilde ze geaaid worden. Vandaag maar even een filmpje gemaakt waarbij ons lieve meisje helemaal aan het kroelen gegaan is. Het is niet echt duidelijk te horen, maar ook haar spinmotortje draait overuren. Zondag nog timide en met de vangkooi moeten wegvangen en vandaag een kroelkipje eerste klas, een hemelsbreed verschil. Op het filmpje is duidelijk haar gebroken voorpootje te zien. Erg dat ze daar al zo'n lange tijd mee rondloopt, want dat is ook duidelijk te merken aan de schuurwondjes die op haar pootje zitten. Vrijdag gaan zij en Mozes naar onze dierenarts en zal er wellicht tot amputatie overgegaan worden omdat beide katjes al zo lang rondlopen met hun gebroken voorpootjes. Skip kent ondertussen de routine hier al en weet dat er 's avonds altijd natvoer geserveerd wordt. Dan staat ze te kirren van geluk, want ze weet wat lekker is. En voor bedtijd worden er snoepjes uitgedeeld en ook dat vindt ze geweldig. Mozes daarentegen kan ik nog niet echt doorgronden. Hij is wel rustig en slaapt erg veel bij. Hij ligt bijna altijd in de transportmand wat het voor mij wel makkelijk maakt om zijn bench dagelijks te verschonen.
Dinsdag 04 november 2014:
Vorige week verscheen er in 't Middelpunt -een tweewekelijks onafhankelijk informatie- en publiciteitsblad dat wordt uitgegeven in de gemeentes: Buggenhout, Malderen, Sint-Amands en Lippelo- een stukje over onze opvang. Rosie heeft hiervoor gezorgd en dankzij dit artikeltje is Skip bij ons in opvang gekomen. Ik moet toegeven dat ik het een heel mooi stukje vind en dat onze verbazing groot was toen we merkten dat het stukje zowaar over 2 pagina's verdeeld is. Volgens Rosie en Kris (de verantwoordelijke uitgever) mocht mijn gedichtje niet ontbreken.
Vorige week verscheen er in 't Middelpunt -een tweewekelijks onafhankelijk informatie- en publiciteitsblad dat wordt uitgegeven in de gemeentes: Buggenhout, Malderen, Sint-Amands en Lippelo- een stukje over onze opvang. Rosie heeft hiervoor gezorgd en dankzij dit artikeltje is Skip bij ons in opvang gekomen. Ik moet toegeven dat ik het een heel mooi stukje vind en dat onze verbazing groot was toen we merkten dat het stukje zowaar over 2 pagina's verdeeld is. Volgens Rosie en Kris (de verantwoordelijke uitgever) mocht mijn gedichtje niet ontbreken.
Zondag 02 november 2014:
Dankzij Rosie stond er een stukje over onze opvang in 't Middelpunt, een boekje dat hier en in een aantal andere gemeentes wordt uitgegeven. Daardoor kregen we een mailtje binnen van mensen die in de tuin een zwerfkatje hadden wonen met een gebroken pootje. Natuurlijk moet zo'n diertje geholpen worden, dus zijn we vanmorgen vroeg met de vangkooi op pad gegaan. Het was de bedoeling om de vangkooi op te stellen en daar even te laten staan, want we hadden een serieuze agenda af te werken vandaag. Maar het poesje bleek daar toch te zitten, want ze kwam naar ons toe alsof ze wist dat we haar kwamen helpen, dus zijn we even blijven wachten. Want ze had wel heel veel interesse in de tonijn. Haar neusje ging op en neer en het stond in haar oogjes te lezen dat ze erg veel zin had om haar buikje met dat lekkers te vullen. Echter draalde ze maar rond de kooi en leek het alsof ze de ingang niet vond.Toen ze na een 10-tal minuutjes nog niet in de kooi zat, wilden we toch vertrekken want we hadden nog een afspraak staan. En plots ging de kooi toe, ons meisje was gevangen. Triestig dat ze daar al sinds juli rondloopt met dat gebroken pootje. Ondertussen is dat verkeerd aan elkaar gegroeid en lijkt het allemaal erg stijf te zijn. Omdat ze ons een beetje aan een kangoeroe doet denken door haar kromme voorpootje en ze in die tuin bij de kipjes ging eten hebben we haar de naam 'Skip' gegeven. Skip wordt zo snel mogelijk door onze dierenarts onderzocht en zal wellicht een amputatie moeten ondergaan. Omdat we het onverstandig vinden dat schuwe zwerfkatjes die op zichzelf aangewezen zijn moeten overleven buiten op 3 pootjes, blijft Skip in onze opvang wonen. Zij moet naast de amputatie niet alleen gesteriliseerd, maar ook gechipt, ingeënt, ontwormd en onvlooid worden, het zou heel fijn zijn mochten we een suikertante of -nonkel voor haar vinden die ons met haar verzorging wilt steunen.
Dankzij Rosie stond er een stukje over onze opvang in 't Middelpunt, een boekje dat hier en in een aantal andere gemeentes wordt uitgegeven. Daardoor kregen we een mailtje binnen van mensen die in de tuin een zwerfkatje hadden wonen met een gebroken pootje. Natuurlijk moet zo'n diertje geholpen worden, dus zijn we vanmorgen vroeg met de vangkooi op pad gegaan. Het was de bedoeling om de vangkooi op te stellen en daar even te laten staan, want we hadden een serieuze agenda af te werken vandaag. Maar het poesje bleek daar toch te zitten, want ze kwam naar ons toe alsof ze wist dat we haar kwamen helpen, dus zijn we even blijven wachten. Want ze had wel heel veel interesse in de tonijn. Haar neusje ging op en neer en het stond in haar oogjes te lezen dat ze erg veel zin had om haar buikje met dat lekkers te vullen. Echter draalde ze maar rond de kooi en leek het alsof ze de ingang niet vond.Toen ze na een 10-tal minuutjes nog niet in de kooi zat, wilden we toch vertrekken want we hadden nog een afspraak staan. En plots ging de kooi toe, ons meisje was gevangen. Triestig dat ze daar al sinds juli rondloopt met dat gebroken pootje. Ondertussen is dat verkeerd aan elkaar gegroeid en lijkt het allemaal erg stijf te zijn. Omdat ze ons een beetje aan een kangoeroe doet denken door haar kromme voorpootje en ze in die tuin bij de kipjes ging eten hebben we haar de naam 'Skip' gegeven. Skip wordt zo snel mogelijk door onze dierenarts onderzocht en zal wellicht een amputatie moeten ondergaan. Omdat we het onverstandig vinden dat schuwe zwerfkatjes die op zichzelf aangewezen zijn moeten overleven buiten op 3 pootjes, blijft Skip in onze opvang wonen. Zij moet naast de amputatie niet alleen gesteriliseerd, maar ook gechipt, ingeënt, ontwormd en onvlooid worden, het zou heel fijn zijn mochten we een suikertante of -nonkel voor haar vinden die ons met haar verzorging wilt steunen.
Vandaag op deze prachtige herfstdag stond de adoptie van onze DikkieDik op de planning. Woensdag was Annie en haar gezinnetje al met hem komen kennismaken en we wisten toen al dat onze dikke vriend mocht verhuizen. Echter door zijn blaasontsteking moesten we de adoptie uitstellen en omdat Annie hier een beetje voor 'spek en bonen' stond, hebben we dus aangeboden om DikkieDik zelf weg te brengen vandaag. De prik donderdag bij onze dierenarts heeft zijn werk goed gedaan, want gisteren en vandaag hoorden we hem plassen zoals ie altijd deed: net een waterval! Het was best spannend voor hem, want hij wist natuurlijk dat er iets op de planning stond van zodra de vervoersmand tevoorschijn kwam. En toen we bij Annie arriveerden, deden we de mand open en ging hij gelijk een beetje op onderzoek uit. Toen één van de huiskatten kwam kennis maken met hem ging dat best goed en daarna heeft DikkieDik een plekje achter de zetel uitgekozen. Hier was dat ook favoriet bij hem als hij zich een beetje stressig voelde door bezoek. Ik moest wel even slikken toen we hem daar achterlieten, maar onze vent is zo gewenst en hij zal daar meer op z'n plekje zitten dan hier. Hij had best wat stress door de vele katjes hier en dan is het bij Annie een stuk rustiger met de 2 rustige kattinnetjes die daar wonen. Lieve vent, ik weet nog toen je hier arriveerde en je eigenlijk zou doorgaan als buitenkatje. Maar toen we je zagen en je je liet aaien, wisten we dat jij geen buitenkat kon zijn. Het heeft even geduurd voor jouw gouden mandje zich heeft aangeboden, maar bij Annie en co zit je echt op je plekje! Wel een beetje vreemd om jouw vertrouwde snoet niet meer te zien tijdens het uitdelen van het natvoer. Want wat kon jij hunkerend naar dat potje kijken en als een echte gourmet-monsieur de laatste restjes likkebaarden en nauwkeurig uit de pot doen verdwijnen. Daaag dikke beer, doe het goed!
Toen Christine -vrijwilligster van het asiel te Zemst- hier op knuffelbezoek kwam, vertelde ze over een kat met gebroken voorpootje. Dat katje kwam vaak door haar tuin gelopen, kreeg van haar te eten en ze zocht een oplossing voor hem, zeker nu de winter voor de deur staat. Het asiel waar zij werkt, kon hem niet opnemen omdat zij momenteel geen nieuwe meldingen binnen nemen en je raad het al: ons hart brak! Dus vlug een vangkooi meegegeven, want de rode vent liet zich niet benaderen, laat staan aanraken. Vanmorgen belde ze op dat ze hem gevangen had en omdat we toch net in Vilvoorde moesten zijn, zijn we hem gelijk gaan ophalen. Een prachtige rode, maar bange kater die we de naam Mozes gegeven hebben. Niet gecastreerd uiteraard, want zijn urine ruikt erg sterk. Daarom gaan we hem zo snel mogelijk laten castreren zodat die geur afneemt. Ook zijn voorpootje hangt er maar bij te bengelen, dus dat moet grondig door onze dierenarts onderzocht worden of het nog hersteld kan worden of er toch overgegaan moet worden tot amputatie. Omdat we het geen goed idee vinden om Blutskatjes buiten te laten lopen, zal hij hier ook blijven wonen indien zijn pootje geamputeerd moet worden. Hij is echt aangewezen op zichzelf en moet prooien jagen om zichzelf te kunnen voeren en op 3 poten is dat niet evident. Of hij ooit een baasje gehad heeft en onder dat ik-ben-een-beetje-boos-uiterlijk een lieve kat schuilt, zal tijd moeten uitwijzen. Maar voor ons maakt het niet of hij ooit een knuffelkat wordt of niet, zo lang hij zich maar gelukkig voelt en niet meer op straat hoeft te zwerven, dan zijn wij gelukkig. Ook Mozes zoekt een suikertante of -nonkel om ons te helpen met zijn verzorging in ons tehuis.
Zaterdag 01 november 2014:
Hoe het allemaal begon... Het begon allemaal met een klein zwart katertje! In mijn kinderjaren heb ik steevast katjes als vrienden gehad. Toen er rond mijn 7de jaar een kattenallergie vastgesteld werd, werden de katjes die overleden waren niet meer aangevuld door nieuwe. Toenertijd namen ze het allemaal niet zo nauw met katten en "onze" katten leefden voornamelijk buiten. Dus naarmate ik opgroeide en in mijn tienerjaren belandde, was dit zonder zachte vriendjes. Ik had zelfs nooit het idee gehad om een kat in huis te halen omdat ik steevast het verwijt naar mijn oren geslingerd kreeg van mijn moeder dat ze door mijn 'schuld' geen kat met blauwe ogen in huis kon halen. Haar grote droom kon niet in vervulling gaan en nu zovele jaren later heeft ze nog steeds geen kat met blauwe ogen op schoot. Maar dan verscheen er plots een heel magisch katje voor onze deur. Ik wilde de deur openen, hoorde Sab nog iets mompelen en voor ik het goed en wel besefte, schoot er een zwarte wervelwind naar boven en ging hij zich prinsheerlijk op bed plaçeren. Alsof hij al die jaren al bij ons woonde. Plots stond ik oog in oog met een prachtig kereltje en plots keek ik bijna een menselijk gezichtje aan. Wat moesten we doen? We konden door mijn allergie toch geen kat in huis halen? Maar het was enkele dagen voor Kerst en we konden het toch niet maken om dat ventje buiten te zetten? Dus was ons plan om zijn baasjes te zoeken en hem ondertussen te verwennen met allerlei lekkers. Je raadt het al, onze Mooky bleek een zwerfkatje te zijn en hij is gebleven. In het begin dachten we dat hij een kitten was, maar in feite was hij een volwassen kater die door ontbering zo klein en mager was. We hebben hem laten castreren en met heel veel liefde voor hem gezorgd. Plots gingen onze ogen open en merkten we in de buurt nog zwerfkatjes op die we begonnen te voeren. Op een dag toen ik pas een uurtje thuis was van werk, was Mooky's achterhand helemaal verlamd. In allerijl zijn we toen naar onze dierenarts gereden en daar ging Mooky steeds meer achteruit. Hij is toen daar gebleven onder de warmtelamp en de volgende dag was er geen verbetering. Toen we op ziekenbezoek gingen was de verlamming nog toegenomen en hij schreeuwde om hem te laten gaan. Ondanks dat we het niet wilden, hebben we hem met liefde laten gaan. Zo plots als ie in ons leven verscheen, zo plots was hij ook verdwenen. We hebben ietsje langer dan een jaar van hem mogen genieten. Onze dierenarts verdacht hem van Felv-positief omdat zijn longetjes ook vol etter zaten. En plots vielen alle puzzelstukjes in elkaar: het jaar dat hij bij ons was, was hij toch wel erg vaak ziek geweest. Verschillende verkoudheidjes en verschillende prikjes bij Richard kwamen er aan te pas. Toen kwam er ook het moment dat we gingen verhuizen, maar de zwervertjes die we ontmoet hadden, bleven we al die tijd voeren. En er kwamen er steeds meer bij, op verschillende locaties.
En zo belde Sab mij op een onmenselijk uur wakker. Zij moest werken op zaterdag en was tijdens haar krantenronde een heel zielig rood katje tegengekomen. Een oudere dame zei dat Kigo afkomstig was van een zwerfkatje en dat al haar broertjes en zusjes al overreden waren. Kigo zou hetzelfde lot ondergaan, want zij had niesziekte en zat langs de kant van de weg toen Sab haar vond. Ze was niet alleen ziek, ze was ook klein en broodmager en zat vol vlooitjes en wormen. De wormen kwamen er langs alle kanten uit en het heeft heel wat ontwormingskuren gekost vooraleer ons meisje volledig verlost was van die wormpjes. Ondertussen is Kigo nog steeds een klein meisje, maar wel een bolle toet (zoals op de foto te zien is). Zij heeft werkelijk waar een ontzettend lief karakter. Zij zal nooit uithalen, blazen of bijten. En als we haar domein betreden, dan gaat ze steevast op haar rugje liggen om op haar buikje geaaid te worden.
Daarna kwam Cela in ons leven. Over zijn verleden kan ik niet te veel uitweiden, maar wel staat vast dat hij mishandeld geweest is. Het heeft ons 2 jaar en ontzettend veel bloed, zweet en tranen gekost vooraleer hij door had dat niet alle mensen slagen uitdelen. We hebben in het begin vaak gedacht: wat hebben we ons weer op de nek gehaald. Doordat hij zoveel slaag gehad heeft, ging hij gelijk ook in de verdediging en soms zaten we echt met zoveel schrik om bij hem in de buurt te komen. Hij is een reusachtige kat en stormde zoals een leeuw op ons af. Uiteindelijk is hij bijgedraaid, al komt er heel soms nog een kantje van zijn verleden naar boven. Dan gaat hij op zijn rug liggen en gilt dan een vreselijke miauw uit. En dan moeten we oppassen en mogen we onze stem niet verheffen. Ofwel moeten we dat gedrag negeren of met een gek stemmetje fluisteren: Ceel, doe nou niet zo gek en dan gaat het weer over. Ondertussen laat hij zich graag aaien en voelt hij zich goed bij ons. Alleen blijft zijn rug een gevoelige plek die we niet mogen aaien. Ondertussen is Cela al een bejaarde vent en begint artrose hem toch wat parten te spelen. En op de koop toe heeft hij hele gevoelige darmpjes waardoor hij regelmatig aan de dunne gaat.
Op een dag stopte Sab met de auto voor de deur en toen ik ging kijken wat er aan de hand was, liepen er zowaar 2 kittens op haar dashboard. Ik dacht: jeetje, wat nu weer? Lilly en Kobe werden gedumpt toen ze een week of 12 oud waren in 'the middle of nowhere'. Kobe was diegene die om hulp vroeg en vanonder de struik vandaan kwam. Dus stopte Sab bruusk de auto en wilde ze Kobe meenemen. Maar hij ging zich verstoppen onder de struik zodat Sab wel moest piepen en daar bleek zijn zusje te zitten. Kobe liet zich pas weer zien toen Lily veilig en wel in de auto zat en samen kwamen ze bij ons wonen. Deze traumatische ervaring van gedumpt worden heeft hen lang getekend. Kobe is ondertussen een echte bon vivant geworden en een echte avonturier. Hij steekt zijn neus overal tussen en soms belandt hij zo in de problemen. Zo is hij deze zomer door het kiepraam geraakt. Naar buiten lukte, maar toen hij weer naar binnen wilde springen stak hij vast. Gelukkig waren we op dat moment thuis en waren we er gelukkig snel bij. Hij is wel een paar weekjes verlamd geweest, maar dankzij de snelle interventie van ons en onze dierenarts is hij weer helemaal gezond. Kobe is best ook een deugeniet en hij weet dondersgoed wanneer hij iets doet wat niet mag. Maar hij moet maar even knipperen met zijn ogen en zijn sullige kop trekken en ik schiet al in de lach. Lily daarentegen is erg bang voor vreemde mensen en soms zijn er nog momenten bij dat we haar niet mogen aanraken. En op andere dagen lijkt het precies of ze in ons wilt kruipen en komen er vele kusjes aan te pas. Mensen beseffen niet hoezeer een dumping indruk kan maken op een kat en hoe het rugzakje dat ze meedragen vol slechte herinneringen kan zitten hierdoor.
Onze Friebel zijn verhaal klinkt heel ongeloofwaardig en toch is het de waarheid. Ik blijf het zo'n prachtig rescue-verhaal vinden. Sab deed die periode nog veel fietsdiensten en al een ganse week had ze een wit katje langs de kant van een hele drukke snelweg zien zitten. Tevens grenst daar een caravanpark aan waar wel meerdere dieren achtergelaten worden als mensen terug naar huis keren. En dit gebeurde ook met Friebel... Elke dag stopte Sab om hem te aaien en op vrijdag had hij er genoeg van. Hij dacht wellicht: nu of nooit! Hij kroop zowaar de fiets op van Sab, nestelde zich op de bagagedrager en viel als een blok in slaap. Wat doe je dan? En zo kwam Friebel bij ons wonen en maar goed ook. Want hij bleek doof te zijn en doof in combinatie met een gevaarlijke snelweg, dat zou fataal afgelopen zijn. Na een tijdje merkten we ook dat hij autistisch is. Dat houdt in dat hij moeilijk contact kan maken met mensen, maar ook met soortgenoten. En zoals het een dove kat betaamt, roept hij sommige dagen de boel bij elkaar en door zijn autisme ziet hij af en toe spoken vliegen. Net zoals Cela heeft Friebel hele gevoelige darmen, maar zijn kont wassen is er niet bij. Dus komt er voer aan te pas voor gevoelige darmpjes.
Dit lag allemaal aan de basis van De Katten-Brigade. Omdat we zoveel zwerfkatjes onder onze hoede hadden en de organisaties waar we toen vrijwilligerswerk voor deden niet konden belasten met zoveel werk, werd onze opvang geboren. Ondertussen is het concept iets veranderd en zijn we een tehuis geworden voor Blutskatjes. Gehandicapte katjes, of katjes met een beperking of aandoening vinden hier hun gouden mandje. Willen jullie graag op de hoogte gehouden worden over de capriolen van Kigo, Cela, Kobe, Lilly en Friebel? Zij wonen in de 'Noordkamer' van onze opvang en zijn uiteraard een deel van De Katten-Brigade.
Hoe het allemaal begon... Het begon allemaal met een klein zwart katertje! In mijn kinderjaren heb ik steevast katjes als vrienden gehad. Toen er rond mijn 7de jaar een kattenallergie vastgesteld werd, werden de katjes die overleden waren niet meer aangevuld door nieuwe. Toenertijd namen ze het allemaal niet zo nauw met katten en "onze" katten leefden voornamelijk buiten. Dus naarmate ik opgroeide en in mijn tienerjaren belandde, was dit zonder zachte vriendjes. Ik had zelfs nooit het idee gehad om een kat in huis te halen omdat ik steevast het verwijt naar mijn oren geslingerd kreeg van mijn moeder dat ze door mijn 'schuld' geen kat met blauwe ogen in huis kon halen. Haar grote droom kon niet in vervulling gaan en nu zovele jaren later heeft ze nog steeds geen kat met blauwe ogen op schoot. Maar dan verscheen er plots een heel magisch katje voor onze deur. Ik wilde de deur openen, hoorde Sab nog iets mompelen en voor ik het goed en wel besefte, schoot er een zwarte wervelwind naar boven en ging hij zich prinsheerlijk op bed plaçeren. Alsof hij al die jaren al bij ons woonde. Plots stond ik oog in oog met een prachtig kereltje en plots keek ik bijna een menselijk gezichtje aan. Wat moesten we doen? We konden door mijn allergie toch geen kat in huis halen? Maar het was enkele dagen voor Kerst en we konden het toch niet maken om dat ventje buiten te zetten? Dus was ons plan om zijn baasjes te zoeken en hem ondertussen te verwennen met allerlei lekkers. Je raadt het al, onze Mooky bleek een zwerfkatje te zijn en hij is gebleven. In het begin dachten we dat hij een kitten was, maar in feite was hij een volwassen kater die door ontbering zo klein en mager was. We hebben hem laten castreren en met heel veel liefde voor hem gezorgd. Plots gingen onze ogen open en merkten we in de buurt nog zwerfkatjes op die we begonnen te voeren. Op een dag toen ik pas een uurtje thuis was van werk, was Mooky's achterhand helemaal verlamd. In allerijl zijn we toen naar onze dierenarts gereden en daar ging Mooky steeds meer achteruit. Hij is toen daar gebleven onder de warmtelamp en de volgende dag was er geen verbetering. Toen we op ziekenbezoek gingen was de verlamming nog toegenomen en hij schreeuwde om hem te laten gaan. Ondanks dat we het niet wilden, hebben we hem met liefde laten gaan. Zo plots als ie in ons leven verscheen, zo plots was hij ook verdwenen. We hebben ietsje langer dan een jaar van hem mogen genieten. Onze dierenarts verdacht hem van Felv-positief omdat zijn longetjes ook vol etter zaten. En plots vielen alle puzzelstukjes in elkaar: het jaar dat hij bij ons was, was hij toch wel erg vaak ziek geweest. Verschillende verkoudheidjes en verschillende prikjes bij Richard kwamen er aan te pas. Toen kwam er ook het moment dat we gingen verhuizen, maar de zwervertjes die we ontmoet hadden, bleven we al die tijd voeren. En er kwamen er steeds meer bij, op verschillende locaties.
En zo belde Sab mij op een onmenselijk uur wakker. Zij moest werken op zaterdag en was tijdens haar krantenronde een heel zielig rood katje tegengekomen. Een oudere dame zei dat Kigo afkomstig was van een zwerfkatje en dat al haar broertjes en zusjes al overreden waren. Kigo zou hetzelfde lot ondergaan, want zij had niesziekte en zat langs de kant van de weg toen Sab haar vond. Ze was niet alleen ziek, ze was ook klein en broodmager en zat vol vlooitjes en wormen. De wormen kwamen er langs alle kanten uit en het heeft heel wat ontwormingskuren gekost vooraleer ons meisje volledig verlost was van die wormpjes. Ondertussen is Kigo nog steeds een klein meisje, maar wel een bolle toet (zoals op de foto te zien is). Zij heeft werkelijk waar een ontzettend lief karakter. Zij zal nooit uithalen, blazen of bijten. En als we haar domein betreden, dan gaat ze steevast op haar rugje liggen om op haar buikje geaaid te worden.
Daarna kwam Cela in ons leven. Over zijn verleden kan ik niet te veel uitweiden, maar wel staat vast dat hij mishandeld geweest is. Het heeft ons 2 jaar en ontzettend veel bloed, zweet en tranen gekost vooraleer hij door had dat niet alle mensen slagen uitdelen. We hebben in het begin vaak gedacht: wat hebben we ons weer op de nek gehaald. Doordat hij zoveel slaag gehad heeft, ging hij gelijk ook in de verdediging en soms zaten we echt met zoveel schrik om bij hem in de buurt te komen. Hij is een reusachtige kat en stormde zoals een leeuw op ons af. Uiteindelijk is hij bijgedraaid, al komt er heel soms nog een kantje van zijn verleden naar boven. Dan gaat hij op zijn rug liggen en gilt dan een vreselijke miauw uit. En dan moeten we oppassen en mogen we onze stem niet verheffen. Ofwel moeten we dat gedrag negeren of met een gek stemmetje fluisteren: Ceel, doe nou niet zo gek en dan gaat het weer over. Ondertussen laat hij zich graag aaien en voelt hij zich goed bij ons. Alleen blijft zijn rug een gevoelige plek die we niet mogen aaien. Ondertussen is Cela al een bejaarde vent en begint artrose hem toch wat parten te spelen. En op de koop toe heeft hij hele gevoelige darmpjes waardoor hij regelmatig aan de dunne gaat.
Op een dag stopte Sab met de auto voor de deur en toen ik ging kijken wat er aan de hand was, liepen er zowaar 2 kittens op haar dashboard. Ik dacht: jeetje, wat nu weer? Lilly en Kobe werden gedumpt toen ze een week of 12 oud waren in 'the middle of nowhere'. Kobe was diegene die om hulp vroeg en vanonder de struik vandaan kwam. Dus stopte Sab bruusk de auto en wilde ze Kobe meenemen. Maar hij ging zich verstoppen onder de struik zodat Sab wel moest piepen en daar bleek zijn zusje te zitten. Kobe liet zich pas weer zien toen Lily veilig en wel in de auto zat en samen kwamen ze bij ons wonen. Deze traumatische ervaring van gedumpt worden heeft hen lang getekend. Kobe is ondertussen een echte bon vivant geworden en een echte avonturier. Hij steekt zijn neus overal tussen en soms belandt hij zo in de problemen. Zo is hij deze zomer door het kiepraam geraakt. Naar buiten lukte, maar toen hij weer naar binnen wilde springen stak hij vast. Gelukkig waren we op dat moment thuis en waren we er gelukkig snel bij. Hij is wel een paar weekjes verlamd geweest, maar dankzij de snelle interventie van ons en onze dierenarts is hij weer helemaal gezond. Kobe is best ook een deugeniet en hij weet dondersgoed wanneer hij iets doet wat niet mag. Maar hij moet maar even knipperen met zijn ogen en zijn sullige kop trekken en ik schiet al in de lach. Lily daarentegen is erg bang voor vreemde mensen en soms zijn er nog momenten bij dat we haar niet mogen aanraken. En op andere dagen lijkt het precies of ze in ons wilt kruipen en komen er vele kusjes aan te pas. Mensen beseffen niet hoezeer een dumping indruk kan maken op een kat en hoe het rugzakje dat ze meedragen vol slechte herinneringen kan zitten hierdoor.
Onze Friebel zijn verhaal klinkt heel ongeloofwaardig en toch is het de waarheid. Ik blijf het zo'n prachtig rescue-verhaal vinden. Sab deed die periode nog veel fietsdiensten en al een ganse week had ze een wit katje langs de kant van een hele drukke snelweg zien zitten. Tevens grenst daar een caravanpark aan waar wel meerdere dieren achtergelaten worden als mensen terug naar huis keren. En dit gebeurde ook met Friebel... Elke dag stopte Sab om hem te aaien en op vrijdag had hij er genoeg van. Hij dacht wellicht: nu of nooit! Hij kroop zowaar de fiets op van Sab, nestelde zich op de bagagedrager en viel als een blok in slaap. Wat doe je dan? En zo kwam Friebel bij ons wonen en maar goed ook. Want hij bleek doof te zijn en doof in combinatie met een gevaarlijke snelweg, dat zou fataal afgelopen zijn. Na een tijdje merkten we ook dat hij autistisch is. Dat houdt in dat hij moeilijk contact kan maken met mensen, maar ook met soortgenoten. En zoals het een dove kat betaamt, roept hij sommige dagen de boel bij elkaar en door zijn autisme ziet hij af en toe spoken vliegen. Net zoals Cela heeft Friebel hele gevoelige darmen, maar zijn kont wassen is er niet bij. Dus komt er voer aan te pas voor gevoelige darmpjes.
Dit lag allemaal aan de basis van De Katten-Brigade. Omdat we zoveel zwerfkatjes onder onze hoede hadden en de organisaties waar we toen vrijwilligerswerk voor deden niet konden belasten met zoveel werk, werd onze opvang geboren. Ondertussen is het concept iets veranderd en zijn we een tehuis geworden voor Blutskatjes. Gehandicapte katjes, of katjes met een beperking of aandoening vinden hier hun gouden mandje. Willen jullie graag op de hoogte gehouden worden over de capriolen van Kigo, Cela, Kobe, Lilly en Friebel? Zij wonen in de 'Noordkamer' van onze opvang en zijn uiteraard een deel van De Katten-Brigade.
Vrijdag 31 oktober 2014:
Don't mess with Catootje lijkt ze wel te zeggen. Liefkozend noemen we ons blijvertje Cato ook wel eens 'egel' of ons 'Halloween'-katje. Ze heeft een heel speciaal uiterlijk en de voorbije week zaten we te grappen dat we best met haar 'Trick or Treat' zouden kunnen gaan doen en dan nemen we gelijk ook Draakje mee met z'n Dracula-tanden en Pamuk die kan ook mee als spook. Alle gekheid op een stokje, dat doen we dus niet. Want ik ben als de dood voor verklede mensen. Ik word gillend gek als ik iemand in kostuum tegenkom. Ja, zelfs Disneyland jaagt me de stuipen op het lijf en clowns, Sinterklaas en co loop ik in een boog voorbij. De enige die me echter wel kunnen bekoren zijn Kerstmannen, vreemd eh? Maar ik dwaal af... Terug over ons Catootje en Halloween. Rond deze periode zijn er zat zwarte katten over gans de wereld die in brand gestoken worden of gruwelijk mishandeld worden gewoon puur omwille van bijgeloof. We hebben hier ook al mensen over de vloer gehad die geen zwarte kat wilden aaien (laat staan adopteren!) omdat ze denken dat zwarte katten ongeluk brengen. Ik heb daar op zich geen problemen mee, iedereen kan en mag geloven wat hij wilt, zo lang er geen mishandelingen aan te pas komen. Ik heb een zwak voor zwarte katten en zwarte katten hebben altijd een streepje voor, zo ook ons Catootje! Ik vind zwartjes prachtig met die zwarte glanzende vacht en die kleurrijke oogjes die in alle kleuren kunnen komen. Voor vele mensen zijn alle zwarte katten hetzelfde, maar ze hebben net zo'n unieke kop als de vlekken van een lapjeskat. Ik mag toch wel zeggen dat ons Catootje een uniek geval is. Zo mag ik geen vinger naar haar uitsteken, want ze mept hem blauw. Maar daar blijft het niet bij. Ik mag geen tas koffie onbeheerd achterlaten op de bureau, want voor ik het weet mept Cato de lepel uit de tas. Op zich moet ik er wel mee lachen als ik haar pootje op die lepel zie boksen, alleen is het niet zo prettig om achteraf een bureau vol koffie op te ruimen, haha. Een gans verhaal om eigenlijk te zeggen: wij wensen iedereen een happy Halloween toe!
Don't mess with Catootje lijkt ze wel te zeggen. Liefkozend noemen we ons blijvertje Cato ook wel eens 'egel' of ons 'Halloween'-katje. Ze heeft een heel speciaal uiterlijk en de voorbije week zaten we te grappen dat we best met haar 'Trick or Treat' zouden kunnen gaan doen en dan nemen we gelijk ook Draakje mee met z'n Dracula-tanden en Pamuk die kan ook mee als spook. Alle gekheid op een stokje, dat doen we dus niet. Want ik ben als de dood voor verklede mensen. Ik word gillend gek als ik iemand in kostuum tegenkom. Ja, zelfs Disneyland jaagt me de stuipen op het lijf en clowns, Sinterklaas en co loop ik in een boog voorbij. De enige die me echter wel kunnen bekoren zijn Kerstmannen, vreemd eh? Maar ik dwaal af... Terug over ons Catootje en Halloween. Rond deze periode zijn er zat zwarte katten over gans de wereld die in brand gestoken worden of gruwelijk mishandeld worden gewoon puur omwille van bijgeloof. We hebben hier ook al mensen over de vloer gehad die geen zwarte kat wilden aaien (laat staan adopteren!) omdat ze denken dat zwarte katten ongeluk brengen. Ik heb daar op zich geen problemen mee, iedereen kan en mag geloven wat hij wilt, zo lang er geen mishandelingen aan te pas komen. Ik heb een zwak voor zwarte katten en zwarte katten hebben altijd een streepje voor, zo ook ons Catootje! Ik vind zwartjes prachtig met die zwarte glanzende vacht en die kleurrijke oogjes die in alle kleuren kunnen komen. Voor vele mensen zijn alle zwarte katten hetzelfde, maar ze hebben net zo'n unieke kop als de vlekken van een lapjeskat. Ik mag toch wel zeggen dat ons Catootje een uniek geval is. Zo mag ik geen vinger naar haar uitsteken, want ze mept hem blauw. Maar daar blijft het niet bij. Ik mag geen tas koffie onbeheerd achterlaten op de bureau, want voor ik het weet mept Cato de lepel uit de tas. Op zich moet ik er wel mee lachen als ik haar pootje op die lepel zie boksen, alleen is het niet zo prettig om achteraf een bureau vol koffie op te ruimen, haha. Een gans verhaal om eigenlijk te zeggen: wij wensen iedereen een happy Halloween toe!
Donderdag 30 oktober 2014:
Gisteren zijn onze 3 musketiers Fonz, Modest en Josse naar hun nieuwe thuisjes vertrokken. Allemaal afzonderlijk van elkaar, maar wel heel fijn dat ze allemaal op dezelfde dag konden uitvliegen. Onze jongens zijn terecht gekomen in jonge gezinnetjes met jonge kindjes die stonden te popelen om de katjes te verwelkomen en te knuffelen. Afscheid nemen is nooit leuk en met de jaren is het er niet leuker op geworden. Ik blijf het steeds vreemd vinden om hen uit te wuiven. Maar als ze dan in een top gezinnetje terecht gekomen zijn, dan is onze missie geslaagd. Helaas zijn er nog geen kandidaten voor mama Clowntje, terwijl zij net zo'n lieve kat is. Het is nog niet gelukt om haar in de grote groep te introduceren omdat ze het maar niks vindt zoveel diertjes rondom haar. Maar af en toe gaan Smurf, Nano, Toetie en Leo bij haar buurten en dat vindt ze prima. Maar 't is toch fijn te weten dat haar kindjes van een zwerfkattenleven bespaard zijn gebleven en nu mogen opgroeien bij hele lieve mensen. Lieve Fonz, wat zag jij er toch komisch uit met je mooie dikke kopje en je rosse vlekjes tussen al dat bruin en wit haar. Lieve Josse, jij had absoluut mijn hart gestolen met je mooie kraaloogjes en jij stond steevast te popelen om een knuffel te krijgen. Lieve Modest, bij onze dierenarts gilde je als een speenvarken toen je je enting kreeg. Maar algauw dooide je angst en vond je kriebeltjes wel fijn. En 's avonds was het helemaal feest voor jullie als er natvoer geserveerd werd en net voor bedtijd een snoepje. Doe het goed lieve jongens, even door die zure appel en dan komt het goed. Dikke knuffel en we denken aan jullie!
Gisteren zijn onze 3 musketiers Fonz, Modest en Josse naar hun nieuwe thuisjes vertrokken. Allemaal afzonderlijk van elkaar, maar wel heel fijn dat ze allemaal op dezelfde dag konden uitvliegen. Onze jongens zijn terecht gekomen in jonge gezinnetjes met jonge kindjes die stonden te popelen om de katjes te verwelkomen en te knuffelen. Afscheid nemen is nooit leuk en met de jaren is het er niet leuker op geworden. Ik blijf het steeds vreemd vinden om hen uit te wuiven. Maar als ze dan in een top gezinnetje terecht gekomen zijn, dan is onze missie geslaagd. Helaas zijn er nog geen kandidaten voor mama Clowntje, terwijl zij net zo'n lieve kat is. Het is nog niet gelukt om haar in de grote groep te introduceren omdat ze het maar niks vindt zoveel diertjes rondom haar. Maar af en toe gaan Smurf, Nano, Toetie en Leo bij haar buurten en dat vindt ze prima. Maar 't is toch fijn te weten dat haar kindjes van een zwerfkattenleven bespaard zijn gebleven en nu mogen opgroeien bij hele lieve mensen. Lieve Fonz, wat zag jij er toch komisch uit met je mooie dikke kopje en je rosse vlekjes tussen al dat bruin en wit haar. Lieve Josse, jij had absoluut mijn hart gestolen met je mooie kraaloogjes en jij stond steevast te popelen om een knuffel te krijgen. Lieve Modest, bij onze dierenarts gilde je als een speenvarken toen je je enting kreeg. Maar algauw dooide je angst en vond je kriebeltjes wel fijn. En 's avonds was het helemaal feest voor jullie als er natvoer geserveerd werd en net voor bedtijd een snoepje. Doe het goed lieve jongens, even door die zure appel en dan komt het goed. Dikke knuffel en we denken aan jullie!
Afgelopen periode zijn er vele mensen op knuffelbezoek geweest en ze staan hier nooit met lege handen. Gina kwam ons een printer en computerscherm brengen zodat we binnenkort 2 computers hebben om aan te werken. Nu moeten we steeds eentje delen wat niet zo praktisch is. Nathalie kwam vorige week op knuffelbezoek (ondanks haar kattenallergie!) en bracht heel wat lekker natvoer mee voor de katjes. De kleine natvoerzakjes zijn voor Pamuk die heel kieskeurig is. En we kregen ook ecocheques gedoneerd ter waarde van 71 euro om bij te leggen voor ons toekomstige nieuwe wasmachine. Ook Sab's collega Ivo doneerde weer lekkers voor de katjes en wortelloof voor Loocky. Gisteren kwamen Annie en haar familie langs voor een heel speciaal bezoek en zij brachten hondenbrokken mee en poepzakjes. Annie is tevens de suikertante van onze Minke aka Batman zoals zij ze noemt. En gisteren mochten we ook Veerle (adoptante van ons ex-opvangertje Lex en suikertante van onze Marthalina) en Christine op knuffelbezoek verwelkomen. Zij brachten lekkere snoepjes mee voor de katjes hier en tevens wisselden we ideeën en verhalen uit omdat zij vrijwilligers zijn in het dierenasiel te Zemst. En last but not least, vandaag kregen we van dierenarts Stefanie een heleboel staaltjes voer gedoneerd. Zij werkt regelmatig bij onze dierenarts, dus er zijn al menige opvangkatjes haar handen gepasseerd. Voor mensen uit de buurt van het Mechelse, Stefanie van den Broeck is een hele lieve dierenarts met een groot hart voor dieren. Zeker de moeite waard om te overwegen om bij haar op bezoek te gaan met je geliefde huisdier! We zijn zo content met elke donatie die we krijgen en voor ons zijn het vooral de knuffeltjes die onze katjes krijgen tijdens knuffelbezoekjes die onbetaalbaar zijn. Ze genieten er elke keer weer van en het is fijn om te zien hoe sommige schuwere katten toch elke keer weer vooruitgang boeken. Dankjewel lieve mensen, zonder die steun zouden we niet kunnen doen wat we doen.
Gisteren stond er bezoek gepland voor DikkieDik. We zouden eindelijk te weten komen of onze vent eindelijk geluk heeft en zijn verdere leventje mag gaan spenderen in een gouden mandje bij hele lieve mensen. Maar 's middags merkte ik plots dat onze vent wel heel vaak in de kattenbak zat te krabben, om vervolgens te hurken en dan weer aan het krabben te gaan. Dit allemaal zonder één drupje urine te produceren. Later zat hij ook vaak aan zijn plassertje te likken en dan gaan de alarmbellen af. Omdat ik gisteren niet weg kon in verband met een overvolle agenda aan bezoekjes, mailde ik onze dierenarts om te vragen of ik deze namiddag even kon langskomen. DikkieDik is een grote, sterke beer en dan is pilletjes geven geen evidentie. Een prik is daarom de beste oplossing en die heeft hij vandaag bij onze dierenarts gekregen. Want mijn vermoeden van blaasontsteking werd bevestigd. Tegen het weekend aan zou het beter met hem moeten gaan. Onze grote jongen met zo'n klein hartje weende onderweg de auto bij elkaar en elke keer probeerde ik hem te troosten door te zeggen dat hij heus weer mee naar huis mocht. Of DikkieDik zijn gouden mandje gevonden heeft, volgt later meer nieuws. Ik zou zeggen: stay tuned.
Woensdag 29 oktober 2014:
Ook Smurf wilde graag op een filmpje vastgelegd worden met haar knuffelcapriolen. Als ik terugdenk aan Smurf haar verleden, dan word ik altijd een beetje droevig. Haar mama en broer en zusjes zijn namelijk overleden aan de gevolgen van Fip (niet te verwarren met Fiv - aids!), dat kwam aan het licht tijdens de autopsie. En één van haar zusjes bleek ook misvormde ingewanden te hebben, dus het werd al snel duidelijk dat Smurf een blijvertje zou worden. Zeker toen haar vreemde stap ons deed denken aan Ataxie. En ja hoor, ons Smurf is één van onze Ataxie-kindjes! Het is dus best mogelijk dat Smurf ook aanleg heeft voor Fip en daarom moeten we stress uit onze opvang bannen. Al is stress nooit goed, zowel niet voor mens als dier (ik kan erover meespreken!). Smurf is heel lang klein gebleven, maar ondertussen heeft ze die schade mooi ingehaald. Met haar robuuste kop en grote kijkers weet ze ieders hartje te veroveren. Al is dat niet altijd wederzijds. Smurf heeft een manier ontwikkeld door iedereen naar haar toe te lokken (haar grote ogen zitten er vast wel voor iets tussen) om dan aan het blazen te gaan. Het is dus echt een privilege om Smurf te mogen aaien en er zijn maar bar weinig mensen die dit mogen. Naar ons toe is ze altijd knuffelig en je zou haast kunnen zeggen dat ze hier als een prinses behandeld wilt worden. Smurf heeft de gewoonte ontwikkeld om met haar voorpootjes op de zetel of krabpaal te staan, met haar ogen te lonken en tegelijk gaat er één achterpootje omhoog. In Smurfentaal: ik wil opgetild worden en wel nu! Eigenlijk is het best grappig en om Smurfje zo'n aangenaam mogelijk leven te bieden, tillen wij haar vaak op zodat ze op haar gemakje in de zetel of mand kan gaan dutten.
Ook Smurf wilde graag op een filmpje vastgelegd worden met haar knuffelcapriolen. Als ik terugdenk aan Smurf haar verleden, dan word ik altijd een beetje droevig. Haar mama en broer en zusjes zijn namelijk overleden aan de gevolgen van Fip (niet te verwarren met Fiv - aids!), dat kwam aan het licht tijdens de autopsie. En één van haar zusjes bleek ook misvormde ingewanden te hebben, dus het werd al snel duidelijk dat Smurf een blijvertje zou worden. Zeker toen haar vreemde stap ons deed denken aan Ataxie. En ja hoor, ons Smurf is één van onze Ataxie-kindjes! Het is dus best mogelijk dat Smurf ook aanleg heeft voor Fip en daarom moeten we stress uit onze opvang bannen. Al is stress nooit goed, zowel niet voor mens als dier (ik kan erover meespreken!). Smurf is heel lang klein gebleven, maar ondertussen heeft ze die schade mooi ingehaald. Met haar robuuste kop en grote kijkers weet ze ieders hartje te veroveren. Al is dat niet altijd wederzijds. Smurf heeft een manier ontwikkeld door iedereen naar haar toe te lokken (haar grote ogen zitten er vast wel voor iets tussen) om dan aan het blazen te gaan. Het is dus echt een privilege om Smurf te mogen aaien en er zijn maar bar weinig mensen die dit mogen. Naar ons toe is ze altijd knuffelig en je zou haast kunnen zeggen dat ze hier als een prinses behandeld wilt worden. Smurf heeft de gewoonte ontwikkeld om met haar voorpootjes op de zetel of krabpaal te staan, met haar ogen te lonken en tegelijk gaat er één achterpootje omhoog. In Smurfentaal: ik wil opgetild worden en wel nu! Eigenlijk is het best grappig en om Smurfje zo'n aangenaam mogelijk leven te bieden, tillen wij haar vaak op zodat ze op haar gemakje in de zetel of mand kan gaan dutten.
Dinsdag 28 oktober 2014:
Draakje, Draakje, Draakje, hoe kan ik nou mailtjes beantwoorden als jij steeds op schoot komt en hoe kan ik nou zo'n snoet weerstaan? Draakje is door zijn Ataxie nogal lomp aangelegd. Hij kan er zelf niets aan doen natuurlijk en het is zelfs vertederend om hem al hobbelend zien rond te crossen. Bij enige stress of nieuwsgierigheid wiebelt zijn kopje van de ene naar de andere kant wat hem extra aandoenlijk maakt. Maar er is ook een grote MAAR, hij kan zijn nageltjes niet degelijk intrekken. Korte illustratie: ik zet me nog maar net op de bureaustoel en voel plots nageltjes heel diep in mijn been boren. Dit wordt herhaaldelijk herhaald, niet dat ik zo'n lange benen heb, maar Draakje doet er toch wel even over voor hij helemaal op schoot zit en vooraleer hij zijn ene nagelbedje uit mijn been heeft getrokken, plaçeert hij er weer vlijmscherpe nageltjes in. Maar als ik dan dat kopje zie en zijn kronkelende lijfje moet aaien, dan ben ik die pijn allang weer vergeten. Alleen 's avonds bij het aantrekken van mijn pyjama stel ik de ravage vast en ik moet toegeven: mijn benen beginnen er steeds meer als een kunstwerk uit te zien. Overal rode lijntjes en gaatjes, een prachtige handtekening van mijn nog prachtigere Draakje. Dus mensen: als ik mailtjes niet tijdig beantwoord krijg, de dader zit op mijn schoot of plaçeert zich gelukzalig voor het scherm. Ik merk wel dat onze Ataxie-patiëntjes door de verandering van het weer ietsje meer last hebben. Draakje en Smurf noem ik blubberige-patiëntjes, hun lijfje kan je bij wijze van spreken in alle bochten wringen als ik hen in de armen neem. Nano daarentegen is erg houterig en zij loopt met dit weer toch wat stijver rond dan normaal. Onze Ataxietjes toveren gelijk een glimlach op mijn mond als ik hen zie voorbij sprinten in hun herkenbare, grappige stijl!
Draakje, Draakje, Draakje, hoe kan ik nou mailtjes beantwoorden als jij steeds op schoot komt en hoe kan ik nou zo'n snoet weerstaan? Draakje is door zijn Ataxie nogal lomp aangelegd. Hij kan er zelf niets aan doen natuurlijk en het is zelfs vertederend om hem al hobbelend zien rond te crossen. Bij enige stress of nieuwsgierigheid wiebelt zijn kopje van de ene naar de andere kant wat hem extra aandoenlijk maakt. Maar er is ook een grote MAAR, hij kan zijn nageltjes niet degelijk intrekken. Korte illustratie: ik zet me nog maar net op de bureaustoel en voel plots nageltjes heel diep in mijn been boren. Dit wordt herhaaldelijk herhaald, niet dat ik zo'n lange benen heb, maar Draakje doet er toch wel even over voor hij helemaal op schoot zit en vooraleer hij zijn ene nagelbedje uit mijn been heeft getrokken, plaçeert hij er weer vlijmscherpe nageltjes in. Maar als ik dan dat kopje zie en zijn kronkelende lijfje moet aaien, dan ben ik die pijn allang weer vergeten. Alleen 's avonds bij het aantrekken van mijn pyjama stel ik de ravage vast en ik moet toegeven: mijn benen beginnen er steeds meer als een kunstwerk uit te zien. Overal rode lijntjes en gaatjes, een prachtige handtekening van mijn nog prachtigere Draakje. Dus mensen: als ik mailtjes niet tijdig beantwoord krijg, de dader zit op mijn schoot of plaçeert zich gelukzalig voor het scherm. Ik merk wel dat onze Ataxie-patiëntjes door de verandering van het weer ietsje meer last hebben. Draakje en Smurf noem ik blubberige-patiëntjes, hun lijfje kan je bij wijze van spreken in alle bochten wringen als ik hen in de armen neem. Nano daarentegen is erg houterig en zij loopt met dit weer toch wat stijver rond dan normaal. Onze Ataxietjes toveren gelijk een glimlach op mijn mond als ik hen zie voorbij sprinten in hun herkenbare, grappige stijl!
Maandag 27 oktober 2014:
Wie zin heeft in een gezellig samenzijn in Kerstsfeer, is op zaterdag 20 december vanaf 18u bij ons aan het goede adres. Onze 1e 'Kerst & kaas op een bord' eet- en sfeeravond gaat door in het gezellige parochiezaaltje te Steenhuffel. Voor 20 euro per persoon verwelkomen wij jou graag met een glaasje cava of fruitsap. Nadien volgt er een kaasbord met verschillende kaasjes, garnituur en stokbrood. Afsluiten doen we met een heerlijk stukje taart. Dit alles in een gezellige Kerstsfeer en drank aan democratische prijzen. Voor deze avond vragen wij wel om ten laatste voor 15 december te reserveren en betalen op ons rekeningnummer BE36 0015 0867 8281. Om onze blijvertjes te verwennen met Kerstmis, zullen wij een Kerstboom opstellen in de zaal waar iedereen die dit wenst, een klein pakje mag onder leggen die wij op 24 december zullen openmaken samen met alle blijvertjes en opvangertjes. Wij hopen vele mensen te mogen verwelkomen en alvast samen met jullie een klein beetje 'Kerst' te vieren. Tot dan!
Wie zin heeft in een gezellig samenzijn in Kerstsfeer, is op zaterdag 20 december vanaf 18u bij ons aan het goede adres. Onze 1e 'Kerst & kaas op een bord' eet- en sfeeravond gaat door in het gezellige parochiezaaltje te Steenhuffel. Voor 20 euro per persoon verwelkomen wij jou graag met een glaasje cava of fruitsap. Nadien volgt er een kaasbord met verschillende kaasjes, garnituur en stokbrood. Afsluiten doen we met een heerlijk stukje taart. Dit alles in een gezellige Kerstsfeer en drank aan democratische prijzen. Voor deze avond vragen wij wel om ten laatste voor 15 december te reserveren en betalen op ons rekeningnummer BE36 0015 0867 8281. Om onze blijvertjes te verwennen met Kerstmis, zullen wij een Kerstboom opstellen in de zaal waar iedereen die dit wenst, een klein pakje mag onder leggen die wij op 24 december zullen openmaken samen met alle blijvertjes en opvangertjes. Wij hopen vele mensen te mogen verwelkomen en alvast samen met jullie een klein beetje 'Kerst' te vieren. Tot dan!
Zondag 26 oktober 2014:
Ik maakte gistervoormiddag dit filmpje van krakende Figa aan de Royal Canin kittenvoer. Onze dierenarts vroeg vrijdag namelijk of ze nog wel at en ook Sab vroeg of ik haar wel degelijk had zien eten de laatste tijd. Ja, dat had ik! Maar op den duur begon ik toch te twijfelen, want ze was zo mager geworden. Het is niet makkelijk om katten goed in het oog te houden als ze in een grote groep leven, maar ik probeer daar toch aandacht aan te besteden of iedereen wel eet. Bij de katjes die in kleinere groepen zitten hier of apart leven is dit makkelijker te zien. En daarom besloot ik om dit filmpje te maken toen ik Figa aan het eten zag. Voor de mensen met geluid, dat krakende geluid dat ze maakt, maakte ze al een tijdje. In de loop van de namiddag kreeg ze nog 2 hele lichte epileptische aanvalletjes waar ze snel van herstelde. Echter tegen 18u aan hoorde ik plots een kat gillen, dat was Figa die tegen de vlakte lag en een erge aanval had. Ik herken die aanvallen omdat Aiko (één van onze honden) ook regelmatig epileptische aanvallen heeft. Maar ook deze keer raakte Figa er weer uit en liep ze rond alsof er niets aan de hand was. Maar tegen 20u aan kreeg ze een aanval waar ze maar niet uit raakte. De aanval bleef duren en vergde veel energie van haar lijfje. Omdat we weten dat een aanval zo lang niet mag duren en het er echt niet goed uit zag, besloten we om onze dierenarts te bellen. Om 20u30 zaten we in de auto onderweg naar Richard met het idee om Figa te laten inslapen, want ze zonk steeds verder weg... Maar toen we bij onze dierenarts aankwamen, was ons meisje al naar de Regenboogbrug vertrokken. Onze eigenwijze meid heeft haar moment zelf gekozen. Ik wilde graag dat Richard een autopsie uitvoerde omdat ik zeker wilde zijn dat ik niets over het hoofd gezien heb. Hij kon al op voorhand bevestigen dat haar ene nier ten opzichte van vrijdag - dus op amper één dag tijd - gegroeid was, geen goed teken dus! En toen hij haar nieren nader bekeek, ontdekte hij een niertumor en haar andere nier bleek ook al aangetast. De epileptische aanvallen kwamen waarschijnlijk door bloedvergiftiging omdat de afvalstoffen van haar nieren in haar systeem terecht kwamen. Richard bevestigde dat Figa sowieso een kort leven gehad zou hebben. Ook Figa zal waardig gecremeerd worden. En ik wil toch graag even onze dierenarts bedanken die elke keer weer voor ons klaarstaat! Lieve Figa, ik kan maar niet geloven dat je er niet meer bent. Vandaag kwamen Sissi, Draakje, Minke en Cato bij me zitten en plots was ik jou aan het zoeken tot ik besefte dat je er niet meer bent. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de laatste 3 mooie dagen die we hadden. Toen je plots geknuffeld wilde worden, je neusje in mijn gezicht duwde en ging rollebollen met je hoofdje tegen mijn lichaam. Alleen zo spijtig dat je dit niet eerder hebt toegelaten, want ik weet dat jij een katje was wat zoveel liefde nodig had. Je ging steevast knuffelen bij de andere katten of bij onze honden. Dan ging je met je tengere lijfje tegen hen duwen of kopjes geven. Ik ben er zeker van dat je stiekem gewacht hebt tot we zeiden dat je hier mocht blijven wonen. Dat je eerst nog hebt mogen ervaren wat een echte thuis is voor je ons verliet. En ik weet dat je hier gelukkig was, dat je genoot van de warme zonnestraaltje die binnenvielen en waarbij je een plekje op de vensterbank uitzocht. Gisteren trippelde je de ganse dag achter me aan en genoten we van elk moment samen. Dat kunnen ze ons niet meer afnemen mooie meid. Slaapwel lieverd, nu heb je geen pijn meer, al had ik liever gehad dat je hier oud mocht worden tussen de andere blijvertjes. Nog een laatste kus op je kleine neusje. Vaarwel meisje...
Ik maakte gistervoormiddag dit filmpje van krakende Figa aan de Royal Canin kittenvoer. Onze dierenarts vroeg vrijdag namelijk of ze nog wel at en ook Sab vroeg of ik haar wel degelijk had zien eten de laatste tijd. Ja, dat had ik! Maar op den duur begon ik toch te twijfelen, want ze was zo mager geworden. Het is niet makkelijk om katten goed in het oog te houden als ze in een grote groep leven, maar ik probeer daar toch aandacht aan te besteden of iedereen wel eet. Bij de katjes die in kleinere groepen zitten hier of apart leven is dit makkelijker te zien. En daarom besloot ik om dit filmpje te maken toen ik Figa aan het eten zag. Voor de mensen met geluid, dat krakende geluid dat ze maakt, maakte ze al een tijdje. In de loop van de namiddag kreeg ze nog 2 hele lichte epileptische aanvalletjes waar ze snel van herstelde. Echter tegen 18u aan hoorde ik plots een kat gillen, dat was Figa die tegen de vlakte lag en een erge aanval had. Ik herken die aanvallen omdat Aiko (één van onze honden) ook regelmatig epileptische aanvallen heeft. Maar ook deze keer raakte Figa er weer uit en liep ze rond alsof er niets aan de hand was. Maar tegen 20u aan kreeg ze een aanval waar ze maar niet uit raakte. De aanval bleef duren en vergde veel energie van haar lijfje. Omdat we weten dat een aanval zo lang niet mag duren en het er echt niet goed uit zag, besloten we om onze dierenarts te bellen. Om 20u30 zaten we in de auto onderweg naar Richard met het idee om Figa te laten inslapen, want ze zonk steeds verder weg... Maar toen we bij onze dierenarts aankwamen, was ons meisje al naar de Regenboogbrug vertrokken. Onze eigenwijze meid heeft haar moment zelf gekozen. Ik wilde graag dat Richard een autopsie uitvoerde omdat ik zeker wilde zijn dat ik niets over het hoofd gezien heb. Hij kon al op voorhand bevestigen dat haar ene nier ten opzichte van vrijdag - dus op amper één dag tijd - gegroeid was, geen goed teken dus! En toen hij haar nieren nader bekeek, ontdekte hij een niertumor en haar andere nier bleek ook al aangetast. De epileptische aanvallen kwamen waarschijnlijk door bloedvergiftiging omdat de afvalstoffen van haar nieren in haar systeem terecht kwamen. Richard bevestigde dat Figa sowieso een kort leven gehad zou hebben. Ook Figa zal waardig gecremeerd worden. En ik wil toch graag even onze dierenarts bedanken die elke keer weer voor ons klaarstaat! Lieve Figa, ik kan maar niet geloven dat je er niet meer bent. Vandaag kwamen Sissi, Draakje, Minke en Cato bij me zitten en plots was ik jou aan het zoeken tot ik besefte dat je er niet meer bent. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor de laatste 3 mooie dagen die we hadden. Toen je plots geknuffeld wilde worden, je neusje in mijn gezicht duwde en ging rollebollen met je hoofdje tegen mijn lichaam. Alleen zo spijtig dat je dit niet eerder hebt toegelaten, want ik weet dat jij een katje was wat zoveel liefde nodig had. Je ging steevast knuffelen bij de andere katten of bij onze honden. Dan ging je met je tengere lijfje tegen hen duwen of kopjes geven. Ik ben er zeker van dat je stiekem gewacht hebt tot we zeiden dat je hier mocht blijven wonen. Dat je eerst nog hebt mogen ervaren wat een echte thuis is voor je ons verliet. En ik weet dat je hier gelukkig was, dat je genoot van de warme zonnestraaltje die binnenvielen en waarbij je een plekje op de vensterbank uitzocht. Gisteren trippelde je de ganse dag achter me aan en genoten we van elk moment samen. Dat kunnen ze ons niet meer afnemen mooie meid. Slaapwel lieverd, nu heb je geen pijn meer, al had ik liever gehad dat je hier oud mocht worden tussen de andere blijvertjes. Nog een laatste kus op je kleine neusje. Vaarwel meisje...
Zaterdag 25 oktober 2014:
Gisteren na mijn werk in de vlucht iets gegeten om daarna 6 transportmanden klaar te maken en richting onze dierenarts te vertrekken met 8 katten. Door plaatsgebrek in mijn kleine tutuutje (zie foto: op de achterbank stonden ook 3 manden en vooraan moet ik de manden op die manier stapelen zodat iedereen mee kan) moesten Gizmo en Figa zij aan zij zitten en ook Cato en Leo mochten een mand delen. Clowntje en haar kids: Modest, Josse en Fonz moesten een namiddag bij onze dierenarts verblijven omdat zij gesteriliseerd/gecastreerd werden. Gisteravond mochten we de donderstenen alweer ophalen en alles is gelukkig goed verlopen. Zowel mams als kleintjes vlogen bij thuiskomst op het natvoer aan en dan valt er een blok van mijn schouders. Leo moest mee omdat hij donderdag overgegeven had. Omdat hij auto-immuun is, wilde ik geen risico nemen. Maar onze dierenarts kon niets abnormaal in zijn buikje voelen. Omdat hij alweer zichzelf was, niet meer had overgegeven en bovendien 's morgens tonijn gegeten had, moest ik me geen zorgen maken. De prik Cortisone die hij een paar dagen geleden gekregen had, moet nog steeds het werk doen voor de ontsteking aan zijn tandvlees. Het is al ietsje beter, maar de ontsteking zelf is nog niet helemaal weg helaas. Gizmo moest mee omdat hij chronisch snot bleek te hebben toen hij retour werd gebracht. Ondanks dat hij goed eet en vrolijk is, vliegen de snottebellen in het rond. Ik had hem zelf al een kuur Stomorgyl gegeven, maar daarna is hij terug hervallen. Dus ook hij mocht een prik Convenia krijgen. Ook Cato en Figa blijven met snot kampen waardoor beide meisjes medicijntjes gekregen hebben. Over beide dames volgt er zometeen nog een nieuwe update.
Gisteren na mijn werk in de vlucht iets gegeten om daarna 6 transportmanden klaar te maken en richting onze dierenarts te vertrekken met 8 katten. Door plaatsgebrek in mijn kleine tutuutje (zie foto: op de achterbank stonden ook 3 manden en vooraan moet ik de manden op die manier stapelen zodat iedereen mee kan) moesten Gizmo en Figa zij aan zij zitten en ook Cato en Leo mochten een mand delen. Clowntje en haar kids: Modest, Josse en Fonz moesten een namiddag bij onze dierenarts verblijven omdat zij gesteriliseerd/gecastreerd werden. Gisteravond mochten we de donderstenen alweer ophalen en alles is gelukkig goed verlopen. Zowel mams als kleintjes vlogen bij thuiskomst op het natvoer aan en dan valt er een blok van mijn schouders. Leo moest mee omdat hij donderdag overgegeven had. Omdat hij auto-immuun is, wilde ik geen risico nemen. Maar onze dierenarts kon niets abnormaal in zijn buikje voelen. Omdat hij alweer zichzelf was, niet meer had overgegeven en bovendien 's morgens tonijn gegeten had, moest ik me geen zorgen maken. De prik Cortisone die hij een paar dagen geleden gekregen had, moet nog steeds het werk doen voor de ontsteking aan zijn tandvlees. Het is al ietsje beter, maar de ontsteking zelf is nog niet helemaal weg helaas. Gizmo moest mee omdat hij chronisch snot bleek te hebben toen hij retour werd gebracht. Ondanks dat hij goed eet en vrolijk is, vliegen de snottebellen in het rond. Ik had hem zelf al een kuur Stomorgyl gegeven, maar daarna is hij terug hervallen. Dus ook hij mocht een prik Convenia krijgen. Ook Cato en Figa blijven met snot kampen waardoor beide meisjes medicijntjes gekregen hebben. Over beide dames volgt er zometeen nog een nieuwe update.
We zaten al een hele tijd te twijfelen of we van Figa geen blijvertje moesten maken. Bij ons binnengekomen als rasechte zwerfkat. Zij werd buiten geboren, heeft haar socialisatiefase gemist, maar gelukkig werd zij wel gevoerd door hele lieve mensen. Omdat Figa toch wel blijft kampen met snottebellen, vuile oogjes en bovendien is ze erg afgevallen afgelopen periode. Verzorgen was een helse taak en bijna niet aan de orde omdat Figa niet tam was en niet aangeraakt wilde worden. De laatste periode kon ik haar wel aaien als ze ergens in een mandje lag, maar o-wee als ik haar wilde oppakken. Dan beet en krabte ze en moest ik haar wel loslaten. Ze kreeg een tijdje geleden bij onze dierenarts een spuitje Convenia en daar leek ze wel van op te knappen. Maar niets was minder waar. Donderdag 23/10 kwam Nathalie bij ons op bezoek. Toen zij net de deur opende om binnen te komen, liep Figa heel ongecontroleerd rond. In eerste instantie dachten we dat ze geschrokken was en daarom de beentjes vanonder haar lijfje liep. En toen gebeurde er iets vreemds: Figa eiste dat ik haar oppakte en geborgen in mijn armen hield. Tijdens het schrijven van dit tekstje ligt ze trouwens ook op schoot. Diezelfde avond toen het knuffelbezoek afgelopen was, zat Figa in de zetel. Plots zag ik haar linkervoorpootje stijf worden en beginnen bibberen. Ik zei nog tegen Sab: ze krijgt nog een toeval. En inderdaad, Figa vloog tegen het raam, knalde op de grond en liep ongecontroleerd rond. Daarna had ze ook even tijd nodig om terug op deze wereld te komen. Onze dierenarts bevestigde dat ze epileptische aanvallen heeft. Ze kreeg nog een spuitje Convenia bij het dierenartsbezoek gisteren en hij kon voelen dat één niertje abnormaal aanvoelde. Nieren horen glad te zijn en bij Figa zijn daar deukjes in te voelen. Haar lymfeklieren waren niet gezwollen, ondanks dat er snot uit haar neusje en ogen komt. Maandag aanstaande wordt er een aids en leucose test afgenomen en dan kijken we verder. Ze heeft vandaag nog een epileptische aanval gehad, dus er is iets grondig mis. Ze eet gelukkig nog zelf, maar nu ik haar kan vastnemen, maak ik van de gelegenheid gebruik om haar Viyo te dwangvoeren en kan ik haar oogjes tenminste grondig schoon maken en zalfje in doen. Wie wilt de suikertante of -nonkel van Figa worden met een maandelijks bedragje naar keuze om mee te helpen bij haar medische verzorging?
En ook ons Catootje is zo'n krakkemikkelig katje. Buiten geboren en als zwerfkatje heeft ze 't hard te verduren gehad in haar prille leventje. Van in het begin was zij heel klein en ondanks dat ze goed eet, blijft ze mager en lijkt ze maar niet te groeien. Ze heeft ook regelmatig last van een snotneusje en om het met de woorden te zeggen van iemand die hier op bezoek kwam: ze heeft een lui oogje. Het 3de oogvlies van haar ene oogje komt steeds piepen en dat oogje is ook een stukje kleiner dan het andere. Ondanks dit alles is ze een vrolijk katje die graag tv kijkt of mij gezelschap houdt tijdens computerwerk. Al lijkt Cato niet te beseffen dat ze me eerder van mijn werk houdt dan helpt door steeds de cursor te willen vangen en constant voor het computerscherm te komen zitten, haha. Aaien is er niet bij, maar Cato is mijn schaduw. Overal waar ik ga, word ik achtervolgd door dat kleine zwarte monstertje. Omdat zij regelmatig medicijntjes nodig heeft omwille van chronisch snot en haar oogjes die gezalfd moeten worden, hebben we besloten om van Cato ook een blijvertje te maken. Want wie wilt er nou een kat adopteren met een mankement? Ze is het hier ondertussen al zo gewend en ze is hier dolgelukkig. Maar dat houdt wel in dat we op zoek moeten gaan naar een suikertante of -nonkel die ons hierbij wilt helpen, want binnenkort komen er nog een aantal blijvertjes onze kant uit die vele medische zorgen nodig hebben. Wie-o-wie wilt deze taak op zich nemen? Je krijgt er een suikercertificaatje voor in de plek, je mag zo vaak op knuffelbezoek komen als je wilt en bovendien organiseren we in het voorjaar een speciale dag die in teken staat van alle suikertantes en -nonkels.
Donderdag 23 oktober 2014:
Helaas treurig nieuws vandaag ten huize Diny en Sab. Ons lieve Blutskonijntje Kiwi is niet meer... Ik wist dat deze dag ooit ging komen, maar tegelijk wenste ik met elke vezel in mijn lijf dat afscheid nemen niet hoefde. Ik zag aan de gedragsverandering bij Loocky -Kiwi's vriendinnetje- dat zij meer wist dan wij. Natuurlijk zag ik ook dat Kiwi oud werd, ze is er immers 7 geworden wat voor een Blutskonijntje best oud is. Ze werd magerder, ondanks dat ze veel at en haar pootjes wilden niet meer naar behoren mee. Naar haar behoren dan, want Kiwi's achterhand is altijd slecht geweest. Ze heeft nooit kunnen 'kegeltje zitten' of 'huppelen' zoals een normaal konijn dat doet. Als ik de ren van Loocky en Kiwi proper maakte - een dagelijks taakje- was Loocky normaal gezien diegene die altijd op onderzoek uitging. Bij de katten ging snuffelen en zich ging verstoppen in een krabpaal. Maar de laatste paar weken deed ze dat niet meer. Ze wilde steeds in de buurt zijn van Kiwi en liet haar niet alleen. Ze dook steevast naast Kiwi het nestje in. En begin deze week zag ik zelf dat het einde naderde. Haar oogjes werden dof en haar lijfje begon gewoon op te raken. En vandaag laat ze plots een enorme leegte achter. Ook bij Loocky, want zij heeft in haar leventje nog nooit alleen gezeten. Lieve lieve Kiwi, vorig jaar was je achterhand helemaal verlamd geraakt door E. Cuniculi. Ondanks dat je toen at als een bootwerker, kwam je geen grammetje bij, integendeel zelfs. EC had je in zijn macht en eiste alle energie. Samen hebben we gevochten, met veel medicijnen gingen we aan de slag om die EC uit je lichaam te bannen. Het heeft ons veel moeite gekost en we hebben veel moeten slikken van mensen die hier over de vloer kwamen: zou je haar niet beter laten inslapen zeiden ze, zonder echt te weten wat er gaande was. Gelukkig zijn wij geen kuddelopers en kenden we jou door en door om te weten dat jij geen genoegen zou genomen hebben met een dodelijk spuitje. Uiteindelijk kon je weer op je pootjes staan, werd je kale bil door urinebrand (ondanks uierzalf smeren en dekentjes meermaals verversen) weer harig en vlogen de grammetjes er weer aan. Nu ik terugkijk, hebben we zowaar een jaar cadeau gekregen. Een jaar extra liefde, een jaar extra knuffels, een jaar extra Kiwi,... Vaak moesten we zo met je lachen, want als er brood aan te pas kwam, dan deed je de gekste dingen. Ondanks alle extra zorgen die je nodig had zoals poepbadjes of elke avond je resum medicijntjes, zou ik het allemaal zo weer over doen. Mocht er morgen terug een Kiwi'tje voor de deur staan, zou ik met alle liefde weer hetzelfde doen. Je laat een grote leegte na muis, ik kan het niet anders verwoorden. Wij missen je, Loocky mist je... Slaapzacht mooie meid...
Helaas treurig nieuws vandaag ten huize Diny en Sab. Ons lieve Blutskonijntje Kiwi is niet meer... Ik wist dat deze dag ooit ging komen, maar tegelijk wenste ik met elke vezel in mijn lijf dat afscheid nemen niet hoefde. Ik zag aan de gedragsverandering bij Loocky -Kiwi's vriendinnetje- dat zij meer wist dan wij. Natuurlijk zag ik ook dat Kiwi oud werd, ze is er immers 7 geworden wat voor een Blutskonijntje best oud is. Ze werd magerder, ondanks dat ze veel at en haar pootjes wilden niet meer naar behoren mee. Naar haar behoren dan, want Kiwi's achterhand is altijd slecht geweest. Ze heeft nooit kunnen 'kegeltje zitten' of 'huppelen' zoals een normaal konijn dat doet. Als ik de ren van Loocky en Kiwi proper maakte - een dagelijks taakje- was Loocky normaal gezien diegene die altijd op onderzoek uitging. Bij de katten ging snuffelen en zich ging verstoppen in een krabpaal. Maar de laatste paar weken deed ze dat niet meer. Ze wilde steeds in de buurt zijn van Kiwi en liet haar niet alleen. Ze dook steevast naast Kiwi het nestje in. En begin deze week zag ik zelf dat het einde naderde. Haar oogjes werden dof en haar lijfje begon gewoon op te raken. En vandaag laat ze plots een enorme leegte achter. Ook bij Loocky, want zij heeft in haar leventje nog nooit alleen gezeten. Lieve lieve Kiwi, vorig jaar was je achterhand helemaal verlamd geraakt door E. Cuniculi. Ondanks dat je toen at als een bootwerker, kwam je geen grammetje bij, integendeel zelfs. EC had je in zijn macht en eiste alle energie. Samen hebben we gevochten, met veel medicijnen gingen we aan de slag om die EC uit je lichaam te bannen. Het heeft ons veel moeite gekost en we hebben veel moeten slikken van mensen die hier over de vloer kwamen: zou je haar niet beter laten inslapen zeiden ze, zonder echt te weten wat er gaande was. Gelukkig zijn wij geen kuddelopers en kenden we jou door en door om te weten dat jij geen genoegen zou genomen hebben met een dodelijk spuitje. Uiteindelijk kon je weer op je pootjes staan, werd je kale bil door urinebrand (ondanks uierzalf smeren en dekentjes meermaals verversen) weer harig en vlogen de grammetjes er weer aan. Nu ik terugkijk, hebben we zowaar een jaar cadeau gekregen. Een jaar extra liefde, een jaar extra knuffels, een jaar extra Kiwi,... Vaak moesten we zo met je lachen, want als er brood aan te pas kwam, dan deed je de gekste dingen. Ondanks alle extra zorgen die je nodig had zoals poepbadjes of elke avond je resum medicijntjes, zou ik het allemaal zo weer over doen. Mocht er morgen terug een Kiwi'tje voor de deur staan, zou ik met alle liefde weer hetzelfde doen. Je laat een grote leegte na muis, ik kan het niet anders verwoorden. Wij missen je, Loocky mist je... Slaapzacht mooie meid...
Woensdag 22 oktober 2014:
We hadden een tijdje geleden van die erg leuke tentjes gekregen als donatie. Nog niet eerder heb ik ze willen opstellen omdat ik dan weet wat er gebeurt: 'Nou jongens, dat is volgens mij niet de manier waarop je dit tentje moet gebruiken' raast er door mijn hoofd als ik het tentje zie gemolesteerd worden. Pamuk heeft de rode gekregen en die tent blijft wonderbaarlijk recht staan. Ze is er al even curieus gaan in piepen, maar de grote bende heeft de groene tent zowaar tot een klein miserabel hoopje geslagen. De tent ligt er roerloos bij, de hoes bij elkaar getrokken en de aanvalssporen zijn duidelijk te zien. Overal gaatjes door de vlijmscherpe nageltjes. Ik denk dat ik de tent nog een aantal keren terug kan opstellen en dat ie dan alweer rijp is voor de vuilcontainer. Ochja, zo gaat dat hier met zovele bengels in opvang. En ik moet er stiekem wel om lachen, zeker als ik Draakje daar met volle vaart zie aanstormen en op de tent duikt en Sissi's glunderend kopje uit de tent zie verschijnen.
We hadden een tijdje geleden van die erg leuke tentjes gekregen als donatie. Nog niet eerder heb ik ze willen opstellen omdat ik dan weet wat er gebeurt: 'Nou jongens, dat is volgens mij niet de manier waarop je dit tentje moet gebruiken' raast er door mijn hoofd als ik het tentje zie gemolesteerd worden. Pamuk heeft de rode gekregen en die tent blijft wonderbaarlijk recht staan. Ze is er al even curieus gaan in piepen, maar de grote bende heeft de groene tent zowaar tot een klein miserabel hoopje geslagen. De tent ligt er roerloos bij, de hoes bij elkaar getrokken en de aanvalssporen zijn duidelijk te zien. Overal gaatjes door de vlijmscherpe nageltjes. Ik denk dat ik de tent nog een aantal keren terug kan opstellen en dat ie dan alweer rijp is voor de vuilcontainer. Ochja, zo gaat dat hier met zovele bengels in opvang. En ik moet er stiekem wel om lachen, zeker als ik Draakje daar met volle vaart zie aanstormen en op de tent duikt en Sissi's glunderend kopje uit de tent zie verschijnen.
Dinsdag 21 oktober 2014:
Onze Marthalina is toch echt wel met haar kont in de goede boter gevallen. Ons kleine meisje heeft zowaar 3 suikertantes, echt waar! Eigenlijk snap ik de suikertantes: Marianne, Hilde en Veerle wel dat ze haar speciaal hebben uitgekozen, want kijk dat lieve snoetje nou toch eens. Ze is nog steeds piepklein, ze wordt bijna 4 maanden oud en toch ziet ze er fysiek uit als een kitten van amper 8 weken oud. Alhoewel het lijkt dat ze sinds deze week eindelijk in de groei is. De puberkuren zijn er al: in de brokjes graaien en uit de voerbakjes halen, om er dan over te schaatsen en als we er iets van zeggen komt ze tegen onze benen schurken met een onschuldige blik. Ze is wel nog regelmatig snotterig ondanks vele antibioticakuren. Hopelijk doet de Herpelysine wonderen die we nu gebruiken om de weerstand van de katjes te verhogen. Maar ondanks dit alles, doet ze het goed en overdag is ze druk met spelen en slapen. 's Avonds komt ze steevast met ons knuffelen en 't is toch zo ongelofelijk hoeveel liefde er uit dat piepkleine lijfje komt. En al twee suikertantes hebben dat in levende lijve mogen ondervinden, want onze Marthalina heeft de eer gehad om Marianne en Hilde te ontmoeten en te knuffelen.
Onze Marthalina is toch echt wel met haar kont in de goede boter gevallen. Ons kleine meisje heeft zowaar 3 suikertantes, echt waar! Eigenlijk snap ik de suikertantes: Marianne, Hilde en Veerle wel dat ze haar speciaal hebben uitgekozen, want kijk dat lieve snoetje nou toch eens. Ze is nog steeds piepklein, ze wordt bijna 4 maanden oud en toch ziet ze er fysiek uit als een kitten van amper 8 weken oud. Alhoewel het lijkt dat ze sinds deze week eindelijk in de groei is. De puberkuren zijn er al: in de brokjes graaien en uit de voerbakjes halen, om er dan over te schaatsen en als we er iets van zeggen komt ze tegen onze benen schurken met een onschuldige blik. Ze is wel nog regelmatig snotterig ondanks vele antibioticakuren. Hopelijk doet de Herpelysine wonderen die we nu gebruiken om de weerstand van de katjes te verhogen. Maar ondanks dit alles, doet ze het goed en overdag is ze druk met spelen en slapen. 's Avonds komt ze steevast met ons knuffelen en 't is toch zo ongelofelijk hoeveel liefde er uit dat piepkleine lijfje komt. En al twee suikertantes hebben dat in levende lijve mogen ondervinden, want onze Marthalina heeft de eer gehad om Marianne en Hilde te ontmoeten en te knuffelen.
Zondag 19 oktober 2014:
Vannacht kon ik niet slapen, alles bleef door mijn hoofd spoken en nu voel ik me zo verdoofd. Ons Venteke is niet meer... Vannacht is hij om half één een Engeltje geworden... Ik troost me met de gedachte dat hij geborgen was en niet langs de kant van de weg is moeten sterven. Maar toch knaagt er iets en komt vooral de vraag 'waarom' naar boven? Waarom mocht het niet zo zijn? Waarom moesten we hem vinden, toch om hem beter te maken? Het was overduidelijk dat hij hier mocht blijven wonen indien niemand hem zocht of indien zijn baasjes de zorg niet konden dragen. Want laat dat nou net de reden zijn van ons tehuis, katjes met zo'n beperkingen een thuis bieden! Een kat met een achterhandverlamming kan namelijk perfect leven, is gelukkig, maar als mens zijnde moet je daar iets voor over hebben. Je moet de blaas ledigen, stoelgang stimuleren, op schaafwondjes letten, maar ze kunnen gelukkig zijn en daar draait het om. Gisteren naarmate de avond in nacht veranderde kreeg hij het benauwder en ging hij rustelozer ademen. Ik moest hem om de haverklap troosten en als mijn handen zijn gezichtje troostten, ging hij zich ietsje prettiger voelen. Ik heb het er zo moeilijk mee! Ik ben altijd als een soort van portaal, dieren vinden troost bij mij als ze de overstap wagen. Misschien omdat ik hen op dat moeilijke moment net kan troosten, hen zeg dat ze niet bang hoeven te zijn of gewoon omdat ik op dat moment helemaal met hen meeleef en dat ze mijn volledige aandacht krijgen. Toch krijg ik het overlijden van Venteke niet geplaatst. Het was alsof het zo moest zijn dat we hem gisteren langs de kant van de weg vonden. Sommige mensen zullen het vreemd vinden dat ik tranen laat om een kat die ik pas een paar uur ken. Maar wat heeft tijd en kennen te maken met liefde? Ik ben mezelf niet vandaag, want al dat opborrelend verdriet van andere Engeltjes komt weer naar boven. Ik heb een soort doos van Pandora in mijn hartje zitten. Elke keer stop ik daar mijn verdriet in. Stilstaan kan hier niet, want ik moet verder voor de dieren die hier wonen en de dieren die in de toekomst onder mijn vleugels vallen. Ik heb al diep gezeten, ik weet hoe dat zwarte gat eruit ziet. Vandaar die doos, maar bij een nieuw verlies moet die doos weer even geopend worden om dat ook een plekje te geven. Het enige waardige dat we voor Venteke kunnen doen, naast een naam gegeven te hebben, is hem cremeren. Eigenlijk hebben we daar het budget niet voor, maar wat moet je? Lief Venteke, het spijt me dat jouw aardse leven hier gestopt is. Wellicht was jouw taak op aarde volbracht. Het kan niet anders dan dat jij een prachtkatje was. Ondanks je pijn en je paniek, was je zo'n zachtaardig dier. De hemel heeft er weer een fonkelend sterretje bij. Slaap zacht vent, ik wou dat dit verhaal een ander einde had. Maar ik ben niet diegene die de auteur is van dit verhaal. Geef onze andere Engeltjes een dikke knuffel en wie weet tot ooit! Vergeten zullen we je nooit!
Vannacht kon ik niet slapen, alles bleef door mijn hoofd spoken en nu voel ik me zo verdoofd. Ons Venteke is niet meer... Vannacht is hij om half één een Engeltje geworden... Ik troost me met de gedachte dat hij geborgen was en niet langs de kant van de weg is moeten sterven. Maar toch knaagt er iets en komt vooral de vraag 'waarom' naar boven? Waarom mocht het niet zo zijn? Waarom moesten we hem vinden, toch om hem beter te maken? Het was overduidelijk dat hij hier mocht blijven wonen indien niemand hem zocht of indien zijn baasjes de zorg niet konden dragen. Want laat dat nou net de reden zijn van ons tehuis, katjes met zo'n beperkingen een thuis bieden! Een kat met een achterhandverlamming kan namelijk perfect leven, is gelukkig, maar als mens zijnde moet je daar iets voor over hebben. Je moet de blaas ledigen, stoelgang stimuleren, op schaafwondjes letten, maar ze kunnen gelukkig zijn en daar draait het om. Gisteren naarmate de avond in nacht veranderde kreeg hij het benauwder en ging hij rustelozer ademen. Ik moest hem om de haverklap troosten en als mijn handen zijn gezichtje troostten, ging hij zich ietsje prettiger voelen. Ik heb het er zo moeilijk mee! Ik ben altijd als een soort van portaal, dieren vinden troost bij mij als ze de overstap wagen. Misschien omdat ik hen op dat moeilijke moment net kan troosten, hen zeg dat ze niet bang hoeven te zijn of gewoon omdat ik op dat moment helemaal met hen meeleef en dat ze mijn volledige aandacht krijgen. Toch krijg ik het overlijden van Venteke niet geplaatst. Het was alsof het zo moest zijn dat we hem gisteren langs de kant van de weg vonden. Sommige mensen zullen het vreemd vinden dat ik tranen laat om een kat die ik pas een paar uur ken. Maar wat heeft tijd en kennen te maken met liefde? Ik ben mezelf niet vandaag, want al dat opborrelend verdriet van andere Engeltjes komt weer naar boven. Ik heb een soort doos van Pandora in mijn hartje zitten. Elke keer stop ik daar mijn verdriet in. Stilstaan kan hier niet, want ik moet verder voor de dieren die hier wonen en de dieren die in de toekomst onder mijn vleugels vallen. Ik heb al diep gezeten, ik weet hoe dat zwarte gat eruit ziet. Vandaar die doos, maar bij een nieuw verlies moet die doos weer even geopend worden om dat ook een plekje te geven. Het enige waardige dat we voor Venteke kunnen doen, naast een naam gegeven te hebben, is hem cremeren. Eigenlijk hebben we daar het budget niet voor, maar wat moet je? Lief Venteke, het spijt me dat jouw aardse leven hier gestopt is. Wellicht was jouw taak op aarde volbracht. Het kan niet anders dan dat jij een prachtkatje was. Ondanks je pijn en je paniek, was je zo'n zachtaardig dier. De hemel heeft er weer een fonkelend sterretje bij. Slaap zacht vent, ik wou dat dit verhaal een ander einde had. Maar ik ben niet diegene die de auteur is van dit verhaal. Geef onze andere Engeltjes een dikke knuffel en wie weet tot ooit! Vergeten zullen we je nooit!
Dit jaar hebben wij prachtige agenda's te koop dankzij Animal Life Support. Zij hebben ervoor gezorgd dat deze agenda's tot stand kwamen en dat een aantal rescue-organisaties deze kunnen verkopen. Met het nieuwe jaar in het vooruitzicht is een nieuwe agenda een echte must.
Het is een handig pocket formaat met prachtige zwart-witte foto's binnenin. De agenda kost 9 euro per stuk, exclusief verzendkosten. De verzendkost bedraagt 1,40 euro om één agenda te verzenden, om 2 agenda's op te sturen komt dit op 2,10 euro. Ze kunnen ook op afspraak afgehaald worden in onze opvang.
De opbrengst van de agenda's willen we graag gebruiken om de crematiekosten van Venteke te kunnen betalen. We moeten op zijn minst 15 agenda's verkopen om dit te kunnen bekostigen. Wie helpt ons hierbij? Wees er snel bij, want we hebben maar 30 agenda's ter beschikking.
Het is een handig pocket formaat met prachtige zwart-witte foto's binnenin. De agenda kost 9 euro per stuk, exclusief verzendkosten. De verzendkost bedraagt 1,40 euro om één agenda te verzenden, om 2 agenda's op te sturen komt dit op 2,10 euro. Ze kunnen ook op afspraak afgehaald worden in onze opvang.
De opbrengst van de agenda's willen we graag gebruiken om de crematiekosten van Venteke te kunnen betalen. We moeten op zijn minst 15 agenda's verkopen om dit te kunnen bekostigen. Wie helpt ons hierbij? Wees er snel bij, want we hebben maar 30 agenda's ter beschikking.
Zaterdag 18 oktober 2014:
Omdat we niet eerder tijd gehad hebben, zijn we vandaag pas de bewegwijzering van onze hondenwandeling kunnen gaan weghalen. Het was goed weer en het is altijd prettiger om zulk werk buitenshuis te doen als de zon schijnt in plaats van in die herfstige regenbuien. En 't was alsof het zo moest zijn.... want we stopten met de auto aan een T-punt en ik stapte uit om een pijl weg te halen. Plots hoorde ik een 'miauw', een miauw van een kat die in nood was. Plots zag ik daar een kat in de graskant richting weide liggen... Dat klonk niet goed en zag er al helemaal niet goed uit. Toen ik dichterbij kwam wilde de kat gaan lopen, maar dat lukt niet omdat zijn achterhand helemaal verlamd is. Ik riep Sab die gelijk wist wat er aan de hand was en zij nam de vervoersmand uit onze auto - die mand stond daar gelukkig op de achterbank omdat we deze week gecontacteerd werden voor een andere kat in nood, maar die is helaas niet meer gesignaleerd Ik stond helemaal te bibberen van de adrenaline die door mijn lijf gierde. We wisten namelijk niet hoe ernstig de verwondingen waren en hoe lang hij daar al precies lag. En laat dit nou net een dag zijn waarop er vele mensen buiten waren, zowel fietsers als wandelaars en niemand die hem opgemerkt heeft... We hebben dan gelijk onze dierenarts opgebeld en we konden een uurtje later al terecht bij hem. Het gaat om een jonge gecastreerde kater maar niet gechipt, cypers rood met wit en onze dierenarts constateerde een ruggenbreuk vast net boven zijn bekken. Dezelfde breuk die Hava opgelopen heeft, alleen enkele cm verder en de breuk bij hem zorgt ervoor dat hij verlamd is en dit zal ook altijd zo blijven. Bij een kat met een achterhandverlamming moet de blaas handmatig geleegd worden en moet zijn buikje ook gemasseerd worden zodat hij zijn grote boodschap kan doen. Verder hoorde onze dierenarts dat er vocht op zijn rechter long zit en dat is wellicht bloed. Dus hij heeft een interne bloeding. Dat moet zich snel gaan recupereren want hij ademt hierdoor ook sneller natuurlijk omdat zijn ene long die taak van beide longen overneemt. Hij heeft van onze dierenarts een spuitje tegen shock gekregen, pijnstiller, antibiotica en ontstekingsremmer. Aan zijn poepje zaten zelfs al vliegeneitjes die verwijderd werden, maar we moeten zijn kont toch nog goed in de gaten houden. We moeten nu aankijken hoe hij de nacht doorkomt. Momenteel ligt hij afgezonderd van de andere katten omdat hij zich zo rustig mogelijk moet houden. We hebben onder zijn lijfje zachte matten, een dikke donsdeken en pamperdoeken gelegd. Ondertussen brandt ook de warmtelamp en ik merk dat hij zich door die warmte ietsje beter voelt. Vannacht slaap ik bij hem zodat ik hem met argusogen in het oog kan houden. Sturen jullie allemaal positieve energie deze kant op? Dit bericht mag ook gedeeld worden, mocht zijn baasje naar hem op zoek zijn!
Omdat we niet eerder tijd gehad hebben, zijn we vandaag pas de bewegwijzering van onze hondenwandeling kunnen gaan weghalen. Het was goed weer en het is altijd prettiger om zulk werk buitenshuis te doen als de zon schijnt in plaats van in die herfstige regenbuien. En 't was alsof het zo moest zijn.... want we stopten met de auto aan een T-punt en ik stapte uit om een pijl weg te halen. Plots hoorde ik een 'miauw', een miauw van een kat die in nood was. Plots zag ik daar een kat in de graskant richting weide liggen... Dat klonk niet goed en zag er al helemaal niet goed uit. Toen ik dichterbij kwam wilde de kat gaan lopen, maar dat lukt niet omdat zijn achterhand helemaal verlamd is. Ik riep Sab die gelijk wist wat er aan de hand was en zij nam de vervoersmand uit onze auto - die mand stond daar gelukkig op de achterbank omdat we deze week gecontacteerd werden voor een andere kat in nood, maar die is helaas niet meer gesignaleerd Ik stond helemaal te bibberen van de adrenaline die door mijn lijf gierde. We wisten namelijk niet hoe ernstig de verwondingen waren en hoe lang hij daar al precies lag. En laat dit nou net een dag zijn waarop er vele mensen buiten waren, zowel fietsers als wandelaars en niemand die hem opgemerkt heeft... We hebben dan gelijk onze dierenarts opgebeld en we konden een uurtje later al terecht bij hem. Het gaat om een jonge gecastreerde kater maar niet gechipt, cypers rood met wit en onze dierenarts constateerde een ruggenbreuk vast net boven zijn bekken. Dezelfde breuk die Hava opgelopen heeft, alleen enkele cm verder en de breuk bij hem zorgt ervoor dat hij verlamd is en dit zal ook altijd zo blijven. Bij een kat met een achterhandverlamming moet de blaas handmatig geleegd worden en moet zijn buikje ook gemasseerd worden zodat hij zijn grote boodschap kan doen. Verder hoorde onze dierenarts dat er vocht op zijn rechter long zit en dat is wellicht bloed. Dus hij heeft een interne bloeding. Dat moet zich snel gaan recupereren want hij ademt hierdoor ook sneller natuurlijk omdat zijn ene long die taak van beide longen overneemt. Hij heeft van onze dierenarts een spuitje tegen shock gekregen, pijnstiller, antibiotica en ontstekingsremmer. Aan zijn poepje zaten zelfs al vliegeneitjes die verwijderd werden, maar we moeten zijn kont toch nog goed in de gaten houden. We moeten nu aankijken hoe hij de nacht doorkomt. Momenteel ligt hij afgezonderd van de andere katten omdat hij zich zo rustig mogelijk moet houden. We hebben onder zijn lijfje zachte matten, een dikke donsdeken en pamperdoeken gelegd. Ondertussen brandt ook de warmtelamp en ik merk dat hij zich door die warmte ietsje beter voelt. Vannacht slaap ik bij hem zodat ik hem met argusogen in het oog kan houden. Sturen jullie allemaal positieve energie deze kant op? Dit bericht mag ook gedeeld worden, mocht zijn baasje naar hem op zoek zijn!
De kleintjes van ons Clowntje doen het goed. Terwijl ze maandagavond nog binnenkwamen als vuurspuwende draakjes, gaat het socialiseren erg vlot. Enkel Modest (rode) durft nog wat blazen, maar daar blijft het ook bij. Van in het begin had ik al het vermoeden dat hij de "moeilijkste" zou zijn. Terwijl hij net bij de dierenarts de makkelijkste was en zich het makkelijkste liet hanteren. Fonz (cypers bruin) daarentegen gilde gans de boel bij elkaar. Maar ik weet dat de kat die in de vangkooi of bij de dierenarts het moeilijkste doet, vaak eigenlijk gewoon de makkelijkste is en dat dit gewoon door stress komt. Josse (zwart) durft al lonken met zijn oogjes en dan moet ik hem aaien. Fonz daarentegen heeft zijn spinmotortje al gevonden en gaat aan het spinnen van zodra ik hem aai. Niet slecht voor kittens die buiten geboren zijn en nooit door mensenhanden geaaid werden en dat op nog geen weekje tijd. Ik vind het heerlijk om zulke blaaskaakjes te doen omtoveren naar heuse prinsjes die aaitjes en knuffeltjes weten te appreciëren. Ze moeten nog eventjes in quarantaine blijven in de bench (omdat dit ook makkelijker is om hen te socialiseren) en binnenkort mogen ze de opvang onveilig maken samen met mams en de andere katjes. En nog meer goed nieuws: Josse en Modest krijgen over anderhalve week bezoek! Maar er moet toch ook iemand zijn die voor Fonz valt, niet?
Donderdag 16 oktober 2014:
Ik zei vorige week nog dat Figa kon geaaid worden als ze veilig in een nestje lag. Ik mocht dan wel geen oogcontact maken, maar ik was zo trots als een pauw als ik haar op die manier kon aaien. Echter besloot ze deze keer -eenmalig- om gewoon bij Sab te gaan liggen op de salontafel en wilde ze uitgebreid geaaid worden. Een unicum! Ik ben zo blij dat ik het op beeld heb kunnen vastleggen. Ook Figa sukkelt nog steeds met wat snot, terwijl ze het zo goed deed met haar spuitje Convenia. Ondertussen is dat spuitje uitgewerkt en voelt ze zich weer wat pips. Ik kreeg de tip van Sabine van ADMA om herpes-lysine te gebruiken, een soort weerstandbooster. Dus dat productje heb ik bij onze dierenarts besteld en we hopen dat alle snottertjes hier snel weer op de been zijn.
Ik zei vorige week nog dat Figa kon geaaid worden als ze veilig in een nestje lag. Ik mocht dan wel geen oogcontact maken, maar ik was zo trots als een pauw als ik haar op die manier kon aaien. Echter besloot ze deze keer -eenmalig- om gewoon bij Sab te gaan liggen op de salontafel en wilde ze uitgebreid geaaid worden. Een unicum! Ik ben zo blij dat ik het op beeld heb kunnen vastleggen. Ook Figa sukkelt nog steeds met wat snot, terwijl ze het zo goed deed met haar spuitje Convenia. Ondertussen is dat spuitje uitgewerkt en voelt ze zich weer wat pips. Ik kreeg de tip van Sabine van ADMA om herpes-lysine te gebruiken, een soort weerstandbooster. Dus dat productje heb ik bij onze dierenarts besteld en we hopen dat alle snottertjes hier snel weer op de been zijn.
Woensdag 15 oktober 2014:
Zie je die hondensmoeltjes daar op de foto? Daaruit kan je -denk ik- toch wel afleiden dat het enorme snoeperds zijn, vooral Aiko's omvang dan. Zowel Aiko als Brody moeten we haarscherp in de gaten houden als er natvoer voor de katten geserveerd is. Ondanks dat de honden overdag een bak brokken voorgeschoteld krijgen en 's avonds nog eens een portie natvoer met afwisselend bonen of rijst, durven ze toch te gaan stelen. Wellicht zal dit wel meerdere mensen bekend in de oren klinken, want honden kunnen veel en snel op. Voor ons betekent dit echter een periode van stress, want we moeten hen haarscherp in de gaten houden als hun snuit weer eens richting poezenvoerbakjes gaat. We waren aan het overleggen om een oplossing te bedenken. De honden buiten zetten als er gevoerd wordt is geen optie, want de katten eten niet gelijk hun volledige bak leeg en bovendien zijn onze honden echte salonhonden. We denken dat de enige oplossing een kinder/trap/babyhekje zou zijn. Dit zouden we graag installeren aan de keukendeur zodat de Blutskatten makkelijk door de spijlen kunnen en de anderen er gewoon over springen, maar de honden dus niet bij de bakjes kunnen. Is er iemand die toevallig nog zo'n vouwhekje heeft liggen en er niets mee doet? Wij willen het graag van je overkopen! En misschien heeft dit ook nog iemand op zolder, in de garage of in de kelder liggen waar niets meer mee gedaan wordt: kleine plastieken kinderstoeltjes? De veranda wordt binnenkort helemaal opgeknapt en daar willen we graag een ruimte voor Hava van maken. Doordat zij een overloopblaas heeft, kunnen we niet zomaar eendert welk materiaal voor haar gebruiken. Maar zo'n stoeltjes zouden ideaal zijn omdat ze makkelijk te poetsen zijn en ze zijn lekker zacht met een pamperdoek op het zitvlak. Uiteraard willen we voor de stoeltjes nog een bijdrage geven!
Zie je die hondensmoeltjes daar op de foto? Daaruit kan je -denk ik- toch wel afleiden dat het enorme snoeperds zijn, vooral Aiko's omvang dan. Zowel Aiko als Brody moeten we haarscherp in de gaten houden als er natvoer voor de katten geserveerd is. Ondanks dat de honden overdag een bak brokken voorgeschoteld krijgen en 's avonds nog eens een portie natvoer met afwisselend bonen of rijst, durven ze toch te gaan stelen. Wellicht zal dit wel meerdere mensen bekend in de oren klinken, want honden kunnen veel en snel op. Voor ons betekent dit echter een periode van stress, want we moeten hen haarscherp in de gaten houden als hun snuit weer eens richting poezenvoerbakjes gaat. We waren aan het overleggen om een oplossing te bedenken. De honden buiten zetten als er gevoerd wordt is geen optie, want de katten eten niet gelijk hun volledige bak leeg en bovendien zijn onze honden echte salonhonden. We denken dat de enige oplossing een kinder/trap/babyhekje zou zijn. Dit zouden we graag installeren aan de keukendeur zodat de Blutskatten makkelijk door de spijlen kunnen en de anderen er gewoon over springen, maar de honden dus niet bij de bakjes kunnen. Is er iemand die toevallig nog zo'n vouwhekje heeft liggen en er niets mee doet? Wij willen het graag van je overkopen! En misschien heeft dit ook nog iemand op zolder, in de garage of in de kelder liggen waar niets meer mee gedaan wordt: kleine plastieken kinderstoeltjes? De veranda wordt binnenkort helemaal opgeknapt en daar willen we graag een ruimte voor Hava van maken. Doordat zij een overloopblaas heeft, kunnen we niet zomaar eendert welk materiaal voor haar gebruiken. Maar zo'n stoeltjes zouden ideaal zijn omdat ze makkelijk te poetsen zijn en ze zijn lekker zacht met een pamperdoek op het zitvlak. Uiteraard willen we voor de stoeltjes nog een bijdrage geven!
Toen ik maandag in Leo zijn mondje keek, zag ik dat de ontsteking nog erger geworden was, ondanks dat ik snel met medicijnen gestart was en hij een volledige kuur achter de rug had. De ontsteking was dikker en roder geworden. Dus hops, reismand in en naar onze dierenarts. Zelfs Richard schrok ervan, zeker omdat de kuur die ik gegeven had zou moeten helpen. Dus bevestigde hij mijn vermoeden: Leo heeft auto-immune ziekte. Dit is niet overdraagzaam naar andere katten of dieren toe. Simpelweg gezegd: Leo's lichaam herkent het verschil niet tussen eigen en vreemde cellen waardoor zijn eigen lichaam zijn eigen cellen afbreekt. Dit uit zich dus in tandvleesontstekingen die tot bijna in de keel gaan. Hij heeft een spuitje cortisonen gekregen en nu moeten we even aankijken hoe hij daar op reageert. Ik heb altijd zo'n vermoeden gehad dat er met Leo iets aan de hand was, want een mamapoes laat nooit zomaar een kleine uk van 5 dagen oud achter. Stiekem had ik wel gedacht dat onze Leo een Blutsje had en die auto-immune ziekte is zijn grote Bluts. Hij zat al die tijd dus op het juiste plekje hier en we gaan een behandelplan voor hem uitstippelen.
Dinsdag 14 oktober 2014:
We kregen van Sonia te horen dat Clowntje -die we vorige week weggehaald hebben op een parking- blijkbaar met kleintjes zat. Zo jammer dat de personen die haar voerden dit niet gezegd of opgemerkt hebben, want anders hadden we haar nooit zomaar weggenomen zonder ook de kleintjes mee te nemen. Doordat Sonia zei dat de kleintjes zich verschansten in een tuinhuis bij een 80 jarige dame aan de overkant van de beek, hadden we een beetje een idee waar we moesten beginnen zoeken. Dus gisteravond gingen we op pad met de vangkooi en ging Sab aanbellen. Helaas geen gehoor, dus even bij de buren aanbellen. En wat bleek, dit was de dochter van de oude dame, dus zij was op de hoogte van de kleintjes. De kleintjes werden gelukkig door hen gevoerd en 's middags hadden ze nog patatjes gekregen. Het was al schemer, dus het ideale moment om een vangactie te doen. Toen ik riep, kwamen de kleintjes één voor één aangelopen. Doordat ze buiten geboren zijn, konden we ze niet zomaar pakken. Maar ze zijn gelukkig wel mensen min of meer gewend doordat ze gevoerd zijn. Daar gingen we, vangkooi opstellen en geduldig afwachten. Jeetje, nummer 1 zat gelijk in de kooi. Dus de kooi weggenomen, kleintje eruit gehaald en daar gingen we met poging 2. Na een paar minuten gaan gluren en ja hoor, ook het zwart-witje zat in de kooi. Toen ik de kooi nogmaals wilde opstellen, zag ik het rood-witte kleintje niet meer. Zou ons geluk op zijn dacht ik bij mezelf? 't Zou wel sneu zijn moest die kleine een nachtje alleen buiten moeten zitten en de vangactie weer de dag nadien kunnen hervat worden. Het geluk stond echt wel aan onze zijde, want ook nummer 3 zat in de kooi. Op een halfuurtje was het gelukt om alle kleintjes daar weg te vangen. Omdat we met Leo naar onze dierenarts moesten, zijn de kleintjes gelijk meegegaan voor hun enting en ontworming/ontvlooing. Dit ging gepaard onder een heus blaasconcert. Maar dat ontvlooien was echt noodzakelijk, want ze zitten vergeven onder de vlooien en vlooienpoepjes. Ondertussen lukt aaien al vrij aardig, alleen durven ze nog wat te blazen. Maar ze zijn amper 8 weken oud, dus ze raken nog wel gesocialiseerd. Volgende week worden ze nog gecastreerd + gechipt en een weekje later kunnen ze al uitvliegen naar een nieuwe thuis. Wie wilt Josse, Modest of Fonz een thuisje bieden?
We kregen van Sonia te horen dat Clowntje -die we vorige week weggehaald hebben op een parking- blijkbaar met kleintjes zat. Zo jammer dat de personen die haar voerden dit niet gezegd of opgemerkt hebben, want anders hadden we haar nooit zomaar weggenomen zonder ook de kleintjes mee te nemen. Doordat Sonia zei dat de kleintjes zich verschansten in een tuinhuis bij een 80 jarige dame aan de overkant van de beek, hadden we een beetje een idee waar we moesten beginnen zoeken. Dus gisteravond gingen we op pad met de vangkooi en ging Sab aanbellen. Helaas geen gehoor, dus even bij de buren aanbellen. En wat bleek, dit was de dochter van de oude dame, dus zij was op de hoogte van de kleintjes. De kleintjes werden gelukkig door hen gevoerd en 's middags hadden ze nog patatjes gekregen. Het was al schemer, dus het ideale moment om een vangactie te doen. Toen ik riep, kwamen de kleintjes één voor één aangelopen. Doordat ze buiten geboren zijn, konden we ze niet zomaar pakken. Maar ze zijn gelukkig wel mensen min of meer gewend doordat ze gevoerd zijn. Daar gingen we, vangkooi opstellen en geduldig afwachten. Jeetje, nummer 1 zat gelijk in de kooi. Dus de kooi weggenomen, kleintje eruit gehaald en daar gingen we met poging 2. Na een paar minuten gaan gluren en ja hoor, ook het zwart-witje zat in de kooi. Toen ik de kooi nogmaals wilde opstellen, zag ik het rood-witte kleintje niet meer. Zou ons geluk op zijn dacht ik bij mezelf? 't Zou wel sneu zijn moest die kleine een nachtje alleen buiten moeten zitten en de vangactie weer de dag nadien kunnen hervat worden. Het geluk stond echt wel aan onze zijde, want ook nummer 3 zat in de kooi. Op een halfuurtje was het gelukt om alle kleintjes daar weg te vangen. Omdat we met Leo naar onze dierenarts moesten, zijn de kleintjes gelijk meegegaan voor hun enting en ontworming/ontvlooing. Dit ging gepaard onder een heus blaasconcert. Maar dat ontvlooien was echt noodzakelijk, want ze zitten vergeven onder de vlooien en vlooienpoepjes. Ondertussen lukt aaien al vrij aardig, alleen durven ze nog wat te blazen. Maar ze zijn amper 8 weken oud, dus ze raken nog wel gesocialiseerd. Volgende week worden ze nog gecastreerd + gechipt en een weekje later kunnen ze al uitvliegen naar een nieuwe thuis. Wie wilt Josse, Modest of Fonz een thuisje bieden?
|
Je ziet me niet
maar ik ben er wel Ik ga schuil achter grote mooie huizen ergens weggedoken in de tuin Onder een stapel hout, in het bos of verlaten parking Overdag rust ik mijn zwaar toegetakelde lichaampje maar slapen doe ik nooit Altijd op mijn hoede nooit eens rustig ontspannen Ik leg mijn oude botten te slapen op een bedje dorre herfstblaadjes en s ' nachts ga ik op pad om mijn altijd-knorrende-maagje te vullen Nergens is er eten te vinden geen enkele vuilniszak bevat iets waardevols Wacht, daar in de verte zie ik mensen een feestmaal verorberen ik ga ernaartoe en zit op de vensterbak toe te kijken Plots gaat de deur open O nee, daar is pa met een emmer water Ai, te laat mijn al-zo-verkleumde lichaam is nat Ik druip af naar mijn bedje van dorre blaadjes En leg me te rusten Ik raak niet opgewarmd, mijn oude vacht is nat en mijn buikje nog steeds hongerig Ik leg me deze keer te slapen voor altijd Mijn lichaam is op Mijn hart kan deze harteloze wereld niet meer aan Ik ga slapen en word nooit meer wakker Daaag wereld |
Vannacht kon ik (weer) niet slapen, de vangactie van Modest, Josse en Fonz liet me niet los. Ik heb dat wel vaker dat ik 's nachts de dag nog eens herbeleef en dan beginnen mijn gedachten tevens af te dwalen... Naar je-weet-wel. Het dierenleed laat me niet los en alhoewel ik al veel gezien heb in die 11 jaar rescue, word ik er steeds weemoediger van. Beelden die op facebook dwalen laten me niet los en maken me boos. Tranen in de ogen. Onrecht maakt me boos. Ik wou dat ik zoveel meer kon doen, ik wil het wel, maar een te-kleine-behuizing en weinig budget laten dat niet toe. Mijn droom is om naast de Blutkatjes ook een afdeling te hebben voor Fiv en Felv-katjes, maar ook oudjes zouden hier welkom zijn. Van die oude zonnekloppertjes, oude taartjes waarvan de ogen volbeschreven staan met verhalen over hun leven, die oude knokige lijfjes te zien dutten op een mals kussen, een lekker maaltje te zien verorberen,... En mijn hart laat het zelfs toe om ook voor andere Blutsdieren te zorgen. Ik doe wat ik kan, maar dat lijkt in deze boze wereld niet genoeg. Mijn hart doet pijn omdat ik weet dat er zoveel zwerfdieren zijn en daar gaat dit gedichtje waar ik vannacht op zat te broeden over. Zwerfdieren die vergeten worden, niet gezien worden, maar ze hebben net zo'n kloppend levend hart. Net zoveel honger als wij wanneer we een maaltijd over slaan en die net zo hard hunkeren naar een warm huisje in de winter. Kijk deze winter alsjeblieft uit naar dieren in nood. Ik weet dat er in sommige gemeentes boetes staan op het voeren van zwerfkatten, maar heb daar alsjeblieft net zoals wij, lak aan. Een zwerfkat verandert heus niet van territorium als er geen voer te vinden valt, in tegendeel. Ze gaan vuilzakken kapot scheuren en dan komt inderdaad de overlast. Nog zo'n fabeltje is dat kattinnen die niet gevoerd worden niet zwanger worden, zwanger worden doen ze toch. En dan zie ik het liefst van al een verzorgde zwerfkat in de tuin lopen, met een blinkende vacht en volle buik. Een dikke laag spek die hem of haar de winter laat doorkomen en geen knokige zieke snotterende zwerfkat. En voor de mensen die niet van katten houden, denk dan eens aan de vogels die in de winter graag een graantje komen meepikken. Er zijn zoveel dieren die hulp nodig hebben, open je ogen en je hart, dan zal je ze zien, echt waar.
|
Maandag 13 oktober 2014:
De kogel is door de kerk, we hebben beslist: Pamuk blijft ook hier wonen, ondanks dat ze niet met andere katten kan en dus apart zit. In eerste instantie wilden we toch voor haar op zoek gaan naar dat ene perfecte thuisje, maar mensen lijken alleen naar haar uiterlijk te kijken en niet naar haar wensen of noden. Pamuk wordt neurotisch als ze andere katten ziet en dan is het geen oplossing om haar toch door mensen te laten adopteren die haar bij andere katten willen zetten of zelfs elke keer van locatie willen doen veranderen. Ze kan hierbij lelijk uit de hoek komen als ze gestresst is, dat hebben we in het begin gemerkt toen ze pas in opvang kwam. Ik zou het vreselijk vinden moest ze de stempel retour krijgen, want ze heeft al op zoveel adresjes gezeten en dat hakt er bij Bluskatjes zoals Pamuk serieus in. We dachten eerst dat ze misschien bij iemand anders gelukkiger zou zijn, maar eigenlijk is ze hier al ontzettend gelukkig. Ze heeft alles wat haar hartje verlangt: een zachte mand (al verkiest ze liever de doos van papier en karton), krabpalen, liefde, lekker eten,... En bovenal: we kunnen met elkaar communiceren door gebarentaal. Door simpele trucjes met mijn handen weet ik wat ze wilt en zo hebben we ook een speeltechniek ontwikkeld. Hilarisch hoe gek ze soms kan doen en dan weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben. Is er iemand die suikertante of -nonkel van ons dove meisje wilt worden? Bij een knuffelbezoek zal ze gegarandeerd op de eerste rij zitten om geknuffeld en geaaid te worden.
De kogel is door de kerk, we hebben beslist: Pamuk blijft ook hier wonen, ondanks dat ze niet met andere katten kan en dus apart zit. In eerste instantie wilden we toch voor haar op zoek gaan naar dat ene perfecte thuisje, maar mensen lijken alleen naar haar uiterlijk te kijken en niet naar haar wensen of noden. Pamuk wordt neurotisch als ze andere katten ziet en dan is het geen oplossing om haar toch door mensen te laten adopteren die haar bij andere katten willen zetten of zelfs elke keer van locatie willen doen veranderen. Ze kan hierbij lelijk uit de hoek komen als ze gestresst is, dat hebben we in het begin gemerkt toen ze pas in opvang kwam. Ik zou het vreselijk vinden moest ze de stempel retour krijgen, want ze heeft al op zoveel adresjes gezeten en dat hakt er bij Bluskatjes zoals Pamuk serieus in. We dachten eerst dat ze misschien bij iemand anders gelukkiger zou zijn, maar eigenlijk is ze hier al ontzettend gelukkig. Ze heeft alles wat haar hartje verlangt: een zachte mand (al verkiest ze liever de doos van papier en karton), krabpalen, liefde, lekker eten,... En bovenal: we kunnen met elkaar communiceren door gebarentaal. Door simpele trucjes met mijn handen weet ik wat ze wilt en zo hebben we ook een speeltechniek ontwikkeld. Hilarisch hoe gek ze soms kan doen en dan weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben. Is er iemand die suikertante of -nonkel van ons dove meisje wilt worden? Bij een knuffelbezoek zal ze gegarandeerd op de eerste rij zitten om geknuffeld en geaaid te worden.
Ook ons Blutskonijntje Kiwi moest weer in bad. Door haar slechte achterhand en ene achterpootje dat niet mee wilt, ligt ze vaak op haar zij. Gewone keutels en pipi worden door de doek die onder haar ligt opgevangen, maar de blindedarmkeutels die konijntjes ook produceren en nogal vochtig zijn, kunnen soms voor een heus kunstwerk op haar vachtje zorgen. Als het weer zover is, dan moet ze met haar kont en pootjes in het water met lekker wat zeep om gewassen te worden zodat ze weer fris en fruitig voor de dag komt. Bij een konijn als Kiwi hoort wassen niet tot haar favoriete bezigheid, maar wat moet dat moet. Achteraf wordt ze verwend met een lekker stukje brood of groente en dan is ze het poepbadje al lang weer vergeten. Het wordt soms wel onderschat hoeveel werk en zorgen er bij Blutsdiertjes komt kijken, maar ik zou niets anders willen doen. Ze worden maar al te vaak ingeslapen terwijl een poepbadje, een spuitje medicijnen of dergelijke toch niet het einde van de wereld zijn?
Zondag 12 oktober 2014:
Ik merkte begin deze week dat onze Leo weer ontzettend hangerig werd. Hij is wel een heel sociaal ventje en wilt niets liever dan de hele dag gedragen en in de armen gepakt te worden. Maar als hij hangerig is, dan kan ik hem zelfs niet op de grond zetten. Dan maakt ie zich slap zodat zijn voeten de grond niet raken en moet ik hem wel blijven vasthouden. In een ideale wereld waar er niet gewerkt en gepoetst moet worden zou dit fantastisch zijn, maar helaas voor Leo, moet er hier ook werk verzet worden. Op de koop toe voelden zijn oren ontzettend warm aan en ja hoor, ook koorts kwam weer om de hoek loeren. Hij heeft in het verleden al vaker 's avonds koortsaanvallen gehad en met medicijnen en pijnstiller wordt dat wat onderdrukt. Maar opeens schoot het me te binnen om zijn mondje te checken - intuïtie?- en dan met name zijn tandjes en tandvlees. Ik schrok toen ik zijn mondje open deed. Allemaal rood ontstoken tandvlees, geen wonder dat ie hangerig was en koorts had. Ik ben gelijk met pijnstilling en antibiotica begonnen, maar tot hier toe is er nog geen verbetering te zien. Zijn tandvlees is nog steeds erg ontstoken, al is hij wel niet meer koortsig en hangerig. Volgende week moeten we naar onze dierenarts met een aantal katjes en dan mag Leo gelijk mee voor een prik. Ik hoop dat het maar iets eenmaligs is, want anders moeten we verdere testen doen. Ik weet dat zulke problemen ook gepaard kunnen gaan met auto-immune ziekte en dan zullen zijn tanden eraan moeten geloven.
Ik merkte begin deze week dat onze Leo weer ontzettend hangerig werd. Hij is wel een heel sociaal ventje en wilt niets liever dan de hele dag gedragen en in de armen gepakt te worden. Maar als hij hangerig is, dan kan ik hem zelfs niet op de grond zetten. Dan maakt ie zich slap zodat zijn voeten de grond niet raken en moet ik hem wel blijven vasthouden. In een ideale wereld waar er niet gewerkt en gepoetst moet worden zou dit fantastisch zijn, maar helaas voor Leo, moet er hier ook werk verzet worden. Op de koop toe voelden zijn oren ontzettend warm aan en ja hoor, ook koorts kwam weer om de hoek loeren. Hij heeft in het verleden al vaker 's avonds koortsaanvallen gehad en met medicijnen en pijnstiller wordt dat wat onderdrukt. Maar opeens schoot het me te binnen om zijn mondje te checken - intuïtie?- en dan met name zijn tandjes en tandvlees. Ik schrok toen ik zijn mondje open deed. Allemaal rood ontstoken tandvlees, geen wonder dat ie hangerig was en koorts had. Ik ben gelijk met pijnstilling en antibiotica begonnen, maar tot hier toe is er nog geen verbetering te zien. Zijn tandvlees is nog steeds erg ontstoken, al is hij wel niet meer koortsig en hangerig. Volgende week moeten we naar onze dierenarts met een aantal katjes en dan mag Leo gelijk mee voor een prik. Ik hoop dat het maar iets eenmaligs is, want anders moeten we verdere testen doen. Ik weet dat zulke problemen ook gepaard kunnen gaan met auto-immune ziekte en dan zullen zijn tanden eraan moeten geloven.
Nano heeft vorig jaar Parvo overleefd en sindsdien gaat zij als vrolijke wiebelkatje oftewel Ataxie-patiëntje door het leven. In het begin maakte zij niet zoveel vriendjes hier, haar enige dikke vriendin was Smurf omdat zij quasi samen opgegroeid zijn en Blutsgenootjes zijn. Ik denk dat Nano's schuwheid naar andere katten kwam omdat het hier een komen en gaan was en waarom zou je vriendschapsbanden smeden met katten die toch weer vertrekken en je hartpijn bezorgen? De laatste periode zien we echter een verandering bij Nano en nu wordt zij dikke vriendjes met iedereen. Nano haar favoriete plekje is de zetel, daar ligt ze steevast haar siësta te houden. En wie ligt daar altijd in Nano's pootjes? De mooie zwarte parel: Sissi. De liefde tussen de meisjes gaat zelfs zo ver dat ze elkaar ook grondige poetsbeurten geven. En als ik zoiets zie, dan lig ik te glimlachen en maakt mijn hart een sprongetje. Wat Nano wellicht niet weet, is dat Sissi ter adoptie is en dus uiteindelijk naar een eigen thuisje zal vertrekken. Wat ik dan weer niet snap is dat Sissi hier blijft plakken en dat er zelfs geen mailtje of telefoontje voor haar binnenkomt. Ze is grappig, mooi, lief, knuffelig, speels,... kortom het totaalpakket waar ieder kattenliefhebber naar op zoek is, of niet?
Zaterdag 11 oktober 2014:
Even een kleine update over het nieuwe wasmachine project dat dankzij Joke De Schryder mee vorm gekregen heeft. Momenteel staat de teller op 120 Euro aan donaties en 50 Euro aan ecocheques. Voor diegene die het verhaal niet gevolgd hebben: onze huidige wasmachine kan de wascapaciteit in de opvang (tientallen machines per week!) niet aan en lekt enorm veel water bij elke wasbeurt. Hij wast gelukkig nog wel en we zouden hem onmogelijk kunnen missen maar als er na elke wasbeurt een enorme plas water staat waar de katten dan weer graag in schaatsen is dit minder leuk natuurlijk. We zijn daarom dan ook op zoek naar een nieuwe wasmachine voor de opvang die het wel aankan om dagelijks meerdere keren bevuilde fleecen, dekentjes, handdoeken, mandjes,... te wassen. Helaas zijn zulke wasmachines enorm duur voor ons kleine budget en moeten we beroep doen op extra donaties hiervoor. Ook mensen die nog ecocheques hebben liggen en niet goed weten wat ze er mee moeten aankopen kunnen ons hiermee een groot plezier doen! We houden jullie allesinds op de hoogte van de donaties en hopen nog dit jaar onze nieuwe wasmachine met trots te kunnen voorstellen!
Even een kleine update over het nieuwe wasmachine project dat dankzij Joke De Schryder mee vorm gekregen heeft. Momenteel staat de teller op 120 Euro aan donaties en 50 Euro aan ecocheques. Voor diegene die het verhaal niet gevolgd hebben: onze huidige wasmachine kan de wascapaciteit in de opvang (tientallen machines per week!) niet aan en lekt enorm veel water bij elke wasbeurt. Hij wast gelukkig nog wel en we zouden hem onmogelijk kunnen missen maar als er na elke wasbeurt een enorme plas water staat waar de katten dan weer graag in schaatsen is dit minder leuk natuurlijk. We zijn daarom dan ook op zoek naar een nieuwe wasmachine voor de opvang die het wel aankan om dagelijks meerdere keren bevuilde fleecen, dekentjes, handdoeken, mandjes,... te wassen. Helaas zijn zulke wasmachines enorm duur voor ons kleine budget en moeten we beroep doen op extra donaties hiervoor. Ook mensen die nog ecocheques hebben liggen en niet goed weten wat ze er mee moeten aankopen kunnen ons hiermee een groot plezier doen! We houden jullie allesinds op de hoogte van de donaties en hopen nog dit jaar onze nieuwe wasmachine met trots te kunnen voorstellen!
Catootje is één van de katjes die hier regelmatig mee tv kijkt. De muis die over het computerscherm raast vindt ze ook reuze interessant. Ik moet er altijd mee lachen, want ze kan heel geïntrigeerd naar het scherm kijken of ze probeert de cursor met haar pootjes te pakken te krijgen. En eindelijk is het ook gelukt om er een filmpje van te maken. Catootje heeft lange tijd met haar gezondheid gesukkeld, maar nu begint ze er langzaam aan door te komen. Haar snottebelletjes kwamen telkens terug na een kuur medicijnen, maar nu lijken ze door de spuit Convenia helemaal verdwenen. En maar goed ook, want 't was echt sneu om haar zo te zien, ondanks dat ze elke keer wel heel actief was en goed at. Ze heeft wel een heel klein mankementje aan haar oogje of zoals iemand zei die hier op bezoek kwam: "oh, zij heeft een 'lui' oogje". Aaien lukt nog niet, alleen als ze ergens neerligt kan ik vluchtig over haar bolletje aaien. Maar als ik haar oppak en haar rugje en nekje masseer, dan voel ik haar zo ontspannen. En ja hoor, zelfs kusjes op haar kopje vindt ze fijn. Ze is ook mijn schaduw. Overal waar ik naartoe ga, word ik op de voet gevolgd door dat kleine zwarte monstertje. Zelfs bij het stofzuigen en dweilen word ik door haar omringd. Nee, dat monstertje is heus niet bang van het geluid van de stofzuiger, integendeel zelfs.
Vrijdag 10 oktober 2014:
Gisteravond wilde ik nog vlug een filmpje maken van Gizmo om te tonen hoe goed hij zich hier alweer voelt. Amper een paar uurtjes voordien toegekomen, direct door de groep geaccepteerd en aan eetlust ontbrak het hem ook niet (gelukkig maar!). Ik snap nog altijd niet waarom mensen zomaar een dier kunnen retour brengen. Want hier merken we niks van 'te energiek', hij is juist heel rustig, zeker tegenover de pubers en hij ligt net goed in de groep. Maar misschien zijn wij ook bevooroordeeld, al moet ik toegeven dat hier altijd een soort van rust heerst. Natuurlijk hebben de katten hier 's morgens en 's avonds ook drukke uurtjes waarbij ze spelen en van hot naar her rennen, maar dat hoort er toch bij! Hier geldt de regel: alles kan, niets moet. Het enige dat ik vraag is dat ze het goed met elkaar kunnen vinden en geen ruzie maken. En Draakje vond alweer dat een filmpje zonder hem maar niets is. Hij klom prompt de zetel op om knuffeltjes in ontvangst te nemen en eens goed in de camera te lonken, haha. Wat hou ik toch van dat dikke worstje! Figa ligt in de zetel en ze begint stilaan toenadering te zoeken. Als ze in haar favoriete mandje ligt, kan ik haar zelfs al aaien. Stiekem masseer ik dan ook de nekjes en rugjes van de schuwe katjes en dan voel ik hun lichaampje verslappen en dan geven ze zich helemaal over, zo'n fijn gevoel!
Gisteravond wilde ik nog vlug een filmpje maken van Gizmo om te tonen hoe goed hij zich hier alweer voelt. Amper een paar uurtjes voordien toegekomen, direct door de groep geaccepteerd en aan eetlust ontbrak het hem ook niet (gelukkig maar!). Ik snap nog altijd niet waarom mensen zomaar een dier kunnen retour brengen. Want hier merken we niks van 'te energiek', hij is juist heel rustig, zeker tegenover de pubers en hij ligt net goed in de groep. Maar misschien zijn wij ook bevooroordeeld, al moet ik toegeven dat hier altijd een soort van rust heerst. Natuurlijk hebben de katten hier 's morgens en 's avonds ook drukke uurtjes waarbij ze spelen en van hot naar her rennen, maar dat hoort er toch bij! Hier geldt de regel: alles kan, niets moet. Het enige dat ik vraag is dat ze het goed met elkaar kunnen vinden en geen ruzie maken. En Draakje vond alweer dat een filmpje zonder hem maar niets is. Hij klom prompt de zetel op om knuffeltjes in ontvangst te nemen en eens goed in de camera te lonken, haha. Wat hou ik toch van dat dikke worstje! Figa ligt in de zetel en ze begint stilaan toenadering te zoeken. Als ze in haar favoriete mandje ligt, kan ik haar zelfs al aaien. Stiekem masseer ik dan ook de nekjes en rugjes van de schuwe katjes en dan voel ik hun lichaampje verslappen en dan geven ze zich helemaal over, zo'n fijn gevoel!
Donderdag 09 oktober 2014:
Helaas is onze Gizmo bijna na 2 jaar na plaatsing terug retour gekomen. Reden: hij was te energiek op het appartement en volgens zijn vorige baasje lagen de 2 overige katten regelmatig met hem in de clinch. Bij binnenkomst voelde Gizmo zich gelijk thuis en ging hij vlot op onderzoek uit, alsof hij nooit weggeweest is. Hij werd door onze groep katten met open armen ontvangen en uitgebreid verwelkomd. Hij kan zeker en vast met andere katten en ook honden zijn geen probleem. Zijn favoriete slaapplekje is onder de fleece die over de zetel hangt, lekker veilig en knus, een echt holletje waar hij zich kan terugtrekken. Even een korte schets hoe Gizmo 2 jaar geleden in onze opvang gekomen is: op een herfstachtige avond werd hij met zijn zusje Gremlin binnengebracht door Sonja. Zij had hen tussen de selder gevonden toen het pijpenstelen aan het regenen was. Gizmo en zijn zus kwamen kleddernat binnen, helemaal onderkoeld en amper een week of 4 oud. We hebben hen toen dagen onder de warmtelamp moeten houden en ook waren hun oogjes en neusje helemaal vies van de niesziekte. De medicijntjes en melk vlogen erdoor om hen weer gezond te maken. Gelukkig hebben beide katjes het gehaald en konden we hen uitwuiven naar hun forever thuisje, althans dat dachten we toch. Helaas pindakaas voor Gizmo. Hij is een heerlijk lief en knuffelig katertje. Hij wordt graag geaaid en komt zelfs kopjes geven. Enige minpuntje wat we zonet ontdekten: Gizmo heeft chronische niesziekte/snot waardoor hij regelmatig niest en waarbij zijn oogjes moeten gereinigd worden. Hopelijk kan iemand toch hierdoor kijken, want hij is een pracht kereltje die een fantastische thuis verdient.
Helaas is onze Gizmo bijna na 2 jaar na plaatsing terug retour gekomen. Reden: hij was te energiek op het appartement en volgens zijn vorige baasje lagen de 2 overige katten regelmatig met hem in de clinch. Bij binnenkomst voelde Gizmo zich gelijk thuis en ging hij vlot op onderzoek uit, alsof hij nooit weggeweest is. Hij werd door onze groep katten met open armen ontvangen en uitgebreid verwelkomd. Hij kan zeker en vast met andere katten en ook honden zijn geen probleem. Zijn favoriete slaapplekje is onder de fleece die over de zetel hangt, lekker veilig en knus, een echt holletje waar hij zich kan terugtrekken. Even een korte schets hoe Gizmo 2 jaar geleden in onze opvang gekomen is: op een herfstachtige avond werd hij met zijn zusje Gremlin binnengebracht door Sonja. Zij had hen tussen de selder gevonden toen het pijpenstelen aan het regenen was. Gizmo en zijn zus kwamen kleddernat binnen, helemaal onderkoeld en amper een week of 4 oud. We hebben hen toen dagen onder de warmtelamp moeten houden en ook waren hun oogjes en neusje helemaal vies van de niesziekte. De medicijntjes en melk vlogen erdoor om hen weer gezond te maken. Gelukkig hebben beide katjes het gehaald en konden we hen uitwuiven naar hun forever thuisje, althans dat dachten we toch. Helaas pindakaas voor Gizmo. Hij is een heerlijk lief en knuffelig katertje. Hij wordt graag geaaid en komt zelfs kopjes geven. Enige minpuntje wat we zonet ontdekten: Gizmo heeft chronische niesziekte/snot waardoor hij regelmatig niest en waarbij zijn oogjes moeten gereinigd worden. Hopelijk kan iemand toch hierdoor kijken, want hij is een pracht kereltje die een fantastische thuis verdient.
Vandaag was een drukke dag in de opvang, met veel bezoek welteverstaan. Er kwam een jonge dame langs op knuffelbezoek want zij wilde graag met de katjes komen knuffelen en even kennis maken met onze opvang. Ook Gina kwam even langs (waar zwerfkatje Buddy vandaag kwam) en zij bracht als bedanking omdat we Buddy geholpen hebben zakjes natvoer en keukenrollen langs. Ook Hilde kwam op knuffelbezoek, want als suikertante moest zij natuurlijk even met Marthalina en Minke knuffelen. Hilde is hier al vaker op bezoek geweest, want ze is ook de trotse mama van onze Tibor, Pirjo en Sören en vandaag was de eerste keer dat ze Minke kon aaien. Trots op dat kleine meisje dat ze zoveel vooruitgang geboekt heeft afgelopen periode. Hilde had onze opvangers op Werelddierendag al verwend met een heus pakket dat geleverd werd, maar ook nu had ze weer bruikbaar spul bij zoals javel, keukenrollen, snoepjes voor die verwende snoepkopjes hier en ook tonijn voor de lekkerbekken. Elke avond krijgen de katjes hier natvoer geserveerd, maar 's morgens staat er tonijn op de ontbijt-agenda. Ook Frank van Sos Tabiti kwam een gigantische donatie langsbrengen, allemaal droog- en natvoer, een pak kattenbakvulling en ook een zakje voer voor onze Blutskonijntjes. We voelen ons elke keer weer verbaasd en eigenlijk kunnen we in woorden niet uitdrukken hoe dankbaar we zijn met elke donatie.
Woensdag 08 oktober 2014:
Vandaag was een drukke dag want er stond een ritje dierenarts op de agenda. Clowntje die gisteren is binnengekomen moest mee om haar enting te krijgen en tevens stond de staart-amputatie van Hava op de agenda. Hava heeft -om het subtiel te zeggen- een pittig karakter. Wellicht heeft zij naast de gebroken staart die ze ooit opgelopen heeft en overloopblaas ook een hersenletsel. Want ze kan van de ene keer op de andere zo veranderen qua gedrag. Eerst wilt ze graag geaaid worden en een moment later haalt ze uit of bijt ze. Naar de dierenarts gaan is duidelijk niet haar favoriete bezigheid, want ginds veranderde ze in een heuse leeuw. Ik zei al tegen onze dierenarts dat hij voorzichtig moest zijn, want ze was onderweg nukkig geworden. Dus haalde hij zijn handschoenen boven en maar goed ook, want mevrouwtje heeft hem ettelijke keren gebeten. Ze werd helemaal woest en haar zo onderzoeken lukte niet. Ze werd daarom al snel onder narcose gebracht en ze zakte snel weg in een diepe slaap. Toen onze dierenarts haar staart onderzocht kon hij duidelijk voelen waar hij ooit gebroken was en werd er beslist om tot amputatie over te gaan. Tevens heeft hij haar blaas volledig geleegd en even nagekeken op infectie. Hoera, het spuitje convenia vorige week heeft goed zijn werk gedaan, want de infectie is (voorlopig) verdwenen. Doordat Hava een overloopblaas heeft en zich niet manueel wilt laten ledigen, is haar blaas of beter gezegd: poeltje, natuurlijk een broeihaard voor infecties. Dus we moeten haar goed in het oog houden en haar urine regelmatig laten onderzoeken. De operatie is goed verlopen, de komende dagen moet ze nog antibiotica krijgen zodat er zeker geen infectie op de wonde komt. Doordat ze in dat gedeelte van haar lichaam geen gevoel meer heeft, voelt ze de wonde niet en heeft ze gelukkig ook geen pijn. Ze zal alleen maar voordelen ondervinden door de geamputeerde staart, geen staart meer die in de weg hangt te bengelen of nat kan worden en gaan ontsteken door urinebrand. Momenteel is ze nog een beetje slaapdronken, maar ze ligt op een proper ververst bedje met pamperdoeken, dus ze kan haar roes verder uitslapen. Dankjewel aan haar suikertante Nadine om mee te delen in de operatiekosten!
Vandaag was een drukke dag want er stond een ritje dierenarts op de agenda. Clowntje die gisteren is binnengekomen moest mee om haar enting te krijgen en tevens stond de staart-amputatie van Hava op de agenda. Hava heeft -om het subtiel te zeggen- een pittig karakter. Wellicht heeft zij naast de gebroken staart die ze ooit opgelopen heeft en overloopblaas ook een hersenletsel. Want ze kan van de ene keer op de andere zo veranderen qua gedrag. Eerst wilt ze graag geaaid worden en een moment later haalt ze uit of bijt ze. Naar de dierenarts gaan is duidelijk niet haar favoriete bezigheid, want ginds veranderde ze in een heuse leeuw. Ik zei al tegen onze dierenarts dat hij voorzichtig moest zijn, want ze was onderweg nukkig geworden. Dus haalde hij zijn handschoenen boven en maar goed ook, want mevrouwtje heeft hem ettelijke keren gebeten. Ze werd helemaal woest en haar zo onderzoeken lukte niet. Ze werd daarom al snel onder narcose gebracht en ze zakte snel weg in een diepe slaap. Toen onze dierenarts haar staart onderzocht kon hij duidelijk voelen waar hij ooit gebroken was en werd er beslist om tot amputatie over te gaan. Tevens heeft hij haar blaas volledig geleegd en even nagekeken op infectie. Hoera, het spuitje convenia vorige week heeft goed zijn werk gedaan, want de infectie is (voorlopig) verdwenen. Doordat Hava een overloopblaas heeft en zich niet manueel wilt laten ledigen, is haar blaas of beter gezegd: poeltje, natuurlijk een broeihaard voor infecties. Dus we moeten haar goed in het oog houden en haar urine regelmatig laten onderzoeken. De operatie is goed verlopen, de komende dagen moet ze nog antibiotica krijgen zodat er zeker geen infectie op de wonde komt. Doordat ze in dat gedeelte van haar lichaam geen gevoel meer heeft, voelt ze de wonde niet en heeft ze gelukkig ook geen pijn. Ze zal alleen maar voordelen ondervinden door de geamputeerde staart, geen staart meer die in de weg hangt te bengelen of nat kan worden en gaan ontsteken door urinebrand. Momenteel is ze nog een beetje slaapdronken, maar ze ligt op een proper ververst bedje met pamperdoeken, dus ze kan haar roes verder uitslapen. Dankjewel aan haar suikertante Nadine om mee te delen in de operatiekosten!
Ook Minke (rechts op de foto) moest weer mee naar onze dierenarts. Ondanks dat haar diarree door het spuitje 14 dagen geleden iets beter onder controle is, tenminste ze raakt weer tot in de kattenbak en ze laat geen diarree-scheetjes meer, is ze toch erg snotterig weer. Dat komt wel vaker voor bij Minke, want ze is een chronisch snot en diarree patiëntje. Ik wist dat het deze keer niet zo simpel ging zijn om haar in de vervoersmand te krijgen, want de vorige keer was ze al over haar toeren gegaan en ze voelde aan dat er weer iets op de planning stond. We hebben een tijdje achter haar aan moeten zitten voor we haar te pakken kregen en in de vervoersmand kregen en daardoor was ze helemaal buiten adem, arm schaap. Niet fijn, zeker als je bedenkt dat er iets mis is met Minke's longetjes. Bij onze dierenarts is ze echter ontzettend flink geweest en deze keer had ze -gelukkig- geen last van het prikje. Nu maar duimen dat haar snotneusje snel een beetje beter is. Eenmaal thuis hupste ze snel uit de mand en momenteel ligt ze weer lekker te dutten in haar favoriete mandje naast Marthalina.
Remember Buddy? Het katertje met de vuile oogjes waar ik vorige week een oproep voor deed? 's Avonds kregen we al gelijk een mail binnen van Rosie dat ze hem graag wilde opnemen in haar kattengezinnetje. Zij heeft hier ook onze langstzitters geadopteerd en we weten dat de diertjes bij haar in goede handen zijn. Dus we konden vlug Gina het heuglijke nieuws melden dat Buddy gevangen mocht worden zodat ie snel naar onze dierenarts gebracht kon worden. Gisteren heeft Gina hem dan eindelijk kunnen vangen met onze vangkooi en vervolgens werd hij naar Richard gebracht. Zijn oogprobleem bleek gelukkig geen entropion te zijn, maar het gaat om chronische oogontstekingen. Ook niet zo prettig natuurlijk en indien hij op straat zou blijven lopen zonder behandeling, dan zou dat op den duur kunnen leiden tot blindheid. Maar nu hij binnenshuis leeft, kan dat allemaal perfect onder controle gehouden worden met medicijntjes en oogzalf. Hij werd gecastreerd, gechipt en behandeld tegen wormpjes en vlooitjes. Vandaag zijn we Buddy naar Rosie gaan brengen want zij woont hier letterlijk 2 straten vandaan. Hij verblijft even in de bench om rustig te wennen aan zijn nieuwe thuis en alle diertjes die daar rondlopen. En wat vond hij die warmte heerlijk! Eerst lag hij nog een beetje onwennig neer, maar algauw zagen we hem wegzakken in een diepe slaap. Plots gingen zijn achterpootjes ontspannen neerliggen en vervolgens ging hij op zijn zij liggen. Op een gegeven moment zagen we hem zelfs dromen. Op de foto is ook onze Mina te zien die daar lag te genieten op haar hangmat. We zijn zo content dat dit diertje van 't straat is en nu bij Rosie mag bijkomen. Lieve Rosie, dankjewel voor het openstellen van je hart en huis voor Buddy! Waren er maar meer mensen zoals jij!
Dinsdag 07 oktober 2014:
Uitzonderingen zijn er om gemaakt te worden en ik denk dat Clowntje hier erg dankbaar voor is. Gisteren kreeg ik het idee om verf te halen om een project af te handelen dat al langer in mijn hoofd aan het broeden was. Dus hops naar de winkels, want er moest ook wat spul voor ons gehaald worden (eten enzo) en ook nog wat spul voor de katjes, konijntjes en hondjes. Toen we op de parking liepen zagen we een oudere man bij een kat zitten. Hij had een kuipje natvoer bij zich en voor we het wisten raakten we aan de praat - want zo gaat dat meestal met dierenvrienden onderling. Hij vertelde dat Clowntje daar gedumpt is en dat hij en een paar andere mensen haar dagelijks van voer voorzien. Hij zei ook dat ze ondertussen al 2 nestjes gehad heeft en dat er kleintjes overreden zijn en plots verdwenen zijn. Het is daar ook erg druk en gevaarlijk met al die auto's die op en af rijden. De gemeente waar Clowntje gedumpt werd heeft een "zwerfkattenproject" al is dat allesbehalve diervriendelijk te noemen. Zwerfkatten worden opgehaald en krijgen diezelfde dag nog een dodelijk spuitje... Die man hoopte ook dat iemand Clowntje zou helpen, zeker met de winter voor de deur. We keken elkaar aan en plots hoorden we elkaar -bijna op hetzelfde moment- zeggen: wij zullen haar morgen komen ophalen. Want normaal staat er altijd een vervoersmand in onze auto, maar deze keer dus niet. We willen doodgraag dat ons tehuis al helemaal een tehuis is voor Blutskatjes, maar we zitten nog steeds in die tussenin-fase. We hebben nog een boel katjes ter adoptie en soms ja, soms zijn er uitzonderingen om gemaakt te worden. Clowntje lag daar te rollebollen tussen blaadjes op de grond. En moest ik haar de rug toekeren, dan zou ik niet meer zijn wie ik ben en aan zo'n persoon hebben de dieren niets. Clowntje wordt volledig medisch in orde gezet zodat zij nooit nog kindjes hoeft te hebben die doodgereden worden of plots verdwijnen. En het beste van al: wij gaan nu op zoek naar een gezinnetje die haar willen opnemen en waar ze lekker in de zetel mag liggen in plaats van te slapen op een parking. Clowntje is erg lief, wordt graag geaaid, maar zoals het alle lapjes betaamd kan ze soms wat pittig zijn. Ze is allesinds opgelucht om veilig, droog en warm te zitten. Allemaal dingen die ze gemist heeft. Vanaf wanneer ze in de vervoersmand zat, ging ze neerliggen en wist ze eindelijk safe! Ze heeft ondertussen al goed gegeten en momenteel ligt ze te slapen. Wie wilt dit prachtige meisje binnenkort haar verdiende thuis geven?
Uitzonderingen zijn er om gemaakt te worden en ik denk dat Clowntje hier erg dankbaar voor is. Gisteren kreeg ik het idee om verf te halen om een project af te handelen dat al langer in mijn hoofd aan het broeden was. Dus hops naar de winkels, want er moest ook wat spul voor ons gehaald worden (eten enzo) en ook nog wat spul voor de katjes, konijntjes en hondjes. Toen we op de parking liepen zagen we een oudere man bij een kat zitten. Hij had een kuipje natvoer bij zich en voor we het wisten raakten we aan de praat - want zo gaat dat meestal met dierenvrienden onderling. Hij vertelde dat Clowntje daar gedumpt is en dat hij en een paar andere mensen haar dagelijks van voer voorzien. Hij zei ook dat ze ondertussen al 2 nestjes gehad heeft en dat er kleintjes overreden zijn en plots verdwenen zijn. Het is daar ook erg druk en gevaarlijk met al die auto's die op en af rijden. De gemeente waar Clowntje gedumpt werd heeft een "zwerfkattenproject" al is dat allesbehalve diervriendelijk te noemen. Zwerfkatten worden opgehaald en krijgen diezelfde dag nog een dodelijk spuitje... Die man hoopte ook dat iemand Clowntje zou helpen, zeker met de winter voor de deur. We keken elkaar aan en plots hoorden we elkaar -bijna op hetzelfde moment- zeggen: wij zullen haar morgen komen ophalen. Want normaal staat er altijd een vervoersmand in onze auto, maar deze keer dus niet. We willen doodgraag dat ons tehuis al helemaal een tehuis is voor Blutskatjes, maar we zitten nog steeds in die tussenin-fase. We hebben nog een boel katjes ter adoptie en soms ja, soms zijn er uitzonderingen om gemaakt te worden. Clowntje lag daar te rollebollen tussen blaadjes op de grond. En moest ik haar de rug toekeren, dan zou ik niet meer zijn wie ik ben en aan zo'n persoon hebben de dieren niets. Clowntje wordt volledig medisch in orde gezet zodat zij nooit nog kindjes hoeft te hebben die doodgereden worden of plots verdwijnen. En het beste van al: wij gaan nu op zoek naar een gezinnetje die haar willen opnemen en waar ze lekker in de zetel mag liggen in plaats van te slapen op een parking. Clowntje is erg lief, wordt graag geaaid, maar zoals het alle lapjes betaamd kan ze soms wat pittig zijn. Ze is allesinds opgelucht om veilig, droog en warm te zitten. Allemaal dingen die ze gemist heeft. Vanaf wanneer ze in de vervoersmand zat, ging ze neerliggen en wist ze eindelijk safe! Ze heeft ondertussen al goed gegeten en momenteel ligt ze te slapen. Wie wilt dit prachtige meisje binnenkort haar verdiende thuis geven?
Misschien moet ik het project waardoor Clowntje op ons pad gekomen is ook even toelichten. Ik had al een tijd een afgrijselijke hekel aan onze keuken. Helaas zijn er geen centjes om een nieuwe te kopen, want we hebben nog zoveel projecten te financieren om ons tehuis leuk te maken voor de Blutskatjes. Ook al zat ik er al een hele tijd aan te denken, gisteren kreeg ik plots het idee om de kastjes oranje te verven. We zijn dan na mijn werk en na de verzorging van de katjes (en andere diertjes) naar de winkel gereden en daar zag ik dat oranje dat ik op de kastjes wilde. Feloranje met blink blink. Gisteravond gelijk de eerste laag gezet terwijl de katten kwamen keuren hoe ik het werk deed. Igani moest gelijk ook even controleren of de kleur wel goed was en of de borstel wel oké was. Nadat alles goedgekeurd was en haar werk erop zat mocht ik beginnen schilderen en ging zij verder dutten in de zetel. Vandaag heb ik de 2de laag erop gezet en de keuken ziet er al een stuk fleuriger uit. Gisteren stak er tevens ook een kortingsbon voor de verf in de bus, dus 't was allemaal alsof het zo moest zijn en ik denk dat Clowntje dit kan beamen.
Maandag 06 oktober 2014:
Toetie haar gedrag 'nu' en toen ze pas bij ons kwam wonen verschilt als dag en nacht. Ze werd naar ons gebracht omdat ze het kindje des huizes aanviel en te pas en te onpas beet. Hier in het begin beet ze ook in onze handen, al bedoelde ze het speels. Prettig is dat niet, want zulke scherpe tandjes en klauwtjes maken al snel gaatjes in mensenhanden. Ook gromde ze bij het minste om haar ongenoegen te uiten. Vanaf het moment dat we beslist hadden dat ze hier mocht blijven wonen is dit allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze is mijn beste vriendinnetje en ze zoekt me steevast op. Ze komt meerdere keren per dag op schoot, vraagt om op de arm genomen te worden en als ik werk verricht aan de computer dan is ze er als de kippen bij. Ze voelt zich hier ontzettend goed tussen alle andere katjes. En ook al is ze blind, ze weet hier alles te vinden. Nog een prachtig detail: Pamuk (doof Blutsje) die niet met andere katten kan, verdraagt Toetie wel in haar buurt. Toeter glipt namelijk regelmatig naar de ruimte waar Pamuk verblijft en dan gaat ze in Pamuk's nestje liggen. Ik denk dat dit komt omdat Toeter (doordat ze blind is) niet staart naar Pamuk en Pamuk zich hierdoor niet bedreigd voelt. Wij zijn de dierenarts die de vorige baasjes van Toeter doorverwezen heeft naar ons nog steeds dankbaar en dat er niet voor euthanasie gekozen werd. Helaas hebben vele katjes minder geluk... Filmpje is ook wel een beetje speciaal voor Toeters suikertante Leen en suikernonkel Joris.
Toetie haar gedrag 'nu' en toen ze pas bij ons kwam wonen verschilt als dag en nacht. Ze werd naar ons gebracht omdat ze het kindje des huizes aanviel en te pas en te onpas beet. Hier in het begin beet ze ook in onze handen, al bedoelde ze het speels. Prettig is dat niet, want zulke scherpe tandjes en klauwtjes maken al snel gaatjes in mensenhanden. Ook gromde ze bij het minste om haar ongenoegen te uiten. Vanaf het moment dat we beslist hadden dat ze hier mocht blijven wonen is dit allemaal als sneeuw voor de zon verdwenen. Ze is mijn beste vriendinnetje en ze zoekt me steevast op. Ze komt meerdere keren per dag op schoot, vraagt om op de arm genomen te worden en als ik werk verricht aan de computer dan is ze er als de kippen bij. Ze voelt zich hier ontzettend goed tussen alle andere katjes. En ook al is ze blind, ze weet hier alles te vinden. Nog een prachtig detail: Pamuk (doof Blutsje) die niet met andere katten kan, verdraagt Toetie wel in haar buurt. Toeter glipt namelijk regelmatig naar de ruimte waar Pamuk verblijft en dan gaat ze in Pamuk's nestje liggen. Ik denk dat dit komt omdat Toeter (doordat ze blind is) niet staart naar Pamuk en Pamuk zich hierdoor niet bedreigd voelt. Wij zijn de dierenarts die de vorige baasjes van Toeter doorverwezen heeft naar ons nog steeds dankbaar en dat er niet voor euthanasie gekozen werd. Helaas hebben vele katjes minder geluk... Filmpje is ook wel een beetje speciaal voor Toeters suikertante Leen en suikernonkel Joris.
Zondag 05 oktober 2014:
Vrijdag is Nathalie 4 zakjes natvoer in onze brievenbus komen steken. Haar katjes lusten dit niet en ze vroeg of wij dit konden gebruiken? Ja, natuurlijk! Laat dit nou net Pamuk's favoriete natvoer zijn, want ze is best een kieskeurige meid en qua natvoer staan er maar een paar dingetjes op haar menu die ze lust. Pamuk is helemaal in haar nopjes met haar zakjes voer! Joke's oproep voor donaties zodat wij een nieuwe wasmachine kunnen kopen om de dagelijkse dierenwas bij te werken zonder onderaan een zwembad te hebben, kreeg bijval van Annelies. Zij vroeg of we ook ecocheques konden gebruiken hiervoor en ja zeker! Ze is hier 2 cheques in de brievenbus komen steken, ter waarde van 20 euro. Mochten er nog mensen zijn die ergens ecocheques hebben rondslingeren en niet weten wat ermee gedaan, ze zijn zeker welkom hier! Ik wil graag ook Joke, Marleen en Fabienne bedanken want zij hebben ook een bijdrage op onze rekening overgemaakt voor een nieuwe wasmachine. Dikke dankjewel lieve mensen! En gisteren net op Werelddierendag stond de pakketdienst aan de deur. Hilde die hier Tibor, Pirjo en Sören geadopteerd heeft en tevens suikertante is van onze Minke en Marthalina had 2 mooie pakketjes onze kant opgestuurd. Het eerste pakket is speciaal voor Hava, een doos vol incontinentie matjes voor haar en dan nog wel van het merk 'Tena'. Super goed spul dus! De doeken onder haar kont moeten meermaals per dag ververst worden, dus we zijn hier zo blij mee. En de tweede doos is een doos vol lekkers. 4 grote dozen Felix natvoer zakjes en 2 trays Carny natvoer, de katten kunnen hier weer smullen. Al vond Aiko die doos ook wel zeer interessant. Nee Aiko, da's allemaal voor de katjes, haha! Lieve Hilde, jij ook weer heel erg bedankt voor alle steun en tot donderdag!
Vrijdag is Nathalie 4 zakjes natvoer in onze brievenbus komen steken. Haar katjes lusten dit niet en ze vroeg of wij dit konden gebruiken? Ja, natuurlijk! Laat dit nou net Pamuk's favoriete natvoer zijn, want ze is best een kieskeurige meid en qua natvoer staan er maar een paar dingetjes op haar menu die ze lust. Pamuk is helemaal in haar nopjes met haar zakjes voer! Joke's oproep voor donaties zodat wij een nieuwe wasmachine kunnen kopen om de dagelijkse dierenwas bij te werken zonder onderaan een zwembad te hebben, kreeg bijval van Annelies. Zij vroeg of we ook ecocheques konden gebruiken hiervoor en ja zeker! Ze is hier 2 cheques in de brievenbus komen steken, ter waarde van 20 euro. Mochten er nog mensen zijn die ergens ecocheques hebben rondslingeren en niet weten wat ermee gedaan, ze zijn zeker welkom hier! Ik wil graag ook Joke, Marleen en Fabienne bedanken want zij hebben ook een bijdrage op onze rekening overgemaakt voor een nieuwe wasmachine. Dikke dankjewel lieve mensen! En gisteren net op Werelddierendag stond de pakketdienst aan de deur. Hilde die hier Tibor, Pirjo en Sören geadopteerd heeft en tevens suikertante is van onze Minke en Marthalina had 2 mooie pakketjes onze kant opgestuurd. Het eerste pakket is speciaal voor Hava, een doos vol incontinentie matjes voor haar en dan nog wel van het merk 'Tena'. Super goed spul dus! De doeken onder haar kont moeten meermaals per dag ververst worden, dus we zijn hier zo blij mee. En de tweede doos is een doos vol lekkers. 4 grote dozen Felix natvoer zakjes en 2 trays Carny natvoer, de katten kunnen hier weer smullen. Al vond Aiko die doos ook wel zeer interessant. Nee Aiko, da's allemaal voor de katjes, haha! Lieve Hilde, jij ook weer heel erg bedankt voor alle steun en tot donderdag!
Zaterdag 04 oktober 2014:
Vandaag Werelddierendag! Een dag die geen enkele dierenvriend vergeet en een dag waarop de meeste huisdieren vreselijk verwend worden. Toch is het vind ik ook een dag om bij stil te staan, een dag om aan de dieren te denken die het niet zo goed hebben en vandaag geen lekkere kluif, snoepstok, speeltje of zelfs eten krijgen. Mijn hart gaat uit naar de vele zwerfkatjes die dagelijks hun kostje bij elkaar moeten zoeken om in leven te blijven en de vele dieren ergens in een vergeethoek in de tuin. Ik denk dan ook aan de schaapjes die geslacht worden vandaag, want dat is dankzij de reclamespot van Gaia niemand voorbijgegaan. Maar ik denk ook aan de talloze kipjes die ik iedere keer richting slachthuis zie rijden als ik op mijn werk ben. Daar word ik ook zo droevig van. Het enige wat ik daaraan kan doen is mijn veggie zijn verder zetten en hopen dat ik andere mensen kan inspireren om dezelfde kant op te gaan of gewoon een dagje in de week het vlees van de menu te schrappen. Om met een vrolijke noot te eindigen, een filmpje van onze Blutskonijntjes Kiwi (slechte achterhand en een achterpootje dat niet mee wilt) en Loocky (blind) die lekker aan de knabbel zijn en vooral Kiwi die met veel smaak de snoepcracker van Marianne opeet. Ik weet dat snoepcrackers niet hoog op de menu van een konijn mogen staan, net zoals brood. Maar toch krijgen onze oude taartjes dat dagelijks, het brood welteverstaan. Kiwi is ondertussen 7 jaar geworden en Loocky is er alweer 9. Voor de konijnenleken: dat is best oud, zeker als je bedenkt dat de meeste konijnen amper 2 à 3 jaar oud worden. En Kiwi heeft ontzettend veel weg te knabbelen op een dag zodat ze op een goed gewicht blijft. Leo en Draakje vonden dat een filmpje zonder hen geen degelijk filmpje is, dus deden ze alle moeite om erin te verschijnen, haha. Ik wens alle dieren elke dag Werelddierendag toe!
Vandaag Werelddierendag! Een dag die geen enkele dierenvriend vergeet en een dag waarop de meeste huisdieren vreselijk verwend worden. Toch is het vind ik ook een dag om bij stil te staan, een dag om aan de dieren te denken die het niet zo goed hebben en vandaag geen lekkere kluif, snoepstok, speeltje of zelfs eten krijgen. Mijn hart gaat uit naar de vele zwerfkatjes die dagelijks hun kostje bij elkaar moeten zoeken om in leven te blijven en de vele dieren ergens in een vergeethoek in de tuin. Ik denk dan ook aan de schaapjes die geslacht worden vandaag, want dat is dankzij de reclamespot van Gaia niemand voorbijgegaan. Maar ik denk ook aan de talloze kipjes die ik iedere keer richting slachthuis zie rijden als ik op mijn werk ben. Daar word ik ook zo droevig van. Het enige wat ik daaraan kan doen is mijn veggie zijn verder zetten en hopen dat ik andere mensen kan inspireren om dezelfde kant op te gaan of gewoon een dagje in de week het vlees van de menu te schrappen. Om met een vrolijke noot te eindigen, een filmpje van onze Blutskonijntjes Kiwi (slechte achterhand en een achterpootje dat niet mee wilt) en Loocky (blind) die lekker aan de knabbel zijn en vooral Kiwi die met veel smaak de snoepcracker van Marianne opeet. Ik weet dat snoepcrackers niet hoog op de menu van een konijn mogen staan, net zoals brood. Maar toch krijgen onze oude taartjes dat dagelijks, het brood welteverstaan. Kiwi is ondertussen 7 jaar geworden en Loocky is er alweer 9. Voor de konijnenleken: dat is best oud, zeker als je bedenkt dat de meeste konijnen amper 2 à 3 jaar oud worden. En Kiwi heeft ontzettend veel weg te knabbelen op een dag zodat ze op een goed gewicht blijft. Leo en Draakje vonden dat een filmpje zonder hen geen degelijk filmpje is, dus deden ze alle moeite om erin te verschijnen, haha. Ik wens alle dieren elke dag Werelddierendag toe!
Vrijdag 03 oktober 2014:
We kregen van Gina een mailtje binnen met de vraag of we iets konden betekenen voor deze kater. Bij het zien van de fotootjes had ik gelijk medelijden met hem. Het enige probleem is dat wij nu een tehuis geworden zijn voor Blutskatjes die hier hun verdere leventje gaan spenderen, dus in principe nemen wij geen 'andere' katjes meer binnen. Maar toch kon ik dit katje niet uit mijn hoofd zetten. Aan de hand van de foto's te zien denk ik namelijk dat hij last heeft van entropion, daardoor komt er zo'n vuil vocht uit zijn oogjes. Simpelweg gezegd: zijn wimpertjes krullen naar binnen en schuren over zijn oogbol waardoor er irritatie ontstaat. Da's wellicht de reden waarom ik zo met hem meevoel. Door mijn kattenallergie heb ik ook regelmatig last van witte draadjes in mijn ogen die over mijn oogbol schuren en dat doet verdomd veel pijn. In overleg met Gina heb ik afgesproken dat we eerst een goede thuis (dat mag een binnen- of buitenthuis zijn) voor hem gaan zoeken en dan komt ie onze kant uit om zijn oogjes te laten opereren, castreren, chippen, ontwormen en ontvlooien. Buddy is namelijk samen met zijn broertje bij Gina komen aanlopen/gedumpt. Ondertussen lopen daar al enkele katjes rond en Gina heeft al een kattinnetje op haar kosten steriel laten maken. Buddy is niet tam, eerder een beetje aan de schuwe kant. Dus daarom is een buitenthuis misschien perfect voor hem. Iemand die een plekje in de tuin heeft voor deze knapperd? Hij moet de eerste 3 weken wel ergens opgesloten kunnen worden zonder ontsnappingsgevaar zodat ie zijn omgeving en verzorgers leert kennen. Ideaal zou een veranda of tuinhuisje zijn waar zijn mandje staat en waar ie ook gevoerd wordt. We vragen geen adoptiebijdrage voor hem (ondanks dat we wel serieus wat centjes aan hem gaan spenderen om hem volledig in orde te krijgen), maar hij wordt wel onder adoptiecontract geplaatst! Het enige wat we vragen is dat hij naast zijn mandje en veilige plekje dagelijks ook een portie voer en water ter beschikking krijgt. Of is er eventueel iemand die hem toch binnenhuis wilt nemen en hem de tijd gunt om volledig sociaal te worden. Let wel op: dat dit 'sociaal worden' niet op één dag gebeurt en dat het soms ettelijke maanden kan duren. Graag even goed nadenken of jij hem wilt adopteren, want het is uiteindelijk de bedoeling dat ie op een topplekje terecht komt en niet van de regen in de drup belandt. Wie-o-wie voelt zich geroepen om dit ventje te helpen? Graag een mailtje naar: [email protected]. Dikke poot van Buddy!
We kregen van Gina een mailtje binnen met de vraag of we iets konden betekenen voor deze kater. Bij het zien van de fotootjes had ik gelijk medelijden met hem. Het enige probleem is dat wij nu een tehuis geworden zijn voor Blutskatjes die hier hun verdere leventje gaan spenderen, dus in principe nemen wij geen 'andere' katjes meer binnen. Maar toch kon ik dit katje niet uit mijn hoofd zetten. Aan de hand van de foto's te zien denk ik namelijk dat hij last heeft van entropion, daardoor komt er zo'n vuil vocht uit zijn oogjes. Simpelweg gezegd: zijn wimpertjes krullen naar binnen en schuren over zijn oogbol waardoor er irritatie ontstaat. Da's wellicht de reden waarom ik zo met hem meevoel. Door mijn kattenallergie heb ik ook regelmatig last van witte draadjes in mijn ogen die over mijn oogbol schuren en dat doet verdomd veel pijn. In overleg met Gina heb ik afgesproken dat we eerst een goede thuis (dat mag een binnen- of buitenthuis zijn) voor hem gaan zoeken en dan komt ie onze kant uit om zijn oogjes te laten opereren, castreren, chippen, ontwormen en ontvlooien. Buddy is namelijk samen met zijn broertje bij Gina komen aanlopen/gedumpt. Ondertussen lopen daar al enkele katjes rond en Gina heeft al een kattinnetje op haar kosten steriel laten maken. Buddy is niet tam, eerder een beetje aan de schuwe kant. Dus daarom is een buitenthuis misschien perfect voor hem. Iemand die een plekje in de tuin heeft voor deze knapperd? Hij moet de eerste 3 weken wel ergens opgesloten kunnen worden zonder ontsnappingsgevaar zodat ie zijn omgeving en verzorgers leert kennen. Ideaal zou een veranda of tuinhuisje zijn waar zijn mandje staat en waar ie ook gevoerd wordt. We vragen geen adoptiebijdrage voor hem (ondanks dat we wel serieus wat centjes aan hem gaan spenderen om hem volledig in orde te krijgen), maar hij wordt wel onder adoptiecontract geplaatst! Het enige wat we vragen is dat hij naast zijn mandje en veilige plekje dagelijks ook een portie voer en water ter beschikking krijgt. Of is er eventueel iemand die hem toch binnenhuis wilt nemen en hem de tijd gunt om volledig sociaal te worden. Let wel op: dat dit 'sociaal worden' niet op één dag gebeurt en dat het soms ettelijke maanden kan duren. Graag even goed nadenken of jij hem wilt adopteren, want het is uiteindelijk de bedoeling dat ie op een topplekje terecht komt en niet van de regen in de drup belandt. Wie-o-wie voelt zich geroepen om dit ventje te helpen? Graag een mailtje naar: [email protected]. Dikke poot van Buddy!
Donderdag 02 oktober 2014:
Gisteren is deze prachtige zwarte bolle meid bij ons komen wonen. Zij werd binnengebracht door Lien van Kat Zoekt Thuis. Shaba zoals ze door Lien genaamd werd, stond al enige tijd op onze wachtlijst. Echter door allerlei omstandigheden kon zij nu pas binnenkomen. Doordat mijn tong in de war raakt bij het roepen van haar naam, hebben we er Hava van gemaakt. Hava klinkt bijna hetzelfde als Shaba, op die manier hoeft onze zwarte prinses niet zo hard te wennen aan haar 'nieuwe' naam. Door haar handicap zal zij bij ten huize 'De Katten-Brigade' blijven wonen. Even een kleine schetsing van haar verleden. Zij werd gevonden in Merelbeke, waar zij al een dikke week met verlamde staart en natte billen rondliep. Een lieve dame heeft haar opgepakt en naar de dienstdoende dierenarts gebracht. Een RX wees uit dat de staart gebroken was en dus niet meer functioneert. Die dierenarts adviseerde in principe euthanasie, maar daar wilden de lieve mensen van Kat Zoekt Thuis gelukkig niets van weten en dienden ze een aanvraag bij ons in. Door haar verlamde staart heeft zij ook een overloopblaas gekregen en geen anus reflex meer. Dit wilt dus zeggen dat Hava geen controle meer heeft over haar blaas en voelt ze ook niet wanneer ze stoelgang produceert. Wanneer Hava's blaas overloopt, doet zij pipi. Zij doet dus letterlijk pipi en kaka waar ze staat of ligt. Zij kan er zelf niet aan doen, want ze voelt hier niets van. Doordat Hava bij Lien ook steeds in de bench heeft gezeten, zit ze hier ook eventjes in de bench om haar gezondheid even in het oog te houden en haar aan ons te laten wennen. Meerdere keren per dag moeten haar pamperdoeken (incontinentie doeken) vervangen worden omdat ze nat zijn (en dus ook wel een beetje erg ruiken). Gisteren heeft ze nog een spuitje ontstekingsremmer gekregen omdat bloedonderzoek uitwees dat Hava met een blaasontsteking kampt. Dit komt wel vaker voor bij katjes met een verlamde blaas en daar moeten we dus erg waakzaam over zijn. Toch baart het me een beetje zorgen dat Hava precies een pijnreactie ervaart naarmate er aan haar onderrug gekroeld wordt. Daarom heb ik een afspraak bij onze dierenarts gemaakt om haar volgende week onder narcose grondig te bekijken en om te bekijken of het toch niet verstandiger is om haar staart te amputeren. Tenslotte hangt ie er nutteloos bij en wordt ie telkens nat wanneer ze plast. We moeten dan ook erg opletten voor (huid)ontstekingen. Hava is een kat met een pittig karakter, daarom lukt het manueel legen van de blaas niet en wordt ie enkel een beetje geleegd als ie overloopt. Ik hoop met de nodige medicatie haar blaasinfectie stabiel te krijgen en dat ze minder pijn ervaart mocht die staart geamputeerd worden. Want het is uiteindelijk de bedoeling dat ze hier rond komt te lopen tussen de andere katjes en dan hoop ik haar toch een pampertje te kunnen aantrekken, maar dat zit er nu nog niet in. Ze is verder heel lief, komt kroelen maar kan dan plots toch uithalen en aan haar kont komen is een dikke no no! Momenteel vindt ze andere katten nog niet leuk, al stond ze daarstraks wel heel lief te miauwen naar Choco. Hava staat op speciaal dieetvoer en dat kost een aardige duit, samen met de vele pamperdoeken die er dagelijks doorvliegen. Daarom zijn we op zoek naar (meerdere) suikertantes en -nonkels die Hava met een maandelijks bedragje (of zelfs een pakketje in de vorm van dieetvoer en pamperdoeken) willen steunen. Wie-o-wie wilt die taak op zich nemen? Knuffelbezoekjes kunnen altijd plaats vinden om ter plekke te kijken naar wie en waar de centjes naartoe gaan en een speciale dag voor alle suikertantes en -nonkels volgt in het voorjaar 2015 met hapjes en drankjes om iedereen te bedanken voor de steun. Volgende week volgt een verslag van haar bezoek aan onze dierenarts.
Gisteren is deze prachtige zwarte bolle meid bij ons komen wonen. Zij werd binnengebracht door Lien van Kat Zoekt Thuis. Shaba zoals ze door Lien genaamd werd, stond al enige tijd op onze wachtlijst. Echter door allerlei omstandigheden kon zij nu pas binnenkomen. Doordat mijn tong in de war raakt bij het roepen van haar naam, hebben we er Hava van gemaakt. Hava klinkt bijna hetzelfde als Shaba, op die manier hoeft onze zwarte prinses niet zo hard te wennen aan haar 'nieuwe' naam. Door haar handicap zal zij bij ten huize 'De Katten-Brigade' blijven wonen. Even een kleine schetsing van haar verleden. Zij werd gevonden in Merelbeke, waar zij al een dikke week met verlamde staart en natte billen rondliep. Een lieve dame heeft haar opgepakt en naar de dienstdoende dierenarts gebracht. Een RX wees uit dat de staart gebroken was en dus niet meer functioneert. Die dierenarts adviseerde in principe euthanasie, maar daar wilden de lieve mensen van Kat Zoekt Thuis gelukkig niets van weten en dienden ze een aanvraag bij ons in. Door haar verlamde staart heeft zij ook een overloopblaas gekregen en geen anus reflex meer. Dit wilt dus zeggen dat Hava geen controle meer heeft over haar blaas en voelt ze ook niet wanneer ze stoelgang produceert. Wanneer Hava's blaas overloopt, doet zij pipi. Zij doet dus letterlijk pipi en kaka waar ze staat of ligt. Zij kan er zelf niet aan doen, want ze voelt hier niets van. Doordat Hava bij Lien ook steeds in de bench heeft gezeten, zit ze hier ook eventjes in de bench om haar gezondheid even in het oog te houden en haar aan ons te laten wennen. Meerdere keren per dag moeten haar pamperdoeken (incontinentie doeken) vervangen worden omdat ze nat zijn (en dus ook wel een beetje erg ruiken). Gisteren heeft ze nog een spuitje ontstekingsremmer gekregen omdat bloedonderzoek uitwees dat Hava met een blaasontsteking kampt. Dit komt wel vaker voor bij katjes met een verlamde blaas en daar moeten we dus erg waakzaam over zijn. Toch baart het me een beetje zorgen dat Hava precies een pijnreactie ervaart naarmate er aan haar onderrug gekroeld wordt. Daarom heb ik een afspraak bij onze dierenarts gemaakt om haar volgende week onder narcose grondig te bekijken en om te bekijken of het toch niet verstandiger is om haar staart te amputeren. Tenslotte hangt ie er nutteloos bij en wordt ie telkens nat wanneer ze plast. We moeten dan ook erg opletten voor (huid)ontstekingen. Hava is een kat met een pittig karakter, daarom lukt het manueel legen van de blaas niet en wordt ie enkel een beetje geleegd als ie overloopt. Ik hoop met de nodige medicatie haar blaasinfectie stabiel te krijgen en dat ze minder pijn ervaart mocht die staart geamputeerd worden. Want het is uiteindelijk de bedoeling dat ze hier rond komt te lopen tussen de andere katjes en dan hoop ik haar toch een pampertje te kunnen aantrekken, maar dat zit er nu nog niet in. Ze is verder heel lief, komt kroelen maar kan dan plots toch uithalen en aan haar kont komen is een dikke no no! Momenteel vindt ze andere katten nog niet leuk, al stond ze daarstraks wel heel lief te miauwen naar Choco. Hava staat op speciaal dieetvoer en dat kost een aardige duit, samen met de vele pamperdoeken die er dagelijks doorvliegen. Daarom zijn we op zoek naar (meerdere) suikertantes en -nonkels die Hava met een maandelijks bedragje (of zelfs een pakketje in de vorm van dieetvoer en pamperdoeken) willen steunen. Wie-o-wie wilt die taak op zich nemen? Knuffelbezoekjes kunnen altijd plaats vinden om ter plekke te kijken naar wie en waar de centjes naartoe gaan en een speciale dag voor alle suikertantes en -nonkels volgt in het voorjaar 2015 met hapjes en drankjes om iedereen te bedanken voor de steun. Volgende week volgt een verslag van haar bezoek aan onze dierenarts.
Afgelopen week hebben we weer een heleboel donaties mogen ontvangen. Vorige week vrijdag belde Greet -de vrouw van onze dierenarts- ons op om te zeggen dat er een man wiens poes overleden is een aantal krabpalen was komen langsbrengen, alsook een aantal doosjes Whiskas natvoer. Of we die konden komen ophalen? Wel jammer dat het poesje van die man overleden is natuurlijk! Het voer komt hier super goed van pas, de grootste krabpaal is door Pamuk in beslag genomen, de overige grote staat hier in de grote opvangruimte en de overige kleintjes worden bewaard tot hier krabpaaltjes vervangen moeten worden (wat heel regelmatig gebeurt!). Op de hondenwandeling kregen we 2x een donatie overhandigd: Veerle die hier Woezel en Freggle geadopteerd heeft had lege cartridges bij en een heleboel natvoer en ook 2 zakjes droogvoer. En Heidi die hier konijntje Denzel adopteerde- overhandigde ons die dag ook lege cartridges, een heleboel lekker natvoer en snoepjes. Een tijdje geleden contacteerde Freyja ons met de vraag of we graag Catisfactions wilden hebben voor de katjes. De katten zijn hier allemaal gek van snoep, dus we stuurden haar gelijk een mailtje terug met 'ja' erin. Gisteren werd die grote zak snoep door haar en haar vriend langsgebracht en Blutsje Nano ging hem gelijk bewaken, want zij is gekker-de-gek van snoep. En ook Marianne -suikertante van onze Igani en Leo- bracht gisteren een geweldig pakket langs met allerlei lekkers voor de katjes en ook bruikbaar spul zoals wasmiddel en natte poepdoekjes. Leo poseerde heel fier bij het pakket van zijn suikertante. En er zat zelfs lekkers bij voor de konijnen. Binnenkort volgt een filmpje van Kiwi en Loocky aan de snoepcrackers. Lieve mensen, dankjewel voor alle steun, we blijven ons verbazen en dragen elke donatie -hoe klein of groot- in ons hart. Dikke dikke dankjewel!
Woensdag 01 oktober 2014:
Was, was en nog eens was, soms zoveel dierenwas dat het m'n oren uitkomt en niet alleen die van mij. Ook onze wasmachine laat blijken dat hij dat afpeigeren niet leuk vindt en hij uit zijn ongenoegen door onderaan te gaan lekken. Hele rollen keukenrollen draai ik erdoor om het water dat onderaan wegloopt op te vangen. Al zouden de katten een natte vloer erg leuk vinden om erover te glijden en te schaatsen, ikzelf vind het toch prettiger om een droge vloer te hebben en niet overal natte kattenpootjes te zien. We hebben onlangs iemand naar onze machine laten kijken, maar toen bleef ie kurkdroog onderaan - typisch! Al foetert hij erop los, zolang hij propere wasjes draait zal ik hem blijven gebruiken. Gelukkig kregen we een tijdje geleden van een Nederlandse dame een hele hoeveelheid waspoeder gedoneerd. Ik dacht hiermee een jaartje toe te komen, maar ik moet bekennen dat er tot op heden nog maar een paar doosjes waspoeder over zijn. Op dagen zoals vandaag draai ik nog eens het dubbele van wat op de foto te zien is en er stond al een machine te draaien tijdens het nemen van de foto. Op rustige dagen worden er dagelijks toch één of twee katten- en konijnenwasjes gedraaid. Ik hoef me allesinds niet te vervelen, haha.
Was, was en nog eens was, soms zoveel dierenwas dat het m'n oren uitkomt en niet alleen die van mij. Ook onze wasmachine laat blijken dat hij dat afpeigeren niet leuk vindt en hij uit zijn ongenoegen door onderaan te gaan lekken. Hele rollen keukenrollen draai ik erdoor om het water dat onderaan wegloopt op te vangen. Al zouden de katten een natte vloer erg leuk vinden om erover te glijden en te schaatsen, ikzelf vind het toch prettiger om een droge vloer te hebben en niet overal natte kattenpootjes te zien. We hebben onlangs iemand naar onze machine laten kijken, maar toen bleef ie kurkdroog onderaan - typisch! Al foetert hij erop los, zolang hij propere wasjes draait zal ik hem blijven gebruiken. Gelukkig kregen we een tijdje geleden van een Nederlandse dame een hele hoeveelheid waspoeder gedoneerd. Ik dacht hiermee een jaartje toe te komen, maar ik moet bekennen dat er tot op heden nog maar een paar doosjes waspoeder over zijn. Op dagen zoals vandaag draai ik nog eens het dubbele van wat op de foto te zien is en er stond al een machine te draaien tijdens het nemen van de foto. Op rustige dagen worden er dagelijks toch één of twee katten- en konijnenwasjes gedraaid. Ik hoef me allesinds niet te vervelen, haha.
Dinsdag 30 september 2014:
Welke kat lust nou geen snoepjes, heel veel snoepjes? Hier lust in ieder geval iedereen dat! Het is al zo ver gekomen dat de katten elke avond een snoepjesritueel eisen. Ik ontkom er niet aan want ze doen me er spontaan aan denken door allemaal naar de keuken af te zakken en rond onze benen te draaien. Bij het ritueel moet ik snoepjes op de grond strooien en dan "vallen" ze met z'n alleen aan. Zelfs Pamuk die apart zit (omdat ze niet met andere katten kan) zit te wachten tot ik ook haar een portie van dat lekkers geef. Zij is doof waardoor ze me niet kan horen, maar toch staat zij elke avond klaar aan de deur en meestal maakt ze er nog leuke kreetjes bij ook. Aan iedereen die de afgelopen periode snoepjes gedoneerd heeft, een dikke dankjewel namens de katjes en hierbij het bewijs dat ze ervan smullen.
Welke kat lust nou geen snoepjes, heel veel snoepjes? Hier lust in ieder geval iedereen dat! Het is al zo ver gekomen dat de katten elke avond een snoepjesritueel eisen. Ik ontkom er niet aan want ze doen me er spontaan aan denken door allemaal naar de keuken af te zakken en rond onze benen te draaien. Bij het ritueel moet ik snoepjes op de grond strooien en dan "vallen" ze met z'n alleen aan. Zelfs Pamuk die apart zit (omdat ze niet met andere katten kan) zit te wachten tot ik ook haar een portie van dat lekkers geef. Zij is doof waardoor ze me niet kan horen, maar toch staat zij elke avond klaar aan de deur en meestal maakt ze er nog leuke kreetjes bij ook. Aan iedereen die de afgelopen periode snoepjes gedoneerd heeft, een dikke dankjewel namens de katjes en hierbij het bewijs dat ze ervan smullen.
We hebben een heleboel nieuwe spulletjes in onze webshop te koop om onze katjes de nodige verzorging te kunnen geven. Via deze link is er meer informatie te vinden: http://www.dekattenbrigade.com/webshop.html
Maandag 29 september 2014:
Enkele sfeerbeelden van onze 2e hondenwandeling en pannenkoekenslag te Steenhuffel zijn hier: http://www.dekattenbrigade.com/2e-hondenwandeling--pannenkoekenslag-2014.html te bewonderen. Het beloofde een warme en zonnige dag te worden en dat was het ook, voor het 2e jaar op rij konden onze wandelaars rekenen op een zonovergoten nazomerse zon...dag. Dit jaar was er een vrije start voorzien en dat viel bij iedereen wel in de smaak: de tempobeulen legden er stevig de pees op, terwijl anderen liever rustig genoten van het mooie weidse uitzicht. Ook hondjes die niet zo goed in groep kunnen wandelen, konden nu ook met hun baasje alleen de tocht aanvatten. Bij terugkomst kon de grote honger (en dorst!) gestild worden met verse pannenkoeken, taarten en soepjes. We hadden ons uiterste best gedaan om de avond voordien de zaal volledig klaar te zetten zodat mensen die liever niet gingen wandelen, meteen in de pannenkoeken/taart/soep konden vliegen. De leuke placematjes vielen bij iedereen in de smaak en ook de tombola kon jong en oud wel bekoren. Vooral de kadertjes en cd's waren een gewild item voor sommigen! Voor ons alweer een geslaagde dag met vele blije gezichten en ook vele gezichten die wij wel herkenden van 'facebook' maar nog niet in real life hadden ontmoet. Het was heel erg leuk om met jullie allemaal eens een babbeltje te kunnen slaan en hopelijk zien we jullie allemaal volgend jaar terug of misschien al eind december op ons 'Kerstdessertenbuffet'...
Enkele sfeerbeelden van onze 2e hondenwandeling en pannenkoekenslag te Steenhuffel zijn hier: http://www.dekattenbrigade.com/2e-hondenwandeling--pannenkoekenslag-2014.html te bewonderen. Het beloofde een warme en zonnige dag te worden en dat was het ook, voor het 2e jaar op rij konden onze wandelaars rekenen op een zonovergoten nazomerse zon...dag. Dit jaar was er een vrije start voorzien en dat viel bij iedereen wel in de smaak: de tempobeulen legden er stevig de pees op, terwijl anderen liever rustig genoten van het mooie weidse uitzicht. Ook hondjes die niet zo goed in groep kunnen wandelen, konden nu ook met hun baasje alleen de tocht aanvatten. Bij terugkomst kon de grote honger (en dorst!) gestild worden met verse pannenkoeken, taarten en soepjes. We hadden ons uiterste best gedaan om de avond voordien de zaal volledig klaar te zetten zodat mensen die liever niet gingen wandelen, meteen in de pannenkoeken/taart/soep konden vliegen. De leuke placematjes vielen bij iedereen in de smaak en ook de tombola kon jong en oud wel bekoren. Vooral de kadertjes en cd's waren een gewild item voor sommigen! Voor ons alweer een geslaagde dag met vele blije gezichten en ook vele gezichten die wij wel herkenden van 'facebook' maar nog niet in real life hadden ontmoet. Het was heel erg leuk om met jullie allemaal eens een babbeltje te kunnen slaan en hopelijk zien we jullie allemaal volgend jaar terug of misschien al eind december op ons 'Kerstdessertenbuffet'...
Zaterdag 27 september 2014:
Nog even ter herinnering want morgen 28/09 is het zo ver! Voor de sportievelingen is er een wandeling uitgestippeld van ongeveer 7 km die je door een rustige, landelijke en groene omgeving zal voeren. De tocht is volledig bewegwijzerd en er kan afzonderlijk gestart worden tussen 11u en 17u. Inschrijvingen ter plaatse, water en hondenkoekjes staan gratis ter beschikking voor onze viervoeters. Uiteraard kan er ook zonder honden gewandeld worden! Voor de mensen die liever een rustigere zondagnamiddag beleven is er doorlopend ook de mogelijkheid om een lekkere pannenkoek, taart, streekbier of soep te nuttigen in het gezellige parochiezaaltje te Steenhuffel (Londerzeel). Wij hopen jullie alvast dan te ontmoeten in een stralend zonnetje!
Nog even ter herinnering want morgen 28/09 is het zo ver! Voor de sportievelingen is er een wandeling uitgestippeld van ongeveer 7 km die je door een rustige, landelijke en groene omgeving zal voeren. De tocht is volledig bewegwijzerd en er kan afzonderlijk gestart worden tussen 11u en 17u. Inschrijvingen ter plaatse, water en hondenkoekjes staan gratis ter beschikking voor onze viervoeters. Uiteraard kan er ook zonder honden gewandeld worden! Voor de mensen die liever een rustigere zondagnamiddag beleven is er doorlopend ook de mogelijkheid om een lekkere pannenkoek, taart, streekbier of soep te nuttigen in het gezellige parochiezaaltje te Steenhuffel (Londerzeel). Wij hopen jullie alvast dan te ontmoeten in een stralend zonnetje!
Vrijdag 26 september 2014:
Gisteren is onze Happy gekoppeld aan een heel schattig konijnenmeisje met een heerlijk kriebelsnorretje. Van de koppeling hebben we helaas geen foto, ze lagen een tijdje knus bij elkaar, maar toen we de camera erbij haalden gingen ze elk hun eigen kant op, typisch, haha. Onze Happy is in Asse gaan wonen waar hij een grote tuin + hok ter beschikking heeft samen met zijn vriendinnetje. Zijn ene baasje is paardendierenarts en het andere baasje heeft jaren in een paardenkliniek gewerkt. Onze jongen zit daar wel op zijn plek denken we! Alleen moet ie op een strikt dieet van zijn nieuwe baasje. En gelijk heeft ze, onze Happy heeft namelijk een erg gezonde eetlust en hier heeft hij zich een beetje te veel tegoed gedaan aan lekker eten. Lieve Happy, we wensen jou een heel fijn en mooi leven toe! Het was fijn om voor jou te mogen zorgen en je te zien uitgroeien tot een heus gevuld buikje. En met het afscheid van Happy sluiten we tevens ook een hoofdstuk af en openen we al gelijk een nieuwe. We gaan ons net zoals bij de katjes namelijk gaan richten op een 'Tehuis voor Blutskonijntjes'. Konijntjes met een scheve kop of achterhandverlamming door E. Cuniculi, konijntjes met een geamputeerde poot,... zijn welkom bij ons om hun verdere leventje hier te spenderen. Mensen die de avonturen van onze Blutskonijntjes graag blijven volgen, geef een seintje via e-mail of pb en dan geef ik de nodige links door.
Gisteren is onze Happy gekoppeld aan een heel schattig konijnenmeisje met een heerlijk kriebelsnorretje. Van de koppeling hebben we helaas geen foto, ze lagen een tijdje knus bij elkaar, maar toen we de camera erbij haalden gingen ze elk hun eigen kant op, typisch, haha. Onze Happy is in Asse gaan wonen waar hij een grote tuin + hok ter beschikking heeft samen met zijn vriendinnetje. Zijn ene baasje is paardendierenarts en het andere baasje heeft jaren in een paardenkliniek gewerkt. Onze jongen zit daar wel op zijn plek denken we! Alleen moet ie op een strikt dieet van zijn nieuwe baasje. En gelijk heeft ze, onze Happy heeft namelijk een erg gezonde eetlust en hier heeft hij zich een beetje te veel tegoed gedaan aan lekker eten. Lieve Happy, we wensen jou een heel fijn en mooi leven toe! Het was fijn om voor jou te mogen zorgen en je te zien uitgroeien tot een heus gevuld buikje. En met het afscheid van Happy sluiten we tevens ook een hoofdstuk af en openen we al gelijk een nieuwe. We gaan ons net zoals bij de katjes namelijk gaan richten op een 'Tehuis voor Blutskonijntjes'. Konijntjes met een scheve kop of achterhandverlamming door E. Cuniculi, konijntjes met een geamputeerde poot,... zijn welkom bij ons om hun verdere leventje hier te spenderen. Mensen die de avonturen van onze Blutskonijntjes graag blijven volgen, geef een seintje via e-mail of pb en dan geef ik de nodige links door.
Vorige week verwende collega Ivo ons weer met droge brokjes voor onze opvangkatjes. Ivo heeft één kat die hij 'oogappeltje' noemt, je kan je al voorstellen hoe rot verwend dat kleine monstertje is. Oogappeltje heeft een eigen kamer mét een eigen groot bed! Maar toch blijft Ivo ook onze katjes verwennen en brengt hij regelmatig lekkers mee. Gisteren kwam Marianne op bezoek die ons onlangs een lieve mail stuurde en graag op bezoek wilde komen. Zij bracht een heleboel tombolaprijzen mee voor zondag en tevens 2 super mooie zelfgemaakte Stola's die we zondag ook mogen verkopen in ons winkeltje. In de toekomst gaat Marianne meer leuks, moois en zelfs lekkers voor ons maken. En dit is nog niet alles, zij heeft besloten om suikertante van onze kleine Marthalina te worden. Toen ze ons kleine popje in haar armen nam werd Marianne heel emotioneel, wat een erg mooi moment was! Marianne, dankjewel voor je steun! En naderhand is ook Lucie van het zwerfkattenproject nog medicijntjes en een envelopje met een centje komen binnen droppen. Wat geweldig om zoveel lieve mensen in ons leven te hebben die mee om onze katjes geven!
Woensdag 24 september 2014:
Daarnet zijn we nog met ons blijvertje Minke en Cato naar onze dierenarts geweest. Minke is alweer een tijdje aan het snotteren en ook haar diarree-probleem loopt nu de spuigaten uit. Om de zoveel maand moeten we met een doekje achter haar aanlopen en moeten alle fleecedekentjes meerdere keren per dag ververst worden omdat ze de kattenbak niet haalt. De diarree floept er zo uit en al kan Minke er niet aan doen en zijn we het ondertussen al gewend, erg prettig is het niet. Dus werd het weer tijd voor een ritje naar onze dierenarts. Sinds Todde herplaatst is, is Minke veranderd in een echte knuffelmeid. Regelmatig komt ze aaitjes vragen, komt ze op mijn benen liggen als ik even in de zetel lig of komt ze met haar snoetje tegen mijn gezicht schurken. Maar als Minke gepakt moet worden, dan verandert ze in een woeste leeuwin. Dat heb ik vandaag maar weer eens mogen ondervinden, want ze heeft niet alleen gekrabt, maar me ook gebeten. Pilletjes toedienen is echt uit den boze bij haar, dus daarom moet onze dierenarts haar een prikje geven. De prik vond ze allesbehalve leuk, want hij pikte wat na en Minke deed heel zielig. Normaal gezien moet de diarree over een dag of 2 weer redelijk onder controle zijn. En ook ons kleine Catootje moest mee. Want zij kwakkelt met niesziekte. We hebben haar zelf al 3 kuren Synulox en Doxybactin gegeven, maar na een paar dagen herviel ze steeds. Ook Cato is niet de makkelijkste om oogzalf (in haar geval: druppels, want dit gaat sneller) of pilletjes toe te dienen, daarom gebruiken we altijd een siroopje. Maar deze keer kreeg ze een spuitje Convenia ingespoten, dit werkt 2 weken en we hopen dat daarmee haar niesziekte van de baan is. Want het is triest om haar met zo'n snotneusje te zien, al doet ze het voor de rest wel goed. Ze eet dat het een lieve lust is en ook spelen kan ze als de beste.
Daarnet zijn we nog met ons blijvertje Minke en Cato naar onze dierenarts geweest. Minke is alweer een tijdje aan het snotteren en ook haar diarree-probleem loopt nu de spuigaten uit. Om de zoveel maand moeten we met een doekje achter haar aanlopen en moeten alle fleecedekentjes meerdere keren per dag ververst worden omdat ze de kattenbak niet haalt. De diarree floept er zo uit en al kan Minke er niet aan doen en zijn we het ondertussen al gewend, erg prettig is het niet. Dus werd het weer tijd voor een ritje naar onze dierenarts. Sinds Todde herplaatst is, is Minke veranderd in een echte knuffelmeid. Regelmatig komt ze aaitjes vragen, komt ze op mijn benen liggen als ik even in de zetel lig of komt ze met haar snoetje tegen mijn gezicht schurken. Maar als Minke gepakt moet worden, dan verandert ze in een woeste leeuwin. Dat heb ik vandaag maar weer eens mogen ondervinden, want ze heeft niet alleen gekrabt, maar me ook gebeten. Pilletjes toedienen is echt uit den boze bij haar, dus daarom moet onze dierenarts haar een prikje geven. De prik vond ze allesbehalve leuk, want hij pikte wat na en Minke deed heel zielig. Normaal gezien moet de diarree over een dag of 2 weer redelijk onder controle zijn. En ook ons kleine Catootje moest mee. Want zij kwakkelt met niesziekte. We hebben haar zelf al 3 kuren Synulox en Doxybactin gegeven, maar na een paar dagen herviel ze steeds. Ook Cato is niet de makkelijkste om oogzalf (in haar geval: druppels, want dit gaat sneller) of pilletjes toe te dienen, daarom gebruiken we altijd een siroopje. Maar deze keer kreeg ze een spuitje Convenia ingespoten, dit werkt 2 weken en we hopen dat daarmee haar niesziekte van de baan is. Want het is triest om haar met zo'n snotneusje te zien, al doet ze het voor de rest wel goed. Ze eet dat het een lieve lust is en ook spelen kan ze als de beste.
Dinsdag 23 september 2014:
Figa is helemaal idolaat van onze Blutskonijnen Kiwi en Loocky. Ze gaat meerdere keren per dag op visite bij hen, palmt dan het wc-tje in, want hooi dat ligt toch zo heerlijk zacht! Het liefst van al ligt ze dicht aan gedrukt tegen Kiwi en dan dromen ze samen zoetjes weg. Dromen over een wereld waar geen dierenleed meer is. Ik sta er al lang niet meer van te kijken welke vriendschapsbanden hier gesmeed worden. Zo is onze Nano helemaal verliefd op onze hond Brody en loopt er h...et liefste een ganse dag rond te draaien met haar trillende staart recht in de lucht. Mijn hart wordt er nog steeds door gevuld en ik ben er trots op dat ze het met z'n allen hier zo goed kunnen vinden. Nota: Figa zoekt nog steeds een fijne thuis. Mensen zijn nog zo zo, al komt ze stiekem soms tegen m'n benen liggen in de zetel, maar zoals je ziet: konijnen, soortgenoten en zelfs honden zijn haar favoriet!
Figa is helemaal idolaat van onze Blutskonijnen Kiwi en Loocky. Ze gaat meerdere keren per dag op visite bij hen, palmt dan het wc-tje in, want hooi dat ligt toch zo heerlijk zacht! Het liefst van al ligt ze dicht aan gedrukt tegen Kiwi en dan dromen ze samen zoetjes weg. Dromen over een wereld waar geen dierenleed meer is. Ik sta er al lang niet meer van te kijken welke vriendschapsbanden hier gesmeed worden. Zo is onze Nano helemaal verliefd op onze hond Brody en loopt er h...et liefste een ganse dag rond te draaien met haar trillende staart recht in de lucht. Mijn hart wordt er nog steeds door gevuld en ik ben er trots op dat ze het met z'n allen hier zo goed kunnen vinden. Nota: Figa zoekt nog steeds een fijne thuis. Mensen zijn nog zo zo, al komt ze stiekem soms tegen m'n benen liggen in de zetel, maar zoals je ziet: konijnen, soortgenoten en zelfs honden zijn haar favoriet!
Maandag 22 september 2014:
Veel tekst is bij dit filmpje overbodig - denk ik - want de liefde van de katjes spat er van af. Maar toch een kleine kanttekening: Sissi, onze prachtige gitzwarte vleermuis heeft nog steeds geen gouden mandje gevonden. Is er dan niemand die dit lieve, vrolijke, kirrende, energieke, sabbelende, dabbende, knuffelende, soortgenoot-lievende, pennen-en-andere-prullaria-stelende, altijd-in-een-speelbui,... meisje een thuisje wilt bieden?
Veel tekst is bij dit filmpje overbodig - denk ik - want de liefde van de katjes spat er van af. Maar toch een kleine kanttekening: Sissi, onze prachtige gitzwarte vleermuis heeft nog steeds geen gouden mandje gevonden. Is er dan niemand die dit lieve, vrolijke, kirrende, energieke, sabbelende, dabbende, knuffelende, soortgenoot-lievende, pennen-en-andere-prullaria-stelende, altijd-in-een-speelbui,... meisje een thuisje wilt bieden?
Zondag 21 september 2014:
Nog exact één week en onze hondenwandeling én pannenkoekenslag is een feit. Marleen die ervoor zorgde dat onze opvangkatjes in De Streekkrant verschenen, heeft geheel kosteloos ook een reclame artikeltje over onze hondenwandeling erin laten plaatsen. De online versie kan je hier bekijken: http://makr.roularta.be/3DI/DSDW/index.jsp?editie=232. Dankjewel lieve Marleen voor dit mooie gebaar! We hopen natuurlijk vele mensen te mogen verwelkomen die ons op die manier steunen, want we zitten boordevol plannen om onze opvang of liever gezegd: ons tehuis nog leuker en beter te maken voor de Blutskatjes. Misschien nog een leuk feit voor de dierenliefhebbers of vegetariërs onder ons: de eitjes die we voor het beslag van de pannenkoeken en de taarten gebruiken is afkomstig van kipjes die vrije uitloop hebben en dus een prachtig leventje hebben. Geen gekochte eitjes, want wij steunen geen legbatterijen. Ook de appeltjes voor de appeltaarten en appelmuffins zijn onbespoten, veel gezonder voor ons en natuurvriendelijker. Hopelijk tot dan!
Nog exact één week en onze hondenwandeling én pannenkoekenslag is een feit. Marleen die ervoor zorgde dat onze opvangkatjes in De Streekkrant verschenen, heeft geheel kosteloos ook een reclame artikeltje over onze hondenwandeling erin laten plaatsen. De online versie kan je hier bekijken: http://makr.roularta.be/3DI/DSDW/index.jsp?editie=232. Dankjewel lieve Marleen voor dit mooie gebaar! We hopen natuurlijk vele mensen te mogen verwelkomen die ons op die manier steunen, want we zitten boordevol plannen om onze opvang of liever gezegd: ons tehuis nog leuker en beter te maken voor de Blutskatjes. Misschien nog een leuk feit voor de dierenliefhebbers of vegetariërs onder ons: de eitjes die we voor het beslag van de pannenkoeken en de taarten gebruiken is afkomstig van kipjes die vrije uitloop hebben en dus een prachtig leventje hebben. Geen gekochte eitjes, want wij steunen geen legbatterijen. Ook de appeltjes voor de appeltaarten en appelmuffins zijn onbespoten, veel gezonder voor ons en natuurvriendelijker. Hopelijk tot dan!
Zaterdag 20 september 2014:
Ik weet niet goed hoe ik Marthalina's verhaal opgeschreven moet krijgen, want ik word er nog steeds verdrietig van. Maar laat ik beginnen bij het begin. Op 28 juni 2014 kwam dit kleine poppetje ter wereld. Samen met haar broertjes en zusjes werd zij liefdevol verzorgd door haar mama. Mama was echter al even niet zo lekker, maar deed toch haar best om voor de kleintjes te zorgen. De kleintjes gingen van in het begin niet goed. Ze hadden allemaal diarree en toen ze ongeveer 2 weken oud waren, hadden ze nog steeds hun geboortegewicht + grootte. Niet goed dus! Met medicijnen ging die diarree gelukkig wel over, maar het leek erop dat sommige kleintjes helemaal niet oké waren. Het leek erop dat er vooral 2 het syndroom van Down hadden. Toen het erop leek dat mams niet voldoende melk had om haar koters op de voeden wilde ik hen bijvoeden, maar niets wilden die kleine ukken drinken. Ze trokken allemaal een vieze bek en spuwden zowel de melk als Convalescence support uit. Ik werd helemaal tegen de grond geslagen toen mams naar de poezenhemel ging, al snel volgden enkele kids. Ondanks dat ik mijn woord gegeven had om goed voor haar kleintjes te zorgen, had dat virus hen zo hard in hun greep dat niets meer kon baten. Ik voelde me schuldig, kon mijn woord niet houden en voelde me steeds dieper wegzakken in dat diepe, eenzame zwarte gat. Elke dag had ik zo'n bang om onze kleine Marthalina te verliezen. Want ook zij wilde immers geen melk drinken en ze was amper 4 weken oud. Het enige wat zij wilde en haar in leven heeft gehouden was tonijn in heel veel eigen nat en elke dag meerdere keren spuitjes Viyo. Ook het virus zat in haar lijfje, ze braakte, poepte diarree en ze heeft weken onder de warmtelamp vertoefd. Tot ik op een dag zag dat ze begon te spelen. Ze begon zowaar rond te crossen in haar bench en ik wist: zij is een survivor! Op het moment dat ik dit tekstje schrijf is ze ongeveer 12 weken oud, al is ze veel kleiner dan haar leeftijd doet uitschijnen. Marthalina's lichaampje heeft zoveel moeten verdragen op jonge leeftijd dat het niet meer dan normaal is dat zij een achterstand heeft opgelopen. Onlangs had ze nog te kampen met een oogontsteking, er zal altijd wel iets om de hoek loeren bij haar wat haar vatbaar maakt. Daarom hebben we besloten om haar ook tot blijvertje te promoveren en ze is het daar helemaal mee eens! Uit dat kleine poppetje komt zoveel liefde, onvoorwaardelijke liefde. Ze komt vaak met haar kopje tegen mijn wang schurken en zij en Igani lijken net een tweeling. Ook onze Marthalina zoekt nog een suikertante of -nonkel? Wie wilt deze taak op zich nemen? Bij een knuffelbezoek zal je ongetwijfeld ondergedompeld worden onder knuffeltjes van dit poppetje! Zie deze link: http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html om meer fotootjes van dit prachtige meisje te zien.
Ik weet niet goed hoe ik Marthalina's verhaal opgeschreven moet krijgen, want ik word er nog steeds verdrietig van. Maar laat ik beginnen bij het begin. Op 28 juni 2014 kwam dit kleine poppetje ter wereld. Samen met haar broertjes en zusjes werd zij liefdevol verzorgd door haar mama. Mama was echter al even niet zo lekker, maar deed toch haar best om voor de kleintjes te zorgen. De kleintjes gingen van in het begin niet goed. Ze hadden allemaal diarree en toen ze ongeveer 2 weken oud waren, hadden ze nog steeds hun geboortegewicht + grootte. Niet goed dus! Met medicijnen ging die diarree gelukkig wel over, maar het leek erop dat sommige kleintjes helemaal niet oké waren. Het leek erop dat er vooral 2 het syndroom van Down hadden. Toen het erop leek dat mams niet voldoende melk had om haar koters op de voeden wilde ik hen bijvoeden, maar niets wilden die kleine ukken drinken. Ze trokken allemaal een vieze bek en spuwden zowel de melk als Convalescence support uit. Ik werd helemaal tegen de grond geslagen toen mams naar de poezenhemel ging, al snel volgden enkele kids. Ondanks dat ik mijn woord gegeven had om goed voor haar kleintjes te zorgen, had dat virus hen zo hard in hun greep dat niets meer kon baten. Ik voelde me schuldig, kon mijn woord niet houden en voelde me steeds dieper wegzakken in dat diepe, eenzame zwarte gat. Elke dag had ik zo'n bang om onze kleine Marthalina te verliezen. Want ook zij wilde immers geen melk drinken en ze was amper 4 weken oud. Het enige wat zij wilde en haar in leven heeft gehouden was tonijn in heel veel eigen nat en elke dag meerdere keren spuitjes Viyo. Ook het virus zat in haar lijfje, ze braakte, poepte diarree en ze heeft weken onder de warmtelamp vertoefd. Tot ik op een dag zag dat ze begon te spelen. Ze begon zowaar rond te crossen in haar bench en ik wist: zij is een survivor! Op het moment dat ik dit tekstje schrijf is ze ongeveer 12 weken oud, al is ze veel kleiner dan haar leeftijd doet uitschijnen. Marthalina's lichaampje heeft zoveel moeten verdragen op jonge leeftijd dat het niet meer dan normaal is dat zij een achterstand heeft opgelopen. Onlangs had ze nog te kampen met een oogontsteking, er zal altijd wel iets om de hoek loeren bij haar wat haar vatbaar maakt. Daarom hebben we besloten om haar ook tot blijvertje te promoveren en ze is het daar helemaal mee eens! Uit dat kleine poppetje komt zoveel liefde, onvoorwaardelijke liefde. Ze komt vaak met haar kopje tegen mijn wang schurken en zij en Igani lijken net een tweeling. Ook onze Marthalina zoekt nog een suikertante of -nonkel? Wie wilt deze taak op zich nemen? Bij een knuffelbezoek zal je ongetwijfeld ondergedompeld worden onder knuffeltjes van dit poppetje! Zie deze link: http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html om meer fotootjes van dit prachtige meisje te zien.
Mensen die hier over de vloer komen zeggen bijna altijd: wat zijn de katjes rustig, zitten er hier echt zoveel? En die rust is ook essentieel om een grote groep katten te kunnen huisvesten. Ik denk dat het vooral komt doordat wij zelf ook rustig zijn en ik hecht belang aan het feit dat katten hier moeten kunnen bijkomen. Een oase van rust is belangrijk voor het herstel van katjes, niet alleen het lichamelijke, maar vooral het mentale herstel. Vele katten hebben een naar verleden achter de rug. En ik moet toegeven: alles kan, niets moet hier en het enige dat ik aan hen vraag is dat ze het met z'n allen kunnen vinden met elkaar en geen ruzie onderling maken. Gekibbel mag, dat hoort erbij. Meestal komt het bezoek ook langs als de katjes van de zonnestraaltjes aan het genieten zijn en hun lange siësta houden. Vanaf de middag tot de vroege avond liggen ze hier in dromenland en zit er weinig beweging in. Allemaal hebben ze hun favoriete plekje en soms is het vechten om het felbegeerde plekje op schoot te bemachtigen of op de computerbak, dicht bij ons in de buurt. Dinsdag wilde ik 's avonds nog even snel de mail bijwerken en dat ging allesbehalve vlot. Er wilden welgeteld 5 katten op schoot, zelfs mijn schouders waren een felbegeerd plekje, haha. 's Morgens en 's avonds gaat het er hier anders aan toe. Dan zijn vooral de pubers en kittens erg druk in de weer met spelletjes spelen en robbertjes "vechten". Sissi en blijvertje Toetie (die blind is en je ziet: blinde katten zijn allesbehalve zielig!) tonen even hoe het moet. Leo zit erbij en kijkt ernaar. Door zijn navelbreuk operatie is hij nog niet echt toe aan spelen met andere katten.
Vrijdag 19 september 2014:
Hier beginnen de diertjes al vroeg aan een rustig weekend. Wat is er nou heerlijker dan bij elkaar in de zetel snuggelen met een lekkere zachte fleece onder je kont? Sissi, Figa, Nano, Igani en onze hond Aiko ligge...n alvast heerlijk in dromenland. Helaas voor ons geen plek meer in de zetel, maar dat geeft niet. Want we hebben nog een boel pc-werk te doen -mailtjes en pb'tjes beantwoorden- en nog een heleboel voorbereidingen te treffen voor de hondenwandeling en pannenkoekenslag volgende week zondag. Kriebels in de buik want er moet nog ontzettend veel gebeuren in één week tijd. Fijn weekend iedereen!
Hier beginnen de diertjes al vroeg aan een rustig weekend. Wat is er nou heerlijker dan bij elkaar in de zetel snuggelen met een lekkere zachte fleece onder je kont? Sissi, Figa, Nano, Igani en onze hond Aiko ligge...n alvast heerlijk in dromenland. Helaas voor ons geen plek meer in de zetel, maar dat geeft niet. Want we hebben nog een boel pc-werk te doen -mailtjes en pb'tjes beantwoorden- en nog een heleboel voorbereidingen te treffen voor de hondenwandeling en pannenkoekenslag volgende week zondag. Kriebels in de buik want er moet nog ontzettend veel gebeuren in één week tijd. Fijn weekend iedereen!
Donderdag 18 september 2014:
Het artikeltje in De Streekkrant heeft voor Teigetje vruchten afgeworpen want vrijdag kregen we telefoon van iemand die naar hem wilde komen kijken. Ondanks dat het in het artikel vermeld stond, toch nog maar even aangegeven dat Teigetje allesbehalve een knuffelkat is en hij niet aangeraakt kan worden, maar dat vond die dame gelukkig geen enkel probleem. Ondanks dat Teigetje geen knuffelkat is, vindt ie het heerlijk om gewoon in huis te leven en te loungen op een krabpaal. Hij is erg gesteld op soortgenootjes en in de vroege en late uurtjes zagen we hem steeds spelen met de kleinste kittens in opvang. Gisteren was dan het moment aangebroken waarop zijn nieuwe baasje langskwam en Teigetje mocht mee. Hem in de vervoersmand krijgen ging gelukkig erg vlot en hops daar vertrok ie dan naar zijn nieuwe thuis. Lieve Teigetje, ook katjes zoals jij verdienen een kans op geluk én een echte thuis. Ik ben er zeker van dat je met veel één op één aandacht nog een aanhankelijke vent zal worden. Hopelijk wordt je snel dikke vriendjes met het poesje dat al aanwezig is. Zij zal je vast leren dat je nieuwe baasjes erg aardig zijn. Doe het goed lieverd, we zijn blij dat je een kans kreeg!
Het artikeltje in De Streekkrant heeft voor Teigetje vruchten afgeworpen want vrijdag kregen we telefoon van iemand die naar hem wilde komen kijken. Ondanks dat het in het artikel vermeld stond, toch nog maar even aangegeven dat Teigetje allesbehalve een knuffelkat is en hij niet aangeraakt kan worden, maar dat vond die dame gelukkig geen enkel probleem. Ondanks dat Teigetje geen knuffelkat is, vindt ie het heerlijk om gewoon in huis te leven en te loungen op een krabpaal. Hij is erg gesteld op soortgenootjes en in de vroege en late uurtjes zagen we hem steeds spelen met de kleinste kittens in opvang. Gisteren was dan het moment aangebroken waarop zijn nieuwe baasje langskwam en Teigetje mocht mee. Hem in de vervoersmand krijgen ging gelukkig erg vlot en hops daar vertrok ie dan naar zijn nieuwe thuis. Lieve Teigetje, ook katjes zoals jij verdienen een kans op geluk én een echte thuis. Ik ben er zeker van dat je met veel één op één aandacht nog een aanhankelijke vent zal worden. Hopelijk wordt je snel dikke vriendjes met het poesje dat al aanwezig is. Zij zal je vast leren dat je nieuwe baasjes erg aardig zijn. Doe het goed lieverd, we zijn blij dat je een kans kreeg!
En ook ons Jommeke is gisteren naar zijn nieuwe thuis vertrokken. Voor hem stond er geen koppeling op het programma, want zijn nieuwe baasje gaat hem thuis zelf koppelen. Jommeke krijgt er namelijk 3 vriendinnetjes bij op een ruimte waar ie naar hartenlust kan graven, rennen, gras eten,... Echt een plekje waar Jommeke erg gelukkig zal worden, waar ie gewoon konijn mag zijn. De eerste dagen wordt hij nog eventjes apart gehouden zodat ie aan het gras kan wennen. Hij is hier wel groentjes gewend in de opvang, maar gras kent ie nog niet. En dat is in het begin toch even opletten geblazen omdat ze van nat gras aan de diarree kunnen gaan als ze dat niet gewend zijn. Lieve Jommeke, we zijn zo blij dat jij als laatste van je nestje ook een kansje hebt gekregen en wat voor één! Je mag op een stukje paradijs gaan wonen. Doe het goed lieverd en we duimen dat je nieuwe vriendinnetjes je snel zullen aanvaarden.
Het zat er aan te komen dat ons Bloempje zou verhuizen, want ze was immers al lange tijd gereserveerd. Maar toch blijft het altijd even slikken als het afscheid nemen dan eindelijk nadert. En ik merkte maandag al dat het een stuk stiller in huis was zonder haar toen ze bij onze dierenarts was voor haar sterilisatie + chip. Dus ik wist al dat we haar vreselijk zouden gaan missen. Maar tegelijk zijn we ook zo blij dat ze bij lieve mensen is gaan wonen die haar gaan overladen met veel liefde, knuffels en kusjes. Allemaal dingen die Bloempje graag heeft en eigenlijk opeist. Het is even afkicken, want er ligt momenteel geen Bloempje op schoot tijdens pc-werk de sterren van de hemel te spinnen en te eisen dat ik haar aai in plaats van typ. Ik moet er wel bijzeggen dat Leo wel heel content is, want die ligt momenteel prinsheerlijk op schoot. Lieve Bloempje, jij bent toch een prachtig kind en je verdient het om gelukkig te zijn. We kregen al een aantal updates binnen, dus het zit wel snor daar in je nieuwe thuisje. En ook nog een dikke dankjewel aan je nieuwe baasjes om donatiespulletjes voor de overige opvangkatjes en de blijvertjes mee te brengen. Daar zijn we heel blij mee!
We kunnen met trots zeggen dat ons blijvertje Draakje niet één maar twee suikertantes heeft! Valerie Appelmans heeft dit weekend 20 euro overgemaakt voor hem waarmee we zijn medicijntjes kunnen bekostigen, want meneertje is een beetje aan het snotteren gegaan. Verder doet ie het voortreffelijk, hij weet ondertussen goed zijn plan te trekken ondanks zijn Ataxie en hij verovert gewoon ieders hart. Knuffelen kan ie als de beste! Gisteren kwam zijn andere suikertante Liesbeth de Meij op bezoek. Zij kwam namelijk de tombolaprijzen die Sandra ingezameld heeft langsbrengen en tevens bracht zij naast een prachtig pakket voor Draakje ook nog wat ander spul mee zoals een vervoersmandje, mandjes en zelfs een aantal prachtige handgemaakte fleecemandjes om te verkopen op de hondenwandeling/pannenkoekenslag. Draakje vond het reuze spannend om zijn pakket te openen. Er zaten 2 doosjes natvoer en een zakje droogvoer in van Royal Canin, dus ons ventje kan weer lekker smullen (en of ie dat graag doet, zijn dikke buik verraadt hem daarin) en er zaten ook überschattige speeltjes bij voor hem. Draakje zegt: dankjewel lieve Suikertantes!
Dinsdag 16 september 2014:
De afgelopen weken hebben we weer een aantal mooie donaties gekregen. Van de adoptante van onze Preston kregen we pampertjes (voor een heel speciaal katje binnenkort!) en natvoer gedoneerd toen ze hem kwam ophalen. Van Martine die Petatje en Scout geadopteerd heeft, kregen we 2x een grote partij kattenbakvulling, droogvoer, natvoer en vis in blik. Katia die helaas afscheid heeft moeten nemen van haar kat bracht zijn overige niermedicatie en speciaal dieetvoer langs. Nogmaals heel veel sterkte gewenst met het verlies van je katje Katia en dankjewel om aan ons te denken. Rosie die Kiki, Rikki, Fee, Kenza en Mina geadopteerd heeft had voor onze opvangkatten een ganse partij kattenkruidplantjes gekocht. Nou die avond gingen ze hier nogal uit de bol zoals op de foto te zien is! Allemaal wilden ze aan die heerlijk geurende plantjes snuiven en bijten. En als laatste kregen we van Heidi -die onze catnipkussentjes maakt- wat snoepjes, natvoer, droogvoer en speelrennetjes voor Blutskonijntjes gedoneerd. Tevens had ze ook wat spullen bij voor honden zoals voer, kauwbenen en riemen die morgen al gelijk opgehaald worden door Liesbeth en die ervoor zorgt dat de spullen bij kansarme hondjes terecht komen. Dankjewel lieve mensen voor deze donaties waar we ontzettend blij mee zijn! Donatiespullen, ze blijven erg welkom en dan met name natvoer, kattenbakvulling en vis in blik, daar zitten we altijd verlegen om.
De afgelopen weken hebben we weer een aantal mooie donaties gekregen. Van de adoptante van onze Preston kregen we pampertjes (voor een heel speciaal katje binnenkort!) en natvoer gedoneerd toen ze hem kwam ophalen. Van Martine die Petatje en Scout geadopteerd heeft, kregen we 2x een grote partij kattenbakvulling, droogvoer, natvoer en vis in blik. Katia die helaas afscheid heeft moeten nemen van haar kat bracht zijn overige niermedicatie en speciaal dieetvoer langs. Nogmaals heel veel sterkte gewenst met het verlies van je katje Katia en dankjewel om aan ons te denken. Rosie die Kiki, Rikki, Fee, Kenza en Mina geadopteerd heeft had voor onze opvangkatten een ganse partij kattenkruidplantjes gekocht. Nou die avond gingen ze hier nogal uit de bol zoals op de foto te zien is! Allemaal wilden ze aan die heerlijk geurende plantjes snuiven en bijten. En als laatste kregen we van Heidi -die onze catnipkussentjes maakt- wat snoepjes, natvoer, droogvoer en speelrennetjes voor Blutskonijntjes gedoneerd. Tevens had ze ook wat spullen bij voor honden zoals voer, kauwbenen en riemen die morgen al gelijk opgehaald worden door Liesbeth en die ervoor zorgt dat de spullen bij kansarme hondjes terecht komen. Dankjewel lieve mensen voor deze donaties waar we ontzettend blij mee zijn! Donatiespullen, ze blijven erg welkom en dan met name natvoer, kattenbakvulling en vis in blik, daar zitten we altijd verlegen om.
Maandag 15 september 2014:
Vandaag stond er de sterilisatie van Bloempje op de agenda, want ons kleine meisje werd vorige week al geënt en woensdag kan ze dan eindelijk verhuizen naar haar nieuwe thuis. Haar nieuwe baasjes zitten al enige tijd met spanning op haar komst te wachten. Ze ligt momenteel nog wat slaapdronken op mijn schoot bij te komen van haar operatie. Ook onze Leo werd gecastreerd, maar hij moest ook aan zijn navelbreuk geholpen worden. Ik had van in het begin al gevoeld dat hij een breukje had, maar naarmate hij groeide, werd dat natuurlijk groter. Hij kon niet eerder geopereerd worden omdat hij 's avonds vaak koorts kreeg en hangerig werd. Nu was hij geruime tijd beter, geen koortsaanvallen meer en konden we zijn operatie inplannen. Leo is momenteel een beetje zielig, hij wilt constant opgepakt worden en hij heeft een beetje last van de ingreep aan zijn buikje. Op de foto staat hij ook maar beduusd, maar zo voelt ie zich ook. Zowel Bloempje als Leo hebben zonet al een dosis pijnstilling gekregen zodat ze goed de nacht doorkomen. En we hebben ook goed nieuws, want Marianne is suikertante geworden van onze blijvertjes Leo en Igani. Lieve Marianne, dankjewel voor je maandelijkse bijdrage! De centjes voor Leo hebben we al goed kunnen gebruiken om een deel van zijn operatie te bekostigen!
Vandaag stond er de sterilisatie van Bloempje op de agenda, want ons kleine meisje werd vorige week al geënt en woensdag kan ze dan eindelijk verhuizen naar haar nieuwe thuis. Haar nieuwe baasjes zitten al enige tijd met spanning op haar komst te wachten. Ze ligt momenteel nog wat slaapdronken op mijn schoot bij te komen van haar operatie. Ook onze Leo werd gecastreerd, maar hij moest ook aan zijn navelbreuk geholpen worden. Ik had van in het begin al gevoeld dat hij een breukje had, maar naarmate hij groeide, werd dat natuurlijk groter. Hij kon niet eerder geopereerd worden omdat hij 's avonds vaak koorts kreeg en hangerig werd. Nu was hij geruime tijd beter, geen koortsaanvallen meer en konden we zijn operatie inplannen. Leo is momenteel een beetje zielig, hij wilt constant opgepakt worden en hij heeft een beetje last van de ingreep aan zijn buikje. Op de foto staat hij ook maar beduusd, maar zo voelt ie zich ook. Zowel Bloempje als Leo hebben zonet al een dosis pijnstilling gekregen zodat ze goed de nacht doorkomen. En we hebben ook goed nieuws, want Marianne is suikertante geworden van onze blijvertjes Leo en Igani. Lieve Marianne, dankjewel voor je maandelijkse bijdrage! De centjes voor Leo hebben we al goed kunnen gebruiken om een deel van zijn operatie te bekostigen!
Ze zijn weer in stock de handgemaakte catnipkussentjes! Ik weet dat er een aantal mensen een paar maanden geleden interesse hadden om kussentjes te kopen, maar toen hadden we ze niet meer in voorraad. Zouden jullie aub opnieuw kunnen mailen of pb'en om verder af te spreken? Ze zullen ook op de hondenwandeling en pannenkoekenslag verkocht worden. De catnipkussentjes zijn handgemaakt door 'Yoza' en zijn ongeveer 8 x 12 cm groot. Ze zijn vervaardigd met extra dikke stof en opgevuld met wattine en kattenkruid. Een kussentje kost 5 euro inclusief verzendkosten. Betalen kan via ons rekeningnummer: Iban: BE36 0015 0867 8281 en Bic: GEBABEBB of af te halen in onze opvang (na afspraak). Gelieve je bestelling door te mailen naar [email protected] met vermelding van het aantal + adres waar ze naartoe verzonden moeten worden en natuurlijk welke kleur je verkiest: de kleurrijke versie of de oranje versie. Alvast bedankt namens onze katjes!
Zaterdag 13 september 2014:
Draakje kwam onze opvang binnen als een klein verdrongen ventje. Hij werd samen met zijn broertjes en zusje harteloos gedumpt. Doordat ze zo'n honger hadden, gingen ze hun hongerige maagjes spijzen door kippenvoer op te eten. Op die manier zijn ze wel ontdekt geweest en kwamen ze bij ons binnen. Hij was niet alleen erg mager, hongerig en te klein voor zijn leeftijd. Hij hing ook vol met teken en zijn lichaampje had zoveel ontbering ondergaan. Gelukkig at hij goed, maar dat groeien bleef toch lange tijd uit. Draakje kreeg oorspronkelijk de naam Bliss, maar op een dag merkten we dat hij een serieuze onderbeet heeft. Sab noemde hem daarom voor de grap Dracula, die naam is om één of andere reden blijven hangen, al hebben we er een lievere versie van gemaakt en dus werd het Draakje. Er is toch wel enkele millimeter verschil tussen zijn boven- en onderkaak. We vermoeden dat dit later probleempjes gaat opleveren eens zijn volwassen gebit erdoor is gekomen. Om die reden hadden we al besloten dat hij bij ons mocht blijven wonen. Later zullen er gegarandeerd een aantal afspraakjes op de agenda staan bij de tandarts want zijn onderste hoektanden gaan op een gegeven moment in zijn gehemelte of lip prikken en dan moeten die verwijderd worden om letsel aan de mond te voorkomen. Ook Draakje werd het slachtoffer van het virus hier in opvang en op een gegeven moment hadden we er een slecht oog in. Hij was al zo zwak binnengekomen en we dachten dat het overgeven + de diarree hem fataal zouden worden. We hebben samen geknokt, pilletjes uitgedeeld, dwangvoer gegeven,... en gehoopt dat alles beter zou gaan. En op een dag knapte hij beetje bij beetje op, ging hij zelf weer aan het eten en ons klein dapper ventje heeft het gehaald. Al van in het begin merkten we dat Draakje overal met zijn nageltjes in vast hangt, dit was vanaf dag één toen hij binnenkwam. Een trui, fleecedekentje of zelfs krabpaal zijn allemaal slachtoffer van zijn nageltjes want hij raakt er met moeite weer uit. Nu weten we wat de reden is, hij heeft namelijk een lichte vorm van Ataxie en bovendien zijn z'n heupjes heel flexibel waardoor hij een eigenaardig, maar best schattig stapje heeft. Katjes met Ataxie hebben goede en slechte dagen, net zoals mensen met reuma. Bij Draakje kunnen we direct aan zijn gezichtje zien wanneer hij een mindere dag heeft, maar wanneer hij dan in de armen genomen wordt, zien we zijn gezichtje oplichten. Hij is namelijk gek op aandacht en knuffeltjes. Hij is vreselijk lief en gewoon een aangenaam blijvertje waar we elke dag weer met volle teugen van genieten. Wie wilt zijn suikertante of -nonkel worden? http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html
Draakje kwam onze opvang binnen als een klein verdrongen ventje. Hij werd samen met zijn broertjes en zusje harteloos gedumpt. Doordat ze zo'n honger hadden, gingen ze hun hongerige maagjes spijzen door kippenvoer op te eten. Op die manier zijn ze wel ontdekt geweest en kwamen ze bij ons binnen. Hij was niet alleen erg mager, hongerig en te klein voor zijn leeftijd. Hij hing ook vol met teken en zijn lichaampje had zoveel ontbering ondergaan. Gelukkig at hij goed, maar dat groeien bleef toch lange tijd uit. Draakje kreeg oorspronkelijk de naam Bliss, maar op een dag merkten we dat hij een serieuze onderbeet heeft. Sab noemde hem daarom voor de grap Dracula, die naam is om één of andere reden blijven hangen, al hebben we er een lievere versie van gemaakt en dus werd het Draakje. Er is toch wel enkele millimeter verschil tussen zijn boven- en onderkaak. We vermoeden dat dit later probleempjes gaat opleveren eens zijn volwassen gebit erdoor is gekomen. Om die reden hadden we al besloten dat hij bij ons mocht blijven wonen. Later zullen er gegarandeerd een aantal afspraakjes op de agenda staan bij de tandarts want zijn onderste hoektanden gaan op een gegeven moment in zijn gehemelte of lip prikken en dan moeten die verwijderd worden om letsel aan de mond te voorkomen. Ook Draakje werd het slachtoffer van het virus hier in opvang en op een gegeven moment hadden we er een slecht oog in. Hij was al zo zwak binnengekomen en we dachten dat het overgeven + de diarree hem fataal zouden worden. We hebben samen geknokt, pilletjes uitgedeeld, dwangvoer gegeven,... en gehoopt dat alles beter zou gaan. En op een dag knapte hij beetje bij beetje op, ging hij zelf weer aan het eten en ons klein dapper ventje heeft het gehaald. Al van in het begin merkten we dat Draakje overal met zijn nageltjes in vast hangt, dit was vanaf dag één toen hij binnenkwam. Een trui, fleecedekentje of zelfs krabpaal zijn allemaal slachtoffer van zijn nageltjes want hij raakt er met moeite weer uit. Nu weten we wat de reden is, hij heeft namelijk een lichte vorm van Ataxie en bovendien zijn z'n heupjes heel flexibel waardoor hij een eigenaardig, maar best schattig stapje heeft. Katjes met Ataxie hebben goede en slechte dagen, net zoals mensen met reuma. Bij Draakje kunnen we direct aan zijn gezichtje zien wanneer hij een mindere dag heeft, maar wanneer hij dan in de armen genomen wordt, zien we zijn gezichtje oplichten. Hij is namelijk gek op aandacht en knuffeltjes. Hij is vreselijk lief en gewoon een aangenaam blijvertje waar we elke dag weer met volle teugen van genieten. Wie wilt zijn suikertante of -nonkel worden? http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html
Donderdag 11 september 2014:
Dankzij lieve Marleen van Akoleyen verscheen er een mooi artikel over onze nog-adopteerbare-katjes in De Streekkrant editie Dendermonde op 10 september. Zij heeft er niet alleen voor gezorgd dat dit mooie artikel tot stand kwam, maar ze zocht tevens ook alle sponsors bij elkaar waardoor dit werkelijkheid kon worden. We zijn er natuurlijk erg trots op en we duimen dat er via deze weg toch een aantal van onze katjes een fijne thuis vinden. De meeste katjes zijn natuurlijk niet zo makkelijk plaatsbaar door hun schuwere karaktertje, maar wie weet weten ze toch iemands hartje te veroveren. Het artikel is ook online te bekijken via deze link: http://makr.roularta.be/3DI/DSDW/index.jsp?editie=232. Nogmaals ontzettend bedankt Marleen voor alle moeite die je gedaan hebt en natuurlijke alle sponsors die hun dierenhart hebben getoond!
Dinsdag 09 september 2014:
Vandaag was een drukke dag want na een ziekenhuisbezoek voor allerlei onderzoeken van mijn kant, stond er ook de adoptie van Kenza en *tromgeroffel* Mina op de planning. We wisten al langer dat Kenza onze ex-opvangertjes Rikki, Kiki en Fee mocht gaan vergezellen, maar we kregen van Rosie ook het goede nieuws te horen dat onze langstzitter en tevens senior Mina mee mocht verhuizen. We hebben nog even getwijfeld of we Mina niet als blijvertje zouden promoveren, want tenslotte is ze hier ongeveer anderhalf jaar geweest. Maar de laatste 2 à 3 weken liet Mina zich plots een aantal keren aaien, wat ze voordien nog nooit laten doen had. En vandaag ging ze prompt op een makkelijk plekje zitten zodat we haar op een wip in de vervoersmand kregen, alsof ze wilde zeggen: het is goed zo, laat me maar naar ginder verhuizen. Rosie heeft hard gewerkt om een overdekte ren in de tuin te klussen zodat alle katjes veilig naar buiten kunnen, een frisse neus halen maar niet ten prooi zullen vallen als verkeersslachtoffer of vergiftiging. Tevens was het fijn om onze andere opvangers terug te zien. Lieve Mina, jij kwam binnen als een hele bange kat, stilaan ontplooide je hier en vond je 't gezellig om eindelijk warm en veilig te zitten. Je grenzen hebben we nooit overschreden, de enige manier waarop we affectie met elkaar toonden was dat jij aan onze vingers kwam snuffelen. Iedereen zag jou over het hoofd, want wie wilt er nou een oude taart in huis halen waar je niet eens mee kan knuffelen? Fout gedacht! Lieve Kenza, jij kwam binnen met je kleintjes nadat je in een garage was bevallen. Je nam je job als mama heel serieus. In het begin was je heel timide, maar naderhand wilde je toch soms een aai over je rugje krijgen. Doe het goed dames, jullie zitten op een topplek!
Vandaag was een drukke dag want na een ziekenhuisbezoek voor allerlei onderzoeken van mijn kant, stond er ook de adoptie van Kenza en *tromgeroffel* Mina op de planning. We wisten al langer dat Kenza onze ex-opvangertjes Rikki, Kiki en Fee mocht gaan vergezellen, maar we kregen van Rosie ook het goede nieuws te horen dat onze langstzitter en tevens senior Mina mee mocht verhuizen. We hebben nog even getwijfeld of we Mina niet als blijvertje zouden promoveren, want tenslotte is ze hier ongeveer anderhalf jaar geweest. Maar de laatste 2 à 3 weken liet Mina zich plots een aantal keren aaien, wat ze voordien nog nooit laten doen had. En vandaag ging ze prompt op een makkelijk plekje zitten zodat we haar op een wip in de vervoersmand kregen, alsof ze wilde zeggen: het is goed zo, laat me maar naar ginder verhuizen. Rosie heeft hard gewerkt om een overdekte ren in de tuin te klussen zodat alle katjes veilig naar buiten kunnen, een frisse neus halen maar niet ten prooi zullen vallen als verkeersslachtoffer of vergiftiging. Tevens was het fijn om onze andere opvangers terug te zien. Lieve Mina, jij kwam binnen als een hele bange kat, stilaan ontplooide je hier en vond je 't gezellig om eindelijk warm en veilig te zitten. Je grenzen hebben we nooit overschreden, de enige manier waarop we affectie met elkaar toonden was dat jij aan onze vingers kwam snuffelen. Iedereen zag jou over het hoofd, want wie wilt er nou een oude taart in huis halen waar je niet eens mee kan knuffelen? Fout gedacht! Lieve Kenza, jij kwam binnen met je kleintjes nadat je in een garage was bevallen. Je nam je job als mama heel serieus. In het begin was je heel timide, maar naderhand wilde je toch soms een aai over je rugje krijgen. Doe het goed dames, jullie zitten op een topplek!
Zondag 07 september 2014:
Op deze zonnige zondagnamiddag heeft ons Blutsje Toetie wel heel fijn nieuws te melden. Ze heeft er namelijk een suikertante en -nonkel bij. Leen en Joris steunen haar maandelijks met een mooi bedrag van 10 euro. Het suikercertificaatje wordt vanavond op de bus gedaan, maar Toetie bewaakt het tot die tijd als een echte tijgerin zoals op de foto te zien is, haha. Lieve Leen en lieve Joris, dikke dankjewel voor jullie bijdrage, zowel Toetie als wij zijn dolgelukkig hiermee! En stay tuned: want binnenkort maak ik nog enkele blijvertjes bekend die erg graag een suikertante of nonkel willen hebben. Fijn weekend iedereen!
Op deze zonnige zondagnamiddag heeft ons Blutsje Toetie wel heel fijn nieuws te melden. Ze heeft er namelijk een suikertante en -nonkel bij. Leen en Joris steunen haar maandelijks met een mooi bedrag van 10 euro. Het suikercertificaatje wordt vanavond op de bus gedaan, maar Toetie bewaakt het tot die tijd als een echte tijgerin zoals op de foto te zien is, haha. Lieve Leen en lieve Joris, dikke dankjewel voor jullie bijdrage, zowel Toetie als wij zijn dolgelukkig hiermee! En stay tuned: want binnenkort maak ik nog enkele blijvertjes bekend die erg graag een suikertante of nonkel willen hebben. Fijn weekend iedereen!
Donderdag 04 september 2014:
Gisteren stond de koppeling van Filiberke op het programma. We kregen een tijdje geleden van Carine een mailtje dat ze voor Moederdag van haar kinderen een konijntje gekregen had. Dit is gelukkig niet zomaar een bevlieging, want Carine had hiervoor al een aantal konijntjes gehad en wilde graag weer nieuw leven in de tuin. Senna - een piepklein meisje - mocht gisteren komen kennismaken met ons Filiberke. Het ging gelijk goed tussen hen tweetjes, al dwongen ze beide kusjes van elkaar af door hun kopjes op de grond te leggen, maar niemand wilde zelf kusjes geven. Ondertussen kregen we al een foto-update door van Carine dat de rit naar huis goed verlopen is en dat de konijntjes samen de nieuwe villa aan het ontdekken waren. We konden ons geen beter huisje voor Filiberke wensen. Bij zo'n lieve mensen, een mooi konijnenmeisje aan zijn zijde, een leuke konijnenvilla waar binnenkort nog een extra ren aan komt,... Hij gaat een mooi leven tegemoet in Weelde en zoals Carine het zei: hij zal ook in weelde baden. Happy end voor Filiberke!
Gisteren stond de koppeling van Filiberke op het programma. We kregen een tijdje geleden van Carine een mailtje dat ze voor Moederdag van haar kinderen een konijntje gekregen had. Dit is gelukkig niet zomaar een bevlieging, want Carine had hiervoor al een aantal konijntjes gehad en wilde graag weer nieuw leven in de tuin. Senna - een piepklein meisje - mocht gisteren komen kennismaken met ons Filiberke. Het ging gelijk goed tussen hen tweetjes, al dwongen ze beide kusjes van elkaar af door hun kopjes op de grond te leggen, maar niemand wilde zelf kusjes geven. Ondertussen kregen we al een foto-update door van Carine dat de rit naar huis goed verlopen is en dat de konijntjes samen de nieuwe villa aan het ontdekken waren. We konden ons geen beter huisje voor Filiberke wensen. Bij zo'n lieve mensen, een mooi konijnenmeisje aan zijn zijde, een leuke konijnenvilla waar binnenkort nog een extra ren aan komt,... Hij gaat een mooi leven tegemoet in Weelde en zoals Carine het zei: hij zal ook in weelde baden. Happy end voor Filiberke!
Het verhaal van Preston is droevig en mooi tegelijk. Hij is in opvang gekomen met zijn broertjes en onder deze prachtige kopjes zat een vreselijk virus verscholen. Mason en Jason hebben het niet gehaald en ook Preston is letterlijk door het oog van de naald gekropen. Ons kleine manneke was erg ziek geworden, het virus had hem in zijn macht. Op de dag dat hij er het slechtst aan toe was, werd hij gereserveerd door hele lieve mensen. En net dat heeft hem precies de kracht gegeven om te overleven. Hij wilde niet meer zelf eten, poepte en spuugde groen, maar plots zag ik ons ventje zelfstandig eten. En vanaf dat moment ging het alleen maar beter met hem. Het groeien liet nog even op zich wachten tot ik op een dag zag dat hij best een flinke kerel aan het worden was. Door een vitamine tekort werd hij ook nog eens kaal in zijn aangezicht waardoor hij op een penseelaapje leek en vanaf dat moment krijg hij de naam: aapje (liefkozend weliswaar!). Inmiddels is zijn haar helemaal terug gegroeid, werd hij medisch in orde gezet en gisteren was dan de dag aangebroken waarop zijn nieuwe familie hem kon komen ophalen. Lieve Preston, jij bent zo'n teder en lief ding. Altijd wilde je aandacht, opgepakt worden om in de armen te liggen en tevens ging je kopjes geven en met je gezichtje tegen onze wangen wrijven. Zo jong en toch zo liefdevol. Een heerlijk ventje om voor te zorgen. We gaan je missen lieve vent, maar we zijn ook zo blij dat je die kans gekregen en gegrepen hebt. Dikke dikke kus!
Ook onze Wilson is gisteren uitgevlogen naar zijn nieuwe thuis. We vonden het wel fijn dat beide broertjes op dezelfde dag vertrokken zijn. Net zoals Preston is onze Wilson ook erg ziek geweest, gelukkig niet zo erg als Preston, maar op dat moment maakten we ons ook grote zorgen om hem. Een kitten van 4 weken oud is zo broos en fragiel en dan is een virus heel vaak fataal. Maar onze Wilson nam zijn medicijntjes gewillig in, liet zich lekker dwangvoeren en likte vaak zelf zijn bordje met vleesje of visje leeg. Viyo kreeg ie het liefste met een spuitje toegediend, meerdere keren per dag en dan liet ie van zich horen en kon het allemaal niet snel genoeg gaan. Ondertussen is onze Wilson uitgegroeid tot een fors kereltje en best een dik 'bombardonneke'. Lieve Wilson, ook jij bent zo'n heerlijk kereltje waar iedereen spontaan van houdt. Als ik de kittenren poetste dan vond je het heerlijk speels mijn tenen aan te vallen en ging ik mee in je spel. Dan bewoog ik mijn tenen en dan ging je in aanvalsmodus om dan een tik tegen mijn tenen te geven en dan weer vlug weg te lopen, hilarisch! Zo te horen ga je een verwend kereltje worden bij je nieuwe familie. Doe het goed lieverd!
Dinsdag 02 september 2014:
We kregen een mailtje binnen van iemand die doorverwezen was door haar dierenarts. Ze zochten namelijk opvang voor Toetie, een blind kitten. Zij hadden haar enige weken geleden in huis genomen nadat Toetie en enkele zusjes in een kartonnen doos gedumpt werden in een appartementscomplex. Het viel hen van in het begin op dat Toetie overal tegenaan liep en de dierenarts bevestigde hun vermoeden dat Toetie geen zicht heeft. Haar andere zintuigen zijn daarentegen heel goed ontwikkeld en ze weet me feilloos te vinden. Deze mensen hadden gehoopt op een binnen- en buitenkat en da's met Toetie niet mogelijk. Bovendien zou zij het kindje aangevallen hebben waardoor ze een oplossing zochten, gelukkig vonden ze een spuitje geen optie. Toetie is op zich een heel lief kitten, maar zij gedraagt zich een beetje als een wildebras door in de vingers te bijten. Dit komt vaak voor bij kittens die te snel van het nest weggenomen zijn en alleen zijn moeten opgroeien. Zij kennen/snappen hun grenzen niet. Echter na verloop van tijd merkte ik toch dat Toetie echt wel een gedragsprobleem ontwikkeld had, want naast het bijten gromde ze ook als er iets was dat haar niet aanstond. We hebben lang liggen tobben, wikken en wegen en hebben dan de knoop doorgehakt: Toetie blijft! Ik heb zo'n vermoeden dat Toetie terug zou komen van plaatsingen, mocht ze een nieuwe thuis vinden. Zo'n buikgevoel dat ik niet mag negeren, iets wat ik in het verleden wel gedaan heb en toen beter niet gedaan had. En zowaar is onze Toeter ondertussen helemaal veranderd. Ze weet ook dat wij haar grenzen niet overschrijden en dat ze bij de eerste grom die ze geeft terug op de grond gezet wordt. Ik neem haar ook alleen maar in de armen als ze dit zelf vraagt en ondertussen is Toeter mijn beste vriendinnetje geworden. Ze ligt steevast bij me te dutten als ik computerwerk doe, hetzij op mijn schoot ofwel op de computerbak. Toen ze voor het eerst los mocht in opvang, zag ik ze echt een plannetje in haar hoofd maken van de opvang. Nu weet ze alles perfect te vinden en loopt ze nog maar zelden ergens tegenaan. Toetie zoekt nog een suikertante of -nonkel die haar met een maandelijks bedragje naar keuze wilt steunen. Dat bedragje is vrij te bepalen en of dat nou 3 euro of 20 euro per maand is, Toeter is met alles blij! Tevens vindt ze het ook niet erg dat dit bedrag maandelijks verandert, want ze kan niet in iemand zijn portefeuille kijken. Zie hier voor meer informatie: http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html. En tevens al een vooruitblik naar het voorjaar 2015: dan houden wij voor alle suikertantes - en nonkels een speciale suikerdag waarbij ze niet alleen heel veel knuffeltjes krijgen van hun suikerkatjes, maar ook verwend worden met hapjes en drankjes. Kortom, we gaan er een hele leuke dag van maken om iedereen te bedanken voor de steun zodat we samen zorg kunnen blijven dragen voor onze blijvertjes!
We kregen een mailtje binnen van iemand die doorverwezen was door haar dierenarts. Ze zochten namelijk opvang voor Toetie, een blind kitten. Zij hadden haar enige weken geleden in huis genomen nadat Toetie en enkele zusjes in een kartonnen doos gedumpt werden in een appartementscomplex. Het viel hen van in het begin op dat Toetie overal tegenaan liep en de dierenarts bevestigde hun vermoeden dat Toetie geen zicht heeft. Haar andere zintuigen zijn daarentegen heel goed ontwikkeld en ze weet me feilloos te vinden. Deze mensen hadden gehoopt op een binnen- en buitenkat en da's met Toetie niet mogelijk. Bovendien zou zij het kindje aangevallen hebben waardoor ze een oplossing zochten, gelukkig vonden ze een spuitje geen optie. Toetie is op zich een heel lief kitten, maar zij gedraagt zich een beetje als een wildebras door in de vingers te bijten. Dit komt vaak voor bij kittens die te snel van het nest weggenomen zijn en alleen zijn moeten opgroeien. Zij kennen/snappen hun grenzen niet. Echter na verloop van tijd merkte ik toch dat Toetie echt wel een gedragsprobleem ontwikkeld had, want naast het bijten gromde ze ook als er iets was dat haar niet aanstond. We hebben lang liggen tobben, wikken en wegen en hebben dan de knoop doorgehakt: Toetie blijft! Ik heb zo'n vermoeden dat Toetie terug zou komen van plaatsingen, mocht ze een nieuwe thuis vinden. Zo'n buikgevoel dat ik niet mag negeren, iets wat ik in het verleden wel gedaan heb en toen beter niet gedaan had. En zowaar is onze Toeter ondertussen helemaal veranderd. Ze weet ook dat wij haar grenzen niet overschrijden en dat ze bij de eerste grom die ze geeft terug op de grond gezet wordt. Ik neem haar ook alleen maar in de armen als ze dit zelf vraagt en ondertussen is Toeter mijn beste vriendinnetje geworden. Ze ligt steevast bij me te dutten als ik computerwerk doe, hetzij op mijn schoot ofwel op de computerbak. Toen ze voor het eerst los mocht in opvang, zag ik ze echt een plannetje in haar hoofd maken van de opvang. Nu weet ze alles perfect te vinden en loopt ze nog maar zelden ergens tegenaan. Toetie zoekt nog een suikertante of -nonkel die haar met een maandelijks bedragje naar keuze wilt steunen. Dat bedragje is vrij te bepalen en of dat nou 3 euro of 20 euro per maand is, Toeter is met alles blij! Tevens vindt ze het ook niet erg dat dit bedrag maandelijks verandert, want ze kan niet in iemand zijn portefeuille kijken. Zie hier voor meer informatie: http://www.dekattenbrigade.com/blijvertjes.html. En tevens al een vooruitblik naar het voorjaar 2015: dan houden wij voor alle suikertantes - en nonkels een speciale suikerdag waarbij ze niet alleen heel veel knuffeltjes krijgen van hun suikerkatjes, maar ook verwend worden met hapjes en drankjes. Kortom, we gaan er een hele leuke dag van maken om iedereen te bedanken voor de steun zodat we samen zorg kunnen blijven dragen voor onze blijvertjes!
Onze 2e hondenwandeling en pannenkoekenslag komt met rasse schreden dichterbij. Zondag 28 september is het dan zover: iedereen kan met of zonder hond(en) genieten van een gezellige wandeling van een 7-tal km in een groene en rustige omgeving. Dit jaar wordt de hele wandeling voorzien van bewegwijzering waardoor iedereen in eigen tempo kan wandelen en vertrekken tussen 11u en 17u. Tevens worden er de hele dag lekkere verse pannenkoeken gebakken want van de buitenlucht krijg je honger! Ook niet-wandelaars kunnen doorlopend genieten van een warme hap in een gezellig kader. Tevens is er ook de keuze in lekkere taarten, verse soepen, schuimende streekbieren en andere dranken. Er wordt net als vorig jaar een tombola voorzien, altijd prijs! Naast de kassa zal je ook een winkeltje kunnen vinden met onder andere de spulletjes uit onze webshop. Klein ICT-materiaal en inktpatronen mogen die dag ook gedeponeerd worden in de daartoe voorziene doos. Inschrijven voor de wandeling kan ter plaatse en bedraagt 2 Euro per persoon, kinderen onder 12 jaar mogen gratis wandelen. Wij hopen net als vorig jaar op een stralend zonnetje en een massale opkomst. De zon heeft ons alvast beloofd om dan een weekendje Steenhuffel te boeken! Tot dan!
Zondag 31 augustus 2014:
Gisteren is onze Scout (de witte kater met het zwarte Batman-masker) naar zijn nieuwe thuisje verhuisd. Martine die ons Petatje hier een tijdje geleden is komen adopteren, wilde er graag een kattenvriendje bij en de keuze viel op onze Scout. Omdat we in de buurt moesten zijn, stelden we voor om Scout zelf te komen langsbrengen en ineens ons Petatje nog eens te zien. Martine stemde gelijk toe en gisteravond was het dan zo ver. In de auto onderweg had onze vent een geurig ongelukje. Hij was een beetje nerveus tijdens de rit naar zijn nieuwe thuis en daarom deponeerde hij een hoopje. Helaas was hij met zijn achterwerk helemaal in de kaka gaan liggen waardoor hij een niet al te beste eerste indruk maakte, haha. Martine vond dat gelukkig niet erg en wij hadden nog een pakje natte poepdoekjes in de auto liggen waardoor ik hem eerst kon verschonen en daarna ging hij gelijk op ontdekking. Petatje sloeg zowel ons als Scout vanop de trap gade. Na een beetje verkend te hebben is onze vent met een diepe zucht op de stoel gaan liggen waar hij een dutje ging doen. We zijn er zeker van dat hij zich snel helemaal thuis zal voelen! Lieve Scout, het is hier gelijk een stukje stiller zonder jou. Want jij en je zus waren soms echte aapjes en haalden vaak kittenkwaad uit. Maar kort na de middag vond je het tijd voor je siësta en dan viel de rust weer neer in De Katten-Brigade. Je vond het heerlijk om tussen de andere katjes te liggen en als ik je aaide, dan ging je gelijk met je pootjes in de lucht liggen om op je buikje geaaid te worden en hierbij luid te spinnen. We konden geen beter huisje voor jou vinden vent, want bij Martine zit je echt op een topplekje! Martine, jij ook nog eens bedankt voor je donatie voer en kattenbakvulling, daar zijn we heel heel blij mee!
Gisteren is onze Scout (de witte kater met het zwarte Batman-masker) naar zijn nieuwe thuisje verhuisd. Martine die ons Petatje hier een tijdje geleden is komen adopteren, wilde er graag een kattenvriendje bij en de keuze viel op onze Scout. Omdat we in de buurt moesten zijn, stelden we voor om Scout zelf te komen langsbrengen en ineens ons Petatje nog eens te zien. Martine stemde gelijk toe en gisteravond was het dan zo ver. In de auto onderweg had onze vent een geurig ongelukje. Hij was een beetje nerveus tijdens de rit naar zijn nieuwe thuis en daarom deponeerde hij een hoopje. Helaas was hij met zijn achterwerk helemaal in de kaka gaan liggen waardoor hij een niet al te beste eerste indruk maakte, haha. Martine vond dat gelukkig niet erg en wij hadden nog een pakje natte poepdoekjes in de auto liggen waardoor ik hem eerst kon verschonen en daarna ging hij gelijk op ontdekking. Petatje sloeg zowel ons als Scout vanop de trap gade. Na een beetje verkend te hebben is onze vent met een diepe zucht op de stoel gaan liggen waar hij een dutje ging doen. We zijn er zeker van dat hij zich snel helemaal thuis zal voelen! Lieve Scout, het is hier gelijk een stukje stiller zonder jou. Want jij en je zus waren soms echte aapjes en haalden vaak kittenkwaad uit. Maar kort na de middag vond je het tijd voor je siësta en dan viel de rust weer neer in De Katten-Brigade. Je vond het heerlijk om tussen de andere katjes te liggen en als ik je aaide, dan ging je gelijk met je pootjes in de lucht liggen om op je buikje geaaid te worden en hierbij luid te spinnen. We konden geen beter huisje voor jou vinden vent, want bij Martine zit je echt op een topplekje! Martine, jij ook nog eens bedankt voor je donatie voer en kattenbakvulling, daar zijn we heel heel blij mee!
Donderdag 20 augustus 2014:
Gisteren heeft onze Ebba een hele fijne thuis gevonden bij een hele lieve man. Het was te denken dat onze Ebba iemands hartje zou veroveren, want ze is niet alleen prachtig qua uiterlijk, ook haar lieve karakter sprong er gelijk uit. Bij vreemde mensen is ze wel een beetje afwachtend, maar naar ons toe was ze vreselijk lief. Als ik een likje aan mijn tenen voelde, dan wist ik gelijk dat onze Ebba daar stond en aaitjes wou ontvangen. Ik moet toegeven dat het vandaag een stuk rustiger is zonder deze tricolor wervelwind in huis te hebben. Lieve Ebba, we wensen jou een prachtig leventje toe! Dikke kus!
Gisteren heeft onze Ebba een hele fijne thuis gevonden bij een hele lieve man. Het was te denken dat onze Ebba iemands hartje zou veroveren, want ze is niet alleen prachtig qua uiterlijk, ook haar lieve karakter sprong er gelijk uit. Bij vreemde mensen is ze wel een beetje afwachtend, maar naar ons toe was ze vreselijk lief. Als ik een likje aan mijn tenen voelde, dan wist ik gelijk dat onze Ebba daar stond en aaitjes wou ontvangen. Ik moet toegeven dat het vandaag een stuk rustiger is zonder deze tricolor wervelwind in huis te hebben. Lieve Ebba, we wensen jou een prachtig leventje toe! Dikke kus!
En ook onze mooie Ljuba is gisteren verhuisd naar haar forever thuisje. Zij wist een gezinnetje te bekoren en deze lieve mensen hebben een aantal weekjes geduld gehad vooraleer ze met haar konden komen kennismaken, maar gisteren was het dan zo ver. En ondanks dat Ljuba ook een beetje timide was, mocht ze toch mee. Naar ons toe was Ljuba vreselijk lief, bij het minste ging haar spinmotortje aan en konden we haar van ver horen ronken. En oh, wat een prachtig gezicht heeft dat kind toch! Ljuba, jij bent toch zo'n gekke doos. Nog nooit heeft er een katje vastgezeten in onze kachel in de keuken, maar jij hebt dat toch wel gefikst. Midden in de nacht hebben we de kachel helemaal moeten ontmantelen om jou eruit te halen en dan te bedenken dat je een paar daagjes later weer daarin geraakt bent, ook al hadden we alle mogelijke gaatjes dichtgeplakt. En ohja, jij bent ook de eerste die in de wc-pot beland is op al die jaren dat we katjes opvangen. Gekker dan gek ben jij! Doe het goed meisje en wordt maar dikke vriendjes met de senior poes des huizes. Daaaag mooie meid!
Vandaag is Sab naar onze dierenarts gereden om ons blijvertje Nano -met Ataxie- te enten en ook mochten Preston en Wilson (zie foto) geënt worden. De jongens zijn eindelijk hersteld van alle kwaaltjes, ook de dikke buikjes zijn verdwenen en nu kunnen we hen eindelijk medisch in orde laten zetten zodat zij binnenkort naar hun nieuwe thuisjes kunnen verhuizen.
Ik daarentegen voel me al enige tijd niet zo lekker en daardoor lopen de mailtjes een grandioze achterstand op. Elke dag probeer ik wat mails te beantwoorden zodat uiteindelijk iedereen een antwoordje krijgt, maar helaas gaat dat niet zo vlot als normaal. Dus bij deze: mijn excuses voor het langere wachten, maar het kan even niet anders...
Ik daarentegen voel me al enige tijd niet zo lekker en daardoor lopen de mailtjes een grandioze achterstand op. Elke dag probeer ik wat mails te beantwoorden zodat uiteindelijk iedereen een antwoordje krijgt, maar helaas gaat dat niet zo vlot als normaal. Dus bij deze: mijn excuses voor het langere wachten, maar het kan even niet anders...
Afgelopen weken hebben we van een aantal mensen -lekkere en bruikbare- donaties ontvangen voor onze katjes! Helaas zijn we van sommige donaties foto's vergeten te nemen waardoor ik geen gebruikelijke bedank-foto-collage kan maken, dus wil ik graag even op deze ongebruikelijke manier bedanken! Dikke dankjewel aan iedereen die onze katjes verwend hebben met natvoer, droogvoer, snoepjes, speeltjes, kattenbakken, krabpaaltjes en zelfs kuisproducten en wasmiddel en zoveel meer. Ik kan niet in woorden uitdrukken hoeveel elke donatie - hoe klein of groot - betekent!
Zondag 17 augustus 2014:
Als ik foto's van katjes -die hier binnenkwamen en nadien ook weer vertrekken naar een nieuwe thuis- ga vergelijken, dan zie ik soms toch wel treffende verschillen. Rikki ligt ons uiteraard nauw aan het hart omdat ze één van onze eigen zwervers was die we lange tijd dagelijks gaan voeren zijn. Zij maakt het verhaal nog spectaculairder omdat zij als jong katje gedumpt werd samen met nog een aantal zusjes en broertjes. We hebben talloze keren de vangkooi uitgestald, de rest van de familie raakte nogal snel gevangen, maar Rikki weigerde om in de vangkooi te stappen. Ik herinner me de kou nog die we moesten trotseren, want het had toen ontzettend hard gesneeuwd en ik hoor de sneeuw nog onder mijn voeten kraken. Vroeg op de morgend gingen we op pad om Rikki daar proberen weg te vangen, we hielden vol tot we niet meer konden en onze voeten en handen helemaal vervroren waren. Op den duur hadden we het eigenlijk opgegeven dat we Rikki daar niet weg zouden krijgen, dus hebben we de vangkooi even opgeborgen. Tot er daar weer nieuwe katjes gedumpt werden. We moesten toen terug in actie schieten en in de zomer stond de vangkooi opgesteld. Hopende om toch één van de nieuwe katjes daar te vangen en hoezee, Rikki zat erin. Alsof ze genoeg had van dat straatleven en op de foto is wel te zien dat ze een helse tijd achter de rug had. Mager, broodmager mag ik wel zeggen, haar gezichtje staat scherp en de blik in haar ogen verraad voldoende. En zie de Rikki nu, lekker bol en ogen die glinsteren. Ze heeft hier bijna 2 jaar in opvang gezeten, heeft eeuwige vriendschap gesloten met Kiki en ondertussen heeft onze meid een fijne thuis gevonden. Choo Choo werd hier op een avond binnengebracht. Enkele dagen voordien was ze aangereden en die persoon had vluchtmisdrijf gepleegd. Gelukkig werd Choo Choo door attente dierenvrienden naar de dierenarts gereden waar een hersenschudding en schaafplekken vastgesteld werden. Ze heeft lange tijd last gehad van een vergrootte pupil door de slag op haar hoofdje en we merkten dat ze lange tijd niet echt op de wereld was. Overal had ze wondjes en wat was ze mager. Op dat moment wist ik nog niet precies hoe oud ze was, maar aan de grootte en magerte te zien, zou ik het woord 'puber' op haar geplakt hebben. Niets was minder waar, Choo Choo bleek net een senior te zijn en zij had gewoon zoveel ontbering gekend. Overlaatst moesten we nog lachen en zeiden we tegen elkaar: wow, Choo Choo begint nu toch wel echt dik te worden. Niet wetende dat kort daarna onze meid ook een thuis zou vinden samen met Adonis. Herinneringen die we koesteren!
Als ik foto's van katjes -die hier binnenkwamen en nadien ook weer vertrekken naar een nieuwe thuis- ga vergelijken, dan zie ik soms toch wel treffende verschillen. Rikki ligt ons uiteraard nauw aan het hart omdat ze één van onze eigen zwervers was die we lange tijd dagelijks gaan voeren zijn. Zij maakt het verhaal nog spectaculairder omdat zij als jong katje gedumpt werd samen met nog een aantal zusjes en broertjes. We hebben talloze keren de vangkooi uitgestald, de rest van de familie raakte nogal snel gevangen, maar Rikki weigerde om in de vangkooi te stappen. Ik herinner me de kou nog die we moesten trotseren, want het had toen ontzettend hard gesneeuwd en ik hoor de sneeuw nog onder mijn voeten kraken. Vroeg op de morgend gingen we op pad om Rikki daar proberen weg te vangen, we hielden vol tot we niet meer konden en onze voeten en handen helemaal vervroren waren. Op den duur hadden we het eigenlijk opgegeven dat we Rikki daar niet weg zouden krijgen, dus hebben we de vangkooi even opgeborgen. Tot er daar weer nieuwe katjes gedumpt werden. We moesten toen terug in actie schieten en in de zomer stond de vangkooi opgesteld. Hopende om toch één van de nieuwe katjes daar te vangen en hoezee, Rikki zat erin. Alsof ze genoeg had van dat straatleven en op de foto is wel te zien dat ze een helse tijd achter de rug had. Mager, broodmager mag ik wel zeggen, haar gezichtje staat scherp en de blik in haar ogen verraad voldoende. En zie de Rikki nu, lekker bol en ogen die glinsteren. Ze heeft hier bijna 2 jaar in opvang gezeten, heeft eeuwige vriendschap gesloten met Kiki en ondertussen heeft onze meid een fijne thuis gevonden. Choo Choo werd hier op een avond binnengebracht. Enkele dagen voordien was ze aangereden en die persoon had vluchtmisdrijf gepleegd. Gelukkig werd Choo Choo door attente dierenvrienden naar de dierenarts gereden waar een hersenschudding en schaafplekken vastgesteld werden. Ze heeft lange tijd last gehad van een vergrootte pupil door de slag op haar hoofdje en we merkten dat ze lange tijd niet echt op de wereld was. Overal had ze wondjes en wat was ze mager. Op dat moment wist ik nog niet precies hoe oud ze was, maar aan de grootte en magerte te zien, zou ik het woord 'puber' op haar geplakt hebben. Niets was minder waar, Choo Choo bleek net een senior te zijn en zij had gewoon zoveel ontbering gekend. Overlaatst moesten we nog lachen en zeiden we tegen elkaar: wow, Choo Choo begint nu toch wel echt dik te worden. Niet wetende dat kort daarna onze meid ook een thuis zou vinden samen met Adonis. Herinneringen die we koesteren!
|
|
Donderdag 14 augustus 2014:
Gisteren was een hele mooie plaatsingsdag want zowaar hebben onze Choo Choo en Adonis samen een hele fijn thuis gevonden. Sofie had ons al enige tijd geleden gemaild, maar het bezoek moest noodgedwongen -van onze kant- uitgesteld worden. En gisteren was dan de grote dag aangebroken waarop ze kwam kennis maken met onze opvangkatjes. We wisten al dat ze één of misschien zelfs twee volwassen katten een thuis wilde bieden, maar dat het er uiteindelijk twee zijn geworden, daar zijn wij zo ontzettend blij mee! Choo Choo is een rustige lieve kat die je zelf een beetje moet aanhalen. Zelf zal zij nooit de eerste stap zetten om aandacht te vragen, ze is gewoon heel gereserveerd. Maar als je haar aait, dan geniet ze ten volle. En Sofie kon Choo Choo gisteren overhalen om bij haar te komen wonen. En onze Adonis, tja, het zit al in zijn naam... hij is een allemansvriend. De kleine kittens keken naar hem op, lagen constant bij hem te dutten of met hem te spelen en vreemde personen daar ging hij aaitjes bij halen. Beide katjes hebben een niet zo'n fijn verleden achter de rug. Choo Choo werd aangereden (een heuse 'hit and run'!) en had hierdoor lange tijd last van een hersenschudding. Bovendien was ze broodmager en haast niet meer te herkennen met de mollige dame die ze nu is. Adonis kwam met een verlamde voorpoot binnen. Het was even bang afwachten of zijn poot zich zou herstellen of we tot amputatie moesten overgaan. Maar wonder boven wonder, ondanks slechte prognose van de dierenarts waar hij opgenomen werd voor hij naar onze opvang kwam, herstelde die poot zich. We zijn zo content dat deze twee lieverds onder de pannen zijn en een fijne toekomst tegemoet gaan! Daaag lieverds, doe het goed daar in jullie nieuwe gezinnetje!
Gisteren was een hele mooie plaatsingsdag want zowaar hebben onze Choo Choo en Adonis samen een hele fijn thuis gevonden. Sofie had ons al enige tijd geleden gemaild, maar het bezoek moest noodgedwongen -van onze kant- uitgesteld worden. En gisteren was dan de grote dag aangebroken waarop ze kwam kennis maken met onze opvangkatjes. We wisten al dat ze één of misschien zelfs twee volwassen katten een thuis wilde bieden, maar dat het er uiteindelijk twee zijn geworden, daar zijn wij zo ontzettend blij mee! Choo Choo is een rustige lieve kat die je zelf een beetje moet aanhalen. Zelf zal zij nooit de eerste stap zetten om aandacht te vragen, ze is gewoon heel gereserveerd. Maar als je haar aait, dan geniet ze ten volle. En Sofie kon Choo Choo gisteren overhalen om bij haar te komen wonen. En onze Adonis, tja, het zit al in zijn naam... hij is een allemansvriend. De kleine kittens keken naar hem op, lagen constant bij hem te dutten of met hem te spelen en vreemde personen daar ging hij aaitjes bij halen. Beide katjes hebben een niet zo'n fijn verleden achter de rug. Choo Choo werd aangereden (een heuse 'hit and run'!) en had hierdoor lange tijd last van een hersenschudding. Bovendien was ze broodmager en haast niet meer te herkennen met de mollige dame die ze nu is. Adonis kwam met een verlamde voorpoot binnen. Het was even bang afwachten of zijn poot zich zou herstellen of we tot amputatie moesten overgaan. Maar wonder boven wonder, ondanks slechte prognose van de dierenarts waar hij opgenomen werd voor hij naar onze opvang kwam, herstelde die poot zich. We zijn zo content dat deze twee lieverds onder de pannen zijn en een fijne toekomst tegemoet gaan! Daaag lieverds, doe het goed daar in jullie nieuwe gezinnetje!
Soms zijn er zo van die katjes die echt pech hebben en over het hoofd gekeken worden. Rikki en Kiki waren op dat gebied echte pechvogels. Vonden mensen hen niet mooi genoeg, niet lief of tam genoeg, hun verhaal niet spectaculair genoeg,... wie zal het zeggen? Rosie mailde ons een tijd geleden dat ze graag twee katjes uit onze opvang een thuis wilde bieden. Heel gelukkig mailde ik terug dat dit fantastisch zou zijn. Weer kwam er een mail van haar kant of ik twee katjes wilde voorstellen die enorm aan elkaar hangen. Even twijfelde ik of ik Rikki en Kiki wel zou voorstellen. Elke keer liep het immers op een sisser af en voelde ik me schuldig tegenover de meiden. Alsof zij niet voldeden en niet goed genoeg waren voor mogelijke adoptanten... Maar toch waagde ik mijn kans en stuurde een foto van de meiden samen door. Overal waar Rikki was, was Kiki en omgekeerd. Ze lagen steevast in elkaars pootjes te slapen en de meiden kunnen elkaar niet missen. Rosie mailde terug dat ze hen graag een thuis wilde bieden. Ik moest dit nieuws nog enige tijd voor mezelf houden, terwijl ik het eigenlijk van de daken wilde schreeuwen. Eindelijk wilde iemand de meiden een thuis bieden! Rikki zou volgende week 2 jaar in opvang zitten en Kiki inmiddels iets meer dan een jaar. En dit was nog niet alles: ook Fee mocht mee! Onze lieve kleine krullenbol heeft het gefikst en dat terwijl net daarvoor nog iemand Fee had afgewezen wegens 'niet tam genoeg'. En het goede nieuws houdt hier nog niet op: ook Kenza mag ons drie-tal binnenkort gaan vergezellen. Helaas heeft Kenza een infectie aan haar oor opgelopen waardoor we haar pas laten verhuizen als ze volledig hersteld is. Maar Kenza leeft dus op goede hoop dat ze binnenkort ook een thuisje gevonden heeft. We komen niet vaak mensen als Rosie tegen, maar gelukkig bestaan er nog zo'n 'Engeltjes'! Lieve meisjes, we zijn zo content dat jullie met z'n drietjes zo'n fijne thuis gevonden hebben en binnenkort komt Kenza jullie vergezellen!
Dinsdag 12 augustus 2014:
En we zijn weer vertrokken, toch wat operaties betreft! Gisteren werden Ljuba, Ebba, Sissi en Choco gesteriliseerd en werden Scout zijn balletjes weggenomen. De meisjes zijn vanaf volgende week plaatsbaar en Scout al vanaf morgen. Want ja hoor, na 3 weken stilgelegen te hebben, zijn we vanaf morgen weer geopend voor bezoek. We duimen dat we voor al onze opvangkatjes snel een thuisje zullen vinden en ook voor de opvangkonijntjes die hier nog verblijven. Want we moeten namelijk nodig de quarantaineruimte onder handen nemen. Het dak lekt daar ontzettend hard bij regenval en dat is niet ideaal om daarin zieke katjes te huisvesten. Hoe we die verbouwingen gaan bekostigen, daar moeten we nog even ons hoofd over breken. Maar feit is dat dit in orde gebracht moet worden, nog voor de winter ingaat (want sneeuw geeft hetzelfde effect als regen bij dit dak), maar liefst voor de herfst al. We hebben echt adopties nodig om alles hier op een rijtje te krijgen en met ons nieuwe concept van start te kunnen gaan.
En we zijn weer vertrokken, toch wat operaties betreft! Gisteren werden Ljuba, Ebba, Sissi en Choco gesteriliseerd en werden Scout zijn balletjes weggenomen. De meisjes zijn vanaf volgende week plaatsbaar en Scout al vanaf morgen. Want ja hoor, na 3 weken stilgelegen te hebben, zijn we vanaf morgen weer geopend voor bezoek. We duimen dat we voor al onze opvangkatjes snel een thuisje zullen vinden en ook voor de opvangkonijntjes die hier nog verblijven. Want we moeten namelijk nodig de quarantaineruimte onder handen nemen. Het dak lekt daar ontzettend hard bij regenval en dat is niet ideaal om daarin zieke katjes te huisvesten. Hoe we die verbouwingen gaan bekostigen, daar moeten we nog even ons hoofd over breken. Maar feit is dat dit in orde gebracht moet worden, nog voor de winter ingaat (want sneeuw geeft hetzelfde effect als regen bij dit dak), maar liefst voor de herfst al. We hebben echt adopties nodig om alles hier op een rijtje te krijgen en met ons nieuwe concept van start te kunnen gaan.
Maandag 11 augustus 2014:
Dit filmpje is eigenlijk al een aantal weekjes oud. Ik wilde het eerder met jullie delen, maar toen begon alle ellende hier en kwam ik er niet aan toe om vaak achter de computer te zitten, laat staan de fut ervoor te hebben. Maar ik vind het filmpje té schattig om niet te delen. Starring: Leo en Igani, beide flessenkindjes en amper een paar dagen oud toen ze bij ons binnenkwamen. Igani werd in een plas water gevonden toen ze amper een dag of 4 oud was en ik heb lange tijd bang gehad of ze het wel zou halen. In het begin koelde ze namelijk ontzettend af als ik haar de fles gaf en ze dus niet meer op haar warmtepadje lag. Maar zie hier, onze meid is ondertussen 8 weekjes oud geworden. Sinds een paar dagen hoeft ze 's nachts geen flesje meer en mogen we dus na lange tijd weer doorslapen, oefff! Maar overdag wilt ons kleine dametje toch nog wel af en toe een flesje en dat laat ze duidelijk merken. Ze is wel ontzettend klein voor haar leeftijd, net een kleine grijze hamster die hier in huis rondloopt. En daarom hebben we besloten om van Igani ook een blijvertje te maken. Zij is namelijk ook erg ziek geweest en ik krijg het niet meer over mijn hart om haar te laten verhuizen, zeker na alle moeite die we gedaan hebben. En Leo, tja het filmpje laat duidelijk zien hoe een bijzonder en lief ventje hij is. Soms liggen hij en Igani een robbertje te vechten, maar toch is hij ook zo lief voor zijn zusje. Dan ligt hij haar van top tot teen te wassen en te poetsen. Al van in het begin hebben ze een bijzondere band met elkaar.
Dit filmpje is eigenlijk al een aantal weekjes oud. Ik wilde het eerder met jullie delen, maar toen begon alle ellende hier en kwam ik er niet aan toe om vaak achter de computer te zitten, laat staan de fut ervoor te hebben. Maar ik vind het filmpje té schattig om niet te delen. Starring: Leo en Igani, beide flessenkindjes en amper een paar dagen oud toen ze bij ons binnenkwamen. Igani werd in een plas water gevonden toen ze amper een dag of 4 oud was en ik heb lange tijd bang gehad of ze het wel zou halen. In het begin koelde ze namelijk ontzettend af als ik haar de fles gaf en ze dus niet meer op haar warmtepadje lag. Maar zie hier, onze meid is ondertussen 8 weekjes oud geworden. Sinds een paar dagen hoeft ze 's nachts geen flesje meer en mogen we dus na lange tijd weer doorslapen, oefff! Maar overdag wilt ons kleine dametje toch nog wel af en toe een flesje en dat laat ze duidelijk merken. Ze is wel ontzettend klein voor haar leeftijd, net een kleine grijze hamster die hier in huis rondloopt. En daarom hebben we besloten om van Igani ook een blijvertje te maken. Zij is namelijk ook erg ziek geweest en ik krijg het niet meer over mijn hart om haar te laten verhuizen, zeker na alle moeite die we gedaan hebben. En Leo, tja het filmpje laat duidelijk zien hoe een bijzonder en lief ventje hij is. Soms liggen hij en Igani een robbertje te vechten, maar toch is hij ook zo lief voor zijn zusje. Dan ligt hij haar van top tot teen te wassen en te poetsen. Al van in het begin hebben ze een bijzondere band met elkaar.
Zaterdag 09 augustus 2014:
Leo (links) was amper 5 dagen oud toen ie bij ons binnengebracht werd. Zijn oogjes nog toe en de navelstreng er nog aan... Elke dag was het spannend afwachten of hij zou overleven. Want het is niet evident om zo'n kleine ukjes met de fles groot te brengen. Maar als bij wonder werd Leo groter en is hij nu zelfs op weg om een heuse puber te worden, want hij is de kaap van 3 maand oud gepasseerd. Helaas sloeg het noodlot hier toe en werd Leo ook ziek... Gelukkig krabbelde hij weer recht na vele medicatierondjes en vocht toedienen. Maar tegen de avond aan wordt Leo altijd weer ziek. Dan wordt hij hangerig en krijgt hij koorts. Dit fenomeen is nu al een paar weken aan de gang en met een spuitje Metacam voelt hij zich gelukkig na een uurtje of 2 weer beter. Maar daarom hebben we besloten dat Leo hier blijft wonen. En om eerlijk te zijn? Ik kan hem niet meer missen en hij ons niet meer. Hij is de meest attente jonge kat die ik ooit gekend heb en dan te weten dat hij met de fles grootgebracht werd. Ik heb hem niet kunnen opvoeden zoals een heuse mamapoes dat wel kan, maar toch is hij uitgedraaid tot een heel bijzonder katje. Op de foto zit blijvertje Minke bij hem in het té krappe mandje. Minke lijkt weer snotterig te worden en ook haar buikje maakt weer vreemde geluidjes. Wellicht wordt het voor haar ook weer tijd voor het zoveelste dierenartsbezoekje. Minke wordt volgende week een jaartje oud en dat is toch wel een feestje waard. Met al haar mankementjes (onderontwikkelde longen, kuchjes en snotjes, chronische diarree,...) is dat toch wel een mijlpaal. Happy Birthday Minke!
Leo (links) was amper 5 dagen oud toen ie bij ons binnengebracht werd. Zijn oogjes nog toe en de navelstreng er nog aan... Elke dag was het spannend afwachten of hij zou overleven. Want het is niet evident om zo'n kleine ukjes met de fles groot te brengen. Maar als bij wonder werd Leo groter en is hij nu zelfs op weg om een heuse puber te worden, want hij is de kaap van 3 maand oud gepasseerd. Helaas sloeg het noodlot hier toe en werd Leo ook ziek... Gelukkig krabbelde hij weer recht na vele medicatierondjes en vocht toedienen. Maar tegen de avond aan wordt Leo altijd weer ziek. Dan wordt hij hangerig en krijgt hij koorts. Dit fenomeen is nu al een paar weken aan de gang en met een spuitje Metacam voelt hij zich gelukkig na een uurtje of 2 weer beter. Maar daarom hebben we besloten dat Leo hier blijft wonen. En om eerlijk te zijn? Ik kan hem niet meer missen en hij ons niet meer. Hij is de meest attente jonge kat die ik ooit gekend heb en dan te weten dat hij met de fles grootgebracht werd. Ik heb hem niet kunnen opvoeden zoals een heuse mamapoes dat wel kan, maar toch is hij uitgedraaid tot een heel bijzonder katje. Op de foto zit blijvertje Minke bij hem in het té krappe mandje. Minke lijkt weer snotterig te worden en ook haar buikje maakt weer vreemde geluidjes. Wellicht wordt het voor haar ook weer tijd voor het zoveelste dierenartsbezoekje. Minke wordt volgende week een jaartje oud en dat is toch wel een feestje waard. Met al haar mankementjes (onderontwikkelde longen, kuchjes en snotjes, chronische diarree,...) is dat toch wel een mijlpaal. Happy Birthday Minke!
Vrijdag 08 augustus 2014:
Hier wordt vrij vaak met javel gepoetst, zo worden de voerbakjes elke dag met javel en afwasmiddel ontsmet, af en toe krijgt de vloer een javelbeurt en gaat er zelfs javel mee in de wastrommel bij de dierendekens. Maar als er een krabpaal behandeld wordt met dat geurende middeltje, dan gaan de katten helemaal uit hun dak. Rollebollen, kwijlen, likken,... het komt er allemaal bij kijken. Ik moet er altijd van lachen hoe gek onze opvangers dan doen. Zie hier onze Nalu, ChooChoo, Nano en Minke helemaal uit hun bol gaan. Leo komt ook in een flits voorbijgelopen.
Hier wordt vrij vaak met javel gepoetst, zo worden de voerbakjes elke dag met javel en afwasmiddel ontsmet, af en toe krijgt de vloer een javelbeurt en gaat er zelfs javel mee in de wastrommel bij de dierendekens. Maar als er een krabpaal behandeld wordt met dat geurende middeltje, dan gaan de katten helemaal uit hun dak. Rollebollen, kwijlen, likken,... het komt er allemaal bij kijken. Ik moet er altijd van lachen hoe gek onze opvangers dan doen. Zie hier onze Nalu, ChooChoo, Nano en Minke helemaal uit hun bol gaan. Leo komt ook in een flits voorbijgelopen.
Door alle ellende met de zieke katjes hier, ben ik er nog niet aan toegekomen om te melden dat onze Hazel en Hasse een dikke 2 weken geleden een hele fijne thuis gevonden hebben bij Marjolein. Ik had een paar daagjes voorheen mams weer aan haar zoontje gekoppeld en die koppeling verliep ontzettend vlot. Het was alsof mams en zoon elkaar nog herkenden. En wat vond Hazel het weer fijn om gezelschap te hebben van een soortgenootje. Ondertussen kregen we al een update door dat de konijntjes het zo goed doen in hun nieuwe thuisje en dat Hazel de tunnels helemaal de max vindt die in hun grote ren te vinden zijn. En Hasse komt zelfs al voorzichtig aaitjes vragen aan zijn nieuwe baasje. We zijn zo blij dat deze 2 bandietjes een hele fijne thuis gevonden hebben samen waar ze lekker in de watten gelegd worden.
En diezelfde dag als wanneer Hasse en Hazel geadopteerd zijn, stond er ook een koppeling op de agenda. Voedstertje Lilo (links) kwam kennismaken met onze Hippo. Lilo had in de auto, ondanks voorzorgen van haar baasje, erg warm gehad doordat het die dag extreem heet was. Maar algauw was ze helemaal op haar gemak in de koppelren en ging ze kijken wie haar toekomstige vriendje was. Hippo was de meest onderdanige van het stel en het werd al snel duidelijk dat in deze relatie Lilo de broek zou dragen. Lieve Hippo, we wensen jou en Lilo een mooi en lang huwelijk toe. Doe het goed lieverd, we denk aan je!
Zaterdag 02 augustus 2014:
Het was even stil van onze kant, maar in de opvang was het allesbehalve stil. Al meer dan 2 weken zijn we druk in de weer met het verzorgen van zieke katjes. Door een combinatie van verschillende virussen (geen parvo) zijn bijna alle opvangkatjes en blijvertjes ziek geworden (ondanks voorzorgsmaatregelen zoals de quarantaineruimte, bezoekers die handen ontsmetten bij binnenkomst en schoenovertrekjes dragen,...). De volwassen katjes zijn allen gelukkig goed hersteld maar voor de zwakkere kittens en zogende mama's was het soms een hele lijdensweg. Helaas hebben dan ook niet alle dieren het gehaald en zijn er op dit moment nog enkele kittens kritiek. Zelfs 1 van onze honden is een week goed ziek geweest (Brody wordt in september 12 jaar en heeft buiten haar jaarlijkse entingen nooit naar de dierenarts gehoeven) en ook Diny had last van enkele symptomen. Je kan je dus wel voorstellen dat het hier lelijk huisgehouden heeft. Het huisdierencrematorium van Boom heeft er voor gezorgd dat we nog een waardig afscheid konden nemen van enkele opvangertjes, waarvoor dank. Wij hebben dan ook onmiddellijk de keuze gemaakt om de opvang enkele weken volledig te sluiten. Adoptie-afspraakjes zullen pas doorgaan als kittens volledig in orde zijn met vaccinatie en castratie/sterilisatie. Er wordt niet meer gewerkt met reservaties en daarbijhorende knuffelbezoekjes. Deze adoptiedagen zullen momenteel enkel nog doorgaan op woensdagen van 16u-18u ,op afspraak. Deze vreselijke periode heeft ons ook aan het denken gezet. Al bijna 3 jaar zijn wij non-stop 24u op 24 bezig met de opvang (naast onze vaste job). Feestjes moeten we bijna altijd afzeggen of kunnen we hooguit 2 uurtjes bijwonen, een terrasje hebben we deze zomer nog niet kunnen doen, op reis gaan ook al jaren niet, onze koelkast is meer leeg dan vol omdat we gewoon geen tijd hebben om te winkelen, diepvriesmaaltijden en pizza's zijn we kotsbeu, als we al tijd hebben om 3 x per dag te eten. Dingen die we echt voor ons zelf deden kunnen we op 1 hand tellen al die tijd,... Ik denk niet dat iemand van jullie dit zelf zo lang zou volgehouden hebben. Het is enorm zwaar en we hebben ons zelf altijd volledig aan de kant geschoven maar helaas dit houden wij lichamelijk en geestelijk niet langer vol. Daarom hebben wij besloten om dit jaar enkel nog de beschikbare katjes die hier verblijven te laten adopteren maar geen nieuwe katjes meer op te vangen. Vanaf 2015 schakelen wij dan enkel nog over op de opvang van Blutskatjes (gehandicapte katjes, katjes met een beperking) en dit op een kleine basis van een vast aantal Blutskatjes per keer. De extra ruimte voor aidskatjes valt helaas weg en deze groep katten zullen we dan ook niet meer kunnen opvangen. De extra tijd die hierdoor hopelijk vrijkomt de volgende maanden zullen wij gebruiken om hopelijk onze batterijtjes een beetje op te laden en alle zaken die we constant op de lange baan hebben geschoven (schilderen, behangen, veranda volledig waterdicht maken, tuin onder handen nemen, ...) volledig af te werken. De 2e hondenwandeling met pannenkoekenslag zal wel nog doorgaan dit jaar op zondag 28 september want de zaal is al geregeld. Wij hopen jullie dan ook allemaal te verwelkomen in Steenhuffel om er samen een toffe dag van te maken! De opbrengst van deze dag gaat naar de aanschaf van 2 professionele quarantainekooien voor de opvang van Blutskatjes zodat we niet meer met benches hoeven te werken. Mailtjes en facebookberichtjes zullen in de loop van volgende week allemaal bijgewerkt worden, want daar hebben we de laatste periode geen fut voor gehad door alle ellende in de opvang.
Het was even stil van onze kant, maar in de opvang was het allesbehalve stil. Al meer dan 2 weken zijn we druk in de weer met het verzorgen van zieke katjes. Door een combinatie van verschillende virussen (geen parvo) zijn bijna alle opvangkatjes en blijvertjes ziek geworden (ondanks voorzorgsmaatregelen zoals de quarantaineruimte, bezoekers die handen ontsmetten bij binnenkomst en schoenovertrekjes dragen,...). De volwassen katjes zijn allen gelukkig goed hersteld maar voor de zwakkere kittens en zogende mama's was het soms een hele lijdensweg. Helaas hebben dan ook niet alle dieren het gehaald en zijn er op dit moment nog enkele kittens kritiek. Zelfs 1 van onze honden is een week goed ziek geweest (Brody wordt in september 12 jaar en heeft buiten haar jaarlijkse entingen nooit naar de dierenarts gehoeven) en ook Diny had last van enkele symptomen. Je kan je dus wel voorstellen dat het hier lelijk huisgehouden heeft. Het huisdierencrematorium van Boom heeft er voor gezorgd dat we nog een waardig afscheid konden nemen van enkele opvangertjes, waarvoor dank. Wij hebben dan ook onmiddellijk de keuze gemaakt om de opvang enkele weken volledig te sluiten. Adoptie-afspraakjes zullen pas doorgaan als kittens volledig in orde zijn met vaccinatie en castratie/sterilisatie. Er wordt niet meer gewerkt met reservaties en daarbijhorende knuffelbezoekjes. Deze adoptiedagen zullen momenteel enkel nog doorgaan op woensdagen van 16u-18u ,op afspraak. Deze vreselijke periode heeft ons ook aan het denken gezet. Al bijna 3 jaar zijn wij non-stop 24u op 24 bezig met de opvang (naast onze vaste job). Feestjes moeten we bijna altijd afzeggen of kunnen we hooguit 2 uurtjes bijwonen, een terrasje hebben we deze zomer nog niet kunnen doen, op reis gaan ook al jaren niet, onze koelkast is meer leeg dan vol omdat we gewoon geen tijd hebben om te winkelen, diepvriesmaaltijden en pizza's zijn we kotsbeu, als we al tijd hebben om 3 x per dag te eten. Dingen die we echt voor ons zelf deden kunnen we op 1 hand tellen al die tijd,... Ik denk niet dat iemand van jullie dit zelf zo lang zou volgehouden hebben. Het is enorm zwaar en we hebben ons zelf altijd volledig aan de kant geschoven maar helaas dit houden wij lichamelijk en geestelijk niet langer vol. Daarom hebben wij besloten om dit jaar enkel nog de beschikbare katjes die hier verblijven te laten adopteren maar geen nieuwe katjes meer op te vangen. Vanaf 2015 schakelen wij dan enkel nog over op de opvang van Blutskatjes (gehandicapte katjes, katjes met een beperking) en dit op een kleine basis van een vast aantal Blutskatjes per keer. De extra ruimte voor aidskatjes valt helaas weg en deze groep katten zullen we dan ook niet meer kunnen opvangen. De extra tijd die hierdoor hopelijk vrijkomt de volgende maanden zullen wij gebruiken om hopelijk onze batterijtjes een beetje op te laden en alle zaken die we constant op de lange baan hebben geschoven (schilderen, behangen, veranda volledig waterdicht maken, tuin onder handen nemen, ...) volledig af te werken. De 2e hondenwandeling met pannenkoekenslag zal wel nog doorgaan dit jaar op zondag 28 september want de zaal is al geregeld. Wij hopen jullie dan ook allemaal te verwelkomen in Steenhuffel om er samen een toffe dag van te maken! De opbrengst van deze dag gaat naar de aanschaf van 2 professionele quarantainekooien voor de opvang van Blutskatjes zodat we niet meer met benches hoeven te werken. Mailtjes en facebookberichtjes zullen in de loop van volgende week allemaal bijgewerkt worden, want daar hebben we de laatste periode geen fut voor gehad door alle ellende in de opvang.
Vrijdag 18 juli 2014:
Woensdag belde de moeder van Kristel ons om te vragen of wij konden uithelpen met een melding dat aan haar oren gekomen was. Er werden onder een struik namelijk 6 kittens gevonden, waarvan ééntje een pootje kwijt is. De hond des huizes had dat kitten een tijdje geleden vast gehad met dit als gevolg. Blutskitten: Tuva's achterpootje is gelukkig netjes aan het genezen, want het had anders kunnen aflopen. 't Kleine meisje trekt goed haar plan, want ze pikkelt gewillig op haar veel te korte pootje verder. En alsof dat nog niet erg genoeg heeft diezelfde hond net voor de kleintjes zouden binnenkomen, ook nog Borg gebeten. Borg zijn neusje hing vol met bloed en hij had tevens een wonde in zijn mondje, een tand van de hond had dit doorboord. Dus vlug een dierenartsritje om Borg de nodige ontstekingsremmer te geven. De kleintjes zijn allemaal zwartjes, op Frigg na. Zij is een heel pienter tijgermeisje. En we schatten hen op ongeveer 4 weken oud. We kregen naderhand ook te horen dat mamapoes daar ook rondliep, al enige tijd. Dus is Kristel een vangkooi gaan opstellen om mams te gaan wegvangen zodat ze haar kleintjes kan opvoeden. 's Avonds om 22u werd mama Moa binnengebracht, een dikke 6 uur later dan haar kleintjes. Maar toch fijn dat het gezinnetje nu weer samen is en de kleintjes hangen regelmatig bij mams aan de tepel. Moa kan ik momenteel nog niet lezen. Ik kan dus nog niet zeggen of ze een bange kat is die nu haar kroost beschermt of ze toch een schuwe/wilde zwerfkat blijkt te zijn. Tijd zal dit uitwijzen en intussen mag ze nog een tijdje genieten van haar babies. We hopen binnenkort voor dit gezinnetje een fijne thuis te vinden!
Woensdag belde de moeder van Kristel ons om te vragen of wij konden uithelpen met een melding dat aan haar oren gekomen was. Er werden onder een struik namelijk 6 kittens gevonden, waarvan ééntje een pootje kwijt is. De hond des huizes had dat kitten een tijdje geleden vast gehad met dit als gevolg. Blutskitten: Tuva's achterpootje is gelukkig netjes aan het genezen, want het had anders kunnen aflopen. 't Kleine meisje trekt goed haar plan, want ze pikkelt gewillig op haar veel te korte pootje verder. En alsof dat nog niet erg genoeg heeft diezelfde hond net voor de kleintjes zouden binnenkomen, ook nog Borg gebeten. Borg zijn neusje hing vol met bloed en hij had tevens een wonde in zijn mondje, een tand van de hond had dit doorboord. Dus vlug een dierenartsritje om Borg de nodige ontstekingsremmer te geven. De kleintjes zijn allemaal zwartjes, op Frigg na. Zij is een heel pienter tijgermeisje. En we schatten hen op ongeveer 4 weken oud. We kregen naderhand ook te horen dat mamapoes daar ook rondliep, al enige tijd. Dus is Kristel een vangkooi gaan opstellen om mams te gaan wegvangen zodat ze haar kleintjes kan opvoeden. 's Avonds om 22u werd mama Moa binnengebracht, een dikke 6 uur later dan haar kleintjes. Maar toch fijn dat het gezinnetje nu weer samen is en de kleintjes hangen regelmatig bij mams aan de tepel. Moa kan ik momenteel nog niet lezen. Ik kan dus nog niet zeggen of ze een bange kat is die nu haar kroost beschermt of ze toch een schuwe/wilde zwerfkat blijkt te zijn. Tijd zal dit uitwijzen en intussen mag ze nog een tijdje genieten van haar babies. We hopen binnenkort voor dit gezinnetje een fijne thuis te vinden!
Het stond al een week vast dat onze Poppy zou gaan verhuizen en woensdag was dan het moment waarop we ons meisje in de vervoersmand moesten zetten en haar uit te wuiven naar haar nieuwe thuis. Zij is Sammeke mogen gaan gezelschap houden die kort ervoor zijn kattenzusje Georgina verloren is aan darmkanker en hierdoor treurde. Onze lieve Poppy kan Georgina niet vervangen, maar we zijn er zeker van dat Sam binnenkort met haar zal spelen en zal genieten van zijn nieuwe vriendinnetje. In ieder geval was Poppy's mensenbaasje gelijk verkocht aan haar en hier in opvang verliefd geworden. Lieve Poppy, we hadden al wel zo'n vermoeden dat jij snel een mensenhart sneller zou doen slaan. Want naast je aandoenlijke toetje, was je ook nog eens super lief en grappig. Als ik op de opvangkamer kwam, wist ik al dat je aan de deur zou staan en moest ik opletten dat ik niet op je pootjes trapte. Altijd wilde je in mijn buurt zijn en knuffeltjes in ontvangst nemen. Jij en je broer Puck waren zo'n heerlijk stel! In het begin toen je werd binnengebracht was dit wel even anders. Dan waren jij en Puck heuse blaaskaakjes en na één dag in opvang kwamen jullie kroelerige aardjes al boven. Het is weer even wennen zonder jou op de kattenkamer, ook al lopen daar een heel stel kittens rond die rond Adonis huppelen. We hopen dat je je snel zal thuis voelen in je nieuwe gezinnetje. Daaag lieverd, doe het goed mooie meid!
Onze lieve Ziva haar verhaal verscheen nog maar net op facebook of we kregen al mailtjes voor haar binnen. Ze is dan ook een prachtige meid die menig mensenhart sneller doet slaan. De mensen van onze Tijl, Insao en Lior hebben goede reclame gemaakt, want onze Ziva is bij familie van hen gaan wonen. Toch leuk! Ziva gaat nu door het leven als Julie en heeft er een broertje bijgekregen die Jules heet. Lieve Ziva, jij gaat nogal verwend worden in je nieuwe gezinnetje. Ondanks dat mams allergisch is aan katjes, heeft ze er toch voor gekozen om jou en Jules in huis te halen. En er zijn genoeg kriebelhandjes van kindjes die jou gaan knuffelen en verwennen à volonté. Leo mist jou wel hoor, want jullie lagen steevast bij elkaar te dutten. En ik moet eerlijk toegeven: wij missen jou ook! Jouw heerlijke miauwtje waarmee je ons 's morgens kwam begroeten of waarmee je aangaf dat er wel een portie natvoer in je buikje kon verdwijnen. We zijn zo blij dat jij een echte warme thuis gevonden hebt lieverd. We zullen vaak aan je denken. Nog een hele dikke knuffel!
Ken je het gevoel waarbij je hart letterlijk pijn doet? Terwijl je in tranen uitbarst, je hart bijna uit je kas voelt bonken van pijn? Dat is wat we de voorbij dagen hebben gevoeld en zelfs nu nog... Onze Jason en Mason zijn fonkelende sterretjes aan de hemel geworden. Jason was al niet oké toen hij binnenkwam, hij wilde niet eten, dwangvoer spuwde hij uit,... Maar dat dit verhaal zo'n einde zou hebben, dat had ik niet gedacht. Jason heeft woensdag nog een keertje serum en Borgal toegediend gekregen toen Sab Choco, Jens, Jeppe, Cato en Vic liet enten en Toetie wegbracht ter sterilisatie. Hij was erg verzwakt geraakt doordat hij zich onderweg zo boos had gemaakt, ondanks dat zijn broertje Wilson bij hem zat. Toen ik Toetie terug ging ophalen en weer thuis kwam, zag ik dat hij zijn hoofdje ophefte en toen wist ik wat er ging gebeuren. Ik heb hem in mijn armen genomen en hem verteld hoe perfect hij was, maar dat het oké was om naar de Regenboogbrug te gaan. Hij is heel vredig gegaan... en ik bleef met een gebroken hart achter. Niet wetende dat ik de volgende dag Mason zou verliezen. Gans dit nestje is ziek geworden en helaas ging Mason plots snel achteruit. Ik had sowieso een afspraak bij onze dierenarts om hem en Jason terug serum en Borgal te laten inspuiten, maar Mason was de sprong naar de Regenboogbrug aan het wagen toen ik net op vertrekken stond. Sandra die hier kwam helpen met schilderen, is meegegaan en heeft hem en Preston onderweg in de auto proberen te sussen. Ik heb Mason laten inslapen, want er was geen redden meer aan. Ik ben hem blijven aaien en heb tranen met tuiten gehuild toen ons ventje insliep. Vreselijk vind ik dit, echt gewoonweg vreselijk! Als er iets is wat ik haat, dan is het wel dat dieren door mijn vingers glippen. Soms heb ik toverhanden en soms niet... Soms lijkt de spreuk uitgewerkt en deze ventjes heb ik niet kunnen redden. Ook al weet ik dat ik alles gedaan heb wat ik ook maar kon doen. Dwangvoeren, medicijnen toedienen, liefde geven, ritjes naar onze dierenarts... Maar het is zuur, vreselijk zuur, want zo'n lot wens ik geen enkel diertje toe. Als mensen nou maar eens hun verantwoordelijkheid zouden nemen en hun dieren laten castreren/steriliseren, dat zou al zoveel leed besparen. Op zo'n momenten wil ik de handdoek in de ring gooien, want dit is vreselijk om mee te maken. Ik ben niet sterk, ik heb hier vreselijk veel verdriet van,... Maar opgeven zou niet eerlijk zijn tegenover alle dieren die nog hulp nodig hebben. Dus drogen we onze tranen, stoppen we Jason en Mason in een veilig plekje in ons hart en gaan weer door, met wat we al jaren doen. Slaap zacht lieve jongens, fonkelende sterretjes ginder ver...
Wilson wilde van in het begin ook niet zelfstandig eten, maar dwangvoeren lukte gelukkig wel. Helaas is hij woensdag ook naar onze dierenarts moeten gaan voor serum en Borgal, want hij gaf toen de hele tijd over. Na het serum en Borgal knapte hij gelukkig weer wat op en sinds gisteren eet hij zelfs zelfstandig tonijn in eigen nat. Tussendoor voer ik hem ook nog Viyo met een spuitje zodat hij goed aansterkt. Broertje Preston was gisteren zo ziek dat hij ook mee naar onze dierenarts moest. Hij lag er steeds pips bij en het minste dwangvoer dat ik hem gaf, braakte hij weer uit. Dus heb ik hem niet meer lastig gevallen en zijn maagje laten rusten. Tenslotte had hij serum gehad waarmee hij wel een paar uurtjes vooruit kon. Vanmorgen vroeg toch maar voorzichtig Viyo gegeven en dit gans de dag door en alles blijft er gelukkig in. Onze ventjes zijn er nog lang niet, maar ze zien er gelukkig een tikkeltje beter uit dan gisteren en de dag voordien. Sturen jullie allemaal positieve energie uit naar onze jongens zodat hun verhaal tenminste een happy end heeft? Wij knokken met hen mee, ze moeten het halen!
De voorbije dagen kregen we weer zoveel lekkers en bruikbaar spul gedoneerd. Ik blijf het verbazend vinden dat we langs alle kanten zoveel steun krijgen. Echt ongelofelijk! Lindsay die ons zieke nestje in opvang kwam brengen, bracht ook een zak kattenbakvulling mee. Van Lucie die hier het sterilisatieproject regelt kregen we een super mooie donatie: kattenbak, kussentjes, mandjes, dekentjes, huisjes voor de konijntjes en een prachtige krabpaal via haar vriendin Brigitte. De adoptanten van onze ataxie-katjes Kalle (nu Casper) en Tove waren zo lief om de flesjes melk op te halen die Yv en Elfie voor ons geregeld hebben, maar liefst 4000 flesjes melk. Pamuk zit op de flesjes melk verbaasd te kijken en onze mond viel ook open! De adoptante van onze Poppy had blikjes voer en speelgoedmuisjes mee. De mensen die Bloempje gereserveerd hebben, bracht ook natvoer mee voor onze opvangers. De adoptante van onze Ziva bracht ook veel lekkers mee: zowel droog- als natvoer. En last but nog least: Sandra die gisteren kwam helpen schilderen (waarvoor nogmaals dikke dikke dankjewel) bracht Viyo, droogvoer voor de kittens en zelfs voor onze honden iets mee en natvoer, waarvan een deel door Francine gedoneerd werd. Dankjewel lieve mensen, zonder deze steun kunnen we niet!
Dinsdag 15 juli 2014:
Elfie en Yv hebben er weer voor gezorgd dat er een aantal opvangen/asielen ontzettend veel kattenmelk kunnen krijgen en wij behoren tot die gelukkigen! Alleen ontbreekt het ons aan tijd om die melkjes te gaan ophalen en er zit een beetje spoed achter aangezien de melk maar een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Wie zou zo lief willen zijn om deze melk voor ons op te halen in Haasdonk en naar onze opvang in Buggenhout te brengen? Om even kort te schetsen: ik zou dringend naar de dokter moeten, want ik ben op 20/03 van onze keldertrap gevallen en kreeg hierbij rust voorgeschreven. Rust die ik niet genomen heb, want dat kan niet als je een opvang runt. Mijn heup speelt elke dag op, bij het minste dat ik doe, zelfs nog bijna 4 maanden na de val. Een stukje dweilen, op de bureaustoel zitten om pc-werk te doen, zelfs auto rijden,... daar gaat mijn heup ongelofelijk van pijn doen, opzwellen en warm worden. Sab en ik hebben dringend nood aan nieuwe T-shirts en hadden graag tijdens de solden er even een aantal gaan kopen. Want kattennagels en poetsen met javel zijn funest voor shirts, met gaatjes en verkleuringen tot gevolg. Helaas gaan we die winkeluitstap aan ons moeten laten voorbij gaan, want Igani heeft om de 3 uur haar flesje nodig, net zoals Jason en Wilson die gedwangvoerd moeten worden en alle andere katjes die zoveel zorgen nodig hebben en in orde gezet moeten worden zodat ze geadopteerd kunnen worden. En voor de critici wat ik doe met zulke kleintjes als ik gaan werken ben? Wel, die gaan gewoon mee, want zij hebben hun voeding nodig, ongeacht wat ik doe. Wie-o-wie wilt ons uit de nood helpen ([email protected] of 0496/85 57 59 - bij geen gehoor, spreek iets in op de voicemail en wij bellen je asap terug!). Wij en de katjes zijn je ongelofelijk dankbaar!
Elfie en Yv hebben er weer voor gezorgd dat er een aantal opvangen/asielen ontzettend veel kattenmelk kunnen krijgen en wij behoren tot die gelukkigen! Alleen ontbreekt het ons aan tijd om die melkjes te gaan ophalen en er zit een beetje spoed achter aangezien de melk maar een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Wie zou zo lief willen zijn om deze melk voor ons op te halen in Haasdonk en naar onze opvang in Buggenhout te brengen? Om even kort te schetsen: ik zou dringend naar de dokter moeten, want ik ben op 20/03 van onze keldertrap gevallen en kreeg hierbij rust voorgeschreven. Rust die ik niet genomen heb, want dat kan niet als je een opvang runt. Mijn heup speelt elke dag op, bij het minste dat ik doe, zelfs nog bijna 4 maanden na de val. Een stukje dweilen, op de bureaustoel zitten om pc-werk te doen, zelfs auto rijden,... daar gaat mijn heup ongelofelijk van pijn doen, opzwellen en warm worden. Sab en ik hebben dringend nood aan nieuwe T-shirts en hadden graag tijdens de solden er even een aantal gaan kopen. Want kattennagels en poetsen met javel zijn funest voor shirts, met gaatjes en verkleuringen tot gevolg. Helaas gaan we die winkeluitstap aan ons moeten laten voorbij gaan, want Igani heeft om de 3 uur haar flesje nodig, net zoals Jason en Wilson die gedwangvoerd moeten worden en alle andere katjes die zoveel zorgen nodig hebben en in orde gezet moeten worden zodat ze geadopteerd kunnen worden. En voor de critici wat ik doe met zulke kleintjes als ik gaan werken ben? Wel, die gaan gewoon mee, want zij hebben hun voeding nodig, ongeacht wat ik doe. Wie-o-wie wilt ons uit de nood helpen ([email protected] of 0496/85 57 59 - bij geen gehoor, spreek iets in op de voicemail en wij bellen je asap terug!). Wij en de katjes zijn je ongelofelijk dankbaar!
We zouden geen katjes meer opvangen in deze ruimte, want er staat nieuw behang op de planning. Het is ooit begonnen met een Spaans opvangkatje die het leuk vond om het behang in die ruimte van de muren te halen en menig ander opvangkat vond dat ook leuk om te doen. Maar Pamuk is een kat die niet bij andere katten of andere dieren kan. En om haar nou op te sluiten in een bench tot aan haar plaatsing, dat vinden we ook geen goed idee. Tenslotte is een bench maar voor even, hier in kwestie gebruiken we die in de quarantaineruimte voor 2 weekjes en daarna mogen de katjes vrij rondlopen. In het begin was Pamuk zeker geen makkelijke kat. Ze had op korte tijd zoveel adresjes versleten en ze was van hot naar her gestuurd en dat hakte er bij haar in. Ze was overstuur, boos op gans de wereld en ze haalde uit op momenten dat we het niet verwachtten. Sowieso is Pamuk een beetje moeilijk te lezen, want doordat ze doof is reageert ze ook anders dan andere katten. En dat kunnen we haar niet kwalijk nemen, zij heeft een hele andere belevingswereld, eentje die alleen dove mensen of dieren kunnen begrijpen. Pamuk werd door de andere katten te neig getriggerd, hiervan ging ze overstuur en daar werden we zo droevig van. Vanaf de dag dat Pamuk helemaal apart zit, is ze opengebloeid tot een heerlijke, lieve, aanhankelijke kat. Aaien vindt ze nu prettig, ze haalt niet meer uit en wat nog mooier is: ze maakt contact! Soms zit ze me uit te dagen alsof ze met een soortgenoot speelt. Dan gaat ze zich verstoppen om vervolgens naar me te komen toesluipen en alsof ze plots ineens 'boe' roept. Ik heb het niet op film kunnen vastleggen, maar soms komt ze ook zijwaarts naar me toegelopen met hoge rug op een speelse manier, net zoals kittens met elkaar spelen. Machtig om te zien! Indien Pamuk niet bij andere katjes/dieren geplaatst wordt, de tijd krijgt om te wennen en ook haar persoonlijke space gerespecteerd wordt, dan is zij de meest fantastische kat! Pamuk ligt ook graag op een hoog plekje te dutten en ik denk dat een afgezet balkonnetje of kattenren haar wel zal kunnen bekoren. Wie-o-wie geeft deze mooie sneeuwprinses een kans op geluk?
Maandag 14 juli 2014:
Een dagje later zijn ook de broertjes van Preston boven water gekomen. Lindsay van het zwerfkattenproject werd gecontacteerd door de mensen die Preston gevonden hadden, dat mamapoes de overige kleintjes ook in de tuin was komen leggen. Ze bleef wel in de buurt, maar kwam niet meer rond haar kleintjes. Alsof ze wilde zeggen: ik weet dat Preston veilig zit, neem de overige ukkies ook maar mee. En zo werden ze dus langsgebracht door Lindsay. En dat was maar goed ook, want Jason (de langharige rode) is broodmager. Hij weegt de helft van zijn broertjes en had lopende diarree bij binnenkomst waar hij gelijk medicijntjes voor gekregen heeft. Mason is ook een cypers rood ventje met iets langere haartjes en dan hebben we ook nog Wilson, onze knappe tijger. Mason is net zoals Preston een hele flinke kerel, want hij snoept al zelfs van het vleesje. Wilson krijgt nog eten via een spuitje toegediend en dat gaat er gelukkig redelijk in. Maar Jason, da's een ander paar mouwen. Meestal spreek ik van 'dwangvoeren', maar werkt de patiënt nog gretig mee en likt daarbij in feite het spuitje af. Bij Jason mag men het woord 'dwangvoeren' erg letterlijk nemen. En bovendien lust hij bijna niets, hij spuwt alles gelijk uit en krijgt op die manier amper iets binnen. Geen makkelijke opgave en al helemaal niet omdat hij voedsel en vocht binnen moet krijgen om aan te sterken en te groeien. Deze ukkies hebben nog een lange weg af te leggen vooraleer ze geadopteerd kunnen worden, want ze zijn pas een 4-tal weekjes oud nu.
Een dagje later zijn ook de broertjes van Preston boven water gekomen. Lindsay van het zwerfkattenproject werd gecontacteerd door de mensen die Preston gevonden hadden, dat mamapoes de overige kleintjes ook in de tuin was komen leggen. Ze bleef wel in de buurt, maar kwam niet meer rond haar kleintjes. Alsof ze wilde zeggen: ik weet dat Preston veilig zit, neem de overige ukkies ook maar mee. En zo werden ze dus langsgebracht door Lindsay. En dat was maar goed ook, want Jason (de langharige rode) is broodmager. Hij weegt de helft van zijn broertjes en had lopende diarree bij binnenkomst waar hij gelijk medicijntjes voor gekregen heeft. Mason is ook een cypers rood ventje met iets langere haartjes en dan hebben we ook nog Wilson, onze knappe tijger. Mason is net zoals Preston een hele flinke kerel, want hij snoept al zelfs van het vleesje. Wilson krijgt nog eten via een spuitje toegediend en dat gaat er gelukkig redelijk in. Maar Jason, da's een ander paar mouwen. Meestal spreek ik van 'dwangvoeren', maar werkt de patiënt nog gretig mee en likt daarbij in feite het spuitje af. Bij Jason mag men het woord 'dwangvoeren' erg letterlijk nemen. En bovendien lust hij bijna niets, hij spuwt alles gelijk uit en krijgt op die manier amper iets binnen. Geen makkelijke opgave en al helemaal niet omdat hij voedsel en vocht binnen moet krijgen om aan te sterken en te groeien. Deze ukkies hebben nog een lange weg af te leggen vooraleer ze geadopteerd kunnen worden, want ze zijn pas een 4-tal weekjes oud nu.
Een tijdje geleden kreeg Frikke bezoek want deze mensen wilden graag weer nieuw leven in huis halen en een rode kater wie is daar nou geen fan van? Maar hier vielen ze ook voor de charmes van Kaj, dus werd er beslist dat de broertjes samen mochten blijven en samen mochten verhuizen. Daar konden we alleen maar heel heel heel blij om zijn, want het is toch altijd fijn als familie bij elkaar mag blijven. De jongens moesten eerst nog gecastreerd en gechipt worden vooraleer ze opgehaald konden worden en gisteren was het moment dan eindelijk aangebroken waarop we hen mochten uitwuiven. En dat de jongens nog een beetje schuw zijn en niet volledig handtam, vonden deze mensen gelukkig niet erg. Al heeft Kaj in al die tijd wel vooruitgang geboekt en kon hij aaitjes al appreciëren als hij in een nestje lag. Lieve Frikke en lieve Kaj, wat fijn dat jullie bij zo'n lieve mensen zijn terecht gekomen. Geen zwerfleventje voor jullie, maar een prinsheerlijk leventje waar jullie verwend gaan worden. Doe het goed in jullie nieuwe huisje jongens en speel er maar op los! Dikke kus!
We kregen ook een mailtje binnen van leuke mensen die op zoek waren naar twee konijntjes om hun huisje en tuintje te komen vergezellen. De keuze via de mail was al gevallen op de 'witte konijntjes', maar dat konden ook Jommeke en Filiberke zijn. Het dochtertje had de voorkeur voor onze Gobelijn en Prosper en laat ons eerlijk zijn, dat dochtertje verdient een applaus! Want Albino's zijn helaas allesbehalve populair, terwijl dat net mijn favoriete konijntjes zijn (net zoals zwarte katjes)! Op de één of andere manier noem ik hen altijd 'Kerstkonijntjes', wellicht door dat mooie witte vacht - rode ogen contrast. En dat onze jongens in een geweldige thuis gekregen hebben, daar zijn we 100% zeker van. Gobelijn en Prosper hebben regelmatig een borstbeurt nodig door hun lange haartjes, maar dat was ook allemaal geen probleem. En voor de oplettende mensen, da's inderdaad flessenkitten Leo die daar gezellig naast de konijnen in de zetel ligt en daarbij zwoel in de camera kijkt. Hij heeft de jongens ook nog een poetsbeurt gegeven vooraleer ze in de transportmand gezet worden, zodat ze zeker proper vertrokken. Lieve Prosper en Gobelijn, jullie hebben het getroffen lieverds, doe het goed daar in Merelbeke!
Met zo'n snoetje als Puck kan het toch niet anders dan dat je harten steelt? En dat deed hij ook, want er kwam een mail binnen van Deborah die graag met haar vriend naar Puck wilden komen kijken. Ook al heeft Puck zich niet echt verkocht, want hij was een beetje onder de indruk van al dat bezoek die dag, mocht hij toch mee richting Antwerpen vertrekken. Zijn baasjes werken in een restaurant en net boven dat restaurant is onze Puck mogen gaan wonen. Heerlijk toch dat hij altijd dicht bij zijn nieuwe baasjes in de buurt is. Lieve Puck, wat is het plots stil zonder jou. Ik verongeluk niet meer als ik de opvangkamer binnen kom, want dan hing jij gegarandeerd aan mijn voeten om daarin te bijten. Dat spelletje vond je heerlijk, mijn voeten iets minder. Soms komen er zo van die opvangertjes op je pad waar je een boon voor hebt en awel, jij was zo'n klein hartendiefje. Altijd in de buurt voor een knuffel en een aai. Gisteravond kregen we al te horen dat je lag te chillen in je mandje bij je nieuwe baasjes. Komt vast helemaal goed daar. Doe het goed lieverd, we zullen vaak aan je denken. Dikke kus op je lieve snoet!
Vandaag staat de sterilisatie van Poppy op de planning, maar onverwachts (voor onze dierenarts) moesten er toch nog 3 patiëntjes mee. Als eerste moest Jason onderzocht worden die zaterdag binnengekomen is. Hij is broodmager, dwangvoeren lukt amper want hij spuwt het eten uit en vandaag had hij overgegeven. Met zo'n kleintjes valt er geen seconde te verliezen als ze ziek zijn, dus kreeg Jason onderhuids serum toegediend en een spuitje antibiotica. Zijn temperatuur was 37,7 en dat mag altijd iets meer zijn bij een kitten, maar het is niet dramatisch. In zijn ontlasting was niets te vinden: geen giardia, coccidiose of wormpjes en zijn hartslag was ook goed. 't Is een beetje een raadsel waarom hij zo moeilijk eet, maar we blijven doorzetten want dit manneke verdient een kans en moet gewoon uitgroeien tot een grote kater. Ook onze Kobe moest mee, want hij is achteraan verlamd en moest nog een spuitje ontstekingsremmer krijgen. Ook hij was erg flink en liet het spuitje gewillig zetten. En blijvertje Minke was weer hervallen en heeft hoestbuien à volonté. Zij heeft altijd last van chronische diarree, maar dit deponeert zij altijd netjes in de kattenbak. Echter laat Minke nu overal een spoor na, ik loop met doekjes achter haar aan om alles schoon te houden en fleecedekentjes waarop zij gelegen heeft moeten bij de vleet gewassen worden (terwijl er hier al dagelijks zo'n 5 machines dierenwas gedraaid worden). Dus ook zij kreeg een spuitje dat in combinatie werkt tegen haar hoestbuien en om haar diarree terug iets meer onder controle te krijgen. En zo blijven we druk met alle patiënten dagelijks te verzorgen en de vele dierenartsritjes die erbij komen.
Zaterdag 12 juli 2014:
Lindsay van het zwerfkattenproject uit Lebbeke riep onze hulp weer in. Zij probeert al een tijdje de mama van Frikke, Fee en Kaj te vangen, maar ook de mama van dit mooie ventje. Helaas is de mams van Preston tijdens het noodweer aan het slepen gegaan met haar kleintjes, want alles stond blank en dan is het uiteraard logisch dat een bezorgde mams haar kleintjes op een droog en veilig plekje wilt onderbrengen. Maar om één of andere reden is Preston in een tuin bij mensen achter gebleven. Deze mensen hebben hem binnengenomen en daar is Lindsay hem gaan ophalen. Preston is een überschattig katertje van ongeveer 4 weken oud. Hij denkt echter dat hij al een grote stoere kater is, want melk met een flesje is voor hem een dikke 'no-no'. Vleesje wilt meneertje en daar eet hij helemaal zelf van. Ook naar de kattenbak gaan lukt hem al voorbeeldig. Hij is echt een geweldig lief ventje en dat voor een katje dat buiten geboren is. Hij heeft een prachtig wit-rood vachtje met langere haartjes en hier en daar zijn er zelfs wat krulletjes te vinden. Er zat wel een vies kriebelbeestje op hem, maar dat heb ik al vakkundig verwijderd met de vlooienkam. Hij moet nu nog goed groeien tot de grote kater (die hij denkt dat hij al is) en dan kan hij naar een nieuwe thuis verhuizen. Preston vindt het heerlijk om op zijn nestje met warme Snugglesafe dodo te doen en hierbij dicht tegen zijn beer aan te kruipen. Af en toe betrappen we hem op sabbelen en dabben, maar dat is iets wat katjes doen en hen troost geven. Dit manneke is een ware hartenbreker, kijk maar naar dat geweldige snoetje!
Lindsay van het zwerfkattenproject uit Lebbeke riep onze hulp weer in. Zij probeert al een tijdje de mama van Frikke, Fee en Kaj te vangen, maar ook de mama van dit mooie ventje. Helaas is de mams van Preston tijdens het noodweer aan het slepen gegaan met haar kleintjes, want alles stond blank en dan is het uiteraard logisch dat een bezorgde mams haar kleintjes op een droog en veilig plekje wilt onderbrengen. Maar om één of andere reden is Preston in een tuin bij mensen achter gebleven. Deze mensen hebben hem binnengenomen en daar is Lindsay hem gaan ophalen. Preston is een überschattig katertje van ongeveer 4 weken oud. Hij denkt echter dat hij al een grote stoere kater is, want melk met een flesje is voor hem een dikke 'no-no'. Vleesje wilt meneertje en daar eet hij helemaal zelf van. Ook naar de kattenbak gaan lukt hem al voorbeeldig. Hij is echt een geweldig lief ventje en dat voor een katje dat buiten geboren is. Hij heeft een prachtig wit-rood vachtje met langere haartjes en hier en daar zijn er zelfs wat krulletjes te vinden. Er zat wel een vies kriebelbeestje op hem, maar dat heb ik al vakkundig verwijderd met de vlooienkam. Hij moet nu nog goed groeien tot de grote kater (die hij denkt dat hij al is) en dan kan hij naar een nieuwe thuis verhuizen. Preston vindt het heerlijk om op zijn nestje met warme Snugglesafe dodo te doen en hierbij dicht tegen zijn beer aan te kruipen. Af en toe betrappen we hem op sabbelen en dabben, maar dat is iets wat katjes doen en hen troost geven. Dit manneke is een ware hartenbreker, kijk maar naar dat geweldige snoetje!
Ook deze week werden onze opvangertjes weer verwend met allerlei lekkers en bruikbare spullen. Thérèse die Miauwke hoogzwanger in opvang gebracht heeft (ondertussen bevallen van 5 prachtige ukkies) bracht woensdag 2 grote dozen versheidzakjes voor kittens langs en zelfgemaakte hangmatjes. Deze hangmatten zijn zowel in groot als klein formaat en mogen we gaan verkopen om de nodige centjes binnen te halen om alle kosten te dekken. Woensdag kwam ook Dannie langs, zij kwam kijken of vrijwilligerswerk bij ons iets voor haar is. En mogelijks hebben we er dus iemand bij die mee kan helpen bij inzamelacties en op onze hondenwandeling die in het najaar weer zal doorgaan. Dannie bracht ook kattenbakvulling, snoepjes, wat natvoer, medicijntjes en speeltjes mee. En gisteren kwamen de mensen van de pakketdienst weer langs met een pakketje van Zooplus. Hilde, de adoptiemama van onze Tibor, Pirjo en Sören, stuurde onlangs nog maar een pakketje met het o-zo nodige kittenvoer op en nu volgde er alweer eentje. Allemaal lekkers voor de kleintjes, waar we zo content mee zijn! Dankjewel lieve mensen voor al deze hulp, uit de grond van ons hart!
Donderdag 10 juli 2014:
De telefoon blijft tegenwoordig genadeloos rinkelen met allemaal oproepen over zwerfkatjes. We proberen uit te helpen wat we kunnen en soms moeten we noodgedwongen katjes op onze wachtlijst plaatsen. Maar toen we deze noodoproep kregen is Sab 's avonds wederom in haar auto gesprongen om deze ukkepukjes te gaan ophalen. Er belde een jongeman op die net ervoor 3 kittens ontdekt had in zijn kippenhok. De kittens kwamen op het graan afgelopen en begonnen daar gretig van te eten. Toen hij aan de lijn hing, kwam er nog een 4de kitten tevoorschijn. Deze kleintjes zijn tam, wat weer ons vermoeden doet rijzen dat ze gedumpt zijn. De kittens zijn ook nog een keertje ondervoed en erg klein voor hun leeftijd. Ze lijken dwerggroei te hebben, maar dit komt gewoon doordat ze zoveel tekort gehad hebben. Nu krijgen ze lekker eten en kunnen ze hun schade inhalen en eindelijk gaan groeien. Mijn hart breekt als ik hen zie, zo rot behandeld geweest en toch zo lief en speels. Ze genieten van de warmte, van het lekker eten, van aaitjes,... Triestig gewoon dat mensen nog steeds voor dumpen kiezen in plaats van hun verantwoordelijkheid op te nemen. De kleintjes zaten bovendien vol teken en Twizzel had een immens grote teek net onder haar oksel. De teek was zelfs te groot om via het tekentangetje te verwijderen, dus je kan je voorstellen hoeveel bloed ie gezogen had. Twizzel schreeuwde het ook uit van de pijn toen we dat vieze beest verwijderd hebben. Nu moeten ze nog even goed aansterken en groeien en dan gaan we voor deze lieverds op zoek naar een goede thuis. Bliss en Dizzy zijn zwart-witte katertjes, dan hebben we ook nog Wout die een stoere tijger is. En Twizzel is ons hele kleine en frèle poppemieke. Wie heeft er binnenkort een plekje vrij in zijn/haar huis en hart om één van deze ukken te verwennen en hun nare verleden te doen vergeten?
De telefoon blijft tegenwoordig genadeloos rinkelen met allemaal oproepen over zwerfkatjes. We proberen uit te helpen wat we kunnen en soms moeten we noodgedwongen katjes op onze wachtlijst plaatsen. Maar toen we deze noodoproep kregen is Sab 's avonds wederom in haar auto gesprongen om deze ukkepukjes te gaan ophalen. Er belde een jongeman op die net ervoor 3 kittens ontdekt had in zijn kippenhok. De kittens kwamen op het graan afgelopen en begonnen daar gretig van te eten. Toen hij aan de lijn hing, kwam er nog een 4de kitten tevoorschijn. Deze kleintjes zijn tam, wat weer ons vermoeden doet rijzen dat ze gedumpt zijn. De kittens zijn ook nog een keertje ondervoed en erg klein voor hun leeftijd. Ze lijken dwerggroei te hebben, maar dit komt gewoon doordat ze zoveel tekort gehad hebben. Nu krijgen ze lekker eten en kunnen ze hun schade inhalen en eindelijk gaan groeien. Mijn hart breekt als ik hen zie, zo rot behandeld geweest en toch zo lief en speels. Ze genieten van de warmte, van het lekker eten, van aaitjes,... Triestig gewoon dat mensen nog steeds voor dumpen kiezen in plaats van hun verantwoordelijkheid op te nemen. De kleintjes zaten bovendien vol teken en Twizzel had een immens grote teek net onder haar oksel. De teek was zelfs te groot om via het tekentangetje te verwijderen, dus je kan je voorstellen hoeveel bloed ie gezogen had. Twizzel schreeuwde het ook uit van de pijn toen we dat vieze beest verwijderd hebben. Nu moeten ze nog even goed aansterken en groeien en dan gaan we voor deze lieverds op zoek naar een goede thuis. Bliss en Dizzy zijn zwart-witte katertjes, dan hebben we ook nog Wout die een stoere tijger is. En Twizzel is ons hele kleine en frèle poppemieke. Wie heeft er binnenkort een plekje vrij in zijn/haar huis en hart om één van deze ukken te verwennen en hun nare verleden te doen vergeten?
Wie had dat ooit gedacht dat de zusjes Mette en Jolie samen een thuis zouden vinden? Want wie wilt nou twee identieke katjes adopteren? Blijkbaar zijn er nog wel zo'n lieve mensen (en nog meer dan we dachten, want er waren nog meer gegadigden voor onze meisjes). Een dikke maand geleden werden de meiden nog vol vlooien gedumpt gevonden op een stukje parking. Ze zijn hier in opvang helemaal opengebloeid, maar toch merkte ik dat ze het trauma dat ze achter de rug hebben, nog steeds niet vergeten zijn. Bij de minste aanraking verstijfden ze, ondanks dat ze wel begonnen te spinnen als ik hen aaide of oppakte. Maar de meisjes zijn zo goed van inborst, het bleef enkel bij blazen. Ze hebben nooit uitgehaald of gebeten en vanaf nu kan het alleen maar beter gaan. We zijn zo blij dat de meiden samen een thuis gevonden hebben, want ze waren altijd in elkaars buurt te vinden. Ook al liepen hier nog andere kittens rond, steevast lagen ze bij elkaar te dutten. Zo lief! Lieve meiden, we zijn zo blij dat jullie een leuke thuis gevonden hebben bij lieve mensen met lieve kindjes. Jouw kleine mensenmeisje wist gelijk hoe ze jullie het beste kon vastnemen en de kleine mensenjongen stond te popelen om jullie te beladen met vele kusjes. Doe het goed lieverds, wordt nu maar heel heel gelukkig met z'n tweetjes daar!
En ook onze Celio - nog niet zo lang geleden retour gekomen wegens "aanvallen en bijten" - is gisteren geadopteerd. Hier in opvang ontpopte hij zich al snel weer tot de Celio die wij gekend hebben. Komen vragen voor een aai en hierbij van die 'prrrrt-geluidjes' producerend waaraan we niet konden weerstaan. Hij is bij hele lieve mensen gaan wonen die zijn verhaal op de voet gevolgd hebben en die zelfs ervaring hebben met heel moeilijk plaatsbare katten. Zij hebben ook honden uit een dodingsstation uit Spanje geadopteerd, dus deze keer zou het voor Celio snor moeten zitten daar. Hij mag daar ook de tuin onveilig gaan maken en op die manier zal hij weer een deel van zijn energie kwijt kunnen. Hier stond hij regelmatig aan de deur te janken en aanstalten te maken om naar buiten te gaan, maar dat kan hier helaas niet. Dus we zijn blij dat hij binnenkort zijn hartje en neusje buitenshuis mag gaan ophalen. Lieve Celio, we zijn zo content dat je zo snel een eigen nieuw plekje gevonden hebt. Want hier in opvang was het veel te druk voor jou, zowel met de andere diertjes als het bezoek waar je toch best wat stress van had. Doe het goed, wees een flinke vent en dankbaar naar je nieuwe familie toe.
Met onze Svante zijn looks, was het te verwachten dat hij wel snel een gezinnetje zou vinden die hem met open armen zouden ontvangen. Hij werd al snel gereserveerd en een paar keer bezocht door zijn nieuwe gezinnetje en gisteren was het dan zo ver waarop we hem mochten uitwuiven. Hij mag bij familie gaan wonen van het meisje die hier een hele lange tijd geleden Mieke en Nino geadopteerd heeft. Toch leuk als mensen mond-aan-mond reclame maken en er op die manier nog meer diertjes geadopteerd worden. Onze witte prins mag Chocotoff gaan gezelschap houden die onlangs zijn vriendje verloren is en hier toch heel veel verdriet van had. We zijn er zeker van dat Svante en Chocotoff snel dikke vriendjes zullen worden, want Svante da's een allemansvriend. Lieve Svante, ik weet nog dat Lucie van het zwerfkattenproject hier ons opbelde om te vragen of we jou konden opvangen. Achtergelaten in een kippenhok als ukkepuk van amper 3 weken oud. Ik heb een hele tijd m'n handen vol gehad aan jou, want je moest geflest worden. Je weigerde zelf te eten tot je bij de andere kittens geplaatst werd en ik wist niet wat ik zag: je begon gretig van het natvoer te eten toen je de anderen zag smikkelen. Ik vond het een waar genoegen om voor je te zorgen witte sneeuwman. Dikke dikke kus!
We kregen een mailtje binnen van iemand die doorverwezen was door haar dierenarts. Ze zochten namelijk opvang voor Toetie, een blind kitten. Zij hadden haar enige weken geleden in huis genomen nadat Toetie en enkele zusjes in een kartonnen doos gedumpt werden in een appartementscomplex. Het viel hen van in het begin op dat Toetie overal tegenaan liep en de dierenarts bevestigde hun vermoeden dat Toetie geen zicht heeft. Haar andere zintuigen zijn daarentegen heel goed ontwikkeld en ze weet me feilloos te vinden. Deze mensen hadden gehoopt op een binnen- en buitenkat en da's met Toetie niet mogelijk. Bovendien zou zij het kindje aangevallen hebben waardoor ze een oplossing zochten, gelukkig vonden ze een spuitje geen optie. Toetie is op zich een heel lief kitten, maar zij gedraagt zich een beetje als een wildebras door in de vingers te bijten. Dit komt vaak voor bij kittens die te snel van het nest weggenomen zijn en alleen zijn moeten opgroeien. Zij kennen/snappen hun grenzen niet. Ik ben er zeker van dat Toetie hier in opvang zal leren wat kan en niet kan, door de andere katjes die haar daarbij zullen helpen en zullen aangeven wanneer ze te ver gaat in haar spel. Toetie is verder een hele prachtige dame met een heel speciaal vachtjespatroon. Zulke katjes komen niet zo vaak in onze opvang voor qua kleur en tekening. Voor Toetie gaan we op zoek naar een binnenthuis, want het is buiten veel te gevaarlijk voor katjes zoals haar. Eventueel een afgezet balkon of kattenren is ook oké, zo lang ze maar niet kan ontsnappen en van de regen in de drup belandt. Bij voorkeur ook iemand die al een kat heeft waar Toetie zich kan aan optrekken en haar overtollige energie mee kwijt kan door samen te ravotten en te spelen. Wie kan haar dit aanbieden?
Anderhalve week geleden was er al een gezinnetje komen kennis maken met Miffi en Siri. Zij hadden telefonisch aangegeven hen heel graag te willen adopteren. Maar toch blijft het altijd spannend afwachten of het wel klikt. En dat deed het gelukkig. Onze meisjes werden uitgekozen en mochten gisteren verhuizen. Deze mensen hebben hun geliefde kat verloren en daar hebben ze nog steeds veel verdriet van. Maar toch stelden ze hun hartjes open om twee nieuwe opvangkatjes te verwelkomen en daar zijn wij erg blij om. InneMinne haar kleintjes zijn nu allemaal onder de pannen, nu moet alleen zij nog een lief adoptiegezinnetje vinden. Lieve Miffi en Siri, wat waren jullie toch hele stille en zelfs timide kittens. Natuurlijk speelden jullie wel, maar jullie waren niet overdadig aanwezig. Op dat gebied lijken jullie heel hard op mams, terwijl Tijltje net het tegenovergesteld was (misschien was hij meer zoals paps?). En toch vond ik het heerlijk om jullie gisteren nog samen een robbertje te zien vechten, speels weliswaar, net voor jullie vertrokken. Het zal even wennen zijn in de nieuwe omgeving, maar met zulke lieve mensen die jullie omarmen komt het wel goed. We zijn ook zo blij dat jullie samen mochten blijven, want zo hebben jullie veel steun aan elkaar. Daaag poepies!
Gisteren is ook mijn klein lief Liva-scheetje geadopteerd. Ook zij was een tijdje geleden bezocht door twee jonge mensen die haar graag als vriendinnetje wilden adopteren voor hun kat Jerom. Liva werd die dag goedgekeurd en gereserveerd. Wat heb ik al die tijd nog genoten van dat kleine zwarte pareltje. Altijd goed gezind, altijd in voor een knuffel, ging al spinnen als we nog maar naar haar keken en ohja, aan haar eigen buikje sabbelen deed ze ook. Ze lag vaak samen met Svante of Leo in een mandje te slapen. En ze wist iedereen te charmeren door haar charmante kopje en gekke streekjes. Lieve Liva, zwarte katjes zijn mijn favoriet en hebben altijd een klein streepje voor. Maar jij was toch eentje uit de duizend. Een lief poppetje die ook al het plekje op de computerbak gevonden had en daardoor mijn pc-werk erg aangenaam maakte. Ik moest vaak om je lachen als je weer eens gek aan het spelen was en rond je as draaide en daarbij je voorpootjes op de grond sloeg. En ik ben er zeker van dat je nieuwe baasjes net zo stapelgek op je gaan zijn als ik was. Daaaag mooie meid!
Nicole en Ria deden bij ons een aanvraag om vier kittentjes op te vangen. Zij zetten zich in voor de zwerfkatjes uit hun buurt: dus wilde katten worden steriel gemaakt en terug geplaatst, maar voor de tamme katten en kittens zoeken ze opvang. Deze kleintjes zijn in een schuur geboren bij een oudere dame. Mamapoes is erg schuw en wild en wordt na sterilisatie terug gezet. Maar deze kleintjes zijn gelukkig gesocialiseerd geweest door de oudere dame die hen ook van voer voorzag. Wat erg goed is natuurlijk, want door het voer zijn ze uitgegroeid tot mooie en gezonde kittens en dat ze sociaal zijn is zeker een pluspunt voor hun toekomstige adoptiegezinnetje. Maar voor zulke kleintjes is een schuur geen ideale omgeving, want zij horen op te groeien in een veilig warm gezinnetje. En ze zaten bovendien ook bezaaid met vlooitjes en vlooienpoep. Erg vervelend en erg pijnlijk om elke dag gebeten te worden door die vervelende kriebelbeesten. Maar da's nu voorbij, want ze zijn hiertegen behandeld en nu kunnen ze opgelucht adem halen. Het zwart-witje is een katertje en hebben we de naam Scout gegeven. De twee lapjes dames kregen de namen Ebba en Ljuba en het zwarte parelmeisje kreeg de naam Sissi. Stuk voor stuk prachtige kittens die een prachtige thuis verdienen. Wie heeft er nog een plekje vrij om één van hen de thuis te geven die ze verdienen?
Dinsdag 08 juli 2014:
Gisteravond was Sab de patiëntjes gaan ophalen bij onze dierenarts die dan steriel gemaakt werden, terwijl ik bezig was met de website/facebook te updaten en mailtjes te beantwoorden. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de deur open deed om de transportmanden aan te nemen, dat Sab met een klein kittentje in haar armen aan de voordeur stond. Sab had in tussentijd een melding binnengekregen op 'De Katten-Brigade-gsm'. Er had iemand een kittentje gevonden tussen het hooi bij zijn paarden. Toevallig was dit in hetzelfde dorp als waar onze dierenarts woont, dus is Sab gelijk het kitten gaan ophalen. Het kittentje moet daar gedumpt zijn, want ze is ontzettend tam - gaat aan het spinnen als we haar aaien- en ze rook bij binnenkomst naar sigarettenrook. Wat toch wel aangeeft dat dit kittentje bij mensen groot gebracht werd. Toch jammer dat anno 2014 nog steeds mensen verkiezen om een dier als oud vuil weg te gooien in plaats van er een degelijke oplossing voor te zoeken. Bloempje werd op tijd gered, maar ze had daar niet langer mogen vertoeven. Ze is amper een week of 5 oud, maar ontzettend mager en ze heeft ondergewicht. Met zulk weer als vandaag, zou ze snel onderkoeld raken en dit gevaarlijke dumpavontuur niet eens overleefd hebben, indien ze niet gevonden werd. Bloempje is op dit moment nog een echte huilbaby en wilt constant bij ons in de armen liggen. Ik heb zo'n idee dat ze een beetje verlatingsangst heeft door de dumpactie. Ze eet gelukkig zelf al babypaté, maar ze krijgen ook nog Viyo toegediend via een spuitje om aan te sterken. Nu moet ze nog wat aansterken en binnen een tijdje gaan we voor haar op zoek naar lieve mensen die haar willen adopteren. Met zulke looks en zo'n lief karakter moet dat toch lukken, niet? Dit kleine meisje verdient alle liefde van de wereld!
Gisteravond was Sab de patiëntjes gaan ophalen bij onze dierenarts die dan steriel gemaakt werden, terwijl ik bezig was met de website/facebook te updaten en mailtjes te beantwoorden. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik de deur open deed om de transportmanden aan te nemen, dat Sab met een klein kittentje in haar armen aan de voordeur stond. Sab had in tussentijd een melding binnengekregen op 'De Katten-Brigade-gsm'. Er had iemand een kittentje gevonden tussen het hooi bij zijn paarden. Toevallig was dit in hetzelfde dorp als waar onze dierenarts woont, dus is Sab gelijk het kitten gaan ophalen. Het kittentje moet daar gedumpt zijn, want ze is ontzettend tam - gaat aan het spinnen als we haar aaien- en ze rook bij binnenkomst naar sigarettenrook. Wat toch wel aangeeft dat dit kittentje bij mensen groot gebracht werd. Toch jammer dat anno 2014 nog steeds mensen verkiezen om een dier als oud vuil weg te gooien in plaats van er een degelijke oplossing voor te zoeken. Bloempje werd op tijd gered, maar ze had daar niet langer mogen vertoeven. Ze is amper een week of 5 oud, maar ontzettend mager en ze heeft ondergewicht. Met zulk weer als vandaag, zou ze snel onderkoeld raken en dit gevaarlijke dumpavontuur niet eens overleefd hebben, indien ze niet gevonden werd. Bloempje is op dit moment nog een echte huilbaby en wilt constant bij ons in de armen liggen. Ik heb zo'n idee dat ze een beetje verlatingsangst heeft door de dumpactie. Ze eet gelukkig zelf al babypaté, maar ze krijgen ook nog Viyo toegediend via een spuitje om aan te sterken. Nu moet ze nog wat aansterken en binnen een tijdje gaan we voor haar op zoek naar lieve mensen die haar willen adopteren. Met zulke looks en zo'n lief karakter moet dat toch lukken, niet? Dit kleine meisje verdient alle liefde van de wereld!
Maandag 07 juli 2014:
Het is even geleden dat ik nog een update geschreven heb, niet omdat er niets gaande is, integendeel zelfs. Ik weet soms niet wat eerst te doen, het is ontzettend druk en de vermoeidheid slaat ook wel een beetje toe door de onderbroken nachten om flessertje Igani te verzorgen. Vorige week en de eerste dagen van deze week stonden/staan volgepland met dierenartsbezoekjes. Vorige week maandag werden InneMinne en Liva gesteriliseerd, woensdag stonden de sterilisaties van Mette en Jolie op de planning. Donderdag mochten Miffi en Siri naar onze dierenarts om steriel gemaakt te worden en Frikke moest ook mee, want die was de avond voordien ziek geworden. Hij gaf over en voelde zich overduidelijk niet lekker. Na een wonderspuitje bij onze dierenarts was hij de volgende dag weer als vanouds. Vrijdag moesten Svante, Teigetje, Puck en Kaj hun balletjes gaan inruilen. Ook Celio moest mee, want zijn buik was helemaal in de klit nadat hij retour gekomen is. Gelukkig moest hij niet onder narcose gebracht worden, maar was hij zo flink dat het scheren zo lukt. Vandaag (zie foto) moesten er zoveel diertjes naar onze dierenarts gebracht worden, dat de transportmanden niet allemaal in mijn auto geraakten. Sab is haar dagelijkse job moeten onderbreken om mij te komen helpen en de helft van de manden in haar auto te zetten. Vandaag mochten konijntjes: Hasse, Hippo, Happy, Gobelijn, Prosper, Jommeke en Filiberke en katje Frikke hun mannelijkheid gaan inwisselen. Ook Mette moest weer mee, want die bleek een dikke bobbel te hebben, net onder de sterilisatiewonde. Vrijdag had onze dierenarts haar al even bekeken en er waren twee opties: ofwel een breukje ofwel onderhuids vocht, maar dat laatste zou na het weekend moeten weggetrokken zijn. Dat gebeurde niet, dus moest ons meisjes vandaag nog een keertje op de behandeltafel om dat breukje weg te werken. En ons mama Miauwke en haar 5 kittens moesten ook mee. Want die kleintjes zijn al enkele dagen aan de diarree, ondanks Diarsanyl. Dagelijks moeten ze in bad om het toch allemaal een beetje hygiënisch te houden en ze moeten ook op Stomorgyl gezet worden. Ze zijn net ietsje ouder dan een week en dan is diarree erg gevaarlijk. Morgen staat er ook nog een afspraak bij onze dierenarts ingepland, want dan worden Fee, Ziva en Figa gesteriliseerd. Druk, drukker, drukst dus.
Het is even geleden dat ik nog een update geschreven heb, niet omdat er niets gaande is, integendeel zelfs. Ik weet soms niet wat eerst te doen, het is ontzettend druk en de vermoeidheid slaat ook wel een beetje toe door de onderbroken nachten om flessertje Igani te verzorgen. Vorige week en de eerste dagen van deze week stonden/staan volgepland met dierenartsbezoekjes. Vorige week maandag werden InneMinne en Liva gesteriliseerd, woensdag stonden de sterilisaties van Mette en Jolie op de planning. Donderdag mochten Miffi en Siri naar onze dierenarts om steriel gemaakt te worden en Frikke moest ook mee, want die was de avond voordien ziek geworden. Hij gaf over en voelde zich overduidelijk niet lekker. Na een wonderspuitje bij onze dierenarts was hij de volgende dag weer als vanouds. Vrijdag moesten Svante, Teigetje, Puck en Kaj hun balletjes gaan inruilen. Ook Celio moest mee, want zijn buik was helemaal in de klit nadat hij retour gekomen is. Gelukkig moest hij niet onder narcose gebracht worden, maar was hij zo flink dat het scheren zo lukt. Vandaag (zie foto) moesten er zoveel diertjes naar onze dierenarts gebracht worden, dat de transportmanden niet allemaal in mijn auto geraakten. Sab is haar dagelijkse job moeten onderbreken om mij te komen helpen en de helft van de manden in haar auto te zetten. Vandaag mochten konijntjes: Hasse, Hippo, Happy, Gobelijn, Prosper, Jommeke en Filiberke en katje Frikke hun mannelijkheid gaan inwisselen. Ook Mette moest weer mee, want die bleek een dikke bobbel te hebben, net onder de sterilisatiewonde. Vrijdag had onze dierenarts haar al even bekeken en er waren twee opties: ofwel een breukje ofwel onderhuids vocht, maar dat laatste zou na het weekend moeten weggetrokken zijn. Dat gebeurde niet, dus moest ons meisjes vandaag nog een keertje op de behandeltafel om dat breukje weg te werken. En ons mama Miauwke en haar 5 kittens moesten ook mee. Want die kleintjes zijn al enkele dagen aan de diarree, ondanks Diarsanyl. Dagelijks moeten ze in bad om het toch allemaal een beetje hygiënisch te houden en ze moeten ook op Stomorgyl gezet worden. Ze zijn net ietsje ouder dan een week en dan is diarree erg gevaarlijk. Morgen staat er ook nog een afspraak bij onze dierenarts ingepland, want dan worden Fee, Ziva en Figa gesteriliseerd. Druk, drukker, drukst dus.
Ik had nooit gedacht dat onze oproep voor natvoer zoveel respons teweeg zou brengen. Het leek vorige week wel Kerstmis voor onze katjes. Kerstmis in de zomer, heerlijk! Veerle stuurde via Bpost een pakketje naar ons toe. Erin zat heel wat lekkers, voerbakjes op een staandertje wat Pamuk in gebruik genomen heeft, borsteltjes en speeltjes. Er kwam een pakketje van Zooplus toe, geschonken door Martine en haar dochter Rebecca. Zij hebben een tijdje geleden Petatje bij ons geadopteerd en wilden onze kittens verwennen met allerlei lekker natvoer. Ook Kristel -die de week voordien al een donatie was komen brengen- kwam weer langs met zowel droog- als natvoer en grote mandjes die op de opvangkamer in gebruik zijn genomen. Xanne en Bram die bij ons 2 jaar geleden alweer Nube en Lucy geadopteerd hebben - en Xanne helpt ons tevens met adverteren - stuurden een lekker pakketje naar ons toe via Zooplus. Allerlei lekker kittenvoer en zelfs een speeltje. Op de foto is te zien dat Blijvertje Minke de Kong gelijk toe-eigende en aan het spelen ging. En last but not least: Frank van Sos Tabiti - die ons in het verleden al vaak gesteund hebben - kwam een mooie partij natvoer langsbrengen, zowel voor kittens als volwassen katten. Ik kan het niet genoeg zeggen: dankjewel lieve mensen! We kunnen weer even verder met lekkers uit te delen en dat allemaal dankzij die liefdevolle reikende handen.
Woensdag 02 juli 2014:
Ons Blutskatje Fredo heeft niet lang in onze opvang moeten verblijven, want hij heeft ondertussen al een nieuwe thuis gevonden. Het was ook te denken dat hij met zijn guitige uiterlijk en lieve karakter wel snel iemands hart sneller zou doen slaan. Maar desondanks is het niet zo evident dat mensen ook specifiek voor een senior kat gaan, want dat was onze Fredo ook nog. Hij had geen tanden meer en zijn leeftijd werd op 10+ geschat. Nou ja, tanden zeggen niet alles, maar zijn slanke verschijning liet ook merken dat hij al aardig wat jaartjes op zijn teller heeft staan. Hij heeft een thuisje gekregen waar hij niet buiten mag en da's maar goed ook, want met zijn één oogje kan hij gevaar op straat niet zo goed inschatten. Alles stond thuis al klaar om onze Fredo te ontvangen en dat horen we graag. Lieve Fredo, het is hier stil zonder jou. Anders trippelde je constant achter me aan omdat je knuffels en aaitjes wou. En kusjes wilde je ook, dan stak je je kopje uit en gingen je lippen nog net niet tuiten. Natvoer-uitdeel-tijd is ook niet zo spectaculair meer, want jij ging van het ene potje naar het andere om alle lekkers eruit te halen en daarbij een ganse kliederboel achter te laten. Lieverd, doe het goed bij je nieuwe baasje, we denken vaak aan je!
Ons Blutskatje Fredo heeft niet lang in onze opvang moeten verblijven, want hij heeft ondertussen al een nieuwe thuis gevonden. Het was ook te denken dat hij met zijn guitige uiterlijk en lieve karakter wel snel iemands hart sneller zou doen slaan. Maar desondanks is het niet zo evident dat mensen ook specifiek voor een senior kat gaan, want dat was onze Fredo ook nog. Hij had geen tanden meer en zijn leeftijd werd op 10+ geschat. Nou ja, tanden zeggen niet alles, maar zijn slanke verschijning liet ook merken dat hij al aardig wat jaartjes op zijn teller heeft staan. Hij heeft een thuisje gekregen waar hij niet buiten mag en da's maar goed ook, want met zijn één oogje kan hij gevaar op straat niet zo goed inschatten. Alles stond thuis al klaar om onze Fredo te ontvangen en dat horen we graag. Lieve Fredo, het is hier stil zonder jou. Anders trippelde je constant achter me aan omdat je knuffels en aaitjes wou. En kusjes wilde je ook, dan stak je je kopje uit en gingen je lippen nog net niet tuiten. Natvoer-uitdeel-tijd is ook niet zo spectaculair meer, want jij ging van het ene potje naar het andere om alle lekkers eruit te halen en daarbij een ganse kliederboel achter te laten. Lieverd, doe het goed bij je nieuwe baasje, we denken vaak aan je!
Er zat een geweldige mail in de mailbox van een jong koppeltje die graag wilden komen kennis maken met onze Principessa. We sprongen een beetje een gat in de lucht, want alles klonk super. Zondag kwamen ze dan ook langs om te kijken of de klik er met Principessa was en we zaten de hele dag in spanning tot deze lieve mensen langskwamen. En ja hoor, voorzichtig liet onze Principessa zich aaien en viel de beslissing: wij willen haar graag adopteren. Alle kattenspulletjes moesten nog bij de ouders vandaan gehaald en geinstalleerd worden, dus Principessa moest nog even tot vandaag wachten vooraleer ze opgehaald werd. Haar baasje ging naar haar toe en kreeg al gelijk likjes, helemaal top dus. Lieve Principessa, ik ben zo blij dat je ein-de-lijk die thuis te pakken hebt waar jij en wij naar verlangden. Je wist zondag dat er iets zou gebeuren en elke dag nam je op je eigen manier afscheid van ons. Je hing constant rond onze benen te draaien en was nog liever dan voordien. We zijn zo blij voor je lieverd en volgend jaar komt er misschien nog een katje jou gezelschap houden als jullie naar het nieuwe huis verhuizen. Doe het goed kleine melksnorretje, we houden zoveel van je en hopen dat je je snel thuis zal voelen bij je nieuwe baasjes.
Onze oproep voor natvoer kreeg gelukkig veel gehoor, waar we ontzettend dankbaar voor zijn! Via de inzamelgroep 'Handen voor Pootjes' kregen we 7 volle bananendozen voer gedoneerd en ook wat kattenbakvulling en 2 krabpaaltjes. We hebben ons werk gehad om alles uitgepakt te krijgen, want de hoeveelheid voer was enorm. Allerlei merkjes en smaakjes waar de katjes van kunnen smullen. Ook Marleen zag onze oproep via facebook en kwam vandaag een hele mooie donatie langsbrengen: droog- en natvoer, snoepjes en zelfs een mandje - die erg handig zijn en makkelijk in de wasmachine gaan, de katjes zijn er dol op! En vandaag kwam er ook een pakketje van Zooplus toe, helaas zat er geen papier bij van wie de donatie precies komt, maar ik gok dat dit van jou is Hilde? De kittens en volwassen katten gaan kunnen smullen, ook een dikke dankjewel voor de kittenmelk die erbij zit. Super super bedankt lieve mensen, er valt even een druk van onze schouders want we kunnen onze opvangkatjes blijven verwennen met allerlei lekkers. Dankjewel!
Dinsdag 01 juli 2014:
Deze schattige foto van Igani wilde ik jullie niet onthouden. Vrijdag binnengekomen als kleine ukkepuk van amper 4 dagen oud en helemaal onderkoeld geweest doordat ze lange tijd in een plas water gelegen heeft. Het heeft toch nog tot zondag geduurd vooraleer ze haar lichaamswarmte een beetje onder controle had. Want elke keer ik haar eten gaf en dus van de warme Snugglesafe haalde, voelde ik haar gelijk weer afkoelen en werden haar voetjes ijskoud. Maar dat is nu gelukkig beter. Sinds gisteren gaan haar oogjes ook open en dat geeft nog een beetje een komisch zicht aangezien haar oogjes nog op spleetjes staan. Wat ben ik toch trots op mijn kleine meisje. Het voeden gaat ook geweldig en als ik haar stimuleer gaat het plassen en poepen als een fluitje van een cent. Echt een makkelijk flessenkindje en na haar voeding staan we steevast ook een tijdje te kroelen waar ze erg van geniet. Ongelofelijk hoeveel spingeluid er uit dat kleine meisje komt. Ik hoop op een happy end!
Deze schattige foto van Igani wilde ik jullie niet onthouden. Vrijdag binnengekomen als kleine ukkepuk van amper 4 dagen oud en helemaal onderkoeld geweest doordat ze lange tijd in een plas water gelegen heeft. Het heeft toch nog tot zondag geduurd vooraleer ze haar lichaamswarmte een beetje onder controle had. Want elke keer ik haar eten gaf en dus van de warme Snugglesafe haalde, voelde ik haar gelijk weer afkoelen en werden haar voetjes ijskoud. Maar dat is nu gelukkig beter. Sinds gisteren gaan haar oogjes ook open en dat geeft nog een beetje een komisch zicht aangezien haar oogjes nog op spleetjes staan. Wat ben ik toch trots op mijn kleine meisje. Het voeden gaat ook geweldig en als ik haar stimuleer gaat het plassen en poepen als een fluitje van een cent. Echt een makkelijk flessenkindje en na haar voeding staan we steevast ook een tijdje te kroelen waar ze erg van geniet. Ongelofelijk hoeveel spingeluid er uit dat kleine meisje komt. Ik hoop op een happy end!
