Volg hier het wel en wee uit ons tehuis 2016 deel 1:
Donderdag 30 juni 2016:
Kijk eens wie er ook bij ons is komen wonen? Zitto, een klein schattig knulletje met een hersenletsel waardoor hij een mentale beperking heeft en doof is. Helaas heeft het manneke nog niet zoveel geluk gehad in zijn vorige leventje, maar daar gaan we nu verandering in brengen! Hij kwam bij Kattenopvang Waasland binnen omdat hij luid schreeuwend gevonden werd op straat. Helaas bleek niemand hem te missen, daarom werd hij na de wettelijke termijn ter adoptie aangeboden. Hij maakt ontzettend veel tic-bewegingen met zijn hoofdje en stapt soms de hele tijd achteruit. Komt er nog bij dat hij vaak roept (doordat hij doof is uiteraard) en dat allemaal maakte dus al heel snel duidelijk dat Zitto niet zomaar in elk huisje past. De dag voor hij naar hier zou verhuizen, kregen we van Kate te horen dat ze toch nog een adoptiegezinnetje gevonden hadden voor hem. Die mensen wilden helemaal voor hem gaan, zeiden ze. Klonk goed, want dan konden wij weer een ander Blutsje van onze alsmaar-groeiende-wachtlijst in ons tehuis opnemen. Helaas kwam een dag later alweer een berichtje binnen dat Zitto toch weg moest en liefst zo snel mogelijk! Het bleek gewoon niet te lukken... Arm ventje toch! Dus openden wij weer onze harten voor dit aandoenlijke ventje. Hier mag hij gewoon zijn wie hij is en ik zie een geweldig lief katertje! Zijn tic-bewegingen nemen wij en de andere Blutsjes voor lief. Dat hij geen al te beste tafelmanieren heeft en de meeste inhoud weer uit zijn bekje valt, vinden we ook helemaal niet erg. Toch zit er een klein beetje pit in dit dappere kereltje, want de grote pot met natvoer eist hij helemaal voor zichzelf op. Als hij ligt te slapen, kan ik het niet laten om verliefd naar hem te staan kijken. Als hij dan toch wakker wordt en me plots ziet, dan gaat hij helemaal op zijn rugje liggen om op zijn buikje geaaid te worden. We hopen een suikertante of -nonkel te vinden die Zitto net zo betoverend vindt als wij en hem met een maandelijks bedragje naar keuze steunt. Alleen zo kunnen we Blutsjes blijven helpen, want met liefde alleen redden we het niet...
Kijk eens wie er ook bij ons is komen wonen? Zitto, een klein schattig knulletje met een hersenletsel waardoor hij een mentale beperking heeft en doof is. Helaas heeft het manneke nog niet zoveel geluk gehad in zijn vorige leventje, maar daar gaan we nu verandering in brengen! Hij kwam bij Kattenopvang Waasland binnen omdat hij luid schreeuwend gevonden werd op straat. Helaas bleek niemand hem te missen, daarom werd hij na de wettelijke termijn ter adoptie aangeboden. Hij maakt ontzettend veel tic-bewegingen met zijn hoofdje en stapt soms de hele tijd achteruit. Komt er nog bij dat hij vaak roept (doordat hij doof is uiteraard) en dat allemaal maakte dus al heel snel duidelijk dat Zitto niet zomaar in elk huisje past. De dag voor hij naar hier zou verhuizen, kregen we van Kate te horen dat ze toch nog een adoptiegezinnetje gevonden hadden voor hem. Die mensen wilden helemaal voor hem gaan, zeiden ze. Klonk goed, want dan konden wij weer een ander Blutsje van onze alsmaar-groeiende-wachtlijst in ons tehuis opnemen. Helaas kwam een dag later alweer een berichtje binnen dat Zitto toch weg moest en liefst zo snel mogelijk! Het bleek gewoon niet te lukken... Arm ventje toch! Dus openden wij weer onze harten voor dit aandoenlijke ventje. Hier mag hij gewoon zijn wie hij is en ik zie een geweldig lief katertje! Zijn tic-bewegingen nemen wij en de andere Blutsjes voor lief. Dat hij geen al te beste tafelmanieren heeft en de meeste inhoud weer uit zijn bekje valt, vinden we ook helemaal niet erg. Toch zit er een klein beetje pit in dit dappere kereltje, want de grote pot met natvoer eist hij helemaal voor zichzelf op. Als hij ligt te slapen, kan ik het niet laten om verliefd naar hem te staan kijken. Als hij dan toch wakker wordt en me plots ziet, dan gaat hij helemaal op zijn rugje liggen om op zijn buikje geaaid te worden. We hopen een suikertante of -nonkel te vinden die Zitto net zo betoverend vindt als wij en hem met een maandelijks bedragje naar keuze steunt. Alleen zo kunnen we Blutsjes blijven helpen, want met liefde alleen redden we het niet...
Woensdag 29 juni 2016:
Vandaag laat de inspiratie over een update me een beetje in de steek en heb ik m'n handen even vol om een zet te geven aan alle achterstallige mailtjes en pb'tjes die nog beantwoord moeten worden - naast het verzorgen van zoveel Blutsjes en het poetsen/onderhouden van de ruimtes op de boerderij. Maar volgen jullie ons al op Instagram en Twitter? Want daar post ik elke dag kleine foto- en filmpjes-updates die niet op onze website of Facebook verschijnen. Kom zo nog meer te weten over de dagelijkse leventjes van onze Blutsjes of zie geliefde gezichtjes weer die al lange tijd niet in een grote update verschenen zijn. Wij en de Blutsjes zouden het fijn vinden om jullie daar ook te zien! Tot snel?
✿ Instagram: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/
✿ Twitter: https://twitter.com/dekattenbrigade
Vandaag laat de inspiratie over een update me een beetje in de steek en heb ik m'n handen even vol om een zet te geven aan alle achterstallige mailtjes en pb'tjes die nog beantwoord moeten worden - naast het verzorgen van zoveel Blutsjes en het poetsen/onderhouden van de ruimtes op de boerderij. Maar volgen jullie ons al op Instagram en Twitter? Want daar post ik elke dag kleine foto- en filmpjes-updates die niet op onze website of Facebook verschijnen. Kom zo nog meer te weten over de dagelijkse leventjes van onze Blutsjes of zie geliefde gezichtjes weer die al lange tijd niet in een grote update verschenen zijn. Wij en de Blutsjes zouden het fijn vinden om jullie daar ook te zien! Tot snel?
✿ Instagram: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/
✿ Twitter: https://twitter.com/dekattenbrigade
Dinsdag 28 juni 2016:
Vanavond zijn we nog met Lucky naar onze dierenarts gereden. Sinds dit weekend groeiden de knobbeltjes tussen haar oor en wang en volgens wat ik kon voelen, ging het om een abces. Toch zijn we met een bang hartje op pad gegaan, maar toen onze dierenarts met een spuitje in het knobbeltje ging, kwam er inderdaad pus mee. Yes! Helaas kon Lucky niet onder verdoving gebracht worden, dus moest de abces zo opengemaakt worden. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zoveel pus te zien! Er kwam een grote hoeveelheid uit en wat moet dat een deugd doen! Het andere knobbeltje blijkt een opgezette klier te zijn en nu pas is duidelijk hoe een grote infectie ons meisje te pakken heeft. Onze dierenarts gaf me een pluim omdat ze ook vond dat haar oogkas er vele netter en kalmer uitzag. Het uitgedroogde hoornvlies van haar enige oogje werd weggehaald, zodat het zalven weer wat makkelijker wordt. En ze kreeg op de koop toe ook nog wat onderhuids vocht toegediend. Ik ben weer wat medicatie, nieuwe oogzalf en spoelmiddel (om de abces komende dagen nog grondig te spoelen) rijker en daar gaan we weer met volle moed aan de slag. Lucky ligt nu uitgeput te slapen onder de warmtelamp. Maar ik ben zo trots op haar! Vandaag heeft ze weer een beetje uit zichzelf gegeten en ik hoop dat ze nu de nodige grammetjes gaat bijkomen. Ik hoop dat we die infectie die in haar hoofdje woekert klein kunnen krijgen, want ons meisje wilt leven. Elke vezel in haar lijfje geeft aan dat ze klaar is om te blijven vechten en dat gaan we dus ook doen. Mijn hart explodeert van liefde voor haar, mijn verstand kan alleen maar bewondering voor haar opbrengen. Apetrots!
Nota: door alle drukte die het runnen van ons tehuis met zich meebrengt en Sab die maar op halve kracht werkt omdat ze nog steeds ziek is en elke keer ontzettend laat thuis is van haar werk, stapelen de mailtjes en pb'tjes zich op. Ik doe mijn best om alles zo snel mogelijk bij te werken. Ook het verzenden van de t-shirts loopt een klein beetje vertraging op, maar we hopen ze eind deze week op de bus te kunnen doen. Dankjewel voor het begrip!
Vanavond zijn we nog met Lucky naar onze dierenarts gereden. Sinds dit weekend groeiden de knobbeltjes tussen haar oor en wang en volgens wat ik kon voelen, ging het om een abces. Toch zijn we met een bang hartje op pad gegaan, maar toen onze dierenarts met een spuitje in het knobbeltje ging, kwam er inderdaad pus mee. Yes! Helaas kon Lucky niet onder verdoving gebracht worden, dus moest de abces zo opengemaakt worden. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zoveel pus te zien! Er kwam een grote hoeveelheid uit en wat moet dat een deugd doen! Het andere knobbeltje blijkt een opgezette klier te zijn en nu pas is duidelijk hoe een grote infectie ons meisje te pakken heeft. Onze dierenarts gaf me een pluim omdat ze ook vond dat haar oogkas er vele netter en kalmer uitzag. Het uitgedroogde hoornvlies van haar enige oogje werd weggehaald, zodat het zalven weer wat makkelijker wordt. En ze kreeg op de koop toe ook nog wat onderhuids vocht toegediend. Ik ben weer wat medicatie, nieuwe oogzalf en spoelmiddel (om de abces komende dagen nog grondig te spoelen) rijker en daar gaan we weer met volle moed aan de slag. Lucky ligt nu uitgeput te slapen onder de warmtelamp. Maar ik ben zo trots op haar! Vandaag heeft ze weer een beetje uit zichzelf gegeten en ik hoop dat ze nu de nodige grammetjes gaat bijkomen. Ik hoop dat we die infectie die in haar hoofdje woekert klein kunnen krijgen, want ons meisje wilt leven. Elke vezel in haar lijfje geeft aan dat ze klaar is om te blijven vechten en dat gaan we dus ook doen. Mijn hart explodeert van liefde voor haar, mijn verstand kan alleen maar bewondering voor haar opbrengen. Apetrots!
Nota: door alle drukte die het runnen van ons tehuis met zich meebrengt en Sab die maar op halve kracht werkt omdat ze nog steeds ziek is en elke keer ontzettend laat thuis is van haar werk, stapelen de mailtjes en pb'tjes zich op. Ik doe mijn best om alles zo snel mogelijk bij te werken. Ook het verzenden van de t-shirts loopt een klein beetje vertraging op, maar we hopen ze eind deze week op de bus te kunnen doen. Dankjewel voor het begrip!
Maandag 27 juni 2016:
Om de dag moeten onze verlamde Blutsjes en luierkindje Jake in bad, zo ook afgelopen zaterdag. En ik besloot om Lucky ook maar eens op te frissen, ondanks dat ze op dat moment nog erg zwak was. Ze zat afgelopen dagen niet zo lekker in haar velletje na ons dierenartsbezoekje vorige week. Ik had gehoopt dat het prikje Convenia sneller zou aanslaan, maar dat deed het niet. Dus besloot ik om zelf alles uit de kast te halen, beginnend met een lekker warm badje. Ondanks dat ze wellicht nog nooit eerder een badje in haar leven gekregen heeft, liet ze zich toch voortreffelijk wassen. Helemaal schoon heb ik ze nog niet gekregen, maar ze oogt en ruikt in ieder geval al een stuk frisser. Haar pootjes zijn ook al een stuk minder vuil en na het badje voelde ze zich echt opgelucht. Ze gaf zichzelf ook nog een kleine poetsbeurt en viel dan als een blok in slaap met de warmtelamp op haar gericht. Stiekem hoop ik dat ze "gewoon" herpes te pakken heeft in plaats van een tumor in haar hoofdje en dat we samen dat virus kunnen tackelen. Afgelopen dagen kon ze niet meer zelfstandig eten doordat haar neusje en keeltje vol slijmpjes zaten, dus moest ik met een sonde aan de slag. Zo kreeg ze toch voldoende eten binnen, want alle energie gaat nu naar het vechten van hetgeen dat haar lichaampje aanvalt. Haar lege oogkas was ik meermaals per dag grondig met Isobetadine-water en zowel haar oogkas als aangetast oogje worden meermaals per dag gezalfd en gedruppeld. Haar neusje wordt behandeld met een middeltje om de slijmpjes weg te krijgen en ze krijgt elke dag ontstekingsremmer en pijnstilling. Het leek erop dat ze gisteravond haar mondje net een klein beetje beter kon open doen dan in het begin, maar toch wilde ik mezelf geen illusies maken. Wie weet zag ik gewoon spoken? Maar vandaag werkte haar tongetje weer iets beter mee en ze heeft zowaar zelf een klein beetje gegeten. Ze dook met haar neus in de eetpot van zodra ik hem bij haar in de ziekenboeg zat. Een goed teken, want dat betekent dat haar neusje ondertussen toch weer de geur van natvoer oppikt. We hebben nog een lange weg te bewandelen, maar we geven niet op. De huid rondom haar lege oogkas ziet er minder rood en zelfs een beetje kalmer uit. Het zijn kleine stapjes, maar het zijn -tenminste- stapjes die ons hopelijk in de goede richting brengen.
Om de dag moeten onze verlamde Blutsjes en luierkindje Jake in bad, zo ook afgelopen zaterdag. En ik besloot om Lucky ook maar eens op te frissen, ondanks dat ze op dat moment nog erg zwak was. Ze zat afgelopen dagen niet zo lekker in haar velletje na ons dierenartsbezoekje vorige week. Ik had gehoopt dat het prikje Convenia sneller zou aanslaan, maar dat deed het niet. Dus besloot ik om zelf alles uit de kast te halen, beginnend met een lekker warm badje. Ondanks dat ze wellicht nog nooit eerder een badje in haar leven gekregen heeft, liet ze zich toch voortreffelijk wassen. Helemaal schoon heb ik ze nog niet gekregen, maar ze oogt en ruikt in ieder geval al een stuk frisser. Haar pootjes zijn ook al een stuk minder vuil en na het badje voelde ze zich echt opgelucht. Ze gaf zichzelf ook nog een kleine poetsbeurt en viel dan als een blok in slaap met de warmtelamp op haar gericht. Stiekem hoop ik dat ze "gewoon" herpes te pakken heeft in plaats van een tumor in haar hoofdje en dat we samen dat virus kunnen tackelen. Afgelopen dagen kon ze niet meer zelfstandig eten doordat haar neusje en keeltje vol slijmpjes zaten, dus moest ik met een sonde aan de slag. Zo kreeg ze toch voldoende eten binnen, want alle energie gaat nu naar het vechten van hetgeen dat haar lichaampje aanvalt. Haar lege oogkas was ik meermaals per dag grondig met Isobetadine-water en zowel haar oogkas als aangetast oogje worden meermaals per dag gezalfd en gedruppeld. Haar neusje wordt behandeld met een middeltje om de slijmpjes weg te krijgen en ze krijgt elke dag ontstekingsremmer en pijnstilling. Het leek erop dat ze gisteravond haar mondje net een klein beetje beter kon open doen dan in het begin, maar toch wilde ik mezelf geen illusies maken. Wie weet zag ik gewoon spoken? Maar vandaag werkte haar tongetje weer iets beter mee en ze heeft zowaar zelf een klein beetje gegeten. Ze dook met haar neus in de eetpot van zodra ik hem bij haar in de ziekenboeg zat. Een goed teken, want dat betekent dat haar neusje ondertussen toch weer de geur van natvoer oppikt. We hebben nog een lange weg te bewandelen, maar we geven niet op. De huid rondom haar lege oogkas ziet er minder rood en zelfs een beetje kalmer uit. Het zijn kleine stapjes, maar het zijn -tenminste- stapjes die ons hopelijk in de goede richting brengen.
Zondag 26 juni 2016:
Vandaag was het een druk, maar leuk dagje - weliswaar tussen hevige regenbuien en onweer door - op de boerderij want we kregen namelijk Sabine van ADMA en haar man over de vloer en ook Kate van Kattenopvang Waasland kwam ons een bezoekje brengen. Wat zij hier precies kwamen doen, blijft nog eventjes geheim tot één van de updates later in de week. Maar het was fijn om weer bezoek over de vloer te krijgen die ook in het dierenwereldje zitten en om leuke en minder leuke verhaaltjes uit te wisselen. Sabine is één van de poezendames wiens hart veel te groot is. Geen enkele reddingsactie is haar te veel en ook zij gaat steeds erg ver om een diertje (medisch) te redden. We kunnen alleen maar erg veel bewondering voor haar en haar man hebben. Zij was ook zo lief om op de benefiet aanwezig te zijn. Kate is ook zo'n geweldige dame die er na de brand onmiddellijk voor ons was met verzorgproducten voor de Blutsjes. En zij bracht ook een verzorgtafel langs waar ik nog steeds erg trots op ben, want die hadden we zo hard nodig om de verlamde Blutsjes op te verzorgen. Samen kunnen we zoveel meer doen voor de diertjes en het is al helemaal fijn als alle neuzen in dezelfde richting staan. Dankjewel voor het fijne bezoek en wie weet tot snel!
Vandaag was het een druk, maar leuk dagje - weliswaar tussen hevige regenbuien en onweer door - op de boerderij want we kregen namelijk Sabine van ADMA en haar man over de vloer en ook Kate van Kattenopvang Waasland kwam ons een bezoekje brengen. Wat zij hier precies kwamen doen, blijft nog eventjes geheim tot één van de updates later in de week. Maar het was fijn om weer bezoek over de vloer te krijgen die ook in het dierenwereldje zitten en om leuke en minder leuke verhaaltjes uit te wisselen. Sabine is één van de poezendames wiens hart veel te groot is. Geen enkele reddingsactie is haar te veel en ook zij gaat steeds erg ver om een diertje (medisch) te redden. We kunnen alleen maar erg veel bewondering voor haar en haar man hebben. Zij was ook zo lief om op de benefiet aanwezig te zijn. Kate is ook zo'n geweldige dame die er na de brand onmiddellijk voor ons was met verzorgproducten voor de Blutsjes. En zij bracht ook een verzorgtafel langs waar ik nog steeds erg trots op ben, want die hadden we zo hard nodig om de verlamde Blutsjes op te verzorgen. Samen kunnen we zoveel meer doen voor de diertjes en het is al helemaal fijn als alle neuzen in dezelfde richting staan. Dankjewel voor het fijne bezoek en wie weet tot snel!
|
|
Zaterdag 25 juni 2016:
Vandaag mochten onze konijntjes met z'n drietjes een ritje richting onze dierenarts ondernemen, want hun enting stond op de planning. Helaas kon onze dierenarts het nieuwe vaccin tegen RHD2 nog niet bemachtigen, waardoor ze de standaard vaccinatie tegen VHS en Myxomatose kregen. Van zodra het nieuwe vaccin binnen is, worden de konijntjes ook met dat vaccin geënt. Want her en der zijn er in het land al veel konijntjes getroffen door dat gemuteerde virus. Ondanks dat het donderstenen zijn, hebben ze zich voorbeeldig gedragen bij de dierenarts. Ze werden van kop tot teen nagekeken en helemaal gezond verklaard! De drie hartjes klopten zoals het hoort, de tandjes zagen er voortreffelijk uit en ook Pluto's castratiewonde ziet er al bij al goed uit. Doordat hij een serie hechtingen uitgeknabbeld had na zijn castratie eerder deze week, ziet zijn ene teelbal er wel erg gezwollen uit. Voor de zekerheid prikte onze dierenarts er even in om te kijken of het gewoon bloed is of etter en gelukkig was het bloed, want dat betekent dat het weer zal wegtrekken. Voor de zekerheid krijgt Pluto nog een kuurtje Baytril, maar we hoeven ons gelukkig niet al te veel zorgen maken. Bij thuiskomt kwamen ze gelijk de transportmand uit en pakten ze hun dagelijkse routine weer op. Gelukkig vonden ze de rit en bezoekje helemaal niet stressvol, integendeel! Bunny Lee dacht vast bij zichzelf: leuk, weer aandacht.
Vandaag mochten onze konijntjes met z'n drietjes een ritje richting onze dierenarts ondernemen, want hun enting stond op de planning. Helaas kon onze dierenarts het nieuwe vaccin tegen RHD2 nog niet bemachtigen, waardoor ze de standaard vaccinatie tegen VHS en Myxomatose kregen. Van zodra het nieuwe vaccin binnen is, worden de konijntjes ook met dat vaccin geënt. Want her en der zijn er in het land al veel konijntjes getroffen door dat gemuteerde virus. Ondanks dat het donderstenen zijn, hebben ze zich voorbeeldig gedragen bij de dierenarts. Ze werden van kop tot teen nagekeken en helemaal gezond verklaard! De drie hartjes klopten zoals het hoort, de tandjes zagen er voortreffelijk uit en ook Pluto's castratiewonde ziet er al bij al goed uit. Doordat hij een serie hechtingen uitgeknabbeld had na zijn castratie eerder deze week, ziet zijn ene teelbal er wel erg gezwollen uit. Voor de zekerheid prikte onze dierenarts er even in om te kijken of het gewoon bloed is of etter en gelukkig was het bloed, want dat betekent dat het weer zal wegtrekken. Voor de zekerheid krijgt Pluto nog een kuurtje Baytril, maar we hoeven ons gelukkig niet al te veel zorgen maken. Bij thuiskomt kwamen ze gelijk de transportmand uit en pakten ze hun dagelijkse routine weer op. Gelukkig vonden ze de rit en bezoekje helemaal niet stressvol, integendeel! Bunny Lee dacht vast bij zichzelf: leuk, weer aandacht.
Onze wiggel waggelkontje Lucy bleek de laatste tijd een beetje het mikpunt van plagerijen te zijn door verlamd Blutsje Tim en luierkindje Jake. Ze bedoelden het heus niet slecht, maar ze zaten de hele tijd in het krabpaalholletje met hun pootjes te hengelen waar Lucy net haar veilige plekje vond. Daardoor begon ze te grommen en dat vonden de jongens net heerlijk, wat nog meer aanzette tot plagerijen. Die twee hebben elkaar echt gevonden, moet ik zeggen! Elke avond liggen ze al rollebollend te spelen en jumpt Jake van de ene kant van de ruimte naar de andere met een schuifelende Tim achter zich aan. Lucy kwam op een avond naar me toe en ik voelde dat ze zich niet goed meer voelde bij de andere katjes. Dus besloot ik daar in het midden van de nacht dat ze gepromoveerd mocht worden tot bureelkatje. Ze ontdekte haar nieuwe omgeving met een gelukkig gezichtje en gisteren speelde ze zelfs voor verpleegstertje. Want Sab lag ziek op bed met griep en ze besloot om al die tijd aan haar zijde te liggen. Soms staat de deur richting de konijnenweide open en dat vindt Lucy ook heerlijk! Dan maakt ze even een wandelingetje en geniet ze van alle zonnestraaltjes die op haar gelukzalig snuitje vallen.
Vrijdag 24 juni 2016:
Soms zijn er zo van die katjes die zich meteen - bij het eerste aanzicht - in mijn hartje nestelen. Zo ook Ivy! Haar verhaal is triest en gaat als volgt: we kregen een telefoontje van Marina. Zij was doorverwezen door Nathalie van W.AH.F. omdat zij geen plek meer had in haar asiel en ze vroeg ons of wij alsjeblieft konden uithelpen. Ivy werd namelijk voor de ogen van Marina uit een auto gesmeten, zomaar... Haar baasjes reden weg en daar zat Ivy dan op de weg, niet wetende wat haar overkwam. Gelukkig stopte Marina gelijk en zorgde ze ervoor dat ons prutsemeisje veilig in haar auto gezet werd en reed ze meteen naar de dierenarts. Die stelde vast dat Ivy blind is en verder wilde hij niet veel moeite doen om haar te onderzoeken. Marina merkte al snel op dat Ivy amper at en dronk bij haar, rondjes liep en de hele tijd schreeuwde. Dit verhaaltje raakte ons zo hard, dat we gelijk een plekje vrij maakten in onze ziekenboeg en Ivy in ons kroostrijke dierengezinnetje opnamen. Hier begon ons meisje gelukkig wel mondjesmaat te eten en te drinken, maar het viel me ook op dat ze niet op de kattenbak gaat en dat ze niet alleen blind maar ook doof is en erg mager aan haar achterhand. Iets in mij zei dat dit niet door de klap van het uit-de-auto-smijten was, maar dat er medisch meer aan de hand was. Dus boekten we snel een afspraakje bij onze dierenarts om bloed te prikken. En daar kwam aan het licht dat Ivy zware nierpatiënt is. Haar vorige baasjes hebben bewust of onbewust signalen genegeerd zoals het blind worden, rondjeslopen en naast de bak plassen. Ivy was geen lastige kat die het verdiende om uit een auto geknikkerd te worden, ze is ernstig ziek! Ze had op zijn minst medisch onderzocht moeten worden om permanente schade te voorkomen. De schade in haar hoofdje is onomkeerbaar. Het rondjeslopen is gelukkig al ietsje geminderd, maar ook dat is blijvende schade. Gelukkig beseft ze op dat moment niet dat ze rondjes loopt. Ivy leeft in het hier en nu en ze vindt zich ondanks al haar beperkingen helemaal niet zielig! Integendeel zelfs, ze geniet van alle aaitjes die ze krijgt en ze weet gewoon al dat wij haar graag zien zoals ze is. Het plan is nu om haar nierprobleem grondig aan te pakken zodat de hoge ureum en creatinine waarden snel gaan zakken. Ze staat inmiddels al op nierdieet en nu gaan we ook met medicatie starten. Onze dierenarts vond het namelijk verstandig om haar eerst goed aan het eten te krijgen alvorens ze niermedicatie zou krijgen omdat dit de eetlust altijd een beetje afremt. Het kan zijn dat Ivy maar voor een korte periode bij ons zal wonen, alles hangt af van een volgend bloedonderzoek en hoe haar lichaam op het dieet en medicatie zal reageren. Maar het staat vast dat we haar zo gelukkig mogelijk gaan maken en haar wel de verzorging gaan geven die ze zo hard nodig heeft, iets waar haar vorige baasjes niet in geslaagd zijn. Welkom lief meisje, hier ben je niet lastig en je verdiende het zeker niet om als oud vuil langs de kant van de weg gesmeten te zijn. We gaan onze stinkende best doen om je weer beter te maken!
Soms zijn er zo van die katjes die zich meteen - bij het eerste aanzicht - in mijn hartje nestelen. Zo ook Ivy! Haar verhaal is triest en gaat als volgt: we kregen een telefoontje van Marina. Zij was doorverwezen door Nathalie van W.AH.F. omdat zij geen plek meer had in haar asiel en ze vroeg ons of wij alsjeblieft konden uithelpen. Ivy werd namelijk voor de ogen van Marina uit een auto gesmeten, zomaar... Haar baasjes reden weg en daar zat Ivy dan op de weg, niet wetende wat haar overkwam. Gelukkig stopte Marina gelijk en zorgde ze ervoor dat ons prutsemeisje veilig in haar auto gezet werd en reed ze meteen naar de dierenarts. Die stelde vast dat Ivy blind is en verder wilde hij niet veel moeite doen om haar te onderzoeken. Marina merkte al snel op dat Ivy amper at en dronk bij haar, rondjes liep en de hele tijd schreeuwde. Dit verhaaltje raakte ons zo hard, dat we gelijk een plekje vrij maakten in onze ziekenboeg en Ivy in ons kroostrijke dierengezinnetje opnamen. Hier begon ons meisje gelukkig wel mondjesmaat te eten en te drinken, maar het viel me ook op dat ze niet op de kattenbak gaat en dat ze niet alleen blind maar ook doof is en erg mager aan haar achterhand. Iets in mij zei dat dit niet door de klap van het uit-de-auto-smijten was, maar dat er medisch meer aan de hand was. Dus boekten we snel een afspraakje bij onze dierenarts om bloed te prikken. En daar kwam aan het licht dat Ivy zware nierpatiënt is. Haar vorige baasjes hebben bewust of onbewust signalen genegeerd zoals het blind worden, rondjeslopen en naast de bak plassen. Ivy was geen lastige kat die het verdiende om uit een auto geknikkerd te worden, ze is ernstig ziek! Ze had op zijn minst medisch onderzocht moeten worden om permanente schade te voorkomen. De schade in haar hoofdje is onomkeerbaar. Het rondjeslopen is gelukkig al ietsje geminderd, maar ook dat is blijvende schade. Gelukkig beseft ze op dat moment niet dat ze rondjes loopt. Ivy leeft in het hier en nu en ze vindt zich ondanks al haar beperkingen helemaal niet zielig! Integendeel zelfs, ze geniet van alle aaitjes die ze krijgt en ze weet gewoon al dat wij haar graag zien zoals ze is. Het plan is nu om haar nierprobleem grondig aan te pakken zodat de hoge ureum en creatinine waarden snel gaan zakken. Ze staat inmiddels al op nierdieet en nu gaan we ook met medicatie starten. Onze dierenarts vond het namelijk verstandig om haar eerst goed aan het eten te krijgen alvorens ze niermedicatie zou krijgen omdat dit de eetlust altijd een beetje afremt. Het kan zijn dat Ivy maar voor een korte periode bij ons zal wonen, alles hangt af van een volgend bloedonderzoek en hoe haar lichaam op het dieet en medicatie zal reageren. Maar het staat vast dat we haar zo gelukkig mogelijk gaan maken en haar wel de verzorging gaan geven die ze zo hard nodig heeft, iets waar haar vorige baasjes niet in geslaagd zijn. Welkom lief meisje, hier ben je niet lastig en je verdiende het zeker niet om als oud vuil langs de kant van de weg gesmeten te zijn. We gaan onze stinkende best doen om je weer beter te maken!
Donderdag 23 juni 2016:
Gisteren rolde ik om 6u uit bed, toch snel een koffietje naar binnen gewerkt om met de nodige cafeïne aan de slag te gaan. Ik werd namelijk al om 9u bij onze dierenarts verwacht en tegen die tijd wilde ik graag de verlamde Blutsjes hun omgeving al verschoond hebben en hun blaasjes geleegd en diegene die een luiertje om moeten gehuld in een luier. Ik had zelfs geen tijd meer om me in nette kleren te hijsen, want de klok tikte genadeloos door. Dus hups konijntje Pluto en Blutsje Lucky in de auto en wegwezen. Pluto's belangrijke dag was namelijk aangebroken: hij mocht zijn balletjes gaan inleveren. De operatie is ontzettend goed verlopen en doordat er met gasnarcose gewerkt werd, had hij amper last toen hij thuiskwam. Hij voelde zich al zo lekker, dat hij één serie hechtingen uitgetrokken heeft. Gelukkig ziet alles er nog oké uit, maar voor de zekerheid moest hij toch een nachtje binnen slapen zodat ik hem goed in de gaten kon houden. Vanmorgen mocht hij alweer loslopen op zijn stukje terrein buiten en hij heeft heerlijk genoten van het zonnetje. Lucky moest ook mee, want net na het plaatsen van mijn vorige update zagen we dat haar "goede" oogje aangetast was. Het leek alsof haar lens losgekomen was, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Haar hoornvlies is uitgedroogd, dus nu ben ik meermaals per dag met zalfjes en druppeltjes in de weer om haar oogje weer goed te krijgen. Ze kreeg nog een shot Convenia en Metacam ingespoten. Want om heel eerlijk te zijn heb ik het idee dat er bij Lucky meer aan de hand is dan enkel die aanrijding en de dierenarts volgde mijn gevoel hierin. Het zou kunnen dat Lucky een tumor in haar hoofdje heeft en dat dit de reden is waarom haar oogkas niet naar behoren geneest. Om echt zekerheid te hebben moet ze in slaap gebracht worden en zouden er celbiopten genomen moeten worden, maar narcose kan ze nu niet aan, daarvoor is ze te zwak. Stiekem hopen we dat het toch "maar" om een fikse ontsteking gaat en dat we die met medicatie onder controle krijgen. Toen ze thuiskwam, was ze duidelijk erg moe en ze viel dan ook bijna gelijk in slaap met de warmtelamp op haar tengere lijfje gericht. Gisteren was het ook badtijd voor de verlamde Blutsjes en luierkindje Jake, waardoor Sab Pluto is gaan ophalen en tevens nam ze ook verlamd Blutsje Andreas mee. Want hij heeft een blaasontsteking te pakken en ondanks dat hij zo'n lief ventje is, slaat de paniek toe wanneer ik hem medicatie moet geven. Dan verkrampt hij helemaal waardoor het erg moeilijk is om hem in een goede greep vast te houden en medicijnen te geven. Metacam lukt nog net, maar een pilletje of ander siroopje is er toch net te veel aan. Bij onze dierenarts was hij super flink en liet daar gewillig een prikje Convenia zetten. Nu maar duimen dat er snel weer 'normale' urine te voorschijn komt als ik zijn blaasje leeg. Dit was niet ons eerste dierenartsbezoekje deze week en ook niet ons laatste, maar daarover later meer!
Gisteren rolde ik om 6u uit bed, toch snel een koffietje naar binnen gewerkt om met de nodige cafeïne aan de slag te gaan. Ik werd namelijk al om 9u bij onze dierenarts verwacht en tegen die tijd wilde ik graag de verlamde Blutsjes hun omgeving al verschoond hebben en hun blaasjes geleegd en diegene die een luiertje om moeten gehuld in een luier. Ik had zelfs geen tijd meer om me in nette kleren te hijsen, want de klok tikte genadeloos door. Dus hups konijntje Pluto en Blutsje Lucky in de auto en wegwezen. Pluto's belangrijke dag was namelijk aangebroken: hij mocht zijn balletjes gaan inleveren. De operatie is ontzettend goed verlopen en doordat er met gasnarcose gewerkt werd, had hij amper last toen hij thuiskwam. Hij voelde zich al zo lekker, dat hij één serie hechtingen uitgetrokken heeft. Gelukkig ziet alles er nog oké uit, maar voor de zekerheid moest hij toch een nachtje binnen slapen zodat ik hem goed in de gaten kon houden. Vanmorgen mocht hij alweer loslopen op zijn stukje terrein buiten en hij heeft heerlijk genoten van het zonnetje. Lucky moest ook mee, want net na het plaatsen van mijn vorige update zagen we dat haar "goede" oogje aangetast was. Het leek alsof haar lens losgekomen was, maar dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Haar hoornvlies is uitgedroogd, dus nu ben ik meermaals per dag met zalfjes en druppeltjes in de weer om haar oogje weer goed te krijgen. Ze kreeg nog een shot Convenia en Metacam ingespoten. Want om heel eerlijk te zijn heb ik het idee dat er bij Lucky meer aan de hand is dan enkel die aanrijding en de dierenarts volgde mijn gevoel hierin. Het zou kunnen dat Lucky een tumor in haar hoofdje heeft en dat dit de reden is waarom haar oogkas niet naar behoren geneest. Om echt zekerheid te hebben moet ze in slaap gebracht worden en zouden er celbiopten genomen moeten worden, maar narcose kan ze nu niet aan, daarvoor is ze te zwak. Stiekem hopen we dat het toch "maar" om een fikse ontsteking gaat en dat we die met medicatie onder controle krijgen. Toen ze thuiskwam, was ze duidelijk erg moe en ze viel dan ook bijna gelijk in slaap met de warmtelamp op haar tengere lijfje gericht. Gisteren was het ook badtijd voor de verlamde Blutsjes en luierkindje Jake, waardoor Sab Pluto is gaan ophalen en tevens nam ze ook verlamd Blutsje Andreas mee. Want hij heeft een blaasontsteking te pakken en ondanks dat hij zo'n lief ventje is, slaat de paniek toe wanneer ik hem medicatie moet geven. Dan verkrampt hij helemaal waardoor het erg moeilijk is om hem in een goede greep vast te houden en medicijnen te geven. Metacam lukt nog net, maar een pilletje of ander siroopje is er toch net te veel aan. Bij onze dierenarts was hij super flink en liet daar gewillig een prikje Convenia zetten. Nu maar duimen dat er snel weer 'normale' urine te voorschijn komt als ik zijn blaasje leeg. Dit was niet ons eerste dierenartsbezoekje deze week en ook niet ons laatste, maar daarover later meer!
|
|
|
Woensdag 22 juni 2016:
Tot op de dag van vandaag krijgen we nog steeds leuke, lieve en geweldige reacties op ons nieuwe logo en daar slaan onze hartjes een beetje sneller van. We zijn er zelf ook nog steeds heel erg trots op en dankbaar dat de lieve mensen van Krokant dit voor ons gemaakt hebben. Omdat de rekeningen hoog oplopen, bedachten we een nieuwe fundraiser: t-shirts met ons logo! Op die manier kunnen al onze Blutsjesvrienden niet alleen ontzettend veel reclame voor ons tehuis maken, maar dragen ze onze Blutsjes letterlijk op hun hart, mooier kan toch niet? De t-shirts komen in unisex maten (dus zowel voor man als vrouw) van S tot XXL in de kleur wit. Bestellen kan door een mailtje te sturen naar: [email protected] en we kunnen haast niet wachten om de eerste t-shirts richting hun nieuwe bestemming te sturen. De t-shirts komen op 15 euro per stuk, verzending inbegrepen - zowel naar binnen- als buitenland. Samen kunnen we de wereld echt een beetje mooier maken of toch tenminste voor de diertjes die een plekje vinden in ons toevluchtsoord.
Tot op de dag van vandaag krijgen we nog steeds leuke, lieve en geweldige reacties op ons nieuwe logo en daar slaan onze hartjes een beetje sneller van. We zijn er zelf ook nog steeds heel erg trots op en dankbaar dat de lieve mensen van Krokant dit voor ons gemaakt hebben. Omdat de rekeningen hoog oplopen, bedachten we een nieuwe fundraiser: t-shirts met ons logo! Op die manier kunnen al onze Blutsjesvrienden niet alleen ontzettend veel reclame voor ons tehuis maken, maar dragen ze onze Blutsjes letterlijk op hun hart, mooier kan toch niet? De t-shirts komen in unisex maten (dus zowel voor man als vrouw) van S tot XXL in de kleur wit. Bestellen kan door een mailtje te sturen naar: [email protected] en we kunnen haast niet wachten om de eerste t-shirts richting hun nieuwe bestemming te sturen. De t-shirts komen op 15 euro per stuk, verzending inbegrepen - zowel naar binnen- als buitenland. Samen kunnen we de wereld echt een beetje mooier maken of toch tenminste voor de diertjes die een plekje vinden in ons toevluchtsoord.
Dinsdag 21 juni 2016:
Stiekem heb ik zo'n voorgevoel dat er een heleboel mensen op een Lucky-update zitten te wachten? Ons meisje kwam bij ons wonen nadat ze door een auto gegrepen werd, een oogje verloor en haar kaak in slot ging. Toen ze hier pas woonde, blies ze er op los. Maar kijk nu eens? Haar gehoor en zicht - in haar "goede" oogje - zijn nog steeds aangetast door de klap van de auto die ze gehad heeft. Maar haar reukorgaan werkt goed en van zodra ze ruikt dat ik in de buurt ben of het deurtje open doe om haar ziekenboegbedje van propere bedding te voorzien en te poetsen, dan komt ze mijn richting uit en moet ik haar knuffelen. Ze geniet er zo hard van, dan duwt ze haar nekje tegen mijn hand aan om daar gekriebeld te worden. Of ze duwt haar gezichtje tegen het mijne om kusjes op haar neusje te krijgen. Zelfs oppakken lukt al en ze zou uren in mijn armen kunnen liggen. Ik heb zo'n bewondering voor dit dappere meisje! Ze is nog steeds zwak en haar hersentjes hebben een serieuze klap gehad waardoor ze niet functioneert zoals andere katjes, maar ze doet het toch maar! Ze heeft zich al zo diep in mijn hart genesteld en ik kan alleen maar dankbaar zijn dat wij net zulke breekbare wezentjes kunnen en mogen helpen. Haar lege oogkasje zal veel tijd nodig hebben om te helen. Doordat haar kaak in slot is, wroet ze met haar ganse snoet in het eetbakje waardoor haar gezichtje keer op keer volhangt met natvoer. Na elke eetpartij is het tijd voor een snoet-poetsbeurt om de wonde zo net mogelijk te houden. Maar het is duidelijk dat haar plaksnoet er elke keer weer ervoor zorgt dat de wonde maar gestaag heelt. Maar we komen er wel, het heeft gewoon meer en langere tijd nodig dan bij een wonde die droog kan staan. Op de boerderij hebben we nog één kamertje dat afgewerkt moet worden omdat het er nu bv. binnenregent en dat wordt een kamertje speciaal voor katjes met een hersentrauma. Onze geweldige klussers gaan in het weekend daar aan de slag om het kamertje voor Lucky af te werken zodat ze binnenkort van de ziekenboeg naar dit kamertje kan verhuizen. Nu nog even een beetje nadenken over de inrichting zodat het toch huiselijk aanvoelt, maar veilig is zodat ze nergens af kan donderen. Kleine stapjes zijn misschien wel de belangrijkste stapjes, nietwaar Lucky? En ohja, bijna vergeten te zeggen: Lucky kan niet slapen zonder haar warme Snugglesafe. Meerdere keren per dag warm ik hem op in de microgolfoven en als deze aan het warm draaien is, dan blijft ze zoeken tot haar warmteschijfje weer onder naar pootjes belandt. Dan nestelt ze zich neer in een bolletje en valt met een diepe zucht in slaap. Hartverwarmend!
Stiekem heb ik zo'n voorgevoel dat er een heleboel mensen op een Lucky-update zitten te wachten? Ons meisje kwam bij ons wonen nadat ze door een auto gegrepen werd, een oogje verloor en haar kaak in slot ging. Toen ze hier pas woonde, blies ze er op los. Maar kijk nu eens? Haar gehoor en zicht - in haar "goede" oogje - zijn nog steeds aangetast door de klap van de auto die ze gehad heeft. Maar haar reukorgaan werkt goed en van zodra ze ruikt dat ik in de buurt ben of het deurtje open doe om haar ziekenboegbedje van propere bedding te voorzien en te poetsen, dan komt ze mijn richting uit en moet ik haar knuffelen. Ze geniet er zo hard van, dan duwt ze haar nekje tegen mijn hand aan om daar gekriebeld te worden. Of ze duwt haar gezichtje tegen het mijne om kusjes op haar neusje te krijgen. Zelfs oppakken lukt al en ze zou uren in mijn armen kunnen liggen. Ik heb zo'n bewondering voor dit dappere meisje! Ze is nog steeds zwak en haar hersentjes hebben een serieuze klap gehad waardoor ze niet functioneert zoals andere katjes, maar ze doet het toch maar! Ze heeft zich al zo diep in mijn hart genesteld en ik kan alleen maar dankbaar zijn dat wij net zulke breekbare wezentjes kunnen en mogen helpen. Haar lege oogkasje zal veel tijd nodig hebben om te helen. Doordat haar kaak in slot is, wroet ze met haar ganse snoet in het eetbakje waardoor haar gezichtje keer op keer volhangt met natvoer. Na elke eetpartij is het tijd voor een snoet-poetsbeurt om de wonde zo net mogelijk te houden. Maar het is duidelijk dat haar plaksnoet er elke keer weer ervoor zorgt dat de wonde maar gestaag heelt. Maar we komen er wel, het heeft gewoon meer en langere tijd nodig dan bij een wonde die droog kan staan. Op de boerderij hebben we nog één kamertje dat afgewerkt moet worden omdat het er nu bv. binnenregent en dat wordt een kamertje speciaal voor katjes met een hersentrauma. Onze geweldige klussers gaan in het weekend daar aan de slag om het kamertje voor Lucky af te werken zodat ze binnenkort van de ziekenboeg naar dit kamertje kan verhuizen. Nu nog even een beetje nadenken over de inrichting zodat het toch huiselijk aanvoelt, maar veilig is zodat ze nergens af kan donderen. Kleine stapjes zijn misschien wel de belangrijkste stapjes, nietwaar Lucky? En ohja, bijna vergeten te zeggen: Lucky kan niet slapen zonder haar warme Snugglesafe. Meerdere keren per dag warm ik hem op in de microgolfoven en als deze aan het warm draaien is, dan blijft ze zoeken tot haar warmteschijfje weer onder naar pootjes belandt. Dan nestelt ze zich neer in een bolletje en valt met een diepe zucht in slaap. Hartverwarmend!
Maandag 20 juni 2016:
Nu we al eventjes op ons nieuw plekje wonen en zelf terug een beter overzicht hebben van de donatiespulletjes die binnenkomen, gaan we weer van start met onze donatie-dankjewel-updates. Ik vond het vreselijk om daar afgelopen maanden geen aandacht aan te kunnen besteden, maar er kwam zoveel op ons af en vaak werden spulletjes ook via via aan andere mensen gegeven dat we het overzicht hierover kwijt raakten. Maar ik moet toegeven dat het een heerlijk gevoel is dat er nu ook weer cadeautjes voor onze bewoners onze kant uitkomen en op die manier leerden we onze nieuwe postbode en pakketjesmannen en -vrouwen al kennen. Al is het wel even wennen dat het nu allemaal in het Frans moet. Filip stuurde ons een tijdje geleden 3 grote dozen met luiers onze kant op. De billetjes van Noro en Andreas kunnen weer een tijdje gehuld worden in de luiertjes van Filip. Toen Angelique ons aangereden Blutsje Lucky in opvang kwam langsbrengen, stond ze hier niet met lege handen. Kamiel moest er zowaar even van gaan liggen: zoveel spul dacht hij bij zichzelf. En Angelique was zelfs zo lief om ook onze konijntjes te verwennen met lekkers en lekker warm stro. We kregen op exact dezelfde dag donatiespulletjes van Yana en Silvia gedoneerd. Yana bezorgde onze Blutsjes lekker voer, terwijl Silvia ons van de broodnodige verzorgspulletjes zoals talkpoeder en ontvlooiing voorzag. Martine die onze dieetpatiëntjes regelmatig van een Zooplus pakketje voorziet, liet nu ook weer een prachtige donatie onze kant uitkomen. Kobe wilde er trots bij poseren! En ook Eveline die ons met de meest prachtige pakketten weet te verrassen, stuurde nu ook weer broodnodig blikvoer en speeltjes op. Kigo kon haar ogen niet geloven toen ze in de doos piepte! Toen Marina ons contacteerde om een triest en schrijnend katje in opvang te nemen, bracht ze ook nog eens spulletjes mee die we zo goed kunnen gebruiken, van voer tot poetsmiddel. Over het nieuwe Blutsje volgt er later deze week een update. Ook de vrijwilligers van Alis vzw hebben ons verrast met een prachtige donatie: een alleszuiger voor de stallen! Ze schreven er zelf ook een leuk stukje over op hun website: http://www.animallifesupport.be/index.php/component/k2/item/256-chocopoezen-en-echte-poezen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel deugd het doet om zo gesteund te worden. Ook de mensen die ons afgelopen tijd financieel gesteund hebben zijn we ontzettend dankbaar, want met liefde alleen redden we het niet. De kosten lopen hoog op en de facturen die we de laatste tijd binnenkrijgen zijn zo hoog, dat we vaak even moeten gaan neerzitten als we al die cijfertjes onder ogen krijgen. Ook willen we al onze (nieuwe) suikertantes en -nonkels uit de grond van ons hart bedanken dat zij één of meerdere bewonertjes financieel onder hun hoede hebben genomen. We hopen dit weekend een zet te kunnen geven aan het maken van de suikercertificaatjes zodat deze eindelijk jullie richting uitkomen. Dankjewel iedereen voor de steun, samen zijn we één grote familie voor onze (toekomstige) Blutsjes die het zo hard nodig hebben.
Nu we al eventjes op ons nieuw plekje wonen en zelf terug een beter overzicht hebben van de donatiespulletjes die binnenkomen, gaan we weer van start met onze donatie-dankjewel-updates. Ik vond het vreselijk om daar afgelopen maanden geen aandacht aan te kunnen besteden, maar er kwam zoveel op ons af en vaak werden spulletjes ook via via aan andere mensen gegeven dat we het overzicht hierover kwijt raakten. Maar ik moet toegeven dat het een heerlijk gevoel is dat er nu ook weer cadeautjes voor onze bewoners onze kant uitkomen en op die manier leerden we onze nieuwe postbode en pakketjesmannen en -vrouwen al kennen. Al is het wel even wennen dat het nu allemaal in het Frans moet. Filip stuurde ons een tijdje geleden 3 grote dozen met luiers onze kant op. De billetjes van Noro en Andreas kunnen weer een tijdje gehuld worden in de luiertjes van Filip. Toen Angelique ons aangereden Blutsje Lucky in opvang kwam langsbrengen, stond ze hier niet met lege handen. Kamiel moest er zowaar even van gaan liggen: zoveel spul dacht hij bij zichzelf. En Angelique was zelfs zo lief om ook onze konijntjes te verwennen met lekkers en lekker warm stro. We kregen op exact dezelfde dag donatiespulletjes van Yana en Silvia gedoneerd. Yana bezorgde onze Blutsjes lekker voer, terwijl Silvia ons van de broodnodige verzorgspulletjes zoals talkpoeder en ontvlooiing voorzag. Martine die onze dieetpatiëntjes regelmatig van een Zooplus pakketje voorziet, liet nu ook weer een prachtige donatie onze kant uitkomen. Kobe wilde er trots bij poseren! En ook Eveline die ons met de meest prachtige pakketten weet te verrassen, stuurde nu ook weer broodnodig blikvoer en speeltjes op. Kigo kon haar ogen niet geloven toen ze in de doos piepte! Toen Marina ons contacteerde om een triest en schrijnend katje in opvang te nemen, bracht ze ook nog eens spulletjes mee die we zo goed kunnen gebruiken, van voer tot poetsmiddel. Over het nieuwe Blutsje volgt er later deze week een update. Ook de vrijwilligers van Alis vzw hebben ons verrast met een prachtige donatie: een alleszuiger voor de stallen! Ze schreven er zelf ook een leuk stukje over op hun website: http://www.animallifesupport.be/index.php/component/k2/item/256-chocopoezen-en-echte-poezen. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel deugd het doet om zo gesteund te worden. Ook de mensen die ons afgelopen tijd financieel gesteund hebben zijn we ontzettend dankbaar, want met liefde alleen redden we het niet. De kosten lopen hoog op en de facturen die we de laatste tijd binnenkrijgen zijn zo hoog, dat we vaak even moeten gaan neerzitten als we al die cijfertjes onder ogen krijgen. Ook willen we al onze (nieuwe) suikertantes en -nonkels uit de grond van ons hart bedanken dat zij één of meerdere bewonertjes financieel onder hun hoede hebben genomen. We hopen dit weekend een zet te kunnen geven aan het maken van de suikercertificaatjes zodat deze eindelijk jullie richting uitkomen. Dankjewel iedereen voor de steun, samen zijn we één grote familie voor onze (toekomstige) Blutsjes die het zo hard nodig hebben.
Zondag 19 juni 2016:
Steeds vaker krijgen we te horen: ik droom om net hetzelfde als jullie te doen of als ik de lotto won, dan stampte ik net zo'n tehuis uit de grond. En da's mooi! Maar ons leven is geen droom, het is er eentje van harde realiteit, kei-hard werken en steeds het gevoel hebben dat wat we ook doen, het nooit voldoende is. Altijd alert zijn op gedragsveranderingen bij de Blutsjes en altijd in de weer met zalfjes, siroopjes en pilletjes. En eigenlijk mag dat ook geen droom zijn, want het is eigenlijk enkel en alleen een droom van de dieren. Dieren die zo'n veilig plekje willen waar ze gewoon mogen zijn wie ze zijn. Waar een Blutsje er niet toe doet of waar ze zich niet sterk moeten houden als ze dat niet kunnen. Waar ze zelf mogen kiezen wanneer ze genoeg hebben van het aardse leven en waar ze worden bijgestaan als ze de eeuwige reis maken. Ons voormalige Blutsjestehuis was ook niet groot en toch kregen we het voor elkaar om een grote groep dieren harmonieus bij elkaar te laten wonen. Ook op financieel gebied hebben we erg vaak zwarte sneeuw gezien. Want ondanks dat ik me fulltime inzet voor De Katten-Brigade vzw keer ik mezelf geen verloning toe. Sab werkt voltijds om onze eigen kosten te kunnen dekken. Het is hartverscheurend en confronterend hoe vaak we dagelijks gecontacteerd worden met oproepen om dieren in ons tehuis op te nemen. Onze wachtlijst loopt inmiddels aardig op en het is zelfs een beetje schrijnend dat ook mensen een gezond katje hier willen onderbrengen omdat ze weten dat de diertjes hier voor altijd blijven (want ja, zelfs na de dood komen ze weer in een urne thuis). Daarnet hadden we bezoek en één van de dames barstte aan de poort in tranen uit. Ze vond het zo geweldig wat we doen en ze vond het hier zo'n paradijs voor de diertjes. Daar krijgen we kippenvel en natte oogjes van, want wij doen maar gewoon waar ons hart ligt en ik zou geen ander leven willen leiden. En toch voelt het zo bijzonder aan als een vreemd persoon zomaar tranen krijgt en ons zomaar even een schouderklopje geeft. En toch wringt het ergens, want hoe groot de ruimte op de boerderij ook is, het zal nooit groot genoeg zijn. Er zullen altijd wel meer meldingen komen dan we aan kunnen en de ruimte in ons hart zal altijd vele groter zijn dan de reële ruimte die we kunnen bieden. Ik zal altijd diegene zijn die nog meer wilt doen en nog steeds de wereld wilt redden en daar soms van wakker ligt of spontaan in huilen uitbarst. En dan zijn er onze Blutsjesvrienden die ons onvoorwaardelijk helpen en er voor onze Blutsjes zijn. Die spontaan op een oproep reageren of zomaar een donatie uit liefde overmaken of een lief woordje achterlaten op onze sociale media. Zonder al die steun zouden we het niet kunnen volhouden en zouden we niet zovele diertjes onderdak kunnen bieden. De wereld draait vierkant daarbuiten, maar dankzij jullie kunnen we hier een veilig plekje creëren waar liefde heerst voor dieren die het zo hard nodig hebben. Onze Blutsjesvrienden zijn allemaal schakeltjes die één grote schakel vormen en samen zullen we nog vele mooie verhalen schrijven. Da's een belofte die ik maak!
Steeds vaker krijgen we te horen: ik droom om net hetzelfde als jullie te doen of als ik de lotto won, dan stampte ik net zo'n tehuis uit de grond. En da's mooi! Maar ons leven is geen droom, het is er eentje van harde realiteit, kei-hard werken en steeds het gevoel hebben dat wat we ook doen, het nooit voldoende is. Altijd alert zijn op gedragsveranderingen bij de Blutsjes en altijd in de weer met zalfjes, siroopjes en pilletjes. En eigenlijk mag dat ook geen droom zijn, want het is eigenlijk enkel en alleen een droom van de dieren. Dieren die zo'n veilig plekje willen waar ze gewoon mogen zijn wie ze zijn. Waar een Blutsje er niet toe doet of waar ze zich niet sterk moeten houden als ze dat niet kunnen. Waar ze zelf mogen kiezen wanneer ze genoeg hebben van het aardse leven en waar ze worden bijgestaan als ze de eeuwige reis maken. Ons voormalige Blutsjestehuis was ook niet groot en toch kregen we het voor elkaar om een grote groep dieren harmonieus bij elkaar te laten wonen. Ook op financieel gebied hebben we erg vaak zwarte sneeuw gezien. Want ondanks dat ik me fulltime inzet voor De Katten-Brigade vzw keer ik mezelf geen verloning toe. Sab werkt voltijds om onze eigen kosten te kunnen dekken. Het is hartverscheurend en confronterend hoe vaak we dagelijks gecontacteerd worden met oproepen om dieren in ons tehuis op te nemen. Onze wachtlijst loopt inmiddels aardig op en het is zelfs een beetje schrijnend dat ook mensen een gezond katje hier willen onderbrengen omdat ze weten dat de diertjes hier voor altijd blijven (want ja, zelfs na de dood komen ze weer in een urne thuis). Daarnet hadden we bezoek en één van de dames barstte aan de poort in tranen uit. Ze vond het zo geweldig wat we doen en ze vond het hier zo'n paradijs voor de diertjes. Daar krijgen we kippenvel en natte oogjes van, want wij doen maar gewoon waar ons hart ligt en ik zou geen ander leven willen leiden. En toch voelt het zo bijzonder aan als een vreemd persoon zomaar tranen krijgt en ons zomaar even een schouderklopje geeft. En toch wringt het ergens, want hoe groot de ruimte op de boerderij ook is, het zal nooit groot genoeg zijn. Er zullen altijd wel meer meldingen komen dan we aan kunnen en de ruimte in ons hart zal altijd vele groter zijn dan de reële ruimte die we kunnen bieden. Ik zal altijd diegene zijn die nog meer wilt doen en nog steeds de wereld wilt redden en daar soms van wakker ligt of spontaan in huilen uitbarst. En dan zijn er onze Blutsjesvrienden die ons onvoorwaardelijk helpen en er voor onze Blutsjes zijn. Die spontaan op een oproep reageren of zomaar een donatie uit liefde overmaken of een lief woordje achterlaten op onze sociale media. Zonder al die steun zouden we het niet kunnen volhouden en zouden we niet zovele diertjes onderdak kunnen bieden. De wereld draait vierkant daarbuiten, maar dankzij jullie kunnen we hier een veilig plekje creëren waar liefde heerst voor dieren die het zo hard nodig hebben. Onze Blutsjesvrienden zijn allemaal schakeltjes die één grote schakel vormen en samen zullen we nog vele mooie verhalen schrijven. Da's een belofte die ik maak!
Ik ben zo ontzettend blij met onze ziekenboeg/quarantaine kooi, want op die manier kan ik nieuwkomers goed in de gaten houden. De kooi staat immers in de ruimte waar we - naast het verzorgen van de diertjes en al het poetswerk- het meeste vertoeven: namelijk ons bureautje waar we administratief werk verrichten. Zo kan ik nieuwe diertjes hun gedrag observeren en is het ook makkelijker om hen te leren kennen en/of medicatie toe te dienen. Toen verlamd Blutsje Gribouille langsgebracht werd, viel het me op dat ze de dag zelf en de dag nadien nog geen drolletje gelegd had. En toen ik haar buikje wilde palperen had ze veel last en ze wilde niet dat mijn hand in de buurt van haar buik kwam. Vervelend, want da's de enige manier om goed te kunnen voelen of er stoelgang in de darmen vast zit en hoeveel precies. Dus even onder haar staartje gevoeld en ja hoor, ik voelde een enorme grote harde massa zitten. Dat ging er niet vanzelf uit komen, dus moest ik maar aan de slag met een warm water chlysma. Haar darmen zaten propvol en ik kan me nog zo de opluchting op haar gezichtje voor de geest halen en hoe gelukkig ze zich voelde als haar darmpjes weer geleegd waren. Inmiddels met het juiste dieet komen alle drolletjes er netjes uit en gaat het goed met haar. We zijn ook al dikke vriendjes en we knuffelen er dan ook op los. Vandaag mocht ze zelfs verhuizen naar een slaapkamertje bij de andere verlamde Blutsjes zodat ze zo op die manier kennis kan maken met hen en van zodra ze er klaar voor is, mag ze met hen mee schuifelen en krabpaaltjes beklimmen. Gribouille's nieuws wordt vervolgd!
|
|
Zaterdag 18 juni 2016:
“You cannot get through a single day without having an impact on the world around you. What you do makes a difference and you have to decide what kind of difference you want to make.” - Jane Goodall
“You cannot get through a single day without having an impact on the world around you. What you do makes a difference and you have to decide what kind of difference you want to make.” - Jane Goodall
Vrijdag 17 juni 2016:
Kijk eens wie er ook bij ons is komen wonen? Dit schattige konijntje met helikopteroortjes, Pluto genaamd! Rosie heeft plannen om naar het buitenland te emigreren. Haar katjes en hondjes gaan allemaal mee, maar voor haar konijntje zocht ze nog een oplossing. Daarom vroeg ze of wij Pluto niet in ons tehuis wilden opnemen. Aangezien hij best een schuwerd is, zeiden we ja. Sab pikte hem op toen ze nog een laatste maal in de buurt was van ons voormalige Blutsjestehuis en Pluto stond een lange rit met de auto te wachten. Gelukkig lag hij heel relaxt in de auto, alsof hij wist dat hij zijn nieuwe toekomst tegemoet ging of beter gezegd: reed. Eenmaal op de boerderij stapte hij vol zelfvertrouwen uit het reismandje en ging op verkenning. Inmiddels hebben we al een afspraak bij onze dierenarts geprikt om hem te laten castreren, want dat gebeurt standaard in ons toevluchtsoord. Er zijn al te veel diertjes die een goede thuis zoeken... Momenteel woont Pluto in de sluis naast de ren van Felv-katje Stigge, richting de konijnenweide. Op die manier kan hij rustig kennis maken met Bunny Lee en Guus en het eerste contact is al bijzonder vlot verlopen. Pluto daarentegen moet nog ietsje tammer worden vooraleer ik hem effectief kan laten rondrennen op de konijnenweide. De konijntjes gaan 's nachts namelijk in de stal slapen en dan is het wel handig als hij zich een klein beetje laat hanteren. Maar hij vindt het wel leuk op zijn nieuwe plekje. Ik zie hem regelmatig op verkenning gaan, neusje - neusje doen met de andere konijntjes en zijn appetijt is voorbeeldig. Welkom klein kaboutertje, we hopen je hier ontzettend lang te mogen zien rondhupsen en gelukkig wezen!
Kijk eens wie er ook bij ons is komen wonen? Dit schattige konijntje met helikopteroortjes, Pluto genaamd! Rosie heeft plannen om naar het buitenland te emigreren. Haar katjes en hondjes gaan allemaal mee, maar voor haar konijntje zocht ze nog een oplossing. Daarom vroeg ze of wij Pluto niet in ons tehuis wilden opnemen. Aangezien hij best een schuwerd is, zeiden we ja. Sab pikte hem op toen ze nog een laatste maal in de buurt was van ons voormalige Blutsjestehuis en Pluto stond een lange rit met de auto te wachten. Gelukkig lag hij heel relaxt in de auto, alsof hij wist dat hij zijn nieuwe toekomst tegemoet ging of beter gezegd: reed. Eenmaal op de boerderij stapte hij vol zelfvertrouwen uit het reismandje en ging op verkenning. Inmiddels hebben we al een afspraak bij onze dierenarts geprikt om hem te laten castreren, want dat gebeurt standaard in ons toevluchtsoord. Er zijn al te veel diertjes die een goede thuis zoeken... Momenteel woont Pluto in de sluis naast de ren van Felv-katje Stigge, richting de konijnenweide. Op die manier kan hij rustig kennis maken met Bunny Lee en Guus en het eerste contact is al bijzonder vlot verlopen. Pluto daarentegen moet nog ietsje tammer worden vooraleer ik hem effectief kan laten rondrennen op de konijnenweide. De konijntjes gaan 's nachts namelijk in de stal slapen en dan is het wel handig als hij zich een klein beetje laat hanteren. Maar hij vindt het wel leuk op zijn nieuwe plekje. Ik zie hem regelmatig op verkenning gaan, neusje - neusje doen met de andere konijntjes en zijn appetijt is voorbeeldig. Welkom klein kaboutertje, we hopen je hier ontzettend lang te mogen zien rondhupsen en gelukkig wezen!
Donderdag 16 juni 2016:
Onze Kobe loopt al een hele tijd met kale billetjes rond. In eerste instantie maakte ik me daar niet zo'n zorgen over. Hij fladdert namelijk door het leven, is een geweldig lief sulletje en ieders vriend. Aan stress-likken doet hij niet, maar toen ook zijn voorpootjes en oortjes wat kalere vormen begonnen aan te nemen - vond ik een bloedonderzoek toch niet zo'n slecht idee. Met zijn 8 jaartjes is hij nog een beetje jong voor schildklierpatiënt, maar voor mijn eigen gevoel wilde ik het toch laten uitsluiten. Dus mocht ook hij mee naar onze dierenarts om een beetje bloed te laten afnemen dat dan richting labo opgestuurd zou worden voor onderzoek. Kobe was weer zijn Kobigheidzelve: kopjes uitdelen, prrr-ten à volonté en met het puntje van zijn staartje in trilmodus alsof hij wilde zeggen: hey, dierenarts, ik ben verliefd op jou! Kobe is namelijk op iedereen verliefd en ik heb dan nog eens de eer om extra veel liefdesbeetjes in ontvangst te nemen als ik de kattenbakken poets. Want dan is hij er als de kippen bij, extra Kobe-tijd denkt hij dan! Omdat het door zijn liefdevolle prrr-tjes echt niet lukte om bloed via zijn halsje af te tappen, moest hij een klein roesje krijgen. Helaas was hem dat niet zo lekker bevallen en was hij de hele namiddag een beetje van de wap. Gelukkig voelde hij zich tegen de avond aan weer beter en konden wij ook met een gerust hartje ons plekje voor de nacht op zoeken. Inmiddels zijn de resultaten binnen en is er eigenlijk met Kobe niets aan het handje. Een beetje een raadsel, of toch niet? Wellicht mogen we er vanuit gaan dat onze Kobe een allergische dermatitis heeft, vandaar dat hij dus ook met een snotneus rondloopt. Een beetje zoals ik dus? Ik hoop alleen dat Kobe niet allergisch is aan mensen, zoals ik aan katjes? We houden het in de gaten en mocht zijn allergie toch weer een stukje erger worden, dan staat er alweer een dierenartsbezoekje op de agenda. En die blote billetjes? Ach, zo erg is dat toch niet! Inmiddels hoort dat een beetje bij hem.
Onze Kobe loopt al een hele tijd met kale billetjes rond. In eerste instantie maakte ik me daar niet zo'n zorgen over. Hij fladdert namelijk door het leven, is een geweldig lief sulletje en ieders vriend. Aan stress-likken doet hij niet, maar toen ook zijn voorpootjes en oortjes wat kalere vormen begonnen aan te nemen - vond ik een bloedonderzoek toch niet zo'n slecht idee. Met zijn 8 jaartjes is hij nog een beetje jong voor schildklierpatiënt, maar voor mijn eigen gevoel wilde ik het toch laten uitsluiten. Dus mocht ook hij mee naar onze dierenarts om een beetje bloed te laten afnemen dat dan richting labo opgestuurd zou worden voor onderzoek. Kobe was weer zijn Kobigheidzelve: kopjes uitdelen, prrr-ten à volonté en met het puntje van zijn staartje in trilmodus alsof hij wilde zeggen: hey, dierenarts, ik ben verliefd op jou! Kobe is namelijk op iedereen verliefd en ik heb dan nog eens de eer om extra veel liefdesbeetjes in ontvangst te nemen als ik de kattenbakken poets. Want dan is hij er als de kippen bij, extra Kobe-tijd denkt hij dan! Omdat het door zijn liefdevolle prrr-tjes echt niet lukte om bloed via zijn halsje af te tappen, moest hij een klein roesje krijgen. Helaas was hem dat niet zo lekker bevallen en was hij de hele namiddag een beetje van de wap. Gelukkig voelde hij zich tegen de avond aan weer beter en konden wij ook met een gerust hartje ons plekje voor de nacht op zoeken. Inmiddels zijn de resultaten binnen en is er eigenlijk met Kobe niets aan het handje. Een beetje een raadsel, of toch niet? Wellicht mogen we er vanuit gaan dat onze Kobe een allergische dermatitis heeft, vandaar dat hij dus ook met een snotneus rondloopt. Een beetje zoals ik dus? Ik hoop alleen dat Kobe niet allergisch is aan mensen, zoals ik aan katjes? We houden het in de gaten en mocht zijn allergie toch weer een stukje erger worden, dan staat er alweer een dierenartsbezoekje op de agenda. En die blote billetjes? Ach, zo erg is dat toch niet! Inmiddels hoort dat een beetje bij hem.
Woensdag 15 juni 2016:
Gribouille is een guitig meisje die heel speels in het leven stond, tot ze plots betrokken raakte in een auto-ongeluk. Daar lag ze dan, hulpeloos op de grond en haar achterhand bleek verlamd te zijn. Gelukkig hadden haar mensjes grote hoop dat alles weer goed zou komen. De foto's toonden niets verdacht en dat maakte dat ze elke dag uitkeken naar vorderingen en het feit dat Gribouille misschien ooit weer zou kunnen stappen. Dat hun geliefde katje zoveel maanden later nog steeds verlamd zou zijn, hadden ze zich niet gerealiseerd. De verzorging bleek toch te zwaar te zijn en niet meer te combineren in het drukke gezinnetje, waardoor wij een telefoontje kregen of we dit verlamde prinsesje wilden opnemen in ons tehuis. Verlamde Blutsjes maken sowieso amper kans, vandaar dat we ook zo dankbaar zijn dat er wél mensen voor het leven kiezen, maar ook een oplossing zoeken als de verzorging niet meer naar behoren lukt. Katjes met een achterhand- of blaasverlamming hebben hele specifieke zorgen nodig, elke dag van het jaar, meermaals per dag zelfs. Voor mij is de verzorging heel intensief, maar onze verlamde Blutsjes schuifelen vrolijk door het leven. Toen Gribouille werd langsgebracht, werden er dan ook tranen met tuiten gehuild. Hartverscheurend, maar mooi tegelijk om te zien dat ons mooie meisje zo geliefd was door haar mensen. Haar 'kleurtje' doet misschien al vermoeden dat ons nieuwe verlamde Blutsje een pittig meisje is. Een karakterkopje die weet wat ze wilt en zelf bepaalt wanneer ik haar blaas en darmpjes handmatig mag legen! Ook onze dierenarts heeft al kennis gemaakt met haar en zei letterlijk: chapeau dat jullie ook zulke katjes opnemen... Gribouille's nageltje priemde namelijk in haar arm en ze moest letterlijk van ons leeuwinnetje bevrijdt worden. Maar ook pittige katjes hebben een zachte kant en ze smijt zich dan ook helemaal als ze geaaid wordt. Knuffelen, aaien en kusjes, noem maar op, het komt allemaal bij ons prinsesje haar aandachtsmomentjes kijken! Het schuifelen gaat best vlot en ik gok dat ze in een mum van tijd haar armspiertjes getraind zal hebben om krabpaaltjes te beklimmen. Welkom lief, pittig meisje, we gaan goed voor je zorgen! Ook Gribouille zoekt een suikertante of -nonkel die haar met een maandelijks bedragje naar keuze wilt sponsoren. De kosten van verlamde Blutsjes lopen torenhoog op door de speciale voeding, luiertjes, incontinentiedoeken en af en toe een kuurtje medicijnen tegen blaasontsteking. Wie-o-wie voelt zich geroepen om dit "taakje" op zich te nemen?
Gribouille is een guitig meisje die heel speels in het leven stond, tot ze plots betrokken raakte in een auto-ongeluk. Daar lag ze dan, hulpeloos op de grond en haar achterhand bleek verlamd te zijn. Gelukkig hadden haar mensjes grote hoop dat alles weer goed zou komen. De foto's toonden niets verdacht en dat maakte dat ze elke dag uitkeken naar vorderingen en het feit dat Gribouille misschien ooit weer zou kunnen stappen. Dat hun geliefde katje zoveel maanden later nog steeds verlamd zou zijn, hadden ze zich niet gerealiseerd. De verzorging bleek toch te zwaar te zijn en niet meer te combineren in het drukke gezinnetje, waardoor wij een telefoontje kregen of we dit verlamde prinsesje wilden opnemen in ons tehuis. Verlamde Blutsjes maken sowieso amper kans, vandaar dat we ook zo dankbaar zijn dat er wél mensen voor het leven kiezen, maar ook een oplossing zoeken als de verzorging niet meer naar behoren lukt. Katjes met een achterhand- of blaasverlamming hebben hele specifieke zorgen nodig, elke dag van het jaar, meermaals per dag zelfs. Voor mij is de verzorging heel intensief, maar onze verlamde Blutsjes schuifelen vrolijk door het leven. Toen Gribouille werd langsgebracht, werden er dan ook tranen met tuiten gehuild. Hartverscheurend, maar mooi tegelijk om te zien dat ons mooie meisje zo geliefd was door haar mensen. Haar 'kleurtje' doet misschien al vermoeden dat ons nieuwe verlamde Blutsje een pittig meisje is. Een karakterkopje die weet wat ze wilt en zelf bepaalt wanneer ik haar blaas en darmpjes handmatig mag legen! Ook onze dierenarts heeft al kennis gemaakt met haar en zei letterlijk: chapeau dat jullie ook zulke katjes opnemen... Gribouille's nageltje priemde namelijk in haar arm en ze moest letterlijk van ons leeuwinnetje bevrijdt worden. Maar ook pittige katjes hebben een zachte kant en ze smijt zich dan ook helemaal als ze geaaid wordt. Knuffelen, aaien en kusjes, noem maar op, het komt allemaal bij ons prinsesje haar aandachtsmomentjes kijken! Het schuifelen gaat best vlot en ik gok dat ze in een mum van tijd haar armspiertjes getraind zal hebben om krabpaaltjes te beklimmen. Welkom lief, pittig meisje, we gaan goed voor je zorgen! Ook Gribouille zoekt een suikertante of -nonkel die haar met een maandelijks bedragje naar keuze wilt sponsoren. De kosten van verlamde Blutsjes lopen torenhoog op door de speciale voeding, luiertjes, incontinentiedoeken en af en toe een kuurtje medicijnen tegen blaasontsteking. Wie-o-wie voelt zich geroepen om dit "taakje" op zich te nemen?
Dinsdag 14 juni 2016:
We kunnen alleen maar dankbaar zijn, want afgelopen weken kwamen onze vrijwillige klussers elk weekend langs om van onze nieuwe stek een veilige plek te maken voor onze Blutsjes. We kunnen veel, maar catproof-poorten maken en nieuwe deuren installeren of kapotte stalraampjes van nieuw glas voorzien, dat gaat ons petje toch echt te boven. Maar niet voor deze mannen! Zaterdag werden er nog kleine klusjes opgeknapt en werd ook de ren geplaatst voor Stigge's paleisje. De ren is diegene die trouwens in ons voormalig Blutsjestehuis stond en waar we toenertijd zo hard voor gespaard hebben. Dankzij de ren hebben we nu ook een sluis richting de dierenweide, wat het geheel opeens nog een keertje extra catproof maakt. Petra bracht geweldige stickers mee die zowel in de grootste stal als in het paleisje van Stigge hangen te pronken. Het maakt het roze kamertje ineens een stuk leuker! Vandaag mocht Stigge voor het eerst in haar nieuwe stekje gaan wonen en ik geloof dat ze het wel goedgekeurd heeft. Ze heeft immers al wat natvoer gegeten (wat toch aangeeft dat ze zich op haar gemak voelt!) en een plekje in de grote krabpaal toegeëigend. Op de foto is duidelijk te zien dat haar linkeroogje in zijn greep is door de Glaucoom. Maar sinds ze haar hartmedicatie en de oogdruppeltjes krijgt, gaat het weer stukken beter met haar. 's Avonds krijgt ze vaak ook een portie pijnstilling als haar bekje weer wat opspeelt doordat ze Felv-patiëntje is. De ren moeten we nog opleuken en we gaan even op internet speuren naar een leuke buitenkrabpaal die tegen weer en wind kan. Maar al bij al is onze missie wel geslaagd: ons Stigge'tje en toekomstige Felv-katjes een veilig plekje te bieden.
We kunnen alleen maar dankbaar zijn, want afgelopen weken kwamen onze vrijwillige klussers elk weekend langs om van onze nieuwe stek een veilige plek te maken voor onze Blutsjes. We kunnen veel, maar catproof-poorten maken en nieuwe deuren installeren of kapotte stalraampjes van nieuw glas voorzien, dat gaat ons petje toch echt te boven. Maar niet voor deze mannen! Zaterdag werden er nog kleine klusjes opgeknapt en werd ook de ren geplaatst voor Stigge's paleisje. De ren is diegene die trouwens in ons voormalig Blutsjestehuis stond en waar we toenertijd zo hard voor gespaard hebben. Dankzij de ren hebben we nu ook een sluis richting de dierenweide, wat het geheel opeens nog een keertje extra catproof maakt. Petra bracht geweldige stickers mee die zowel in de grootste stal als in het paleisje van Stigge hangen te pronken. Het maakt het roze kamertje ineens een stuk leuker! Vandaag mocht Stigge voor het eerst in haar nieuwe stekje gaan wonen en ik geloof dat ze het wel goedgekeurd heeft. Ze heeft immers al wat natvoer gegeten (wat toch aangeeft dat ze zich op haar gemak voelt!) en een plekje in de grote krabpaal toegeëigend. Op de foto is duidelijk te zien dat haar linkeroogje in zijn greep is door de Glaucoom. Maar sinds ze haar hartmedicatie en de oogdruppeltjes krijgt, gaat het weer stukken beter met haar. 's Avonds krijgt ze vaak ook een portie pijnstilling als haar bekje weer wat opspeelt doordat ze Felv-patiëntje is. De ren moeten we nog opleuken en we gaan even op internet speuren naar een leuke buitenkrabpaal die tegen weer en wind kan. Maar al bij al is onze missie wel geslaagd: ons Stigge'tje en toekomstige Felv-katjes een veilig plekje te bieden.
|
|
Maandag 13 juni 2016:
Onze Blutsjes hebben zowaar een heus klim- en klauterrek gekregen! Begin vorige week mijmerde ik nog tegen Sab dat ik op het binnenplein toch wel erg graag een houten constructie wilde hebben voor de mobiele Blutsjes. Waar ze kunnen op loungen, genieten van het zonnetje of net een extra schaduwplekje biedt. En het was net alsof één van onze klussers mijn gedachten kon lezen, want zaterdag ging hij zowaar aan de slag met wat restjes hout en palletten en toverde dit grote klimrek uit zijn mouw. Een geweldige uitkijktoren, die tevens ook dienst doet als nagelscherper. Want ohja, er werden al duchtig nageltjes in het hout gepriemd en de Blutsjes liepen met een heerlijke manicure weer weg. De klimtoren is vooral bij valavond erg in trek en er ligt altijd wel iemand op of onder. En als de Blutsjes happy zijn, dan zijn wij dat al helemaal!
Onze Blutsjes hebben zowaar een heus klim- en klauterrek gekregen! Begin vorige week mijmerde ik nog tegen Sab dat ik op het binnenplein toch wel erg graag een houten constructie wilde hebben voor de mobiele Blutsjes. Waar ze kunnen op loungen, genieten van het zonnetje of net een extra schaduwplekje biedt. En het was net alsof één van onze klussers mijn gedachten kon lezen, want zaterdag ging hij zowaar aan de slag met wat restjes hout en palletten en toverde dit grote klimrek uit zijn mouw. Een geweldige uitkijktoren, die tevens ook dienst doet als nagelscherper. Want ohja, er werden al duchtig nageltjes in het hout gepriemd en de Blutsjes liepen met een heerlijke manicure weer weg. De klimtoren is vooral bij valavond erg in trek en er ligt altijd wel iemand op of onder. En als de Blutsjes happy zijn, dan zijn wij dat al helemaal!
Zondag 12 juni 2016:
Onze Noro draagt een luier, net zoals een groot aantal van onze verlamde Blutsjes. Niet voor de leuk, maar omdat het nodig is. Tijdens het schuifelen stimuleert hij zichzelf, waardoor hij vaak met natte billetjes zit en dat zelfs terwijl ik 3x per dag zijn blaas handmatig leeg. Een luier zorgt voor droge billetjes, alleen kom ik vaak Noro met blote billetjes tegen als hij naar me toe schuifelt voor een kus of een knuffel en ligt de luier ergens tussen een krabpaal of in een mandje. Hij schuifelt best op een vreemde manier, namelijk op één bil en dat zorgt ervoor dat de luier snel afzakt. Ongeacht hoe strak ik hem ook rond zijn kontje bind. Vroeger droeg hij ook een broekje tegen schuurwondjes, maar daar heeft hij de laatste tijd geen last meer van. Maar toch bleef ik stug broekjes gebruiken om zijn luier op die manier een beetje langer rond zijn lijfje te laten hangen. Maar ook dat hielp de laatste tijd niet meer. Ik bleef luiertjes met broekjes vinden en ik leek hem eindeloos te verschonen. Tot ik bedacht dat een baby rompertje wel uitkomst zou kunnen bieden. En toen ik door de voorraad broekjes van Kim van Villa Vacht keek, zag ik de ultieme oplossing! Zie hier, onze Noro in een medical pet shirt. Onderaan zitten drukknopjes, wat erg handig is tijdens verschonen en het beste van al: de luier blijft eindelijk lekker zitten en zijn billetjes zijn weer om te zoenen!
Onze Noro draagt een luier, net zoals een groot aantal van onze verlamde Blutsjes. Niet voor de leuk, maar omdat het nodig is. Tijdens het schuifelen stimuleert hij zichzelf, waardoor hij vaak met natte billetjes zit en dat zelfs terwijl ik 3x per dag zijn blaas handmatig leeg. Een luier zorgt voor droge billetjes, alleen kom ik vaak Noro met blote billetjes tegen als hij naar me toe schuifelt voor een kus of een knuffel en ligt de luier ergens tussen een krabpaal of in een mandje. Hij schuifelt best op een vreemde manier, namelijk op één bil en dat zorgt ervoor dat de luier snel afzakt. Ongeacht hoe strak ik hem ook rond zijn kontje bind. Vroeger droeg hij ook een broekje tegen schuurwondjes, maar daar heeft hij de laatste tijd geen last meer van. Maar toch bleef ik stug broekjes gebruiken om zijn luier op die manier een beetje langer rond zijn lijfje te laten hangen. Maar ook dat hielp de laatste tijd niet meer. Ik bleef luiertjes met broekjes vinden en ik leek hem eindeloos te verschonen. Tot ik bedacht dat een baby rompertje wel uitkomst zou kunnen bieden. En toen ik door de voorraad broekjes van Kim van Villa Vacht keek, zag ik de ultieme oplossing! Zie hier, onze Noro in een medical pet shirt. Onderaan zitten drukknopjes, wat erg handig is tijdens verschonen en het beste van al: de luier blijft eindelijk lekker zitten en zijn billetjes zijn weer om te zoenen!
Vrijdag 10 juni 2016:
Er zat eens een zwerfkatje in het midden van de weg. Niet zomaar te staan, ze stond vreselijk te wankelen op haar pootjes. Een auto had haar net gegrepen en aangereden en ze wist niet wat haar overkwam. Haar oriëntatievermogen werkte niet meer en wat had ze een vreselijke pijn aan haar gezichtje. Ze was zomaar opeens na die harde klap een oog kwijt en van de autobestuurder was geen spoor te bekennen... Gelukkig kwam Angelique aangereden en raapte het meisje van de straat en reed ermee naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Die lapte haar een beetje op en naaide haar verloren oogje toe. Angelique wilde eerst een gouden mandje voor haar zoeken, maar toen ze vernam dat ons zwerfmeisje best een wild katje is, haakte ze hiervan af. Terug uitzetten lukte ook niet meer, want Blutskatjes hebben het ongelofelijk zwaar op straat (net zoals elke andere zwerfkat trouwens!). Daarom mailde ze naar een heleboel dierenasielen met de vraag voor opvang, waaronder eentje naar ons. Bij het horen van Lucky's verhaal, brak mijn hart. Die naam kreeg ze van haar redster en uiteraard behouden we die. Want ze heeft geluk gehad dat een engeltje haar gered heeft en nu hoeft ze nooit meer te zwerven en nooit meer haar kostje bij elkaar te scharrelen. Natuurlijk was dit meisje ontzettend welkom bij ons! Wild of niet, aaibaar of niet, ook zulke katjes hebben nood aan een veilig plekje waar ze de nodige medische zorg krijgen. Angelique moest best een eindje rijden om Lucky langs te brengen en we keken dan ook ontzettend uit naar ons nieuwe eerste bewonertje - sinds de brand ons leven veranderde. Lucky is ook een beetje een mascotte van ons verdere leven, want wat zijn we opgelucht dat we ons levenswerk weer hebben kunnen hervatten. Toen ik Lucky's gezichtje zag, wist ik gelijk dat ze meer medische zorg nodig heeft dan dat de dierenarts die haar oplapte haar had geboden. Gelukkig hadden we een plekje gereserveerd bij onze dierenarts en mocht Lucky al op dierenartsvisite de dag nadat ze langsgebracht werd. Haar gezichtje is gezwollen en ziet er pijnlijk uit. Onder de troep en korstjes die op haar gezichtje plakte, zat een heleboel etter verstopt. Ons meisje moest daarom onder narcose gebracht worden om haar oogje weer open te maken, alle pus en dood weefsel te verwijderen. Ook kwam onze dierenarts tot de conclusie dat Lucky's kaak in slot gegaan is door de klap van de auto. Dit is iets wat niet meer kan herstellen en met de jaren zelfs slechter kan worden waardoor ze haar mondje maar een klein beetje kan opendoen. Daarom zal ze gans haar leven mousse natvoer en Viyo voorgeschoteld krijgen. Momenteel weegt ze 2.4kg wat best weinig is voor haar, dus we gaan ons best doen om Lucky de nodige grammetjes te doen groeien. Haar ruggetje steekt uit en ze is best zwak. Gelukkig gaan de papjes er vlot in en doet ze haar best om weer aan te sterken. Haar verloren oogje zal voor altijd open blijven, want voor ons hoeft dat niet dichtgenaaid te worden om esthetische redenen. Lucky is voor ons perfect zo! En binnenkort als haar haartjes weer gegroeid zijn en de wonde mooi geheeld is, zal het aanzicht ook al helemaal anders zijn. Maar als de oogkas open blijft, dan zijn we zeker dat - mocht er een infectie optreden later - de troep langs de voorkant er weer uit kan en niet naar haar hersentjes trekt, wat fataal zou kunnen zijn. Ook kreeg ze nog een pipetje tegen al die vervelende kriebelbeestjes die ze talrijk meedroeg en nu mag ze bijkomen in de ziekenboeg. Als ze weer helemaal fit is mag ze in de grote groep buiten wonen en ik denk dat ze dat als ex-zwervertje heerlijk zal vinden. Om alle medische kosten een beetje te kunnen dekken, is ons 'Piet Piraatje' op zoek naar een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze wilt sponsoren. We hopen dat er zich iemand geroepen voelt om deze "taak" op zich te nemen. Dankjewel alvast namens Lucky!
P.s: Het gele goedje in haar lege oogholte is honingzalf dat een aantal dagen in haar oogje gedaan moeten worden tot de wonde min of meer stabiel is. Ook staat ons meisje op een kuur dubbele antibiotica en pijnstilling om haar zo comfortabel mogelijk door de eerste weken te loodsen. Maar het scheelt dat ze een kranige tante is en er helemaal voor wilt gaan.
Er zat eens een zwerfkatje in het midden van de weg. Niet zomaar te staan, ze stond vreselijk te wankelen op haar pootjes. Een auto had haar net gegrepen en aangereden en ze wist niet wat haar overkwam. Haar oriëntatievermogen werkte niet meer en wat had ze een vreselijke pijn aan haar gezichtje. Ze was zomaar opeens na die harde klap een oog kwijt en van de autobestuurder was geen spoor te bekennen... Gelukkig kwam Angelique aangereden en raapte het meisje van de straat en reed ermee naar de dichtstbijzijnde dierenarts. Die lapte haar een beetje op en naaide haar verloren oogje toe. Angelique wilde eerst een gouden mandje voor haar zoeken, maar toen ze vernam dat ons zwerfmeisje best een wild katje is, haakte ze hiervan af. Terug uitzetten lukte ook niet meer, want Blutskatjes hebben het ongelofelijk zwaar op straat (net zoals elke andere zwerfkat trouwens!). Daarom mailde ze naar een heleboel dierenasielen met de vraag voor opvang, waaronder eentje naar ons. Bij het horen van Lucky's verhaal, brak mijn hart. Die naam kreeg ze van haar redster en uiteraard behouden we die. Want ze heeft geluk gehad dat een engeltje haar gered heeft en nu hoeft ze nooit meer te zwerven en nooit meer haar kostje bij elkaar te scharrelen. Natuurlijk was dit meisje ontzettend welkom bij ons! Wild of niet, aaibaar of niet, ook zulke katjes hebben nood aan een veilig plekje waar ze de nodige medische zorg krijgen. Angelique moest best een eindje rijden om Lucky langs te brengen en we keken dan ook ontzettend uit naar ons nieuwe eerste bewonertje - sinds de brand ons leven veranderde. Lucky is ook een beetje een mascotte van ons verdere leven, want wat zijn we opgelucht dat we ons levenswerk weer hebben kunnen hervatten. Toen ik Lucky's gezichtje zag, wist ik gelijk dat ze meer medische zorg nodig heeft dan dat de dierenarts die haar oplapte haar had geboden. Gelukkig hadden we een plekje gereserveerd bij onze dierenarts en mocht Lucky al op dierenartsvisite de dag nadat ze langsgebracht werd. Haar gezichtje is gezwollen en ziet er pijnlijk uit. Onder de troep en korstjes die op haar gezichtje plakte, zat een heleboel etter verstopt. Ons meisje moest daarom onder narcose gebracht worden om haar oogje weer open te maken, alle pus en dood weefsel te verwijderen. Ook kwam onze dierenarts tot de conclusie dat Lucky's kaak in slot gegaan is door de klap van de auto. Dit is iets wat niet meer kan herstellen en met de jaren zelfs slechter kan worden waardoor ze haar mondje maar een klein beetje kan opendoen. Daarom zal ze gans haar leven mousse natvoer en Viyo voorgeschoteld krijgen. Momenteel weegt ze 2.4kg wat best weinig is voor haar, dus we gaan ons best doen om Lucky de nodige grammetjes te doen groeien. Haar ruggetje steekt uit en ze is best zwak. Gelukkig gaan de papjes er vlot in en doet ze haar best om weer aan te sterken. Haar verloren oogje zal voor altijd open blijven, want voor ons hoeft dat niet dichtgenaaid te worden om esthetische redenen. Lucky is voor ons perfect zo! En binnenkort als haar haartjes weer gegroeid zijn en de wonde mooi geheeld is, zal het aanzicht ook al helemaal anders zijn. Maar als de oogkas open blijft, dan zijn we zeker dat - mocht er een infectie optreden later - de troep langs de voorkant er weer uit kan en niet naar haar hersentjes trekt, wat fataal zou kunnen zijn. Ook kreeg ze nog een pipetje tegen al die vervelende kriebelbeestjes die ze talrijk meedroeg en nu mag ze bijkomen in de ziekenboeg. Als ze weer helemaal fit is mag ze in de grote groep buiten wonen en ik denk dat ze dat als ex-zwervertje heerlijk zal vinden. Om alle medische kosten een beetje te kunnen dekken, is ons 'Piet Piraatje' op zoek naar een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze wilt sponsoren. We hopen dat er zich iemand geroepen voelt om deze "taak" op zich te nemen. Dankjewel alvast namens Lucky!
P.s: Het gele goedje in haar lege oogholte is honingzalf dat een aantal dagen in haar oogje gedaan moeten worden tot de wonde min of meer stabiel is. Ook staat ons meisje op een kuur dubbele antibiotica en pijnstilling om haar zo comfortabel mogelijk door de eerste weken te loodsen. Maar het scheelt dat ze een kranige tante is en er helemaal voor wilt gaan.
Donderdag 09 juni 2016:
Een hele tijd geleden kochten we een schelp, een roze om precies te zijn. Ze waren ook in het blauw te verkrijgen, maar nee, het moest en zou een roze zijn. Een groot aantal van onze katjes, waaronder Sissi, zijn helemaal gek van roze namelijk. Net om die reden hebben we ook Stigge's ruimte in het barbieroze geschilderd. Een grote schok voor onze klussers toen ze de ruimte voor het eerst in die kleur aanschouwden, maar al bij al vonden ze het uiteindelijk wel erg goed meevallen. Ik beeldde me al in hoe de schelp op het binnenplein zou staan en deze week met het goede weer, mocht ze opgesteld worden. Van de ene halve schelp maakten we een waterbadje en in de andere werden balletjes gegoten zodat onze Blutsjes een heus ballenbad hebben. Ik moet toegeven dat het ballenbad momenteel minder in trek is. Het waterbadje daarentegen, daar zie ik regelmatig Blutsjes van drinken of met hun pootje eens in badderen. Extra verfrissing is echt wel nodig met zo'n warm weer en wat nog leuker is: het geeft nog uren speelplezier ook. Tijdens het schieten van het filmpje stonden de badjes nog maar net opgesteld of daar waren de eerste nieuwsgierigen al. Heerlijk om te zien!Een hele tijd geleden kochten we een schelp, een roze om precies te zijn. Ze waren ook in het blauw te verkrijgen, maar nee, het moest en zou een roze zijn. Een groot aantal van onze katjes, waaronder Sissi, zijn helemaal gek van roze namelijk. Net om die reden hebben we ook Stigge's ruimte in het barbieroze geschilderd. Een grote schok voor onze klussers toen ze de ruimte voor het eerst in die kleur aanschouwden, maar al bij al vonden ze het uiteindelijk wel erg goed meevallen. Ik beeldde me al in hoe de schelp op het binnenplein zou staan en deze week met het goede weer, mocht ze opgesteld worden. Van de ene halve schelp maakten we een waterbadje en in de andere werden balletjes gegoten zodat onze Blutsjes een heus ballenbad hebben. Ik moet toegeven dat het ballenbad momenteel minder in trek is. Het waterbadje daarentegen, daar zie ik regelmatig Blutsjes van drinken of met hun pootje eens in badderen. Extra verfrissing is echt wel nodig met zo'n warm weer en wat nog leuker is: het geeft nog uren speelplezier ook. Tijdens het schieten van het filmpje stonden de badjes nog maar net opgesteld of daar waren de eerste nieuwsgierigen al. Heerlijk om te zien!
Een hele tijd geleden kochten we een schelp, een roze om precies te zijn. Ze waren ook in het blauw te verkrijgen, maar nee, het moest en zou een roze zijn. Een groot aantal van onze katjes, waaronder Sissi, zijn helemaal gek van roze namelijk. Net om die reden hebben we ook Stigge's ruimte in het barbieroze geschilderd. Een grote schok voor onze klussers toen ze de ruimte voor het eerst in die kleur aanschouwden, maar al bij al vonden ze het uiteindelijk wel erg goed meevallen. Ik beeldde me al in hoe de schelp op het binnenplein zou staan en deze week met het goede weer, mocht ze opgesteld worden. Van de ene halve schelp maakten we een waterbadje en in de andere werden balletjes gegoten zodat onze Blutsjes een heus ballenbad hebben. Ik moet toegeven dat het ballenbad momenteel minder in trek is. Het waterbadje daarentegen, daar zie ik regelmatig Blutsjes van drinken of met hun pootje eens in badderen. Extra verfrissing is echt wel nodig met zo'n warm weer en wat nog leuker is: het geeft nog uren speelplezier ook. Tijdens het schieten van het filmpje stonden de badjes nog maar net opgesteld of daar waren de eerste nieuwsgierigen al. Heerlijk om te zien!Een hele tijd geleden kochten we een schelp, een roze om precies te zijn. Ze waren ook in het blauw te verkrijgen, maar nee, het moest en zou een roze zijn. Een groot aantal van onze katjes, waaronder Sissi, zijn helemaal gek van roze namelijk. Net om die reden hebben we ook Stigge's ruimte in het barbieroze geschilderd. Een grote schok voor onze klussers toen ze de ruimte voor het eerst in die kleur aanschouwden, maar al bij al vonden ze het uiteindelijk wel erg goed meevallen. Ik beeldde me al in hoe de schelp op het binnenplein zou staan en deze week met het goede weer, mocht ze opgesteld worden. Van de ene halve schelp maakten we een waterbadje en in de andere werden balletjes gegoten zodat onze Blutsjes een heus ballenbad hebben. Ik moet toegeven dat het ballenbad momenteel minder in trek is. Het waterbadje daarentegen, daar zie ik regelmatig Blutsjes van drinken of met hun pootje eens in badderen. Extra verfrissing is echt wel nodig met zo'n warm weer en wat nog leuker is: het geeft nog uren speelplezier ook. Tijdens het schieten van het filmpje stonden de badjes nog maar net opgesteld of daar waren de eerste nieuwsgierigen al. Heerlijk om te zien!
Woensdag 08 juni 2016:
Ik vertelde eerder al dat er een aantal operaties op de agenda stonden: vorige week nog de sterilisatie van Bluebelle en de castratie van Tim en vandaag mocht ons opaatje Cela op de behandeltafel liggen. Vorig jaar werd hij al 2x onder narcose gebracht om zijn tandjes te reinigen en enkele rotte tandjes te verwijderen. In tussentijd moest hij vaak een prikje halen omdat er her en der een letsel op zijn tong verscheen. Zo ging hij vorige week al naar onze nieuwe dierenarts omdat hij toch wel last had van zijn bekje en de hele tijd kwijlde. Eten lukte gelukkig nog, maar toen er in zijn bekje gekeken werd, was het duidelijk dat hem weer een operatie te wachten stond. Ons opaatje is ondertussen ook alweer 17 à 18 jaar en dan durven er allerlei kwaaltjes opduiken. Toch had ik best een beetje bang, want een narcose is niet niks en al helemaal niet voor zo'n oud katje. Maar alles is gelukkig goed verlopen! Er werden 6 tandjes verwijderd en zijn ene hoektandje had zelfs al een abces gevormd richting zijn neus. Hij moet behoorlijk veel last gehad hebben hiervan, maar onze kranige beer heeft zich meer dan sterk gehouden. Zelfs onze nieuwe dierenarts is helemaal gecharmeerd van onze opa en heeft zelfs al een koosnaampje voor hem bedacht: grote beer! Toen hij weer thuis kwam, kon ik gelijk zien dat hij zich al stukken beter voelt. Wat een opluchting moet het zijn voor hem! Momenteel logeert hij nog een aantal daagjes in de ziekenboeg zodat ik hem goed in de gaten kan houden of hij wel goed eet en dan mag hij weer naar de grote groep, in het zonnetje liggen en op het binnenplein paraderen. En ohja, er werd ook nog een klein bloedonderzoekje verricht om te kijken hoe zijn niertjes er aan toe zijn en alles is tip top. Toen Sab vanavond onze Cela en nog een ander patiëntje (waarover ik vrijdag een update plaats!) ging ophalen, mocht ook ons klein trilkittentje Hanna mee. Ons anders zo energieke meisje heeft vandaag 3x overgegeven en lag er een beetje pips bij. Aangezien ze niet alleen trilkitten is, maar ook auto-immuun ziekte heeft, moeten we snel ingrijpen als ze zich niet lekker voelt. Dus hops, reismandje in en kennis maken met onze nieuwe dierenarts. Haar temperatuur was 39°C en door de koorts voelt ze zich niet zo lekker natuurlijk. Ze kreeg een spuitje tegen de misselijkheid en antibiotica en nu maar duimen dat ons kleine meisje zich snel weer een beetje beter voelt.
Ik vertelde eerder al dat er een aantal operaties op de agenda stonden: vorige week nog de sterilisatie van Bluebelle en de castratie van Tim en vandaag mocht ons opaatje Cela op de behandeltafel liggen. Vorig jaar werd hij al 2x onder narcose gebracht om zijn tandjes te reinigen en enkele rotte tandjes te verwijderen. In tussentijd moest hij vaak een prikje halen omdat er her en der een letsel op zijn tong verscheen. Zo ging hij vorige week al naar onze nieuwe dierenarts omdat hij toch wel last had van zijn bekje en de hele tijd kwijlde. Eten lukte gelukkig nog, maar toen er in zijn bekje gekeken werd, was het duidelijk dat hem weer een operatie te wachten stond. Ons opaatje is ondertussen ook alweer 17 à 18 jaar en dan durven er allerlei kwaaltjes opduiken. Toch had ik best een beetje bang, want een narcose is niet niks en al helemaal niet voor zo'n oud katje. Maar alles is gelukkig goed verlopen! Er werden 6 tandjes verwijderd en zijn ene hoektandje had zelfs al een abces gevormd richting zijn neus. Hij moet behoorlijk veel last gehad hebben hiervan, maar onze kranige beer heeft zich meer dan sterk gehouden. Zelfs onze nieuwe dierenarts is helemaal gecharmeerd van onze opa en heeft zelfs al een koosnaampje voor hem bedacht: grote beer! Toen hij weer thuis kwam, kon ik gelijk zien dat hij zich al stukken beter voelt. Wat een opluchting moet het zijn voor hem! Momenteel logeert hij nog een aantal daagjes in de ziekenboeg zodat ik hem goed in de gaten kan houden of hij wel goed eet en dan mag hij weer naar de grote groep, in het zonnetje liggen en op het binnenplein paraderen. En ohja, er werd ook nog een klein bloedonderzoekje verricht om te kijken hoe zijn niertjes er aan toe zijn en alles is tip top. Toen Sab vanavond onze Cela en nog een ander patiëntje (waarover ik vrijdag een update plaats!) ging ophalen, mocht ook ons klein trilkittentje Hanna mee. Ons anders zo energieke meisje heeft vandaag 3x overgegeven en lag er een beetje pips bij. Aangezien ze niet alleen trilkitten is, maar ook auto-immuun ziekte heeft, moeten we snel ingrijpen als ze zich niet lekker voelt. Dus hops, reismandje in en kennis maken met onze nieuwe dierenarts. Haar temperatuur was 39°C en door de koorts voelt ze zich niet zo lekker natuurlijk. Ze kreeg een spuitje tegen de misselijkheid en antibiotica en nu maar duimen dat ons kleine meisje zich snel weer een beetje beter voelt.
|
|
Dinsdag 07 juni 2016:
Terwijl ik deze update typte, zat ik buiten met de laptop op schoot, omringd door Blutsjes die een schaduwplekje opzochten of net een zonnestraaltje meepikten. Het was een beetje puffen en zweten vandaag, al was dat afgelopen dagen toch een beetje anders... De voorbije dagen zijn zwaar geweest op de boerderij, het noodweer maakte dat het koud en nat was waardoor taakjes buiten opknappen niet zo simpel was. Gelukkig lijkt het qua weer toch een beetje beter te gaan, op een fikse onweersbui gisteravond na waarbij de lucht gitzwart zag en de regen met bakken naar beneden viel. Al is het nu ook alweer een tijdje aan het rommelen en komt er een serieuze wind opzetten. Ik geloof dat we ons mogen voorbereiden op onweer. Gelukkig zitten de konijntjes alweer veilig weg en heb ik de staldeuren gesloten. Via de luikjes kunnen de katjes zelf naar binnen of buiten. En momenteel zie ik enkel nog dappere katjes op het buitenplein paraderen. De anderen hebben een warm plekje opgezocht, ver weg van de regen en wind. Sab was in de namiddag druk bezig met kattenhuisjes in elkaar te zetten om het binnenplein op te vrolijken en extra schuilplekjes tegen de regen te creëren. We kregen van een lief persoon een centje op onze rekening gestort om deze huisjes te kopen. En zowel de katjes als wij zijn haar daar extra dankbaar voor! Omdat er een heleboel mensen benieuwd zijn naar de boerderij, heb ik afgelopen zondag een filmpje gemaakt terwijl Sab op de benefiet aanwezig was. Gelukkig had ik de vakkundige hulp van mijn schaduwen: Suske en Kobe die de weg tonen. Voor ons Felv-je Stigge's ren was er afgelopen zaterdag geen tijd meer, maar onze klussers komen dit weekend weer langs en het zou zowaar eens kunnen dat dit op hun to-do lijstje staat. Kortom: er moet nog een heleboel gebeuren vooraleer we weer die magische sfeer zoals voorheen gecreëerd hebben, maar ik denk dat we op de goede weg zijn. Kijk en geniet mee, Suske en Kobe tonen jullie maar al te graag hun nieuwe plekje!
Terwijl ik deze update typte, zat ik buiten met de laptop op schoot, omringd door Blutsjes die een schaduwplekje opzochten of net een zonnestraaltje meepikten. Het was een beetje puffen en zweten vandaag, al was dat afgelopen dagen toch een beetje anders... De voorbije dagen zijn zwaar geweest op de boerderij, het noodweer maakte dat het koud en nat was waardoor taakjes buiten opknappen niet zo simpel was. Gelukkig lijkt het qua weer toch een beetje beter te gaan, op een fikse onweersbui gisteravond na waarbij de lucht gitzwart zag en de regen met bakken naar beneden viel. Al is het nu ook alweer een tijdje aan het rommelen en komt er een serieuze wind opzetten. Ik geloof dat we ons mogen voorbereiden op onweer. Gelukkig zitten de konijntjes alweer veilig weg en heb ik de staldeuren gesloten. Via de luikjes kunnen de katjes zelf naar binnen of buiten. En momenteel zie ik enkel nog dappere katjes op het buitenplein paraderen. De anderen hebben een warm plekje opgezocht, ver weg van de regen en wind. Sab was in de namiddag druk bezig met kattenhuisjes in elkaar te zetten om het binnenplein op te vrolijken en extra schuilplekjes tegen de regen te creëren. We kregen van een lief persoon een centje op onze rekening gestort om deze huisjes te kopen. En zowel de katjes als wij zijn haar daar extra dankbaar voor! Omdat er een heleboel mensen benieuwd zijn naar de boerderij, heb ik afgelopen zondag een filmpje gemaakt terwijl Sab op de benefiet aanwezig was. Gelukkig had ik de vakkundige hulp van mijn schaduwen: Suske en Kobe die de weg tonen. Voor ons Felv-je Stigge's ren was er afgelopen zaterdag geen tijd meer, maar onze klussers komen dit weekend weer langs en het zou zowaar eens kunnen dat dit op hun to-do lijstje staat. Kortom: er moet nog een heleboel gebeuren vooraleer we weer die magische sfeer zoals voorheen gecreëerd hebben, maar ik denk dat we op de goede weg zijn. Kijk en geniet mee, Suske en Kobe tonen jullie maar al te graag hun nieuwe plekje!
Maandag 06 juni 2016:
Gisteren was het dan eindelijk zover: de langverwachte benefiet voor onze Blutskatjes. Aangezien we vonden dat er toch iemand van ons aanwezig moest zijn op deze fantastische dag, stapte ik 's middags in de auto richting het-voor-ons-toch-wel-een-beetje-ver-geworden-Branst en bleef Diny achter op de boerderij voor de verzorging van alle Blutsjes. Daar aangekomen zag ik meteen tientallen mensen in de weer om alles in goede banen te leiden en kon ik ook eindelijk kennis maken met Nightnurse Wendy die de hele organisatie op zich genomen heeft. Er waren heel wat bekende gezichten te zien in de zaal, maar ook vele tot-dan-onbekende mensen die onze Blutsjes allemaal een warm hart toedragen. Er waren zelfs mensen speciaal vanuit Breda en Amsterdam afgezakt om aanwezig te kunnen zijn op de benefiet! Het was een heel fijn gevoel om al deze Blutsjesvrienden bij elkaar te zien, om felicitaties te krijgen met de nieuwe woonst, om verhalen uit te wisselen over de Blutsjes. Na de vele gesprekjes, drankjes en super lekkere vegan taarten en cupcakes was het tijd voor de voordracht van Pol Goossen. De bekende acteur maar vooral enorm grote dierenvriend die de hele zaal wist in te pakken met treurige, maar ook grappige anekdotes uit zijn boek daarbij begeleid door een jarige violiste. Pol deed dit geheel kostenloos en stelde meteen ook voor om zijn boek ter plaatse te verkopen na de voordracht waarbij hij ook nog zou signeren en de opbrengst gelijk naar de Blutsjes ging. Pol, dankjewel voor de prachtige voordracht en de donatie van jouw boeken. Maar vooral het feit dat je jouw bekendheid gebruikt om mensen wakker te schudden voor dierenleed maakt van jou een geweldig mens! Bij deze willen we graag nog eens Nightnurse Wendy en Tattoo Perre in de bloemetjes zetten, alle helpers in de zaal, alle sponsors, Pol Goossen en violiste en alle Blutsjesvrienden die aanwezig waren! Ook dikke dankjewel voor de vele donaties die ik nog mee mocht nemen richting de boerderij voor de Blutsjes. Al waren er ook enkele spulletjes bij voor Diny en mezelf waar we erg blij mee zijn: lekker geurende lichaamsverzorging, een fles champagne om te kraken voor in de nieuwe woonst en zelfs 2 heuse kat-pyjama-pakken om 's winters gezellig en warm te liggen snoezelen!
Gisteren was het dan eindelijk zover: de langverwachte benefiet voor onze Blutskatjes. Aangezien we vonden dat er toch iemand van ons aanwezig moest zijn op deze fantastische dag, stapte ik 's middags in de auto richting het-voor-ons-toch-wel-een-beetje-ver-geworden-Branst en bleef Diny achter op de boerderij voor de verzorging van alle Blutsjes. Daar aangekomen zag ik meteen tientallen mensen in de weer om alles in goede banen te leiden en kon ik ook eindelijk kennis maken met Nightnurse Wendy die de hele organisatie op zich genomen heeft. Er waren heel wat bekende gezichten te zien in de zaal, maar ook vele tot-dan-onbekende mensen die onze Blutsjes allemaal een warm hart toedragen. Er waren zelfs mensen speciaal vanuit Breda en Amsterdam afgezakt om aanwezig te kunnen zijn op de benefiet! Het was een heel fijn gevoel om al deze Blutsjesvrienden bij elkaar te zien, om felicitaties te krijgen met de nieuwe woonst, om verhalen uit te wisselen over de Blutsjes. Na de vele gesprekjes, drankjes en super lekkere vegan taarten en cupcakes was het tijd voor de voordracht van Pol Goossen. De bekende acteur maar vooral enorm grote dierenvriend die de hele zaal wist in te pakken met treurige, maar ook grappige anekdotes uit zijn boek daarbij begeleid door een jarige violiste. Pol deed dit geheel kostenloos en stelde meteen ook voor om zijn boek ter plaatse te verkopen na de voordracht waarbij hij ook nog zou signeren en de opbrengst gelijk naar de Blutsjes ging. Pol, dankjewel voor de prachtige voordracht en de donatie van jouw boeken. Maar vooral het feit dat je jouw bekendheid gebruikt om mensen wakker te schudden voor dierenleed maakt van jou een geweldig mens! Bij deze willen we graag nog eens Nightnurse Wendy en Tattoo Perre in de bloemetjes zetten, alle helpers in de zaal, alle sponsors, Pol Goossen en violiste en alle Blutsjesvrienden die aanwezig waren! Ook dikke dankjewel voor de vele donaties die ik nog mee mocht nemen richting de boerderij voor de Blutsjes. Al waren er ook enkele spulletjes bij voor Diny en mezelf waar we erg blij mee zijn: lekker geurende lichaamsverzorging, een fles champagne om te kraken voor in de nieuwe woonst en zelfs 2 heuse kat-pyjama-pakken om 's winters gezellig en warm te liggen snoezelen!
Zondag 05 juni 2016:
Terwijl ik het filmpje gistervoormiddag maakte van onze bunnies, hoorde je onze klussers op de achtergrond druk in de weer. Dankzij al het harde werk van deze geweldig lieve mensen, is de poort vooraan voorzien van een catpoof sluis en werd de poort achteraan richting konijnenweide ook helemaal catproof gemaakt. Ondertussen hadden wij de andere stallen verder ingericht en dat maakte dat onze Blutsjes gisternamiddag naar buiten mochten, het binnenplein op en de rest van de stallen mochten ontdekken. Wat was het spannend ség toen het luikje open ging! Mijn hart bonkte zowaar in mijn keel, want ondanks dat ik er naar verlangd heb dat de katjes weer naar buiten konden, blijft het toch een beetje spannend. Gaan ze echt niet kunnen ontsnappen? Maar nee hoor, onze klussers hebben geweldig werk geleverd! Want een uitbraakpoging van Marthalina, Juno en Gizmo werd verijdeld - door henzelf! Bovenaan de poort raakten ze een beetje in paniek, waardoor ze snel weer hun toevlucht zochten naar het binnenplein. Inmiddels zijn zowat alle katjes al buiten geweest en gisteravond was het een feest om te zien, zoveel rennende katten op het plein! Dan restte ons nog de vraag: laten we ze vannacht buiten of gaan we ze opsluiten in de stal? Maar de katten waren het enkel eens met het eerste en vanmorgen zaten er al een aantal katjes buiten terwijl anderen toch een plekje voor de nacht hadden opgezocht in zowel de "oude" als de nieuwe stallen. Het filmpje toont de eerste momenten van de katjes die kwamen piepen en hun eerste stapjes naar buiten zetten. Op dat moment waren ze net vooraan een hoop steenpuin komen ophalen waardoor er dus best veel lawaai is terwijl het hier anders de rust zelve is. Maar de Blutsjes durfden het toch aan om buiten te komen, zelfs met zoveel lawaai. Komende dagen plaats ik zeker nog foto's en filmpjes van de katjes die buiten lopen, spelen en ook een overzicht van de ruimte. Ik zou zeggen: stay tuned voor meer nieuws!
Terwijl ik het filmpje gistervoormiddag maakte van onze bunnies, hoorde je onze klussers op de achtergrond druk in de weer. Dankzij al het harde werk van deze geweldig lieve mensen, is de poort vooraan voorzien van een catpoof sluis en werd de poort achteraan richting konijnenweide ook helemaal catproof gemaakt. Ondertussen hadden wij de andere stallen verder ingericht en dat maakte dat onze Blutsjes gisternamiddag naar buiten mochten, het binnenplein op en de rest van de stallen mochten ontdekken. Wat was het spannend ség toen het luikje open ging! Mijn hart bonkte zowaar in mijn keel, want ondanks dat ik er naar verlangd heb dat de katjes weer naar buiten konden, blijft het toch een beetje spannend. Gaan ze echt niet kunnen ontsnappen? Maar nee hoor, onze klussers hebben geweldig werk geleverd! Want een uitbraakpoging van Marthalina, Juno en Gizmo werd verijdeld - door henzelf! Bovenaan de poort raakten ze een beetje in paniek, waardoor ze snel weer hun toevlucht zochten naar het binnenplein. Inmiddels zijn zowat alle katjes al buiten geweest en gisteravond was het een feest om te zien, zoveel rennende katten op het plein! Dan restte ons nog de vraag: laten we ze vannacht buiten of gaan we ze opsluiten in de stal? Maar de katten waren het enkel eens met het eerste en vanmorgen zaten er al een aantal katjes buiten terwijl anderen toch een plekje voor de nacht hadden opgezocht in zowel de "oude" als de nieuwe stallen. Het filmpje toont de eerste momenten van de katjes die kwamen piepen en hun eerste stapjes naar buiten zetten. Op dat moment waren ze net vooraan een hoop steenpuin komen ophalen waardoor er dus best veel lawaai is terwijl het hier anders de rust zelve is. Maar de Blutsjes durfden het toch aan om buiten te komen, zelfs met zoveel lawaai. Komende dagen plaats ik zeker nog foto's en filmpjes van de katjes die buiten lopen, spelen en ook een overzicht van de ruimte. Ik zou zeggen: stay tuned voor meer nieuws!
Zaterdag 04 juni 2016:
Gisteravond laat is Sab ons doof (én autistisch) Blutsje Pamuk nog gaan ophalen die al die tijd bij Wendy gelogeerd heeft. En wat was het een fijn weerzien met ons meisje zo midden in de nacht! Ze heeft een rustige nacht achter de rug en vanmorgen mocht ze dan haar nieuwe paleisje ontdekken, met uitzicht op de konijnenweide! Ze heeft de grote krabpaal al helemaal toegeëigend en de hangmat is favoriet, want dat ligt niet alleen lekker, het is ook de ideale plek om koeien en vogels te spotten. Ons gezinnetje voelt weer compleet aan en wat zijn we dankbaar dat we met z'n allen op onze nieuwe plek wonen en dat we eigenlijk relatief snel nieuwe woonruimte gevonden hebben. Pamuk komt de hele tijd knuffelen, aandacht vragen en eigenlijk voelt het aan alsof we nooit zo lang van elkaar gescheiden geweest zijn. Al heeft ons hart daar afgelopen weken anders over gedacht, want elke keer voelden we incompleet. We willen Wendy via deze weg ook nog een keertje bedanken voor alle goede zorgen en het feit dat zowel Pamuk als de konijntjes zo lang bij haar mochten logeren.
Gisteravond laat is Sab ons doof (én autistisch) Blutsje Pamuk nog gaan ophalen die al die tijd bij Wendy gelogeerd heeft. En wat was het een fijn weerzien met ons meisje zo midden in de nacht! Ze heeft een rustige nacht achter de rug en vanmorgen mocht ze dan haar nieuwe paleisje ontdekken, met uitzicht op de konijnenweide! Ze heeft de grote krabpaal al helemaal toegeëigend en de hangmat is favoriet, want dat ligt niet alleen lekker, het is ook de ideale plek om koeien en vogels te spotten. Ons gezinnetje voelt weer compleet aan en wat zijn we dankbaar dat we met z'n allen op onze nieuwe plek wonen en dat we eigenlijk relatief snel nieuwe woonruimte gevonden hebben. Pamuk komt de hele tijd knuffelen, aandacht vragen en eigenlijk voelt het aan alsof we nooit zo lang van elkaar gescheiden geweest zijn. Al heeft ons hart daar afgelopen weken anders over gedacht, want elke keer voelden we incompleet. We willen Wendy via deze weg ook nog een keertje bedanken voor alle goede zorgen en het feit dat zowel Pamuk als de konijntjes zo lang bij haar mochten logeren.
En wat zijn we blij om ook onze bunnies Bunny Lee en Guus weer te zien! Ook hen hebben we afgelopen periode ongelofelijk hard gemist. Ondertussen wonen ze in hun stalletje waar ze elke nacht zullen doorbrengen (omdat ik een beetje bang ben voor vossen in de buurt), met een geïmproviseerd deurtje dat wel. Er moet nog een heuse echte deur geklust worden, maar dat laten we vakkundig over aan onze helpende klussers. Morgen - na een beetje bekomen van de lange reis en nieuwe stek- mogen ze ook de konijnenweide onveilig maken en vooral het lange gras kort grazen, want dat staat weelderig op hen te wachten om beknabbeld te worden. Vandaag hebben onze klussers een extra draad voorzien, want de mazen van de huidige draad waren wat groot en ik vreesde dat Guus er tussen zou kunnen glippen en da's niet de bedoeling natuurlijk. De stal is voorlopig in zomerstemming aangekleed, maar tegen de herfst en winter aan zullen we de konijntjes van een heus stro-paleisje voorzien. Bunny Lee en Guus zijn happy, vooral als ze een boterham te smikkelen krijgen en ik kan niet wachten om ook over hen snel weer enkele updates te plaatsen.
Donderdag 02 juni 2016:
Weten jullie nog dat we tijdens de winterperiode een inzamelactie gehouden hebben om een professionele ziekenboegkooi aan te kunnen schaffen? Dankzij de steun van een heleboel geweldig lieve en gulle Blutsjesfans werd ons doel behaald en konden we overgaan tot de bestelling. Helaas heb ik door de brand daar geen update meer over geplaatst omdat we ook geen locatie hadden naar waar de kooi opgestuurd kon worden. Dus al die tijd heeft ze bij de fabrikant mogen logeren, tot gisteren! Want onze ziekenboegkooi werd al vroeg in de ochtend langsgebracht en jeetje, wat zijn we er trots op! Vandaag stond de castratie van verlamd Blutsje Tim en de sterilisatie van trilkitten Bluebelle gepland, dus de kooi kan al gelijk dienst doen. De operaties zijn gelukkig goed verlopen en Tim die was wonder boven wonder snel weer wakker na de anesthesie, zelfs de dierenarts stond er versteld van. Hij ligt nu bij te komen in de ziekenboeg, maar hij heeft zelfs al wat gegeten. Dus ik gok dat hij morgen alweer tussen de andere verlamde Blutsjes mag schuifelen. Bluebelle is nog een beetje suf en sowieso zijn Ataxiekatjes meer onder de voet van operaties. Zij wordt komende dagen nog goed ondersteund met pijnstilling en dat wordt een paar nachtjes logeren in de ziekenboeg zodat de hechtingen goed blijven zitten. Er ligt een warmtepadje onder haar mandje zodat ze lekker kan bijkomen van de operatie. We willen graag nog een keertje alle donateurs bedanken die bijgedragen hebben tot onze droom: een heuse professionele kooi die naast ziekenboeg ook dienst zal doen als quarantaine voor nieuwe Blutsjes die (weldra zullen) arriveren. Dankjewel!
Weten jullie nog dat we tijdens de winterperiode een inzamelactie gehouden hebben om een professionele ziekenboegkooi aan te kunnen schaffen? Dankzij de steun van een heleboel geweldig lieve en gulle Blutsjesfans werd ons doel behaald en konden we overgaan tot de bestelling. Helaas heb ik door de brand daar geen update meer over geplaatst omdat we ook geen locatie hadden naar waar de kooi opgestuurd kon worden. Dus al die tijd heeft ze bij de fabrikant mogen logeren, tot gisteren! Want onze ziekenboegkooi werd al vroeg in de ochtend langsgebracht en jeetje, wat zijn we er trots op! Vandaag stond de castratie van verlamd Blutsje Tim en de sterilisatie van trilkitten Bluebelle gepland, dus de kooi kan al gelijk dienst doen. De operaties zijn gelukkig goed verlopen en Tim die was wonder boven wonder snel weer wakker na de anesthesie, zelfs de dierenarts stond er versteld van. Hij ligt nu bij te komen in de ziekenboeg, maar hij heeft zelfs al wat gegeten. Dus ik gok dat hij morgen alweer tussen de andere verlamde Blutsjes mag schuifelen. Bluebelle is nog een beetje suf en sowieso zijn Ataxiekatjes meer onder de voet van operaties. Zij wordt komende dagen nog goed ondersteund met pijnstilling en dat wordt een paar nachtjes logeren in de ziekenboeg zodat de hechtingen goed blijven zitten. Er ligt een warmtepadje onder haar mandje zodat ze lekker kan bijkomen van de operatie. We willen graag nog een keertje alle donateurs bedanken die bijgedragen hebben tot onze droom: een heuse professionele kooi die naast ziekenboeg ook dienst zal doen als quarantaine voor nieuwe Blutsjes die (weldra zullen) arriveren. Dankjewel!
|
|
Woensdag 01 juni 2016:
Helaas hebben we ook al meteen heel droevig nieuws te melden vanaf onze nieuwe Blutsjestehuis. Ons lieve verlamde Blutsje Tasha is niet meer... Ik kreeg het niet eerder klaar om een afscheidsverhaaltje te schrijven, omdat het dan meteen zo echt lijkt. Terwijl ik helemaal nog niet klaar was om haar uit te wuiven als engeltje. In mijn armen is ze gegaan, de plek waar ze het liefste vertoefde en waar ik haar zachtjes kuste. Tasha voelde altijd feilloos mijn emoties aan. Net voor en tijdens de verhuizing hebben we met z'n allen ongelofelijk veel stress gehad door allerlei omstandigheden en dat heeft bij Tasha in een blaasontsteking geresulteerd. Ik kreeg haar ontsteking met geen enkel medicijn onder controle. Eerst was het nog etter dat in haar urine zat en later was het gewoon puur bloed wat ik elke keer weer uit haar verlamde blaas drukte. Onze nieuwe dierenarts schreef een ander medicijn voor, maar helaas sloeg ook dat niet aan. Een blaasprik en cultuur van haar urine maken om te weten tegen welke bacteriële infectie we vochten, had geen nut meer omdat het bloed toch een vertekend beeld zou geven. Haar lichaamstemperatuur zakte steeds dieper weg, ondanks dat we haar probeerden warm te houden met Snugglesafes, een elektrisch deken en zelfs een warmtelamp. Een teken dat haar lichaam de strijd aan het opgeven was en niet meer kon vechten tegen de ontsteking. Terwijl Tasha zich best ziek voelde en buikpijn had, was ze altijd zo lief. Zelfs onze nieuwe dierenarts was helemaal gecharmeerd door onze prinses die altijd trots op haar troon zat. Ons meisje werd ondertussen al gecremeerd en komt weldra weer thuis in een speciaal uitgekozen urne. Lieve Tasha, ik kan het nog steeds niet vatten dat jij niet meer bij ons bent, tenminste je warme lijfje niet meer waar ik zo graag mijn neus tegenaan drukte en jij je gezichtje tegen me aan schurkte. De herinneringen blijven echter voor altijd in mijn hart verder leven. Toch ben ik blij dat jij nog een weekje in je nieuwe thuis gewoond hebt, al mocht het van mijn een eeuwigheid langer zijn. Tijdens het schrijven van jouw stukje komt er alweer buikpijn opzetten, gewoon omdat ik je zo vreselijk mis. Het voelt zo vreemd om jouw blaasje niet meer te legen of je kontje te wassen. Het is echt een stuk leger zonder jou, want jouw lieve oogjes konden een donkere kamer doen oplichtten. Je kwam als een bang vogeltje bij ons wonen en dat was je gelukkig niet meer. Je kon zo gek met een speeltje doen dat mijn hart er gelijk warm van werd. Om één of andere reden behandelde ik je altijd als een porseleinen meisje, want dat was je ook. Breekbaar en fragiel, maar toch ook best pittig soms. Ik ben blij dat ik jouw mama mocht zijn en dat je in mijn leven kwam. Al was het veel te kort en doet mijn hart pijn, ik zou het zo weer overdoen. Dankjewel dat ik je mocht begeleiden naar de regenboogbrug. Ondanks de pijn en het verdriet is het altijd weer een eer om dat te mogen doen, want dat betekent dat er een diepe vertrouwensband was. Slaapwel mijn liefste meisje, voor altijd...
Helaas hebben we ook al meteen heel droevig nieuws te melden vanaf onze nieuwe Blutsjestehuis. Ons lieve verlamde Blutsje Tasha is niet meer... Ik kreeg het niet eerder klaar om een afscheidsverhaaltje te schrijven, omdat het dan meteen zo echt lijkt. Terwijl ik helemaal nog niet klaar was om haar uit te wuiven als engeltje. In mijn armen is ze gegaan, de plek waar ze het liefste vertoefde en waar ik haar zachtjes kuste. Tasha voelde altijd feilloos mijn emoties aan. Net voor en tijdens de verhuizing hebben we met z'n allen ongelofelijk veel stress gehad door allerlei omstandigheden en dat heeft bij Tasha in een blaasontsteking geresulteerd. Ik kreeg haar ontsteking met geen enkel medicijn onder controle. Eerst was het nog etter dat in haar urine zat en later was het gewoon puur bloed wat ik elke keer weer uit haar verlamde blaas drukte. Onze nieuwe dierenarts schreef een ander medicijn voor, maar helaas sloeg ook dat niet aan. Een blaasprik en cultuur van haar urine maken om te weten tegen welke bacteriële infectie we vochten, had geen nut meer omdat het bloed toch een vertekend beeld zou geven. Haar lichaamstemperatuur zakte steeds dieper weg, ondanks dat we haar probeerden warm te houden met Snugglesafes, een elektrisch deken en zelfs een warmtelamp. Een teken dat haar lichaam de strijd aan het opgeven was en niet meer kon vechten tegen de ontsteking. Terwijl Tasha zich best ziek voelde en buikpijn had, was ze altijd zo lief. Zelfs onze nieuwe dierenarts was helemaal gecharmeerd door onze prinses die altijd trots op haar troon zat. Ons meisje werd ondertussen al gecremeerd en komt weldra weer thuis in een speciaal uitgekozen urne. Lieve Tasha, ik kan het nog steeds niet vatten dat jij niet meer bij ons bent, tenminste je warme lijfje niet meer waar ik zo graag mijn neus tegenaan drukte en jij je gezichtje tegen me aan schurkte. De herinneringen blijven echter voor altijd in mijn hart verder leven. Toch ben ik blij dat jij nog een weekje in je nieuwe thuis gewoond hebt, al mocht het van mijn een eeuwigheid langer zijn. Tijdens het schrijven van jouw stukje komt er alweer buikpijn opzetten, gewoon omdat ik je zo vreselijk mis. Het voelt zo vreemd om jouw blaasje niet meer te legen of je kontje te wassen. Het is echt een stuk leger zonder jou, want jouw lieve oogjes konden een donkere kamer doen oplichtten. Je kwam als een bang vogeltje bij ons wonen en dat was je gelukkig niet meer. Je kon zo gek met een speeltje doen dat mijn hart er gelijk warm van werd. Om één of andere reden behandelde ik je altijd als een porseleinen meisje, want dat was je ook. Breekbaar en fragiel, maar toch ook best pittig soms. Ik ben blij dat ik jouw mama mocht zijn en dat je in mijn leven kwam. Al was het veel te kort en doet mijn hart pijn, ik zou het zo weer overdoen. Dankjewel dat ik je mocht begeleiden naar de regenboogbrug. Ondanks de pijn en het verdriet is het altijd weer een eer om dat te mogen doen, want dat betekent dat er een diepe vertrouwensband was. Slaapwel mijn liefste meisje, voor altijd...
Gisteren - net na het plaatsen van onderstaand stukje - had onze nieuwe dierenarts een voicemail berichtje ingesproken (de ontvangst van zowel telefoon als internet is hier grandioos slecht waardoor we vaker niet dan wel bereikbaar zijn en men dus vaak gelijk op de voicemail terecht komt!). Dus maar gelijk terug gebeld, want we waren wel heel erg benieuwd naar de nierwaarden van ons leucose patiëntje Stigge en die waren verrassend goed! We sloegen meteen een zucht van opluchting, want dat betekent dat we met medicatie voor haar hartje kunnen starten. De enige afwijkende waarde was dat haar witte bloedcellen wat verhoogd waren, maar dat kan te wijten zijn aan haar mondinfectie of gewoon door het feit dat ze een Felv-katje is natuurlijk. Inmiddels zijn we al met de speciale oogdruppeltjes gestart voor de glaucoom en dat laat ze gelukkig goed toe. We merken dat ze zich ondertussen weer een beetje beter begint te voelen, want ze krabt weer als vanouds aan de krabpaal en ze heeft zowaar een heleboel natvoertjes naar binnen gewerkt. Een heel verschil met maandag, toen ze zich voor haar bezoekje aan de dierenarts nog zo beroerd voelde. Met de hartmedicatie starten we over een dagje of twee en dan maar duimen dat we hiermee haar hartprobleem toch een beetje meer onder controle krijgen, want we willen ons meisje nog heel erg lang bij ons hebben wonen. Komend weekend wordt er nog hard gewerkt aan haar privé-optrek, want dan krijgt onze meid haar eigen stekje - (stal)kamertje met buitenren. Al hebben we vandaag wel al de plintjes en de deur (verder) in beits gezet en haar kamertje een eerste grondlaag gegeven. En of ze er naar uitkijkt om haar paleisje te betrekken binnenkort!
Dinsdag 31 mei 2016:
Gisteren is Sab met 3 Bluts-patiëntjes naar onze nieuwe dierenarts gereden en staan er deze week en komende week ook alweer operaties op de planning. Ons leucose katje Stigge wilde sinds een paar dagen niet meer eten. Ze is verder nog best actief, maar er scheelde duidelijk iets met haar. In eerste instantie dacht ik aan een pijnlijk bekje omdat ze vaak kwijlt en in het verleden al aan haar tandjes behandeld werd. Maar we kwamen nieuws te weten waar we niet zo goed van zijn en een beetje spijtig dat geen enkele dierenarts die haar eerder behandelde dit ontdekt heeft. Stigge heeft namelijk een zwaar hartprobleem en glaucoom. Voor dat laatste wordt ze behandeld met speciale oogdruppeltjes om de druk in haar slechte oogje te (ver)minderen en voor de zekerheid wordt haar andere oogje ook behandeld. Haar hartprobleem is andere koek! Er werd een bloedonderzoek verricht en nu is het afwachten in hoe verre haar niertjes aangetast zijn. Als deze niet goed meer zijn, dan heeft een behandelplan geen zin meer en moeten we haar ondersteunen met pijnstilling. Zijn haar niertjes toch nog oké, dan moeten we gelijk met medicatie starten. Ons meisje voelde zich dus al dagen niet lekker door een hoge bloeddruk wat hoofdpijn en misselijkheid geeft. Ze heeft kort aan een infuus gehangen tot deze aangaf dat haar lichaam verzadigd was en ze kreeg een aantal prikjes waaronder eentje om de misselijkheid tegen te gaan en een eetlustopwekker. Bij thuiskomst voelde ze zich gelijk een stukje beter en ze at zowaar een muizenhapje natvoer. Juno moest ook mee, want hij heeft al enkele dagen last van diarree. Hij is één van onze auto-immuun patiëntjes die met regelmaat de dierenarts bezoekt. Er kon geen ontsteking gevonden worden in zijn darmpjes ,dus wellicht gaat het toch nog een beetje om verhuisstress. Hij kreeg een spuitje Convenia en een klein shotje Cortisone en verder gaan we hem toch eindelijk die beloofde Interferon-kuur geven zodat zijn immuunsysteem een goeie boost krijgt. Want ondanks dat we al maanden geleden zijn tandjes operatief hebben laten weghalen, duiken er met regelmaat nog mondontstekingen op door zijn auto-immuun ziekte. En als laatste mocht onze oude grombeer Cela mee. Hij kreeg afgelopen maanden al twee spuitjes vanwege een letsel op de tong en nu hij weer begon te kwijlen, vonden we toch dat hij eens grondig onderzocht moest worden. Helaas pindakaas voor hem, maar al zijn tandjes moeten eraan geloven. Met zijn 17 jaar is dat ook niet echt te verwonderen en volgende week wordt hij op de behandeltafel verwacht om zijn bekje tandloos te maken. Hopelijk slaan alle kuurtjes aan en worden onze patiëntjes snel weer beter en krijgen we toch nog een beetje goed nieuws over Felv-je Stigge haar niertjes!
Gisteren is Sab met 3 Bluts-patiëntjes naar onze nieuwe dierenarts gereden en staan er deze week en komende week ook alweer operaties op de planning. Ons leucose katje Stigge wilde sinds een paar dagen niet meer eten. Ze is verder nog best actief, maar er scheelde duidelijk iets met haar. In eerste instantie dacht ik aan een pijnlijk bekje omdat ze vaak kwijlt en in het verleden al aan haar tandjes behandeld werd. Maar we kwamen nieuws te weten waar we niet zo goed van zijn en een beetje spijtig dat geen enkele dierenarts die haar eerder behandelde dit ontdekt heeft. Stigge heeft namelijk een zwaar hartprobleem en glaucoom. Voor dat laatste wordt ze behandeld met speciale oogdruppeltjes om de druk in haar slechte oogje te (ver)minderen en voor de zekerheid wordt haar andere oogje ook behandeld. Haar hartprobleem is andere koek! Er werd een bloedonderzoek verricht en nu is het afwachten in hoe verre haar niertjes aangetast zijn. Als deze niet goed meer zijn, dan heeft een behandelplan geen zin meer en moeten we haar ondersteunen met pijnstilling. Zijn haar niertjes toch nog oké, dan moeten we gelijk met medicatie starten. Ons meisje voelde zich dus al dagen niet lekker door een hoge bloeddruk wat hoofdpijn en misselijkheid geeft. Ze heeft kort aan een infuus gehangen tot deze aangaf dat haar lichaam verzadigd was en ze kreeg een aantal prikjes waaronder eentje om de misselijkheid tegen te gaan en een eetlustopwekker. Bij thuiskomst voelde ze zich gelijk een stukje beter en ze at zowaar een muizenhapje natvoer. Juno moest ook mee, want hij heeft al enkele dagen last van diarree. Hij is één van onze auto-immuun patiëntjes die met regelmaat de dierenarts bezoekt. Er kon geen ontsteking gevonden worden in zijn darmpjes ,dus wellicht gaat het toch nog een beetje om verhuisstress. Hij kreeg een spuitje Convenia en een klein shotje Cortisone en verder gaan we hem toch eindelijk die beloofde Interferon-kuur geven zodat zijn immuunsysteem een goeie boost krijgt. Want ondanks dat we al maanden geleden zijn tandjes operatief hebben laten weghalen, duiken er met regelmaat nog mondontstekingen op door zijn auto-immuun ziekte. En als laatste mocht onze oude grombeer Cela mee. Hij kreeg afgelopen maanden al twee spuitjes vanwege een letsel op de tong en nu hij weer begon te kwijlen, vonden we toch dat hij eens grondig onderzocht moest worden. Helaas pindakaas voor hem, maar al zijn tandjes moeten eraan geloven. Met zijn 17 jaar is dat ook niet echt te verwonderen en volgende week wordt hij op de behandeltafel verwacht om zijn bekje tandloos te maken. Hopelijk slaan alle kuurtjes aan en worden onze patiëntjes snel weer beter en krijgen we toch nog een beetje goed nieuws over Felv-je Stigge haar niertjes!
Maandag 30 mei 2016:
Lucy is één van onze Blutsjes met een afwijking aan haar achterhand. Daardoor gaat ze een beetje als een wiebelkontje door het leven en af en toe doet ze een split met de achterpootjes waarbij een ballerina jaloers zou zijn. Toen Lucy pas bij ons kwam wonen, was ze allerminst aaibaar. Ze heeft zeker twee weken geblazen en aangevallen. Ze weigerde knuffeltjes en aaitjes en ze wilde al helemaal geen andere katjes in haar buurt. Naarmate de tijd vorderde, veranderde ze van een vuurspuwend monstertje in een aaibaar lief katje. Echter andere katten waren nog steeds uitgesloten, want die kregen de wind van voren als ze nog maar naar haar keken. Als ze bij haar in de buurt kwamen, dan werden ze gewoon de tent uitgejaagd. Daarom kozen we voor een babyreisbedje. Hierin voelde Lucy zich veilig en kon ze op haar tempo wennen aan andere katten. Af en toe zagen we een glimp van Lucy die wel met andere katjes kan, maar soms veranderde ze toch weer in een furie als er een ander Blutsje bij haar in de buurt kwam. In eerste instantie wilde ik haar graag bij de Blutsjes laten wonen die gebruik kunnen maken van de stallen en buitenplein. Want Lucy houdt van warme zonnestralen op haar gezichtje, maar toch zei mijn buikgevoel me dat ik haar beter een permanent plekje zou geven bij de verlamde Blutsjes en ja hoor, dit was een goeie zet! Na een dagje blazen en vuur spuwen, veranderde ons meisje in een Blutsje die van andere Blutsjes houdt. Ze heeft al neusje-neusje gedaan met Matei en ze duldt gewoonweg andere katten in haar buurt. Af en toe hoor ik nog wel eens een grom uit haar kleine lijfje komen, maar dat is gewoon Lucy's manier van communiceren. Ze wiegelt er op los nu en af en toe komt ze zelfs op schoot een dutje doen of tegen onze benen aanschurken als ze geaaid wilt worden. Ons wiggel waggel-meisje is happy en daarom zwaaiden we het babyreisbedje vaarwel!
Lucy is één van onze Blutsjes met een afwijking aan haar achterhand. Daardoor gaat ze een beetje als een wiebelkontje door het leven en af en toe doet ze een split met de achterpootjes waarbij een ballerina jaloers zou zijn. Toen Lucy pas bij ons kwam wonen, was ze allerminst aaibaar. Ze heeft zeker twee weken geblazen en aangevallen. Ze weigerde knuffeltjes en aaitjes en ze wilde al helemaal geen andere katjes in haar buurt. Naarmate de tijd vorderde, veranderde ze van een vuurspuwend monstertje in een aaibaar lief katje. Echter andere katten waren nog steeds uitgesloten, want die kregen de wind van voren als ze nog maar naar haar keken. Als ze bij haar in de buurt kwamen, dan werden ze gewoon de tent uitgejaagd. Daarom kozen we voor een babyreisbedje. Hierin voelde Lucy zich veilig en kon ze op haar tempo wennen aan andere katten. Af en toe zagen we een glimp van Lucy die wel met andere katjes kan, maar soms veranderde ze toch weer in een furie als er een ander Blutsje bij haar in de buurt kwam. In eerste instantie wilde ik haar graag bij de Blutsjes laten wonen die gebruik kunnen maken van de stallen en buitenplein. Want Lucy houdt van warme zonnestralen op haar gezichtje, maar toch zei mijn buikgevoel me dat ik haar beter een permanent plekje zou geven bij de verlamde Blutsjes en ja hoor, dit was een goeie zet! Na een dagje blazen en vuur spuwen, veranderde ons meisje in een Blutsje die van andere Blutsjes houdt. Ze heeft al neusje-neusje gedaan met Matei en ze duldt gewoonweg andere katten in haar buurt. Af en toe hoor ik nog wel eens een grom uit haar kleine lijfje komen, maar dat is gewoon Lucy's manier van communiceren. Ze wiegelt er op los nu en af en toe komt ze zelfs op schoot een dutje doen of tegen onze benen aanschurken als ze geaaid wilt worden. Ons wiggel waggel-meisje is happy en daarom zwaaiden we het babyreisbedje vaarwel!
Zaterdag 28 mei 2016:
Ons verlamde Blutsje Klaus is, ik-mag-toch-wel-zeggen, één grote brok persoonlijkheid. Rondom zijn temperament kan niemand en ondanks dat hij best klein van gestalte is, is hij groot! Na de brand verdween die sprankel die ik altijd in zijn ogen zag. Hij was niet meer de Klaus die we kenden en die iedereen zo lief had of grote ogen van optrok tijdens knuffeldagen... Maar nu we bijna twee weken op onze nieuwe stek wonen, komt zijn oude persoonlijkheid weer naar boven. Toen ik hem zo triomfantelijk op het trapje zag zitten, met nota bene zijn geweldige broek aan, deed mijn hart weer dat sprongetje waar ik zo naar verlangd had. Hij zat daar weer met die 'all the cool cats hang out like this'-attitude en die flikkeroogjes die weer alle ondeugd uitstralen. Het zijn kleine stapjes die we dagelijks nemen en nog vaak overmant het trauma-gevoel me, maar het zijn aan die kleine stapjes dat we ons optrekken. En wat ben ik blij dat Klaus bijna weer helemaal de oude is, want we hebben hem allemaal vreselijk gemist!
Ons verlamde Blutsje Klaus is, ik-mag-toch-wel-zeggen, één grote brok persoonlijkheid. Rondom zijn temperament kan niemand en ondanks dat hij best klein van gestalte is, is hij groot! Na de brand verdween die sprankel die ik altijd in zijn ogen zag. Hij was niet meer de Klaus die we kenden en die iedereen zo lief had of grote ogen van optrok tijdens knuffeldagen... Maar nu we bijna twee weken op onze nieuwe stek wonen, komt zijn oude persoonlijkheid weer naar boven. Toen ik hem zo triomfantelijk op het trapje zag zitten, met nota bene zijn geweldige broek aan, deed mijn hart weer dat sprongetje waar ik zo naar verlangd had. Hij zat daar weer met die 'all the cool cats hang out like this'-attitude en die flikkeroogjes die weer alle ondeugd uitstralen. Het zijn kleine stapjes die we dagelijks nemen en nog vaak overmant het trauma-gevoel me, maar het zijn aan die kleine stapjes dat we ons optrekken. En wat ben ik blij dat Klaus bijna weer helemaal de oude is, want we hebben hem allemaal vreselijk gemist!
We werden door Zooplus als goede doel uitgekozen om bonuspunten aan te doneren. Nog maar een paar daagjes meer en dan loopt deze actie af en we zijn razend benieuwd hoeveel puntjes onze Blutsjes in totaal bij elkaar gesprokkeld hebben. Want hoe hoger het puntenbedrag, hoe 'n leuker en groter pretpakket Zooplus voor onze Blutsjes samen zal stellen. Maar we hebben nog tot 31 mei om nog meer puntjes te verzamelen, dus mocht je nog een bestelling moeten plaatsen en zo lief willen zijn om je puntjes te doneren: heel graag! Alle nodige informatie staat hier te lezen: http://www.zooplus.nl/content/goede_doelen/. We willen iedereen al ongelofelijk hard bedanken om ons ook met deze actie te steunen. Dikke dankjewel en dikke kus van de Blutsjes!
Vrijdag 27 mei 2016:
Het belangrijkste vond ik voor mijn gevoel en die van de Blutsjes dat onze routine snel weer opgepikt moest worden. 3 maanden is niet niks en ik merk dat het vooral bij onszelf en voornamelijk bij de verlamde Blutsjes erin gehakt heeft. Zij moeten nu weer hun spiertjes trainen en ik merk dat ze toch best vaker een dutje doen tussendoor. Maar dat de routine er weer is, daar is iedereen blij om. Nog niet helemaal natuurlijk, want daarvoor is er nog te veel werk dat verricht moet worden vooraleer we helemaal op ons gemakje gaan zitten. Maar gek genoeg ben ik dolblij dat onze wasmachine weer overuren draait. Allemaal kleine dingen die ik zo hard gemist heb. Wasjes à volonté kunnen draaien en ja, zelfs die kleurige broekjes die aan de waslijn hangen te drogen kleuren mijn dag! Een aantal van onze verlamde Blutsjes moeten nu een broekje dragen tegen schuurwondjes. Ondanks dat de vloer hier toch best glad is, moet ik mijn voorzorgen nemen. En dankzij Kim van Villa Vacht kan dit! Zij heeft ons voorzien van een hele resum om-ter-schattigste pakjes voor de Blutsjes. We hebben zoveel mensen te bedanken die ons na de brand uit de nood hebben geholpen. Van financiële steun tot broodnodige spullen voor de verzorging van de bewoners. Ondanks dat we niet iedereen persoonlijk kunnen bedanken omdat we de eerste weken na de brand in een waas geleefd hebben en er ons veel ontgaan is, willen we toch graag via deze weg iedereen nog een keertje bedanken! Zonder al die steun zouden we het niet gered hebben... We mogen ons gelukkig prijzen met zovele fantastische mensen die ons en de Blutsjes omringen met zoveel liefde. Zoveel organisaties en collega-opvangen die ook acties op poten gezet hebben, té geweldig voor woorden! Dankjewel iedereen voor zoveel! Hou onze komende updates goed in de gaten, want daar zullen een heleboel spulletjes op de foto's verschijnen waarvan ze bijna allemaal met zoveel liefde gedoneerd zijn en die met nog meer liefde in gebruik genomen worden. D°A°N°K°J°E°W°E°L!!!
Het belangrijkste vond ik voor mijn gevoel en die van de Blutsjes dat onze routine snel weer opgepikt moest worden. 3 maanden is niet niks en ik merk dat het vooral bij onszelf en voornamelijk bij de verlamde Blutsjes erin gehakt heeft. Zij moeten nu weer hun spiertjes trainen en ik merk dat ze toch best vaker een dutje doen tussendoor. Maar dat de routine er weer is, daar is iedereen blij om. Nog niet helemaal natuurlijk, want daarvoor is er nog te veel werk dat verricht moet worden vooraleer we helemaal op ons gemakje gaan zitten. Maar gek genoeg ben ik dolblij dat onze wasmachine weer overuren draait. Allemaal kleine dingen die ik zo hard gemist heb. Wasjes à volonté kunnen draaien en ja, zelfs die kleurige broekjes die aan de waslijn hangen te drogen kleuren mijn dag! Een aantal van onze verlamde Blutsjes moeten nu een broekje dragen tegen schuurwondjes. Ondanks dat de vloer hier toch best glad is, moet ik mijn voorzorgen nemen. En dankzij Kim van Villa Vacht kan dit! Zij heeft ons voorzien van een hele resum om-ter-schattigste pakjes voor de Blutsjes. We hebben zoveel mensen te bedanken die ons na de brand uit de nood hebben geholpen. Van financiële steun tot broodnodige spullen voor de verzorging van de bewoners. Ondanks dat we niet iedereen persoonlijk kunnen bedanken omdat we de eerste weken na de brand in een waas geleefd hebben en er ons veel ontgaan is, willen we toch graag via deze weg iedereen nog een keertje bedanken! Zonder al die steun zouden we het niet gered hebben... We mogen ons gelukkig prijzen met zovele fantastische mensen die ons en de Blutsjes omringen met zoveel liefde. Zoveel organisaties en collega-opvangen die ook acties op poten gezet hebben, té geweldig voor woorden! Dankjewel iedereen voor zoveel! Hou onze komende updates goed in de gaten, want daar zullen een heleboel spulletjes op de foto's verschijnen waarvan ze bijna allemaal met zoveel liefde gedoneerd zijn en die met nog meer liefde in gebruik genomen worden. D°A°N°K°J°E°W°E°L!!!
Nog een dikke week en dan vindt er een geweldig leuk evenement plaats in Branst: de Blutskesbenefiet! Op 5 juni komt Pol Goossen een voorlezing geven en is er ook een buffetgebak (lekker!) en tombola voorzien. Er zijn een heleboel mensen druk in de weer geweest om ervoor te zorgen dat die dag helemaal in teken staat van onze Blutsjes en de wederopbouw van ons nieuwe Blutsjestehuis.
Een steunkaart kost 8 euro en kan nog op volgende adressen gekocht worden:
Tattoo Perre Schaafweg 1 2880 Bornem
Apotheek Cauwenbergh Hoogstraat 10 1861 Wolvertem
Leonidas Lebbeke O.L.Vrouwestraat 14 9280 Lebbeke
Hermelijn Molenstraat 36 9300 Aalst
Jeansstore Escalina's Kerkstraat 78 9255 Buggenhout
Frituur Switch Mandekenstraat 7 9255 Buggenhout
Komen jullie die dag ook langs? We zouden het geweldig vinden om jullie daar te ontmoeten van 13u tot 18u. Wie weet tot dan!
Donderdag 26 mei 2016:
Ondanks dat we nog maar net internet hebben op onze nieuwe plek en ik eigenlijk pas morgen tijd heb voor een degelijke update, kan ik het me toch niet laten om gelijk weer achter de laptop te kruipen en nieuwtjes met jullie te delen. Wat heb ik dat contact via de social media gemist! We wonen best afgelegen nu en om dan helemaal afgesloten te zijn van onze vertrouwde Blutsjesvriendjes, voelde toch een beetje vreemd. Al gaf het zonder-internet-zitten wel veel meer tijd om de nodige klusjes af te werken, haha. We wonen ondertussen een dikke week en half op onze nieuwe locatie en wat zijn we daar blij om. Pamuk en de konijntjes komen ons op een later ogenblik vervoegen omdat de ruimtes waar zij gaan wonen nog niet helemaal klaar zijn. De Blutsjes zijn door het dolle heen en blij dat hun vertrouwde routine elke dag een beetje meer opgepikt wordt. Dankzij de klushulp van 4 geweldig lieve mensen (waarvan er zelfs 2 helemaal uit Nederland afzakken en elk weekend best een grote rit voor de boeg hebben!) raakte de grootste stal tijdig klaar - op een paar kleine afwerkingen na - en daar wonen momenteel de mobiele(re) Blutsjes. Toen ze de stal voor het eerst betraden, gingen ze letterlijk uit hun dak. We zagen Leo, Igani, Kamiel, Kobe en Gizmo uren later nog van de ene kant van de stal naar de andere rennen. Zo geweldig mooi en prachtig om te zien! Vooraleer ze naar buiten mogen op het grote binnenplein en de andere stallen mogen bewonen, moeten er eerst nog poorten - die catproof gemaakt worden - geplaatst worden. En ondanks dat er best al een heleboel werk verricht is, zal het nog wel enkele klusuurtjes in beslag nemen vooraleer ons nieuwe Blutsjestehuis volledig op en top in the running is. Ik moet toegeven dat we afgelopen maanden de magische sfeer die ons voormalig Blutsjestehuis uitademde vreselijk gemist hebben. Die sfeer proberen we nu weer op onze nieuwe plek te creëren en we hopen daar snel in te slagen. En dan nu een antwoord op de hamvraag die iedereen gesteld heeft: de nieuwe Blutsboerderij bevindt zich in Henegouwen, dicht tegen de grens met West-Vlaanderen, in één van de mooiste dorpjes van Wallonië. Ondanks dat het best een eind rijden is van waar we gewoond hebben, hopen we over een tijdje toch bekende gezichten te mogen verwelkomen op onze nieuwe locatie. Er lopen ondertussen ook al aanvragen binnen om Blutsjes op te nemen, maar daar kunnen we pas op in gaan als alle werken achter de rug zijn. We hopen daar snel in te slagen zodat we weer als vanouds Blutsjes een furrrever thuis te kunnen bieden waar ze zoveel nood aan hebben. Het filmpje is gemaakt toen onze Blutsjes de stal net voor het eerst aanschouwden en bewoonden. Sommigen zijn tijdens het maken van het filmpje nog wat onder de indruk, terwijl anderen net heel fanatiek en zonder zorgen op avontuur gaan. Ondertussen zijn ze allemaal al gewend aan hun nieuwe stek en kunnen we zeggen dat ze zich helemaal thuis voelen. Over de verlamde Blutsjes volgen later deze week ook nog een aantal updates. Op onze Instagram pagina: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/ zal ik elke dag nieuwe fotootjes plaatsen, dus kom ons zeker ook daar volgen om meer te weten te komen over onze nieuwe plek. Veel liefs, Diny, Sab en de Blutsjes!
Ondanks dat we nog maar net internet hebben op onze nieuwe plek en ik eigenlijk pas morgen tijd heb voor een degelijke update, kan ik het me toch niet laten om gelijk weer achter de laptop te kruipen en nieuwtjes met jullie te delen. Wat heb ik dat contact via de social media gemist! We wonen best afgelegen nu en om dan helemaal afgesloten te zijn van onze vertrouwde Blutsjesvriendjes, voelde toch een beetje vreemd. Al gaf het zonder-internet-zitten wel veel meer tijd om de nodige klusjes af te werken, haha. We wonen ondertussen een dikke week en half op onze nieuwe locatie en wat zijn we daar blij om. Pamuk en de konijntjes komen ons op een later ogenblik vervoegen omdat de ruimtes waar zij gaan wonen nog niet helemaal klaar zijn. De Blutsjes zijn door het dolle heen en blij dat hun vertrouwde routine elke dag een beetje meer opgepikt wordt. Dankzij de klushulp van 4 geweldig lieve mensen (waarvan er zelfs 2 helemaal uit Nederland afzakken en elk weekend best een grote rit voor de boeg hebben!) raakte de grootste stal tijdig klaar - op een paar kleine afwerkingen na - en daar wonen momenteel de mobiele(re) Blutsjes. Toen ze de stal voor het eerst betraden, gingen ze letterlijk uit hun dak. We zagen Leo, Igani, Kamiel, Kobe en Gizmo uren later nog van de ene kant van de stal naar de andere rennen. Zo geweldig mooi en prachtig om te zien! Vooraleer ze naar buiten mogen op het grote binnenplein en de andere stallen mogen bewonen, moeten er eerst nog poorten - die catproof gemaakt worden - geplaatst worden. En ondanks dat er best al een heleboel werk verricht is, zal het nog wel enkele klusuurtjes in beslag nemen vooraleer ons nieuwe Blutsjestehuis volledig op en top in the running is. Ik moet toegeven dat we afgelopen maanden de magische sfeer die ons voormalig Blutsjestehuis uitademde vreselijk gemist hebben. Die sfeer proberen we nu weer op onze nieuwe plek te creëren en we hopen daar snel in te slagen. En dan nu een antwoord op de hamvraag die iedereen gesteld heeft: de nieuwe Blutsboerderij bevindt zich in Henegouwen, dicht tegen de grens met West-Vlaanderen, in één van de mooiste dorpjes van Wallonië. Ondanks dat het best een eind rijden is van waar we gewoond hebben, hopen we over een tijdje toch bekende gezichten te mogen verwelkomen op onze nieuwe locatie. Er lopen ondertussen ook al aanvragen binnen om Blutsjes op te nemen, maar daar kunnen we pas op in gaan als alle werken achter de rug zijn. We hopen daar snel in te slagen zodat we weer als vanouds Blutsjes een furrrever thuis te kunnen bieden waar ze zoveel nood aan hebben. Het filmpje is gemaakt toen onze Blutsjes de stal net voor het eerst aanschouwden en bewoonden. Sommigen zijn tijdens het maken van het filmpje nog wat onder de indruk, terwijl anderen net heel fanatiek en zonder zorgen op avontuur gaan. Ondertussen zijn ze allemaal al gewend aan hun nieuwe stek en kunnen we zeggen dat ze zich helemaal thuis voelen. Over de verlamde Blutsjes volgen later deze week ook nog een aantal updates. Op onze Instagram pagina: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/ zal ik elke dag nieuwe fotootjes plaatsen, dus kom ons zeker ook daar volgen om meer te weten te komen over onze nieuwe plek. Veel liefs, Diny, Sab en de Blutsjes!
Dinsdag 24 mei 2016:
Lieve Blutsjesvrienden,
het is momenteel heel erg stil van onze kant maar achter de schermen zijn we erg druk in de weer. De grote verhuis naar het nieuwe Blutsjestehuis is al even begonnen. Binnenkort meer nieuws hierover! Momenteel zijn we al een tijdje offline door het veranderen van internet-provider maar we beloven komend weekend terug online te zijn met nieuwtjes, verhaaltjes en fotootjes van de Blutsjes. Tot dan!
P.s.: mailtjes en pb'tjes worden vanaf komend weekend zo snel mogelijk beantwoord. Mocht je toch een dringende vraag hebben, dan zijn we steeds 's avonds bereikbaar op de Blutsjesgsm: 0496/855759.
Lieve Blutsjesvrienden,
het is momenteel heel erg stil van onze kant maar achter de schermen zijn we erg druk in de weer. De grote verhuis naar het nieuwe Blutsjestehuis is al even begonnen. Binnenkort meer nieuws hierover! Momenteel zijn we al een tijdje offline door het veranderen van internet-provider maar we beloven komend weekend terug online te zijn met nieuwtjes, verhaaltjes en fotootjes van de Blutsjes. Tot dan!
P.s.: mailtjes en pb'tjes worden vanaf komend weekend zo snel mogelijk beantwoord. Mocht je toch een dringende vraag hebben, dan zijn we steeds 's avonds bereikbaar op de Blutsjesgsm: 0496/855759.
Zaterdag 07 mei 2016:
Kijk eens wie er gisteren weer gedag kwam zeggen? Onze nieuwe favoriete buurkat! Vandaag hebben we een heleboel schilderswerk buiten verricht en met het zonnetje van de partij is dat toch net een tikkeltje aangenamer.
Kijk eens wie er gisteren weer gedag kwam zeggen? Onze nieuwe favoriete buurkat! Vandaag hebben we een heleboel schilderswerk buiten verricht en met het zonnetje van de partij is dat toch net een tikkeltje aangenamer.
|
|
Woensdag 04 mei 2016:
Zien jullie ons verlamde Blutsje Matei zijn slaperige oogjes? Bij hem komt dit natuurlijk doordat hij net wakker geworden is van een dutje, een droomdutje zelfs! Hij droomde al van onze nieuwe locatie en hoe hij daar samen met al zijn vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen en gek doen is. Wij lopen ongeveer hetzelfde rond, de slaapoogjes bedoel ik dan. Maar bij ons komt dit niet van dutjes, al dromen we wel hetzelfde als Matei uiteraard! Maar komt dit door een beetje-heel-veel slaapgebrek en vermoeidheid. Ik voel dat we inmiddels op automatische piloot aan het gaan zijn en dat onze adrenaline ons draagt. Gisteren en eergisteren hebben we helaas niet zo veel werk in de boerderij kunnen verrichten omdat Sab heel laat thuis was van werk, het inladen van verhuisspulletjes best veel tijd kost en naar ginder rijden ook, zeker als er nog eens file is onderweg. Mijn vader en zus kampen met een verkoudheid die hen zo ziek maakt dat ze op medicatie en hoestsiroop leven. Ik hoop dat de 'microobjes' ons niet te pakken krijgen, want dat zou serieus nefast zijn. Zeker omdat er nog zoveel werk moet gebeuren en ik verlangend uitkijk naar onze verhuizing. Vandaag hoop ik dat we net een tikkeltje meer werk kunnen verrichten en morgen staat het schilderen van het plafond in de grootste slaap- en snoezelruimte op de planning. Dat stond eigenlijk zondag al op de planning, maar het stockeren en uitladen van alle spulletjes duurde net iets langer dan gehoopt/gepland. Komend weekend hopen we dan de kleinere stallingen en de ruimte waar ons Felv-je Stigge gaat wonen aan te pakken terwijl mijn vader de grootste slaapruimte verder afwerkt zodat we die kunnen gaan inrichten. En daar zullen zeker fotootjes van volgen, want ik kijk er zelf al ontzettend naar uit. Mijn handen kriebelen om overal mandjes met zachte dekentjes neer te ploffen, krabpalen in elkaar te zetten en speelgoed rond te strooien. Heerlijk, dat klinkt zelfs een beetje als een lekker kattenmenu, haha!
Zien jullie ons verlamde Blutsje Matei zijn slaperige oogjes? Bij hem komt dit natuurlijk doordat hij net wakker geworden is van een dutje, een droomdutje zelfs! Hij droomde al van onze nieuwe locatie en hoe hij daar samen met al zijn vriendjes en vriendinnetjes aan het spelen en gek doen is. Wij lopen ongeveer hetzelfde rond, de slaapoogjes bedoel ik dan. Maar bij ons komt dit niet van dutjes, al dromen we wel hetzelfde als Matei uiteraard! Maar komt dit door een beetje-heel-veel slaapgebrek en vermoeidheid. Ik voel dat we inmiddels op automatische piloot aan het gaan zijn en dat onze adrenaline ons draagt. Gisteren en eergisteren hebben we helaas niet zo veel werk in de boerderij kunnen verrichten omdat Sab heel laat thuis was van werk, het inladen van verhuisspulletjes best veel tijd kost en naar ginder rijden ook, zeker als er nog eens file is onderweg. Mijn vader en zus kampen met een verkoudheid die hen zo ziek maakt dat ze op medicatie en hoestsiroop leven. Ik hoop dat de 'microobjes' ons niet te pakken krijgen, want dat zou serieus nefast zijn. Zeker omdat er nog zoveel werk moet gebeuren en ik verlangend uitkijk naar onze verhuizing. Vandaag hoop ik dat we net een tikkeltje meer werk kunnen verrichten en morgen staat het schilderen van het plafond in de grootste slaap- en snoezelruimte op de planning. Dat stond eigenlijk zondag al op de planning, maar het stockeren en uitladen van alle spulletjes duurde net iets langer dan gehoopt/gepland. Komend weekend hopen we dan de kleinere stallingen en de ruimte waar ons Felv-je Stigge gaat wonen aan te pakken terwijl mijn vader de grootste slaapruimte verder afwerkt zodat we die kunnen gaan inrichten. En daar zullen zeker fotootjes van volgen, want ik kijk er zelf al ontzettend naar uit. Mijn handen kriebelen om overal mandjes met zachte dekentjes neer te ploffen, krabpalen in elkaar te zetten en speelgoed rond te strooien. Heerlijk, dat klinkt zelfs een beetje als een lekker kattenmenu, haha!
Dinsdag 03 mei 2016:
Klaus was ons eerste verlamde Blutsje die bij ons kwam wonen en die ervoor zorgde dat ik helemaal verknocht raakte aan deze prachtige wezentjes! Hij werd eventjes beroemd tijdens zijn optreden in 'Iedereen beroemd' op één, ongeveer een jaar geleden. Wat waren we trots toen hij op tv een krabpaal beklom en iedereen liet zien dat verlamde Blutsjes helemaal niet in een hoekje zitten weg te pienteren, maar vol levenslust zitten. Al snel zaten er nog meer aanvragen in onze mailbox om nog meer verlamde Blutsjes een thuis te bieden in ons Blutsjestehuis. Er is nog steeds een groot chronische tekort aan opvangtehuizen voor verlamde katjes. De zorg ervan is niet te onderschatten en ik zou er een heel verhaal van uit de doeken kunnen doen, maar Kim van Villa Vacht heeft het onlangs nog zo mooi verwoord: https://www.facebook.com/VillaVacht/posts/877795915699672. Op dit moment hebben we 11 verlamde Blutsjes rondschuifelen. Elk verlamd katje is anders, zowel de verlamming zelf, het karakter (uiteraard!), maar ook de verlamde blaas die handmatig geleegd moet worden. Allemaal voelen ze anders aan in mijn hand en op de ene blaas moet ik wat meer druk zetten om ze handmatig te legen, terwijl de blaas van Tasha bijvoorbeeld zo gepiept en geleegd is. De ene blaas voelt aan als een druif, terwijl de andere bij momenten zo groot is als een mandarijn. Ik ben dankbaar dat Klaus in ons leven is gekomen en dat hij ervoor gezorgd heeft dat er nadien nog zovele verlamde Blutsjes bij ons onderdak vonden. Ze hebben echter één ding allemaal gemeen en dat is die spirit, die ongekende drive en ondeugendheid om vol van het leven te genieten! Elke dag is een nieuw avontuur voor hen die ze met hun beide voorpootjes grijpen. Ik heb het al vaker laten vallen, maar in de toekomst zou ik me graag specialiseren in verlamde dieren in het algemeen. Ik weet dat er veel nood aan is aan gespecialiseerde opvang en ik heb de kennis, het doorzettingsvermogen en de passie ervoor, dus waarom niet? Maar eerst nog druk aan de klus om zo snel mogelijk onze nieuwe locatie zien te geraken met z'n allen.
Klaus was ons eerste verlamde Blutsje die bij ons kwam wonen en die ervoor zorgde dat ik helemaal verknocht raakte aan deze prachtige wezentjes! Hij werd eventjes beroemd tijdens zijn optreden in 'Iedereen beroemd' op één, ongeveer een jaar geleden. Wat waren we trots toen hij op tv een krabpaal beklom en iedereen liet zien dat verlamde Blutsjes helemaal niet in een hoekje zitten weg te pienteren, maar vol levenslust zitten. Al snel zaten er nog meer aanvragen in onze mailbox om nog meer verlamde Blutsjes een thuis te bieden in ons Blutsjestehuis. Er is nog steeds een groot chronische tekort aan opvangtehuizen voor verlamde katjes. De zorg ervan is niet te onderschatten en ik zou er een heel verhaal van uit de doeken kunnen doen, maar Kim van Villa Vacht heeft het onlangs nog zo mooi verwoord: https://www.facebook.com/VillaVacht/posts/877795915699672. Op dit moment hebben we 11 verlamde Blutsjes rondschuifelen. Elk verlamd katje is anders, zowel de verlamming zelf, het karakter (uiteraard!), maar ook de verlamde blaas die handmatig geleegd moet worden. Allemaal voelen ze anders aan in mijn hand en op de ene blaas moet ik wat meer druk zetten om ze handmatig te legen, terwijl de blaas van Tasha bijvoorbeeld zo gepiept en geleegd is. De ene blaas voelt aan als een druif, terwijl de andere bij momenten zo groot is als een mandarijn. Ik ben dankbaar dat Klaus in ons leven is gekomen en dat hij ervoor gezorgd heeft dat er nadien nog zovele verlamde Blutsjes bij ons onderdak vonden. Ze hebben echter één ding allemaal gemeen en dat is die spirit, die ongekende drive en ondeugendheid om vol van het leven te genieten! Elke dag is een nieuw avontuur voor hen die ze met hun beide voorpootjes grijpen. Ik heb het al vaker laten vallen, maar in de toekomst zou ik me graag specialiseren in verlamde dieren in het algemeen. Ik weet dat er veel nood aan is aan gespecialiseerde opvang en ik heb de kennis, het doorzettingsvermogen en de passie ervoor, dus waarom niet? Maar eerst nog druk aan de klus om zo snel mogelijk onze nieuwe locatie zien te geraken met z'n allen.
Maandag 02 mei 2016:
Ondanks de drukte die het klussen met zich meebrengt en het verhuizen van allerlei spulletjes richting onze nieuwe locatie, hebben we toch een gaatje gevonden om alle bestelde items zoals de Blutstruien en -tassen in te pakken en richting postkantoor te sturen. De mensen van wie er half vorige week centjes op onze rekening stonden, mogen komende dagen hun brievenbus in de gaten houden! De betalingen die eind vorige week op de rekening stonden hebben we door tijdsgebrek nog niet kunnen nakijken, maar ook daar zullen de pakketjes deze week nog van klaar gemaakt worden. Ook zo betoverd door onze Blutstruien? We hebben nog een beperkt aantal truien liggen die een nieuw baasje zoeken. In de maten S, M, L en XL en in de kleuren blauw met witte opdruk of grijs met zwarte opdruk. Bestellen of informeren of je maat + kleur nog beschikbaar is kan door een mailtje te sturen naar: [email protected] en mijn zus zal je zo snel mogelijk van een antwoordje voorzien! Alle opbrengst komt ten goede aan de verzorging van onze Blutsjes en het opnieuw inrichtingen van ons (ver)nieuw(d)e Blutsjestehuis. Snel zijn is de boodschap, want in totaal zullen er maar 40 mensen met zo'n Blutstrui rondlopen wat het toch een tikkeltje specialer en uniek maakt.
Ondanks de drukte die het klussen met zich meebrengt en het verhuizen van allerlei spulletjes richting onze nieuwe locatie, hebben we toch een gaatje gevonden om alle bestelde items zoals de Blutstruien en -tassen in te pakken en richting postkantoor te sturen. De mensen van wie er half vorige week centjes op onze rekening stonden, mogen komende dagen hun brievenbus in de gaten houden! De betalingen die eind vorige week op de rekening stonden hebben we door tijdsgebrek nog niet kunnen nakijken, maar ook daar zullen de pakketjes deze week nog van klaar gemaakt worden. Ook zo betoverd door onze Blutstruien? We hebben nog een beperkt aantal truien liggen die een nieuw baasje zoeken. In de maten S, M, L en XL en in de kleuren blauw met witte opdruk of grijs met zwarte opdruk. Bestellen of informeren of je maat + kleur nog beschikbaar is kan door een mailtje te sturen naar: [email protected] en mijn zus zal je zo snel mogelijk van een antwoordje voorzien! Alle opbrengst komt ten goede aan de verzorging van onze Blutsjes en het opnieuw inrichtingen van ons (ver)nieuw(d)e Blutsjestehuis. Snel zijn is de boodschap, want in totaal zullen er maar 40 mensen met zo'n Blutstrui rondlopen wat het toch een tikkeltje specialer en uniek maakt.
Zondag 01 mei 2016:
Ons kleine ventje Thor is één van onze schattige verlamde Blutsjes. Hij weet al zijn charmes in de strijd te gooien en het is dan ook niet te verbazen dat er regelmatig een 'oooh' en een 'aaah' valt als hij weer zijn schattigheid-zelve bovenhaalt. Hij hoeft nog maar te lonken, zijn oogjes een paar keer te knipperen of hij hangt al op iemands arm te bengelen en krijgt hij talloze kusjes op zijn kleine toetje. Ook mijn zus is holderdebolder van hem! De laatste tijd heeft hij echter zichzelf de 'vervelende' gewoonte aangeleerd om via mijn broek of trui op mij te klimmen. Gelukkig heeft hij een pluimgewichtje, want het voelt niet prettig aan als er een kat via je lichaam naar boven klimt. Vliegensvlug is hij! Zo snel zelfs dat hij plots op mijn rug hangt te bengelen en ik hem er in mijn eentje niet vandaan kan plukken en ik daarbij een hulplijn moet inroepen om me te redden van dat kleine 'monstertje' op mijn rug. Daarbij priemen zijn nageltjes diep in mijn vlees. Tegen de zomer aan hoop ik dat hij niet meer zo gek zal doen, want dan zal ik er geheid nog kleurrijker bijlopen dan ik nu al doe. Mijn handen en armen staan vol met diepe krasjes van onze verlamde Blutsjes die hun handtekening op mij plaatsen tijdens het legen van de blazen. En dat is nog niet alles, ons kleine ventje heeft ook een obsessie voor water! De hele tijd ligt hij met zijn voorpootjes in water te graaien, hoge golven te produceren en daarbij zijn verlamde achterpootjes nat makend. Daardoor ontstaan er contracturen, maar Doris maakte een geweldige dragbag voor hem! Ze stuurde hem helemaal vanuit Nederland op, zodat Thor binnenkort op onze nieuwe locatie à volonté met water kan spelen en door de bag zulllen zijn pootjes droog blijven, hoera!
Ons kleine ventje Thor is één van onze schattige verlamde Blutsjes. Hij weet al zijn charmes in de strijd te gooien en het is dan ook niet te verbazen dat er regelmatig een 'oooh' en een 'aaah' valt als hij weer zijn schattigheid-zelve bovenhaalt. Hij hoeft nog maar te lonken, zijn oogjes een paar keer te knipperen of hij hangt al op iemands arm te bengelen en krijgt hij talloze kusjes op zijn kleine toetje. Ook mijn zus is holderdebolder van hem! De laatste tijd heeft hij echter zichzelf de 'vervelende' gewoonte aangeleerd om via mijn broek of trui op mij te klimmen. Gelukkig heeft hij een pluimgewichtje, want het voelt niet prettig aan als er een kat via je lichaam naar boven klimt. Vliegensvlug is hij! Zo snel zelfs dat hij plots op mijn rug hangt te bengelen en ik hem er in mijn eentje niet vandaan kan plukken en ik daarbij een hulplijn moet inroepen om me te redden van dat kleine 'monstertje' op mijn rug. Daarbij priemen zijn nageltjes diep in mijn vlees. Tegen de zomer aan hoop ik dat hij niet meer zo gek zal doen, want dan zal ik er geheid nog kleurrijker bijlopen dan ik nu al doe. Mijn handen en armen staan vol met diepe krasjes van onze verlamde Blutsjes die hun handtekening op mij plaatsen tijdens het legen van de blazen. En dat is nog niet alles, ons kleine ventje heeft ook een obsessie voor water! De hele tijd ligt hij met zijn voorpootjes in water te graaien, hoge golven te produceren en daarbij zijn verlamde achterpootjes nat makend. Daardoor ontstaan er contracturen, maar Doris maakte een geweldige dragbag voor hem! Ze stuurde hem helemaal vanuit Nederland op, zodat Thor binnenkort op onze nieuwe locatie à volonté met water kan spelen en door de bag zulllen zijn pootjes droog blijven, hoera!
Zaterdag 30 april 2016:
Gisteren zag ik plots dit katje in onze 'konijnenweide' zitten. Uiteraard hadden we hem al vaker zien lopen, maar op de één of andere manier komt hij heel schichtig en bang over. Als hij rondloopt, dan hangt hij zo laag bij de grond dat het lijkt alsof zijn buik tegen de grond schuurt. Maar nu zat hij daar zo parmantig, dat ik niet anders kon dan even de camera bij de hand te nemen. Hij keek recht het keukenraam binnen, met een heel intense blik alsof hij ons echt welkom wilde heten. Tenminste, zo voelde het toch echt! In de buurt hangen nog een aantal katten rond, want in de verre en dichte omgeving staan tientallen boerderijen. Met al die dieren in de buurt, voelen we ons echt in ons sas! En volgens wat we konden verstaan, is er in ons nieuwe dorpje ook een heus zwerfkattenbeleid waar afgelopen tijd al vele zwerfkatjes door steriel gemaakt zijn. Gisteren zijn we plots veel verder geraakt met onze klusjes. De stal werd voorzien van een fris kleurtje: zelfgemaakt. Wit vinden we maar zo-zo, dus hebben we er wat groen door gemengd waardoor er een hele lichte munt-kleur ontstaan is. Het plafond moet wel nog voorzien worden van een nieuwe laag verf, maar die emmer stalverf moet nog gekocht worden. De donkere vlekken waar ooit koeien tegenaan geschuurd hebben, komen er nog wel een beetje door in de stal. Maar we zijn er nog niet over uit of we er nog een tweede laag tegenaan gaan zetten. Op zich heeft dat authentieke wel zijn charmes en uiteraard ademt de boerderij ook een verleden uit waar we graag deel van willen uitmaken. En we hebben gisteren zelfs al de stockageruimtes voorzien van paletten en rekken. Inmiddels ligt er al een deel gestockeerd en daar gaan we vandaag mee verder. We hopen dan morgen de kleinere stallingen, ook die op de konijnenweide te reinigen zodat we daar verder aan de slag kunnen. Maar nu eerst de blazen van de verlamde Blutsjes legen en dan op weg naar al dat klusgeweld!
Gisteren zag ik plots dit katje in onze 'konijnenweide' zitten. Uiteraard hadden we hem al vaker zien lopen, maar op de één of andere manier komt hij heel schichtig en bang over. Als hij rondloopt, dan hangt hij zo laag bij de grond dat het lijkt alsof zijn buik tegen de grond schuurt. Maar nu zat hij daar zo parmantig, dat ik niet anders kon dan even de camera bij de hand te nemen. Hij keek recht het keukenraam binnen, met een heel intense blik alsof hij ons echt welkom wilde heten. Tenminste, zo voelde het toch echt! In de buurt hangen nog een aantal katten rond, want in de verre en dichte omgeving staan tientallen boerderijen. Met al die dieren in de buurt, voelen we ons echt in ons sas! En volgens wat we konden verstaan, is er in ons nieuwe dorpje ook een heus zwerfkattenbeleid waar afgelopen tijd al vele zwerfkatjes door steriel gemaakt zijn. Gisteren zijn we plots veel verder geraakt met onze klusjes. De stal werd voorzien van een fris kleurtje: zelfgemaakt. Wit vinden we maar zo-zo, dus hebben we er wat groen door gemengd waardoor er een hele lichte munt-kleur ontstaan is. Het plafond moet wel nog voorzien worden van een nieuwe laag verf, maar die emmer stalverf moet nog gekocht worden. De donkere vlekken waar ooit koeien tegenaan geschuurd hebben, komen er nog wel een beetje door in de stal. Maar we zijn er nog niet over uit of we er nog een tweede laag tegenaan gaan zetten. Op zich heeft dat authentieke wel zijn charmes en uiteraard ademt de boerderij ook een verleden uit waar we graag deel van willen uitmaken. En we hebben gisteren zelfs al de stockageruimtes voorzien van paletten en rekken. Inmiddels ligt er al een deel gestockeerd en daar gaan we vandaag mee verder. We hopen dan morgen de kleinere stallingen, ook die op de konijnenweide te reinigen zodat we daar verder aan de slag kunnen. Maar nu eerst de blazen van de verlamde Blutsjes legen en dan op weg naar al dat klusgeweld!
Vrijdag 29 april 2016:
Ik geloof dat we zelf ook weer een beetje meer vrolijkheid uitstralen en dat de Blutsjes dit oppikken. Want ze zijn allemaal om ter gekst en bij sommige gezichtjes straalt het kattenkwaad ervan af. Ze weten nog niet wat hen precies te wachten staat, maar dat er vrolijke sprongetjes gemaakt gaan worden en op onderzoek gegaan zal worden op onze nieuwe locatie, dat staat als een pijl boven water. De verlamde Blutsjes vinden het wel minder leuk dat we zo vaak van huis zijn om te klussen, maar dat maak ik tijdens onze verzorgmomentjes goed. Dan knuffelen en tuttelen we er op los. Matei heeft daar de laatste tijd erg veel nood aan en dat laat hij blijken door met zijn neus tegen mijn gezicht aan te drukken en kusjes te geven. Maar ik moet ook toegeven dat ik elke keer met tranen in de ogen in de auto zit, onderweg naar huis na een klusdag op onze nieuwe locatie. Dan zie ik alle gezichtjes van onze overleden dieren voorbij flitsen die de brand niet overleefd hebben en dan bedenk ik me dat ze het op de boerderij ook zo leuk zouden hebben. In gedachten zie ik hen daar ook rondcrossen, kattenkwaad uithalen en zie ik onze honden in het zonnetje liggen... Afgelopen dagen zijn we goed opgeschoten. De grootste slaap- en snoezelruimte is volledig gereinigd met chloor en daar gaan we straks een fris kleurtje op zetten. Ook de stockageruimtes zijn volledig schoon gespoten en behandeld met chloor en werd er weer een stukje van het binnenplein behandeld door de hogedrukreiniger. Dit weekend kunnen we dan alle ingezamelde spulletjes netjes stockeren, al zal de boel flink slinken eens we daar wonen en weer als vanouds ons Blutsjestehuis runnen. Ondanks dat we flink beurs en brak aanvoelen, hebben we er elke keer weer zin om te klussen. Want elke dag is een stapje dichterbij naar onze verhuizing en dat is een moment waar we enorm naar uitkijken, vooral voor de Blutsjes!
Ik geloof dat we zelf ook weer een beetje meer vrolijkheid uitstralen en dat de Blutsjes dit oppikken. Want ze zijn allemaal om ter gekst en bij sommige gezichtjes straalt het kattenkwaad ervan af. Ze weten nog niet wat hen precies te wachten staat, maar dat er vrolijke sprongetjes gemaakt gaan worden en op onderzoek gegaan zal worden op onze nieuwe locatie, dat staat als een pijl boven water. De verlamde Blutsjes vinden het wel minder leuk dat we zo vaak van huis zijn om te klussen, maar dat maak ik tijdens onze verzorgmomentjes goed. Dan knuffelen en tuttelen we er op los. Matei heeft daar de laatste tijd erg veel nood aan en dat laat hij blijken door met zijn neus tegen mijn gezicht aan te drukken en kusjes te geven. Maar ik moet ook toegeven dat ik elke keer met tranen in de ogen in de auto zit, onderweg naar huis na een klusdag op onze nieuwe locatie. Dan zie ik alle gezichtjes van onze overleden dieren voorbij flitsen die de brand niet overleefd hebben en dan bedenk ik me dat ze het op de boerderij ook zo leuk zouden hebben. In gedachten zie ik hen daar ook rondcrossen, kattenkwaad uithalen en zie ik onze honden in het zonnetje liggen... Afgelopen dagen zijn we goed opgeschoten. De grootste slaap- en snoezelruimte is volledig gereinigd met chloor en daar gaan we straks een fris kleurtje op zetten. Ook de stockageruimtes zijn volledig schoon gespoten en behandeld met chloor en werd er weer een stukje van het binnenplein behandeld door de hogedrukreiniger. Dit weekend kunnen we dan alle ingezamelde spulletjes netjes stockeren, al zal de boel flink slinken eens we daar wonen en weer als vanouds ons Blutsjestehuis runnen. Ondanks dat we flink beurs en brak aanvoelen, hebben we er elke keer weer zin om te klussen. Want elke dag is een stapje dichterbij naar onze verhuizing en dat is een moment waar we enorm naar uitkijken, vooral voor de Blutsjes!
|
|
Woensdag 27 april 2016:
Gisteren zakte de moed ons een klein beetje in de schoenen. Er stonden buitenwerken op de planning waarvan 'water' en de 'hogedrukreiniger' het vaakst in 'the picture' zouden komen. Onderweg naar onze nieuwe locatie kregen we hels weer te verduren: gure regen, wind, zelfs hagel en sneeuw. Niet echt ideaal weer als er buiten klusjes gedaan moeten worden. Maar wonder boven wonder klaarde de lucht uit eenmaal we aan onze klusjes begonnen en kwam het zonnetje zelfs piepen. Dat de gure wind nog steeds aanwezig was, kon ons niet deren. Sab en mijn zus hebben binnenshuis nog het één en het ander op orde gezet, wat kastjes in elkaar gezet om de verzorgspullen van de Blutsjes op kwijt te kunnen, lapte mijn zus nog een aantal ramen buiten en heb ik een heleboel spullen zoals mandjes om in de toekomstige kattenruimtes te plaatsen, speelrails, kastjes en dergelijke buiten afgewassen. En mijn vader die nam de grootste klus op zijn schouders: het schoon spuiten van de grootste slaap- en snoezelruimte van de Blutsjes. Een grote taak, maar wat een verschil toen de stal eenmaal schoongespoten was! Vandaag gaan we daarmee verder (in de hoop dat de stal tegen vrijdag helemaal droog is zodat we deze kunnen opfrissen met een laagje speciale verf), alsook met het schoonspuiten van het binnenplein. Daar waren we gisteren ook al deels aan begonnen. Ik kreeg een kleine initiatie 'hoe hanteer ik een hogedrukspuit' en ik moet zeggen: ik vond het nog leuk ook! Achteraf leek ik wel een verzopen rat, dus moeten we nog ergens rubberen laarzen vandaan toveren als ik vandaag dit klusje gedaan wil krijgen zonder natte schoenen, kousen en broek. En moet het weer terug een beetje meewerken ook, haha! |
Maandag 25 april 2016:
Inmiddels druipt de vermoeidheid van ieders gezicht, maar we blijven stug doorgaan! Het idee dat onze Blutsjes en konijntjes binnenkort weer herenigd zijn en weer als vanouds een eigen plekje hebben, geeft ons elke keer weer dat tikkeltje energie om de werken uit te voeren. De updates zijn afgelopen dagen een beetje blijven liggen, maar het is een beetje kiezen tussen: een update schrijven of het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes. Inmiddels staan er daar ook weer een aantal van in wacht op een antwoordje, maar dat hoop ik morgen deels weer een beetje bij te werken. Vandaag en morgen leggen we nog een kleine hand aan wat minuscule schilderswerkjes in het woongedeelte, MAAR gisteren zijn we ook al aan de slag gegaan in de stallingen! Het gedeelte wat als stockage zal dienen en de grootste slaap- en snoezelruimte voor de Blutsjes, is inmiddels al schoongeveegd en stofvrij gemaakt. Helaas is er wel een vogelnestje door de wind van afgelopen dagen naar beneden gevallen en zijn er vermoedelijk 4 eitjes gesneuveld. Op de boerderij wonen ook ontzettend veel vogeltjes - gelukkig in de gedeeltes waar de katjes niet zullen komen - en we hopen uiteraard dat zij daar zullen blijven wonen, want ze zijn erg welkom! We gaan het vogelnestje terug plaatsen in de hoop dat de merels er volgend jaar toch opnieuw komen broeden. Zometeen gaan we weer op pad om een aantal uurtjes te klussen, maar voor we vertrekken moeten de blazen van de verlamde Blutsjes nog een keertje geleegd worden. Mild gezegd: het is een beetje hectisch, maar eigenlijk hou ik daar ontzettend van!
Inmiddels druipt de vermoeidheid van ieders gezicht, maar we blijven stug doorgaan! Het idee dat onze Blutsjes en konijntjes binnenkort weer herenigd zijn en weer als vanouds een eigen plekje hebben, geeft ons elke keer weer dat tikkeltje energie om de werken uit te voeren. De updates zijn afgelopen dagen een beetje blijven liggen, maar het is een beetje kiezen tussen: een update schrijven of het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes. Inmiddels staan er daar ook weer een aantal van in wacht op een antwoordje, maar dat hoop ik morgen deels weer een beetje bij te werken. Vandaag en morgen leggen we nog een kleine hand aan wat minuscule schilderswerkjes in het woongedeelte, MAAR gisteren zijn we ook al aan de slag gegaan in de stallingen! Het gedeelte wat als stockage zal dienen en de grootste slaap- en snoezelruimte voor de Blutsjes, is inmiddels al schoongeveegd en stofvrij gemaakt. Helaas is er wel een vogelnestje door de wind van afgelopen dagen naar beneden gevallen en zijn er vermoedelijk 4 eitjes gesneuveld. Op de boerderij wonen ook ontzettend veel vogeltjes - gelukkig in de gedeeltes waar de katjes niet zullen komen - en we hopen uiteraard dat zij daar zullen blijven wonen, want ze zijn erg welkom! We gaan het vogelnestje terug plaatsen in de hoop dat de merels er volgend jaar toch opnieuw komen broeden. Zometeen gaan we weer op pad om een aantal uurtjes te klussen, maar voor we vertrekken moeten de blazen van de verlamde Blutsjes nog een keertje geleegd worden. Mild gezegd: het is een beetje hectisch, maar eigenlijk hou ik daar ontzettend van!
Vrijdag 22 april 2016:
Lucy is één van de Blutsjes die ik -nadat wij geëvacueerd waren- uit ons brandend Blutsjestehuis heb zien buiten komen. De brandweermannen, mijn zus en vader verzamelden alle katjes in de -toen- leegstaande garage rechtover het huis. Ik zag Lucy daar zitten, helemaal van slag en in de war. Toen ik haar wilde troosten, hoorde ik Andreas in paniek roepen en niet veel later werden Sab en ik aangemaand om in de ambulance te stappen. Daar zat ik dan, mijn kindjes in paniek achterlatend, niet wetende hoeveel er op dat moment de brand hadden overleefd en hoeveel niet. Lucy was de eerste dagen zo van slag, hartbrekend om te zien. Ze haalde uit naar iedereen die in haar buurt kwam. Haar kattenbak verschonen of voorzien van voer en water was op dat moment geen pretje. Ze viel als een pijl aan en op dat moment werkten haar achterpootjes wonderwel. Wat niet iedereen weet, is dat de katjes waar ze de eerste dagen opgevangen werden, verplaatst moesten worden. Het heeft ons veel stress bezorgd om een ander tijdelijk onderkomen te zoeken, maar gelukkig werd dat gevonden. Dus Lucy moest na een paar daagjes alweer verplaatst worden. We hadden er bang voor dat dit de druppel zou zijn, maar ze heeft ons weten te verbazen! Van zodra ze verhuisd werd, maakte ze die klik. Mijn vader kon op dat ogenblik zijn ogen niet geloven en verbaasd stond hij naar haar te kijken. Hij ging haar gelijk aaien en dat doet hij nu nog steeds als hij haar ziet. Binnenkort staat er weer een verhuis op til naar ons nieuwe onderkomen, maar ik denk dat deze verhuizing van een leien dakje zal verlopen. We voelen ginder allemaal positieve energie en ik denk dat Lucy deze keer gewoon zichzelf zal zijn en blijven na de verhuizing. Ik heb er zelfs hoop op dat ze gewoon bij de andere Blutsjes zal kunnen wonen. Want stiekem zie ik haar af en toe speelbewegingen maken. Het zal vast met een hoop gegrom van Lucy's kant gepaard gaan, want de kattentaal is ze nog steeds niet machtig. Maar het gaat lukken, dat voel ik nu al. Dit weekend staan er nog verfwerken op de agenda en dan hoop ik dat we snel buiten aan de slag kunnen. Het komt goed, toch?
Lucy is één van de Blutsjes die ik -nadat wij geëvacueerd waren- uit ons brandend Blutsjestehuis heb zien buiten komen. De brandweermannen, mijn zus en vader verzamelden alle katjes in de -toen- leegstaande garage rechtover het huis. Ik zag Lucy daar zitten, helemaal van slag en in de war. Toen ik haar wilde troosten, hoorde ik Andreas in paniek roepen en niet veel later werden Sab en ik aangemaand om in de ambulance te stappen. Daar zat ik dan, mijn kindjes in paniek achterlatend, niet wetende hoeveel er op dat moment de brand hadden overleefd en hoeveel niet. Lucy was de eerste dagen zo van slag, hartbrekend om te zien. Ze haalde uit naar iedereen die in haar buurt kwam. Haar kattenbak verschonen of voorzien van voer en water was op dat moment geen pretje. Ze viel als een pijl aan en op dat moment werkten haar achterpootjes wonderwel. Wat niet iedereen weet, is dat de katjes waar ze de eerste dagen opgevangen werden, verplaatst moesten worden. Het heeft ons veel stress bezorgd om een ander tijdelijk onderkomen te zoeken, maar gelukkig werd dat gevonden. Dus Lucy moest na een paar daagjes alweer verplaatst worden. We hadden er bang voor dat dit de druppel zou zijn, maar ze heeft ons weten te verbazen! Van zodra ze verhuisd werd, maakte ze die klik. Mijn vader kon op dat ogenblik zijn ogen niet geloven en verbaasd stond hij naar haar te kijken. Hij ging haar gelijk aaien en dat doet hij nu nog steeds als hij haar ziet. Binnenkort staat er weer een verhuis op til naar ons nieuwe onderkomen, maar ik denk dat deze verhuizing van een leien dakje zal verlopen. We voelen ginder allemaal positieve energie en ik denk dat Lucy deze keer gewoon zichzelf zal zijn en blijven na de verhuizing. Ik heb er zelfs hoop op dat ze gewoon bij de andere Blutsjes zal kunnen wonen. Want stiekem zie ik haar af en toe speelbewegingen maken. Het zal vast met een hoop gegrom van Lucy's kant gepaard gaan, want de kattentaal is ze nog steeds niet machtig. Maar het gaat lukken, dat voel ik nu al. Dit weekend staan er nog verfwerken op de agenda en dan hoop ik dat we snel buiten aan de slag kunnen. Het komt goed, toch?
Donderdag 21 april 2016:
Zoals beloofd laten we jullie stukje bij beetje kennismaken met ons nieuwe (gehuurde) Blutsjestehuis. We kunnen trots zeggen dat er een zee aan ruimte is, zowel voor de Blutsjes als in de ruime omgeving. Onze achterburen zijn koeien en paarden en laten we dat nou net ontzettend leuk vinden! De achtertuin biedt een ruime speelweide voor onze konijntjes Bunny Lee en Guus. Op de foto is er een klein tipje van te zien, samen met onze buurkoetjes. Ik ben er zeker van dat de bunnies hun nieuwe stekje over een tijdje heerlijk gaan vinden. Maar eerst moet de tuin Bunny Lee-proof gemaakt worden, zodat onze zwarte donder zeker niet bij de koeien gaat buurten en moet de konijntjes hun slaapplek omgetoverd worden tot een waar paleisje. We hebben een drukke agenda voor de boeg, maar we hebben er ongelofelijk veel zin in. Ondanks dat ik wist dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes zou belanden, hebben we een vreselijke tijd gehad. Ik ben daarom zo ontzettend blij dat we iets positiefs hebben om naar uit te kijken en te delen met iedereen die ons afgelopen periode gesteund heeft middels centjes, gedoneerde spulletjes, aangekocht spul uit onze webshop of gewoon lieve woordjes op onze social media.
Zoals beloofd laten we jullie stukje bij beetje kennismaken met ons nieuwe (gehuurde) Blutsjestehuis. We kunnen trots zeggen dat er een zee aan ruimte is, zowel voor de Blutsjes als in de ruime omgeving. Onze achterburen zijn koeien en paarden en laten we dat nou net ontzettend leuk vinden! De achtertuin biedt een ruime speelweide voor onze konijntjes Bunny Lee en Guus. Op de foto is er een klein tipje van te zien, samen met onze buurkoetjes. Ik ben er zeker van dat de bunnies hun nieuwe stekje over een tijdje heerlijk gaan vinden. Maar eerst moet de tuin Bunny Lee-proof gemaakt worden, zodat onze zwarte donder zeker niet bij de koeien gaat buurten en moet de konijntjes hun slaapplek omgetoverd worden tot een waar paleisje. We hebben een drukke agenda voor de boeg, maar we hebben er ongelofelijk veel zin in. Ondanks dat ik wist dat alles uiteindelijk wel op zijn pootjes zou belanden, hebben we een vreselijke tijd gehad. Ik ben daarom zo ontzettend blij dat we iets positiefs hebben om naar uit te kijken en te delen met iedereen die ons afgelopen periode gesteund heeft middels centjes, gedoneerde spulletjes, aangekocht spul uit onze webshop of gewoon lieve woordjes op onze social media.
Woensdag 20 april 2016:
Volgen jullie ons mee naar ons nieuwe avontuur? Het heeft ons letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar we kunnen opgelucht ademhalen en zeggen dat we een huurlocatie gevonden hebben waar we de komende maanden, zelfs jaren (?) gaan wonen met de Blutsjes. Door de brand zijn we door een diep dal gegaan en het feit dat het niet van een leien dakje liep om een nieuwe plek te vinden, zette extra stress op ons. Maar ik ben blij dat dit stukje van de puzzel op zijn plek gevallen is en dat er weer een beetje hoop is op een toekomst. Een toekomst waar we ons opvangwerk verder kunnen zetten. Toen we voor de 2de maal richting onze nieuwe locatie reden, had ik echt het gevoel dat we richting 'thuis' reden. Een beter gevoel kan niet! Het zal nog even duren vooraleer we effectief verhuisd zijn en de Blutsjes overgebracht en herenigd kunnen worden, want we hebben nog een heleboel schilders- en opkuiswerk voor de boeg. Ook moet er een aantal dingetjes opgeknapt worden en de omgeving uiteraard catproof gemaakt worden. Het moet ook allemaal een beetje voor en na het dagelijkse werk van Sab, mijn vader en zus gebeuren en het runnen van De Katten-Brigade/verzorgen van de Blutsjes. Ik probeer jullie zo goed mogelijk in ons avontuur te betrekken en mee te nemen naar onze nieuwe locatie. Hou zeker onze social media in de gaten voor komende updates. We hopen dat jullie er even veel zin in hebben als wij!
Volgen jullie ons mee naar ons nieuwe avontuur? Het heeft ons letterlijk bloed, zweet en tranen gekost, maar we kunnen opgelucht ademhalen en zeggen dat we een huurlocatie gevonden hebben waar we de komende maanden, zelfs jaren (?) gaan wonen met de Blutsjes. Door de brand zijn we door een diep dal gegaan en het feit dat het niet van een leien dakje liep om een nieuwe plek te vinden, zette extra stress op ons. Maar ik ben blij dat dit stukje van de puzzel op zijn plek gevallen is en dat er weer een beetje hoop is op een toekomst. Een toekomst waar we ons opvangwerk verder kunnen zetten. Toen we voor de 2de maal richting onze nieuwe locatie reden, had ik echt het gevoel dat we richting 'thuis' reden. Een beter gevoel kan niet! Het zal nog even duren vooraleer we effectief verhuisd zijn en de Blutsjes overgebracht en herenigd kunnen worden, want we hebben nog een heleboel schilders- en opkuiswerk voor de boeg. Ook moet er een aantal dingetjes opgeknapt worden en de omgeving uiteraard catproof gemaakt worden. Het moet ook allemaal een beetje voor en na het dagelijkse werk van Sab, mijn vader en zus gebeuren en het runnen van De Katten-Brigade/verzorgen van de Blutsjes. Ik probeer jullie zo goed mogelijk in ons avontuur te betrekken en mee te nemen naar onze nieuwe locatie. Hou zeker onze social media in de gaten voor komende updates. We hopen dat jullie er even veel zin in hebben als wij!
Op 16 februari 2016 verwoestte een brand ons Blutsjestehuis en 15 dierenlevens... Alle verhalen van na de brand zijn hier te lezen: http://www.dekattenbrigade.com/brand-in-ons-tehuis.html. Van zodra we weer een nieuwe locatie gevonden hebben, zullen alle Blutsjes-verhalen weer hier te lezen zijn.
Maandag 15 februari 2016:
Nadine en wij kennen elkaar al enkele jaren. Door onze gedeelde dierenliefde zijn we een eeuwigheid geleden met elkaar in contact gekomen en ondanks dat we elkaar eigenlijk amper zien, hebben we toch minstens één of twee keer jaarlijks mailcontact met elkaar. Nadine is ondertussen vrijwilligster geworden bij het asiel van Schoten en ze zit zelfs in het bestuur. Een tijdje geleden las ze op onze website de oproep of er soms creatieve mensen een broekje voor ons verlamde Blutsje Noro in elkaar wilden knutselen. Zij sprak hierover met collega-vrijwilligers op het asiel en er waren direct enkele enthousiastelingen bij die zich wel aan een broekje wilden wagen. Vandaag kwam Nadine op bezoek met twee collega-vrijwilligers van het asiel. En alsof we nog niet vereerd genoeg waren met het bezoekje, brachten ze nog -tal van spullen mee en het o-zo gegeerde speciaal dieetvoer. Terwijl Nadine helemaal holderdebolder was van ons verlamde Blutsje Toki, was Matei de lieveling van de andere dames. Heerlijk dat onze verlamde Blutsjes weer hartjes hebben doen smelten en blikken hebben doen verruimen! Lieve dames, nogmaals dankjewel voor het leuke bezoekje, de vele spulletjes en de liefde voor onze Blutsjes!
Nadine en wij kennen elkaar al enkele jaren. Door onze gedeelde dierenliefde zijn we een eeuwigheid geleden met elkaar in contact gekomen en ondanks dat we elkaar eigenlijk amper zien, hebben we toch minstens één of twee keer jaarlijks mailcontact met elkaar. Nadine is ondertussen vrijwilligster geworden bij het asiel van Schoten en ze zit zelfs in het bestuur. Een tijdje geleden las ze op onze website de oproep of er soms creatieve mensen een broekje voor ons verlamde Blutsje Noro in elkaar wilden knutselen. Zij sprak hierover met collega-vrijwilligers op het asiel en er waren direct enkele enthousiastelingen bij die zich wel aan een broekje wilden wagen. Vandaag kwam Nadine op bezoek met twee collega-vrijwilligers van het asiel. En alsof we nog niet vereerd genoeg waren met het bezoekje, brachten ze nog -tal van spullen mee en het o-zo gegeerde speciaal dieetvoer. Terwijl Nadine helemaal holderdebolder was van ons verlamde Blutsje Toki, was Matei de lieveling van de andere dames. Heerlijk dat onze verlamde Blutsjes weer hartjes hebben doen smelten en blikken hebben doen verruimen! Lieve dames, nogmaals dankjewel voor het leuke bezoekje, de vele spulletjes en de liefde voor onze Blutsjes!
Zondag 14 februari 2016:
Valentijn is een dag die een beetje aan ons voorbij gaat, net zoals alle andere feestdagen die gevierd worden en verjaren doen we ook al jaren niet meer! Het werk gaat hier altijd door, al moet ik toegeven dat de Blutsjes vandaag extra lief waren. Er werden extra knuffeltjes en kusjes uitgedeeld. Van Marthalina kreeg ik vandaag zelfs een heel nieuw kapsel aangemeten en Lucy heeft Sab van een nieuwe tatoeage voorzien. Maar het is vandaag wel een moment waarop ik graag nog een keertje alle mensen wil bedanken die onze Blutsjes en ons tehuis een warm hart toedragen. Dankjewel voor al jullie liefde, steun en zoveel meer! 'Happy Valentine' van ons allemaal!
Valentijn is een dag die een beetje aan ons voorbij gaat, net zoals alle andere feestdagen die gevierd worden en verjaren doen we ook al jaren niet meer! Het werk gaat hier altijd door, al moet ik toegeven dat de Blutsjes vandaag extra lief waren. Er werden extra knuffeltjes en kusjes uitgedeeld. Van Marthalina kreeg ik vandaag zelfs een heel nieuw kapsel aangemeten en Lucy heeft Sab van een nieuwe tatoeage voorzien. Maar het is vandaag wel een moment waarop ik graag nog een keertje alle mensen wil bedanken die onze Blutsjes en ons tehuis een warm hart toedragen. Dankjewel voor al jullie liefde, steun en zoveel meer! 'Happy Valentine' van ons allemaal!
|
|
Zaterdag 13 februari 2016:
Ons verlamd Blutsje Cake is zowat verslaafd aan verzorgmomentjes! Van zodra ze ziet dat ik aan mijn verzorgronde begin, dan zit ze meestal aan de rand van mijn voet, klaar om haar bandages te verschonen, nieuwe verbandjes te leggen en te zalven. Dit zijn echt haar momentjes waarbij ze zich in mijn armen vlijt en ze de hele tijd kusjes op haar bolletje eist. 's Morgens en 's nachts staat er voor haar een verzorgmomentje op het programma. Soms gebeurt het echter dat ze toch ergens op een krabpaal ligt en als ik haar naam dan roep, dan komt ze eraan. Zo schattig! Voor de mensen die het geluid hebben opstaan: ik spreek haar naam inderdaad anders uit. Haar officiële naam is Cake, maar de mensen die haar in Griekenland verzorgden en met de fles hebben groot gebracht, spraken het op die manier uit. En dat hebben wij zo gehouden. Ondanks dat Cake verlamd is, gaat zij wel als één van de enige verlamde Blutsjes zelfstandig naar de kattenbak. Dat houdt in dat haar verbandjes tegen de tijd dat ze vervangen moeten worden, niet al te proper meer zijn, haha. Laat je niet verblinden door haar guitige snoetje hoor, want achter dat kleine meisje zit ontzettend veel pit en euh, peper ook! |
Vrijdag 12 februari 2016:
Dit filmpje heb ik afgelopen vrijdag al gemaakt, maar ik kon hem niet eerder posten omdat er een stukje van onze 'herinneringsmuur' te zien is (nog niet helemaal afgewerkt weliswaar) en ik hierover liever eerst een update wilde maken. Ondertussen is de nieuwe krabpaal ook al meer aangekleed met mandjes en dekentjes. De plafondkrabpaal die er eerst stond en we enige tijd geleden van Sara kregen, moest helaas plaats ruimen omdat hij de geest gegeven had. Het bovenste stuk was helemaal afgekraakt - ik gok dat Leo een beetje te wild geweest is of Skip, want die vond het heerlijk om net daar te paaldansen-, waardoor hij heel wiebelig op zijn pootjes stond en te gevaarlijk was geworden. Gelukkig hadden we nog een krabpaal staan die Hilde ons een hele tijd geleden gedoneerd heeft (en eigenlijk wilden we die liever houden voor onze 'geheime snoezelruimte'). Maar toch moest hij eerder uit de doos getoverd worden en kreeg hij een ander plekje dan gedacht. Sab kreeg tijdens het bouwen van de nieuw hangplek heel veel hulp, zelfs ons verlamd Blutsje Célestine kwam helpen. De Blutsjes vinden het heerlijk om weer een nieuwe-te-verkennen-paal te hebben. Ondertussen komen er op het filmpje een heleboel bewoners aan bod, zelfs senior Mira die niet vaak te zien is en Sterre die sinds kort krabpalen kan beklimmen! Noro met zijn discobroek, Thor, Marthalina die natuurlijk de hele tijd in beeld wilt komen en nog zoveel meer Blutsjes die graag hun snoetje tonen.
Dit filmpje heb ik afgelopen vrijdag al gemaakt, maar ik kon hem niet eerder posten omdat er een stukje van onze 'herinneringsmuur' te zien is (nog niet helemaal afgewerkt weliswaar) en ik hierover liever eerst een update wilde maken. Ondertussen is de nieuwe krabpaal ook al meer aangekleed met mandjes en dekentjes. De plafondkrabpaal die er eerst stond en we enige tijd geleden van Sara kregen, moest helaas plaats ruimen omdat hij de geest gegeven had. Het bovenste stuk was helemaal afgekraakt - ik gok dat Leo een beetje te wild geweest is of Skip, want die vond het heerlijk om net daar te paaldansen-, waardoor hij heel wiebelig op zijn pootjes stond en te gevaarlijk was geworden. Gelukkig hadden we nog een krabpaal staan die Hilde ons een hele tijd geleden gedoneerd heeft (en eigenlijk wilden we die liever houden voor onze 'geheime snoezelruimte'). Maar toch moest hij eerder uit de doos getoverd worden en kreeg hij een ander plekje dan gedacht. Sab kreeg tijdens het bouwen van de nieuw hangplek heel veel hulp, zelfs ons verlamd Blutsje Célestine kwam helpen. De Blutsjes vinden het heerlijk om weer een nieuwe-te-verkennen-paal te hebben. Ondertussen komen er op het filmpje een heleboel bewoners aan bod, zelfs senior Mira die niet vaak te zien is en Sterre die sinds kort krabpalen kan beklimmen! Noro met zijn discobroek, Thor, Marthalina die natuurlijk de hele tijd in beeld wilt komen en nog zoveel meer Blutsjes die graag hun snoetje tonen.
|
|
|
Donderdag 11 februari 2016:
Het heeft even geduurd voor ik het idee kon uitwerken dat al een hele tijd in mijn hoofd borrelde, door tijdsgebrek. Ik wilde al veel langer een 'herinneringsmuur' voor onze overleden Blutsjes. Gewoon omdat zij nog steeds een deel van ons tehuis vormen en omdat ik nog steeds zomaar in snikken kan uitbarsten als ik aan hen denk. Ik kreeg al eerder de vraag waar die muur precies zou komen, met een bedenkelijke grimas erbij. Ik denk dat men namelijk dacht dat onze herinneringsmuur een beetje grauw en een-niet-zo-fijn-gevoel zou teweeg brengen. Maar ik wilde de muur gewoon hier beneden, in de ruimte waar ik het meeste aanwezig ben en waar iedereen hem zou zien. Tussen "de soep en de patatten" heb ik eraan gewerkt en ik weet: hij is verre van ideaal! De tekst 'Our little stars' heb ik dan ook uit de vrije hand getekend en ik ben vreselijk in letters tekenen. Maar voor mij is het belangrijk dat ik het helemaal zelf gedaan heb en dat ik er met gans mijn hart aan gewerkt heb. In ieder gepimpt kadertje heb ik veel liefde gepropt en zelf ben ik er heel erg blij mee. Het geeft toch een klein beetje rust in mijn hoofd nu de muur er eindelijk is, alleen hoop ik dat daar niet snel nieuwe kadertjes bij komen... Ik hoop dat iedereen die binnenkort op knuffelbezoek komt en de muur in real life kan bekijken, er toch ook een beetje een goed gevoel bij krijgt. Niks grauw, maar spetterende kleuren net zoals onze Blutsjes waren!
Het heeft even geduurd voor ik het idee kon uitwerken dat al een hele tijd in mijn hoofd borrelde, door tijdsgebrek. Ik wilde al veel langer een 'herinneringsmuur' voor onze overleden Blutsjes. Gewoon omdat zij nog steeds een deel van ons tehuis vormen en omdat ik nog steeds zomaar in snikken kan uitbarsten als ik aan hen denk. Ik kreeg al eerder de vraag waar die muur precies zou komen, met een bedenkelijke grimas erbij. Ik denk dat men namelijk dacht dat onze herinneringsmuur een beetje grauw en een-niet-zo-fijn-gevoel zou teweeg brengen. Maar ik wilde de muur gewoon hier beneden, in de ruimte waar ik het meeste aanwezig ben en waar iedereen hem zou zien. Tussen "de soep en de patatten" heb ik eraan gewerkt en ik weet: hij is verre van ideaal! De tekst 'Our little stars' heb ik dan ook uit de vrije hand getekend en ik ben vreselijk in letters tekenen. Maar voor mij is het belangrijk dat ik het helemaal zelf gedaan heb en dat ik er met gans mijn hart aan gewerkt heb. In ieder gepimpt kadertje heb ik veel liefde gepropt en zelf ben ik er heel erg blij mee. Het geeft toch een klein beetje rust in mijn hoofd nu de muur er eindelijk is, alleen hoop ik dat daar niet snel nieuwe kadertjes bij komen... Ik hoop dat iedereen die binnenkort op knuffelbezoek komt en de muur in real life kan bekijken, er toch ook een beetje een goed gevoel bij krijgt. Niks grauw, maar spetterende kleuren net zoals onze Blutsjes waren!
Dinsdag 09 februari 2016:
De oproep om Noro naar ons Blutsjestehuis te halen, liet niet veel mensen onberoerd. Eugenia in Roemenië kreeg een beroerte en noodgedwongen moesten er een aantal van haar gastkatjes ondergebracht worden in een tijdelijk gastgezin. Helaas kreeg Noro daar niet de nodige zorg wat ervoor zorgde dat hij een serieuze wonde aan zijn bil kreeg. In allerijl werd hij daar weer weggehaald en door een dierenarts aan zijn wonde gehecht. Eugenia was op dat moment weer uit het ziekenhuis ontslaan, maar een verlamde arm zorgde ervoor dat ze haar verlamde gastkatjes niet de nodige zorg kon bieden. Helaas zijn er maar een beperkt aantal adresjes voor verlamde Blutsjes en voor Noro was de kans op een thuis zo goed als nihil. Want naast zijn verlamming blijkt hij ook nog eens Fiv-positief te zijn. Villa Vacht nam ook een verlamd katje onder hun hoede en samen bundelden we onze krachten. Door de donaties die voor Noro binnengekomen waren, konden we zijn vliegticket betalen en de helft van Loode's ticket, want hij was zo lief om Noro op te halen. Toen Noro arriveerde schrok ik wel even van de omvang van zijn wonde. Er zat een grote lomp wildvlees op en er bengelde een hechtingsdraadje uit wat daar niet hoorde... We prikten een afspraak bij Argos om een plan op te stellen en daar kwamen 2 opties uit: ofwel zouden we de lomp wildvlees laten weghalen, maar dat zou ontzettend veel bloed veroorzaken. Bovendien was dat ook de kant waarop Noro schuifelde en de kans op helen zou nihil zijn. De tweede optie was om de wonde iets meer dicht te laten groeien en daarna de huid over de lomp te hechten. Daar kozen we dan ook voor. Ik ging aan de slag met zalf, gelletjes en veel ontsmettingsmiddel. Ik durf haast niet te zeggen hoeveel liters er gevloeid zijn en hoeveel gaasjes er verbruikt werden. Met goede moed maakte ik de wonde 3x per dag schoon en dat bleek niet zo makkelijk te zijn! Want hij ging ook nog eens aan de diarree... Maar elke dag zag zijn wonde er een stukje beter uit en tot onze grote verbazing was een operatie niet eens nodig! Want alles is netjes geheeld en zelfs de lomp is verdwenen! Dit is de reden waarom ik doe wat ik doe en waarom ik dat ook zo graag doe, zeker als ik achteraf de 'voor' en 'na' foto zelf kan bekijken. Dat maakt al die zorgen goed!
De oproep om Noro naar ons Blutsjestehuis te halen, liet niet veel mensen onberoerd. Eugenia in Roemenië kreeg een beroerte en noodgedwongen moesten er een aantal van haar gastkatjes ondergebracht worden in een tijdelijk gastgezin. Helaas kreeg Noro daar niet de nodige zorg wat ervoor zorgde dat hij een serieuze wonde aan zijn bil kreeg. In allerijl werd hij daar weer weggehaald en door een dierenarts aan zijn wonde gehecht. Eugenia was op dat moment weer uit het ziekenhuis ontslaan, maar een verlamde arm zorgde ervoor dat ze haar verlamde gastkatjes niet de nodige zorg kon bieden. Helaas zijn er maar een beperkt aantal adresjes voor verlamde Blutsjes en voor Noro was de kans op een thuis zo goed als nihil. Want naast zijn verlamming blijkt hij ook nog eens Fiv-positief te zijn. Villa Vacht nam ook een verlamd katje onder hun hoede en samen bundelden we onze krachten. Door de donaties die voor Noro binnengekomen waren, konden we zijn vliegticket betalen en de helft van Loode's ticket, want hij was zo lief om Noro op te halen. Toen Noro arriveerde schrok ik wel even van de omvang van zijn wonde. Er zat een grote lomp wildvlees op en er bengelde een hechtingsdraadje uit wat daar niet hoorde... We prikten een afspraak bij Argos om een plan op te stellen en daar kwamen 2 opties uit: ofwel zouden we de lomp wildvlees laten weghalen, maar dat zou ontzettend veel bloed veroorzaken. Bovendien was dat ook de kant waarop Noro schuifelde en de kans op helen zou nihil zijn. De tweede optie was om de wonde iets meer dicht te laten groeien en daarna de huid over de lomp te hechten. Daar kozen we dan ook voor. Ik ging aan de slag met zalf, gelletjes en veel ontsmettingsmiddel. Ik durf haast niet te zeggen hoeveel liters er gevloeid zijn en hoeveel gaasjes er verbruikt werden. Met goede moed maakte ik de wonde 3x per dag schoon en dat bleek niet zo makkelijk te zijn! Want hij ging ook nog eens aan de diarree... Maar elke dag zag zijn wonde er een stukje beter uit en tot onze grote verbazing was een operatie niet eens nodig! Want alles is netjes geheeld en zelfs de lomp is verdwenen! Dit is de reden waarom ik doe wat ik doe en waarom ik dat ook zo graag doe, zeker als ik achteraf de 'voor' en 'na' foto zelf kan bekijken. Dat maakt al die zorgen goed!
|
|
Maandag 08 februari 2016:
Zaterdagochtend was ik de verlamde Blutsjes en luierkindjes aan het verzorgen toen Sab een koffiekoek aan het eten was. Toen het Toki's beurt was om zijn blaas te legen en hij op de verzorgtafel zat, keek hij wel heel gretig in de richting van die koffiekoek en hij wilde wel een knabbeltje of twee. Ach, een klein stukje kan geen kwaad! En met alle operaties die hij achter de rug heeft, mag hij wel wat extra verwend worden. Ik kan vol trots zeggen dat het gaatje waar zijn hechting losgescheurd was, helemaal toegegroeid is! Het ziet er meer dan oké uit, enkel is er nog een klein stukje weefsel wat nog een beetje moet aansterken en dan mag onze vent gaan rondschuifelen. Ik zit eraan te denken om voor hem een broekje bij http://www.fancypants4pets.com/agora.cgi te bestellen. Want ik wil dat de boel onderaan extra beschermd is. En in de toekomst zouden zo'n broekjes ook voor de andere verlamde Blutsjes van pas komen, zeker Thor, Klaus en Noro (voor hem de lange versie dan) zijn onderaan erg gevoelig. Ik hoop dan ook een keertje de tijd te vinden om zo'n 'Wishlist' aan te laten maken zodat onze Blutsjesfans ons op die manier misschien ook kunnen steunen? Want het zou toch fantastisch zijn om hen in zo'n coole en modieuze luiertjes voorbij te zien schuifelen! |
Zondag 07 februari 2016:
Dat het 'banaantje' heel populair is, dat blijkt uit de resum filmpjes die deze week voorbij gekomen zijn. Eerst was het Tim die zo gek deed, daarna Jake en nu ons klein meisje Hanna. Ondertussen is het banaantje ook niet meer geel te noemen en dat komt door al die kwijlmondjes die het banaantje al gretig gekust hebben. Het heeft met zijn kruiden en magische krachten onze bewoners in zijn ban! Ons trilmeisje doet het de laatste tijd erg goed. Ik heb het idee dat ze nu ook een beetje aan het groeien is, al is ze wel nog heel petieterig en kan ze nog steeds doorgaan als kitten van een week of 10. Ze eet goed, ligt vaak met Jake in de zetel te knuffelen en ze zoekt iedereens gezelschap op. Dan slorpt ze alle lichaamswarmte op van haar mede-vriendje en ligt ze gelukzalig mooie dromen te dromen. Ik hoop dat ik niks ga *bejinxen*, dus even afkloppen, maar ze lijkt over haar ergste snot heen te zijn. Door haar auto-immune ziekte is ze erg vaak snotterig en natuurlijk is er ook nog die Ataxie die met alle energie gaat lopen. Vandaar dat groeien ook zo lang op zich heeft laten wachten. Heel soms ligt ze naast me of moet ik haar vast nemen (en dat laatste is echt moeten, want ze klimt al trillend mijn broekspijp op!) en dan bedenk ik me dat we zo'n hobbelige weg afgelegd hebben. Nachten ben ik opgebleven en heel erg vaak is ze in coma gegaan, maar wonder boven wonder kreeg ik haar er elke keer weer door, net zoals zusje Bluebelle. Ik ben zo opgelucht dat die ellende gepasseerd is en vanaf nu kan en mag het alleen maar de goede kant uit gaan. Ondanks dat ze een hele zware vorm van Ataxie heeft, is ze zo dapper! Dapper stapt ze rond, al gaat dat met heel veel vallen en weer opstaan. Trots, ik ben heel trots op mijn kleine meisje!
Dat het 'banaantje' heel populair is, dat blijkt uit de resum filmpjes die deze week voorbij gekomen zijn. Eerst was het Tim die zo gek deed, daarna Jake en nu ons klein meisje Hanna. Ondertussen is het banaantje ook niet meer geel te noemen en dat komt door al die kwijlmondjes die het banaantje al gretig gekust hebben. Het heeft met zijn kruiden en magische krachten onze bewoners in zijn ban! Ons trilmeisje doet het de laatste tijd erg goed. Ik heb het idee dat ze nu ook een beetje aan het groeien is, al is ze wel nog heel petieterig en kan ze nog steeds doorgaan als kitten van een week of 10. Ze eet goed, ligt vaak met Jake in de zetel te knuffelen en ze zoekt iedereens gezelschap op. Dan slorpt ze alle lichaamswarmte op van haar mede-vriendje en ligt ze gelukzalig mooie dromen te dromen. Ik hoop dat ik niks ga *bejinxen*, dus even afkloppen, maar ze lijkt over haar ergste snot heen te zijn. Door haar auto-immune ziekte is ze erg vaak snotterig en natuurlijk is er ook nog die Ataxie die met alle energie gaat lopen. Vandaar dat groeien ook zo lang op zich heeft laten wachten. Heel soms ligt ze naast me of moet ik haar vast nemen (en dat laatste is echt moeten, want ze klimt al trillend mijn broekspijp op!) en dan bedenk ik me dat we zo'n hobbelige weg afgelegd hebben. Nachten ben ik opgebleven en heel erg vaak is ze in coma gegaan, maar wonder boven wonder kreeg ik haar er elke keer weer door, net zoals zusje Bluebelle. Ik ben zo opgelucht dat die ellende gepasseerd is en vanaf nu kan en mag het alleen maar de goede kant uit gaan. Ondanks dat ze een hele zware vorm van Ataxie heeft, is ze zo dapper! Dapper stapt ze rond, al gaat dat met heel veel vallen en weer opstaan. Trots, ik ben heel trots op mijn kleine meisje!
Zaterdag 06 februari 2016:
June kwam afgelopen zomer bij ons wonen en zij was zo'n fragiel poppetje toen we haar de eerste keer in de armen namen. Een lieve dame had haar van een boerderij geplukt nadat ze June meer levend dan dood had gevonden. Zij liet haar in spoed hospitaliseren en dat is June's redding geweest + een dierenarts die vol voor haar ging. Door de vergevorderde niesziekte was June zo onderkomen en waren haar oogjes volledig weggevreten. Infecties waren aanwezig en het is echt kantje boordje geweest. Een paar dagen na haar hospitalisatie kwam ze hier wonen en ondanks dat ze al een beetje opgeknapt was, heb ik al mijn medicatie- en zalftrucjes moeten bovenhalen. Want June's oogkassen waren volledig ontstoken en zaten vol pus. Zij was op dat moment nog erg bang, liet zich niet makkelijk hanteren want tja, dat heb je nou eenmaal met katjes die nooit een liefdevolle hand over hun bolletje gehad hebben... Het was werkelijk heel frustrerend om haar alleen te verzorgen, vaak lukte me dat niet eens en moest Sab haar in een greep houden om haar oogkassen op zijn minst te kunnen zalven. Eenmaal in de armen drukte ze zich wel stevig tegen me aan, alsof ze bang had dat ik haar zou laten vallen (zowel letterlijk als figuurlijk, want in mijn armen voelde ze zich een beetje veilig en ik voelde dat ze bang had om ook dit veilige plekje ooit te verliezen). Ze kreeg een babybedje onder haar kont gemeten en daar woont ze tot op heden nog steeds in. Al durft ze nu af en toe wel een stapje buiten haar vertrouwde bedje te zetten. Maar wij forceren niks, June zal ooit wel beslissen of ze haar bedje wilt inruilen voor een ander vertrouwd plekje en indien niet, dan is dat ook oké! June knapte beetje bij beetje op en dat ooit-zo-broodmagere-meisje heeft nu plaats gemaakt voor een voluptueuze dame. Als ik haar in de armen neem, dan zeg ik vaak 'walrusje' tegen haar. Want daar lijkt ze ook een beetje op met haar lange witte snorharen die in mijn neus kriebelen en haar logge lijfje. Als ik de afwas doe of het natvoer op het aanrecht klaar maak, dan voel ik de hele tijd een pootje naar mijn kont graaien en daar kan ze zo van genieten. Want dan weet ze dat ze ook een heleboel kusjes tegen haar gesmakt krijgt of dat ik haar even vast neem. Ik denk dat June hier wel gelukkig is en dat zijn wij ook, met haar!
June kwam afgelopen zomer bij ons wonen en zij was zo'n fragiel poppetje toen we haar de eerste keer in de armen namen. Een lieve dame had haar van een boerderij geplukt nadat ze June meer levend dan dood had gevonden. Zij liet haar in spoed hospitaliseren en dat is June's redding geweest + een dierenarts die vol voor haar ging. Door de vergevorderde niesziekte was June zo onderkomen en waren haar oogjes volledig weggevreten. Infecties waren aanwezig en het is echt kantje boordje geweest. Een paar dagen na haar hospitalisatie kwam ze hier wonen en ondanks dat ze al een beetje opgeknapt was, heb ik al mijn medicatie- en zalftrucjes moeten bovenhalen. Want June's oogkassen waren volledig ontstoken en zaten vol pus. Zij was op dat moment nog erg bang, liet zich niet makkelijk hanteren want tja, dat heb je nou eenmaal met katjes die nooit een liefdevolle hand over hun bolletje gehad hebben... Het was werkelijk heel frustrerend om haar alleen te verzorgen, vaak lukte me dat niet eens en moest Sab haar in een greep houden om haar oogkassen op zijn minst te kunnen zalven. Eenmaal in de armen drukte ze zich wel stevig tegen me aan, alsof ze bang had dat ik haar zou laten vallen (zowel letterlijk als figuurlijk, want in mijn armen voelde ze zich een beetje veilig en ik voelde dat ze bang had om ook dit veilige plekje ooit te verliezen). Ze kreeg een babybedje onder haar kont gemeten en daar woont ze tot op heden nog steeds in. Al durft ze nu af en toe wel een stapje buiten haar vertrouwde bedje te zetten. Maar wij forceren niks, June zal ooit wel beslissen of ze haar bedje wilt inruilen voor een ander vertrouwd plekje en indien niet, dan is dat ook oké! June knapte beetje bij beetje op en dat ooit-zo-broodmagere-meisje heeft nu plaats gemaakt voor een voluptueuze dame. Als ik haar in de armen neem, dan zeg ik vaak 'walrusje' tegen haar. Want daar lijkt ze ook een beetje op met haar lange witte snorharen die in mijn neus kriebelen en haar logge lijfje. Als ik de afwas doe of het natvoer op het aanrecht klaar maak, dan voel ik de hele tijd een pootje naar mijn kont graaien en daar kan ze zo van genieten. Want dan weet ze dat ze ook een heleboel kusjes tegen haar gesmakt krijgt of dat ik haar even vast neem. Ik denk dat June hier wel gelukkig is en dat zijn wij ook, met haar!
Vrijdag 05 februari 2016:
Jake begon op een avond ontzettend schattig met het 'banaantje' te spelen, terwijl greep hij mijn aandacht, keek me diep in de ogen en beval me om een filmpje van hem te maken. Daarbij keek hij nog een paar keer gretig in de camera om er zeker van te zijn dat ik nog steeds aan het filmen was, want hij wilde deze week hoegenaamd nog op onze sociale media verschijnen. Hij deed er nog een aantal protscheetjes bovenop, om zeker als iconisch ervaren te worden. Ik lag gelijk in een deuk natuurlijk, want dat is typisch Jake! Zonder gêne gaat ons manneke door het leven, soms wel een beetje om jaloers op te zijn. Hij is zo geweldig lief, hij speelt het liefste met kittens en dat heeft alles te maken met zijn Blutsje natuurlijk. Jake kan zowat vergeleken worden met een Down patiëntje. Tijdens het verschonen van zijn luier zijn kusjes het enige waar hij aan denkt. Hij duwt zijn dikke neus gretig in mijn gezicht en geef daarbij nog enkele kopstoten. Jake draagt een luier omdat hij simpelweg niet naar toilet gaat/kan. Hij werd bij zijn vorige baasjes aan zijn rug geopereerd, een abces moest namelijk weggehaald worden en daar ging het mis. Er ontstond schade aan zijn rugje waardoor hij heel wankel op de achterpootjes staat. Als hij zijn behoefte moet doen, dan legt hij zich ook neer op zijn zij of rugje en trappelt daarbij gretig met zijn pootjes in de lucht. De wankele achterpootjes en het-liever-uitdelen-van-kusjes, maakt dat het verschonen van Jake niet altijd even makkelijk verloopt. Hij is best ook een grote kat en ondanks dat ik heel ervaren ben in luiertjes-leggen, moet ik bij Jake soms meer dan één poging wagen, haha.
Jake begon op een avond ontzettend schattig met het 'banaantje' te spelen, terwijl greep hij mijn aandacht, keek me diep in de ogen en beval me om een filmpje van hem te maken. Daarbij keek hij nog een paar keer gretig in de camera om er zeker van te zijn dat ik nog steeds aan het filmen was, want hij wilde deze week hoegenaamd nog op onze sociale media verschijnen. Hij deed er nog een aantal protscheetjes bovenop, om zeker als iconisch ervaren te worden. Ik lag gelijk in een deuk natuurlijk, want dat is typisch Jake! Zonder gêne gaat ons manneke door het leven, soms wel een beetje om jaloers op te zijn. Hij is zo geweldig lief, hij speelt het liefste met kittens en dat heeft alles te maken met zijn Blutsje natuurlijk. Jake kan zowat vergeleken worden met een Down patiëntje. Tijdens het verschonen van zijn luier zijn kusjes het enige waar hij aan denkt. Hij duwt zijn dikke neus gretig in mijn gezicht en geef daarbij nog enkele kopstoten. Jake draagt een luier omdat hij simpelweg niet naar toilet gaat/kan. Hij werd bij zijn vorige baasjes aan zijn rug geopereerd, een abces moest namelijk weggehaald worden en daar ging het mis. Er ontstond schade aan zijn rugje waardoor hij heel wankel op de achterpootjes staat. Als hij zijn behoefte moet doen, dan legt hij zich ook neer op zijn zij of rugje en trappelt daarbij gretig met zijn pootjes in de lucht. De wankele achterpootjes en het-liever-uitdelen-van-kusjes, maakt dat het verschonen van Jake niet altijd even makkelijk verloopt. Hij is best ook een grote kat en ondanks dat ik heel ervaren ben in luiertjes-leggen, moet ik bij Jake soms meer dan één poging wagen, haha.
Donderdag 04 februari 2016:
Het is weer tijd voor een donatie-update! Evy en haar familie hebben punten gespaard bij Royal Canin. Deze puntjes konden ze inwisselen voor hele gave krabpaaltjes! Ondanks dat de paaltjes niet waren wat aan de familie van Heygen beloofd werd, zijn we er wel heel erg blij mee want het zijn zowaar Simon's cat-paaltjes! Van Frituur de Switch kreeg Sab weer twee grote keukenrollen mee naar huis en dat is nou iets waar we altijd erg blij mee zijn want dat is een item dat hier elke dag meermaals gebruikt wordt. Van Els kregen we weer een resum natvoer gedoneerd en ook Sab's collega Marleen gaf een grote partij nierdieet mee, samen met twee speelgoedmuisjes. Dat is nou ook iets wat hier ontzettend welkom is, natvoer! Elke avond krijgen onze Blutsjes in verschillende schaaltjes en kommetjes natvoer geserveerd en dat is toch wel een moment waar ze naar uitkijken. Martine die ons al ontelbare Zoopluspakketjes bezorgd heeft, liet deze week weer een pakketje onze kant uitkomen. Speciaal dieetvoer voor onze verlamde Blutsjes en Suske, hoe geweldig is dat! En ook Sara is weer wezen shoppen bij Bol.com een stuurde ons allerlei bruikbaar spul toe (helemaal te gek zijn die Dettoldoekjes!) en *tromgeroffel* een soepmaker. Ik wist niet eens dat zoiets bestond! Mijn eerste wortel-paprika soepje was super goed gelukt. En mensen die mij kennen weten dat ik absoluut niet kan koken (en ik heb daar eerlijk gezegd ook het geduld niet voor!), maar voortaan kan ik wel lekkere verse soepjes uit mijn mouw toveren! Eveline zorgde ervoor dat we 'aan het wasjes draaien' kunnen blijven want zij stuurde 3 ontzettend grote bussen wasmiddel onze kant uit. En iemand uit de buurt bracht nog toners en ander bruikbaar spul langs. Fijn dat meer en meer mensen uit onze buurt ons ook weten te vinden! En er zaten van verschillende mensen puntjes van Gourmet, Felix en zelfs een stel Drynites in onze brievenbus. Nu nog even de tijd vinden om alle puntjes uit te knippen, op te kleven en op te sturen. Ik wil ook heel graag de mensen bedanken die ons afgelopen weken gesteund hebben met centjes (al dan niet voor hun suikerkatje) en dan twee mensen in het bijzonder die liever anoniem willen blijven. Zonder die steun konden we onze rekeningen niet meer betalen en hadden we nog steeds geen nieuwe krabpaal voor de ren in de veranda kunnen aanschaffen. Ook de mensen die centjes hebben bijgedragen aan de quarantaine kooi wil ik ontzettend hard bedanken, want op die manier wordt onze droom een beetje meer werkelijkheid. Dankjewel aan iedereen die ons op één of andere manier steunt, zonder jullie hulp zouden we niet zovele Blutsjes een permanent tehuis kunnen bieden en dat meen ik echt!
Het is weer tijd voor een donatie-update! Evy en haar familie hebben punten gespaard bij Royal Canin. Deze puntjes konden ze inwisselen voor hele gave krabpaaltjes! Ondanks dat de paaltjes niet waren wat aan de familie van Heygen beloofd werd, zijn we er wel heel erg blij mee want het zijn zowaar Simon's cat-paaltjes! Van Frituur de Switch kreeg Sab weer twee grote keukenrollen mee naar huis en dat is nou iets waar we altijd erg blij mee zijn want dat is een item dat hier elke dag meermaals gebruikt wordt. Van Els kregen we weer een resum natvoer gedoneerd en ook Sab's collega Marleen gaf een grote partij nierdieet mee, samen met twee speelgoedmuisjes. Dat is nou ook iets wat hier ontzettend welkom is, natvoer! Elke avond krijgen onze Blutsjes in verschillende schaaltjes en kommetjes natvoer geserveerd en dat is toch wel een moment waar ze naar uitkijken. Martine die ons al ontelbare Zoopluspakketjes bezorgd heeft, liet deze week weer een pakketje onze kant uitkomen. Speciaal dieetvoer voor onze verlamde Blutsjes en Suske, hoe geweldig is dat! En ook Sara is weer wezen shoppen bij Bol.com een stuurde ons allerlei bruikbaar spul toe (helemaal te gek zijn die Dettoldoekjes!) en *tromgeroffel* een soepmaker. Ik wist niet eens dat zoiets bestond! Mijn eerste wortel-paprika soepje was super goed gelukt. En mensen die mij kennen weten dat ik absoluut niet kan koken (en ik heb daar eerlijk gezegd ook het geduld niet voor!), maar voortaan kan ik wel lekkere verse soepjes uit mijn mouw toveren! Eveline zorgde ervoor dat we 'aan het wasjes draaien' kunnen blijven want zij stuurde 3 ontzettend grote bussen wasmiddel onze kant uit. En iemand uit de buurt bracht nog toners en ander bruikbaar spul langs. Fijn dat meer en meer mensen uit onze buurt ons ook weten te vinden! En er zaten van verschillende mensen puntjes van Gourmet, Felix en zelfs een stel Drynites in onze brievenbus. Nu nog even de tijd vinden om alle puntjes uit te knippen, op te kleven en op te sturen. Ik wil ook heel graag de mensen bedanken die ons afgelopen weken gesteund hebben met centjes (al dan niet voor hun suikerkatje) en dan twee mensen in het bijzonder die liever anoniem willen blijven. Zonder die steun konden we onze rekeningen niet meer betalen en hadden we nog steeds geen nieuwe krabpaal voor de ren in de veranda kunnen aanschaffen. Ook de mensen die centjes hebben bijgedragen aan de quarantaine kooi wil ik ontzettend hard bedanken, want op die manier wordt onze droom een beetje meer werkelijkheid. Dankjewel aan iedereen die ons op één of andere manier steunt, zonder jullie hulp zouden we niet zovele Blutsjes een permanent tehuis kunnen bieden en dat meen ik echt!
Woensdag 03 februari 2016:
Nome is onze witte sneeuwprins en mensen die hier al op knuffelbezoek geweest zijn, zullen hem vast wel herkennen! Want als hij niet ligt te slapen, dan vraagt hij wel aan iemand voor een aai over zijn bol of gaat hij dapper op schoot liggen spinnen of slapen. Al gaat zijn voorkeur wel uit naar de mannelijke bezoekers, dat wel! Elke keer krijgen we dan ook de vraag welk blutsje(s) Nome nou precies heeft, want op het eerste zicht is er niets aan Nome te zien. Wel, hij behoort tot één van onze (vele) dove Blutsjes, hij heeft een pootluxatie en een voedselallergie. Dat laatste uit zich door kale vlekjes in zijn hals, waar dan rode bultjes verschijnen. Het is een hele tijd goed gegaan, maar de laatste tijd heeft hij weer last van een grote kale vlek. Op de foto is het gelukkig niet te zien, want ze zit meer aan de zijkant van zijn halsje. Ik merk dat ook Suske zijn voedselallergie en auto-immuunziekte weer een beetje opspeelt en ikzelf heb ook weer veel meer last van mijn kattenallergie waardoor ik regelmatig naar mijn astmapuffer en oogdruppels moet grijpen. Maar dat betekent maar één ding: de lente is in aantocht! Het is opmerkelijk dat bij het vallen van de bladeren en het voorjaar allergies nu meer opspelen dan in de twee overige seizoenen. Ondanks zijn kale vlek ziet onze sneeuwprins er nog steeds knap uit en wilde hij zelfs een keertje poseren voor de foto. Meestal lukt het me niet om een degelijke foto van hem te schieten, want hij stapt altijd gelijk naar de camera toe waardoor ik enkel een neus of een oog van hem kan vereeuwigen.
Nome is onze witte sneeuwprins en mensen die hier al op knuffelbezoek geweest zijn, zullen hem vast wel herkennen! Want als hij niet ligt te slapen, dan vraagt hij wel aan iemand voor een aai over zijn bol of gaat hij dapper op schoot liggen spinnen of slapen. Al gaat zijn voorkeur wel uit naar de mannelijke bezoekers, dat wel! Elke keer krijgen we dan ook de vraag welk blutsje(s) Nome nou precies heeft, want op het eerste zicht is er niets aan Nome te zien. Wel, hij behoort tot één van onze (vele) dove Blutsjes, hij heeft een pootluxatie en een voedselallergie. Dat laatste uit zich door kale vlekjes in zijn hals, waar dan rode bultjes verschijnen. Het is een hele tijd goed gegaan, maar de laatste tijd heeft hij weer last van een grote kale vlek. Op de foto is het gelukkig niet te zien, want ze zit meer aan de zijkant van zijn halsje. Ik merk dat ook Suske zijn voedselallergie en auto-immuunziekte weer een beetje opspeelt en ikzelf heb ook weer veel meer last van mijn kattenallergie waardoor ik regelmatig naar mijn astmapuffer en oogdruppels moet grijpen. Maar dat betekent maar één ding: de lente is in aantocht! Het is opmerkelijk dat bij het vallen van de bladeren en het voorjaar allergies nu meer opspelen dan in de twee overige seizoenen. Ondanks zijn kale vlek ziet onze sneeuwprins er nog steeds knap uit en wilde hij zelfs een keertje poseren voor de foto. Meestal lukt het me niet om een degelijke foto van hem te schieten, want hij stapt altijd gelijk naar de camera toe waardoor ik enkel een neus of een oog van hem kan vereeuwigen.
Dinsdag 02 februari 2016:
Tim woont hier nog niet eens een weekje, maar dat voelt het wel en langer zelfs ook! Want hij doet het geweldig hier en van een aanpassingsperiode was niet eens sprake. Hij is ontzettend knuffelig, eet en drinkt heel goed en het legen van zijn blaas gaat als een fluitje van een cent. Al heb ik wel even aan zijn blaas moeten werken, want die had duidelijk geen 'blaas-leeg-geheugen'. Poepbadjes daar is hij minder over te spreken, want dan zet hij een scheldtirade tegen me op. Maar wat moet dat moet, want hij is niet de netste als hij poept namelijk. Hij mag sinds een aantal dagen mee schuifelen met de rest van de verlamde Blutsjes en die keken niet eens op of onder dat er een nieuweling bijgekomen was. Net zo min als de andere bewoners trouwens! Doordat ik de medicatie zo snel opgestart ben, was hij vrij snel van zijn 'hatsjies' verlost. Waar ik me het meeste zorgen om maakte was toch wel het rochelende geluid dat hij steeds maakte en dat is waar Tim ook het meeste last van had, maar ook daarvan is hij genezen. Zijn staartje zag er bij binnenkomst ook een beetje vreemd uit: aan zijn staartpuntje was namelijk geen spikkeltje haar te bespeuren en er zat ook een overduidelijk 'knakje' in. Dat ben ik dan maar gelijk beginnen behandelen met zalf en ontsmettingsmiddel, want het was duidelijk dat het 'knakje' bijna allemaal dood weefsel bevatte. Inmiddels is daar al een stukje dood weefsel vanaf gevallen, maar daaronder ziet het er gelukkig mooi en gezond uit. Ik hoef het vast niet eens te vertellen, want het is wel duidelijk als Tim's filmpje bekeken wordt, maar hij is gek van speeltjes met kattenkruid of valeriaan! Regelmatig zie ik hem op zijn rug rollebollen van geluk, met een speeltje tussen zijn pootjes (en tandjes) geklemd en een blik die alles zegt. Ik denk dat 'Timpie Poes' (tja, dat manneke heeft zijn bijnaam ook al te pakken!) wel gelukkig is hier!
Tim woont hier nog niet eens een weekje, maar dat voelt het wel en langer zelfs ook! Want hij doet het geweldig hier en van een aanpassingsperiode was niet eens sprake. Hij is ontzettend knuffelig, eet en drinkt heel goed en het legen van zijn blaas gaat als een fluitje van een cent. Al heb ik wel even aan zijn blaas moeten werken, want die had duidelijk geen 'blaas-leeg-geheugen'. Poepbadjes daar is hij minder over te spreken, want dan zet hij een scheldtirade tegen me op. Maar wat moet dat moet, want hij is niet de netste als hij poept namelijk. Hij mag sinds een aantal dagen mee schuifelen met de rest van de verlamde Blutsjes en die keken niet eens op of onder dat er een nieuweling bijgekomen was. Net zo min als de andere bewoners trouwens! Doordat ik de medicatie zo snel opgestart ben, was hij vrij snel van zijn 'hatsjies' verlost. Waar ik me het meeste zorgen om maakte was toch wel het rochelende geluid dat hij steeds maakte en dat is waar Tim ook het meeste last van had, maar ook daarvan is hij genezen. Zijn staartje zag er bij binnenkomst ook een beetje vreemd uit: aan zijn staartpuntje was namelijk geen spikkeltje haar te bespeuren en er zat ook een overduidelijk 'knakje' in. Dat ben ik dan maar gelijk beginnen behandelen met zalf en ontsmettingsmiddel, want het was duidelijk dat het 'knakje' bijna allemaal dood weefsel bevatte. Inmiddels is daar al een stukje dood weefsel vanaf gevallen, maar daaronder ziet het er gelukkig mooi en gezond uit. Ik hoef het vast niet eens te vertellen, want het is wel duidelijk als Tim's filmpje bekeken wordt, maar hij is gek van speeltjes met kattenkruid of valeriaan! Regelmatig zie ik hem op zijn rug rollebollen van geluk, met een speeltje tussen zijn pootjes (en tandjes) geklemd en een blik die alles zegt. Ik denk dat 'Timpie Poes' (tja, dat manneke heeft zijn bijnaam ook al te pakken!) wel gelukkig is hier!
Maandag 01 februari 2016:
De Blutsjesfans die ons al langer volgen, zullen vast nog wel het fotootje van ons verlamde Blutsje Thor herinneren. Hij verdronk zowaar in zijn luiertje vorige zomer! Het kleinste maatje op de markt reikte zowaar tot onder zijn oksels. Maar een luiertje is voor Thor een must. Hij schuurt de boel onderaan helemaal kapot zonder. Ondertussen is hij dat maatje al lang ontgroeid en hijst hij zijn kont tegenwoordig in een groter maatje. Hij kreeg al snel de bijnaam 'Mister Perfect' omdat hij dat is! Hij is heel lief naar mensen toe, wel een beetje verlegen in het begin naar vreemde mensen toe. Hij is altijd in voor een spel met de andere bewoners. Hij wilt de hele tijd geknuffeld en op schoot getild worden, al kan hij wel geen seconde stil zitten dat kleine ventje. Dan wilt hij daar gekroeld worden, dan weer daar en dan deelt hij het liefste zelf een kopje of kusje uit. Zijn vachtje voelt fluweelzacht aan en met zijn meest sprekende oogjes maakt hij me duidelijk wat hij wilt, met zijn stemmetje trouwens ook! Maar Thor heeft één groot nadeel: zijn obsessie voor water. Geen enkele waterpot kan hij voorbij schuifelen zonder zijn voorpootjes erin te steken. Hij produceert heuse golven in zo'n waterbak en als het even kan, dan zet hij beide voorpoten erin. Als ik dan een opmerking maak, dan doet hij net alsof hij aan het drinken is (tja, dat geloof ik echt hoor Thor?) of is hij op dat moment Oost-Indisch doof en doet net alsof hij me niet hoort. In een ideale wereld zou dit absoluut geen probleem zijn, maar Thor absorbeert met zijn luier een heleboel water op waardoor deze erg zwaar en nat wordt en vaak vervangen moet worden. Daarnaast krijgen zijn achterpootjes het zwaar te verduren door al dat koude water. Thor zijn verlamde achterpootjes zijn zowaar twee stokjes die achter hem hangen te bengelen. Hij schuifelt steeds op dezelfde manier, met zijn pootjes naar achteren gericht. Onze andere verlamde Blutsjes dragen de achterpootjes al eens vooraan, maar ook achteraan. Thor kan dit echt niet. Zijn rechter achterpootje is heel problematisch en vertoont contracturen. Daardoor heeft dat pootje altijd de neiging om helemaal scheef te trekken, richting zijn kont. Elke dag moet ik dat meermaals masseren zodat het toch soepel blijft en zijn beetje spieren behouden blijven. Maar net door de koude van het water, heeft hij steeds weer last van een scheef trekkend pootje. Ik geloof dat ik maar eens op zoek moet gaan naar een op maat gemaakt duikpakje, wie weet helpt dat, haha. Zijn obsessie voor water heeft wel één voordeel: poepbadjes vindt ie geweldig en door het zeepschuim is hij al helemaal gefascineerd! Ondanks dit alles blijft hij toch mijn kleine 'Prince Charming' en blijf ik zijn pootje masseren want ik geloof niet dat hij zijn pootje-baden snel zal opgeven!
De Blutsjesfans die ons al langer volgen, zullen vast nog wel het fotootje van ons verlamde Blutsje Thor herinneren. Hij verdronk zowaar in zijn luiertje vorige zomer! Het kleinste maatje op de markt reikte zowaar tot onder zijn oksels. Maar een luiertje is voor Thor een must. Hij schuurt de boel onderaan helemaal kapot zonder. Ondertussen is hij dat maatje al lang ontgroeid en hijst hij zijn kont tegenwoordig in een groter maatje. Hij kreeg al snel de bijnaam 'Mister Perfect' omdat hij dat is! Hij is heel lief naar mensen toe, wel een beetje verlegen in het begin naar vreemde mensen toe. Hij is altijd in voor een spel met de andere bewoners. Hij wilt de hele tijd geknuffeld en op schoot getild worden, al kan hij wel geen seconde stil zitten dat kleine ventje. Dan wilt hij daar gekroeld worden, dan weer daar en dan deelt hij het liefste zelf een kopje of kusje uit. Zijn vachtje voelt fluweelzacht aan en met zijn meest sprekende oogjes maakt hij me duidelijk wat hij wilt, met zijn stemmetje trouwens ook! Maar Thor heeft één groot nadeel: zijn obsessie voor water. Geen enkele waterpot kan hij voorbij schuifelen zonder zijn voorpootjes erin te steken. Hij produceert heuse golven in zo'n waterbak en als het even kan, dan zet hij beide voorpoten erin. Als ik dan een opmerking maak, dan doet hij net alsof hij aan het drinken is (tja, dat geloof ik echt hoor Thor?) of is hij op dat moment Oost-Indisch doof en doet net alsof hij me niet hoort. In een ideale wereld zou dit absoluut geen probleem zijn, maar Thor absorbeert met zijn luier een heleboel water op waardoor deze erg zwaar en nat wordt en vaak vervangen moet worden. Daarnaast krijgen zijn achterpootjes het zwaar te verduren door al dat koude water. Thor zijn verlamde achterpootjes zijn zowaar twee stokjes die achter hem hangen te bengelen. Hij schuifelt steeds op dezelfde manier, met zijn pootjes naar achteren gericht. Onze andere verlamde Blutsjes dragen de achterpootjes al eens vooraan, maar ook achteraan. Thor kan dit echt niet. Zijn rechter achterpootje is heel problematisch en vertoont contracturen. Daardoor heeft dat pootje altijd de neiging om helemaal scheef te trekken, richting zijn kont. Elke dag moet ik dat meermaals masseren zodat het toch soepel blijft en zijn beetje spieren behouden blijven. Maar net door de koude van het water, heeft hij steeds weer last van een scheef trekkend pootje. Ik geloof dat ik maar eens op zoek moet gaan naar een op maat gemaakt duikpakje, wie weet helpt dat, haha. Zijn obsessie voor water heeft wel één voordeel: poepbadjes vindt ie geweldig en door het zeepschuim is hij al helemaal gefascineerd! Ondanks dit alles blijft hij toch mijn kleine 'Prince Charming' en blijf ik zijn pootje masseren want ik geloof niet dat hij zijn pootje-baden snel zal opgeven!
Zondag 31 januari 2016:
Van al dat regenweer moeten de katjes toch wel heel erg geeuwen en wij eerlijk gezegd ook! De mobiele Blutsjes willen graag op avontuur in de buitenren, de verlamde Blutsjes zitten te wachten op zonnestraaltjes die ons tehuis binnen sijpelen en hun lichaampjes energie geven en wij willen graag al die ideeën die momenteel in ons hoofd borrelen gaan uitwerken. Voor een aantal projecten kunnen we onderstaande zaken erg goed gebruiken. Mochten er mensen zijn die enkele spulletjes (in goede staat) hebben staan en daar niets meer mee doen, hier zijn ze erg welkom!
- tuinkabouters
- gietijzeren bank
- hoeslakens voor babybedjes
- kleurrijke kussenslopen
- wind charms en allerlei soorten windhangers
Ik ga nog niet verklappen wat ik er allemaal mee van plan ben, maar van zodra onze projectjes afgehandeld zijn zal ik fotootjes delen en onze knuffelaars zullen alles in levende lijve kunnen zien natuurlijk. Dankjewel alvast om ons hiermee te helpen!
Van al dat regenweer moeten de katjes toch wel heel erg geeuwen en wij eerlijk gezegd ook! De mobiele Blutsjes willen graag op avontuur in de buitenren, de verlamde Blutsjes zitten te wachten op zonnestraaltjes die ons tehuis binnen sijpelen en hun lichaampjes energie geven en wij willen graag al die ideeën die momenteel in ons hoofd borrelen gaan uitwerken. Voor een aantal projecten kunnen we onderstaande zaken erg goed gebruiken. Mochten er mensen zijn die enkele spulletjes (in goede staat) hebben staan en daar niets meer mee doen, hier zijn ze erg welkom!
- tuinkabouters
- gietijzeren bank
- hoeslakens voor babybedjes
- kleurrijke kussenslopen
- wind charms en allerlei soorten windhangers
Ik ga nog niet verklappen wat ik er allemaal mee van plan ben, maar van zodra onze projectjes afgehandeld zijn zal ik fotootjes delen en onze knuffelaars zullen alles in levende lijve kunnen zien natuurlijk. Dankjewel alvast om ons hiermee te helpen!
Zaterdag 30 januari 2016:
's Morgens gaat het kattenluikje naar de buitenren weer open en dan zijn er een heleboel bewoners die een frisse neus gaan halen, naar de vogeltjes kijken en af en toe een vliegje achterna jagen. Zelfs als het pijpenstelen regent zoals vandaag, zijn er altijd wel een aantal waaghalzen buiten te vinden. Helaas is de ren op dit moment heel erg nat en vochtig omdat de zon nog niet in onze tuin komt. We kijken daar ontzettend naar uit en tellen iedereen keer weer af tot maart, want dan zitten de eerste stralen ook in onze tuin. En in de zomermaanden genieten we dan van een felle zon die onze ren bijna verblindt en heerlijke soezende en genietende katjes met zich meebrengt. Deze week scheen het zonnetje echter wel en die zit dan voluit op ons grote raam. Dat zorgt ervoor dat bijna alle bewoners vooraan in ons tehuis te vinden zijn, want daar is het heerlijk warm. Ik was op dat moment ook aan het werk op de benedenverdieping, want de katjes boven waren al verzorgd en hun ruimtes waren netjes gepoetst, tot mijn oog op Chyna viel. Daar kon ik toch niet aan weerstaan en haalde vlug onze camera boven! En dan overviel me dat gevoel weer dat ik dit alle dieren gun, niet enkel katten en honden, maar echt ALLE dieren. Een plek waar ze zichzelf mogen zijn, zonder dat er te veel van hen verwacht wordt. Een plek waar ze geliefd en veilig zijn. Een plek waar ze nooit meer weg hoeven. In mijn ideale wereld zou er geen dierenmishandeling mogen zijn, net zo min als dat er dieren opgegeten worden of geëxploiteerd worden. Helaas weet ik ook dat dit utopie is en dat dat de reden is waarom ik dit werk wellicht tot aan mijn dood zal blijven doen. Niet omdat ik het wil doen, maar omdat ik het moet doen! De laatste weken zijn er weer ontzettend veel aanmeldingen binnengekomen om Blutsjes in ons tehuis op te nemen. Veelal staat er dan ook te lezen dat ze wensten dat het katje hier terecht kan komen omdat ze dit de ideale plek vinden. En dan kan ik alleen maar zeggen: dankjewel voor het vertrouwen! Het is fijn te weten dat collega-asielen met een gerust hart een Blutsje hier achter laten en zelfs nog een aanmelding doen voor een 2de of een 3de op te nemen. Maar dat ook particulieren en dierenartsen zoveel vertrouwen hebben. En dan is er uiteraard ook nog het vertrouwen van onze donateurs! Ik kan alleen maar zeggen: dankjewel! Dankzij jullie steun kunnen we doen wat we doen! En als ik hier rond kijk, dan denk ik dat we beetje bij beetje een fijn plekje aan het creëren zijn voor de dieren die hier permanent hun thuis gevonden hebben. We zijn er nog lang niet en zitten nog boordevol ideeën! Maar als ik bekijk dat de gehele beneden- en bovenverdieping en de tuin gereserveerd zijn voor de dieren en wij enkel genoegen nemen met de zolderkamer (wat dan tevens nog eens als stockage ruimte voor De Katten-Brigade fungeert), dan denk ik dat we echt wel op de goede weg zijn, zeker als daar binnenkort nog een extra snoezelruimte bij komt. En dit kan alleen dankzij onze Blutsjesfans! Wat me ook elke keer weer raakt zijn de vele reacties op onze social media. Daar kan ik echt blij van worden en het doet me deugd dat onze Blutsjes roeren, soms een lach, maar ook een traan teweegbrengen. De weg naar het accepteren van een gehandicapt dier is nog lang, maar ook daar zie ik steeds meer en meer verandering. Dankjewel lieve mensen om er elke keer weer te zijn als we het even moeilijk hebben, in een financiële dip zitten of ons hart verblijden met reacties, mailtjes en pb'tjes. Ik hoop dat we in de komende jaren, samen met jullie aan onze zijde, nog veel gelukkige "Chyna's" mogen zien passeren in ons Blutsjestehuis. Want dat is uiteindelijk waarom ik doe wat ik doe en waarom ik elke dag zo hard werk (want geloof me, 7 dagen op 7, elke dag weer verzorgen - poetsen en zoveel meer, mijn lichaam voelt meer beurs aan dan goed voor me is)! Dankjewel!
's Morgens gaat het kattenluikje naar de buitenren weer open en dan zijn er een heleboel bewoners die een frisse neus gaan halen, naar de vogeltjes kijken en af en toe een vliegje achterna jagen. Zelfs als het pijpenstelen regent zoals vandaag, zijn er altijd wel een aantal waaghalzen buiten te vinden. Helaas is de ren op dit moment heel erg nat en vochtig omdat de zon nog niet in onze tuin komt. We kijken daar ontzettend naar uit en tellen iedereen keer weer af tot maart, want dan zitten de eerste stralen ook in onze tuin. En in de zomermaanden genieten we dan van een felle zon die onze ren bijna verblindt en heerlijke soezende en genietende katjes met zich meebrengt. Deze week scheen het zonnetje echter wel en die zit dan voluit op ons grote raam. Dat zorgt ervoor dat bijna alle bewoners vooraan in ons tehuis te vinden zijn, want daar is het heerlijk warm. Ik was op dat moment ook aan het werk op de benedenverdieping, want de katjes boven waren al verzorgd en hun ruimtes waren netjes gepoetst, tot mijn oog op Chyna viel. Daar kon ik toch niet aan weerstaan en haalde vlug onze camera boven! En dan overviel me dat gevoel weer dat ik dit alle dieren gun, niet enkel katten en honden, maar echt ALLE dieren. Een plek waar ze zichzelf mogen zijn, zonder dat er te veel van hen verwacht wordt. Een plek waar ze geliefd en veilig zijn. Een plek waar ze nooit meer weg hoeven. In mijn ideale wereld zou er geen dierenmishandeling mogen zijn, net zo min als dat er dieren opgegeten worden of geëxploiteerd worden. Helaas weet ik ook dat dit utopie is en dat dat de reden is waarom ik dit werk wellicht tot aan mijn dood zal blijven doen. Niet omdat ik het wil doen, maar omdat ik het moet doen! De laatste weken zijn er weer ontzettend veel aanmeldingen binnengekomen om Blutsjes in ons tehuis op te nemen. Veelal staat er dan ook te lezen dat ze wensten dat het katje hier terecht kan komen omdat ze dit de ideale plek vinden. En dan kan ik alleen maar zeggen: dankjewel voor het vertrouwen! Het is fijn te weten dat collega-asielen met een gerust hart een Blutsje hier achter laten en zelfs nog een aanmelding doen voor een 2de of een 3de op te nemen. Maar dat ook particulieren en dierenartsen zoveel vertrouwen hebben. En dan is er uiteraard ook nog het vertrouwen van onze donateurs! Ik kan alleen maar zeggen: dankjewel! Dankzij jullie steun kunnen we doen wat we doen! En als ik hier rond kijk, dan denk ik dat we beetje bij beetje een fijn plekje aan het creëren zijn voor de dieren die hier permanent hun thuis gevonden hebben. We zijn er nog lang niet en zitten nog boordevol ideeën! Maar als ik bekijk dat de gehele beneden- en bovenverdieping en de tuin gereserveerd zijn voor de dieren en wij enkel genoegen nemen met de zolderkamer (wat dan tevens nog eens als stockage ruimte voor De Katten-Brigade fungeert), dan denk ik dat we echt wel op de goede weg zijn, zeker als daar binnenkort nog een extra snoezelruimte bij komt. En dit kan alleen dankzij onze Blutsjesfans! Wat me ook elke keer weer raakt zijn de vele reacties op onze social media. Daar kan ik echt blij van worden en het doet me deugd dat onze Blutsjes roeren, soms een lach, maar ook een traan teweegbrengen. De weg naar het accepteren van een gehandicapt dier is nog lang, maar ook daar zie ik steeds meer en meer verandering. Dankjewel lieve mensen om er elke keer weer te zijn als we het even moeilijk hebben, in een financiële dip zitten of ons hart verblijden met reacties, mailtjes en pb'tjes. Ik hoop dat we in de komende jaren, samen met jullie aan onze zijde, nog veel gelukkige "Chyna's" mogen zien passeren in ons Blutsjestehuis. Want dat is uiteindelijk waarom ik doe wat ik doe en waarom ik elke dag zo hard werk (want geloof me, 7 dagen op 7, elke dag weer verzorgen - poetsen en zoveel meer, mijn lichaam voelt meer beurs aan dan goed voor me is)! Dankjewel!
Vrijdag 29 januari 2016:
Het stond al sinds eind november op ons prioriteitslijstje: een nieuwe krabpaal voor de ren in de veranda. Stacey is één van onze Blutsjes met een blaasverlamming door een gebroken staart (die geamputeerd werd). Doordat zij zo ontzettend bang is, kan ik haar blaas niet legen en geen luiertje aan doen. Want bij het minste dat ik haar wil hanteren, slaat de paniek toe. Niet ideaal dat ik haar blaas niet 3 x per dag kan legen, maar het lukt gewoon niet. Dat zorgt ervoor dat Stacey een beetje kan vergeleken worden met een steeds lekkend kraantje. Haar urine drupt er dus druppelgewijs uit, want tja, een overvolle blaas die loopt natuurlijk over. Vandaar dat zij in een ren zit zodat we de boel goed netjes kunnen houden en op de grond liggen er incontinentiedoeken. De oude krabpaal werd bedekt met badmatjes van de Ikea om de oppervlakken zo schoon mogelijk te houden. Echter na al die tijd, heeft de urine toch zijn sporen nagelaten en ontkwamen we er niet aan om een nieuwe aan te schaffen. Het is echter niet evident om een geschikte krabpaal te vinden voor Blutsjes zoals Stacey. Alles is bedekt met stof dat er niet afgehaald kan worden en spaanplaten gaan ook zo snel stuk met een lekkend katje. Dus werd het deze krabpaal! Nou ja, een 'echte' krabpaal zou ik hem niet noemen en aan Stacey's gezichtje te zien is ze het helemaal met me eens. Maar het is wel eentje die makkelijk schoon te houden valt en dat is net wat we nodig hadden! Aan de zijkanten zijn er gelukkig flapjes waar ze hun nageltjes aan kunnen scherpen. En Beethoven? Die is er net wel content mee, zie ze eens glunderen! Ondertussen is Stacey ook al een beetje meer bijgedraaid en heeft dat zure gezichtje toch al plaats geruimd voor een glimlach af en toe. Dankzij een geweldige donatie konden we eindelijk deze krabpaal van ons prioriteitslijstje schrappen! En het beste van al: hij stond nog eens in de reclame ook.
Het stond al sinds eind november op ons prioriteitslijstje: een nieuwe krabpaal voor de ren in de veranda. Stacey is één van onze Blutsjes met een blaasverlamming door een gebroken staart (die geamputeerd werd). Doordat zij zo ontzettend bang is, kan ik haar blaas niet legen en geen luiertje aan doen. Want bij het minste dat ik haar wil hanteren, slaat de paniek toe. Niet ideaal dat ik haar blaas niet 3 x per dag kan legen, maar het lukt gewoon niet. Dat zorgt ervoor dat Stacey een beetje kan vergeleken worden met een steeds lekkend kraantje. Haar urine drupt er dus druppelgewijs uit, want tja, een overvolle blaas die loopt natuurlijk over. Vandaar dat zij in een ren zit zodat we de boel goed netjes kunnen houden en op de grond liggen er incontinentiedoeken. De oude krabpaal werd bedekt met badmatjes van de Ikea om de oppervlakken zo schoon mogelijk te houden. Echter na al die tijd, heeft de urine toch zijn sporen nagelaten en ontkwamen we er niet aan om een nieuwe aan te schaffen. Het is echter niet evident om een geschikte krabpaal te vinden voor Blutsjes zoals Stacey. Alles is bedekt met stof dat er niet afgehaald kan worden en spaanplaten gaan ook zo snel stuk met een lekkend katje. Dus werd het deze krabpaal! Nou ja, een 'echte' krabpaal zou ik hem niet noemen en aan Stacey's gezichtje te zien is ze het helemaal met me eens. Maar het is wel eentje die makkelijk schoon te houden valt en dat is net wat we nodig hadden! Aan de zijkanten zijn er gelukkig flapjes waar ze hun nageltjes aan kunnen scherpen. En Beethoven? Die is er net wel content mee, zie ze eens glunderen! Ondertussen is Stacey ook al een beetje meer bijgedraaid en heeft dat zure gezichtje toch al plaats geruimd voor een glimlach af en toe. Dankzij een geweldige donatie konden we eindelijk deze krabpaal van ons prioriteitslijstje schrappen! En het beste van al: hij stond nog eens in de reclame ook.
Donderdag 28 januari 2016:
Kijk eens wat een schattig Blutsje er nu in ons tehuis is komen wonen! Zijn naam is Tim en hij is verlamd. Hij werd een hele tijd geleden door een dame gevonden, die hem gelukkig in een dierenartsenkwartier binnenbracht. Omdat die dame aan een weg woonde waar er veel verkeer passeert, is het hoogstwaarschijnlijk dat Tim aangereden werd. Zijn rug werd ter hoogte van L4 gekwetst en die breuk zorgt ervoor dat hij verlamd is. Hij heeft wel nog een beetje gevoel in één van zijn achterpootjes en we gaan nu kijken of we mits therapie ervoor kunnen zorgen dat Tim een beetje mobieler wordt. We kregen de vraag of hij hier mocht komen wonen, aangezien de dierenarts die al vanaf augustus 2015 voor hem zorgt, moest verhuizen en de zorg niet langer kon dragen. Al die tijd had ze al gezocht naar een gepast plekje voor Tim, maar helaas zag niemand het zitten om de zorg over te nemen. Tot Andreea ons de vraag stelde, want natuurlijk mocht dit schattige ventje hier komen wonen! Dus alles werd in gereedheid gebracht en vanaf nu mogen we Tim als vaste bewoner promoveren in ons Blutsjestehuis. Helaas hoorden we bij binnenkomst al de ene 'hatsjie' na de andere de revue passeren. Dus moet hij even in zijn slaapkamertje logeren tot de ergste niesbuitjes achter de rug zijn. En tevens krijgen zijn wondjes die hij aan zijn achterpootjes en staartje heeft de kans om te genezen. De medicatie die hij voor zijn snotneusje krijgt, zullen ook helpen om de wondjes sneller te doen herstellen. Hij is ook erg moe op dit moment. Hij krijgt alle kans nu om aan te sterken en te genezen en over een paar daagjes kan hij met de rest van de verlamde Blutsjes rond schuifelen. Tim zal ook een luiertje nodig hebben, want ik heb al gemerkt dat hij onderaan heel gevoelig is. Elke keer als ik voorbij zijn bedje kom, dan ontglipt er steeds: 'wat ben jij schattig', want dat is hij ook! Hij zal hier menig hart doen smelten, daar ben ik zeker van.
Kijk eens wat een schattig Blutsje er nu in ons tehuis is komen wonen! Zijn naam is Tim en hij is verlamd. Hij werd een hele tijd geleden door een dame gevonden, die hem gelukkig in een dierenartsenkwartier binnenbracht. Omdat die dame aan een weg woonde waar er veel verkeer passeert, is het hoogstwaarschijnlijk dat Tim aangereden werd. Zijn rug werd ter hoogte van L4 gekwetst en die breuk zorgt ervoor dat hij verlamd is. Hij heeft wel nog een beetje gevoel in één van zijn achterpootjes en we gaan nu kijken of we mits therapie ervoor kunnen zorgen dat Tim een beetje mobieler wordt. We kregen de vraag of hij hier mocht komen wonen, aangezien de dierenarts die al vanaf augustus 2015 voor hem zorgt, moest verhuizen en de zorg niet langer kon dragen. Al die tijd had ze al gezocht naar een gepast plekje voor Tim, maar helaas zag niemand het zitten om de zorg over te nemen. Tot Andreea ons de vraag stelde, want natuurlijk mocht dit schattige ventje hier komen wonen! Dus alles werd in gereedheid gebracht en vanaf nu mogen we Tim als vaste bewoner promoveren in ons Blutsjestehuis. Helaas hoorden we bij binnenkomst al de ene 'hatsjie' na de andere de revue passeren. Dus moet hij even in zijn slaapkamertje logeren tot de ergste niesbuitjes achter de rug zijn. En tevens krijgen zijn wondjes die hij aan zijn achterpootjes en staartje heeft de kans om te genezen. De medicatie die hij voor zijn snotneusje krijgt, zullen ook helpen om de wondjes sneller te doen herstellen. Hij is ook erg moe op dit moment. Hij krijgt alle kans nu om aan te sterken en te genezen en over een paar daagjes kan hij met de rest van de verlamde Blutsjes rond schuifelen. Tim zal ook een luiertje nodig hebben, want ik heb al gemerkt dat hij onderaan heel gevoelig is. Elke keer als ik voorbij zijn bedje kom, dan ontglipt er steeds: 'wat ben jij schattig', want dat is hij ook! Hij zal hier menig hart doen smelten, daar ben ik zeker van.
Woensdag 27 januari 2016:
Gisteren vertelde ik in Toki's update dat ik naderhand een voor en na foto zou plaatsen van zijn hechtingswonde en daarom bedacht ik me dat ik dit misschien met onze andere Blutsjes ook kan doen. Op die manier kan ik een beetje tonen dat het runnen van ons Blutsjestehuis best hard werken is en niet enkel katjes knuffelen... En op Ballerina's pootje ben ik zo trots! Er was namelijk sprake dat we haar pootje zouden moeten laten amputeren. Er zat niet alleen een grote wonde op de hak van haar voet, maar de infectie die daarmee gepaard ging zat tot in het bot. Haar lymfeklier in datzelfde beentje was ook constant opgezet en ik wilde kost wat kost haar een amputatie besparen. Ballerina werd helemaal verwaarloosd en verlamd in Roemenië gevonden tijdens een koude winterse dag. Haar tijdelijke opvangmama heeft echt wonderen gedaan, maar dat ene wondje aan haar pootje kreeg ook zij niet dicht. Doordat Ballerina hier mocht schuifelen en ze net dat pootje als afduw- en rempootje gebruikte (want ondanks dat zij verlamd is en geen controle over haar blaas heeft, kan zij wel peddelen met haar pootjes!), werd de wonde groter. Bandages en kousjes, het hielp allemaal niets! 3 x per dag ververste ik de bandages en deed er nieuwe zalf op. De honingzalf die ik toen gebruikte, maakte de boel alleen maar erger... We waren de wanhoop zo hard nabij, dat we speciaal voor haar een rolstoeltje hebben aangeschaft. Op die manier kon haar pootje een paar keer per dag ontzien worden en kon ze in de buitenren een frisse neus halen. Tevens bestelden we een ademende bandage en dat was in combinatie met de Intrasite gel onze redding! Beetje bij beetje zagen we de wonde toegroeien en op een dag begon er zelfs terug haar te groeien. Inmiddels hoeft Ballerina geen bandages meer om, omdat er zich een klein beetje eelt gevormd heeft op dat pootje en een luier hoeft ze ook al lang niet meer om. Voor mijn gevoel was dit echt een succesverhaal, want Ballerina heeft haar achterpootje kunnen behouden en er is geen enkele wonde meer te bespeuren!
Gisteren vertelde ik in Toki's update dat ik naderhand een voor en na foto zou plaatsen van zijn hechtingswonde en daarom bedacht ik me dat ik dit misschien met onze andere Blutsjes ook kan doen. Op die manier kan ik een beetje tonen dat het runnen van ons Blutsjestehuis best hard werken is en niet enkel katjes knuffelen... En op Ballerina's pootje ben ik zo trots! Er was namelijk sprake dat we haar pootje zouden moeten laten amputeren. Er zat niet alleen een grote wonde op de hak van haar voet, maar de infectie die daarmee gepaard ging zat tot in het bot. Haar lymfeklier in datzelfde beentje was ook constant opgezet en ik wilde kost wat kost haar een amputatie besparen. Ballerina werd helemaal verwaarloosd en verlamd in Roemenië gevonden tijdens een koude winterse dag. Haar tijdelijke opvangmama heeft echt wonderen gedaan, maar dat ene wondje aan haar pootje kreeg ook zij niet dicht. Doordat Ballerina hier mocht schuifelen en ze net dat pootje als afduw- en rempootje gebruikte (want ondanks dat zij verlamd is en geen controle over haar blaas heeft, kan zij wel peddelen met haar pootjes!), werd de wonde groter. Bandages en kousjes, het hielp allemaal niets! 3 x per dag ververste ik de bandages en deed er nieuwe zalf op. De honingzalf die ik toen gebruikte, maakte de boel alleen maar erger... We waren de wanhoop zo hard nabij, dat we speciaal voor haar een rolstoeltje hebben aangeschaft. Op die manier kon haar pootje een paar keer per dag ontzien worden en kon ze in de buitenren een frisse neus halen. Tevens bestelden we een ademende bandage en dat was in combinatie met de Intrasite gel onze redding! Beetje bij beetje zagen we de wonde toegroeien en op een dag begon er zelfs terug haar te groeien. Inmiddels hoeft Ballerina geen bandages meer om, omdat er zich een klein beetje eelt gevormd heeft op dat pootje en een luier hoeft ze ook al lang niet meer om. Voor mijn gevoel was dit echt een succesverhaal, want Ballerina heeft haar achterpootje kunnen behouden en er is geen enkele wonde meer te bespeuren!
Dinsdag 26 januari 2016:
Er zijn een heleboel mensen benieuwd naar Tokito en voorlopig kan ik zeggen: goed! Vanmorgen heb ik een filmpje van hem gemaakt, toen hij aan zijn ontbijt zat. Want dat is ook het enige moment van de dag waarop zijn slaapkamertje er een beetje netjes bij ligt. Hij speelt met alles wat hij op zijn pad tegenkomt, de incontinentiedoeken moeten er steevast aan geloven. Die liggen meestal 5 minuutjes nadat ze onder zijn kont geschoven werden op een hoopje gekrabd of helemaal aan gort gereten. Speelgoed heb ik al helemaal uit zijn slaapkamertje moeten verbannen, want daar ging hij wild mee te keer. Ik snap het wel hoor, het moet onderhand wel heel saai zijn dat hij niet kan schuifelen en nog steeds "kamerarrest" heeft. Maar het moet, nog even! Vorige week, ongeveer een 5-tal dagen nadat zijn hechtingen weer gezet waren, waren ze weer gelost... Niet geheel onverwacht eigenlijk, want alle druk zit op zijn kont, net waar die hechtingen zitten. Dat is nou eenmaal zo met verlamde katjes! We hebben besloten om het even te laten voor wat het is, want ik vind al die keren onder narcose toch wel een beetje te veel van het goede te worden en ook een beetje riskant zelfs. En bovendien ziet zijn hechtingswonde er goed uit, op een klein gaatje na. Dat probeer ik met Intrasite te laten genezen en vandaar dat ik alles onderaan zo clean mogelijk probeer te houden en zijn slaapkamerdoeken zo vaak mogelijk vervangen worden. En niet onbelangrijk: hij kan zelf ook weer een beetje plassen. Beetje vreemd, maar soms zijn verlamde katjes toch in staat om zelf te plassen. Maar om zijn blaas toch een beetje te ontzien, leeg ik ze toch nog steeds 3 x per dag handmatig. Ik hoop binnenkort ook een voor en na-update te kunnen plaatsen, want het is eigenlijk niet in woorden te omschrijven vanwaar hij komt en hoe hard ik gezwoegd heb om te staan waar we nu staan met zijn wonde. Ik ben heel trots op mijn Tookje, want al die tijd is hij heel kranig geweest en hij is gewoonweg een fantastische patiënt! Mijn kleine dappere mannetje waar ik zoveel van hou!
Er zijn een heleboel mensen benieuwd naar Tokito en voorlopig kan ik zeggen: goed! Vanmorgen heb ik een filmpje van hem gemaakt, toen hij aan zijn ontbijt zat. Want dat is ook het enige moment van de dag waarop zijn slaapkamertje er een beetje netjes bij ligt. Hij speelt met alles wat hij op zijn pad tegenkomt, de incontinentiedoeken moeten er steevast aan geloven. Die liggen meestal 5 minuutjes nadat ze onder zijn kont geschoven werden op een hoopje gekrabd of helemaal aan gort gereten. Speelgoed heb ik al helemaal uit zijn slaapkamertje moeten verbannen, want daar ging hij wild mee te keer. Ik snap het wel hoor, het moet onderhand wel heel saai zijn dat hij niet kan schuifelen en nog steeds "kamerarrest" heeft. Maar het moet, nog even! Vorige week, ongeveer een 5-tal dagen nadat zijn hechtingen weer gezet waren, waren ze weer gelost... Niet geheel onverwacht eigenlijk, want alle druk zit op zijn kont, net waar die hechtingen zitten. Dat is nou eenmaal zo met verlamde katjes! We hebben besloten om het even te laten voor wat het is, want ik vind al die keren onder narcose toch wel een beetje te veel van het goede te worden en ook een beetje riskant zelfs. En bovendien ziet zijn hechtingswonde er goed uit, op een klein gaatje na. Dat probeer ik met Intrasite te laten genezen en vandaar dat ik alles onderaan zo clean mogelijk probeer te houden en zijn slaapkamerdoeken zo vaak mogelijk vervangen worden. En niet onbelangrijk: hij kan zelf ook weer een beetje plassen. Beetje vreemd, maar soms zijn verlamde katjes toch in staat om zelf te plassen. Maar om zijn blaas toch een beetje te ontzien, leeg ik ze toch nog steeds 3 x per dag handmatig. Ik hoop binnenkort ook een voor en na-update te kunnen plaatsen, want het is eigenlijk niet in woorden te omschrijven vanwaar hij komt en hoe hard ik gezwoegd heb om te staan waar we nu staan met zijn wonde. Ik ben heel trots op mijn Tookje, want al die tijd is hij heel kranig geweest en hij is gewoonweg een fantastische patiënt! Mijn kleine dappere mannetje waar ik zoveel van hou!
Maandag 25 januari 2016:
Met het warmere weer en het zonnetje dat af en toe komt piepen, lijkt het alsof we net dat tikkeltje energie meer hebben om extra klusjes aan te pakken. En dat is maar goed ook! Want sommige zaken werden ongewild langs de kant geschoven door tijdsgebrek. Maar gisteren hebben we alvast enkele taakjes van ons to-do lijstje kunnen schrappen. Zo heeft Sab gisteren alle suikercertificaten gemaakt en verzendklaar gemaakt. Toch best een tijdrovend taakje! Maar we zijn blij dat dit ook achter de rug is en dat alle suikertantes en -nonkels die nog een certificaat van hun suikerkatje verwachtten met eentje verblijd gaan worden. Ik heb me dan weer bezig gehouden met de bestellingen uit onze webshop verzendklaar te maken. De kattenbordjes en andere spulletjes werden veilig in bubbeltjesfolie verpakt en met heel veel liefde in de dozen gestopt. Normaal gezien zou alles morgen of ten laatste woensdag bij de bestemmelingen moeten arriveren. We willen nogmaals alle mensen bedanken die ons op die manier steunen! Volgende project waar ik me deze week (verder) mee ga bezig houden: onze herinneringsmuur.
Met het warmere weer en het zonnetje dat af en toe komt piepen, lijkt het alsof we net dat tikkeltje energie meer hebben om extra klusjes aan te pakken. En dat is maar goed ook! Want sommige zaken werden ongewild langs de kant geschoven door tijdsgebrek. Maar gisteren hebben we alvast enkele taakjes van ons to-do lijstje kunnen schrappen. Zo heeft Sab gisteren alle suikercertificaten gemaakt en verzendklaar gemaakt. Toch best een tijdrovend taakje! Maar we zijn blij dat dit ook achter de rug is en dat alle suikertantes en -nonkels die nog een certificaat van hun suikerkatje verwachtten met eentje verblijd gaan worden. Ik heb me dan weer bezig gehouden met de bestellingen uit onze webshop verzendklaar te maken. De kattenbordjes en andere spulletjes werden veilig in bubbeltjesfolie verpakt en met heel veel liefde in de dozen gestopt. Normaal gezien zou alles morgen of ten laatste woensdag bij de bestemmelingen moeten arriveren. We willen nogmaals alle mensen bedanken die ons op die manier steunen! Volgende project waar ik me deze week (verder) mee ga bezig houden: onze herinneringsmuur.
We kunnen het haast niet geloven, maar we zijn zowaar al over de helft van het nodige bedrag om onze quarantainekooi droom werkelijkheid te laten worden! Via onze YouCaring fundraiser werd er 350 euro gedoneerd en op onze rekening kwam er ook nog eens 270 euro aan donaties binnen. Dat maakt dat we inmiddels op een bedrag van 620 euro zitten! We zijn zo dankbaar dat er zovele lieve mensen hebben bijgedragen aan onze droom! Op die manier kunnen we zieke Blutsjes makkelijker hospitaliseren, behandelen en beter in de gaten houden. Nieuwkomers kunnen hierin even bijkomen om te wennen aan ons en ons tehuisje. Want vaak komen katjes hier toch met één of ander kwaaltje toe en verlamde Blutsjes hebben vaak wondjes die eerst behandeld moeten worden. We hebben nog een beetje centjes nodig om onze droom werkelijkheid te laten worden en we hopen dat er toch nog een aantal mensen ons hierbij willen helpen: https://www.youcaring.com/de-katten-brigade-vzw-504289? De laatste loodjes wegen het zwaarst, daarom is elke euro o-zo welkom! Geen enkel bedragje is te klein in onze ogen, want tenslotte zit er achter elk bedrag een groot hart. Dankjewel aan alle lieve mensen die ons al geholpen hebben, ontzettend bedankt!
Zondag 24 januari 2016:
Eigenlijk was ook dit filmpje alleen bedoeld voor onze Instagram pagina, maar ik ben zo trots op mijn verlamde Blutsjes, dat ik hem graag hier ook deel! Thor en Tasha zijn druk aan het spelen met een speeltje en let vooral ook op Ballerina's kopje helemaal op het einde. Hilarisch! Ik heb het al vaker gezegd en ik zal het vast nog wel een heleboel meer herhalen, maar ik ben zo trots op onze verlamde Blutsjes! Mijn hart loopt over van geluk als ik hen zie spelen en hen zie genieten dat ze hier gewoon mogen zijn wie ze zijn. Dat we hen net bewonderen in plaats van zielig vinden en dat ze ook krabpalen mogen beklimmen en dat ze niet gehinderd worden in hun zijn. Soms bedenk ik me dat we ons misschien beter zouden specialiseren in de opvang van verlamde Blutsjes (en naderhand ook andere verlamde dieren). Want er is ontzettend veel vraag naar een opvangplekje voor verlamde katjes. Dat de nood hoog is, blijkt maar weer uit de drie diverse aanvragen die we op korte tijd weer hebben binnengekregen. Mijn hart wilt dan gelijk 'ja' zeggen, maar gelukkig is er ook nog Sab die me elke keer weer met de neus op de feiten drukt. Want de verzorging is best intensief. Één katje is op zich heel makkelijk te verzorgen, maar de bende die wij hier hebben rondschuifelen samen met de luierkindjes, neemt toch algauw anderhalf uur à twee uur per verzorgronde in beslag. En dit drie maal per dag! Ik sta er helemaal alleen voor met de verzorging en op zich is dat geen enkel probleem. Want dat is nou net het liefste wat ik doe! Blazen en darmen legen, verbandjes leggen, luiers verschonen, kontjes zalven, ja zelfs poepbadjes geven! Maar feit is dat de kosten hoog oplopen. Zo kan het erg goed gaan, maar zo kan het ook helemaal fout gaan. Onze Tokito zijn penisoperaties zijn bijvoorbeeld al opgelopen tot 500+ euro. En dat laatste is nou net het grootste probleem... Want we konden onze rekeningen van afgelopen weken niet meer betalen. Gelukkig kregen we van een hele lieve dame - die in dit verhaal liever anoniem wenst te blijven - een mooie donatie op onze rekening waardoor we onze betalingen weer konden uitvoeren. Maar ik moet toegeven dat we hier met een vreselijk bang gevoel hebben rondgelopen. Groot dilemma voor mijn hart... want ik zou zo graag die verlamde Blutsjes in ons tehuisje opnemen. Misschien moet ik dit keer maar gewoon naar mijn verstand en Sab luisteren?
Eigenlijk was ook dit filmpje alleen bedoeld voor onze Instagram pagina, maar ik ben zo trots op mijn verlamde Blutsjes, dat ik hem graag hier ook deel! Thor en Tasha zijn druk aan het spelen met een speeltje en let vooral ook op Ballerina's kopje helemaal op het einde. Hilarisch! Ik heb het al vaker gezegd en ik zal het vast nog wel een heleboel meer herhalen, maar ik ben zo trots op onze verlamde Blutsjes! Mijn hart loopt over van geluk als ik hen zie spelen en hen zie genieten dat ze hier gewoon mogen zijn wie ze zijn. Dat we hen net bewonderen in plaats van zielig vinden en dat ze ook krabpalen mogen beklimmen en dat ze niet gehinderd worden in hun zijn. Soms bedenk ik me dat we ons misschien beter zouden specialiseren in de opvang van verlamde Blutsjes (en naderhand ook andere verlamde dieren). Want er is ontzettend veel vraag naar een opvangplekje voor verlamde katjes. Dat de nood hoog is, blijkt maar weer uit de drie diverse aanvragen die we op korte tijd weer hebben binnengekregen. Mijn hart wilt dan gelijk 'ja' zeggen, maar gelukkig is er ook nog Sab die me elke keer weer met de neus op de feiten drukt. Want de verzorging is best intensief. Één katje is op zich heel makkelijk te verzorgen, maar de bende die wij hier hebben rondschuifelen samen met de luierkindjes, neemt toch algauw anderhalf uur à twee uur per verzorgronde in beslag. En dit drie maal per dag! Ik sta er helemaal alleen voor met de verzorging en op zich is dat geen enkel probleem. Want dat is nou net het liefste wat ik doe! Blazen en darmen legen, verbandjes leggen, luiers verschonen, kontjes zalven, ja zelfs poepbadjes geven! Maar feit is dat de kosten hoog oplopen. Zo kan het erg goed gaan, maar zo kan het ook helemaal fout gaan. Onze Tokito zijn penisoperaties zijn bijvoorbeeld al opgelopen tot 500+ euro. En dat laatste is nou net het grootste probleem... Want we konden onze rekeningen van afgelopen weken niet meer betalen. Gelukkig kregen we van een hele lieve dame - die in dit verhaal liever anoniem wenst te blijven - een mooie donatie op onze rekening waardoor we onze betalingen weer konden uitvoeren. Maar ik moet toegeven dat we hier met een vreselijk bang gevoel hebben rondgelopen. Groot dilemma voor mijn hart... want ik zou zo graag die verlamde Blutsjes in ons tehuisje opnemen. Misschien moet ik dit keer maar gewoon naar mijn verstand en Sab luisteren?
Zaterdag 23 januari 2016:
Ik had dit filmpje eigenlijk enkel en alleen gemaakt voor onze Instagram pagina, daarom dat ie ook zo kort is. Maar ik vind hem gewoon te leuk om niet te delen, vandaar dat ik hem hier ook plaats. Chyna kwam afgelopen zomer als een best timide katje hier wonen. Lief dat wel, maar ze was in ieder geval niet zo aanwezig als nu. In het begin voelde ze zich ook niet lekker en het heeft even geduurd voor we uitgedokterd hadden wat er precies met haar aan de hand was. Alle katjes die verlamd zijn of een blaasverlamming hebben (dat laatste zoals in Chyna haar geval) komen hier met een blaasontsteking binnen, zo ook zij. Dat kregen we vrij snel onder controle, maar er was iets met haar. Niet dat ze doodziek was of een zieke indruk maakte, maar mijn buikgevoel zei dat er iets aan de hand was en dat we verder moesten zoeken. Bloedonderzoeken brachten niets aan het licht, tot ik vond dat haar blaas niet makkelijk meer te legen viel. En tijdens het nemen van een echo ontdekten we een immens grote steen met allerlei scherpe hoekjes en kantjes in haar blaas. Die zorgde dus voor al dat ongemak! De steen werd verwijderd en Chyna begon helemaal op te knappen. Ondertussen heeft zij zelfs de fakkel van 'Queen' overgenomen en is ze zelfs een beetje opdringerig. Er gaat geen moment voorbij of Chyna springt op onze schouders en nestelt zich in onze nek. Zelfs een toiletbezoekje eindigt bijna altijd met een Chyna op schoot of nek. Zij is ook de 'Queen van de propere was'. Ik leg vaak proper gewassen dekentjes op één van de krabpalen tot ik kans zie om hen op te vouwen en ondertussen vul ik eerst de droogkast weer en laat ik een nieuw wasje draaien. Maar ik mag er geheid zeker van zijn dat Chyna zich ondertussen al genesteld heeft op die -nog warme- dekentjes. Soms gaat haar obsessie zelfs zo ver, dat ze de kast waar alle fris gewassen dekentjes liggen, gewoon open krijgt. En als we dan was willen wegleggen of een dekentje uit de kast nemen, dan zien we daar plots Chyna gelukzalig slapen. Iedereen die hier de laatste periode op knuffelbezoek geweest is, zal haar vast wel herkennen. Niet alleen door de luier die ze draagt, maar ook door haar lieve en knuffelachtige karakter. Met Chyna in huis hebben we -letterlijk- onze handen vol!
Ik had dit filmpje eigenlijk enkel en alleen gemaakt voor onze Instagram pagina, daarom dat ie ook zo kort is. Maar ik vind hem gewoon te leuk om niet te delen, vandaar dat ik hem hier ook plaats. Chyna kwam afgelopen zomer als een best timide katje hier wonen. Lief dat wel, maar ze was in ieder geval niet zo aanwezig als nu. In het begin voelde ze zich ook niet lekker en het heeft even geduurd voor we uitgedokterd hadden wat er precies met haar aan de hand was. Alle katjes die verlamd zijn of een blaasverlamming hebben (dat laatste zoals in Chyna haar geval) komen hier met een blaasontsteking binnen, zo ook zij. Dat kregen we vrij snel onder controle, maar er was iets met haar. Niet dat ze doodziek was of een zieke indruk maakte, maar mijn buikgevoel zei dat er iets aan de hand was en dat we verder moesten zoeken. Bloedonderzoeken brachten niets aan het licht, tot ik vond dat haar blaas niet makkelijk meer te legen viel. En tijdens het nemen van een echo ontdekten we een immens grote steen met allerlei scherpe hoekjes en kantjes in haar blaas. Die zorgde dus voor al dat ongemak! De steen werd verwijderd en Chyna begon helemaal op te knappen. Ondertussen heeft zij zelfs de fakkel van 'Queen' overgenomen en is ze zelfs een beetje opdringerig. Er gaat geen moment voorbij of Chyna springt op onze schouders en nestelt zich in onze nek. Zelfs een toiletbezoekje eindigt bijna altijd met een Chyna op schoot of nek. Zij is ook de 'Queen van de propere was'. Ik leg vaak proper gewassen dekentjes op één van de krabpalen tot ik kans zie om hen op te vouwen en ondertussen vul ik eerst de droogkast weer en laat ik een nieuw wasje draaien. Maar ik mag er geheid zeker van zijn dat Chyna zich ondertussen al genesteld heeft op die -nog warme- dekentjes. Soms gaat haar obsessie zelfs zo ver, dat ze de kast waar alle fris gewassen dekentjes liggen, gewoon open krijgt. En als we dan was willen wegleggen of een dekentje uit de kast nemen, dan zien we daar plots Chyna gelukzalig slapen. Iedereen die hier de laatste periode op knuffelbezoek geweest is, zal haar vast wel herkennen. Niet alleen door de luier die ze draagt, maar ook door haar lieve en knuffelachtige karakter. Met Chyna in huis hebben we -letterlijk- onze handen vol!
Donderdag 21 januari 2016:
Het lijkt wel of ik de laatste tijd tegen een 'writersblock' zit aan te hikken. Ik doe mijn best om mij er in alle hevigheid tegen te verzetten, maar het gaat me de afgelopen dagen minder goed af, dat schrijven. En dat terwijl ik net zo graag verhaaltjes deel en het deugd doet om mijn hart via de digitale weg te luchten. Ook de mailtjes liggen daar maar te liggen terwijl ik ze in mijn hoofd allemaal al beantwoord heb, maar het lukt me gewoon niet. Elke avond/nacht dwing ik mezelf om er minstens een aantal te beantwoorden en soms loopt dat aantal zelfs op tot 15 à 20. Maar feit is dat het me niet lukt om die enorme berg weg te werken. Vreselijk vind ik dat! Want ik weet van mezelf dat ik een 'pietje precies' ben en dat ik net op zulke zaken zo strikt ben. Gelukkig probeert Sab ook haar steentje hierin bij te dragen en zit ze regelmatig 's avonds na haar drukke werkdag en taakjes in ons tehuis pb'tjes weg te werken en de meeste zakelijke mails (want dat laatste ligt me helemaal niet zo goed!). Maar ik mag mezelf ook niks wijsmaken en ik moet gewoon durven toegeven dat de laatste weken er serieus ingehakt hebben. Ook de stress rond Tokito's operaties is onder m'n huid gekropen. Ik zou me moeten toeleggen op extra fundraising, onze grote droom die daar maar hangt te bengelen en waar geen enkele stap van in de goede richting gezet wordt en het aantal Blutsdieren waarvoor er zo vaak aanmeldingen voor binnenkomen die ik niet allemaal kan helpen (gewoon omdat er geen ruimte is, maar ook geen budget!). Financieel kunnen we geen enkel extra Blutsje meer binnen nemen in ons tehuis en dat terwijl er volgende week nog een nieuw zorgenkindje hier komt wonen die al eerder toegezegd werd... Hoe graag ik ook vooruit wil, vaak heb ik het gevoel dat ik ter plekke blijf peddelen en net niet kopje onder ga. Vandaag realiseerde ik me (weer) dat al het harde werk wat we doen, maar een peulschil is in vergelijking met al dat dierenleed wat er in de wereld gaande is. En toch zal ik blijven knokken en blijven peddelen, ook al kost het me extra veel moeite. Zeker als ik naar die foto van Klausje en mezelf kijk. Puur vertrouwen tussen ons en dan te bedenken dat Klausje ooit in een ver verleden verlamd gestampt werd. Nee, ik geef niet op. Vandaag voel ik me iets minder, maar morgen droom ik weer verder van een grotere locatie en knok ik weer verder. Het moet, voor de dieren!
Het lijkt wel of ik de laatste tijd tegen een 'writersblock' zit aan te hikken. Ik doe mijn best om mij er in alle hevigheid tegen te verzetten, maar het gaat me de afgelopen dagen minder goed af, dat schrijven. En dat terwijl ik net zo graag verhaaltjes deel en het deugd doet om mijn hart via de digitale weg te luchten. Ook de mailtjes liggen daar maar te liggen terwijl ik ze in mijn hoofd allemaal al beantwoord heb, maar het lukt me gewoon niet. Elke avond/nacht dwing ik mezelf om er minstens een aantal te beantwoorden en soms loopt dat aantal zelfs op tot 15 à 20. Maar feit is dat het me niet lukt om die enorme berg weg te werken. Vreselijk vind ik dat! Want ik weet van mezelf dat ik een 'pietje precies' ben en dat ik net op zulke zaken zo strikt ben. Gelukkig probeert Sab ook haar steentje hierin bij te dragen en zit ze regelmatig 's avonds na haar drukke werkdag en taakjes in ons tehuis pb'tjes weg te werken en de meeste zakelijke mails (want dat laatste ligt me helemaal niet zo goed!). Maar ik mag mezelf ook niks wijsmaken en ik moet gewoon durven toegeven dat de laatste weken er serieus ingehakt hebben. Ook de stress rond Tokito's operaties is onder m'n huid gekropen. Ik zou me moeten toeleggen op extra fundraising, onze grote droom die daar maar hangt te bengelen en waar geen enkele stap van in de goede richting gezet wordt en het aantal Blutsdieren waarvoor er zo vaak aanmeldingen voor binnenkomen die ik niet allemaal kan helpen (gewoon omdat er geen ruimte is, maar ook geen budget!). Financieel kunnen we geen enkel extra Blutsje meer binnen nemen in ons tehuis en dat terwijl er volgende week nog een nieuw zorgenkindje hier komt wonen die al eerder toegezegd werd... Hoe graag ik ook vooruit wil, vaak heb ik het gevoel dat ik ter plekke blijf peddelen en net niet kopje onder ga. Vandaag realiseerde ik me (weer) dat al het harde werk wat we doen, maar een peulschil is in vergelijking met al dat dierenleed wat er in de wereld gaande is. En toch zal ik blijven knokken en blijven peddelen, ook al kost het me extra veel moeite. Zeker als ik naar die foto van Klausje en mezelf kijk. Puur vertrouwen tussen ons en dan te bedenken dat Klausje ooit in een ver verleden verlamd gestampt werd. Nee, ik geef niet op. Vandaag voel ik me iets minder, maar morgen droom ik weer verder van een grotere locatie en knok ik weer verder. Het moet, voor de dieren!
Woensdag 20 januari 2016:
De Jochem stichting uit Nederland deed bij ons een aanvraag om een Ataxie-katje op te nemen in ons tehuis. Zij runnen zelf ook een opvang waarvan de meeste katjes geplaatst worden en daarnaast hebben ze ook een een afdeling waar een aantal permanente bewoners mogen blijven. Maar de indeling van die ruimte bleek niet geschikt te zijn om ons meisje permanent te huisvesten. Wij hebben hier nog een heleboel Ataxie-katjes wonen, waarvan onze trilkittens een ernstige vorm hebben en dat lukt hier allemaal prima. Dus stemden we gelijk toe! Ieniemienie was haar naam, maar dat vonden we net iets te hard op onze eigenste InneMinne lijken waardoor ze hier de naam: Mimi kreeg. Al is dat wel haar officiële naam en is haar roepnaam ondertussen: MimiMuis geworden. Wat een heerlijk meisje is ze toch! Ze kwam hier nog maar net wonen, of ze voelde zich gelijk thuis. Het was voor haar wel even wennen toen al onze bewoners met haar kwamen kennismaken en dan blies ze er op los. Maar inmiddels heeft ze vriendschap gesloten en vooral Gizmo is haar grote vriend. Overdag loopt ze rond in de grote groep, maar 's nachts slaapt ze voor de zekerheid nog even in haar slaapkamertje tot ze alles hier goed gewend is. En ook daar komt Gizmo haar gezelschap houden, super vertederend om hen samen in het bedje te zien slapen! Mimi is erg op ons gericht en regelmatig komt ze bij me buurten of vraagt ze om geknuffeld te worden. De hele tijd loop ik met Mimi in de armen en ik ben al helemaal holderdebolder van dat kleine monstertje. 's Morgens als ik opsta, dan roept ze me al tegemoet en moet ik haar gelijk een kroel over haar hoofdje geven. Doordat ze Ataxie heeft, gaat ze een beetje dronken door het leven. Maar daar trekt MimiMuis zich niets van aan! Ik moet toegeven dat ze best een elegant Ataxie-katje is. Ze gaat dansend door het leven en als ze in vierde versnelling loopt, dan lijkt het alsof ze walst. Ze is een elegante muis met lange pootjes waar menig topmodel jaloers op is. Ook voor Mimimuis gaan we op zoek naar een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze sponsort. Want uiteraard is het de bedoeling dat Mimi hier voor de rest van haar leventje blijft wonen en daar kunnen we alle financiële hulp goed bij gebruiken.
De Jochem stichting uit Nederland deed bij ons een aanvraag om een Ataxie-katje op te nemen in ons tehuis. Zij runnen zelf ook een opvang waarvan de meeste katjes geplaatst worden en daarnaast hebben ze ook een een afdeling waar een aantal permanente bewoners mogen blijven. Maar de indeling van die ruimte bleek niet geschikt te zijn om ons meisje permanent te huisvesten. Wij hebben hier nog een heleboel Ataxie-katjes wonen, waarvan onze trilkittens een ernstige vorm hebben en dat lukt hier allemaal prima. Dus stemden we gelijk toe! Ieniemienie was haar naam, maar dat vonden we net iets te hard op onze eigenste InneMinne lijken waardoor ze hier de naam: Mimi kreeg. Al is dat wel haar officiële naam en is haar roepnaam ondertussen: MimiMuis geworden. Wat een heerlijk meisje is ze toch! Ze kwam hier nog maar net wonen, of ze voelde zich gelijk thuis. Het was voor haar wel even wennen toen al onze bewoners met haar kwamen kennismaken en dan blies ze er op los. Maar inmiddels heeft ze vriendschap gesloten en vooral Gizmo is haar grote vriend. Overdag loopt ze rond in de grote groep, maar 's nachts slaapt ze voor de zekerheid nog even in haar slaapkamertje tot ze alles hier goed gewend is. En ook daar komt Gizmo haar gezelschap houden, super vertederend om hen samen in het bedje te zien slapen! Mimi is erg op ons gericht en regelmatig komt ze bij me buurten of vraagt ze om geknuffeld te worden. De hele tijd loop ik met Mimi in de armen en ik ben al helemaal holderdebolder van dat kleine monstertje. 's Morgens als ik opsta, dan roept ze me al tegemoet en moet ik haar gelijk een kroel over haar hoofdje geven. Doordat ze Ataxie heeft, gaat ze een beetje dronken door het leven. Maar daar trekt MimiMuis zich niets van aan! Ik moet toegeven dat ze best een elegant Ataxie-katje is. Ze gaat dansend door het leven en als ze in vierde versnelling loopt, dan lijkt het alsof ze walst. Ze is een elegante muis met lange pootjes waar menig topmodel jaloers op is. Ook voor Mimimuis gaan we op zoek naar een suikertante of -nonkel die haar maandelijks met een bedragje naar keuze sponsort. Want uiteraard is het de bedoeling dat Mimi hier voor de rest van haar leventje blijft wonen en daar kunnen we alle financiële hulp goed bij gebruiken.
Nemen jullie graag nog een extra glimp in het leven van onze Blutskatjes en ons tehuis? Willen jullie graag weten wat er hier dagelijks afspeelt? En willen jullie nog extra fotootjes zien en extra informatie te weten komen? Kom ons dan zeker volgen op Twitter: https://twitter.com/DeKattenBrigade en/of Instagram: https://www.instagram.com/dekattenbrigade/! Ik probeer daar dagelijks een aantal fotootjes te posten met een kort stukje tekst, ook over onze Blutsjes die niet zo vaak aan bod komen op onze website en Facebook. Ik zou zeggen: hoe meer volgers, hoe meer vreugd!
Dinsdag 19 januari 2016:
Door een onverwachts dierenartsbezoekje dat er van tussen gevallen is, kan ik me even neerzetten om eindelijk de dankjewel-donatie-update bij te werken. Op het einde van het oude jaar, maar ook in het nieuwe jaar kregen we geweldige pakketten toegestuurd waar we ontzettend blij mee zijn! De kosten in het nieuwe jaar lopen alweer hoog op - vandaar dat we met elke financiële of materiële donatie dolgelukkig zijn. Van een anonieme weldoener kregen we een lekker pakket toegestuurd boordevol natvoer, ook voor de speciale dieetpatiëntjes. Debbie - suikertante van onze trilkittens - stuurde een pakketje speciaal voor haar suikerkindjes op. Hanna en Bluebelle werden namelijk verrast met speciaal dieetvoer. Van Frituur Switch kregen we twee grote rollen keukenrol gedoneerd en wat waren die welkom, want keukenrol is één van de producten die er hier het hardste doorvliegen. De familie Van Heygen - suikerfamilie van onze Moby - stuurde tot twee maal toe een doos boordevol spul toe. In de eerste doos vonden we een heleboel dieetvoer, Viyo, snoepjes, matrasbeschermers, maar ook lekkers voor ons. Bij de tweede doos hoorde ook het broekje voor Noro en nog een heleboel meer: van badmatjes tot natvoer en zoveel meer. Eveline heeft onze Blutsjes al vaker verwend, maar toch kwam er weer wat lekkers en leuks onze kant uit: een grote hoeveelheid blikvoer en twee speelrails die makkelijk te poetsen zijn, jippie! Marleen is zo lief om onze Blutsjes aan het begin van elk nieuw jaar te verwennen en dat deed ze dit jaar ook! Zelfs voor ons zat er een heleboel lekkers bij waar we niet aan konden weerstaan. Martine is een ware engel, want elke keer weer denkt zij aan onze speciale dieetpatiëntjes. Dieetvoer kost handenvol geld, daarom doen we elke keer een vreugdedansje als er van een gulle Blutsjesfan wat onze kant opkomt. Melissa liet ook een geweldige donatie leveren via Bol.com en in dat pakketje vonden we een grote wasmand, wasmiddel, zalf voor de billetjes en poetsmiddel. De collega's van Sab weten onze Blutsjes ook met regelmaat te verwennen want Jenny gaf wat blikvoer mee en Ivo verraste onze bewoners deze keer met zowel droog- als natvoer. En ook kreeg Sab nog een grote hoeveelheid toners mee die alweer bij onze inzameling klaar liggen. We kregen afgelopen week dat geweldige bedje van Evi cadeau, maar ze deed er nog voer en kattenbakvulling bovenop, als dat niet lief is. En ook van de Jochemstichting kregen we lekkers, speeltjes en een geweldig leuk mandje (dat ondertussen onder Stigge's kont ligt) gedoneerd. Ik wil ook heel graag onze financiële donateurs bedanken, want het is dankzij jullie dat we onze stapel rekeningen kunnen wegwerken (of toch deels deze maand, want het water staat letterlijk aan onze lippen en een aantal rekeningen moeten noodgedwongen onbetaald blijven liggen tot er weer wat centjes op onze rekening staan) en onze Blutsjes de nodige medische zorg kunnen bieden. Operaties of hospitalisaties hoeven niet uitgesteld te worden dankzij jullie steun. Want helaas zijn er centjes, heel veel centjes nodig om ons tehuisje draaiende te houden. Dankjewel aan iedereen die op eender welke manier ook een steentje bijdraagt om de wereld van onze Blutjes mooier te maken. Echt, ontzettend bedankt!
Door een onverwachts dierenartsbezoekje dat er van tussen gevallen is, kan ik me even neerzetten om eindelijk de dankjewel-donatie-update bij te werken. Op het einde van het oude jaar, maar ook in het nieuwe jaar kregen we geweldige pakketten toegestuurd waar we ontzettend blij mee zijn! De kosten in het nieuwe jaar lopen alweer hoog op - vandaar dat we met elke financiële of materiële donatie dolgelukkig zijn. Van een anonieme weldoener kregen we een lekker pakket toegestuurd boordevol natvoer, ook voor de speciale dieetpatiëntjes. Debbie - suikertante van onze trilkittens - stuurde een pakketje speciaal voor haar suikerkindjes op. Hanna en Bluebelle werden namelijk verrast met speciaal dieetvoer. Van Frituur Switch kregen we twee grote rollen keukenrol gedoneerd en wat waren die welkom, want keukenrol is één van de producten die er hier het hardste doorvliegen. De familie Van Heygen - suikerfamilie van onze Moby - stuurde tot twee maal toe een doos boordevol spul toe. In de eerste doos vonden we een heleboel dieetvoer, Viyo, snoepjes, matrasbeschermers, maar ook lekkers voor ons. Bij de tweede doos hoorde ook het broekje voor Noro en nog een heleboel meer: van badmatjes tot natvoer en zoveel meer. Eveline heeft onze Blutsjes al vaker verwend, maar toch kwam er weer wat lekkers en leuks onze kant uit: een grote hoeveelheid blikvoer en twee speelrails die makkelijk te poetsen zijn, jippie! Marleen is zo lief om onze Blutsjes aan het begin van elk nieuw jaar te verwennen en dat deed ze dit jaar ook! Zelfs voor ons zat er een heleboel lekkers bij waar we niet aan konden weerstaan. Martine is een ware engel, want elke keer weer denkt zij aan onze speciale dieetpatiëntjes. Dieetvoer kost handenvol geld, daarom doen we elke keer een vreugdedansje als er van een gulle Blutsjesfan wat onze kant opkomt. Melissa liet ook een geweldige donatie leveren via Bol.com en in dat pakketje vonden we een grote wasmand, wasmiddel, zalf voor de billetjes en poetsmiddel. De collega's van Sab weten onze Blutsjes ook met regelmaat te verwennen want Jenny gaf wat blikvoer mee en Ivo verraste onze bewoners deze keer met zowel droog- als natvoer. En ook kreeg Sab nog een grote hoeveelheid toners mee die alweer bij onze inzameling klaar liggen. We kregen afgelopen week dat geweldige bedje van Evi cadeau, maar ze deed er nog voer en kattenbakvulling bovenop, als dat niet lief is. En ook van de Jochemstichting kregen we lekkers, speeltjes en een geweldig leuk mandje (dat ondertussen onder Stigge's kont ligt) gedoneerd. Ik wil ook heel graag onze financiële donateurs bedanken, want het is dankzij jullie dat we onze stapel rekeningen kunnen wegwerken (of toch deels deze maand, want het water staat letterlijk aan onze lippen en een aantal rekeningen moeten noodgedwongen onbetaald blijven liggen tot er weer wat centjes op onze rekening staan) en onze Blutsjes de nodige medische zorg kunnen bieden. Operaties of hospitalisaties hoeven niet uitgesteld te worden dankzij jullie steun. Want helaas zijn er centjes, heel veel centjes nodig om ons tehuisje draaiende te houden. Dankjewel aan iedereen die op eender welke manier ook een steentje bijdraagt om de wereld van onze Blutjes mooier te maken. Echt, ontzettend bedankt!
Onwezenlijk bij het zien van deze foto en o-zo confronterend... Het beneemt me werkelijk de adem en het laat me bijna stikken... de urnes van onze poppetjes die niet meer zijn... Onze Engeltjes Hava, Esra, Minke en Jailo zijn weer thuis. Cali nog niet, maar dat komt snel! Ik wil heel graag een aantal heel bijzondere mensen bedanken die hebben bijgedragen in de crematiekosten van onze Engeltjes en waardoor we ook deze prachtige urnes konden aanschaffen. Lieve Eva, Marianne, Iris en een hele lieve dame die liever anoniem wilt blijven: ontzettend bedankt dat jullie ons hierbij gesteund hebben en dat we deze prachtige urnes voor hen konden kopen. Op de urne van Hava hebben we lang moeten wachten, vandaar dat zij pas weer laat thuis gekomen is. Maar ik wilde heel graag deze bijzondere urne hebben voor haar. Omdat zij zelf ook zo speciaal was en niets minder verdiende: een prachtige robuuste urne met een zilveren pootje op. Voor Esra heb ik de urne uitgekozen met boomtafereel... Gewoon omdat ik plots een beeld in mijn hoofd kreeg van Esra die heel gelukzalig op een tak van een boom zat. Sab heeft de urnes voor Minke en Jailo uitgekozen en voor Minke werd dat de zwarte met zilveren rand en voor Jailo werd dat een regenboogurne. Mijn hart is nog steeds rauw van het verdriet, maar ik ben wel blij dat onze poppetjes bijna allemaal weer thuis zijn, want dat is de belofte die ik maak als ze hier komen wonen: voor altijd hier!
Maandag 18 januari 2016:
Gisteren kregen we bezoek over de vloer, helemaal vanuit Nederland! Deze kanjers hadden een rit van 3,5 uur voor de boeg om ons Blutsjestehuis te bereiken en onderweg hebben ze zelfs sneeuw getrotseerd. Zij kwamen namelijk een heel lief nieuw bewonertje langsbrengen die van de Jochemstichting vandaan komt. Ik hoop haar deze week te kunnen voorstellen met een leuk filmpje of mooie foto. Tot hiertoe is het me nog niet gelukt om iets leuks van haar te schieten, want dat kleine monstertje zit geen twee seconden stil. Dat komt ook wel een beetje door haar aandoening hoor, maar sssttt, laat het haar niet horen! Want volgens die kleine muis is er helemaal niks aan de hand met haar. En gelijk heeft ze, want ze doet het super hier! Ik kan wel al verklappen dat ik helemaal betoverd ben door dat kleine meisje en holderdebolder ben. Dankjewel Jochemstichting voor het vertrouwen en de geweldige donatiespulletjes die jullie hebben meegegeven!
Gisteren kregen we bezoek over de vloer, helemaal vanuit Nederland! Deze kanjers hadden een rit van 3,5 uur voor de boeg om ons Blutsjestehuis te bereiken en onderweg hebben ze zelfs sneeuw getrotseerd. Zij kwamen namelijk een heel lief nieuw bewonertje langsbrengen die van de Jochemstichting vandaan komt. Ik hoop haar deze week te kunnen voorstellen met een leuk filmpje of mooie foto. Tot hiertoe is het me nog niet gelukt om iets leuks van haar te schieten, want dat kleine monstertje zit geen twee seconden stil. Dat komt ook wel een beetje door haar aandoening hoor, maar sssttt, laat het haar niet horen! Want volgens die kleine muis is er helemaal niks aan de hand met haar. En gelijk heeft ze, want ze doet het super hier! Ik kan wel al verklappen dat ik helemaal betoverd ben door dat kleine meisje en holderdebolder ben. Dankjewel Jochemstichting voor het vertrouwen en de geweldige donatiespulletjes die jullie hebben meegegeven!
Zondag 17 januari 2016:
Helaas bestaat er geen handleiding over het verzorgen en opvangen van verlamde Blutsjes. Nee, zelfs niet voor dummies... Vaak is het behelpen met de middelen die het meest voor de hand liggen of tips uitproberen van mede-collega's die net zo met de handen in het haar gezeten hebben. Maar wat voor het ene verlamde Blutsje werkt, werkt dan vaak niet voor het andere... Zelfs dierenartsen staan vaak voor een raadsel, simpelweg omdat net zulke katten in België en Nederland geëuthanaseerd worden. Heel onterecht dikwijls, want hier schuifelen toch wel een heleboel gelukkige verlamde Blutsjes rond die zich uitstekend behelpen en zelfs de hoogste krabpalen beklimmen. Uiteraard bestaan er hulpmiddelen zoals een rolstoel of op-maat-gemaakte-verbanden, maar vaak is dat ook niet aan de orde voor katten omdat deze spullen net gemaakt zijn voor honden. En we weten ook dat een kat geen hond is! Katten behandelen is op dat gebied net een tikkeltje moeilijker. Want als ze geen zin hebben in fysiotherapie, dan hebben ze geen zin, punt! Cake is door neurologische problemen verlamd waardoor zij wel nog zelfstandig naar de kattenbak gaat en haar pootjes al schuifelend, precies een langlaufer, voortbeweegt. In het begin ging alles goed met haar pootjes, tot zij op een onbewaakt moment naar de buitenren is geglipt en op de ruwe vloer een schuurwonde opgelopen heeft. Met het dagelijks leggen en verschonen van verbanden, genas die wonde zienderogen. Helaas begon Cake door dat verband haar pootjes anders te "gebruiken", ze lag haar ene pootje zonder verband op het pootje met verband en zo schuifelde ze rond. Alleen kreeg ze daardoor net op haar andere pootje ook een schuurwonde. Dus op den duur schuifelde Cake hier rond met verbandjes aan beide poten. De Intrasite en honingzalf vlogen er door, maar het resultaat mocht er zijn, want haar wondjes waren bijna verdwenen. Nog even en ze zou zonder mogen rondschuifelen. Verbandjes mogen nooit te strak rond de pootjes zitten, maar in Cake's geval ook niet te los, want die dingen liggen er anders in een mum van tijd af. Maar op een avond merkte ik plots dat Cake's voetje zo hard gezwollen was, dat ik het verband er gelijk moest afhalen. De volgende dag was het net weer zo, maar dan met haar andere pootje. Niet dat ze er last van had, maar een prettig zicht is het niet! Dus nu gaan we aan de slag met kindersokjes, in de hoop dat dit de wondjes doet helen en haar van olifantenpootjes bespaard blijft. Al denk ik dat het hier ook weer heel kort om een victorie-momentje zal gaan, want meestal gaat het toch altijd net een tikkeltje anders dan gehoopt... en liggen de sokken in een mum van tijd ergens op of onderaan een krabpaal te bengelen. Ze staat er in ieder geval wel super cute mee, dat wel!
Helaas bestaat er geen handleiding over het verzorgen en opvangen van verlamde Blutsjes. Nee, zelfs niet voor dummies... Vaak is het behelpen met de middelen die het meest voor de hand liggen of tips uitproberen van mede-collega's die net zo met de handen in het haar gezeten hebben. Maar wat voor het ene verlamde Blutsje werkt, werkt dan vaak niet voor het andere... Zelfs dierenartsen staan vaak voor een raadsel, simpelweg omdat net zulke katten in België en Nederland geëuthanaseerd worden. Heel onterecht dikwijls, want hier schuifelen toch wel een heleboel gelukkige verlamde Blutsjes rond die zich uitstekend behelpen en zelfs de hoogste krabpalen beklimmen. Uiteraard bestaan er hulpmiddelen zoals een rolstoel of op-maat-gemaakte-verbanden, maar vaak is dat ook niet aan de orde voor katten omdat deze spullen net gemaakt zijn voor honden. En we weten ook dat een kat geen hond is! Katten behandelen is op dat gebied net een tikkeltje moeilijker. Want als ze geen zin hebben in fysiotherapie, dan hebben ze geen zin, punt! Cake is door neurologische problemen verlamd waardoor zij wel nog zelfstandig naar de kattenbak gaat en haar pootjes al schuifelend, precies een langlaufer, voortbeweegt. In het begin ging alles goed met haar pootjes, tot zij op een onbewaakt moment naar de buitenren is geglipt en op de ruwe vloer een schuurwonde opgelopen heeft. Met het dagelijks leggen en verschonen van verbanden, genas die wonde zienderogen. Helaas begon Cake door dat verband haar pootjes anders te "gebruiken", ze lag haar ene pootje zonder verband op het pootje met verband en zo schuifelde ze rond. Alleen kreeg ze daardoor net op haar andere pootje ook een schuurwonde. Dus op den duur schuifelde Cake hier rond met verbandjes aan beide poten. De Intrasite en honingzalf vlogen er door, maar het resultaat mocht er zijn, want haar wondjes waren bijna verdwenen. Nog even en ze zou zonder mogen rondschuifelen. Verbandjes mogen nooit te strak rond de pootjes zitten, maar in Cake's geval ook niet te los, want die dingen liggen er anders in een mum van tijd af. Maar op een avond merkte ik plots dat Cake's voetje zo hard gezwollen was, dat ik het verband er gelijk moest afhalen. De volgende dag was het net weer zo, maar dan met haar andere pootje. Niet dat ze er last van had, maar een prettig zicht is het niet! Dus nu gaan we aan de slag met kindersokjes, in de hoop dat dit de wondjes doet helen en haar van olifantenpootjes bespaard blijft. Al denk ik dat het hier ook weer heel kort om een victorie-momentje zal gaan, want meestal gaat het toch altijd net een tikkeltje anders dan gehoopt... en liggen de sokken in een mum van tijd ergens op of onderaan een krabpaal te bengelen. Ze staat er in ieder geval wel super cute mee, dat wel!
Zaterdag 16 januari 2016:
We hebben nog wat spulletjes ontvangen die we via onze webshop mogen verkopen en daar zijn we ontzettend blij om! Want de kosten van ons Blutsjestehuis lopen hoog op. De maand januari is nog maar half of we hebben al 3337,56 euro aan rekeningen liggen en dan te bedenken dat het nieuwe jaar nog maar net gestart is. Duizelingwekkend! Maar met de Blutsjes die wij een tehuis bieden, weten we dat de kosten de pan kunnen uit swingen, voornamelijk de medische dan... en dat we hard moeten werken om deze betaald te krijgen. Een hele tijd geleden bracht Betty ook prachtige zelfgemaakte warme en super zachte dekentjes langs waar menig kat heerlijke dromen op beleeft. De malse dekentjes kunnen langs beide kanten gebruiken worden en ze zijn ongeveer 38 cm op 38 cm groot. De dekentjes worden aan 6 euro per stuk verkocht.
Ook Eveline is een creatieve dame en zij toverde zowaar een doos vol geweldig spul onze kant op. Het was een waar feest om die doos uit te pakken, want ik kwam het ene kunstwerkje na het andere tegen.
- Kleine houten kattenbordjes in de kleur rood en zwart (van deze katjes is er telkens maar één stuk beschikbaar, dus snel zijn is de boodschap!), ongeveer 25 cm groot en ideaal als vensterbankdecoratie. 7 euro per stuk!
- Grote houten kattenbordjes in de kleuren rood, groen, zwart en blauw, ongeveer 33,5 cm groot en ook weer ideaal als vensterbankdecoratie of leuk voor aan de muur. 12,50 euro per stuk!
- Houten snijplankjes met diverse kattentekeningen op. Geen enkele tekening is dezelfde en toveren bij het smeren van een boterham 's ochtends gelijk een glimlach op je gezicht. Voortaan geen ochtendhumeur meer! Snijplankjes worden aan 4,50 euro per stuk verkocht.
Alle spulletjes kunnen via Bpost (5 euro extra) of Kiala (4,50 euro extra en 7,50 extra naar Nederland) verzonden worden. Bestellingen worden het liefste doorgemaild naar [email protected] om verder af te spreken. Ophaling in ons Blutsjestehuis is zeker ook mogelijk, maar wel graag op afspraak. We hopen snel een aantal van deze geweldig leuke items te verkopen om zo onze rekeningen tijdig te kunnen betalen. Dankjewel alvast aan alle lieve mensen die ons op die manier steunen!
We hebben nog wat spulletjes ontvangen die we via onze webshop mogen verkopen en daar zijn we ontzettend blij om! Want de kosten van ons Blutsjestehuis lopen hoog op. De maand januari is nog maar half of we hebben al 3337,56 euro aan rekeningen liggen en dan te bedenken dat het nieuwe jaar nog maar net gestart is. Duizelingwekkend! Maar met de Blutsjes die wij een tehuis bieden, weten we dat de kosten de pan kunnen uit swingen, voornamelijk de medische dan... en dat we hard moeten werken om deze betaald te krijgen. Een hele tijd geleden bracht Betty ook prachtige zelfgemaakte warme en super zachte dekentjes langs waar menig kat heerlijke dromen op beleeft. De malse dekentjes kunnen langs beide kanten gebruiken worden en ze zijn ongeveer 38 cm op 38 cm groot. De dekentjes worden aan 6 euro per stuk verkocht.
Ook Eveline is een creatieve dame en zij toverde zowaar een doos vol geweldig spul onze kant op. Het was een waar feest om die doos uit te pakken, want ik kwam het ene kunstwerkje na het andere tegen.
- Kleine houten kattenbordjes in de kleur rood en zwart (van deze katjes is er telkens maar één stuk beschikbaar, dus snel zijn is de boodschap!), ongeveer 25 cm groot en ideaal als vensterbankdecoratie. 7 euro per stuk!
- Grote houten kattenbordjes in de kleuren rood, groen, zwart en blauw, ongeveer 33,5 cm groot en ook weer ideaal als vensterbankdecoratie of leuk voor aan de muur. 12,50 euro per stuk!
- Houten snijplankjes met diverse kattentekeningen op. Geen enkele tekening is dezelfde en toveren bij het smeren van een boterham 's ochtends gelijk een glimlach op je gezicht. Voortaan geen ochtendhumeur meer! Snijplankjes worden aan 4,50 euro per stuk verkocht.
Alle spulletjes kunnen via Bpost (5 euro extra) of Kiala (4,50 euro extra en 7,50 extra naar Nederland) verzonden worden. Bestellingen worden het liefste doorgemaild naar [email protected] om verder af te spreken. Ophaling in ons Blutsjestehuis is zeker ook mogelijk, maar wel graag op afspraak. We hopen snel een aantal van deze geweldig leuke items te verkopen om zo onze rekeningen tijdig te kunnen betalen. Dankjewel alvast aan alle lieve mensen die ons op die manier steunen!
We wilden het al veel langer, maar telkens stelden we het weer voor ons uit. Want waar zouden we in ons piepkleine huisje in hemelsnaam nog een quarantainekooi kwijt kunnen? Maar nood breekt wet en het is gewoonweg veel handiger om zieke Blutsjes in zo'n gespecialiseerde kooi te hospitaliseren of nieuwe Blutsjes eventjes goed in de gaten te houden als ze hier net gearriveerd zijn. Dus bedacht Sab een plan en mits een beetje geschuifel en wat kleine veranderingen, gaan we nog net een quarantainekooi kunnen plaatsen. Iets waar we enorm naar uitkijken en waar we zoveel nood aan hebben. Ideaal en eigenlijk een must have met de diertjes die we in ons tehuis opnemen. Maar de kostenpost: dat is nog zoiets waar we tegenaan kijken. Want de kooi die we graag zouden willen hebben, kost met transport bij ongeveer 1000 euro. Dat zijn centjes die we niet op onze rekening hebben staan en hiervoor sparen zou ons niet lukken, want de kosten lopen nu al hoog op en het is werkelijk tellen en uitrekenen geblazen om alles betaald te krijgen. We mogen geen gekke dingen doen en zijn daarom ook zo blij met elke donatie die we krijgen! Ongeacht of dit nou om een financiële donatie of een donatie in de vorm van spulletjes, voer, medicatie,... gaat. We hebben inmiddels al contact gehad met het bedrijf waar we onze kooi willen bestellen en zij zijn heel enthousiast om te starten met het bouwen van onze kooi(en). We hebben gekozen voor een dubbele quarantainekooi waar voldoende ruimte is voor onze Blutsjes om rustig te revalideren. Er is tevens een extra plankje voorzien zodat de mobiele Blutsjes zich ook bovenaan kunnen wegtrekken. Om hygiënische redenen hebben we gekozen voor een quarantainekooi op wieltjes zodat deze makkelijk vertrokken kan worden om onderaan te poetsen en de kooien kunnen tevens van elkaar gehaald worden. Ideaal om in de zomer naar buiten te dragen om daar te ontsmetten en in de zon te laten drogen. We willen graag een beroep doen op de goodwill van onze Blutsjesfans, want alleen op die manier kan deze o-zo nodige kooi werkelijkheid worden. We willen alvast graag iedereen bedanken die ons hiermee wil steunen en een eurootje (of meer) overmaakt. Dankjewel, uit naam van onze Blutsjes, onze toekomstige Blutsjes en onszelf! Wie weet kunnen we deze wens snel van ons verlanglijstje schrappen dankzij jullie hulp! Klik op deze link: https://www.youcaring.com/de-katten-brigade-vzw-504289
Vrijdag 15 januari 2016:
Ik weet niet waar te beginnen, want het voelt alsof ik momenteel in één grote mistwolk leef. Ik schiet van de ene emotie in de andere en het ene moment heb ik het gevoel dat ik compleet tegen de vlakte ga. Ik probeer me sterk te houden, want dat moet ook voor de Blutsjes die hier wonen en me nodig hebben. Maar ik wil het liefste in winterslaap gaan en pas weer ontwaken als het lente wordt. Als deze rottige periode voorbij is en er hopelijk enkel nog maar zonnige dagen aanbreken. Mijn allerliefste Cali'tje is niet meer... Ondanks dat ik wist dat ze niet lekker was en ze bij de dierenartsenpraktijk niets meer voor haar konden doen, hoopte ik op een wonder. Mijn meisje had nog zoveel vechtlust, maar helaas stak één groot monster daar een stokje voor. Ik ben de hele nacht bij haar gebleven, want vanaf de zetel kon ik haar goed in de gaten houden. Ze lag zo heerlijk in haar nieuwe bedje en om haar nog meer comfort te geven, had ik een kussen onder haar lijfje gelegd. Ze genoot er van, ook al voelde ze zich niet lekker. Ik heb haar een paar keer verlegd deze nacht, zodat ze niet steeds in dezelfde positie zou liggen en toen keek ze me nog steeds met die vertrouwde oogjes aan. Alsof ze me wilde zeggen: niet bang zijn, het komt goed. Maar het kwam niet goed, in de vroege ochtend blies ons meisje haar laatste adem uit. Ik voel me gebroken, net zo gebroken als toen Cali pas gevonden werd. Ze heeft zoveel ellende achter de rug gehad en ik gunde haar zoveel meer tijd hier. Ze was zo prachtig geworden, een heuse statige majesteit met een attitude waar elke kat voor boog. Ook wij, want wat Cali wou, dat gebeurde ook. 's Morgens beval ze me om haar zetel te verschonen met vers gewassen doeken en dat deed ik gelijk. Als ze me aankeek wist ik dat ze in de zetel getild wilde worden, ook al kon ze via de krabpaal zelf haar troon bestijgen. Mijn prachtige meid is niet meer... Als ik dat had geweten, dat had ik haar wellicht niet laten hospitaliseren eerder deze week. Dan had ze gewoon in haar vertrouwde omgeving kunnen blijven en niet in een kille quarantaineruimte. Want het was duidelijk dat het infuus niet eens geholpen had. Ze kwam gebroken terug en ik herkende mijn prachtige meid haast niet meer. Enkel die vertrouwde oogjes waren er nog wel. Omdat ik graag wilde weten welk monster onze mooie meid meegenomen heeft, werd er vandaag autopsie op haar uitgevoerd bij Richard. Daar kwam acuut nierfalen aan het licht. Een monster waar niet tegen te vechten valt, een monster dat onze sterke Cali zelfs niet kon verslaan...
Lieve Cali, ik weet nog toen Adrie je kwam langsbrengen en je haar gelijk een knauw verkocht toen we aan de behandeltafel stonden. Zij schrok hiervan en ik wist gelijk al wat voor een pittig karaktertje we in huis gehaald hadden. We hebben zo vaak om je gelachen, want je hield ervan om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Je was de queen van de sofa, want dat was je paradijsje en je liet daar amper een andere kat in slapen. Allemaal stonden ze met een pruillip voor de zetel, maar nee, je wil was wet. Als je aandacht wou, dan kwam je met je stijve verlamde achterpoot tegen ons aanschurken. En dan wisten we dat we alles moesten laten vallen om jou aaitjes te geven. Naarmate je hier langer woonde, werd je ook iets milder. Maar bij poepbadtijd moest ik je toch steeds goed in de gaten houden. Het was dippen en afdrogen, want anders kreeg ik gegarandeerd de wind van voren. Ik weet niet goed meer wat te zeggen, behalve dat ik je vreselijk mis, zo hard zelfs dat ik er misselijk van ben. Soms denk ik dat ik je weer aan de kachel zie zitten, tot de realiteit tot me doordringt en ik besef dat het Nano of Smurf zijn die jouw zo-herkenbare-pose aan de kachel hebben overgenomen. De ene na de andere bewoner komt me troosten, omdat ze aanvoelen hoeveel verdriet ik om je heb. Dit verhaal had zo niet mogen aflopen, helemaal niet. Maar ik lik mijn wonden, net zoals jij ooit gedaan hebt. Toen je daar letterlijk kapot op straat lag en de lieve mensen van Angelscat Sanctuary je zijn komen helpen. Ik ben zo dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen en dat we toch een aantal maanden voor je mochten zorgen en van je mochten houden. Want dat was een privilege, je hield van iemand of niet. En oh, wat hield je van ons... Je bent niet echt weg hier, want straks komt je assen weer naar huis en kiezen we de perfecte urne voor je uit. Tot straks lieverd!
Ik weet niet waar te beginnen, want het voelt alsof ik momenteel in één grote mistwolk leef. Ik schiet van de ene emotie in de andere en het ene moment heb ik het gevoel dat ik compleet tegen de vlakte ga. Ik probeer me sterk te houden, want dat moet ook voor de Blutsjes die hier wonen en me nodig hebben. Maar ik wil het liefste in winterslaap gaan en pas weer ontwaken als het lente wordt. Als deze rottige periode voorbij is en er hopelijk enkel nog maar zonnige dagen aanbreken. Mijn allerliefste Cali'tje is niet meer... Ondanks dat ik wist dat ze niet lekker was en ze bij de dierenartsenpraktijk niets meer voor haar konden doen, hoopte ik op een wonder. Mijn meisje had nog zoveel vechtlust, maar helaas stak één groot monster daar een stokje voor. Ik ben de hele nacht bij haar gebleven, want vanaf de zetel kon ik haar goed in de gaten houden. Ze lag zo heerlijk in haar nieuwe bedje en om haar nog meer comfort te geven, had ik een kussen onder haar lijfje gelegd. Ze genoot er van, ook al voelde ze zich niet lekker. Ik heb haar een paar keer verlegd deze nacht, zodat ze niet steeds in dezelfde positie zou liggen en toen keek ze me nog steeds met die vertrouwde oogjes aan. Alsof ze me wilde zeggen: niet bang zijn, het komt goed. Maar het kwam niet goed, in de vroege ochtend blies ons meisje haar laatste adem uit. Ik voel me gebroken, net zo gebroken als toen Cali pas gevonden werd. Ze heeft zoveel ellende achter de rug gehad en ik gunde haar zoveel meer tijd hier. Ze was zo prachtig geworden, een heuse statige majesteit met een attitude waar elke kat voor boog. Ook wij, want wat Cali wou, dat gebeurde ook. 's Morgens beval ze me om haar zetel te verschonen met vers gewassen doeken en dat deed ik gelijk. Als ze me aankeek wist ik dat ze in de zetel getild wilde worden, ook al kon ze via de krabpaal zelf haar troon bestijgen. Mijn prachtige meid is niet meer... Als ik dat had geweten, dat had ik haar wellicht niet laten hospitaliseren eerder deze week. Dan had ze gewoon in haar vertrouwde omgeving kunnen blijven en niet in een kille quarantaineruimte. Want het was duidelijk dat het infuus niet eens geholpen had. Ze kwam gebroken terug en ik herkende mijn prachtige meid haast niet meer. Enkel die vertrouwde oogjes waren er nog wel. Omdat ik graag wilde weten welk monster onze mooie meid meegenomen heeft, werd er vandaag autopsie op haar uitgevoerd bij Richard. Daar kwam acuut nierfalen aan het licht. Een monster waar niet tegen te vechten valt, een monster dat onze sterke Cali zelfs niet kon verslaan...
Lieve Cali, ik weet nog toen Adrie je kwam langsbrengen en je haar gelijk een knauw verkocht toen we aan de behandeltafel stonden. Zij schrok hiervan en ik wist gelijk al wat voor een pittig karaktertje we in huis gehaald hadden. We hebben zo vaak om je gelachen, want je hield ervan om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Je was de queen van de sofa, want dat was je paradijsje en je liet daar amper een andere kat in slapen. Allemaal stonden ze met een pruillip voor de zetel, maar nee, je wil was wet. Als je aandacht wou, dan kwam je met je stijve verlamde achterpoot tegen ons aanschurken. En dan wisten we dat we alles moesten laten vallen om jou aaitjes te geven. Naarmate je hier langer woonde, werd je ook iets milder. Maar bij poepbadtijd moest ik je toch steeds goed in de gaten houden. Het was dippen en afdrogen, want anders kreeg ik gegarandeerd de wind van voren. Ik weet niet goed meer wat te zeggen, behalve dat ik je vreselijk mis, zo hard zelfs dat ik er misselijk van ben. Soms denk ik dat ik je weer aan de kachel zie zitten, tot de realiteit tot me doordringt en ik besef dat het Nano of Smurf zijn die jouw zo-herkenbare-pose aan de kachel hebben overgenomen. De ene na de andere bewoner komt me troosten, omdat ze aanvoelen hoeveel verdriet ik om je heb. Dit verhaal had zo niet mogen aflopen, helemaal niet. Maar ik lik mijn wonden, net zoals jij ooit gedaan hebt. Toen je daar letterlijk kapot op straat lag en de lieve mensen van Angelscat Sanctuary je zijn komen helpen. Ik ben zo dankbaar dat je in mijn leven bent gekomen en dat we toch een aantal maanden voor je mochten zorgen en van je mochten houden. Want dat was een privilege, je hield van iemand of niet. En oh, wat hield je van ons... Je bent niet echt weg hier, want straks komt je assen weer naar huis en kiezen we de perfecte urne voor je uit. Tot straks lieverd!
Het is een echt gekkenhuis hier momenteel, met zovele dierenartsritjes die we achter en voor de boeg hebben. Vandaag was het weer de beurt aan Tokito om op controle te gaan bij Argos en ons ventje werd al gelijk naar dromenland en het operatiekwartier gestuurd want er moest een hechting opnieuw gezet worden. Daar was ikzelf een tijdje geleden ook al achter gekomen, omdat die hechting vreselijk los zat. Maar al bij al was Bartjan best tevreden over hoe de hechtingswonde er nu uit ziet en ook zijn plasbuis is nog helemaal intact en doet het goed. Maar dat betekent niet dat ik op mijn lauweren kan rusten, want ik blijf druk bezig met medicijntjes uitdelen en naast het legen van zijn blaas, ook zijn wonde 3 x per dag te verschonen en te zalven. Ondertussen is onze Toki al uit dromenland ontwaakt en doet hij het goed. Al kon ik het niet laten om een fotootje te nemen toen hij nog heerlijk lag te snurken, wat een schattig tafereel! Ik ben helemaal stapelgek van dat ventje! Hij kan zo genieten van al die kusjes en aaitjes en ik ben er zeker van dat hij staat te popelen om binnenkort weer te mogen rondschuifelen, maar tot die tijd blijft het spannend afwachten en doe ik mijn best dat de boel zo snel mogelijk geneest. Nog even geduld Toki!
Donderdag 14 januari 2016:
Naast de slaapkamertjes van onze verlamde Blutsjes hebben wij hier in ons piepkleine huisje ook 2 kinderbedjes staan. Eentje voor ons blinde Blutsje June die daar weliswaar uit kan en dat ook soms doet, maar zich toch het veiligst voelt in haar bedje. Het andere bedje wordt bewoond door Lucy, ons meisje met een zware vorm van Ataxie. Een hele tijd geleden bood Evi nog een bedje aan. Het stond immers bij haar maar stof te vergaren en ze vroeg of wij dit konden gebruiken. Eigenlijk was het de bedoeling om het kapotte bedje van June te vervangen, maar toen Cali gisteren weer thuis kwam van haar hospitalisatie, bedachten we ons dat dit misschien een geschikt revalidatieplekje voor haar zou zijn. Sab moest vandaag een heleboel boodschappen doen die elke keer weer uitgesteld werden en dat was net in de buurt waar Evi woonde. Dus spraken de dames af op een parking en werd het bedje overhandigd. We hebben even de boel in ons tehuis moeten verschuiven om het bedje toch nog in ons piepkleine huisje te laten passen, maar het is gelukt! En het staat voor ons gevoel niet eens zo erg in de weg. Over dat van June zijn we wel al -tig keer gevallen, haha. We hebben een extra vijs in het plafond gedraaid en onze tweede warmtelamp bovengehaald zodat Cali lekker warm ligt. En ze heeft inmiddels al bezoek, want DaisyBoo vindt het bedje ook heerlijk lekker om in te liggen. Cali's algemene conditie is nog steeds niet goed. De antibiotica moet nu echt gaan aanslaan! Evi nogmaals ontzettend bedankt voor dit bedje, we zijn er heel erg blij mee! En wat leuk dat er aan de zijkanten een maan en sterretjes op staan, helemaal ons ding.
Naast de slaapkamertjes van onze verlamde Blutsjes hebben wij hier in ons piepkleine huisje ook 2 kinderbedjes staan. Eentje voor ons blinde Blutsje June die daar weliswaar uit kan en dat ook soms doet, maar zich toch het veiligst voelt in haar bedje. Het andere bedje wordt bewoond door Lucy, ons meisje met een zware vorm van Ataxie. Een hele tijd geleden bood Evi nog een bedje aan. Het stond immers bij haar maar stof te vergaren en ze vroeg of wij dit konden gebruiken. Eigenlijk was het de bedoeling om het kapotte bedje van June te vervangen, maar toen Cali gisteren weer thuis kwam van haar hospitalisatie, bedachten we ons dat dit misschien een geschikt revalidatieplekje voor haar zou zijn. Sab moest vandaag een heleboel boodschappen doen die elke keer weer uitgesteld werden en dat was net in de buurt waar Evi woonde. Dus spraken de dames af op een parking en werd het bedje overhandigd. We hebben even de boel in ons tehuis moeten verschuiven om het bedje toch nog in ons piepkleine huisje te laten passen, maar het is gelukt! En het staat voor ons gevoel niet eens zo erg in de weg. Over dat van June zijn we wel al -tig keer gevallen, haha. We hebben een extra vijs in het plafond gedraaid en onze tweede warmtelamp bovengehaald zodat Cali lekker warm ligt. En ze heeft inmiddels al bezoek, want DaisyBoo vindt het bedje ook heerlijk lekker om in te liggen. Cali's algemene conditie is nog steeds niet goed. De antibiotica moet nu echt gaan aanslaan! Evi nogmaals ontzettend bedankt voor dit bedje, we zijn er heel erg blij mee! En wat leuk dat er aan de zijkanten een maan en sterretjes op staan, helemaal ons ding.
Woensdag 13 januari 2016:
Na mijn oproepje of er soms mensen wilden helpen bij het uitbreiden van Noro's garderobe, mochten we inmiddels 3 broekjes van verschillende lieve mensen ontvangen. Als eerste zat het stoere legerbroekje van Tania en Andrée in de brievenbus. Helaas is het voor Noro net ietsje te groot, maar we hopen dit broekje over een tijdje te kunnen aandoen bij Toki. Als zijn piemeltje en hechtingswonde genezen zijn, mag hij weer gaan schuifelen. Maar omdat hij zo'n teer velletje heeft en de laatste weken in zijn slaapkamertje moest verblijven, gok ik dat ook hij schuurwondjes zal oplopen omdat zijn beentjes het schuifelen niet meer gewend zijn. Dus met dat broekje hopen we dat net te voorkomen. Er zat een knaller van een groen broekje tussen de post van Evy en Betty. Een heerlijk zacht broekje waar Noro helemaal holderdebolder van is en de kleur staat hem nog beeldig ook! En zowaar zat er vandaag een broekje van Doris helemaal uit Nederland tussen onze briefwisseling. Als dat geen disco broekje is, dan weet ik het ook niet! Ik vind hem geweldig en hoe gekker de kleurtjes en de patroontjes, hoe liever ik het heb. We zijn al deze lieve mensen die achter de naaimachine gekropen zijn zo dankbaar, want op die manier hebben Noro en zelfs Toki extra broekjes en kunnen ze er op los schuifelen zonder dat ik me zorgen hoef te maken over eventuele wondjes. Dankjewel!
Na mijn oproepje of er soms mensen wilden helpen bij het uitbreiden van Noro's garderobe, mochten we inmiddels 3 broekjes van verschillende lieve mensen ontvangen. Als eerste zat het stoere legerbroekje van Tania en Andrée in de brievenbus. Helaas is het voor Noro net ietsje te groot, maar we hopen dit broekje over een tijdje te kunnen aandoen bij Toki. Als zijn piemeltje en hechtingswonde genezen zijn, mag hij weer gaan schuifelen. Maar omdat hij zo'n teer velletje heeft en de laatste weken in zijn slaapkamertje moest verblijven, gok ik dat ook hij schuurwondjes zal oplopen omdat zijn beentjes het schuifelen niet meer gewend zijn. Dus met dat broekje hopen we dat net te voorkomen. Er zat een knaller van een groen broekje tussen de post van Evy en Betty. Een heerlijk zacht broekje waar Noro helemaal holderdebolder van is en de kleur staat hem nog beeldig ook! En zowaar zat er vandaag een broekje van Doris helemaal uit Nederland tussen onze briefwisseling. Als dat geen disco broekje is, dan weet ik het ook niet! Ik vind hem geweldig en hoe gekker de kleurtjes en de patroontjes, hoe liever ik het heb. We zijn al deze lieve mensen die achter de naaimachine gekropen zijn zo dankbaar, want op die manier hebben Noro en zelfs Toki extra broekjes en kunnen ze er op los schuifelen zonder dat ik me zorgen hoef te maken over eventuele wondjes. Dankjewel!
Ons Cali'tje is weer thuis! Om heel eerlijk te zijn vind ik haar er niet zo goed uitzien... Ze heeft duidelijk lichamelijk een serieuze knak gekregen. Vanaf maandag werd ze gehospitaliseerd bij Argos omdat ze uitdrogingsverschijnselen had door hevige diarree en doordat ze steeds alles weer uitbraakte. Haar infuus is tot gisteren blijven steken, maar daarna hebben ze het moeten verwijderen. Doordat ze steeds in zo'n vreemde positie zit door haar verlamde achterpootjes, kon het infuus niet langer blijven zitten omdat het telkens verstopte. Ik kan er niets aan doen, maar mijn hart breekt als ik haar zie. De diarree is er nog en we hebben nog geen idee wat dit veroorzaakt. De uitslag van de cultuur is nog niet binnen namelijk. Ze staat wel op 2 verschillende soorten antibiotica in de hoop zo dit probleem onder controle te krijgen. Maar ik maak me echt grote zorgen! Voor diegene die het niet weten: Cali is hier binnengekomen met een grote wonde aan haar kont. Die is wel een beetje geheeld, maar omdat die op zo'n vervelende plek zit, is die wonde er nog. Het kan zijn dat er via die wonde een infectie naar binnen gedrongen is die die diarree veroorzaakt. Maar het is wel zo dat Bartjan ons met de neus op de feiten gedrukt heeft dat Cali nooit oud zal worden door die problemen onderaan. We hebben al eerder geopperd om één van haar achterpoten te laten amputeren om zo die wonde operatief dicht te laten maken. Maar feit is dat er niet voldoende bruikbaar en rekbaar weefsel is om die wonde te sluiten. We staan een beetje met onze rug tegen de muur. Ik sta werkelijk stijf van de stress, want we worden van de ene ellende in de andere gegooid. Ik mis mijn stoute Cali die pretoogjes had en die de mensen de stuipen op het lijf kon jagen door plots een knauw te verkopen. Ik mis Cali die gek aan de krabpaal bengelt en een gelukkige blik naar me gooit. Ik mis Cali toen ze zo gezond oogde en helemaal leek op te knappen. Ik hoop dat haar lichaam sterk genoeg is om te vechten tegen hetgeen dat er nu mis is in haar lichaampje. Want ik gun haar nog zoveel mooie momenten hier bij ons! Ik kan alleen maar hopen dat de uitslag van de cultuur snel binnen is en/of de antibiotica snel aanslaat.
Dinsdag 12 januari 2016:
Ondanks dat ik mijn verdriet niet eerder neergeschreven kreeg, moet het er nu in alle hevigheid uit. Ik denk dat alle stress van de voorbije dagen daar voor iets tussen zit... Een beetje verwacht, maar toch ook onverwacht is ons Minke exact een week geleden uit ons leven verdwenen. Ik heb het er nog steeds verschrikkelijk moeilijk mee en ik mis haar nog steeds elke dag! Toen we thuis kwamen van haar bezoekje aan Argos vorige week maandag, was ze niet zo lekker. De stress van de autorit had haar duidelijk een dipje bezorgd en tegen de avond aan ging ze bijna onderuit. Ik had toen al bang om haar te verliezen, maar ik lag me naast haar in de zetel neer en de warmte van mijn lichaam en de Snugglesafe deed haar duidelijk deugd. Ze knapte weer op en kwam de nacht door. Maar in de loop van de voormiddag ging het steeds wat slechter. Ze had al dagen amper gegeten en de diarree begon zijn tol te eisen. Dus belden we Argos op of ze aan het infuus mocht hangen. Omdat ze bang waren dat de autorit Minke geen deugd zou doen, stelden ze voor dat we bij Richard onderhuids vocht zouden laten inspuiten bij haar. Richard woont amper een 10-tal minuutjes bij ons vandaan terwijl het naar Argos toch zo'n half uur tot 40 minuutjes rijden is. Dus deden we dat maar! Ze kreeg een enorme hoeveelheid vocht ingespoten waarmee ze de nacht zou doorkomen en we hadden al afgesproken dat we de dag nadien weer met haar zouden langsgaan. Maar helaas ging Minke na het ritje naar Richard zodanig achteruit, dat ik wist dat ze uit dat dipje niet meer zou recht krabbelen. Ik hield haar warm en ik fluisterde haar nog toe: als er een klein kansje bestaat dat je weer beter wordt, vecht dan Minke. Maar weet dat je hier altijd zal blijven wonen, op één of andere manier. En plots was ze weg... Al die tijd leefde ze in cadeautijd. Want er zat een heleboel mis in haar tengere lijfje en toen ze haar eerste verjaardag vierde, verbaasde ons kleine vechtertje ons al. Uiteindelijk mocht Minke 2,5 kaarsjes uitblazen. In onze ogen veel te kort, maar voor Minke was dit al een overwinning. Ondanks mijn grote verdriet, ben ik zo trots op mijn kleine meisje!
Lieve Minke, ik had het nooit gedacht en jij wellicht ook niet, maar ik mis je diarree vlekjes op de dekentjes. De hele tijd loop ik uit routine je vlekjes op te speuren, maar die zijn er nu niet. Ik hoef niet meer met een vochtig doekje achter je aan te lopen als je chronische diarree in alle heftigheid terug kwam. Want je leek dan wel weggelopen te zijn uit het sprookje 'Hans en Griet', alleen werden de broodkruimels in jouw sprookje vervangen door diarreedruppels. Ik mis je kirrende speciale stemmetje als je aandacht wou. Dan zei je letterlijk: mams, ik wil nou aandacht en graag daar een kroeltje op mijn rug, ohja, dat doet deugd! Je bijnaam was niets voor niets 'Stinke Minke' en daar herinnerde je ons vaak aan door met je kont recht naar mijn gezicht te staren als ik me net achter de computer installeerde om wat computerwerk in te halen. Ik mis dat prachtige zicht waarbij je bij de trilkittens ligt en hen bemoederd. Hanna had zoveel steun aan jou en het was grappig om te zien dat de kittens ondertussen bijna zo groot als jij waren. Ik heb speciaal deze foto van je uitgezocht omdat ik me je zo wil herinneren. Op de vensterbank met het zonnetje op je rug. Oh, wat kon je daar toch uren liggen te genieten van al die warmte dat je tengere lichaampje opslorpte. Soms grapten we dat je vachtje verschroeid was, want het voelde elke keer zo warm aan als je daar uren had gelegen. Er kwam nog net geen schroeigeurtje vrij. Ik kan nog zoveel dingen opsommen die ik mis, maar ik moet me realiseren dat jouw cadeautijd op was en dat we al die tijd extra gekregen hebben. Misschien zat onze liefde er voor iets tussen, wie weet? Ik vond het fijn om voor je te zorgen, ondanks dat ik ook wel eens vloekte als ik een fleecedekentje voor de derde keer die dag in de was kon smijten. Maar ik zou het zo weer overdoen, dat staat als een pijl boven water. Slaapwel liefste Minke, bedankt dat je ons leven gekleurd hebt, slaapzacht...
Ondanks dat ik mijn verdriet niet eerder neergeschreven kreeg, moet het er nu in alle hevigheid uit. Ik denk dat alle stress van de voorbije dagen daar voor iets tussen zit... Een beetje verwacht, maar toch ook onverwacht is ons Minke exact een week geleden uit ons leven verdwenen. Ik heb het er nog steeds verschrikkelijk moeilijk mee en ik mis haar nog steeds elke dag! Toen we thuis kwamen van haar bezoekje aan Argos vorige week maandag, was ze niet zo lekker. De stress van de autorit had haar duidelijk een dipje bezorgd en tegen de avond aan ging ze bijna onderuit. Ik had toen al bang om haar te verliezen, maar ik lag me naast haar in de zetel neer en de warmte van mijn lichaam en de Snugglesafe deed haar duidelijk deugd. Ze knapte weer op en kwam de nacht door. Maar in de loop van de voormiddag ging het steeds wat slechter. Ze had al dagen amper gegeten en de diarree begon zijn tol te eisen. Dus belden we Argos op of ze aan het infuus mocht hangen. Omdat ze bang waren dat de autorit Minke geen deugd zou doen, stelden ze voor dat we bij Richard onderhuids vocht zouden laten inspuiten bij haar. Richard woont amper een 10-tal minuutjes bij ons vandaan terwijl het naar Argos toch zo'n half uur tot 40 minuutjes rijden is. Dus deden we dat maar! Ze kreeg een enorme hoeveelheid vocht ingespoten waarmee ze de nacht zou doorkomen en we hadden al afgesproken dat we de dag nadien weer met haar zouden langsgaan. Maar helaas ging Minke na het ritje naar Richard zodanig achteruit, dat ik wist dat ze uit dat dipje niet meer zou recht krabbelen. Ik hield haar warm en ik fluisterde haar nog toe: als er een klein kansje bestaat dat je weer beter wordt, vecht dan Minke. Maar weet dat je hier altijd zal blijven wonen, op één of andere manier. En plots was ze weg... Al die tijd leefde ze in cadeautijd. Want er zat een heleboel mis in haar tengere lijfje en toen ze haar eerste verjaardag vierde, verbaasde ons kleine vechtertje ons al. Uiteindelijk mocht Minke 2,5 kaarsjes uitblazen. In onze ogen veel te kort, maar voor Minke was dit al een overwinning. Ondanks mijn grote verdriet, ben ik zo trots op mijn kleine meisje!
Lieve Minke, ik had het nooit gedacht en jij wellicht ook niet, maar ik mis je diarree vlekjes op de dekentjes. De hele tijd loop ik uit routine je vlekjes op te speuren, maar die zijn er nu niet. Ik hoef niet meer met een vochtig doekje achter je aan te lopen als je chronische diarree in alle heftigheid terug kwam. Want je leek dan wel weggelopen te zijn uit het sprookje 'Hans en Griet', alleen werden de broodkruimels in jouw sprookje vervangen door diarreedruppels. Ik mis je kirrende speciale stemmetje als je aandacht wou. Dan zei je letterlijk: mams, ik wil nou aandacht en graag daar een kroeltje op mijn rug, ohja, dat doet deugd! Je bijnaam was niets voor niets 'Stinke Minke' en daar herinnerde je ons vaak aan door met je kont recht naar mijn gezicht te staren als ik me net achter de computer installeerde om wat computerwerk in te halen. Ik mis dat prachtige zicht waarbij je bij de trilkittens ligt en hen bemoederd. Hanna had zoveel steun aan jou en het was grappig om te zien dat de kittens ondertussen bijna zo groot als jij waren. Ik heb speciaal deze foto van je uitgezocht omdat ik me je zo wil herinneren. Op de vensterbank met het zonnetje op je rug. Oh, wat kon je daar toch uren liggen te genieten van al die warmte dat je tengere lichaampje opslorpte. Soms grapten we dat je vachtje verschroeid was, want het voelde elke keer zo warm aan als je daar uren had gelegen. Er kwam nog net geen schroeigeurtje vrij. Ik kan nog zoveel dingen opsommen die ik mis, maar ik moet me realiseren dat jouw cadeautijd op was en dat we al die tijd extra gekregen hebben. Misschien zat onze liefde er voor iets tussen, wie weet? Ik vond het fijn om voor je te zorgen, ondanks dat ik ook wel eens vloekte als ik een fleecedekentje voor de derde keer die dag in de was kon smijten. Maar ik zou het zo weer overdoen, dat staat als een pijl boven water. Slaapwel liefste Minke, bedankt dat je ons leven gekleurd hebt, slaapzacht...
Onze Juno is toch een echte pechvogel! Toen hij hier kwam wonen, was hij er erg aan toe. Hij had longontsteking en een gruwelijk ontstoken bekje op de koop toe. Later zou blijken dat hij auto-immuunziekte heeft. Simpelweg gezegd: zijn cellen vallen zijn eigen lichaam aan. De longontsteking verdween, maar maakte plaats voor af en toe een hevige snotaanval. Zijn ontstoken bekje was in eerste instantie ietsje beter door alle medicatie die hij kreeg, maar van zodra deze afgebouwd werd, kwam de ontsteking in alle hevigheid weer terug. Zelfs nadat alle rotte tanden verwijderd waren en tandsteen aangepakt. De enige optie die we hadden was al zijn tanden operatief te laten verwijderen. En dat hebben we ook gedaan. In een mum van tijd was Juno weer aan het eten en het deed hem zienderogen deugd dat die vervelende pijnlijke tandjes verdwenen waren. We hebben een aantal auto-immune patiëntjes hier wonen, maar Juno steekt er toch met kop en schouders bovenuit. Want de ontsteking in zijn bekje is weer terug... Gelukkig at hij nog goed, maar het is wel heel vervelend natuurlijk. Hij kreeg vandaag bij Richard weer een shot Convenia en ontstekingsremmer. Maar ik denk dat we toch moeten denken aan een kuur Interferon, wellicht is dat nog het enige wat hem een beetje kan behelpen tegen die mondontstekingen. Alleen hebben we daar op dit moment absoluut het budget niet voor. Dus dat wordt nog even flink sparen! Hij was blij om weer thuis te zijn na zijn ritje dierenarts. En ook ons verlamde Blutsje Tasha moest mee. Toen ze hier pas was komen wonen, had ze last van blaasontsteking, maar daarna niet meer. Zij is dan ook de makkelijkste patiënt om de blaas te legen en om de één of andere reden werkt haar blaas het handigste mee. In een mum van tijd is die geleegd en kan Tasha weer verder schuifelen. Maar dit weekend had ze plots last van een heftige blaasontsteking waar veel bloed bij zat. Snel een kuur Baytril opgestart, maar omdat vanmorgen haar urine nog steeds rood kleurde, wilde ik toch graag even dat Richard naar haar keek. Maar zowaar was daar de urine bijna normaal gekleurd toen Richard haar blaas leegmaakte. Wellicht dat de kuur dan toch aan het aanslaan is. Voor de zekerheid smijten we er ook een kuur Antirobe tegenaan om die infectie snel klein te krijgen. Nota: verlamde katjes en katjes met een verlamde blaas zijn onderhevig aan blaasontstekingen en meestal gaat het om een bacteriële infectie. Want ondanks dat ik de blazen 3x per dag leeg, bestaat de kans dat daar toch een klein restantje urine in blijft zitten wat voor deze infecties kan zorgen. Tasha laat het gelukkig niet aan haar hart komen en ze speelt er op los. Ook bij Richard is ze ontzettend flink geweest, maar ik had niets anders verwacht van mijn kleine meid.
Maandag 11 januari 2016:
De scenarist van Jailo's levensverhaal heeft een heel ander verhaal uitgestippeld dan dat ik voor ogen had. Ik wenste dat ons meisje met de meest gekke varkensstaart hier nog een hele tijd mocht blijven wonen. 13 jaar is in mijn ogen nog net heel erg jong en daar kunnen volgens mij toch nog enkele gouden jaren bij? Maar helaas moesten we haar vandaag laten gaan. Zo pijnlijk en rauw voelde het om haar leven uit mijn handen te zien wegglippen. Vanmorgen kregen we namelijk te horen dat de echo niet zo'n fijn nieuws aan het licht bracht. Er was een stukje lever dat op zich nog heel erg goed was, maar dan kwam de ellende. Het kruispunt waar de lever, galblaas en alvleesklier samen komen, zat vol tumorale cellen. In een ideale wereld zouden we haar galblaas en stukje lever hebben kunnen laten weghalen, want zonder zou ze perfect kunnen leven. Maar zonder alvleesklier niet en daar stopte het verhaal van Jailo... We zouden er eventueel nog een specialist bij betrokken kunnen hebben, maar feit is dat Jailo geen narcose aan kon, laat staan een zware operatie. We zijn om 14u30 afscheid van haar gaan nemen en oh, wat was dat vreselijk! Ze herkende me nog ondanks dat ze vandaag weer zware aanvallen had en die lieve dwaze blik zoals ze altijd had, ging door merg en been. Ondanks dat ik haar zo graag wilde helpen en haar nog zoveel jaren hier gunde, was het tijd om afscheid te nemen. Bij het klein beetje slaapmiddel dat via haar infuus ingespoten werd, viel ze in slaap met haar hoofdje in mijn handen, voor altijd... Ondertussen werd ze al naar het crematorium gebracht en ik kan niet wachten tot ze weer thuis is, tot dat ene puzzelstukje wat nu mist weer gelegd is.
Lieve Jailo, ik kan me het mailtje wat je vorige baasje stuurde nog haarfijn herinneren. Hij lag uit wat er met je aan de hand was en of we voor jou nog een plekje hadden in ons tehuis. Insuline spuiten, daar was ik wel bekend mee, dus mocht je hier komen wonen. Je had zulke trauma's opgelopen dat het mijn hart brak. De eerste periode durfde je niet te bewegen en lag je steeds op je eigen veilige plekje te slapen. Je kreeg de tijd om jezelf mentaal te helen en dat deed je ook. Want na een tijdje zagen we een hele andere Jailo tevoorschijn komen. Eentje die heel erg van knuffels en snuffels hield, heel af en toe op onderzoek ging en eentje die trots op zichzelf was door de kleine stapjes die ze nam, ja, dat was jij! Maar bovenal hield je van slapen en snurken, dan weer een hapje eten om vervolgens weer in een diepe slaap te vallen. Het spijt me lieverd dat we niets meer voor je konden doen, want dat zou betekenen dat je ging lijden en dat willen we niet. Ik had je zo weer beter willen maken, maar dat kan ik niet. Ik hoop dat je ergens vanop een wolk toch met een fijn gevoel terug denkt aan je tijd hier. Je vaste plekje oogt heel leeg en dat zal voor altijd zo blijven. Slaapwel lieverd, slaapwel...
De scenarist van Jailo's levensverhaal heeft een heel ander verhaal uitgestippeld dan dat ik voor ogen had. Ik wenste dat ons meisje met de meest gekke varkensstaart hier nog een hele tijd mocht blijven wonen. 13 jaar is in mijn ogen nog net heel erg jong en daar kunnen volgens mij toch nog enkele gouden jaren bij? Maar helaas moesten we haar vandaag laten gaan. Zo pijnlijk en rauw voelde het om haar leven uit mijn handen te zien wegglippen. Vanmorgen kregen we namelijk te horen dat de echo niet zo'n fijn nieuws aan het licht bracht. Er was een stukje lever dat op zich nog heel erg goed was, maar dan kwam de ellende. Het kruispunt waar de lever, galblaas en alvleesklier samen komen, zat vol tumorale cellen. In een ideale wereld zouden we haar galblaas en stukje lever hebben kunnen laten weghalen, want zonder zou ze perfect kunnen leven. Maar zonder alvleesklier niet en daar stopte het verhaal van Jailo... We zouden er eventueel nog een specialist bij betrokken kunnen hebben, maar feit is dat Jailo geen narcose aan kon, laat staan een zware operatie. We zijn om 14u30 afscheid van haar gaan nemen en oh, wat was dat vreselijk! Ze herkende me nog ondanks dat ze vandaag weer zware aanvallen had en die lieve dwaze blik zoals ze altijd had, ging door merg en been. Ondanks dat ik haar zo graag wilde helpen en haar nog zoveel jaren hier gunde, was het tijd om afscheid te nemen. Bij het klein beetje slaapmiddel dat via haar infuus ingespoten werd, viel ze in slaap met haar hoofdje in mijn handen, voor altijd... Ondertussen werd ze al naar het crematorium gebracht en ik kan niet wachten tot ze weer thuis is, tot dat ene puzzelstukje wat nu mist weer gelegd is.
Lieve Jailo, ik kan me het mailtje wat je vorige baasje stuurde nog haarfijn herinneren. Hij lag uit wat er met je aan de hand was en of we voor jou nog een plekje hadden in ons tehuis. Insuline spuiten, daar was ik wel bekend mee, dus mocht je hier komen wonen. Je had zulke trauma's opgelopen dat het mijn hart brak. De eerste periode durfde je niet te bewegen en lag je steeds op je eigen veilige plekje te slapen. Je kreeg de tijd om jezelf mentaal te helen en dat deed je ook. Want na een tijdje zagen we een hele andere Jailo tevoorschijn komen. Eentje die heel erg van knuffels en snuffels hield, heel af en toe op onderzoek ging en eentje die trots op zichzelf was door de kleine stapjes die ze nam, ja, dat was jij! Maar bovenal hield je van slapen en snurken, dan weer een hapje eten om vervolgens weer in een diepe slaap te vallen. Het spijt me lieverd dat we niets meer voor je konden doen, want dat zou betekenen dat je ging lijden en dat willen we niet. Ik had je zo weer beter willen maken, maar dat kan ik niet. Ik hoop dat je ergens vanop een wolk toch met een fijn gevoel terug denkt aan je tijd hier. Je vaste plekje oogt heel leeg en dat zal voor altijd zo blijven. Slaapwel lieverd, slaapwel...
Ik heb zo'n beetje het idee dat 2016 niet ons jaar wordt, toch niet het jaar waar we op gehoopt hadden. Vandaag is namelijk ook ons verlamd Blutsje Cali opgenomen bij Argos. We hebben vanaf vrijdag al elke dag van de ene naar de andere dierenarts gehold. Terwijl we in de namiddag afscheid moesten nemen van Jailo bij Malfliet, is Sab Cali 's morgens gaan wegbrengen naar Argos. We waren vorige week al met Cali naar onze dierenarts gegaan, maar daar kwam niet zo heel veel uit de bus. Tijdens de Kerstperiode is ze namelijk -geheel onverwachts- krols geworden en sindsdien is het een beetje bergafwaarts gegaan met haar. En ze zag er net zo goed uit, voor alle ellende begon! Ze was aan de diarree en geen enkel pilletje of siroopje hielp. Vanaf gisteren is ze ook aan het braken gegaan en wat voor dwangvoer of Elektrolyten ik haar ook gaf, het kwam er allemaal gelijk weer uit. Zelfs het water dat ze gretig dronk, kwam er niet veel later weer uit. De Viyo kwam er net weer zo uit als hij erin gegaan was. Haar diarree was niet eens meer diarree te noemen, maar glibberige gelatine. En haar oogjes stonden dof en ze zocht de hele tijd steun bij ons. Toen ik haar nekvelletje vastpakte bleef dat omhoog staan wat aangaf dat ze uitgedroogd was en ik wist dat ze nood had aan een infuus.. Dus belde Sab vanmorgen naar Argos en gelukkig konden we in de voormiddag al terecht. Tijdens het prikken van het infuus kwam Cali's pittige karakter weer naar boven en ze maakte Sophie - de dierenarts - een beetje bang. Tja, Cali is nou eenmaal Cali en ze jaagt graag mensen de stuipen op het lijf. Gelukkig weten wij hoe dat bolletje van haar precies werkt. We hebben vanavond ook al contact gehad en ondanks dat ze nog niet zelfstandig eet, staan haar oogjes weer helderder. Het is duidelijk dat het infuus haar deugd doet. Voor de zekerheid is er een staaltje diarree naar het labo opgestuurd om een cultuur van te maken en we hopen daar snel meer duidelijkheid over te hebben. Ine grapte nog aan de telefoon dat Cali een stoute patiënt is, want ze staat steeds tegen de tralies aan te wrijven alsof ze aandacht wilt om dan een beet te verkopen. Haha, ons kleine monstertje is duidelijk weer een beetje in haar element, want dat wildebras gedrag hebben we de voorbije weken gemist! Ik hoop dat ons meisje snel weer beter wordt, want we hebben nu toch echt weel nood aan een klein succesverhaaltje en even geen ellende meer.
Zondag 10 januari 2016:
Gisteren kwam er voor het eerst sinds lang geen update voorbij en dat heeft zo zijn reden. We hebben namelijk elke dag van het weekend, vrijdag incluis bij verschillende dierenartsen vertoefd. Mijn voornemen om alle mailtjes en pb'tjes dit weekend bij te werken is in het water gevallen... Vrijdag hadden we al een afspraak staan bij Argos voor Tokito, Smurf en Andreas. Toki zijn hechtingswonde moest namelijk weer nagekeken worden en zowel Sophie als Bartjan waren best tevreden. Hij zei zelfs dat ik de boel heel netjes heb gehouden, want Toki had een paar daagjes diarree en dat was toch wel opletten geblazen omdat zijn nieuwe piemeltje zich net boven zijn anus bevindt. Vandaag vind ik zijn wonde er dan weer ietsje minder goed uitzien. Er is sowieso een klein plekje waar weer necrose te zien is en dat moet ik goed in de gaten houden + zalven. Maar ik vond dat het plekje vandaag iets groter geworden is. Het kan ook zijn dat er gewoon wat pluis tussen zit dat ik met mijn pincet niet verwijderd krijg. Het zit namelijk net tussen hechtingen die dicht tegen elkaar gezet zijn en die een beetje gekruld zijn. We hebben bij Argos een professionele pincet besteld met een heel fijn punt en dat zal ervoor zorgen dat ik ook dat stukje netter kan houden. De volgende controle-afspraak staat ook alweer geprikt, maar mocht ik nou merken dat de necrose fel zijn opmars maakt, dan gaan we sneller natuurlijk. Ook Smurf moest mee, want het is al een tijdje dat zij een soort van gorgelend en klakkend geluid maakt bij het drinken. In eerste instantie kon Sophie niet direct iets vinden, dus werd er een RX gemaakt. Ook daarop was niets te vinden, want het kon namelijk zijn dat er ergens een vernauwing in haar keelpijp zat. Dus werd er bloed geprikt en ook daar kwam uit dat alles oké is met Smurfje. We hebben dan besloten om de boel even de boel te laten omdat ze er tenslotte toch geen last van heeft. Mocht het zijn dat het probleem binnenkort groter wordt dat er bij het drinken ook water of melk uit haar neusje komt, dan moeten we even verder gaan zoeken. Dan zal Smurf onder een roesje helemaal onderzocht worden en dan met name naar een poliep. Haar zachte gehemelte zal dan ook even weggetrokken worden om te kijken of er daar niets schort. Maar dat zijn zorgen voor later, mocht het überhaupt nodig zijn. En als laatste was ons verlamde Blutsje Andreas aan de beurt. Toen hij hier net kwam wonen, viel zijn dikke buik me al op. In eerste instantie was ik een beetje bang dat hij Fip had, maar dat gevoel verdween gelukkig naarmate de tijd voorbij ging en hij hier steeds langer woonde. Maar de laatste tijd is hij echt heel erg dik geworden, vooral zijn buik dan en hij eet niet eens zo bijster veel. Er zijn andere verlamde Blutsjes die ware vreetkousen zijn. De weegschaal tikte zelfs 5,100 kg aan en dat is best veel voor een verlamde kat. Er werd een RX genomen en ook daar konden we niets op vinden. Sophie vermoedt dat hij gewoon te veel gas in zijn buikje heeft. Zijn darmen werken sowieso trager en dat kan soms een dikke opgeblazen buik geven en een beetje dat ongemakkelijke gevoel. Hij kreeg voor de zekerheid wel een spuitje Convenia. Het is wel opmerkelijk dat Smurf en Andreas zich na het uitgebreid onderzoek veel beter voelen en zowaar actiever zijn dan de dagen voordien.
Gisteren kwam er voor het eerst sinds lang geen update voorbij en dat heeft zo zijn reden. We hebben namelijk elke dag van het weekend, vrijdag incluis bij verschillende dierenartsen vertoefd. Mijn voornemen om alle mailtjes en pb'tjes dit weekend bij te werken is in het water gevallen... Vrijdag hadden we al een afspraak staan bij Argos voor Tokito, Smurf en Andreas. Toki zijn hechtingswonde moest namelijk weer nagekeken worden en zowel Sophie als Bartjan waren best tevreden. Hij zei zelfs dat ik de boel heel netjes heb gehouden, want Toki had een paar daagjes diarree en dat was toch wel opletten geblazen omdat zijn nieuwe piemeltje zich net boven zijn anus bevindt. Vandaag vind ik zijn wonde er dan weer ietsje minder goed uitzien. Er is sowieso een klein plekje waar weer necrose te zien is en dat moet ik goed in de gaten houden + zalven. Maar ik vond dat het plekje vandaag iets groter geworden is. Het kan ook zijn dat er gewoon wat pluis tussen zit dat ik met mijn pincet niet verwijderd krijg. Het zit namelijk net tussen hechtingen die dicht tegen elkaar gezet zijn en die een beetje gekruld zijn. We hebben bij Argos een professionele pincet besteld met een heel fijn punt en dat zal ervoor zorgen dat ik ook dat stukje netter kan houden. De volgende controle-afspraak staat ook alweer geprikt, maar mocht ik nou merken dat de necrose fel zijn opmars maakt, dan gaan we sneller natuurlijk. Ook Smurf moest mee, want het is al een tijdje dat zij een soort van gorgelend en klakkend geluid maakt bij het drinken. In eerste instantie kon Sophie niet direct iets vinden, dus werd er een RX gemaakt. Ook daarop was niets te vinden, want het kon namelijk zijn dat er ergens een vernauwing in haar keelpijp zat. Dus werd er bloed geprikt en ook daar kwam uit dat alles oké is met Smurfje. We hebben dan besloten om de boel even de boel te laten omdat ze er tenslotte toch geen last van heeft. Mocht het zijn dat het probleem binnenkort groter wordt dat er bij het drinken ook water of melk uit haar neusje komt, dan moeten we even verder gaan zoeken. Dan zal Smurf onder een roesje helemaal onderzocht worden en dan met name naar een poliep. Haar zachte gehemelte zal dan ook even weggetrokken worden om te kijken of er daar niets schort. Maar dat zijn zorgen voor later, mocht het überhaupt nodig zijn. En als laatste was ons verlamde Blutsje Andreas aan de beurt. Toen hij hier net kwam wonen, viel zijn dikke buik me al op. In eerste instantie was ik een beetje bang dat hij Fip had, maar dat gevoel verdween gelukkig naarmate de tijd voorbij ging en hij hier steeds langer woonde. Maar de laatste tijd is hij echt heel erg dik geworden, vooral zijn buik dan en hij eet niet eens zo bijster veel. Er zijn andere verlamde Blutsjes die ware vreetkousen zijn. De weegschaal tikte zelfs 5,100 kg aan en dat is best veel voor een verlamde kat. Er werd een RX genomen en ook daar konden we niets op vinden. Sophie vermoedt dat hij gewoon te veel gas in zijn buikje heeft. Zijn darmen werken sowieso trager en dat kan soms een dikke opgeblazen buik geven en een beetje dat ongemakkelijke gevoel. Hij kreeg voor de zekerheid wel een spuitje Convenia. Het is wel opmerkelijk dat Smurf en Andreas zich na het uitgebreid onderzoek veel beter voelen en zowaar actiever zijn dan de dagen voordien.
Ik had zoveel plannen vrijdagavond om wat extra klusjes bij te werken, maar het noodlot sloeg toe en heeft ons weekend helemaal in de war gebracht. We waren amper 3 uurtjes en half van huis geweest omdat we bij Argos verwacht werden met onze patiëntjes en bij thuiskomst lag ons diabeetje Jailo zowaar in coma. We dachten gelijk dat ze een hypo had, want tenslotte is dat altijd mogelijk met suikerkatjes. Al had het me wel verwonderd, want het aantal ie dat ik mocht spuiten stond helemaal op punt en ze was de laatste dagen net zo goed. Dus maar gelijk begonnen met glucose toe te dienen en na een uurtje of 2 kwam Jailo weer een beetje bij haar positieven. Maar in plaats van beter te worden, kreeg ze zowaar epileptische aanvallen. Verschrikkelijke agressieve aanvallen waarbij ze in de handdoek beet en het deed me pijn om haar zo te zien. Sab nam nog contact op met Richard om te informeren of een hypo zo'n verschijnselen wel geeft. We hebben al eerder hypo's gehad en dat is van comateuse toestand naar normale toestand gaan als er voldoende glucose toegediend wordt. Hij zei dat ze wellicht een zware aanval had en dat ik gewoon suiker moest blijven toedienen tot ze er weer door kwam. Ik ben niet eens gaan slapen, want ik ben zo druk in de weer geweest met Jailo. Pas rond 7u 's morgens waren de heftigste aanvallen voorbij en zagen we wat voor schade ze opgelopen had. Ze kon niet meer recht zitten en ondanks dat ze al een slecht zicht had, was ze blind. Ik schiet niet gelijk in paniek bij zo'n dingen, want bij een aanval kan er hersenletsel optreden, maar dat kan - mits tijd - ook weer afnemen. Voor de zekerheid is Sab om 10u met Jailo naar Richard gereden en hij dacht ook dat er iets anders aan de hand was. Hij dacht eerder aan een herseninfarct en gaf haar pilletjes mee om de druk van de hersenen te nemen. Binnen 3 weken tijd zouden we weten welke schade ze permanent had opgelopen. Dus legden we haar lekker zacht, gaf ik haar de hele tijd eten en drinken met een spuitje en ze leek zich op een paar paniekaanvallen oké te voelen. Tot de avond viel en die heftige epilepsieaanvallen weer begonnen. Nog een nacht op die manier doorbrengen zag ik eerlijk gezegd niet zitten. Dus besloten we dierenartsenpraktijk Malfliet op te bellen in de hoop dat zij weekenddienst hadden. Het geluk stond even aan onze kant en 's avonds laat reden we naar ginder. De dierenarts van wacht wilde gelukkig alles uit de kast halen en gaf Jailo niet zomaar op. Maar ze gaf wel aan dat de kosten hoog zouden oplopen en ik had een beetje het idee dat ze verwonderd was dat dat ons niet afschrikte. Oké, om eerlijk te zijn maak ik me om de financiële kant ook wel zorgen, want er staat bijna niets meer op de rekening en komende week staan er ook alweer de nodige afspraken bij Argos op de agenda + de rekeningen die nog liggen te wachten. Maar ik zou niet met mezelf kunnen leven om een beslissing te nemen die niet meer teruggedraaid kan worden, zonder het helemaal tot op de bodem uitgezocht te hebben. Dus besloten we om bloed te nemen en een blaasprik te nemen. De machine waarin het bloed onderzocht werd besloot er mee op te houden waardoor de test maar half was en we opnieuw bloed moesten prikken. Daarna werd er een blaasprik genomen omdat iets met de ammoniak ook zulke aanvallen kan vertonen. Maar ook die test kwam negatief terug. Ik vroeg dan of ze daar mocht blijven aan een infuus en dat mocht gelukkig. Tegen de tijd dat alle onderzoeken gedaan waren en het infuus stak, begonnen die heftige epileptische aanvallen weer. Dus besloot de dierenarts om valium te geven zodat ze kalmeerde. Toen we afscheid van haar namen was het alweer na middernacht en lag ik pas om 4u30 in mijn bed. Want thuis moest er namelijk ook nog gezorgd en gevoerd worden. Vanmorgen kregen we nieuws dat ze de machine voor het bloed weer aan de praat hadden gekregen en dat daar iets heel verrassends uit kwam: leverproblemen! Haar suiker stond oké, dus daar had het gelukkig helemaal niets mee te maken en dat betekende dat ik niets over het hoofd gezien had. In de namiddag mochten we even op ziekenbezoek bij Jailo en ondanks dat de dierenarts niet het idee had dat het infuus werkte, vond ik haar er net wel wat alerter uitzien. Ze reageerde op mijn stem, geur en ze genoot toen ik haar een rugmassage gaf. We hebben besloten om morgen een echo te laten nemen en op die uitslag een besluit te nemen. Als er een tumor in het spel is, dan heeft het allemaal niet veel zin. Maar indien het om een heftige infectie gaat wel natuurlijk, want een lever is in staat om zichzelf te herstellen. Om alles uit te sluiten zou er een leverbiopt genomen moeten worden wat dan weer naar het labo gestuurd wordt, maar Jailo is momenteel te zwak voor narcose. Bovendien moet eerst haar bloedstolling bepaald worden vooraleer er een biopt genomen kan worden, maar ik weet niet of dat voorlopig zin heeft. Ze hangt nog steeds aan het infuus en ze krijgt antibiotica om die verhoogde witte bloedcellen te doen verlagen. Meer kunnen we voorlopig niet doen en enkel hopen dat het morgen weer een beetje beter met haar gaat. En dat laatste hoop ik met heel mijn hart!
Vrijdag 08 januari 2016:
Deze monstertjes kregen vanmorgen een heus ontbijt geserveerd en wat zien ze er dan toch zo lief uit. Maar schijn bedriegt hoor, vooral Bunny Lee dan toch. Guus is echt een engeltje, maar Bunny Lee heeft ons al meermaals een hartverzakking bezorgd. Na het verorberen van het ontbijt bedacht Bunny Lee dat er nog wel een hapje in kon en zag ik plots het snoer van de stofzuiger knabbelend verdwijnen in dat kleine buikje. Ik werd zowaar gillend gek, want ik moest nog aan mijn poetswerk beginnen en plots zat ik daar met een stofzuiger waarvan er van het snoer gelekkerbekt was. Ik ben nog in alle haast het snoer beginnen tapen met duct tape omdat ik hoopte dat het maar oppervlakkig was - de aanknabbelingetjes- en ik mijn werk gewoon verder zou kunnen zetten. Toen ik het snoer in het stopcontact stak ontplofte de stofzuiger compleet. Daar stond ik dan, werkelijk aan de grond genageld. Deze alleszuiger is nog niet eens een jaar oud, maar ik geloof dat: 'ohja, dat snoer... euhm... *met het schaamrood op de wangen* welja, ons konijn had zin in een hapje' niet onder de garantienoemer valt. Dat werd dus een nieuwe alleszuiger kopen en plots waren we 100 euro lichter. We moeten maar denken dat Bunny Lee ons toch een beetje ontzien heeft, het zijn namelijk solden! Toen ik op de bovenverdieping kwam met mijn borstel en stoffer en blik lachten de katten mij zowaar uit. En ik kan ze niet eens ongelijk geven. Ik werd namelijk schaakmat gezet door een... jawel, konijn!
Deze monstertjes kregen vanmorgen een heus ontbijt geserveerd en wat zien ze er dan toch zo lief uit. Maar schijn bedriegt hoor, vooral Bunny Lee dan toch. Guus is echt een engeltje, maar Bunny Lee heeft ons al meermaals een hartverzakking bezorgd. Na het verorberen van het ontbijt bedacht Bunny Lee dat er nog wel een hapje in kon en zag ik plots het snoer van de stofzuiger knabbelend verdwijnen in dat kleine buikje. Ik werd zowaar gillend gek, want ik moest nog aan mijn poetswerk beginnen en plots zat ik daar met een stofzuiger waarvan er van het snoer gelekkerbekt was. Ik ben nog in alle haast het snoer beginnen tapen met duct tape omdat ik hoopte dat het maar oppervlakkig was - de aanknabbelingetjes- en ik mijn werk gewoon verder zou kunnen zetten. Toen ik het snoer in het stopcontact stak ontplofte de stofzuiger compleet. Daar stond ik dan, werkelijk aan de grond genageld. Deze alleszuiger is nog niet eens een jaar oud, maar ik geloof dat: 'ohja, dat snoer... euhm... *met het schaamrood op de wangen* welja, ons konijn had zin in een hapje' niet onder de garantienoemer valt. Dat werd dus een nieuwe alleszuiger kopen en plots waren we 100 euro lichter. We moeten maar denken dat Bunny Lee ons toch een beetje ontzien heeft, het zijn namelijk solden! Toen ik op de bovenverdieping kwam met mijn borstel en stoffer en blik lachten de katten mij zowaar uit. En ik kan ze niet eens ongelijk geven. Ik werd namelijk schaakmat gezet door een... jawel, konijn!
Donderdag 07 januari 2016:
Noro woont hier nu een maandje en vanaf het moment dat hij arriveerde voelde hij zich meteen thuis in ons Blutsjestehuis. Van een aanpassingsperiode was geen sprake. Hij sloot ons meteen in zijn hartje en omgekeerd. Hij is best wel een luie donder in vergelijking met onze andere verlamde Blutsjes. Hij ligt bijna de gehele dag gelukzalig in de zetel. Zijn lichaampje heeft natuurlijk ook meer rust nodig, niet alleen door zijn verlamming maar ook door het feit dat hij Fiv-positief is. Enkel voor een hapje en een natje komt hij zijn - euh, Cali's zetel uit! Hij kan zichzelf niet weer in de zetel hijsen, dus als hij 1 x een zielige blik naar me werpt komt ik aangelopen om zijne hoogheid in de zetel te zetten. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat Noro mijn minste favoriet is om zijn blaas te legen en zijn luier te verschonen. Dit komt gewoon omdat hij geen seconde stil zit. Altijd zwaaien die pootjes de lucht in, heft hij de hele tijd zijn kont op omdat hij alles moet gezien hebben wat er rondom hem gebeurt en ohja, hij zou zo van de behandeltafel springen als hij een ander verlamd Blutsje voorbij ziet schuifelen. Niet makkelijk hoor, zeker omdat hij naast het legen van zijn blaas en een schone luier ook verbandjes en zalf nodig heeft voor het behandelen van zijn wondjes en een broekje. 's Morgens is hij haast niet te houden, want dan zit hij te stuiteren omdat hij weet dat er dan een portie tonijn of zalm geserveerd wordt. Hij moet en zal er als de kippen bij zijn en de grootste portie naar binnen werken. Want waar dat kleine ventje zoveel eten steekt, is mij een raadsel. Al heb ik wel de indruk dat hij sinds zijn binnenkomst bijgekomen is in gewicht. Met de rest van de Blutsjes gaat het super. Vooral met Andreas en Bubbels heeft hij dikke fun. En ik ben dan weer gelukkig omdat hij gelukkig is. Want daar draait het uiteindelijk allemaal om: dat ze hun nare verleden toch een plekje kunnen geven en genieten van het heden, geliefd zijn en gewoon gelukkig zijn.
Noro woont hier nu een maandje en vanaf het moment dat hij arriveerde voelde hij zich meteen thuis in ons Blutsjestehuis. Van een aanpassingsperiode was geen sprake. Hij sloot ons meteen in zijn hartje en omgekeerd. Hij is best wel een luie donder in vergelijking met onze andere verlamde Blutsjes. Hij ligt bijna de gehele dag gelukzalig in de zetel. Zijn lichaampje heeft natuurlijk ook meer rust nodig, niet alleen door zijn verlamming maar ook door het feit dat hij Fiv-positief is. Enkel voor een hapje en een natje komt hij zijn - euh, Cali's zetel uit! Hij kan zichzelf niet weer in de zetel hijsen, dus als hij 1 x een zielige blik naar me werpt komt ik aangelopen om zijne hoogheid in de zetel te zetten. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat Noro mijn minste favoriet is om zijn blaas te legen en zijn luier te verschonen. Dit komt gewoon omdat hij geen seconde stil zit. Altijd zwaaien die pootjes de lucht in, heft hij de hele tijd zijn kont op omdat hij alles moet gezien hebben wat er rondom hem gebeurt en ohja, hij zou zo van de behandeltafel springen als hij een ander verlamd Blutsje voorbij ziet schuifelen. Niet makkelijk hoor, zeker omdat hij naast het legen van zijn blaas en een schone luier ook verbandjes en zalf nodig heeft voor het behandelen van zijn wondjes en een broekje. 's Morgens is hij haast niet te houden, want dan zit hij te stuiteren omdat hij weet dat er dan een portie tonijn of zalm geserveerd wordt. Hij moet en zal er als de kippen bij zijn en de grootste portie naar binnen werken. Want waar dat kleine ventje zoveel eten steekt, is mij een raadsel. Al heb ik wel de indruk dat hij sinds zijn binnenkomst bijgekomen is in gewicht. Met de rest van de Blutsjes gaat het super. Vooral met Andreas en Bubbels heeft hij dikke fun. En ik ben dan weer gelukkig omdat hij gelukkig is. Want daar draait het uiteindelijk allemaal om: dat ze hun nare verleden toch een plekje kunnen geven en genieten van het heden, geliefd zijn en gewoon gelukkig zijn.
|
|
Woensdag 06 januari 2016:
Titel: Kusjes van de Blutsjes Genre: kortfilm Speelduur: 00:03:37 Starring: de hoofdrol is weggelegd voor Ataxie-kitten Bluebelle. Speelvogel eerste klasse en ze heeft net een groeispurt achter de rug - nee, deze keer is het geen gezichtsbedrog: ze is echt groot aan het worden! De bijrollen zijn gegaan naar 'ik-wil-ook-in-beeld' Cali, kusjesgever Tasha, Suske die helaas weer een opstoot heeft van zijn allergie en auto-immune ziekte en natuurlijk onze veelvraat Bubbels - veelvraat voor eten, maar ook voor aaitjes en kusjes! De figuranten zijn grondknuffelende Cake, de rollen: ik-wil-niet-in-beeld zijn naar Ballerina en Andreas gegaan en Toki zat flink te wezen in zijn slaapkamertje. Marthalina was de enige die geen instructies wilde aannemen van de regisseur! En natuurlijk Aiko - de hond - die zichzelf een figurantenrol aangemeten heeft, ondanks dat ze niet in het script vermeld stond. |
Dinsdag 05 januari 2016:
Zo 'vegan' mogelijk, dat is iets waar we al een tijdje over aan het tobben zijn. We zijn namelijk al meer dan 10 jaar overtuigd vegetariër, maar de laatste tijd voelt dat zelfs niet oké meer. We zien alle dieren graag en daarom hebben we besloten om zo vegan mogelijk door het leven te gaan. Melk dronken of gebruikten we al enkele jaren niet meer en eitjes aten we enkel als die van mensen vandaan kwamen waar kipjes goed verzorgd worden en een uitloop hebben. De industrie zelf steunden we al lang niet meer. Maar toch ging het hier ook steeds meer wringen, zo ook met kaas en andere melkproducten... Onze levensstijl laat echter niet toe om volledig vegan te gaan aangezien we amper tijd hebben om vers te koken en dus merendeel een kant-en-klare-maaltijd verorberen. Maar we gaan alle kaasjes wel vervangen door vegan kaas, mayonaise wordt dan weer vervangen door veganaise en eitjes worden ook volledig van ons menu geschrapt. Daardoor komen we wel tot de conclusie dat we geen grote evenementen zelf meer gaan organiseren zoals onze jaarlijkse hondenwandeling en 'Kerst en kaas'. Tijdens onze laatste hondenwandeling hebben we vegetarische Chili Sin Carne geserveerd en de opkomst was maar gematigd. Laat staan als we voortaan zo-vegan-mogelijke producten gaan serveren, dus helemaal geen kaas meer, dan komt er letterlijk geen kat opdagen. Onze principes willen we niet verloochenen, dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. We willen ons Blutsjestehuis niet gaan sponsoren met dierenleed. We gaan daarentegen wel kleine marktjes en evenementen meepikken om toch de broodnodige centjes in kas te krijgen en op die manier misschien nog meer mensen kennis te laten maken met onze Blutsjes. We willen echter niemand veroordelen, want uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor wat er op zijn of haar bord belandt. We hebben een heleboel vlees- en visetende vrienden en daar maken we geen probleem van. Maar mochten wij en onze konijntjes Guus en Bunny Lee toch kunnen inspireren om één keer per week vegetarisch te eten, dan zouden we dat heel fijn vinden natuurlijk. Wat zeg nou zelf: is het niet geweldig dat Guus mij kusjes geeft? Ze hebben net zo'n kloppend hart als wij!
Zo 'vegan' mogelijk, dat is iets waar we al een tijdje over aan het tobben zijn. We zijn namelijk al meer dan 10 jaar overtuigd vegetariër, maar de laatste tijd voelt dat zelfs niet oké meer. We zien alle dieren graag en daarom hebben we besloten om zo vegan mogelijk door het leven te gaan. Melk dronken of gebruikten we al enkele jaren niet meer en eitjes aten we enkel als die van mensen vandaan kwamen waar kipjes goed verzorgd worden en een uitloop hebben. De industrie zelf steunden we al lang niet meer. Maar toch ging het hier ook steeds meer wringen, zo ook met kaas en andere melkproducten... Onze levensstijl laat echter niet toe om volledig vegan te gaan aangezien we amper tijd hebben om vers te koken en dus merendeel een kant-en-klare-maaltijd verorberen. Maar we gaan alle kaasjes wel vervangen door vegan kaas, mayonaise wordt dan weer vervangen door veganaise en eitjes worden ook volledig van ons menu geschrapt. Daardoor komen we wel tot de conclusie dat we geen grote evenementen zelf meer gaan organiseren zoals onze jaarlijkse hondenwandeling en 'Kerst en kaas'. Tijdens onze laatste hondenwandeling hebben we vegetarische Chili Sin Carne geserveerd en de opkomst was maar gematigd. Laat staan als we voortaan zo-vegan-mogelijke producten gaan serveren, dus helemaal geen kaas meer, dan komt er letterlijk geen kat opdagen. Onze principes willen we niet verloochenen, dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. We willen ons Blutsjestehuis niet gaan sponsoren met dierenleed. We gaan daarentegen wel kleine marktjes en evenementen meepikken om toch de broodnodige centjes in kas te krijgen en op die manier misschien nog meer mensen kennis te laten maken met onze Blutsjes. We willen echter niemand veroordelen, want uiteindelijk is iedereen zelf verantwoordelijk voor wat er op zijn of haar bord belandt. We hebben een heleboel vlees- en visetende vrienden en daar maken we geen probleem van. Maar mochten wij en onze konijntjes Guus en Bunny Lee toch kunnen inspireren om één keer per week vegetarisch te eten, dan zouden we dat heel fijn vinden natuurlijk. Wat zeg nou zelf: is het niet geweldig dat Guus mij kusjes geeft? Ze hebben net zo'n kloppend hart als wij!
Maandag 04 januari 2016:
Ons eerste dierenartsritje van het nieuwe jaar zit er alweer op! Met alle ellende die ons verlamde Blutsje Toki en wij al achter de rug hebben, willen we er deze keer heel snel bij zijn, mocht er alsnog necrose optreden aan zijn hechtingswonde. Dus planden we vandaag alvast een controle-afspraakje in. Sophie vond zijn nieuwe plassertje en ritssluiting er tot hiertoe goed uitzien, alleen moet ik dat 'gevaarlijke' stukje goed droog houden. Ik durf zelf nog niet te hard juichen en dat zal ik ook maar pas doen als het effectief allemaal achter de rug is. Voor mij is het ook nog even wennen dat zijn nieuwe plasbuisje net boven zijn anus geplaatst is. Want nu lijkt het elke keer alsof hij uit zijn poepgaatje plast als ik zijn blaas leeg. Ik hoop dat alle ellende snel achter de rug is en Toki weer lekker kan schuifelen met de andere bewoners. Want daar heeft hij wel nood aan. Hij begint zich stierlijk te vervelen, al die gehele tijd in zijn slaapkamertje. Maar het kan nog even niet anders, dus nog een beetje geduld lieve man. Zijn nieuwe controle-afspraak staat ook alweer geprikt en we hopen dat het er tegen dan allemaal nog een stukje netter, beter en mooi genezen uitziet. Ook ons luierkindje Chyna moest mee, want er zit al een paar daagjes bloed bij haar urine als ik haar blaas leeg. Aangezien zij begin augustus pas geopereerd is aan een immens grote blaassteen, wilde ik graag een echo laten nemen. Het kon immers zijn dat er zich alweer een steen gevormd had, want we moeten toegeven dat ze niet geheel op haar dieet staat. Urinary droogvoer gaat er wel in, maar natvoer helaas niet. Ze kan de oren van ons hoofd zagen voor wat lekkers, dus brengt Sab elke keer reepjes kip of ham mee van de winkel. Dat laatste wordt nu van haar lunch geschrapt, want de echo wees uit dat er toch wat gruis in haar blaas zat. Dit kan tegen de blaaswand schuren als ik haar blaas leeg en dus ook het bloed veroorzaken dat ik elke keer zag. Vanaf nu moeten we echt heel erg strikt zijn en haar enkel op speciaal dieetvoer zetten zodat het gruis opgelost raakt. Ze stond sinds een dag of 4 al op Baytril omdat ze wat snotterig was en die medicatie helpt tevens om het bloed weg te krijgen. Dus die kuur moet ik nu afmaken tot ze zich helemaal lekker voelt. Ons chronisch diarree- en snotpatiëntje Minke is één van onze grote zorgenkindjes. Ondanks dat ze altijd diarree heeft, merken we gradaties hierin. Zo zijn er momenten dat ze elke keer netjes naar de kattenbak gaat, maar ook momenten bij dat ze diarree verliest als ze bijvoorbeeld slaapt. Onze wasmachine draait dan ook overuren en staat werkelijk van 's morgens tot 's nachts te draaien om alle dekentjes gewassen te krijgen. Soms zijn er ook momenten bij dat Minke puur slijm verliest en dat is wat er nu gaande is. Ze is tijdens de Kerstperiode namelijk krols geweest en dat heeft haar volledig uitgeput. Een verhaal dat we al eerder gelezen en beleefd hebben met haar. Ik hoor mensen al denken: waarom is dat kind in hemelsnaam niet gesteriliseerd? Wel, als dat gekund had, dan hadden we dat uiteraard al lang gedaan! Maar Minke kan niet onder narcose gebracht worden, want dat betekent haar dood. Ze zou ter plekke op de behandeltafel sterven omdat er binnenin van alles schort. We hadden dit probleem tijdens haar krolsheid al met Bartjan gesproken en die kwam gelukkig met de ultieme tip: Suprelorin. Er werd vandaag onderhuids een anticonceptiemiddel ingeplant wat ervoor zal zorgen dat Minke minstens een half jaar niet krols wordt. Dit kost ons ongeveer hetzelfde als een sterilisatie en moet dus elke keer weer opnieuw gegeven worden als het goedje onderhuids uitgewerkt is. Een dure affaire uiteindelijk, maar dat hebben we er graag voor over! Ons Minke mag niet meer zo diep gaan en had ik dit eerder geweten, dan had ik dit al veel sneller toegepast! Verder kreeg ze nog een spuitje Convenia om haar diarree- snotprobleem weer een beetje onder controle te krijgen. Jammer eigenlijk dat ze nu weer in een dipje zit, want ze heeft er net een hele tijd goed uitgezien. Zelfs haar suikertante Hilde zei dit nog tijdens één van haar laatste knuffeldagbezoekjes. Ondanks dat Minke erg mager is, verbaasde ze ons wel door 2,250 op de weegschaal aan te tikken. Momenteel ligt ze bij te komen van die vermoeiende rit en dierenartsbezoek, maar we zijn zo trots op haar dat ze zich voorbeeldig gedragen heeft. Alle prikjes liet ze zonder tegenspartelen zetten en ze liet zich voor eerst in haar leven makkelijk hanteren. Top gedaan lieve meid!
Ons eerste dierenartsritje van het nieuwe jaar zit er alweer op! Met alle ellende die ons verlamde Blutsje Toki en wij al achter de rug hebben, willen we er deze keer heel snel bij zijn, mocht er alsnog necrose optreden aan zijn hechtingswonde. Dus planden we vandaag alvast een controle-afspraakje in. Sophie vond zijn nieuwe plassertje en ritssluiting er tot hiertoe goed uitzien, alleen moet ik dat 'gevaarlijke' stukje goed droog houden. Ik durf zelf nog niet te hard juichen en dat zal ik ook maar pas doen als het effectief allemaal achter de rug is. Voor mij is het ook nog even wennen dat zijn nieuwe plasbuisje net boven zijn anus geplaatst is. Want nu lijkt het elke keer alsof hij uit zijn poepgaatje plast als ik zijn blaas leeg. Ik hoop dat alle ellende snel achter de rug is en Toki weer lekker kan schuifelen met de andere bewoners. Want daar heeft hij wel nood aan. Hij begint zich stierlijk te vervelen, al die gehele tijd in zijn slaapkamertje. Maar het kan nog even niet anders, dus nog een beetje geduld lieve man. Zijn nieuwe controle-afspraak staat ook alweer geprikt en we hopen dat het er tegen dan allemaal nog een stukje netter, beter en mooi genezen uitziet. Ook ons luierkindje Chyna moest mee, want er zit al een paar daagjes bloed bij haar urine als ik haar blaas leeg. Aangezien zij begin augustus pas geopereerd is aan een immens grote blaassteen, wilde ik graag een echo laten nemen. Het kon immers zijn dat er zich alweer een steen gevormd had, want we moeten toegeven dat ze niet geheel op haar dieet staat. Urinary droogvoer gaat er wel in, maar natvoer helaas niet. Ze kan de oren van ons hoofd zagen voor wat lekkers, dus brengt Sab elke keer reepjes kip of ham mee van de winkel. Dat laatste wordt nu van haar lunch geschrapt, want de echo wees uit dat er toch wat gruis in haar blaas zat. Dit kan tegen de blaaswand schuren als ik haar blaas leeg en dus ook het bloed veroorzaken dat ik elke keer zag. Vanaf nu moeten we echt heel erg strikt zijn en haar enkel op speciaal dieetvoer zetten zodat het gruis opgelost raakt. Ze stond sinds een dag of 4 al op Baytril omdat ze wat snotterig was en die medicatie helpt tevens om het bloed weg te krijgen. Dus die kuur moet ik nu afmaken tot ze zich helemaal lekker voelt. Ons chronisch diarree- en snotpatiëntje Minke is één van onze grote zorgenkindjes. Ondanks dat ze altijd diarree heeft, merken we gradaties hierin. Zo zijn er momenten dat ze elke keer netjes naar de kattenbak gaat, maar ook momenten bij dat ze diarree verliest als ze bijvoorbeeld slaapt. Onze wasmachine draait dan ook overuren en staat werkelijk van 's morgens tot 's nachts te draaien om alle dekentjes gewassen te krijgen. Soms zijn er ook momenten bij dat Minke puur slijm verliest en dat is wat er nu gaande is. Ze is tijdens de Kerstperiode namelijk krols geweest en dat heeft haar volledig uitgeput. Een verhaal dat we al eerder gelezen en beleefd hebben met haar. Ik hoor mensen al denken: waarom is dat kind in hemelsnaam niet gesteriliseerd? Wel, als dat gekund had, dan hadden we dat uiteraard al lang gedaan! Maar Minke kan niet onder narcose gebracht worden, want dat betekent haar dood. Ze zou ter plekke op de behandeltafel sterven omdat er binnenin van alles schort. We hadden dit probleem tijdens haar krolsheid al met Bartjan gesproken en die kwam gelukkig met de ultieme tip: Suprelorin. Er werd vandaag onderhuids een anticonceptiemiddel ingeplant wat ervoor zal zorgen dat Minke minstens een half jaar niet krols wordt. Dit kost ons ongeveer hetzelfde als een sterilisatie en moet dus elke keer weer opnieuw gegeven worden als het goedje onderhuids uitgewerkt is. Een dure affaire uiteindelijk, maar dat hebben we er graag voor over! Ons Minke mag niet meer zo diep gaan en had ik dit eerder geweten, dan had ik dit al veel sneller toegepast! Verder kreeg ze nog een spuitje Convenia om haar diarree- snotprobleem weer een beetje onder controle te krijgen. Jammer eigenlijk dat ze nu weer in een dipje zit, want ze heeft er net een hele tijd goed uitgezien. Zelfs haar suikertante Hilde zei dit nog tijdens één van haar laatste knuffeldagbezoekjes. Ondanks dat Minke erg mager is, verbaasde ze ons wel door 2,250 op de weegschaal aan te tikken. Momenteel ligt ze bij te komen van die vermoeiende rit en dierenartsbezoek, maar we zijn zo trots op haar dat ze zich voorbeeldig gedragen heeft. Alle prikjes liet ze zonder tegenspartelen zetten en ze liet zich voor eerst in haar leven makkelijk hanteren. Top gedaan lieve meid!
Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen, of de eerste rekeningen moe(s)ten al betaald worden. Omdat er komende weken nog een heleboel dierenartsbezoeken op de agenda staan waarvan de kosten hoog zullen oplopen -mede door een aantal operaties-, plaatsen we weer een aantal spulletjes in onze webshop in de hoop zo voldoende centjes binnen te krijgen om alles te kunnen betalen. Het is geen geheim dat het runnen van ons tehuis met zovele zorgbehoevende Blutsjes veel centjes kost. Echter willen we ook niet zomaar om donaties vragen, dat hebben we nooit gedaan en zullen we ook nooit doen. Bettie heeft leuke haakseltjes gemaakt die we ten voordele van ons Blusjestehuis mogen verkopen. De spulletjes kunnen op afspraak in ons Blutsjestehuis afgehaald worden, maar ze kunnen tevens ook via Bpost verzonden worden. Verzendkosten bedragen 5 euro tot 2kg, dus er kunnen meerdere spulletjes tegelijk in een pakketje opgestuurd worden. Hieronder zijn alle nieuwe spulletjes opgesomd samen met de prijs:
- Fotolijstjes: 1,50 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Kattenmandjes: 7 euro groot - 5 euro klein (slechts 1 klein mandje beschikbaar!)
- Uiltjes: 3 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Gehaakte kleerhangers: kinderformaat - 2 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Gehaakte theelichtjes: groot formaat - 3 euro per stuk (enkel ophalen in verband met breekbaarheid)
- Biggetjes: 3 euro per stuk - divers uiterlijk
Bestelling graag doormailen naar: [email protected] en wij zorgen ervoor dat jouw pakketje zo snel mogelijk opgehaald of verzonden kan worden. Dikke dankjewel namens al onze Blutsjes! Met liefde alleen redden we het niet...
- Fotolijstjes: 1,50 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Kattenmandjes: 7 euro groot - 5 euro klein (slechts 1 klein mandje beschikbaar!)
- Uiltjes: 3 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Gehaakte kleerhangers: kinderformaat - 2 euro per stuk - diverse kleuren verkrijgbaar
- Gehaakte theelichtjes: groot formaat - 3 euro per stuk (enkel ophalen in verband met breekbaarheid)
- Biggetjes: 3 euro per stuk - divers uiterlijk
Bestelling graag doormailen naar: [email protected] en wij zorgen ervoor dat jouw pakketje zo snel mogelijk opgehaald of verzonden kan worden. Dikke dankjewel namens al onze Blutsjes! Met liefde alleen redden we het niet...
Zondag 03 januari 2016;
Sorry, ik kon het niet laten om ook dit tafereeltje te delen. Dat kontje is toch werkelijk om in te bijten! Al vanaf de eerste dag dat ons eerste verlamde Blutsje 'Klaus' hier kwam wonen, was ik gelijk verkocht. En dat terwijl Klaus ons soms letterlijk tot waanzin dreef, zelfs nu nog. Hij heeft best een pittig karakter en in het begin was hij een heuse 'farmerboy' zoals we hem al grappend noemden. Mijn net gepoetste vloer werd elke keer weer van Klaus zijn handtekening voorzien, gewoon door de luier door. Gelukkig is hij deze fase ondertussen ontgroeid, want *grmbl*. Daarna kwam verlamd Blutsje Ballerina hier wonen en wat een verademing: zij is gewoon het meest nette meisje ooit! De verlamde Blutsjes hadden mijn hart gestolen en mijn gevoel zei dat ik er nog meer wilde helpen. Plekjes voor hen zijn namelijk o-zo schaars. Ondertussen is dat aantal al tot twaalf opgelopen. Allemaal even verschillend en geen enkel verlamd Blutsje is hetzelfde, niet qua karakter maar zeker niet qua verlamming. Er sijpelden ook aanvragen binnen om luierkindjes* in ons tehuis op te nemen en hoe kan het ook anders, ook zij zijn mijn grote liefdes. De meeste mensen vinden het wel koddig om zo'n katje met een luier om de kont voorbij te zien schuifelen of lopen. Maar ik moet toegeven dat het er allemaal romantischer uitziet dan het is. Het is keihard werken om hen gezond te houden. De blazen moeten 3 x per dag handmatig geleegd worden en in de meeste gevallen de darmen ook. Ze moeten regelmatig op blaasontsteking getest worden en soms zijn dure operaties nodig. Ze eten bijna puur goud, want de dieetbrokjes en natvoertjes liegen er qua prijs niet om en de hoeveelheid die ze per dag opeten ook niet. Ze moeten in de gaten gehouden worden op schuurwondjes en kontjes moeten gezalfd en bepoederd worden. Sommigen moeten dagelijks ettelijke malen in een nieuwe luier gehuld worden en sommige pootjes moeten ingetapet worden. Om de dag in bad, want zo houden we hen gezond en voorkomen we rauwe en rode billetjes. Fysiotherapie om de meeste contracturen in te dijken. Maar de band die ontstaat met hen op de behandeltafel is met geen woorden te omschrijven. De liefde overwint in dit geval alles. Laat mijn vermoeidheid soms varen als ik om 3u 's nachts nog een luier verschoon. Het heeft me doen besluiten om ons nog meer te gaan specialiseren in zulke Blutsjes en later ook andere verlamde dieren. Ik ben betoverd door een luier en een broekje, helemaal holderdebolder.
* Katjes met een blaas- en/of darmverlamming, maar die wel nog zelfstandig kunnen stappen noem ik liefkozend luierkindjes.
Sorry, ik kon het niet laten om ook dit tafereeltje te delen. Dat kontje is toch werkelijk om in te bijten! Al vanaf de eerste dag dat ons eerste verlamde Blutsje 'Klaus' hier kwam wonen, was ik gelijk verkocht. En dat terwijl Klaus ons soms letterlijk tot waanzin dreef, zelfs nu nog. Hij heeft best een pittig karakter en in het begin was hij een heuse 'farmerboy' zoals we hem al grappend noemden. Mijn net gepoetste vloer werd elke keer weer van Klaus zijn handtekening voorzien, gewoon door de luier door. Gelukkig is hij deze fase ondertussen ontgroeid, want *grmbl*. Daarna kwam verlamd Blutsje Ballerina hier wonen en wat een verademing: zij is gewoon het meest nette meisje ooit! De verlamde Blutsjes hadden mijn hart gestolen en mijn gevoel zei dat ik er nog meer wilde helpen. Plekjes voor hen zijn namelijk o-zo schaars. Ondertussen is dat aantal al tot twaalf opgelopen. Allemaal even verschillend en geen enkel verlamd Blutsje is hetzelfde, niet qua karakter maar zeker niet qua verlamming. Er sijpelden ook aanvragen binnen om luierkindjes* in ons tehuis op te nemen en hoe kan het ook anders, ook zij zijn mijn grote liefdes. De meeste mensen vinden het wel koddig om zo'n katje met een luier om de kont voorbij te zien schuifelen of lopen. Maar ik moet toegeven dat het er allemaal romantischer uitziet dan het is. Het is keihard werken om hen gezond te houden. De blazen moeten 3 x per dag handmatig geleegd worden en in de meeste gevallen de darmen ook. Ze moeten regelmatig op blaasontsteking getest worden en soms zijn dure operaties nodig. Ze eten bijna puur goud, want de dieetbrokjes en natvoertjes liegen er qua prijs niet om en de hoeveelheid die ze per dag opeten ook niet. Ze moeten in de gaten gehouden worden op schuurwondjes en kontjes moeten gezalfd en bepoederd worden. Sommigen moeten dagelijks ettelijke malen in een nieuwe luier gehuld worden en sommige pootjes moeten ingetapet worden. Om de dag in bad, want zo houden we hen gezond en voorkomen we rauwe en rode billetjes. Fysiotherapie om de meeste contracturen in te dijken. Maar de band die ontstaat met hen op de behandeltafel is met geen woorden te omschrijven. De liefde overwint in dit geval alles. Laat mijn vermoeidheid soms varen als ik om 3u 's nachts nog een luier verschoon. Het heeft me doen besluiten om ons nog meer te gaan specialiseren in zulke Blutsjes en later ook andere verlamde dieren. Ik ben betoverd door een luier en een broekje, helemaal holderdebolder.
* Katjes met een blaas- en/of darmverlamming, maar die wel nog zelfstandig kunnen stappen noem ik liefkozend luierkindjes.
Zaterdag 02 januari 2016:
Ons diabeetje Jailo was heel getraumatiseerd en bang van andere katten toen ze hier pas kwam wonen. Noodgedwongen moest ze de eerste paar weken in een bench doorbrengen omdat ze zo bang was en we haar op die manier aan ons en de rest van de bende wilden laten wennen. Ze zat de hele tijd met haar hoofdje naar de muur gericht zodat ze de andere bewoners niet zou zien. Immers werd ze in haar vorige huisje door de andere kat des huizes zwaar geterroriseerd waardoor Jailo niet eens naar toilet durfde en haar behoefte ter plekke deed. Haar baasje kon haar niet 2 x daags spuiten en dat was net nodig om haar leven te redden. Haar ogen waren al aangetast door de suiker en er zat niets anders op dan een aanvraag bij ons in te dienen of haar te laten inslapen. Wij gaven haar die kans en ze greep ze met haar vier pootjes! Omdat het voor mij niet handig was om haar in de bench te spuiten en ik het idee had dat ze wel wat vooruitgang geboekt had, mocht ze in de badkamer gaan wonen. Wonderbaarlijk wende ze vrij snel aan alle andere bewoners en zagen we een totaal andere Jailo tevoorschijn komen, eentje die geniet van het leven. Wellicht voelde ze zich op dat moment ook al wat beter, fysiek dan toch, omdat de insuline zijn werk deed. In de zomer - als de nacht gevallen was en enkel de sterren en de maan de ren verlichtten - zag ik haar stiekem vaak in de buitenren zitten. Ik deed dan net alsof ik haar niet zag, want als ik ook maar iets tegen haar zei, dan liep ze vlug weer naar binnen. Alsof ze dacht dat ze iets verkeerd gedaan had. Arme meid toch! De badkamer is en blijft haar eigen vertrouwde plekje, maar meermaals per dag zie ik haar vol zelfvertrouwen in de grotere ruimte van ons tehuis lopen. Vaak zit ze in de zetel of zelfs op de vensterbank en dan kijk ik vol trots naar haar. Al haar trauma's zijn achterwege en ik zie een gelukkige Jailo. Een beetje een gekke Jailo zelfs. En het mooiste van al: ze heeft zichzelf genezen. Hier krijgen dieren ruimte en alle tijd van de wereld om zichzelf weer beter te doen voelen. Er komen geen trucjes, medicijntjes of andere dingen aan te pas. Enkel liefde, dat is het puurste medicijn dat we geven. Tania stuurde ons een hele tijd geleden nieuwe naaldjes toe en omdat ik er zo enthousiast over was, stuurde ze ons laatst weer een hele lading toe. Deze naaldjes zijn een ware uitkomst, want ze kunnen langer gebruikt worden dan de vorige. En Jailo voelt de prik ook minder omdat deze naaldjes korter en fijner zijn. Mijn hart breek als ik eraan denk hoeveel diabeetjes geen kans krijgen en (soms noodgedwongen) ingeslapen worden. Ik moet toegeven: het is altijd rekening houden met de spuittijden, maar het is zeker niet onoverkomelijk. Hadden we maar meer ruimte, hadden we maar meer helpende handen, dan zou ik letterlijk meer diertjes van de dood kunnen redden... We doen wat we kunnen, maar dat is nog steeds niet genoeg. Jailo is één van de gelukkigen, haar wereld is mooier geworden door hier te komen wonen en daar ben ik zo zo blij om! Tania, nogmaals dank voor de meest-geweldige-spuitjes-ooit!
Ons diabeetje Jailo was heel getraumatiseerd en bang van andere katten toen ze hier pas kwam wonen. Noodgedwongen moest ze de eerste paar weken in een bench doorbrengen omdat ze zo bang was en we haar op die manier aan ons en de rest van de bende wilden laten wennen. Ze zat de hele tijd met haar hoofdje naar de muur gericht zodat ze de andere bewoners niet zou zien. Immers werd ze in haar vorige huisje door de andere kat des huizes zwaar geterroriseerd waardoor Jailo niet eens naar toilet durfde en haar behoefte ter plekke deed. Haar baasje kon haar niet 2 x daags spuiten en dat was net nodig om haar leven te redden. Haar ogen waren al aangetast door de suiker en er zat niets anders op dan een aanvraag bij ons in te dienen of haar te laten inslapen. Wij gaven haar die kans en ze greep ze met haar vier pootjes! Omdat het voor mij niet handig was om haar in de bench te spuiten en ik het idee had dat ze wel wat vooruitgang geboekt had, mocht ze in de badkamer gaan wonen. Wonderbaarlijk wende ze vrij snel aan alle andere bewoners en zagen we een totaal andere Jailo tevoorschijn komen, eentje die geniet van het leven. Wellicht voelde ze zich op dat moment ook al wat beter, fysiek dan toch, omdat de insuline zijn werk deed. In de zomer - als de nacht gevallen was en enkel de sterren en de maan de ren verlichtten - zag ik haar stiekem vaak in de buitenren zitten. Ik deed dan net alsof ik haar niet zag, want als ik ook maar iets tegen haar zei, dan liep ze vlug weer naar binnen. Alsof ze dacht dat ze iets verkeerd gedaan had. Arme meid toch! De badkamer is en blijft haar eigen vertrouwde plekje, maar meermaals per dag zie ik haar vol zelfvertrouwen in de grotere ruimte van ons tehuis lopen. Vaak zit ze in de zetel of zelfs op de vensterbank en dan kijk ik vol trots naar haar. Al haar trauma's zijn achterwege en ik zie een gelukkige Jailo. Een beetje een gekke Jailo zelfs. En het mooiste van al: ze heeft zichzelf genezen. Hier krijgen dieren ruimte en alle tijd van de wereld om zichzelf weer beter te doen voelen. Er komen geen trucjes, medicijntjes of andere dingen aan te pas. Enkel liefde, dat is het puurste medicijn dat we geven. Tania stuurde ons een hele tijd geleden nieuwe naaldjes toe en omdat ik er zo enthousiast over was, stuurde ze ons laatst weer een hele lading toe. Deze naaldjes zijn een ware uitkomst, want ze kunnen langer gebruikt worden dan de vorige. En Jailo voelt de prik ook minder omdat deze naaldjes korter en fijner zijn. Mijn hart breek als ik eraan denk hoeveel diabeetjes geen kans krijgen en (soms noodgedwongen) ingeslapen worden. Ik moet toegeven: het is altijd rekening houden met de spuittijden, maar het is zeker niet onoverkomelijk. Hadden we maar meer ruimte, hadden we maar meer helpende handen, dan zou ik letterlijk meer diertjes van de dood kunnen redden... We doen wat we kunnen, maar dat is nog steeds niet genoeg. Jailo is één van de gelukkigen, haar wereld is mooier geworden door hier te komen wonen en daar ben ik zo zo blij om! Tania, nogmaals dank voor de meest-geweldige-spuitjes-ooit!
Vrijdag 01 januari 2016:
Voor ons verlamd Blutsje Noro hier kwam wonen, moest hij noodgedwongen in een tijdelijk gastgezin gaan wonen waar hij niet naar behoren verzorgd werd. Dat zorgde ervoor dat hij een serieuze kontwonde had opgelopen die met spoed geopereerd moest worden. De dierenarts heeft toen zijn billetjes en pootjes bijna zo goed als kaal moeten scheren om zo hygiënisch mogelijk te werken. Maar daardoor is hij wel zijn beschermlaagje kwijt. En ondanks dat onze vloer echt glad is, had hij aan zijn knietje en dij toch schaafwondjes opgelopen. Om de boel niet erger te maken dan het al was, moest hij noodgedwongen drie dagen in zijn slaapkamertje doorbrengen tot de wondjes min of meer geheeld waren. Blij als hij was, mocht hij na die dagen weer gaan schuifelen en nog geen uur later had hij weer schuurwondjes opgelopen. Dat kon zo niet verder, want hij heeft al zo'n gevoelige huid en op die manier kunnen er nare wonden en abcessen ontstaan. Dus moest hij weer noodgedwongen in zijn slaapkamertje wonen en trok ik mijn stoute schoenen aan. Kim van Villa Vacht heeft namelijk een ganse garderobe broekjes en ik vroeg haar of ze soms eentje wilde opsturen voor onze Noro. En dat wilde ze gelukkig! Deze week zat het broekje in de brievenbus en mocht onze Noro weer aan het schuifelen gaan. Hij moest er uiteraard even aan wennen, want nu heeft hij niet alleen een luier, maar ook een broekje aan zijn kont bengelen. Maar het belangrijkste: zijn knietje en dijtje blijven voortaan wondjes vrij! We kunnen wel zeggen dat ons grappige ventje wel heel blits het nieuwe jaar in gaat met zijn knalgele broekje. We zouden graag zijn garderobe uitbreiden met nog een broekje of twee zodat hij toch kan blijven schuifelen als zijn gele broekje in de was zit of slijtage sporen vertoont. Mocht er iemand onze Noro uit de brand willen helpen met nog een modelletje, heel erg graag! Kim, nogmaals dank voor het fantastische broekje! Je hebt ons en Noro er erg blij mee gemaakt. Prettig Nieuwjaar iedereen!
Voor ons verlamd Blutsje Noro hier kwam wonen, moest hij noodgedwongen in een tijdelijk gastgezin gaan wonen waar hij niet naar behoren verzorgd werd. Dat zorgde ervoor dat hij een serieuze kontwonde had opgelopen die met spoed geopereerd moest worden. De dierenarts heeft toen zijn billetjes en pootjes bijna zo goed als kaal moeten scheren om zo hygiënisch mogelijk te werken. Maar daardoor is hij wel zijn beschermlaagje kwijt. En ondanks dat onze vloer echt glad is, had hij aan zijn knietje en dij toch schaafwondjes opgelopen. Om de boel niet erger te maken dan het al was, moest hij noodgedwongen drie dagen in zijn slaapkamertje doorbrengen tot de wondjes min of meer geheeld waren. Blij als hij was, mocht hij na die dagen weer gaan schuifelen en nog geen uur later had hij weer schuurwondjes opgelopen. Dat kon zo niet verder, want hij heeft al zo'n gevoelige huid en op die manier kunnen er nare wonden en abcessen ontstaan. Dus moest hij weer noodgedwongen in zijn slaapkamertje wonen en trok ik mijn stoute schoenen aan. Kim van Villa Vacht heeft namelijk een ganse garderobe broekjes en ik vroeg haar of ze soms eentje wilde opsturen voor onze Noro. En dat wilde ze gelukkig! Deze week zat het broekje in de brievenbus en mocht onze Noro weer aan het schuifelen gaan. Hij moest er uiteraard even aan wennen, want nu heeft hij niet alleen een luier, maar ook een broekje aan zijn kont bengelen. Maar het belangrijkste: zijn knietje en dijtje blijven voortaan wondjes vrij! We kunnen wel zeggen dat ons grappige ventje wel heel blits het nieuwe jaar in gaat met zijn knalgele broekje. We zouden graag zijn garderobe uitbreiden met nog een broekje of twee zodat hij toch kan blijven schuifelen als zijn gele broekje in de was zit of slijtage sporen vertoont. Mocht er iemand onze Noro uit de brand willen helpen met nog een modelletje, heel erg graag! Kim, nogmaals dank voor het fantastische broekje! Je hebt ons en Noro er erg blij mee gemaakt. Prettig Nieuwjaar iedereen!
