Volg hier het wel en wee uit ons tehuis 2015 deel 1:
Maandag 31 augustus 2015:
Gisteren vond onze derde zomerwandeling plaats en wat kunnen we terug blikken op een heel fijne dag! Het begon allemaal erg stresserend want we kregen namelijk te horen dat we pas om 10u 's morgens de sleutel van het Parochiezaaltje zouden krijgen omdat er net de dag voordien een feestje plaats vond. Een drama, want ons evenement startte om 12u en op 2 uurtjes tijd zouden we nooit alles met z'n tweetjes klaar krijgen. Maar dat was buiten onze fantastische hulptroepen gerekend! Voor het eerst sinds jaren heb ik een keertje geen stress gehand en alles liep dan ook op rolletjes. In een mum van tijd stonden de tafels geschikt, de tombola uitgestald en ons winkeltje buiten voorzien van de nodige verkoopspullen. Ik wil dan ook heel graag volgende mensen bedanken: Rudy en Ann die de heerlijke Chili sin carne gekookt hebben en waar gulle complimentjes over gegeven werden en die ons de ganse dag geholpen hebben. En dat terwijl Ann jarig was! Tevens brachten zij Inge mee, iemand die we voordien niet kenden, maar die ons onbezoldigd kwam helpen met de bediening en klaar zetten van het zaaltje. Wendy en Luc die de meest fantastische en vooral lekkere taarten gebakken hebben! En dat niet alleen, zij bleven de ganse dag door helpen tot aan het opruimen toe. Sara kwam met haar zoontje Alexander -voor ze aan de wandeling deelnam- de verkoopspulletjes uitstallen in het winkeltje en Sabine die kwam dan de ganse dag het winkeltje bemannen en wat heeft ze dat top gedaan! Ook Veerle kwam eventjes bijspringen toen ik naar huis moest om de Blutsjes te verzorgen, want ook tijdens zulke dagen moeten blazen geleegd worden, luiers verschoond en insuline gespoten. En natuurlijk ook mijn zus die zo lief was om fotootjes te nemen en om taxi chauffeur te zijn, want helaas is mijn auto al een hele tijd stuk en kan ik hem door geldgebrek niet laten maken (al weet ik niet of dat nog de moeite is, want hij is tot op de draad versleten) Jammer dat er hier in België niet zo'n project is als: https://www.dier.nu/dierenlot-helpt/de-dierenambulances-van-dierenlot/, want anders had ik al lang een aanvraag ingediend, haha. En ik wil ook graag alle dappere mensen bedanken die de hitte getrotseerd hebben en aan onze wandeling deelgenomen hebben, al dan niet samen met hun dappere hondjes! En natuurlijk ook de geweldig lieve mensen die taart, pannenkoeken of Chili zijn komen verorberen of ons gewoon spontaan een bezoekje gebracht hebben en tevens ons winkeltje en tombola-standje bezocht hebben. We zijn ontzettend moe (want de voorbije dagen hebben we amper een 3-tal uurtjes per nacht geslapen), maar heel voldaan en we kijken met een geweldig gevoel terug op deze dag. Een gevoel dat ik graag wil vasthouden, want het is oké om hulp uit handen te geven en ik hoef niet alles zelf te doen (want de chronische vermoeidheid steekt serieus de kop op). Het is oké om hulp te aanvaarden en voor mijn gevoel is die eerste kleine stap gezet. Wie weet volgt er volgend jaar weer een nieuwe editie? We voelen een beetje -heel veel zelfs!- beurs aan en dat terwijl er net een hele stroom aan mailtjes en pb'tjes binnengekomen zijn. Ik probeer iedereen zo snel mogelijk van een antwoordje te voorzien en ik beloof dat ik eind deze week alles bijgewerkt zal hebben. Maar zometeen gaan we ons even verwennen met een pakje frietjes, want dat hebben we wel verdiend denk ik, haha. Alle fotootjes zijn via deze link te bekijken: http://www.dekattenbrigade.com/3e-zomerwandeling--chili-sin-carne-festijn.html.
Gisteren vond onze derde zomerwandeling plaats en wat kunnen we terug blikken op een heel fijne dag! Het begon allemaal erg stresserend want we kregen namelijk te horen dat we pas om 10u 's morgens de sleutel van het Parochiezaaltje zouden krijgen omdat er net de dag voordien een feestje plaats vond. Een drama, want ons evenement startte om 12u en op 2 uurtjes tijd zouden we nooit alles met z'n tweetjes klaar krijgen. Maar dat was buiten onze fantastische hulptroepen gerekend! Voor het eerst sinds jaren heb ik een keertje geen stress gehand en alles liep dan ook op rolletjes. In een mum van tijd stonden de tafels geschikt, de tombola uitgestald en ons winkeltje buiten voorzien van de nodige verkoopspullen. Ik wil dan ook heel graag volgende mensen bedanken: Rudy en Ann die de heerlijke Chili sin carne gekookt hebben en waar gulle complimentjes over gegeven werden en die ons de ganse dag geholpen hebben. En dat terwijl Ann jarig was! Tevens brachten zij Inge mee, iemand die we voordien niet kenden, maar die ons onbezoldigd kwam helpen met de bediening en klaar zetten van het zaaltje. Wendy en Luc die de meest fantastische en vooral lekkere taarten gebakken hebben! En dat niet alleen, zij bleven de ganse dag door helpen tot aan het opruimen toe. Sara kwam met haar zoontje Alexander -voor ze aan de wandeling deelnam- de verkoopspulletjes uitstallen in het winkeltje en Sabine die kwam dan de ganse dag het winkeltje bemannen en wat heeft ze dat top gedaan! Ook Veerle kwam eventjes bijspringen toen ik naar huis moest om de Blutsjes te verzorgen, want ook tijdens zulke dagen moeten blazen geleegd worden, luiers verschoond en insuline gespoten. En natuurlijk ook mijn zus die zo lief was om fotootjes te nemen en om taxi chauffeur te zijn, want helaas is mijn auto al een hele tijd stuk en kan ik hem door geldgebrek niet laten maken (al weet ik niet of dat nog de moeite is, want hij is tot op de draad versleten) Jammer dat er hier in België niet zo'n project is als: https://www.dier.nu/dierenlot-helpt/de-dierenambulances-van-dierenlot/, want anders had ik al lang een aanvraag ingediend, haha. En ik wil ook graag alle dappere mensen bedanken die de hitte getrotseerd hebben en aan onze wandeling deelgenomen hebben, al dan niet samen met hun dappere hondjes! En natuurlijk ook de geweldig lieve mensen die taart, pannenkoeken of Chili zijn komen verorberen of ons gewoon spontaan een bezoekje gebracht hebben en tevens ons winkeltje en tombola-standje bezocht hebben. We zijn ontzettend moe (want de voorbije dagen hebben we amper een 3-tal uurtjes per nacht geslapen), maar heel voldaan en we kijken met een geweldig gevoel terug op deze dag. Een gevoel dat ik graag wil vasthouden, want het is oké om hulp uit handen te geven en ik hoef niet alles zelf te doen (want de chronische vermoeidheid steekt serieus de kop op). Het is oké om hulp te aanvaarden en voor mijn gevoel is die eerste kleine stap gezet. Wie weet volgt er volgend jaar weer een nieuwe editie? We voelen een beetje -heel veel zelfs!- beurs aan en dat terwijl er net een hele stroom aan mailtjes en pb'tjes binnengekomen zijn. Ik probeer iedereen zo snel mogelijk van een antwoordje te voorzien en ik beloof dat ik eind deze week alles bijgewerkt zal hebben. Maar zometeen gaan we ons even verwennen met een pakje frietjes, want dat hebben we wel verdiend denk ik, haha. Alle fotootjes zijn via deze link te bekijken: http://www.dekattenbrigade.com/3e-zomerwandeling--chili-sin-carne-festijn.html.
Zaterdag 29 augustus 2015:
Zonet zijn we de geplande zomerwandeling van wegwijzers gaan voorzien en al zeg ik het zelf: Sab heeft een super leuke wandeling uitgedokterd! Ze voert ons langs allerlei groen, boerenlucht en natuurlijk -hoe kan het ook anders- koetjes en paardjes. De oplettende/genietende wandelaar zal echter ook hazen, wilde konijnen, fazanten, allerlei vogels en ganzen opmerken. Omdat ze morgen tropisch warm weer voorspellen hebben we de wandeling beperkt tot om en bij de 5 km. Zo is het zowel voor mens als hond doenbaar. We kregen al het fantastische nieuws door van Wendy en Luc -onze taartenbakkers van dienst- dat zij ontzettend lekkere taarten voorzien hebben voor de lekkerbekken morgen. Het gaat van frangipanetaarten tot appeltaarten al dan niet met rozijnen, rijsttaarten,... Kortom: voor de echte zoetebek valt er morgen ontzettend veel te rapen... euh smikkelen! Want onze andere chef-kok van dienst, Rudy, vertelde zonet via de telefoon dat hij 120 pannenkoeken zal bakken naast de lekkere Chili Sin Carne die hij maakt. We hopen morgen ontzettend veel lieve mensen te ontmoeten/weerzien die ons Blutsjestehuis komen steunen. Tot morgen!
Zonet zijn we de geplande zomerwandeling van wegwijzers gaan voorzien en al zeg ik het zelf: Sab heeft een super leuke wandeling uitgedokterd! Ze voert ons langs allerlei groen, boerenlucht en natuurlijk -hoe kan het ook anders- koetjes en paardjes. De oplettende/genietende wandelaar zal echter ook hazen, wilde konijnen, fazanten, allerlei vogels en ganzen opmerken. Omdat ze morgen tropisch warm weer voorspellen hebben we de wandeling beperkt tot om en bij de 5 km. Zo is het zowel voor mens als hond doenbaar. We kregen al het fantastische nieuws door van Wendy en Luc -onze taartenbakkers van dienst- dat zij ontzettend lekkere taarten voorzien hebben voor de lekkerbekken morgen. Het gaat van frangipanetaarten tot appeltaarten al dan niet met rozijnen, rijsttaarten,... Kortom: voor de echte zoetebek valt er morgen ontzettend veel te rapen... euh smikkelen! Want onze andere chef-kok van dienst, Rudy, vertelde zonet via de telefoon dat hij 120 pannenkoeken zal bakken naast de lekkere Chili Sin Carne die hij maakt. We hopen morgen ontzettend veel lieve mensen te ontmoeten/weerzien die ons Blutsjestehuis komen steunen. Tot morgen!
Donderdag 27 augustus 2015:
Andreas werd in april verlamd gevonden langs de kant van de weg. Hij bleek aangereden te zijn door een auto en bovendien was hij helemaal bedekt door modder. Gezien de toestand waarin hij verkeerde, moet hij daar al een tijdje gelegen hebben. Maar gelukkig kwam er een reddende engel voorbij die hem opraapte en met hem naar de dierenarts ging. Daar constateerden ze een letsel vast aan zijn wervelkolom en bovendien zaten zijn darmpjes vol en ook zijn blaas was overvol, wat heel erg gevaarlijk is voor verlamde katjes. Infectie loert dan om de hoek... Omdat de reddende engel die hem vond zelf al voor te veel diertjes moest zorgen, vroeg ze of Eugenia hem in opvang kon nemen. Die naam zal vast bekend in de oren klinken, want ook onze Klaus en Tasha hebben bij haar gelogeerd. Zij is een bekend adres in Roemenië waar verlamde katjes ondergebracht worden en zij zoekt dan een thuisje voor hen. Maar daar knelt vaak het schoentje. Er zijn maar weinig gespecialiseerde adresjes voor zulke Blutsjes en de meeste particulieren durven de zorg van zo'n kat ook niet aan. Gelukkig maken wij er geen probleem van om nog een extra verlamd katje in ons tehuis op te nemen, dus toen Eugenia vroeg of hij hier ook mocht komen wonen, zeiden we al snel ja. Ik was immers al eerder verliefd op Andreas geworden, toen ik hem bij Eugenia de revue zag passeren. 't Zijn z'n grote ogen die het hem doen en die verbaasd de grote wereld toekijken. Andreas was vermoedelijk wel half wild toen hij gevonden werd en ondanks dat hij heel erg lief is, durft hij soms toch nog in schrikmodus gaan. Al geniet hij enorm van knuffeltjes en aaitjes en ook zijn blaas legen gaat zonder problemen. Zijn eerste poepbadje vond hij ook oké en ondertussen heeft hij de meeste plekjes van ons tehuis al ontdekt. Kortom: ons lieve ventje voelt zich al helemaal thuis en we zijn dankbaar dat we mede door de steun van zovele lieve mensen weer een extra Blutsje hebben kunnen opnemen.
Andreas werd in april verlamd gevonden langs de kant van de weg. Hij bleek aangereden te zijn door een auto en bovendien was hij helemaal bedekt door modder. Gezien de toestand waarin hij verkeerde, moet hij daar al een tijdje gelegen hebben. Maar gelukkig kwam er een reddende engel voorbij die hem opraapte en met hem naar de dierenarts ging. Daar constateerden ze een letsel vast aan zijn wervelkolom en bovendien zaten zijn darmpjes vol en ook zijn blaas was overvol, wat heel erg gevaarlijk is voor verlamde katjes. Infectie loert dan om de hoek... Omdat de reddende engel die hem vond zelf al voor te veel diertjes moest zorgen, vroeg ze of Eugenia hem in opvang kon nemen. Die naam zal vast bekend in de oren klinken, want ook onze Klaus en Tasha hebben bij haar gelogeerd. Zij is een bekend adres in Roemenië waar verlamde katjes ondergebracht worden en zij zoekt dan een thuisje voor hen. Maar daar knelt vaak het schoentje. Er zijn maar weinig gespecialiseerde adresjes voor zulke Blutsjes en de meeste particulieren durven de zorg van zo'n kat ook niet aan. Gelukkig maken wij er geen probleem van om nog een extra verlamd katje in ons tehuis op te nemen, dus toen Eugenia vroeg of hij hier ook mocht komen wonen, zeiden we al snel ja. Ik was immers al eerder verliefd op Andreas geworden, toen ik hem bij Eugenia de revue zag passeren. 't Zijn z'n grote ogen die het hem doen en die verbaasd de grote wereld toekijken. Andreas was vermoedelijk wel half wild toen hij gevonden werd en ondanks dat hij heel erg lief is, durft hij soms toch nog in schrikmodus gaan. Al geniet hij enorm van knuffeltjes en aaitjes en ook zijn blaas legen gaat zonder problemen. Zijn eerste poepbadje vond hij ook oké en ondertussen heeft hij de meeste plekjes van ons tehuis al ontdekt. Kortom: ons lieve ventje voelt zich al helemaal thuis en we zijn dankbaar dat we mede door de steun van zovele lieve mensen weer een extra Blutsje hebben kunnen opnemen.
|
|
Tokito zijn wondjes -waarmee hij binnen kwam- zijn zo goed als helemaal verdwenen. Her en der is er nog een klein stukje huid dat moet toegroeien, maar ik zie geen reden meer om hem nog langer in zijn slaapkamertje te houden. Hij kan weer een luier aan en hop, sinds een paar dagen mag hij gans ons tehuis verkennen en speelt hij er op los met de andere Blutsjes, voornamelijk dan zijn collega verlamdjes! Met Thor doet hij het spel: 'robbertje vechten' en Tasha en Cake zijn dan zijn kompanen bij de ballenbaan. Maar ondanks dat onze vent een grote jongen is, heeft hij dagelijks nood aan vele porties knuffels. Zijn vriendje Thor en Matei (die overigens ook een keertje in een luier gehuld is omdat hij last heeft van diarree - wat wel vaker voorkomt bij verlamde Blutsjes) komen ook even gedag zeggen in het filmpje.
|
Woensdag 26 augustus 2015:
Wij zijn geen vzw die vervelende zaken online zet, maar in dit geval kan ik niet anders. Dit is namelijk een heel belangrijk bericht voor de inwoners van Buggenhout en deelgemeenten. Er zijn ons ondertussen namelijk 4 gevallen bekend waarbij iemand in onze naam een vangkooi uitzet en katjes wegvangt. Dit zogezegd onder de noemer 'sterilisatieproject'. Het betreft hier echter vaak katten die verzorgd worden door mensen en die vaak al geholpen zijn. Deze katjes worden ontvreemd met de kooi en worden niet meer terug uitgezet op de plaats waar ze weggevangen werden. Het gaat me hier niet over onze naam dat misbruikt wordt, al is dat wel een heel storend facet, maar dat er katjes zomaar spoorloos verdwijnen. Wat gebeurt er met deze katjes, dat is mijn grootste zorg! Ondertussen hebben wij al contact gehad met Lucy -de kattenvangster van onze gemeente- en Ingrid Olbrechts, de milieuambtenaar. Zij zijn reeds op de hoogte en vinden dit ook zeer vreemd! Er werd ons aangeraden om hierover melding te maken bij de politie en dit is ondertussen ook gebeurd. De wijkagent zal alvast een oogje in het zeil houden. In het ergste geval zal er een proces verbaal opgesteld worden tegen onbekenden. De enige juiste manier om een zwerfkat aan te melden is hierover contact op te nemen met de milieudienst. De gemeente neemt zelf geen initiatief om zwerfkatjes te steriliseren, enkel bij aanmelding van een burger wordt er ingegrepen! Hierbij zal Ingrid Lucy op de hoogte brengen en het is enkel en alleen Lucy die de vangkooien komt opstellen en de katjes nadien ook weer terug komt uitzetten, als ze bij de dierenarts gecastreerd of gesteriliseerd werden. Indien er toch iemand anders langskomt zonder dat je zelf melding gemaakt hebt bij de gemeente, gelieve hier melding van te maken bij de milieudienst en eventueel politie! Uiteraard gaan wij ook soms op pad met onze vangkooi, maar dit betreft meldingen die bij ons persoonlijk binnen komen en waarvan de katjes duidelijk medische zorg nodig hebben of die gehandicapt zijn. Maar dan blijven wij ook bij de vangkooi tot de kat gevangen is en het zijn enkel wij tweetjes die dit doen. Door dit voorval hebben wij besloten om geen vangkooien meer uit te lenen, om misbruik te voorkomen. Het is ontzettend jammer dat wij hierdoor niet alleen mensen, maar vooral de katten in de steek laten. Maar ik moet aan de katten denken die nu spoorloos verdwenen zijn of verdwijnen. Mochten er mensen zijn de voorbije maanden die ook mensen aan de deur gehad hebben die zich voordeden als vrijwilligers van De Katten-Brigade vzw, gelieve hierover een mailtje te sturen naar: [email protected] zodat wij hierover een dossier kunnen samenstellen. Als maatschappij behoren wij onze zwerfkatten te beschermen, zeker als we niet weten of de intentie van het wegvangen integer is.
Wij zijn geen vzw die vervelende zaken online zet, maar in dit geval kan ik niet anders. Dit is namelijk een heel belangrijk bericht voor de inwoners van Buggenhout en deelgemeenten. Er zijn ons ondertussen namelijk 4 gevallen bekend waarbij iemand in onze naam een vangkooi uitzet en katjes wegvangt. Dit zogezegd onder de noemer 'sterilisatieproject'. Het betreft hier echter vaak katten die verzorgd worden door mensen en die vaak al geholpen zijn. Deze katjes worden ontvreemd met de kooi en worden niet meer terug uitgezet op de plaats waar ze weggevangen werden. Het gaat me hier niet over onze naam dat misbruikt wordt, al is dat wel een heel storend facet, maar dat er katjes zomaar spoorloos verdwijnen. Wat gebeurt er met deze katjes, dat is mijn grootste zorg! Ondertussen hebben wij al contact gehad met Lucy -de kattenvangster van onze gemeente- en Ingrid Olbrechts, de milieuambtenaar. Zij zijn reeds op de hoogte en vinden dit ook zeer vreemd! Er werd ons aangeraden om hierover melding te maken bij de politie en dit is ondertussen ook gebeurd. De wijkagent zal alvast een oogje in het zeil houden. In het ergste geval zal er een proces verbaal opgesteld worden tegen onbekenden. De enige juiste manier om een zwerfkat aan te melden is hierover contact op te nemen met de milieudienst. De gemeente neemt zelf geen initiatief om zwerfkatjes te steriliseren, enkel bij aanmelding van een burger wordt er ingegrepen! Hierbij zal Ingrid Lucy op de hoogte brengen en het is enkel en alleen Lucy die de vangkooien komt opstellen en de katjes nadien ook weer terug komt uitzetten, als ze bij de dierenarts gecastreerd of gesteriliseerd werden. Indien er toch iemand anders langskomt zonder dat je zelf melding gemaakt hebt bij de gemeente, gelieve hier melding van te maken bij de milieudienst en eventueel politie! Uiteraard gaan wij ook soms op pad met onze vangkooi, maar dit betreft meldingen die bij ons persoonlijk binnen komen en waarvan de katjes duidelijk medische zorg nodig hebben of die gehandicapt zijn. Maar dan blijven wij ook bij de vangkooi tot de kat gevangen is en het zijn enkel wij tweetjes die dit doen. Door dit voorval hebben wij besloten om geen vangkooien meer uit te lenen, om misbruik te voorkomen. Het is ontzettend jammer dat wij hierdoor niet alleen mensen, maar vooral de katten in de steek laten. Maar ik moet aan de katten denken die nu spoorloos verdwenen zijn of verdwijnen. Mochten er mensen zijn de voorbije maanden die ook mensen aan de deur gehad hebben die zich voordeden als vrijwilligers van De Katten-Brigade vzw, gelieve hierover een mailtje te sturen naar: [email protected] zodat wij hierover een dossier kunnen samenstellen. Als maatschappij behoren wij onze zwerfkatten te beschermen, zeker als we niet weten of de intentie van het wegvangen integer is.
Ons Jozefientje woont hier morgen twee weken en sinds die tijd staat ze op een dagelijkse portie medicatie. Ik begon me nu toch echter wel zorgen te maken over het feit dat ze de hele tijd kwijlt. Zeker als ze gegeten heeft, dan doet ze me een beetje denken aan de film Beethoven, waar de slierten kwijl tot tegen het plafond vlogen. Niet dat dit hier gebeurt, maar er hangen toch steeds grote flemen aan haar bekje te bengelen. Dat zorgt ervoor dat haar aangezicht, halsje en poten vies en vuil zijn. Hoe vaak ik haar gezichtje per dag ook verschoon, de boel is gewoon niet proper te houden. Ik had gehoopt dat de medicatie dat probleem ondertussen opgelost zou hebben, maar niets was minder waar. En ik was vorig weekend ook tot de conclusie gekomen dat ze geen oogjes meer heeft, net zoals onze June. Uitgezweerd door onbehandelde niesziekte... Stiekem had ik nog hoop dat er rechts nog een oogje zou zitten, maar met het veelvuldig zalven is die ontsteking afgenomen en is haar oogkasje vrijgekomen. Gisteravond zijn we met haar naar onze dierenarts gereden. Om haar extra warm te houden hadden we een lekker warme Snugglesafe bij haar gelegd en over de transportmand hadden we een handdoek gehangen. Richard kon geen opgezette klieren vinden en kwam tot de conclusie dat er waarschijnlijk een defect is met de speekselklier waardoor het speeksel niet naar binnen gaat, maar naar buiten. Ze kreeg hiervoor een spuitje om het veelvuldig speekselen tegen te gaan, maar helaas werkt zo'n spuitje maar van korte duur (halve tot ganse dag). Toch bekeek Richard haar mondje nog eens grondig en ondanks dat er niet veel tanden meer in staan, stond haar linker hoektand horizontaal in plaats van verticaal. Bovendien stond die hoektand zo los, dat Richard hem er zo kon uittrekken. Stiekem hoop ik dat dit de reden van de kwijltoestanden was. Thuisgekomen was ze helemaal shacky, maar het trekken van de hoektand had best een groot gat achter gelaten en ze was natuurlijk wat bloed verloren. Het heeft lange tijd geduurd voor ze weer rustig was en 's nachts kreeg ze natuurlijk weer haar portie medicatie en pijnstilling. Ondertussen heeft ze weer goed gegeten en is het afwachten tot het spuitje uitgewerkt is. Ons lieve meisje is er nog lang niet... Al geniet ze nu met volle teugen van kroeltjes en aaitjes. Ondertussen is ze zelfs al zo stoer dat ze zich op haar rugje lanceert en daarbij draait haar motortje overuren.
|
|
Dinsdag 25 augustus 2015:
Ondanks dat dit filmpje van Thor al een dikke week of twee oud is, kon ik er toch niet aan weerstaan om het te delen. Hij deed zo lief, want elke keer ik 'hai' zei en mijn hand opstak, deed hij hetzelfde, behalve die 'hai' miauwen dan natuurlijk. Hij lag de hele tijd te lonken naar Cake die op dat moment druk bezig was met de ballenbaan. Thor zat al klaar in zijn slaapkamertje om zijn laatste verzorgronde van die dag te ondergaan. Vandaar dat hij nog in een luiertje vertoeft, want 's nachts slaapt hij in zijn blote billetjes, haha. Ondertussen is hij al een kopje groter geworden en zweeft hij qua grootte een beetje tussen kleuter en puber. Hij begint er slungelig uit te zien met zijn lange voorpoten en smalle lijfje. Ik had me voorgenomen om extra van dit kleine manneke te genieten, maar hij groeit als kool en elke dag bedenk ik me dat ik het geluk heb gehad dat dit prachtventje in ons leven is gekomen. Van zijn schuurwondjes waarmee hij binnenkwam is niets meer te merken en ondertussen is hij ook al een beetje in zijn luiertje gegroeid. Tasha en Ballerina zijn nog steeds zijn mama'tjes, al komt hij toch ook vaak met mij knuffelen. En in Klaus heeft hij zijn grote broer gevonden, want die twee kunnen toch wel heel stoer doen met elkaar. Onze verlamde Blutsjes vormen echt een hecht groepje en daar word ik intens gelukkig van! |
Maandag 24 augustus 2015:
Deze avond mochten wij de proefversie van de Chili sin carne gaan uittesten bij onze chef-kok Rudy en we kunnen unaniem stellen dat hij overheerlijk is! Voor de mensen die nog niet helemaal overtuigd waren, kan de foto misschien voor de doorslag zorgen? Er zullen sowieso extra porties Chili sin carne gemaakt worden zodat mensen die niet of te laat zijn met inschrijven gewoon ter plaatse kunnen betalen en smullen. Mensen die op zondag liever een vers gebakken pannenkoekje eten of een lekker stukje taart zijn zeker ook welkom in het parochiezaaltje te Steenhuffel. Je steunt er alvast de werking van De Katten-Brigade mee, want dagelijks zovele Blutskatjes verzorgen kost immers handenvol geld. We hopen jullie dan ook massaal te mogen ontmoeten op zondag 30 augustus om te komen wandelen, eten, genieten, kortom om er een fijne zondag van te maken!
Deze avond mochten wij de proefversie van de Chili sin carne gaan uittesten bij onze chef-kok Rudy en we kunnen unaniem stellen dat hij overheerlijk is! Voor de mensen die nog niet helemaal overtuigd waren, kan de foto misschien voor de doorslag zorgen? Er zullen sowieso extra porties Chili sin carne gemaakt worden zodat mensen die niet of te laat zijn met inschrijven gewoon ter plaatse kunnen betalen en smullen. Mensen die op zondag liever een vers gebakken pannenkoekje eten of een lekker stukje taart zijn zeker ook welkom in het parochiezaaltje te Steenhuffel. Je steunt er alvast de werking van De Katten-Brigade mee, want dagelijks zovele Blutskatjes verzorgen kost immers handenvol geld. We hopen jullie dan ook massaal te mogen ontmoeten op zondag 30 augustus om te komen wandelen, eten, genieten, kortom om er een fijne zondag van te maken!
Zondag 23 augustus 2015:
Onze Esra vond het hoogtijd dat hij ook nog eens met zijn knappe kop in een update verscheen. Dus bij deze, een kleine update over ons grappige aapje. Op de één of andere reden doet zijn hoofdje mij altijd een beetje denken aan een Monchichi, je-weet-wel, zo'n leuk aapje waar ik in mijn kinderjaren zo gek van was. Tenminste in het echte leven dan toch, want op de foto lijkt hij daar -bizar genoeg- nooit op! Zijn droopy oogjes hebben inmiddels plaats geruimd voor guitige oogjes en als het kan ligt meneer het liefste op de zetelleuning lekker in het zonnetje. Van zijn vuile vachtje waarmee hij binnenkwam, is niets meer te merken. Hij eet als een bootwerker, maar komt geen grammetje bij. Hij heeft natuurlijk Fiv (kattenaids) en dat doet me eraan denken dat hij wellicht niet meer in fase 1 zit. In welke fase hij dan wel zit, dat weet ik niet. Maar we zijn van plan om Esra nog lang te verwennen met lekkers en aaitjes. Want ohja, ondertussen krijgt hij geen genoegen van aaitjes en het liefste kruipt hij dan helemaal weg in Sab. Zij vertoeft namelijk het vaakst in de ruimte waar Esra en co wonen en hij is dan ook erg op haar gefixeerd. Ik ben dan diegene die - als de nacht gevallen is en ik ook mijn bedje op zoek - snoepjes uitdeelt tijdens het snoepjesritueel en daar krijgt hij ook geen genoegen van. Meestal heeft hij dan zelf ook al een plekje voor de nacht uitgezocht (zoals op de foto, weeral op de rand van de zetel met een heus zacht kussen onder zijn kont) en dan leg ik de snoepjes aan zijn voetjes. Dankbaar smikkelt hij ze dan op en dan kijkt hij me met die mooie grote ogen aan en verdwijnen plots al mijn zorgen en stress. Want hij is een van de redenen waarom ik doe wat ik doe!
Onze Esra vond het hoogtijd dat hij ook nog eens met zijn knappe kop in een update verscheen. Dus bij deze, een kleine update over ons grappige aapje. Op de één of andere reden doet zijn hoofdje mij altijd een beetje denken aan een Monchichi, je-weet-wel, zo'n leuk aapje waar ik in mijn kinderjaren zo gek van was. Tenminste in het echte leven dan toch, want op de foto lijkt hij daar -bizar genoeg- nooit op! Zijn droopy oogjes hebben inmiddels plaats geruimd voor guitige oogjes en als het kan ligt meneer het liefste op de zetelleuning lekker in het zonnetje. Van zijn vuile vachtje waarmee hij binnenkwam, is niets meer te merken. Hij eet als een bootwerker, maar komt geen grammetje bij. Hij heeft natuurlijk Fiv (kattenaids) en dat doet me eraan denken dat hij wellicht niet meer in fase 1 zit. In welke fase hij dan wel zit, dat weet ik niet. Maar we zijn van plan om Esra nog lang te verwennen met lekkers en aaitjes. Want ohja, ondertussen krijgt hij geen genoegen van aaitjes en het liefste kruipt hij dan helemaal weg in Sab. Zij vertoeft namelijk het vaakst in de ruimte waar Esra en co wonen en hij is dan ook erg op haar gefixeerd. Ik ben dan diegene die - als de nacht gevallen is en ik ook mijn bedje op zoek - snoepjes uitdeelt tijdens het snoepjesritueel en daar krijgt hij ook geen genoegen van. Meestal heeft hij dan zelf ook al een plekje voor de nacht uitgezocht (zoals op de foto, weeral op de rand van de zetel met een heus zacht kussen onder zijn kont) en dan leg ik de snoepjes aan zijn voetjes. Dankbaar smikkelt hij ze dan op en dan kijkt hij me met die mooie grote ogen aan en verdwijnen plots al mijn zorgen en stress. Want hij is een van de redenen waarom ik doe wat ik doe!
Vrijdag 21 augustus 2015:
Joke liet ons weten dat de donatiepot die bij Casa Mia in Lebbeke staat, aardig vol begon te raken. Of we eventjes wilden langskomen om hem leeg te maken? Dit was een klusje voor Sab, want zij moest nog naar diverse winkels en dit allemaal na haar dagjob! Ik was op dat moment nog druk met billetjes wassen en poetsen. We hebben er nog geen idee van hoeveel centjes de broodjessmullers van Casa Mia te Lebbeke gedoneerd hebben, maar dat het veel is kan ik wel al verklappen! De doosjes wegen lood- en loodzwaar! Tevens heeft Sab nog een boel flyertjes achtergelaten en dan was het volgend adresje aan de beurt, namelijk kledingwinkel Escalinas in Buggenhout. Ook Conny heeft daar voor ons een potje staan en daar zaten ook al wat centjes in! En last but not least, ook de lieve mensen van frituur Switch in Buggenhout hebben een tijd geleden voorgesteld om een donatiepotje te plaatsen en ook dat moeten we komende weken gaan vervangen door alweer een nieuwe pot. Want het is duidelijk dat frietsmullers wel degelijk ook heel gul zijn! We zijn hier zo ontzettend blij mee, want de centjes van de donatiepotten worden regelrecht op de spaarrekening overgemaakt en dat is allemaal voorbehouden voor onze nieuwe locatie. Morgen gaan we eens proberen te tellen hoeveel de donatiepotjes van Casa Mia en Escalinas opgebracht hebben, want daar zijn we wel heel benieuwd naar. Ontzettend bedankt aan de winkels/bedrijven en natuurlijk alle lieve donateurs!
Joke liet ons weten dat de donatiepot die bij Casa Mia in Lebbeke staat, aardig vol begon te raken. Of we eventjes wilden langskomen om hem leeg te maken? Dit was een klusje voor Sab, want zij moest nog naar diverse winkels en dit allemaal na haar dagjob! Ik was op dat moment nog druk met billetjes wassen en poetsen. We hebben er nog geen idee van hoeveel centjes de broodjessmullers van Casa Mia te Lebbeke gedoneerd hebben, maar dat het veel is kan ik wel al verklappen! De doosjes wegen lood- en loodzwaar! Tevens heeft Sab nog een boel flyertjes achtergelaten en dan was het volgend adresje aan de beurt, namelijk kledingwinkel Escalinas in Buggenhout. Ook Conny heeft daar voor ons een potje staan en daar zaten ook al wat centjes in! En last but not least, ook de lieve mensen van frituur Switch in Buggenhout hebben een tijd geleden voorgesteld om een donatiepotje te plaatsen en ook dat moeten we komende weken gaan vervangen door alweer een nieuwe pot. Want het is duidelijk dat frietsmullers wel degelijk ook heel gul zijn! We zijn hier zo ontzettend blij mee, want de centjes van de donatiepotten worden regelrecht op de spaarrekening overgemaakt en dat is allemaal voorbehouden voor onze nieuwe locatie. Morgen gaan we eens proberen te tellen hoeveel de donatiepotjes van Casa Mia en Escalinas opgebracht hebben, want daar zijn we wel heel benieuwd naar. Ontzettend bedankt aan de winkels/bedrijven en natuurlijk alle lieve donateurs!
Donderdag 20 augustus 2015:
Het viel me op hoe oorverdovend stil het was rondom Jozefien. Normaliter krijg ik mailtjes of pb'tjes binnen met vraagjes over hoe het met een bepaald Bltusje gaat, maar over Jozefientje niet. Was het omdat iedereen met gespannen adem op deze update zat te wachten of omdat men dacht dat ze het niet zou halen? Maar ze is er nog steeds! Exact een week geleden werd ze gevonden door Sab en ze boekt kleine stapjes vooruit. Het was duidelijk hoeveel ontbering ze geleden heeft, want ze was zo verzwakt dat ze amper op haar pootjes kon staan. Ze was de eerste twee dagen zo gedesoriënteerd en in de war, dat ze niet wist wat boven of onder was, links of rechts. Inmiddels gaat dat al iets beter, maar haar dagen en nachten brengt ze nog steeds door met heel veel (bij)slapen en kleine porties voer. Water drinken doet ze niet, maar dat geeft ook geen geur af en dat heeft ze net nodig om haar aan het eten te brengen. Want ja hoor, inmiddels eet ze zelfstandig. Om haar vochtbalans toch iets op peil te houden -want ze kwam zeer gehydrateerd bij ons binnen- leng ik haar krachtvoer aan met water. Dagelijks krijgt ze ook haar portie Viyo om aan te sterken. Haar ene oogje is helemaal verloren, want dat is gewoon een lege oogkas waar ik tegenaan kijk. Maar ze heeft wel nog een oogje, namelijk aan de rechterkant. Ik weet alleen niet of dat nog te redden valt en of ze misschien blind zal zijn. Er zit nog steeds een dikke ontsteking op, dus ik blijf stug doorbehandelen met antibiotica, ontstekingsremmer en oogzalf. Ze zou dringend in bad moeten, maar dat durf ik nog niet aan. Ik denk niet dat ze daar fysiek en mentaal al klaar voor is. Haar vacht zit vol kleefkruid wat ik er zo her en der probeer van tussen te plukken, maar 't zijn vooral haar pootjes die haar harde leven op straat verraden. Die zijn vuil en op haar achterpootjes zijn er stukken haar weg. Ze heeft ook een eartag, wat aangeeft dat ze ooit door een sterilisatieproject steriel gemaakt is en terug gezet is. Ik heb het idee dat Jozefien eigenlijk niet tam is, maar dat ze nu door zwakte en dankbaarheid toch bijgedraaid is. Ze geniet ervan als ik haar halsje kroel en dan gaat ze spinnen. Het is voor katjes zoals Jozefien dat ik mijn Blutsjesdroom graag in vervulling zie gaan. Zulke katjes overleven niet buiten en ondanks dat ze misschien niet tam of wild zijn, hunkeren ze net zoals elke andere kat naar warmte en een zacht deken. Elke dag een vol buikje en een bedje om zonder zorgen te kunnen wegdromen. Jozefien is veilig, maar zovele anderen niet... En ondanks dat ze er een beetje gek uitziet met die tong altijd uit haar bekje en een oogje kwijt, is ze voor mij perfect!
Het viel me op hoe oorverdovend stil het was rondom Jozefien. Normaliter krijg ik mailtjes of pb'tjes binnen met vraagjes over hoe het met een bepaald Bltusje gaat, maar over Jozefientje niet. Was het omdat iedereen met gespannen adem op deze update zat te wachten of omdat men dacht dat ze het niet zou halen? Maar ze is er nog steeds! Exact een week geleden werd ze gevonden door Sab en ze boekt kleine stapjes vooruit. Het was duidelijk hoeveel ontbering ze geleden heeft, want ze was zo verzwakt dat ze amper op haar pootjes kon staan. Ze was de eerste twee dagen zo gedesoriënteerd en in de war, dat ze niet wist wat boven of onder was, links of rechts. Inmiddels gaat dat al iets beter, maar haar dagen en nachten brengt ze nog steeds door met heel veel (bij)slapen en kleine porties voer. Water drinken doet ze niet, maar dat geeft ook geen geur af en dat heeft ze net nodig om haar aan het eten te brengen. Want ja hoor, inmiddels eet ze zelfstandig. Om haar vochtbalans toch iets op peil te houden -want ze kwam zeer gehydrateerd bij ons binnen- leng ik haar krachtvoer aan met water. Dagelijks krijgt ze ook haar portie Viyo om aan te sterken. Haar ene oogje is helemaal verloren, want dat is gewoon een lege oogkas waar ik tegenaan kijk. Maar ze heeft wel nog een oogje, namelijk aan de rechterkant. Ik weet alleen niet of dat nog te redden valt en of ze misschien blind zal zijn. Er zit nog steeds een dikke ontsteking op, dus ik blijf stug doorbehandelen met antibiotica, ontstekingsremmer en oogzalf. Ze zou dringend in bad moeten, maar dat durf ik nog niet aan. Ik denk niet dat ze daar fysiek en mentaal al klaar voor is. Haar vacht zit vol kleefkruid wat ik er zo her en der probeer van tussen te plukken, maar 't zijn vooral haar pootjes die haar harde leven op straat verraden. Die zijn vuil en op haar achterpootjes zijn er stukken haar weg. Ze heeft ook een eartag, wat aangeeft dat ze ooit door een sterilisatieproject steriel gemaakt is en terug gezet is. Ik heb het idee dat Jozefien eigenlijk niet tam is, maar dat ze nu door zwakte en dankbaarheid toch bijgedraaid is. Ze geniet ervan als ik haar halsje kroel en dan gaat ze spinnen. Het is voor katjes zoals Jozefien dat ik mijn Blutsjesdroom graag in vervulling zie gaan. Zulke katjes overleven niet buiten en ondanks dat ze misschien niet tam of wild zijn, hunkeren ze net zoals elke andere kat naar warmte en een zacht deken. Elke dag een vol buikje en een bedje om zonder zorgen te kunnen wegdromen. Jozefien is veilig, maar zovele anderen niet... En ondanks dat ze er een beetje gek uitziet met die tong altijd uit haar bekje en een oogje kwijt, is ze voor mij perfect!
|
|
Woensdag 19 augustus 2015:
Vandaag is Tokito's rolstoeltje gearriveerd! Adrie van Angel's Choice heeft speciaal eentje voor hem laten maken en dat mochten we vandaag in ontvangst nemen. Het was weer even wennen, want dit is een totaal ander modelletje dan Ballerina heeft. Tokito kan omwille van zijn wondjes (al gok ik dat we nog een weekje de tijd nodig hebben vooraleer ze helemaal genezen zijn, maar het gaat verbazend snel!) nog geen luier aan, dus moest ik even creatief zijn met een incontinentiedoek. Want meneertje durft af en toe zijn sproeiertje op te zetten als hij opgewonden is. En dat was hij zeker toen hij zijn rolstoeltje zag. Hij heeft wel een beetje moeite met het harnasje, want hij wilt zijn pootjes door de lus steken waar zijn hoofdje zit, dus daar moeten we nog even op oefenen. Op het einde was hij dan ook behoorlijk moe en lag hij zich neer waarmee hij aangaf dat het genoeg geweest was. We zullen zijn conditie terug een beetje moeten opkrikken en de beurtjes in de rolstoel zullen stelselmatig opgebouwd worden. Lieve Adrie, nogmaals ontzettend bedankt voor dit mooie cadeau! |
Dinsdag 18 augustus 2015:
Omdat onze knuffeldagen soms al weken van te voren volgeboekt zitten, hebben we besloten om hieraan een speciale button te wijden op onze website. Op die manier kan ik duidelijk aangeven wanneer een knuffeldag volzet is en welke zaterdagen wel nog beschikbaar zijn voor knuffelaars om langs te komen. In oktober houden we de knuffeldagen speciaal vrij voor onze suikertantes en -nonkels die we die dag gaan verwennen met hapjes en drankjes als dank voor de financiële steun de voorbije maanden. Hierover wordt in de loop van september nog een mailtje rond gestuurd met meer informatie. Meer informatie vind je hier: http://www.dekattenbrigade.com/knuffeldagen.html.
Omdat onze knuffeldagen soms al weken van te voren volgeboekt zitten, hebben we besloten om hieraan een speciale button te wijden op onze website. Op die manier kan ik duidelijk aangeven wanneer een knuffeldag volzet is en welke zaterdagen wel nog beschikbaar zijn voor knuffelaars om langs te komen. In oktober houden we de knuffeldagen speciaal vrij voor onze suikertantes en -nonkels die we die dag gaan verwennen met hapjes en drankjes als dank voor de financiële steun de voorbije maanden. Hierover wordt in de loop van september nog een mailtje rond gestuurd met meer informatie. Meer informatie vind je hier: http://www.dekattenbrigade.com/knuffeldagen.html.
Sterre krijgt door zijn epilepsie elke avond (of beter gezegd: nacht) tijdens mijn laatste verzorgronde een pilletje toegediend. Vorige week merkte ik echter dat hij bij één van zijn achterste kiezen tandsteen had en dat het tandvlees behoorlijk ontstoken is. Verbazend eigenlijk, wat Sterre is ietsje ouder dan een jaar, maar hij eet enkel natvoer en dat poetst de tanden natuurlijk niet. Pijnlijke bekjes willen we niet, dus maar gelijk een afspraak bij Richard geprikt om Sterre's tandjes onder een roesje schoon te maken. Omdat hij Gardenal krijgt, wees Richard er ons op dat dit de narcose versterkt. Dus het oorspronkelijke plan was om slechts een heel lichte narcose te geven, maar dat was buiten Sterre gerekend. Hij trok gekke bekken en wilde constant met zijn pootjes aan zijn bekje wrijven. Dus toch maar een beetje meer narcose gegeven, maar dat zou wel betekenen dat we Sterre met argusogen in het oog moesten houden bij thuiskomt tijdens het ontwaken uit zijn slaapje. Het schoonmaken is gelukt en bijna al zijn achterste kiezen moesten eraan geloven. Volgens Richard heeft hij hier aanleg voor, dus ook in de toekomst moeten we zijn bekje goed in het oog houden. Gelukkig is alles goed verlopen, al vertoefde hij wel een ganse avond in lalalala - roze olifantenland. Opgelucht dat dit ook weer achter de rug is! En ook Toetie moest mee voor een klein onderzoekje. Net voor het weekend is ze van een kast gevallen. Ondanks dat ze blind is, klautert ze overal op. Soms kan ze zelfs mij nog verbazen. Ik hoorde een plof en plots zat Toet op de grond. Waarschijnlijk mistrapt toen ze van de ene naar de andere kast in de veranda wilde springen. Ik heb haar toen even in de gaten gehouden en ze mankte zo'n 5 minuten met haar pootje en dat was het dan alweer. Echter merkten we in het weekend dat ze precies last had van haar borstgedeelte, want oppakken mochten we niet. Bij Richard echter gaf ze geen kik en ook hij kon niets speciaals vinden van breuk of dergelijke. Zit er dan toch een klein beetje drama queen verscholen in Toetie? Nee, wellicht voelt het allemaal een beetje beurs aan en is er sprake van een bloeduitstorting. Binnen een paar dagen voelt ze zich wellicht alweer beter en zal ze net zoals voordien weer overal opklauteren en halsbrekende toeren uithalen. Blind of niet, Toetie is een echte avonturier!
Maandag 17 augustus 2015:
Wat vind ik het moeilijk om dit stukje tekst te schrijven. De woorden dansen in mijn hoofd en ik krijg ze maar niet netjes geordend. Misschien omdat ik dit zo graag wil en ik er zo enthousiast over ben? Of is het net omdat ik bang ben dat het uiteindelijk allemaal niet zal lukken... en mensen me voor gek verklaren? Maar de eerste stap om iets te bereiken, is het aan het universum te laten weten. Kenbaar te maken wat onze grote droom en wens is en wie weet wordt die droom dan wel werkelijkheid met de hulp van mensen die onze huidige en toekomstige Blutsjes lief hebben.
Mensen die ons al langer kennen en onze verhalen lezen, weten dat ik af en toe al eerder hierover iets heb laten vallen. Want we denken er al een tijdje over na om een grotere locatie te hebben. We hebben in ons kleine huisje al kei-hard gebikkeld en zoveel veranderingen gebracht, maar we moeten ook realistisch zijn. Als we ooit nog meer Blutsjes willen helpen, dan moet er een grotere locatie komen. Het is hier wel fijn vertoeven en ook al is het een kabouterhuisje, op de één of andere manier lukt het hier wel en kunnen we het allemaal groter doen lijken dan het is. Voor de dieren is het hier fijn, dat staat als een pijl boven water. Maar het doet pijn om niet meer te kunnen helpen. Zeker nu meer mensen de weg naar ons tehuis vinden en we ondertussen al meer dan een dozijn Blutskatjes op de wachtlijst hebben staan en er elke dag nog nieuwe aanvragen binnenstromen, doet het wel tot nadenken stemmen. Het breekt mijn hart om 'nee' te moeten zeggen. Dit is stress en verdriet waar ik moeilijk mee kan om gaan. Ik merk ook dat de Blutsjes nood hebben aan plek zoals de onze. Een plek waar ze kunnen ontstressen, waar ze gewoon zichzelf kunnen en mogen zijn. Een plek waar hun Blutsje er niet toe doet en een plek waar ze geliefd zijn en verzorgd worden. Een plek waar ze op nummer één staan. Sommige katjes komen hier ongelukkig en overspannen binnen. Naarmate de tijd vordert, zien we ook de vorderingen bij hen. Er valt een ballast van hun schouders en ze worden weer gelukkig. Ze zijn geliefd, want oh ja, onze liefde kunnen we echt wel verdelen over zovele katjes. Doordat we bij onze Blutsjes wonen, kennen we ze door en door en weten we wanneer er medisch iets aan de hand is en ingegrepen moet worden. Ik merk ook van collega-opvangen en particulieren uit dat ze graag beroep doen op ons tehuis. Immers blijven de dieren hier voor altijd wonen, geen gesol en van de regen in de drup meer. Een plekje voor altijd! Een plekje waar hun buikje dagelijks gevuld wordt met lekkers en lekkere kriebelhandjes over hun bol. Een veilige haven!
Een grotere locatie zou ons de mogelijkheid bieden om niet alleen Blutskatjes een tehuis te bieden, maar we zouden kunnen transformeren naar een heus 'Blutsdierentehuis'. Ik zie een stel rolstoelhondjes op het erf rollen, maar ook een select groepje weidedieren en kleine gezelschapsdieren mét Bluts zouden welkom zijn. We zouden de ruimtes zo kunnen organiseren dat het allemaal wat makkelijker te poetsen valt, Blutsjes met dezelfde aandoening of handicap zouden bij elkaar kunnen wonen zodat het uitdelen van medicijnen, speciaal dieetvoer en de verzorgrondes makkelijker wordt. En niet onbelangrijk: we zouden met een select groepje vrijwilligers aan de slag kunnen gaan die ons helpen bij de verzorging en het poetswerk. Knuffeldagen zouden frequenter kunnen doorgaan en we zouden meer mensen gelukkig kunnen maken door te komen knuffelen. Gewoon even alle zorgen op zij zetten en knuffelen met onze snorrebaarden.
Ik zie ook een plek waar we senioren kunnen opvangen en een plek waar schuwe/wilde zwerfkatten (al dan niet met Felv en Fiv) wonen. Katjes die niet meer terug uitgezet kunnen worden na het vangen voor castratie/sterilisatie en die bij ons een zorgeloos leventje tegemoet gaan en nooit meer met een lege maag hoeven te gaan slapen en eindelijk de oogjes kunnen sluiten voor een dutje, nooit meer op de hoede zijn. Mensen die afscheid moeten nemen van hun geliefde senior zouden met een gerust hart hun dier bij ons kunnen laten, wetende dat het diertje in de beste handen is. En uiteraard zou het de bedoeling zijn om nog meer verlamde Blutsjes op te vangen, niet alleen katjes, maar ook andere verlamde dieren. Hier is ontzettend veel nood aan, vooral omdat ze zulke specifieke zorgen vergen die niet alle asielen of particulieren kunnen bieden, maar ik wel. Voor mij werkt het immers als een drugs als er een verlamd of incontinent katje binnenkomt met wonden. Ik vind het fantastisch om te zien hoe snel ik die wonden onder controle krijg en hoe ik de blaasontstekingen beperkt hou door hen 3 x daags de blaas handmatig te legen. Ook katjes met neurologische beperkingen door bv. Ataxie of hersenbeschadiging zouden we talrijker kunnen opvangen, want helaas worden zij ook nog al te vaak ingeslapen. Ook katjes die incontinent zijn vallen helaas bijna overal uit de boot, terwijl ze net zoals alle andere katten hunkeren naar een liefdevol nest en iemand die hen begrijpt. Ook deze katjes (en hondjes) zouden meer dan welkom zijn bij ons.
Alleen kan ik die droom niet waarmaken. Het is niet alleen een droom voor mij, maar voor zovele Blutsjes die nood hebben aan een plek waar ze zichzelf mogen zijn, waar er geen regels zijn en waar ze mogen bloeien of net niet. Dieren die menselijk contact willen zullen dit krijgen en diegene die met rust gelaten willen worden, zullen ook de nodige rust krijgen. We hebben hulp nodig om die droom waar te maken. Met liefde alleen komen we er niet, want dan was die droom al lang gebouwd. Hij leeft immers al zo lang in mijn hart... We hebben voor nu juridisch advies nodig. Over het hoe, wat en waar? Kunnen en mogen we hier een fundraiser voor op starten? Indien ja, dan moet er een plek gezocht worden waar we welkom zijn met zovele dieren. Waar er een bestemmingsplan is en waar er geen naaste buren zijn. Het maakt voor ons niet uit waar ons tehuis uiteindelijk zal neerdalen, dit kan voor ons gevoel zowel in het binnen- als buitenland. Wat ik op dit moment niet kan, is dit zelf uitdokteren. Ik heb hulp hierbij nodig.
De bedoeling zou zijn dat wij op onze huidige plek nog enkele jaren doorbikkelen en doen wat we al zovele jaren doen. Ik zou het liefste een fundraiser opstarten en met behulp van een pr-groepje hier tegen aan te knallen en zoveel mogelijk centjes proberen in te zamelen. Daarna moet er een plekje gezocht worden en als dat plekje gevonden wordt, dan is het ideaalste dat er verbouwd wordt en dat er aan de slag gegaan wordt met handige vrijwilligers om alles Blutsjesbewoonbaar te maken voor de dieren verhuizen. Dit zal de stress minimaliseren, niet alleen voor dieren, maar ook voor ons. En uiteraard hebben we daarna dubbel zoveel of misschien wel vier-dubbel of zes-dubbel zoveel hulp nodig in de vorm van materiële en voer giften, maar zeker ook financiële steun. In ruil hiervoor zullen wij zoveel diertjes opnemen in ons tehuis als mogelijk en jullie op de hoogte houden met verhalen, net zoals we nu doen.
Uiteraard zouden we -net zoals hier- ook tussen de dieren wonen. We zouden niets liever willen! Dus er moet minimaal een klein kamertje voor ons beschikbaar zijn. Hier nemen wij ook genoegen met het kamertje helemaal bovenaan en moest ik niet allergisch zijn met astma op de koop toe, dan zouden daar ook Blutsjes wonen. Ik moet toegeven dat ons kamertje bovenaan allesbehalve eentje is waar we kunnen ontspannen, want ondertussen is dat ook al tot de nok gevuld met materiaal voor De Katten-Brigade. Wij nemen echt genoegen met een minimaal aan comfort. Tenminste: dat kamertje zou doordeweeks voor mij alleen zijn. Sab blijft op deze locatie met een groepje schuwe katten wonen omdat zij gebonden is aan haar werk. Wij moeten zelf ook in ons levensonderhoud voorzien en dat neemt Sab voor haar rekening. Ook een vrijwilliger is hier in de toekomst welkom en misschien zelfs noodzakelijk. Sab zou dan in het weekend (vanaf vrijdagavond tot zondagavond) naar de nieuwe locatie afzakken en de rest van de tijd hier -op de huidige locatie- spenderen tussen de wilde katjes. Zo kunnen we namelijk eens zoveel dieren helpen en een thuis bieden en tenslotte hebben we hier al zoveel werk verricht, dat het zonde zou zijn om dit ook op te geven. Het zou ook fijn zijn mochten we de mogelijkheid hebben om op het erf een kleine caravan neer te poten. Op die manier kunnen vrijwilligers die van ver komen, blijven overnachten of zelfs meerdere nachten bij ons vieren.
Als ik dit allemaal bekijk, dan besef ik maar één ding en dat is dat er ontzettend veel werk aan de winkel is. We kunnen dit niet alleen, we komen nu al om in het werk, maar hebben al meermaals bergen verzet, dus ook hier moet dat mogelijk zijn. Voor de mensen die mee in deze droom geloven en ook graag binnen pakweg 5 jaar een heus Blutsdierentehuis gerealiseerd te zien: we hebben alvast de spaarrekening van onze vzw hiervoor aangesproken: BE08 2998 3630 3613. Op die manier kunnen we een goed overzicht bewaren van wat er allemaal binnenkomt voor de nieuwe locatie. Uiteraard blijven we ook voor nu financiële hulp nodig hebben, maar daarvoor is dan uiteraard de bestaande rekening van De Katten-Brigade vzw.
Ik heb er even over getwijfeld of ik deze oproep al dan niet online zou plaatsen. In de eerste plaats omdat ik er geen idee van heb hoe mensen gaan reageren en ik van harte hoop dat dit geen flop wordt. Want dat zou een ramp zijn, niet voor mezelf (want uiteindelijk blijf ik hoe dan ook Blutsjes een liefdevolle thuis bieden en ik denk dat wij ons de voorbije jaren wel bewezen hebben hierin), maar wel voor de Blutsjes die we in de toekomst een echt tehuis zouden kunnen bieden. Het is uiteindelijk de bedoeling om hen levenslang de nodige zorgen te bieden in een propere en schone omgeving. We willen diegene een kans geven die niet meer in de maatschappij passen of die op de dodenlijst staan. Want een kloppend hart, is een kloppend hart ook al is de buitenkant een beetje geblutst of verfromfraaid.
Liefs,
Diny, Sab en de Blutsjes
http://www.dekattenbrigade.com/onze-droom.html
Wat vind ik het moeilijk om dit stukje tekst te schrijven. De woorden dansen in mijn hoofd en ik krijg ze maar niet netjes geordend. Misschien omdat ik dit zo graag wil en ik er zo enthousiast over ben? Of is het net omdat ik bang ben dat het uiteindelijk allemaal niet zal lukken... en mensen me voor gek verklaren? Maar de eerste stap om iets te bereiken, is het aan het universum te laten weten. Kenbaar te maken wat onze grote droom en wens is en wie weet wordt die droom dan wel werkelijkheid met de hulp van mensen die onze huidige en toekomstige Blutsjes lief hebben.
Mensen die ons al langer kennen en onze verhalen lezen, weten dat ik af en toe al eerder hierover iets heb laten vallen. Want we denken er al een tijdje over na om een grotere locatie te hebben. We hebben in ons kleine huisje al kei-hard gebikkeld en zoveel veranderingen gebracht, maar we moeten ook realistisch zijn. Als we ooit nog meer Blutsjes willen helpen, dan moet er een grotere locatie komen. Het is hier wel fijn vertoeven en ook al is het een kabouterhuisje, op de één of andere manier lukt het hier wel en kunnen we het allemaal groter doen lijken dan het is. Voor de dieren is het hier fijn, dat staat als een pijl boven water. Maar het doet pijn om niet meer te kunnen helpen. Zeker nu meer mensen de weg naar ons tehuis vinden en we ondertussen al meer dan een dozijn Blutskatjes op de wachtlijst hebben staan en er elke dag nog nieuwe aanvragen binnenstromen, doet het wel tot nadenken stemmen. Het breekt mijn hart om 'nee' te moeten zeggen. Dit is stress en verdriet waar ik moeilijk mee kan om gaan. Ik merk ook dat de Blutsjes nood hebben aan plek zoals de onze. Een plek waar ze kunnen ontstressen, waar ze gewoon zichzelf kunnen en mogen zijn. Een plek waar hun Blutsje er niet toe doet en een plek waar ze geliefd zijn en verzorgd worden. Een plek waar ze op nummer één staan. Sommige katjes komen hier ongelukkig en overspannen binnen. Naarmate de tijd vordert, zien we ook de vorderingen bij hen. Er valt een ballast van hun schouders en ze worden weer gelukkig. Ze zijn geliefd, want oh ja, onze liefde kunnen we echt wel verdelen over zovele katjes. Doordat we bij onze Blutsjes wonen, kennen we ze door en door en weten we wanneer er medisch iets aan de hand is en ingegrepen moet worden. Ik merk ook van collega-opvangen en particulieren uit dat ze graag beroep doen op ons tehuis. Immers blijven de dieren hier voor altijd wonen, geen gesol en van de regen in de drup meer. Een plekje voor altijd! Een plekje waar hun buikje dagelijks gevuld wordt met lekkers en lekkere kriebelhandjes over hun bol. Een veilige haven!
Een grotere locatie zou ons de mogelijkheid bieden om niet alleen Blutskatjes een tehuis te bieden, maar we zouden kunnen transformeren naar een heus 'Blutsdierentehuis'. Ik zie een stel rolstoelhondjes op het erf rollen, maar ook een select groepje weidedieren en kleine gezelschapsdieren mét Bluts zouden welkom zijn. We zouden de ruimtes zo kunnen organiseren dat het allemaal wat makkelijker te poetsen valt, Blutsjes met dezelfde aandoening of handicap zouden bij elkaar kunnen wonen zodat het uitdelen van medicijnen, speciaal dieetvoer en de verzorgrondes makkelijker wordt. En niet onbelangrijk: we zouden met een select groepje vrijwilligers aan de slag kunnen gaan die ons helpen bij de verzorging en het poetswerk. Knuffeldagen zouden frequenter kunnen doorgaan en we zouden meer mensen gelukkig kunnen maken door te komen knuffelen. Gewoon even alle zorgen op zij zetten en knuffelen met onze snorrebaarden.
Ik zie ook een plek waar we senioren kunnen opvangen en een plek waar schuwe/wilde zwerfkatten (al dan niet met Felv en Fiv) wonen. Katjes die niet meer terug uitgezet kunnen worden na het vangen voor castratie/sterilisatie en die bij ons een zorgeloos leventje tegemoet gaan en nooit meer met een lege maag hoeven te gaan slapen en eindelijk de oogjes kunnen sluiten voor een dutje, nooit meer op de hoede zijn. Mensen die afscheid moeten nemen van hun geliefde senior zouden met een gerust hart hun dier bij ons kunnen laten, wetende dat het diertje in de beste handen is. En uiteraard zou het de bedoeling zijn om nog meer verlamde Blutsjes op te vangen, niet alleen katjes, maar ook andere verlamde dieren. Hier is ontzettend veel nood aan, vooral omdat ze zulke specifieke zorgen vergen die niet alle asielen of particulieren kunnen bieden, maar ik wel. Voor mij werkt het immers als een drugs als er een verlamd of incontinent katje binnenkomt met wonden. Ik vind het fantastisch om te zien hoe snel ik die wonden onder controle krijg en hoe ik de blaasontstekingen beperkt hou door hen 3 x daags de blaas handmatig te legen. Ook katjes met neurologische beperkingen door bv. Ataxie of hersenbeschadiging zouden we talrijker kunnen opvangen, want helaas worden zij ook nog al te vaak ingeslapen. Ook katjes die incontinent zijn vallen helaas bijna overal uit de boot, terwijl ze net zoals alle andere katten hunkeren naar een liefdevol nest en iemand die hen begrijpt. Ook deze katjes (en hondjes) zouden meer dan welkom zijn bij ons.
Alleen kan ik die droom niet waarmaken. Het is niet alleen een droom voor mij, maar voor zovele Blutsjes die nood hebben aan een plek waar ze zichzelf mogen zijn, waar er geen regels zijn en waar ze mogen bloeien of net niet. Dieren die menselijk contact willen zullen dit krijgen en diegene die met rust gelaten willen worden, zullen ook de nodige rust krijgen. We hebben hulp nodig om die droom waar te maken. Met liefde alleen komen we er niet, want dan was die droom al lang gebouwd. Hij leeft immers al zo lang in mijn hart... We hebben voor nu juridisch advies nodig. Over het hoe, wat en waar? Kunnen en mogen we hier een fundraiser voor op starten? Indien ja, dan moet er een plek gezocht worden waar we welkom zijn met zovele dieren. Waar er een bestemmingsplan is en waar er geen naaste buren zijn. Het maakt voor ons niet uit waar ons tehuis uiteindelijk zal neerdalen, dit kan voor ons gevoel zowel in het binnen- als buitenland. Wat ik op dit moment niet kan, is dit zelf uitdokteren. Ik heb hulp hierbij nodig.
De bedoeling zou zijn dat wij op onze huidige plek nog enkele jaren doorbikkelen en doen wat we al zovele jaren doen. Ik zou het liefste een fundraiser opstarten en met behulp van een pr-groepje hier tegen aan te knallen en zoveel mogelijk centjes proberen in te zamelen. Daarna moet er een plekje gezocht worden en als dat plekje gevonden wordt, dan is het ideaalste dat er verbouwd wordt en dat er aan de slag gegaan wordt met handige vrijwilligers om alles Blutsjesbewoonbaar te maken voor de dieren verhuizen. Dit zal de stress minimaliseren, niet alleen voor dieren, maar ook voor ons. En uiteraard hebben we daarna dubbel zoveel of misschien wel vier-dubbel of zes-dubbel zoveel hulp nodig in de vorm van materiële en voer giften, maar zeker ook financiële steun. In ruil hiervoor zullen wij zoveel diertjes opnemen in ons tehuis als mogelijk en jullie op de hoogte houden met verhalen, net zoals we nu doen.
Uiteraard zouden we -net zoals hier- ook tussen de dieren wonen. We zouden niets liever willen! Dus er moet minimaal een klein kamertje voor ons beschikbaar zijn. Hier nemen wij ook genoegen met het kamertje helemaal bovenaan en moest ik niet allergisch zijn met astma op de koop toe, dan zouden daar ook Blutsjes wonen. Ik moet toegeven dat ons kamertje bovenaan allesbehalve eentje is waar we kunnen ontspannen, want ondertussen is dat ook al tot de nok gevuld met materiaal voor De Katten-Brigade. Wij nemen echt genoegen met een minimaal aan comfort. Tenminste: dat kamertje zou doordeweeks voor mij alleen zijn. Sab blijft op deze locatie met een groepje schuwe katten wonen omdat zij gebonden is aan haar werk. Wij moeten zelf ook in ons levensonderhoud voorzien en dat neemt Sab voor haar rekening. Ook een vrijwilliger is hier in de toekomst welkom en misschien zelfs noodzakelijk. Sab zou dan in het weekend (vanaf vrijdagavond tot zondagavond) naar de nieuwe locatie afzakken en de rest van de tijd hier -op de huidige locatie- spenderen tussen de wilde katjes. Zo kunnen we namelijk eens zoveel dieren helpen en een thuis bieden en tenslotte hebben we hier al zoveel werk verricht, dat het zonde zou zijn om dit ook op te geven. Het zou ook fijn zijn mochten we de mogelijkheid hebben om op het erf een kleine caravan neer te poten. Op die manier kunnen vrijwilligers die van ver komen, blijven overnachten of zelfs meerdere nachten bij ons vieren.
Als ik dit allemaal bekijk, dan besef ik maar één ding en dat is dat er ontzettend veel werk aan de winkel is. We kunnen dit niet alleen, we komen nu al om in het werk, maar hebben al meermaals bergen verzet, dus ook hier moet dat mogelijk zijn. Voor de mensen die mee in deze droom geloven en ook graag binnen pakweg 5 jaar een heus Blutsdierentehuis gerealiseerd te zien: we hebben alvast de spaarrekening van onze vzw hiervoor aangesproken: BE08 2998 3630 3613. Op die manier kunnen we een goed overzicht bewaren van wat er allemaal binnenkomt voor de nieuwe locatie. Uiteraard blijven we ook voor nu financiële hulp nodig hebben, maar daarvoor is dan uiteraard de bestaande rekening van De Katten-Brigade vzw.
Ik heb er even over getwijfeld of ik deze oproep al dan niet online zou plaatsen. In de eerste plaats omdat ik er geen idee van heb hoe mensen gaan reageren en ik van harte hoop dat dit geen flop wordt. Want dat zou een ramp zijn, niet voor mezelf (want uiteindelijk blijf ik hoe dan ook Blutsjes een liefdevolle thuis bieden en ik denk dat wij ons de voorbije jaren wel bewezen hebben hierin), maar wel voor de Blutsjes die we in de toekomst een echt tehuis zouden kunnen bieden. Het is uiteindelijk de bedoeling om hen levenslang de nodige zorgen te bieden in een propere en schone omgeving. We willen diegene een kans geven die niet meer in de maatschappij passen of die op de dodenlijst staan. Want een kloppend hart, is een kloppend hart ook al is de buitenkant een beetje geblutst of verfromfraaid.
Liefs,
Diny, Sab en de Blutsjes
http://www.dekattenbrigade.com/onze-droom.html
Zondag 16 augustus 2015:
Binnen 2 weken is het weer zover: dan staat de 3e editie van de Zomerwandeling op het programma op zondag 30 augustus. Ook dit jaar voert de wandeling ons weer langs rustige groene wegen en kan er voor of na de wandeling genoten worden van een verfrissend drankje of een heerlijk stukje taart. De exacte wandelroute moet nog hier en daar uitgestippeld worden, maar zal ongeveer tussen de 5 en 7 km bedragen. Samen met de Zomerwandeling organiseren wij ook ons Chili sin carne eetfestijn zodat mensen die dit willen, de wandeling kunnen combineren met een (h)eerlijke portie eten. Uiteraard kan er ook enkel gewandeld of enkel gegeten worden! We willen jullie er wel nogmaals aan herinneren dat er voor de Chili sin carne op voorhand moet ingeschreven worden ten laatste op maandag 24 augustus en dit door overschrijving op ons rekeningnummer: BE54 0004 2835 2097. We hopen velen van jullie te mogen ontmoeten om er samen een leuke zondag van te maken!
Binnen 2 weken is het weer zover: dan staat de 3e editie van de Zomerwandeling op het programma op zondag 30 augustus. Ook dit jaar voert de wandeling ons weer langs rustige groene wegen en kan er voor of na de wandeling genoten worden van een verfrissend drankje of een heerlijk stukje taart. De exacte wandelroute moet nog hier en daar uitgestippeld worden, maar zal ongeveer tussen de 5 en 7 km bedragen. Samen met de Zomerwandeling organiseren wij ook ons Chili sin carne eetfestijn zodat mensen die dit willen, de wandeling kunnen combineren met een (h)eerlijke portie eten. Uiteraard kan er ook enkel gewandeld of enkel gegeten worden! We willen jullie er wel nogmaals aan herinneren dat er voor de Chili sin carne op voorhand moet ingeschreven worden ten laatste op maandag 24 augustus en dit door overschrijving op ons rekeningnummer: BE54 0004 2835 2097. We hopen velen van jullie te mogen ontmoeten om er samen een leuke zondag van te maken!
Het is weer hoogtijd om mijn bedankingslijstje bij te werken voor de donaties die we afgelopen weken weer mochten ontvangen. Ook deze keer is het weer grandioos veel, bijna te veel om op te noemen. Toen Adrie van Angel's Choice Tokito kwam langsbrengen, bracht ze ook een mooie donatie mee wat boordevol lekkers zat voor de Blutsjes. Ook van Pakeezah en Annelies kregen we ontzettend veel voer gedoneerd, waar we altijd staan om te springen. Hilde kwam ons een Senseo-apparaat brengen dat ze niet meer nodig had en wij erg goed konden gebruiken, aangezien diegene die wij in gebruik hadden begon tegen te pruttelen en het niet lang meer zou trekken. Ook Viviane bracht weer een lading spul langs waardoor we niet wisten wat eerst weg te zetten. Ze plunderde zowaar twee Aldi's leeg waar ze net op dat moment bandages en verbandjes verkochten. Ook Nicole bracht een grote hoeveelheid eierdoosjes voor de webwinkel van Sara langs en ook wat tombolaspul en voer, maar daar ben ik door alle drukte helaas een foto van vergeten te nemen. Toen Cathy de zelfgemaakte wegwijzers voor onze zomerwandeling bracht, stond ze hier niet met lege handen en ook Els bracht een zak vol blikvoer langs. Ivo verraste onze bewoners deze week met twee zakken droogvoer en Nele bracht ons een lading cartridges langs. Van Gavino kregen we een heleboel nierdieet voor onze Kamiel en voor onze patiëntjes met verlamde blaas die dit gemengd krijgen met Gastro Intestinal. Sab moest voor haar werk in Vilvoorde zijn en combineerde dit met een ritje naar het bedrijf: Lenco. Daar hadden ze vele dozen met ict-materiaal en toners opzij hadden gezet voor onze Recyca-inzamelactie. En natuurlijk ook een dikke pluim voor onze financiële donateurs waar we elke keer mogen op rekenen. En natuurlijk de financiële donaties van mensen die ons sporadisch of eenmalig gesteund hebben afgelopen weken. Zonder al die hulp geen Blutsjestehuis! Dankjewel lieve mensen, uit de grond van ons hart!
|
|
Zaterdag 15 augustus 2015:
Toen onze verlamde Matei hier pas kwam wonen, dan vergeleek ik hem altijd een beetje met Garfield. Je-weet-wel, de-spaghetti-vretende-rode-dikke-kat. Hij had er immers een paar kenmerken mee gemeen: rood, lui, dik en vooral een drang naar mensenvoer. Dat lui zijn heeft ondertussen plaats geruimd voor een actieve Matei die de hoogste krabpalen beklimt, graag met de hengel speelt en heel soms zelfs op volle versnelling door ons tehuis schuifelt. Maar die drang naar mensenvoer, jeetje, die wordt erger met de dag. Ik plof me nog maar net neer in de zetel met mijn bord op mijn schoot en hij staat me al aan te staren. Ik probeer hem dan te negeren, maar dat heeft allesbehalve effect. Ik voel zijn droopy oogjes priemen en ik kan het niet laten om hem even aan te kijken. Die droopy oogjes worden droopier en als ik niet snel toehap, dan tikt hij met zijn voorpoten mijn benen aan. Net alsof hij een high five in de lucht gooit, maar dat met één doel: joehoe, ik sta hier en ik heb treeeeeeeeeeeeeeek! Tegelijk draait zijn tong overuren rond zijn bek waarmee hij duidelijk wilt maken dat hij wilt lekkerbekken. En wat denk je? Natuurlijk ga ik overstag! Sandwiches, chips en frietjes zijn dingen die hij absoluut niet kan weerstaan en als ik hem dan zo gelukkig zie met een stukje voer, dan kan ik niet anders dan mijn eten met hem delen. Want zeg nu zelf, als je dit filmpje ziet, zou je dan niet net hetzelfde doen? |
|
|
Vrijdag 14 augustus 2015:
Alexander, onze jongste Blutsjesfan bracht ons en de bewoners een bezoekje samen met zijn mama. Zij beheert de webwinkel: http://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/de-kattenbrigade/, waar ik graag nog eens reclame voor maak. De opbrengst van alle lekkere geteelde groentjes en fruitjes en zelfs de eitjes van de ex-legbatterij kipjes wordt integraal aan ons tehuis geschonken. Zij kwamen wat eierdoosjes ophalen en tevens verraste Sara ons met een overheerlijke zelfgemaakte smoothie. En oh boy, hadden we die vitaminetjes nodig! Alexander is nog piepjong, maar toch is dat kleine ventje een heuse kattenmagneet. Nome ging steeds tegen hem aan wrijven en zwiepte met zijn staart over Alexanders gezichtje. Zelfs Sterre die mentaal gehandicapt is en bijna met niemand contact maakt, ging zowaar naast Alexander staan en liet die kleine kinderhandjes gewillig over zijn rugje wrijven. Ook Sissi, Marthalina en Cake kwamen gedag zeggen en zelfs Igani die zich bij knuffelbezoekjes bijna nooit laat zien, liet haar gezichtje zien. Volgens Sara viel Alexander na zijn bezoekje heerlijk in slaap, wie weet kwamen er ook Blutsjes in zijn dromen spoken? |
Donderdag 13 augustus 2015:
Ik liep er al weken tegenaan te hikken: wel al, nog niet, wel al, nog niet,... De sterilisaties van Célia, Ballerina en Cato stonden al langer prior op de agenda, maar op de één of andere manier moet de laatste tijd mijn gevoel hier juist bij zijn. Ik leek het er vroeger allemaal minder moeilijk mee te hebben, maar uiteindelijk is een sterilisatie toch een operatie en een operatie brengt altijd risico's met zich mee. Gelukkig zijn al onze jongens al gecastreerd, behalve ons kleine Thorreke, maar dat ventje is op dit moment nog veel te klein en hij schuifelt merendeel van de dag toch rond met een luier. Cato wilden we al veel langer steriel laten maken, maar elke keer als ik een afspraak wilde prikken, ging haar lijfje in acuut protest en stak haar chronische nies de kop op. Dus dat werd elke keer weer opzij geschoven. De laatste tijd doet ze het goed qua gezondheid, maar spelen haar hormonen haar ook parten, nou ja, eerder de andere bewoners door haar bazige gedrag. Ze denkt dat ze baas is over een aantal bewoners, dus we hopen dat dit na haar sterilisatie ietsje zal beteren. Célia kwam ontzettend krols binnen bij ons en daarvoor kreeg zij de prikpil. Die is nu ongeveer uitgewerkt, dus hoogtijd dat ook zij geholpen werd. Het was zowel voor haar als voor ons geen pretje toen ze zo krols was, vandaar ook het ingrijpen met de prikpil. En tja, onze Ballerina was best nog zwak toen ze hier pas kwam wonen. Sowieso wilde ik haar eerst goed laten aansterken en de wonde aan haar hakje moest ook eerst genezen zijn. En wat ben ik er trots op dat we haar pootje hebben kunnen behouden en dat de wonde na zoveel maanden eindelijk geheeld is. Er was sprake van amputatie, want het zag er allemaal niet zo goed uit. Maar met mijn doorzettingsvermogen en 3 x verzorgen per dag is het gelukt om haar verlamde achterpootje te behouden (al draagt ze wel nog dagelijks bandages om haar hakje te beschermen). En ondertussen is ze er qua gezondheid ook op vooruit gegaan en hoeft ze ook geen luier meer om. Want dat was ook een beetje mijn bezorgdheid: de sterilisatiewonde die bedekt zou worden door een luier... Ik had bizar veel stress om Cato te vangen. Ook Cato is niet tam en er speelden zich ganse taferelen in mijn hoofd af. Ze lag in de buitenren te slapen in de zetel toen ik een handdoek over haar kon gooien en op een wip en een wap zat ze in de transportmand. Ballerina had daarentegen al de ganse morgen de oren van mijn hoofd gezaagd omdat ze in haar slaapkamertje moest blijven en bovendien geen tonijn-ontbijt kreeg. Toen de meisjes bij Richard arriveerden was onze Célia dan weer heel neurotisch waardoor Richard maar gelijk besloot om eerst haar onder narcose te brengen. Ondertussen zijn de sterilisaties achter de rug en alles is goed verlopen. De meisjes zijn weer thuis en ik ben ontzettend opgelucht! En verlamd Blutsje Tasha ook, want die was helemaal in paniek omdat Ballerina er een ganse namiddag niet was. Ze schuifelde overal rond om haar te zoeken. Lief meisje!
Ik liep er al weken tegenaan te hikken: wel al, nog niet, wel al, nog niet,... De sterilisaties van Célia, Ballerina en Cato stonden al langer prior op de agenda, maar op de één of andere manier moet de laatste tijd mijn gevoel hier juist bij zijn. Ik leek het er vroeger allemaal minder moeilijk mee te hebben, maar uiteindelijk is een sterilisatie toch een operatie en een operatie brengt altijd risico's met zich mee. Gelukkig zijn al onze jongens al gecastreerd, behalve ons kleine Thorreke, maar dat ventje is op dit moment nog veel te klein en hij schuifelt merendeel van de dag toch rond met een luier. Cato wilden we al veel langer steriel laten maken, maar elke keer als ik een afspraak wilde prikken, ging haar lijfje in acuut protest en stak haar chronische nies de kop op. Dus dat werd elke keer weer opzij geschoven. De laatste tijd doet ze het goed qua gezondheid, maar spelen haar hormonen haar ook parten, nou ja, eerder de andere bewoners door haar bazige gedrag. Ze denkt dat ze baas is over een aantal bewoners, dus we hopen dat dit na haar sterilisatie ietsje zal beteren. Célia kwam ontzettend krols binnen bij ons en daarvoor kreeg zij de prikpil. Die is nu ongeveer uitgewerkt, dus hoogtijd dat ook zij geholpen werd. Het was zowel voor haar als voor ons geen pretje toen ze zo krols was, vandaar ook het ingrijpen met de prikpil. En tja, onze Ballerina was best nog zwak toen ze hier pas kwam wonen. Sowieso wilde ik haar eerst goed laten aansterken en de wonde aan haar hakje moest ook eerst genezen zijn. En wat ben ik er trots op dat we haar pootje hebben kunnen behouden en dat de wonde na zoveel maanden eindelijk geheeld is. Er was sprake van amputatie, want het zag er allemaal niet zo goed uit. Maar met mijn doorzettingsvermogen en 3 x verzorgen per dag is het gelukt om haar verlamde achterpootje te behouden (al draagt ze wel nog dagelijks bandages om haar hakje te beschermen). En ondertussen is ze er qua gezondheid ook op vooruit gegaan en hoeft ze ook geen luier meer om. Want dat was ook een beetje mijn bezorgdheid: de sterilisatiewonde die bedekt zou worden door een luier... Ik had bizar veel stress om Cato te vangen. Ook Cato is niet tam en er speelden zich ganse taferelen in mijn hoofd af. Ze lag in de buitenren te slapen in de zetel toen ik een handdoek over haar kon gooien en op een wip en een wap zat ze in de transportmand. Ballerina had daarentegen al de ganse morgen de oren van mijn hoofd gezaagd omdat ze in haar slaapkamertje moest blijven en bovendien geen tonijn-ontbijt kreeg. Toen de meisjes bij Richard arriveerden was onze Célia dan weer heel neurotisch waardoor Richard maar gelijk besloot om eerst haar onder narcose te brengen. Ondertussen zijn de sterilisaties achter de rug en alles is goed verlopen. De meisjes zijn weer thuis en ik ben ontzettend opgelucht! En verlamd Blutsje Tasha ook, want die was helemaal in paniek omdat Ballerina er een ganse namiddag niet was. Ze schuifelde overal rond om haar te zoeken. Lief meisje!
Twee dagen geleden, toen Sab nog aan het werk was, belde haar collega haar op om te zeggen dat hij een katje gevonden had dat volgens hem volledig blind was. Hij vroeg haar of ze eventjes kon komen kijken, want zelf durfde hij haar niet te pakken en het katje was duidelijk in paniek. Ze liep met haar hoofdje overal tegen en het was duidelijk dat ze hulpeloos was en bang. Want ze kroop laag bij de grond. Sab kon niet gelijk vertrekken omdat ze eerst haar werk moest afhandelen en een uurtje later arriveerde ze op de plek waar volgens haar collega het blinde katje zat. In de verste verte geen katje te bekennen... Er was wel een weiland waar het katje zich zou kunnen verstopt hebben, maar daar kon Sab helaas niet op. Met een loden maag reed ze naar huis en deze melding bleef door ons hoofd spoken. Het was een kwestie van tijd vooraleer het katje aangereden zou worden. Vandaag reed Sab om 7u 's morgens met haar krantenronde rond toen ze plots een katje langs de kant van de weg zag, in de goot om precies te zijn. Sab week uit en draaide de auto om het katje van dichterbij te gaan bekijken. Op dat moment kwamen er auto's aan die gelukkig ook het katje ontweken. Toen Sab uitstapte kon ze haar ogen niet geloven. Een totaal verzwakt en uitgedroogd hulpeloos wezentje zat daar. Ondertussen al vele meters verder dan de plek waar ze twee dagen geleden gezien werd. Het is een raadsel hoe ze al die tijd heeft weten te overleven. Want het is best een oudere kat, één oogje kwijt door niesziekte en het andere oogje waarschijnlijk niet meer te redden. We moeten nu zalven en de antibiotica moet zijn werk doen om de zwelling te doen zakken en dan pas kunnen we bekijken of dat oogje te redden valt. Brood- en broodmager, kortom: een Blutsje dat het niet lang meer had volgehouden. Sab pakte haar op, maar op dat moment begon ze te panikeren, dus greep Sab haar bij haar nekvel en opende met één hand de Postauto. Op goed geluk belde ze onze dierenarts en daar kon ze gelukkig al zo vroeg terecht. Richard is dan in de auto gekropen en verhips, het oude meisje kroop zowaar zelf in de transportmand. Ze was daarna wel helemaal in paniek en het heeft even geduurd voor ze bedaarde. Maar al bij al lijkt ze best tam te zijn, want Richard kon zonder verdoving bloed nemen. Dat wilde hij ook het liefste, want hij vond haar te zwak en ze heeft 2 x serum gekregen om op krachten te komen. Ze werd wel negatief getest of Fiv en Felv. Niet dat ik het erg had gevonden, want hier wonen nog Fiv-jes en Felv-jes, maar voor haar is het maar goed. Dat is alvast een kwaaltje minder waar haar lichaampje tegen moet vechten. Haar tongetje hangt uit haar bekje en op dit moment eet ze niet zelfstandig, dus dat wordt dwangvoeren. Ze zit veilig nu en we hebben er zelfs een noodbench voor moeten bij pakken. Maar ze is er nog niet, de volgende dagen zullen kritiek zijn. Maar ik hoop dat dit oude meisje toch nog een mooie tijd in ons tehuis mag beleven, dat heeft ze wel verdient! En haar naam wordt: Jozefien. Welkom oude taart!
Woensdag 12 augustus 2015:
Het is al even geleden dat er nog een update over Choco verschenen is. Het is de laatste tijd afkloppen met haar gezondheid, want de chronische nies lijkt iets meer onder controle, al blijft ze wel af en aan last hebben van diarree. Choco was diegene die bijna als laatste bewoner de kattenren ontdekt heeft. Ze wilde wel naar buiten gaan, maar als ze een pootje in de buitenren zette, rende ze terug naar binnen, naar haar veilige plekje. Ondertussen is Choco niet meer weg te denken uit de ren en geniet ze met volle teugen van de buitenlucht en pikt ze elke dag zonnestraaltjes mee. Enkel als het weer te guur is, komt ze naar binnen. Maar dan mokt ze en trekt ze een gezicht alsof ik er iets aan kan doen dat het buiten giet, haha. Veelal refereren bezoekers naar 'de gevaarlijke poes' als ze Choco's snuitje willen zien. In ons tehuis hangt er namelijk een houten bordje waar bovenstaand geschrift op staat. Choco had de neiging om onder dat bordje te gaan liggen tijdens knuffeldagen. En zo ontstond haar bijnaam. Niet dat Choco een gevaarlijke poes is, allesbehalve zelfs. Ondanks dat ze niet tam is en niet geaaid wilt worden, is ze erg lief en ze zal dan ook eieren voor haar geld kiezen. Ze zal nooit uithalen of bijten, maar gewoon weglopen. En als ze dan toch een kuurtje medicijnen moet krijgen of een pipetje in de nek, dan is het gewoon een kwestie van vangen, want eens in de armen is het een lieve meid. Ik vind haar op deze foto zo prachtig, echt een fotogenieke meid. En we doen er nog een filmpje bovenop. Choco is een echte jager geworden en Sab betrapte haar op het mekkeren tegen een vlinder en ze kon het dan ook niet weerstaan om dit vast te leggen op film.
Het is al even geleden dat er nog een update over Choco verschenen is. Het is de laatste tijd afkloppen met haar gezondheid, want de chronische nies lijkt iets meer onder controle, al blijft ze wel af en aan last hebben van diarree. Choco was diegene die bijna als laatste bewoner de kattenren ontdekt heeft. Ze wilde wel naar buiten gaan, maar als ze een pootje in de buitenren zette, rende ze terug naar binnen, naar haar veilige plekje. Ondertussen is Choco niet meer weg te denken uit de ren en geniet ze met volle teugen van de buitenlucht en pikt ze elke dag zonnestraaltjes mee. Enkel als het weer te guur is, komt ze naar binnen. Maar dan mokt ze en trekt ze een gezicht alsof ik er iets aan kan doen dat het buiten giet, haha. Veelal refereren bezoekers naar 'de gevaarlijke poes' als ze Choco's snuitje willen zien. In ons tehuis hangt er namelijk een houten bordje waar bovenstaand geschrift op staat. Choco had de neiging om onder dat bordje te gaan liggen tijdens knuffeldagen. En zo ontstond haar bijnaam. Niet dat Choco een gevaarlijke poes is, allesbehalve zelfs. Ondanks dat ze niet tam is en niet geaaid wilt worden, is ze erg lief en ze zal dan ook eieren voor haar geld kiezen. Ze zal nooit uithalen of bijten, maar gewoon weglopen. En als ze dan toch een kuurtje medicijnen moet krijgen of een pipetje in de nek, dan is het gewoon een kwestie van vangen, want eens in de armen is het een lieve meid. Ik vind haar op deze foto zo prachtig, echt een fotogenieke meid. En we doen er nog een filmpje bovenop. Choco is een echte jager geworden en Sab betrapte haar op het mekkeren tegen een vlinder en ze kon het dan ook niet weerstaan om dit vast te leggen op film.
Dinsdag 11 augustus 2015:
Ik kan het haast niet geloven, het verschil tussen Tasha-die-hier-een-paar-weekjes-geleden-kwam-wonen en Tasha-nu. Ze heeft zoveel vooruitgang geboekt en ze is een bloem die helemaal open gebloeid is. In het begin was ze heel timide en verlegen. Ze verstopte zich bijna een ganse dag, zeker als er bezoek kwam en toen het tijd was voor haar verzorgronde, moest ik haar zoeken en soms zelfs achterna zitten omdat ze dan al schuifelend van me weg liep. Maar dat is allemaal verleden tijd! De komst van kleine Thor zit er voor iets tussen, want oh, wat is ze toch een goed mama'tje voor ons kleine ventje. Ze is steeds in zijn buurt te vinden en als ons klein manneke piept, dan spurt ze ernaartoe om hem te troosten. Maar ook onze drie verzorgmomentjes op een dag hebben haar zo goed gegaan. Dat zijn onze kleine momentjes waarin Tasha centraal staat en waarin ze overgoten wordt met liefde. Ze geniet zo van kusjes en aaitjes. Haar blaas baarde me in het begin wel de nodige zorgen, of beter gezegd spierkracht. Want die voelde aan als een keiharde bal waar ik ontzettend veel kracht moest op zetten om die blaas te kunnen leegmaken. Ondertussen gaat het als een fluitje van een cent en is haar blaas weer zacht en gutst er bij de eerste kneep al urine uit. Ook kleine Cake komt in het filmpje haar aandacht opeisen (en op een gegeven moment deelt ze zelfs een tik uit naar Tasha omdat ze op mijn schoot zit en net zoals Klaus een beetje jaloers is). Voor diegene die het goed gezien hebben, het lijkt inderdaad alsof ze kousjes aan heeft. Ik moet vanaf nu haar voetjes in een bandage hullen, Want de laatste tijd steunt Cake op haar teentjes en die zijn een beetje open gegaan, ondanks dat de vloer hier best glad is. Ze vindt het gelukkig helemaal niet erg en ik moet zeggen: het staat haar leuk!
Ik kan het haast niet geloven, het verschil tussen Tasha-die-hier-een-paar-weekjes-geleden-kwam-wonen en Tasha-nu. Ze heeft zoveel vooruitgang geboekt en ze is een bloem die helemaal open gebloeid is. In het begin was ze heel timide en verlegen. Ze verstopte zich bijna een ganse dag, zeker als er bezoek kwam en toen het tijd was voor haar verzorgronde, moest ik haar zoeken en soms zelfs achterna zitten omdat ze dan al schuifelend van me weg liep. Maar dat is allemaal verleden tijd! De komst van kleine Thor zit er voor iets tussen, want oh, wat is ze toch een goed mama'tje voor ons kleine ventje. Ze is steeds in zijn buurt te vinden en als ons klein manneke piept, dan spurt ze ernaartoe om hem te troosten. Maar ook onze drie verzorgmomentjes op een dag hebben haar zo goed gegaan. Dat zijn onze kleine momentjes waarin Tasha centraal staat en waarin ze overgoten wordt met liefde. Ze geniet zo van kusjes en aaitjes. Haar blaas baarde me in het begin wel de nodige zorgen, of beter gezegd spierkracht. Want die voelde aan als een keiharde bal waar ik ontzettend veel kracht moest op zetten om die blaas te kunnen leegmaken. Ondertussen gaat het als een fluitje van een cent en is haar blaas weer zacht en gutst er bij de eerste kneep al urine uit. Ook kleine Cake komt in het filmpje haar aandacht opeisen (en op een gegeven moment deelt ze zelfs een tik uit naar Tasha omdat ze op mijn schoot zit en net zoals Klaus een beetje jaloers is). Voor diegene die het goed gezien hebben, het lijkt inderdaad alsof ze kousjes aan heeft. Ik moet vanaf nu haar voetjes in een bandage hullen, Want de laatste tijd steunt Cake op haar teentjes en die zijn een beetje open gegaan, ondanks dat de vloer hier best glad is. Ze vindt het gelukkig helemaal niet erg en ik moet zeggen: het staat haar leuk!
Maandag 10 augustus 2015:
Ondanks dat ik gisteren een update beloofd had, raakten de woorden die in mijn hoofd zaten maar niet getypt. Ik besloot dan maar om gisteren verder te gaan met mijn baaldagje en vandaag gewoon te knallen. Al is er van dat laatste ook niet veel waar, want ik voel me eigenlijk doodop. Maar we gaan stug door en ondanks dat ik het allemaal graag wat sneller zie vooruit gaan, raken de werkjes uiteindelijk wel gedaan. Ik kan nog altijd niet geloven dat er met het afmeten van de deur zo'n flater begaan is en de perfectionist in mij wilt dit probleem zo snel mogelijk opgelost zien raken. Bovendien voelde ik dat mijn Blutsjes letterlijk in de kou gezet werden. Want dat plastic zou er heus niet voor zorgen dat de koude buiten gehouden werd en in die ruimte verblijven op dit moment Jefke en Stigge die al zo vatbaar zijn voor niesziekte door de Felv die zij in hun lichaampje dragen. En ook onze hond Brody slaapt in die ruimte en door haar Blutsje (Hepatocutaan syndroom) heeft zij het net heel erg snel koud. Petra zag de foto's op facebook en zij besloot onmiddellijk actie te ondernemen. Ze vond dit allesbehalve kunnen en belde ons bijna meteen op. Er werden maten doorgespeeld en Wim zocht op zijn werk allerlei spul bij elkaar om de boel hier winddicht te komen maken. Wat zouden we zonder deze reddende engelen gedaan hebben? Ondanks dat Wim al een ganse dag gewerkt had, is hij samen met Petra hier de gaten waar de ramen zouden moeten zitten, komen isoleren en werd er zelfs een tijdelijke deur voorzien. Deze kanjers dachten zelfs aan een klein handvatje en slotje. Ontzettend dankbaar dat we uit de nood geholpen zijn en dat de ruimte nu wind- en regendicht is. Al blijf ik het balen vinden dat het hier in mijn ogen nog steeds een rommeltje is en hoop ik dat alles zo snel mogelijk in orde komt. Lieve Petra en lieve Wim, dankjewel voor alles!
Ondanks dat ik gisteren een update beloofd had, raakten de woorden die in mijn hoofd zaten maar niet getypt. Ik besloot dan maar om gisteren verder te gaan met mijn baaldagje en vandaag gewoon te knallen. Al is er van dat laatste ook niet veel waar, want ik voel me eigenlijk doodop. Maar we gaan stug door en ondanks dat ik het allemaal graag wat sneller zie vooruit gaan, raken de werkjes uiteindelijk wel gedaan. Ik kan nog altijd niet geloven dat er met het afmeten van de deur zo'n flater begaan is en de perfectionist in mij wilt dit probleem zo snel mogelijk opgelost zien raken. Bovendien voelde ik dat mijn Blutsjes letterlijk in de kou gezet werden. Want dat plastic zou er heus niet voor zorgen dat de koude buiten gehouden werd en in die ruimte verblijven op dit moment Jefke en Stigge die al zo vatbaar zijn voor niesziekte door de Felv die zij in hun lichaampje dragen. En ook onze hond Brody slaapt in die ruimte en door haar Blutsje (Hepatocutaan syndroom) heeft zij het net heel erg snel koud. Petra zag de foto's op facebook en zij besloot onmiddellijk actie te ondernemen. Ze vond dit allesbehalve kunnen en belde ons bijna meteen op. Er werden maten doorgespeeld en Wim zocht op zijn werk allerlei spul bij elkaar om de boel hier winddicht te komen maken. Wat zouden we zonder deze reddende engelen gedaan hebben? Ondanks dat Wim al een ganse dag gewerkt had, is hij samen met Petra hier de gaten waar de ramen zouden moeten zitten, komen isoleren en werd er zelfs een tijdelijke deur voorzien. Deze kanjers dachten zelfs aan een klein handvatje en slotje. Ontzettend dankbaar dat we uit de nood geholpen zijn en dat de ruimte nu wind- en regendicht is. Al blijf ik het balen vinden dat het hier in mijn ogen nog steeds een rommeltje is en hoop ik dat alles zo snel mogelijk in orde komt. Lieve Petra en lieve Wim, dankjewel voor alles!
Soms zijn er zo'n mensen die in je leven komen waar je ontzettend dankbaar voor bent. S. is zo'n persoon, die in dit verhaal liever anoniem wenst te blijven, maar die ons verrast heeft met het meest ongelofelijke gebaar. Ik weet nog altijd niet hoe ik mijn gevoelens hierover moet neerpennen omdat het ook best delicaat is. S. stond hier onlangs aan de deur met een grote glimlach en een rode envelop. Eigenlijk waren deze centjes bedoeld voor de grafsteen van Viviane. Viviane was een ontzettend grote dierenvriend. Zij gaf onderdak aan een heleboel diertjes en plots werd Viviane van haar diertjes en de wereld weggerukt. Kanker zorgde hiervoor... Viviane's familie had geen centjes voor een grafsteen en daarom besloot S. hiervoor te sparen. Jaren verstreken en S. bezocht regelmatig het graf van Viviane. De grafsteen leek steeds dichterbij te komen en toen S. een plantje op het graf van Viviane ging plaatsen, had zij het gevoel dat Viviane het daar niet mee eens was. Een onbaatzuchtig mens kan vanuit de hemel nog boodschappen sturen en dat deed ze. Plots kreeg S. het gevoel dat Viviane liever zou hebben dat deze centjes gespendeerd zouden worden aan een goed dierendoel. Want in haar leven zorgde ze immers voor zovele achtergelaten diertjes en vanuit de hemel probeert ze nog steeds deze boodschap over te brengen. S. las ons verhaal van afgelopen vrijdag en plots was het zo klaar als een klontje. Zij stond hier met de centjes van Viviane's grafsteen. Ik weet zelfs niet meer wat ik allemaal gezegd heb, omdat ik er zo ondersteboven van was. Ontzettend dankbaar, maar toch voel ik me ook een klein beetje schuldig dat zo'n prachtig mens als Viviane haar grafsteen heeft opgeofferd voor ons. Lieve S. nogmaals ontzettend bedankt voor dit lieve gebaar, maar vooral voor het vertrouwen. Woorden kunnen niet uitdrukken hoe dankbaar we zijn en hoeveel dit voor ons en de Blutsjes betekent! Hoe graag ik het ook wil ontkennen, met liefde alleen redden we het niet. We hebben centjes, veel centjes nodig om ons tehuis draaiende te houden, de dromen van zovele Blutsjes na te jagen en uiteraard de rekeningen betaald te krijgen. Dankjewel! (Foto van een prachtige Viviane die de wereld helaas veel te vroeg heeft verlaten...). Een stukje van S. aan haar overleden vriendin gericht: " Viv, Het is zo'n dikke 2 jaar geleden dat je overleden bent. Jij en je familie hebben altijd respect bij me afgedwongen. Er moest financieel niet 'zot gedaan worden', maar jullie deden werkelijk alles voor de dieren. Geen rondje dierenarts was teveel. Of hoe je tot grote ergernis van sommige mensen bij hen aanbelde "omdat hun kat binnen wou". Zo hilarisch en typisch tegelijk! En dat zijn nog maar enkele voorbeelden. Mijn liefde voor dieren is alleen maar gegroeid dankzij jou en ik vond in jou een zielsverwant. Ik speelde al lang met het idee om je een grafsteen te kopen omdat ik vond dat je dat verdiende. Vrijdag stond ik aan je graf en al wat ik kon denken was dat jij veeeel liever zou hebben dat ik dat budget zou schenken aan mensen die -net als jij- leven voor de dieren. Diezelfde dag vernam ik dat Diny en Sab dik op de sukkel waren met de vervanging van de ramen... Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik wist wie de centjes verdiende. Ik voel me zo goed bij deze beslissing. Rust zacht, lieve vriendin."
Zaterdag 08 augustus 2015:
Vandaag voel ik me een beetje zoals Gizmo! De stress van de voorbije dagen heeft zich grandioos en zelfs genadeloos genesteld in mijn lichaam waardoor ik allerlei pijntjes en kwaaltjes heb. Mijn hoofd is moe door het vele piekeren en het werk in ons tehuis vlot niet zoals ik het graag wil. De Blutsjes zitten er wel allemaal verzorgd bij en dat is het voornaamste. Een update over de gang van zaken wordt even uitgesteld naar morgen, maar ik kan al wel verklappen dat er drie mensen ons verrast hebben met een geweldig lieve daad. Zo dankbaar naar hen toe, dat ik morgen even de tijd neem om hierover een stukje te schrijven. Mailtjes en pb'tjes laat ik vanavond ook even onbeantwoord en die probeer ik morgen allemaal bij te werken. Mijn hoofd heeft een kleine break nodig van al dat administratief werk en de Blutsjes hebben mij nodig, want ze zijn hier door de stress van gisteren aan het braken en overgegeven gegaan. Gisteravond begon de eerste en tot na de middag mocht ik regelmatig plasjes kots opruimen. Gelukkig gaat het nu weer ietsje beter met hen, maar dat komt wellicht doordat ik ook de stress van mijn lichaam probeer te laten glijden. De Blutsjes en ik hebben zo'n band dat we elkaar haarfijn aanvoelen, maar dat heeft ook zo zijn nadelen dat de Butsjes gauw mijn stress oppikken. Vanavond eten we onze zorgen weg met lekkere frietjes en een veggie burger van de Switch (zij zijn tevens suikerfamilie van onze Jake!) om morgen fris en monter aan de dag te beginnen.
Vandaag voel ik me een beetje zoals Gizmo! De stress van de voorbije dagen heeft zich grandioos en zelfs genadeloos genesteld in mijn lichaam waardoor ik allerlei pijntjes en kwaaltjes heb. Mijn hoofd is moe door het vele piekeren en het werk in ons tehuis vlot niet zoals ik het graag wil. De Blutsjes zitten er wel allemaal verzorgd bij en dat is het voornaamste. Een update over de gang van zaken wordt even uitgesteld naar morgen, maar ik kan al wel verklappen dat er drie mensen ons verrast hebben met een geweldig lieve daad. Zo dankbaar naar hen toe, dat ik morgen even de tijd neem om hierover een stukje te schrijven. Mailtjes en pb'tjes laat ik vanavond ook even onbeantwoord en die probeer ik morgen allemaal bij te werken. Mijn hoofd heeft een kleine break nodig van al dat administratief werk en de Blutsjes hebben mij nodig, want ze zijn hier door de stress van gisteren aan het braken en overgegeven gegaan. Gisteravond begon de eerste en tot na de middag mocht ik regelmatig plasjes kots opruimen. Gelukkig gaat het nu weer ietsje beter met hen, maar dat komt wellicht doordat ik ook de stress van mijn lichaam probeer te laten glijden. De Blutsjes en ik hebben zo'n band dat we elkaar haarfijn aanvoelen, maar dat heeft ook zo zijn nadelen dat de Butsjes gauw mijn stress oppikken. Vanavond eten we onze zorgen weg met lekkere frietjes en een veggie burger van de Switch (zij zijn tevens suikerfamilie van onze Jake!) om morgen fris en monter aan de dag te beginnen.
Vrijdag 07 augustus 2015:
Vandaag zou een heugelijke dag moeten zijn, want we zaten er immers al van mei op te wachten. De nieuwe ramen en deur in de veranda/overkapping zouden geplaatst worden, richting buitenren. De oude ramen en deur waren op en top versleten. Het ene raam was al gebarsten en in de herfst en winter floot de wind er zo doorheen. Geen ideaal gedoe met zovele Blutsjes die hier wonen en op de koop toe stookten we ons verloren om de ruimte daar warm te houden in de winter. Ondertussen werd het dak daar al vernieuwd en eindelijk zou de rest van de werken vandaag gedaan worden. Sab vroeg een dag verlof aan op het werk en vanochtend extra vroeg opgestaan om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Van in het begin hadden we al het idee dat de man die de maten kwam afmeten, niet naar ons luisterde en hadden we het gevoel dat er vandaag een fiasco zou plaatsvinden. Het betreft hier een externe firma die de deur en ramen gemaakt heeft en een andere firma kwam deze plaatsen. En inderdaad, ons buikgevoel heeft ons ook deze keer niet in de steek gelaten. De maten van de deur zijn grandioos verkeerd waardoor deze niet geplaatst kan worden en bijgevolg de ramen ook niet. De deur gaat overigens langs de verkeerde kant open en is veel te groot waardoor deze niet eens open kan, kortom: een groot fiasco. Nu zitten we hier met grote gaten waar noodgedwongen een plastic zeil voorhangt om 's nachts de koude toch een beetje tegen te houden en in het slechtste geval ook regen. We hopen dan ook dat de weergoden ons komende periode goed gezind zijn. De profielen van de nieuwe ramen en deur staan hier binnen en kunnen niet buiten gezet worden, het is dus bijgevolg een rommeltje. We zien ons dan ook genoodzaakt om de knuffeldag van morgen af te blazen. Iets wat ik vreselijk vind, want dit is de eerste keer dat we een knuffeldag afzeggen. Ik weet zelf hoe vreselijk het is om last minute een afspraak afgezegd te krijgen, dus ik excuseer me dan ook ontzettend hard naar de mensen toe die hier al lange tijd naar uit gekeken hebben. Maar de bewoners hebben nu al stress en morgen een knuffeldag inlassen zou ervoor zorgen dat sommigen hun gezondheid ondermijnd wordt wat dan weer resulteert in zieke Blutsjes. Het spijt me echt verschrikkelijk! De binnenren die in de veranda/overkapping geplaatst zou worden, moet nu ook noodgedwongen uitgesteld worden. Soms heb ik het gevoel dat ik constant naar een oever probeer te zwemmen, maar gewoon ter plekke blijf peddelen. Zoveel klussen die maar niet afgehandeld raken, uitgesteld worden en klussen die erbij komen maar waar we niet eens meer de moed voor vinden om die geklaard te krijgen. Ik zit vandaag in zak en as, voel me moedeloos en probeer niet te verdrinken. Ik blijf peddelen in de hoop dat morgen een betere dag is... We zullen een extra knuffeldag inlassen voor de mensen die morgen zouden langskomen. We weten echter nog niet wanneer deze zal kunnen doorgaan, aangezien we nog niet zeker weten of de eerste van september door zal kunnen gaan. Het hangt er allemaal van af hoe snel die ene firma dit probleem opgelost krijgt aangezien er een volledig nieuwe deur gemaakt moet worden.
Vandaag zou een heugelijke dag moeten zijn, want we zaten er immers al van mei op te wachten. De nieuwe ramen en deur in de veranda/overkapping zouden geplaatst worden, richting buitenren. De oude ramen en deur waren op en top versleten. Het ene raam was al gebarsten en in de herfst en winter floot de wind er zo doorheen. Geen ideaal gedoe met zovele Blutsjes die hier wonen en op de koop toe stookten we ons verloren om de ruimte daar warm te houden in de winter. Ondertussen werd het dak daar al vernieuwd en eindelijk zou de rest van de werken vandaag gedaan worden. Sab vroeg een dag verlof aan op het werk en vanochtend extra vroeg opgestaan om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Van in het begin hadden we al het idee dat de man die de maten kwam afmeten, niet naar ons luisterde en hadden we het gevoel dat er vandaag een fiasco zou plaatsvinden. Het betreft hier een externe firma die de deur en ramen gemaakt heeft en een andere firma kwam deze plaatsen. En inderdaad, ons buikgevoel heeft ons ook deze keer niet in de steek gelaten. De maten van de deur zijn grandioos verkeerd waardoor deze niet geplaatst kan worden en bijgevolg de ramen ook niet. De deur gaat overigens langs de verkeerde kant open en is veel te groot waardoor deze niet eens open kan, kortom: een groot fiasco. Nu zitten we hier met grote gaten waar noodgedwongen een plastic zeil voorhangt om 's nachts de koude toch een beetje tegen te houden en in het slechtste geval ook regen. We hopen dan ook dat de weergoden ons komende periode goed gezind zijn. De profielen van de nieuwe ramen en deur staan hier binnen en kunnen niet buiten gezet worden, het is dus bijgevolg een rommeltje. We zien ons dan ook genoodzaakt om de knuffeldag van morgen af te blazen. Iets wat ik vreselijk vind, want dit is de eerste keer dat we een knuffeldag afzeggen. Ik weet zelf hoe vreselijk het is om last minute een afspraak afgezegd te krijgen, dus ik excuseer me dan ook ontzettend hard naar de mensen toe die hier al lange tijd naar uit gekeken hebben. Maar de bewoners hebben nu al stress en morgen een knuffeldag inlassen zou ervoor zorgen dat sommigen hun gezondheid ondermijnd wordt wat dan weer resulteert in zieke Blutsjes. Het spijt me echt verschrikkelijk! De binnenren die in de veranda/overkapping geplaatst zou worden, moet nu ook noodgedwongen uitgesteld worden. Soms heb ik het gevoel dat ik constant naar een oever probeer te zwemmen, maar gewoon ter plekke blijf peddelen. Zoveel klussen die maar niet afgehandeld raken, uitgesteld worden en klussen die erbij komen maar waar we niet eens meer de moed voor vinden om die geklaard te krijgen. Ik zit vandaag in zak en as, voel me moedeloos en probeer niet te verdrinken. Ik blijf peddelen in de hoop dat morgen een betere dag is... We zullen een extra knuffeldag inlassen voor de mensen die morgen zouden langskomen. We weten echter nog niet wanneer deze zal kunnen doorgaan, aangezien we nog niet zeker weten of de eerste van september door zal kunnen gaan. Het hangt er allemaal van af hoe snel die ene firma dit probleem opgelost krijgt aangezien er een volledig nieuwe deur gemaakt moet worden.
Donderdag 06 augustus 2015:
Onze Tokito doet het hier fantastisch! Tijd nodig gehad om zich aan te passen? Mooi niet! Hij doet alsof hij hier al jaren woont en hij gedraagt zich voorbeeldig tijdens zijn verzorgrondes. Ook zijn medicijntjes neemt hij vlot in en het nieuwe dieetvoer smaakt hem voorbeeldig. Ik sta er altijd versteld van hoe vlot verlamde Blutsjes zich hier aan passen. Dit is zowaar de groep die het minste moeite heeft met de verhuizing en die zich hier gelijk helemaal thuis voelen. Tokito zit momenteel nog noodgedwongen in zijn slaapkamertje omdat hij nog geen luier om kan. De wondjes moeten eerst genezen en de genezing gaat het vlotst als er licht en lucht aan kan. Bovendien kan ik hem niet zonder luier laten rond schuifelen aangezien hij zichzelf stimuleert en de urine zou zijn wondjes helemaal kapot branden als hij op zijn kont voorbij schuifelt. Maar ik heb zo het idee dat Tokito zijn slaapkamertje momenteel helemaal niet erg vindt. Het is ook wel een beetje luxe om dikke matten onder je kont te hebben, met daarop een fleece deken, speeltjes bij de hand en een voer- en waterbak voor je neus. Ik betrap hem regelmatig op een speeluurtje en dan smijt hij zijn speeltje hoog de lucht in om het vervolgens weer te vangen en zo gaat dat spelletje door. Hij heeft wel de neiging om zijn speelgoed te verdrinken in zijn waterbak, dus regelmatig moet ik die speeltjes redden en dan krijgt hij weer wat nieuws voorgeschoteld tot het ene speeltje weer gereanimeerd... euh... droog is. Ik geloof dat hij en kleine verlamde Thorretje binnenkort dikke vriendjes gaan worden, want regelmatig dagen ze elkaar door de plexiglasplaten uit voor een spel. Zijn wondjes gaan ook de goede kant op, want er verschijnen witte randjes rondom de wonden wat ervoor zorgt dat de wondjes gaan toegroeien. Nog even lieve vent en je mag de boel hier onveilig maken samen met de anderen!
Onze Tokito doet het hier fantastisch! Tijd nodig gehad om zich aan te passen? Mooi niet! Hij doet alsof hij hier al jaren woont en hij gedraagt zich voorbeeldig tijdens zijn verzorgrondes. Ook zijn medicijntjes neemt hij vlot in en het nieuwe dieetvoer smaakt hem voorbeeldig. Ik sta er altijd versteld van hoe vlot verlamde Blutsjes zich hier aan passen. Dit is zowaar de groep die het minste moeite heeft met de verhuizing en die zich hier gelijk helemaal thuis voelen. Tokito zit momenteel nog noodgedwongen in zijn slaapkamertje omdat hij nog geen luier om kan. De wondjes moeten eerst genezen en de genezing gaat het vlotst als er licht en lucht aan kan. Bovendien kan ik hem niet zonder luier laten rond schuifelen aangezien hij zichzelf stimuleert en de urine zou zijn wondjes helemaal kapot branden als hij op zijn kont voorbij schuifelt. Maar ik heb zo het idee dat Tokito zijn slaapkamertje momenteel helemaal niet erg vindt. Het is ook wel een beetje luxe om dikke matten onder je kont te hebben, met daarop een fleece deken, speeltjes bij de hand en een voer- en waterbak voor je neus. Ik betrap hem regelmatig op een speeluurtje en dan smijt hij zijn speeltje hoog de lucht in om het vervolgens weer te vangen en zo gaat dat spelletje door. Hij heeft wel de neiging om zijn speelgoed te verdrinken in zijn waterbak, dus regelmatig moet ik die speeltjes redden en dan krijgt hij weer wat nieuws voorgeschoteld tot het ene speeltje weer gereanimeerd... euh... droog is. Ik geloof dat hij en kleine verlamde Thorretje binnenkort dikke vriendjes gaan worden, want regelmatig dagen ze elkaar door de plexiglasplaten uit voor een spel. Zijn wondjes gaan ook de goede kant op, want er verschijnen witte randjes rondom de wonden wat ervoor zorgt dat de wondjes gaan toegroeien. Nog even lieve vent en je mag de boel hier onveilig maken samen met de anderen!
|
|
Woensdag 05 augustus 2015:
Célia: onze lieve bomenknuffelaar! Het ziet er misschien grappig en lief uit, maar eigenlijk is het dat absoluut niet. Célia heeft neurologische probleempjes waardoor zij heel vaak neurotisch gedrag vertoont. Bomen knuffelen is daar één van, maar ook rondjes in dezelfde richting lopen of met haar kopje heen en weer wiebelen omdat ze denkt dat ze door het kleinste spleetje/gaatje kan kruipen. Soms zit zij zo vast in haar neurotische bubbelbel, dat zij zichzelf werkelijk kan uitputten en over verhit raken. Ik moet haar dan ook stevig in de gaten houden of ze dit zelfde gedrag niet te lang vertoont en heel vaak moet ik haar in de armen nemen zodat ze een beetje kan kalmeren en afkoelen. Maar er is gelukkig ook vooruitgang te zien in Célia's gedrag. Voordien kwamen prikkels te hard bij haar binnen waardoor ze bij het minste snapte en uithaalde. Gelukkig is dat de laatste tijd iets minder en soms zie ik haar zelfs een heel klein beetje contact maken met onze andere bewoners. Ze zit ontzettend graag in de buitenren en met momenten zie ik haar met volle overgave met een speeltje spelen of achter vliegjes jagen. Ondanks haar Blutsjes zijn wij ontzettend gek van elkaar. |
Tinne gaf ons een geweldige tip dat er bij Dry Nites gratis matrasbeschermers aan te vragen zijn. Wij hebben alvast eentje aangevraagd, maar zijn er onder onze Blutsjesfans nog mensen die ons hierbij kunnen helpen? Wij kunnen die ontzettend goed gebruiken voor de verlamde Blutsjes en katjes met een blaasverlamming. Ze zijn te bestellen via deze link: https://www.drynites.be/NL/secure/freeSample.aspx. Vergeet niet matrasbeschermers aan te duiden, want de broekjes gaan helaas niet passen voor onze verlamde monstertjes en je krijgt nog een e-mail ter bevestiging waarbij je even op een link moet klikken. De matrasbeschermers kunnen dan eventueel nadien per post opgestuurd worden naar ons tehuis (adres op aanvraag) of tijdens een knuffeldag langsgebracht worden. Dikke dankjewel alvast om ons hierbij te helpen en dankjewel Tinne voor de geweldige tip!
Een tijdje geleden deed ik een oproep of er iemand vrijwillig wegwijzers voor onze komende zomerwandeling in elkaar wilde knutselen en Cathy reageerde bijna gelijk dat zij deze taak op zich wilde nemen. En hoe deed ze dat? Meer dan geweldig! Ze heeft een leuk ontwerp gemaakt, de pijltjes zelfs geplastificeerd en voorzien van gaatjes zodat wij ze makkelijk met een lintje of stripje onderweg kunnen bevestigen. We zijn zo ontzettend blij met deze prachtige wegwijzers. En op de koop toe kwam ze ze nog afleveren aan huis ook, wat een luxe was dat. Nogmaals dikke dankjewel Cathy voor je mooie ontwerp en grote hulp! We zijn er ontzettend blij mee.
http://www.dekattenbrigade.com/hulp-gevraagd.html
|
|
Dinsdag 04 augustus 2015:
Onze lieve Chyna raakte gisteren na haar operatie maar niet uit haar slaapdronkenbui. Het duurde tot middernacht voor ze haar warme Snugglesafe verruilde voor een ander plekje en tot dan duurde het vooraleer ze weer helemaal op temperatuur was. Omdat ze duidelijk last heeft van haar operatie(wonde), heb ik haar blaas gisteravond en vandaag nog niet geleegd. Ik hoop vannacht wel een poging te kunnen ondernemen, want de laatste keer dat ik haar blaas geleegd heb was net voor ze naar de dierenkliniek vertrok. Gelukkig zal die niet overvol zitten aangezien ze amper gedronken heeft. Vandaag slaan we de regel van het dieetvoer nog even over en werd ze verwend met kip en tonijn. Na de middag heeft ze voor het eerst weer gegeten en luister eens naar dat geweldige gespin van haar. Zo blij is ze! Vooral de stukjes kip konden haar bekoren en nadien is ze weer in een diepe slaap verzonken. Vannacht krijgt ze wederom een portie pijnstilling en dan hoop ik haar komende dagen toch weer wat actiever te zien en eventueel weer een zonnestraaltje buiten mee te pikken. |
Vanavond zijn we ook nog met onze Tokito naar Richard gereden. Ik wilde toch graag even zijn wondjes laten nakijken, alhoewel die er al een stuk beter uitzien door het zalven, maar die ene rondom zijn piemeltje baarde me toch wat zorgen. Richard verzekerde me dat ik er goed aan gedaan had om gelijk te starten met de medicatie zondag en dat ook deze wonde weldra zal genezen. Het ziet er alleen een beetje vreemd uit omdat het een contactwonde is en de voorhuid van zijn piemeltje ziet er daarom zo dik en rauw uit. Verder werd zijn urine nog eens gecheckt en helaas kleurde het stripje alle kleuren van de regenboog. De medicatie die ik al opgestart had, zal weldra ook komaf maken met zijn blaasontsteking. Richard heeft ook nog zijn volledige blaas leeggedrukt, want dat is iets wat ik door al die wondjes nog niet durfde. Tijdens Tokito's tweede verzorgronde vandaag en na zijn poepbadje had hij zich ontlast. Ik heb de ontlasting toen gelijk in een potje gedaan zodat Richard deze onder de microscoop kon bekijken. Want ik vond zijn poep een beetje vreemd ruiken en bovendien is hij aan de diarree gegaan. Maar gelukkig is er helemaal niets te vinden en ziet het er buiten de diarree tiptop uit. Zijn diarree is wellicht te verklaren door de verandering van voer en de antibiotica die hij krijgt. En we namen ook het meetlint mee en onze geweldige dierenarts heeft ons hierbij geholpen om de maatjes van Tokito perfect te nemen zodat we deze aan Adrie kunnen doorgeven en dan is zijn rolstoeltje al een stapje dichterbij. Spannend! Onze lieve vent heeft zich voorbeeldig gedragen en hij zat zelf kopjes te geven als Richard met het meetlint rondom hem zat te meten. Onderweg heeft hij ook geen kik gegeven en hij zat de hele tijd aandacht te vragen. Verlamde Blutsjes: ze geven een boel zorgen, maar ook een boel liefde. Ik kan haast niet wachten tot onze vent zijn onderkant helemaal genezen is en hij de boel hier onveilig kan maken door al schuifelend ons tehuis te verkennen. Nog even geduld Tokito en dan kan ik je weer in een luier hullen!
Maandag 03 augustus 2015:
Onze lieve Chyna was afgelopen dagen nog rustiger dan anders, dus het was maar goed ook dat haar operatie vandaag ingepland stond bij Argos. Sab bracht haar tegen 14u weg zodat ik hier verder kon met het verzorgen van de bewoners. Om 16u kregen we al telefoon dat de operatie geslaagd was en dat het eigenlijk om één grote steen ging die bestaat uit allemaal kleine aanééngekoekte steentjes. Er zitten ook talloze scherpe kantjes aan en voor een kat zonder blaasverlamming zou dit uiterst pijnlijk geweest zijn. Maar goed ook dat Chyna's blaasje verlamd is, al konden de dierenartsen ook niet ontkennen dat ze hier geheid last van gehad heeft. Zeker bij het legen van haar blaas en dat is meteen ook de reden waarom het soms lukte om haar blaas te legen en soms ook niet. Het lag er aan waar die steen zich precies op dat moment in haar blaas bevond. Tegen 19u30 mochten we haar alweer gaan ophalen en momenteel ligt ze bij te komen op een warme Snugglesafe, want ze voelde best erg koud aan. Hopelijk knapt ons meisje snel op en gaat ze zich eindelijk stukken beter voelen. Want ze is in mijn ogen veel te rustig en ze slaapt ook erg veel. Komende dagen krijgt ze nog pijnstilling en moet ik even haar blaas legen door haar achteraan te stimuleren. Want ondanks dat er maar een kleine hechting zit op de plaats waar ze geopereerd is, zal het toch wel heel beurs aanvoelen. Maar die blaas moet sowieso geleegd worden. En vanaf nu moet ze ook op strikt dieet, al zal dat het minst makkelijke zijn. Chyna is een bijzonder moeilijke eter en ze eet ook bitter weinig in vergelijking met onze andere bewoners. Al gaan rijst en aardappeltjes er wel in. Als er mensenvoer op tafel staat, dan kan ze zich niet bedwingen om prompt haar snoetje in het bord te placeren en er hapjes van te eten. De grote steen wordt ook nog naar het labo gestuurd om te laten onderzoeken uit wat hij precies bestaat en/of de kans bestaat dat we in de toekomst waakzaam moeten blijven voor terugkomende steentjes. En ik, ik ben ontzettend opgelucht dat de operatie achter de rug is en nu maar duimen dat ze snel uit die slaapdronkenbui ontwaakt, want dan pas zal ik opgelucht kunnen ademhalen.
Onze lieve Chyna was afgelopen dagen nog rustiger dan anders, dus het was maar goed ook dat haar operatie vandaag ingepland stond bij Argos. Sab bracht haar tegen 14u weg zodat ik hier verder kon met het verzorgen van de bewoners. Om 16u kregen we al telefoon dat de operatie geslaagd was en dat het eigenlijk om één grote steen ging die bestaat uit allemaal kleine aanééngekoekte steentjes. Er zitten ook talloze scherpe kantjes aan en voor een kat zonder blaasverlamming zou dit uiterst pijnlijk geweest zijn. Maar goed ook dat Chyna's blaasje verlamd is, al konden de dierenartsen ook niet ontkennen dat ze hier geheid last van gehad heeft. Zeker bij het legen van haar blaas en dat is meteen ook de reden waarom het soms lukte om haar blaas te legen en soms ook niet. Het lag er aan waar die steen zich precies op dat moment in haar blaas bevond. Tegen 19u30 mochten we haar alweer gaan ophalen en momenteel ligt ze bij te komen op een warme Snugglesafe, want ze voelde best erg koud aan. Hopelijk knapt ons meisje snel op en gaat ze zich eindelijk stukken beter voelen. Want ze is in mijn ogen veel te rustig en ze slaapt ook erg veel. Komende dagen krijgt ze nog pijnstilling en moet ik even haar blaas legen door haar achteraan te stimuleren. Want ondanks dat er maar een kleine hechting zit op de plaats waar ze geopereerd is, zal het toch wel heel beurs aanvoelen. Maar die blaas moet sowieso geleegd worden. En vanaf nu moet ze ook op strikt dieet, al zal dat het minst makkelijke zijn. Chyna is een bijzonder moeilijke eter en ze eet ook bitter weinig in vergelijking met onze andere bewoners. Al gaan rijst en aardappeltjes er wel in. Als er mensenvoer op tafel staat, dan kan ze zich niet bedwingen om prompt haar snoetje in het bord te placeren en er hapjes van te eten. De grote steen wordt ook nog naar het labo gestuurd om te laten onderzoeken uit wat hij precies bestaat en/of de kans bestaat dat we in de toekomst waakzaam moeten blijven voor terugkomende steentjes. En ik, ik ben ontzettend opgelucht dat de operatie achter de rug is en nu maar duimen dat ze snel uit die slaapdronkenbui ontwaakt, want dan pas zal ik opgelucht kunnen ademhalen.
Zondag 02 augustus 2015:
Vandaag is ons verlamde Blutsje Tokito helemaal uit Macedonië gearriveerd. Hij verbleef al een tijdje in de opvang van Maja en Ruzica, maar helaas bleef een echte thuis uit. Het is niet evident natuurlijk om voor verlamde katjes een thuis te vinden en daarom viel er een aanvraag binnen in onze mailbox, of wij Tokito konden opnemen. En dat wilden we heel erg graag! Dankzij de vele mensen die aan de fundraiser hebben bijgedragen, kon hij vandaag het vliegtuig nemen richting ons tehuis. Adrie, die stichting Angel's Choice runt, had een 3 uur durende rit voor de boeg om hem op de luchthaven op te halen en hem tot bij ons te brengen. Zij stond er namelijk op om Tokito aan de deur 'af te leveren' en tevens kon ze dan natuurlijk zien waar hij is komen wonen. Momenteel is hij erg moe, want het is best wat voor een Blutskatje om zo'n lange reis af te leggen en alle nieuwe indrukken te verwerken. Maar hij is verder heel relaxt en heeft al een paar keer gesnuffeld met de andere bewoners. Af en toe valt er wel eens een blaasje, maar ook dat zal de volgende dagen wel verdwijnen; Naar ons toe is hij super lief en hij wilt het liefste de hele dag geknuffeld worden. Door het ontzettend hete weer in Skopje de afgelopen dagen, heeft onze vriend wondjes opgelopen aan zijn buikje, net boven zijn geslachtsdeel en net waar de luier boven zijn heupjes vastgemaakt wordt. Dat wordt de komende weken goed ontsmetten met Prontosan en zalven met Intrasite (pokkeduur, maar o-zo goed voor onze verlamde Blutsjes!). Voorts heb ik hem al op pijnstiller en antibiotica gezet om de ontstekingen zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Onze lieve vriend laat zich ontzettend goed verzorgen en we hopen dat hij snel van die vervelende wonden verlost raakt, want dan kan hij uit zijn 'slaapkamertje' en rondschuifelen in ons tehuis. We moeten nog even snel zijn maten doorgeven en dan laat Adrie speciaal voor hem een aangepast rolstoeltje maken (want dat van Ballerina past niet voor hem) en dan kan hij ook buiten in de ren een frisse neus halen. Hoe ontzettend fijn is dat! We zijn zo blij dat we dit geweldige mooie lieve ventje in ons tehuis konden opnemen. En we gaan hem met alle liefde van de wereld verwennen. Lieve Tokito, heel erg welkom in je furrever huisje! Mochten er mensen zijn die 'het suikertante of -nonkelschap' op zich willen nemen? Heel erg graag, want de zalfjes zijn ontzettend duur en we willen hem natuurlijk de rest van zijn leventje zo aangenaam mogelijk maken en hem ontzettend goed verzorgen. Ook draagt hij luiertjes en staat hij vanaf nu op speciaal dieetvoer. Kortom: alle hulp is welkom!
Vandaag is ons verlamde Blutsje Tokito helemaal uit Macedonië gearriveerd. Hij verbleef al een tijdje in de opvang van Maja en Ruzica, maar helaas bleef een echte thuis uit. Het is niet evident natuurlijk om voor verlamde katjes een thuis te vinden en daarom viel er een aanvraag binnen in onze mailbox, of wij Tokito konden opnemen. En dat wilden we heel erg graag! Dankzij de vele mensen die aan de fundraiser hebben bijgedragen, kon hij vandaag het vliegtuig nemen richting ons tehuis. Adrie, die stichting Angel's Choice runt, had een 3 uur durende rit voor de boeg om hem op de luchthaven op te halen en hem tot bij ons te brengen. Zij stond er namelijk op om Tokito aan de deur 'af te leveren' en tevens kon ze dan natuurlijk zien waar hij is komen wonen. Momenteel is hij erg moe, want het is best wat voor een Blutskatje om zo'n lange reis af te leggen en alle nieuwe indrukken te verwerken. Maar hij is verder heel relaxt en heeft al een paar keer gesnuffeld met de andere bewoners. Af en toe valt er wel eens een blaasje, maar ook dat zal de volgende dagen wel verdwijnen; Naar ons toe is hij super lief en hij wilt het liefste de hele dag geknuffeld worden. Door het ontzettend hete weer in Skopje de afgelopen dagen, heeft onze vriend wondjes opgelopen aan zijn buikje, net boven zijn geslachtsdeel en net waar de luier boven zijn heupjes vastgemaakt wordt. Dat wordt de komende weken goed ontsmetten met Prontosan en zalven met Intrasite (pokkeduur, maar o-zo goed voor onze verlamde Blutsjes!). Voorts heb ik hem al op pijnstiller en antibiotica gezet om de ontstekingen zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Onze lieve vriend laat zich ontzettend goed verzorgen en we hopen dat hij snel van die vervelende wonden verlost raakt, want dan kan hij uit zijn 'slaapkamertje' en rondschuifelen in ons tehuis. We moeten nog even snel zijn maten doorgeven en dan laat Adrie speciaal voor hem een aangepast rolstoeltje maken (want dat van Ballerina past niet voor hem) en dan kan hij ook buiten in de ren een frisse neus halen. Hoe ontzettend fijn is dat! We zijn zo blij dat we dit geweldige mooie lieve ventje in ons tehuis konden opnemen. En we gaan hem met alle liefde van de wereld verwennen. Lieve Tokito, heel erg welkom in je furrever huisje! Mochten er mensen zijn die 'het suikertante of -nonkelschap' op zich willen nemen? Heel erg graag, want de zalfjes zijn ontzettend duur en we willen hem natuurlijk de rest van zijn leventje zo aangenaam mogelijk maken en hem ontzettend goed verzorgen. Ook draagt hij luiertjes en staat hij vanaf nu op speciaal dieetvoer. Kortom: alle hulp is welkom!
Zaterdag 01 augustus 2015:
Vandaag leek het alsof ons energiepijl ietsje beter was dan de voorbije dagen, dus na de boel hier aan kant gekregen te hebben en de Blutsjes voorzien waren van een eerste en tweede verzorgronde, haalden we de verfborstels boven. De buitenmuren in de kattenren moesten dringend van een likje verf voorzien worden. De buitenmuren waren in de voorbije weken al voorzien van een Fixpaint en de gaten werden opgevuld met cement. De ene kant van de buitenren is inmiddels helemaal geschilderd en oh, wat zijn we blij dat dit alvast achter de rug is. Het ziet er inmiddels ook heel wat vrolijker uit en het geeft ook gelijk een opgefriste indruk. Binnenkort hopen we nog wat tijd te vinden om ook de muren aan de andere kant van de ren aan te pakken zodat we dit klusje alvast van ons to-do lijstje kunnen schrappen. Aan ons geheime project hopen we volgende week ook een start te geven, al zal dit een werkje van lange adem worden aangezien we dit allemaal tussen de bedrijven door doen. Vanavond zijn Wim en Petra ook nog langsgeweest om de maten van de binnenrennen op te meten. Het geweldige nieuws is dat deze kanjers ervoor gaan zorgen dat onze droom sneller dan verwacht zal uitkomen en nog in een verbeterde versie ook. De rennen gaan namelijk gebouwd worden uit aluminium en zij nemen de helft van de rekening voor zich. Hoe geweldig is dat! Dankbaar voor hun hulp, want zonder hen hadden we deze droom voor lange tijd moeten opbergen vrees ik. Vermoeid kruipen we na middernacht ons bedje in, in de hoop morgen even energierijk op te staan. Morgen wacht ons immers weer een hele drukke dag en mogen we ook hoog bezoek verwelkomen! Stay tuned voor meer nieuws morgen.
Vandaag leek het alsof ons energiepijl ietsje beter was dan de voorbije dagen, dus na de boel hier aan kant gekregen te hebben en de Blutsjes voorzien waren van een eerste en tweede verzorgronde, haalden we de verfborstels boven. De buitenmuren in de kattenren moesten dringend van een likje verf voorzien worden. De buitenmuren waren in de voorbije weken al voorzien van een Fixpaint en de gaten werden opgevuld met cement. De ene kant van de buitenren is inmiddels helemaal geschilderd en oh, wat zijn we blij dat dit alvast achter de rug is. Het ziet er inmiddels ook heel wat vrolijker uit en het geeft ook gelijk een opgefriste indruk. Binnenkort hopen we nog wat tijd te vinden om ook de muren aan de andere kant van de ren aan te pakken zodat we dit klusje alvast van ons to-do lijstje kunnen schrappen. Aan ons geheime project hopen we volgende week ook een start te geven, al zal dit een werkje van lange adem worden aangezien we dit allemaal tussen de bedrijven door doen. Vanavond zijn Wim en Petra ook nog langsgeweest om de maten van de binnenrennen op te meten. Het geweldige nieuws is dat deze kanjers ervoor gaan zorgen dat onze droom sneller dan verwacht zal uitkomen en nog in een verbeterde versie ook. De rennen gaan namelijk gebouwd worden uit aluminium en zij nemen de helft van de rekening voor zich. Hoe geweldig is dat! Dankbaar voor hun hulp, want zonder hen hadden we deze droom voor lange tijd moeten opbergen vrees ik. Vermoeid kruipen we na middernacht ons bedje in, in de hoop morgen even energierijk op te staan. Morgen wacht ons immers weer een hele drukke dag en mogen we ook hoog bezoek verwelkomen! Stay tuned voor meer nieuws morgen.
Vrijdag 31 juli 2015:
Ik dacht bij mezelf om vandaag maar een update over de binnengekomen donatiespullen te plaatsen, want straks zie ik door de bomen het bos niet meer. Er is afgelopen twee weken zoveel binnengekomen, dat we er helemaal stil van worden! Er zitten ook een drie-tal pakketjes bij waarvan we de afzender niet kennen, wat het een beetje lastig maakt om de gulle gevers persoonlijk te bedanken in dit berichtje. Maar het is allemaal met evenveel liefde in ontvangst genomen! Vorige week kwam Brigitte weer langs om de laatste knoop uit mijn haar te kammen en jeetje, ze stond hier allesbehalve met lege handen. Naast een aantal blikjes natvoer voor de bewoners had ze ook eten voor mij meegebracht. Sab zat toen nog in Griekenland en ik moet toegeven dat ik op dat moment niet veel tijd gehad heb om te eten. Ze bracht soep, brood, tomaat met mozzarella en pannenkoeken mee. De soep heb ik diezelfde avond om 23u45 nog snel naar binnen gewerkt voor ik aan mijn laatste verzorgronde begon en het heeft gesmaakt! Waar Brigitte mij het meeste mee verraste was het setje verzorgproducten dat ze speciaal voor mij gaan kopen is. Ik kan niet genoeg zeggen hoeveel dit voor mij betekent! Martine heeft ons in het verleden al vaker met pakketjes verrast en ook deze keer mochten we weer de 'ohs' bovenhalen. Een pakketje met dieetvoer en dieetsnoepjes en daarna kwam er nog een pakketje met de post toe vol verzorgspullen. En het leek alsof Hilde plots hetzelfde idee kreeg, want ook van haar kregen we twee reuze pakketten binnen met dieetvoer en verzorgspul. Te geweldig voor woorden, want dit is allemaal erg duur en hier kunnen we weer even meer verder om de Blutsjes goed te verzorgen. En ook Lise heeft een doos vol Ict-materiaal voor de deur gezet zodat onze eerste doos voor Recyca alweer gevuld kan worden. Dankjewel lieve mensen voor zoveel steun! Ons tehuis runnen is hard werken en ik moet eerlijk toegeven dat ik op dit moment op het randje oververmoeid zit, maar dit maakt toch wel veel goed en doet me even op een roze wolkje zweven. En natuurlijk wil ik ook graag de mensen bedanken die ons afgelopen weken weer financieel gesteund hebben, want zonder centjes zouden we de boel al helemaal niet draaiende kunnen houden. De rekeningen moeten betaald worden en zonder steun zou ons dat absoluut niet lukken. Een welgemeende dankjewel, uit het diepste van ons hart!
Ik dacht bij mezelf om vandaag maar een update over de binnengekomen donatiespullen te plaatsen, want straks zie ik door de bomen het bos niet meer. Er is afgelopen twee weken zoveel binnengekomen, dat we er helemaal stil van worden! Er zitten ook een drie-tal pakketjes bij waarvan we de afzender niet kennen, wat het een beetje lastig maakt om de gulle gevers persoonlijk te bedanken in dit berichtje. Maar het is allemaal met evenveel liefde in ontvangst genomen! Vorige week kwam Brigitte weer langs om de laatste knoop uit mijn haar te kammen en jeetje, ze stond hier allesbehalve met lege handen. Naast een aantal blikjes natvoer voor de bewoners had ze ook eten voor mij meegebracht. Sab zat toen nog in Griekenland en ik moet toegeven dat ik op dat moment niet veel tijd gehad heb om te eten. Ze bracht soep, brood, tomaat met mozzarella en pannenkoeken mee. De soep heb ik diezelfde avond om 23u45 nog snel naar binnen gewerkt voor ik aan mijn laatste verzorgronde begon en het heeft gesmaakt! Waar Brigitte mij het meeste mee verraste was het setje verzorgproducten dat ze speciaal voor mij gaan kopen is. Ik kan niet genoeg zeggen hoeveel dit voor mij betekent! Martine heeft ons in het verleden al vaker met pakketjes verrast en ook deze keer mochten we weer de 'ohs' bovenhalen. Een pakketje met dieetvoer en dieetsnoepjes en daarna kwam er nog een pakketje met de post toe vol verzorgspullen. En het leek alsof Hilde plots hetzelfde idee kreeg, want ook van haar kregen we twee reuze pakketten binnen met dieetvoer en verzorgspul. Te geweldig voor woorden, want dit is allemaal erg duur en hier kunnen we weer even meer verder om de Blutsjes goed te verzorgen. En ook Lise heeft een doos vol Ict-materiaal voor de deur gezet zodat onze eerste doos voor Recyca alweer gevuld kan worden. Dankjewel lieve mensen voor zoveel steun! Ons tehuis runnen is hard werken en ik moet eerlijk toegeven dat ik op dit moment op het randje oververmoeid zit, maar dit maakt toch wel veel goed en doet me even op een roze wolkje zweven. En natuurlijk wil ik ook graag de mensen bedanken die ons afgelopen weken weer financieel gesteund hebben, want zonder centjes zouden we de boel al helemaal niet draaiende kunnen houden. De rekeningen moeten betaald worden en zonder steun zou ons dat absoluut niet lukken. Een welgemeende dankjewel, uit het diepste van ons hart!
Toen Stefanie hier op huisbezoek kwam om een aantal Blutsjes te onderzoeken en behandelen was Jefke één van de patiëntjes die een spuitje antibiotica nodig had. Zijn klieren waren opgezwollen en niesziekte stak de kop op. Na de medicatie leek het ietsje beter met hem te gaan. Tenminste het rillen van zich lichaam hield op en hij at weer een beetje. Maar een paar dagen later herviel hij weer en ik heb even gevreesd voor zijn leven. Hij is naast hartpatiëntje ook een Felv-katje (leucose) en die hebben echt niet veel nodig om zich heel beroerd te voelen. Hij weigerde te eten omdat zijn neusje vol snot zat en hij zat de hele tijd te kuchen en te niezen. De Convenia die hij gekregen had werkte twee weken, maar ik ben halsstarrig gelijk met andere medicatie begonnen. Hij kreeg er dagelijks een portie antibiotica extra bij, de Herpelysine werd bovengehaald en ook ondersteunde ik hem met pijnstiller/ontstekingsremmer. Ik merkte dat hij enorm last had van dat vele snot en op de één of andere manier kon hij die snottebellen niet kwijt. Ik ben dan maar gestart met kokend water voor zijn neus te houden waarin ik Lysomucil deed. Het had efficiënter geweest als ik hem op dat moment in een transportmand kreeg om hem op die manier te stomen. Maar toen ik hem in de transportmand wilde zetten, maakte hij zich zo boos dat hij bijna in zijn hoest bleef. Dat kon niet de bedoeling zijn, dus hield ik het bakje kokend water 3 à 4 maal per dag voor zijn neus. En ja, ik heb ettelijke keren mijn eigen duim verbrand omdat Jefke natuurlijk niet stil wilde zitten en ik hem met mijn ene hand in bedwang moest houden en met mijn andere hand het potje voor zijn neus moest houden. Maar wat was ik blij toen het hielp! Na elke sessie snotterde hij er dikke snottebellen uit tot hij zich na een paar dagen weer beter voelde en weer uit zichzelf aan het eten ging. Ondertussen is hij weer helemaal de oude, want af en toe grompot hij weer. Nu maar hopen dat hij snel in zijn binnenren kan en dan zijn we allemaal gelukkig!
Donderdag 30 juli 2015:
Naast het runnen van ons tehuis en het verzorgen van de Blutskatjes, zitten we steeds kleine en soms ook grote klusjes te verrichten om hun thuis zo aangenaam mogelijk te maken en aan te passen aan hun noden. Eergisteren bespraken we dat het in de winter toch wel minder makkelijk zal zijn aangezien de buitendeur naar de kattenren dan niet de gehele dag kan open staan omdat het dan te koud wordt. Op zich gaan we dat oplossen door een kattenluikje te plaatsen, maar aangezien de meeste van onze mobielere Blutsjes graag buiten vertoeven, moesten we iets bedenken om een grotere binnenleefruimte te creëren. En zowaar kwamen we met een oplossing. Wat we precies van plan zijn en waar die extra binnenruimte komt, houden we nog even geheim. Wat ik wel al kan verklappen is dat er een geheime doorweg zal zijn en dat de Blutsjes het geweldig gaan vinden! Ik kan haast niet wachten om met de werken te starten, alleen kijk ik enorm op naar het werk dat daarvoor eerst verricht moet worden. En natuurlijk moeten we ons budget hiervoor nog een beetje opkrikken. Deze week vielen we al omver van de rekeningen die we kregen en we verwachten er nog enkele in onze brievenbus. De onverwachte operatie van Chyna komende maandag zal ons ook weer 240 euro kosten en er moeten over een tweetal weekjes nog een aantal meisjes steriel gemaakt worden, waarvoor ook weer de nodige centjes nodig zijn. Om toch extra budget binnen te krijgen zodat we zo snel mogelijk met ons geheime project van start kunnen gaan, gaan we deze leuke, gehaakte Blutskat veilen! Hij is best een grote kerel, zeker als je bedenkt dat ie maatje 2 van luier draagt. Het voordeel is dat hij jarenlang dezelfde luier kan dragen, je zijn blaas niet 3x per dag moet leegdrukken en hij heeft geen voer of water nodig. Kortom: de ideale gezel voor mensen die vaak op reis vertoeven! Bij het hoogste bod mag deze kerel naar een nieuwe thuis gaan wonen! Het is een charmeur eerste klas, want onze Marthalina was er al holderdebolder van want ze heeft hem de hele tijd kopjes gegeven terwijl hij netjes voor de camera poseerde. Biedingen lopen via facebook, maar mogen ook bij ons via de mail: [email protected] binnen druppelen. Uiteraard zouden we graag hebben dat deze kerel persoonlijk opgehaald wordt en naar een prachtig gezin of alleenstaande zou vertrekken, maar we willen per uitzondering hem ook wel met de Post opsturen zodat ook mensen uit Nederland (of daarbuiten) kunnen bieden. Bedenk: hoe hoger het bedrag voor kerel, hoe sneller ons doel bereikt kan worden. Ik zou zeggen: bieden maar en dit kan tot en met vrijdag 7 augustus 20u!
Naast het runnen van ons tehuis en het verzorgen van de Blutskatjes, zitten we steeds kleine en soms ook grote klusjes te verrichten om hun thuis zo aangenaam mogelijk te maken en aan te passen aan hun noden. Eergisteren bespraken we dat het in de winter toch wel minder makkelijk zal zijn aangezien de buitendeur naar de kattenren dan niet de gehele dag kan open staan omdat het dan te koud wordt. Op zich gaan we dat oplossen door een kattenluikje te plaatsen, maar aangezien de meeste van onze mobielere Blutsjes graag buiten vertoeven, moesten we iets bedenken om een grotere binnenleefruimte te creëren. En zowaar kwamen we met een oplossing. Wat we precies van plan zijn en waar die extra binnenruimte komt, houden we nog even geheim. Wat ik wel al kan verklappen is dat er een geheime doorweg zal zijn en dat de Blutsjes het geweldig gaan vinden! Ik kan haast niet wachten om met de werken te starten, alleen kijk ik enorm op naar het werk dat daarvoor eerst verricht moet worden. En natuurlijk moeten we ons budget hiervoor nog een beetje opkrikken. Deze week vielen we al omver van de rekeningen die we kregen en we verwachten er nog enkele in onze brievenbus. De onverwachte operatie van Chyna komende maandag zal ons ook weer 240 euro kosten en er moeten over een tweetal weekjes nog een aantal meisjes steriel gemaakt worden, waarvoor ook weer de nodige centjes nodig zijn. Om toch extra budget binnen te krijgen zodat we zo snel mogelijk met ons geheime project van start kunnen gaan, gaan we deze leuke, gehaakte Blutskat veilen! Hij is best een grote kerel, zeker als je bedenkt dat ie maatje 2 van luier draagt. Het voordeel is dat hij jarenlang dezelfde luier kan dragen, je zijn blaas niet 3x per dag moet leegdrukken en hij heeft geen voer of water nodig. Kortom: de ideale gezel voor mensen die vaak op reis vertoeven! Bij het hoogste bod mag deze kerel naar een nieuwe thuis gaan wonen! Het is een charmeur eerste klas, want onze Marthalina was er al holderdebolder van want ze heeft hem de hele tijd kopjes gegeven terwijl hij netjes voor de camera poseerde. Biedingen lopen via facebook, maar mogen ook bij ons via de mail: [email protected] binnen druppelen. Uiteraard zouden we graag hebben dat deze kerel persoonlijk opgehaald wordt en naar een prachtig gezin of alleenstaande zou vertrekken, maar we willen per uitzondering hem ook wel met de Post opsturen zodat ook mensen uit Nederland (of daarbuiten) kunnen bieden. Bedenk: hoe hoger het bedrag voor kerel, hoe sneller ons doel bereikt kan worden. Ik zou zeggen: bieden maar en dit kan tot en met vrijdag 7 augustus 20u!
Woensdag 29 juli 2015:
Vandaag zijn we met Chyna en Thor naar Argos te Hombeek gereden. Er stond een echo op de planning voor Chyna, maar daar kwam bijkomstig nog een foto bij en ook ons klein knulleke Thor mocht lachen voor de foto. Al vanaf het begin dat Chyna bij ons is komen wonen, merkte ik dat er toch iets aan de hand was met haar. Bloedonderzoek wees niets uit, alleen kampte ze -net zoals alle katjes die met verlamde achterpootjes en/of verlamde blaas binnen komen- met een blaasontsteking. Daar kreeg ze medicijntjes voor, maar toch zat het me nog niet lekker. Op de koop toe voelde ik een hard 'iets' in haar buikje, net naast haar blaas. Dat maakt het legen van de blaas niet makkelijk en bovendien werkte haar blaas de laatste tijd niet mee. Als ik haar blaas wilde leegdrukken, voelde het aan alsof het een ballonnetje was dat elk moment kon breken. Om haar toch te laten plassen, stimuleerde ik haar de laatste paar dagen met een vochtig billendoekje. Op die manier wordt haar blaas toch leeggemaakt en hoef ik er geen onnodige druk op haar blaas te zetten. Vooral dat harde 'iets' wilde ik met een echo laten onderzoeken, maar Sophie kon zo voelen dat het waarschijnlijk om ontstoken bindweefsel gaat of het moet gebeurd zijn door het plaatsen van een enting (wat soms voorvalt door bepaalde antibiotica). Op zich kan dit absoluut geen kwaad, alleen zit het net op zo'n vervelende plek. Toch maar even de echo erbij gepakt en ja hoor, een ganse bundel blaassteentjes te zien. Ook op de foto zaten ze mooi bij elkaar geplakt. Dit is wellicht de reden waarom ik vind dat Chyna niet 100% oké is. Maandag brengen we ons meisje weer naar Argos voor haar operatie want dan wordt die cluster steentjes weggehaald. Opgelucht ben ik, dat ook deze keer mijn gevoel zich weer niet in de steek liet en dat er ook daadwerkelijk iets uit de bus is gevallen. We gaan haar vanaf nu weer beter maken. Ook ons kleine Thorreke moest mee, want ik wilde graag via een RX te weten komen waar zijn verlamming nou precies vandaan komt. De meeste van onze andere verlamde Blutsjes hebben een letsel op de ruggenwervel en dat wilde ik ook van Thor weten. Het was niet zo evident om een foto van ons kleine knulleke te nemen, want meestal kwam de foto er overbelicht uit. Het is moeilijk om de juiste straling te vinden bij zo'n klein kittentje. Maar uiteindelijk konden we toch mooi zien wat er nou precies aan de hand is in dat kleine lijfje van hem. Thor heeft bovenaan zijn rugje een kleine deuk en eigenlijk is het zo ook te voelen. Dit zou volgens de experten gaan om een aangeboren afwijking, maar het zou evengoed kunnen dat ons ventje toen hij piepklein was ergens vast gezeten heeft. Verder kwamen we tot de conclusie dat zijn heupjes niet voldoende ontwikkeld zijn. Het pootje waar hij geen pijngevoel in heeft, zit volledig los van de heupkop. Nou ja, er is niet eens een heupkop. Bij het pootje waar hij nog een klein beetje pijngevoel heeft, zit het heupje nog een klein beetje vast. Alles opgeteld lijkt het erop dat ons Thorretje dus verlamd geboren is. Een hele opluchting van mijn kant, want dat betekent dat ons ventje niets vreselijks heeft meegemaakt. De dierenartsen aldaar waren onder de indruk van onze kleine Speedy Gonzales! Momenteel ligt hij nog in een diepe slaap, want van het tripje naar de dierenkliniek en de vele indrukken daar, is hij helemaal uitgeput.
Vandaag zijn we met Chyna en Thor naar Argos te Hombeek gereden. Er stond een echo op de planning voor Chyna, maar daar kwam bijkomstig nog een foto bij en ook ons klein knulleke Thor mocht lachen voor de foto. Al vanaf het begin dat Chyna bij ons is komen wonen, merkte ik dat er toch iets aan de hand was met haar. Bloedonderzoek wees niets uit, alleen kampte ze -net zoals alle katjes die met verlamde achterpootjes en/of verlamde blaas binnen komen- met een blaasontsteking. Daar kreeg ze medicijntjes voor, maar toch zat het me nog niet lekker. Op de koop toe voelde ik een hard 'iets' in haar buikje, net naast haar blaas. Dat maakt het legen van de blaas niet makkelijk en bovendien werkte haar blaas de laatste tijd niet mee. Als ik haar blaas wilde leegdrukken, voelde het aan alsof het een ballonnetje was dat elk moment kon breken. Om haar toch te laten plassen, stimuleerde ik haar de laatste paar dagen met een vochtig billendoekje. Op die manier wordt haar blaas toch leeggemaakt en hoef ik er geen onnodige druk op haar blaas te zetten. Vooral dat harde 'iets' wilde ik met een echo laten onderzoeken, maar Sophie kon zo voelen dat het waarschijnlijk om ontstoken bindweefsel gaat of het moet gebeurd zijn door het plaatsen van een enting (wat soms voorvalt door bepaalde antibiotica). Op zich kan dit absoluut geen kwaad, alleen zit het net op zo'n vervelende plek. Toch maar even de echo erbij gepakt en ja hoor, een ganse bundel blaassteentjes te zien. Ook op de foto zaten ze mooi bij elkaar geplakt. Dit is wellicht de reden waarom ik vind dat Chyna niet 100% oké is. Maandag brengen we ons meisje weer naar Argos voor haar operatie want dan wordt die cluster steentjes weggehaald. Opgelucht ben ik, dat ook deze keer mijn gevoel zich weer niet in de steek liet en dat er ook daadwerkelijk iets uit de bus is gevallen. We gaan haar vanaf nu weer beter maken. Ook ons kleine Thorreke moest mee, want ik wilde graag via een RX te weten komen waar zijn verlamming nou precies vandaan komt. De meeste van onze andere verlamde Blutsjes hebben een letsel op de ruggenwervel en dat wilde ik ook van Thor weten. Het was niet zo evident om een foto van ons kleine knulleke te nemen, want meestal kwam de foto er overbelicht uit. Het is moeilijk om de juiste straling te vinden bij zo'n klein kittentje. Maar uiteindelijk konden we toch mooi zien wat er nou precies aan de hand is in dat kleine lijfje van hem. Thor heeft bovenaan zijn rugje een kleine deuk en eigenlijk is het zo ook te voelen. Dit zou volgens de experten gaan om een aangeboren afwijking, maar het zou evengoed kunnen dat ons ventje toen hij piepklein was ergens vast gezeten heeft. Verder kwamen we tot de conclusie dat zijn heupjes niet voldoende ontwikkeld zijn. Het pootje waar hij geen pijngevoel in heeft, zit volledig los van de heupkop. Nou ja, er is niet eens een heupkop. Bij het pootje waar hij nog een klein beetje pijngevoel heeft, zit het heupje nog een klein beetje vast. Alles opgeteld lijkt het erop dat ons Thorretje dus verlamd geboren is. Een hele opluchting van mijn kant, want dat betekent dat ons ventje niets vreselijks heeft meegemaakt. De dierenartsen aldaar waren onder de indruk van onze kleine Speedy Gonzales! Momenteel ligt hij nog in een diepe slaap, want van het tripje naar de dierenkliniek en de vele indrukken daar, is hij helemaal uitgeput.
Dinsdag 28 juli 2015:
Ik heb er lang over getwijfeld of ik deze update wel zou schrijven en tot vanmorgen heb ik aan mijn beslissing getwijfeld. Maar aangezien we in het verleden altijd ons wel, maar vooral ook ons wee gedeeld hebben, doe ik dat nu ook. Poppetje June heeft talloze harten veroverd en in het bijzonder die van haar suikertantes Marie en Petroula en iedereen leefde met haar mee toen ze pas is binnengekomen. Toen ze pas bij ons arriveerde, zijn we 's avonds nog met haar naar onze dierenarts gereden. Voor ik het goed en wel besefte hoorde ik mezelf tegen Richard zeggen: zou je eens kunnen checken of ze niet zwanger is? Per slot van rekening kwam June van een boerderij vandaan waar er een heleboel katjes vertoeven en waar het ene nestje na het andere geboren wordt. Richard kon op dat moment niets voelen, of ze moest nog in een prille beginfase geweest zijn. Een klein beetje opgelucht keerden we weer naar huis, maar toch bleef mijn buikgevoel iets anders vermoeden. June deed het goed, kreeg haar medicijntjes, liet haar oogkassen verzorgen en ze kwam bij in gewicht. Dat laatste maakte ons vooral blij, want ondanks dat June een volwassen poesje is, leek ze bij binnenkomst op een kitten van een maand of 3. Begin vorige week legde ik mijn handen rondom haar buikje en bedacht me dat dit toch wel erg bol stond. Ik zakte af naar haar tepeltjes en verdorie, die waren bol en heel duidelijk voelbaar. Het zal toch niet zijn? Die dag hield ik haar met argusogen in de gaten en ja hoor, ze lag op haar zij met haar bolle buikje vooruit. Op een manier zoals alleen zwangere katjes dat doen... Stefanie kwam hier op huisbezoek en bevestigde mijn vermoeden: ons piepkleine meisje June was zwanger. En wat nu? Ik ben er tot vanmorgen ziek van geweest, want ik moet hier een beslissing nemen die ik niet wilde nemen en ik moet een probleem oplossen dat ik niet eens gecreëerd heb. Net zoals mijn buikgevoel juist was bij haar zwangerschap, had ik nu een voorgevoel dat June de bevalling niet zo overleven. Ze is zo klein en haar gezondheid is allesbehalve oké, dat kunnen de mensen beamen die hier op knuffelbezoek geweest zijn. Mocht ze de bevalling toch overleven, dan zou ze letterlijk leeggezogen worden tijdens het zogen. Op de koop toe heeft ze niesziekte gekregen en de afgelopen 2 dagen voelde ze zich hondsberoerd. Haar bolle buikje zat haar in de weg en het leek alsof ze moeite had met ademen. Terwijl ze net zo'n lekkerbek is, heeft ze de laatste dagen amper gegeten. We hebben besloten om voor June te kiezen en haar te laten steriliseren. Tot vanmorgen twijfelde ik nog aan mijn beslissing, want wie ben ik om zo'n beslissing te nemen. Maar toen ik naast June stond en mijn mijmeringen de vrije loop liet, stak ze haar voorpootjes in de lucht en moest ik haar aaien. Alle twijfels vielen van mij af, want June liet weten dat ik de juiste beslissing voor haar nam. Ik had haar graag eerst willen aansterken, want ons kleine meisje is zo tenger en broos. Maar we konden niet anders. Normaal was het ook de bedoeling om haar oogkassen dicht te naaien tijdens haar sterilisatie, maar ook dat is niet gelukt omdat er nog steeds wat etter uit haar rechter oogkasje komt. June is ondertussen terug thuis en ondanks dat ze best last moet hebben van haar operatie, lijkt ze opgelucht te zijn. Ik zie een hele andere, zelfs blije June. Helemaal anders dan de voorbije dagen, toen sliep ze en nu is ze alert ondanks dat ze pas geopereerd is. En het belangrijkste voor mij: June leeft en gaat vanaf nu een zorgeloze toekomst tegemoet in ons Blutsjestehuis!
Ik heb er lang over getwijfeld of ik deze update wel zou schrijven en tot vanmorgen heb ik aan mijn beslissing getwijfeld. Maar aangezien we in het verleden altijd ons wel, maar vooral ook ons wee gedeeld hebben, doe ik dat nu ook. Poppetje June heeft talloze harten veroverd en in het bijzonder die van haar suikertantes Marie en Petroula en iedereen leefde met haar mee toen ze pas is binnengekomen. Toen ze pas bij ons arriveerde, zijn we 's avonds nog met haar naar onze dierenarts gereden. Voor ik het goed en wel besefte hoorde ik mezelf tegen Richard zeggen: zou je eens kunnen checken of ze niet zwanger is? Per slot van rekening kwam June van een boerderij vandaan waar er een heleboel katjes vertoeven en waar het ene nestje na het andere geboren wordt. Richard kon op dat moment niets voelen, of ze moest nog in een prille beginfase geweest zijn. Een klein beetje opgelucht keerden we weer naar huis, maar toch bleef mijn buikgevoel iets anders vermoeden. June deed het goed, kreeg haar medicijntjes, liet haar oogkassen verzorgen en ze kwam bij in gewicht. Dat laatste maakte ons vooral blij, want ondanks dat June een volwassen poesje is, leek ze bij binnenkomst op een kitten van een maand of 3. Begin vorige week legde ik mijn handen rondom haar buikje en bedacht me dat dit toch wel erg bol stond. Ik zakte af naar haar tepeltjes en verdorie, die waren bol en heel duidelijk voelbaar. Het zal toch niet zijn? Die dag hield ik haar met argusogen in de gaten en ja hoor, ze lag op haar zij met haar bolle buikje vooruit. Op een manier zoals alleen zwangere katjes dat doen... Stefanie kwam hier op huisbezoek en bevestigde mijn vermoeden: ons piepkleine meisje June was zwanger. En wat nu? Ik ben er tot vanmorgen ziek van geweest, want ik moet hier een beslissing nemen die ik niet wilde nemen en ik moet een probleem oplossen dat ik niet eens gecreëerd heb. Net zoals mijn buikgevoel juist was bij haar zwangerschap, had ik nu een voorgevoel dat June de bevalling niet zo overleven. Ze is zo klein en haar gezondheid is allesbehalve oké, dat kunnen de mensen beamen die hier op knuffelbezoek geweest zijn. Mocht ze de bevalling toch overleven, dan zou ze letterlijk leeggezogen worden tijdens het zogen. Op de koop toe heeft ze niesziekte gekregen en de afgelopen 2 dagen voelde ze zich hondsberoerd. Haar bolle buikje zat haar in de weg en het leek alsof ze moeite had met ademen. Terwijl ze net zo'n lekkerbek is, heeft ze de laatste dagen amper gegeten. We hebben besloten om voor June te kiezen en haar te laten steriliseren. Tot vanmorgen twijfelde ik nog aan mijn beslissing, want wie ben ik om zo'n beslissing te nemen. Maar toen ik naast June stond en mijn mijmeringen de vrije loop liet, stak ze haar voorpootjes in de lucht en moest ik haar aaien. Alle twijfels vielen van mij af, want June liet weten dat ik de juiste beslissing voor haar nam. Ik had haar graag eerst willen aansterken, want ons kleine meisje is zo tenger en broos. Maar we konden niet anders. Normaal was het ook de bedoeling om haar oogkassen dicht te naaien tijdens haar sterilisatie, maar ook dat is niet gelukt omdat er nog steeds wat etter uit haar rechter oogkasje komt. June is ondertussen terug thuis en ondanks dat ze best last moet hebben van haar operatie, lijkt ze opgelucht te zijn. Ik zie een hele andere, zelfs blije June. Helemaal anders dan de voorbije dagen, toen sliep ze en nu is ze alert ondanks dat ze pas geopereerd is. En het belangrijkste voor mij: June leeft en gaat vanaf nu een zorgeloze toekomst tegemoet in ons Blutsjestehuis!
Sara heeft niet alleen groene vingers, ze heeft ook nog eens een groot hart voor onze Blutskatjes! Dit wilde ze combineren door op een ludieke en vooral erg lekkere manier centjes in te zamelen om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. Sara biedt groentjes en fruit te koop aan waarvan de gehele opbrengst integraal naar ons tehuis gaat. Ook worden er eitjes verkocht van haar geredde ex-legbatterij kipjes. Deze kipjes worden zo goed verzorgd, dat ze Sara en haar gezin met vele eitjes per dag verrassen. Zij heeft een online webshop gemaakt waardoor de bestellingen bij haar in de mailbox belanden en geïnteresseerden kunnen zich ook aanmelden op haar nieuwsbrief. Het fijne hieraan is dat wij hierover geen kopzorgen hebben en dat Sara alle taakjes op zich neemt. Hoe geweldig is dat! De groentjes en dergelijke kunnen zowel bij Sara in Opdorp opgehaald worden, maar ook bij ons tijdens een knuffelbezoek of als het even mee zit: levert Sara aan huis. Alle informatie kan je hier vinden: http://www.mijnwebwinkel.nl/winkel/de-kattenbrigade/. Ook lege eierdoosjes voor 6 eitjes zijn erg welkom! Ik zou zeggen: laat het jullie smaken lieve mensen, op de gezondheid van onze Blutsjes!
|
|
Maandag 27 juli 2015:
Het langverwachte filmpje van Cake heeft toch niet zo lang op zich laten wachten. Vandaag voelde Cake zich al helemaal thuis ten huize de Katten-Brigade. Ze heeft binnenshuis al bijna de hele benedenverdieping verkend en het was voor haar telkens een heuse verrassing als ze een nieuw speeltje tegen kwam. In het filmpje kan je duidelijk de probleempjes zien die ze heeft aan haar achterpootjes door neurologische schade. Ze is niet volledig verlamd aan de achterpootjes maar ze heeft er ook geen volledige controle over. Cake gaat overigens wel zelfstandig naar de kattenbak wat meestal vlot verloopt. Af en toe heeft Cakeje wel een poepbadje nodig omdat ze niet altijd stevig op haar pootjes staat als ze haar behoefte moet doen en dan omvalt. Ik wil bij deze ook graag Diny eens in de bloemetjes zetten omdat zij vorige week volledig in haar eentje De Katten-Brigade heeft draaiende gehouden. Het is al een huzarenwerkje om dit met z'n tweetjes te doen dus een dikke DANKJEWEL is hier zeker op z'n plaats! Ik heb geen enkel Blutskatje weten klagen over de service vorige week. |
~ HANDIGE VRIJWILLIGER GEZOCHT ~
Aangezien er meermaals mensen gezegd hebben dat we vaker hulp moeten durven vragen, veeg ik even alle schaamte van tafel en roep ik weer hulp in! Deze keer zoeken we een handige vrijwilliger of vrijwilligers die ons kunnen helpen bij het bouwen van twee binnenrennen. De rennen zouden uit een houten frame bestaan die bekleedt wordt met stevig gaas en een deurtje mag uiteraard ook niet ontbreken. Hierin krijgt de klusser ook weer alle vrijheid om er zelf een kunstwerkje van te maken. Uiteraard worden alle onkosten van de materialen vergoed! Wanneer? Graag zo snel mogelijk, zodat onze Felv-bewoners enzo eindelijk een eigen stekje hebben waar ze veilig zitten en toch genoeg ruimte hebben om de pootjes te strekken en in de hoogte te liggen/springen. Wie-o-wie kan ons hierbij helpen? Stigge en co zullen je eeuwig dankbaar zijn! Contact: stuur een mailtje naar [email protected] om verder af te spreken. Hopelijk tot snel!
Aangezien er meermaals mensen gezegd hebben dat we vaker hulp moeten durven vragen, veeg ik even alle schaamte van tafel en roep ik weer hulp in! Deze keer zoeken we een handige vrijwilliger of vrijwilligers die ons kunnen helpen bij het bouwen van twee binnenrennen. De rennen zouden uit een houten frame bestaan die bekleedt wordt met stevig gaas en een deurtje mag uiteraard ook niet ontbreken. Hierin krijgt de klusser ook weer alle vrijheid om er zelf een kunstwerkje van te maken. Uiteraard worden alle onkosten van de materialen vergoed! Wanneer? Graag zo snel mogelijk, zodat onze Felv-bewoners enzo eindelijk een eigen stekje hebben waar ze veilig zitten en toch genoeg ruimte hebben om de pootjes te strekken en in de hoogte te liggen/springen. Wie-o-wie kan ons hierbij helpen? Stigge en co zullen je eeuwig dankbaar zijn! Contact: stuur een mailtje naar [email protected] om verder af te spreken. Hopelijk tot snel!
Zondag 26 juli 2015:
Vorig weekend had Sab al een aantal suikercertificaten in elkaar geknutseld, maar door haar tripje naar Griekenland om Cake op te halen, waren nog niet alle certificaten afgewerkt. Die taak heeft ze vandaag verder op zich genomen en we kunnen met trots zeggen dat alles bijgewerkt is. Onze lieve suikertantes, -nonkels en -families die nog niet eerder iets ontvangen hebben van onze kant, mogen vanaf volgende week iets in de brievenbus verwachten, want morgen gaan ze de post op. Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe blij we zijn met alle steun die we krijgen, want de centjes die we binnenkrijgen van alle suikertantes en -nonkels worden gespendeerd aan speciaal voer, medicatie, verzorgmiddelen, de rekeningen van onze dierenarts(en) etc. Zonder die financiële hulp zouden we het niet redden. En voor ons is het erg fijn te weten dat onze Blutsjes door een speciaal iemand gesteund en geliefd worden. Dankjewel lieve mensen, we hopen dat jullie blij zijn met jullie kleine geschenkje in de brievenbus binnenkort!
Vorig weekend had Sab al een aantal suikercertificaten in elkaar geknutseld, maar door haar tripje naar Griekenland om Cake op te halen, waren nog niet alle certificaten afgewerkt. Die taak heeft ze vandaag verder op zich genomen en we kunnen met trots zeggen dat alles bijgewerkt is. Onze lieve suikertantes, -nonkels en -families die nog niet eerder iets ontvangen hebben van onze kant, mogen vanaf volgende week iets in de brievenbus verwachten, want morgen gaan ze de post op. Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe blij we zijn met alle steun die we krijgen, want de centjes die we binnenkrijgen van alle suikertantes en -nonkels worden gespendeerd aan speciaal voer, medicatie, verzorgmiddelen, de rekeningen van onze dierenarts(en) etc. Zonder die financiële hulp zouden we het niet redden. En voor ons is het erg fijn te weten dat onze Blutsjes door een speciaal iemand gesteund en geliefd worden. Dankjewel lieve mensen, we hopen dat jullie blij zijn met jullie kleine geschenkje in de brievenbus binnenkort!
Zaterdag 25 juli 2015:
Voor de mensen die ons tehuis al bezocht hebben: Cake heeft de zetel en de oranje kastjes uitgekozen als haar veilige plekje. Een goede keuze want vanuit de bovenste oranje kastjes heeft ze een mooi uitzicht en kan ze alles en iedereen goed observeren. Cakeje heeft ook al flink brokjes gegeten en zichzelf vermaakt met 1 van de vele speeltjes die hier te vinden zijn. De kennismaking met de andere katjes verloopt iets minder vlot maar Cake is dan ook helemaal alleen opgegroeid met een hond en zonder andere katjes. We merken zelfs dat ze bepaalde hondenmanieren heeft overgenomen. Ze gromt en soms lijkt ze wel te blaffen. Cake is gelukkig wel heel nieuwsgierig en ik ben er zeker van dat ze zich na enkele dagen wel volledig zal kunnen aanpassen hier. Het is wat natuurlijk: je veilige nestje verlaten waar je bent opgegroeid en een vliegtuigreis maken, erg spannend allemaal voor onze kleine meid. Op het vliegtuig heeft ze zich keurig gedragen en ze had dan ook veel bekijks van de andere passagiers. Zelfs de douanebeambten waren helemaal onder de indruk van haar. Een klein jongetje op de luchthaven was zo gefascineerd door haar dat hij zijn broodje prompt met haar wilde delen en kruimeltjes smeet naar haar transportboxje. Een filmpje volgt later als ze wat meer op haar gemak is hier.
Voor de mensen die ons tehuis al bezocht hebben: Cake heeft de zetel en de oranje kastjes uitgekozen als haar veilige plekje. Een goede keuze want vanuit de bovenste oranje kastjes heeft ze een mooi uitzicht en kan ze alles en iedereen goed observeren. Cakeje heeft ook al flink brokjes gegeten en zichzelf vermaakt met 1 van de vele speeltjes die hier te vinden zijn. De kennismaking met de andere katjes verloopt iets minder vlot maar Cake is dan ook helemaal alleen opgegroeid met een hond en zonder andere katjes. We merken zelfs dat ze bepaalde hondenmanieren heeft overgenomen. Ze gromt en soms lijkt ze wel te blaffen. Cake is gelukkig wel heel nieuwsgierig en ik ben er zeker van dat ze zich na enkele dagen wel volledig zal kunnen aanpassen hier. Het is wat natuurlijk: je veilige nestje verlaten waar je bent opgegroeid en een vliegtuigreis maken, erg spannend allemaal voor onze kleine meid. Op het vliegtuig heeft ze zich keurig gedragen en ze had dan ook veel bekijks van de andere passagiers. Zelfs de douanebeambten waren helemaal onder de indruk van haar. Een klein jongetje op de luchthaven was zo gefascineerd door haar dat hij zijn broodje prompt met haar wilde delen en kruimeltjes smeet naar haar transportboxje. Een filmpje volgt later als ze wat meer op haar gemak is hier.
Vrijdag 24 juli 2015:
Deze namiddag hebben Cake en ik na een vlotte reis veilig voet en poot aan land gezet in België. Ons verhaal begon maandagavond bij een eerste kennismaking met Cake en haar gastgezin die mij onmiddellijk uitgebreid verwelkomd hebben met véél eten en drinken, een echte traditie bij de Grieken. Ook al hebben de Grieken in het algemeen het erg moeilijk momenteel, overal werd ik hartelijk begroet en zelfs het kleine dat ze hebben delen ze meteen. Aangezien ik enkele dagen 'vakantie' te spenderen had heeft Anna mij het drukke stadsleven van Thessaloniki leren kennen en hebben we ook een luilekkerdagje ingelast op het strand en in het zalige water van de Egeïsche zee. De laatste dag heb ik een bezoekje gebracht aan de opvang van Xristiana. Xristiana trekt zich al vele jaren het lot aan van de vele zwerfkatten in Thessaloniki en houdt zich vooral bezig met het steriliseren en castreren van deze katten. Hele straten zijn zo door haar min of meer volledig onder controle en deze straatkatten hebben dankzij haar dan ook een minder hard leven. Het viel me ook op dat er bijna in elke straat potjes water en kattenbrokjes stonden die dagelijks ververst worden door de plaatselijke bewoners of winkeliers, fantastisch! De katten die gewond worden aangetroffen of kleine kittens worden door haar meegenomen naar haar opvang om aan te sterken en voor veel van deze katten zoekt zij actief naar adoptanten. Xristiana doet dit al jaren helemaal alleen en cijfert zichzelf volledig weg. Ik was dan ook heel blij om deze gelijkgestemde ziel te mogen ontmoeten. Vanavond ga ik mijn verbrande schouders nog een klein beetje rust gunnen en ik denk dat ook Cake vanavond nog een klein beetje slaap kan gebruiken. Ze heeft al een kleine introductie in de Belgische kattentaal gekregen van (wie kan het ook anders zijn) Ballerina en hopelijk kunnen we jullie morgen een kort filmpje voorstellen van de eerste indrukken van kleine Cake.
Deze namiddag hebben Cake en ik na een vlotte reis veilig voet en poot aan land gezet in België. Ons verhaal begon maandagavond bij een eerste kennismaking met Cake en haar gastgezin die mij onmiddellijk uitgebreid verwelkomd hebben met véél eten en drinken, een echte traditie bij de Grieken. Ook al hebben de Grieken in het algemeen het erg moeilijk momenteel, overal werd ik hartelijk begroet en zelfs het kleine dat ze hebben delen ze meteen. Aangezien ik enkele dagen 'vakantie' te spenderen had heeft Anna mij het drukke stadsleven van Thessaloniki leren kennen en hebben we ook een luilekkerdagje ingelast op het strand en in het zalige water van de Egeïsche zee. De laatste dag heb ik een bezoekje gebracht aan de opvang van Xristiana. Xristiana trekt zich al vele jaren het lot aan van de vele zwerfkatten in Thessaloniki en houdt zich vooral bezig met het steriliseren en castreren van deze katten. Hele straten zijn zo door haar min of meer volledig onder controle en deze straatkatten hebben dankzij haar dan ook een minder hard leven. Het viel me ook op dat er bijna in elke straat potjes water en kattenbrokjes stonden die dagelijks ververst worden door de plaatselijke bewoners of winkeliers, fantastisch! De katten die gewond worden aangetroffen of kleine kittens worden door haar meegenomen naar haar opvang om aan te sterken en voor veel van deze katten zoekt zij actief naar adoptanten. Xristiana doet dit al jaren helemaal alleen en cijfert zichzelf volledig weg. Ik was dan ook heel blij om deze gelijkgestemde ziel te mogen ontmoeten. Vanavond ga ik mijn verbrande schouders nog een klein beetje rust gunnen en ik denk dat ook Cake vanavond nog een klein beetje slaap kan gebruiken. Ze heeft al een kleine introductie in de Belgische kattentaal gekregen van (wie kan het ook anders zijn) Ballerina en hopelijk kunnen we jullie morgen een kort filmpje voorstellen van de eerste indrukken van kleine Cake.
Donderdag 23 juli 2015:
Sab liet me via sms weten dat ze wellicht ook vandaag geen tijd heeft om een update te plaatsen vanuit Griekenland, dus kom ik weer langs met een vertelsel van mijn hand. Het is al even geleden dat ik nog een update over Pamuk geplaatst heb. Omdat Pamuk best een gekkerd is, smijt ik er een té gek filmpje tegenaan. Ook weer een creatie van mijn zus: https://www.facebook.com/freyagoossensphotography. Iedere knuffelaar die hier over de vloer geweest is en Pamuk ontmoet heeft, zal kunnen beamen dat ze een echte knuffeldoos is. Ze heeft een engelen gezichtje door haar spierwitte vacht en heldere ogen. Maar laat je niet misleiden, want soms verandert dat lieve dove engeltje in een heus duiveltje. Vooral als ze andere katten ziet en zelfs onze honden gaat ze met haar scherpe nagels te lijf. Vandaar dat Pamuk ook apart zit en zo heeft ze het erg naar haar zin. Zij woont in de gang en heeft 3 verdiepingen tot haar beschikking. Op zolder heeft ze een geheime plekje waar ze vooral in de winter siësta viert. Pamuk heeft ook de gekke eigenschap om mij niet als mens te zien, maar zij denkt dat ik een soortgenootje ben. Vaak komt ze met kromme rug scheef naar me toegelopen, hinkend en springend met haar 4 poten tegelijk in de lucht om me uit te dagen voor een spelletje. Natuurlijk ben ik niet te beroerd om haar in de waan te laten en gedraag ik me op dat moment ook als een kat. Als 't kind content is, ben ik dat ook!
Sab liet me via sms weten dat ze wellicht ook vandaag geen tijd heeft om een update te plaatsen vanuit Griekenland, dus kom ik weer langs met een vertelsel van mijn hand. Het is al even geleden dat ik nog een update over Pamuk geplaatst heb. Omdat Pamuk best een gekkerd is, smijt ik er een té gek filmpje tegenaan. Ook weer een creatie van mijn zus: https://www.facebook.com/freyagoossensphotography. Iedere knuffelaar die hier over de vloer geweest is en Pamuk ontmoet heeft, zal kunnen beamen dat ze een echte knuffeldoos is. Ze heeft een engelen gezichtje door haar spierwitte vacht en heldere ogen. Maar laat je niet misleiden, want soms verandert dat lieve dove engeltje in een heus duiveltje. Vooral als ze andere katten ziet en zelfs onze honden gaat ze met haar scherpe nagels te lijf. Vandaar dat Pamuk ook apart zit en zo heeft ze het erg naar haar zin. Zij woont in de gang en heeft 3 verdiepingen tot haar beschikking. Op zolder heeft ze een geheime plekje waar ze vooral in de winter siësta viert. Pamuk heeft ook de gekke eigenschap om mij niet als mens te zien, maar zij denkt dat ik een soortgenootje ben. Vaak komt ze met kromme rug scheef naar me toegelopen, hinkend en springend met haar 4 poten tegelijk in de lucht om me uit te dagen voor een spelletje. Natuurlijk ben ik niet te beroerd om haar in de waan te laten en gedraag ik me op dat moment ook als een kat. Als 't kind content is, ben ik dat ook!
Woensdag 22 juli 2015:
Gisteren is mijn zus prachtige foto's komen nemen van een groot aantal van onze bewoners. En ik kon haast niet wachten om ze met jullie te delen en komt dat even goed uit, want ik heb vandaag een update te vertellen. Vandaag is dierenarts Stefanie weer op visite geweest omdat ik graag onze nieuwe verlamde Blutsjes Thor en Célestine wilde laten testen op blaasontsteking, dit is iets wat ik standaard laat doen omdat ze daar bij binnenkomst ook meestal last van hebben. En maandag -nog net voor Sab naar Griekenland vertrok- zat er een stukje drol vast bij Célestine. Toen ik die er probeerde uit te halen, spoot er langs haar rectum etter uit. Nou ja, dat dacht ik tenminste. Ik had het netjes leeg gedrukt, maar vandaag liet ik Stefanie er toch even naar kijken. En ook aan de andere kant spoot er iets uit, huh? Haar anaalklieren bleken vol te zitten en bij het verwijderen daarvan kwam er een aardig luchtje opzetten, ahum! Het viel me al op dat ze elke keer met haar kont over de grond schuurde en dat was dus de boosdoener. Ook haar urine werd getest en ja hoor, blaasontsteking! Ze kreeg van Stefanie al medicatie via een injectiespuitje toegediend, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ook Thor werd grondig onderzocht en ook hij heeft een blaasontsteking te pakken. Dat wordt komende dagen weer extra medicatie uitdelen! Stefanie bevestigde tevens dat Thor in zijn ene pootje nog gevoel heeft, maar het andere hangt er maar bij te bengelen. Tevens heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de andere verlamde Blutsjes hun urine te laten testen en Tasha, Matei en Klaus slaagden voor de test. Enkel onze Ballerina blijkt toch ook een blaasontsteking te hebben en dit terwijl ik haar blaas 3x per dag ledig. Daaruit blijkt toch maar weer hoe gevoelig deze Blutsjes zijn en dat ze met regelmaat moeten nagekeken worden. En op de valreep deden we nog een bloedonderzoek bij Kitty. Ze is de laatste paar dagen afgevallen, ondanks dat ze goed eet en ik merk ook dat ze op twee plekjes haar verliest. Misschien is het iets hormonaal of is er toch iets anders aan de hand? De bloeduitslag zal hopelijk meer aan het licht brengen zodat we met een eventuele geschikte behandeling kunnen beginnen.
Gisteren is mijn zus prachtige foto's komen nemen van een groot aantal van onze bewoners. En ik kon haast niet wachten om ze met jullie te delen en komt dat even goed uit, want ik heb vandaag een update te vertellen. Vandaag is dierenarts Stefanie weer op visite geweest omdat ik graag onze nieuwe verlamde Blutsjes Thor en Célestine wilde laten testen op blaasontsteking, dit is iets wat ik standaard laat doen omdat ze daar bij binnenkomst ook meestal last van hebben. En maandag -nog net voor Sab naar Griekenland vertrok- zat er een stukje drol vast bij Célestine. Toen ik die er probeerde uit te halen, spoot er langs haar rectum etter uit. Nou ja, dat dacht ik tenminste. Ik had het netjes leeg gedrukt, maar vandaag liet ik Stefanie er toch even naar kijken. En ook aan de andere kant spoot er iets uit, huh? Haar anaalklieren bleken vol te zitten en bij het verwijderen daarvan kwam er een aardig luchtje opzetten, ahum! Het viel me al op dat ze elke keer met haar kont over de grond schuurde en dat was dus de boosdoener. Ook haar urine werd getest en ja hoor, blaasontsteking! Ze kreeg van Stefanie al medicatie via een injectiespuitje toegediend, maar dat ging niet zonder slag of stoot. Ook Thor werd grondig onderzocht en ook hij heeft een blaasontsteking te pakken. Dat wordt komende dagen weer extra medicatie uitdelen! Stefanie bevestigde tevens dat Thor in zijn ene pootje nog gevoel heeft, maar het andere hangt er maar bij te bengelen. Tevens heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de andere verlamde Blutsjes hun urine te laten testen en Tasha, Matei en Klaus slaagden voor de test. Enkel onze Ballerina blijkt toch ook een blaasontsteking te hebben en dit terwijl ik haar blaas 3x per dag ledig. Daaruit blijkt toch maar weer hoe gevoelig deze Blutsjes zijn en dat ze met regelmaat moeten nagekeken worden. En op de valreep deden we nog een bloedonderzoek bij Kitty. Ze is de laatste paar dagen afgevallen, ondanks dat ze goed eet en ik merk ook dat ze op twee plekjes haar verliest. Misschien is het iets hormonaal of is er toch iets anders aan de hand? De bloeduitslag zal hopelijk meer aan het licht brengen zodat we met een eventuele geschikte behandeling kunnen beginnen.
Dinsdag 21 juli 2015:
Vandaag mag ik jullie al in primeur voorstellen aan kleine Cake. Een moedig kittentje dat haar leven te danken heeft aan haar vastberadenheid en haar sterke wil om te overleven. Cake werd gevonden in een tuin van een appartementsgebouw toen ze pas 5 daagjes oud was en ze schreeuwde letterlijk de longen uit haar piepkleine lijfje om hulp. Die ijzingwekkende schreeuw redde haar van een vreselijke dood want het was Anna die op haar geroep afkwam en haar meenam voor verzorging. Cake bleek door neurologische problemen haar achterpootjes niet of nauwelijks te kunnen gebruiken. Ze sleept zichzelf voort maar toch zie ik haar soms even steunen op haar knietjes om daarbij zichzelf omhoog te heffen. Ze is pijlsnel en heel behendig en een beetje een monstertje naar de oude hond des huizes die ze regelmatig speels aanvalt in alle mogelijke richtingen, arme Molly. Ik denk dat Cake een geweldige tijd zal hebben ten huize De Katten-Brigade want ze mist echt vriendjes om haar mee uit te leven en te ravotten. Na de kennismaking met Cake en haar opvanggezin heb ik vandaag ook al mogen genieten van een wondermooi Thessaloniki in een loden hitte en jullie mogen meegenieten van enkele sfeerfotootjes.
Vandaag mag ik jullie al in primeur voorstellen aan kleine Cake. Een moedig kittentje dat haar leven te danken heeft aan haar vastberadenheid en haar sterke wil om te overleven. Cake werd gevonden in een tuin van een appartementsgebouw toen ze pas 5 daagjes oud was en ze schreeuwde letterlijk de longen uit haar piepkleine lijfje om hulp. Die ijzingwekkende schreeuw redde haar van een vreselijke dood want het was Anna die op haar geroep afkwam en haar meenam voor verzorging. Cake bleek door neurologische problemen haar achterpootjes niet of nauwelijks te kunnen gebruiken. Ze sleept zichzelf voort maar toch zie ik haar soms even steunen op haar knietjes om daarbij zichzelf omhoog te heffen. Ze is pijlsnel en heel behendig en een beetje een monstertje naar de oude hond des huizes die ze regelmatig speels aanvalt in alle mogelijke richtingen, arme Molly. Ik denk dat Cake een geweldige tijd zal hebben ten huize De Katten-Brigade want ze mist echt vriendjes om haar mee uit te leven en te ravotten. Na de kennismaking met Cake en haar opvanggezin heb ik vandaag ook al mogen genieten van een wondermooi Thessaloniki in een loden hitte en jullie mogen meegenieten van enkele sfeerfotootjes.
Maandag 20 juli 2015:
Vandaag is Sab naar Griekenland vertrokken om onze toekomstige bewoner Cake op te halen en dit dankzij de gulle steun van zovele lieve mensen die massaal op de fundraiser gereageerd hebben die Anna opgestart heeft. Cake heeft neurologische problemen waardoor zij niet kan stappen en dus net zoals onze verlamde Blutsjes schuifelt. In Griekenland is zij door haar handicap echter kansloos, maar bij ons heel erg welkom! Het zal een spannende ontmoeting zijn tussen Sab en Cake. Jammer dat ik dat moment niet kan meemaken, maar gelukkig ben ik ondertussen meer dan druk met de Blutsbende hier. Sab zal jullie komende dagen proberen op de hoogte te houden en updates te plaatsen. Zij heeft tevens de camera mee, dus van mijn kant zal er wellicht maar een minimum aan updates komen. Sab heeft zo'n 20 kg kattenvoer mee omdat de vrijwilligers daar erg verlegen zitten om voer en dergelijke. En daarnaast ook nog wat doosjes kittenmelk waar Xristiana erg om staat te springen. Naast het voeren hoopt ze ook deel te kunnen nemen aan een sterilisatieactie, maar dat hangt allemaal af of ze daar voldoende budget hebben voor binnengekregen afgelopen periode. Ik kijk ook uit naar de updates en natuurlijk fotootjes van Cake. Sab en Cake, tot snel!
Vandaag is Sab naar Griekenland vertrokken om onze toekomstige bewoner Cake op te halen en dit dankzij de gulle steun van zovele lieve mensen die massaal op de fundraiser gereageerd hebben die Anna opgestart heeft. Cake heeft neurologische problemen waardoor zij niet kan stappen en dus net zoals onze verlamde Blutsjes schuifelt. In Griekenland is zij door haar handicap echter kansloos, maar bij ons heel erg welkom! Het zal een spannende ontmoeting zijn tussen Sab en Cake. Jammer dat ik dat moment niet kan meemaken, maar gelukkig ben ik ondertussen meer dan druk met de Blutsbende hier. Sab zal jullie komende dagen proberen op de hoogte te houden en updates te plaatsen. Zij heeft tevens de camera mee, dus van mijn kant zal er wellicht maar een minimum aan updates komen. Sab heeft zo'n 20 kg kattenvoer mee omdat de vrijwilligers daar erg verlegen zitten om voer en dergelijke. En daarnaast ook nog wat doosjes kittenmelk waar Xristiana erg om staat te springen. Naast het voeren hoopt ze ook deel te kunnen nemen aan een sterilisatieactie, maar dat hangt allemaal af of ze daar voldoende budget hebben voor binnengekregen afgelopen periode. Ik kijk ook uit naar de updates en natuurlijk fotootjes van Cake. Sab en Cake, tot snel!
Zondag 19 juli 2015:
Het is zo ontzettend druk hier met de verzorging van de Blutsjes, dat de uren sneller voorbij racen dan dat ik wens. Voor ik het weet is het alweer avond en heb ik nog geen moment pauze gehad en 's avonds staat er een immense verzorgronde op mij te wachten. Want dan is het niet alleen luiertjes verschonen en blazen leegmaken, dan moeten ook de andere bewoners hun pilletjes en zalfjes krijgen, oogjes verschoond, oogjes gedruppeld,.... De enige momentjes pauze zijn wanneer ik updates plaats op onze website en facebook of mailtjes en pb'tjes beantwoord. Al heb ik nog steeds een berg onbeantwoorde berichtjes waar ik maar niet door raak te spartelen, al doe ik mijn best om er elke dag toch minstens een aantal te beantwoorden. Vandaag was het alweer poepbadjes-dag voor de verlamde Blutsjes en katjes met een blaasverlamming, iets wat om de dag op de planning staat. Best een immens werk met zovele patiëntjes ondertussen en een berg was nadien ook, haha. Ook verlamd kittentje Thor moest vandaag voor het eerst in bad en het leek hem wel te bevallen. Ons kleine manneke heeft ondertussen een hele horde fans achter zich geschaard (en dat begrijp ik maar al te goed, want hij is zo aandoenlijk überschattig en ik betrap mezelf er vaak op dat ik naar hem zit te staren met verliefde ogen - een klein beetje een mini Klausje, niet?), dat we besloten er een filmpje van te maken. Nadien heeft hij heerlijk liggen bijslapen op een warmte kussentje zodat zijn billetjes konden drogen. Dankjewel aan alle lieve mensen die een centje voor hem hebben overgemaakt, daar zijn we enorm dankbaar voor!
Het is zo ontzettend druk hier met de verzorging van de Blutsjes, dat de uren sneller voorbij racen dan dat ik wens. Voor ik het weet is het alweer avond en heb ik nog geen moment pauze gehad en 's avonds staat er een immense verzorgronde op mij te wachten. Want dan is het niet alleen luiertjes verschonen en blazen leegmaken, dan moeten ook de andere bewoners hun pilletjes en zalfjes krijgen, oogjes verschoond, oogjes gedruppeld,.... De enige momentjes pauze zijn wanneer ik updates plaats op onze website en facebook of mailtjes en pb'tjes beantwoord. Al heb ik nog steeds een berg onbeantwoorde berichtjes waar ik maar niet door raak te spartelen, al doe ik mijn best om er elke dag toch minstens een aantal te beantwoorden. Vandaag was het alweer poepbadjes-dag voor de verlamde Blutsjes en katjes met een blaasverlamming, iets wat om de dag op de planning staat. Best een immens werk met zovele patiëntjes ondertussen en een berg was nadien ook, haha. Ook verlamd kittentje Thor moest vandaag voor het eerst in bad en het leek hem wel te bevallen. Ons kleine manneke heeft ondertussen een hele horde fans achter zich geschaard (en dat begrijp ik maar al te goed, want hij is zo aandoenlijk überschattig en ik betrap mezelf er vaak op dat ik naar hem zit te staren met verliefde ogen - een klein beetje een mini Klausje, niet?), dat we besloten er een filmpje van te maken. Nadien heeft hij heerlijk liggen bijslapen op een warmte kussentje zodat zijn billetjes konden drogen. Dankjewel aan alle lieve mensen die een centje voor hem hebben overgemaakt, daar zijn we enorm dankbaar voor!
Zaterdag 18 juli 2015:
Gisteren was het een enorm drukke dag. We waren nog maar net klaar met ons werk in ons tehuis of de deurbel ging. Jenny van Sos Tabiti kwam ons een heleboel voer en kattenbakvulling langsbrengen die oorspronkelijk van één van hun vrijwilligers Martine komt. Tevens mochten we uit een zak vol medicijnen het één en het ander uitzoeken wat we voor onze bewoners kunnen gebruiken. Heel erg dankbaar voor de boel spullen en medicijnen weer, want blijft broodnodig om ons tehuisje draaiende te houden. Naast de twee nieuwe bewoners -die elk afzonderlijk van elkaar werden binnengebracht - kwam Ankie ook nog een aantal luiertjes binnen brengen die zij een tijdje gelden was komen ophalen om van staartgaatjes te voorzien. En last but not least, kwam Marianne het voer langsbrengen dat ze gisteren in Tom & co ingezameld heeft. Ze had een geweldig bord in elkaar geknutseld met allemaal leuke foto's van een aantal van onze bewoners. Naast het vele voer had ze ook een spaarpotje bij wat ik nog even moet natellen, maar ik gok dat er ietsje meer dan 30 euro in zit. En de aankoopcheques bij Tom & co brachten 30 euro op, die centjes reserveren we allemaal voor komende dierenartsbezoekjes.Lieve Marianne, dankjewel voor je tijd gisteren en voor het inzamelen van zoveel lekkers voor de Blutsjes! Dankjewel ook aan alle lieve mensen die iets gedoneerd hebben en in het bijzonder de suikertante en suikerfamilie van Jefke, Stigge en Moby die speciaal tot daar afgezakt zijn om een duit in het zakje te doen.
Gisteren was het een enorm drukke dag. We waren nog maar net klaar met ons werk in ons tehuis of de deurbel ging. Jenny van Sos Tabiti kwam ons een heleboel voer en kattenbakvulling langsbrengen die oorspronkelijk van één van hun vrijwilligers Martine komt. Tevens mochten we uit een zak vol medicijnen het één en het ander uitzoeken wat we voor onze bewoners kunnen gebruiken. Heel erg dankbaar voor de boel spullen en medicijnen weer, want blijft broodnodig om ons tehuisje draaiende te houden. Naast de twee nieuwe bewoners -die elk afzonderlijk van elkaar werden binnengebracht - kwam Ankie ook nog een aantal luiertjes binnen brengen die zij een tijdje gelden was komen ophalen om van staartgaatjes te voorzien. En last but not least, kwam Marianne het voer langsbrengen dat ze gisteren in Tom & co ingezameld heeft. Ze had een geweldig bord in elkaar geknutseld met allemaal leuke foto's van een aantal van onze bewoners. Naast het vele voer had ze ook een spaarpotje bij wat ik nog even moet natellen, maar ik gok dat er ietsje meer dan 30 euro in zit. En de aankoopcheques bij Tom & co brachten 30 euro op, die centjes reserveren we allemaal voor komende dierenartsbezoekjes.Lieve Marianne, dankjewel voor je tijd gisteren en voor het inzamelen van zoveel lekkers voor de Blutsjes! Dankjewel ook aan alle lieve mensen die iets gedoneerd hebben en in het bijzonder de suikertante en suikerfamilie van Jefke, Stigge en Moby die speciaal tot daar afgezakt zijn om een duit in het zakje te doen.
We kregen een mailtje binnen van een dame die dringend opvang zocht voor een verlamd katje. We wisten nog niet veel informatie over het katje. Maar toen we hoorden dat ze het katje al twee weken eerder gevonden had en nog niet de tijd gehad had om naar de dierenarts te gaan, wisten we dat er best spoed achter zat. Groot was dan ook onze verbazing toen de dame hier binnen wandelde met een klein doosje en daarin een nog piepkleiner kittentje zat. Thor zoals we ons kleine ventje genaamd hebben, werd in haar tuin verlamd gevonden. Ze heeft talloze advertenties geplaatst in de hoop een plekje voor hem te vinden, maar telkens knapten de mensen af op het feit dat hij verlamd is. En dat is misschien maar goed ook, want Blutsjes zoals Thor hebben speciale zorgen nodig. Ik dacht dat het even zoeken ging zijn naar zijn blaasje, want alles is piepklein. We gokken dat hij bij binnenkomst amper een week of 7 à 8 oud is. Maar gelukkig ging het legen van zijn blaasje erg vlot en ook het uitmasseren van zijn darmpjes gaat als van een leien dakje. Alleen was het aanzicht van zijn eerste drolletje niet zo prettig. Er kwamen talloze stukjes lintworm mee uit. Dus gelijk een Milbemax pilletje boven gehaald en hem dit gegeven zodat zijn (dikke) buikje snel verlost is van die vervelende wormpjes. Thor heeft wel een aantal schuurwondjes opgelopen aan zijn poepje, pootje en heupje. Ik ben gelijk begonnen met die plekjes te behandelen en ik zie gelukkig al ietsje beterschap. Die wondjes moeten snel genezen, want dat kan tot serieuze infecties leiden.Gelukkig kregen we een tijdje geleden ieniemienie luiertjes van Viviane. Ze zijn nog wel ietsje te groot, maar het beschermt zijn poepje tegen schuurwondjes voorlopig en dat is het voornaamste. Hij eet zijn buikje goed rond, drinkt goed en is heel erg vrolijk. Onze verlamde Ballerina is helemaal gek van hem en is bijna altijd in zijn buurt te vinden. Thor doet lekker gek en het is gewoon een genot om hem hier in ons tehuisje te hebben. Uiteraard zoekt ons kleine ventje ook een suikertante of -nonkel die hem maandelijks met een centje naar keuze steunt. De zalfjes en ontsmettingsmiddel voor zijn wondjes zijn pokkeduur, dus elk centje is ontzettend welkom.
De laatste tijd regent het meldingen om verlamde Blutsjes in ons tehuis op te nemen. Meestal komen die meldingen uit het buitenland, maar deze kreeg kwam de vraag om hulp van een Belgisch asiel. Een vrijwilligster van Catrescue, een kattenasiel uit Brussel, vroeg of we Célestine in ons tehuis konden opnemen. Célestine werd in oktober 2014 gevonden met een groot abces op haar rug. Wellicht is dat de boosdoener die haar verlamd heeft gemaakt. Dat abces is gelukkig verdwenen, maar de verlamming niet. De dierenarts waar zij werd binnengebracht, besloot om Célestine een kans te geven. Iets was helaas niet zo vaak gebeurt hier en we kunnen dit echt bijna als een unicum beschouwen. Zij heeft Célestine vele maanden verzorgd, tot ze dit niet meer kon doordat ze hoogzwanger was en daarom werd Célestine naar een gastgezin van Catrescue gebracht. Helaas kon ze daar ook niet lang blijven waardoor ze naar een andere dierenarts gebracht werd. Daar verbleef ze in een kleine kooi wat echt nefast is voor verlamde katjes. Want zij hebben net bewegingsvrijheid nodig om hun voorpootjes sterk te maken. Ook heeft Célestine last van stijve achterpootjes. Ik hoop die contracturen met fysiotherapie nog wat uit slot te krijgen, maar dat zal tijd uitwijzen of dat lukt. Die dierenarts leegde ook maar één keer per dag haar blaas, wat eigenlijk drie keer moet. Dus werd er besloten om een oplossing voor Célestine te zoeken en die werd bij ons gevonden. Ik moet toegeven dat Célestine best een karaktertje is. Om haar blaas te legen moet ik wat trucjes boven halen, maar uiteindelijk lukt het wel. Met de andere katjes ging het eigenlijk direct goed. Ze heeft het houten huisje uitgekozen als haar veilige plekje, maar ik denk dat we haar binnenkort wel vaker zien voorbij schuifelen in ons tehuis, eens ze wat gesetteld is. Het is voor haar natuurlijk weer een nieuwe avontuur en ik hoop dat ze gauw beseft dat het hier haar voor-altijd-plekje is en dat ze nooit nog hoeft te verhuizen. Ook onze Célestine zoekt een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze steunt. Maar met die wonder mooie blauwe ogen moet ze toch snel iemand betoveren, niet?
Vrijdag 17 juli 2015:
Ondanks dat het vandaag een super drukke dag was waar ik een heleboel over te vertellen heb, maar één kleine update van mijn kant deze avond. Want ik ga zometeen nog wat luiertjes in elkaar knutselen en dan starten aan mijn laatste verzorgronde die tot een stuk na middernacht duurt. Ik probeer dit weekend nog een heleboel updates te plaatsen, want we hebben er sinds vandaag twee nieuwe bewonertjes bij. Ik kan al wel vertellen dat het weer schatjes zijn en oh, wat ben ik vertederd als ik nog maar naar hen kijk! Het zijn hele lieverds, maar wel hele grote zorgkindje weer. Dus mijn 3x verzorgrondes per dag duren weer ietsje langer met hen erbij. Ik loop ook ontzettend achter met mailtjes en pb'tjes te beantwoorden. Ik probeer dat zo snel mogelijk bij te werken, dus heb heel even geduld met mij, maar er komt zeker een antwoordje aan. Als afsluiter van de dag en om het weekend leuk mee te starten een foto van onze verlamde Blutsjes: Matei, Ballerina, Klaus en Tasha - aan het uitbuiken van hun natvoer. De potjes Gastro Intestinal van Hills vinden ze helemaal geweldig en dat likken ze tot de laatste kruimel leeg. Slaapwel!
Ondanks dat het vandaag een super drukke dag was waar ik een heleboel over te vertellen heb, maar één kleine update van mijn kant deze avond. Want ik ga zometeen nog wat luiertjes in elkaar knutselen en dan starten aan mijn laatste verzorgronde die tot een stuk na middernacht duurt. Ik probeer dit weekend nog een heleboel updates te plaatsen, want we hebben er sinds vandaag twee nieuwe bewonertjes bij. Ik kan al wel vertellen dat het weer schatjes zijn en oh, wat ben ik vertederd als ik nog maar naar hen kijk! Het zijn hele lieverds, maar wel hele grote zorgkindje weer. Dus mijn 3x verzorgrondes per dag duren weer ietsje langer met hen erbij. Ik loop ook ontzettend achter met mailtjes en pb'tjes te beantwoorden. Ik probeer dat zo snel mogelijk bij te werken, dus heb heel even geduld met mij, maar er komt zeker een antwoordje aan. Als afsluiter van de dag en om het weekend leuk mee te starten een foto van onze verlamde Blutsjes: Matei, Ballerina, Klaus en Tasha - aan het uitbuiken van hun natvoer. De potjes Gastro Intestinal van Hills vinden ze helemaal geweldig en dat likken ze tot de laatste kruimel leeg. Slaapwel!
Donderdag 16 juli 2015:
De (kop)zorgen over onze bewoners houden nooit op in ons tehuisje. Het is elke dag weer aandachtig uitkijken of er niemand ziek is of een dipje heeft. Met zovele (chronische) patiëntjes lijkt dat een hele opgave, maar ik weet gelijk wie er zich niet lekker voelt en wanneer ik moet ingrijpen. Zo is Jefke -ons Felv (leucose) en hartpatiëntje- al sinds maandag niet lekker. Maandag gaf hij verschillende keren over. Dat kan gebeuren, want het is met regelmaat dat vooral de langharige bewoners haarballen ophoesten. Echter 's nachts begon ik me toch meer en meer zorgen te maken over hem. Hij begon weer heftig te hoesten en hij had constant een trilling over zijn lichaampje lopen. Ik heb toen een Snugglesafe opgewarmd en bij hem gelegd. Gelukkig at hij nog wel en tegen de volgende dag was het overgeven gestopt. Alleen het hoesten ging van kwaad naar erger en de trillingen bleven. Telefonisch contact opgenomen met Stefanie aangezien onze vaste dierenarts nog steeds op verlof is. Maar zij kon helaas die dag niet langskomen wegens overvolle agenda aangezien ze alle oproepjes van Richard er momenteel bij pakt. Dus afgesproken dat ik Furosemide zou geven - vochtafdrijver- en dat ze de volgende dag zou langskomen. Het ging gelukkig ietsje beter met hem, maar wat was ik toch blij om Stefanie woensdag door de deur te zien komen. Jefke's klieren blijken opgezet en hij blijkt niesziekte te hebben. Hij kreeg een prikje antibiotica en daarmee zou hij zich snel weer beter moeten voelen. Het is duidelijk dat hij zich niet lekker voelde tijdens het medisch onderzoekje, want de thermometer ging er vlot in achteraan en voor zijn doen liet hij zich redelijk behandelen. Al kwam er wel een handdoek aan te pas. Ook bij Chyna kan ik er niet precies een vinger opleggen, maar ze is ondertussen al 2x onderzocht en lijkt er niets aan de hand te zijn. Toch voelde ik dinsdag net onder haar ribben een harde, bijna scherpe knobbel in haar buikje. Ook voelde ik nog steeds die kartelingen, maar Chyna lijkt zich ondertussen wel beter te voelen. Ondanks dat ze bijna een week geen kaka gedaan heeft, lukt dat nu toch aardig. En ook Stefanie kon die knobbel en kartelingen voelen, maar ze kon er zelf niet zoveel van maken. Misschien een lymfeklier die opgezet is? Dus hebben we besloten om bloed af te nemen om te kijken of er een ontstekingsbeeld te zien is. Die resultaten kwamen al binnen en buiten wat verhoogde witte bloedcellen is alles in orde. Vreemd! We kijken het nog even aan en indien ik die knobbel en kartelingen blijf voelen bij het legen van haar blaas, dan laten we een echo en RX nemen. Wat een luxe is het toch dat Stefanie aan huis komt! Niet alleen voor mezelf, want dat spaart serieus wat tijd uit, maar ook voor de diertjes is het absolute luxe. Geen stress door de autorit en verplaatsing, gewoon relaxt hier behandeld worden. Net of er een extra verzorgrondje tussen door genomen wordt, alleen door Stefanie deze keer.
De (kop)zorgen over onze bewoners houden nooit op in ons tehuisje. Het is elke dag weer aandachtig uitkijken of er niemand ziek is of een dipje heeft. Met zovele (chronische) patiëntjes lijkt dat een hele opgave, maar ik weet gelijk wie er zich niet lekker voelt en wanneer ik moet ingrijpen. Zo is Jefke -ons Felv (leucose) en hartpatiëntje- al sinds maandag niet lekker. Maandag gaf hij verschillende keren over. Dat kan gebeuren, want het is met regelmaat dat vooral de langharige bewoners haarballen ophoesten. Echter 's nachts begon ik me toch meer en meer zorgen te maken over hem. Hij begon weer heftig te hoesten en hij had constant een trilling over zijn lichaampje lopen. Ik heb toen een Snugglesafe opgewarmd en bij hem gelegd. Gelukkig at hij nog wel en tegen de volgende dag was het overgeven gestopt. Alleen het hoesten ging van kwaad naar erger en de trillingen bleven. Telefonisch contact opgenomen met Stefanie aangezien onze vaste dierenarts nog steeds op verlof is. Maar zij kon helaas die dag niet langskomen wegens overvolle agenda aangezien ze alle oproepjes van Richard er momenteel bij pakt. Dus afgesproken dat ik Furosemide zou geven - vochtafdrijver- en dat ze de volgende dag zou langskomen. Het ging gelukkig ietsje beter met hem, maar wat was ik toch blij om Stefanie woensdag door de deur te zien komen. Jefke's klieren blijken opgezet en hij blijkt niesziekte te hebben. Hij kreeg een prikje antibiotica en daarmee zou hij zich snel weer beter moeten voelen. Het is duidelijk dat hij zich niet lekker voelde tijdens het medisch onderzoekje, want de thermometer ging er vlot in achteraan en voor zijn doen liet hij zich redelijk behandelen. Al kwam er wel een handdoek aan te pas. Ook bij Chyna kan ik er niet precies een vinger opleggen, maar ze is ondertussen al 2x onderzocht en lijkt er niets aan de hand te zijn. Toch voelde ik dinsdag net onder haar ribben een harde, bijna scherpe knobbel in haar buikje. Ook voelde ik nog steeds die kartelingen, maar Chyna lijkt zich ondertussen wel beter te voelen. Ondanks dat ze bijna een week geen kaka gedaan heeft, lukt dat nu toch aardig. En ook Stefanie kon die knobbel en kartelingen voelen, maar ze kon er zelf niet zoveel van maken. Misschien een lymfeklier die opgezet is? Dus hebben we besloten om bloed af te nemen om te kijken of er een ontstekingsbeeld te zien is. Die resultaten kwamen al binnen en buiten wat verhoogde witte bloedcellen is alles in orde. Vreemd! We kijken het nog even aan en indien ik die knobbel en kartelingen blijf voelen bij het legen van haar blaas, dan laten we een echo en RX nemen. Wat een luxe is het toch dat Stefanie aan huis komt! Niet alleen voor mezelf, want dat spaart serieus wat tijd uit, maar ook voor de diertjes is het absolute luxe. Geen stress door de autorit en verplaatsing, gewoon relaxt hier behandeld worden. Net of er een extra verzorgrondje tussen door genomen wordt, alleen door Stefanie deze keer.
Ik blijf me elke keer weer verbazen hoeveel steun wij krijgen. Het is ook nodig, want anders zouden we de boel hier snel kunnen sluiten vrees ik. Ik vind het dan ook fantastisch dat er zovele mensen onze Blutsjes een warm hart toedragen en af en toe wat lekkers komen langsbrengen of centjes op de rekening storten. Afgelopen weken mochten we weer heel wat donaties in ontvangst nemen van: Tameke Glas, Eva, Jenny, Ivo, familie van Heygen en ook kregen we via Bol.com een zak korrelvoer binnen waar geen gegevens bij staan. Dus bij deze: dankjewel lieve anonieme donateur en alle lieve bovenstaande mensen! Allemaal zoveel bruikbaar spul waar we staan om te springen, lekkers voor de Blutsjes en zelfs tombolaprijzen voor onze aanstaande zomerwandeling. Ook een dikke dikke dankjewel aan onze vaste donateurs die elke maand trouw centjes overmaken en tevens mochten we een aantal nieuwe suikertantes en -nonkels in onze De Katten-Brigade familie welkom heten. En een dankjewel voor onze sporadische donateurs. Ook wil ik heel graag Brigitte bedanken. Zij heeft niet alleen Kamiel (onze nierpatiënt) van de dood gered, tevens komt zij regelmatig een centje voor hem in onze brievenbus stoppen. Maar gisteren kwam zij geheel onbezoldigd ons haar fixen. Sab haar puntjes moesten bijgeknipt worden, maar bij mij was het hele andere koek. Simpel gezegd: ik ben al 3 jaar niet meer naar de kapper geweest (kan misschien zelfs langer zijn) -iets met geen tijd enzo- en er had zich een vogelnest gecreëerd. Brigitte was zo lief om gisteren enkele uren te spenderen om dat weer los te krijgen zodat er geen schaar aan te pas hoeft te komen en vandaag komt ze alweer langs om de rest te ontwarren zodat ik weer een ontwarde coupe heb. Soms voel ik me heel eenzaam, want dat gevoel brengt dit werk met zich mee, maar toch wordt mijn hart verwarmd door zoveel liefde en gulheid! Dankjewel lieve mensen, het kan niet genoeg gezegd worden!
Met de toners die Tania maandag na haar werk kwam langsbrengen, raakte onze tweede doos tot de nok gevuld en konden we bij Recyca een aanvraag indienen. Sneller dan verwacht werden de dozen gisteravond opgehaald en nu is het spannend afwachten hoeveel de inzamelactie oplevert. Vorige keer dienden we één volle doos in en dat leverde 34,15 euro op onze bankrekening op. Het zijn natuurlijk geen immense bedragen die hiermee verzameld worden, maar elk centje telt hier en maken dat we dit werk kunnen volhouden. Ik wil dan ook heel graag alle mensen bedanken die ons geholpen hebben om deze twee dozen te vullen met toners, cartridges en klein ict-materiaal. Dit blijven we in de toekomst steeds inzamelen, dus deze spulletjes blijven heel erg welkom! Het is niet alleen goed voor het milieu, maar tevens worden onze Blutsjes ermee geholpen. Hebben jullie nog spulletjes liggen? Komt ze gerust bij ons langsbrengen!
Dinsdag 14 juli 2015:
Komende vrijdag 17 juli staat Marianne van 9u tot 14u30 voor ons Blutsjestehuis op de voedselinzameling in Tom & Co te Wilrijk. Dit wordt georganiseerd door Dier in de Kou. Voor ons was dit een hele grote verrassing, want Marianne heeft dit helemaal op eigen houtje geregeld. Heerlijk om een keertje geen zorgen hierover te hebben en dat iemand spontaan aanbiedt om een standje te bemannen. We hopen natuurlijk op een grote opbrengst zodat het voor Marianne ook veel voldoening geeft om daar zovele uurtjes te staan inzamelen. Voor de mensen die graag die dag iets gaan doneren en zich afvragen wat we goed kunnen gebruiken op dit moment?
* Natvoer, allerlei merkjes en smaakjes
* Kattenbakvulling (liefst houtkorrel)
* Droogvoer Royal Canin
* Viyo
* Kattenmelk
* Kattensnoepjes
Nogmaals dikke dankjewel lieve Marianne om dit voor onze Blutsjes te doen! Veel succes vrijdag.
Komende vrijdag 17 juli staat Marianne van 9u tot 14u30 voor ons Blutsjestehuis op de voedselinzameling in Tom & Co te Wilrijk. Dit wordt georganiseerd door Dier in de Kou. Voor ons was dit een hele grote verrassing, want Marianne heeft dit helemaal op eigen houtje geregeld. Heerlijk om een keertje geen zorgen hierover te hebben en dat iemand spontaan aanbiedt om een standje te bemannen. We hopen natuurlijk op een grote opbrengst zodat het voor Marianne ook veel voldoening geeft om daar zovele uurtjes te staan inzamelen. Voor de mensen die graag die dag iets gaan doneren en zich afvragen wat we goed kunnen gebruiken op dit moment?
* Natvoer, allerlei merkjes en smaakjes
* Kattenbakvulling (liefst houtkorrel)
* Droogvoer Royal Canin
* Viyo
* Kattenmelk
* Kattensnoepjes
Nogmaals dikke dankjewel lieve Marianne om dit voor onze Blutsjes te doen! Veel succes vrijdag.
Maandag 13 juli 2015:
Ik ben begonnen met het aanpassen van onze website en vanaf nu zijn er 2 nieuwe links te vinden. Eentje over onze (tijdelijke) opnamestop: http://www.dekattenbrigade.com/opnamestop-blutsjes.html en ook zoeken we een aantal creatieve vrijwilligers: http://www.dekattenbrigade.com/hulp-gevraagd.html.
Ik ben begonnen met het aanpassen van onze website en vanaf nu zijn er 2 nieuwe links te vinden. Eentje over onze (tijdelijke) opnamestop: http://www.dekattenbrigade.com/opnamestop-blutsjes.html en ook zoeken we een aantal creatieve vrijwilligers: http://www.dekattenbrigade.com/hulp-gevraagd.html.
Zondag 12 juli 2015:
Gisteren vond de eerste en meteen ook de laatste knuffeldag van juli plaats. Sab vertrekt binnenkort naar Griekenland om Cake op te halen, vandaar dat er geen knuffelbezoek meer gepland staat deze maand. Het was weer een drukke dag met vele nieuwe, maar ook bekende gezichten en zelfs bezoek helemaal uit Nederland. Meestal houdt ons verlamde Blutsje Matei zich een beetje op de achtergrond tijdens knuffeldagen, maar gisteren was hij één van de sterren. Hij ging gelijk Eliane en haar familie begroeten en oh, wat genoot hij van al die aandacht en aaitjes! Ook blinde June kreeg aandacht à volonté en daar genoot ze met volle teugen van. Iedereen vond haar erg schattig en lief natuurlijk. En zelfs Chyna die hier amper anderhalve week woont, ging iedereen lief begroeten. Ook deze knuffeldag werden onze Blutsjes verwend met allerlei lekkers, dieetvoer, broodnodige verzorgspullen en werd er een grote doos toners gebracht. Allemaal spullen die we zo goed kunnen gebruiken en waar we erg dankbaar voor zijn. Bettie die helemaal uit Nederland kwam, had ook zelfgemaakte haakseltjes bij die super leuk zijn. Deze gehaakte uiltjes, fotolijstjes, slakjes, muisjes, etc zullen binnenkort op onze verkoopstandjes te vinden zijn. En tevens had zij een grote gehaakte kat bij die we binnenkort per opbod gaan verkopen. Want die is veel te leuk en daar gaat vast iemand heel gelukkig mee zijn. Dankjewel lieve mensen voor het fijne bezoek, aangenaam gezelschap en de vele knuffeltjes die uitgedeeld werden aan onze bewoners!
Gisteren vond de eerste en meteen ook de laatste knuffeldag van juli plaats. Sab vertrekt binnenkort naar Griekenland om Cake op te halen, vandaar dat er geen knuffelbezoek meer gepland staat deze maand. Het was weer een drukke dag met vele nieuwe, maar ook bekende gezichten en zelfs bezoek helemaal uit Nederland. Meestal houdt ons verlamde Blutsje Matei zich een beetje op de achtergrond tijdens knuffeldagen, maar gisteren was hij één van de sterren. Hij ging gelijk Eliane en haar familie begroeten en oh, wat genoot hij van al die aandacht en aaitjes! Ook blinde June kreeg aandacht à volonté en daar genoot ze met volle teugen van. Iedereen vond haar erg schattig en lief natuurlijk. En zelfs Chyna die hier amper anderhalve week woont, ging iedereen lief begroeten. Ook deze knuffeldag werden onze Blutsjes verwend met allerlei lekkers, dieetvoer, broodnodige verzorgspullen en werd er een grote doos toners gebracht. Allemaal spullen die we zo goed kunnen gebruiken en waar we erg dankbaar voor zijn. Bettie die helemaal uit Nederland kwam, had ook zelfgemaakte haakseltjes bij die super leuk zijn. Deze gehaakte uiltjes, fotolijstjes, slakjes, muisjes, etc zullen binnenkort op onze verkoopstandjes te vinden zijn. En tevens had zij een grote gehaakte kat bij die we binnenkort per opbod gaan verkopen. Want die is veel te leuk en daar gaat vast iemand heel gelukkig mee zijn. Dankjewel lieve mensen voor het fijne bezoek, aangenaam gezelschap en de vele knuffeltjes die uitgedeeld werden aan onze bewoners!
Vrijdag 10 juli 2015:
Er zitten een heleboel lieve en meelevende mensen te wachten op een update over Jailo: ze heeft de nacht gehaald. Na haar 2de hypo is ze niet meer gecrasht en daar ben ik zo blij om! Het waren spannende uren, maar ik wist ook dat er na middernacht in principe niet veel meer kon gebeuren. Vandaag heeft ze dus geen Canisuline gekregen en in de namiddag kwam dierenarts Stefanie langs om haar bloed te nemen. Helaas geen foto van het prikken zelf omdat we haar met z'n tweetjes in bedwang moesten houden zodat Stefanie bloed kon afnemen zonder haar te verdoven. Morgen weten we de uitslag en dan zal het wellicht terug opnieuw starten zijn met insuline. Wellicht heeft een verandering van dieet aan de basis van haar hypo gelegen omdat ze de voorbije dagen geen diabetesvoer meer wilde en ik haar noodgedwongen ander voer moest geven. Over een tweetal weekjes wordt er opnieuw bloed afgenomen om de waardes te vergelijken. Het was echt kantje boordje gisteren, zeker tijdens haar 2de hypo is ze best een tijdje van de wereld geweest. Maar ik ben dankbaar dat ons eigenwijze poppetje er nog is!
Tevens heb ik ook Chyna nog een keertje laten onderzoeken door Stefanie. Er zit me het één en het ander dwars bij Chyna. Ik kan er niet precies een vinger op leggen, maar ik voel kartelingen en (vet)bultjes in haar buikje. Ik dacht eerst dat ze een verstopping had, maar Stefanie kon niet echt veel stoelgang in haar buikje voelen. Ik ben half deze week wel in de aanslag geweest met olie en een warm water chlysma. Heb ik zo het meeste er toch kunnen afhalen? Ik weet het niet. Want ik maak haar blaas handmatig leeg waardoor ze geen urine meer lekt en dan mag ze zonder luier rondlopen. Maar op die manier weet ik niet of ze nou wel of niet stoelgang gemaakt heeft. Binnen heb ik haar nog niet naar de kattenbak zien gaan, maar buiten kan ik dat niet echt in het oog houden. Vanaf vanavond worden haar billetjes weer in een luier gehuld om te kijken of ze toch stoelgang maakt. Indien ik maandag niets vind, dan komt Stefanie weer langs om haar aan een bloedonderzoek te onderwerpen. Ze heeft voor de zekerheid wel Buscopan gekregen. Een echt zorgenkindje!
En ook Moby gaat weer niet goed. Hij kreeg onlangs nog een kuur antibiotica en dan lijkt zijn blaasontsteking iets beter te gaan. Maar van zodra ik stop, doet hij weer vreemd en zit hij de hele tijd te hurken om denkbeeldige plasjes te deponeren. Zijn gezichtje zag er zorgelijk uit vandaag, dus maar goed dat hij ook onderzocht kon worden vandaag. Het lukt me al een tijdje niet meer om zijn knoertharde blaas te legen en ook Stefanie kreeg er vandaag geen druppel urine uit. Ze vond dat zijn blaas er wel min of meer oké uit voelde, ondanks dat harde gedoe natuurlijk en best leeg ook. Hij krijgt daar ook medicatie voor, dus ik ben blij dat hij niet met een overvolle blaas rondloopt. Moby krijgt al sinds begin deze week Cranberry (wat hij overigens heerlijk vindt!) en Metacam, maar toch kreeg hij nog een spuitje en moet ik met een kuur Noroclav starten. De zorg van katjes met een blaasverlamming is echt niet te onderschatten...
Er zitten een heleboel lieve en meelevende mensen te wachten op een update over Jailo: ze heeft de nacht gehaald. Na haar 2de hypo is ze niet meer gecrasht en daar ben ik zo blij om! Het waren spannende uren, maar ik wist ook dat er na middernacht in principe niet veel meer kon gebeuren. Vandaag heeft ze dus geen Canisuline gekregen en in de namiddag kwam dierenarts Stefanie langs om haar bloed te nemen. Helaas geen foto van het prikken zelf omdat we haar met z'n tweetjes in bedwang moesten houden zodat Stefanie bloed kon afnemen zonder haar te verdoven. Morgen weten we de uitslag en dan zal het wellicht terug opnieuw starten zijn met insuline. Wellicht heeft een verandering van dieet aan de basis van haar hypo gelegen omdat ze de voorbije dagen geen diabetesvoer meer wilde en ik haar noodgedwongen ander voer moest geven. Over een tweetal weekjes wordt er opnieuw bloed afgenomen om de waardes te vergelijken. Het was echt kantje boordje gisteren, zeker tijdens haar 2de hypo is ze best een tijdje van de wereld geweest. Maar ik ben dankbaar dat ons eigenwijze poppetje er nog is!
Tevens heb ik ook Chyna nog een keertje laten onderzoeken door Stefanie. Er zit me het één en het ander dwars bij Chyna. Ik kan er niet precies een vinger op leggen, maar ik voel kartelingen en (vet)bultjes in haar buikje. Ik dacht eerst dat ze een verstopping had, maar Stefanie kon niet echt veel stoelgang in haar buikje voelen. Ik ben half deze week wel in de aanslag geweest met olie en een warm water chlysma. Heb ik zo het meeste er toch kunnen afhalen? Ik weet het niet. Want ik maak haar blaas handmatig leeg waardoor ze geen urine meer lekt en dan mag ze zonder luier rondlopen. Maar op die manier weet ik niet of ze nou wel of niet stoelgang gemaakt heeft. Binnen heb ik haar nog niet naar de kattenbak zien gaan, maar buiten kan ik dat niet echt in het oog houden. Vanaf vanavond worden haar billetjes weer in een luier gehuld om te kijken of ze toch stoelgang maakt. Indien ik maandag niets vind, dan komt Stefanie weer langs om haar aan een bloedonderzoek te onderwerpen. Ze heeft voor de zekerheid wel Buscopan gekregen. Een echt zorgenkindje!
En ook Moby gaat weer niet goed. Hij kreeg onlangs nog een kuur antibiotica en dan lijkt zijn blaasontsteking iets beter te gaan. Maar van zodra ik stop, doet hij weer vreemd en zit hij de hele tijd te hurken om denkbeeldige plasjes te deponeren. Zijn gezichtje zag er zorgelijk uit vandaag, dus maar goed dat hij ook onderzocht kon worden vandaag. Het lukt me al een tijdje niet meer om zijn knoertharde blaas te legen en ook Stefanie kreeg er vandaag geen druppel urine uit. Ze vond dat zijn blaas er wel min of meer oké uit voelde, ondanks dat harde gedoe natuurlijk en best leeg ook. Hij krijgt daar ook medicatie voor, dus ik ben blij dat hij niet met een overvolle blaas rondloopt. Moby krijgt al sinds begin deze week Cranberry (wat hij overigens heerlijk vindt!) en Metacam, maar toch kreeg hij nog een spuitje en moet ik met een kuur Noroclav starten. De zorg van katjes met een blaasverlamming is echt niet te onderschatten...
Donderdag 09 juli 2015:
Het was hier zonet grote paniek in ons tehuisje. Jailo is een diabeetpatiëntje en elke dag wordt zij netjes 2x gespoten met Canisuline. Om 12 uur kreeg zij haar spuitje en alles ging goed, tot 4 uur na het spuiten. Plots kreeg zij een hypo en jeetje, dat was allesbehalve prettig om te zien. Ze had het gelukkig nog nooit eerder gehad, maar vandaag dus wel. Ik ken de symptomen van een hypo omdat één van onze hondjes ook diabeet is en na haar operatie ook een hypo gekregen heeft omdat ze die dag niet mocht eten en nuchter moest zijn voor haar operatie. Maar een aanval bij een kat is toch helemaal niet te vergelijken als bij een hond. Een hond kan iets meer hebben, lijkt me. Jailo ging eigenlijk snel bergafwaarts en dan begon het roepen en plots gewoon stil liggen. We hebben gelijk glucose toegediend, maar op een bepaald moment had ze geen slikreflex meer. Dat is niet zo handig, want ze moet die glucose binnen hebben om weer tot positieven te komen. Dus pure glucose op haar tandvlees gesmeerd en de opgeloste glucose rectaal toegediend. Onze vaste dierenarts is net met verlof en dan is het natuurlijk net dat er op dit moment zoiets gebeurd. Dus gelijk contact opgenomen met onze-achter-de-hand-dierenarts Stefanie en zij zei dat we gewoon de glucose zijn werk moesten laten doen. Toen Stefanie na een tijdje weer opbelde om te vragen hoe het ging, was Jailo gelukkig weer op haar positieven gekomen. Gelijk afgesproken om een bloedonderzoek te prikken en te kijken hoe en wat. Maar Stefanie moest nog even uitrekenen wanneer -op welk tijdstip- we het beste bloed zouden nemen in verband met haar suikerpijl, dus zou ze later weer opbellen. En net toen Stefanie weer aan de lijn was, crashte Jailo weer. Ze ging prompt plat en het zag er even niet goed uit. Dus gelijk weer glucose toegediend, in de zetel op een warme snugglesafe gelegd en gelukkig kwam ze na een tijdje weer bij. Ik blijf vannacht op (terwijl ik het me eigenlijk niet kan permitteren, want ik ben doodop) om haar in het oog te houden of ze niet weer crasht. En morgenavond komt Stefanie naar hier voor een bloedafname etc en nog een patiëntje die waarschijnlijk onder narcose moet behandeld worden. Maar daarover morgen meer en ik hoop dat ons meisje de nacht goed doorkomt. Sowieso krijgt ze vanavond en morgen geen insuline meer toegediend tot we meer weten door het bloedonderzoek.
Het was hier zonet grote paniek in ons tehuisje. Jailo is een diabeetpatiëntje en elke dag wordt zij netjes 2x gespoten met Canisuline. Om 12 uur kreeg zij haar spuitje en alles ging goed, tot 4 uur na het spuiten. Plots kreeg zij een hypo en jeetje, dat was allesbehalve prettig om te zien. Ze had het gelukkig nog nooit eerder gehad, maar vandaag dus wel. Ik ken de symptomen van een hypo omdat één van onze hondjes ook diabeet is en na haar operatie ook een hypo gekregen heeft omdat ze die dag niet mocht eten en nuchter moest zijn voor haar operatie. Maar een aanval bij een kat is toch helemaal niet te vergelijken als bij een hond. Een hond kan iets meer hebben, lijkt me. Jailo ging eigenlijk snel bergafwaarts en dan begon het roepen en plots gewoon stil liggen. We hebben gelijk glucose toegediend, maar op een bepaald moment had ze geen slikreflex meer. Dat is niet zo handig, want ze moet die glucose binnen hebben om weer tot positieven te komen. Dus pure glucose op haar tandvlees gesmeerd en de opgeloste glucose rectaal toegediend. Onze vaste dierenarts is net met verlof en dan is het natuurlijk net dat er op dit moment zoiets gebeurd. Dus gelijk contact opgenomen met onze-achter-de-hand-dierenarts Stefanie en zij zei dat we gewoon de glucose zijn werk moesten laten doen. Toen Stefanie na een tijdje weer opbelde om te vragen hoe het ging, was Jailo gelukkig weer op haar positieven gekomen. Gelijk afgesproken om een bloedonderzoek te prikken en te kijken hoe en wat. Maar Stefanie moest nog even uitrekenen wanneer -op welk tijdstip- we het beste bloed zouden nemen in verband met haar suikerpijl, dus zou ze later weer opbellen. En net toen Stefanie weer aan de lijn was, crashte Jailo weer. Ze ging prompt plat en het zag er even niet goed uit. Dus gelijk weer glucose toegediend, in de zetel op een warme snugglesafe gelegd en gelukkig kwam ze na een tijdje weer bij. Ik blijf vannacht op (terwijl ik het me eigenlijk niet kan permitteren, want ik ben doodop) om haar in het oog te houden of ze niet weer crasht. En morgenavond komt Stefanie naar hier voor een bloedafname etc en nog een patiëntje die waarschijnlijk onder narcose moet behandeld worden. Maar daarover morgen meer en ik hoop dat ons meisje de nacht goed doorkomt. Sowieso krijgt ze vanavond en morgen geen insuline meer toegediend tot we meer weten door het bloedonderzoek.
Woensdag 08 juli 2015:
Hoe gaat het met June? Wel, heel erg goed! Toen ze hier pas arriveerde -een dikke week geleden- was ze heel erg onderkomen en haar gezichtje was dan ook erg ingevallen. Ondertussen zijn de broodnodige grammetjes er al bijgekomen en dat is ook aan haar snoetje en figuurtje te zien. Ze eet als een bootwerker en dat doet me altijd plezier. Ze moet nog een aantal daagjes medicatie krijgen en dan zit haar kuur er alweer op. Haar oogkassen blijven we nog een hele tijd 2x daags zalven, want ondanks dat er geen etter meer uitkomt, zien er sommige stukjes binnenin nog wel erg rood uit. En natuurlijk krijgt ze nog een hele tijd ontstekingsremmer/pijnstiller zodat alles binnenin netjes kan helen. June is helemaal ontpopt tot een knuffelig en speels poppetje. Tenminste, in haar veilige haven. Eenmaal ik haar uit de bench neem, dan komt de paniek naar boven en zou ze het liefste in mij kruipen. Het is niet zo evident om haar oogkassen te zalven omdat poppetje June dat niet erg leuk vindt, dus wordt ze in een handdoek gewikkeld en dan gaat het gelukkig wel. Ze heeft een teddybeer gekregen waar ze heel schattig tegenaan ligt. Het is gewoonweg vertederend om haar te zien en hoe erg ze al gefixeerd is op mijn stem. Ze laat me duidelijk weten wanneer ze geaaid wilt worden en ohja, schurken en kinnen kan ze ook al. En natuurlijk heel erg schattig doen om ons te laten zwijmelen en ons hart te laten ontploffen van liefde. Poppetje June is echt door het oog van de naald gekropen en ik ben dankbaar dat ze het zo goed doet momenteel. Het had erger kunnen aflopen met haar, want toen ze binnenkwam zag ze er helemaal niet zo goed uit.
Hoe gaat het met June? Wel, heel erg goed! Toen ze hier pas arriveerde -een dikke week geleden- was ze heel erg onderkomen en haar gezichtje was dan ook erg ingevallen. Ondertussen zijn de broodnodige grammetjes er al bijgekomen en dat is ook aan haar snoetje en figuurtje te zien. Ze eet als een bootwerker en dat doet me altijd plezier. Ze moet nog een aantal daagjes medicatie krijgen en dan zit haar kuur er alweer op. Haar oogkassen blijven we nog een hele tijd 2x daags zalven, want ondanks dat er geen etter meer uitkomt, zien er sommige stukjes binnenin nog wel erg rood uit. En natuurlijk krijgt ze nog een hele tijd ontstekingsremmer/pijnstiller zodat alles binnenin netjes kan helen. June is helemaal ontpopt tot een knuffelig en speels poppetje. Tenminste, in haar veilige haven. Eenmaal ik haar uit de bench neem, dan komt de paniek naar boven en zou ze het liefste in mij kruipen. Het is niet zo evident om haar oogkassen te zalven omdat poppetje June dat niet erg leuk vindt, dus wordt ze in een handdoek gewikkeld en dan gaat het gelukkig wel. Ze heeft een teddybeer gekregen waar ze heel schattig tegenaan ligt. Het is gewoonweg vertederend om haar te zien en hoe erg ze al gefixeerd is op mijn stem. Ze laat me duidelijk weten wanneer ze geaaid wilt worden en ohja, schurken en kinnen kan ze ook al. En natuurlijk heel erg schattig doen om ons te laten zwijmelen en ons hart te laten ontploffen van liefde. Poppetje June is echt door het oog van de naald gekropen en ik ben dankbaar dat ze het zo goed doet momenteel. Het had erger kunnen aflopen met haar, want toen ze binnenkwam zag ze er helemaal niet zo goed uit.
Dinsdag 07 juli 2015:
Eigenlijk had ik vrijdag een afspraak geprikt bij onze dierenarts om de urine van nieuwkomers Chyna en Tasha (die pas de dag voordien gearriveerd waren) te laten controleren op ontsteking. Dit is iets wat ik standaard doe met verlamde katjes of katjes die een blaasverlamming hebben omdat ze dit heel snel kunnen krijgen door bv. stress van de verhuizing. En het kan echt inderdaad zo snel gaan, want in Roemenië was alles nog oké. Echter hadden de meiden er 6 uur langer dan gepland over gedaan om tot bij ons te raken en omdat ze die dag zo warm weer voorspelden, heb ik ze thuis gelaten. Ik wilde het risico niet nemen dat ze ziek zouden worden van de warmte of door de stress van de autorit. Omdat ikzelf weet hoe vervelend het is als een afspraak last minute gecanceld wordt, zijn we die dag met onze hond Brody naar Richard gereden. Op die manier kon de afspraak toch doorgaan en hoefden we hem niet af te zeggen, want dat zou sneu zijn voor Richard. Maar ik merkte van in het begin al dat Tasha's urine erg geel ziet. Natuurlijk ziet pipi wel geel en al helemaal in de ochtend als ik hun blaas voor de eerste maal leeg maak, maar die van Tasha heeft een abnormale kleur. Iets in me zei dat Tasha een blaasontsteking te pakken had. Toen ook Chyna als een gek aan haar kontje begon te likken en te miepen, wist ik het haast zeker dat ook zij eentje heeft. En besloten we gisteren ietsje voor het spreekuur - in overleg met Richard - naar hem te rijden met de meiden. De teststrip van Tasha gaf gelijk een ontstekingsbeeld aan, ik had dus gelijk. Zij staat momenteel 7 dagen op medicatie 2 maal per dag en gelukkig heeft zij allesbehalve last van de ontsteking. Ze is heel vrolijk en ze is ondertussen al een stukje minder verlegen. Daarna was Chyna aan de beurt en ook bij haar kleurde de test gelijk alle kleuren van de regenboog en gaf verscheidene ontstekingsbeelden aan. Bij haar werd besloten om een spuitje Convenia te zetten en haar thuis verder te behandelen met pijnstiller/ontstekingsremmer. Ondanks dat haar temperatuur oké was, voelde Chyna zondag en gisteren heel erg warm aan. Maar het lijkt erop dat de medicatie aanslaat, want ze voelt weer normaal aan en bovendien was ze vandaag weer haar vrolijke zelve. Haar blaas voelt wel een beetje vreemd aan, vermoedelijk zit er toch littekenweefsel in omdat ze in Roemenië lange tijd met volle blaas heeft rondgelopen en op dat moment kon ze zelf ook niet druppelen. Maar gelukkig gaat het legen van haar blaas als een fluitje van een cent. Ik hoef amper druk te zetten en de urine gutst er uit. Terwijl ik bij Moby en Jake toch echt wel veel kracht moet zetten en hun blaas met al mijn vingers moet palperen. Als ik haar blaas geleegd heb, dan valt er een hele opluchting van haar gezichtje te lezen.
Eigenlijk had ik vrijdag een afspraak geprikt bij onze dierenarts om de urine van nieuwkomers Chyna en Tasha (die pas de dag voordien gearriveerd waren) te laten controleren op ontsteking. Dit is iets wat ik standaard doe met verlamde katjes of katjes die een blaasverlamming hebben omdat ze dit heel snel kunnen krijgen door bv. stress van de verhuizing. En het kan echt inderdaad zo snel gaan, want in Roemenië was alles nog oké. Echter hadden de meiden er 6 uur langer dan gepland over gedaan om tot bij ons te raken en omdat ze die dag zo warm weer voorspelden, heb ik ze thuis gelaten. Ik wilde het risico niet nemen dat ze ziek zouden worden van de warmte of door de stress van de autorit. Omdat ikzelf weet hoe vervelend het is als een afspraak last minute gecanceld wordt, zijn we die dag met onze hond Brody naar Richard gereden. Op die manier kon de afspraak toch doorgaan en hoefden we hem niet af te zeggen, want dat zou sneu zijn voor Richard. Maar ik merkte van in het begin al dat Tasha's urine erg geel ziet. Natuurlijk ziet pipi wel geel en al helemaal in de ochtend als ik hun blaas voor de eerste maal leeg maak, maar die van Tasha heeft een abnormale kleur. Iets in me zei dat Tasha een blaasontsteking te pakken had. Toen ook Chyna als een gek aan haar kontje begon te likken en te miepen, wist ik het haast zeker dat ook zij eentje heeft. En besloten we gisteren ietsje voor het spreekuur - in overleg met Richard - naar hem te rijden met de meiden. De teststrip van Tasha gaf gelijk een ontstekingsbeeld aan, ik had dus gelijk. Zij staat momenteel 7 dagen op medicatie 2 maal per dag en gelukkig heeft zij allesbehalve last van de ontsteking. Ze is heel vrolijk en ze is ondertussen al een stukje minder verlegen. Daarna was Chyna aan de beurt en ook bij haar kleurde de test gelijk alle kleuren van de regenboog en gaf verscheidene ontstekingsbeelden aan. Bij haar werd besloten om een spuitje Convenia te zetten en haar thuis verder te behandelen met pijnstiller/ontstekingsremmer. Ondanks dat haar temperatuur oké was, voelde Chyna zondag en gisteren heel erg warm aan. Maar het lijkt erop dat de medicatie aanslaat, want ze voelt weer normaal aan en bovendien was ze vandaag weer haar vrolijke zelve. Haar blaas voelt wel een beetje vreemd aan, vermoedelijk zit er toch littekenweefsel in omdat ze in Roemenië lange tijd met volle blaas heeft rondgelopen en op dat moment kon ze zelf ook niet druppelen. Maar gelukkig gaat het legen van haar blaas als een fluitje van een cent. Ik hoef amper druk te zetten en de urine gutst er uit. Terwijl ik bij Moby en Jake toch echt wel veel kracht moet zetten en hun blaas met al mijn vingers moet palperen. Als ik haar blaas geleegd heb, dan valt er een hele opluchting van haar gezichtje te lezen.
|
Maandag 06 juli 2015:
Net als de voorgaande jaren organiseren wij ook dit jaar weer een zomerwandeling in het groene en rustige Steenhuffel. Iedereen is welkom met of zonder hond(en) om de bewegwijzerde wandeling op eigen tempo te lopen. Vertrekken kan tussen 12u en 16u en de bijdrage bedraagt 2 euro per persoon (kids tot 12 jaar wandelen gratis mee). Voor de zomerwandeling hoeft er niet op voorhand ingeschreven te worden. Aansluitend kan er ook die dag heerlijk gegeten worden in aangenaam gezelschap van vele dierenvrienden. Wij serveren jullie graag Chili Sin Carne, de vegetarische variant van Chili Con Carne met rijst of stokbrood aan 15 euro per persoon. Chili Sin Carne bevat Quorn gehakt in plaats van de dierlijke variant. Voor de kindjes hebben wij vegetarische spaghetti voorzien, eveneens met Quorn gehakt aan 9 euro per bordje. Voor het eten vragen wij jullie wel om op voorhand in te schrijven en te betalen op ons rekeningnummer BE54 0004 2835 2097 met vermelding van het aantal volwassenen en kids en dit tot en met 24 augustus. Wie een beetje sportief is kan de wandeling met het eetfestijn combineren maar er kan natuurlijk ook enkel gewandeld of enkel gegeten worden. Dranken zijn aan democratische prijzen en ook onze tombola en De Katten-Brigade shop staan paraat. Wij hopen dan ook velen van jullie te mogen ontmoeten op zondag 30 augustus 2015 van 12u tot 18u om er een onvergetelijke dag van te maken! |
Zaterdag 04 juli 2015:
Hebben verlamde Blutsjes ook jouw hart gestolen? Het onze alvast wel en de aanvragen om zulke katjes in ons tehuis op te nemen blijven dan ook binnen stromen. Ze vragen specifieke zorgen en dat is net wat ik zo graag doe: poepbadjes geven, luiertjes verversen, billetjes zalven, fysiotherapie... Overal in de wereld zitten zovele verlamde Blutsjes te wachten op een nieuwe thuis, maar helaas zijn er veel te weinig adresjes en heel vaak worden ze ook gewoon ingeslapen. Zo kwam er ook een aanvraag binnen van Jolanda: of wij Tokito helemaal uit Skopje, Macedonië kunnen opnemen in ons tehuis. Hij zit al een tijdje in opvang en tot hiertoe heeft het knappe ventje nog geen succes gehad en lag er geen nieuwe thuis in het vooruitzicht. Hij heeft therapie aan de achterpootjes nodig en dat kunnen ze door tijdsgebrek ginder niet geven. Want ze denken dat Tokito wel meer vooruitgang zou boeken indien hij in een gespecialiseerde opvang -zoals de onze- terecht komt. Even overlegd en ja hoor, ook Tokito is hier welkom! Door strikte regels kan Tokito enkel met het vliegtuig overkomen en daar moet een begeleider bij zijn. Een vrijwilliger uit Macedonië heeft zich aangeboden om Tokito over te vliegen, alleen zijn er geen beschikbare centjes om zijn vlucht te betalen aangezien deze mensen in dat verre land ook zovele katjes onder hun hoede hebben en zoals in elke dierenopvang is er steeds een nijpend tekort aan centjes. Ze hebben een fundraiser opgestart, maar die loopt nog niet zoals het moet en om hem op de vlucht van 2 augustus te krijgen is er 335 euro nodig. Momenteel staat de teller op 40 euro, maar er moeten nog meer centjes bij. Ik weet dat iedereen vast al meerdere goede doelen steunt en vaak zijn centjes zelf nodig heeft. Maar mocht er nog iemand een klein bedragje kunnen missen zodat dit ventje bij ons kan komen wonen, heel graag? Dit is de link naar de fundraiser. Mochten mensen graag willen bijdragen, dankjewel! Liefst via deze fundraiser zodat de centjes dan ook gelijk bij Adrie terecht komen die verder alles regelt. Namens ons allemaal, dikke dankjewel!
Hebben verlamde Blutsjes ook jouw hart gestolen? Het onze alvast wel en de aanvragen om zulke katjes in ons tehuis op te nemen blijven dan ook binnen stromen. Ze vragen specifieke zorgen en dat is net wat ik zo graag doe: poepbadjes geven, luiertjes verversen, billetjes zalven, fysiotherapie... Overal in de wereld zitten zovele verlamde Blutsjes te wachten op een nieuwe thuis, maar helaas zijn er veel te weinig adresjes en heel vaak worden ze ook gewoon ingeslapen. Zo kwam er ook een aanvraag binnen van Jolanda: of wij Tokito helemaal uit Skopje, Macedonië kunnen opnemen in ons tehuis. Hij zit al een tijdje in opvang en tot hiertoe heeft het knappe ventje nog geen succes gehad en lag er geen nieuwe thuis in het vooruitzicht. Hij heeft therapie aan de achterpootjes nodig en dat kunnen ze door tijdsgebrek ginder niet geven. Want ze denken dat Tokito wel meer vooruitgang zou boeken indien hij in een gespecialiseerde opvang -zoals de onze- terecht komt. Even overlegd en ja hoor, ook Tokito is hier welkom! Door strikte regels kan Tokito enkel met het vliegtuig overkomen en daar moet een begeleider bij zijn. Een vrijwilliger uit Macedonië heeft zich aangeboden om Tokito over te vliegen, alleen zijn er geen beschikbare centjes om zijn vlucht te betalen aangezien deze mensen in dat verre land ook zovele katjes onder hun hoede hebben en zoals in elke dierenopvang is er steeds een nijpend tekort aan centjes. Ze hebben een fundraiser opgestart, maar die loopt nog niet zoals het moet en om hem op de vlucht van 2 augustus te krijgen is er 335 euro nodig. Momenteel staat de teller op 40 euro, maar er moeten nog meer centjes bij. Ik weet dat iedereen vast al meerdere goede doelen steunt en vaak zijn centjes zelf nodig heeft. Maar mocht er nog iemand een klein bedragje kunnen missen zodat dit ventje bij ons kan komen wonen, heel graag? Dit is de link naar de fundraiser. Mochten mensen graag willen bijdragen, dankjewel! Liefst via deze fundraiser zodat de centjes dan ook gelijk bij Adrie terecht komen die verder alles regelt. Namens ons allemaal, dikke dankjewel!
Deze week is Sab naar de winkel gegaan om allerlei verzorgmateriaal in huis te halen voor de luierkindjes en verlamde Blutsjes. Dit beetje spul kwam op 46 euro uit. Want jeetje, dat is gewoon niet meer bij te benen. Minstens anderhalf pakje natte poepdoekjes per dag vliegen er door om de kontjes schoon te houden en hen te laten plassen. Talkpoeder en zalfjes raken zienderogen op. Verbandjes voor Ballerina vliegen de deur uit, om nog maar te zwijgen over de hechtpleisters om de staartgaatjes in de luiertjes af te plakken. Gelukkig brengen sommige knuffelaars tijdens onze knuffeldagen ook verzorgspulletjes mee en daar ben ik zo ontzettend blij mee! Omdat Hava -verlamde blaas en geamputeerde staart- ondanks antibiotica nog steeds met een blaasontsteking kampt, wilde ik het even over een andere boeg gooien. Sab de opdracht gegeven om in de winkel ook even uit te kijken naar Cranberry pilletjes. Gelukkig vond ze er en wat nog beter is: ze zitten verpakt in capsullen. Dat maakt het openen erg makkelijk en dat meng ik dan onder het natvoer van Hava. Want zo toedienen is uit den boze en haar blaas leegmaken al helemaal. En zowaar merk ik na een paar dagen al ietsje beterschap. Haar urine is niet meer zo donker gekleurd en ze is weer vrolijk. We blijven doorzetten tot die ontsteking onder controle is!
Vrijdag 03 juli 2015:
Gisteren stond Sara hier onverwachts aan de deur met een hele grote verrassing voor de Blutsjes: een heuse koelmat! Ze wilde ons graag helpen in onze missie om de bewoners de hittegolf zo goed mogelijk en gezond door te krijgen. En die koelmat werkt daar perfect tegen! Het is een inventief systeem en er komt geen koelkast aan te pas. Als de mat na een tijdje weer opwarmt, moet ze gewoon weer opgevouwd worden, een uurtje wachten en nadien is ze weer helemaal koel en klaar voor gebruik. De mat lag nog geen 2 seconden buiten of Sissi en Smurf kwamen al tonen waarvoor deze dient. Alleen kwam een voorbij vliegende straaljager even de pret drukken tijdens het schieten van het filmpje en daarom dat Smurfje verschrikt wegloopt. Bijna elk uur van de dag ligt er wel een bewoner op en zelfs onze honden vinden het heerlijk fris. Dankjewel lieve Sara, jij hoort zeker ook bij dat lijstje van geweldige mensen! En ook vandaag kwam ze weer langs met lekkere ijssnoepjes voor onze Blutsjes om hen lekker koel te houden, voor ons had ze een boel tandpasta bij (scheelt ons weer wat centjes!) en ook een heleboel zeepjes voor de poepbadjes van de luierkindjes en verlamde bewoners. Dankjewel Sara voor al dat geweldig spul!
Gisteren stond Sara hier onverwachts aan de deur met een hele grote verrassing voor de Blutsjes: een heuse koelmat! Ze wilde ons graag helpen in onze missie om de bewoners de hittegolf zo goed mogelijk en gezond door te krijgen. En die koelmat werkt daar perfect tegen! Het is een inventief systeem en er komt geen koelkast aan te pas. Als de mat na een tijdje weer opwarmt, moet ze gewoon weer opgevouwd worden, een uurtje wachten en nadien is ze weer helemaal koel en klaar voor gebruik. De mat lag nog geen 2 seconden buiten of Sissi en Smurf kwamen al tonen waarvoor deze dient. Alleen kwam een voorbij vliegende straaljager even de pret drukken tijdens het schieten van het filmpje en daarom dat Smurfje verschrikt wegloopt. Bijna elk uur van de dag ligt er wel een bewoner op en zelfs onze honden vinden het heerlijk fris. Dankjewel lieve Sara, jij hoort zeker ook bij dat lijstje van geweldige mensen! En ook vandaag kwam ze weer langs met lekkere ijssnoepjes voor onze Blutsjes om hen lekker koel te houden, voor ons had ze een boel tandpasta bij (scheelt ons weer wat centjes!) en ook een heleboel zeepjes voor de poepbadjes van de luierkindjes en verlamde bewoners. Dankjewel Sara voor al dat geweldig spul!
Donderdag 02 juli 2015:
Eugenia uit Roemenië, waar ook ons verlamde Klausje vandaan komt, wilde graag dat Tasha hier ook kwam wonen en dat mocht! Ik heb helemaal mijn hart verloren aan verlamde Blutsjes en mijn hart smolt gelijk toen ik Tasha's foto zag. Zij werd in het voorjaar aangereden door een auto en ze sleepte haar lichaampje voort op straat. Ze zag er helemaal niet uit , zo zielig, maar ze werd gelukkig gevonden door een heel lief iemand die met haar naar de dierenarts ging. Daar werd euthanasie aangeraden wat ze wel heel erg vaak doen met verlamde katjes, maar daar moest die dame gelukkig niets van weten en werd er andere hulp ingeschakeld. Op de koop toe bleek Tasha zwanger te zijn, maar dat in combinatie met verlamming komt helemaal niet goed. Dus werd Tasha gesteriliseerd en mocht ze bij Eugenia gaan herstellen. Daar zat Tasha erg goed, maar Eugenia krijgt over gans Roemenië zoveel zorgkatjes binnen die bij haar komen revalideren en haar uiteindelijke plan is om voor alle dieren die onder haar hoede komen goede plekjes te vinden. Alleen is dat voor verlamde Blutsjes helemaal niet evident omdat ze zulke specifieke zorgen vragen en opvangadresjes voor hen zijn dan ook heel erg beperkt. Tasha's blaas moet net zoals bij onze andere verlamde katjes minstens drie maal per dag geleegd worden en ook haar billetjes moeten gehuld worden in een luiertje. De verzorgspulletjes vliegen er dan ook door met zovele luier- en verlamde kindjes die in ons tehuis wonen. Tasha is heel erg lief en wilt niets liever dan geaaid en geknuffeld worden, maar ze is wel nog een tikkeltje verlegen. Net zoals onze andere Roemeentjes is zij erg sociaal naar mens en dier toe. Onze lieve Tasha zoekt ook een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze steunt om haar de broodnodige zorgen te kunnen bieden.
Eugenia uit Roemenië, waar ook ons verlamde Klausje vandaan komt, wilde graag dat Tasha hier ook kwam wonen en dat mocht! Ik heb helemaal mijn hart verloren aan verlamde Blutsjes en mijn hart smolt gelijk toen ik Tasha's foto zag. Zij werd in het voorjaar aangereden door een auto en ze sleepte haar lichaampje voort op straat. Ze zag er helemaal niet uit , zo zielig, maar ze werd gelukkig gevonden door een heel lief iemand die met haar naar de dierenarts ging. Daar werd euthanasie aangeraden wat ze wel heel erg vaak doen met verlamde katjes, maar daar moest die dame gelukkig niets van weten en werd er andere hulp ingeschakeld. Op de koop toe bleek Tasha zwanger te zijn, maar dat in combinatie met verlamming komt helemaal niet goed. Dus werd Tasha gesteriliseerd en mocht ze bij Eugenia gaan herstellen. Daar zat Tasha erg goed, maar Eugenia krijgt over gans Roemenië zoveel zorgkatjes binnen die bij haar komen revalideren en haar uiteindelijke plan is om voor alle dieren die onder haar hoede komen goede plekjes te vinden. Alleen is dat voor verlamde Blutsjes helemaal niet evident omdat ze zulke specifieke zorgen vragen en opvangadresjes voor hen zijn dan ook heel erg beperkt. Tasha's blaas moet net zoals bij onze andere verlamde katjes minstens drie maal per dag geleegd worden en ook haar billetjes moeten gehuld worden in een luiertje. De verzorgspulletjes vliegen er dan ook door met zovele luier- en verlamde kindjes die in ons tehuis wonen. Tasha is heel erg lief en wilt niets liever dan geaaid en geknuffeld worden, maar ze is wel nog een tikkeltje verlegen. Net zoals onze andere Roemeentjes is zij erg sociaal naar mens en dier toe. Onze lieve Tasha zoekt ook een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze steunt om haar de broodnodige zorgen te kunnen bieden.
Ook dieren-rescuer Dana uit Roemenië deed bij ons een aanvraag of we Chyna in ons tehuis wilden opnemen. Want Chyna heeft net zoals een aantal van onze bewoners een blaasverlamming door gebroken staart (die ondertussen wel geamputeerd werd). Het is vreselijk moeilijk om voor zulke katjes een geschikte thuis te vinden omdat ze als het ware constant urine verliezen, alsof er steeds een lekkend kraantje staat te druppen. Met een luiertje wordt de urine opgevangen en is dat probleem zo opgelost, maar de luier moet wel meermaals per dag verschoond worden, billetjes bepoederd en gezalfd en altijd alert blijven op blaasontstekingen. Bij zulke katjes moet ook dagelijks de blaas meermaals manueel geleegd worden, alleen is dat niet zo evident als bij een verlamde kat. De blaas is dan wel verlamd, maar ze voelen wel het knijpen in de buik en natuurlijk zijn er nog die hanteerbare/verweerbare achterpoten die het lastig maken om de blaas te palperen. Chyna werd binnengebracht als zijnde gevonden bij een meisje in Roemenië, echter had ze een halsbandje aan wat doet vermoeden dat de eigenares haar daar gebracht heeft omdat ze de kosten niet kon dragen. Toen Chyna pas in opvang arriveerde, was haar blaas zo groot als een appelsien omdat ze niet zelfstandig kan plassen door haar gebroken staart. Gelukkig werd haar blaas gelijk manueel geleegd, haar staart geamputeerd en er werd zelfs een thuis voor haar gevonden in Duitsland. Ze werd overgebracht naar Dana om helemaal in orde gebracht te worden en de dag dat Chyna zou vertrekken naar haar nieuwe thuis, wilde haar nieuwe baasje haar niet meer. Er was namelijk niets gezegd van Chyna's probleempjes en zodoende werd de adoptie afgeblazen. Tevens was de eerste rescuer naar het buitenland verhuisd, waardoor Dana met de handen in het haar zat. Vandaar dat ze vroeg of wij haar er niet bij konden nemen en dat deden we. Het is wonderbaarlijk hoe snel Chyna zich hier aangepast heeft en hoe lief ze is. Ze wilt constant knuffelen en ik denk dat ze knuffeldagen heerlijk zal vinden. Omdat ze geen staart meer heeft, is het niet zo evident om een luiertje goed te bevestigen. Vandaar dat ze er nog een extra broekje over heen heeft en ze laat het gelukkig allemaal goed om doen. Niet alleen een prachtig uiterlijk heeft dit mooie meisje, maar ook innerlijk is ze vreselijk lief. We zijn al helemaal gek van haar en zij van ons. Uiteraard zoekt ook Chyna net zoals onze andere bewoners een suikertante of -nonkel om haar een fantastisch leven te bieden in ons tehuis.
Woensdag 01 juli 2015:
Vanmorgen kreeg ik het idee om de puddingzakjes die bij het snoeppakket van Martine zaten in ijsvormpjes te gieten en in de vriezer te steken. Heel even leek het me niet te lukken, want de ijsvorm leek verdwenen te zijn. Na een tweede keer alle kasten open te trekken, vond ik helemaal achteraan de kast toch een vorm waarvan ik niet eens meer wist dat we die in huis hadden. Dus hops, zakjes open gemaakt, in de vormpjes geduwd en dan de vriezer in. Het was ontzettend warm vandaag, maar gelukkig zijn de Blutsjes de dag weer goed doorgekomen. In de namiddag heb ik de snoepijsjes uit de vormpjes gehaald en zowaar vonden de Blutsjes het heerlijk om ervan de smikkelen. Vooral Draakje, Marthalina, Smurf, Nome en Igani hebben gesmuld en gesmikkeld. En tevens gaf het ook wat verkoeling. Ik heb nog een aantal snoepijsjes bewaard voor komende dagen, want ook dan zal het weer puffen geblazen worden.
Vanmorgen kreeg ik het idee om de puddingzakjes die bij het snoeppakket van Martine zaten in ijsvormpjes te gieten en in de vriezer te steken. Heel even leek het me niet te lukken, want de ijsvorm leek verdwenen te zijn. Na een tweede keer alle kasten open te trekken, vond ik helemaal achteraan de kast toch een vorm waarvan ik niet eens meer wist dat we die in huis hadden. Dus hops, zakjes open gemaakt, in de vormpjes geduwd en dan de vriezer in. Het was ontzettend warm vandaag, maar gelukkig zijn de Blutsjes de dag weer goed doorgekomen. In de namiddag heb ik de snoepijsjes uit de vormpjes gehaald en zowaar vonden de Blutsjes het heerlijk om ervan de smikkelen. Vooral Draakje, Marthalina, Smurf, Nome en Igani hebben gesmuld en gesmikkeld. En tevens gaf het ook wat verkoeling. Ik heb nog een aantal snoepijsjes bewaard voor komende dagen, want ook dan zal het weer puffen geblazen worden.
Wat bestaan er toch heerlijke mensen op deze aardbol en dan nog niet eens zo heel ver bij ons vandaan! Vorige week plaatste ik nog dat onze droogkast het begeven had en dat we op zoek waren naar een garage om de verkoop- en tombola spulletjes in te stockeren en zowaar hebben we beide gekregen! Gisteren zijn we een paar uurtjes van huis geweest, want een ontzettend lieve dame had aangeboden om een droogkast te doneren. Momenteel droog ik alles buiten omdat het weer natuurlijk erg goed meewerkt, maar bij slecht weer kom ik echt in de problemen en krijg ik niet alles droog. Handdoeken worden hier à volonté gebruikt voor poepbadjes, maar ook voor het legen van blazen en verzorgmomentjes. En tevens vond die dame het vreselijk dat de handdoekjes voor de luier- en verlamde kindjes als karton aanvoelen, terwijl ze voordien altijd heerlijk mals uit de droogkast kwamen. Zij wilt liever anoniem blijven, maar ik moet toch toegeven dat het moeilijk is om dit te verzwijgen, want het liefste wil ik natuurlijk van de daken schreeuwen wat een geweldig lief mens zij is! Gisteren de droogkast gaan uitkiezen en vandaag werd ze al geleverd door Frank van FDB service. Tevens was hij zo lief om 100 euro korting te geven. En gisteren kregen we op de koop toe ook nog 10 zakken kattenbakvulling, 2 speciale handdoekjes en 30 eitjes voor onze hond Brody die dagelijks in bad moet en door haar leveraandoening dagelijks eitjes moet eten. Toch super lief, niet? En nadien hadden we nog een afspraak op de agenda staan, want Els had vorige week een vangkooi hier geleend en die gingen we ophalen. Maar tevens had zij ook aangeboden om een stukje van haar grote garage vrij te maken voor onze spulletjes. En jeetje, wat een ruimte! En dit ook weer geheel belangeloos zodat we geen huurkosten hoeven te spenderen. Tevens had zij ook wat voer aangeschaft en kregen onze Blutsjes ook een speelgoedje want haar katjes speelden er niet meer mee. Wat hadden we gisteravond een heerlijk gevoel! Dankjewel!
Dinsdag 30 juni 2015:
Met de hittegolf die zich in ons land afspeelt, nemen we extra voorzorgen om de Blutsjes gezond te houden. Zo mogen de luierkindjes niet meer buiten mét luier. Want met die groene vliegen die de boel momenteel terroriseren, kan ik geen risico's nemen. Dus voor ze in de buitenren mogen vertoeven, moeten ze eerst in bad en als de boel onderaan fris gewassen is, dan pas mogen ze naar buiten. Ook de andere Blutsjes hebben best last van de warmte, want vanaf de middag zit de zon volop de ren en ondanks twee parasols, brandt de zon genadeloos. De oudere garde komt dan weer naar binnen, maar er zijn bewoners bij die bijna een ganse dag in de buitenren vertoeven en dan is het nodig om hen extra in het oog te houden. Helaas geen fancy zwembadje hier, maar gelukkig wilde deze kattenbak graag dienst doen als zwembad. Enkele speeltjes erin en dat zorgde weer voor amusement onder de Blutsjes. Tevens worden de pootjes lekker fris gehouden en koelen de katjes toch weer wat af. En natuurlijk ga ik ook meermaals buiten checken of iedereen nog oké is. Een tehuis runnen is meer dan een fulltime job!
Met de hittegolf die zich in ons land afspeelt, nemen we extra voorzorgen om de Blutsjes gezond te houden. Zo mogen de luierkindjes niet meer buiten mét luier. Want met die groene vliegen die de boel momenteel terroriseren, kan ik geen risico's nemen. Dus voor ze in de buitenren mogen vertoeven, moeten ze eerst in bad en als de boel onderaan fris gewassen is, dan pas mogen ze naar buiten. Ook de andere Blutsjes hebben best last van de warmte, want vanaf de middag zit de zon volop de ren en ondanks twee parasols, brandt de zon genadeloos. De oudere garde komt dan weer naar binnen, maar er zijn bewoners bij die bijna een ganse dag in de buitenren vertoeven en dan is het nodig om hen extra in het oog te houden. Helaas geen fancy zwembadje hier, maar gelukkig wilde deze kattenbak graag dienst doen als zwembad. Enkele speeltjes erin en dat zorgde weer voor amusement onder de Blutsjes. Tevens worden de pootjes lekker fris gehouden en koelen de katjes toch weer wat af. En natuurlijk ga ik ook meermaals buiten checken of iedereen nog oké is. Een tehuis runnen is meer dan een fulltime job!
Maandag 29 juni 2015:
Kijk dit kleine poppetje nou, ook haar hebben we een plekje gegeven in ons Blutsjestehuis. June zoals we haar genaamd hebben, lag helemaal slap op een boerderij. Er zat bijna geen leven meer in haar tengere lijfje. Gelukkig ontfermde een dame zich over haar en zocht ook met spoed een dierenarts. Want June haar oogholtes zaten vol etter en ook haar neusje zat propvol vieze smurrie. Het is eigenlijk een wonder dat dit kleine meisje op zo'n korte tijd opgeknapt is. Voor die lieve dame met June bij een dierenarts terecht kon, heeft ze vele opvangen gecontacteerd, maar helaas kon niemand June uithelpen. Gelukkig konden wij nog wel een plekje vrij maken en drie dagen na haar opname bij de dierenarts werd June langsgebracht. Een kleine tenger poppetje zonder oogjes. Die zijn helemaal weggezweerd door onbehandelde niesziekte. We zijn ondertussen al met haar tot bij onze vaste dierenarts gereden en daar werd vastgesteld dat haar klieren nog erg gezwollen zijn. June staat nu op een kuur antibiotica en natuurlijk moeten haar oogholtes meermaals per dag gezalfd worden omdat daar een erge ontsteking op zit. Ondanks dat dit poppetje buiten geboren is en nooit lieve mensen gekend heeft, is ze zo lief. Ze is zo tenger, maar toch spint ze de sterren van de hemel als ze geaaid wordt. Ze is ongeveer een jaartje oud, maar ze ziet er veel kleiner en jonger uit. Haar gezichtje is door ontbering ook erg ingevallen. Ze krijgt nu kittenvoer voorgeschoteld zodat ze snel bijkomt in gewicht. Het is werkelijk hartbrekend om te zien hoe fragiel ze is, maar toch zo dapper. Een kindje om trots op te zijn! We hopen dat ze snel opknapt en dat ze zich snel gelukkig mag voelen in ons tehuisje. Het is duidelijk te merken dat haar andere zintuigen de taak van haar ogen beginnen over te nemen, want haar oortjes en neusje draaien overuren om alles verwerkt te krijgen. Uiteraard zoekt June ook een suikertante of -nonkel die maandelijks een bedragje naar keuze overmaakt. Want ze moet binnenkort nog geënt en gesteriliseerd worden en dan zullen we wellicht ook haar oogholtes laten toenaaien. Welkom lieve June, vanaf nu ben je geliefd, want jij hebt je al in onze hartjes genesteld.
Kijk dit kleine poppetje nou, ook haar hebben we een plekje gegeven in ons Blutsjestehuis. June zoals we haar genaamd hebben, lag helemaal slap op een boerderij. Er zat bijna geen leven meer in haar tengere lijfje. Gelukkig ontfermde een dame zich over haar en zocht ook met spoed een dierenarts. Want June haar oogholtes zaten vol etter en ook haar neusje zat propvol vieze smurrie. Het is eigenlijk een wonder dat dit kleine meisje op zo'n korte tijd opgeknapt is. Voor die lieve dame met June bij een dierenarts terecht kon, heeft ze vele opvangen gecontacteerd, maar helaas kon niemand June uithelpen. Gelukkig konden wij nog wel een plekje vrij maken en drie dagen na haar opname bij de dierenarts werd June langsgebracht. Een kleine tenger poppetje zonder oogjes. Die zijn helemaal weggezweerd door onbehandelde niesziekte. We zijn ondertussen al met haar tot bij onze vaste dierenarts gereden en daar werd vastgesteld dat haar klieren nog erg gezwollen zijn. June staat nu op een kuur antibiotica en natuurlijk moeten haar oogholtes meermaals per dag gezalfd worden omdat daar een erge ontsteking op zit. Ondanks dat dit poppetje buiten geboren is en nooit lieve mensen gekend heeft, is ze zo lief. Ze is zo tenger, maar toch spint ze de sterren van de hemel als ze geaaid wordt. Ze is ongeveer een jaartje oud, maar ze ziet er veel kleiner en jonger uit. Haar gezichtje is door ontbering ook erg ingevallen. Ze krijgt nu kittenvoer voorgeschoteld zodat ze snel bijkomt in gewicht. Het is werkelijk hartbrekend om te zien hoe fragiel ze is, maar toch zo dapper. Een kindje om trots op te zijn! We hopen dat ze snel opknapt en dat ze zich snel gelukkig mag voelen in ons tehuisje. Het is duidelijk te merken dat haar andere zintuigen de taak van haar ogen beginnen over te nemen, want haar oortjes en neusje draaien overuren om alles verwerkt te krijgen. Uiteraard zoekt June ook een suikertante of -nonkel die maandelijks een bedragje naar keuze overmaakt. Want ze moet binnenkort nog geënt en gesteriliseerd worden en dan zullen we wellicht ook haar oogholtes laten toenaaien. Welkom lieve June, vanaf nu ben je geliefd, want jij hebt je al in onze hartjes genesteld.
Omdat we met nieuwkomer June naar Richard moesten, namen we ook Célia en Igani mee. Igani was gisteravond erg stilletjes en ook vanmorgen lag ze maar te liggen op de stoel in de buitenren. Normaal haalt ze kattenkwaad uit en zit ze vliegjes achterna. Maar nu niet... Ook liep er diarree uit haar poepje en dat is geen goed teken. Dus moest ze mee naar onze dierenarts voor een prikje tegen de diarree. Haar temperatuur was normaal, gelukkig geen verhoging of onderkoeling. Ook haar diarree werd onder de microscoop bekeken, maar Richard kon niets vinden. Geen wormpjes, geen giardia of coccidiose. Wat op zich een heel goed teken is natuurlijk! Misschien zit de warmte er voor iets tussen. Vanavond heeft ze gelukkig wel een beetje gegeten. En ook Célia kampt met hetzelfde probleem, eigenlijk al sinds haar binnenkomst in ons tehuis. Ze heeft af en aan diarree en dan weer goede stoelgang. Maar vanmorgen had ze overgegeven en wilde ze geen natvoer eten. In de namiddag had ze dan weer een beetje gal overgegeven, dus ook zij moest mee voor een onderzoekje. Net zoals Igani had ze geen verhoging en kreeg ze een spuitje tegen diarree. Onderweg naar huis heeft ze de hele tijd liggen schuimbekken van de medicatie, maar eenmaal thuis was het gelukkig snel over. Ook zij heeft een beetje gegeten, dus hopelijk zijn beide meisjes snel weer beter want ik vind het altijd sneu als er één van mijn kindjes ziek is.
Zondag 28 juni 2015:
Uiteraard was het gisteren weer knuffeldag en wat was het een relaxte dag met 7 knuffelaars die we al langer kennen. Het was de eerste keer dat we ons even geen zorgen hoefden te maken over het weer, want vanaf 's morgens zag het er al opperbest uit. En toen de bezoekers dan ook arriveerden, lagen de meeste bewoners buiten lekker siësta te houden en te genieten van de warme zonnestraaltjes. Yvette, één van Klausjes suikertantes heeft zo'n magisch effect op hem. Wanneer zij zich in de zetel zet, dan schuifelt Klaus de beentjes van onder zijn lijfje om bij haar op schoot te zitten. Tevens brachten haar dochter en schoonzoon een volle doos luiers mee voor ons kleine ventje. Viviane en Hilde die hier al vaker over de vloer geweest zijn, brachten weer allerlei geweldig bruikbaar spul mee en ook tombolaprijsjes voor onze aankomende zomerwandeling. En ook Martine en haar dochter brachten heel veel lekkers mee voor onze Blutsjes en allemaal verzorgspulletjes waar ik dolgelukkig mee ben. En dat terwijl ze 's morgens nog een doos vol dieetvoer hadden laten leveren via Zooplus voor onze speciale dieetpatiëntjes. Wat boffen onze Blutsjes en wij toch met zulke geweldige mensen in ons leven. Dankjewel voor de fijne knufeldag gisteren!
Uiteraard was het gisteren weer knuffeldag en wat was het een relaxte dag met 7 knuffelaars die we al langer kennen. Het was de eerste keer dat we ons even geen zorgen hoefden te maken over het weer, want vanaf 's morgens zag het er al opperbest uit. En toen de bezoekers dan ook arriveerden, lagen de meeste bewoners buiten lekker siësta te houden en te genieten van de warme zonnestraaltjes. Yvette, één van Klausjes suikertantes heeft zo'n magisch effect op hem. Wanneer zij zich in de zetel zet, dan schuifelt Klaus de beentjes van onder zijn lijfje om bij haar op schoot te zitten. Tevens brachten haar dochter en schoonzoon een volle doos luiers mee voor ons kleine ventje. Viviane en Hilde die hier al vaker over de vloer geweest zijn, brachten weer allerlei geweldig bruikbaar spul mee en ook tombolaprijsjes voor onze aankomende zomerwandeling. En ook Martine en haar dochter brachten heel veel lekkers mee voor onze Blutsjes en allemaal verzorgspulletjes waar ik dolgelukkig mee ben. En dat terwijl ze 's morgens nog een doos vol dieetvoer hadden laten leveren via Zooplus voor onze speciale dieetpatiëntjes. Wat boffen onze Blutsjes en wij toch met zulke geweldige mensen in ons leven. Dankjewel voor de fijne knufeldag gisteren!
Onze allerschattigste Ballerina komt jullie nog een hele fijne zondagavond wensen! Komende week wordt voor ons erg druk met allerlei afspraakjes, nieuwe Blutsjes die hier komen wonen en natuurlijk onze vangactie die nog loopt. Vandaar dat ik graag al even wil aangeven dat mailtjes en pb'tjes wellicht niet dezelfde dag zullen beantwoord worden wegens te druk. Maar ik probeer mijn best te doen om alles bij te benen en jullie natuurlijk op de hoogte te houden via verschillende updates. Het wordt even spannend met de nieuwkomers, want elke keer als er een nieuw Blutsje hier komt wonen, moet ik weer een nieuwe routine zoeken tijdens de verzorgronde. Maar uiteindelijk loopt dat ook wel weer los eens ik de nieuwe Blutsjes een keer of twee verzorgd heb.
Vrijdag 26 juni 2015:
Vandaag in een versneld tempo ons tehuis gepoetst en de Blutsjes 2 verzorgbeurten toegediend om daarna bijna een ganse namiddag op pad te gaan. Oorspronkelijk stond er enkel het halen van de kattenbakvulling op de agenda en natuurlijk Jake en Stigge binnenbrengen bij Richard voor hun operaties. Maar we kregen nog een melding binnen van een katje waar we echt toch naartoe moesten gaan kijken om te zien hoe ie er aan toe is. Eerst brachten we onze Jake en Stigge binnen bij Richard. Jake zijn buikje is op een kleine 2 weken tijd ontzettend goed genezen. Vanaf morgen mag ie weer gehuld worden in een luiertje en mag hij rondhupsen tussen de andere bewoners en wellicht ook de harten stelen van het knuffelbezoek dat morgen langskomt. Op de agenda stond zijn castratie en ook Richard stond ervan versteld dat zijn wondjes op zo'n korte tijd bijna helemaal geheeld zijn, op een klein stukje na. Hij gaf me het compliment dat ik echt m'n best gedaan heb. Zijn wonde vroeg ook intense verzorging: 2x daags talken, 's avonds met de zilverspray erop, Metacam als pijnstilling/ontstekingsremmer en natuurlijk 's middags zijn poepbadje om zijn onderkant helemaal schoon te houden. Zijn castratie is goed verlopen, al kon Richard wel zien dat er littekenweefsel zat, want die zaten natuurlijk ook helemaal onder de ontsteking toen hij pas binnenkwam. Zijn urine werd nog een keertje getest en yes, de ontsteking is helemaal onder controle! Ons Felv-poesje Stigge moest binnen voor haar tandjes en naast tandsteen werden er ook 2 snijtandjes en een kies weggehaald die helemaal rot waren. Hopelijk herstelt ze net zo vlot als Jefke die vorige week hetzelfde lot onderging en dan zal ze zienderogen opknappen en haar vacht misschien ook weer zelf wat kunnen verzorgen. Nadat we onze Blutsjes afgezet hadden, gingen we vlug naar de winkel om kattenbakvulling in te slaan want die staat in de rode prijs. Er lagen 19 zakken die we allemaal op de kar geladen hebben en op het kassaticket stond zowaar een korting van 53 euro. De actie loopt nog tot eind deze maand, dus volgende week maar vlug weer een ritje richting winkel doen. We moeten echt op elke cent letten en zo'n rode actie bespaart ons toch wel wat centjes die we dan weer aan dierenartskosten kunnen spenderen. Daarna reden we door naar het rusthuis waar al een aantal jaren een kater ronddoolt. Hij wordt daar -ondanks verbod- gevoerd door een dame die zich het lot aantrekt. De laatste tijd kreeg deze intacte kater (wat al deels aangeeft dat hij echt een zwerfkat is) kale plekken. Wellicht een vlooienallergie, want hij krabt zich de hele tijd. Maar toen we in de ogen van dit zielige mannetje keken, konden we niet anders dan beslissen dat we hem met de vangkooi zouden wegvangen. Het zou me zelfs niet verbazen dat hij Fiv heeft. Hij is brood- en broodmager ondanks dat hij al lange tijd gevoerd wordt en hij heeft een wonde op zijn rug die dringend behandeld moet worden. Voor zover we konden zien lijkt hij geen tanden meer te hebben of toch amper, want zijn tong hangt vaak uit zijn bekje. Als we hem kunnen vangen, dan gaat hij regelrecht naar Richard voor een algemeen bloedonderzoek, ook een Fiv en Felv test en natuurlijk castratie. De dame die hem voert vertelde dat hij in de regen en sneeuw slaapt, onder de blote hemel. Echt triest! We reserveren voor hem een plekje in ons tehuis zodat hij voor het eerst in zijn leven een echte thuis kan hebben. Dus reden we terug naar huis om de vangkooi op te halen en die stelden we dan op. Helaas hebben we daar een beetje voor pindakaas gezeten en weigerde meneertje om in de vangkooi te gaan. Daarna moesten we door om Stigge en Jefke weer op te halen. Maar gelukkig houdt de dame een oogje in het zeil zodat de vangkooi tot vanavond opgesteld kan staan. Als ik straks aan de laatste verzorg- en medicatieronde begin, gaat Sab kijken of hij in de kooi zit en brengt hem dan weer mee. Maandag wordt de kooi dan weer opgesteld en doen we ons best verder om hem zo snel mogelijk de nodige medische zorg toe te dienen.
Vandaag in een versneld tempo ons tehuis gepoetst en de Blutsjes 2 verzorgbeurten toegediend om daarna bijna een ganse namiddag op pad te gaan. Oorspronkelijk stond er enkel het halen van de kattenbakvulling op de agenda en natuurlijk Jake en Stigge binnenbrengen bij Richard voor hun operaties. Maar we kregen nog een melding binnen van een katje waar we echt toch naartoe moesten gaan kijken om te zien hoe ie er aan toe is. Eerst brachten we onze Jake en Stigge binnen bij Richard. Jake zijn buikje is op een kleine 2 weken tijd ontzettend goed genezen. Vanaf morgen mag ie weer gehuld worden in een luiertje en mag hij rondhupsen tussen de andere bewoners en wellicht ook de harten stelen van het knuffelbezoek dat morgen langskomt. Op de agenda stond zijn castratie en ook Richard stond ervan versteld dat zijn wondjes op zo'n korte tijd bijna helemaal geheeld zijn, op een klein stukje na. Hij gaf me het compliment dat ik echt m'n best gedaan heb. Zijn wonde vroeg ook intense verzorging: 2x daags talken, 's avonds met de zilverspray erop, Metacam als pijnstilling/ontstekingsremmer en natuurlijk 's middags zijn poepbadje om zijn onderkant helemaal schoon te houden. Zijn castratie is goed verlopen, al kon Richard wel zien dat er littekenweefsel zat, want die zaten natuurlijk ook helemaal onder de ontsteking toen hij pas binnenkwam. Zijn urine werd nog een keertje getest en yes, de ontsteking is helemaal onder controle! Ons Felv-poesje Stigge moest binnen voor haar tandjes en naast tandsteen werden er ook 2 snijtandjes en een kies weggehaald die helemaal rot waren. Hopelijk herstelt ze net zo vlot als Jefke die vorige week hetzelfde lot onderging en dan zal ze zienderogen opknappen en haar vacht misschien ook weer zelf wat kunnen verzorgen. Nadat we onze Blutsjes afgezet hadden, gingen we vlug naar de winkel om kattenbakvulling in te slaan want die staat in de rode prijs. Er lagen 19 zakken die we allemaal op de kar geladen hebben en op het kassaticket stond zowaar een korting van 53 euro. De actie loopt nog tot eind deze maand, dus volgende week maar vlug weer een ritje richting winkel doen. We moeten echt op elke cent letten en zo'n rode actie bespaart ons toch wel wat centjes die we dan weer aan dierenartskosten kunnen spenderen. Daarna reden we door naar het rusthuis waar al een aantal jaren een kater ronddoolt. Hij wordt daar -ondanks verbod- gevoerd door een dame die zich het lot aantrekt. De laatste tijd kreeg deze intacte kater (wat al deels aangeeft dat hij echt een zwerfkat is) kale plekken. Wellicht een vlooienallergie, want hij krabt zich de hele tijd. Maar toen we in de ogen van dit zielige mannetje keken, konden we niet anders dan beslissen dat we hem met de vangkooi zouden wegvangen. Het zou me zelfs niet verbazen dat hij Fiv heeft. Hij is brood- en broodmager ondanks dat hij al lange tijd gevoerd wordt en hij heeft een wonde op zijn rug die dringend behandeld moet worden. Voor zover we konden zien lijkt hij geen tanden meer te hebben of toch amper, want zijn tong hangt vaak uit zijn bekje. Als we hem kunnen vangen, dan gaat hij regelrecht naar Richard voor een algemeen bloedonderzoek, ook een Fiv en Felv test en natuurlijk castratie. De dame die hem voert vertelde dat hij in de regen en sneeuw slaapt, onder de blote hemel. Echt triest! We reserveren voor hem een plekje in ons tehuis zodat hij voor het eerst in zijn leven een echte thuis kan hebben. Dus reden we terug naar huis om de vangkooi op te halen en die stelden we dan op. Helaas hebben we daar een beetje voor pindakaas gezeten en weigerde meneertje om in de vangkooi te gaan. Daarna moesten we door om Stigge en Jefke weer op te halen. Maar gelukkig houdt de dame een oogje in het zeil zodat de vangkooi tot vanavond opgesteld kan staan. Als ik straks aan de laatste verzorg- en medicatieronde begin, gaat Sab kijken of hij in de kooi zit en brengt hem dan weer mee. Maandag wordt de kooi dan weer opgesteld en doen we ons best verder om hem zo snel mogelijk de nodige medische zorg toe te dienen.
Donderdag 25 juni 2015:
De Blutsjes houden in de namiddag hun siësta en dan kom je taferelen zoals deze tegen: Draakje neemt het woord 'bank-hangen' wel heel letterlijk op! Voor ons zijn het echter hele lange en drukke dagen de laatste tijd om ons tehuisje draaiende te houden. Gelukkig merken de bewoners daar niet veel van, want zij zijn ondertussen aan het ritme van de verzorgingsrondes en poetsen gewend. Ook de nieuwkomers raken verbazend snel genoeg gewend aan de routine hier. Gisteravond is Els hier nog een vangkooi komen lenen voor een katje dat ontsnapt was en gelukkig kregen we net al door dat het katje gevangen is. Morgen belooft ook een drukke dag te worden, want naast het verzorgen en poetsen komt een afvalverwerkingsbedrijf 2 containers brengen. Een update hierover volgt later nog. Daarna staat er een afspraak bij onze dierenarts op de planning want er worden 2 katjes geopereerd. Ook daar hoop ik morgenavond nog meer nieuws over te plaatsen. En we moeten ook nog een keertje naar de winkel voor extra kattenbakvulling. Deze week hadden we de laatste 10 zakken mee uit de winkel en omdat ze momenteel in rode prijs staan, stond er bijna 29 euro korting op het kassaticket. Dat is reden genoeg om nog een ritje naar de winkel te doen en wat extra voorraad in te slaan. Want sinds kort zijn we overgestapt op houtkorrel en daar heeft het afvalverwerkingsbedrijf alles mee te maken (om de kilo's in de containers lichter te maken). En voor we het weten zal het alweer late avond/nacht zijn om de laatste verzorgronde in te zetten en dan is het alweer de laatste zaterdag van de maand en dat betekent maar één ding: knuffeldag! Gelukkig ben ik momenteel wel helemaal up-to-date met mailtjes en pb'tjes beantwoorden, oef!
De Blutsjes houden in de namiddag hun siësta en dan kom je taferelen zoals deze tegen: Draakje neemt het woord 'bank-hangen' wel heel letterlijk op! Voor ons zijn het echter hele lange en drukke dagen de laatste tijd om ons tehuisje draaiende te houden. Gelukkig merken de bewoners daar niet veel van, want zij zijn ondertussen aan het ritme van de verzorgingsrondes en poetsen gewend. Ook de nieuwkomers raken verbazend snel genoeg gewend aan de routine hier. Gisteravond is Els hier nog een vangkooi komen lenen voor een katje dat ontsnapt was en gelukkig kregen we net al door dat het katje gevangen is. Morgen belooft ook een drukke dag te worden, want naast het verzorgen en poetsen komt een afvalverwerkingsbedrijf 2 containers brengen. Een update hierover volgt later nog. Daarna staat er een afspraak bij onze dierenarts op de planning want er worden 2 katjes geopereerd. Ook daar hoop ik morgenavond nog meer nieuws over te plaatsen. En we moeten ook nog een keertje naar de winkel voor extra kattenbakvulling. Deze week hadden we de laatste 10 zakken mee uit de winkel en omdat ze momenteel in rode prijs staan, stond er bijna 29 euro korting op het kassaticket. Dat is reden genoeg om nog een ritje naar de winkel te doen en wat extra voorraad in te slaan. Want sinds kort zijn we overgestapt op houtkorrel en daar heeft het afvalverwerkingsbedrijf alles mee te maken (om de kilo's in de containers lichter te maken). En voor we het weten zal het alweer late avond/nacht zijn om de laatste verzorgronde in te zetten en dan is het alweer de laatste zaterdag van de maand en dat betekent maar één ding: knuffeldag! Gelukkig ben ik momenteel wel helemaal up-to-date met mailtjes en pb'tjes beantwoorden, oef!
Woensdag 24 juni 2015:
Ik was vorige keer bij de donaties vergeten te vermelden dat we ook van onze dierenarts Richard en collega-dierenarts Stefanie een tijdje geleden dieetvoer gekregen hebben. Het zakje voor de verlamde Blutsjes is ondertussen al helemaal op en ook ons diabeet-patiëntje Jailo is aan haar gedoneerde zakje voer begonnen. Ook Nicole doneerde een hele doos natvoer voor onze bewoners en ook al wat tombola-prijzen die uitgedeeld worden op de komende (honden)wandeling eind augustus. En gisteravond kwamen Rudy en Ann dozen vol verkoopspulletjes langsbrengen. Onze gang stond letterlijk vol! Deze spulletjes zijn afkomstig van een winkel in Brussel. Deze winkel krijgt vaak nieuwe stok en oude wordt dan gewoon op de container gesmeten. Gelukkig gaan Ann en Rudy regelmatig spulletjes weghalen zodat ze elders een nieuw leven krijgen, want het zijn echt nog gloednieuwe spullen! Een heleboel Paasdecoratie, maar ook spulletjes om te knutselen en ook een heleboel decoratie om suikerboontjes in te stoppen (mama's in spé, hier vallen koopjes te doen!). Helaas ontbreekt het ons momenteel om op standjes te staan met deze spulletjes, maar wellicht dat we op onze (honden)wandeling wel een kraampje uitstallen. We zijn tot middernacht bezig geweest om al deze spullen naar de zolder te dragen. Elders in huis hebben we helaas geen plek. Maar het deed ons wel realiseren dat er een oplossing moet komen, want onze ruggen waren letterlijk gebroken! We zouden daarom graag een garage in de omgeving Buggenhout-Londerzeel huren waar we deze spulletjes kunnen stockeren. Dat is voor ons stukken makkelijker om hen dan in de auto te laden, want telkens van boven naar beneden halen en weer omgekeerd is echt gekkenwerk. Mochten er mensen zijn die ons willen helpen met de zoektocht naar een garage, heel graag! Dan kunnen we daar ook wat kattenbakvulling stockeren, want dan kunnen we tenminste een heleboel in slaan als deze in de rode prijs staat. Dankjewel lieve mensen voor bovenstaande donaties, dat geeft ons moed om er tegenaan te blijven gaan. En natuurlijk wil ik ook graag onze centjes-donateurs bedanken, want zonder financiële hulp zouden we nergens staan. Ontzettend bedankt!
Ik was vorige keer bij de donaties vergeten te vermelden dat we ook van onze dierenarts Richard en collega-dierenarts Stefanie een tijdje geleden dieetvoer gekregen hebben. Het zakje voor de verlamde Blutsjes is ondertussen al helemaal op en ook ons diabeet-patiëntje Jailo is aan haar gedoneerde zakje voer begonnen. Ook Nicole doneerde een hele doos natvoer voor onze bewoners en ook al wat tombola-prijzen die uitgedeeld worden op de komende (honden)wandeling eind augustus. En gisteravond kwamen Rudy en Ann dozen vol verkoopspulletjes langsbrengen. Onze gang stond letterlijk vol! Deze spulletjes zijn afkomstig van een winkel in Brussel. Deze winkel krijgt vaak nieuwe stok en oude wordt dan gewoon op de container gesmeten. Gelukkig gaan Ann en Rudy regelmatig spulletjes weghalen zodat ze elders een nieuw leven krijgen, want het zijn echt nog gloednieuwe spullen! Een heleboel Paasdecoratie, maar ook spulletjes om te knutselen en ook een heleboel decoratie om suikerboontjes in te stoppen (mama's in spé, hier vallen koopjes te doen!). Helaas ontbreekt het ons momenteel om op standjes te staan met deze spulletjes, maar wellicht dat we op onze (honden)wandeling wel een kraampje uitstallen. We zijn tot middernacht bezig geweest om al deze spullen naar de zolder te dragen. Elders in huis hebben we helaas geen plek. Maar het deed ons wel realiseren dat er een oplossing moet komen, want onze ruggen waren letterlijk gebroken! We zouden daarom graag een garage in de omgeving Buggenhout-Londerzeel huren waar we deze spulletjes kunnen stockeren. Dat is voor ons stukken makkelijker om hen dan in de auto te laden, want telkens van boven naar beneden halen en weer omgekeerd is echt gekkenwerk. Mochten er mensen zijn die ons willen helpen met de zoektocht naar een garage, heel graag! Dan kunnen we daar ook wat kattenbakvulling stockeren, want dan kunnen we tenminste een heleboel in slaan als deze in de rode prijs staat. Dankjewel lieve mensen voor bovenstaande donaties, dat geeft ons moed om er tegenaan te blijven gaan. En natuurlijk wil ik ook graag onze centjes-donateurs bedanken, want zonder financiële hulp zouden we nergens staan. Ontzettend bedankt!
|
|
Elke vrije minuut wordt gespendeerd aan quality time met de katjes en zo ook vanmorgen tussen het poetsen door. De meeste bewoners vinden een plantenstokje helemaal geweldig en ze zitten er dan ook bijna allemaal naar te klauwen en in te bijten. Omdat het nog best vroeg was en het zonnetje nog niet echt van de partij was, zijn er maar een handvol bewoners op het filmpje te zien. Leo toont ook even dat het sinds zijn 2de operatie aan zijn tandjes stukken beter met hem gaat. Ook onze Nano met Ataxie is een keertje voluit te zien in het filmpje, terwijl ze meestal niet zo heel vaak aan bod komt. Ons kleine wondertje die Parvo overleefd heeft en de meest mooie ogen heeft en een hele grote pluimstaart. Voor diegene die zich afvragen waarom dat witte spookje niet wakker wordt: Nome is doof en heeft ons gewoon niet gehoord, vandaar dat hij in dromenland bleef vertoeven.
|
Dinsdag 23 juni 2015:
Het zijn drukke dagen ten huize De Katten-Brigade, nog zoveel werk te doen vanavond/vannacht, maar toch wil ik jullie graag even bijpraten. Gisteravond zijn we nog met 4 patiëntjes naar onze dierenarts gereden. Het wisselvallige weer is een beetje nefast voor onze Blutsjes, want chronisch snotpatiëntje Gizmo heeft een flinke verkoudheid te pakken. In het weekend was hij wat slomer en minder speels dan anders. En gisterenmorgen was het duidelijk dat hij zich knap beroerd voelde door dikke snottebellen. Ik had in het weekend zijn neusje al gespoeld met fysiologisch water, maar het was duidelijk dat er zwaarder geschut aan te pas moest komen. Zijn kliertjes bleken ook erg opgezwollen en een dikke prik met antibiotica was aan de orde. Vandaag voelt hij zich al een stukje beter en komt het duiveltje in hem weer piepen. Ook Sissi moest mee, want tijdens de vorige knuffeldag hadden we gemerkt dat er een beetje etter uit haar vulva kwam. Naderhand niets meer gezien, tot er zaterdag toch weer wat etter zat. Richard kon niets abnormaals in haar buikje voelen en ook haar blaas voelde oké aan. Aangezien Sissi gesteriliseerd is, vermoedt Richard dat het om een lokaal iets gaat. Hij vond een spuitje antibiotica nog niet nodig en we moeten het aankijken. We kregen het compliment dat onze Sissi haar vacht zo mooi blonk. En inderdaad, ook al zagen we 2x etter, ze voelt zich op en top. Daarna was Minoe aan de beurt. Ons blaasgruispatiëntje klonk de afgelopen dagen wel wat hees. En ik had haar zelf ook al een kuurtje medicatie gegeven, maar dat bleek geen vat te hebben op haar hese stemmetje. Ze kraakt soms ook als een oude wagen, dus ook zij kreeg een inspuiting zodat ze snel weer van dat virusje verlost is. En last but not least moest ook onze Hava eraan geloven. Door haar blaasverlamming heeft zij vaak last van blaasontstekingen. En normaal moeten ook zulke blazen geleegd worden met de hand. Bij verlamde katten gaat dit stukken makkelijker dan bij katten die enkel door een staartverlamming een blaasverlamming hebben opgelopen. Maar daarbij komt dat Hava zich helemaal niet laat hanteren. Een aaitje over haar bol is allemaal oké, maar van zodra ze een hand lager voelt, slaan de stoppen door. Vorige keer had ze dierenarts Stefanie nog gebeten en ook deze keer kwam haar woeste zelf weer boven. Ze heeft gebruld als een leeuw, maar uiteindelijk is het toch geluk om haar via het dwangkooitje antibiotica toe te dienen. Ik geloof dat ze zich al een stukje beter voelt, want haar speciale dieetnatvoer ging er weer vlot in. Een autootje vol gisteren en Richard had zijn handen weer vol, vooral aan Hava dan.
Het zijn drukke dagen ten huize De Katten-Brigade, nog zoveel werk te doen vanavond/vannacht, maar toch wil ik jullie graag even bijpraten. Gisteravond zijn we nog met 4 patiëntjes naar onze dierenarts gereden. Het wisselvallige weer is een beetje nefast voor onze Blutsjes, want chronisch snotpatiëntje Gizmo heeft een flinke verkoudheid te pakken. In het weekend was hij wat slomer en minder speels dan anders. En gisterenmorgen was het duidelijk dat hij zich knap beroerd voelde door dikke snottebellen. Ik had in het weekend zijn neusje al gespoeld met fysiologisch water, maar het was duidelijk dat er zwaarder geschut aan te pas moest komen. Zijn kliertjes bleken ook erg opgezwollen en een dikke prik met antibiotica was aan de orde. Vandaag voelt hij zich al een stukje beter en komt het duiveltje in hem weer piepen. Ook Sissi moest mee, want tijdens de vorige knuffeldag hadden we gemerkt dat er een beetje etter uit haar vulva kwam. Naderhand niets meer gezien, tot er zaterdag toch weer wat etter zat. Richard kon niets abnormaals in haar buikje voelen en ook haar blaas voelde oké aan. Aangezien Sissi gesteriliseerd is, vermoedt Richard dat het om een lokaal iets gaat. Hij vond een spuitje antibiotica nog niet nodig en we moeten het aankijken. We kregen het compliment dat onze Sissi haar vacht zo mooi blonk. En inderdaad, ook al zagen we 2x etter, ze voelt zich op en top. Daarna was Minoe aan de beurt. Ons blaasgruispatiëntje klonk de afgelopen dagen wel wat hees. En ik had haar zelf ook al een kuurtje medicatie gegeven, maar dat bleek geen vat te hebben op haar hese stemmetje. Ze kraakt soms ook als een oude wagen, dus ook zij kreeg een inspuiting zodat ze snel weer van dat virusje verlost is. En last but not least moest ook onze Hava eraan geloven. Door haar blaasverlamming heeft zij vaak last van blaasontstekingen. En normaal moeten ook zulke blazen geleegd worden met de hand. Bij verlamde katten gaat dit stukken makkelijker dan bij katten die enkel door een staartverlamming een blaasverlamming hebben opgelopen. Maar daarbij komt dat Hava zich helemaal niet laat hanteren. Een aaitje over haar bol is allemaal oké, maar van zodra ze een hand lager voelt, slaan de stoppen door. Vorige keer had ze dierenarts Stefanie nog gebeten en ook deze keer kwam haar woeste zelf weer boven. Ze heeft gebruld als een leeuw, maar uiteindelijk is het toch geluk om haar via het dwangkooitje antibiotica toe te dienen. Ik geloof dat ze zich al een stukje beter voelt, want haar speciale dieetnatvoer ging er weer vlot in. Een autootje vol gisteren en Richard had zijn handen weer vol, vooral aan Hava dan.
Vandaag vond een hele droevige gebeurtenis plaats in ons Blutsjestehuis... onze droogkast heeft het begeven! Plots hoorden we een hels geluid met daarna een dikke plof en daarna een doodse stilte en een vreselijke brandgeur. Gelukkig heeft er geen kortsluiting plaatsgevonden, maar het is wel een regelrechte ramp! Want dagelijks stond de droogkast wel ettelijke wasjes te drogen om onze Blutsjes van fris gewassen, maar vooral droge handdoeken en fleecedekens te voorzien. Het weer helpt echt niet mee en ik heb dagelijks gewoon te veel was om op een rekje te drogen (denk maar aan de talloze handdoeken tijdens de 3 verzorgrondes waarbij blazen geleegd worden en de dagelijkse poepbadjes van 5 patiëntjes en nog 2 op komst). Financieel kan een nieuwe droogkast er momenteel echt niet af, want er staan nog een aantal Blutsjes op de planning om binnen te komen die ook de nodige medische zorgen met zich meebrengen. Dat wordt even nadenken hoe we dit probleem gaan oplossen. Want het is extra balen dat de garantie verlopen is aangezien we de droogkast in 2012 hebben aangeschaft.
|
|
Zondag 21 juni 2015:
Afgelopen knuffeldag kregen we een heel leuk rupsje gevuld met catnip cadeau en alle, maar dan ook alle bewoners, zijn er helemaal idolaat van. Niet alleen onze jonge Blutsjes, maar zelfs onze oude taart Mira hebben we al betrapt met het rupsje tussen haar pootjes geklemd en een heleboel kwijl op de grond. Ze worden er helemaal high van en rollen dan over de grond met het rupsje tegen hun snuit aangedrukt. En toen onze lieve Marthalina zo lief aan het doen was met dat poppetje tussen haar pootjes, kon ik niet anders dan daar een filmpje van schieten en delen met jullie. Met een speciale knipoog naar haar suikertantes toe. |
Vrijdag 19 juni 2015:
Met een bang hartje reden we vanmiddag naar Richard omdat Jefke's tand(steen)operatie op de agenda stond. Begin deze week kregen we nog te horen dat hij ook hartpatiënt blijkt te zijn en dan vind ik zo'n narcose toch altijd super spannend (in de slecht zin dan!). Hij staat sinds de dag dat we hoorden dat hij een bijgeruisje heeft op medicatie en ik moet toegeven dat zijn hoestje al ietsje beter is. Hij is nog niet verdwenen, dat zou ook te snel zijn en wellicht verdwijnt het ook nooit helemaal. Maar ik merk wel dat het beter gaat. Jefke kreeg een slaapspuitje en hij vertrok bijna gelijk naar dromenland. Onder narcose was eigenlijk pas duidelijk hoe slecht zijn bekje eraan toe is. Alle tanden zaten verstopt onder de tandsteen en de kiezen die Richard nog probeerde te redden, moesten er toch aan geloven. Alle wortels lagen bloot en wat moet hij een pijn gehad hebben al die jaren op straat! Het kan alleen maar beter gaan nu met een pijnloos bekje. De twee hoektanden die hij nog heeft, konden gelukkig gered worden nadat ze ontdaan werden van tandsteen. En ook hebben we besloten om het hoorntje dat op zijn kopje pronkte te laten weghalen. Hij sloeg er vaak overal mee tegen en ik kan me voorstellen dat zoiets gewoon niet prettig is om overal aan te blijven vasthaken. Hij kreeg een aantal hechtingen, want het hoorntje liet best een grote wonde achter. Om 17u mochten we ons ventje alweer gaan ophalen, maar toch hebben we het meeste van de operatie live kunnen volgen. Want Richard moest maar één tand meer weghalen toen wij weer naar huis reden. En wat was het een opluchting om daarnet een wakker Jefke in de armen te sluiten. Natuurlijk heeft hij nog last van de operatie en heeft hij pijnstilling nodig, maar hij waagde toch al een poging om te eten en ik heb het idee dat hij opgelucht is dat de pijnlijke kiezen verdwenen zijn. Ik ben helemaal opgelucht en ook blij dat we deze ingreep van ons to-do lijstje kunnen strepen.
En we namen ook nog een extra patiëntje mee: onze Moby. Hij kreeg op 21 mei al een spuitje Convenia toen dierenarts Stefanie hier op visite kwam. Ik had die dag gemerkt dat er bloed in zijn urine zat en dat hij een blaasontsteking te pakken had. Dat bloed ging weg, maar de laatste paar dagen merkte ik toch dat hij weer vaak ging hurken en lag te persen. Het is dan even zoeken of het nou om een blaasontsteking gaat of hij toch gewoon probeerde kaka te doen. Want dat loopt door zijn staartverlamming ook niet van een leien dakje. Dus hops mee voor een check-up en helaas heeft hij dus nog steeds een blaasontsteking. We smijten er nu een andere kuur antibiotica tegenaan en hopelijk lukt het daarmee om die ontsteking onder controle te krijgen. De laatste paar weken heb ik echt moeite om zijn blaas leeg te maken en moet ik er alle kracht op zetten. Zijn blaas voelt sinds zijn binnenkomst vergroot en hard aan en het is gewoon niet zo simpel om die blaas leeg te krijgen en wellicht zit ze binnenin vol littekenweefsel. Want ook Richard had vandaag moeite om er druppeltjes urine uit te krijgen om te kunnen testen. Hij kreeg inmiddels zijn eerste dosis antibiotica binnen en nu is het afwachten geblazen. Wat een geluk dat onze Moby zo'n makkelijk patiëntje is: poepbadjes, nieuw luiertjes, medicatie,... het gaat bij hem als een fluitje van een cent!
Met een bang hartje reden we vanmiddag naar Richard omdat Jefke's tand(steen)operatie op de agenda stond. Begin deze week kregen we nog te horen dat hij ook hartpatiënt blijkt te zijn en dan vind ik zo'n narcose toch altijd super spannend (in de slecht zin dan!). Hij staat sinds de dag dat we hoorden dat hij een bijgeruisje heeft op medicatie en ik moet toegeven dat zijn hoestje al ietsje beter is. Hij is nog niet verdwenen, dat zou ook te snel zijn en wellicht verdwijnt het ook nooit helemaal. Maar ik merk wel dat het beter gaat. Jefke kreeg een slaapspuitje en hij vertrok bijna gelijk naar dromenland. Onder narcose was eigenlijk pas duidelijk hoe slecht zijn bekje eraan toe is. Alle tanden zaten verstopt onder de tandsteen en de kiezen die Richard nog probeerde te redden, moesten er toch aan geloven. Alle wortels lagen bloot en wat moet hij een pijn gehad hebben al die jaren op straat! Het kan alleen maar beter gaan nu met een pijnloos bekje. De twee hoektanden die hij nog heeft, konden gelukkig gered worden nadat ze ontdaan werden van tandsteen. En ook hebben we besloten om het hoorntje dat op zijn kopje pronkte te laten weghalen. Hij sloeg er vaak overal mee tegen en ik kan me voorstellen dat zoiets gewoon niet prettig is om overal aan te blijven vasthaken. Hij kreeg een aantal hechtingen, want het hoorntje liet best een grote wonde achter. Om 17u mochten we ons ventje alweer gaan ophalen, maar toch hebben we het meeste van de operatie live kunnen volgen. Want Richard moest maar één tand meer weghalen toen wij weer naar huis reden. En wat was het een opluchting om daarnet een wakker Jefke in de armen te sluiten. Natuurlijk heeft hij nog last van de operatie en heeft hij pijnstilling nodig, maar hij waagde toch al een poging om te eten en ik heb het idee dat hij opgelucht is dat de pijnlijke kiezen verdwenen zijn. Ik ben helemaal opgelucht en ook blij dat we deze ingreep van ons to-do lijstje kunnen strepen.
En we namen ook nog een extra patiëntje mee: onze Moby. Hij kreeg op 21 mei al een spuitje Convenia toen dierenarts Stefanie hier op visite kwam. Ik had die dag gemerkt dat er bloed in zijn urine zat en dat hij een blaasontsteking te pakken had. Dat bloed ging weg, maar de laatste paar dagen merkte ik toch dat hij weer vaak ging hurken en lag te persen. Het is dan even zoeken of het nou om een blaasontsteking gaat of hij toch gewoon probeerde kaka te doen. Want dat loopt door zijn staartverlamming ook niet van een leien dakje. Dus hops mee voor een check-up en helaas heeft hij dus nog steeds een blaasontsteking. We smijten er nu een andere kuur antibiotica tegenaan en hopelijk lukt het daarmee om die ontsteking onder controle te krijgen. De laatste paar weken heb ik echt moeite om zijn blaas leeg te maken en moet ik er alle kracht op zetten. Zijn blaas voelt sinds zijn binnenkomst vergroot en hard aan en het is gewoon niet zo simpel om die blaas leeg te krijgen en wellicht zit ze binnenin vol littekenweefsel. Want ook Richard had vandaag moeite om er druppeltjes urine uit te krijgen om te kunnen testen. Hij kreeg inmiddels zijn eerste dosis antibiotica binnen en nu is het afwachten geblazen. Wat een geluk dat onze Moby zo'n makkelijk patiëntje is: poepbadjes, nieuw luiertjes, medicatie,... het gaat bij hem als een fluitje van een cent!
Donderdag 18 juni 2015:
Vandaag moesten we met Brody, onze hond, naar een dermatoloog in Antwerpen en hadden we de rit naar het crematorium te Boom ook ingepland zodat we eindelijk ons Moosje weer naar huis konden brengen. We hebben, voor ons gevoel toch, een hele mooie urne voor hem uitgekozen. Op de foto staat hij met zijn maatje Moby. Want toen hij zo ziek erbij liep, ging hij nog steeds Moby kopjes geven. Hij werd exact drie weken geleden ingeslapen nadat hij niet meer te redden viel en zijn toekomst er hopeloos uitzag en het doet me nog steeds zo'n pijn. Soms denk ik hem nog op een krabpaal te zien liggen en dan slaat de realiteit toe en bedenk ik me weer dat hij er echt niet meer is... Een hele lieve dame - die liever anoniem wenst te blijven - heeft de kosten van de crematie en urne op zich genomen, wat een heel lief gebaar is! Je weet dat we jou hier erg dankbaar voor zijn! Lieve Mozes, wat is het een opgelucht gevoel dat je urne hier thuis staat bij de andere gecremeerde bewoners. Welkom thuis jongen!
Vandaag moesten we met Brody, onze hond, naar een dermatoloog in Antwerpen en hadden we de rit naar het crematorium te Boom ook ingepland zodat we eindelijk ons Moosje weer naar huis konden brengen. We hebben, voor ons gevoel toch, een hele mooie urne voor hem uitgekozen. Op de foto staat hij met zijn maatje Moby. Want toen hij zo ziek erbij liep, ging hij nog steeds Moby kopjes geven. Hij werd exact drie weken geleden ingeslapen nadat hij niet meer te redden viel en zijn toekomst er hopeloos uitzag en het doet me nog steeds zo'n pijn. Soms denk ik hem nog op een krabpaal te zien liggen en dan slaat de realiteit toe en bedenk ik me weer dat hij er echt niet meer is... Een hele lieve dame - die liever anoniem wenst te blijven - heeft de kosten van de crematie en urne op zich genomen, wat een heel lief gebaar is! Je weet dat we jou hier erg dankbaar voor zijn! Lieve Mozes, wat is het een opgelucht gevoel dat je urne hier thuis staat bij de andere gecremeerde bewoners. Welkom thuis jongen!
Ik heb nog een heleboel mensen te bedanken die ons afgelopen periode gesteund hebben met centjes en donatiespulletjes. Viviane bracht vorige week vrijdag snel een hele lading spullen langs waar we super content mee zijn! Te veel om op te noemen en allemaal zoveel bruikbaar spul waar ik steeds een dansje voor doe. Ook belde de postbode aan en stond hij met een grote doos in zijn handen die afkomstig is van de familie Heygen, zij zijn tevens suikerfamilie van onze Moby. Zij stuurden een doos vol luiertjes en snoepjes op. Wat een geweldig pakket weer! En ook Sandra kwam in de vlucht aan de deur een lading melkjes, natvoer en een super leuk krabpaaltje langsbrengen. Lieve mensen, dankjewel weer voor deze o-zo broodnodige spullen om ons tehuisje draaiende te houden! En natuurlijk ook een hele dikke dankjewel aan al onze suikertantes en -nonkels, vaste en sporadische donateurs, want zonder centjes zouden we niet zoveel bewoners de nodige medische zorg kunnen bieden en voorzien van alle broodnodige zorgen die zij dagelijks nodig hebben. Uit het diepste van ons hart: ontzettend bedankt!
Woensdag 17 juni 2015:
Het zat me al even niet lekker dat ik onze Felv-bewoner Jefke regelmatig hoorde hoesten. Niet zomaar een niesje, maar een echte hoestbui zoals wij -mensen- dat doen. De ene keer was zijn rechter pupil voor een dag of langer vergroot om daarna weer normaal te zijn. Dat laatste kan een symptoom zijn van het virus dat hij in zich draagt, want dan kan er ontsteking ontstaan. Maar die kuch, daar maakte ik me toch het meeste zorgen om. Hij zit hier nog maar een kleine twee weken en ik hoopte dat die kuch toch zou verdwijnen door lekker warm te zitten en vooral goed voer te krijgen. Gisteravond moesten we toch de zilverspray gaan ophalen die we voor Jake's wonde besteld hadden en hops, Jefke moest mee. Richard heeft hem grondig onderzocht, dik tegen Jefke zijn zin. In het begin liet hij het zich allemaal wel bevallen, maar daarna kwam zijn befaamde grom en zwiepen van de staart. Om een lang verhaal kort te maken: Jefke blijkt ook een hartpatiënt te zijn. Hij heeft een bijgeruis en die kuch wordt dus veroorzaakt door hartprobleempjes. We hebben hem gisteravond gelijk op Fortekor gezet en dit krijgt hij dan voor de rest van zijn leventje. Tevens hebben we hem vrijdag ingeboekt bij Richard om zijn tandjes te laten behandelen, want die zijn er gruwelijk aan toe. Stigge kwijlde in het begin ontzettend hard, maar Jefke doet er niet voor onder. Dus vrijdag allemaal duimpjes draaien voor ons ventje dat hij de narcose overleeft en dat de operatie voorspoedig verloopt zodat hij tandprobleemloos door het leven gaat vanaf vrijdag. Toen we gisteravond weer naar huis reden heb ik dit filmpje gemaakt (zie onderaan). Jefke heeft duidelijk geen zin in vrijdag, maar wat moet, dat moet lieve vent!
Het zat me al even niet lekker dat ik onze Felv-bewoner Jefke regelmatig hoorde hoesten. Niet zomaar een niesje, maar een echte hoestbui zoals wij -mensen- dat doen. De ene keer was zijn rechter pupil voor een dag of langer vergroot om daarna weer normaal te zijn. Dat laatste kan een symptoom zijn van het virus dat hij in zich draagt, want dan kan er ontsteking ontstaan. Maar die kuch, daar maakte ik me toch het meeste zorgen om. Hij zit hier nog maar een kleine twee weken en ik hoopte dat die kuch toch zou verdwijnen door lekker warm te zitten en vooral goed voer te krijgen. Gisteravond moesten we toch de zilverspray gaan ophalen die we voor Jake's wonde besteld hadden en hops, Jefke moest mee. Richard heeft hem grondig onderzocht, dik tegen Jefke zijn zin. In het begin liet hij het zich allemaal wel bevallen, maar daarna kwam zijn befaamde grom en zwiepen van de staart. Om een lang verhaal kort te maken: Jefke blijkt ook een hartpatiënt te zijn. Hij heeft een bijgeruis en die kuch wordt dus veroorzaakt door hartprobleempjes. We hebben hem gisteravond gelijk op Fortekor gezet en dit krijgt hij dan voor de rest van zijn leventje. Tevens hebben we hem vrijdag ingeboekt bij Richard om zijn tandjes te laten behandelen, want die zijn er gruwelijk aan toe. Stigge kwijlde in het begin ontzettend hard, maar Jefke doet er niet voor onder. Dus vrijdag allemaal duimpjes draaien voor ons ventje dat hij de narcose overleeft en dat de operatie voorspoedig verloopt zodat hij tandprobleemloos door het leven gaat vanaf vrijdag. Toen we gisteravond weer naar huis reden heb ik dit filmpje gemaakt (zie onderaan). Jefke heeft duidelijk geen zin in vrijdag, maar wat moet, dat moet lieve vent!
Dinsdag 16 juni 2015:
Gisteravond zijn we tussen alle bedrijven door met nieuwkomer Jake en Suske naar onze dierenarts gereden. Na Jake zijn poepbadje en behandeling met talkpoeder en zalfjes, zijn de meeste aangedroogde uitwerpselen verdwenen. En toen pas was duidelijk hoeveel schade er zich onderaan bevindt omdat zijn luiertje bij zijn vorige baasjes door tijdsgebrek niet vaak genoeg ververst kon worden. Zijn buikje ligt helemaal open en daar konden zalfjes en talkpoeder niet tegenop. Hij kreeg wel al vanaf zaterdagavond pijnstilling en ontstekingsremmer, maar een antibiotica spuitje bleek ook erg broodnodig te zijn. Jake gedroeg zich voorbeeldig bij Richard en liet zich ontzettend makkelijk behandelen. Richard heeft tevens zijn blaas leeggemaakt om ook zijn urine te checken en zoals verwacht heeft Jake ook een blaasontsteking te pakken. We zullen nog een tijdje zoet zijn met poepbadjes en zalfjes en medicatie, maar ik ben er vrij zeker van dat Jake best in een mum van tijd zal opknappen. Jake zelf die doet het verder heel erg goed en hij heeft zich in sneltempo een plekje in ons hart veroverd. Wat een geweldig kereltje is hij! We zijn zo blij dat hij bij ons is komen wonen.
De volgende patiënt was ons Suske. Voor diegene die zijn verhaal niet meer kennen: Suske heeft een voedselallergie en da's ook meteen de reden waarom hij in ons tehuis is komen wonen. Hij was een zwerfkatje en er kon onmogelijk voor gezorgd worden dat Suske apart te eten kreeg en vaak gingen de andere katjes van zijn speciaal dieetvoer smullen en ging hij van hun voer eten. Wendy zag toen enkel nog de optie om Suske bij ons te laten komen wonen of hem te euthanaseren. Gelukkig konden we een plekje voor hem vrij maken en buiten zijn kale, bloedrode plekjes gaat het voortreffelijk met hem. Half mei ongeveer had hij bij Richard al een spuitje tegen allergie gekregen en ondanks dat Suske de hele tijd sinds hij hier woont op speciaal voer staat, zag ik amper beterschap. Maar gelukkig kon Richard me geruststellen dat we heus nog niet zo lang bezig zijn en dat er zeker nog een dikke maand over moet gaan voor we resultaat gaan zien. Hij heeft dan ook erg veel plekjes en dat heeft zijn tijd nodig om te helen. Hij kreeg wel nog een allergie spuitje en tevens ook wat antibiotica omdat de plekjes op zijn buikje toch vaak bloeden. Ook Suske was ontzettend flink en genoot van de aaitjes tussendoor. Nog even doorzetten is de boodschap en dan hopen we snel beterschap te zien. Want het is zo sneu dat ons lieve ventje achter zijn oortjes, op zijn pootjes, aan zijn kont en buikje bloederige korsten heeft.
Gisteravond zijn we tussen alle bedrijven door met nieuwkomer Jake en Suske naar onze dierenarts gereden. Na Jake zijn poepbadje en behandeling met talkpoeder en zalfjes, zijn de meeste aangedroogde uitwerpselen verdwenen. En toen pas was duidelijk hoeveel schade er zich onderaan bevindt omdat zijn luiertje bij zijn vorige baasjes door tijdsgebrek niet vaak genoeg ververst kon worden. Zijn buikje ligt helemaal open en daar konden zalfjes en talkpoeder niet tegenop. Hij kreeg wel al vanaf zaterdagavond pijnstilling en ontstekingsremmer, maar een antibiotica spuitje bleek ook erg broodnodig te zijn. Jake gedroeg zich voorbeeldig bij Richard en liet zich ontzettend makkelijk behandelen. Richard heeft tevens zijn blaas leeggemaakt om ook zijn urine te checken en zoals verwacht heeft Jake ook een blaasontsteking te pakken. We zullen nog een tijdje zoet zijn met poepbadjes en zalfjes en medicatie, maar ik ben er vrij zeker van dat Jake best in een mum van tijd zal opknappen. Jake zelf die doet het verder heel erg goed en hij heeft zich in sneltempo een plekje in ons hart veroverd. Wat een geweldig kereltje is hij! We zijn zo blij dat hij bij ons is komen wonen.
De volgende patiënt was ons Suske. Voor diegene die zijn verhaal niet meer kennen: Suske heeft een voedselallergie en da's ook meteen de reden waarom hij in ons tehuis is komen wonen. Hij was een zwerfkatje en er kon onmogelijk voor gezorgd worden dat Suske apart te eten kreeg en vaak gingen de andere katjes van zijn speciaal dieetvoer smullen en ging hij van hun voer eten. Wendy zag toen enkel nog de optie om Suske bij ons te laten komen wonen of hem te euthanaseren. Gelukkig konden we een plekje voor hem vrij maken en buiten zijn kale, bloedrode plekjes gaat het voortreffelijk met hem. Half mei ongeveer had hij bij Richard al een spuitje tegen allergie gekregen en ondanks dat Suske de hele tijd sinds hij hier woont op speciaal voer staat, zag ik amper beterschap. Maar gelukkig kon Richard me geruststellen dat we heus nog niet zo lang bezig zijn en dat er zeker nog een dikke maand over moet gaan voor we resultaat gaan zien. Hij heeft dan ook erg veel plekjes en dat heeft zijn tijd nodig om te helen. Hij kreeg wel nog een allergie spuitje en tevens ook wat antibiotica omdat de plekjes op zijn buikje toch vaak bloeden. Ook Suske was ontzettend flink en genoot van de aaitjes tussendoor. Nog even doorzetten is de boodschap en dan hopen we snel beterschap te zien. Want het is zo sneu dat ons lieve ventje achter zijn oortjes, op zijn pootjes, aan zijn kont en buikje bloederige korsten heeft.
Zondag 14 juni 2015:
Gisteren was het weer knuffeldag en alhoewel het er in de vroege morgen erg grijs uitzag en regende, hebben onze engeltjes hierboven er toch voor gezorgd dat het een stralende namiddag werd. En dat was een hele opluchting van mijn kant, want dat betekende dat niet alleen de bewoners hun hartje konden ophalen in de buitenren, maar dat ook de bezoekers buiten konden vertoeven. Vanaf heden laten we de knuffeldagen bewust doorgaan met minder bezoekers dan voorheen. Het bleek niet alleen voor de katjes, maar ook voor onszelf veel te druk te zijn de voorbij edities. En gisteren (ondanks dat er toch ietsje meer volk gekomen is dan voorzien) bleek het heel doenbaar te zijn waardoor we ook iedereen van antwoordjes op hun vraagjes konden voorzien. Sabine besloot zelfs om ter plekke suikertante te worden van onze Felv-jes Stigge en Jefke en dat is heel fijn natuurlijk! Ik zie alleen dat we net van haar een foto vergeten nemen zijn, maar dat maken we in september dan wel weer goed, Sabine! Alle knuffelaars stonden hier niet met lege handen en onze bewoners werden dan ook weer verwend met allerlei lekkers en leuks. En Klausje - die wist de show weer te stelen door heel druk met zijn muisje te spelen. Hij wist echt een statement te maken dat verlamde katjes helemaal niet zielig zijn. Want soms staan mensen hier toch nog aan de deur met gemengde gevoelens en die laten ons Klausje en de overige verlamde Blutsjes gelukkig helemaal verdwijnen. Tevens mochten we 's avonds nog een nieuwe bewoner verwelkomen: Jake. Dankjewel iedereen voor het bezoek en de donatiespulletjes! Zonder dit zouden we echt niet zoveel katjes een echte thuis kunnen bieden!
Gisteren was het weer knuffeldag en alhoewel het er in de vroege morgen erg grijs uitzag en regende, hebben onze engeltjes hierboven er toch voor gezorgd dat het een stralende namiddag werd. En dat was een hele opluchting van mijn kant, want dat betekende dat niet alleen de bewoners hun hartje konden ophalen in de buitenren, maar dat ook de bezoekers buiten konden vertoeven. Vanaf heden laten we de knuffeldagen bewust doorgaan met minder bezoekers dan voorheen. Het bleek niet alleen voor de katjes, maar ook voor onszelf veel te druk te zijn de voorbij edities. En gisteren (ondanks dat er toch ietsje meer volk gekomen is dan voorzien) bleek het heel doenbaar te zijn waardoor we ook iedereen van antwoordjes op hun vraagjes konden voorzien. Sabine besloot zelfs om ter plekke suikertante te worden van onze Felv-jes Stigge en Jefke en dat is heel fijn natuurlijk! Ik zie alleen dat we net van haar een foto vergeten nemen zijn, maar dat maken we in september dan wel weer goed, Sabine! Alle knuffelaars stonden hier niet met lege handen en onze bewoners werden dan ook weer verwend met allerlei lekkers en leuks. En Klausje - die wist de show weer te stelen door heel druk met zijn muisje te spelen. Hij wist echt een statement te maken dat verlamde katjes helemaal niet zielig zijn. Want soms staan mensen hier toch nog aan de deur met gemengde gevoelens en die laten ons Klausje en de overige verlamde Blutsjes gelukkig helemaal verdwijnen. Tevens mochten we 's avonds nog een nieuwe bewoner verwelkomen: Jake. Dankjewel iedereen voor het bezoek en de donatiespulletjes! Zonder dit zouden we echt niet zoveel katjes een echte thuis kunnen bieden!
Een hele tijd geleden mailde Natasja ons voor advies. Haar katertje Sjakie die bij hen geboren werd, bleek een cyste op de rug te hebben. Die cyste werd door de dierenarts verwijderd, zonder succes helaas. Want Sjakie bleek naderhand incontinent te zijn en hij heeft ook neurologische probleempjes aan de achterpootjes waardoor hij een beetje als een kangoeroe stapt. Ze wilde graag tips over het gebruik van luiertjes bij Sjakie en hoe ze zijn rode billetjes het beste behandelde. Ze was dolgelukkig met de tips, maar helaas kwam er na een paar maandjes toch een mailtje dat ze de zorg van Sjakie niet meer konden dragen. Er kan namelijk gesteld worden dat Sjakie het syndroom van Down heeft. Hij kan mentaal niet zo heel veel en bovendien ziet zijn hoofdje er een beetje vreemd uit door zijn oogjes die ver uit elkaar staan en zijn brede neusje - maar voor mij is hij het mooiste katertje ter wereld! Zijn vorige naam laat al uitschijnen dat hij van Nederland afkomstig is. Omdat wij toch wat probleempjes hebben met het bekken van 'Sjakie' hebben we hem een nieuwe naam gegeven: 'Jake' en daar reageert hij gelukkig ook erg goed op. Door tijdsgebrek konden Natasja en haar gezin Jake niet voldoende verschonen per dag waardoor ons ventje vreselijke wondjes heeft opgelopen aan zijn buikje en balletjes (want ja, over een tijdje moet hij nog gecastreerd worden!). Op zijn buik heeft hij een diepe wonde die vreselijk ettert. Ik heb hem 's avonds na binnenkomst nog een poepbadje gegeven en verder probeer ik de wondjes zo droog mogelijk te houden door talkpoeder en de diepe wonde op zijn buikje behandel ik met een necrotische zalf. En voorlopig mag Jake even geen luier om. De boel onderaan moet goed luchten en genezen. Ik ben voor de zekerheid toch ook gestart met ontstekingsremmer en pijnstilling en wat een verschil in gedrag zien we bij hem! Bij binnenkomst hield hij zijn kontje in de lucht als hij zich wilde neerleggen, maar nu kan hij zich al beter neerleggen. Jake is een vreselijk lief katje en hij wilt het liefste de hele dag geknuffeld en geaaid worden. We zijn zo blij met hem en we zijn dankbaar dat Natasja een aanvraag bij ons heeft ingediend. We gaan zijn billetjes goed verzorgen zodat hij binnenkort pijnvrij door het leven gaat en hier gewoon zichzelf mag zijn. Welkom lieve Jake! En natuurlijk zoekt Jake ook een suikertante of -nonkel die hem wilt steunen. Want er staan wat dierenartsbezoekjes voor hem gepland en bovendien moet hij binnenkort weer aan de luier (maatje Midi 3).
Zaterdag 13 juni 2015:
Het is nog even druk aanpoten hier om de boel klaar te krijgen en de bewoners hun tweede verzorgronde te geven tegen wanneer het bezoek hier in de namiddag binnendruppelt. Een beetje jammer van het weer en ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn en straks toch een zonnetje laten piepen zodat de knuffelaars ook in de buitenren kunnen vertoeven. Maar dit filmpje van Klausje wilde ik jullie niet onthouden op deze zaterdagmorgen. Hij is helemaal gek van botsballetjes en hij schuifelt er dan ook als een speer achteraan. Maar laat je niet verblinden door zijn verlamde achterpootjes en lieve snuitje, want hij staat echt zijn mannetje! Klausje mag beschouwd worden als opperhoofd van de bende beneden. Regelmatig komt zijn Roemeens temperament naar boven en dat is best hilarisch om te zien. Ik ben helemaal gek van mijn lieve mannetje en omgekeerd! Hij zal straks ook weer op de eerste rij zitten om geknuffeld te worden. Er verschijnen nog een aantal bewoners in dit filmpje: Minke, Marthalina, Igani, Ballerina, Draakje en onze Nano!
Het is nog even druk aanpoten hier om de boel klaar te krijgen en de bewoners hun tweede verzorgronde te geven tegen wanneer het bezoek hier in de namiddag binnendruppelt. Een beetje jammer van het weer en ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn en straks toch een zonnetje laten piepen zodat de knuffelaars ook in de buitenren kunnen vertoeven. Maar dit filmpje van Klausje wilde ik jullie niet onthouden op deze zaterdagmorgen. Hij is helemaal gek van botsballetjes en hij schuifelt er dan ook als een speer achteraan. Maar laat je niet verblinden door zijn verlamde achterpootjes en lieve snuitje, want hij staat echt zijn mannetje! Klausje mag beschouwd worden als opperhoofd van de bende beneden. Regelmatig komt zijn Roemeens temperament naar boven en dat is best hilarisch om te zien. Ik ben helemaal gek van mijn lieve mannetje en omgekeerd! Hij zal straks ook weer op de eerste rij zitten om geknuffeld te worden. Er verschijnen nog een aantal bewoners in dit filmpje: Minke, Marthalina, Igani, Ballerina, Draakje en onze Nano!
Vrijdag 12 juni 2015:
Het heeft even geduurd, maar ik ben -geloof ik- helemaal bijgewerkt met het beantwoorden van de digitale post. Ik vind het zelf altijd vreselijk en het blijft dan ook door mijn hoofd spoken als niet alle mailtjes en postbusjes dezelfde dag of de dag nadien beantwoord worden, maar het verzorgen van de Blutsjes neemt gewoon zoveel tijd in beslag dat ik er gewoon niet aan toe kom. Maar voorlopig is alles bijgewerkt en dat geeft 'even' een opgelucht gevoel. Alleen ligt er nog een hele berg administratie en boekhouding op mij te wachten waar ik als een dijk tegenaan kijk, bah bah bah! Mochten er mensen zijn die de afgelopen periode toch iets gestuurd hebben en nog geen antwoord gehad hebben, stuur dan eventjes opnieuw want dan is er vast iets misgelopen. Op de foto: ons fotogenieke Clowntje.
Het heeft even geduurd, maar ik ben -geloof ik- helemaal bijgewerkt met het beantwoorden van de digitale post. Ik vind het zelf altijd vreselijk en het blijft dan ook door mijn hoofd spoken als niet alle mailtjes en postbusjes dezelfde dag of de dag nadien beantwoord worden, maar het verzorgen van de Blutsjes neemt gewoon zoveel tijd in beslag dat ik er gewoon niet aan toe kom. Maar voorlopig is alles bijgewerkt en dat geeft 'even' een opgelucht gevoel. Alleen ligt er nog een hele berg administratie en boekhouding op mij te wachten waar ik als een dijk tegenaan kijk, bah bah bah! Mochten er mensen zijn die de afgelopen periode toch iets gestuurd hebben en nog geen antwoord gehad hebben, stuur dan eventjes opnieuw want dan is er vast iets misgelopen. Op de foto: ons fotogenieke Clowntje.
Donderdag 11 juni 2015:
Op het eerste aanzicht zou je denken dat Célia een heel normaal poesje is, zonder enige Blutsjes. Maar als er aandachtig gekeken wordt, dan zie je haar neurologische probleempjes bij momenten heel erg opflakkeren. Ook voor mij is ze best nog een raadselachtig Blutsje. In zekere zin lijkt ze qua gedrag en mentale probleempjes op Sterre, maar helemaal vergelijken kunnen we niet. Célia is heel neurotisch en het is een beetje moeilijk om uit te leggen, maar ze doet me soms een beetje denken aan 'die eenzame olifant in het circus die met z'n hoofdje heen en weer wiegt' maar dan op speedtempo. Het lijkt erop dat ze op dat moment een soort "aanvalletje" heeft door de toxoplasmose infectie - die ze gehad heeft. Célia is ondanks haar probleempjes een heel slim meisje want ze kent haar naam heel goed, maar toch weet ze soms niet meer hoe ze uit de kattenbak moet geraken. Dan loopt ze heel neurotisch van de ene naar de andere kant. En op dat moment sta ik natuurlijk voor haar klaar om haar eruit te halen. Ik moet toegeven dat we best al een serieuze band hebben met elkaar, ook al woont ze hier amper 3 weekjes. Ze knuffelt ontzettend graag, maar toch wil ik graag aan komend knuffelbezoek zaterdag vragen om haar niet te aaien of op te pakken. Ze krijgt af en toe te veel prikkels door waardoor ze soms van zich afbijt. Ze kan daar niks aan doen natuurlijk, maar ik snap dat mensen dan zouden kunnen schrikken omdat ze dat "afbijt-moment" niet zien aankomen. Ik kan dat moment ondertussen wel al voorspellen, want dan wordt de grootte/kleur van haar oogjes ook anders. Vandaag vond ik het tijd dat ze even van de buitenlucht mocht gaan genieten en voor het eerst de buitenren mocht ontdekken. Op het filmpje is duidelijk te zien dat ze met neurologische probleempjes kampt, want haar hoofdje neemt de nieuwe prikkels anders waar en ze doet soms een beetje vreemd met haar bekje. Ook haar oogjes verraden dat ze het best nog spannend vindt de eerste keer buiten. De andere bewoners zijn ongelofelijk lief voor haar en benaderen haar op een rustige manier en gaan heel zachtaardig aan haar snuffelen. Ik kijk echt uit naar de toekomst met Célia en/of we haar net zoveel vooruitgang kunnen laten boeken zoals bij Sterre.
Op het eerste aanzicht zou je denken dat Célia een heel normaal poesje is, zonder enige Blutsjes. Maar als er aandachtig gekeken wordt, dan zie je haar neurologische probleempjes bij momenten heel erg opflakkeren. Ook voor mij is ze best nog een raadselachtig Blutsje. In zekere zin lijkt ze qua gedrag en mentale probleempjes op Sterre, maar helemaal vergelijken kunnen we niet. Célia is heel neurotisch en het is een beetje moeilijk om uit te leggen, maar ze doet me soms een beetje denken aan 'die eenzame olifant in het circus die met z'n hoofdje heen en weer wiegt' maar dan op speedtempo. Het lijkt erop dat ze op dat moment een soort "aanvalletje" heeft door de toxoplasmose infectie - die ze gehad heeft. Célia is ondanks haar probleempjes een heel slim meisje want ze kent haar naam heel goed, maar toch weet ze soms niet meer hoe ze uit de kattenbak moet geraken. Dan loopt ze heel neurotisch van de ene naar de andere kant. En op dat moment sta ik natuurlijk voor haar klaar om haar eruit te halen. Ik moet toegeven dat we best al een serieuze band hebben met elkaar, ook al woont ze hier amper 3 weekjes. Ze knuffelt ontzettend graag, maar toch wil ik graag aan komend knuffelbezoek zaterdag vragen om haar niet te aaien of op te pakken. Ze krijgt af en toe te veel prikkels door waardoor ze soms van zich afbijt. Ze kan daar niks aan doen natuurlijk, maar ik snap dat mensen dan zouden kunnen schrikken omdat ze dat "afbijt-moment" niet zien aankomen. Ik kan dat moment ondertussen wel al voorspellen, want dan wordt de grootte/kleur van haar oogjes ook anders. Vandaag vond ik het tijd dat ze even van de buitenlucht mocht gaan genieten en voor het eerst de buitenren mocht ontdekken. Op het filmpje is duidelijk te zien dat ze met neurologische probleempjes kampt, want haar hoofdje neemt de nieuwe prikkels anders waar en ze doet soms een beetje vreemd met haar bekje. Ook haar oogjes verraden dat ze het best nog spannend vindt de eerste keer buiten. De andere bewoners zijn ongelofelijk lief voor haar en benaderen haar op een rustige manier en gaan heel zachtaardig aan haar snuffelen. Ik kijk echt uit naar de toekomst met Célia en/of we haar net zoveel vooruitgang kunnen laten boeken zoals bij Sterre.
Ik krijg regelmatig de vraag; 'hoe gaat het met Kamiel', dus bij deze een film-update. Sinds zijn nierspoeling bij Argos gaat het voortreffelijk met onze lange worst! Ik moet toegeven dat hij er erg aan toe was en niet meer wilde eten omdat hij zich steeds misselijk voelde door de hoge nierwaarden en aan het braken ging als ik hem dwangvoerde. Hij was daardoor erg afgevallen en ik wist dat we moesten ingrijpen. Door het infuus en nachtje hospitalisatie knapte hij zienderogen op. Daar at hij zijn buikje rond en we konden merken dat het spuitje tegen de misselijkheid zijn werk deed. Toen hij echter thuis kwam, wilde hij weer niet eten. Zijn bloedwaarden waren net voordien nog gecontroleerd en alles zag er picobello uit. Dus het kon niet dat hij misselijk was of geen zin in voer had. Het viel ons echter voordien al even op dat Kamiel heel onzeker was in grote groep. Zijn staart zwiepte regelmatig van de ene naar de andere kant en van zodra er een kat in zijn buurt kwam, zette hij het op een lopen of gromde verbouwereerd. Toen werd het ons duidelijk dat Kamiel in een grote groep niet gelukkig is en dat hij daarom bij thuiskomst niet wilde eten. Dus besloten we om hem op de bovenverdieping te huisvesten en hoezee, meneertje begon te eten! Ondertussen heeft hij zich ook gepromoveerd tot opperhoofd van het kleine groepje daar! Twee weken na zijn nierspoeling eet hij nog steeds voortreffelijk zijn nierdieet en hij heeft al zijn verloren grammetjes weer ingehaald. Kortom: het gaat toppie met Kamiel!
Woensdag 10 juni 2015:
Wat een heerlijk weertje was het vandaag! De Blutsjes hebben er met volle teugen van genoten en na een tijdje moest ik zelfs de parasols openen, want het zonnetje straalde felle zonnestraaltjes op hun snoetjes. Ook onze verlamde Matei zag zijn kans schoon op een onbewaakt moment en schuifelde naar buiten. Omdat hij geen schuurwondjes krijgt, laat ik hem maar. Hij genoot zo hard van de warmte op zijn rode lijfje, dat hij ging rollebollen en gek doen. Het schuifelen buiten lukt alleen niet zo vlot als binnen door de ruwe ondergrond waardoor hij een beetje klungelig overkomt in het filmpje. Daarna was het tijd voor een poepbadje. Voor alle verlamde Blutsjes en Moby stond dit vandaag op de agenda. En laat dit nou ook iets zijn waar Matei van geniet. Een zonnige dag en een poepbadje, onze rode prins zijn dag kan helemaal niet meer stuk!
Wat een heerlijk weertje was het vandaag! De Blutsjes hebben er met volle teugen van genoten en na een tijdje moest ik zelfs de parasols openen, want het zonnetje straalde felle zonnestraaltjes op hun snoetjes. Ook onze verlamde Matei zag zijn kans schoon op een onbewaakt moment en schuifelde naar buiten. Omdat hij geen schuurwondjes krijgt, laat ik hem maar. Hij genoot zo hard van de warmte op zijn rode lijfje, dat hij ging rollebollen en gek doen. Het schuifelen buiten lukt alleen niet zo vlot als binnen door de ruwe ondergrond waardoor hij een beetje klungelig overkomt in het filmpje. Daarna was het tijd voor een poepbadje. Voor alle verlamde Blutsjes en Moby stond dit vandaag op de agenda. En laat dit nou ook iets zijn waar Matei van geniet. Een zonnige dag en een poepbadje, onze rode prins zijn dag kan helemaal niet meer stuk!
Dinsdag 09 juni 2015:
Het valt niet altijd direct op, maar onze Blutsbewoner Sterre heeft een mentale handicap en bovendien heeft hij epilepsie. Hij kan niet klimmen of ergens hoog opkruipen en zijn nageltjes scherpen aan een krabpaal doet hij ook niet. Sterre is zo'n katje dat nergens uitgeraakt, mocht hij ergens vast komen te zitten. Bij knuffelbezoekjes is hij diegene die als 'überschattig' bestempeld wordt en dat heeft dan ook meteen met zijn kleine uiterlijk te maken. Hij is een heel klein, bijna gedrongen katje en hij heeft ook een ieniemienie staartje. Hij is inderdaad overgoten met een pot schattigheid en regelmatig ontglipt er bij ons ook nog een 'oh' en een 'ah'. Hij bleek in het begin - toen hij bij ons pas kwam wonen - best gecompliceerd te zijn. Door zijn mentale handicap was hij moeilijk in te schatten en zindelijk was hij ook allesbehalve te noemen. Hij deed zijn behoefte steevast naast de douche en daar kon hij helemaal niets aan doen natuurlijk. Ik poetste het gewoon elke keer op na zijn "wc-bezoekje". Maar we kunnen met trots zeggen dat Sterre helemaal zindelijk geworden is. Nog heel zelden vinden we een klein ongelukje van hem. En als ik hem soms toch eens richting douche zie stappen, dan hoef ik nog maar te zeggen: 'Sterreke, kattenbak!' en dan draait hij zich om en gaat een plasje in de kattenbak deponeren. Uiteraard wordt hij dan uitgebreid geprezen voor zijn flinke gedrag. En dat niet alleen, hij maakt ook contact met ons! Als ik het woord: buiten en zon zeg, dan komt ie met me mee naar de buitenren. Hij vind het namelijk geweldig om uren te zonnebaden en dan straalt het geluk van zijn snoetje. Tegen de avond aan weet hij dat er ook natvoer geserveerd wordt en dan begint hij sprintjes te trekken. We moeten dan ook steeds met hem lachen, want het is gewoon zo grappig om hem pijlsnel voorbij te zien schieten. En vandaag verraste hij me nog het meest van al! Sterre wordt absoluut niet graag opgepakt en daar waarschuwen we bezoekers ook steeds voor. Hoe schattig hij eruit ziet, oppakken is uit den boze! Maar af en toe zie ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij aandacht wilt. Op sommige momenten wilt hij wel geknuffeld worden, maar enkel door onze handen. Vandaag was zo'n moment waarop hij me met zijn mooie blinkende oogjes aankeek en waarop hij vertelde dat hij geaaid wilde worden. Ik dacht bij mezelf: hoor ik hem nou spinnen? Ik legde daarom mijn oor tegen zijn lijfje en ja hoor, daar kwam een heel zacht gespin uit dat piepkleine lijfje! Voor het eerst sinds hij bij ons woont spint hij! Mijn moederhart begon zowaar te breakdancen en toen ik dacht dat ik mijn mooiste cadeau al gekregen had, begon hij kopjes te geven tegen mijn hoofd. Ik ben ter plekke gesmolten! Het zijn zo van die mooie momenten die me doen beseffen dat de Blutsjes die hier wonen echt gelukkig zijn, vooruitgang boeken en ondanks dat ze met z'n vele zijn: dagelijks individuele aandacht krijgen!
Het valt niet altijd direct op, maar onze Blutsbewoner Sterre heeft een mentale handicap en bovendien heeft hij epilepsie. Hij kan niet klimmen of ergens hoog opkruipen en zijn nageltjes scherpen aan een krabpaal doet hij ook niet. Sterre is zo'n katje dat nergens uitgeraakt, mocht hij ergens vast komen te zitten. Bij knuffelbezoekjes is hij diegene die als 'überschattig' bestempeld wordt en dat heeft dan ook meteen met zijn kleine uiterlijk te maken. Hij is een heel klein, bijna gedrongen katje en hij heeft ook een ieniemienie staartje. Hij is inderdaad overgoten met een pot schattigheid en regelmatig ontglipt er bij ons ook nog een 'oh' en een 'ah'. Hij bleek in het begin - toen hij bij ons pas kwam wonen - best gecompliceerd te zijn. Door zijn mentale handicap was hij moeilijk in te schatten en zindelijk was hij ook allesbehalve te noemen. Hij deed zijn behoefte steevast naast de douche en daar kon hij helemaal niets aan doen natuurlijk. Ik poetste het gewoon elke keer op na zijn "wc-bezoekje". Maar we kunnen met trots zeggen dat Sterre helemaal zindelijk geworden is. Nog heel zelden vinden we een klein ongelukje van hem. En als ik hem soms toch eens richting douche zie stappen, dan hoef ik nog maar te zeggen: 'Sterreke, kattenbak!' en dan draait hij zich om en gaat een plasje in de kattenbak deponeren. Uiteraard wordt hij dan uitgebreid geprezen voor zijn flinke gedrag. En dat niet alleen, hij maakt ook contact met ons! Als ik het woord: buiten en zon zeg, dan komt ie met me mee naar de buitenren. Hij vind het namelijk geweldig om uren te zonnebaden en dan straalt het geluk van zijn snoetje. Tegen de avond aan weet hij dat er ook natvoer geserveerd wordt en dan begint hij sprintjes te trekken. We moeten dan ook steeds met hem lachen, want het is gewoon zo grappig om hem pijlsnel voorbij te zien schieten. En vandaag verraste hij me nog het meest van al! Sterre wordt absoluut niet graag opgepakt en daar waarschuwen we bezoekers ook steeds voor. Hoe schattig hij eruit ziet, oppakken is uit den boze! Maar af en toe zie ik aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij aandacht wilt. Op sommige momenten wilt hij wel geknuffeld worden, maar enkel door onze handen. Vandaag was zo'n moment waarop hij me met zijn mooie blinkende oogjes aankeek en waarop hij vertelde dat hij geaaid wilde worden. Ik dacht bij mezelf: hoor ik hem nou spinnen? Ik legde daarom mijn oor tegen zijn lijfje en ja hoor, daar kwam een heel zacht gespin uit dat piepkleine lijfje! Voor het eerst sinds hij bij ons woont spint hij! Mijn moederhart begon zowaar te breakdancen en toen ik dacht dat ik mijn mooiste cadeau al gekregen had, begon hij kopjes te geven tegen mijn hoofd. Ik ben ter plekke gesmolten! Het zijn zo van die mooie momenten die me doen beseffen dat de Blutsjes die hier wonen echt gelukkig zijn, vooruitgang boeken en ondanks dat ze met z'n vele zijn: dagelijks individuele aandacht krijgen!
Vrijdag bleek er maar één tester meer te zijn voor de Fiv en Felv test en die hadden we gebruikt om Stigge te laten testen. Er werd die dag wel bloed genomen van Jefke dat bij Argos bewaard bleef en gisteren zouden we dan eindelijk te weten komen of hij ook een Felv-patiëntje is. De telefoon ging gisteren en ik hoorde Sab tegen Bartjan zeggen: 'ja, dat hadden we wel verwacht'. En inderdaad, dit nieuws komt niet als een donderslag aan omdat alle tekenen bij Jefke op Felv wezen: hoorntje, slechte tanden en natuurlijk zijn vriendinnetje Stigge die besmet is en waar hij zo'n half jaartje een voerbakje mee gedeeld heeft. Via speekselcontact hebben ze elkaar besmet... Niets aan te doen, slecht nieuws dat wel, maar we gaan ervoor! Het is wel duidelijk dat beide katjes niet langer meer buiten hoefden te vertoeven, want dat is te merken aan hun slechte conditie. Stigge's bekje zat vol kwijl toen we hen gingen ophalen, maar ook Jefke heeft last met eten. Als hij brokjes eet, dan liggen alle overige brokjes in het eetbakje bezaaid met speeksel. Hun bekje moet zo snel mogelijk verzorgd worden en dat houdt in dat de meeste tanden getrokken moeten worden en tandsteen verwijderd. We laten hen deze week nog goed aansterken en verwennen hen met extra natvoer (want dat vinden ze super lekker en dat gaat er ook het beste van al in) en volgende week brengen we hen binnen bij Argos en dan maar duimen dat ze de operatie doorstaan. Voorlopig zijn ze heel relaxt en blij dat ze kunnen bijslapen zonder zich zorgen te maken. Met het uitdelen van voer zijn ze heel enthousiast en dat maakt ons gelukkig.
Maandag 08 juni 2015:
Helaas zijn de fotootjes die ik gisteren op de Wereldadoptiedag genomen heb spoorloos verdwenen van de camera. Stom! Dan maar een fotootje van ons Klausje, da's ook niet verkeerd. Gisteren was het een super drukke dag voor ons: met vroeg opstaan en Sab die alleen vertrok richting Antwerpen. Ik heb nog nooit zo snel al het werk in ons tehuis kunnen verrichten als gisteren, maar mijn chauffeur Katrien kwam me om 12u30 oppikken en het werk moest tegen dan klaar zijn. Om 13u nam ik het standje over, want Sab was door vermoeidheid en last van de warmte onwel geworden. Maar ondanks dit, was het een geweldige dag. Vele mensen hebben ons tehuis en zijn bewoners leren kennen, er zijn vele flyertjes uitgedeeld en er is genetwerkt met andere opvangen/asielen. En niet onbelangrijk: we hebben een heleboel spulletjes verkocht waardoor de totale winstopbrengst 110,55 euro bedraagt. Uiteraard kunnen we daar niet de tandbehandelingen voor Stigge en Jefke van betalen, maar het is wel een mooie aanzet naar dat grote bedrag toe. En op het einde van de dag kwam Eveline van MaxiZoo ons een grote zak boordevol blikjes natvoer brengen voor onze Blutsjes. Zelfs onze kieskeurige Pamuk is helemaal gek van die blikjes. Een dikke dikke dankjewel aan alle mensen die gisteren tot een geweldige dag maakten. En een speciale dank aan Katrien die zo lief was om mij te komen oppikken omdat mijn tutuutje zo'n lange rit niet meer aan kan en uiteraard ook aan Heidi die zo'n geweldig evenement in elkaar gebokst heeft. Indien we volgend jaar weer van de partij mogen zijn, dan doen we dat zeker! Lieve mensen die nog op een antwoordje wachten via mail of pb - ik probeer deze week mijn achterstand weg te werken, da's beloofd!
Helaas zijn de fotootjes die ik gisteren op de Wereldadoptiedag genomen heb spoorloos verdwenen van de camera. Stom! Dan maar een fotootje van ons Klausje, da's ook niet verkeerd. Gisteren was het een super drukke dag voor ons: met vroeg opstaan en Sab die alleen vertrok richting Antwerpen. Ik heb nog nooit zo snel al het werk in ons tehuis kunnen verrichten als gisteren, maar mijn chauffeur Katrien kwam me om 12u30 oppikken en het werk moest tegen dan klaar zijn. Om 13u nam ik het standje over, want Sab was door vermoeidheid en last van de warmte onwel geworden. Maar ondanks dit, was het een geweldige dag. Vele mensen hebben ons tehuis en zijn bewoners leren kennen, er zijn vele flyertjes uitgedeeld en er is genetwerkt met andere opvangen/asielen. En niet onbelangrijk: we hebben een heleboel spulletjes verkocht waardoor de totale winstopbrengst 110,55 euro bedraagt. Uiteraard kunnen we daar niet de tandbehandelingen voor Stigge en Jefke van betalen, maar het is wel een mooie aanzet naar dat grote bedrag toe. En op het einde van de dag kwam Eveline van MaxiZoo ons een grote zak boordevol blikjes natvoer brengen voor onze Blutsjes. Zelfs onze kieskeurige Pamuk is helemaal gek van die blikjes. Een dikke dikke dankjewel aan alle mensen die gisteren tot een geweldige dag maakten. En een speciale dank aan Katrien die zo lief was om mij te komen oppikken omdat mijn tutuutje zo'n lange rit niet meer aan kan en uiteraard ook aan Heidi die zo'n geweldig evenement in elkaar gebokst heeft. Indien we volgend jaar weer van de partij mogen zijn, dan doen we dat zeker! Lieve mensen die nog op een antwoordje wachten via mail of pb - ik probeer deze week mijn achterstand weg te werken, da's beloofd!
Zaterdag 06 juni 2015:
Daarstraks zijn we ons standje gaan opbouwen op de Wereldadoptiedag die morgen doorgaat in de Expo te Antwerpen. Op die manier heeft Sab morgen niet zoveel werk meer omdat ze daar in haar eentje staat tot na de middag. Helaas waren we wel onze kleine tafeltjes vergeten, dus die moeten morgenvroeg nog even opgesteld worden en voorzien worden van de benodigde verkoopspulletjes. Al bij al waren we vrij snel klaar met ons standje op te bouwen. We zijn in hall 2 te vinden en we kijken er met volle teugen naar uit. Hopelijk rijven we de benodigde centjes binnen om de tandjes van Stigge en Jefke operatief te laten verwijderen. Kom gerust morgen eens langs om ons en alle andere standhouders een bezoekje te brengen. Misschien tot dan!
Daarstraks zijn we ons standje gaan opbouwen op de Wereldadoptiedag die morgen doorgaat in de Expo te Antwerpen. Op die manier heeft Sab morgen niet zoveel werk meer omdat ze daar in haar eentje staat tot na de middag. Helaas waren we wel onze kleine tafeltjes vergeten, dus die moeten morgenvroeg nog even opgesteld worden en voorzien worden van de benodigde verkoopspulletjes. Al bij al waren we vrij snel klaar met ons standje op te bouwen. We zijn in hall 2 te vinden en we kijken er met volle teugen naar uit. Hopelijk rijven we de benodigde centjes binnen om de tandjes van Stigge en Jefke operatief te laten verwijderen. Kom gerust morgen eens langs om ons en alle andere standhouders een bezoekje te brengen. Misschien tot dan!
Vrijdag 05 juni 2015:
We krijgen de laatste tijd zoveel aanvragen binnen om katjes te helpen dat het echt wikken en wegen is en vaak is het ook moeilijk om via de mail te weten te komen of het wel degelijk om Blutskatjes gaat. De mail die binnenkwam luidde als volgt: hier zitten twee katjes waarvan er eentje mankt -waarschijnlijk een gebroken pootje- en de andere heeft een hoorn op zijn kopje. Als er dan geen foto's bij zitten, dan is het niet zo makkelijk om hier een beeld van te vormen. Dus besloten we om even naar de katjes te gaan kijken en dan pas te beslissen of we hen in ons tehuis zouden opnemen of doorverwijzen naar een asiel of opvang in de buurt. Gisteren 4 juni gingen we dan op pad met twee transportmanden en voor de zekerheid namen we ook twee vangkooien mee. Daar aangekomen zaten de katjes ons al op te wachten, alsof ze wisten dat we hen kwamen helpen. Gelukkig mankte de ene kat niet, maar wat ons wel opviel was dat er ongelofelijk veel kwijl uit haar bekje kwam. Ze gaf een zieke indruk en zat met toegeknepen oogjes te wachten op wat lekkers. Haar ene oogje is ook donkerder gekleurd dan het andere, want aangeeft dat ze ooit een herpesinfectie gehad heeft. De andere kat had inderdaad een hoorntje op zijn hoofdje, iets wat we nog nooit eerder gezien hebben (en de dierenartsen ook niet zou later blijken). Omdat Jefke toch ook mager leek en wat met zijn achterhand zwalkte, besloten we om hem ook mee te nemen naar ons tehuis. Niet echt de doelgroep die we voor ogen hebben, want we hebben nog maar een paar plekjes meer die ik graag zou reserveren voor verlamde katjes, katjes met neurologische probleempjes en katjes met verlamde blaas want die lijken bijna nergens terecht te kunnen. Maar we konden die sukkeltjes niet zomaar achterlaten, wetende dat de meeste opvangen nu overspoeld worden met kittens en daarom volwassen katten op de wachtlijst plaatsen. En in ons achterhoofd hadden we het idee dat vooral Stigge komende winter niet zou kunnen doorspartelen. Omdat we geen risico wilden lopen, hebben we de vangkooien opgesteld en in een wip en een wap hadden we beide katjes gevangen. Jefke is jaren geleden achtergelaten door de buurman (en ooit moet hij een prachtige kater geweest zijn, maar daar is nu amper nog iets van te merken) en een half jaartje geleden is Stigge daar plots komen aanlopen. Ondanks dat beide katten dagelijks gevoerd werden door de meldster, zien ze er helemaal niet goed uit. Ik heb nog nooit katten gehad die vanaf dag één zo relaxt zijn. Ze zijn helemaal opgelucht dat ze een dak boven hun hoofdje hebben en een lekkere warme mand onder hun kont. Ook werden ze gelijk behandeld tegen kriebelbeestjes, want Jefke zat constant te krabben en bijten in zijn vacht en Stigge zat bedolven onder de teken. Vandaag zijn we alweer met hen op pad gegaan om hen te laten onderzoeken en daar kwam helemaal geen goed nieuws uit de bus. Stigge haar tandjes zijn er slecht aan toe en die moeten zo snel mogelijk getrokken worden. Een losse tand werd wel gelijk onder narcose weggehaald, want die bezorgde haar ontiegelijk veel last. Haar tandvlees is ontzettend ontstoken en da's meteen de reden waarom ze zo kwijlt. Ze kreeg ondertussen Convenia en moet komende dagen pijnstiller/ontstekingsremmer krijgen. Bartjan en Sophie hadden nog nooit een kat met een hoorntje gezien en na wat opzoekwerk blijkt het dus om een soort van keratine hoorn te gaan wat dus op zijn kopje groeit. Dit zou kunnen verband houden met Felv. Sowieso stond al op de agenda dat we van beide katjes een Fiv en Felv test wilden laten doen. Omdat ze helaas maar één tester meer hadden, besloten we om alvast Stigge als eerste te checken. En ja hoor, de tester gaf Felv positief aan. Er werd tevens al bloed van Jefke genomen zodat ze gelijk kunnen testen als de testers weer binnen zijn. Toen we zijn bekje openden, zagen we de ene slechte tand na de andere helemaal bedolven onder tandsteen. Ook dat wordt een operatie om zijn bekje weer pijnloos te maken. En wellicht zal zijn test ook positief aangeven, al hopen we van niet natuurlijk. We zijn nu even in dubio, want een aparte ruimte hebben we niet meer... En een Felv (leucose) katje tussen de andere katjes laten lopen doen we niet, de kans op besmetting is te groot. Met Fiv (aids) durf ik dat risico wel te nemen. Gaan we zelf iets proberen te creëren voor hen en als vaste bewoners promoveren in ons tehuis of gaan we een aanmelding doen bij Dierenthuis? Hoe dan ook: het gaat ons veel centjes kosten om beide katjes in orde te zetten. Wordt dus vervolgd...
We krijgen de laatste tijd zoveel aanvragen binnen om katjes te helpen dat het echt wikken en wegen is en vaak is het ook moeilijk om via de mail te weten te komen of het wel degelijk om Blutskatjes gaat. De mail die binnenkwam luidde als volgt: hier zitten twee katjes waarvan er eentje mankt -waarschijnlijk een gebroken pootje- en de andere heeft een hoorn op zijn kopje. Als er dan geen foto's bij zitten, dan is het niet zo makkelijk om hier een beeld van te vormen. Dus besloten we om even naar de katjes te gaan kijken en dan pas te beslissen of we hen in ons tehuis zouden opnemen of doorverwijzen naar een asiel of opvang in de buurt. Gisteren 4 juni gingen we dan op pad met twee transportmanden en voor de zekerheid namen we ook twee vangkooien mee. Daar aangekomen zaten de katjes ons al op te wachten, alsof ze wisten dat we hen kwamen helpen. Gelukkig mankte de ene kat niet, maar wat ons wel opviel was dat er ongelofelijk veel kwijl uit haar bekje kwam. Ze gaf een zieke indruk en zat met toegeknepen oogjes te wachten op wat lekkers. Haar ene oogje is ook donkerder gekleurd dan het andere, want aangeeft dat ze ooit een herpesinfectie gehad heeft. De andere kat had inderdaad een hoorntje op zijn hoofdje, iets wat we nog nooit eerder gezien hebben (en de dierenartsen ook niet zou later blijken). Omdat Jefke toch ook mager leek en wat met zijn achterhand zwalkte, besloten we om hem ook mee te nemen naar ons tehuis. Niet echt de doelgroep die we voor ogen hebben, want we hebben nog maar een paar plekjes meer die ik graag zou reserveren voor verlamde katjes, katjes met neurologische probleempjes en katjes met verlamde blaas want die lijken bijna nergens terecht te kunnen. Maar we konden die sukkeltjes niet zomaar achterlaten, wetende dat de meeste opvangen nu overspoeld worden met kittens en daarom volwassen katten op de wachtlijst plaatsen. En in ons achterhoofd hadden we het idee dat vooral Stigge komende winter niet zou kunnen doorspartelen. Omdat we geen risico wilden lopen, hebben we de vangkooien opgesteld en in een wip en een wap hadden we beide katjes gevangen. Jefke is jaren geleden achtergelaten door de buurman (en ooit moet hij een prachtige kater geweest zijn, maar daar is nu amper nog iets van te merken) en een half jaartje geleden is Stigge daar plots komen aanlopen. Ondanks dat beide katten dagelijks gevoerd werden door de meldster, zien ze er helemaal niet goed uit. Ik heb nog nooit katten gehad die vanaf dag één zo relaxt zijn. Ze zijn helemaal opgelucht dat ze een dak boven hun hoofdje hebben en een lekkere warme mand onder hun kont. Ook werden ze gelijk behandeld tegen kriebelbeestjes, want Jefke zat constant te krabben en bijten in zijn vacht en Stigge zat bedolven onder de teken. Vandaag zijn we alweer met hen op pad gegaan om hen te laten onderzoeken en daar kwam helemaal geen goed nieuws uit de bus. Stigge haar tandjes zijn er slecht aan toe en die moeten zo snel mogelijk getrokken worden. Een losse tand werd wel gelijk onder narcose weggehaald, want die bezorgde haar ontiegelijk veel last. Haar tandvlees is ontzettend ontstoken en da's meteen de reden waarom ze zo kwijlt. Ze kreeg ondertussen Convenia en moet komende dagen pijnstiller/ontstekingsremmer krijgen. Bartjan en Sophie hadden nog nooit een kat met een hoorntje gezien en na wat opzoekwerk blijkt het dus om een soort van keratine hoorn te gaan wat dus op zijn kopje groeit. Dit zou kunnen verband houden met Felv. Sowieso stond al op de agenda dat we van beide katjes een Fiv en Felv test wilden laten doen. Omdat ze helaas maar één tester meer hadden, besloten we om alvast Stigge als eerste te checken. En ja hoor, de tester gaf Felv positief aan. Er werd tevens al bloed van Jefke genomen zodat ze gelijk kunnen testen als de testers weer binnen zijn. Toen we zijn bekje openden, zagen we de ene slechte tand na de andere helemaal bedolven onder tandsteen. Ook dat wordt een operatie om zijn bekje weer pijnloos te maken. En wellicht zal zijn test ook positief aangeven, al hopen we van niet natuurlijk. We zijn nu even in dubio, want een aparte ruimte hebben we niet meer... En een Felv (leucose) katje tussen de andere katjes laten lopen doen we niet, de kans op besmetting is te groot. Met Fiv (aids) durf ik dat risico wel te nemen. Gaan we zelf iets proberen te creëren voor hen en als vaste bewoners promoveren in ons tehuis of gaan we een aanmelding doen bij Dierenthuis? Hoe dan ook: het gaat ons veel centjes kosten om beide katjes in orde te zetten. Wordt dus vervolgd...
|
|
Donderdag 04 juni 2015:
Het streefbedrag voor Cake's vliegtuigticket is behaald dankzij een heleboel lieve donateurs! Ongelofelijk dat we op zo'n recordtempo de benodigde centjes hebben binnengehaald. De vliegtickets zijn inmiddels ook al geboekt zodat Sab onze kleine Cake eind juli naar haar nieuwe thuis kan vliegen. Voor mij zal het wel even wennen zijn om de boel hier op m'n eentje te runnen. Dus mailtjes kunnen die tijd even achterstand oplopen en telefoontjes worden die periode niet beantwoord, maar dat zal netjes op de voicemail ingesproken worden. En of we er naar uit kijken om deze guitige meid in ons midden te mogen verwelkomen. Ons Blutsjestehuis begint wel een beetje internationaal te worden, want naast de vele Belgische bewonertjes wonen er ook Roemeentjes, een Nederlandertje en binnenkort dus ook een Griekse schone. |
Woensdag 03 juni 2015:
Onze Leo kampt al sinds hij kitten is met auto-immuun ziekte. Dit maakt dat zijn eigen cellen zijn lichaam aanvallen en dit uit zich bij hem door ontstoken tandvlees. Eind maart besloten we daarom zijn kiezen te laten trekken bij Argos en dat bleek een goede zet te zijn! We zagen hem zienderogen opknappen en hij was ontzettend speels en hij begon zelfs zachtjes te bijten in speelgoed, iets wat hij voordien nooit kon omdat zijn bekje steeds pijn deed. Hij kwam ook in gewicht bij en we zagen gewoon een hele andere Leo. Niet meer die bankhangende tijger, maar een stoere bink die dagelijks in de buitenren kattenkwaad zat uit te halen. Afgelopen twee weken zagen we toch weer een verandering in zijn gedrag. Hij begon weer wat slomer te worden, ging weer aan het kwijlen en bij het openen van zijn bekje werd het duidelijk dat zijn tandvlees -vooraan waar zijn snijtandjes zaten- weer ontstoken was (zie foto). Hij kreeg de laatste week Metacam ter ondersteuning en we boekten een afspraak bij Argos om ook zijn snijtandjes te verwijderen. Er werd besloten om zijn hoektandjes te laten zitten omdat daar niet echt een ontsteking op te zien was en bovendien is dat meest gebruikelijk dat de hoektanden toch blijven zitten. In een wip en een wap had Sophie zijn tandjes verwijderd, want die stonden al een klein beetje los door de ontsteking. Ondanks dat Leo nog onder narcose was, mochten we hem toch gelijk mee naar huis nemen en dat spaarde ons weer een rit uit (van een uur: half uurtje heen en half uurtje terug). Ik vind het altijd fijn dat dierenartsen geloven in onze kunde en ons ook genoeg vertrouwen om een dier zo snel mee naar huis te nemen. Leo werd bij thuiskomst onder de warmtelamp gelegd en een tweetal uurtjes later was hij zo goed als wakker. Eerst liep hij nog een beetje slaapdronken rond en daarna is hij toch nog even zijn roes gaan uitslapen naast Moby in de zetel. En tijdens de voerronde was hij alweer zo fit dat hij begon te eten en te drinken. Wat een kanjer is onze Leo toch! En nu maar duimen dat dit de laatste operatie was en dat hij snel weer die energieke, guitige Leo mag zijn en blijven!
Onze Leo kampt al sinds hij kitten is met auto-immuun ziekte. Dit maakt dat zijn eigen cellen zijn lichaam aanvallen en dit uit zich bij hem door ontstoken tandvlees. Eind maart besloten we daarom zijn kiezen te laten trekken bij Argos en dat bleek een goede zet te zijn! We zagen hem zienderogen opknappen en hij was ontzettend speels en hij begon zelfs zachtjes te bijten in speelgoed, iets wat hij voordien nooit kon omdat zijn bekje steeds pijn deed. Hij kwam ook in gewicht bij en we zagen gewoon een hele andere Leo. Niet meer die bankhangende tijger, maar een stoere bink die dagelijks in de buitenren kattenkwaad zat uit te halen. Afgelopen twee weken zagen we toch weer een verandering in zijn gedrag. Hij begon weer wat slomer te worden, ging weer aan het kwijlen en bij het openen van zijn bekje werd het duidelijk dat zijn tandvlees -vooraan waar zijn snijtandjes zaten- weer ontstoken was (zie foto). Hij kreeg de laatste week Metacam ter ondersteuning en we boekten een afspraak bij Argos om ook zijn snijtandjes te verwijderen. Er werd besloten om zijn hoektandjes te laten zitten omdat daar niet echt een ontsteking op te zien was en bovendien is dat meest gebruikelijk dat de hoektanden toch blijven zitten. In een wip en een wap had Sophie zijn tandjes verwijderd, want die stonden al een klein beetje los door de ontsteking. Ondanks dat Leo nog onder narcose was, mochten we hem toch gelijk mee naar huis nemen en dat spaarde ons weer een rit uit (van een uur: half uurtje heen en half uurtje terug). Ik vind het altijd fijn dat dierenartsen geloven in onze kunde en ons ook genoeg vertrouwen om een dier zo snel mee naar huis te nemen. Leo werd bij thuiskomst onder de warmtelamp gelegd en een tweetal uurtjes later was hij zo goed als wakker. Eerst liep hij nog een beetje slaapdronken rond en daarna is hij toch nog even zijn roes gaan uitslapen naast Moby in de zetel. En tijdens de voerronde was hij alweer zo fit dat hij begon te eten en te drinken. Wat een kanjer is onze Leo toch! En nu maar duimen dat dit de laatste operatie was en dat hij snel weer die energieke, guitige Leo mag zijn en blijven!
Gelukkig vonden ze het bij Argos gisteren niet erg dat we naast Leo en Stacey nog een onverwachts extra patiëntje hadden meegenomen. Célia woont hier nu ietsje langer dan een week en de prikpil heeft gelukkig wonderen gedaan voor haar krolsheid. Nu dat eindelijk achter de rug is en ze zelf ook wat kalmer (lees: minder luidruchtig) is, viel het me op dat ze best wat rochelt als ze spint. Dus even in de gaten gehouden en ja hoor, ze maakte af en toe van die braakneigingen alsof ze slijmpjes wilde ophoesten. Maar die kwamen er dus niet. Het zekere voor het onzekere genomen en haar meegenomen, vooral omdat ik even naar haar longetjes wilde laten luisteren of deze nog zuiver klinken. Célia gedroeg zich voorbeeldig en haar longetjes klinken gelukkig nog toppie. Ze heeft een kleine infectie aan de bovenste luchtwegen en de thermometer gaf 40°C aan wat dus toch op koorts wijst. Gelukkig eet ze nog goed en met een weekje een medicijnenkuur moet ze volledig herstellen. Haar neurologische problemen zouden te maken kunnen hebben met een toxoplasma infectie (waar ik zelf ook al aan gedacht heb, want haar probleem is allesbehalve met Ataxie katjes te vergelijken), dus dat gaan we nog even uitzoeken.
Onze Stacey -met geamputeerde staart en verlamde blaas- doet het redelijk goed. Ondanks dat ze nog zo bang is, heeft ze toch heel veel vertrouwen in mij en heel soms durft ze zelf al een keertje aangeven dat ze graag geaaid wilt worden. Een paar weekjes geleden kreeg zij al een spuitje Convenia omdat de plasstrip aangaf dat er ontsteking zat in haar urine, maar ik zag of beter gezegd: rook niet echt verbetering. Ik vond haar urine heel vreemd ruiken. Dierenarts Ine wist het gisteren voortreffelijk te verwoorden: precies een kruising met een fret. En inderdaad, haar plas ruikt heel sterk. Vorige week had ik al gevraagd bij Argos of we met haar op consult konden komen om een echo van haar blaas te laten nemen. Helaas moest ons meisje hiervoor wel in slaap gedaan worden omdat ze best een bang konijntje is. En maar goed ook, want Bartjan merkte dat er toch wat blaasgruis in haar blaas te vinden is. Gelukkig geen steentjes, maar het vraagt wel verder onderzoek. Doordat Stacey onder narcose was kon hij vers van de pers urine aftappen en dit werd richting labo gestuurd om te kijken of er kristallen te vinden zijn. Hij heeft het zelf ook onder de microscoop bekeken, maar daar was niet echt iets van te merken. Wel blijkt dat Stacey met een bacteriële infectie kampt en dat konden we zelf onder de microscoop bekijken. Dat vraagt een hele andere aanpak qua medicatie en ze gaan in het labo ook bekijken welke antibiotica het efficiëntste werkt tegen deze bacteriën. Haar blaas werd nog eens goed leeggeknepen en daarna kreeg ze een spuitje om wakker te worden. Op het filmpje begint het spuitje zijn werk te doen en begint ons meisje stilletjes aan te ontwaken. Maar toch vond Bartjan het nadien nog even nodig om een RX te nemen, want hij wilde nierstenen toch uitsluiten. Sophie en Ine hadden de eer om een RX van Stacey te nemen en dat ging voorbeeldig. Gelukkig geen nierstenen te zien, oef! Nu moeten we het onderzoek van de urine afwachten en ondertussen staat ze wel al op medicatie want dat probleem moet zo snel mogelijk aangepakt worden. We gaan alles op alles zetten om ons kleine konijntje (haar kontje doet aan een konijnenpoepje denken) weer beter te maken, al is die blaasverlamming wel blijvend natuurlijk.
Dinsdag 02 juni 2015:
Ik wilde vandaag eigenlijk het woord laten aan Marthalina en Toetie omdat ik het razend druk heb en niet weet wat eerst te doen, maar zij gaapten een keertje en draaiden zich terug lekker op een dolletje. Het is dan ook hondsweer vandaag en geen enkele bewoner wilde dit winderig en buierig weertje trotseren in de buitenren en gelijk hebben ze! Het is hier de laatste dagen zo ontzettend druk met ritjes naar Argos. Toen we vorige week daar waren met Kamiel en Mozes legden we even het probleem voor aan Bartjan in verband met Brody, onze hond. Hij legde gelijk het verband tussen de huidproblemen en haar leverprobleem en zei dat ze wellicht het Hepatocutaan syndroom heeft. Best wel een zeldzame ziekte. Vrijdag mochten we met haar langsgaan om een echo van haar lever te nemen en werd er ook bloed genomen om de stolling te bepalen. Haar lever zag er op de echo inderdaad ziek uit, maar om echt zeker te zijn moest er een punctie onder narcose genomen worden. Dus moesten we eerst wachten op het telefoontje van de stolling en dat bleek gelukkig positief te zijn. Zodoende konden we haar gisteren weer richting Argos rijden en werd Brody onder narcose gebracht voor haar punctie. Omdat ze een bijgeruis aan haar hartje heeft, werd er voor een veilige narcose gekozen, maar dat bracht Brody wel tijdelijk in het-roze-olifanten-land. Ondanks dit alles blijkt onze 13-jarige meid echt zo kranig te zijn en was de narcose zelfs sneller dan verwacht haar systeem uit en ging ze bij thuiskomst aan het smikkelen. Ze moet nu aansterken en de bloedarmoede bleek gelukkig ook iets beter omdat ze al van vrijdag op andere medicatie staat. En nu is het wachten geblazen op de resultaten van de punctie. Maar ondertussen is er niet veel tijd om te stressen, want vandaag reden we alweer met 3 Blutsjes richting Argos en deze keer waren Leo, Célia en Stacey de patiëntjes. Morgen volgt over hen een grote update. Ondertussen lijken we niet alleen bij Richard, maar ook bij Argos een abonnement te hebben. Maar ik ben blij dat zij ook onze Blutsjes een warm hart toedragen, want het is fijn om bij zulke gespecialiseerde dierenartsen terecht te kunnen.
Ik wilde vandaag eigenlijk het woord laten aan Marthalina en Toetie omdat ik het razend druk heb en niet weet wat eerst te doen, maar zij gaapten een keertje en draaiden zich terug lekker op een dolletje. Het is dan ook hondsweer vandaag en geen enkele bewoner wilde dit winderig en buierig weertje trotseren in de buitenren en gelijk hebben ze! Het is hier de laatste dagen zo ontzettend druk met ritjes naar Argos. Toen we vorige week daar waren met Kamiel en Mozes legden we even het probleem voor aan Bartjan in verband met Brody, onze hond. Hij legde gelijk het verband tussen de huidproblemen en haar leverprobleem en zei dat ze wellicht het Hepatocutaan syndroom heeft. Best wel een zeldzame ziekte. Vrijdag mochten we met haar langsgaan om een echo van haar lever te nemen en werd er ook bloed genomen om de stolling te bepalen. Haar lever zag er op de echo inderdaad ziek uit, maar om echt zeker te zijn moest er een punctie onder narcose genomen worden. Dus moesten we eerst wachten op het telefoontje van de stolling en dat bleek gelukkig positief te zijn. Zodoende konden we haar gisteren weer richting Argos rijden en werd Brody onder narcose gebracht voor haar punctie. Omdat ze een bijgeruis aan haar hartje heeft, werd er voor een veilige narcose gekozen, maar dat bracht Brody wel tijdelijk in het-roze-olifanten-land. Ondanks dit alles blijkt onze 13-jarige meid echt zo kranig te zijn en was de narcose zelfs sneller dan verwacht haar systeem uit en ging ze bij thuiskomst aan het smikkelen. Ze moet nu aansterken en de bloedarmoede bleek gelukkig ook iets beter omdat ze al van vrijdag op andere medicatie staat. En nu is het wachten geblazen op de resultaten van de punctie. Maar ondertussen is er niet veel tijd om te stressen, want vandaag reden we alweer met 3 Blutsjes richting Argos en deze keer waren Leo, Célia en Stacey de patiëntjes. Morgen volgt over hen een grote update. Ondertussen lijken we niet alleen bij Richard, maar ook bij Argos een abonnement te hebben. Maar ik ben blij dat zij ook onze Blutsjes een warm hart toedragen, want het is fijn om bij zulke gespecialiseerde dierenartsen terecht te kunnen.
Onze Ballerina is mijn kleine hartendiefje en zij vraagt toch best wat verzorging. Zij kreeg ondertussen een rolstoeltje en een op-maat-gemaakte-ademende-bandage. Dit alles zorgde ervoor dat ze haar 'slechte' pootje anders ging gebruiken waardoor ze aan de binnenkant van haar billetje wat lichte schuurwondjes heeft gekregen. Ze schuift dan ook als een tierelier over de grond, dus eigenlijk sta ik er helemaal niet zo versteld van. In het begin zorgde haar luiertje -want da's ook meteen de reden waarom ze een luiertje draagt- voor voldoende bescherming, maar sinds ze haar pootje anders gebruikt niet meer. Ik zit een oplossing hiervoor te bedenken en dagelijks wordt de binnenkant van haar billetje 3x ontsmet en gezalfd en overnacht lijkt dat zich te gaan herstellen. Een lang broekje zou haar misschien kunnen belemmeren, dus bedacht ik me dat we onlangs van Evi leuke luierbroekjes gedoneerd hebben gekregen. Ze bieden niet voldoende bescherming om als luiertje gedragen te worden (lees: te groot staartgat), maar misschien wel over haar luier heen. Dus trok ik dit leuke aardbeien broekje aan en inderdaad, de binnenkant van haar billetje bleef beschermd. Ik liep een beetje te hard van stapel geloof ik, want zonet zag ik haar in "blote" billetjes voorbij schuifelen, haha. Dan toch maar eens kijken voor een lang broekje dan? Nou ja, 't is een leuke foto geworden en de fans van Ballerina hebben er een update bij. En het goede nieuws is dat de schuurwonde aan haar pootje zich eindelijk aan het herstellen is! De haartjes bovenaan groeien helemaal terug en onderaan lijkt het er ook allemaal netter uit te zien. Ik hoop binnen een tijdje een 'voor' en 'na' foto te kunnen tonen!
Maandag 01 juni 2015:
We hebben het genoegen om dit mooie meisje binnenkort te verwelkomen in ons tehuis. Zij werd door Anna gevonden op een regenachtige dag in Griekenland. Anna hoorde een geluidje en toen ze dat geluidje volgde stootte ze op kleine Cake. Cake was toen amper een dag of 5 oud en moest natuurlijk met de fles gevoed worden. Alles ging voorspoedig, alleen merkte men na een tijdje op dat Cake met een neurologisch probleem kampt waardoor haar achterpootjes niet doen wat ze zouden moeten doen en waardoor Cake eigenlijk met haar achterlijfje sleept. Ondanks dit Blutsje is Cake een heel levendig en vooral speels kittentje. Ze zou het hier dus fantastisch vinden tussen alle andere bewoners om samen kattenkwaad uit te halen en te spelen met de vele speeltjes en krabpaaltjes. Anna heeft eerst getracht om een thuis te vinden voor Cake bij particulieren, echter bleek dat onmogelijk te zijn. Vandaar dat Cake binnenkort in ons tehuis komt wonen, want wij kunnen haar wel de zorg bieden die nodig is en een veilige thuis bieden. Toen Anna en Sab met elkaar aan de telefoon spraken, groeide het idee om Cake in juli zelf op te halen. Voor Anna is dit tevens heel fijn dat ze in levende lijve kan zien bij wie Cakeje gaat wonen. Echter hebben we het budget niet om een vliegticket zelf te bekostigen en zo opperde Anna om een fundraiser te starten. Er hebben al een heleboel geweldige Griekse en niet-zo-Griekse mensen gedoneerd, maar we missen nog een aantal eurootjes. Wie kan er een eurootje missen en helpt ons Cake naar huis te vliegen? http://www.youcaring.com/pet-expenses/please-help-baby-cake-go-home/355833 Sab zal tevens ook extra bagage bijbestellen zodat ze voer mee kan vliegen voor de vele Griekse straatkatten. En als bedanking aan die lieve donateurs zal ze ook verslag uitbrengen van de ontmoeting met Cake, het voeren van de straatkatjes ginds en natuurlijk ook de terugreis met Cake aan boord. Een eurootje lijkt misschien weinig, maar het kan wel dit meisje naar een fijne toekomst helpen vliegen. Dikke dankjewel alvast namens ons en Cake!
We hebben het genoegen om dit mooie meisje binnenkort te verwelkomen in ons tehuis. Zij werd door Anna gevonden op een regenachtige dag in Griekenland. Anna hoorde een geluidje en toen ze dat geluidje volgde stootte ze op kleine Cake. Cake was toen amper een dag of 5 oud en moest natuurlijk met de fles gevoed worden. Alles ging voorspoedig, alleen merkte men na een tijdje op dat Cake met een neurologisch probleem kampt waardoor haar achterpootjes niet doen wat ze zouden moeten doen en waardoor Cake eigenlijk met haar achterlijfje sleept. Ondanks dit Blutsje is Cake een heel levendig en vooral speels kittentje. Ze zou het hier dus fantastisch vinden tussen alle andere bewoners om samen kattenkwaad uit te halen en te spelen met de vele speeltjes en krabpaaltjes. Anna heeft eerst getracht om een thuis te vinden voor Cake bij particulieren, echter bleek dat onmogelijk te zijn. Vandaar dat Cake binnenkort in ons tehuis komt wonen, want wij kunnen haar wel de zorg bieden die nodig is en een veilige thuis bieden. Toen Anna en Sab met elkaar aan de telefoon spraken, groeide het idee om Cake in juli zelf op te halen. Voor Anna is dit tevens heel fijn dat ze in levende lijve kan zien bij wie Cakeje gaat wonen. Echter hebben we het budget niet om een vliegticket zelf te bekostigen en zo opperde Anna om een fundraiser te starten. Er hebben al een heleboel geweldige Griekse en niet-zo-Griekse mensen gedoneerd, maar we missen nog een aantal eurootjes. Wie kan er een eurootje missen en helpt ons Cake naar huis te vliegen? http://www.youcaring.com/pet-expenses/please-help-baby-cake-go-home/355833 Sab zal tevens ook extra bagage bijbestellen zodat ze voer mee kan vliegen voor de vele Griekse straatkatten. En als bedanking aan die lieve donateurs zal ze ook verslag uitbrengen van de ontmoeting met Cake, het voeren van de straatkatjes ginds en natuurlijk ook de terugreis met Cake aan boord. Een eurootje lijkt misschien weinig, maar het kan wel dit meisje naar een fijne toekomst helpen vliegen. Dikke dankjewel alvast namens ons en Cake!
Zaterdag 30 mei 2015:
Ik liep de voorbije dagen te denken, peinzen en nog eens denken. Iets in mij zei dat er iets niet klopte. Er zijn patiëntjes die 3 jaar na de diagnose chronisch nierfalen nog rondlopen en Mozes zag ik elke dag een beetje slechter worden. Dat Kamiel op dat moment ook niet goed was en al dagen weigerde te eten, deed er zeker geen goed aan, voor mijn systeem dan. Kamiel had gelukkig woensdagavond wel een klein beetje korrelvoer zelfstandig gegeten, maar toen hij donderdagmorgen zijn dwangvoer uitbraakte, was de maat vol. Ik bedacht me plots het gesprek dat Sab vorige week met Sabine van Adma had en zij had een tijdje geleden bij Argos (de dierenkliniek waar ondertussen ook onze Leo, Moby, Basiel en Minoe behandeld zijn) een katje laten opereren aan nierstenen. Dit was zo'n gecompliceerde case en de operatie duurde 4 uur, maar uiteindelijk lukte het hen. Ineens vielen alle puzzelstukjes samen: een nierspoeling bij Argos. Vlug even Sab gebeld en overlegd en dan maar snel gemaild naar Argos met de vraag wat zij hiervan vonden. Bijna onmiddellijk een antwoord terug gekregen waarin duidelijk vermeld stond dat dit geen wondermiddel is, maar dat we 't konden proberen en dat de hospitalisatie aardig zou oplopen qua centjes. Dit laatste is een beetje te verwachten, want er moeten bloedafnames gebeuren elke dag, ze hangen aan een infuus en moeten gemonitord worden, etc. In de late namiddag mochten we onze jongens langsbrengen, alleen dacht Mozes daar anders over. Alles verliep vlot, een beetje te vlot. Hij zat in de transportmand, we hadden net Kamiel ingeladen en stonden op het punt om te vertrekken tot ik plots het deurtje van de transporter zag open staan en Moos doodleuk richting de kachel zag wandelen waar hij zich achter de valse wand verstopte. Balen! We hadden net Argos verwittigd dat we zouden vertrekken, dus maar weer afgebeld met de melding dat we hem nog zouden proberen te vangen. Moos weigerde halsstarrig. We hebben dan gedaan alsof we met Kamiel al richting de dierenkliniek vertrokken. Kamiel zat in de buitenren, maar dat wist Moos niet. Dus lichten uit en de voordeur een keertje toegeslaan. Dit werkte deels, want hij was al vanachter de valse wand vandaan gekomen. Maar de tijd verstreek voorbij en Moos kwam niet vanachter de kachel vandaan. Dan maar de voerronde 2 uurtjes vervroegd en ja hoor, daar kwam onze rode prins loeren. Hem naar de keuken gelokt en zowaar kregen we hem terug vlotjes in de transporter. Om 19u waren we eindelijk bij de dierenkliniek en konden onze jongens onderzocht en behandeld worden, tenminste dat was het plan, maar het verliep allemaal even helemaal anders... Mozes werd onder narcose gebracht en daarna was Kamiel aan de beurt. Die protesteerde toch wel een beetje waardoor een kleine roes nodig was om de katheter in te brengen en bloed af te nemen. Er werd ook urine genomen om een kweek te maken. Helaas was onze vent al een tijdje misselijk en de narcose maakte hem de hele tijd aan het braken. Zijn nierwaarden waren sinds zijn laatste bloedonderzoek toch lichtjes gestegen, maar gelukkig niet dramatisch. Zijn niertjes voelden gelukkig redelijk normaal en daarna werd hij aan het infuus gekoppeld. Nog een warmtelamp op zijn snoet en een spuitje om terug bij positieven te komen. Ons manneke genoot zichtbaar van het infuus en de warmte op zijn snuit. Daarna was onze Moos weer aan de beurt. Bartjan voelde al dat zijn nieren groter waren dan normaal. Op de echo was duidelijk te zien dat ze 5 cm groot waren en dat een normale nier tussen de 3 à 4 cm groot is. In het geval van chronische nierfalen gaan die zelfs verschrompelen, dus hier klopte iets niet. Er werd een RX genomen en over zijn volledige buik zat een waas, wat op vocht duidt. Op de echo waren overal vochtblaasjes te zien tussen de organen. Ondertussen werd zijn bloed nogmaals gecontroleerd en de nierwaarden waren dramatisch verhoogd (bijna dubbel zoveel) als de bloedafname van 2 weken geleden. Ondertussen nam Bartjan een punctie van een lymfeknoop die in zijn buik gevonden werd en van het vocht. Het vocht bevatte enorm veel ontstekingscellen, geen enkele bacteriële en volgens Bartjan wijst een bacterie op een lekkage wat met een operatie opgelost kan worden. Bij Moos zijn geval deed dit aan een tumor denken. Alles opgeteld bleek de situatie van Moos uitzichtloos en mijn gevoel bleek achteraf te kloppen. We hebben hem niet meer wakker laten worden uit de narcose. Hij kreeg een overdosis slaapmiddel via de katheter toegediend die inmiddels al in zijn pootje zat. Toch hebben we besloten om een autopsie te laten uitvoeren, want enkel dan zouden we weten wat het boze beest bleek te zijn dat onze Moos zo deed aftakelen en waardoor we afscheid van hem moesten nemen. Daar kwam aan het licht dat ook het gruwelijke monster FIP onze Moos in zijn macht had... Langs de ene kant op gelucht dat ik echt niets over het hoofd gezien heb, langs de andere kant: waarom? Hij was hier nou zo goed ingeburgerd, was altijd in onze buurt te vinden ook al mochten we hem niet aanraken. Maar we konden duidelijk merken dat hij zich hier goed voelde. Hij genoot van de zonnestralen op zijn snoet en hij lag vaak prinsheerlijk op zijn troon buiten. Hij was zo gek van Moby dat hij kopjes ging uitdelen als hij onze andere rode prins nog maar zag. Waarom nou toch Moos? Lieve Moos, wat is het vreemd zonder jou... Als ik een rode bewoner voorbij zie komen, denk ik plots dat jij er weer bent. Tot de realiteit weer tot me doordringt... Wat voor leven jij gehad hebt voor je bij ons bent komen wonen, daar hebben we het raden naar. Maar dat het niet fraai geweest is, dat was duidelijk. Je was een ongeholpen senior die helemaal geen mensenhanden gewend was. Dan rest ons de vraag of jij überhaupt ooit wel een echte thuis gehad, vast niet. Ik kan me alleen maar troosten met de gedachte dat je hier gelukkig was en dat je mensenliefde gekend hebt. Op den duur kon ik zelfs vluchtig je neusje aaien en je verstopplekje achter de kachel gebruikte je enkel nog als er bezoek langskwam. Je vertrouwde ons en wij vertrouwden jou. Ik blijf dat Fip monster echt zo eng vinden en ik vind het vreselijk dat hij jou in zijn macht had. Maar hoe vreemd het ook klinkt, ik ben ook een beetje opgelucht dat ik echt niets over het hoofd gezien heb en dat ik jou gewoon echt niet kon redden van dat vreselijke monster. Je oogjes hebben tot op het laatste licht uitgestraald. Ik wist dat jij niet eerder klaar was om afscheid te nemen van jouw leventje hier op aarde en ik ook niet vriend. Ik mis je enorm en dat zal altijd zo blijven. Binnenkort komt jouw urne weer naar huis en maken we onze belofte waar dat je voor eeuwig en altijd een plekje krijgt in ons tehuis. Slaapwel dikke vriend, slaapwel.
Ik liep de voorbije dagen te denken, peinzen en nog eens denken. Iets in mij zei dat er iets niet klopte. Er zijn patiëntjes die 3 jaar na de diagnose chronisch nierfalen nog rondlopen en Mozes zag ik elke dag een beetje slechter worden. Dat Kamiel op dat moment ook niet goed was en al dagen weigerde te eten, deed er zeker geen goed aan, voor mijn systeem dan. Kamiel had gelukkig woensdagavond wel een klein beetje korrelvoer zelfstandig gegeten, maar toen hij donderdagmorgen zijn dwangvoer uitbraakte, was de maat vol. Ik bedacht me plots het gesprek dat Sab vorige week met Sabine van Adma had en zij had een tijdje geleden bij Argos (de dierenkliniek waar ondertussen ook onze Leo, Moby, Basiel en Minoe behandeld zijn) een katje laten opereren aan nierstenen. Dit was zo'n gecompliceerde case en de operatie duurde 4 uur, maar uiteindelijk lukte het hen. Ineens vielen alle puzzelstukjes samen: een nierspoeling bij Argos. Vlug even Sab gebeld en overlegd en dan maar snel gemaild naar Argos met de vraag wat zij hiervan vonden. Bijna onmiddellijk een antwoord terug gekregen waarin duidelijk vermeld stond dat dit geen wondermiddel is, maar dat we 't konden proberen en dat de hospitalisatie aardig zou oplopen qua centjes. Dit laatste is een beetje te verwachten, want er moeten bloedafnames gebeuren elke dag, ze hangen aan een infuus en moeten gemonitord worden, etc. In de late namiddag mochten we onze jongens langsbrengen, alleen dacht Mozes daar anders over. Alles verliep vlot, een beetje te vlot. Hij zat in de transportmand, we hadden net Kamiel ingeladen en stonden op het punt om te vertrekken tot ik plots het deurtje van de transporter zag open staan en Moos doodleuk richting de kachel zag wandelen waar hij zich achter de valse wand verstopte. Balen! We hadden net Argos verwittigd dat we zouden vertrekken, dus maar weer afgebeld met de melding dat we hem nog zouden proberen te vangen. Moos weigerde halsstarrig. We hebben dan gedaan alsof we met Kamiel al richting de dierenkliniek vertrokken. Kamiel zat in de buitenren, maar dat wist Moos niet. Dus lichten uit en de voordeur een keertje toegeslaan. Dit werkte deels, want hij was al vanachter de valse wand vandaan gekomen. Maar de tijd verstreek voorbij en Moos kwam niet vanachter de kachel vandaan. Dan maar de voerronde 2 uurtjes vervroegd en ja hoor, daar kwam onze rode prins loeren. Hem naar de keuken gelokt en zowaar kregen we hem terug vlotjes in de transporter. Om 19u waren we eindelijk bij de dierenkliniek en konden onze jongens onderzocht en behandeld worden, tenminste dat was het plan, maar het verliep allemaal even helemaal anders... Mozes werd onder narcose gebracht en daarna was Kamiel aan de beurt. Die protesteerde toch wel een beetje waardoor een kleine roes nodig was om de katheter in te brengen en bloed af te nemen. Er werd ook urine genomen om een kweek te maken. Helaas was onze vent al een tijdje misselijk en de narcose maakte hem de hele tijd aan het braken. Zijn nierwaarden waren sinds zijn laatste bloedonderzoek toch lichtjes gestegen, maar gelukkig niet dramatisch. Zijn niertjes voelden gelukkig redelijk normaal en daarna werd hij aan het infuus gekoppeld. Nog een warmtelamp op zijn snoet en een spuitje om terug bij positieven te komen. Ons manneke genoot zichtbaar van het infuus en de warmte op zijn snuit. Daarna was onze Moos weer aan de beurt. Bartjan voelde al dat zijn nieren groter waren dan normaal. Op de echo was duidelijk te zien dat ze 5 cm groot waren en dat een normale nier tussen de 3 à 4 cm groot is. In het geval van chronische nierfalen gaan die zelfs verschrompelen, dus hier klopte iets niet. Er werd een RX genomen en over zijn volledige buik zat een waas, wat op vocht duidt. Op de echo waren overal vochtblaasjes te zien tussen de organen. Ondertussen werd zijn bloed nogmaals gecontroleerd en de nierwaarden waren dramatisch verhoogd (bijna dubbel zoveel) als de bloedafname van 2 weken geleden. Ondertussen nam Bartjan een punctie van een lymfeknoop die in zijn buik gevonden werd en van het vocht. Het vocht bevatte enorm veel ontstekingscellen, geen enkele bacteriële en volgens Bartjan wijst een bacterie op een lekkage wat met een operatie opgelost kan worden. Bij Moos zijn geval deed dit aan een tumor denken. Alles opgeteld bleek de situatie van Moos uitzichtloos en mijn gevoel bleek achteraf te kloppen. We hebben hem niet meer wakker laten worden uit de narcose. Hij kreeg een overdosis slaapmiddel via de katheter toegediend die inmiddels al in zijn pootje zat. Toch hebben we besloten om een autopsie te laten uitvoeren, want enkel dan zouden we weten wat het boze beest bleek te zijn dat onze Moos zo deed aftakelen en waardoor we afscheid van hem moesten nemen. Daar kwam aan het licht dat ook het gruwelijke monster FIP onze Moos in zijn macht had... Langs de ene kant op gelucht dat ik echt niets over het hoofd gezien heb, langs de andere kant: waarom? Hij was hier nou zo goed ingeburgerd, was altijd in onze buurt te vinden ook al mochten we hem niet aanraken. Maar we konden duidelijk merken dat hij zich hier goed voelde. Hij genoot van de zonnestralen op zijn snoet en hij lag vaak prinsheerlijk op zijn troon buiten. Hij was zo gek van Moby dat hij kopjes ging uitdelen als hij onze andere rode prins nog maar zag. Waarom nou toch Moos? Lieve Moos, wat is het vreemd zonder jou... Als ik een rode bewoner voorbij zie komen, denk ik plots dat jij er weer bent. Tot de realiteit weer tot me doordringt... Wat voor leven jij gehad hebt voor je bij ons bent komen wonen, daar hebben we het raden naar. Maar dat het niet fraai geweest is, dat was duidelijk. Je was een ongeholpen senior die helemaal geen mensenhanden gewend was. Dan rest ons de vraag of jij überhaupt ooit wel een echte thuis gehad, vast niet. Ik kan me alleen maar troosten met de gedachte dat je hier gelukkig was en dat je mensenliefde gekend hebt. Op den duur kon ik zelfs vluchtig je neusje aaien en je verstopplekje achter de kachel gebruikte je enkel nog als er bezoek langskwam. Je vertrouwde ons en wij vertrouwden jou. Ik blijf dat Fip monster echt zo eng vinden en ik vind het vreselijk dat hij jou in zijn macht had. Maar hoe vreemd het ook klinkt, ik ben ook een beetje opgelucht dat ik echt niets over het hoofd gezien heb en dat ik jou gewoon echt niet kon redden van dat vreselijke monster. Je oogjes hebben tot op het laatste licht uitgestraald. Ik wist dat jij niet eerder klaar was om afscheid te nemen van jouw leventje hier op aarde en ik ook niet vriend. Ik mis je enorm en dat zal altijd zo blijven. Binnenkort komt jouw urne weer naar huis en maken we onze belofte waar dat je voor eeuwig en altijd een plekje krijgt in ons tehuis. Slaapwel dikke vriend, slaapwel.
Donderdag zijn we ook met nieuwkomers Célia en Jailo naar Richard gereden voor een snelle check-up. Eigenlijk was het de bedoeling dat Célia gevaccineerd zou worden, maar toen zij een weekje geleden bij ons is komen wonen, was ze ontzettend krols. Een paar dagen later was dit nog steeds niet over, helaas. Dus kreeg ze een spuitje toegediend om die krolsheid te stoppen. Want ze had hier enorme last van, arme meid. Bij het minste zat ze met haar kontje in de lucht en wist ze met zichzelf geen blijf. Dit spuitje deed na een dagje zijn werk en gelukkig lijkt de hormoonhuishouding in haar tengere lijfje wat rust te krijgen. We gaan haar nu nog wat laten aansterken en dan is haar sterilisatie één van de dingen die op ons to-do lijstje staan! Verder gaat het goed met haar. Het is wel duidelijk dat er het één en het ander mis in haar bovenkamertje, maar dat is natuurlijk ook de reden waarom ze hier is komen wonen.
Onze andere patiënt Jailo moest mee omdat ik graag wilde laten testen hoe erg de beschadiging aan haar oogjes zijn door de diabetes. Haar ene oogje ziet helaas nog maar een klein beetje en het andere is er erger aan toe. Haar even op de weegschaal geploft en daar sloeg de teller op bijna 5 kilo wat toch best veel is voor zo'n klein katje met hele kleine pootjes. We zijn nu gestart met 5 ie te spuiten dagelijks, verdeeld over 2 porties. Ik had wel een beetje bang in het begin om haar te spuiten, want Jailo is toch best een angstige kat. Maar wonder boven wonder laat ze zich 2x daags goed spuiten. Ik heb het idee dat ze zich ook al ietsje minder beroerd voelt. Het zal nog wel een tijdje duren vooraleer we de juiste dosering gevonden hebben, daarom proberen we haar zo vaak mogelijk te testen, ook met de urinestrip.
Onze andere patiënt Jailo moest mee omdat ik graag wilde laten testen hoe erg de beschadiging aan haar oogjes zijn door de diabetes. Haar ene oogje ziet helaas nog maar een klein beetje en het andere is er erger aan toe. Haar even op de weegschaal geploft en daar sloeg de teller op bijna 5 kilo wat toch best veel is voor zo'n klein katje met hele kleine pootjes. We zijn nu gestart met 5 ie te spuiten dagelijks, verdeeld over 2 porties. Ik had wel een beetje bang in het begin om haar te spuiten, want Jailo is toch best een angstige kat. Maar wonder boven wonder laat ze zich 2x daags goed spuiten. Ik heb het idee dat ze zich ook al ietsje minder beroerd voelt. Het zal nog wel een tijdje duren vooraleer we de juiste dosering gevonden hebben, daarom proberen we haar zo vaak mogelijk te testen, ook met de urinestrip.
Onze Kamiel werd een volledige nacht en dag gehospitaliseerd bij Argos voor zijn nierspoeling. Donderdag werd hij aan het infuus gehangen, werd er een bloedonderzoek genomen en daaruit bleek dat zijn nierwaarden tegenover april toch lichtjes gestegen waren. Hij kreeg tevens een antibraakmiddel toegediend want ook de narcose was hem niet goed bevallen. En zowaar begon meneertje een dikke 2 uur nadat hij zijn infuus gekregen had te eten. Ook 's morgens had hij netjes zijn portie op bij Argos en kregen we het goede nieuws dat hij zich beter voelde. De nieuwe bloedtest wees aan dat zijn nierwaarden weer beter waren en kregen we het goede nieuws te horen dat Kamiel al naar huis mocht. De urine die naar het labo opgestuurd werd, bracht ook positief nieuws aan het licht: hij verliest geen eiwitten via de urine. Bij Argos waren ze helemaal positief over Kamiel en noemden hem een voorbeeldige patiënt. Over een paar maandjes moeten we een nieuwe bloedtest laten nemen om te kijken hoe het binnenin allemaal gaat. Thuisgekomen was Kamiel toch wel een beetje gestresst door de andere bewoners. Zijn nachtje solitude in de dierenkliniek had hem precies aan het denken gezet. Kamiel is sowieso een erg onzekere kat, vooral naar andere katten toe. Dus hebben we besloten om Kamiel naar de bovenverdieping te verhuizen en dat is voorlopig een schot in de roos. Hij voelt zich zelfzekerder en is al een ganse dag bezig met zijn nieuwe stekje te verkennen. Een tehuis voor Blutskatjes runnen is niet alleen erg veel verzorgen en poetsen, maar er ook voor zorgen dat elke kat zich opperbest en gelukkig voelt!
Woensdag 27 mei 2015:
Ik ben een beetje laat met mensen bedanken die spulletjes zijn komen langsbrengen of hebben opgestuurd. Dat heeft zo ook zijn reden. Het lijkt wel of er een dief bezig is met het stelen van uren in mijn dag. Waar zijn die dagen van 24u naartoe? Niet zo gek, want de patiëntjes nemen toe waardoor de verzorguurtjes ook uitlopen, om over het poetsen nog maar te zwijgen. De mailtjes blijven soms iets langer liggen dan ik zou willen. Maar het verzorgen van de Blutsjes gaat ten alle tijde voor. Ik weet ook niet hoeveel tijd ons Moosje nog rest en ik wil graag zo vaak mogelijk tijd bij hem spenderen. Daarom kan het wel zijn dat men ietsje langer op een antwoordje moet wachten, maar ik probeer me door die berg mails te worstelen als ik even een gaatje zie. Ik probeer echter wel elke dag iets online te plaatsen, maar dat is een beetje mijn persoonlijke dagboek. Ik heb erg veel nood om dingen van me af te schrijven. En tegelijk vind ik het fijn om onze donateurs en fans van de Blutsjes op de hoogte te houden over het wel en wee, over het reilen en zeilen in ons tehuis. Maar mochten mensen na een weekje nog geen antwoord ontvangen hebben, dan is er vast iets misgelopen en stuurt men best nog een keertje het mailtje of pb'tje opnieuw. Ik weet niet of alle mensen hiervan op de hoogte zijn, maar naast de katjes hebben wij ook 2 senior hondjes. Aiko heeft een moeilijke periode achter de rug want zij werd geopereerd aan tumoren en daarnaast is zij diabeet. Dat laatste hebben we gelukkig goed onder controle door haar dagelijks met insuline te spuiten, maar ik moet haar elke dag goed in de gaten houden want zij durft voer van de katten stelen en dit brengt haar suikerspiegel in de war. Onze andere senior Brody (13) heeft sinds een tijdje last van huidproblemen. Zij is hiervoor al lange tijd in behandeling bij Richard. Helaas is haar probleem zo gecompliceerd dat de oorzaak hiervan onbekend is. En het is heel moeilijk om een probleem te tackelen als de oorzaak onbekend is. Gelukkig vond Richard toch wat info hierover tussen zijn literatuur en liet hij een speciaal medicijn voor haar maken. Dat leek aan te slaan, maar langs de andere kant zagen we haar magerder worden (ondanks meer voer, want dat kreeg ze 3x per dag samen met haar medicijn) en zag haar urine aan de bruine kant. Toch maar bloed laten afnemen en alhoewel de medicijnen bij de meeste patiënten een milde bijwerking hebben, is dat bij Brody niet zo. Zij heeft bloedarmoede en leverproblemen gekregen. Dus acuut gestopt en nu maar met de vorige behandeling verder gaan, samen met wassen en hopen dat het betert. Maar eigenlijk ging dit stukje over de donaties die we kregen. Elly en Roel hebben helaas hun hondje moeten laten inslapen en hadden nog een heleboel lekkers staan die ze zijn komen doneren voor onze honden die toevallig heel graag smullen. Thérèse kwam een berg blikvoer, droogvoer en hangmatjes langsbrengen. Weeral zo'n sjieke donatie! Collega Ivo bracht weer zakjes droogvoer mee naar zijn werk om onze Blutsjes te verwennen en Martine plaatste een bestelling bij Zooplus waar we helemaal blij van werden: een heleboel (en dan bedoel ik ook een heleboel!) kattenbakvulling. Jippie! Dankjewel lieve mensen, ook aan de lieve mensen die steeds trouw centjes overmaken of 'zomaar' een donatie overmaken. Ik kan alleen maar erg blij zijn met zulke donaties want dat maakt dat we de Blutsjes de beste verzorging kunnen geven die zo nodig is en waardoor we binnenkort nog een paar patiëntjes kunnen opnemen. D*A*N*K*J*E*W*E*L
Ik ben een beetje laat met mensen bedanken die spulletjes zijn komen langsbrengen of hebben opgestuurd. Dat heeft zo ook zijn reden. Het lijkt wel of er een dief bezig is met het stelen van uren in mijn dag. Waar zijn die dagen van 24u naartoe? Niet zo gek, want de patiëntjes nemen toe waardoor de verzorguurtjes ook uitlopen, om over het poetsen nog maar te zwijgen. De mailtjes blijven soms iets langer liggen dan ik zou willen. Maar het verzorgen van de Blutsjes gaat ten alle tijde voor. Ik weet ook niet hoeveel tijd ons Moosje nog rest en ik wil graag zo vaak mogelijk tijd bij hem spenderen. Daarom kan het wel zijn dat men ietsje langer op een antwoordje moet wachten, maar ik probeer me door die berg mails te worstelen als ik even een gaatje zie. Ik probeer echter wel elke dag iets online te plaatsen, maar dat is een beetje mijn persoonlijke dagboek. Ik heb erg veel nood om dingen van me af te schrijven. En tegelijk vind ik het fijn om onze donateurs en fans van de Blutsjes op de hoogte te houden over het wel en wee, over het reilen en zeilen in ons tehuis. Maar mochten mensen na een weekje nog geen antwoord ontvangen hebben, dan is er vast iets misgelopen en stuurt men best nog een keertje het mailtje of pb'tje opnieuw. Ik weet niet of alle mensen hiervan op de hoogte zijn, maar naast de katjes hebben wij ook 2 senior hondjes. Aiko heeft een moeilijke periode achter de rug want zij werd geopereerd aan tumoren en daarnaast is zij diabeet. Dat laatste hebben we gelukkig goed onder controle door haar dagelijks met insuline te spuiten, maar ik moet haar elke dag goed in de gaten houden want zij durft voer van de katten stelen en dit brengt haar suikerspiegel in de war. Onze andere senior Brody (13) heeft sinds een tijdje last van huidproblemen. Zij is hiervoor al lange tijd in behandeling bij Richard. Helaas is haar probleem zo gecompliceerd dat de oorzaak hiervan onbekend is. En het is heel moeilijk om een probleem te tackelen als de oorzaak onbekend is. Gelukkig vond Richard toch wat info hierover tussen zijn literatuur en liet hij een speciaal medicijn voor haar maken. Dat leek aan te slaan, maar langs de andere kant zagen we haar magerder worden (ondanks meer voer, want dat kreeg ze 3x per dag samen met haar medicijn) en zag haar urine aan de bruine kant. Toch maar bloed laten afnemen en alhoewel de medicijnen bij de meeste patiënten een milde bijwerking hebben, is dat bij Brody niet zo. Zij heeft bloedarmoede en leverproblemen gekregen. Dus acuut gestopt en nu maar met de vorige behandeling verder gaan, samen met wassen en hopen dat het betert. Maar eigenlijk ging dit stukje over de donaties die we kregen. Elly en Roel hebben helaas hun hondje moeten laten inslapen en hadden nog een heleboel lekkers staan die ze zijn komen doneren voor onze honden die toevallig heel graag smullen. Thérèse kwam een berg blikvoer, droogvoer en hangmatjes langsbrengen. Weeral zo'n sjieke donatie! Collega Ivo bracht weer zakjes droogvoer mee naar zijn werk om onze Blutsjes te verwennen en Martine plaatste een bestelling bij Zooplus waar we helemaal blij van werden: een heleboel (en dan bedoel ik ook een heleboel!) kattenbakvulling. Jippie! Dankjewel lieve mensen, ook aan de lieve mensen die steeds trouw centjes overmaken of 'zomaar' een donatie overmaken. Ik kan alleen maar erg blij zijn met zulke donaties want dat maakt dat we de Blutsjes de beste verzorging kunnen geven die zo nodig is en waardoor we binnenkort nog een paar patiëntjes kunnen opnemen. D*A*N*K*J*E*W*E*L
*VERVOER GEZOCHT*
Op zondag 7 juni staan wij met een standje op de Wereldadoptiedag te Antwerpen! Het is de eerste keer dat we aan dit evenement gaan deelnemen en we kijken er dan ook met volle teugen naar uit! Het evenement start om 10u, maar helaas kan ik zo vroeg niet aanwezig zijn door de verzorgrondes. Sab zal daarentegen in de voormiddag alleen het standje bemannen, dus kom gerust even bij haar 'gedag' zeggen. Ik kan hier pas vanaf 12u30 richting Antwerpen vertrekken, maar nu komt er een grote MAAR. Mijn tutuutje is ondertussen al hoogbejaard en is de laatste paar keren al vaak naar het ziekenhuis moeten gaan om op te lappen. Echter begint hij steeds vaker mankementjes te vertonen en kan ik hem enkel nog gebruiken voor korte ritjes naar onze dierenarts. Voor verre ritjes betrouw ik hem niet meer voldoende, want hij zou zomaar eens langs de kant van de weg kunnen stilvallen vrees ik. Is er iemand uit de buurt die toevallig kort na de middag naar de Wereldadoptiedag gaat en mij zou kunnen komen ophalen? Ik zou je eeuwig dankbaar zijn!
Op zondag 7 juni staan wij met een standje op de Wereldadoptiedag te Antwerpen! Het is de eerste keer dat we aan dit evenement gaan deelnemen en we kijken er dan ook met volle teugen naar uit! Het evenement start om 10u, maar helaas kan ik zo vroeg niet aanwezig zijn door de verzorgrondes. Sab zal daarentegen in de voormiddag alleen het standje bemannen, dus kom gerust even bij haar 'gedag' zeggen. Ik kan hier pas vanaf 12u30 richting Antwerpen vertrekken, maar nu komt er een grote MAAR. Mijn tutuutje is ondertussen al hoogbejaard en is de laatste paar keren al vaak naar het ziekenhuis moeten gaan om op te lappen. Echter begint hij steeds vaker mankementjes te vertonen en kan ik hem enkel nog gebruiken voor korte ritjes naar onze dierenarts. Voor verre ritjes betrouw ik hem niet meer voldoende, want hij zou zomaar eens langs de kant van de weg kunnen stilvallen vrees ik. Is er iemand uit de buurt die toevallig kort na de middag naar de Wereldadoptiedag gaat en mij zou kunnen komen ophalen? Ik zou je eeuwig dankbaar zijn!
Dinsdag 26 mei 2015:
Vandaag weer een ritje richting dierenarts ondernomen met twee zieke patiëntjes - zucht! En dat terwijl er deze week nog een dierenarts bezoek gepland staat. Ook nierpatiënt Kamiel is niet lekker. De laatste keer dat ik hem goed zien eten heb, was zaterdagavond. Sinds gisteren liet hij ook zijn drinken staan, want bij het minste dat hij de neiging had om met zijn kopje over een drink- of eetbakje te hangen, ging hij aan zijn lipjes likken. Wat er op wijst dat hij zich misselijk voelt. Hij is op korte tijd ook weer ontzettend veel vermagerd. Alle grammetjes die er zo broodnodig bijgekomen waren na zijn binnenkomst en waar ik o-zo trots op was, zijn er weer af. Hij kreeg van Richard een Cortisone spuitje toegediend wat zijn nierfiltertjes dan ook weer beschermt. Bij thuiskomst begon hij gelukkig weer goed te drinken. Eten nog niet, maar ik heb hem zonet wat gedwangvoerd en dat ging gelukkig goed. Het is me wat met die nierpatiëntjes hier en ik maak me ook steeds zo'n zorgen over hen. Dat ze niet eten baart me ongelofelijk veel stress, maar elk klein hapje is een overwinning en laat ons duimen dat Kamiel zich met dit spuitje net zo goed gaat voelen als bij zijn vorige lading prikjes.
Ook senior Mira moest mee, want zij voelde zich niet lekker. Zaterdag is ze tijdens het knuffelbezoek geschrokken waardoor ze wellicht haar achterpootjes wat verrokken heeft. Mira haar achterste pootjes zijn net twee stijve steltjes en als ze het op een lopen zet of gewoon over een natte vloer wandelt, dan hebben die pootjes de neiging om een split te maken. Het viel ons op dat ze gisteravond tijdens het natvoer-avond-ritueel niet aanwezig was en vanmorgen miste ze het tonijnbuffet. Dat is helemaal niet van haar gewoonte want ze is een heuse lekkerbek. Mira is helemaal geen kat die andere katten rondom zich nodig heeft, maar ze kan ze wel in haar buurt verdragen. Maar vandaag was ze plots heel krenterig tegenover de andere bewoners. Dus moest ze ook mee voor een onderzoekje en kreeg ze een prikje pijnstilling toegediend. Tevens werd er een huidprobleem vastgesteld (nog een restant van die vreselijke klitten waarmee ze is binnengekomen) en daar wordt ze nu ook voor behandeld. Toen we thuiskwamen is ze gelukkig weer goed beginnen eten. Nu nog dat huidprobleem tackelen en onze oude taart is weer als vanouds.
Vandaag weer een ritje richting dierenarts ondernomen met twee zieke patiëntjes - zucht! En dat terwijl er deze week nog een dierenarts bezoek gepland staat. Ook nierpatiënt Kamiel is niet lekker. De laatste keer dat ik hem goed zien eten heb, was zaterdagavond. Sinds gisteren liet hij ook zijn drinken staan, want bij het minste dat hij de neiging had om met zijn kopje over een drink- of eetbakje te hangen, ging hij aan zijn lipjes likken. Wat er op wijst dat hij zich misselijk voelt. Hij is op korte tijd ook weer ontzettend veel vermagerd. Alle grammetjes die er zo broodnodig bijgekomen waren na zijn binnenkomst en waar ik o-zo trots op was, zijn er weer af. Hij kreeg van Richard een Cortisone spuitje toegediend wat zijn nierfiltertjes dan ook weer beschermt. Bij thuiskomst begon hij gelukkig weer goed te drinken. Eten nog niet, maar ik heb hem zonet wat gedwangvoerd en dat ging gelukkig goed. Het is me wat met die nierpatiëntjes hier en ik maak me ook steeds zo'n zorgen over hen. Dat ze niet eten baart me ongelofelijk veel stress, maar elk klein hapje is een overwinning en laat ons duimen dat Kamiel zich met dit spuitje net zo goed gaat voelen als bij zijn vorige lading prikjes.
Ook senior Mira moest mee, want zij voelde zich niet lekker. Zaterdag is ze tijdens het knuffelbezoek geschrokken waardoor ze wellicht haar achterpootjes wat verrokken heeft. Mira haar achterste pootjes zijn net twee stijve steltjes en als ze het op een lopen zet of gewoon over een natte vloer wandelt, dan hebben die pootjes de neiging om een split te maken. Het viel ons op dat ze gisteravond tijdens het natvoer-avond-ritueel niet aanwezig was en vanmorgen miste ze het tonijnbuffet. Dat is helemaal niet van haar gewoonte want ze is een heuse lekkerbek. Mira is helemaal geen kat die andere katten rondom zich nodig heeft, maar ze kan ze wel in haar buurt verdragen. Maar vandaag was ze plots heel krenterig tegenover de andere bewoners. Dus moest ze ook mee voor een onderzoekje en kreeg ze een prikje pijnstilling toegediend. Tevens werd er een huidprobleem vastgesteld (nog een restant van die vreselijke klitten waarmee ze is binnengekomen) en daar wordt ze nu ook voor behandeld. Toen we thuiskwamen is ze gelukkig weer goed beginnen eten. Nu nog dat huidprobleem tackelen en onze oude taart is weer als vanouds.
Maandag 25 mei 2015:
Doordat Mozes nierproblemen heeft, is hij veranderd van een heuse lekkerbek in een katje dat amper nog wat eet. Nierdieet laat hij links liggen en heel af en toe eet hij wat natvoer dat voor de niet-dieet-patiëntjes voorgeschoteld wordt. Ook het versvlees uit de dierenwinkel kan hem niet meer bekoren, maar garnaaltjes, kipfilet en vis gaan er gelukkig wel in. Niet overdag, dan drinkt hij veel. Maar 's avonds komt hij bij mij in de buurt hangen om te zeggen dat hij honger heeft. En niet zomaar uit een potje hoor, ik moet hem met de hand voeren. Dat vindt hij geweldig! Hij is nog steeds helemaal niet tam, kan niet aangeraakt worden of opgepakt worden, maar hij wilt op zijn wenken bediend worden! En als ik niet snel genoeg ben of hem een hapje geef dat hem niet bevalt, dan deelt hij serieuze tikken uit. Op dat moment mogen andere katten ook niet in zijn buurt komen en de hapjes voor zijn neus stelen, nee onze Mozes houdt stand en houdt zich groot! Hij voelt zich duidelijk beroerd (zie maar naar zijn gele neusje), maar ik ben blij dat hij zich nog laat gelden en dat we door deze voermomentjes toch een hele speciale band beginnen krijgen. Ik hoop echt dat de medicijnen die hij vorige week toegediend kreeg (en die drie weken werken) goed zijn werk doen en dat ons Moosje nog een hele lange tijd van deze voermomentjes mag genieten
Doordat Mozes nierproblemen heeft, is hij veranderd van een heuse lekkerbek in een katje dat amper nog wat eet. Nierdieet laat hij links liggen en heel af en toe eet hij wat natvoer dat voor de niet-dieet-patiëntjes voorgeschoteld wordt. Ook het versvlees uit de dierenwinkel kan hem niet meer bekoren, maar garnaaltjes, kipfilet en vis gaan er gelukkig wel in. Niet overdag, dan drinkt hij veel. Maar 's avonds komt hij bij mij in de buurt hangen om te zeggen dat hij honger heeft. En niet zomaar uit een potje hoor, ik moet hem met de hand voeren. Dat vindt hij geweldig! Hij is nog steeds helemaal niet tam, kan niet aangeraakt worden of opgepakt worden, maar hij wilt op zijn wenken bediend worden! En als ik niet snel genoeg ben of hem een hapje geef dat hem niet bevalt, dan deelt hij serieuze tikken uit. Op dat moment mogen andere katten ook niet in zijn buurt komen en de hapjes voor zijn neus stelen, nee onze Mozes houdt stand en houdt zich groot! Hij voelt zich duidelijk beroerd (zie maar naar zijn gele neusje), maar ik ben blij dat hij zich nog laat gelden en dat we door deze voermomentjes toch een hele speciale band beginnen krijgen. Ik hoop echt dat de medicijnen die hij vorige week toegediend kreeg (en die drie weken werken) goed zijn werk doen en dat ons Moosje nog een hele lange tijd van deze voermomentjes mag genieten
Zondag 24 mei 2015:
Gisteren stond de laatste knuffeldag van mei gepland en ook deze keer stond deze alweer volzet met allemaal knuffelaars die wilden langskomen. Zowel bekende gezichtjes als knuffelaars die voor de eerste keer langskwamen. En ook onze jongste 'fan' van de Blutsjes kwam weer langs met zijn mama. Alexander heeft de hele tijd Klaus zitten aaien, heel zachtaardig en lief! Helaas niet zo heel veel tijd gehad om fotootjes te nemen en helaas zijn we dan ook een aantal personen vergeten te vereeuwigen. Maar er werden ook 2 nieuwe bewoners binnen gebracht en daar moest ook de nodige tijd aan besteed worden. We willen graag alle knuffelaars bedanken voor alle bruikbare en lekkere donaties die we mochten ontvangen. Elke keer weer vallen we weer in de verbazing met hoeveel spul mensen hier komen binnen wandelen. Voor ons een hart onder de riem, want we kunnen alle steun momenteel goed gebruiken met zovele zorgpatiëntjes die hier wonen (en nog gaan binnenkomen). Dikke dikke dankjewel! Nog even een kleine nota: in juli en augustus gaat er door omstandigheden maar één knuffeldag per maand door, welgeteld op; 11 juli en 8 augustus. Wees dus tijdig met inschrijven, want volzet is volzet!
Gisteren stond de laatste knuffeldag van mei gepland en ook deze keer stond deze alweer volzet met allemaal knuffelaars die wilden langskomen. Zowel bekende gezichtjes als knuffelaars die voor de eerste keer langskwamen. En ook onze jongste 'fan' van de Blutsjes kwam weer langs met zijn mama. Alexander heeft de hele tijd Klaus zitten aaien, heel zachtaardig en lief! Helaas niet zo heel veel tijd gehad om fotootjes te nemen en helaas zijn we dan ook een aantal personen vergeten te vereeuwigen. Maar er werden ook 2 nieuwe bewoners binnen gebracht en daar moest ook de nodige tijd aan besteed worden. We willen graag alle knuffelaars bedanken voor alle bruikbare en lekkere donaties die we mochten ontvangen. Elke keer weer vallen we weer in de verbazing met hoeveel spul mensen hier komen binnen wandelen. Voor ons een hart onder de riem, want we kunnen alle steun momenteel goed gebruiken met zovele zorgpatiëntjes die hier wonen (en nog gaan binnenkomen). Dikke dikke dankjewel! Nog even een kleine nota: in juli en augustus gaat er door omstandigheden maar één knuffeldag per maand door, welgeteld op; 11 juli en 8 augustus. Wees dus tijdig met inschrijven, want volzet is volzet!
Célia heeft een lange rit voor de boeg gehad om ons tehuis te bereiken, want zij komt helemaal vanuit Nederland vandaan. Haar baasjes konden haar niet langer de nodige zorg bieden omdat zij toch met een aantal probleempjes kampt. Célia is namelijk niet helemaal zindelijk en gaat dan heel neurotisch heen en weer lopen om aan te geven dat ze naar de kattenbak moet. Hierbij moet ze geholpen worden, want ze kan dit niet zelf. Door de dierenarts werd Célia bestempeld als een katje met het syndroom van Down. Het is nog kortdag voor mij om al een degelijke diagnose te stellen, maar ik denk dat Célia eerder een hersenbeschadiging heeft opgelopen. Zij heeft die typische verwijdde pupillen en oogjes die op en neer dansen. Haar neurotische gedrag doet me dan weer aan neurologische probleempjes denken. Gelukkig hadden we een set plexiglaspanelen besteld, die eigenlijk bedoeld waren om de verlamde Blutsjes buiten te laten in de ren. Maar voorlopig hebben we ze opgesteld om Célia in te laten gewennen. Zo kan ze vanachter glas kennismaken met de overige bewoners en wordt ze minder geprikkeld. Want haar kopje moet nu razendsnel veel informatie en prikkels verwerken dat het soms wat veel is voor de kleine meid. Ondanks dat ze andere katjes nooit gewend geweest is, lijkt ze toch contact met hen te zoeken. Vooral als ze haar dan voorzichtig benaderen en even bij haar gaan buurten. De krabpaal die in haar 'voorlopige-verblijf-kamertje' staat beschouwt ze momenteel als veilige haven. Het holletje onderaan dient als slaapplekje en regelmatig zit ze op het eerste verdiepje. We gaan zo snel mogelijk met haar naar onze dierenarts, want volgens haar baasje was Célia een keertje bloed verloren en daarna krols dus dat moet grondig onderzocht worden of er binnenin toch niets mis is met haar baarmoeder eventueel. En laten we haar uiteraard zo snel mogelijk steriliseren. Wie wilt de suikertante of -nonkel van dit mooie meisje worden?
Ook kwam er een aanvraag binnen om senior Jailo (2003) in ons tehuis op te nemen. Zij werd een tijdje geleden gediagnosticeerd als diabeet. Zij staat op speciaal diabetes voer, maar dit gaf geen gewenst resultaat en nu moet zij dus met insuline gespoten worden. Haar baasje zocht daarom om verschillende reden een nieuw plekje voor haar. Alleen is dat voor suikerkatjes niet zo makkelijk te vinden en werd er langs alle kanten geadviseerd om haar te laten inslapen. Gelukkig konden wij nog een plekje vrijmaken voor Jailo en gaan we haar zo snel mogelijk door de medische mallemolen laten lopen zodat we kunnen starten met insuline spuiten. Dit is wel nodig want Jailo plast zo'n kattenbak op een nachtje vol en ze drinkt ook ontzettend veel. Haar zicht is vertroebeld en helaas kampt ze ook met overgewicht. Jailo is een erg bang poesje, want zij werd door de andere poes des huizes geterroriseerd, vooral als ze naar de kattenbak wilde gaan. Daardoor werd Jailo onzindelijk, wat heel begrijpelijk is natuurlijk. Hier gaan we haar zelfvertrouwen weer proberen op te krikken en haar suikerziekte behandelen. Naast al de bovenstaande Blutsjes, heeft Jailo ook een geknikte staart wat een beetje aan een varkensstaartje doet denken. Door de hogen kosten die de insuline en speciaal voer met zich meebrengen, zou het heel fijn zijn mocht er iemand suikertante of -nonkel van Jailo willen worden.
Zaterdag 23 mei 2015:
Toen dierenarts Stefanie hier donderdag was, hebben we geprobeerd om de hechtingsdraadjes van Minoe's blaasstenen-operatie te verwijderen. Helaas sloegen op dat moment de stoppen bij haar door (wat wel vaker gebeurt als ze in aanraking met een dierenarts komt) waardoor we deze actie hebben moeten afblazen. Echter merkte ik dat ze 's avonds nogal stilletjes was en 's nachts had ze niet gegeten. In de loop van vrijdag voormiddag was ze nog steeds stil en was ze niet haar uitbundige zelf als ze aandacht kreeg. Dus maar vlug een afspraak bij Richard geboekt om met haar langs te gaan. Omdat ik nog een boel taakjes in ons tehuis te doen had, is Sab na haar werk met Minoe tot Richard gereden. Daar bleek ze zo mak als een lammetje te zijn. Zelfs Stefanie zette grote ogen op die op dat moment ook bij hem aanwezig was. Richard kon zo niet direct iets vinden, maar ik gok dat dit komt omdat het spuitje dat ze na haar operatie gekregen heeft uitgewerkt was. Haar temperatuur bleek oké te zijn en haar hechtingswonde zag er ook niet verkeerd uit. Voor de zekerheid kreeg ze pijnstilling en antibiotica toegediend en bij thuiskomst begon ze gelijk te eten. Hoera!Mozes zat door zijn nierproblemen gisteren al een week in de bench en ik merkte dat zijn pootje daar begon van af te zien. Hij kon niet degelijk meer op zijn al-manke-pootje stappen en hebben we hem weer in de grote groep gezet. In de bench wilde hij al geen nierdieet meer eten, dus maakt het eigenlijk ook niet uit of hij van het ander voer snoept. Hij moet sowieso elke dag een beetje eten binnen krijgen en verder wil ik hem nog zoveel mogelijk laten genieten. Vooral van het zonnetje en zijn dagelijkse uurtjes in de buitenren. Zijn manke voorpootje gaat gelukkig weer iets beter en hij wordt verwend met vis, garnalen en kipfilet. En dat lijkt hem toch wat meer te bekoren dan het overige voer. Ook vandaag lag hij in de zetel in de buitenren te genieten en dan weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben om hem uit de bench te halen.
Morgen volgt een update over een super drukke knuffeldag alweer en de binnenkomst van 2 nieuwe bewoners: Célia en Jailo.
Toen dierenarts Stefanie hier donderdag was, hebben we geprobeerd om de hechtingsdraadjes van Minoe's blaasstenen-operatie te verwijderen. Helaas sloegen op dat moment de stoppen bij haar door (wat wel vaker gebeurt als ze in aanraking met een dierenarts komt) waardoor we deze actie hebben moeten afblazen. Echter merkte ik dat ze 's avonds nogal stilletjes was en 's nachts had ze niet gegeten. In de loop van vrijdag voormiddag was ze nog steeds stil en was ze niet haar uitbundige zelf als ze aandacht kreeg. Dus maar vlug een afspraak bij Richard geboekt om met haar langs te gaan. Omdat ik nog een boel taakjes in ons tehuis te doen had, is Sab na haar werk met Minoe tot Richard gereden. Daar bleek ze zo mak als een lammetje te zijn. Zelfs Stefanie zette grote ogen op die op dat moment ook bij hem aanwezig was. Richard kon zo niet direct iets vinden, maar ik gok dat dit komt omdat het spuitje dat ze na haar operatie gekregen heeft uitgewerkt was. Haar temperatuur bleek oké te zijn en haar hechtingswonde zag er ook niet verkeerd uit. Voor de zekerheid kreeg ze pijnstilling en antibiotica toegediend en bij thuiskomst begon ze gelijk te eten. Hoera!Mozes zat door zijn nierproblemen gisteren al een week in de bench en ik merkte dat zijn pootje daar begon van af te zien. Hij kon niet degelijk meer op zijn al-manke-pootje stappen en hebben we hem weer in de grote groep gezet. In de bench wilde hij al geen nierdieet meer eten, dus maakt het eigenlijk ook niet uit of hij van het ander voer snoept. Hij moet sowieso elke dag een beetje eten binnen krijgen en verder wil ik hem nog zoveel mogelijk laten genieten. Vooral van het zonnetje en zijn dagelijkse uurtjes in de buitenren. Zijn manke voorpootje gaat gelukkig weer iets beter en hij wordt verwend met vis, garnalen en kipfilet. En dat lijkt hem toch wat meer te bekoren dan het overige voer. Ook vandaag lag hij in de zetel in de buitenren te genieten en dan weet ik dat we de juiste beslissing genomen hebben om hem uit de bench te halen.
Morgen volgt een update over een super drukke knuffeldag alweer en de binnenkomst van 2 nieuwe bewoners: Célia en Jailo.
Vrijdag 22 mei 2015:
Ik kan eigenlijk niet tellen hoe vaak ik de deur richting de buitenren moet open doen, per dag. Ik mag gerust 'portier' bij mijn job beschrijving in ons tehuis toevoegen. De hordeur kan niet permanent open staan omdat de verlamde Blutsjes niet naar buiten mogen/kunnen omwille van schuurwondjes. En een kattenluikje in die deur is helemaal uitgesloten. Er zijn zoveel verschillende methodes waarbij de bewoners me duidelijk willen maken dat ze naar binnen of buiten willen. Toetie is één van de weinige die bovenaan in het horgordijn hangt (gelukkig maar!). Gizmo, Leo en Marthalina dabben met hun pootjes onderaan het plexiglas om me duidelijk te maken dat ze hulp nodig hebben bij het openen van de deur. Vooral Nome, Igani en Moby zitten met een sullige blik door het plexiglas te loeren. Net of ze lang genoeg zitten te wachten tot ze één of andere gave ontwikkelen om die deur met telekinetische krachten te openen. Dan is er Choco: zij hangt éénmaal in het horgordijn en gaat dan heel neurotisch op de vensterbank heen en weer lopen, zo van: heb je me gezien? Ik moet toegeven dat de techniek van Toetie en Gizmo en co het beste werkt! Ooit al het geluid van scheurend horgordijn gehoord of het steeds-maar-dabben-op-plexiglas? Ik loop dan ook de benen vanonder mijn lijf op dat moment om van dat helse geluid af te zijn. Of je hebt ook de techniek van Smurf. Zij laat zich als een olifant neerploffen tegen de deur en die gaat zowaar vanzelf open. Heel effectief voor haar, iets minder voor mij! Want ik moet alsnog de deur gaan toedoen en heel soms ook de verlamde Blutsjes buiten gaan opvissen, want da's meteen de manier waarop ze stiekem naar buiten glippen, of beter gezegd: schuifelen door de hulp van Smurf. En als laatste is er ons Draakje en die doet het zo. Woorden overbodig denk ik! Behalve dat ik me al buikpijn heb gelachen. Ataxie hebben en toch zoiets weten te verwezenlijken, da's straffe toebak hoor!
Ik kan eigenlijk niet tellen hoe vaak ik de deur richting de buitenren moet open doen, per dag. Ik mag gerust 'portier' bij mijn job beschrijving in ons tehuis toevoegen. De hordeur kan niet permanent open staan omdat de verlamde Blutsjes niet naar buiten mogen/kunnen omwille van schuurwondjes. En een kattenluikje in die deur is helemaal uitgesloten. Er zijn zoveel verschillende methodes waarbij de bewoners me duidelijk willen maken dat ze naar binnen of buiten willen. Toetie is één van de weinige die bovenaan in het horgordijn hangt (gelukkig maar!). Gizmo, Leo en Marthalina dabben met hun pootjes onderaan het plexiglas om me duidelijk te maken dat ze hulp nodig hebben bij het openen van de deur. Vooral Nome, Igani en Moby zitten met een sullige blik door het plexiglas te loeren. Net of ze lang genoeg zitten te wachten tot ze één of andere gave ontwikkelen om die deur met telekinetische krachten te openen. Dan is er Choco: zij hangt éénmaal in het horgordijn en gaat dan heel neurotisch op de vensterbank heen en weer lopen, zo van: heb je me gezien? Ik moet toegeven dat de techniek van Toetie en Gizmo en co het beste werkt! Ooit al het geluid van scheurend horgordijn gehoord of het steeds-maar-dabben-op-plexiglas? Ik loop dan ook de benen vanonder mijn lijf op dat moment om van dat helse geluid af te zijn. Of je hebt ook de techniek van Smurf. Zij laat zich als een olifant neerploffen tegen de deur en die gaat zowaar vanzelf open. Heel effectief voor haar, iets minder voor mij! Want ik moet alsnog de deur gaan toedoen en heel soms ook de verlamde Blutsjes buiten gaan opvissen, want da's meteen de manier waarop ze stiekem naar buiten glippen, of beter gezegd: schuifelen door de hulp van Smurf. En als laatste is er ons Draakje en die doet het zo. Woorden overbodig denk ik! Behalve dat ik me al buikpijn heb gelachen. Ataxie hebben en toch zoiets weten te verwezenlijken, da's straffe toebak hoor!
Gisteren kwam Stefanie langs. Zij is dierenarts, maar tevens ook fysiotherapeut voor kleine huisdieren. We kennen haar al langer aangezien zij vaak bij onze eigen dierenarts te vinden is en al menig bewoner van ons geopereerd heeft. Omdat Klausje last heeft van contracturen, wilde ik graag dat Stefanie even zou langskomen om me de kneepjes van het vak aan te leren. Ik masseer zijn kromme teentjes vaak en ook zijn enkeltjes probeerde ik soepel te houden omdat die nogal op slot willen raken. Maar toch vond ik mezelf nog wat te onzeker en zij toonde me hoever ik mag plooien, rekken en strekken zodat onze vent zijn beentjes lang van contracturen bespaard mogen blijven. Klausje vond het in begin heel erg leuk al die aandacht, maar na een tijdje begon het hem toch wat te vervelen. Gelukkig waren er nog -tal van patiëntjes die Stefanie onder handen kon nemen. Ik merkte namelijk 's middags (dus wat een geluk eigenlijk dat de afspraak met Stefanie een paar uurtjes later gepland stond!) dat zowel onze Moby als Hava met een blaasontsteking kampten. Moby zijn luier zat plots vol bloed en ook zijn blaas voelde weer knoerthard aan. Hava begon als een gek in haar kattenbak te graven en ze was humeurig en dan weet ik dat er een ontsteking op de loer ligt. Beide katjes hebben een blaasverlamming met bijhorende verlamde staart, al is die van Hava geamputeerd en dan is een blaasontsteking schering en inslag. Ze kregen beide een spuitje Convenia en Stefanie heeft Moby zijn blaas leeggedrukt zodat de druk wat van de ketel was. Zo kon ik gisteren en vandaag ook weer handmatig zelf zijn blaas leegmaken en zowaar was er vanmiddag geen bloed meer te zien, hoezee! Bij Hava ging het een stuk minder vlot om haar spuit te geven. Ze heeft Stefanie zowaar van een perforatiegaatje voorzien en Sab is to-the-rescue moeten schieten met een handdoek en handschoenen om Hava in bedwang te houden. Zij heeft zo'n explosief ontvlambaar karakter dat we Stefanie hiervoor al gewaarschuwd hadden. Daarna waren Kamiel en Suske aan de beurt want zij moesten hun enting nog krijgen. En voor we het wisten was het alweer anderhalf uur later. Voor de mensen uit de buurt van Mechelen die nog een betrouwbare dierenarts of fysiotherapeut zoeken: http://www.dierenartsvandenbroeck.be/. Zelfs onze Sissi was helemaal idolaat van Stefanie en het moet gezegd zijn: ze draait net zoals Richard haar handen niet om voor moeilijkere katten!
|
|
Donderdag 21 mei 2015:
Onze Beethoven komt niet zo vaak aan bod, dan maar meteen een actie-filmpje van haar! Alhoewel zij niet zo tuk is op soortgenootjes, is zij heel erg gek van mensen! Menige bezoeker kan dit beamen dat ons meisje heel graag geaaid wordt en als het kan ook graag opgepakt wordt. Als ze vindt dat ze niet genoeg aandacht krijgt, dan springt ze gewoon omhoog, recht in onze armen en eist dan een knuffelmoment op. Het is alleen een beetje onhandig om Beethoven in de armen te houden omdat ze steevast haar kont in de lucht houdt, haha. En ohja, als je het juiste kroelplekje bij haar weet te vinden, dan gaat ze helemaal aan het kwijlen. Hier hangt heel veel liefde in de lucht en daar is zij het bewijs van! |
Gisteren kregen we geheel onverwachts mail dat de bandage van Ballerina al klaar was en omdat ze in de buurt moesten zijn, wilden ze hem ook graag even komen langsbrengen. Wat een service! Het is nog even wennen voor haar om ermee rond te schuifelen, maar het lukt toch al aardig. Met de nieuwe bandage kan haar wonde ademen, want dat kon niet met de andere windeltjes en zelfklevend verband dat ik rond haar pootje deed. Laat ons duimen dat er nu schot in de zaak komt en de schuurwonde eindelijk gaat genezen, maar met nieuwe zalf en een nieuw verband moet dat toch lukken?
En ook nog nieuws over ons nierpatiëntje Moosje. Bij thuiskomst van onze dierenarts maandag heeft hij redelijk goed gegeten, dus het leek dat de medicijntjes zijn werk deden. Echter at hij dinsdag amper iets... Ook de tonijn liet hij links liggen en dan is Sab gisteren maar versvlees gaan halen bij een dierenwinkel in de buurt. En dat lijkt hij heerlijk te vinden! Gisteren heeft hij een redelijke portie binnen, voor zijn doen dan toch en ook een klein beetje Sheba natvoer. Niet wat hij eigenlijk zou moeten eten, maar het nierdieet kan hem momenteel helemaal niet meer bekoren. En ik kan niet machteloos toekijken en hopen dat hij van het nierdieet gaat eten. Als hij niets eet, komen zijn andere organen in gevaar en helaas is Mozes geen tamme kat. Dwangvoeren en medicijnen oraal toedienen lukt niet. Ik ben volledig afhankelijk van zijn 'zin' in voer, want ik kan hem niet zomaar op schoot nemen en voer in zijn bekje doen helaas. Vandaag heeft hij ook al een beetje versvlees binnen en er ligt een plakje te ontdooien zodat hij seffens ook weer zijn portie krijgt. Ik ga dit ook Kamiel -onze andere nierpatiënt- voorschotelen, want hij lijkt een beetje uitgekeken te zijn op het voer dat hij momenteel krijgt.
En ook nog nieuws over ons nierpatiëntje Moosje. Bij thuiskomst van onze dierenarts maandag heeft hij redelijk goed gegeten, dus het leek dat de medicijntjes zijn werk deden. Echter at hij dinsdag amper iets... Ook de tonijn liet hij links liggen en dan is Sab gisteren maar versvlees gaan halen bij een dierenwinkel in de buurt. En dat lijkt hij heerlijk te vinden! Gisteren heeft hij een redelijke portie binnen, voor zijn doen dan toch en ook een klein beetje Sheba natvoer. Niet wat hij eigenlijk zou moeten eten, maar het nierdieet kan hem momenteel helemaal niet meer bekoren. En ik kan niet machteloos toekijken en hopen dat hij van het nierdieet gaat eten. Als hij niets eet, komen zijn andere organen in gevaar en helaas is Mozes geen tamme kat. Dwangvoeren en medicijnen oraal toedienen lukt niet. Ik ben volledig afhankelijk van zijn 'zin' in voer, want ik kan hem niet zomaar op schoot nemen en voer in zijn bekje doen helaas. Vandaag heeft hij ook al een beetje versvlees binnen en er ligt een plakje te ontdooien zodat hij seffens ook weer zijn portie krijgt. Ik ga dit ook Kamiel -onze andere nierpatiënt- voorschotelen, want hij lijkt een beetje uitgekeken te zijn op het voer dat hij momenteel krijgt.
|
|
Woensdag 20 mei 2015:
Het lijkt wel herfst de laatste paar dagen en daar zijn een aantal bewoners het niet mee eens. Zon, nog meer zon en zonnebaden willen ze doen! 's Nachts slapen alle katjes binnen, maar 's morgensvroeg staan ze zowaar te drummen aan de deur om in de buitenren te vertoeven. Als het zonnetje schijnt, dan leg ik overal mandjes en zachte dekentjes zodat ze daarop kunnen liggen. Echter moet ik me de laatste tijd toch wel vaak haasten om de dekentjes weer binnen te halen als het plots begint te regenen. De regen -en soms zelf hagel- voelen ontzettend koud aan en de bewoners komen dan ook gelijk naar binnen gestormd als het buiten te guur is, één enkeling durft het gure weer nog wel eens te trotseren. En dan wordt de hengel boven gehaald om de iets wat bedroefde snuitjes weer te doen glinsteren. Draakje werd als winnaar uitgeroepen, terecht of niet? |
Dinsdag 19 mei 2015:
Onze Matei is niet langer meer een luie Garfield, maar elke dag wordt hij een beetje speelser en mobieler. Qua verlamde Blutsjes hebben we echt 3 tegenpoo(l)tjes. Klaus is heel mobiel, beklimt de hoogste krabpalen, maar tegelijk is hij heel gevoelig voor contracturen en moet hij altijd een luier aan omdat hij anders zijn poepje kapot schuurt. Hij is ook diegene die het vaakst verschoond moet worden. Matei daarentegen lijkt hele korte pootjes te hebben en daarbij lijken zijn heupjes daar een beetje over te hangen. Hij heeft hoegenaamd geen schuurwondjes, zelfs niet als hij stiekem naar buiten gaat en daar over de ruwe vloer schuifelt en hij hoeft ook geen luier om. En onze Ballerina moet ik heel erg in de gaten houden voor schuurwondjes omdat zij nog gevoel in haar achterpootjes heeft en daar gebruik van maakt. Binnenkort komt er nog een verlamd Blutsje bij ons wonen en ik ben heel benieuwd hoe zij zal zijn qua bouw aan de verlamde achterpootjes. Als ik hen zo met z'n drietjes zie genieten en spelen, dan maakt mijn hart een sprongetje. Het is heerlijk om te zien dat Matei zich ondertussen helemaal thuisvoelt hier en met Ballerina de gekke aap uithangt. En natuurlijk moest ons Klausje ook zijn '5 minuten of fame' opeisen en komt er een klein beetje striptease aan bod want onze Ballerina verliest tijdens het spelen haar pampie, haha!
Onze Matei is niet langer meer een luie Garfield, maar elke dag wordt hij een beetje speelser en mobieler. Qua verlamde Blutsjes hebben we echt 3 tegenpoo(l)tjes. Klaus is heel mobiel, beklimt de hoogste krabpalen, maar tegelijk is hij heel gevoelig voor contracturen en moet hij altijd een luier aan omdat hij anders zijn poepje kapot schuurt. Hij is ook diegene die het vaakst verschoond moet worden. Matei daarentegen lijkt hele korte pootjes te hebben en daarbij lijken zijn heupjes daar een beetje over te hangen. Hij heeft hoegenaamd geen schuurwondjes, zelfs niet als hij stiekem naar buiten gaat en daar over de ruwe vloer schuifelt en hij hoeft ook geen luier om. En onze Ballerina moet ik heel erg in de gaten houden voor schuurwondjes omdat zij nog gevoel in haar achterpootjes heeft en daar gebruik van maakt. Binnenkort komt er nog een verlamd Blutsje bij ons wonen en ik ben heel benieuwd hoe zij zal zijn qua bouw aan de verlamde achterpootjes. Als ik hen zo met z'n drietjes zie genieten en spelen, dan maakt mijn hart een sprongetje. Het is heerlijk om te zien dat Matei zich ondertussen helemaal thuisvoelt hier en met Ballerina de gekke aap uithangt. En natuurlijk moest ons Klausje ook zijn '5 minuten of fame' opeisen en komt er een klein beetje striptease aan bod want onze Ballerina verliest tijdens het spelen haar pampie, haha!
Maandag 18 mei 2015:
Onze Mozes zijn nierwaarden zijn allesbehalve goed. Ik heb ze vandaag onder ogen gekregen en alle nierfuncties liggen ver boven het gemiddelde. Als eerste moeten we die infectie onder controle krijgen zodat ook zijn bloedarmoede beter wordt. Doordat hij momenteel in de bench verblijft, kan ik hem beter in de gaten houden. En gisteren heeft hij toch wat van zijn nierdieet gegeten en ook een beetje tonijn. Vanmorgen leek hij zich iets minder lekker te voelen, maar er ging toch een klein beetje tonijn in. Het antibiotica spuitje dat hij vrijdag gekregen had, zou inmiddels uitgewerkt zijn. Dus had ik voor vandaag een afspraak bij Richard. Er staat een transportmand in de bench waar hij vaak in ligt te dutten, dus deze keer was het heel simpel om hem mee te krijgen naar onze dierenarts. Gewoon deurtje in de transportmand zetten en voilà! Deze keer was hij heel rustig bij Richard, hij ging met gemak de dwangkooi in en liet zich -naar Mozes zijn normen- vrij vlot een spuitje antibiotica en cortisone zetten, dat laatste om zijn nierfiltertjes te beschermen en eetlustopwekker. Eenmaal thuisgekomen heeft hij direct wat gegeten en gedronken. Laat ons hopen dat de medicijntjes hun werk doen en dat ons ventje zich snel weer beter voelt. Hij zal levenslang op nierdieet moeten, maar we hebben hier nog zulke patiëntjes rondlopen, dus dat is wel het minste. Maar eerst gaan we die infectie eens serieus tackelen! Hop hop hop Moosje!
Onze Mozes zijn nierwaarden zijn allesbehalve goed. Ik heb ze vandaag onder ogen gekregen en alle nierfuncties liggen ver boven het gemiddelde. Als eerste moeten we die infectie onder controle krijgen zodat ook zijn bloedarmoede beter wordt. Doordat hij momenteel in de bench verblijft, kan ik hem beter in de gaten houden. En gisteren heeft hij toch wat van zijn nierdieet gegeten en ook een beetje tonijn. Vanmorgen leek hij zich iets minder lekker te voelen, maar er ging toch een klein beetje tonijn in. Het antibiotica spuitje dat hij vrijdag gekregen had, zou inmiddels uitgewerkt zijn. Dus had ik voor vandaag een afspraak bij Richard. Er staat een transportmand in de bench waar hij vaak in ligt te dutten, dus deze keer was het heel simpel om hem mee te krijgen naar onze dierenarts. Gewoon deurtje in de transportmand zetten en voilà! Deze keer was hij heel rustig bij Richard, hij ging met gemak de dwangkooi in en liet zich -naar Mozes zijn normen- vrij vlot een spuitje antibiotica en cortisone zetten, dat laatste om zijn nierfiltertjes te beschermen en eetlustopwekker. Eenmaal thuisgekomen heeft hij direct wat gegeten en gedronken. Laat ons hopen dat de medicijntjes hun werk doen en dat ons ventje zich snel weer beter voelt. Hij zal levenslang op nierdieet moeten, maar we hebben hier nog zulke patiëntjes rondlopen, dus dat is wel het minste. Maar eerst gaan we die infectie eens serieus tackelen! Hop hop hop Moosje!
|
|
Zondag 17 mei 2015:
Ik weet dat ik de laatste tijd ontzettend veel filmpjes over ons Klausje post, maar hij heeft dan ook een heleboel fans achter zich geschaard, voornamelijk in Roemenië dan die graag het wel en wee over hem volgen. Doordat hij zo'n intense verzorging nodig heeft, is onze band ook groot. Als ik achter de computer zit om mailtjes te beantwoorden of luiertjes voorzie van een staartgatje, dan klimt hij steevast de krabpaal naast de computer op. Dan zet hij zich in zijn springpositie en moet ik komen aanrollen zodat hij op schoot kan springen. Nadien nestelt hij zich op schoot en valt dan in een diepe slaap. Op die manier is het voor mij ook makkelijk om zijn contracturen te masseren en zijn pootjes een beetje van therapie te voorzien zodat ze niet te stijf worden. Da's het enige moment waarop dit lukt, want Klaus heeft zelden tijd, laat staan geduld. Een luier moet ook in een wip en een wap om of anders zet hij zijn keeltje open, haha. Mijn kleine gekke hartendiefje! |
Zaterdag 16 mei 2015:
Ondanks dat Mozes dinsdag nog een spuitje kreeg bij onze dierenarts, ging het echt niet beter met hem. Ik hield hem met argusogen in de gaten en elke keer hij aan een drink- of eetpot zat, stond ik erbij om erop te letten of hij al dan niet at. Ik heb hem verschillende keren kattenmelk zien drinken, maar het eten leek uit te blijven. Ik wilde het niet langer aankijken of tot na het weekend wachten, dus mailde ik gisteren rond de middag naar onze dierenarts of we nog konden langskomen en dat kon gelukkig om 18u30 nog. Ik wilde graag een algemeen bloedonderzoek laten uitvoeren en grondig in zijn mondje laten kijken. Het was even spannend of we Mozes wel in de transportmand zouden krijgen, want na zijn avontuur dinsdag zou hij daar niet zo happig op zijn. Maar gelukkig lukte dat vrij vlot, al werd hij wel ineens woest toen hij effectief in de mand zat. Ik heb dan een handdoek over de mand gehangen zodat hij een beetje kon bedaren. Maar eens we bij onze dierenarts toekwamen, kwam de woeste tijger in hem weer boven en hebben we ontzettend veel moeite moeten doen om hem in de dwangkooi te krijgen zonder dat wij (Richard en ik) verwond werden. Hij haalde ontzettend uit, zelfs met zijn achterpoten en hij liet zijn tandjes vaak zien. Uiteindelijk is het toch gelukt om hem het narcose spuitje toe te dienen en ging hij vrij snel onder zeil. Toen hij op de behandeltafel lag heb ik stiekem gebruik gemaakt van het feit dat hij in dromenland lag om hem eens grondig te knuffelen en kusjes te geven, want dat is iets wat anders niet lukt. Op zijn tong waren letsels te zien, maar doordat hij zo boos was, had hij op zijn tong gebeten. Verder was er niets te zien, dus dat kon niet de reden zijn waarom hij niet meer eet, al kwam er wel een geur uit zijn bekje wat me aan nierpatiënten deed denken. De urinetest wees suiker aan, maar dat kon met de stress van dat moment te maken hebben, maar verder gaf het ook wel een ontstekingsbeeld aan. Thuisgekomen ontwaakte hij heel erg moeilijk uit de narcose, ondanks dat hij onder de warmtelamp lag. Vannacht om 3u was hij nog steeds heel erg slaperig en zelfs om 9u was hij nog wat slaapdronken. Vanmorgen kreeg ik alvast het eerste slechte nieuws binnen dat Mozes met uitgesproken nierproblemen kampt. Er is zowel een ontstekingsbeeld te zien zoals de urinetest al uitwees, maar ook een slechte werking van de nieren en bloedarmoede. Dat is dus vreselijk nieuws! Vooral omdat Mozes niet te hanteren valt en dat ik niet zomaar even medicijnen of dwangvoer kan toedienen. Hoe dan ook: ik ga mijn best doen om hem toch op de één of andere manier te behandelen, want zomaar opgeven doe ik niet! Voorlopig zit hij in de bench (wat zowel hij als ik vreselijk vinden), maar ik moet hem goed in de gaten kunnen houden en bovendien moet hij nu speciaal nierdieet krijgen. Toen ik vanochtend zijn bench verschoonde, heeft hij mij een aantal keren aangevallen. Hij heeft met de rit gisteren naar Richard dus nog niet vergeven. Toen hij daarnet lag te slapen, heb ik wel wat Nutri plus gel op zijn pootje kunnen spuiten, in de hoop dat hij dit oplikt. Ik wacht nog op verdere testen (zoals virustesten etc), maar ik vrees dat er niet nog iets extra mag bijkomen want het zal sowieso al kantje boordje zijn... Grote zorgen om mijn rode vriendje!
Ondanks dat Mozes dinsdag nog een spuitje kreeg bij onze dierenarts, ging het echt niet beter met hem. Ik hield hem met argusogen in de gaten en elke keer hij aan een drink- of eetpot zat, stond ik erbij om erop te letten of hij al dan niet at. Ik heb hem verschillende keren kattenmelk zien drinken, maar het eten leek uit te blijven. Ik wilde het niet langer aankijken of tot na het weekend wachten, dus mailde ik gisteren rond de middag naar onze dierenarts of we nog konden langskomen en dat kon gelukkig om 18u30 nog. Ik wilde graag een algemeen bloedonderzoek laten uitvoeren en grondig in zijn mondje laten kijken. Het was even spannend of we Mozes wel in de transportmand zouden krijgen, want na zijn avontuur dinsdag zou hij daar niet zo happig op zijn. Maar gelukkig lukte dat vrij vlot, al werd hij wel ineens woest toen hij effectief in de mand zat. Ik heb dan een handdoek over de mand gehangen zodat hij een beetje kon bedaren. Maar eens we bij onze dierenarts toekwamen, kwam de woeste tijger in hem weer boven en hebben we ontzettend veel moeite moeten doen om hem in de dwangkooi te krijgen zonder dat wij (Richard en ik) verwond werden. Hij haalde ontzettend uit, zelfs met zijn achterpoten en hij liet zijn tandjes vaak zien. Uiteindelijk is het toch gelukt om hem het narcose spuitje toe te dienen en ging hij vrij snel onder zeil. Toen hij op de behandeltafel lag heb ik stiekem gebruik gemaakt van het feit dat hij in dromenland lag om hem eens grondig te knuffelen en kusjes te geven, want dat is iets wat anders niet lukt. Op zijn tong waren letsels te zien, maar doordat hij zo boos was, had hij op zijn tong gebeten. Verder was er niets te zien, dus dat kon niet de reden zijn waarom hij niet meer eet, al kwam er wel een geur uit zijn bekje wat me aan nierpatiënten deed denken. De urinetest wees suiker aan, maar dat kon met de stress van dat moment te maken hebben, maar verder gaf het ook wel een ontstekingsbeeld aan. Thuisgekomen ontwaakte hij heel erg moeilijk uit de narcose, ondanks dat hij onder de warmtelamp lag. Vannacht om 3u was hij nog steeds heel erg slaperig en zelfs om 9u was hij nog wat slaapdronken. Vanmorgen kreeg ik alvast het eerste slechte nieuws binnen dat Mozes met uitgesproken nierproblemen kampt. Er is zowel een ontstekingsbeeld te zien zoals de urinetest al uitwees, maar ook een slechte werking van de nieren en bloedarmoede. Dat is dus vreselijk nieuws! Vooral omdat Mozes niet te hanteren valt en dat ik niet zomaar even medicijnen of dwangvoer kan toedienen. Hoe dan ook: ik ga mijn best doen om hem toch op de één of andere manier te behandelen, want zomaar opgeven doe ik niet! Voorlopig zit hij in de bench (wat zowel hij als ik vreselijk vinden), maar ik moet hem goed in de gaten kunnen houden en bovendien moet hij nu speciaal nierdieet krijgen. Toen ik vanochtend zijn bench verschoonde, heeft hij mij een aantal keren aangevallen. Hij heeft met de rit gisteren naar Richard dus nog niet vergeven. Toen hij daarnet lag te slapen, heb ik wel wat Nutri plus gel op zijn pootje kunnen spuiten, in de hoop dat hij dit oplikt. Ik wacht nog op verdere testen (zoals virustesten etc), maar ik vrees dat er niet nog iets extra mag bijkomen want het zal sowieso al kantje boordje zijn... Grote zorgen om mijn rode vriendje!
Vrijdag 15 mei 2015:
Vorige week en ook deze week sijpelden alweer de broodnodige donaties binnen. Sab mocht vorige week een Kiala-pakketje ophalen dat Kristien had opgestuurd. Dit voer is erg belangrijk voor onze verlamde Blutsjes en zij doneerde dit ter nagedachtenis van haar kat Scara die helaas vorig jaar overleden is. Tevens zaten er ook staaltjes voer van de dierenarts bij en een hele emotionele brief over Scara. Ook Carine kwam vorige week vrijdag een donatie langsbrengen: een felbegeerde stoel die elk moment van de dag in beslag genomen wordt door de Blutsjes die overdag in de buitenren vertoeven. In de namiddag is het nog heerlijker vertoeven in die stoel, want dan wordt ie overgoten door de warmte van de zon. Ook Frank van Sos Tabiti kwam deze week een heleboel donatiespullen langsbrengen, waaronder een reusachtige krabpaal die in het domein van Shane en Esra staat en nog een heleboel voer. Vooral met het natvoer zijn we super content want we raken altijd snel door onze voorraad heen met zovele mondjes die gevoed moeten worden. En tevens had hij ook de badmatjes van Martine bij. 16 Ikea-badmatjes die ik zo geweldig vind en waar de Blutsjes heerlijke dromen op hebben. In onze brievenbus vonden we een super lief kaartje, lijkt zelfs een beetje op onze Klaus, niet? En daarop stonden hele lieve woorden geschreven van Sara en haar gezinnetje en zowaar zat er in het kaartje 100 euro verstopt. Zij hebben dit gedoneerd om bij te dragen aan de crematiekosten van Poppy (spoedmelding van zondag) en er hebben tevens nog een heleboel donateurs hieraan bijgedragen. We zijn er haast sprakeloos van dat Poppy zovele harten geraakt heeft en uiteindelijk een 'iemandskatje' is geworden. Wat een fijne mensen hebben we toch rondom ons, die er samen voor zorgen dat Poppy een waardig afscheid krijgt... Dankjewel, dankjewel, dankjewel! En vandaag stond de pakketjesdienst voor de deur met een ganse tray speciaal natvoer voor ons Suske, afkomstig van Wendy. Hij gaat kunnen smullen dat het een lieve lust is. Tevens mochten we ook nog een aantal centjes op onze rekening vinden van hele lieve mensen en kregen ons Suske en onze Stacey elk een suikertante, als dat geen geweldig nieuws is! We kunnen met geen woorden uitdrukken hoe bijzonder we het vinden om zoveel steun te krijgen, want binnenkort verwachten we nog een aantal zorgenkindjes in ons tehuis, dus elke vorm van steun blijft ook in de toekomst broodnodig! Dankjewel lieve mensen, dankjewel!
Vorige week en ook deze week sijpelden alweer de broodnodige donaties binnen. Sab mocht vorige week een Kiala-pakketje ophalen dat Kristien had opgestuurd. Dit voer is erg belangrijk voor onze verlamde Blutsjes en zij doneerde dit ter nagedachtenis van haar kat Scara die helaas vorig jaar overleden is. Tevens zaten er ook staaltjes voer van de dierenarts bij en een hele emotionele brief over Scara. Ook Carine kwam vorige week vrijdag een donatie langsbrengen: een felbegeerde stoel die elk moment van de dag in beslag genomen wordt door de Blutsjes die overdag in de buitenren vertoeven. In de namiddag is het nog heerlijker vertoeven in die stoel, want dan wordt ie overgoten door de warmte van de zon. Ook Frank van Sos Tabiti kwam deze week een heleboel donatiespullen langsbrengen, waaronder een reusachtige krabpaal die in het domein van Shane en Esra staat en nog een heleboel voer. Vooral met het natvoer zijn we super content want we raken altijd snel door onze voorraad heen met zovele mondjes die gevoed moeten worden. En tevens had hij ook de badmatjes van Martine bij. 16 Ikea-badmatjes die ik zo geweldig vind en waar de Blutsjes heerlijke dromen op hebben. In onze brievenbus vonden we een super lief kaartje, lijkt zelfs een beetje op onze Klaus, niet? En daarop stonden hele lieve woorden geschreven van Sara en haar gezinnetje en zowaar zat er in het kaartje 100 euro verstopt. Zij hebben dit gedoneerd om bij te dragen aan de crematiekosten van Poppy (spoedmelding van zondag) en er hebben tevens nog een heleboel donateurs hieraan bijgedragen. We zijn er haast sprakeloos van dat Poppy zovele harten geraakt heeft en uiteindelijk een 'iemandskatje' is geworden. Wat een fijne mensen hebben we toch rondom ons, die er samen voor zorgen dat Poppy een waardig afscheid krijgt... Dankjewel, dankjewel, dankjewel! En vandaag stond de pakketjesdienst voor de deur met een ganse tray speciaal natvoer voor ons Suske, afkomstig van Wendy. Hij gaat kunnen smullen dat het een lieve lust is. Tevens mochten we ook nog een aantal centjes op onze rekening vinden van hele lieve mensen en kregen ons Suske en onze Stacey elk een suikertante, als dat geen geweldig nieuws is! We kunnen met geen woorden uitdrukken hoe bijzonder we het vinden om zoveel steun te krijgen, want binnenkort verwachten we nog een aantal zorgenkindjes in ons tehuis, dus elke vorm van steun blijft ook in de toekomst broodnodig! Dankjewel lieve mensen, dankjewel!
Gizmo is één van onze chronische snotpatiëntjes. Hij produceert snottebellen dat het een lieve lust is en soms sta ik er zelfs versteld van wat hij soms uit zijn neusje laat floepen. 's Avonds moet zijn rechteroogje altijd gereinigd worden omdat daar best wat bruine smurrie uitkomt en bij zo'n charmant ventje horen natuurlijk nette oogjes. Hij weet ontzettend goed wanneer de avond-verzorg-ronde begint en hij ligt dan vaak al klaar op de handdoek. Hij is ook de eerste patiënt van de avondronde die behandeld wordt, maar soms durft hij wel een keertje overdrijven. Nadat hij verzorgd is, zet ik hem op de grond om de volgende patiënt te halen en als ik terug kom, dan ligt Gizmo elke keer weer opnieuw klaar op de handdoek. En dit spelletje blijft zo doorgaan tot ik alle patiëntjes gehad heb. En hoe kan ik dat snuitje nou weerstaan? Hoor je dat gespin? En dan nog dat pootje dat me altijd wilt grijpen, da's toch helemaal om te smelten. Maar laat je niet vangen hoor, want hij kan ook een vreselijke dondersteen zijn en een plaagbeest. Vaak gaat ie met de windeltjes van Ballerina aan de haal of spuitjes met medicijntjes moet ik ook altijd weer gaan zoeken. Gelukkig kan én mag dat hier allemaal!
Donderdag 14 mei 2015:
Vanmorgen waren we om 6u30 al op pad richting Kapelle-op-den-Bos waar we met een standje zouden staan. Daar aangekomen moesten we even wachten tot de verantwoordelijke toekwam en mijn tenen waren zowaar bevroren in mijn teenslippers. Ondanks dat het zonnetje al scheen, was het toch best fris. Toen we onze plaats kregen toegewezen werd het eigenlijk duidelijk dat 'Feestmarkt' een beetje een chique naam was voor 'markt'. We stonden daar letterlijk tussen een boel marktkramers en van andere standjes zoals de onze was niet zoveel te merken. Ik heb Sab ons standje helpen opbouwen en dan ben ik richting huis gereden om de bewoners te verzorgen en ons tehuis te poetsen. Om 13u15 kreeg ik telefoon van Sab dat ze alleen opgekraamd had en dat ze onderweg was. En dat terwijl ik net op het punt stond om te vertrekken. Dus ik kon me gelijk weer in mijn 'katten-haren-tenue' hijsen. Ik vind het wel jammer dat ikzelf niets van de markt heb meegekregen, maar thuis hebben we gelijk de centjes geteld en eigenlijk is het een groot succes geweest! Ballerina haar bandage is samen met een donatie die we gisteren hiervoor gekregen hebben: binnen! Ik ga zometeen het bedrijf mailen dat de ademende bandage van Ballerina gemaakt mag worden, want de maatjes hebben ze tijdens het rolstoeltje al genomen. Vandaag werd ook pijnlijk duidelijk dat ze die bandage broodnodig heeft. Vanmorgen waren zij en Klaus al in een onbewaakt moment naar buiten geglipt en dat viel nog behoorlijk mee, hiermee heeft ze haar pootje niet te veel pijn gedaan omdat ze tussen de bloemen zat en de harde vloer en steentjes gemeden had. Maar toen ik haar op de middag in haar rolstoeltje buiten zat, is ze er toch tussenuit geglipt en hierbij is ze haar bandage verloren want die stak netjes op haar rolstoeltje (het had best grappig geweest als ik het niet zo erg vond!). Haar wonde zat dus letterlijk onder de aarde en heb ik gelijk moeten wassen en voorzien van nieuwe zalf en bandage. De nieuwe bandage die we gaan bestellen kan niet zomaar los komen, gelukkig. Er zijn ook een heleboel bekende mensen langsgeweest, waarvoor dikke dikke dankjewel! Dankzij jullie aankoopjes kunnen we ons Ballerina'tje weer een stapje verder helpen!
Vanmorgen waren we om 6u30 al op pad richting Kapelle-op-den-Bos waar we met een standje zouden staan. Daar aangekomen moesten we even wachten tot de verantwoordelijke toekwam en mijn tenen waren zowaar bevroren in mijn teenslippers. Ondanks dat het zonnetje al scheen, was het toch best fris. Toen we onze plaats kregen toegewezen werd het eigenlijk duidelijk dat 'Feestmarkt' een beetje een chique naam was voor 'markt'. We stonden daar letterlijk tussen een boel marktkramers en van andere standjes zoals de onze was niet zoveel te merken. Ik heb Sab ons standje helpen opbouwen en dan ben ik richting huis gereden om de bewoners te verzorgen en ons tehuis te poetsen. Om 13u15 kreeg ik telefoon van Sab dat ze alleen opgekraamd had en dat ze onderweg was. En dat terwijl ik net op het punt stond om te vertrekken. Dus ik kon me gelijk weer in mijn 'katten-haren-tenue' hijsen. Ik vind het wel jammer dat ikzelf niets van de markt heb meegekregen, maar thuis hebben we gelijk de centjes geteld en eigenlijk is het een groot succes geweest! Ballerina haar bandage is samen met een donatie die we gisteren hiervoor gekregen hebben: binnen! Ik ga zometeen het bedrijf mailen dat de ademende bandage van Ballerina gemaakt mag worden, want de maatjes hebben ze tijdens het rolstoeltje al genomen. Vandaag werd ook pijnlijk duidelijk dat ze die bandage broodnodig heeft. Vanmorgen waren zij en Klaus al in een onbewaakt moment naar buiten geglipt en dat viel nog behoorlijk mee, hiermee heeft ze haar pootje niet te veel pijn gedaan omdat ze tussen de bloemen zat en de harde vloer en steentjes gemeden had. Maar toen ik haar op de middag in haar rolstoeltje buiten zat, is ze er toch tussenuit geglipt en hierbij is ze haar bandage verloren want die stak netjes op haar rolstoeltje (het had best grappig geweest als ik het niet zo erg vond!). Haar wonde zat dus letterlijk onder de aarde en heb ik gelijk moeten wassen en voorzien van nieuwe zalf en bandage. De nieuwe bandage die we gaan bestellen kan niet zomaar los komen, gelukkig. Er zijn ook een heleboel bekende mensen langsgeweest, waarvoor dikke dikke dankjewel! Dankzij jullie aankoopjes kunnen we ons Ballerina'tje weer een stapje verder helpen!
Woensdag 13 mei 2015:
Gisteravond zijn we met 3 patiëntjes naar onze dierenarts gereden voor een onderzoekje en een prikje tegen de kwaaltjes die zij hebben. Suske die zaterdag is binnengekomen, staat vol met bloederige plekjes die er vochtig bij staan en waar hij aan gekrabt heeft. De speciale voeding die hij tegen zijn allergie krijgt, moet afdoende helpen. Maar hij heeft tot voor kort nog van het voer van de andere zwervertjes geproefd bij Wendy, met dit als gevolg. Voor zulke allergische reactie is een prikje nodig en dat heeft hij gisteren gekregen. Een medicijn tegen allergie dat kort werkt en snel zijn werk zou moeten doen, maar ook eentje die ietsje langer werkt. Binnen een dag of twee zouden we toch al verschil moeten zien en zouden zijn plekjes droog moeten staan. Tevens werd er lipnecrose bij hem vastgesteld, gelukkig in een vroeg stadium waardoor we zijn lipje nog kunnen redden. Indien dit niet gebeurd was, dan zou zijn lipje volledig wegrotten... Ondanks dat Suske buiten geboren is en buiten geleefd heeft, was hij een voorbeeldige patiënt. Hij was zo lief en gaf tijdens het prikje totaal geen kik! De tweede patiënt die mee moest was Stacey. Ook zij is zaterdag pas binnengekomen en ondanks dat zij volledig in orde gezet is door Het Felix Project, merkte ik de dag voordien op dat haar anusje wel erg rood zag. Ik wilde dit toch graag laten onderzoeken door Richard en op de behandeltafel zagen we dat ook haar plassertje rood zag door het likken. Haar urine werd getest en daaruit bleek dat ze met een blaasontsteking kampt. Niet moeilijk aangezien Stacey een blaasverlamming heeft en daar regelmatig op gecheckt moet worden. Zij werd door Het Felix Project amper twee weken geleden nog op ontsteking getest en toen bleek dat negatief te zijn. Misschien zit de stress van de verhuizing er een beetje tussen, want zo snel kan het allemaal gaan! Stacey kreeg een langwerkend antibioticum ingespoten en ook ons meisje gedroeg zich voorbeeldig. Ondanks dat ze heel erg bang is, liet ze haar blaas zonder problemen leeg drukken door Richard.
En ook onze Mozes moest mee. Ik had al zo'n tijdje het idee dat hij niet zo lekker in zijn vel zat, terwijl er niets echt op wees dat hij ziek zou zijn. Hij was wat vermagerd en in het begin dacht ik dat dit door Tom's overlijden kwam. Alhoewel zij in het begin aartsrivalen waren, lagen ze de laatste paar weken erg vaak naast elkaar. Ondertussen heeft Mozes hier een nieuw vriendje gevonden die hij elke keer met kopjes begroet: Moby. Maar toch was hij de laatste periode vermagerd en twee dagen geleden viel het ons op dat hij wel met zijn neus boven het natvoer hing, maar geen hap at. Kattenmelk was het enige dat er goed in ging en de meeste harde brokken die hij probeerde te eten vielen terug uit zijn mond. Ondanks dat Mozes ons vertrouwt en we op een vijf-tal centimeter van hem kunnen staan, is aanraken of oppakken er niet bij. Gisteren moesten we dan ook de trukendoos bovenhalen om hem in een vervoersmand te krijgen. Gelukkig werkte hij goed mee en zat hij sneller dan verwacht in de transportbox. Bij Richard echter kwam alle woede eruit en moest hij voor de zekerheid in een dwangkooitje gezet worden. Ook dat ging niet zonder slag of stoot en Mozes heeft Richard tot bloedens toe toegetakeld. Omdat we denken dat het probleem in zijn bek zit, probeerde Richard hem zijn mond te laten openen door op iets te bijten en hem te laten blazen. Want Mozes kon niet gehanteerd worden omdat hij zo woest was en Richard zou zijn vingers verliezen mocht hij proberen om zijn bekje te openen. Toch lukte het Richard om op te merken dat hij irritatie aan zijn tandvlees heeft en hiervoor kreeg hij een goedje ingespoten. Normaal gezien zouden we snel beterschap moeten zien en anders zal het weer een ritje Richard worden om deze keer onder narcose grondig in zijn bekje te kijken. Gelukkig heeft hij het ons al vergeven en kon ik vanmorgen zelfs even vluchtig zijn neusje aanraken.
Gisteravond zijn we met 3 patiëntjes naar onze dierenarts gereden voor een onderzoekje en een prikje tegen de kwaaltjes die zij hebben. Suske die zaterdag is binnengekomen, staat vol met bloederige plekjes die er vochtig bij staan en waar hij aan gekrabt heeft. De speciale voeding die hij tegen zijn allergie krijgt, moet afdoende helpen. Maar hij heeft tot voor kort nog van het voer van de andere zwervertjes geproefd bij Wendy, met dit als gevolg. Voor zulke allergische reactie is een prikje nodig en dat heeft hij gisteren gekregen. Een medicijn tegen allergie dat kort werkt en snel zijn werk zou moeten doen, maar ook eentje die ietsje langer werkt. Binnen een dag of twee zouden we toch al verschil moeten zien en zouden zijn plekjes droog moeten staan. Tevens werd er lipnecrose bij hem vastgesteld, gelukkig in een vroeg stadium waardoor we zijn lipje nog kunnen redden. Indien dit niet gebeurd was, dan zou zijn lipje volledig wegrotten... Ondanks dat Suske buiten geboren is en buiten geleefd heeft, was hij een voorbeeldige patiënt. Hij was zo lief en gaf tijdens het prikje totaal geen kik! De tweede patiënt die mee moest was Stacey. Ook zij is zaterdag pas binnengekomen en ondanks dat zij volledig in orde gezet is door Het Felix Project, merkte ik de dag voordien op dat haar anusje wel erg rood zag. Ik wilde dit toch graag laten onderzoeken door Richard en op de behandeltafel zagen we dat ook haar plassertje rood zag door het likken. Haar urine werd getest en daaruit bleek dat ze met een blaasontsteking kampt. Niet moeilijk aangezien Stacey een blaasverlamming heeft en daar regelmatig op gecheckt moet worden. Zij werd door Het Felix Project amper twee weken geleden nog op ontsteking getest en toen bleek dat negatief te zijn. Misschien zit de stress van de verhuizing er een beetje tussen, want zo snel kan het allemaal gaan! Stacey kreeg een langwerkend antibioticum ingespoten en ook ons meisje gedroeg zich voorbeeldig. Ondanks dat ze heel erg bang is, liet ze haar blaas zonder problemen leeg drukken door Richard.
En ook onze Mozes moest mee. Ik had al zo'n tijdje het idee dat hij niet zo lekker in zijn vel zat, terwijl er niets echt op wees dat hij ziek zou zijn. Hij was wat vermagerd en in het begin dacht ik dat dit door Tom's overlijden kwam. Alhoewel zij in het begin aartsrivalen waren, lagen ze de laatste paar weken erg vaak naast elkaar. Ondertussen heeft Mozes hier een nieuw vriendje gevonden die hij elke keer met kopjes begroet: Moby. Maar toch was hij de laatste periode vermagerd en twee dagen geleden viel het ons op dat hij wel met zijn neus boven het natvoer hing, maar geen hap at. Kattenmelk was het enige dat er goed in ging en de meeste harde brokken die hij probeerde te eten vielen terug uit zijn mond. Ondanks dat Mozes ons vertrouwt en we op een vijf-tal centimeter van hem kunnen staan, is aanraken of oppakken er niet bij. Gisteren moesten we dan ook de trukendoos bovenhalen om hem in een vervoersmand te krijgen. Gelukkig werkte hij goed mee en zat hij sneller dan verwacht in de transportbox. Bij Richard echter kwam alle woede eruit en moest hij voor de zekerheid in een dwangkooitje gezet worden. Ook dat ging niet zonder slag of stoot en Mozes heeft Richard tot bloedens toe toegetakeld. Omdat we denken dat het probleem in zijn bek zit, probeerde Richard hem zijn mond te laten openen door op iets te bijten en hem te laten blazen. Want Mozes kon niet gehanteerd worden omdat hij zo woest was en Richard zou zijn vingers verliezen mocht hij proberen om zijn bekje te openen. Toch lukte het Richard om op te merken dat hij irritatie aan zijn tandvlees heeft en hiervoor kreeg hij een goedje ingespoten. Normaal gezien zouden we snel beterschap moeten zien en anders zal het weer een ritje Richard worden om deze keer onder narcose grondig in zijn bekje te kijken. Gelukkig heeft hij het ons al vergeven en kon ik vanmorgen zelfs even vluchtig zijn neusje aanraken.
Morgen 14 mei staan wij met een verkoopstandje (met allerlei leuke spulletjes!) op de Feestmarkt te Kapelle-op-den-Bos. De markt begint al van 8u 's morgens en er is allerlei randanimatie voorzien, zoals muziekoptredens. Mensen die morgen niet weten wat doen, kom gerust af tot aan ons standje. We hopen dat morgen een succes mag worden aangezien ik toch graag 190 euro bij elkaar zou sprokkelen zodat we eindelijk Ballerina's ademende bandage kunnen aanschaffen die ze broodnodig heeft. Wie weet tot morgen!
Dinsdag 12 mei 2015:
Onze verlamde Blutsjes mogen/kunnen nog niet in de buitenren, want de vloer buiten is allesbehalve glad te noemen en onze schuifelaartjes zouden hun pootjes en kontje kapot schuren, dat laatste geldt dan vooral voor Klaus - want da's ook meteen de reden waarom hij 'altijd' een luier om moet. Ballerina mag dan weer wel naar buiten als ze in haar rolstoeltje zit. Ik heb een oplossing in gedachten (en besteld) zodat ook onze schuifelaartjes binnenkort van het zonnetje kunnen genieten. Tot die tijd moeten ze het binnen uitzingen en op zich vinden ze dat allesbehalve vreselijk. Afleiding genoeg en ik wilde hen graag verwennen met een speeltje dat we onlangs gekregen hebben. Ze keken in het begin maar vreemd op toen dat rare ding begon rond te draaien, zelfs Minke komt er eens bij kijken. Maar uiteindelijk bleken ze toch heel gefascineerd te zijn door dat ronddraaiende ding - ik iets minder, want wat maakt dat een vreselijk lawaai, haha!
Onze verlamde Blutsjes mogen/kunnen nog niet in de buitenren, want de vloer buiten is allesbehalve glad te noemen en onze schuifelaartjes zouden hun pootjes en kontje kapot schuren, dat laatste geldt dan vooral voor Klaus - want da's ook meteen de reden waarom hij 'altijd' een luier om moet. Ballerina mag dan weer wel naar buiten als ze in haar rolstoeltje zit. Ik heb een oplossing in gedachten (en besteld) zodat ook onze schuifelaartjes binnenkort van het zonnetje kunnen genieten. Tot die tijd moeten ze het binnen uitzingen en op zich vinden ze dat allesbehalve vreselijk. Afleiding genoeg en ik wilde hen graag verwennen met een speeltje dat we onlangs gekregen hebben. Ze keken in het begin maar vreemd op toen dat rare ding begon rond te draaien, zelfs Minke komt er eens bij kijken. Maar uiteindelijk bleken ze toch heel gefascineerd te zijn door dat ronddraaiende ding - ik iets minder, want wat maakt dat een vreselijk lawaai, haha!
Maandag 11 mei 2015:
Ondanks dat het verhaal van Poppy geen happy ending heeft, wil ik het graag met de wereld delen. Niet om lof woorden, maar zodat niemand haar nog vergeet en tevens is dit de harde realiteit. Achter de schermen is het hier soms zo druk en wat de meeste mensen een beetje vergeten is dat De Katten-Brigade door enkel twee mensen gerund wordt. Er zit geen geheel team achter, enkel Sab (die ook nog eens voltijds werkt!) en ikzelf bikkelen de ganse dag door om onze Blutsjes een fijn leven te bieden, maar ook naast het verzorgen van de diertjes wachten er dagelijks zovele taakjes op ons. Gisteren kwam er een spoedmelding binnen en zijn we gelijk in de auto gesprongen. De melder zei dat er op een klein bosweggetje een kat lag die enkel nog ademde en er voor de rest roerloos bij lag. We wisten al gelijk dat het helemaal niet goed was en dat we ons moesten haasten. Daar aangekomen hebben we te voet de omgeving afgezocht, we hadden wel een indicatie waar de kat lag, maar we hebben toch even moeten zoeken. En eigenlijk hadden we niet gedacht dat we dat weggetje zouden vinden, want in eerste instantie wilden we terug omkeren en in een andere omgeving gaan zoeken. Maar iets in Sab zei om toch nog een stukje verder te wandelen, gelukkig zagen we het weggetje op onze rechterkant en zijn we het bospaadje opgewandeld. En ja hoor, daar lag een katje helemaal onderkoeld langs de kant. De vliegen zwermden rondom haar en dan is het meestal foute boel. Er stonden ook drinkbakjes bij haar in de buurt. Gaat het om een zwerfkatje die gevoerd werd of hebben mensen dit er geplaatst omdat ze zagen dat de kat niet lekker was? Ze bleek wel een knip in het oor te hebben, dus ze is via de gemeente steriel gemaakt en nadien weer terug uitgezet. Mijn tenen krullen omhoog bij het feit dat er zovele zwerfkatten of beter gezegd: niemandskatten op zichzelf aangewezen zijn. Her en der hoor ik dat katten in de vrije natuur horen en dat ze een ideaal leven leiden (of zeg ik beter lijden?). Niet is minder waar en het is allemaal veel minder idyllisch als je er met je neus op zit! Ze worden levend leeggezogen door teken en vlooien, want ook dit poppetje zat onder het ongedierte. Als ze een wonde hebben, bestaat de kans dat ze levend worden opgegeten door vliegenmaden. Zo ook bij dit poppetje, want er hingen honderden eitjes op haar gezichtje en lijfje... Eten is meestal niet voorhanden en een plekje om te schuilen ook niet. Katten die buiten wonen krijgen het hard te verduren en ze kunnen niet gaan aankloppen bij een dierenarts of kliniek als ze zich niet lekker voelen. Vele van deze katten leiden een anoniem leven en sterven ook geheel alleen, zonder ooit een lief woord gekend te hebben. Ook voor ons poppetje is het niet goed afgelopen, ondanks dat ze gevochten heeft, echt gevochten! Eenmaal in de transportmand zijn we op een versneld tempo naar onze auto gelopen terwijl Sab naar onze dierenarts belde. Gelukkig konden we gelijk terecht en dat op een zondagavond, wat toch weer aangeeft wat een geweldige man Richard is! De chauffage in de auto had al volop staan draaien omdat ons poppetje erg koud aanvoelde. De thermometer kon niet eens lezen hoeveel ondertemperatuur ze had en dat terwijl de thermometer vanaf 32°C kan lezen. Foute boel dus! En plots was het doodse stilte nadat Richard haar temperatuur had opgemeten. Ik zei nog: dit kan toch niet waar zijn? Richard pakte de stethoscoop erbij en hij kon nog een zeer zwakke hartslag horen, maar haar oogreflexen waren al weggevallen. Ondanks dat anderen het hier al zouden opgeven, begon Richard haar anti-shock te geven, kreeg ze een dubbele dosis om haar hart en longen weer te doen werken en even leek het erop dat de medicijnen niet zouden werken. Het leek erop dat ze laatste stuiptrekkingen had, maar ineens begon haar hartje weer te kloppen. Toen ze onder de warmtelamp lag, begon haar hartje zelfs regelmatiger te slaan en besloot Richard om haar een vitamine B spuit te geven om haar hersentjes te beschermen. Haar ademhaling was niet oké, maar haar hartje klopte en haar oogreflexen kwamen een beetje terug. We waren getuige van een klein wonder! Ondanks dat ze me niet meer gehoord heeft of gevoeld -want ik masseerde de gehele tijd haar voetzooltjes- omdat ze in comateuze toestand lag, moest ze wel gevoeld hebben dat er iemand om haar gaf. Toen we vertrokken ging Richard serum opwarmen en haar dat toedienen. Om 22u15 echter ging de telefoon dat ons meisje het niet overleefd had. Haar hartje klopte goed en regelmatig, maar het was haar ademhaling die constant wegviel en die ervoor zorgde dat ze een sterretje werd. We hebben gedaan wat we konden, maar toch voel ik me altijd tekort schieten en op zo'n momenten realiseer ik me te meer dat dit werk zoveel hartpijn geeft. Maar dat ik dit nooit zal opgeven en altijd zal blijven verder strijden. Het enige wat we haar nu nog kunnen geven is een waardig afscheid en haar laten cremeren. Mochten er lieve mensen zijn die een eurootje kunnen missen, die zou erg welkom zijn! Want de kosten swingen hier de laatste tijd de pan uit en ook hiervan krijgen wij de rekening gepresenteerd... Lieve meid, ik had je beloofd dat je hier mocht komen wonen indien je het zou overleven en aan die belofte had ik me gehouden! Je zou eindelijk een echte thuis krijgen, elke dag een feestmaal voor je neus en ook aan medische zorg zou het je niet ontbreken. Ik ben eigenlijk een beetje sprakeloos, want ondanks dat ik je maar even kende, hield ik meteen van je. Het spijt me lieverd, ik had jou zoveel meer gegund! Slaapzacht poppemie, je zal nooit vergeten worden, dat beloof ik je!
Ondanks dat het verhaal van Poppy geen happy ending heeft, wil ik het graag met de wereld delen. Niet om lof woorden, maar zodat niemand haar nog vergeet en tevens is dit de harde realiteit. Achter de schermen is het hier soms zo druk en wat de meeste mensen een beetje vergeten is dat De Katten-Brigade door enkel twee mensen gerund wordt. Er zit geen geheel team achter, enkel Sab (die ook nog eens voltijds werkt!) en ikzelf bikkelen de ganse dag door om onze Blutsjes een fijn leven te bieden, maar ook naast het verzorgen van de diertjes wachten er dagelijks zovele taakjes op ons. Gisteren kwam er een spoedmelding binnen en zijn we gelijk in de auto gesprongen. De melder zei dat er op een klein bosweggetje een kat lag die enkel nog ademde en er voor de rest roerloos bij lag. We wisten al gelijk dat het helemaal niet goed was en dat we ons moesten haasten. Daar aangekomen hebben we te voet de omgeving afgezocht, we hadden wel een indicatie waar de kat lag, maar we hebben toch even moeten zoeken. En eigenlijk hadden we niet gedacht dat we dat weggetje zouden vinden, want in eerste instantie wilden we terug omkeren en in een andere omgeving gaan zoeken. Maar iets in Sab zei om toch nog een stukje verder te wandelen, gelukkig zagen we het weggetje op onze rechterkant en zijn we het bospaadje opgewandeld. En ja hoor, daar lag een katje helemaal onderkoeld langs de kant. De vliegen zwermden rondom haar en dan is het meestal foute boel. Er stonden ook drinkbakjes bij haar in de buurt. Gaat het om een zwerfkatje die gevoerd werd of hebben mensen dit er geplaatst omdat ze zagen dat de kat niet lekker was? Ze bleek wel een knip in het oor te hebben, dus ze is via de gemeente steriel gemaakt en nadien weer terug uitgezet. Mijn tenen krullen omhoog bij het feit dat er zovele zwerfkatten of beter gezegd: niemandskatten op zichzelf aangewezen zijn. Her en der hoor ik dat katten in de vrije natuur horen en dat ze een ideaal leven leiden (of zeg ik beter lijden?). Niet is minder waar en het is allemaal veel minder idyllisch als je er met je neus op zit! Ze worden levend leeggezogen door teken en vlooien, want ook dit poppetje zat onder het ongedierte. Als ze een wonde hebben, bestaat de kans dat ze levend worden opgegeten door vliegenmaden. Zo ook bij dit poppetje, want er hingen honderden eitjes op haar gezichtje en lijfje... Eten is meestal niet voorhanden en een plekje om te schuilen ook niet. Katten die buiten wonen krijgen het hard te verduren en ze kunnen niet gaan aankloppen bij een dierenarts of kliniek als ze zich niet lekker voelen. Vele van deze katten leiden een anoniem leven en sterven ook geheel alleen, zonder ooit een lief woord gekend te hebben. Ook voor ons poppetje is het niet goed afgelopen, ondanks dat ze gevochten heeft, echt gevochten! Eenmaal in de transportmand zijn we op een versneld tempo naar onze auto gelopen terwijl Sab naar onze dierenarts belde. Gelukkig konden we gelijk terecht en dat op een zondagavond, wat toch weer aangeeft wat een geweldige man Richard is! De chauffage in de auto had al volop staan draaien omdat ons poppetje erg koud aanvoelde. De thermometer kon niet eens lezen hoeveel ondertemperatuur ze had en dat terwijl de thermometer vanaf 32°C kan lezen. Foute boel dus! En plots was het doodse stilte nadat Richard haar temperatuur had opgemeten. Ik zei nog: dit kan toch niet waar zijn? Richard pakte de stethoscoop erbij en hij kon nog een zeer zwakke hartslag horen, maar haar oogreflexen waren al weggevallen. Ondanks dat anderen het hier al zouden opgeven, begon Richard haar anti-shock te geven, kreeg ze een dubbele dosis om haar hart en longen weer te doen werken en even leek het erop dat de medicijnen niet zouden werken. Het leek erop dat ze laatste stuiptrekkingen had, maar ineens begon haar hartje weer te kloppen. Toen ze onder de warmtelamp lag, begon haar hartje zelfs regelmatiger te slaan en besloot Richard om haar een vitamine B spuit te geven om haar hersentjes te beschermen. Haar ademhaling was niet oké, maar haar hartje klopte en haar oogreflexen kwamen een beetje terug. We waren getuige van een klein wonder! Ondanks dat ze me niet meer gehoord heeft of gevoeld -want ik masseerde de gehele tijd haar voetzooltjes- omdat ze in comateuze toestand lag, moest ze wel gevoeld hebben dat er iemand om haar gaf. Toen we vertrokken ging Richard serum opwarmen en haar dat toedienen. Om 22u15 echter ging de telefoon dat ons meisje het niet overleefd had. Haar hartje klopte goed en regelmatig, maar het was haar ademhaling die constant wegviel en die ervoor zorgde dat ze een sterretje werd. We hebben gedaan wat we konden, maar toch voel ik me altijd tekort schieten en op zo'n momenten realiseer ik me te meer dat dit werk zoveel hartpijn geeft. Maar dat ik dit nooit zal opgeven en altijd zal blijven verder strijden. Het enige wat we haar nu nog kunnen geven is een waardig afscheid en haar laten cremeren. Mochten er lieve mensen zijn die een eurootje kunnen missen, die zou erg welkom zijn! Want de kosten swingen hier de laatste tijd de pan uit en ook hiervan krijgen wij de rekening gepresenteerd... Lieve meid, ik had je beloofd dat je hier mocht komen wonen indien je het zou overleven en aan die belofte had ik me gehouden! Je zou eindelijk een echte thuis krijgen, elke dag een feestmaal voor je neus en ook aan medische zorg zou het je niet ontbreken. Ik ben eigenlijk een beetje sprakeloos, want ondanks dat ik je maar even kende, hield ik meteen van je. Het spijt me lieverd, ik had jou zoveel meer gegund! Slaapzacht poppemie, je zal nooit vergeten worden, dat beloof ik je!
Zondag 10 mei 2015:
Gisteren was het weer een ongelofelijk drukke knuffeldag. Want er werden niet alleen twee nieuwe bewoners binnengebracht, er kwamen ook een aantal mensen voor het eerst langs om ons tehuis en zijn Blutsbewoners te leren kennen en knuffelen. Het is werkelijk fantastisch dat sommige mensen bijna een uur gereden hebben om hier een kijkje te komen nemen, maar ook mensen van letterlijk 'bijna om de hoek' en dat ze ook onder de indruk zijn van het werk dat we hier verrichten. Ursula en Serge hebben zelfs beslist om maandelijkse donateurs te worden, als dat niet geweldig is! En Pakeezah beloofde om regelmatig wat voer te komen binnenbrengen voor onze Blutsjes, iets wat hier altijd welkom is want met zovele mondjes te voeden hebben we maandelijks heel wat kilootjes te besteden. Ook Liesbeth -de suikertante van ons Draakje- kwam weer binnenwandelen met een heleboel spul en hielp ons op de koop toe als de verlamde Blutsjes een 'ongelukje' hadden. Alhoewel ik knuffeldagen best wel spannend en stresserend vind, valt die stress van me af van zodra de eerste knuffelaar door de deur komt wandelen. Dankjewel lieve mensen voor het bezoek gisteren, zowel wij als de katjes hebben ervan genoten en wie weet tot nogmaals!
Gisteren was het weer een ongelofelijk drukke knuffeldag. Want er werden niet alleen twee nieuwe bewoners binnengebracht, er kwamen ook een aantal mensen voor het eerst langs om ons tehuis en zijn Blutsbewoners te leren kennen en knuffelen. Het is werkelijk fantastisch dat sommige mensen bijna een uur gereden hebben om hier een kijkje te komen nemen, maar ook mensen van letterlijk 'bijna om de hoek' en dat ze ook onder de indruk zijn van het werk dat we hier verrichten. Ursula en Serge hebben zelfs beslist om maandelijkse donateurs te worden, als dat niet geweldig is! En Pakeezah beloofde om regelmatig wat voer te komen binnenbrengen voor onze Blutsjes, iets wat hier altijd welkom is want met zovele mondjes te voeden hebben we maandelijks heel wat kilootjes te besteden. Ook Liesbeth -de suikertante van ons Draakje- kwam weer binnenwandelen met een heleboel spul en hielp ons op de koop toe als de verlamde Blutsjes een 'ongelukje' hadden. Alhoewel ik knuffeldagen best wel spannend en stresserend vind, valt die stress van me af van zodra de eerste knuffelaar door de deur komt wandelen. Dankjewel lieve mensen voor het bezoek gisteren, zowel wij als de katjes hebben ervan genoten en wie weet tot nogmaals!
Met Wendy heb ik al langere tijd contact gehad via pb'tjes op facebook omdat zij steeds advies zocht in verband met haar zwerfkatje Suske. Regelmatig had hij kale plekken die er vreselijk uitzagen en graag wilde ze hem behandelen met een product tegen schimmel. Dit leek goed te gaan, maar de kale plekken kwamen toch weer terug. Dus nam ze Suske onder de arm mee naar de dierenarts waar een Fiv en Felv-test uitgevoerd werd en die bleek gelukkig negatief te zijn. Tevens werd er een afschraapsel van zijn kale plekken naar het labo gestuurd en werden die een maand op kweek gezet om te kijken of het een schimmel bleek te zijn. Maar ook dat kwam negatief terug. Dan kon het niet anders dan om een voedselallergie gaan. Wendy besloot om Suske op speciaal dieetvoer te zetten en dat leek in eerste instantie goed te gaan. De kale, bloederige plekken verdwenen en het leek alsof het probleem van Suske eindelijk van de baan was. Niets was minder waar, want de andere zwervertjes begonnen van dit dure voer te eten en hij ging dan weer van het andere voer eten waardoor de moed bij Wendy in haar schoenen zonk. Ze deed eerst nog verwoede pogingen door middel van tips die ik haar gaf om Suske toch zijn portie speciaal voer te laten opeten en de overige zwervertjes dat van hun. Maar helaas kwam na een tijdje toch de noodkreet binnen of wij Suske in ons tehuis wilden opnemen omdat de enige andere oplossing die voor haar voorhanden lag was hem te laten inslapen. Wij hebben dan onmiddellijk beslist dat Suske hier mocht komen wonen en dat wij zijn allergie onder controle gaan proberen te krijgen. Ondanks dat hij buiten geboren is en altijd buiten gewoond heeft, is Suske een crème van een katje. Hij schurkt met zijn kopje tegen mijn handen, wilt graag geaaid worden en hij gaat al spinnen als ik nog maar naar hem kijk. Wat zijn we blij dat hij nog in leven is en dat wij hem in ons tehuis konden opnemen. Ook Suske is net zoals onze andere Blutsjes op zoek naar een suikertante of -nonkel, wie wilt deze taak op zich nemen?
Michelle van Het Felix Project diende bij ons een aanvraag in of wij Blutsje Stacey in ons tehuis wilden opnemen. Stacey werd in november aangereden en bij hen ter verzorging binnengebracht. Helaas bleek dat haar staart gebroken was en werd deze geamputeerd. Bijgevolg was ook haar blaas verlamd wat ervoor zorgt dat Stacey constant urine verliest en dat ze steeds kleine stukjes drolletjes poept. Zij stond een aantal maanden ter adoptie, maar helaas wilde niemand haar adopteren. Niet omdat ze best een bang katje is, maar gewoon door de problemen met de urine. Het Felix Project wilde gelukkig geen boerderij kat van haar maken, want dan zou ze enkel voer krijgen en Stacey heeft toch best wat meer zorgen nodig. Zij moet ook regelmatig nagekeken worden op blaasontsteking en ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk is om een plekje voor zulke katjes te vinden. Wij willen net graag zulke katjes een kans geven, want ondanks dat ze een beetje extra zorgen vragen, kunnen zij nog een mooi leventje hebben. Hava en Moby zijn ook zulke patiëntjes met blaasverlamming ten gevolge van een ongeluk. Stacey is nog een beetje bang en ze heeft ook een lange reis achter de kiezen natuurlijk. Michelle en Martine brachten haar helemaal uit het verre Limburg langs. Gisteravond heb ik haar gepaaid met snoepjes en die nam ze heel voorzichtig uit mijn hand aan. Vanmorgen was ze blij me te zien, want ze kwam aan mijn hand snuffelen, gaapte ze een keertje en ging zich dan helemaal uitstrekken. Momenteel verblijft ze nog eventjes apart van de andere katjes en woont ze in de ruimte waar Suske, Esra en Shane wonen. We laten haar nog even wennen aan ons, haar nieuwe omgeving en dan gaan we proberen of ons meisje een luiertje om wilt. Dat zal niet zo evident zijn aangezien ze geen staart meer heeft, maar daar passen we wel een mouw aan. En eens ze helemaal gewend is aan ons en de luiertjes, dan mag ze naar de benedenverdieping verhuizen in de grote groep en kan ze ook de buitenren gaan verkennen. Stacey zoekt net zoals al onze andere bewonertjes een suikertante of -nonkel die haar met een maandelijks bedragje naar keuze wilt ondersteunen!
Zaterdag 09 mei 2015:
Zoals beloofd een update over onze Minoe die gisteren -geheel onverwachts, maar toch ook een beetje verwachts- geopereerd werd aan blaasstenen. De twee steentjes die op de echo en RX gezien werden, werden vakkundig door Sophie uit haar blaasje gehaald. Zij merkte ook op dat er nogal veel bindweefsel op haar blaasje zat door haar vorige operatie (overigens niet bij onze dierenarts gebeurd, maar door de dierenarts waar zij vroeger door behandeld werd als zij nog in het rustoord woonde) en dat dit wellicht komt door te dikke hechtingsdraad die gebruikt werd. Toen we onze meid gisteravond gingen ophalen, was ze alweer goed wakker en thuis heb ik haar geïnstalleerd op een warme Snugglesafe. Vandaag heeft ze zich ontzettend dapper gedragen: 's morgens heeft ze een paar uurtjes buiten vertoefd en vanmiddag trotseerde ze de knuffelbezoekers. En dat terwijl er toch best joekels van steentjes uit haar blaasje gehaald werden. En ze poseerde nog met een blik van 'jazzes, komt dit uit mijn blaasje?' op de foto. Kortom: ze voelt zich ontzettend opgelucht en het plassen lijkt ook alweer een iets minder pijnlijks tafereel te zijn.
Zoals beloofd een update over onze Minoe die gisteren -geheel onverwachts, maar toch ook een beetje verwachts- geopereerd werd aan blaasstenen. De twee steentjes die op de echo en RX gezien werden, werden vakkundig door Sophie uit haar blaasje gehaald. Zij merkte ook op dat er nogal veel bindweefsel op haar blaasje zat door haar vorige operatie (overigens niet bij onze dierenarts gebeurd, maar door de dierenarts waar zij vroeger door behandeld werd als zij nog in het rustoord woonde) en dat dit wellicht komt door te dikke hechtingsdraad die gebruikt werd. Toen we onze meid gisteravond gingen ophalen, was ze alweer goed wakker en thuis heb ik haar geïnstalleerd op een warme Snugglesafe. Vandaag heeft ze zich ontzettend dapper gedragen: 's morgens heeft ze een paar uurtjes buiten vertoefd en vanmiddag trotseerde ze de knuffelbezoekers. En dat terwijl er toch best joekels van steentjes uit haar blaasje gehaald werden. En ze poseerde nog met een blik van 'jazzes, komt dit uit mijn blaasje?' op de foto. Kortom: ze voelt zich ontzettend opgelucht en het plassen lijkt ook alweer een iets minder pijnlijks tafereel te zijn.
|
|
Zonet nog een leuk filmpje van onze Klaus en Ballerina gemaakt die ik graag wil delen, aangezien zij toch best een heleboel hartjes hebben weten te veroveren door hun speelse en knuffelige verschijning. Ook vandaag hebben ze dit weer bewezen op de knuffeldag. Morgen volgt daar een update over en stel ik ook onze 2 nieuwe Blutsbewoners voor die vandaag zijn binnengekomen: Suske en Stacey. Welke Blutsjes zij hebben en waar ze vandaan komen is nog eventjes geheim. To be continued...!
|
Vrijdag 08 mei 2015:
Het zat me al een tijdje niet zo lekker dat Minoe vaak naar de kattenbak ging en soms een klein plasje deponeerde, soms helemaal niets en soms dan weer een hele grote plas. Vaak zat er ook wat bloed bij en daarvoor zijn we 3x een prikje antibiotica gaan halen bij onze dierenarts. Maar het bleef aanhouden en iets in mij zei dat we haar blaasje verder moesten laten onderzoeken. Want vorig jaar rond deze periode is ze geopereerd geweest aan blaasstenen. En ik had zo'n vermoeden dat ze hier wel eens terug last van zou kunnen hebben. Het leek namelijk dat ze vaak op de bak zat te persen en ik zag dat ze er best veel last van had. Dus een afspraak geboekt bij Argos te Hombeek om een echo van ons meisje haar blaas te laten nemen en vandaag om 13u30 werden we daar verwacht. Minoe kreeg een slaapprikje omdat zij zich als een echt krengetje gedraagt bij de dierenarts en dat in combinatie met het scheren van haar buikje, zou haar over de rooie doen gaan. Op de echo was alvast één steentje te zien en tevens werd er beslist om ook twee fotootjes te nemen. Daarop was het ene steentje in haar blaas duidelijk te zien, maar tevens kwam er ook een ander steentje piepen in haar blaashals. Dus nogmaals op de echo gekeken en ja hoor, duidelijk twee steentjes te zien. Een bijkomend onderzoek van de vorige operatie wees uit dat het om calciumsteentjes gaat en die kunnen niet opgelost worden, maar moeten operatief verwijderd worden. Dus werd er beslist om ons meisje vandaag te laten opnemen op de operatietafel en haar steentjes te laten verwijderen. We werden al verwittigd dat het best een dure operatie is, maar we hebben plechtig beloofd aan elk Blutsje dat hier komt wonen, dat we alles uit de kast halen om hen een zo goed mogelijk leventje te bieden. Dus sprokkelen we zometeen centjes samen en betalen we vanavond de rekening als we haar weer gaan ophalen. Morgenavond -na de knuffeldag- volgt er een update over de operatie van ons meisje.
Het zat me al een tijdje niet zo lekker dat Minoe vaak naar de kattenbak ging en soms een klein plasje deponeerde, soms helemaal niets en soms dan weer een hele grote plas. Vaak zat er ook wat bloed bij en daarvoor zijn we 3x een prikje antibiotica gaan halen bij onze dierenarts. Maar het bleef aanhouden en iets in mij zei dat we haar blaasje verder moesten laten onderzoeken. Want vorig jaar rond deze periode is ze geopereerd geweest aan blaasstenen. En ik had zo'n vermoeden dat ze hier wel eens terug last van zou kunnen hebben. Het leek namelijk dat ze vaak op de bak zat te persen en ik zag dat ze er best veel last van had. Dus een afspraak geboekt bij Argos te Hombeek om een echo van ons meisje haar blaas te laten nemen en vandaag om 13u30 werden we daar verwacht. Minoe kreeg een slaapprikje omdat zij zich als een echt krengetje gedraagt bij de dierenarts en dat in combinatie met het scheren van haar buikje, zou haar over de rooie doen gaan. Op de echo was alvast één steentje te zien en tevens werd er beslist om ook twee fotootjes te nemen. Daarop was het ene steentje in haar blaas duidelijk te zien, maar tevens kwam er ook een ander steentje piepen in haar blaashals. Dus nogmaals op de echo gekeken en ja hoor, duidelijk twee steentjes te zien. Een bijkomend onderzoek van de vorige operatie wees uit dat het om calciumsteentjes gaat en die kunnen niet opgelost worden, maar moeten operatief verwijderd worden. Dus werd er beslist om ons meisje vandaag te laten opnemen op de operatietafel en haar steentjes te laten verwijderen. We werden al verwittigd dat het best een dure operatie is, maar we hebben plechtig beloofd aan elk Blutsje dat hier komt wonen, dat we alles uit de kast halen om hen een zo goed mogelijk leventje te bieden. Dus sprokkelen we zometeen centjes samen en betalen we vanavond de rekening als we haar weer gaan ophalen. Morgenavond -na de knuffeldag- volgt er een update over de operatie van ons meisje.
Donderdag 07 mei 2015:
Vanmorgen was ik boven op de Noordkamer om de kattenbakken te halen van de katjes die daar wonen. De kattenbakken worden hier om de dag volledig uitgekieperd, gereinigd en voorzien van nieuwe kattenbakvulling. Toen ik door het raam keek, zag ik Toetie plots op de 'catwalk' lopen in de buitenren. Ik ben in zeven haasten naar beneden gespurt (met kattenbakken in de handen én gelukkig niets laten vallen!) om dit op een filmpje te kunnen vastleggen. Menige bezoeker schrikt namelijk van het feit dat Toetie volledig blind is. Ze paradeert hier namelijk rond als een ziende kat en weet alles, maar dan ook alles perfect te vinden. Ook ons weet ze elke keer weer feilloos op te speuren. Toetie werd blind geboren en daardoor heeft ze geen letsel of verkleefd bindweefsel op haar oogbollen en dat is toch iets wat de meeste mensen met een blinde kat associëren. Als men echter aandachtig kijkt, dan zie je haar pupilletjes heen en weer dansen wat op blindheid duidt. Maar dat terzijde, Toetie was als één van de eerste die de buitenren ontdekte, want dat meisje heeft lef voor tien! Van niets is ze bang en elke dag verlegt ze haar grenzen. De 'catwalk' is namelijk best hoog, maar toch presteerde ze het om dat stukje te vinden. En nog niet veel katten hebben haar dat voor gedaan, enkel Leo, Gizmo en Nome om precies te zijn. Op het filmpje kan je wel zien dat het stukje 'catwalk' echt nieuw is en nog niet volledig in haar hoofdje geprint is en dat ze daarbij vaak haar pootjes gebruikt om af te tasten, maar ik blijf haar toch verbazend vinden! Onlangs zei er nog iemand: ik zou dit werk niet kunnen wat jullie doen, want ik zou constant medelijden hebben met die diertjes... en laat dat nou net zijn waar ze absoluut geen nood aan hebben: medelijden! Ze hebben net iemand nodig die hen grenzen laat verleggen, de hemel in prijst als ze weer een stukje ontdekt hebben en vooral een boel liefde! In mijn ogen 'rockt' Toetie!
Vanmorgen was ik boven op de Noordkamer om de kattenbakken te halen van de katjes die daar wonen. De kattenbakken worden hier om de dag volledig uitgekieperd, gereinigd en voorzien van nieuwe kattenbakvulling. Toen ik door het raam keek, zag ik Toetie plots op de 'catwalk' lopen in de buitenren. Ik ben in zeven haasten naar beneden gespurt (met kattenbakken in de handen én gelukkig niets laten vallen!) om dit op een filmpje te kunnen vastleggen. Menige bezoeker schrikt namelijk van het feit dat Toetie volledig blind is. Ze paradeert hier namelijk rond als een ziende kat en weet alles, maar dan ook alles perfect te vinden. Ook ons weet ze elke keer weer feilloos op te speuren. Toetie werd blind geboren en daardoor heeft ze geen letsel of verkleefd bindweefsel op haar oogbollen en dat is toch iets wat de meeste mensen met een blinde kat associëren. Als men echter aandachtig kijkt, dan zie je haar pupilletjes heen en weer dansen wat op blindheid duidt. Maar dat terzijde, Toetie was als één van de eerste die de buitenren ontdekte, want dat meisje heeft lef voor tien! Van niets is ze bang en elke dag verlegt ze haar grenzen. De 'catwalk' is namelijk best hoog, maar toch presteerde ze het om dat stukje te vinden. En nog niet veel katten hebben haar dat voor gedaan, enkel Leo, Gizmo en Nome om precies te zijn. Op het filmpje kan je wel zien dat het stukje 'catwalk' echt nieuw is en nog niet volledig in haar hoofdje geprint is en dat ze daarbij vaak haar pootjes gebruikt om af te tasten, maar ik blijf haar toch verbazend vinden! Onlangs zei er nog iemand: ik zou dit werk niet kunnen wat jullie doen, want ik zou constant medelijden hebben met die diertjes... en laat dat nou net zijn waar ze absoluut geen nood aan hebben: medelijden! Ze hebben net iemand nodig die hen grenzen laat verleggen, de hemel in prijst als ze weer een stukje ontdekt hebben en vooral een boel liefde! In mijn ogen 'rockt' Toetie!
Woensdag 06 mei 2015:
We hebben vorige week officieel het rolstoeltje voor Ballerina aangeschaft omdat het karren zo goed gaat. Ze staat vaak naar buiten te turen, omdat we daar ook altijd oefenen. De 10 minuutjes in de voormiddag of namiddag lopen soms al eens uit als ik zie dat ze niet te moe is en best nog een paar minuutjes langer in haar 'racing' car kan zitten. Binnen oefenen lukt niet, omdat ze dan helemaal overstuur gaat doordat er te veel andere bewoners in haar buurt hangen. Maar buiten oefenen vindt ze geweldig. Dan gaat ze plantjes snuffelen, kart van hot naar her en dan zie ik ze van trots glinsteren. Omdat Ballerina nooit de gehele dag in haar rolstoeltje kan vertoeven, want ze kan zich niet zomaar spontaan neerleggen als ze moe is en ik ook altijd in de buurt moet zijn. Want soms durft ze nogal een keer onderuit gaan met haar karretje en dan glijdt ze ook uit het harnas uit, waardoor ze dan op de grond belandt en weer schuifelt en op de buitenstenen is dat een dikke vette no no, aangezien die stenen niet glad genoeg zijn waardoor ze haar pootje verder open haalt. Daarom hebben we nog een leger aan bandages besteld en ook een speciale zalf die heel goed is voor allerlei (schuur)wondjes en necrotische wonden. We hebben nu al een paar keer haar pootje met die zalf behandeld en ik moet zeggen dat het er al een stukje beter uit ziet. Niet dat haar wonde spontaan of miraculeus genezen is, maar het ziet er minder rood uit en ik merk dat ze ook niet meer bloedt sinds we die zalf gebruiken. Ik hoop natuurlijk dat ik over een paar weekjes kan zeggen dat haar pootje helemaal genezen is. Volgende week staan we ook met een standje op een Feestmarkt (info volgt later nog) en dan hoop ik voldoende centjes binnen te halen om een ademende bandage aan te schaffen. We zetten alles op alles om haar pootje te kunnen behouden. En ons meisje die trekt zich er ondertussen niks van aan, want die blijft gelukkig, speels en überknuffelig zelfs tijdens de verzorgbeurten door!
We hebben vorige week officieel het rolstoeltje voor Ballerina aangeschaft omdat het karren zo goed gaat. Ze staat vaak naar buiten te turen, omdat we daar ook altijd oefenen. De 10 minuutjes in de voormiddag of namiddag lopen soms al eens uit als ik zie dat ze niet te moe is en best nog een paar minuutjes langer in haar 'racing' car kan zitten. Binnen oefenen lukt niet, omdat ze dan helemaal overstuur gaat doordat er te veel andere bewoners in haar buurt hangen. Maar buiten oefenen vindt ze geweldig. Dan gaat ze plantjes snuffelen, kart van hot naar her en dan zie ik ze van trots glinsteren. Omdat Ballerina nooit de gehele dag in haar rolstoeltje kan vertoeven, want ze kan zich niet zomaar spontaan neerleggen als ze moe is en ik ook altijd in de buurt moet zijn. Want soms durft ze nogal een keer onderuit gaan met haar karretje en dan glijdt ze ook uit het harnas uit, waardoor ze dan op de grond belandt en weer schuifelt en op de buitenstenen is dat een dikke vette no no, aangezien die stenen niet glad genoeg zijn waardoor ze haar pootje verder open haalt. Daarom hebben we nog een leger aan bandages besteld en ook een speciale zalf die heel goed is voor allerlei (schuur)wondjes en necrotische wonden. We hebben nu al een paar keer haar pootje met die zalf behandeld en ik moet zeggen dat het er al een stukje beter uit ziet. Niet dat haar wonde spontaan of miraculeus genezen is, maar het ziet er minder rood uit en ik merk dat ze ook niet meer bloedt sinds we die zalf gebruiken. Ik hoop natuurlijk dat ik over een paar weekjes kan zeggen dat haar pootje helemaal genezen is. Volgende week staan we ook met een standje op een Feestmarkt (info volgt later nog) en dan hoop ik voldoende centjes binnen te halen om een ademende bandage aan te schaffen. We zetten alles op alles om haar pootje te kunnen behouden. En ons meisje die trekt zich er ondertussen niks van aan, want die blijft gelukkig, speels en überknuffelig zelfs tijdens de verzorgbeurten door!
Dinsdag 05 mei 2015:
Pipetjes uitdelen is niet de vreselijkste taak hier in ons tehuis, maar om de één of andere reden schuif ik dat altijd een beetje voor mij uit. Alsof ik enkele dagen nodig heb om mij mentaal voor te bereiden op wat komen gaat, haha. Het is zo dat wij toch een groot aantal schuwe katjes in ons tehuis hebben wonen die niet aangeraakt willen worden (heel soms kan het zijn dat ze een keertje rond de benen komen schurken tijdens het uitdelen van natvoer, maar daar blijft het bij) en dan is het toch niet zo evident om een pipet in de nek leeg te drukken. Vaak voelen ze dat op voorhand ook aan en eigenlijk schreeuwt elke vezel in mijn lijf: ik moet jou nog behandelen, maar dat moet ik verborgen houden voor die bepaalde katten want anders gaan ze zich verstoppen. Tijdens een diepe slaap lukt het dan toch wel of de kat gewoon vangen en de pipet leegdrukken. Vanochtend toch maar een begin gemaakt en al enkele katjes onder handen genomen, zeker met de zomer voor de deur is het belangrijk dat ze weer behandeld worden en zeker omdat de katjes nu ook naar buiten kunnen. Momenteel ben ik pipetloos en moeten de rest van de bewoners deze week behandeld worden als we weer een aantal ontwormings- en ontvlooiingsmiddeltjes bij onze dierenarts vandaan gehaald hebben. Voor even, heel even zit de stress er weer op!
Pipetjes uitdelen is niet de vreselijkste taak hier in ons tehuis, maar om de één of andere reden schuif ik dat altijd een beetje voor mij uit. Alsof ik enkele dagen nodig heb om mij mentaal voor te bereiden op wat komen gaat, haha. Het is zo dat wij toch een groot aantal schuwe katjes in ons tehuis hebben wonen die niet aangeraakt willen worden (heel soms kan het zijn dat ze een keertje rond de benen komen schurken tijdens het uitdelen van natvoer, maar daar blijft het bij) en dan is het toch niet zo evident om een pipet in de nek leeg te drukken. Vaak voelen ze dat op voorhand ook aan en eigenlijk schreeuwt elke vezel in mijn lijf: ik moet jou nog behandelen, maar dat moet ik verborgen houden voor die bepaalde katten want anders gaan ze zich verstoppen. Tijdens een diepe slaap lukt het dan toch wel of de kat gewoon vangen en de pipet leegdrukken. Vanochtend toch maar een begin gemaakt en al enkele katjes onder handen genomen, zeker met de zomer voor de deur is het belangrijk dat ze weer behandeld worden en zeker omdat de katjes nu ook naar buiten kunnen. Momenteel ben ik pipetloos en moeten de rest van de bewoners deze week behandeld worden als we weer een aantal ontwormings- en ontvlooiingsmiddeltjes bij onze dierenarts vandaan gehaald hebben. Voor even, heel even zit de stress er weer op!
Zondag 03 mei 2015:
Net zoals de regendruppels vandaag uit de lucht vallen, regende het deze week cadeautjes voor onze Blutsjes! We hebben weer een heleboel mensen te danken voor al dat lekkers. Maandag bracht Sab een zak droogvoer en een doosje Whiskas versheidzakjes mee die ze van haar collega Ivo gekregen had. Hij heeft de gewoonte om onze bewoners op regelmatige basis te verwennen. Dinsdag stond de pakketjesdienst voor de deur met een pakketje van Bol.com. Cathy was de lieve weldoener van dit pakketje dat bestond uit kattenbakvulling, een lekker melkje, Gourmet blikjes en papier. Zij is via de website van Animal Life Support op de onze gekomen en naast het gedoneerde pakketje gaat zij ook Gourmet-puntjes voor ons inzamelen. Woensdag ging de bel en kwam het pakketje dat Martine via Zooplus besteld had binnen. Een ganse doos boordevol lekker natvoer, nieuwe smaakjes waar de katten dol op zijn en een grote zak kattenbakvulling. Wat een heus pretpakket was dat weer! En donderdag kwam lieve Viviane weer grandioos veel spul binnen brengen. Ontelbare pakketjes natte poepdoekjes voor de luier- en verlamde kindjes, lekkers voor ons, plantjes om de tuin nog wat meer op te vrolijken,... kortom: te veel om op te noemen! Wat prijzen we ons gelukkig met zovele gulle mensen in ons leven! Ik wil ook graag de mensen bedanken die deze week centjes overgemaakt hebben en een welkom aan de nieuwe suikertantes en -families die we deze week mochten verwelkomen! Dankjewel, uit de grond van ons hart en die van onze Blutsjes.
Net zoals de regendruppels vandaag uit de lucht vallen, regende het deze week cadeautjes voor onze Blutsjes! We hebben weer een heleboel mensen te danken voor al dat lekkers. Maandag bracht Sab een zak droogvoer en een doosje Whiskas versheidzakjes mee die ze van haar collega Ivo gekregen had. Hij heeft de gewoonte om onze bewoners op regelmatige basis te verwennen. Dinsdag stond de pakketjesdienst voor de deur met een pakketje van Bol.com. Cathy was de lieve weldoener van dit pakketje dat bestond uit kattenbakvulling, een lekker melkje, Gourmet blikjes en papier. Zij is via de website van Animal Life Support op de onze gekomen en naast het gedoneerde pakketje gaat zij ook Gourmet-puntjes voor ons inzamelen. Woensdag ging de bel en kwam het pakketje dat Martine via Zooplus besteld had binnen. Een ganse doos boordevol lekker natvoer, nieuwe smaakjes waar de katten dol op zijn en een grote zak kattenbakvulling. Wat een heus pretpakket was dat weer! En donderdag kwam lieve Viviane weer grandioos veel spul binnen brengen. Ontelbare pakketjes natte poepdoekjes voor de luier- en verlamde kindjes, lekkers voor ons, plantjes om de tuin nog wat meer op te vrolijken,... kortom: te veel om op te noemen! Wat prijzen we ons gelukkig met zovele gulle mensen in ons leven! Ik wil ook graag de mensen bedanken die deze week centjes overgemaakt hebben en een welkom aan de nieuwe suikertantes en -families die we deze week mochten verwelkomen! Dankjewel, uit de grond van ons hart en die van onze Blutsjes.
Vrijdag 01 mei 2015:
Vanmorgen waren we alweer vroeg uit de veren en om 7u15 waren we ter plekke om ons standje op te bouwen op de plantenmarkt te Malderen. Iets na 8u ben ik dan weer naar huis gereden om de Blutsjes te verzorgen en in de loop van de voormiddag werd ik door Sab op de hoogte gehouden dat er al een aantal spulletjes verkocht waren, er genetwerkt werd, flyertjes uitgedeeld waren en dat er talrijke mensen ons herkenden dankzij het stukje in Iedereen Beroemd. Gek eigenlijk wat een impact een tv-optreden heeft! Rond 14u ben ik weer met mijn oude tutuutje richting Malderen vertrokken en hebben we best nog wat spul verkocht. Al bij al is het een ontzettend goede, leuke en zonnige dag geweest. Ons spaarpotje is eventjes gespekt, tot de volgende kosten zich weer aanbieden (en ik gok dat dit snel zal zijn!). Ik heb ook een projectje in mijn hoofd voor Hava en ook daar komen weer de nodige centjes aan te pas. Maar gelukkig staan we deze maand en begin juni weer met een standje centjes te vergaren. Ik wil graag alle lieve mensen bedanken die spulletjes bij ons gekocht hebben en ook de lieve donateurs die zomaar een centje in ons spaarvarkentje kwamen steken. En bij thuiskomst werden we volop begroet door onze kattenkindjes die blij waren dat we weer thuis kwamen. Kortom: een meer dan geslaagde dag!
Vanmorgen waren we alweer vroeg uit de veren en om 7u15 waren we ter plekke om ons standje op te bouwen op de plantenmarkt te Malderen. Iets na 8u ben ik dan weer naar huis gereden om de Blutsjes te verzorgen en in de loop van de voormiddag werd ik door Sab op de hoogte gehouden dat er al een aantal spulletjes verkocht waren, er genetwerkt werd, flyertjes uitgedeeld waren en dat er talrijke mensen ons herkenden dankzij het stukje in Iedereen Beroemd. Gek eigenlijk wat een impact een tv-optreden heeft! Rond 14u ben ik weer met mijn oude tutuutje richting Malderen vertrokken en hebben we best nog wat spul verkocht. Al bij al is het een ontzettend goede, leuke en zonnige dag geweest. Ons spaarpotje is eventjes gespekt, tot de volgende kosten zich weer aanbieden (en ik gok dat dit snel zal zijn!). Ik heb ook een projectje in mijn hoofd voor Hava en ook daar komen weer de nodige centjes aan te pas. Maar gelukkig staan we deze maand en begin juni weer met een standje centjes te vergaren. Ik wil graag alle lieve mensen bedanken die spulletjes bij ons gekocht hebben en ook de lieve donateurs die zomaar een centje in ons spaarvarkentje kwamen steken. En bij thuiskomst werden we volop begroet door onze kattenkindjes die blij waren dat we weer thuis kwamen. Kortom: een meer dan geslaagde dag!
Donderdag 30 april 2015:
Het is alweer even geleden dat ik nog een update geplaatst heb over ons Blutsje Pamuk. Zij woont hier apart van alle andere katjes en daar is zij heel tevreden mee. Alle andere katten leven hier in harmonie samen (één grote groep en de rest zijn allemaal kleinere groepjes), maar Pamuk kan echt niet met soortgenoten. Zelfs onze honden valt zij aan en ze krijgt daar enorm veel stress van als er een soortgenoot oog in oog met haar staat. Soms mag Toetie wel eens bij haar gaan buurten, maar daar blijft het ook bij. Pamuk bekijkt mensen als haar soortgenoten. Ken je dat spel waarbij kittens met de rug hoog naar elkaar toegaan, een beetje scheef zelfs? Wel, dat doet onze Pamuk ook steeds bij mij. Ze daagt me elke keer uit voor een spel en dan spelen we ook tikkertje met elkaar of moet ik de trap oplopen met haar op kop. Zij woont in onze gang en heeft toegang tot de eerste verdieping en de zolderetage. Daar hebben we voor haar een "geheim' plekje gecreëerd en daar ligt ze heerlijk te dutten of haar siësta te vieren. Zo had ze de mand die Viviane zaterdag bij zich had helemaal toegeëigend, dus hebben we die in haar geheime stekje geïnstalleerd en of ze het heerlijk vindt!
Het is alweer even geleden dat ik nog een update geplaatst heb over ons Blutsje Pamuk. Zij woont hier apart van alle andere katjes en daar is zij heel tevreden mee. Alle andere katten leven hier in harmonie samen (één grote groep en de rest zijn allemaal kleinere groepjes), maar Pamuk kan echt niet met soortgenoten. Zelfs onze honden valt zij aan en ze krijgt daar enorm veel stress van als er een soortgenoot oog in oog met haar staat. Soms mag Toetie wel eens bij haar gaan buurten, maar daar blijft het ook bij. Pamuk bekijkt mensen als haar soortgenoten. Ken je dat spel waarbij kittens met de rug hoog naar elkaar toegaan, een beetje scheef zelfs? Wel, dat doet onze Pamuk ook steeds bij mij. Ze daagt me elke keer uit voor een spel en dan spelen we ook tikkertje met elkaar of moet ik de trap oplopen met haar op kop. Zij woont in onze gang en heeft toegang tot de eerste verdieping en de zolderetage. Daar hebben we voor haar een "geheim' plekje gecreëerd en daar ligt ze heerlijk te dutten of haar siësta te vieren. Zo had ze de mand die Viviane zaterdag bij zich had helemaal toegeëigend, dus hebben we die in haar geheime stekje geïnstalleerd en of ze het heerlijk vindt!
Morgen 1 mei staat Sab de hele dag met een standje op de plantenmarkt te Malderen/Londerzeel. Ikzelf kom pas als de verzorging van de Blutsjes en het poetswerk achter de rug is. We hebben hele leuke, nieuwe spulletjes te koop waarvan de gehele opbrengst naar de verzorging van onze Blutsjes gaat. Deze maand hebben we ontzettend veel (en ook een aantal onverwachtse) grote uitgaven gehad en binnenkort mogen we alweer een aantal nieuwe Blutsjes in ons tehuis opnemen wat allemaal erg veel geld kost - dus elke cent die we morgen verdienen is extra welkom! Wie komt er ons een bezoekje brengen en eventueel iets kopen ten voordele van ons tehuis? Wie weet tot morgen!
|
|
Woensdag 29 april 2015:
Onze Matei woont hier morgen pas twee weekjes en hij lijkt al niet meer weg te denken uit ons tehuis. Inmiddels kent ie de routine hier en hij is de makkelijkste patiënt om zijn blaas en darmen te legen. Hij gaat er echt bij liggen en wacht dan netjes tot alles gebeurd is, zo flink is ie! Klaus en Ballerina zijn eigenlijk best heel druk en vliegen rond in huis, soms zijn ze zelfs sneller dan de Blutsjes waarvan de 4 (of 3 pootjes) nog werken. Maar Matei is best een beetje lui. Ik kan hem het beste met Garfield vergelijken: de kleur rood hebben ze niet vreemd van elkaar, maar ook de luiheid en het snakken naar mensenvoer. Als ik een bord onder mijn neus placeer, dan is Matei er om stukjes te komen opeisen. Dan kijkt ie met zijn meest zielige (en zelfs een beetje schele) blik en probeer ik helemaal niet overstag te gaan want hij staat op speciaal dieetvoer natuurlijk. Onze Matei deed mij zowaar verbazen toen ook hij de speeltunnel had ontdekt en helemaal uit de bol ging. Hij is echt zo'n vreselijk lief manneke en als ie in mijn handen bijt, dan doet hij dat zo voorzichtig dat het helemaal geen pijn doet. Het is een waar genot om Matei hier te hebben wonen en we zijn helemaal dol op hem! |
|
|
Dinsdag 28 april 2015:
De Blutsjes en de speeltunnel! Hoofdrol: Klaus, bijrol: Ballerina en figuranten: Draakje, Leo en Igani. Ik wilde al langer een actie-filmpje van Klausje maken, maar wanneer de katjes hier eigenlijk het actiefst zijn, ben ik druk bezig met verzorgen en poetsen. In de namiddag houden ze hier bijna allemaal hun siësta en 's avonds staat er alweer ander werk te wachten waardoor het ook niet altijd lukt om leuke filmpjes te schieten. Gisteravond had ik een nieuwe tunnel bovengehaald en laat Klaus en Ballerina die nou net ontdekken en helemaal uit hun dak gaan. Ze vonden hem geweldig! Ik moet toegeven dat Klaus heel graag in de belangstelling staat en dat hij best über sociaal is. Elke bezoeker begroet ie uitgebreid en als het even kan, dan mag je hem oppakken en op schoot in slaap laten vallen. Klausje houdt van aandacht, heel veel aandacht zelfs! Als ik aan het tutten ben met een andere bewoner, dan voel ik steevast een pootje tegen mijn been tikken en het is altijd Klaus die dan de aandacht komt opeisen. En als ik niet snel genoeg ben, dan klauwt ie zijn nagels van zijn twee voorpootjes in mijn been en klimt zo omhoog. Deze truc durft ie de laatste tijd ook bij bezoek toepassen: dus wees gewaarschuwd! En ja, ik ben een trotse poezenmama als ik mijn luierkindjes zo uit hun dak zie gaan. Zien jullie net zoals ik twee hele vrolijke, gekke, dolle Blutsjes, in plaats van twee hele zielige verlamde katjes zoals sommige mensen ze noemen? Zo ja, dan is de opzet van ons Klausje en Ballerina gelukt! |
|
|
Maandag 27 april 2015:
Vandaag mocht onze Kamiel van de bovenverdieping naar beneden verhuizen en zijn hartje ophalen in de kattenren. Zijn nierwaarden waren in het begin niet zo goed, waardoor hij ontzettend veel dronk. Een cortisone en antibiotica-spuitje brachten soelaas, samen met het dieetvoer dat hij voor de rest van zijn leventje zal moeten eten. Ik merkte dat zijn nierwaarden ondertussen weer aan de goede kant zijn, want het vele drinken is beduidend minder (van 5 à 6 volle waterbakjes naar 2 per dag). Dus mocht hij vandaag zijn stekje boven verlaten en kennis maken met de grote groep. Ik had al zo'n idee dat de integratie van Kamiel niet zo makkelijk zou zijn als bij de laatste nieuwkomer Matei (want die heb ik in de grote groep geplaatst en de meeste bewoners merkten nog niet eens dat er iemand nieuw hier was komen wonen, zo vlot ging dat!). Want Kamiel heeft niet het makkelijkste karakter, al is hij naar ons toe de laatste week wel heel erg lief geworden. De andere bewoners gaan in een grote boog om hem heen omdat hij mompelt en scheldwoorden de lucht in stuurt als er een andere kat te dicht in zijn buurt komt. Maar het blijft gelukkig bij dat en hij gaat niet in de aanval. Ondertussen zit hij al een paar uurtjes buiten en hij doet het geweldig. Hij heeft zijn eigen huisje uitgekozen en regelmatig komt ie eens in de veranda kijken hoe het daar gaat. Ik denk dat Kamiel heel erg content is dat Brigitte bij ons een aanvraag gedaan heeft, want zijn euthanasie stond al gepland... En met wat extra zorgen en heel veel liefde gaat ie hier nog een mooi leven tegemoet, onze Blutssenior. |
Zondag 26 april 2015:
Gisteren stonden de bewoners van 's morgens al te springen om naar buiten te gaan en te genieten van de nieuwe kattenren. Helaas pindakaas, het bleek te motregenen en diegene die het toch waagden om naar buiten te gaan, stonden alweer snel binnen. Ik maakte me toch wat zorgen, want in de namiddag zouden de knuffelaars toestromen en wat zou het toch prachtig geweest zijn mocht het dan even opgehouden zijn met regenen. Toen ik even een moment zag dat het wat droger leek te zijn, heb ik de kattenren weer ingericht met de krabpaal, speelgoed, dekentjes, etc en niet veel later begon het te buien en hing er een zwarte wolk boven ons huisje: balen! Maar ik wist dat we op onze Engeltjes hierboven konden regenen, want toen het bezoek toekwam was het droog en de laatste bezoekers konden zelfs naar buiten gaan om de ren te inspecteren en waagden er zich een heleboel bewoners ook buiten. Dat het een drukke bezoekdag ging worden, dat maakte onze agenda ons direct duidelijk want er stonden verschillende namen genoteerd. Een aantal bekende gezichten, maar toch ook een heleboel nieuwe mensen die we voor het eerst mochten verwelkomen via ons stukje in Iedereen Beroemd. Er kwamen zelfs mensen langs waarbij het een verrassingsbezoek was voor de jarige dame, als dat niet fijn is! Een heleboel van onze Blutsjes hebben genoten van alles knuffels en aandacht. En alhoewel alles redelijk 'smooth' verliep, bezorgde Klaus me toch wat extra werk of euh... eerder stress, haha. Hij had last van iets mindere vaste kaka (diarree zou ik het nog niet durven noemen) waardoor ik hem tijdens het knuffelbezoek 3x van een nieuwe/propere luier moest voorzien en waar hij voor 'farmer boy' speelde even met de mop moest opvegen. Maar al bij al heeft ons manneke wel de show gestolen en waren de mensen gek van hem. Ook onze blinde Toetie deed weer mensen met verstomming slaan dat ze hier alles perfect weet staan en gewoon haar ding doet. Het was een ongelofelijk fijne knuffeldag en wat werden onze Blutsjes weer schandalig verwend. Ontzettend veel lekkers, leuks en bruikbaar spul werd er naar binnen gedragen voor onze bewoners en wat zijn we toch dankbaar voor dit alles! Dankjewel lieve mensen! De volgende knuffeldag gaat door op 9 mei van 15u tot 17u. Er zijn nog een aantal plekjes vrij! Aanmelden kan via een mailtje: [email protected] of een pb'tje via facebook. Wie weet tot binnenkort!
Gisteren stonden de bewoners van 's morgens al te springen om naar buiten te gaan en te genieten van de nieuwe kattenren. Helaas pindakaas, het bleek te motregenen en diegene die het toch waagden om naar buiten te gaan, stonden alweer snel binnen. Ik maakte me toch wat zorgen, want in de namiddag zouden de knuffelaars toestromen en wat zou het toch prachtig geweest zijn mocht het dan even opgehouden zijn met regenen. Toen ik even een moment zag dat het wat droger leek te zijn, heb ik de kattenren weer ingericht met de krabpaal, speelgoed, dekentjes, etc en niet veel later begon het te buien en hing er een zwarte wolk boven ons huisje: balen! Maar ik wist dat we op onze Engeltjes hierboven konden regenen, want toen het bezoek toekwam was het droog en de laatste bezoekers konden zelfs naar buiten gaan om de ren te inspecteren en waagden er zich een heleboel bewoners ook buiten. Dat het een drukke bezoekdag ging worden, dat maakte onze agenda ons direct duidelijk want er stonden verschillende namen genoteerd. Een aantal bekende gezichten, maar toch ook een heleboel nieuwe mensen die we voor het eerst mochten verwelkomen via ons stukje in Iedereen Beroemd. Er kwamen zelfs mensen langs waarbij het een verrassingsbezoek was voor de jarige dame, als dat niet fijn is! Een heleboel van onze Blutsjes hebben genoten van alles knuffels en aandacht. En alhoewel alles redelijk 'smooth' verliep, bezorgde Klaus me toch wat extra werk of euh... eerder stress, haha. Hij had last van iets mindere vaste kaka (diarree zou ik het nog niet durven noemen) waardoor ik hem tijdens het knuffelbezoek 3x van een nieuwe/propere luier moest voorzien en waar hij voor 'farmer boy' speelde even met de mop moest opvegen. Maar al bij al heeft ons manneke wel de show gestolen en waren de mensen gek van hem. Ook onze blinde Toetie deed weer mensen met verstomming slaan dat ze hier alles perfect weet staan en gewoon haar ding doet. Het was een ongelofelijk fijne knuffeldag en wat werden onze Blutsjes weer schandalig verwend. Ontzettend veel lekkers, leuks en bruikbaar spul werd er naar binnen gedragen voor onze bewoners en wat zijn we toch dankbaar voor dit alles! Dankjewel lieve mensen! De volgende knuffeldag gaat door op 9 mei van 15u tot 17u. Er zijn nog een aantal plekjes vrij! Aanmelden kan via een mailtje: [email protected] of een pb'tje via facebook. Wie weet tot binnenkort!
We hebben nog een aantal mensen te bedanken die de afgelopen periode centjes hebben overgemaakt en donatiespullen hebben binnengebracht. Ik wil heel graag Hilde en iemand die liever anoniem wilt blijven heel erg bedanken voor de bijdrage voor Ballerina's rolstoeltje. Het doet onze hartjes sprongen maken van geluk dat we zo'n geweldige mensen in ons leven hebben die ons steunen en financieel bijspringen wanneer we het even moeilijk hebben. In onze brievenbus vonden we een envelopje dat propvol ecocheques stak van Martine, ter waarde van 70 euro. Het kabouterhuisje dat we willen aanschaffen is hiermee een stapje dichterbij in ons bereik. Vorige week vrijdag stond Rita onverwachts voor de deur met droogvoer brokjes, een paar natvoer zakjes en toilet bedding voor ons konijntje Loocky. Zij heeft zelf een heleboel katten en soms is er iets bij wat haar katten niet lusten en dan komt dit onze richting uit. De brokjes zijn voor kittens, maar laat ons bewoners dat nou net heel erg smaken. Donderdagmorgen ging al vroeg de bel met een pakketje van Animal Life Support. Zij hadden een bestelling bij Zooplus geplaatst ter waarde van 104 euro voor onze Blutskatjes. De twee dozen zaten propvol met blikjes Bozita, Animonda, Whiskas, Felix en Gourmet en dat terwijl onze voorraad net helemaal geslonken was en we op pad moesten om een nieuwe voorraad aan te leggen. Zij schreven tevens een heel leuk stukje op hun website hierover: http://www.animallifesupport.be/index.php/component/k2/item/207-buikjes-rond-bij-de-kattenbrigade. En donderdag namiddag ging weer de deurbel en deze keer stond Nicole onverwachts voor de deur met 2 grote zakken dieetvoer voor onze speciale patiëntjes en een hele resum aan blikjes tonijn en andere vis. Dat wordt weer heerlijk smullen. Dankjewel lieve mensen voor alle steun, zonder dit zouden we echt niet kunnen doen wat we doen, echt niet!
|
|
Vrijdag 24 april 2015:
Gisteren, na het plaatsen van de foto van onze nieuwe kattenren, wilde ik het inrichten laten voor wat het was. We waren best moe namelijk want de mensen van de kattenren zouden hier om 7u15 arriveren en dat betekende voor ons om 4u beginnen met poetsen en de eerste verzorg/medicatieronde voorzien op de benedenverdieping, de katjes boven werden verzorgd als de mensen van de ren hier aan het klussen waren. Maar uiteindelijk kriebelde het toch zo hard dat ik de ren al deels had ingericht en de eerste bewoners mochten al even gaan kennis maken met hun nieuwe speelparadijsje. Verwonderd en met een bedeesd poepje gingen ze op ontdekkingstocht, met Minoe als koploper. Vandaag nog even wat bloemetjes wezen halen om de boel wat op te vrolijken en bijna de gehele dag hebben de meeste bewoners genoten van het zonnetje (want nog niet iedereen heeft ontdekt dat ze naar buiten kunnen, vooral de schuwere dan), de frisse buitenlucht en alle nieuwe speeltjes. Sterre kon zijn geluk niet op en hij heeft de hele tijd liggen zonnebaden en Ballerina mocht buiten oefenen met haar rolstoeltje. Hopelijk is het zonnetje morgen ook van de partij zodat de knuffelaars naar buiten kunnen en onze bewoners met veel trots hun nieuwe stekje kunnen tonen. Ze voorspellen regen, maar we hopen toch dat het weer ons goedgezind is. Kortom: we zijn hier allemaal apetrots en gelukkig met de buitenren! |
Donderdag 23 april 2015:
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: check: kattenren - we proberen ons tehuis elke keer weer aan te passen aan de noden van onze Blutsjes en dit kunnen we alvast van ons to do-lijstje schrappen. Morgen inrichten en dan kunnen de bewoners voor het eerst hun nieuwe stukje paradijs ontdekken! To be continued...
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: check: kattenren - we proberen ons tehuis elke keer weer aan te passen aan de noden van onze Blutsjes en dit kunnen we alvast van ons to do-lijstje schrappen. Morgen inrichten en dan kunnen de bewoners voor het eerst hun nieuwe stukje paradijs ontdekken! To be continued...
Woensdag 22 april 2015:
We kijken niet vaak tv, al staat hij soms wel aan voor de katjes hier, maar op vrijdag 10 april zaten we toch wel even voor het scherm gekluisterd. Vol spanning keken we naar ons stukje dat de revue passeerde in Iedereen Beroemd en voor we het wisten was het stukje alweer voorbij... In een sneltempo zagen we vele van onze Blutsjes het scherm veroveren en stiekem glunderden we bij het feit dat onze verlamde Klaus zo lief was om even een krabpaal te beklimmen. De reacties op facebook stroomden binnen, net zoals onze mailbox die de ene nieuwe mail na de andere registreerde met lieve wensen van nog lievere mensen. De komende knuffelbezoeken zitten goed vol met allemaal toekomstige knuffelaars die vertederd waren door het stukje. We zijn dan ook ontzettend dankbaar dat we deze kans kregen en onze Blutsjes in een positief daglicht werden voorgesteld aan de grote wereld. Voor de mensen die het stukje gemist hebben, of graag nog een keertje opnieuw willen bekijken - dat kan! Dankzij mijn zus die zo lief was om ons het stukje te bezorgen!
We kijken niet vaak tv, al staat hij soms wel aan voor de katjes hier, maar op vrijdag 10 april zaten we toch wel even voor het scherm gekluisterd. Vol spanning keken we naar ons stukje dat de revue passeerde in Iedereen Beroemd en voor we het wisten was het stukje alweer voorbij... In een sneltempo zagen we vele van onze Blutsjes het scherm veroveren en stiekem glunderden we bij het feit dat onze verlamde Klaus zo lief was om even een krabpaal te beklimmen. De reacties op facebook stroomden binnen, net zoals onze mailbox die de ene nieuwe mail na de andere registreerde met lieve wensen van nog lievere mensen. De komende knuffelbezoeken zitten goed vol met allemaal toekomstige knuffelaars die vertederd waren door het stukje. We zijn dan ook ontzettend dankbaar dat we deze kans kregen en onze Blutsjes in een positief daglicht werden voorgesteld aan de grote wereld. Voor de mensen die het stukje gemist hebben, of graag nog een keertje opnieuw willen bekijken - dat kan! Dankzij mijn zus die zo lief was om ons het stukje te bezorgen!
|
|
Dinsdag 21 april 2015:
Onze Ballerina is helemaal anders verlamd dan onze jongens Klaus en Matei. Onze meid kan niet stappen doordat haar ruggenwervel helemaal scheef is en haar linker achterpootje helemaal krom is. Zij kan echter nog wel met haar achterpootjes peddelen en dat zorgt ervoor dat haar linker achterpootje steeds over de grond schuurt. Al weken ben ik aan de slag met bandages 3x per dag te verschonen en zalf te smeren, maar helaas leek er helemaal geen beterschap te komen en groeit de wonde niet dicht. Haar lymfekliertje is ook steeds opgezet en de stap naar amputatie is niet zo ver af, want er mag geen ontsteking op haar gewricht komen. Dus beslisten we om vorige week Pet Orthopedics te contacteren om een rolstoeltje voor onze meid aan te schaffen. Vandaag konden we op afspraak langskomen en werd ons meisje gelijk in haar karretje gehesen. En als een echte professional scheerde ze gelijk rond, alsof ze al jaren een volleerd rolstoelgebruiker is. We hebben de rolstoel voor een weekje te leen, maar ik gok dat we volgende week de betaling overmaken zodat ons meisje elke dag kan rondkarren. Want zie haar nou eens blinken en glunderen. De eerste dagen gaan we haar 10 minuutjes in de voormiddag en 10 minuutjes in de namiddag laten racen en zo bouwen we dit elke dag op. Maar het is heel duidelijk dat ons meisje op haar rode rolstoeltje verliefd is. Want toen er nog een aantal aanpassingen moesten gebeuren en ze weer uit haar karretje gehaald werd, keek ze heel bedroefd en was ze blij dat ze daarna weer mocht rondcrossen. Ook schaffen we binnenkort een luchtdoorlatende bandage aan die ze 's nachts kan gebruiken of overdag als ze schuifelt, maar daar moeten we nog even voor sparen. Want dit zijn toch best grote happen uit ons kleine budgetje. Maar al wat telt is dat ons meisje haar pootjes kan behouden, rond kan karren en gelukkig is! En dat laatste is ze zeker! |
Op de terugweg van Deurne, waar ons Ballerina'tje een rolstoeltje aangemeten kreeg, zijn we afgezakt naar Boom. Daar bevindt zich het Huisdierencrematorium die steeds onze crematies verzorgen en gingen we onze jongens weer ophalen. Ter plekke hebben we 3 mooie urnes uitgekozen. Wel allemaal dezelfde, maar toch in een ander kleurtje zodat elke urne toch een tikkeltje speciaal is voor onze nog specialere jongens. Het blijft raar dat ze er in wezen niet meer zijn, maar ik ben toch blij dat een stukje van hen terug thuis is en dat ons poezengezinnetje op de één of andere manier weer compleet voelt. Ik wil heel graag de mensen bedanken die spontaan hebben aangeboden om bij te dragen in de crematiekosten van onze jongens en dan in het bijzonder: Evy en haar mama Betty, Roxana en Patricia. Het doet ons zoveel dat onze jongens ook jullie hartjes hebben weten te veroveren en dat jullie ons in deze moeilijke tijd (financieel) steunen. Lieve Basiel, Tom en Tommy, jullie zullen altijd gemist blijven...
|
|
Zondag 19 april 2015:
Voor de mensen die het verhaal van onze Moby niet (meer) kennen, hierbij een korte schets van zijn verleden: we kregen een telefoontje binnen van een dame bij wie er sinds de winter een katje in haar tuin vertoefde. Hij verloor constant urine en uitwerpselen en hij stonk uren in de wind. Dit klonk volgens ons als een noodmelding en daar aangekomen bleek het dat ook te zijn. Moby's geslachtsdelen waren zo ontzettend ontstoken, dat ze haast niet meer te herkennen waren. De geur van rottend vlees was niet te harden, maar gelukkig kregen we de vreselijke ontsteking nogal snel onder controle. Het druppen van de urine bleef echter aanhouden en het verdict: gebroken staart met verlamde blaas viel. Bovendien testte ons ventje ook positief op aids, maar dat is wel het minste van onze zorgen. Hij draagt een luiertje en moet dagelijks 3x 2 pilletjes krijgen om zijn sluitspieren te ontspannen. Het integreren in de grote groep verliep vlekkeloos, zoals ik verwacht had. Want onze Pooh Beer doet geen vlieg kwaad en is gewoon een heerlijke kater! Het grootste deel van zijn dag spendeert hij al slapend, want meneertje behoort tot onze seniors. En als ie slaapt, dan snurkt ie gelukzalig de sterren van de hemel. Maar als ie wakker is, dan begeeft ie zich aan een speeluurtje en dat ziet er zo uit. Gekke mallerd! |
Zaterdag 18 april 2015:
Wat is het toch een hele drukke week geweest hier, want vandaag waagde ik me voor de 4de keer deze week een ritje naar onze dierenarts. Deze keer was Hava ons te-behandelen-patiëntje. Gisteren merkte ik dat er bloed bij haar urine zat en dat betekent dat ze weer een blaasontsteking te pakken heeft. Niet zo moeilijk aangezien zij een verlamde blaas heeft (en de daarbij horende verlamde staart - maar die enige maanden geleden geamputeerd werd). Het is ook alweer bijna een jaar geleden dat zij door een vermoedelijk auto-ongeluk met deze probleempjes kampt. Hava's blaas zou ik net zoals bij onze verlamde Blutsjes handmatig moeten legen zodat de inhoud van haar blaas zo min mogelijk gevuld is met urine en er geen poeltje ontstaat waar bacteriën hevig in kunnen woelen. Helaas lukt dit niet door haar explosieve karakter. Bij onze dierenarts bewees ze nog maar eens hoe lelijk ze uit de hoek kan komen. Ze moest in het dwangkooitje gezet worden en vandaaruit wilde Richard haar een spuitje Convenia geven. Helaas beet ze door de handschoen heen en kon hij haar tandjes voelen. Hava was furieus en spuugde bijna vuur. Dus werd het dwangkooitje aangetrokken en kreeg ze vanaf de zijkant een prikje. Niet zo prettig om te doen, maar ze moest nu eenmaal behandeld worden. Haar blaas legen lukte deze keer niet, maar er vielen gelukkig genoeg druppels uit om haar urine te checken en bijna direct verkleurde de strip en gaf hij ontsteking aan. Ons meisje heeft onderweg richting huis ganse verhalen verteld en ze was dan ook blij om weer terug thuis te zijn. Hopelijk is de ontsteking snel verdwenen en kan ze er weer een paar maandjes tegenaan.
Wat is het toch een hele drukke week geweest hier, want vandaag waagde ik me voor de 4de keer deze week een ritje naar onze dierenarts. Deze keer was Hava ons te-behandelen-patiëntje. Gisteren merkte ik dat er bloed bij haar urine zat en dat betekent dat ze weer een blaasontsteking te pakken heeft. Niet zo moeilijk aangezien zij een verlamde blaas heeft (en de daarbij horende verlamde staart - maar die enige maanden geleden geamputeerd werd). Het is ook alweer bijna een jaar geleden dat zij door een vermoedelijk auto-ongeluk met deze probleempjes kampt. Hava's blaas zou ik net zoals bij onze verlamde Blutsjes handmatig moeten legen zodat de inhoud van haar blaas zo min mogelijk gevuld is met urine en er geen poeltje ontstaat waar bacteriën hevig in kunnen woelen. Helaas lukt dit niet door haar explosieve karakter. Bij onze dierenarts bewees ze nog maar eens hoe lelijk ze uit de hoek kan komen. Ze moest in het dwangkooitje gezet worden en vandaaruit wilde Richard haar een spuitje Convenia geven. Helaas beet ze door de handschoen heen en kon hij haar tandjes voelen. Hava was furieus en spuugde bijna vuur. Dus werd het dwangkooitje aangetrokken en kreeg ze vanaf de zijkant een prikje. Niet zo prettig om te doen, maar ze moest nu eenmaal behandeld worden. Haar blaas legen lukte deze keer niet, maar er vielen gelukkig genoeg druppels uit om haar urine te checken en bijna direct verkleurde de strip en gaf hij ontsteking aan. Ons meisje heeft onderweg richting huis ganse verhalen verteld en ze was dan ook blij om weer terug thuis te zijn. Hopelijk is de ontsteking snel verdwenen en kan ze er weer een paar maandjes tegenaan.
|
|
Donderdag 16 april 2015:
Onze Ballerina woont hier nu al een tijdje, maar in Roemenië woonde zij bij Cristina die ook de zorg over verlamde Matei droeg. Zij is ons ontzettend dankbaar dat wij de zorg voor Ballerina overgenomen hebben en een paar weekjes geleden stuurde ze foto's door van Ballerina en Matei samen, met de mededeling dat ze ook zo'n thuis voor Matei wenste. Het is niet evident om een goede thuis te vinden voor verlamde katjes, want die zorg wordt toch vaak onderschat. Natuurlijk waren we niet ongevoelig voor de fotootjes en de woorden van Cristina, waardoor we beslist hebben dat ook Matei hier mocht komen wonen. Het waren even spannende weken, want het duurt toch wel even voor er transport geregeld is, de traces en entingen in orde zijn. Maar eindelijk konden we onze rode prins in de armen sluiten. En wat is hij een heerlijk kereltje! Aan zijn lieve karaktertje is amper te merken dat hij in december in een struikje gevonden werd, met letsel aan L1 en S1 waardoor zijn achterhand verlamd is. Op dat moment was hij amper 3 maanden oud. Matei heeft geen controle over zijn blaas en darmen, dus dagelijks moet ik ervoor zorgen dat zijn blaas 3x leeggemaakt wordt en moeten zijn darmpjes leeg gemasseerd worden. Een hele klus! Het is wel even wennen om zijn blaas te vinden omdat hij een totaal andere lichaamsbouw heeft dan Klaus. Klaus is best heel smal achteraan, maar Matei is best breed en blubberig wat ervoor zorgt dat zijn blaas best verstopt ligt. Als enige van de verlamde Blutsjes hoeft hij geen luiertje te dragen, hoezee! In het begin was hij een beetje onder de indruk door de andere bewoners, maar ondertussen heeft hij alles al verkend en lijkt hij zich op zijn gemak te voelen. En het mooie: Ballerina en Matei herkenden elkaar nog, zelfs na al die maanden! Ontzettend hartverwarmend! Ook onze Matei zoekt een suikertante of -nonkel die hem maandelijks sponsort met een bedragje naar keuze. Met die centjes kunnen wij ervoor zorgen dat Matei speciaal dieetvoer krijgt en de beste medische zorgen. Welkom lieve jongen, je bent ontzettend welkom en gewenst hier! En laat ons hopen dat ook jij een voorbeeld zal worden voor alle verlamde katjes die nog dagelijks ingeslapen worden, want dat is onnodig! Verlamde Blutsjes genieten van het leven, zijn helemaal niet zielig, ze hebben enkel een klein beetje meer zorg nodig. |
Vandaag stond de operatie van Tommy op de planning. Vorige week constateerde onze dierenarts een niertumor bij hem vast en eerst moest hij een beetje aansterken vooraleer de zware operatie zou plaats vinden. Maar ik vond hem er elke dag ietsje minder goed uitzien. Zijn neusje werd nog bleker en terwijl hij in het begin zijn eten aanviel, at hij nu maar mondjesmaat. Hij kreeg Nutri plus toegediend om toch maar sterk genoeg te zijn. Ook Richard vond dat hij was afgevallen en de tumor was gelukkig niet erg veel gegroeid tegenover vorige week. Met een bang hartje liet ik ons ventje achter en reed weer naar huis met de overige patiëntjes. Ik had nog maar net de 4 Blutsjes uit de transportboxen gehaald of de telefoon ging. Op het schermpje: Dr. Meeus. Mijn hart sloeg een tel over, want ik wist dat dit geen goed nieuws kon zijn. Tommy bleek maar één nier te hebben, terwijl wij in de veronderstelling waren dat beide nieren nog aanwezig waren maar dat er één gewoon niet functioneerde. Laat nou net die nier aangetast zijn en 6 à 7 keer zo groot zijn als normaal door die immense tumor. Veel keuze hadden we niet: Tommy laten toenaaien en hem nog een paar daagjes gunnen, terwijl zijn lichaampje verder vergiftigd werd want die nier functioneerde nog amper en zijn blaas was leeg of hem tijdens de narcose de genadeloze spuit toedienen. Een vreselijke beslissing om via de telefoon te nemen, zeker omdat het afscheid van Basiel nog maar recent was en wat vervloek ik die tumors! We hebben dan besloten om Tommy niet meer wakker te laten worden. Hij voelde zich de laatste paar dagen enorm beroerd en het zou oneerlijk zijn om hem nog pijn te laten lijden, zeker omdat er nu ook een incisie bij was. Dit was helemaal niet wat we gehoopt hadden, laat staan om zo'n definitieve beslissing te nemen. Lieve Tommy, amper 2 weekjes mochten we van jouw gezelschap genieten. Wie had dat gedacht dat we zo snel afscheid van elkaar zouden moeten nemen? Je kwam binnen omdat jouw baasjes verhuisden en niemand wilde een kat adopteren met maar één werkende nier en vaak diarree. Daarom namen wij je op in ons tehuis en wilden we jou nog een hele mooie toekomst gunnen. Vorige week werd het duidelijk dat jij een tumor had en dat je daarom zo'n bleek neusje en slijmvliezen had. Je moet je beroerd gevoeld hebben en toch was jij zo lief. Een galante vent die steevast kwam knuffelen en ging spinnen als er een hand over je tengere lijfje aaide. Ik zag het aan je oogjes dat jouw vlammetje begon uit te doven en dat het niet het niet zo goed met je ging. Daarom hoopte ik dat de dagen snel voorbij zouden gaan, zodat je eindelijk geopereerd kon worden en die tumor weggehaald kon worden. Is dat gewoon balen dat jouw enige nier aangetast was en die je zo ziek maakte. We moesten een beslissing nemen die ik helemaal niet wilde nemen. Ik wilde je tot leven wekken en zoveel geluk gunnen hier. Het spijt me Tommy dat het leven je niet meer gunde en die tumor je het leven ontnam. Slaap zacht lieverd, ik wou dat het anders was. Ook jij wordt gecremeerd en daarna kom je weer bij ons wonen. Je laatste rustplekje is verzekerd, onze belofte breken we niet. Daaag Tommy, ik zwaai een kusje richting daarboven.
En alsof we vandaag nog niet voldoende ellende moesten verwerken met het afscheid nemen van Tommy moesten we ook plots onze Tom laten inslapen. Maandag was ik met hem al naar Richard gereden omdat zijn buikje in het weekend ontzettend opgezwollen werd. Het leek wel alsof hij een voetbal ingeslikt had. Ik vreesde een beetje voor Fip, maar toen Richard met een naald in zijn buikje prikte, kwam er tot mijn opluchting geen geelachtig vocht uit. Hij kreeg Buscopan toegediend en het verdict: gas viel. Met olie gingen we aan de slag om die gas (en ontlasting) zo snel mogelijk uit zijn buikje te krijgen. Dinsdag had ie voor het laatst zijn grote behoefte gedaan en ik begon me toch wel zorgen te maken toen zijn buikje nog een grotere omvang kreeg. Hij werd er ongemakkelijk van en lag vaak te slapen. Vandaag heb ik hem toch maar terug meegenomen en toen beslisten we om Tom zijn buikje onder narcose open te maken om die verstopping eruit te halen. Het vreemde was wel dat Richard in zijn onderste darmpjes geen ontlasting kon vinden toen hij zijn buikje bevoelde. Dus op hoop van zegen dat die verstopping weggehaald kon worden en dat ik Tom snel weer kon ophalen. Een paar uurtjes later kreeg ik telefoon waarvan de grond onder mijn voeten wegzakte en waarvan ik in tranen uitbarstte: diagnose Fip. Zijn ganse borstholte was gevuld met dat vreselijk geelachtige vocht. Er was geen ontkomen aan en helaas is er voor Fip geen behandeling. Natte Fip is altijd dodelijk en vaak ook heel pijnlijk. Richard weet dat wij geen genoegen nemen met een dodelijk spuitje en dat wij graag alles, maar dan ook alles uit de kast trekken om een diertje beter te maken. Hij stelde voor om hem te behandelen met Cortisone en antibiotica en hem zo een paar extra dagen te gunnen. In eerste instantie wilde ik heel egoïstisch zijn en hem weer naar huis halen. Hem nog een paar daagjes in de zon gunnen, nog een heleboel knuffels en aaitjes en mezelf aan het idee laten wennen van het komende afscheid. Maar konden we hem dat aan doen? De incisie zou ik moeten proberen te ontzien als ik zijn pamper verschoon. Hij zou dikker worden door het vocht en pijn lijden. Zouden die paar dagen opwegen tegen de mooie tijd die hij gehad heeft? Alleen omdat ik wil wennen aan het afscheid nemen? Dat konden we hem niet aan doen, want ik wil tot het uiterste gaan, maar ik kan het niet aan doen om hem te laten lijden. Daarvoor zie ik hem te graag! Dus werd er beslist om ook Tom niet meer wakker te laten worden. Vreselijk! Ik heb al liggen braken van stress en verdriet. Het idee om Tom nooit meer te zien, nooit meer zorg voor hem te dragen maakt me gek... Lieve Tom, het kan toch niet zijn dat jij Fip hebt gekregen? Die vreselijke ziekte waar niets aan kan gedaan worden. Jij? Die grote imposante kater, met de liefste ogen en waar ik zo verliefd op ben. Jij? Dit kan toch niet! De eerste weken toen jij hier woonde waren allesbehalve makkelijk, want je pikte er een aantal katten uit die je aanviel en we moesten vaak voor scheidsrechter spelen. Maar zelfs nu zou ik het zo over doen. Je werd milder naar de andere katten toe en je leek zo in het plaatje te passen. Ik was zo trots om jouw mama te zijn en ik moest zo vaak om je gekke streken lachen. Ik kon ervan genieten als je op schoot wilde of als je bij me in de zetel kwam liggen toen ik zo ziek was. Ik kan maar niet aan het idee wennen dat dit voorbij is. Mijn lieve grote imposante bink, mijn eerste luierkindje, mijn alles... Je was geliefd en daar ben ik blij om, maar jouw sprookje had zoveel langer moeten duren. Je zou zo ontzettend genoten hebben van de kattenren, als die Fip jou nou nog maar enkele weekjes had gegund. Lieve Tom, je laat zo'n enorme leegte achter en het lijkt alsof mijn hart het elk moment kan begeven, wat doet het pijn om jou te verliezen. Slaapwel mijn Tom-pampietje, slaapwel...
Na de vreugde van de komst van Matei en het ongelofelijke verdriet om Tom en Tommy gaat de zorg door voor de andere Blutsjes. Vandaag moesten ook Cato, Kamiel, Minoe en Matei mee naar Richard. Omdat Matei toch anderhalve dag onderweg geweest is voor hij hier arriveerde, wilde ik er zeker van zijn dat hij geen blaasontsteking gekregen heeft door de stress van de verhuizing/rit. Maar gelukkig was alles in orde! Richard heeft zijn blaas leeggemaakt en jeetje, daar kwam een grote hoeveelheid pipi uit. Vanavond is het dan weer mijn beurt om zijn blaas te legen. Ons chronisch-snot-patiëntje Catootje had een paar daagjes last van bloederige en plakkerige diarree, maar net toen ik vandaag met haar naar Richard ging, had ze weer bruine diarree. Toch maar een staaltje meegenomen dat onder de microscoop onderzocht werd. Er werd niets gevonden, dus het is een beetje een raadsel waarom ze bloederige diarree gehad heeft. Voor de zekerheid kreeg ze wel een spuitje tegen diarree toegediend. Ook onze Kamiel moest antibiotica en cortisone toegediend krijgen omdat zijn nierwaarden toch wat aan de hoge kant zijn en er een chronisch ontstekingsbeeld te zien was in zijn bloed. Normaal gezien zouden deze medicijntjes ervoor moeten zorgen dat hij komende periode minder gaat drinken. En ook ons Minoe haar spuitje antibiotica tegen blaasontsteking moest vandaag weer herhaald worden. Ondanks dat er een paar explosieve karaktertjes onder de patiëntjes zijn, hebben ze zich voorbeeldig gedragen!
Woensdag 15 april 2015:
Het zijn drukke dagen ten huize De Katten-Brigade, want naast de dagelijkse verzorging van de Blutsjes en het poetswerk, zijn we afgelopen dagen al druk in de weer geweest in de tuin. We zijn hem helemaal klaar aan het maken tegen wanneer onze klussers Diede en co komen helpen om de muren op te voegen en te schilderen en tegen wanneer de kattenren geplaatst wordt. Gisteravond stond er ook een afspraakje op de agenda om bloed te laten nemen bij Kamiel. Het vele drinken baarde ons toch zorgen en we wilden graag even checken of alles wel oké is met zijn niertjes. Tevens werd hij ook op Fiv en Felv getest. 's Avonds laat kregen we al het verlossende nieuws door van onze dierenarts dat hij negatief testte voor aids en leucose. Zijn nierwaarden zijn wel iets verhoogd en liggen boven het gemiddelde, maar niet dramatisch. In het bloed kon er wel gezien worden dat hij chronisch (nies)ziek is. Morgen moeten we weer naar onze dierenarts en dan kunnen we een behandelplannetje voor Kamiel opstarten. Doordat hij een explosief karakter heeft, moest hij onder narcose gebracht worden vooraleer Richard bloed kon afnemen. Door de narcose daalt de hartslag waardoor het niet altijd lukt om voldoende bloed af te tappen, maar er konden zowaar 3 volle tubetjes afgetapt worden. Toen hij thuis weer op zijn positieven kwam, was hij wel een beetje boos. Ik heb zo'n vermoeden dat Kamiel in zijn vroegere leventje serieus mishandeld geweest is en dat we zijn explosieve karakter daar aan kunnen linken. Dat is een wonde die enkel met tijd, liefde en geduld kan helen, maar het litteken daarvan zal altijd duidelijk zijn. Ook Minoe moest weer meer, want ik zag haar nog steeds ontzettend persen als ze naar de kattenbak ging (en dit proces herhaalt zich ettelijke keren per dag) en waarvan er enkel een paar druppeltjes urine uitkwamen. Gezien haar medische verleden moeten we zo'n blaasontsteking vlug onder controle krijgen, maar de Convenia die ze 2 weken geleden toegediend heeft gekregen, heeft niet geholpen. Ze kreeg daarom een nieuw antibioticum ingespoten en morgen moet dat proces nog een keertje herhaald worden. In tegenstelling tot vorige dierenartsbezoeken heeft ze zich gisteren voorbeeldig gedragen! En ook onze lieve Moby moest weer mee. Hij kreeg ook 2 weken geleden antibiotica toegediend omdat er steeds bloed bij zijn urine zat. En dat ging gelukkig over, maar sinds een paar dagen bleek er weer bloed bij te zitten. Dat is niet zo moeilijk aangezien hij door zijn verlamde staart een blaasverlamming heeft en dan zijn zulke katjes erg vatbaar voor blaasontsteking. Dus ook hij kreeg weer de nodige medicijnen en nu maar duimen dat hij voor een tijdje verlost is van die ontsteking! Vanmorgen lukte het hem ook niet goed om te poepen, dus hebben we een paar trucjes boven gehaald en niet veel later lag er een hoopje in zijn luier, hoezee!
Het zijn drukke dagen ten huize De Katten-Brigade, want naast de dagelijkse verzorging van de Blutsjes en het poetswerk, zijn we afgelopen dagen al druk in de weer geweest in de tuin. We zijn hem helemaal klaar aan het maken tegen wanneer onze klussers Diede en co komen helpen om de muren op te voegen en te schilderen en tegen wanneer de kattenren geplaatst wordt. Gisteravond stond er ook een afspraakje op de agenda om bloed te laten nemen bij Kamiel. Het vele drinken baarde ons toch zorgen en we wilden graag even checken of alles wel oké is met zijn niertjes. Tevens werd hij ook op Fiv en Felv getest. 's Avonds laat kregen we al het verlossende nieuws door van onze dierenarts dat hij negatief testte voor aids en leucose. Zijn nierwaarden zijn wel iets verhoogd en liggen boven het gemiddelde, maar niet dramatisch. In het bloed kon er wel gezien worden dat hij chronisch (nies)ziek is. Morgen moeten we weer naar onze dierenarts en dan kunnen we een behandelplannetje voor Kamiel opstarten. Doordat hij een explosief karakter heeft, moest hij onder narcose gebracht worden vooraleer Richard bloed kon afnemen. Door de narcose daalt de hartslag waardoor het niet altijd lukt om voldoende bloed af te tappen, maar er konden zowaar 3 volle tubetjes afgetapt worden. Toen hij thuis weer op zijn positieven kwam, was hij wel een beetje boos. Ik heb zo'n vermoeden dat Kamiel in zijn vroegere leventje serieus mishandeld geweest is en dat we zijn explosieve karakter daar aan kunnen linken. Dat is een wonde die enkel met tijd, liefde en geduld kan helen, maar het litteken daarvan zal altijd duidelijk zijn. Ook Minoe moest weer meer, want ik zag haar nog steeds ontzettend persen als ze naar de kattenbak ging (en dit proces herhaalt zich ettelijke keren per dag) en waarvan er enkel een paar druppeltjes urine uitkwamen. Gezien haar medische verleden moeten we zo'n blaasontsteking vlug onder controle krijgen, maar de Convenia die ze 2 weken geleden toegediend heeft gekregen, heeft niet geholpen. Ze kreeg daarom een nieuw antibioticum ingespoten en morgen moet dat proces nog een keertje herhaald worden. In tegenstelling tot vorige dierenartsbezoeken heeft ze zich gisteren voorbeeldig gedragen! En ook onze lieve Moby moest weer mee. Hij kreeg ook 2 weken geleden antibiotica toegediend omdat er steeds bloed bij zijn urine zat. En dat ging gelukkig over, maar sinds een paar dagen bleek er weer bloed bij te zitten. Dat is niet zo moeilijk aangezien hij door zijn verlamde staart een blaasverlamming heeft en dan zijn zulke katjes erg vatbaar voor blaasontsteking. Dus ook hij kreeg weer de nodige medicijnen en nu maar duimen dat hij voor een tijdje verlost is van die ontsteking! Vanmorgen lukte het hem ook niet goed om te poepen, dus hebben we een paar trucjes boven gehaald en niet veel later lag er een hoopje in zijn luier, hoezee!
Afgelopen weken mochten we weer een aantal mooie donaties in ontvangst nemen. Toen Wendy haar zoete poezen kwam ophalen, bracht zij een ganse doos ict-materiaal langs en een zak dieetvoer voor onze Blutsjes. Brigitte stond hier niet met lege handen wanneer ze Kamiel langsbracht, maar ze had een heleboel natvoer bij en een mooie cent voor zijn behandeling en tevens had Lucy haar geweldig leuke poezentasjes meegegeven en wat chocolade (die ondertussen al soldaat is!). Vorige week mocht Sab bij de familie Maximus een grote donatie ophalen met allerlei spulletjes die we mogen verkopen op evenementjes, maar ook een heleboel mandjes, voer en nog -tal van ander leuk spul. Zij wonen in het dorp waar Sab werkt, dus da's altijd handig om dan vlug spulletjes op te halen. Zaterdag heel vroeg in de morgend stond Carine onverwachts voor de deur met de vraag of we een kinderbadje en mandje van een kinderwagen konden gebruiken. Een paar uurtjes later kwam ze deze spulletjes langsbrengen. En last but not least, vandaag zaten er 2 geweldige broekjes in de brievenbus die Evi naar ons heeft laten sturen. Als luiertje kunnen we ze helaas niet gebruiken omdat ze niet voldoende bescherming bieden, maar ze zijn veel te leuk om niet te dragen, dus ze kunnen over een luiertje geschoven worden! Ik wil graag ook de mensen bedanken die afgelopen periode centjes hebben overgemaakt, want met de vele kosten die we momenteel hebben, zijn we hier zo content mee! Via ons stukje in Iedereen beroemd is er ook steun uit onverwachte hoek gekomen en om eerlijk te zijn: dat hadden we helemaal niet verwacht! Het doet deugd dat er zovele mensen onze Blutsjes een warm hart toedragen! Dankjewel iedereen, alleen met steun kunnen we doen wat we doen!
Maandag 13 april 2015:
Tom-pampie heeft een paar weekjes geleden hevige niesziekte gehad en daardoor was hij erg afgevallen. De ooit-zo-imposante-kater liep er maar schriel bij en ik was dan ook blij te zien dat hij weer wat bijgekomen was. Begin vorige week zei ik nog tegen Sab: neem hem nou eens op en voel eens hoe zwaar hij geworden is. Meermaals per dag moet ik Tom opnemen om zijn luier te verschonen en het viel toch wel op dat hij weer die imposante kater werd als hij ooit geweest is. Maar zaterdag liep het best de spuigaten uit en leek het alsof hij een voetbal ingeslikt had. Zijn buikje o-zo dik dat hij er zelfs last van heeft. Hij sliep weer veel en ik maakte me toch best zorgen, ondanks dat hij nog steeds goed eet, drinkt, plast en poept. Maar ik voelde gisteren wel dat zijn darmpjes heel kartelig aanvoelden en het deed me op de één of andere manier aan een konijn met Coccidiose en gas denken. Gisteren toch maar een mailtje richting onze dierenarts gedaan met de vraag of ik vandaag even op visite mocht komen. De gedachte FIP spookte een beetje door mijn hoofd, zeker omdat zijn buikje op korte periode zo dik en opgeblazen is. Vanmiddag konden we al terecht en Richard krabte ook even over zijn hoofd toen hij de omvang van Toms buikje zag. Hij haalde de naald boven om in zijn buikje te prikken en op dat moment werden mijn benen helemaal van elastiek. Ik, die normaal gezien de meeste operaties bijwoon en tegen zoveel kan, had even last toen ik de naald in Toms buik zag verdwijnen. Gewoon omdat ik bang had dat er geelachtig vocht op de behandeltafel zou druppelen, maar hoezee, gelukkig kwam er niets uit. Richard tokte een aantal keren met zijn vingers op Tom zijn buik en kon met de stethoscoop 'plong'-geluidjes horen. Dat betekent dus dat er gas in zijn darmpjes zit. Als het dat maar is! Tom kreeg een spuitje Buscopan toegediend en vanaf vandaag moet ik hem ook wat olie opgeven tot zijn buikje geslonken en de gas verdwenen is. Deze week staan er nog 2 ritjes richting onze dierenarts gepland, dus we vervelen ons hoegenaamd niet!
Tom-pampie heeft een paar weekjes geleden hevige niesziekte gehad en daardoor was hij erg afgevallen. De ooit-zo-imposante-kater liep er maar schriel bij en ik was dan ook blij te zien dat hij weer wat bijgekomen was. Begin vorige week zei ik nog tegen Sab: neem hem nou eens op en voel eens hoe zwaar hij geworden is. Meermaals per dag moet ik Tom opnemen om zijn luier te verschonen en het viel toch wel op dat hij weer die imposante kater werd als hij ooit geweest is. Maar zaterdag liep het best de spuigaten uit en leek het alsof hij een voetbal ingeslikt had. Zijn buikje o-zo dik dat hij er zelfs last van heeft. Hij sliep weer veel en ik maakte me toch best zorgen, ondanks dat hij nog steeds goed eet, drinkt, plast en poept. Maar ik voelde gisteren wel dat zijn darmpjes heel kartelig aanvoelden en het deed me op de één of andere manier aan een konijn met Coccidiose en gas denken. Gisteren toch maar een mailtje richting onze dierenarts gedaan met de vraag of ik vandaag even op visite mocht komen. De gedachte FIP spookte een beetje door mijn hoofd, zeker omdat zijn buikje op korte periode zo dik en opgeblazen is. Vanmiddag konden we al terecht en Richard krabte ook even over zijn hoofd toen hij de omvang van Toms buikje zag. Hij haalde de naald boven om in zijn buikje te prikken en op dat moment werden mijn benen helemaal van elastiek. Ik, die normaal gezien de meeste operaties bijwoon en tegen zoveel kan, had even last toen ik de naald in Toms buik zag verdwijnen. Gewoon omdat ik bang had dat er geelachtig vocht op de behandeltafel zou druppelen, maar hoezee, gelukkig kwam er niets uit. Richard tokte een aantal keren met zijn vingers op Tom zijn buik en kon met de stethoscoop 'plong'-geluidjes horen. Dat betekent dus dat er gas in zijn darmpjes zit. Als het dat maar is! Tom kreeg een spuitje Buscopan toegediend en vanaf vandaag moet ik hem ook wat olie opgeven tot zijn buikje geslonken en de gas verdwenen is. Deze week staan er nog 2 ritjes richting onze dierenarts gepland, dus we vervelen ons hoegenaamd niet!
Zondag 12 april 2015:
Gisteren was het voor het eerst sinds maanden een hele rustige knuffeldag met niet zoveel knuffelaars als dat we gewend zijn. Maar ik moet toegeven dat dit voor de verandering ook een keertje leuk was, meer quality time van ons uit naar de knuffelaars. Helaas zijn we fotootjes vergeten te nemen waardoor alleen de eerste knuffelaars op foto vastgelegd zijn. Fabienne en haar dochter kwamen voor het eerst langs en zij zijn van de eerste minuut tot de laatste gebleven. Ik weet niet wie het meeste van de knuffels genoten hebben: zij of de katjes? Zij hadden vreselijk veel leuke en bruikbare spulletjes mee voor de Blutsjes. Elke knuffeldag voelt dan ook een beetje aan als Kerstmis. Ook Carine kwam nog een keertje langs, want zij kwam een kattenbak (met veel spul in!) langsbrengen die ze via Nathalie gekregen heeft en zelf had ze ook veel lekkers mee voor de katjes en lekkere koekjes voor ons. En zo kon ze nog eens genieten van Nome die net voor de winter bij haar is komen aanlopen en waarvoor zij opvang zocht. Nome hebben wij toen opgenomen in ons tehuis en regelmatig komt ze hem nog eens knuffelen en dan ligt hij heerlijk languit op haar schoot te genieten. Liesbeth en haar vriend kwamen voor het eerst langs, helemaal uit Brussel. Zij waren helemaal in de ban van onze Ballerina en zij hebben ook met een groot deel van de bewoners gespeeld. En last but not least kwamen Marianne, Diede en vriend langs. En dat terwijl Marianne pas voordien uit het ziekenhuis ontslagen was, want zij was de dag voordien opgenomen met hartritmestoornissen: als dat geen straffe madame is! Zij kwamen langs om het één en het ander te bespreken en de tuin even te bekijken, want zij komen ons binnenkort helpen met klussen. In de tuin moet er nodig vanalles gebeuren, maar helaas lukt dat niet met ons tweetjes. De buitenmuren moeten ook dringend opgevoegd worden en van een nieuw fris lentekleurtje voorzien worden zodat onze toekomstige kattenren er binnenkort geweldig mooi gaat uitzien. Dankjewel voor het leuke bezoek gisteren lieve mensen en voor de vele cadeautjes voor onze Blutsjes!
Gisteren was het voor het eerst sinds maanden een hele rustige knuffeldag met niet zoveel knuffelaars als dat we gewend zijn. Maar ik moet toegeven dat dit voor de verandering ook een keertje leuk was, meer quality time van ons uit naar de knuffelaars. Helaas zijn we fotootjes vergeten te nemen waardoor alleen de eerste knuffelaars op foto vastgelegd zijn. Fabienne en haar dochter kwamen voor het eerst langs en zij zijn van de eerste minuut tot de laatste gebleven. Ik weet niet wie het meeste van de knuffels genoten hebben: zij of de katjes? Zij hadden vreselijk veel leuke en bruikbare spulletjes mee voor de Blutsjes. Elke knuffeldag voelt dan ook een beetje aan als Kerstmis. Ook Carine kwam nog een keertje langs, want zij kwam een kattenbak (met veel spul in!) langsbrengen die ze via Nathalie gekregen heeft en zelf had ze ook veel lekkers mee voor de katjes en lekkere koekjes voor ons. En zo kon ze nog eens genieten van Nome die net voor de winter bij haar is komen aanlopen en waarvoor zij opvang zocht. Nome hebben wij toen opgenomen in ons tehuis en regelmatig komt ze hem nog eens knuffelen en dan ligt hij heerlijk languit op haar schoot te genieten. Liesbeth en haar vriend kwamen voor het eerst langs, helemaal uit Brussel. Zij waren helemaal in de ban van onze Ballerina en zij hebben ook met een groot deel van de bewoners gespeeld. En last but not least kwamen Marianne, Diede en vriend langs. En dat terwijl Marianne pas voordien uit het ziekenhuis ontslagen was, want zij was de dag voordien opgenomen met hartritmestoornissen: als dat geen straffe madame is! Zij kwamen langs om het één en het ander te bespreken en de tuin even te bekijken, want zij komen ons binnenkort helpen met klussen. In de tuin moet er nodig vanalles gebeuren, maar helaas lukt dat niet met ons tweetjes. De buitenmuren moeten ook dringend opgevoegd worden en van een nieuw fris lentekleurtje voorzien worden zodat onze toekomstige kattenren er binnenkort geweldig mooi gaat uitzien. Dankjewel voor het leuke bezoek gisteren lieve mensen en voor de vele cadeautjes voor onze Blutsjes!
Vrijdag 10 april 2015:
Een beetje sneller dan verwacht mochten we nieuwkomer Kamiel verwelkomen. Deze melding is in zijn totaliteit verbonden met ons Basieltje. Brigitte die Basiel binnengebracht heeft, las dat we helaas ons Basieltje hebben moeten laten inslapen omwille van vergevorderde kanker. Zij hoopte dat we op die manier een plekje vrij konden maken voor een katje waar ze ietsje langer dan een week voor gezorgd heeft. Kamiel werd in Brussel door zijn vorige baasjes gedumpt, hij had nota bene nog zijn halsbandje aan! Brigitte is met Kamiel naar een dierenarts gegaan die gratis diensten aanbiedt via Chat Libre. Daar werd hij gecastreerd (want dat hadden zijn vorige baasjes nagelaten en dat terwijl Kamiel toch al zo'n 9 à 10 jaar oud blijkt te zijn) en behandeld tegen schurft. Uiteindelijk blijkt het om vlooienallergie te gaan en gelukkig niet om besmettelijke schurft. Ondertussen ziet zijn vachtje er al stukken beter uit en begint zijn huidje te kalmeren en zijn de meeste bloederige korstjes verdwenen. Binnenkort zullen de kale plekken in zijn gezichtje en rugje ook weer ingeruild worden voor een weelderige haardos. Het viel Brigitte op dat Kamiel nogal veel drinkt, veel plast en bovendien is hij aan de magere kant. Vooral zijn achterhand is helemaal ingevallen, op het zorgwekkende af. Brigitte zat met haar handen in het haar, want Kamiel is om het zacht uit te drukken: niet de makkelijkste kat met een heel pittig en explosief karakter en een gezinnetje vinden zou erg moeilijk zijn omdat hij best wat medische gebreken heeft. Kamiel stond ingepland om naar een asiel in Brussel binnengebracht te worden waar hij dezelfde dag geëuthanaseerd zou worden. Dat konden we niet laten gebeuren en hebben we onverwachts ons huisje en hartje opgesteld voor deze bink. Ik ben ondertussen al met hem naar onze dierenarts geweest en zijn urine werd op suiker getest, wat gelukkig negatief is. Volgens onze dierenarts kunnen katten erg gaan drinken van het medicijn dat hij ingespoten heeft gekregen tegen vlooienallergie. Dus we moeten even afwachten of het betert eens dat medicijn uitgewerkt is en anders zal er toch een bloedonderzoek naar de nieren, lever,... moeten plaats vinden. Pittige Kamiel, je hoeft niet meer te vrezen, je zit veilig nu en je blijft hier voor de rest van je seniorleventje wonen. Geen dreiging van euthanasie meer, geen baasjes meer die je gaan dumpen, gewoon oud worden in ons tehuis. Nog een suikertante of -nonkel die je maandelijks met een bedragje naar keuze steunt en het plaatje is compleet. Welkom jongen!
Een beetje sneller dan verwacht mochten we nieuwkomer Kamiel verwelkomen. Deze melding is in zijn totaliteit verbonden met ons Basieltje. Brigitte die Basiel binnengebracht heeft, las dat we helaas ons Basieltje hebben moeten laten inslapen omwille van vergevorderde kanker. Zij hoopte dat we op die manier een plekje vrij konden maken voor een katje waar ze ietsje langer dan een week voor gezorgd heeft. Kamiel werd in Brussel door zijn vorige baasjes gedumpt, hij had nota bene nog zijn halsbandje aan! Brigitte is met Kamiel naar een dierenarts gegaan die gratis diensten aanbiedt via Chat Libre. Daar werd hij gecastreerd (want dat hadden zijn vorige baasjes nagelaten en dat terwijl Kamiel toch al zo'n 9 à 10 jaar oud blijkt te zijn) en behandeld tegen schurft. Uiteindelijk blijkt het om vlooienallergie te gaan en gelukkig niet om besmettelijke schurft. Ondertussen ziet zijn vachtje er al stukken beter uit en begint zijn huidje te kalmeren en zijn de meeste bloederige korstjes verdwenen. Binnenkort zullen de kale plekken in zijn gezichtje en rugje ook weer ingeruild worden voor een weelderige haardos. Het viel Brigitte op dat Kamiel nogal veel drinkt, veel plast en bovendien is hij aan de magere kant. Vooral zijn achterhand is helemaal ingevallen, op het zorgwekkende af. Brigitte zat met haar handen in het haar, want Kamiel is om het zacht uit te drukken: niet de makkelijkste kat met een heel pittig en explosief karakter en een gezinnetje vinden zou erg moeilijk zijn omdat hij best wat medische gebreken heeft. Kamiel stond ingepland om naar een asiel in Brussel binnengebracht te worden waar hij dezelfde dag geëuthanaseerd zou worden. Dat konden we niet laten gebeuren en hebben we onverwachts ons huisje en hartje opgesteld voor deze bink. Ik ben ondertussen al met hem naar onze dierenarts geweest en zijn urine werd op suiker getest, wat gelukkig negatief is. Volgens onze dierenarts kunnen katten erg gaan drinken van het medicijn dat hij ingespoten heeft gekregen tegen vlooienallergie. Dus we moeten even afwachten of het betert eens dat medicijn uitgewerkt is en anders zal er toch een bloedonderzoek naar de nieren, lever,... moeten plaats vinden. Pittige Kamiel, je hoeft niet meer te vrezen, je zit veilig nu en je blijft hier voor de rest van je seniorleventje wonen. Geen dreiging van euthanasie meer, geen baasjes meer die je gaan dumpen, gewoon oud worden in ons tehuis. Nog een suikertante of -nonkel die je maandelijks met een bedragje naar keuze steunt en het plaatje is compleet. Welkom jongen!
Donderdag 09 april 2015:
Soms komen ze naar hier als ze al te ziek zijn en niet meer gered kunnen worden. Zo ook ons Basieltje... Dankbaar voor de 2,5 weken die hij hier mocht doorbrengen, maar in mijn ogen veel te kort. Terwijl we samen de strijd aangingen, voelde ik de afgelopen 2 dagen dat er iets veranderd was. Ik ging tegen mijn gevoel in, want ik wilde dat Basiel ten alle tijde zou voelen dat ik hem niet zomaar zou opgeven en dat hij het waard was om voor te gaan. Maar iets in mij zei dat het niet goed zou komen en dat terwijl we vorige week best nog hoop hadden. Basiel werd gisteren onder narcose gebracht in de veronderstelling om die ene afgebroken tand uit zijn bekje te halen en ik zat gebrand op een mailtje van onze dierenarts te wachten. Om 20u30 ging de telefoon en dan weet ik dat het niet goed gaat... Basiel lag nog onder narcose, maar het bleek binnenin zijn bekje allemaal veel erger te zijn dan eerst gedacht. Zijn onderkaak zat vol tumoren en om het beste te omschrijven hoe erg het was, kan men stellen dat zijn onderkaak gewoon één grote tumor bleek te zijn. Geen wonder dat hij niet makkelijk meer kon eten en in vergevorderde vermagerde staat bij ons binnengekomen is. Helaas bleek de tumor niet operabel, of zijn ganse onderkaak zou weggehaald moeten worden, maar dat is absurd natuurlijk... Heel even wilde ik egoïstisch zijn en hem toch laten wakker worden om nog eventjes terug te laten thuiskomen. Ik ben er altijd bij als een diertje naar de Regenboogbrug gaat, want dat is het enige moment in hun leven waarop ze ons -de mens- het hardst nodig hebben. En dat kon nu niet bij Basiel. Met vele traantjes is er besloten om hem niet meer wakker te laten worden. Hij kon gisteren al niet meer eten, ook al wilde hij wel en dat zou komende periode alleen maar erger worden, om nog maar te zwijgen over de pijn die de kanker veroorzaakt. Ons ventje wordt gecremeerd en komt dan in een urne weer bij ons wonen, zodat ons poezengezinnetje weer compleet is.Lieve Basiel, jij met je tengere en knokige lijfje, zo fragiel, hebt je gelijk in mijn hart genesteld. Met je oogjes die niet meer konden zien en je neusje dat niet zo goed meer werkte, wist je me feilloos te vinden. Samen genieten van knuffels en aaitjes, ik genietend met mijn oor op je tengere lijfje helemaal in zwijm door je diepe geronk en jij helemaal happy door het gewoel door je klitten. Hadden we maar meer tijd gehad. Ik zag je al helemaal uitgestrekt liggen in de zetel tussen de andere Blutsjes. Of badend in het zonnetje waarbij je helemaal relaxt was. Helaas moesten we heel abrupt afscheid nemen, niet zoals ik gepland had. Ik had je graag nog een extra jaar gegund, met heel veel lekkere hapjes en kroeltjes. Zodat je pas naar de overkant zou gaan als we er beide klaar voor waren. Want dat was jij helemaal niet en ik ook niet lieve vriend. Je lichaampje, zo tenger maar o-zo sterk. Je wilskracht nog sterker en je hartje zo groot, liefdevol voor iedereen die op je pad kwam. Nog eventjes en je urne komt weer thuis, dan zijn we weer compleet. Slaapwel lieve opa Basiel, vereerd dat je ons leven kwam binnenwaaien!
Soms komen ze naar hier als ze al te ziek zijn en niet meer gered kunnen worden. Zo ook ons Basieltje... Dankbaar voor de 2,5 weken die hij hier mocht doorbrengen, maar in mijn ogen veel te kort. Terwijl we samen de strijd aangingen, voelde ik de afgelopen 2 dagen dat er iets veranderd was. Ik ging tegen mijn gevoel in, want ik wilde dat Basiel ten alle tijde zou voelen dat ik hem niet zomaar zou opgeven en dat hij het waard was om voor te gaan. Maar iets in mij zei dat het niet goed zou komen en dat terwijl we vorige week best nog hoop hadden. Basiel werd gisteren onder narcose gebracht in de veronderstelling om die ene afgebroken tand uit zijn bekje te halen en ik zat gebrand op een mailtje van onze dierenarts te wachten. Om 20u30 ging de telefoon en dan weet ik dat het niet goed gaat... Basiel lag nog onder narcose, maar het bleek binnenin zijn bekje allemaal veel erger te zijn dan eerst gedacht. Zijn onderkaak zat vol tumoren en om het beste te omschrijven hoe erg het was, kan men stellen dat zijn onderkaak gewoon één grote tumor bleek te zijn. Geen wonder dat hij niet makkelijk meer kon eten en in vergevorderde vermagerde staat bij ons binnengekomen is. Helaas bleek de tumor niet operabel, of zijn ganse onderkaak zou weggehaald moeten worden, maar dat is absurd natuurlijk... Heel even wilde ik egoïstisch zijn en hem toch laten wakker worden om nog eventjes terug te laten thuiskomen. Ik ben er altijd bij als een diertje naar de Regenboogbrug gaat, want dat is het enige moment in hun leven waarop ze ons -de mens- het hardst nodig hebben. En dat kon nu niet bij Basiel. Met vele traantjes is er besloten om hem niet meer wakker te laten worden. Hij kon gisteren al niet meer eten, ook al wilde hij wel en dat zou komende periode alleen maar erger worden, om nog maar te zwijgen over de pijn die de kanker veroorzaakt. Ons ventje wordt gecremeerd en komt dan in een urne weer bij ons wonen, zodat ons poezengezinnetje weer compleet is.Lieve Basiel, jij met je tengere en knokige lijfje, zo fragiel, hebt je gelijk in mijn hart genesteld. Met je oogjes die niet meer konden zien en je neusje dat niet zo goed meer werkte, wist je me feilloos te vinden. Samen genieten van knuffels en aaitjes, ik genietend met mijn oor op je tengere lijfje helemaal in zwijm door je diepe geronk en jij helemaal happy door het gewoel door je klitten. Hadden we maar meer tijd gehad. Ik zag je al helemaal uitgestrekt liggen in de zetel tussen de andere Blutsjes. Of badend in het zonnetje waarbij je helemaal relaxt was. Helaas moesten we heel abrupt afscheid nemen, niet zoals ik gepland had. Ik had je graag nog een extra jaar gegund, met heel veel lekkere hapjes en kroeltjes. Zodat je pas naar de overkant zou gaan als we er beide klaar voor waren. Want dat was jij helemaal niet en ik ook niet lieve vriend. Je lichaampje, zo tenger maar o-zo sterk. Je wilskracht nog sterker en je hartje zo groot, liefdevol voor iedereen die op je pad kwam. Nog eventjes en je urne komt weer thuis, dan zijn we weer compleet. Slaapwel lieve opa Basiel, vereerd dat je ons leven kwam binnenwaaien!
Woensdag 08 april 2015:
Vandaag maar weer naar Richard met een aantal patiëntjes en de diagnoses van sommige katjes blijkt toch ernstiger te zijn dan gedacht. Basiel ging tot voor kort goed, maar vanmorgen lukte het hem niet om zelfstandig te eten. Hij wilde wel, maar iets in zijn mondje zorgde ervoor dat hij pijn had en daardoor het eten liet staan. Ik heb hem dan maar gedwangvoerd en gelukkig had ik in het weekend al een mailtje naar Richard gestuurd om een afspraak vast te leggen voor vandaag. Het abces dat vorige week net naast zijn ruggengraat leeg getrokken werd, stond zondag in al zijn glorie weer te pronken op zijn rugje. Geen goed teken! Vandaag keek Richard nogmaals in zijn bekje en zag dat zijn ene bovenlip volledig ontstoken was. Een afgebroken tand is hiervan de boosdoener. Antibiotica helpt niet meer, want anders hadden we die ontsteking al lang onder controle gekregen. Het enige wat gedaan kan worden, is de tandwortel onder narcose uithalen. En eigenlijk is Basiel daar lichamelijk helemaal niet klaar voor. Hij is nog steeds brood en broodmager en het is dan ook een groot risico. De kans is groot dat ons ventje niet meer uit de narcose komt. We zitten dan ook met spanning (en buikpijn!) te wachten op meer nieuws van onze dierenarts. Hopelijk krijgen we goed nieuws straks en mogen we ons ventje morgen weer ophalen. De ontsteking in zijn gezichtje is ook ten gevolge van die tandontsteking. Pas als die tand weg is, zal de ontsteking in zijn gezichtje weggaan. Ook onze nieuwkomer Tommy baart ons zorgen. Ik merkte in het weekend al dat hij absurd veel drinkt en plast. Zijn bakje water moet meermaals per dag bijgevuld worden en zijn kattenbakje is op anderhalve dag volledig volgeplast. Twee dagen geleden zei ik nog tegen Sab dat ik hem zo bleek vond, vooral zijn neusje ziet er bijna spookachtig wit uit. Vandaag viel dan ook de keiharde diagnose dat hij een niertumor blijkt te hebben. Onze dierenarts kon de tumor zo voelen en de kartelachtige structuur die daarbij hoort. De tumor is ook al vrij groot. Volgende week laten we hem opereren, maar hoe die operatie zal aflopen weten we nog niet. Voor nu moet hij voldoende aansterken, hij kreeg alvast een spuitje vitamine B12 en naast zijn gewone voer krijgt ie Nutri Plus. Ook onze Ballerina moest mee, want haar pootwondje blijft me zorgen baren. Ook voelde ik een bolletje in haar billetje en dat blijkt haar klier te zijn die opgezet is. Ondanks dikkere bandage en 3x zalven gaat het allesbehalve de goede kant op. In overleg gaan we nu uitkijken voor een rolstoeltje zodat haar pootje overdag vrij van de grond is en kan ademen zonder bandage. Indien ze haar pootje echter 's nachts toch blijft openhalen, dan zal amputatie nog het enige redmiddel zijn, maar dat is een optie die we pas als laatste redmiddel willen gebruiken. En ook Minoe moest weer mee. Want ik zag haar vaak naar toilet gaan en waarbij ze vaak lag te persen, maar dat er soms amper een druppeltje in de kattenbak lag. Richard heeft met veel moeite haar blaasje kunnen voelen (want ze gedroeg zich als een heus krengetje!) en kon geen verstopping voelen. Oeff! Wellicht zit er nog wat ontsteking op, maar de Convenia spuit die ze vorige week kreeg werkt hier nog steeds voor. Zo, en ik ga ons ventje Tommy nog wat lekker voorzien zodat hij sterk genoeg is voor zijn operatie volgende week!
Vandaag maar weer naar Richard met een aantal patiëntjes en de diagnoses van sommige katjes blijkt toch ernstiger te zijn dan gedacht. Basiel ging tot voor kort goed, maar vanmorgen lukte het hem niet om zelfstandig te eten. Hij wilde wel, maar iets in zijn mondje zorgde ervoor dat hij pijn had en daardoor het eten liet staan. Ik heb hem dan maar gedwangvoerd en gelukkig had ik in het weekend al een mailtje naar Richard gestuurd om een afspraak vast te leggen voor vandaag. Het abces dat vorige week net naast zijn ruggengraat leeg getrokken werd, stond zondag in al zijn glorie weer te pronken op zijn rugje. Geen goed teken! Vandaag keek Richard nogmaals in zijn bekje en zag dat zijn ene bovenlip volledig ontstoken was. Een afgebroken tand is hiervan de boosdoener. Antibiotica helpt niet meer, want anders hadden we die ontsteking al lang onder controle gekregen. Het enige wat gedaan kan worden, is de tandwortel onder narcose uithalen. En eigenlijk is Basiel daar lichamelijk helemaal niet klaar voor. Hij is nog steeds brood en broodmager en het is dan ook een groot risico. De kans is groot dat ons ventje niet meer uit de narcose komt. We zitten dan ook met spanning (en buikpijn!) te wachten op meer nieuws van onze dierenarts. Hopelijk krijgen we goed nieuws straks en mogen we ons ventje morgen weer ophalen. De ontsteking in zijn gezichtje is ook ten gevolge van die tandontsteking. Pas als die tand weg is, zal de ontsteking in zijn gezichtje weggaan. Ook onze nieuwkomer Tommy baart ons zorgen. Ik merkte in het weekend al dat hij absurd veel drinkt en plast. Zijn bakje water moet meermaals per dag bijgevuld worden en zijn kattenbakje is op anderhalve dag volledig volgeplast. Twee dagen geleden zei ik nog tegen Sab dat ik hem zo bleek vond, vooral zijn neusje ziet er bijna spookachtig wit uit. Vandaag viel dan ook de keiharde diagnose dat hij een niertumor blijkt te hebben. Onze dierenarts kon de tumor zo voelen en de kartelachtige structuur die daarbij hoort. De tumor is ook al vrij groot. Volgende week laten we hem opereren, maar hoe die operatie zal aflopen weten we nog niet. Voor nu moet hij voldoende aansterken, hij kreeg alvast een spuitje vitamine B12 en naast zijn gewone voer krijgt ie Nutri Plus. Ook onze Ballerina moest mee, want haar pootwondje blijft me zorgen baren. Ook voelde ik een bolletje in haar billetje en dat blijkt haar klier te zijn die opgezet is. Ondanks dikkere bandage en 3x zalven gaat het allesbehalve de goede kant op. In overleg gaan we nu uitkijken voor een rolstoeltje zodat haar pootje overdag vrij van de grond is en kan ademen zonder bandage. Indien ze haar pootje echter 's nachts toch blijft openhalen, dan zal amputatie nog het enige redmiddel zijn, maar dat is een optie die we pas als laatste redmiddel willen gebruiken. En ook Minoe moest weer mee. Want ik zag haar vaak naar toilet gaan en waarbij ze vaak lag te persen, maar dat er soms amper een druppeltje in de kattenbak lag. Richard heeft met veel moeite haar blaasje kunnen voelen (want ze gedroeg zich als een heus krengetje!) en kon geen verstopping voelen. Oeff! Wellicht zit er nog wat ontsteking op, maar de Convenia spuit die ze vorige week kreeg werkt hier nog steeds voor. Zo, en ik ga ons ventje Tommy nog wat lekker voorzien zodat hij sterk genoeg is voor zijn operatie volgende week!
Maandag 06 april 2015:
Ik ben niet zo van de reclamefoldertjes en ik laat die meestal aan mij passeren. Sab kan daar wel eventjes van genieten om daar door te bladeren, terwijl ik haast niet kan wachten om alles op te ruimen en de hoop krantjes bij papier en karton te leggen. Maar om de één of andere reden keek ik vandaag het blaadje van de Hubo in en wat ben ik blij dat ik dat deze keer wel deed! Ik heb een geschikt huisje gevonden voor in de toekomstige kattenren. Een prachtig kabouterhuisje waar onze Blutsjes kunnen in vertoeven als het weer wat minder is, maar ten volle kunnen genieten op het terrasje als de zon schijnt. Ik zie het al helemaal voor me... Alleen kost het ganse setje best wel wat centjes. Gelukkig mag het huisje betaald worden met Ecocheques. Mochten er mensen zijn die nog Ecocheques hebben rondslingeren en daar niets meer mee doen, hier zijn ze ontzettend welkom! Wie weet kunnen we op die manier genoeg cheques verzamelen om binnenkort zo'n leuk kabouterhuisje aan te schaffen. De Ecocheques kunnen binnengebracht worden tijdens een knuffelbezoekje of ze mogen opgestuurd worden (adres op aanvraag via: [email protected]). Wie helpt ons mee inzamelen? Dikke dankjewel namens ons en de Blutsjes!
Ik ben niet zo van de reclamefoldertjes en ik laat die meestal aan mij passeren. Sab kan daar wel eventjes van genieten om daar door te bladeren, terwijl ik haast niet kan wachten om alles op te ruimen en de hoop krantjes bij papier en karton te leggen. Maar om de één of andere reden keek ik vandaag het blaadje van de Hubo in en wat ben ik blij dat ik dat deze keer wel deed! Ik heb een geschikt huisje gevonden voor in de toekomstige kattenren. Een prachtig kabouterhuisje waar onze Blutsjes kunnen in vertoeven als het weer wat minder is, maar ten volle kunnen genieten op het terrasje als de zon schijnt. Ik zie het al helemaal voor me... Alleen kost het ganse setje best wel wat centjes. Gelukkig mag het huisje betaald worden met Ecocheques. Mochten er mensen zijn die nog Ecocheques hebben rondslingeren en daar niets meer mee doen, hier zijn ze ontzettend welkom! Wie weet kunnen we op die manier genoeg cheques verzamelen om binnenkort zo'n leuk kabouterhuisje aan te schaffen. De Ecocheques kunnen binnengebracht worden tijdens een knuffelbezoekje of ze mogen opgestuurd worden (adres op aanvraag via: [email protected]). Wie helpt ons mee inzamelen? Dikke dankjewel namens ons en de Blutsjes!
Zondag 05 april 2015:
Iedereen zat er met spanning op te wachten want regelmatig sijpelden er mailtjes binnen met de vraag: wanneer komen jullie in 'Iedereen Beroemd'. Wel, vrijdag kregen we een telefoontje van Hans met de mededeling dat het stukje van onze Blutskatjes op vrijdag 10 april uitgezonden wordt op één. Ik vind het ontzettend spannend, want ik ben een enorme perfectionist (maar helaas ook heel cameraschuw) en laat dit nou iets zijn waar we geen controle over hebben, laat staan op voorhand gezien hebben vooraleer het op tv verschijnt. Maar volgens Hans is het een leuk stukje geworden en we kunnen al verklappen dat onze Ballerina en Klaus er zeker in verschijnen. Ik zou zeggen: zeker allemaal kijken! De foto is alvast een sneak-preview.
Iedereen zat er met spanning op te wachten want regelmatig sijpelden er mailtjes binnen met de vraag: wanneer komen jullie in 'Iedereen Beroemd'. Wel, vrijdag kregen we een telefoontje van Hans met de mededeling dat het stukje van onze Blutskatjes op vrijdag 10 april uitgezonden wordt op één. Ik vind het ontzettend spannend, want ik ben een enorme perfectionist (maar helaas ook heel cameraschuw) en laat dit nou iets zijn waar we geen controle over hebben, laat staan op voorhand gezien hebben vooraleer het op tv verschijnt. Maar volgens Hans is het een leuk stukje geworden en we kunnen al verklappen dat onze Ballerina en Klaus er zeker in verschijnen. Ik zou zeggen: zeker allemaal kijken! De foto is alvast een sneak-preview.
Vrijdag 03 april 2015;
Ook dit knappe ventje mochten we verwelkomen in ons tehuis, hij stond al even op onze wachtlijst namelijk. Tom is zijn naam, maar aangezien onze Roemeense Tom het daar niet mee eens is, maken we er Tommy van. Hij heeft een triest verleden achter de rug. Zijn eerste baasje heeft hem een keertje lange tijd alleen achtergelaten zonder eten en drinken. Tommy werd gelukkig op tijd gered, maar hij was een wandelend skelet. Hij kon amper nog op zijn pootjes staan van zwakte. Gelukkig heeft hij dit voorval overleefd, maar de lange tijd zonder drinken hebben wel zijn sporen achtergelaten. Een nier heeft het begeven waardoor hij voor de rest van zijn leventje maar met één werkende nier leeft. De mensen die hem gered hebben, verhuizen en hebben helaas voor bijna al hun diertjes een nieuwe thuis moeten zoeken. Voor de overige dieren lukte dat aardig, maar niemand wilde Tommy door zijn nierprobleem en ook het feit dat hij regelmatig last heeft van diarree. Nou, dan zit hij hier helemaal op zijn plekje en de diarree nemen we voor lief. Wij hebben hem met open armen verwelkomd en hij gaat vanaf nu op speciaal dieet. Volgens zijn vorige baasjes gaat hij graag buiten een frisse neus halen, dus binnenkort kan hij zijn hartje ophalen in de buitenren en van het zonnetje genieten. Net zoals al onze andere bewoners, zoekt onze Tommy een suikertante of -nonkel die hem maandelijks sponsort met een bedragje naar keuze. Met die centjes zorgen we er dan voor dat Tommy de beste zorgen krijgt in ons tehuis. Er staat volgende week al een dierenartsbezoekje gepland voor zijn chip en enting, want daarmee is hij nog niet in orde. Welkom jongen!
Ook dit knappe ventje mochten we verwelkomen in ons tehuis, hij stond al even op onze wachtlijst namelijk. Tom is zijn naam, maar aangezien onze Roemeense Tom het daar niet mee eens is, maken we er Tommy van. Hij heeft een triest verleden achter de rug. Zijn eerste baasje heeft hem een keertje lange tijd alleen achtergelaten zonder eten en drinken. Tommy werd gelukkig op tijd gered, maar hij was een wandelend skelet. Hij kon amper nog op zijn pootjes staan van zwakte. Gelukkig heeft hij dit voorval overleefd, maar de lange tijd zonder drinken hebben wel zijn sporen achtergelaten. Een nier heeft het begeven waardoor hij voor de rest van zijn leventje maar met één werkende nier leeft. De mensen die hem gered hebben, verhuizen en hebben helaas voor bijna al hun diertjes een nieuwe thuis moeten zoeken. Voor de overige dieren lukte dat aardig, maar niemand wilde Tommy door zijn nierprobleem en ook het feit dat hij regelmatig last heeft van diarree. Nou, dan zit hij hier helemaal op zijn plekje en de diarree nemen we voor lief. Wij hebben hem met open armen verwelkomd en hij gaat vanaf nu op speciaal dieet. Volgens zijn vorige baasjes gaat hij graag buiten een frisse neus halen, dus binnenkort kan hij zijn hartje ophalen in de buitenren en van het zonnetje genieten. Net zoals al onze andere bewoners, zoekt onze Tommy een suikertante of -nonkel die hem maandelijks sponsort met een bedragje naar keuze. Met die centjes zorgen we er dan voor dat Tommy de beste zorgen krijgt in ons tehuis. Er staat volgende week al een dierenartsbezoekje gepland voor zijn chip en enting, want daarmee is hij nog niet in orde. Welkom jongen!
Donderdag 02 april 2015:
Wat waren we blij toen we gisteravond onze meisjes weer konden ophalen. Ze waren eigenlijk nog een beetje te slaapdronken om blij te zijn om ons weer te zien. Thuisgekomen ging Marthalina eventjes op onderzoek uit, waste haar buikje en ging dan een plekje opzoeken waar ze de ganse nacht geslapen heeft. Igani was veel onrustiger en kon maar geen plekje vinden waar ze goed lag. Ze kwam ook vaak troost zoeken bij ons en zij had duidelijk veel meer last van de sterilisatie dan Marthalina. Ondanks dat we in het verleden zovele castraties en sterilisaties achter de rug hebben, blijf ik zulke operaties toch spannend vinden en vond ik het gisteren ontzettend zielig dat onze meisjes zich helemaal niet lekker voelden. Dus hops, pijnstilling boven gehaald en dan konden ze hun roesje verder uitslapen. Vandaag voelen ze zich een stuk beter, maar ze hebben wel nog niet gegeten. Hopelijk beginnen ze vanavond wel aan de porties natvoer te smikkelen, want de bijna 2 daagjes vasten laat zijn sporen na en hun heupjes zijn ingevallen. Ze hebben een ganse namiddag genoten van het zonnetje dat fel op het raam scheen en die warmte deed hun beduidend deugd. Het is een beetje stil in huis nu onze druktemakers van de wap zijn.
Wat waren we blij toen we gisteravond onze meisjes weer konden ophalen. Ze waren eigenlijk nog een beetje te slaapdronken om blij te zijn om ons weer te zien. Thuisgekomen ging Marthalina eventjes op onderzoek uit, waste haar buikje en ging dan een plekje opzoeken waar ze de ganse nacht geslapen heeft. Igani was veel onrustiger en kon maar geen plekje vinden waar ze goed lag. Ze kwam ook vaak troost zoeken bij ons en zij had duidelijk veel meer last van de sterilisatie dan Marthalina. Ondanks dat we in het verleden zovele castraties en sterilisaties achter de rug hebben, blijf ik zulke operaties toch spannend vinden en vond ik het gisteren ontzettend zielig dat onze meisjes zich helemaal niet lekker voelden. Dus hops, pijnstilling boven gehaald en dan konden ze hun roesje verder uitslapen. Vandaag voelen ze zich een stuk beter, maar ze hebben wel nog niet gegeten. Hopelijk beginnen ze vanavond wel aan de porties natvoer te smikkelen, want de bijna 2 daagjes vasten laat zijn sporen na en hun heupjes zijn ingevallen. Ze hebben een ganse namiddag genoten van het zonnetje dat fel op het raam scheen en die warmte deed hun beduidend deugd. Het is een beetje stil in huis nu onze druktemakers van de wap zijn.
Woensdag 01 april 2015:
Vandaag stond er een afspraak bij Richard op de agenda. Eigenlijk was het gewoon de bedoeling dat we onze meisjes Igani en Marthalina zouden langsbrengen, maar uiteindelijk zijn er nog 4 extra patiëntjes meegegaan. Met een bang hartje heb ik een afspraak gemaakt voor Marthalina en Igani, want zij moesten nu toch echt wel gesteriliseerd worden. Ze zijn ondertussen bijna 10 maanden oud, maar door hun groeiachterstand zien ze er nog steeds zo klein uit. Maar ze zijn nu al een paar weekjes snotvrij, dus het moment was aangebroken voor hun operaties. Igani was onderweg naar Richard wel een beetje in paniek en ik hoop dat de uren snel voorbij tikken zodat we de meisjes vanavond weer kunnen ophalen. In overleg met Richard wilde ik dit weekend starten met een kuur Synulox bij Moby. Het bloed in zijn urine baarde me wat zorgen en dat was het enige middel dat ik nog had liggen waarmee ik hem een volledige kuur kon geven. Maar ik had het moeten weten dat ook hij hiervan aan het schuimbekken ging. 'Smakelijke druppels' staat er op de verpakking te lezen, maar dat is dan toch buiten de katjes gerekend want die vinden het vreselijk smaken. Dus mocht hij vandaag ook mee om een prikje te krijgen. Zijn verlamde blaas werd nog een keertje volledig leeggemaakt en zijn urine werd getest. Naast het bloed in de urine was de zuurtegraad ook vrij hoog. Vanaf nu moet onze Moby dus ook op speciaal dieetvoer. Daarna was Klausje aan de beurt. Ik merkte dit weekend dat zijn urine een beetje vreemd rook, net zoals hij pas bij ons kwam wonen. Die geur wijst op eiwitten in de urine, maar daar was bij de urinetest gelukkig niets meer van te merken. Richard heeft zijn blaas wel nog een keertje grondig leeggemaakt. Ik probeer zijn blaas ook 3x daags leeg te drukken. Maar helaas heeft Klaus niet veel geduld waardoor ik zijn blaas net goed vast heb, een straaltje laat spuiten en dan laat hij lucht in zijn buik komen en duurt het weer even voor ik zijn blaas weer kan vinden. En ondertussen ligt meneertje van zijn oortjes te maken omdat hij weer wilt schuifelen en spelen. Bij Minoe merkte ik 2 dagen geleden een beetje bloed in haar kattenbak. Door haar verleden van blaasstenen mogen we op zo'n moment niet twijfelen en is een prikje aan de orde. Wellicht heeft ze blaasontsteking opgelopen door stress van de verhuizing, wat best wel te verwachten was. Haar medische voorgeschiedenis laat niet alleen operaties aan blaasstenen zien, maar ook tonnen aan Feliway dat er voor haar aangeschaft geweest is in het rusthuis waar ze gewoond heeft. Ook bij ons steekt er nu een stekker in het stopcontact in de ruimte waar ze vertoeft. Het is wel duidelijk dat Minoe het niet op dierenartsen begrepen heeft, want ook deze keer gedroeg ze zich als een krengetje en werd de dwangkooi bovengehaald. En ook ons Basieltje moest mee, want de bol net naast zijn ruggengraat die ik zondagavond plots ontdekte moest nader onderzocht worden. Onze dierenarts wilde toch even zeker zijn wat het nou precies was en haalde een spuit met naald boven. En het bleek zowaar een abces te zijn. Richard heeft alle etter eruit gehaald en goed ontsmet. En ons oude opaatje gaf geen kik en liet het hem gewoon overkomen. Gisteren merkte ik een beetje bloed aan zijn rechter neusgatje en ook vandaag was het weer duidelijk te zien. Hij blijkt een speekselcyste te hebben, net onder zijn tong. Vandaar dat zijn rechterkant helemaal opgezet is en zijn oogje gezwollen. Hij kreeg een langwerkend antibiotica spuitje toegediend en nu maar duimen dat het snel opgelost raakt. Hij is sinds zijn binnenkomst -anderhalve week geleden- 100 gram bijgekomen. Dat lijkt niet veel, maar in Basiels geval is dat gewoon 100 gram meer om lief te hebben en van te houden. We blijven doorzetten, want hij is het dubbel en dik waard.
Vandaag stond er een afspraak bij Richard op de agenda. Eigenlijk was het gewoon de bedoeling dat we onze meisjes Igani en Marthalina zouden langsbrengen, maar uiteindelijk zijn er nog 4 extra patiëntjes meegegaan. Met een bang hartje heb ik een afspraak gemaakt voor Marthalina en Igani, want zij moesten nu toch echt wel gesteriliseerd worden. Ze zijn ondertussen bijna 10 maanden oud, maar door hun groeiachterstand zien ze er nog steeds zo klein uit. Maar ze zijn nu al een paar weekjes snotvrij, dus het moment was aangebroken voor hun operaties. Igani was onderweg naar Richard wel een beetje in paniek en ik hoop dat de uren snel voorbij tikken zodat we de meisjes vanavond weer kunnen ophalen. In overleg met Richard wilde ik dit weekend starten met een kuur Synulox bij Moby. Het bloed in zijn urine baarde me wat zorgen en dat was het enige middel dat ik nog had liggen waarmee ik hem een volledige kuur kon geven. Maar ik had het moeten weten dat ook hij hiervan aan het schuimbekken ging. 'Smakelijke druppels' staat er op de verpakking te lezen, maar dat is dan toch buiten de katjes gerekend want die vinden het vreselijk smaken. Dus mocht hij vandaag ook mee om een prikje te krijgen. Zijn verlamde blaas werd nog een keertje volledig leeggemaakt en zijn urine werd getest. Naast het bloed in de urine was de zuurtegraad ook vrij hoog. Vanaf nu moet onze Moby dus ook op speciaal dieetvoer. Daarna was Klausje aan de beurt. Ik merkte dit weekend dat zijn urine een beetje vreemd rook, net zoals hij pas bij ons kwam wonen. Die geur wijst op eiwitten in de urine, maar daar was bij de urinetest gelukkig niets meer van te merken. Richard heeft zijn blaas wel nog een keertje grondig leeggemaakt. Ik probeer zijn blaas ook 3x daags leeg te drukken. Maar helaas heeft Klaus niet veel geduld waardoor ik zijn blaas net goed vast heb, een straaltje laat spuiten en dan laat hij lucht in zijn buik komen en duurt het weer even voor ik zijn blaas weer kan vinden. En ondertussen ligt meneertje van zijn oortjes te maken omdat hij weer wilt schuifelen en spelen. Bij Minoe merkte ik 2 dagen geleden een beetje bloed in haar kattenbak. Door haar verleden van blaasstenen mogen we op zo'n moment niet twijfelen en is een prikje aan de orde. Wellicht heeft ze blaasontsteking opgelopen door stress van de verhuizing, wat best wel te verwachten was. Haar medische voorgeschiedenis laat niet alleen operaties aan blaasstenen zien, maar ook tonnen aan Feliway dat er voor haar aangeschaft geweest is in het rusthuis waar ze gewoond heeft. Ook bij ons steekt er nu een stekker in het stopcontact in de ruimte waar ze vertoeft. Het is wel duidelijk dat Minoe het niet op dierenartsen begrepen heeft, want ook deze keer gedroeg ze zich als een krengetje en werd de dwangkooi bovengehaald. En ook ons Basieltje moest mee, want de bol net naast zijn ruggengraat die ik zondagavond plots ontdekte moest nader onderzocht worden. Onze dierenarts wilde toch even zeker zijn wat het nou precies was en haalde een spuit met naald boven. En het bleek zowaar een abces te zijn. Richard heeft alle etter eruit gehaald en goed ontsmet. En ons oude opaatje gaf geen kik en liet het hem gewoon overkomen. Gisteren merkte ik een beetje bloed aan zijn rechter neusgatje en ook vandaag was het weer duidelijk te zien. Hij blijkt een speekselcyste te hebben, net onder zijn tong. Vandaar dat zijn rechterkant helemaal opgezet is en zijn oogje gezwollen. Hij kreeg een langwerkend antibiotica spuitje toegediend en nu maar duimen dat het snel opgelost raakt. Hij is sinds zijn binnenkomst -anderhalve week geleden- 100 gram bijgekomen. Dat lijkt niet veel, maar in Basiels geval is dat gewoon 100 gram meer om lief te hebben en van te houden. We blijven doorzetten, want hij is het dubbel en dik waard.
Dinsdag 30 maart 2015:
Afgelopen week en ook deze week kregen we naast de donaties op de knuffeldag weer mooie pakketjes toegezonden. Vorige week was Kaat aan de deur 2 doosjes zelfklevend verband komen zetten. Aan de roze kleur te zien is het al duidelijk voor welk speciaal meisje dit is: onze Ballerina. Dit verband is cruciaal voor ons meisje's pootje en we zijn Kaat dan ook dankbaar dat ze dit is komen langsbrengen, samen met 10 eurootjes. Vorige week stond de pakketjesdienst aan de deur en leverden ze welgeteld 3 dozen af die allemaal van Hilde afkomstig waren. Allemaal zoveel lekker en bruikbaar spul waar we ontzettend blij mee zijn. En dat terwijl Hilde al 3 van onze Blutsjes financieel steunt! Vandaag mochten we weer 2 doosjes via Zooplus in ontvangst nemen, deze keer afkomstig van Martine die al vaker pakketjes onze kant heeft uitgestuurd. Weer een waar genot om deze dozen leeg te maken die vol nierdieet, Gastro Intestinal voer zaten, Gourmet mousse speciaal voor onze Basiel en ook snoepjes voor onze nierdieetpatiëntjes. Ook wil ik graag alle lieve mensen bedanken die afgelopen periode centjes hebben overgemaakt na mijn oproepje vorige week. Ontzettend bedankt, daarmee kunnen we de rekening van vorige week bij Richard vereffenen en een deel van die van morgen alvast betalen. Jullie zijn toppertjes!
Afgelopen week en ook deze week kregen we naast de donaties op de knuffeldag weer mooie pakketjes toegezonden. Vorige week was Kaat aan de deur 2 doosjes zelfklevend verband komen zetten. Aan de roze kleur te zien is het al duidelijk voor welk speciaal meisje dit is: onze Ballerina. Dit verband is cruciaal voor ons meisje's pootje en we zijn Kaat dan ook dankbaar dat ze dit is komen langsbrengen, samen met 10 eurootjes. Vorige week stond de pakketjesdienst aan de deur en leverden ze welgeteld 3 dozen af die allemaal van Hilde afkomstig waren. Allemaal zoveel lekker en bruikbaar spul waar we ontzettend blij mee zijn. En dat terwijl Hilde al 3 van onze Blutsjes financieel steunt! Vandaag mochten we weer 2 doosjes via Zooplus in ontvangst nemen, deze keer afkomstig van Martine die al vaker pakketjes onze kant heeft uitgestuurd. Weer een waar genot om deze dozen leeg te maken die vol nierdieet, Gastro Intestinal voer zaten, Gourmet mousse speciaal voor onze Basiel en ook snoepjes voor onze nierdieetpatiëntjes. Ook wil ik graag alle lieve mensen bedanken die afgelopen periode centjes hebben overgemaakt na mijn oproepje vorige week. Ontzettend bedankt, daarmee kunnen we de rekening van vorige week bij Richard vereffenen en een deel van die van morgen alvast betalen. Jullie zijn toppertjes!
|
|
Met onze lieve Basiel gaat het -voor de conditie waarin hij arriveerde- redelijk. Zondag had ik de indruk dat hij voor het eerst heel alert was en hij vond zijn eten ook zonder problemen. Gisteren leek de dementie toch weer huis te houden in zijn hoofdje en is het voor hem moeilijker om zijn eten te vinden. Op tijd en stond hou ik een bordje met lekker vers eten voor zijn neusje en dan begint hij met groot gemak te eten. Het smaakt hem zo erg dat hij er bij smakt. Zijn oogje baart me nog steeds zorgen. Hij zit nu ietsje langer dan een week bij ons in opvang en al die tijd heb ik zijn rechter oogje gezalfd en tevens kreeg hij antibiotica toegediend. Maar het blijft dik. Ik moet toegeven dat zijn oogje er in het filmpje gruwelijker uitziet door de plakkerige oogzalf die ik kort daarvoor toegediend heb. Maar zondagavond merkte ik ineens ook een bol, net naast zijn ruggengraat. In eerste instantie denk ik aan een reactie op het spuitje dat hij vorige week toegediend heeft gekregen, maar ik kan me niet meer herinneren waar Richard die spuit gezet heeft. Voor de zekerheid gaat hij morgen toch weer even mee naar onze dierenarts, samen met 5 andere patiëntjes. Op het filmpje is ook Esra te zien, die net voordien de restjes tonijn van Basiel gekregen had en dacht dat dat volle bord ook voor hem was. Mispoes Esra, vanavond krijg jij jouw natvoer portie, dit is voor Basiel!
|
Zondag 29 maart 2015:
Gisteren vond er weer een knuffeldag plaats in ons tehuis en alhoewel het buiten regende, blaakte de zon over de bewoners door al die lieve mensen met hun vrijgevige knuffelhandjes. Patricia kwam als eerste langs en zij verwelkomde me gelijk met de zin: ben je ziek? Inderdaad, Sab en ik waren eigenlijk een-beetje-veel-te-ziek om een knuffeldag te organiseren, maar zo last minute afzeggen is helemaal niets voor ons. Het poets- en verzorg/medicatie/luierwerk duurde allemaal iets langer dan normaal, maar gelukkig raakten we tijdig klaar voor het bezoek binnen druppelde, net zoals de regen buiten. Patricia stond klaar in de aanslag met haar fototoestel en legde een groot deel van onze bewoners digitaal vast en bracht een geweldige, gedeelde donatie met haar broer mee. Ook Hilde kwam langs en alhoewel ze de dag voordien 3 grote dozen via Zooplus had laten leveren, stond ze hier weer met lekkers voor ons en bruikbaar spul. Naast suikertante van Minke en Marthalina is ze ook suikertante van onze Ballerina geworden. En die kwam ze nu voor de eerste keer in levende lijve ontmoeten. Toegegeven, Ballerina was de ster van de dag: overal hoorde ik kreetjes als 'wat een lieverd' en 'ooohhhs' en 'aaaahs'. Ik ben dan ook helemaal smoor op dit fragile meisje! Ook Lien en haar mama kwamen even knuffelen, maar hun eigenlijke doel was eigenlijk de chocolade poezen ophalen die ze besteld hadden. Wendy en haar zoontje Lander kwamen ook weer een keertje knuffelen en Lander heeft een hele tijd met de katten gehengeld en die vonden dat fantastisch natuurlijk. Ze brachten roze speeltjes mee voor onze Sissi, want die is gek van roze. En Lander kon nog snel een glimp opvangen van Mozes, zijn suikerkatje, voor hij tot het einde van de knuffeldag in de valse wand van de kachel dook. Ook zij brachten naast de speeltjes veel lekkere snoepjes mee, ook voor onze honden die weer rotverwend werden. Sara kwam ook met haar gezinnetje binnenwaaien om luiers voor onze Tom af te zetten die ze van staartgaatjes voorzien had en de chocolade poezen op te halen die ze op haar werk verkocht heeft. En ze bracht nog een leuke attentie mee voor de katjes: een prachtig pakket met een lekker geurende plant waar Igani holderdebolder van was. Ook Viviane kwam langs en alhoewel ze onze vorige knuffeldag nog maar verwend had met van alles en nog wat voor de katjes, bracht ze nu ook weer ontzettend veel spul mee. Van luiers tot poepdoekjes en ict-materiaal en een heuse chocolade paashaas die vast nog wat meer vet op mijn billen gaat plakken, haha. Onze eerste doos voor Recyca staat alweer uit om gevuld te worden en de spullen van Viviane zijn de eerste die daarin mogen wonen. Marianne kwam ook chocolade ophalen en zoals we van haar gewend zijn, stond ze hier niet met lege handen. Alle katjes hebben tevens van haar knuffelhandjes genoten. En last but not least, Brigitte die vorige week zondag Basiel binnenbracht kwam even langs samen met Lucy. Brigitte had centjes ingezameld om de kosten van Basiel te dekken en ondanks dat Lucy zelf haar centjes nodig heeft voor de katjes (zij is namelijk diegene die het zwerfkattenproject in onze gemeente verzorgt) gaf ze ook een donatie voor de katjes. Het is echt fijn dat we een groepje knuffelaars hebben die elke keer weer opnieuw langskomen. Dit voelt niet alleen vertrouwd aan voor de katjes, maar ook voor ons. Lieve mensen, dankjewel weer voor de steun, al het spul en voer, de centjes,... zonder dit alles zou het een stuk moeilijker zijn om te dragen! Een welgemeende dankjewel uit het diepste van ons hart!
Gisteren vond er weer een knuffeldag plaats in ons tehuis en alhoewel het buiten regende, blaakte de zon over de bewoners door al die lieve mensen met hun vrijgevige knuffelhandjes. Patricia kwam als eerste langs en zij verwelkomde me gelijk met de zin: ben je ziek? Inderdaad, Sab en ik waren eigenlijk een-beetje-veel-te-ziek om een knuffeldag te organiseren, maar zo last minute afzeggen is helemaal niets voor ons. Het poets- en verzorg/medicatie/luierwerk duurde allemaal iets langer dan normaal, maar gelukkig raakten we tijdig klaar voor het bezoek binnen druppelde, net zoals de regen buiten. Patricia stond klaar in de aanslag met haar fototoestel en legde een groot deel van onze bewoners digitaal vast en bracht een geweldige, gedeelde donatie met haar broer mee. Ook Hilde kwam langs en alhoewel ze de dag voordien 3 grote dozen via Zooplus had laten leveren, stond ze hier weer met lekkers voor ons en bruikbaar spul. Naast suikertante van Minke en Marthalina is ze ook suikertante van onze Ballerina geworden. En die kwam ze nu voor de eerste keer in levende lijve ontmoeten. Toegegeven, Ballerina was de ster van de dag: overal hoorde ik kreetjes als 'wat een lieverd' en 'ooohhhs' en 'aaaahs'. Ik ben dan ook helemaal smoor op dit fragile meisje! Ook Lien en haar mama kwamen even knuffelen, maar hun eigenlijke doel was eigenlijk de chocolade poezen ophalen die ze besteld hadden. Wendy en haar zoontje Lander kwamen ook weer een keertje knuffelen en Lander heeft een hele tijd met de katten gehengeld en die vonden dat fantastisch natuurlijk. Ze brachten roze speeltjes mee voor onze Sissi, want die is gek van roze. En Lander kon nog snel een glimp opvangen van Mozes, zijn suikerkatje, voor hij tot het einde van de knuffeldag in de valse wand van de kachel dook. Ook zij brachten naast de speeltjes veel lekkere snoepjes mee, ook voor onze honden die weer rotverwend werden. Sara kwam ook met haar gezinnetje binnenwaaien om luiers voor onze Tom af te zetten die ze van staartgaatjes voorzien had en de chocolade poezen op te halen die ze op haar werk verkocht heeft. En ze bracht nog een leuke attentie mee voor de katjes: een prachtig pakket met een lekker geurende plant waar Igani holderdebolder van was. Ook Viviane kwam langs en alhoewel ze onze vorige knuffeldag nog maar verwend had met van alles en nog wat voor de katjes, bracht ze nu ook weer ontzettend veel spul mee. Van luiers tot poepdoekjes en ict-materiaal en een heuse chocolade paashaas die vast nog wat meer vet op mijn billen gaat plakken, haha. Onze eerste doos voor Recyca staat alweer uit om gevuld te worden en de spullen van Viviane zijn de eerste die daarin mogen wonen. Marianne kwam ook chocolade ophalen en zoals we van haar gewend zijn, stond ze hier niet met lege handen. Alle katjes hebben tevens van haar knuffelhandjes genoten. En last but not least, Brigitte die vorige week zondag Basiel binnenbracht kwam even langs samen met Lucy. Brigitte had centjes ingezameld om de kosten van Basiel te dekken en ondanks dat Lucy zelf haar centjes nodig heeft voor de katjes (zij is namelijk diegene die het zwerfkattenproject in onze gemeente verzorgt) gaf ze ook een donatie voor de katjes. Het is echt fijn dat we een groepje knuffelaars hebben die elke keer weer opnieuw langskomen. Dit voelt niet alleen vertrouwd aan voor de katjes, maar ook voor ons. Lieve mensen, dankjewel weer voor de steun, al het spul en voer, de centjes,... zonder dit alles zou het een stuk moeilijker zijn om te dragen! Een welgemeende dankjewel uit het diepste van ons hart!
Donderdag 26 maart 2015:
Normaal gezien wilde ik Moby morgen pas in een luier hullen. Maar toen ik hem vanmorgen weer helemaal nat zag en zijn deken doorweekt was van de urine, dacht ik bij mezelf: man, jij gaat vandaag al met een broekje rondlopen. De incisies van zijn castratie maandag zagen er goed uit, dus kon het best. Ik heb namelijk een beetje bang dat hij weer ontstoken hieltjes gaat krijgen -net zoals bij binnenkomst- omdat hij constant urine lekt. Zijn staart is ook steeds nat en zijn deken moet meermaals per dag ververst worden. Het aandoen van de luier ging eigenlijk heel makkelijk. Maar ik had een maatje te groot genomen, waardoor de luier nogal snel van zijn kont viel. Het wordt een beetje moeilijk met al die luierkindjes die ook allemaal een andere maat dragen, maar gelukkig had ik een klein stapeltje maatje 2 liggen en die passen perfect voor Moby. Het is wel een drukke bedoening om al die staartgaatjes te maken en de kast wordt aardig gevuld met 4 maatjes luiers. Omdat Moby 3x daags 2 pilletjes moet (om de sluitspier van zijn verlamde blaas ontspannen te krijgen zodat de urine makkelijker een weg naar buiten baant), vond ik het handiger dat hij ook beneden zou wonen. Ondanks dat hij Fiv heeft, zal hij wel een plekje in de grote groep vinden. Alhoewel dat alle katten -Tom incluis- aardig tegen hem deden, vond Moby het maar niks. Het is ook allemaal een beetje veel natuurlijk: ineens een luier en een grote groep katten. Dus heb ik besloten om hem nog één nachtje boven te laten wonen zodat hij goed gewend is aan zijn luier en morgen wagen we opnieuw een poging om hem beneden te laten wonen. Er zit nog steeds bloed in zijn urine, dus toch maar even overleggen met onze dierenarts of een kuur antibiotica kan met de medicatie die hij al krijgt.
Normaal gezien wilde ik Moby morgen pas in een luier hullen. Maar toen ik hem vanmorgen weer helemaal nat zag en zijn deken doorweekt was van de urine, dacht ik bij mezelf: man, jij gaat vandaag al met een broekje rondlopen. De incisies van zijn castratie maandag zagen er goed uit, dus kon het best. Ik heb namelijk een beetje bang dat hij weer ontstoken hieltjes gaat krijgen -net zoals bij binnenkomst- omdat hij constant urine lekt. Zijn staart is ook steeds nat en zijn deken moet meermaals per dag ververst worden. Het aandoen van de luier ging eigenlijk heel makkelijk. Maar ik had een maatje te groot genomen, waardoor de luier nogal snel van zijn kont viel. Het wordt een beetje moeilijk met al die luierkindjes die ook allemaal een andere maat dragen, maar gelukkig had ik een klein stapeltje maatje 2 liggen en die passen perfect voor Moby. Het is wel een drukke bedoening om al die staartgaatjes te maken en de kast wordt aardig gevuld met 4 maatjes luiers. Omdat Moby 3x daags 2 pilletjes moet (om de sluitspier van zijn verlamde blaas ontspannen te krijgen zodat de urine makkelijker een weg naar buiten baant), vond ik het handiger dat hij ook beneden zou wonen. Ondanks dat hij Fiv heeft, zal hij wel een plekje in de grote groep vinden. Alhoewel dat alle katten -Tom incluis- aardig tegen hem deden, vond Moby het maar niks. Het is ook allemaal een beetje veel natuurlijk: ineens een luier en een grote groep katten. Dus heb ik besloten om hem nog één nachtje boven te laten wonen zodat hij goed gewend is aan zijn luier en morgen wagen we opnieuw een poging om hem beneden te laten wonen. Er zit nog steeds bloed in zijn urine, dus toch maar even overleggen met onze dierenarts of een kuur antibiotica kan met de medicatie die hij al krijgt.
Woensdag 25 maart 2015:
Even een snelle update over Basiel en Aiko die gisteren naar dokter Richard geweest zijn.
- Toen we hen 's avonds gingen ophalen, verwachtte ik eigenlijk om een hele kale Basiel te zien. Maar onze dierenarts kwam enkel toe tot een aantal klitten te scheren, voor de volledige vacht zou hij te veel tijd moeten uit trekken en dat had hij niet. Basiel ziet er nu echt wel uit als een voddenprins met her en der wat plukken haar weg en kale plekjes tussen al die langere klitten. Ik vind het deze week genoeg geweest voor hem, want een rit naar de dierenkliniek + een ritje naar onze eigen dierenarts is best ingrijpend voor dit fragiele opaatje. Binnenkort maak ik een afspraak bij Isabelle - een kattentrimster in onze gemeente - zodat zij hem onder handen kan nemen. Maar daarvoor moet hij nog een beetje aansterken en moeten we eerst zijn blaas- en nierinfectie klein krijgen door een kuur medicijnen. Hij werd tevens ook getest op Fiv en Felv en de tester wees ook bij hem aids aan (op de foto is het niet geheel duidelijk te zien, want het eerste streepje staat er heel vaag, maar het staat er wel). We lijken ze de laatste tijd wel aan te trekken: Esra, Moby en nu ook Basiel. Dat maakt het allemaal een stukje gecompliceerder voor Basiel, want door de aids is zijn immuunsysteem niet hoe het moet zijn en zijn conditie is gewoon niet optimaal. Maar we doen er alles aan om dit opaatje weer op zijn 4 pootjes te krijgen en hem nog een fijne tijd te bezorgen in ons tehuis. Hij geniet er ontzettend van om onder de warmtelamp te liggen en ik heb de indruk dat hij zich sinds vandaag ietsje beter voelt. Hij ligt er toch iets comfortabeler bij dan de voorbije dagen. Maar we zijn er nog lang niet en ik zie er ook met argusogen op toe dat hij dagelijks genoeg eten binnen heeft om aan te sterken en ik blijf hem ook dwangvoeren, want het lijkt dat hij soms vergeet te eten en het eten niet vindt. Verder geniet ie ontzettend van aaitjes en dan gaat hij aan het spinnen. Hij vond het zelfs geweldig toen ik zijn oogje reinigde met fysiologisch water en oogzalf in deed. Maar ons oude opaatje is wel een beetje seniel: want hij stond op en plaste zomaar op het deken waar hij net voordien nog op gelegen had. Oeps, Basiel!
- Aiko heeft de operatie gisteren goed doorstaan en er werden 3 tepeltumoren weggehaald. Toen ze ons zag, was ze door het dolle heen en het leek er even op dat ze helemaal geen pijn had. Thuisgekomen ging ze snel wat drinken en daarna een plasje doen buiten. Toen ze weer binnenkwam, gaf ze al het water over en ging bibberend in de zetel liggen. Vlug een deken over haar gelegd zodat ze 't warmer kreeg en ze viel als een blok in slaap. Niet veel later kreeg ze een aanval. Het was even niet duidelijk of ze nou een epilepsieaanval had (want ja, dat heeft ze ook) of dat ze een hypo had doordat ze geen insuline mocht en nuchter moest blijven voor de operatie. En ja hoor, het was een hypo... Vlug suikerwater gemaakt en haar oraal toegediend, niet veel later knapte ze gelukkig op en was de aanval voorbij. Ze heeft vandaag nog maar een klein beetje gegeten en morgen mogen we pas weer met de insuline starten. Het is een beetje zielig om haar zo te zien, maar ze is dan ook al 12 en we wisten dat zo'n operatie dan minder bevalt dan bij jongere hondjes.
Even een snelle update over Basiel en Aiko die gisteren naar dokter Richard geweest zijn.
- Toen we hen 's avonds gingen ophalen, verwachtte ik eigenlijk om een hele kale Basiel te zien. Maar onze dierenarts kwam enkel toe tot een aantal klitten te scheren, voor de volledige vacht zou hij te veel tijd moeten uit trekken en dat had hij niet. Basiel ziet er nu echt wel uit als een voddenprins met her en der wat plukken haar weg en kale plekjes tussen al die langere klitten. Ik vind het deze week genoeg geweest voor hem, want een rit naar de dierenkliniek + een ritje naar onze eigen dierenarts is best ingrijpend voor dit fragiele opaatje. Binnenkort maak ik een afspraak bij Isabelle - een kattentrimster in onze gemeente - zodat zij hem onder handen kan nemen. Maar daarvoor moet hij nog een beetje aansterken en moeten we eerst zijn blaas- en nierinfectie klein krijgen door een kuur medicijnen. Hij werd tevens ook getest op Fiv en Felv en de tester wees ook bij hem aids aan (op de foto is het niet geheel duidelijk te zien, want het eerste streepje staat er heel vaag, maar het staat er wel). We lijken ze de laatste tijd wel aan te trekken: Esra, Moby en nu ook Basiel. Dat maakt het allemaal een stukje gecompliceerder voor Basiel, want door de aids is zijn immuunsysteem niet hoe het moet zijn en zijn conditie is gewoon niet optimaal. Maar we doen er alles aan om dit opaatje weer op zijn 4 pootjes te krijgen en hem nog een fijne tijd te bezorgen in ons tehuis. Hij geniet er ontzettend van om onder de warmtelamp te liggen en ik heb de indruk dat hij zich sinds vandaag ietsje beter voelt. Hij ligt er toch iets comfortabeler bij dan de voorbije dagen. Maar we zijn er nog lang niet en ik zie er ook met argusogen op toe dat hij dagelijks genoeg eten binnen heeft om aan te sterken en ik blijf hem ook dwangvoeren, want het lijkt dat hij soms vergeet te eten en het eten niet vindt. Verder geniet ie ontzettend van aaitjes en dan gaat hij aan het spinnen. Hij vond het zelfs geweldig toen ik zijn oogje reinigde met fysiologisch water en oogzalf in deed. Maar ons oude opaatje is wel een beetje seniel: want hij stond op en plaste zomaar op het deken waar hij net voordien nog op gelegen had. Oeps, Basiel!
- Aiko heeft de operatie gisteren goed doorstaan en er werden 3 tepeltumoren weggehaald. Toen ze ons zag, was ze door het dolle heen en het leek er even op dat ze helemaal geen pijn had. Thuisgekomen ging ze snel wat drinken en daarna een plasje doen buiten. Toen ze weer binnenkwam, gaf ze al het water over en ging bibberend in de zetel liggen. Vlug een deken over haar gelegd zodat ze 't warmer kreeg en ze viel als een blok in slaap. Niet veel later kreeg ze een aanval. Het was even niet duidelijk of ze nou een epilepsieaanval had (want ja, dat heeft ze ook) of dat ze een hypo had doordat ze geen insuline mocht en nuchter moest blijven voor de operatie. En ja hoor, het was een hypo... Vlug suikerwater gemaakt en haar oraal toegediend, niet veel later knapte ze gelukkig op en was de aanval voorbij. Ze heeft vandaag nog maar een klein beetje gegeten en morgen mogen we pas weer met de insuline starten. Het is een beetje zielig om haar zo te zien, maar ze is dan ook al 12 en we wisten dat zo'n operatie dan minder bevalt dan bij jongere hondjes.
Dinsdag 24 maart 2015:
Gisteren kreeg ik tijdens het updaten van de website en facebook telefoon van de dierenkliniek om te melden dat de operatie van Leo goed verlopen is en dat ook Moby zijn blaas en darmen volledig leeggemaakt waren. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hoorde dat de jongens het goed stelden om even later een hartverzakking te krijgen, want toen ging de telefoon weer en zag ik op het schermpje het telefoonnummer van de dierenkliniek verschijnen. Ik dacht dat er in tussentijd iets gebeurd was, maar Bartjan wilde gewoon even weten of ze Moby eventueel moesten castreren nu hij nog onder zeil was. Heu, heel graag! Wij waren een beetje in de veronderstelling dat hij al geholpen was omdat er geen balletjes te bespeuren waren, maar die waren zo verkleefd door de ontsteking dat ze amper te zien waren. Ze hebben dan ook 2 incisies moeten maken om de balletjes te vinden. Maar dat verklaarde wel waarom we steeds katerlucht roken. Gisteravond mochten we onze jongens ophalen en wat was Leo ontzettend blij om ons terug te zien. Beide nog een beetje slaapdronken, maar Leo was zo dankbaar om mijn handen rond zijn lijfje te voelen en genoot van de knuffeltjes. De operatie van Leo heeft zo'n 2 uur geduurd en ze zijn ervan overtuigd dat alle achterste kiezen grondig weggehaald zijn. Zijn bekje is nog wel wat gezwollen en hij staat nog enkele dagen op pijnstilling. Gisteravond deed Leo best vreemd door de narcose en ging hij steeds met zijn voorpoten in de waterbak zitten. 's Nachts de waterbak toch maar weggenomen en vanmorgen kwam hij mij alweer begroeten en wilde hij graag eten. Hij heeft inmiddels Gourmet Mousse binnen en Viyo. Zoals ik 's middags al te horen kreeg, is Moby zijn staart dus gebroken waardoor hij een overloopblaas heeft. Hij staat vanaf nu op medicatie: 3x daagjes moet hij een pilletje Minipress en Valium krijgen zodat de sluitspier van zijn blaas ontspant in de hoop dat de urine er makkelijker uitkomt. Op de echo was het al duidelijk dat er bloed in zijn urine zat en tijdens het handmatig leegmaken werd dit ook helemaal bevestigd. In tegenstelling tot Hava, gaan we Moby's staart niet laten amputeren, ook al hangt ie er slap en roerloos bij. Omdat hij een luiertje zal dragen, is dit een beetje een bevestigingspunt om de luier goed aan te krijgen. Ook namen we Basiel gisteravond mee en kregen we te horen dat hij aan één oog blind is en uit het andere oog ziet hij minimaal. En ik heb zo'n bruin vermoeden dat hij potdoof is. Ook werd er bevestigd dat hij een heel oud opaatje is en vermoedelijk nier- of schildklierproblemen heeft. Hij kreeg een eetlustopwekker toegediend omdat hij gisteren niet zelfstandig wilde eten. Eenmaal thuisgekomen ging hij aan het eten snuffelen, maar daar bleef het bij. Ik heb hem dan toch maar terug gedwangvoerd en vannacht had hij weer niet gegeten. Vanmorgen toch ook maar weer spuitjes toegediend en hoera, daarna at hij zelf wat Gourmet mousse en Viyo uit zichzelf. Vanmorgen heb ik me in een dubbele versnelling gezet om het poetswerk hier tijdig klaar te krijgen en de 'morgend en middag medicatie/luier verzorging' van de bewoners achter de rug te hebben voor ik met Aiko en Basiel naar onze dierenarts reed. Om 13u15 werd ik daar immers verwacht omdat er bij Aiko tepeltumoren weggehaald worden en ook Basiels vervilte vacht wordt geschoren en een bloedafname genomen. Basiels urine werd getest toen ik daar nog was en daaruit blijkt dat hij toch een blaas- en nierinfectie heeft. Ik hb bij Aiko de grootste tumor weggehaald zien worden en daarna ben ik naar huis gereden om Moby van medicatie te voorzien. Vanavond gaan we Aiko en Basiel ophalen en morgen volgt daar dan weer een update van. Ik vrees dat pb'tjes en mailtjes echt tot morgen moeten wachten, want de stress van de voorbije dagen heeft zich in mijn lichaam genesteld. Mijn excuses hiervoor, maar ik probeer morgen echt iedereen van een antwoordje te voorzien!
Gisteren kreeg ik tijdens het updaten van de website en facebook telefoon van de dierenkliniek om te melden dat de operatie van Leo goed verlopen is en dat ook Moby zijn blaas en darmen volledig leeggemaakt waren. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik hoorde dat de jongens het goed stelden om even later een hartverzakking te krijgen, want toen ging de telefoon weer en zag ik op het schermpje het telefoonnummer van de dierenkliniek verschijnen. Ik dacht dat er in tussentijd iets gebeurd was, maar Bartjan wilde gewoon even weten of ze Moby eventueel moesten castreren nu hij nog onder zeil was. Heu, heel graag! Wij waren een beetje in de veronderstelling dat hij al geholpen was omdat er geen balletjes te bespeuren waren, maar die waren zo verkleefd door de ontsteking dat ze amper te zien waren. Ze hebben dan ook 2 incisies moeten maken om de balletjes te vinden. Maar dat verklaarde wel waarom we steeds katerlucht roken. Gisteravond mochten we onze jongens ophalen en wat was Leo ontzettend blij om ons terug te zien. Beide nog een beetje slaapdronken, maar Leo was zo dankbaar om mijn handen rond zijn lijfje te voelen en genoot van de knuffeltjes. De operatie van Leo heeft zo'n 2 uur geduurd en ze zijn ervan overtuigd dat alle achterste kiezen grondig weggehaald zijn. Zijn bekje is nog wel wat gezwollen en hij staat nog enkele dagen op pijnstilling. Gisteravond deed Leo best vreemd door de narcose en ging hij steeds met zijn voorpoten in de waterbak zitten. 's Nachts de waterbak toch maar weggenomen en vanmorgen kwam hij mij alweer begroeten en wilde hij graag eten. Hij heeft inmiddels Gourmet Mousse binnen en Viyo. Zoals ik 's middags al te horen kreeg, is Moby zijn staart dus gebroken waardoor hij een overloopblaas heeft. Hij staat vanaf nu op medicatie: 3x daagjes moet hij een pilletje Minipress en Valium krijgen zodat de sluitspier van zijn blaas ontspant in de hoop dat de urine er makkelijker uitkomt. Op de echo was het al duidelijk dat er bloed in zijn urine zat en tijdens het handmatig leegmaken werd dit ook helemaal bevestigd. In tegenstelling tot Hava, gaan we Moby's staart niet laten amputeren, ook al hangt ie er slap en roerloos bij. Omdat hij een luiertje zal dragen, is dit een beetje een bevestigingspunt om de luier goed aan te krijgen. Ook namen we Basiel gisteravond mee en kregen we te horen dat hij aan één oog blind is en uit het andere oog ziet hij minimaal. En ik heb zo'n bruin vermoeden dat hij potdoof is. Ook werd er bevestigd dat hij een heel oud opaatje is en vermoedelijk nier- of schildklierproblemen heeft. Hij kreeg een eetlustopwekker toegediend omdat hij gisteren niet zelfstandig wilde eten. Eenmaal thuisgekomen ging hij aan het eten snuffelen, maar daar bleef het bij. Ik heb hem dan toch maar terug gedwangvoerd en vannacht had hij weer niet gegeten. Vanmorgen toch ook maar weer spuitjes toegediend en hoera, daarna at hij zelf wat Gourmet mousse en Viyo uit zichzelf. Vanmorgen heb ik me in een dubbele versnelling gezet om het poetswerk hier tijdig klaar te krijgen en de 'morgend en middag medicatie/luier verzorging' van de bewoners achter de rug te hebben voor ik met Aiko en Basiel naar onze dierenarts reed. Om 13u15 werd ik daar immers verwacht omdat er bij Aiko tepeltumoren weggehaald worden en ook Basiels vervilte vacht wordt geschoren en een bloedafname genomen. Basiels urine werd getest toen ik daar nog was en daaruit blijkt dat hij toch een blaas- en nierinfectie heeft. Ik hb bij Aiko de grootste tumor weggehaald zien worden en daarna ben ik naar huis gereden om Moby van medicatie te voorzien. Vanavond gaan we Aiko en Basiel ophalen en morgen volgt daar dan weer een update van. Ik vrees dat pb'tjes en mailtjes echt tot morgen moeten wachten, want de stress van de voorbije dagen heeft zich in mijn lichaam genesteld. Mijn excuses hiervoor, maar ik probeer morgen echt iedereen van een antwoordje te voorzien!
Maandag 23 maart 2015:
Vanmorgen ontzettend hard doorgewerkt om de bewoners verzorgd en alles van boven tot onder gepoetst te krijgen. Om 13u30 had ik immers een afspraak in de dierenkliniek te Hombeek omdat Leo geopereerd wordt aan zijn tandjes en Moby moet ook mee voor een echo. Met een bang en klein hartje heb ik Leo ginder achtergelaten. Ik weet dat hij in super goede handen is, maar hij is en blijft mijn kleine baby'tje, ook al weegt ie bijna 4 kg ondertussen. Op 1 mei vorig jaar binnengebracht als kleine ukkepuk van amper een dag of 4 oud en de band die we hebben is onbeschrijfelijk. Al heeft ie vanmorgen wel het varken uitgehangen, maar dat was wellicht om mij te troosten zodat ik me niet al van 's morgens zorgen hoefde te maken. De dierenartsen gaan toch proberen om al zijn achterste kiezen eruit te krijgen. Maar indien het niet lukt, dan zal hierna nog een sessie moeten plaatsvinden. Moby kwam een dikke 3 weken geleden binnen met een ontzettend vieze ontsteking aan zijn geslachtsdelen. Ondertussen is zijn piemeltje weer zoals het hoort en ziet het er gelukkig allemaal proper uit. Ik begon me echter wel zorgen te maken omdat hij steeds kleine beetjes urine bleef verliezen. Normaal gezien zou de Rilexine de ontsteking binnenin ook klein moeten krijgen, maar zijn deken moet meermaals per dag ververst worden en de druppels urine zien we zo uit zijn piemeltje druppen. Ik had al gemerkt dat zijn staart er zo roerloos bij hing en ik vermoedde dat hij wel eens een overloopblaas zou kunnen hebben. Mijn vermoedens werden vandaag bevestigd en naast de echo (waarop een volle blaas te zien was) werd er ook een RX genomen. Daaruit blijkt dat Moby zijn staart afgescheurd is en tegen het heiligbeen aan afgebroken is. Hij moet nu op medicijnen staan en zijn blaas moet 3x daags handmatig leeggedrukt worden om de infectie binnenin zo klein mogelijk te houden. Zijn blaas is helemaal uitgelouterd omdat hij natuurlijk al zo rondloopt sinds december en herstel is niet meer mogelijk. Ik begin mijn handen wel vol te hebben met al die blaas- en luierpatiëntjes, want ook Moby zal een luiertje moeten dragen. Hij is momenteel nog in de dierenkliniek omdat ze zijn blaas helemaal gaan leegdrukken en zijn darmen gaan leeg masseren omdat die toch behoorlijk vol zaten. Straks krijgen we nog een resum medicijnen mee om onze patiëntjes de komende dagen (en voor Moby is dat zijn komend leven) te verzorgen. Morgen volgt een update over hen beide, want vanavond zal ik daar geen tijd meer voor hebben.
Vanmorgen ontzettend hard doorgewerkt om de bewoners verzorgd en alles van boven tot onder gepoetst te krijgen. Om 13u30 had ik immers een afspraak in de dierenkliniek te Hombeek omdat Leo geopereerd wordt aan zijn tandjes en Moby moet ook mee voor een echo. Met een bang en klein hartje heb ik Leo ginder achtergelaten. Ik weet dat hij in super goede handen is, maar hij is en blijft mijn kleine baby'tje, ook al weegt ie bijna 4 kg ondertussen. Op 1 mei vorig jaar binnengebracht als kleine ukkepuk van amper een dag of 4 oud en de band die we hebben is onbeschrijfelijk. Al heeft ie vanmorgen wel het varken uitgehangen, maar dat was wellicht om mij te troosten zodat ik me niet al van 's morgens zorgen hoefde te maken. De dierenartsen gaan toch proberen om al zijn achterste kiezen eruit te krijgen. Maar indien het niet lukt, dan zal hierna nog een sessie moeten plaatsvinden. Moby kwam een dikke 3 weken geleden binnen met een ontzettend vieze ontsteking aan zijn geslachtsdelen. Ondertussen is zijn piemeltje weer zoals het hoort en ziet het er gelukkig allemaal proper uit. Ik begon me echter wel zorgen te maken omdat hij steeds kleine beetjes urine bleef verliezen. Normaal gezien zou de Rilexine de ontsteking binnenin ook klein moeten krijgen, maar zijn deken moet meermaals per dag ververst worden en de druppels urine zien we zo uit zijn piemeltje druppen. Ik had al gemerkt dat zijn staart er zo roerloos bij hing en ik vermoedde dat hij wel eens een overloopblaas zou kunnen hebben. Mijn vermoedens werden vandaag bevestigd en naast de echo (waarop een volle blaas te zien was) werd er ook een RX genomen. Daaruit blijkt dat Moby zijn staart afgescheurd is en tegen het heiligbeen aan afgebroken is. Hij moet nu op medicijnen staan en zijn blaas moet 3x daags handmatig leeggedrukt worden om de infectie binnenin zo klein mogelijk te houden. Zijn blaas is helemaal uitgelouterd omdat hij natuurlijk al zo rondloopt sinds december en herstel is niet meer mogelijk. Ik begin mijn handen wel vol te hebben met al die blaas- en luierpatiëntjes, want ook Moby zal een luiertje moeten dragen. Hij is momenteel nog in de dierenkliniek omdat ze zijn blaas helemaal gaan leegdrukken en zijn darmen gaan leeg masseren omdat die toch behoorlijk vol zaten. Straks krijgen we nog een resum medicijnen mee om onze patiëntjes de komende dagen (en voor Moby is dat zijn komend leven) te verzorgen. Morgen volgt een update over hen beide, want vanavond zal ik daar geen tijd meer voor hebben.
Sab is vannacht met een bang hartje naar Basiel gaan kijken en ook dat was mijn eerste taak vanmorgen toen ik opstond: even gaan kijken hoe hij de nacht doorgebracht heeft. Zijn Snugglesafe gelijk opgewarmd na het verzorgen van de luierpatiëntjes en daar ligt hij heerlijk op te slapen. Doordat hij zo mager is, heeft hij een bron van warmte nodig omdat hij zichzelf niet kan warm houden. Ik ben echt dankbaar dat Brigitte haar dochter hem gisteren gevonden heeft, want vannacht heeft het serieus gevroren en ik vrees dat Basiel anders doodgevroren zou zijn. We hebben ook de warmtelamp bovengehaald zodat hij zowel van boven als vanonder warm gehouden wordt. Terwijl hij gisteren nog uit zichzelf gegeten heeft, doet hij dat vandaag niet meer. Hij is echt helemaal op en slaapt de hele tijd. Dus ben ik aan het dwangvoeren gegaan met Convalescense support. Ik zag dat hij een dikke ontsteking te pakken heeft aan zijn tandvlees rechts bovenaan waar een afgebroken hoektand zit en dat trekt door naar zijn rechter oog. Normaal gezien zou ik hem morgen meenemen naar onze dierenarts, maar ik vrees dat we niet zo lang kunnen wachten. Dus vanavond gaat hij ook mee naar de dierenkliniek als we Leo en Moby gaan ophalen om uit te zoeken wat er is mis is met onze vent. Ik durf het eigenlijk bijna niet te vragen, want dit is ook niet van mijn gewoonte: maar mochten mensen een eurootje kunnen missen, dan zou dat ontzettend welkom zijn. Want de kosten lopen hoog op vandaag en ik geloof dat ik straks een beetje ga duizelen als ik de rekening voorgeschoteld krijg. Ik weet niet wat de toekomst zal brengen voor Basiel, maar ik wil wel alles uit de kast trekken om hem te helpen. Hij verdient nog een beetje geluk in zijn leven en het gevoel te hebben dat iemand om hem geeft. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik nu zou opgeven, dat heb ik nog nooit gedaan en zal ik nooit doen. Door de drukte vandaag en morgen kan het zijn dat de mailtjes en pb'tjes iets later beantwoord worden dan normaal.
Zondag 22 maart 2015:
Als er op een zondagavond de telefoon gaat, is dat meestal geen goed teken. Maar als zowel de privé- en de opvangtelefoon genadeloos rinkelen, dan weten we dat we ons aan een noodgeval mogen verwachten. En zo belde Brigitte ons op om te zeggen dat ze vandaag een kat gevonden heeft die er volgens haar absoluut niet goed uit zag en waarvan ze vreesde of hij de nacht wel zou halen. Zij geeft zelf zwerfkatjes eten, maar met dit ventje wist ze zich geen raad. Ze wilde graag even met hem langskomen zodat we hem konden zien en advies geven. Even vlug overlegd, want er staan nog een aantal katjes op de wachtlijst en dan gaat de stop er op. Want we kunnen gewoonweg niet meer katjes huisvesten en het moment dat we geen nieuwe Blutskatjes meer onderdak kunnen bieden is bijna in zicht. Een grotere locatie dringt zich op, maar hoe we dat moeten verwezenlijken is een vraag waar ik geen antwoord op weet... Maar eenmaal Brigitte hier met Basiel toekwam, was het al duidelijk dat hij een nieuwe bewoner zou worden. Hij is brood- en broodmager. Hij weegt iets van een 1,5 kilo terwijl hij best een imposante kater moet zijn. Hij is een schim van wie hij ooit geweest is. Zijn kop toont dat hij ooit brede kaken gehad moet hebben en zijn poten verraden dat zij ooit een robuust lichaam gedragen hebben. Hij is momenteel een wandelend skelet en zwalkt met zijn achterpootjes van zwakte. Zijn vacht zit tot op de huid geklit en daar is een borstel niet meer tegenop gewassen. De tondeuse zal al die vreselijke klitten moeten wegscheren zodat zijn huidje weer kan ademen. Zijn oogjes zijn ook niet helemaal oké en moeten onderzocht worden bij onze dierenarts. Wellicht dat hij blind is, maar dat kunnen we momenteel nog niet met zekerheid zeggen. Toen ik zijn bekje opende, zag ik amper tandjes staan. We kunnen ervanuit gaan dat Basiel een oud opaatje is en dat hij niet langer op straat had moeten rondstruinen, want dat had zijn dood geweest. Het is nu maar de vraag of zijn organen niet te erg geleden hebben. Wie weet heeft hij lange tijd niet gegeten en is hij daarom zo mager en/of er toch niets onderliggends de oorzaak is van zijn magerzucht. Momenteel geniet hij van alle aandacht en liefde die hij krijgt en serveren we hem kleine porties voer en Viyo zodat zijn maagje niet overbelast wordt. Overmorgen gaat ie mee naar onze dierenarts zodat hij grondig onderzocht kan worden en dan maar duimen dat Basiel nog enkele jaren gegund is en hier mag genieten van een goed leven in ons tehuis. We hopen het zo! Ook Basiel zoekt een suikertante of -nonkel die hem maandelijks met een bedragje naar keuze sponsort.
Als er op een zondagavond de telefoon gaat, is dat meestal geen goed teken. Maar als zowel de privé- en de opvangtelefoon genadeloos rinkelen, dan weten we dat we ons aan een noodgeval mogen verwachten. En zo belde Brigitte ons op om te zeggen dat ze vandaag een kat gevonden heeft die er volgens haar absoluut niet goed uit zag en waarvan ze vreesde of hij de nacht wel zou halen. Zij geeft zelf zwerfkatjes eten, maar met dit ventje wist ze zich geen raad. Ze wilde graag even met hem langskomen zodat we hem konden zien en advies geven. Even vlug overlegd, want er staan nog een aantal katjes op de wachtlijst en dan gaat de stop er op. Want we kunnen gewoonweg niet meer katjes huisvesten en het moment dat we geen nieuwe Blutskatjes meer onderdak kunnen bieden is bijna in zicht. Een grotere locatie dringt zich op, maar hoe we dat moeten verwezenlijken is een vraag waar ik geen antwoord op weet... Maar eenmaal Brigitte hier met Basiel toekwam, was het al duidelijk dat hij een nieuwe bewoner zou worden. Hij is brood- en broodmager. Hij weegt iets van een 1,5 kilo terwijl hij best een imposante kater moet zijn. Hij is een schim van wie hij ooit geweest is. Zijn kop toont dat hij ooit brede kaken gehad moet hebben en zijn poten verraden dat zij ooit een robuust lichaam gedragen hebben. Hij is momenteel een wandelend skelet en zwalkt met zijn achterpootjes van zwakte. Zijn vacht zit tot op de huid geklit en daar is een borstel niet meer tegenop gewassen. De tondeuse zal al die vreselijke klitten moeten wegscheren zodat zijn huidje weer kan ademen. Zijn oogjes zijn ook niet helemaal oké en moeten onderzocht worden bij onze dierenarts. Wellicht dat hij blind is, maar dat kunnen we momenteel nog niet met zekerheid zeggen. Toen ik zijn bekje opende, zag ik amper tandjes staan. We kunnen ervanuit gaan dat Basiel een oud opaatje is en dat hij niet langer op straat had moeten rondstruinen, want dat had zijn dood geweest. Het is nu maar de vraag of zijn organen niet te erg geleden hebben. Wie weet heeft hij lange tijd niet gegeten en is hij daarom zo mager en/of er toch niets onderliggends de oorzaak is van zijn magerzucht. Momenteel geniet hij van alle aandacht en liefde die hij krijgt en serveren we hem kleine porties voer en Viyo zodat zijn maagje niet overbelast wordt. Overmorgen gaat ie mee naar onze dierenarts zodat hij grondig onderzocht kan worden en dan maar duimen dat Basiel nog enkele jaren gegund is en hier mag genieten van een goed leven in ons tehuis. We hopen het zo! Ook Basiel zoekt een suikertante of -nonkel die hem maandelijks met een bedragje naar keuze sponsort.
Vrijdag 20 maart 2015:
Vandaag zijn we met onze Leo terug naar de dierenkliniek in Hombeek gegaan. Twee weken geleden kreeg hij Convenia toegediend en moest ik hem dagelijks behandelen met Metacam. Ine -de dierenarts- hoopte dat zijn ontsteking op die manier zou verholpen worden en dat een operatie overbodig zou zijn. De eerste 3 dagen zag het er goed uit, de ontsteking nam af en we hadden een beetje hoop. Maar als uit het niets zat die ontsteking daar weer en begon hij weer te kwijlen. Vandaag beaamde Ine dat de ontsteking er even erg uit ziet als 2 weken geleden, ondanks medicijnen en ontstekingsremmer. Helaas pindakaas, Leo wordt maandag aanstaande geopereerd aan zijn tandjes. De kiezen aan één kant worden chirurgisch weggehaald en van zodra het tandvlees hersteld is, is de andere kant aan de beurt. Ik heb best wat stress, want de operatie zal redelijk wat tijd in beslag nemen en het is zeker geen evidente operatie. Maar we weten dat Leo in goede handen zal zijn, want ook deze keer was Ine weer vol lof over hem. Leo zal ook het gezelschap hebben van Moby, want die gaat maandag ook mee om een echo van zijn blaas te nemen. Maar daarover maandag meer. Allemaal duimpjes omhoog voor ons lieve ventje dat de operatie vlot mag verlopen maandag.
Vandaag zijn we met onze Leo terug naar de dierenkliniek in Hombeek gegaan. Twee weken geleden kreeg hij Convenia toegediend en moest ik hem dagelijks behandelen met Metacam. Ine -de dierenarts- hoopte dat zijn ontsteking op die manier zou verholpen worden en dat een operatie overbodig zou zijn. De eerste 3 dagen zag het er goed uit, de ontsteking nam af en we hadden een beetje hoop. Maar als uit het niets zat die ontsteking daar weer en begon hij weer te kwijlen. Vandaag beaamde Ine dat de ontsteking er even erg uit ziet als 2 weken geleden, ondanks medicijnen en ontstekingsremmer. Helaas pindakaas, Leo wordt maandag aanstaande geopereerd aan zijn tandjes. De kiezen aan één kant worden chirurgisch weggehaald en van zodra het tandvlees hersteld is, is de andere kant aan de beurt. Ik heb best wat stress, want de operatie zal redelijk wat tijd in beslag nemen en het is zeker geen evidente operatie. Maar we weten dat Leo in goede handen zal zijn, want ook deze keer was Ine weer vol lof over hem. Leo zal ook het gezelschap hebben van Moby, want die gaat maandag ook mee om een echo van zijn blaas te nemen. Maar daarover maandag meer. Allemaal duimpjes omhoog voor ons lieve ventje dat de operatie vlot mag verlopen maandag.
Donderdag 19 maart 2015:
Op speciaal verzoek: de poster waarop alle ict-materiaal staat wat we inzamelen en waar we door Recyca een vergoeding voor krijgen die helemaal ten goede komt aan de Blutskatjes. Voor de mensen die lenteschoonmaak houden: al onderstaand spul is meer dan welkom en kan afgeleverd worden in combinatie met een knuffelbezoekje aan onze bewoners, elke 2de en 4de zaterdag van de maand van 15u tot 17u. Of kan ook per post opgestuurd worden, adres op aanvraag. Wie helpt ons weer een doos vol te krijgen?
Op speciaal verzoek: de poster waarop alle ict-materiaal staat wat we inzamelen en waar we door Recyca een vergoeding voor krijgen die helemaal ten goede komt aan de Blutskatjes. Voor de mensen die lenteschoonmaak houden: al onderstaand spul is meer dan welkom en kan afgeleverd worden in combinatie met een knuffelbezoekje aan onze bewoners, elke 2de en 4de zaterdag van de maand van 15u tot 17u. Of kan ook per post opgestuurd worden, adres op aanvraag. Wie helpt ons weer een doos vol te krijgen?
We hebben weer een aantal mensen te bedanken voor de geschenkjes die deze week ons tehuis bereikten. Petroula plaatste een bestelling bij Bol.com, gisteren arriveerden de doosjes met de pakketdienst en konden we 3 pakjes Gourmet blikjes uit de doosjes halen. Dat wordt weer smullen en likkebaarden! Zelf plaatsten we een bestelling bij een online webshop omdat we door onze voorraad van Ballerina's zelfklevend verband zaten en toen we onze doos openden, ontdekten we dat er als verrassing ook extra zalfjes, een klein handig schaartje en een handdoek gratis meegeleverd worden. Geweldige service van Online Pharmabox! En vandaag kwam Sab thuis met een zakje droogvoer en een doosje versheidszakjes van haar collega Ivo. Dankjewel lieve mensen voor deze geweldige donaties en ook de mensen die afgelopen week weer centjes overgemaakt hebben om hun suikerkatjes te sponsoren!
|
|
Woensdag 18 maart 2015:
Tijdens het maken van dit filmpje, kon ik me niet inhouden met lachen. Het lijkt er haast op dat Gizmo en Klaus het maar niet eens raken met wie er likjes mag uitdelen. Beiden willen ze graag hun vriendschap voor elkaar uitspreken en dat resulteert een beetje in 'ruwe liefde'. Heerlijk toch! Een update over onze lappenmand-Pampies: Klaus lijkt zich beter te voelen na zijn prikje bij onze dierenarts. Hij kucht nog wel, maar hij maakt ons tehuis alweer onveilig. Tom is nog steeds stilletjes en ligt het liefste de ganse dag te slapen. Vandaag pik ik zijn kuur Antirobe weer op in de hoop dat hij nu toch wel helemaal verlost zal raken van die vervelende niesziekte. En ik durf nog niet te vroeg te juichen, maar Ballerina haar wondje ziet er gelukkig iets stabieler uit. Maandag plaatsten we een online bestelling bij een medische shop aan zelfklevend verband want we waren helemaal door onze voorraad heen. We zijn € 65,70 lichter, maar ik vind dit toch het beste verband om haar hieltje te beschermen, in combinatie met haar kousje dan. |
Dinsdag 17 maart 2015:
't Was grijsjes-dierenarts-dag vandaag! Nieuwkomer Minoe moest mee om haar aan een onderzoekje te laten onderwerpen. Omdat zij in het rusthuis -waar ze vandaan komt- steeds kleine plasjes deponeerde en gezien haar verleden van blaasstenen, was ik een beetje bang voor blaasontsteking. Maar daar is gelukkig geen sprake van. We moeten haar wel goed in de gaten blijven houden en haar strikt op dieet houden. Ze werd tevens geënt en ook kreeg ze een chipje. Dik tegen haar zin, want hoe lief ze ook is: op dierenartsen heeft ze het niet begrepen. Richard kreeg nog net geen beet en hij moest haar serieus in bedwang houden om haar prikje toe te dienen en blaas te controleren. Ze was dan ook ontzettend blij om weer thuis te zijn en ze begon zichzelf grondig te poesten: alle dierenartsluchtjes wilde ze kwijt. Vorige week had ik zo'n buikgevoel dat me naar het mondje van Cela dreef. Niet dat er iets opviel of dat hij minder at, maar toch zei m'n gevoel dat er iets mis was met zijn tandjes. Toen ik zijn ene lipje ophefte, merkte ik dat hij toch wel veel tandsteen had en een ontsteking net boven zijn linker hoektand. Gelijk maar naar Richard gemaild en gevraagd of hij zijn tandjes kon poetsen. Vandaag mocht ik dan langsgaan en wat duurde het lang voor Ceeltje zich gewonnen gaf aan de narcose spuit. Toen Richard zijn mondje opende, bleek hij ook een ontsteking helemaal achteraan te hebben. Mogelijk kan dit komen door het tandsteen, maar evengoed door auto-immune ziekte. Cela is ondertussen zo'n jaar of 15, dus het is niet zo gek dat er het één en het ander in zo'n kattenmondje begint te schorren. De weegschaal tikte toch nog steeds 7 kg 450 aan, best stoer voor zo'n ouwe rakker! Ik ben tijdens de operatie bij hem gebleven en mocht hem gelijk ook weer mee naar huis nemen. Meneertje is nog een beetje slaapdronken, maar heeft zijn roesje zo goed als uitgeslapen. Wellicht zal zijn bekje straks tijdens het eten wel wat pijn doen, maar vanaf morgen zou het beter moeten gaan. Want hij kreeg tevens ook antibiotica ingespoten tegen de ontsteking.
't Was grijsjes-dierenarts-dag vandaag! Nieuwkomer Minoe moest mee om haar aan een onderzoekje te laten onderwerpen. Omdat zij in het rusthuis -waar ze vandaan komt- steeds kleine plasjes deponeerde en gezien haar verleden van blaasstenen, was ik een beetje bang voor blaasontsteking. Maar daar is gelukkig geen sprake van. We moeten haar wel goed in de gaten blijven houden en haar strikt op dieet houden. Ze werd tevens geënt en ook kreeg ze een chipje. Dik tegen haar zin, want hoe lief ze ook is: op dierenartsen heeft ze het niet begrepen. Richard kreeg nog net geen beet en hij moest haar serieus in bedwang houden om haar prikje toe te dienen en blaas te controleren. Ze was dan ook ontzettend blij om weer thuis te zijn en ze begon zichzelf grondig te poesten: alle dierenartsluchtjes wilde ze kwijt. Vorige week had ik zo'n buikgevoel dat me naar het mondje van Cela dreef. Niet dat er iets opviel of dat hij minder at, maar toch zei m'n gevoel dat er iets mis was met zijn tandjes. Toen ik zijn ene lipje ophefte, merkte ik dat hij toch wel veel tandsteen had en een ontsteking net boven zijn linker hoektand. Gelijk maar naar Richard gemaild en gevraagd of hij zijn tandjes kon poetsen. Vandaag mocht ik dan langsgaan en wat duurde het lang voor Ceeltje zich gewonnen gaf aan de narcose spuit. Toen Richard zijn mondje opende, bleek hij ook een ontsteking helemaal achteraan te hebben. Mogelijk kan dit komen door het tandsteen, maar evengoed door auto-immune ziekte. Cela is ondertussen zo'n jaar of 15, dus het is niet zo gek dat er het één en het ander in zo'n kattenmondje begint te schorren. De weegschaal tikte toch nog steeds 7 kg 450 aan, best stoer voor zo'n ouwe rakker! Ik ben tijdens de operatie bij hem gebleven en mocht hem gelijk ook weer mee naar huis nemen. Meneertje is nog een beetje slaapdronken, maar heeft zijn roesje zo goed als uitgeslapen. Wellicht zal zijn bekje straks tijdens het eten wel wat pijn doen, maar vanaf morgen zou het beter moeten gaan. Want hij kreeg tevens ook antibiotica ingespoten tegen de ontsteking.
Maandag 16 maart 2015:
Vandaag een onverwachts ritje naar onze dierenarts moeten doen en dat terwijl er morgen al een afspraak geboekt staat en we vrijdag met Leo terug naar de dierenkliniek moeten. Dat wordt een druk weekje dus! Tom kreeg een dikke 2 weken geleden al een prikje Convenia omdat toen zijn kliertjes opgezwollen waren en hij beginnende niesziekte had. Maar dat werd niet beter, in tegendeel. Half vorige week begon hij toch zwaar te kuchen en zodoende startte ik een kuurtje Antirobe op. Maar dat vond ik niet afdoende werken en omdat hij vandaag rilde en het kuchen onophoudelijk aanhield, zijn we naar Richard gereden. Daar kreeg hij een spuitje en nu moeten we de kuur Antirobe vanaf overmorgen weer aanvatten. Ik hoop dat hij zich snel weer beter voelt, want hij is de laatste paar dagen toch afgevallen ondanks dat hij wel eet. Ook Klausje moest mee, want hij heeft ook niesziekte te pakken dat gisteren helemaal opflakkerde. Hij bleek door de koorts te rillen, dus hij kreeg ook een spuitje en thuis een portie Metacam om de koorts af te remmen. Hij heeft veel geslapen, maar hij ziet er gelukkig wel ietsje beter uit dan vanmorgen. En ook onze Ballerina ligt in de lappenmand. Zij heeft gisteren haar kousje weten uit te spelen en bovendien ook haar verband waardoor ze even over de grond heeft liggen sjeezen zonder verband en liet een waar bloedspoor achter. Al het werk dat we verricht hebben om haar pootje te ontzien was voor niks. Ook haar lymfeklier in haar pootje bleek opgezwollen te zijn, dus zij kreeg ook een spuitje en we moeten met een kuur Antirobe starten. Voor de zekerheid heb ik haar ook wat Metacam toegediend, want ze lijkt veel last te hebben van haar pootje. Dagelijks wordt haar pootje 3x gezalfd met wondzalf en schoon verband rond gedaan. Ik hoop dat ons meisje zich snel wat beter voelt, want nu ligt ze toch maar pips in haar mandje. En ook Aiko -één van onze honden- moest mee, want tijdens het spuiten van Insuline zet ik haar altijd op tafel en toen merkte ik plots een bolletje onder haar oksel. Dat leek op korte tijd ontzettend gegroeid te zijn en dat blijkt dus een melkkliergezwelletje te zijn. Onderaan is er zich ook een klein bolletje aan het vestigen, dus dat wordt volgende week een operatie om beide gezwelletjes weg te nemen. Normaal gezien worden alle tepels weggenomen, maar omdat Aiko 12 jaar is opteert onze dierenarts enkel voor de gezwelletjes. De zorgen aan de diertjes in ons tehuis houden nooit op en als er eentje opkapt, is er wel een ander dat in de lappenmand ligt. Maar dat wisten we natuurlijk op voorhand, want onze bewoners hebben niet voor niets een Blutsje.
Vandaag een onverwachts ritje naar onze dierenarts moeten doen en dat terwijl er morgen al een afspraak geboekt staat en we vrijdag met Leo terug naar de dierenkliniek moeten. Dat wordt een druk weekje dus! Tom kreeg een dikke 2 weken geleden al een prikje Convenia omdat toen zijn kliertjes opgezwollen waren en hij beginnende niesziekte had. Maar dat werd niet beter, in tegendeel. Half vorige week begon hij toch zwaar te kuchen en zodoende startte ik een kuurtje Antirobe op. Maar dat vond ik niet afdoende werken en omdat hij vandaag rilde en het kuchen onophoudelijk aanhield, zijn we naar Richard gereden. Daar kreeg hij een spuitje en nu moeten we de kuur Antirobe vanaf overmorgen weer aanvatten. Ik hoop dat hij zich snel weer beter voelt, want hij is de laatste paar dagen toch afgevallen ondanks dat hij wel eet. Ook Klausje moest mee, want hij heeft ook niesziekte te pakken dat gisteren helemaal opflakkerde. Hij bleek door de koorts te rillen, dus hij kreeg ook een spuitje en thuis een portie Metacam om de koorts af te remmen. Hij heeft veel geslapen, maar hij ziet er gelukkig wel ietsje beter uit dan vanmorgen. En ook onze Ballerina ligt in de lappenmand. Zij heeft gisteren haar kousje weten uit te spelen en bovendien ook haar verband waardoor ze even over de grond heeft liggen sjeezen zonder verband en liet een waar bloedspoor achter. Al het werk dat we verricht hebben om haar pootje te ontzien was voor niks. Ook haar lymfeklier in haar pootje bleek opgezwollen te zijn, dus zij kreeg ook een spuitje en we moeten met een kuur Antirobe starten. Voor de zekerheid heb ik haar ook wat Metacam toegediend, want ze lijkt veel last te hebben van haar pootje. Dagelijks wordt haar pootje 3x gezalfd met wondzalf en schoon verband rond gedaan. Ik hoop dat ons meisje zich snel wat beter voelt, want nu ligt ze toch maar pips in haar mandje. En ook Aiko -één van onze honden- moest mee, want tijdens het spuiten van Insuline zet ik haar altijd op tafel en toen merkte ik plots een bolletje onder haar oksel. Dat leek op korte tijd ontzettend gegroeid te zijn en dat blijkt dus een melkkliergezwelletje te zijn. Onderaan is er zich ook een klein bolletje aan het vestigen, dus dat wordt volgende week een operatie om beide gezwelletjes weg te nemen. Normaal gezien worden alle tepels weggenomen, maar omdat Aiko 12 jaar is opteert onze dierenarts enkel voor de gezwelletjes. De zorgen aan de diertjes in ons tehuis houden nooit op en als er eentje opkapt, is er wel een ander dat in de lappenmand ligt. Maar dat wisten we natuurlijk op voorhand, want onze bewoners hebben niet voor niets een Blutsje.
Zondag 15 maart 2015:
De aanvragen voor de knuffeldag die gisteren plaats vond, sijpelden binnen tot onze agenda plots overvol stond en ik geen nieuwe aanvragen meer kon aanvaarden. Het beloofde dus ontzettend druk te worden en dat werd het ook! Als het zo druk is, dan slaat de schrik me altijd een beetje om het hart. Want ons huisje is niet zo heel groot en ik ben dan ook een beetje bang dat we niet iedereen voldoende aandacht kunnen geven en vraagjes beantwoorden. Gelukkig hebben de meeste mensen daar begrip voor en wordt er onder het genot van een tasje thee of koffie volop met de bewoners geknuffeld, wat uiteindelijk helemaal de bedoeling is van zo'n knuffeldag. De bewoners hebben dan ook met volle teugen genoten en hielpen naderhand met de vele cadeautjes uit te pakken en een plekje te geven (*ahum, alles controleren, dat wel!).
- Marianne en haar dochter Diede waren vorige knuffeldag van de partij, maar ze konden zich toch niet inhouden en kwamen ook deze editie weer langs. Marianne was zo lief om kousjes voor onze Ballerina te maken (want haar ene hieltje ligt open doordat ze daarmee steeds over de grond schuifelt) en ze zitten haar als gegoten. De dag ervoor had de pakketdienst nog een pakketje van Zooplus geleverd wat van onze Marianne afkomstig was: een geweldig houten huisje voor in de toekomstige kattenren en diverse zakjes snoepjes.
- Niet veel later kwam Ilse en haar man langs. Ilse is onlangs suikertante van ons Klausje geworden en wilde graag met hem komen knuffelen. Hun eerste knuffelbezoekje in ons tehuis en wat hebben Klausje, Tom en Nome genoten van al die liefde. Zij brachten ook snoepjes mee, luiertjes, onderleggers en zelfs een heuse speeltunnel. Hun eigen katten keken daar niet naar om, maar hier werd hij al goed in gebruik genomen. Sissi heeft zelfs vanmiddag haar siësta daar in gevierd.
- Ook Viviane kwam weer langs, deze keer samen met haar vriendin Hilde. En zij staat hier nooit met lege handen. Ook deze keer kwam Viviane weer met heuse dozen aanzetten waarin vanalles te vinden was: van lekkers voor ons, tot luiers, zalfjes, dekentjes,... Te veel om op te noemen en ook Hilde verwende onze bewoners met lekkere snoepjes en een fleece dekentje.
- Ook voor Jolien en haar vriend was het de eerste keer dat ze langskwamen en lieten hun knuffelhandjes feest vieren. De bewoners hebben genoten van al die aaitjes en kroelbeurtjes. Ook zij stonden hier niet met lege handen en brachten een doos vol lekkers mee voor de Blutsjes.
- Tussendoor kwam Lidia ook nog langs om afstand te doen van onze nieuwe bewoonster: Minoe. Na alle nodige uitleg te hebben gegeven over de medische geschiedenis van Minoe, ging ze haar auto leegladen. Jeetje, zoveel kattenbakvulling dat we in ontvangst mochten nemen. Onze rug was zowat gebroken nadat we alles op zijn plek hadden geladen. Wekelijks haalt Sab zo'n 18 zakjes kattenbakvulling van 8 liter uit de winkel, dus met elk zakje kattenbakvulling dat we zo krijgen, springen we een gat in de lucht!
- Als voorlaatste kwamen Martine en Ann van Sos Tabiti langs samen met een vriendin. Ook zij brachten weer ontzettend veel lekkers mee en vooral het natvoer en kattenbakvulling kwamen goed van pas! Vorige week zijn we nog natvoer moeten gaan kopen omdat er hier dagelijks zovele blikjes en zakjes doorgaan. Martine die tevens suikertante van Sterre is geworden, kwam natuurlijk met ons kleine ventje kennis maken en haar suikercertificaat in ontvangst nemen.
- En last but not least kwam Ariane met haar gezin een superleuk klimmeubel langsbrengen voor in onze toekomstige kattenren. Het Acitivity Center werd al gelijk goedgekeurd door Gizmo, Sissi en zelfs Ballerina. Wat een geweldig leuk speeltje voor hen! Zij wilde dit meubel al langere tijd aan een goed doel doneren en haar man reed hier vorige week voorbij en zag de belettering op ons raam waardoor hij thuis kwam en zei: ik heb je goed doel gevonden. Zo fantastisch lief dat mensen aan onze bewoners denken en tevens doneerden ze ook wat Whiskas natvoerzakjes.
- Over onze toekomstige kattenren gesproken: Erik kwam gisteren ook langs om nogmaals (en nauwkeurig) de maten te nemen, dus met een beetje geluk kunnen we half april onze bewoners een frisse neus laten halen. We kijken er met volle teugen naar uit!
Ik wil graag iedereen bedanken die gisteren op knuffelbezoek kwam, want niet alleen de bewoners genieten hier enorm van, ook wij. Ook al is het geen verplichting om spul mee te brengen, het is wel fijn natuurlijk dat onze bewoners zo verwend worden en dat we dankzij jullie gulle giften zovele katjes kunnen helpen en gisteren zelfs weer een nieuwkomer konden verwelkomen. Uit de grond van ons hart, dankjewel! Ik kan het niet genoeg benadrukken! We komen veel leed tegen en zien vaak de donkere kant van mensen, maar op knuffeldagen kunnen we dat eventjes achterwege laten en zien we de mooie kant van mensen! Mochten er graag mensen op 28 maart van 15u tot 17u komen knuffelen, er zijn nog enkele plekjes vrij. Graag aanmelden via: [email protected] of via pb.
De aanvragen voor de knuffeldag die gisteren plaats vond, sijpelden binnen tot onze agenda plots overvol stond en ik geen nieuwe aanvragen meer kon aanvaarden. Het beloofde dus ontzettend druk te worden en dat werd het ook! Als het zo druk is, dan slaat de schrik me altijd een beetje om het hart. Want ons huisje is niet zo heel groot en ik ben dan ook een beetje bang dat we niet iedereen voldoende aandacht kunnen geven en vraagjes beantwoorden. Gelukkig hebben de meeste mensen daar begrip voor en wordt er onder het genot van een tasje thee of koffie volop met de bewoners geknuffeld, wat uiteindelijk helemaal de bedoeling is van zo'n knuffeldag. De bewoners hebben dan ook met volle teugen genoten en hielpen naderhand met de vele cadeautjes uit te pakken en een plekje te geven (*ahum, alles controleren, dat wel!).
- Marianne en haar dochter Diede waren vorige knuffeldag van de partij, maar ze konden zich toch niet inhouden en kwamen ook deze editie weer langs. Marianne was zo lief om kousjes voor onze Ballerina te maken (want haar ene hieltje ligt open doordat ze daarmee steeds over de grond schuifelt) en ze zitten haar als gegoten. De dag ervoor had de pakketdienst nog een pakketje van Zooplus geleverd wat van onze Marianne afkomstig was: een geweldig houten huisje voor in de toekomstige kattenren en diverse zakjes snoepjes.
- Niet veel later kwam Ilse en haar man langs. Ilse is onlangs suikertante van ons Klausje geworden en wilde graag met hem komen knuffelen. Hun eerste knuffelbezoekje in ons tehuis en wat hebben Klausje, Tom en Nome genoten van al die liefde. Zij brachten ook snoepjes mee, luiertjes, onderleggers en zelfs een heuse speeltunnel. Hun eigen katten keken daar niet naar om, maar hier werd hij al goed in gebruik genomen. Sissi heeft zelfs vanmiddag haar siësta daar in gevierd.
- Ook Viviane kwam weer langs, deze keer samen met haar vriendin Hilde. En zij staat hier nooit met lege handen. Ook deze keer kwam Viviane weer met heuse dozen aanzetten waarin vanalles te vinden was: van lekkers voor ons, tot luiers, zalfjes, dekentjes,... Te veel om op te noemen en ook Hilde verwende onze bewoners met lekkere snoepjes en een fleece dekentje.
- Ook voor Jolien en haar vriend was het de eerste keer dat ze langskwamen en lieten hun knuffelhandjes feest vieren. De bewoners hebben genoten van al die aaitjes en kroelbeurtjes. Ook zij stonden hier niet met lege handen en brachten een doos vol lekkers mee voor de Blutsjes.
- Tussendoor kwam Lidia ook nog langs om afstand te doen van onze nieuwe bewoonster: Minoe. Na alle nodige uitleg te hebben gegeven over de medische geschiedenis van Minoe, ging ze haar auto leegladen. Jeetje, zoveel kattenbakvulling dat we in ontvangst mochten nemen. Onze rug was zowat gebroken nadat we alles op zijn plek hadden geladen. Wekelijks haalt Sab zo'n 18 zakjes kattenbakvulling van 8 liter uit de winkel, dus met elk zakje kattenbakvulling dat we zo krijgen, springen we een gat in de lucht!
- Als voorlaatste kwamen Martine en Ann van Sos Tabiti langs samen met een vriendin. Ook zij brachten weer ontzettend veel lekkers mee en vooral het natvoer en kattenbakvulling kwamen goed van pas! Vorige week zijn we nog natvoer moeten gaan kopen omdat er hier dagelijks zovele blikjes en zakjes doorgaan. Martine die tevens suikertante van Sterre is geworden, kwam natuurlijk met ons kleine ventje kennis maken en haar suikercertificaat in ontvangst nemen.
- En last but not least kwam Ariane met haar gezin een superleuk klimmeubel langsbrengen voor in onze toekomstige kattenren. Het Acitivity Center werd al gelijk goedgekeurd door Gizmo, Sissi en zelfs Ballerina. Wat een geweldig leuk speeltje voor hen! Zij wilde dit meubel al langere tijd aan een goed doel doneren en haar man reed hier vorige week voorbij en zag de belettering op ons raam waardoor hij thuis kwam en zei: ik heb je goed doel gevonden. Zo fantastisch lief dat mensen aan onze bewoners denken en tevens doneerden ze ook wat Whiskas natvoerzakjes.
- Over onze toekomstige kattenren gesproken: Erik kwam gisteren ook langs om nogmaals (en nauwkeurig) de maten te nemen, dus met een beetje geluk kunnen we half april onze bewoners een frisse neus laten halen. We kijken er met volle teugen naar uit!
Ik wil graag iedereen bedanken die gisteren op knuffelbezoek kwam, want niet alleen de bewoners genieten hier enorm van, ook wij. Ook al is het geen verplichting om spul mee te brengen, het is wel fijn natuurlijk dat onze bewoners zo verwend worden en dat we dankzij jullie gulle giften zovele katjes kunnen helpen en gisteren zelfs weer een nieuwkomer konden verwelkomen. Uit de grond van ons hart, dankjewel! Ik kan het niet genoeg benadrukken! We komen veel leed tegen en zien vaak de donkere kant van mensen, maar op knuffeldagen kunnen we dat eventjes achterwege laten en zien we de mooie kant van mensen! Mochten er graag mensen op 28 maart van 15u tot 17u komen knuffelen, er zijn nog enkele plekjes vrij. Graag aanmelden via: [email protected] of via pb.
We mochten een nieuwe bewoonster in ons tehuis verwelkomen: Blutsje Minoe (geboren 2007). Sommigen zullen haar misschien wel herkennen want haar verhaal is viraal gegaan op facebook. Er luidde een oproep dat er een nieuwe thuis gezocht werd voor Minoe nadat zij zovele jaren een resident was van een rusthuis. Doordat de bewoners van het rusthuis naar een nieuwbouw verhuisd zijn, moest Minoe verkrassen wegens hygiënische redenen. Er kwamen zovele reacties op Minoe, want iedereen vond haar er ontzettend knap uitzien met die mooie grijze vacht en felle ogen. Er kwam ook veel protest op het feit dat er ultimatum gesteld werd en er een oplossing voor 10 maart uit de bus moest komen, want anders werd Minoe ingeslapen. Uiteindelijk was er van al die reacties niet één iemand die haar een plekje kon bieden en in huis wilde nemen en daarom werd er bij ons aangeklopt. Want Minoe is in het verleden al 2x aan blaassteentjes geopereerd en daardoor staat zij op speciaal voer. En bovendien deponeerde zij in de nieuwbouw diverse kleine plasjes wat dus de reden was waarom Minoe daar niet langer kon blijven. Wij hebben haar met open armen ontvangen. We moeten nog even laten uitzoeken waarom ze die kleine plasjes deponeerde. Misschien kwam het door stress, maar het kan evengoed door een blaasontsteking komen, gezien haar verleden zou dat niet zo gek zijn. Ondanks dat het voor Minoe toch een grote verandering is om hier te komen wonen, doet ze het geweldig. Ze heeft flink haar dieetvoer gegeten, zelfs het natvoer kon haar bekoren en vraagt ze steeds om geaaid te worden. Ze zit momenteel nog eventjes apart van de andere bewoners omdat ze geen andere katjes gewend is. En we pakken het gewoon rustig aan om haar met de andere bewoners te laten kennis maken, maar ze staat toch al regelmatig reikhalzend naar de overige Blutsjes te kijken. Uiteraard zoekt ook deze mooie meid een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze sponsort, want nierdieet is niet goedkoop helaas. Welkom Minoe in ons tehuis! En die plasjes zijn oké, daar vinden we wel een oplossing voor. Belangrijkste is dat jij een kans op een nieuw leven hebt gekregen en de rest komt vanzelf!
|
|
Donderdag 12 maart 2015:
Ons Draakje is zo'n klein rond tonnetje. Ik weet ook altijd exact dat hij het is die tegen mijn benen komt schurken omdat hij met alle liefde in zijn lijfje tegen de benen duwt. Tijdens knuffelbezoekjes ligt hij meestal de ganse tijd te slapen op één van de vele krabpalen waardoor bezoek bijna amper een glimp van hem opvangt. Maar het is best grappig om hem met zijn waggelkontje te zien rondlopen. Het mag dan wel duidelijk zijn dat hij graag eet en vooral dingen die katjes eigenlijk niet mogen eten. Er gaat geen moment voorbij of hij probeert sausjes te verorberen. Mayonaise is zijn absolute favoriet! En een potje achterlaten is om dit tafereel vragen. Grappig detail: toen ik gedaan had met filmen zat zijn kopje vast in het potje. Toen ik dat potje verwijderde was zijn drang naar likken ineens verdwenen en droop hij met zijn staart tussen de benen af, gekke mallerd! |
Woensdag 11 maart 2015:
Gisteren stond Marian voor de deur met een grote zak onderleggers die ze ooit aangeschaft heeft voor haar hondje. Ze nam een tijdje geleden contact met ons op via facebook of we hier iets mee kunnen en dat kunnen we zeker! Die incontinentie onderleggers gebruiken we hier niet alleen voor Hava, maar ook voor ritjes naar onze dierenarts en in de slaapkamer van Klaus en Ballerina ligt er steevast ook eentje onder de kattenbak omdat Minke daar vaak naar toilet gaat en haar chronische diarree laat vaak zijn sporen na. Ook Kaat kwam even langs, want zij had per ongeluk haar Zooplus pakketje naar ons laten versturen. Toen ze haar pakketje kwam ophalen, had ze ook 2 zakken met allemaal lekkers bij. En de bewoners zijn natuurlijk gelijk geïnteresseerd en moeten als eerste de zakken controleren. Natvoer en snoepjes zijn hier favoriet en dat kan bijna elke bewoner bekoren. Er staat momenteel een katje op de wachtlijst waar mensen al een tijd een thuis voor zoeken. Zij moeten verhuizen en helaas moeten zij het merendeel van hun dieren weg doen omdat in het nieuwe huis geen dieren toegelaten zijn. Voor de overige katten hebben zij een thuis gevonden, maar niemand die Tom wilt (hier zal hij wellicht de naam Tommie krijgen om verwarring met onze eigenste Tom te voorkomen) omdat hij maar één werkende nier heeft en op speciaal dieetvoer moet (want hij heeft ook vaak last van diarree). Deze mensen zijn zo lief om ons te helpen met het bouwen van een sluis in de toekomstige ruimte voor de katjes met nier/blaasproblemen. Zij zijn gisteren alvast even komen kijken en willen dit geheel belangeloos doen. Als dat niet fantastisch is! Gisteren checkten we nogmaals de rekening en zagen we dat ook de meeste suikertantes en -nonkels weer centjes hebben overgemaakt voor hun suikerkatje. En gisteravond kregen we een ontroerend telefoontje. Greta hebben we nog nooit in het echt ontmoet, maar zij heeft al voor de 2de maal op rij tijdens Kerst een mooie donatie overgemaakt voor onze bewoners. Haar dochter belde gisteren op om te zeggen dat Greta in het ziekenhuis beland is en helaas een lange revalidatie voor de boeg heeft. Maar toch zat ze zo met ons in omdat we vele kosten voor de boeg hebben en ze vroeg haar dochter om alvast een centje over te maken. Wat een prachtmens is dat toch! Ze heeft zelf zoveel ellende op dit moment en toch denkt zij aan ons. We kunnen dan ook niet anders dan heel hard duimen dat ze snel herstelt en dat ze onze verhalen weer kan volgen. Wordt snel beter lieve Greta! Lieve mensen, ik kan het niet genoeg herhalen: dankjewel voor alle steun, want zonder zouden we echt niet kunnen doen wat we doen!
Gisteren stond Marian voor de deur met een grote zak onderleggers die ze ooit aangeschaft heeft voor haar hondje. Ze nam een tijdje geleden contact met ons op via facebook of we hier iets mee kunnen en dat kunnen we zeker! Die incontinentie onderleggers gebruiken we hier niet alleen voor Hava, maar ook voor ritjes naar onze dierenarts en in de slaapkamer van Klaus en Ballerina ligt er steevast ook eentje onder de kattenbak omdat Minke daar vaak naar toilet gaat en haar chronische diarree laat vaak zijn sporen na. Ook Kaat kwam even langs, want zij had per ongeluk haar Zooplus pakketje naar ons laten versturen. Toen ze haar pakketje kwam ophalen, had ze ook 2 zakken met allemaal lekkers bij. En de bewoners zijn natuurlijk gelijk geïnteresseerd en moeten als eerste de zakken controleren. Natvoer en snoepjes zijn hier favoriet en dat kan bijna elke bewoner bekoren. Er staat momenteel een katje op de wachtlijst waar mensen al een tijd een thuis voor zoeken. Zij moeten verhuizen en helaas moeten zij het merendeel van hun dieren weg doen omdat in het nieuwe huis geen dieren toegelaten zijn. Voor de overige katten hebben zij een thuis gevonden, maar niemand die Tom wilt (hier zal hij wellicht de naam Tommie krijgen om verwarring met onze eigenste Tom te voorkomen) omdat hij maar één werkende nier heeft en op speciaal dieetvoer moet (want hij heeft ook vaak last van diarree). Deze mensen zijn zo lief om ons te helpen met het bouwen van een sluis in de toekomstige ruimte voor de katjes met nier/blaasproblemen. Zij zijn gisteren alvast even komen kijken en willen dit geheel belangeloos doen. Als dat niet fantastisch is! Gisteren checkten we nogmaals de rekening en zagen we dat ook de meeste suikertantes en -nonkels weer centjes hebben overgemaakt voor hun suikerkatje. En gisteravond kregen we een ontroerend telefoontje. Greta hebben we nog nooit in het echt ontmoet, maar zij heeft al voor de 2de maal op rij tijdens Kerst een mooie donatie overgemaakt voor onze bewoners. Haar dochter belde gisteren op om te zeggen dat Greta in het ziekenhuis beland is en helaas een lange revalidatie voor de boeg heeft. Maar toch zat ze zo met ons in omdat we vele kosten voor de boeg hebben en ze vroeg haar dochter om alvast een centje over te maken. Wat een prachtmens is dat toch! Ze heeft zelf zoveel ellende op dit moment en toch denkt zij aan ons. We kunnen dan ook niet anders dan heel hard duimen dat ze snel herstelt en dat ze onze verhalen weer kan volgen. Wordt snel beter lieve Greta! Lieve mensen, ik kan het niet genoeg herhalen: dankjewel voor alle steun, want zonder zouden we echt niet kunnen doen wat we doen!
|
|
Maandag 09 maart 2015:
Naast het verdrietige verhaal van Moby die zaterdag is binnengekomen, maken we gelukkig ook hele mooie momenten mee. En gelukkig maar, want anders zou dit werk voor geen meter vol te houden zijn. Al begon dit sprookje ook niet zo vrolijk als het eindigde. Tom is een ontzettend grote kat, op onze Cela na één van de grootste bewoners. Hij heeft natuurlijk het uiterlijk mee om zich als bully op te stellen en het lukt, want de meeste katten gaan voor hem opzij of gaan op hun rug liggen om aan te tonen dat ze hem geen kwaad willen doen. Ik heb in het begin echt met mijn handen in het haar gezeten en vond het zo vervelend toe naar de andere katten... Want ondanks dat hier vele katten wonen, is het mijn doel om elke Blutskat gelukkig te maken, want tenslotte is het hier hun forever huisje . Naar mensen toe is Tom een ontzettend leuke kat, maar hij pikte hier en daar sommige katten uit om de bully tegen uit te hangen en vooral met Mozes ging hij steevast op de vuist. Mozes woonde hier op dat moment nog niet lang en moest nog vertrouwen in ons krijgen. Hij is namelijk één van de niet-aaibare-katten. En ik vond het zo zielig dat Moos zich steeds moest verstoppen omdat Tom hem anders aanviel en tot bloedens toe vocht. Het was ontzettend vermoeiend, want we moesten constant op signalen letten en scheidsrechter spelen. 's Nachts moest Tom zonder pardon bij de honden slapen zodat Mozes op zijn gemakje kon rondlopen en kon eten. Na 12 jaar animal rescue weet ik ondertussen waarom zulke katten zich zo gedragen. Meestal zijn het zieltjes die al van hot naar her gevlogen zijn en in een nieuwe situatie bij nieuwe mensen willen ze hun grenzen aftasten. Kijken hoe ver ze kunnen gaan vooraleer ze weer op straat vliegen. Het is immers in het verleden vaker gebeurd dat de liefde voor hen toch niet zo sterk genoeg bleek te zijn en waarom zouden ze nu moeite doen? Gewoon vervelend doen, want je gaat toch geen mens meer in je hart sluiten als je weet dat je komende weken weer ergens anders kan wonen? En ik geef Tom geen ongelijk! Zoiets hakt er in en ik weet dat het soms een tijdje kan duren, maar dat liefde uiteindelijk alles overwint. De laatste 2 à 3 weken begon zijn gedrag naar Mozes milder te worden. Het leek er zelfs op dat hij wilde spelen. Mozes vond die signalen die Tom gaf een beetje verwarrend. En sinds vorige week (omdat Tom ziek geweest is) zitten de jongens zowaar naast elkaar. Maar er is nog een mooie vriendschap open gebloeid: Tom en Sterre! Tom kan na het verschonen van zijn luier een beetje krenterig zijn. De kat die dan op zijn weg staat krijgt meestal een slag rond de oren en moet het dan ontgelden. Maar nooit Sterre! Ook al ging hij er stoer naar toe, van zodra hij merkte dat het Sterre was ging hij gewoon door. En dat is maar goed ook! Want Sterre heeft niet alleen epilepsie, hij is ook mentaal gehandicapt en is een katje dat in mijn woorden 'een beetje te goed is voor deze wereld'. Hij zou letterlijk in een bek van een leeuw kruipen zonder argwaan te hebben. Voor Sterre is het leven simpel en goed, konden we allemaal maar niet een beetje Sterre zijn! Sterre maakt door zijn Blutsje amper contact met andere katten en ik moet toegeven dat het lang geduurd heeft, maar hij begint nu zelfs naar zijn naam te luisteren en hij kan al eens genieten van aaitjes. Want lichamelijk contact heeft Sterre ook niet graag, maar Tom heeft toch iets in hem losgemaakt. Die grote stoere tijger voelt zich verantwoordelijk voor dat kleine grijze pluizige ventje. Ze zoeken vaak elkaars gezelschap op om dan zo gek bij elkaar te liggen. Liefde overwint echt alles, liefde kan genezen en dat is hier het bewijs van! |
|
|
Zondag 08 maart 2015:
Vanmorgen kregen we het nieuws door van onze dierenarts dat Moby Fiv-positief blijkt te zijn. Eigenlijk hadden we dit wel een beetje verwacht en komt het dus niet als een verrassing aan. Voor ons geen enkel probleem, want ook Esra heeft aids en die doet het ook goed in ons tehuis. Enkel vind ik het voor hem een beetje jammer, want het komt er op neer dat hij minder snel zal herstellen door de aids. Zijn ontsteking aan zijn hieltjes en piemeltje en de schimmel zullen langere tijd nodig hebben om te herstellen. Maar we zetten dan ook alles op alles om die ontsteking zo snel mogelijk te doen verdwijnen. Hij heeft daarstraks al een portie Metacam (pijnstiller + ontstekingsremmer) binnen en hij is de nacht goed doorgekomen. Naast de antibiotica krijgt hij ook Itrafungol tegen de schimmel en ondersteunen we hem met L-Lysine om zijn weerstand op te krikken. De dekentjes onder zijn kont zijn alweer ververst en zitten ondertussen in de wasmachine. De plaats waar hij gelegen had was volledig doordrongen van de urine. Zo triest! Ons ventje wilt alleen eten als we in de buurt zijn. Dus even stiekem een filmpje gemaakt terwijl hij heerlijk aan zijn korrelvoer zat te knabbelen. Hij moet ontzettend veel pijn gehad hebben (en nog hebben, ondanks de pijnstilling) en toch is hij zo'n lief manneke. Ongelofelijk gewoon! Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe ik me voel en katten zoals Moby grijpen me steeds naar de keel. Maar we gaan ervoor en ik ben dan ook erg dankbaar dat dit ventje in ons tehuis is komen wonen. |
Zaterdag 07 maart 2015:
Eigenlijk kwam het helemaal niet uit vandaag dat ik 's morgens vroeg naar onze dierenarts moest. Ik loop ook gigantisch achter met mailtjes en pb'tjes beantwoorden door de drukke week die we gehad hebben, maar dat probeer ik morgen allemaal bij te werken. Ik merkte begin deze week dat Tom kalmer is dan anders. Zo lag hij constant naast Mozes, terwijl hij normaal steevast op de vuist gaat met dat ventje. Ik dacht nog bij mezelf: amaie, mijn gesprekje met hem heeft geholpen. Want Tom is vreselijk jaloers en maandag vertelde ik hem nog dat hij helaas zijn thuis hier moet delen met vele katjes en dat er altijd wel een nieuweling zal binnenkomen. Maar dat iedereen hier evenveel liefde krijgt. Er zijn hier geen favorieten en allemaal staan ze op nummer 1! Maar gisteren was hij toch wel heel stil. Toen ik hem knuffelde merkte ik dat hij koorts had, dus gelijk Metacam gegeven. Hij at gelukkig goed, maar vanmorgen merkte ik dat zijn gewrichten en spieren toch pijn hebben door koorts. Zijn stapje was iets wankeler dan anders en ik wilde geen risico nemen. Dus hops, hem in een transportmand geladen en Skip ook maar meegenomen. Zij heeft sinds een paar dagen last van niesziekte, maar haar zelf medicijnen toedienen lukt niet. Zij is een vreselijk lieve kat, maar van zodra dat tubetje oogzalf boven komt, verandert zij in een vuurspuwend en gillend monstertje die zowaar haar beste karate moves bovenhaalt. Ik kreeg zowaar een beroerte toen ik bij onze dierenarts arriveerde: de wachtzaal zat nokvol! Ik had eigenlijk al geen tijd om dit tussendoor in te plannen en ik was pas om 11u30 terug thuis. Tom bleek toch temperatuur te hebben - 39,9- en hij kreeg, net zoals Skipje, Convenia ingespoten. Met Tom gaat het ondertussen al een stukje beter. Thuis gekomen en gelijk in de douche gesprongen, nog wat werk in ons tehuis verricht om daarna naar een melding door te rijden.
Eigenlijk kwam het helemaal niet uit vandaag dat ik 's morgens vroeg naar onze dierenarts moest. Ik loop ook gigantisch achter met mailtjes en pb'tjes beantwoorden door de drukke week die we gehad hebben, maar dat probeer ik morgen allemaal bij te werken. Ik merkte begin deze week dat Tom kalmer is dan anders. Zo lag hij constant naast Mozes, terwijl hij normaal steevast op de vuist gaat met dat ventje. Ik dacht nog bij mezelf: amaie, mijn gesprekje met hem heeft geholpen. Want Tom is vreselijk jaloers en maandag vertelde ik hem nog dat hij helaas zijn thuis hier moet delen met vele katjes en dat er altijd wel een nieuweling zal binnenkomen. Maar dat iedereen hier evenveel liefde krijgt. Er zijn hier geen favorieten en allemaal staan ze op nummer 1! Maar gisteren was hij toch wel heel stil. Toen ik hem knuffelde merkte ik dat hij koorts had, dus gelijk Metacam gegeven. Hij at gelukkig goed, maar vanmorgen merkte ik dat zijn gewrichten en spieren toch pijn hebben door koorts. Zijn stapje was iets wankeler dan anders en ik wilde geen risico nemen. Dus hops, hem in een transportmand geladen en Skip ook maar meegenomen. Zij heeft sinds een paar dagen last van niesziekte, maar haar zelf medicijnen toedienen lukt niet. Zij is een vreselijk lieve kat, maar van zodra dat tubetje oogzalf boven komt, verandert zij in een vuurspuwend en gillend monstertje die zowaar haar beste karate moves bovenhaalt. Ik kreeg zowaar een beroerte toen ik bij onze dierenarts arriveerde: de wachtzaal zat nokvol! Ik had eigenlijk al geen tijd om dit tussendoor in te plannen en ik was pas om 11u30 terug thuis. Tom bleek toch temperatuur te hebben - 39,9- en hij kreeg, net zoals Skipje, Convenia ingespoten. Met Tom gaat het ondertussen al een stukje beter. Thuis gekomen en gelijk in de douche gesprongen, nog wat werk in ons tehuis verricht om daarna naar een melding door te rijden.
~ OPGEPAST: ONDERSTAANDE FOTO'S EN FILMPJE KUNNEN SCHOKKEND ZIJN ~
Deze week kregen we een telefoontje van iemand bij wie er een kat was komen aanlopen. Langs de telefoon vertelde die dame dat de kat er al begin december zat en dat bij navraag in de buurt, de kat van niemand bleek te zijn. Een beetje een veel voorkomend verhaal... Tot ze vertelde dat de kat vol hing met urine en uitwerpselen en uren in de wind stonk. Dat laatste hebben we mogen ondervinden en dat was helemaal geen onderschatting! Ze vertelde daarnaast ook dat de kat constant urine verloor en of we hulp konden bieden. Ons tehuis begint aardig vol te raken (en er staan nog een aantal katjes op de wachtlijst en daarna volgt er helaas een stop) en we moeten dus elke melding wikken en wegen; We zijn er voor de Blutskatjes en andere katjes moeten we helaas doorverwijzen. Dus afgesproken dat we vandaag even zouden langsgaan om te kijken wat er nou precies met de kat aan de hand is. Want het kon evengoed om een sproeiende kater gaan. Toen we arriveerden zat de kat naar binnen te gluren in de veranda en toen we naar hem toe gingen, werden we hartelijk begroet met kopjes. Ik zag overal druppeltjes urine liggen met bloed en toen ik onder zijn staart keek, bleek het om een heus noodgeval te gaan. Hij hing niet alleen vol uitwerpselen, ik zag de urine zo uit zijn plassertje druppen, al was zijn piemeltje niet echt meer een piemeltje te noemen. Maar eerder een grote ontsteking dat al leek te rotten. We hebben geen moment getwijfeld en hem in onze transportmand geladen. Gelijk een telefoontje gepleegd naar onze dierenarts en daar konden we vandaag gelukkig nog terecht. Moby zoals we onze rode vriend genoemd hebben, kreeg een klein roesje zodat Richard de boel onderaan grondig kon schoonmaken. Zijn piemeltje is ontzettend ontstoken en zijn hieltjes hebben ook last van een ontsteking, want die zaten helemaal bedekt met kaka. Spijtig dat foto's en filmpjes geen geur uitscheiden, want het is zo'n verschrikkelijke geur waarbij ik bijna over mijn nek ga en dat terwijl ik veel kan verdragen... Moby kreeg pijnstilling ingespoten, maar ook ontstekingsremmers en we moeten hem de komende 14 dagen behandelen met antibiotica en alle wondjes grondig zalven met wondzalf. Richard vermoedt dat alles is beginnen ontsteken nadat er een kater hem gebeten heeft. Nu hij toch onder zeil was, hebben we maar gelijk bloed laten afnemen voor een Fiv en Felv test. Ik weet nog niet of ons ventje hiervoor positief is, want ik wacht nog op een mailtje van onze dierenarts. Wel staat vast dat hij ook een schimmelvlekje heeft en dus komende weken met Itrafungol behandeld moet worden. Moby zoekt net zoals al onze andere bewoners een suikertante of -nonkel om hem de komende jaren een fijn leventje te bieden in ons tehuis. Tijdens het checken van zijn tandjes zagen we dat hij een groot deel van zijn tanden mist en tevens bij ons groepje seniors mag gerekend worden met zijn 8 jaartjes oud.
Deze week kregen we een telefoontje van iemand bij wie er een kat was komen aanlopen. Langs de telefoon vertelde die dame dat de kat er al begin december zat en dat bij navraag in de buurt, de kat van niemand bleek te zijn. Een beetje een veel voorkomend verhaal... Tot ze vertelde dat de kat vol hing met urine en uitwerpselen en uren in de wind stonk. Dat laatste hebben we mogen ondervinden en dat was helemaal geen onderschatting! Ze vertelde daarnaast ook dat de kat constant urine verloor en of we hulp konden bieden. Ons tehuis begint aardig vol te raken (en er staan nog een aantal katjes op de wachtlijst en daarna volgt er helaas een stop) en we moeten dus elke melding wikken en wegen; We zijn er voor de Blutskatjes en andere katjes moeten we helaas doorverwijzen. Dus afgesproken dat we vandaag even zouden langsgaan om te kijken wat er nou precies met de kat aan de hand is. Want het kon evengoed om een sproeiende kater gaan. Toen we arriveerden zat de kat naar binnen te gluren in de veranda en toen we naar hem toe gingen, werden we hartelijk begroet met kopjes. Ik zag overal druppeltjes urine liggen met bloed en toen ik onder zijn staart keek, bleek het om een heus noodgeval te gaan. Hij hing niet alleen vol uitwerpselen, ik zag de urine zo uit zijn plassertje druppen, al was zijn piemeltje niet echt meer een piemeltje te noemen. Maar eerder een grote ontsteking dat al leek te rotten. We hebben geen moment getwijfeld en hem in onze transportmand geladen. Gelijk een telefoontje gepleegd naar onze dierenarts en daar konden we vandaag gelukkig nog terecht. Moby zoals we onze rode vriend genoemd hebben, kreeg een klein roesje zodat Richard de boel onderaan grondig kon schoonmaken. Zijn piemeltje is ontzettend ontstoken en zijn hieltjes hebben ook last van een ontsteking, want die zaten helemaal bedekt met kaka. Spijtig dat foto's en filmpjes geen geur uitscheiden, want het is zo'n verschrikkelijke geur waarbij ik bijna over mijn nek ga en dat terwijl ik veel kan verdragen... Moby kreeg pijnstilling ingespoten, maar ook ontstekingsremmers en we moeten hem de komende 14 dagen behandelen met antibiotica en alle wondjes grondig zalven met wondzalf. Richard vermoedt dat alles is beginnen ontsteken nadat er een kater hem gebeten heeft. Nu hij toch onder zeil was, hebben we maar gelijk bloed laten afnemen voor een Fiv en Felv test. Ik weet nog niet of ons ventje hiervoor positief is, want ik wacht nog op een mailtje van onze dierenarts. Wel staat vast dat hij ook een schimmelvlekje heeft en dus komende weken met Itrafungol behandeld moet worden. Moby zoekt net zoals al onze andere bewoners een suikertante of -nonkel om hem de komende jaren een fijn leventje te bieden in ons tehuis. Tijdens het checken van zijn tandjes zagen we dat hij een groot deel van zijn tanden mist en tevens bij ons groepje seniors mag gerekend worden met zijn 8 jaartjes oud.
Vrijdag 06 maart 2015:
Recyca stuurde ons geregeld een mailtje met de vraag of we een nieuwe ophaling wilden inplannen en begin deze week konden we eindelijk op de 'ja' button drukken. We hebben afgelopen maanden een groot aantal toners en cartridges binnen gekregen en ook een deel klein ict-materiaal. We begonnen de grote doos van Recyca te vullen en zowaar stak die doos nokvol! We konden de doos met moeite toekleven. Gisteravond stond de ophaaldienst voor de deur en konden we die grote doos uitzwaaien naar zijn nieuwe recyclage bestemming. We hopen op een mooi bedragje voor onze Blutskatjes! We zamelen deze spullen een gans jaar door in en mochten er mensen zijn die een doosje ter grootte van een schoendoos willen hebben om in hun bedrijf of winkel te plaatsen, we hebben er een aantal beschikbaar!
Recyca stuurde ons geregeld een mailtje met de vraag of we een nieuwe ophaling wilden inplannen en begin deze week konden we eindelijk op de 'ja' button drukken. We hebben afgelopen maanden een groot aantal toners en cartridges binnen gekregen en ook een deel klein ict-materiaal. We begonnen de grote doos van Recyca te vullen en zowaar stak die doos nokvol! We konden de doos met moeite toekleven. Gisteravond stond de ophaaldienst voor de deur en konden we die grote doos uitzwaaien naar zijn nieuwe recyclage bestemming. We hopen op een mooi bedragje voor onze Blutskatjes! We zamelen deze spullen een gans jaar door in en mochten er mensen zijn die een doosje ter grootte van een schoendoos willen hebben om in hun bedrijf of winkel te plaatsen, we hebben er een aantal beschikbaar!
Pffieuw, het is me het weekje wel! Vanmorgen vroeg kregen we telefoon van de drukkerij waar we een offerte ingediend hadden of ze een uurtje later al mochten langskomen omdat ze toevallig in de buurt waren. We moesten vlug een beslissing nemen over het ontwerp en gelijk aan de slag om alles hier aan kant te krijgen. We hebben ooit gordijnen gehad aan de straatkant, maar die werden iets te vaak als klimgordijn gebruikt door de katjes waardoor er vele gaatjes en scheurtjes in zaten. Nieuwe gordijnen zagen we niet zitten, dus kwamen we bij folie terecht die we zelf aan de ramen moesten bevestigen. Zo gezegd, zo gedaan en dat leek in het begin echt goed te gaan. Helaas wisten de katten naderhand toch kleine stukjes los te peuteren waardoor we al snel ducktape moesten boven halen. Tijdens de zomerperiode als de zon vol op de ramen zit, kwam die folie los. Helemaal niet handig dus! En zo kwamen we op het idee om zandstraalfolie te laten plaatsen met onze naam en een poezenlogo in verwerkt. Sneller dan gepland werd het geplaatst en we zijn er eigenlijk super tevreden mee. Er is meer lichtinval en vanaf nu zijn we ook herkenbaar voor mensen die hier voor de 1ste maal op bezoek komen. Meestal staan ze dan verwonderd voor de deur en we krijgen dan ook steevast de vraag: is het hier waar het knuffelbezoek plaats vindt? Fotootje is in spiegelbeeld omdat ik de foto van binnenuit genomen heb, anders moet ik met mijn cameratoestel op straat gaan staan, haha. Wat een geluk dat Sab deze week een weekje verlof had, want het was druk-drukker-drukst!
|
|
Vandaag hadden we ook een afspraak bij de dierenkliniek in Hombeek voor onze kleine Leo-vent. Hij sukkelt al sinds hij klein is met tandvleesontsteking door auto-immuunziekte. We hebben het nog eventjes kunnen uitstellen, maar nu moesten we toch een afspraak maken om te kijken of zijn tanden al dan niet getrokken moeten worden. Onze eigen dierenarts voert zulke operaties helaas niet uit en vandaag bevestigde Ine nog een keertje wat een moeilijke operatie dit is. Van de artsen vergt dit uiterste concentratie en ze moeten ook heel traag te werk gaan om er zeker van te zijn dat alle wortels meegenomen worden en er geen stukjes achter blijven. Geen wonder dat de meeste dierenartsen hier niet staan om te springen. Leo's bekje was weer ontzettend ontstoken en Ine wilde toch graag even aankijken hoe hij op medicatie reageert. Hij kreeg Convenia en een ontstekingsremmer ingespoten en we moeten hem nu 14 dagen behandelen met Metacam. Mocht de ontsteking voldoende afnemen, dan wilt ze graag nog even doorbehandelen. Maar indien de ontsteking na 3 dagen toch terug komt, dan zit er niets anders op dan zijn tanden te trekken. Iets waar Ine niet naar uitkijkt, omdat Leo's tanden nog heel net zijn en vast in het tandvlees zitten. Bovenstaande procedure is toch nodig, want ze wilt liever dat de ontsteking afneemt vooraleer ze zijn tandjes trekt. Over 2 weken hebben we weer een afspraak om te kijken of de medicatie geholpen heeft en/of een operatie nodig is. Nog eventjes in spanning (eerder stress) afwachten dus! Onze Leo heeft zich voorbeeldig gedragen en kreeg van Ine de bijnaam 'Suske'. Onze vent is dan ook vreselijk lief en sociaal en met zijn prikjes gaf hij geen kik!
|
Donderdag 05 maart 2015:
Vandaag extra vroeg opgestaan, om 4u al zodat we op tijd klaar waren met het werk in de opvang. Er stonden namelijk grote werken gepland. Het dak van de overkapping waar Clowntje en co wonen, was al heel lang aan vervanging toe. Bij hevige regenval durfde het binnen te regenen en helaas werkte het dak ook niet isolerend. Bovendien was het door de lange tijd dat het in gebruik was, erg donker en vuil geworden. Daardoor was de achterste ruimte van ons tehuis en keuken altijd erg donker. Een beetje deprimerend vonden we dat altijd. We hebben er lang voor moeten sparen en eindelijk ging vandaag het oude dak er af. Er werd een nieuw dak gelegd en het is een wereld van verschil. Clowntje en co hun ruimte baadt in het licht en de ruimte voelt al beduidend warmer aan. Dit is nog maar de 1ste fase van een aantal werken die dit jaar nog moeten plaats vinden. Volgende op de agenda is het plaatsen van de kattenren, daarna moeten de ramen en deur naar de kattenren nog vervangen worden want die staan haast op instorten en ook moet er een sluis geplaatst worden. Op die manier krijgt Hava samen met een aantal toekomstige nier/blaaspatiëntjes hun eigen ruimte waar ze hun speciale dieetvoer geserveerd krijgen. Helaas is de foto 'voor' erg donker en niet publiceerbaar, maar ik denk dat de foto van het nieuwe dak wel voor zich spreekt. Weer iets dat we van ons to-do lijstje kunnen afstrepen, jippie!
Vandaag extra vroeg opgestaan, om 4u al zodat we op tijd klaar waren met het werk in de opvang. Er stonden namelijk grote werken gepland. Het dak van de overkapping waar Clowntje en co wonen, was al heel lang aan vervanging toe. Bij hevige regenval durfde het binnen te regenen en helaas werkte het dak ook niet isolerend. Bovendien was het door de lange tijd dat het in gebruik was, erg donker en vuil geworden. Daardoor was de achterste ruimte van ons tehuis en keuken altijd erg donker. Een beetje deprimerend vonden we dat altijd. We hebben er lang voor moeten sparen en eindelijk ging vandaag het oude dak er af. Er werd een nieuw dak gelegd en het is een wereld van verschil. Clowntje en co hun ruimte baadt in het licht en de ruimte voelt al beduidend warmer aan. Dit is nog maar de 1ste fase van een aantal werken die dit jaar nog moeten plaats vinden. Volgende op de agenda is het plaatsen van de kattenren, daarna moeten de ramen en deur naar de kattenren nog vervangen worden want die staan haast op instorten en ook moet er een sluis geplaatst worden. Op die manier krijgt Hava samen met een aantal toekomstige nier/blaaspatiëntjes hun eigen ruimte waar ze hun speciale dieetvoer geserveerd krijgen. Helaas is de foto 'voor' erg donker en niet publiceerbaar, maar ik denk dat de foto van het nieuwe dak wel voor zich spreekt. Weer iets dat we van ons to-do lijstje kunnen afstrepen, jippie!
Terwijl de pakketjesdienst eergisteren nog maar voor de deur stond met het kattenhuisje van Veerle, mochten we vandaag alweer een heus pakket in ontvangst nemen. Een prachtige donatie van Kaat, die Cattery Cat I Kato runt en ons tehuis onlangs heeft leren kennen en maar al te graag wilt steunen. Het was een waar feest voor de bewoners om deze doos te openen en te kijken wat voor leuks en lekkers er allemaal in zat. De meest zachte prinsessenmanden, een leuk krabbankje dat de naam 'Leo' draagt - ik gok dat onze eigenste Leo daar helemaal gek van gaat zijn, een elektrisch dekentje, ontzettend veel dieetvoer en snoepjes waar onze bewoners een vreugdedansje voor doen. Nano is helemaal overdonderd door deze donatie dat ze er met grote ogen bij zit te kijken. Graag wil ik ook alle mensen bedanken die afgelopen periode een centje overgemaakt hebben op onze rekening. Echt ontzettend lief en het geeft een goed gevoel te weten dat er zovele mensen onze Blutsjes steunen. Ook een dikke dankjewel aan alle suikertantes en -nonkels die bijna allemaal gelijktijdig centjes hebben overgemaakt. Er staan nog een aantal Blutskatjes op onze wachtlijst om binnen te komen, dus we kunnen alle steun goed gebruiken en zijn dan ook extra dankbaar voor zovele lieve mensen in onze leven! Zonder jullie geen Blutstehuis!
Woensdag 04 maart 2015:
Gisteren ging de bel, Sab ging nietsvermoedend open doen - want een paar uurtjes voordien stond ook de pakketjesdienst voor de stoep met een houten kattenhuisje voor in onze toekomstige kattenren van Veerle, iemand waar we elke keer weer kunnen op rekenen. Bleek Hans voor de deur te staan, iemand van het tv-programma 'Iedereen Beroemd' op één. Het was even slikken, want we waren helemaal niet voorbereid op bezoek (we liepen nog in onze opvang-werk-tenues rond) en al helemaal niet op een verzoek om te komen filmen. Blijkbaar wilden ze een stukje maken uit Buggenhout en Hans gaat hiervoor elke keer verhalen zoeken bij de apotheek. Bleek daar een dame te zijn die zei dat ze absoluut eens bij onze Blutskatjes moesten komen kijken. Echt ongelofelijk fijn! Hans kwam gisteren -geheel onverwachts- dus al eens kijken of ons tehuis interessant genoeg is om te filmen. De 2 uurtjes vlogen voorbij waarbij Hans allerlei vragen stelde en een soort van scenario uitschreef. 's Avonds kregen we dan bericht dat zijn baas laaiend enthousiast was over ons tehuis en dat hij onze Blutskatjes in het programma wilde. En vandaag zouden ze al met een crew langskomen om te filmen - slik! Allemaal een beetje snel en ik sloeg eigenlijk een beetje in paniek, want laat ik nou ontzettend zenuwachtig zijn voor zulke dingen. Vanmorgen extra vroeg opgestaan want het filmen zou al om 10u van start gaan. Vannacht niet zo goed geslapen, want de zenuwen gierden door mijn lijf. Maar uiteindelijk is het allemaal ontzettend goed meegevallen omdat de crew echt fantastisch was en onze Blutsjes waren heuse sterren. Klausje heeft het zelfs gepresteerd om voor de camera de hoogste krabpaal te beklimmen, als dat niet toppie is! Binnen een week of 2 - 3 zou ons stukje moeten uitgezonden worden en we zijn er erg benieuwd naar.
Gisteren ging de bel, Sab ging nietsvermoedend open doen - want een paar uurtjes voordien stond ook de pakketjesdienst voor de stoep met een houten kattenhuisje voor in onze toekomstige kattenren van Veerle, iemand waar we elke keer weer kunnen op rekenen. Bleek Hans voor de deur te staan, iemand van het tv-programma 'Iedereen Beroemd' op één. Het was even slikken, want we waren helemaal niet voorbereid op bezoek (we liepen nog in onze opvang-werk-tenues rond) en al helemaal niet op een verzoek om te komen filmen. Blijkbaar wilden ze een stukje maken uit Buggenhout en Hans gaat hiervoor elke keer verhalen zoeken bij de apotheek. Bleek daar een dame te zijn die zei dat ze absoluut eens bij onze Blutskatjes moesten komen kijken. Echt ongelofelijk fijn! Hans kwam gisteren -geheel onverwachts- dus al eens kijken of ons tehuis interessant genoeg is om te filmen. De 2 uurtjes vlogen voorbij waarbij Hans allerlei vragen stelde en een soort van scenario uitschreef. 's Avonds kregen we dan bericht dat zijn baas laaiend enthousiast was over ons tehuis en dat hij onze Blutskatjes in het programma wilde. En vandaag zouden ze al met een crew langskomen om te filmen - slik! Allemaal een beetje snel en ik sloeg eigenlijk een beetje in paniek, want laat ik nou ontzettend zenuwachtig zijn voor zulke dingen. Vanmorgen extra vroeg opgestaan want het filmen zou al om 10u van start gaan. Vannacht niet zo goed geslapen, want de zenuwen gierden door mijn lijf. Maar uiteindelijk is het allemaal ontzettend goed meegevallen omdat de crew echt fantastisch was en onze Blutsjes waren heuse sterren. Klausje heeft het zelfs gepresteerd om voor de camera de hoogste krabpaal te beklimmen, als dat niet toppie is! Binnen een week of 2 - 3 zou ons stukje moeten uitgezonden worden en we zijn er erg benieuwd naar.
Dinsdag 03 maart 2015:
~ BELANGRIJKE MEDEDELING ~Lieve suikertantes en -nonkels, lieve vaste donateurs, lieve eenmalige donateurs en hopelijk ook lieve toekomstige donateurs: vanaf heden hebben wij een nieuw rekeningnummer. Centjes mogen voortaan overgemaakt worden op: BE54 0004 2835 2097. We hebben jullie hulp meer dan ooit nodig. De aanvragen om Blutskatjes in ons tehuis op te nemen stromen bijna dagelijks binnen. Het is telkens weer een hartverscheurende keuze om te beslissen welke katten het geluk hebben om opgenomen te worden en welke katten we helaas niet kunnen helpen. Niet alleen speelt ruimte een erg belangrijke rol, ook het financiële aspect maakt dat soms het angstzweet uitbreekt en we elke euro meermaals moeten omdraaien en soms zelfs bijna in 2 moeten bijten. Want de centjes vliegen werkelijk de deur uit, denk maar aan benodigdheden die wekelijks aangeschaft moeten worden, medicijnen waarvan de kosten de pan uit swingen, dierenartsrekeningen, speciaal voer,... Ik wil graag iedereen bedanken die ons financieel gesteund heeft en nog steeds steunt. Al die hulp appreciëren we uit het diepste van ons hart, want zonder dat zouden we niet kunnen groeien, Blutskatjes in ons tehuis blijven opnemen en de broodnodige zorg bieden aan de huidige bewoners. Dikke dikke dankjewel namens ons en de bewoners!
~ BELANGRIJKE MEDEDELING ~Lieve suikertantes en -nonkels, lieve vaste donateurs, lieve eenmalige donateurs en hopelijk ook lieve toekomstige donateurs: vanaf heden hebben wij een nieuw rekeningnummer. Centjes mogen voortaan overgemaakt worden op: BE54 0004 2835 2097. We hebben jullie hulp meer dan ooit nodig. De aanvragen om Blutskatjes in ons tehuis op te nemen stromen bijna dagelijks binnen. Het is telkens weer een hartverscheurende keuze om te beslissen welke katten het geluk hebben om opgenomen te worden en welke katten we helaas niet kunnen helpen. Niet alleen speelt ruimte een erg belangrijke rol, ook het financiële aspect maakt dat soms het angstzweet uitbreekt en we elke euro meermaals moeten omdraaien en soms zelfs bijna in 2 moeten bijten. Want de centjes vliegen werkelijk de deur uit, denk maar aan benodigdheden die wekelijks aangeschaft moeten worden, medicijnen waarvan de kosten de pan uit swingen, dierenartsrekeningen, speciaal voer,... Ik wil graag iedereen bedanken die ons financieel gesteund heeft en nog steeds steunt. Al die hulp appreciëren we uit het diepste van ons hart, want zonder dat zouden we niet kunnen groeien, Blutskatjes in ons tehuis blijven opnemen en de broodnodige zorg bieden aan de huidige bewoners. Dikke dikke dankjewel namens ons en de bewoners!
Wat is onze Ballerina toch een geweldig meisje! Ze heeft zich tijdens haar eerste knuffeldagje ontzettend voorbeeldig gedragen. Ze ging de knuffelaars begroeten en genoot van alle aandacht en aaitjes. En dat terwijl ze op dat moment amper 3 dagen bij ons woonde. Ik ben helemaal verliefd op dat kleine poppetje, maar tegelijk breekt mijn hart als ik merk hoe fragiel zij is. Normaal gezien zou zij maatje New Born 0 als luier moeten dragen, maar we moeten een maatje groter nemen omdat haar ruggengraat helemaal scheef is. Maar als ik haar dan vol overgave zie spelen, ze zo gelukkig is met kleine simpele dingen en ze ondertussen de routine hier al kent: dan ben ik zo trots op haar. Het intapen van haar kapotte pootje gaat ook steeds beter en binnenkort krijgt ze zelfs hippe kousjes om, die lieve Marianne voor haar gaat haken zodat haar hieltjes extra beschermd worden. Ik ben mijn hart helemaal verloren aan die verlamde Blutjes, want voor mij zijn ze absoluut perfect!
|
|
Maandag 02 maart 2015:
Volgende filmpje is eigenlijk een 'zomaar' momentje. Ik wilde eigenlijk graag Mira's vreemde stap op film zetten, maar van zodra ik die camera bovenhaal, gaat ze zich meestal verstoppen. Ondertussen is ze hier al helemaal ingeburgerd en overdag ligt ze vaak verstopt te slapen. Als er natvoer geserveerd wordt, is ze er als de kippen bij en dan gaat ze zelfs uit het verste potje smikkelen. We zijn nog steeds zo blij dat we haar toen hebben kunnen weghalen, laten scheren bij onze dierenarts en zien openbloeien. Het deed haar zichtbaar deugd dat die vreselijke klitten weggeschoren werden. Het filmpje werd net gemaakt nadat er al een deel natvoer geserveerd werd tijdens het avond-voer-ritueel en een deel van de bewoners is al dankbaar zijn/haar buikje aan het rond eten. |
Zondag 01 maart 2015:
Gisteren stond er weer een knuffeldag ingepland en de katjes lieten ons blijken dat ze daar weet van hadden: 's morgens gedroegen ze zich als duiveltjes om net voor de knuffelaars zouden binnenkomen, zich als engeltjes neer te vleien op allerlei krabpalen en de schuwere katjes zochten hun verstopplekjes op.
-Er heerste een stilte net voor de deurbel ging en daar stonden Marianne en haar dochter Diede aan de deur en ook Patricia wasier bijna op hetzelfde moment gearriveerd. Marianne had een grote verrassing bij: een heuse zelfgemaakte taart! Jammie, daar zeggen wij geen nee tegen. De knuffelaars die wouden, konden hier ook van genieten samen met een tasje thee of koffie. Marianne is de suikertante van onze Marthalina en samen met haar dochter bracht zij een enorme hoeveelheid luiers, incontinentie onderleggers, wattenschijfjes, handdoeken en boeken langs. Ook Patricia -de suikertante van onze Pamuk- stond hier niet met lege handen en bracht natvoer, natte billendoekjes en de felbegeerde snoepjes voor onze bewoners mee. Wat een feest!
- Tevens bracht Sarah uit Opwijk ons een kort bezoekje met haar mama om natvoer langs te brengen wat haar kieskeurige katje niet graag meer lust. Ondanks dat wij hier ook enkele kieskeurige bewoners hebben rondlopen, zijn er toch ookenkele bij die voor vuilbakje spelen en alles lusten.
- Ook Femke en Sam -die hier Bloempje geadopteerd hebben toen we nog aan herplaatsingen deden- kwamen knuffelen en dat deden ze met volle overgave. De meeste bewoners werden dan ook getrakteerd op een heuse knuffel- en soms zelfs massagesessie! Zij brachten tevens een doosje natvoer en zakjes kattenbakvulling mee.
- En last but not least kwam Sara langs - onze staartgaatjesmaakster. Zij had ondertussen weer een grote hoeveelheid luiers Tom-proof gemaakt en tevens nam zij weer een lading luiers mee naar huis om te pimpen. Ook bracht ze nog een kittentoiletje mee, speeltjes voor onze bewoners en maaltijdcheques van Whiskas.
Dankjewel iedereen voor het leuke bezoek, voor alle spulletjes weer (wat werden onze bewoners weer verwend!) en de vele lachjes die we konden uitwisselen. De volgende knuffeldag gaat door op 14 maart van 15u tot 17u en er zijn nog steeds een aantal plaatsjes vrij! Aanmelden kan via een mailtje naar: [email protected] of een pb'tje via facebook.
Gisteren stond er weer een knuffeldag ingepland en de katjes lieten ons blijken dat ze daar weet van hadden: 's morgens gedroegen ze zich als duiveltjes om net voor de knuffelaars zouden binnenkomen, zich als engeltjes neer te vleien op allerlei krabpalen en de schuwere katjes zochten hun verstopplekjes op.
-Er heerste een stilte net voor de deurbel ging en daar stonden Marianne en haar dochter Diede aan de deur en ook Patricia wasier bijna op hetzelfde moment gearriveerd. Marianne had een grote verrassing bij: een heuse zelfgemaakte taart! Jammie, daar zeggen wij geen nee tegen. De knuffelaars die wouden, konden hier ook van genieten samen met een tasje thee of koffie. Marianne is de suikertante van onze Marthalina en samen met haar dochter bracht zij een enorme hoeveelheid luiers, incontinentie onderleggers, wattenschijfjes, handdoeken en boeken langs. Ook Patricia -de suikertante van onze Pamuk- stond hier niet met lege handen en bracht natvoer, natte billendoekjes en de felbegeerde snoepjes voor onze bewoners mee. Wat een feest!
- Tevens bracht Sarah uit Opwijk ons een kort bezoekje met haar mama om natvoer langs te brengen wat haar kieskeurige katje niet graag meer lust. Ondanks dat wij hier ook enkele kieskeurige bewoners hebben rondlopen, zijn er toch ookenkele bij die voor vuilbakje spelen en alles lusten.
- Ook Femke en Sam -die hier Bloempje geadopteerd hebben toen we nog aan herplaatsingen deden- kwamen knuffelen en dat deden ze met volle overgave. De meeste bewoners werden dan ook getrakteerd op een heuse knuffel- en soms zelfs massagesessie! Zij brachten tevens een doosje natvoer en zakjes kattenbakvulling mee.
- En last but not least kwam Sara langs - onze staartgaatjesmaakster. Zij had ondertussen weer een grote hoeveelheid luiers Tom-proof gemaakt en tevens nam zij weer een lading luiers mee naar huis om te pimpen. Ook bracht ze nog een kittentoiletje mee, speeltjes voor onze bewoners en maaltijdcheques van Whiskas.
Dankjewel iedereen voor het leuke bezoek, voor alle spulletjes weer (wat werden onze bewoners weer verwend!) en de vele lachjes die we konden uitwisselen. De volgende knuffeldag gaat door op 14 maart van 15u tot 17u en er zijn nog steeds een aantal plaatsjes vrij! Aanmelden kan via een mailtje naar: [email protected] of een pb'tje via facebook.
Vrijdag 27 februari 2015:
- Ik had al een afspraakje bij onze dierenarts geprikt begin deze week omdat ik graag onze nieuweling Ballerina wilde laten onderzoeken. Ik wist namelijk al dat ze hier zou arriveren met wondjes aan haar pootjes en dat wilde ik toch graag laten nakijken. En tevens even checken hoe het met haar blaas was, of ze geen overloopblaas heeft en een ontsteking. Gelukkig bleek gisteren alles in orde te zijn en natuurlijk is het een huzaren taakje om haar wondjes te laten genezen, maar mits veel verband- en zalfwerk zal dat ook wel lukken. Ballerina heeft zich voorbeeldig gedragen!
- Next was Klausje aan de beurt. Niet dat hij ziek is, want hij is ondertussen zelfs zo behendig dat hij de hoogte krabpaal (zie foto) weet te halen en daar parmantig alles ligt te overzien. Maar begin deze week had hij het gefikst om zijn luier kwijt te raken, ondanks dat hij toch maar 2 meter zonder luier geschuifeld heeft, zag alles schraal en rauw onderaan. Toen ik hem bijgevolg verzorgde en liet plassen viel het me op dat er een beetje bloed bij was. Ik kon toen niet onderscheiden of het van zijn blaas was of van zijn schrale kontje. En aangezien verlamde katjes zoals hij heel vatbaar zijn voor blaasinfecties, heb ik hem toch maar meegenomen om zijn urine te laten checken. En maar goed ook, wat hij blijkt toch een milde blaasinfectie te hebben. Hij kreeg een kuurtje Convenia en kan er weer tegen!
- En ook onze Nome baarde me afgelopen weken wat zorgen. Hij is altijd aan de magere kant geweest, maar het viel me toch op dat hij een beetje afgevallen was ondanks dat hij goed eet. Zijn linker oogje raakte een 2-tal weken geleden ontstoken en ondanks dagelijks zalven en schoonmaken, beterde het niet. In tegendeel zelfs, ook zijn andere oogje raakte ontstoken. En dat net nadat we eindelijk zijn voedselallergie onder controle hebben en zijn halsje genezen is. Begin deze week hoorde ik een reuteltje in zijn neus, niezen is er gelukkig niet bij. Als hij in slaapstand gaat, dan valt er ook een soort van bibbertje op dat plaats vindt aan zijn pootje en nekje. Ik maakte de optelsom en vond het toch maar verstandig om hem op Fiv en Felv te laten testen. Dus gisteren werd er bloed geprikt en ondanks dat hij het niet leuk vond, lukte het toch zonder verdoving. Gisteravond kwam het goede nieuws binnen dat Nome negatief testte, oef! Hij kreeg voor de zekerheid ook een spuitje Convenia en ik merkte gisteravond dat het al een tikkeltje beter met hem gaat.
- Ik had al een afspraakje bij onze dierenarts geprikt begin deze week omdat ik graag onze nieuweling Ballerina wilde laten onderzoeken. Ik wist namelijk al dat ze hier zou arriveren met wondjes aan haar pootjes en dat wilde ik toch graag laten nakijken. En tevens even checken hoe het met haar blaas was, of ze geen overloopblaas heeft en een ontsteking. Gelukkig bleek gisteren alles in orde te zijn en natuurlijk is het een huzaren taakje om haar wondjes te laten genezen, maar mits veel verband- en zalfwerk zal dat ook wel lukken. Ballerina heeft zich voorbeeldig gedragen!
- Next was Klausje aan de beurt. Niet dat hij ziek is, want hij is ondertussen zelfs zo behendig dat hij de hoogte krabpaal (zie foto) weet te halen en daar parmantig alles ligt te overzien. Maar begin deze week had hij het gefikst om zijn luier kwijt te raken, ondanks dat hij toch maar 2 meter zonder luier geschuifeld heeft, zag alles schraal en rauw onderaan. Toen ik hem bijgevolg verzorgde en liet plassen viel het me op dat er een beetje bloed bij was. Ik kon toen niet onderscheiden of het van zijn blaas was of van zijn schrale kontje. En aangezien verlamde katjes zoals hij heel vatbaar zijn voor blaasinfecties, heb ik hem toch maar meegenomen om zijn urine te laten checken. En maar goed ook, wat hij blijkt toch een milde blaasinfectie te hebben. Hij kreeg een kuurtje Convenia en kan er weer tegen!
- En ook onze Nome baarde me afgelopen weken wat zorgen. Hij is altijd aan de magere kant geweest, maar het viel me toch op dat hij een beetje afgevallen was ondanks dat hij goed eet. Zijn linker oogje raakte een 2-tal weken geleden ontstoken en ondanks dagelijks zalven en schoonmaken, beterde het niet. In tegendeel zelfs, ook zijn andere oogje raakte ontstoken. En dat net nadat we eindelijk zijn voedselallergie onder controle hebben en zijn halsje genezen is. Begin deze week hoorde ik een reuteltje in zijn neus, niezen is er gelukkig niet bij. Als hij in slaapstand gaat, dan valt er ook een soort van bibbertje op dat plaats vindt aan zijn pootje en nekje. Ik maakte de optelsom en vond het toch maar verstandig om hem op Fiv en Felv te laten testen. Dus gisteren werd er bloed geprikt en ondanks dat hij het niet leuk vond, lukte het toch zonder verdoving. Gisteravond kwam het goede nieuws binnen dat Nome negatief testte, oef! Hij kreeg voor de zekerheid ook een spuitje Convenia en ik merkte gisteravond dat het al een tikkeltje beter met hem gaat.
|
|
Donderdag 26 februari 2015:
Ons nieuwe bewonertje haar verhaal begint heel droevig, maar gelukkig hebben de meeste sprookjes een happy end, zo ook voor Ballerina! Ergens op een dag in december werd dit lieve meisje -amper een maand of 3 toen- gevonden door een dame met een groot hart. Zij zag duidelijk dat er iets mis was met Ballerina en nam haar op en ging met haar naar de faculteit dierengeneeskunde in Lasi, Roemenië. Ons meisje was helemaal nat, zat onder de modder en het was duidelijk dat ze al lange tijd in haar eigen uitwerpselen gelegen had. Het was zelfs zo erg dat haar onderkant helemaal geschoren moest worden. Tevens was het duidelijk dat er iets aan de hand was met haar achterhand. De dokters en studenten waren zo onder de indruk van Ballerina's spinnende en lieve gedrag, dat ze besloten haar een kans te geven. Er werd een RX genomen en daaruit bleek dat Ballerina een oud letsel heeft aan haar ruggengraat, L1 voor de kenners. Ze kan nog wel haar rechterpootje bewegen en soms enkele luttele seconden op steunen, maar daar blijft het bij. Haar ene pootje kan niet haar volledige gewicht dragen door een misvormde ruggengraat. Wij wilden dit vrolijke katje maar al te graag een kans geven in ons tehuis en zo kwam deze prinses bij ons wonen. Ze kan zichzelf ontlasten, maar ze moet wel geholpen worden met plassen. Ze beweegt op een heel andere manier dan Klausje en helaas heeft Ballerina wel schuurwondjes opgelopen aan haar hieltjes, een soort van sore hocks zeg maar. En ook op haar rugje/poepje is een letsel te zien. Dat moet dagelijks goed gezalfd worden en getapet worden om verdere wondjes te vermijden anders gaan de hielwondjes namelijk bloeden als ze over de grond schuift. In principe hoeft Ballerina geen luier te dragen, maar in overleg met onze dierenarts is toch besloten om dit te doen om het wondje op haar rugje/poepje te beschermen en te doen genezen. In het begin was onze kleine meid een beetje geïntimideerd door de vele nieuwe kattengezichtjes, maar ondertussen is ze al bevriend met een groot aantal katjes. En oh, wat vindt ze het heerlijk om te spelen, een balletje, een speelrail,... van alle spul wordt ze erg gelukkig. Ik denk dat we in de toekomst even gaan bekijken of Ballerina niet mobieler is in een rolstoeltje, of toch op zijn minst een paar uur per dag om haar hieltjes te beschermen en toekomstige schuurwondjes te vermijden. Detail: haar naam heeft ze in Roemenië gekregen van haar verzorgers omdat haar bewegingen hen op de één of andere manier aan een echte ballerina deden denken. In het begin wilden we graag een andere naam voor haar kiezen, een korte maar krachtige naam. Maar naarmate de dag vorderde dat ze hier kwam wonen, waren we al zo gewend aan die naam, haha. Omdat de verzorging van Ballerina veel centjes kost, denk maar aan: luiertjes, zalf, verbandmiddel, gaasjes, speciaal dieetvoer,... zou het heel fijn zijn mocht er iemand suikertante of -nonkel van haar worden. Bij een knuffelbezoekje zal ze dankbaar de sterren van de hemel spinnen voor jou! |
Woensdag 25 februari 2015:
Wat worden de bewoners verwend! Gisteren stond de postbode weer voor de deur met een pakketje van Martine, terwijl ze onze Blutsjes vorige keer al verwend had met pakketjes van Zooplus. De postbode staat hier altijd voor de deur als ik net in het midden van de poetswerkzaamheden bezig ben in ons tehuis. Voor haar is het dan ook niet zo vreemd meer dat ik in een tenue ga open doen dat vol kattenhaar hangt, war nog restjes kattenbakvulling aan hangt, nog wat zalf want ik had net ervoor Tom en Klaus van een nieuwe luier voorzien en daar komt de nodige billetjes crème aan te pas. En ohja, niet vergeten: mijn befaamde javelvlekken! Ik presteer het elke keer weer om javel op mijn kleren te morsen. Al mijn 'makkelijke-broeken-om-werk-te-verrichten-bij-de-bewoners' zijn inmiddels gehuld in meestal rode vlekken en sommige deftige kledingstukken hebben deze ziekte ook al gekregen. Al kan ik deze kleren niet meer zo deftig noemen nu. Ik had de ruimtes waar de katjes boven vertoeven en de ruimte van Pamuk al volledig gepoetst, dus ga ik op mijn kousen de deur open doen en na het sluiten van de deur zie ik daar ook javelvlekken op zitten. Haha, gelukkig dat ik me daar niets van aantrek. Maar ik presteer het dus inderdaad om ook mijn kousen te pimpen. Als het buiten slecht weer of herfst en winter is en de transportmanden moeten gepoetst worden, dan doe ik dat in de douche. Ik sta dan met mijn kousen op een handdoekje en in een mum van tijd zijn ze gepimpt met van die rode vlekken. Moraal van het verhaal: geen! Ik hou gewoon van mijn eigen wereldje hier in ons tehuis en ook al ben ik: verpleegster, boekhoudster, secretaresse, poetsvrouw, taxi chauffeur, therapeut, ober... en dit allemaal geheel vrijwillig (en het is kei-hard werken - 365 dagen per jaar): het is de beste job in de wereld! Dankjewel Martine voor je Feliway stekker en ik vond het een heuse lekkere verrassing (nou ja, voor de bewoners dan!) om in het doosje ook nog een resum aan snoepjes te vinden. Super!
Wat worden de bewoners verwend! Gisteren stond de postbode weer voor de deur met een pakketje van Martine, terwijl ze onze Blutsjes vorige keer al verwend had met pakketjes van Zooplus. De postbode staat hier altijd voor de deur als ik net in het midden van de poetswerkzaamheden bezig ben in ons tehuis. Voor haar is het dan ook niet zo vreemd meer dat ik in een tenue ga open doen dat vol kattenhaar hangt, war nog restjes kattenbakvulling aan hangt, nog wat zalf want ik had net ervoor Tom en Klaus van een nieuwe luier voorzien en daar komt de nodige billetjes crème aan te pas. En ohja, niet vergeten: mijn befaamde javelvlekken! Ik presteer het elke keer weer om javel op mijn kleren te morsen. Al mijn 'makkelijke-broeken-om-werk-te-verrichten-bij-de-bewoners' zijn inmiddels gehuld in meestal rode vlekken en sommige deftige kledingstukken hebben deze ziekte ook al gekregen. Al kan ik deze kleren niet meer zo deftig noemen nu. Ik had de ruimtes waar de katjes boven vertoeven en de ruimte van Pamuk al volledig gepoetst, dus ga ik op mijn kousen de deur open doen en na het sluiten van de deur zie ik daar ook javelvlekken op zitten. Haha, gelukkig dat ik me daar niets van aantrek. Maar ik presteer het dus inderdaad om ook mijn kousen te pimpen. Als het buiten slecht weer of herfst en winter is en de transportmanden moeten gepoetst worden, dan doe ik dat in de douche. Ik sta dan met mijn kousen op een handdoekje en in een mum van tijd zijn ze gepimpt met van die rode vlekken. Moraal van het verhaal: geen! Ik hou gewoon van mijn eigen wereldje hier in ons tehuis en ook al ben ik: verpleegster, boekhoudster, secretaresse, poetsvrouw, taxi chauffeur, therapeut, ober... en dit allemaal geheel vrijwillig (en het is kei-hard werken - 365 dagen per jaar): het is de beste job in de wereld! Dankjewel Martine voor je Feliway stekker en ik vond het een heuse lekkere verrassing (nou ja, voor de bewoners dan!) om in het doosje ook nog een resum aan snoepjes te vinden. Super!
Dinsdag 24 februari 2015:
Hallo? Smurf hier! Ik ben stiekem achter de computer gekropen omdat Diny en Sab even geen tijd hebben voor nieuwe updates. Want ze zijn druk bezig achter de schermen met het één en het ander te regelen en Diny is gisteren zelfs 'to-the-rescue' moeten schieten om een hondje haar oogjes te gaan verzorgen. Nou ja, daar schieten jullie niks mee op natuurlijk, want ik snap dat mensen liever vaak en veel updates lezen. Vandaar dat ik even kom buurten en een nieuwtje kom verklappen: *tromgeroffel* deze week komt er een nieuw zusje in ons tehuis wonen. Ik weet natuurlijk niet of ik daar zelf zo blij mee ga zijn, want ik ken haar nog niet. Wie weet valt ze helemaal niet mee? Een beetje zoals Skip? Die is heel snel licht geraakt en gaat aan het gillen van zodra ze mijn kop nog maar ziet. Eigenlijk wel een beetje mijn eigen schuld natuurlijk, want ik vind het heerlijk om Skip te plagen. Maar sssst, niet tegen haar vertellen hoor als jullie op knuffelbezoek komen! Over het nieuwe meisje hoor ik niets anders dan dat ze een beetje op Klausje lijkt. Wat hiermee bedoeld wordt, weet ik niet goed. Want als meisje kan je toch helemaal niet op een jongetje lijken? Of bedoelen ze gewoon dat er weer een pampie-joch hier komt wonen? Het blijft spannend afwachten tot er een eerste update over dat joch uit Diny's pen vloeit. Al is het op een filmpje heel erg lang wachten, want ik hoorde hier gevloek dat die camera het begeven heeft en de camera waar fotootjes mee genomen worden (en ik mijn selfie mee gemaakt heb, knap, al zeg ik het zelf!) is ook aan zijn laatste hoofdstuk bezig. Alle spullen lijken hier kapot te gaan... Gelukkig kan ik jullie nog wel verblijden met mijn knappe kop! Toedeloe, Smurf(je).
Hallo? Smurf hier! Ik ben stiekem achter de computer gekropen omdat Diny en Sab even geen tijd hebben voor nieuwe updates. Want ze zijn druk bezig achter de schermen met het één en het ander te regelen en Diny is gisteren zelfs 'to-the-rescue' moeten schieten om een hondje haar oogjes te gaan verzorgen. Nou ja, daar schieten jullie niks mee op natuurlijk, want ik snap dat mensen liever vaak en veel updates lezen. Vandaar dat ik even kom buurten en een nieuwtje kom verklappen: *tromgeroffel* deze week komt er een nieuw zusje in ons tehuis wonen. Ik weet natuurlijk niet of ik daar zelf zo blij mee ga zijn, want ik ken haar nog niet. Wie weet valt ze helemaal niet mee? Een beetje zoals Skip? Die is heel snel licht geraakt en gaat aan het gillen van zodra ze mijn kop nog maar ziet. Eigenlijk wel een beetje mijn eigen schuld natuurlijk, want ik vind het heerlijk om Skip te plagen. Maar sssst, niet tegen haar vertellen hoor als jullie op knuffelbezoek komen! Over het nieuwe meisje hoor ik niets anders dan dat ze een beetje op Klausje lijkt. Wat hiermee bedoeld wordt, weet ik niet goed. Want als meisje kan je toch helemaal niet op een jongetje lijken? Of bedoelen ze gewoon dat er weer een pampie-joch hier komt wonen? Het blijft spannend afwachten tot er een eerste update over dat joch uit Diny's pen vloeit. Al is het op een filmpje heel erg lang wachten, want ik hoorde hier gevloek dat die camera het begeven heeft en de camera waar fotootjes mee genomen worden (en ik mijn selfie mee gemaakt heb, knap, al zeg ik het zelf!) is ook aan zijn laatste hoofdstuk bezig. Alle spullen lijken hier kapot te gaan... Gelukkig kan ik jullie nog wel verblijden met mijn knappe kop! Toedeloe, Smurf(je).
Zaterdag 21 februari 2015:
Het was eigenlijk niet echt een verrassing meer, aangezien Hilde ons al via een pb'tje gewaarschuwd had, maar vandaag stond de pakketjesdienst weer voor de deur. Hilde wilde namelijk graag bijdragen aan spulletjes voor onze toekomstige kattenren en zei dat er een krabpaaltje onderweg was. Nou, dat '-tje' mocht er heus afgelaten zijn hoor, want het is een grote krabpaal die binnenkort in onze ren mag gaan staan pronken! En zo valt er weer een stukje stress weg als ik in gedachten onze toekomstige kattenren toch gevuld zie raken met leuke spulletjes en klimmeubels voor onze bwoners van al die geweldige mensen die ons hierbij helpen! Hilde verrast onze bewoners regelmatig met leuks en lekkers en ze is tevens de suikertante van onze Marthalina en ons Minke. Wat is het heerlijk om zo'n lieve mensen in ons leven te hebben! Lieve Hilde, dankjewel voor je steun en verrassingen altijd! Jij bent echt een topper!
Het was eigenlijk niet echt een verrassing meer, aangezien Hilde ons al via een pb'tje gewaarschuwd had, maar vandaag stond de pakketjesdienst weer voor de deur. Hilde wilde namelijk graag bijdragen aan spulletjes voor onze toekomstige kattenren en zei dat er een krabpaaltje onderweg was. Nou, dat '-tje' mocht er heus afgelaten zijn hoor, want het is een grote krabpaal die binnenkort in onze ren mag gaan staan pronken! En zo valt er weer een stukje stress weg als ik in gedachten onze toekomstige kattenren toch gevuld zie raken met leuke spulletjes en klimmeubels voor onze bwoners van al die geweldige mensen die ons hierbij helpen! Hilde verrast onze bewoners regelmatig met leuks en lekkers en ze is tevens de suikertante van onze Marthalina en ons Minke. Wat is het heerlijk om zo'n lieve mensen in ons leven te hebben! Lieve Hilde, dankjewel voor je steun en verrassingen altijd! Jij bent echt een topper!
Donderdag 19 januari 2015:
Ik ben druk achter de schermen bezig met de boekhouding en achterstallige administratie in te halen. Mailtjes en pb'tjes worden tussendoor wel beantwoord. Maar vandaar dat de updates deze week een beetje schaars zijn. Ik hoop dat ik dat kan goedmaken met deze foto van onze 'Calvin Pamper' modellen: Tom en Klaus! In het begin was Tom ontzettend jaloers op Klaus en dat liet hij goed merken door stoer voor kleine Klaus te gaan staan. Die kleine dondersteen was allesbehalve onder de indruk van grote stoere Tom en laat dat nou net 'the key' zijn om dikke vrienden te worden met Tom. Katten die ondersteboven zijn van hem en gaan gillen als hij stoer naar hen toekomt lopen, daar gaat hij lekker achteraan. Maar katten die geen bang hebben, daar heeft hij respect voor en die daagt hij steevast uit voor een spelletje. Gisteravond betrapte ik de Roemeense jongens gezellig naast elkaar in de zetel (en ja hoor, Klaus hijst zichtzelf daar in en ik heb hem al meermaals op een krabpaal betrapt!) en vanmorgen deden de jongens zelfs neuze-neusje. Zo, en ik duik weer achter mijn papierwerk al word ik de hele tijd afgeleid door katten die op mijn papieren komen zitten, de printer aan het praten krijgen door gewoon met hun kont op de toetsjes te gaan zitten, stylo's in het rond doen vliegen en als het kan even heel schattig doen zodat mijn handen steevast hun richting uitgaan om aaitjes uit te delen,... Nee jongens, zo vlot het echt niet hoor!
Ik ben druk achter de schermen bezig met de boekhouding en achterstallige administratie in te halen. Mailtjes en pb'tjes worden tussendoor wel beantwoord. Maar vandaar dat de updates deze week een beetje schaars zijn. Ik hoop dat ik dat kan goedmaken met deze foto van onze 'Calvin Pamper' modellen: Tom en Klaus! In het begin was Tom ontzettend jaloers op Klaus en dat liet hij goed merken door stoer voor kleine Klaus te gaan staan. Die kleine dondersteen was allesbehalve onder de indruk van grote stoere Tom en laat dat nou net 'the key' zijn om dikke vrienden te worden met Tom. Katten die ondersteboven zijn van hem en gaan gillen als hij stoer naar hen toekomt lopen, daar gaat hij lekker achteraan. Maar katten die geen bang hebben, daar heeft hij respect voor en die daagt hij steevast uit voor een spelletje. Gisteravond betrapte ik de Roemeense jongens gezellig naast elkaar in de zetel (en ja hoor, Klaus hijst zichtzelf daar in en ik heb hem al meermaals op een krabpaal betrapt!) en vanmorgen deden de jongens zelfs neuze-neusje. Zo, en ik duik weer achter mijn papierwerk al word ik de hele tijd afgeleid door katten die op mijn papieren komen zitten, de printer aan het praten krijgen door gewoon met hun kont op de toetsjes te gaan zitten, stylo's in het rond doen vliegen en als het kan even heel schattig doen zodat mijn handen steevast hun richting uitgaan om aaitjes uit te delen,... Nee jongens, zo vlot het echt niet hoor!
Woensdag 18 januari 2015:
Vorig weekend kregen we een mailtje van Nadine met het leuke nieuws dat ze graag voor onze bewoners een pakketje bij Zooplus wilde bestellen ter waarde van 50 euro! Of ik even kon laten weten wat we hier graag voor wilden? Ik zit er al een tijdje aan te denken -of eerder gezegd stressen- dat de kattenren die binnenkort geplaatst wordt, helemaal ingericht moet worden. Daar moeten we op de één of andere manier ook nog budget voor zien te toveren, want dat is er momenteel niet. En een kale ren, dat is niet wat ik voor onze bewoners in gedachten heb. Onder het overdekte gedeelte zie ik krabpalen en mandjes in gedachten, stoeltjes of een zetel voor de knuffelaars en het gedeelte dat niet overdekt (nou ja, wel overdekt zodat ze niet kunnen ontsnappen, maar de regen valt er wel door) is, zou ik graag voorzien van een aantal leuke houten huisjes. Het huisje dat ik zo graag wilde stond in reclame aan 49,99 euro, dat viel dus net binnen het budget dat Nadine voorzag. En zo werd gisteren het felbegeerde huisje geleverd door de pakketjesdienst. Pamuk staat tevens heel trots op de kartonnen doos te poseren. Dikke dankjewel voor dit geweldige geschenk, Nadine!
Vorig weekend kregen we een mailtje van Nadine met het leuke nieuws dat ze graag voor onze bewoners een pakketje bij Zooplus wilde bestellen ter waarde van 50 euro! Of ik even kon laten weten wat we hier graag voor wilden? Ik zit er al een tijdje aan te denken -of eerder gezegd stressen- dat de kattenren die binnenkort geplaatst wordt, helemaal ingericht moet worden. Daar moeten we op de één of andere manier ook nog budget voor zien te toveren, want dat is er momenteel niet. En een kale ren, dat is niet wat ik voor onze bewoners in gedachten heb. Onder het overdekte gedeelte zie ik krabpalen en mandjes in gedachten, stoeltjes of een zetel voor de knuffelaars en het gedeelte dat niet overdekt (nou ja, wel overdekt zodat ze niet kunnen ontsnappen, maar de regen valt er wel door) is, zou ik graag voorzien van een aantal leuke houten huisjes. Het huisje dat ik zo graag wilde stond in reclame aan 49,99 euro, dat viel dus net binnen het budget dat Nadine voorzag. En zo werd gisteren het felbegeerde huisje geleverd door de pakketjesdienst. Pamuk staat tevens heel trots op de kartonnen doos te poseren. Dikke dankjewel voor dit geweldige geschenk, Nadine!
Dinsdag 17 januari 2015:
'Hoe gaat het met Esra?' is een vraag die we vaak gesteld krijgen. Vooral dan van de mensen wiens hart geraakt werd toen Esra hier pas arriveerde en zijn foto online verscheen. Hij was een triest, mager hoopje ellende en hij stonk uren in de wind. Bovendien werd mijn vermoeden van aids bevestigd toen hij hierop positief testte. Dat was nog de minste zorg van allemaal, want Fiv-katjes kunnen nog jaren mee en verdienen ze dat niet nadat ze zo lang op straat hebben rondgedoold en geschooid om eten? Zijn trieste aanblik bleef nog lange tijd zo... Het was duidelijk dat zijn lichaampje helemaal op was en het duurde dan ook lange tijd vooraleer zijn pootabces volledig genezen was. Fiv-katten hebben gewoon langere tijd nodig om te recupereren en te herstellen. Momenteel woont hij in het bureautje boven samen met Shane en dat gaat ontzettend goed! Shane is helemaal blij met haar nieuwe vriendje en Esra is dan weer blij met de luxe van een zachte mand. Gisteravond lag hij parmantig op de leuning van de zetel, net zoals Shane altijd doet. Het is duidelijk dat hij het buitenleven absoluut niet mist en hij staat elke avond klaar om zijn natvoer in ontvangst te nemen. Hij zegt dan elke keer een 'prrr-tje' als dankjewel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij bijgekomen is in gewicht, maar dat was ook hard nodig. Kortom: ons Esra'tje gaat goed!
'Hoe gaat het met Esra?' is een vraag die we vaak gesteld krijgen. Vooral dan van de mensen wiens hart geraakt werd toen Esra hier pas arriveerde en zijn foto online verscheen. Hij was een triest, mager hoopje ellende en hij stonk uren in de wind. Bovendien werd mijn vermoeden van aids bevestigd toen hij hierop positief testte. Dat was nog de minste zorg van allemaal, want Fiv-katjes kunnen nog jaren mee en verdienen ze dat niet nadat ze zo lang op straat hebben rondgedoold en geschooid om eten? Zijn trieste aanblik bleef nog lange tijd zo... Het was duidelijk dat zijn lichaampje helemaal op was en het duurde dan ook lange tijd vooraleer zijn pootabces volledig genezen was. Fiv-katten hebben gewoon langere tijd nodig om te recupereren en te herstellen. Momenteel woont hij in het bureautje boven samen met Shane en dat gaat ontzettend goed! Shane is helemaal blij met haar nieuwe vriendje en Esra is dan weer blij met de luxe van een zachte mand. Gisteravond lag hij parmantig op de leuning van de zetel, net zoals Shane altijd doet. Het is duidelijk dat hij het buitenleven absoluut niet mist en hij staat elke avond klaar om zijn natvoer in ontvangst te nemen. Hij zegt dan elke keer een 'prrr-tje' als dankjewel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij bijgekomen is in gewicht, maar dat was ook hard nodig. Kortom: ons Esra'tje gaat goed!
Maandag 16 februari 2015:
Wij hebben 'zoete poezen' ter adoptie! Op deze poezen moet men niet zuinig zijn, want ze mogen tot op de laatste kruimel opgesmuld worden ten voordele van onze bewoners. Deze 'zoete poezen' worden speciaal voor ons gegoten in kwaliteitschocolade door meester-chocolatier Gauthier uit Mechelen. Er worden 2 modellen aangeboden: de grote poes en het kitten. De grote poes is 22 cm hoog en kost 12 Euro. Het kitten is 12 cm hoog en kost 5 Euro. Wij ontvangen graag je bestelling via mail: [email protected] of via een pb'tje op onze facebookpagina. De chocolade poesjes kunnen vanaf half maart opgehaald worden tijdens de knuffeldagen in ons tehuis. Let op: je bestelling moet ten laatste om 18u op 20 februari bij ons binnen zijn. Wie-o-wie mogen we gelukkig maken met een zoete poes?
Wij hebben 'zoete poezen' ter adoptie! Op deze poezen moet men niet zuinig zijn, want ze mogen tot op de laatste kruimel opgesmuld worden ten voordele van onze bewoners. Deze 'zoete poezen' worden speciaal voor ons gegoten in kwaliteitschocolade door meester-chocolatier Gauthier uit Mechelen. Er worden 2 modellen aangeboden: de grote poes en het kitten. De grote poes is 22 cm hoog en kost 12 Euro. Het kitten is 12 cm hoog en kost 5 Euro. Wij ontvangen graag je bestelling via mail: [email protected] of via een pb'tje op onze facebookpagina. De chocolade poesjes kunnen vanaf half maart opgehaald worden tijdens de knuffeldagen in ons tehuis. Let op: je bestelling moet ten laatste om 18u op 20 februari bij ons binnen zijn. Wie-o-wie mogen we gelukkig maken met een zoete poes?
Zondag 15 februari 2015:
Gisteren stond er alweer een knuffeldag op de planning, maar laat ik nou net in die nacht ontzettend ziek geworden zijn. Amper geslapen en met veel pijn in bed liggen keren en draaien... Ik voelde me dan ook knap beroerd en even heb ik getwijfeld of afzeggen niet beter had geweest. Maar ik wilde de mensen niet teleurstellen die hier naar hadden uitgekeken, dus doorgezet en af en toe zakte ik gewoon even door mijn benen van ziek te zijn. Gelukkig kregen we het werk in ons tehuis tijdig klaar en hield ik me zo kranig mogelijk toen het bezoek eindelijk arriveerde. En ja hoor, zoals verwacht stond ons Klausje in het middelpunt van de belangstelling en zag ik hem van de ene arm naar de andere schuiven en later lag hij zelfs helemaal te genieten van een dutje op schoot. Ook de andere bewoners genoten van al die kroeltjes en aaitjes. En zelfs Smurf liet zich van haar beste kan zien en ging iedereen welgezind begroeten. Vroeger gaf ze gauw een blaas als er iemand haar wilde aanraken en mochten alleen mensen haar aaien die ze zorgvuldig uitkoos. Maar de laatste tijd lijkt ze te genieten van al die extra aandacht. Ik wil dan ook graag: Viviane, Eve, Tommy, Petra, Wim, Yvette, Katrien, Punthita en vriend bedanken voor hun bezoekje en al het lekkers en leuks dat ze hebben meegebracht. Te veel om op te noemen, maar allemaal geschenkjes recht uit het hart en dat op Valentijnsdag. Ann stuurde deze week een smsje met de vraag of we nog nieuwe spulletjes kunnen gebruiken om te verkopen. Ja, heel graag zelfs! Want we zijn van plan om binnenkort aan enkele evenementen deel te nemen om centjes in te zamelen voor ons tehuis. Want de kosten lopen hoog op met zovele bewoners die extra zorg nodig hebben. En toen Rudy en Ann hier gisteren arriveerden viel onze mond open van verbazing, zoveel leuks! Helaas hadden ze geen tijd om binnen te springen, maar dat moeten jullie volgende keer toch echt doen hoor! We voelen ons nederig met zoveel steun, soms ook uit onverwachte hoek en mensen die hier voor de eerste keer op knuffelbezoek komen overladen onze bewoners met geschenkjes. Dankjewel lieve mensen, voor het bezoekje gisteren en we kijken met volle teugen uit naar de volgende knuffeldag op 28 februari!
Gisteren stond er alweer een knuffeldag op de planning, maar laat ik nou net in die nacht ontzettend ziek geworden zijn. Amper geslapen en met veel pijn in bed liggen keren en draaien... Ik voelde me dan ook knap beroerd en even heb ik getwijfeld of afzeggen niet beter had geweest. Maar ik wilde de mensen niet teleurstellen die hier naar hadden uitgekeken, dus doorgezet en af en toe zakte ik gewoon even door mijn benen van ziek te zijn. Gelukkig kregen we het werk in ons tehuis tijdig klaar en hield ik me zo kranig mogelijk toen het bezoek eindelijk arriveerde. En ja hoor, zoals verwacht stond ons Klausje in het middelpunt van de belangstelling en zag ik hem van de ene arm naar de andere schuiven en later lag hij zelfs helemaal te genieten van een dutje op schoot. Ook de andere bewoners genoten van al die kroeltjes en aaitjes. En zelfs Smurf liet zich van haar beste kan zien en ging iedereen welgezind begroeten. Vroeger gaf ze gauw een blaas als er iemand haar wilde aanraken en mochten alleen mensen haar aaien die ze zorgvuldig uitkoos. Maar de laatste tijd lijkt ze te genieten van al die extra aandacht. Ik wil dan ook graag: Viviane, Eve, Tommy, Petra, Wim, Yvette, Katrien, Punthita en vriend bedanken voor hun bezoekje en al het lekkers en leuks dat ze hebben meegebracht. Te veel om op te noemen, maar allemaal geschenkjes recht uit het hart en dat op Valentijnsdag. Ann stuurde deze week een smsje met de vraag of we nog nieuwe spulletjes kunnen gebruiken om te verkopen. Ja, heel graag zelfs! Want we zijn van plan om binnenkort aan enkele evenementen deel te nemen om centjes in te zamelen voor ons tehuis. Want de kosten lopen hoog op met zovele bewoners die extra zorg nodig hebben. En toen Rudy en Ann hier gisteren arriveerden viel onze mond open van verbazing, zoveel leuks! Helaas hadden ze geen tijd om binnen te springen, maar dat moeten jullie volgende keer toch echt doen hoor! We voelen ons nederig met zoveel steun, soms ook uit onverwachte hoek en mensen die hier voor de eerste keer op knuffelbezoek komen overladen onze bewoners met geschenkjes. Dankjewel lieve mensen, voor het bezoekje gisteren en we kijken met volle teugen uit naar de volgende knuffeldag op 28 februari!
|
|
Vrijdag 13 februari 2015:
Tom heerlijk aan het genieten van het zonnetje dat in ons tehuis baadt. Dat doet me al denken aan de lente die bijna voor de deur staat en tegen die tijd hopelijk ook de kattenren buiten staat, zodat de bewoners daar ook gebruik van kunnen maken.Tegelijk geeft Tom zichzelf een stevige poetsbeurt om morgen piekfijn voor de dag te komen... want morgen is het knuffeldag! Hij is er altijd als de kippen bij als de deur open gaat en hij staat vol verwachting te kijken tot hij een aaitje over zijn bolletje krijgt. Het belooft morgen weer een drukke bezoekdag te worden en hij zal zijn hartje kunnen ophalen en glunderen als ie weer in de belangstelling staat. Voor Mira en Klaus is het de eerste keer dat zij een knuffeldagje meemaken en ik geloof dat Klaus dat ook heerlijk zal vinden. Mira zal zich wellicht verstoppen, want ondanks dat ze het goed doet, is ze toch nog erg bang van nieuwe geluidjes. Zij heeft de badkamer verkozen als haar plekje, maar als er natvoer geserveerd wordt, dan komt ze gretig naar de keuken en zet ze haar keeltje op hoog niveau. Alsof ze wilt zeggen: ik wil ook! |
Vandaag stond de pakketjesdienst weer voor de deur met welgeteld 2 grote pakketten van Martine! Zij stuurt wel vaker iets op voor onze bewoners en deze keer liet ze weten dat er een Valentijnsgeschenk onderweg was. En wat een service bij Zooplus, vandaag alweer geleverd. Vol verwachting zitten de katjes te wachten als we de dozen openen om al dat lekkers en leuks te bekijken. Martine liet niet alleen snoepjes onze kant uitkomen, maar ook natvoer en speciaal dieetvoer voor Hava, maar ook 2 van die schattige huisjes waar ik vorige keer al holderdebolder verliefd op was. Helaas beukte Leo steevast het dakje in waardoor het huisje noodgedwongen naar de ruimte van Clowntje en co verhuisd werd. Ook daar werd het goed in gebruik genomen, alleen een beetje te goed en Beethoven ging daar steevast in overgeven... Ik had zo'n hartpijn toen het huisje in de vuilbak vloog. Nu mag er een huisje staan waar Pamuk woont want zij krabt ontzettend graag aan karton en het overige huisje mogen Shane en Esra bewonen die boven in het bureautje wonen. Tevens zaten er nog 2 prachtige zachte slaapzakjes bij en kattenbakvulling, iets wat hier altijd erg van pas komt. Dankjewel lieve Martine, voor je steun elke keer opnieuw!
Donderdag 12 februari 2015:
We kunnen opgelucht zeggen dat Klausje zich vandaag zichtbaar beter voelt en dat de spuit antibiotica die hij gisteren bij onze dierenarts gekregen heeft, werkt! Vanmorgen vroeg werd ik vrolijk begroet met zijn 'prrrt-je' en toen ik hem op de arm nam om te verschonen, ging hij gelijk weer knuffeltjes en een bijtje in mijn neus uitdelen. Eenmaal verschoond, zijn oogje gezalfd en Metacam toegediend zette ik hem op de grond en ja hoor, meneertje ging gelijk schuifelen! Oefff, ik ben zo ontzettend opgelucht dat hij zich beter voelt! Vandaag krijgt hij nog wel rust voorgeschreven en brengt hij het meeste van de dag door in zijn slaapkamertje op een warme Snugglesafe of in de zetel (want ja hoor, daar klimt ie met gemak zelf in!). 's Nachts moet hij ook in zijn speciale slaapkamertje omdat katjes met verlamde achterpootjes nogal snel ergens geklemd kunnen zitten. We kunnen het risico niet nemen dat hij bv. met zijn pootje tussen de spijlen van Loocky (ons blinde konijntje) haar rennetje klem komt te zitten. In zijn slaapkamer liggen onderaan ook dikke, zachte matten waardoor hij nooit onderkoeld kan raken en altijd warm heeft. En de andere katten gaan vaak bij hem buurten, vandaar dat er ook een toiletje in staat. Ik denk dat het eigenlijk niet zo verwonderlijk is dat Klausje veel sneller en makkelijker 'iets' onder de leden zal hebben dan onze andere Blutsjes. Tenslotte zit hij altijd dicht tegen de grond en ik vermoed ook dat zijn spiertjes wel vaker overbelast raken dan bij katjes die hun 4 of 3 pootjes nog wel kunnen gebruiken en daardoor voor spierpijn zorgen. Zijn 2 voorpootjes doen eigenlijk al het werk. Bovendien heb ik het idee dat hij in de 2 weekjes die hij hier nu woont en beetje gegroeid en verdikt is, wat er dan weer voor zorgt dat hij meer gewicht rond moet trekken. Dankjewel aan iedereen die bezorgd om hem was en voor de lieve reacties op zijn filmpje! Het doet me deugd te weten dat Klausje zovele hartjes gestolen heeft.En ik zag net ook een leuk stukje tekst voorbij komen op de website van http://www.animallifesupport.be/index.php/component/k2/item/181-de-blutskatjes-van-de-kattenbrigade over ons Blutskatjes-tehuis. Wat ontzettend lief!
We kunnen opgelucht zeggen dat Klausje zich vandaag zichtbaar beter voelt en dat de spuit antibiotica die hij gisteren bij onze dierenarts gekregen heeft, werkt! Vanmorgen vroeg werd ik vrolijk begroet met zijn 'prrrt-je' en toen ik hem op de arm nam om te verschonen, ging hij gelijk weer knuffeltjes en een bijtje in mijn neus uitdelen. Eenmaal verschoond, zijn oogje gezalfd en Metacam toegediend zette ik hem op de grond en ja hoor, meneertje ging gelijk schuifelen! Oefff, ik ben zo ontzettend opgelucht dat hij zich beter voelt! Vandaag krijgt hij nog wel rust voorgeschreven en brengt hij het meeste van de dag door in zijn slaapkamertje op een warme Snugglesafe of in de zetel (want ja hoor, daar klimt ie met gemak zelf in!). 's Nachts moet hij ook in zijn speciale slaapkamertje omdat katjes met verlamde achterpootjes nogal snel ergens geklemd kunnen zitten. We kunnen het risico niet nemen dat hij bv. met zijn pootje tussen de spijlen van Loocky (ons blinde konijntje) haar rennetje klem komt te zitten. In zijn slaapkamer liggen onderaan ook dikke, zachte matten waardoor hij nooit onderkoeld kan raken en altijd warm heeft. En de andere katten gaan vaak bij hem buurten, vandaar dat er ook een toiletje in staat. Ik denk dat het eigenlijk niet zo verwonderlijk is dat Klausje veel sneller en makkelijker 'iets' onder de leden zal hebben dan onze andere Blutsjes. Tenslotte zit hij altijd dicht tegen de grond en ik vermoed ook dat zijn spiertjes wel vaker overbelast raken dan bij katjes die hun 4 of 3 pootjes nog wel kunnen gebruiken en daardoor voor spierpijn zorgen. Zijn 2 voorpootjes doen eigenlijk al het werk. Bovendien heb ik het idee dat hij in de 2 weekjes die hij hier nu woont en beetje gegroeid en verdikt is, wat er dan weer voor zorgt dat hij meer gewicht rond moet trekken. Dankjewel aan iedereen die bezorgd om hem was en voor de lieve reacties op zijn filmpje! Het doet me deugd te weten dat Klausje zovele hartjes gestolen heeft.En ik zag net ook een leuk stukje tekst voorbij komen op de website van http://www.animallifesupport.be/index.php/component/k2/item/181-de-blutskatjes-van-de-kattenbrigade over ons Blutskatjes-tehuis. Wat ontzettend lief!
Woensdag 11 februari 2015:
Soms zijn er zo van die momenten die helemaal uitgeschreven staan in het universum. Het speciale droogvoer voor de luierkindjes en Minke bleek op te zijn en daarom wilden we een bestelling plaatsen. Tot Eve en de mensen van Alis vroegen wat we het beste konden gebruiken, want ze wilden graag een pakketje onze kant opsturen. Eve deed er tevens nog 2 zakjes kattenbakvulling bovenop en laat dat nou net iets zijn waar we altijd verlegen om zitten. Mick van www.animallifesupport.be mailde ons met het goede nieuws dat ze tijdens Kerstmarktjes voldoende centjes hadden ingezameld en hiermee een aantal organisaties konden uithelpen. Wij mochten voor 100 euro kiezen wat we hiervoor wilden en kozen voor Gastro Intestinal droog- en natvoer. Onze voorraad is weer even aangevuld en we kunnen weer buikjes vullen. Dankjewel lieve mensen, het doet ons deugd te weten dat onze Blutsjes op zoveel steun kunnen rekenen!
Soms zijn er zo van die momenten die helemaal uitgeschreven staan in het universum. Het speciale droogvoer voor de luierkindjes en Minke bleek op te zijn en daarom wilden we een bestelling plaatsen. Tot Eve en de mensen van Alis vroegen wat we het beste konden gebruiken, want ze wilden graag een pakketje onze kant opsturen. Eve deed er tevens nog 2 zakjes kattenbakvulling bovenop en laat dat nou net iets zijn waar we altijd verlegen om zitten. Mick van www.animallifesupport.be mailde ons met het goede nieuws dat ze tijdens Kerstmarktjes voldoende centjes hadden ingezameld en hiermee een aantal organisaties konden uithelpen. Wij mochten voor 100 euro kiezen wat we hiervoor wilden en kozen voor Gastro Intestinal droog- en natvoer. Onze voorraad is weer even aangevuld en we kunnen weer buikjes vullen. Dankjewel lieve mensen, het doet ons deugd te weten dat onze Blutsjes op zoveel steun kunnen rekenen!
Vanavond naar onze dierenarts gereden omdat Mira geënt moest worden en gechipt. Ons meisje zorgde voor een 'geurende' entree, maar auto rijden vindt ze vreselijk en elke keer doet ze haar behoefte in de transportmand. Deze keer vond ze het bezoekje aan Richard allesbehalve leuk. Terwijl ze vorige week nog braaf en lief haar dikke klitten liet scheren, veranderde ze nu in een leeuwin toen ze haar prikje kreeg. Ze heeft letterlijk een handtekening achtergelaten op Richard zijn hand. Ze was blij om terug thuis te zijn en ging gelijk van haar natvoer smikkelen. Omdat Klausje vandaag nog steeds niet lekker was, moest ook hij mee. Ik had de indruk dat zijn spiertjes en gewrichtjes aan de pijnlijke kant waren. Hij heeft het merendeel van de dag liggen slapen en dat is maar goed ook, dan kan hij uitzieken. Richard kon niets abnormaals vinden, want ondanks dat zijn ene oogje pips is, zijn z'n kliertjes niet opgezet en ook aan zijn verlamde achterpootjes was alles oké. Maar hij had wel lichte koorts, de thermometer gaf 39,2 aan en daardoor voelt hij zich wellicht zo beroerd. Hij kreeg een grote antibiotica spuit waarbij hij zijn keeltje luidkeels open zette om zijn ongenoegen te uiten. Gelukkig eet hij nog wel goed en hij werd vandaag ook diverse keren verwend met lekker natvoer. Duimen dat hij zich morgen snel beter voelt!
Dinsdag 10 februari 2015:
Vanmorgen was ons Klausje een beetje pips. Ik zag gelijk dat hij zich niet zo lekker voelde, want zijn ene oogje gaf aan dat het wel een likje oogzalf kon gebruiken. Mijn eerste werk 's morgens is Tom in een luier zetten, daarna Klausje verschonen en dan tonijn als ontbijt aan de bewoners uitdelen. Maar toen ik Klausje op nam, voelde hij enorm warm aan, op het koortsige af. Ik heb hem daarna een poepbadje gegeven en dan merkte ik dat hij ontzettend aan het rillen ging. Normaal gezien is hij altijd erg knuffelig en na een reeks knuffels, wilt meneer graag schuifelen en aan het buffet van tonijn aanschuiven. Maar het knuffelen en schuifelen bleef uit... En dat terwijl hij gisteravond nog zo heeft liggen spelen met Minke. Dus gelijk een Snugglesafe opgewarmd, hem daarop gelegd met een dekentje over zijn rillende lijfje en een portie Metacam toegediend. En hoera, na een uurtje ging het weer beter met hem. Hij heeft goed gegeten en in de namiddag samen met de andere katjes een grote siësta gehouden. Maar nu het avond wordt, is hij toch terug een beetje pips. Toch maar even goed in de gaten houden en desnoods gaat hij morgenavond mee naar onze dierenarts want dan gaan we ons seniortje Mira laten enten en chippen.
Vanmorgen was ons Klausje een beetje pips. Ik zag gelijk dat hij zich niet zo lekker voelde, want zijn ene oogje gaf aan dat het wel een likje oogzalf kon gebruiken. Mijn eerste werk 's morgens is Tom in een luier zetten, daarna Klausje verschonen en dan tonijn als ontbijt aan de bewoners uitdelen. Maar toen ik Klausje op nam, voelde hij enorm warm aan, op het koortsige af. Ik heb hem daarna een poepbadje gegeven en dan merkte ik dat hij ontzettend aan het rillen ging. Normaal gezien is hij altijd erg knuffelig en na een reeks knuffels, wilt meneer graag schuifelen en aan het buffet van tonijn aanschuiven. Maar het knuffelen en schuifelen bleef uit... En dat terwijl hij gisteravond nog zo heeft liggen spelen met Minke. Dus gelijk een Snugglesafe opgewarmd, hem daarop gelegd met een dekentje over zijn rillende lijfje en een portie Metacam toegediend. En hoera, na een uurtje ging het weer beter met hem. Hij heeft goed gegeten en in de namiddag samen met de andere katjes een grote siësta gehouden. Maar nu het avond wordt, is hij toch terug een beetje pips. Toch maar even goed in de gaten houden en desnoods gaat hij morgenavond mee naar onze dierenarts want dan gaan we ons seniortje Mira laten enten en chippen.
Maandag 09 februari 2015:
De Gourmet zegeltjes: altijd vond ik het zonde dat we die puntjes niet konden gebruiken omdat deze enkel bruikbaar zijn in Nederland. Tot Bettie ons spontaan mailde en voorstelde om deze zegeltjes voor ons in te ruilen zodat wij uit de Gourmet 'catalogus' leuke spulletjes kunnen aanschaffen voor onze Blutsbewoners. Voortaan staan deze puntjes (voorbeeld: zie fotootje) op ons verlanglijstje! Op de kartonnen verpakking van Gourmet staan vaak hogere puntjes, maar op sommige losse blikjes zit ook een ieniemienie zegeltje van 1 puntje. Uiteraard zijn deze zegeltjes ook welkom! De zegeltjes kunnen verzonden worden per post (adres op aanvraag via mail of pb) of afgegeven worden tijdens een knuffeldag. We willen graag telkens een volle envelop naar Bettie sturen zodat zij aan de slag kan met kleven en bestellen. Wie helpt ons sparen? Dikke dankjewel namens ons Blutsjes!
De Gourmet zegeltjes: altijd vond ik het zonde dat we die puntjes niet konden gebruiken omdat deze enkel bruikbaar zijn in Nederland. Tot Bettie ons spontaan mailde en voorstelde om deze zegeltjes voor ons in te ruilen zodat wij uit de Gourmet 'catalogus' leuke spulletjes kunnen aanschaffen voor onze Blutsbewoners. Voortaan staan deze puntjes (voorbeeld: zie fotootje) op ons verlanglijstje! Op de kartonnen verpakking van Gourmet staan vaak hogere puntjes, maar op sommige losse blikjes zit ook een ieniemienie zegeltje van 1 puntje. Uiteraard zijn deze zegeltjes ook welkom! De zegeltjes kunnen verzonden worden per post (adres op aanvraag via mail of pb) of afgegeven worden tijdens een knuffeldag. We willen graag telkens een volle envelop naar Bettie sturen zodat zij aan de slag kan met kleven en bestellen. Wie helpt ons sparen? Dikke dankjewel namens ons Blutsjes!
Vrijdag 06 februari 2015:
Weten jullie nog de vele wijnkistjes die we op de eerste knuffeldag van het nieuwe jaar gedoneerd hebben gekregen? Wel, eindelijk kan ik zeggen dat dit projectje ook afgerond is en dat er van de vele (bruikbare) wijnkistjes 3 klim/slaapbakjes gemaakt zijn voor de katjes. Eentje werd neergezet bij Clowntje en co, het grijze heeft Pamuk gekregen omdat we dit zo leuk bij het behangpapier vonden passen en het overige grote oranje model kregen de katten op de Noordkamer. Ze vinden het allemaal geweldig en wij ook! Nogmaals dikke dankjewel voor de mensen die ons hierbij hebben helpen inzamelen! Nota: voorlopig zamelen we deze bakjes niet meer in.
Weten jullie nog de vele wijnkistjes die we op de eerste knuffeldag van het nieuwe jaar gedoneerd hebben gekregen? Wel, eindelijk kan ik zeggen dat dit projectje ook afgerond is en dat er van de vele (bruikbare) wijnkistjes 3 klim/slaapbakjes gemaakt zijn voor de katjes. Eentje werd neergezet bij Clowntje en co, het grijze heeft Pamuk gekregen omdat we dit zo leuk bij het behangpapier vonden passen en het overige grote oranje model kregen de katten op de Noordkamer. Ze vinden het allemaal geweldig en wij ook! Nogmaals dikke dankjewel voor de mensen die ons hierbij hebben helpen inzamelen! Nota: voorlopig zamelen we deze bakjes niet meer in.
Woensdag 04 februari 2015:
Gisteren stond er hoog bezoek op de agenda, meer bepaald voor Tom en Klaus. Sara en Annelies zijn namelijk onze twee helpertjes die de luiertjes van de heren voorzien van staartgaatjes en de randjes daarvan worden dan afgeplakt met tape. Een hele klus en ik ben dan ook blij dat ik het meerendeel van het maken van de luiertjes aan deze dames kan overlaten. Sara heeft 3 pakken gemaakt die Viviane onlangs gekocht heeft en kwam deze gisteren terug brengen. En geen moment te laat! Want Tom is aan de diarree en dagelijks vliegen de luiers er door. Hij heeft hele gevoelige darmen en staat op speciaal voer, maar toch gaat hij af en toe eens lekkerbekken van het voer van de andere bewoners. Annelies heeft zich dan weer bezig gehouden met de luiertjes van Klaus en ze was zelfs zo lief om een ganse voorraad in te slaan. Klausje heeft namelijk maatje 'New Born 0' en wij hadden net maatjes 1 en 2 in huis en die zijn ietsjes te groot. Beide dames wilden maar al te graag poseren met de jongens voor wie ze luiertjes geprepareerd hebben. Nogmaals dikke dankjewel voor jullie hulp hierbij! Nog een grappige anekdote: Sab is gisteren naar de apotheek geweest om Daktozin zalf in te slaan voor de billetjes van de heren. Al stamelend zei de dame van de apotheek: dit is wel zalf voor baby billetjes en ik zie dat de dierenarts dit voorgeschreven heeft... en er hing een groot vraagteken boven haar hoofd. Ja zei Sab, wij hebben katten met luiertjes en prompt wist die dame niets meer te zeggen, haha!
Gisteren stond er hoog bezoek op de agenda, meer bepaald voor Tom en Klaus. Sara en Annelies zijn namelijk onze twee helpertjes die de luiertjes van de heren voorzien van staartgaatjes en de randjes daarvan worden dan afgeplakt met tape. Een hele klus en ik ben dan ook blij dat ik het meerendeel van het maken van de luiertjes aan deze dames kan overlaten. Sara heeft 3 pakken gemaakt die Viviane onlangs gekocht heeft en kwam deze gisteren terug brengen. En geen moment te laat! Want Tom is aan de diarree en dagelijks vliegen de luiers er door. Hij heeft hele gevoelige darmen en staat op speciaal voer, maar toch gaat hij af en toe eens lekkerbekken van het voer van de andere bewoners. Annelies heeft zich dan weer bezig gehouden met de luiertjes van Klaus en ze was zelfs zo lief om een ganse voorraad in te slaan. Klausje heeft namelijk maatje 'New Born 0' en wij hadden net maatjes 1 en 2 in huis en die zijn ietsjes te groot. Beide dames wilden maar al te graag poseren met de jongens voor wie ze luiertjes geprepareerd hebben. Nogmaals dikke dankjewel voor jullie hulp hierbij! Nog een grappige anekdote: Sab is gisteren naar de apotheek geweest om Daktozin zalf in te slaan voor de billetjes van de heren. Al stamelend zei de dame van de apotheek: dit is wel zalf voor baby billetjes en ik zie dat de dierenarts dit voorgeschreven heeft... en er hing een groot vraagteken boven haar hoofd. Ja zei Sab, wij hebben katten met luiertjes en prompt wist die dame niets meer te zeggen, haha!
Ik dacht het eerst niet te doen, maar het blijft maar door mijn hoofd spoken zodat ik het toch wel doe. Op de filmpjes kwamen er een aantal reacties als: 'zielig' en 'ocharme'. Maar laat ons duidelijk stellen dat Klausje dit allesbehalve is! Hij staat vol in het leven en ja, die achterpoten blijken nou eenmaal verlamd te zijn. Daar is enkel en alleen die persoon voor verantwoordelijk die hem een stamp gegeven heeft. Weet je wat ik pas zielig vind? Niemandskatten! Zwerfkatten die niet eens een naam dragen, die van pure ellende vuilzakken moeten open scheuren om hun maagje een klein beetje gevuld te krijgen en op de koop toe elke keer weggejaagd worden. Katten die buiten rondlopen met abcessen en allerlei kwaaltjes die niet behandeld worden omdat ze 'toch van niemand zijn'. Katten die eenzaam buiten sterven zonder ooit een lief woord te horen hebben gekregen. Ik vind Klausje daarentegen een bofkont! Hij werd liefdevol in Roemenië opgevangen en kreeg de beste zorg tot hij bij ons kwam wonen. Wij blijven hem liefdevol op dezelfde lijn verzorgen en ook onze dierenarts staat steeds paraat. Klausje is niet zielig, hij is net een kat waar ik ontzettend veel bewondering voor heb! Zie hem in dit filmpje eens schuifelen als een speer. Ik heb haast moeite om hem bij te benen! En daarna lekker spelen met een speeltje. Ik hoop dat Klausje een voorbeeld mag zijn voor vele katjes die hier in Belgenland nog steeds ingeslapen worden als het verdict 'verlamming' valt. Het is inderdaad veel werk om hem te verzorgen, daar maak ik geen sprookjes van. Maar weegt dat op tegen het geluk en het leven? Ik weet zeker dat hij tijdens knuffelbezoekjes menig hartje zal doen smelten en het woordje 'zielig' zal als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Dinsdag 03 februari 2015:
Onze Bluts Klaus woont hier nu een weekje en het gaat ontzettend goed! Hij is ondertussen dikke vriendjes met de overige bewoners, buiten Tom gerekend. Dat lukt nog steeds niet goed, maar we weten dat Tom het niet met elke kater kan vinden. Gelukkig laat Klaus zich niet uit het lood slaan en staat hij zijn mannetje als Tom met een indringende blik voor hem komt zitten. Misschien was het al iemand opgevallen dat Klausje op de eerste foto's vorige week nogal stijve verlamde achterpootjes had? Dit kwam omdat hij tijdens de rit naar hier een minimum aan beweging had. Ondertussen zijn de pootjes weer flexibel, mede door massage. Oh, dat vindt hij heerlijk hoor als zijn kromme teentjes gemasseerd worden! 's Morgens moet hij in bad en daarna is het bijna de ganse dag door luiertjes verschonen om hem onderaan zo droog mogelijk te houden. 's Avonds schiet hij pas echt in actie en dat schuifelt hij met een enorme snelheid voorbij dat het onmiddellijk een glimlach op ons gezicht tovert! En hij heeft een lief! Ook Choco zwijmelt voor hem, maar dat is ondertussen zijn echt speel/vechtmaatje geworden, maar het is ons Minke die zijn hartje gestolen heeft en omgekeerd. Of zou Minke een verborgen agenda hebben en het om Klaus zijn speciale korreltjes te doen zijn? (En dat terwijl ze die korreltjes voordien ook al kreeg, maar nu smaken die natuurlijk vele lekkerder!) Nee hoor, op één van de filmpjes loopt ze ook achter hem aan. En nog een tweede filmpje van Klaus aka Barbisonnetje omdat we maar niet genoeg van hem krijgen!
Onze Bluts Klaus woont hier nu een weekje en het gaat ontzettend goed! Hij is ondertussen dikke vriendjes met de overige bewoners, buiten Tom gerekend. Dat lukt nog steeds niet goed, maar we weten dat Tom het niet met elke kater kan vinden. Gelukkig laat Klaus zich niet uit het lood slaan en staat hij zijn mannetje als Tom met een indringende blik voor hem komt zitten. Misschien was het al iemand opgevallen dat Klausje op de eerste foto's vorige week nogal stijve verlamde achterpootjes had? Dit kwam omdat hij tijdens de rit naar hier een minimum aan beweging had. Ondertussen zijn de pootjes weer flexibel, mede door massage. Oh, dat vindt hij heerlijk hoor als zijn kromme teentjes gemasseerd worden! 's Morgens moet hij in bad en daarna is het bijna de ganse dag door luiertjes verschonen om hem onderaan zo droog mogelijk te houden. 's Avonds schiet hij pas echt in actie en dat schuifelt hij met een enorme snelheid voorbij dat het onmiddellijk een glimlach op ons gezicht tovert! En hij heeft een lief! Ook Choco zwijmelt voor hem, maar dat is ondertussen zijn echt speel/vechtmaatje geworden, maar het is ons Minke die zijn hartje gestolen heeft en omgekeerd. Of zou Minke een verborgen agenda hebben en het om Klaus zijn speciale korreltjes te doen zijn? (En dat terwijl ze die korreltjes voordien ook al kreeg, maar nu smaken die natuurlijk vele lekkerder!) Nee hoor, op één van de filmpjes loopt ze ook achter hem aan. En nog een tweede filmpje van Klaus aka Barbisonnetje omdat we maar niet genoeg van hem krijgen!
|
|
|
|
|
Maandag 02 februari 2015:
Soms heb je zo van die meldingen die je niet loslaten en waarvan je blij bent dat de mensen moeite gedaan hebben om hulp in te schakelen. De melding van Mira is zo eentje... We kregen telefoon uit een naburige gemeente en aan de hand van wat er verteld werd, wisten we dat we in actie moesten schieten. Volgens die man zakte Mira namelijk regelmatig door haar poten en leek het alsof ze met haar achterwerk een spagaat deed. De dag nadien zijn we met de vangkooi uitgerukt, want Mira in kwestie was niet goed te benaderen. Toen we daar aankwamen, zagen we een triest hoopje ellende. Mira haar rug was volledig vervilt en we zagen aan de kleur van haar vachtje dat het ongedierte daar hevig in woekerde. De spagaten bleken artrose te zijn waardoor ze zich moeilijker kan bewegen, vooral 's morgens dan toch en al helemaal omdat ze onder een struik sliep en de kou in haar lichaampje drong. De vangkooi werd uitgezet, maar helaas pindakaas, Mira werkte niet mee. We besloten om de melders de vangkooi dagelijks te laten uitzetten en 's nachts moest de kooi dicht. Na een paar daagjes kregen we telefoon dat het toch niet lukte en leken ze de moed op te geven. Dat was dan buiten ons gerekend! We spraken af om Mira binnen te lokken, wij zouden stand-by staan en haar gaan proberen vangen als ze in de keuken opgesloten zat. Algauw ging de telefoon met het verlossende nieuws dat Mira in de keuken zat. Vlug alle benodigde spullen ingeladen en richting ginder vertrokken. En alsof Mira het wist: want ze liet zich met alle gemak oppakken en in de draagmand zetten. Ondertussen werden die dikke klitten bij onze dierenarts geschoren en we zien haar opgelucht ademhalen. Haar huidje kan weer ademen en het ongedierte werd vakkundig met 2 (!) verschillende pipetten aangepakt. Ons senior dametje kreeg ook een spuitje tegen vlooienallergie en dat zou tevens ook een klein beetje moeten helpen, althans toch zo'n 5 dagen, tegen haar artrose. Ze heeft de eerste dag toen ze hier pas was uren aan een stuk geslapen. Door de warmte dommelde ze steeds in en het doet haar zichtbaar deugd. Uiteraard blijft dit oude dametje hier wonen en krijgt ze supplementen toegediend om haar artrose wat onder controle te houden. Ook onze oude taart zoekt een suikertante of -nonkel die haar maandelijks steunt met een centje of pakketje zodat ze een prachtig leventje krijgt in ons tehuis. Eentje dat ze lang heeft moeten missen, want ze moet heel wat ontbering geleden hebben. Gelukkig kwam ze bij de juiste mensen aangelopen die ons ingeschakeld hebben. Welkom Mira, je mag hier je oude dagje doorbrengen! |
Vrijdag 30 januari 2015:
Wat een dag weer! Een dikke 2 weken geleden is Aiko begonnen met in huis te plassen. Een beetje vreemd, aangezien zij altijd heel netjes geweest is. We bedachten ons dat ze zich misschien niet meer zo lang kan ophouden omdat ze dit jaar alweer 12 jaar wordt. Maar dan viel ons op dat ze ook wel ontzettend veel drinkt. Geen goede combinatie! Maandag namen we een strookje mee naar huis toen we bij Richard met Cato op bezoek waren en de volgende dag konden we haar urine al testen. Deze gaf suiker aan, het strookje kleurde gelijk donker groen. Vandaag hebben we een bloedtest laten doen en daaruit kwam dat er inderdaad heel veel glucose in haar bloed zit. Normaal = 70 à 90 en bij Aiko sloeg de teller op 400! Vanavond wordt haar insuline besteld en maandag moeten we alsnog even met haar naar onze dierenarts gaan om de juiste hoeveelheid insuline aan te geven en dan wordt het elke dag spuitjes zetten. Ze was altijd al een Blutshond door haar epilepsie, maar dit komt er nog een keertje bovenop. Ik vind het absoluut geen probleem om een spuitje te zetten, want hiermee kunnen we letterlijk haar leven redden. Enige moeilijkheid is om haar eten aan te passen en telkens dezelfde hoeveelheid te geven en l
aat Aiko nou net een veelvraat zijn... Maar ook daar passen we weer een mouw aan.
Wat een dag weer! Een dikke 2 weken geleden is Aiko begonnen met in huis te plassen. Een beetje vreemd, aangezien zij altijd heel netjes geweest is. We bedachten ons dat ze zich misschien niet meer zo lang kan ophouden omdat ze dit jaar alweer 12 jaar wordt. Maar dan viel ons op dat ze ook wel ontzettend veel drinkt. Geen goede combinatie! Maandag namen we een strookje mee naar huis toen we bij Richard met Cato op bezoek waren en de volgende dag konden we haar urine al testen. Deze gaf suiker aan, het strookje kleurde gelijk donker groen. Vandaag hebben we een bloedtest laten doen en daaruit kwam dat er inderdaad heel veel glucose in haar bloed zit. Normaal = 70 à 90 en bij Aiko sloeg de teller op 400! Vanavond wordt haar insuline besteld en maandag moeten we alsnog even met haar naar onze dierenarts gaan om de juiste hoeveelheid insuline aan te geven en dan wordt het elke dag spuitjes zetten. Ze was altijd al een Blutshond door haar epilepsie, maar dit komt er nog een keertje bovenop. Ik vind het absoluut geen probleem om een spuitje te zetten, want hiermee kunnen we letterlijk haar leven redden. Enige moeilijkheid is om haar eten aan te passen en telkens dezelfde hoeveelheid te geven en l
aat Aiko nou net een veelvraat zijn... Maar ook daar passen we weer een mouw aan.
Ook ons Klausje moest mee want ik vond dat zijn urine een beetje vreemd rook. De tester wees niets abnormaals uit maar hij kreeg toch een spuitje Convenia toegediend omdat zijn poepje en plassertje een beetje ontstoken zijn. We merkten dit gelijk al dinsdagavond en we zijn gelijk aan de slag gegaan met uier- en billetjescrème. Maar Richard vond het toch beter om hem ook van binnenuit te behandelen. Doordat hij met zijn poepje over de grond schuifelt, stimuleert hij zichzelf en plast/poept dan elke keer. Geen wonder dat er dan urinebrand ontstaat. Ik hou hem zo droog mogelijk en ververs zijn luiers van zodra hij erin geplast of gepoept heeft. Tevens heeft Richard ook de RX'en bekeken en Klausjes verlamming is onomkeerbaar. Richard kon bevestigen dat het inderdaad om een stamp ging van een persoon dat dit heeft teweeggebracht, want zulk letsel komt niet zomaar voor bij jonge katjes. Bij oudere katjes zou dit eventueel kunnen omdat hun botjes fragiel zijn door ouderdom, maar Klaus was amper 8 weken oud toen hij verlamd gevonden werd.
En als laatste mocht ook onze Esra mee voor zijn langverwachte Fiv en Felv test. Hij moest wel daar blijven omdat er onder narcose bloed afgenomen moest worden want hij laat dat zo niet toe. Tevens kreeg hij ook een chip en nog zijn enting zodat hij komende periode niet meer op dierenartsbezoek hoeft. En vanavond mochten we hem alweer ophalen. Mijn intuïtie liet me ook deze keer niet in de steek, want zoals ik al vermoedde: Esra is aidspositief. Dat is op zich geen slecht nieuws, want hij zit dan helemaal op zijn plekje hier en de Fiv is dan zijn blutsje. Op zich kan hij daar nog jaren goed mee leven en Fiv hoeft zeker geen doodsvonnis te zijn. Er worden nog veel te veel katten zoals hij ingeslapen en waarom? We moeten er gewoon opletten dat hij goed eet (om zo alle vitaminen binnen te krijgen), af en toe een immuunbooster en natuurlijk zijn gezondheid nauwlettend in de gaten houden. Esra zal bij Shane boven een plekje krijgen, want met Tom kunnen we geen risico nemen.
Donderdag 29 januari 2015:
Onze Tom-pampie is jaloers! Want hij weet dat hij nu niet meer de enige pamperboy in huis is. Al vanaf het moment dat Klausje arriveerde, gunde hij hem geen blik waardig. Om wel vanaf een afstandje naar Klaus te staan gluren, met een blik die niet publiceerbaar is. Tom is ooit verlamd geweest, maar dat verlammingsprobleem is gelukkig min of meer gestabiliseerd. Aan zijn stap is wel te zien dat hij ooit verlamd geweest is. Ook kan hij niet op zijn achterpoten staan en als hij op de grond gezet wordt, dan moet zijn poepje goed ondersteund worden. Hij draagt een luier omdat hij geen controle heeft over zijn blaas en darmen. Maar gisteren leek het alsof Tom ook verlamd was. Hij sleepte zich voort op de grond waarbij zijn achterpootjes stijf naast hem staken. Hij ging heel vaak op zijn rugje liggen en wat hij eigenlijk wilde zeggen was: ik wil hier de aandacht! Vandaag gaat het gelukkig ietsje beter en kan hij wonderbaarlijk terug stappen. Daarstraks is hij even een conversatie gaan wisselen met Klaus en ik geloof dat er een aantal scheldwoorden in het rond vlogen. Het moet gezegd zijn: Tom staat graag in de belangstelling! En ohja, niet te vergeten dat ook hij gisteren in bad moest, want tenslotte had Klausje ook net een bad gehad. Haha, gelukkig weten we dat dit gedrag maar tijdelijk is en wie weet zijn het binnenkort de beste vrienden.
Onze Tom-pampie is jaloers! Want hij weet dat hij nu niet meer de enige pamperboy in huis is. Al vanaf het moment dat Klausje arriveerde, gunde hij hem geen blik waardig. Om wel vanaf een afstandje naar Klaus te staan gluren, met een blik die niet publiceerbaar is. Tom is ooit verlamd geweest, maar dat verlammingsprobleem is gelukkig min of meer gestabiliseerd. Aan zijn stap is wel te zien dat hij ooit verlamd geweest is. Ook kan hij niet op zijn achterpoten staan en als hij op de grond gezet wordt, dan moet zijn poepje goed ondersteund worden. Hij draagt een luier omdat hij geen controle heeft over zijn blaas en darmen. Maar gisteren leek het alsof Tom ook verlamd was. Hij sleepte zich voort op de grond waarbij zijn achterpootjes stijf naast hem staken. Hij ging heel vaak op zijn rugje liggen en wat hij eigenlijk wilde zeggen was: ik wil hier de aandacht! Vandaag gaat het gelukkig ietsje beter en kan hij wonderbaarlijk terug stappen. Daarstraks is hij even een conversatie gaan wisselen met Klaus en ik geloof dat er een aantal scheldwoorden in het rond vlogen. Het moet gezegd zijn: Tom staat graag in de belangstelling! En ohja, niet te vergeten dat ook hij gisteren in bad moest, want tenslotte had Klausje ook net een bad gehad. Haha, gelukkig weten we dat dit gedrag maar tijdelijk is en wie weet zijn het binnenkort de beste vrienden.
Woensdag 28 januari 2015:
Het leven van Klausje -ofwel Barbison voor de vrienden-, begon heel droevig in Roemenië. Hij werd namelijk gevonden aan een kerkplein terwijl hij zijn lichaampje voortsleepte. De dame die hem vond, twijfelde gelukkig geen seconde en nam hem mee naar huis. Klausje was op dat moment niet ouder dan 8 weken. De dame in kwestie ging met hem naar de dierenarts en alles werd ingezet om hem weer te kunnen doen stappen. Daar werd ook ontdekt dat Klaus wellicht zo hard gestampt werd door iemand, dat hij daardoor verlamd was aan zijn achterste pootjes. Ondanks medische inzet, werd Klaus niet beter. Daarna ontfermde Eugenia zich over hem. Zij is gespecialiseerd in het opvangen van speciale Blutskatjes in Roemenië en van daaruit werd er een nieuwe thuis gezocht voor Klaus. Aangezien wij net katjes zoals Klaus een kans willen geven, openden wij onze deuren voor hem. Hij heeft inderdaad meer zorg nodig, want zijn luier moet dagelijks meermaals ververst worden. Er moet opgelet worden dat hij geen schuurwondjes krijgt aan zijn achterste verlamde pootjes en ook moet zijn urine vaak gecontroleerd worden op ontsteking. Zijn poepje moet goed gezalfd worden met billetjescrème om schrale billetjes te voorkomen. En hij staat op speciaal dieetvoer (Gastro intestinal) om zijn darmpjes goed te laten werken en de kans op diarree te doen verminderen. Maar katjes zoals hij verdienen een kans op geluk. Hij is vrolijk, mobiel ondanks zijn Blutsje en hij speelt samen met de andere katjes. Wij zijn allesinds dolgelukkig dat hij bij ons woont, want hij is een knuffelpopje pur sang en wilt niets liever dan veel geknuffeld worden. We hopen dat hij een voorbeeld mag zijn voor de zovele verlamde katjes die jaarlijks ingeslapen worden. Net zoals al onze andere bewoners is ook ons Barbisonnetje op zoek naar een suikertante of -nonkel om hem de broodnodige medische verzorging te geven in ons tehuis. In ruil zal hij ontzettend veel knuffeltjes uitdelen tijdens knuffeldagen!
Het leven van Klausje -ofwel Barbison voor de vrienden-, begon heel droevig in Roemenië. Hij werd namelijk gevonden aan een kerkplein terwijl hij zijn lichaampje voortsleepte. De dame die hem vond, twijfelde gelukkig geen seconde en nam hem mee naar huis. Klausje was op dat moment niet ouder dan 8 weken. De dame in kwestie ging met hem naar de dierenarts en alles werd ingezet om hem weer te kunnen doen stappen. Daar werd ook ontdekt dat Klaus wellicht zo hard gestampt werd door iemand, dat hij daardoor verlamd was aan zijn achterste pootjes. Ondanks medische inzet, werd Klaus niet beter. Daarna ontfermde Eugenia zich over hem. Zij is gespecialiseerd in het opvangen van speciale Blutskatjes in Roemenië en van daaruit werd er een nieuwe thuis gezocht voor Klaus. Aangezien wij net katjes zoals Klaus een kans willen geven, openden wij onze deuren voor hem. Hij heeft inderdaad meer zorg nodig, want zijn luier moet dagelijks meermaals ververst worden. Er moet opgelet worden dat hij geen schuurwondjes krijgt aan zijn achterste verlamde pootjes en ook moet zijn urine vaak gecontroleerd worden op ontsteking. Zijn poepje moet goed gezalfd worden met billetjescrème om schrale billetjes te voorkomen. En hij staat op speciaal dieetvoer (Gastro intestinal) om zijn darmpjes goed te laten werken en de kans op diarree te doen verminderen. Maar katjes zoals hij verdienen een kans op geluk. Hij is vrolijk, mobiel ondanks zijn Blutsje en hij speelt samen met de andere katjes. Wij zijn allesinds dolgelukkig dat hij bij ons woont, want hij is een knuffelpopje pur sang en wilt niets liever dan veel geknuffeld worden. We hopen dat hij een voorbeeld mag zijn voor de zovele verlamde katjes die jaarlijks ingeslapen worden. Net zoals al onze andere bewoners is ook ons Barbisonnetje op zoek naar een suikertante of -nonkel om hem de broodnodige medische verzorging te geven in ons tehuis. In ruil zal hij ontzettend veel knuffeltjes uitdelen tijdens knuffeldagen!
Onze Klaus heeft een spannende reis achter de rug. Eerst wilden we graag een vlucht voor hem vinden, maar toen bood er zich een gaatje aan bij een grondtransport. Zij zijn gespecialiseerd in het overbrengen van diertjes en Klaus zou in de beste handen zijn. Door slecht weer onderweg, werd de reis bemoeilijkt en was ons ventje bijna 3 dagen onderweg. Vanzelfsprekend moest hij vanmorgen in bad. Onder protest liet hij zich goed behandelen en mocht hij opdrogen op mijn schoot. Dat laatste vond hij heerlijk, want dat betekent knuffelen en nog eens knuffelen! En laat dat nou net een hobby zijn van Klaus. De ganse namiddag heeft hij geslapen nadat hij zijn buikje vol gegeten had en momenteel is hij heel ons tehuis aan het verkennen. De andere bewoners geven hem de ruimte en diegene die met hem zijn gaan kennismaken (voornamelijk de jonge meisjes) hebben al neuze neusje gedaan. Komt helemaal goed!
Dinsdag 27 januari 2015:
Even een korte update, want Klausje en wij zijn zonet thuisgekomen. Een dag later dan gepland, waardoor we vannacht niet zoveel geslapen hebben en best een beetje moe zijn. Tussendoor vandaag ook nog met de vangkooi op pad geweest, maar dat vangen wilde niet zo goed lukken. De melders proberen het nu zelf... Ik kan al wel verklappen dat Klaus überschattig is en een echt knuffelpopje is. Hij moet wel een beetje wennen aan de andere bewoners. Morgen staat een poepbadje alvast op de planning want hij heeft tijdens de rit naar België de hele tijd geplast en hij ruikt een beetje naar pipi nu. Update volgt morgen!
Even een korte update, want Klausje en wij zijn zonet thuisgekomen. Een dag later dan gepland, waardoor we vannacht niet zoveel geslapen hebben en best een beetje moe zijn. Tussendoor vandaag ook nog met de vangkooi op pad geweest, maar dat vangen wilde niet zo goed lukken. De melders proberen het nu zelf... Ik kan al wel verklappen dat Klaus überschattig is en een echt knuffelpopje is. Hij moet wel een beetje wennen aan de andere bewoners. Morgen staat een poepbadje alvast op de planning want hij heeft tijdens de rit naar België de hele tijd geplast en hij ruikt een beetje naar pipi nu. Update volgt morgen!
Maandag 26 januari 2015:
Catootje haar pootje bleek vanmorgen nog lichtjes gezwollen te zijn en omdat ze er nog steeds niet op steunde, toch maar even naar onze dierenarts gereden. Ik had Richard gisteren al gemaild om een afspraak voor vandaag vast te leggen. Hij heeft ons zwarte monstertje onderzocht en het blijkt gelukkig allemaal goed mee te vallen. Geen breukjes te voelen en alles zat nog netjes op zijn plek. Wel voelde hij inderdaad dat er een fikse bloeduitstorting gezeten heeft net boven haar ellenboog, maar dat is netjes aan het weg gaan. Ze staat nog een aantal daagjes op Metacam en binnen een paar daagjes zou ze weer als vanouds moeten rond lopen. We zijn ontzettend opgelucht, want ik weet niet of ze al die operaties had aangekund. Een unicum: onderweg stak ik mijn vingers door de transportmand en ze begon zowaar tegen mijn vingers te schurken met haar tandjes. Het leek alsof ze wilde zeggen: je laat me toch niet achter eh? Nee hoor, Catootje, jij komt gewoon weer terug mee naar huis vertelde ik haar. Toen ze terug thuis kwam, kon ze haar geluk niet op, want zelfs de kattenbak kreeg kopjes, haha!
Catootje haar pootje bleek vanmorgen nog lichtjes gezwollen te zijn en omdat ze er nog steeds niet op steunde, toch maar even naar onze dierenarts gereden. Ik had Richard gisteren al gemaild om een afspraak voor vandaag vast te leggen. Hij heeft ons zwarte monstertje onderzocht en het blijkt gelukkig allemaal goed mee te vallen. Geen breukjes te voelen en alles zat nog netjes op zijn plek. Wel voelde hij inderdaad dat er een fikse bloeduitstorting gezeten heeft net boven haar ellenboog, maar dat is netjes aan het weg gaan. Ze staat nog een aantal daagjes op Metacam en binnen een paar daagjes zou ze weer als vanouds moeten rond lopen. We zijn ontzettend opgelucht, want ik weet niet of ze al die operaties had aangekund. Een unicum: onderweg stak ik mijn vingers door de transportmand en ze begon zowaar tegen mijn vingers te schurken met haar tandjes. Het leek alsof ze wilde zeggen: je laat me toch niet achter eh? Nee hoor, Catootje, jij komt gewoon weer terug mee naar huis vertelde ik haar. Toen ze terug thuis kwam, kon ze haar geluk niet op, want zelfs de kattenbak kreeg kopjes, haha!
Straks gaan we Klausje ophalen, want dit ventje komt eindelijk bij ons wonen. Ik hoorde al dat hij onderweg zijn luier uitgespeeld heeft, maar dat hij in goede handen is, want hij krijgt regelmatig een nieuwe incontinentiedoek onder zijn bips geschoven. Een update over hem zal morgen volgen aangezien we pas vannacht thuis gaan komen en hij dan nog geïnstalleerd moet worden en wellicht een badje moet krijgen. Ik hoef vast niet te verklappen dat we erg naar zijn komst hebben uitgekeken en dat er een heleboel mensen onbaatzuchtig voor hem hebben gezorgd vanaf de dag dat hij verlamd gevonden werd tot hij straks bij ons komt wonen. Welkom Klausje!
Zondag 25 januari 2015:
Ons Catootje is een heus zielepootje en dat mag heel letterlijk genomen worden. Gistermiddag lag ze in een mandje op een krabpaal te slapen en Marthalina en Choco waren net op dat moment een robbertje aan het 'vechtspelen'. In hun spel hebben ze het mandje waarin Cato lag te slapen mee op de grond getrokken. Cato is hierbij ongelukkig op de grond terecht gekomen en ze heeft haar linker voorpootje bezeerd. Tijdens het knuffelbezoek gisteren lag ze steeds op hetzelfde plekje te slapen en tegen de avond aan was haar voorpootje dubbel zo dik en liep ze te hinken. Ze ontziet haar pootje en had er duidelijk pijn aan. Gelijk naar Richard gebeld en overlegd: indien het om een breuk of barst gaat, dan is dit de meeste vervelende plek ooit. Het is namelijk net boven haar ellenboog. Gipsen is bijna niet mogelijk en dan zouden er pinnen en vele operaties aan te pas komen. Niet echt bevorderlijk voor Cato haar gezondheid. Zij is altijd klein geweest en ondanks dat ze in mei een jaar wordt, ziet ze er nog steeds uit als een kitten van 12 weken. Doordat ze chronisch snot heeft gaat het met ups en downs. Met Richard afgesproken dat we het tot maandag moeten aankijken. Ze heeft nu een bloeduitstorting waardoor onderzoeken moeilijk wordt en met pijnstilling moet ze goed het weekend doorkomen. Maar daar kwam het probleem! Cato moet letterlijk gevangen worden om medicatie te kunnen geven. Hierbij spartelt ze ontzettend tegen en dat in combinatie met een pijnlijke poot = geen goed idee! Dus heb ik gisteravond Metacam op haar vachtje gespoten en dat is ze beginnen aflikken. 's Avonds laat begon ze gelukkig weer te spelen en vanmorgen ook. Nu ligt ze al een hele tijd te slapen. Hopelijk gaat het gewoon om een verstuiking, want anders zitten we met een dik probleem. Morgen gaan we met haar naar Richard en dan weten we meer...Op de foto staat ze rechts samen met Draakje, hun oogjes zijn toegeknepen door de lichtflits, maar het geeft wel duidelijk haar pijnlijke pootje weer.
Ons Catootje is een heus zielepootje en dat mag heel letterlijk genomen worden. Gistermiddag lag ze in een mandje op een krabpaal te slapen en Marthalina en Choco waren net op dat moment een robbertje aan het 'vechtspelen'. In hun spel hebben ze het mandje waarin Cato lag te slapen mee op de grond getrokken. Cato is hierbij ongelukkig op de grond terecht gekomen en ze heeft haar linker voorpootje bezeerd. Tijdens het knuffelbezoek gisteren lag ze steeds op hetzelfde plekje te slapen en tegen de avond aan was haar voorpootje dubbel zo dik en liep ze te hinken. Ze ontziet haar pootje en had er duidelijk pijn aan. Gelijk naar Richard gebeld en overlegd: indien het om een breuk of barst gaat, dan is dit de meeste vervelende plek ooit. Het is namelijk net boven haar ellenboog. Gipsen is bijna niet mogelijk en dan zouden er pinnen en vele operaties aan te pas komen. Niet echt bevorderlijk voor Cato haar gezondheid. Zij is altijd klein geweest en ondanks dat ze in mei een jaar wordt, ziet ze er nog steeds uit als een kitten van 12 weken. Doordat ze chronisch snot heeft gaat het met ups en downs. Met Richard afgesproken dat we het tot maandag moeten aankijken. Ze heeft nu een bloeduitstorting waardoor onderzoeken moeilijk wordt en met pijnstilling moet ze goed het weekend doorkomen. Maar daar kwam het probleem! Cato moet letterlijk gevangen worden om medicatie te kunnen geven. Hierbij spartelt ze ontzettend tegen en dat in combinatie met een pijnlijke poot = geen goed idee! Dus heb ik gisteravond Metacam op haar vachtje gespoten en dat is ze beginnen aflikken. 's Avonds laat begon ze gelukkig weer te spelen en vanmorgen ook. Nu ligt ze al een hele tijd te slapen. Hopelijk gaat het gewoon om een verstuiking, want anders zitten we met een dik probleem. Morgen gaan we met haar naar Richard en dan weten we meer...Op de foto staat ze rechts samen met Draakje, hun oogjes zijn toegeknepen door de lichtflits, maar het geeft wel duidelijk haar pijnlijke pootje weer.
Gisteren vond de tweede knuffeldag van het jaar plaats en door het aantal aanmeldingen die binnenstroomden, beloofde het druk te worden. Iedereen kwam rond hetzelfde uur binnen druppelen waardoor het hier al gauw druk was. Helaas hebben we van Marleen, Kathy, Carine en haar buurvrouw geen foto genomen omdat we er te laat aan gedacht hebben. Beetje jammer, maar niets aan te doen!
- Als eerste kwam Marleen langs, zij heeft vorig jaar Tobe bij ons geadopteerd toen we nog aan opvang en herplaatsing deden.
- Daarna kwam Kathy langs die Sab al eens in real life ontmoet had tijdens het evenement van Felinova. Een hele toffe dame waarbij de meeste katten gelijk rond haar benen zoefden.
- De twee Sonja's stonden hier gelijk aan de deur, heel toevallig! Sonja, de adoptante van onze Poppy was op de eerste knuffeldag aanwezig, maar kwam nu weer langs. En de andere Sonja is de suikertante van onze Smurf en Nano en zij is hier -vanzelfsprekend- ook al vaker over de vloer geweest, maar ze had onze opvang nog niet gezien zoals hij nu is.
- Daarna kwam Carine langs waarbij Nome is komen aanlopen. Ook Carine is hier al vaker geweest, maar deze keer bracht ze haar buurvrouw mee.
- Ook Krista heeft de rit naar hier getrotseerd ondanks een verkoudheid. Zij heeft Eden en Sheba bij ons geadopteerd.
- En last but not least kwam Ankie langs, we hebben haar via facebook leren kennen en voor haar was het de eerste keer dat ze op knuffelbezoek kwam.
- Ook nog fotootjes van Nathalie, de suikertante van onze Skip kwam samen met Els langs op een vroeger tijdstip. Els was helemaal in de ban van ons witte prinsje Nome. Maar hij is dan ook zo'n heerlijk manneke!
Iedereen bracht weer ontzettend veel lekkers mee voor de bewoners, maar ook wij kregen weer lekkere snoepjes voorgeschoteld (en dat is heel gevaarlijk voor mij, want ik eet daar veel te veel van, haha) en ook onze honden werden rotverwend met lekkere brokken en natvoer. Dankjewel lieve mensen! Elke keer weer denken we: het kan toch niet meer en beter worden en toch is het zo! Ik wil er wel graag aan toevoegen dat cadeautjes zeker niet verplicht zijn om hier op knuffelbezoek te mogen komen. Maar het is wel leuk en lief en op die manier kunnen we ons werk verder zetten en nog meer Blutskatjes helpen. Al de centjes dat we niet aan voer, luiertjes, kuismiddel, wasproduct,.. moeten spenderen, kunnen we gebruiken om de dierenartskosten te betalen en het verbeteren van onze opvang zoals de kattenren binnenkort. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie bezoekje en de bewoners hebben genoten van al die knuffels en aandacht!
- Als eerste kwam Marleen langs, zij heeft vorig jaar Tobe bij ons geadopteerd toen we nog aan opvang en herplaatsing deden.
- Daarna kwam Kathy langs die Sab al eens in real life ontmoet had tijdens het evenement van Felinova. Een hele toffe dame waarbij de meeste katten gelijk rond haar benen zoefden.
- De twee Sonja's stonden hier gelijk aan de deur, heel toevallig! Sonja, de adoptante van onze Poppy was op de eerste knuffeldag aanwezig, maar kwam nu weer langs. En de andere Sonja is de suikertante van onze Smurf en Nano en zij is hier -vanzelfsprekend- ook al vaker over de vloer geweest, maar ze had onze opvang nog niet gezien zoals hij nu is.
- Daarna kwam Carine langs waarbij Nome is komen aanlopen. Ook Carine is hier al vaker geweest, maar deze keer bracht ze haar buurvrouw mee.
- Ook Krista heeft de rit naar hier getrotseerd ondanks een verkoudheid. Zij heeft Eden en Sheba bij ons geadopteerd.
- En last but not least kwam Ankie langs, we hebben haar via facebook leren kennen en voor haar was het de eerste keer dat ze op knuffelbezoek kwam.
- Ook nog fotootjes van Nathalie, de suikertante van onze Skip kwam samen met Els langs op een vroeger tijdstip. Els was helemaal in de ban van ons witte prinsje Nome. Maar hij is dan ook zo'n heerlijk manneke!
Iedereen bracht weer ontzettend veel lekkers mee voor de bewoners, maar ook wij kregen weer lekkere snoepjes voorgeschoteld (en dat is heel gevaarlijk voor mij, want ik eet daar veel te veel van, haha) en ook onze honden werden rotverwend met lekkere brokken en natvoer. Dankjewel lieve mensen! Elke keer weer denken we: het kan toch niet meer en beter worden en toch is het zo! Ik wil er wel graag aan toevoegen dat cadeautjes zeker niet verplicht zijn om hier op knuffelbezoek te mogen komen. Maar het is wel leuk en lief en op die manier kunnen we ons werk verder zetten en nog meer Blutskatjes helpen. Al de centjes dat we niet aan voer, luiertjes, kuismiddel, wasproduct,.. moeten spenderen, kunnen we gebruiken om de dierenartskosten te betalen en het verbeteren van onze opvang zoals de kattenren binnenkort. Nogmaals iedereen bedankt voor jullie bezoekje en de bewoners hebben genoten van al die knuffels en aandacht!
Donderdag 22 januari 2015:
Sara had een hele tijd geleden aangeboden dat ze ons wou uithelpen met het maken van staartgaatjes in de luiertjes van Tom. Zij zit nog eventjes thuis in bevallingsverlof en daardoor heeft ze nog wat de tijd om ons hierbij te helpen. Gisteravond dan toch maar even tijd vrij gemaakt om een aantal zakjes luiers langs te brengen en tevens een korte introductie te geven over 'hoe maak ik staartgaatjes'? Ik moet vast niet vertellen hoe blij ik ben met die hulp, ook van Annelies trouwens! Morgen toch maar zelf even aan de slag met de luiers voor Klaus, want het lijkt erop dat we hem weldra in de armen mogen sluiten. Dikke dankjewel Sara en veel plezier gewenst met al dat knutselgeweld!
Sara had een hele tijd geleden aangeboden dat ze ons wou uithelpen met het maken van staartgaatjes in de luiertjes van Tom. Zij zit nog eventjes thuis in bevallingsverlof en daardoor heeft ze nog wat de tijd om ons hierbij te helpen. Gisteravond dan toch maar even tijd vrij gemaakt om een aantal zakjes luiers langs te brengen en tevens een korte introductie te geven over 'hoe maak ik staartgaatjes'? Ik moet vast niet vertellen hoe blij ik ben met die hulp, ook van Annelies trouwens! Morgen toch maar zelf even aan de slag met de luiers voor Klaus, want het lijkt erop dat we hem weldra in de armen mogen sluiten. Dikke dankjewel Sara en veel plezier gewenst met al dat knutselgeweld!
Jenny van Sos Tabiti vroeg ons onlangs of ze ons nog konden plezier met een donatie van voeding en incontinentie matjes. Dat is iets wat hier altijd welkom is en gisteravond is Frank hier in de vlucht eventjes gestopt om een grote donatie uit te laden. Ook nierdieet voor Hava en zelfs kattenbakvulling was erbij. Sos Tabiti heeft ons al vaker in het verleden gesteund en wat heerlijk toch dat er ook zulke organisaties bestaan die asielen en opvangen ondersteunen met voeding en donatiespullen. Dikke dankjewel lieve mensen!
Woensdag 21 januari 2015:
Gisteravond nog met 3 van onze bewoners naar Richard gereden om hen te laten onderzoeken en medicatie toe te laten dienen.
- Elke dag controleer ik Nome zijn halsje en ik merkte dat het wel deels geneest door de spuitjes die hij hiervoor al gekregen heeft. Maar er komen ook steeds nieuwe zweertjes bij. Richard heeft hem gisteren nog een langwerkend spuitje toegediend tegen allergie. Maar we hebben nog even overlegd en het zou best kunnen dat dit door het voer van Minke en Tom komt. De tijdspanne komt in ieder geval overeen, want de zweertjes zijn ontstaan nadat hij van dat voer is beginnen knabbelen. Momenteel krijgt hij dus een volledig verbod van dit voer en moeten we aankijken of zijn halsje over een week of 3 à 4 helemaal genezen is.
- Ook over Sterre maakte ik me zorgen, want maandag had hij ineens een ontstoken oog toen hij wakker werd van zijn siësta. We hebben dat oogje onmiddellijk met fysiologisch water gespoeld en oogzalf toegediend. Maar elke keer hij geslapen heeft, komt er een grote hoeveelheid etter uit. En laat dit nou net het oogje zijn waarboven die tumor weggehaald werd. Reden genoeg om hem door Richard te laten onderzoeken. Hij blijkt op zijn 3de ooglid een letseltje te hebben wat wellicht door één van de andere bewoners is toegebracht tijdens het spelen. Oef, gelukkig geen verband met de ex-tumor! Zijn oogje wordt meermaals daags gezalfd en binnen een paar daagjes zou het opgelost moeten zijn.
- En als laatste werd Esra behandeld. Ik merkte gisteren een rood/bruin plekje op ter hoogte van zijn elleboog, waar die abcessen gezeten hebben. Hij moest even in de overloopkooi omdat hij blies en uithaalde als Richard hem uit de transportmand wilde halen. Maar verder dan dat was hij erg flink en liet zich goed onderzoeken. Zijn poot is goed ontzwollen tegenover vorige week, maar er zit nog wat pus in en dat is ook gelijk het plekje dat ik gezien heb. Hij kreeg voor de zekerheid Convenia toegediend, wat ongeveer een 2-tal weken zal werken. Binnenkort maken we een afspraak om een fiv en felv test te laten uitvoeren. Maar hiervoor zal hij onder narcose gebracht moeten worden, want zo bloed afnemen zal niet lukken.
Gisteravond nog met 3 van onze bewoners naar Richard gereden om hen te laten onderzoeken en medicatie toe te laten dienen.
- Elke dag controleer ik Nome zijn halsje en ik merkte dat het wel deels geneest door de spuitjes die hij hiervoor al gekregen heeft. Maar er komen ook steeds nieuwe zweertjes bij. Richard heeft hem gisteren nog een langwerkend spuitje toegediend tegen allergie. Maar we hebben nog even overlegd en het zou best kunnen dat dit door het voer van Minke en Tom komt. De tijdspanne komt in ieder geval overeen, want de zweertjes zijn ontstaan nadat hij van dat voer is beginnen knabbelen. Momenteel krijgt hij dus een volledig verbod van dit voer en moeten we aankijken of zijn halsje over een week of 3 à 4 helemaal genezen is.
- Ook over Sterre maakte ik me zorgen, want maandag had hij ineens een ontstoken oog toen hij wakker werd van zijn siësta. We hebben dat oogje onmiddellijk met fysiologisch water gespoeld en oogzalf toegediend. Maar elke keer hij geslapen heeft, komt er een grote hoeveelheid etter uit. En laat dit nou net het oogje zijn waarboven die tumor weggehaald werd. Reden genoeg om hem door Richard te laten onderzoeken. Hij blijkt op zijn 3de ooglid een letseltje te hebben wat wellicht door één van de andere bewoners is toegebracht tijdens het spelen. Oef, gelukkig geen verband met de ex-tumor! Zijn oogje wordt meermaals daags gezalfd en binnen een paar daagjes zou het opgelost moeten zijn.
- En als laatste werd Esra behandeld. Ik merkte gisteren een rood/bruin plekje op ter hoogte van zijn elleboog, waar die abcessen gezeten hebben. Hij moest even in de overloopkooi omdat hij blies en uithaalde als Richard hem uit de transportmand wilde halen. Maar verder dan dat was hij erg flink en liet zich goed onderzoeken. Zijn poot is goed ontzwollen tegenover vorige week, maar er zit nog wat pus in en dat is ook gelijk het plekje dat ik gezien heb. Hij kreeg voor de zekerheid Convenia toegediend, wat ongeveer een 2-tal weken zal werken. Binnenkort maken we een afspraak om een fiv en felv test te laten uitvoeren. Maar hiervoor zal hij onder narcose gebracht moeten worden, want zo bloed afnemen zal niet lukken.
Dinsdag 20 januari 2015:
Ik zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan Draakje, want er zit iets geblokkeerd in mijn rug waardoor het zelfs lijkt dat mijn benen een beetje afgekneld worden. Ik ben zo'n pijn wel gewend, want mijn rug helt naar rechts waardoor ik bijna continu rugpijn heb. Maar het geeft een lastig gevoel... Iedereen zit er verzorgd bij en de opvang is van boven tot onder gepoetst. Maar ik heb ontzettend hard op mijn tanden moeten bijten of beter gezegd: de pijn moeten verbijten. Tijd om stil te zitten is er niet, want vanavond staat er een ritje naar Richard op de agenda om 3 patiëntjes te laten onderzoeken. Morgen volgt daar een update over. En veder ben ik druk met regelen achter de schermen, want we mogen wellicht binnenkort weer een nieuw Blutsbewonertje verwachten. Ik kan er nog niet veel over verklappen, maar wel dat het om een zorgenkindje gaat die momenteel nog in een dierenkliniek verblijft en ook luiertjes nodig zal hebben in de toekomst.
Ik zou eigenlijk een voorbeeld moeten nemen aan Draakje, want er zit iets geblokkeerd in mijn rug waardoor het zelfs lijkt dat mijn benen een beetje afgekneld worden. Ik ben zo'n pijn wel gewend, want mijn rug helt naar rechts waardoor ik bijna continu rugpijn heb. Maar het geeft een lastig gevoel... Iedereen zit er verzorgd bij en de opvang is van boven tot onder gepoetst. Maar ik heb ontzettend hard op mijn tanden moeten bijten of beter gezegd: de pijn moeten verbijten. Tijd om stil te zitten is er niet, want vanavond staat er een ritje naar Richard op de agenda om 3 patiëntjes te laten onderzoeken. Morgen volgt daar een update over. En veder ben ik druk met regelen achter de schermen, want we mogen wellicht binnenkort weer een nieuw Blutsbewonertje verwachten. Ik kan er nog niet veel over verklappen, maar wel dat het om een zorgenkindje gaat die momenteel nog in een dierenkliniek verblijft en ook luiertjes nodig zal hebben in de toekomst.
Ik was vanmorgen nog aan het wakker worden met een tas koffie in de hand, toen plots heel vroeg de bel ging. Heel even dacht ik dat het Sab was die hier met de postauto voor de deur stopte, maar het bleek toch gewoon onze eigen postbode te zijn met een pakketje in zijn handen. Marleen heeft ons ook een pakketje met luiertjes opgestuurd die van haar hondje waren. En vooral heel erg handig dat in deze luiertjes geen staartgaatjes gemaakt hoeven te worden, want die zitten er al in. Heel erg bedankt Marleen!
Maandag 19 januari 2015:
Ons lieve Minke is ontzettend ziek geweest afgelopen dagen. Ze is chronisch snot en diarree patiëntje - er zit binnenin iets niet goed in haar lijfje, dus er is altijd wel iets mis met haar. Maar de diarree werd erger dan normaal en doordat ze vaak gehurkt zit, werd haar hieltje van haar ene pootje zelfs al kaal. Maar ik kan zeggen dat ze sinds gisteren eindelijk wat begint op te knappen. Niet dat ze genezen is, dat lukt nooit bij Minke. Maar ze raakt weer tot aan de kattenbak en ik hoef niet meer de hele tijd met een nat doekje achter haar aan te lopen of de dekens direct in de was te gooien als ze daar even gelegen heeft. Eigenlijk zou ze dringend in bad moeten, maar dat is iets wat niet lukt. Minke wordt graag geaaid, kusjes geven mogen we ondertussen ook al en we zijn zelfs zo ver dat ze op schoot komt. Maar van zodra we haar willen oppakken, dan gaat ze door het lint. Ongelofelijk wat een kracht er dan uit dat tengere lijfje komt. Ze raakt dan in paniek en door die blinde paniek bijt en krabt ze in het rond. Dat heeft onze dierenarts woensdag zelf mogen ondervinden. Ook om zalf op haar hieltje en poepje te smeren, moet ik alle trucen bovenhalen. En mag ik vooral niet denken dat ik zalf op haar lijfje ga smeren, want ze kan gedachten lezen! Haar snottebelletjes zijn voorlopig ook weg en ze voelt zich stukken beter. En wat me het meest raakte was dat ze eergisteravond weer wat begon te spelen, iets wat ze afgelopen dagen niet deed. Dan sliep ze en at ze, zocht ze de warmte op bij onze honden of de andere bewoners en dat was het zowat. Nu moet ze weer op krachten komen tegen het volgende dipje dat zich ongetwijfeld binnenkort weer zal aanbieden. Minke gaat met ups en downs, maar ik hoop haar nog heel lang bij ons te mogen hebben!
Ons lieve Minke is ontzettend ziek geweest afgelopen dagen. Ze is chronisch snot en diarree patiëntje - er zit binnenin iets niet goed in haar lijfje, dus er is altijd wel iets mis met haar. Maar de diarree werd erger dan normaal en doordat ze vaak gehurkt zit, werd haar hieltje van haar ene pootje zelfs al kaal. Maar ik kan zeggen dat ze sinds gisteren eindelijk wat begint op te knappen. Niet dat ze genezen is, dat lukt nooit bij Minke. Maar ze raakt weer tot aan de kattenbak en ik hoef niet meer de hele tijd met een nat doekje achter haar aan te lopen of de dekens direct in de was te gooien als ze daar even gelegen heeft. Eigenlijk zou ze dringend in bad moeten, maar dat is iets wat niet lukt. Minke wordt graag geaaid, kusjes geven mogen we ondertussen ook al en we zijn zelfs zo ver dat ze op schoot komt. Maar van zodra we haar willen oppakken, dan gaat ze door het lint. Ongelofelijk wat een kracht er dan uit dat tengere lijfje komt. Ze raakt dan in paniek en door die blinde paniek bijt en krabt ze in het rond. Dat heeft onze dierenarts woensdag zelf mogen ondervinden. Ook om zalf op haar hieltje en poepje te smeren, moet ik alle trucen bovenhalen. En mag ik vooral niet denken dat ik zalf op haar lijfje ga smeren, want ze kan gedachten lezen! Haar snottebelletjes zijn voorlopig ook weg en ze voelt zich stukken beter. En wat me het meest raakte was dat ze eergisteravond weer wat begon te spelen, iets wat ze afgelopen dagen niet deed. Dan sliep ze en at ze, zocht ze de warmte op bij onze honden of de andere bewoners en dat was het zowat. Nu moet ze weer op krachten komen tegen het volgende dipje dat zich ongetwijfeld binnenkort weer zal aanbieden. Minke gaat met ups en downs, maar ik hoop haar nog heel lang bij ons te mogen hebben!
Zaterdag 17 januari 2015:
We krijgen wel vaker de lieve opmerking: oh, maar je merkt eigenlijk bijna niet dat dit Blutskindjes zijn. We proberen natuurlijk ons best te doen om hen allemaal zo goed mogelijk te verzorgen en voor zover de meesten dit toelaten. Want er zijn een aantal patiëntjes bij die niet geaaid, aangeraakt of opgepakt willen worden. Gelukkig laten de meeste patiënten zich wel hanteren en dat is maar goed ook. 's Avonds zijn we wel eventjes zoet om een aantal Blutsjes te voorzien van een pilletje, zalfje, druppeltje of siroopje. Tom-Pamper moet ook regelmatig in bad en krijgt ook elke keer bij een nieuwe luier uier- of billetjeszalf aan zijn poepje gesmeerd. Billetjes kunnen namelijk schraal en pijnlijk worden en al helemaal als hij aan de diarree is. Hij heeft hele gevoelige darmpjes namelijk. 's Nachts loopt ie overigens zonder luier rond, zodat zijn huidje kan ademen. Dit zijn zowat de standaard medicijntjes die wij elke avond gebruiken om de bewoners te verzorgen. Als de chronische niespatiëntjes ziek zijn, dan komt er zwaarder geschut aan te pas. De medicijntjes die Esra neemt staan niet op de foto, maar hij moet nog een aantal dagen antibiotica onder zijn eten krijgen. Het is een hele verantwoordelijkheid, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen ruilen. Ik voel me goed in mijn eigen wereldje tussen mijn patiëntjes en ik wou dat ik nog zoveel meer diertjes kon helpen...
We krijgen wel vaker de lieve opmerking: oh, maar je merkt eigenlijk bijna niet dat dit Blutskindjes zijn. We proberen natuurlijk ons best te doen om hen allemaal zo goed mogelijk te verzorgen en voor zover de meesten dit toelaten. Want er zijn een aantal patiëntjes bij die niet geaaid, aangeraakt of opgepakt willen worden. Gelukkig laten de meeste patiënten zich wel hanteren en dat is maar goed ook. 's Avonds zijn we wel eventjes zoet om een aantal Blutsjes te voorzien van een pilletje, zalfje, druppeltje of siroopje. Tom-Pamper moet ook regelmatig in bad en krijgt ook elke keer bij een nieuwe luier uier- of billetjeszalf aan zijn poepje gesmeerd. Billetjes kunnen namelijk schraal en pijnlijk worden en al helemaal als hij aan de diarree is. Hij heeft hele gevoelige darmpjes namelijk. 's Nachts loopt ie overigens zonder luier rond, zodat zijn huidje kan ademen. Dit zijn zowat de standaard medicijntjes die wij elke avond gebruiken om de bewoners te verzorgen. Als de chronische niespatiëntjes ziek zijn, dan komt er zwaarder geschut aan te pas. De medicijntjes die Esra neemt staan niet op de foto, maar hij moet nog een aantal dagen antibiotica onder zijn eten krijgen. Het is een hele verantwoordelijkheid, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen ruilen. Ik voel me goed in mijn eigen wereldje tussen mijn patiëntjes en ik wou dat ik nog zoveel meer diertjes kon helpen...
Het regent werkelijk waar cadeautjes de laatste tijd. Ik blijf verwonderd door al die steun die we krijgen om onze bewoners een zo fijn en aangenaam mogelijk leventje te bezorgen hier. Martine liet weer een pakketje van Zooplus onze kant opkomen. Woensdag stond de pakketjesman dan ook voor de deur met een loodzware doos. Daarin zat een boel lekkers! Iedereen werd voorzien van lekker natvoer door Martine, want ze heeft zelfs aan onze speciale dieetpatiëntjes gedacht. En wat me het meest ontroerde waren de speciale snoepjes voor Hava. Hava is een echte snoepkont en ze eet die speciale kaassnoepjes met ontzettend veel smaak op. Gisteren stond Viviane onverwachts voor de deur met 4 grote dozen. Groot was dan ook onze verbazing dat ze een uitstapje richting Meriana gemaakt had en zowaar 2 volle dozen incontinentie onderleggers en 2 volle dozen luiers bij zich had. En dan te bedenken dat Viviane onze bewoners pas op de knuffeldag was komen verwennen. We waren net aan onze laatste incontinentie doeken bezig, dus de timing kon niet perfecter zijn. Dankjewel lieve Martine en Viviane, voor al die hulp!
|
|
Vrijdag 16 januari 2015:
Weten jullie nog, het gedichtje dat ik een tijdje geleden geschreven heb voor alle zwerfkatten? Bij het zien van Esra, moet ik daar gelijk weer aan denken... Wat hebben sommige katten toch een miserabel leven! Of ze nou zwerfkat van iemand zijn of van niemand, buiten geboren zijn of gedumpt en daarna verwilderd... het blijft een ellendig bestaan. Als ik naar Esra kijk, dan zie ik trieste oogjes. Hij stinkt uren in de wind en zijn buikje staat bol van de wormen en zijn ruggengraat steekt uit... En dan had ie nog het geluk dat ie gevoerd werd door Gina. Ik maakte daarnet een filmpje van hem om te tonen hoe mager hij is en dat zijn pelsje vuil en vies is. Ik kan me voorstellen dat hij dat allesbehalve leuk vindt, een kat is namelijk een net dier. Ik zie dat de warmte hem deugd doet en hij eet zijn natvoer voorbeeldig op. Daarin zitten zijn medicijntjes verstopt, maar het lijkt hem niet te deren. Zijn pootje is nog steeds gevoelig en we houden goed in de gaten of het niet weer dik wordt. Ik wil dan ook graag Jenny en Marleen bedanken die gelijk een toezegging gedaan hebben om centjes over te maken om zijn (dierenarts)kosten te dekken. En Patricia fluisterde ons ook iets liefs in de oren. Het doet me deugd dat Esra harten weet te raken, want er lopen vele Esra's rond in de buurt. Stiekem wenste ik dat ik zo groot was als Stichting Dierenthuis in Nederland. Zij doen wonderen voor katten die uit de boot vallen en hebben 100'en Esra's in opvang. Ik doe wat ik kan, maar voor mijn gevoel lijkt dat niet genoeg... |
Donderdag 15 januari 2015:
Het was eigenlijk niet de bedoeling dat er nog een extra kater hier zou komen wonen, maar in dit geval breekt nood de wet. Gina belde ons op om te zeggen dat één van haar zwerfkatten helemaal niet oké was. Hij had al een paar dagen niet gegeten en lag door pijn aan zijn pootje ziek te wezen in een transportmand. Ze had naar de politie en de gemeente gebeld, maar die konden alleen uithelpen met castratie. Zonder aarzelen zeiden we dat ze hem naar Richard moest brengen want zo te horen moest Esra dringend medisch behandeld worden. Richard had ik inmiddels ook al via mail op de hoogte gebracht of hij naast het behandelen van Esra's pootje, hem ook kon castreren en alvast een pipet Advocate toedienen. Richard kwam gisteren op huisbezoek en bracht onze nieuwste bewoner mee. Toen ik in de transportmand keek, keek ik in de ogen van een hoopje ellende. Zo'n triestig smoeltje en het stond te lezen in zijn gezichtje dat hij veel pijn gehad heeft. Hij bleek 2 afzonderlijke abcessen te hebben en in de ene zat groene etter en in de andere roodbruine smurrie en dat is volgens onze dierenarts zeldzaam. Richard heeft zo'n 20 cc eruit getrokken en dat is echt een enorme hoeveelheid. Eén abces blijkt ook heel gemeen en gevaarlijk te zijn. Hij kreeg dan ook een inspuiting met antibiotica en moet de komende dagen streng behandeld worden met antibiotica. Zijn poot bleek ook dubbel zo dik te zijn en van zodra zijn poot weer zwelt, moet hij gelijk weer naar Richard. Esra komt nu bij in een bench en toen ik hem vanuit de transportmand daar in liet, zag ik pas hoe fragiel dit ventje is. Mijn hart brak bij het zien hoe mager hij is. Als ik hem kon aaien (want hij is semi-wild, dus we laten hem eerst acclimatiseren, aaien is geen prioriteit), dan zou ik bij wijze van spreken mijn hand snijden op zijn rug. Zo scherp steekt zijn ruggengraat eruit. Ik denk dat het ook geen gek idee is om hem binnenkort eens te onderwerpen aan een fiv en felv-test, want hij blijkt erg toegetakeld te zijn door andere katten. Van zijn rechteroor is een stuk gescheurd en moest ik niet beter weten, dan zou ik denken dat hij een eartag heeft. Hij heeft vannacht goed gegeten en dat is nodig ook, want hij moet dringend aansterken, ook om dat abces te verslaan. Vanzelfsprekend zoekt ook onze Esra een suikertante of -nonkel om zijn kosten te helpen dragen en hem een prachtig leventje te voorzien in ons tehuis.
Het was eigenlijk niet de bedoeling dat er nog een extra kater hier zou komen wonen, maar in dit geval breekt nood de wet. Gina belde ons op om te zeggen dat één van haar zwerfkatten helemaal niet oké was. Hij had al een paar dagen niet gegeten en lag door pijn aan zijn pootje ziek te wezen in een transportmand. Ze had naar de politie en de gemeente gebeld, maar die konden alleen uithelpen met castratie. Zonder aarzelen zeiden we dat ze hem naar Richard moest brengen want zo te horen moest Esra dringend medisch behandeld worden. Richard had ik inmiddels ook al via mail op de hoogte gebracht of hij naast het behandelen van Esra's pootje, hem ook kon castreren en alvast een pipet Advocate toedienen. Richard kwam gisteren op huisbezoek en bracht onze nieuwste bewoner mee. Toen ik in de transportmand keek, keek ik in de ogen van een hoopje ellende. Zo'n triestig smoeltje en het stond te lezen in zijn gezichtje dat hij veel pijn gehad heeft. Hij bleek 2 afzonderlijke abcessen te hebben en in de ene zat groene etter en in de andere roodbruine smurrie en dat is volgens onze dierenarts zeldzaam. Richard heeft zo'n 20 cc eruit getrokken en dat is echt een enorme hoeveelheid. Eén abces blijkt ook heel gemeen en gevaarlijk te zijn. Hij kreeg dan ook een inspuiting met antibiotica en moet de komende dagen streng behandeld worden met antibiotica. Zijn poot bleek ook dubbel zo dik te zijn en van zodra zijn poot weer zwelt, moet hij gelijk weer naar Richard. Esra komt nu bij in een bench en toen ik hem vanuit de transportmand daar in liet, zag ik pas hoe fragiel dit ventje is. Mijn hart brak bij het zien hoe mager hij is. Als ik hem kon aaien (want hij is semi-wild, dus we laten hem eerst acclimatiseren, aaien is geen prioriteit), dan zou ik bij wijze van spreken mijn hand snijden op zijn rug. Zo scherp steekt zijn ruggengraat eruit. Ik denk dat het ook geen gek idee is om hem binnenkort eens te onderwerpen aan een fiv en felv-test, want hij blijkt erg toegetakeld te zijn door andere katten. Van zijn rechteroor is een stuk gescheurd en moest ik niet beter weten, dan zou ik denken dat hij een eartag heeft. Hij heeft vannacht goed gegeten en dat is nodig ook, want hij moet dringend aansterken, ook om dat abces te verslaan. Vanzelfsprekend zoekt ook onze Esra een suikertante of -nonkel om zijn kosten te helpen dragen en hem een prachtig leventje te voorzien in ons tehuis.
Gisteren kwam Richard op huisbezoek en als verrassing kwam ook zijn vrouw Greet mee, die compleet in de ban was door onze lieve Leo. Normaal gezien rijden we altijd zelf tot op de praktijk, maar Nalu moest geënt worden en ik zag het niet zitten om haar te vangen en vervolgens die stress aan te doen van de autorit. En inmiddels waren er zoveel patiëntjes die behandeld moesten worden, dat het eigenlijk wel fijn was dat dit gelijk in één ronde kon.
- Nalu, Pamuk en de katjes van de Noordkamer: Cela, Friebel, Kobe, Lily en Kigo moesten geënt worden. Nalu had zich verschalkt achter de kachel in de keuken en dat was niet zo'n slimme zet voor haar, wel voor ons! Ik hield haar aan de ene kant tegen, maar toen Richard haar wilde vastnemen liet ze al haar tandjes zien. Dus hops, vlug de prik gegeven en ze was klaar. Pamuk (zie foto) die anders zo'n engeltje is liet zich ook van haar lelijkste kant zien. Het ging goed tot ze die prik in haar bil voelde en woest werd. Iedereen op de Noordkamer was flink, behalve zoals verwacht: Cela en Friebel.
- De katten op de Noordkamer kregen naast hun enting ook een chip en ook Kitty moest nog eentje. Richard bevestigde dat Kitty aan haar ene oogje volledig blind is en door het andere ziet ze heel weinig.- Daarna waren de chronische snotpatiëntjes Choco en Cato aan de beurt. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want zij moesten dus letterlijk gevangen worden met een handdoek. Da's ook meteen de reden waarom ik Choco niet graag meeneem naar de praktijk omdat zij opgejaagd moet worden en dan helemaal buiten adem is. Gisteren ook en Richard vermoedt dat er etterblaasjes op haar longen zitten. Ze heeft een paar minuten nodig gehad om te bekomen na haar enting.
- Minke, ons chronisch snot en diarree patiëntje gaat de laatste paar dagen weer slecht. Snottebelletjes om 'U' tegen te zeggen en diarree waar bijna niet tegenop te vegen en wassen is. Het was een heus gevecht om haar te pakken te krijgen. Zij is ontzettend lief, komt op schoot en laat zich aaien en kusjes geven, maar van zodra we haar willen pakken, raakt zij in blinde paniek. Dan bijt en krabt ze in het rond en ze gebruikte gisteren Sab haar been zelfs als ladder. Maar het is toch gelukt om haar te verschalken en de nodige antibiotica toe te dienen.
- Nome die een allergische reactie in zijn halsje heeft, moest ook nagekeken worden. Want de spuit vorige week bleek niet voldoende te helpen, dus ook hij kreeg weer een prik in de bips.
- Sterre's operatiewonde werd nagekeken en het ziet er sinds een paar dagen eindelijk goed uit.
- Ook Toetie werd nog aan een klein onderzoekje onderworpen en haar hoofdje staat gelukkig niet scheef meer.
- En last but not least werd onze Hava nagekeken. Ik merkte in het weekend dat ze weer last had van een blaasontsteking, want dan ruikt haar pipi heviger, wordt zij nukkig en worden haar ogen donkerder. Door haar blaasverlamming is zij daar sowieso onderhevig aan, maar zo'n ontsteking moet snel weer de kop ingedrukt worden. Richard heeft haar met zijn handschoen moeten bedwingen, want ze werd furieus. Hij heeft ook haar blaas leeggedrukt, maar dan sloegen de stoppen eventjes door bij haar. Eigenlijk zou ik haar blaas elke dag manueel moeten ledigen, maar door haar woeste karakter lukt dat niet. Nadat ze eventjes gekalmeerd was, kreeg zij ook de broodnodige antibioticaspuit.
En ik moet vast niet vertellen dat ik blij was dat het-rondje-katten-vangen-en-prikken-uitdelen achter de rug was.
- Nalu, Pamuk en de katjes van de Noordkamer: Cela, Friebel, Kobe, Lily en Kigo moesten geënt worden. Nalu had zich verschalkt achter de kachel in de keuken en dat was niet zo'n slimme zet voor haar, wel voor ons! Ik hield haar aan de ene kant tegen, maar toen Richard haar wilde vastnemen liet ze al haar tandjes zien. Dus hops, vlug de prik gegeven en ze was klaar. Pamuk (zie foto) die anders zo'n engeltje is liet zich ook van haar lelijkste kant zien. Het ging goed tot ze die prik in haar bil voelde en woest werd. Iedereen op de Noordkamer was flink, behalve zoals verwacht: Cela en Friebel.
- De katten op de Noordkamer kregen naast hun enting ook een chip en ook Kitty moest nog eentje. Richard bevestigde dat Kitty aan haar ene oogje volledig blind is en door het andere ziet ze heel weinig.- Daarna waren de chronische snotpatiëntjes Choco en Cato aan de beurt. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want zij moesten dus letterlijk gevangen worden met een handdoek. Da's ook meteen de reden waarom ik Choco niet graag meeneem naar de praktijk omdat zij opgejaagd moet worden en dan helemaal buiten adem is. Gisteren ook en Richard vermoedt dat er etterblaasjes op haar longen zitten. Ze heeft een paar minuten nodig gehad om te bekomen na haar enting.
- Minke, ons chronisch snot en diarree patiëntje gaat de laatste paar dagen weer slecht. Snottebelletjes om 'U' tegen te zeggen en diarree waar bijna niet tegenop te vegen en wassen is. Het was een heus gevecht om haar te pakken te krijgen. Zij is ontzettend lief, komt op schoot en laat zich aaien en kusjes geven, maar van zodra we haar willen pakken, raakt zij in blinde paniek. Dan bijt en krabt ze in het rond en ze gebruikte gisteren Sab haar been zelfs als ladder. Maar het is toch gelukt om haar te verschalken en de nodige antibiotica toe te dienen.
- Nome die een allergische reactie in zijn halsje heeft, moest ook nagekeken worden. Want de spuit vorige week bleek niet voldoende te helpen, dus ook hij kreeg weer een prik in de bips.
- Sterre's operatiewonde werd nagekeken en het ziet er sinds een paar dagen eindelijk goed uit.
- Ook Toetie werd nog aan een klein onderzoekje onderworpen en haar hoofdje staat gelukkig niet scheef meer.
- En last but not least werd onze Hava nagekeken. Ik merkte in het weekend dat ze weer last had van een blaasontsteking, want dan ruikt haar pipi heviger, wordt zij nukkig en worden haar ogen donkerder. Door haar blaasverlamming is zij daar sowieso onderhevig aan, maar zo'n ontsteking moet snel weer de kop ingedrukt worden. Richard heeft haar met zijn handschoen moeten bedwingen, want ze werd furieus. Hij heeft ook haar blaas leeggedrukt, maar dan sloegen de stoppen eventjes door bij haar. Eigenlijk zou ik haar blaas elke dag manueel moeten ledigen, maar door haar woeste karakter lukt dat niet. Nadat ze eventjes gekalmeerd was, kreeg zij ook de broodnodige antibioticaspuit.
En ik moet vast niet vertellen dat ik blij was dat het-rondje-katten-vangen-en-prikken-uitdelen achter de rug was.
Dinsdag 13 januari 2015:
Deze keer is het tijd voor een update over Loocky, ons Blutskonijntje die blind en bejaard is. Ook zij wordt de laatste tijd met zoveel lekkers verwend en dat laat ze haar smaken. De donutjes van Marianne zijn ondertussen allemaal al in haar buikje verdwenen. Het korrelvoer dat ze krijgt van al die lieve mensen, laat ze zich welsmaken. En dat niet alleen, ze vindt het ook leuk om met de voerbak te smijten zodat alle korreltjes ernaast vallen. Dat smaakt natuurlijk extra lekker zo en ze denkt er mij een plezier mee te doen, want ik zou maar eens zonder werk vallen in de opvang? En niet te vergeten, ook met lekker hooi wordt ons meisje verwend. Dat is niet alleen gezond voor de tandjes en het buikje, ze vind het ook heerlijk om daarop naar toilet te gaan. Vandaag werd ze verwend met de snoepstok van Patricia en ja hoor, ze kon het helemaal niet weerstaan en zette gelijk haar tandjes in dat lekkers. Tom-Pamper was ook weer op bezoek bij haar, zoals hij dagelijks doet want hij profiteert stiekem een beetje mee en ligt regelmatig aan het hooi te knabbelen. Alleen niet zo fijn om daarna zijn luier te verversen, want dat komt er weer zo uit als dat het erin ging.
Deze keer is het tijd voor een update over Loocky, ons Blutskonijntje die blind en bejaard is. Ook zij wordt de laatste tijd met zoveel lekkers verwend en dat laat ze haar smaken. De donutjes van Marianne zijn ondertussen allemaal al in haar buikje verdwenen. Het korrelvoer dat ze krijgt van al die lieve mensen, laat ze zich welsmaken. En dat niet alleen, ze vindt het ook leuk om met de voerbak te smijten zodat alle korreltjes ernaast vallen. Dat smaakt natuurlijk extra lekker zo en ze denkt er mij een plezier mee te doen, want ik zou maar eens zonder werk vallen in de opvang? En niet te vergeten, ook met lekker hooi wordt ons meisje verwend. Dat is niet alleen gezond voor de tandjes en het buikje, ze vind het ook heerlijk om daarop naar toilet te gaan. Vandaag werd ze verwend met de snoepstok van Patricia en ja hoor, ze kon het helemaal niet weerstaan en zette gelijk haar tandjes in dat lekkers. Tom-Pamper was ook weer op bezoek bij haar, zoals hij dagelijks doet want hij profiteert stiekem een beetje mee en ligt regelmatig aan het hooi te knabbelen. Alleen niet zo fijn om daarna zijn luier te verversen, want dat komt er weer zo uit als dat het erin ging.
Peggy vroeg via facebook of we iets konden doen met de luiertjes die ze destijds te klein kocht voor haar hondje. Ja natuurlijk, om luiertjes staan we werkelijk te springen! Vandaag ging de bel en stond onze natgeregende postbode aan de deur met een doos vol schattige kleine luiertjes. Voor Tom zijn ze té ieniemienie, maar ik durf te wedden dat ze perfect rond onze toekomstige Klaus zijn billetjes gaan passen. Dankjewel Peggy, we zijn hier ontzettend content mee!
Maandag 12 januari 2015:
Sterre is één van de meeste unieke bewoners die in ons tehuis woont momenteel. Hij is een heus zorgenkindje, want hij is niet alleen mentaal gehandicapt waardoor hij zich af en toe eens vergist en een plekje naast de douche als kattenbak verkiest. Hij heeft ook epilepsie wat gelukkig onder controle is door dagelijks een pilletje. Hij werd onlangs geopereerd aan een tumor net boven zijn oog en dat is nog niet alles. Hij maakt ontzettend veel oorsmeer aan waardoor hij eigenlijk bijna constant vuile oortjes heeft. Zijn oortjes werden al 2x onder narcose door onze dierenarts gereinigd. De laatste keer zelfs toen hij geopereerd werd aan zijn tumor op 23 december. En het mocht weer niet baten. Zijn oortjes zijn weer zwart, dus gingen we deze keer maar zelf aan de slag. Een zalfje in zijn oortjes, eventjes masseren en dan met een make-up doekje in de aanslag. Hij vindt dat allesbehalve leuk, maar wat moet, dat moet. Er kwam een hele hoop prut uit en we gaan dit nog een paar daagjes herhalen tot zijn oortjes er weer piekfijn uitzien. Toch voor even dan... En dat Sterreke uniek is en vele harten doet smelten, dat bewijzen de knuffelbezoekjes. Iedereen is gek van hem en wilt met hem knuffelen. Maar dat is net iets wat Sterre helemaal niet leuk vindt. Aaien is oké, maar oppakken niet.
Sterre is één van de meeste unieke bewoners die in ons tehuis woont momenteel. Hij is een heus zorgenkindje, want hij is niet alleen mentaal gehandicapt waardoor hij zich af en toe eens vergist en een plekje naast de douche als kattenbak verkiest. Hij heeft ook epilepsie wat gelukkig onder controle is door dagelijks een pilletje. Hij werd onlangs geopereerd aan een tumor net boven zijn oog en dat is nog niet alles. Hij maakt ontzettend veel oorsmeer aan waardoor hij eigenlijk bijna constant vuile oortjes heeft. Zijn oortjes werden al 2x onder narcose door onze dierenarts gereinigd. De laatste keer zelfs toen hij geopereerd werd aan zijn tumor op 23 december. En het mocht weer niet baten. Zijn oortjes zijn weer zwart, dus gingen we deze keer maar zelf aan de slag. Een zalfje in zijn oortjes, eventjes masseren en dan met een make-up doekje in de aanslag. Hij vindt dat allesbehalve leuk, maar wat moet, dat moet. Er kwam een hele hoop prut uit en we gaan dit nog een paar daagjes herhalen tot zijn oortjes er weer piekfijn uitzien. Toch voor even dan... En dat Sterreke uniek is en vele harten doet smelten, dat bewijzen de knuffelbezoekjes. Iedereen is gek van hem en wilt met hem knuffelen. Maar dat is net iets wat Sterre helemaal niet leuk vindt. Aaien is oké, maar oppakken niet.
Er zijn inmiddels al zoveel aanvragen binnengekomen om op knuffelbezoek te komen, dat de knuffeldag op 24/01 inmiddels helemaal volzet is! De volgende knuffeldagen gaan door -onder voorbehoud- op zaterdagen 14/02 en 28/02, telkens van 15u tot 17u. Waarom onder voorbehoud? Binnenkort starten er renovatiewerken aan onze overkapping en ik heb nog geen exacte data doorgekregen van de renovatieman. Aanmelden hiervoor kan via: [email protected]. De katjes kijken vol ongeduld uit naar al die kriebelhandjes!
Zondag 11 januari 2015:
Gisteren vond de eerste knuffeldag van het nieuwe jaar plaats en dat het een drukte van jewelste zou worden, dat lieten 'de aanvraagjes om te komen knuffelen' blijken. Dat er weer bezoek zou langskomen, dat leken de bewoners vanaf 's morgens al aan te voelen. Normaal zijn de jongste bewoners zo druk met kattenkwaad uithalen dat het verschonen van de opvang niet altijd van een leien dakje verloopt. Meestal moet ik taken tot 4x toe opnieuw doen omdat ze zich graag komen moeien en "meehelpen". Of zijn ze zo druk met de zakken kattenbakvulling leeg te maken of de vuilzak van perforatie gaatjes te voorzien. Maar gisteren niet, ze waren voorbeeldig! De meesten hebben dan ook erg genoten van al die extra knuffelhanden en vooral Leo liet het zich bevallen. Want iedereen vond hem natuurlijk extra zielig met zijn operatie in het vooruitzicht.
- Patricia kwam voor de 2de maal op bezoek en ze had al laten weten dat haar tutuutje vol stak met lekkers en bruikbaar spul. Maar het was toch wel even slikken toen we het daadwerkelijk zagen. En dan nog zulk gegeerd speciaal voer voor Tom en Minke, oogdruppels die hier de deur uitvliegen, lekkers voor ons. En ook onze honden werden niet vergeten, Loocky kreeg lekkere knaagstaven en hooi en zelfs onze dwergpapegaai Yara werd voorzien van haar favoriete snoepstok. Als dat geen mooie donatie is!
- Ook Viviane die hier al meermaals geweest is, kwam weer langs met zoveel spul. Haar vriendin Hilde kwam ook langs, want zij heeft Sterre afgestaan aan onze opvang en kwam nog een keertje met hem knuffelen. Ook Hilde bracht korrelvoer en natvoer mee. Viviane dacht niet alleen aan de bewoners, maar ook onze honden kregen weer snoepgoed, Loocky kreeg een zakje droogvoer en zelfs wij werden verwend met lekkers, een kussen met ludieke tekst en fleecedeken. Een rieten mand die gelijk heel populair is en waar ieder uur wel een andere bewoner in ligt. En last but not least, ze heeft een aantal spullen verkocht van haar overleden vader ten voordele van onze opvang. We moeten het nog extract natellen, maar van wat we kunnen zien is het een heel mooi bedrag. Dit bedrag wordt opzij gelegd om deels Leo's operatie te bekostigen.
- Sonja die hier vorige zomer Poppy heeft geadopteerd kwam langs om te knuffelen. Ook zij stond hier niet met lege handen en bracht zelfs lekkere merci chocolaatjes mee voor ons (en dan sta ik er versteld van dat er weer een kilootje bijgekomen is!). De katten hebben echt genoten van haar knuffeltjes!- Ook Rudy en Ann kwamen op bezoek en brachten talloze wijnkistjes mee om verder te knutselen en ook vele nieuwe voerbakjes, placematjes en speelhengels die we kunnen verkopen op toekomstige evenementen. Als dat geen mooie donatie is!
- Hilde heeft hier inmiddels een abonnement en de katten zijn werkelijk gek op haar! Net zoals iedere keer brengt Hilde leuks en lekkers mee en Nano wist gelijk dat er in die zak snoepjes zaten. En Hilde bracht ook een envelop langs, helemaal vanuit Amerika! Ja, ik was gelijk trots als een pauw dat er zelfs een dame helemaal uit dat verre Amerika ons volgt en onze bewoners wilde verrassen met 100 euro. De centjes worden ook gereserveerd voor Leo's operatie. Dikke dankjewel lieve dame voor deze ongelofelijk grote verrassing!
- En als laatste kwam Conny van kledingswinkel Escalina langs uit Buggenhout. In haar winkel stond sinds begin september een donatiepot ten voordele van onze opvang en Conny liet weten dat ie inmiddels vol zat. Het potje weegt loodzwaar, maar we moeten de juiste hoeveelheid centjes nog even natellen. Ook deze centjes gaan naar Leo's operatie waar ik zo dankbaar voor ben! Dankjewel aan alle lieve klanten die iets in het potje gestoken hebben!
- Graag wil ik ook nog Gisele bedanken uit Londerzeel, waar Sab net voor Driekoningen een heuse doos met allemaal lekkers voor de katjes is mogen gaan ophalen. Daar hebben we ooit Jutta en 3 kittens gaan weghalen, die katjes bleken daar gedumpt te zijn. En Gisele is ons daar nog steeds dankbaar voor, dat ze net zoals vorig jaar een nieuwjaarspakket gedoneerd heeft. Ook Ivo heeft weer 2 zakjes Whiskas droogvoer gedoneerd en Tamara kwam hier nog een doosje natvoer en een zak droogvoer langsbrengen. Ook deze donaties worden ontzettend geapprecieerd en daar zijn we ontzettend dankbaar voor!En zo liep de eerste drukke knuffeldag ten einde. De volgende gaat door op 24 januari van 15u tot 17u. De aanmeldingen hiervoor stromen ook alweer binnen. Als je graag van de partij bent, graag een seintje via: [email protected]. De bewoners en wij kijken er al naar uit!
Gisteren vond de eerste knuffeldag van het nieuwe jaar plaats en dat het een drukte van jewelste zou worden, dat lieten 'de aanvraagjes om te komen knuffelen' blijken. Dat er weer bezoek zou langskomen, dat leken de bewoners vanaf 's morgens al aan te voelen. Normaal zijn de jongste bewoners zo druk met kattenkwaad uithalen dat het verschonen van de opvang niet altijd van een leien dakje verloopt. Meestal moet ik taken tot 4x toe opnieuw doen omdat ze zich graag komen moeien en "meehelpen". Of zijn ze zo druk met de zakken kattenbakvulling leeg te maken of de vuilzak van perforatie gaatjes te voorzien. Maar gisteren niet, ze waren voorbeeldig! De meesten hebben dan ook erg genoten van al die extra knuffelhanden en vooral Leo liet het zich bevallen. Want iedereen vond hem natuurlijk extra zielig met zijn operatie in het vooruitzicht.
- Patricia kwam voor de 2de maal op bezoek en ze had al laten weten dat haar tutuutje vol stak met lekkers en bruikbaar spul. Maar het was toch wel even slikken toen we het daadwerkelijk zagen. En dan nog zulk gegeerd speciaal voer voor Tom en Minke, oogdruppels die hier de deur uitvliegen, lekkers voor ons. En ook onze honden werden niet vergeten, Loocky kreeg lekkere knaagstaven en hooi en zelfs onze dwergpapegaai Yara werd voorzien van haar favoriete snoepstok. Als dat geen mooie donatie is!
- Ook Viviane die hier al meermaals geweest is, kwam weer langs met zoveel spul. Haar vriendin Hilde kwam ook langs, want zij heeft Sterre afgestaan aan onze opvang en kwam nog een keertje met hem knuffelen. Ook Hilde bracht korrelvoer en natvoer mee. Viviane dacht niet alleen aan de bewoners, maar ook onze honden kregen weer snoepgoed, Loocky kreeg een zakje droogvoer en zelfs wij werden verwend met lekkers, een kussen met ludieke tekst en fleecedeken. Een rieten mand die gelijk heel populair is en waar ieder uur wel een andere bewoner in ligt. En last but not least, ze heeft een aantal spullen verkocht van haar overleden vader ten voordele van onze opvang. We moeten het nog extract natellen, maar van wat we kunnen zien is het een heel mooi bedrag. Dit bedrag wordt opzij gelegd om deels Leo's operatie te bekostigen.
- Sonja die hier vorige zomer Poppy heeft geadopteerd kwam langs om te knuffelen. Ook zij stond hier niet met lege handen en bracht zelfs lekkere merci chocolaatjes mee voor ons (en dan sta ik er versteld van dat er weer een kilootje bijgekomen is!). De katten hebben echt genoten van haar knuffeltjes!- Ook Rudy en Ann kwamen op bezoek en brachten talloze wijnkistjes mee om verder te knutselen en ook vele nieuwe voerbakjes, placematjes en speelhengels die we kunnen verkopen op toekomstige evenementen. Als dat geen mooie donatie is!
- Hilde heeft hier inmiddels een abonnement en de katten zijn werkelijk gek op haar! Net zoals iedere keer brengt Hilde leuks en lekkers mee en Nano wist gelijk dat er in die zak snoepjes zaten. En Hilde bracht ook een envelop langs, helemaal vanuit Amerika! Ja, ik was gelijk trots als een pauw dat er zelfs een dame helemaal uit dat verre Amerika ons volgt en onze bewoners wilde verrassen met 100 euro. De centjes worden ook gereserveerd voor Leo's operatie. Dikke dankjewel lieve dame voor deze ongelofelijk grote verrassing!
- En als laatste kwam Conny van kledingswinkel Escalina langs uit Buggenhout. In haar winkel stond sinds begin september een donatiepot ten voordele van onze opvang en Conny liet weten dat ie inmiddels vol zat. Het potje weegt loodzwaar, maar we moeten de juiste hoeveelheid centjes nog even natellen. Ook deze centjes gaan naar Leo's operatie waar ik zo dankbaar voor ben! Dankjewel aan alle lieve klanten die iets in het potje gestoken hebben!
- Graag wil ik ook nog Gisele bedanken uit Londerzeel, waar Sab net voor Driekoningen een heuse doos met allemaal lekkers voor de katjes is mogen gaan ophalen. Daar hebben we ooit Jutta en 3 kittens gaan weghalen, die katjes bleken daar gedumpt te zijn. En Gisele is ons daar nog steeds dankbaar voor, dat ze net zoals vorig jaar een nieuwjaarspakket gedoneerd heeft. Ook Ivo heeft weer 2 zakjes Whiskas droogvoer gedoneerd en Tamara kwam hier nog een doosje natvoer en een zak droogvoer langsbrengen. Ook deze donaties worden ontzettend geapprecieerd en daar zijn we ontzettend dankbaar voor!En zo liep de eerste drukke knuffeldag ten einde. De volgende gaat door op 24 januari van 15u tot 17u. De aanmeldingen hiervoor stromen ook alweer binnen. Als je graag van de partij bent, graag een seintje via: [email protected]. De bewoners en wij kijken er al naar uit!
Zaterdag 10 januari 2015:
Dringend adoptiegezinnen gezocht voor 8 agenda's! Deze prachtige agenda's zouden graag in een eigen gezinnetje wonen. Zeker omdat ze jou kunnen helpen bij het plannen van jouw afspraken zodat je nooit meer iets vergeet of nooit nog ergens te laat komt. Wie wilt er ééntje adopteren? Adoptiebijdrage bedraagt 9 euro en de agenda kan opgehaald worden tijdens een knuffelbezoek of opgestuurd worden via Bpost. Indien de agenda verzonden moet worden, dan komen er nog 1,40 euro verzendkosten bij. Betalen kan via ons rekeningnummer: Iban: BE36 0015 0867 8281 en Bic: GEBABEBB. Graag je bestelling ook even doormailen naar [email protected] met vermelding 'agenda'+ het adres waar hij naartoe verzonden moet worden. Dikke dankjewel namens onze Blutskatjes!
Dringend adoptiegezinnen gezocht voor 8 agenda's! Deze prachtige agenda's zouden graag in een eigen gezinnetje wonen. Zeker omdat ze jou kunnen helpen bij het plannen van jouw afspraken zodat je nooit meer iets vergeet of nooit nog ergens te laat komt. Wie wilt er ééntje adopteren? Adoptiebijdrage bedraagt 9 euro en de agenda kan opgehaald worden tijdens een knuffelbezoek of opgestuurd worden via Bpost. Indien de agenda verzonden moet worden, dan komen er nog 1,40 euro verzendkosten bij. Betalen kan via ons rekeningnummer: Iban: BE36 0015 0867 8281 en Bic: GEBABEBB. Graag je bestelling ook even doormailen naar [email protected] met vermelding 'agenda'+ het adres waar hij naartoe verzonden moet worden. Dikke dankjewel namens onze Blutskatjes!
Vrijdag 09 januari 2015:
We hebben hier elke dag diertjes in de lappenmand liggen die omwille van hun handicap, aandoening of chronisch probleem elke dag medicijntjes, siroopjes of zalfjes nodig hebben. Maar af en toe komt daar een extra probleempje bij en deze keer was onze Nome aan de beurt. Hij is doof en heeft een pootluxatie waardoor hij af en toe mankt. Maar dat bleek niet het probleem te zijn. Hij heeft lang haar en zijn kraag klit nogal vaak waardoor we regelmatig de borstel boven moeten halen. Hij vindt het trouwens heerlijk om gekamd te worden! Maar deze keer merkte ik een kaal plekje op in zijn hals. Er leek een rood wondje te zijn achtergebleven en in eerste instantie dacht ik dat hij op één of andere manier haar uitgetrokken had. Ik ben dan beginnen zalven met isobetadine tot die wonde er 2 dagen later uitzag zoals op de foto. De rode wondjes lijken allemaal zweertjes. Dus mailde ik Richard gisteravond dat ik vermoedde dat Nome een allergische reactie heeft en of ik vandaag even mocht langskomen met hem naar de praktijk. Inmiddels had hij vanmorgen ook langs de andere kant van zijn hals een kale plek met net zulke rode zweertjes. Richard bevestigde mijn vermoeden en Nome heeft een prik gekregen. Binnen 5 dagen zouden we beterschap moeten zien. Isobetadine smeren moet ik even niet meer doen. Hopelijk raakt ons witte prinsje snel van die vervelende plekjes af. Hij was trouwens ontzettend flink en wilde constant met Richard knuffelen, van een voorbeeldkat gesproken!
We hebben hier elke dag diertjes in de lappenmand liggen die omwille van hun handicap, aandoening of chronisch probleem elke dag medicijntjes, siroopjes of zalfjes nodig hebben. Maar af en toe komt daar een extra probleempje bij en deze keer was onze Nome aan de beurt. Hij is doof en heeft een pootluxatie waardoor hij af en toe mankt. Maar dat bleek niet het probleem te zijn. Hij heeft lang haar en zijn kraag klit nogal vaak waardoor we regelmatig de borstel boven moeten halen. Hij vindt het trouwens heerlijk om gekamd te worden! Maar deze keer merkte ik een kaal plekje op in zijn hals. Er leek een rood wondje te zijn achtergebleven en in eerste instantie dacht ik dat hij op één of andere manier haar uitgetrokken had. Ik ben dan beginnen zalven met isobetadine tot die wonde er 2 dagen later uitzag zoals op de foto. De rode wondjes lijken allemaal zweertjes. Dus mailde ik Richard gisteravond dat ik vermoedde dat Nome een allergische reactie heeft en of ik vandaag even mocht langskomen met hem naar de praktijk. Inmiddels had hij vanmorgen ook langs de andere kant van zijn hals een kale plek met net zulke rode zweertjes. Richard bevestigde mijn vermoeden en Nome heeft een prik gekregen. Binnen 5 dagen zouden we beterschap moeten zien. Isobetadine smeren moet ik even niet meer doen. Hopelijk raakt ons witte prinsje snel van die vervelende plekjes af. Hij was trouwens ontzettend flink en wilde constant met Richard knuffelen, van een voorbeeldkat gesproken!
|
|
Marianne, de suikertante van onze Leo vroeg onlangs of ik nog een update over hem kon plaatsen. Dus bij deze: een film-update! Ik zie al onze bewoners graag, maar met Leo heb ik een hele uitzonderlijke band. Eigenlijk heel moeilijk te omschrijven hoe diep die band is. Maar hier alvast een stukje van zijn verleden: ik heb hem opgevoed toen hij amper 5 dagen oud was en door mama poes achter gelaten werd. We hebben een hele weg bewandeld, want hij raakte zelfs in coma door glucose tekort. Ik heb al vaker kittens gehad met 'kitten fading syndroom' en ik heb ze er allemaal doorgehaald, maar Leo was een ander paar mouwen. Hij had zelfs geen slikreflex meer en de glucose die ik wilde toedienen raakte niet in zijn systeem. Dus in spoed naar Richard gereden waar hij onderhuids glucose toegediend kreeg. Maar het heeft me een ganse nacht gekost om weer leven in hem te krijgen, door hem warm te houden en glucose in zijn mondje te spuiten. Nadien kreeg ie ook nog melkintolerantie en zijn we volledig overgestapt op Convalescense support als voeding. Naarmate ie ouder werd waren er vaak momenten bij dat hij koorts had en daardoor erg sloom was. Uiteindelijk ontdekten we dat hij constant ontstoken tandvlees heeft door een auto-immune ziekte. Binnenkort gaan al zijn tandjes er operatief uit en helaas voert onze dierenarts zo geen operaties uit. Daarom moeten we bij een dierenkliniek gaan aankloppen en zij lieten ons ondertussen weten dat de operatie zo'n 500 euro zal kosten. Nog even sparen en dan kan ons ventje eindelijk geopereerd worden. Hij is mijn baby'tje en ondanks alle zorgen soms, ben ik zo blij dat hij -onverwachts- in ons leven gekomen is. Hij is uniek! Hij komt aangelopen als we zijn naam roepen, springt in de armen en wilt gedragen worden zoals een baby'tje in de armen.
|
Donderdag 08 januari 2015:
We hebben vorige week onze Cela zijn 'zomer-coupe' aangemeten, ook al is het hartje winter. Hij kan namelijk zijn onderrug niet goed onderhouden en daardoor raakt gans dat gedeelte altijd in de klit. Vroeger was hij hiervoor veel te dik, ondertussen is hij niet meer zo volumineus, maar is artrose de boosdoener. Zomaar opeens, van de ene dag op de andere lijkt daar een ganse koek haar geklit te zijn. Dus was het hoog tijd om de tondeuse weer boven te halen. Vroeger moest hij hiervoor naar onze dierenarts gaan om onder narcose geschoren te worden. Door zijn nare verleden was hij vroeger amper te hanteren namelijk en het heeft ons welgeteld 2 jaar geduurd voor er wederzijds vertrouwen was. Ondertussen hoeven we voor een scheerbeurt niet meer de deur uit, want we doen dit gewoon zelf. We houden hem in een stevige greep en in een wip en een wap is hij geschoren. Niet dat het allemaal zo makkelijk loopt, want hierbij ligt hij te schreeuwen als een speenvarken. Maar eenmaal zijn rugje klitvrij is, is hij weer helemaal opgelucht en blij dat zijn huidje weer kan ademen.
We hebben vorige week onze Cela zijn 'zomer-coupe' aangemeten, ook al is het hartje winter. Hij kan namelijk zijn onderrug niet goed onderhouden en daardoor raakt gans dat gedeelte altijd in de klit. Vroeger was hij hiervoor veel te dik, ondertussen is hij niet meer zo volumineus, maar is artrose de boosdoener. Zomaar opeens, van de ene dag op de andere lijkt daar een ganse koek haar geklit te zijn. Dus was het hoog tijd om de tondeuse weer boven te halen. Vroeger moest hij hiervoor naar onze dierenarts gaan om onder narcose geschoren te worden. Door zijn nare verleden was hij vroeger amper te hanteren namelijk en het heeft ons welgeteld 2 jaar geduurd voor er wederzijds vertrouwen was. Ondertussen hoeven we voor een scheerbeurt niet meer de deur uit, want we doen dit gewoon zelf. We houden hem in een stevige greep en in een wip en een wap is hij geschoren. Niet dat het allemaal zo makkelijk loopt, want hierbij ligt hij te schreeuwen als een speenvarken. Maar eenmaal zijn rugje klitvrij is, is hij weer helemaal opgelucht en blij dat zijn huidje weer kan ademen.
Woensdag 07 januari 2015:
Beethoven voelt zich ondertussen helemaal thuis hier. En dat liet ze gisteren merken door de bully uit te hangen tegen Clowntje. Er geldt hier maar één regel en dat is dat alle katjes het met elkaar moeten vinden. Niets moet, alles kan is onze leuze, maar daar hangt deze ene regel aan vast. Ik zag Beethoven zich ineens heel groot maken, haren recht en ze stormde zo op Clowntje af. Niet dat ze agressief was, ze wilde gewoon tonen dat zij de fakkel als grote baas heeft overgenomen van de kleinere opvangruimte. Maar vanmorgen zag ik dat haar snoet vol krabbetjes staat. Wellicht heeft ze vannacht weer de bully willen uithangen en heeft dit mispakt. Want 't is niet omdat Clowntje stiller en kleiner is, dat ze op haar kop laat zitten. Ik heb zo het idee dat het akkefietje tussen de 2 dames recht gezet is en dat ze elk in hun eigen hoekje weer gewoon doorgaan met spelen, slapen, eten en naar de kattenbak gaan.
Beethoven voelt zich ondertussen helemaal thuis hier. En dat liet ze gisteren merken door de bully uit te hangen tegen Clowntje. Er geldt hier maar één regel en dat is dat alle katjes het met elkaar moeten vinden. Niets moet, alles kan is onze leuze, maar daar hangt deze ene regel aan vast. Ik zag Beethoven zich ineens heel groot maken, haren recht en ze stormde zo op Clowntje af. Niet dat ze agressief was, ze wilde gewoon tonen dat zij de fakkel als grote baas heeft overgenomen van de kleinere opvangruimte. Maar vanmorgen zag ik dat haar snoet vol krabbetjes staat. Wellicht heeft ze vannacht weer de bully willen uithangen en heeft dit mispakt. Want 't is niet omdat Clowntje stiller en kleiner is, dat ze op haar kop laat zitten. Ik heb zo het idee dat het akkefietje tussen de 2 dames recht gezet is en dat ze elk in hun eigen hoekje weer gewoon doorgaan met spelen, slapen, eten en naar de kattenbak gaan.
Vorige keer toen ik een update schreef over 'het maken van de staartgaatjes in de luiers van Tom', kregen we spontaan hulp hierbij aangeboden. Sommige creatieve hulpjes moet ik nog voorzien van een lading luiers, maar vorige week vrijdag is Annelies er al komen ophalen. Zij bood aan om de staartgaatjes te maken en bovendien heeft zij zelfs al luiers aangeschaft voor onze toekomstige Klaus, als dat geen lieve dame is! Na een kleine workshop over 'hoe maak ik vakkundig gaatjes', ging zij huiswaarts met een grote lading 'pampies voor Tom'. Gisteravond vonden we een zak aan de deur met een groot aantal gemaakte luiers. Heerlijk dat ik daar even geen tijd aan hoef te spenderen en gewoon gemaakte luiertjes uit de tas hoef te nemen als Tom een verse luier om moet. Dikke dankjewel Annelies voor je grote hulp hierbij!
Dinsdag 06 januari 2015:
Er gebeuren zovele leuke, grappige, lieve, emotionele,... gebeurtenissen in ons tehuis, die ik helaas niet allemaal op foto of film kan vastleggen. Maar dit mooie moment staat wél op foto en daar ben ik ontzettend blij om. Zie die kleine Cato - chronisch snotpatiëntje- daar nou naast die grote bink liggen. Grote liefde leek het wel tussen hen tweetjes! Dat is het mooie aan Blutsdieren, zij kijken door die onvolmaaktheden heen, terwijl mensen dat niet altijd kunnen. So what dat Cato een lodder oogje heeft en haar snuitje (soms) vol snottebelletjes hangt? Tom geeft er geen moer om, net zo min als Cato geen moer geeft dat hij een luier draagt en zijn achterpoten niet goed meewillen. Op zo'n momenten ben ik blij dat ik deel mag uitmaken van al dat magische dat hier plaats vindt tussen de bewoners!
Er gebeuren zovele leuke, grappige, lieve, emotionele,... gebeurtenissen in ons tehuis, die ik helaas niet allemaal op foto of film kan vastleggen. Maar dit mooie moment staat wél op foto en daar ben ik ontzettend blij om. Zie die kleine Cato - chronisch snotpatiëntje- daar nou naast die grote bink liggen. Grote liefde leek het wel tussen hen tweetjes! Dat is het mooie aan Blutsdieren, zij kijken door die onvolmaaktheden heen, terwijl mensen dat niet altijd kunnen. So what dat Cato een lodder oogje heeft en haar snuitje (soms) vol snottebelletjes hangt? Tom geeft er geen moer om, net zo min als Cato geen moer geeft dat hij een luier draagt en zijn achterpoten niet goed meewillen. Op zo'n momenten ben ik blij dat ik deel mag uitmaken van al dat magische dat hier plaats vindt tussen de bewoners!
Maandag 05 januari 2015:
Zaterdag zei ik nog tegen Sab: wat hebben we toch een geluk met deze Kärcher alles-zuiger! En ja hoor, met die zin heb ik het lot getart. Vandaag stofzuigde ik nog bij de bewoners boven en toen ik de snoer beneden instak om daar grondig te stofzuigen, wilde hij niet meer. Ik dacht eerst nog dat het aan het stopcontact lag, maar nee hoor! De snoer is doorgebroken... Het zat er aan te komen, want die snoer is ondertussen helemaal bar en broos geworden door dit altijd anders bij elkaar op te rollen. Ik ben rechtshandig en Sab linkshandig namelijk. En bovendien heeft Seppe (één van onze konijnen die helaas niet meer is) grondig zijn tandjes gezet in het snoer. Hij was het meest voorbeeldige konijn: ging op zijn toilet en mocht hier vrij rondlopen, maar snoeren - oh, daar was ie gek van! Dus je kan je wel inbeelden dat dit snoer ook vol hing van de ducktape om Seppe's vandalenstreken toe te dekken. Ik dacht bij mezelf: helemaal niet erg, dan haal ik gewoon de reserve stofzuiger uit de kelder, die we ooit van Peggy gekregen hebben. Ik zette hem op en met een grote plof en stofwolk liet ook hij zijn laatste adem. Daar stond ik dan: zonder enige stofzuiger en een opvang die grondig gepoetst moest worden. Als vanouds heb ik maar de stoffer(s) en blik bovengehaald. Maar oh, wat kan ik niet wachten tot mijn Kärchertje weer werkt! Morgen gaat hij naar de stofzuigdokter en hopelijk kan de dokter hem snel van de intensive care halen zodat ie weer naar huis kan komen.
Zaterdag zei ik nog tegen Sab: wat hebben we toch een geluk met deze Kärcher alles-zuiger! En ja hoor, met die zin heb ik het lot getart. Vandaag stofzuigde ik nog bij de bewoners boven en toen ik de snoer beneden instak om daar grondig te stofzuigen, wilde hij niet meer. Ik dacht eerst nog dat het aan het stopcontact lag, maar nee hoor! De snoer is doorgebroken... Het zat er aan te komen, want die snoer is ondertussen helemaal bar en broos geworden door dit altijd anders bij elkaar op te rollen. Ik ben rechtshandig en Sab linkshandig namelijk. En bovendien heeft Seppe (één van onze konijnen die helaas niet meer is) grondig zijn tandjes gezet in het snoer. Hij was het meest voorbeeldige konijn: ging op zijn toilet en mocht hier vrij rondlopen, maar snoeren - oh, daar was ie gek van! Dus je kan je wel inbeelden dat dit snoer ook vol hing van de ducktape om Seppe's vandalenstreken toe te dekken. Ik dacht bij mezelf: helemaal niet erg, dan haal ik gewoon de reserve stofzuiger uit de kelder, die we ooit van Peggy gekregen hebben. Ik zette hem op en met een grote plof en stofwolk liet ook hij zijn laatste adem. Daar stond ik dan: zonder enige stofzuiger en een opvang die grondig gepoetst moest worden. Als vanouds heb ik maar de stoffer(s) en blik bovengehaald. Maar oh, wat kan ik niet wachten tot mijn Kärchertje weer werkt! Morgen gaat hij naar de stofzuigdokter en hopelijk kan de dokter hem snel van de intensive care halen zodat ie weer naar huis kan komen.
|
|
Dit filmpje is niet meteen het mooiste voorbeeld van 'etiquette'. Normaal hebben de meeste bewoners niet zo'n interesse in ons bord, want veel te rapen valt er toch niet aangezien wij vegetariërs zijn en de 'nepvleesjes' toch niet in de smaak vallen. Voor sausjes zoals mayonaise, ketchup en andalouse moeten we echter wel aandachtig zijn, want dat is iets wat bijna elke bewoner hier hemels vindt. Igani daarentegen had het begrepen op onze restjes kruimel van pistoletjes. Normaal zetten we de snaaier weer op de grond en herhalen we dit tot de snaaier door heeft dat uit een bord eten niet tot de etiquette hoort. Bij Igani is dit echter een ander plaatje. Zij verstaat geen 'nee'! Ze is allesbehalve selectief doof. Maar doordat zij als kleine baby van amper een dag of 3 oud gevonden werd in een plas water, heeft zij waarschijnlijk schade opgelopen aan haar hersentjes door onderkoeling. Zij kan ook geen afstanden inschatten als ze ergens op of af moet springen en ze belandt daardoor regelmatig met een smak op de grond. Stiekem moesten we wel lachen, zeker als er een stukje kruimel vast zat tussen haar tandjes en ze hierdoor gekke bekken trok. En ja, het speelt natuurlijk in haar voordeel dat ze zo'n schattig snuitje heeft en er hierdoor mee wegkomt, haha.
|
|
|
Zondag 04 januari 2015:
Een lot uit de loterij is voor iedereen anders, maar voor mij is dit mijn vriendje: Gizmo. Hij kwam meer dan 2 jaar geleden in ons leven als kleine ukkepuk van amper een week of 3 oud. Onderkoeld gevonden in de regen buiten en het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost om hem en zijn zusje te redden. Gizmo en zijn zus hebben lange periode onder een warmtelamp gewoond en toen hij opknapte en medisch volledig in orde gezet werd, vonden we uiteraard een mandje voor hem. Toen deden we nog aan opvang en herplaatsing namelijk. Maar helaas bleef dat sprookje niet duren en kwam Gizmo bijna 2 jaar na plaatsing retour. Hij heeft chronisch snot in één van de hoogste gradaties. Snottebellen vliegen dagelijks in het rond, zijn rechter oogje vormt smet plekjes en moet dagelijks schoon gemaakt worden. Regelmatig krijgt ie een kuur antibiotica achter de kiezen of een prik bij onze dierenarts. Zijn oortjes moeten regelmatig schoon gemaakt worden, want die produceren nogal vaak prut. Al bij al een groot zorgenkindje, maar ook mijn vriendje. Hij is zo lief, komt dagelijks aaitjes vragen en als het kan glipt ie met zijn compacte lijfje op schoot om zich helemaal op een bolletje te rollen en onze warmte te absorberen. |
Zaterdag 03 januari 2015:
Kitty woont hier nu een paar weekjes en ik moet toch toegeven dat ze een beetje last ondervindt van haar handicap. Ze heeft namelijk 7 jaar gewoon kunnen zien en is dan door (nies)ziekte heel slechtziend, bijna blind geworden. Hierdoor is ze erg onzeker en merk ik dat haar onzekerheid haar ontplooiing in de weg staat. Daarom hebben we haar de eerste paar dagen toen ze pas arriveerde in een quarantaine-bench gezet, dit was ze ook zo gewend bij asiel 'Allemaal Poezen'. Maar na dag 3 of 4 besloot ik om het deurtje open te zetten zodat ze in de kleinere ruimte haar pootjes zou kunnen strekken. Maar ze raakte maar niet over die barrière heen. Stilletjes aan komt ze gelukkig toch vaker uit de bench om op de krabpaal te zitten. We laten haar rustig op haar tempo wennen en ik ben er zeker van dat ze over een tijdje de bench niet meer nodig heeft als veilige haven. Als er natvoer geserveerd wordt, dan schreeuwt ze met haar hese stemmetje de boel bij elkaar. Stel je voor dat ik haar vergeet? Nee, echt niet hoor Kitty, hier krijgen alle katjes lekkers voorgeschoteld. Valt het jullie ook op dat Kitty een prachtig gezichtje heeft? Zwarte katjes hebben bij mij natuurlijk altijd een streepje voor en laten we nou net een boel zwarte katjes hier hebben wonen: Kitty, Hava, Cato, Sissi en Kobe.
Kitty woont hier nu een paar weekjes en ik moet toch toegeven dat ze een beetje last ondervindt van haar handicap. Ze heeft namelijk 7 jaar gewoon kunnen zien en is dan door (nies)ziekte heel slechtziend, bijna blind geworden. Hierdoor is ze erg onzeker en merk ik dat haar onzekerheid haar ontplooiing in de weg staat. Daarom hebben we haar de eerste paar dagen toen ze pas arriveerde in een quarantaine-bench gezet, dit was ze ook zo gewend bij asiel 'Allemaal Poezen'. Maar na dag 3 of 4 besloot ik om het deurtje open te zetten zodat ze in de kleinere ruimte haar pootjes zou kunnen strekken. Maar ze raakte maar niet over die barrière heen. Stilletjes aan komt ze gelukkig toch vaker uit de bench om op de krabpaal te zitten. We laten haar rustig op haar tempo wennen en ik ben er zeker van dat ze over een tijdje de bench niet meer nodig heeft als veilige haven. Als er natvoer geserveerd wordt, dan schreeuwt ze met haar hese stemmetje de boel bij elkaar. Stel je voor dat ik haar vergeet? Nee, echt niet hoor Kitty, hier krijgen alle katjes lekkers voorgeschoteld. Valt het jullie ook op dat Kitty een prachtig gezichtje heeft? Zwarte katjes hebben bij mij natuurlijk altijd een streepje voor en laten we nou net een boel zwarte katjes hier hebben wonen: Kitty, Hava, Cato, Sissi en Kobe.
|
|
'Hoe gaat het met Mozes?' is een vraag die we vaak gesteld krijgen. Ondanks dat onze rode prins zich niet vaak laat zien, heeft hij wel een aantal fans achter zich geschaard. Ik moet toegeven dat hij de laatste tijd veel vooruitgang geboekt heeft en dat zijn socialisatieproces nog een stukje verder zou staan indien Tom hem niet zou gekroond hebben tot "vijand". Mozes kent de routine hier al zo goed en 's avond is hij er als de kippen bij als er natvoer geserveerd wordt. Tom wordt dan voor even apart in de badkamer gezet zodat Mozes op zijn gemak kan eten. En zowaar zag ik hem gisteravond ook toen er snoepjes uitgedeeld worden. Hij weet dat de kust dan ook veilig is omdat Tom bij onze honden slaapt, apart van de andere bewoners. Zijn oogjes zijn zachter, zijn oortjes liggen nog amper plat en Mozes knippert met zijn oogjes als ik hetzelfde doe. En dan te bedenken dat dit een kat was die bij onze dierenarts volledig in de aanval ging en bleef aanvallen omdat hij zijn enting moest krijgen. Wij hebben al vaak schuwe en wilde katten opgevangen, maar meestal zijn die net bij onze dierenarts goed te hanteren. Mozes bleek het tegenover gestelde te zijn. Op het filmpje is ook te zien dat zijn rechtervoorpootje nog steeds niet is zoals het moet zijn. Maar we zijn nog niet op het punt dat het lukt om hem in de vervoersmand te krijgen. Hij mankt nog steeds, maar er zijn gelukkig geen schuurwondjes te zien. Filmpje speciaal voor zijn suikertantes en -nonkel, want tijdens knuffelbezoek laat onze meneer toch enkel zijn staart zien.
|
Vrijdag 02 januari 2015:
Mensen die op knuffelbezoek komen, vragen dikwijls of Loocky nou niet eenzaam is sinds Kiwi niet meer is. Ik kan niet ontkennen dat het niet hetzelfde is voor haar zonder konijnenmaatje, maar ze krijgt wel heel vaak bezoek van de katjes. Zo ligt Marthalina heel vaak in haar hooibakje te slapen en vandaag had ze zowaar 2 logés op bezoek. Tom gaat wel vaker bij Loocky op bezoek, elke dag vinden we hem wel bij haar in de ren. En dat terwijl hij sommige katten helemaal niet leuk vindt (met name Mozes en Nome staan op zijn 'enemy-lijst'), maar konijntjes draagt hij een warm hart toe. Vandaag had ie echter besloten om gans zijn inboedel te verhuizen richting 'Casa Loocky'. En toen ik een foto wilde nemen, sprong zowaar ook onze Cato uit het mandje. Vriendschappen, je vindt ze hier in alle maten en soorten en ik vind het heerlijk!
Mensen die op knuffelbezoek komen, vragen dikwijls of Loocky nou niet eenzaam is sinds Kiwi niet meer is. Ik kan niet ontkennen dat het niet hetzelfde is voor haar zonder konijnenmaatje, maar ze krijgt wel heel vaak bezoek van de katjes. Zo ligt Marthalina heel vaak in haar hooibakje te slapen en vandaag had ze zowaar 2 logés op bezoek. Tom gaat wel vaker bij Loocky op bezoek, elke dag vinden we hem wel bij haar in de ren. En dat terwijl hij sommige katten helemaal niet leuk vindt (met name Mozes en Nome staan op zijn 'enemy-lijst'), maar konijntjes draagt hij een warm hart toe. Vandaag had ie echter besloten om gans zijn inboedel te verhuizen richting 'Casa Loocky'. En toen ik een foto wilde nemen, sprong zowaar ook onze Cato uit het mandje. Vriendschappen, je vindt ze hier in alle maten en soorten en ik vind het heerlijk!
|
|
Alhoewel Sissi in het begin heel verlegen was toen ze hier pas kwam wonen, is dat nu allesbehalve nog zo. Ze is heel vocaal en soms hebben we hele conversaties met elkaar. Ze heeft een uniek hoog stemmetje en ze weet ganse verhalen te vertellen. Maar dat is niet alles, want Sissi sabbelt ook erg graag. Vroeger deed ze dit alleen op fleece dekentjes, maar sinds een tijdje vallen onze fleece truien in de smaak. En laten wij nou bijna altijd fleece truien dragen als we aan het werk zijn in ons tehuis (en ja, zelfs in de meest afschuwelijke kleuren), dus Sissi springt heel vaak op schoot om te komen sabbelen. Het is me eindelijk gelukt om er een filmpje van te maken. Ze kan er zo van genieten en blijft sabbelen tot die trui helemaal nat is. Gekke meid!
|
Donderdag 01 januari 2015:
Het stond zo op de planning dat wij vannacht niet alleen zouden aftellen naar het nieuwe jaar, maar ook naar de komst van Klausje. Op 2 januari zouden we hem namelijk mogen verwelkomen in ons tehuis. Helaas wordt ons geduld nog even op de proef gesteld, want Klaus kampt met een schimmelinfectie. En Eugenia die zo lief voor hem zorgt, wilt dat hij eerst helemaal van die infectie verlost is, voor hij ons komt vergezellen. Een kleine introductie: Klaus werd een hele tijd geleden verlamd gevonden, zijn vachtje zag er vies en vuil uit en hij was gewoon in hele slechte conditie. Vandaag ziet hij er tip top uit met zijn guitige oogjes, maar in een niet zo ver verleden was dat helemaal niet waar. Hij kampt nog steeds met een achterhand verlamming en daarom komt hij binnenkort bij ons wonen. Een extra Blutskindje erbij met ettelijke zorgen, want niet alleen moeten zijn luiertjes ververst worden, we moeten ook in het oog houden dat hij geen schuurwondjes krijgt en bovendien moet zijn blaas geleegd worden. Maar hij is o-zo welkom hier! Tot binnenkort Klausje!
Het stond zo op de planning dat wij vannacht niet alleen zouden aftellen naar het nieuwe jaar, maar ook naar de komst van Klausje. Op 2 januari zouden we hem namelijk mogen verwelkomen in ons tehuis. Helaas wordt ons geduld nog even op de proef gesteld, want Klaus kampt met een schimmelinfectie. En Eugenia die zo lief voor hem zorgt, wilt dat hij eerst helemaal van die infectie verlost is, voor hij ons komt vergezellen. Een kleine introductie: Klaus werd een hele tijd geleden verlamd gevonden, zijn vachtje zag er vies en vuil uit en hij was gewoon in hele slechte conditie. Vandaag ziet hij er tip top uit met zijn guitige oogjes, maar in een niet zo ver verleden was dat helemaal niet waar. Hij kampt nog steeds met een achterhand verlamming en daarom komt hij binnenkort bij ons wonen. Een extra Blutskindje erbij met ettelijke zorgen, want niet alleen moeten zijn luiertjes ververst worden, we moeten ook in het oog houden dat hij geen schuurwondjes krijgt en bovendien moet zijn blaas geleegd worden. Maar hij is o-zo welkom hier! Tot binnenkort Klausje!