Volg hier het wel en wee uit ons tehuis 2015 deel 2:
Donderdag 31 december 2015:
Toki vierde Kerstavond al bij Argos, dus het kon bijna niet anders dan dat hij Oudejaar daar ook zou vieren. Tenminste met dat voorgevoel liep ik al een paar dagen rond. Terwijl zijn wonde er de eerste dagen netjes uitzag, wist ik gewoon dat het weer op dag 6 faliekant zou aflopen. En inderdaad, dat deed het ook! Gisterenmorgen zag alles er nog redelijk netjes uit, op wat necroseweefsel na. Sab had in de loop van de namiddag nog even contact opgenomen met Bartjan met de vraag of we toch niet even op consult mochten komen, want er gebeurt altijd wel iets als we voor een verlengd weekend staan. De agenda stond al volgeboekt en ze zouden maandag pas weer de praktijk openen. Toen ik niet veel later Toki en de andere verlamde Blutsjes en luierkindjes ging verzorgen, merkte ik dat zijn hechtingswonde er op een paar uurtjes tijd zoveel slechter uit zag. Omdat een foto te grafisch is, maar ik toch een kleine schets wil geven: zijn penis zag er plots als een vagina uit. En op de koop toe zat er ook een soort van blauwe plek op zijn buikje. Dus stuurde Sab gelijk een foto door naar Bartjan met de bevestiging dat we graag maandag zo snel mogelijk wilden langskomen. Niet veel later ging de telefoon, want Bartjan maakte zich toch ook grote zorgen en zei dat de boel er tegen maandag nog viezer zou uitzien. Hij vroeg naar de verdere gehele conditie van Tokito en daar konden we alleen maar van zeggen: super! Hij speelt er op los en hij drijft me een beetje tot waanzin. Hij moet zich rustig houden, maar hij speelt zelfs met zijn incontinentiedoeken. Regelmatig zie ik hem een duik nemen en dan werp ik hem een blik toe van: 'jongen, wees nou eens wat voorzichtig, straks scheuren je hechtingen weer', waarop hij me een blik toewerpt van: 'waar maak jij je nou zorgen om, ik voel me goed, alleen verveel ik me in mijn slaapkamer en zou ik liever kattenkwaad uithalen met de andere Blutsjes en oh, schuifelen, vooral heel veel schuifelen'. Hij vreet de oren van ons hoofd en hij is zelfs in gewicht bijgekomen. Dit alles deed Bartjan besluiten dat Toki duidelijk geen kat is om te euthanaseren en dat hij hem nog een kans wilde geven. Ondanks dat de praktijk vandaag gesloten is, maakten ze voor Toki een uitzondering en is Bartjan een hele voormiddag aan het opereren gegaan. Toen hij Toki eens te goed bekeek, fronste hij de wenkbrauwen. Er bestond kans dat de plasbuis ook niet meer vast zat en dan zat er maar één ding op: Toki inslapen. Ik heb me sterk gehouden tot ik in de auto zat, maar dan ben ik even gebroken. Ondanks dat ik wist dat Toki ook uit deze operatie zou komen, gonsden de harde woorden van Bartjan nog even na. Ik wilde mijn ventje helemaal niet laten inslapen en al helemaal niet op zo'n manier, zonder mij aan zijn zijde en gewoon... via de telefoon besluiten dat het genoeg geweest is. Dat is vreselijk! Maar de uren gingen voorbij en dat betekende maar één ding: dat Bartjan alles toch goed genoeg vond om de operatie door te zetten. Het necrotisch weefsel zat zo diep, dat hij behoorlijk wat heeft moeten weghalen. Zo ook weer een stukje van de plasbuis, die weer een beetje verlegd werd en helaas was er nog steeds wat vuil weefsel te zien, maar zo diep kon hij niet gaan schrapen. Het blauwe plekje kwam dus doordat er een lekkage was en er urine onderhuids lekte doordat er een hechting losgescheurd was. We moeten nu de strijd aan gaan met verschillende antibiotica's: Noroclav en Baytril en dit terwijl Toki nog een werkende spuit Convenia heeft voor een week. Tevens werd er een drain geplaatst zodat het vuil en vocht makkelijk naar buiten komt. Nu zal het toch moeten gaan pakken, want ik vrees niet dat er nog veel opties zijn aangezien het meeste weefsel al weggehaald is. Straks als de klok het nieuwe jaar inluidt, dan heb ik maar één vurige wens die ik het universum instuur: dat Toki beter wordt. Dat alles niet voor niets geweest is en dat het geluk eindelijk aan Toki's zijde, of in zijn geval: piemeltje staat. Ik wil ook heel graag mijn zus bedanken die taxi-chauffeur speelde en Toki en mij veilig naar Argos gebracht heeft. Tevens heeft ze stiekem een aantal foto's gemaakt met haar Iphone, maar dat wijten we maar aan haar beroepsmisvorming, haha. Maar ik kon het niet laten om ze met jullie te delen, vooral die ene dan waarop Toki in slaap aan het kukelen is, is heel persoonlijk en intiem. Sab mocht onze bink in de namiddag weer ophalen en inmiddels is hij blij om weer thuis te zijn en ik ook! We hebben al geknuffeld en hij heeft zijn eerste lading medicatie alweer binnen. Ik kan alleen maar hopen dat 2016 goedgezind is voor mijn manneke, want zo'n prachtkereltje verdient gewoon alle geluk van de wereld. Voor iedereen straks een fijne jaarwisseling gewenst, hopelijk zitten alle dieren veilig zodat er geen vuurwerkslachtoffertjes vallen!
Toki vierde Kerstavond al bij Argos, dus het kon bijna niet anders dan dat hij Oudejaar daar ook zou vieren. Tenminste met dat voorgevoel liep ik al een paar dagen rond. Terwijl zijn wonde er de eerste dagen netjes uitzag, wist ik gewoon dat het weer op dag 6 faliekant zou aflopen. En inderdaad, dat deed het ook! Gisterenmorgen zag alles er nog redelijk netjes uit, op wat necroseweefsel na. Sab had in de loop van de namiddag nog even contact opgenomen met Bartjan met de vraag of we toch niet even op consult mochten komen, want er gebeurt altijd wel iets als we voor een verlengd weekend staan. De agenda stond al volgeboekt en ze zouden maandag pas weer de praktijk openen. Toen ik niet veel later Toki en de andere verlamde Blutsjes en luierkindjes ging verzorgen, merkte ik dat zijn hechtingswonde er op een paar uurtjes tijd zoveel slechter uit zag. Omdat een foto te grafisch is, maar ik toch een kleine schets wil geven: zijn penis zag er plots als een vagina uit. En op de koop toe zat er ook een soort van blauwe plek op zijn buikje. Dus stuurde Sab gelijk een foto door naar Bartjan met de bevestiging dat we graag maandag zo snel mogelijk wilden langskomen. Niet veel later ging de telefoon, want Bartjan maakte zich toch ook grote zorgen en zei dat de boel er tegen maandag nog viezer zou uitzien. Hij vroeg naar de verdere gehele conditie van Tokito en daar konden we alleen maar van zeggen: super! Hij speelt er op los en hij drijft me een beetje tot waanzin. Hij moet zich rustig houden, maar hij speelt zelfs met zijn incontinentiedoeken. Regelmatig zie ik hem een duik nemen en dan werp ik hem een blik toe van: 'jongen, wees nou eens wat voorzichtig, straks scheuren je hechtingen weer', waarop hij me een blik toewerpt van: 'waar maak jij je nou zorgen om, ik voel me goed, alleen verveel ik me in mijn slaapkamer en zou ik liever kattenkwaad uithalen met de andere Blutsjes en oh, schuifelen, vooral heel veel schuifelen'. Hij vreet de oren van ons hoofd en hij is zelfs in gewicht bijgekomen. Dit alles deed Bartjan besluiten dat Toki duidelijk geen kat is om te euthanaseren en dat hij hem nog een kans wilde geven. Ondanks dat de praktijk vandaag gesloten is, maakten ze voor Toki een uitzondering en is Bartjan een hele voormiddag aan het opereren gegaan. Toen hij Toki eens te goed bekeek, fronste hij de wenkbrauwen. Er bestond kans dat de plasbuis ook niet meer vast zat en dan zat er maar één ding op: Toki inslapen. Ik heb me sterk gehouden tot ik in de auto zat, maar dan ben ik even gebroken. Ondanks dat ik wist dat Toki ook uit deze operatie zou komen, gonsden de harde woorden van Bartjan nog even na. Ik wilde mijn ventje helemaal niet laten inslapen en al helemaal niet op zo'n manier, zonder mij aan zijn zijde en gewoon... via de telefoon besluiten dat het genoeg geweest is. Dat is vreselijk! Maar de uren gingen voorbij en dat betekende maar één ding: dat Bartjan alles toch goed genoeg vond om de operatie door te zetten. Het necrotisch weefsel zat zo diep, dat hij behoorlijk wat heeft moeten weghalen. Zo ook weer een stukje van de plasbuis, die weer een beetje verlegd werd en helaas was er nog steeds wat vuil weefsel te zien, maar zo diep kon hij niet gaan schrapen. Het blauwe plekje kwam dus doordat er een lekkage was en er urine onderhuids lekte doordat er een hechting losgescheurd was. We moeten nu de strijd aan gaan met verschillende antibiotica's: Noroclav en Baytril en dit terwijl Toki nog een werkende spuit Convenia heeft voor een week. Tevens werd er een drain geplaatst zodat het vuil en vocht makkelijk naar buiten komt. Nu zal het toch moeten gaan pakken, want ik vrees niet dat er nog veel opties zijn aangezien het meeste weefsel al weggehaald is. Straks als de klok het nieuwe jaar inluidt, dan heb ik maar één vurige wens die ik het universum instuur: dat Toki beter wordt. Dat alles niet voor niets geweest is en dat het geluk eindelijk aan Toki's zijde, of in zijn geval: piemeltje staat. Ik wil ook heel graag mijn zus bedanken die taxi-chauffeur speelde en Toki en mij veilig naar Argos gebracht heeft. Tevens heeft ze stiekem een aantal foto's gemaakt met haar Iphone, maar dat wijten we maar aan haar beroepsmisvorming, haha. Maar ik kon het niet laten om ze met jullie te delen, vooral die ene dan waarop Toki in slaap aan het kukelen is, is heel persoonlijk en intiem. Sab mocht onze bink in de namiddag weer ophalen en inmiddels is hij blij om weer thuis te zijn en ik ook! We hebben al geknuffeld en hij heeft zijn eerste lading medicatie alweer binnen. Ik kan alleen maar hopen dat 2016 goedgezind is voor mijn manneke, want zo'n prachtkereltje verdient gewoon alle geluk van de wereld. Voor iedereen straks een fijne jaarwisseling gewenst, hopelijk zitten alle dieren veilig zodat er geen vuurwerkslachtoffertjes vallen!
Woensdag 30 december 2015:
Ik had graag nog een aantal verhaaltjes met onze Blutsjesfans gedeeld voor het nieuwe jaar zich inzet, maar helaas moet ik verstek geven. Ik sta er sinds een paar dagen als een 'koortszombie' bij met borrelende buik waardoor ik me heel erg *blugh* voel. Ja hoor, de griep heeft me weten vinden. Vandaag botviert de koorts zijn hoogtepunt op mijn lichaam, maar gelukkig raken de Blutsjes wel verzorgd, al is het met enige vertraging en met de hulp van Sab. Morgen staat er iets op de planning wat ik helemaal niet wilde en waar ik me nu al grote zorgen over maak. Ik hoop dat ik vannacht toch minstens een uurtje of drie slaap kan meepikken zodat ik die koorts toch een klein beetje van mijn lichaam geschud krijg. Als goedmaker een fotootje van Sterre en trilkitten Hanna. Op de één of andere manier voelt Hanna zich sterk verbonden met Sterre en omgekeerd ook. Regelmatig zie ik hen samen liggen en plaçeert Hanna zich veilig tegen haar kleine prins aan. Sterre is geen katje zoals een ander, door zijn mentale beperking en epilepsie heeft hij een serieuze handleiding. Maar bij Hanna lijkt hij een beetje open te bloeien. Gisteren zag ik zijn pootje rondom haar liggen en hoe kan het ook anders: dan maakt mijn hart een sprongetje! Hopelijk morgen meer en goed nieuws, vooral dat laatste!
Ik had graag nog een aantal verhaaltjes met onze Blutsjesfans gedeeld voor het nieuwe jaar zich inzet, maar helaas moet ik verstek geven. Ik sta er sinds een paar dagen als een 'koortszombie' bij met borrelende buik waardoor ik me heel erg *blugh* voel. Ja hoor, de griep heeft me weten vinden. Vandaag botviert de koorts zijn hoogtepunt op mijn lichaam, maar gelukkig raken de Blutsjes wel verzorgd, al is het met enige vertraging en met de hulp van Sab. Morgen staat er iets op de planning wat ik helemaal niet wilde en waar ik me nu al grote zorgen over maak. Ik hoop dat ik vannacht toch minstens een uurtje of drie slaap kan meepikken zodat ik die koorts toch een klein beetje van mijn lichaam geschud krijg. Als goedmaker een fotootje van Sterre en trilkitten Hanna. Op de één of andere manier voelt Hanna zich sterk verbonden met Sterre en omgekeerd ook. Regelmatig zie ik hen samen liggen en plaçeert Hanna zich veilig tegen haar kleine prins aan. Sterre is geen katje zoals een ander, door zijn mentale beperking en epilepsie heeft hij een serieuze handleiding. Maar bij Hanna lijkt hij een beetje open te bloeien. Gisteren zag ik zijn pootje rondom haar liggen en hoe kan het ook anders: dan maakt mijn hart een sprongetje! Hopelijk morgen meer en goed nieuws, vooral dat laatste!
Dinsdag 29 december 2015:
Wat exact 4 jaar geleden begon als een klein ontkiemend zaadje, is nu uitgegroeid tot een sterke robuuste stam. Maar als het aan ons ligt, dan zijn we van plan om De Katten-Brigade te laten verder groeien tot een prachtige boom met onverwoestbare takken en bloesems die onafgebroken bloeien. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het allemaal begon met één katertje 'Solo' genaamd. Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost om te staan waar we nu staan. Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier. Het is zeker niet evident om tussen zo'n grote groep dieren te wonen, het werk houdt immers nooit op. Onze lichamen schreeuwen het soms uit van vermoeidheid en pijn, maar als ik alles dan optel, dan is het deze hobbelige rit al meer dan waard geweest. Ondanks dat we er niet voor betaald worden en ik dagelijks dagen draai van 18 tot 20 uur, is dit de geweldigste job ter wereld! Laatst las ik ergens bij een Engelse kattenopvang dat diegene die aan het roer staan respectievelijk 70 en 75 jaar oud zijn. En dan bedacht ik me: als ik ooit zo oud word, dan wil ik dit werk nog steeds doen. Uiteraard zullen we tegen die tijd wel meer helpende handen nodig hebben en kunnen gebruiken, maar het is wel een mooi vooruitzicht. Ik word dagelijks omringd door zoveel onvoorwaardelijke liefde en dat doet me dan weer beseffen dat er zovele Blutsjes dat geluk niet kennen. 'Je kan niet de hele wereld redden' is zo'n uitspraak waar ik me aan erger. Want dan lijkt het alsof wat ik doe goed genoeg is en dat is het niet. Er zijn zovele Blutsjes (en dan bedoel ik alle Blutsdieren) op zoek naar een veilige haven en het is gewoon zo dat er te weinig van zulke plekjes beschikbaar zijn. Ik wil de wereld redden: dat houdt me op de been om elke keer weer beter te doen en nog meer te helpen. Die robuuste stam waarover ik sprak bestaat uit schors, wat voor ons symbool staat voor alle mensen die ons Blutsjestehuis op één of andere manier helpen. Die vertrouwen in ons hebben en elke keer weer donaties doen in de vorm van niet alleen spulletjes, maar ook centjes. Of er simpelweg zijn door een lief woordje te uiten of net niet, maar wetende dat we op hen kunnen bouwen. Collega-asielen, dierenartsen en particulieren die ons Blutsjestehuis fijn genoeg vinden om 'hun' Blutskatje hier te laten wonen. In het najaar van dit jaar verwelkomden we ook voor het eerst onze 3 vaste vrijwilligers en het voelt fijn te weten dat zij onze Blutsjes met net zoveel respect behandelen als wij doen. We hebben nog zoveel plannen om onze robuuste stam een eerste dikke tak te geven in het nieuwe jaar. Maar ik besef ook maar al te goed dat dit enkel kan door onze Blutsjesfans, door hun goede wil en liefde voor onze Blutsjes. Dankjewel aan iedereen die er het bijna voorbije jaar voor ons was, alle mensen die vanaf het begin onze hobbelige weg gevolgd hebben of die er pas later zijn bijgekomen. Ik hoop over een aantal jaartjes ons 'verjaardagstukje' vanaf een grotere locatie te kunnen schrijven. Op een plek waar het nog leuker is dan hier, waar we nog meer kunnen helpen en waar nog meer dieren veilig zijn. Er worden dagelijks zoveel dieren geëxploiteerd en dan denk ik voornamelijk aan de dieren uit de zuivel- en vleesindustrie. Maar ook de dieren die nergens een plekje hebben en moeten overleven, de niemandsdieren dus. Of de dieren die door hun hoge medische kosten of grote verzorging geen thuisje meer kunnen vinden. Wie weet, ooit... Dankjewel en hop naar een volgend jaar, we zijn er klaar voor met jullie aan onze zijde!
Wat exact 4 jaar geleden begon als een klein ontkiemend zaadje, is nu uitgegroeid tot een sterke robuuste stam. Maar als het aan ons ligt, dan zijn we van plan om De Katten-Brigade te laten verder groeien tot een prachtige boom met onverwoestbare takken en bloesems die onafgebroken bloeien. Ik kan het nog steeds niet geloven dat het allemaal begon met één katertje 'Solo' genaamd. Het heeft ons bloed, zweet en tranen gekost om te staan waar we nu staan. Want het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier. Het is zeker niet evident om tussen zo'n grote groep dieren te wonen, het werk houdt immers nooit op. Onze lichamen schreeuwen het soms uit van vermoeidheid en pijn, maar als ik alles dan optel, dan is het deze hobbelige rit al meer dan waard geweest. Ondanks dat we er niet voor betaald worden en ik dagelijks dagen draai van 18 tot 20 uur, is dit de geweldigste job ter wereld! Laatst las ik ergens bij een Engelse kattenopvang dat diegene die aan het roer staan respectievelijk 70 en 75 jaar oud zijn. En dan bedacht ik me: als ik ooit zo oud word, dan wil ik dit werk nog steeds doen. Uiteraard zullen we tegen die tijd wel meer helpende handen nodig hebben en kunnen gebruiken, maar het is wel een mooi vooruitzicht. Ik word dagelijks omringd door zoveel onvoorwaardelijke liefde en dat doet me dan weer beseffen dat er zovele Blutsjes dat geluk niet kennen. 'Je kan niet de hele wereld redden' is zo'n uitspraak waar ik me aan erger. Want dan lijkt het alsof wat ik doe goed genoeg is en dat is het niet. Er zijn zovele Blutsjes (en dan bedoel ik alle Blutsdieren) op zoek naar een veilige haven en het is gewoon zo dat er te weinig van zulke plekjes beschikbaar zijn. Ik wil de wereld redden: dat houdt me op de been om elke keer weer beter te doen en nog meer te helpen. Die robuuste stam waarover ik sprak bestaat uit schors, wat voor ons symbool staat voor alle mensen die ons Blutsjestehuis op één of andere manier helpen. Die vertrouwen in ons hebben en elke keer weer donaties doen in de vorm van niet alleen spulletjes, maar ook centjes. Of er simpelweg zijn door een lief woordje te uiten of net niet, maar wetende dat we op hen kunnen bouwen. Collega-asielen, dierenartsen en particulieren die ons Blutsjestehuis fijn genoeg vinden om 'hun' Blutskatje hier te laten wonen. In het najaar van dit jaar verwelkomden we ook voor het eerst onze 3 vaste vrijwilligers en het voelt fijn te weten dat zij onze Blutsjes met net zoveel respect behandelen als wij doen. We hebben nog zoveel plannen om onze robuuste stam een eerste dikke tak te geven in het nieuwe jaar. Maar ik besef ook maar al te goed dat dit enkel kan door onze Blutsjesfans, door hun goede wil en liefde voor onze Blutsjes. Dankjewel aan iedereen die er het bijna voorbije jaar voor ons was, alle mensen die vanaf het begin onze hobbelige weg gevolgd hebben of die er pas later zijn bijgekomen. Ik hoop over een aantal jaartjes ons 'verjaardagstukje' vanaf een grotere locatie te kunnen schrijven. Op een plek waar het nog leuker is dan hier, waar we nog meer kunnen helpen en waar nog meer dieren veilig zijn. Er worden dagelijks zoveel dieren geëxploiteerd en dan denk ik voornamelijk aan de dieren uit de zuivel- en vleesindustrie. Maar ook de dieren die nergens een plekje hebben en moeten overleven, de niemandsdieren dus. Of de dieren die door hun hoge medische kosten of grote verzorging geen thuisje meer kunnen vinden. Wie weet, ooit... Dankjewel en hop naar een volgend jaar, we zijn er klaar voor met jullie aan onze zijde!
Ik schrijf heel graag verhaaltjes over het 'wel' in ons tehuis, maar met afscheidsverhaaltjes heb ik het altijd zo moeilijk. Voornamelijk omdat ik helemaal geen afscheid wil nemen van mijn fantastische Blutsjes en het me allemaal zo veel verdriet doet als er eentje het aardse leven inruilt voor een plekje ergens waar ik geen weet van heb. Ondanks dat ik het al voelde aankomen en stiekem wist dat het afscheid nemen van Esra voor de deur stond, doet het me zoveel hartpijn. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat hij zijn moment met me wilde delen en dat hij in mijn armen gegaan is. Elke keer sterft er een stukje van mezelf omdat ik helemaal mee wandel en weer terug kom. Terwijl Esra 's morgens nog actief was, zelfs melk dronk en gewillig zijn portie Metacam en Electrolyten innam ging het tegen de late avond aan iets minder met hem. Ik wist wat er ging gebeuren, want ogen verraden wanneer ze klaar zijn met het leven hier. Ik heb hem dicht in mijn armen genomen en hij is heel vredig, op een bijna mooie manier gegaan. Nog nooit heb ik een katje op zo'n vredige manier de stap zien wagen. Meestal zijn ze erg bang en moet ik hen begeleiden, maar Esra wist dat het genoeg geweest was. Hij is bijna tot op het einde tot volle bewustzijn geweest en hij heeft alle woorden die ik tegen hem zei gehoord en verstaan. Hij genoot van alle kriebeltjes en kusjes en zelfs van mijn traantjes die over zijn wollige, dikke vacht bengelden. De aids in zijn lichaam woekerde al lang. En ik ben ervan overtuigd dat Esra een jaar cadeau gekregen heeft. Liefde doet soms wonderen en dat deed het hier ook. Esra kwam binnen als een mager, bijna scharminkelig katertje. Het was toen al duidelijk dat de aids aan het woekeren en overwinnen was. Maar hij hield vol, kwam zelfs een beetje bij, al is hij altijd erg mager geweest. Soms leek het alsof hij bij een windstoot omver kon waaien. Ik ben dankbaar voor het jaar dat hij hier geweest is en ik zou het allemaal zo weer over doen, zonder twijfel! Esra was een prachtig ventje met een wondermooie inborst. Hij was aanwezig, maar toch ook niet. Hij was zo makkelijk en lief voor andere katjes. Hij genoot zo van knuffeltjes en wilde de schade van voorbije jaren inhalen. Hij genoot van lekker eten en porties snoepjes. Hij was zo puur...
Lieve Esra, dankjewel voor het voorbije jaar. Voor je liefde en je aanwezigheid. Je had zo'n speciaal uiterlijk waardoor je er altijd een beetje sip en triest uitzag. Daardoor was het soms moeilijk te zien of je wel gelukkig was. Maar als ik je dan zag genieten op het grote kussen van de zetel, met het zonnetje op je rug en je ene mondhoek naar boven gekruld, dan wist ik genoeg. Want je lachte zowaar, je liet blijken dat het leven in ons Blutsjestehuis je beviel. En dat heb je vannacht nogmaals bewezen. Ik heb nog nooit zo'n mooi intens moment meegemaakt. Je liet een traan, draaide je hoofdje naar me en met een laatste zucht was je weg. Verdwaasd heb ik nog een hele tijd met je levensloze lichaampje in mijn armen gezeten. Ik wilde je niet loslaten en dat wil ik eigenlijk nog steeds niet. Maar je lichaampje was op, je wilde rust en dat gunden we jou. Je foto voor onze herinneringsmuur heb ik al zorgvuldig uitgekozen, want je blijft altijd een deel van ons tehuisje. Slaapzacht mijn kleine aapje, slaapzacht...
Lieve Esra, dankjewel voor het voorbije jaar. Voor je liefde en je aanwezigheid. Je had zo'n speciaal uiterlijk waardoor je er altijd een beetje sip en triest uitzag. Daardoor was het soms moeilijk te zien of je wel gelukkig was. Maar als ik je dan zag genieten op het grote kussen van de zetel, met het zonnetje op je rug en je ene mondhoek naar boven gekruld, dan wist ik genoeg. Want je lachte zowaar, je liet blijken dat het leven in ons Blutsjestehuis je beviel. En dat heb je vannacht nogmaals bewezen. Ik heb nog nooit zo'n mooi intens moment meegemaakt. Je liet een traan, draaide je hoofdje naar me en met een laatste zucht was je weg. Verdwaasd heb ik nog een hele tijd met je levensloze lichaampje in mijn armen gezeten. Ik wilde je niet loslaten en dat wil ik eigenlijk nog steeds niet. Maar je lichaampje was op, je wilde rust en dat gunden we jou. Je foto voor onze herinneringsmuur heb ik al zorgvuldig uitgekozen, want je blijft altijd een deel van ons tehuisje. Slaapzacht mijn kleine aapje, slaapzacht...
Maandag 28 december 2015:
Het viel me al eerder op dat DaisyBoo me negeerde als ik haar naam riep. In eerste instantie dacht ik nog dat ze gewoon selectief doof was, maar we mogen gerust die 'selectief' laten vallen. DaisyBoo heeft naast haar andere blutsjes er nog eentje bij. Niet dat dit voor ons iets uitmaakt, want hier lopen nog een aantal dove katjes rond. Maar het is wel fijn om dit uitgedokterd te hebben en te weten dat dit de reden is waarom ze soms een beetje op een vreemde manier met soortgenootjes speelt. Ze kijkt net zo gefascineerd naar onze screensaver (zeepbellen) als onze andere dove Blutskatjes. Verder doet ze het hier ontzettend goed en ik ben helemaal gek van dat kleine poppemieke. Ze geniet zo van alle aaitjes en knuffeltjes die ze krijgt en ze laat zich voorbeeldig verzorgen. Want niet alleen haar blaas moet 3x per dag leeg gedrukt worden, ook haar darmpjes moeten elke keer weer leeggemaakt worden. Dat kan ze namelijk niet zelf omdat deze verlamd zijn. Dit weekend heb ik haar urine nog een keertje getest op blaasontsteking en ik kon een zucht van opluchting slaken, want het is nog steeds negatief! Ik blijf echter heel waakzaam, gezien haar verleden van hardnekkige bacteriële blaasinfectie maar ook het feit dat haar vulva wagenwijd openstaat en er via die weg ook altijd bacteriën naar binnen kunnen dringen. DaisyBoo en Cato hebben vriendinnetjes in elkaar gevonden, want met regelmaat en vooral als de avond valt, liggen ze steeds bij elkaar te dutten. Geweldig vind ik dat!
Het viel me al eerder op dat DaisyBoo me negeerde als ik haar naam riep. In eerste instantie dacht ik nog dat ze gewoon selectief doof was, maar we mogen gerust die 'selectief' laten vallen. DaisyBoo heeft naast haar andere blutsjes er nog eentje bij. Niet dat dit voor ons iets uitmaakt, want hier lopen nog een aantal dove katjes rond. Maar het is wel fijn om dit uitgedokterd te hebben en te weten dat dit de reden is waarom ze soms een beetje op een vreemde manier met soortgenootjes speelt. Ze kijkt net zo gefascineerd naar onze screensaver (zeepbellen) als onze andere dove Blutskatjes. Verder doet ze het hier ontzettend goed en ik ben helemaal gek van dat kleine poppemieke. Ze geniet zo van alle aaitjes en knuffeltjes die ze krijgt en ze laat zich voorbeeldig verzorgen. Want niet alleen haar blaas moet 3x per dag leeg gedrukt worden, ook haar darmpjes moeten elke keer weer leeggemaakt worden. Dat kan ze namelijk niet zelf omdat deze verlamd zijn. Dit weekend heb ik haar urine nog een keertje getest op blaasontsteking en ik kon een zucht van opluchting slaken, want het is nog steeds negatief! Ik blijf echter heel waakzaam, gezien haar verleden van hardnekkige bacteriële blaasinfectie maar ook het feit dat haar vulva wagenwijd openstaat en er via die weg ook altijd bacteriën naar binnen kunnen dringen. DaisyBoo en Cato hebben vriendinnetjes in elkaar gevonden, want met regelmaat en vooral als de avond valt, liggen ze steeds bij elkaar te dutten. Geweldig vind ik dat!
Enkele weken geleden kwam Lucy helemaal vanuit Nederland bij ons wonen. Haar baasje kon niet langer meer voor haar zorgen wegens emigratie-plannen. Ze had al diverse opvangen gecontacteerd, maar het was erg moeilijk om een gepast plekje voor Lucy te vinden. Want ook in Nederland zijn tehuisjes voor Blutskatjes maar weinig bezaaid, net zoals in België trouwens. Maar gelukkig vond ze dat bij ons en konden wij nog een plekje vrijmaken. Het heeft echter even geduurd vooraleer ik kon verkondigen dat we er een nieuwe bewoner bij hebben en wel om dit: Lucy is namelijk bij binnenkomst helemaal over haar toeren gegaan. Zij heeft een zware vorm van Ataxie en zulke katjes nemen prikkels dubbel zo hard binnen als 'gewone' katjes. De lange autorit en plots in het gezelschap zijn van andere bewoners heeft Lucy helemaal doen transformeren tot een vuurspuwend draakje en een katje dat absoluut niet te benaderen viel. Dat is meteen ook de reden waarom we haar (tijdelijk) op de 'Seniorkamer' boven gehuisvest hebben. In eerste instantie zat ze in een bench om bij te komen van alles en ons te leren kennen, maar inmiddels mocht ze verhuizen naar het ex-bedje van onze trilkittens. Ze heeft best een zware vorm van Ataxie waardoor haar achterpootjes bij het minste uitschuiven en ze zichzelf dan nog amper recht krijgt. Ze kan om die reden ook geen krabpaal klimmen. En vandaar dat ze zich het veiligst voelt met een dekentje of kussentje onder haar teentjes. We hebben Lucy alle tijd van de wereld gegeven om te wennen aan haar nieuwe-voor-altijd-thuisje en aan ons en ik moet zeggen: ze heeft ons helemaal in haar hartje gesloten. Wij hadden haar al in ons hart gesloten vanaf het moment dat ze hier kwam wonen. Natuurlijk heeft ze af en toe nog een rare kortsluiting in haar hoofdje, maar dat is typisch Lucy en dat vinden wij meer dan oké. Welkom mooie meid, we zijn van plan om heel lang voor je te zorgen en je lief te hebben!
Zondag 27 december 2015:
Vanaf gisteren woont ons Fiv-katertje Esra beneden in de grote groep. Toen hij hier ongeveer een jaar geleden kwam wonen, was hij erg bang van vreemde mensen. Om die reden hadden we dan ook besloten om hem op de bovenverdieping te huisvesten, omdat daar in principe geen bezoek komt, op uitzondering van enkele suikertantes en -nonkels na die hun suikerkatje komen bezoeken. Stress moet ten allen tijde bij Fiv vermeden worden en dat leek ons de ideale oplossing. Maar gisteren merkten we dat Kamiel -de stoere bink van de Seniorkamer- niet zo aardig meer deed naar Esra toe en bovendien liet ook ons oude opaatje Chippie zich een beetje té stoer uit. Esra is altijd al een tengere en o-zo lieve kater geweest, maar nu is het maar al te duidelijk dat hij in zijn laatste aidsfase zit. Dus leek het ons verstandig om hem mee naar beneden te nemen omdat we hem dan beter in de gaten kunnen houden. Dit is namelijk de ruimte waar ik het vaakst vertoef omdat hier ook het meeste werk te doen valt, incluis de vele verzorgrondes van de verlamde Blutsjes en luierkindjes. Ondanks dat Esra het ontzettend goed doet en zich gelijk thuis voelde op de benedenverdieping, gaan we het bezoek komende week laten voor wat het is. Aan de deur kunnen (op afspraak!) spulletjes langsgebracht of opgehaald worden, maar bezoek in ons tehuis laten we even niet toe. We willen elke vrije minuut ook aan/samen/met Esra spenderen, want ik heb zo'n beetje het idee dat zijn aardse leventje bijna op is... Hij loopt ons de hele tijd achterna en we willen hem uiteraard overladen met kusjes en aaitjes, want dit is iets waar hij nu enorm veel nood aan heeft. Hij moet nog maar een 'miauwtje' uit zijn mond toveren of ik sta al met een verse portie natvoer voor hem klaar. De andere bewoners hebben hem direct met open armen verwelkomd en onze Esra heeft zich gelijk een stoeltje toegeëigend waar hij op dit moment prinsheerlijk ligt te slapen. Ik hoop dat mijn gevoel fout zit, want het liefste wil ik nog een hele tijd voor Esra zorgen en hem overladen met alle liefde van de wereld. Want dat is uiteindelijk het enige wat ze willen, het gevoel hebben om echt geliefd te zijn en dat is hij!
Vanaf gisteren woont ons Fiv-katertje Esra beneden in de grote groep. Toen hij hier ongeveer een jaar geleden kwam wonen, was hij erg bang van vreemde mensen. Om die reden hadden we dan ook besloten om hem op de bovenverdieping te huisvesten, omdat daar in principe geen bezoek komt, op uitzondering van enkele suikertantes en -nonkels na die hun suikerkatje komen bezoeken. Stress moet ten allen tijde bij Fiv vermeden worden en dat leek ons de ideale oplossing. Maar gisteren merkten we dat Kamiel -de stoere bink van de Seniorkamer- niet zo aardig meer deed naar Esra toe en bovendien liet ook ons oude opaatje Chippie zich een beetje té stoer uit. Esra is altijd al een tengere en o-zo lieve kater geweest, maar nu is het maar al te duidelijk dat hij in zijn laatste aidsfase zit. Dus leek het ons verstandig om hem mee naar beneden te nemen omdat we hem dan beter in de gaten kunnen houden. Dit is namelijk de ruimte waar ik het vaakst vertoef omdat hier ook het meeste werk te doen valt, incluis de vele verzorgrondes van de verlamde Blutsjes en luierkindjes. Ondanks dat Esra het ontzettend goed doet en zich gelijk thuis voelde op de benedenverdieping, gaan we het bezoek komende week laten voor wat het is. Aan de deur kunnen (op afspraak!) spulletjes langsgebracht of opgehaald worden, maar bezoek in ons tehuis laten we even niet toe. We willen elke vrije minuut ook aan/samen/met Esra spenderen, want ik heb zo'n beetje het idee dat zijn aardse leventje bijna op is... Hij loopt ons de hele tijd achterna en we willen hem uiteraard overladen met kusjes en aaitjes, want dit is iets waar hij nu enorm veel nood aan heeft. Hij moet nog maar een 'miauwtje' uit zijn mond toveren of ik sta al met een verse portie natvoer voor hem klaar. De andere bewoners hebben hem direct met open armen verwelkomd en onze Esra heeft zich gelijk een stoeltje toegeëigend waar hij op dit moment prinsheerlijk ligt te slapen. Ik hoop dat mijn gevoel fout zit, want het liefste wil ik nog een hele tijd voor Esra zorgen en hem overladen met alle liefde van de wereld. Want dat is uiteindelijk het enige wat ze willen, het gevoel hebben om echt geliefd te zijn en dat is hij!
Zaterdag 26 december 2015:
Onze Kerstboom tijdens het 'Kerst en kaas-event' lag aan zijn voet bezaaid met cadeautjes voor onze bewoners en zelfs voor ons. Eigenlijk was het de bedoeling dat we deze met Kerstavond zouden uitpakken, maar omdat we die dag in spoed met Tokito naar Argos moesten rijden, was dat er niet meer van gekomen. Ik liep al ontzettend achter met mijn werk en tegen de avond aan had ik eerlijk gezegd niet eens meer de fut om aan de pakjes te beginnen. De pakjes hadden al die tijd in de gang gelegen en Pamuk die was zelf al aan het pakjes-van-zijn-mooie-cadeaupapier-ontdoen gegaan. Zo ontdekten we later dat ze een volledig pakje snoep had opgegeten, maar ook talrijke geurige speeltjes van zijn kleedje had ontdaan en daar wild had mee gespeeld. Gekke doos toch! Met Kerst hebben we de cadeautjes samen met onze bewoners geopend en wat een feest was dat! Niet alleen voor ons, maar ook voor hen. Skip die had zich gelijk het slaapzakje toegeëigend, nog met Frozenpapier rond. Alle kleurrijke lintjes en strikjes waren één grote fascinatie voor vele van onze Blutsjes. We zijn toch best een tijdje zoet geweest om alles uitgepakt en weggelegd te krijgen in onze voorraadkasten. Een giller was toen we in een doos 3 flessen Cola ontdekten, aan de gulle gever: je hebt me hier super gelukkig mee gemaakt, dankjewel! Ontzettend bedankt aan alle lieve mensen die onze bewoners verwend hebben met zoveel lekkers, geweldig leuke speeltjes en zoveel meer. Dankjewel om hen en ons een fijne Kerst te bezorgen! Via deze subbutton zijn er meerdere fotootjes te bewonderen: http://www.dekattenbrigade.com/cadeautjes-openen-kerst-en-kaas-2.html.
Onze Kerstboom tijdens het 'Kerst en kaas-event' lag aan zijn voet bezaaid met cadeautjes voor onze bewoners en zelfs voor ons. Eigenlijk was het de bedoeling dat we deze met Kerstavond zouden uitpakken, maar omdat we die dag in spoed met Tokito naar Argos moesten rijden, was dat er niet meer van gekomen. Ik liep al ontzettend achter met mijn werk en tegen de avond aan had ik eerlijk gezegd niet eens meer de fut om aan de pakjes te beginnen. De pakjes hadden al die tijd in de gang gelegen en Pamuk die was zelf al aan het pakjes-van-zijn-mooie-cadeaupapier-ontdoen gegaan. Zo ontdekten we later dat ze een volledig pakje snoep had opgegeten, maar ook talrijke geurige speeltjes van zijn kleedje had ontdaan en daar wild had mee gespeeld. Gekke doos toch! Met Kerst hebben we de cadeautjes samen met onze bewoners geopend en wat een feest was dat! Niet alleen voor ons, maar ook voor hen. Skip die had zich gelijk het slaapzakje toegeëigend, nog met Frozenpapier rond. Alle kleurrijke lintjes en strikjes waren één grote fascinatie voor vele van onze Blutsjes. We zijn toch best een tijdje zoet geweest om alles uitgepakt en weggelegd te krijgen in onze voorraadkasten. Een giller was toen we in een doos 3 flessen Cola ontdekten, aan de gulle gever: je hebt me hier super gelukkig mee gemaakt, dankjewel! Ontzettend bedankt aan alle lieve mensen die onze bewoners verwend hebben met zoveel lekkers, geweldig leuke speeltjes en zoveel meer. Dankjewel om hen en ons een fijne Kerst te bezorgen! Via deze subbutton zijn er meerdere fotootjes te bewonderen: http://www.dekattenbrigade.com/cadeautjes-openen-kerst-en-kaas-2.html.
Vrijdag 25 december 2015:
Er is maar één feestdag in het jaar waar ik echt naar uitkijk, namelijk Kerst(avond). Ik heb geen idee waarom: verjaardagen zeggen me niets, al de rest ook niet, nee, zelfs Nieuwjaar niet. Maar Kerstmis... Wellicht heeft het met al die gezelligheid te maken, al die mooie versierde boompjes, overal kleurrijke lichtjes,.. en ohja, die geweldig leuke en attente kerstkaartjes in de brievenbus die een waar cadeautje zijn. Dit jaar lijkt Kerst er sneller te zijn dan voorbijgaande jaren. Voor mijn gevoel lijkt het pas ergens een dag in oktober te zijn en we zijn eigenlijk al bijna aan de start van het nieuwe jaar. Als ik even vluchtig terug blik, dan pas besef ik wat een geweldig jaar we achter de rug hebben. Natuurlijk hebben we ook veel verdriet te verwerken gehad en de nodige tegenslagen. Maar al bij al mogen we ons gelukkig prijzen met zovele lieve mensen in ons leven die onze Blutsjes graag zien. 'We count our blessings' is een gezegde wat echt wel heel toepasselijk is voor ons Blutsjestehuis. Ons tehuis draait op volle toeren, de aanvragen om Blutsjes op te vangen stromen bijna dagelijks binnen waardoor we noodgedwongen al een hele tijd met een wachtlijst werken. We mochten heel veel nieuwe gezichtjes verwelkomen in ons tehuis, een waar genot om voor zovele Blutsjes te mogen zorgen! En dit kan uiteraard alleen maar dankzij de steun van zovele lieve en gulle mensen! Een hoogtepunt was toch wel ons optreden in 'Iedereen beroemd' waardoor nog meer mensen ons leerden kennen. Met name verlamd Blutsje Klaus die de krabpaal beklom en iedereen plots heel veel bewondering had voor een verlamde kat en Klaus bijna een beroemde kat werd, was toch wel heel erg fijn! Onze grote droom die we kenbaar maakten en waar we een heleboel positieve reacties op kregen en natuurlijk het aanpassen van ons huidig tehuis. We hebben bergen werk verzet om onze bewoners het zo aangenaam mogelijk te maken. Onze knuffeldagen die steeds weer een waar succes zijn en telkens volzet zijn, is toch ook iets waar we trots op zijn. De aanvragen voor knuffelbezoek in het nieuwe jaar komen alweer binnen en het wordt duidelijk dat niet alleen onze Blutsjes gebaat zijn bij knuffelbezoekjes, maar vooral ook mensen die daar nood aan hebben. Hier wordt niet veroordeeld en onze Blutsjes (en wij uiteraard ook) verwelkomen iedereen. Ik hoop dit werk nog heel lang te kunnen doen, want dit is eerlijk gezegd het liefste wat ik doe. Ik ben dagelijks omringd door zovele geweldige zieltjes die me zoveel onvoorwaardelijke liefde geven. De wereld is geen fijne plek voor dieren en al helemaal niet voor gehandicapte dieren of dieren met een beperking en aandoening. Zelfs gezonde dieren zijn vaak niet veilig, maar we proberen hier toch een klein paradijsje te creëren. Het is klein, maar waar liefde heerst gebeuren er wonderen. Mijn enige wens is dat we ooit een grotere plek kunnen hebben zodat we nog meer diertjes kunnen helpen, niet alleen Blutskatjes, maar heel veel Blutsdieren. Fijne Kerst van ons allemaal, voor alle lieve mensen die heel speciaal zijn in ons leven, voor alle mensen die om één of andere reden verbonden zijn met ons Blutsjestehuis. Dank voor al het moois dat gebeurde in het (bijna) voorbije jaar.
Er is maar één feestdag in het jaar waar ik echt naar uitkijk, namelijk Kerst(avond). Ik heb geen idee waarom: verjaardagen zeggen me niets, al de rest ook niet, nee, zelfs Nieuwjaar niet. Maar Kerstmis... Wellicht heeft het met al die gezelligheid te maken, al die mooie versierde boompjes, overal kleurrijke lichtjes,.. en ohja, die geweldig leuke en attente kerstkaartjes in de brievenbus die een waar cadeautje zijn. Dit jaar lijkt Kerst er sneller te zijn dan voorbijgaande jaren. Voor mijn gevoel lijkt het pas ergens een dag in oktober te zijn en we zijn eigenlijk al bijna aan de start van het nieuwe jaar. Als ik even vluchtig terug blik, dan pas besef ik wat een geweldig jaar we achter de rug hebben. Natuurlijk hebben we ook veel verdriet te verwerken gehad en de nodige tegenslagen. Maar al bij al mogen we ons gelukkig prijzen met zovele lieve mensen in ons leven die onze Blutsjes graag zien. 'We count our blessings' is een gezegde wat echt wel heel toepasselijk is voor ons Blutsjestehuis. Ons tehuis draait op volle toeren, de aanvragen om Blutsjes op te vangen stromen bijna dagelijks binnen waardoor we noodgedwongen al een hele tijd met een wachtlijst werken. We mochten heel veel nieuwe gezichtjes verwelkomen in ons tehuis, een waar genot om voor zovele Blutsjes te mogen zorgen! En dit kan uiteraard alleen maar dankzij de steun van zovele lieve en gulle mensen! Een hoogtepunt was toch wel ons optreden in 'Iedereen beroemd' waardoor nog meer mensen ons leerden kennen. Met name verlamd Blutsje Klaus die de krabpaal beklom en iedereen plots heel veel bewondering had voor een verlamde kat en Klaus bijna een beroemde kat werd, was toch wel heel erg fijn! Onze grote droom die we kenbaar maakten en waar we een heleboel positieve reacties op kregen en natuurlijk het aanpassen van ons huidig tehuis. We hebben bergen werk verzet om onze bewoners het zo aangenaam mogelijk te maken. Onze knuffeldagen die steeds weer een waar succes zijn en telkens volzet zijn, is toch ook iets waar we trots op zijn. De aanvragen voor knuffelbezoek in het nieuwe jaar komen alweer binnen en het wordt duidelijk dat niet alleen onze Blutsjes gebaat zijn bij knuffelbezoekjes, maar vooral ook mensen die daar nood aan hebben. Hier wordt niet veroordeeld en onze Blutsjes (en wij uiteraard ook) verwelkomen iedereen. Ik hoop dit werk nog heel lang te kunnen doen, want dit is eerlijk gezegd het liefste wat ik doe. Ik ben dagelijks omringd door zovele geweldige zieltjes die me zoveel onvoorwaardelijke liefde geven. De wereld is geen fijne plek voor dieren en al helemaal niet voor gehandicapte dieren of dieren met een beperking en aandoening. Zelfs gezonde dieren zijn vaak niet veilig, maar we proberen hier toch een klein paradijsje te creëren. Het is klein, maar waar liefde heerst gebeuren er wonderen. Mijn enige wens is dat we ooit een grotere plek kunnen hebben zodat we nog meer diertjes kunnen helpen, niet alleen Blutskatjes, maar heel veel Blutsdieren. Fijne Kerst van ons allemaal, voor alle lieve mensen die heel speciaal zijn in ons leven, voor alle mensen die om één of andere reden verbonden zijn met ons Blutsjestehuis. Dank voor al het moois dat gebeurde in het (bijna) voorbije jaar.
Donderdag 24 december 2015:
Ik wilde eigenlijk vandaag een soort van "Kerstverhaaltje" schrijven, een leuke update over ons diabeetje Jailo. Maar dat de dingen hier altijd net een tikkeltje anders lopen dan gepland, bewijst vandaag nog maar eens. Want oh ja hoor, ook Kerstavond "vierden" we net een beetje anders! Vanmorgen zag ik namelijk dat Tokito's hechtingen losgescheurd waren en zag ik necrose weefsel tussen zijn gescheurde hechtingen zitten. Ik was de voorbije twee dagen al aan het twijfelen gegaan, maar de ene keer zag ik dat witte spul duidelijk zitten en dan weer niet meer. Ik deed vanmorgen een mailtje de deur uit naar Argos met fotootjes en de vraag: wat nu? En al vlug belde Ine op dat de boel terug moet gereinigd worden en/of we zo snel mogelijk langs konden komen want in de namiddag zou voor hen niet lukken. Op zo'n momenten baal ik als een stekker dat ik niet mobiel ben wegens geen auto meer. Volgend jaar moeten we toch echt op de één of andere manier kijken of het niet mogelijk is om een De Katten-Brigade-ambulance aan te schaffen zodat ik bij spoed zelf richting dierenarts kan rijden. Met de Blutsjes die wij een thuis bieden, is het gewoon niet mogelijk om zonder vervoer te zitten. Sab die was namelijk aan het werk en dan zal je altijd zien dat ze a) net heel veel werk heeft en b) net op een dag waarop ze aan het werk is en c) natuurlijk gebeurt zoiets altijd in een weekend of (bijna) feestdag. Ik heb een beetje rondgebeld of ik vervoer kon vinden, maar helaas ging het bij de meeste mensen gelijk over op voicemail of lukte het niet om Toki uit de brand te helpen. En met zo rond te bellen tikten de minuten alleen maar verder weg, tijd die ik niet mocht verspelen... Er zat niets anders op dan dat Sab ons kwam oppikken en mee naar Argos ging. Helaas is ze wel ontzettend veel tijd kwijt gespeeld waardoor ze heel laat thuis was en er stond nog een ritje winkel ook op de planning. Want Toki moest helaas weer onder narcose gebracht worden omdat Bartjan de boel moest hechten en natuurlijk grondig schoon moest maken en dat necrotisch weefsel wegknippen. We kregen ook geen goed nieuws, want de hechtingen aan de ene kant hadden niet gepakt. Alles zat nog los namelijk en het genezingsproces was niet eens gestart. Gelukkig wel een eindje voorbij zijn piemeltje dat opnieuw gereconstrueerd werd, maar toch heel erg slecht nieuws! Doordat Toki verlamd is zit hij natuurlijk de hele tijd op zijn kont en dat geeft dan weer druk op de hechtingen. Het zal nu toch moeten gaan pakken, want ik weet niet wat gedaan hierna als de boel weer losscheurt... Had ik gisteren nog zo'n geweldig gevoel, vandaag is dat wel helemaal weg. Want het werd maar weer eens duidelijk dat niets van een leien dakje gaat en dat het nog alle kanten (dus ook in de slechte zin) met Toki kan opgaan. Om 13u kon ik pas aan mijn poetswerk in ons tehuis beginnen, tussendoor moesten er ook nog 15 katten in bad - normaal zijn er dat 16, maar Toki mag nu niet gewassen worden uiteraard. En dat terwijl ik deze week geen extra hulp heb en er bijna geheel alleen voorsta. Gelukkig helpt Sab me na haar werk ook nog, maar ook zij zit helemaal kapot natuurlijk van zo'n lange en zware dag op werk. Mailtjes worden wederom amper bijgewerkt, want ik zou helemaal niet weten hoe ik dat nog voor elkaar moet krijgen met zoveel werk hier in ons tehuis. Normaal gezien ben en blijf ik altijd heel erg positief, maar nu begin ik toch echt wel bang te krijgen dat het met Toki helemaal niet zo goed zal komen als ik gehoopt had. In ieder geval: ik blijf mijn stinkende best doen en ik probeer maar te denken dat liefde soms wonderen verricht en wie weet is er toch een klein kansje dat de boel onderaan geneest. Ik ben al dankbaar dat hij Kerst met ons kan vieren en we vertrekken van daaruit. Dag per dag bekijken we de situatie en van zodra ik merk dat er ook maar iets niet goed zit aan zijn hechtingswonde, prikken we weer een dagje Argos. Ondanks dat hij een prikje heeft gekregen om wakker te worden, heb ik hem tot 15u30 rustig laten bijkomen in zijn transportmand. Op die manier wist ik dat hij niet op zijn kont kon zitten, zijn nieuwe hechtingen wat ontzag en lag hij heerlijk warm te snoezen op zijn Snugglesafe. Daarna kreeg hij weer een portie natvoer die hij al smikkelend op at. Gelukkig lijkt hij geen last te hebben van de narcose, want dat is al de derde op rij en op amper een dikke week tijd. Fijne Kerstavond iedereen!
Ik wilde eigenlijk vandaag een soort van "Kerstverhaaltje" schrijven, een leuke update over ons diabeetje Jailo. Maar dat de dingen hier altijd net een tikkeltje anders lopen dan gepland, bewijst vandaag nog maar eens. Want oh ja hoor, ook Kerstavond "vierden" we net een beetje anders! Vanmorgen zag ik namelijk dat Tokito's hechtingen losgescheurd waren en zag ik necrose weefsel tussen zijn gescheurde hechtingen zitten. Ik was de voorbije twee dagen al aan het twijfelen gegaan, maar de ene keer zag ik dat witte spul duidelijk zitten en dan weer niet meer. Ik deed vanmorgen een mailtje de deur uit naar Argos met fotootjes en de vraag: wat nu? En al vlug belde Ine op dat de boel terug moet gereinigd worden en/of we zo snel mogelijk langs konden komen want in de namiddag zou voor hen niet lukken. Op zo'n momenten baal ik als een stekker dat ik niet mobiel ben wegens geen auto meer. Volgend jaar moeten we toch echt op de één of andere manier kijken of het niet mogelijk is om een De Katten-Brigade-ambulance aan te schaffen zodat ik bij spoed zelf richting dierenarts kan rijden. Met de Blutsjes die wij een thuis bieden, is het gewoon niet mogelijk om zonder vervoer te zitten. Sab die was namelijk aan het werk en dan zal je altijd zien dat ze a) net heel veel werk heeft en b) net op een dag waarop ze aan het werk is en c) natuurlijk gebeurt zoiets altijd in een weekend of (bijna) feestdag. Ik heb een beetje rondgebeld of ik vervoer kon vinden, maar helaas ging het bij de meeste mensen gelijk over op voicemail of lukte het niet om Toki uit de brand te helpen. En met zo rond te bellen tikten de minuten alleen maar verder weg, tijd die ik niet mocht verspelen... Er zat niets anders op dan dat Sab ons kwam oppikken en mee naar Argos ging. Helaas is ze wel ontzettend veel tijd kwijt gespeeld waardoor ze heel laat thuis was en er stond nog een ritje winkel ook op de planning. Want Toki moest helaas weer onder narcose gebracht worden omdat Bartjan de boel moest hechten en natuurlijk grondig schoon moest maken en dat necrotisch weefsel wegknippen. We kregen ook geen goed nieuws, want de hechtingen aan de ene kant hadden niet gepakt. Alles zat nog los namelijk en het genezingsproces was niet eens gestart. Gelukkig wel een eindje voorbij zijn piemeltje dat opnieuw gereconstrueerd werd, maar toch heel erg slecht nieuws! Doordat Toki verlamd is zit hij natuurlijk de hele tijd op zijn kont en dat geeft dan weer druk op de hechtingen. Het zal nu toch moeten gaan pakken, want ik weet niet wat gedaan hierna als de boel weer losscheurt... Had ik gisteren nog zo'n geweldig gevoel, vandaag is dat wel helemaal weg. Want het werd maar weer eens duidelijk dat niets van een leien dakje gaat en dat het nog alle kanten (dus ook in de slechte zin) met Toki kan opgaan. Om 13u kon ik pas aan mijn poetswerk in ons tehuis beginnen, tussendoor moesten er ook nog 15 katten in bad - normaal zijn er dat 16, maar Toki mag nu niet gewassen worden uiteraard. En dat terwijl ik deze week geen extra hulp heb en er bijna geheel alleen voorsta. Gelukkig helpt Sab me na haar werk ook nog, maar ook zij zit helemaal kapot natuurlijk van zo'n lange en zware dag op werk. Mailtjes worden wederom amper bijgewerkt, want ik zou helemaal niet weten hoe ik dat nog voor elkaar moet krijgen met zoveel werk hier in ons tehuis. Normaal gezien ben en blijf ik altijd heel erg positief, maar nu begin ik toch echt wel bang te krijgen dat het met Toki helemaal niet zo goed zal komen als ik gehoopt had. In ieder geval: ik blijf mijn stinkende best doen en ik probeer maar te denken dat liefde soms wonderen verricht en wie weet is er toch een klein kansje dat de boel onderaan geneest. Ik ben al dankbaar dat hij Kerst met ons kan vieren en we vertrekken van daaruit. Dag per dag bekijken we de situatie en van zodra ik merk dat er ook maar iets niet goed zit aan zijn hechtingswonde, prikken we weer een dagje Argos. Ondanks dat hij een prikje heeft gekregen om wakker te worden, heb ik hem tot 15u30 rustig laten bijkomen in zijn transportmand. Op die manier wist ik dat hij niet op zijn kont kon zitten, zijn nieuwe hechtingen wat ontzag en lag hij heerlijk warm te snoezen op zijn Snugglesafe. Daarna kreeg hij weer een portie natvoer die hij al smikkelend op at. Gelukkig lijkt hij geen last te hebben van de narcose, want dat is al de derde op rij en op amper een dikke week tijd. Fijne Kerstavond iedereen!
Woensdag 23 december 2015:
Tania kwam samen met haar mama langs op onze laatste knuffeldag van het jaar. Andrée is namelijk suikertante van ons opaatje Chippie en ze wilde hem toch graag even komen kroelen. Beide dames waren een heuse kattenmagneet, want Chyna die sprong zowaar recht in de armen van Andrée en wilde het eerste uur van hun bezoek als een prinses rondgedragen worden. Opa Chippie woont op onze bovenverdieping, wat niet toegankelijk is voor publiek, maar voor suikertantes en -nonkels maken we uiteraard graag een uitzondering! Tania vroeg ons niet veel later of ze soms een stukje over ons Blutsjestehuis mocht schrijven voor de Engelse website 'Katzenworld'. Nou, heel erg graag! We vinden het zelfs een hele grote eer als mensen een stukje over ons tehuis willen schrijven. En vandaag kregen we te horen dat haar pareltje online staat. Heel erg leuk en wat nog fijner is dat Billy - haar kat - mee heeft geholpen! Ik ga jullie niet langer in spanning laten, lees hier het eerste deel over De Katten-Brigade: http://katzenworld.co.uk/2015/12/23/kattenbrigade01/. Tania en Billy - ontzettend lief dat jullie dit wilden doen en stiekem zijn we er super trots op!
Tania kwam samen met haar mama langs op onze laatste knuffeldag van het jaar. Andrée is namelijk suikertante van ons opaatje Chippie en ze wilde hem toch graag even komen kroelen. Beide dames waren een heuse kattenmagneet, want Chyna die sprong zowaar recht in de armen van Andrée en wilde het eerste uur van hun bezoek als een prinses rondgedragen worden. Opa Chippie woont op onze bovenverdieping, wat niet toegankelijk is voor publiek, maar voor suikertantes en -nonkels maken we uiteraard graag een uitzondering! Tania vroeg ons niet veel later of ze soms een stukje over ons Blutsjestehuis mocht schrijven voor de Engelse website 'Katzenworld'. Nou, heel erg graag! We vinden het zelfs een hele grote eer als mensen een stukje over ons tehuis willen schrijven. En vandaag kregen we te horen dat haar pareltje online staat. Heel erg leuk en wat nog fijner is dat Billy - haar kat - mee heeft geholpen! Ik ga jullie niet langer in spanning laten, lees hier het eerste deel over De Katten-Brigade: http://katzenworld.co.uk/2015/12/23/kattenbrigade01/. Tania en Billy - ontzettend lief dat jullie dit wilden doen en stiekem zijn we er super trots op!
Vanmorgen stond ik op en ik hoorde Toki in de verte al roepen: 'mamie, ik heb hooooonger!'. 's Morgens weet ik eerlijk gezegd niet wat eerst te doen en loop ik van het ene klusje naar het andere. Toki moet als eerste zijn blaas laten legen, dan verzorg ik zijn wonde en zie dat zijn slaapkamertje tip top is. En natuurlijk hoort daar ook een ontbijt bij. Hij was best veel afgevallen na zijn niet-willen-eten-periode vorige week en ook na zijn operatie wilde hij niet direct eten. Maar die schade lijkt hij nu dubbel en dwars in te halen, met natvoer althans. Droogvoer daar heeft hij voorlopig nog geen zin in. Ik had net ons verlamd Blutsje Matei in de armen genomen om zijn blaas te legen, toen ik plots Toki heel erg schattig zag doen. Nog steeds met Matei in de ene arm en met de camera in de andere probeerde ik ons schattig ventje op film vast te leggen. Onze Toki is bijna weer helemaal de oude, want hoor zijn stemmetje nou! Dat deed hij vorige week niet meer omdat hij zich echt niet lekker voelde. Ik heb wel nog steeds veel werk om zijn wonde goed verzorgd te krijgen, want er kruipen haartjes tussen de hechtingsdraadjes, ook van de incontinentiedoeken trouwens, en die haal ik er dan met een pincet tussenuit. De ene keer heb ik een goed gevoel over zijn -best toch wel grote- snede en de andere keer denk ik dat het toch niet zo goed heelt naar mijn zin. Maar ik mag natuurlijk niet vergeten dat hij vrijdag pas geopereerd is en dat we nog niet eens een week ver zijn. Zijn humeur is allesinds toppie, want hij is werkelijk weer een zonnetje in huis!
Onze Leo is als kitten van amper een dag of 3 bij ons komen wonen. Van een piepklein flessenkindje is hij uitgegroeid tot een stoere kater. Tenminste dat is hij als hij zich goed in zijn vel voelt en zijn auto-immuunziekte niet de kop op steekt. Simpelweg gezegd vallen zijn cellen zijn eigen lichaam aan. In het begin uitte dit zich door een constant ontstoken bekje. We hebben dan ook al zijn tandjes - op zijn vier hoektanden na - operatief laten verwijderen. Een paar weken geleden had hij weer een dipje en heeft hij een week voor pampus gelegen. Dan is hij koortsig en hangerig en slaapt hij bijna de gehele dag. Het enige wat ik op dat moment kan doen is hem ondersteunen met koortsremmer/pijnstiller en hopen dat die bui snel voorbij is. Maandag wilde hij weer steeds de hele tijd opgepakt worden en in de armen gedragen worden en ik zag alweer een episode van een-week-voor-pampus-liggen de kop op steken. Ik heb hem gelijk een shot Metacam gegeven en het lijkt erop dat zijn lichaam zich een beetje herpakt heeft. Hij slaapt wel nog veel en hij is nog steeds een beetje hangerig, maar gelukkig niet zo erg als de laatste keer. Vandaag heeft hij toch weer een tijdje in de buitenren gezeten en daar ben ik blij om. Ik hoop dat het ergste alweer achter de rug is en dat de bui zich niet gewoon heeft uitgesteld. Want zeg nou zelf: met de Kerstdagen ziek in bed liggen is geen pretje!
Dinsdag 22 december 2015:
Wat een toppertje is Noor! Ze heeft zomaar even €250,00 bij elkaar gesprokkeld dankzij haar filmvoorstelling voor de Music for Life actie en ze heeft het fantastisch gedaan op de radio. De Blutsjes en wij zijn die lieve meid zo dankbaar dat ze ons tehuis als goede doel heeft uitgekozen! *Dankjewel* Noor's radio-optreden is hier te bewonderen: https://www.facebook.com/stubrumusicforlife/videos/10156292877485176/?theater
Wat een toppertje is Noor! Ze heeft zomaar even €250,00 bij elkaar gesprokkeld dankzij haar filmvoorstelling voor de Music for Life actie en ze heeft het fantastisch gedaan op de radio. De Blutsjes en wij zijn die lieve meid zo dankbaar dat ze ons tehuis als goede doel heeft uitgekozen! *Dankjewel* Noor's radio-optreden is hier te bewonderen: https://www.facebook.com/stubrumusicforlife/videos/10156292877485176/?theater
|
|
Onze bewoners zijn fan van ballenbanen! Ik alleen iets minder, want die dingen zijn vreselijk moeilijk te poetsen. Voornamelijk de verlamde Blutsjes zijn daar dagelijks wel enkele uren zoet mee. En toen we vorige week Eveline's pakketje openden dat ze had opgestuurd, ontdekten we een super leuk speeltje dat onze Blutsjes nog niet eerder hadden gekregen. Ook mijn ogen glunderden, want laat dat nou net een ballenbaan zijn die wel handig te poetsen valt! Het speeltje lag nog maar net neer in ons tehuis, of er zaten al talrijke bewoners rond die daar wel mee wilden spelen. Voornamelijk DaisyBoo, Jake, Cake en trilkitten Bluebelle zijn hier helemaal gek van. Ook Cali is regelmatig bij het speeltje te vinden, maar zij gebruikt dat iets ofwat op de verkeerde manier. Zij gebruikt het namelijk als troon en ze zit dan ook regelmatig met haar kont op het tapijtje. Onze Blutsjes zijn altijd ontzettend dankbaar voor alle leuke speeltjes en lekkers dat we gedoneerd krijgen!
|
Maandag 21 december 2015:
Kijk eens wie er terug thuis is? Onze knuffelbeer Tokito! Wat een euforisch gevoel en dat terwijl ik afgelopen vrijdag nog gillend gek werd. We konden de operatie niet langer uitstellen, want zijn piemeltje was zodanig aangetast dat er necrose opgetreden was en zijn blaas was zo vergroot, dat deze op de andere organen drukte waardoor hij braakte en diarree had. Bartjan had vrijdag al ettelijke spuitjes urine leeg getrokken uit zijn blaas en het deed Tokito zienderogen deugd dat de meeste druk van de ketel was. Er was geen 'nog even uitstellen' of 'aankijken', maar direct opereren. De slaagkansen waren amper 50% aangezien we niet wisten hoe zijn plasbuis er van binnen uitzag. Als die net zo aangetast was als het voorste stukje, dan zouden we niets meer voor hem hebben kunnen doen. Want van een kapotte plasbuis valt er gewoon niets te maken. Gelukkig bleek enkel het voorste stukje vol littekenweefsel en kronkels te zitten en was het achteraan tip top zodat de piemelamputatie en -reconstructie kon doorgaan. Ik heb de ganse dag in spanning gezeten. Ik had zo'n bang om slecht nieuws te krijgen en het enige waar ik aan kon denken was dat hij het moest halen, dat moest gewoon: punt! Omdat we met onze 'Kerst en kaas' zaten moest Tokito bij Argos blijven overnachten, want ik kon hem namelijk niet in de gaten houden, maar het goede nieuws is dat we hem (onverwachts) gisteren al mochten gaan ophalen. Hij was namelijk weer beginnen eten en zijn wonde zag er goed uit. Het is nu nog wel opletten geblazen en Tokito heeft nog steeds slaapkamerarrest, want schuifelen is uit den boze! Niet dat hij het erg vindt, want hij is duidelijk erg moe. De operatie en 2x narcose op één week tijd hebben er serieus ingehakt. Gisteren was hij ook hees, maar vandaag zit hij me al de hele tijd te begroeten met zijn typische stemmetje. De hechtingsdraadjes mogen er over een weekje of twee uit en nu is het mijn taak om de boel zo schoon mogelijk te houden. Zijn incontinentiedoeken worden meermaals per dag vervangen, want er blijft nog steeds een beetje bloed uit komen. Bartjan had hiervoor al gewaarschuwd dat we daar de eerste dagen nog wat rekening mee moeten houden. Zijn blaasje is super klein en ik moet daar nog even aan wennen. Want elke keer zoek ik zijn blaas bovenaan, terwijl die nu netjes onderaan zit. Zijn urine is helder en wat een feest: hij plast met een straaltje als ik zijn blaas handmatig leeg! Geen kramp meer in mijn hand en geen gestaag gedruppel meer van Tokito's kant. Een opluchting voor ons beide! Zijn wonde moet ik 3x per dag schoon houden met Natriumchloride, maar gelukkig loopt dat allemaal van een leien dakje en zijn antibiotica neemt hij ook voorbeeldig in. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat team Argos deze operatie wilde doen. Want het is niet evident om te opereren in een stukje waar ontsteking zit en het was dan ook een heel gecompliceerde operatie. Gelukkig zagen zij wie Tokito echt is: een kat die boordevol levenslust zit en gewoon erg gelukkig is en niet zomaar een verlamde kat. Ze vonden hem dan ook een voorbeeldige patiënt! En bovendien zijn we ook erg dankbaar dat ze ons serieus gematst hebben, want die 300 euro was alles meer dan waard! Nu nog duimen dat Tokito's wonde goed herstelt en dat hij binnenkort weer met de andere bewoners rond kan schuifelen, via benen omhoog kan klimmen en kan schoothangen!
Kijk eens wie er terug thuis is? Onze knuffelbeer Tokito! Wat een euforisch gevoel en dat terwijl ik afgelopen vrijdag nog gillend gek werd. We konden de operatie niet langer uitstellen, want zijn piemeltje was zodanig aangetast dat er necrose opgetreden was en zijn blaas was zo vergroot, dat deze op de andere organen drukte waardoor hij braakte en diarree had. Bartjan had vrijdag al ettelijke spuitjes urine leeg getrokken uit zijn blaas en het deed Tokito zienderogen deugd dat de meeste druk van de ketel was. Er was geen 'nog even uitstellen' of 'aankijken', maar direct opereren. De slaagkansen waren amper 50% aangezien we niet wisten hoe zijn plasbuis er van binnen uitzag. Als die net zo aangetast was als het voorste stukje, dan zouden we niets meer voor hem hebben kunnen doen. Want van een kapotte plasbuis valt er gewoon niets te maken. Gelukkig bleek enkel het voorste stukje vol littekenweefsel en kronkels te zitten en was het achteraan tip top zodat de piemelamputatie en -reconstructie kon doorgaan. Ik heb de ganse dag in spanning gezeten. Ik had zo'n bang om slecht nieuws te krijgen en het enige waar ik aan kon denken was dat hij het moest halen, dat moest gewoon: punt! Omdat we met onze 'Kerst en kaas' zaten moest Tokito bij Argos blijven overnachten, want ik kon hem namelijk niet in de gaten houden, maar het goede nieuws is dat we hem (onverwachts) gisteren al mochten gaan ophalen. Hij was namelijk weer beginnen eten en zijn wonde zag er goed uit. Het is nu nog wel opletten geblazen en Tokito heeft nog steeds slaapkamerarrest, want schuifelen is uit den boze! Niet dat hij het erg vindt, want hij is duidelijk erg moe. De operatie en 2x narcose op één week tijd hebben er serieus ingehakt. Gisteren was hij ook hees, maar vandaag zit hij me al de hele tijd te begroeten met zijn typische stemmetje. De hechtingsdraadjes mogen er over een weekje of twee uit en nu is het mijn taak om de boel zo schoon mogelijk te houden. Zijn incontinentiedoeken worden meermaals per dag vervangen, want er blijft nog steeds een beetje bloed uit komen. Bartjan had hiervoor al gewaarschuwd dat we daar de eerste dagen nog wat rekening mee moeten houden. Zijn blaasje is super klein en ik moet daar nog even aan wennen. Want elke keer zoek ik zijn blaas bovenaan, terwijl die nu netjes onderaan zit. Zijn urine is helder en wat een feest: hij plast met een straaltje als ik zijn blaas handmatig leeg! Geen kramp meer in mijn hand en geen gestaag gedruppel meer van Tokito's kant. Een opluchting voor ons beide! Zijn wonde moet ik 3x per dag schoon houden met Natriumchloride, maar gelukkig loopt dat allemaal van een leien dakje en zijn antibiotica neemt hij ook voorbeeldig in. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat team Argos deze operatie wilde doen. Want het is niet evident om te opereren in een stukje waar ontsteking zit en het was dan ook een heel gecompliceerde operatie. Gelukkig zagen zij wie Tokito echt is: een kat die boordevol levenslust zit en gewoon erg gelukkig is en niet zomaar een verlamde kat. Ze vonden hem dan ook een voorbeeldige patiënt! En bovendien zijn we ook erg dankbaar dat ze ons serieus gematst hebben, want die 300 euro was alles meer dan waard! Nu nog duimen dat Tokito's wonde goed herstelt en dat hij binnenkort weer met de andere bewoners rond kan schuifelen, via benen omhoog kan klimmen en kan schoothangen!
Zondag 20 december 2015:
Wat hebben we drukke dagen achter de rug! Onze 'Kerst en kaas' vond gisteravond plaats en voor ons gevoel was het een succes. Uiteraard hadden we weer veel te veel kaas voorzien en daarom waren we ook blij dat er een aantal mensen zijn komen opdagen die niet op voorhand gereserveerd hadden. Het voelde eigenlijk een beetje als 'Kerstavond onder familie' aan. Want er hing een gemoedelijke sfeer, iedereen schepte meerdere keren zijn bordje vol en her en der gingen mensen spontaan de keuken in om hun bordje bij de afwasstapel te plaatsen. Niet waar Theo, haha? Onze Kerstboom werd aan zijn voet gebombardeerd met kleurrijke cadeautjes voor onze Blutsjes, al zag ik her en der ook wel een pakje voor ons voorbij komen. Ontzettend lief dat er zovele lieve mensen onze bewoners een onvergetelijke Kerst bezorgen! De cadeautjes worden met Kerstavond uitgepakt en uiteraard volgt daar ook nog een klein fotoverslagje over. We willen heel graag de mensen bedanken die spulletjes gemaakt hebben voor ons winkeltje, tombolaspulletjes gedoneerd hebben en Nicole die fantastisch mooie bloemstukjes gemaakt heeft. We waren vannacht zo ontzettend blij om hulp te krijgen bij het afruimen en in het bijzonder met de hulp van Sonia die van begin tot einde gebleven is. Sara gaf ons het mooiste complimentje ooit: dat het niet enkel aan ons tehuis ligt dat ze steeds blijft plakken, maar dat wij daar als persoon ook voor iets tussen zitten. Een dikke dankjewel aan alle lieve mensen die de moeite genomen hebben om tot Steenhuffel af te zakken en Kerst met ons te vieren. Hopelijk hebben jullie net zoals ons erg genoten en jullie buikjes goed rond gegeten! De Blutsjes zijn stiekem wel blij dat de drukte voorbij is, want zij hebben ons afgelopen dagen toch wel gemist en wij hen ook. We zijn er nog niet helemaal zeker van of er volgend jaar nog een 3de editie volgt, maar indien wel: dan hopen we jullie terug te zien! Via deze link zijn er meer fotootjes te bewonderen: http://www.dekattenbrigade.com/2de-kerst-en-kaas.html.
Wat hebben we drukke dagen achter de rug! Onze 'Kerst en kaas' vond gisteravond plaats en voor ons gevoel was het een succes. Uiteraard hadden we weer veel te veel kaas voorzien en daarom waren we ook blij dat er een aantal mensen zijn komen opdagen die niet op voorhand gereserveerd hadden. Het voelde eigenlijk een beetje als 'Kerstavond onder familie' aan. Want er hing een gemoedelijke sfeer, iedereen schepte meerdere keren zijn bordje vol en her en der gingen mensen spontaan de keuken in om hun bordje bij de afwasstapel te plaatsen. Niet waar Theo, haha? Onze Kerstboom werd aan zijn voet gebombardeerd met kleurrijke cadeautjes voor onze Blutsjes, al zag ik her en der ook wel een pakje voor ons voorbij komen. Ontzettend lief dat er zovele lieve mensen onze bewoners een onvergetelijke Kerst bezorgen! De cadeautjes worden met Kerstavond uitgepakt en uiteraard volgt daar ook nog een klein fotoverslagje over. We willen heel graag de mensen bedanken die spulletjes gemaakt hebben voor ons winkeltje, tombolaspulletjes gedoneerd hebben en Nicole die fantastisch mooie bloemstukjes gemaakt heeft. We waren vannacht zo ontzettend blij om hulp te krijgen bij het afruimen en in het bijzonder met de hulp van Sonia die van begin tot einde gebleven is. Sara gaf ons het mooiste complimentje ooit: dat het niet enkel aan ons tehuis ligt dat ze steeds blijft plakken, maar dat wij daar als persoon ook voor iets tussen zitten. Een dikke dankjewel aan alle lieve mensen die de moeite genomen hebben om tot Steenhuffel af te zakken en Kerst met ons te vieren. Hopelijk hebben jullie net zoals ons erg genoten en jullie buikjes goed rond gegeten! De Blutsjes zijn stiekem wel blij dat de drukte voorbij is, want zij hebben ons afgelopen dagen toch wel gemist en wij hen ook. We zijn er nog niet helemaal zeker van of er volgend jaar nog een 3de editie volgt, maar indien wel: dan hopen we jullie terug te zien! Via deze link zijn er meer fotootjes te bewonderen: http://www.dekattenbrigade.com/2de-kerst-en-kaas.html.
Zaterdag 19 december 2015:
Begin deze week zat er van Isabel - redacteur bij Ketnet - een mailtje in onze mailbox met het goede nieuws dat Noor haar Music for Life actie mocht gaan voorstellen in het programma Swipe. Hoe stoer is dat ség! En dan volgde de vraag of we een stukje van ons en de Blutsjes wilden filmen om haar héél veel succes te wensen. Natuurlijk wilden we dat! Alleen zijn we niet zo heel erg handig met de camera, maar gelukkig heb ik een zus die dat wel is. Begin deze week kwam ze dan ook langs om een stukje in elkaar te knutselen en ik moet toegeven: onze Blutsjes stelen werkelijk de show. We konden uiteraard nog niets verklappen, want als Noor en haar familie stiekem meelezen, dan zouden we de verrassing al verknald hebben. Vanmorgen zaten we dan ook in spanning voor de buis gekluisterd om naar Noors verhaal te luisteren. En wat heeft ze dat toppie gedaan! We duimen mee dat haar filmvoorstelling vele kijkers zal lokken, want er zullen ook wafeltjes aanwezig zijn van onze andere Music for Life actie. Wendy van Tattoo Perre die de knuffeltjesactie organiseert heeft wafeltjes gedoneerd, net als onze vrijwilligsters Wendy en Kathleen. Dat wordt smullen geblazen tijdens de voorstelling. Lieve Noor, we wensen jou ontzettend veel succes morgen en wat lief dat je zo stoer was om je verhaal op tv te doen!
Begin deze week zat er van Isabel - redacteur bij Ketnet - een mailtje in onze mailbox met het goede nieuws dat Noor haar Music for Life actie mocht gaan voorstellen in het programma Swipe. Hoe stoer is dat ség! En dan volgde de vraag of we een stukje van ons en de Blutsjes wilden filmen om haar héél veel succes te wensen. Natuurlijk wilden we dat! Alleen zijn we niet zo heel erg handig met de camera, maar gelukkig heb ik een zus die dat wel is. Begin deze week kwam ze dan ook langs om een stukje in elkaar te knutselen en ik moet toegeven: onze Blutsjes stelen werkelijk de show. We konden uiteraard nog niets verklappen, want als Noor en haar familie stiekem meelezen, dan zouden we de verrassing al verknald hebben. Vanmorgen zaten we dan ook in spanning voor de buis gekluisterd om naar Noors verhaal te luisteren. En wat heeft ze dat toppie gedaan! We duimen mee dat haar filmvoorstelling vele kijkers zal lokken, want er zullen ook wafeltjes aanwezig zijn van onze andere Music for Life actie. Wendy van Tattoo Perre die de knuffeltjesactie organiseert heeft wafeltjes gedoneerd, net als onze vrijwilligsters Wendy en Kathleen. Dat wordt smullen geblazen tijdens de voorstelling. Lieve Noor, we wensen jou ontzettend veel succes morgen en wat lief dat je zo stoer was om je verhaal op tv te doen!
Vrijdag 18 december 2015:
Na de verzorging van de Blutsjes zijn we rond 16u30 richting Steenhuffel afgezakt om ons zaaltje grotendeels klaar te zetten voor onze Kerst en kaas morgenavond. Op een paar kleine details na is het bijna helemaal klaar. Uiteraard moeten we morgen ook weer ietsje vroeger naar ginder rijden omdat we ons kaas- en dessertenbuffet nog moeten opstellen, bijgerechten in elkaar knutselen en her en der nog wat kleine dingetjes in orde maken. Maar we zijn ontzettend opgelucht dat dit alvast achter de rug is en dat we met z'n tweetjes toch best veel werk verricht hebben op korte tijd. Het leukste was natuurlijk de Kerstboom optuigen die alvast staat te wachten om de pakjes voor onze Blutsjes te omarmen. Ik heb nog een lange avond voor de boeg, maar gelukkig begint de adrenaline in te kicken. Aan alle lieve mensen die ons morgen komen steunen en smullen: tot morgen, we kijken er naar uit!
Na de verzorging van de Blutsjes zijn we rond 16u30 richting Steenhuffel afgezakt om ons zaaltje grotendeels klaar te zetten voor onze Kerst en kaas morgenavond. Op een paar kleine details na is het bijna helemaal klaar. Uiteraard moeten we morgen ook weer ietsje vroeger naar ginder rijden omdat we ons kaas- en dessertenbuffet nog moeten opstellen, bijgerechten in elkaar knutselen en her en der nog wat kleine dingetjes in orde maken. Maar we zijn ontzettend opgelucht dat dit alvast achter de rug is en dat we met z'n tweetjes toch best veel werk verricht hebben op korte tijd. Het leukste was natuurlijk de Kerstboom optuigen die alvast staat te wachten om de pakjes voor onze Blutsjes te omarmen. Ik heb nog een lange avond voor de boeg, maar gelukkig begint de adrenaline in te kicken. Aan alle lieve mensen die ons morgen komen steunen en smullen: tot morgen, we kijken er naar uit!
Uiteraard lopen dingen altijd anders dan gepland. Want ik had me voorgenomen dat we deze keer de Kerst en kaas zouden inzetten zonder stress om zieke Blutsjes, maar helaas stak Tokito daar een stokje voor, of zijn piemeltje tenminste! Maandag was hij al mee geweest naar Argos omdat ik me grote zorgen maakte om zijn ontstoken geslachtsdeel en zijn blaas die erg vergroot was en waar ik met moeite wat druppels uit kreeg. Daar kregen we het slechte nieuws te horen dat zijn piemeltje vol littekenweefsel zat en zelfs een katheter geraakte er niet door. Zelfs niet als Sophie probeerde te flushen. De boel zat binnenin zo vergroeid en de grond zakte zowaar van onder mijn voeten. Want een piemelamputatie en -reconstructie zou heel erg moeilijk zijn en sowieso moest zijn piemeltje eerst wat genezen voor een operatie plaats zou kunnen vinden, want er zat nu al necroseweefsel op. Ik wilde graag die ontsteking zo snel mogelijk onder controle krijgen en het legen van zijn blaas zou iets makkelijker gaan door de Diazepam. Dat dachten we tenminste, maar niets was minder waar! Tokito is hier ongelofelijk ziek van geworden, want hij werd suf en wilde niet meer eten. Na het tweede halve pilletje ben ik dan ook onmiddellijk gestopt, maar uiteraard zat dat nog een tijdje in zijn systeem. Toen hij gisteravond/vannacht ook nog eens begon te braken en zijn buikje borrelde met spetterpoep tot gevolg, maakte ik me nog grotere zorgen. Want hij voelde zich knap beroerd door zijn vergrote blaas. Ik wilde het hem vannacht zo comfortabel maken door hem op een warme Snugglesafe te laten slapen, met een portie Metacam achter de kiezen en enkel wat Electrolyten om hem niet te laten uitdrogen. Viyo of ander dwangvoer braakte hij onmiddellijk uit, maar de Electrolyten bleven er gelukkig in. Zonder twijfel is Sab vanmorgen met Tokito naar Argos gereden. Ik kon helaas niet mee omdat we nog een heleboel werk voor de boeg hadden. Toen Sophie en Bartjan Tokito bekeken bestond er geen twijfel mogelijk en moest hij vandaag met spoed geopereerd worden. Er was maar 50% kans dat de operatie zou slagen, want alles hing er van af hoe zijn plasbuis binnenin beschadigd was. Als die net zo beschadigd was en ze geen constructie konden doen, dan zouden we telefonisch moeten beslissen om Tokito niet meer wakker te laten worden. Ik heb de gehele dag in spanning gezeten en ik maakte me vreselijke zorgen! Ik wilde helemaal geen afscheid nemen van mijn ventje en de operatie moest gewoon slagen: punt! Om iets na 17u kregen we het verlossende nieuws dat Tokito's operatie gelukt is. Ik heb er zowaar een vreugdedansje bij gedaan. Toen Bartjan belde, lag hij wel nog in dromenland en ze zouden hem nog tot 20u laten slapen. Het eerste stukje van zijn plasbuis was er vreselijk aan toe, allemaal kronkels en weefsel dat er niet hoorde te zijn. Maar eenmaal daar voorbij zag het er perfect uit! Zijn piemeltje werd weer gereconstrueerd tot een normaal piemeltje waar de urine uit gutst en geen verharde knobbel meer. Hoera, dat wordt makkelijker en zonder kramp in de hand zijn blaas legen! Omdat we morgen zo lang van huis zijn, is het geen optie om hem al naar huis te laten komen. Dus blijft hij tot maandag gehospitaliseerd bij Argos. Op die manier kunnen ze zijn operatiewonde goed opvolgen, want hij mag nu helemaal niet schuifelen. Want dan bestaat de kans dat de boel alsnog kapot gaat en dat mag absoluut niet gebeuren! Het is hier wel leeg zonder mijn gekke praatgrage ventje, maar hij is in de beste handen momenteel. Al denk ik wel dat hij ons mist, net zoals wij hem missen. Nog even en we kunnen hem weer in de armen sluiten en ik geloof dat ik hem het eerste uur niet meer los laat!
Donderdag 17 december 2015:
Het zijn drukke dagen voor ons, want onze 'Kerst en kaas' staat zowaar voor de deur. Nog twee nachtjes slapen en het is zover! Zonet zijn we onze inkopen gaan doen en ik geloof dat we ons een beetje laten gaan hebben... Oeps! Want in de auto stonden ook al een heleboel kaasjes en bijgerechten te wachten die we net voordien in een andere winkel gekocht hadden. Nou ja, we willen onze Blutsjesfans verwennen en ervoor zorgen dat er niemand met honger naar huis gaat en ik geloof dat dit wel zal lukken! Want naast de kaas en co worden er ook heerlijke versgebakken taarten voorzien door Luc, onze vaste bakker van dienst. Ondanks dat het loodzware dagen zijn -want ook de Blutsjes moeten verzorgd worden en ons tehuis gepoetst- kijken we er met volle teugen naar uit. Morgen mogen we gelukkig de zaal al deels gaan decoreren, tafels gaan opstellen en iets waar we erg naar uitkijken: onze Kerstboom opzetten! Ik hoop morgenavond nog een kleine update te kunnen plaatsen met een 'sneak preview' van de zaal, om iedereen die langskomt alvast een beetje op te warmen.
Het zijn drukke dagen voor ons, want onze 'Kerst en kaas' staat zowaar voor de deur. Nog twee nachtjes slapen en het is zover! Zonet zijn we onze inkopen gaan doen en ik geloof dat we ons een beetje laten gaan hebben... Oeps! Want in de auto stonden ook al een heleboel kaasjes en bijgerechten te wachten die we net voordien in een andere winkel gekocht hadden. Nou ja, we willen onze Blutsjesfans verwennen en ervoor zorgen dat er niemand met honger naar huis gaat en ik geloof dat dit wel zal lukken! Want naast de kaas en co worden er ook heerlijke versgebakken taarten voorzien door Luc, onze vaste bakker van dienst. Ondanks dat het loodzware dagen zijn -want ook de Blutsjes moeten verzorgd worden en ons tehuis gepoetst- kijken we er met volle teugen naar uit. Morgen mogen we gelukkig de zaal al deels gaan decoreren, tafels gaan opstellen en iets waar we erg naar uitkijken: onze Kerstboom opzetten! Ik hoop morgenavond nog een kleine update te kunnen plaatsen met een 'sneak preview' van de zaal, om iedereen die langskomt alvast een beetje op te warmen.
Woensdag 16 december 2015:
Wij hebben reden tot een feestje! Niet alleen omdat onze Kerst en kaas werkelijk bijna voor de deur staat, maar omdat we heel goed nieuws ontvangen hebben over DaisyBoo. Ik kan er niet zo heel veel over kwijt, buiten het feit dat de urine cultuur vorige keer helemaal geen positief nieuws aan het licht bracht. Integendeel zelfs! Er werd vanaf het labo zelfs euthanasie aangeraden, maar daar wilden we niets van weten. Euthanasie is iets wat in principe altijd kan, maar onomkeerbaar is. Één foute beslissing van onze kant en een leven is gewoon verwoest, verdwenen en nooit meer voelbaar. Gelukkig stelden de lieve dierenartsen bij Argos voor om met een dubbele dosis antibiotica te starten en door te gaan tot die infectie zou verdwijnen. En wat een knaller: de eerste kuur antibiotica is nog maar net achter de rug en de bacterie is verdwenen! En dat terwijl we afgelopen dagen nog in spanning zaten te wachten omdat haar urine er nog een beetje donker uitzag bij de blaasprik. Ontzettend opgelucht en dankbaar! En blij dat ik steeds weer op mijn intuïtie vertrouw en nooit zomaar iets aanneem en telkens weer durf te weerleggen en zelfs in discussie te gaan. DaisyBoo voelt zich ook duidelijk helemaal in haar nopjes, want ze speelt met elk Blutsje die ze op haar pad tegenkomt en zelfs onze vrijwilligster Wendy stond ervan te kijken wat een klein vrolijk en speels katje ze is (geworden)! Vandaag zag ik een luier hangen in de vlinderstruik van onze buitenren. Ik dacht nog bij mezelf: hoe komt die luier daar nou toch terecht? Tja, ik had beter moeten weten! Want opeens zag ik DaisyBoo in blote billetjes voorbij rennen, haha!
Wij hebben reden tot een feestje! Niet alleen omdat onze Kerst en kaas werkelijk bijna voor de deur staat, maar omdat we heel goed nieuws ontvangen hebben over DaisyBoo. Ik kan er niet zo heel veel over kwijt, buiten het feit dat de urine cultuur vorige keer helemaal geen positief nieuws aan het licht bracht. Integendeel zelfs! Er werd vanaf het labo zelfs euthanasie aangeraden, maar daar wilden we niets van weten. Euthanasie is iets wat in principe altijd kan, maar onomkeerbaar is. Één foute beslissing van onze kant en een leven is gewoon verwoest, verdwenen en nooit meer voelbaar. Gelukkig stelden de lieve dierenartsen bij Argos voor om met een dubbele dosis antibiotica te starten en door te gaan tot die infectie zou verdwijnen. En wat een knaller: de eerste kuur antibiotica is nog maar net achter de rug en de bacterie is verdwenen! En dat terwijl we afgelopen dagen nog in spanning zaten te wachten omdat haar urine er nog een beetje donker uitzag bij de blaasprik. Ontzettend opgelucht en dankbaar! En blij dat ik steeds weer op mijn intuïtie vertrouw en nooit zomaar iets aanneem en telkens weer durf te weerleggen en zelfs in discussie te gaan. DaisyBoo voelt zich ook duidelijk helemaal in haar nopjes, want ze speelt met elk Blutsje die ze op haar pad tegenkomt en zelfs onze vrijwilligster Wendy stond ervan te kijken wat een klein vrolijk en speels katje ze is (geworden)! Vandaag zag ik een luier hangen in de vlinderstruik van onze buitenren. Ik dacht nog bij mezelf: hoe komt die luier daar nou toch terecht? Tja, ik had beter moeten weten! Want opeens zag ik DaisyBoo in blote billetjes voorbij rennen, haha!
Ik loop schandalig achter met mijn 'dankjewel-donatie-update' terwijl we eigenlijk al vanaf begin december de meest leuke pakjes ontvangen hebben! Eveline stuurde ons al twee maal een doos per Bpost op en het is telkens weer een waar genot om haar pakjes uit te laden. Zoveel leuk spul en ik vraag me elke keer weer af hoe ze het klaar speelt om zoveel in een doosje te proppen. Er lijkt maar geen einde te komen tijdens het uitpakken van zo'n geweldig geschenk! Van speeltjes, Dettol, fleecedekentjes, verzorgingsproducten tot zelfs gehaakte knuffeltjes die we mogen verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Toen Patrick een kast kwam installeren om de kabeltjes te verstoppen bracht hij een aantal donatiespulletjes meer, waaronder tombolaspullen voor onze Kerst en kaas. Onze vrijwilligster Sara weet ons elke keer weer te verrassen want er kwam een doucherekje onze kant op, een Iphone (ja, wat een verwennerij! Om blozende wangen van te krijgen en dat kreeg ik geloof ik ook toen ik het doosje opende!), verzorgingsspulletjes en een kleine krabpaal die inmiddels staat te pronken in de slaapkamer van Klaus en co. Ook onze vrijwilligster Kathleen bracht weer een lading talkpoeder mee waar ik zo blij mee ben en de Blutsjes hun billetjes nog meer! Martine en Hilde zijn twee meest geweldige dames die ons regelmatig een pakket van Zooplus cadeau doen, meestal nog boordevol dieetvoer waar we werkelijk staan om te springen. En Hilde deed er nog een schepje bovenop! Ze schonk ons zowaar een bon van 50 euro die we mogen spenderen aan de webshop van Zalando. We mogen zowaar iets leuks voor onszelf uitzoeken! Hoe lief is dat? In onze ogen gewoonweg geweldig lief, iets wat we eigenlijk niet vaak krijgen (of onszelf gunnen - het was zelfs de eerste keer in mijn leven dat ik een kijkje nam op de website van Zalando!) en daarom extra waarderen als iemand zoiets liefs voor ons doet! Naast de kaartjes stuurde Nel ons ook een lading speelmatten die we gebruiken voor de slaapkamertjes van de verlamde Blutsjes. Ook Ann stuurde een pakketje via Bol.com op wat boordevol lekkers zat voor onze Blutsjes. Van verwennerij gesproken! Cristel en Johan speelden voor Sint en Piet, want zij brachten een heus Sinterklaas cadeau langs. Een mooie krabpaal en in de zak van Sinterklaas zit een grote zak Royal Canin voer. Ivo gaf een tijdje geleden ook een mooie droog- en natvoer donatie. Gisteren zaten er super handige insuline spuitjes in de brievenbus, afkomst van Tania die hier afgelopen knuffeldag op bezoek was. En ik kan alleen maar zeggen: wat een top spuitjes, Jailo insuline toedienen is een stukje makkelijker geworden! En last but not least: Els kwam zonet nog twee rollen keukenrol langsbrengen. Met elke rol zijn we zo blij, want ik kan haast niet meer tellen hoeveel rollen er hier per dag doorvliegen, al staan natte poepdoekjes wel nog steeds op kop. Van poepdoekjes gesproken, die doneerde ze vorige week ook al, samen met een lading natvoer. We blijven het fantastisch vinden dat er zovele mensen ons steunen en uiteraard mogen we ook de mensen niet vergeten die elke keer weer een centje op onze rekening overmaken. Want centjes zijn er nou ook eenmaal nodig om de boel draaiende te houden en de rekeningen betaald te krijgen. Zonder die steun zouden we niet kunnen doen wat we doen. Dankjewel aan iedereen die ervoor zorgt dat we 2015 bijna afsluiten met een geweldig gevoel!
Dinsdag 15 december 2015:
Vandaag hebben we eindelijk een klusje van ons to-do lijstje kunnen schrappen wat al enige tijd door ons hoofd spookte. Het ex-bedje van onze trilkittens, inmiddels een tijdelijk nachtplekje voor Noro, moest namelijk plek ruimen voor een nieuwe serie plexiglaspanelen. Deze zijn namelijk ideaal als slaapplekje voor een aantal van onze verlamde Blutsjes. 's Nachts zonder toezicht kunnen ze zich namelijk bezeren door de vele hoge krabpalen die in ons tehuis huizen, vandaar deze maatregel. Het bedje verhuist over een tijdje dan weer naar onze 'geheime ruimte'. En om heel eerlijk te zijn, onze Blutsjes beschouwen dit ook als hun eigen veilige plekje. Vanaf 14u 's namiddags staat Andreas voor het deurtje van zijn slaapkamer te vragen of hij al mag gaan slapen. 's Avonds staan de deurtjes van de slaapkamertjes open zodat ze zelf kunnen kiezen wanneer ze naar bed willen. De bestelde plexiglaspanelen waren al een tijdje gearriveerd en vorige week is Sab een hele serie speelmatten gaan halen. De oude moesten dringend vervangen worden en diezelfde dag werd er een donatie van Nel geleverd: ook een dubbele set matten. Geweldig en o-zo welkom! Vorige week wilden we de nieuwe slaapkamer al installeren, maar dan bedacht ik me dat het wel heel erg krap zou worden qua tijd op onze knuffeldag. Want ik ben zo'n pietje precies die elke dag de raampjes boent en naast het verschonen van de fleece dekens ook nog eens de speelmatten afwast. Een extra slaapkamer zou een beetje te veel van het goede geweest zijn, want op een knuffeldag is het al aanpoten om alles tijdig klaar te krijgen. Vandaag kwam onze vrijwilligster Wendy langs en dat was maar goed ook. Want het bleek toch een groter klusje te zijn dan gedacht. De andere slaapkamer van Klaus en co werd tevens vergroot, verplaatst en heringericht. Ik heb me gelukkig van het poetsen en dergelijke vandaag een keertje niet te veel hoeven aan te trekken, want ook Sab was thuis van werk. Wendy en Sab hebben het meeste poetswerk voor hun rekening genomen zodat ik me wat kon concentreren op mailtjes beantwoorden (al staan er nog een heleboel in de wacht - wachtend op een antwoordje) en de verzorgrondes van de Blutsjes. En ik moet eerlijk toegeven: het voelde heerlijk om even wat ademruimte te hebben! En wat vinden de verlamde Blutsjes ervan? Nou geweldig! Enkel de slaapkamer van Tokito is nog heel sober ingericht, maar dat heeft allemaal met zijn piemelprobleem te maken. Maar hij kreeg wel nieuwe matten onder zijn kont geschoven, dus dat is ook al iets.
Vandaag hebben we eindelijk een klusje van ons to-do lijstje kunnen schrappen wat al enige tijd door ons hoofd spookte. Het ex-bedje van onze trilkittens, inmiddels een tijdelijk nachtplekje voor Noro, moest namelijk plek ruimen voor een nieuwe serie plexiglaspanelen. Deze zijn namelijk ideaal als slaapplekje voor een aantal van onze verlamde Blutsjes. 's Nachts zonder toezicht kunnen ze zich namelijk bezeren door de vele hoge krabpalen die in ons tehuis huizen, vandaar deze maatregel. Het bedje verhuist over een tijdje dan weer naar onze 'geheime ruimte'. En om heel eerlijk te zijn, onze Blutsjes beschouwen dit ook als hun eigen veilige plekje. Vanaf 14u 's namiddags staat Andreas voor het deurtje van zijn slaapkamer te vragen of hij al mag gaan slapen. 's Avonds staan de deurtjes van de slaapkamertjes open zodat ze zelf kunnen kiezen wanneer ze naar bed willen. De bestelde plexiglaspanelen waren al een tijdje gearriveerd en vorige week is Sab een hele serie speelmatten gaan halen. De oude moesten dringend vervangen worden en diezelfde dag werd er een donatie van Nel geleverd: ook een dubbele set matten. Geweldig en o-zo welkom! Vorige week wilden we de nieuwe slaapkamer al installeren, maar dan bedacht ik me dat het wel heel erg krap zou worden qua tijd op onze knuffeldag. Want ik ben zo'n pietje precies die elke dag de raampjes boent en naast het verschonen van de fleece dekens ook nog eens de speelmatten afwast. Een extra slaapkamer zou een beetje te veel van het goede geweest zijn, want op een knuffeldag is het al aanpoten om alles tijdig klaar te krijgen. Vandaag kwam onze vrijwilligster Wendy langs en dat was maar goed ook. Want het bleek toch een groter klusje te zijn dan gedacht. De andere slaapkamer van Klaus en co werd tevens vergroot, verplaatst en heringericht. Ik heb me gelukkig van het poetsen en dergelijke vandaag een keertje niet te veel hoeven aan te trekken, want ook Sab was thuis van werk. Wendy en Sab hebben het meeste poetswerk voor hun rekening genomen zodat ik me wat kon concentreren op mailtjes beantwoorden (al staan er nog een heleboel in de wacht - wachtend op een antwoordje) en de verzorgrondes van de Blutsjes. En ik moet eerlijk toegeven: het voelde heerlijk om even wat ademruimte te hebben! En wat vinden de verlamde Blutsjes ervan? Nou geweldig! Enkel de slaapkamer van Tokito is nog heel sober ingericht, maar dat heeft allemaal met zijn piemelprobleem te maken. Maar hij kreeg wel nieuwe matten onder zijn kont geschoven, dus dat is ook al iets.
|
|
Het kleine stukje filmpje van trilkitten Hanna is gewoon te leuk om niet te delen! Helemaal van de hand van mijn zus die vanavond met haar camera en film- en montagekunsten langskwam. Ik kan er nog niet veel over verklappen, maar hopelijk kan ik dat zondag of maandag wel. Het is allemaal erg spannend! En dan kan ik er gelijk ook maar een kleine update over Hanna tegenaan gooien. Ze heeft wonderbaarlijk met haar handicap leren omgaan. Uiteraard wiebelt en wobbelt ze er nog tegenop en gaat het stappen moeizaam en gestaag. Maar ons meisje kan zowaar in de zetel klimmen! Er zit zoveel power achter dat kleine meisje, ongelofelijk! Groeien blijft ook een beetje op zich wachten, maar dat vinden we allemaal niet erg. De laatste week begint ze ook te spelen en het is duidelijk te zien dat ons piepkleine meisje zich gelukkig voelt.
|
Maandag 14 december 2015:
Jeetje, wat hebben we vandaag weer een hele tijd bij Argos gespendeerd! Het is wel heel fijn dat deze lieve dierenartsen ook echt de tijd nemen voor onze patiëntjes en al bij al waren ze toch zo'n 2,5 uur druk in de weer. En dat terwijl wij langs alle kanten meekijken, want alle handelingen die met onze Blutsjes gebeuren hou ik nauwlettend in de gaten, gewoon omdat ik het allemaal zo interessant vind! Tijdens operaties, blaasprikken, echo's en zoveel meer meekijken, laat me toe om het nadien allemaal beter te plaatsen en een plekje te geven. Want hoe hard ik het ook ontken, als er bewoners onder narcose gebracht moeten worden, slaat de stress toch wel een beetje toe op mijn lichaam. Want vandaag moest DaisyBoo (verlamde staart, blaas en darmen) weer langsgaan voor een blaasprik. Ik hoopte dat het aanprikken van de blaas zou lukken zonder narcose. En in eerste instantie zag het er allemaal goed uit. De naald penetreerde tot in de blaas en vanaf wanneer Sophie of Bartjan urine wilde opzuigen, bewoog ze telkens haar lichaam. Dus kon er niets anders gedaan worden dan haar een lichte roes te geven zodat het aanprikken lukte zonder intern iets te beschadigen. Alhoewel haar urine er na het infuus de eerste dagen helder uitzag, merkte ik de laatste paar dagen toch wel weer donkere urine op als ik haar blaas ledig. Niet zo'n goed nieuws dus, want dat betekent dat de infectie nog steeds aanwezig is (zoals verwacht eigenlijk, want het gaat om een heftige bacteriële infectie) en dat we binnen een dag of twee moeten overschakelen op andere antibiotica. De urine die Bartjan rechtstreeks uit de blaas zoog was inderdaad wel troebel, maar de vlokjes die vorige keer wel nog aanwezig waren, waren nu verdwenen. Toch een klein beetje goed nieuws! DaisyBoo kreeg nadien een prikje om uit haar roesje te ontwaken en al snel zat ze weer recht in de transportmand. Ook verlamd Blutsje Tokito moest mee, want het is toch wel doffe ellende met zijn piemeltje. Een twee-tal weken geleden was hij ook al naar Argos gegaan voor een blaasprik en echo, omdat ik toch elke keer bloed tegenkwam als ik zijn luiertje verschoonde. Dat bleek gelukkig niet van zijn blaas te zijn, want zijn urine was helder van kleur. En ja hoor, ook daar op de behandeltafel begon zijn piemeltje te bloeden. Ondertussen is hij twee maal uit zijn slaapkamertje ontsnapt 's nachts via de krabpaal en heeft hij dus een hele tijd rond geschuifeld zonder luier. Dat heeft de boel natuurlijk een beetje sneller doen ontsteken en het was zelfs zo erg dat hij niet meer zelfstandig kon plassen. Ondanks dat hij verlamd is aan zijn achterhand, heeft hij al die tijd wel zelf kunnen plassen. Ik kon niet anders dan zijn blaas handmatig te legen, dit drie maal per dag. Maar zijn blaas voelde hard en groot aan, waardoor ik elke keer kramp in mijn hand kreeg als ik zijn blaas wilde legen. Om een lang verhaal kort te maken: de boel binnenin zit vol littekenweefsel en ook zijn piemeltje is helemaal aangetast. Hoe vaak Sophie ook probeerde, het lukte gewoon niet om met een katheter door zijn plasbuis te raken. Gelukkig kon zijn blaas onder narcose wel redelijk leeggemaakt worden, maar we moeten nu met antibiotica, pijnstilling en zalf aan de slag. Ook zal hij voortaan op Diazepam staan om zijn spieren te ontspannen waardoor de sluizen van zijn plassertje hopelijk ook ontspannen en zijn blaas makkelijker leeg te maken zal zijn. Het moet gewoon lukken, indien niet, dan moeten we overgaan tot een penisamputatie en reconstructie, maar de kans dat het falikant afloopt is groot dan. De operatie zou op zich kunnen lukken, maar de manier waarop Toki schuifelt zou ervoor kunnen zorgen dat alles mislukt en de boel niet naar behoren geneest. En die operatie kan maar één maal gebeuren: één kans maar dus! Een beslissing waar we nu nog niet willen over nadenken en ik ga dan ook alles op alles zetten om zijn blaas geleegd te krijgen en die piemelontsteking onder controle te krijgen. Dat betekent dat ik de komende dagen tegen een beteuterde Toki moet aankijken, want hij zal een paar dagen in zijn slaapkamertje moeten spenderen. Ik hoop dat de boel sneller geneest zonder luier en zonder schuifelen. En als laatste mocht onze verlamde Noro plaats nemen op de behandeltafel. De wonde die hij in Roemenië opgelopen heeft, ziet er netjes uit. Ik heb de voorbije week mijn best gedaan met zalven en de wonde is netjes aan het toegroeien. Er zijn witte randjes te zien wat op genezing wijst. Echter zitten we natuurlijk nog altijd met dat stuk wildvlees. Sophie opperde twee mogelijkheden: ofwel zouden we dat stuk wildvlees eraf laten halen, maar dit littekenweefsel bloedt ontzettend hard als het eraf gehaald wordt. In Noro zijn geval is dat geen optie aangezien hij net op die kant schuifelt. Kort gezegd: de hechtingen zullen het hard te verduren krijgen en bovendien zal het schuifelen het genezingsproces in de weg staan. Niet te vergeten dat Noro ook Fiv-positief is, dus alles heeft bij hem meer tijd nodig om te helen. De andere optie is om de wonde te laten toegroeien en dan naderhand die stukjes huid over het stuk wildvlees te hechten. En dat is de optie die we gaan nemen. Over een weekje of twee mag Noro weer op consult en zullen we bekijken of alles netjes geheeld is zodat er een operatie kan plaats vinden. Ik hoef vast niet te vertellen dat onze Blutsjes zich voorbeeldig gedragen hebben en ik super trots op hen ben!
Jeetje, wat hebben we vandaag weer een hele tijd bij Argos gespendeerd! Het is wel heel fijn dat deze lieve dierenartsen ook echt de tijd nemen voor onze patiëntjes en al bij al waren ze toch zo'n 2,5 uur druk in de weer. En dat terwijl wij langs alle kanten meekijken, want alle handelingen die met onze Blutsjes gebeuren hou ik nauwlettend in de gaten, gewoon omdat ik het allemaal zo interessant vind! Tijdens operaties, blaasprikken, echo's en zoveel meer meekijken, laat me toe om het nadien allemaal beter te plaatsen en een plekje te geven. Want hoe hard ik het ook ontken, als er bewoners onder narcose gebracht moeten worden, slaat de stress toch wel een beetje toe op mijn lichaam. Want vandaag moest DaisyBoo (verlamde staart, blaas en darmen) weer langsgaan voor een blaasprik. Ik hoopte dat het aanprikken van de blaas zou lukken zonder narcose. En in eerste instantie zag het er allemaal goed uit. De naald penetreerde tot in de blaas en vanaf wanneer Sophie of Bartjan urine wilde opzuigen, bewoog ze telkens haar lichaam. Dus kon er niets anders gedaan worden dan haar een lichte roes te geven zodat het aanprikken lukte zonder intern iets te beschadigen. Alhoewel haar urine er na het infuus de eerste dagen helder uitzag, merkte ik de laatste paar dagen toch wel weer donkere urine op als ik haar blaas ledig. Niet zo'n goed nieuws dus, want dat betekent dat de infectie nog steeds aanwezig is (zoals verwacht eigenlijk, want het gaat om een heftige bacteriële infectie) en dat we binnen een dag of twee moeten overschakelen op andere antibiotica. De urine die Bartjan rechtstreeks uit de blaas zoog was inderdaad wel troebel, maar de vlokjes die vorige keer wel nog aanwezig waren, waren nu verdwenen. Toch een klein beetje goed nieuws! DaisyBoo kreeg nadien een prikje om uit haar roesje te ontwaken en al snel zat ze weer recht in de transportmand. Ook verlamd Blutsje Tokito moest mee, want het is toch wel doffe ellende met zijn piemeltje. Een twee-tal weken geleden was hij ook al naar Argos gegaan voor een blaasprik en echo, omdat ik toch elke keer bloed tegenkwam als ik zijn luiertje verschoonde. Dat bleek gelukkig niet van zijn blaas te zijn, want zijn urine was helder van kleur. En ja hoor, ook daar op de behandeltafel begon zijn piemeltje te bloeden. Ondertussen is hij twee maal uit zijn slaapkamertje ontsnapt 's nachts via de krabpaal en heeft hij dus een hele tijd rond geschuifeld zonder luier. Dat heeft de boel natuurlijk een beetje sneller doen ontsteken en het was zelfs zo erg dat hij niet meer zelfstandig kon plassen. Ondanks dat hij verlamd is aan zijn achterhand, heeft hij al die tijd wel zelf kunnen plassen. Ik kon niet anders dan zijn blaas handmatig te legen, dit drie maal per dag. Maar zijn blaas voelde hard en groot aan, waardoor ik elke keer kramp in mijn hand kreeg als ik zijn blaas wilde legen. Om een lang verhaal kort te maken: de boel binnenin zit vol littekenweefsel en ook zijn piemeltje is helemaal aangetast. Hoe vaak Sophie ook probeerde, het lukte gewoon niet om met een katheter door zijn plasbuis te raken. Gelukkig kon zijn blaas onder narcose wel redelijk leeggemaakt worden, maar we moeten nu met antibiotica, pijnstilling en zalf aan de slag. Ook zal hij voortaan op Diazepam staan om zijn spieren te ontspannen waardoor de sluizen van zijn plassertje hopelijk ook ontspannen en zijn blaas makkelijker leeg te maken zal zijn. Het moet gewoon lukken, indien niet, dan moeten we overgaan tot een penisamputatie en reconstructie, maar de kans dat het falikant afloopt is groot dan. De operatie zou op zich kunnen lukken, maar de manier waarop Toki schuifelt zou ervoor kunnen zorgen dat alles mislukt en de boel niet naar behoren geneest. En die operatie kan maar één maal gebeuren: één kans maar dus! Een beslissing waar we nu nog niet willen over nadenken en ik ga dan ook alles op alles zetten om zijn blaas geleegd te krijgen en die piemelontsteking onder controle te krijgen. Dat betekent dat ik de komende dagen tegen een beteuterde Toki moet aankijken, want hij zal een paar dagen in zijn slaapkamertje moeten spenderen. Ik hoop dat de boel sneller geneest zonder luier en zonder schuifelen. En als laatste mocht onze verlamde Noro plaats nemen op de behandeltafel. De wonde die hij in Roemenië opgelopen heeft, ziet er netjes uit. Ik heb de voorbije week mijn best gedaan met zalven en de wonde is netjes aan het toegroeien. Er zijn witte randjes te zien wat op genezing wijst. Echter zitten we natuurlijk nog altijd met dat stuk wildvlees. Sophie opperde twee mogelijkheden: ofwel zouden we dat stuk wildvlees eraf laten halen, maar dit littekenweefsel bloedt ontzettend hard als het eraf gehaald wordt. In Noro zijn geval is dat geen optie aangezien hij net op die kant schuifelt. Kort gezegd: de hechtingen zullen het hard te verduren krijgen en bovendien zal het schuifelen het genezingsproces in de weg staan. Niet te vergeten dat Noro ook Fiv-positief is, dus alles heeft bij hem meer tijd nodig om te helen. De andere optie is om de wonde te laten toegroeien en dan naderhand die stukjes huid over het stuk wildvlees te hechten. En dat is de optie die we gaan nemen. Over een weekje of twee mag Noro weer op consult en zullen we bekijken of alles netjes geheeld is zodat er een operatie kan plaats vinden. Ik hoef vast niet te vertellen dat onze Blutsjes zich voorbeeldig gedragen hebben en ik super trots op hen ben!
Zondag 13 december 2015:
Het was gisteren de laatste knuffeldag van dit jaar en in het nieuwe jaar gaan de knuffeldagen pas weer in het voorjaar van start. Even tijd voor een winterpauze, maar dat heeft alles te maken met het welzijn van onze Blutsjes. Het was een beetje met een dubbel gevoel dat ik de knuffeldag beleefde. Want het voelt een beetje vreemd aan dat we daar komende maanden even geen rekening meer mee moeten houden en valt er toch een beetje stress van mijn schouders. Want hoe graag ik de knuffeldagen ook beleef, ik moet eerlijk toegeven dat ze me de laatste periode toch wel veel stress bezorgden. En de benzinetank van mijn lichaam voelt een beetje leeg aan. Het is ook altijd druk aanpoten om de boel hier tijdig op orde te krijgen. En waar de meeste mensen niet bij stil staan is dat er tussen het poetsen door ook 2 verzorgrondes kort op elkaar moeten gedaan worden. Naast het legen van de blazen, darmen en luiertjes wisselen moeten er ook nog eens 16 katten in bad. En dit allemaal op een korte tijdspanne want om 15u (of in het geval van gisteren 15u30) staan de eerste knuffelaars alweer voor de deur. Maar toen gisteren de eerste bezoekers door de deur wandelden, viel die stress weer van me af. En dacht ik bij mezelf: wat ga ik dit komende maanden missen! Ik heb toch het gevoel gehad dat iedereen genoten heeft en soms vraag ik me wel eens af wie hier het meeste van geniet? Onze Blutsjes die zich in alle liefde laten baden of de knuffelaars die overspoeld worden met verbazing dat voornamelijk onze verlamde Blutsjes zo goed hun plan trekken? Gisteren was een fantastische knaller van een knuffeldag en was hij drukker dan ik verwacht had! De bel van de voordeur bleef weergalmen in ons tehuis en de ene knuffelaar na de andere stroomde binnen. Overal zag ik knuffelhandjes druk in de weer, bewoners die in de armen gedragen werden, lachende mensen en vooral heel veel respect naar onze Blutsjes toe. Sab is diegene die de voordeur opent en bezoek verwelkomt en toen ik met de suikertante van onze Chippie even naar de bovenverdieping afzakte, viel ik zowaar omver van verbazing. Onze gehele gang stond vol met cadeautjes voor onze Blutsjes en zelfs voor ons. Er waren een aantal lieve mensen bij die zelfs de moeite gedaan hadden om de cadeautjes in een kleurrijk en vrolijk papiertje te verpakken. Een waar genot om die pakjes te openen! Toen de bezoekers van de knuffeldag allemaal richting huis vertrokken, kwamen de mensen langs die hun bestelling chocolade kwamen ophalen. En ook door hen werden onze Blutsjes met de aankomende Kerst niet vergeten. Wat een liefde toch, dat geeft een instant warm gevoel! We waren dan ook druk in de weer 's avonds om al die zorgvuldig uitgekozen spulletjes een plekje te geven in ons tehuis. Om 3u40 vannacht kon ik eindelijk zeggen dat het een 'wrap' was en kon ik mijn bedje op zoeken (waar ik heel blij om was, want ik was namelijk al van 7u 's morgens non-stop bezig geweest). Met een blij gevoel viel ik in slaap, wetende dat er zovele lieve mensen langsgeweest waren en dat we er met z'n allen van genoten hebben. Dankjewel voor het bezoek gisteren, voor alle lieve woorden en voor de vele knuffeltjes aan onze bewoners!
Het was gisteren de laatste knuffeldag van dit jaar en in het nieuwe jaar gaan de knuffeldagen pas weer in het voorjaar van start. Even tijd voor een winterpauze, maar dat heeft alles te maken met het welzijn van onze Blutsjes. Het was een beetje met een dubbel gevoel dat ik de knuffeldag beleefde. Want het voelt een beetje vreemd aan dat we daar komende maanden even geen rekening meer mee moeten houden en valt er toch een beetje stress van mijn schouders. Want hoe graag ik de knuffeldagen ook beleef, ik moet eerlijk toegeven dat ze me de laatste periode toch wel veel stress bezorgden. En de benzinetank van mijn lichaam voelt een beetje leeg aan. Het is ook altijd druk aanpoten om de boel hier tijdig op orde te krijgen. En waar de meeste mensen niet bij stil staan is dat er tussen het poetsen door ook 2 verzorgrondes kort op elkaar moeten gedaan worden. Naast het legen van de blazen, darmen en luiertjes wisselen moeten er ook nog eens 16 katten in bad. En dit allemaal op een korte tijdspanne want om 15u (of in het geval van gisteren 15u30) staan de eerste knuffelaars alweer voor de deur. Maar toen gisteren de eerste bezoekers door de deur wandelden, viel die stress weer van me af. En dacht ik bij mezelf: wat ga ik dit komende maanden missen! Ik heb toch het gevoel gehad dat iedereen genoten heeft en soms vraag ik me wel eens af wie hier het meeste van geniet? Onze Blutsjes die zich in alle liefde laten baden of de knuffelaars die overspoeld worden met verbazing dat voornamelijk onze verlamde Blutsjes zo goed hun plan trekken? Gisteren was een fantastische knaller van een knuffeldag en was hij drukker dan ik verwacht had! De bel van de voordeur bleef weergalmen in ons tehuis en de ene knuffelaar na de andere stroomde binnen. Overal zag ik knuffelhandjes druk in de weer, bewoners die in de armen gedragen werden, lachende mensen en vooral heel veel respect naar onze Blutsjes toe. Sab is diegene die de voordeur opent en bezoek verwelkomt en toen ik met de suikertante van onze Chippie even naar de bovenverdieping afzakte, viel ik zowaar omver van verbazing. Onze gehele gang stond vol met cadeautjes voor onze Blutsjes en zelfs voor ons. Er waren een aantal lieve mensen bij die zelfs de moeite gedaan hadden om de cadeautjes in een kleurrijk en vrolijk papiertje te verpakken. Een waar genot om die pakjes te openen! Toen de bezoekers van de knuffeldag allemaal richting huis vertrokken, kwamen de mensen langs die hun bestelling chocolade kwamen ophalen. En ook door hen werden onze Blutsjes met de aankomende Kerst niet vergeten. Wat een liefde toch, dat geeft een instant warm gevoel! We waren dan ook druk in de weer 's avonds om al die zorgvuldig uitgekozen spulletjes een plekje te geven in ons tehuis. Om 3u40 vannacht kon ik eindelijk zeggen dat het een 'wrap' was en kon ik mijn bedje op zoeken (waar ik heel blij om was, want ik was namelijk al van 7u 's morgens non-stop bezig geweest). Met een blij gevoel viel ik in slaap, wetende dat er zovele lieve mensen langsgeweest waren en dat we er met z'n allen van genoten hebben. Dankjewel voor het bezoek gisteren, voor alle lieve woorden en voor de vele knuffeltjes aan onze bewoners!
Myriam contacteerde ons nog niet zo lang geleden of we soms interesse hadden in geweldig mooie creatieve spulletjes die zij maakt. Zij wilde deze namelijk heel graag aan ons Blutsjestehuis schenken en de gehele opbrengt komt dan weer ten goede aan de verzorging van onze Blutsjes. Nou dat wilden we heel graag! Het voelt altijd heel erg fijn aan als mensen iets met hart en ziel maken en dan willen we heel graag dat stukje liefde verspreiden. Op de laatste knuffeldag van het jaar kwam Myriam langs om de spulletjes langs te brengen. Het zijn prachtige stukjes die ze gedoneerd heeft en we zijn er dan ook trots op om deze in onze webshop te mogen aanbieden. Het zijn handgemaakte stoffen poesjes in Kerst of Halloween thema. De katjes kunnen omhoog gehangen worden, ja, zelfs in de Kerstboom! Maar eigenlijk kunnen ze gewoon het ganse jaar door in huis hangen, want ze zijn veel te prachtig om na deze feestdagen weer in een doos te stoppen! De katjes kosten 5 euro per stuk. Van de katjes heeft Myriam ook een kransversie gemaakt en ik moet zeggen: ze zijn prachtig! Ook weer in Kerst of Halloween thema en op elk klein detail is gelet! Myriam adviseerde ons om de kransen aan 12 euro per stuk te verkopen, maar ik denk dat ze wel meer waard zouden kunnen zijn. Maar wij letten er zelf altijd op dat we faire prijzen hanteren, dus vinden we dat meer dan oké zelfs! Ideaal om als geschenkje te geven aan 'crazy cat mensen'. Bestelling kan doorgegeven worden via e-mail: [email protected] en graag ook vermelden welk thema poes of krans je verkiest. De poesjes en kransjes kunnen opgehaald worden in ons Blutsjestehuis na afspraak, maar ze kunnen ook via Bpost verzonden worden voor 5 euro extra tot 2 kg. Dus het is zeker mogelijk om meerdere spulletjes in één doosje te verzenden. Myriam, nogmaals dankjewel voor deze prachtige spulletjes!
Vrijdag 11 december 2015:
Eigenlijk was deze foto van ons verlamd Blutsje Cali bedoeld voor onze Instagram pagina. Maar ik vond hem te mooi om hem niet te delen op onze andere sociale media en dan kan ik er maar gelijk een update-verhaaltje-aan-vast-breien. Want begin vorige week kregen we namelijk de uitslag van Cali's urine cultuur te horen. Zoals verwacht: een heftige blaasontsteking, want er waren allerlei signalen opgedoken die daartoe leidden. Door de specifieke geur alleen al weet ik wanneer één van onze bewoners een blaasontsteking heeft. Maar als er bloed aan te pas komt en de urinestrip alle kleuren van de regenboog kleurt, dan is er geen twijfel meer mogelijk. De vorige medicatie kuren sloegen bij Cali niet aan waardoor er een blaasprik moest gebeuren. De urine die via een spuitje uit haar blaas gezogen werd, was heel erg troebel. De cultuur werd gemaakt en vanaf dan wisten we welke antibiotica resistent was en met welke we dan wel moesten starten om die ontsteking klein te krijgen. Bij verlamde katjes gaat het namelijk bijna altijd om een bacteriële infectie. Bij Cali bestaat er ook de kans dat het om een chronische infectie gaat, aangezien haar blaaswand erg dik is en dat zag ik zelfs al vanaf de echo. Maar ik heb het idee dat het spuitje Convenia -dat ze een week geleden kreeg- zijn werk doet. De geur is minder en ze verliest ook niet meer zoveel urine als voordien. Cali doet het verder heel erg goed. Ze heeft een voorkeur voor bepaalde mensen, want sommigen kan ze helemaal niet uitstaan, terwijl ze met andere mensen dan weer gek gaat spelen. Al durft ze wel eens beetjes uitdelen, zowel liefdesbeetjes als gemene beetjes. Want ohja hoor, Cali is best een pittige tante! De zetel is helemaal van haar, enkel en alleen van haar! De andere Blutsjes zouden ook zo graag in de zetel snoezelen, maar daar steekt Cali bijna altijd een stokje voor! Enkel Tokito en Hanna durven het aan om in de zetel te liggen, want zij kijken niet op of onder van een tik die Cali altijd uitdeelt. Klaus durft het enkel aan om een dutje in te zetel te doen als Cali op schuifelpad is of snoezelt in één van de krabpaalhuisjes. Voor de rest kan Cali het overigens wél met de andere Blutsjes vinden, buiten de zetel dan. Want ik zie haar regelmatig gek doen met Ballerina en ze hangt ook regelmatig op haar gekke manier aan één van de krabpalen te bengelen. Maar geef nu toe: als ze slaapt is ze een engeltje, niet?
Eigenlijk was deze foto van ons verlamd Blutsje Cali bedoeld voor onze Instagram pagina. Maar ik vond hem te mooi om hem niet te delen op onze andere sociale media en dan kan ik er maar gelijk een update-verhaaltje-aan-vast-breien. Want begin vorige week kregen we namelijk de uitslag van Cali's urine cultuur te horen. Zoals verwacht: een heftige blaasontsteking, want er waren allerlei signalen opgedoken die daartoe leidden. Door de specifieke geur alleen al weet ik wanneer één van onze bewoners een blaasontsteking heeft. Maar als er bloed aan te pas komt en de urinestrip alle kleuren van de regenboog kleurt, dan is er geen twijfel meer mogelijk. De vorige medicatie kuren sloegen bij Cali niet aan waardoor er een blaasprik moest gebeuren. De urine die via een spuitje uit haar blaas gezogen werd, was heel erg troebel. De cultuur werd gemaakt en vanaf dan wisten we welke antibiotica resistent was en met welke we dan wel moesten starten om die ontsteking klein te krijgen. Bij verlamde katjes gaat het namelijk bijna altijd om een bacteriële infectie. Bij Cali bestaat er ook de kans dat het om een chronische infectie gaat, aangezien haar blaaswand erg dik is en dat zag ik zelfs al vanaf de echo. Maar ik heb het idee dat het spuitje Convenia -dat ze een week geleden kreeg- zijn werk doet. De geur is minder en ze verliest ook niet meer zoveel urine als voordien. Cali doet het verder heel erg goed. Ze heeft een voorkeur voor bepaalde mensen, want sommigen kan ze helemaal niet uitstaan, terwijl ze met andere mensen dan weer gek gaat spelen. Al durft ze wel eens beetjes uitdelen, zowel liefdesbeetjes als gemene beetjes. Want ohja hoor, Cali is best een pittige tante! De zetel is helemaal van haar, enkel en alleen van haar! De andere Blutsjes zouden ook zo graag in de zetel snoezelen, maar daar steekt Cali bijna altijd een stokje voor! Enkel Tokito en Hanna durven het aan om in de zetel te liggen, want zij kijken niet op of onder van een tik die Cali altijd uitdeelt. Klaus durft het enkel aan om een dutje in te zetel te doen als Cali op schuifelpad is of snoezelt in één van de krabpaalhuisjes. Voor de rest kan Cali het overigens wél met de andere Blutsjes vinden, buiten de zetel dan. Want ik zie haar regelmatig gek doen met Ballerina en ze hangt ook regelmatig op haar gekke manier aan één van de krabpalen te bengelen. Maar geef nu toe: als ze slaapt is ze een engeltje, niet?
Onze nieuwe wasmachine is er! Maar ik heb er eerlijk gezegd een beetje een dubbel gevoel over... Het heeft Sab ettelijke telefoontjes gekost om eindelijk die nieuwe machine te bemachtigen. Ik vertelde vorige keer al dat er een mechanieker langskwam om te kijken of onze kapotte machine -die overigens amper een jaar oud was- gemaakt kon worden. Dat kon wel, maar dat zou de firma veel te veel centjes kosten. Dus werd er geopteerd om een nieuwe in de plaats te geven. Heel goed voor ons! Alleen ging dat allemaal niet van een leien dakje. De firma bleek geen machine op overschot of zelfs in stock te hebben en de dame in kwestie wist zelf niet zo goed hoe dat allemaal in zijn werk ging. Dus vroeg ze of Sab met de winkel waar we onze oude machine gekocht hadden contact kon opnemen. Zij verifieerden ons verhaal, hadden gelukkig nog een zelfde model in een winkel in Gent staan en van zodra de creditnota bij hen zou arriveren, zouden we onze nieuwe machine krijgen. Er gingen dagen voorbij van doodse stilte. Ondertussen liepen de kosten hoog op, want het wassalon is niet gratis. Ondertussen zijn de kosten van het wassen in de wasserette opgelopen tot 204 euro en dat terwijl onze vrijwilligster Kathleen ook een aantal wasjes betaald heeft. Dus besloot Sab om toch maar weer contact op te nemen en wat bleek? Omdat er een vertegenwoordiger in de winkel zei dat de firma binnenkort een lading machines binnen krijgt, werd de boel afgeblazen. Daar zaten we dan: nog steeds zonder machine en zonder informatie. Dus besloot Sab om toch ook maar een telefoontje naar de firma te plegen en die dame zag het allemaal niet zo goed meer zitten. Dus wilde ze overleg plegen en een paar uurtjes later kregen we telefoon of we dan een machine wilden met ingebouwde droogkast. Niet dat dit onze voorkeur draagt, maar we wilden graag zo snel mogelijk weer zelf aan het wassen gaan en anders zouden we zeker tot eind december moeten wachten. Dus hebben we die wens maar ingewilligd en vandaag zou de machine geleverd worden. Een opluchting van mijn kant, want morgen is het knuffeldag en wordt er à volonté gewassen. Maar al snel sloeg die euforie om in stress... Ze zouden de machine tussen 13u30 en 15u30 komen leveren. De klok tikte genadeloos door terwijl wij her en der wat extra klusjes deden. Vanmorgen hadden we ons namelijk ontzettend gespoed om de boel hier tegen die tijd aan kant te krijgen. Maar dan werd het 16u en dan begon ik toch wel heel erg te stressen... Ze zijn ons toch niet vergeten? Krijgen we die machine nog wel? Het zal toch niet zijn dat Sab morgen weer 2x naar de wasserette moet en dat tijdens de knuffeldag? Om 16u40 stopte eindelijk een busje voor de deur en werd onze oude machine ingeladen en onze nieuwe geïnstalleerd. Om heel eerlijk te zijn? Ik geloof nooit dat deze "nieuwe" machine het lang zal trekken hier. De trommel is overigens kleiner, het gaat om een A-model in plaats van een AAA die we hadden en toen we de machine openden, zat er condens in. Alles lijkt erop te wijzen dat dit een machine is die gerepareerd geweest is... Dat voorspelt helaas weinig goeds en bovendien zijn de programma's nog vreemder dan voordien. We kunnen kiezen tussen een kort programma of programma's die ellendig lang duren. Nou ja, we zullen zien hoe dit verhaal afloopt. Maar dat de machines nergens meer leverbaar te vinden zijn op websites, dat betekent toch dat er iets meer aan de hand is. We kunnen terug wassen, voorlopig toch tenminste en we zijn dan ook druk bezig om alle was van vandaag weg te werken. Wel één positief punt: Sab hoeft 's avonds niet meer naar de wasserette toe, want daar was ze toch ook steeds iets langer dan een uur zoet mee (om nog maar te zwijgen van de was die hier dan gedroogd moest worden).
Donderdag 10 december 2015:
Noro doet het hier geweldig! Sinds zijn komst maandagavond schuifelt hij er op los en kunnen we hem eigenlijk al niet meer wegdenken uit ons Blutsjestehuis! Met de andere bewoners klikte het gelijk en stond hij er niet eens van te kijken dat hij in zo'n grote groep woont. Met de honden had ie het echter wel een beetje moeilijk in het begin. De eerste twee dagen blies hij er dan ook op los toen hij ze op zijn onderzoek-schuifel-momentjes tegen kwam. Maar ondertussen lijkt ook dat probleem van de baan. En ik kan alleen maar zeggen dat hij een geweldig lief ventje is! Ondanks dat hij een beetje een norse uitstraling heeft, straalt zijn hartje alleen maar liefde uit. Hij wilt het liefste de hele dag gekroeld en gekriebeld worden. Ook onze vrijwilligster Sara mocht al kennis maken met hem en was gelijk holderdebolder. Noro sluit iedereen in zijn hartje en een kroel op zijn kopje is meer dan gewenst. 's Nachts slaapt hij in het ex-bedje van onze trilkittens en ook overdag geeft hij vaak aan dat hij daar even een tukje wil in doen. Natuurlijk gunnen we hem zijn rustmomentjes, want sowieso zijn verlamde Blutsjes vaker moe dan katjes die zich op een normale manier voortbewegen. Zijn wonde zal volgende week nagekeken worden als we met DaisyBoo naar Argos toe moeten voor een blaaspunctie. Ik heb er alleen een beetje bang voor dat de boel niet goed gaat sluiten na een operatie omdat hij net op die kant schuifelt. Gelukkig draagt hij sinds vanmorgen ook zijn pootjes achter zich waardoor hij op die manier zijn kontwonde wel ontziet. Maar we zullen dus extra waakzaam moeten zijn als hij geopereerd wordt (om dat stuk wildvlees weg te halen). En sommige mensen hadden het al moeilijk om een aantal van onze bewoners uit elkaar te houden. Zelfs onze vrijwilligers worden soms nog voor de gek gehouden door Sissi en Cato, beide zwart en het witte vlekje in de hals waaraan ze uit elkaar zouden gehouden kunnen worden, dragen ze allebei. Maar ook Tasha en Noro lijken best op elkaar, ondanks dat ze wel een iets andere vorm van snuit hebben. Beide verlamd en gehuld in een luier, maar gelukkig weten wij steeds wie wie is. Noro staat links op de foto en Tasha rechts. Maar zeg nou zelf, zelfs die vlek op de neus is haast identiek.
Noro doet het hier geweldig! Sinds zijn komst maandagavond schuifelt hij er op los en kunnen we hem eigenlijk al niet meer wegdenken uit ons Blutsjestehuis! Met de andere bewoners klikte het gelijk en stond hij er niet eens van te kijken dat hij in zo'n grote groep woont. Met de honden had ie het echter wel een beetje moeilijk in het begin. De eerste twee dagen blies hij er dan ook op los toen hij ze op zijn onderzoek-schuifel-momentjes tegen kwam. Maar ondertussen lijkt ook dat probleem van de baan. En ik kan alleen maar zeggen dat hij een geweldig lief ventje is! Ondanks dat hij een beetje een norse uitstraling heeft, straalt zijn hartje alleen maar liefde uit. Hij wilt het liefste de hele dag gekroeld en gekriebeld worden. Ook onze vrijwilligster Sara mocht al kennis maken met hem en was gelijk holderdebolder. Noro sluit iedereen in zijn hartje en een kroel op zijn kopje is meer dan gewenst. 's Nachts slaapt hij in het ex-bedje van onze trilkittens en ook overdag geeft hij vaak aan dat hij daar even een tukje wil in doen. Natuurlijk gunnen we hem zijn rustmomentjes, want sowieso zijn verlamde Blutsjes vaker moe dan katjes die zich op een normale manier voortbewegen. Zijn wonde zal volgende week nagekeken worden als we met DaisyBoo naar Argos toe moeten voor een blaaspunctie. Ik heb er alleen een beetje bang voor dat de boel niet goed gaat sluiten na een operatie omdat hij net op die kant schuifelt. Gelukkig draagt hij sinds vanmorgen ook zijn pootjes achter zich waardoor hij op die manier zijn kontwonde wel ontziet. Maar we zullen dus extra waakzaam moeten zijn als hij geopereerd wordt (om dat stuk wildvlees weg te halen). En sommige mensen hadden het al moeilijk om een aantal van onze bewoners uit elkaar te houden. Zelfs onze vrijwilligers worden soms nog voor de gek gehouden door Sissi en Cato, beide zwart en het witte vlekje in de hals waaraan ze uit elkaar zouden gehouden kunnen worden, dragen ze allebei. Maar ook Tasha en Noro lijken best op elkaar, ondanks dat ze wel een iets andere vorm van snuit hebben. Beide verlamd en gehuld in een luier, maar gelukkig weten wij steeds wie wie is. Noro staat links op de foto en Tasha rechts. Maar zeg nou zelf, zelfs die vlek op de neus is haast identiek.
Eigenlijk wilde ik deze update vorige week al schrijven, maar door tijdsgebrek kwam het er maar niet van en stiekem ook een beetje omdat ik er nog niet aan toe was. Nu eigenlijk ook niet, maar de reden waarom ik hem toch plaats is omdat ik dit altijd doe, dankbaar wil zijn naar de mensen die ons hierbij geholpen hebben en omdat de urnes van onze overleden Blutsjes toch wel heel veel voor me betekenen. Maar het blijft moeilijk, zeker met het verlies van Hava nog vers in mijn geheugen en hart... Het liefste praat ik er dan ook niet over, da's een beetje mijn manier om het dragen van zoveel verlies aan te kunnen. Iedereen weet vast wel al dat onze bewoners gecremeerd worden, op die manier willen we waardig afscheid van hen nemen en blijven ze voor altijd hier wonen. Dit is een belofte die ik maak als ze hier komen wonen, want we zijn immers een Blutsjestehuis-voor-altijd, dus ook als ze overlijden. Jozefientje en Lasse zijn inmiddels weer thuis. Tijdens het overlijden van Jozefien hadden we helaas niet zoveel centjes meer op de rekening staan, waardoor we enkel de crematie konden betalen. Een hele tijd geleden kregen we echter prachtige houten doosjes gedoneerd en daar wilde ik graag de assen van Jozefien in bewaren. Langs de buitenkant staat er een bloem en dat is nou net wat zij voor mij was. Ze was volgens de meeste mensen niet moeders mooiste, maar voor mij was ze dat wel. Met haar tongetje vaak uit haar bekje, geen oogjes meer en dat maakte haar net uniek. In mijn ogen tenminste. Ondanks dat we geen dure urne konden kopen, zegt mijn gevoel dat we eigenlijk geen beter en fijner plekje hadden kunnen vinden. Het overlijden van Lasse heeft vele mensen geraakt, zo hard zelfs dat er een aantal mensen bereid waren om te delen in de kosten van Lasse's crematie en urne. We zijn Sabine, Patrick en Eva dan ook ontzettend dankbaar dat we dankzij hen dit knuffelhartje konden kopen. Een urne op het lijfje van Lasse geschreven. Een lief klein poppetje die niets liever wilde dan knuffelen en liefde uitstraalde. Ondanks dat zijn oogjes op het einde zo moe en ziek waren en hij niet eens kon zien doordat hij blind was, straalden ze tot op het laatste moment liefde uit. Ik voel de tranen weer opborrelen, een teken voor mij dat ik mijn tekstje moet afronden. Ik kan alleen maar zeggen: dankjewel lieve mensen voor alle steun. Want ook dit is helpen, helpen om onze belofte niet te breken en hen weer naar huis te laten komen. Binnenkort maken we werk van een herinneringsmuur, op een vrolijke manier dan wel. Want het is niet de bedoeling dat mensen schrikken bij het zien van onze herinneringsmuur, maar eerder een fijn en vrolijk gevoel krijgen dat onze overleden Engeltjes nog steeds bij ons Blutsjestehuis horen.
Woensdag 09 december 2015:
Mijn zus richtte een hele tijd geleden onze Instagram pagina op. Door tijdsgebrek van haar kant lag deze er een beetje verstoft bij en kwam er amper een update van onze kant. Echter is daar nu verandering in gekomen! Onze vrijwilligster Sara doneerde ons namelijk zowel een Iphone als Ipad (en ja hoor, wat zijn we verwend geweest en dankbaar hiervoor!) waardoor ik nu eigenlijk zelfs een beetje verslingerd ben aan Instagram. Inmiddels staan er een aantal nieuwe foto's op en we zouden daarom ook graag willen vragen of onze Blutsjesfans ons daar ook willen volgen? De kleine stukjes tekst zullen voortaan wel in het Engels geschreven worden voor onze buitenlandse vrienden zodat zij geen gebruik (meer) moeten maken van Google Translate. Op Instagram zullen fotootjes verschijnen die niet gepubliceerd zullen worden op onze website, Facebook of Twitter. Neem je graag nog een extra kijkje in het leven van onze Blutskatjes volg ons dan via deze link: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/. Ik zal dagelijks een fotootje of twee proberen online te plaatsen. Wie weet zien we jullie daar ook verschijnen?
My sister created an Instagram page for our 'Safe Haven' a while ago. Due to lack of time from her side, the page got a bit dusty and didn't get updated very often. Our volunteer Sara donated us an Iphone and even an Ipad (which we are very gratefull for!) and now I'm even a little bit addicted to Instagram. I've put up a few pictures already and we would like to ask our foreign friends to follow us there too? The text along with the picture will be written in English, so you won't need Google Translate anymore! We will be posting pictures on our Instagram page which won't appear on our website, Facebook or Twitter. If you would like to take another sneak peak into the lives of our disabled and special need cats, please follow us here: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/. I will try to post about two pictures a day. We'd really like to see you there too!
Mijn zus richtte een hele tijd geleden onze Instagram pagina op. Door tijdsgebrek van haar kant lag deze er een beetje verstoft bij en kwam er amper een update van onze kant. Echter is daar nu verandering in gekomen! Onze vrijwilligster Sara doneerde ons namelijk zowel een Iphone als Ipad (en ja hoor, wat zijn we verwend geweest en dankbaar hiervoor!) waardoor ik nu eigenlijk zelfs een beetje verslingerd ben aan Instagram. Inmiddels staan er een aantal nieuwe foto's op en we zouden daarom ook graag willen vragen of onze Blutsjesfans ons daar ook willen volgen? De kleine stukjes tekst zullen voortaan wel in het Engels geschreven worden voor onze buitenlandse vrienden zodat zij geen gebruik (meer) moeten maken van Google Translate. Op Instagram zullen fotootjes verschijnen die niet gepubliceerd zullen worden op onze website, Facebook of Twitter. Neem je graag nog een extra kijkje in het leven van onze Blutskatjes volg ons dan via deze link: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/. Ik zal dagelijks een fotootje of twee proberen online te plaatsen. Wie weet zien we jullie daar ook verschijnen?
My sister created an Instagram page for our 'Safe Haven' a while ago. Due to lack of time from her side, the page got a bit dusty and didn't get updated very often. Our volunteer Sara donated us an Iphone and even an Ipad (which we are very gratefull for!) and now I'm even a little bit addicted to Instagram. I've put up a few pictures already and we would like to ask our foreign friends to follow us there too? The text along with the picture will be written in English, so you won't need Google Translate anymore! We will be posting pictures on our Instagram page which won't appear on our website, Facebook or Twitter. If you would like to take another sneak peak into the lives of our disabled and special need cats, please follow us here: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/. I will try to post about two pictures a day. We'd really like to see you there too!
Dinsdag 08 december 2015:
Stiekem hadden we het wel gehoopt, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit verwacht had dat er zoveel solidariteit zou zijn naar onze Blutsjes toe met de Music for Life actie. Terwijl ik vorige week al vol trots schreef dat er een heleboel acties opgezet waren, zijn er ondertussen zelfs nog bijgekomen. Dit overtreft onze stoutste verwachtingen en het doet deugd te weten dat er zovele lieve mensen onze Blutsjes een warm hart toe dragen.
* Onze vrijwilligster Wendy staat volgende week vrijdag op de Kerstmarkt te Londerzeel met een kraampje dat alle Kerstsfeer zal uitademen. Er zullen niet alleen leuke handgemaakte spulletjes te koop aangeboden worden, maar ook lekkere taart en verse soep. Voor ieder wat wils dus! Alle informatie is hier te vinden: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/kerstmarkt-londerzeel.
*Nog een heuse verrassingsactie is die van Tattoo Perre. Zij hebben in hun tattoo shop een heleboel pluche tijgertjes, luipaarden en leeuwtjes die geadopteerd kunnen worden voor amper 5 euro. Wie wil er nou niet met zo'n leuke knuffel in de armen naar Kerstfilms kijken, wetende dat hiermee onze Blutsjes gesteund werden? Meer informatie over het adopteren van zo'n knuffel vind je hier: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/adopteer-een-knuffel-voor-de-blutsjes.
*En ook Chuladog slaat weer de handen in elkaar om onze Blutsjes te steunen. Zij hebben afgelopen periode al 350 euro overgemaakt om bij te dragen in de kosten van nieuwkomer Noro en aanstaande zaterdag staan ze een ganse dag op de Kerstmarkt te Antwerpen. Zij verkopen allerlei leuke hebbedingetjes en ik geloof dat liefhebbers van kattenspullen ook wel hun gading zullen vinden aan hun kraampje: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/chuladog-op-de-kerstmarkt-voor-de-blutjses. We hopen dat ook deze acties een groot succes mogen zijn, maar eigenlijk voelt dit voor ons al als een grote overwinning aan! Dankjewel aan iedereen die een actie voor ons opzet, we zijn hier ontzettend blij mee! En het geeft ons een klein beetje ademruimte, wetende dat er volgend jaar toch weer wat centjes binnenkomen dankzij deze acties om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. En natuurlijk ook een dikke dankjewel aan alle mensen die zullen deelnemen aan één van de acties!
Stiekem hadden we het wel gehoopt, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit verwacht had dat er zoveel solidariteit zou zijn naar onze Blutsjes toe met de Music for Life actie. Terwijl ik vorige week al vol trots schreef dat er een heleboel acties opgezet waren, zijn er ondertussen zelfs nog bijgekomen. Dit overtreft onze stoutste verwachtingen en het doet deugd te weten dat er zovele lieve mensen onze Blutsjes een warm hart toe dragen.
* Onze vrijwilligster Wendy staat volgende week vrijdag op de Kerstmarkt te Londerzeel met een kraampje dat alle Kerstsfeer zal uitademen. Er zullen niet alleen leuke handgemaakte spulletjes te koop aangeboden worden, maar ook lekkere taart en verse soep. Voor ieder wat wils dus! Alle informatie is hier te vinden: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/kerstmarkt-londerzeel.
*Nog een heuse verrassingsactie is die van Tattoo Perre. Zij hebben in hun tattoo shop een heleboel pluche tijgertjes, luipaarden en leeuwtjes die geadopteerd kunnen worden voor amper 5 euro. Wie wil er nou niet met zo'n leuke knuffel in de armen naar Kerstfilms kijken, wetende dat hiermee onze Blutsjes gesteund werden? Meer informatie over het adopteren van zo'n knuffel vind je hier: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/adopteer-een-knuffel-voor-de-blutsjes.
*En ook Chuladog slaat weer de handen in elkaar om onze Blutsjes te steunen. Zij hebben afgelopen periode al 350 euro overgemaakt om bij te dragen in de kosten van nieuwkomer Noro en aanstaande zaterdag staan ze een ganse dag op de Kerstmarkt te Antwerpen. Zij verkopen allerlei leuke hebbedingetjes en ik geloof dat liefhebbers van kattenspullen ook wel hun gading zullen vinden aan hun kraampje: http://dewarmsteweek.stubru.be/acties/chuladog-op-de-kerstmarkt-voor-de-blutjses. We hopen dat ook deze acties een groot succes mogen zijn, maar eigenlijk voelt dit voor ons al als een grote overwinning aan! Dankjewel aan iedereen die een actie voor ons opzet, we zijn hier ontzettend blij mee! En het geeft ons een klein beetje ademruimte, wetende dat er volgend jaar toch weer wat centjes binnenkomen dankzij deze acties om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. En natuurlijk ook een dikke dankjewel aan alle mensen die zullen deelnemen aan één van de acties!
Vrijdag stak er een briefje van de postbode in onze brievenbus. Hij had blijkbaar aan de deur gestaan met een pakketje en verdorie, laten we nou net pas vandaag in de mogelijkheid geweest zijn om het pakketje op te halen. Nou ja, Sab dan toch, want die had vandaag een heleboel taakjes buitenshuis af te ronden. Dat werd dus enkele dagen in spanning zitten wachten en laten we nou net een beetje ongeduldig zijn als het op pakjes aankomt, haha. Sab kwam thuis en begon gelijk de verpakking van de doos te scheuren en dat terwijl ik net zei: ik moet nog een foto nemen, zeker met dat mooie papier er rond, haha. Wat bleek nou? Nel heeft een schoendoos vol zelfgemaakte kaartjes opgestuurd, helemaal vanuit Nederland! Wat een geweldig cadeau! Er zitten zowel Kerstkaartjes in, als allerhande kaartjes. Voor elke gelegenheid is er wel een kaartje te vinden en het mooie is: we mogen deze verkopen ten voordele van ons Blutsjestehuis. Mensen die zaterdag op de knuffeldag langskomen en graag eens in de doos willen neuzen, dat kan zeker! Ik geloof dat 2 euro per stuk wel een mooie prijs is, zeker voor de tijd, geduld en vooral liefde die Nel in de kaartjes gestoken heeft. Dankjewel Nel voor dit geweldige geschenk, van een heuse verrassing gesproken!
Maandag 07 december 2015:
En dan hier het lang verwachte nieuws waar een heleboel mensen zaten op te wachten: Noro is er! Her en der zag ik op Facebook al vraagjes voorbij komen of we al meer nieuws hadden over Noro. Dat hadden we al een tijdje, maar ik wilde er toch graag nog even de spanning in houden, vandaar nu pas deze grote update. Het is namelijk allemaal een beetje anders gelopen dan verwacht. Want plots bood Loode van Villa Vacht aan om naar Roemenië af te zakken en was een vliegbegeleider -waarnaar we op zoek waren- overbodig. Hij en Kim hebben namelijk ook een verlamd katje bij Eugenia vandaan en samen hebben we de krachten gebundeld. Zij staan ook al een tijdje in contact met Dana en Eugenia, want eigenlijk is het wereldje van verlamde katjes heel erg klein en kent iedereen elkaar wel op den duur. Voor ons kwam dit namelijk ook veel voordeliger uit qua centjes, want nu moesten we immers maar de helft van het vliegtuigticket betalen, samen met Noro's ticket natuurlijk. Er zijn een heleboel centjes ingezameld na onze oproep voor hulp voor Noro, waar we ontzettend dankbaar voor zijn! Zoveel mensen die aangegrepen waren door Noro's verhaal en die ons financieel geholpen hebben, gewoon om stil van te worden. Het doet deugd te weten dat we er niet alleen voor staan en dat er een heleboel mensen zijn die verlamde Blutsjes de wereld gunnen, of beter gezegd: een plekje hier. Door de krachten met Villa Vacht te bundelen, hebben we nog een beetje centjes over, wat we dan weer kunnen besteden aan Noro's wonde. Ondanks dat Eugenia meer dan haar best gedaan heeft om Noro terug op te lappen, staat er toch een hoopje wildvlees op. Deze knobbel zal operatief weggehaald moeten worden en dat hopen we over een tijdje ook te kunnen doen. Met de centjes die extra ingezameld waren, kunnen we dit dan weer bekostigen wat ons een heleboel kopzorgen scheelt. Noro doet het hier geweldig! Hij schuifelt er op los, verkent ons tehuis en het voelt alsof hij hier altijd al gewoond heeft. Ook met de andere bewoners gaat het super, maar die kijken al lang niet meer op of onder van een nieuw Blutsje in de groep. Naar ons toe is Noro heel erg lief en we zijn dan ook trots dat we hem tot onze 'furry family' mogen rekenen. Ik wil naast Loode ook heel erg graag Letty bedanken die zomaar een omweg gemaakt heeft van 130 km om Noro naar huis te brengen, kosteloos dan nog wel. Al hadden we wel een klein presentje voorzien natuurlijk. Toch prachtig hoe een kleine schakel plots een machine kan worden en grootse dingen kan verrichten. Iedereen kan iets doen, dieren kunnen enkel en alleen gered en geholpen worden als mensen daadwerkelijk actie ondernemen. Dat hoeven geen bergen te zijn, gewoon een kleine schakel vormen is al voldoende. Dankjewel aan iedereen die ons geholpen heeft om Noro op zijn voor-altijd-plekje te krijgen. We gaan goed voor hem zorgen, da's beloofd! Nogmaals dankjewel aan alle schakels die hiervoor gezorgd hebben en in het bijzonder Loode die ons ventje naar hier gevlogen heeft!
En dan hier het lang verwachte nieuws waar een heleboel mensen zaten op te wachten: Noro is er! Her en der zag ik op Facebook al vraagjes voorbij komen of we al meer nieuws hadden over Noro. Dat hadden we al een tijdje, maar ik wilde er toch graag nog even de spanning in houden, vandaar nu pas deze grote update. Het is namelijk allemaal een beetje anders gelopen dan verwacht. Want plots bood Loode van Villa Vacht aan om naar Roemenië af te zakken en was een vliegbegeleider -waarnaar we op zoek waren- overbodig. Hij en Kim hebben namelijk ook een verlamd katje bij Eugenia vandaan en samen hebben we de krachten gebundeld. Zij staan ook al een tijdje in contact met Dana en Eugenia, want eigenlijk is het wereldje van verlamde katjes heel erg klein en kent iedereen elkaar wel op den duur. Voor ons kwam dit namelijk ook veel voordeliger uit qua centjes, want nu moesten we immers maar de helft van het vliegtuigticket betalen, samen met Noro's ticket natuurlijk. Er zijn een heleboel centjes ingezameld na onze oproep voor hulp voor Noro, waar we ontzettend dankbaar voor zijn! Zoveel mensen die aangegrepen waren door Noro's verhaal en die ons financieel geholpen hebben, gewoon om stil van te worden. Het doet deugd te weten dat we er niet alleen voor staan en dat er een heleboel mensen zijn die verlamde Blutsjes de wereld gunnen, of beter gezegd: een plekje hier. Door de krachten met Villa Vacht te bundelen, hebben we nog een beetje centjes over, wat we dan weer kunnen besteden aan Noro's wonde. Ondanks dat Eugenia meer dan haar best gedaan heeft om Noro terug op te lappen, staat er toch een hoopje wildvlees op. Deze knobbel zal operatief weggehaald moeten worden en dat hopen we over een tijdje ook te kunnen doen. Met de centjes die extra ingezameld waren, kunnen we dit dan weer bekostigen wat ons een heleboel kopzorgen scheelt. Noro doet het hier geweldig! Hij schuifelt er op los, verkent ons tehuis en het voelt alsof hij hier altijd al gewoond heeft. Ook met de andere bewoners gaat het super, maar die kijken al lang niet meer op of onder van een nieuw Blutsje in de groep. Naar ons toe is Noro heel erg lief en we zijn dan ook trots dat we hem tot onze 'furry family' mogen rekenen. Ik wil naast Loode ook heel erg graag Letty bedanken die zomaar een omweg gemaakt heeft van 130 km om Noro naar huis te brengen, kosteloos dan nog wel. Al hadden we wel een klein presentje voorzien natuurlijk. Toch prachtig hoe een kleine schakel plots een machine kan worden en grootse dingen kan verrichten. Iedereen kan iets doen, dieren kunnen enkel en alleen gered en geholpen worden als mensen daadwerkelijk actie ondernemen. Dat hoeven geen bergen te zijn, gewoon een kleine schakel vormen is al voldoende. Dankjewel aan iedereen die ons geholpen heeft om Noro op zijn voor-altijd-plekje te krijgen. We gaan goed voor hem zorgen, da's beloofd! Nogmaals dankjewel aan alle schakels die hiervoor gezorgd hebben en in het bijzonder Loode die ons ventje naar hier gevlogen heeft!
Vrijdag 04 december 2015:
Een tijdje geleden schreven we ons in voor 'De Warmste Week' van Music for Life. En het bleef even spannend, want zouden er mensen zich warm genoeg kunnen maken om een actie voor onze Blutsjes te organiseren? En jawel hoor, wat kunnen we met trots zeggen dat er ondertussen al een heleboel acties op poten gezet zijn. Kleine Noor organiseert een filmvoorstelling 'De Dierendroomshow', er worden wafeltjes en truffels verkocht door Kathleen en Sara is druk in de weer om kattenspeeltjes te maken. Alle acties zijn trouwens hier te bewonderen: http://dewarmsteweek.stubru.be/organisaties/de-katten-brigade-vzw. Er werden inmiddels ook twee facebookpagina's opgericht om iedereen op de hoogte te houden en hoe meer likers en delers, hoe meer spulletjes er verkocht raken. Alle steun is meer dan welkom, want het runnen van ons Blutstehuisje kost toch best veel centjes. Helaas komen we er met liefde alleen niet, maar met de opbrengt van de warmste week zetten we een mooie zet naar het nieuwe jaar en als dat geen mooi vooruitzicht is? Wafeltjes en truffels kunnen via deze pagina besteld worden: https://www.facebook.com/Wafels-for-blutsjes-721292401348749/?pnref=lhc en de speeltjes van Sara zijn hier te vinden: https://www.facebook.com/kattenspeeltjesforblutsjes/timeline. Nog niet overtuigd van de geweldige kattenspeeltjes door het filmpje vorige keer? Sit back and relax, want hier is ons trilkitten Bluebelle druk in de weer met haar nieuwe favoriete speeltje. Geweldig, niet? Nogmaals een dikke dikke dankjewel aan alle lieve mensen die hun schouders onder een project zetten en niet alleen onze Blutsjes, maar ook ons een geweldig eindejaar gaan bezorgen. Het doet deugd te weten dat we er niet alleen voor staan! Ik zou zeggen: bestel een hoop wafels en truffels, deel ze uit aan alle mensen die aan Noor's filmvoorstelling deelnemen en leg een leuk kattenspeeltje onder de Kerstboom voor je eigen of asiel kat. Maak er allemaal een spetterende Kerst van!
Een tijdje geleden schreven we ons in voor 'De Warmste Week' van Music for Life. En het bleef even spannend, want zouden er mensen zich warm genoeg kunnen maken om een actie voor onze Blutsjes te organiseren? En jawel hoor, wat kunnen we met trots zeggen dat er ondertussen al een heleboel acties op poten gezet zijn. Kleine Noor organiseert een filmvoorstelling 'De Dierendroomshow', er worden wafeltjes en truffels verkocht door Kathleen en Sara is druk in de weer om kattenspeeltjes te maken. Alle acties zijn trouwens hier te bewonderen: http://dewarmsteweek.stubru.be/organisaties/de-katten-brigade-vzw. Er werden inmiddels ook twee facebookpagina's opgericht om iedereen op de hoogte te houden en hoe meer likers en delers, hoe meer spulletjes er verkocht raken. Alle steun is meer dan welkom, want het runnen van ons Blutstehuisje kost toch best veel centjes. Helaas komen we er met liefde alleen niet, maar met de opbrengt van de warmste week zetten we een mooie zet naar het nieuwe jaar en als dat geen mooi vooruitzicht is? Wafeltjes en truffels kunnen via deze pagina besteld worden: https://www.facebook.com/Wafels-for-blutsjes-721292401348749/?pnref=lhc en de speeltjes van Sara zijn hier te vinden: https://www.facebook.com/kattenspeeltjesforblutsjes/timeline. Nog niet overtuigd van de geweldige kattenspeeltjes door het filmpje vorige keer? Sit back and relax, want hier is ons trilkitten Bluebelle druk in de weer met haar nieuwe favoriete speeltje. Geweldig, niet? Nogmaals een dikke dikke dankjewel aan alle lieve mensen die hun schouders onder een project zetten en niet alleen onze Blutsjes, maar ook ons een geweldig eindejaar gaan bezorgen. Het doet deugd te weten dat we er niet alleen voor staan! Ik zou zeggen: bestel een hoop wafels en truffels, deel ze uit aan alle mensen die aan Noor's filmvoorstelling deelnemen en leg een leuk kattenspeeltje onder de Kerstboom voor je eigen of asiel kat. Maak er allemaal een spetterende Kerst van!
Donderdag 03 december 2015:
We wandelden nog maar net de wachtzaal bij Argos binnen met onze Blutspatiëntjes of Ine kwam ons al tegemoet met het goede nieuws dat DaisyBoo zich sinds vanmorgen veel beter voelt. Ze kwam tegen de tralies van haar nachtverblijfje schurken om Ine een goede morgen te wensen en ze had ook een bordje natvoer leeggegeten. Het infuus heeft haar zichtbaar deugd gedaan en we mochten haar dan ook weer mee naar huis nemen als onze andere patiëntjes behandeld waren. Haar kathetertje werd verwijderd en ik geloof dat ze wel opgelucht was toen dat lastige draadje samen met verbandje van haar pootje verdween. Ondertussen waren ook alle resultaten van de cultuur binnen en ze blijkt toch een hardnekkige blaasinfectie te hebben. We smijten er nu nog een kuur antibiotica tegenaan samen met de Convenia die ze gisteren al had gekregen en over een dikke twee weken wordt er weer een blaasprik gemaakt en gaat de urine terug naar het labo om een cultuur van te maken. Ze was heel blij toen ze weer thuis kwam en ze liep heel triomfantelijk door ons tehuis terwijl ze iedereen liet weten dat ze weer 'back' was. Haar eetlust is ook helemaal terug, want ze heeft ondertussen al verschillende bordjes natvoer leeggegeten. En toen ik haar luier verschoonde, zat er een drolletje in waar ik ook heel erg blij om ben. En nu maar hopen dat ze zich zo lekker blijft voelen zodat we pas over veertien daagjes weer met haar naar Argos moeten gaan. Ook Cali moest mee voor een prik Convenia, want dit is één van de enige antibiotica soorten waar haar blaasinfectie op reageert. Maar van haar hebben we (helaas) geen foto genomen. De volgende patiënt die plaats mocht nemen op de behandeltafel was ons verlamd Blutsje Tokito. Al een tijdje zit er toch bloed bij zijn urine als ik zijn luier verschoon, dus ik wilde graag weten of dit van zijn misvormde piemeltje vandaan komt of hij toch ook met een blaasinfectie kampt. Op de echo was niets te zien en zag de blaas er netjes uit. Voor de zekerheid werd er ook een blaasprik gedaan waarbij Tokito zich voorbeeldig gedroeg. Maar da's dan weer het voordeel van een verlamd katje: zij voelen die prik niet in de buik of blaas penetreren. De urine die Bartjan eruit zoog was helder van kleur en geen reden om een cultuur van te maken. Het komt er op neer dat de bloeding dus van zijn piemeltje vandaan komt. Zijn plasgaatje is heel vernauwd en in een normale situatie zou men een penisamputatie met constructie doen. In Tokito's geval denkt Bartjan dat dit zal mislukken aangezien hij op zo'n manier schuifelt dat de boel niet zal genezen en het allemaal veel erger zal worden dan het nu is. Mocht zijn plasgaatje ooit toch volledig toegroeien dan zit er niets anders op dan dit toch te proberen, maar voorlopig niet dus. En als laatste ging onze Juno mee die een volledig ontstoken mondje had. Op 14 oktober was zijn mondje al bij Richard behandeld, in de zin dat zijn rotte tanden verwijderd werden, samen met het tandsteen. Op 16 november echter was zijn bekje zo ontstoken dat we besloten om de boel eerst min of meer onder controle te krijgen door een spuitje Convenia en dan zijn bekje volledig leeg te laten maken. Ondanks dat het er al netter uit zag, was er toch nog een heleboel etter aanwezig, naast tandsteen en tanden die vroegen om eruit gehaald te worden. We mochten op hem blijven wachten zodat hij thuis wakker kon worden. Zijn bekje is helemaal gezwollen nu, maar binnen een paar daagjes zal hij zich vast stukken beter voelen. En we hopen op die manier zijn auto-immuun ziekte toch een beetje onder controle te krijgen. Inmiddels is hij weer naar de 'Seniorkamer' boven verhuisd, want hij is weer wakker, alleen nog een beetje slaapdronken. Een opluchting dat ook deze dierenartsendag weer voorbij is!
We wandelden nog maar net de wachtzaal bij Argos binnen met onze Blutspatiëntjes of Ine kwam ons al tegemoet met het goede nieuws dat DaisyBoo zich sinds vanmorgen veel beter voelt. Ze kwam tegen de tralies van haar nachtverblijfje schurken om Ine een goede morgen te wensen en ze had ook een bordje natvoer leeggegeten. Het infuus heeft haar zichtbaar deugd gedaan en we mochten haar dan ook weer mee naar huis nemen als onze andere patiëntjes behandeld waren. Haar kathetertje werd verwijderd en ik geloof dat ze wel opgelucht was toen dat lastige draadje samen met verbandje van haar pootje verdween. Ondertussen waren ook alle resultaten van de cultuur binnen en ze blijkt toch een hardnekkige blaasinfectie te hebben. We smijten er nu nog een kuur antibiotica tegenaan samen met de Convenia die ze gisteren al had gekregen en over een dikke twee weken wordt er weer een blaasprik gemaakt en gaat de urine terug naar het labo om een cultuur van te maken. Ze was heel blij toen ze weer thuis kwam en ze liep heel triomfantelijk door ons tehuis terwijl ze iedereen liet weten dat ze weer 'back' was. Haar eetlust is ook helemaal terug, want ze heeft ondertussen al verschillende bordjes natvoer leeggegeten. En toen ik haar luier verschoonde, zat er een drolletje in waar ik ook heel erg blij om ben. En nu maar hopen dat ze zich zo lekker blijft voelen zodat we pas over veertien daagjes weer met haar naar Argos moeten gaan. Ook Cali moest mee voor een prik Convenia, want dit is één van de enige antibiotica soorten waar haar blaasinfectie op reageert. Maar van haar hebben we (helaas) geen foto genomen. De volgende patiënt die plaats mocht nemen op de behandeltafel was ons verlamd Blutsje Tokito. Al een tijdje zit er toch bloed bij zijn urine als ik zijn luier verschoon, dus ik wilde graag weten of dit van zijn misvormde piemeltje vandaan komt of hij toch ook met een blaasinfectie kampt. Op de echo was niets te zien en zag de blaas er netjes uit. Voor de zekerheid werd er ook een blaasprik gedaan waarbij Tokito zich voorbeeldig gedroeg. Maar da's dan weer het voordeel van een verlamd katje: zij voelen die prik niet in de buik of blaas penetreren. De urine die Bartjan eruit zoog was helder van kleur en geen reden om een cultuur van te maken. Het komt er op neer dat de bloeding dus van zijn piemeltje vandaan komt. Zijn plasgaatje is heel vernauwd en in een normale situatie zou men een penisamputatie met constructie doen. In Tokito's geval denkt Bartjan dat dit zal mislukken aangezien hij op zo'n manier schuifelt dat de boel niet zal genezen en het allemaal veel erger zal worden dan het nu is. Mocht zijn plasgaatje ooit toch volledig toegroeien dan zit er niets anders op dan dit toch te proberen, maar voorlopig niet dus. En als laatste ging onze Juno mee die een volledig ontstoken mondje had. Op 14 oktober was zijn mondje al bij Richard behandeld, in de zin dat zijn rotte tanden verwijderd werden, samen met het tandsteen. Op 16 november echter was zijn bekje zo ontstoken dat we besloten om de boel eerst min of meer onder controle te krijgen door een spuitje Convenia en dan zijn bekje volledig leeg te laten maken. Ondanks dat het er al netter uit zag, was er toch nog een heleboel etter aanwezig, naast tandsteen en tanden die vroegen om eruit gehaald te worden. We mochten op hem blijven wachten zodat hij thuis wakker kon worden. Zijn bekje is helemaal gezwollen nu, maar binnen een paar daagjes zal hij zich vast stukken beter voelen. En we hopen op die manier zijn auto-immuun ziekte toch een beetje onder controle te krijgen. Inmiddels is hij weer naar de 'Seniorkamer' boven verhuisd, want hij is weer wakker, alleen nog een beetje slaapdronken. Een opluchting dat ook deze dierenartsendag weer voorbij is!
Woensdag 02 december 2015:
Ons DaisyBoo'tje ging echt niet goed de afgelopen dagen. Zelfs niet nadat ik maandag haar darmpjes had leeggemaakt. Haar buikje bleef pijn doen en de laatste keer dag ze zelfstandig gegeten had, was vanaf zaterdag geleden. Uiteraard heb ik haar afgelopen dagen wel gedwangvoerd en elektrolyten toegediend. Maar ze bleef steeds in die oncomfortabele houding liggen waarop ze aangaf dat ze buikpijn had. De pijnstilling die ze kreeg bracht geen soelaas en ik vond het toch tijd om weer een ritje naar Argos te ondernemen om haar op zijn minst voor een nachtje aan het infuus te koppelen. Eerst werd ze nog uitgebreid onderzocht door Ine en werden haar resultaten van de urine cultuur van afgelopen vrijdag erbij gehaald. Helaas waren nog niet alle resultaten binnen, maar omdat er wel een groot ontstekingsbeeld te zien was en er eiwitten in de urine zat werd ze gelijk op Convenia gezet. Toen Ine haar temperatuur wilde meten, zat er een harde drol in de weg. En die kon ik gelukkig door een darmmassage weg halen. De drol was enorm hard en komt omdat ze afgelopen dagen minder goed gegeten en gedronken heeft en er dus minder vochtopname was. Met zulke blaasinfecties is het altijd oppassen geblazen dat de infectie niet naar de nieren trekt want dat loopt fataal af. Daarom besloten we om toch maar een bloedafname te doen zodat we de waarden van haar niertjes konden bepalen. Dit wordt gelukkig direct bij Argos gecontroleerd in het kleine labo'tje dat ze hebben en tegen de tijd dat DaisyBoo mocht plaatsnemen in de overnachtingskooi, waren de resultaten bekend. Gelukkig blijkt alles oké te zijn met haar niertjes, een hele opluchting van onze kant! Daarna werd ze aan het infuus gekoppeld en werd er een warmtelamp op haar snoet gericht. Het is nog niet duidelijk of haar ziek zijn komt door de immense blaasontsteking, harde drollen of wond aan haar kont. Maar ons vermoeden is groot dat het een beetje door de combinatie van alles komt. Morgen mogen we haar weer ophalen omdat we dan toch langs moeten gaan met nog een aantal andere bewoners en we hopen dat ze zich morgen toch een stukje beter voelt. Gelukkig zit ons meisje vannacht niet alleen, want er bleef ook een katje met een gebroken poot logeren. Een hele leukerd die gelijk kwam kroelen en waarvan de ondeugd van de snoet te lezen was. Ons poezengezinnetje voelt wel een beetje incompleet nu, maar ze is in goede handen, ons kleine meisje!
Ons DaisyBoo'tje ging echt niet goed de afgelopen dagen. Zelfs niet nadat ik maandag haar darmpjes had leeggemaakt. Haar buikje bleef pijn doen en de laatste keer dag ze zelfstandig gegeten had, was vanaf zaterdag geleden. Uiteraard heb ik haar afgelopen dagen wel gedwangvoerd en elektrolyten toegediend. Maar ze bleef steeds in die oncomfortabele houding liggen waarop ze aangaf dat ze buikpijn had. De pijnstilling die ze kreeg bracht geen soelaas en ik vond het toch tijd om weer een ritje naar Argos te ondernemen om haar op zijn minst voor een nachtje aan het infuus te koppelen. Eerst werd ze nog uitgebreid onderzocht door Ine en werden haar resultaten van de urine cultuur van afgelopen vrijdag erbij gehaald. Helaas waren nog niet alle resultaten binnen, maar omdat er wel een groot ontstekingsbeeld te zien was en er eiwitten in de urine zat werd ze gelijk op Convenia gezet. Toen Ine haar temperatuur wilde meten, zat er een harde drol in de weg. En die kon ik gelukkig door een darmmassage weg halen. De drol was enorm hard en komt omdat ze afgelopen dagen minder goed gegeten en gedronken heeft en er dus minder vochtopname was. Met zulke blaasinfecties is het altijd oppassen geblazen dat de infectie niet naar de nieren trekt want dat loopt fataal af. Daarom besloten we om toch maar een bloedafname te doen zodat we de waarden van haar niertjes konden bepalen. Dit wordt gelukkig direct bij Argos gecontroleerd in het kleine labo'tje dat ze hebben en tegen de tijd dat DaisyBoo mocht plaatsnemen in de overnachtingskooi, waren de resultaten bekend. Gelukkig blijkt alles oké te zijn met haar niertjes, een hele opluchting van onze kant! Daarna werd ze aan het infuus gekoppeld en werd er een warmtelamp op haar snoet gericht. Het is nog niet duidelijk of haar ziek zijn komt door de immense blaasontsteking, harde drollen of wond aan haar kont. Maar ons vermoeden is groot dat het een beetje door de combinatie van alles komt. Morgen mogen we haar weer ophalen omdat we dan toch langs moeten gaan met nog een aantal andere bewoners en we hopen dat ze zich morgen toch een stukje beter voelt. Gelukkig zit ons meisje vannacht niet alleen, want er bleef ook een katje met een gebroken poot logeren. Een hele leukerd die gelijk kwam kroelen en waarvan de ondeugd van de snoet te lezen was. Ons poezengezinnetje voelt wel een beetje incompleet nu, maar ze is in goede handen, ons kleine meisje!
Maandag 30 november 2015:
's Morgens is het hier altijd een drukte van jewelste! Tijd om rustig wakker te worden met een tas koffie is er al lang niet meer bij. En tegen de tijd dat ik hier klaar ben met de eerste (verzorg)klusjes, is de ochtendprut uit mijn ogen verdwenen en wachten de andere klusjes alweer. Als ik uit mijn bed stap, is mijn eerste taak om de katjes in de Noord- en Seniorkamer te checken. Daarna zijn Pamuk en de Felv-jes aan de beurt. Dan open ik de deur naar de grote ruimte in ons tehuis en dan struikel ik haast over alle katjes. Ze zijn door het dolle heen en dan is mijn eerste taak om het kattenluikje te openen zodat de meeste bewoners wat overtollige energie buiten in de ren kwijt kunnen. Daarna zijn de honden aan de beurt om hun ochtendplas te lozen en ondertussen hoor ik in de verte trilkitten Hanna al roepen. Zij krijgt samen met zus Bluebelle als eerste hun medicatie samen met een bordje natvoer. Daarna eist hare majesteit Cali dat ik onmiddellijk haar zetel verschoon met schone fleecedekens en incontinentiedoeken. Als dat klusje geklaard is, gaat ze haar ontbijt verorberen. Ondertussen zijn de verlamde Blutsjes -die 's nachts in hun slaapkamertje slapen- al in koor aan het zingen om hen zo snel mogelijk in een luier te hullen en/of hun blaas en darmen te legen zodat ze kunnen schuifelen en kattenkwaad uithalen. En als dat allemaal gebeurd is, samen met de Blutsjes die een blaasverlamming hebben maar verder nog mobiel zijn, dan is het tijd voor het tonijnontbijt waar ze om staan te springen. Maar vandaag werden de rollen iets omgekeerd. Het luikje naar de ren werd opengezet, de honden mochten hun plasje deponeren, prinsessen Hanna en Bluebelle werden op hun wenken bediend en dan was het eerst tijd voor DaisyBoo! Zij is echt niet lekker en ze had sinds vrijdag niet meer gepoept. Ze lag ook steeds in een houding waarbij ik zag dat ze buikkrampjes had. In eerste instantie dacht ik dat het roesje van vrijdag aan de basis hiervan lag, maar zowel zaterdag als gisteren heeft ze nog een extra portie Laxulon gekregen. Gisteren voelde ik al poep in haar darmen zitten, maar ik hoopte dat de Laxulon vannacht zijn werk zou doen en alvast een keutel klaar zetten. DaisyBoo kan niet zelfstandig poepen en ze heeft hier sowieso hulp bij nodig. Zowel haar anus als vulva zijn een beetje misvormd. Maar het is de eerste keer dat er geen keutels klaar zaten. Dus begon ik maar gelijk met een warm water klysma. Ik kon al gelijk een keutel voelen en toen ik een aantal spuitjes warm water naar binnen spoot, kwam er een keutel naar het uiteinde gezakt. Gelukkig kon ik die keutel verwijderen en toen ik haar darmpjes palpeerde voelde ik nog wat harde keutels zitten. Dus nog wat spuitjes in de aanslag genomen en daarna kon ik de keutels via haar darmpjes naar de uitgang duwen/masseren. Een hele opluchting van mijn en haar kant dat ik de boel vrij kon maken! Want ik begon al een beetje te vrezen dat ze naar Richard zou moeten gaan om haar onder narcose leeg te maken. Ze heeft maar pas vrijdag een klein roesje gehad voor de urine-punctie en teveel narcose na elkaar is ook niet goed. Ik hoop dat we snel de uitslag van de cultuur weten zodat we weten welke antibiotica we moeten gebruiken om die blaasontsteking klein te krijgen. De wonde aan haar kont ziet er gelukkig al beter uit. Maar ik kan me voorstellen dat ze zich door al die combinaties ziek voelt. Ze eet ook amper, dus dwangvoeren is aan de orde nu. Ik zei gisteren nog tegen Sab: toch straf eigenlijk dat ze zich in die kennel zo sterk hield en haar ziek zijn verborg, terwijl ze daar die wonde en blaasontsteking al had. Waarop ze zei: ja, daar moeten ze zich sterk houden om te (kunnen) overleven, terwijl ze hier net hun zwakheden mogen tonen omdat we hen liefdevol verzorgen en alles uit de kast halen En eigenlijk vind ik dat nog niet eens zo'n gekke theorie!
's Morgens is het hier altijd een drukte van jewelste! Tijd om rustig wakker te worden met een tas koffie is er al lang niet meer bij. En tegen de tijd dat ik hier klaar ben met de eerste (verzorg)klusjes, is de ochtendprut uit mijn ogen verdwenen en wachten de andere klusjes alweer. Als ik uit mijn bed stap, is mijn eerste taak om de katjes in de Noord- en Seniorkamer te checken. Daarna zijn Pamuk en de Felv-jes aan de beurt. Dan open ik de deur naar de grote ruimte in ons tehuis en dan struikel ik haast over alle katjes. Ze zijn door het dolle heen en dan is mijn eerste taak om het kattenluikje te openen zodat de meeste bewoners wat overtollige energie buiten in de ren kwijt kunnen. Daarna zijn de honden aan de beurt om hun ochtendplas te lozen en ondertussen hoor ik in de verte trilkitten Hanna al roepen. Zij krijgt samen met zus Bluebelle als eerste hun medicatie samen met een bordje natvoer. Daarna eist hare majesteit Cali dat ik onmiddellijk haar zetel verschoon met schone fleecedekens en incontinentiedoeken. Als dat klusje geklaard is, gaat ze haar ontbijt verorberen. Ondertussen zijn de verlamde Blutsjes -die 's nachts in hun slaapkamertje slapen- al in koor aan het zingen om hen zo snel mogelijk in een luier te hullen en/of hun blaas en darmen te legen zodat ze kunnen schuifelen en kattenkwaad uithalen. En als dat allemaal gebeurd is, samen met de Blutsjes die een blaasverlamming hebben maar verder nog mobiel zijn, dan is het tijd voor het tonijnontbijt waar ze om staan te springen. Maar vandaag werden de rollen iets omgekeerd. Het luikje naar de ren werd opengezet, de honden mochten hun plasje deponeren, prinsessen Hanna en Bluebelle werden op hun wenken bediend en dan was het eerst tijd voor DaisyBoo! Zij is echt niet lekker en ze had sinds vrijdag niet meer gepoept. Ze lag ook steeds in een houding waarbij ik zag dat ze buikkrampjes had. In eerste instantie dacht ik dat het roesje van vrijdag aan de basis hiervan lag, maar zowel zaterdag als gisteren heeft ze nog een extra portie Laxulon gekregen. Gisteren voelde ik al poep in haar darmen zitten, maar ik hoopte dat de Laxulon vannacht zijn werk zou doen en alvast een keutel klaar zetten. DaisyBoo kan niet zelfstandig poepen en ze heeft hier sowieso hulp bij nodig. Zowel haar anus als vulva zijn een beetje misvormd. Maar het is de eerste keer dat er geen keutels klaar zaten. Dus begon ik maar gelijk met een warm water klysma. Ik kon al gelijk een keutel voelen en toen ik een aantal spuitjes warm water naar binnen spoot, kwam er een keutel naar het uiteinde gezakt. Gelukkig kon ik die keutel verwijderen en toen ik haar darmpjes palpeerde voelde ik nog wat harde keutels zitten. Dus nog wat spuitjes in de aanslag genomen en daarna kon ik de keutels via haar darmpjes naar de uitgang duwen/masseren. Een hele opluchting van mijn en haar kant dat ik de boel vrij kon maken! Want ik begon al een beetje te vrezen dat ze naar Richard zou moeten gaan om haar onder narcose leeg te maken. Ze heeft maar pas vrijdag een klein roesje gehad voor de urine-punctie en teveel narcose na elkaar is ook niet goed. Ik hoop dat we snel de uitslag van de cultuur weten zodat we weten welke antibiotica we moeten gebruiken om die blaasontsteking klein te krijgen. De wonde aan haar kont ziet er gelukkig al beter uit. Maar ik kan me voorstellen dat ze zich door al die combinaties ziek voelt. Ze eet ook amper, dus dwangvoeren is aan de orde nu. Ik zei gisteren nog tegen Sab: toch straf eigenlijk dat ze zich in die kennel zo sterk hield en haar ziek zijn verborg, terwijl ze daar die wonde en blaasontsteking al had. Waarop ze zei: ja, daar moeten ze zich sterk houden om te (kunnen) overleven, terwijl ze hier net hun zwakheden mogen tonen omdat we hen liefdevol verzorgen en alles uit de kast halen En eigenlijk vind ik dat nog niet eens zo'n gekke theorie!
Ons Esra'tje moest vandaag ook naar onze dierendokter! Hij is sinds het weekend een beetje snotterig geworden en doordat hij een aidspatiëntje is, is zijn weerstand al niet optimaal. Bij het minste kwaaltje moet er ingegrepen worden en toen hij gisteren ook niet meer at, was een ritje naar Richard geen overbodige luxe. Gelukkig is er geen ontsteking in zijn mondje te zien, maar zijn kliertjes in zijn keel waren wel opgezet en zijn neusje is een beetje loperig. Vandaar dat hij zijn voer ook niet zo goed ruikt en niet meer eet. Ik had hem gisteren al gedwangvoerd, Metacam en Nutri cat toegediend, om hem zo comfortabel mogelijk te maken. Maar hij is ook niet de makkelijkste patiënt doordat hij voorheen een buitenkatje was. Gelukkig heeft hij zich bij Richard voorbeeldig gedragen. Hij kreeg een spuitje Convenia, vitamine B en ook wat onderhuids vocht toegediend. Van de vitamine B verwachten we dat zijn eetlust opgewekt zal worden. Hopelijk knapt hij snel op en mogen we toch nog een tijdje van hem genieten! We weten niet wanneer zijn besmetting heeft plaats gevonden en in welk Fiv-stadia hij zich al bevindt. Maar doordat hij erg mager is en nochtans (voor zijn snotneusje uiteraard) als een bootwerker eet, betekent dit dat we wel mogen aannemen dat hij niet meer in fase 1 of 2 zit. Toen hij weer thuis kwam, uit de transportmand kwam en op de zetel wipte, zag ik zowaar een brede grijns op zijn smoeltje verschijnen. En dan bedacht ik me: ja, ventje, jij bent het evenveel waard om voor te vechten en ons even dierbaar als alle andere bewoners. Fiv hoeft geen doodsvonnis te zijn, Fiv is enkel besmettelijk via bloedcontact van kat tot kat en Fiv is helemaal niet vies! Hier wonen onze Fiv-katjes gewoon tussen de andere Blutsjes. Moby in de groep beneden, Esra boven in de Seniorkamer en dan komt binnenkort ook nog verlamd Blutsje Noro hier wonen die ook Fiv-positief is. En ik kan alleen maar zeggen: heerlijk vind ik dat, al die soorten Blutsjes bij en door elkaar!
|
Zondag 29 november 2015:
Eind oktober ging plots De Katten-Brigade telefoon, terwijl ik op dat moment een beetje aan het na-praten was met onze vrijwilligsters Wendy en Kathleen. Ik hoorde Sab als afsluiter zeggen: dat is geen probleem, dan verwachten we jou over 10 minuutjes. Wat bleek? Raf, reporter en fotograaf bij De Streekkrant, wilde graag even binnen springen om een foto te maken dat bij een klein artikeltje zou verschijnen in de weekkrant over ons Blutsjestehuis. De paniek sloeg om mijn oren. Ik kan niet zo goed omgaan met onverwachte zaken en al helemaal niet als daarbij komt dat ik op de foto moet. In mijn ogen lag ons Blutsjestehuis er ook niet tip top bij, terwijl Wendy en ik net voordien de boel grondig gepoetst hadden en alles er schoon en net bij lag. Erg, ik weet het! Maar tijdens zo'n momenten wil ik alles tot in de puntjes geregeld hebben en smijt ik er graag nog wat extra poets-klusjes tegenaan. Ik liep nog in mijn 'Blutsjes-tenue' rond, dus in alle haast moest ik me nog verkleden ook. Uiteindelijk was alle stress voor niets, want de leuke reacties over het artikeltje liegen er niet om. Met dank aan Carine voor een printje van het artikel, want net deze week zat bij ons De Streekkrant niet in de brievenbus. Gelukkig gaat Marleen ervoor zorgen dat er een exemplaar of twee onze kant uitkomt. Want zij is tevens de geweldige dame die dit artikeltje geregeld heeft bij haar collega Raf. |
Om heel eerlijk te zijn: we zagen gisteren ontzettend op tegen de knuffeldag. Het verdriet door het verlies van Hava nog rauw om ons hart, heel slap op onze benen omdat we afgelopen week amper gegeten hebben en met een nachtrust van amper 3 uurtjes achter mijn kiezen begonnen we om 7u de boel hier aan kant te krijgen. Doordat ik niet eens de kans had om het verlies van Hava een plekje te geven, was ik prikkelbaar. Het nadeel is dat onze bewoners dit altijd oppikken en dan een beetje lastig doen. Ze bezorgen ons dan net altijd meer werk dan nodig, want soms moest ik werkjes 3 tot 4 keer herhalen omdat er een paar Blutsjes klierden. Geen moment hebben we stilgestaan. Door onze kapotte wasmachine is Sab tot 2x toe naar de wasserette moeten rijden en dat maakte dat we pas stipt om 15u klaar waren met ons poets- en verzorgwerk. Tijd om adem te halen was er niet, want de eerste knuffelaars stonden al voor de deur. (Het heeft ons wel doen besluiten om de laatste knuffeldag dit jaar later te laten doorgaan. De knuffeldag op 12 december zal namelijk om 15u30 starten en eindigen rond 17u30.) Maar eenmaal de knuffelaars door de deur wandelden, viel de stress een beetje van mijn lichaam. En buiten Matei hebben alle bewoners zich voorbeeldig gedragen. Matei moet namelijk altijd eens tonen hoe een verlamd Blutsje nou precies poept en soms een slakkenspoortje veroorzaakt. Moby die anders altijd voor pampus ligt tijdens knuffeldagen en een beetje de zieligaard uithangt, was door het dolle heen toen hij zijn suikerfamilie door de deur zag wandelen. Hij heeft genoten van de knuffeltjes en touwtjes en ritssluitingen waarmee hij kon spelen. Ook Suske kreeg speciaal voor hem bezoek over de vloer, namelijk de mensen waar hij vandaan komt en zijn suikertante Marleen. Ook de suikertante van Jefke en Stigge kwam weer langs en Tokito nam het heft in eigen handen: kroop op haar schoot en liet haar niet meer los. Sabine heeft de hele tijd met Toki in haar armen rondgelopen, maar ik geloof dat ze er best van genoten heeft. Onze trilkittens Hanna en Bluebelle lagen merendeel van de dag te slapen, maar ook zij stonden vaak genoeg in de belangstelling want iedereen wilde wel een glimp van onze ieniemienie meisjes opvangen. Vooral Niki en haar gezin waren gek op hen. Zelfs een collega van Sab kwam even knuffelen samen met zijn vrouw en als afsluiter kwam onze vrijwilligster Kathleen nog wat donatiespulletjes langsbrengen en luiertjes die ze thuis van staartgaatjes heeft voorzien. Dat geeft mij wat ademruimte, want dat betekent dat ik enkel Thor, Moby en Jake's luiertjes moet knutselen. Kortom: het was een geslaagde knuffeldag weer en wat me dan weer zo trots maakt is dat iedereen die hier binnenkomt vaak elkaar niet eens kent, maar dat de liefde voor de dieren en katten in het bijzonder hen verbindt en maakt dat ze allemaal een praatje met elkaar maken. We mogen weer onze handen kussen, want zoveel broodnodig spul dat we weer gedoneerd kregen: grandioos! We zijn echt dankbaar voor al die lieve en gulle mensen in ons leven en Sabine bedacht haar dat ze ons vitamine tekort kon opvullen met lekkere vers gemaakte soep! Bedankt allemaal voor het fijne bezoekje gisteren en ondanks een slechte en prikkelbare start, was het weer genieten!
Vrijdag 27 november 2015:
Daarstraks zijn we met 3 blaaspatiëntjes naar Argos gereden om een echo van de blaas te laten maken. Helaas is het einde van dit verhaal eentje dat ik liever niet vertel of waar ik het liefst van al een ander stukje zou aan breien. We gingen met Hava, DaisyBoo en Cali op pad. DaisyBoo was heel makkelijk om een echo bij te maken, maar bij de punctie in de blaas waarbij er rechtstreeks urine afgetapt wordt, moest ze toch wel onder narcose gebracht worden. Ook Cali werd onder narcose gebracht, want zelfs bij de echo ging zij aan het steigeren en beet ze Sophie tot bloedens toe. Er werd ook een punctie genomen en tevens een foto gemaakt. Er zit een wervel helemaal scheef die ervoor zorgt dat ze verlamd is en ook haar achterpootjes zijn verkeerd aan elkaar gegroeid. De urine wordt naar het labo opgestuurd van beide meisjes omdat er een cultuur van gemaakt wordt. Zowel bij Cali als DaisyBoo zag de vers afgetapte urine heel erg troebel en is er zelfs een vermoeden dat er bij Cali sprake is van een chronische blaasontsteking. Volgende week weten we het resultaat van de cultuur en weten we ook met welke medicatie we moeten starten. Bij DaisyBoo werd er nog een verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik had vorige week al geroken dat ze met een blaasontsteking kampte, maar dat er toch ook een andere geur in het spel was. Tijdens het verzorgen merkte ik al gauw dat ze een verdikte huid had en dat ik die nooit droog kreeg. Zelfs niet na een poepbadje en het gebruik van talkpoeder. Daarom had ik aan Sophie gevraagd of ze de boel wat kon kort scheren en wat we daaronder zagen was gewoon verschrikkelijk! Open en ontstoken huid en er zaten gewoon 5 hechtingsdraadjes in! Hoe of wat die daar deden is ons een groot raadsel. Wellicht heeft dit de boel aan het ontsteken gezet. De draadjes werden verwijderd en de grote rauwe wonde werd grondig schoongemaakt. Komende dagen moet ik met zalfjes aan de slag om die infectie zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Ik hoop dat ze zich snel beter voelt, want ze is een beetje van de wap nu. En ook onze Hava moest mee om een punctie, echo en RX. Ze zat de laatste paar dagen niet lekker in haar vel en eigenlijk had ik moeten zien aankomen wat er vandaag zou gebeuren. Deze week nam ze afscheid van ons, maar ik wilde dat gewoon negeren. Want als ik het negeerde, dan zou het niet gebeuren. Tenminste dat hoopte ik toch! Hava wilde deze week knuffelen, op schoot en kusjes. Iets wat ze anders door haar vurige karakter nooit wou. Ik kon zelfs haar blaas niet legen en ze heeft meermaals één van onze dierenartsen tot bloedens toe gebeten. Ze kon zo door het lint gaan, dat haar ogen anders werden, niet meer de Hava die we kenden. Maar ze had ook momenten waarbij ze lief was en waarbij ze aaitjes wou, tot die enge bui kwam opsteken. Nooit heb ik dat erg gevonden. Hava was wie ze was en we namen die enge buitjes voor lief. De laatste paar weken/maanden verdwenen die buitjes zelfs, maar het legen van haar blaas lukte niet. Dus verzorgden we haar zo goed als we konden. Haar kontje had niet eens urinebrand, waar ik zo trots op was. Want meestal hebben katjes met een constant lekkend kraantje daar toch wel last van. Maar onze prachtige mooie meid niet, want haar dekentjes worden dagelijks ververst. Ze ging onder narcose, maar zelfs dan was ze nog furieus. Bij het nemen van de RX leek het zelfs alsof ze wakker aan het worden was. Onderweg naar huis hield ik haar goed in de gaten, want haar transportbox hield ik liefdevol vast en af en toe aaide ik over haar neus. Alsof ik onbewust al wist wat er ging gebeuren... Hava deed een aantal aanvallen, beet haar tong kapot en in een zucht was haar leven voorbij. Een tranendal van mijn kant, mijn gebroken ziel probeert ook deze opdoffer weer te incasseren. Een beetje verbijsterd, radeloos, boos, verdrietig,... Ik kan niet eens meer beschrijven hoe ik me voel. Ik weet dat ik vaker afscheid zal moeten nemen dan me lief is, zeker door het soort katjes dat we opvangen. Maar ik kan er niet meer tegen, ik heb er nooit tegen gekund en ik zal er nooit tegen kunnen... Ik wil levens redden, ik wil de wereld redden, ik wil de wereld van zovele dieren redden, ik wil het leven van een dier boven de dood verkiezen,...
Lieve Hava,
ik wist wat je me vertelde en toch heb ik niet geluisterd. Ik wilde niet luisteren naar wat je zei, want ik wilde helemaal geen afscheid nemen. Nu nog niet, nu helemaal nog niet. Ik wilde jou nog langer hier hebben, een hele tijd langer zelfs. Wie weet was er ooit een moment dat ik toch jouw blaas kon legen, dat was iets waar ik op hoopte. Onbewust heb ik wellicht wel naar je geluisterd, want ik heb genoten van onze laatste knuffelmomentjes samen en gisteravond overviel met het gevoel dat ik zo graag wilde wegstoppen. Misschien had je die narcose nodig om de stap naar het andere leven te wagen? Normaal kan ik feilloos aanvoelen wanneer ik een afspraak bij de dierenarts moet annuleren, maar je wilde graag gaan. Je liet je zo in de transportmand zetten door Sab, iets waar we anders zoveel moeite voor moesten doen. Maar nu niet... Misschien dacht je dat ik me nu minder schuldig zou voelen en de narcose als boosdoener zou aanduiden? Ik weet dat we niet veel tijd samen hadden en ik ben dankbaar dat je iets langer dan een jaar in ons leven mocht zijn. Dat is zelfs meer dan ik had durven hopen, want infecties lagen constant op de loer om je leven te ontnemen. Maar toch vind ik die tijd nog veel te kort, in mijn ogen zal het altijd te kort zijn. Lieve Hava, binnenkort kom je weer naar huis, in je urne en krijg je een plekje bij onze andere overleden bewoners. Voor altijd een plekje hier zeggen we als Blutskatjes zoals jij hier komen wonen en aan die belofte houden we ons. Slaapwel lieve meid, voor altijd... Nog een hele dikke zoen, met mijn natte neus en gezicht in je vacht. Nog een laatste keer mijn hand door je vacht. Nog een laatste aanblik en jouw blik voor altijd in mijn hart. Slaapwel pop...
Daarstraks zijn we met 3 blaaspatiëntjes naar Argos gereden om een echo van de blaas te laten maken. Helaas is het einde van dit verhaal eentje dat ik liever niet vertel of waar ik het liefst van al een ander stukje zou aan breien. We gingen met Hava, DaisyBoo en Cali op pad. DaisyBoo was heel makkelijk om een echo bij te maken, maar bij de punctie in de blaas waarbij er rechtstreeks urine afgetapt wordt, moest ze toch wel onder narcose gebracht worden. Ook Cali werd onder narcose gebracht, want zelfs bij de echo ging zij aan het steigeren en beet ze Sophie tot bloedens toe. Er werd ook een punctie genomen en tevens een foto gemaakt. Er zit een wervel helemaal scheef die ervoor zorgt dat ze verlamd is en ook haar achterpootjes zijn verkeerd aan elkaar gegroeid. De urine wordt naar het labo opgestuurd van beide meisjes omdat er een cultuur van gemaakt wordt. Zowel bij Cali als DaisyBoo zag de vers afgetapte urine heel erg troebel en is er zelfs een vermoeden dat er bij Cali sprake is van een chronische blaasontsteking. Volgende week weten we het resultaat van de cultuur en weten we ook met welke medicatie we moeten starten. Bij DaisyBoo werd er nog een verschrikkelijke ontdekking gedaan. Ik had vorige week al geroken dat ze met een blaasontsteking kampte, maar dat er toch ook een andere geur in het spel was. Tijdens het verzorgen merkte ik al gauw dat ze een verdikte huid had en dat ik die nooit droog kreeg. Zelfs niet na een poepbadje en het gebruik van talkpoeder. Daarom had ik aan Sophie gevraagd of ze de boel wat kon kort scheren en wat we daaronder zagen was gewoon verschrikkelijk! Open en ontstoken huid en er zaten gewoon 5 hechtingsdraadjes in! Hoe of wat die daar deden is ons een groot raadsel. Wellicht heeft dit de boel aan het ontsteken gezet. De draadjes werden verwijderd en de grote rauwe wonde werd grondig schoongemaakt. Komende dagen moet ik met zalfjes aan de slag om die infectie zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Ik hoop dat ze zich snel beter voelt, want ze is een beetje van de wap nu. En ook onze Hava moest mee om een punctie, echo en RX. Ze zat de laatste paar dagen niet lekker in haar vel en eigenlijk had ik moeten zien aankomen wat er vandaag zou gebeuren. Deze week nam ze afscheid van ons, maar ik wilde dat gewoon negeren. Want als ik het negeerde, dan zou het niet gebeuren. Tenminste dat hoopte ik toch! Hava wilde deze week knuffelen, op schoot en kusjes. Iets wat ze anders door haar vurige karakter nooit wou. Ik kon zelfs haar blaas niet legen en ze heeft meermaals één van onze dierenartsen tot bloedens toe gebeten. Ze kon zo door het lint gaan, dat haar ogen anders werden, niet meer de Hava die we kenden. Maar ze had ook momenten waarbij ze lief was en waarbij ze aaitjes wou, tot die enge bui kwam opsteken. Nooit heb ik dat erg gevonden. Hava was wie ze was en we namen die enge buitjes voor lief. De laatste paar weken/maanden verdwenen die buitjes zelfs, maar het legen van haar blaas lukte niet. Dus verzorgden we haar zo goed als we konden. Haar kontje had niet eens urinebrand, waar ik zo trots op was. Want meestal hebben katjes met een constant lekkend kraantje daar toch wel last van. Maar onze prachtige mooie meid niet, want haar dekentjes worden dagelijks ververst. Ze ging onder narcose, maar zelfs dan was ze nog furieus. Bij het nemen van de RX leek het zelfs alsof ze wakker aan het worden was. Onderweg naar huis hield ik haar goed in de gaten, want haar transportbox hield ik liefdevol vast en af en toe aaide ik over haar neus. Alsof ik onbewust al wist wat er ging gebeuren... Hava deed een aantal aanvallen, beet haar tong kapot en in een zucht was haar leven voorbij. Een tranendal van mijn kant, mijn gebroken ziel probeert ook deze opdoffer weer te incasseren. Een beetje verbijsterd, radeloos, boos, verdrietig,... Ik kan niet eens meer beschrijven hoe ik me voel. Ik weet dat ik vaker afscheid zal moeten nemen dan me lief is, zeker door het soort katjes dat we opvangen. Maar ik kan er niet meer tegen, ik heb er nooit tegen gekund en ik zal er nooit tegen kunnen... Ik wil levens redden, ik wil de wereld redden, ik wil de wereld van zovele dieren redden, ik wil het leven van een dier boven de dood verkiezen,...
Lieve Hava,
ik wist wat je me vertelde en toch heb ik niet geluisterd. Ik wilde niet luisteren naar wat je zei, want ik wilde helemaal geen afscheid nemen. Nu nog niet, nu helemaal nog niet. Ik wilde jou nog langer hier hebben, een hele tijd langer zelfs. Wie weet was er ooit een moment dat ik toch jouw blaas kon legen, dat was iets waar ik op hoopte. Onbewust heb ik wellicht wel naar je geluisterd, want ik heb genoten van onze laatste knuffelmomentjes samen en gisteravond overviel met het gevoel dat ik zo graag wilde wegstoppen. Misschien had je die narcose nodig om de stap naar het andere leven te wagen? Normaal kan ik feilloos aanvoelen wanneer ik een afspraak bij de dierenarts moet annuleren, maar je wilde graag gaan. Je liet je zo in de transportmand zetten door Sab, iets waar we anders zoveel moeite voor moesten doen. Maar nu niet... Misschien dacht je dat ik me nu minder schuldig zou voelen en de narcose als boosdoener zou aanduiden? Ik weet dat we niet veel tijd samen hadden en ik ben dankbaar dat je iets langer dan een jaar in ons leven mocht zijn. Dat is zelfs meer dan ik had durven hopen, want infecties lagen constant op de loer om je leven te ontnemen. Maar toch vind ik die tijd nog veel te kort, in mijn ogen zal het altijd te kort zijn. Lieve Hava, binnenkort kom je weer naar huis, in je urne en krijg je een plekje bij onze andere overleden bewoners. Voor altijd een plekje hier zeggen we als Blutskatjes zoals jij hier komen wonen en aan die belofte houden we ons. Slaapwel lieve meid, voor altijd... Nog een hele dikke zoen, met mijn natte neus en gezicht in je vacht. Nog een laatste keer mijn hand door je vacht. Nog een laatste aanblik en jouw blik voor altijd in mijn hart. Slaapwel pop...
Donderdag 26 november 2015:
Vandaag was Kathleen weer de vuile dekentjes komen ophalen om te wassen en tevens stak ze een handje toe waar ik haar erg dankbaar om ben! Er lijkt een soort van griepje in mijn lijf te woekeren waardoor het vandaag allemaal niet ging zoals het moet, tot een pot soep toe die uit de koelkast viel en me nog wat extra werk bezorgde. Om iets na 20u had ik pas gedaan met alle verzorg- en poetswerk en dan was het nog omdat Sab me geholpen heeft met stofzuigen. Dan vlug de douche in om nu de beloofde update te schrijven. Seffens volgt dan weer de natvoerronde, luiertjes-knutselronde en dan is het alweer tijd voor de laatste verzorgronde en ik hoop toch voor 3u in mijn bedje te liggen. Gisteravond is Sab met onze trilkittens Hanna en Bluebelle en patiëntjes Suske, Cali en DaisyBoo naar onze dierenarts gereden. Er heerst een klein niesje onder een aantal bewoners en ook onze trilkittens hadden gisteren beginnende nies. Bluebelle zat constant met haar bekje open te ademen omdat haar neusje vol snot zat en zowel zij als Hanna hadden last van koorts. 's Morgens had ik hen al Metacam toegediend zodat de koorts tegen de middag gezakt was. Bij Richard kregen ze een prikje dat tot zondag werkt en vandaag voelen onze meisjes zich alweer tiptop. Ze hebben gespeeld, goed gegeten en ook Bluebelle's snotneusje is beter. Suske moest om diezelfde reden naar Richard, want hij heeft het momenteel het hardste te pakken van allemaal, tot een toegeplakt oogje toe. Hij was al een beetje snotterig, maar toen de wasmachine kapot knalde, was hij zo geschrokken dat hij niet meer binnen durfde komen en de nacht in de buitenren doorbracht. We kregen hem niet te pakken, gelukkig zocht hij een plekje in één van de houten huisjes op, maar dit was tevens de nacht waarin het gevroren had en we wisten dat hij de volgende ochtend zieker zou zijn. Inmiddels lijkt het spuitje ook bij hem te werken, want vandaag heeft hij weer een beetje van zijn speciaal dieetvoer gegeten en plakt zijn oogje niet meer toe. Hij slaapt wel veel en het goede nieuws is dat hij terug binnen durft slapen en zelfs nog niet buiten geweest is sinds. Cali en DaisyBoo moesten mee omdat ze nog steeds met een blaasontsteking kampen. Cali kreeg een spuitje, DaisyBoo niet omdat Richard haar blaas niet kon voelen. Omdat het me niet zo lekker zit - want beide dames hebben van mij al een kuur medicatie gehad - hebben we morgen een afspraak staan bij Argos. Beide meisjes hun blaas zal onder de echo bekeken worden en indien nodig zal er ook een cultuur van hun urine gemaakt worden.Tevens gaat Hava mee voor net hetzelfde, want ook zij zit niet zo lekker in haar vel. Helaas kan ik haar blaas niet legen door haar pittige karakter en zal ze morgen wellicht onder narcose nagekeken worden. Kortom: het wordt weer een drukke dag morgen!
Vandaag was Kathleen weer de vuile dekentjes komen ophalen om te wassen en tevens stak ze een handje toe waar ik haar erg dankbaar om ben! Er lijkt een soort van griepje in mijn lijf te woekeren waardoor het vandaag allemaal niet ging zoals het moet, tot een pot soep toe die uit de koelkast viel en me nog wat extra werk bezorgde. Om iets na 20u had ik pas gedaan met alle verzorg- en poetswerk en dan was het nog omdat Sab me geholpen heeft met stofzuigen. Dan vlug de douche in om nu de beloofde update te schrijven. Seffens volgt dan weer de natvoerronde, luiertjes-knutselronde en dan is het alweer tijd voor de laatste verzorgronde en ik hoop toch voor 3u in mijn bedje te liggen. Gisteravond is Sab met onze trilkittens Hanna en Bluebelle en patiëntjes Suske, Cali en DaisyBoo naar onze dierenarts gereden. Er heerst een klein niesje onder een aantal bewoners en ook onze trilkittens hadden gisteren beginnende nies. Bluebelle zat constant met haar bekje open te ademen omdat haar neusje vol snot zat en zowel zij als Hanna hadden last van koorts. 's Morgens had ik hen al Metacam toegediend zodat de koorts tegen de middag gezakt was. Bij Richard kregen ze een prikje dat tot zondag werkt en vandaag voelen onze meisjes zich alweer tiptop. Ze hebben gespeeld, goed gegeten en ook Bluebelle's snotneusje is beter. Suske moest om diezelfde reden naar Richard, want hij heeft het momenteel het hardste te pakken van allemaal, tot een toegeplakt oogje toe. Hij was al een beetje snotterig, maar toen de wasmachine kapot knalde, was hij zo geschrokken dat hij niet meer binnen durfde komen en de nacht in de buitenren doorbracht. We kregen hem niet te pakken, gelukkig zocht hij een plekje in één van de houten huisjes op, maar dit was tevens de nacht waarin het gevroren had en we wisten dat hij de volgende ochtend zieker zou zijn. Inmiddels lijkt het spuitje ook bij hem te werken, want vandaag heeft hij weer een beetje van zijn speciaal dieetvoer gegeten en plakt zijn oogje niet meer toe. Hij slaapt wel veel en het goede nieuws is dat hij terug binnen durft slapen en zelfs nog niet buiten geweest is sinds. Cali en DaisyBoo moesten mee omdat ze nog steeds met een blaasontsteking kampen. Cali kreeg een spuitje, DaisyBoo niet omdat Richard haar blaas niet kon voelen. Omdat het me niet zo lekker zit - want beide dames hebben van mij al een kuur medicatie gehad - hebben we morgen een afspraak staan bij Argos. Beide meisjes hun blaas zal onder de echo bekeken worden en indien nodig zal er ook een cultuur van hun urine gemaakt worden.Tevens gaat Hava mee voor net hetzelfde, want ook zij zit niet zo lekker in haar vel. Helaas kan ik haar blaas niet legen door haar pittige karakter en zal ze morgen wellicht onder narcose nagekeken worden. Kortom: het wordt weer een drukke dag morgen!
Woensdag 25 november 2015:
Vandaag heb ik geprobeerd als een wervelwind door ons tehuis te razen. Er stonden namelijk wat afspraakjes op de agenda en moest ik op een versnelling hoger draaien om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Ook tussen de werkzaamheden door, kwam de mechanieker van de firma langs om een kijkje te nemen naar onze kapotte wasmachine. Sab is hiervoor speciaal tijdens haar werk over huis gereden omdat zulke zaakjes niet echt aan mij besteed zijn. De mechanieker keek onze wasmachine zorgvuldig na en kwam tot de conclusie dat alles in principe prima te maken valt. Maar dat het voor hen voordeliger uitkomt als ze ons gewoon een nieuwe machine geven. Een last die van onze schouders valt, want vanaf volgende week mogen we ons dus aan een gloednieuwe machine verwachten en kunnen we weer volop wasjes draaien. Gelukkig is Kathleen ons vandaag ook weer komen depanneren en is ze 4 vuilzakken was gaan draaien. Momenteel ben ik alle was aan het drogen in onze droogkast zodat ik morgen weer frisse en fruitige dekentjes kan leggen. We moeten nog even op die manier een dikke week door spartelen, maar moeilijk gaat gelukkig ook en hebben we nog altijd onze vrijwilligster Kathleen die ons hierbij helpt. De mensen die hier al op knuffelbezoek geweest zijn, zullen vast wel gezien hebben dat er achter één slaapkamertje van onze verlamde Blutsjes kabeltjes van internet en dergelijke bloot liggen. Cake heeft een tijdje geleden de kabel van het internet doorgebeten en gelukkig konden we de boel barricaderen door het slaapkamertje ietsje op te schuiven en de ingang te versperren door kartonnen dozen. Niet de ideale oplossing, maar allesinds beter dan een geëlektrocuteerde Cake. Gelukkig was Patrick zo lief om een soort kast te maken zodat de draadjes veilig zitten en de kartonnen dozen weggehaald konden worden. En dat komt geen moment te vroeg. Want omwille van de kartonnen dozen konden we de kachel vooraan in ons tehuis niet op zetten. Als het zonnetje schijnt, wordt ons tehuis wel een beetje opgewarmd. Maar nu het de laatste dagen zo grijs is, is het hier best koud. De bewoners zoeken daarom allemaal soelaas in de keuken, want daar brandt de kachel wel en daar is het lekker warm. Maar vanaf vanavond hebben we niet alleen een tehuis gevuld met liefde, maar ook met warmte. Dankjewel Patrick voor deze geweldige constructie! We zijn er heel erg blij mee. Sab is vanavond ook nog met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden, maar daar volgt morgen een update over. Met het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes hebben we ook een grote achterstand opgelopen, maar we hebben gewoon niet de fut en tijd om alles bij te benen... al doen we zeker ons best! Momenteel doet de mailbox van facebook een beetje vreemd waardoor ik niets kan lezen, zelfs de dringende berichtjes zullen tot morgen op een antwoordje moeten wachten.
Vandaag heb ik geprobeerd als een wervelwind door ons tehuis te razen. Er stonden namelijk wat afspraakjes op de agenda en moest ik op een versnelling hoger draaien om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Ook tussen de werkzaamheden door, kwam de mechanieker van de firma langs om een kijkje te nemen naar onze kapotte wasmachine. Sab is hiervoor speciaal tijdens haar werk over huis gereden omdat zulke zaakjes niet echt aan mij besteed zijn. De mechanieker keek onze wasmachine zorgvuldig na en kwam tot de conclusie dat alles in principe prima te maken valt. Maar dat het voor hen voordeliger uitkomt als ze ons gewoon een nieuwe machine geven. Een last die van onze schouders valt, want vanaf volgende week mogen we ons dus aan een gloednieuwe machine verwachten en kunnen we weer volop wasjes draaien. Gelukkig is Kathleen ons vandaag ook weer komen depanneren en is ze 4 vuilzakken was gaan draaien. Momenteel ben ik alle was aan het drogen in onze droogkast zodat ik morgen weer frisse en fruitige dekentjes kan leggen. We moeten nog even op die manier een dikke week door spartelen, maar moeilijk gaat gelukkig ook en hebben we nog altijd onze vrijwilligster Kathleen die ons hierbij helpt. De mensen die hier al op knuffelbezoek geweest zijn, zullen vast wel gezien hebben dat er achter één slaapkamertje van onze verlamde Blutsjes kabeltjes van internet en dergelijke bloot liggen. Cake heeft een tijdje geleden de kabel van het internet doorgebeten en gelukkig konden we de boel barricaderen door het slaapkamertje ietsje op te schuiven en de ingang te versperren door kartonnen dozen. Niet de ideale oplossing, maar allesinds beter dan een geëlektrocuteerde Cake. Gelukkig was Patrick zo lief om een soort kast te maken zodat de draadjes veilig zitten en de kartonnen dozen weggehaald konden worden. En dat komt geen moment te vroeg. Want omwille van de kartonnen dozen konden we de kachel vooraan in ons tehuis niet op zetten. Als het zonnetje schijnt, wordt ons tehuis wel een beetje opgewarmd. Maar nu het de laatste dagen zo grijs is, is het hier best koud. De bewoners zoeken daarom allemaal soelaas in de keuken, want daar brandt de kachel wel en daar is het lekker warm. Maar vanaf vanavond hebben we niet alleen een tehuis gevuld met liefde, maar ook met warmte. Dankjewel Patrick voor deze geweldige constructie! We zijn er heel erg blij mee. Sab is vanavond ook nog met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden, maar daar volgt morgen een update over. Met het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes hebben we ook een grote achterstand opgelopen, maar we hebben gewoon niet de fut en tijd om alles bij te benen... al doen we zeker ons best! Momenteel doet de mailbox van facebook een beetje vreemd waardoor ik niets kan lezen, zelfs de dringende berichtjes zullen tot morgen op een antwoordje moeten wachten.
Dinsdag 24 november 2015:
Vandaag was best een druk dagje! Want we hebben naast het vele werk in ons tehuis, ook nog een start gezet aan het 'geheime project'. We hebben een deel kunnen leegmaken en Sab is in de gietende regen alle (niet-meer-bruikbare) spul naar het containerpark gaan doen terwijl ik de verlamde Blutsjes en luierkindjes een poepbadje gaf. We denken dat we nog zo'n ritje of twee nodig zullen hebben vooraleer de ruimte volledig vrij is en dat hopen we dan ook zo snel mogelijk te doen. Dan kunnen we de nodige werken laten uitvoeren zodat onze Blutsjes er een geweldige snoezelruimte bij hebben. Maar eerst moeten we nog maar een keertje de moed en energie vinden om die laatste stap van "ontruiming" uit te voeren. Kathleen was zo lief om de was te komen ophalen, te wassen en deze 's avonds weer fris gewassen te komen afleveren. Heerlijk dat we ons hierover vandaag even geen zorgen hoefden te maken. Onze vrijwilligster Sara heeft een geweldig leuk speeltje gemaakt en het eerste prototype werd vandaag onder haar toeziend oog door onze bewoners getest. Ik kan alleen maar zeggen dat ze er allemaal stapelgek van zijn. Het kussentje van stevig stof is afgewerkt met kattenkruid en knisperpapier en om het allemaal wat exclusiever te maken: er hangt zelfs een dekattenbrigade.com labeltje aan. Als dat geen oog voor detail is! De kussentjes zullen in het kader van de 'Music For Life actie' verkocht worden door Sara aan 5 euro per stuk. We hopen dat deze actie een groot succes zal worden, want deze speeltjes zouden een ideaal Kerstgeschenk zijn voor jouw geliefde kat. Op een later tijdstip volgt hier zeker nog informatie over. Kijk en geniet van Blutsje Smurf die helemaal holderdebolder is van haar nieuwe geliefde speeltje!
Vandaag was best een druk dagje! Want we hebben naast het vele werk in ons tehuis, ook nog een start gezet aan het 'geheime project'. We hebben een deel kunnen leegmaken en Sab is in de gietende regen alle (niet-meer-bruikbare) spul naar het containerpark gaan doen terwijl ik de verlamde Blutsjes en luierkindjes een poepbadje gaf. We denken dat we nog zo'n ritje of twee nodig zullen hebben vooraleer de ruimte volledig vrij is en dat hopen we dan ook zo snel mogelijk te doen. Dan kunnen we de nodige werken laten uitvoeren zodat onze Blutsjes er een geweldige snoezelruimte bij hebben. Maar eerst moeten we nog maar een keertje de moed en energie vinden om die laatste stap van "ontruiming" uit te voeren. Kathleen was zo lief om de was te komen ophalen, te wassen en deze 's avonds weer fris gewassen te komen afleveren. Heerlijk dat we ons hierover vandaag even geen zorgen hoefden te maken. Onze vrijwilligster Sara heeft een geweldig leuk speeltje gemaakt en het eerste prototype werd vandaag onder haar toeziend oog door onze bewoners getest. Ik kan alleen maar zeggen dat ze er allemaal stapelgek van zijn. Het kussentje van stevig stof is afgewerkt met kattenkruid en knisperpapier en om het allemaal wat exclusiever te maken: er hangt zelfs een dekattenbrigade.com labeltje aan. Als dat geen oog voor detail is! De kussentjes zullen in het kader van de 'Music For Life actie' verkocht worden door Sara aan 5 euro per stuk. We hopen dat deze actie een groot succes zal worden, want deze speeltjes zouden een ideaal Kerstgeschenk zijn voor jouw geliefde kat. Op een later tijdstip volgt hier zeker nog informatie over. Kijk en geniet van Blutsje Smurf die helemaal holderdebolder is van haar nieuwe geliefde speeltje!
Maandag 23 november 2015:
Durf om hulp te vragen is iets wat we vaak te horen krijgen, maar dat is iets wat ik regelmatig aan mijn laars lap. Ik sta al zo lang op zelfstandige benen, dat ik het wel gewend ben om mijn eigen boontjes te doppen en we hebben zo'n onuitgesproken regel dat 'moeilijk ook wel gaat'. Het is niet makkelijk om een tehuis te runnen waarin zovele zorgbehoevende katjes wonen en soms is de inhoud van onze rekening en portefeuille zo bedroevend laag, dat ik me wel zorgen maak. Maar ik vraag niet graag om centjes, vooral omdat er al zoveel mensen ons steunen en we daar ook echt enorm dankbaar voor zijn. Ik wil altijd graag iets in de plaats geven, maar in dit geval durf ik hulp te vragen voor Noro en alle geweldige mensen die hem een kans op geluk bij ons gunnen. Maar laat ik het verhaal beginnen bij het begin. Eugenia, een geweldige rescuer in Roemenië die diverse katjes onder haar hoede heeft waaronder 4 verlamde Blutsjes, wordt getroffen door een beroerte. Het is zelfs zo dramatisch dat ze opgenomen moet worden in het ziekenhuis en de zorg van de katjes komt op de schouders van haar man terecht. Hij zelf kan geen blazen legen en er worden diverse noodkreten uitgestuurd. Dana vraagt of wij kunnen uithelpen en een verlamd Blutsje in ons tehuis kunnen opnemen. Ze stuurt de foto's door van de meest geweldige snoetjes en vraagt welke we kunnen helpen. Hoe kan ik nou uit al die snoetjes eentje kiezen? Ik zeg haar dat we in de meest ideale wereld ze alle 4 willen opnemen, maar dat het nu niet gaat. Eentje mag er komen en dat zij en Eugenia mogen beslissen welk katje hier komt wonen. Ze vraag ons of we Norocel (al zal hij hier Noro genaamd worden) in onze grote familie willen opnemen. Want naast een verlamming blijkt hij ook nog eens Fiv-positief te zijn, een plaatsing zit er niet in voor hem... Ik zeg haar gelijk dat we hem willen verwelkomen, want het maakt me niet uit of hij naast zijn verlamming ook nog eens aidspositief is. Hij heeft een thuis nodig, punt! Dana en Eugenia zijn in de wolken en zoeken in tussentijd -tot hij kan reizen- een tijdelijk opvangplekje in Roemenië voor hem. Dana kan niet elke dag naar Eugenia's huis afreizen omdat zij in een buitenwijk van Boekarest woont en Eugenia ligt op dat moment nog steeds in het ziekenhuis. Ze vonden een plekje waar de verlamde katjes terecht konden, iemand die tevens ervaring heeft met verlamde honden. Perfect plekje zouden we denken!? Noro mocht met een grondtransport mee en alles werd in gereedheid gebracht. Wij zaten vol ongeduld te wachten tot de komst van onze nieuwe bewoner tot Dana vertelde dat hij een grote wonde heeft opgelopen in zijn tijdelijke gastgezin. Dana schrok hier erg van, want de wonde was zo erg dat Noro met spoed geopereerd moest worden. Als hij nog een paar daagjes langer op dat adres gebleven was, dan was hij gestorven aan al die infecties. Hij kreeg negatief reisadvies van de dierenarts omdat ze eerst die infectie onder controle moet krijgen. Een volgende grondtransport gaat pas half december (net voor onze Kerst en kaas-avond, wat helemaal niet goed uitkomt) en het is de bedoeling dat Noro zo snel mogelijk naar hier komt. Hij gaat weer tijdelijk bij Eugenia wonen die inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen is, maar ook daar moet hij zo snel mogelijk weg want Eugenia heeft een verlamde arm door haar beroerte en zij kan de zorg van zo'n katjes niet meer dragen. Over een kleine veertien daagjes mag Noro wel reizen en we zouden hem het liefste via het vliegtuig laten overkomen. Op die manier zal hij sneller hier zijn, want via een grondtransport zijn katjes toch anderhalve dag onderweg en kunnen wij zijn wonde verder verzorgen. Maar hier knelt het schoentje, wij hebben hier de centjes niet voor. We hebben tevens ook een vrijwilliger nodig die Noro in Boekarest wilt gaan ophalen want zelf hebben we daar de tijd niet voor. Kortom: we hebben naast een vrijwilliger (interesse hiervoor? doe een mailtje naar [email protected] om verder af te spreken) heel veel centjes nodig om een ticket te boeken, zowel voor de vluchtbegeleider als Noro zelf. Maar ook om de kosten te dragen voor één overnachting in een hostel voor de vrijwilliger want het is gewoon gekkenwerk om op dezelfde dag op en af te vliegen. Wie-o-wie wilt onze Noro ophalen in Roemenië, liefst iemand die zelfstandig is en van aanpakken weet en de Engelse taal onder de knie heeft, ergens tussen 4 en 11 december? En wie-o-wie heeft er nog een centje te veel en helpt Noro Kerst hier vieren? Elke donatie, hoe klein of hoe groot ook, wordt ontzettend geapprecieerd. En lieve mensen: in onze ogen is geen enkele donatie te klein, alle kleine beetjes helpen! Laten we samen Noro naar huis halen? Dankjewel aan iedereen die ons hierbij wilt helpen: BE54 0004 2835 2097 op naam van De Katten-Brigade vzw met vermelding Noro. We gokken dat we op zijn minst zo'n 300 euro nodig hebben.
Op de foto: Noro met zijn geweldig mooie snoet voor alle drama begon en de andere foto is van zijn toegenaaide wonde. De foto van de open wonde is te grafisch om te tonen. Het witte stuk plactic dat te zien is, is een katheter om zijn blaas makkelijker te legen momenteel.
Durf om hulp te vragen is iets wat we vaak te horen krijgen, maar dat is iets wat ik regelmatig aan mijn laars lap. Ik sta al zo lang op zelfstandige benen, dat ik het wel gewend ben om mijn eigen boontjes te doppen en we hebben zo'n onuitgesproken regel dat 'moeilijk ook wel gaat'. Het is niet makkelijk om een tehuis te runnen waarin zovele zorgbehoevende katjes wonen en soms is de inhoud van onze rekening en portefeuille zo bedroevend laag, dat ik me wel zorgen maak. Maar ik vraag niet graag om centjes, vooral omdat er al zoveel mensen ons steunen en we daar ook echt enorm dankbaar voor zijn. Ik wil altijd graag iets in de plaats geven, maar in dit geval durf ik hulp te vragen voor Noro en alle geweldige mensen die hem een kans op geluk bij ons gunnen. Maar laat ik het verhaal beginnen bij het begin. Eugenia, een geweldige rescuer in Roemenië die diverse katjes onder haar hoede heeft waaronder 4 verlamde Blutsjes, wordt getroffen door een beroerte. Het is zelfs zo dramatisch dat ze opgenomen moet worden in het ziekenhuis en de zorg van de katjes komt op de schouders van haar man terecht. Hij zelf kan geen blazen legen en er worden diverse noodkreten uitgestuurd. Dana vraagt of wij kunnen uithelpen en een verlamd Blutsje in ons tehuis kunnen opnemen. Ze stuurt de foto's door van de meest geweldige snoetjes en vraagt welke we kunnen helpen. Hoe kan ik nou uit al die snoetjes eentje kiezen? Ik zeg haar dat we in de meest ideale wereld ze alle 4 willen opnemen, maar dat het nu niet gaat. Eentje mag er komen en dat zij en Eugenia mogen beslissen welk katje hier komt wonen. Ze vraag ons of we Norocel (al zal hij hier Noro genaamd worden) in onze grote familie willen opnemen. Want naast een verlamming blijkt hij ook nog eens Fiv-positief te zijn, een plaatsing zit er niet in voor hem... Ik zeg haar gelijk dat we hem willen verwelkomen, want het maakt me niet uit of hij naast zijn verlamming ook nog eens aidspositief is. Hij heeft een thuis nodig, punt! Dana en Eugenia zijn in de wolken en zoeken in tussentijd -tot hij kan reizen- een tijdelijk opvangplekje in Roemenië voor hem. Dana kan niet elke dag naar Eugenia's huis afreizen omdat zij in een buitenwijk van Boekarest woont en Eugenia ligt op dat moment nog steeds in het ziekenhuis. Ze vonden een plekje waar de verlamde katjes terecht konden, iemand die tevens ervaring heeft met verlamde honden. Perfect plekje zouden we denken!? Noro mocht met een grondtransport mee en alles werd in gereedheid gebracht. Wij zaten vol ongeduld te wachten tot de komst van onze nieuwe bewoner tot Dana vertelde dat hij een grote wonde heeft opgelopen in zijn tijdelijke gastgezin. Dana schrok hier erg van, want de wonde was zo erg dat Noro met spoed geopereerd moest worden. Als hij nog een paar daagjes langer op dat adres gebleven was, dan was hij gestorven aan al die infecties. Hij kreeg negatief reisadvies van de dierenarts omdat ze eerst die infectie onder controle moet krijgen. Een volgende grondtransport gaat pas half december (net voor onze Kerst en kaas-avond, wat helemaal niet goed uitkomt) en het is de bedoeling dat Noro zo snel mogelijk naar hier komt. Hij gaat weer tijdelijk bij Eugenia wonen die inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen is, maar ook daar moet hij zo snel mogelijk weg want Eugenia heeft een verlamde arm door haar beroerte en zij kan de zorg van zo'n katjes niet meer dragen. Over een kleine veertien daagjes mag Noro wel reizen en we zouden hem het liefste via het vliegtuig laten overkomen. Op die manier zal hij sneller hier zijn, want via een grondtransport zijn katjes toch anderhalve dag onderweg en kunnen wij zijn wonde verder verzorgen. Maar hier knelt het schoentje, wij hebben hier de centjes niet voor. We hebben tevens ook een vrijwilliger nodig die Noro in Boekarest wilt gaan ophalen want zelf hebben we daar de tijd niet voor. Kortom: we hebben naast een vrijwilliger (interesse hiervoor? doe een mailtje naar [email protected] om verder af te spreken) heel veel centjes nodig om een ticket te boeken, zowel voor de vluchtbegeleider als Noro zelf. Maar ook om de kosten te dragen voor één overnachting in een hostel voor de vrijwilliger want het is gewoon gekkenwerk om op dezelfde dag op en af te vliegen. Wie-o-wie wilt onze Noro ophalen in Roemenië, liefst iemand die zelfstandig is en van aanpakken weet en de Engelse taal onder de knie heeft, ergens tussen 4 en 11 december? En wie-o-wie heeft er nog een centje te veel en helpt Noro Kerst hier vieren? Elke donatie, hoe klein of hoe groot ook, wordt ontzettend geapprecieerd. En lieve mensen: in onze ogen is geen enkele donatie te klein, alle kleine beetjes helpen! Laten we samen Noro naar huis halen? Dankjewel aan iedereen die ons hierbij wilt helpen: BE54 0004 2835 2097 op naam van De Katten-Brigade vzw met vermelding Noro. We gokken dat we op zijn minst zo'n 300 euro nodig hebben.
Op de foto: Noro met zijn geweldig mooie snoet voor alle drama begon en de andere foto is van zijn toegenaaide wonde. De foto van de open wonde is te grafisch om te tonen. Het witte stuk plactic dat te zien is, is een katheter om zijn blaas makkelijker te legen momenteel.
Ongelofelijk maar waar: gisteravond heeft onze wasmachine het begeven! Voor wie het zich nog kan herinneren, vorig jaar rond deze tijd kwam er dankzij Joke een inzamelactie op gang omdat onze vorige wasmachine constant lekte en zowaar een zwembad veroorzaakte. Helaas viel dat niet meer onder garantie en zat er niets anders op dan een nieuwe aan te schaffen. Centjes hadden we daarvoor niet genoeg, maar er lieten een heleboel mensen hun goed hart zien en mits een kleine opleg van onze kant was onze nieuwe machine een feit. Wat waren we trots! Een super modern systeem en bovendien ook nog eens eentje die 11kg per keer kon weg wassen. Heerlijk! Tenminste dat dachten we toch. Een tijdje geleden begon de machine onderaan water te lekken en het leek haast een déja-vu. Het was een heel gedoe om in contact te komen met de verantwoordelijke, want de winkelverantwoordelijke waar we de machine kochten, verwees ons door naar de fabrikant. En helaas is een mechanieker om het waterprobleem op te lossen niet meer nodig... Ik was aan mijn 3de was van de dag bezig, terwijl er nog één wasje klaar lag toen het plots een kabaal van jewelste was. De katten schoten alle kanten op en het leek alsof de machine explodeerde. Wat bleek: de trommel is gewoon losgeschoten en binnenin zijn er allerlei kabels en plasticstukken kapot geschoten. Vreselijk, want ik kan geen dag zonder wasmachine. Ik heb verschrikkelijk veel was dagelijks weg te werken en hier zitten we dan, zonder een machine die werkt. Een machine die amper een jaar oud is en waarvan men ons verzekerd had dat deze geschikt was voor meermaals gebruik per dag en voor een dierentehuis. Balen, echt balen, ik kan er niets anders over zeggen! Ondertussen heeft Sab contact opgenomen met de firma en woensdag komt er een mechanieker langs. Ondanks dat we veelvuldig gezegd hebben dat de trommel helemaal losgeschoten is en een mechanieker dit niet op een uurtje tijd kan maken, komt er toch eentje langs. Ik hoop maar dat de machine dan ook meteen meegenomen wordt, of ter reparatie of we een nieuwe tot onze beschikking krijgen. Want het is doffe ellende - Sab is daarstraks met 4 volle vuilzakken richting de wasserette getrokken om de was van vandaag weg te werken. Maar dat is niet iets wat we elke dag kunnen doen, we komen nu al tijd te kort en centjesgewijs is dit ook niet de ideale oplossing. Kostenplaatje van vandaag: 17 euro. Ik zie op tegen de knuffeldag, want normaal gezien worden alle dekentjes dan gewassen. Dus hoe we dat zaterdag gaan oplossen, is een vraag waar ik geen antwoord op weet maar waar ik wel al ontzettend veel stress van heb... Hopelijk krijgen we woensdag toch een beetje goed nieuws te horen.
Zondag 22 november 2015:
Soms lijkt het één grote droom, eentje waar ik weliswaar niet wil uit ontwaken! Bijna dagelijks worden er pakketjes voor onze Blutsjes aan de deur afgeleverd of brengen mensen cadeautjes langs als ze op bezoek komen. Zoveel liefde voor onze Blutsjes en zelfs voor ons, het maakt me aan het blozen! Afgelopen weken stond de pakketjesman(nen) veelvuldig voor de deur en wat is het telkens weer een feest en verrassing om zo'n doos te openen. Onze vrijwilligster Sara is momenteel niet enkel Sara, maar de Sint en Kerstman bij elkaar! Ze verwent onze Blutsjes met allerlei klimtuigen, speeltjes, lekker eten en dat terwijl ze hier elke week een dagje komt vrijwilligen. En ik durf het haast bijna niet te verklappen, maar ik wil het wel uitschreeuwen want ze is ook zo lief voor ons! Ze heeft ons schandalig verwend! Ik had het nooit durven dromen om ooit de trotse eigenares te zijn van een Ipad, maar Sara heeft ons gewoon eentje cadeau gedaan! Voortaan kan ik ook boven bij de katjes of in de zomermaanden buiten mailtjes beantwoorden (tenminste, als we die WiFi gefixt krijgen). Want nu zit ik steeds achter onze prehistorische computer gekluisterd, op een bureaustoel. Er werd een anoniem pakketje geleverd met grote zakken droogvoer en op diezelfde dag kwam er een pakketje met Gastro Intestinal van Bram en Xanne toe. Ook Martine is steeds zo lief om pakketjes onze kant uit te sturen en deze keer liet ze lekker natvoer leveren. Nicole stond onverwachts voor de deur met tombolaspullen en allerlei natvoer voor onze Blutsjes. Ook een hele voorraad Laxulon waar ik zo blij om ben! Sab's collega Marleen gaf dan weer een hele lading nierdieet mee waar we erg blij om zijn, want niet alleen Kamiel verorbert dit, ook onze trilkittens staan op dit strikt dieet. Onze vrijwilligster Kathleen bracht tijdens de luier-knutselen-momenten talkpoeder, wasmiddel, snoepjes en natvoer mee. Allemaal spulletjes waar we om staan te springen. Ook Els stond hier onverwachts voor de deur met wel een hele grote verrassing: 3 grote zakken Sensible voer van Royal Canin. Dat wordt een groot verorberfestijn voor onze Blutsjes! En onze Felv-jes Jefke en Stigge lusten enkel dit voer, want van ander voer gaan ze aan het overgeven, dus heerlijk dat zij een hele tijd vooruit kunnen. Sabine sloot het rijtje van donaties af met een geweldig leuke krabton, heerlijk Almo Nature natvoer en een leuk fleece dekentje. Een geweldig mooie donatie! Onze Blutsjes en wij boffen met zovele lieve en gulle mensen in ons leven. Want het is alleen dankzij zoveel steun dat we kunnen doen wat we doen. Ook nogmaals een dikke dankjewel aan alle mensen die ons de voorbije weken financieel gesteund hebben, want met liefde alleen kunnen we onze rekeningen niet betaald krijgen. Ook centjes zijn er nodig en het is fijn om te weten dat er vertrouwen in ons is en elke cent die binnenkomt wordt ontzettend gewaardeerd en gespendeerd aan het wegwerken van onze onbetaalde rekeningen! Dankjewel voor alle steun, echt waar!
Soms lijkt het één grote droom, eentje waar ik weliswaar niet wil uit ontwaken! Bijna dagelijks worden er pakketjes voor onze Blutsjes aan de deur afgeleverd of brengen mensen cadeautjes langs als ze op bezoek komen. Zoveel liefde voor onze Blutsjes en zelfs voor ons, het maakt me aan het blozen! Afgelopen weken stond de pakketjesman(nen) veelvuldig voor de deur en wat is het telkens weer een feest en verrassing om zo'n doos te openen. Onze vrijwilligster Sara is momenteel niet enkel Sara, maar de Sint en Kerstman bij elkaar! Ze verwent onze Blutsjes met allerlei klimtuigen, speeltjes, lekker eten en dat terwijl ze hier elke week een dagje komt vrijwilligen. En ik durf het haast bijna niet te verklappen, maar ik wil het wel uitschreeuwen want ze is ook zo lief voor ons! Ze heeft ons schandalig verwend! Ik had het nooit durven dromen om ooit de trotse eigenares te zijn van een Ipad, maar Sara heeft ons gewoon eentje cadeau gedaan! Voortaan kan ik ook boven bij de katjes of in de zomermaanden buiten mailtjes beantwoorden (tenminste, als we die WiFi gefixt krijgen). Want nu zit ik steeds achter onze prehistorische computer gekluisterd, op een bureaustoel. Er werd een anoniem pakketje geleverd met grote zakken droogvoer en op diezelfde dag kwam er een pakketje met Gastro Intestinal van Bram en Xanne toe. Ook Martine is steeds zo lief om pakketjes onze kant uit te sturen en deze keer liet ze lekker natvoer leveren. Nicole stond onverwachts voor de deur met tombolaspullen en allerlei natvoer voor onze Blutsjes. Ook een hele voorraad Laxulon waar ik zo blij om ben! Sab's collega Marleen gaf dan weer een hele lading nierdieet mee waar we erg blij om zijn, want niet alleen Kamiel verorbert dit, ook onze trilkittens staan op dit strikt dieet. Onze vrijwilligster Kathleen bracht tijdens de luier-knutselen-momenten talkpoeder, wasmiddel, snoepjes en natvoer mee. Allemaal spulletjes waar we om staan te springen. Ook Els stond hier onverwachts voor de deur met wel een hele grote verrassing: 3 grote zakken Sensible voer van Royal Canin. Dat wordt een groot verorberfestijn voor onze Blutsjes! En onze Felv-jes Jefke en Stigge lusten enkel dit voer, want van ander voer gaan ze aan het overgeven, dus heerlijk dat zij een hele tijd vooruit kunnen. Sabine sloot het rijtje van donaties af met een geweldig leuke krabton, heerlijk Almo Nature natvoer en een leuk fleece dekentje. Een geweldig mooie donatie! Onze Blutsjes en wij boffen met zovele lieve en gulle mensen in ons leven. Want het is alleen dankzij zoveel steun dat we kunnen doen wat we doen. Ook nogmaals een dikke dankjewel aan alle mensen die ons de voorbije weken financieel gesteund hebben, want met liefde alleen kunnen we onze rekeningen niet betaald krijgen. Ook centjes zijn er nodig en het is fijn om te weten dat er vertrouwen in ons is en elke cent die binnenkomt wordt ontzettend gewaardeerd en gespendeerd aan het wegwerken van onze onbetaalde rekeningen! Dankjewel voor alle steun, echt waar!
Zaterdag 21 november 2015:
Sommige katten hebben al zoveel pech gehad en DaisyBoo is er daar eentje van. Adina en Claudia gooiden een noodoproep in onze mailbox. Zij zetten zich elk afzonderlijk in voor hun eigen rescue organisatie die ze uit de grond gestampt hebben, maar het mooie is dat ze elkaar ook uithelpen waar nodig. Het begon allemaal als een sprookje: DaisyBoo werd gered door een Roemeense organisatie. Zij had een baarmoederverzakking waar ze aan geopereerd werd en het ging DaisyBoo voor de wind. Ze vond een baasje in Engeland en alle papierwerk om haar te verplaatsen werd in orde gemaakt. DaisyBoo ging op transport en moest dan nog enkele dagen in een kennel in Engeland blijven. Doordat haar vagina steeds open staat door die operatie, had ze een blaasontsteking ontwikkeld en tevens is ze incontinent. Daardoor besloot de persoon die haar wilde adopteren, om haar de rug toe te keren en haar in de kennel te laten zitten. Al die tijd sponsorde Claudia haar verblijf in de kennel, want ook de Roemeense opvang liet DaisyBoo letterlijk stikken. Ze wilden de kosten van haar verblijf niet dekken en ze wilden haar ook niet terug... Daar zat DaisyBoo dan: van het kastje naar de muur gestuurd. Gelukkig zorgden de mensen van de kennel wel voortreffelijk voor haar en de wonde die ze aan haar geslachtsdelen had is bijna genezen. Dit had ze opgelopen in Roemenië omdat ze haar te lang in een vuile luier lieten rondlopen. Tot overmaat van ramp wilde de dierenarts van de kennel DaisyBoo laten inslapen en daarom dienden Adina en Claudia een noodoproep bij ons in. Kon ik mijn ogen nu sluiten voor dat kleine meisje? Met haar kleine gestalte, een jaartje oud en amper 1,8 kg wist ze zich gelijk een weg naar mijn hart te banen. Ze heeft bovendien ook nog een lichte vorm van Ataxie door een zenuwbeschadiging en tja, dan ga ik helemaal overstag! En wat konden we anders? Om een incontinente kat staat (bijna) niemand te springen. Zij vallen letterlijk tussen schip en wal... DaisyBoo werd wederom op transport gezet en deze keer richting haar voor-altijd-huisje. Onze vrijwilligster Wendy en Luc waren zo lief om een nachtelijke rit met mij te ondernemen om haar op te halen. Bij thuiskomst moest onze meid wel gelijk in bad. Want ze had in de transportmand een soort van Picasso geschilderd met poep en ook haar billetjes hingen vol. Ik had al gelijk geroken dat ze een blaasontsteking had. Voor de zekerheid haalde ik toch ook even de tester boven en er zat gelukkig nog net voldoende urine in haar blaas en ja hoor, de tester kleurde gelijk alle kleuren van de regenboog. Gelijk met medicatie gestart zodat we die vieze blaasbeestjes klein krijgen. Na haar poepbadje, propere luier en een zakje natvoer dat ze gelijk verorberde, ging ze op verkenning en het gaat verbazend goed. DaisyBoo voelt zich al helemaal thuis en dan denk ik: missie geslaagd! Welkom DaisyBoo, je bent veilig en je hoeft nergens nog heen. Nu nog een lieve suikertante of -nonkel die je helpt bij de verzorging en je kan de wereld aan!
Sommige katten hebben al zoveel pech gehad en DaisyBoo is er daar eentje van. Adina en Claudia gooiden een noodoproep in onze mailbox. Zij zetten zich elk afzonderlijk in voor hun eigen rescue organisatie die ze uit de grond gestampt hebben, maar het mooie is dat ze elkaar ook uithelpen waar nodig. Het begon allemaal als een sprookje: DaisyBoo werd gered door een Roemeense organisatie. Zij had een baarmoederverzakking waar ze aan geopereerd werd en het ging DaisyBoo voor de wind. Ze vond een baasje in Engeland en alle papierwerk om haar te verplaatsen werd in orde gemaakt. DaisyBoo ging op transport en moest dan nog enkele dagen in een kennel in Engeland blijven. Doordat haar vagina steeds open staat door die operatie, had ze een blaasontsteking ontwikkeld en tevens is ze incontinent. Daardoor besloot de persoon die haar wilde adopteren, om haar de rug toe te keren en haar in de kennel te laten zitten. Al die tijd sponsorde Claudia haar verblijf in de kennel, want ook de Roemeense opvang liet DaisyBoo letterlijk stikken. Ze wilden de kosten van haar verblijf niet dekken en ze wilden haar ook niet terug... Daar zat DaisyBoo dan: van het kastje naar de muur gestuurd. Gelukkig zorgden de mensen van de kennel wel voortreffelijk voor haar en de wonde die ze aan haar geslachtsdelen had is bijna genezen. Dit had ze opgelopen in Roemenië omdat ze haar te lang in een vuile luier lieten rondlopen. Tot overmaat van ramp wilde de dierenarts van de kennel DaisyBoo laten inslapen en daarom dienden Adina en Claudia een noodoproep bij ons in. Kon ik mijn ogen nu sluiten voor dat kleine meisje? Met haar kleine gestalte, een jaartje oud en amper 1,8 kg wist ze zich gelijk een weg naar mijn hart te banen. Ze heeft bovendien ook nog een lichte vorm van Ataxie door een zenuwbeschadiging en tja, dan ga ik helemaal overstag! En wat konden we anders? Om een incontinente kat staat (bijna) niemand te springen. Zij vallen letterlijk tussen schip en wal... DaisyBoo werd wederom op transport gezet en deze keer richting haar voor-altijd-huisje. Onze vrijwilligster Wendy en Luc waren zo lief om een nachtelijke rit met mij te ondernemen om haar op te halen. Bij thuiskomst moest onze meid wel gelijk in bad. Want ze had in de transportmand een soort van Picasso geschilderd met poep en ook haar billetjes hingen vol. Ik had al gelijk geroken dat ze een blaasontsteking had. Voor de zekerheid haalde ik toch ook even de tester boven en er zat gelukkig nog net voldoende urine in haar blaas en ja hoor, de tester kleurde gelijk alle kleuren van de regenboog. Gelijk met medicatie gestart zodat we die vieze blaasbeestjes klein krijgen. Na haar poepbadje, propere luier en een zakje natvoer dat ze gelijk verorberde, ging ze op verkenning en het gaat verbazend goed. DaisyBoo voelt zich al helemaal thuis en dan denk ik: missie geslaagd! Welkom DaisyBoo, je bent veilig en je hoeft nergens nog heen. Nu nog een lieve suikertante of -nonkel die je helpt bij de verzorging en je kan de wereld aan!
|
|
Vrijdag 20 november 2015:
Ons verlamd Blutsje Ballerina heeft zich gisteren een beetje pijn gedaan. Ze is van één van de krabpalen gevallen, want ze wilde Sara's nieuwe krabpaal tot op het bovenste plankje gaan verkennen en daarbij heeft ze haar rugje een beetje bezeerd. Het is niet dramatisch, maar ik voel toch een kleine zwelling zitten. Ze krijgt daarom Metacam wat als pijnstiller maar tevens ook als ontstekingsremmer werkt. En ik hoef vast niet te vertellen dat ze dit ontzettend lekker vindt! Ballerina is op gebied van medicatie uitdelen de makkelijkste patiënt die in ons tehuis woont. Ze likt gewoon de inhoud uit het spuitje, ongeacht welk smaakje, geurtje of merkje ze moet innemen. Gekke doos! |
Donderdag 19 november 2015:
Een oud heertje van 16 jaar die bovendien ook nog eens doof is, zocht een nieuw onderkomen. Zijn baasje verhuisde en Chippie kon niet mee. De dame in kwestie was al een paar weekjes naar haar nieuwe stekje gaan wonen en Chippie bleef achter in de tuin. Gelukkig hadden we contact met de dochter van de dame en die regelde een plekje voor het oude manneke bij ons. We konden dit oude grumpy gezichtje niet weerstaan. En een senior extra erbij, dat is amper voelbaar. Hij slaapt het merendeel van de dag en hij is zo dankbaar dat hij veilig binnen zit. De eerste daagjes was hij een beetje van slag. Hij was Sab al te slim af geweest door haar te verschalken toen ze hem in de quarantaine bench wilde zetten en daarna verstopte hij zich achter de zetel. 't Was gewoon alsof hij wilde zeggen: je kan me vertrouwen hoor! Ik doe niets of niemand kwaad, ik heb gewoon even tijd nodig om te wennen en dat kan voor mijn gevoel best uit de bench en achter de zetel. En dat wennen deed ie verbazend snel. Zelfs met Kamiel klikt het en ook de andere bewoners in de 'Seniorkamer' vinden het helemaal niet erg dat Chippie hen is komen vervoegen. In het begin blies hij naar ons, maar toen ik mijn befaamde kop-schud-grote-ogen-truc bovenhaalde, kon hij er niet aan weerstaan. Plots was het ijs tussen ons gebroken en wilde hij niets liever dan geaaid en gekroeld worden. Ons oude manneke is echt potdoof, door ouderdom. Als ik stofzuig, blijft hij netjes doorslapen en we proberen met elkaar te communiceren door onze blikken te wisselen en her en der wat gebarentaal boven te halen. Ondanks zijn hoge leeftijd ziet hij er best goed uit. Oké, hij is een beetje aan de magere kant en zijn vachtje staat was scruffy, maar who cares? Seniors zijn fantastisch en zo geweldig aandoenlijk. Wie wilt de suikertante of -nonkel van dit oude opaatje worden en kan net zoals ons niet aan die gekke snoet weerstaan?
Een oud heertje van 16 jaar die bovendien ook nog eens doof is, zocht een nieuw onderkomen. Zijn baasje verhuisde en Chippie kon niet mee. De dame in kwestie was al een paar weekjes naar haar nieuwe stekje gaan wonen en Chippie bleef achter in de tuin. Gelukkig hadden we contact met de dochter van de dame en die regelde een plekje voor het oude manneke bij ons. We konden dit oude grumpy gezichtje niet weerstaan. En een senior extra erbij, dat is amper voelbaar. Hij slaapt het merendeel van de dag en hij is zo dankbaar dat hij veilig binnen zit. De eerste daagjes was hij een beetje van slag. Hij was Sab al te slim af geweest door haar te verschalken toen ze hem in de quarantaine bench wilde zetten en daarna verstopte hij zich achter de zetel. 't Was gewoon alsof hij wilde zeggen: je kan me vertrouwen hoor! Ik doe niets of niemand kwaad, ik heb gewoon even tijd nodig om te wennen en dat kan voor mijn gevoel best uit de bench en achter de zetel. En dat wennen deed ie verbazend snel. Zelfs met Kamiel klikt het en ook de andere bewoners in de 'Seniorkamer' vinden het helemaal niet erg dat Chippie hen is komen vervoegen. In het begin blies hij naar ons, maar toen ik mijn befaamde kop-schud-grote-ogen-truc bovenhaalde, kon hij er niet aan weerstaan. Plots was het ijs tussen ons gebroken en wilde hij niets liever dan geaaid en gekroeld worden. Ons oude manneke is echt potdoof, door ouderdom. Als ik stofzuig, blijft hij netjes doorslapen en we proberen met elkaar te communiceren door onze blikken te wisselen en her en der wat gebarentaal boven te halen. Ondanks zijn hoge leeftijd ziet hij er best goed uit. Oké, hij is een beetje aan de magere kant en zijn vachtje staat was scruffy, maar who cares? Seniors zijn fantastisch en zo geweldig aandoenlijk. Wie wilt de suikertante of -nonkel van dit oude opaatje worden en kan net zoals ons niet aan die gekke snoet weerstaan?
Weten jullie nog dat ik een paar maandjes geleden een oproepje deed om een gratis staal Drynites aan te vragen? Weken streken voorbij en talloze mensen hadden ons ondertussen al gevraagd of we de matrasbeschermer ontvangen hadden. Op de website stond namelijk te lezen dat de staaljes twee weken na aanvraag zouden opgestuurd worden. Elke keer moest ik negatief antwoorden, want de pakketjes in de brievenbus bleven uit. Ondertussen was dit al helemaal uit mijn gedachten gegaan en ondanks dat ik vandaag de postbode toch wel erg lang voor onze brievenbus zag staan, had ik nooit gedacht dat deze vandaag vol zou steken met matrasbeschermers. We mochten er inmiddels vier ontvangen en daar zijn we heel erg blij om! Ze zijn perfect voor de zetel waar verlamd Blutsje Cali het merendeel van de dag woont en menige bezoeker kan beamen dat haar incontinentiedoekjes meermaals per dag verschoond moeten worden. Dankjewel aan alle lieve mensen die toen een staaltje aanvroegen, ons geduld werd uiteindelijk beloond!
|
|
Woensdag 18 november 2015:
Een hele tijd geleden kregen we een speelgoedrat van de Ikea gedoneerd. Geen enkele bewoner keek er in principe naar om, tot verlamd Blutsje Tokito hier kwam wonen. De rat werd in 'an instant' zijn favoriete speeltje bekroond. Hij kan er uren zoet mee zijn. Hij gooit de rat in de hoogte zodat deze de meest gekke salto's maakt en als ze dan op de grond valt, dan sjeest hij er achteraan. Af en toe moet de rat in de wasmachine, maar als ik deze dan weer frisgewassen en gedroogd tevoorschijn haal, dan is hij zo blij als maar kan zijn. Het runnen van ons tehuis is zwaar, heel zwaar! Maar dit vult mijn hart vol met liefde en blijdschap. Ik gun elk dier zo'n fijn en onbezorgd leventje. Ik hoop in de toekomst nog meer Blutsjes gelukkig te kunnen maken, want uiteindelijk is dat het enige wat ze willen: liefde en een kans op leven! |
Dinsdag 17 november 2015:
Gisteravond is Sab met Juno en Thor naar onze dierenarts gereden. Juno was een paar daagjes voor het weekend aan het kuchen gegaan. We hoopten dat dit vanzelf weer voorbij zou gaan, want met het vallen van de bladeren steken er wel meerdere niesjes en kuchjes de kop op bij de Blutsjes. Dit weekend begon hij te rochelen en zijn neusje hing vol vuile korsten. Zijn mondje kwijlde weer en het was duidelijk dat er toch iets meer aan de hand was dan alleen een kuchje. Ik begon al te vrezen dat zijn longontsteking -waarmee hij ons tehuis is binnengekomen en een permanent plekje in ons Blutsjestehuis vond- weer de kop op stak. Gelukkig had ik hem de voorbije dagen al behandeld met ontstekingsremmer en pijnstilling zodat hij toch iets of wat comfortabel was. Maar toen Richard gisteren zijn mondje opende, was duidelijk dat deze helemaal gruwelijk ontstoken was. Ook zijn tong was aangetast en dat deed onze dierenarts besluiten dat Juno een auto-immuunziekte heeft. Simpelweg gezegd: Juno's cellen vallen zijn eigen lichaam aan. Zijn tandjes werden pas op 14 oktober helemaal gereinigd en de rotte tandjes en kiezen werden verwijderd. Het kan dus geen gewone ontsteking zijn, aangezien er ook alweer nieuw tandplak te zien was. Juno heeft nu een spuit antibiotica gekregen en van zodra de ontsteking onder controle is, moeten zijn tandjes allemaal - met uitzondering van zijn hoektanden- operatief verwijderd worden. Daar moeten we binnenkort dan weer een ritje naar Argos voor ondernemen. En ons verlamd Blutsje Thor is al een hele tijd aan het kwakkelen met blaasontstekingen. Hij kreeg onlangs twee kuren antibiotica, maar dat deed de ontsteking niet verdwijnen. In tegendeel, van de Baytril kreeg hij zelfs een allergische reactie waardoor zijn neus en lipjes erg dik werden. Hij kreeg een spuitje bij Richard en vanaf donderdag moeten we met Noroclav starten. Ik hoop dat we op die manier de blaasontsteking klein krijgen. Want door die vieze blaasbeestjes hebben we al twee maal zijn geplande castratie moeten annuleren. Ondanks dat hij in de auto een beetje in paniek was, was hij bij Richard een stoere bink. Ook bij het prikje gaf hij geen kik en eenmaal thuis moest hij uitgebreid geknuffeld worden. Ik hoop dat mijn lieve knulletjes snel weer beter zijn!
Gisteravond is Sab met Juno en Thor naar onze dierenarts gereden. Juno was een paar daagjes voor het weekend aan het kuchen gegaan. We hoopten dat dit vanzelf weer voorbij zou gaan, want met het vallen van de bladeren steken er wel meerdere niesjes en kuchjes de kop op bij de Blutsjes. Dit weekend begon hij te rochelen en zijn neusje hing vol vuile korsten. Zijn mondje kwijlde weer en het was duidelijk dat er toch iets meer aan de hand was dan alleen een kuchje. Ik begon al te vrezen dat zijn longontsteking -waarmee hij ons tehuis is binnengekomen en een permanent plekje in ons Blutsjestehuis vond- weer de kop op stak. Gelukkig had ik hem de voorbije dagen al behandeld met ontstekingsremmer en pijnstilling zodat hij toch iets of wat comfortabel was. Maar toen Richard gisteren zijn mondje opende, was duidelijk dat deze helemaal gruwelijk ontstoken was. Ook zijn tong was aangetast en dat deed onze dierenarts besluiten dat Juno een auto-immuunziekte heeft. Simpelweg gezegd: Juno's cellen vallen zijn eigen lichaam aan. Zijn tandjes werden pas op 14 oktober helemaal gereinigd en de rotte tandjes en kiezen werden verwijderd. Het kan dus geen gewone ontsteking zijn, aangezien er ook alweer nieuw tandplak te zien was. Juno heeft nu een spuit antibiotica gekregen en van zodra de ontsteking onder controle is, moeten zijn tandjes allemaal - met uitzondering van zijn hoektanden- operatief verwijderd worden. Daar moeten we binnenkort dan weer een ritje naar Argos voor ondernemen. En ons verlamd Blutsje Thor is al een hele tijd aan het kwakkelen met blaasontstekingen. Hij kreeg onlangs twee kuren antibiotica, maar dat deed de ontsteking niet verdwijnen. In tegendeel, van de Baytril kreeg hij zelfs een allergische reactie waardoor zijn neus en lipjes erg dik werden. Hij kreeg een spuitje bij Richard en vanaf donderdag moeten we met Noroclav starten. Ik hoop dat we op die manier de blaasontsteking klein krijgen. Want door die vieze blaasbeestjes hebben we al twee maal zijn geplande castratie moeten annuleren. Ondanks dat hij in de auto een beetje in paniek was, was hij bij Richard een stoere bink. Ook bij het prikje gaf hij geen kik en eenmaal thuis moest hij uitgebreid geknuffeld worden. Ik hoop dat mijn lieve knulletjes snel weer beter zijn!
Maandag 16 november 2015:
Kathleen, de suikertante van onze Chyna, blijkt ook een hele creatieve bij te zijn! Ze bracht namelijk deze twee hele leuke zakdoekdooshoezen langs die we mogen verkopen ten voordele van onze Blutskatjes. De hoezen zijn netjes vervaardigd en bestaan uit vrolijke prints. 5 euro per stuk en de centjes gaan integraal naar de verzorging van onze bewoners. Echt een must have om je zakdoekendoos op te vrolijken en misschien je badkamer- of toiletruimte op te smukken. De hoezen kunnen opgehaald worden in ons Blutsjestehuis na afspraak, maar ze kunnen ook makkelijk per post verstuurd worden. Doe een mailtje naar: [email protected] om je bestelling door te geven en de betaling/ophaling/verzending te regelen. Snel zijn is de boodschap, want er zijn slechts twee stuks beschikbaar!
Kathleen, de suikertante van onze Chyna, blijkt ook een hele creatieve bij te zijn! Ze bracht namelijk deze twee hele leuke zakdoekdooshoezen langs die we mogen verkopen ten voordele van onze Blutskatjes. De hoezen zijn netjes vervaardigd en bestaan uit vrolijke prints. 5 euro per stuk en de centjes gaan integraal naar de verzorging van onze bewoners. Echt een must have om je zakdoekendoos op te vrolijken en misschien je badkamer- of toiletruimte op te smukken. De hoezen kunnen opgehaald worden in ons Blutsjestehuis na afspraak, maar ze kunnen ook makkelijk per post verstuurd worden. Doe een mailtje naar: [email protected] om je bestelling door te geven en de betaling/ophaling/verzending te regelen. Snel zijn is de boodschap, want er zijn slechts twee stuks beschikbaar!
Zondag 15 november 2015:
Gisteren vond er weer een knuffeldag plaats en voor ons gevoel leek daar een eeuwigheid aan tijd tussen te zitten met de laatste bezoekdag. Maar dat extra weekend zal er vast ook wel voor iets tussen zitten. De stress zat er van 's morgensvroeg al in, want het is altijd druk aanpoten om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Naast het vele poets- en verzorgwerk moeten er ook altijd 14 bewoners in bad en da's toch best een heuse klus. Om vijf voor drie waren we nog de laatste puntjes op de i aan het zetten toen plots de bel ging en de eerste knuffelaars voor de deur stonden. In totaal mochten we 16 mensen welkom heten, waarvan Nadine en Kathleen enkel aan de voordeur ict-materiaal en donatiespullen kwamen langsbrengen. De knuffelhandjes werden bovengehaald en de bewoners genoten met volle teugen van al die aaitjes en lieve woorden. Verlamde Blutsjes Tokito en Andreas hadden elk zelfs hun persoonlijke drager, want onze jongens wilden graag in de armen genomen en vertroeteld worden. Ondanks dat het buiten guur en grauw was, was ons Blutsjestehuis gevuld met liefde voor onze bewoners. Het was een hele aangename knuffeldag met stuk voor stuk leuke en lieve mensen! We kregen weer een heleboel spulletjes gedoneerd, alsook centjes waar we allemaal super blij mee zijn. Dankjewel iedereen die gisteren aanwezig waren en ervoor gezorgd hebben dat we de kuffeldag met een fijn gevoel afsloten. Nog een kleine aankondiging: voor de knuffeldag van 12 december zijn er nog een beperkt aantal plaatsjes vrij. Voor diegene die er dit jaar nog bij willen zijn, snel inschrijven via: [email protected] is de boodschap, want eerst = eerst en vol = vol. In het nieuwe jaar zullen de knuffeldagen wellicht pas vanaf eind maart weer doorgaan. In de wintermaanden nemen we bewust een "pauze" omdat de schuwere Blutsjes buiten een veilig plekje opzoeken als het in ons tehuis te druk is met bezoek en het zou niet eerlijk zijn om hen zo lang buiten in de kou of in sneeuw te laten zitten.
Gisteren vond er weer een knuffeldag plaats en voor ons gevoel leek daar een eeuwigheid aan tijd tussen te zitten met de laatste bezoekdag. Maar dat extra weekend zal er vast ook wel voor iets tussen zitten. De stress zat er van 's morgensvroeg al in, want het is altijd druk aanpoten om de boel hier tijdig klaar te krijgen. Naast het vele poets- en verzorgwerk moeten er ook altijd 14 bewoners in bad en da's toch best een heuse klus. Om vijf voor drie waren we nog de laatste puntjes op de i aan het zetten toen plots de bel ging en de eerste knuffelaars voor de deur stonden. In totaal mochten we 16 mensen welkom heten, waarvan Nadine en Kathleen enkel aan de voordeur ict-materiaal en donatiespullen kwamen langsbrengen. De knuffelhandjes werden bovengehaald en de bewoners genoten met volle teugen van al die aaitjes en lieve woorden. Verlamde Blutsjes Tokito en Andreas hadden elk zelfs hun persoonlijke drager, want onze jongens wilden graag in de armen genomen en vertroeteld worden. Ondanks dat het buiten guur en grauw was, was ons Blutsjestehuis gevuld met liefde voor onze bewoners. Het was een hele aangename knuffeldag met stuk voor stuk leuke en lieve mensen! We kregen weer een heleboel spulletjes gedoneerd, alsook centjes waar we allemaal super blij mee zijn. Dankjewel iedereen die gisteren aanwezig waren en ervoor gezorgd hebben dat we de kuffeldag met een fijn gevoel afsloten. Nog een kleine aankondiging: voor de knuffeldag van 12 december zijn er nog een beperkt aantal plaatsjes vrij. Voor diegene die er dit jaar nog bij willen zijn, snel inschrijven via: [email protected] is de boodschap, want eerst = eerst en vol = vol. In het nieuwe jaar zullen de knuffeldagen wellicht pas vanaf eind maart weer doorgaan. In de wintermaanden nemen we bewust een "pauze" omdat de schuwere Blutsjes buiten een veilig plekje opzoeken als het in ons tehuis te druk is met bezoek en het zou niet eerlijk zijn om hen zo lang buiten in de kou of in sneeuw te laten zitten.
|
|
Bij de donatiespullen die Kathleen -suikertante van onze Chyna- gisteravond kwam langsbrengen, zat er ook een klok. Laten we dat nou net niet hebben en ondanks dat ik het tikkende geluid van een klok vreselijk vind, heb ik ze toch omhoog gehangen. Dit is altijd handig voor bezoek, want vaak krijg ik toch de vraag hoe laat het nou precies is. Want menige mens die hier over de vloer komt, blijft hier ook altijd langer plakken dan hij of zij aanvankelijk van plan was. Sommige mensen vinden hier rust en liefde en dat is nou precies waar het in ons Blutsjestehuis allemaal om draait! Omdat ik al wist dat sommige bewoners door de klok gefascineerd zouden zijn, heb ik deze op een heel hoog en veilig plekje gehangen. En dat was stiekem ook de enige vrije nagel waar ik de klok kon hangen, want ik kan vandaag niet eens de moed opbrengen om een nieuwe nagel in de muur te kloppen. Chronisch snot patiëntje Gizmo was anderhalf uur zo geboeid door de klok en het feit dat hij er niet aan kon, maakte dat hij zijn zieligste miauwtje bovenhaalde. Hij kan soms echt een hooligan zijn, maar als hij dan zijn liefste snoetje opzet en zijn typische geluidjes uit zijn mondje tovert, dan ga ik overstag. Gizmo heeft me helemaal in zijn macht! Tijdens knuffelbezoek ligt hij altijd ergens weggestopt in een krabpaalhuisje en dat terwijl hij eigenlijk heel sociaal is. Maar gisteravond kwam hij dan toch ineens tevoorschijn en ging hij bij iedereen aaitjes halen. Op den duur had hij zelfs al een schoot gevonden waarop hij prinsheerlijk lag, met een grote grijns tot achter zijn oren.
|
Vrijdag 13 november 2015:
Voortaan hebben we ook een blog op onze website staan: http://www.dekattenbrigade.com/blog-blutsjestehuis. Hierin zullen de 'Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade' verhalen verzameld worden, alsook verhalen en ervaringen van de hand van onze vrijwilligers. Ik denk dat het voor onze Blutsjesfans wel leuk is om ook de ervaringen van onze vrijwilligers te lezen en op die manier nog een beetje extra betrokken te worden bij ons tehuis en zijn bewoners. Want het is alleen maar dankzij al die geweldige steun dat we zoveel Blutsjes (en zelfs konijntjes!) een permanent en veilige thuis kunnen bieden. Op de foto: Bubbels, helemaal open gebloeid en super gelukkig in ons tehuis. Hij heeft vele vriendjes waar hij de hele dag mee speelt, maar af en toe een tukkie om bij te tanken is er ook bij. Dat laatste soms op de meest gekke plaatsen, want ik kan me nou niet voorstellen dat een speeltje lekker slaapt. Naar vreemde mensen toe is hij nog een beetje bang, maar naar ons toe is hij echt een scheetje!
Voortaan hebben we ook een blog op onze website staan: http://www.dekattenbrigade.com/blog-blutsjestehuis. Hierin zullen de 'Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade' verhalen verzameld worden, alsook verhalen en ervaringen van de hand van onze vrijwilligers. Ik denk dat het voor onze Blutsjesfans wel leuk is om ook de ervaringen van onze vrijwilligers te lezen en op die manier nog een beetje extra betrokken te worden bij ons tehuis en zijn bewoners. Want het is alleen maar dankzij al die geweldige steun dat we zoveel Blutsjes (en zelfs konijntjes!) een permanent en veilige thuis kunnen bieden. Op de foto: Bubbels, helemaal open gebloeid en super gelukkig in ons tehuis. Hij heeft vele vriendjes waar hij de hele dag mee speelt, maar af en toe een tukkie om bij te tanken is er ook bij. Dat laatste soms op de meest gekke plaatsen, want ik kan me nou niet voorstellen dat een speeltje lekker slaapt. Naar vreemde mensen toe is hij nog een beetje bang, maar naar ons toe is hij echt een scheetje!
|
|
Nu het weekend voor de boeg staat, ga ik maar even een paar berichtjes extra plaatsen. Want morgen is het knuffeldag en dan heb ik 's avonds niet de fut meer om een gans epistel te schrijven. En ik denk dat trilkittenspam niet zo heel erg is, haha. Onze meisjes willen niet meer in hun bedje slapen. Niet overdag en ook niet 's nachts. Ondanks dat ze heel ongecontroleerde bewegingen hebben door de Ataxie, kruipen ze er gewoon uit. Ze klommen dan via de krabpaal die tegen het bedje staat naar beneden en ze waren er nog trots op ook! Al wiegelend en waggelend hadden ze een grote grijns op hun snoet. We hebben terug een setje panelen besteld - net zoals de slaapkamertjes van een deel van onze verlamde Blutsjes - omdat ik me toch beter zal voelen als ze 's nachts veilig zitten. Het zal echter nog even wachten zijn op die panelen, dus in tussentijd kunnen ze er maar van profiteren om 's nachts ons tehuis onveilig te maken. Hanna was vanmorgen niet lekker. Ze had weer zo'n verbeten gezichtje en eigenlijk hadden we vanaf vandaag al wat beterschap moeten zien, maar helaas hebben ze nog steeds diarree. Er is overleg geweest met Argos en we moeten het tot na het weekend aankijken. Ik heb mijn medicijnkast bovengehaald en gelukkig kreeg ik Hanna toch iets opgelapt zodat ze zelf aan het eten ging. Ik kon het niet laten om daar een filmpje van te maken. Heerlijk toch hoe ze het voer al smikkelend laten bevallen, let vooral op die gekke bekken vol saus!
|
Donderdag 12 november 2015:
Vandaag had ik weer hulp want vaste vrijwilligster Wendy was weer van de partij. Vorige week was zij helaas ziek, maar vandaag stond zij in al haar enthousiasme weer voor de deur en naast het vele werk moest er natuurlijk ook bijgepraat worden over de gang van zaken hier. Tevens had zij een zakje wol meegebracht die dan gelijk werd meegenomen door Kathleen: onze vrijwilligster die al die leuke haakseltjes maakt. Want vanavond kwam ook zij langs om te helpen met luiertjes van staartgaatjes voorzien. Oh, wat was ik blij om ook met dat dagelijkse taakje een beetje hulp te krijgen. Want elke avond zit ik toch wel ettelijke luiertjes in elkaar te knutselen voor onze verlamde Blutsjes en Blutsjes met blaasverlamming en ik kijk er dan ook ontzettend naar uit om hier enkele avondjes vrijaf van te hebben. Ik ben echt blij met alle hulp deze week, want de laatste tijd voel ik me allesbehalve goed. Het overlijden van Lasse heeft er behoorlijk ingehakt en met regelmaat grijpt het verdriet me naar de keel. Ik denk dat het allemaal een beetje een combinatie van vermoeidheid, verdriet en stress is waardoor ik me bijna letterlijk de ganse dag door misselijk voel. Het beantwoorden van de mailtjes en pb'tjes hebben daardoor weer een grote achterstand opgelopen. Al doe ik mijn best om er toch enkele per dag te beantwoorden, het lukt allemaal niet zoals ik wil. Wendy en Kathleen, ontzettend bedankt voor alle hulp vandaag!
Vandaag had ik weer hulp want vaste vrijwilligster Wendy was weer van de partij. Vorige week was zij helaas ziek, maar vandaag stond zij in al haar enthousiasme weer voor de deur en naast het vele werk moest er natuurlijk ook bijgepraat worden over de gang van zaken hier. Tevens had zij een zakje wol meegebracht die dan gelijk werd meegenomen door Kathleen: onze vrijwilligster die al die leuke haakseltjes maakt. Want vanavond kwam ook zij langs om te helpen met luiertjes van staartgaatjes voorzien. Oh, wat was ik blij om ook met dat dagelijkse taakje een beetje hulp te krijgen. Want elke avond zit ik toch wel ettelijke luiertjes in elkaar te knutselen voor onze verlamde Blutsjes en Blutsjes met blaasverlamming en ik kijk er dan ook ontzettend naar uit om hier enkele avondjes vrijaf van te hebben. Ik ben echt blij met alle hulp deze week, want de laatste tijd voel ik me allesbehalve goed. Het overlijden van Lasse heeft er behoorlijk ingehakt en met regelmaat grijpt het verdriet me naar de keel. Ik denk dat het allemaal een beetje een combinatie van vermoeidheid, verdriet en stress is waardoor ik me bijna letterlijk de ganse dag door misselijk voel. Het beantwoorden van de mailtjes en pb'tjes hebben daardoor weer een grote achterstand opgelopen. Al doe ik mijn best om er toch enkele per dag te beantwoorden, het lukt allemaal niet zoals ik wil. Wendy en Kathleen, ontzettend bedankt voor alle hulp vandaag!
|
|
Woensdag 11 november 2015:
Maandagavond kregen we sneller dan verwacht de uitslag van de cultuur van de diarree van onze trilmeisjes door. Dierenarts Sophie van Argos zei dat ze in het labo een bacterie in de stoelgang gevonden hebben. Of we hier nou moeten om juichen of niet, daar hebben we het antwoord ook nog niet op. Want het is toch best een hele puzzel om uit te dokteren wat er precies met onze trilkittens aan de hand is. Het gaat dus om een bacterie die elke kat in de darmen draagt, maar bij verzwakte en zieke katjes en Fiv-patiëntjes uit zich dat in hevige diarree. We zijn nu een kuur antibiotica opgestart in de hoop hiermee die diarree onder controle te krijgen. Het is dan nog de vraag of onze kleintjes enkel tegen die bacterie vechten of de bacterie zich uit in diarree doordat er nog een onderliggend probleem is. Indien het om dat laatste gaat, dan zullen we binnenkort terug een ritje Argos moeten doen om bloed te prikken. Want de bloedtest die de ammoniak bepaalt moet onmiddellijk gecentrifugeerd en ingevroren worden. 's Morgens en 's avonds moeten Hanna en Bluebelle een pilletje krijgen en dat gaat gelukkig vlotter dan verwacht. Er hangt een lekker smaakje aan de tabletten, want het gekke-bekken-trekken is er deze keer niet bij. Ondanks dat ze nog steeds aan de diarree zijn, is hun eetlust opperbest. Voor de zekerheid staan ze nog altijd op eiwitarm voer en overdag mogen ze hun bedje verruilen voor speelmomentjes op de krabpalen en andere speeltuigen. Ik heb wel het idee dat Hanna ietsje meer last heeft van spastische bewegingen, maar dat kan ook door het kouder weer komen. Dat merk ik bij onze andere Ataxie-patiëntjes ook. En zoals in het filmpje te zien is, zitten ze boordevol energie en kittenkwaad. Mijn geweldige meisjes waar ik zo trots op ben! |
Dinsdag 10 november 2015:
Vannacht kreeg ik plots ontzettend veel zenuwen toen ik me bedacht dat vandaag het stukje in 'Dag allemaal' zou verschijnen. Mijn eerste taak vanmorgen was dan ook gelijk Sab opbellen, want die kreeg als allereerste het boekje onder haar neus geschoven. Bij Bpost werken heeft soms zo zijn voordelen, haha. Met ingehouden adem luisterde ik naar wat ze zei en het is een leuk kort stukje geworden. Ik ben ook heel erg trots op ons verlamde Blutsje Andreas dat hij regelrecht de camera in keek tijdens de fotoshoot en Nome, tja, daar valt niets anders over te zeggen dan dat hij een volleerd fotomodel is. We zijn nog steeds erg in de wolken over de Poezenboxen die we gekregen hebben en waarvan het natvoer al bijna allemaal verorberd is, samen met een grote hoeveelheid droogvoer en snoepjes natuurlijk. Maar ook de extra publiciteit is heel erg leuk en welgekomen. Nogmaals dikke dankjewel aan iedereen die hieraan bijgedragen heeft: diegenen die voor ons gestemd hebben en diegene die ons Blutsjestehuis uiteindelijk als één van de gelukkigen hebben uitgekozen.
Vannacht kreeg ik plots ontzettend veel zenuwen toen ik me bedacht dat vandaag het stukje in 'Dag allemaal' zou verschijnen. Mijn eerste taak vanmorgen was dan ook gelijk Sab opbellen, want die kreeg als allereerste het boekje onder haar neus geschoven. Bij Bpost werken heeft soms zo zijn voordelen, haha. Met ingehouden adem luisterde ik naar wat ze zei en het is een leuk kort stukje geworden. Ik ben ook heel erg trots op ons verlamde Blutsje Andreas dat hij regelrecht de camera in keek tijdens de fotoshoot en Nome, tja, daar valt niets anders over te zeggen dan dat hij een volleerd fotomodel is. We zijn nog steeds erg in de wolken over de Poezenboxen die we gekregen hebben en waarvan het natvoer al bijna allemaal verorberd is, samen met een grote hoeveelheid droogvoer en snoepjes natuurlijk. Maar ook de extra publiciteit is heel erg leuk en welgekomen. Nogmaals dikke dankjewel aan iedereen die hieraan bijgedragen heeft: diegenen die voor ons gestemd hebben en diegene die ons Blutsjestehuis uiteindelijk als één van de gelukkigen hebben uitgekozen.
Maandag 09 november 2015:
Vandaag is Sara voor de tweede keer komen helpen in ons Blutsjestehuis. En we kunnen haar inmiddels tot onze tweede vaste vrijwilligster bekronen. Ondanks dat we voor kort alles met z'n tweetjes deden, lukt dat niet meer. De verzorging en poetswerk is te groot geworden en de laatste tijd neemt de vermoeidheid de bovenhand. Mijn lichaam laat me 's nachts vaak genoeg weten dat ik over mijn eigen lichamelijke grenzen heen ga en dat hulp echt wel nodig is, zeker als ik dit werk nog jaren vol wil houden. Eigenlijk was het niet eens wennen dat Sara hier kwam helpen, want ze doet het fantastisch. Net of ze al jaren vaste vrijwilligster is en vandaag waren de Blutsjes ook al aan haar aanwezigheid gewend. Zelfs Skipje kwam haar uitgebreid begroeten en Gizmo die ziet elke kans schoon om op haar schoot te kruipen en elke kat die dan in de buurt durft komen een klap te verkopen. Vanavond kwam Sara nog vlug een heel bijzonder geschenk langsbrengen samen met haar zoontje Alexander. Vorige week vroeg ze of ik haar wat haartjes van ons engeltje Lasse kon bezorgen. Ik had absoluut geen idee waarom ze dat nodig had, maar vandaag werd duidelijk waarom. Ze kwam twee armbandjes langsbrengen waarin Lasse's haartjes zitten en een kattenbedeltje. Zo bijzonder! Ik heb er enkele traantjes om gelaten en Sab die werd er heel erg stil van... Zo'n bijzonder geschenk, om stil van te worden. Ik kan me geen geweldiger en attenter cadeau voorstellen. Op die manier hebben we Lasse altijd heel dicht bij ons. Lieve Sara, bedankt voor je hulp, de liefde die de Blutsjes van jou ontvangen tijdens je vrijwilligerswerk hier en alle surprises van de afgelopen weken met het armbandje van Lasse als waardevolst. Dankjewel, uit de grond van ons hart! We hopen jou nog heel erg lang aan onze zijde te mogen hebben, samen met onze andere geweldige vrijwilligster Wendy!
Vandaag is Sara voor de tweede keer komen helpen in ons Blutsjestehuis. En we kunnen haar inmiddels tot onze tweede vaste vrijwilligster bekronen. Ondanks dat we voor kort alles met z'n tweetjes deden, lukt dat niet meer. De verzorging en poetswerk is te groot geworden en de laatste tijd neemt de vermoeidheid de bovenhand. Mijn lichaam laat me 's nachts vaak genoeg weten dat ik over mijn eigen lichamelijke grenzen heen ga en dat hulp echt wel nodig is, zeker als ik dit werk nog jaren vol wil houden. Eigenlijk was het niet eens wennen dat Sara hier kwam helpen, want ze doet het fantastisch. Net of ze al jaren vaste vrijwilligster is en vandaag waren de Blutsjes ook al aan haar aanwezigheid gewend. Zelfs Skipje kwam haar uitgebreid begroeten en Gizmo die ziet elke kans schoon om op haar schoot te kruipen en elke kat die dan in de buurt durft komen een klap te verkopen. Vanavond kwam Sara nog vlug een heel bijzonder geschenk langsbrengen samen met haar zoontje Alexander. Vorige week vroeg ze of ik haar wat haartjes van ons engeltje Lasse kon bezorgen. Ik had absoluut geen idee waarom ze dat nodig had, maar vandaag werd duidelijk waarom. Ze kwam twee armbandjes langsbrengen waarin Lasse's haartjes zitten en een kattenbedeltje. Zo bijzonder! Ik heb er enkele traantjes om gelaten en Sab die werd er heel erg stil van... Zo'n bijzonder geschenk, om stil van te worden. Ik kan me geen geweldiger en attenter cadeau voorstellen. Op die manier hebben we Lasse altijd heel dicht bij ons. Lieve Sara, bedankt voor je hulp, de liefde die de Blutsjes van jou ontvangen tijdens je vrijwilligerswerk hier en alle surprises van de afgelopen weken met het armbandje van Lasse als waardevolst. Dankjewel, uit de grond van ons hart! We hopen jou nog heel erg lang aan onze zijde te mogen hebben, samen met onze andere geweldige vrijwilligster Wendy!
Zondag 08 november 2015:
Het is weer zover: de gezellige feestdagen komen er bijna aan en dus ook onze 2e 'Kerst en kaas op een bord'. Net als vorig jaar voorzien wij een heus kaasbuffet met allerlei garnituur en brood in een feestelijk kader. Wie wil er samen met ons en vele dierenvrienden een gezellig Kerstfeest van maken? Ook dit jaar zal er weer een mooie versierde Kerstboom staan waar jullie vrijblijvend een pakje kunnen onder leggen voor één of meerdere Blutskatjes. De dagen nadien pakken wij dan samen met de Blutsjes hun cadeautjes uit zodat zij ook kunnen genieten van die magische Kerstsfeer. Vooraf inschrijven en betalen voor het kaasbuffet is verplicht zodat we zeker niet te weinig of te veel eten voorzien. We hopen jullie allemaal te mogen ontmoeten op zaterdag 19 december voor een leuk samenzijn tijdens de warmste tijd van het jaar. Tot dan!
Het is weer zover: de gezellige feestdagen komen er bijna aan en dus ook onze 2e 'Kerst en kaas op een bord'. Net als vorig jaar voorzien wij een heus kaasbuffet met allerlei garnituur en brood in een feestelijk kader. Wie wil er samen met ons en vele dierenvrienden een gezellig Kerstfeest van maken? Ook dit jaar zal er weer een mooie versierde Kerstboom staan waar jullie vrijblijvend een pakje kunnen onder leggen voor één of meerdere Blutskatjes. De dagen nadien pakken wij dan samen met de Blutsjes hun cadeautjes uit zodat zij ook kunnen genieten van die magische Kerstsfeer. Vooraf inschrijven en betalen voor het kaasbuffet is verplicht zodat we zeker niet te weinig of te veel eten voorzien. We hopen jullie allemaal te mogen ontmoeten op zaterdag 19 december voor een leuk samenzijn tijdens de warmste tijd van het jaar. Tot dan!
Zaterdag 07 november 2015:
Gisteren namen we afscheid van mijn tutuutje. Ondanks dat ik absoluut niet materialistisch ingesteld ben - want ik heb zelfs geen eigen gsm en dergelijke - moest ik toch even slikken toen mijn autootje op de laadbrug geladen werd. Helaas reed hij niet meer en de kosten liepen te hoog op. Ik heb er de voorbije jaren zoveel in geïnvesteerd en elke keer ging er wel iets kapot. Deze zomer kwam er nog een nieuwe batterij aan te pas, maar dat bleek achteraf verloren geld te zijn geweest. Nu was er voor de zoveelste keer weer iets met de uitlaatpijp en met zijn zestien jaar was hij gewoon op. Ondanks dat ik hier dagelijks dagen draai van 19 à 20 uur, betaal ik mezelf geen loon uit. Alle donatiecentjes die binnenkomen gaan dan ook integraal naar de verzorging van de Blutsjes en een uitkering krijg ik ook niet. Ik moet vast niet zeggen dat we het financieel erg zwaar hebben en dat ik het niet kon opbrengen om nog grote kosten te doen. Zelfs de man die hem kwam ophalen zei dat hij niet eens de moeite wilde doen om mijn tutuutje weer tot leven te wekken. Hij zal daarentegen ontmanteld worden en geplet worden. Jaren heb ik hiermee katjes vervoerd van en naar onze dierenarts. Talloze kilometers gereden om zwerfkatjes van voer te voorzien. Hij figureerde zelfs in dit filmpje: https://youtu.be/P3v81LylduE toen ik op vangactie was om een aantal van onze zwerfkatten weg te vangen (die ofwel geadopteerd zijn in een binnen- of buitenthuis, naargelang ze schuw waren). Ook reddingsacties vonden plaats, want als Sab een gewonde vogel, egel of konijn tijdens haar werk vond, sprong ik in mijn autootje om 'to-the-rescue' te schieten. Vele mooie en droevige herinneringen waaraan ik blijf vasthouden. Dankjewel tutuutje voor de vele jaren dienst en als waardige Blutsjes-mobiel nemen we afscheid van je.
Gisteren namen we afscheid van mijn tutuutje. Ondanks dat ik absoluut niet materialistisch ingesteld ben - want ik heb zelfs geen eigen gsm en dergelijke - moest ik toch even slikken toen mijn autootje op de laadbrug geladen werd. Helaas reed hij niet meer en de kosten liepen te hoog op. Ik heb er de voorbije jaren zoveel in geïnvesteerd en elke keer ging er wel iets kapot. Deze zomer kwam er nog een nieuwe batterij aan te pas, maar dat bleek achteraf verloren geld te zijn geweest. Nu was er voor de zoveelste keer weer iets met de uitlaatpijp en met zijn zestien jaar was hij gewoon op. Ondanks dat ik hier dagelijks dagen draai van 19 à 20 uur, betaal ik mezelf geen loon uit. Alle donatiecentjes die binnenkomen gaan dan ook integraal naar de verzorging van de Blutsjes en een uitkering krijg ik ook niet. Ik moet vast niet zeggen dat we het financieel erg zwaar hebben en dat ik het niet kon opbrengen om nog grote kosten te doen. Zelfs de man die hem kwam ophalen zei dat hij niet eens de moeite wilde doen om mijn tutuutje weer tot leven te wekken. Hij zal daarentegen ontmanteld worden en geplet worden. Jaren heb ik hiermee katjes vervoerd van en naar onze dierenarts. Talloze kilometers gereden om zwerfkatjes van voer te voorzien. Hij figureerde zelfs in dit filmpje: https://youtu.be/P3v81LylduE toen ik op vangactie was om een aantal van onze zwerfkatten weg te vangen (die ofwel geadopteerd zijn in een binnen- of buitenthuis, naargelang ze schuw waren). Ook reddingsacties vonden plaats, want als Sab een gewonde vogel, egel of konijn tijdens haar werk vond, sprong ik in mijn autootje om 'to-the-rescue' te schieten. Vele mooie en droevige herinneringen waaraan ik blijf vasthouden. Dankjewel tutuutje voor de vele jaren dienst en als waardige Blutsjes-mobiel nemen we afscheid van je.
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: vorige herfst was Blutsje Skipje nog een kreupel buitenkatje. Door een breuk die verkeerd aan elkaar gegroeid was, stond haar voorpootje helemaal krom en had ze sleepwonden opgelopen. Ze overleefde door het voer van kipjes met haar eigen hongerige buikje te delen. Na een aantal maanden als vaste bewoner kunnen we haast zeggen dat ons meisje een beetje mollig begint te worden en als statige en gelukkige 'tripod' oftewel driepoot door het leven gaat. Bezoekers zullen haar niet vaak opmerken omdat ze best verlegen is naar mensen toe die ze niet kent. Maar onze vaste vrijwilligers en wij worden overladen met Skipjes-liefde!
Vrijdag 06 november 2015:
♡ Zoals ik in het weekend al vertelde, hadden we dinsdag een echo gepland om engeltje Lasse en Hanna's lever te laten onderzoeken naar een shunt. Maandag hadden we nog overleg met de dierenkliniek dat ze liever de bloedtesten (die we toevallig 's morgens hadden laten afnemen) wilden afwachten en toen we hoorden dat onze kleintjes minimaal drie kwartier onder narcose moesten, hebben we de boel afgeblazen. Lasse was op dat moment te zwak om onder narcose te gaan en dinsdagmorgen had hij zijn aardse leventje ingeruild om als engeltje verder te gaan. We hebben dan contact opgenomen met Argos of zij wilden kijken wat er nou precies met onze trilkittens aan de hand is. Via het bloedonderzoek kwamen we te weten dat Hanna's galwaarden na het eten gestegen waren, maar ook die test gaf een vertekend beeld omdat er gebruik gemaakt was van verdund bloed. Waarom weet ik niet... Dus prikten we een afspraak om vandaag met onze meisjes langs te gaan omdat volgens Bartjan een shunt niet altijd via het bloed te zien is en we hiervoor een specifieke ammoniak test moesten laten doen. Tevens dacht hij ook een beetje aan een Toxoplasma besmetting toen hij alle symptomen hoorde. Daar aangekomen werd er unaniem besloten om voorlopig geen bloed te nemen omdat de meisjes met bloedarmoede kampen en Hanna maandag pas twee buisjes bloed had ingeleverd. Nu weer bloed afnemen zou wellicht een beetje te veel van haar lichaampje gevraagd zijn. Ik had wel een staal diarree meegenomen en die wordt nu via een cultuur onderzocht. Donderdag hopen we daar meer over te weten te komen. Ook bij Argos staan ze een beetje vreemd te kijken en het raadsel blijft er alleen raadselachtiger op. Elke keer als we hopen een stukje puzzel te kunnen leggen, lijkt het alsof er iemand alle puzzelstukjes weer op de grond gooit. Onze meisjes lieten het gelukkig allemaal niet aan hun hart komen, ook niet het onderzoek inclusief temperatuuropname. De temperatuur was goed en ondanks dat hun buikjes een beetje vreemd aanvoelden, voelde binnenin alles wel oké aan.Nu maar duimen dat we snel duidelijkheid krijgen, want die onwetendheid vreet me op vanbinnen.
♡ Omdat Sterre op korte tijd voor de tweede maal met een blaasontsteking kampt, vonden we 't verstandig om zijn blaas op stenen en gruis te laten controleren via een echo. Dat is iets wat ik zelf niet kan voelen als ik een blaas ledig of palpeer en dan moet het groot geschut eraan te pas komen. Sterre vond de reis naar Argos een beetje vermoeiend, want hij ligt alweer uitgeteld op zijn bedje te slapen momenteel. Ondanks dat hij er op de foto stokstijf bij ligt, moest hij niet onder narcose gebracht worden. Hij is ontzettend flink geweest en liet alles gebeuren alsof hij elke dag naar de dokter gaat. Zelfs de koude gel op zijn buikje vond hij niet erg. Sophie heeft aandachtig gezocht naar steentjes en gruis in zijn blaas, maar er was niets te vinden. Gelukkig maar! Want Sterre op speciaal dieetvoer zetten zou een fiasco zijn. Hij is gefixeerd op voer, natvoer wel te verstaan en hij vreet gewoon alle bakjes leeg. Ondanks zijn kleine gestalte sta ik er nog steeds verwonderd van waar hij al dat eten in zijn buikje steekt. Gisteren kreeg hij al Convenia bij Richard toegediend, dus over een paar daagjes zal die ontsteking wel grondig aangepakt en verdwenen zijn.
♡ En als laatste moest ook Bubbels mee om een RX te laten nemen. Toen hij begin vorige week een serieuze verstopping had en Richard onder narcose zijn darmpjes moest ledigen, stond Richard er versteld van dat hij gediagnosticeerd werd als ex-bekkenbreuk patiënt. Volgens hem voelden zijn heupjes niet aan alsof ze recent een breuk hadden opgelopen. Daar wilde ik toch wel graag het fijne van uitzoeken, want wie weet konden we Bubbels via een operatie toch mobieler maken. Hij kan niet stappen en hij schuifelt er op los, maar toch heeft hij nog gevoel in zijn achterpootjes. Zijn blaas is verlamd en daarom moet ik zijn blaas drie maal per dag handmatig ledigen. Als ik alles zo opsomde, dan dacht ik dat we het probleem toch in zijn wervelkolom moesten gaan zoeken. Er werden diverse foto's genomen, want ons monstertje Bubbels bleef niet altijd perfect stilliggen. Maar uiteindelijk lukt het toch om de oorzaak van zijn probleem te vinden. Bubbels heeft aan één heup dysplasie en tevens heeft hij een soort van scoliose bovenaan zijn ruggengraat. Dat laatste kan eventueel komen door een oud trauma waardoor er twee ruggenwervels aan elkaar gegroeid zijn. Met andere woorden: Bubbels zijn conditie zal altijd zo blijven en een operatie aan zijn heupje werd dan ook afgeraden omdat hij toch nooit zal kunnen stappen. Geen probleem voor ons! Ik wilde gewoon de oorzaak achterhalen en in vele opzichten lijken zijn blutsjes op die van ons verlamde Blutsje Thor. Bubbels wilde na alle onderzoeken zo snel mogelijk weer naar huis en hij zoefde dan ook uit de transportmand toen ik het deurtje opende. Ik gok dat ook hij vannacht heerlijk zal slapen, want alle indrukken waren toch een beetje vermoeiend voor hem.
♡ Zoals ik in het weekend al vertelde, hadden we dinsdag een echo gepland om engeltje Lasse en Hanna's lever te laten onderzoeken naar een shunt. Maandag hadden we nog overleg met de dierenkliniek dat ze liever de bloedtesten (die we toevallig 's morgens hadden laten afnemen) wilden afwachten en toen we hoorden dat onze kleintjes minimaal drie kwartier onder narcose moesten, hebben we de boel afgeblazen. Lasse was op dat moment te zwak om onder narcose te gaan en dinsdagmorgen had hij zijn aardse leventje ingeruild om als engeltje verder te gaan. We hebben dan contact opgenomen met Argos of zij wilden kijken wat er nou precies met onze trilkittens aan de hand is. Via het bloedonderzoek kwamen we te weten dat Hanna's galwaarden na het eten gestegen waren, maar ook die test gaf een vertekend beeld omdat er gebruik gemaakt was van verdund bloed. Waarom weet ik niet... Dus prikten we een afspraak om vandaag met onze meisjes langs te gaan omdat volgens Bartjan een shunt niet altijd via het bloed te zien is en we hiervoor een specifieke ammoniak test moesten laten doen. Tevens dacht hij ook een beetje aan een Toxoplasma besmetting toen hij alle symptomen hoorde. Daar aangekomen werd er unaniem besloten om voorlopig geen bloed te nemen omdat de meisjes met bloedarmoede kampen en Hanna maandag pas twee buisjes bloed had ingeleverd. Nu weer bloed afnemen zou wellicht een beetje te veel van haar lichaampje gevraagd zijn. Ik had wel een staal diarree meegenomen en die wordt nu via een cultuur onderzocht. Donderdag hopen we daar meer over te weten te komen. Ook bij Argos staan ze een beetje vreemd te kijken en het raadsel blijft er alleen raadselachtiger op. Elke keer als we hopen een stukje puzzel te kunnen leggen, lijkt het alsof er iemand alle puzzelstukjes weer op de grond gooit. Onze meisjes lieten het gelukkig allemaal niet aan hun hart komen, ook niet het onderzoek inclusief temperatuuropname. De temperatuur was goed en ondanks dat hun buikjes een beetje vreemd aanvoelden, voelde binnenin alles wel oké aan.Nu maar duimen dat we snel duidelijkheid krijgen, want die onwetendheid vreet me op vanbinnen.
♡ Omdat Sterre op korte tijd voor de tweede maal met een blaasontsteking kampt, vonden we 't verstandig om zijn blaas op stenen en gruis te laten controleren via een echo. Dat is iets wat ik zelf niet kan voelen als ik een blaas ledig of palpeer en dan moet het groot geschut eraan te pas komen. Sterre vond de reis naar Argos een beetje vermoeiend, want hij ligt alweer uitgeteld op zijn bedje te slapen momenteel. Ondanks dat hij er op de foto stokstijf bij ligt, moest hij niet onder narcose gebracht worden. Hij is ontzettend flink geweest en liet alles gebeuren alsof hij elke dag naar de dokter gaat. Zelfs de koude gel op zijn buikje vond hij niet erg. Sophie heeft aandachtig gezocht naar steentjes en gruis in zijn blaas, maar er was niets te vinden. Gelukkig maar! Want Sterre op speciaal dieetvoer zetten zou een fiasco zijn. Hij is gefixeerd op voer, natvoer wel te verstaan en hij vreet gewoon alle bakjes leeg. Ondanks zijn kleine gestalte sta ik er nog steeds verwonderd van waar hij al dat eten in zijn buikje steekt. Gisteren kreeg hij al Convenia bij Richard toegediend, dus over een paar daagjes zal die ontsteking wel grondig aangepakt en verdwenen zijn.
♡ En als laatste moest ook Bubbels mee om een RX te laten nemen. Toen hij begin vorige week een serieuze verstopping had en Richard onder narcose zijn darmpjes moest ledigen, stond Richard er versteld van dat hij gediagnosticeerd werd als ex-bekkenbreuk patiënt. Volgens hem voelden zijn heupjes niet aan alsof ze recent een breuk hadden opgelopen. Daar wilde ik toch wel graag het fijne van uitzoeken, want wie weet konden we Bubbels via een operatie toch mobieler maken. Hij kan niet stappen en hij schuifelt er op los, maar toch heeft hij nog gevoel in zijn achterpootjes. Zijn blaas is verlamd en daarom moet ik zijn blaas drie maal per dag handmatig ledigen. Als ik alles zo opsomde, dan dacht ik dat we het probleem toch in zijn wervelkolom moesten gaan zoeken. Er werden diverse foto's genomen, want ons monstertje Bubbels bleef niet altijd perfect stilliggen. Maar uiteindelijk lukt het toch om de oorzaak van zijn probleem te vinden. Bubbels heeft aan één heup dysplasie en tevens heeft hij een soort van scoliose bovenaan zijn ruggengraat. Dat laatste kan eventueel komen door een oud trauma waardoor er twee ruggenwervels aan elkaar gegroeid zijn. Met andere woorden: Bubbels zijn conditie zal altijd zo blijven en een operatie aan zijn heupje werd dan ook afgeraden omdat hij toch nooit zal kunnen stappen. Geen probleem voor ons! Ik wilde gewoon de oorzaak achterhalen en in vele opzichten lijken zijn blutsjes op die van ons verlamde Blutsje Thor. Bubbels wilde na alle onderzoeken zo snel mogelijk weer naar huis en hij zoefde dan ook uit de transportmand toen ik het deurtje opende. Ik gok dat ook hij vannacht heerlijk zal slapen, want alle indrukken waren toch een beetje vermoeiend voor hem.
|
|
Ondanks het vele verdriet om Lasse en de vele zorgen altijd, gaat het leven hier steeds door. Ik raap mezelf weer op en ga verder, ik moet, want hier wonen immers nog een heleboel Blutsjes die veel zorgen nodig hebben en die elke dag veel aaitjes en liefde verdienen. Vannacht (vandaar dat het een beetje aan de donkere kant is) kon ik dan eindelijk een filmpje maken van Cali die een krabpaal beklimt om terug naar haar paleisje: de zetel te gaan. Ik heb hier al mensen zien kijken en ik moet het soms niet eens zien, soms is het gewoon ook voelbaar dat ze medelijden hebben met haar. En haar pootjes zien er inderdaad gek uit, de ene krom naar achteren terwijl de andere stijf naar voren steekt. We hebben -terecht- ook al de vraag gekregen waarom we haar achterpootjes niet laten amputeren. Voorlopig zijn we van mening dat ze het goed doet zo. Haar achterpootjes zorgen iets of wat voor balans en evenwicht en ik ben bang dat haar voorpootjes overbelast zouden raken. We mogen niet vergeten dat Cali nog erg fragiel is en haar lichaam een hele grote ontbering gekend heeft. Ik durf eerlijk gezegd zo'n zware operaties niet zonder reden aan. Mocht er echter necrose ontstaan of een ontsteking op komen te zitten die niet te behandelen valt, dan staat het buiten kijf dat ze direct medisch behandeld zal worden. Dit hebben we ook overlegd met onze vaste dierenarts Richard en Sophie van Argos en zij raden ons net hetzelfde aan. Maar Cali trekt meer dan haar plan. Ze doet het super! Ze weet zich behendig overal tussen te wurmen, kruipt zelf in kleine krabpaalopeningen en ze is zich zeer bewust van wat haar lichaam allemaal wel en niet kan. En wat zie ik? Cali! Ik zie Cali, een dappere meid die de wereld verdient. Blutsjes verdienen kansen, een kans om te herstellen of niet, een kans op geluk en een kans op een thuis waar er door die Blutsjes heen gekeken wordt. Ik zie Cali!
|
Donderdag 05 november 2015;
Maandag was ons verlamde Blutsje Tokito ook al meegeweest naar onze dierenarts, want net toen het weekend voor de deur stond (zal je zien!) ontdekte ik een abces op zijn billetje. Toki is een kater met het meest tere velletje die ik ken. Zijn beentjes dragen nog de littekens van toen hij buiten, verlamd en al voortslepend gevonden werd. Hij mag ook nooit te lang in een luier zitten, want dan krijgt hij gegarandeerd uitslag. Daarom slaapt hij ook 's nachts in zijn slaapkamertje zonder luier, zodat de boel kan luchten. Los zonder luier kan hij niet, want hij stimuleert zichzelf en daardoor schuurt hij zich helemaal kapot. Ik vermoed dat een kattenbakkorreltje de boosdoener is. Omwille van onze containerbakken zijn wij een tijdje geleden overgestapt op houtkorrels en -pellets. We kregen echter een hele lading Catsan gedoneerd en dat lag er dan ook afgelopen week in de bakken. Ik denk dat hij al schuifelend zo'n korreltje heeft opgepikt en dat dit in zijn huidje is gedrongen. Ik ben -vanaf het moment dat ik zag dat hij een abces had- gestart met Antirobe, maar daar kreeg hij dan weer diarree van. Dus gaf Richard hem maandag een prikje dat vandaag herhaald moest worden. De abces ziet er ondanks medicatie en ontsmetten niet beter uit, dus kreeg hij weer andere medicatie voorgeschreven. Gelukkig heeft Tokito er verder niet te veel last van, maar ik hoop dat we dit euvel toch snel te boven komen. Want ondanks dat een abces niet zo levensbedreigend in de oren klinkt, ben ik daar absoluut niet tuk op. Als de pus naar buiten komt is alles oké, gevaarlijker is het als het in de bloedbaan terecht komt. De tweede patiënt die mee moest was ons mentaal gehandicapt en epilepsie Blutsje: Sterre. Niet dat hij ook maar één moment stress heeft gehad, want Sterre vierde zijn siësta gewoon verder in de auto, met een snurkconcert erbovenop. Een drie-tal weken geleden zag ik hem 's morgens hurken en moeite doen om te plassen. Die plas kwam maar niet en ik dacht gelijk aan blaasontsteking. Ik nam de tester erbij en met veel moeite kreeg ik zijn blaas leeggedrukt en Sterre slaakte inmiddels een zucht van opluchting. De tester kleurde helemaal op en het was buiten kijf dat hij op medicatie moest. Dus hops, een kuur medicatie opgestart en toen ik enkele dagen later hertestte was de ontsteking voorbij. Victorie dacht ik op dat moment! Maar gisteren zagen we hem weer overal kleine plasjes deponeren met sliertjes bloed in. Foute boel dus! Vandaag kreeg hij een spuitje Convenia en morgen wacht hem alweer een nieuwe dierenartsafspraak. Deze keer bij Argos om een echo van zijn blaas te laten nemen. Want we hebben een groot vermoeden dat blaasgruis de boosdoener is van zijn ontstekingen momenteel. En als laatste mocht ons diabeet patiëntje Jailo mee. Zij is sinds gisteren aan het kuchen gegaan en ondanks dat Richard geen opgezette klieren kon voelen, denkt hij toch aan niesziekte. Dus ook Jailo kreeg een spuitje Convenia en we hopen dat die kuch snel verdwijnt. De Blutsjes waren allemaal weer blij om terug thuis te zijn en Sterre? Die zette zijn dutje gewoon verder op zijn vertrouwde bedje.
Maandag was ons verlamde Blutsje Tokito ook al meegeweest naar onze dierenarts, want net toen het weekend voor de deur stond (zal je zien!) ontdekte ik een abces op zijn billetje. Toki is een kater met het meest tere velletje die ik ken. Zijn beentjes dragen nog de littekens van toen hij buiten, verlamd en al voortslepend gevonden werd. Hij mag ook nooit te lang in een luier zitten, want dan krijgt hij gegarandeerd uitslag. Daarom slaapt hij ook 's nachts in zijn slaapkamertje zonder luier, zodat de boel kan luchten. Los zonder luier kan hij niet, want hij stimuleert zichzelf en daardoor schuurt hij zich helemaal kapot. Ik vermoed dat een kattenbakkorreltje de boosdoener is. Omwille van onze containerbakken zijn wij een tijdje geleden overgestapt op houtkorrels en -pellets. We kregen echter een hele lading Catsan gedoneerd en dat lag er dan ook afgelopen week in de bakken. Ik denk dat hij al schuifelend zo'n korreltje heeft opgepikt en dat dit in zijn huidje is gedrongen. Ik ben -vanaf het moment dat ik zag dat hij een abces had- gestart met Antirobe, maar daar kreeg hij dan weer diarree van. Dus gaf Richard hem maandag een prikje dat vandaag herhaald moest worden. De abces ziet er ondanks medicatie en ontsmetten niet beter uit, dus kreeg hij weer andere medicatie voorgeschreven. Gelukkig heeft Tokito er verder niet te veel last van, maar ik hoop dat we dit euvel toch snel te boven komen. Want ondanks dat een abces niet zo levensbedreigend in de oren klinkt, ben ik daar absoluut niet tuk op. Als de pus naar buiten komt is alles oké, gevaarlijker is het als het in de bloedbaan terecht komt. De tweede patiënt die mee moest was ons mentaal gehandicapt en epilepsie Blutsje: Sterre. Niet dat hij ook maar één moment stress heeft gehad, want Sterre vierde zijn siësta gewoon verder in de auto, met een snurkconcert erbovenop. Een drie-tal weken geleden zag ik hem 's morgens hurken en moeite doen om te plassen. Die plas kwam maar niet en ik dacht gelijk aan blaasontsteking. Ik nam de tester erbij en met veel moeite kreeg ik zijn blaas leeggedrukt en Sterre slaakte inmiddels een zucht van opluchting. De tester kleurde helemaal op en het was buiten kijf dat hij op medicatie moest. Dus hops, een kuur medicatie opgestart en toen ik enkele dagen later hertestte was de ontsteking voorbij. Victorie dacht ik op dat moment! Maar gisteren zagen we hem weer overal kleine plasjes deponeren met sliertjes bloed in. Foute boel dus! Vandaag kreeg hij een spuitje Convenia en morgen wacht hem alweer een nieuwe dierenartsafspraak. Deze keer bij Argos om een echo van zijn blaas te laten nemen. Want we hebben een groot vermoeden dat blaasgruis de boosdoener is van zijn ontstekingen momenteel. En als laatste mocht ons diabeet patiëntje Jailo mee. Zij is sinds gisteren aan het kuchen gegaan en ondanks dat Richard geen opgezette klieren kon voelen, denkt hij toch aan niesziekte. Dus ook Jailo kreeg een spuitje Convenia en we hopen dat die kuch snel verdwijnt. De Blutsjes waren allemaal weer blij om terug thuis te zijn en Sterre? Die zette zijn dutje gewoon verder op zijn vertrouwde bedje.
Woensdag 04 november 2015:
Deze donatie-update stond al langer op de planning, maar met de updates van de zieke patiëntjes en ons engeltje Lasse werd hij steeds opgeschoven. Ondanks dat mijn hoofd eigenlijk niet naar schrijven staat, ga ik toch mijn best doen om een heleboel lieve mensen te bedanken. Want de afgelopen weken werden onze Blutsjes en zelfs wij ontzettend verwend. We hebben meerdere keren met verbaasde ogen aan de deur gestaan toen de pakketjesman daar weer stond. Elke dag de voorbije twee weken ging de bel wel en stond er een pakketje of zelfs meerdere voor de deur. Ongelofelijk gewoon! En ik ben zo ontzettend dankbaar voor die steun, want zonder zouden we er financieel nog een heleboel slechter voor staan. Een tijdje geleden stond er een grote zak droogvoer voor onze deur. Ik weet niet wie dit geschonken heeft, maar de katjes smullen er met volle teugen van. Toen de mensen van Chuladog hier op bezoek waren, brachten ze 3 zakjes luiers mee voor Klausje en Bubbels. Hilde, Martine en Martine van Sos Tabiti verrassen ons regelmatig met pakjes. Deze keer kozen ze allemaal voor dieetvoer en we hebben werkelijk waar een vreugdedansje gedaan! Voor het eerst sinds lang hoefden we eens geen bestelling bij Zooplus te plaatsen en konden we de centjes aan dierenartsbezoeken spenderen. Ook Viviane bracht een tijdje geleden een grote donatie langs waaronder een heleboel vochtige babydoekjes en kattenbakvulling. Stuk voor stuk items waar we heel erg geholpen mee zijn. Toen Kathleen de gehaakte verkoopspulletjes en confituur kwam langsbrengen, stond ze hier niet met lege handen. Luiertjes, natte doekjes, afwasmiddel,... weeral zo'n mooie donatie. Els stuurde ons vanuit Nederland producten toe van de Groene Os. Zo fijn dat we zelfs vanuit het buitenland hulp krijgen. Plots werd er aan de deur gebeld en kwam Tania in naam van Handen voor Pootjes een matrasbeschermer langsbrengen. Prachtig toch dat we gewoon hulp aangeboden krijgen zonder dat we daar zelf een aanvraag voor moeten doen, want laat ik nou net in dat laatste heel erg slecht zijn. Ruth stuurde ons een geweldig leuk Hello Kitty krabpaaltje op wat staat te pronken in één van de slaapkamertjes van onze verlamde Blutsjes. Kathleen deed dan weer onze mond doen open vallen door een grote lading keukenrollen te laten leveren. Adrie van stichting Angel's choice deed mee aan de verrassingsweek en stuurde een pakketje vol snoepjes en (honden) jasjes op. En de award van meeste pakjes gaat toch wel naar Sara. Zij stuurde ons zoveel dingen op die bijna te veel zijn om op te noemen. Elke dag arriveerde er wel een pakketje in haar naam. Een Dyson stofzuiger, kacheltje voor de veranda, speeltjes, krabpaal, waterfontein en zelfs een camera. Bij één van haar cadeautjes heb ik me zelfs 10 minuten moeten neerzetten omdat ik maar niet kon geloven dat iemand zoveel wilde geven. Ongeacht wat de donatie is, hoe groot of hoe klein (al kan er in mijn ogen niets te klein zijn als het met veel liefde gegeven is), het is ons allemaal evenveel waard. Dankbaar, voor zovele lieve mensen in ons leven die onze Blutsjes op welke manier dan ook helpen. Dankjewel! En niet te vergeten: ook een dikke dikke dankjewel aan onze nieuwe en oude suikertantes en -nonkels en onze donateurs die er elke keer weer voor ons zijn en financieel bijspringen waar ze kunnen. Zonder dit alles zouden we niet zovele Blutsjes een warme thuis kunnen bieden.
Deze donatie-update stond al langer op de planning, maar met de updates van de zieke patiëntjes en ons engeltje Lasse werd hij steeds opgeschoven. Ondanks dat mijn hoofd eigenlijk niet naar schrijven staat, ga ik toch mijn best doen om een heleboel lieve mensen te bedanken. Want de afgelopen weken werden onze Blutsjes en zelfs wij ontzettend verwend. We hebben meerdere keren met verbaasde ogen aan de deur gestaan toen de pakketjesman daar weer stond. Elke dag de voorbije twee weken ging de bel wel en stond er een pakketje of zelfs meerdere voor de deur. Ongelofelijk gewoon! En ik ben zo ontzettend dankbaar voor die steun, want zonder zouden we er financieel nog een heleboel slechter voor staan. Een tijdje geleden stond er een grote zak droogvoer voor onze deur. Ik weet niet wie dit geschonken heeft, maar de katjes smullen er met volle teugen van. Toen de mensen van Chuladog hier op bezoek waren, brachten ze 3 zakjes luiers mee voor Klausje en Bubbels. Hilde, Martine en Martine van Sos Tabiti verrassen ons regelmatig met pakjes. Deze keer kozen ze allemaal voor dieetvoer en we hebben werkelijk waar een vreugdedansje gedaan! Voor het eerst sinds lang hoefden we eens geen bestelling bij Zooplus te plaatsen en konden we de centjes aan dierenartsbezoeken spenderen. Ook Viviane bracht een tijdje geleden een grote donatie langs waaronder een heleboel vochtige babydoekjes en kattenbakvulling. Stuk voor stuk items waar we heel erg geholpen mee zijn. Toen Kathleen de gehaakte verkoopspulletjes en confituur kwam langsbrengen, stond ze hier niet met lege handen. Luiertjes, natte doekjes, afwasmiddel,... weeral zo'n mooie donatie. Els stuurde ons vanuit Nederland producten toe van de Groene Os. Zo fijn dat we zelfs vanuit het buitenland hulp krijgen. Plots werd er aan de deur gebeld en kwam Tania in naam van Handen voor Pootjes een matrasbeschermer langsbrengen. Prachtig toch dat we gewoon hulp aangeboden krijgen zonder dat we daar zelf een aanvraag voor moeten doen, want laat ik nou net in dat laatste heel erg slecht zijn. Ruth stuurde ons een geweldig leuk Hello Kitty krabpaaltje op wat staat te pronken in één van de slaapkamertjes van onze verlamde Blutsjes. Kathleen deed dan weer onze mond doen open vallen door een grote lading keukenrollen te laten leveren. Adrie van stichting Angel's choice deed mee aan de verrassingsweek en stuurde een pakketje vol snoepjes en (honden) jasjes op. En de award van meeste pakjes gaat toch wel naar Sara. Zij stuurde ons zoveel dingen op die bijna te veel zijn om op te noemen. Elke dag arriveerde er wel een pakketje in haar naam. Een Dyson stofzuiger, kacheltje voor de veranda, speeltjes, krabpaal, waterfontein en zelfs een camera. Bij één van haar cadeautjes heb ik me zelfs 10 minuten moeten neerzetten omdat ik maar niet kon geloven dat iemand zoveel wilde geven. Ongeacht wat de donatie is, hoe groot of hoe klein (al kan er in mijn ogen niets te klein zijn als het met veel liefde gegeven is), het is ons allemaal evenveel waard. Dankbaar, voor zovele lieve mensen in ons leven die onze Blutsjes op welke manier dan ook helpen. Dankjewel! En niet te vergeten: ook een dikke dikke dankjewel aan onze nieuwe en oude suikertantes en -nonkels en onze donateurs die er elke keer weer voor ons zijn en financieel bijspringen waar ze kunnen. Zonder dit alles zouden we niet zovele Blutsjes een warme thuis kunnen bieden.
Mieke stuurde ons vorige week een mailtje dat ze ons Blutsjestehuis genomineerd had voor de poezenboxen actie van Dag Allemaal. Zelf krijg ik daar allemaal weinig van mee, want ik ben een beetje wereldvreemd en ik leef hier op mijn eigen kleine eilandje. Ze zei dat ze niet alleen een mailtje naar de redactie had gestuurd, maar ze had ook een warme oproep op haar facebookpagina geplaatst om haar vrienden aan te sporen net hetzelfde te doen. Maandag stopte hier plots een vrachtwagen voor de deur, niet veel later ging de bel en werden er zowaar 7 dozen binnengedragen waarin welgeteld 112 poezenboxen zitten. Elke poezenbox bezit 2 versheidzakjes, 2 zakjes droogvoer, snoepjes en een speelgoedmuisje. Helemaal overdonderd en nog niet bekomen van dit mooie geschenk, ging de telefoon. Een reporter van Dag Allemaal wilde graag een telefonisch interview doen en vandaag stond er een fotograaf voor de deur. Voor dat laatste heb ik even gepast, want de sporen van Lasse's verdriet zijn op mijn gezicht te lezen. Gelukkig heeft Sab samen met een heleboel katjes mooi geposeerd en we zijn heel benieuwd naar het eindresultaat. Volgens de reporter zijn er talloze mailtjes binnengekomen van mensen die ons deze actie gunden. Ongelofelijk dankbaar dat er zovele mensen onze Blutsjes een warm hart toedragen. In een ver verleden was dit voor een groot deel van onze bewoners anders, werden ze mishandeld, uitgespuwd, verjaagd of verwenst, bedreigd met euthanasie en nu worden ze geliefd door zovele Blutsjesfans. Van een warm gevoel gesproken!
Dinsdag 03 november 2015:
Plots zat ik daar om 4u 's nachts met een stervend kitten in de armen en twee troostende katten op schoot. Sissi en Cake wilden mijn verdriet wegspinnen, maar toen ook Lasse zijn pootje rond mij lag, alsof hij voelde dat hij mij moest troosten in plaats van andersom, brak ik. Zijn vertrouwde stemmetje miauwde nog talloze keren en door mijn dikke tranen probeerde ik naar hem te luisteren en troosten tegelijk. Ik kon het niet geloven dat het moment daar was, dat we afscheid moesten nemen. Terwijl hij een paar minuten ervoor nog zelfstandig gegeten had. Toen ik naar hem luisterde, wist ik dat hij graag ook nog even tegen Sab wilde aanliggen. Om 4u30 ben ik dan met hem naar boven gegaan en mocht Lasse onder de warme, dikke dekens liggen bij Sab. Hij genoot en hij wist dat hij geliefd was. Toch wilde ons kleine vechtertje niet zomaar opgeven en de tijd leek stil te staan waarbij hij onze lichaamswarmte opslorpte. Om beurten wilde hij bij ons zijn, alsof hij niet kon kiezen in wiens armen hij wilde sterven. Alsof hij het geen één van ons twee wilde aan doen om zoveel verdriet te dragen. Zijn bloedonderzoek wees niets abnormaals uit en het is dan ook een raadsel hoe het komt dat zijn lichaampje zo snel aftakelde. Het is duidelijk dat er toch iets aan de hand was, alleen wat was dat nou? We zouden een autopsie kunnen laten uitvoeren, maar ik heb geen zin om in dat kleine tengere lijfje te laten snijden. Hij komt na zijn crematie weer thuis zoals ik hem beloofd heb, zoals ik al onze bewoners beloof. Ook na hun dood komen ze weer hier wonen, die belofte breken we niet. Waarom galmt zo vaak door mijn hoofd, waarom? Zoveel vragen waarop wellicht geen antwoord komt. Zoveel noodkreten die we uitgestuurd hebben naar dierenartsen in klinieken die ons niet konden of wilden helpen. Enkel was Richard daar weer, waar we elke keer op kunnen bouwen. Maar ook hij zat met de handen in het haar en wist niet welk monster ons kleintje in zijn macht had. Weken hebben we geknokt, heb ik hem letterlijk talloze keren weer tot leven gewekt en nu leek mijn toverstokje defect. Zijn levensloze lichaampje is niet meer tot leven te wekken en ik ben te moe om dit verdriet te verwerken. Ik stop het gewoon weg, zoals ik al jaren doe. Ik laat mijn tranen de vrije loop om toch een beetje te ontladen en ik ga verder. Ik moet, ik moet... Ik beloof om niet meer te klagen als ik weer een pijntje heb door oververmoeidheid of stress, want dat deed Lasse ook niet. Ik ga nog harder mijn best doen om nog meer Blutsjes een thuis te bieden, of het nou voor een lange of korte periode is. Allemaal verdienen ze het om geliefd te zijn, even onvoorwaardelijk liefde te voelen. Zo'n klein lief ventje, die mij een grote levensles komt leren.
Lieve Lasse,
elke keer hoop ik dat je daar gewoon als mopje neerligt en dat je elk moment je hoofdje weer optilt om dan een dikke vette 'boe' te roepen en die guitige oogjes die oplichten omdat je ons gefopt hebt... Het kan toch niet waar zijn, jij mijn kleine vechtertje, mijn kleine vriendje. Ik mis je kleine lijfje in mijn armen, jouw neusje dat tegen mijn gezicht aanschurkt en jouw stemmetje dat zo herkenbaar was. Jouw pootjes om mijn vinger, een speelse beet en jouw hoofdje dat heen en weer wiebelde door de Ataxie. Op de foto zoals we jou het liefste willen herinneren, toen dat monster je nog niet zo hard in zijn greep had. Na één van onze nachtelijke voederbeurten, momenten die ik nu koester. Met je rode Rudolph neusje ademde je al een beginnende Kerstsfeer uit. Waarom konden die paar weken nou geen jaren zijn? Sab en ik fantaseerden er vaak over hoe je er als volwassen kater zou uitzien. Nu zullen we het ook nooit weten, want in onze herinnering blijf je voor eeuwig dat kleine kittentje dat niet wilde groeien ondanks dat je at als een bootwerker. Het was verbazingwekkend hoeveel je per dag at en hoe gelukkig je daar van werd. Je zusjes zijn ook stiller dan normaal en vinden het een beetje vreemd dat jij hen niet meer vergezelt. Het enige dat me een beetje troost is dat jij nu hun beschermengeltje bent. Heel af en toe zal ik ons liedje zingen, zodat je weet dat ik je niet zal vergeten. Slaapwel mijn kleine ventje, in mijn ideale wereldje zou je wel 100 jaar geworden zijn. Ondanks dat het veel pijn doet, ben ik dankbaar dat je in mijn leventje bent komen binnenwaaien, net zoals je zusjes. Slaapzacht!
Plots zat ik daar om 4u 's nachts met een stervend kitten in de armen en twee troostende katten op schoot. Sissi en Cake wilden mijn verdriet wegspinnen, maar toen ook Lasse zijn pootje rond mij lag, alsof hij voelde dat hij mij moest troosten in plaats van andersom, brak ik. Zijn vertrouwde stemmetje miauwde nog talloze keren en door mijn dikke tranen probeerde ik naar hem te luisteren en troosten tegelijk. Ik kon het niet geloven dat het moment daar was, dat we afscheid moesten nemen. Terwijl hij een paar minuten ervoor nog zelfstandig gegeten had. Toen ik naar hem luisterde, wist ik dat hij graag ook nog even tegen Sab wilde aanliggen. Om 4u30 ben ik dan met hem naar boven gegaan en mocht Lasse onder de warme, dikke dekens liggen bij Sab. Hij genoot en hij wist dat hij geliefd was. Toch wilde ons kleine vechtertje niet zomaar opgeven en de tijd leek stil te staan waarbij hij onze lichaamswarmte opslorpte. Om beurten wilde hij bij ons zijn, alsof hij niet kon kiezen in wiens armen hij wilde sterven. Alsof hij het geen één van ons twee wilde aan doen om zoveel verdriet te dragen. Zijn bloedonderzoek wees niets abnormaals uit en het is dan ook een raadsel hoe het komt dat zijn lichaampje zo snel aftakelde. Het is duidelijk dat er toch iets aan de hand was, alleen wat was dat nou? We zouden een autopsie kunnen laten uitvoeren, maar ik heb geen zin om in dat kleine tengere lijfje te laten snijden. Hij komt na zijn crematie weer thuis zoals ik hem beloofd heb, zoals ik al onze bewoners beloof. Ook na hun dood komen ze weer hier wonen, die belofte breken we niet. Waarom galmt zo vaak door mijn hoofd, waarom? Zoveel vragen waarop wellicht geen antwoord komt. Zoveel noodkreten die we uitgestuurd hebben naar dierenartsen in klinieken die ons niet konden of wilden helpen. Enkel was Richard daar weer, waar we elke keer op kunnen bouwen. Maar ook hij zat met de handen in het haar en wist niet welk monster ons kleintje in zijn macht had. Weken hebben we geknokt, heb ik hem letterlijk talloze keren weer tot leven gewekt en nu leek mijn toverstokje defect. Zijn levensloze lichaampje is niet meer tot leven te wekken en ik ben te moe om dit verdriet te verwerken. Ik stop het gewoon weg, zoals ik al jaren doe. Ik laat mijn tranen de vrije loop om toch een beetje te ontladen en ik ga verder. Ik moet, ik moet... Ik beloof om niet meer te klagen als ik weer een pijntje heb door oververmoeidheid of stress, want dat deed Lasse ook niet. Ik ga nog harder mijn best doen om nog meer Blutsjes een thuis te bieden, of het nou voor een lange of korte periode is. Allemaal verdienen ze het om geliefd te zijn, even onvoorwaardelijk liefde te voelen. Zo'n klein lief ventje, die mij een grote levensles komt leren.
Lieve Lasse,
elke keer hoop ik dat je daar gewoon als mopje neerligt en dat je elk moment je hoofdje weer optilt om dan een dikke vette 'boe' te roepen en die guitige oogjes die oplichten omdat je ons gefopt hebt... Het kan toch niet waar zijn, jij mijn kleine vechtertje, mijn kleine vriendje. Ik mis je kleine lijfje in mijn armen, jouw neusje dat tegen mijn gezicht aanschurkt en jouw stemmetje dat zo herkenbaar was. Jouw pootjes om mijn vinger, een speelse beet en jouw hoofdje dat heen en weer wiebelde door de Ataxie. Op de foto zoals we jou het liefste willen herinneren, toen dat monster je nog niet zo hard in zijn greep had. Na één van onze nachtelijke voederbeurten, momenten die ik nu koester. Met je rode Rudolph neusje ademde je al een beginnende Kerstsfeer uit. Waarom konden die paar weken nou geen jaren zijn? Sab en ik fantaseerden er vaak over hoe je er als volwassen kater zou uitzien. Nu zullen we het ook nooit weten, want in onze herinnering blijf je voor eeuwig dat kleine kittentje dat niet wilde groeien ondanks dat je at als een bootwerker. Het was verbazingwekkend hoeveel je per dag at en hoe gelukkig je daar van werd. Je zusjes zijn ook stiller dan normaal en vinden het een beetje vreemd dat jij hen niet meer vergezelt. Het enige dat me een beetje troost is dat jij nu hun beschermengeltje bent. Heel af en toe zal ik ons liedje zingen, zodat je weet dat ik je niet zal vergeten. Slaapwel mijn kleine ventje, in mijn ideale wereldje zou je wel 100 jaar geworden zijn. Ondanks dat het veel pijn doet, ben ik dankbaar dat je in mijn leventje bent komen binnenwaaien, net zoals je zusjes. Slaapzacht!
Maandag 02 november 2015:
Er zitten vast een heleboel mensen in spanning te wachten op nieuws over onze zieke trilkittens Hanna en Lasse. Ze zijn sinds deze middag weer thuis en door de bloedonderzoeken blijkt het allemaal nog een groter raadsel te zijn dan voorheen... Ik probeer morgen een update aan hen te wijden, maar ik ben even stik kapot nu en al mijn aandacht moet naar de Blutsjes gaan. We kregen nog meer vreselijk nieuws te verwerken vandaag: onze hond Aiko die diabeet is en een paar weken geleden voor de tweede maal aan kanker geopereerd werd, is terminaal... We weten niet hoeveel tijd er haar nog rest, maar we zijn van plan om van elk moment een feest te maken en te genieten van de tijd die we nog samen hebben. Om toch een beetje met een vrolijke noot af te sluiten, een mooie foto van ons verlamde Blutsje Ballerina.
Er zitten vast een heleboel mensen in spanning te wachten op nieuws over onze zieke trilkittens Hanna en Lasse. Ze zijn sinds deze middag weer thuis en door de bloedonderzoeken blijkt het allemaal nog een groter raadsel te zijn dan voorheen... Ik probeer morgen een update aan hen te wijden, maar ik ben even stik kapot nu en al mijn aandacht moet naar de Blutsjes gaan. We kregen nog meer vreselijk nieuws te verwerken vandaag: onze hond Aiko die diabeet is en een paar weken geleden voor de tweede maal aan kanker geopereerd werd, is terminaal... We weten niet hoeveel tijd er haar nog rest, maar we zijn van plan om van elk moment een feest te maken en te genieten van de tijd die we nog samen hebben. Om toch een beetje met een vrolijke noot af te sluiten, een mooie foto van ons verlamde Blutsje Ballerina.
Zondag 01 november 2015:
Onze Lasse en Hanna werden vanavond bij onze dierenarts gehospitaliseerd, voorlopig tot morgenavond al. Ondanks dat het een zondagavond is, mochten we gelukkig langskomen omdat Richard natuurlijk ook wist dat onze Lasse er op al die paar weken achteruit is gegaan. Lasse was vandaag een beetje vreemd in vergelijking met de voorbije dagen. Hij kreeg opflakkeringen, want de ene moment was hij alert en at hij zelfstandig, om dan weer heel afwezig te zijn en in een diepe slaap verzonken te zijn. Zo diep dat ik hem in de namiddag zelfs bijna niet wakker kreeg. Hij was ook wat gedesoriënteerd en het was duidelijk dat hij onderhuids vocht nodig had. Ook Hanna had vandaag meerdere aanvalletjes waarbij haar bekje ongecontroleerd open en toe ging en haar ene oogje knipperde. Ik wilde dit toch graag aan Richard tonen en ook daar kreeg ze meerdere aanvalletjes. Lasse kreeg subcutaan vocht toegediend, Buscopan voor zijn darmpjes en ook extra mineralen. Want door zijn onaflatende diarree heeft hij daar wel nood aan. Zijn temperatuur was verrassend genoeg wel goed: 38°c. Het plan is om morgenvroeg bloed te nemen bij zowel Hanna als Lasse om meer duidelijkheid te krijgen en met regelmaat zal Lasse vanavond en morgen vocht toegediend krijgen. Een infuus steken lukte niet en da's ook meteen de reden waarom ze daar blijven slapen. Als hij aan het infuus had gehangen, dan had ik hem thuis kunnen verder verzorgen, maar subcutaan vocht geven is toch een taakje voor de dierenarts. Zelfs Richard is helemaal zijn kluts kwijt bij alle symptomen die onze kleintjes hebben. Via het bloed kunnen we dan ook onmiddellijk zien of ze een shunt hebben. En dan testen we verder op andere organen, tenminste dat hangt allemaal af van de hoeveelheid bloed die Lasse kan geven. Bij Hanna verwachten we niet zoveel problemen en hopen we dat zij toch de nodige buisjes met bloed kan vullen. Nu onze kleintjes bij Richard zijn en Bluebelle er een beetje verloren bij zit (al troosten we haar erg vaak, toch mist ze haar broer en zus), klauwt de stress zich rond mijn lichaam. Mijn hoofd is een beetje mistig en ik sta slap op mijn benen. Ik hoop met heel mijn hart dat we snel duidelijkheid krijgen en gericht kunnen behandelen, want ik zou zo graag hebben dat onze Ataxie-babies hier volop kunnen genieten van hun leventje in ons tehuis. En wat ik tegen Lasse zei onlangs: ik zou wel 100 jaar voor je willen zorgen. Alleen is het onze babies niet gegund, want we lijken het ene obstakel te tackelen en dan komt er weer iets anders om de hoek loeren. Zijn lichaampje is op en ik vrees dat we -mocht er niets uit de bus komen- een beslissing nemen die ik liever niet neem. Ik kan en wil niet voor God spelen, ik wil alleen maar kunnen toveren en hem beter maken. Ik neem elk Blutsje dat zij hebben voor lief, het maakt me niet uit welke aandoening of handicap ze hebben, maar dat gruwelijke monster dat hen telkens weer aanvalt zou ik zo hard willen vastgrijpen en verbannen. Positieve energie en een keten van brandende kaarsjes blijven welkom voor hen!
Onze Lasse en Hanna werden vanavond bij onze dierenarts gehospitaliseerd, voorlopig tot morgenavond al. Ondanks dat het een zondagavond is, mochten we gelukkig langskomen omdat Richard natuurlijk ook wist dat onze Lasse er op al die paar weken achteruit is gegaan. Lasse was vandaag een beetje vreemd in vergelijking met de voorbije dagen. Hij kreeg opflakkeringen, want de ene moment was hij alert en at hij zelfstandig, om dan weer heel afwezig te zijn en in een diepe slaap verzonken te zijn. Zo diep dat ik hem in de namiddag zelfs bijna niet wakker kreeg. Hij was ook wat gedesoriënteerd en het was duidelijk dat hij onderhuids vocht nodig had. Ook Hanna had vandaag meerdere aanvalletjes waarbij haar bekje ongecontroleerd open en toe ging en haar ene oogje knipperde. Ik wilde dit toch graag aan Richard tonen en ook daar kreeg ze meerdere aanvalletjes. Lasse kreeg subcutaan vocht toegediend, Buscopan voor zijn darmpjes en ook extra mineralen. Want door zijn onaflatende diarree heeft hij daar wel nood aan. Zijn temperatuur was verrassend genoeg wel goed: 38°c. Het plan is om morgenvroeg bloed te nemen bij zowel Hanna als Lasse om meer duidelijkheid te krijgen en met regelmaat zal Lasse vanavond en morgen vocht toegediend krijgen. Een infuus steken lukte niet en da's ook meteen de reden waarom ze daar blijven slapen. Als hij aan het infuus had gehangen, dan had ik hem thuis kunnen verder verzorgen, maar subcutaan vocht geven is toch een taakje voor de dierenarts. Zelfs Richard is helemaal zijn kluts kwijt bij alle symptomen die onze kleintjes hebben. Via het bloed kunnen we dan ook onmiddellijk zien of ze een shunt hebben. En dan testen we verder op andere organen, tenminste dat hangt allemaal af van de hoeveelheid bloed die Lasse kan geven. Bij Hanna verwachten we niet zoveel problemen en hopen we dat zij toch de nodige buisjes met bloed kan vullen. Nu onze kleintjes bij Richard zijn en Bluebelle er een beetje verloren bij zit (al troosten we haar erg vaak, toch mist ze haar broer en zus), klauwt de stress zich rond mijn lichaam. Mijn hoofd is een beetje mistig en ik sta slap op mijn benen. Ik hoop met heel mijn hart dat we snel duidelijkheid krijgen en gericht kunnen behandelen, want ik zou zo graag hebben dat onze Ataxie-babies hier volop kunnen genieten van hun leventje in ons tehuis. En wat ik tegen Lasse zei onlangs: ik zou wel 100 jaar voor je willen zorgen. Alleen is het onze babies niet gegund, want we lijken het ene obstakel te tackelen en dan komt er weer iets anders om de hoek loeren. Zijn lichaampje is op en ik vrees dat we -mocht er niets uit de bus komen- een beslissing nemen die ik liever niet neem. Ik kan en wil niet voor God spelen, ik wil alleen maar kunnen toveren en hem beter maken. Ik neem elk Blutsje dat zij hebben voor lief, het maakt me niet uit welke aandoening of handicap ze hebben, maar dat gruwelijke monster dat hen telkens weer aanvalt zou ik zo hard willen vastgrijpen en verbannen. Positieve energie en een keten van brandende kaarsjes blijven welkom voor hen!
Zaterdag 31 oktober 2015:
Ik twijfelde of ik deze update eigenlijk wel zou moeten plaatsen, maar aangezien jullie allemaal met onze Ataxie-kittens meeleven, doe ik het toch! Ik heb het schrijven van mijn verhaaltjes ook nodig om de dag van me af te schrijven en het allemaal een plaatsje te geven (want de zorg van zoveel zorgbehoevende katjes is soms toch een zware mentale ballast) en dan kan ik het evengoed met jullie delen. Ik vertelde gisteren al dat Lasse weer een terugval had. Begin van de week zag het er allemaal zo goed uit. Hij leek weer op krachten te komen, de diarree maakte plaats voor stevige drollen en dan kwam er Eosinofiel Granuloom Complex gluren. Zowel hij als zusje Hanna werden hiermee getroffen. Een ritje naar Richard was onoverkomelijk, maar de Cortisone deed zijn werk en zorgde ervoor dat de plekjes niet uitbreidden en er een genezend korstje op kwam. Halverwege de week liep het werkelijk de spuigaten uit met zijn diarree. Hoe goed ik ook mijn best deed om zijn supplement te geven voor hij at, het kwam er meteen allemaal weer onverteerd uitgelopen. Zelf was hij nog steeds even vrolijk en hij viel ook elke keer als een leeuw op zijn eten aan. Gisteren echter zag het er plots niet goed meer uit. Hij was nog een schim van zichzelf en we konden niet anders dan Richard op te bellen en ook al had hij geen spreekuur, toch mochten we 's avonds laat nog langsgaan. Richard wilde hem toch nog een kans geven en diende Lasse vitamine B, antibiotica en onderhuids serum toe. Ik opperde gisteren al dat ik aan een levershunt dacht. Richard sloot het niet direct 100% uit, maar hij gaf wel aan dat de kittens dan ook epileptische aanvalletjes moeten vertonen door de giftige afvalstoffen die in hun lichaam blijven zweven. Vannacht gaf ik om 3u mijn kittens een laatste voedingsbeurt voor ik mijn bedje zou opzoeken voor enkele uurtjes. En het is bijna ongeloofwaardig, maar Hanna maakte een subtiele epileptische aanval. Als ik niet aandachtig zou zijn geweest, dan zou ik hem waarschijnlijk gemist hebben. Maar haar mondje ging de hele tijd open en toe en ze leek een seconde of 3 à 4 helemaal van de wereld. Vandaag heeft ze weer drie kleine aanvalletjes gemaakt. Als ik alles zo optel, dan zou het wel eens kunnen:
- niet groeien
- Lasse is blind
- heel vaak misselijk
- verteringsproblemen
- epileptische aanvalletjes
Ik heb, denk ik, ook de reden gevonden waarom Lasse sinds deze week plots slechter geworden is. Ik had natvoer van het merk Almo Nature gegeven. Ik dacht dat dit wel makkelijk te verteren zou zijn, maar nu ik de voedingstabel erbij nam, zag ik dat er 17% eiwit in zit voor een potje van amper 70 gram. En dat terwijl katten met een shunt eiwitarm voer nodig hebben. Daar zijn we sinds vanmorgen op overgeschakeld en tevens krijgen Hanna en Lasse ook Lactulose toegediend. Dit om zovele mogelijk afvalstoffen naar buiten te werken. We hebben inmiddels contact opgenomen met de Dierenartsenpraktijk waar we altijd langsgaan voor echo's en RX'en, maar daar kunnen ze ons helaas niet helpen. Ze zouden de levershunt wel via een bloedonderzoek kunnen bepalen daar, maar via een echo hebben ze geen ervaring. Sowieso gaat Bluebelle dinsdag ook mee om te laten onderzoeken. We willen bij alle drie de shunt uitsluiten of laten bepalen. Het zijn zenuwslopende dagen voor ons, want Lasse is lichamelijk helemaal uitgeput. Alle terugvallen en aanvallen hebben zijn lichaampje gesloopt, maar niet zijn spirit gelukkig. Heel soms zie ik hem even met de zussen spelen, niet lang natuurlijk want hij raakt snel uitgeput. Zelfs eten is voor hem erg vermoeiend. En ik hoop dat hij ook snel wat in krachten zal aankomen nu hij aangepast voer krijgt en nieuwe medicatie. Vanmorgen had ik weer een slecht gevoel want hij wilde zijn dwangvoer niet. Maar een 3-tal uurtjes later voelde hij zich terug wat beter en viel hij op zijn nieuwe dieetvoer aan. Ondertussen heeft hij nog een aantal porties naar binnengewerkt (die er helaas ook weer snel naar buiten kwamen in de vorm van diarree). Indien onze kittens een shunt hebben die operabel is, dan gaan we daar natuurlijk voor gaan. Ze hebben niet zo hard gevochten om te overleven om hen dan die kans te ontnemen. Maar hoe moeilijk ik het ook vind om dit te vragen: we hopen op de goedheid van al onze lieve Blutsjesfans te rekenen. Want om eerlijk te zijn? We zitten er momenteel financieel slecht voor. De onderzoeken dinsdag zullen we nog kunnen betalen als we onze rekening en portefeuille plunderen, maar de operaties niet. Er vallen bedragen van om en bij de 1000 euro per operatie per kitten... Maar we gaan eerst afwachten wat de onderzoeken zeggen... Duimen jullie mee dat Lasse een beetje opknapt en de onderzoeken doorstaat en indien onze kittens een shunt hebben, dat het om een operabele gaat? Kaarsjes branden mag ook altijd en positieve gedachten zijn meer dan welkom! Updates volgen van zodra we zelf meer nieuws hebben.
Ik twijfelde of ik deze update eigenlijk wel zou moeten plaatsen, maar aangezien jullie allemaal met onze Ataxie-kittens meeleven, doe ik het toch! Ik heb het schrijven van mijn verhaaltjes ook nodig om de dag van me af te schrijven en het allemaal een plaatsje te geven (want de zorg van zoveel zorgbehoevende katjes is soms toch een zware mentale ballast) en dan kan ik het evengoed met jullie delen. Ik vertelde gisteren al dat Lasse weer een terugval had. Begin van de week zag het er allemaal zo goed uit. Hij leek weer op krachten te komen, de diarree maakte plaats voor stevige drollen en dan kwam er Eosinofiel Granuloom Complex gluren. Zowel hij als zusje Hanna werden hiermee getroffen. Een ritje naar Richard was onoverkomelijk, maar de Cortisone deed zijn werk en zorgde ervoor dat de plekjes niet uitbreidden en er een genezend korstje op kwam. Halverwege de week liep het werkelijk de spuigaten uit met zijn diarree. Hoe goed ik ook mijn best deed om zijn supplement te geven voor hij at, het kwam er meteen allemaal weer onverteerd uitgelopen. Zelf was hij nog steeds even vrolijk en hij viel ook elke keer als een leeuw op zijn eten aan. Gisteren echter zag het er plots niet goed meer uit. Hij was nog een schim van zichzelf en we konden niet anders dan Richard op te bellen en ook al had hij geen spreekuur, toch mochten we 's avonds laat nog langsgaan. Richard wilde hem toch nog een kans geven en diende Lasse vitamine B, antibiotica en onderhuids serum toe. Ik opperde gisteren al dat ik aan een levershunt dacht. Richard sloot het niet direct 100% uit, maar hij gaf wel aan dat de kittens dan ook epileptische aanvalletjes moeten vertonen door de giftige afvalstoffen die in hun lichaam blijven zweven. Vannacht gaf ik om 3u mijn kittens een laatste voedingsbeurt voor ik mijn bedje zou opzoeken voor enkele uurtjes. En het is bijna ongeloofwaardig, maar Hanna maakte een subtiele epileptische aanval. Als ik niet aandachtig zou zijn geweest, dan zou ik hem waarschijnlijk gemist hebben. Maar haar mondje ging de hele tijd open en toe en ze leek een seconde of 3 à 4 helemaal van de wereld. Vandaag heeft ze weer drie kleine aanvalletjes gemaakt. Als ik alles zo optel, dan zou het wel eens kunnen:
- niet groeien
- Lasse is blind
- heel vaak misselijk
- verteringsproblemen
- epileptische aanvalletjes
Ik heb, denk ik, ook de reden gevonden waarom Lasse sinds deze week plots slechter geworden is. Ik had natvoer van het merk Almo Nature gegeven. Ik dacht dat dit wel makkelijk te verteren zou zijn, maar nu ik de voedingstabel erbij nam, zag ik dat er 17% eiwit in zit voor een potje van amper 70 gram. En dat terwijl katten met een shunt eiwitarm voer nodig hebben. Daar zijn we sinds vanmorgen op overgeschakeld en tevens krijgen Hanna en Lasse ook Lactulose toegediend. Dit om zovele mogelijk afvalstoffen naar buiten te werken. We hebben inmiddels contact opgenomen met de Dierenartsenpraktijk waar we altijd langsgaan voor echo's en RX'en, maar daar kunnen ze ons helaas niet helpen. Ze zouden de levershunt wel via een bloedonderzoek kunnen bepalen daar, maar via een echo hebben ze geen ervaring. Sowieso gaat Bluebelle dinsdag ook mee om te laten onderzoeken. We willen bij alle drie de shunt uitsluiten of laten bepalen. Het zijn zenuwslopende dagen voor ons, want Lasse is lichamelijk helemaal uitgeput. Alle terugvallen en aanvallen hebben zijn lichaampje gesloopt, maar niet zijn spirit gelukkig. Heel soms zie ik hem even met de zussen spelen, niet lang natuurlijk want hij raakt snel uitgeput. Zelfs eten is voor hem erg vermoeiend. En ik hoop dat hij ook snel wat in krachten zal aankomen nu hij aangepast voer krijgt en nieuwe medicatie. Vanmorgen had ik weer een slecht gevoel want hij wilde zijn dwangvoer niet. Maar een 3-tal uurtjes later voelde hij zich terug wat beter en viel hij op zijn nieuwe dieetvoer aan. Ondertussen heeft hij nog een aantal porties naar binnengewerkt (die er helaas ook weer snel naar buiten kwamen in de vorm van diarree). Indien onze kittens een shunt hebben die operabel is, dan gaan we daar natuurlijk voor gaan. Ze hebben niet zo hard gevochten om te overleven om hen dan die kans te ontnemen. Maar hoe moeilijk ik het ook vind om dit te vragen: we hopen op de goedheid van al onze lieve Blutsjesfans te rekenen. Want om eerlijk te zijn? We zitten er momenteel financieel slecht voor. De onderzoeken dinsdag zullen we nog kunnen betalen als we onze rekening en portefeuille plunderen, maar de operaties niet. Er vallen bedragen van om en bij de 1000 euro per operatie per kitten... Maar we gaan eerst afwachten wat de onderzoeken zeggen... Duimen jullie mee dat Lasse een beetje opknapt en de onderzoeken doorstaat en indien onze kittens een shunt hebben, dat het om een operabele gaat? Kaarsjes branden mag ook altijd en positieve gedachten zijn meer dan welkom! Updates volgen van zodra we zelf meer nieuws hebben.
💕
💕
💕
Happy
Halloween -
Sissi
💕
💕
💕
|
|
Vrijdag 30 oktober 2015:
Ik kan niet zeggen dat het met al onze Ataxie-kittens goed gaat, want Lasse heeft weer een serieuze terugval... Maar Hanna en Bluebelle gaan goed. Bluebelle en Hanna mogen zelfs met regelmaat ons tehuis verkennen en met de andere bewoners spelen. Want beide meisjes kunnen nogal wild zijn met spelen en op die manier gunnen we Lasse zijn broodnodige uurtjes rust en slaap. Ze worden door een groot deel van onze andere bewoners helemaal betutteld en zelfs gewassen. Zo vertederend om te zien! Ik kon het niet laten om gisteravond dit filmpje te maken van Bluebelle. Doordat ze zo uitgelaten en wild is, zijn haar bewegingen wel iets minder gecontroleerd. Want vandaag betrapte ik haar zelfs tijdens het plaçeren van enkele stapjes op de gladde vloer(!) om dan pardoes weer neer te vallen. Ik kan niet beschrijven hoe trots ik ben op hen! Zeker omdat ze van zo ver komen en hun leven aan een zijden draadje gehangen heeft (al geldt dat voor Lasse nog steeds zo...). Ik ben helemaal gek van Bluebelle: op haar bolle kop, guitige ogen en altijd-goed-geluimde-karakter. Als ik mijn Ataxie-babies in actie zie, dan kan ik niet anders dan een glimlach op mijn gezicht toveren met een knallend hart dat overloopt van liefde. |
|
|
Donderdag 29 oktober 2015:
Ons Ataxie-Smurfje is zo'n typische kat met een bepaalde voorkeur voor mensen. Niet dat ze haar voorkeur echt prijs geeft. Ofwel mag ze je, ofwel niet. Simpel! Menige knuffelaar heeft al mogen ondervinden dat Smurf heel erg kan blazen (maar daar blijft het ook bij, al komt het wel een beetje intimiderend over) ofwel komt ze rond je benen dansen om geaaid te worden. Maar, er is ook een grote maar! Soms kan het ook zijn dat ze je na een tijdje wel leuk gaat vinden. Dat ze de eerste keren haar kont naar je keerde, maar dat ze daarna toch zoiets heeft van: 'hey, eigenlijk ben jij wel oké!' Smurf is hier op jonge leeftijd toegekomen en zoals haar naam het al voorspelt: zij was ieniemienie. Vandaar ook de naam 'Smurf'. Een beetje verwarrend nu, want iedereen denkt dat ze een kater is omwille van de omvang van haar kop en natuurlijk haar naam... Smurfin klinkt niet zo zo en ik denk dat ze daar zelf ook een gruwelijke hekel aan zou hebben, dus hebben wij er door de jaren heen: Snoet, Snoetekoek, Cookie, Smurfie, Noetekoek,... etc van gemaakt. En ja hoor, elke bijnaam klinkt haar bekend in de oren. Naar mij toe is Smurf een opperbeste kat. Als ik verdrietig ben (wat wel eens vaak voorkomt, vooral als ik heel erg moe ben) en ik talloze tranendalen produceer, dan is Smurf daar voor mij. Ze komt me troosten door met haar lijfje tegen me aan te dansen. Ze duwt haar gezichtje tegen mij en voor ik het weet is mijn verdriet voorbij en zit ik alweer te glimlachen om die gekke Snoet die zich in allerlei bochten wringt om me gelukkig te maken. Ook Sissi heeft die gave, maar dan vooral als ik buikpijn heb. Zij voelt dat haarfijn aan en dan komt ze op mijn buik liggen. Door haar ritmische gespin verdwijnt zelfs de gruwelijkste buikpijn als sneeuw voor de zon. Moraal van het verhaal: niet alleen ik heb verzorgende handen, ook mijn Blutsjes hebben die gave. Wij zorgen voor elkaar! |
|
Onze vrijwilligster Wendy deed onlangs een oproepje op haar facebookpagina: https://www.facebook.com/835982843167134/photos/a.836066586492093.1073741828.835982843167134/858467724251979/?type=3&theater naar restjes stof.
Deze zijn nog altijd meer dan welkom, maar ook restjes wol, knopen, vulling, lege glazen bokalen met deksel in allerlei vormen en formaten, vulling,... of ander knutselmateriaal. Heb je deze nog ergens in je kast liggen of op zolder? Onze creatievelingen zouden hier ontzettend blij mee zijn, want ze kunnen haast niet wachten om hiermee aan de slag te gaan! De spulletjes kunnen per post opgestuurd worden, maar kunnen ook na afspraak langsgebracht worden. Dikke dankjewel namens ons allemaal! |
|
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: er zijn een aantal bewoners die werkelijk waar de vuile was verkiezen om een kort catnapje op te doen zodat ze na dat kleine dutje weer vol kattenkwaad ons Blutsjestehuis onveilig kunnen maken. Er ligt altijd wel een berg was aan de wasmachine klaar om in de machine te duiken van zodra er een lading fris gewassen was de droogkast in kan. Maar Chyna is toch wel dé 'queen' van de vers gewassen was, liefst net uit de droogkast zodat er nog zo'n heerlijke warmte vanaf straalt. En geef haar nou eens ongelijk?
Woensdag 28 oktober 2015:
Onze creatievelingen Viviane en Kathleen - die onze Blutsjes een warm hart toedragen - zijn weer druk in de weer geweest met het maken van leuke handgemaakte spulletjes en artisanale confituur en gelei. Ik moet stiekem toegeven dat de potjes met lekkers om van te watertanden zijn en dat ik spontaan de Kerstboom zou boven halen en decoreren met de ornamenten die Kathleen gehaakt heeft. En toegeven: de rendieren zijn toch een 'must have' voor elke Kerst- en dierenliefhebber! De kosten om ons Blutsjestehuis draaiende te houden lopen hoog op met zovele bewoners die op medicatie staan, regelmatig op bezoek moeten bij onze dierenarts, speciaal dieetvoer verorberen en nadien weer een berg afval produceren. We zijn daarom extra dankbaar dat onze creatievelingen geheel onbezoldigd mooie creaties uit hun vingers toveren en dat we op die manier ons spaarpotje een beetje kunnen aanvullen om alle rekeningen betaald te krijgen. De ornamenten en rendieren kunnen per Bpost of Kiala verzonden worden, maar de gelei en confituur is te breekbaar en kan enkel (op afspraak) bekomen worden in ons Blutsjestehuis.
Prijs per item:
- Kweeperengelei en pruimen confituur: 3 euro per potje
- Kerstsokjes (rood of wit/rood) - ongeveer 8 à 9 cm: 2 euro per sokje
- Kerstengel - ongeveer 12 à 13 cm: 3 euro per engel
- Rendier- ongeveer 60 cm groot: 20 euro per rendier
Interesse om onze Blutsjes op een ludieke manier te steunen? Doe dan een mailtje naar [email protected] om je bestelling door te geven en dan communiceren wij de verzendkosten van jouw pakketje. Hopelijk worden er talloze Kerstbomen dit jaar versierd met deze ludieke Blutsjes-ornamenten!
Onze creatievelingen Viviane en Kathleen - die onze Blutsjes een warm hart toedragen - zijn weer druk in de weer geweest met het maken van leuke handgemaakte spulletjes en artisanale confituur en gelei. Ik moet stiekem toegeven dat de potjes met lekkers om van te watertanden zijn en dat ik spontaan de Kerstboom zou boven halen en decoreren met de ornamenten die Kathleen gehaakt heeft. En toegeven: de rendieren zijn toch een 'must have' voor elke Kerst- en dierenliefhebber! De kosten om ons Blutsjestehuis draaiende te houden lopen hoog op met zovele bewoners die op medicatie staan, regelmatig op bezoek moeten bij onze dierenarts, speciaal dieetvoer verorberen en nadien weer een berg afval produceren. We zijn daarom extra dankbaar dat onze creatievelingen geheel onbezoldigd mooie creaties uit hun vingers toveren en dat we op die manier ons spaarpotje een beetje kunnen aanvullen om alle rekeningen betaald te krijgen. De ornamenten en rendieren kunnen per Bpost of Kiala verzonden worden, maar de gelei en confituur is te breekbaar en kan enkel (op afspraak) bekomen worden in ons Blutsjestehuis.
Prijs per item:
- Kweeperengelei en pruimen confituur: 3 euro per potje
- Kerstsokjes (rood of wit/rood) - ongeveer 8 à 9 cm: 2 euro per sokje
- Kerstengel - ongeveer 12 à 13 cm: 3 euro per engel
- Rendier- ongeveer 60 cm groot: 20 euro per rendier
Interesse om onze Blutsjes op een ludieke manier te steunen? Doe dan een mailtje naar [email protected] om je bestelling door te geven en dan communiceren wij de verzendkosten van jouw pakketje. Hopelijk worden er talloze Kerstbomen dit jaar versierd met deze ludieke Blutsjes-ornamenten!
Dinsdag 27 oktober 2015:
Het zou zomaar een soap kunnen zijn, onze Ataxie-kleintjes die de ene opdoffer na de andere incasseren, maar toch is het hier realiteit. Eindelijk dacht ik dat de ellende achter de rug zou zijn nu de diarree voorbij is door de Pancreatine, maar niets is minder waar. Tegen het weekend aan zag ik dat Hanna's lipje een beetje kapot was. In eerste instantie dacht ik dat ze zich ergens aan gestoten had, want dat heb je nou eenmaal met wiebelende en wobbelende kittens. Als ik hun bedje verschoon, dan mogen ze ook even op verkenning gaan en het is niet uitgesloten dat Hanna op die manier ergens tegenaan geknald zou zijn. Zondag merkte ik plots dat Lasse's neus toch echt wel heel dik was. Maar ook daar zocht ik niet veel verder achter. Tot ik gisteren zijn neusje schoon veegde en er gewoon een stuk uit verdwenen was. Hanna's lipjes waren verder aangetast, ook haar neusje leek wat dikker en plots schoot het me te binnen dat ze eosinofiel granuloom complex hebben, of liprot in makkelijker verstaanbare taal. Het is eigenlijk een beetje een auto-immuun ziekte en terug een ritje naar Richard was onoverkomelijk. Er moet gelijk met medicatie opgestart worden vooraleer de lipjes of neusje verder "opgevreten" zouden worden. Helaas is die schade ook onomkeerbaar (en ook al missen mijn babies her en der een stukje, voor mij blijven ze even prachtig!) en in onze 12-jarige carrière als 'animal-rescuers' is dit pas de vierde keer dat we dit tegenkomen. Ook ons voedselallergie patiëntje Suske heeft dit (gehad) en een katje toen we nog aan opvang en herplaatsing deden. Het is best wel "uniek" (= in de slechte zin van het woord dan) dat zowel Lasse als Hanna dit hebben. Ze kregen een prikje Cortisone - niet mijn favoriet, maar in dit geval kon het niet anders - en tegen woensdag zouden we iets of wat verbetering moeten zien. Indien niet, dan moet er een kuur met pilletjes opgestart worden. En zoals we al wel gewend zijn komen alle troubles-perikelen hier altijd in het meervoud of veelvoud voor, want dat heb je nou eenmaal met Blutsjes. Ze wonen hier dan ook met een reden... Ook onze Bubbels moest mee want hij zat plots met een verstopping. Zaterdag had hij nog voldoende gepoept, maar van in het begin merkte ik wel dat hij elke keer ongemak voelde als hij zijn grote boodschap moest doen. Hij kan niet zelfstandig poepen of plassen en ik help hem hier 3x per dag mee. Zondagmorgen voelde ik een grote drol in zijn darmpjes zitten, maar tijdens mijn eerste verzorgronde kreeg ik dat er niet uit gemasseerd. Ik maakte me niet gelijk zorgen, want ik hoopte dat hij tegen de avond aan wel dat stukje kwijt zou raken. Maar niets was minder waar... Ik heb dan tijdens mijn laatste verzorgronde Laxulon toegediend en ik hoopte dat hij gistermorgen verlost zou raken van dat stukje. Maar dat stukje was ondertussen een stuk beton geworden en ik voelde ontzettend veel ontlasting zitten. Ik ben gelijk met warm water chlysma's gestart, maar ik kreeg er niets uit gemasseerd. Gelukkig kon ik hem wel nog laten plassen, al is dat niet evident als er iets anders in de weg zit. Het harde stukje beton werd niet eens malser en het was dan ook overduidelijk dat hij onder narcose door Richard leeggemaakt zou moeten worden. Want hij had 's morgens ook overgegeven, wat een natuurlijke reactie is. Als het er langs onderen niet uit kan, dan moet het eten langs een andere kant er weer uit. Richard vond het zelf vreemd, want zijn poepgaatje is niet vernauwd en zelfs zijn bekken voelden goed aan. Hij denkt dat er toch iets meer aan de hand is met het ruggetje van Bubbels, eventueel iets met een zenuw ofzo. Een RX laten nemen is dan ook onoverkomelijk en daar hopen we volgende week tijd voor vrij te kunnen maken. Ik denk zelf eerder aan een bacterie in het ruggenmerg dat we in het verleden al gezien hebben bij twee konijntjes. Bij thuiskomst was Bubbels nog volledig in dromenland en op een warme Snugglesafe mocht hij wakker worden. Onder het toeziend oog van Andreas, die zijn vriendje nauwlettend in de gaten hield en hem zelfs warm hield. Ik kan alleen maar erg trots zijn op mijn Blutsjes die er voor elkaar zijn en samen lief en leed delen. Tegen middernacht was Bubbels alweer voldoende wakker en na een portie pijnstilling begon hij stilletjes aan alweer te eten. Voor mij een teken dat hij zich toch alweer een stukje beter en opgelucht voelt. En vandaag verraste hij mij met een grandioos poepfestijn toen ik zijn luiertje verschoonde, gelukkiger kon ik niet zijn!
Het zou zomaar een soap kunnen zijn, onze Ataxie-kleintjes die de ene opdoffer na de andere incasseren, maar toch is het hier realiteit. Eindelijk dacht ik dat de ellende achter de rug zou zijn nu de diarree voorbij is door de Pancreatine, maar niets is minder waar. Tegen het weekend aan zag ik dat Hanna's lipje een beetje kapot was. In eerste instantie dacht ik dat ze zich ergens aan gestoten had, want dat heb je nou eenmaal met wiebelende en wobbelende kittens. Als ik hun bedje verschoon, dan mogen ze ook even op verkenning gaan en het is niet uitgesloten dat Hanna op die manier ergens tegenaan geknald zou zijn. Zondag merkte ik plots dat Lasse's neus toch echt wel heel dik was. Maar ook daar zocht ik niet veel verder achter. Tot ik gisteren zijn neusje schoon veegde en er gewoon een stuk uit verdwenen was. Hanna's lipjes waren verder aangetast, ook haar neusje leek wat dikker en plots schoot het me te binnen dat ze eosinofiel granuloom complex hebben, of liprot in makkelijker verstaanbare taal. Het is eigenlijk een beetje een auto-immuun ziekte en terug een ritje naar Richard was onoverkomelijk. Er moet gelijk met medicatie opgestart worden vooraleer de lipjes of neusje verder "opgevreten" zouden worden. Helaas is die schade ook onomkeerbaar (en ook al missen mijn babies her en der een stukje, voor mij blijven ze even prachtig!) en in onze 12-jarige carrière als 'animal-rescuers' is dit pas de vierde keer dat we dit tegenkomen. Ook ons voedselallergie patiëntje Suske heeft dit (gehad) en een katje toen we nog aan opvang en herplaatsing deden. Het is best wel "uniek" (= in de slechte zin van het woord dan) dat zowel Lasse als Hanna dit hebben. Ze kregen een prikje Cortisone - niet mijn favoriet, maar in dit geval kon het niet anders - en tegen woensdag zouden we iets of wat verbetering moeten zien. Indien niet, dan moet er een kuur met pilletjes opgestart worden. En zoals we al wel gewend zijn komen alle troubles-perikelen hier altijd in het meervoud of veelvoud voor, want dat heb je nou eenmaal met Blutsjes. Ze wonen hier dan ook met een reden... Ook onze Bubbels moest mee want hij zat plots met een verstopping. Zaterdag had hij nog voldoende gepoept, maar van in het begin merkte ik wel dat hij elke keer ongemak voelde als hij zijn grote boodschap moest doen. Hij kan niet zelfstandig poepen of plassen en ik help hem hier 3x per dag mee. Zondagmorgen voelde ik een grote drol in zijn darmpjes zitten, maar tijdens mijn eerste verzorgronde kreeg ik dat er niet uit gemasseerd. Ik maakte me niet gelijk zorgen, want ik hoopte dat hij tegen de avond aan wel dat stukje kwijt zou raken. Maar niets was minder waar... Ik heb dan tijdens mijn laatste verzorgronde Laxulon toegediend en ik hoopte dat hij gistermorgen verlost zou raken van dat stukje. Maar dat stukje was ondertussen een stuk beton geworden en ik voelde ontzettend veel ontlasting zitten. Ik ben gelijk met warm water chlysma's gestart, maar ik kreeg er niets uit gemasseerd. Gelukkig kon ik hem wel nog laten plassen, al is dat niet evident als er iets anders in de weg zit. Het harde stukje beton werd niet eens malser en het was dan ook overduidelijk dat hij onder narcose door Richard leeggemaakt zou moeten worden. Want hij had 's morgens ook overgegeven, wat een natuurlijke reactie is. Als het er langs onderen niet uit kan, dan moet het eten langs een andere kant er weer uit. Richard vond het zelf vreemd, want zijn poepgaatje is niet vernauwd en zelfs zijn bekken voelden goed aan. Hij denkt dat er toch iets meer aan de hand is met het ruggetje van Bubbels, eventueel iets met een zenuw ofzo. Een RX laten nemen is dan ook onoverkomelijk en daar hopen we volgende week tijd voor vrij te kunnen maken. Ik denk zelf eerder aan een bacterie in het ruggenmerg dat we in het verleden al gezien hebben bij twee konijntjes. Bij thuiskomst was Bubbels nog volledig in dromenland en op een warme Snugglesafe mocht hij wakker worden. Onder het toeziend oog van Andreas, die zijn vriendje nauwlettend in de gaten hield en hem zelfs warm hield. Ik kan alleen maar erg trots zijn op mijn Blutsjes die er voor elkaar zijn en samen lief en leed delen. Tegen middernacht was Bubbels alweer voldoende wakker en na een portie pijnstilling begon hij stilletjes aan alweer te eten. Voor mij een teken dat hij zich toch alweer een stukje beter en opgelucht voelt. En vandaag verraste hij mij met een grandioos poepfestijn toen ik zijn luiertje verschoonde, gelukkiger kon ik niet zijn!
Maandag 26 oktober 2015:
Ik vertelde vorige week al dat Lasse en zijn zusjes nog een dierenarts bezoekje te wachten stond vrijdag. De Borgal en overige spuitjes hadden niet het gewenste resultaat geleverd, een beetje zoals verwacht eigenlijk en daarom moest Lasse nogmaals terug voor een stel prikjes. Ook zusje Hanna kreeg hetzelfde toegediend, want ook bij haar kwam er steeds onverteerd voedsel uit dat zich uitte in diarree. Bluebelle daarentegen had ook diarree, maar dat was gelukkig wel verteerd en had overigens een heel andere kleur. We vonden het daarom toch verstandig om te starten met Pancreatine en dit krijgen de Ataxie-babies drie maal per dag toegediend. Na de tweede capsule toegediend te hebben zagen we al verbetering en ik kan met trots zeggen dat onze babies inmiddels vaste drolletjes hebben. Lasse ziet er ondertussen stukken beter uit, al zal het nog wel even duren voor hij weer op gewicht is en zijn ingevallen gezichtje zijn ziek-geweest-zijn niet meer verraadt. Soms zie ik hem zelfs al een beetje spelen met de zussen en dan maakt mijn hart een sprongetje. Want dan pas besef ik dat hij echt op het randje van de dood stond. Hij was er slecht aan toe en de Pancreatine is zijn redding geweest. Dit moeten onze babies levenslang krijgen, een grote kostenpost, maar dat hebben we er graag voor over. Ik kan niet zeggen hoeveel levens onze trilkittens al opgebruikt hebben, maar ze moeten echt een engelbewaardertje hebben bovenop een enorme wilskracht. En ik kan zelfs niet zeggen dat we even dierenartsvrij zijn, want Sab is momenteel weer met Lasse en Hanna naar Richard. Dit keer voor iets helemaal anders. Daarover volgt morgen een update. Vrijdag moest ook onze Moby, oftewel 'Pooh beer' mee want hij was 's morgens aan het overgegeven gegaan. Toen hij als een zielig hoopje op de grond lag, vond ik het welletjes geweest en beveelde hem om mee te gaan, dit tegen zijn zin natuurlijk. Want Moby heeft het ook een beetje gehad met ritjes naar de dierenarts. Richard kon niet meteen iets vinden, maar voor de zekerheid kreeg hij toch een ontstekingsremmer toegediend. En bij thuiskomst heeft hij niet meer overgegeven en ging het gelukkig beter met hem.
Ik vertelde vorige week al dat Lasse en zijn zusjes nog een dierenarts bezoekje te wachten stond vrijdag. De Borgal en overige spuitjes hadden niet het gewenste resultaat geleverd, een beetje zoals verwacht eigenlijk en daarom moest Lasse nogmaals terug voor een stel prikjes. Ook zusje Hanna kreeg hetzelfde toegediend, want ook bij haar kwam er steeds onverteerd voedsel uit dat zich uitte in diarree. Bluebelle daarentegen had ook diarree, maar dat was gelukkig wel verteerd en had overigens een heel andere kleur. We vonden het daarom toch verstandig om te starten met Pancreatine en dit krijgen de Ataxie-babies drie maal per dag toegediend. Na de tweede capsule toegediend te hebben zagen we al verbetering en ik kan met trots zeggen dat onze babies inmiddels vaste drolletjes hebben. Lasse ziet er ondertussen stukken beter uit, al zal het nog wel even duren voor hij weer op gewicht is en zijn ingevallen gezichtje zijn ziek-geweest-zijn niet meer verraadt. Soms zie ik hem zelfs al een beetje spelen met de zussen en dan maakt mijn hart een sprongetje. Want dan pas besef ik dat hij echt op het randje van de dood stond. Hij was er slecht aan toe en de Pancreatine is zijn redding geweest. Dit moeten onze babies levenslang krijgen, een grote kostenpost, maar dat hebben we er graag voor over. Ik kan niet zeggen hoeveel levens onze trilkittens al opgebruikt hebben, maar ze moeten echt een engelbewaardertje hebben bovenop een enorme wilskracht. En ik kan zelfs niet zeggen dat we even dierenartsvrij zijn, want Sab is momenteel weer met Lasse en Hanna naar Richard. Dit keer voor iets helemaal anders. Daarover volgt morgen een update. Vrijdag moest ook onze Moby, oftewel 'Pooh beer' mee want hij was 's morgens aan het overgegeven gegaan. Toen hij als een zielig hoopje op de grond lag, vond ik het welletjes geweest en beveelde hem om mee te gaan, dit tegen zijn zin natuurlijk. Want Moby heeft het ook een beetje gehad met ritjes naar de dierenarts. Richard kon niet meteen iets vinden, maar voor de zekerheid kreeg hij toch een ontstekingsremmer toegediend. En bij thuiskomst heeft hij niet meer overgegeven en ging het gelukkig beter met hem.
|
|
Zondag 25 oktober 2015:
Gisteren vond de tweede en tevens laatste, tenminste van dit jaar toch, suikertante en -nonkel dag plaats. Het was weer druk aanpoten om tijdig klaar te raken met ons werk hier, want de kleine trilkittens hadden tussendoor nog veel zorg nodig, net zoals onze luier en verlamde Blutsjes. De bel ging, want Nadine stond hier al voor de deur en ik moest me zelfs nog omkleden en daarna de trilkittens nog van krachtvoer voorzien. Puf, zweet, hijg, puf, zweet, hijg - zo voelde ik me een beetje! Het duurde even voor alle suikertantes en -nonkels aanwezig waren, maar toen ze allemaal gearriveerd waren, was het een drukte van jewelste. Wat was het weer een fijne dag! Zowel wij als de Blutsjes hebben ervan genoten, even geen zorgen, lachbuien en verhalen delen met gelijkgestemde zielen. We mochten zelfs bezoek vanuit Nederland verwelkomen. Toen het meeste bezoek al naar huis was, stal Chyna de show door te voetballen met olijven en daarna verorberde ze die heerlijk. Helaas deed ze niet zo gek toen ik de camera erbij haalde en me zowaar verongelukte door snel te zijn, haha, typisch. Want ja hoor, Chyna is gek, maar dan ook gekkerdegek van olijven. Ze zou ze boven kattenvoer verkiezen. Het weer werkte mee waardoor we zonder schuldgevoel de hapjes en de drankjes buiten konden serveren in de buitenren. Het zonnetje was zelfs van de partij en het was best goed qua temperatuur. En wat werden onze Blutsjes weer vreselijk verwend! Allerlei lekker voer, broodnodige kattenbakvulling en allerlei ander bruikbaar spul. Iris was zelfs zo attent om vitamine B12 voor onszelf mee te brengen. We grapten er nog over dat we gelijk de ganse inhoud van dit doosje naar binnen wilden werken voor een extra energie boost. Dankjewel iedereen voor de mooie dag gisteren! |
Vrijdag 23 oktober 2015:
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: de bewoners hebben net hun portie natvoer op, sommigen zijn nog aan het na-likkebaarden. Anderen zijn daarentegen alweer druk aan het spelen met alles of iedereen die ze op hun pad tegenkomen en sommigen zoeken hun slaapplekje voor de nacht op. Morgen wordt weer een drukke dag, want dan vindt de tweede editie van onze 'Suikertante en -nonkel dag' plaats. Smurf zegt: slaapwel! ♡♡♡
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: de bewoners hebben net hun portie natvoer op, sommigen zijn nog aan het na-likkebaarden. Anderen zijn daarentegen alweer druk aan het spelen met alles of iedereen die ze op hun pad tegenkomen en sommigen zoeken hun slaapplekje voor de nacht op. Morgen wordt weer een drukke dag, want dan vindt de tweede editie van onze 'Suikertante en -nonkel dag' plaats. Smurf zegt: slaapwel! ♡♡♡
Donderdag 22 oktober 2015:
Mijn eerste taak 's morgens is het bedje van onze trilkittens verschonen en hen daarna de eerste maaltijd van de dag voor te schotelen, zowel op hun bordje als met een spuitje in hun mondje. Ik merkte dat Lasse er tegenover dinsdag toch wel bijzonder slecht uit zag. Hij was vreselijk afgevallen en hij had op 3 uur tijd 5 keer diarree gedaan. Onze kittens zijn al een tijdje aan de diarree en daar krijgen ze ook medicatie voor. Bij Bluebelle lijkt dat aan te slaan, maar bij Hanna en Lasse niet. Hanna ziet er nog tip top uit, maar Lasse is een skeletje geworden. Toen ze hier pas arriveerden raakten ze om de haverklap in hypo. Later bleek dat dit kwam omdat ze zo onderkomen waren door een worminfectie. Ik had hen daarvoor al behandeld met Stronghold en een 3-daagjes kuur met Panacur. Ik dacht dat we het ergste wel achter de rug hadden. Tot ik plots dit weekend Bluebelle's kontje wilde afkuisen omdat ze net diarree gedaan had. Er hing een sliertje uit en toen ik dat vast nam, trok ik er gewoon een 20 cm lange lintworm uit. Ik heb hen dan gelijk behandeld met Milbemax. Een paar uurtjes later volgde een poepfestijn dat boordevol (dode) wormen zat. Ik heb dit in mijn hele leven nog niet gezien, zo'n enorm grote worminfectie bij kittens. Ik dacht toen dat de diarree zou overgaan, maar niets is minder waar. Wellicht hebben de wormen de darmpjes van onze kittens toch ontzettend aangetast en veel schade berokkend... In overleg met Sab contacteerde ik Richard of Lasse mocht binnengebracht worden gisternamiddag. Hij moest dringend behandeld worden met onderhuidsvocht en Borgal. Omdat ik geen werkende/rijdende auto (meer) heb, heeft Sab haar werk moeten onderbreken om Lasse te komen ophalen en naar Richard te brengen. Echt vreselijk irritant dat ik met een noodgeval niet eens naar onze dierenarts kan, maar bon... Onze lieve vent heeft naast bovenstaande medicatie ook een Vitamine B spuit gekregen en zijn diarree werd microscopisch onderzocht. Daar kwam gelukkig niets uit de bus, wat op zich een goed teken is. Morgen moeten alle medicijntjes weer herhaald worden en gaan ook de meisjes nog een keertje mee. We gaan ook met Pancreatine starten bij Lasse, want het lijkt er op dat hij eiwitten niet zelf kan afbreken. Het eten komt er net zo uit als dat het erin gegaan is en lijkt helemaal niet verteerd. We hopen dat het met een supplement weer de goede kant opgaat met ons kleine ventje. Op de ene foto staat hij nog met een verbeten gezichtje, dat is net voor hij naar Richard vertrok. De tweede foto is vandaag genomen, net na zijn poepbadje en zijn knuffelbeer mag niet ontbreken natuurlijk want daar vlijt hij zich altijd heerlijk tegenaan. Ik hoop dat Lasse zich snel beter zal voelen en weer zal bijkomen in gewicht. Want nu is hij een triest hoopje trilkitten. Zijn Ataxie vergt al zoveel energie en nu zijn diarree ook, geen wonder dat hij een klein skeletje is...
Mijn eerste taak 's morgens is het bedje van onze trilkittens verschonen en hen daarna de eerste maaltijd van de dag voor te schotelen, zowel op hun bordje als met een spuitje in hun mondje. Ik merkte dat Lasse er tegenover dinsdag toch wel bijzonder slecht uit zag. Hij was vreselijk afgevallen en hij had op 3 uur tijd 5 keer diarree gedaan. Onze kittens zijn al een tijdje aan de diarree en daar krijgen ze ook medicatie voor. Bij Bluebelle lijkt dat aan te slaan, maar bij Hanna en Lasse niet. Hanna ziet er nog tip top uit, maar Lasse is een skeletje geworden. Toen ze hier pas arriveerden raakten ze om de haverklap in hypo. Later bleek dat dit kwam omdat ze zo onderkomen waren door een worminfectie. Ik had hen daarvoor al behandeld met Stronghold en een 3-daagjes kuur met Panacur. Ik dacht dat we het ergste wel achter de rug hadden. Tot ik plots dit weekend Bluebelle's kontje wilde afkuisen omdat ze net diarree gedaan had. Er hing een sliertje uit en toen ik dat vast nam, trok ik er gewoon een 20 cm lange lintworm uit. Ik heb hen dan gelijk behandeld met Milbemax. Een paar uurtjes later volgde een poepfestijn dat boordevol (dode) wormen zat. Ik heb dit in mijn hele leven nog niet gezien, zo'n enorm grote worminfectie bij kittens. Ik dacht toen dat de diarree zou overgaan, maar niets is minder waar. Wellicht hebben de wormen de darmpjes van onze kittens toch ontzettend aangetast en veel schade berokkend... In overleg met Sab contacteerde ik Richard of Lasse mocht binnengebracht worden gisternamiddag. Hij moest dringend behandeld worden met onderhuidsvocht en Borgal. Omdat ik geen werkende/rijdende auto (meer) heb, heeft Sab haar werk moeten onderbreken om Lasse te komen ophalen en naar Richard te brengen. Echt vreselijk irritant dat ik met een noodgeval niet eens naar onze dierenarts kan, maar bon... Onze lieve vent heeft naast bovenstaande medicatie ook een Vitamine B spuit gekregen en zijn diarree werd microscopisch onderzocht. Daar kwam gelukkig niets uit de bus, wat op zich een goed teken is. Morgen moeten alle medicijntjes weer herhaald worden en gaan ook de meisjes nog een keertje mee. We gaan ook met Pancreatine starten bij Lasse, want het lijkt er op dat hij eiwitten niet zelf kan afbreken. Het eten komt er net zo uit als dat het erin gegaan is en lijkt helemaal niet verteerd. We hopen dat het met een supplement weer de goede kant opgaat met ons kleine ventje. Op de ene foto staat hij nog met een verbeten gezichtje, dat is net voor hij naar Richard vertrok. De tweede foto is vandaag genomen, net na zijn poepbadje en zijn knuffelbeer mag niet ontbreken natuurlijk want daar vlijt hij zich altijd heerlijk tegenaan. Ik hoop dat Lasse zich snel beter zal voelen en weer zal bijkomen in gewicht. Want nu is hij een triest hoopje trilkitten. Zijn Ataxie vergt al zoveel energie en nu zijn diarree ook, geen wonder dat hij een klein skeletje is...
|
|
Woensdag 21 oktober 2015:
De vrijwilligers van het Felix Project in Limburg deden wederom een aanvraag bij ons. Dit keer kwam de vraag of we Bubbels in ons tehuis wilden opnemen. Na het bekijken van het filmpje dat Wendy - zijn tijdelijke verzorgmama - had doorgestuurd, was ik meteen verkocht. Hij is het meest aandoenlijk katertje, wel nog een beetje timide, maar o-zo lief! Hij kwam bij de lieve mensen van het Felix Project binnen met een bekkenbreuk. Daar is helaas niet veel aan te doen en meestal schrijft de dierenarts dan ook pijnstilling en minimaal 6 weken benchrust voor. Daarvan knappen de meeste katjes ook op en nadien lopen ze weer rond alsof ze nooit een breuk gehad hebben. Echter zit het lichaampje van Bubbels toch wel meer in de kreukels dan gedacht. Het lopen gaat nog steeds niet fantastisch, wellicht zal dit altijd een probleempuntje of struikelblokje blijven en meestal zit hij dan ook in zit-modus - net een beetje zoals onze verlamde Blutsjes. Hij heeft ook een verlamde blaas waardoor hij hulp nodig heeft met het legen van zijn blaas en zelfs zijn darmpjes moeten gemasseerd worden zodat de ontlasting vlot naar buiten komt. Een taakje waar ik minstens 3x per dag zoet mee ben. En uiteraard draagt ons kleine ventje ook een luiertje, dit om zijn poepje te beschermen tegen schuurwondjes. Hij is al dikke vriendjes met verlamd Blutsje Andreas en 's avonds zitten ze vaak uren met de ballenbaan te spelen. Zo'n aandoenlijk zicht! Net zoals al onze andere bewoners zoekt schattige Bubbels ook een suikertante of -nonkel zodat we hem de allerbeste zorgen kunnen bieden in ons tehuis. In ruil zal Bubbels heel lief naar je kijken en zijn rode neus in je gezicht duwen als dank voor de steun tijdens één van onze knuffeldagen. |
Dinsdag 20 oktober 2015:
Het zijn drukke dagen in ons Blutsjestehuis, want gisteren mochten we Martine en Wendy van het Felix Project verwelkomen en vandaag kwamen Theo en Gisje langs van Chuladog. Wat de vrijwilligers van het Felix Project uit Limburg hier kwamen doen, daar probeer ik morgen een update aan te wijden. Maar eigenlijk ligt dat wel een beetje voor de hand, denk ik. Wat het bezoek vandaag kwam doen, daar kunnen we ook nog niet veel over kwijt. Maar ik kan al wel verklappen dat we door hen als goede doel uitgekozen zijn en voor de rest is het voor ons ook nog een hele grote verrassing. Na 8 november zullen we wellicht meer weten... Spannend afwachten dus!
Het zijn drukke dagen in ons Blutsjestehuis, want gisteren mochten we Martine en Wendy van het Felix Project verwelkomen en vandaag kwamen Theo en Gisje langs van Chuladog. Wat de vrijwilligers van het Felix Project uit Limburg hier kwamen doen, daar probeer ik morgen een update aan te wijden. Maar eigenlijk ligt dat wel een beetje voor de hand, denk ik. Wat het bezoek vandaag kwam doen, daar kunnen we ook nog niet veel over kwijt. Maar ik kan al wel verklappen dat we door hen als goede doel uitgekozen zijn en voor de rest is het voor ons ook nog een hele grote verrassing. Na 8 november zullen we wellicht meer weten... Spannend afwachten dus!
Maandag 19 oktober 2015:
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: heb je vaak last van 'Blue Mondays'? Vanaf nu niet meer! Dit gezichtje tovert toch een instant smile op je gezicht? - Verlamd Blutsje Klaus #Embraceimperfection
Zondag 18 oktober 2015:
Even een kort berichtje om te laten weten dat er komende week minder frequent of kortere updates geplaatst zullen worden van mijn kant, tenzij er iets heel spannends gebeurt natuurlijk. Ik heb een heleboel werk in te halen en daar hoop ik nu toch een klein beetje tijd voor vrij te kunnen maken. Want het plaatsen van updates op onze website, facebook en twitter neemt soms meer tijd in beslag dan ik me eigenlijk kan permitteren. Ik zal wel proberen om een aantal versies van 'Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade' te plaatsen, zodat het niet compleet stil is van onze kant. Op de foto: trilkitten Bluebelle en ik. Genomen na een nachtelijke voederbeurt, net voor ik mijn bedje in zou duiken. Ondanks dat onze trilkittens een beetje aan de diarree zijn, doen ze het goed. Ze krijgen momenteel medicatie en dat vinden ze niet zo leuk. Alle drie trekken ze dan ook een boos en vies gezichtje van zodra ik de pilletjes in hun keeltjes duw. Gelukkig vergeven ze me daarna als ze hun spuitjes met lekker eten krijgen en na elke voederbeurt maken we tijd voor een knuffelbeurt. Kleine babies en grote babies eigenlijk ook, hebben heel veel liefde nodig en dat geven we in overvloed. Mijn kleine wondertjes waar ik zoveel van hou!
Even een kort berichtje om te laten weten dat er komende week minder frequent of kortere updates geplaatst zullen worden van mijn kant, tenzij er iets heel spannends gebeurt natuurlijk. Ik heb een heleboel werk in te halen en daar hoop ik nu toch een klein beetje tijd voor vrij te kunnen maken. Want het plaatsen van updates op onze website, facebook en twitter neemt soms meer tijd in beslag dan ik me eigenlijk kan permitteren. Ik zal wel proberen om een aantal versies van 'Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade' te plaatsen, zodat het niet compleet stil is van onze kant. Op de foto: trilkitten Bluebelle en ik. Genomen na een nachtelijke voederbeurt, net voor ik mijn bedje in zou duiken. Ondanks dat onze trilkittens een beetje aan de diarree zijn, doen ze het goed. Ze krijgen momenteel medicatie en dat vinden ze niet zo leuk. Alle drie trekken ze dan ook een boos en vies gezichtje van zodra ik de pilletjes in hun keeltjes duw. Gelukkig vergeven ze me daarna als ze hun spuitjes met lekker eten krijgen en na elke voederbeurt maken we tijd voor een knuffelbeurt. Kleine babies en grote babies eigenlijk ook, hebben heel veel liefde nodig en dat geven we in overvloed. Mijn kleine wondertjes waar ik zoveel van hou!
 |
Zaterdag 17 oktober 2015:
Omdat de kosten hoog oplopen, het runnen van ons Blutsjestehuis handenvol geld kost en we elke cent kunnen gebruiken, hebben we ons ook aangemeld voor het partnerprogramma van Bol.com. Voor Zooplus hebben we dit al enkele jaren en het brengt jaarlijks toch een mooi centje binnen wat dan weer volledig ten goede komt aan de verzorging van onze Blutsjes. Vanaf nu zal er dus ook een extra banner prijken onderaan op de homepagina van onze website: www.dekattenbrigade.com. Het werkt eigenlijk heel simpel: indien je een bestelling wilt plaatsen bij Bol.com, dan klik je op het icoontje op onze website wat dan weer naar de website van Bol.com leidt. Als je dan je bestelling plaatst, dan krijgen wij een kleine commissie hiervoor. Uiteraard gaat dit steeds maar om kleine bedragen, maar uiteindelijk maken alle kleintjes één groot. Dankjewel om tijdens het plaatsen van jouw bestellingen bij Zooplus en Bol.com aan onze Blutsjes te denken! Het kost jou niets, maar je steunt er ons Blutsjestehuis wel mee, simpelweg met een klik! |
Het is weer het moment waarop we met pipetjes aan de slag moeten gaan. Het kost werkelijk een fortuin om zovele bewoners te ontwormen en ontvlooien, maar het moet om hen gezond en worm- en vlovrij te houden. Zeker nu ze buiten mogen, bestaat de kans dat ze altijd een voorbijspringende vlo oppikken. Gelukkig hebben wij hier nog nooit een vlooienplaag gehad, misschien omdat ik zo'n poetsmiep ben en er elke dag gestofzuigd en gedweild wordt. Mensen vergeten vaak dat de omgeving voor besmetting zorgt omdat de vlooien eitjes in kieren en gaten leggen en zo blijft die cyclus in stand. Het is niet enkel het dier dat behandeld moet worden, maar ook de omgeving. De wasmachine draait hier elke dag overuren, van 's morgens tot 's avonds staat dat arme spul op om dekentjes en handdoeken fris te wassen. Het is verbazend dat ik voor het eerst geen stressgevoel heb over het uitdelen van de pipetjes. Vorige keren vond ik dat altijd toch een stresserende bedoening omdat hier ook schuwe katjes wonen en dan is het altijd een onderneming om hen van een pipet te voorzien. Nu denk ik: als ik je vandaag niet kan behandelen, dan zal het morgen wel lukken, op een moment dat jij ligt te snoezen. Maar ik kan wel al verklappen dat we nog even zoet zullen zijn voor iedereen behandeld is, de honden en konijnen incluis.
♡ Onze lieve vrijwilligster Wendy heeft dit berichtje op haar pagina 'Steun de Blutsjes' gepost en ik moet toegeven dat ik hier toch wel van schrik. Het is een heuse verrassing en ik moet er zelfs van blozen! Zoveel lieve woorden en dan nog zo'n leuke foto van onze verlamde Blutsjes erbij. Dankjewel Wendy, voor de oppepper die ik even nodig had! ♡
"Lieve Leden,
Graag wil ik het volgende met jullie delen;
Tijdens het "dweil-moment" nemen de verlamde blutsjes even een rust-pauze in hun 'glazen' huis...
Ieder blutsje in het tehuis steelt persoonlijk wel mijn hart, maar de 'verlamde' blutsjes hebben toch mijn grootste bewondering! Als ik merk met welke levenskracht/lust ze door het leven gaan, ondanks ze nu verlamd zijn geboren of verlamd zijn geworden in hun 1ste levensjaren, mij geven zo'n katten extra levenslust, want wij als mens kunnen héél véél van hen leren
Maar waar ik nog meer bewondering voor heb, is dat de draaiende kracht, achter dit mooie tehuis De Kattenbrigade Opvang elke dag steeds de verzorging van deze verlamde blutsjes op zich neemt. Want ik kan jullie zeggen dat het verzorgen van een verlamd blutsje echt een heel intense verzorging is, zowel met ups & downs. Stel je maar voor, blazen handmatig legen, min. 3X/dag, en jullie weten ook dat er al wel enkele verlamde blutsjes in het tehuis wonen. Ook zet die drijvende kracht héél haar eigen leven opzij voor de blutsjes. Opstaan om 7.00 en pas gaan slapen tussen 2.00-3.30u. En dit elke dag weer... Maar ze zegt zelf dat dit "haar leven is/moet zijn" en zoiets ontneem je niet aan mensen. We kunnen alleen maar met z'n allen haar veel steun geven, op welke manier dan ook. Ik weet dat het héél hard wordt geapprecieerd! Ik hoop dat het Blutsentehuis nog lang draaiende mag worden gehouden"
Allemaal te lezen en te volgen op haar facebookpagina: https://www.facebook.com/Steun-de-Blutsjes-835982843167134/.
"Lieve Leden,
Graag wil ik het volgende met jullie delen;
Tijdens het "dweil-moment" nemen de verlamde blutsjes even een rust-pauze in hun 'glazen' huis...
Ieder blutsje in het tehuis steelt persoonlijk wel mijn hart, maar de 'verlamde' blutsjes hebben toch mijn grootste bewondering! Als ik merk met welke levenskracht/lust ze door het leven gaan, ondanks ze nu verlamd zijn geboren of verlamd zijn geworden in hun 1ste levensjaren, mij geven zo'n katten extra levenslust, want wij als mens kunnen héél véél van hen leren
Maar waar ik nog meer bewondering voor heb, is dat de draaiende kracht, achter dit mooie tehuis De Kattenbrigade Opvang elke dag steeds de verzorging van deze verlamde blutsjes op zich neemt. Want ik kan jullie zeggen dat het verzorgen van een verlamd blutsje echt een heel intense verzorging is, zowel met ups & downs. Stel je maar voor, blazen handmatig legen, min. 3X/dag, en jullie weten ook dat er al wel enkele verlamde blutsjes in het tehuis wonen. Ook zet die drijvende kracht héél haar eigen leven opzij voor de blutsjes. Opstaan om 7.00 en pas gaan slapen tussen 2.00-3.30u. En dit elke dag weer... Maar ze zegt zelf dat dit "haar leven is/moet zijn" en zoiets ontneem je niet aan mensen. We kunnen alleen maar met z'n allen haar veel steun geven, op welke manier dan ook. Ik weet dat het héél hard wordt geapprecieerd! Ik hoop dat het Blutsentehuis nog lang draaiende mag worden gehouden"
Allemaal te lezen en te volgen op haar facebookpagina: https://www.facebook.com/Steun-de-Blutsjes-835982843167134/.
Vrijdag 16 oktober 2015:
We zijn dan wel net niet op nummer 1 geëindigd in de Fintro-wedstrijd toch vond ik het heerlijk om te zien hoeveel mensen met ons meeleefden en dagelijks hun stemmetje of zelfs meerdere uitbrachten. Natuurlijk ben ik een beetje verdrietig dat we net niet nummer 1 geworden zijn en kunnen meedingen voor de grote geldprijzen. Misschien net omdat de overwinning soms een klein beetje te proeven viel en het werkelijk een nek-aan-nek-race was. Maar we maken nog steeds kans op de geldprijs van 1500 euro en oh, wat zou dat welkom zijn! Want ik moet eerlijk toegeven dat ons geldpotje bedroevend leeg aan het worden is. Er staan nog een aantal rekeningen open die betaald moeten worden en als er dan een noodgeval of spoedoperatie moet gebeuren, dan vrees ik dat we dat zelfs niet kunnen betalen. Onze toekomstige extra snoezelruimte kan er door geldgebrek niet komen, tenzij de jury bij Fintro alsnog beslist dat onze Blutsjes deze geldprijs verdienen. Maar dat lot hebben we niet in handen en voor we dit weten, moeten we nog even geduld oefenen. Maar mijn hart is wel gevuld met zoveel liefde, steun en support van zovele mensen die ons dit gunden. Er is eigenlijk geen beter cadeau dan dit! Ontzettend bedankt lieve mensen dat jullie dagelijks meegeleefd hebben, gestemd hebben en zelfs onze berichten op facebook zijn komen boosten. Dankzij jullie steun heb ik toch een beetje het idee dat onze Blutsjes winnaars zijn, dankjewel!
We zijn dan wel net niet op nummer 1 geëindigd in de Fintro-wedstrijd toch vond ik het heerlijk om te zien hoeveel mensen met ons meeleefden en dagelijks hun stemmetje of zelfs meerdere uitbrachten. Natuurlijk ben ik een beetje verdrietig dat we net niet nummer 1 geworden zijn en kunnen meedingen voor de grote geldprijzen. Misschien net omdat de overwinning soms een klein beetje te proeven viel en het werkelijk een nek-aan-nek-race was. Maar we maken nog steeds kans op de geldprijs van 1500 euro en oh, wat zou dat welkom zijn! Want ik moet eerlijk toegeven dat ons geldpotje bedroevend leeg aan het worden is. Er staan nog een aantal rekeningen open die betaald moeten worden en als er dan een noodgeval of spoedoperatie moet gebeuren, dan vrees ik dat we dat zelfs niet kunnen betalen. Onze toekomstige extra snoezelruimte kan er door geldgebrek niet komen, tenzij de jury bij Fintro alsnog beslist dat onze Blutsjes deze geldprijs verdienen. Maar dat lot hebben we niet in handen en voor we dit weten, moeten we nog even geduld oefenen. Maar mijn hart is wel gevuld met zoveel liefde, steun en support van zovele mensen die ons dit gunden. Er is eigenlijk geen beter cadeau dan dit! Ontzettend bedankt lieve mensen dat jullie dagelijks meegeleefd hebben, gestemd hebben en zelfs onze berichten op facebook zijn komen boosten. Dankzij jullie steun heb ik toch een beetje het idee dat onze Blutsjes winnaars zijn, dankjewel!
Gisteren is Maurits het kattenluikje komen installeren in de deur naar de buitenren toe. Het is voor onze bewoners nog even wennen en uitdokteren hoe ze hun nieuwe deurtje nou precies moeten gebruiken en vanmorgen was het dan ook even aanschuiven. Ondertussen lijken er een aantal bewoners toch al het flapje vanzelf te kunnen openen en wat goed is, het flapje sluit vanzelf door een magneetbandje onderaan. Op die manier blijft de koude die naar binnen komt heel beperkt. Da's ook meteen de reden van het luikje, want het werd gewoon te koud om de deur naar de buitenren nog langer te laten open staan. Inmiddels branden de kachels in ons tehuis ook al, want de nachten zijn vreselijk koud. De ren is ook gevestigd in de noordkant waardoor het daar -helaas!- in de herfst en winter altijd koud en vochtig is. Overdag zijn er een heleboel Blutsjes in de ren te vinden, maar van zodra de avond valt, komen ze allemaal lekker warm binnen slapen. Sommige zijn rasechte zwervers geweest, sommigen zelfs buiten geboren, maar allemaal verkiezen ze toch warme mandjes en lekkere slaapplekjes en gelijk hebben ze! We zijn zo blij dat het luikje geïnstalleerd is en kunnen dit alvast van ons lijstje schrappen. Dankjewel Maurits voor de hulp hierbij!
Donderdag in de vroege ochtend ging de bel en stond de postbode voor de deur met een klein postpakketje. Huh? Er was toch helemaal niets op komst? Toen we dat doosje openden zagen we 3 geweldig leuke en warme truitjes zitten met een allerliefst briefje bij! Evy en haar familie - die tevens suikerfamilie zijn van onze Moby - stuurden 3 warme jasjes onze kant op. Eentje past perfect voor Cali en ze staat er beeldig mee! Het handige jasje is in een mum van tijd rond Cali's lijfje gehuld. Er moet immers maar één pootje door het gaatje en het overige gaatje wordt met klittenband vastgemaakt. De overige 2 jasjes zijn veel te groot voor Cali, maar die passen dan weer perfect voor onze Brody (Hepatocutaan syndroom) en ook zij staat er beeldig mee. Ze vindt haar nieuwe jasjes super, want ze zijn zacht en lekker warm. Dankjewel voor deze geweldige verrassing en het is fijn om de collectie van Cali's jasjes uit te breiden. Want van zodra ze in een jasje of truitje gehuld is, begint ze met haar pootjes te dabben en te rekken en te strekken. Die extra warmte doet haar tengere lijfje ontzettend veel deugd! Heerlijk om zulke pretpakketjes te ontvangen, maar nog heerlijker om zulke fijne mensen in ons leven te hebben! Happy days ♡
Donderdag 15 oktober 2015:
Vandaag kwam onze vrijwilligster Wendy weer een handje helpen zodat Sab wat administratief werk kon bijwerken. Want zij had vandaag een dagje 'off' van haar dagelijkse job omdat zij zaterdag dan weer moet werken. Er zijn ook een aantal pb'tjes bijgewerkt, maar helaas is de lijst nog steeds eindeloos lang. Ik lag pas vannacht om 3u30 in mijn bedje en helaas had ik last van mijn hart(kloppingen) door de vermoeidheid. Vandaar dat ik er vandaag ook niet aan toegekomen ben om veel computerwerk te doen. Vandaag stonden er ook weer een aantal operaties gepland en onze bengels werden om 14u30 bij Richard verwacht. Bunny Lee moest dringend geholpen worden, want de hormonen speelden hoog op. Niet omwille van de verliefdheid voor Guus, nee hoor! Het was ons Sterreke waar Bunny Lee voor viel. We hebben werkelijk waar een konijn-kat-koppeltje hier wonen. Want regelmatig liggen ze zij aan zij op het Ikea-bedje. Super schattig om te zien! Ook onze Moby moest mee, want tijdens één van zijn drie-dagelijkse verzorgmomenten zag ik dat hij last had van tandsteen. Pijnlijke mondjes willen we hier niet, dus boeken we een afspraak bij Richard. Er werd een heleboel tandsteen verwijderd en nu Moby onder narcose was, liet ik onze dierenarts van de gelegenheid gebruik maken om zijn verlamde, spastische blaas helemaal leeg te drukken. Dat is iets wat me de laatste tijd niet meer lukt omdat deze zo hard aanvoelt en niet te palperen valt. Twee dagen geleden zag ik dat hij weer last had van blaasontsteking en de urinetester gaf mij gelijk. Een drie-tal weken geleden had hij pas een kuur gehad, dus ik hoop dat het uitdrukken van zijn blaas toch even bijdraagt aan het genezen van die blaasontsteking. Maar hij kreeg voor de zekerheid toch ook een spuitje antibiotica. En ook onze Cela moest weer mee voor zijn tandjes. Hij is pas in maart geopereerd aan een pijnlijk bekje, want dan werd er tandsteen verwijderd. Maar nu kwijlde hij toch weer en had hij ook last van een lopend oogje. Hij is ongeveer 15 à 16 jaar en het zal vast de leeftijd zijn die ervoor zorgt dat hij met zijn bekje begint te kwakkelen. Ondanks dat ik toch een beetje zenuwachtig was voor zijn operatie, is alles vlot verlopen. Want ik sta niet te springen om narcose zo snel na elkaar, zeker bij oudere katten. Hij bleek toch weer een beetje last te hebben van tandsteen, maar het was eigenlijk een mondontsteking die de boosdoener van zijn kwijlen was. Het beetje tandsteen werd verwijderd en uiteraard kreeg hij ook een spuitje antibiotica toegediend. Ze zijn allemaal weer thuis, wel nog heel erg slaapdronken en ze kunnen nu bijkomen van hun grote dierenartsavontuur.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Geven jullie onze Blutsjes nog een stemmetje? Stemmen kan tot vanavond 23u59. We moeten op plaats 1 belanden om kans te maken op één van de grote geldprijzen. Onze Blutsjes zouden die extra snoezelruimte zo graag hebben. Dankjewel lieve mensen! http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/ ♡
Vandaag kwam onze vrijwilligster Wendy weer een handje helpen zodat Sab wat administratief werk kon bijwerken. Want zij had vandaag een dagje 'off' van haar dagelijkse job omdat zij zaterdag dan weer moet werken. Er zijn ook een aantal pb'tjes bijgewerkt, maar helaas is de lijst nog steeds eindeloos lang. Ik lag pas vannacht om 3u30 in mijn bedje en helaas had ik last van mijn hart(kloppingen) door de vermoeidheid. Vandaar dat ik er vandaag ook niet aan toegekomen ben om veel computerwerk te doen. Vandaag stonden er ook weer een aantal operaties gepland en onze bengels werden om 14u30 bij Richard verwacht. Bunny Lee moest dringend geholpen worden, want de hormonen speelden hoog op. Niet omwille van de verliefdheid voor Guus, nee hoor! Het was ons Sterreke waar Bunny Lee voor viel. We hebben werkelijk waar een konijn-kat-koppeltje hier wonen. Want regelmatig liggen ze zij aan zij op het Ikea-bedje. Super schattig om te zien! Ook onze Moby moest mee, want tijdens één van zijn drie-dagelijkse verzorgmomenten zag ik dat hij last had van tandsteen. Pijnlijke mondjes willen we hier niet, dus boeken we een afspraak bij Richard. Er werd een heleboel tandsteen verwijderd en nu Moby onder narcose was, liet ik onze dierenarts van de gelegenheid gebruik maken om zijn verlamde, spastische blaas helemaal leeg te drukken. Dat is iets wat me de laatste tijd niet meer lukt omdat deze zo hard aanvoelt en niet te palperen valt. Twee dagen geleden zag ik dat hij weer last had van blaasontsteking en de urinetester gaf mij gelijk. Een drie-tal weken geleden had hij pas een kuur gehad, dus ik hoop dat het uitdrukken van zijn blaas toch even bijdraagt aan het genezen van die blaasontsteking. Maar hij kreeg voor de zekerheid toch ook een spuitje antibiotica. En ook onze Cela moest weer mee voor zijn tandjes. Hij is pas in maart geopereerd aan een pijnlijk bekje, want dan werd er tandsteen verwijderd. Maar nu kwijlde hij toch weer en had hij ook last van een lopend oogje. Hij is ongeveer 15 à 16 jaar en het zal vast de leeftijd zijn die ervoor zorgt dat hij met zijn bekje begint te kwakkelen. Ondanks dat ik toch een beetje zenuwachtig was voor zijn operatie, is alles vlot verlopen. Want ik sta niet te springen om narcose zo snel na elkaar, zeker bij oudere katten. Hij bleek toch weer een beetje last te hebben van tandsteen, maar het was eigenlijk een mondontsteking die de boosdoener van zijn kwijlen was. Het beetje tandsteen werd verwijderd en uiteraard kreeg hij ook een spuitje antibiotica toegediend. Ze zijn allemaal weer thuis, wel nog heel erg slaapdronken en ze kunnen nu bijkomen van hun grote dierenartsavontuur.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Geven jullie onze Blutsjes nog een stemmetje? Stemmen kan tot vanavond 23u59. We moeten op plaats 1 belanden om kans te maken op één van de grote geldprijzen. Onze Blutsjes zouden die extra snoezelruimte zo graag hebben. Dankjewel lieve mensen! http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/ ♡
Woensdag 14 oktober 2015:
Vandaag stond er een afspraak op de agenda bij onze dierenarts. Onze Jake had de voorbije 2 weken onaflatende diarree. Ondanks dat ik hem al een kuur Stomorgyl achter de kiezen had gestoken, ging die vervelende spetterpoep maar niet over. Doordat hij een luier draagt, wordt hij minstens 3 x per dag verzorgd en verschoond, maar diarree daarbij is helemaal niet prettig. Eigenlijk stond hij niet ingepland vandaag, maar ik vond het toch verstandig om even zijn diarree te laten onderzoeken. Dus vanmorgen tijdens de eerste verzorgronde had ik een meststaaltje kunnen nemen zodat Richard dit onder de microscoop kon onderzoeken. Gelukkig was er helemaal niets te vinden, al was zijn dikke darm wel opgezet wat op darmontsteking wijst. Hij heeft nu een nieuwe kuur medicatie voorgeschreven gekregen en we hopen hiermee zijn diarreeprobleem te kunnen tackelen. Ook Cake, ons verlamde Blutsje door neurologische problemen, moest mee. Haar sterilisatie stond op de agenda. Ondertussen is ze weer thuis en ondanks dat ze heel stoer was in de auto en de eerste minuten in ons tehuis, zo uitgeteld ligt ze nu naast het kacheltje. Alles is goed verlopen en straks krijgt ze nog een portie pijnstilling zodat ze comfortabel de nacht doorkomt. Onze Juno kwam een paar weken geleden bij ons wonen omdat hij een longontsteking had en een vreselijk ontstoken bekje. De ontsteking zat niet alleen op zijn tandvlees, maar ook tot in zijn keel. Hierdoor kon hij moeilijk eten bij het adresje waar hij te eten kreeg en was hij erg afgevallen. Hij snotterde er op los en we zijn toen gelijk met medicatie aan de slag gegaan. Zijn longontsteking is gelukkig genezen, ook dat snotterneusje is achterwege en hij at als een bootwerker van zodra zijn ontstekingen afnamen en zijn bekje minder pijn deed. Vandaag werd hij dan ook aan zijn tandjes geopereerd en gecastreerd. Want zijn balletjes sprongen duidelijk in beeld, dus het was dringend nodig dat hij deze zou inleveren bij Richard. Tevens lieten we ook een algemeen bloedonderzoek uitvoeren, maar daar weten we de resultaten pas vanavond of morgen van. En het goede nieuws: zijn Fiv en Felv test bleek negatief te zijn! Iets was we eigenlijk niet verwacht hadden, want hij kwam hier heel erbarmelijk binnen. Hij mag zijn bench verlaten en ondertussen woont hij definitief boven bij Kamiel, Esra en Shane. Ondanks dat onze Kamiel in het filmpje een beetje 'stout' overkomt, vindt hij Juno helemaal geweldig. Als ik Juno's bench verschoonde en hij even ging buurten bij de andere katjes, dan kwam Kamiel geheid aangelopen om te neuze-neuzen met Juno. Morgen wordt het weer een drukke dag, want dan worden we weer bij Richard verwacht.
Vandaag stond er een afspraak op de agenda bij onze dierenarts. Onze Jake had de voorbije 2 weken onaflatende diarree. Ondanks dat ik hem al een kuur Stomorgyl achter de kiezen had gestoken, ging die vervelende spetterpoep maar niet over. Doordat hij een luier draagt, wordt hij minstens 3 x per dag verzorgd en verschoond, maar diarree daarbij is helemaal niet prettig. Eigenlijk stond hij niet ingepland vandaag, maar ik vond het toch verstandig om even zijn diarree te laten onderzoeken. Dus vanmorgen tijdens de eerste verzorgronde had ik een meststaaltje kunnen nemen zodat Richard dit onder de microscoop kon onderzoeken. Gelukkig was er helemaal niets te vinden, al was zijn dikke darm wel opgezet wat op darmontsteking wijst. Hij heeft nu een nieuwe kuur medicatie voorgeschreven gekregen en we hopen hiermee zijn diarreeprobleem te kunnen tackelen. Ook Cake, ons verlamde Blutsje door neurologische problemen, moest mee. Haar sterilisatie stond op de agenda. Ondertussen is ze weer thuis en ondanks dat ze heel stoer was in de auto en de eerste minuten in ons tehuis, zo uitgeteld ligt ze nu naast het kacheltje. Alles is goed verlopen en straks krijgt ze nog een portie pijnstilling zodat ze comfortabel de nacht doorkomt. Onze Juno kwam een paar weken geleden bij ons wonen omdat hij een longontsteking had en een vreselijk ontstoken bekje. De ontsteking zat niet alleen op zijn tandvlees, maar ook tot in zijn keel. Hierdoor kon hij moeilijk eten bij het adresje waar hij te eten kreeg en was hij erg afgevallen. Hij snotterde er op los en we zijn toen gelijk met medicatie aan de slag gegaan. Zijn longontsteking is gelukkig genezen, ook dat snotterneusje is achterwege en hij at als een bootwerker van zodra zijn ontstekingen afnamen en zijn bekje minder pijn deed. Vandaag werd hij dan ook aan zijn tandjes geopereerd en gecastreerd. Want zijn balletjes sprongen duidelijk in beeld, dus het was dringend nodig dat hij deze zou inleveren bij Richard. Tevens lieten we ook een algemeen bloedonderzoek uitvoeren, maar daar weten we de resultaten pas vanavond of morgen van. En het goede nieuws: zijn Fiv en Felv test bleek negatief te zijn! Iets was we eigenlijk niet verwacht hadden, want hij kwam hier heel erbarmelijk binnen. Hij mag zijn bench verlaten en ondertussen woont hij definitief boven bij Kamiel, Esra en Shane. Ondanks dat onze Kamiel in het filmpje een beetje 'stout' overkomt, vindt hij Juno helemaal geweldig. Als ik Juno's bench verschoonde en hij even ging buurten bij de andere katjes, dan kwam Kamiel geheid aangelopen om te neuze-neuzen met Juno. Morgen wordt het weer een drukke dag, want dan worden we weer bij Richard verwacht.
Dinsdag 13 oktober 2015:
Eigenlijk was het nooit de bedoeling dat we op onze huidige plek Felv, oftewel leucose katjes zouden gaan opvangen. Ze kunnen omwille van het besmettingsgevaar door speeksel (en denk dan maar aan het gebruik van gedeelde eet- en drinkbakjes of elkaar een wasbeurt geven) niet bij niet-Felv katjes wonen. Maar dan kwam er een oproep binnen van een dame die hulp zocht voor twee katjes die zij al geruime tijd van voer voorzag en die er absoluut niet goed uitzagen. Ze had hiervoor al aangeklopt bij een andere opvang, maar die konden op dat moment niet uithelpen. Omdat we door plaatsgebrek niet zomaar elke kat waarvoor er een aanvraag binnenkomt kunnen binnen nemen, wilden we wel graag eerst even polshoogte gaan nemen. Eenmaal daar toegekomen zagen we twee verfromfraaide katjes. Jefke had toen nog een hoorntje op zijn hoofd en dat is inmiddels operatief verwijderd. Hun vachtjes zagen er scruffy uit omdat ze zulke pijnlijke mondjes hadden waardoor ze zichzelf niet konden verzorgen. Ze kwijlden ook de hele tijd en er zat niets anders op dan hun mondjes operatief te laten behandelen. Bij Jefke werd zijn tandenaantal gereduceerd tot twee en ook Stigge mocht een heleboel tandjes inleveren, net zoals een heleboel tandsteen. De bloedtest die we lieten doen was genadeloos en bij beide katjes verscheen er een positief streepje voor de Felv test. Ik weet nog dat ik zei dat ik liever wenste dat ze Fiv, oftewel aids hadden. Want dan zouden ze gewoon tussen de rest van de bewoners kunnen wonen. Hier wonen immers nog Fiv-katjes die perfect in harmonie leven met de rest van de groep(jes). We moesten een creatieve oplossing bedenken en uiteindelijk werd deze binnenren het nieuwe stekje van Jefke en Stigge. En ze vinden het geweldig! Jefke heeft vijf jaar lang buiten gewoond nadat zijn vorige baasje hem achter gelaten heeft na verhuizing. Van Stigge weten we dat ze ook op zijn minst zes maanden buiten gewoond heeft en een gure winter getrotseerd heeft. Nee, het leven van katjes die buiten moeten overleven loopt niet over rozen. Ondanks dat ze ziek zijn en we niet weten hoe langs ze nog gaan leven, zien ze er tip top uit. Jefke heeft op de koop toe ook nog een hartaandoening waar hij elke avond een pilletje voor krijgt. Het enige wat we kunnen doen is hen zo goed mogelijk verzorgen door kwalitatief voedsel voor te schotelen, weerstandsopbouwers te geven en natuurlijk heel belangrijk: stress te beperken! En op die manier hopen we nog heel lang van hun gezelschap te mogen genieten.
Eigenlijk was het nooit de bedoeling dat we op onze huidige plek Felv, oftewel leucose katjes zouden gaan opvangen. Ze kunnen omwille van het besmettingsgevaar door speeksel (en denk dan maar aan het gebruik van gedeelde eet- en drinkbakjes of elkaar een wasbeurt geven) niet bij niet-Felv katjes wonen. Maar dan kwam er een oproep binnen van een dame die hulp zocht voor twee katjes die zij al geruime tijd van voer voorzag en die er absoluut niet goed uitzagen. Ze had hiervoor al aangeklopt bij een andere opvang, maar die konden op dat moment niet uithelpen. Omdat we door plaatsgebrek niet zomaar elke kat waarvoor er een aanvraag binnenkomt kunnen binnen nemen, wilden we wel graag eerst even polshoogte gaan nemen. Eenmaal daar toegekomen zagen we twee verfromfraaide katjes. Jefke had toen nog een hoorntje op zijn hoofd en dat is inmiddels operatief verwijderd. Hun vachtjes zagen er scruffy uit omdat ze zulke pijnlijke mondjes hadden waardoor ze zichzelf niet konden verzorgen. Ze kwijlden ook de hele tijd en er zat niets anders op dan hun mondjes operatief te laten behandelen. Bij Jefke werd zijn tandenaantal gereduceerd tot twee en ook Stigge mocht een heleboel tandjes inleveren, net zoals een heleboel tandsteen. De bloedtest die we lieten doen was genadeloos en bij beide katjes verscheen er een positief streepje voor de Felv test. Ik weet nog dat ik zei dat ik liever wenste dat ze Fiv, oftewel aids hadden. Want dan zouden ze gewoon tussen de rest van de bewoners kunnen wonen. Hier wonen immers nog Fiv-katjes die perfect in harmonie leven met de rest van de groep(jes). We moesten een creatieve oplossing bedenken en uiteindelijk werd deze binnenren het nieuwe stekje van Jefke en Stigge. En ze vinden het geweldig! Jefke heeft vijf jaar lang buiten gewoond nadat zijn vorige baasje hem achter gelaten heeft na verhuizing. Van Stigge weten we dat ze ook op zijn minst zes maanden buiten gewoond heeft en een gure winter getrotseerd heeft. Nee, het leven van katjes die buiten moeten overleven loopt niet over rozen. Ondanks dat ze ziek zijn en we niet weten hoe langs ze nog gaan leven, zien ze er tip top uit. Jefke heeft op de koop toe ook nog een hartaandoening waar hij elke avond een pilletje voor krijgt. Het enige wat we kunnen doen is hen zo goed mogelijk verzorgen door kwalitatief voedsel voor te schotelen, weerstandsopbouwers te geven en natuurlijk heel belangrijk: stress te beperken! En op die manier hopen we nog heel lang van hun gezelschap te mogen genieten.
Ondanks dat mijn Ataxie-babies al zelfstandig -en dat doen ze al liggend- kunnen eten, geef ik hen toch dagelijks nog een aantal porties voeding met een spuitje zonder naald. Op die manier kan ik controleren of ze dagelijks wel voldoende binnen hebben, want ze hebben elke vorm van energie nodig om te kunnen groeien. Want het wiebelen en wobbelen kost hen sowieso al veel energie en da's ook meteen de reden waarom ze veel kleiner zijn dan 'gewone' leeftijdsgenootjes. Na elke voederbeurt heb ik een klein kroelmomentje met de kittens, gewoon even quality time en hen laten voelen dat ik immens veel van hen hou. Het is misschien niet het meest geweldige filmpje dat ik vannacht gemaakt heb, maar ik ben zo trots op mijn aapjes! Ik hoor vast al een heleboel mensen denken: wat een opvoeding geef jij dat kind nou, je laat gewoon in je handen bijten... Ja! En dat heeft één grote reden. Op die manier leert Bluebelle zich beter op één punt te concentreren. En bovendien kan je ook zien dat ze heel lief bijt en zachtaardig is. Ataxie katjes die zich concentreren hebben vaak ook meer gecontroleerde bewegingen. Het is pas als ze door het dolle zijn of opgewonden zijn, dat ze meer en vaker vallen en spastische bewegingen maken. En het zijn net die kleine stimulaties die ervoor zorgen dat ze vooruitgang boeken. Vaak krijg ik de vraag waarom ik doe wat ik doe en ik zou daar eigenlijk een heel epistel over kunnen schrijven. Maar eigenlijk komt het op dit neer: wie doet het anders en waarom niet? Liefde en imperfecties schudden we in een bubbel door elkaar en de uitkomst daarvan is ons Blutsjestehuis.
Dit prentje weerspiegelt perfect hoe ik me voel. Bedolven onder de mailtjes en pb'tjes die dagelijks binnenstromen. Ik raak in de verste verte niet bijgewerkt, hoe hard ik mijn best ook doe. Zelfs Sab probeert dagelijks in te springen, voornamelijk bij het beantwoorden van de pb'tjes. Maar toch lijken we een beetje te verdrinken. Momenteel staan er 44 berichtjes op een antwoord te wachten... Ik weet dat er een aantal mensen geduldig en sommigen zelfs ongeduldig op een antwoordje zitten te wachten, maar het werk in ons tehuis slorpt me helemaal op. Een aantal van de verlamde Blutsjes krijgen nu ook meer last van contracturen nu de winter ingezet is. Ook zij vragen hun dagelijkse portie fysiotherapie. Eigenlijk zou ik 's morgens even de tijd moeten vinden om wat mails bij te werken als mijn hoofd nog fris en helder is, maar helaas roept het werk van zodra ik mijn voet uit bed zet. En tegen de tijd dat ik hier klaar ben met het meeste poets- en verzorgwerk, dan voel ik me een beetje te brak om lang achter de computer te zitten. Vaak slorpen de dagelijkse updates al mijn energie op en daarna staat er alweer werk te wachten. Ik voel me hierover ontzettend schuldig, want ik ben net zo iemand die graag alles bijwerkt, vooral als het op mailtjes aankomt. Om ons tehuis te laten groeien is dit werk net heel belangrijk en toch schiet ik hier te kort in. Ik blijf peddelen in de hoop zo snel mogelijk alles bijgewerkt te krijgen zodat ik dat trots kan afvinken van mijn to-do lijstje. Of tenminste voor eventjes dan toch!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Blijven jullie stemmen voor onze Blutsjes? We hebben nog tot donderdag 15 oktober elke dag stemmetjes nodig: http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/ ♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Blijven jullie stemmen voor onze Blutsjes? We hebben nog tot donderdag 15 oktober elke dag stemmetjes nodig: http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/ ♡
Maandag 12 oktober 2015:
Eén van onze hondjes draagt omwille van haar aandoening altijd een jasje of truitje om haar lekker warm te houden. En onze vrijwilligster Wendy was zo lief om een tijdje geleden twee truitjes mee te brengen. Eentje paste Brody voorbeeldig en het andere was net iets te klein. Maar niet getreurd, ik wist dat het ooit wel een keertje van pas zou komen en die 'ooit' werd ietsje sneller dan verwacht. Ik kwam namelijk op het idee om Cali dit truitje aan te meten. Zij voelt nog steeds erg koud aan, ondanks dat er altijd een warme Snugglesafe bij haar ligt en het kacheltje nog altijd naast de zetel staat te branden. Ik denk dat dit nog een restant is van de narcose. Gelukkig past het truitje perfect en Cali vindt het heerlijk om hem te dragen. Ze heeft er duidelijk zichtbaar deugd van, want ze ligt de hele tijd te strekken en kneden met haar voorpootjes. Ook is ze goed aan het eten gegaan nu die hele verstopping van plas en poep weg is. In de namiddag vond ik het tijd om eens te kijken of ik haar blaas manueel kon legen. Vorige keren lukte me dat niet omdat ze het dan uitschreeuwde van de pijn en me beet. Sab hield haar hoofdje en voorpootjes in bedwang terwijl ik naarstig naar haar blaas zocht. Ik begon bovenaan te zoeken, maar hoera, de blaas zat helemaal onderaan! En dat betekent maar één ding: dat ze zo goed als leeg was. De blaas had de grootte van een grote druif, dus dat is perfect! Het beetje urine kon ik leegdrukken, maar er zat wel nog steeds veel bloed bij. Ik hoop dat de medicatie snel zijn werk gaat doen zodat die ontsteking snel verdwijnt. Ik voelde ook wel een beetje poep in haar darmen, maar bij het palperen kwam er toch ook een beetje diarree uit. Voor anderen misschien een wansmakelijk tafereel, terwijl ik hierom een vreugdedansje doe. Want dat betekent dat de boel nog steeds vrij is en dat moeten we zo houden! Het is wel duidelijk dat Cali een naar verleden heeft, niet alleen omdat ze lichamelijk zo toegetakeld is. Maar mentaal is ze toch ook best een wrak. Heel af en toe zit ze in haar eigen bubbel en lijkt ze even van de wereld. Ik hoop dat ze met onze liefde en alle tijd die ze krijgt zichzelf zal helen, maar eigenlijk ben ik daar wel zeker van. Mochten er mensen zijn die Cali's garderobe mee willen uitbreiden, heel graag! Want ik denk dat ik haar de gehele winter in een truitje ga hullen. Zij is ook het minst mobiel van onze verlamde Blutsjes en op die manier ga ik proberen haar lichaamstemperatuur op pijl te houden.
Eén van onze hondjes draagt omwille van haar aandoening altijd een jasje of truitje om haar lekker warm te houden. En onze vrijwilligster Wendy was zo lief om een tijdje geleden twee truitjes mee te brengen. Eentje paste Brody voorbeeldig en het andere was net iets te klein. Maar niet getreurd, ik wist dat het ooit wel een keertje van pas zou komen en die 'ooit' werd ietsje sneller dan verwacht. Ik kwam namelijk op het idee om Cali dit truitje aan te meten. Zij voelt nog steeds erg koud aan, ondanks dat er altijd een warme Snugglesafe bij haar ligt en het kacheltje nog altijd naast de zetel staat te branden. Ik denk dat dit nog een restant is van de narcose. Gelukkig past het truitje perfect en Cali vindt het heerlijk om hem te dragen. Ze heeft er duidelijk zichtbaar deugd van, want ze ligt de hele tijd te strekken en kneden met haar voorpootjes. Ook is ze goed aan het eten gegaan nu die hele verstopping van plas en poep weg is. In de namiddag vond ik het tijd om eens te kijken of ik haar blaas manueel kon legen. Vorige keren lukte me dat niet omdat ze het dan uitschreeuwde van de pijn en me beet. Sab hield haar hoofdje en voorpootjes in bedwang terwijl ik naarstig naar haar blaas zocht. Ik begon bovenaan te zoeken, maar hoera, de blaas zat helemaal onderaan! En dat betekent maar één ding: dat ze zo goed als leeg was. De blaas had de grootte van een grote druif, dus dat is perfect! Het beetje urine kon ik leegdrukken, maar er zat wel nog steeds veel bloed bij. Ik hoop dat de medicatie snel zijn werk gaat doen zodat die ontsteking snel verdwijnt. Ik voelde ook wel een beetje poep in haar darmen, maar bij het palperen kwam er toch ook een beetje diarree uit. Voor anderen misschien een wansmakelijk tafereel, terwijl ik hierom een vreugdedansje doe. Want dat betekent dat de boel nog steeds vrij is en dat moeten we zo houden! Het is wel duidelijk dat Cali een naar verleden heeft, niet alleen omdat ze lichamelijk zo toegetakeld is. Maar mentaal is ze toch ook best een wrak. Heel af en toe zit ze in haar eigen bubbel en lijkt ze even van de wereld. Ik hoop dat ze met onze liefde en alle tijd die ze krijgt zichzelf zal helen, maar eigenlijk ben ik daar wel zeker van. Mochten er mensen zijn die Cali's garderobe mee willen uitbreiden, heel graag! Want ik denk dat ik haar de gehele winter in een truitje ga hullen. Zij is ook het minst mobiel van onze verlamde Blutsjes en op die manier ga ik proberen haar lichaamstemperatuur op pijl te houden.
Sinds vorige week woensdag zitten Bunny Lee en Guus samen en in het begin vonden ze elkaar niet zo leuk. Ze vlogen elkaar letterlijk in de haren, maar toen ze merkten dat we hier alleen maar liefdevol met elkaar omgaan, ging het elke dag ietsje beter. Vrijdag zochten ze steeds vaker elkaars buurt op, al durfde de ene de andere nog wel eens een snauw verkopen. Maar zaterdag gebeurde het onwaarschijnlijke: tijdens de suikertante en -nonkel dag zochten ze elkaar op, zochten ze wat steun bij elkaar en zaten ze plots zij aan zij. Sindsdien zijn het de beste vriendjes en worden er heel veel kusjes uitgedeeld. In het filmpje spatten de kusjes van Guus zijn kant er helemaal vanaf. Ze halen samen kattenkwaad uit en dat mag heel letterlijk genomen worden, want ze denken beide dat ze katten zijn in plaats van konijntjes. Samen maken ze de catwalk onveilig, liggen regelmatig op de krabpalen wat zonnestralen mee te pikken en ohja, de stoeltjes zijn ook erg in trek! Kortom: het gaat geweldig goed met onze bunnies en ze zitten hier helemaal op hun plekje.
Zondag 11 oktober 2015:
Gisteren vond de eerste editie van onze 'Suikertante en -nonkel dag' plaats en wat hadden we een geluk met het weer! Vrijdagavond zijn we nog druk in de weer geweest om nog wat schilderwerk klaar te krijgen, de buitenren wat te herindelen zodat de tafels pasten. En toen we de partytent wilden installeren, kwamen we tot de conclusie dat dat niet paste. Dus werd de parasol er maar terug bij geschoven. Zaterdag was het een drukte van jewelste om naast het poetsen en de verzorgrondes, ook de tafels te voorzien van lekkers. De grootste taak was natuurlijk om Marthalina en Clowntje van al dat lekkers vandaan te houden, maar gelukkig lukte dat. En dan ging om iets voor 17u de bel en dit ging door tot de laatste suikertantes arriveerden. Het was een leuk weerzien met sommigen en het was leuk om nieuwe gezichten te leren kennen en dat deze mensen dan ook eindelijk hun suikerkatje in de armen konden sluiten. Eigenlijk was het onze bedoeling om deze keer de suikertantes en -nonkels die ons maandelijks steunen, met een kleine attentie te bedanken voor de steun de voorbije weken/maanden en zelfs jaren. Maar uiteindelijk vielen onze Blutsjes weer in de prijzen, want naast vele knuffeltjes kregen ze ook weer talloze cadeaus. Het is echt waar heerlijk om zoveel lieve mensen in ons leven te hebben die onze huidige en onze toekomstige Blutsjes in de harten hebben gesloten. Zonder steun redden we het niet en gisteren was weer zo'n dag waarop bewezen werd dat we niet alleen financieel of met donaties gesteund worden, maar ook met een heleboel lieve woorden! Het doet deugd om te horen dat we goed werk doen en het mooiste compliment dat we gisteren kregen: dat het duidelijk is dat onze Blutsjes niet zielig zijn en inderdaad heel erg gelukkig zijn. Lieve suikertantes en -nonkels, dankjewel voor het leuke bezoek gisteren en voor jullie onaflatende steun. Wij kijken uit naar de 2de editie die over 2 weekjes plaats zal vinden, spannend!
Gisteren vond de eerste editie van onze 'Suikertante en -nonkel dag' plaats en wat hadden we een geluk met het weer! Vrijdagavond zijn we nog druk in de weer geweest om nog wat schilderwerk klaar te krijgen, de buitenren wat te herindelen zodat de tafels pasten. En toen we de partytent wilden installeren, kwamen we tot de conclusie dat dat niet paste. Dus werd de parasol er maar terug bij geschoven. Zaterdag was het een drukte van jewelste om naast het poetsen en de verzorgrondes, ook de tafels te voorzien van lekkers. De grootste taak was natuurlijk om Marthalina en Clowntje van al dat lekkers vandaan te houden, maar gelukkig lukte dat. En dan ging om iets voor 17u de bel en dit ging door tot de laatste suikertantes arriveerden. Het was een leuk weerzien met sommigen en het was leuk om nieuwe gezichten te leren kennen en dat deze mensen dan ook eindelijk hun suikerkatje in de armen konden sluiten. Eigenlijk was het onze bedoeling om deze keer de suikertantes en -nonkels die ons maandelijks steunen, met een kleine attentie te bedanken voor de steun de voorbije weken/maanden en zelfs jaren. Maar uiteindelijk vielen onze Blutsjes weer in de prijzen, want naast vele knuffeltjes kregen ze ook weer talloze cadeaus. Het is echt waar heerlijk om zoveel lieve mensen in ons leven te hebben die onze huidige en onze toekomstige Blutsjes in de harten hebben gesloten. Zonder steun redden we het niet en gisteren was weer zo'n dag waarop bewezen werd dat we niet alleen financieel of met donaties gesteund worden, maar ook met een heleboel lieve woorden! Het doet deugd om te horen dat we goed werk doen en het mooiste compliment dat we gisteren kregen: dat het duidelijk is dat onze Blutsjes niet zielig zijn en inderdaad heel erg gelukkig zijn. Lieve suikertantes en -nonkels, dankjewel voor het leuke bezoek gisteren en voor jullie onaflatende steun. Wij kijken uit naar de 2de editie die over 2 weekjes plaats zal vinden, spannend!
Verlamde Cali woont sinds dinsdag bij ons en vanaf het begin had ik zo'n beetje een vreemd buikgevoel bij haar. Ondanks dat ze erg kranig is en goed haar plan trekt, gaf ze diezelfde dag over toen ze water dronk. In eerste instantie wuifde ik mijn buikgevoel weg en hoopte dat het gewoon door de stress van de verhuizing kwam. Ze had immers een lange vlieg- en autoreis achter de rug om tot bij ons te raken. Ook de dag na binnenkomst at ze niet en toen ze dat donderdag wel deed, sprong ik een gat in de lucht van geluk! Maar ook dan gaf ze vaak over, net zoals het water. Plots zag ik vrijdag een groot stuk uitwerpsel in haar rectum vast steken. Ze kreeg dat er met de beste wil van de wereld niet uitgeperst. Het was beenhard en het was zo groot, dat het nooit zonder hulp naar buiten zou kunnen komen. Gelukkig had ik nog een Microlax liggen en ik probeerde op die manier dat stuk eruit te halen. Het werd wel malser, maar daar bleef het ook bij. Toen ging ik maar met warm water aan de slag en na lange tijd proberen, lukte het me toch op haar te bevrijden van dat stuk. Het voelde nog steeds beenhard aan ondanks de Microlax en water, stonk uren in de wind en het zat boordevol haren. Het was al duidelijk dat dit stuk er al véél langer in zat dan haar binnenkomst en ze was schijnbaar opgelucht nadat er ook een reeks scheetjes ontsnapten. Ik gaf haar voor de zekerheid nog een warm water clysma, Laxulon en hoopte dat hiermee de kous af was. Het viel me de voorbije dagen al op dat haar buik toch wel heel dik was en dit terwijl haar ruggengraat uitsteekt. Haar buikje was ook een niet-aanraken-gebied en haar blaas legen lukte me dan ook niet, want dan beet ze. Gisteren tijdens de 'Suikertante en -nonkel dag' begon Cali steeds vaker over te geven. In eerste instantie weet ik dat ook weer aan de stress, want het was immers de eerste keer dat ze een knuffeldag meemaakte. Maar toen ze 's avonds ijskoud aanvoelde en er plots een heleboel urine met bloed naar buiten kwam, dan wist ik dat het foute boel was. We moesten snel handelen en Sab is dan met spoed naar onze dierenarts gereden. Om 21u30 wilde hij haar en Cali gelukkig nog verwelkomen en Cali noodgedwongen behandelen. Cali moest onder narcose gebracht worden, want ook Richard kreeg een beet toegediend toen hij haar buikje betaste. Later zou blijken waarom ze zo fel reageerde... Haar blaas zat overvol en ook Richard kon zijn ogen niet geloven hoeveel urine er uit dat kleine meisje spoot. Ook haar darmen zaten nok- en nokvol en hij moest een darmspoeling geven om zoveel mogelijk darminhoud eruit te krijgen. Ook dat was hard en moet al weken oud geweest zijn. Van zodra haar darmen ietsje vrijer waren, spoot er weer ontzettend veel urine uit toen hij haar blaas weer leegdrukte. Richard kon voelen dat haar ruggengraat gebroken geweest is en dat ze ook een bekkenbreuk heeft gehad in het verleden. Die is verkeerd aan elkaar gegroeid en da's ook meteen de reden waarom haar verlamde achterpootjes in zo'n vreemde positie staan. Daardoor zijn haar plas- en poepgaatjes super klein en bij het minste kan dat dicht slippen. In de toekomst zal ze hierdoor blijvend op Laxulon staan en moet ik haar blaas handmatig legen van zodra ze dit toelaat. Eenmaal thuis gekomen voelde Cali nog steeds koud aan en was ze nog onder zeil. We haalden 2 Snugglesafes boven, een kersenpitkussentje werd op haar rugje gelegd en na een tijdje begon Cali toch op te warmen. Toen ze eenmaal wakker werd, kwam er weer een grote hoeveelheid stoelgang naar buiten. Bijna diarree deze keer. Ze wilde niet langer in de zetel liggen en ze legde zich neer op de koude grond. Dat was buiten mij gerekend, dus legde ik haar op een fleece dekentje en werd het kleine vuurtje boven gehaald. Op die manier werd ze de ganse nacht warm gehouden. Omdat ik niet wilde gaan slapen, maar toch zo moe was. Mijn kleine Ataxiekittens gaf ik weer knikkebollend te eten en ik voelde mijn tenen in spastische stand gaan van vermoeidheid. Dus besloot ik me om 3u 's nachts dan toch even neer te leggen in de zetel, naast Cali die nog steeds op haar dekentje op de grond lag. Op die manier kon ik haar goed in de gaten houden en vooral Gizmo, Sissi en Skip vonden het heerlijk dat ik beneden lag. Zij hebben me gezelschap gehouden en ervoor gezorgd dat mijn beetje nachtrust nog beroerder was, want Gizmo lag steeds bovenop mij, haha. Cali is ondertussen nog veel urine en poep verloren door de nacht en in de loop van de dag. Het is schrikbarend hoeveel er in dat piepkleine meisje zat. Maar ik ben blij dat ze lijkt leeg te lopen en het is wel duidelijk dat de druk van de ketel is. Nu moeten we die (blaas)ontsteking nog tackelen, want elke keer komt er bij de urine een grote hoeveelheid bloed bij. Gelukkig was ik sinds haar binnenkomst dinsdag al gestart met antibiotica en pijnstilling/ontstekingsremmer en die kuur wordt nu verder gezet. Ons weekend is weer helemaal anders verlopen dan gepland, maar ik ben blij dat we snel gehandeld hebben, want het was werkelijk kantje boordje! Ze slaapt veel, maar ze is gelukkig wel alert en met regelmaat schuifelt ze van de ene kant van ons tehuis naar de andere. En daar ben ik blij om! In de namiddag genoot ze nog van de warme zonnestralen die ons tehuis binnen drongen. We zijn er nog lang niet, maar we gaan ons best doen om haar ook dit euvel te laten overwinnen. Komaan Cali, snel beter worden lieve meid!
Zaterdag 10 oktober 2015:
Nu de gezellige eindejaarsdagen weer stilletjes aan in zicht komen willen we jullie en jullie vrienden en familie weer laten genieten van de overheerlijke chocolade van Gauthier. Dit keer zijn het overheerlijke chocoladetabletten van 195 gram, samengesteld uit fondant, witte en melkchocolade in kleine blokjesvorm, dus ideaal om af te breken! Deze tabletten zijn verpakt in een transparant doosje en zullen afgewerkt worden met een mooi lintje eromheen en zijn dus ideaal om cadeau te geven voor Kerst of Nieuwjaar aan een lekkerbek of om zelf heerlijk te genieten. De doosjes kosten 8 euro per stuk en zullen beschikbaar zijn ten laatste begin december. Om een beetje een idee te hebben van hoeveel doosjes we precies moeten bestellen zodat we niet met een gigantisch overschot zitten, geven we jullie nu al de kans om jullie bestelling door te geven. We verwachten jullie bestelling tegen uiterlijk zaterdag 17 oktober per e-mail: [email protected] of pb; Mensen die grotere hoeveelheden willen bestellen en zelf rondgaan hiermee bij vrienden of op het werk, vereniging zijn zeker welkom! Hoe meer chocolade jullie kopen of verkopen, hoe meer speciaal dieetvoer wij kunnen kopen voor de Blutsjes want vooral de kosten voor Gastro Intestinal (verlamde katjes) en Urinary (blaasgruisprobleempjes) swingen wekelijks de pan uit! Zo valt er voor iedereen wat lekkers te smullen!
Nu de gezellige eindejaarsdagen weer stilletjes aan in zicht komen willen we jullie en jullie vrienden en familie weer laten genieten van de overheerlijke chocolade van Gauthier. Dit keer zijn het overheerlijke chocoladetabletten van 195 gram, samengesteld uit fondant, witte en melkchocolade in kleine blokjesvorm, dus ideaal om af te breken! Deze tabletten zijn verpakt in een transparant doosje en zullen afgewerkt worden met een mooi lintje eromheen en zijn dus ideaal om cadeau te geven voor Kerst of Nieuwjaar aan een lekkerbek of om zelf heerlijk te genieten. De doosjes kosten 8 euro per stuk en zullen beschikbaar zijn ten laatste begin december. Om een beetje een idee te hebben van hoeveel doosjes we precies moeten bestellen zodat we niet met een gigantisch overschot zitten, geven we jullie nu al de kans om jullie bestelling door te geven. We verwachten jullie bestelling tegen uiterlijk zaterdag 17 oktober per e-mail: [email protected] of pb; Mensen die grotere hoeveelheden willen bestellen en zelf rondgaan hiermee bij vrienden of op het werk, vereniging zijn zeker welkom! Hoe meer chocolade jullie kopen of verkopen, hoe meer speciaal dieetvoer wij kunnen kopen voor de Blutsjes want vooral de kosten voor Gastro Intestinal (verlamde katjes) en Urinary (blaasgruisprobleempjes) swingen wekelijks de pan uit! Zo valt er voor iedereen wat lekkers te smullen!
|
|
Vrijdag 09 oktober 2015:
Sinds woensdag in de vroege ochtend mocht konijn Guus zijn bench verlaten (in verband met castratie en dergelijke) en woont hij hier ook tussen de Blutskatjes en ik moet zeggen: ook met hem gaat het weer verbazend goed! Hij en Bunny Lee zijn nog wel steeds geen vriendjes, maar sinds vandaag kunnen ze wel al samen door dezelfde deur. Gisteravond betrapte ik Guus op de 'catwalk' en showde hij de ene move na de andere. Toen ik de camera erbij haalde liet hij zijn gekke moves achterwege en deelde hij tientallen kusjes uit. Want ohja, Guus is een romanticus en deelt ontzettend veel liefde uit. Net zoals Bunny Lee voelt hij zich meer kat dan konijn en verkiest hij ook een krabpaal of kattenmandje om in te slapen. Het is net of we een lot uit de loterij gewonnen hebben met deze konijnen want ze passen hier perfect tussen de Blutsjes. Ze zijn helemaal niet bang en ze dagen de katten zelfs regelmatig uit voor een spel. En dan te bedenken dat beide konijntjes nog niet zo lang geleden gedumpt werden om wie weet welke reden en ons maken ze net zo gelukkig! |
|
Onze lieve Tasha die toch steeds een beetje 'mama' speelt, was zo lief om Sterre een grondige poetsbeurt onderaan te geven. Sterre is mentaal gehandicapt en daardoor kan hij heel moeilijk contact maken met soortgenootjes, mensen of zijn persoonlijke hygiëne onderhouden. Daardoor is dit filmpje voor mij extra aandoenlijk. Sterre heeft bovendien epilepsie en is een echte koukleum (dat laatste door zijn epilepsie). Onze Blutjesbewoners voelen dit instinctief aan en gaan regelmatig bij hem liggen nu het kouder wordt. Niet alleen Tasha neemt Sterre onder haar hoede, ook Jake is vaak bij hem te vinden en onze oude taart Mira deelt vaak haar bedje met hem. Onze bewoners nemen niet alleen hun eigen Blutsje voor lief, maar ook die van een mede-bewoner en dan is nou net zo leuk aan hen. Met alle ellende die gaande is in de wereld, strooien zij toch een beetje liefde rond en die liefde houdt ons staande om verder te blijven gaan. Het is zwaar werk, meer en groter dan mensen zich kunnen inbeelden. Maar het is mijn levenspad en dit is wat me gelukkig maakt: allemaal blije en gelukkige Blutsjes in ons tehuis!
|
|
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: Tasha en Sterre gaan met een knipoog het weekend in! ♡♡♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ We blijven hangen op de 3de plaats. Op zich is dat helemaal niet slecht, maar zouden we kunnen doorstoten naar nummer één? Onze Blutsjes hopen het zo: http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/ ♡
Donderdag 08 oktober 2015:
Ik weet haast zeker dat er een heleboel mensen nieuwsgierig zijn naar onze Ataxie kittentjes, naar hoe ze het ondertussen doen. Want die vraag werd afgelopen weken toch best vaak gesteld en hoe kan ik dit beter vertellen dan met een filmpje? Het zijn nog steeds mijn zorgenkindjes, maar ze doen het ondertussen veel beter dan toen ze binnen kwamen. Toen crashten ze 2 tot 3 keer per dag, ze gingen dan in hypo en moest ik de glucose boven halen om hen er weer door te halen. De ene hypo was ietsje lichter dan de andere, maar soms lagen ze echt in coma. Het waren echt bange dagen en ik heb dan ook alle trucs moeten boven halen. Na mijn laatste crash-update was ik dan ook bang om Hanna en Bluebelle te verliezen. Hanna was in de nacht namelijk al eens gecrasht en diezelfde namiddag crashte ze weer, samen met Bluebelle. Op dat moment waren ze eigenlijk aan het sterven, want hun pupillen waren zo verwijd dat de iris verdwenen was en hun voorpootjes lagen er gestrekt bij. Maar ik kon en wilde niet opgeven, mijn kleine ukkies mochten mij die dag niet verlaten. Ik ben glucose rectaal blijven toedienen en wonder boven wonder zijn ze weer terug naar het aardse leven gekeerd. Sindsdien gaat het beetje bij beetje beter. Ondanks dat ze zelfstandig eten -al liggend natuurlijk- voer ik hen toch 4 à 5 maal daags met een spuitje. Ze hebben alle energie nodig, want zij verbruiken ook meer energie dan een normaal kitten doordat ze wiebelen en wobbelen. De meisjes hebben wel ietsje meer voorsprong dan Lasse, maar dat is normaal, want hij is ook blind en hij is het minst mobiel. Daardoor heeft hij wel meer last van zijn darmpjes en zijn poepje moet dan ook goed verzorgd worden met talkpoeder en zalf. Maar ik kan niet anders dan super trots zijn op mijn grappige aapjes. Want dat zijn ze zeker hoor, aapjes! Ze hangen regelmatig aan de zijkant van het bedje te bengelen en dat is maar goed ook, want op die manier oefenen ze hun spiertjes. Ik zou zeggen: kijk en geniet van het filmpje. Ik ben er zeker van dat deze aapjes recht een plekje opzoeken in jullie hartjes! ♡♡♡
Ik weet haast zeker dat er een heleboel mensen nieuwsgierig zijn naar onze Ataxie kittentjes, naar hoe ze het ondertussen doen. Want die vraag werd afgelopen weken toch best vaak gesteld en hoe kan ik dit beter vertellen dan met een filmpje? Het zijn nog steeds mijn zorgenkindjes, maar ze doen het ondertussen veel beter dan toen ze binnen kwamen. Toen crashten ze 2 tot 3 keer per dag, ze gingen dan in hypo en moest ik de glucose boven halen om hen er weer door te halen. De ene hypo was ietsje lichter dan de andere, maar soms lagen ze echt in coma. Het waren echt bange dagen en ik heb dan ook alle trucs moeten boven halen. Na mijn laatste crash-update was ik dan ook bang om Hanna en Bluebelle te verliezen. Hanna was in de nacht namelijk al eens gecrasht en diezelfde namiddag crashte ze weer, samen met Bluebelle. Op dat moment waren ze eigenlijk aan het sterven, want hun pupillen waren zo verwijd dat de iris verdwenen was en hun voorpootjes lagen er gestrekt bij. Maar ik kon en wilde niet opgeven, mijn kleine ukkies mochten mij die dag niet verlaten. Ik ben glucose rectaal blijven toedienen en wonder boven wonder zijn ze weer terug naar het aardse leven gekeerd. Sindsdien gaat het beetje bij beetje beter. Ondanks dat ze zelfstandig eten -al liggend natuurlijk- voer ik hen toch 4 à 5 maal daags met een spuitje. Ze hebben alle energie nodig, want zij verbruiken ook meer energie dan een normaal kitten doordat ze wiebelen en wobbelen. De meisjes hebben wel ietsje meer voorsprong dan Lasse, maar dat is normaal, want hij is ook blind en hij is het minst mobiel. Daardoor heeft hij wel meer last van zijn darmpjes en zijn poepje moet dan ook goed verzorgd worden met talkpoeder en zalf. Maar ik kan niet anders dan super trots zijn op mijn grappige aapjes. Want dat zijn ze zeker hoor, aapjes! Ze hangen regelmatig aan de zijkant van het bedje te bengelen en dat is maar goed ook, want op die manier oefenen ze hun spiertjes. Ik zou zeggen: kijk en geniet van het filmpje. Ik ben er zeker van dat deze aapjes recht een plekje opzoeken in jullie hartjes! ♡♡♡
♡♡♡ Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: Cali's nieuwe leven in ons Blutsjestehuis bevalt haar wel. Want zeg nou zelf, is het niet heerlijk om bewaakt te worden door twee slapende bodyguards? Witte prins Nome en rode prins Moby doen er alles aan om ons meisje welkom te heten en haar met open (of in dit geval: slapende!) pootjes te verwelkomen. Doe je oogjes maar dicht meisje, je bent veilig en geliefd! ♡♡♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Brengen jullie vandaag ook weer een stemmetje uit op: http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/, zodat onze Blutsjes hun extra snoezelruimte niet langer een droom blijft? ♡
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
♡ Brengen jullie vandaag ook weer een stemmetje uit op: http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/, zodat onze Blutsjes hun extra snoezelruimte niet langer een droom blijft? ♡
Woensdag 07 oktober 2015:
♡ Plots ging gister namiddag de bel en eigenlijk dacht ik dat Adrie met onze nieuwe bewoonster Cali voor de deur stond. Maar plots moest ik even tot buiten gaan kijken, want Sonia -de mama van onze vrijwilligster Wendy- was bij de kringloopwinkel gepasseerd en had een verzorgtafel op de kop getikt. Een beetje verbaasd stond ik daar te kijken, want dat heb ik nou eenmaal met onverwachte dingen... Ik kon alleen maar bedenken: wat een geweldige tafel, maar waar gaan we die in hemelsnaam kwijt geraken in ons tehuis? Het is hier al zo krap en elk hoekje en plekje is al wel door iets of wat bewoond. Maar zo'n tafel is wel heel erg fijn om de Blutsjes op te verzorgen. Dus hops, tafel naar binnen gereden en die moest wel even gereinigd worden want er lag een laagje stof op, wat Wendy gedaan heeft want die was hier op dat moment aan het vrijwilligen. We hebben er een krabpaal voor moeten verplaatsen, maar de katjes boven zijn hier erg blij mee en de verzorgtafel kreeg alsnog een plekje in de keuken. Ik kon haast niet wachten om de tafel te voorzien van alle verzorgproductjes en wat wel fijn is, is dat ik nu een beter overzicht heb en alles bij de hand heb. Niet alleen de Blutsjes vinden het fijn om hierop verzorgd te worden, maar ook voor mijn rugje is het best fijn. Anders moest ik steeds een beetje doorzakken en mijn scheve ruggetje deed daar vaak pijn door en vaak stootte ik ontiegelijk vele keren met mijn hoofd tegen de kasten, maar nu dus niet meer! Nogmaals ontzettend bedankt Sonia voor dit onverwachte, maar meer dan geweldige geschenk! We zijn er allemaal super blij mee. En onze verlamde Célestine die mocht het voorbeeld nemen hoe de Blutsjes voortaan verzorgd en beluierd worden. ♡
♡ Plots ging gister namiddag de bel en eigenlijk dacht ik dat Adrie met onze nieuwe bewoonster Cali voor de deur stond. Maar plots moest ik even tot buiten gaan kijken, want Sonia -de mama van onze vrijwilligster Wendy- was bij de kringloopwinkel gepasseerd en had een verzorgtafel op de kop getikt. Een beetje verbaasd stond ik daar te kijken, want dat heb ik nou eenmaal met onverwachte dingen... Ik kon alleen maar bedenken: wat een geweldige tafel, maar waar gaan we die in hemelsnaam kwijt geraken in ons tehuis? Het is hier al zo krap en elk hoekje en plekje is al wel door iets of wat bewoond. Maar zo'n tafel is wel heel erg fijn om de Blutsjes op te verzorgen. Dus hops, tafel naar binnen gereden en die moest wel even gereinigd worden want er lag een laagje stof op, wat Wendy gedaan heeft want die was hier op dat moment aan het vrijwilligen. We hebben er een krabpaal voor moeten verplaatsen, maar de katjes boven zijn hier erg blij mee en de verzorgtafel kreeg alsnog een plekje in de keuken. Ik kon haast niet wachten om de tafel te voorzien van alle verzorgproductjes en wat wel fijn is, is dat ik nu een beter overzicht heb en alles bij de hand heb. Niet alleen de Blutsjes vinden het fijn om hierop verzorgd te worden, maar ook voor mijn rugje is het best fijn. Anders moest ik steeds een beetje doorzakken en mijn scheve ruggetje deed daar vaak pijn door en vaak stootte ik ontiegelijk vele keren met mijn hoofd tegen de kasten, maar nu dus niet meer! Nogmaals ontzettend bedankt Sonia voor dit onverwachte, maar meer dan geweldige geschenk! We zijn er allemaal super blij mee. En onze verlamde Célestine die mocht het voorbeeld nemen hoe de Blutsjes voortaan verzorgd en beluierd worden. ♡
Buiten is het guur en miezerig, maar afgelopen dagen regende het cadeautjes aan onze voordeur. Iets wat ik veel leuker vind dan regen! Vorige week ging de bel en toen Sab de deur opende, stond Dennis van Animal Life Support hier onverwachts met een doosje aan de deur. Hierin zaten fleece dekentjes en ook kleine badmatjes waar ik holderdebolder verliefd op ben. De Blutsjes vinden het heerlijk om op te liggen en mijn ogen vinden het fijn om ernaar te kijken. Ook Jenny van Sos Tabiti kwam weer lekkers langsbrengen voor onze bewoners, van voer tot kattenmelkjes. Heerlijk vinden we dat! Toen Sab frietjes ging halen stond er zowaar een geweldige mand op haar te wachten die de mensen van frituur Switch gedoneerd hebben. Die mand hebben de verlamde Blutsjes zich toe-geëigend, want ze vinden hem heerlijk liggen. Vorige week stond ook Kathleen hier onverwachts aan de deur met een grote (en dat mag heel letterlijk genomen worden!) donatie aan de deur. Zoveel lekkers en bruikbaar spul en op de koop toe is ze nog een heleboel spul in de depot bij Els gaan plaatsen en dat hebben we dus nog niet gezien. Dat wordt een dikke verrassing! Ook Hilde deed weer een meer dan prachtige donatie, namelijk 2 Ikea rekjes (bovenaan een rekje en onderaan een kastje). Eentje staat er in onze binnenren, omdat dit fijn is om de spulletjes van de incontinente katjes die daarin wonen te bewaren en op het rekje kunnen ze dan weer heerlijk slapen of soezen. De andere kast is inmiddels gevuld met voer. Ook Brigitte bracht weer bruikbaar spul langs en ze verwende ons nog met lekkere soep en pannenkoeken bovenop en er zat een envelopje bij voor Kamiel. Maandag werd er een pakketje geleverd van Véronique van Catrescue voor onze trilkittens en dit zal vol blikvoer en leuke speeltjes. Toen Adrie gisteren Cali kwam langsbrengen bracht ze ook een doos vol donaties langs. Van luiertjes tot pokke dure zalf en ook boekjes en leuke kaartjes die we mogen verkopen ten voordele van onze Blutsjes. En ook Sonia bracht een verzorgtafel langs, maar daar volgt een uitgebreidere update over. We zijn zo blij met al die lekkere en leuke donaties, want ondanks dat we vele lieve mensen hebben die onze Blutsjes steunen, lopen de kosten nog steeds hoog op en moeten we zelf ook nog voer aankopen bij Zooplus. Anderhalve week geleden bedroeg de rekening 300 euro en vandaag plaatsten we alweer een bestelling die ons 240 euro kost. Dieetvoer voor onze Blutsjes is duur en vliegt er hier door, maar het is nodig om hen gezond te houden. Daarom zijn we ook zij blij met de financiële steun van onze suikertantes en -nonkels, vaste donateurs en eenmalige donateurs. Want zonder die hulp zouden we onze torenhoge rekeningen niet kunnen betalen. Dankjewel iedereen die bijdraagt aan het draaiende houden van ons Blutsjestehuis, dankjewel! ♡
|
|
Toen Tokito nog in de opvang in Macedonië woonde, kwam er ook een heel fragiel meisje daar wonen. Net zoals Tokito is ook zij verlamd, maar haar verleden bezorgt me tot op heden nog steeds kippenvel... Cali werd door de dames van Angelcats Sanctuary gered en dat mag in de grootste zin van het woord genomen worden. Nog niet zo heel lang geleden had Cali baasjes die niet naar haar omkeken. Ook niet toen zij kittens groot moest brengen, terwijl ze eigenlijk helemaal verlamd was. Toen ze gered werd, lag Cali onderaan helemaal open. Eigenlijk was ze op dat moment gewoon een triest hoopje ellende dat toch doorzette om haar kittens groot te brengen. Haar heupbenen staken door haar kapotte huid en de foto's van toen ze gevonden werd, zouden menig mens choqueren. In menig land en opvang zou Cali dan ook een dodelijk spuitje gekregen hebben, maar niet bij de mensen uit Skopje. Zij zagen -net zoals wij trouwens- dat Cali een keikop is met een grote wil om te leven. Beetje bij beetje krabbelde Cali weer op en haar huid die zo aangetast was en helemaal kapot geschuurd was, begon zich weer te herstellen. In eerste instantie werd er ook gedacht dat ze een operatie zou moeten ondergaan omdat haar heupbenen nog steeds door haar huid priemden. Maar ook daar hielp de natuur een handje bij en genas die wonderbaarlijk zelf, een operatie bleek zelfs overbodig te zijn. Er liep een aanvraag om Tokito in ons tehuis op te nemen en niet veel later volgde de vraag of we ook Cali een plekje konden bieden. Zij waren in de opvang beste vriendjes namelijk en een hereniging zou wel mooi zijn. Natuurlijk wilde we deze survivor een plekje voor altijd bieden! En zo kwam Cali met het vliegtuig na een lange reis bij ons wonen. De taak van de dames in Skopje zit er op, maar die van ons begint pas. Ondanks dat Cali al zoveel vooruitgang geboekt heeft, moeten wij de zorg om die grote wonde onderaan verder zetten. Al onze verlamde Blutsjes zien er anders uit, maar ik moet toegeven dat Cali toch wel het meest speciaal en uniek is. Haar rechterpootje heeft zoveel contracturen dat hij recht vooruit staat, terwijl haar andere pootje net helemaal krom naar achter staat. Maar dat belet Cali niet om net zoals onze andere verlamde Blutsjes haar plan te trekken. Zij is ondertussen heel behendig en ik kan alleen maar erg veel bewondering hebben voor dat kleine, fragiele meisje dat beresterk is ondanks haar kleine en tengere lijfje. Zoveel leed heeft zij moeten dragen en elke dag gaan we proberen er een feest van te maken zodat ze dat nare verleden beetje bij beetje achter zich kan laten. Momenteel is ze erg moe van de lange reis en ze heeft de zetel tot haar paleisje uitgekozen. Daar ligt ze prinsesheerljik te slapen en wordt ze op haar wenken bediend. We laten haar op haar eigen tempo ontpoppen en haar lichaampje heeft erg veel nood aan slaap, dus dat gunnen we haar ook. Net zoals onze andere bewoners zoekt onze mooie Cali ook een suikertante of -nonkel die haar maandelijks steunt met een bedragje naar keuze. Speciaal voer, luiertjes, incontinentie doeken, verzorgproducten,... het hoort bij de dagelijkse verzorging die ons meisje nodig heeft en daar hebben we best hulp bij nodig.
|
Dinsdag 06 oktober 2015:
We hebben opnieuw massaal jullie stem nodig! Om kans te maken op een fantastische geldprijs die enorm welkom zou zijn, moeten we in de top 5 belanden van Oost-Vlaanderen waarna een jury verder zal beslissen wie de uiteindelijke winnaars worden. Aangezien we vrij laat ingeschreven zijn en er maar tot 15 oktober gestemd kan worden, hopen wij heel hard op jullie steun! Geef ons project een stem (stemmen kan 1 keer per dag en per e-mailadres en daarna op de bevestigingslink in de mail klikken) en gelieve dit ook massaal te delen naar jullie vrienden. Met de geldprijs hopen wij om een groot deel van ons geheime project te financieren zodat dit nog kan afgewerkt worden in 2015 en de Blutsjes zo nog een extra ruimte ter beschikking krijgen. Alvast bedankt voor jullie steun! http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/
We hebben opnieuw massaal jullie stem nodig! Om kans te maken op een fantastische geldprijs die enorm welkom zou zijn, moeten we in de top 5 belanden van Oost-Vlaanderen waarna een jury verder zal beslissen wie de uiteindelijke winnaars worden. Aangezien we vrij laat ingeschreven zijn en er maar tot 15 oktober gestemd kan worden, hopen wij heel hard op jullie steun! Geef ons project een stem (stemmen kan 1 keer per dag en per e-mailadres en daarna op de bevestigingslink in de mail klikken) en gelieve dit ook massaal te delen naar jullie vrienden. Met de geldprijs hopen wij om een groot deel van ons geheime project te financieren zodat dit nog kan afgewerkt worden in 2015 en de Blutsjes zo nog een extra ruimte ter beschikking krijgen. Alvast bedankt voor jullie steun! http://fintroverbetertjebuurt.be/project/140/
|
Maandag 05 oktober 2015:
~ SUIKERTANTE EN -NONKEL DAGEN ~ Bericht voor onze suikertantes en -nonkels die hun mailbox nog niet gecheckt hebben: Hallo suikertante's en nonkels, graag nodigen onze Blutsjes en wij jullie uit op onze speciale 'Suikertante en -nonkel dag'. Aangezien onze locatie niet zo groot is om jullie allemaal tegelijk te verwelkomen, worden er 2 speciale dagen hiervoor ingelegd. Jullie kunnen zelf voor een bepaalde dag reserveren door dit mailtje te beantwoorden en je voorkeur door te geven. We proberen je voorkeur zo goed mogelijk te benaderen maar we willen beide groepen wel in evenwicht krijgen qua aantal deelnemers. We willen jullie ook vragen om maximum met 2 personen langs te komen (een uitzondering wordt gemaakt voor de 'Suikerfamilies' die genoteerd staan op het suikercertificaat, gelieve door te geven met hoeveel personen jullie zullen komen bij het reserveren). Deze dagen gaan door op zaterdag 10 oktober en op zaterdag 24 oktober telkens van 17u tot 19u. Gelieve jullie reservatie samen met het aantal personen door te mailen vóór donderdag 08 oktober 2015. Onze Blutsjes en wij kijken enorm uit naar jullie bezoekje. Tot dan! Groetjes, Diny en Sab |
|
|
Vandaag werd er een pakketje afgeleverd en daar zat dit verenstokje in waar onze Blutsjes wild van werden. Ik hoef er vast geen verhaaltje aan te breien hoe leuk ze het vonden, want het filmpje spreekt voor zich. Een groot deel van onze verlamde Blutsjes en Blutsjes met een blaasverlamming namen deel aan het verenstokjes-spel. Cake haalde haar beste grommetje boven, want zij wilt natuurlijk winnen (en als het nog niet opvalt: zij kan absoluut niet tegen haar verlies!). Ook onze Andreas kwam eens piepen, maar vond het toch ietsje te druk met al die zwierende pootjes in de lucht. Dit is geluk, al die blije Blutsjes! ♡
|
Zondag 04 oktober 2015:
Vandaag is het Wereld Dierendag en ik ben dankbaar voor alle donateurs die het mogelijk maken om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. We hebben het geluk om een heleboel bewoners gelukkig te maken en hen elke dag 'Wereld Dierendag' te geven. Niet enkel vandaag, maar een heel jaar door. 24/7 krijgen ze de beste (medische) zorgen en heel veel liefde. Een veilig plekje voor altijd waar ze helemaal zichzelf mogen zijn, zonder druk of stress! Helaas moet ik dan ook altijd denken aan de diertjes die het minder getroffen hebben en geen plekje voor altijd hebben. Ik vind het wel toepasselijk om mijn gedichtje nog een keertje te delen dat ik ongeveer een jaar geleden geschreven heb, na een vangactie en ik het leed van al die zwerfkatjes zo duidelijk kon voelen...
Je ziet me niet
maar ik ben er wel
Ik ga schuil achter grote mooie huizen
ergens weggedoken in de tuin
Onder een stapel hout, in het bos of verlaten parking
Overdag rust ik mijn zwaar toegetakelde lichaampje
maar slapen doe ik nooit
Altijd op mijn hoede
nooit eens rustig ontspannen
Ik leg mijn oude botten te slapen op een bedje dorre herfstblaadjes
en s ' nachts ga ik op pad om mijn altijd-knorrende-maagje te vullen
Nergens is er eten te vinden
geen enkele vuilniszak bevat iets waardevols
Wacht, daar in de verte zie ik mensen een feestmaal verorberen
ik ga ernaartoe en zit op de vensterbak toe te kijken
Plots gaat de deur open
O nee, daar is pa met een emmer water
Ai, te laat
mijn al-zo-verkleumde lichaam is nat
Ik druip af naar mijn bedje van dorre blaadjes
En leg me te rusten
Ik raak niet opgewarmd, mijn oude vacht is nat
en mijn buikje nog steeds hongerig
Ik leg me deze keer te slapen voor altijd
Mijn lichaam is op
Mijn hart kan deze harteloze wereld niet meer aan
Ik ga slapen en word nooit meer wakker
Daaag wereld
Over een aantal jaren hoop ik Wereld Dierendag te vieren op een grotere locatie, met nog meer dieren aan mijn zijde. En een groepje vrijwilligers die ons hierbij helpen om de wereld van zovele dieren mooier te maken. Elke dag weer dringt de realiteit tot me door hoeveel nood er is aan een Blutsjestehuis zoals het onze, waar katjes met een handicap, beperking of aandoening welkom zijn. Elke dag komen er noodkreten binnen van mensen die hulp vragen, want er vallen nog steeds zoveel Blutsjes tussen schip en wal en vaak is euthanasie dan ook het enige wat hen te wachten staat... Voorlopig trek ik me op aan de gelukkige snoetjes die hier rondlopen, rond sjeezen of gelukkig zalig liggen te snoezen. Katten, honden en konijnen: het loopt hier allemaal door elkaar. Alles kan met elkaar, want er is vertrouwen van onze kant. Onze Blutsjes hebben het goed en in gedachte wens ik alle dieren een fijne Wereld Dierendag toe! ♡ Ook de diertjes uit de vee-industrie die er morgen misschien niet meer zijn..
Vandaag is het Wereld Dierendag en ik ben dankbaar voor alle donateurs die het mogelijk maken om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. We hebben het geluk om een heleboel bewoners gelukkig te maken en hen elke dag 'Wereld Dierendag' te geven. Niet enkel vandaag, maar een heel jaar door. 24/7 krijgen ze de beste (medische) zorgen en heel veel liefde. Een veilig plekje voor altijd waar ze helemaal zichzelf mogen zijn, zonder druk of stress! Helaas moet ik dan ook altijd denken aan de diertjes die het minder getroffen hebben en geen plekje voor altijd hebben. Ik vind het wel toepasselijk om mijn gedichtje nog een keertje te delen dat ik ongeveer een jaar geleden geschreven heb, na een vangactie en ik het leed van al die zwerfkatjes zo duidelijk kon voelen...
Je ziet me niet
maar ik ben er wel
Ik ga schuil achter grote mooie huizen
ergens weggedoken in de tuin
Onder een stapel hout, in het bos of verlaten parking
Overdag rust ik mijn zwaar toegetakelde lichaampje
maar slapen doe ik nooit
Altijd op mijn hoede
nooit eens rustig ontspannen
Ik leg mijn oude botten te slapen op een bedje dorre herfstblaadjes
en s ' nachts ga ik op pad om mijn altijd-knorrende-maagje te vullen
Nergens is er eten te vinden
geen enkele vuilniszak bevat iets waardevols
Wacht, daar in de verte zie ik mensen een feestmaal verorberen
ik ga ernaartoe en zit op de vensterbak toe te kijken
Plots gaat de deur open
O nee, daar is pa met een emmer water
Ai, te laat
mijn al-zo-verkleumde lichaam is nat
Ik druip af naar mijn bedje van dorre blaadjes
En leg me te rusten
Ik raak niet opgewarmd, mijn oude vacht is nat
en mijn buikje nog steeds hongerig
Ik leg me deze keer te slapen voor altijd
Mijn lichaam is op
Mijn hart kan deze harteloze wereld niet meer aan
Ik ga slapen en word nooit meer wakker
Daaag wereld
Over een aantal jaren hoop ik Wereld Dierendag te vieren op een grotere locatie, met nog meer dieren aan mijn zijde. En een groepje vrijwilligers die ons hierbij helpen om de wereld van zovele dieren mooier te maken. Elke dag weer dringt de realiteit tot me door hoeveel nood er is aan een Blutsjestehuis zoals het onze, waar katjes met een handicap, beperking of aandoening welkom zijn. Elke dag komen er noodkreten binnen van mensen die hulp vragen, want er vallen nog steeds zoveel Blutsjes tussen schip en wal en vaak is euthanasie dan ook het enige wat hen te wachten staat... Voorlopig trek ik me op aan de gelukkige snoetjes die hier rondlopen, rond sjeezen of gelukkig zalig liggen te snoezen. Katten, honden en konijnen: het loopt hier allemaal door elkaar. Alles kan met elkaar, want er is vertrouwen van onze kant. Onze Blutsjes hebben het goed en in gedachte wens ik alle dieren een fijne Wereld Dierendag toe! ♡ Ook de diertjes uit de vee-industrie die er morgen misschien niet meer zijn..
Zaterdag 03 oktober 2015:
Jaaa, vandaag werd de tweede binnenren geplaatst en wat een heerlijk gevoel dat we dat ook meteen van ons lijstje konden afvinken: ✔. Door omstandigheden en natuurlijk ook de perikelen met de deur en de ramen naar de buitenren toe, werd dit werkje alsmaar opzij geschoven. Maar tijdens één van de laatste knuffeldagen waren Wim en Petra de maten komen opnemen en in een mum van tijd werd de binnenren in elkaar geknutseld. Vandaag was dan eindelijk de grote dag aangebroken waar ik zo lang heb zitten op wachten en beetje bij beetje zagen we onze mooie ren tot stand komen. Omdat onze muren scheef lopen, moet er binnenkort nog wel een beetje verder aan geknutseld worden. Maar voor nu is de ren perfect en we zijn er ontzettend blij mee! Petra was zelfs zo lief om me te helpen met luiertjes van staartgaatjes te voorzien. Iets wat ze toch een beetje onderschat had, maar voor de eerste maal heeft ze ontzettend net werk geleverd. En ik ben blij met dat stapeltje luiertjes extra. En terwijl wij luiertjes knutselden, Wim de ren in elkaar zat, heeft Sab de Ikea-kastjes die we gisteren van Hilde gedoneerd hebben gekregen in elkaar gezet. Al had ze op het einde toch wel een handje hulp nodig van Wim, want er bleek toch een vijsje moeilijk te doen. Moe maar voldaan, heb ik de ren ingericht en konden de twee incontinente patiëntjes hun intrede nemen. Ze zijn nog een beetje overdonderd, maar toch zie ik hun oogjes blinken van geluk. Lieve Petra en lieve Wim, bedankt weer voor de hulp vandaag en de prachtige ren die dankzij jullie tot stand is gekomen! ♡
Jaaa, vandaag werd de tweede binnenren geplaatst en wat een heerlijk gevoel dat we dat ook meteen van ons lijstje konden afvinken: ✔. Door omstandigheden en natuurlijk ook de perikelen met de deur en de ramen naar de buitenren toe, werd dit werkje alsmaar opzij geschoven. Maar tijdens één van de laatste knuffeldagen waren Wim en Petra de maten komen opnemen en in een mum van tijd werd de binnenren in elkaar geknutseld. Vandaag was dan eindelijk de grote dag aangebroken waar ik zo lang heb zitten op wachten en beetje bij beetje zagen we onze mooie ren tot stand komen. Omdat onze muren scheef lopen, moet er binnenkort nog wel een beetje verder aan geknutseld worden. Maar voor nu is de ren perfect en we zijn er ontzettend blij mee! Petra was zelfs zo lief om me te helpen met luiertjes van staartgaatjes te voorzien. Iets wat ze toch een beetje onderschat had, maar voor de eerste maal heeft ze ontzettend net werk geleverd. En ik ben blij met dat stapeltje luiertjes extra. En terwijl wij luiertjes knutselden, Wim de ren in elkaar zat, heeft Sab de Ikea-kastjes die we gisteren van Hilde gedoneerd hebben gekregen in elkaar gezet. Al had ze op het einde toch wel een handje hulp nodig van Wim, want er bleek toch een vijsje moeilijk te doen. Moe maar voldaan, heb ik de ren ingericht en konden de twee incontinente patiëntjes hun intrede nemen. Ze zijn nog een beetje overdonderd, maar toch zie ik hun oogjes blinken van geluk. Lieve Petra en lieve Wim, bedankt weer voor de hulp vandaag en de prachtige ren die dankzij jullie tot stand is gekomen! ♡
|
|
Vrijdag 02 oktober 2015:
Toen Hilde hier op schildersbezoek was zei ik tegen Marthalina dat ik nog steeds haar filmpje online moest plaatsen. Ze wierp me een hele boze blik toe en ze bedoelde hier eigenlijk mee: staat dat nou nog steeds niet online, terwijl ik me zo uitgesloofd heb? Sorry Marthalina, bij deze maak ik het goed. Hij staat erop! Terug vriendjes? Ze werpt me een knipoog toe, dus ik denk dat het wel weer snor zitten tussen ons. Als de nacht valt en ik aan mijn laatste verzorgronde begin, dan zoeken de meeste Blutsjes hun slaapplekje op. Best wel heerlijk om op dat moment nog wakker te zijn en de hand te leggen aan mijn laatste werk, want dan is het rustig en krijgt mijn in-slaap-knikkend-hoofd wat rust. 's Morgens is het daarentegen een drukte van jewelste en moet ik met mijn nog-in-slaap-modus hoofd spelende katten alsof het bommen zijn ontwijken. Probeer zo maar eens blazen te legen en luiers te verschonen! Op dat moment schreeuwt mijn lichaam maar één ding: koffie! Maar helaas gaat het werk voor en de koffie is voor later. Tijdens de nacht mag ik er vanuit gaan dat er wel altijd een paar donderstenen wakker zijn en blijven en meestal zijn dit Gizmo en Marthalina. Als ik gerommel in de verzameldoos van papier en karton hoor, dan mag ik er haast zeker van zijn dat het deze twee chronische snotpatiëntjes zijn die avonturen beleven in de doos. Marthalina houdt er gewoon van om op die manier aandacht te krijgen, want ik speel gewoon met haar mee. Wie zit er weer in de doos? Het is toch niet onze Marthalina? Maar jawel! Gekke doos! Dit zijn zo'n kleine genietmomentjes voor ons tweetjes! |
Donderdag 01 oktober 2015:
Dierenartsbezoekje Minke: ✔. Gisteravond moest Sab nog een tray Recovery van Royal Canin ophalen bij onze dierenarts voor onze trilkittens en van de gelegenheid nam ze gebruik om ons (stinke) Minke mee te nemen. Minke kampt sinds haar binnenkomst, alweer bijna anderhalf jaar geleden, met chronische diarree en -snot. Ondanks dat haar diarree probleem de laatste tijd meevalt, het is in ieder geval geen curry zoals we het vaak noemen, moet ik toch nog dagelijks de fleece dekentjes waar zij gelegen heeft verschonen en richting wasmachine deponeren. Op zich is dat geen probleem, want dat zijn we gewend. Maar waar ik me wel wat zorgen over maakte is dat haar snotprobleem ook te fel de kop op stak en dat ze daardoor haar vachtje niet meer kon verzorgen. Haar vachtje ziet er momenteel plukkerig en zelfs vettig uit. Dat werd dus hoog tijd voor een bezoekje en een prikje bij Richard! Want haar zelf medicatie toedienen is uit den boze! Minke komt dan wel op schoot en wordt graag geaaid, maar van zodra onze handen in een houdgreep rond haar lijfje draaien slaat de paniek toe. Bovendien is haar tengere lijfje gewoon niet makkelijk te hanteren. En gisterenavond had ze een paniekaanval omdat we haar moesten vangen om in de transportmand te zetten. Gelukkig heeft ze zich bij Richard voorbeeldig gedragen en nadien is ze bij thuiskomst in het bedje bij de trilkittens gaan liggen. Want daar is het lekker warm door de warmtelamp die dag en nacht opstaat voor hen. Vandaag merk ik dat haar snotneusje toch al een klein beetje baat heeft bij het medicatieprikje en heeft ze het bedje verruild voor een plekje op de krabpaal met het zonnetje op haar snoet. Voel je maar snel beter lieve meid!
Dierenartsbezoekje Minke: ✔. Gisteravond moest Sab nog een tray Recovery van Royal Canin ophalen bij onze dierenarts voor onze trilkittens en van de gelegenheid nam ze gebruik om ons (stinke) Minke mee te nemen. Minke kampt sinds haar binnenkomst, alweer bijna anderhalf jaar geleden, met chronische diarree en -snot. Ondanks dat haar diarree probleem de laatste tijd meevalt, het is in ieder geval geen curry zoals we het vaak noemen, moet ik toch nog dagelijks de fleece dekentjes waar zij gelegen heeft verschonen en richting wasmachine deponeren. Op zich is dat geen probleem, want dat zijn we gewend. Maar waar ik me wel wat zorgen over maakte is dat haar snotprobleem ook te fel de kop op stak en dat ze daardoor haar vachtje niet meer kon verzorgen. Haar vachtje ziet er momenteel plukkerig en zelfs vettig uit. Dat werd dus hoog tijd voor een bezoekje en een prikje bij Richard! Want haar zelf medicatie toedienen is uit den boze! Minke komt dan wel op schoot en wordt graag geaaid, maar van zodra onze handen in een houdgreep rond haar lijfje draaien slaat de paniek toe. Bovendien is haar tengere lijfje gewoon niet makkelijk te hanteren. En gisterenavond had ze een paniekaanval omdat we haar moesten vangen om in de transportmand te zetten. Gelukkig heeft ze zich bij Richard voorbeeldig gedragen en nadien is ze bij thuiskomst in het bedje bij de trilkittens gaan liggen. Want daar is het lekker warm door de warmtelamp die dag en nacht opstaat voor hen. Vandaag merk ik dat haar snotneusje toch al een klein beetje baat heeft bij het medicatieprikje en heeft ze het bedje verruild voor een plekje op de krabpaal met het zonnetje op haar snoet. Voel je maar snel beter lieve meid!
Woensdag 30 september 2015:
Het dagelijks leven in De Katten-Brigade: valt het op dat het Recovery papje trilkitten Hanna heel erg gesmaakt heeft?
Het dagelijks leven in De Katten-Brigade: valt het op dat het Recovery papje trilkitten Hanna heel erg gesmaakt heeft?
Gisteravond is Patrick, Eva's man, nog speciaal een reisbedje komen langsbrengen voor onze trilkittens. Tijdens de extra knuffeldag kwam het namelijk ter sprake dat Eva nog wel zo'n bedje voor ons had staan, indien we dat wilden. June woont momenteel in zo'n bedje en eigenlijk wilde ik al gauw eentje extra van zodra onze trilkittens hier kwamen wonen. June kan daar elk moment van de dag uit, maar toch verkiest zij haar bedje als veilige haven. Dat is volledig ingericht als haar eigen plekje met speeltjes, een mand, kattenbak en noem maar op. Ik kreeg het niet over mijn hart om June uit dat bedje te knikkeren, dus trok ik de stoute schoenen aan en mailde Eva of haar aanbod van dat bedje nog gold. We hebben wel een krabpaal (die eigenlijk helemaal aan vervanging toe was) moeten weg doen om zo plaats te maken voor het extra bedje van de trilkittens, maar het is gelukt! En of onze Ataxie-bewoners het geweldig vinden! Ze gingen gisteren helemaal uit hun dak toen ze voor het eerst in het bedje mochten. En een voordeel is dat vooral Hanna en Bluebelle zich via de zijstukken recht proberen te houden. Stappen kunnen ze nog steeds niet, dat gaat met vooral heel veel vallen en duikelen, maar ze trekken echt goed hun plan. In dit bedje kunnen ze stilletjes aan hun spiertjes laten aansterken en als ze dan toch eens vallen, dan doen ze zich geen pijn. Lasse, Hanna en Bluebelle hebben me ontzettend veel kopzorgen en vooral slapeloze nachten bezorgd doordat ze steeds crashten en ik hou hen nog steeds met argusogen in de gaten. Of ze uit de gevarenzone zijn, daar durf ik me nog niet over uit te spreken. Maar wat ik wel gemerkt heb is dat hun tongetjes, tandvlees en neusjes weer roze zijn zoals het hoort. In het begin was dit bijna wit, wat toch wel duidt op bloedarmoede en dat kan dan ook meteen -in combinatie met de wormen- die crashen verklaren. Ik ben super trots op mijn kleine knullekes, want ze kennen ondertussen hun naam en Lasse doet het geweldig goed, ondanks dat hij naast de Ataxie ook blind is. In het filmpje komen nog -tal van andere bewoners aan bod, want hoe kan het ook anders: als de camera boven gehaald wordt, dan zijn er altijd wel een aantal bij die graag in de picture lopen!
Dinsdag 29 september 2015:
We wilden graag ons webwinkeltje weer voorzien van leuke nieuwe verkoopspulletjes en omdat we merkten dat handgemaakte spulletjes op onze verkoopstandjes tijdens evenementen het beste verkopen, deed Wendy een oproep naar creatieve vrijwilligers op haar facebookpagina 'Steun de Butsjes'. Kathleen besloot direct haar haakpen bij de hand te nemen en op korte tijd heeft zij geweldig leuke haakseltjes in elkaar geknutseld. Dit gaat mijn petje te boven, maar het is verbazend hoe snel zij zo'n speeltje/zakje of theelichtje in elkaar haakt en zelfs op de meeste kleine details let. We hopen met het verkopen van deze spulletjes onze spaarpot weer een beetje van een bodempje te voorzien, want de kosten lopen hoog op en het angstzweet breekt me soms uit als ik bedenk dat er zoveel centjes nodig zijn om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. De kattenspeeltjes en lavendelzakjes kunnen ook per post opgestuurd worden, maar de theelichtjes kunnen enkel opgehaald worden in ons tehuis omwille van de breekbaarheid.
- De gehaakte kattenspeelgoedjes zullen menig kat bekoren en van vele speeluren voorzien. De kattenspeeltjes bestaan uit: katjes die extra gedetailleerd zijn door de snorhaartjes en krullend staartje, muisjes en visjes. Deze speeltjes kosten 3 euro per stuk.
- De lavendelzakjes zijn ontzettend schattig, vooral omdat ze afgewerkt zijn met een lintje waar bloemetjes aan gehaakt zijn. De lavendel komt rechtstreeks uit Kathleens tuin vandaan, dus biologisch op de koop toe. Ze kunnen eventueel nadien ook als opbergtasje gebruikt worden. Deze ludieke tasjes kosten 6 euro per stuk.
- Nu de winter eraan komt, willen we natuurlijk allemaal graag sfeer in huis creëren door theelichtjes boven te halen. En dan zijn deze gehaakte theelichtjes perfect om in huis te halen. Ze zijn al voorzien van een waxinelichtje, dus ready to light. Deze potjes kosten 4 euro per stuk.
Interesse om onze Blutsjes op een ludieke manier te steunen? Doe dan een mailtje naar [email protected] je bestelling door te geven en dan communiceren wij de verzendkosten van jouw pakketje. We hopen snel een aantal mensen en katjes te mogen verblijden met deze leuke haakseltjes.
We wilden graag ons webwinkeltje weer voorzien van leuke nieuwe verkoopspulletjes en omdat we merkten dat handgemaakte spulletjes op onze verkoopstandjes tijdens evenementen het beste verkopen, deed Wendy een oproep naar creatieve vrijwilligers op haar facebookpagina 'Steun de Butsjes'. Kathleen besloot direct haar haakpen bij de hand te nemen en op korte tijd heeft zij geweldig leuke haakseltjes in elkaar geknutseld. Dit gaat mijn petje te boven, maar het is verbazend hoe snel zij zo'n speeltje/zakje of theelichtje in elkaar haakt en zelfs op de meeste kleine details let. We hopen met het verkopen van deze spulletjes onze spaarpot weer een beetje van een bodempje te voorzien, want de kosten lopen hoog op en het angstzweet breekt me soms uit als ik bedenk dat er zoveel centjes nodig zijn om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. De kattenspeeltjes en lavendelzakjes kunnen ook per post opgestuurd worden, maar de theelichtjes kunnen enkel opgehaald worden in ons tehuis omwille van de breekbaarheid.
- De gehaakte kattenspeelgoedjes zullen menig kat bekoren en van vele speeluren voorzien. De kattenspeeltjes bestaan uit: katjes die extra gedetailleerd zijn door de snorhaartjes en krullend staartje, muisjes en visjes. Deze speeltjes kosten 3 euro per stuk.
- De lavendelzakjes zijn ontzettend schattig, vooral omdat ze afgewerkt zijn met een lintje waar bloemetjes aan gehaakt zijn. De lavendel komt rechtstreeks uit Kathleens tuin vandaan, dus biologisch op de koop toe. Ze kunnen eventueel nadien ook als opbergtasje gebruikt worden. Deze ludieke tasjes kosten 6 euro per stuk.
- Nu de winter eraan komt, willen we natuurlijk allemaal graag sfeer in huis creëren door theelichtjes boven te halen. En dan zijn deze gehaakte theelichtjes perfect om in huis te halen. Ze zijn al voorzien van een waxinelichtje, dus ready to light. Deze potjes kosten 4 euro per stuk.
Interesse om onze Blutsjes op een ludieke manier te steunen? Doe dan een mailtje naar [email protected] je bestelling door te geven en dan communiceren wij de verzendkosten van jouw pakketje. We hopen snel een aantal mensen en katjes te mogen verblijden met deze leuke haakseltjes.
Onze Blutsjes zijn op zoek naar een handige Harry/Hariette die hun aluminium kattenluikje kan bevestigen in onze nieuwe verandadeur die vanonder een pvc paneel heeft. Zo kunnen de Blutsjes die graag 's nachts een frisse neus willen halen, buiten wanneer zij dat willen en blijft het toch lekker warm in de veranda. In de zomer konden we deze deur constant open laten maar daar wordt het nu toch iets te koud voor. Graag iemand die deze week op een weekdag in de namiddag of avond kan langskomen. De Blutsjes zullen deze held na de werken uitgebreid knuffelen en eeuwig dankbaar zijn!
Afgelopen periode kwamen er weer een lading aan donaties binnen, naast diegene op de knuffeldag, waar we ontzettend blij mee zijn! Want ik moet eerlijk toegeven dat onze bankrekening er niet rooskleurig uitziet en de bestellingen bij Zooplus en andere winkels de spuitgaten uitlopen en de dierenartskosten hoog oplopen met zovele Blutsjes die in ons tehuis wonen. Ik moet eventjes op de foto's gaan spieken, want er zijn zovele mensen die onze Blutsjes blij gemaakt hebben. Van Els kregen we nog een tray natvoer kuipjes toen we wat stockage spulletjes in haar garage gingen plaatsen. Toetie poseert er trots bij. Toen de mensen van Alis op (film)bezoek waren stonden ze hier niet met lege handen, maar brachten ze een hele lading aan luiertjes, luierdoekjes, keukenrol en dergelijke mee. Ruth zag via Wendy's facebookpagina 'Steun de Blutsjes' dat we toch wel erg veel nood hadden aan bepaalde items en zij stuurde vreselijk veel pakketjes op. Een doos met luiers, voer, allerlei leuke krabpaaltjes (en wat kwam dit goed uit, want er zijn er een heleboel aan vervanging toe!) en ik moet toegeven dat alles bij elkaar een geweldig mooie donatie is! Ook Wendy die hier één dag in de week komt vrijwilligen brengt praktisch elke keer iets mee, van luiertjes tot verzorgproducten, een geweldig leuk houten huisje dat al staat te pronken in de buitenren en lekkere verse soep die Luc elke keer maakt. Die extra vitamines doen ons zoveel deugd! Ook Isabelle van kattenhotel Cati Maxi bracht een heleboel handdoeken en luiertjes langs, waar we erg blij om zijn. Anne van Sea Shepherd liet een grote zak korrelvoer van Iams bezorgen waar onze Blutsjes lekker van smullen en Martine die ons al vaker verrast heeft liet weer een pakketje van Zooplus onze kant uitkomen met allerlei dieetvoer waar we staan om te springen (want dat is echt een grote kostenpost: laatste bestelling bij Zooplus aan dieetvoer: 300 euro en komende weken moet er alweer een nieuwe bestelling geplaatst worden...). Toen Hilde hier kwam helpen schilderen bracht ze een lading aan keukenrol, natte poepdoekjes, poetsmiddel en zoveel meer mee. Een top donatie alweer! Een tijdje geleden bracht Tamara's mama ook verzorgprodcuten en luiertjes langs en van Magdalena hing er dan medicatie aan onze deur op ons te wachten. Vorige week pasten we weer eventjes op Sara's zoontje en als beloning bracht zij lekker eten voor ons mee: vegetarische curryschotel en soep. Onze buikjes hebben heerlijk geknord, dit keer niet van de honger, maar van voedzaam eten! En ook Viviane bracht een hele tijd geleden allerlei poetsmiddel en wasmiddel langs en kwam dat even goed uit, want het wasmiddel vliegt er momenteel serieus door met zovele wasjes per dag. Het bedrijf Lenco had weer wat Ict-materiaal voor ons opzij gezet en deze keer brachten ze het zelfs tot aan huis, toppie! Jolien en haar vriend deden dan weer een allerliefste geste. Ze hadden onze auto op de parking van de Colruyt gespot toen Sab boodschappen deed en daar waren ze blijven wachten tot Sab met haar karretje terug kwam. Omdat ze weten hoe druk het hier is en vermoeid we zijn, hebben ze gewoon de boodschappen uitgeladen en in zakjes in de auto gezet zodat Sab haar armen even kon laten rusten en daarna overhandigde ze een zakje droogvoer voor onze Blutsjes. Sab was helemaal overdonderd door dit lieve gebaar. En natuurlijk bedank ik ook onze vaste donateurs en eenmalige donateurs uit de grond van ons hart. Want ik wou dat we het alleen met liefde konden redden, maar helaas is het vreselijk ontnuchterend hoeveel centjes we nodig hebben om ons Blutsjestehuis draaiende te houden. Zonder jullie steun zouden we nergens staan! Dikke dankjewel lieve mensen, het is fantastisch te weten dat zovele mensen onze Blutsjes lief hebben en hen steunen, of het nou met een gelddonatie of spulletjes zijn. Ontzettend bedankt!
Maandag 28 september 2015:
Ietsje later dan gepland, dan toch eindelijk een verslagje over de knuffeldag zaterdag. Om 6u30 waren we al druk in de weer met ons verzorg- en poetsschema. Onze trilkittens moesten tussendoor ook verzorgd worden en dat maakte dat we stipt om 15u klaar waren met ons werk in ons tehuis en hing mijn tong bij wijze van spreke op de grond. Hilde stond hier al om 14u30 voor de deur, maar helaas was ik op dat moment nog de laatste hand aan het dweilen aan het leggen. We mochten een heleboel nieuwe mensen verwelkomen, maar er kwamen toch ook een aantal bekende gezichtjes piepen. Lotte kwam samen met haar mama langs om met onze Blutsjes te knuffelen. Zij is onlangs haar katje verloren door een auto-ongeluk en zij hebben wijselijk besloten om geen katjes meer in huis te halen aangezien zij aan een hele drukke straat wonen. Lotte mist echter katjes rondom haar en voor haar was het dan ook een leuk moment om haar knuffelhandjes de vrije loop te laten gaan. Ook de familie Verhelst kwam voor de 2de keer langs en zij waren helemaal in de ban van onze kleine trilkittens. Bluebelle, Lasse en Hanna waren afgelopen dagen erg kritiek waardoor ze bij de knuffeldag wel afgeschermd werden van het bezoek. Maar tijdens hun eetmomentjes konden de mensen wel genieten van hun knappe snoetjes. Ook de suikertante van onze Kamiel kwam langs samen met haar nonkel en Kamiel ging gelijk Ilona begroeten. 't Was net alsof hij wist dat zij hem maandelijks met zo'n mooi bedragje steunt. Daarnaast kwam ook Linda - die zich bezighoudt met zwerfkatjes in Vilvoorde- ons een bezoekje brengen en dan vooral naar Célestine. Want zij was eigenlijk de persoon die Catrescue er op attent maakte dat wij verlamde katjes een permanent tehuis bieden en zo geschiedde dat Célestine bij ons kwam wonen. Eva van Dier in de Kou kwam naast een donatie langsbrengen ook knuffelen met de Blutsjes en ik moet toegeven dat Tokito en June toch wel de sterren van deze knuffel-editie waren. En ook onze vrijwilligster Wendy kwam nog even binnen springen samen met Kathleen die geweldig leuke spulletjes gehaakt heeft. Van leuke lavendelzakjes, tot kattenspeeltjes tot theelichtjes. En ze zijn prachtig haar gehaakte creaties! Deze week plaats ik de spulletjes te koop online in de hoop zo weer wat extra centjes binnen te halen, want ons potje raakt beangstigend snel leeg... Ondanks dat ik die dag doodmoe was en niet makkelijk uit mijn woorden raakte door de vermoeidheid, was het toch een hele fijne knuffeldag voor mijn gevoel. Ik wil dan ook graag iedereen bedanken voor alle donatiespulletjes! We blijven verbaasd over de hoeveelheid spulletjes die hier elke keer weer binnengedragen worden en hoe soms vreemde mensen (die dan nadien helemaal niet vreemd meer zijn) onze Blutsjes in de harten sluiten. Dankjewel voor de hele mooie dag!
Ietsje later dan gepland, dan toch eindelijk een verslagje over de knuffeldag zaterdag. Om 6u30 waren we al druk in de weer met ons verzorg- en poetsschema. Onze trilkittens moesten tussendoor ook verzorgd worden en dat maakte dat we stipt om 15u klaar waren met ons werk in ons tehuis en hing mijn tong bij wijze van spreke op de grond. Hilde stond hier al om 14u30 voor de deur, maar helaas was ik op dat moment nog de laatste hand aan het dweilen aan het leggen. We mochten een heleboel nieuwe mensen verwelkomen, maar er kwamen toch ook een aantal bekende gezichtjes piepen. Lotte kwam samen met haar mama langs om met onze Blutsjes te knuffelen. Zij is onlangs haar katje verloren door een auto-ongeluk en zij hebben wijselijk besloten om geen katjes meer in huis te halen aangezien zij aan een hele drukke straat wonen. Lotte mist echter katjes rondom haar en voor haar was het dan ook een leuk moment om haar knuffelhandjes de vrije loop te laten gaan. Ook de familie Verhelst kwam voor de 2de keer langs en zij waren helemaal in de ban van onze kleine trilkittens. Bluebelle, Lasse en Hanna waren afgelopen dagen erg kritiek waardoor ze bij de knuffeldag wel afgeschermd werden van het bezoek. Maar tijdens hun eetmomentjes konden de mensen wel genieten van hun knappe snoetjes. Ook de suikertante van onze Kamiel kwam langs samen met haar nonkel en Kamiel ging gelijk Ilona begroeten. 't Was net alsof hij wist dat zij hem maandelijks met zo'n mooi bedragje steunt. Daarnaast kwam ook Linda - die zich bezighoudt met zwerfkatjes in Vilvoorde- ons een bezoekje brengen en dan vooral naar Célestine. Want zij was eigenlijk de persoon die Catrescue er op attent maakte dat wij verlamde katjes een permanent tehuis bieden en zo geschiedde dat Célestine bij ons kwam wonen. Eva van Dier in de Kou kwam naast een donatie langsbrengen ook knuffelen met de Blutsjes en ik moet toegeven dat Tokito en June toch wel de sterren van deze knuffel-editie waren. En ook onze vrijwilligster Wendy kwam nog even binnen springen samen met Kathleen die geweldig leuke spulletjes gehaakt heeft. Van leuke lavendelzakjes, tot kattenspeeltjes tot theelichtjes. En ze zijn prachtig haar gehaakte creaties! Deze week plaats ik de spulletjes te koop online in de hoop zo weer wat extra centjes binnen te halen, want ons potje raakt beangstigend snel leeg... Ondanks dat ik die dag doodmoe was en niet makkelijk uit mijn woorden raakte door de vermoeidheid, was het toch een hele fijne knuffeldag voor mijn gevoel. Ik wil dan ook graag iedereen bedanken voor alle donatiespulletjes! We blijven verbaasd over de hoeveelheid spulletjes die hier elke keer weer binnengedragen worden en hoe soms vreemde mensen (die dan nadien helemaal niet vreemd meer zijn) onze Blutsjes in de harten sluiten. Dankjewel voor de hele mooie dag!
Onlangs kwam ik een oude foto van Ballerina tegen. Deze foto is genomen toen ze onderweg was vanuit Roemenië naar ons tehuis. Nu ik terug kijk naar deze foto, besef ik plots weer wat een fragiel meisje ze was toen ze pas bij ons is komen wonen. Ontzettend mager en ze leek zo broos en breekbaar. En dat terwijl Cristina in Roemenië al zo aan haar gezondheid had gesleuteld. Ze werd namelijk gevonden in het koude weer, verlamd en helemaal in de modder en uitwerpselen. Haar ene pootje zat helemaal vervormd vast aan haar lichaam en dat is ook het pootje waar we zo lang mee getobd hebben. Ondertussen is dat pootje min of meer in orde gekomen en is de wonde die onderaan haar enkeltje zat en tot in het gewricht zat, helemaal genezen. Dit door dagelijks haar pootje 3x per dag te zalven en telkens ook te voorzien van nieuw verband. Het voetje van dat pootje staat nog wel een klein beetje krom , maar ze kan hier ontzettend goed mee uit de voeten en Ballerina is dan ook één van de snellere verlamde Blutsjes. Zij kan in overdrive voorbij sjeezen en dit doet ze met veel flair en charme! Nu ik kijk naar de foto die dit weekend genomen werd, met het zonnetje heerlijk warm op haar ruggetje, dan pas besef ik wat een weg ons meisje afgelegd heeft. Ze is bijna volslank te noemen, ziet er spierwit uit (uitgezonderd de haartjes aan haar kont, maar dat heb je nou eenmaal met verlamde Blutsjes) en ze zit boordevol energie. Ondanks dat dit werk loodzwaar is, niet betaald wordt en voor stress zorgt, weet ik dat dit het liefste is wat ik doe. Blutsjes zoals Ballerina een veilige haven bieden en alle nodige zorg geven en laten uitgroeien tot heuse parels!
Zondag 27 september 2015:
Toetie poseert heel trots op een nieuwe krabpaal die we deze week mochten ontvangen. De katjes en zelfs Bunny Lee zijn er helemaal idolaat van en wij vinden de felle kleur dan weer dé max! De handgemaakte dekentjes kregen we dan weer een tijdje geleden van Handen voor Pootjes en ondanks dat ze niet echt Bunny Lee proof zijn, blijven ze toch lekker liggen. Want ze zijn heerlijk warm en zacht en dat is nou net iets wat onze Blutsjes heerlijk vinden. Er kwamen een heleboel leuke en lekkere pakketjes binnen afgelopen weken en ik moet weldra een nieuwe dankjewel-update plaatsen om al die lieve mensen te bedanken. Het verslagje over de knuffeldag wordt noodgedwongen uitgesteld naar morgen, want ik heb nog een ton werk te doen en ik moet zometeen mijn kleine trilbabies weer van voer voorzien. Ik hoop dat komende week ietsje rustiger wordt, al vrees ik er voor. Want we hebben alweer de nodige extra werkjes ingepland, alleen moeten we die extra energie ergens vandaan toveren. Want die lijkt de laatste tijd ergens verstopt te zitten in onze kleine teen, geloof ik. Ik probeer volgende week toch voldoende updates te plaatsen over het wel en wee in ons Blutsjestehuis. Fijne zondagavond van Toetie en Bunny Lee!
Toetie poseert heel trots op een nieuwe krabpaal die we deze week mochten ontvangen. De katjes en zelfs Bunny Lee zijn er helemaal idolaat van en wij vinden de felle kleur dan weer dé max! De handgemaakte dekentjes kregen we dan weer een tijdje geleden van Handen voor Pootjes en ondanks dat ze niet echt Bunny Lee proof zijn, blijven ze toch lekker liggen. Want ze zijn heerlijk warm en zacht en dat is nou net iets wat onze Blutsjes heerlijk vinden. Er kwamen een heleboel leuke en lekkere pakketjes binnen afgelopen weken en ik moet weldra een nieuwe dankjewel-update plaatsen om al die lieve mensen te bedanken. Het verslagje over de knuffeldag wordt noodgedwongen uitgesteld naar morgen, want ik heb nog een ton werk te doen en ik moet zometeen mijn kleine trilbabies weer van voer voorzien. Ik hoop dat komende week ietsje rustiger wordt, al vrees ik er voor. Want we hebben alweer de nodige extra werkjes ingepland, alleen moeten we die extra energie ergens vandaan toveren. Want die lijkt de laatste tijd ergens verstopt te zitten in onze kleine teen, geloof ik. Ik probeer volgende week toch voldoende updates te plaatsen over het wel en wee in ons Blutsjestehuis. Fijne zondagavond van Toetie en Bunny Lee!
Vrijdag 25 september 2015:
Dat ziet er aanlokkelijk uit om tussen die rode mannen te gaan liggen en dat is het ook! Jake, Matei en Moby zijn stuk voor stuk knuffelaars die eigenlijk veel meer tijd met me in de zetel verdienen dan dat ze krijgen. Mijn zitmomentjes in de zetel beperken zich enkel tot mijn eetmomentjes. Maar vanmorgen heb ik wel een uurtje slaap in de zetel gevierd. Deze keer kwamen Chyna, Cake en zelfs Bunny Lee mij gezelschap houden. Ik ben de ganse nacht wakker geweest om onze trilkittens te verzorgen en dat ging zo de gehele dag door. Ik heb vandaag zelfs naar de dierenartspraktijk gebeld heb waar wij vroeger altijd onze konijntjes lieten opereren die olifantentanden hadden. Hele bekwame dierenartsen daar! Maar zij zat ook een beetje met de mond vol tanden toen ik mijn verhaal deed. Ik heb al langer het idee dat er meer aan de hand is met onze trilkittens, dan enkel de Ataxie. Het is niet normaal hoe vaak zij crashen en weer opkrabbelen. Hebben ze een toxoplasma besmetting opgelopen, toch Parvo overleefd en crashen ze door de wormen die ontzettend gewoekerd hebben in hun buikje of hebben ze een ietsiepietsie beetje vergif van mama binnen gekregen wat hun zenuwstelsel aantast? Mijn knullekes hebben veel voeding nodig op een dag en ik probeer hen zelfs om het uur of om de twee uur van voeding te voorzien. Ze krijgen vitamines, Nutri Cat Plus en vanaf morgen starten we ook met een nieuwe reeks medicatie. Het is een kwestie om zoveel mogelijk probleempjes in één keer te tackelen. Ik vroeg nog aan Claudine of ik eventueel de kleintjes daar kon laten hospitaliseren, maar dat zagen ze helaas niet zitten. Gewoon omdat het zo intensief is de verzorging van hen. Ze zei nog dat ik dapper was om dit aan te durven, helaas wou ik dat ik hetzelfde kon zeggen. Maar we doen dapper verder, want mijn kleine knullekes hebben iemand nodig die voor hen zorgt en die hen uit die crash trekt. Lasse is overigens ook blind, maar wat een band heb ik al met dat kleine ventje. Mijn hart spint op zijn ritme en zijn pootjes zoeken mijn handen. Zijn prachtige toet geef ik wel duizend kusjes op een dag. Morgen is het weer knuffeldag en ik hoop van harte om het werk hier tijdig klaar te krijgen en dat de kleintjes op dat moment geen hypo hebben. Maar we zien wel hoe alles loopt, want meestal is dat toch altijd een tikkeltje anders dan dat we wensen. Ik moet wel toegeven dat ik morgen uitkijk om weer een heleboel lieve mensen te zien en te ontmoeten, ondanks dat ik heel moe ben.
Dat ziet er aanlokkelijk uit om tussen die rode mannen te gaan liggen en dat is het ook! Jake, Matei en Moby zijn stuk voor stuk knuffelaars die eigenlijk veel meer tijd met me in de zetel verdienen dan dat ze krijgen. Mijn zitmomentjes in de zetel beperken zich enkel tot mijn eetmomentjes. Maar vanmorgen heb ik wel een uurtje slaap in de zetel gevierd. Deze keer kwamen Chyna, Cake en zelfs Bunny Lee mij gezelschap houden. Ik ben de ganse nacht wakker geweest om onze trilkittens te verzorgen en dat ging zo de gehele dag door. Ik heb vandaag zelfs naar de dierenartspraktijk gebeld heb waar wij vroeger altijd onze konijntjes lieten opereren die olifantentanden hadden. Hele bekwame dierenartsen daar! Maar zij zat ook een beetje met de mond vol tanden toen ik mijn verhaal deed. Ik heb al langer het idee dat er meer aan de hand is met onze trilkittens, dan enkel de Ataxie. Het is niet normaal hoe vaak zij crashen en weer opkrabbelen. Hebben ze een toxoplasma besmetting opgelopen, toch Parvo overleefd en crashen ze door de wormen die ontzettend gewoekerd hebben in hun buikje of hebben ze een ietsiepietsie beetje vergif van mama binnen gekregen wat hun zenuwstelsel aantast? Mijn knullekes hebben veel voeding nodig op een dag en ik probeer hen zelfs om het uur of om de twee uur van voeding te voorzien. Ze krijgen vitamines, Nutri Cat Plus en vanaf morgen starten we ook met een nieuwe reeks medicatie. Het is een kwestie om zoveel mogelijk probleempjes in één keer te tackelen. Ik vroeg nog aan Claudine of ik eventueel de kleintjes daar kon laten hospitaliseren, maar dat zagen ze helaas niet zitten. Gewoon omdat het zo intensief is de verzorging van hen. Ze zei nog dat ik dapper was om dit aan te durven, helaas wou ik dat ik hetzelfde kon zeggen. Maar we doen dapper verder, want mijn kleine knullekes hebben iemand nodig die voor hen zorgt en die hen uit die crash trekt. Lasse is overigens ook blind, maar wat een band heb ik al met dat kleine ventje. Mijn hart spint op zijn ritme en zijn pootjes zoeken mijn handen. Zijn prachtige toet geef ik wel duizend kusjes op een dag. Morgen is het weer knuffeldag en ik hoop van harte om het werk hier tijdig klaar te krijgen en dat de kleintjes op dat moment geen hypo hebben. Maar we zien wel hoe alles loopt, want meestal is dat toch altijd een tikkeltje anders dan dat we wensen. Ik moet wel toegeven dat ik morgen uitkijk om weer een heleboel lieve mensen te zien en te ontmoeten, ondanks dat ik heel moe ben.
Donderdag 24 september 2015:
Gisteren bracht Sab konijn Guus naar Richard want meneertje moest zijn balletjes gaan inleveren. Dit hoort zo als hij binnenkort met Bunny Lee in het huwelijksbootje wilt stappen. Guus zit momenteel in een bench omdat we geen babietjes willen en over veertien daagjes mag hij eindelijk echt kennis maken met Bunny Lee. Ze hebben elkaar al wel besnuffeld via de tralies en het leek erop dat ze elkaar wel aardig vinden. Richard stelde voor dat Guus ook eventueel een nachtje mocht blijven slapen daar en kwam dat even goed uit. Zo hoefden we gisteravond niet meer op pad te gaan en konden we alle aandacht op de trilkittens vestigen. Vandaag is Sab Guus weer gaan ophalen bij nonkel Richard en ik geloof dat hij het wel naar zijn zin gehad heeft. Bij thuiskomst begon Guus gelijk te eten en ik geloof niet dat hij zich nog iets van zijn castratie kan herinneren. Hij heeft er in ieder geval geen last van en dat is het bijzonderste! Dat gaat wat geven om hier binnenkort twee terrors in huis te hebben rondhupsen. Want Bunny Lee die is regelmatig op de vensterbank en krabpalen te vinden en ohja, voor de show doet ze er nog een hoop binkies bij ook. Ja, dat konijnenmeisje heeft hier helemaal haar draai gevonden!
Gisteren bracht Sab konijn Guus naar Richard want meneertje moest zijn balletjes gaan inleveren. Dit hoort zo als hij binnenkort met Bunny Lee in het huwelijksbootje wilt stappen. Guus zit momenteel in een bench omdat we geen babietjes willen en over veertien daagjes mag hij eindelijk echt kennis maken met Bunny Lee. Ze hebben elkaar al wel besnuffeld via de tralies en het leek erop dat ze elkaar wel aardig vinden. Richard stelde voor dat Guus ook eventueel een nachtje mocht blijven slapen daar en kwam dat even goed uit. Zo hoefden we gisteravond niet meer op pad te gaan en konden we alle aandacht op de trilkittens vestigen. Vandaag is Sab Guus weer gaan ophalen bij nonkel Richard en ik geloof dat hij het wel naar zijn zin gehad heeft. Bij thuiskomst begon Guus gelijk te eten en ik geloof niet dat hij zich nog iets van zijn castratie kan herinneren. Hij heeft er in ieder geval geen last van en dat is het bijzonderste! Dat gaat wat geven om hier binnenkort twee terrors in huis te hebben rondhupsen. Want Bunny Lee die is regelmatig op de vensterbank en krabpalen te vinden en ohja, voor de show doet ze er nog een hoop binkies bij ook. Ja, dat konijnenmeisje heeft hier helemaal haar draai gevonden!
Gisteren vertelde ik al dat Hanna en Lasse een crash hadden gehad en dat ik hoopte dat dit de eerste en laatste ever was. Was dit maar zo! Ik wilde vannacht net een stel luiers van staartgaatjes voorzien toen ik zag dat Bluebelle deze keer aan het crashen was. En ik die had gehoopt dat de nacht en volgende dag(en) ietsje rustiger zou verlopen, want de stress is behoorlijk op mijn lichaam geslagen wat zich uit in pijnlijke en stramme gewrichten/spieren. Gelijk weer de glucose bovengehaald, onder de warmtelamp lagen de trilkittens al op dat moment. Ze zakte heel diep weg en na een tijdje begon ook Hanna weer weg te zakken in een hypo. Gelukkig is ze niet zo ver gegaan als de hypo die ze gisterochtend had. Ik heb alles op alles gezet om de meisjes er weer door te halen en het is gelukkig gelukt. Ik twijfelde nog of ik in de zetel zou slapen, of toch voor 4 uurtjes mijn bed zou opzoeken. Maar aangezien ze op dat moment terug oké waren en ik bijna stond te kokhalzen van vermoeidheid, koos ik voor mijn bedje. De nacht is rustig verlopen en vanmorgen deden ze het goed. Ze kregen om de 2u melk toegediend en net op het moment dat Wendy even zou komen helpen crashten Bluebelle en Lasse weer. Gisteren werden ze ontwormd en hiervan hebben ze ongelofelijk diarree gekregen. Daardoor zijn ze krachten verloren en om die reden kwam de hypo weer loeren. Tussen de drukte door, want de ramen en deur werden van afwerking (of toch deels) voorzien en ook Sab's papa kwam een nieuwe (maar eigenlijk oude gedoneerde) kachel installeren, probeerde ik mijn babies zo goed mogelijk te verzorgen. Ze zakten deze keer gelukkig niet helemaal in coma, maar ik merkte dat vooral Lasse's buikje pijn deed door krampjes. Hops, pijnstilling bovengehaald en om de haverklap glucose. Sab moest konijn Guus gaan ophalen bij onze dierenarts, dus nam ze de kleintjes mee. Lasse en Bluebelle kregen Borgal en onderhuids vocht toegediend en alle drie kregen ze tevens ook nog een spuitje vitamine B. Toen Sab weer thuis kwam, waren Lasse en Bluebelle nog steeds kritiek. Maar beetje bij beetje krabbelden ze er weer bovenop en kon ik hen melk geven. Ondertussen zijn de kleintjes helemaal uitgeput en ze liggen dan ook de hele tijd te slapen. Tussen de momenten dat ze wakker zijn bij hun verzorg- en eetbeurten zijn ze wel alert, maar o-zo uitgeput. Ik hoop dat er geen achterliggende reden is waarom ze steeds ten prooi vallen aan 'kitten fading syndroom', maar dat het inderdaad gewoon van ontbering is. Vanaf morgen zetten we de kuur vitamine B verder om te kijken of het wiebelen hierdoor ietsje beter onder controle te krijgen is. Door de vele zorgen die de trilkittens momenteel nodig hebben, is mijn tijd achter de computer heel beperkt en mailtjes en pb'tjes blijven daarom noodgedwongen liggen. Ik werk deze bij van zodra de kleintjes niet meer crashen en mijn hoofd een beetje helder(der) is.
Woensdag 23 september 2015:
Catrescue, een kattenopvang in het Brusselse gelegen, schakelde wederom onze hulp in. Wij namen een tijdje geleden ook al verlamde Célestine van hen over en nu kwamen er 3 Ataxie- oftewel trilkittens van hen binnen. In eerste instantie vroeg Véronique enkel onze hulp voor Bluebelle, voor de overige twee kittens stond de euthanasie al gepland. De drie kittens zijn namelijk zwaar gehandicapt en een goed baasje vinden zou quasi onmogelijk zijn. Vandaar dat zij met deze gedachte speelden... Ik zei dat ze met Bluebelle mocht langskomen, maar dat de overige twee kittentjes ook mee moesten komen en vandaar dat ons tehuis nu 3 trilbewoners rijker is. Met name Bluebelle, Hanna en Lasse's mama heeft het zwaar te verduren gehad. Als zwerver schaarde ze haar kostje bij elkaar en op de koop toe werd ze zwanger. Wat er dan precies gebeurd is weten we niet, want Ataxie kan door verschillende oorzaken veroorzaakt worden. In menig geval gebeurt dit als mams tijdens de zwangerschap Parvo overleeft. Het is dus eigenlijk een wonder dat deze drie prachtige wezentjes geboren zijn. Mams zorgde wonderwel voor hen tot ze op een dag verdween... Er zijn in die buurt nog een aantal katten verdwenen en rattenvergif gevonden. Als we deze optelsom maken, dan kunnen we wel vermoeden dat mams vergiftigd werd. De kleintjes kwamen gelukkig bij Véronique binnen en nadien bij ons. Bluebelle, Hanna en Lasse kunnen door hun handicap momenteel niet stappen en zij vallen constant om. Deze handicap geneest niet, maar het is wel zo dat Ataxie katjes in de toekomst beter leren omgaan met hun handicap. Het is op dit moment nog te moeilijk om te zeggen of ze ooit zelfstandig zullen kunnen stappen, want ze zijn bij binnenkomst amper 5 weken oud. 'Gewone' kittens van die leeftijd staan ook nog niet vast op de pootjes, dus we kunnen helemaal niet verwachten dat onze Ataxiekittens dat wel doen. Ook bij het eten hebben ze nog hulp nodig. Melk drinken ze via een spuitje en natvoer eten ze uit een koffielepeltje. Gaat perfect toch? Ik vind hen geweldig dat ze zo gelukkig zijn en eigenlijk zijn ze gewoon kitten. Ze spelen er al wiebelend op los, bijten speels in elkaars staart en ze slapen op een kluitje. Wellicht gaan we in de toekomst kijken of een helmpje uitkomst biedt. Een Blutskat in een Franse opvang heeft dit ook en gaat net zo wiebelend als de onze door het leven, met helmpje welteverstaan. Lieve mensen, vind hen niet zielig, want dat zijn ze niet. Ze hebben een klein defectje in de kleine hersenen waardoor het coördinatie centrum aangetast is en ze net dronken lijken, maar dat maak hen net speciaal. Het zijn kleine wondertjes die een kans verdienen, een kans op geluk net zoals alle andere katjes. Ze zijn geborgen, geliefd en krijgen alle hulp die ze nodig hebben en dat wensen we elke Blutskat toe!
Catrescue, een kattenopvang in het Brusselse gelegen, schakelde wederom onze hulp in. Wij namen een tijdje geleden ook al verlamde Célestine van hen over en nu kwamen er 3 Ataxie- oftewel trilkittens van hen binnen. In eerste instantie vroeg Véronique enkel onze hulp voor Bluebelle, voor de overige twee kittens stond de euthanasie al gepland. De drie kittens zijn namelijk zwaar gehandicapt en een goed baasje vinden zou quasi onmogelijk zijn. Vandaar dat zij met deze gedachte speelden... Ik zei dat ze met Bluebelle mocht langskomen, maar dat de overige twee kittentjes ook mee moesten komen en vandaar dat ons tehuis nu 3 trilbewoners rijker is. Met name Bluebelle, Hanna en Lasse's mama heeft het zwaar te verduren gehad. Als zwerver schaarde ze haar kostje bij elkaar en op de koop toe werd ze zwanger. Wat er dan precies gebeurd is weten we niet, want Ataxie kan door verschillende oorzaken veroorzaakt worden. In menig geval gebeurt dit als mams tijdens de zwangerschap Parvo overleeft. Het is dus eigenlijk een wonder dat deze drie prachtige wezentjes geboren zijn. Mams zorgde wonderwel voor hen tot ze op een dag verdween... Er zijn in die buurt nog een aantal katten verdwenen en rattenvergif gevonden. Als we deze optelsom maken, dan kunnen we wel vermoeden dat mams vergiftigd werd. De kleintjes kwamen gelukkig bij Véronique binnen en nadien bij ons. Bluebelle, Hanna en Lasse kunnen door hun handicap momenteel niet stappen en zij vallen constant om. Deze handicap geneest niet, maar het is wel zo dat Ataxie katjes in de toekomst beter leren omgaan met hun handicap. Het is op dit moment nog te moeilijk om te zeggen of ze ooit zelfstandig zullen kunnen stappen, want ze zijn bij binnenkomst amper 5 weken oud. 'Gewone' kittens van die leeftijd staan ook nog niet vast op de pootjes, dus we kunnen helemaal niet verwachten dat onze Ataxiekittens dat wel doen. Ook bij het eten hebben ze nog hulp nodig. Melk drinken ze via een spuitje en natvoer eten ze uit een koffielepeltje. Gaat perfect toch? Ik vind hen geweldig dat ze zo gelukkig zijn en eigenlijk zijn ze gewoon kitten. Ze spelen er al wiebelend op los, bijten speels in elkaars staart en ze slapen op een kluitje. Wellicht gaan we in de toekomst kijken of een helmpje uitkomst biedt. Een Blutskat in een Franse opvang heeft dit ook en gaat net zo wiebelend als de onze door het leven, met helmpje welteverstaan. Lieve mensen, vind hen niet zielig, want dat zijn ze niet. Ze hebben een klein defectje in de kleine hersenen waardoor het coördinatie centrum aangetast is en ze net dronken lijken, maar dat maak hen net speciaal. Het zijn kleine wondertjes die een kans verdienen, een kans op geluk net zoals alle andere katjes. Ze zijn geborgen, geliefd en krijgen alle hulp die ze nodig hebben en dat wensen we elke Blutskat toe!
Vandaag was een vreselijke dag, een dag waarop het leek dat ik in een nachtmerrie gevangen zat. Maar dat was het niet... Vanmorgen liep mijn wekker af en in een mum van tijd was ik klaar wakker. Normaal gezien snooze ik dan nog even, want ik zet mijn wekker speciaal iets vroeger om die 5 of 10 minuutjes te kunnen snoozen. Vreselijk, maar het is zo'n gekke familietrek want mijn zus doet dit ook. Anders duw ik mijn wekker op snoozestand en draai me 5 minuutjes op mijn andere zij. Vandaag werd ik instinctief naar de doos van onze trilkittens getrokken. Zij slapen 's nachts naast mij zodat ik hen iets of wat in het oog kan houden. En ik zag gelijk dat er iets vreselijks aan de hand was met Hanna. Ze lag met haar kopje in de dekens gefrommeld en ze was slap, heel slap. Ik wist gelijk dat ook zij ten prooi gevallen was aan 'kitten fading syndroom'. Snel glucose toedienen is dan de boodschap en warm houden om shock te voorkomen. Ik ben vliegensvlug naar beneden gespurt en heb haar onder de warmtelamp gelegd. Daarna ben ik glucose gaan maken en dan was het een kwestie van dit zo snel en vaak mogelijk toe te dienen. Ze had op een gegeven moment zelfs geen slikreflex meer en dan moest ik de glucose rectaal toedienen. Het was ellendig, want ondanks dat ik weet wat ik moet doen, slaat de paniek me toch om het hart. De andere bewoners begrepen er niets van dat hun verzorgronde noodgedwongen uitgesteld moest worden tot Hanna iets beter was. En gelukkig, na zo'n 2 uur ontwaakte ons meisje uit haar coma en maakte ze contact met me. Ik dacht dat het ergste voorbij was en wilde net aan mijn poetswerk beginnen toen ook plots trilkitten Lasse crashte. Ik wist gelijk dat de wormpjes die ik 's nachts ontdekt had er voor iets tussen zaten en hen zo verzwakt maakten waardoor ze een hypo kregen. Ik was alleen zo moe vannacht dat ik besloot om het ontwormen in de morgend te doen. Ik was namelijk al aan het knikkebollen toen ik hen melk en natvoer gaf en overdoseren was op dat moment te gevaarlijk. De crash van Lasse bleef maar duren en ik werd er haast moedeloos van. Ik bleef glucose toedienen en hem warm houden, maar hij zakte steeds verder weg. Uiteindelijk besloot ik om hem ook pijnstilling te geven want ik merkte dat zijn buikje pijn deed. Gelukkig stond de castratie van konijn Guus op de agenda waardoor Sab de Ataxiekittens ook heeft meegenomen. Richard bevestigde dat ze erg verzwakt zijn door de vele wormpjes in hun buikje en dat het bijna kantje boordje was en dat daarom Hanna en Lasse in een hypo weggezakt waren. Gelukkig was Lasse al aan het opkrabbelen toen hij bij Richard op de behandeltafel kwam. Hij was niet meer in coma, maar hij was wel ongemakkelijk en had buikpijn. Richard heeft Lasse nog onderhuids vocht toegediend en de kleintjes werden gelijk ontwormd (en ontvlooid). Bij thuiskomst gingen ze aan het spelen en na een voerbeurt zijn ze weggezakt in een diep droom, geen hypo deze keer. Ik ben trots, blij en opgelucht dat ze er nog zijn en ik hoop dat dit de eerste en de laatste hypo ever was! Kitten fading syndroom is echt niet te onderschatten en hierdoor sterven er jaarlijks ontiegelijk veel kittens een vreselijke dood...
Dinsdag 22 september 2015:
Zondag vond de extra knuffeldag plaats en bijna iedereen die genoteerd stond op de afgelaste knuffeldag is komen Blutsjes knuffelen. De twee dames die er afgelopen zondag niet bij konden zijn, komen dan weer op een knuffeldag later op het jaar. Ondanks dat het hier de laatste tijd een drukte van jewelste is, zijn we blij dat we ons aan ons woord hebben gehouden met deze extra editie. Tevens zijn er ook nog een aantal mensen spulletjes komen langsbrengen die dag. Het zonnetje was ook van de partij en dat maakt een knuffeldag altijd extra leuk omdat er dan ook geknuffeld kan worden in de buitenren. Evi en haar kindjes kwamen langs en wel heel speciaal voor Nome. Want zij is suikertante van hem geworden. Ook Toetie's suikertante kwam eindelijk een keertje met Toetie knuffelen en zij bracht ook een vriendin mee. Al had Toetie meer zin in haar middagdutje het is Leen toch gelukt om Toetie vast te leggen op foto. Ook Veerle die al jaren suikertante is van Smurf en Nano kwam eindelijk met onze meiden knuffelen. Ondanks dat ze hier al eerder op bezoek geweest is, had ze hen nog nooit eerder ontmoet. Een primeur dus en helemaal omdat Smurf idolaat was van haar tante. Iedereen die hier al geweest is weet dat Smurf heel kieskeurig is. Ofwel vindt ze je leuk ofwel helemaal niet en dat laatste laat ze merken door een heftig blaasprotest. Eva kwam ook op bezoek en was helemaal in de ban van June. Feike, Eveline en Annelies kwamen dan weer wat donaties langsbrengen en zowel Eveline als Feike hebben de knuffelhandjes losgegooid. Tijdens de drukte door mochten we ook nog twee nieuwe bewoners verwelkomen: Guus het konijn en Juno de kat. Daarover volgt meer nieuws. Dankjewel lieve mensen voor het fijne bezoek, de vele aaitjes aan onze bewoners en de geweldige donaties. We stonden weer met onze mond vol tanden achteraf bij het uitladen van zoveel lekkers en leuks. Toen we de envelopjes met centjes openden konden we onze ogen bijna niet geloven... Dankjewel voor zoveel steun en lovende woorden, dat doet ons echt deugd!
Zondag vond de extra knuffeldag plaats en bijna iedereen die genoteerd stond op de afgelaste knuffeldag is komen Blutsjes knuffelen. De twee dames die er afgelopen zondag niet bij konden zijn, komen dan weer op een knuffeldag later op het jaar. Ondanks dat het hier de laatste tijd een drukte van jewelste is, zijn we blij dat we ons aan ons woord hebben gehouden met deze extra editie. Tevens zijn er ook nog een aantal mensen spulletjes komen langsbrengen die dag. Het zonnetje was ook van de partij en dat maakt een knuffeldag altijd extra leuk omdat er dan ook geknuffeld kan worden in de buitenren. Evi en haar kindjes kwamen langs en wel heel speciaal voor Nome. Want zij is suikertante van hem geworden. Ook Toetie's suikertante kwam eindelijk een keertje met Toetie knuffelen en zij bracht ook een vriendin mee. Al had Toetie meer zin in haar middagdutje het is Leen toch gelukt om Toetie vast te leggen op foto. Ook Veerle die al jaren suikertante is van Smurf en Nano kwam eindelijk met onze meiden knuffelen. Ondanks dat ze hier al eerder op bezoek geweest is, had ze hen nog nooit eerder ontmoet. Een primeur dus en helemaal omdat Smurf idolaat was van haar tante. Iedereen die hier al geweest is weet dat Smurf heel kieskeurig is. Ofwel vindt ze je leuk ofwel helemaal niet en dat laatste laat ze merken door een heftig blaasprotest. Eva kwam ook op bezoek en was helemaal in de ban van June. Feike, Eveline en Annelies kwamen dan weer wat donaties langsbrengen en zowel Eveline als Feike hebben de knuffelhandjes losgegooid. Tijdens de drukte door mochten we ook nog twee nieuwe bewoners verwelkomen: Guus het konijn en Juno de kat. Daarover volgt meer nieuws. Dankjewel lieve mensen voor het fijne bezoek, de vele aaitjes aan onze bewoners en de geweldige donaties. We stonden weer met onze mond vol tanden achteraf bij het uitladen van zoveel lekkers en leuks. Toen we de envelopjes met centjes openden konden we onze ogen bijna niet geloven... Dankjewel voor zoveel steun en lovende woorden, dat doet ons echt deugd!
Een beetje sneller dan verwacht heeft ons vegetariërtje Bunny Lee er een vriendje bij gekregen. Het was sowieso de bedoeling dat ze ooit een vriendje zou krijgen, maar ik wilde haar graag eerst laten steriliseren en nu kwam dat vriendje er vlugger dan verwacht. In onze mailbox van facebook zat er namelijk een aanvraag tot opvang van een gedumpt konijntje. In eerste instantie wilde ze hem graag zelf houden, maar daar stak de hond des huizes een stokje voor. Dus werd er alsnog gevraagd of hij hier mocht komen wonen en dat mocht! Guus zat moederziel in het midden van de straat en toen Elke aan kwam fietsen, nam hij niet eens de moeite om weg te hupsen. Elke kon hem zo opnemen. Er werd bij elk huis in de straat aangebeld, maar helaas bleek niemand Guus te kennen of was er niemand een konijntje kwijt. Ze besloot hem dan maar mee naar huis te nemen, jawel, op de fiets! Want het was duidelijk dat Guus daar niet hoorde en behoorlijk in de war was van wat hem overkomen was. Op 23/09 wordt Guus gecastreerd (want op babietjes zitten we niet te wachten!) en twee weken later mag hij dan samen met Bunny Lee ons tehuis onveilig maken. We zijn blij dat we ook Guus een plekje konden bieden en ik ben er haast zeker van dat hij hier een gelukkig ventje zal worden! Hij is een stuk kleiner dan onze Bunny Lee, maar hij heeft een goede appetijt en het is haast onwezenlijk waar hij al dat voer in zijn buikje kwijt geraakt. Hij is overigens een heel actief en speels konijntje, dus nu hebben we naast katten-wervelwindjes ook twee konijnen-wervelwindjes rondlopen en ik geniet er met volle teugen van. Welkom Guus!
Dezelfde dag als dat we ons Jozefientje voor altijd hebben uitgezwaaid naar de Regenboogbrug, zat er een hulpaanvraag tussen talloze andere mailtjes in de maibox. Mijn adem stokte even bij het lezen van al die woorden... De enige woorden die mijn hersenen leken te verwerken waren: zieke kat, longontsteking, geen plek en garage. Ik zag het als een teken dat ik dit katje zo snel mogelijk moest laten binnenkomen. Juno is een al ouder zwerfkatje die helaas ook een longontsteking opgelopen heeft. Daardoor is hij verzwakt geraakt en de mensen die hem dagelijks van voer voorzagen, zijn in spoed met hem naar de dierenarts gereden. Het was toen al duidelijk dat er ook het één en het ander niet oké was met zijn bekje. Maar hoe erg het gesteld was, werd pas duidelijk toen Sab met Juno naar onze dierenarts gegaan is. Zijn gehele bekje is ontstoken, de weinige tanden die erin staan zijn rot en er was overal etter te zien. Tot in zijn keeltje toe zit de ontsteking en dat is echt heel heftig, want sommige ontstekingen lijken zich al tot abcessen te vormen. Hij moet ontzettend veel pijn hebben (gehad). Momenteel staat hij op medicatie om die ontsteking iets of wat onder controle te krijgen. Want hij moet hieraan zo snel mogelijk geopereerd worden. Alle rotte tanden moeten verwijderd en tandsteen weggehaald. Hij kan amper eten, maar gelukkig weten we hoe we Blutskatjes als Juno aan het eten moeten krijgen: Recovery van Royal Canin aangelengd met water zodat het een heel lopende papje wordt en hij het gewoon maar hoeft op te likken. Hij is werkelijk uitgehongerd en heel gefixeerd op voer. Momenteel zit hij nog in quarantaine in de bench zodat ik hem gecontroleerd kan voeren zodat hij voldoende voer en alle nodige medicatie binnenkrijgt. Tijdens zijn operatie aan de tandjes, gaan we ook bloed laten afnemen voor een algemeen bloedonderzoek en Fiv en Felv-test, want zou best wel eens kunnen dat hij een aids of leucose katje is. Helaas kon dat tijdens zijn vorige dierenartsbezoekje niet omdat hij te zwak is en hij eerst moet aansterken. Zijn algemene conditie laat te wensen over, want naast erg mager heeft hij ook talloze kale plekken in zijn vacht met bloederige korsten. Maar we gaan met ons toverstokje aan de slag om van Juno weer een gelukkig en pijnloos katje te maken. Lieve Juno ziet er misschien wat gerafeld en verfromfraaid uit, maar ik zie zijn pure schoonheid al door die doffe vacht heen. Zijn oogjes zullen weldra weer gaan blinken en we gaan ervoor zorgen dat hij een fijne tijd tegemoet gaat als één van onze vele bewoners in ons tehuis.
Maandag 21 september 2015:
Vandaag was de dag waarop Wendy me weer een handje kwam helpen en alles liep op rolletjes. We lagen zelfs voor op schema en rond 15u zouden we met het poetswerk en mijn tweede verzorgronde afklokken. Alleen stak een ongelofelijke stroompanne hier een stokje voor! Rond de middag sloegen de stoppen door en zaten we boem pats zonder elektriciteit. Gelijk kwamen er mensen van Eandis langs om te kijken of het probleem bij ons lag, maar dat was het gelukkig niet. De gehele straatkant werd nagekeken, tot zelfs een straat verder. Rond 16u kwamen ze melden dat het probleem gevonden was en dat ze het gingen oplossen. De uren zonder licht en andere werkende apparaten gleden tergend traag voorbij. Tot ik plots om 20u de droogkast en wasmachine weer hoorde draaien. Alleen heeft dit dagje stroompanne me volledig van mijn schema afgeholpen. Ik wilde in de late namiddag namelijk graag -tal van updates plaatsen en eindelijk wat pb'tjes en mailtjes bijwerken, maar dat werd het dus niet. Want de computer en ook het internet werkte niet. Ik probeer deze week alles bij te werken, maar ik ben dus letterlijk een ganse dag verloren en dat verloren werk heeft tijd nodig om in te halen. Ik zou zeggen: heb even geduld met me, maar het komt in orde!
Vandaag was de dag waarop Wendy me weer een handje kwam helpen en alles liep op rolletjes. We lagen zelfs voor op schema en rond 15u zouden we met het poetswerk en mijn tweede verzorgronde afklokken. Alleen stak een ongelofelijke stroompanne hier een stokje voor! Rond de middag sloegen de stoppen door en zaten we boem pats zonder elektriciteit. Gelijk kwamen er mensen van Eandis langs om te kijken of het probleem bij ons lag, maar dat was het gelukkig niet. De gehele straatkant werd nagekeken, tot zelfs een straat verder. Rond 16u kwamen ze melden dat het probleem gevonden was en dat ze het gingen oplossen. De uren zonder licht en andere werkende apparaten gleden tergend traag voorbij. Tot ik plots om 20u de droogkast en wasmachine weer hoorde draaien. Alleen heeft dit dagje stroompanne me volledig van mijn schema afgeholpen. Ik wilde in de late namiddag namelijk graag -tal van updates plaatsen en eindelijk wat pb'tjes en mailtjes bijwerken, maar dat werd het dus niet. Want de computer en ook het internet werkte niet. Ik probeer deze week alles bij te werken, maar ik ben dus letterlijk een ganse dag verloren en dat verloren werk heeft tijd nodig om in te halen. Ik zou zeggen: heb even geduld met me, maar het komt in orde!
Zondag 20 september 2015:
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: vandaag is de extra knuffeldag ingelast voor de knuffelaars die we een paar weken geleden moesten teleurstellen en de knuffeldag noodgedwongen afgelast werd door de miserie met onze ramen en deur in de veranda. Onze verlamde Blutsjes Klaus, Thor en Cake zitten al vol ongeduld te wachten. Alhoewel Cake al vroeg aan haar siësta begonnen is en Klaus lijkt ook te knikkebollen. We zullen het maar houden op een schoonheidsslaapje of een tukje om straks helemaal wild en er klaar voor te zijn. Maar kleine Thor is niet meer zo stoer eens het 'vreemde' bezoek hier binnen wandelt. Dan schuifelt hij snel een krabpaalhuisje in. Dus geniet nog even van dat mooie snoetje, want er is veel kans dat jullie straks enkel zijn luiertje kunnen bewonderen. Tot straks lieve mensen!
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: vandaag is de extra knuffeldag ingelast voor de knuffelaars die we een paar weken geleden moesten teleurstellen en de knuffeldag noodgedwongen afgelast werd door de miserie met onze ramen en deur in de veranda. Onze verlamde Blutsjes Klaus, Thor en Cake zitten al vol ongeduld te wachten. Alhoewel Cake al vroeg aan haar siësta begonnen is en Klaus lijkt ook te knikkebollen. We zullen het maar houden op een schoonheidsslaapje of een tukje om straks helemaal wild en er klaar voor te zijn. Maar kleine Thor is niet meer zo stoer eens het 'vreemde' bezoek hier binnen wandelt. Dan schuifelt hij snel een krabpaalhuisje in. Dus geniet nog even van dat mooie snoetje, want er is veel kans dat jullie straks enkel zijn luiertje kunnen bewonderen. Tot straks lieve mensen!
Zaterdag 19 september 2015:
Er zijn soms zo van die dagen waarbij ik de tijd zou willen terug draaien of de dag gewoon zou willen overslaan. Dit is er zo eentje... en dat terwijl ik eigenlijk een hele leuke update wilde plaatsen vandaag, niet wat ik nu te delen heb. Daarstraks kregen we nieuws waarvan ik onwel ben geworden en waarvan ik me zelfs even heb moeten neerleggen. Ons Jozefientje is niet meer... Ik merkte gisteren al dat er iets anders was dan anders. Ik kon er nog niet de vinger opleggen, maar ze at haar dwangvoer niet op zoals de voorbije dagen. Ze duwde het spuitje elke keer met haar bekje weg en na haar verzorgbeurten lag ze met haar staart te zwiepen. Daarentegen genoot ze nog steeds van aaitjes en dan ging haar kontje elke keer omhoog om lekker onderaan haar rugje gekriebeld te worden. Vannacht kreeg ze nog een warme Snugglesafe bij haar in de zetel om op te slapen en vanmorgen vond ik haar pardoes op de grond, op een bolletje gerold. Na haar dwangvoer zwiepte ze weer met haar staart en ik zag haar ademhaling versnellen. Ik wist gelijk dat ze een longontsteking te pakken had. Sab is na haar werk (want dat kwam er ook nog eens bij dat ze vandaag onverwachts moest gaan werken) met haar naar Richard gereden en die bevestigde wat ik al dacht. Doordat ze zich in de auto zo had opgewonden, waren haar longetjes zo ziek dat ze amper nog werkten. Richard heeft haar gelijk 3 soorten medicatie ingespoten om die ontsteking tegen te gaan en ze werd onder de warmtelamp gelegd. Helaas kregen we in de late namiddag te horen dat ons meisje niet meer is. Ergens wist ik al dat ze deze opdoffer niet meer kon verwerken. Haar tengere lichaampje heeft te veel ontbering gekend en te vaak moeten vechten tegen al die vieze beestjes in haar lichaam die haar ziek maakten en haar oogjes hebben weggevreten. Maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Ik ben dankbaar voor de korte tijd die we samen gedeeld hebben, maar ik ben ook zo boos en verdrietig dat de wereld klaar was met zo'n prachtige poes. Of was het net Jozefien die klaar was met de wereld? Maar ik was helemaal niet klaar met haar! Ik vertelde haar gisteren nog dat ik haar zovele gelukkige jaren in ons tehuis wenste en dat haar plekje in de zetel altijd vrij zou zijn voor haar. Soms zeggen mensen: wat moet jij een sterk mens zijn. Was het maar waar, denk ik dan bij mezelf. Dapper misschien wel, maar sterk niet. Mijn hart wordt elke keer zo hard gebroken dat het letterlijk pijn doet. De enige lijm die het bij elkaar houdt is de liefde voor de dieren die hier wonen en de dieren die ik nog een permanent plekje zal bieden in de toekomst. Lieve Jozefien, ik zou het allemaal weer zo over doen... De grote zorgen om en voor jou, wegen niet op tegen de liefde die we voor elkaar deelden. Jij kleurde onze wereld, net zoals wij jouw wereld kleurden. Je plekje buiten in de goot werd verruild voor een plekje in de zetel. Eentje waarbij andere bewoners en zelfs onze honden jou kwamen steunen en je warm hielden. Eentje waarbij vele kriebelhanden je gelukkig maakten en eentje waarbij je iets of wat gekke schoonheid gewaardeerd werd. Ik weet zelf niet of je ook vond dat jouw tijd erop zat en als dat zo is, dan heb ik dat maar te accepteren. Maar eigenlijk kan ik dat niet. Ik kan katjes zoals jij en ook andere dieren met open armen verwelkomen, maar afscheid nemen niet. Maar zoals ik al zei: ik zou het allemaal weer over doen. Ik kan niet anders, dit is wat ik moet doen. Je bent niet anoniem gestorven daarbuiten, want er zijn talloze mensen die je in hun hart gesloten hebben. Je bent niet liefdeloos gegaan, want je werd tot het laatste moment aanbeden en geaaid. Je ging niet voor altijd slapen met een lege maag, maar je kreeg nog spuitjes Recovery wat je zo graat at. Dat is het enige wat me op de been houdt en wat me doet strijden voor een nog groter plekje. Voor alle Jozefientjes daarbuiten die hunkeren naar een paar weken in een warme zetel en een warme hand. Ik stop het verdriet dat ik om jou heb in het doosje in mijn kapotte hart, voor altijd. Slaap zacht mooie meid, slaap zacht...
Er zijn soms zo van die dagen waarbij ik de tijd zou willen terug draaien of de dag gewoon zou willen overslaan. Dit is er zo eentje... en dat terwijl ik eigenlijk een hele leuke update wilde plaatsen vandaag, niet wat ik nu te delen heb. Daarstraks kregen we nieuws waarvan ik onwel ben geworden en waarvan ik me zelfs even heb moeten neerleggen. Ons Jozefientje is niet meer... Ik merkte gisteren al dat er iets anders was dan anders. Ik kon er nog niet de vinger opleggen, maar ze at haar dwangvoer niet op zoals de voorbije dagen. Ze duwde het spuitje elke keer met haar bekje weg en na haar verzorgbeurten lag ze met haar staart te zwiepen. Daarentegen genoot ze nog steeds van aaitjes en dan ging haar kontje elke keer omhoog om lekker onderaan haar rugje gekriebeld te worden. Vannacht kreeg ze nog een warme Snugglesafe bij haar in de zetel om op te slapen en vanmorgen vond ik haar pardoes op de grond, op een bolletje gerold. Na haar dwangvoer zwiepte ze weer met haar staart en ik zag haar ademhaling versnellen. Ik wist gelijk dat ze een longontsteking te pakken had. Sab is na haar werk (want dat kwam er ook nog eens bij dat ze vandaag onverwachts moest gaan werken) met haar naar Richard gereden en die bevestigde wat ik al dacht. Doordat ze zich in de auto zo had opgewonden, waren haar longetjes zo ziek dat ze amper nog werkten. Richard heeft haar gelijk 3 soorten medicatie ingespoten om die ontsteking tegen te gaan en ze werd onder de warmtelamp gelegd. Helaas kregen we in de late namiddag te horen dat ons meisje niet meer is. Ergens wist ik al dat ze deze opdoffer niet meer kon verwerken. Haar tengere lichaampje heeft te veel ontbering gekend en te vaak moeten vechten tegen al die vieze beestjes in haar lichaam die haar ziek maakten en haar oogjes hebben weggevreten. Maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Ik ben dankbaar voor de korte tijd die we samen gedeeld hebben, maar ik ben ook zo boos en verdrietig dat de wereld klaar was met zo'n prachtige poes. Of was het net Jozefien die klaar was met de wereld? Maar ik was helemaal niet klaar met haar! Ik vertelde haar gisteren nog dat ik haar zovele gelukkige jaren in ons tehuis wenste en dat haar plekje in de zetel altijd vrij zou zijn voor haar. Soms zeggen mensen: wat moet jij een sterk mens zijn. Was het maar waar, denk ik dan bij mezelf. Dapper misschien wel, maar sterk niet. Mijn hart wordt elke keer zo hard gebroken dat het letterlijk pijn doet. De enige lijm die het bij elkaar houdt is de liefde voor de dieren die hier wonen en de dieren die ik nog een permanent plekje zal bieden in de toekomst. Lieve Jozefien, ik zou het allemaal weer zo over doen... De grote zorgen om en voor jou, wegen niet op tegen de liefde die we voor elkaar deelden. Jij kleurde onze wereld, net zoals wij jouw wereld kleurden. Je plekje buiten in de goot werd verruild voor een plekje in de zetel. Eentje waarbij andere bewoners en zelfs onze honden jou kwamen steunen en je warm hielden. Eentje waarbij vele kriebelhanden je gelukkig maakten en eentje waarbij je iets of wat gekke schoonheid gewaardeerd werd. Ik weet zelf niet of je ook vond dat jouw tijd erop zat en als dat zo is, dan heb ik dat maar te accepteren. Maar eigenlijk kan ik dat niet. Ik kan katjes zoals jij en ook andere dieren met open armen verwelkomen, maar afscheid nemen niet. Maar zoals ik al zei: ik zou het allemaal weer over doen. Ik kan niet anders, dit is wat ik moet doen. Je bent niet anoniem gestorven daarbuiten, want er zijn talloze mensen die je in hun hart gesloten hebben. Je bent niet liefdeloos gegaan, want je werd tot het laatste moment aanbeden en geaaid. Je ging niet voor altijd slapen met een lege maag, maar je kreeg nog spuitjes Recovery wat je zo graat at. Dat is het enige wat me op de been houdt en wat me doet strijden voor een nog groter plekje. Voor alle Jozefientjes daarbuiten die hunkeren naar een paar weken in een warme zetel en een warme hand. Ik stop het verdriet dat ik om jou heb in het doosje in mijn kapotte hart, voor altijd. Slaap zacht mooie meid, slaap zacht...
Vrijdag 18 september 2015:
In onze buitenren staat een druivelaar die ons elk jaar trouw van druifjes voorziet. Een enkele druif belandt in onze buik en de overige druifjes waren de voorbije jaren vooral voer voor merels en andere vogeltjes die zich te goed deden aan al dat lekkers. Nu de buitenren staat, komen er helaas geen vogeltjes meer in onze tuin. Zelfs niet in het veilige stuk achteraan de buitenren. Langs de ene kant vind ik dat wel heel erg jammer, want vogels voeren in de winter heeft jaren op ons programma gestaan. Om de druifjes toch niet verloren te laten gaan, schotelen we ze nu voor aan Bunny Lee. En lekker dat ze het vindt! Smikkel smikkel! Ik wilde dat graag even op film vastleggen, want ik krijg zelf altijd spontaan honger als ik een konijn hoor of zie knabbelen aan iets lekkers (en nee niet op die manier, want wij zijn beide al jàren vegetariërs!). Dat heerlijke bekje is toch om te zoenen! Alleen besloten de katten dat een filmpje zonder Blutsjes toch wel helemaal niks is. Dus werd Bunny Lee zowaar van voor de lens geknikkerd door Nano. Grapje hoor, Nano heeft Ataxie waardoor zij heel vaak wiebelmomentjes heeft en dit was er nou net eentje waardoor ze pardoes op Bunny Lee viel. Eigenlijk zijn het best dikke vriendinnetjes hoor (zie foto!). En natuurlijk moesten dan ook een boel andere bewoners hun charmes tonen en hun knappe snoetjes tonen. Moby die zat met zijn snoet aan de rozelaar, terwijl Jake met zijn snoet in de camera zat. Minoe wilde ook even poseren, Leo daarentegen ging naar het activity center toe en Suske werd net gewekt uit een schoonheidsslaapje. Igani was dan net in een hele diepe slaap verzonken in het huisje van Ilse om daar mooie dromen te dromen en ik stond erbij en genoot er met volle teugen van!
In onze buitenren staat een druivelaar die ons elk jaar trouw van druifjes voorziet. Een enkele druif belandt in onze buik en de overige druifjes waren de voorbije jaren vooral voer voor merels en andere vogeltjes die zich te goed deden aan al dat lekkers. Nu de buitenren staat, komen er helaas geen vogeltjes meer in onze tuin. Zelfs niet in het veilige stuk achteraan de buitenren. Langs de ene kant vind ik dat wel heel erg jammer, want vogels voeren in de winter heeft jaren op ons programma gestaan. Om de druifjes toch niet verloren te laten gaan, schotelen we ze nu voor aan Bunny Lee. En lekker dat ze het vindt! Smikkel smikkel! Ik wilde dat graag even op film vastleggen, want ik krijg zelf altijd spontaan honger als ik een konijn hoor of zie knabbelen aan iets lekkers (en nee niet op die manier, want wij zijn beide al jàren vegetariërs!). Dat heerlijke bekje is toch om te zoenen! Alleen besloten de katten dat een filmpje zonder Blutsjes toch wel helemaal niks is. Dus werd Bunny Lee zowaar van voor de lens geknikkerd door Nano. Grapje hoor, Nano heeft Ataxie waardoor zij heel vaak wiebelmomentjes heeft en dit was er nou net eentje waardoor ze pardoes op Bunny Lee viel. Eigenlijk zijn het best dikke vriendinnetjes hoor (zie foto!). En natuurlijk moesten dan ook een boel andere bewoners hun charmes tonen en hun knappe snoetjes tonen. Moby die zat met zijn snoet aan de rozelaar, terwijl Jake met zijn snoet in de camera zat. Minoe wilde ook even poseren, Leo daarentegen ging naar het activity center toe en Suske werd net gewekt uit een schoonheidsslaapje. Igani was dan net in een hele diepe slaap verzonken in het huisje van Ilse om daar mooie dromen te dromen en ik stond erbij en genoot er met volle teugen van!
Ondanks dat onze Blutsjes harten weten te veroveren en de meeste mensen hen door onze ogen bekijken, zijn er toch nog steeds enkele mensen die hen als incompetent beschouwen. Dit zijn vaak ook mensen die nog nooit in contact geweest zijn met een verlamd dier en dan maar goochelen met woorden als 'laat maar inslapen' alsof het dé verlossende truc is. Ik weet haast zeker dat er hier al een groot aantal mensen voor de deur hebben gestaan -die voor het eerst op knuffelbezoek kwamen- dat er vooroordelen door hun hoofd spookten. Maar die verdwijnen van zodra ze onze Blutsjes in actie zien. Vaak denken mensen dat verlamde katten zich niet kunnen verplaatsen. Niet is immers waar. Ik word haast elke dag bijna onderuit geknikkerd door een treintje schuifelende katten achter elkaar die tikkertje of pak-me-dan spelen. Ze zijn snel, oh, zo snel! En leuk en lief en gewoon kat. Zie nou onze Matei in actie. Straalt daar geen geluk en vooral heel veel ondeugd vanaf? Ik ben zo trots op onze Blutsjes die in ons tehuis wonen. Want zij laten zich niet uit het lood slaan door een verkeerde opmerking of een ongeluk dat in het verleden gebeurd is. Zij leven in het heden, in het nu en dat is net wat hen gelukkig maakt en hen over die handicap, beperking of aandoening heen zet. Welke handicap? Welke aandoening? En een beperking, je m'en fous! Ze zijn gewoon wie ze zijn en gelijk hebben ze. Ze hebben een kloppend hart, geven heel veel liefde en ze zijn in mijn ogen meer dan perfect. Maar tja, ik ben dan ook een tikkeltje bevooroordeeld dat ik mijn leven mag delen met -tal van zulke prachtige wezentjes!
Donderdag 17 september 2015:
Vandaag was een dagje dat volop in het teken van 'hulp krijgen' stond. Wendy komt ons sinds 3 weken een dagje in de week helpen met het poetsen van ons tehuis en vandaag ging om 10u de deurbel en stond een opgewekte Wendy voor de deur. Dat ene dagje in de week hulp doet zoveel deugd voor mij(n lichaam), want de werkjes die ik normaal in mijn eentje doe worden dan verdeeld. Ondertussen kent Wendy de routine hier al en zouden we best snel klaar kunnen zijn als we niet zo zouden tateren, haha. We moeten natuurlijk elke week bijpraten over de Blutsjes. Maar het is wel fijn natuurlijk, want in mijn eentje ben ik steeds in gedachten verzonken en lopen de piekermomentjes hoog op. Nadat al het poetswerk achter de rug is, neemt Wendy nog even de tijd om fotootjes te nemen voor haar groep en pagina 'Steun de Blutsjes' op facebook. Dankjewel voor je fijne hulp weer vandaag Wendy! En ook ons Hilde had haar hulp aangeboden en ze vroeg of ze deze week iets voor ons kon betekenen. Voorzichtig vroegen we haar of ze schilderen zag zitten en daar werd gelukkig positief op gereageerd. En zo kwam ze vandaag haar schilderskwaliteiten tonen en namen zij en Sab de veranda/overkapping onder handen. Dit werk moet gedaan zijn voor de binnenren daar geplaatst kan worden, dus het was zo fijn om hulp te krijgen hierbij (al is het niet gelukt om vandaag alles geschilderd te krijgen). Hilde is ook zo'n top-madame en we zijn dankbaar voor haar hulp vandaag!
Vandaag was een dagje dat volop in het teken van 'hulp krijgen' stond. Wendy komt ons sinds 3 weken een dagje in de week helpen met het poetsen van ons tehuis en vandaag ging om 10u de deurbel en stond een opgewekte Wendy voor de deur. Dat ene dagje in de week hulp doet zoveel deugd voor mij(n lichaam), want de werkjes die ik normaal in mijn eentje doe worden dan verdeeld. Ondertussen kent Wendy de routine hier al en zouden we best snel klaar kunnen zijn als we niet zo zouden tateren, haha. We moeten natuurlijk elke week bijpraten over de Blutsjes. Maar het is wel fijn natuurlijk, want in mijn eentje ben ik steeds in gedachten verzonken en lopen de piekermomentjes hoog op. Nadat al het poetswerk achter de rug is, neemt Wendy nog even de tijd om fotootjes te nemen voor haar groep en pagina 'Steun de Blutsjes' op facebook. Dankjewel voor je fijne hulp weer vandaag Wendy! En ook ons Hilde had haar hulp aangeboden en ze vroeg of ze deze week iets voor ons kon betekenen. Voorzichtig vroegen we haar of ze schilderen zag zitten en daar werd gelukkig positief op gereageerd. En zo kwam ze vandaag haar schilderskwaliteiten tonen en namen zij en Sab de veranda/overkapping onder handen. Dit werk moet gedaan zijn voor de binnenren daar geplaatst kan worden, dus het was zo fijn om hulp te krijgen hierbij (al is het niet gelukt om vandaag alles geschilderd te krijgen). Hilde is ook zo'n top-madame en we zijn dankbaar voor haar hulp vandaag!
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: voor diegene die straks een voorbeeld nemen aan ons Sterreke en hun warme bedje opzoeken: sweet dreams!
Woensdag 16 september 2015:
Vanochtend werd ik wakker door het geluid van kletterende regen tegen het dakraam. Ik dacht nog bij mezelf: oh nee, niet vandaag! Want we verwachtten Karen en Carina op bezoek van Animal Life Support en zij kwamen een promo-filmpje schieten over ons tehuis en onze Blutsjes. En laat het hier nu net altijd heel erg donker zijn in huis als het buiten slecht weer is en we konden toch wel wat zonnestraaltjes gebruiken. Maar aan het weer kunnen we niets veranderen, dus hebben we er maar het beste van proberen te maken. Ik heb me wel ontzettend moeten doorzetten om alles tijdig klaar te krijgen en Sab heeft zelfs na haar werk nog een handje moeten toesteken. Maar toen de bel ging was ik net klaar met Jozefien te dwangvoeren en konden we beginnen met Blutsjes voor te stellen. Er waren enkele Blutsjes bij die zich van hun beste kant hebben laten zien. En euh, Cake was zo idolaat van de camera dat ze bijna elk filmmomentje voor zich opeiste. Ook Ballerina was super actief en wilde graag vaak in beeld komen. Ondanks dat het weer nog niet optimaal was, schenen er toch af en toe wat zonnestraaltjes naar binnen en ik ben er haast zeker van dat Karen er een kunstwerkje van gaat maken. We zijn zo benieuwd naar het filmpje en kunnen haast niet wachten om dit binnenkort te delen met onze Blutsjesfans. Iets na 18u kwam ook Véronique even langs. Zij is vrijwilligster bij Catrescue te Brussel en zij kwam even kijken hoe Célestine het doet. Onze verlamde Célestine is lang onder de hoede van Catrescue geweest en daarna dienden zij bij ons een aanvraag in om haar over te nemen. Ook van Véronique's kant kwamen er complimentjes dat de Blutsjes het hier goed hebben en dat is altijd fijn om te horen, zeker van collega's. Zij is tevens expert in Bachbloesems, dus het is geweldig dat we op haar kennis beroep mogen doen in de toekomst. Lieve dames, dankjewel voor het fijne bezoek vanavond!
Vanochtend werd ik wakker door het geluid van kletterende regen tegen het dakraam. Ik dacht nog bij mezelf: oh nee, niet vandaag! Want we verwachtten Karen en Carina op bezoek van Animal Life Support en zij kwamen een promo-filmpje schieten over ons tehuis en onze Blutsjes. En laat het hier nu net altijd heel erg donker zijn in huis als het buiten slecht weer is en we konden toch wel wat zonnestraaltjes gebruiken. Maar aan het weer kunnen we niets veranderen, dus hebben we er maar het beste van proberen te maken. Ik heb me wel ontzettend moeten doorzetten om alles tijdig klaar te krijgen en Sab heeft zelfs na haar werk nog een handje moeten toesteken. Maar toen de bel ging was ik net klaar met Jozefien te dwangvoeren en konden we beginnen met Blutsjes voor te stellen. Er waren enkele Blutsjes bij die zich van hun beste kant hebben laten zien. En euh, Cake was zo idolaat van de camera dat ze bijna elk filmmomentje voor zich opeiste. Ook Ballerina was super actief en wilde graag vaak in beeld komen. Ondanks dat het weer nog niet optimaal was, schenen er toch af en toe wat zonnestraaltjes naar binnen en ik ben er haast zeker van dat Karen er een kunstwerkje van gaat maken. We zijn zo benieuwd naar het filmpje en kunnen haast niet wachten om dit binnenkort te delen met onze Blutsjesfans. Iets na 18u kwam ook Véronique even langs. Zij is vrijwilligster bij Catrescue te Brussel en zij kwam even kijken hoe Célestine het doet. Onze verlamde Célestine is lang onder de hoede van Catrescue geweest en daarna dienden zij bij ons een aanvraag in om haar over te nemen. Ook van Véronique's kant kwamen er complimentjes dat de Blutsjes het hier goed hebben en dat is altijd fijn om te horen, zeker van collega's. Zij is tevens expert in Bachbloesems, dus het is geweldig dat we op haar kennis beroep mogen doen in de toekomst. Lieve dames, dankjewel voor het fijne bezoek vanavond!
Dinsdag 15 september 2015:
Vandaag was weer een heel spannende dag, niet prettig spannend, maar vreselijk spannend! Aiko, één van onze honden, werd vandaag weer geopereerd aan een melkkliertumor. Enkele maanden geleden werden er al 3 weggehaald en onlangs ontdekten we dus weer een tumor aan één van haar tepels. Ik keek absoluut niet uit naar deze operatie, vooral omdat ze nog niet zo heel erg lang geleden al zo'n zware operatie ondergaan heeft, maar ook omdat ze ondertussen al 12 jaar oud is. Ze heeft bovendien epilepsie en ze is diabeet wat er voor zorgt dat haar operatiewonden niet goed genezen en we er alles aan moeten doen om de boel goed te laten genezen. Voor Aiko was het vooral vreselijk om nuchter te blijven, verder ging ze al kwispelend naar Richard. Ze is ondertussen terug thuis en ze ligt bij te komen in de zetel naast Jozefien. Helaas is ze wel vaak aan het likken gegaan, dus dat wordt straks weer de kraag boven halen vrees ik! We hadden ineens ook maar een lijstje aan medicijnen, voedingssupplementen en krachtvoer voor onze Jozefien besteld. Want we zaten met sommige producten (bijna) door onze voorraad heen. Ondanks dat ik niet zo van de medicijnen ben en er in geloof dat de Blutsjes hier goed aarden door veel liefde en een goede verzorging, ontkomen we er toch niet aan. Tijdens de laatste knuffeldag zei Sabine nog: 'er zit buiten een katje met een snotneus'. En inderdaad, we hebben een groot aantal chronische snotpatiëntjes hier wonen. Vaak denken mensen dat zij nog gaan genezen, maar helaas is dat niet zo. Vandaar dat we deze aandoening ook 'chronisch' noemen. Er zijn momenten bij waarop ze het goed doen en hun snottebelletjes eventjes in de kast opgeborgen zijn, maar vooral bij wisselvallig weer of stressmomenten (zoals de verbouwingen afgelopen weken) steekt dat weer de kop op. Ik probeer hun gezondheid goed te houden door afwisselend L-Lysine en Herpelysine onder het natvoer te mengen. En verder zijn er onze patiëntjes die dagelijks hun medicijntjes nodig hebben zoals onze diabeet Jailo die 2x daags gespoten wordt, Jefke zijn hartpilletje, Moby zijn 'ontspannende' pilletjes, Sterre zijn pilletje tegen epilepsie en natuurlijk een groot aantal van onze verlamde Blutsjes die Probiotica toegediend krijgen en voor ik het vergeet: Cranberry in het drinkwater bij de luierkindjes. Het is een heel lang lijstje dat ik dagelijks moet afwerken, vandaar dat mijn routine heel erg belangrijk is zodat ik zeker niets vergeet!
Vandaag was weer een heel spannende dag, niet prettig spannend, maar vreselijk spannend! Aiko, één van onze honden, werd vandaag weer geopereerd aan een melkkliertumor. Enkele maanden geleden werden er al 3 weggehaald en onlangs ontdekten we dus weer een tumor aan één van haar tepels. Ik keek absoluut niet uit naar deze operatie, vooral omdat ze nog niet zo heel erg lang geleden al zo'n zware operatie ondergaan heeft, maar ook omdat ze ondertussen al 12 jaar oud is. Ze heeft bovendien epilepsie en ze is diabeet wat er voor zorgt dat haar operatiewonden niet goed genezen en we er alles aan moeten doen om de boel goed te laten genezen. Voor Aiko was het vooral vreselijk om nuchter te blijven, verder ging ze al kwispelend naar Richard. Ze is ondertussen terug thuis en ze ligt bij te komen in de zetel naast Jozefien. Helaas is ze wel vaak aan het likken gegaan, dus dat wordt straks weer de kraag boven halen vrees ik! We hadden ineens ook maar een lijstje aan medicijnen, voedingssupplementen en krachtvoer voor onze Jozefien besteld. Want we zaten met sommige producten (bijna) door onze voorraad heen. Ondanks dat ik niet zo van de medicijnen ben en er in geloof dat de Blutsjes hier goed aarden door veel liefde en een goede verzorging, ontkomen we er toch niet aan. Tijdens de laatste knuffeldag zei Sabine nog: 'er zit buiten een katje met een snotneus'. En inderdaad, we hebben een groot aantal chronische snotpatiëntjes hier wonen. Vaak denken mensen dat zij nog gaan genezen, maar helaas is dat niet zo. Vandaar dat we deze aandoening ook 'chronisch' noemen. Er zijn momenten bij waarop ze het goed doen en hun snottebelletjes eventjes in de kast opgeborgen zijn, maar vooral bij wisselvallig weer of stressmomenten (zoals de verbouwingen afgelopen weken) steekt dat weer de kop op. Ik probeer hun gezondheid goed te houden door afwisselend L-Lysine en Herpelysine onder het natvoer te mengen. En verder zijn er onze patiëntjes die dagelijks hun medicijntjes nodig hebben zoals onze diabeet Jailo die 2x daags gespoten wordt, Jefke zijn hartpilletje, Moby zijn 'ontspannende' pilletjes, Sterre zijn pilletje tegen epilepsie en natuurlijk een groot aantal van onze verlamde Blutsjes die Probiotica toegediend krijgen en voor ik het vergeet: Cranberry in het drinkwater bij de luierkindjes. Het is een heel lang lijstje dat ik dagelijks moet afwerken, vandaar dat mijn routine heel erg belangrijk is zodat ik zeker niets vergeet!
Onze verlamde Blutsjes en bewoners met een blaasverlamming moeten regelmatig gecheckt worden op een blaasontsteking. Vroeger namen we alle patiëntjes -die ik verdacht van blaasontsteking- dan mee naar Richard om dit bij hem te laten checken, maar ik bedacht me dat we toch beter zelf een flaçonnetje met stripjes bij hem bestelden zodat we dit thuis kunnen checken. Meestal heb ik het wel bij het juiste eind als ik een vermoeden heb dat één van de patiëntjes met een ontsteking kampt, omdat de geur en kleur dan helemaal anders is. Stress moet ten allen tijde vermeden worden en laat die auto-ritjes nou net heel stresserend zijn. Ondanks dat het in de meeste gevallen bij onze verlamde (blaas) patiëntjes om een bacteriële infectie gaat, kan ik niet uitsluiten dat stress hier ook een oorzaak van kan zijn. Vandaag kreeg ik voor het eerst onze stripjes in handen en ik wilde het al gelijk uittesten. Dan bedacht ik me dat ik er even goed een filmpje van kon maken waarin ik toon hoe een blaas handmatig geleegd moet worden. Want ik spreek of schrijf daar wel heel vaak over, maar ik heb toch het idee dat men niet precies weet hoe dat in zijn werk gaat. Dus de camera erbij gehaald en Tasha was mijn meewerkend model. Zij is de makkelijkste patiënt als het erop aan komt en bij haar wist ik voor de volle 100% dat de camera niet omgegooid zou worden en het filmpje niet te langdradig zou worden. Tasha's blaas leegdrukken is kort en bondig, in tegenstelling tot andere bewoners. Bij sommigen krijg ik bijna een kramp in mijn hand bij het leegdrukken. Bij Tasha moet ik haar buikje op een heel speciale manier masseren zodat ze haar grote boodschap doet. En dit moet ik dagelijks 3x doen bij 11 patiëntjes ondertussen. Mijn verzorgrondes duren 's morgens anderhalf uur, in de namiddag ook zoiets en 's nachts loopt dit op tot zo'n 2 tot 2,5 uur. Maar... ik verveel me in ieder geval niet!
Maandag 14 september 2015:
Net zoals vele andere goede doelen doen wij dit jaar mee aan de 'Music For Life' actie van Studio Brussel. Vorige week werden wij goedgekeurd door de Koning Boudewijnstichting en vanaf nu is het allemaal best wel heel spannend eigenlijk! Want deze keer mogen wij niet zelf de touwtjes in handen nemen, maar is het de bedoeling dat onze Blutsjesfans zelf actie ondernemen. Via een bepaalde actie zoals bv. pannenkoekenbak, sjaalverkoop, Kerstmarktopbrengst,... etc worden dan centjes ingezameld voor onze Blutsjes en deze centjes worden dan begin 2016 op onze rekening gestort. Alle informatie is te vinden op de website: www.musicforlife.be. Uiteraard willen en kunnen we reclame maken voor iedereen die één of andere actie organiseert ten voordele van ons Blutsjestehuis. Het is voor katjes zoals Jozefien en Moby dat we ons Blutsjestehuis in het leven hebben geroepen. Moby werd in het voorjaar door ons van 't straat gehaald want hij liep bij mensen al sinds de winterperiode rond met een ongelofelijke ontsteking aan zijn geslachtsdeel. Uiteindelijk bleek onze vent een blaas- en staartverlamming te hebben en het vermoeden bestaat dat iemand heel bruusk aan zijn staart getrokken heeft waardoor deze vanaf het heiligbeen afgescheurd is. Daardoor kan hij niet zelf plassen en heeft hij hulp hierbij nodig. Bovendien kampt hij met een spastische blaas en moet hij 3x daags 2 pilletjes hiervoor krijgen. Op de koop toe is hij Fiv-positief en dit allemaal was reden genoeg om hem permanent in ons tehuis op te nemen. Ook Jozefien kende veel ontbering in haar vorige leventje. Zij werd door Sab zwalkend op straat gevonden, ze kon niet meer op haar pootjes staan van zwakte en ziekte. Haar oogjes zijn volledig weggevreten door onbehandelde niesziekte. Dit is helaas het lot van vele zwerfkatjes... Maar Moby en Jozefien zijn veilig nu en ze krijgen liefde, warmte en een volle buik. Help ons helpen zodat we in de toekomst nog vele Blutsjes een sofa kunnen aanbieden, in plaats van een anoniem leven op straat. Dankjewel alvast aan de hele lieve mensen die ons hierbij willen helpen!
Net zoals vele andere goede doelen doen wij dit jaar mee aan de 'Music For Life' actie van Studio Brussel. Vorige week werden wij goedgekeurd door de Koning Boudewijnstichting en vanaf nu is het allemaal best wel heel spannend eigenlijk! Want deze keer mogen wij niet zelf de touwtjes in handen nemen, maar is het de bedoeling dat onze Blutsjesfans zelf actie ondernemen. Via een bepaalde actie zoals bv. pannenkoekenbak, sjaalverkoop, Kerstmarktopbrengst,... etc worden dan centjes ingezameld voor onze Blutsjes en deze centjes worden dan begin 2016 op onze rekening gestort. Alle informatie is te vinden op de website: www.musicforlife.be. Uiteraard willen en kunnen we reclame maken voor iedereen die één of andere actie organiseert ten voordele van ons Blutsjestehuis. Het is voor katjes zoals Jozefien en Moby dat we ons Blutsjestehuis in het leven hebben geroepen. Moby werd in het voorjaar door ons van 't straat gehaald want hij liep bij mensen al sinds de winterperiode rond met een ongelofelijke ontsteking aan zijn geslachtsdeel. Uiteindelijk bleek onze vent een blaas- en staartverlamming te hebben en het vermoeden bestaat dat iemand heel bruusk aan zijn staart getrokken heeft waardoor deze vanaf het heiligbeen afgescheurd is. Daardoor kan hij niet zelf plassen en heeft hij hulp hierbij nodig. Bovendien kampt hij met een spastische blaas en moet hij 3x daags 2 pilletjes hiervoor krijgen. Op de koop toe is hij Fiv-positief en dit allemaal was reden genoeg om hem permanent in ons tehuis op te nemen. Ook Jozefien kende veel ontbering in haar vorige leventje. Zij werd door Sab zwalkend op straat gevonden, ze kon niet meer op haar pootjes staan van zwakte en ziekte. Haar oogjes zijn volledig weggevreten door onbehandelde niesziekte. Dit is helaas het lot van vele zwerfkatjes... Maar Moby en Jozefien zijn veilig nu en ze krijgen liefde, warmte en een volle buik. Help ons helpen zodat we in de toekomst nog vele Blutsjes een sofa kunnen aanbieden, in plaats van een anoniem leven op straat. Dankjewel alvast aan de hele lieve mensen die ons hierbij willen helpen!
Zondag 13 september 2015:
Gisteren vond sinds lange tijd weer een knuffeldag plaats en het was dan ook druk aanpoten om tijdig alle (verzorg)werk klaar te krijgen tegen 15u. We waren al vanaf 6u30 druk in de weer en we waren nipt klaar tegen wanneer de eerste knuffelaars arriveerden. Tegenover de laatste knuffeldag zijn er nog nieuwe bewoners hier komen wonen die toch allemaal erg specifieke zorgen nodig hebben waardoor mijn verzorgrondes ook elke keer uitlopen. Ik moest wel Jozefien nog van medicatie en dwangvoer voorzien toen de eerste knuffelaars hier al waren, want zij moet toch zo'n 6 keer per dag verzorgd worden. Marie arriveerde hier als eerste en zij was met de fiets door de gietende regen gekomen. Ook Wendy en Bart waren één van de eersten die arriveerden en zij brachten lekkers mee voor de katjes. Wat ik zo leuk vond aan hen was dat zij net de katjes eruit pikten om te knuffelen die anders een beetje over het hoofd gezien worden. Ilse en haar man arriveerden en zij brachten 4 super leuke stoelen mee voor ons 'geheime project' en ook allerlei leuke verkoopspulletjes zoals juweeltjes en parfum. Ilse haar knuffelhanden deden overuren en haar man plofte zich in de zetel tussen Nome en Tokito en jeetje, wat werden die 2 heerlijk verwend met aaitjes. Ze staan 3x op de foto met 3 verschillende knuffelaars, haha! Isabelle van het kattenhotel CatiMaxi hier in ons dorp bracht een blitsbezoekje om handdoeken en incontinentiematten af te leveren. Ook Petra en Wim kwamen met mama Yvette langs en wat heeft Yvette weer genoten van alle katjes. Zij is wat men noemt een echte kattenmagneet! Petra en Wim waren weer eens reddende engeltjes en hebben de hordeur naar de veranda/overkapping voorzien van een schuifslotje. De mobiele Blutjes kregen die deur elke keer weer open, ondanks dat er een deurstop tegen stond en daardoor zagen de verlamde Blutsjes vaak de kans om buiten te gaan. Zo had Tokito zijn billetjes open gehaald toen hij in een onbewaakt moment naar buiten ging. Maar dat probleem is dankzij deze 2 kanjers opgelost! En ohja, zij hebben zowaar het Kruidvat leeggeplunderd en brachten talloze luiertjes mee voor onze Klaus. Ook Sabine kwam weer langs en zij had ook weer lekkers mee en leuke verkoopspulletjes. Zij is tevens suikertante van onze Felv-jes Jefke en Stigge en zij keurde hun binnenren meer dan goed. Last but not least kwam ook nog de man van Marianne langs met een heleboel donatiespullen van Handen voor Pootjes. Marianne had op eigen houtje geregeld dat ze daar spullen mocht ophalen voor onze Blutsjes, maar door omstandigheden kon ze er helaas niet bij zijn om het te komen afgeven. Jeetje wat een berg was dat aan spul! De leuke stoeltjes die erbij waren werden gelijk in beslag genomen door Tokito en in het andere zie ik elke keer weer andere Blutsjes liggen. Petra en Wim stelden voor om samen de spullen nog uit de dozen te halen en een plekje te geven in ons tehuis en wat waren we dankbaar voor die hulp! Want het was een super drukke dag, maar wel een heel fijne dag natuurlijk! Dankjewel iedereen die ons gisteren een bezoekje gebracht heeft, wij en de Blutsjes hebben ervan genoten!
Gisteren vond sinds lange tijd weer een knuffeldag plaats en het was dan ook druk aanpoten om tijdig alle (verzorg)werk klaar te krijgen tegen 15u. We waren al vanaf 6u30 druk in de weer en we waren nipt klaar tegen wanneer de eerste knuffelaars arriveerden. Tegenover de laatste knuffeldag zijn er nog nieuwe bewoners hier komen wonen die toch allemaal erg specifieke zorgen nodig hebben waardoor mijn verzorgrondes ook elke keer uitlopen. Ik moest wel Jozefien nog van medicatie en dwangvoer voorzien toen de eerste knuffelaars hier al waren, want zij moet toch zo'n 6 keer per dag verzorgd worden. Marie arriveerde hier als eerste en zij was met de fiets door de gietende regen gekomen. Ook Wendy en Bart waren één van de eersten die arriveerden en zij brachten lekkers mee voor de katjes. Wat ik zo leuk vond aan hen was dat zij net de katjes eruit pikten om te knuffelen die anders een beetje over het hoofd gezien worden. Ilse en haar man arriveerden en zij brachten 4 super leuke stoelen mee voor ons 'geheime project' en ook allerlei leuke verkoopspulletjes zoals juweeltjes en parfum. Ilse haar knuffelhanden deden overuren en haar man plofte zich in de zetel tussen Nome en Tokito en jeetje, wat werden die 2 heerlijk verwend met aaitjes. Ze staan 3x op de foto met 3 verschillende knuffelaars, haha! Isabelle van het kattenhotel CatiMaxi hier in ons dorp bracht een blitsbezoekje om handdoeken en incontinentiematten af te leveren. Ook Petra en Wim kwamen met mama Yvette langs en wat heeft Yvette weer genoten van alle katjes. Zij is wat men noemt een echte kattenmagneet! Petra en Wim waren weer eens reddende engeltjes en hebben de hordeur naar de veranda/overkapping voorzien van een schuifslotje. De mobiele Blutjes kregen die deur elke keer weer open, ondanks dat er een deurstop tegen stond en daardoor zagen de verlamde Blutsjes vaak de kans om buiten te gaan. Zo had Tokito zijn billetjes open gehaald toen hij in een onbewaakt moment naar buiten ging. Maar dat probleem is dankzij deze 2 kanjers opgelost! En ohja, zij hebben zowaar het Kruidvat leeggeplunderd en brachten talloze luiertjes mee voor onze Klaus. Ook Sabine kwam weer langs en zij had ook weer lekkers mee en leuke verkoopspulletjes. Zij is tevens suikertante van onze Felv-jes Jefke en Stigge en zij keurde hun binnenren meer dan goed. Last but not least kwam ook nog de man van Marianne langs met een heleboel donatiespullen van Handen voor Pootjes. Marianne had op eigen houtje geregeld dat ze daar spullen mocht ophalen voor onze Blutsjes, maar door omstandigheden kon ze er helaas niet bij zijn om het te komen afgeven. Jeetje wat een berg was dat aan spul! De leuke stoeltjes die erbij waren werden gelijk in beslag genomen door Tokito en in het andere zie ik elke keer weer andere Blutsjes liggen. Petra en Wim stelden voor om samen de spullen nog uit de dozen te halen en een plekje te geven in ons tehuis en wat waren we dankbaar voor die hulp! Want het was een super drukke dag, maar wel een heel fijne dag natuurlijk! Dankjewel iedereen die ons gisteren een bezoekje gebracht heeft, wij en de Blutsjes hebben ervan genoten!
Kijk eens wie ik vannacht stiekem betrapte toen ze op avontuur-onderzoek ging? Ja, het is inderdaad onze blinde Jozefien! Ik heb gelijk de camera in mijn hand genomen, want dan moest ik toch wel filmen. Anders zou zelfs Sab me niet geloofd hebben, denk ik. Jozefien begint zich duidelijk beter te voelen. Sinds een dag of drie geleden begon ze haar vachtje te onderhouden en na elke dwangvoerbeurt begon ze zich te wassen. Maar nu begint ze ons tehuis al stilletjes aan te verkennen en dat is toch wel een heuse stap vooruit. Een heel verschil met hoe Sab haar al zwalkend van zwakte en ontbering op straat vond. Ondanks dat ze nog steeds broodmager is, voelt ze wel al ietsje zwaarder aan als ik haar opneem. Deze keer praat ik eens niet in het filmpje, want ik wilde haar niet storen of afleiden. Ik wilde voor mezelf ook even observeren wat ze nou precies allemaal ging doen. Even wat rondkijken en daarna poetsen! Niet veel later is ze wel gaan slapen, want uiteindelijk is het toch best allemaal nog uitputtend voor haar. Omdat ze vannacht in het natvoerbakje ging snuffelen en ik niet goed wist of ze al dan niet zelf gegeten had (er liggen wel stukjes natvoer naast het bakje, maar dat kan evengoed Sterre's werk zijn want hij is niet de meest nette eter!) wilde ik vandaag mijn vermoeden testen. 's Morgens krijgen alle bewoners tonijn voorgeschoteld en ook Jozefien kreeg een bakje voorgeschoteld met kleine stukjes tonijn en veel saus. En ja hoor, ze heeft vandaag voor het eerst sinds lange tijd zelfstandig gegeten! Ik blijf haar komende weken wel nog dwangvoeren omdat er aan haar gewicht nog serieus gewerkt moet worden, maar ik ben zo blij met elke kleine stap (alhoewel, in dit geval zijn het toch wel grote stappen) voorwaarts. En voor ik het vergeet, vanmorgen lag ze prinsesheerlijk te slapen op één van de krabpalen en nee, niet onderaan maar op een middelste plankje. Er mankeren ook wat plukjes haar in haar vacht, maar ik ben begonnen met alle klitten weg te scheren. Doordat ze er zo slecht aan toe was, is haar vacht achteraan volledig vervilt. Het is een huzaren werkje om alles weggeschoren te krijgen, maar omdat het te uitputtend is voor haar, kan ik maar kleine stukjes per keer wegscheren. Doordat de klitten ook zo dicht tegen de huid zitten, is het opletten geblazen en moet ik heel voorzichtig te werk gaan. Ondanks dat het er in het begin niet goed uitzag en we het advies kregen om haar te laten inslapen en vele rollende ogen, heb ik er altijd in geloofd dat ze het wel zou halen. Mijn mooie meid laat ze een poepje ruiken!
Zaterdag 12 september 2015:
Het dagelijkse leven in De Katten-Brigade: vandaag is het sinds lange tijd weer een knuffeldag en Nome zorgt ervoor dat hij zelfs tot achter zijn oren fris gewassen is. Tot straks knuffelaars!
Vrijdag 11 september 2015:
Er bestaat geen twijfel over dat het Ikea-bedje ontzettend populair is onder onze Blutsjes. De laatste tijd heeft Jake zich echter het bedje toegeëigend en hij ligt er steevast zijn siësta in te vieren. Vaak moet ik hem van zijn bedje plukken, want als ik aan mijn verzorgronde begin, dan doet hij net alsof hij slaapt natuurlijk. Hij moet toch vaker met lede ogen aanzien dat onze Lee zijn bedje inpikt, niet alleen om er op te slapen, maar ook om haar toilet te verzorgen. We hebben haar naam een beetje ver-fancied en ondertussen is het 'Bunny Lee' geworden. En wat is ze toch een ongelofelijk konijn! Wij vinden het geweldig om weer een mede-vegetariërtje in huis te hebben en het blijkt dat onze Bunny Lee harten steelt. Want Viviane bracht zowaar een zak vol met lekkere worteltjes mee voor haar. Ze eet als een bootwerker, wat dus goed uitkomt die extra zak wortelen en ze is al ontzettend gegroeid sinds haar binnenkomst. Ze draait mee tussen de katten en de honden alsof ze hier al jaren woont. Ze is ondertussen ook perfect zindelijk en ze gaat haar behoefte doen op haar eigen toiletje. Binnenkort hebben we nog meer konijnennieuws: stay tuned!
Er bestaat geen twijfel over dat het Ikea-bedje ontzettend populair is onder onze Blutsjes. De laatste tijd heeft Jake zich echter het bedje toegeëigend en hij ligt er steevast zijn siësta in te vieren. Vaak moet ik hem van zijn bedje plukken, want als ik aan mijn verzorgronde begin, dan doet hij net alsof hij slaapt natuurlijk. Hij moet toch vaker met lede ogen aanzien dat onze Lee zijn bedje inpikt, niet alleen om er op te slapen, maar ook om haar toilet te verzorgen. We hebben haar naam een beetje ver-fancied en ondertussen is het 'Bunny Lee' geworden. En wat is ze toch een ongelofelijk konijn! Wij vinden het geweldig om weer een mede-vegetariërtje in huis te hebben en het blijkt dat onze Bunny Lee harten steelt. Want Viviane bracht zowaar een zak vol met lekkere worteltjes mee voor haar. Ze eet als een bootwerker, wat dus goed uitkomt die extra zak wortelen en ze is al ontzettend gegroeid sinds haar binnenkomst. Ze draait mee tussen de katten en de honden alsof ze hier al jaren woont. Ze is ondertussen ook perfect zindelijk en ze gaat haar behoefte doen op haar eigen toiletje. Binnenkort hebben we nog meer konijnennieuws: stay tuned!
Ik had het niet meer durven dromen dat onze ramen en deur op het nippertje, net voor onze knuffeldag die morgen plaats vindt, geïnstalleerd zouden zijn. Maar het lot was ons welgezind en eergisteren kregen we te horen dat alles vandaag 'waarschijnlijk' zou geplaatst worden. Gisteravond zijn Petra en Wim weer langsgeweest om hun constructie te komen afbreken en voor één nachtje een plastic te hangen. Brrrr, wat was het vreselijk koud vannacht met enkel een plastic scherm. Ik had dan ook onder de kont van de meeste bewoners een warme Snugglesafe gelegd. Vandaag zaten we nog steeds vreselijk in spanning te wachten, want we zouden pas rond de middag te horen krijgen of onze aannemer zou langskomen. Om iets na 12u ging de telefoon en yes, hij was onderweg! Volgende week moet hij wel nog even langskomen voor de afwerking en her en der wat gaten te dichten (want oh, wat zijn de muren hier vreselijk scheef!). Maar het belangrijkste voor mij is dat alles zo goed als tip top is en dat we morgen weer zoals vanouds knuffelaars kunnen verwelkomen. Afgelopen weken zijn we heel wat tijd verloren door deze achterstand (verkeerd formaat deur dat geleverd werd waardoor we achteraan met een groot gat zaten) en nu moeten we druk aanpoten om de overige schilderwerken in de veranda/overkapping tijdig klaar te krijgen tegen de herfst aan en tegen wanneer de binnenren in die ruimte geplaatst wordt. Maar dit is alvast op zijn pootjes terecht gekomen en er valt weer een stukje stress van me af. Oef!
Dankzij al die lieve 'ict-materiaal en toner/cartridges verzamelaars' konden we weer een grote doos met ict-materiaal en toners vullen en een kleine toonbankdoos met allemaal cartridges. Deze week plaatsen we weer een verzoek tot afhaling bij Recyca en gisteren kwam de ophaaldienst onze loei zware inzameling ophalen. Blij dat ook deze dozen weer uit de weg zijn en dat we daar binnenkort een kleine vergoeding voor uitbetaald krijgen. De vorige ophaling, maar dat waren dan wel twee volle grote dozen, bracht ons 37,55 euro op. Het is misschien niet een super bedrag, maar alle kleine beetjes helpen en tenslotte gaat het om spullen die anders toch in de vuilbak belanden of op het containerpark. Op die manier helpen we niet alleen onze Blutsjes, maar ook het milieu. Dit is een inzamelactie die gans het jaar loopt en wat ten allen tijde voor ons Blutsjestehuis ingezameld mag worden. Dikke dankjewel aan alle lieve mensen die aan deze ophaling hebben bijgedragen!
|
|
Donderdag 10 september 2015:
Vannacht om 1u toen ik net mijn laatste luierkindje Andreas zijn blaas had leeggemaakt en Jozefien nog een keertje wilde dwangvoeren, zag ik plots Toetie heel gek doen. Ze zat haar eigen staart achterna! Onze Toet is blind en ze zit dan ook echt te luisteren waar haar staart neer zwiept om hem dan te lijf te gaan. Knuffelaars kunnen haast niet geloven dat ons meisje blind is en menige mens hebben we dan ook al betrapt met het wijzend vingertje om te kijken of ze toch echt niet ziet. Zelfs onze vrijwilligster Wendy gaf met blozende wangen toe dat ze dit gedaan had, haha. Mensen associëren blinde katten toch nog vaak met katten die bijna niets kunnen of toch op zijn minst een blauw vlies op de ogen hebben. En dat heeft Toet nou net niet, want zij is blind geboren en ze trekt ongelofelijk haar plan hier. We kunnen haar tot het groepje 'avonturiers' rekenen. Geen plekje is onbekend voor haar, tot in de hoogte toe. We kregen onlangs nog de opmerking dat onze blinde Jozefien het nooit zou trekken in zo'n grote groep katten en dat blinde katjes zielig zijn. Niets is minder waar! Want vanmorgen kreeg ik zowaar een hartverzakking. Jozefien lag niet meer onder de warmtelamp en gelijk spookten er allerlei taferelen door mijn hoofd: ze ligt toch niet onderkoeld op de grond? Maar nee hoor, ons meisje is gewoon op eigen kracht en navigatie naar de zetel gewandeld en daar lag ze vanmorgen prinsesheerlijk in te slapen. Blutsjes zijn werkelijk de max! |
Woensdag 09 september 2015:
Het gebeurt dagelijks dat honden 13 jaar worden of ouder, maar in dit geval ben ik zo trots op Brody! Normaal gezien betrek ik onze honden niet zo vaak in mijn verhaaltjes, maar dit is toch een verhaal dat ik wil delen. Sommige zullen het al wel eens opgepikt hebben dat Brody in mei gediagnosticeerd werd met Hepatocutaan Syndroom. Een zeldzame ziekte waar bovendien maar heel erg weinig over te vinden valt. Vooral omdat baasjes hun hond vroegtijdig laten inslapen, want het is ook een ziekte die niet alleen veel tijd in beslag neemt, maar ook een ziekte die niet te genezen valt. De dermatoloog waar we geweest zijn, zag jaarlijks amper 1 à 2 patiëntjes met deze aandoening. Brody's lever is ziek waardoor zij een huidaandoening heeft. Het is voor sommige mensen wellicht niet prettig om haar zo te zien, maar ik vind haar nog steeds zo mooi. Vooral omdat we nooit gedacht hadden dat ze haar verjaardag zou halen. Dat was namelijk mijn streefdoel: haar verjaardag halen. Die dag hebben we met glans gehaald en nu is mijn streefdoel: Kerst. Wat zou het geweldig zijn mocht ze met Kerst nog onder ons zijn! Bovenop de zorgen van zovele Blutskatjes, komt ook nog de zorg van onze twee Blutshonden. Brody kreeg in het begin 10 pilletjes per dag en moest dagelijks gewassen worden met speciale shampoo. Ondertussen is dit nog om de dag en ik kan met trots zeggen dat haar rugje inmiddels gezond is. Haar pootjes blijven last hebben van haar huidaandoening, net zoals haar snuitje. Maar ook daar zie ik steeds verbetering. Dagelijks krijgt ze tevens een gekookt eitje wat ze met veel smaak opeet. Ik hoop met Brody's verhaal mensen aan te sporen om niet te snel op te geven. Brody heeft er nog zin in en dat kunnen de mensen beamen die hier over de vloer geweest zijn. Zo lang zij aangeeft door te willen gaan, doen wij dat ook! Hiep hiep hoera Brody!
Het gebeurt dagelijks dat honden 13 jaar worden of ouder, maar in dit geval ben ik zo trots op Brody! Normaal gezien betrek ik onze honden niet zo vaak in mijn verhaaltjes, maar dit is toch een verhaal dat ik wil delen. Sommige zullen het al wel eens opgepikt hebben dat Brody in mei gediagnosticeerd werd met Hepatocutaan Syndroom. Een zeldzame ziekte waar bovendien maar heel erg weinig over te vinden valt. Vooral omdat baasjes hun hond vroegtijdig laten inslapen, want het is ook een ziekte die niet alleen veel tijd in beslag neemt, maar ook een ziekte die niet te genezen valt. De dermatoloog waar we geweest zijn, zag jaarlijks amper 1 à 2 patiëntjes met deze aandoening. Brody's lever is ziek waardoor zij een huidaandoening heeft. Het is voor sommige mensen wellicht niet prettig om haar zo te zien, maar ik vind haar nog steeds zo mooi. Vooral omdat we nooit gedacht hadden dat ze haar verjaardag zou halen. Dat was namelijk mijn streefdoel: haar verjaardag halen. Die dag hebben we met glans gehaald en nu is mijn streefdoel: Kerst. Wat zou het geweldig zijn mocht ze met Kerst nog onder ons zijn! Bovenop de zorgen van zovele Blutskatjes, komt ook nog de zorg van onze twee Blutshonden. Brody kreeg in het begin 10 pilletjes per dag en moest dagelijks gewassen worden met speciale shampoo. Ondertussen is dit nog om de dag en ik kan met trots zeggen dat haar rugje inmiddels gezond is. Haar pootjes blijven last hebben van haar huidaandoening, net zoals haar snuitje. Maar ook daar zie ik steeds verbetering. Dagelijks krijgt ze tevens een gekookt eitje wat ze met veel smaak opeet. Ik hoop met Brody's verhaal mensen aan te sporen om niet te snel op te geven. Brody heeft er nog zin in en dat kunnen de mensen beamen die hier over de vloer geweest zijn. Zo lang zij aangeeft door te willen gaan, doen wij dat ook! Hiep hiep hoera Brody!
|
|
Jozefien heeft vele hartjes veroverd en ik denk dat er vast een aantal mensen in spanning op een update zitten te wachten. Tegen het weekend aan kreeg onze oude taart een serieuze dip. Niet wonderbaarlijk, want ze werd vrijdag van het infuus gekoppeld, maar die twee dagen aan het infuus had ze niets gegeten. Haar lichaampje heeft daardoor toch wel wat te verduren gehad. We hebben daarom besloten om haar onder de warmtelamp te leggen om zo haar lichaamstemperatuur op zijn minst gereguleerd te krijgen. En ons chronisch snot- en diarreepatiëntje Minke heeft ook de weg naar de lamp gevonden. Beide dames liggen heerlijk tegen elkaar aan te snoezen onder de warmtebron. Ik ben dagelijks druk in de weer met medicijnen uitdelen en Jozefien meermaals per dag te dwangvoeren. Want eten uit zichzelf kan ze nog steeds niet. Daarvoor heeft haar motortje te stil gelegen en het zal vast nog wel enkele dagen duren voor ze dat weer uit zichzelf zal doen. Het snot in haar neusje lijkt te minderen, dus ik hoop dat ze snel helemaal uitgesnotterd is zodat alle energie die ze via voeding binnenkrijgt niet meer verspilt aan het vechten tegen haar niesziekte en dat ze dan eindelijk begin aan te komen in gewicht. Vanmorgen had ze ook weer een klein dipje, maar inmiddels is ze daar ook weer door. Het filmpje is van vannacht, na haar voorlaatste verzorgronde genomen en kijk haar eens genieten van alle aandacht en liefde. Elke dag dat ons meisje er nog is, is zowel voor haar als voor ons een geschenk!
|
Dinsdag 08 september 2015:
Vandaag hadden we toch wel een heel vreemd wezentje in opvang, toch voor een uurtje dan! Sara vroeg ons gisteren of we op haar zoontje Alexander wilden passen. Zij had een afspraak staan en haar man was niet tijdig thuis van zijn werk, of wij eventjes wilden oppassen. Nu heb ik absoluut geen ervaring met kindjes, maar aangezien Alexander hier al vaker over de vloer geweest is en het voor hem elke keer een feest is om de Blutsjes te zien, wilden we de uitdaging wel aangaan. En uiteindelijk is het ene plezier het andere waard! Dat kleine manneke heeft zich weer voorbeeldig gedragen. Hij en Cake hebben zelfs een spelletje gespeeld. Cake schuifelde op kop en Alexander volgde haar. Van zodra hij bijna bij haar in de buurt was, schuifelde ze weer verder en zo herhaalde zich dat. Alexander was daarentegen helemaal idolaat van Marthalina en toen ik Jozefien dwangvoerde zat hij gezellig naast me. En dan moest zijn buikje gevuld worden met melk, maar ik moet toegeven dat kittens flessen me beter afgaat dan mensenkindjes, haha. Het was leuk om even op dat kleine manneke te passen en Sara was zo lief om ons te voorzien van avondeten. Een heerlijke zelfgemaakte quiche vond zijn weg naar ons buikje en wat smaakte dat!
Vandaag hadden we toch wel een heel vreemd wezentje in opvang, toch voor een uurtje dan! Sara vroeg ons gisteren of we op haar zoontje Alexander wilden passen. Zij had een afspraak staan en haar man was niet tijdig thuis van zijn werk, of wij eventjes wilden oppassen. Nu heb ik absoluut geen ervaring met kindjes, maar aangezien Alexander hier al vaker over de vloer geweest is en het voor hem elke keer een feest is om de Blutsjes te zien, wilden we de uitdaging wel aangaan. En uiteindelijk is het ene plezier het andere waard! Dat kleine manneke heeft zich weer voorbeeldig gedragen. Hij en Cake hebben zelfs een spelletje gespeeld. Cake schuifelde op kop en Alexander volgde haar. Van zodra hij bijna bij haar in de buurt was, schuifelde ze weer verder en zo herhaalde zich dat. Alexander was daarentegen helemaal idolaat van Marthalina en toen ik Jozefien dwangvoerde zat hij gezellig naast me. En dan moest zijn buikje gevuld worden met melk, maar ik moet toegeven dat kittens flessen me beter afgaat dan mensenkindjes, haha. Het was leuk om even op dat kleine manneke te passen en Sara was zo lief om ons te voorzien van avondeten. Een heerlijke zelfgemaakte quiche vond zijn weg naar ons buikje en wat smaakte dat!
|
|
Ook kwam Viviane vandaag even het één en het ander langsbrengen, maar onze verlamde Blutsjes Matei en Cake waren vooral erg geïnteresseerd in de koordjes van haar blouse. Ze gingen beide helemaal uit hun dak wat dit leuke tafereel heeft opgebracht. Matei is ontzettend speels geworden de laatste tijd en bij zulke spelletjes leeft hij zich ten volle uit. Zie die grappige uitdrukking op zijn gezichtje! Cake probeerde zelfs in de zetel te klimmen, maar helaas greep ze net beet in het kussen waardoor ze met kussen en al de grond op donderde. Maar dat kon de pret niet drukken, want ze ging daarna vrolijk door. En ook ons lieve verlamde Blutsje Adreas komt even in beeld om zijn grote oogjes te tonen aan de wereld. De Blutsjes zijn heel geïntrigeerd door Bunny Lee's toiletje en daar zat hij dan ook met zijn neus bovenop, grappige Andreas!
|
Maandag 07 september 2015:
Mijn lichaam gaf al langer aan dat we af en toe een handje hulp konden gebruiken. Ik maak lange dagen: van 7u 's morgens tot 2u 's nachts, met soms een uitschieter van 3u 's nachts. Sab werkt voltijds en tijdens winterperiodes is zij vaak 12u van huis door haar werk, waardoor bijna alle poets- en verzorgwerk op mijn schouders valt. Ik ben nog steeds heel moeilijk in hulp aanvaarden en gelukkig maak ik hierin kleine stapjes vooruit. Toen Wendy tijdens de zomerwandeling voorstelde om een dagje per week te komen helpen met poetsen, heb ik dat met beide handen aangenomen! Het lijkt niet veel, één dagje per week hulp, maar voor mijn gevoel is dit toch best wat. Vorige week is ze voor de eerste maal komen helpen en het was alsof ze hier al jaren komt helpen, zo vlot verliep alles! Ondanks dat Wendy het reilen en zeilen van vrijwilligerswerk in een asiel kent, was ze toch verbaasd over de hoeveelheid werk dat hier dagelijks verzet moet worden om ons tehuis draaiende te houden en de Blutsjes verzorgd. Omdat ze van thuis uit ook graag nog het één en het ander wilt doen voor ons Blutsjestehuis, heeft ze volgende facebookpagina opgericht: https://www.facebook.com/pages/Steun-de-Blutsjes/835982843167134, een soortgelijke groep is er ook te vinden. Deze pagina wordt volledig door haar gerund en op die manier probeert zij extra materiële steun te verkrijgen, maar ook mensen aan te sporen om creatief te wezen voor onze Blutsjes. Lieve Wendy, welkom bij ons team!
Mijn lichaam gaf al langer aan dat we af en toe een handje hulp konden gebruiken. Ik maak lange dagen: van 7u 's morgens tot 2u 's nachts, met soms een uitschieter van 3u 's nachts. Sab werkt voltijds en tijdens winterperiodes is zij vaak 12u van huis door haar werk, waardoor bijna alle poets- en verzorgwerk op mijn schouders valt. Ik ben nog steeds heel moeilijk in hulp aanvaarden en gelukkig maak ik hierin kleine stapjes vooruit. Toen Wendy tijdens de zomerwandeling voorstelde om een dagje per week te komen helpen met poetsen, heb ik dat met beide handen aangenomen! Het lijkt niet veel, één dagje per week hulp, maar voor mijn gevoel is dit toch best wat. Vorige week is ze voor de eerste maal komen helpen en het was alsof ze hier al jaren komt helpen, zo vlot verliep alles! Ondanks dat Wendy het reilen en zeilen van vrijwilligerswerk in een asiel kent, was ze toch verbaasd over de hoeveelheid werk dat hier dagelijks verzet moet worden om ons tehuis draaiende te houden en de Blutsjes verzorgd. Omdat ze van thuis uit ook graag nog het één en het ander wilt doen voor ons Blutsjestehuis, heeft ze volgende facebookpagina opgericht: https://www.facebook.com/pages/Steun-de-Blutsjes/835982843167134, een soortgelijke groep is er ook te vinden. Deze pagina wordt volledig door haar gerund en op die manier probeert zij extra materiële steun te verkrijgen, maar ook mensen aan te sporen om creatief te wezen voor onze Blutsjes. Lieve Wendy, welkom bij ons team!
Afgelopen weken kregen we weer ontzettend veel spulletjes gedoneerd voor onze Blutsjes! Laatst ontleenden we onze vangkooi nog een keer (en tevens ook de laatste maal, zie een eerder bericht) en deze mensen hadden allerlei natvoer bij waar onze bewoners met volle teugen van gesmuld hebben. Onverwachts kregen we van Meriana een mailtje dat we tombola-prijzen mochten ophalen en we kregen prompt nog een aantal verpakkingen prematuur luiertjes gratis erbij. Martine verrast ons regelmatig met een pakket van Zooplus en ook deze keer was er weer veel lekkers in haar pakket te vinden. Het is altijd dikke pret om zo'n pakket te openen! Van Wendy (onze vrijwilligster) kregen we nierdieet gedoneerd en ook een dik zacht kussen waar Jozefien momenteel op ligt (onder de warmtelamp) en speelgoed. Jan bracht 4 zakjes droogvoer van Whiskas langs en Veerle bracht op onze zomerwandeling een zak dieetvoer mee voor Chyna en Minoe. Sabine doneerde dan weer tassen vol bruikbaar en lekker spul voor onze Blutsjes toen ze op onze zomerwandeling kwam vrijwilligen en Sara verraste onze Blutsjes met lekkere snoepjes van Hello Kitty. De enige persoon die ik niet persoonlijk kan bedanken is diegene die de lege cartridges per post heeft opgestuurd. Lieve mensen allemaal, ontzettend bedankt voor alle spullen, net zoals onze donateurs een dikke dankjewel verdienen. Want ondanks dat we zoveel spul krijgen, moeten we wekelijks nog naar de winkels en plaatsen we 2-wekelijks een bestelling bij Zooplus. Zonder de dierenarts-; medische/verzorg- en apotheekkosten erbij geteld komt dit al gauw op 900 à 1000 euro per maand. Het is daarom dat we extra dankbaar zijn voor alle steun, Want zonder dit alles zouden we het niet redden, dat geven we eerlijk toe! Dankjewel - dankjewel - dankjewel!
Zondag 06 september 2015:
Gisteren was het dé grote dag voor onze Felv-patiëntjes Stigge en Jefke (die tevens ook hartpatiënt is), want Petra en Wim kwamen hun rennetje installeren. We keken er met z'n allen zo hard naar uit en gisteren was het dan zover! Ik wil toch graag even deze twee kanjers in de verf zetten. Want zij hebben niet alleen de maten komen opmeten, zij hebben er ook voor gezorgd dat de ren geproduceerd werd en ze zijn hem nog eens komen installeren ook! En niet onbelangrijk: we hebben er geen cent voor moeten geven. Want ja hoor, zij hebben hem gewoonweg gesponsord ook! Hoe geweldig is dat? Ook de meneer van de rennen heeft een duit in het zakje gedaan en heeft ons 100 euro korting cadeau gedaan (want er komt binnenkort nog een tweede binnenren onze kant op, maar dan moeten eerst de problemen met de ramen en deur opgelost zijn in de veranda). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier, maar soms komen er lieve mensen met de meest lieve gebaren op ons pad, net op een moment dat we het nodig hebben. Jefke en Stigge die zijn momenteel nog een beetje onder de indruk van de verhuizing, maar eens ik bij hen in de ren ga zitten, komen ze helemaal los. Zo ontzettend blij dat dit van het to-do lijstje geschrapt kan worden en dat we een geweldige oplossing voor onze Felv-jes uit de mouw hebben kunnen schudden. Ons kleine kabouterhuisje blijft ons verbazen, al is Pamuk wel ietsje minder blij momenteel want zij heeft een stukje van haar ruimte moeten inleveren. Nogmaals ontzettend bedankt Petra en Wim, Jefke en Stigge zijn jullie erg dankbaar en wij ook!
Gisteren was het dé grote dag voor onze Felv-patiëntjes Stigge en Jefke (die tevens ook hartpatiënt is), want Petra en Wim kwamen hun rennetje installeren. We keken er met z'n allen zo hard naar uit en gisteren was het dan zover! Ik wil toch graag even deze twee kanjers in de verf zetten. Want zij hebben niet alleen de maten komen opmeten, zij hebben er ook voor gezorgd dat de ren geproduceerd werd en ze zijn hem nog eens komen installeren ook! En niet onbelangrijk: we hebben er geen cent voor moeten geven. Want ja hoor, zij hebben hem gewoonweg gesponsord ook! Hoe geweldig is dat? Ook de meneer van de rennen heeft een duit in het zakje gedaan en heeft ons 100 euro korting cadeau gedaan (want er komt binnenkort nog een tweede binnenren onze kant op, maar dan moeten eerst de problemen met de ramen en deur opgelost zijn in de veranda). Het is niet altijd rozengeur en maneschijn hier, maar soms komen er lieve mensen met de meest lieve gebaren op ons pad, net op een moment dat we het nodig hebben. Jefke en Stigge die zijn momenteel nog een beetje onder de indruk van de verhuizing, maar eens ik bij hen in de ren ga zitten, komen ze helemaal los. Zo ontzettend blij dat dit van het to-do lijstje geschrapt kan worden en dat we een geweldige oplossing voor onze Felv-jes uit de mouw hebben kunnen schudden. Ons kleine kabouterhuisje blijft ons verbazen, al is Pamuk wel ietsje minder blij momenteel want zij heeft een stukje van haar ruimte moeten inleveren. Nogmaals ontzettend bedankt Petra en Wim, Jefke en Stigge zijn jullie erg dankbaar en wij ook!
Soms zijn er zo van die dagen die extreem druk zijn en gisteren was er zo eentje. Want naast het plaatsen van Jefke en Stigge's ren, stond er ook een evenement op het programma. Conny van Escalinas had namelijk een paar maanden geleden gevraagd of we niet met een standje op de rommelmarkt wilden staan, net voor haar winkel. Zij betaalde de helft staangeld en zodoende trok Sab gisteren met een volle auto richting ons dorp. Ik bleef hier om de Blutsjes verder te verzorgen en te poetsen, maar gelukkig kon Sab op hulp van Wendy en Luc rekenen! Tevens hadden zij weer lekkere cake en taart gebakken die we mochten verkopen ten voordele van ons tehuis. En de mensen vonden het heerlijk, want alles verkocht als zoete broodjes. Ook onze andere verkoopspulletjes vielen in de smaak en niet onbelangrijk: we kregen heel veel lieve complimentjes van mensen die vinden dat we goed werk doen. Helaas strooide het weer een beetje roet in het eten. Na de eerste bui bleven de mensen nog wel hangen, maar toen het daarna nog een keertje regende trokken de meesten huiswaarts. Er was op dat moment weliswaar ook niet zoveel meer te bewonderen, want de meeste mensen met een kraampje waren al opgekraamd. Lieve Wendy en lieve Luc, nogmaals ontzettend bedankt voor de hulp gisteren! We zijn dolblij dat we jullie tot ons De Katten-Brigade team kunnen rekenen. En natuurlijk ook een dikke duim van mijn kant voor Sab, die naast alle drukte toch in de kou is gaan staan om de broodnodige centjes in te zamelen. En ook een dankjewel aan Conny voor het plekje en de gedoneerde verkoopspulletjes!
Zaterdag 05 september 2015:
Zonet kwam Sab dit: http://www.immoweb.be/nl/Buy.estate.cfm?idbien=5915961&ongletactif=4&xincludedetail=4&mycurrent_section=Buy&xbg=N#onglet tegen tijdens haar koffie-wakker-facebook-moment. En wat is dit een geweldige locatie om ons Blutsdierentehuis op te richten. Helaas komt het veel te vroeg aan bod, want ons budget is nog steeds allesbehalve toereikend hiervoor. Hopelijk komt er net iets soortgelijks op ons pad, maar dan een paar jaartjes later en hopelijk met wat meer centjes op de rekening. Al denk ik dan weer: wat zou dit toch ideaal zijn om zovele Blutsdieren hun gegunde en broodnodige thuis te geven. Wat deze locatie nog zo ideaal maakt, is dat ze aan de grens met Nederland ligt en wat ons dan weer de kans geeft om ook Nederlandse vrijwilligers met open armen te ontvangen. We blijven in onze Blutsjesdroom geloven: http://www.dekattenbrigade.com/onze-droom.html. Want ooit moet dat ervan komen, voor de dieren die nu uit de boot vallen en noodgedwongen op straat blijven of ingeslapen worden. Ik kan en wil zoveel werk op mijn schouders halen, alleen de financiële draagkracht mis ik. Ik wou dat mensen mijn droom door mijn eigen konden zien en konden zien dat zovele Blutsdieren in nood zijn... Want het is schrijnend hoeveel noodoproepen ons dagelijks bereiken en wij hier nokjevol zitten en hier geen uitbreidingsmogelijkheden hebben. Het is hartbrekend om 'nee' te zeggen, want dat dier heeft er niet voor gekozen om op straat beland te zijn of om een doodsvonnis te krijgen enkel en alleen omdat het een Blutsje heeft. We zouden zoveel dieren liefde kunnen geven, een geweldig tehuis bieden, dagelijks een gevuld buikje en kroelende handen die hen laten zien dat ze het waard zijn! Want dat zijn ze ook, meer dan waard zelfs!
Zonet kwam Sab dit: http://www.immoweb.be/nl/Buy.estate.cfm?idbien=5915961&ongletactif=4&xincludedetail=4&mycurrent_section=Buy&xbg=N#onglet tegen tijdens haar koffie-wakker-facebook-moment. En wat is dit een geweldige locatie om ons Blutsdierentehuis op te richten. Helaas komt het veel te vroeg aan bod, want ons budget is nog steeds allesbehalve toereikend hiervoor. Hopelijk komt er net iets soortgelijks op ons pad, maar dan een paar jaartjes later en hopelijk met wat meer centjes op de rekening. Al denk ik dan weer: wat zou dit toch ideaal zijn om zovele Blutsdieren hun gegunde en broodnodige thuis te geven. Wat deze locatie nog zo ideaal maakt, is dat ze aan de grens met Nederland ligt en wat ons dan weer de kans geeft om ook Nederlandse vrijwilligers met open armen te ontvangen. We blijven in onze Blutsjesdroom geloven: http://www.dekattenbrigade.com/onze-droom.html. Want ooit moet dat ervan komen, voor de dieren die nu uit de boot vallen en noodgedwongen op straat blijven of ingeslapen worden. Ik kan en wil zoveel werk op mijn schouders halen, alleen de financiële draagkracht mis ik. Ik wou dat mensen mijn droom door mijn eigen konden zien en konden zien dat zovele Blutsdieren in nood zijn... Want het is schrijnend hoeveel noodoproepen ons dagelijks bereiken en wij hier nokjevol zitten en hier geen uitbreidingsmogelijkheden hebben. Het is hartbrekend om 'nee' te zeggen, want dat dier heeft er niet voor gekozen om op straat beland te zijn of om een doodsvonnis te krijgen enkel en alleen omdat het een Blutsje heeft. We zouden zoveel dieren liefde kunnen geven, een geweldig tehuis bieden, dagelijks een gevuld buikje en kroelende handen die hen laten zien dat ze het waard zijn! Want dat zijn ze ook, meer dan waard zelfs!
Vrijdag 04 september 2015:
Vanmorgen vroeg kregen we telefoon dat helaas de antibiotica niet was aangeslagen en dat ze verder voor Jozefien niet veel meer konden doen... Wat we wilden doen, was de vraag? Sab is haar kort na de middag gaan ophalen omdat we besloten hebben haar thuis verder te verzorgen. Gewapend met medicijnen kwamen ze thuis. Jozefien heeft nood aan menselijk contact en vooral heel veel liefde. Omdat we toch graag nog het advies wilden van een andere dierenarts - een second opinion zeg maar (of in dit geval een 3de opinie), zijn we in de late namiddag naar Nathalie gereden. Eenmaal daar aangekomen schrok ze wel toen ze ons magere monstertje zag. Maar al haar twijfels vielen weg toen ze zag hoeveel levenskracht Jozefien heeft en hoezeer zij op ons gericht is, zei ze dat we er gewoon voor moesten gaan. Nathalie schreef nog wat meer medicatie voor en met goede moed reden we naar huis. Ik ben gelijk met Jozefiens verzorgronde gestart en oh, wat heeft ons oude taart genoten! Eerst maakte ik haar oogkassen schoon met fysiologisch water om vervolgens te verzorgen met oogdruppels. Daarna was haar neusje aan de beurt: voorzichtig druppelde ik er verdunde Lysomucil in om al het snot eruit te krijgen. De broodnodige pijnstiller/ontstekingsremmer diende ik daarna toe en dan kreeg ons meisje dwangvoer toegediend. In het begin aarzelde ze nog wat, want ze had sinds haar ziekenhuisopname niet meer gegeten. Maar eenmaal ze de smaak te pakken had, at ze zowaar verschillende spuitjes van 5 ml leeg. Heel voorzichtig moest ik haar dat toedienen, want ze verslikt zich nogal gauw doordat haar neusje steeds vol snot zit. En dan kwam hetgeen waar we beide zoveel nood aan hadden, gewoon genieten van elkaar. Jozefien slorpte al mijn warmte op en kneedde met haar pootjes. Haar spinmotortje ronkte zoals alleen haar motortje ronkt: krakend maar vol liefde.
Vanmorgen vroeg kregen we telefoon dat helaas de antibiotica niet was aangeslagen en dat ze verder voor Jozefien niet veel meer konden doen... Wat we wilden doen, was de vraag? Sab is haar kort na de middag gaan ophalen omdat we besloten hebben haar thuis verder te verzorgen. Gewapend met medicijnen kwamen ze thuis. Jozefien heeft nood aan menselijk contact en vooral heel veel liefde. Omdat we toch graag nog het advies wilden van een andere dierenarts - een second opinion zeg maar (of in dit geval een 3de opinie), zijn we in de late namiddag naar Nathalie gereden. Eenmaal daar aangekomen schrok ze wel toen ze ons magere monstertje zag. Maar al haar twijfels vielen weg toen ze zag hoeveel levenskracht Jozefien heeft en hoezeer zij op ons gericht is, zei ze dat we er gewoon voor moesten gaan. Nathalie schreef nog wat meer medicatie voor en met goede moed reden we naar huis. Ik ben gelijk met Jozefiens verzorgronde gestart en oh, wat heeft ons oude taart genoten! Eerst maakte ik haar oogkassen schoon met fysiologisch water om vervolgens te verzorgen met oogdruppels. Daarna was haar neusje aan de beurt: voorzichtig druppelde ik er verdunde Lysomucil in om al het snot eruit te krijgen. De broodnodige pijnstiller/ontstekingsremmer diende ik daarna toe en dan kreeg ons meisje dwangvoer toegediend. In het begin aarzelde ze nog wat, want ze had sinds haar ziekenhuisopname niet meer gegeten. Maar eenmaal ze de smaak te pakken had, at ze zowaar verschillende spuitjes van 5 ml leeg. Heel voorzichtig moest ik haar dat toedienen, want ze verslikt zich nogal gauw doordat haar neusje steeds vol snot zit. En dan kwam hetgeen waar we beide zoveel nood aan hadden, gewoon genieten van elkaar. Jozefien slorpte al mijn warmte op en kneedde met haar pootjes. Haar spinmotortje ronkte zoals alleen haar motortje ronkt: krakend maar vol liefde.
Donderdag 03 september 2015:
Vorige week was ik nog erg hoopvol over Jozefien. Want ze leek wat bij te komen in gewicht en ze genoot nog meer van kroeltjes en aandacht dat ervoor. Ze was niet meer gedesoriënteerd en als ik haar naam riep, dan draaide haar gezichtje mijn kant op en keek ze me aan met haar lege oogkassen. Want ohja, een blinde kat kijkt net zozeer in je ziel als een ziende kat! Vorige week werd haar ene scheve en toch best ook losse hoektand getrokken omdat ze zo kwijlde. Dat kwijlen ging bijna zo goed als weg, maar door die 'foetsie-tand' is ze erg veel bloed verloren. Een beetje te veel naar mijn zin... Tegen het weekend aan merkte ik dat ze met anemie kampte. Haar neusje zag plots erg bleek, net zoals haar tandvlees en tong. Ik heb alles, maar dan ook alles uit de kast getrokken om haar te helpen. Want door haar neusje dat telkens weer vol snot zat -ondanks aerosollen met Lysomucil en Phisiologica septinasal rechtstreeks in haar neusje- weigerde ze te eten. Ik heb ontzettend veel moeite moeten doen om haar toch een beetje te doen eten en dwangvoeren weigerde ze halsstarrig. Zo kon het niet meer verder, want ze zou nog meer gaan verzwakken en ik vond dat een ziekenhuisopname incluis infuus nodig was. Dus hops, een afspraak bij Argos geprikt en 's middags mocht ons Jozefientje haar pyjamaatje aantrekken om een aantal daagjes bij Argos te gaan overnachten. Er werd gelijk naar de anemie gekeken, maar haar lichaam probeerde dit ondertussen zelf al te herstellen. Dat geeft mij aan dat Jozefien een ijzersterk dier is dat er alles, maar dan ook alles aan doet om te leven! Er werd gelijk bloed geprikt en op het eerste zicht zagen die waarden er best oké uit. Ook haar hartje klonk zuiver en goed. Ze werd aan het infuus gekoppeld en er werd ook intraveneus twee soorten antibiotica toegediend. Haar neusje zou onder narcose volledig gespoeld moeten worden en dat zou normaal gezien vandaag op de planning gestaan hebben. Maar we kregen ondertussen al telefoon dat ze daar nog te zwak voor is en dat de antibiotica voorlopig nog niet aangeslagen is. Morgen weten we meer... Duimen jullie allemaal mee dat de antibiotica gaat in kicken en zijn werk gaat doen zodat ons lieve meisje snel weer beter is? Ik kan en wil haar niet opgeven, want daar knokt zij zelf veel te hard voor. Ik mis haar en het is een beetje een gat in mijn al zo drukke dagtaak dat de zorg voor haar even weggevallen is. Ik hoop zo dat ze snel weer naar huis komt!
Vorige week was ik nog erg hoopvol over Jozefien. Want ze leek wat bij te komen in gewicht en ze genoot nog meer van kroeltjes en aandacht dat ervoor. Ze was niet meer gedesoriënteerd en als ik haar naam riep, dan draaide haar gezichtje mijn kant op en keek ze me aan met haar lege oogkassen. Want ohja, een blinde kat kijkt net zozeer in je ziel als een ziende kat! Vorige week werd haar ene scheve en toch best ook losse hoektand getrokken omdat ze zo kwijlde. Dat kwijlen ging bijna zo goed als weg, maar door die 'foetsie-tand' is ze erg veel bloed verloren. Een beetje te veel naar mijn zin... Tegen het weekend aan merkte ik dat ze met anemie kampte. Haar neusje zag plots erg bleek, net zoals haar tandvlees en tong. Ik heb alles, maar dan ook alles uit de kast getrokken om haar te helpen. Want door haar neusje dat telkens weer vol snot zat -ondanks aerosollen met Lysomucil en Phisiologica septinasal rechtstreeks in haar neusje- weigerde ze te eten. Ik heb ontzettend veel moeite moeten doen om haar toch een beetje te doen eten en dwangvoeren weigerde ze halsstarrig. Zo kon het niet meer verder, want ze zou nog meer gaan verzwakken en ik vond dat een ziekenhuisopname incluis infuus nodig was. Dus hops, een afspraak bij Argos geprikt en 's middags mocht ons Jozefientje haar pyjamaatje aantrekken om een aantal daagjes bij Argos te gaan overnachten. Er werd gelijk naar de anemie gekeken, maar haar lichaam probeerde dit ondertussen zelf al te herstellen. Dat geeft mij aan dat Jozefien een ijzersterk dier is dat er alles, maar dan ook alles aan doet om te leven! Er werd gelijk bloed geprikt en op het eerste zicht zagen die waarden er best oké uit. Ook haar hartje klonk zuiver en goed. Ze werd aan het infuus gekoppeld en er werd ook intraveneus twee soorten antibiotica toegediend. Haar neusje zou onder narcose volledig gespoeld moeten worden en dat zou normaal gezien vandaag op de planning gestaan hebben. Maar we kregen ondertussen al telefoon dat ze daar nog te zwak voor is en dat de antibiotica voorlopig nog niet aangeslagen is. Morgen weten we meer... Duimen jullie allemaal mee dat de antibiotica gaat in kicken en zijn werk gaat doen zodat ons lieve meisje snel weer beter is? Ik kan en wil haar niet opgeven, want daar knokt zij zelf veel te hard voor. Ik mis haar en het is een beetje een gat in mijn al zo drukke dagtaak dat de zorg voor haar even weggevallen is. Ik hoop zo dat ze snel weer naar huis komt!
|
|
Ja hoor, Lee heeft het voor elkaar gekregen! Eigenlijk zouden we haar een plekje geven in de buitrenren en dan haar kattenbak met lunchpakket in de veranda. Maar ik kreeg toch wel heel erg medelijden met haar. De nachten beginnen immers erg koud te worden en worden enkel nog getrotseerd door de stoere Blutsjes die graag buiten vertoeven. Ik weet dat konijnen beter tegen de koude dan tegen de warmte kunnen, maar Lee is nog erg klein en vooral erg mager! Al probeert ze wel elk grammetje erbij te krijgen dat ze kan, want ze knabbelt er op los en ze woont hier pas sinds gisteravond maar ze heeft wel al een ganse paprika achter de kiezen. Dus haar kattenbak werd naar binnen verhuisd, in de grootste ruimte van ons tehuis en ook dat vond ze super! De meeste bewoners moesten aan haar aanwezigheid wennen in plaats van omgekeerd. Ze drinkt samen uit dezelfde waterbak als de katten en dan zie je de katten denken: oh, maar dat is mijn drinkbak! Echt? Drink je echt hetzelfde als wij? Ondanks dat ze hier gisteravond maar een paar uurtjes woonde betrapte ik haar al op een resem binkies oftewel: gelukssprongetjes. Overdag mag ze dan buiten vertoeven en ze heeft de routine ondertussen al onder de knie. Kortom: ons kleine zwarte monstertje zit hier helemaal op haar plekje en ze heeft al vriendschap gesloten met een aantal Blutsjes. Vooral Jake is helemaal idolaat van haar en ook Sisi zit steeds in haar buurt. Leo is nog wel een beetje bang van haar (hij is ook diegene die schrikt in het filmpje).
|
Woensdag 02 september 2015:
De mailtjes en pb'tjes raken maar niet bijgewerkt, hoe hard ik ook mijn best doe. Gisteren stond er weer iets op de planning waardoor we vreselijk laat thuis waren en mijn uren in bed tellen de laatste weken amper 4 à 5 uurtjes per nacht... De wegwijzertjes van onze zomerwandeling moesten weer weggehaald worden en gelukkig kon ik hiervoor op de hulp van mijn zus rekenen. Op één pijltje na hingen ze er allemaal nog en door dat ene missende pijltje waren we nog grandioos verkeerd gereden ook, haha. Maar het is gelukt en die taak kunnen we alvast van ons to-do lijstje schrappen! En wat deed Sab ondertussen? Die haalde de tondeuze boven en ging de hond van mijn zus kortwieken. En ondanks dat Chanel niet de makkelijkste hond is en niet stil blijft zitten, is het resultaat wel heel erg mooi geworden. Vrijdagavond gaat Sab nog even langs om haar snoetje en pootjes verder af te werken, want daar had Chanel gisteravond geen zin meer in. Ze wordt dan ook 12 binnenkort en dan is het niet de bedoeling om haar uit te putten. Na haar scheerbeurt ging ze gelijk heel gek doen en ik geloof dat ze op die manier Sab wilde bedanken. Tja, als je een tehuis runt, moet je een beetje van alle markten thuis zijn en daar horen scheerbeurten ook bij!
De mailtjes en pb'tjes raken maar niet bijgewerkt, hoe hard ik ook mijn best doe. Gisteren stond er weer iets op de planning waardoor we vreselijk laat thuis waren en mijn uren in bed tellen de laatste weken amper 4 à 5 uurtjes per nacht... De wegwijzertjes van onze zomerwandeling moesten weer weggehaald worden en gelukkig kon ik hiervoor op de hulp van mijn zus rekenen. Op één pijltje na hingen ze er allemaal nog en door dat ene missende pijltje waren we nog grandioos verkeerd gereden ook, haha. Maar het is gelukt en die taak kunnen we alvast van ons to-do lijstje schrappen! En wat deed Sab ondertussen? Die haalde de tondeuze boven en ging de hond van mijn zus kortwieken. En ondanks dat Chanel niet de makkelijkste hond is en niet stil blijft zitten, is het resultaat wel heel erg mooi geworden. Vrijdagavond gaat Sab nog even langs om haar snoetje en pootjes verder af te werken, want daar had Chanel gisteravond geen zin meer in. Ze wordt dan ook 12 binnenkort en dan is het niet de bedoeling om haar uit te putten. Na haar scheerbeurt ging ze gelijk heel gek doen en ik geloof dat ze op die manier Sab wilde bedanken. Tja, als je een tehuis runt, moet je een beetje van alle markten thuis zijn en daar horen scheerbeurten ook bij!
|
|
Wat huppelt er hier nu weer rond tussen de Blutskatjes? Een konijntje? Ja heus, wel! Er kwam een telefoontje binnen van twee hele lieve mensen die in een park in Brussel een konijntje gered hebben. Het kleine monstertje ging naar iedereen toe om gered te worden, maar helaas vonden sommige mensen het nodig om haar te mishandelen. Dat konden deze mensen niet aanzien en daarom ontfermden ze zich over haar en gingen ze op zoek naar een nieuw plekje. Want deze lieve mensen vertrekken binnenkort weer naar de dame haar thuisland en helaas kon het konijntje niet mee. We keken elkaar even aan en natuurlijk mocht kleine Lee (vernoemd naar de meldster) hier komen wonen! En 't is alsof het weer zo moest zijn, want Lee voelt zich kiplekker tussen alle katten. Ze woonde hier nog maar net en ging zich al uitgebreid wassen en dat is altijd een goed teken. Ze hupst van de buitenren naar de veranda -waar haar kattenbakje staat met lunchpakket- om dan weer alles buiten te gaan verkennen. De katten vinden het reuze interessant om achter Lee te lopen en te kijken wat dat kleine meisje allemaal uitspookt. Al zal dat kleine meisje niet lang meer klein blijven, want haar oren verraden dat ze best wel eens een uit de kluiten gewassen konijn zal worden en dat vinden wij geweldig! We zijn heel gelukkig met onze zwarte parel en we gaan ervoor zorgen dat Lee hier enkele gelukkige jaren tegemoet zal gaan. Lieve Lee, je bent welkom hier meisje! Geen mishandelingen (meer), geen van de regen in de drup: gewoon gelukkig hier!
|