Volg hier het wel en wee uit ons tehuis 2016 deel 2:
Zaterdag 31 december 2016:
Het verzorgen en de zorgen in een Blutsjestehuis staan nooit stil, ook niet op Oudejaar! Vorig weekend was ik ons verlamd Blutsje Tim zijn blaas aan het legen toen mijn oog op zijn fel gele, bijna oranje plas viel. Het deed me gelijk denken aan Aspro... en frappant dat Tim toen ook al een paar daagjes zulke plas had, tot het plots weer zo wegtrok als het kwam. Maar naarmate de dagen vorderden, zag ik zijn vachtje plukkerig worden, zijn flanken invallen en hij werd hangerig. Bijzonder hangerig, door de koorts natuurlijk. Dus hops, Metacam (of in dit geval Novacam) gegeven om de koorts binnen de perken te houden, maar mijn buikgevoel bleef knagen. FIP speelde de hele tijd door mijn hoofd... Daarom werd Tim woensdag in de transporter gezet en mocht hij samen met Sab een ritje dierenarts maken om bloed te prikken. 💉 Gisteren kregen we telefoon dat zijn resultaten helemaal niet goed waren, ronduit slecht zelfs. Op de 5 parameters voor FIP scoort hij er 4, wat bijzonder angstaanjagend is! Onze dierenarts beval me bijna om gelijk met Interferon te starten en daarnaast krijgt hij ook antibiotica. Er wordt nu een bijkomend Titer onderzoek gedaan en daarvan weten we eind volgende week de uitslag. Er is nog altijd een klein waterkansje dat het om een "simpele" galblaasontsteking gaat en stiekem hopen we daar heel erg hard op. Maar we houden rekening met het ergste... We gaan in ieder geval aan de slag met allerlei medicatie en ook de immuunboosters die Iris ons een tijdje geleden toestuurde. 💊 Ondanks dat hij veel slaapt, doet hij het nog redelijk goed. Eten gaat er gelukkig ook nog vlot in, net zoals de snoepjes van de snoepjesfee! Hopelijk weten we snel wat er precies allemaal in zijn lijfje aan de gang is.
Het verzorgen en de zorgen in een Blutsjestehuis staan nooit stil, ook niet op Oudejaar! Vorig weekend was ik ons verlamd Blutsje Tim zijn blaas aan het legen toen mijn oog op zijn fel gele, bijna oranje plas viel. Het deed me gelijk denken aan Aspro... en frappant dat Tim toen ook al een paar daagjes zulke plas had, tot het plots weer zo wegtrok als het kwam. Maar naarmate de dagen vorderden, zag ik zijn vachtje plukkerig worden, zijn flanken invallen en hij werd hangerig. Bijzonder hangerig, door de koorts natuurlijk. Dus hops, Metacam (of in dit geval Novacam) gegeven om de koorts binnen de perken te houden, maar mijn buikgevoel bleef knagen. FIP speelde de hele tijd door mijn hoofd... Daarom werd Tim woensdag in de transporter gezet en mocht hij samen met Sab een ritje dierenarts maken om bloed te prikken. 💉 Gisteren kregen we telefoon dat zijn resultaten helemaal niet goed waren, ronduit slecht zelfs. Op de 5 parameters voor FIP scoort hij er 4, wat bijzonder angstaanjagend is! Onze dierenarts beval me bijna om gelijk met Interferon te starten en daarnaast krijgt hij ook antibiotica. Er wordt nu een bijkomend Titer onderzoek gedaan en daarvan weten we eind volgende week de uitslag. Er is nog altijd een klein waterkansje dat het om een "simpele" galblaasontsteking gaat en stiekem hopen we daar heel erg hard op. Maar we houden rekening met het ergste... We gaan in ieder geval aan de slag met allerlei medicatie en ook de immuunboosters die Iris ons een tijdje geleden toestuurde. 💊 Ondanks dat hij veel slaapt, doet hij het nog redelijk goed. Eten gaat er gelukkig ook nog vlot in, net zoals de snoepjes van de snoepjesfee! Hopelijk weten we snel wat er precies allemaal in zijn lijfje aan de gang is.
Vrijdag 30 december 2016:
Bij het geweldig leuke Kerstkaartje van Marijke zat dit setje oorbelletjes. Ze stond erop dat we deze verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Hoe ontzettend lief is dat! 💜 Maar als we hem zomaar in de webshop gooien, dan is het in principe: wie eerst komt, eerst maalt. Dus willen we de kansen een beetje optrekken voor diegene die de oorbelletjes het hardste wenst, door ze te veilen. De oorbelletjes zijn prachtig vervaardigd en het zijn stekertjes. Het kattenkontje komt in principe achter de oorlel en het kopje vooraan. Om de verzendkosten toch een klein beetje te 'coveren', starten we met een startbod van 5 euro. De biedingen mogen binnenlopen tot 1 januari 2017 18u. Diegene die dan het meeste geboden heeft voor het setje oorbellen, mag dan binnenkort dit cadeautje in de brievenbus verwachten. 📬 Met deze centjes hopen we een deel van onze dierenartsrekeningen te betalen. Dit zijn de kosten van amper één week - uitgezonderd van de medicatierekening van vandaag - en dan verwachten we nog de rekening van het labo van een bloedonderzoek. Hopelijk kan ons lief Ataxie Smurfje overtuigen om voluit te bieden? Dankjewel alvast en in het bijzonder Marijke, voor dit meer-dan-geweldig-lieve gebaar! 😊
Bij het geweldig leuke Kerstkaartje van Marijke zat dit setje oorbelletjes. Ze stond erop dat we deze verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Hoe ontzettend lief is dat! 💜 Maar als we hem zomaar in de webshop gooien, dan is het in principe: wie eerst komt, eerst maalt. Dus willen we de kansen een beetje optrekken voor diegene die de oorbelletjes het hardste wenst, door ze te veilen. De oorbelletjes zijn prachtig vervaardigd en het zijn stekertjes. Het kattenkontje komt in principe achter de oorlel en het kopje vooraan. Om de verzendkosten toch een klein beetje te 'coveren', starten we met een startbod van 5 euro. De biedingen mogen binnenlopen tot 1 januari 2017 18u. Diegene die dan het meeste geboden heeft voor het setje oorbellen, mag dan binnenkort dit cadeautje in de brievenbus verwachten. 📬 Met deze centjes hopen we een deel van onze dierenartsrekeningen te betalen. Dit zijn de kosten van amper één week - uitgezonderd van de medicatierekening van vandaag - en dan verwachten we nog de rekening van het labo van een bloedonderzoek. Hopelijk kan ons lief Ataxie Smurfje overtuigen om voluit te bieden? Dankjewel alvast en in het bijzonder Marijke, voor dit meer-dan-geweldig-lieve gebaar! 😊
Als we het ene probleem bij ons verlamd Blutsje Bobita tackelen, komt er weer iets anders om de hoek loeren. Nou ja, dit vervelende jeukprobleem is al een tijdje gaande, vanaf zijn binnenkomst al om precies te zijn. Maar we konden het altijd binnen de perken houden en plots werd de jeuk erger en erger. We hadden een beetje een bruin vermoeden dat hij een allergie heeft, alleen is het donders moeilijk om uit te dokteren waaraan. Woensdag is hij nog naar onze dierenarts geweest omdat hij overal kleine wondjes begon te ontwikkelen door het vele krabben en bijten en zijn oorrandjes waren al even bezaaid met korstjes - eigenlijk is dit probleem opgedoken vlak na zijn verlamde pootamputatie. Ik had al allerlei zalfjes gesmeerd om de boel wat te verzachten en dat leek toch een beetje te helpen, net zoals de druppeltjes jeuk van Puur, maar het was duidelijk dat er toch nóg groter geschut aan te pas moest komen. Hij kreeg wat tabletjes mee en ik heb het idee dat we de boel ein-de-lijk onder controle aan het krijgen zijn. ✌ Samen met een goed badje waar hij met Nizoral gewassen wordt. De korstjes op zijn oren zijn ontzettend verbeterd en ik zie hem niet zo vaak meer met zijn voorpootjes tegen zijn gezicht schurken of vlijtig zijn tandjes over zijn lichaam vleien waarbij hij de jeuk wilt wegpitsen. Onze dierenarts is ervan overtuigd dat hij een voedselallergie heeft en hij staat gelukkig al een tijdje op speciaal dieetvoer. Als het om een contactallergie zou gaan, dan is het natuurlijk niet zo simpel om uit te vissen waaraan. Om toch positief te eindigen: zijn amputatiewonde geneest voorbeeldig! 😊 Zo goed, dat hij in principe na het weekend alweer mag gaan schuifelen. Hij kreeg zelfs een pluim van onze dierenarts, want ze stond er versteld van dat hij zijn draadjes dan toch heeft laten zitten! Komt goed manneke, maar 't levert in ieder geval wel een super cute foto op - na 't badje met een lekker warm bumblebee jasje aan. 💙
Donderdag 29 december 2016:
Al weken zit ik tegen dit verhaal aan te hikken, terwijl het eigenlijk iets heel feestelijks zou moeten zijn. De Katten-Brigade bestaat vandaag 5 jaar - mijn grote liefde, mijn kindje! Maar toch valt er even niets te vieren, want afgelopen jaar is bijzonder zwaar geweest. Met de brand als absoluut dieptepunt... En toch zijn we blijven hopen en dromen voor een toekomst voor de Blutsjes, maar de weg die we afgelegd hebben was helemaal niet makkelijk. Het verdriet nog steeds rauw op ons hart, bij momenten een heel eenzaam gevoel, maar de liefde voor onze Blutsjes is onze rode leidraad doorheen dit verhaal. Twee bijzondere zinnetjes op twee afzonderlijke Kerstkaartjes hebben me toch kunnen overhalen om iets over ons 5-jarig jubileum te schrijven. 'Tot volgend jaar' en 'jullie staan er niet meer alleen voor'. Twee simpele zinnetjes misschien, maar voor ons zoveel zeggend! 💜 2017 komt bijna aan de voordeur kloppen en eerlijk gezegd kan ik niet wachten om die pagina om te slaan en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hopelijk een sprookje deze keer! Onze vechtlust werd aangewakkerd en voor 2017 trek in mijn bokshandschoenen aan en span ik mijn spierballen op. Want we moeten groeien, meer aanpassingen doen en beter worden, op allerlei vlakken. De aanvragen die ons per e-mail of telefoon bereiken liegen er niet om. Er zijn zovele Blutsjes die nood hebben aan een plekje hier. We zijn het de Blutsjes verschuldigd die nu tussen schip en wal eindigen. De verhaaltjes van deze Blutsjes raken het diepste van mijn hart, wetende dat ze hier helemaal mogen zijn wie ze zijn. Alle imperfecties die ze hebben zijn voor mij perfect! Ooit in een ver verleden werd er mijn gevraagd wat ik het allerliefste zou doen en zonder het goed en wel te beseffen zei ik: dan opende ik een soort van rusthuis voor allerlei oude en zieke dieren. Woorden die ik uitsprak en weer vergat... Zoveel jaren later werd ons Blutsjestehuis geboren en werden mijn vergeten woorden werkelijkheid. 🌟 Stiekem hoop ik er nog 50 jaar bij te doen en dan denk ik dat het wel geweest is. Dan wil ik graag gaan rusten en vertrekken naar mijn sterretjes die ik zo hard mis. 5 jaar alweer, wow! En dit kan alleen maar door de steun van onze Blutsjesvrienden. Ik weet dat ik in herhaling val en waarschijnlijk zullen jullie dit zinnetje nog wel ontelbare keren horen (misschien tot vervelens toe zelfs?): maar zonder jullie hulp geen Blutsjestehuis! Dankbaar om onze alsmaar groeiende Blutsjesfamilie, zowel diertjes als mensjes. Hopelijk blijven jullie aan onze zijde kleven en schrijven we nog vele mooie verhalen, samen? 💋
Al weken zit ik tegen dit verhaal aan te hikken, terwijl het eigenlijk iets heel feestelijks zou moeten zijn. De Katten-Brigade bestaat vandaag 5 jaar - mijn grote liefde, mijn kindje! Maar toch valt er even niets te vieren, want afgelopen jaar is bijzonder zwaar geweest. Met de brand als absoluut dieptepunt... En toch zijn we blijven hopen en dromen voor een toekomst voor de Blutsjes, maar de weg die we afgelegd hebben was helemaal niet makkelijk. Het verdriet nog steeds rauw op ons hart, bij momenten een heel eenzaam gevoel, maar de liefde voor onze Blutsjes is onze rode leidraad doorheen dit verhaal. Twee bijzondere zinnetjes op twee afzonderlijke Kerstkaartjes hebben me toch kunnen overhalen om iets over ons 5-jarig jubileum te schrijven. 'Tot volgend jaar' en 'jullie staan er niet meer alleen voor'. Twee simpele zinnetjes misschien, maar voor ons zoveel zeggend! 💜 2017 komt bijna aan de voordeur kloppen en eerlijk gezegd kan ik niet wachten om die pagina om te slaan en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Hopelijk een sprookje deze keer! Onze vechtlust werd aangewakkerd en voor 2017 trek in mijn bokshandschoenen aan en span ik mijn spierballen op. Want we moeten groeien, meer aanpassingen doen en beter worden, op allerlei vlakken. De aanvragen die ons per e-mail of telefoon bereiken liegen er niet om. Er zijn zovele Blutsjes die nood hebben aan een plekje hier. We zijn het de Blutsjes verschuldigd die nu tussen schip en wal eindigen. De verhaaltjes van deze Blutsjes raken het diepste van mijn hart, wetende dat ze hier helemaal mogen zijn wie ze zijn. Alle imperfecties die ze hebben zijn voor mij perfect! Ooit in een ver verleden werd er mijn gevraagd wat ik het allerliefste zou doen en zonder het goed en wel te beseffen zei ik: dan opende ik een soort van rusthuis voor allerlei oude en zieke dieren. Woorden die ik uitsprak en weer vergat... Zoveel jaren later werd ons Blutsjestehuis geboren en werden mijn vergeten woorden werkelijkheid. 🌟 Stiekem hoop ik er nog 50 jaar bij te doen en dan denk ik dat het wel geweest is. Dan wil ik graag gaan rusten en vertrekken naar mijn sterretjes die ik zo hard mis. 5 jaar alweer, wow! En dit kan alleen maar door de steun van onze Blutsjesvrienden. Ik weet dat ik in herhaling val en waarschijnlijk zullen jullie dit zinnetje nog wel ontelbare keren horen (misschien tot vervelens toe zelfs?): maar zonder jullie hulp geen Blutsjestehuis! Dankbaar om onze alsmaar groeiende Blutsjesfamilie, zowel diertjes als mensjes. Hopelijk blijven jullie aan onze zijde kleven en schrijven we nog vele mooie verhalen, samen? 💋
Diegene die vandaag wel reden tot een feestje had is ons verlamde Blutsje Andreas! ✨ Ik vond hem fit genoeg om zijn revalidatiebedje te verlaten en weer rond te schuifelen. Zijn ooit zo grote abces is mooi genezen, op een klein litteken na. Maar ook dat zal weldra weer verdwijnen onder zijn weelderige haardos. Gisteren fluisterde ik hem al toe dat hij vandaag weer zijn luier mocht aantrekken om te schuifelen en ik geloof dat hij me niet serieus nam. Hij knipperde een paar keer met zijn grote oogjes alsof hij wilde zeggen: ja, dat zal wel! Maar toen ik hem vanmorgen na zijn blaasleegronde op de grond zat in plaats van in zijn bedje, kon hij niet snel genoeg vanonder mijn ogen vandaan schuifelen. Want stel je voor dat ik me alsnog bedacht, zal hij gedacht hebben. 😉 Inmiddels heb ik hem al een paar keer op de krabpaal aan het raam moeten tillen zodat hij weer een overzicht had op het binnenplein. Al heeft hij niet veel leuks te zien gehad, want er hangt al een paar dagen een hevige, bijna mystieke mist rondom de Blutsjesboerderij. En geloof me, in films ziet dat er altijd net een tikkeltje leuker uit dan in het echt! Noro's amputatiewonde geneest als een speer en ook hij zal weldra weer mogen schuifelen. Gelukkig krijgt hij af en toe een bezoekje van speelvogel Riana en dat vindt hij heerlijk. Dan doen ze een robbertje speelvechten, gekke worstjes! 💙
Woensdag 28 december 2016:
Vorige week vrijdag vertelde ik al dat onze Bruno pips was en zich helemaal niet zo lekker voelde. Zijn achterpootjes vertoonden tremoren en hij lag er maar slap bij. Dus begon ik als een gek in de weer te zijn met aansterkmiddeltjes en dwangvoer. Toch twijfelde ik of hij geen last had van 'limping disease', maar omdat er een drolletje vast zat, ging ik ervan uit dat hij op die manier te veel krachten verloren was bij het persen en last had van een beginnende hypo. Sowieso is dit heel moeilijk te herkennen bij katjes met zwarte Ataxie omdat zij amper een paar stapjes kunnen zetten en dan weer omvallen. Maar toen ook zijn zusje Beata met Kerstavond van het ene moment op het andere dezelfde symptomen vertoonde, wist ik gelijk dat er toch iets viraal speelde. Want 's morgens was Beata nog haar gekke zelf, terwijl ze kort na de middag voor pampus lag en uren aan een stuk sliep. Ook zij kreeg het ene lekkers na het andere via een spuitje toegediend, want ze kon alle energie wel gebruiken. En Vlindertje Badu leek de dans te ontspringen, op een paar waterachtige oogjes na. Maar natuurlijk kreeg ik het niet over mijn hart om de andere twee lekkers via een spuitje te geven terwijl hij moest toekijken. Dus ook hij heeft er maar mooi van geprofiteerd om slurpend spuitjes Viyo en Recovery te verorberen. 😉 En het heeft zijn gewicht duidelijk goed gedaan, want de kleine man zit inmiddels qua gewicht tussen zijn broer en zus in! Beata en Bruno kunnen sowieso amper stappen door de Ataxie, maar die pijnlijke, bibberende achterpootjes maakten alles nog moeilijker. Koorts kon ik gelukkig binnen de perken houden door de Metacam en ze hebben tot vannacht in de lappenmand gelegen. Maar dit was nog niet alles! Ik vond Bruno helemaal bleek wegtrekken, tot zijn voetkussentjes toe. Zowel bij hem als Beata voelde ik de ruggengraatjes uitsteken en ook de ribbetjes. En plots kreeg ik een ingeving dat ik hen nogmaals moest ontwormen, want dat die vieze beestjes wel eens voor problemen konden zorgen in die kleine buikjes. En ja hoor, de ene drol na de andere zat boordevol spoelwormen. 👀 Brrrr! Geen wonder dat onze kleine ukjes zo snel achteruitgingen met zo'n wormenbuik. Vandaag durf ik voorzichtig te zeggen dat ze het beter doen, want ze hangen inmiddels waar aan de zijkanten van het bedje te bengelen en Bruno bedankt me voor het natvoer door zijn voorpoot tegen het spuitje te slaan. En ze eten weer zelfstandig, vreugdedansje! Een schril contrast met de foto, want dit was de dag waarop Beata en Bruno zich het miserabelste voelden. En zo is maar weer eens duidelijk hoe fragiel onze kleine Ataxie wezentjes zijn. Ik heb enorm veel tijd in hun verzorging gestoken, maar gelukkig heeft het zijn vruchten afgeworpen. Mijn hart loopt over van liefde voor deze kleine aapjes! 💜
Vorige week vrijdag vertelde ik al dat onze Bruno pips was en zich helemaal niet zo lekker voelde. Zijn achterpootjes vertoonden tremoren en hij lag er maar slap bij. Dus begon ik als een gek in de weer te zijn met aansterkmiddeltjes en dwangvoer. Toch twijfelde ik of hij geen last had van 'limping disease', maar omdat er een drolletje vast zat, ging ik ervan uit dat hij op die manier te veel krachten verloren was bij het persen en last had van een beginnende hypo. Sowieso is dit heel moeilijk te herkennen bij katjes met zwarte Ataxie omdat zij amper een paar stapjes kunnen zetten en dan weer omvallen. Maar toen ook zijn zusje Beata met Kerstavond van het ene moment op het andere dezelfde symptomen vertoonde, wist ik gelijk dat er toch iets viraal speelde. Want 's morgens was Beata nog haar gekke zelf, terwijl ze kort na de middag voor pampus lag en uren aan een stuk sliep. Ook zij kreeg het ene lekkers na het andere via een spuitje toegediend, want ze kon alle energie wel gebruiken. En Vlindertje Badu leek de dans te ontspringen, op een paar waterachtige oogjes na. Maar natuurlijk kreeg ik het niet over mijn hart om de andere twee lekkers via een spuitje te geven terwijl hij moest toekijken. Dus ook hij heeft er maar mooi van geprofiteerd om slurpend spuitjes Viyo en Recovery te verorberen. 😉 En het heeft zijn gewicht duidelijk goed gedaan, want de kleine man zit inmiddels qua gewicht tussen zijn broer en zus in! Beata en Bruno kunnen sowieso amper stappen door de Ataxie, maar die pijnlijke, bibberende achterpootjes maakten alles nog moeilijker. Koorts kon ik gelukkig binnen de perken houden door de Metacam en ze hebben tot vannacht in de lappenmand gelegen. Maar dit was nog niet alles! Ik vond Bruno helemaal bleek wegtrekken, tot zijn voetkussentjes toe. Zowel bij hem als Beata voelde ik de ruggengraatjes uitsteken en ook de ribbetjes. En plots kreeg ik een ingeving dat ik hen nogmaals moest ontwormen, want dat die vieze beestjes wel eens voor problemen konden zorgen in die kleine buikjes. En ja hoor, de ene drol na de andere zat boordevol spoelwormen. 👀 Brrrr! Geen wonder dat onze kleine ukjes zo snel achteruitgingen met zo'n wormenbuik. Vandaag durf ik voorzichtig te zeggen dat ze het beter doen, want ze hangen inmiddels waar aan de zijkanten van het bedje te bengelen en Bruno bedankt me voor het natvoer door zijn voorpoot tegen het spuitje te slaan. En ze eten weer zelfstandig, vreugdedansje! Een schril contrast met de foto, want dit was de dag waarop Beata en Bruno zich het miserabelste voelden. En zo is maar weer eens duidelijk hoe fragiel onze kleine Ataxie wezentjes zijn. Ik heb enorm veel tijd in hun verzorging gestoken, maar gelukkig heeft het zijn vruchten afgeworpen. Mijn hart loopt over van liefde voor deze kleine aapjes! 💜
Dinsdag 27 december 2016:
Deze twee schattige cavia'tjes mochten we ook welkom heten in ons Blutsjestehuis. Zij werden binnengebracht in het dierenasiel te Ninove als zijnde 'gevonden'. Krekel heeft een achterhandverlamming. Of hij zo geboren of mishandeld werd, zullen we nooit weten. Want we weten eigenlijk helemaal niets van hun achtergrond. Krekel kan gelukkig zijn achterpootjes nog bewegen en is een schuifelend wondertje. ✨ Hij is ook bijzonder snel! Flore is niet gehandicapt, maar uiteraard konden we deze vriendjes niet uit elkaar halen en mocht zij ook bij ons komen wonen. Het enige lastige natuurlijk is dat ze niet hetzelfde geslacht hebben... Het zou best kunnen dat Krekel sowieso voor geen nageslacht kan zorgen door zijn blutsje, maar we houden hem goed in de gaten. We gaan ook een (eventuele) castratie met onze dierenarts bespreken. Ze zijn zo ontzettend lief voor elkaar en ook naar ons toe zijn ze behoorlijk tam. En ze vinden het ongelofelijk fijn om gekroeld en geaaid te worden. 💙 Het is heerlijk om deze fluitende wezentjes bij ons te hebben wonen die gekkerdegek doen als ze een zak groentjes horen knisperen en de binnenBlutsjes hebben er een heerlijke tv bij. Want regelmatig zitten er Blutsjes met hun snoet tegen geplakt om goed in de gaten te houden wat voor gekke fratsen Krekel en Flore uithalen. Welkom Krekel en Flore, we zijn blij dat jullie er zijn! 🐾
Deze twee schattige cavia'tjes mochten we ook welkom heten in ons Blutsjestehuis. Zij werden binnengebracht in het dierenasiel te Ninove als zijnde 'gevonden'. Krekel heeft een achterhandverlamming. Of hij zo geboren of mishandeld werd, zullen we nooit weten. Want we weten eigenlijk helemaal niets van hun achtergrond. Krekel kan gelukkig zijn achterpootjes nog bewegen en is een schuifelend wondertje. ✨ Hij is ook bijzonder snel! Flore is niet gehandicapt, maar uiteraard konden we deze vriendjes niet uit elkaar halen en mocht zij ook bij ons komen wonen. Het enige lastige natuurlijk is dat ze niet hetzelfde geslacht hebben... Het zou best kunnen dat Krekel sowieso voor geen nageslacht kan zorgen door zijn blutsje, maar we houden hem goed in de gaten. We gaan ook een (eventuele) castratie met onze dierenarts bespreken. Ze zijn zo ontzettend lief voor elkaar en ook naar ons toe zijn ze behoorlijk tam. En ze vinden het ongelofelijk fijn om gekroeld en geaaid te worden. 💙 Het is heerlijk om deze fluitende wezentjes bij ons te hebben wonen die gekkerdegek doen als ze een zak groentjes horen knisperen en de binnenBlutsjes hebben er een heerlijke tv bij. Want regelmatig zitten er Blutsjes met hun snoet tegen geplakt om goed in de gaten te houden wat voor gekke fratsen Krekel en Flore uithalen. Welkom Krekel en Flore, we zijn blij dat jullie er zijn! 🐾
Maandag 26 december 2016:
Ondanks dat de foto van Kobe in zijn reismand misschien anders doet vermoeden, logeert hij nog steeds bij onze dierenarts. Kerst mocht hij in zijn hospitalisatiebedje vieren, helaas. Vrijdag vertelde onze dierenarts dat er nog steeds geen verbetering was in zijn toestand en dat hij nog erg veel last had van snot en slijmen. Het infuus met extra suiker leek hem wel goed te doen, maar zelfstandig eten deed hij nog steeds niet. Zaterdag zag ze lichte verbetering en ook zondag leek Kobe de goede weg op te gaan, want het snot leek lichtjes verminderd. Maar vandaag is hij weer als vanouds hervallen. Ze stelde daarom voor om een voedingssonde onder narcose te plaatsen, want Kobe heeft in al die tijd nog niet gegeten. Hij valt zienderogen af en een infuus alleen is geen oplossing. Ze vroeg ook of ze een RX mocht nemen om te kijken of er toch niets meer aan de hand is... Want ze vond het zelf vreemd dat de snottebellen weer zijn opmars maakten en dat terwijl hij al sinds donderdag 3 verschillende soorten antibiotica toegediend krijgt. 💊 We hebben hier in ongelofelijke spanning zitten wachten op een telefoontje, want zelf hebben we er natuurlijk ook al aan gedacht dat er misschien meer aan de hand kon zijn. Maar gelukkig zag ze helemaal niets op de foto van zijn longetjes en op de foto van zijn gehele bovenlichaam. Wel dat zijn maag compleet leeg is, maar da's niet verwonderlijk natuurlijk. Stiekem heeft ze ook zijn nageltjes onder narcose goed bijgetrimd, want dat is zijn belangrijkste wapen om dwangvoer af te weren. Ze stond er zelf van te kijken dat hij best een lastige patiënt is - want zo ziet hij er allesbehalve uit met zijn sullige snoet en allerliefste oogjes. 😉 Inmiddels heeft Kobe via de sonde al aan half blikje AD binnen en dat gaat onze dierenarts opvoeren tot anderhalf blik per dag. Ze hoopt dat hij de bacterie zelf kan verslaan eens hij wat aangesterkt is. En daar hopen we zelf ook heel hard op! Kobe zal nog niet snel naar huis komen, maar hij is momenteel op de beste plek waar hij kan zijn. 💜
Ondanks dat de foto van Kobe in zijn reismand misschien anders doet vermoeden, logeert hij nog steeds bij onze dierenarts. Kerst mocht hij in zijn hospitalisatiebedje vieren, helaas. Vrijdag vertelde onze dierenarts dat er nog steeds geen verbetering was in zijn toestand en dat hij nog erg veel last had van snot en slijmen. Het infuus met extra suiker leek hem wel goed te doen, maar zelfstandig eten deed hij nog steeds niet. Zaterdag zag ze lichte verbetering en ook zondag leek Kobe de goede weg op te gaan, want het snot leek lichtjes verminderd. Maar vandaag is hij weer als vanouds hervallen. Ze stelde daarom voor om een voedingssonde onder narcose te plaatsen, want Kobe heeft in al die tijd nog niet gegeten. Hij valt zienderogen af en een infuus alleen is geen oplossing. Ze vroeg ook of ze een RX mocht nemen om te kijken of er toch niets meer aan de hand is... Want ze vond het zelf vreemd dat de snottebellen weer zijn opmars maakten en dat terwijl hij al sinds donderdag 3 verschillende soorten antibiotica toegediend krijgt. 💊 We hebben hier in ongelofelijke spanning zitten wachten op een telefoontje, want zelf hebben we er natuurlijk ook al aan gedacht dat er misschien meer aan de hand kon zijn. Maar gelukkig zag ze helemaal niets op de foto van zijn longetjes en op de foto van zijn gehele bovenlichaam. Wel dat zijn maag compleet leeg is, maar da's niet verwonderlijk natuurlijk. Stiekem heeft ze ook zijn nageltjes onder narcose goed bijgetrimd, want dat is zijn belangrijkste wapen om dwangvoer af te weren. Ze stond er zelf van te kijken dat hij best een lastige patiënt is - want zo ziet hij er allesbehalve uit met zijn sullige snoet en allerliefste oogjes. 😉 Inmiddels heeft Kobe via de sonde al aan half blikje AD binnen en dat gaat onze dierenarts opvoeren tot anderhalf blik per dag. Ze hoopt dat hij de bacterie zelf kan verslaan eens hij wat aangesterkt is. En daar hopen we zelf ook heel hard op! Kobe zal nog niet snel naar huis komen, maar hij is momenteel op de beste plek waar hij kan zijn. 💜
We zijn al ongelofelijk verwend geweest tijdens de Kerstperiode, maar toch willen we graag een vraagje de lucht in zwieren. 😉 Zijn er Blutsjesvrienden die oude lakens te veel hebben en de bedjes van de konijntjes en kipjes hiermee willen verwarmen? Er mogen zelfs (kleine) scheuren of verkleuringen op zitten, want na een weekje worden de lakens samen gevouwen met het stro - en her der een keutel of kippenvlaai - en in de vuilcontainer gekieperd. We zijn door onze voorraad oude lakens heen, vandaar dat ik naar dekentjes heb moeten grijpen die normaal gezien in de stallen bij de buitenBlutsjes liggen. Met wegwerpdekens uit het ziekenhuis zouden we ook al heel erg geholpen zijn. Het heeft namelijk geen nut om de dekens die boordevol stro liggen te wassen, want ondanks dat we de dekens goed uitschudden, blijven er altijd kleine deeltjes ophangen die er dan voor zorgen dat onze wasmachine sneller stuk gaat. De konijntjes en kipjes vinden het net heerlijk om op de pallet te slapen en met de koude winternachten is het geen overbodige luxe dat er nog een extra deken op ligt. Vooral Blutshaantje Brutus vindt het heerlijk om zijn bedje te maken waarbij hij echt een nestje maakt en zich zowaar bijna in een holletje nestelt. 💜 Omdat we momenteel in winterstop zijn qua (knuffel)bezoekjes, zou het fijn zijn mochten de dekentjes via Bpost of Kiala bij onze Blutsjes terecht komen. Het Kialapunt dat we verkiezen is Intermarché te Celles. Ontzettend bedankt namens onze boerderijBlutsjes die zoete droompjes zullen beleven op alle gedoneerde lakens! 💤
Zondag 25 december 2016:
Al weken lagen ze onder de Kerstboom, al die cadeautjes in de meest kleurrijke en glimmende verpakkingen. De pakjes schreeuwden het uit om ontmanteld te worden en de nageltjes van onze Blutsjes jeukten des te meer om te weten te komen wat er allemaal voor hen onder de boom lag te wachten. Maar we moesten tot Kerst wachten met pakjes openen, dat hadden we beloofd. En Kerst, dat was vandaag! Tijd dus om alle cadeautjes naar de verlamde Blutsjes te slepen en het cadeaupapier eraf te scheuren. 🎁 Ik wil graag alle lieve Blutsjesvrienden bedanken die afgelopen weken het ene pakketjesbedrijf inschakelden na het andere om cadeautjes voor onze Blutsjes te laten langsbrengen. Overdonderd door al die gulheid en liefde. Dankjewel om ons Blutsjes net zo graag te zien als wij! En ondanks dat we geen Kerst gevierd hebben - want elke dag is dezelfde hier - kon het geen betere Kerst voor mij zijn. Ik ben op een plek waar ik graag ben, tussen al mijn kindjes en in gedachten zijn jullie er allemaal een beetje bij. Dank voor alles en voor de resterende uurtjes die Kerstmis nog te bieden heeft, wensen we jullie alleen maar warmte toe en vang de vlinderkusjes die onze Blutsjes jullie kant opsturen. Je herkent ze aan al die extra liefde en glitters! ✨
Al weken lagen ze onder de Kerstboom, al die cadeautjes in de meest kleurrijke en glimmende verpakkingen. De pakjes schreeuwden het uit om ontmanteld te worden en de nageltjes van onze Blutsjes jeukten des te meer om te weten te komen wat er allemaal voor hen onder de boom lag te wachten. Maar we moesten tot Kerst wachten met pakjes openen, dat hadden we beloofd. En Kerst, dat was vandaag! Tijd dus om alle cadeautjes naar de verlamde Blutsjes te slepen en het cadeaupapier eraf te scheuren. 🎁 Ik wil graag alle lieve Blutsjesvrienden bedanken die afgelopen weken het ene pakketjesbedrijf inschakelden na het andere om cadeautjes voor onze Blutsjes te laten langsbrengen. Overdonderd door al die gulheid en liefde. Dankjewel om ons Blutsjes net zo graag te zien als wij! En ondanks dat we geen Kerst gevierd hebben - want elke dag is dezelfde hier - kon het geen betere Kerst voor mij zijn. Ik ben op een plek waar ik graag ben, tussen al mijn kindjes en in gedachten zijn jullie er allemaal een beetje bij. Dank voor alles en voor de resterende uurtjes die Kerstmis nog te bieden heeft, wensen we jullie alleen maar warmte toe en vang de vlinderkusjes die onze Blutsjes jullie kant opsturen. Je herkent ze aan al die extra liefde en glitters! ✨
Zaterdag 24 december 2016:
De Kerstdagen zijn hier meestal scary-dagen... Ik kan er bijna mijn klok op gelijk stellen dat er altijd wel een zieke patiënt te bespeuren valt tijdens een feestdag en dat is vast iets dat andere mensen in het opvangwereldje ook zullen herkennen. Of soms zijn het net patiëntjes die doorheen het jaar zich wonderwel goed houden, maar dan net op een dag als vandaag ons de schrik van ons leven bezorgen. 😉 Sab trok in de late namiddag haar Kerstvrouwtenue aan om de buitenBlutsjes met snoepjes te verwennen. Ik was net was aan het opvouwen, de droogkast te vullen met natte was en vuile was in de wasmachine te proppen tot ik plots de voordeur hoorde open gaan. Sab riep dat ik gelijk moest komen, want Kamiel had zich in een snoepje verslikt en hij was aan het stikken... Ze had zelf verwoed geprobeerd om het stukje eruit te krijgen, maar ze realiseerde zich dat de tijd drong en daarom kwam ze mij halen. In zeven haasten heb ik mijn schoenen aangetrokken en ben ik naar de grote stal gelopen. Zonder twijfelen heb ik Kamiel vastgegrepen en probeerde ik het snoepje uit zijn luchtpijp te krijgen door op zijn rug bovenaan te slaan met mijn platte hand. Maar dat bracht geen soelaas... Ik zag dat Kamiel het steeds moeilijker kreeg, dus dan maar Kamiel ondersteboven gehangen en diezelfde tikken blijven geven in de hoop dat het snoepje los zou komen. Helaas bleef dat stukje muurvast zitten en het leek alsof alles zo lang duurde. Tijd om de dierenarts te raadplegen hadden we niet, want Kamiel zijn leven hing echt aan een zijden draadje. Plots popte de Heimlich methode in mijn hoofd en ondanks dat ik hem nog nooit eerder uitgevoerd heb, popte het stukje snoep uit Kamiels mond na mijn tweede poging. Tot mijn grote opluchting zag ik de kleine boosdoener op de grond liggen en Kamiels longen weer vullen met zuurstof. 💪 Onze grote beer was er helemaal niet goed van. Hij heeft even tijd nodig gehad om te bekomen en gelukkig kwam na een uurtje de oude Kamiel weer piepeloeren. Zijn ene oogje en pupil is wel vergroot, maar ik hoop dat dit morgen voor een deeltje weer hersteld is. Kamiel heeft echt een engelbewaarder op zijn schouder zitten, want voor hetzelfde geld had hij Kerstavond niet eens gehaald. En wij? Wij hebben daarna toch ook eventjes de daver op ons lichaam gehad. Straks Kamiel nog een keertje extra gaan controleren zodat we niet met een al te bang hart de nacht ingaan. Gekke Kamiel toch, voortaan een beetje minder gulzig eten hoor! 🐱
De Kerstdagen zijn hier meestal scary-dagen... Ik kan er bijna mijn klok op gelijk stellen dat er altijd wel een zieke patiënt te bespeuren valt tijdens een feestdag en dat is vast iets dat andere mensen in het opvangwereldje ook zullen herkennen. Of soms zijn het net patiëntjes die doorheen het jaar zich wonderwel goed houden, maar dan net op een dag als vandaag ons de schrik van ons leven bezorgen. 😉 Sab trok in de late namiddag haar Kerstvrouwtenue aan om de buitenBlutsjes met snoepjes te verwennen. Ik was net was aan het opvouwen, de droogkast te vullen met natte was en vuile was in de wasmachine te proppen tot ik plots de voordeur hoorde open gaan. Sab riep dat ik gelijk moest komen, want Kamiel had zich in een snoepje verslikt en hij was aan het stikken... Ze had zelf verwoed geprobeerd om het stukje eruit te krijgen, maar ze realiseerde zich dat de tijd drong en daarom kwam ze mij halen. In zeven haasten heb ik mijn schoenen aangetrokken en ben ik naar de grote stal gelopen. Zonder twijfelen heb ik Kamiel vastgegrepen en probeerde ik het snoepje uit zijn luchtpijp te krijgen door op zijn rug bovenaan te slaan met mijn platte hand. Maar dat bracht geen soelaas... Ik zag dat Kamiel het steeds moeilijker kreeg, dus dan maar Kamiel ondersteboven gehangen en diezelfde tikken blijven geven in de hoop dat het snoepje los zou komen. Helaas bleef dat stukje muurvast zitten en het leek alsof alles zo lang duurde. Tijd om de dierenarts te raadplegen hadden we niet, want Kamiel zijn leven hing echt aan een zijden draadje. Plots popte de Heimlich methode in mijn hoofd en ondanks dat ik hem nog nooit eerder uitgevoerd heb, popte het stukje snoep uit Kamiels mond na mijn tweede poging. Tot mijn grote opluchting zag ik de kleine boosdoener op de grond liggen en Kamiels longen weer vullen met zuurstof. 💪 Onze grote beer was er helemaal niet goed van. Hij heeft even tijd nodig gehad om te bekomen en gelukkig kwam na een uurtje de oude Kamiel weer piepeloeren. Zijn ene oogje en pupil is wel vergroot, maar ik hoop dat dit morgen voor een deeltje weer hersteld is. Kamiel heeft echt een engelbewaarder op zijn schouder zitten, want voor hetzelfde geld had hij Kerstavond niet eens gehaald. En wij? Wij hebben daarna toch ook eventjes de daver op ons lichaam gehad. Straks Kamiel nog een keertje extra gaan controleren zodat we niet met een al te bang hart de nacht ingaan. Gekke Kamiel toch, voortaan een beetje minder gulzig eten hoor! 🐱
Ons geweldig lief senior Blutshondje Titza kwam afgelopen zomer bij ons wonen. Zij was jaren een vaste zwerver aan een pizzeria in Roemenië en na een auto-ongeluk waarbij ze een oogje verloor, werd ze door een reddende engel van straat geplukt. Een geluk bij een ongeluk noemen ze dat, want Titza bleek ook melkklierkanker te hebben. Hieraan werd ze geopereerd en niet veel later kwam ze bij ons wonen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat de kanker nooit weggeweest is, want er waren uitzaaiingen naar haar vagina. Nieuws waar we absoluut niet vrolijk van werden, want Titza had eindelijk net haar geluk gevonden. Nooit meer zwerven, nooit meer honger en bovenal een heleboel liefde. We zagen de kanker groeien en groeien en het enige wat ik haar beloofde was dat ze Kerst bij ons zou vieren. Haar eerste en ook laatste Kerst bij ons... 💔 We hebben hier zo hard naar toe geleefd en ondanks dat de kanker terrein wint en Titza meer en meer in haar greep heeft, viert ze Kerst bij ons. We hebben onze mijlpaal gehaald! Vanaf nu bekijken we het dag per dag en elke nieuwe dag, is een extra cadeau. Het is extra pijnlijk om de kanker te zien groeien, terwijl Titza nog steeds zo vrolijk en vol leven is. De laatste tijd verwennen we haar nog meer dan voorheen. Gewoon omdat het kan, omdat het moet, omdat onze harten overlopen van liefde voor haar. Ondanks dat ik niet verdrietig wil zijn, want tenslotte is onze mijlpaal één groot feest, kan ik mijn tranen tijdens het schrijven van dit tekstje niet bedwingen. Ik gun haar zoveel tijd meer in ons Blutsjestehuis. Ik wil graag alle Blutsjesvrienden bedanken die Titza net zo hard in hun hartjes gesloten hebben als wij. De liefde die jullie haar kant opsturen, helpt haar vast om die kanker nog eventjes de baas te blijven. Dankjewel voor al het lekkers dat er afgelopen weken voor haar onze kant uitkwam. Titza is een beetje een snoepmonster geworden, nu weten jullie gelijk ook wie er met de meeste snoepjes aan de haal gaat, haha. Fijne Kerst van ons allemaal en Titza in het bijzonder! 🎅
Vrijdag 23 december 2016:
Ons Ataxie kittentje Bruno deed ons schrikken vanmorgen! Bij mijn eerste check-up ronde vanmorgen zag ik dat hij niet zijn 'gekke en drukke zelve' was. Normaal springt hij bijna in mijn armen, maar nu lag hij daar maar te liggen... met tremoren in zijn achterpootjes en hoofdje. Hij zag er pips uit en het leek erop dat hij last had van Kitten Fading Syndroom. Dus ben ik als een gek aan de slag gegaan met alles wat ik van kennis in huis heb om dat syndroom te verslaan. Want ik moet hem uit dat dipje krijgen. Dus sprak ik een aantal dwangvoer en aansterkmiddeltjes aan en ging de Snugglesafe gelijk de microgolfoven in om op te warmen. Met een volle buik en warmtebronnetje tussen zijn pootjes hoopte ik dat hij snel weer zou opknappen. 🌟 Ik wilde graag ook de oorzaak achterhalen waarom hij in een hypo leek weg te zakken, want eten staat er altijd voldoende en dat wordt non-stop voor de kleintjes bijgevuld. Ataxie kittentjes gebruiken door hun ongecontroleerde bewegingen ontzettend veel energie en dat moet aangevuld worden met voer. En dan zag ik dat er een drolletje vast zat in zijn anus. Waarschijnlijk heeft hij te hard geperst, zonder uitkomst en is hij daardoor over zijn eigen grenzen heen gegaan. We zijn er nog lang niet, want hij is nog moe en het lijkt erop dat zijn hersentjes nog meer moeite hebben om signalen aan zijn vier voetjes door te geven. Maar hij heeft daarstraks wel terug zelfstandig natvoer gegeten en ook een beetje Gimcat pudding opgeslorpt. 💪 Stress - dat is het enige wat ik voel als één van mijn kindjes ziek is of zich niet lekker voelt. En gek genoeg wist ik dat ik Bruno goed in de gaten moest houden en dat terwijl Badu het kakkenestje is. Maar hij is gelukkig aan een groeispurt begonnen en begint broer en zus zelfs bijna in te halen. Ondergetekend, een bezorgde mama. 💙
Ons Ataxie kittentje Bruno deed ons schrikken vanmorgen! Bij mijn eerste check-up ronde vanmorgen zag ik dat hij niet zijn 'gekke en drukke zelve' was. Normaal springt hij bijna in mijn armen, maar nu lag hij daar maar te liggen... met tremoren in zijn achterpootjes en hoofdje. Hij zag er pips uit en het leek erop dat hij last had van Kitten Fading Syndroom. Dus ben ik als een gek aan de slag gegaan met alles wat ik van kennis in huis heb om dat syndroom te verslaan. Want ik moet hem uit dat dipje krijgen. Dus sprak ik een aantal dwangvoer en aansterkmiddeltjes aan en ging de Snugglesafe gelijk de microgolfoven in om op te warmen. Met een volle buik en warmtebronnetje tussen zijn pootjes hoopte ik dat hij snel weer zou opknappen. 🌟 Ik wilde graag ook de oorzaak achterhalen waarom hij in een hypo leek weg te zakken, want eten staat er altijd voldoende en dat wordt non-stop voor de kleintjes bijgevuld. Ataxie kittentjes gebruiken door hun ongecontroleerde bewegingen ontzettend veel energie en dat moet aangevuld worden met voer. En dan zag ik dat er een drolletje vast zat in zijn anus. Waarschijnlijk heeft hij te hard geperst, zonder uitkomst en is hij daardoor over zijn eigen grenzen heen gegaan. We zijn er nog lang niet, want hij is nog moe en het lijkt erop dat zijn hersentjes nog meer moeite hebben om signalen aan zijn vier voetjes door te geven. Maar hij heeft daarstraks wel terug zelfstandig natvoer gegeten en ook een beetje Gimcat pudding opgeslorpt. 💪 Stress - dat is het enige wat ik voel als één van mijn kindjes ziek is of zich niet lekker voelt. En gek genoeg wist ik dat ik Bruno goed in de gaten moest houden en dat terwijl Badu het kakkenestje is. Maar hij is gelukkig aan een groeispurt begonnen en begint broer en zus zelfs bijna in te halen. Ondergetekend, een bezorgde mama. 💙
Donderdag 22 december 2016:
Onbewust wist ik dat we tijdens de Kerstperiode met een Blutsje in de lappenmand zouden zitten, naast de gewone zorgen om de dagelijkse patiëntjes. Want elk jaar is dit een weerkerend fenomeen en nu dus ook! Vorig weekend plukten we Kobe al tussen de buitenBlutsjes vandaan, want hij was weer hervallen. En nog geen klein beetje. Snottebellen bij de vleet! Maar terwijl hij anders zoveel sparkels in zijn ogen heeft, waren zijn ogen deze keer dof. Alsof hij al met één pootje over de poort des doods stond. Gelukkig, of eigenlijk in dit geval jammer genoeg, had hij tijdens zijn verzorgrondes nog behoorlijk wat pit. Kobe is echt geen makkelijke patiënt en met 'niet makkelijk' bedoel ik: wij met krabben vol op onze handen, bijna smekend en tot tranen toe omdat hij zich als een gladde paling tussen onze handen vandaan wurmt met zijn scherpe nageltjes diep in onze huid gepriemd, met een grote hoeveelheid medicatie of dwangvoer naast zijn mond in plaats van erin. Zijn neusje probeerde ik om het kwartier schoon te maken, afwisselend met druppeltjes Lysomucil, Soligental of gewoon fysiologisch water. Een helse opgave! Medicatie en dwangvoer waren nog moeilijker om te geven. Enkel de aërosol volstond aan zijn eisen en daar ging hij maar al te graag - meermaals per dag - in zitten. Omdat hij niet at, ben ik subcutaan vocht beginnen inspuiten. Maar jeetje, ook daar had hij geen geduld voor! Als ik 7 ml kon toedienen, vond ik mezelf al een grote held. Gisteravond hadden we hoop dat hij weer op de rails was. Want hij kwam tijdens de natvoerronde de keuken binnengewandeld en ging zowaar met zijn voorpoot in één van de voerbakjes graaien en stak prompt een stukje in zijn mond. Maar toen hij vannacht weer dof voor zich uitkeek en niet naast me op bed kwam liggen, wist ik dat we groter geschut moesten bovenhalen. Een berichtje naar onze dierenarts was voldoende en hij mag daar gaan logeren, aan het infuus. Helaas moest hij onder een roesje gebracht worden om het infuus te steken, want ook daar ging hij als een wilde tekeer. Voordeel: zo kan onze dierenarts zijn neus meermaals met Lysomucil spoelen, tot de narcose uitgewerkt is. Hij krijgt nu ook medicatie rechtstreeks in de bloedbaan ingespoten en extra suikers in het infuus om aan te sterken. We weten nog niet hoe lang hij uit logeren zal zijn, maar ik moet toegeven dat de voorbije dagen behoorlijk stresserend waren. Dat voelde ik daarstraks pas, toen hij in de reismand vertrok. Een dubbel gevoel want mijn hartje ziet niet graag één van mijn kindjes vertrekken, maar hij krijgt nu alle kansen die hij nodig heeft. Ik hoop dat hij ze met z'n vier pootjes grijpt en snel weer naar huis kan. 💙
Onbewust wist ik dat we tijdens de Kerstperiode met een Blutsje in de lappenmand zouden zitten, naast de gewone zorgen om de dagelijkse patiëntjes. Want elk jaar is dit een weerkerend fenomeen en nu dus ook! Vorig weekend plukten we Kobe al tussen de buitenBlutsjes vandaan, want hij was weer hervallen. En nog geen klein beetje. Snottebellen bij de vleet! Maar terwijl hij anders zoveel sparkels in zijn ogen heeft, waren zijn ogen deze keer dof. Alsof hij al met één pootje over de poort des doods stond. Gelukkig, of eigenlijk in dit geval jammer genoeg, had hij tijdens zijn verzorgrondes nog behoorlijk wat pit. Kobe is echt geen makkelijke patiënt en met 'niet makkelijk' bedoel ik: wij met krabben vol op onze handen, bijna smekend en tot tranen toe omdat hij zich als een gladde paling tussen onze handen vandaan wurmt met zijn scherpe nageltjes diep in onze huid gepriemd, met een grote hoeveelheid medicatie of dwangvoer naast zijn mond in plaats van erin. Zijn neusje probeerde ik om het kwartier schoon te maken, afwisselend met druppeltjes Lysomucil, Soligental of gewoon fysiologisch water. Een helse opgave! Medicatie en dwangvoer waren nog moeilijker om te geven. Enkel de aërosol volstond aan zijn eisen en daar ging hij maar al te graag - meermaals per dag - in zitten. Omdat hij niet at, ben ik subcutaan vocht beginnen inspuiten. Maar jeetje, ook daar had hij geen geduld voor! Als ik 7 ml kon toedienen, vond ik mezelf al een grote held. Gisteravond hadden we hoop dat hij weer op de rails was. Want hij kwam tijdens de natvoerronde de keuken binnengewandeld en ging zowaar met zijn voorpoot in één van de voerbakjes graaien en stak prompt een stukje in zijn mond. Maar toen hij vannacht weer dof voor zich uitkeek en niet naast me op bed kwam liggen, wist ik dat we groter geschut moesten bovenhalen. Een berichtje naar onze dierenarts was voldoende en hij mag daar gaan logeren, aan het infuus. Helaas moest hij onder een roesje gebracht worden om het infuus te steken, want ook daar ging hij als een wilde tekeer. Voordeel: zo kan onze dierenarts zijn neus meermaals met Lysomucil spoelen, tot de narcose uitgewerkt is. Hij krijgt nu ook medicatie rechtstreeks in de bloedbaan ingespoten en extra suikers in het infuus om aan te sterken. We weten nog niet hoe lang hij uit logeren zal zijn, maar ik moet toegeven dat de voorbije dagen behoorlijk stresserend waren. Dat voelde ik daarstraks pas, toen hij in de reismand vertrok. Een dubbel gevoel want mijn hartje ziet niet graag één van mijn kindjes vertrekken, maar hij krijgt nu alle kansen die hij nodig heeft. Ik hoop dat hij ze met z'n vier pootjes grijpt en snel weer naar huis kan. 💙
Woensdag 21 december 2016:
Broekjes in elkaar toveren voor ons verlamde Blutsje Thor is makkelijker gezegd dan gedaan! Maar Chris stond erop dat ze ons ventje een nieuwe garderobe zou verschaffen en dat was ook nodig. 😉 Want hij zat zowaar een tijdje geleden met zijn knietje door zijn favoriete discobroekje - gewoon een gat ingescheurd door het vele schuifelen (en wassen ook, dat moet ik eerlijk toegeven!). Toen Chris de voorlaatste keer samen met haar man Niko kwam klussen, nam ze zijn maatjes en nam ze ook 4 kleine, lichte fleecedekentjes mee. Ondanks dat onze Thor al anderhalf jaar oud is, is hij best een klein spinnewieltje. Om en bij de twee kilootjes (en half), meer Thor is er niet aan! Chris hield ons via pb'tjes op de hoogte van patroontje tot broekje en zondag kwam ze trots aanwandelen met 4 heuse Thor-broekjes. ✌ Ik moet toegeven dat de broekjes er een beetje vreemd uitzien met die kromme broekspijpjes. Maar dat komt omdat ons ventje zijn verlamde achterpootjes ook heel erg krom staan. En de broekjes zitten hem als gegoten! Van zodra ik zijn billetjes hees in zijn nieuwe broekje, scheurde hij als een gek rond. Ze voelen zo licht aan en dat maakt dat hij in een vitesse hoger kan schuifelen. Natuurlijk laat hij zijn kunstjes niet zien in het filmpje, want het was ook al na middernacht dat ik de camera bij de hand nam en ook de meeste andere Blutsjes waren op dat moment al in dromenland. Maar ik kan zien dat hij dolgelukkig is en dan zijn wij dat ook en ik vermoed dat Chris stiekem ook wel een beetje trots is dat ons ventje zich wonderwel voelt in haar creaties! 💙
Broekjes in elkaar toveren voor ons verlamde Blutsje Thor is makkelijker gezegd dan gedaan! Maar Chris stond erop dat ze ons ventje een nieuwe garderobe zou verschaffen en dat was ook nodig. 😉 Want hij zat zowaar een tijdje geleden met zijn knietje door zijn favoriete discobroekje - gewoon een gat ingescheurd door het vele schuifelen (en wassen ook, dat moet ik eerlijk toegeven!). Toen Chris de voorlaatste keer samen met haar man Niko kwam klussen, nam ze zijn maatjes en nam ze ook 4 kleine, lichte fleecedekentjes mee. Ondanks dat onze Thor al anderhalf jaar oud is, is hij best een klein spinnewieltje. Om en bij de twee kilootjes (en half), meer Thor is er niet aan! Chris hield ons via pb'tjes op de hoogte van patroontje tot broekje en zondag kwam ze trots aanwandelen met 4 heuse Thor-broekjes. ✌ Ik moet toegeven dat de broekjes er een beetje vreemd uitzien met die kromme broekspijpjes. Maar dat komt omdat ons ventje zijn verlamde achterpootjes ook heel erg krom staan. En de broekjes zitten hem als gegoten! Van zodra ik zijn billetjes hees in zijn nieuwe broekje, scheurde hij als een gek rond. Ze voelen zo licht aan en dat maakt dat hij in een vitesse hoger kan schuifelen. Natuurlijk laat hij zijn kunstjes niet zien in het filmpje, want het was ook al na middernacht dat ik de camera bij de hand nam en ook de meeste andere Blutsjes waren op dat moment al in dromenland. Maar ik kan zien dat hij dolgelukkig is en dan zijn wij dat ook en ik vermoed dat Chris stiekem ook wel een beetje trots is dat ons ventje zich wonderwel voelt in haar creaties! 💙
Dinsdag 20 december 2016:
Toen ons Blutskipje Paloma alleen als gevederd Blutsje moest rond scharrelen op de weide tussen de konijntjes en schaapjes, deden we een oproepje voor haar. Want alleen is maar alleen en we weten dat ze een heel sociaal diertje is naar soortgenootjes toe. 's Winters is het ook veel leuker om tegen een gevederd vriendje aan te snuggelen en het leven is gewoon veel mooier met een partner-in-crime aan haar zijde. Veerle van Noah vzw reageerde bijna gelijk dat Brutus - die bij haar in opvang verbleef - misschien wel een perfecte match zou zijn en dat was het ook! 💙 De pikorde werd na 3 sprongen in de lucht (van Paloma uiteraard!) al beslist en sindsdien zijn het dikke vriendjes. Ondanks dat Brutus er best stoer uitziet met zijn geweldige kapsel, is hij dat alles behalve. Hij is heel zachtaardig, kan met alles en iedereen en hij is best een zorgenkindje. Hij is blind aan één oogje, maar ik denk dat er nog wel iets meer in zijn kopje schort. Want hij vindt de weg naar zijn eten niet - als de avond valt, legt hij zich pardoes neer waar hij staat. We moeten hem daarom een aantal keer per dag naar zijn voer- en drinkbakje dragen en 's avonds naar zijn bedje. Daar blijft hij slapen, tot ik 's morgens de staldeur open en hem weer naar de weide draag. Daar begint hij dan fel grassprietjes te plukken en met een schorre kukelekuu start hij zijn dag. 😊 Helemaal niet erg hier, want hier wonen zoveel zorgenkindjes, dat het allemaal een beetje routine is. Dankbaar dat Brutus bij ons mocht komen wonen en dat hij Paloma weer gelukkig heeft gemaakt. Want daar draait het uiteindelijk allemaal om in ons Blutsjestehuis: geluk, liefde en nooit meer knorrende maagjes. Welkom coole Brutus, we zijn blij dat je er bent! 🐔
Toen ons Blutskipje Paloma alleen als gevederd Blutsje moest rond scharrelen op de weide tussen de konijntjes en schaapjes, deden we een oproepje voor haar. Want alleen is maar alleen en we weten dat ze een heel sociaal diertje is naar soortgenootjes toe. 's Winters is het ook veel leuker om tegen een gevederd vriendje aan te snuggelen en het leven is gewoon veel mooier met een partner-in-crime aan haar zijde. Veerle van Noah vzw reageerde bijna gelijk dat Brutus - die bij haar in opvang verbleef - misschien wel een perfecte match zou zijn en dat was het ook! 💙 De pikorde werd na 3 sprongen in de lucht (van Paloma uiteraard!) al beslist en sindsdien zijn het dikke vriendjes. Ondanks dat Brutus er best stoer uitziet met zijn geweldige kapsel, is hij dat alles behalve. Hij is heel zachtaardig, kan met alles en iedereen en hij is best een zorgenkindje. Hij is blind aan één oogje, maar ik denk dat er nog wel iets meer in zijn kopje schort. Want hij vindt de weg naar zijn eten niet - als de avond valt, legt hij zich pardoes neer waar hij staat. We moeten hem daarom een aantal keer per dag naar zijn voer- en drinkbakje dragen en 's avonds naar zijn bedje. Daar blijft hij slapen, tot ik 's morgens de staldeur open en hem weer naar de weide draag. Daar begint hij dan fel grassprietjes te plukken en met een schorre kukelekuu start hij zijn dag. 😊 Helemaal niet erg hier, want hier wonen zoveel zorgenkindjes, dat het allemaal een beetje routine is. Dankbaar dat Brutus bij ons mocht komen wonen en dat hij Paloma weer gelukkig heeft gemaakt. Want daar draait het uiteindelijk allemaal om in ons Blutsjestehuis: geluk, liefde en nooit meer knorrende maagjes. Welkom coole Brutus, we zijn blij dat je er bent! 🐔
Maandag 19 december 2016:
Gisteren kwam Chris hier aangewandeld met een doos vol radiatorhangmathoesjes. En ik kan alleen maar zeggen: ze zijn prachtig geworden! De kattenkontjes die deze hoesjes mogen warm houden, hebben het getroffen. 😊 Dat maakte dat ik gisteren alle bestelde (én betaalde) hoesjes heb ingepakt en verzendingsklaar gemaakt. Daarnaast heeft Sab zich bezig gehouden met een aantal suikercertificaten in elkaar te boksen zodat ook de eerste lichting hiervan kon vertrekken richting postbus. Ze gaat daar deze week aan verder werken zodat binnenkort alle (nieuwe) suikertantes en -nonkels het certificaatje in hun bezit hebben. Daarnaast had ik gisteravond al 5 Chamar fotoprints voorzien van tekst, onze unieke postzegel en Kerststickertjes en de eerste 5 winnaars die vannacht en vanmorgen hun adres doorgemaild hebben, mogen morgen of overmorgen de print al in de brievenbus verwachten. Zonet heb ik de 5 andere prints voorzien van tekst en deze gaan zo snel mogelijk de bus op richting de bestemmeling. Er zaten vorige week ook een aantal Kerstkaartjes in onze brievenbus en ook deze lieve Blutsjesvrienden heb ik voorzien van een Kerstkaart. Verder hebben we nog een aantal andere bestellingen verpakt en verzendingsklaar gemaakt en dat maakt dat we toch hiermee een klein beetje bijgewerkt zijn/raken. Zo'n dozen vol pakjes en envelopjes zijn volgens onze Blutsjes toch wel heel erg interessant en alles moet dan ook grondig geïnspecteerd worden. Goedgekeurd en alle Blutsjespost klaar voor verzending volgens hen! 📬 En nog een dikke dankjewel van hen, want knorrende buikjes moeten gevoed worden, pijntjes behandeld, leuke speeltjes en snoepjes in het rond en dat kan alleen maar dankzij jullie steun! 💙
Gisteren kwam Chris hier aangewandeld met een doos vol radiatorhangmathoesjes. En ik kan alleen maar zeggen: ze zijn prachtig geworden! De kattenkontjes die deze hoesjes mogen warm houden, hebben het getroffen. 😊 Dat maakte dat ik gisteren alle bestelde (én betaalde) hoesjes heb ingepakt en verzendingsklaar gemaakt. Daarnaast heeft Sab zich bezig gehouden met een aantal suikercertificaten in elkaar te boksen zodat ook de eerste lichting hiervan kon vertrekken richting postbus. Ze gaat daar deze week aan verder werken zodat binnenkort alle (nieuwe) suikertantes en -nonkels het certificaatje in hun bezit hebben. Daarnaast had ik gisteravond al 5 Chamar fotoprints voorzien van tekst, onze unieke postzegel en Kerststickertjes en de eerste 5 winnaars die vannacht en vanmorgen hun adres doorgemaild hebben, mogen morgen of overmorgen de print al in de brievenbus verwachten. Zonet heb ik de 5 andere prints voorzien van tekst en deze gaan zo snel mogelijk de bus op richting de bestemmeling. Er zaten vorige week ook een aantal Kerstkaartjes in onze brievenbus en ook deze lieve Blutsjesvrienden heb ik voorzien van een Kerstkaart. Verder hebben we nog een aantal andere bestellingen verpakt en verzendingsklaar gemaakt en dat maakt dat we toch hiermee een klein beetje bijgewerkt zijn/raken. Zo'n dozen vol pakjes en envelopjes zijn volgens onze Blutsjes toch wel heel erg interessant en alles moet dan ook grondig geïnspecteerd worden. Goedgekeurd en alle Blutsjespost klaar voor verzending volgens hen! 📬 En nog een dikke dankjewel van hen, want knorrende buikjes moeten gevoed worden, pijntjes behandeld, leuke speeltjes en snoepjes in het rond en dat kan alleen maar dankzij jullie steun! 💙
De schapenstal is best een ruime stal die goed onderdak biedt aan onze meisjes. Alleen kregen we die grote groene poort nooit toe (ouderdomskwaaltje waarschijnlijk - van de poort bedoel ik! 😉). Met de winter bijna officieel voor de deur, wilden we die stal toch echt wel tochtvrij krijgen. Geen overbodige luxe met twee schapenmeiden die artrose hebben! Achter al het groen dat aan de weide van onze boerderijBlutsjes grenst, huist de Schelde. Dat maakt dat er bijna elke avond en soms ook overdag een dik pak mist hangt en dat voelt soms bijzonder koud aan. Dus speurde Sab het internet af naar een oplossing om iets voor de ingang van de poort te hangen. En ze stootte op deze plastic flappen die in grote stallen gebruikt worden. Ideaal om de stal in de winter tochtvrij te houden en in de zomer dienen de flappen dan om vliegen en andere insecten buiten te houden. Chris en Niko waren zo lief om dit klusje op zich te nemen en in een mum van tijd hingen gisteren de flappen omhoog. 😊 Zo hebben ze ook een kapot raampje van plexiglas voorzien, wat maakt dat de stal nu echt wel windvrij is. De schapenmeiden waren in het begin best bang van die doorzichtige flappen. Ze zaten er de hele tijd met hun kopje ademwolkjes tegen te produceren, maar ze wisten niet hoe ze nou uit die stal moesten raken. Ze trokken een verbouwereerd kopje! Vanmorgen toen ik hen hooi-ontbijt ging serveren, heb ik nog een aantal keer getoond hoe ze nou naar buiten konden gaan en warempel, kort na de middag stonden ze allemaal op de weide. Inmiddels hebben Nutmeg en Numnoom er al een spelletje van gemaakt, want ze vinden het heerlijk om van binnen naar buiten te lopen en omgekeerd. Vanmorgen voelde het beduidend warmer aan in de stal en ik had de indruk dat de meiden 's morgens minder last van hun artrosepootjes hadden. Deze week arriveert er ook een homeopatisch ontstekingswerend/pijnstillendmiddeltje tegen schapenartrose. We zijn heel benieuwd of we het Noirin en Nutmeg kunnen toedienen, want het moet oraal toegediend worden. We hebben allebei best wat forskracht, want we tillen met veel gemak een zak van 30kg op. Maar een schaap tegenhouden en een goedje in de mond spuiten, da's toch andere koek. Want er zit behoorlijk wat PK achter die wollige monstertjes! 🐑 Niko en Chris, nogmaals dank voor alles! 💙
Zondag 18 december 2016:
We zaten vandaag een beetje in spanning - een drukke (klus)dag voor de boeg, Kobe die weer ziek is en erg veel zorgen nodig heeft, nog een gaatje vinden om wat extra (administratieve)taakjes te doen en natuurlijk de 10 winnaars van de 'Win 'n Chamar fotoprint + unieke postzegel' bekendmaken. We hebben er ons niet meer aan gewaagd om de Blutsjes de winnaars te laten trekken (want daar kwam bijzonder veel denk, doe-opnieuw,- en priegelwerk aan te pas - denk aan de verenstokjes met kleine papiertjes tussen gefriemeld en allesbehalve meewerkende Blutsjes!). 😉 Daar zijn we vorige keer bijzonder veel tijd mee kwijtgespeeld en dat is net iets wat we de laatste tijd minder hebben... tijd! Dus heeft Sab alle namen ingevoerd op 'Random Name Picker' en mochten we 10 keer het rad laten draaien. De Blutsjesvrienden die komende week een fotoprint in hun brievenbus mogen verwachten zijn:
1) Ilse Govaerts
2) Fabienne Dekens
3) Jolien Averhals
4) Esra Spanje
5) Evy Berghman
6) Leentje Prinsen
7) Sybille Vancutsem
8) Véke De Muynck
9) Debbie Godderis
10) Veerle Cornelis
Ons verlamde Blutsje Chamar is super trots dat zijn fotoprint binnenkort bij jullie in huis mag staan glunderen. 🌟 Sturen jullie even via pb of mail het adres door naar waar de fotoprint opgestuurd mag worden? Dankjewel dat jullie deelgenomen hebben en een aantal mensen getagd hebben die hopelijk binnenkort ook deel komen uitmaken van onze grote online Blutsjesfamilie. Ik heb een heleboel updates klaar in mijn hoofd, want er is vandaag weer een heleboel gebeurd. Hou zeker onze social media in de gaten om als eerste op de hoogte te zijn van het reilen en zeilen in ons Blutsjestehuis. Een hele dikke proficiat aan de winnaars - dikke kus van Chamar! 😻
We zaten vandaag een beetje in spanning - een drukke (klus)dag voor de boeg, Kobe die weer ziek is en erg veel zorgen nodig heeft, nog een gaatje vinden om wat extra (administratieve)taakjes te doen en natuurlijk de 10 winnaars van de 'Win 'n Chamar fotoprint + unieke postzegel' bekendmaken. We hebben er ons niet meer aan gewaagd om de Blutsjes de winnaars te laten trekken (want daar kwam bijzonder veel denk, doe-opnieuw,- en priegelwerk aan te pas - denk aan de verenstokjes met kleine papiertjes tussen gefriemeld en allesbehalve meewerkende Blutsjes!). 😉 Daar zijn we vorige keer bijzonder veel tijd mee kwijtgespeeld en dat is net iets wat we de laatste tijd minder hebben... tijd! Dus heeft Sab alle namen ingevoerd op 'Random Name Picker' en mochten we 10 keer het rad laten draaien. De Blutsjesvrienden die komende week een fotoprint in hun brievenbus mogen verwachten zijn:
1) Ilse Govaerts
2) Fabienne Dekens
3) Jolien Averhals
4) Esra Spanje
5) Evy Berghman
6) Leentje Prinsen
7) Sybille Vancutsem
8) Véke De Muynck
9) Debbie Godderis
10) Veerle Cornelis
Ons verlamde Blutsje Chamar is super trots dat zijn fotoprint binnenkort bij jullie in huis mag staan glunderen. 🌟 Sturen jullie even via pb of mail het adres door naar waar de fotoprint opgestuurd mag worden? Dankjewel dat jullie deelgenomen hebben en een aantal mensen getagd hebben die hopelijk binnenkort ook deel komen uitmaken van onze grote online Blutsjesfamilie. Ik heb een heleboel updates klaar in mijn hoofd, want er is vandaag weer een heleboel gebeurd. Hou zeker onze social media in de gaten om als eerste op de hoogte te zijn van het reilen en zeilen in ons Blutsjestehuis. Een hele dikke proficiat aan de winnaars - dikke kus van Chamar! 😻
Zaterdag 17 december 2016:
Lieve Blutsjesvrienden, weten jullie dat er momenteel plaatjes voor onze Blutsjes aangevraagd kunnen worden voor de Warmste Week van Studio Brussel? Dit kan simpelweg door een aanvraag in te dienen via deze link: https://dewarmsteweek-dashboard.stubru.be/vraag-een-plaat-aan. Alle centjes die de plaatsjes opbrengen, komen over een paar weekjes onze richting uit en dit zijn centjes die we ontzettend goed kunnen gebruiken. Met een beetje geluk horen we net jouw plaatje op de radio, want gek genoeg is Studio Brussel de enige Vlaamse post die we op de Blutsjesboerderij zonder ruis kunnen ontvangen. De radio staat van 's morgensvroeg tot 's nachts op en ik ben er zeker van dat een heleboel van onze binnenBlutsjes zullen swingen en schuifelen op jullie gekozen muziek. ❤️ Onze muziekgenre is heel erg breed, maar ik moest wel enkele voorkeuren van een aantal Blutsjes doorgeven. Thor zou bijvoorbeeld graag een disco plaatje uit de radio horen galmen. Dan trekt hij zijn discobroekje aan en schuifelt er op los, heeft ie beloofd. Leo daarentegen zou graag met zijn luchtgitaar op het binnenplein gek doen, dus graag een rockplaat voor hem. De schapenmeiden verkiezen daarentegen iets klassieks en voor de konijntjes mag het een stevige metal plaat zijn. Klinkt goed volgens Bunny Lee (vooral omdat het kapot bijten van de balen zaagsel dan een beetje gemaskeerd worden - klein monster!). 🐇 Ons Ataxie-Blutsje Nano fluisterde me zonet in mijn oor dat ze graag iets Ballet-achtig hoort. Wat dat ook mag zijn? Maar ze dartelt en huppelt altijd zo gek door het leven, wellicht dat ze daarom graag een extra dansje plaçeert op die muziek. We zijn heel erg benieuwd met welke plaatjes onze oren verwend gaan worden en we zijn al onze Blutsjesvrienden ontzettend dankbaar voor alle steun van het voorbije jaar. Zonder jullie steun geen Blutsjestehuis! Prettige Kerstdagen iedereen! 🎅
Lieve Blutsjesvrienden, weten jullie dat er momenteel plaatjes voor onze Blutsjes aangevraagd kunnen worden voor de Warmste Week van Studio Brussel? Dit kan simpelweg door een aanvraag in te dienen via deze link: https://dewarmsteweek-dashboard.stubru.be/vraag-een-plaat-aan. Alle centjes die de plaatsjes opbrengen, komen over een paar weekjes onze richting uit en dit zijn centjes die we ontzettend goed kunnen gebruiken. Met een beetje geluk horen we net jouw plaatje op de radio, want gek genoeg is Studio Brussel de enige Vlaamse post die we op de Blutsjesboerderij zonder ruis kunnen ontvangen. De radio staat van 's morgensvroeg tot 's nachts op en ik ben er zeker van dat een heleboel van onze binnenBlutsjes zullen swingen en schuifelen op jullie gekozen muziek. ❤️ Onze muziekgenre is heel erg breed, maar ik moest wel enkele voorkeuren van een aantal Blutsjes doorgeven. Thor zou bijvoorbeeld graag een disco plaatje uit de radio horen galmen. Dan trekt hij zijn discobroekje aan en schuifelt er op los, heeft ie beloofd. Leo daarentegen zou graag met zijn luchtgitaar op het binnenplein gek doen, dus graag een rockplaat voor hem. De schapenmeiden verkiezen daarentegen iets klassieks en voor de konijntjes mag het een stevige metal plaat zijn. Klinkt goed volgens Bunny Lee (vooral omdat het kapot bijten van de balen zaagsel dan een beetje gemaskeerd worden - klein monster!). 🐇 Ons Ataxie-Blutsje Nano fluisterde me zonet in mijn oor dat ze graag iets Ballet-achtig hoort. Wat dat ook mag zijn? Maar ze dartelt en huppelt altijd zo gek door het leven, wellicht dat ze daarom graag een extra dansje plaçeert op die muziek. We zijn heel erg benieuwd met welke plaatjes onze oren verwend gaan worden en we zijn al onze Blutsjesvrienden ontzettend dankbaar voor alle steun van het voorbije jaar. Zonder jullie steun geen Blutsjestehuis! Prettige Kerstdagen iedereen! 🎅
Vrijdag 16 december 2016:
Dominique kent ons Blutsjestehuis nog niet zo heel erg lang, maar ze is hier ondertussen al twee keer over de vloer geweest. En de laatste keer heeft ze zelfs haar rubber laarzen aangetrokken en de schapenstal samen met ons uitgemest. Helaas regende het die dag pijpenstelen, anders had ze nog wel meer de handen uit de mouwen gestoken. Maar omdat ze volledig haar hart verloren heeft aan onze Blutsjes, wilde ze niet stil zitten rond de Kerstperiode. Ze heeft een heuse Kerstjuwelenverkoop georganiseerd. Stuk voor stuk prachtige juweeltjes van haar creatieve hand, die dan verkocht werden aan kennissen, vrienden, collega's, familie,... om onze Blutsjes te steunen. Hoe leuk is dat? Maar er is nog een maar! Ze heeft in haar juwelenkoffer nog wel enkele prachtstukjes liggen die op een nieuwe thuis wachten, dus haar verkoopactie loopt nog even. Ze beloofde de 'Drie Koningen' een mooi bedragje dat ze hier op 6 januari mogen komen afleveren en ik geloof dat Dominique niet stopt voor ze dat doel behaald heeft. Mochten er onder onze Blutsjesvrienden curieuzeneuzen tussen zitten die graag even in Dominique's juwelenkoffer - van oorbellen tot halskettingen met verschillende bedeltjes - willen piepeloeren, doe ons dan een pb'tje of mailtje en dan brengen we jou graag in contact met haar. Ontzettend ontroerd dat zij op haar eentje en geheel onverwachts deze geweldige actie georganiseerd heeft, speciaal voor onze Blutsjes. Lieve Dominique, dankjewel voor alles en het mooiste is dat onze Blutsjes in jouw hart mogen wonen!
Dominique kent ons Blutsjestehuis nog niet zo heel erg lang, maar ze is hier ondertussen al twee keer over de vloer geweest. En de laatste keer heeft ze zelfs haar rubber laarzen aangetrokken en de schapenstal samen met ons uitgemest. Helaas regende het die dag pijpenstelen, anders had ze nog wel meer de handen uit de mouwen gestoken. Maar omdat ze volledig haar hart verloren heeft aan onze Blutsjes, wilde ze niet stil zitten rond de Kerstperiode. Ze heeft een heuse Kerstjuwelenverkoop georganiseerd. Stuk voor stuk prachtige juweeltjes van haar creatieve hand, die dan verkocht werden aan kennissen, vrienden, collega's, familie,... om onze Blutsjes te steunen. Hoe leuk is dat? Maar er is nog een maar! Ze heeft in haar juwelenkoffer nog wel enkele prachtstukjes liggen die op een nieuwe thuis wachten, dus haar verkoopactie loopt nog even. Ze beloofde de 'Drie Koningen' een mooi bedragje dat ze hier op 6 januari mogen komen afleveren en ik geloof dat Dominique niet stopt voor ze dat doel behaald heeft. Mochten er onder onze Blutsjesvrienden curieuzeneuzen tussen zitten die graag even in Dominique's juwelenkoffer - van oorbellen tot halskettingen met verschillende bedeltjes - willen piepeloeren, doe ons dan een pb'tje of mailtje en dan brengen we jou graag in contact met haar. Ontzettend ontroerd dat zij op haar eentje en geheel onverwachts deze geweldige actie georganiseerd heeft, speciaal voor onze Blutsjes. Lieve Dominique, dankjewel voor alles en het mooiste is dat onze Blutsjes in jouw hart mogen wonen!
Donderdag 15 december 2016:
Ons Thomasje heeft auto-immuun ziekte. Een ex-zwerfkatje dat niet meer terug geplaatst kon worden of een eigen thuis vond door deze ziekte. Daarom kwam hij in ons Blutsjestehuis wonen en daar is hij heel tevreden mee. Hij is een hele rustige kat die af en toe over het binnenplein struint, eens uit de roze schelp gaat drinken en zich daarna weer een plekje in de stal toe-eigent. Hij kan met alles en iedereen en hij is echt zo makkelijk. Soms iets te makkelijk, want het is soms makkelijk om over zo'n katje heen te kijken. Maar gelukkig doen we dat hier niet! We weten dat we zijn gezondheid met argusogen in de gaten moeten houden. Zijn auto-immuun ziekte uit zich bij hem in zijn voetkussentjes. Die gaan dan erg zwellen en er komen kleine wondjes op. Niet leuk, want dat maakt dat hij moeilijker stapt. En dat is net wat hij de laatste paar dagen probeerde te vermijden. Hij kwam niet meer van zijn bedje af. Enkel om een snelle pipi te doen of een snelle hap achter zijn kiezen te werken. Om het hem nog ietsje makkelijker te maken, serveerden we hem diner op bed. Iets wat hij wist te appreciëren en als hij snoepjes onder zijn neus geschoven kreeg, zag ik kleine fonkelingen in zijn oogjes. Maar pijnlijke voetjes, dat is iets wat hier niet kan! Dus werd Thomas in de transportmand geschoven en richting onze dierenarts gereden. Al zijn voetkussentjes waren een beetje gezwollen, maar één pootje was er toch wel erg aan toe. Er stond haast een blaar op zijn voetkussentje. Geen wonder dat ons ventje pijn had en haast zijn bed niet uitkwam. Helaas kwam hij niet onder een spuit Cortisone uit (iets wat ik absoluut niet fijn vind!), maar het kon niet anders. We moeten komende week in de gaten houden of de zwelling afneemt en indien niet, dan moet hij volgende week weer een spuitje Cortisone halen. Ik hoop dat zijn voetjes snel weer pijnloos aanvoelen en dat ik hem snel weer op het binnenplein zie struinen. Ondanks dat hij niet de makkelijkste patiënt is - want hij vindt het vreselijk als er aan zijn voetjes gezeten wordt! - liet hij zich wonderbaarlijk goed onderzoeken. Zelfs zijn temperatuur meten ging zonder problemen. Snel beter worden jongen!
Ons Thomasje heeft auto-immuun ziekte. Een ex-zwerfkatje dat niet meer terug geplaatst kon worden of een eigen thuis vond door deze ziekte. Daarom kwam hij in ons Blutsjestehuis wonen en daar is hij heel tevreden mee. Hij is een hele rustige kat die af en toe over het binnenplein struint, eens uit de roze schelp gaat drinken en zich daarna weer een plekje in de stal toe-eigent. Hij kan met alles en iedereen en hij is echt zo makkelijk. Soms iets te makkelijk, want het is soms makkelijk om over zo'n katje heen te kijken. Maar gelukkig doen we dat hier niet! We weten dat we zijn gezondheid met argusogen in de gaten moeten houden. Zijn auto-immuun ziekte uit zich bij hem in zijn voetkussentjes. Die gaan dan erg zwellen en er komen kleine wondjes op. Niet leuk, want dat maakt dat hij moeilijker stapt. En dat is net wat hij de laatste paar dagen probeerde te vermijden. Hij kwam niet meer van zijn bedje af. Enkel om een snelle pipi te doen of een snelle hap achter zijn kiezen te werken. Om het hem nog ietsje makkelijker te maken, serveerden we hem diner op bed. Iets wat hij wist te appreciëren en als hij snoepjes onder zijn neus geschoven kreeg, zag ik kleine fonkelingen in zijn oogjes. Maar pijnlijke voetjes, dat is iets wat hier niet kan! Dus werd Thomas in de transportmand geschoven en richting onze dierenarts gereden. Al zijn voetkussentjes waren een beetje gezwollen, maar één pootje was er toch wel erg aan toe. Er stond haast een blaar op zijn voetkussentje. Geen wonder dat ons ventje pijn had en haast zijn bed niet uitkwam. Helaas kwam hij niet onder een spuit Cortisone uit (iets wat ik absoluut niet fijn vind!), maar het kon niet anders. We moeten komende week in de gaten houden of de zwelling afneemt en indien niet, dan moet hij volgende week weer een spuitje Cortisone halen. Ik hoop dat zijn voetjes snel weer pijnloos aanvoelen en dat ik hem snel weer op het binnenplein zie struinen. Ondanks dat hij niet de makkelijkste patiënt is - want hij vindt het vreselijk als er aan zijn voetjes gezeten wordt! - liet hij zich wonderbaarlijk goed onderzoeken. Zelfs zijn temperatuur meten ging zonder problemen. Snel beter worden jongen!
Omdat onze Thomas naar de dierenarts moest, namen we onze Matei ook ineens mee. Matei is één van onze verlamde Blutsjes en een hele tijd geleden ging hij steeds aan het braken. Met een kuurtje Cerenia leek dat probleem van de baan en ging het een hele tijd goed. Tot vorige week dus... Een keer of twee per dag geeft hij over en da's absoluut niet prettig voor hem. Ik gaf hem daarom weer een kuur Cerenia en 4 daagjes ging het goed. Tot ik geen Cerenia meer gaf en het overgeven weer opnieuw begon. In eerste instantie ging hij mee voor een bloedonderzoek, maar onze dierenarts zag daar nog geen noodzaak in. Vooral omdat er niets in zijn omgeving of dieet veranderd is. We moeten nu nog een keertje een kuur Cerenia afmaken en vanaf morgen krijgt hij maagzuurremmers. Want onze dierenarts is ervan overtuigd dat dit de boosdoener is. Ik ben heel benieuwd hoe hij op zijn nieuwe medicatie zal reageren. En ik hoop dat hiermee zijn overgeefprobleem van de baan is. Niet dat ik het erg vind om braaksel op te ruimen, maar voor Matei is het gewoon niet prettig om elke dag over te geven. Verder is hij nog heel speels, doet hij gek als hij weet dat hij op de verzorgtafel plaats mag nemen om zijn blaasje te legen en kan ik volgens hem niet snel genoeg aan de snoepjesronde beginnen. Maar hij is door al dat overgeven wel afgevallen en da's een beetje een gek zicht. Want ooit was hij zo'n rond tonnetje en ik hoop hem snel weer met de nodige extra grammetjes te zien. Ik hoef vast niet te vertellen dat hij een voorbeeldige patiënt was. Onze verlamde Blutsjes weten elke keer weer te charmeren en zo ook onze allerliefste rode prins!
Woensdag 14 december 2016:
Vorige week werd ons verlamde Blutsje Bobita geopereerd en tja, waar zal ik beginnen? Ik zal proberen er geen al te lang epistel van te breien, maar we hebben onze handen vol aan hem. Een handenbindertje, echt! Zijn operatie is gelukkig goed verlopen, da's positief. Maar hij is wel zijn ene verlamde achterpoot kwijt tot aan zijn heupbeen. Meer kwijt dan ik gehoopt had, want nu zullen we even bekijken of er geen aanpassing aan zijn karretje gedaan moet worden. Ik weet niet of het eerder al opgevallen is, maar Bobita's ene achterpootje moest ingezwachteld worden. Zo is hij bij ons komen wonen en ik ben dit blijven doen. Tot hij op een keer de bandage eraf gekregen heeft en als een gek aan zijn pootje is beginnen likken en bijten... tot de pezen over waren. Men kan al raden dat dat pootje niet meer te redden viel en dat we daarom tot amputatie moesten overgaan. Zelfs onze dierenarts zei: wat een klein monster! Want hij was nog maar 10 minuutjes uit zijn narcose ontwaakt of hij had al aan zijn amputatiewonde geprutst. 10 minuutjes had ze hem alleen gelaten om wakker te worden en toen ze terugkwam zag ze zijn snoet vol bloed. Het leek alsof hij een varken geslacht had... Gelukkig zaten alle hechtingsdraadjes er nog in en met een badje was hij weer zo goed als nieuw. Maar ik kan wel degelijk zeggen: wat een handenbinder! Luier is ook een dikke no no! Hij haalt alle vulling eruit en eet met gemak die watteninhoud op. Om nadien - gelukkig! - alles weer uit te braken en buikpijn als gevolg. Daarom hebben we maar zo'n professionele buikbanden gekocht en dat laat hij wonderbaarlijk gerust. Hij moet echt een luier om, want ondanks dat ik zijn blaas leeg, komt er nog urine uit waardoor zijn ganse buikje nat wordt. Zoals ik al vermoedde, euh rook, heeft hij inderdaad een bacteriële blaasinfectie te pakken. Want ondertussen kregen we de uitslag van de urinecultuur binnen en daar kwam deze uitslag uit. Gelukkig werkt de antibiotica die hij krijgt om zijn amputatiewonde te laten helen, ook voor zijn blaasinfectie. Zijn revalidatie verloopt voorspoedig, al bezorgt hij ons wel de nodige oor- en koppijn. Voorlopig moet hij in een slaapkamer met dikke matten onder zijn kont, want anders zou zijn heupbeen de hele tijd tegen de grond bonken en zijn revalidatie belemmeren. Maar oh jeetje, dat is dik tegen zijn zin! Hij probeert alle middelen om toch maar tot zijn doel te raken. Gelukkig ben ik even koppig als hijzelf! Huilen, negeren, mompelen,... we hebben het allemaal al gehad. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n aansteller als Bobita geweten. Soms weet ik niet of ik hem nou zielig moet vinden of een bulderlach moet opzetten als hij weer in zo'n aanstelbui is. Ik moet hem wel bewonderen voor zijn doorzettingsvermogen, dàt wel. Al een week, 'een volle week' houdt hij dit gedrag vol. Want als hij mijn kop nog maar ziet gaat hij zielig doen en met zo'n hoog stemmetje janken, om me dan compleet te negeren (lees: met zijn rug naar me toe zitten) en als dat allemaal niet werkt, dan schiet hij het ene scheldwoord na het andere naar mijn kop. Nog even vent en je mag weer gaan schuifelen en hopelijk snel ook weer karren. En dat ter zijde: Bobita is best een probleemhond. Gelukkig maken wij daar geen probleem van en hij merkt dit. Want hij vertrouwt me compleet. Ik mag zoveel doen en verzorgen, hij vertrouwt me. Dat terwijl hij bij onze dierenarts zijn gemeenste grom opzette en haast zou gebeten hebben. Komt goed, begeleiden en helpen. Het ene probleem na het andere aanpakken en tackelen. Maar zijn operatie is goed gelukt en daar zijn we blij om. En om positief af te ronden: ik heb het idee dat hij ook ietsje makkelijker schuifelt met dat stukje been minder. En ondanks dat we er een beetje bang voor waren, hij laat zijn hechtingswonde met rust. Er moet dus echt wel iets met dat pootje mis geweest zijn...
Vorige week werd ons verlamde Blutsje Bobita geopereerd en tja, waar zal ik beginnen? Ik zal proberen er geen al te lang epistel van te breien, maar we hebben onze handen vol aan hem. Een handenbindertje, echt! Zijn operatie is gelukkig goed verlopen, da's positief. Maar hij is wel zijn ene verlamde achterpoot kwijt tot aan zijn heupbeen. Meer kwijt dan ik gehoopt had, want nu zullen we even bekijken of er geen aanpassing aan zijn karretje gedaan moet worden. Ik weet niet of het eerder al opgevallen is, maar Bobita's ene achterpootje moest ingezwachteld worden. Zo is hij bij ons komen wonen en ik ben dit blijven doen. Tot hij op een keer de bandage eraf gekregen heeft en als een gek aan zijn pootje is beginnen likken en bijten... tot de pezen over waren. Men kan al raden dat dat pootje niet meer te redden viel en dat we daarom tot amputatie moesten overgaan. Zelfs onze dierenarts zei: wat een klein monster! Want hij was nog maar 10 minuutjes uit zijn narcose ontwaakt of hij had al aan zijn amputatiewonde geprutst. 10 minuutjes had ze hem alleen gelaten om wakker te worden en toen ze terugkwam zag ze zijn snoet vol bloed. Het leek alsof hij een varken geslacht had... Gelukkig zaten alle hechtingsdraadjes er nog in en met een badje was hij weer zo goed als nieuw. Maar ik kan wel degelijk zeggen: wat een handenbinder! Luier is ook een dikke no no! Hij haalt alle vulling eruit en eet met gemak die watteninhoud op. Om nadien - gelukkig! - alles weer uit te braken en buikpijn als gevolg. Daarom hebben we maar zo'n professionele buikbanden gekocht en dat laat hij wonderbaarlijk gerust. Hij moet echt een luier om, want ondanks dat ik zijn blaas leeg, komt er nog urine uit waardoor zijn ganse buikje nat wordt. Zoals ik al vermoedde, euh rook, heeft hij inderdaad een bacteriële blaasinfectie te pakken. Want ondertussen kregen we de uitslag van de urinecultuur binnen en daar kwam deze uitslag uit. Gelukkig werkt de antibiotica die hij krijgt om zijn amputatiewonde te laten helen, ook voor zijn blaasinfectie. Zijn revalidatie verloopt voorspoedig, al bezorgt hij ons wel de nodige oor- en koppijn. Voorlopig moet hij in een slaapkamer met dikke matten onder zijn kont, want anders zou zijn heupbeen de hele tijd tegen de grond bonken en zijn revalidatie belemmeren. Maar oh jeetje, dat is dik tegen zijn zin! Hij probeert alle middelen om toch maar tot zijn doel te raken. Gelukkig ben ik even koppig als hijzelf! Huilen, negeren, mompelen,... we hebben het allemaal al gehad. Ik heb werkelijk nog nooit zo'n aansteller als Bobita geweten. Soms weet ik niet of ik hem nou zielig moet vinden of een bulderlach moet opzetten als hij weer in zo'n aanstelbui is. Ik moet hem wel bewonderen voor zijn doorzettingsvermogen, dàt wel. Al een week, 'een volle week' houdt hij dit gedrag vol. Want als hij mijn kop nog maar ziet gaat hij zielig doen en met zo'n hoog stemmetje janken, om me dan compleet te negeren (lees: met zijn rug naar me toe zitten) en als dat allemaal niet werkt, dan schiet hij het ene scheldwoord na het andere naar mijn kop. Nog even vent en je mag weer gaan schuifelen en hopelijk snel ook weer karren. En dat ter zijde: Bobita is best een probleemhond. Gelukkig maken wij daar geen probleem van en hij merkt dit. Want hij vertrouwt me compleet. Ik mag zoveel doen en verzorgen, hij vertrouwt me. Dat terwijl hij bij onze dierenarts zijn gemeenste grom opzette en haast zou gebeten hebben. Komt goed, begeleiden en helpen. Het ene probleem na het andere aanpakken en tackelen. Maar zijn operatie is goed gelukt en daar zijn we blij om. En om positief af te ronden: ik heb het idee dat hij ook ietsje makkelijker schuifelt met dat stukje been minder. En ondanks dat we er een beetje bang voor waren, hij laat zijn hechtingswonde met rust. Er moet dus echt wel iets met dat pootje mis geweest zijn...
Dinsdag 13 december 2016:
We hebben weer jong kittengeweld in ons Blutsjestehuis wonen! Deze aandoenlijke ukjes hebben een zware vorm van Ataxie, maar dat belet ze niet om kittenkwaad uit te halen en de ondeugd is van hun gezichtjes te lezen. Hun verhaal gaat als volgt: mams werd hoogzwanger in de dierenwinkel Tom & co te Aalst binnengebracht. Bijna onmiddellijk is ze daar bevallen en alles leek voorspoedig te gaan, tot de kleintjes een leeftijd van 4 weken bereikten en niet meer op hun pootjes konden staan of hun hoofdjes optillen. Alle registers werden opengetrokken: de dierenarts werd erbij gehaald en allerlei medicatie werd voorgeschoteld aan deze kleine ukkepukken. Niets leek te werken en dan kwam de dierenarts tot de conclusie dat Ataxie de enige juiste diagnose is. Uiteraard konden de kleintjes niet eeuwig in de dierenwinkel blijven wonen en werd er een zoektocht gestart naar een geschikt plekje voor hen. Door hun zware handicap konden ze niet zomaar eender waar geplaatst worden en uiteindelijk kwamen ze bij ons aankloppen. Mamapoes is gelukkig ook goed terechtgekomen en ook zij heeft haar gouden mandje te pakken! Ondertussen hebben wij de kleintjes al een beetje beter leren kennen en wat een fantastische Blutsjes zijn het. Vol energie, altijd in een goede bui en gekkerdegek! Bruno is het snuffel- en bijtmonster. Elke keer als hij aan onze handen ruikt, gaat hij zo gek flemen. En een veelvraat, dat is hij ook! Zijn buikje staat bijna altijd op springen, want dat manneke steekt een hoeveelheid voer weg. Maar dat moet ook, want Ataxie kost boordevol energie en gelukkig weet Bruno hoe hij zijn energielevel moet aanvullen. Beata is het enige meisje en ondanks dat ze er als een prinsesje uitziet, is ze iemand die haar avontuurschoenen aantrekt en bergen klimt. Want ja hoor, ze hangt elke keer weer aan de rand van het bedje te bengelen. Badu is de kleinste van de bende en hij is werkelijk zo'n klein lief tenger ventje. Elke keer wanneer hij nieuwsgierig of opgewonden is, gaat hij schuddebollen met zijn kopje en dat maakt hem cuter-de-cute! Momenteel verblijven ze nog eventjes in hun quarantaine bedje, maar binnenkort mogen ze een grote ruimte onveilig gaan maken. Genezen zullen ze niet en ze zullen altijd moeite hebben met stappen, want Ataxie is tenslotte een evenwichtsstoornis. Maar uit ervaring weten we dat Ataxie-katjes steeds beter met hun handicap weten om te gaan en dat hun spiertjes geoefend worden wanneer ze spelen. En oh jeetje, spelen kunnen ze als de beste. Ontzettend blij dat deze kleintjes een kans kregen en bij ons mochten komen wonen!
We hebben weer jong kittengeweld in ons Blutsjestehuis wonen! Deze aandoenlijke ukjes hebben een zware vorm van Ataxie, maar dat belet ze niet om kittenkwaad uit te halen en de ondeugd is van hun gezichtjes te lezen. Hun verhaal gaat als volgt: mams werd hoogzwanger in de dierenwinkel Tom & co te Aalst binnengebracht. Bijna onmiddellijk is ze daar bevallen en alles leek voorspoedig te gaan, tot de kleintjes een leeftijd van 4 weken bereikten en niet meer op hun pootjes konden staan of hun hoofdjes optillen. Alle registers werden opengetrokken: de dierenarts werd erbij gehaald en allerlei medicatie werd voorgeschoteld aan deze kleine ukkepukken. Niets leek te werken en dan kwam de dierenarts tot de conclusie dat Ataxie de enige juiste diagnose is. Uiteraard konden de kleintjes niet eeuwig in de dierenwinkel blijven wonen en werd er een zoektocht gestart naar een geschikt plekje voor hen. Door hun zware handicap konden ze niet zomaar eender waar geplaatst worden en uiteindelijk kwamen ze bij ons aankloppen. Mamapoes is gelukkig ook goed terechtgekomen en ook zij heeft haar gouden mandje te pakken! Ondertussen hebben wij de kleintjes al een beetje beter leren kennen en wat een fantastische Blutsjes zijn het. Vol energie, altijd in een goede bui en gekkerdegek! Bruno is het snuffel- en bijtmonster. Elke keer als hij aan onze handen ruikt, gaat hij zo gek flemen. En een veelvraat, dat is hij ook! Zijn buikje staat bijna altijd op springen, want dat manneke steekt een hoeveelheid voer weg. Maar dat moet ook, want Ataxie kost boordevol energie en gelukkig weet Bruno hoe hij zijn energielevel moet aanvullen. Beata is het enige meisje en ondanks dat ze er als een prinsesje uitziet, is ze iemand die haar avontuurschoenen aantrekt en bergen klimt. Want ja hoor, ze hangt elke keer weer aan de rand van het bedje te bengelen. Badu is de kleinste van de bende en hij is werkelijk zo'n klein lief tenger ventje. Elke keer wanneer hij nieuwsgierig of opgewonden is, gaat hij schuddebollen met zijn kopje en dat maakt hem cuter-de-cute! Momenteel verblijven ze nog eventjes in hun quarantaine bedje, maar binnenkort mogen ze een grote ruimte onveilig gaan maken. Genezen zullen ze niet en ze zullen altijd moeite hebben met stappen, want Ataxie is tenslotte een evenwichtsstoornis. Maar uit ervaring weten we dat Ataxie-katjes steeds beter met hun handicap weten om te gaan en dat hun spiertjes geoefend worden wanneer ze spelen. En oh jeetje, spelen kunnen ze als de beste. Ontzettend blij dat deze kleintjes een kans kregen en bij ons mochten komen wonen!
Maandag 12 december 2016:
Vorige week toen we de schapenstal aan het schoonmaken waren, kwam Nutmeg de hele tijd met ons knuffelen. Zij is sowieso de sociaalste van de bende, maar ze was zo plakkerig dat we er een beetje bang van werden. Ze liet ons geen seconde alleen. Ze kwam met haar hoofdje tegen ons duwen en ze wilde de hele tijd knuffeltjes en kusjes krijgen. Daar liet ze zelfs haar groentenschotel voor staan! Het uitmesten van de stal nam daarom toch wel een stuk langer tijd in beslag dan we gewend zijn. En wat het nog gekker maakte: ze kwispelde de hele tijd met haar staartje! Een mooi, maar toch ook wel bang moment. Want Nutmeg is een hele hoogbejaarde dame met artrose en we begonnen een beetje schrik te krijgen dat ze afscheid van ons aan het nemen was. Ik ben daarom 's nachts een aantal keren gaan checken of alles oké was, waarbij ze me met zo'n kop aankeek van: 'mens, doe nou eens normaal!'. Ook de volgende dag was ze nog steeds zo knuffelig en dan plots drong het tot me door: ze miste Blutshaantje Pixel en dat was haar manier van rouwen. Schapen zijn zulke intelligente en gevoelige wezens. Ze zijn zo bijzonder en zoveel meer dan waar ze krediet voor krijgen. Ondertussen is ze weer helemaal haar oude zelve en zijn een paar kusjes op haar scheve bekje voldoende. Haar groentenschotel eet ze weer met smaak op en ze kan 's morgens niet snel genoeg aan haar hooiontbijt beginnen. Gekke, lieve, gevoelige Nutmeg waar we zoveel van houden!
Vorige week toen we de schapenstal aan het schoonmaken waren, kwam Nutmeg de hele tijd met ons knuffelen. Zij is sowieso de sociaalste van de bende, maar ze was zo plakkerig dat we er een beetje bang van werden. Ze liet ons geen seconde alleen. Ze kwam met haar hoofdje tegen ons duwen en ze wilde de hele tijd knuffeltjes en kusjes krijgen. Daar liet ze zelfs haar groentenschotel voor staan! Het uitmesten van de stal nam daarom toch wel een stuk langer tijd in beslag dan we gewend zijn. En wat het nog gekker maakte: ze kwispelde de hele tijd met haar staartje! Een mooi, maar toch ook wel bang moment. Want Nutmeg is een hele hoogbejaarde dame met artrose en we begonnen een beetje schrik te krijgen dat ze afscheid van ons aan het nemen was. Ik ben daarom 's nachts een aantal keren gaan checken of alles oké was, waarbij ze me met zo'n kop aankeek van: 'mens, doe nou eens normaal!'. Ook de volgende dag was ze nog steeds zo knuffelig en dan plots drong het tot me door: ze miste Blutshaantje Pixel en dat was haar manier van rouwen. Schapen zijn zulke intelligente en gevoelige wezens. Ze zijn zo bijzonder en zoveel meer dan waar ze krediet voor krijgen. Ondertussen is ze weer helemaal haar oude zelve en zijn een paar kusjes op haar scheve bekje voldoende. Haar groentenschotel eet ze weer met smaak op en ze kan 's morgens niet snel genoeg aan haar hooiontbijt beginnen. Gekke, lieve, gevoelige Nutmeg waar we zoveel van houden!
Zondag 11 december 2016:
Ons Blutsjestehuis is een zwarte parel rijker! Zij kreeg de naam Simba van de persoon die haar enkele maanden lief had en ervoor gezorgd heeft dat ze alle kansen kreeg. Simba was namelijk niet meer gewenst en in de steek gelaten door haar vorige baasjes. Gelukkig kwam ze op Els haar pad terecht die Simba onder haar hoede nam en met haar naar de dierenarts ging. Uit alle testen echter bleek dat Fiv een stokje voor alle plannen stak... Simba kon daarom niet meer bij Els blijven wonen en een ticket naar een nieuwe thuis was ook zo goed als onmogelijk. Het zit zwarte katjes al niet mee, laat staan als ze Fiv-drager zijn. We kregen daarom een mailtje binnen met de vraag of wij een plekje voor Simba konden toveren en gelukkig konden we dat nadat ze enkele maanden op onze wachtlijst had gestaan. Nog voor het nieuwe jaar begint, konden we Simba opnemen in ons Blutsjestehuis. We hebben al behoorlijk wat Blutsjes opgevangen, maar zelfs voor ons is ze een beetje een unicum! Want we hebben nog nooit eerder een Fiv-meisje in ons tehuis hebben wonen. Onze Fiv-jes zijn allemaal jongens. Ik heb het al vaker laten vallen, maar zwarte katjes hebben altijd een streepje voor bij mij. Ik vind hen prachtig, met die heerlijke blinkende zwarte vacht waar ik mijn neus tussen wil wroeten. Zwarte nachtraven met die ondeugende ogen. Dus het is al duidelijk dat het dikke mik is tussen Simba en mij! Schuchter durven we haar niet noemen, eerder gereserveerd. Een heel lief meisje die graag kroeltjes krijgt, maar nooit opdringerig is en altijd gek geeuwt - want ohja, van geeuwende katjes ben ik ook helemaal fan! En 't is net alsof ze 't weten! We gaan er alles aan doen om haar weerstand hoog te houden zodat de aids niet doorbreekt. Dankbaar dat Els dit prachtige pareltje in ons leven bracht en niet aan euthanasie dacht, want dat is helaas wél het lot van vele Fiv-Blutsjes... Welkom Simba, je gaat het hier naar je zin hebben!
Ons Blutsjestehuis is een zwarte parel rijker! Zij kreeg de naam Simba van de persoon die haar enkele maanden lief had en ervoor gezorgd heeft dat ze alle kansen kreeg. Simba was namelijk niet meer gewenst en in de steek gelaten door haar vorige baasjes. Gelukkig kwam ze op Els haar pad terecht die Simba onder haar hoede nam en met haar naar de dierenarts ging. Uit alle testen echter bleek dat Fiv een stokje voor alle plannen stak... Simba kon daarom niet meer bij Els blijven wonen en een ticket naar een nieuwe thuis was ook zo goed als onmogelijk. Het zit zwarte katjes al niet mee, laat staan als ze Fiv-drager zijn. We kregen daarom een mailtje binnen met de vraag of wij een plekje voor Simba konden toveren en gelukkig konden we dat nadat ze enkele maanden op onze wachtlijst had gestaan. Nog voor het nieuwe jaar begint, konden we Simba opnemen in ons Blutsjestehuis. We hebben al behoorlijk wat Blutsjes opgevangen, maar zelfs voor ons is ze een beetje een unicum! Want we hebben nog nooit eerder een Fiv-meisje in ons tehuis hebben wonen. Onze Fiv-jes zijn allemaal jongens. Ik heb het al vaker laten vallen, maar zwarte katjes hebben altijd een streepje voor bij mij. Ik vind hen prachtig, met die heerlijke blinkende zwarte vacht waar ik mijn neus tussen wil wroeten. Zwarte nachtraven met die ondeugende ogen. Dus het is al duidelijk dat het dikke mik is tussen Simba en mij! Schuchter durven we haar niet noemen, eerder gereserveerd. Een heel lief meisje die graag kroeltjes krijgt, maar nooit opdringerig is en altijd gek geeuwt - want ohja, van geeuwende katjes ben ik ook helemaal fan! En 't is net alsof ze 't weten! We gaan er alles aan doen om haar weerstand hoog te houden zodat de aids niet doorbreekt. Dankbaar dat Els dit prachtige pareltje in ons leven bracht en niet aan euthanasie dacht, want dat is helaas wél het lot van vele Fiv-Blutsjes... Welkom Simba, je gaat het hier naar je zin hebben!
Zaterdag 10 december 2016:
Een tijdje geleden maakte Chris prachtige radiatorhangmathoesjes voor onze Blutsjes. Ons verlamde Blutsje Thor was er gelijk gek van en hij was de eerste dagen niet uit zijn hangmatje te slaan. Al is deze keer ons verlamd Blutsje Tim zo lief om te poseren voor de foto en het promoten van de hoesjes! Er kwamen toen een aantal positieve reacties op van Blutsjesvrienden die er ook wel eentje wilden kopen ten voordele van ons Blutsjestehuis. Die reacties zijn Chris uiteraard niet ontgaan en ze is zo lief geweest om weer achter de naaimachine te kruipen. Ondanks dat ze van zichzelf vindt dat 'glas' meer haar ding is, kan ik wel degelijk zeggen dat de hoesjes perfect gemaakt zijn. Diegene bij de verlamde Blutsjes zijn ondertussen al rot gewassen en nog steeds zijn ze in perfecte staat. Ze krimpen niet, zelfs niet als ze ettelijke malen in de droogkast geweest zijn. Mochten er mensen zijn die hun katje deze Kerst nog willen verrassen met een ludiek radiatorhangmathoesje? De hoesjes kunnen langs beide kanten gebruikt worden. De ene kant is een fleece stofje - lekker warm in de winter! - en de andere kant is de befaamde poezen-Ikea-gordijnen-stof! Perfect voor de standaard radiatorhangmatjes met een ijzeren frame. Doe ons een mailtje of pb'tje mocht je graag eentje via Bpost ontvangen en aangezien het maar om een beperkte oplage gaat: eerst is eerst! De hoesjes kosten 15 euro per stuk, verzendkosten inbegrepen - ook naar het buitenland. We hebben ze vanaf 18 december in ons bezit, dus met een beetje geluk liggen ze nog voor Kerst onder jouw boom!
Een tijdje geleden maakte Chris prachtige radiatorhangmathoesjes voor onze Blutsjes. Ons verlamde Blutsje Thor was er gelijk gek van en hij was de eerste dagen niet uit zijn hangmatje te slaan. Al is deze keer ons verlamd Blutsje Tim zo lief om te poseren voor de foto en het promoten van de hoesjes! Er kwamen toen een aantal positieve reacties op van Blutsjesvrienden die er ook wel eentje wilden kopen ten voordele van ons Blutsjestehuis. Die reacties zijn Chris uiteraard niet ontgaan en ze is zo lief geweest om weer achter de naaimachine te kruipen. Ondanks dat ze van zichzelf vindt dat 'glas' meer haar ding is, kan ik wel degelijk zeggen dat de hoesjes perfect gemaakt zijn. Diegene bij de verlamde Blutsjes zijn ondertussen al rot gewassen en nog steeds zijn ze in perfecte staat. Ze krimpen niet, zelfs niet als ze ettelijke malen in de droogkast geweest zijn. Mochten er mensen zijn die hun katje deze Kerst nog willen verrassen met een ludiek radiatorhangmathoesje? De hoesjes kunnen langs beide kanten gebruikt worden. De ene kant is een fleece stofje - lekker warm in de winter! - en de andere kant is de befaamde poezen-Ikea-gordijnen-stof! Perfect voor de standaard radiatorhangmatjes met een ijzeren frame. Doe ons een mailtje of pb'tje mocht je graag eentje via Bpost ontvangen en aangezien het maar om een beperkte oplage gaat: eerst is eerst! De hoesjes kosten 15 euro per stuk, verzendkosten inbegrepen - ook naar het buitenland. We hebben ze vanaf 18 december in ons bezit, dus met een beetje geluk liggen ze nog voor Kerst onder jouw boom!
We zijn zo dankbaar voor onze online Blutsjesvriendengroep! Alle likes en reacties op onze social media worden ontzettend geapprecieerd van onze kant en we zijn dankbaar dat er zovele mensen ons door dik en dun steunen. Dankbaar dat er bijna dagelijks naar mijn verhaaltjes uitgekeken wordt, dankbaar voor alle liefde die onze Blutsjes vanop afstand doorgestuurd krijgen en dankbaar voor de lieve woordjes als we daar nood aan hebben. Op ons verlamde Blutsje Chamar zijn foto werd er vorige week zo lief gereageerd, dat we plots een idee kregen. We bedachten ons dat het misschien leuk zou zijn om een unieke fotoprint van deze foto te maken. Die fotoprint willen we samen met een ludieke postzegel van ons Blutsjestehuis verloten aan 10 van onze Blutsjesvrienden. Op die manier blijft het een uniek item, iets waar onze echte Blutsjesvrienden misschien wel naar uitkijken? Om kans te maken op een fotoprint, tag dan 3 vrienden, familieleden of kennissen onderaan deze post op onze Facebookpagina, Twitter of Instagram waarvan je denkt dat ze misschien ook wel onze verhalen uit ons tehuis willen volgen. Mensen die misschien net zo zeer uitkijken naar verhaaltjes van onze Blutsjes of mensen die het net leuk vinden om tot onze onlinefamilie toe te treden. Hoe meer Blutsjesvrienden ons komen vervoegen, hoe meer liefde onze Blutsjes kunnen ontvangen. Er kan tot zondag 18 december 18u getagd worden en daarna maken we de gelukkigen bekend die deze ludieke print in hun brievenbus mogen verwachten. Ik ben er zeker van dat Chamar het heerlijk zal vinden om binnenkort bij 10 van onze Blutsjesvrienden tussen de ontvangen Kerstkaartjes te pronken. Want een klein beetje ijdel, dat is hij wel!
Vrijdag 09 december 2016:
Nu Pixel niet meer is, blijft ons Blutskipje Paloma alleen achter. Nou ja, alleen is veel gezegd, want zij woont natuurlijk tussen de andere boerderijBlutsjes. En ondanks dat ze niet eenzaam lijkt, want ze doet gewoon haar ding, mist ze haar maatje wel. Ze is de hele dag druk in de weer en daarstraks kwam ze ons met modderpootjes en idem kopje tegemoet gelopen. Ze was een paar uurtjes zoet geweest met insectjes zoeken in een modderplasje. Maar toch merk ik aan een aantal kleine gedragsveranderingen dat ze Pixel wel mist. Ze waren ook onafscheidelijk en binnen de 10 minuutjes was hun huwelijk geklonken. Zo heeft ze een kort lontje naar de konijntjes en hondjes toe. Ze durft hen al eens in de kont te pikken en als ik op de weide of in de stallen aan het werk ben, dan wijkt ze geen seconde van mijn zijde. Ze loopt me overal achterna. Daarom hopen we stiekem dat er binnenkort toch een gevederd Blutsje onze kant uitkomt. Om Paloma weer gelukkig te maken. We knuffelen haar zoveel we kunnen, maar zelfs onze kroelende handen en kusjes kunnen niet tippen aan de liefde van een gevederd vriendje. Misschien is er zelfs iemand onder onze Blutsjesvrienden die altijd al een kalkoen van de slacht heeft willen redden, maar daar nooit de kans toe gehad heeft door tijd- of plaatsgebrek? Paloma is alvast kandidaat als vriendinnetje voor het leven! En tevens kan die kalkoen als symbool staan voor de vele kalkoentjes die ook deze Kerst weer op de tafel zullen belanden... We wachten in spanning af en tot die tijd blijven we zoet met knuffeltjes uit te delen. Maar we hopen Paloma snel weer gelukkig te kunnen maken!
Nu Pixel niet meer is, blijft ons Blutskipje Paloma alleen achter. Nou ja, alleen is veel gezegd, want zij woont natuurlijk tussen de andere boerderijBlutsjes. En ondanks dat ze niet eenzaam lijkt, want ze doet gewoon haar ding, mist ze haar maatje wel. Ze is de hele dag druk in de weer en daarstraks kwam ze ons met modderpootjes en idem kopje tegemoet gelopen. Ze was een paar uurtjes zoet geweest met insectjes zoeken in een modderplasje. Maar toch merk ik aan een aantal kleine gedragsveranderingen dat ze Pixel wel mist. Ze waren ook onafscheidelijk en binnen de 10 minuutjes was hun huwelijk geklonken. Zo heeft ze een kort lontje naar de konijntjes en hondjes toe. Ze durft hen al eens in de kont te pikken en als ik op de weide of in de stallen aan het werk ben, dan wijkt ze geen seconde van mijn zijde. Ze loopt me overal achterna. Daarom hopen we stiekem dat er binnenkort toch een gevederd Blutsje onze kant uitkomt. Om Paloma weer gelukkig te maken. We knuffelen haar zoveel we kunnen, maar zelfs onze kroelende handen en kusjes kunnen niet tippen aan de liefde van een gevederd vriendje. Misschien is er zelfs iemand onder onze Blutsjesvrienden die altijd al een kalkoen van de slacht heeft willen redden, maar daar nooit de kans toe gehad heeft door tijd- of plaatsgebrek? Paloma is alvast kandidaat als vriendinnetje voor het leven! En tevens kan die kalkoen als symbool staan voor de vele kalkoentjes die ook deze Kerst weer op de tafel zullen belanden... We wachten in spanning af en tot die tijd blijven we zoet met knuffeltjes uit te delen. Maar we hopen Paloma snel weer gelukkig te kunnen maken!
Donderdag 08 december 2016:
We zaten helemaal door onze voorraad kattenbakvulling heen. Sab was al een aantal keren de winkel op en af gereden om een kleine voorraad in te slaan, maar eigenlijk was dit niet meer praktisch. Haar karretje ligt dan vol, mensen trekken grote ogen en ook de cassière-mensen - zijn begrijpelijk - niet zo tuk als ze zo'n volle kar zien passeren. Dus besloten we om maar een keertje een bestelling online te plaatsen bij een bedrijf dat aan huis komt leveren. De eerste keer in ons leven dat we van zo'n luxe gebruik maken en heerlijk dat er vanmorgen een heuse pallet geleverd werd. Netjes geparkeerd in de sluis zodat ik niet als een gek aan de slag moest om de zakken binnen te halen. Helemaal in onze nopjes en toen we de rekening zagen, zetten we een nog grotere glimlach op! 228 euro voor zo'n hoeveelheid, levering inbegrepen. Sab is tegenwoordig een kei in koopjes online vinden. In een Blutsjestehuis moet er op elke cent gelet worden en dan is een beetje creativiteit wel aan de orde. Ik moet wel stiekem bekennen dat het geen echte kattenbakvulling is natuurlijk, maar pellets voor de houtkachel. Stukken goedkoper en even praktisch als de echte houtstoppels voor kattentoiletten. Onze glimlach echter werd wel een beetje groener toen we die pallet moesten afladen en in de stockage leggen. Want ondanks dat we nu best grote stockageruimtes hebben, kan een pallet in zijn geheel daar niet binnen. Handmatig zak per zak afgeladen en op een andere plek weer opgestapeld. In ieder geval: we hebben onze extra workout vandaag ook weer gehad en we kunnen weer een klein beetje vooruit met onze voorraad. Maar niet voor heel erg lang, want de kattentoiletjes worden hier om de dag volledig leeggemaakt en voorzien van nieuwe vulling. Doet me alweer kreunen als ik eraan denk dat morgen 'die-volledige-uitkieper-dag' is!
We zaten helemaal door onze voorraad kattenbakvulling heen. Sab was al een aantal keren de winkel op en af gereden om een kleine voorraad in te slaan, maar eigenlijk was dit niet meer praktisch. Haar karretje ligt dan vol, mensen trekken grote ogen en ook de cassière-mensen - zijn begrijpelijk - niet zo tuk als ze zo'n volle kar zien passeren. Dus besloten we om maar een keertje een bestelling online te plaatsen bij een bedrijf dat aan huis komt leveren. De eerste keer in ons leven dat we van zo'n luxe gebruik maken en heerlijk dat er vanmorgen een heuse pallet geleverd werd. Netjes geparkeerd in de sluis zodat ik niet als een gek aan de slag moest om de zakken binnen te halen. Helemaal in onze nopjes en toen we de rekening zagen, zetten we een nog grotere glimlach op! 228 euro voor zo'n hoeveelheid, levering inbegrepen. Sab is tegenwoordig een kei in koopjes online vinden. In een Blutsjestehuis moet er op elke cent gelet worden en dan is een beetje creativiteit wel aan de orde. Ik moet wel stiekem bekennen dat het geen echte kattenbakvulling is natuurlijk, maar pellets voor de houtkachel. Stukken goedkoper en even praktisch als de echte houtstoppels voor kattentoiletten. Onze glimlach echter werd wel een beetje groener toen we die pallet moesten afladen en in de stockage leggen. Want ondanks dat we nu best grote stockageruimtes hebben, kan een pallet in zijn geheel daar niet binnen. Handmatig zak per zak afgeladen en op een andere plek weer opgestapeld. In ieder geval: we hebben onze extra workout vandaag ook weer gehad en we kunnen weer een klein beetje vooruit met onze voorraad. Maar niet voor heel erg lang, want de kattentoiletjes worden hier om de dag volledig leeggemaakt en voorzien van nieuwe vulling. Doet me alweer kreunen als ik eraan denk dat morgen 'die-volledige-uitkieper-dag' is!
Soms komt een vriend, familielid of kind in de vorm van een gevederd wezentje. Voor mij was dit een klein verfrommeld haantje. Een klein haantje met gehandicapte pootjes die bijzonder goed zijn plan trok en helemaal niets wilde weten van betuttelerij. Ik wist dat hij een plekje in mijn hart veroverd had, maar ik wist niet hoe graag ik dat kleine gekke ventje zag tot hij niet meer was. Ik ben er echt ziek van geweest en nog steeds kan ik het niet bevatten dat dit goedgeluimde, kraaiende haantje ons verlaten heeft... Zo plots... Vorige week zag ik kort na de middag dat hij niet meer op zijn ene pootje kon staan en steeds op de grond smakte. Het leek alsof hij plots verzwakt was, terwijl hij net daarvoor nog gegeten had. En het viel me ook op dat de puntjes van zijn kammetje donker begonnen te worden. Ik heb hem gelijk binnen gehaald, eten gegeven en warm gelegd. In eerste instantie dachten we aan de blauwe kamziekte, dit komt voor als haantjes te eiwitrijk voer gegeten hebben. Dus ben ik als een gek met suikerwater aan de slag gegaan. Maar zijn kam werd donkerder en donkerder tot hij helemaal zwart zag. Het suikerwater had geen effect en om middernacht blies ons geweldige haantje zijn laatste adem uit. Dit terwijl hij nog zo genoten had van al die extra aandacht en zijn oogjes sloot als ik hem kroelde. Zijn hartje bleek ermee gestopt te zijn, hartfalen... Verbijstering, tranen en boosheid van mijn kant. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ons schorre wekkerradio'tje niet meer is. Iemand zei onlangs zo lief dat wij onze Blutsjes niet als gehandicapt beschouwen of bekijken en net daarom misschien dat ik het zo moeilijk heb met Pixel zijn dood. Hij werd gehandicapt geboren, maar voor mij was hij perfect. Soms denk ik daar gewoon niet bij na dat er vaak nog het één en het ander in zo'n kleine lijfje mankeert. Lieve Pixel, ik kan het nog steeds niet geloven dat jouw taak hier op aarde volbracht is. Terwijl je net nog zoveel mensen kon doen inzien dat gehandicapte gevederde vriendjes helemaal niet zielig zijn. Wie weet had je nog een aantal van onze Blutsjesvrienden kunnen overtuigen om vegetariër of vegan te worden. Gewoon omdat je zo'n prachtig diertje was. Mensen zagen je huppelen en zeiden: hij is helemaal niet zo zielig als ik dacht. En dan was ik trots, trots dat jij die vooroordelen zomaar kon weghuppelen. Je was hier zo geliefd, nog steeds... Je was zo gelukkig hier, bij de andere boerderijBlutsjes. Samen met Blutskipje Paloma aan je zijde kon je de wereld aan. Gek jaagde je achter insectjes en genoot je van zonnestraaltjes, samen met wiggel waggelkontje Lucy. Ik heb nooit een liever haantje als jij gekend. Wat genoot je ervan om te knuffelen. Bij elke aai ging je kirren, sloot je je oogjes of ging je liefkozend mijn denkbeeldige pluimpjes in zijn plooi leggen. Tijdens het schrijven van je verhaaltje ben je alweer thuis, in een mooie blauwe urne. Het geeft een beetje troost dat je weer thuis bent, maar ik zou er alles aan doen om je rode kammetje weer door het raam te zien en waarbij je aan Paloma's zijde met je snaveltje tussen het groengewas zit. Daaag Pixel, dankjewel dat we van je mochten houden en voor alle liefde die je ons gaf!
Woensdag 07 december 2016:
Zieke en revaliderende Blutsjes - het heeft wat voeten in de aarde! Met de komst van de kleine Ataxiekittentjes moest Noro verhuizen, want zijn bedje moet even dienen als quarantaine ruimte voor de kleintjes. Even denken, want Noro mag natuurlijk nog niet schuifelen met zijn net geamputeerde verlamde achterpoot. De plexiglaspanelen in de kleinere kamer had ik al een tijdje geleden opgeruimd, want zij deden toch geen dienst meer. Zo kwam er wel ruimte vrij om daar een bedje of twee te plaatsen en op die manier kan Noro daar revalideren. Wat zijn verzorging voor mij een stuk makkelijker maakt omdat mijn behandeltafel met alle verzorgproducten daar ook staat. En aangezien verlamd Blutsje Andreas zijn abces maar niet genas omdat het broekje dat hij droeg er steeds bleef in plakken, mocht hij ook een bedje inpalmen. Een bandage hielp ook niet, want die zakte steeds af tot de helft van het abces - wat de boel alleen maar erger maakte. De jongens vinden het wel fijn revalideren en genezen zo! En ik ook! Want toen we hier pas zijn komen wonen, hebben we de boel vlug vlug geïnstalleerd en ingericht. Maar toch voelde het nog niet zoals ik het wou. Zoals vroeger zal het nooit worden, dat kan ook niet. Maar toch begint het steeds een beetje meer vertrouwder en meer 'ons' aan te voelen. De nursery waar ik vele uurtjes spendeer en waar ik me zelf ook beter begin thuis te voelen en ik gok dat dit voor onze Blutsjes ook zo is. Kleine luttele details misschien, maar grote stapjes voor ons.
Zieke en revaliderende Blutsjes - het heeft wat voeten in de aarde! Met de komst van de kleine Ataxiekittentjes moest Noro verhuizen, want zijn bedje moet even dienen als quarantaine ruimte voor de kleintjes. Even denken, want Noro mag natuurlijk nog niet schuifelen met zijn net geamputeerde verlamde achterpoot. De plexiglaspanelen in de kleinere kamer had ik al een tijdje geleden opgeruimd, want zij deden toch geen dienst meer. Zo kwam er wel ruimte vrij om daar een bedje of twee te plaatsen en op die manier kan Noro daar revalideren. Wat zijn verzorging voor mij een stuk makkelijker maakt omdat mijn behandeltafel met alle verzorgproducten daar ook staat. En aangezien verlamd Blutsje Andreas zijn abces maar niet genas omdat het broekje dat hij droeg er steeds bleef in plakken, mocht hij ook een bedje inpalmen. Een bandage hielp ook niet, want die zakte steeds af tot de helft van het abces - wat de boel alleen maar erger maakte. De jongens vinden het wel fijn revalideren en genezen zo! En ik ook! Want toen we hier pas zijn komen wonen, hebben we de boel vlug vlug geïnstalleerd en ingericht. Maar toch voelde het nog niet zoals ik het wou. Zoals vroeger zal het nooit worden, dat kan ook niet. Maar toch begint het steeds een beetje meer vertrouwder en meer 'ons' aan te voelen. De nursery waar ik vele uurtjes spendeer en waar ik me zelf ook beter begin thuis te voelen en ik gok dat dit voor onze Blutsjes ook zo is. Kleine luttele details misschien, maar grote stapjes voor ons.
Dinsdag 06 december 2016:
Diabeetje Hillie is al een tijdje met haar gezondheid aan het kwakkelen. Ze heeft een behoorlijk griepje te pakken. De ene dag gaat goed, terwijl ze de andere dag weer in de lappenmand ligt. Ze hervalt elke keer weer en zonder Metacam voelt haar lichaampje bijzonder beurs aan. Afgelopen zaterdag had ze nog een lichte hypo te pakken omdat ze niet voldoende gegeten had na haar spuitje insuline. Gelukkig kreeg ik haar vrij snel weer stabiel en is ze niet helemaal weggezakt. Maar het was toch wel even schrikken. Omdat ik haar al zo vaak moet lastig vallen met 2x prikken, oogzalf, neusdruppeltjes en Metacam, besloten we om haar mee te nemen naar onze dierenarts voor een prikje Convenia. Dit antibioticum werkt 2 weekjes, wat heel erg handig is! Thuis heeft ze behoorlijk wat noten op haar zang als het op haar verzorging aankomt, maar bij onze dierenarts was ze een voorbeeldige patiënt. Zelfs haar temperatuur meten ging als een fluitje van een cent. Ondertussen ligt ze weer te dutten - want slapen is genezen! En ja hoor, heel af en toe gaat ze naast Blutshondje Max liggen, kont aan kont - lekker warm!
Diabeetje Hillie is al een tijdje met haar gezondheid aan het kwakkelen. Ze heeft een behoorlijk griepje te pakken. De ene dag gaat goed, terwijl ze de andere dag weer in de lappenmand ligt. Ze hervalt elke keer weer en zonder Metacam voelt haar lichaampje bijzonder beurs aan. Afgelopen zaterdag had ze nog een lichte hypo te pakken omdat ze niet voldoende gegeten had na haar spuitje insuline. Gelukkig kreeg ik haar vrij snel weer stabiel en is ze niet helemaal weggezakt. Maar het was toch wel even schrikken. Omdat ik haar al zo vaak moet lastig vallen met 2x prikken, oogzalf, neusdruppeltjes en Metacam, besloten we om haar mee te nemen naar onze dierenarts voor een prikje Convenia. Dit antibioticum werkt 2 weekjes, wat heel erg handig is! Thuis heeft ze behoorlijk wat noten op haar zang als het op haar verzorging aankomt, maar bij onze dierenarts was ze een voorbeeldige patiënt. Zelfs haar temperatuur meten ging als een fluitje van een cent. Ondertussen ligt ze weer te dutten - want slapen is genezen! En ja hoor, heel af en toe gaat ze naast Blutshondje Max liggen, kont aan kont - lekker warm!
Ons verlamde Blutsje Bobita hier nog voor een laatste keer deze week karrend in zijn rolstoeltje, want vanavond hebben we hem naar onze dierenarts gebracht. Hij moet daar een nachtje verblijven en morgen wordt hij aan zijn voetje geopereerd. Het zal een beetje van zijn revalidatie afhangen hoe snel hij weer kan karren op het binnenplein, maar we hopen snel! Want hij vindt het heerlijk om rond te sjeezen en zijn neusje in de lucht te gooien. Wel alleen als ik erbij ben. Want als ik de stallen durf binnen te gaan om te poetsen, dan hijst hij zich uit zijn karretje en komt hij me schuifelend tegemoet. En da's een dikke no no natuurlijk, zo op die ruwe ondergrond. Vorige week bracht hij al een bezoekje bij onze dierenarts en zij is ervan overtuigd dat hij gehandicapt geboren werd. Het viel me gelijk op dat zijn voetjes een aantal nageltjes en teentjes mankeren, maar ook op zijn verlamde achterpootjes zijn een aantal voetkussentjes op de bovenkant van zijn voetjes te vinden. Een heel gek zicht! Ook zijn slechte oogje dat dieper in zijn oogkas ligt en waar een blauwe waas op zit, is volgens onze dierenarts aangeboren. Zijn verlamming daarentegen komt inderdaad door een ongeluk. Ik moet toegeven dat ik toch behoorlijk zenuwachtig ben voor zijn operatie morgen. Daarnaast zullen zijn oortjes grondig onder narcose nagekeken worden, want daar zit hij van in het begin al met zijn pootje aan te krabben en ook een blaasprik staat op de agenda. Zijn urine wordt dan op cultuur gezet in het labo, om te kijken of er geen bacterie aanwezig is. Want laat ons zeggen dat zijn urine een behoorlijk odeurke heeft. Ik moet toegeven dat het hier ontzettend stil is zonder hem! Hij is een heuse handenbinder - ogen op mijn rug moet ik hebben voor hem. Dus voor mijn gevoel is het veel te rustig hier, zo zonder een schuifelende Bobita achter mijn kont. Ook Max is in al zijn glorie te bewonderen in het filmpje - hij lijkt eerder een gekke puppy in plaats van een behoorlijke senior. Ondanks dat hij doof en blind is, weet hij me feilloos te vinden. Altijd in een goede bui, kwispelend met zijn staartje en een dankbare blik.
Maandag 05 december 2016:
Gisteren toen ik op weg was om de kleine Ataxie kittentjes aandacht te geven en nog wat extra voeding (want jeetje, wat een kleine vreetvarkentjes zijn dat!), zag ik plots een heel magisch tafereel. Jammer dat ik niet de tijd had om de camera erbij te halen, want dan zou ik dat mooie moment zelf gemist hebben. Maar Nutmeg - één van onze schapenmeisjes - stond met haar hoofdje naar beneden gericht. Niet zo heel bijzonder op het eerste zicht, tot ik zag dat Guus net onder haar lipjes hing. Ze was hem zowaar kusjes aan het geven! Ze likte zijn kopje van boven tot onder en Guus die genoot, met zijn oogjes toe. Ik wist niet wat ik zag. Zo bijzonder mooi en magisch! Steeds vaker krijgen we de vraag hoe we dit werk volhouden. Want om heel eerlijk te zijn, makkelijk is het niet en het vraagt enorm veel disicpline. Maar het zijn zulke dingen die het allemaal de moeite waard maken. Zulke momenten koester ik met gans mijn hart!
Gisteren toen ik op weg was om de kleine Ataxie kittentjes aandacht te geven en nog wat extra voeding (want jeetje, wat een kleine vreetvarkentjes zijn dat!), zag ik plots een heel magisch tafereel. Jammer dat ik niet de tijd had om de camera erbij te halen, want dan zou ik dat mooie moment zelf gemist hebben. Maar Nutmeg - één van onze schapenmeisjes - stond met haar hoofdje naar beneden gericht. Niet zo heel bijzonder op het eerste zicht, tot ik zag dat Guus net onder haar lipjes hing. Ze was hem zowaar kusjes aan het geven! Ze likte zijn kopje van boven tot onder en Guus die genoot, met zijn oogjes toe. Ik wist niet wat ik zag. Zo bijzonder mooi en magisch! Steeds vaker krijgen we de vraag hoe we dit werk volhouden. Want om heel eerlijk te zijn, makkelijk is het niet en het vraagt enorm veel disicpline. Maar het zijn zulke dingen die het allemaal de moeite waard maken. Zulke momenten koester ik met gans mijn hart!
Onze oude taart Amélie woont hier al eventjes, dus nu is het echt wel hoogtijd om haar voor te stellen! Evy en Kate van Kattenopvang Waasland riepen onze hulp in, want ondanks dat ze behoorlijk hun best gedaan hebben om voor Amélie een nieuwe thuis te zoeken, vonden ze die helaas niet... Ons meisje heeft een behoorlijke leeftijd, 16+ om precies te zijn. Ik kan me niet voorstellen dat een hoge leeftijd mensen zou afschrikken om over te gaan tot adoptie, maar haar 'blutsjes' misschien wel. Zij heeft ontzettend veel probleempjes met het plassen en haar grote boodschap. Het komt er dus op neer dat ik haar blaasje minstens 1 keer per dag manueel moet legen. In het begin was dit nog 3x per dag, waarschijnlijk door de verhuizing dat er toch een beetje stress op haar blaas geslagen was. Nu gaat ze af en toe zelf naar de kattenbak, maar haar blaas manueel legen is toch een must. Zo blijf ik ook een beetje controle houden of haar blaasje al dan niet vaker geleegd moet worden. Maar ook bij haar stoelgang heeft ze hulp nodig. Ik leeg haar darmpjes 's avonds en ze laat dit bijzonder goed toe! In het begin heb ik haar Laxulon toegediend in de hoop dat haar drolletjes makkelijker naar buiten zouden komen, maar dat had bij haar net het omgekeerde effect. Haar drolletjes werden malser waardoor deze zowaar in haar darmpjes bleven plakken. Daar zijn we ondertussen vanaf gestapt. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe bijzonder lief dit oude meisje is. Vanaf het moment dat ze hier kwam wonen, sloot ze ons in haar hartje en omgekeerd ook. Ze is ontzettend dankbaar en ze heeft zoveel liefde nodig. Hele dagen zou ze op schoot kunnen zitten en ze tatert de oren van ons hoofd. Zoveel heeft ze te vertellen en dat kan hier ook. Haar vachtje en oogjes-met-kraters-en-verkleuringen verraden dat ze een oud besje is en dat maakt haar net zo bijzonder. Grappig is ook dat ze echt zo'n oud geurtje met zich meedraagt. We hopen haar nog een aantal jaartjes gelukkig te kunnen maken en ik geloof dat ze dit zelf ook wilt. Want ze zit hier helemaal op haar plekje! Welkom oude taart!
Zondag 04 december 2016:
We waren een beetje in dubio: een neppe Kerstboom binnen of toch maar een echte (met wortel uiteraard!) buiten in de sluis vooraan? Het enige dat ons een beetje deed twijfelen is dat er hier behoorlijk wat wind kan opzetten en dat een buitenboom dan vaker in zijn nakie zou staan dan dat er ornamenten rond zijn lijfje zouden hangen. Maar toen Kristel gisteren kwam aan wandelen met een stel Kerstcadeautjes was de keuze snel gemaakt! Want zoveel pakjes - en dan een heleboel voor haar suikerkatje Chamar - moeten natuurlijk kunnen schuilen onder een binnenboom. Vanavond hebben we samen met de hulp van wiggel waggelkontje Lucy en de hondjes de Kerstboom opgesteld. De pakjes vonden inmiddels hun plekje onder de boom, want we hebben Kristel beloofd om hen pas op Kerstavond te openen. Wel spannend hoor, zoveel kleurrijke pakjes die nog niet gelijk geopend mogen worden! Chamar moest uiteraard even poseren op zijn allergrootste pak en ik geloof dat hij stiekem ook wel heel benieuwd is naar hetgeen zijn suikertante voor hem gegeven heeft. Dankbaar voor al die liefde!
We waren een beetje in dubio: een neppe Kerstboom binnen of toch maar een echte (met wortel uiteraard!) buiten in de sluis vooraan? Het enige dat ons een beetje deed twijfelen is dat er hier behoorlijk wat wind kan opzetten en dat een buitenboom dan vaker in zijn nakie zou staan dan dat er ornamenten rond zijn lijfje zouden hangen. Maar toen Kristel gisteren kwam aan wandelen met een stel Kerstcadeautjes was de keuze snel gemaakt! Want zoveel pakjes - en dan een heleboel voor haar suikerkatje Chamar - moeten natuurlijk kunnen schuilen onder een binnenboom. Vanavond hebben we samen met de hulp van wiggel waggelkontje Lucy en de hondjes de Kerstboom opgesteld. De pakjes vonden inmiddels hun plekje onder de boom, want we hebben Kristel beloofd om hen pas op Kerstavond te openen. Wel spannend hoor, zoveel kleurrijke pakjes die nog niet gelijk geopend mogen worden! Chamar moest uiteraard even poseren op zijn allergrootste pak en ik geloof dat hij stiekem ook wel heel benieuwd is naar hetgeen zijn suikertante voor hem gegeven heeft. Dankbaar voor al die liefde!
Hoe zo'n klein grijs ventje die er bovendien nog een beetje scruffy uitziet, zoveel hartjes kan veroveren en zoveel mensen aan zijn kant kreeg die met hem meeleefden. Ik ben eigenlijk nog niet klaar voor zijn afscheidsverhaaltje, want dan moet ik naar mijn donkere plek in mijn hart gaan en da's een plek waar ik niet graag kom. Ik moet dan te diep gaan... Maar er zijn zoveel Blutsjesvrienden die op een update zitten te wachten, dus wandel ik even naar dat gat en laat ik mijn tranen weer de vrije loop. We hebben ons ventje vleugeltjes gegeven... Hoe graag ik het ook anders wil, we hadden geen andere keuze. Zijn keelonderzoek vrijdag bracht slecht nieuws aan het licht, nieuws waar ik al bang voor was. Zijn laringen waren in slot gegaan - dit zijn de kleppen die de luchtpijp sluiten als er voeding of drinken richting de maag gaat - waardoor hij zoveel moeite had om te ademen. Dit kon zijn door een ontstekingsbeeld of tumoraal... Wat de reden ook was, geen enkele zag er rooskleurig uit. Het gaat om een zeldzame aandoening en voor Juno zijn er pas 3 patiëntjes bekend in de faculteit van Merelbeke. Als het om een tumoraal proces ging, was een operatie uitgesloten. Eventjes kregen we hoop dat een operatie zou lukken, ook al kostte die tussen de 500 en 1000 euro. Maar het betekende gewoon dat de kleppen weggehaald zouden worden, niet vervangen, maar echt weg. De weg naar de luchtpijp is dan open en de kans op verstikking is heel reëel. In Merelbeke is er ooit één katje hieraan geopereerd en dat katje is twee weken na de operatie gestikt in zijn eigen voedsel. Wilden we dat Juno aandoen? Hij had nu al zoveel last om te ademen en hij verslikte zich al zo vaak, we konden hem toch niet zo'n verschrikkelijke dood toewensen. Door gewoon te wachten tot er een keertje een stukje voer de verkeerde richting zou uitgaan. Het doet zoveel pijn dat we geen andere optie hadden dan hem vleugeltjes te geven. Het is niet makkelijk om een leven lang verantwoordelijk te zijn voor een Blutsje, want als er iets is wat ik verafschuw, dan is het kiezen tussen leven en dood. Altijd zal ik voor leven kiezen, maar dat kon nu niet... Voor mijn gevoel heb ik ook niet het recht om een leven te beëindigen en stiekem had ik liever gehad dat hij de narcose niet had overleefd tijdens het keelonderzoek. Klinkt heel cru, maar nu had hij die cruciale nacht overleefd én die narcose, een teken dat hij wilde leven. En aan dat prachtige leven moesten we nu een einde maken... We hebben Juno nog uit narcose laten wakker worden, want zo aan de telefoon wilden we geen beslissing nemen. Juno moest nog afscheid kunnen nemen en hij werd zachtjes voor-altijd-in-slaap gedaan in Sab's armen. Binnen tien secondjes nadat het slaapmiddel werd toegediend vloog zijn zieltje weg en bleef een levenloos lichaampje achter. Lieve Juno, stiekem hoop ik je altijd weer aan het raam te zien. Alsof je op een lange wandeling bent vertrokken op het binnenplein en ik hier zit te wachten tot je weer naar binnen wilt komen. Maar we weten allebei dat dit niet waar is... Ik kan me geen makkelijker Blutsje dan jij voorstellen. Ondanks dat je mondje soms behoorlijk ontstoken kon zijn door je auto-immuun ziekte, was je altijd zo lief. Als ik je op het binnenplein of in de stal tegenkwam, dan zat je recht. Te wachten tot ik je een aai over je bol gaf of een kusje. Je kon daar zo van genieten... Nooit was je opdringerig of stelde je je aan. Altijd heel gesofisticeerd en op de achtergrond. Een stil katje was je, zo stil dat ik je altijd in de gaten kreeg. Ik liet je niet verdringen naar de achtergrond, gewoon omdat je anders was. Misschien omdat we een beetje op elkaar lijken, dat ik je zo goed begreep? Ik had je graag nog zoveel meer zomers hier gegeven, waarbij je heerlijk in het zonnetje kon liggen. De warmte op je fragiele lijfje en één oog dat opende als ik voorbij liep. Ik weet dat je gelukkig was bij ons en dat geeft me een beetje troost, maar langs de andere kant maakt me dat vreselijk verdrietig. Want ik had je nog zoveel meer gegund. Slaap zacht vriend, in gedachten stuur ik je een kusje, elke dag...
Zaterdag 03 december 2016:
Pffieuw, deze luie snoezel foto van onze nieuwe bewoners staat in schril contrast met de über drukke dag die we vandaag gehad hebben! Rosette en Marc waren weer zo lief om vandaag te komen verder klussen aan de elektriciteit waardoor er weer een lamp gemaakt is, nieuwe zekeringen hangen en toen het donker werd hebben ze ons nog een handje geholpen om alle gedoneerde spulletjes weg te zetten. Het leek wel Sinterklaas vandaag! Ondanks dat we eigenlijk geen bezoekdagen meer kunnen inplannen wegens het vele werk, wilden er toch graag nog enkele mensen spulletjes komen brengen. Frie en Sandra brachten weer ontzettend veel spul langs en het is altijd een beetje vervroegde Kerst als zij langskomen. Ook Marie-Therese en Rita kwamen vlug een aantal spullen langsbrengen, want op de Dierenbeurs Utah waren ze Sab helaas net misgelopen. Dankbaar dat ze de lange rit tot hier nog eens wilden ondernemen! En ook Kristel, de suikertante van onze Chamar, kwam met haar man en zoon langs. Morgen maken we een speciaal topic over een zak vol speciale pakjes die ze langsbracht. (Want na deze erg zware week vol verdriet en stress, hebben we zelf even nood aan iets luchtig.) En ze bracht ook de snoepjes langs die via via aan onze Blutsjes gedoneerd werden en die Hilde op de Dierenbeurs Utah in Kristels auto geladen heeft omdat Sab geen plaats meer had. Jeetje, wat een ondernemingen toch allemaal om onze Blutsjes gelukkig te maken. En ik geloof dat er een aantal mensen bezorgd om ons zijn, want we kregen eten bij de vleet voor onszelf. Frie en Sandra brachten weer lekker veggie eten mee, van ontbijt tot avondeten. Kristel bracht zelfgebakken brood, soep en chocolade koekjes mee en ook Rosette bracht naar gewoonte een cake mee. Die hebben we samen 's avonds na een drukke dag verorberd met een tas koffie. Geluk zit in de kleine simpele dingen! En ik denk dat iedereen wel heel erg benieuwd is naar een beetje meer uitleg over de foto die bij dit verhaaltje hoort. Ik hou mijn lippen nog eventjes stijf op elkaar, maar ik kan al verklappen dat deze cutiepies een erge vorm van Ataxie hebben en dat we vandaag ook nog Fiv-katje Simba mochten verwelkomen. En tussen al deze drukte door kreeg diabeetje Hillie last van een hypo. Gelukkig was ik er tijdig bij en is ze niet ver gegaan, maar het was toch wel even schrikken. Tussen al het werk door haar gemonitord, glucose toegediend en nu is ze gelukkig weer goed bij bewustzijn en niet meer aan de slappe kant. Ze is al een tijdje snotterig en de laatste paar dagen ging ze goed, tot vandaag. Vanmorgen zaten haar oogjes en neusje weer vol snot en dat maakte dat ze waarschijnlijk niet voldoende gegeten heeft. Dus toch maar even dwangvoeren en dat laat ze gelukkig nu goed toe, terwijl ze anders best een krengetje kan zijn als het op medicatie uitdelen komt. Fijn weekend!
Pffieuw, deze luie snoezel foto van onze nieuwe bewoners staat in schril contrast met de über drukke dag die we vandaag gehad hebben! Rosette en Marc waren weer zo lief om vandaag te komen verder klussen aan de elektriciteit waardoor er weer een lamp gemaakt is, nieuwe zekeringen hangen en toen het donker werd hebben ze ons nog een handje geholpen om alle gedoneerde spulletjes weg te zetten. Het leek wel Sinterklaas vandaag! Ondanks dat we eigenlijk geen bezoekdagen meer kunnen inplannen wegens het vele werk, wilden er toch graag nog enkele mensen spulletjes komen brengen. Frie en Sandra brachten weer ontzettend veel spul langs en het is altijd een beetje vervroegde Kerst als zij langskomen. Ook Marie-Therese en Rita kwamen vlug een aantal spullen langsbrengen, want op de Dierenbeurs Utah waren ze Sab helaas net misgelopen. Dankbaar dat ze de lange rit tot hier nog eens wilden ondernemen! En ook Kristel, de suikertante van onze Chamar, kwam met haar man en zoon langs. Morgen maken we een speciaal topic over een zak vol speciale pakjes die ze langsbracht. (Want na deze erg zware week vol verdriet en stress, hebben we zelf even nood aan iets luchtig.) En ze bracht ook de snoepjes langs die via via aan onze Blutsjes gedoneerd werden en die Hilde op de Dierenbeurs Utah in Kristels auto geladen heeft omdat Sab geen plaats meer had. Jeetje, wat een ondernemingen toch allemaal om onze Blutsjes gelukkig te maken. En ik geloof dat er een aantal mensen bezorgd om ons zijn, want we kregen eten bij de vleet voor onszelf. Frie en Sandra brachten weer lekker veggie eten mee, van ontbijt tot avondeten. Kristel bracht zelfgebakken brood, soep en chocolade koekjes mee en ook Rosette bracht naar gewoonte een cake mee. Die hebben we samen 's avonds na een drukke dag verorberd met een tas koffie. Geluk zit in de kleine simpele dingen! En ik denk dat iedereen wel heel erg benieuwd is naar een beetje meer uitleg over de foto die bij dit verhaaltje hoort. Ik hou mijn lippen nog eventjes stijf op elkaar, maar ik kan al verklappen dat deze cutiepies een erge vorm van Ataxie hebben en dat we vandaag ook nog Fiv-katje Simba mochten verwelkomen. En tussen al deze drukte door kreeg diabeetje Hillie last van een hypo. Gelukkig was ik er tijdig bij en is ze niet ver gegaan, maar het was toch wel even schrikken. Tussen al het werk door haar gemonitord, glucose toegediend en nu is ze gelukkig weer goed bij bewustzijn en niet meer aan de slappe kant. Ze is al een tijdje snotterig en de laatste paar dagen ging ze goed, tot vandaag. Vanmorgen zaten haar oogjes en neusje weer vol snot en dat maakte dat ze waarschijnlijk niet voldoende gegeten heeft. Dus toch maar even dwangvoeren en dat laat ze gelukkig nu goed toe, terwijl ze anders best een krengetje kan zijn als het op medicatie uitdelen komt. Fijn weekend!
Vrijdag 02 december 2016:
Een hele vreemde en rollercoasterende week, deze week... Zweven tussen hoop en wanhoop om Juno, stress om Noro's pootamputatie, een lach en tussendoor een traan, vreugde en verdriet die hand in hand gaan,... Zoveel updates die ik nog moet schrijven, maar waar ik amper de tijd voor vind. Het is nu ook alweer na middernacht en er wachten nog enkele taakjes die afgehandeld moeten worden en ook mijn laatste verzorgronde staat nog op het programma én morgen belooft een hele drukke dag te worden. Maar aangezien ik toch mijn bedje niet kan induiken zonder kleine update - deze foto van lieve, ontzettend lieve Nutmeg! Nee, ze heeft geen groeiend baardje, maar ze was net haar ontbijthooi aan het verorberen toen ik met de camera aan de slag ging. Hoe schuchter en hoe ze ons in het begin op afstand hield, zo knuffelig en sociaal is ze nu. Elke dag eist ze aaitjes op haar kopje, kroeltjes onder haar kinnetje en kusjes. Echt waar: kusjes! Het liefste van al op haar neus, want dan steekt ze haar snuiter hoog in de lucht en moeten de kusjes volgen. Nutmeg en Noirin hebben door hun bejaarde leeftijd last van artrose en met de afgelopen vriesnachten en -dagen hebben ze toch wat strammere pootjes gehad. Het duurde 's morgens ietsje langer voor ze recht stonden en een wandelingetje op de weide maakten. En dat terwijl Numnoom al dartel in de startblokken stond. We gaan ons best doen om hen goed en wel de winter door te begeleiden, recht naar de lente zodat eindelijk die dikke vacht geschoren kan worden. Maar toch zijn we blij dat we toen de beslissing genomen hebben om hen toch net ietsje langer hun jasje te laten houden, want ik vrees dat onze meiden anders uit hun velletjes gebibberd zouden zijn. #FriendsNotFood
Een hele vreemde en rollercoasterende week, deze week... Zweven tussen hoop en wanhoop om Juno, stress om Noro's pootamputatie, een lach en tussendoor een traan, vreugde en verdriet die hand in hand gaan,... Zoveel updates die ik nog moet schrijven, maar waar ik amper de tijd voor vind. Het is nu ook alweer na middernacht en er wachten nog enkele taakjes die afgehandeld moeten worden en ook mijn laatste verzorgronde staat nog op het programma én morgen belooft een hele drukke dag te worden. Maar aangezien ik toch mijn bedje niet kan induiken zonder kleine update - deze foto van lieve, ontzettend lieve Nutmeg! Nee, ze heeft geen groeiend baardje, maar ze was net haar ontbijthooi aan het verorberen toen ik met de camera aan de slag ging. Hoe schuchter en hoe ze ons in het begin op afstand hield, zo knuffelig en sociaal is ze nu. Elke dag eist ze aaitjes op haar kopje, kroeltjes onder haar kinnetje en kusjes. Echt waar: kusjes! Het liefste van al op haar neus, want dan steekt ze haar snuiter hoog in de lucht en moeten de kusjes volgen. Nutmeg en Noirin hebben door hun bejaarde leeftijd last van artrose en met de afgelopen vriesnachten en -dagen hebben ze toch wat strammere pootjes gehad. Het duurde 's morgens ietsje langer voor ze recht stonden en een wandelingetje op de weide maakten. En dat terwijl Numnoom al dartel in de startblokken stond. We gaan ons best doen om hen goed en wel de winter door te begeleiden, recht naar de lente zodat eindelijk die dikke vacht geschoren kan worden. Maar toch zijn we blij dat we toen de beslissing genomen hebben om hen toch net ietsje langer hun jasje te laten houden, want ik vrees dat onze meiden anders uit hun velletjes gebibberd zouden zijn. #FriendsNotFood
Donderdag 01 december 2016:
Voor een streepje zon moeten de Blutsjes tegenwoordig wat over hebben! In de lente en zomer konden we hier volop genieten van een overgoten zonnig binnenplein, maar nu is het toch goed zoeken waar de zonnestraaltjes vallen. 's Morgens zitten er een heleboel Blutsjes op de vensterbank aan het bureel te genieten en ik ook. Maar naarmate de middag nadert, schittert de zon enkel nog hoog op de stallen. En slimme Kobe heeft daar iets op gevonden! Hij springt gewoon op het kleine, maar hoge vensterraampje en zo kan hij nog wel even vitamine D opslaan denkt ie. Hij is een tijdje geleden ontzettend ziek geweest, amper eetlust, snottebellen bij de vleet. Al zal Kobe nooit echt snottebelvrij zijn door zijn allergie en af en toe een niesje hoort er ook bij. Maar hij zit weer lekker(der) in zijn vel, zijn neusje is proper en hij ziet er gewoon weer stukken beter uit. Ik ben wel een beetje verdrietig, want ik heb vorige week per ongeluk op zijn pootje getrapt. Ik had een doos in mijn handen en ik had niet gezien dat Kobe voor mijn voeten liep... Heb ik dat geweten ség! Al dagen is hij boos op mij. Ik loop me uit te sloven om hem weer aan mijn kant te krijgen en enkel gisteren zag ik weer een sprankje hoop dat hij me weer in zijn hartje zou laten. Maar vandaag speelt hij weer 'hard-to-get'. Tja, ik zal precies nog hard mijn best moeten doen en vele lieve woordjes toefluisteren en aaitjes uitdelen. Een voordeel is wel dat het poetsen van de kattenbakken iets vlotter gaat zonder een Kobe die constant (harde, hele harde!) auw-liefdesbeetjes uitdeelt of met zijn pootjes naar mijn handen klauwt. Maar stiekem mis ik dat: verdorie Kobe, wees nou niet zo koppig! Ik had je echt niet gezien en moest ik het kunnen overdoen, dan zou ik op mijn eigen voet getrapt hebben. Bah!
Voor een streepje zon moeten de Blutsjes tegenwoordig wat over hebben! In de lente en zomer konden we hier volop genieten van een overgoten zonnig binnenplein, maar nu is het toch goed zoeken waar de zonnestraaltjes vallen. 's Morgens zitten er een heleboel Blutsjes op de vensterbank aan het bureel te genieten en ik ook. Maar naarmate de middag nadert, schittert de zon enkel nog hoog op de stallen. En slimme Kobe heeft daar iets op gevonden! Hij springt gewoon op het kleine, maar hoge vensterraampje en zo kan hij nog wel even vitamine D opslaan denkt ie. Hij is een tijdje geleden ontzettend ziek geweest, amper eetlust, snottebellen bij de vleet. Al zal Kobe nooit echt snottebelvrij zijn door zijn allergie en af en toe een niesje hoort er ook bij. Maar hij zit weer lekker(der) in zijn vel, zijn neusje is proper en hij ziet er gewoon weer stukken beter uit. Ik ben wel een beetje verdrietig, want ik heb vorige week per ongeluk op zijn pootje getrapt. Ik had een doos in mijn handen en ik had niet gezien dat Kobe voor mijn voeten liep... Heb ik dat geweten ség! Al dagen is hij boos op mij. Ik loop me uit te sloven om hem weer aan mijn kant te krijgen en enkel gisteren zag ik weer een sprankje hoop dat hij me weer in zijn hartje zou laten. Maar vandaag speelt hij weer 'hard-to-get'. Tja, ik zal precies nog hard mijn best moeten doen en vele lieve woordjes toefluisteren en aaitjes uitdelen. Een voordeel is wel dat het poetsen van de kattenbakken iets vlotter gaat zonder een Kobe die constant (harde, hele harde!) auw-liefdesbeetjes uitdeelt of met zijn pootjes naar mijn handen klauwt. Maar stiekem mis ik dat: verdorie Kobe, wees nou niet zo koppig! Ik had je echt niet gezien en moest ik het kunnen overdoen, dan zou ik op mijn eigen voet getrapt hebben. Bah!
Hoe komt het nou dat alle ellende met zieke Blutsjes precies opgespaard wordt en dan allemaal samen komt? De lappenmandgevallen doen me soms overlopen van stress en dat was vannacht niet minder! Juno was maandag nog maar bij onze dierenarts geweest omdat zijn auto-immuun heel erg opspeelde en hij kreeg nieuwe medicatie hiervoor. Toen hij terug thuis kwam voelde hij zich precies al ietsje beter en ook de volgende dagen leek hij het beter te doen. Tot gisteravond... Rond 21u begon hij een beetje te rochelen en kwamen er kuchjes opzetten. Ik dacht eerst nog dat er een stukje eten vast zat in zijn keeltje, maar de kuchjes werden erger en erger. Hij leek elke keer iets op te braken, maar toch kwam er geen braaksel uit zijn mondje. Op den duur zagen we hem pompen en zijn lijfje moest echt moeite doen om voldoende zuurstof naar binnen te krijgen. En dat was nog niet alles, de ene hik na de andere volgde zich op. Klinkt heel vreemd bij een kat en toen wisten we dat dit helemaal niet oké was. 's Avonds laat een dierenarts hiervoor opbellen is nooit leuk, maar wat moest dat moest! Dus om middernacht een telefoontje gepleegd en gelukkig mocht Sab gelijk langskomen. Want ook de dierenarts vond het allemaal alarmerend en wilde hem zo spoedig mogelijk zien. Daar aangekomen werd hij onderzocht en zijn hartje bleek in het vocht te zwemmen. Vandaar dat hij zoveel moeite had en zijn lichaampje pompte. Een probleem dat acuut kwam opzetten, want maandag klonken zowel zijn hartje als longen zuiver... Hij werd onmiddellijk in de zuurstofkooi gezet en zijn kansen zagen er somber uit... De dierenarts beloofde er alles aan te doen om hem beter te maken, maar ze had er een slecht oog in en ze zou om 3u 's nachts nog even gaan checken bij hem. Een rusteloze nacht achter de rug, veel te weinig slaap. Met knallende hoofdpijn opgestaan en een astma-aanval van de stress... Toen om 7u30 de telefoon ging, stond mijn hart stil. Maar gelukkig had ik een vrij positieve dierenarts aan de telefoon. Zijn toestand was ietsje verbeterd, al zat hij wel nog in de zuurstofkooi. Een paar uurtjes later kreeg ik weer een update dat hij inmiddels de kooi mocht verlaten, want dat zijn ademhaling beter was en dat er een RX van zijn borst en keel gemaakt werd. Maar daar werd niet zo heel veel bijzonder op gezien. Het vocht rondom zijn hartje was gelukkig wel verdwenen dankzij de vochtafdrijvers. En dat bewezen ook de diverse plasjes die hij gedaan had. Momenteel verblijft Juno nog steeds onder het waakzaam oog van de dierenarts en morgen zal hij onder lichte narcose gebracht worden om een grondige blik te werpen op zijn keel. Hij is nog niet uit de gevarenzone en we weten niet wat morgen aan het licht zal brengen. Ik kan alleen maar hopen dat hij snel weer opknapt en naar huis mag komen. Want we missen hem verschrikkelijk! Normaal zou ik vandaag -tig keer de deur naar buiten moeten openen hebben zodat hij een frisse neus kon halen, om dan weer via het raam naar binnen te komen. Ik zou -tig keer de vuilbak weer moeten recht zetten hebben (terwijl er hier overal potjes met droogvoer staan en 2x per dag natvoer geserveerd wordt - die kattenlogica is soms toch moeilijk te volgen hoor!) en hem vanavond tijdens het avondeten uit mijn bord hebben moeten vissen. Het runnen van een Blutsjestehuis is lang niet zo rooskleurig en er komt heel veel stress, verdriet en hartenpijn bij kijken. Dankbaar dat ons ventje gevochten heeft, al waren zijn kansen vannacht heel erg slecht en toch heeft hij een nieuwe dag gehaald. Hopelijk morgen meer positief nieuws!
Woensdag 30 november 2016:
Noro is terug thuis! Sab is hem vanavond gaan ophalen, een paar uurtjes na zijn amputatie-operatie. Toen ik naar de poort liep om Noro in de transportmand over te nemen, riep een kirrend manneke me al tegemoet toen hij me in zijn vizier kreeg. Het deurtje van de transporter kreeg kopjes, die uiteraard voor mij bedoeld waren. Hij is zo blij om weer thuis te zijn! Twee nachtjes logeren is niet niks natuurlijk. Ik zag gelijk dat zijn ganse beentje geamputeerd is en dat onze dierenarts geen stompje heeft laten staan zoals eerder afgesproken. Sab is vergeten te vragen waarom, maar het ziet er allemaal netjes uit en dat is het belangrijkste! Momenteel komt hij nog bij in een reisbedje en daarin zal hij ook revalideren, want ik wil hem nog niet gelijk laten schuifelen tussen de andere verlamde Blutsjes. Zijn hechtingswonde moet toch echt eerst goed genezen vooraleer hij weer met de andere Blutsjes kan spelen. De hechtingsdraadjes zouden net iets te leuk en intrigerend zijn voor die speelvogels. Komende dagen staat hij nog op pijnstilling (want ondanks dat hij verlamd is en een minimum aan pijn voelt, heeft hij nog wel een beetje gevoel daar) en antibiotica. Noro is ook een Fiv-patiëntje waardoor we extra hygiënisch te werk moeten gaan en uit ervaring weet ik dat bij zulke patiëntjes de revalidatie toch net een tikkeltje langer duurt. Hij is zo enthousiast, dat het haast onvoorstelbaar is dat hij een paar uurtjes voordien zo'n zware operatie ondergaan heeft. Zijn eetlust is ook al daar, kortom: het gaat goed en daar zijn we ontzettend blij om!
Noro is terug thuis! Sab is hem vanavond gaan ophalen, een paar uurtjes na zijn amputatie-operatie. Toen ik naar de poort liep om Noro in de transportmand over te nemen, riep een kirrend manneke me al tegemoet toen hij me in zijn vizier kreeg. Het deurtje van de transporter kreeg kopjes, die uiteraard voor mij bedoeld waren. Hij is zo blij om weer thuis te zijn! Twee nachtjes logeren is niet niks natuurlijk. Ik zag gelijk dat zijn ganse beentje geamputeerd is en dat onze dierenarts geen stompje heeft laten staan zoals eerder afgesproken. Sab is vergeten te vragen waarom, maar het ziet er allemaal netjes uit en dat is het belangrijkste! Momenteel komt hij nog bij in een reisbedje en daarin zal hij ook revalideren, want ik wil hem nog niet gelijk laten schuifelen tussen de andere verlamde Blutsjes. Zijn hechtingswonde moet toch echt eerst goed genezen vooraleer hij weer met de andere Blutsjes kan spelen. De hechtingsdraadjes zouden net iets te leuk en intrigerend zijn voor die speelvogels. Komende dagen staat hij nog op pijnstilling (want ondanks dat hij verlamd is en een minimum aan pijn voelt, heeft hij nog wel een beetje gevoel daar) en antibiotica. Noro is ook een Fiv-patiëntje waardoor we extra hygiënisch te werk moeten gaan en uit ervaring weet ik dat bij zulke patiëntjes de revalidatie toch net een tikkeltje langer duurt. Hij is zo enthousiast, dat het haast onvoorstelbaar is dat hij een paar uurtjes voordien zo'n zware operatie ondergaan heeft. Zijn eetlust is ook al daar, kortom: het gaat goed en daar zijn we ontzettend blij om!
Dinsdag 29 november 2016:
Ons verlamde Blutsje Noro ging gisteren niet alleen naar de dierenarts. In de auto had hij het gezelschap van auto-immuun patiëntje Juno! Hun wegen scheidden echter bij onze dierenarts, want Juno kwam uiteraard na zijn prikje weer mee naar huis, terwijl Noro daar twee nachten mag spenderen in afwachting van zijn grote operatie. Onze Juno ligt al een tijdje in de lappenmand. Zijn auto-immuun ziekte speelde weer op en deze keer heeft hij een serieuze opstoot! Terwijl ik snel met de Atopica en pijnstiller/ontstekingsremmer startte, leken al die medicijnen geen soelaas te bieden. De ene dag zag zijn neusje er netter uit, om de volgende dag weer vies te zijn. Ook het eten gaat nog niet naar behoren en toen hij rochelende geluidjes begon te maken, maakten we ons toch meer zorgen om hem. Dus dat werd een bezoekje bij onze dierenarts. Zij had hem een tijdje geleden nog gezien voor zijn diarree probleem en toen zag zijn tandenloze bekje er ontstekingsvrij uit. En ze schrok toch best dat zo'n opstoot vrij snel en heftig kan optreden, maar dat zijn wij ondertussen allemaal al gewend natuurlijk. De ontsteking zit zelfs al in zijn keel en da's meteen de reden waarom hij zo moeilijk kan eten. Er zat niks anders op dan hem Cortisone toe te dienen en oh, wat baal ik daarvan! Cortisone mijd ik normaal gezien als de pest, want ik vind het één van de vreselijkste dingen die er bestaat... Dieren kunnen er beter van worden, maar slechter ook... En ik heb beide al gezien... Maar er zat niks anders op en nu is het duimen dat dit 'ik-verafschuw-dit-middeltje' zijn werk gaat doen. Hij kreeg ook nog een kuur Baytril voorgeschreven en daar gaan we vandaag mee aan de slag. Juno is helaas niet zo'n makkelijke patiënt, dus ik kan het hem ook alleen maar toedienen als hij half slaperig is. Dan is zijn reactievermogen niet zo snel en zit het goedje in zijn mond, nog voor hij mij een mep en klauw heeft kunnen verkopen. Daarnaast moet hij nog goed aansterken, want met zijn 2,7 kg die gisteren op de weegschaal aantikte, is hij behoorlijk afgevallen de laatste tijd. Gelukkig is hij nog vrij actief, want gisteravond zat hij zelfs op de bureautafel van onze dierenarts. Haar papieren werden (helaas) gezegend met een kuchje en een Juno-snotje!
Ons verlamde Blutsje Noro ging gisteren niet alleen naar de dierenarts. In de auto had hij het gezelschap van auto-immuun patiëntje Juno! Hun wegen scheidden echter bij onze dierenarts, want Juno kwam uiteraard na zijn prikje weer mee naar huis, terwijl Noro daar twee nachten mag spenderen in afwachting van zijn grote operatie. Onze Juno ligt al een tijdje in de lappenmand. Zijn auto-immuun ziekte speelde weer op en deze keer heeft hij een serieuze opstoot! Terwijl ik snel met de Atopica en pijnstiller/ontstekingsremmer startte, leken al die medicijnen geen soelaas te bieden. De ene dag zag zijn neusje er netter uit, om de volgende dag weer vies te zijn. Ook het eten gaat nog niet naar behoren en toen hij rochelende geluidjes begon te maken, maakten we ons toch meer zorgen om hem. Dus dat werd een bezoekje bij onze dierenarts. Zij had hem een tijdje geleden nog gezien voor zijn diarree probleem en toen zag zijn tandenloze bekje er ontstekingsvrij uit. En ze schrok toch best dat zo'n opstoot vrij snel en heftig kan optreden, maar dat zijn wij ondertussen allemaal al gewend natuurlijk. De ontsteking zit zelfs al in zijn keel en da's meteen de reden waarom hij zo moeilijk kan eten. Er zat niks anders op dan hem Cortisone toe te dienen en oh, wat baal ik daarvan! Cortisone mijd ik normaal gezien als de pest, want ik vind het één van de vreselijkste dingen die er bestaat... Dieren kunnen er beter van worden, maar slechter ook... En ik heb beide al gezien... Maar er zat niks anders op en nu is het duimen dat dit 'ik-verafschuw-dit-middeltje' zijn werk gaat doen. Hij kreeg ook nog een kuur Baytril voorgeschreven en daar gaan we vandaag mee aan de slag. Juno is helaas niet zo'n makkelijke patiënt, dus ik kan het hem ook alleen maar toedienen als hij half slaperig is. Dan is zijn reactievermogen niet zo snel en zit het goedje in zijn mond, nog voor hij mij een mep en klauw heeft kunnen verkopen. Daarnaast moet hij nog goed aansterken, want met zijn 2,7 kg die gisteren op de weegschaal aantikte, is hij behoorlijk afgevallen de laatste tijd. Gelukkig is hij nog vrij actief, want gisteravond zat hij zelfs op de bureautafel van onze dierenarts. Haar papieren werden (helaas) gezegend met een kuchje en een Juno-snotje!
Tussen alle drukte door heb ik vandaag ook een aantal fotootjes van de buitenBlutsjes genomen voor onze Instagram en Twitter pagina en dan bedacht ik me dat ik nog niet eerder de nieuwe verlichting heb laten zien. Misschien niet zo heel erg duidelijk op deze foto te zien, al is de hoeveelheid licht wel merkbaar verbeterd. Maar de grote lampen hangen op de muur, net onder de raampjes. Vroeger hadden we in deze grote stal enkel een klein peertje waarmee we alles moesten verlichten en dat deed het dus niet, haha. Op donkere, regenachtige dagen was het dan ook een beetje op de tast werken, maar dankzij Marc zijn kundige handen is dat allemaal verleden tijd. Op de plek waar vroeger het kleine peertje hing, hangt nu een grote warmtelamp (het rode schijnsel is op de grond te zien, net waar Gizmo zit). Met deze koude dagen geen overbodige luxe. Ondanks dat het buiten berekoud is, bieden de stallen echt ontzettend goed bescherming. En hoe vreemd het ook klinkt, sommige buitenBlutsjes vinden dit weer net heel erg leuk! Regelmatig zie ik Shane en opa Cela op de grond rollebollen en er zijn een heleboel Blutsjes die gek van de ene kant naar de andere lopen, of het klimrek op en af. Mijn voeten daarentegen laten me af en toe weten dat ze dit weer minder appreciëren. Maar nog een groot voordeel: de schapenkeutels zijn bevroren, wat maakt dat ze heel erg makkelijk van de weide te vegen zijn. Tja, ondanks dat het leven op een boerderij in de winterperiode niet zo heel makkelijk is, blijven we de zon zien.
Maandag 28 november 2016:
We gaan een spannende nacht, of misschien zelfs twee, tegemoet want ons verlamde Blutsje Noro is uit logeren. Bij onze dierenarts welteverstaan want er staat een grote operatie op het programma voor hem. Geen leuk uitje met pyjamaparty achteraf, maar een revalidatie in ons Blutsjestehuis. Zijn tijdelijke revalidatiebedje staat al klaar en we kunnen haast niet wachten tot hij weer naar huis komt. Maar ik moet even re-winden, want ik loop een beetje vooruit. Ik vertelde eerder al dat zijn pootje voorzien moest worden van een bandage omdat hij zijn kussentje bezeerd had. Dat bleek achteraf nog maar een klein tipje van de ijsberg. Net boven zijn knietje bleek nog een grotere wonde te zitten die pas na een paar daagjes zichtbaar werd. Maar ondanks dat het er allemaal vies uitzag, kreeg ik die wonde behoorlijk goed onder controle met medicatie en twee maal per dag een nieuwe bandage en zalving. Alleen kreeg zijn voetje - om ongekende reden - geen bloedtoevoer meer met alle gevolgen vandien. Er zit niets anders op dan een stukje van zijn verlamde pootje te amputeren. Vanaf morgen of overmorgen - afhankelijk van onze dierenarts haar agenda, want die stond voor morgen al behoorlijk vol - zal hij door het leven gaan als één en half achterpootkatje. We hebben besloten om nog een stompje te laten omdat Noro met zijn verlamde achterpootjes 'een soort van peddelt' om vooruit te raken. Hij heeft niet zo bijzonder veel kracht in zijn voorpootjes en we hopen dat dat stompje hem toch nog een beetje houvast zal blijven bieden. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk gestresst ben, want het is en blijft een zware ingreep met een behoorlijke revalidatie achteraf. Ik hoop dat hij snel weer naar huis komt, want ik voel me daar nooit echt goed bij als één van onze Blutsjes uit logeren is. Ook al weet ik dat hij in de beste handen is, toch voelt het leeg zonder hem. Daarnet geen kirrende Noro toen we natvoer serveerden en vannacht zal het ook even wennen zijn tijdens mijn laatste verzorgronde voor vandaag: geen bandage, zalfjes, pilletjes, blaasje leegdrukken en zoveel meer, maar vooral de knuffeltjes en kusjes die we nu allebei moeten missen voor een paar daagjes. Nota voor mezelf: in en uit blijven ademen en vooral positieve energie naar onze vent sturen zodat alles vlot verloopt.
We gaan een spannende nacht, of misschien zelfs twee, tegemoet want ons verlamde Blutsje Noro is uit logeren. Bij onze dierenarts welteverstaan want er staat een grote operatie op het programma voor hem. Geen leuk uitje met pyjamaparty achteraf, maar een revalidatie in ons Blutsjestehuis. Zijn tijdelijke revalidatiebedje staat al klaar en we kunnen haast niet wachten tot hij weer naar huis komt. Maar ik moet even re-winden, want ik loop een beetje vooruit. Ik vertelde eerder al dat zijn pootje voorzien moest worden van een bandage omdat hij zijn kussentje bezeerd had. Dat bleek achteraf nog maar een klein tipje van de ijsberg. Net boven zijn knietje bleek nog een grotere wonde te zitten die pas na een paar daagjes zichtbaar werd. Maar ondanks dat het er allemaal vies uitzag, kreeg ik die wonde behoorlijk goed onder controle met medicatie en twee maal per dag een nieuwe bandage en zalving. Alleen kreeg zijn voetje - om ongekende reden - geen bloedtoevoer meer met alle gevolgen vandien. Er zit niets anders op dan een stukje van zijn verlamde pootje te amputeren. Vanaf morgen of overmorgen - afhankelijk van onze dierenarts haar agenda, want die stond voor morgen al behoorlijk vol - zal hij door het leven gaan als één en half achterpootkatje. We hebben besloten om nog een stompje te laten omdat Noro met zijn verlamde achterpootjes 'een soort van peddelt' om vooruit te raken. Hij heeft niet zo bijzonder veel kracht in zijn voorpootjes en we hopen dat dat stompje hem toch nog een beetje houvast zal blijven bieden. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk gestresst ben, want het is en blijft een zware ingreep met een behoorlijke revalidatie achteraf. Ik hoop dat hij snel weer naar huis komt, want ik voel me daar nooit echt goed bij als één van onze Blutsjes uit logeren is. Ook al weet ik dat hij in de beste handen is, toch voelt het leeg zonder hem. Daarnet geen kirrende Noro toen we natvoer serveerden en vannacht zal het ook even wennen zijn tijdens mijn laatste verzorgronde voor vandaag: geen bandage, zalfjes, pilletjes, blaasje leegdrukken en zoveel meer, maar vooral de knuffeltjes en kusjes die we nu allebei moeten missen voor een paar daagjes. Nota voor mezelf: in en uit blijven ademen en vooral positieve energie naar onze vent sturen zodat alles vlot verloopt.
Zondag 27 november 2016:
Na gisteren een hele dag weggeweest te zijn van de Blutsjesboerderij, moest ik ook deze morgen al vroeg vertrekken naar het Beestenfeest te Waregem. Het standje opzetten ging gelukkig heel vlot en nadat ik daarmee klaar was, kwamen de eerste bezoekers al binnengewandeld. Er waren heel veel mensen die ons reeds kenden en spontaan iets kochten om onze Blutsjes te steunen of die ons donatiepotje vulden met veel liefde in de vorm van centjes. Er kwamen ook heel veel vragen van bezoekers die onze Blutsjes nog niet kenden en die allemaal heel positief reageerden op onze werking. Hopelijk wordt onze Blutsjesfamilie zo nog groter, want onze Blutsjes kunnen al die hulp heel goed gebruiken! Dit was voorlopig de laatste beurs van het jaar die we meepikten want het vergt toch allemaal heel veel organisatie en bovendien staat Diny dan helemaal alleen in voor de verzorging van alle Blutsjes en dat is echt een huzarenwerkje. Petje af voor Diny die het hele weekend alle taken op zich nam en nog eens de zorg extra had van enkele zieke Blutsjes die afgelopen dagen in de lappenmand zijn terecht gekomen. Hierover meer in latere updates. Dikke dankjewel aan alle mensen die zijn langsgekomen op ons standje en ook een dankjewel aan Tawina die het Blutsstandje even overnam van mij voor een kleine sanitaire stop en eetpauze. Als je een ganse dag alleen zo'n standje moet bemannen, dan is een vriendelijke invaller geen overbodige luxe! Zij stond met een standje naast mij met haar Britse korthaar zodat er soms al eens de vraag gesteld werd: 'en welk Blutsje heeft deze kat dan nu precies?' Haha, maar onze Blutsjes die zaten allemaal veilig en wel op de boerderij natuurlijk!
Na gisteren een hele dag weggeweest te zijn van de Blutsjesboerderij, moest ik ook deze morgen al vroeg vertrekken naar het Beestenfeest te Waregem. Het standje opzetten ging gelukkig heel vlot en nadat ik daarmee klaar was, kwamen de eerste bezoekers al binnengewandeld. Er waren heel veel mensen die ons reeds kenden en spontaan iets kochten om onze Blutsjes te steunen of die ons donatiepotje vulden met veel liefde in de vorm van centjes. Er kwamen ook heel veel vragen van bezoekers die onze Blutsjes nog niet kenden en die allemaal heel positief reageerden op onze werking. Hopelijk wordt onze Blutsjesfamilie zo nog groter, want onze Blutsjes kunnen al die hulp heel goed gebruiken! Dit was voorlopig de laatste beurs van het jaar die we meepikten want het vergt toch allemaal heel veel organisatie en bovendien staat Diny dan helemaal alleen in voor de verzorging van alle Blutsjes en dat is echt een huzarenwerkje. Petje af voor Diny die het hele weekend alle taken op zich nam en nog eens de zorg extra had van enkele zieke Blutsjes die afgelopen dagen in de lappenmand zijn terecht gekomen. Hierover meer in latere updates. Dikke dankjewel aan alle mensen die zijn langsgekomen op ons standje en ook een dankjewel aan Tawina die het Blutsstandje even overnam van mij voor een kleine sanitaire stop en eetpauze. Als je een ganse dag alleen zo'n standje moet bemannen, dan is een vriendelijke invaller geen overbodige luxe! Zij stond met een standje naast mij met haar Britse korthaar zodat er soms al eens de vraag gesteld werd: 'en welk Blutsje heeft deze kat dan nu precies?' Haha, maar onze Blutsjes die zaten allemaal veilig en wel op de boerderij natuurlijk!
Zaterdag 26 november 2016:
Op algemeen verzoek gooi ik onze Blutsjeskalender in de webshop. Deze geweldig mooie verjaardagskalender werd ontworpen door Mieke en staat boordevol prachtige zwart-wit foto's van onze Blutsjes, geportretteerd door German. Hij is stevig van kwaliteit in A4 formaat. Wil je graag eentje aan je muur hebben hangen of geef je graag één van onze kalenders cadeau aan iemand die je nauw aan het hart ligt? Doe dan een mailtje naar: [email protected] om je bestelling door te geven, samen met jouw adresgegevens. De verjaardagskalender kost 15 euro per stuk + 2.96 euro verzendkosten in België - voor het buitenland komt dit op 4,44 euro verzendkosten. Met de opbrengst gaan we onze grote ziekenboeg verder afwerken en inrichten. Dikke dankjewel namens ons allemaal!
Op algemeen verzoek gooi ik onze Blutsjeskalender in de webshop. Deze geweldig mooie verjaardagskalender werd ontworpen door Mieke en staat boordevol prachtige zwart-wit foto's van onze Blutsjes, geportretteerd door German. Hij is stevig van kwaliteit in A4 formaat. Wil je graag eentje aan je muur hebben hangen of geef je graag één van onze kalenders cadeau aan iemand die je nauw aan het hart ligt? Doe dan een mailtje naar: [email protected] om je bestelling door te geven, samen met jouw adresgegevens. De verjaardagskalender kost 15 euro per stuk + 2.96 euro verzendkosten in België - voor het buitenland komt dit op 4,44 euro verzendkosten. Met de opbrengst gaan we onze grote ziekenboeg verder afwerken en inrichten. Dikke dankjewel namens ons allemaal!
Sinds de verhuizing naar de Blutsjesboerderij hebben we nog geen enkel rustig weekend achter de rug gehad en vandaag was het niet minder! Terwijl ik al het werk op de boerderij voor mijn rekening nam - en wat was dat heerlijk met de temperatuur niet zo heel ver van het vriespunt vandaan, grijs maar droog, gloeiende wangetjes en een karrende Bobita naast me op het binnenplein! - werd Sab op de voorlaatste cursus van Dierenwelzijn verwacht. In december staat haar nog een cursusdag te wachten, samen met het examen. Spannend (maar toch ook wel een beetje stresserend)! En morgen is het geen zondag rustdag - dat is het nooit hier, want morgen is het Beestenfeest. Yes! Ik geloof dat Sab er helemaal klaar voor is en ik duim achter de schermen mee natuurlijk. Bettie stuurde ons nog leuke haakseltjes toe die we morgen mogen verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Ik moet toegeven: er zitten leuke dingetjes bij - vooral de gehaakte slingertjes trokken mijn aandacht! Voor alle mensen die morgen mee willen komen vieren op het Beestenfeest: Waregem Expo van 10u tot 18u. Misschien tot morgen?
Vrijdag 25 november 2016:
Nee, helaas heeft verlamd Blutsje Gribouille geen uitnodiging ontvangen voor een gemaskerd bal. Al lijkt het er wel een beetje op en zou ze vast nog als winnaar van 'creepiest masker' naar huis gaan! Maar dit groene monsterlapje dient als bescherming voor mij en voor haar ook wel een beetje. Het zit namelijk zo: Gribouille is allesbehalve een makkelijk patiëntje. En ik kan behoorlijk wat hebben, want ik zit al zo lang in dit dieren-rescue-milieu dat ik allerlei typetjes en karaktertjes al wel in mijn handen gehad heb. En ook al ziet ze er lief en schattig uit, als ik haar blaasje moet legen is ze dat allesbehalve en is een leeuw er niets tegen! Zelfs dierenartsen rollen al met de ogen als ze haar door de deur zien komen en denken 'oh jeetje' bij zichzelf. Bij een verlamde kat moet nou eenmaal 3x per dag de blaas handmatig geleegd worden, punt. Maar wat als mijn patiënt niet meewerkt? Ik was zo wanhopig, want Gribouille laat het wel toe dat ik haar medicatie geef, haar dagelijks verschillende keren schoonmaak onderaan, zalfjes leg en haar zelfs om de dag een poepbadje geef. Maar owee, als ik nog maar met mijn hand richting haar buikje wilde gaan om haar blaasje te legen. Er zat niks anders op dan haar dagelijks Diazepam te geven om haar sluitspieren te openen en haar dus moedwillig extra te laten lekken onderaan. Want die urine moet eruit natuurlijk! De kans op een bacteriële infectie is zo groot en die heeft ze al genoeg gehad de laatste paar maanden. Met incontinentiedoeken vang ik de meeste urine op en maak ik haar met natte billendoekjes meermaals per dag schoon. Maar dit konden we niet blijven volhouden, want uiteindelijk begint haar buikje en pootjes irritatie te vertonen. Tot Sab plots op een site stootte waar ook Bobita's rolstoeltje vandaan komt en dit maskertje tegenkwam. Een beetje argwanend plaatsten we de bestelling, want zou dit echt wel werken? In theorie zeggen ze meestal van wel, maar de praktijk laat toch vaak iets anders uitschijnen en al helemaal bij Blutsjes - want die zijn inventief! Maar het werkt dus wel degelijk! Ik kan dus haar blaasje legen zonder de kans op bijt- of krabwonden en Gribouille is op dat moment zo gefixeerd op het masker, dat ze nog niet eens in de gaten heeft dat ik haar blaas leeg. Oefff!
Nee, helaas heeft verlamd Blutsje Gribouille geen uitnodiging ontvangen voor een gemaskerd bal. Al lijkt het er wel een beetje op en zou ze vast nog als winnaar van 'creepiest masker' naar huis gaan! Maar dit groene monsterlapje dient als bescherming voor mij en voor haar ook wel een beetje. Het zit namelijk zo: Gribouille is allesbehalve een makkelijk patiëntje. En ik kan behoorlijk wat hebben, want ik zit al zo lang in dit dieren-rescue-milieu dat ik allerlei typetjes en karaktertjes al wel in mijn handen gehad heb. En ook al ziet ze er lief en schattig uit, als ik haar blaasje moet legen is ze dat allesbehalve en is een leeuw er niets tegen! Zelfs dierenartsen rollen al met de ogen als ze haar door de deur zien komen en denken 'oh jeetje' bij zichzelf. Bij een verlamde kat moet nou eenmaal 3x per dag de blaas handmatig geleegd worden, punt. Maar wat als mijn patiënt niet meewerkt? Ik was zo wanhopig, want Gribouille laat het wel toe dat ik haar medicatie geef, haar dagelijks verschillende keren schoonmaak onderaan, zalfjes leg en haar zelfs om de dag een poepbadje geef. Maar owee, als ik nog maar met mijn hand richting haar buikje wilde gaan om haar blaasje te legen. Er zat niks anders op dan haar dagelijks Diazepam te geven om haar sluitspieren te openen en haar dus moedwillig extra te laten lekken onderaan. Want die urine moet eruit natuurlijk! De kans op een bacteriële infectie is zo groot en die heeft ze al genoeg gehad de laatste paar maanden. Met incontinentiedoeken vang ik de meeste urine op en maak ik haar met natte billendoekjes meermaals per dag schoon. Maar dit konden we niet blijven volhouden, want uiteindelijk begint haar buikje en pootjes irritatie te vertonen. Tot Sab plots op een site stootte waar ook Bobita's rolstoeltje vandaan komt en dit maskertje tegenkwam. Een beetje argwanend plaatsten we de bestelling, want zou dit echt wel werken? In theorie zeggen ze meestal van wel, maar de praktijk laat toch vaak iets anders uitschijnen en al helemaal bij Blutsjes - want die zijn inventief! Maar het werkt dus wel degelijk! Ik kan dus haar blaasje legen zonder de kans op bijt- of krabwonden en Gribouille is op dat moment zo gefixeerd op het masker, dat ze nog niet eens in de gaten heeft dat ik haar blaas leeg. Oefff!
Na onze Hanna-update eerder deze week, leek het alsof zusje Bluebelle ook graag nog een verhaaltje over zichzelf wilde zien verschijnen. Want het is de eerste keer sinds lang dat ik nog eens een leuke foto van haar heb kunnen nemen. Ik heb haar wel vaker op onze Instagram: http://instagram.com/dekattenbrigade/ en Twitter: https://twitter.com/dekattenbrigade laten voorbijkomen. Maar ofwel waren de fotootjes een beetje bewogen omdat ze natuurlijk een Ataxie katje is, of kwam ze weer met die vreemde ogen aanzetten. Heel raar, maar elke keer ik met de camera voor haar neus ging zitten, trokken haar ogen scheef weg. Ze doet het de laatste tijd ongelofelijk goed en in tegenstelling tot Hanna heeft zij wel een serieuze groeispurt gehad. Ondanks dat ze altijd mijn kleine poppetje zal blijven, moet ik soms toch ook even goed kijken en bedenk ik me: jeetje, sinds wanneer ben jij zo groot geworden? Eigenlijk is ze best een heel rustig katje en op een paar speelmomenten na, ligt ze heel graag te snoezen in een aantal zeteltjes. Als Ataxie katje kost elke beweging enorm veel energie, dus bijslapen is de boodschap! En als de zon dan nog eens op haar snoetje schijnt, dan kan haar geluk niet op. Heel vaak zet ze een luid stemmetje op en zegt ze: allé mams, ik wil graag een knuffel en wel NU. En wat doe ik dan? Alles laten vallen en met haar knuffelen tot ze er genoeg van heeft.
Donderdag 24 november 2016:
Ik denk dat we vandaag een Blutsje heel erg gelukkig gemaakt hebben door wieltjes onder zijn kont te binden en hem op het binnenplein te laten struinen en rollen! Het pakketje dat we eerder deze week besteld hadden met het rolstoeltje en andere verzorgspullen kwam sneller toe dan verwacht. En toen Sab met die grote doos kwam aanwandelen, hebben we letterlijk ons werk even laten staan om het 'rolstoelbouwpakketje' in elkaar te knutselen. Toen Bobita zag dat zijn rolstoeltje vorm kreeg, kwam hij gelijk aangeschuifeld omdat hij wist dat dit karretje voor hem is. Hij wilde er dan ook meteen ingetild worden en dat maakte het wel heel makkelijk voor ons, want zo konden we de hoogte van de wieltjes makkelijker instellen. Toen ik de deur naar het binnenplein opende, ging hij zonder blikken of blozen op verkenning. Oren in de wind, voorpootjes die een drafje vormden en een neus die alle geurtjes buiten waarnam en kennis maakte met de buitenBlutsjes. Heerlijk om hem zo gelukkig te zien! Na een tijdje zag ik dat hij moe begon te worden en mocht hij binnen weer komen uitrusten. We drijven de tijd dat hij in zijn karretje mag spenderen elke dag een beetje op. Maar we moeten ook zijn spiertjes de nodige rust gunnen en er op letten dat hij geen spierpijn krijgt. Ik wil graag alle Blutsjesvrienden bedanken die spontaan een centje hebben overgemaakt op onze rekening voor Bobita's rolstoeltje. We hebben ongeveer de helft van de centjes bij elkaar gesprokkeld en ik moet toegeven dat dit onze hartjes - en dat van Bobita in het bijzonder - laat bouncen! Rol maar man, zo hard je kan!
Ik denk dat we vandaag een Blutsje heel erg gelukkig gemaakt hebben door wieltjes onder zijn kont te binden en hem op het binnenplein te laten struinen en rollen! Het pakketje dat we eerder deze week besteld hadden met het rolstoeltje en andere verzorgspullen kwam sneller toe dan verwacht. En toen Sab met die grote doos kwam aanwandelen, hebben we letterlijk ons werk even laten staan om het 'rolstoelbouwpakketje' in elkaar te knutselen. Toen Bobita zag dat zijn rolstoeltje vorm kreeg, kwam hij gelijk aangeschuifeld omdat hij wist dat dit karretje voor hem is. Hij wilde er dan ook meteen ingetild worden en dat maakte het wel heel makkelijk voor ons, want zo konden we de hoogte van de wieltjes makkelijker instellen. Toen ik de deur naar het binnenplein opende, ging hij zonder blikken of blozen op verkenning. Oren in de wind, voorpootjes die een drafje vormden en een neus die alle geurtjes buiten waarnam en kennis maakte met de buitenBlutsjes. Heerlijk om hem zo gelukkig te zien! Na een tijdje zag ik dat hij moe begon te worden en mocht hij binnen weer komen uitrusten. We drijven de tijd dat hij in zijn karretje mag spenderen elke dag een beetje op. Maar we moeten ook zijn spiertjes de nodige rust gunnen en er op letten dat hij geen spierpijn krijgt. Ik wil graag alle Blutsjesvrienden bedanken die spontaan een centje hebben overgemaakt op onze rekening voor Bobita's rolstoeltje. We hebben ongeveer de helft van de centjes bij elkaar gesprokkeld en ik moet toegeven dat dit onze hartjes - en dat van Bobita in het bijzonder - laat bouncen! Rol maar man, zo hard je kan!
Woensdag 23 november 2016:
Afgelopen klusweekend bracht Chris ook een aantal zelfgemaakte hangmat-hoesjes mee. De ene kant bestaat uit een lekker warm fleece-stofje en de andere kant uit de welgekende-geweldig-mooie-Ikea-poezen-stof! We vinden de hoesjes toch net iets leuker dan de standaardhoesjes (want zeg nou zelf, kattenkopjes fleuren de boel toch een stuk op?) en daarom konden we niet wachten om de oude in te wisselen voor de nieuwe. En er is nog iemand helemaal fan, bijna geobsedeerd zelfs door de nieuwe hoesjes! Ons verlamde Blutsje Thor is haast niet meer uit zijn radiatorhangmatje te krijgen. Enkel Tim heeft kans gehad om 5 secondjes met zijn verlamde kont in de hangmat te hangen en that's it! De nieuwe hoes buigt niet zo door als de originele en dat maakt het voor Thor een stuk comfortabeler. Zijn rugje staat schots en scheef door Scoliose en net daarom ben ik Chris zo dankbaar voor deze comfortabele hoesjes. Op die manier kan Thor toch relaxter slapen en zijn lichaampje de nodige rust gunnen. Ik geloof dat die geeuw die hij produceerde genoeg zegt: tijd voor zijn schoonheidsslaapje!
Afgelopen klusweekend bracht Chris ook een aantal zelfgemaakte hangmat-hoesjes mee. De ene kant bestaat uit een lekker warm fleece-stofje en de andere kant uit de welgekende-geweldig-mooie-Ikea-poezen-stof! We vinden de hoesjes toch net iets leuker dan de standaardhoesjes (want zeg nou zelf, kattenkopjes fleuren de boel toch een stuk op?) en daarom konden we niet wachten om de oude in te wisselen voor de nieuwe. En er is nog iemand helemaal fan, bijna geobsedeerd zelfs door de nieuwe hoesjes! Ons verlamde Blutsje Thor is haast niet meer uit zijn radiatorhangmatje te krijgen. Enkel Tim heeft kans gehad om 5 secondjes met zijn verlamde kont in de hangmat te hangen en that's it! De nieuwe hoes buigt niet zo door als de originele en dat maakt het voor Thor een stuk comfortabeler. Zijn rugje staat schots en scheef door Scoliose en net daarom ben ik Chris zo dankbaar voor deze comfortabele hoesjes. Op die manier kan Thor toch relaxter slapen en zijn lichaampje de nodige rust gunnen. Ik geloof dat die geeuw die hij produceerde genoeg zegt: tijd voor zijn schoonheidsslaapje!
Dinsdag 22 november 2016:
De laatste paar dagen heeft trilkatje Hanna de neiging om naast me op het kussen te komen liggen, terwijl ik bezig ben met mijn verzorgronde bij de verlamde Blutsjes. Ze is heel vocaal en kletst er dan ook op los met me. Tot het plots tot me doordrong dat ze het zo goed doet de laatste tijd en dat dit vorig jaar net helemaal anders was. Helemaal anders zelfs! In een flits zat ik weer in dat moment waarbij ik de wanhoop nabij was. Hanna en haar zusje Bluebelle zijn meerdere keren door het oog van de naald gekropen en één keer zag het er voor Hanna bijzonder slecht uit. Ik heb toen zelfs gevreesd dat ze het niet zou gehaald hebben, maar ons vechtertje deed dat wel! Toen ze als kleine ukkepuk van een week of 4 bij ons kwam wonen, zakte ze steeds weg in een hypo en ging ze in een soort van coma. Soms tot wel 3 keer op een dag... Dat maakte dat ik de eerste weken amper slaap gehad heb, want ook 's nachts kwamen die hypo's op en soms duurden die enkele uren. Het enige wat ik op dat moment kon doen was haar warm houden en glucose toedienen. Na die ellende, kwam er weer iets anders loeren. Zo had ze last van Eosinofiel Granuloom Complex - oftewel liprot in een verstaanbaardere taal - en daar kreeg ze Cortisone voor waardoor ik haar weer dacht te verliezen. Al die tijd had ze ook last van diarree wat eigenlijk niet eens meer diarree te noemen viel. Want wat erin ging, kwam er in dezelfde substantie weer uit. Een hele akelige tijd was dat! Tot we met Pancreatine startten en dat zorgde ervoor dat eindelijk die eerste normale drolletjes kwamen. En dat krijgt ze vandaag nog steeds, elke dag opnieuw twee spuitjes met dat stinkend goedje. Klein is ze nog steeds gebleven, want we kunnen haar gerust een miniatuur katje noemen. Bijna anderhalf wordt ze en dat terwijl ze nog echt zo'n kitten uiterlijk heeft. Ze heeft Ataxie in een erge graad wat maakt dat het lijkt alsof ze heel erg dronken door het leven gaat, want haar coördinatiecentrum is aangetast. Maar ze raakt van het ene punt naar het andere, met veel vallen en weer opstaan. Niet erg snel en soms duurt het allemaal wat langer, maar ze kan het! En we mogen haar niet helpen, want nee hoor, Hanna kan alles zelf. Ik ben zo trots op haar en de mensen die haar voor het eerst zien, die kijken eventjes vreemd op. Want het ziet er ook een beetje gek uit. Maar Hanna voelt en gedraagt zich zoals een 'normaal' katje. Ze speelt met de rest van de Blutsjesbende, doet gekke dingen en ze kan zelfs krabpalen klimmen. Dat laatste niet zo goed als de zus, maar ssssttt, laat haar dat maar niet horen! Blij dat die enge tijd voorbij is en dat ze het gehaald heeft. Want hoe vaak ze ook op dat randje van de dood gebalanceerd heeft, nooit heb ik gedacht om haar op te geven. En kijk!
De laatste paar dagen heeft trilkatje Hanna de neiging om naast me op het kussen te komen liggen, terwijl ik bezig ben met mijn verzorgronde bij de verlamde Blutsjes. Ze is heel vocaal en kletst er dan ook op los met me. Tot het plots tot me doordrong dat ze het zo goed doet de laatste tijd en dat dit vorig jaar net helemaal anders was. Helemaal anders zelfs! In een flits zat ik weer in dat moment waarbij ik de wanhoop nabij was. Hanna en haar zusje Bluebelle zijn meerdere keren door het oog van de naald gekropen en één keer zag het er voor Hanna bijzonder slecht uit. Ik heb toen zelfs gevreesd dat ze het niet zou gehaald hebben, maar ons vechtertje deed dat wel! Toen ze als kleine ukkepuk van een week of 4 bij ons kwam wonen, zakte ze steeds weg in een hypo en ging ze in een soort van coma. Soms tot wel 3 keer op een dag... Dat maakte dat ik de eerste weken amper slaap gehad heb, want ook 's nachts kwamen die hypo's op en soms duurden die enkele uren. Het enige wat ik op dat moment kon doen was haar warm houden en glucose toedienen. Na die ellende, kwam er weer iets anders loeren. Zo had ze last van Eosinofiel Granuloom Complex - oftewel liprot in een verstaanbaardere taal - en daar kreeg ze Cortisone voor waardoor ik haar weer dacht te verliezen. Al die tijd had ze ook last van diarree wat eigenlijk niet eens meer diarree te noemen viel. Want wat erin ging, kwam er in dezelfde substantie weer uit. Een hele akelige tijd was dat! Tot we met Pancreatine startten en dat zorgde ervoor dat eindelijk die eerste normale drolletjes kwamen. En dat krijgt ze vandaag nog steeds, elke dag opnieuw twee spuitjes met dat stinkend goedje. Klein is ze nog steeds gebleven, want we kunnen haar gerust een miniatuur katje noemen. Bijna anderhalf wordt ze en dat terwijl ze nog echt zo'n kitten uiterlijk heeft. Ze heeft Ataxie in een erge graad wat maakt dat het lijkt alsof ze heel erg dronken door het leven gaat, want haar coördinatiecentrum is aangetast. Maar ze raakt van het ene punt naar het andere, met veel vallen en weer opstaan. Niet erg snel en soms duurt het allemaal wat langer, maar ze kan het! En we mogen haar niet helpen, want nee hoor, Hanna kan alles zelf. Ik ben zo trots op haar en de mensen die haar voor het eerst zien, die kijken eventjes vreemd op. Want het ziet er ook een beetje gek uit. Maar Hanna voelt en gedraagt zich zoals een 'normaal' katje. Ze speelt met de rest van de Blutsjesbende, doet gekke dingen en ze kan zelfs krabpalen klimmen. Dat laatste niet zo goed als de zus, maar ssssttt, laat haar dat maar niet horen! Blij dat die enge tijd voorbij is en dat ze het gehaald heeft. Want hoe vaak ze ook op dat randje van de dood gebalanceerd heeft, nooit heb ik gedacht om haar op te geven. En kijk!
Maandag 21 november 2016:
Naast de stallen waar onze buitenBlutsjes vertoeven, zijn er ook een soort van garages te vinden op het binnenplein. De ene doet dienst als grote toiletruimte, terwijl de andere meer als loungeruimte dienst doet. Maar dan is er nog eentje die we gebruiken om alle klus- en werkmateriaal in op te bergen. Die garage is in principe verboden ruimte voor de Blutsjes! Er zit daar een rolluik wat erg handig is en voorkomt dat er Blutsjes tussen de platen Gyproc of Isolatiemateriaal kruipen. Maar tijdens klusdagen staat die garage vaak open en dan kunnen we niet voorkomen dat er een heleboel curieuzeneuzen daarin gaan piepeloeren. Want dat is dé max natuurlijk! Vooral Choco, Kobe, Gizmo, Cela, Cato en Leo kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaan daar vaak buurten. Als de klussers weer richting huis vertrekken, moeten we ook altijd even goed kijken of er niemand in de garage zit alvorens het rolluik weer te sluiten. En Sab betrapte onze oude opa Cela op een wel heel bijzonder schoonheidsslaapje. Hij was op de glaswol in slaap gevallen. Lekker warm en zacht moet hij gedacht hebben! Ik twijfelde nog even of hij daarna niet veel jeuk zou krijgen, maar we hebben hem in ieder geval nog niet zien krabben. Zijn slaapje heeft hem wel bijzonder deugd gedaan, want vandaag liep hij weer dartel als een jong kitten op het plein achter vliegende blaadjes aan. Gekke opa toch!
Naast de stallen waar onze buitenBlutsjes vertoeven, zijn er ook een soort van garages te vinden op het binnenplein. De ene doet dienst als grote toiletruimte, terwijl de andere meer als loungeruimte dienst doet. Maar dan is er nog eentje die we gebruiken om alle klus- en werkmateriaal in op te bergen. Die garage is in principe verboden ruimte voor de Blutsjes! Er zit daar een rolluik wat erg handig is en voorkomt dat er Blutsjes tussen de platen Gyproc of Isolatiemateriaal kruipen. Maar tijdens klusdagen staat die garage vaak open en dan kunnen we niet voorkomen dat er een heleboel curieuzeneuzen daarin gaan piepeloeren. Want dat is dé max natuurlijk! Vooral Choco, Kobe, Gizmo, Cela, Cato en Leo kunnen hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en gaan daar vaak buurten. Als de klussers weer richting huis vertrekken, moeten we ook altijd even goed kijken of er niemand in de garage zit alvorens het rolluik weer te sluiten. En Sab betrapte onze oude opa Cela op een wel heel bijzonder schoonheidsslaapje. Hij was op de glaswol in slaap gevallen. Lekker warm en zacht moet hij gedacht hebben! Ik twijfelde nog even of hij daarna niet veel jeuk zou krijgen, maar we hebben hem in ieder geval nog niet zien krabben. Zijn slaapje heeft hem wel bijzonder deugd gedaan, want vandaag liep hij weer dartel als een jong kitten op het plein achter vliegende blaadjes aan. Gekke opa toch!
Ik heb zonet mijn best gedaan om alle bestellingen van juweeltjes en kalenders die eind vorige week zijn binnengekomen in te pakken en verzendingsklaar te maken. De mensen die in blijde verwachting zijn, mogen wellicht overmorgen al deze pakjes uit hun brievenbus vissen. En daarom wil ik graag van deze gelegenheid ook gebruik maken om alle Blutsjesvrienden te bedanken die ons steunen met donatiecentjes, spulletjes op te sturen, een aankoop uit onze webshop te doen, bezoekje aan beurzen,... want zonder jullie steun zouden we niet kunnen doen wat we doen. Sab heeft zich vanavond bezig gehouden met enkele bestellingen te plaatsen van spulletjes die we broodnodig hebben zoals de rolstoel van verlamd Blutsje Bobita (spannend!), zelfklevende bandages, allerlei zalfjes, dieetvoer,... en zoveel meer. Totaalbedrag vandaag: 1320 euro. En net daarom zijn we extra dankbaar voor al die lieve Blutsjesvrienden in ons leven, want het runnen van ons tehuis kost veel centjes en daar hebben we hulp bij nodig. Ik weet dat we niet altijd makkelijk bereikbaar zijn omdat we zo druk zijn met het verzorgen van de Blutsjes en het vele poetswerk en Sab die ook nog eens een fysiek zware job heeft, maar we hebben zonet een heleboel mailtjes en pb'tjes bijgewerkt. Gemiddeld staan er zo'n 170 onbeantwoord in de mailbox, dus het zal even duren vooraleer we bijgebeend zijn. Maar we proberen hieraan te werken!
Zondag 20 november 2016:
Toen we vanmorgen bij het ontwaken onze oogjes openden, zagen we gelijk dat er een serieuze storm boven ons Blutsjestehuis raasde. Ondanks dat ik nog geen 5 uurtjes slaap achter de kiezen had, ben ik gelijk in mijn kledij gesprongen om te checken of alle dieren oké waren en de storm nog geen schade toegebracht had. Op een paar kussens, een speelrail en bijna alle muurdecoratie na die zijn gaan vliegen, zijn we gelukkig ongedeerd gebleven. De buitenBlutsjes zochten hun heil in de stallen en pas toen er bedrijvigheid op het binnenplein afspeelde, kwamen er enkele stoere helden en heldinnen loeren en met de vliegende blaadjes spelen. Ondanks het slechte weer hebben we hulp gehad van topklussers: Marc, Rosette, Chris en Niko. Deze helden hebben weer en wind getrotseerd en wat zijn we hen ongelofelijk dankbaar! Marc en Rosette hebben zich verder bezig gehouden met de elektriciteit en nu brandt er ook een nieuwe TL-lamp in mijn favoriete stal. Erg praktisch, want het kleine lampje dat er hing gaf toch niet voldoende licht als ik daar bij schemering nog aan de slag was. Verder hebben ze zich ook in de ziekenboeg met de elektriciteit beziggehouden en Rosette heeft haar handen vol gehad met Blutsjes knuffelen! Ik weet niet wie er altijd meer geniet, zij of de katjes? Chris en Niko hebben zich daarentegen volledig op de staldeur van de kippenslaapkamer gestort om deze te monteren en omhoog te hangen. Ondanks dat het geen makkelijke klus was, is het hen toch gelukt! En dat maakt dat Paloma en Pixel vanavond voor de eerste keer "buiten" slapen. Voordien sliepen ze altijd binnen, maar dat konden we niet langer aanhouden. Het wordt buiten alsmaar kouder en de temperatuursverschillen zouden op den duur gewoon te groot worden. Pixel kan enkel slapen met een dekentje onder zijn kont, dus daar hebben we voor gezorgd. De pallet zorgt dan weer dat ze van de grond zitten en het toch warmer hebben. Ik geloof wel dat ze 't naar hun zin gaan hebben, al is het even wennen - voor ons ook trouwens! Zelf hebben we natuurlijk ook hard gewerkt, wat extra klusjes gedaan en in de late namiddag mochten we nog een nieuw Blutsje verwelkomen. Haar stellen we voor van zodra ze een beetje gesetteld is. Maar ik kan al wel verklappen dat het om een 'oude taart' gaat die zich al behoorlijk snel thuisvoelt hier. Zo dankbaar voor deze geweldige productieve dag vol liefde en nog lievere mensen om ons heen! Slaapwel Pixel en Paloma, tot morgenvroeg!
Toen we vanmorgen bij het ontwaken onze oogjes openden, zagen we gelijk dat er een serieuze storm boven ons Blutsjestehuis raasde. Ondanks dat ik nog geen 5 uurtjes slaap achter de kiezen had, ben ik gelijk in mijn kledij gesprongen om te checken of alle dieren oké waren en de storm nog geen schade toegebracht had. Op een paar kussens, een speelrail en bijna alle muurdecoratie na die zijn gaan vliegen, zijn we gelukkig ongedeerd gebleven. De buitenBlutsjes zochten hun heil in de stallen en pas toen er bedrijvigheid op het binnenplein afspeelde, kwamen er enkele stoere helden en heldinnen loeren en met de vliegende blaadjes spelen. Ondanks het slechte weer hebben we hulp gehad van topklussers: Marc, Rosette, Chris en Niko. Deze helden hebben weer en wind getrotseerd en wat zijn we hen ongelofelijk dankbaar! Marc en Rosette hebben zich verder bezig gehouden met de elektriciteit en nu brandt er ook een nieuwe TL-lamp in mijn favoriete stal. Erg praktisch, want het kleine lampje dat er hing gaf toch niet voldoende licht als ik daar bij schemering nog aan de slag was. Verder hebben ze zich ook in de ziekenboeg met de elektriciteit beziggehouden en Rosette heeft haar handen vol gehad met Blutsjes knuffelen! Ik weet niet wie er altijd meer geniet, zij of de katjes? Chris en Niko hebben zich daarentegen volledig op de staldeur van de kippenslaapkamer gestort om deze te monteren en omhoog te hangen. Ondanks dat het geen makkelijke klus was, is het hen toch gelukt! En dat maakt dat Paloma en Pixel vanavond voor de eerste keer "buiten" slapen. Voordien sliepen ze altijd binnen, maar dat konden we niet langer aanhouden. Het wordt buiten alsmaar kouder en de temperatuursverschillen zouden op den duur gewoon te groot worden. Pixel kan enkel slapen met een dekentje onder zijn kont, dus daar hebben we voor gezorgd. De pallet zorgt dan weer dat ze van de grond zitten en het toch warmer hebben. Ik geloof wel dat ze 't naar hun zin gaan hebben, al is het even wennen - voor ons ook trouwens! Zelf hebben we natuurlijk ook hard gewerkt, wat extra klusjes gedaan en in de late namiddag mochten we nog een nieuw Blutsje verwelkomen. Haar stellen we voor van zodra ze een beetje gesetteld is. Maar ik kan al wel verklappen dat het om een 'oude taart' gaat die zich al behoorlijk snel thuisvoelt hier. Zo dankbaar voor deze geweldige productieve dag vol liefde en nog lievere mensen om ons heen! Slaapwel Pixel en Paloma, tot morgenvroeg!
Zaterdag 19 november 2016:
Ik zat er eigenlijk een beetje op te wachten, vandaar dat ik hem nauwlettend in de gaten hield. Onze Capuchon heeft een verleden van ontstoken-bekjes-elke-keer-weer en dat is meteen ook de reden waarom zijn vorige baasje een Fiv-test liet uitvoeren. Toen deze positief terug kwam, zag ze maar één uitweg: Capuchon laten euthanaseren. Gelukkig stak onze dierenarts daar een stokje voor en het is ondertussen welgekend dat hij daarom - geheel onverwachts - in ons Blutsjestehuis opgenomen werd. Ondanks dat hij zich vanaf dag één thuis voelde, ons en de andere Blutsjes in zijn hart gesloten heeft, wist ik dat de verhuizing van vorige thuis -> naar dierenarts -> naar ons Blutsjestehuis de nodige stress met zich zou meebrengen. En dat die stress zich zou uiten door een nieuwe mondontsteking. Ik zag hem een beetje in elkaar gedoken zitten en toen hij bij het eten het uitschreeuwde van de pijn, wist ik dat mijn voorgevoel weer eens gelijk had. Dus gelijk gestart met pijnmedicatie en ontstekingsremmer en ondertussen gaat het weer een stukje beter met onze rode prins. Eten gaat weer zonder pijn, al zetten we de medicatie nog even verder. En zo gaat dat hier, de ene patiënt wordt ontslagen uit de ziekenboeg en een andere moet weer opgenomen worden. Kobe Snottebel is weer opgeknapt en uit de lappenmand ontslagen, auto-immuun patiënt Juno gaat ook weer de goede kant uit, maar verlamd Blutsje Andreas zijn abces vraagt nog veel verzorging, zalving en verschoning. Het is duidelijk dat het weer omgeslagen is en dat vele Blutsjes een winterdipje krijgen qua gezondheid. Diabeetje Hillie loopt sinds gisteren ook met dikke snottebellen rond en haar lichaampje voelt griepachtig aan. Vandaag heeft ze een ganse dag op bed gelegen en dat heeft haar duidelijk deugd gedaan. Maar de aërosol draait weer op volle toeren, da's duidelijk! Extra zorgen, extra patiëntjes en dat maakt dat ik altijd alert moet zijn voor kleine gedragsveranderingen zodat we snel kunnen ingrijpen. Het lijkt hier wel een klein hospitaaltje dat 24/7 beschikbaar is, dat is ons Blutsjestehuis momenteel!
Ik zat er eigenlijk een beetje op te wachten, vandaar dat ik hem nauwlettend in de gaten hield. Onze Capuchon heeft een verleden van ontstoken-bekjes-elke-keer-weer en dat is meteen ook de reden waarom zijn vorige baasje een Fiv-test liet uitvoeren. Toen deze positief terug kwam, zag ze maar één uitweg: Capuchon laten euthanaseren. Gelukkig stak onze dierenarts daar een stokje voor en het is ondertussen welgekend dat hij daarom - geheel onverwachts - in ons Blutsjestehuis opgenomen werd. Ondanks dat hij zich vanaf dag één thuis voelde, ons en de andere Blutsjes in zijn hart gesloten heeft, wist ik dat de verhuizing van vorige thuis -> naar dierenarts -> naar ons Blutsjestehuis de nodige stress met zich zou meebrengen. En dat die stress zich zou uiten door een nieuwe mondontsteking. Ik zag hem een beetje in elkaar gedoken zitten en toen hij bij het eten het uitschreeuwde van de pijn, wist ik dat mijn voorgevoel weer eens gelijk had. Dus gelijk gestart met pijnmedicatie en ontstekingsremmer en ondertussen gaat het weer een stukje beter met onze rode prins. Eten gaat weer zonder pijn, al zetten we de medicatie nog even verder. En zo gaat dat hier, de ene patiënt wordt ontslagen uit de ziekenboeg en een andere moet weer opgenomen worden. Kobe Snottebel is weer opgeknapt en uit de lappenmand ontslagen, auto-immuun patiënt Juno gaat ook weer de goede kant uit, maar verlamd Blutsje Andreas zijn abces vraagt nog veel verzorging, zalving en verschoning. Het is duidelijk dat het weer omgeslagen is en dat vele Blutsjes een winterdipje krijgen qua gezondheid. Diabeetje Hillie loopt sinds gisteren ook met dikke snottebellen rond en haar lichaampje voelt griepachtig aan. Vandaag heeft ze een ganse dag op bed gelegen en dat heeft haar duidelijk deugd gedaan. Maar de aërosol draait weer op volle toeren, da's duidelijk! Extra zorgen, extra patiëntjes en dat maakt dat ik altijd alert moet zijn voor kleine gedragsveranderingen zodat we snel kunnen ingrijpen. Het lijkt hier wel een klein hospitaaltje dat 24/7 beschikbaar is, dat is ons Blutsjestehuis momenteel!
Onze Max heeft zijn draai hier helemaal gevonden en van zijn timide kantje is niet veel meer te merken. Zijn kussen ligt net onder mijn bureautafel en dat maakt dat ik hem regelmatig met zijn hoofdje tegen mijn voeten voel duwen. Omdat hij blind en doof is, heeft hij extra nood aan lichamelijk contact. En komt dat even goed uit, want verlamd Blutsje Bobita ligt heel vaak bij hem te dutten en ze liggen zo ontzettend lief tegen elkaar aan. Daarnaast heeft Max ook een hartprobleem waar hij dagelijks een hele boel medicatie voor krijgt. Tijdens zijn laatste dierenartsbezoekje klonk zijn hartje redelijk goed - voor een hartpatiënt dan toch - en dat geeft ons een 'oefff'-gevoel. Hij krijgt ook een vochtafdrijver wat maakt dat hij ontzettend veel plast. Geen gewone plasjes, maar heuse waterstralen en dat elke keer met zijn pootje hoog opgehoffen. Daarom draagt hij binnenshuis luiers en dan kan hij zonder probleem zijn poot opheffen. Zijn luiertjes verschoon ik meermaals per dag en meestal als hij buiten een plasje gedaan heeft en dat combineer ik met zijn oogjes zalven en druppelen. Zijn oogjes zijn erg droog en daarom worden ze 4x per dag gedruppeld en 1x gezalfd. De zalf kost 35 euro per 2 mg tubetje en daar komen we nog niet eens een maand mee toe. Blutsjes opvangen en verzorgen kost geld, heel veel geld! En tijd ook! Maar als ik dan zie hoe hij opengebloeid is en geniet van zijn leventje hier, dan weet ik weer waarom we 'dit' doen. En ohja, hij heeft een erg slechte achterhand - hij heeft last van X-beentjes - waardoor hij vaak onderuit schuift, zeker als ik zijn luier verschoon. Ondanks al zijn blutsjes en extra zorgen is hij een voorbeeldige patiënt, wat zijn verzorgritueeltjes een heel stuk makkelijker maakt!
Vrijdag 18 november 2016:
Ik ben een beetje inspiratieloos de laatste tijd wat updates betreft. En dat terwijl het zo druk is en we vorig weekend Chantal nog over de vloer gehad hebben die donatiespullen kwam langsbrengen - die ze her en der gaan ophalen was - en het weekend ervoor kwamen Niko en Chris aan de ziekenboeg verder klussen. Achter de schermen is het zo druk, misschien een beetje te druk met de beurzen die er tussendoor bijkomen, cursusdagen en zoveel meer. Met zieke patiëntjes die zoveel zorgen en tijd vragen. Het is een beetje een chaos qua drukte (maar gek genoeg hou ik daar wel van) en de administratieve taken hikken weer achter. Maar ik kamp al een hele tijd met oververmoeidheid en de ene dag voel ik me redelijk, om me de andere dag helemaal leeg te voelen. Niets om me zorgen over te maken, want ik bikkel hier wel doorheen en ik doe wat ik moet doen, elke dag weer. Elke nacht zitten alle dieren er verzorgd, netjes en gevoed bij. Maar door mijn oververmoeidheid doe ik gewoon langer over alle taakjes en dat maakt dat ik in zo'n vicieuze cirkel terecht kom (want mijn dagen worden langer en mijn nachten korter en de mailachterstand wordt nog groter...). Er zit ook een beetje een 'writersblock' aan te komen, vandaar dat ik stug elke dag toch iets probeer te posten omdat ik er me in alle hevigheid tegen verzet. Dit is ook een klein beetje mijn cadeautje naar onze Blutsjesvrienden toe. Want in het leven is het niet alleen nemen, het is geven ook. Ik kan niet veel geven, maar dit komt recht uit mijn hart voor onze Blutsjesfamilie. En stiekem heb ik heimwee naar vorige week, toen ons Blutsjestehuis er bijzonder magisch bij lag. Twee maal heeft het al gevroren en zowel wij als de Blutsjes vonden het geweldig! Want het zonnetje kwam piepen, onze adem ademde wolkjes uit en een heleboel Blutsjes waren op het binnenplein te vinden. Veel leuker dan het miezerige, bijna depressieve weer van de voorbije dagen. En de laatste twee dagen voelt het aan alsof er een kleine storm over ons Blutsjestehuis raast met veel wind en nog meer regen! Het is niet meteen het meest leuke filmpje, een beetje saai zelfs, maar het geeft wel weer hoe mooi het hier bij lag. En in de verte waren de buurkoeien aan het loeien en gekke Guus zat ergens verstopt in één of andere stal. Want - hoe kan het ook anders! - toen ik het filmpje stop zette, kwam meneer aangehupst alsof er niets aan de hand was. Fijn weekend!
Ik ben een beetje inspiratieloos de laatste tijd wat updates betreft. En dat terwijl het zo druk is en we vorig weekend Chantal nog over de vloer gehad hebben die donatiespullen kwam langsbrengen - die ze her en der gaan ophalen was - en het weekend ervoor kwamen Niko en Chris aan de ziekenboeg verder klussen. Achter de schermen is het zo druk, misschien een beetje te druk met de beurzen die er tussendoor bijkomen, cursusdagen en zoveel meer. Met zieke patiëntjes die zoveel zorgen en tijd vragen. Het is een beetje een chaos qua drukte (maar gek genoeg hou ik daar wel van) en de administratieve taken hikken weer achter. Maar ik kamp al een hele tijd met oververmoeidheid en de ene dag voel ik me redelijk, om me de andere dag helemaal leeg te voelen. Niets om me zorgen over te maken, want ik bikkel hier wel doorheen en ik doe wat ik moet doen, elke dag weer. Elke nacht zitten alle dieren er verzorgd, netjes en gevoed bij. Maar door mijn oververmoeidheid doe ik gewoon langer over alle taakjes en dat maakt dat ik in zo'n vicieuze cirkel terecht kom (want mijn dagen worden langer en mijn nachten korter en de mailachterstand wordt nog groter...). Er zit ook een beetje een 'writersblock' aan te komen, vandaar dat ik stug elke dag toch iets probeer te posten omdat ik er me in alle hevigheid tegen verzet. Dit is ook een klein beetje mijn cadeautje naar onze Blutsjesvrienden toe. Want in het leven is het niet alleen nemen, het is geven ook. Ik kan niet veel geven, maar dit komt recht uit mijn hart voor onze Blutsjesfamilie. En stiekem heb ik heimwee naar vorige week, toen ons Blutsjestehuis er bijzonder magisch bij lag. Twee maal heeft het al gevroren en zowel wij als de Blutsjes vonden het geweldig! Want het zonnetje kwam piepen, onze adem ademde wolkjes uit en een heleboel Blutsjes waren op het binnenplein te vinden. Veel leuker dan het miezerige, bijna depressieve weer van de voorbije dagen. En de laatste twee dagen voelt het aan alsof er een kleine storm over ons Blutsjestehuis raast met veel wind en nog meer regen! Het is niet meteen het meest leuke filmpje, een beetje saai zelfs, maar het geeft wel weer hoe mooi het hier bij lag. En in de verte waren de buurkoeien aan het loeien en gekke Guus zat ergens verstopt in één of andere stal. Want - hoe kan het ook anders! - toen ik het filmpje stop zette, kwam meneer aangehupst alsof er niets aan de hand was. Fijn weekend!
Donderdag 17 november 2016:
Dit kleine ventje is helemaal klaar om naar dromenland te reizen. Hij heeft zijn pyjama'tje al aan, zijn poepje werd daarstraks gewassen en ondertussen heeft hij ook zijn buikje rond gegeten met net geserveerd natvoer. Nog even een kleine poets en dan nestelt hij zich neer op zijn favoriete slaapplekje. Het krabkartonnetje vindt hij het lekkerste liggen 's nachts. En 's morgens vind ik hem soms net nog zo als wanneer ik hem te slapen heb gelegd. Helaas moet hij seffens nog eventjes zijn oogjes openen voor zijn laatste verzorgronde en dan kan hij eindelijk zoete dromen dromen. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe graag ik dit kleine manneke zie. Thor was amper 8 weekjes oud toen hij bij ons kwam wonen en al schuifelend kwam hij mijn hart binnen. Zijn achterpootjes zijn op een vreemde manier verlamd waardoor hij zelf geen krabpalen kan klimmen. Hij heeft er nochtans de kracht voor in zijn voorpootjes, maar zijn achterpootjes blijven meestal ergens achtersteken waardoor hij zelfs niet eens meer de moeite doet. Want dit kleine ventje heeft mij als 'onderdaan'. Als zijn lakei hef ik hem -tig keren op de krabpaal zodat hij uren kan zitten turen naar alles wat er zich op het binnenplein afspeelt, of moet ik hem begeleiden naar het chauffagehangmatje - tegenwoordig zijn favoriete hangplekje voor overdag. Want hij slorpt op die manier alle warmte van de chauffage op. Zijn snotneusje is gelukkig verdwenen, maar helemaal van de medicatie is hij nog niet af. Want zijn (verlamde) blaasje voelt bij legen soms verhard aan en zijn urine ruikt feller dan normaal. Dan rinkelen de alarmbelletjes, want dat betekent dat er een infectie in zijn blaasje geslopen is. Ik wou dat ik Thor zijn voorbeeld kon volgen, maar ik heb nog een heleboel taakjes af te ronden vooraleer ik mijn bedje mag opzoeken. Voor alle mensen die Thor's voorbeeld volgen: slaapwel!
Dit kleine ventje is helemaal klaar om naar dromenland te reizen. Hij heeft zijn pyjama'tje al aan, zijn poepje werd daarstraks gewassen en ondertussen heeft hij ook zijn buikje rond gegeten met net geserveerd natvoer. Nog even een kleine poets en dan nestelt hij zich neer op zijn favoriete slaapplekje. Het krabkartonnetje vindt hij het lekkerste liggen 's nachts. En 's morgens vind ik hem soms net nog zo als wanneer ik hem te slapen heb gelegd. Helaas moet hij seffens nog eventjes zijn oogjes openen voor zijn laatste verzorgronde en dan kan hij eindelijk zoete dromen dromen. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe graag ik dit kleine manneke zie. Thor was amper 8 weekjes oud toen hij bij ons kwam wonen en al schuifelend kwam hij mijn hart binnen. Zijn achterpootjes zijn op een vreemde manier verlamd waardoor hij zelf geen krabpalen kan klimmen. Hij heeft er nochtans de kracht voor in zijn voorpootjes, maar zijn achterpootjes blijven meestal ergens achtersteken waardoor hij zelfs niet eens meer de moeite doet. Want dit kleine ventje heeft mij als 'onderdaan'. Als zijn lakei hef ik hem -tig keren op de krabpaal zodat hij uren kan zitten turen naar alles wat er zich op het binnenplein afspeelt, of moet ik hem begeleiden naar het chauffagehangmatje - tegenwoordig zijn favoriete hangplekje voor overdag. Want hij slorpt op die manier alle warmte van de chauffage op. Zijn snotneusje is gelukkig verdwenen, maar helemaal van de medicatie is hij nog niet af. Want zijn (verlamde) blaasje voelt bij legen soms verhard aan en zijn urine ruikt feller dan normaal. Dan rinkelen de alarmbelletjes, want dat betekent dat er een infectie in zijn blaasje geslopen is. Ik wou dat ik Thor zijn voorbeeld kon volgen, maar ik heb nog een heleboel taakjes af te ronden vooraleer ik mijn bedje mag opzoeken. Voor alle mensen die Thor's voorbeeld volgen: slaapwel!
Woensdag 16 november 2016:
Onze boerderijBlutsjes werden verwend met een grote zak wilgentakken! Sab bracht deze takken zondag mee van de Dierenbeurs Utah en ook een zakje kwalitatief hooi (helemaal uit Duitsland). Webshop 'Happy Rabbits' stond daar met een standje en na een praatje onderling besloot ze om zomaar deze geweldige donatie te geven! Uiteraard heeft Sab ook een zakje kruiden met Echinacea gekocht voor onze konijntjes, om hun weerstand op te krikken - geen overbodige luxe met de winter wiens zucht we haast kunnen voelen - en ze zijn er gek van. Het ruikt ook heerlijk dat zakje kruidentuin. Het hooi is inmiddels al lang achter de kiezen, want ook de schapenmeisjes hebben ervan gesmuld. En de takken, tja, ik denk dat het filmpje meer zegt dan woorden. We hebben er zoveel gekregen dat ze nog wel een paar daagjes takken kunnen eten. Niet alleen erg gezond, maar ook nog eens goed voor de tandjes! Stiekem heb ik Numnoom nadien toch een paar hapjes zien eten. Alleen moet zij alles dubbel checken of het wel eetbaar is. Zij is echt zo'n grappig en stiekem ook een beetje een creepy schaap. Want zij staat ons elke keer vanaf de weide te begluren als we in de keuken of badkamer rondlopen. Dan staat ze verstopt achter de waterput en komen enkel die oren en ogen bovenaan gluren. Zij denkt dat ze haast onzichtbaar is en wij laten haar maar in de waan, haha. En dan moeten we altijd lachen, want ze lijkt net zo'n schattig aapje met die flaporen. Guus was ook in zijn nopjes met alle takken, alleen Bunny Lee kwam niet meegenieten van het feestje. Geen idee waarom, want meestal is ie altijd wel van de partij als er iets leuks te vieren valt. Drukke agenda was waarschijnlijk de boosdoener, haha!
Onze boerderijBlutsjes werden verwend met een grote zak wilgentakken! Sab bracht deze takken zondag mee van de Dierenbeurs Utah en ook een zakje kwalitatief hooi (helemaal uit Duitsland). Webshop 'Happy Rabbits' stond daar met een standje en na een praatje onderling besloot ze om zomaar deze geweldige donatie te geven! Uiteraard heeft Sab ook een zakje kruiden met Echinacea gekocht voor onze konijntjes, om hun weerstand op te krikken - geen overbodige luxe met de winter wiens zucht we haast kunnen voelen - en ze zijn er gek van. Het ruikt ook heerlijk dat zakje kruidentuin. Het hooi is inmiddels al lang achter de kiezen, want ook de schapenmeisjes hebben ervan gesmuld. En de takken, tja, ik denk dat het filmpje meer zegt dan woorden. We hebben er zoveel gekregen dat ze nog wel een paar daagjes takken kunnen eten. Niet alleen erg gezond, maar ook nog eens goed voor de tandjes! Stiekem heb ik Numnoom nadien toch een paar hapjes zien eten. Alleen moet zij alles dubbel checken of het wel eetbaar is. Zij is echt zo'n grappig en stiekem ook een beetje een creepy schaap. Want zij staat ons elke keer vanaf de weide te begluren als we in de keuken of badkamer rondlopen. Dan staat ze verstopt achter de waterput en komen enkel die oren en ogen bovenaan gluren. Zij denkt dat ze haast onzichtbaar is en wij laten haar maar in de waan, haha. En dan moeten we altijd lachen, want ze lijkt net zo'n schattig aapje met die flaporen. Guus was ook in zijn nopjes met alle takken, alleen Bunny Lee kwam niet meegenieten van het feestje. Geen idee waarom, want meestal is ie altijd wel van de partij als er iets leuks te vieren valt. Drukke agenda was waarschijnlijk de boosdoener, haha!
Dinsdag 15 november 2016:
Als ik nou geen uitleg bij deze foto van Callisto zou verschaffen, dan zou men toch haast denken dat we haar voorzien hebben van een heleboel make-up om haar te laten meedraven in één of andere modeshow voor Perzen? Niets is minder waar natuurlijk! Terwijl haar vorige baasjes nog vertelden dat Callisto amper speelde en behoorlijk op zichzelf was, heeft ze zich hier ontpopt tot een ware avonturier! Die rode wangen heeft ze niet zomaar gekregen natuurlijk. Ze heeft zich tegoed gedaan aan een restantje spaghetti saus en dat maakt dat ze er nu zo bij loopt. Ik kon het niet laten om vanmorgen een bulderlach het universum in te schieten, want het ziet er behoorlijk grappig uit! Callisto doet het dus geweldig en al helemaal sinds ze uit de quarantaine ontslagen werd. Ik moet toegeven dat ze best éénkennig is en dat ze Sab net een tikkeltje leuker vindt dan mij. En ik kan haar geen ongelijk geven, want Sab is net zo gek van haar als zij van Sab. Het was direct dikke liefde tussen hen tweetjes - liefde op het eerste zicht haast! Maar om haar oortjes te masseren, ben ik wel goed genoeg, haha!
Als ik nou geen uitleg bij deze foto van Callisto zou verschaffen, dan zou men toch haast denken dat we haar voorzien hebben van een heleboel make-up om haar te laten meedraven in één of andere modeshow voor Perzen? Niets is minder waar natuurlijk! Terwijl haar vorige baasjes nog vertelden dat Callisto amper speelde en behoorlijk op zichzelf was, heeft ze zich hier ontpopt tot een ware avonturier! Die rode wangen heeft ze niet zomaar gekregen natuurlijk. Ze heeft zich tegoed gedaan aan een restantje spaghetti saus en dat maakt dat ze er nu zo bij loopt. Ik kon het niet laten om vanmorgen een bulderlach het universum in te schieten, want het ziet er behoorlijk grappig uit! Callisto doet het dus geweldig en al helemaal sinds ze uit de quarantaine ontslagen werd. Ik moet toegeven dat ze best éénkennig is en dat ze Sab net een tikkeltje leuker vindt dan mij. En ik kan haar geen ongelijk geven, want Sab is net zo gek van haar als zij van Sab. Het was direct dikke liefde tussen hen tweetjes - liefde op het eerste zicht haast! Maar om haar oortjes te masseren, ben ik wel goed genoeg, haha!
Ons verlamde Blutsje Bobita moet net zoals de verlamde katjes om de dag in bad. En als ik heel eerlijk mag zijn, dan vind ik het verzorgen van verlamde hondjes toch net een tikkeltje makkelijker. Vooral het badritueel dan! Eerst leeg ik zijn blaasje (en darmpjes vaak ook) en dan plof ik hem met zijn ganse lijfje in het warme badje. In tegenstelling tot de katjes hoef ik hem niet vast te houden, want hij blijft netjes op zijn kont zitten. En ik kan er zelfs nog een reeks fysiotherapie tegenaan gooien ook, want zijn spiertjes zijn verwarmd door het warme water en dat maakt al die plooi-, rek- en strekoefeningen iets makkelijker. Bij binnenkomst bleken zijn vier pootjes en buikje erg geel te zien. Ondertussen ziet hij er door die wasbeurten al ietsje netter uit, al zal dat gele nooit helemaal verdwijnen. Want ondanks dat ik zijn blaasje leeg, blijft hij toch iets-of-wat-incontinent. Na zijn badje is het tijd om hem goed af te drogen en daarna mag hij tegen de chauffage aan verder drogen en niet veel later is het tijd voor zijn laatste maaltijd van die dag. Heerlijk vindt hij dat! Ondertussen gaat het ook al iets beter met zijn voer-fixatie en soms zijn er zelfs dagen bij waarbij hij Max en Titza helemaal niet nablaft als ze willen eten of drinken. Zo bijzonder trots dat hij op die korte tijdspanne al zoveel vooruitgang geboekt heeft!
Maandag 14 november 2016:
Ook ons verlamde Blutsje Andreas draagt tegenwoordig broekjes! Voor de leuk? Nee! Van de moet? Ja! Zaterdagochtend tijdens mijn eerste verzorgronde van die dag, merkte ik dat zijn rechter beentje wel erg gezwollen was. Toen ik een grondige inspectie op dat beentje wierp, zag ik dat er net naast zijn knie een enorm abces zat. De vloeren zijn hier behoorlijk glad en hij heeft nog nooit eerder zoiets gehad. De enige boosdoener die ik kan bedenken is ofwel een verdwaalde kattenbakkorrel - want er staat in die ruimte een kattenbak voor Riana, Bluebelle en Cake - of een nageltje van een mede-Blutsje. Ondanks dat de katjes die bij Andreas wonen best een behoorlijke handicap of beperking hebben, zijn ze 'echt' kat natuurlijk. Dat houdt in dat ze met elkaar spelen en dat kan er soms behoorlijk heftig aan toe gaan. De meeste katten geven dan aan waar die pijngrens ligt als er een nageltje hun huid doorboordt, maar onze verlamde Blutsjes voelen onderaan erg weinig tot niks. Zo zie ik af en toe Blutsjes met elkaars staart spelen alsof het speelgoed is. De eigenaar van de staart in kwestie heeft niks door, want die voelt niks. En zo kan het dus gegaan zijn, waardoor Andreas nu met een abces rondschuifelt. Ik heb de dikke, taaie massa er al kunnen uithalen waardoor er nu een behoorlijke wonde is. Maar ze ziet er al zienderogen beter uit. De witte randjes duiken op, wat me laat weten dat de wonde aan het genezen is en weer aan het dichtgroeien is. Maar om een infectie tegen te gaan, moet onze jongen-met-de-grote-ogen-als-schoteltjes met een broekje rondschuifelen. Op die manier blijft de wonde beschermd. Ik moest even goed zoeken naar een geschikt broekje. Want Andreas is een behoorlijke kater met zijn 5+ kg. Voor een verlamde kat is dat een serieus gewicht! Gelukkig vond ik een rood broekje dat iets of wat paste, tot mijn oog op de broekjes van Chris van Billigatto viel. Want naast juwelen ontwerpen is ze ook een kei in kattenbroekjes en -jasjes maken! Eigenlijk zijn deze broekjes voor Thor bedoeld die ook weer aan de broek is, maar ze zijn voor hem veel te groot (en ook een beetje te zwaar). Maar voor Andreas zitten ze als gegoten! En zo werkt dat hier, wat voor het ene Blutsje niet past of werkt, wordt bewaard en komt ooit wel van pas voor een ander Blutsje. Andreas ziet er hip uit met zijn nieuwe fleece broekjes en wij blij dat de wonde op die manier kan genezen en beschermd is! Want een bandage was in dit geval toch ietsje te moeilijk om te leggen.
Ook ons verlamde Blutsje Andreas draagt tegenwoordig broekjes! Voor de leuk? Nee! Van de moet? Ja! Zaterdagochtend tijdens mijn eerste verzorgronde van die dag, merkte ik dat zijn rechter beentje wel erg gezwollen was. Toen ik een grondige inspectie op dat beentje wierp, zag ik dat er net naast zijn knie een enorm abces zat. De vloeren zijn hier behoorlijk glad en hij heeft nog nooit eerder zoiets gehad. De enige boosdoener die ik kan bedenken is ofwel een verdwaalde kattenbakkorrel - want er staat in die ruimte een kattenbak voor Riana, Bluebelle en Cake - of een nageltje van een mede-Blutsje. Ondanks dat de katjes die bij Andreas wonen best een behoorlijke handicap of beperking hebben, zijn ze 'echt' kat natuurlijk. Dat houdt in dat ze met elkaar spelen en dat kan er soms behoorlijk heftig aan toe gaan. De meeste katten geven dan aan waar die pijngrens ligt als er een nageltje hun huid doorboordt, maar onze verlamde Blutsjes voelen onderaan erg weinig tot niks. Zo zie ik af en toe Blutsjes met elkaars staart spelen alsof het speelgoed is. De eigenaar van de staart in kwestie heeft niks door, want die voelt niks. En zo kan het dus gegaan zijn, waardoor Andreas nu met een abces rondschuifelt. Ik heb de dikke, taaie massa er al kunnen uithalen waardoor er nu een behoorlijke wonde is. Maar ze ziet er al zienderogen beter uit. De witte randjes duiken op, wat me laat weten dat de wonde aan het genezen is en weer aan het dichtgroeien is. Maar om een infectie tegen te gaan, moet onze jongen-met-de-grote-ogen-als-schoteltjes met een broekje rondschuifelen. Op die manier blijft de wonde beschermd. Ik moest even goed zoeken naar een geschikt broekje. Want Andreas is een behoorlijke kater met zijn 5+ kg. Voor een verlamde kat is dat een serieus gewicht! Gelukkig vond ik een rood broekje dat iets of wat paste, tot mijn oog op de broekjes van Chris van Billigatto viel. Want naast juwelen ontwerpen is ze ook een kei in kattenbroekjes en -jasjes maken! Eigenlijk zijn deze broekjes voor Thor bedoeld die ook weer aan de broek is, maar ze zijn voor hem veel te groot (en ook een beetje te zwaar). Maar voor Andreas zitten ze als gegoten! En zo werkt dat hier, wat voor het ene Blutsje niet past of werkt, wordt bewaard en komt ooit wel van pas voor een ander Blutsje. Andreas ziet er hip uit met zijn nieuwe fleece broekjes en wij blij dat de wonde op die manier kan genezen en beschermd is! Want een bandage was in dit geval toch ietsje te moeilijk om te leggen.
Zondag 13 november 2016:
Vandaag was me het dagje wel! Vertrokken vanaf de Blutsjesboerderij om uren eenzaam en alleen in een koud autootje door te brengen 'in the middle of nowhere' om te eindigen in een hartverwarmende zaal met vele Blutsjesvrienden om mij heen! Voor de mensen die nu een wenkbrauw optrekken, hier volgt het onwaarschijnlijke pechverhaal. Deze morgen vertrok ik al rond 10u om zeker goed op tijd te arriveren in Wilsele zodat ik de nodige tijd en moeite kon spenderen aan het opbouwen van ons standje. Ik was nog geen kwartier ver toen ik een groepje wielertoeristen inhaalde en meteen voelde dat er iets misging met de wagen. Gelukkig reed ik op dat moment amper 60 km/u en was ik nog niet op de autosnelweg want dan waren de gevolgen veel groter geweest en had ik waarschijnlijk niet veilig kunnen stoppen. Aangezien het zondag was, heb ik dan maar een depannagedienst gebeld en die verzekerden mij om binnen het uur iemand langs te sturen. Ik had ondertussen Diny verwittigd en zij had vervolgens Natascha en Pieter van de Utahbeurs ingelicht dat ik helaas iets later dan gepland ging arriveren door pech. Het uur werd algauw 2 uur en toen ik terug belde was de man aan de telefoon verbaasd dat er nog niemand langs was geweest. Uiteindelijk was ik enorm blij om omstreeks 13u30 de depanneur te zien verschijnen. Waarschijnlijk iemand anders dan diegene die oorspronkelijk was langs gestuurd, maar ik was uiteindelijk na 3 lange uren toch geholpen. Rond 14u kon ik dan eindelijk richting Wilsele vertrekken. Helaas was toen de beurs al een dik uur bezig en ben ik tussen 13u en 15u heel wat mensen misgelopen die speciaal langsgekomen waren om onze Blutsjes te steunen. Ik vind het zo jammer dat ik jullie daardoor niet allemaal heb kunnen ontmoeten, maar ik heb alle spulletjes die jullie daar hadden achtergelaten voor onze Blutsjes goed gevonden! Ook een dikke dankjewel aan Tally die speciaal voor ons soep was komen langsbrengen en die ik helaas ook ben misgelopen. Het was meteen mijn eerste en enige voedzame maaltijd van de dag, maar ze was wel superlekker! Eens aangekomen op de beurs kreeg ik gelukkig hulp bij het uitladen van de wagen en heb ik daardoor erg snel de stand kunnen opstellen. Het was niet hoe ik het in gedachten had en ik heb zeker niet alle spulletjes kunnen uitstallen. Maar toch ben ik enorm dankbaar voor de mensen die speciaal zijn blijven wachten op mij om enkele spulletjes te kunnen kopen ten voordele van de Blutsjes. Het voelde wel een beetje aan alsof ik in een soort van 'blijde intrede' terechtkwam, terwijl Sinterklaas wel degelijk al op zijn troon zat met alle zwarte pieten rond hem heen, haha. Dankjewel lieve mensen voor jullie geduld en al de leuke spulletjes die jullie bij hadden. Ik heb de auto nog niet kunnen uitladen, dat zal iets voor morgen zijn! Maar elk pakje zal met veel liefde worden uitgeladen, dat is zeker! Het was trouwens ook erg fijn om acteur Pol Goossen terug te zien op deze beurs die heel hartelijk kwam vragen hoe het nu met alle Blutsjes gaat op de nieuwe locatie. Uiteindelijk hebben we weer van iets negatiefs een heel positief verhaal kunnen maken en dat is meteen ook de kracht van onze steeds groter wordende Blutsjesfamilie! Dikke dankjewel aan jullie allemaal en ook een speciale dank aan Natascha en Pieter voor de voortreffelijke organisatie en warme ontvangst.
Vandaag was me het dagje wel! Vertrokken vanaf de Blutsjesboerderij om uren eenzaam en alleen in een koud autootje door te brengen 'in the middle of nowhere' om te eindigen in een hartverwarmende zaal met vele Blutsjesvrienden om mij heen! Voor de mensen die nu een wenkbrauw optrekken, hier volgt het onwaarschijnlijke pechverhaal. Deze morgen vertrok ik al rond 10u om zeker goed op tijd te arriveren in Wilsele zodat ik de nodige tijd en moeite kon spenderen aan het opbouwen van ons standje. Ik was nog geen kwartier ver toen ik een groepje wielertoeristen inhaalde en meteen voelde dat er iets misging met de wagen. Gelukkig reed ik op dat moment amper 60 km/u en was ik nog niet op de autosnelweg want dan waren de gevolgen veel groter geweest en had ik waarschijnlijk niet veilig kunnen stoppen. Aangezien het zondag was, heb ik dan maar een depannagedienst gebeld en die verzekerden mij om binnen het uur iemand langs te sturen. Ik had ondertussen Diny verwittigd en zij had vervolgens Natascha en Pieter van de Utahbeurs ingelicht dat ik helaas iets later dan gepland ging arriveren door pech. Het uur werd algauw 2 uur en toen ik terug belde was de man aan de telefoon verbaasd dat er nog niemand langs was geweest. Uiteindelijk was ik enorm blij om omstreeks 13u30 de depanneur te zien verschijnen. Waarschijnlijk iemand anders dan diegene die oorspronkelijk was langs gestuurd, maar ik was uiteindelijk na 3 lange uren toch geholpen. Rond 14u kon ik dan eindelijk richting Wilsele vertrekken. Helaas was toen de beurs al een dik uur bezig en ben ik tussen 13u en 15u heel wat mensen misgelopen die speciaal langsgekomen waren om onze Blutsjes te steunen. Ik vind het zo jammer dat ik jullie daardoor niet allemaal heb kunnen ontmoeten, maar ik heb alle spulletjes die jullie daar hadden achtergelaten voor onze Blutsjes goed gevonden! Ook een dikke dankjewel aan Tally die speciaal voor ons soep was komen langsbrengen en die ik helaas ook ben misgelopen. Het was meteen mijn eerste en enige voedzame maaltijd van de dag, maar ze was wel superlekker! Eens aangekomen op de beurs kreeg ik gelukkig hulp bij het uitladen van de wagen en heb ik daardoor erg snel de stand kunnen opstellen. Het was niet hoe ik het in gedachten had en ik heb zeker niet alle spulletjes kunnen uitstallen. Maar toch ben ik enorm dankbaar voor de mensen die speciaal zijn blijven wachten op mij om enkele spulletjes te kunnen kopen ten voordele van de Blutsjes. Het voelde wel een beetje aan alsof ik in een soort van 'blijde intrede' terechtkwam, terwijl Sinterklaas wel degelijk al op zijn troon zat met alle zwarte pieten rond hem heen, haha. Dankjewel lieve mensen voor jullie geduld en al de leuke spulletjes die jullie bij hadden. Ik heb de auto nog niet kunnen uitladen, dat zal iets voor morgen zijn! Maar elk pakje zal met veel liefde worden uitgeladen, dat is zeker! Het was trouwens ook erg fijn om acteur Pol Goossen terug te zien op deze beurs die heel hartelijk kwam vragen hoe het nu met alle Blutsjes gaat op de nieuwe locatie. Uiteindelijk hebben we weer van iets negatiefs een heel positief verhaal kunnen maken en dat is meteen ook de kracht van onze steeds groter wordende Blutsjesfamilie! Dikke dankjewel aan jullie allemaal en ook een speciale dank aan Natascha en Pieter voor de voortreffelijke organisatie en warme ontvangst.
Zaterdag 12 november 2016:
Morgen 13 november vindt de Dierenbeurs Utah plaats in zaal Pacem te Wilsele Dorp. De beurs gaat door van 13u tot 17u en ook de Sint doet zijn intrede. Leuk voor groot en klein! We zijn er helemaal klaar voor, nou ja Sab tenminste - ik duim vanachter de schermen mee want ook morgen gaat het dagelijkse leven op de boerderij gewoon door en dat betekent: heel veel verzorgen en poetsen! De auto is weer volgeladen en we hebben zelfs een aantal nieuwe spulletjes mee zoals de juweeltjes van Billigatto, nieuwe gehaakte onderleggers die Marion onze kant uitstuurde en ook onze kalenders zijn van de partij! Deze geweldig mooie verjaardagskalender werd ontworpen door Mieke en staat boordevol prachtige zwart-wit foto's van onze Blutsjes, geportretteerd door German. Deze kalenders zullen voorlopig enkel op de Dierenbeurs en het Beestenfeest te vinden zijn. Wil je graag eentje in huis - want er zijn maar een beperkt aantal stuks beschikbaar! - kom ons dan zeker een bezoekje brengen en de andere organisaties die aanwezig zullen zijn. Wie weet tot morgen! We kijken er met volle teugen naar uit - want de opbrengst morgen gaat integraal naar de opbouw van onze grotere ziekenboeg. We zijn allemaal een schakel in het runnen van ons Blutsjestehuis en elk verkocht item morgen draagt bij aan die ziekenboeg waar ik al zo lang van droom en waar we de mogelijkheid hebben om zieke Blutsjes nog beter te kunnen verzorgen. Tot dan?
Morgen 13 november vindt de Dierenbeurs Utah plaats in zaal Pacem te Wilsele Dorp. De beurs gaat door van 13u tot 17u en ook de Sint doet zijn intrede. Leuk voor groot en klein! We zijn er helemaal klaar voor, nou ja Sab tenminste - ik duim vanachter de schermen mee want ook morgen gaat het dagelijkse leven op de boerderij gewoon door en dat betekent: heel veel verzorgen en poetsen! De auto is weer volgeladen en we hebben zelfs een aantal nieuwe spulletjes mee zoals de juweeltjes van Billigatto, nieuwe gehaakte onderleggers die Marion onze kant uitstuurde en ook onze kalenders zijn van de partij! Deze geweldig mooie verjaardagskalender werd ontworpen door Mieke en staat boordevol prachtige zwart-wit foto's van onze Blutsjes, geportretteerd door German. Deze kalenders zullen voorlopig enkel op de Dierenbeurs en het Beestenfeest te vinden zijn. Wil je graag eentje in huis - want er zijn maar een beperkt aantal stuks beschikbaar! - kom ons dan zeker een bezoekje brengen en de andere organisaties die aanwezig zullen zijn. Wie weet tot morgen! We kijken er met volle teugen naar uit - want de opbrengst morgen gaat integraal naar de opbouw van onze grotere ziekenboeg. We zijn allemaal een schakel in het runnen van ons Blutsjestehuis en elk verkocht item morgen draagt bij aan die ziekenboeg waar ik al zo lang van droom en waar we de mogelijkheid hebben om zieke Blutsjes nog beter te kunnen verzorgen. Tot dan?
Ik heb echt medelijden met onze wasmachine en droogkast. Want zij staan beide van 's morgens tot 's nachts wasjes weg te werken en te drogen. Ondanks dat de machines nog maar een paar maandjes oud zijn, beginnen ze al te zuchten en kraakgeluidjes te maken door al die werkdruk. Dagelijks worden er ontiegelijk veel machines was weggewerkt. Want ondanks dat ik de blazen en darmen van onze verlamde Blutsjes leegmaak, blijven ze toch iets-of-wat-incontinent. Dat maakt dat elke dag alle dekentjes, kussentjes en mandjes gewassen moeten worden. Idem voor de dekentjes uit de ziekenboeg en de hondenwas. Ook uit de stallen komt er een lading dekens en als alle dekentjes daar wekelijks verschoond moeten worden, dan zakt de moed me eerlijk gezegd soms in de schoenen... Het runnen van een Blutsjestehuis is allesbehalve glamoureus! Maar gelukkig is mijn uitzicht vanaf ons wasplekje niet zo slecht, integendeel zelfs! Het geeft uitzicht op onze boerderijBlutsjes en als ik hen daar zo zie liggen dan maakt mijn hart een dubbele salto. De oude schapenmeiden die genieten van hun welverdiende pensioen. De konijntjes die soms op boevenpad gaan en Blutshaantje Pixel en Blutskipje Paloma die de hele dag druk bezig zijn met insectjes te zoeken tussen al dat groen. Dan denk ik bij mezelf: 'Sanctuarylife as it should be!' en wat ben ik blij dat 'dit' mijn leven is!
Vrijdag 11 november 2016:
Nooit had ik gedacht dat de winnaars kiezen voor de tickets van het Beestenfeest zo'n kopbreker zou worden! Vanaf het begin was ik er namelijk van overtuigd dat onze Blutsjes voorbeeldige 'hengelaars' gingen zijn en dat ze de namen van de winnaars uit een potje zouden vissen. Om er zeker van te zijn dat mijn plan zou lukken, wikkelde ik de papiertjes rondom een snoepje. Want met een snoepje, zou mijn plan toch niet mislukken? Jeetje, wat was ik wrong, so so wrong! We zijn alle afdelingen afgegaan: van de Blutsjes buiten, naar de verlamde Blutsjes binnen en we zijn zelfs op de Felv-afdeling geweest. Niemand wilde meewerken... We waren zo wanhopig dat we Blutshondjes Titza en Max probeerden warm te maken om een papiertje te kiezen, maar nee, ook zij werkten niet meer mee van zodra de camera draaide. Zelfs Blutskipje Paloma en Blutshaantje Pixel hadden ab-so-luut geen zin om mee te helpen (dan kan je al raden hoe wanhopig we waren toen we dachten dat zij ons zouden helpen om de winnaars te kiezen, haha!). Tot ik plots dacht dat een hengel misschien wel uitkomst zou bieden. Hengelen met de hengel vinden ze wel leuk. Dus als we daar de papiertjes aan bevestigden, dan kon ons plan toch niet mislukken? Het was een beetje pruts- en priegelwerk om alle papiertjes bevestigd te krijgen, maar fase 1 van het plan lukte tenminste al. En ja hoor, daar waren eindelijk enkele bereidwillige Blutsjes om twee namen van de hengels te meppen. Proficiat Rita Delbaere en Pascale Pauwels! Jullie winnen elk een ticket voor het Beestenfeest op zondag 27 november. Sturen jullie het adres door per pb of mail zodat we de tickets maandag op de bus kunnen doen? Tot binnenkort!
Nooit had ik gedacht dat de winnaars kiezen voor de tickets van het Beestenfeest zo'n kopbreker zou worden! Vanaf het begin was ik er namelijk van overtuigd dat onze Blutsjes voorbeeldige 'hengelaars' gingen zijn en dat ze de namen van de winnaars uit een potje zouden vissen. Om er zeker van te zijn dat mijn plan zou lukken, wikkelde ik de papiertjes rondom een snoepje. Want met een snoepje, zou mijn plan toch niet mislukken? Jeetje, wat was ik wrong, so so wrong! We zijn alle afdelingen afgegaan: van de Blutsjes buiten, naar de verlamde Blutsjes binnen en we zijn zelfs op de Felv-afdeling geweest. Niemand wilde meewerken... We waren zo wanhopig dat we Blutshondjes Titza en Max probeerden warm te maken om een papiertje te kiezen, maar nee, ook zij werkten niet meer mee van zodra de camera draaide. Zelfs Blutskipje Paloma en Blutshaantje Pixel hadden ab-so-luut geen zin om mee te helpen (dan kan je al raden hoe wanhopig we waren toen we dachten dat zij ons zouden helpen om de winnaars te kiezen, haha!). Tot ik plots dacht dat een hengel misschien wel uitkomst zou bieden. Hengelen met de hengel vinden ze wel leuk. Dus als we daar de papiertjes aan bevestigden, dan kon ons plan toch niet mislukken? Het was een beetje pruts- en priegelwerk om alle papiertjes bevestigd te krijgen, maar fase 1 van het plan lukte tenminste al. En ja hoor, daar waren eindelijk enkele bereidwillige Blutsjes om twee namen van de hengels te meppen. Proficiat Rita Delbaere en Pascale Pauwels! Jullie winnen elk een ticket voor het Beestenfeest op zondag 27 november. Sturen jullie het adres door per pb of mail zodat we de tickets maandag op de bus kunnen doen? Tot binnenkort!
Onze Juno lag een tijdje geleden in de lappenmand omwille van diarree probleempjes. Gelukkig was dat niet afkomstig van zijn Auto-immuun ziekte en na een paar daagjes ziekenboeg vond ik hem fit genoeg om weer naar buiten te gaan. Hij heeft zich eigenlijk een hele tijd goed gevoeld, tot ik hem gisteren weer met een vuile mond en neus zag rondlopen. Auto-immuun ziekte bij katten wordt vaak onderschat en het zijn net patiëntjes die goed in de gaten gehouden moeten worden. Want simpelweg gezegd: de eigen cellen vallen het lichaam aan. In ons Blutsjestehuis hebben we ondertussen 5 patiëntjes wonen met deze aandoening. Het uit zich per patiënt ook heel verschillend, want zo kunnen de voetzooltjes ontstoken zijn, ontstaan er huidproblemen of geeft het net een vreselijk ontstoken bekje. En laat daar onze Juno nou vaak last van hebben. In de loop der tijd hebben we zelfs alle tandjes laten verwijderen in de hoop zijn ontstekingen zo te kunnen beperken, maar regelmatig komt dat monster toch nog om de hoek loeren. Dan krijgt hij letsels op zijn tong die pijn doen bij het eten en dan is het aan ons om met medicatie te starten. Ik had hier nog Atopica liggen die we tijdens zijn laatste opstoot bij de dierenarts besteld hadden. Maar tegen de tijd dat we de medicatie in huis hadden, had ik zijn mondje ontstekingsvrij gekregen door pijnstilling/ontstekingsremmer te geven. Hij zit sinds gisteravond in de ziekenboeg, maar deze keer in de noodbench, zodat ik hem goed in de gaten kan houden. Hij heeft gelukkig wel kunnen eten door de pijnstilling en ik hoop die verloren grammetjes snel weer aan hem te kunnen doen groeien. Met de winter die op komst is, geen overbodige luxe! Nu maar duimen dat de medicatie snel aanslaat, zijn mondje weer voor even ontstekingsvrij maakt en dat ons lieve ventje weer naar buiten kan. Want ik geloof dat ex-nierpatiëntje Kamiel hem al mist. De laatste tijd lagen ze altijd samen te dutten. Juno is zo'n bijzonder lief ventje, met geen woorden uit te drukken. Met pilletjes is hij een allesbehalve makkelijke patiënt, maar de pijnstilling en Atopica - beide in siroopvorm - gaan er gelukkig wel vlot in. Uiteindelijk vindt hij al die extra aandacht best oké hoor - we horen hem niet klagen dat hij verwend wordt met extra hapjes en een extra kroel over zijn kopje krijgt!
Donderdag 10 november 2016:
Ik vertelde eerder al dat Bobita een diefje bleek te zijn en het volgens-hem-nog-eetbaar-spul uit de vuilbak ging vissen. Tot chocomousse potjes toe die hij volledig leeglikte. Nu maakte ik me daar nog niet zo'n zorgen over, want Blutshondjes Max en Titza deden dit in het begin ook. Zelfs de kattenvoerbakjes waren niet veilig en werden meteen leeggegeten. Dit gedrag komt vaak voor bij dieren die honger geleden hebben. En als er iets is wat ik vreselijk vind, dan zijn het dieren die honger lijden of geleden hebben... Vandaar dat alle Blutsjes onbeperkt voer tot hun beschikking krijgen, nooit meer honger hier! Max en Titza's steelgedrag maakte snel ruimte voor 'oh, ik weet dat ik niets hoef te stelen, want mijn eetbakje wordt dagelijks meermaals bijgevuld en mijn buikje is daardoor altijd gevuld'. Toen ik dit filmpje afgelopen weekend maakte, had Bobita net het snoepverdelertje van de katjes gestolen. Heel onschuldig nog op dat moment en ik lachte er nog mee omdat hij daar potverdorie nog snoep wist uit te halen ook. Maar een paar daagjes later escaleerde zijn gedrag, hij ging blaffen en grommen als Max en Titza wilden eten of drinken. Hij ging zelfs stoer voor de eetbak liggen zodat de anderen er niet aan konden. Ook de katten blafte hij weg en ik wilde niet dat dit gedrag nog verder zou escaleren. Max is doof en blind en ziet of hoort natuurlijk niet dat Bobita daar dreigend neer ligt. Vandaar dat hij voorlopig even apart zat als ik buiten aan het werk was. Want ik wilde niet dat als ik terug binnen kwam van mijn buitenwerk, dat er een stuk uit Max gebeten was. We zijn onmiddellijk kordaat en consequent beginnen optreden en gelukkig zien we al een beetje verbetering. Zo was zijn gedrag gistervoormiddag keurig, tot hij in de namiddag weer een beetje in dat zelfde gromgedrag viel. Hij krijgt net zoals Titza en Max twee maal natvoer per dag en onbeperkt brokjes. Hij moet gewoon die klik maken dat hij nooit meer honger zal hebben hier. Van zodra ik Bobita voor de eerste keer aanschouwde, wist ik dat als de stress - die door de verhuizing veroorzaakt werd - weg zou vallen, er een klein duiveltje zou komen piepeloeren. Iets in zijn ene (niet beschadigde) oogje verraadde dat... Maar waar ik vandaag weer problemen voorzag, want in de voormiddag blafte en gromde hij iedereen weer weg, is hij vanaf de namiddag ontzettend braaf geweest. Hij is zelfs bij Max op het kussen gaan liggen en ik heb het aangedurfd om ze samen te laten liggen terwijl ik buiten aan het werk was (Bobita kan nog niet buiten - eerst moet dat rolstoeltje arriveren en Titza en Max die hebben met dit weer zoiets van 'bekijk het maar, wij liggen hier goed!), want ze lagen zo ontzettend schattig samen. Voor Max niet slecht, want door zijn doof en blind zijn heeft hij nood aan lichamelijk contact. Kortom: we boeken vooruitgang!
Ik vertelde eerder al dat Bobita een diefje bleek te zijn en het volgens-hem-nog-eetbaar-spul uit de vuilbak ging vissen. Tot chocomousse potjes toe die hij volledig leeglikte. Nu maakte ik me daar nog niet zo'n zorgen over, want Blutshondjes Max en Titza deden dit in het begin ook. Zelfs de kattenvoerbakjes waren niet veilig en werden meteen leeggegeten. Dit gedrag komt vaak voor bij dieren die honger geleden hebben. En als er iets is wat ik vreselijk vind, dan zijn het dieren die honger lijden of geleden hebben... Vandaar dat alle Blutsjes onbeperkt voer tot hun beschikking krijgen, nooit meer honger hier! Max en Titza's steelgedrag maakte snel ruimte voor 'oh, ik weet dat ik niets hoef te stelen, want mijn eetbakje wordt dagelijks meermaals bijgevuld en mijn buikje is daardoor altijd gevuld'. Toen ik dit filmpje afgelopen weekend maakte, had Bobita net het snoepverdelertje van de katjes gestolen. Heel onschuldig nog op dat moment en ik lachte er nog mee omdat hij daar potverdorie nog snoep wist uit te halen ook. Maar een paar daagjes later escaleerde zijn gedrag, hij ging blaffen en grommen als Max en Titza wilden eten of drinken. Hij ging zelfs stoer voor de eetbak liggen zodat de anderen er niet aan konden. Ook de katten blafte hij weg en ik wilde niet dat dit gedrag nog verder zou escaleren. Max is doof en blind en ziet of hoort natuurlijk niet dat Bobita daar dreigend neer ligt. Vandaar dat hij voorlopig even apart zat als ik buiten aan het werk was. Want ik wilde niet dat als ik terug binnen kwam van mijn buitenwerk, dat er een stuk uit Max gebeten was. We zijn onmiddellijk kordaat en consequent beginnen optreden en gelukkig zien we al een beetje verbetering. Zo was zijn gedrag gistervoormiddag keurig, tot hij in de namiddag weer een beetje in dat zelfde gromgedrag viel. Hij krijgt net zoals Titza en Max twee maal natvoer per dag en onbeperkt brokjes. Hij moet gewoon die klik maken dat hij nooit meer honger zal hebben hier. Van zodra ik Bobita voor de eerste keer aanschouwde, wist ik dat als de stress - die door de verhuizing veroorzaakt werd - weg zou vallen, er een klein duiveltje zou komen piepeloeren. Iets in zijn ene (niet beschadigde) oogje verraadde dat... Maar waar ik vandaag weer problemen voorzag, want in de voormiddag blafte en gromde hij iedereen weer weg, is hij vanaf de namiddag ontzettend braaf geweest. Hij is zelfs bij Max op het kussen gaan liggen en ik heb het aangedurfd om ze samen te laten liggen terwijl ik buiten aan het werk was (Bobita kan nog niet buiten - eerst moet dat rolstoeltje arriveren en Titza en Max die hebben met dit weer zoiets van 'bekijk het maar, wij liggen hier goed!), want ze lagen zo ontzettend schattig samen. Voor Max niet slecht, want door zijn doof en blind zijn heeft hij nood aan lichamelijk contact. Kortom: we boeken vooruitgang!
Woensdag 09 november 2016:
We hebben twee vrijkaarten te geef voor het Beestenfeest op zondag 27 november in Waregem Expo! We staan daar van 10u tot 18u met een standje ten voordele van ons Blutsjestehuis en we hopen een heleboel van onze Blutsjesvrienden te ontmoeten. Nog leuker is natuurlijk dat twee personen dit geheel gratis kunnen doen! Laat een berichtje achter onderaan deze post: https://www.facebook.com/dekattenbrigade.opvang/photos/a.1469076000007864.1073741828.1469065656675565/1793874167528044/?type=3&theater op onze Facebookpagina als je graag kans maakt op een ticket. We noteren dan alle naampjes, steken deze in een potje en laten een onschuldig pootje of misschien zelfs snaveltje (wie weet?) van onze Blutsjes de winnaars eruit halen. Vrijdagavond op 11 november maken we de gelukkigen bekend! De vrijkaartjes worden dan maandag op de bus gedaan zodat ze zeker nog tijdig toekomen. Spannend allemaal en dat vindt ook ons verlamde Blutsje Andreas. Hij trekt er zelfs een gekke bek van, haha!
We hebben twee vrijkaarten te geef voor het Beestenfeest op zondag 27 november in Waregem Expo! We staan daar van 10u tot 18u met een standje ten voordele van ons Blutsjestehuis en we hopen een heleboel van onze Blutsjesvrienden te ontmoeten. Nog leuker is natuurlijk dat twee personen dit geheel gratis kunnen doen! Laat een berichtje achter onderaan deze post: https://www.facebook.com/dekattenbrigade.opvang/photos/a.1469076000007864.1073741828.1469065656675565/1793874167528044/?type=3&theater op onze Facebookpagina als je graag kans maakt op een ticket. We noteren dan alle naampjes, steken deze in een potje en laten een onschuldig pootje of misschien zelfs snaveltje (wie weet?) van onze Blutsjes de winnaars eruit halen. Vrijdagavond op 11 november maken we de gelukkigen bekend! De vrijkaartjes worden dan maandag op de bus gedaan zodat ze zeker nog tijdig toekomen. Spannend allemaal en dat vindt ook ons verlamde Blutsje Andreas. Hij trekt er zelfs een gekke bek van, haha!
Onze verlamde Blutsjes zijn echte spierbonken. Menig sporter zou er jaloers op zijn en ik stiekem ook. Als ik hen van de grond of krabpaal pluk om hun blaasje te legen of te hullen in een nieuwe luier, dan voel ik die armspiertjes bijna branden in mijn handpalm en dan kan ik niet anders dan bijzonder trots zijn op deze nog-meer-dan-bijzondere wezentjes! Gek genoeg staan nog steeds een heleboel mensen ervan te kijken dat een groot deel van onze verlamde Blutsjes krabpalen beklimt. Ze doen dit met uiterst gemak en met heel veel verve! Daarom bedacht ik me dat ik op een wel heel gekke manier kon tonen hoeveel kracht zij in die voorpootjes hebben. We besloten daarom een 'cliffhanger' te doen! Geen nood, we oefenen dit wel vaker en ik wist stiekem eigenlijk al dat Cake en Matei dit niet konden. Maar toch wilde ik hen graag in het avontuur betrekken, want ze kunnen beide wel degelijk krabpalen klimmen. Ook ons kleine Thorremanneke is aan de beterhand en dat is eraan te zien. Vanmorgen betrapte ik hem op een uiterst charmante speelbui waarbij hij op zijn rugje lag onderaan een krabpaal en met zijn voorpootjes naar Cake hengelde, die dan net hetzelfde deed vanaf een plankje hoger en met haar pootjes naar beneden viste. Yes, Thor versus snot: 1 - 0!
Dinsdag 08 november 2016:
Chris van Billigatto heeft ons weer voorzien van prachtige, handgemaakte juweeltjes die we mogen verkopen ten voordele van ons Blutsjestehuis! Met het oog op de nieuwe, grotere ziekenboeg waar we behoorlijk wat nieuw materiaal voor moeten aanschaffen, is dit meer dan welkom. Ze heeft niet alleen een portie kundigheid in de juweeltjes gestopt, maar ook een grote brok liefde - dat is eraan te zien. De juweeltjes kosten 9 euro per setje oorbelletjes, idem dito voor de ring of haarschuivertje, verzendkosten inbegrepen - ook buiten België. Allemaal voorzien van ludieke kattenkopjes of her en der valt er zelfs een pootje te bespeuren. Bestellen kan via een mailtje te sturen naar: [email protected], met vermelding van je adres en keuze van juweeltje. We hebben oorhangertjes in de aanbieding met felle, maar ook neutrale zwart/wit tinten. Er zijn oorbelletjes te vinden in drukknop-vorm en hele leuke ringen die in verschillende maten komen. De ringen zijn voorzien dat ze aangepast kunnen worden naargelang de dikte van de vinger. En de haarschuivertjes zijn gewoon te schattig voor woorden! Ideaal als klein Kerstgeschenkje onder de boom binnenkort. Iemand wordt vast heel blij met zo'n klein cadeautje vol liefde!
Chris van Billigatto heeft ons weer voorzien van prachtige, handgemaakte juweeltjes die we mogen verkopen ten voordele van ons Blutsjestehuis! Met het oog op de nieuwe, grotere ziekenboeg waar we behoorlijk wat nieuw materiaal voor moeten aanschaffen, is dit meer dan welkom. Ze heeft niet alleen een portie kundigheid in de juweeltjes gestopt, maar ook een grote brok liefde - dat is eraan te zien. De juweeltjes kosten 9 euro per setje oorbelletjes, idem dito voor de ring of haarschuivertje, verzendkosten inbegrepen - ook buiten België. Allemaal voorzien van ludieke kattenkopjes of her en der valt er zelfs een pootje te bespeuren. Bestellen kan via een mailtje te sturen naar: [email protected], met vermelding van je adres en keuze van juweeltje. We hebben oorhangertjes in de aanbieding met felle, maar ook neutrale zwart/wit tinten. Er zijn oorbelletjes te vinden in drukknop-vorm en hele leuke ringen die in verschillende maten komen. De ringen zijn voorzien dat ze aangepast kunnen worden naargelang de dikte van de vinger. En de haarschuivertjes zijn gewoon te schattig voor woorden! Ideaal als klein Kerstgeschenkje onder de boom binnenkort. Iemand wordt vast heel blij met zo'n klein cadeautje vol liefde!
|
|
Een Blutsjestehuis runnen betekent ook tonnen afval per week! Want de monstertjes eten behoorlijk wat weg en wat erin gaat, komt er natuurlijk weer uit. De natte billendoekjes kan ik niets eens meer tellen hoeveel pakjes hiervan per dag doorvliegen en de incontinentiedoeken idem ditto. Luiers vliegen ons om de oren, net zoals de verpakkingen van al het droog- en natvoer dat onze Blutsjes dagelijks verorberen. Ons bewonersaantal is sinds onze komst op de boerderij gegroeid, met niet alleen katjes, maar ook een heleboel anders Blutsjes, zelfs gevederde en wollige. De kattenbakken worden bovendien om de dag volledig leeggekieperd en voorzien van nieuwe vulling en dat laat die afvalstapel wekelijks behoorlijk oplopen. Loodzwaar als we klontervormend zand gebruiken trouwens. Onze afvalcontainers werden te klein, behoorlijk te klein om al die vuilzakken kwijt te kunnen. Waardoor we zelfs genoodzaakt waren om een heleboel zakken rondom de twee kleine containers (links op de foto) te zetten. Een behoorlijke karwei om niet alleen twee loodzware containers naar voren te trekken, maar ook nog eens talloze zakken. Bovendien hadden we compassie met de mannen die het vuil kwamen ophalen, dus hebben we prompt nieuwe, vele grotere containers besteld waar we behoorlijk wat in kwijt kunnen! Inmiddels worden deze containers ook wekelijks tot aan de nok gevuld - een teken dat ons tehuis op volle toeren draait. Het voordeel van deze containers is dat ze een stuk makkelijker vooraan te trekken zijn (ondanks dat ze veel groter en zwaarder zijn) en dat maakt ons leven toch net dat tikkeltje makkelijker. Stom eigenlijk hoe zo'n kleine verandering, zo'n grote impact heeft. Wij happy, de mannen van Van Heede ook en hun verwerkingsafdeling vast ook. Want onze rekeningen lopen behoorlijk op, maar de service is dan ook top!
Maandag 07 november 2016:
Ik vertelde eerder al dat Kobe Snottebel ziek is. Natuurlijk is hij altijd wel een beetje ziek door zijn allergie, want de snottebelletjes vliegen in het rond. Iedere bezoeker werd vast wel gezegend door zijn niesbuien en zwevende snotjes. Maar nu was hij echt ziek waardoor hij niet meer at. Hij wilde wel, ging naar de eetbak toe, graaide met zijn pootje er een stukje vlees uit en gooide het nadien weer op de grond. Hij oogde plots heel mager, dus besloten we om hem binnen te halen en even goed in de gaten te houden. Hij at inderdaad helemaal niks, foute boel dus! Maar toen ik met de Metacam startte, at hij plots wel een beetje. Zou hij dan een letsel in de mond hebben? Dat werd dus een ritje dierenarts vorige week. Helaas was onze Kobe een monster die niet in zijn bekje liet kijken en kreeg hij een klein roesje. Niks, maar dan ook niks te vinden in zijn bekje! Dus dan maar bloed prikken en daar kwam - gelukkig - niets alarmerends uit, maar wel waren zijn witte bloedcellen verhoogd. Ergens woekert er dus toch een ontsteking in zijn tengere lijfje. Maar we waren al gestart met antibiotica naast de Metacam en ook de aërosol draait overuren voor hem en het werpt zijn vruchten af, want daarstraks zag ik hem uit zijn dak gaan met een speeltje. Kobe vindt het wel heerlijk zo dat hij verwend wordt als een prins. 's Nachts slaapt ie heerlijk dicht tegen mij aan en stiekem hou ik daar ook wel van!
Ik vertelde eerder al dat Kobe Snottebel ziek is. Natuurlijk is hij altijd wel een beetje ziek door zijn allergie, want de snottebelletjes vliegen in het rond. Iedere bezoeker werd vast wel gezegend door zijn niesbuien en zwevende snotjes. Maar nu was hij echt ziek waardoor hij niet meer at. Hij wilde wel, ging naar de eetbak toe, graaide met zijn pootje er een stukje vlees uit en gooide het nadien weer op de grond. Hij oogde plots heel mager, dus besloten we om hem binnen te halen en even goed in de gaten te houden. Hij at inderdaad helemaal niks, foute boel dus! Maar toen ik met de Metacam startte, at hij plots wel een beetje. Zou hij dan een letsel in de mond hebben? Dat werd dus een ritje dierenarts vorige week. Helaas was onze Kobe een monster die niet in zijn bekje liet kijken en kreeg hij een klein roesje. Niks, maar dan ook niks te vinden in zijn bekje! Dus dan maar bloed prikken en daar kwam - gelukkig - niets alarmerends uit, maar wel waren zijn witte bloedcellen verhoogd. Ergens woekert er dus toch een ontsteking in zijn tengere lijfje. Maar we waren al gestart met antibiotica naast de Metacam en ook de aërosol draait overuren voor hem en het werpt zijn vruchten af, want daarstraks zag ik hem uit zijn dak gaan met een speeltje. Kobe vindt het wel heerlijk zo dat hij verwend wordt als een prins. 's Nachts slaapt ie heerlijk dicht tegen mij aan en stiekem hou ik daar ook wel van!
Aanpassingstijd nodig? Niks van! Ook Blutshondje Bobita voelde zich vanaf minuut één helemaal thuis in ons Blutsjestehuis. Het was even spannend hoe hij op de andere dieren zou reageren, maar zoals ik stiekem al wel wist, hoefde ik me daar ook geen zorgen over te maken. Katjes en hondjes? Allemaal zijn ze vriendjes van hem! Waar hij zo geweldig leuk van kan genieten zijn koekjes en snoepjes. Onze Blutshondjes zijn de laatste tijd zo verwend door onze Blutsjesvrienden, dat ik hen dagelijks wel een kauwbeentje of twee geef. En dat vindt Bobita heerlijk! Kijk hem eens genieten van zijn eerste Dentastix, jammie zegt ie. Max en Titza zijn natuurlijk seniors die met zulk koud weer, toch wel de ganse dag liggen slapen, dicht tegen de verwarming aan. Maar Bobita is jong en hij wilt spelen. Max begrijpt dat niet zo goed en Titza is een echte diva. Dus amuseert hij zichzelf, door de vuilbak te plunderen bijvoorbeeld. Ik moet wel eerlijk zeggen dat Max een beetje last had van Bobita's komst en dat hij een paar dagen depressief oogde. Ik heb het gevoel dat hij voordien heel vaak plaats moest ruimen voor een jonger dier en dat hij nu ook bang had om weer dat zelfde scenario tegemoet te gaan. Niet zo makkelijk om met hem hierover te communiceren aangezien hij doof en blind is. Maar de knuffeltjes hebben geholpen, want vandaag is Max weer zijn vrolijke zelve. Eindelijk heeft hij door dat hij hier voor altijd blijft wonen, voor hoe lang die voor altijd ook is. Trots op onze Blutsjes!
Zondag 06 november 2016:
Donderdag in de vroege ochtend kwam mijn kleine verlamde scheetje me snotterig tegemoet geschuifeld. Ik hoopte dat zijn snotneusje door de dag weg zou ebben en dat het gewoon kwam omdat hij weer met water had zitten spelen. Want de laatste tijd spettert en plontst hij weer met zijn voorpootje in de waterpot en dat maakt dat ik daarna een doorweekte Thor van de grond mag plukken om zijn broekje en luiertje te verschonen. Maar vrijdag begon hij zich een beetje hangerig te voelen en was het duidelijk dat hij zijn snotje niet zomaar zelf ging kunnen overwinnen. Medicatie, dat was wat we nodig hadden! Sab moest 's avonds nog Riana en Kobe's medicatie ophalen bij onze dierenarts dus even in twijfel: Thor meenemen of gewoon medicatie? Thor vindt auto rijden vreselijk en vreselijk betekent stress en stress betekent nog zieker worden. Dus besloten we om gewoon Antirobe mee te brengen, want da's het enige medicijn waar hij geen allergische reactie tegen vertoont. Onze dienarts had enkel de generische vorm in tabletvorm liggen, geen probleem - Thor is best een flinkerd! Gisteravond hoorde ik een stevige reutel uit zijn lijfje komen en dan moet het Blusjeshospitaal op hogere toeren draaien. Tijd voor de aërosol! Vandaag lijkt hij zich een klein beetje beter te voelen, maar we blijven hem 2x daags aërosollen tot hij zich helemaal goed voelt. Ik hoop dat mijn kleine baby'tje zich snel beter voelt! En vanmorgen kwam Andreas me ook toegeschuifeld, want dat doet ie elke morgend en dan vraagt hij of ik hem op de krabpaal aan het raam kan zetten. Zoals altijd verwacht ik dan een heel vocaal concert (want oh, wat kan dat manneke protesteren als ik net een patiënt op de behandeltafel gezet heb en dus niet gelijk Andreas wens kan vervullen!) en ondanks dat hij zijn bekje wel opende, kwam er amper geluid uit. Dus ook onze Andreas mocht vandaag in de aërsol plaatsnemen. Daarnet kwam er toch al een klein stemmetje uit zijn bekje galmen, dus ik hoop dat we de bacilletjes op die manier klem kunnen zetten, want we willen niet nog meer zieke verlamde Blutsjes!
Donderdag in de vroege ochtend kwam mijn kleine verlamde scheetje me snotterig tegemoet geschuifeld. Ik hoopte dat zijn snotneusje door de dag weg zou ebben en dat het gewoon kwam omdat hij weer met water had zitten spelen. Want de laatste tijd spettert en plontst hij weer met zijn voorpootje in de waterpot en dat maakt dat ik daarna een doorweekte Thor van de grond mag plukken om zijn broekje en luiertje te verschonen. Maar vrijdag begon hij zich een beetje hangerig te voelen en was het duidelijk dat hij zijn snotje niet zomaar zelf ging kunnen overwinnen. Medicatie, dat was wat we nodig hadden! Sab moest 's avonds nog Riana en Kobe's medicatie ophalen bij onze dierenarts dus even in twijfel: Thor meenemen of gewoon medicatie? Thor vindt auto rijden vreselijk en vreselijk betekent stress en stress betekent nog zieker worden. Dus besloten we om gewoon Antirobe mee te brengen, want da's het enige medicijn waar hij geen allergische reactie tegen vertoont. Onze dienarts had enkel de generische vorm in tabletvorm liggen, geen probleem - Thor is best een flinkerd! Gisteravond hoorde ik een stevige reutel uit zijn lijfje komen en dan moet het Blusjeshospitaal op hogere toeren draaien. Tijd voor de aërosol! Vandaag lijkt hij zich een klein beetje beter te voelen, maar we blijven hem 2x daags aërosollen tot hij zich helemaal goed voelt. Ik hoop dat mijn kleine baby'tje zich snel beter voelt! En vanmorgen kwam Andreas me ook toegeschuifeld, want dat doet ie elke morgend en dan vraagt hij of ik hem op de krabpaal aan het raam kan zetten. Zoals altijd verwacht ik dan een heel vocaal concert (want oh, wat kan dat manneke protesteren als ik net een patiënt op de behandeltafel gezet heb en dus niet gelijk Andreas wens kan vervullen!) en ondanks dat hij zijn bekje wel opende, kwam er amper geluid uit. Dus ook onze Andreas mocht vandaag in de aërsol plaatsnemen. Daarnet kwam er toch al een klein stemmetje uit zijn bekje galmen, dus ik hoop dat we de bacilletjes op die manier klem kunnen zetten, want we willen niet nog meer zieke verlamde Blutsjes!
Zaterdag 05 november 2016:
Hoe ziet een typische zaterdagavond er in ons Blutsjestehuis uit? Geen tv kijken allesinds en tegen de klok werken! Tegen valavond worden Pixel en Paloma naar binnen gehaald en krijgen ze nog een nachtelijke snack geserveerd. De schaapjes worden op stal gezet en krijgen nog een grote portie korrelvoer en hooi voorgeschoteld, iets waar ze dol op zijn! De konijntjes moeten ook hun bedje op zoeken en de laatste tijd zijn Bunny Lee en Guus een beetje donderstenen! Als ze bijna aan hun stalletje arriveren, zetten ze het op een lopen en lijkt het alsof we tikkertje aan het spelen zijn. Gelukkig ben ik altijd diegene die wint en zitten ze na een rondje-mijn-tong-hangt-ver-uit-mijn-mond prinsheerlijk groentjes te knabbelen achter een gesloten, veilige deur. Daarna is het de beurt om het badje op te stellen en 12 verlamde en luier-katjes en een hondje in bad te stoppen. Toch een werkje waar ik ruim anderhalf uur zoet mee ben, want tevens worden ook de blaasjes geleegd en luiertjes verschoond. Een terugkerend werkje dat om de dag herhaald wordt. Nadien is het tijd om de dierenafwas weg te werken, ondertussen draaien de laatste dierenwasjes op volle toeren en moeten we even naar de stock lopen om allerlei natvoer bij elkaar te scharen en nadien te serveren. Alle Blutsjes krijgen natvoer geserveerd, ook de hondjes waar bij Titza en Max een portie medicatie vermengd is. Tussendoor is het goed de klok in de gaten houden en tijdig diabeetjes Sjoefke en Hillie van hun insuline spuitje voorzien. Thor nog even in de transportmand met aërosol zetten, want die is ontzettend snotterig en heeft een reutel op zijn luchtwegen. Het natvoer is ondertussen klaar om geserveerd te worden waarbij Ataxiekatje Hanna en verlamd Blutsje Elpida al luid zitten te roepen of we niet de benen vanonder ons lijf kunnen lopen want ze hebben honger! En op het binnenplein komen ons een heleboel Blutsjes tegemoet gelopen die haast niet kunnen wachten om met hun snuitjes en pootjes in de eetbakjes te duiken. Alle afval naar de containers brengen en dan rest er nog een klein momentje om een klein beetje computerwerk bij te werken. Niet veel, want de klok tikt hard door en er moeten ook nog updatetekstjes geschreven worden en luiers die naar me liggen lonken om gepimpt te worden. Tussendoor nog even zelf een avondlijk diner in de microgolfoven smijten, want ook onze hongerige maagjes lijken te protesteren. Vanavond aten we een kant-en-klare veggie spaghetti (en stiekem zijn we die al helemaal beu gegeten - maar eten is eten!). Met een mond vol en een hand op de laptop werk ik de social media bij en daarna geeft de klok al een nieuwe dag aan, want het is ver middernacht gepasseerd. Dus duik ik tussen de medicatie om een aantal Blutsjes hun dagelijkse medicijntjes uit te delen en ook de katjes die momenteel in de lappenmand liggen te verzorgen. Ook de verlamde Blutsjes en Jake moeten alweer een nieuwe blaasleegronde ondergaan en moeten er weer een 8-tal nieuwe luiers rond billetjes gehesen worden. Het verzorgen van Blutsjes is heel arbeidsintensief, 24/7 en dit het hele jaar door zonder een dagje verlof. Al heb ik mezelf beloofd om binnenkort eens een Kerstfilm te kijken, zodat ik toch anderhalf uur "vakantie" heb en even van mijn Blutsjeswereld in een andere wereld kan duiken. Nu nog ergens een tv vandaan toveren, want ook al heeft onze tv maanden verlof gehad - hij heeft er de brui aan gegeven (hoe ironisch eigenlijk!).
Hoe ziet een typische zaterdagavond er in ons Blutsjestehuis uit? Geen tv kijken allesinds en tegen de klok werken! Tegen valavond worden Pixel en Paloma naar binnen gehaald en krijgen ze nog een nachtelijke snack geserveerd. De schaapjes worden op stal gezet en krijgen nog een grote portie korrelvoer en hooi voorgeschoteld, iets waar ze dol op zijn! De konijntjes moeten ook hun bedje op zoeken en de laatste tijd zijn Bunny Lee en Guus een beetje donderstenen! Als ze bijna aan hun stalletje arriveren, zetten ze het op een lopen en lijkt het alsof we tikkertje aan het spelen zijn. Gelukkig ben ik altijd diegene die wint en zitten ze na een rondje-mijn-tong-hangt-ver-uit-mijn-mond prinsheerlijk groentjes te knabbelen achter een gesloten, veilige deur. Daarna is het de beurt om het badje op te stellen en 12 verlamde en luier-katjes en een hondje in bad te stoppen. Toch een werkje waar ik ruim anderhalf uur zoet mee ben, want tevens worden ook de blaasjes geleegd en luiertjes verschoond. Een terugkerend werkje dat om de dag herhaald wordt. Nadien is het tijd om de dierenafwas weg te werken, ondertussen draaien de laatste dierenwasjes op volle toeren en moeten we even naar de stock lopen om allerlei natvoer bij elkaar te scharen en nadien te serveren. Alle Blutsjes krijgen natvoer geserveerd, ook de hondjes waar bij Titza en Max een portie medicatie vermengd is. Tussendoor is het goed de klok in de gaten houden en tijdig diabeetjes Sjoefke en Hillie van hun insuline spuitje voorzien. Thor nog even in de transportmand met aërosol zetten, want die is ontzettend snotterig en heeft een reutel op zijn luchtwegen. Het natvoer is ondertussen klaar om geserveerd te worden waarbij Ataxiekatje Hanna en verlamd Blutsje Elpida al luid zitten te roepen of we niet de benen vanonder ons lijf kunnen lopen want ze hebben honger! En op het binnenplein komen ons een heleboel Blutsjes tegemoet gelopen die haast niet kunnen wachten om met hun snuitjes en pootjes in de eetbakjes te duiken. Alle afval naar de containers brengen en dan rest er nog een klein momentje om een klein beetje computerwerk bij te werken. Niet veel, want de klok tikt hard door en er moeten ook nog updatetekstjes geschreven worden en luiers die naar me liggen lonken om gepimpt te worden. Tussendoor nog even zelf een avondlijk diner in de microgolfoven smijten, want ook onze hongerige maagjes lijken te protesteren. Vanavond aten we een kant-en-klare veggie spaghetti (en stiekem zijn we die al helemaal beu gegeten - maar eten is eten!). Met een mond vol en een hand op de laptop werk ik de social media bij en daarna geeft de klok al een nieuwe dag aan, want het is ver middernacht gepasseerd. Dus duik ik tussen de medicatie om een aantal Blutsjes hun dagelijkse medicijntjes uit te delen en ook de katjes die momenteel in de lappenmand liggen te verzorgen. Ook de verlamde Blutsjes en Jake moeten alweer een nieuwe blaasleegronde ondergaan en moeten er weer een 8-tal nieuwe luiers rond billetjes gehesen worden. Het verzorgen van Blutsjes is heel arbeidsintensief, 24/7 en dit het hele jaar door zonder een dagje verlof. Al heb ik mezelf beloofd om binnenkort eens een Kerstfilm te kijken, zodat ik toch anderhalf uur "vakantie" heb en even van mijn Blutsjeswereld in een andere wereld kan duiken. Nu nog ergens een tv vandaan toveren, want ook al heeft onze tv maanden verlof gehad - hij heeft er de brui aan gegeven (hoe ironisch eigenlijk!).
Ik had deze week al een sneak-preview gegeven van verlamd Blutshondje Bobita, maar hier komt dan eindelijk zijn officiële voorstelstukje. Onze vriend heeft een ongeluk gehad waardoor zijn ruggengraat beschadigd is en helaas was de breuk te oud om nog een operatie te ondergaan. Ook zijn linkeroogje is iets kleiner en heeft een waas, wellicht ook een trauma aan opgelopen tijdens dat ongeluk. Gelukkig werd Bobita op de Roemeense straten gespot en was er een sponsor die zijn verblijf bij Ramona wilde bekostigen. Zij runt namelijk een revalidatiecentrum voor gehandicapte - voornamelijk verlamde - honden en katten. Zij doet dagelijks fysiotherapie waardoor de meeste honden gelukkig weer in staat zijn om te lopen. Helaas liet de sponsor Bobita in de steek waardoor er geen maandelijkse betalingen meer voor hem binnenkwamen, hoewel dit wel beloofd werd. Ondanks dat er geen centjes binnenkwamen, bleef Ramona Bobita verder behandelen en zijn spiertjes en gewrichtjes soepel houden. En dan werden wij gecontacteerd! Ramona vroeg of wij Bobita in ons Blutsjestehuis konden opnemen, want anders zag ze hem genoodzaakt om naar een overvol Roemeens asiel te brengen en dat wilde ze toch liever niet. Het is al geen fijne plek voor gezonde hondjes, laat staan voor een verlamde hond en dat met de winter voor de deur. Het zou wellicht Bobita's dood betekenen en ik durf er niet aan te denken wat een verlamde hond moet doorstaan op zo'n overvolle plek... Bij een gevecht zou hij het onderspit delven... Uiteraard zeiden we dat deze knapperd welkom was! Het is even wennen, want verlamde hondjes moeten toch net een tikkeltje anders verzorgd worden dan onze verlamde katjes - maar de basis is hetzelfde. En hij is werkelijk zo'n geweldig lieve scheet! Heel sociaal naar de andere dieren en hij schuifelt altijd achter onze konten aan. Want het is duidelijk dat hij altijd in de buurt van mensen wilt zijn en het liefste de hele dag door bevestiging krijgt. Een kleine dief is hij ook, want hij weet zich feilloos (en haast geluidloos!) naar de katteneetbakjes te begeven om zowel een heleboel korrel- als natvoer naar binnen te werken, haha! En daar moeten we dan even creatief ingrijpen want Bobita staat natuurlijk op speciaal dieetvoer om zijn darmpjes optimaal te laten werken. Binnenkort regelen we een rolstoeltje voor hem, maar het zou best wel eens kunnen dat we hiervoor de hulp van onze Blutsjesvrienden gaan inschakelen. Dat zou hem de kans geven om op het binnenplein te karren en wandelingen te maken samen met mede-Blutshondjes Titza en Max. Welkom lieve Bobita, we zijn blij dat je er bent en onze dag altijd weet op te vrolijken met je gekke snoet, grote flappers en gekke waggelkont!
Vrijdag 04 november 2016:
Ingrid was Paloma's taxi afgelopen zondag en opeens kwam het ter sprake of we Paloma's eitjes zouden eten? Want we zijn al jaren -overtuigd- vegetariër en de laatste jaren steeds meer vegan en dat houdt in dat we geen eitjes meer eten. Ondanks dat Paloma een afschreven ex-legbatterij kip is - die gelukkig een kans op leven kreeg en niet zoals een heleboel van haar lotgenootjes naar de slachterij gebracht werd - betekent het niet dat Paloma geen eitjes meer legt, integendeel zelfs. Doordat ze mankt, valt ze onder de noemer 'Blutskipjes' en da's meteen ook de reden waarom ze hier is komen wonen. En natuurlijk om Blutshaantje Pixel te vergezellen. Ondanks dat Paloma hier een goed leventje en vrije uitloop heeft en dagelijks een degelijk menu voorgeschoteld krijgt, eten we geen eitjes van haar op. Eitjes zijn in principe de menstruele cyclus van een kip... Wat Paloma ons geeft, krijgt ze zelf terug. Kippen zijn door de jaren heen zo genetisch gemanipuleerd dat 'het eitjes' leggen niet als normaal bestempeld kan worden - hoe meer eitjes, hoe groter de centjesopbrengst natuurlijk. Eitjes leggen kost een kip veel energie, heel veel energie. En die tekorten vullen wij aan door Paloma zelf van haar eitjes te laten smullen. Het is bijna een echte ei-shake, waarin ik ook nog een boel graantjes meng. Stiekem is Paloma niet meer de enige die van haar ei-shake geniet, want ook Pixel heeft de smaak te pakken en slurpt erop los! En kijk eens aan hoe mooi roze haar kammetje ondertussen al geworden is. Blij dat deze lieverd bij ons is komen wonen!
Ingrid was Paloma's taxi afgelopen zondag en opeens kwam het ter sprake of we Paloma's eitjes zouden eten? Want we zijn al jaren -overtuigd- vegetariër en de laatste jaren steeds meer vegan en dat houdt in dat we geen eitjes meer eten. Ondanks dat Paloma een afschreven ex-legbatterij kip is - die gelukkig een kans op leven kreeg en niet zoals een heleboel van haar lotgenootjes naar de slachterij gebracht werd - betekent het niet dat Paloma geen eitjes meer legt, integendeel zelfs. Doordat ze mankt, valt ze onder de noemer 'Blutskipjes' en da's meteen ook de reden waarom ze hier is komen wonen. En natuurlijk om Blutshaantje Pixel te vergezellen. Ondanks dat Paloma hier een goed leventje en vrije uitloop heeft en dagelijks een degelijk menu voorgeschoteld krijgt, eten we geen eitjes van haar op. Eitjes zijn in principe de menstruele cyclus van een kip... Wat Paloma ons geeft, krijgt ze zelf terug. Kippen zijn door de jaren heen zo genetisch gemanipuleerd dat 'het eitjes' leggen niet als normaal bestempeld kan worden - hoe meer eitjes, hoe groter de centjesopbrengst natuurlijk. Eitjes leggen kost een kip veel energie, heel veel energie. En die tekorten vullen wij aan door Paloma zelf van haar eitjes te laten smullen. Het is bijna een echte ei-shake, waarin ik ook nog een boel graantjes meng. Stiekem is Paloma niet meer de enige die van haar ei-shake geniet, want ook Pixel heeft de smaak te pakken en slurpt erop los! En kijk eens aan hoe mooi roze haar kammetje ondertussen al geworden is. Blij dat deze lieverd bij ons is komen wonen!
Onze Blutsjesfamilie werd vergroot door de komst van Callisto. Zij stond al enkele maanden op onze wachtlijst en nu was het moment eindelijk aangebroken dat we deze prinses mochten verwelkomen. Want ohja, een prinses is ze zeker! Callisto heeft afgelopen zomer in de rubriek van het welgekende boekje 'Dag Allemaal' gestaan en via die weg zochten haar vorige baasjes een nieuwe thuis. Er kwamen ontiegelijk veel reacties binnen omdat Callisto een Persje is, maar toch lukte het niet om dat ene forever thuisje te vinden omwille van haar medische mankementjes en plasprobleem. Want da's waar de meesten over vielen. Via een aantal andere kanalen zijn ze dan uiteindelijk bij ons terecht gekomen en hier heeft deze mooie meid wel degelijk haar furrever mandje gevonden! Callisto's vreemde gedrag is een beetje te verklaren door het feit dat ze als enige overlevertje is van een klein (gefokt) nestje. Haar broertje is helaas om ongekende redenen overleden en dat verklaart wellicht waarom Callisto een soort van mentale beperking heeft. Zo kan ze maar moeilijk afstanden inschatten en heeft ze in haar 4-jarig kattenleventje nog nooit gespeeld. Ze leeft een beetje in haar eigen wereldje en af en toe komt ze eens in onze wereld piepen om een aaitje te halen. Daarbij de nodige kirretjes waardoor we weten dat ze zich hier al helemaal thuisvoelt. Maar dit is nog niet alles, ze heeft namelijk ook last van heupdysplasie en haar plasprobleem is van fysische aard. We gaan nu even kijken hoe we dat plasprobleem kunnen aanpakken, maar dit is niet zo evident aangezien Callisto zich niet laat 'lezen' zoals alle andere Blutsjes die hier wonen dat wél doen. Tijd is hierin onze vriend en we zien wel hoe ze zal openbloeien - want we hebben hier immers alle geduld en tijd van de wereld voor. Welkom lieve meid, we nemen je blutsjes voor lief en we laten je groeien en bloeien op jouw eigen tempo en eigen(wijze) gekke manier!
Donderdag 03 november 2016:
Ons Fiv-je Capuchon kwam een beetje onverwachts in ons leven waaien. Hij werd ter euthanasie bij onze dierenarts aangeboden omdat hij Fiv heeft en niet met de andere katjes op zijn vorige adresje door één deur kon... Zijn vorige baasje had er alles aan gedaan om een nieuwe thuis te vinden, maar ze vond deze niet en daarom zag ze maar één uitkomst meer: Capuchon inslapen. Gelukkig stak onze dierenarts daar een stokje voor! Want stel je voor dat dit geweldige manneke er nu niet meer was... Het was even puzzelen om een noodbench op te stellen, want als hij niet met andere katjes kon, dan wilde ik dat toch graag even aankijken hoe hij daar nou op reageerde. Wel hij reageerde niet! Geen blaasje, niets! Hij heeft zijn quarantaine periode met verve uitgezeten en nu mocht hij dan los, in de grote groep. Alles liep van een leien dakje - de andere Blutsjes keken niet op of onder van een extra rode kat die op het binnenplein en de stallen drentelt en hij leek zich meteen te settelen in zijn nieuwe thuisje. Nu maar duimen dat de Fiv niet doorbreekt naar aids, want dan kan hij nog wel enkele jaartjes mee en daar hopen we toch wel heel erg op! Voorlopig ziet hij er tiptop uit en we gaan er alles aan doen om dat te behouden.
Ons Fiv-je Capuchon kwam een beetje onverwachts in ons leven waaien. Hij werd ter euthanasie bij onze dierenarts aangeboden omdat hij Fiv heeft en niet met de andere katjes op zijn vorige adresje door één deur kon... Zijn vorige baasje had er alles aan gedaan om een nieuwe thuis te vinden, maar ze vond deze niet en daarom zag ze maar één uitkomst meer: Capuchon inslapen. Gelukkig stak onze dierenarts daar een stokje voor! Want stel je voor dat dit geweldige manneke er nu niet meer was... Het was even puzzelen om een noodbench op te stellen, want als hij niet met andere katjes kon, dan wilde ik dat toch graag even aankijken hoe hij daar nou op reageerde. Wel hij reageerde niet! Geen blaasje, niets! Hij heeft zijn quarantaine periode met verve uitgezeten en nu mocht hij dan los, in de grote groep. Alles liep van een leien dakje - de andere Blutsjes keken niet op of onder van een extra rode kat die op het binnenplein en de stallen drentelt en hij leek zich meteen te settelen in zijn nieuwe thuisje. Nu maar duimen dat de Fiv niet doorbreekt naar aids, want dan kan hij nog wel enkele jaartjes mee en daar hopen we toch wel heel erg op! Voorlopig ziet hij er tiptop uit en we gaan er alles aan doen om dat te behouden.
Ons Riana is een klein raadseltje op zich! Ook de dierenartsen van Kat Zoekt Thuis zaten een beetje met de handen in het haar en omdat haar blaasprobleem maar niet opgelost raakte en dat haar kans op adoptie zo goed als nihil maakte, deden zij een aanvraag bij ons om Riana in ons Blutsjestehuis op te nemen. Ook wij zijn al erg druk geweest om haar door de medische mallenmolen te halen, zonder resultaat voorlopig. Het is wel duidelijk dat ons meisje geen overloopblaas heeft, maar echt nog wel controle heeft - want ze plast zowel in de kattenbak (en ook mandjes en dekentjes moeten eraan geloven) als kleine druppeltjes urine die ze verliest. In haar blaas woelt de ene bacteriële infectie na de andere. De eerste cultuur zei dat de bacterie resistent was aan alle antibiotica behalve Ronaxan. Dus startten we een kuur van ietsje langer dan een maand op en gelukkig verdween het bloed in haar plas. Even leek het erop dat alles beter zou worden, maar toen onze dierenarts een tweede blaasprik nam (en haar gelijk steriliseerde omdat ze onder narcose moest) zag ze gelijk dat haar urine nog steeds troebel kleurde en een sterke geur vertoonde. Dat voorspelde niet veel goeds! Ook de tweede cultuur kwam terug en nu is er weer een (andere) bacteriële infectie in haar blaas te vinden. Deze is niet resistent tegen Marbocyl, dus zijn we hier weer een kuur mee opgestart. Gisteren is Sab met Riana naar onze dierenarts gereden om een RX van haar blaas te nemen, maar zoals verwacht is er niets op te zien... Het raadseltje wordt steeds raadselachtiger! De enige optie en mogelijkheid die onze dierenarts nog ziet is dat Riana's sluitspier niet goed werkt, wat ervoor zorgt dat ze onbewust druppeltjes urine verliest en wat er dus ook voor zorgt dat infecties naar binnen kunnen treden. We gaan nu aan de slag met medicatie om de sluitspier beter te laten werken in de hoop dat dit dé oplossing is. De medicatie is besteld en we gaan hiermee aan de slag van zodra deze in ons bezit is. Ik ben benieuwd of we hiermee vooruitgang boeken en eindelijk tot de kern van dat raadsel komen. De druppeltjes urine storen me allerminst en de plasjes in de mandjes ook niet (al bezorgt me dat ontiegelijk veel poets- en waswerk!), maar het is om al die infecties waar ik me grote zorgen om maak! En stiekem hoop ik toch een beetje dat we het nu eindelijk bij het rechte eind gaan hebben!
Woensdag 02 november 2016:
Nota voor mezelf: laat nooit of te nimmer nog een doos met incontinentiedoeken op de grond staan, tenzij je de verlamde Blutsjes veel fun toewenst! Het is een gevaarlijke, bijna onweerstaanbare combinatie 'katten en kartonnen dozen' en al helemaal als daar nog een tienvoud aan incontinentiedoeken aan te pas komen. Ik was nog druk in de weer bij de verlamde Blutsjes tot er me plots een waaier van blauwe doeken tegemoet kwam en ik kon het eigenlijk al raden wat er gebeurd was... Onze Matei maakte zichzelf een heel knus slaapplekje baas door alle doeken handhaftig buiten te smijten en zijn kont in die doos te hijsen. Grappig zicht! Tot mijn groot jolijt heeft onze rode jongen de doeken redelijk intact gelaten. Die doeken hebben voor ons dezelfde waarde als goud want er worden er dagelijks een grote hoeveelheid van gebruikt. Dus top gedaan Matei, dank dat je niet in een vernielzuchtige bui was, haha! Maar aan zijn gezichtje te zien was hij daar veel te lui voor en konden zijn oogjes niet snel genoeg dicht vallen om naar dromenland te vliegen.
Nota voor mezelf: laat nooit of te nimmer nog een doos met incontinentiedoeken op de grond staan, tenzij je de verlamde Blutsjes veel fun toewenst! Het is een gevaarlijke, bijna onweerstaanbare combinatie 'katten en kartonnen dozen' en al helemaal als daar nog een tienvoud aan incontinentiedoeken aan te pas komen. Ik was nog druk in de weer bij de verlamde Blutsjes tot er me plots een waaier van blauwe doeken tegemoet kwam en ik kon het eigenlijk al raden wat er gebeurd was... Onze Matei maakte zichzelf een heel knus slaapplekje baas door alle doeken handhaftig buiten te smijten en zijn kont in die doos te hijsen. Grappig zicht! Tot mijn groot jolijt heeft onze rode jongen de doeken redelijk intact gelaten. Die doeken hebben voor ons dezelfde waarde als goud want er worden er dagelijks een grote hoeveelheid van gebruikt. Dus top gedaan Matei, dank dat je niet in een vernielzuchtige bui was, haha! Maar aan zijn gezichtje te zien was hij daar veel te lui voor en konden zijn oogjes niet snel genoeg dicht vallen om naar dromenland te vliegen.
Er zijn zo van die weken die pieken qua drukte en zoals het een beetje ten huize Blutsjestehuis gaat, komt alle drukte samen. Vandaag was weer zo'n gekke dag. Naast alle werk en beslommeringen stond er een dierenartsbezoekje op de planning voor Riana. Onverwachts mocht ook Kobe 'Snottebel' in de auto plaatsnemen en niet veel later op de behandeltafel, want hij gaat niet zo lekker (en dat heeft ervoor gezorgd dat hij 's nachts een plekje op mijn bed bemachtigd heeft - tot groot genoegen van onze zwarte prins!). Deze week hopen we meer nieuws te krijgen en dan kan ik er gelijk een update tegenaan smijten. En zonet hebben we nog een avondlijke autorit ondernomen om dit knappe ventje tegemoet te rijden. Blutshondjes Titza en Max hebben er een broertje bij! Bobita is verlamd en zocht een plekje en vond dat bij ons. Inmiddels heeft hij zijn eerste verzorgbeurt achter de rug en dat ging bijzonder vlot. Wel was het voor mij even wennen, want een verlamde hond verzorgen gaat toch nog net een tikkeltje anders dan bij verlamde katjes. Zijn bedje werd helemaal goedgekeurd en hij is helemaal klaar voor de nacht. Nog een klein nachtelijk snackje straks en dan kan hij wat slaap inhalen, want ik gok dat hij bijzonder moe is van dat lange reizen. Van zodra onze knapperd een beetje gesetteld is komt er een voorstelstukje aan, maar ik wilde jullie deze sneak-preview toch niet onthouden. Welkom Bobita!
Dinsdag 01 november 2016:
Stiekem zaten we eigenlijk een beetje op een vriendinnetje voor Blutshaantje Pixel te wachten. Niet dat hij zich verveelde, verre van zelfs! Want op de weide is er altijd wel iets te beleven tussen de schaapjes en konijntjes. Maar niets tipt er aan een soortgenootje natuurlijk. Toen Nathalie hier op bezoek was om haar ex-opvangkatje Riana te bezoeken, vertelde ze dat ze ook aan kippenopvang doet. Zij redt kipjes uit legbatterijen die anders geslacht zouden worden en zij zoekt daar een nieuwe thuis voor. Toevallig had zij op dat moment een Blutskipje waar ze een plekje voor zocht. En toen kwam de vraag of we dàt kipje eventueel een plekje wilden bieden op de Blutsjesboerderij en uiteraard zeiden we meteen 'ja'! Ingrid was zo lief om Paloma op te halen en haar richting nieuwe thuis te vervoeren. Paloma kwam uit de vervoersmand en zoals verwacht moest Pixel even heel erg stoer doen. Ons Blutsmeisje trok er zich niets van aan en de pikorde was dan ook uitzonderlijk snel bepaald. Het filmpje is gemaakt toen ze elkaar amper een paar uurtjes kenden. Waar Paloma is, is Pixel en omgekeerd. Paloma is een prachtige kip die mankt. Het zou best wel eens kunnen dat het om een zenuwbeschadiging gaat. Maar kipjes in legbatterijen hebben absoluut geen fijn leven en de meeste houden er ook een handicap aan over. Paloma is gelukkig gered en haar blutsje maakt haar net uniek. Haar kammetje zag er bij binnenkomst ontzettend bleek uit, maar daar begint ondertussen al verandering in te komen. Pixel slaapt nog steeds binnen omdat we nog geen klusser gevonden hebben die de staldeur kan komen in elkaar zetten + omhooghangen en dat maakt dat Paloma ook binnen slaapt. Na één nachtje wist ze gelijk al dat ze 's avonds aan de keukendeur moet komen staan. Kipjes worden zwaar onderschat en zijn echt ontzettend slimme dieren! Welkom lieve Paloma, we zijn zo blij met je komst en Pixel stiekem nog meer!
Stiekem zaten we eigenlijk een beetje op een vriendinnetje voor Blutshaantje Pixel te wachten. Niet dat hij zich verveelde, verre van zelfs! Want op de weide is er altijd wel iets te beleven tussen de schaapjes en konijntjes. Maar niets tipt er aan een soortgenootje natuurlijk. Toen Nathalie hier op bezoek was om haar ex-opvangkatje Riana te bezoeken, vertelde ze dat ze ook aan kippenopvang doet. Zij redt kipjes uit legbatterijen die anders geslacht zouden worden en zij zoekt daar een nieuwe thuis voor. Toevallig had zij op dat moment een Blutskipje waar ze een plekje voor zocht. En toen kwam de vraag of we dàt kipje eventueel een plekje wilden bieden op de Blutsjesboerderij en uiteraard zeiden we meteen 'ja'! Ingrid was zo lief om Paloma op te halen en haar richting nieuwe thuis te vervoeren. Paloma kwam uit de vervoersmand en zoals verwacht moest Pixel even heel erg stoer doen. Ons Blutsmeisje trok er zich niets van aan en de pikorde was dan ook uitzonderlijk snel bepaald. Het filmpje is gemaakt toen ze elkaar amper een paar uurtjes kenden. Waar Paloma is, is Pixel en omgekeerd. Paloma is een prachtige kip die mankt. Het zou best wel eens kunnen dat het om een zenuwbeschadiging gaat. Maar kipjes in legbatterijen hebben absoluut geen fijn leven en de meeste houden er ook een handicap aan over. Paloma is gelukkig gered en haar blutsje maakt haar net uniek. Haar kammetje zag er bij binnenkomst ontzettend bleek uit, maar daar begint ondertussen al verandering in te komen. Pixel slaapt nog steeds binnen omdat we nog geen klusser gevonden hebben die de staldeur kan komen in elkaar zetten + omhooghangen en dat maakt dat Paloma ook binnen slaapt. Na één nachtje wist ze gelijk al dat ze 's avonds aan de keukendeur moet komen staan. Kipjes worden zwaar onderschat en zijn echt ontzettend slimme dieren! Welkom lieve Paloma, we zijn zo blij met je komst en Pixel stiekem nog meer!
Dit jaar staan we voor de eerste maal met een standje op het Beestenfeest. Dit feest gaat door op zondag 27 november van 10u tot 18u in Waregem Expo. We zijn er heel erg benieuwd naar en uiteraard hopen we op net zo'n succes als de voorbije beurs. Want nu onze grote ziekenboeg misschien toch een stukje realiteit wordt, moeten we aan de inrichting beginnen denken. En dat kost centjes, heel veel centjes zelfs! We zouden graag 4 ziekenboegkooien aanschaffen en een professionele behandeltafel, want dat is ook altijd handig als de dierenarts langskomt. Helpen jullie ons graag mee om de ziekenboeg op te bouwen en van interieur te voorzien? Kom ons standje dan zeker een bezoekje brengen, want we hebben weer talloze leuke spulletjes te koop aan nog leukere prijsjes. Wie weet tot dan!
Normaal gezien post ik amper persoonlijke dingen, maar in dit geval zijn wij en de Blutsjes bijzonder trots op Sab! In zekere zin heeft dit wel met het wel en wee van ons Blutsjestehuis te maken, want Sab is diegene die er financieel voor zorgt dat zovele Blutsjes een dak boven hun hoofd hebben. Toen wij nog niet zoveel Blutsjesvrienden hadden, betaalde zij alles uit eigen zak. Niet makkelijk en we hebben letterlijk zwarte sneeuw gezien... Al tijdens onze verhuizing was het duidelijk dat Sab haar werk in haar vorige kantoor niet langer kon combineren. Elke dag 240 km rijden, dit gepaard met de vermoeidheid die de brand met zich meebracht en het reilen en zeilen van ons Blutsjestehuis, maakte dat ze noodgedwongen een overplaatsing moest vragen. Het is altijd wennen om collega's achter te laten en nieuwe in het hart te verwelkomen. Gelukkig valt het nieuwe kantoor bijzonder goed mee en verliep de integratie erg vlot. Met haar 13,5 jaar dienst, was ze plots één van de werknemers die langer in dienst is. En dat is goed nieuws, heel goed nieuws zelfs! Want dat betekent dat ze eindelijk voor een eigen ronde kan punten. Niet meer elke dag of wekelijks een nieuwe ronde, maar eentje die echt van "haar" is. Alleen zat daar toch een addertje onder het gras. Nu werkt ze in een faciliteitengemeente waar meer dan de helft van de bevolking Frans spreekt. Om een eigen ronde te kunnen punten, moest ze dus een taaltest Frans afleggen. Best een pittige test en al helemaal na zo'n zwaar beursweekend. Sinds de brand heeft ze ook concentratieproblemen en dat maakte haar erg onzeker. We hebben een ontzettende stressperiode achter de rug en ze was er dan ook van overtuigd dat ze gefaald had en dat de test niet lukte. Tot gisteren de punten op haar computerscherm verschenen: luisteren: 100/100 en lezen: 75/100. We gilden het uit van blijdschap, want nu komt die eigen ronde toch wel erg in zicht! Een eigen ronde betekent routine en routine betekent sneller gedaan hebben met werk. En dat allemaal in het voordeel van de Blutsjes en ons tehuis! Jammer dat we nog steeds ziek zijn, want nu hadden we eindelijk eens een goede reden om die fles Champagne die we van Marleen kregen te kraken, haha!
Maandag 31 oktober 2016:
Het was even schrikken toen ik dit weekend maar geen update uit mijn hoofd kon schudden. Nochtans heb ik een heleboel bij te praten, maar een druk weekend gecombineerd met ziek zijn en de nodige koortsaanvallen, maakte dat ik amper werk op de computer kon verrichten. Vandaag lukte het vele poets- en verzorgwerk dankzij de hoeveelheid Nurofen die ik binnen neem, maar veel tijd achter de computer spenderen zit er nog niet in. Mailtjes en pb'tjes zullen nog even langer blijven liggen, maar ik moet toch even die 'weekend-update' uit mijn hoofd krijgen om ruimte te maken voor andere vertelsels komende dagen. Zaterdag vond de allerlaatste bezoekdag plaats en deze worden hervat half april 2017. Met het winteruur dat in voege getreden is, is het nu ontzettend vroeg donker waardoor we niet meer in de mogelijkheid zijn om bezoek te verwelkomen. Klussers en helpende handen daarentegen wel: die mogen zich het ganse jaar aanbieden! Want werk en projectjes genoeg op ons to-do lijstje die nog afgehandeld moeten worden. In de vroege ochtend kwamen Chris, Niko en dochtertje Boo langs om de handen uit de mouwen te steken in de ziekenboeg. Deze is half afgewerkt en eigenlijk heb ik deze ruimte dringend nodig om zieke patiëntjes te verzorgen, nieuwkomers te verwelkomen en schuwe katten een tijdje te laten acclimatiseren. Er is een soort van mezzanine wat perfect is voor schuwe Blutsjes. Alleen moet er een heleboel terug afgebroken worden en daar had Niko niet het juiste materiaal voor bij. Hij probeert nu wat vrienden op te trommelen om komend weekend verder te werken aan de ziekenboeg. Fingers crossed! Ook Frie en Sandra kwamen weer even op bezoek en brachten een ganse lading donatiespullen langs. Te veel om op te noemen en deze twee geweldige dames waren zo lief om ons ook te verwennen met lekker veggie eten. Alsof ze wisten dat we de laatste tijd veel te weinig (middageten wordt hier bijna standaard overgeslagen wegens tijdsgebrek en het ontbijt bestaat uit een koekje...) en veel te slecht gegeten hebben. Alle Blutsjes en ook de BoerderijBlutsjes werden verwend. Dankbaar dat deze dames in ons leven gewandeld zijn, want ze weten wel waarom! Debbie en haar mama kwamen op bezoek, want zij wilde graag haar suikerkatjes Bluebelle en Hanna nog eens zien. De vorige keer dat ze hen gezien hadden was nog op onze voormalige locatie en toen waren de meisjes nog ieniemienie. En last but not least werd er een nieuwe bewoner langsgebracht. Ze komt nu even bij in de kleine ziekenboeg en ik hoop haar weldra voor te stellen. Maar ik kan al zeggen: het is een speciaaltje! Zondag was allesbehalve rustdag (en oh, wat baalde de koorts - want tja, Sab is er ook ten prooi aan gevallen - dat we stug doorgingen met ons werk!) want Ingrid kwam in de vroege voormiddag langs om mee de handen uit de mouwen te steken. Er waren een aantal taakjes door tijdsgebrek blijven liggen, want het dagelijkse leven in ons Blutsjestehuis eist al zoveel tijd en energie, dat we aan deze opruimklusjes gewoon niet toe kwamen. Er werden volop dekentjes en spulletjes gesorteerd, gereorganiseerd en alles staat nu toch een beetje netter. Nog niet helemaal zoals we willen, want we missen nog een kast hiervoor (maar die komt binnenkort onze kant uit dankzij Nadine die er eentje doneert). Vermoeiend weekend, maar dankbaar voor al het extra werk dat gedaan werd en voor alle lieve mensen die langskwamen. Ik zou het bijna vergeten: Ingrid bracht ook een nieuwe bewoner mee. Een kleine tip van de sluier: Pixel heeft er een vriendinnetje bij en of ie trots is! Ook haar stel ik deze week voor.
Het was even schrikken toen ik dit weekend maar geen update uit mijn hoofd kon schudden. Nochtans heb ik een heleboel bij te praten, maar een druk weekend gecombineerd met ziek zijn en de nodige koortsaanvallen, maakte dat ik amper werk op de computer kon verrichten. Vandaag lukte het vele poets- en verzorgwerk dankzij de hoeveelheid Nurofen die ik binnen neem, maar veel tijd achter de computer spenderen zit er nog niet in. Mailtjes en pb'tjes zullen nog even langer blijven liggen, maar ik moet toch even die 'weekend-update' uit mijn hoofd krijgen om ruimte te maken voor andere vertelsels komende dagen. Zaterdag vond de allerlaatste bezoekdag plaats en deze worden hervat half april 2017. Met het winteruur dat in voege getreden is, is het nu ontzettend vroeg donker waardoor we niet meer in de mogelijkheid zijn om bezoek te verwelkomen. Klussers en helpende handen daarentegen wel: die mogen zich het ganse jaar aanbieden! Want werk en projectjes genoeg op ons to-do lijstje die nog afgehandeld moeten worden. In de vroege ochtend kwamen Chris, Niko en dochtertje Boo langs om de handen uit de mouwen te steken in de ziekenboeg. Deze is half afgewerkt en eigenlijk heb ik deze ruimte dringend nodig om zieke patiëntjes te verzorgen, nieuwkomers te verwelkomen en schuwe katten een tijdje te laten acclimatiseren. Er is een soort van mezzanine wat perfect is voor schuwe Blutsjes. Alleen moet er een heleboel terug afgebroken worden en daar had Niko niet het juiste materiaal voor bij. Hij probeert nu wat vrienden op te trommelen om komend weekend verder te werken aan de ziekenboeg. Fingers crossed! Ook Frie en Sandra kwamen weer even op bezoek en brachten een ganse lading donatiespullen langs. Te veel om op te noemen en deze twee geweldige dames waren zo lief om ons ook te verwennen met lekker veggie eten. Alsof ze wisten dat we de laatste tijd veel te weinig (middageten wordt hier bijna standaard overgeslagen wegens tijdsgebrek en het ontbijt bestaat uit een koekje...) en veel te slecht gegeten hebben. Alle Blutsjes en ook de BoerderijBlutsjes werden verwend. Dankbaar dat deze dames in ons leven gewandeld zijn, want ze weten wel waarom! Debbie en haar mama kwamen op bezoek, want zij wilde graag haar suikerkatjes Bluebelle en Hanna nog eens zien. De vorige keer dat ze hen gezien hadden was nog op onze voormalige locatie en toen waren de meisjes nog ieniemienie. En last but not least werd er een nieuwe bewoner langsgebracht. Ze komt nu even bij in de kleine ziekenboeg en ik hoop haar weldra voor te stellen. Maar ik kan al zeggen: het is een speciaaltje! Zondag was allesbehalve rustdag (en oh, wat baalde de koorts - want tja, Sab is er ook ten prooi aan gevallen - dat we stug doorgingen met ons werk!) want Ingrid kwam in de vroege voormiddag langs om mee de handen uit de mouwen te steken. Er waren een aantal taakjes door tijdsgebrek blijven liggen, want het dagelijkse leven in ons Blutsjestehuis eist al zoveel tijd en energie, dat we aan deze opruimklusjes gewoon niet toe kwamen. Er werden volop dekentjes en spulletjes gesorteerd, gereorganiseerd en alles staat nu toch een beetje netter. Nog niet helemaal zoals we willen, want we missen nog een kast hiervoor (maar die komt binnenkort onze kant uit dankzij Nadine die er eentje doneert). Vermoeiend weekend, maar dankbaar voor al het extra werk dat gedaan werd en voor alle lieve mensen die langskwamen. Ik zou het bijna vergeten: Ingrid bracht ook een nieuwe bewoner mee. Een kleine tip van de sluier: Pixel heeft er een vriendinnetje bij en of ie trots is! Ook haar stel ik deze week voor.
Vrijdag 28 oktober 2016:
Begin deze week had Titza een bloeding in haar vagina, de plek waar alle kankergezwelletjes verzameld zitten. Aan haar gedrag was amper iets te merken, tot ik plots een heleboel bloedspettertjes op de grond zag liggen. De boel een beetje proper gemaakt en eigenlijk zag alles er nog vrij net uit. Dit in vergelijking met een paar weekjes geleden... Toen zagen de gezwelletjes er bijzonder ruw uit en dachten we eigenlijk dat we ver afscheid moesten nemen van ons meisje. Maar ik krikte de dosis van de Metacam weer op en als bij wonder begon alles er weer rustig en kalm uit te zien. Het is afwachten of ze Kerst haalt, want alles hangt ervan af of ze blijft plassen. Dus met elk plasje ben ik bijzonder opgelucht! Ze heeft geen pijn, want ze wordt ondersteund met pijnstilling en medicatie en het is duidelijk te zien dat ze nog ontzettend veel zin heeft in het leven! Het doet me pijn dat de kanker op zo'n vervelende plek zit, want een poot zouden we kunnen laten amputeren, maar zo'n vitaal orgaan niet... Dus wat doen we? We halen Kerst er nu al een beetje bij! Ze staat prachtig met haar Kersttruitje van Chris. Samen met Max aan de smikkel en stiekem met haar enige oogje lonken naar dat stokje van Max: typisch Titza, haha. Onze senior Blutshondjes worden overgoten met een dosis verwennerij en daar horen gewoon snoepjes bij.
Begin deze week had Titza een bloeding in haar vagina, de plek waar alle kankergezwelletjes verzameld zitten. Aan haar gedrag was amper iets te merken, tot ik plots een heleboel bloedspettertjes op de grond zag liggen. De boel een beetje proper gemaakt en eigenlijk zag alles er nog vrij net uit. Dit in vergelijking met een paar weekjes geleden... Toen zagen de gezwelletjes er bijzonder ruw uit en dachten we eigenlijk dat we ver afscheid moesten nemen van ons meisje. Maar ik krikte de dosis van de Metacam weer op en als bij wonder begon alles er weer rustig en kalm uit te zien. Het is afwachten of ze Kerst haalt, want alles hangt ervan af of ze blijft plassen. Dus met elk plasje ben ik bijzonder opgelucht! Ze heeft geen pijn, want ze wordt ondersteund met pijnstilling en medicatie en het is duidelijk te zien dat ze nog ontzettend veel zin heeft in het leven! Het doet me pijn dat de kanker op zo'n vervelende plek zit, want een poot zouden we kunnen laten amputeren, maar zo'n vitaal orgaan niet... Dus wat doen we? We halen Kerst er nu al een beetje bij! Ze staat prachtig met haar Kersttruitje van Chris. Samen met Max aan de smikkel en stiekem met haar enige oogje lonken naar dat stokje van Max: typisch Titza, haha. Onze senior Blutshondjes worden overgoten met een dosis verwennerij en daar horen gewoon snoepjes bij.
Donderdag 27 oktober 2016:
Op bezoek bij onze FeLV-jes en dan in het bijzonder bij ons Stafke! Hij kwam bij ons wonen nadat Sabine van ADMA een aanvraag bij ons deed. Ze ontdekte tijdens een dierenartsbezoekje dat Stafke besmet is met Leucose en dat in combinatie met zijn vreselijk schuw-zijn, maakte dat hij weinig kans zou hebben op een thuis. Een blijvertje worden bij haar lukte ook niet, want Stafke kampte met ontstoken pootjes die altijd toe bloedens toe openlagen. Hij heeft hier weken achter de zetel in het roze kamertje geleefd. Tenminste, overdag en als we in de buurt waren. Want 's nachts kwam ie wel gewoon vanachter de zetel en leefde hij zijn leventje zoals hij als zwerfkat altijd gedaan had: overdag slapen en 's nachts tot leven komen. Sinds de komst van mede-FeLVjes Serafini en Nala zagen we beetje bij beetje vooruitgang bij Stafke. Hij zat overdag vaker op de krabpalen en hij kwam zelfs in de buitenren. Maar als hij ons zag, wipte hij gelijk weer achter de zetel. Stafke kreeg alle vrijheid om te doen en laten wat hij wou. Een knuffel zal hij nooit worden, maar sinds een paar weken mogen we de ren en het roze kamertje betreden zonder dat hij wegloopt. Hij blijft gewoon zitten en dat maakt me bijzonder trots! Blazen doet ie nog steeds, maar van een blaas meer of minder zijn we echt niet onder de indruk. In het roze kamertje wonen drie katjes die amper aaibaar zijn - Serafini en Nala kunnen wel gaaid worden als ze natvoer krijgen. En dat is oké voor ons. Beetje bij beetje zien we echt vooruitgang in hun gedrag en dat door hen simpelweg te laten 'zijn'. Stiekem vind ik dat Stafke zo'n bijzonder en speciaal gezichtje heeft. Echt een uniek ventje, in alle opzichten!
Op bezoek bij onze FeLV-jes en dan in het bijzonder bij ons Stafke! Hij kwam bij ons wonen nadat Sabine van ADMA een aanvraag bij ons deed. Ze ontdekte tijdens een dierenartsbezoekje dat Stafke besmet is met Leucose en dat in combinatie met zijn vreselijk schuw-zijn, maakte dat hij weinig kans zou hebben op een thuis. Een blijvertje worden bij haar lukte ook niet, want Stafke kampte met ontstoken pootjes die altijd toe bloedens toe openlagen. Hij heeft hier weken achter de zetel in het roze kamertje geleefd. Tenminste, overdag en als we in de buurt waren. Want 's nachts kwam ie wel gewoon vanachter de zetel en leefde hij zijn leventje zoals hij als zwerfkat altijd gedaan had: overdag slapen en 's nachts tot leven komen. Sinds de komst van mede-FeLVjes Serafini en Nala zagen we beetje bij beetje vooruitgang bij Stafke. Hij zat overdag vaker op de krabpalen en hij kwam zelfs in de buitenren. Maar als hij ons zag, wipte hij gelijk weer achter de zetel. Stafke kreeg alle vrijheid om te doen en laten wat hij wou. Een knuffel zal hij nooit worden, maar sinds een paar weken mogen we de ren en het roze kamertje betreden zonder dat hij wegloopt. Hij blijft gewoon zitten en dat maakt me bijzonder trots! Blazen doet ie nog steeds, maar van een blaas meer of minder zijn we echt niet onder de indruk. In het roze kamertje wonen drie katjes die amper aaibaar zijn - Serafini en Nala kunnen wel gaaid worden als ze natvoer krijgen. En dat is oké voor ons. Beetje bij beetje zien we echt vooruitgang in hun gedrag en dat door hen simpelweg te laten 'zijn'. Stiekem vind ik dat Stafke zo'n bijzonder en speciaal gezichtje heeft. Echt een uniek ventje, in alle opzichten!
Woensdag 26 oktober 2016:
Opa Chippie voelde zich twee weekjes geleden niet zo lekker. We zagen een verandering in zijn gedrag - hij sliep meer en aan zijn grimas zag ik dat er iets aan de hand was. Toen ik zijn oortjes zag flapperen en er eentje helemaal in de kreukel zag draaien wist ik dat hij met een oorontsteking kampte. Dus even checken en groot was mijn verbazing toen ik zag dat zijn beide oortjes aangetast waren. Dat werd dus tijd om een dierenartsbezoekje te boeken! Vorige week werd hij in de auto geladen - perfecte meerijder trouwens! - en keek onze dierenarts zijn oortjes na. Zijn beide oortjes werden behandeld met elk een tubetje Osurnia. En wonderbaarlijk zagen we daags nadien al een verbetering in zijn gedrag. Hij voelde zich een beetje beter en zijn oortjes zagen er iets kalmer uit. Volgens onze dierenarts is dit een vrij recent product - best prijzig ook met zijn 12,50 euro per tubetje - maar we zijn er heel content over! Het fijne is dat het maar 2x toegediend hoeft te worden en dat werkt perfect bij moeilijke patiëntjes. Gisteravond was het tijd voor opa Chippie's tweede dosis en dat ging vrij vlot. Even die oren masseren en good to go! Vandaag deed hij weer als vanouds en kwam aan het raam zitten toen ik de verlamde Blutsjes van een schone luier en lege blaas voorzag. Hij gaf me weer zijn typische blik en sprak zonder woorden een dankjewel uit. Want het klinkt misschien een beetje vreemd, maar Chippie kan dus echt liplezen. Hij is doof door ouderdom, maar hij weet precies wat ik wil zeggen. Zijn vachtje is nog wat scruffy en het is duidelijk dat ons opaatje een echte opa wordt. Maar prachtig is ie nog steeds! Zijn oortjes zijn weer pijnvrij en dat is zowel voor onze Chippie als voor ons een hele opluchting.
Opa Chippie voelde zich twee weekjes geleden niet zo lekker. We zagen een verandering in zijn gedrag - hij sliep meer en aan zijn grimas zag ik dat er iets aan de hand was. Toen ik zijn oortjes zag flapperen en er eentje helemaal in de kreukel zag draaien wist ik dat hij met een oorontsteking kampte. Dus even checken en groot was mijn verbazing toen ik zag dat zijn beide oortjes aangetast waren. Dat werd dus tijd om een dierenartsbezoekje te boeken! Vorige week werd hij in de auto geladen - perfecte meerijder trouwens! - en keek onze dierenarts zijn oortjes na. Zijn beide oortjes werden behandeld met elk een tubetje Osurnia. En wonderbaarlijk zagen we daags nadien al een verbetering in zijn gedrag. Hij voelde zich een beetje beter en zijn oortjes zagen er iets kalmer uit. Volgens onze dierenarts is dit een vrij recent product - best prijzig ook met zijn 12,50 euro per tubetje - maar we zijn er heel content over! Het fijne is dat het maar 2x toegediend hoeft te worden en dat werkt perfect bij moeilijke patiëntjes. Gisteravond was het tijd voor opa Chippie's tweede dosis en dat ging vrij vlot. Even die oren masseren en good to go! Vandaag deed hij weer als vanouds en kwam aan het raam zitten toen ik de verlamde Blutsjes van een schone luier en lege blaas voorzag. Hij gaf me weer zijn typische blik en sprak zonder woorden een dankjewel uit. Want het klinkt misschien een beetje vreemd, maar Chippie kan dus echt liplezen. Hij is doof door ouderdom, maar hij weet precies wat ik wil zeggen. Zijn vachtje is nog wat scruffy en het is duidelijk dat ons opaatje een echte opa wordt. Maar prachtig is ie nog steeds! Zijn oortjes zijn weer pijnvrij en dat is zowel voor onze Chippie als voor ons een hele opluchting.
Ook ons verlamde Blutsje Gribouille zat afgelopen dagen niet zo lekker in haar velletje. Ik merkte dat ze weer tegen een blaasontsteking zat aan te hikken en toen haar oogje begon te tranen en haar neusje begon te snotteren, wist ik dat haar immuunsysteem weer een dieptepunt bereikt had. Helaas betekent dat tijd voor antibiotica en hoe graag ik dat ook wil vermijden, soms ontkomen we er niet aan. Een blaasontsteking bij verlamde katjes is gevaarlijk en moet direct behandeld worden. Het enige probleem is dat Gribouille echt niet de makkelijkste patiënte is. Zo laat ze nog steeds niet toe dat ik haar blaas leeg en we zijn daarin heel realistisch dat dit haar levensduur mogelijk verkort... Een poepbadje geven, oogje zalven, medicatie geven is allemaal oké, tot ik haar buikje wil palperen. Niet evident, want tijdens het legen van een blaas is mijn arm altijd heel kwetsbaar , want ze kunnen er zo in bijten of met de nagels in hangen. Er komt gelukkig voldoende urine uit haar blaasje door de Diazepam die ze dagelijks krijgt en haar sluitspieren een beetje doet ontspannen. Maar we moesten die ontsteking van haar blaasje en ontstoken oogje wel aanpakken. Helaas had onze dierenarts op dat moment geen orale vorm van Baytril, enkel diegene die onderhuids geïnjecteerd moet worden. Er zouden te veel dagen overgaan om de orale versie te bestellen, dus besloten we om Gribouille 6 dagen te injecteren. Met een beetje kunst en vliegwerk werkte ons meisje behoorlijk mee en ondertussen zijn we zelfs zo ver dat haar oogje aan de beterhand is, haar neusje snottert niet meer en ook haar urine ziet er weer goed uit qua geur en kleur. Oef, deze probleempjes zijn alvast getackeld!
Dinsdag 25 oktober 2016:
Er bestaat geen handleiding 'verzorging van verlamde Blutsjes' simpelweg omdat bijna alle verlamde katten in één zucht geëuthanaseerd worden... Dieptriest eigenlijk, zeker omdat zulke katten net willen leven. Ze hebben zo'n immense levenslust en wilskracht, iets waar ik zoveel bewondering voor heb. Het is dus vaak even zoeken wat het beste werkt en eigenlijk is het vaak ook gewoon huis-, tuin- en keukenmateriaal uittesten om te kijken hoe we hun leven kunnen verbeteren. Cake is één van onze verlamde Blutsjes die het minste verzorging nodig heeft, op een bandage na die 2x per dag gelegd en ververst moet worden. Cake (al zal je me haar in het filmpje anders horen noemen - dit is namelijk haar koosnaampje die ze vanuit Griekenland meekreeg) is namelijk de enige verlamde die zelfstandig naar toilet gaat! Geen blaaslegingen voor haar, want ze doet netjes haar behoefte in de kattenbak. Zij is verlamd door een neurologische aandoening, alleen maakt dat wel dat ze op zo'n speciale manier schuifelt dat haar pootje vaak open ligt. We kunnen haar het beste vergelijken met een langlaufer! Om wondes en infecties te voorkomen moet er een bandage gelegd worden. In het begin was het even zoeken hoe ik dat precies het beste deed, want als de bandage te strak aangetrokken is dan krijgt ze een olifantenpootje en hangt hij te los, dan zakt hij af tijdens het schuifelen. Naast gaasjes en zalf gebruik ik ook simpele make-up doekjes om extra bescherming te bieden en het werkt perfect! Ook onze Noro moet tijdelijk een bandage om, want hij heeft zijn kussentjes bezeerd tijdens het schuifelen. Er komt zoveel kijken bij de verzorging van zulke Blutsjes, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen ruilen!
Er bestaat geen handleiding 'verzorging van verlamde Blutsjes' simpelweg omdat bijna alle verlamde katten in één zucht geëuthanaseerd worden... Dieptriest eigenlijk, zeker omdat zulke katten net willen leven. Ze hebben zo'n immense levenslust en wilskracht, iets waar ik zoveel bewondering voor heb. Het is dus vaak even zoeken wat het beste werkt en eigenlijk is het vaak ook gewoon huis-, tuin- en keukenmateriaal uittesten om te kijken hoe we hun leven kunnen verbeteren. Cake is één van onze verlamde Blutsjes die het minste verzorging nodig heeft, op een bandage na die 2x per dag gelegd en ververst moet worden. Cake (al zal je me haar in het filmpje anders horen noemen - dit is namelijk haar koosnaampje die ze vanuit Griekenland meekreeg) is namelijk de enige verlamde die zelfstandig naar toilet gaat! Geen blaaslegingen voor haar, want ze doet netjes haar behoefte in de kattenbak. Zij is verlamd door een neurologische aandoening, alleen maakt dat wel dat ze op zo'n speciale manier schuifelt dat haar pootje vaak open ligt. We kunnen haar het beste vergelijken met een langlaufer! Om wondes en infecties te voorkomen moet er een bandage gelegd worden. In het begin was het even zoeken hoe ik dat precies het beste deed, want als de bandage te strak aangetrokken is dan krijgt ze een olifantenpootje en hangt hij te los, dan zakt hij af tijdens het schuifelen. Naast gaasjes en zalf gebruik ik ook simpele make-up doekjes om extra bescherming te bieden en het werkt perfect! Ook onze Noro moet tijdelijk een bandage om, want hij heeft zijn kussentjes bezeerd tijdens het schuifelen. Er komt zoveel kijken bij de verzorging van zulke Blutsjes, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen ruilen!
Maandag 24 oktober 2016:
Sab stond gisteren met ons standje op de Dierenbeurs te Aalst en ondanks dat ik er fysiek niet bij kon zijn, kon ik door de dag toch een klein beetje de sfeer opsnuiven door een aantal telefoontjes die we uitwisselden. Pas erg laat kwam ze weer thuis, maar helemaal euforisch en opgepept door alle lieve mensen die langsgeweest zijn. Die een woordje kwamen wisselen, lieve verhaaltjes over onze bewoners kwamen vertellen, iets kochten en zelfs spulletjes voor de Blutsjes kwamen langsbrengen. Carine (die helemaal in Bluts-tenue was!) en Isabelle die na de middag een handje kwamen helpen en 's avonds samen met Dominique en Dannie hebben helpen opkramen. Echt leuk dat Sab gisteren op wat helpende handen kon rekenen! We moeten de centjes nog even natellen, maar we mogen dankbaar zijn voor de opbrengst gisteren en dat betekent dat we weer enkele rekeningen zullen kunnen wegtoveren en betalen. Yanilou vzw mag trots zijn op de perfecte organisatie en dat we met zovele dierenorganisaties samen konden staan, om de wereld van zovele thuis- en hulpeloze dieren te kunnen verbeteren. Hop naar de volgende Dierenbeurs nu waar we ons op moeten concentreren en we hopen dan net zoveel van onze Blutsjesvrienden te ontmoeten. Dankjewel voor de fantastische dag gisteren en dankjewel Linda voor de geweldige fotootjes!
Sab stond gisteren met ons standje op de Dierenbeurs te Aalst en ondanks dat ik er fysiek niet bij kon zijn, kon ik door de dag toch een klein beetje de sfeer opsnuiven door een aantal telefoontjes die we uitwisselden. Pas erg laat kwam ze weer thuis, maar helemaal euforisch en opgepept door alle lieve mensen die langsgeweest zijn. Die een woordje kwamen wisselen, lieve verhaaltjes over onze bewoners kwamen vertellen, iets kochten en zelfs spulletjes voor de Blutsjes kwamen langsbrengen. Carine (die helemaal in Bluts-tenue was!) en Isabelle die na de middag een handje kwamen helpen en 's avonds samen met Dominique en Dannie hebben helpen opkramen. Echt leuk dat Sab gisteren op wat helpende handen kon rekenen! We moeten de centjes nog even natellen, maar we mogen dankbaar zijn voor de opbrengst gisteren en dat betekent dat we weer enkele rekeningen zullen kunnen wegtoveren en betalen. Yanilou vzw mag trots zijn op de perfecte organisatie en dat we met zovele dierenorganisaties samen konden staan, om de wereld van zovele thuis- en hulpeloze dieren te kunnen verbeteren. Hop naar de volgende Dierenbeurs nu waar we ons op moeten concentreren en we hopen dan net zoveel van onze Blutsjesvrienden te ontmoeten. Dankjewel voor de fantastische dag gisteren en dankjewel Linda voor de geweldige fotootjes!
Zondag 23 oktober 2016:
Jack Sparrow vond het hoogtijd dat ik eindelijk zijn voorstelverhaaltje online zwier en ik kan hem alleen maar gelijk geven. Hij is bij ons komen wonen nadat Vanja van Pink Paw Pet Rescue een aanvraag bij ons indiende om Jack in ons Blutsjestehuis op te nemen. Hij werd namelijk bij haar binnengebracht na een aanrijding. De mensen die Jack gevonden hadden, hadden hem in eerste instantie gewoon onder een dekentje gelegd terwijl hij duidelijk veel meer nodig had dan dat en dan vooral medische verzorging. Gelukkig kwam Vanja to the rescue en belandde Jack in de medische mallenmolen. Hij bleek niet alleen verlamd te zijn, maar hij had op de koop toe ook nog eens een schedelbreuk. Mits fysiotherapie zijn Jack's achterpootjes gelukkig niet meer verlamd, maar dat hij een letsel aan zijn rug heeft en zijn pootjes verlamd waren is wel duidelijk aan de manier waarop hij stapt. Hij loopt namelijk op zijn hakken en valt nog regelmatig om met zijn achterhand. Ik heb ook het idee dat zijn hoofdje erg geraakt is door de aanrijding en dat hij daarom soms een beetje vreemd uit de hoek kan komen. Zijn blaas en staart zijn tevens verlamd wat ervoor zorgt dat Jack in principe als incontinent bestempeld kan worden. Echt incontinent is hij niet natuurlijk, want het is gewoon zijn verlamde blaas die overloopt als ze overvol is en waardoor hij dus als een lekkend kraantje door het leven gaat. Da's meteen ook de reden waarom Vanja hem niet langer de nodige verzorging kon bieden, want Jack zijn blaas moet handmatig leeggedrukt worden om blaasinfecties te voorkomen. Helaas is Jack niet de makkelijkste patiënt en laat hij het niet altijd toe dat ik zijn blaas leeg. Beetje bij beetje bouwen we vertrouwen op en ik hoop dat hij me binnenkort voldoende genoeg vertrouwt om zijn blaas 3x per dag te legen. Een luiertje kunnen aandoen zou ook een mooie bijkomstigheid zijn natuurlijk, maar zover zijn we nog niet. Al denk ik wel dat hij ons lief vindt, want dat laat hij merken door de kopjes die hij uitdeelt en de gekke kronkelingen die hij maakt als ik kom buurten. Momenteel verblijft onze knappe vent nog in de ziekenboeg, maar eens hij zijn nieuwe verzorgroutine onder de knie heeft, mag hij bij de verlamde Blutsjes, plaskatjes Jake en Riana en trilkittens Bluebelle en Hanna gaan wonen. Dankbaar dat Jack de aanrijding overleefd heeft en dat allemaal dankzij de goede zorgen van Vanja en haar dierenarts. Welkom Jack, we gaan goed voor je zorgen en je bent meer dan welkom in onze grote harige, wollige en pluimige familie!
Jack Sparrow vond het hoogtijd dat ik eindelijk zijn voorstelverhaaltje online zwier en ik kan hem alleen maar gelijk geven. Hij is bij ons komen wonen nadat Vanja van Pink Paw Pet Rescue een aanvraag bij ons indiende om Jack in ons Blutsjestehuis op te nemen. Hij werd namelijk bij haar binnengebracht na een aanrijding. De mensen die Jack gevonden hadden, hadden hem in eerste instantie gewoon onder een dekentje gelegd terwijl hij duidelijk veel meer nodig had dan dat en dan vooral medische verzorging. Gelukkig kwam Vanja to the rescue en belandde Jack in de medische mallenmolen. Hij bleek niet alleen verlamd te zijn, maar hij had op de koop toe ook nog eens een schedelbreuk. Mits fysiotherapie zijn Jack's achterpootjes gelukkig niet meer verlamd, maar dat hij een letsel aan zijn rug heeft en zijn pootjes verlamd waren is wel duidelijk aan de manier waarop hij stapt. Hij loopt namelijk op zijn hakken en valt nog regelmatig om met zijn achterhand. Ik heb ook het idee dat zijn hoofdje erg geraakt is door de aanrijding en dat hij daarom soms een beetje vreemd uit de hoek kan komen. Zijn blaas en staart zijn tevens verlamd wat ervoor zorgt dat Jack in principe als incontinent bestempeld kan worden. Echt incontinent is hij niet natuurlijk, want het is gewoon zijn verlamde blaas die overloopt als ze overvol is en waardoor hij dus als een lekkend kraantje door het leven gaat. Da's meteen ook de reden waarom Vanja hem niet langer de nodige verzorging kon bieden, want Jack zijn blaas moet handmatig leeggedrukt worden om blaasinfecties te voorkomen. Helaas is Jack niet de makkelijkste patiënt en laat hij het niet altijd toe dat ik zijn blaas leeg. Beetje bij beetje bouwen we vertrouwen op en ik hoop dat hij me binnenkort voldoende genoeg vertrouwt om zijn blaas 3x per dag te legen. Een luiertje kunnen aandoen zou ook een mooie bijkomstigheid zijn natuurlijk, maar zover zijn we nog niet. Al denk ik wel dat hij ons lief vindt, want dat laat hij merken door de kopjes die hij uitdeelt en de gekke kronkelingen die hij maakt als ik kom buurten. Momenteel verblijft onze knappe vent nog in de ziekenboeg, maar eens hij zijn nieuwe verzorgroutine onder de knie heeft, mag hij bij de verlamde Blutsjes, plaskatjes Jake en Riana en trilkittens Bluebelle en Hanna gaan wonen. Dankbaar dat Jack de aanrijding overleefd heeft en dat allemaal dankzij de goede zorgen van Vanja en haar dierenarts. Welkom Jack, we gaan goed voor je zorgen en je bent meer dan welkom in onze grote harige, wollige en pluimige familie!
Zaterdag 22 oktober 2016:
Springen jullie weer mee in onze wereld? Vandaag stond het uitmesten van de schapenstal weer op het to-do lijstje en dat is een taakje dat minstens 2x in de week uitgevoerd moet worden. Dagelijks worden de keutels op de bedding, in de stal achteraan en van het gras geveegd. Nou ja, van het gras vegen is veel gezegd natuurlijk. Niets praktischer dan een vuilblik, hand en latex handschoen! Deze staan op ons verlanglijstje en gebruiken we echt voor diverse doeleinden, dus ook om keutels op te vegen! De meisjes stonden zich al te verlekkeren op hun vieruurtje, terwijl wij de handen uit de mouwen staken. Pompoen, appel en wortel deze keer en helaas moet ik de ingang van de konijnenstal barricaderen. Want anders zijn de konijnen gegarandeerd hun eten kwijt. Zelfs de korrels van de konijntjes verdwijnen dan in de maagjes van dit stel boeven! Ze zijn de laatste tijd voor niks beschaamd onze oude taarten. En ze lopen inderdaad nog steeds in hun lange jas rond. We hebben een scheerder gevonden, alleen is het weer de afgelopen weken omgeslagen. Soms staat er een gure wind doordat er achteraan alleen maar open vlakte is en die komt behoorlijk aan. Onze meiden zijn al op leeftijd en bovendien hebben Noirin en Nutmeg last van ouderdomsartrose. We zouden het lot vreselijk tarten moesten we hen nu nog in hun blootje zetten. Dus volgend jaar staat het scheren van de schapen als eerste op de planning, maar voor nu even zo. Beter een dikke jas om de winter door te komen, dan een longontsteking op te doen. We hoeven ons geen zorgen meer te maken om myiasis, want dat was onze grootste zorg toen ze hier pas arriveerden. Wiggel waggelkontje Lucy was ook van de partij, maar niet voor lang! Want in de verte kwam er een vieze lucht aan die de nodige regen naar beneden liet vallen en dan waggelt Lucy vliegensvlug naar binnen - want natte pootjes vindt ze vreselijk!
Springen jullie weer mee in onze wereld? Vandaag stond het uitmesten van de schapenstal weer op het to-do lijstje en dat is een taakje dat minstens 2x in de week uitgevoerd moet worden. Dagelijks worden de keutels op de bedding, in de stal achteraan en van het gras geveegd. Nou ja, van het gras vegen is veel gezegd natuurlijk. Niets praktischer dan een vuilblik, hand en latex handschoen! Deze staan op ons verlanglijstje en gebruiken we echt voor diverse doeleinden, dus ook om keutels op te vegen! De meisjes stonden zich al te verlekkeren op hun vieruurtje, terwijl wij de handen uit de mouwen staken. Pompoen, appel en wortel deze keer en helaas moet ik de ingang van de konijnenstal barricaderen. Want anders zijn de konijnen gegarandeerd hun eten kwijt. Zelfs de korrels van de konijntjes verdwijnen dan in de maagjes van dit stel boeven! Ze zijn de laatste tijd voor niks beschaamd onze oude taarten. En ze lopen inderdaad nog steeds in hun lange jas rond. We hebben een scheerder gevonden, alleen is het weer de afgelopen weken omgeslagen. Soms staat er een gure wind doordat er achteraan alleen maar open vlakte is en die komt behoorlijk aan. Onze meiden zijn al op leeftijd en bovendien hebben Noirin en Nutmeg last van ouderdomsartrose. We zouden het lot vreselijk tarten moesten we hen nu nog in hun blootje zetten. Dus volgend jaar staat het scheren van de schapen als eerste op de planning, maar voor nu even zo. Beter een dikke jas om de winter door te komen, dan een longontsteking op te doen. We hoeven ons geen zorgen meer te maken om myiasis, want dat was onze grootste zorg toen ze hier pas arriveerden. Wiggel waggelkontje Lucy was ook van de partij, maar niet voor lang! Want in de verte kwam er een vieze lucht aan die de nodige regen naar beneden liet vallen en dan waggelt Lucy vliegensvlug naar binnen - want natte pootjes vindt ze vreselijk!
Morgen 23/10 vindt de Dierenbeurs in Aalst plaats en dat betekent dat Sab morgen al van vroeg op de baan is om ons standje op te stellen en te bemannen. Vandaag hebben we de auto al ingeladen met al onze spulletjes om te verkopen en het paste gelukkig net. Ik kwam weer vreselijk leuke spullen tegen die we hopelijk morgen voor een groot deel kunnen verkopen. Alle opbrengst gaat integraal naar de verzorging van onze Blutsjes en het runnen van ons tehuis! Afgelopen week hebben we weer een heleboel rekeningen moeten betalen zoals de medicatie en operaties bij onze dierenarts, de aanschaf van: incontinentiedoeken, dieetvoer voor de de verlamde Blutsjes, diabetesinjectienaalden en natuurlijk ook een torenhoge rekening voor de afvoer van al het afval dat onze bewoners produceren. De toegang van de beurs is gratis en deze gaat door van 10u tot 18u in de Sint Anna Zaal, Roklijf 2 te 9300 Aalst. Er zullen -tal van collega-opvangen aanwezig zijn en het zou fijn zijn mochten jullie morgen even voorbij ons kraampje passeren. Wie weet tot dan?
Vrijdag 21 oktober 2016:
Het werd ons al vaker gevraagd om wat meer filmpjes te maken over het dagelijkse leven in De Katten-Brigade. En ik moet toegeven dat ik daar vreselijk slecht in ben! Niet omdat ik onze Blutsjesvrienden niet wil betrekken in ons leven, integendeel zelfs. Maar omdat ik op dat moment zo druk bezig ben en achteraf denk: verdorie, daar had ik beter een filmpje van gemaakt. Of dat de I-phone op dat moment ergens buiten handbereik ligt of de batterij net aangeeft dat het voeding nodig heeft om zijn taak weer te kunnen doen. Maar in dit alles gaan we nu verandering proberen te brengen, want ik weet hoe leuk het is om een kijkje achter de schermen te nemen. Vandaag was het weer de grote schoonmaak wat inhoudt dat alle kattenbakken volledig geleegd worden en voorzien worden van nieuwe vulling. Een ritueel dat zich om de dag herhaalt en op het binnenplein alleen al gaat er per leeg/vulbeurt 50 kg door aan kattenbakvulling. Ook de stallen werden weer gestofzuigd, naast alle andere taakjes. Vanmorgen leek het allesbehalve goed weer te worden. De boerderij was gehuld in een spookachtige mist dat zelfs tot op het binnenplein getrokken was. Het duurde dan ook een eeuwigheid voor het zonnetje doorbrak, maar eens ze daar was in al haar glorie werden de katjes euforisch. De grote mand op de picknicktafel en het donsdeken op het ligbed werden weer buitengehaald tot groot jolijt van de Blutsjes. En ik kon eindelijk alle transportmanden onder handen nemen en ontsmetten na alle dierenartsbezoekjes van de afgelopen tijd. Een werkje dat alleen maar kan als het droog is en dat was het voorbije dagen allesbehalve. Weer iets dat we van ons ellendiglange to-do lijstje kunnen schrappen! Yes en de Blutsjes vinden het leuk als er extra taakjes buiten gedaan worden, want dat betekent ook extra knuffeltjes!
Het werd ons al vaker gevraagd om wat meer filmpjes te maken over het dagelijkse leven in De Katten-Brigade. En ik moet toegeven dat ik daar vreselijk slecht in ben! Niet omdat ik onze Blutsjesvrienden niet wil betrekken in ons leven, integendeel zelfs. Maar omdat ik op dat moment zo druk bezig ben en achteraf denk: verdorie, daar had ik beter een filmpje van gemaakt. Of dat de I-phone op dat moment ergens buiten handbereik ligt of de batterij net aangeeft dat het voeding nodig heeft om zijn taak weer te kunnen doen. Maar in dit alles gaan we nu verandering proberen te brengen, want ik weet hoe leuk het is om een kijkje achter de schermen te nemen. Vandaag was het weer de grote schoonmaak wat inhoudt dat alle kattenbakken volledig geleegd worden en voorzien worden van nieuwe vulling. Een ritueel dat zich om de dag herhaalt en op het binnenplein alleen al gaat er per leeg/vulbeurt 50 kg door aan kattenbakvulling. Ook de stallen werden weer gestofzuigd, naast alle andere taakjes. Vanmorgen leek het allesbehalve goed weer te worden. De boerderij was gehuld in een spookachtige mist dat zelfs tot op het binnenplein getrokken was. Het duurde dan ook een eeuwigheid voor het zonnetje doorbrak, maar eens ze daar was in al haar glorie werden de katjes euforisch. De grote mand op de picknicktafel en het donsdeken op het ligbed werden weer buitengehaald tot groot jolijt van de Blutsjes. En ik kon eindelijk alle transportmanden onder handen nemen en ontsmetten na alle dierenartsbezoekjes van de afgelopen tijd. Een werkje dat alleen maar kan als het droog is en dat was het voorbije dagen allesbehalve. Weer iets dat we van ons ellendiglange to-do lijstje kunnen schrappen! Yes en de Blutsjes vinden het leuk als er extra taakjes buiten gedaan worden, want dat betekent ook extra knuffeltjes!
Het is grappig hoe sommige van onze Blutsjes een resum fans achter hun kont geschaard hebben en dat Chamar heel populair is blijkt uit alle reacties die voor hem binnenstromen. Gek genoeg blijft ons manneke daar heel erg relaxt onder en blijft hij - letterlijk - met zijn pootjes op de grond. De verlamde Blutsjes worden 3x per dag verzorgd omdat hun blaasje ook verlamd is en ze dus niet zelfstandig kunnen plassen. Het is dus een noodzaak dat ik de blaas 3x per dag handmatig leeg. Onze verlamde Blutsjes zijn dit ritueel gewend en ze vinden het nog leuk ook. Onze Chamar woont hier nog niet zo bijster lang, maar ook hij heeft het ritueel al helemaal onder de knie. Gelukkig heeft ie meestal een vrij grote blaas waardoor het makkelijker is om hem in zijn buikje te zoeken. Want hij is best aan de mollige kant en dan helpt het wel dat zijn blaasje groot is en dus makkelijker te vinden valt. Met een paar knepen is zijn blaasje geleegd, kan hij weer in zijn luier gehuld worden (tenminste als er geen grote boodschap achter volgt - wat meestal wél het geval is!) en is het weer tijd voor spelen, dutten, eten, schuifelen,... wat hij maar wilt! Maar niet voor er eerst nog even geknuffeld wordt! Achteraf zagen we dat het filmpje een klein beetje wazig is, maar het is een beetje zonde om het regelrecht de digitale prullenbak in te knikkeren. Want ondanks al dat wazige is wel te zien wat een flinke beer hij is!
Donderdag 20 oktober 2016:
Gisteren stond er een aantal spannende dingen op de agenda voor Mira en Riana en voor ons ook! Want het begon allemaal met een plan. Mira, ofwel 'ouwe taart' zoals we haar altijd liefkozend noemen, heeft last van artrose. Daardoor kan ze haar lijfje achteraan niet goed poetsen met een viltvacht tot gevolg. Normaal zouden we daar zelf de tondeuze of borstel door halen, alleen laat Mira dat absoluut niet toe. Ze is amper aaibaar en als ze zelf eens een aaitje komt halen dan zijn dit de sleutelwoorden: kort en enkel haar hoofdje! Dus konden we er niet aan ontkomen om Mira onder narcose bij onze dierenarts te laten scheren. Het begon met een spannend plan, want we moesten haar natuurlijk wel verschalken. Zomaar opnemen om in een transportmand te zetten is een dikke vette no no! Want we krijgen een bijtwonde in de plek... Dus toen Mira nog in dromenland lag, zijn we binnen geglipt met een dwangkooi. Die plaatse ik op het mandje waar ze in sliep en hops, Mira was gevangen! Toen Sab 's avonds met haar terug thuis kwam zei ze: je gaat schrikken als je Mira ziet. Ik werd al helemaal gaar, want in gedachten zag ik een volledige kale Mira... en dat zou betekenen dat Mira deze winter niet buiten zou kunnen doorbrengen in de stallen terwijl ze hier net zo gelukkig is. Maar tot mijn grote verbazing zag ik dat Mira gewoon nog een harige poep heeft! Onze dierenarts heeft in plaats van de tondeuze bij de hand te nemen voor een tijdrovende job gekozen. Ze heeft Mira met een speciaal borsteltje onder narcose uitgeborsteld, als dat niet top is! Mira heeft gelukkig geen last gehad van het roesje, want dat was toch wel mijn grootste zorg. En vandaag heeft onze 'ouwe taart' tussen de buien door de hele tijd op het binnenplein geparadeerd, want iedereen moet haar nieuwe coupe gezien hebben, haha! Ook ons plaskatje Riana moest mee voor een nieuwe blaasprik. Aangezien ze daarvoor onder narcose moet (omdat ze echt een friemel is en een blaasprik zo niet lukt!), hebben we besloten om haar maar gelijk te laten steriliseren. Twee vliegen in één klap dus! Onze dierenarts vond haar urine er niet bijster goed uitzien, dus dat belooft niet veel goeds. De urine wordt nu weer op cultuur gezet en dan zullen we zien of de infectie verdwenen is. Al twijfelen we hieraan. De kuur antibiotica van een maand zal geen wonderen verricht hebben, dus ik gok dat er weer een nieuwe kuur zit aan te hikken. Verdorie toch! Het is nog altijd een raadsel waarom Riana incontinent is. Want ze heeft geen verlamde blaas en naast de vele druppeltjes urine die ze verliest, gaat ze ook nog op de kattenbak. In ieder geval is het nu even spannend afwachten en het pluspuntje is wel dat ze absoluut geen last had van haar sterilisatie. Operatie? Wat? Ik? Halsbrekende toeren haalde ze gisteravond alweer uit, amper een paar uurtjes na haar operatie.
Gisteren stond er een aantal spannende dingen op de agenda voor Mira en Riana en voor ons ook! Want het begon allemaal met een plan. Mira, ofwel 'ouwe taart' zoals we haar altijd liefkozend noemen, heeft last van artrose. Daardoor kan ze haar lijfje achteraan niet goed poetsen met een viltvacht tot gevolg. Normaal zouden we daar zelf de tondeuze of borstel door halen, alleen laat Mira dat absoluut niet toe. Ze is amper aaibaar en als ze zelf eens een aaitje komt halen dan zijn dit de sleutelwoorden: kort en enkel haar hoofdje! Dus konden we er niet aan ontkomen om Mira onder narcose bij onze dierenarts te laten scheren. Het begon met een spannend plan, want we moesten haar natuurlijk wel verschalken. Zomaar opnemen om in een transportmand te zetten is een dikke vette no no! Want we krijgen een bijtwonde in de plek... Dus toen Mira nog in dromenland lag, zijn we binnen geglipt met een dwangkooi. Die plaatse ik op het mandje waar ze in sliep en hops, Mira was gevangen! Toen Sab 's avonds met haar terug thuis kwam zei ze: je gaat schrikken als je Mira ziet. Ik werd al helemaal gaar, want in gedachten zag ik een volledige kale Mira... en dat zou betekenen dat Mira deze winter niet buiten zou kunnen doorbrengen in de stallen terwijl ze hier net zo gelukkig is. Maar tot mijn grote verbazing zag ik dat Mira gewoon nog een harige poep heeft! Onze dierenarts heeft in plaats van de tondeuze bij de hand te nemen voor een tijdrovende job gekozen. Ze heeft Mira met een speciaal borsteltje onder narcose uitgeborsteld, als dat niet top is! Mira heeft gelukkig geen last gehad van het roesje, want dat was toch wel mijn grootste zorg. En vandaag heeft onze 'ouwe taart' tussen de buien door de hele tijd op het binnenplein geparadeerd, want iedereen moet haar nieuwe coupe gezien hebben, haha! Ook ons plaskatje Riana moest mee voor een nieuwe blaasprik. Aangezien ze daarvoor onder narcose moet (omdat ze echt een friemel is en een blaasprik zo niet lukt!), hebben we besloten om haar maar gelijk te laten steriliseren. Twee vliegen in één klap dus! Onze dierenarts vond haar urine er niet bijster goed uitzien, dus dat belooft niet veel goeds. De urine wordt nu weer op cultuur gezet en dan zullen we zien of de infectie verdwenen is. Al twijfelen we hieraan. De kuur antibiotica van een maand zal geen wonderen verricht hebben, dus ik gok dat er weer een nieuwe kuur zit aan te hikken. Verdorie toch! Het is nog altijd een raadsel waarom Riana incontinent is. Want ze heeft geen verlamde blaas en naast de vele druppeltjes urine die ze verliest, gaat ze ook nog op de kattenbak. In ieder geval is het nu even spannend afwachten en het pluspuntje is wel dat ze absoluut geen last had van haar sterilisatie. Operatie? Wat? Ik? Halsbrekende toeren haalde ze gisteravond alweer uit, amper een paar uurtjes na haar operatie.
Ik moet stiekem toegeven dat we toch best wel van leuke verrassingen houden, maar als er een verrassing op ons staat te wachten bij onze dierenarts... dan is dat toch best altijd even schrikken! Want ja hoor, er wachtte een cadeautje op ons genaamd: Capuchon. Een ontzettend lieve kater die Fiv positief is en ter euthanasie aangeboden werd. Onze dierenarts is één van de geweldige mensen die niet inslaapt als dieren nog een perfect leven kunnen hebben en dus niet lijden. En dat werd gelukkig de redding van Capuchon. Doordat hij al een tijdje met de ene mondontsteking na de andere kampte, werd er een aids en leucose test afgenomen. En helaas kwam daaruit het nieuws dat onze nieuwe bewoner wel degelijk Fiv onder de leden heeft. Bij een snaptest kunnen er altijd vals positieve uitslagen gegeven worden, maar bij de Western Blottest gelukkig niet. Dus we zijn er 100% zeker van dat hij een Fiv-patiëntje is. Volgens zijn vorige baasje kon Capuchon absoluut niet met de andere katjes en zocht ze daarom een nieuwe plek voor hem. Dat draaide allemaal op niets uit en ze dacht dat euthanasie de enige uitweg was. Capuchon is zo dankbaar dat zijn leven gespaard bleef en dat hij kan leven, want dat is wat hij wilt! Dàt en liefde geven, want jeetje, dat manneke heeft zoveel liefde in zich! Haast niet te geloven dat zo'n prachtig leven in één zucht ontnomen zou zijn omdat hij Fiv heeft... Tuurlijk mocht hij hier komen wonen en moest ik even een 'noodziekenboegbedje' tevoorschijn toveren. Onze quarantaine/ziekenboeg waar alle nieuwkomers eventjes in komen te wonen zit momenteel vol, dus dan maar een bench erbij genomen. Want ik wilde natuurlijk zien hoe hij op de andere bewoners reageert. Maar dit gaat boven verwachting super goed! Hij zoekt contact met hen, blaast niet één keer en dat betekent dat hij binnenkort zonder zorgen bij de andere bewoners mag gaan wonen. Want het werd ons al eerder gevraagd, maar Fivjes wonen hier inderdaad tussen de andere bewoners. We hebben nog nooit anders gedaan en dat is het mooie aan onze groep: ze vechten nooit. Een kibbeling of snauw dat wel, dat gebeurt in elke hechte familie, maar vechten niet. En dat maakt dat ik zo trots op hen ben! Capuchon heeft geluk en het leven lacht hem toe en wij gaan van elke dag een feest maken. Want dat verdienen katjes die aan de dood ontsnapt zijn! Nu maar duimen dat hem nog een lang leven te wachten staat en dat de Fiv niet naar aids evolueert en voor dat gelukkig zorgen we wel. Maar Capuchon heeft al in de gaten dat hij hier geliefd is. Want zijn staartje hing de hele tijd moedeloos naar beneden en stilletjes aan zien we dat staartje richting lucht gaan en dat betekent dat de liefde wederzijds is. Welkom knapperd!
Woensdag 19 oktober 2016:
Ik geloof dat ons verlamde Blutsje Elpida het hoogtijd vond voor een update over... haarzelf! Het is niet dat ze niet met andere katten kon, maar sinds haar komst hier heeft ze zich altijd een klein beetje afgezonderd, op een paar kleine speelbuien met de andere verlamde Blutsjes aan de ballenbaan na. Bij het uitdelen van het natvoer was ze er wel altijd als de kippen bij. En ze eiste zich meteen een vol bordje voor zichzelf toe. Delen? Niet volgens Elpida's normen! Maar ondertussen is daar zelfs verandering in gekomen en hangt ze regelmatig met haar snuit in dezelfde pot als trilkitten Hanna. Haar liefkozende plekje in de krabton onderaan heeft ze vorig weekend ingeruild voor allerlei andere plekjes. Natuurlijk is het plekje aan het warmtebronnetje favoriet, maar ook het kussen dat op de grond ligt of zelfs in de grotere manden zie ik haar regelmatig dutten. De krabton werd ondertussen ingenomen door verlamde Blutsjes Matei en Noro, die daar nu samen in liggen te dutten. En wat hebben onze jongens dat plekje gemist! Elpida heeft vooral Chamar als vriendje uitgekozen, want ik zie hen regelmatig samen dutten. En eigenlijk bedenk ik me dat Chamar zowat bij iedereen het favoriete broertje is. Elpida is een ongelofelijke knuffel en als haar pootjes in de lucht gaan, dan geeft ze aan dat het tijd is om haar buikje te kriebelen. Het enige minpuntje is dat ze regelmatig aan de diarree gaat. Maar zelfs in Cyprus had ze al van die gevoelige darmpjes. Ochja, dat geeft gewoon vaker en meer poets- en waswerk. Maar ons meisje is gelukkig en dat telt!
Ik geloof dat ons verlamde Blutsje Elpida het hoogtijd vond voor een update over... haarzelf! Het is niet dat ze niet met andere katten kon, maar sinds haar komst hier heeft ze zich altijd een klein beetje afgezonderd, op een paar kleine speelbuien met de andere verlamde Blutsjes aan de ballenbaan na. Bij het uitdelen van het natvoer was ze er wel altijd als de kippen bij. En ze eiste zich meteen een vol bordje voor zichzelf toe. Delen? Niet volgens Elpida's normen! Maar ondertussen is daar zelfs verandering in gekomen en hangt ze regelmatig met haar snuit in dezelfde pot als trilkitten Hanna. Haar liefkozende plekje in de krabton onderaan heeft ze vorig weekend ingeruild voor allerlei andere plekjes. Natuurlijk is het plekje aan het warmtebronnetje favoriet, maar ook het kussen dat op de grond ligt of zelfs in de grotere manden zie ik haar regelmatig dutten. De krabton werd ondertussen ingenomen door verlamde Blutsjes Matei en Noro, die daar nu samen in liggen te dutten. En wat hebben onze jongens dat plekje gemist! Elpida heeft vooral Chamar als vriendje uitgekozen, want ik zie hen regelmatig samen dutten. En eigenlijk bedenk ik me dat Chamar zowat bij iedereen het favoriete broertje is. Elpida is een ongelofelijke knuffel en als haar pootjes in de lucht gaan, dan geeft ze aan dat het tijd is om haar buikje te kriebelen. Het enige minpuntje is dat ze regelmatig aan de diarree gaat. Maar zelfs in Cyprus had ze al van die gevoelige darmpjes. Ochja, dat geeft gewoon vaker en meer poets- en waswerk. Maar ons meisje is gelukkig en dat telt!
Dinsdag 18 oktober 2016:
Gisteravond is Sab nog vlug met Blutshondje Max en Opa Chippie naar onze dierenarts gereden. Opa Chippie begint nu toch echt wel last te krijgen van ouderdomskwaaltjes, maar met zijn leeftijd is dat ook niet zo verwonderlijk natuurlijk! Ik heb hem in het weekend nog geschoren, want hij kan zijn achterhand niet netjes meer houden. Daar vormden zich - samen met zijn dikke wintervacht - kleine klitten en met een borstel kregen we ze niet meer weggekamd. Dus hops, de tondeuze bij de hand genomen en in het begin vond hij dat allesbehalve leuk. Tot hij voelde dat de huid van zijn rugje weer kon ademen en dan ging hij er nog prinsheerlijk bij liggen ook. Zo van: kom maar op, oh en daar ook nog please. Maar da's niet de reden van zijn dierenartsbezoekje natuurlijk. Hij had weer last van een dubbele oorontsteking en dat moest toch even nagekeken worden. Gelukkig bestaat er nu een medicijn op de markt waarbij de oortjes maar 2x gezalfd moeten worden, met een tijdspanne van een week tussen. Ideaal voor moeilijke patiëntjes dus (en tja, daar hoort onze vent toch echt wel een beetje bij hoor)! Daarna was Max aan de beurt voor een algemene check-up en ik wilde ook graag zijn rechteroogje laten nakijken. Ik vreesde namelijk een beetje voor Glaucoom, maar volgens onze dierenarts moeten we ons gelukkig geen zorgen maken. Dan restte ons nog om een hele resum medicatie en oogzalf voor hem te bestellen om zijn droge oogjes te blijven behandelen en natuurlijk ook de pilletjes voor zijn slechte hartje. En wat ie onderweg deed in de auto? Slapen natuurlijk! De makkelijkste patiënt ever!
Gisteravond is Sab nog vlug met Blutshondje Max en Opa Chippie naar onze dierenarts gereden. Opa Chippie begint nu toch echt wel last te krijgen van ouderdomskwaaltjes, maar met zijn leeftijd is dat ook niet zo verwonderlijk natuurlijk! Ik heb hem in het weekend nog geschoren, want hij kan zijn achterhand niet netjes meer houden. Daar vormden zich - samen met zijn dikke wintervacht - kleine klitten en met een borstel kregen we ze niet meer weggekamd. Dus hops, de tondeuze bij de hand genomen en in het begin vond hij dat allesbehalve leuk. Tot hij voelde dat de huid van zijn rugje weer kon ademen en dan ging hij er nog prinsheerlijk bij liggen ook. Zo van: kom maar op, oh en daar ook nog please. Maar da's niet de reden van zijn dierenartsbezoekje natuurlijk. Hij had weer last van een dubbele oorontsteking en dat moest toch even nagekeken worden. Gelukkig bestaat er nu een medicijn op de markt waarbij de oortjes maar 2x gezalfd moeten worden, met een tijdspanne van een week tussen. Ideaal voor moeilijke patiëntjes dus (en tja, daar hoort onze vent toch echt wel een beetje bij hoor)! Daarna was Max aan de beurt voor een algemene check-up en ik wilde ook graag zijn rechteroogje laten nakijken. Ik vreesde namelijk een beetje voor Glaucoom, maar volgens onze dierenarts moeten we ons gelukkig geen zorgen maken. Dan restte ons nog om een hele resum medicatie en oogzalf voor hem te bestellen om zijn droge oogjes te blijven behandelen en natuurlijk ook de pilletjes voor zijn slechte hartje. En wat ie onderweg deed in de auto? Slapen natuurlijk! De makkelijkste patiënt ever!
Ik ben zo trots op Blutshaantje Pixel! Niet alleen omdat hij zich wonderbaarlijk goed redt met zijn handicap, maar omdat hij zovele harten weet te veroveren. Stiekem hoop ik dat hij een beetje een inspiratiebron mag zijn voor alle andere Blutshaantjes zodat ze net zo'n fijn leventje als Pixel kunnen hebben. Iedereen raakt gecharmeerd door Pixel zijn bijzonder gekleurde wangetjes. En ik moet toegeven: hij vindt het heerlijk om daaraan gekroeld te worden. Kippen en hanen zijn net zo'n levende wezens als honden en katten. En zij willen net zoveel liefde ontvangen. Ze hebben net zo'n kloppend hart als wij en ze willen net zoveel affectie als wij. Pixel vindt kroeltjes heerlijk en hij kan zo hard genieten van een aaibeurt. En als tegenprestatie legt hij onze 'denkbeeldige' veertjes in model, als teken dat de liefde wederzijds is. En een klein geheimpje: het zou best wel eens kunnen dat Pixel over een tijdje een Blutsvriendinnetje krijgt. Concrete plannen zijn er nog niet, maar wie weet binnenkort wel. We kijken er in ieder geval naar uit! Maar ssssttt, nog niets tegen onze knappe vriend verklappen hoor, het moet nog even een verrassing blijven.
Maandag 17 oktober 2016:
In de vooravond vond ik luierkindje Jake en verlamd Blutsje Chamar in elkaars pootjes verstrengeld. Ik liet prompt alles vallen waar ik mee bezig was en ging als een gek achter de camera aan. Want dit schattige tafereel wilde ik toch wel voor eeuwig-en-altijd vastleggen op film. Mijn schattige jongens die zo lief voor elkaar zijn - mijn hart maakt gekke bokkensprongetjes van liefde voor hen. Een grote mand gevuld met zoveel liefde. Samen dutten is zoveel leuker en al helemaal als dat in elkaars pootjes kan. Soms vragen mensen zich af hoe we dit allemaal volhouden, zeker met zoveel verdriet de laatste tijd. Door dit dus! Na elke traan volgt gelukkig ook een lach. Jake zijn aandoening kunnen we een beetje met Down Syndroom vergelijken. Hij trekt daarom altijd naar kittens toe, want in zijn leefwereld is hij dat ook nog steeds. Van in het begin was het grote broerliefde tussen hem en Chamar en dat is het nog steeds!
In de vooravond vond ik luierkindje Jake en verlamd Blutsje Chamar in elkaars pootjes verstrengeld. Ik liet prompt alles vallen waar ik mee bezig was en ging als een gek achter de camera aan. Want dit schattige tafereel wilde ik toch wel voor eeuwig-en-altijd vastleggen op film. Mijn schattige jongens die zo lief voor elkaar zijn - mijn hart maakt gekke bokkensprongetjes van liefde voor hen. Een grote mand gevuld met zoveel liefde. Samen dutten is zoveel leuker en al helemaal als dat in elkaars pootjes kan. Soms vragen mensen zich af hoe we dit allemaal volhouden, zeker met zoveel verdriet de laatste tijd. Door dit dus! Na elke traan volgt gelukkig ook een lach. Jake zijn aandoening kunnen we een beetje met Down Syndroom vergelijken. Hij trekt daarom altijd naar kittens toe, want in zijn leefwereld is hij dat ook nog steeds. Van in het begin was het grote broerliefde tussen hem en Chamar en dat is het nog steeds!
Zondag 16 oktober 2016:
Vrijdagochtend ging al heel vroeg de telefoon en toen ik opnam had ik aan de andere kant onze dierenarts aan de lijn. Een telefoontje zo vroeg, dat kan nooit goed nieuws betekenen... En inderdaad, ons Stientje had 's nachts haar gevecht verloren. De dag voordien hadden we ook al contact gehad met onze dierenarts en ondanks dat ons meisje toen al een ganse dag en nacht aan het infuus hing, was haar toestand nog niet verbeterd. We hoopten toch dat alle medicijntjes en het infuus soelaas zouden bieden en haar beter konden maken. Maar er was al een infectie naar haar niertjes getrokken en die was behoorlijk heftig. Onze stoere en sterke meid is het gevecht tegen de infectie verloren. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze niet meer naar huis komt, dat ik nooit meer mijn neus in haar vachtje kan steken en haar nooit meer een kusje op haar toeter kan geven. Vol ongeloof, verbijsterd en nog meer ongeloof... Boos dat er weer een kindje van mij naar de hemel werd geroepen terwijl ik haar nog zo graag langer bij me wilde hebben. Célestine was toen ze pas bij ons kwam wonen echt geen makkelijke kat. Ze had zo haar nukken en kon uit het niets bijten. Blaasje legen en poepbadje geven moest toen nog met een handdoek over haar hoofdje gebeuren. Want ze kon zomaar omslaan en als een furie toeslaan. Maar gaandeweg leerden we elkaar kennen en vertrouwen en lukte haar dagelijkse verzorgrondjes zonder al te veel trucjes. Met haar felblauwe ogen kon ze zo indringend kijken. Lieve Stien, het spijt me zo dat ik niet bij je was toen je waarschijnlijk zoveel nood had aan kusjes en mijn armen om je lichaampje. Misschien kan ik het niet geloven dat je er niet meer bent, omdat ik niet bij je was. Je niet kon geruststellen dat het oké was om te gaan, naar die plek die ik niet ken. Maar waar wel een heleboel van je broertjes en zusjes wonen en die je vast met open pootjes verwelkomden. Het is hier zo leeg zonder jou en bij elke verzorgronde loop ik je nog steeds te zoeken. Ik zie je lege plekje en mijn hart breekt. Het is zo verdomd oneerlijk dat bij zo'n dappere katjes als jij een infectie op de loer ligt, klaar om jullie van het leven te ontnemen. Mijn dappere meid en ik was nog zo trots dat je een aantal stapjes kon zetten, zonder hulp, op de gladde ondergrond, helemaal zelf. Verlamde Blutsjes zoals jij hebben een speciaal plekje in mijn hart en ik zou een stuk van mezelf geven om jou weer bij me te hebben. Ondanks dat het elke keer weer zo'n pijn doet dat verdriet, blijf ik doen wat ik doe. Verlamde Blutsjes zoals jij een thuis bieden, mama zijn en de vele verzorgrondes neem ik voor lief. Je was gelukkig hier, dat weet ik. Dat liet je me elke dag zien. Ik ben dankbaar dat je in ons leven kwam en dat je scherpe kantjes milder werden. Want je wist dat je thuis was, nooit meer weg hoefde en dat we je graag zagen zoals je was. Slaapwel lieverd - vang het vlinderkusje dat ik je toewerp.
Vrijdagochtend ging al heel vroeg de telefoon en toen ik opnam had ik aan de andere kant onze dierenarts aan de lijn. Een telefoontje zo vroeg, dat kan nooit goed nieuws betekenen... En inderdaad, ons Stientje had 's nachts haar gevecht verloren. De dag voordien hadden we ook al contact gehad met onze dierenarts en ondanks dat ons meisje toen al een ganse dag en nacht aan het infuus hing, was haar toestand nog niet verbeterd. We hoopten toch dat alle medicijntjes en het infuus soelaas zouden bieden en haar beter konden maken. Maar er was al een infectie naar haar niertjes getrokken en die was behoorlijk heftig. Onze stoere en sterke meid is het gevecht tegen de infectie verloren. Ik kan het nog steeds niet geloven dat ze niet meer naar huis komt, dat ik nooit meer mijn neus in haar vachtje kan steken en haar nooit meer een kusje op haar toeter kan geven. Vol ongeloof, verbijsterd en nog meer ongeloof... Boos dat er weer een kindje van mij naar de hemel werd geroepen terwijl ik haar nog zo graag langer bij me wilde hebben. Célestine was toen ze pas bij ons kwam wonen echt geen makkelijke kat. Ze had zo haar nukken en kon uit het niets bijten. Blaasje legen en poepbadje geven moest toen nog met een handdoek over haar hoofdje gebeuren. Want ze kon zomaar omslaan en als een furie toeslaan. Maar gaandeweg leerden we elkaar kennen en vertrouwen en lukte haar dagelijkse verzorgrondjes zonder al te veel trucjes. Met haar felblauwe ogen kon ze zo indringend kijken. Lieve Stien, het spijt me zo dat ik niet bij je was toen je waarschijnlijk zoveel nood had aan kusjes en mijn armen om je lichaampje. Misschien kan ik het niet geloven dat je er niet meer bent, omdat ik niet bij je was. Je niet kon geruststellen dat het oké was om te gaan, naar die plek die ik niet ken. Maar waar wel een heleboel van je broertjes en zusjes wonen en die je vast met open pootjes verwelkomden. Het is hier zo leeg zonder jou en bij elke verzorgronde loop ik je nog steeds te zoeken. Ik zie je lege plekje en mijn hart breekt. Het is zo verdomd oneerlijk dat bij zo'n dappere katjes als jij een infectie op de loer ligt, klaar om jullie van het leven te ontnemen. Mijn dappere meid en ik was nog zo trots dat je een aantal stapjes kon zetten, zonder hulp, op de gladde ondergrond, helemaal zelf. Verlamde Blutsjes zoals jij hebben een speciaal plekje in mijn hart en ik zou een stuk van mezelf geven om jou weer bij me te hebben. Ondanks dat het elke keer weer zo'n pijn doet dat verdriet, blijf ik doen wat ik doe. Verlamde Blutsjes zoals jij een thuis bieden, mama zijn en de vele verzorgrondes neem ik voor lief. Je was gelukkig hier, dat weet ik. Dat liet je me elke dag zien. Ik ben dankbaar dat je in ons leven kwam en dat je scherpe kantjes milder werden. Want je wist dat je thuis was, nooit meer weg hoefde en dat we je graag zagen zoals je was. Slaapwel lieverd - vang het vlinderkusje dat ik je toewerp.
Zaterdag 15 oktober 2016:
Omdat de boerderij een klein beetje achterin gelegen is en niet altijd vanaf de straatkant duidelijk is dat daar de Blutsjes wonen, rijden vaak een heleboel mensen verkeerd. Meestal rijden ze dan een landweggetje op dat achter een wit huisje ligt - zoals in de instructies omschreven. Maar dat is bijna altijd de verkeerde boerderij en moeten ze weer terugwaarts keren. Ondanks dat we liever nog even incognito wilden blijven om dumpingen te voorkomen, hebben we toch maar besloten om een bordje met ons logo aan de poort te hangen. Op die manier is het vanaf de straatkant duidelijk dat De Katten-Brigade hier huist en is het voor bezoekers hopelijk een stukje makkelijker om ons te vinden. Het gaat toch al een tijdje de ronde dat er hier een 'refuge' huist, want er stonden zelfs al een aantal keren dames van een collega-opvang en zwerfkattenproject voor de poort. Zelfs een nieuwe koerier van TNT was zo euforisch dat ze honderduit vragen stelde over ons tehuis. Echt leuk zulke enthousiaste mensen! Stiekem helemaal blij met ons logo vooraan en hopelijk nu minder verdwaalde bezoekers, haha!
Omdat de boerderij een klein beetje achterin gelegen is en niet altijd vanaf de straatkant duidelijk is dat daar de Blutsjes wonen, rijden vaak een heleboel mensen verkeerd. Meestal rijden ze dan een landweggetje op dat achter een wit huisje ligt - zoals in de instructies omschreven. Maar dat is bijna altijd de verkeerde boerderij en moeten ze weer terugwaarts keren. Ondanks dat we liever nog even incognito wilden blijven om dumpingen te voorkomen, hebben we toch maar besloten om een bordje met ons logo aan de poort te hangen. Op die manier is het vanaf de straatkant duidelijk dat De Katten-Brigade hier huist en is het voor bezoekers hopelijk een stukje makkelijker om ons te vinden. Het gaat toch al een tijdje de ronde dat er hier een 'refuge' huist, want er stonden zelfs al een aantal keren dames van een collega-opvang en zwerfkattenproject voor de poort. Zelfs een nieuwe koerier van TNT was zo euforisch dat ze honderduit vragen stelde over ons tehuis. Echt leuk zulke enthousiaste mensen! Stiekem helemaal blij met ons logo vooraan en hopelijk nu minder verdwaalde bezoekers, haha!
Dat het vandaag een drukke dag beloofde te worden, maakte onze agenda vanmorgen duidelijk. De laatste tijd schreef ik de ene na de andere afspraak voor vandaag in. Eigenlijk te moe om een update te schrijven, maar toch maak ik er even tijd voor. Want de gesprekken vandaag - met gelijkgestemde zielen - hebben met toch weer dat sprankeltje moed gegeven. Vanmorgen begon best hectisch met onverwachte bezoekjes en ook een afspraak die in de namiddag gepland stond, maar plots voor de middag al doorging. Chantal was overal spulletjes voor ons gaan ophalen en bracht deze langs. Ietsje vroeger dan gepland, maar gelukkig had ze hulp bij zodat wij ongestoord onze verzorg- en poetsronde konden verder zetten. Ondanks dat alles een beetje anders liep dan gepland, liep onze stresslevel deze keer niet de hoogte in en raakte al het werk tijdig klaar voor de andere bezoekers arriveerden. Het draaide allemaal om plaskatje Riana vandaag. Want haar suikertante Nancy kwam langs - samen met haar man - en zij is helemaal fan van haar suikerkatje. Zij houdt zelfs een fotoalbum van haar bij, samen met alle tekstje die ik over Riana schrijf. Hoe lief is dat! Ook Nathalie en haar vriendin kwamen langs - zij zijn gastgezin voor Kat Zoekt Thuis en ze hebben lange tijd voor Riana gezorgd voor zij hier kwam wonen. Niet veel later kwam Sarah, samen met haar vriend, van Kat Zoekt Thuis langs die Riana toenertijd heeft langsgebracht. Best vreemd hoe alles op één dag om één Blutsje schakelt. Vanja van Pink Paws Pet Rescue zakte af naar de Blutsjesboerderij om een nieuwe bewoner langs te brengen. Voorlopig komt Jack nog even bij in de ziekenboeg en weldra volgt er een voorstelstukje over hem. En als laatste kwamen Kristel en haar man langs met een heuse villa voor onze bewoners. Helemaal te gek vonden ze het huisje en het werd gelijk goedgekeurd door een horde Blutsjes. Lieve mensen, dankjewel voor het fijne bezoek, de liefde voor de Blutsjes, de diepgaande gesprekken en de vele donatiespulletjes die jullie meebrachten. Onze schapenmeisjes hebben het ook getroffen met zoveel pompoenen en zelfs een grote zak voederwortelen die hun kant uitkwamen. Jammie zeggen ze! Na mijn laatste verzorgronde vannacht kruip ik moe maar zeker voldaan mijn bedje in!
Vrijdag 14 oktober 2016:
Het zijn zulke hectische dagen de laatste tijd, dat het bijna eng is hoe vlug de tijd wegtikt en hoe snel een week om is. Niet zo handig als er al uren te kort zijn in een dag en er altijd meer werk is dan tijd! Morgen belooft weer een drukke bezoekdag te zijn en stiekem heb ik daar toch best een beetje stress voor. Het poets- en verzorgwerk moet morgen extra snel klaar zijn en draaien we in een vitesse hoger en tussendoor - als er al bezoek is - moet ik de verlamde Blutsjes van een tweede blaasleeg- en luierronde voorzien. Daarom ben ik afgelopen dagen al extra druk in de weer geweest om wat voorbereidend werk te doen. Met mijn to-do lijstje in mijn hoofd doe ik er nog wat extra taakjes bij. Blij dat ik denkbeeldig een taakje kan afvinken, al zijn vele van de vele karwijen een dagelijks terugkerend tafereel. 's Morgens als ik opsta, lijkt het soms alsof ik een berg moet beklimmen en als ik 's avonds mijn bed in duik, weet ik al dat een paar uurtjes later al dat werk me opnieuw toelacht (of eerder gezegd: uitlacht!). Dit jaar in jaar uit, elke dag opnieuw. Sab haar auto was begin deze week in panne gevallen, Stientje die gehospitaliseerd werd en wat rauw op ons dak gevallen is,... zoveel zorgen soms! Maar stiekem toch blij met het extra werk dat al gedaan is. Vanavond stonden we om 20u nog stallen te stofzuigen en de schapenstal uit te mesten. En Nome staat al te popelen om morgen enkele schootjes in beslag te nemen en lekker verwend te worden met knuffels. Hopelijk werkt het weer morgen toch een klein beetje mee zodat het voor de bezoekers ook aangenaam buiten vertoeven is. Het kan dus zijn dat er morgen geen update verschijnt (tenzij ik toch nog een klein gaatje en inspiratie vind) en mailtjes/pb'tjes zullen wellicht ook tot zondag moeten wachten. Fijne vrijdag iedereen!
Het zijn zulke hectische dagen de laatste tijd, dat het bijna eng is hoe vlug de tijd wegtikt en hoe snel een week om is. Niet zo handig als er al uren te kort zijn in een dag en er altijd meer werk is dan tijd! Morgen belooft weer een drukke bezoekdag te zijn en stiekem heb ik daar toch best een beetje stress voor. Het poets- en verzorgwerk moet morgen extra snel klaar zijn en draaien we in een vitesse hoger en tussendoor - als er al bezoek is - moet ik de verlamde Blutsjes van een tweede blaasleeg- en luierronde voorzien. Daarom ben ik afgelopen dagen al extra druk in de weer geweest om wat voorbereidend werk te doen. Met mijn to-do lijstje in mijn hoofd doe ik er nog wat extra taakjes bij. Blij dat ik denkbeeldig een taakje kan afvinken, al zijn vele van de vele karwijen een dagelijks terugkerend tafereel. 's Morgens als ik opsta, lijkt het soms alsof ik een berg moet beklimmen en als ik 's avonds mijn bed in duik, weet ik al dat een paar uurtjes later al dat werk me opnieuw toelacht (of eerder gezegd: uitlacht!). Dit jaar in jaar uit, elke dag opnieuw. Sab haar auto was begin deze week in panne gevallen, Stientje die gehospitaliseerd werd en wat rauw op ons dak gevallen is,... zoveel zorgen soms! Maar stiekem toch blij met het extra werk dat al gedaan is. Vanavond stonden we om 20u nog stallen te stofzuigen en de schapenstal uit te mesten. En Nome staat al te popelen om morgen enkele schootjes in beslag te nemen en lekker verwend te worden met knuffels. Hopelijk werkt het weer morgen toch een klein beetje mee zodat het voor de bezoekers ook aangenaam buiten vertoeven is. Het kan dus zijn dat er morgen geen update verschijnt (tenzij ik toch nog een klein gaatje en inspiratie vind) en mailtjes/pb'tjes zullen wellicht ook tot zondag moeten wachten. Fijne vrijdag iedereen!
Onze verlamde Blutsjes kunnen we gerust 'De Koukleum-Brigade' noemen! En dat is best normaal, want ze zitten bijna altijd op de grond - uitgezonderd diegene die krabpalen kunnen beklimmen. En ze zijn dan altijd rondom een warmtebronnetje te vinden. Tijdens hete zomerdagen waarbij iedereen gebukt gaat onder de hitte en het uitkreunt, genieten zij net. Zulk weer is hen op het lijf geschreven! Noro is toch wel de koukleum bij uitstek en hij zou zowaar in de warmtebron kruipen. Soms houdt hij zijn neus zo dicht ertegen dat ik me afvraag of dat na een tijdje toch niet te warm aanvoelt? Blijkbaar niet, want hij kan uren zo zitten genieten. Voor diegene die het opmerkt: Chamar draagt inderdaad Noro's body. Ik moet hem weer in de luiers hullen, want hij is één van de verlamde Blutsjes die zichzelf stimuleert tijdens het schuifelen. Doordat zijn balletjes onderaan ingedaald zijn, schuren deze over de grond en dat in combinatie met af en toe een natte kont geeft een niet zo'n fijne uitkomst. Zijn kontje zag schraal en moest dus beschermd worden. Alleen valt een luier zo van zijn kont door zijn misvormde achterpoot. Vandaar dat ik hem een tijd geen luier aan gedaan heb, maar nu moest het toch echt wel. En dan bedacht ik me dat de body van Noro ook voor hem wel zou passen. Probleem opgelost! En nu pas zag hoe ik groot hij geworden is. Toen hij hier als kleine ukkepuk kwam wonen moest ik zijn billen hullen in maatje 0, ondertussen is dat zelfs al 2 geworden!
Donderdag 13 oktober 2016:
Onze Juno ligt ook zo'n beetje half in de lappenmand. Met zijn auto-immuun ziekte is het altijd wel een beetje oppassen geblazen, want van zodra zijn immuunsysteem het een beetje laat afweten, komt dat monstertje weer aan de deur kloppen. Gek genoeg heeft hij er deze keer geen last van. Zijn bekje zag er keurig uit en dat terwijl hij nog niet zo lang geleden een kuur medicatie naar binnen moest werken omdat zijn tandenloze bekje helemaal ontstoken was. Eigenwijze Juno laat amper toe dat we hem medicatie toedienen, dus eigenwijs als ik ben ging ik met een lange kuur Metacam aan de slag. Het was zwoegen om hem elke keer weer te vangen, dat spuitje richting zijn bek te krijgen en de vele schrammen en krabben op mijn handen en armen nam ik voor lief. En zijn bekje is nog nooit zo lang pijn- en zweervrij geweest! Alleen zag ik de laatste paar dagen dat hij weer met gekromde rug liep, kreunde als hij zijn grote boodschap deed en dat zag er allesbehalve soeps uit. Het leek inderdaad net soep, zulke diarree toverde hij tevoorschijn... Dus mocht hij gisteren ook mee naar de dierenarts en gelukkig heeft zijn diarree niets met zijn auto-immuun ziekte te maken, maar heeft hij een darmontsteking te pakken. Stomorgyl is dus de boodschap, alleen lukt het dus absoluut niet om een pil naar binnen te werken bij hem. Zelfs de dierenarts stond ervan te kijken dat ze - ondanks dat Sab hem in een wurggreep had - ook geen pil in zijn keel kon proppen. Moeilijk hoor zo'n patiënt in huis hebben die niet wilt meewerken! Creatief zijn met natvoer lukt ook niet, want Juno is niet zo van het natvoer. Hij eet veel liever droogvoer. Voorlopig zit hij in de ziekenboeg binnen zodat ik hem wat beter in de gaten kan houden, met porties Gastro Intestinal voor zijn neus en het leek erop dat zijn diarree er vanmorgen ietsje beter uitzag - voor zover diarree er leuk of mooi kan uitzien natuurlijk!
Onze Juno ligt ook zo'n beetje half in de lappenmand. Met zijn auto-immuun ziekte is het altijd wel een beetje oppassen geblazen, want van zodra zijn immuunsysteem het een beetje laat afweten, komt dat monstertje weer aan de deur kloppen. Gek genoeg heeft hij er deze keer geen last van. Zijn bekje zag er keurig uit en dat terwijl hij nog niet zo lang geleden een kuur medicatie naar binnen moest werken omdat zijn tandenloze bekje helemaal ontstoken was. Eigenwijze Juno laat amper toe dat we hem medicatie toedienen, dus eigenwijs als ik ben ging ik met een lange kuur Metacam aan de slag. Het was zwoegen om hem elke keer weer te vangen, dat spuitje richting zijn bek te krijgen en de vele schrammen en krabben op mijn handen en armen nam ik voor lief. En zijn bekje is nog nooit zo lang pijn- en zweervrij geweest! Alleen zag ik de laatste paar dagen dat hij weer met gekromde rug liep, kreunde als hij zijn grote boodschap deed en dat zag er allesbehalve soeps uit. Het leek inderdaad net soep, zulke diarree toverde hij tevoorschijn... Dus mocht hij gisteren ook mee naar de dierenarts en gelukkig heeft zijn diarree niets met zijn auto-immuun ziekte te maken, maar heeft hij een darmontsteking te pakken. Stomorgyl is dus de boodschap, alleen lukt het dus absoluut niet om een pil naar binnen te werken bij hem. Zelfs de dierenarts stond ervan te kijken dat ze - ondanks dat Sab hem in een wurggreep had - ook geen pil in zijn keel kon proppen. Moeilijk hoor zo'n patiënt in huis hebben die niet wilt meewerken! Creatief zijn met natvoer lukt ook niet, want Juno is niet zo van het natvoer. Hij eet veel liever droogvoer. Voorlopig zit hij in de ziekenboeg binnen zodat ik hem wat beter in de gaten kan houden, met porties Gastro Intestinal voor zijn neus en het leek erop dat zijn diarree er vanmorgen ietsje beter uitzag - voor zover diarree er leuk of mooi kan uitzien natuurlijk!
Woensdag 12 oktober 2016:
In de donkerste periode van ons leven brachten Natascha en Pieter een klein sprankeltje hoop. Een sprankeltje hoop dat ons moest doen uitkijken naar de toekomst en elk klein sprankeltje deed ons weer vechten om ons Blutsjestehuis terug op de rails te krijgen. Zij boden ons een plekje aan op de Dierenbeurs Utah die gepaard gaat met een Sintbezoek. Kortom: er is zowel voor jong als oud iets leuks te doen! De dierenbeurs gaat door op zondag 13 november van 13u tot 17u te Wilsele Dorp. Samen met een heleboel andere goede doelen organisaties zullen we er te vinden zijn en natuurlijk hebben we weer een heleboel verkoopspulletjes bij. Van handgemaakte spulletjes tot een heleboel andere leuke hebbedingetjes en de opbrengt hiervan gaat integraal naar het runnen van ons Blutsjestehuis en alles wat daarbij komt kijken. Er staan komende weken weer een heleboel dierenartsbezoekjes gepland, dus elk verkocht item draagt bij tot een betere gezondheid van onze Blutsjes. Wie graag Sab een bezoekje komt brengen - alle nodige informatie is op de affiche te vinden. Wie weet tot dan?
In de donkerste periode van ons leven brachten Natascha en Pieter een klein sprankeltje hoop. Een sprankeltje hoop dat ons moest doen uitkijken naar de toekomst en elk klein sprankeltje deed ons weer vechten om ons Blutsjestehuis terug op de rails te krijgen. Zij boden ons een plekje aan op de Dierenbeurs Utah die gepaard gaat met een Sintbezoek. Kortom: er is zowel voor jong als oud iets leuks te doen! De dierenbeurs gaat door op zondag 13 november van 13u tot 17u te Wilsele Dorp. Samen met een heleboel andere goede doelen organisaties zullen we er te vinden zijn en natuurlijk hebben we weer een heleboel verkoopspulletjes bij. Van handgemaakte spulletjes tot een heleboel andere leuke hebbedingetjes en de opbrengt hiervan gaat integraal naar het runnen van ons Blutsjestehuis en alles wat daarbij komt kijken. Er staan komende weken weer een heleboel dierenartsbezoekjes gepland, dus elk verkocht item draagt bij tot een betere gezondheid van onze Blutsjes. Wie graag Sab een bezoekje komt brengen - alle nodige informatie is op de affiche te vinden. Wie weet tot dan?
Eigenlijk zat ik er een beetje op te wachten tot er weer één van onze bewoners ziek zou worden. Want een dikke week zonder dierenartsbezoek, dat kan toch echt niet? Nee, helaas niet! Ons verlamde Blutsje Célestine is begin deze week ziek geworden. Een simpele blaasontsteking dacht ik in eerste instantie. Want ze is één van de netste verlamde Blutsjes die we hebben rondschuifelen. En in al die tijd dat ze bij ons woont is ze amper ziek geweest. Dus toen ik begin deze week merkte dat haar kontje nat was, wist ik gelijk dat ze een blaasontsteking te pakken had. Het kan snel verkeerd gaan, dus ben ik vlug gestart met medicatie. Gisteren deed ze nog gek, at ze goed en ook vanmorgen leek het best de goede kant uit te gaan. 's Morgens ben ik altijd druk in de weer bij de verlamde Blutsjes en hun kompanen met de eerste verzorgronde, maar ook door het vele poetswerk. Dus ik kon haar goed in de gaten houden en niets gaf aanleiding tot wat er dan zou gebeuren... Toen ik de stofzuiger bij de hand nam en de grootste ruimte gestofzuigd had, wilde ik de ruimte schoonmaken waar zij op een kussen lag. Alleen lag ze niet meer op dat kussen, maar lag ze languit op de grond, bijna in een plas braaksel. Niet goed dus, helemaal foute boel zelfs! Ik heb de stofzuiger als een gek aan de kant gegooid, heb haar opgepakt en in de ziekenboeg gelegd. Met een warmtelamp op haar snoet en een warme Snugglesafe onder haar lijfje. Want ze voelde plots bijzonder koud aan. Ik heb de hele tijd handdoeken moeten verschonen, want de urine bleef uit haar lijfje stromen. Ze zakte steeds weg en als ik tegen haar praatte kwam ze weer bij. Maar het zag er allesbehalve goed uit. Gelukkig konden we nog terecht bij onze dierenarts. Dus hops Stien in de transportmand met een warme Snuggle, knuffelbeer om haar steun te geven en recht te houden en ondergestopt onder een donsdekentje. Ze werd gelijk onderzocht en aan het infuus gehangen. Haar blaas voelde verhard aan en er zaten kristallen in haar urine. Er werd ook bloed genomen, maar dat lukte niet doordat er amper bloed uit haar adertje(s) kwam. Dus ging de dierenarts nog een keertje proberen als ze een tijdje aan het infuus had gehangen. Ze kreeg wel gelijk Metacam en Convenia ingespoten. Ik ben eerlijk gezegd helemaal van de wap nu. Onze lieve sterke Stien, die de laatste tijd zo vrolijk was. Zelfs een aantal stappen kon zetten, gewoon stappen zoals een 'normale' kat. Zo flink was ze de laatste tijd geëvolueerd. Haar grootste scherpe kantjes waren ook verdwenen en ik hoefde niet steeds meer op mijn hoede te zijn als ik haar blaas leegde of haar in bad stopte. Ik hoop zo hard dat ons meisje dit obstakel kan te boven komen, want we missen haar verschrikkelijk. Tijdens mijn verzorgronde daarstraks miste ik haar, want zelfs met zovele Blutsjes hier rond en in huis, heb ik altijd last van dat lege nestsyndroom als er iemand bij de dierenarts logeert. Maar op die manier krijgt ze alle kansen en die geven we haar zeker, die gunnen we haar zo hard. Ik hoop morgen op een fijn telefoontje en dat ons meisje snel opknapt!
Dinsdag 11 oktober 2016:
Er zullen ongetwijfeld een heleboel mensen Halloween vieren of net een heleboel pompoenen in de tuin hebben staan om soep van te maken. Want wat is er nou heerlijker dan een warme tas soep tijdens koude winterdagen, liefst nog van verse producten? Maar mochten er toch mensen bij zijn die net wat pompoenen te veel hebben of graag zo'n felle oranje vrucht met onze schaapjes willen delen? Hier zijn ze namelijk ontzettend welkom! Ondanks dat schapen best op onbeperkt gras en hooi kunnen (over)leven, verwennen wij onze meiden toch wel het liefst met extra groentjes en korrelvoer. Onze meisjes zijn seniors van behoorlijke leeftijd en Noirin en Nutmeg hebben bovendien ouderdomsartrose. Dus extra verwennen met vitamientjes is de boodschap! En dat pompoen hen smaakt is wel duidelijk te zien. Hoor die smakgeluidjes, heerlijk toch?
Er zullen ongetwijfeld een heleboel mensen Halloween vieren of net een heleboel pompoenen in de tuin hebben staan om soep van te maken. Want wat is er nou heerlijker dan een warme tas soep tijdens koude winterdagen, liefst nog van verse producten? Maar mochten er toch mensen bij zijn die net wat pompoenen te veel hebben of graag zo'n felle oranje vrucht met onze schaapjes willen delen? Hier zijn ze namelijk ontzettend welkom! Ondanks dat schapen best op onbeperkt gras en hooi kunnen (over)leven, verwennen wij onze meiden toch wel het liefst met extra groentjes en korrelvoer. Onze meisjes zijn seniors van behoorlijke leeftijd en Noirin en Nutmeg hebben bovendien ouderdomsartrose. Dus extra verwennen met vitamientjes is de boodschap! En dat pompoen hen smaakt is wel duidelijk te zien. Hoor die smakgeluidjes, heerlijk toch?
Maandag 10 oktober 2016:
Ondanks dat het siësta was - en da's best te zien aan een heleboel Blutsjes die prins- en prinsesheerlijk liggen te dutten, lieten een paar van onze verlamde Blutsjes en incontinent Blutsje Riana zich van hun beste kant zien. Ik moet soms zo hard lachen om hun gekke fratsen! Als ze eenmaal in hun element zijn, dan laten ze alle cliché's en vooroordelen achterwege. Want ohja, ze kunnen snel zijn, sneller-dan-snel zelfs! Ik kan met geen pen beschrijven hoe bijzonder ik hen vind, hoeveel bewonering ik voor hen heb en hoeveel liefde er in mijn hart huist voor hen. Onze Matei is gewoon een moderne en levensechte versie van Garfield. Ik had net ervoor nog een restje (vegetarische) Falafel gegeten en blijkbaar roken mijn vingers daar nog een beetje naar. Zo gieren als Matei achter mijn vinger aan schuifelt. Want tja, Matei die zou alle mensen-eten naar binnen werken! Voor frietjes, spaghetti en sandwiches gaat hij gewoon uit zijn dak! Kan hij uren een zaagstemmetje opzetten en doet hij zijn happy dansjes om toch maar een ieniemienie stukje naar binnen te werken. En ik zeg inderdaad 'ieniemienie' omdat verlamde Blutsjes vreselijk gevoelige darmpjes hebben. Bij de minste verandering in hun dieet raken die darmpjes van slag, met spetterpoep tot gevolg. En ik kan alleen maar zeggen: spetterpoep en verlamde Blutsjes da's echt geen geweldige combinatie! Verlamde Blutsjes zijn zoveel, zoveel meer dan de vooroordelen zeggen!
Ondanks dat het siësta was - en da's best te zien aan een heleboel Blutsjes die prins- en prinsesheerlijk liggen te dutten, lieten een paar van onze verlamde Blutsjes en incontinent Blutsje Riana zich van hun beste kant zien. Ik moet soms zo hard lachen om hun gekke fratsen! Als ze eenmaal in hun element zijn, dan laten ze alle cliché's en vooroordelen achterwege. Want ohja, ze kunnen snel zijn, sneller-dan-snel zelfs! Ik kan met geen pen beschrijven hoe bijzonder ik hen vind, hoeveel bewonering ik voor hen heb en hoeveel liefde er in mijn hart huist voor hen. Onze Matei is gewoon een moderne en levensechte versie van Garfield. Ik had net ervoor nog een restje (vegetarische) Falafel gegeten en blijkbaar roken mijn vingers daar nog een beetje naar. Zo gieren als Matei achter mijn vinger aan schuifelt. Want tja, Matei die zou alle mensen-eten naar binnen werken! Voor frietjes, spaghetti en sandwiches gaat hij gewoon uit zijn dak! Kan hij uren een zaagstemmetje opzetten en doet hij zijn happy dansjes om toch maar een ieniemienie stukje naar binnen te werken. En ik zeg inderdaad 'ieniemienie' omdat verlamde Blutsjes vreselijk gevoelige darmpjes hebben. Bij de minste verandering in hun dieet raken die darmpjes van slag, met spetterpoep tot gevolg. En ik kan alleen maar zeggen: spetterpoep en verlamde Blutsjes da's echt geen geweldige combinatie! Verlamde Blutsjes zijn zoveel, zoveel meer dan de vooroordelen zeggen!
Zondag 09 oktober 2016:
Door alle updates over Bunny Lee en Guus lijkt het haast dat er hier maar twee konijntjes in plaats van drie rond huppelen. Maar niets is minder waar natuurlijk, ook Pluto woont hier nog steeds - al maakt hij minder zijn debuut op onze social media. Hij kwam bij ons wonen als een erg bang konijntje. Daarom vonden we het geen gek idee om hem in de sluis te laten wonen, naast de leucose ren. Op die manier kon hij aan mensen wennen en waren we er zeker van dat hij niet bij het minste de benen zou nemen richting weilanden achter de boerderij. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een prachtig konijntje en ja hoor, zijn vliegtuigoren maken hem nog steeds überschattig! Hij zit goed in zijn velletje, is aardig wat bijgekomen in gewicht en niet onbelangrijk: hij is niet meer bang van mensen. Soms kunnen we hem zelfs al eventjes kroelen en komt hij vaak naar ons toe gelopen. En dat allemaal door hem in eerste instantie gewoon te negeren. Zijn nieuwsgierigheid overwon het elke keer waardoor hij aan onze schoenen begon te snuffelen, vaker in onze buurt durfde te komen en dat alleen omdat er niets moest, maar alles kon. Ik denk dat hij er helemaal klaar voor is om bij de andere boerderijBlutsjes te gaan wonen. Het blijft toch een beetje spannend om hem los te laten. Want 's nachts moeten de konijntjes op stal en dan is het toch handig als hij meeloopt met de twee andere bunnies. Van zodra mijn buikgevoel 'ja' zegt, mag hij naar de weide gaan. En ik geloof dat hij dat heerlijk zal vinden! In ieder geval zal het nog voor de winter gebeuren, want de stal is toch een warmer plekje om te slapen. Nog even Pluto en je kan die heerlijke oren op de weide gaan laten flapperen!
Door alle updates over Bunny Lee en Guus lijkt het haast dat er hier maar twee konijntjes in plaats van drie rond huppelen. Maar niets is minder waar natuurlijk, ook Pluto woont hier nog steeds - al maakt hij minder zijn debuut op onze social media. Hij kwam bij ons wonen als een erg bang konijntje. Daarom vonden we het geen gek idee om hem in de sluis te laten wonen, naast de leucose ren. Op die manier kon hij aan mensen wennen en waren we er zeker van dat hij niet bij het minste de benen zou nemen richting weilanden achter de boerderij. Inmiddels is hij uitgegroeid tot een prachtig konijntje en ja hoor, zijn vliegtuigoren maken hem nog steeds überschattig! Hij zit goed in zijn velletje, is aardig wat bijgekomen in gewicht en niet onbelangrijk: hij is niet meer bang van mensen. Soms kunnen we hem zelfs al eventjes kroelen en komt hij vaak naar ons toe gelopen. En dat allemaal door hem in eerste instantie gewoon te negeren. Zijn nieuwsgierigheid overwon het elke keer waardoor hij aan onze schoenen begon te snuffelen, vaker in onze buurt durfde te komen en dat alleen omdat er niets moest, maar alles kon. Ik denk dat hij er helemaal klaar voor is om bij de andere boerderijBlutsjes te gaan wonen. Het blijft toch een beetje spannend om hem los te laten. Want 's nachts moeten de konijntjes op stal en dan is het toch handig als hij meeloopt met de twee andere bunnies. Van zodra mijn buikgevoel 'ja' zegt, mag hij naar de weide gaan. En ik geloof dat hij dat heerlijk zal vinden! In ieder geval zal het nog voor de winter gebeuren, want de stal is toch een warmer plekje om te slapen. Nog even Pluto en je kan die heerlijke oren op de weide gaan laten flapperen!
De Blutsjes hebben een heerlijke relaxte zondag achter de rug! Wij iets minder... want het was de grote schoonmaakdag vandaag. Alle kattenbakken worden om de dag volledig leeggekieperd en voorzien van nieuwe vulling en dat moest vandaag dus gebeuren. De verlamde Blutsjes en luierkindje Jake moesten ook in bad. De schapenstal moest volledig uitgemest worden en voorzien van nieuwe hennep en stro bedding. De konijnentoiletjes voorzien van nieuwe vulling. Kortom: druk druk druk! En net vandaag voel ik me koortsig en grieperig. Niet leuk dus! Ik hoop dat het niet doorzet, want ziek zijn past hier nooit in de planning. Gek genoeg hebben we vandaag zelfs een paar kleine taakjes extra kunnen doen. De buitenBlutsjes hebben genoten van het zonnetje dat hevig van de partij was en wat is het heerlijk om hen zo relaxt te zien. Ook Blutshondjes Max en Titza vinden het dan heerlijk om buiten te lopen. Want Titza is toch best een koukleum en van zodra er een windje komt opzetten, gaat ze enkel buiten om een snelle pipi te lozen. Gelukkig heeft ze een stel truitjes liggen die binnenkort meer dan goed van pas gaan komen. Want zelfs 's nachts moet ik haar onderstoppen onder een dekentje, eigenlijk best wel schattig hoor!
Zaterdag 08 oktober 2016:
Gisteren schoof ik Max een dikker kussen onder zijn kont. Want het is duidelijk voelbaar dat de winter voor de deur staat en meestal is zo'n klein gebaar ook een omkeer in gedrag. Max beseft eindelijk dat hij hier voor altijd mag blijven wonen. Van zijn vorige leventje weten we niet zo heel veel. Wel dat hij de laatste tijd een beetje van her naar der verhuisd was en dat hakt er bij zo'n (Bluts)dieren toch in. Want waarom zou een dier zich hechten als hij toch weer weg moet? Vannacht gaf hij zich helemaal over aan mij. Ondanks dat hij niet hoort of ziet, voelde hij wat mijn hart doorstraalde. 'Je blijft Max, jij gaat nergens meer heen!' Alle liefde die we geven, krijgen we dubbel en dik terug. Hij begon met zijn snuit in zijn dikkere kussen te wrijven. Gooide zijn kopje op mijn hand en daar kwamen eindelijk die zuchtjes. Gelukszuchtjes! Daarna verzorgde ik de verlamde Blutsjes en Thor wilde geknuffeld worden. Hij sloeg zijn pootjes rond mijn hals en zei: ga voor je dromen mams. Doe het gewoon! Ik verwacht niks van hen en toch krijg ik zoveel. Iets onbetaalbaars!
Gisteren schoof ik Max een dikker kussen onder zijn kont. Want het is duidelijk voelbaar dat de winter voor de deur staat en meestal is zo'n klein gebaar ook een omkeer in gedrag. Max beseft eindelijk dat hij hier voor altijd mag blijven wonen. Van zijn vorige leventje weten we niet zo heel veel. Wel dat hij de laatste tijd een beetje van her naar der verhuisd was en dat hakt er bij zo'n (Bluts)dieren toch in. Want waarom zou een dier zich hechten als hij toch weer weg moet? Vannacht gaf hij zich helemaal over aan mij. Ondanks dat hij niet hoort of ziet, voelde hij wat mijn hart doorstraalde. 'Je blijft Max, jij gaat nergens meer heen!' Alle liefde die we geven, krijgen we dubbel en dik terug. Hij begon met zijn snuit in zijn dikkere kussen te wrijven. Gooide zijn kopje op mijn hand en daar kwamen eindelijk die zuchtjes. Gelukszuchtjes! Daarna verzorgde ik de verlamde Blutsjes en Thor wilde geknuffeld worden. Hij sloeg zijn pootjes rond mijn hals en zei: ga voor je dromen mams. Doe het gewoon! Ik verwacht niks van hen en toch krijg ik zoveel. Iets onbetaalbaars!
We zaten in blijde verwachting te wachten op ons nieuwe pr-materiaal en onze verwachtingen werden deze week ingelost. Als zulke pakjes arriveren, kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en worden de pakjes aan de poort al opengemaakt. Ik moet toegeven dat Sab een geweldig goede job gedaan heeft, want alles ziet er tip top uit. Eindelijk zullen we op eventen een beetje beter herkenbaar zijn door onze nieuwe spandoek en nieuwe t-shirts. Ook de nieuwe flyers zijn best leuk geworden, dus die hopen we dan ook à volonté te kunnen uitdelen op de dierenbeurs in Aalst en ook de Utah dierenbeurs in november. We kijken er in ieder geval erg naar uit!
Vrijdag 07 oktober 2016:
Dinsdag heb ik de 'Kat is Koning' studiedag bijgewoond die door de dienst dierenwelzijn georganiseerd werd. Gelukkig kon ik een dagje verlof prikken op mijn werk door de vele rusturen die ik de voorbije jaren opgespaard heb. Rond 8u 's morgens zat ik al op de eerste trein richting Brussel. En helaas overviel me daar een paniekaanval, iets wat me vaker parten speelt door alles wat er het voorbije jaar gebeurd is. Gelukkig kon ik mezelf weer oprapen en zette ik mijn tocht verder. En ik ben blij dat het me gelukt is, want uiteindelijk viel de studiedag reuze mee. En het is een beetje zoals Diny ook al aangeeft, als we willen groeien en professioneler worden, moeten we voortaan ook zulke dagen bijwonen. Helaas kan zij de boerderij nooit verlaten doordat de verzorging van de Blutsjes op haar schouders valt. Vandaar dat ik deze taken op mij neem. Gisteren ben ik dan ook naar de 1e lesdag geweest van de opleiding tot dierenasielmedewerker die ook weer door dierenwelzijn georganiseerd wordt. Na het volgen van enkele lessen over onder andere dierengezondheidszorg, huisvesting, marketing en andere interessante onderwerpen kan men een examen doen en krijgt men indien geslaagd een diploma. We kregen de voorbije jaren ook al een uitnodiging voor deze opleiding, maar tijd is iets wat wij op de Blutsjesboerderij echt chronisch tekort komen. Uiteindelijk staat Diny er op de dagen dat ik deze opleiding volg, nog langer helemaal alleen voor. Soms staan we voor heel moeilijke keuzes, maar wat moet dat moet en dan proberen we zelfs een beetje te toveren met de tijd om alle zaken toch gedaan te krijgen. De eerste lesdag viel bovendien erg goed mee en veel van de theoretische informatie kan men echt wel gebruiken in de praktijk en dus ook voor onze Blutsjes!
Dinsdag heb ik de 'Kat is Koning' studiedag bijgewoond die door de dienst dierenwelzijn georganiseerd werd. Gelukkig kon ik een dagje verlof prikken op mijn werk door de vele rusturen die ik de voorbije jaren opgespaard heb. Rond 8u 's morgens zat ik al op de eerste trein richting Brussel. En helaas overviel me daar een paniekaanval, iets wat me vaker parten speelt door alles wat er het voorbije jaar gebeurd is. Gelukkig kon ik mezelf weer oprapen en zette ik mijn tocht verder. En ik ben blij dat het me gelukt is, want uiteindelijk viel de studiedag reuze mee. En het is een beetje zoals Diny ook al aangeeft, als we willen groeien en professioneler worden, moeten we voortaan ook zulke dagen bijwonen. Helaas kan zij de boerderij nooit verlaten doordat de verzorging van de Blutsjes op haar schouders valt. Vandaar dat ik deze taken op mij neem. Gisteren ben ik dan ook naar de 1e lesdag geweest van de opleiding tot dierenasielmedewerker die ook weer door dierenwelzijn georganiseerd wordt. Na het volgen van enkele lessen over onder andere dierengezondheidszorg, huisvesting, marketing en andere interessante onderwerpen kan men een examen doen en krijgt men indien geslaagd een diploma. We kregen de voorbije jaren ook al een uitnodiging voor deze opleiding, maar tijd is iets wat wij op de Blutsjesboerderij echt chronisch tekort komen. Uiteindelijk staat Diny er op de dagen dat ik deze opleiding volg, nog langer helemaal alleen voor. Soms staan we voor heel moeilijke keuzes, maar wat moet dat moet en dan proberen we zelfs een beetje te toveren met de tijd om alle zaken toch gedaan te krijgen. De eerste lesdag viel bovendien erg goed mee en veel van de theoretische informatie kan men echt wel gebruiken in de praktijk en dus ook voor onze Blutsjes!
Riana ging de laatste tijd niet zo lekker. Niet qua gedrag, want ze is al die tijd even energiek en speels geweest, maar er zat bloed in haar plas. Gelukkig kwam de uitslag van de blaasprik binnen. Haar urine was een tijdje geleden in het labo op cultuur gezet en nu de uitslag bekend was, konden we eindelijk gericht gaan behandelen met de enige antibiotica waaraan haar blaasontsteking niet resistent is. Het heeft ons al een heleboel pilletjes gekost, maar we lijken op goede weg te zijn. Bijna drie weken zijn we haar inmiddels aan het behandelen en ik kan opgelucht ademhalen dat haar urine er weer klaarder uitziet en dat ze minder kleine plasjes deponeert. Nog even doorbijten - en dan vooral van mijn kant, want jeetje, het is allesbehalve makkelijk om dat kleine spookje haar broodnodige medicatie toe te dienen. Ze probeert er elke keer van tussen de friemelen of ze spuwt het pilletje gewoon een aantal keren uit. Maar de aanhouder wint en elke nacht kan ik mezelf een speekmedaille geven! Binnen een dikke week worden we weer bij de dierenarts verwacht voor een nieuwe blaasprik en dan maar duimen dat de cultuur zegt dat die heel vervelende ontsteking verdwenen is. We zijn er heel benieuwd naar in ieder geval! Onze kleine meid is eindelijk ook een beetje aan het groeien gegaan. Heel gestaag en haar hoofdje past nog steeds niet bij haar lijfje. Maar we komen er wel, zeker als die ontsteking eenmaal verdwenen is. Want nu gaat er daar nog te veel energie naartoe. Kleine baby stapjes!
Donderdag 06 oktober 2016:
We waren al een tijdje op zoek naar een liksteen voor onze schaapjes. Helaas vonden we dat nergens in de buurt te koop, dus zette Sab haar zoektocht verder op het internet. En ja hoor, daar vond ze eindelijk wat we nodig hadden - tenminste wat de schaapjes nodig hebben! Een volle emmer dan nog wel (en eigenlijk voor 30 schaapjes, maar sssttt onze meiden krijgen dat heus wel op, haha)! Gisteravond werd hij geleverd, looizwaar en het ziet er best een beetje vreemd uit. Vlug snelden we naar onze meisjes om te kijken wat ze ervan vonden. Eerst keken ze me argwanend aan, maar toen ze de inhoud van de emmer roken zette Nutmeg haar tanden er gelijk in. Helaas waren we net te laat met filmen, maar ze staat nog te likkebaarden - zo schattig. En zij is echt de knuffeligste van de bende. Ze eist elke dag wel een kusje op haar neus en kroeltje onder haar kin. Ook Noirin leek de inhoud van de emmer lekker te vinden. Want toen ik de schaapjes vanmorgen van hun bedje haalde, stond ze er ook weer van te smullen. Oude taartjes moeten verwend worden, dus krijgen ze op hun welverdiende pensioen alles wat ze nodig hebben!
We waren al een tijdje op zoek naar een liksteen voor onze schaapjes. Helaas vonden we dat nergens in de buurt te koop, dus zette Sab haar zoektocht verder op het internet. En ja hoor, daar vond ze eindelijk wat we nodig hadden - tenminste wat de schaapjes nodig hebben! Een volle emmer dan nog wel (en eigenlijk voor 30 schaapjes, maar sssttt onze meiden krijgen dat heus wel op, haha)! Gisteravond werd hij geleverd, looizwaar en het ziet er best een beetje vreemd uit. Vlug snelden we naar onze meisjes om te kijken wat ze ervan vonden. Eerst keken ze me argwanend aan, maar toen ze de inhoud van de emmer roken zette Nutmeg haar tanden er gelijk in. Helaas waren we net te laat met filmen, maar ze staat nog te likkebaarden - zo schattig. En zij is echt de knuffeligste van de bende. Ze eist elke dag wel een kusje op haar neus en kroeltje onder haar kin. Ook Noirin leek de inhoud van de emmer lekker te vinden. Want toen ik de schaapjes vanmorgen van hun bedje haalde, stond ze er ook weer van te smullen. Oude taartjes moeten verwend worden, dus krijgen ze op hun welverdiende pensioen alles wat ze nodig hebben!
Woensdag 05 oktober 2016:
Ik moet toegeven dat ik al gelijk een visie had toen we de boerderij voor de eerste maal bezochten. Heel spannend, maar eerder stresserend eigenlijk. Want dit was de enige plek waar we welkom waren en het kon voor mijn gevoel ook allemaal niet snel genoeg gaan. We wilden ons Blutsjestehuis snel weer op de rails krijgen. En dat begint met een visie, een idee. Ik wist gelijk hoe ik elke stal wilde inrichten, waar het bureel kwam, waar de verlamde Blutsjes en hun kompanen zouden wonen en niet geheel onbelangrijk: waar de behandeltafel voor de verlamde Blutsjes kwam! Dit is zowat het item dat ik het meeste gebruik. 3 maal per dag worden hierop alle verlamde Blutsjes en luierkindjes verzorgd. Dit elke dag van het jaar, zonder één enkele ronde over te slaan. Voor mijn gevoel heb ik het heerlijkste plekje uitgekozen dat beschikbaar was op de boerderij. Met zicht op het (bijna) volledige binnenplein. Op die manier kan ik de buitenBlutsjes goed in de gaten houden en werkt het toch allemaal net een tikkeltje prettiger. Want aangenaam moet het toch zijn, zo'n werkplek. In de verzorgkamer heb ik alles bij de hand om de Blutsjes optimaal te kunnen verzorgen. Vele verzorgitems vliegen er per dag door. Ontelbare verpakkingen natte billendoekjes, incontinentiedoeken en luiers vliegen er bij de vleet door. Of de Blutsjes al die verzorgmomentjes leuk vinden? Ze vinden die helemaal te gek, want dat betekent extra aandacht, extra kusjes en extra knuffels!
Ik moet toegeven dat ik al gelijk een visie had toen we de boerderij voor de eerste maal bezochten. Heel spannend, maar eerder stresserend eigenlijk. Want dit was de enige plek waar we welkom waren en het kon voor mijn gevoel ook allemaal niet snel genoeg gaan. We wilden ons Blutsjestehuis snel weer op de rails krijgen. En dat begint met een visie, een idee. Ik wist gelijk hoe ik elke stal wilde inrichten, waar het bureel kwam, waar de verlamde Blutsjes en hun kompanen zouden wonen en niet geheel onbelangrijk: waar de behandeltafel voor de verlamde Blutsjes kwam! Dit is zowat het item dat ik het meeste gebruik. 3 maal per dag worden hierop alle verlamde Blutsjes en luierkindjes verzorgd. Dit elke dag van het jaar, zonder één enkele ronde over te slaan. Voor mijn gevoel heb ik het heerlijkste plekje uitgekozen dat beschikbaar was op de boerderij. Met zicht op het (bijna) volledige binnenplein. Op die manier kan ik de buitenBlutsjes goed in de gaten houden en werkt het toch allemaal net een tikkeltje prettiger. Want aangenaam moet het toch zijn, zo'n werkplek. In de verzorgkamer heb ik alles bij de hand om de Blutsjes optimaal te kunnen verzorgen. Vele verzorgitems vliegen er per dag door. Ontelbare verpakkingen natte billendoekjes, incontinentiedoeken en luiers vliegen er bij de vleet door. Of de Blutsjes al die verzorgmomentjes leuk vinden? Ze vinden die helemaal te gek, want dat betekent extra aandacht, extra kusjes en extra knuffels!
Woensdag 04 oktober 2016:
Onze verlamde Blutsjes zijn met stip op nummer één de katjes die ik het meest in de gaten moet houden, gezondheidsgewijs dan. Daarnaast volgt blaaspatiëntje Riana en dan natuurlijk de diabeetjes. Vannacht zag ik dat ons kleine ventje Thor zich weer wat pips voelde. Hij is altijd een klein frèle ventje gebleven en op de koop toe heeft hij last van contracturen. Het lijkt 'een beetje masseren en fysiotherapie doen tegen de bierkaai op'. Want de contracturen lijken ons elke keer weer in te halen, vooral bij kouder weer. Het komt wel vaker voor dat hij zich wat 'ik-ben-klaar-om-in-de-lappenmand-te-liggen' voelt - sowieso hebben verlamde Blutsjes een verminderde weerstand. Da's meteen ook de reden waarom we bezoek bij hen zo beperkt mogelijk houden. Ik ben helemaal gek op mijn kleine 'Tjorrekepjoitsjeet'. Hij is één van mijn grote liefdes en kwam als kleine ukkepuk van ongeveer 8 weekjes oud bij ons wonen - inmiddels alweer een dik jaar geleden. Maar Thor lag vannacht een beetje ongemakkelijk en af toe kreeg hij een rilling over zijn lijfje. Niet oké dus! Even met argusogen in de gaten gehouden, maar dan toch besloten om een shot pijnstilling te geven. De verlamde Blutsjes hebben sowieso meer last van de koude - meer dan onze andere Blutsjes, voornamelijk omdat zij heel vaak op de grond leven. Zij zijn dan ook de zonnekloppers bij uitstek en hoe warmer, hoe liever ze het hebben! Ik had het idee dat hij ook een beetje kou had, dus hops een truitje van Titza aangetrokken. Het zat bovenaan wel ietsje te los, maar mits een simpel haarrekje was dat zo opgelost. Alleen begon de pijnstilling zijn werk te doen en vond hij het truitje daarna overbodig. Plots deed hij alsof hij niet meer kon schuifelen, niet meer kon drinken,... en dat betekende één ding: truitje weer uitdoen. Het truitje bleek dus niet echt een groot succes, maar het leverde vannacht wel een leuke foto op, dat wél. En vandaag voelt hij zich weer 'ik-ben-super-snel' - 'kijk-me-schuifelen-prrrttt'. Wat een beetje pijnstilling en heel veel kusjes allemaal niet kunnen doen!
Onze verlamde Blutsjes zijn met stip op nummer één de katjes die ik het meest in de gaten moet houden, gezondheidsgewijs dan. Daarnaast volgt blaaspatiëntje Riana en dan natuurlijk de diabeetjes. Vannacht zag ik dat ons kleine ventje Thor zich weer wat pips voelde. Hij is altijd een klein frèle ventje gebleven en op de koop toe heeft hij last van contracturen. Het lijkt 'een beetje masseren en fysiotherapie doen tegen de bierkaai op'. Want de contracturen lijken ons elke keer weer in te halen, vooral bij kouder weer. Het komt wel vaker voor dat hij zich wat 'ik-ben-klaar-om-in-de-lappenmand-te-liggen' voelt - sowieso hebben verlamde Blutsjes een verminderde weerstand. Da's meteen ook de reden waarom we bezoek bij hen zo beperkt mogelijk houden. Ik ben helemaal gek op mijn kleine 'Tjorrekepjoitsjeet'. Hij is één van mijn grote liefdes en kwam als kleine ukkepuk van ongeveer 8 weekjes oud bij ons wonen - inmiddels alweer een dik jaar geleden. Maar Thor lag vannacht een beetje ongemakkelijk en af toe kreeg hij een rilling over zijn lijfje. Niet oké dus! Even met argusogen in de gaten gehouden, maar dan toch besloten om een shot pijnstilling te geven. De verlamde Blutsjes hebben sowieso meer last van de koude - meer dan onze andere Blutsjes, voornamelijk omdat zij heel vaak op de grond leven. Zij zijn dan ook de zonnekloppers bij uitstek en hoe warmer, hoe liever ze het hebben! Ik had het idee dat hij ook een beetje kou had, dus hops een truitje van Titza aangetrokken. Het zat bovenaan wel ietsje te los, maar mits een simpel haarrekje was dat zo opgelost. Alleen begon de pijnstilling zijn werk te doen en vond hij het truitje daarna overbodig. Plots deed hij alsof hij niet meer kon schuifelen, niet meer kon drinken,... en dat betekende één ding: truitje weer uitdoen. Het truitje bleek dus niet echt een groot succes, maar het leverde vannacht wel een leuke foto op, dat wél. En vandaag voelt hij zich weer 'ik-ben-super-snel' - 'kijk-me-schuifelen-prrrttt'. Wat een beetje pijnstilling en heel veel kusjes allemaal niet kunnen doen!
|
Soms heb ik heimwee naar vroeger - de beginjaren van De Katten-Brigade, zeker nu alles een beetje op zijn plekje aan het vallen is. We op zich redelijk gesetteld zijn en voornamelijk de Blutsjes zich opperbest voelen op ons nieuwe plekje. Ik kan niet ontkennen dat ik de laatste tijd steeds vaker aan de tijd voor de brand denk... Wellicht komt dat omdat ons leven zo abrupt veranderd werd, buiten onze wil om. En ik nog gevoelsmatig afscheid moet nemen, omdat ik daar nog niet eerder tijd voor gehad heb. Altijd waren we in beweging, aan het watertrappelen om zeker niet te verdrinken en vooruit te raken. We maken er nu het beste van, ik ben toch best wel trots dat we zo snel weer recht gekrabbeld zijn en ik zal altijd blijven ijveren voor een betere wereld voor de dieren. Vandaag is het 'Wereld Dierendag' en dan denk ik terug aan onze tijd dat we bijna dagelijks tientallen zwerfkatjes gingen voeren. Dat spannende avontuur, want het moest altijd gebeuren als de wereld net begon te ontwaken of net ging slapen. Altijd een beetje als een dief in de nacht. Onopvallend om onze zwervertjes te beschermen. Of toen we op pad gingen met de vangkooi. Want uiteindelijk konden sommige katjes niet langer buiten blijven door diverse redenen. Ofwel liet hun gezondheid dat niet meer toe, de plek was té gevaarlijk geworden of ze hunkerden gewoon naar een warm mandje. Er waren tijden bij dat we gingen vangen bij vriestemperaturen. Centimeters sneeuw onder de bevroren voeten, op de uitkijk of de niemandskat die we in het visier hadden rond de kooi hing. Ik kan me nog haarfijn de adrenaline voorstellen die op dat moment door mijn lijf gierde. Zeker als dat kopje in de kooi ging piepen, dat lijfje dieper de kooi in verdween en dan plots die klap! Deurtje toe, zwervertje gevangen en op weg naar een nieuwe toekomst. Maar ik kan me de hartpijn ook nog herinneren van zoveel ellende die we op onze weg tegenkwamen. Tranen in de auto, tranen tussen mijn zwervertjes. Tijdens één van die avondlijke vangacties borrelde dit gedichtje naar boven:
Je ziet me niet maar ik ben er wel Ik ga schuil achter grote mooie huizen ergens weggedoken in de tuin Onder een stapel hout, in het bos of verlaten parking |
Overdag rust ik mijn zwaar toegetakelde lichaampje
maar slapen doe ik nooit Altijd op mijn hoede nooit eens rustig ontspannen Ik leg mijn oude botten te slapen op een bedje dorre herfstblaadjes en s ' nachts ga ik op pad om mijn altijd-knorrende-maagje te vullen Nergens is er eten te vinden geen enkele vuilniszak bevat iets waardevols Wacht, daar in de verte zie ik mensen een feestmaal verorberen ik ga ernaartoe en zit op de vensterbak toe te kijken Plots gaat de deur open O nee, daar is pa met een emmer water Ai, te laat mijn al-zo-verkleumde lichaam is nat Ik druip af naar mijn bedje van dorre blaadjes En leg me te rusten Ik raak niet opgewarmd, mijn oude vacht is nat en mijn buikje nog steeds hongerig Ik leg me deze keer te slapen voor altijd Mijn lichaam is op Mijn hart kan deze harteloze wereld niet meer aan Ik ga slapen en word nooit meer wakker Daaag wereld Het staat voor alle zwervertjes, waar ik nu met Wereld Dierendag aan denk. Lieverds, weet dat ik ooit weer een projectje voor jullie opstart. Want ook jullie verdienen een fijn leventje, met altijd lekkers en een warme mand onder de kont. Vandaag verdienen alle dieren de erkenning, zeker de niemandsdieren en de dieren die op de slachtbank belanden. Ik denk aan jullie, elke dag. Soms met een lach, soms met een traan, maar ik denk aan jullie en ik zie en hoor jullie wel degelijk. Jullie zijn belangrijk... voor mij! |
Maandag 03 oktober 2016:
Ons Blutshondje Max woont hier nu ietsje langer dan een week en doet het ongelofelijk goed! Hij loopt me overal achterna. Als ik in de ruimte van de verlamde Blutsjes aan het werk ben, dan staat hij aan de deur me op te wachten. Met een kwispelstaartje begroet hij me elke keer weer. En ook buiten heeft hij zijn weg gevonden. Feilloos loopt hij het trapje af, gaat zijn behoefte doen en komt dan weer naar binnen gewandeld. Toch toppie, zeker omdat hij zowel doof als blind is. Al moet ie binnenshuis nog wel steeds een luier om. Want door de Lasix heft hij iets te vaak zijn pootje op en zou ik met een dweil achter zijn kont kunnen blijven aanlopen. Medicatie geven is nooit fijn, tenminste bij katten toch niet. Dat lijkt altijd een beetje op een gevecht om dat pilletje richting keel te krijgen. En onder eten mengen lukt ook niet, want de slimmerds ruiken zo wanneer we hen willen foppen door het pilletje onder het natvoer te draaien. Bij honden is dat gelukkig niet zo. Max werkt al zijn medicatie voor zijn slechtkloppend hartje zo naar binnen. Met de pillenmaler maal ik alles fijn en meng het onder zijn natvoer. Op die manier werkt hij twee porties per dag naar binnen. Titza krijgt net op dezelfde manier haar supplementen voor haar kanker. En ons kleine prinsesje is ontzettend blij met haar grote broer. Zeker als ze een stukje Dentastix buit kan maken en dan gaat ze hem stiekem in het huisje op smikkelen, haha. Gekke doos!
Ons Blutshondje Max woont hier nu ietsje langer dan een week en doet het ongelofelijk goed! Hij loopt me overal achterna. Als ik in de ruimte van de verlamde Blutsjes aan het werk ben, dan staat hij aan de deur me op te wachten. Met een kwispelstaartje begroet hij me elke keer weer. En ook buiten heeft hij zijn weg gevonden. Feilloos loopt hij het trapje af, gaat zijn behoefte doen en komt dan weer naar binnen gewandeld. Toch toppie, zeker omdat hij zowel doof als blind is. Al moet ie binnenshuis nog wel steeds een luier om. Want door de Lasix heft hij iets te vaak zijn pootje op en zou ik met een dweil achter zijn kont kunnen blijven aanlopen. Medicatie geven is nooit fijn, tenminste bij katten toch niet. Dat lijkt altijd een beetje op een gevecht om dat pilletje richting keel te krijgen. En onder eten mengen lukt ook niet, want de slimmerds ruiken zo wanneer we hen willen foppen door het pilletje onder het natvoer te draaien. Bij honden is dat gelukkig niet zo. Max werkt al zijn medicatie voor zijn slechtkloppend hartje zo naar binnen. Met de pillenmaler maal ik alles fijn en meng het onder zijn natvoer. Op die manier werkt hij twee porties per dag naar binnen. Titza krijgt net op dezelfde manier haar supplementen voor haar kanker. En ons kleine prinsesje is ontzettend blij met haar grote broer. Zeker als ze een stukje Dentastix buit kan maken en dan gaat ze hem stiekem in het huisje op smikkelen, haha. Gekke doos!
Zaterdag brachten Marc en Rosette geheel onverwachts een ligbed mee voor onze Blutsjes. Eentje die tegen weer en wind kan en dus buiten kan blijven staan. Heel erg makkelijk, want dat scheelt een heleboel sjouwwerk! Een heerlijk nieuw ligplekje voor de Blutsjes, zeker met een dekentje erop - als het niet regent tenminste - en waar we erg blij mee zijn! Opvallend wordt hij vooral door de grijze Blutsjes gebruikt. Opa Cela, Juno en Igani zijn er het vaakst op te vinden. 's Morgens is dat nog het plekje waar het zonnetje voor het eerst komt piepen en een nieuwe dag aangeeft, dus ideaal om daar lekkere zonnestralen te vangen. Al worden de andere huisjes en zelfs vensterbanken ook goed gebruikt. En kijk eens aan: Thomas (in het achterste huisje) voelt zich helemaal thuis en draait goed mee in de groep - alsof hij hier al jaren woont! En ik heb zo'n beetje het idee dat het roze badje enorm gemist gaat worden komende winter. Ik laat hem staan tot het vriest, want ze vinden het heerlijk om hieruit te drinken.
Zondag 02 oktober 2016:
Dit krabmeubel is een schot in de roos bij onze Blutsjes! Zowel in de stallen, als bij de verlamde Blutsjes en hun kompanen. Het lijkt wel of we ineens een heleboel gesofisticeerde Blutsjes hebben rond lopen en schuifelen, want krabben doen ze er niet aan (tot groot jolijt van onze stofzuiger!). Maar erop slapen des te meer! En ik kan ze geen ongelijk geven. Want het krabmeubel ziet er wel uit als een aantrekkelijke mand. De verschillende kartelingen zullen ongetwijfeld aanvoelen als een heerlijke massage en het voelt nog eens lekker warm aan ook. Als er een Blutsje opstaat, kan ik het niet laten om even te voelen en wat een warmte komt daar vanaf. Met het oog op de winter, denk ik dat het krabmeubeltje nog vaker en meer in gebruik genomen zal worden. Gelukkig hebben we nog een aantal reserve in de stockageruimte liggen, want die kregen we immers van de Zooplus-actie gedoneerd. Dankzij de bonuspuntjes die alle lieve mensen ons toen konden doneren. Maar ik gok dat we binnenkort zelf ook maar eens een nieuwe voorraad gaan inslaan. Want voornamelijk bij onze verlamde Blutsjes zijn ze toch best wel vaak aan vervanging toe. Ondanks dat ze er niet aan krabben, kunnen verlamde Blutsjes behoorlijke smeerkazen zijn, haha!
Dit krabmeubel is een schot in de roos bij onze Blutsjes! Zowel in de stallen, als bij de verlamde Blutsjes en hun kompanen. Het lijkt wel of we ineens een heleboel gesofisticeerde Blutsjes hebben rond lopen en schuifelen, want krabben doen ze er niet aan (tot groot jolijt van onze stofzuiger!). Maar erop slapen des te meer! En ik kan ze geen ongelijk geven. Want het krabmeubel ziet er wel uit als een aantrekkelijke mand. De verschillende kartelingen zullen ongetwijfeld aanvoelen als een heerlijke massage en het voelt nog eens lekker warm aan ook. Als er een Blutsje opstaat, kan ik het niet laten om even te voelen en wat een warmte komt daar vanaf. Met het oog op de winter, denk ik dat het krabmeubeltje nog vaker en meer in gebruik genomen zal worden. Gelukkig hebben we nog een aantal reserve in de stockageruimte liggen, want die kregen we immers van de Zooplus-actie gedoneerd. Dankzij de bonuspuntjes die alle lieve mensen ons toen konden doneren. Maar ik gok dat we binnenkort zelf ook maar eens een nieuwe voorraad gaan inslaan. Want voornamelijk bij onze verlamde Blutsjes zijn ze toch best wel vaak aan vervanging toe. Ondanks dat ze er niet aan krabben, kunnen verlamde Blutsjes behoorlijke smeerkazen zijn, haha!
Zaterdag 01 oktober 2016:
Soms doen de Blutsjes me geloven dat ik een fee ben, een 'snoepjesfee' welteverstaan. Als ik met een doosje of zakje vol snoep kom aanlopen, verzamelen zich een heleboel Blutsjes aan mijn voeten. Het zakje gaat niet snel genoeg open en daar hoor ik de eerste miauwtjes al: doe nou eens sneller mams! Het maakt niet uit met welk smaakje of merkje ik kom aanwandelen, want onze Blutsjes lusten (bijna) alles. En als er eentje iets niet lust, dan denkt een andere gewoon: yes, een dubbele portie voor mij! Ook de verlamde Blutsjes en hun kompanen kennen er wat van. Na mijn laatste nachtelijke verzorgronde krijgen zij een zakje snoep geserveerd. Ik hoef het zelfs niet te wagen om een dagje snoepronde over te slaan, want daar zijn ze het niet mee eens. En 't is net of ze aftellen, want als ik zowat aan de laatste blaasleeg- of medicatiepatiëntjes begin, troepen ze samen. Thor zet hierbij zijn allerzaagstemmetje op en het is nog net niet dat ze met een zweep achter me aan zitten. Erg eigenlijk! Loop ik op mijn tandvlees, wallen tot op de grond, doe ik nog niet snel genoeg en jagen ze me nog af om op hun snoepjes te kunnen aanvallen, haha. De laatste tijd worden ook de Blutshondjes en konijntjes verwend met snoep van onze Blutsjesvrienden. In elk pakketje is voor hen ook wel iets te vinden. Blutshondje Titza snoept erop los en lust ook zowat alles. Max kan niet alles eten omwille van zijn slechte tandjes, maar ook hij probeert dapper mee te doen. De konijntjes vinden het ook elke keer een feest, zeker als er een knabbelstaafje geserveerd wordt. De volgende dag vind ik een netjes afgeknabbeld stokje terug, gereed om in de vuilbak te kieperen. En ja hoor, zelfs de schaapjes hebben snoep. Echt waar! Martine stuurt ons regelmatig Zooplus-pakketjes toe en op ons verlanglijstje zag ze 'paardensnoepjes' voor onze schaapjes staan. En er kwamen prompt 5 zakjes onze kant uit. Noirin, Nutmeg en Numnoom moesten even wennen, maar inmiddels hebben ze ook de smaak te pakken. Grappig hoe dat stukje snoep ronddraait in hun bekje en het smakelijke geluidje dat ze hierbij maken. En Blutshaantje Pixel? Wel ja, hij krijgt natuurlijk gezonde "snoepjes" geserveerd. Maar ssssttt, niet vertellen dat hij eigenlijk gewoon fruit naar binnen werkt. Ach, het is het idee dat telt en we kunnen het niet maken natuurlijk om een bewoner snoeploos achter te laten. En zo voel ik me dus elke dag weer een beetje de 'snoepjesfee'!
Soms doen de Blutsjes me geloven dat ik een fee ben, een 'snoepjesfee' welteverstaan. Als ik met een doosje of zakje vol snoep kom aanlopen, verzamelen zich een heleboel Blutsjes aan mijn voeten. Het zakje gaat niet snel genoeg open en daar hoor ik de eerste miauwtjes al: doe nou eens sneller mams! Het maakt niet uit met welk smaakje of merkje ik kom aanwandelen, want onze Blutsjes lusten (bijna) alles. En als er eentje iets niet lust, dan denkt een andere gewoon: yes, een dubbele portie voor mij! Ook de verlamde Blutsjes en hun kompanen kennen er wat van. Na mijn laatste nachtelijke verzorgronde krijgen zij een zakje snoep geserveerd. Ik hoef het zelfs niet te wagen om een dagje snoepronde over te slaan, want daar zijn ze het niet mee eens. En 't is net of ze aftellen, want als ik zowat aan de laatste blaasleeg- of medicatiepatiëntjes begin, troepen ze samen. Thor zet hierbij zijn allerzaagstemmetje op en het is nog net niet dat ze met een zweep achter me aan zitten. Erg eigenlijk! Loop ik op mijn tandvlees, wallen tot op de grond, doe ik nog niet snel genoeg en jagen ze me nog af om op hun snoepjes te kunnen aanvallen, haha. De laatste tijd worden ook de Blutshondjes en konijntjes verwend met snoep van onze Blutsjesvrienden. In elk pakketje is voor hen ook wel iets te vinden. Blutshondje Titza snoept erop los en lust ook zowat alles. Max kan niet alles eten omwille van zijn slechte tandjes, maar ook hij probeert dapper mee te doen. De konijntjes vinden het ook elke keer een feest, zeker als er een knabbelstaafje geserveerd wordt. De volgende dag vind ik een netjes afgeknabbeld stokje terug, gereed om in de vuilbak te kieperen. En ja hoor, zelfs de schaapjes hebben snoep. Echt waar! Martine stuurt ons regelmatig Zooplus-pakketjes toe en op ons verlanglijstje zag ze 'paardensnoepjes' voor onze schaapjes staan. En er kwamen prompt 5 zakjes onze kant uit. Noirin, Nutmeg en Numnoom moesten even wennen, maar inmiddels hebben ze ook de smaak te pakken. Grappig hoe dat stukje snoep ronddraait in hun bekje en het smakelijke geluidje dat ze hierbij maken. En Blutshaantje Pixel? Wel ja, hij krijgt natuurlijk gezonde "snoepjes" geserveerd. Maar ssssttt, niet vertellen dat hij eigenlijk gewoon fruit naar binnen werkt. Ach, het is het idee dat telt en we kunnen het niet maken natuurlijk om een bewoner snoeploos achter te laten. En zo voel ik me dus elke dag weer een beetje de 'snoepjesfee'!
Vrijdag 30 september 2016:
Morgen komen Rosette en Marc nog een beetje verder klussen aan de elektriciteit/verlichting en verder staan er geen andere bezoekafspraken op de agenda. Klinkt een beetje als luxe, maar ook een beetje vreemd, want ik kan me haast niet meer herinneren wanneer er nog eens zo'n "rustig" (*ahum, was het maar waar!) bijna bezoekloos-weekendje onze kant uitkwam. Het verzorgen van de Blutsjes en het eindeloze poetsen gaat altijd door natuurlijk, maar ik hoop daarnaast toch een boel achterstallige administratie weg te werken. Alleen hoop ik dat een spoedje dierenarts daar geen stokje voor gaat steken, want meestal is dat hier zowat de gang van zaken. Bah! Komende weken worden niet alleen drukker doordat Sab op een aantal beurzen gaat staan, maar ze pikt tevens ook een aantal cursussen mee georganiseerd door de dienst Dierenwelzijn. Altijd fijn om extra attesten op zak te hebben en al helemaal met het oog op de toekomst. Want elke dag willen we natuurlijk beter en professioneler worden, allemaal voor de Blutsjes! Even doorbikkelen en dan komt het wel goed, toch? Of het nou druk of kalm is, de Blutsjes merken daar gelukkig weinig verschil van. Want zij maken er zelf wel een kalme of net drukke dag van. Alles kan, niets moet is immers onze leuze hier! Fijn weekend iedereen, geniet ervan!
Morgen komen Rosette en Marc nog een beetje verder klussen aan de elektriciteit/verlichting en verder staan er geen andere bezoekafspraken op de agenda. Klinkt een beetje als luxe, maar ook een beetje vreemd, want ik kan me haast niet meer herinneren wanneer er nog eens zo'n "rustig" (*ahum, was het maar waar!) bijna bezoekloos-weekendje onze kant uitkwam. Het verzorgen van de Blutsjes en het eindeloze poetsen gaat altijd door natuurlijk, maar ik hoop daarnaast toch een boel achterstallige administratie weg te werken. Alleen hoop ik dat een spoedje dierenarts daar geen stokje voor gaat steken, want meestal is dat hier zowat de gang van zaken. Bah! Komende weken worden niet alleen drukker doordat Sab op een aantal beurzen gaat staan, maar ze pikt tevens ook een aantal cursussen mee georganiseerd door de dienst Dierenwelzijn. Altijd fijn om extra attesten op zak te hebben en al helemaal met het oog op de toekomst. Want elke dag willen we natuurlijk beter en professioneler worden, allemaal voor de Blutsjes! Even doorbikkelen en dan komt het wel goed, toch? Of het nou druk of kalm is, de Blutsjes merken daar gelukkig weinig verschil van. Want zij maken er zelf wel een kalme of net drukke dag van. Alles kan, niets moet is immers onze leuze hier! Fijn weekend iedereen, geniet ervan!
Donderdag 29 september 2016:
Gisteren arriveerde Titza's speciale pakje, waar we met z'n allen naar uitkeken! Want bij de vorige verzending is het allemaal gruwelijk misgelopen en kreeg Renate haar eigen pakje weer in handen. Maar nu is alles goed verlopen en wat waren we benieuwd! Op Facebook zit er namelijk een fantastische groep vrijwilligers die 'Global Comfort Fab' runnen. Dit zijn mensen - voornamelijk uit Amerika en Europa - die vrijwillig dekentjes maken voor palliatieve dieren. Ze worden door hen 'prayers blankets' genaamd. Want in elke knoop van het dekentje zit een gedachte of gebed. Het idee is om palliatieve dieren in hun laatste periode nog comfort te geven met een zacht dekentje en dat vinden we prachtig! Joyce kwam op onze Facebookpagina Titza's verhaaltje tegen en wilde haar graag in de groep voorstellen. Renate zag Titza's verhaaltje en wilde heel graag haar dekentje maken. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor zulke mensen! Dat zij tijd en moeite steken in zo'n mooi project, kostenloos dan nog wel! Heel even heeft Titza haar cadeautje mee uitgepakt en dan zei ze: bekijk het zelf maar, haha. De Blutskatjes vonden het wel reuze interessant! Maar als er papier of slingers aan te pas komen, dan zijn ze allemaal in de buurt te vinden.. En raad eens wie uiteindelijk Titza's dekentje ingepalmd heeft en bekroond tot zijn favoriet? Juist ja, Blutshondje Max! Tja, in zekere zin kan hij het gebedsdekentje ook wel gebruiken, aangezien hij wellicht ook in geleende tijd leeft met zijn slechtkloppend hartje. Titza's kanker groeit, maar ze doet het nog goed. Stiekem hoop ik dat ze Kerst nog bij ons kan vieren... en daar gaan we toch proberen voor te zorgen!
Gisteren arriveerde Titza's speciale pakje, waar we met z'n allen naar uitkeken! Want bij de vorige verzending is het allemaal gruwelijk misgelopen en kreeg Renate haar eigen pakje weer in handen. Maar nu is alles goed verlopen en wat waren we benieuwd! Op Facebook zit er namelijk een fantastische groep vrijwilligers die 'Global Comfort Fab' runnen. Dit zijn mensen - voornamelijk uit Amerika en Europa - die vrijwillig dekentjes maken voor palliatieve dieren. Ze worden door hen 'prayers blankets' genaamd. Want in elke knoop van het dekentje zit een gedachte of gebed. Het idee is om palliatieve dieren in hun laatste periode nog comfort te geven met een zacht dekentje en dat vinden we prachtig! Joyce kwam op onze Facebookpagina Titza's verhaaltje tegen en wilde haar graag in de groep voorstellen. Renate zag Titza's verhaaltje en wilde heel graag haar dekentje maken. Ik kan alleen maar dankbaar zijn voor zulke mensen! Dat zij tijd en moeite steken in zo'n mooi project, kostenloos dan nog wel! Heel even heeft Titza haar cadeautje mee uitgepakt en dan zei ze: bekijk het zelf maar, haha. De Blutskatjes vonden het wel reuze interessant! Maar als er papier of slingers aan te pas komen, dan zijn ze allemaal in de buurt te vinden.. En raad eens wie uiteindelijk Titza's dekentje ingepalmd heeft en bekroond tot zijn favoriet? Juist ja, Blutshondje Max! Tja, in zekere zin kan hij het gebedsdekentje ook wel gebruiken, aangezien hij wellicht ook in geleende tijd leeft met zijn slechtkloppend hartje. Titza's kanker groeit, maar ze doet het nog goed. Stiekem hoop ik dat ze Kerst nog bij ons kan vieren... en daar gaan we toch proberen voor te zorgen!
Woensdag 28 september 2016:
Achter de schermen zijn we drukker dan ooit! We hebben deze week nieuwe flyertjes en promo-materiaal besteld, want tussen alle drukte door zullen we dit jaar op een aantal beurzen te vinden zijn. Tenminste, Sab zal de standjes bemannen en ik blijf hier de boel draaiende houden. De eerste beurs waarop we aanwezig zullen zijn is de 'Dierenbeurs' georganiseerd door Yanilou vzw. Deze beurs gaat door op zondag 23 oktober van 10u tot 18u, te Aalst. We kijken er ontzettend naar uit om meer bekendheid te verwerven op die manier, want hoe meer steun er onze kant uitkomt, hoe meer Blutsjes wij in de toekomst een furrever-plekje in ons tehuis kunnen bieden. De talloze verkoopspulletjes staan al klaar en schreeuwen het uit om uitgestald en verkocht te worden. Sab zit haast al op hete kolen en zou de auto nu al volladen om met haar standje te vertrekken en tja, ik? Ik kan niet wachten om nadien alle verhaaltjes te horen van alle lieve mensen die ze ontmoet heeft en misschien mogen we zelfs enkele nieuwe suikertantes en -nonkels verwelkomen - wie weet? Noteren jullie deze datum in jullie agenda en komen jullie ons en de talloze andere organisaties steunen? Tot dan!
Achter de schermen zijn we drukker dan ooit! We hebben deze week nieuwe flyertjes en promo-materiaal besteld, want tussen alle drukte door zullen we dit jaar op een aantal beurzen te vinden zijn. Tenminste, Sab zal de standjes bemannen en ik blijf hier de boel draaiende houden. De eerste beurs waarop we aanwezig zullen zijn is de 'Dierenbeurs' georganiseerd door Yanilou vzw. Deze beurs gaat door op zondag 23 oktober van 10u tot 18u, te Aalst. We kijken er ontzettend naar uit om meer bekendheid te verwerven op die manier, want hoe meer steun er onze kant uitkomt, hoe meer Blutsjes wij in de toekomst een furrever-plekje in ons tehuis kunnen bieden. De talloze verkoopspulletjes staan al klaar en schreeuwen het uit om uitgestald en verkocht te worden. Sab zit haast al op hete kolen en zou de auto nu al volladen om met haar standje te vertrekken en tja, ik? Ik kan niet wachten om nadien alle verhaaltjes te horen van alle lieve mensen die ze ontmoet heeft en misschien mogen we zelfs enkele nieuwe suikertantes en -nonkels verwelkomen - wie weet? Noteren jullie deze datum in jullie agenda en komen jullie ons en de talloze andere organisaties steunen? Tot dan!
De schapenmeisjes hebben ons het veearts-bezoekje van vorig weekend inmiddels vergeven (waarbij we hen moesten 'vangen' en goed vasthouden zodat de veearts hen van een pedicure en prikjes kon voorzien). Ze dartelen weer zoals het moet door het leven, alleen Noirin blijft toch wel last houden van haar pootjes. De ontsteking in haar ene achterpootje zou ondertussen bijna genezen moeten zijn, maar tja, die artrose - daar kunnen we niet veel tegen beginnen natuurlijk. Elke dag grazen ze hun buikje rond en ook de konijntjes doen dartel mee. Ik zie nog zo hun konijnenkopjes voor me toen de schaapjes voor het eerst los mochten. Guus en Bunny Lee trokken grote ogen en gingen als gekken aan het groen knabbelen. Alsof ze de schapen te snel af wilden zijn of net schrik hadden dat ze de dag nadien geen grassprietjes meer zouden bespeuren, haha. Ook Blutshaantje Pixel doet het geweldig! Inmiddels al een stuk gegroeid en ook zijn staartveren achteraan zijn aan het groeien. En ohja, hij kan kraaien, echt waar! Het lijkt nog steeds een beetje op een kapotte, schorre wekkerradio maar er komt een 'kraai-geluid' uit, uit dat kleine haantje. Grappig en hij voelt zichzelf ineens 10x stoerder zo. Inmiddels is zijn ene pootje al zo getraind dat hij bijzonder goed zijn plan trekt. Durf me niet zielig te noemen zegt hij, of ik kom in je vingers happen! Mijn hart bonkt haast uit mijn lichaam bij het zien van zulke tafereeltjes - zoveel trots en liefde voor hen!
Dinsdag 27 september 2016:
De Katten-Brigade viert dit jaar zijn 5-jarig bestaan, maar ik mag mezelf één van de gelukkigen prijzen die al langer in het dieren-rescue-wereldje meedraait. Zo'n 13 jaar ondertussen... evenveel jaartjes vegetariër en de laatste jaren steeds meer vegan tot nu op een punt dat ik mezelf bijna een 'echte' vegan kan en mag noemen. Dat maakt dat ik al heel veel verdriet heb meegemaakt, maar vaak ook heel bijzondere dingen. Het leven op de boerderij staat niet stil en ook onze Blutsjes niet. Ik mag getuige zijn van iets heel bijzonder, iets dat ik nog niet eerder gezien heb. Ons oude opaatje Cela is dement, daar is geen twijfel over! De ene dag is hij goed, durft hij zich zelfs aan een speelsecondje wagen en weet hij alles feilloos te vinden. Maar wanneer hij een mindere dag heeft en heel verward is, dan zie ik dat van 's morgens al. Want dan is zijn witte schaduw altijd in de buurt. Friebel die zelf de nodige kortsluitingen in zijn hoofd heeft, heeft de taak van 'beschermer' en 'begeleider' op zich genomen. Heel bijzonder vind ik dat! Friebel hangt dan altijd rond Cela, niet altijd er naast, maar wel altijd in de buurt. Soms begeleidt hij Cela door net naast hem te lopen, waarbij de staartjes van beide heren haast in elkaar krullen. Ik heb het nog nooit degelijk op foto kunnen vastleggen. Want Friebel is qua gedrag een beetje een onvoorspelbare kat. Niet dat hij aanvalt, maar de ene dag lijkt het alsof hij ons herkent en de andere dag dan weer niet. Een camera vindt hij doodeng en dan neemt hij liever de benen of legt hij zijn oren plat. Gisteren had Cela weer een kleine off-day en lukte het me toch om dit mooie moment vast te leggen. Niet de meest mooie foto, maar het schetst wel de band tussen hen. Friebel ietsje achterop, ruimte gevend aan Cela. We spreken vaak over een blinde-begeleide-hond, maar wij hebben toch maar mooi een 'dementerende-begeleide-kat' in ons tehuis wonen. Het (vrijwilligers)werk dat we doen schetsen we vaak rooskleuriger af, want er komt heel veel verdriet en ook stress bij kijken en zelfs lichamelijke klachten - want we zijn altijd in de weer. Iets waar we onze Blutsjesvrienden niet mee willen belasten. Maar zulke mooie momenten wil ik wel graag delen! Trots op mijn mannetjes! En ohja, vandaag heeft Cela weer een 'normale' dag, want zijn schaduw ligt op het bovenste plankje van het klimtuig te genieten van zijn welverdiende vrije dagje.
De Katten-Brigade viert dit jaar zijn 5-jarig bestaan, maar ik mag mezelf één van de gelukkigen prijzen die al langer in het dieren-rescue-wereldje meedraait. Zo'n 13 jaar ondertussen... evenveel jaartjes vegetariër en de laatste jaren steeds meer vegan tot nu op een punt dat ik mezelf bijna een 'echte' vegan kan en mag noemen. Dat maakt dat ik al heel veel verdriet heb meegemaakt, maar vaak ook heel bijzondere dingen. Het leven op de boerderij staat niet stil en ook onze Blutsjes niet. Ik mag getuige zijn van iets heel bijzonder, iets dat ik nog niet eerder gezien heb. Ons oude opaatje Cela is dement, daar is geen twijfel over! De ene dag is hij goed, durft hij zich zelfs aan een speelsecondje wagen en weet hij alles feilloos te vinden. Maar wanneer hij een mindere dag heeft en heel verward is, dan zie ik dat van 's morgens al. Want dan is zijn witte schaduw altijd in de buurt. Friebel die zelf de nodige kortsluitingen in zijn hoofd heeft, heeft de taak van 'beschermer' en 'begeleider' op zich genomen. Heel bijzonder vind ik dat! Friebel hangt dan altijd rond Cela, niet altijd er naast, maar wel altijd in de buurt. Soms begeleidt hij Cela door net naast hem te lopen, waarbij de staartjes van beide heren haast in elkaar krullen. Ik heb het nog nooit degelijk op foto kunnen vastleggen. Want Friebel is qua gedrag een beetje een onvoorspelbare kat. Niet dat hij aanvalt, maar de ene dag lijkt het alsof hij ons herkent en de andere dag dan weer niet. Een camera vindt hij doodeng en dan neemt hij liever de benen of legt hij zijn oren plat. Gisteren had Cela weer een kleine off-day en lukte het me toch om dit mooie moment vast te leggen. Niet de meest mooie foto, maar het schetst wel de band tussen hen. Friebel ietsje achterop, ruimte gevend aan Cela. We spreken vaak over een blinde-begeleide-hond, maar wij hebben toch maar mooi een 'dementerende-begeleide-kat' in ons tehuis wonen. Het (vrijwilligers)werk dat we doen schetsen we vaak rooskleuriger af, want er komt heel veel verdriet en ook stress bij kijken en zelfs lichamelijke klachten - want we zijn altijd in de weer. Iets waar we onze Blutsjesvrienden niet mee willen belasten. Maar zulke mooie momenten wil ik wel graag delen! Trots op mijn mannetjes! En ohja, vandaag heeft Cela weer een 'normale' dag, want zijn schaduw ligt op het bovenste plankje van het klimtuig te genieten van zijn welverdiende vrije dagje.
Ook dit geweldige Blutshondje kwam bij ons wonen! Er sijpelde een dringende aanvraag binnen of we Max een plekje in ons Blutsjestehuis konden bieden en gelukkig konden we dat. Max is niet zomaar een hondje, maar best een zorgenkindje. Achter zijn schattige uiterlijk huizen een aantal blutsjes. Hij is zowel doof als blind, waardoor het communiceren niet altijd even vlot verloopt. Gelukkig zien we aan zijn kwispelende staart dat hij hier gelukkig is en dat hij heel erg blij is om bij ons te zijn. Ondertussen heeft hij zich al gepromoveerd tot voetkruik, want dat is zijn favoriete plekje. Netjes aan mijn voeten, terwijl ik pc-werk verricht. Daarnaast is hij ernstige hartpatiënt waarvoor hij dagelijks verschillende soorten medicatie moet innemen om zijn hartje goed en stabiel te laten kloppen. Door de Lasix (vochtafdrijver) moet hij vaak naar toilet, alleen door zijn doof- en blindheid geeft hij dat niet altijd aan wanneer hij dringend moet. Dus vaak heft hij zijn pootje op, gewoon waar hij staat. Daarom draagt hij binnen een luier, gewoon een babyluier netjes rond zijn buikje vastgemaakt maar waarbij zijn plassertje toch netjes bedekt is en geen plasschade kan aanrichten (want hij geeft er werkelijk geen moer om waar hij tegenaan plast), haha. Ik laat hem zo vaak mogelijk buiten om zijn behoefte te doen, maar het is toch allemaal niet te onderschatten zo'n Blutshondje. Ik moet hem elke keer goed in de gaten houden, want hij verdwaalt zomaar. Als ik even mijn ogen van hem laat afglijden, zit hij plots in de schapenstal en dan krijgt hij het een beetje benauwd van die grote meiden die een kijkje komen nemen welke grapjas in hun stal komt zitten. Naast al bovenstaande blutsjes, heeft hij ook droge oogjes. Zijn oogjes moeten maar liefst 5x per dag gezalfd en gedruppeld worden. Uiteraard vind ik dit allemaal niet erg en worden er op tijd en stond medicatie en zalfjes uitgedeeld, net zoals propere luiertjes. Want we willen ons oude opaatje nog heel erg lang bij ons hebben wonen. Verder is hij een heel erg leuk en sociaal woefje, die we onmiddellijk in ons hart hebben gesloten. En ik geloof dat dit vice versa is ook. Inmiddels dartelt hij op het binnenplein alsof hij niets anders gedaan heeft. Alleen de Blutskatjes vinden Max toch maar een vreemder wezen dan Titza, wellicht omdat hij als een clown over het plein struint, met zijn achterpootjes niet zo stabiel waardoor hij een beetje onhandig lijkt. Het zou geweldig zijn mocht er zich een suikertante of -nonkel aanbieden voor Maxi(miliaantje), want de kosten van al zijn medicatie en zalfjes zijn behoorlijk hoog. Ook met luiertjes maatje 3 of 4 zouden we heel erg geholpen zijn! Max die geniet van zijn nieuwe leven en we zijn dankbaar dat we er net voor zulke kwetsbare zieltjes kunnen zijn.
Maandag 26 september 2016:
Het heeft even geduurd voor we met zekerheid wisten of we ook dit jaar mogen deelnemen aan de Music For Life actie. Want we wonen nu in het Waalse gewest en dat is een no-go. Maar onze maatschappelijke zetel van onze vzw staat nog steeds op Oost-Vlaanderen en dat betekent dat we een 'jullie-mogen-deelnemen' mailtje kregen van Studio Brussel, want de Koning Boudewijnstichting heeft bevestigd dat we mogen deelnemen. Yeahhh! En daar zijn we super blij mee! Deze keer hoeven wij niet in actie te schieten, maar mogen onze Blutsjesvrienden de handen uit de mouwen steken en zelf acties op poten zetten om centjes te verzamelen voor ons Blutsjestehuis. Je kan het zo gek nog niet bedenken welke acties allemaal gedaan kunnen worden om van de 'Warmste week' een succes te maken. Ook plaatjes aanvragen is mogelijk en muziek verwarmt de harten altijd, ook die van onze Blutsjes. We zijn heel benieuwd welke acties er uit hoeden getoverd gaan worden en welke magische acties we kunnen volgen. Je actie registreren kan via deze link: https://dewarmsteweek.stubru.be/organisaties/de-katten-brigade-vzw en we kijken er met volle teugen naar uit. Na onze brand begin dit jaar, voelt deze deelname nog bijzonderder aan. Jullie warmte en onze liefde voor de dieren heeft ons overeind gehouden en daarom blijven we doen wat we doen. Maar met liefde alleen komen we er niet. Het runnen van een Blutsjestehuis kost handenvol centjes en daarom appreciëren we elke geregistreerde actie ontzettend hard. Dank namens ons, onze bewoners en de Blutsjes die nog op ons pad komen en een voor-altijd-thuisje-nodig-hebben.
Het heeft even geduurd voor we met zekerheid wisten of we ook dit jaar mogen deelnemen aan de Music For Life actie. Want we wonen nu in het Waalse gewest en dat is een no-go. Maar onze maatschappelijke zetel van onze vzw staat nog steeds op Oost-Vlaanderen en dat betekent dat we een 'jullie-mogen-deelnemen' mailtje kregen van Studio Brussel, want de Koning Boudewijnstichting heeft bevestigd dat we mogen deelnemen. Yeahhh! En daar zijn we super blij mee! Deze keer hoeven wij niet in actie te schieten, maar mogen onze Blutsjesvrienden de handen uit de mouwen steken en zelf acties op poten zetten om centjes te verzamelen voor ons Blutsjestehuis. Je kan het zo gek nog niet bedenken welke acties allemaal gedaan kunnen worden om van de 'Warmste week' een succes te maken. Ook plaatjes aanvragen is mogelijk en muziek verwarmt de harten altijd, ook die van onze Blutsjes. We zijn heel benieuwd welke acties er uit hoeden getoverd gaan worden en welke magische acties we kunnen volgen. Je actie registreren kan via deze link: https://dewarmsteweek.stubru.be/organisaties/de-katten-brigade-vzw en we kijken er met volle teugen naar uit. Na onze brand begin dit jaar, voelt deze deelname nog bijzonderder aan. Jullie warmte en onze liefde voor de dieren heeft ons overeind gehouden en daarom blijven we doen wat we doen. Maar met liefde alleen komen we er niet. Het runnen van een Blutsjestehuis kost handenvol centjes en daarom appreciëren we elke geregistreerde actie ontzettend hard. Dank namens ons, onze bewoners en de Blutsjes die nog op ons pad komen en een voor-altijd-thuisje-nodig-hebben.
De dagen tikken veel te snel voorbij en het is haast niet te bevatten dat het alweer herfst is. Gelukkig kwam de voorbije herfstdagen nog steeds het zonnetje piepen en op een minuscuul buitje na, kunnen de Blutsjes nog steeds zonnestraaltjes vangen. Tot groot genoegen van zonneklopper Zitto! Hij kan uren zoet zijn op die manier. Lekker genieten in het wipstoeltje, de ene keer op zijn rug, dan weer met zijn snuit vooruit,... maar altijd genieten! Rekken en strekken en de daarbij horende geeuwtjes. Soms ben ik toch wel jaloers als ik dat ventje zo zie genieten terwijl ik kattenbakken sta te verschonen, haha. En stiekem ligt hij prinsheerlijk op het dekentje dat Chippie van zijn suikertante gekregen heeft. Ze stuurde hem onlangs een pakketje voor zijn verjaardag toe en daarin zaten twee heerlijke, warme handgemaakte dekentjes. En ik moet toegeven dat ons opaatje nog niet veel kans gehad heeft om op zijn cadeautje een welverdiend dutje te doen, want het jonge geweld ligt er elke keer weer op. Nu de avond begint te vallen en de herfst wel voelbaar begint te worden, moet ik toegeven dat ik voor het eerst (sinds jaren) niet naar de winter uitkijk. Het sneller donker worden is op de boerderij veel duidelijker zichtbaar en maakt het werk moeilijker. Dus als het even kan: graag zo'n zonnig herfstweer tot en met 23 december, op Kerstavond en -dag graag sneeuw en dan weer zo'n geweldig herfstweer tot de lente. En ik denk dat Zitto het helemaal met me eens is!
Zaterdag 24 september 2016:
Vandaag kwam onze nieuwe veearts langs om de schapenmeisjes te vaccineren en aan een grondige pedicure te onderwerpen. Noirin was als eerste aan de beurt en bij haar ging alles eigenlijk vrij vlot. Sab kon haar met gemak in bedwang houden, waarbij ze zelfs ging neerliggen zodat de veearts heel makkelijk haar hoefjes kon bijtrimmen. Zij kreeg naast de vaccinatie ook nog een ontstekingsremmer ingespoten, omdat ze aan één achterpootje last heeft van een ontsteking, gelukkig niet in de hoef zelf. Haar kromme achterpootjes zijn te wijten aan artrose, want ons meisje werd niet minder dan 10+ geschat. Geen wonder dus dat ze last heeft van ouderdomskwaaltjes. Ze moet nog even wennen aan de nieuwe stand van haar hoefjes waardoor het stappen vandaag iets lastiger gaat. De volgende patiënt was Nutmeg en daarbij moest ik toch ter hulp schieten. Wat een enorme kracht zit er achter haar! Gelukkig hebben we hier terug wat spierballen verkregen door het harde werk op de boerderij en dat kwam toch wel van pas om Nutmeg in bedwang te houden. Het spuitje zetten ging vlot, maar ze wilde liever niet dat er aan haar hoefjes gewerkt werd. En toch was het nodig, want ook bij haar werden de nodige stukjes afgeknipt en afgeschraapt en kreeg ze het verdict: artrose. Sab en ik keken elkaar aan en fronsten even de wenkbrauwen, want daarna was Numnoom aan de beurt. De minst tamme van het trio en we vreesden dan ook voor een achtervolgingsscenario. Maar gelukkig viel dat goed mee en liet ze zich vrij snel vastnemen. Ondanks dat zij het minste last heeft van haar pootjes, moesten alle hoefjes toch behandeld worden. We zijn ontzettend opgelucht dat dit alvast achter de rug is en dat ze niet kampen met hoefrot, want daar waren we een klein beetje bang voor. Onze veearts verklaarde de meisjes in goede gezondheid, ondanks hun leeftijd. En ook zij bevestigde dat we er nog goed aan doen om de meisjes te laten scheren. Voorlopig is het nog niet gelukt om een scheerder te pakken te krijgen en helaas wist onze veearts ook niemand. Ooit woonde hier wel iemand in de buurt die dat deed, maar die man is - helaas - ondertussen op pensioen. Gelukkig hebben Isabelle en Carine beloofd om half oktober met iemand langs te komen die de meisjes van hun dikke wollen vacht wilt ontdoen en daar kijken we toch wel naar uit. We zijn er ons van bewust dat het dan al koud kan zijn, maar eventueel kunnen we de meisjes wel ondersteunen door hen een hondenjas (van extra groot formaat) aan te doen. Het is nog niet zeker of dit zal lukken, maar het is een optie die we in ons achterhoofd houden, mocht het te koud worden. Ze mogen nu ook los en wat vinden ze het heerlijk om gras te knabbelen! Het is zowaar een knotsgekke bende met de schaapjes, konijntjes en Blutshaantje Pixel die allemaal harmonieus met elkaar samen leven en elke dag vertoeft wiggel waggel-kontje Lucy daar ook een aantal uurtjes. Ik ben zo trots op hen!
Vandaag kwam onze nieuwe veearts langs om de schapenmeisjes te vaccineren en aan een grondige pedicure te onderwerpen. Noirin was als eerste aan de beurt en bij haar ging alles eigenlijk vrij vlot. Sab kon haar met gemak in bedwang houden, waarbij ze zelfs ging neerliggen zodat de veearts heel makkelijk haar hoefjes kon bijtrimmen. Zij kreeg naast de vaccinatie ook nog een ontstekingsremmer ingespoten, omdat ze aan één achterpootje last heeft van een ontsteking, gelukkig niet in de hoef zelf. Haar kromme achterpootjes zijn te wijten aan artrose, want ons meisje werd niet minder dan 10+ geschat. Geen wonder dus dat ze last heeft van ouderdomskwaaltjes. Ze moet nog even wennen aan de nieuwe stand van haar hoefjes waardoor het stappen vandaag iets lastiger gaat. De volgende patiënt was Nutmeg en daarbij moest ik toch ter hulp schieten. Wat een enorme kracht zit er achter haar! Gelukkig hebben we hier terug wat spierballen verkregen door het harde werk op de boerderij en dat kwam toch wel van pas om Nutmeg in bedwang te houden. Het spuitje zetten ging vlot, maar ze wilde liever niet dat er aan haar hoefjes gewerkt werd. En toch was het nodig, want ook bij haar werden de nodige stukjes afgeknipt en afgeschraapt en kreeg ze het verdict: artrose. Sab en ik keken elkaar aan en fronsten even de wenkbrauwen, want daarna was Numnoom aan de beurt. De minst tamme van het trio en we vreesden dan ook voor een achtervolgingsscenario. Maar gelukkig viel dat goed mee en liet ze zich vrij snel vastnemen. Ondanks dat zij het minste last heeft van haar pootjes, moesten alle hoefjes toch behandeld worden. We zijn ontzettend opgelucht dat dit alvast achter de rug is en dat ze niet kampen met hoefrot, want daar waren we een klein beetje bang voor. Onze veearts verklaarde de meisjes in goede gezondheid, ondanks hun leeftijd. En ook zij bevestigde dat we er nog goed aan doen om de meisjes te laten scheren. Voorlopig is het nog niet gelukt om een scheerder te pakken te krijgen en helaas wist onze veearts ook niemand. Ooit woonde hier wel iemand in de buurt die dat deed, maar die man is - helaas - ondertussen op pensioen. Gelukkig hebben Isabelle en Carine beloofd om half oktober met iemand langs te komen die de meisjes van hun dikke wollen vacht wilt ontdoen en daar kijken we toch wel naar uit. We zijn er ons van bewust dat het dan al koud kan zijn, maar eventueel kunnen we de meisjes wel ondersteunen door hen een hondenjas (van extra groot formaat) aan te doen. Het is nog niet zeker of dit zal lukken, maar het is een optie die we in ons achterhoofd houden, mocht het te koud worden. Ze mogen nu ook los en wat vinden ze het heerlijk om gras te knabbelen! Het is zowaar een knotsgekke bende met de schaapjes, konijntjes en Blutshaantje Pixel die allemaal harmonieus met elkaar samen leven en elke dag vertoeft wiggel waggel-kontje Lucy daar ook een aantal uurtjes. Ik ben zo trots op hen!
Vrijdag 23 september 2016:
De (verlamde) Blutsjes zijn 's morgens altijd druk in de weer met de ballenbaan. Tijdens mijn eerste poets- en verzorgronde ontwaken ze uit hun nachtelijke slaap en beginnen ze gelijk 'druktewezentjes' uit te hangen. Gelukkig heb ik tegen die tijd al een tas koffie achter de kiezen, want het is goed uitkijken waar ik stap. Verlamde Blutsjes moeten als kanonballen ontweken worden, want ze schuifelen van her naar der, om ter snelst! Zigzaggend probeer ik dan mijn werk verder te zetten, want ook de boerderijdieren wachten op hun verzorging en ook de Blutsjes op het plein wensen graag een propere kattenbak en een gevuld bakje voer. De bal ketst van de ene kant naar de andere, soms ploft Jake zijn kont daarbovenop en ligt Chamar half over de baan en zie ik nog een poot van een ander Blutsje graaiend en zoekend naar de bal die dan ergens onder één van voorgaande katjes verdwenen is. Maar zoals altijd wordt er minder druk gedaan als ik de camera bovenhaal en lijken ze zich daar allemaal heel erg van bewust. Alsof ze zich voortreffelijk moeten gedragen, terwijl ze soms echte varkentjes zijn! Typisch natuurlijk, maar mijn geduld werd beloond! Want gelukkig kwam Jake na een tijdje toch weer in actie en zie je hem volledig in zijn spel opgaan. Zo grappig, met zijn luierkont in de lucht speelt hij alsof er op dat moment niets anders bestaat. En in zijn leefwereld is dat natuurlijk ook zo. Het schokkende en trillende beeld hebben we te danken aan het camera-monstertje Cake. Gelukkig kwam de dader 'herself' achteraf nog even in beeld - dus dankjewel Cake voor het 'speciale' effect.
De (verlamde) Blutsjes zijn 's morgens altijd druk in de weer met de ballenbaan. Tijdens mijn eerste poets- en verzorgronde ontwaken ze uit hun nachtelijke slaap en beginnen ze gelijk 'druktewezentjes' uit te hangen. Gelukkig heb ik tegen die tijd al een tas koffie achter de kiezen, want het is goed uitkijken waar ik stap. Verlamde Blutsjes moeten als kanonballen ontweken worden, want ze schuifelen van her naar der, om ter snelst! Zigzaggend probeer ik dan mijn werk verder te zetten, want ook de boerderijdieren wachten op hun verzorging en ook de Blutsjes op het plein wensen graag een propere kattenbak en een gevuld bakje voer. De bal ketst van de ene kant naar de andere, soms ploft Jake zijn kont daarbovenop en ligt Chamar half over de baan en zie ik nog een poot van een ander Blutsje graaiend en zoekend naar de bal die dan ergens onder één van voorgaande katjes verdwenen is. Maar zoals altijd wordt er minder druk gedaan als ik de camera bovenhaal en lijken ze zich daar allemaal heel erg van bewust. Alsof ze zich voortreffelijk moeten gedragen, terwijl ze soms echte varkentjes zijn! Typisch natuurlijk, maar mijn geduld werd beloond! Want gelukkig kwam Jake na een tijdje toch weer in actie en zie je hem volledig in zijn spel opgaan. Zo grappig, met zijn luierkont in de lucht speelt hij alsof er op dat moment niets anders bestaat. En in zijn leefwereld is dat natuurlijk ook zo. Het schokkende en trillende beeld hebben we te danken aan het camera-monstertje Cake. Gelukkig kwam de dader 'herself' achteraf nog even in beeld - dus dankjewel Cake voor het 'speciale' effect.
Donderdag 22 september 2016:
Pookie's verhaal is een beetje bizar, schrijnend en mooi tegelijk. Het staat voor het miserabele leven dat niemandskatten leiden, maar dat er soms toch ook engeltjes-in-mensengedaante op deze planeet rondlopen die katjes zoals Pookie een helpende hand bieden. De lente is net op zijn mooist als Daisy en haar mama in een lege bloempot voor hun huis een triest katje vinden. Triest omdat hij brood- en broodmager is. Triest omdat zijn algemene conditie te wensen overlaat. Triest omdat hij bijna al zijn haar kwijt is. Triest omdat dit het lot is van zovele niemandskatten... Maar wat een geluk dat Pookie net aan het juiste adres ging aankloppen. Daar werd hij niet weggejaagd en zagen ze wel degelijk Pookie: een kat in nood! Helaas liet hij zich niet zomaar vangen, dus werd er een vangkooi geregeld en niet veel later werd Pookie gevangen. Een niet tamme kater die een niet leuk leven achter de rug had. De mallemolen bij de dierenarts werd in gang gezet en de eerste snaptest wees Fiv-positief uit. Geen nood dachten zijn helpers, want soms testen die wel eens vals positief en daar werd stiekem een beetje op gehoopt. Maar ook de Western Blottest kleurde rood en dat betekent maar één ding, dat hij wel degelijk Fiv-drager is. Al verraadde zijn trieste uiterlijk wel dat er medisch meer aan de hand was. Pookie mocht tijdelijk blijven en er werd een opvangadresje voor hem gezocht. Toen we een mailtje van Daisy ontvingen zeiden we dat we Pookie op de wachtlijst wilden plaatsen en van zodra er een plekje vrij was, mocht hij komen. En dat gebeurde! Pookie lijkt in geen enkel opzicht meer op de kat wiens foto ik aanschouwde bij ons eerste mailtje. Zijn vachtje ziet er tip top uit, zijn uitgemergelde lijfje heeft plaats geruimd voor een voluptueuze versie en niets maar dan ook niets verraadt dat dit kereltje aids onder de leden heeft. Zijn wilde en schuwe kantje is gebleven, maar dat maakt hier allemaal niks uit. Ook wilde katten verdienen een goed leven, ver weg van 't straat of andere gevaarlijke plek. Lieve Pookie, jij bent geen niemandskat meer. Jij bent een volwaardig familielid in ons Blutsjestehuis en we houden van je zoals je bent. Verander voor niemand of niets, tenzij je ooit zelf beslist om lekker gekroeld te worden. Dat mag ook natuurlijk, maar jij beslist.
Pookie's verhaal is een beetje bizar, schrijnend en mooi tegelijk. Het staat voor het miserabele leven dat niemandskatten leiden, maar dat er soms toch ook engeltjes-in-mensengedaante op deze planeet rondlopen die katjes zoals Pookie een helpende hand bieden. De lente is net op zijn mooist als Daisy en haar mama in een lege bloempot voor hun huis een triest katje vinden. Triest omdat hij brood- en broodmager is. Triest omdat zijn algemene conditie te wensen overlaat. Triest omdat hij bijna al zijn haar kwijt is. Triest omdat dit het lot is van zovele niemandskatten... Maar wat een geluk dat Pookie net aan het juiste adres ging aankloppen. Daar werd hij niet weggejaagd en zagen ze wel degelijk Pookie: een kat in nood! Helaas liet hij zich niet zomaar vangen, dus werd er een vangkooi geregeld en niet veel later werd Pookie gevangen. Een niet tamme kater die een niet leuk leven achter de rug had. De mallemolen bij de dierenarts werd in gang gezet en de eerste snaptest wees Fiv-positief uit. Geen nood dachten zijn helpers, want soms testen die wel eens vals positief en daar werd stiekem een beetje op gehoopt. Maar ook de Western Blottest kleurde rood en dat betekent maar één ding, dat hij wel degelijk Fiv-drager is. Al verraadde zijn trieste uiterlijk wel dat er medisch meer aan de hand was. Pookie mocht tijdelijk blijven en er werd een opvangadresje voor hem gezocht. Toen we een mailtje van Daisy ontvingen zeiden we dat we Pookie op de wachtlijst wilden plaatsen en van zodra er een plekje vrij was, mocht hij komen. En dat gebeurde! Pookie lijkt in geen enkel opzicht meer op de kat wiens foto ik aanschouwde bij ons eerste mailtje. Zijn vachtje ziet er tip top uit, zijn uitgemergelde lijfje heeft plaats geruimd voor een voluptueuze versie en niets maar dan ook niets verraadt dat dit kereltje aids onder de leden heeft. Zijn wilde en schuwe kantje is gebleven, maar dat maakt hier allemaal niks uit. Ook wilde katten verdienen een goed leven, ver weg van 't straat of andere gevaarlijke plek. Lieve Pookie, jij bent geen niemandskat meer. Jij bent een volwaardig familielid in ons Blutsjestehuis en we houden van je zoals je bent. Verander voor niemand of niets, tenzij je ooit zelf beslist om lekker gekroeld te worden. Dat mag ook natuurlijk, maar jij beslist.
Ik heb mezelf er net toe verplicht om alle bestelde en betaalde oorbelletjes verzendklaar te maken. Morgen neemt Sab ze mee naar haar werk en worden ze op de bus gedaan. Hou zeker jullie brievenbus in de gaten, want ik gok dat ze zo ongeveer na het weekend zullen arriveren. Dankjewel lieve mensen die ons hiermee gesteund hebben en ervoor gezorgd hebben dat onze rekeningen (deels) betaald kunnen worden. Er zijn nog steeds een groot aantal handgemaakte oorbelletjes van 'Billigatto by Boo' te koop - voor diegene die er graag nog bestellen en ons Blutsjestehuis hiermee willen steunen. Ze kosten 9 euro per setje, verzendkosten inbegrepen. Verzenden buiten België is ook mogelijk!
Katrien Jacobs, die actief is in de geestelijke gezondheidszorg als ervaringswerker, schreef een prachtig artikeltje over de Blutsjes in ons tehuis. Hoe wij elk soort Blutsje een kans geven op geluk en niet opkijken van een beperking meer of minder. Katrien wilt graag taboes doorbreken, want helaas gebeurt dit in de grote mensenwereld ook maar al te vaak dat mensen die 'anders' zijn buiten de boot vallen. Zij hoopt dan ook dat mensen met een beperking of (mentale) aandoening door de maatschappij aanvaardt zullen worden in plaats van afgeschreven. En dat is een stelling die wij kunnen beamen, want de wereld zou zoveel mooier zijn als iedereen mag zijn wie hij is. En dat mogen de dieren hier in ons tehuis ook. Gewoon zijn wie ze zijn en dat maakt dat het lukt dat zovele dieren - ondanks hun blutsjes - het zo goed met elkaar kunnen vinden. Benieuwd naar het artikeltje? Hier is ie dan: https://katrientjejacobs.wordpress.com/2016/09/18/blutsje-wees-welkom/. Dankjewel Katrien voor de (geschreven) aandacht die je niet alleen aan bijzondere mensen geeft, maar ook aan onze Blutsjes!
Woensdag 21 september 2016:
Vandaag een verhaaltje zonder happy end... Iets dat ik al een paar dagen loop voor me uit te schuiven, want ik snap het zelf nog niet zo goed hoe snel het allemaal gegaan is. Een beetje onwezenlijk en een rauw gevoel, een gapend gat in mijn hart en een leegte tussen onze verlamde Blutsjes. Onze lieve Aspro is niet meer... De Fip nam de overhand en liet hem vertrekken naar een wereld hier ver vandaan. Gruwelijk kwaad ben ik op dat monster dat onze Asprootje van ons ontnomen heeft. We gunden ons witte prinsje zoveel meer, een lang en gelukkig leven stond er voor hem uitgestippeld in mijn boek. Samen met zijn ieniemienie vriendinnetje was hij zo gelukkig. Vaak zag ik Riana's pootjes liefkozend rondom hem gekruld. Maar wist ik veel dat hun prille relatie van korte duur zou zijn. Wist ik veel dat het Fip-monster hem van ons zou wegrukken als een razende tornado. Alles leek goed te gaan, we hadden er met z'n allen goede hoop in dat hij dat monster zou kunnen verslaan. Zijn huidskleur was nog steeds oké en ook de omvang van zijn buikje was niet gruwelijk groot. Ik heb Fip al van dichtbij gezien en toen leek het net of er een voetbal in de buik zat, maar bij Aspro niet. Hij kreeg het zaterdag wel benauwder, maar ook daar probeerden we hem bij te helpen. Ik kan het nog steeds niet geloven... Want zaterdagnacht tijdens mijn laatste verzorgronde had ik net zijn blaasje geleegd en had ik mezelf even bij hem op de grond geploft, terwijl hij in zijn zeteltje lag. Ik voelde zijn pootjes rondom mijn vingers krullen en steeds drongen zijn nageltjes dieper mijn huid binnen. Wist ik veel dat hij eigenlijk al afscheid aan het nemen was. Toen ik weer opstond om de andere (verlamde) Blutsjes te verzorgen, zat ik hem in een comfortabelere positie zodat zijn luchtwegen goed vrij zouden zijn en ineens begon hij te kokhalzen. Eerst dacht ik nog dat het dwangvoer eruit kwam, want die kleur was het net. Tot er zoveel vloeistof uitkwam, dat ik wist dat het Fip-vocht was. En plots was het gedaan, zondagochtend om 3u10 zat ik met Aspro's levenloze lichaam in mijn armen. Nog voor ik met mijn ogen kon knipperen, nog voor ik goed en wel besefte wat er aan de hand was, was hij weg... voor altijd. Dat zelfde flabbergasted gevoel draag ik nog steeds met me mee. Maar het is werkelijkheid - Sab bracht Aspro weg ter crematie en nu is het wachten tot hij weer thuiskomt. Ik kan wel brullen van verdriet, ik kan wel brullen van onrecht,.. Ik ben zo boos op de wereld op dit moment. Dit had niet mogen gebeuren, maar wat ik ook doe, ik krijg mijn ventje er niet mee terug. Lieve Aspro, ik weet nog toen ik je voor de eerste keer zag en ik alleen maar trots voelde. Zo trots dat je onze familie kwam versterken. Onze Griekse prins waar we zoveel van hielden. Je kwakkelde met je gezondheid, maar ook daar gingen we vol voor. Wat was ik trots dat we jouw schimmelplekje en later ook de grote wonde op je rug hadden getackeld. Alles leek ons voor de wind te gaan, tot ik zag dat je je niet lekker in je velletje voelde. Onderzoeken wezen uit dat het Fip-monster je te pakken had en stiekem hoopte ik dat je één van de wonderkindjes zou zijn. En zo zag het er in het begin ook naar uit, tot ik daar plots met jouw levenloze lichaampje in mijn handen zat. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat je in ons leven kwam, dat we jou mochten liefhebben en dat je een stelletje vormde met Riana. Ons prachtige duo! Slaapwel lieverd, weet dat we heel erg veel van je houden en wensten dat jouw levensverhaal anders liep. Kon ik maar toveren... dan toverde ik je uit die diepe slaap...
Vandaag een verhaaltje zonder happy end... Iets dat ik al een paar dagen loop voor me uit te schuiven, want ik snap het zelf nog niet zo goed hoe snel het allemaal gegaan is. Een beetje onwezenlijk en een rauw gevoel, een gapend gat in mijn hart en een leegte tussen onze verlamde Blutsjes. Onze lieve Aspro is niet meer... De Fip nam de overhand en liet hem vertrekken naar een wereld hier ver vandaan. Gruwelijk kwaad ben ik op dat monster dat onze Asprootje van ons ontnomen heeft. We gunden ons witte prinsje zoveel meer, een lang en gelukkig leven stond er voor hem uitgestippeld in mijn boek. Samen met zijn ieniemienie vriendinnetje was hij zo gelukkig. Vaak zag ik Riana's pootjes liefkozend rondom hem gekruld. Maar wist ik veel dat hun prille relatie van korte duur zou zijn. Wist ik veel dat het Fip-monster hem van ons zou wegrukken als een razende tornado. Alles leek goed te gaan, we hadden er met z'n allen goede hoop in dat hij dat monster zou kunnen verslaan. Zijn huidskleur was nog steeds oké en ook de omvang van zijn buikje was niet gruwelijk groot. Ik heb Fip al van dichtbij gezien en toen leek het net of er een voetbal in de buik zat, maar bij Aspro niet. Hij kreeg het zaterdag wel benauwder, maar ook daar probeerden we hem bij te helpen. Ik kan het nog steeds niet geloven... Want zaterdagnacht tijdens mijn laatste verzorgronde had ik net zijn blaasje geleegd en had ik mezelf even bij hem op de grond geploft, terwijl hij in zijn zeteltje lag. Ik voelde zijn pootjes rondom mijn vingers krullen en steeds drongen zijn nageltjes dieper mijn huid binnen. Wist ik veel dat hij eigenlijk al afscheid aan het nemen was. Toen ik weer opstond om de andere (verlamde) Blutsjes te verzorgen, zat ik hem in een comfortabelere positie zodat zijn luchtwegen goed vrij zouden zijn en ineens begon hij te kokhalzen. Eerst dacht ik nog dat het dwangvoer eruit kwam, want die kleur was het net. Tot er zoveel vloeistof uitkwam, dat ik wist dat het Fip-vocht was. En plots was het gedaan, zondagochtend om 3u10 zat ik met Aspro's levenloze lichaam in mijn armen. Nog voor ik met mijn ogen kon knipperen, nog voor ik goed en wel besefte wat er aan de hand was, was hij weg... voor altijd. Dat zelfde flabbergasted gevoel draag ik nog steeds met me mee. Maar het is werkelijkheid - Sab bracht Aspro weg ter crematie en nu is het wachten tot hij weer thuiskomt. Ik kan wel brullen van verdriet, ik kan wel brullen van onrecht,.. Ik ben zo boos op de wereld op dit moment. Dit had niet mogen gebeuren, maar wat ik ook doe, ik krijg mijn ventje er niet mee terug. Lieve Aspro, ik weet nog toen ik je voor de eerste keer zag en ik alleen maar trots voelde. Zo trots dat je onze familie kwam versterken. Onze Griekse prins waar we zoveel van hielden. Je kwakkelde met je gezondheid, maar ook daar gingen we vol voor. Wat was ik trots dat we jouw schimmelplekje en later ook de grote wonde op je rug hadden getackeld. Alles leek ons voor de wind te gaan, tot ik zag dat je je niet lekker in je velletje voelde. Onderzoeken wezen uit dat het Fip-monster je te pakken had en stiekem hoopte ik dat je één van de wonderkindjes zou zijn. En zo zag het er in het begin ook naar uit, tot ik daar plots met jouw levenloze lichaampje in mijn handen zat. Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat je in ons leven kwam, dat we jou mochten liefhebben en dat je een stelletje vormde met Riana. Ons prachtige duo! Slaapwel lieverd, weet dat we heel erg veel van je houden en wensten dat jouw levensverhaal anders liep. Kon ik maar toveren... dan toverde ik je uit die diepe slaap...
Lieve mensen, op één weekspanne zijn er twee pakketjes - die onze kant opgestuurd werden met PostNL(!) - retour gezonden naar onze donateurs met de mededeling dat ons adres onbekend is. We weten dat het een klein beetje zoeken is naar de boerderij, maar tot op heden wisten alle koeriersbedrijven ons te vinden. Tot vorige week dus! Dit is heel erg droevig, aangezien we weten hoeveel centjes het kost om een pakketje op te sturen en we vinden het dan ook heel vervelend voor de lieve mensen die een cadeautje voor de Blutsjes opstuurden om het daarna gewoon weer in eigen handen te krijgen. Mochten er nog mensen zijn die beslissen om een pakketje onze kant te laten uitkomen, gelieve dan tijdelijk niet voor PostNL te kiezen, tot dit probleem onderzocht is. We zijn ontzettend dankbaar voor alle hulp die op ons pad komt, voor alle mensen die de moeite doen om onze Blutsjes te verwennen met lekkers en leuks. En nét daarom zitten we extra verveeld met deze zaak. Maar we gaan er in ieder geval achteraan! Liefs, Diny, Sab en de Blutsbewoners.
Dinsdag 20 september 2016:
Ons diabeetje Sjoefke is verhuisd. Hij zei me namelijk op een dag: 'mam, ik wil graag op mezelf gaan wonen, echt op mijn eigen vier pootjes staan'. Ik vind het fijn dat je zo voor me zorgt, maar ik denk dat het tijd is om verder te gaan. Is goed zei ik en waar ga je dan wonen? Well, zei hij: ik heb al die jaren centjes gespaard en daarmee wil ik graag een eigen huisje kopen. Dus vertelde ik dat ik hem daar graag bij wilde helpen, want dat is tenslotte toch wat mammies doen - hun kids door dik en dun steunen! We speurden samen rond en zo geschiedde, Sjoefke schafte zijn eigen (kartonnen) huisje aan. Twee maal per dag komt hij nog een keertje langs voor zijn spuit insuline en voor de rest is hij vaak in zijn eigen huisje te vinden. Behalve 's nachts, want dan vindt hij toch wel de weg terug - naar het bed meer bepaald - om me wakker te maken en knuffeltjes te halen. Gekkerd! Ondanks dat hij nu toch al een behoorlijke tijd bij ons woont, is het heel moeilijk om zijn diabetes behandeld te krijgen. Zijn vorige baasjes hebben hier ook zo mee gesukkeld, nooit echt op punt gekregen en ik hoopte - nu we met de nieuwe insuline van start gegaan zijn - om zijn waardes toch redelijk snel onder controle te krijgen. Maar nee, zijn waarde blijft bij het meten toch nog steeds een beetje te hoog. En ik merk het ook wanneer hij weer een dieptepunt heeft, want dan hangt hij veel te veel en lang aan de cafétoog en moet hij veel te vaak de urinoir passeren. Ik blijf stug doorzetten, want ik moet en zal die waarde onder controle krijgen. Bij voorgaande diabetespatiëntjes is het me altijd gelukt, net zoals bij zijn mede-kompaan Hillie. Dat het niet meteen lukt, maakt me soms een beetje 'grrrmblll'! Maar de positieve kant is dan weer wel dat hij niet meer zo timide is en steeds bevestiging nodig heeft. Hij zit verder goed in zijn velletje en soms durft hij al eens de held uit te hangen (op sokken weliswaar).
Ons diabeetje Sjoefke is verhuisd. Hij zei me namelijk op een dag: 'mam, ik wil graag op mezelf gaan wonen, echt op mijn eigen vier pootjes staan'. Ik vind het fijn dat je zo voor me zorgt, maar ik denk dat het tijd is om verder te gaan. Is goed zei ik en waar ga je dan wonen? Well, zei hij: ik heb al die jaren centjes gespaard en daarmee wil ik graag een eigen huisje kopen. Dus vertelde ik dat ik hem daar graag bij wilde helpen, want dat is tenslotte toch wat mammies doen - hun kids door dik en dun steunen! We speurden samen rond en zo geschiedde, Sjoefke schafte zijn eigen (kartonnen) huisje aan. Twee maal per dag komt hij nog een keertje langs voor zijn spuit insuline en voor de rest is hij vaak in zijn eigen huisje te vinden. Behalve 's nachts, want dan vindt hij toch wel de weg terug - naar het bed meer bepaald - om me wakker te maken en knuffeltjes te halen. Gekkerd! Ondanks dat hij nu toch al een behoorlijke tijd bij ons woont, is het heel moeilijk om zijn diabetes behandeld te krijgen. Zijn vorige baasjes hebben hier ook zo mee gesukkeld, nooit echt op punt gekregen en ik hoopte - nu we met de nieuwe insuline van start gegaan zijn - om zijn waardes toch redelijk snel onder controle te krijgen. Maar nee, zijn waarde blijft bij het meten toch nog steeds een beetje te hoog. En ik merk het ook wanneer hij weer een dieptepunt heeft, want dan hangt hij veel te veel en lang aan de cafétoog en moet hij veel te vaak de urinoir passeren. Ik blijf stug doorzetten, want ik moet en zal die waarde onder controle krijgen. Bij voorgaande diabetespatiëntjes is het me altijd gelukt, net zoals bij zijn mede-kompaan Hillie. Dat het niet meteen lukt, maakt me soms een beetje 'grrrmblll'! Maar de positieve kant is dan weer wel dat hij niet meer zo timide is en steeds bevestiging nodig heeft. Hij zit verder goed in zijn velletje en soms durft hij al eens de held uit te hangen (op sokken weliswaar).
Maandag 19 september 2016:
Op zondagavond worden we met z'n allen altijd een klein beetje droevig, want dan is het niet lang meer voor maandag weer van start gaat. En dat betekent dat Sab haar werkweek weer hervat en dat ze een groot aantal uurtjes van huis is. Blutshondje Titza vindt het net leuk als we met z'n tweetjes hier alle verzorg- en poetsklusjes opknappen, want dan hangt ze altijd in onze buurt en rent ze van de ene kant van de boerderij naar de andere. Maar altijd als een schaduw bij ons. Titza kijkt dan ook reikhalzend uit naar Sab's thuiskomt en dan is ze door het dolle heen. Als Titza de auto de oprit hoort oprijden, gaat ze al aan de poort zitten. Dan kan ze haast niet wachten tot Sab uit de auto stapt en als Sab niet snel maakt dat ze het plein op wandelt, dan zet Titza haar keeltje open en weergalmt er een gek kabaal over het plein. Dus voortaan moet Sab eerst het binnenplein oplopen om Titza te begroeten en daarna kan de auto pas op zijn plekje geparkeerd worden. Titza gaat dan als een gek rennen en ze holt zowaar de ieniemienie pootjes vanonder haar kleine, dappere lijfje. Geweldig toch dat honden altijd zo blij en opgewekt zijn, ook al zagen ze ons een paar uurtjes voordien nog. Ik moet toegeven dat ik ook liever weekend heb, want dat betekent dat er doordeweeks een enorme lading werk op mijn schouders rust. Het is best aanpoten om alle werk gedaan te krijgen en tijd om eventjes 5 minuutjes neer te zitten is er niet bij. Dus ik ben dan ook altijd opgelucht als ik dat witte autootje zie en dat we er terug met z'n tweetjes tegenaan kunnen knallen om de avond- en nachtklusjes af te werken. En da's meteen ook de reden waarom we altijd tegen zo'n grote mailachterstand aanhikken - er zitten gewoon te weinig uurtjes in één dag, dat al gevuld is met zoveel poets- en verzorgwerk en Sab's dagelijkse job en daardoor wordt het pc-werk altijd een beetje aan de kant geschoven (tot mijn grote ergernis!). Stiekem hoop ik dat de dagelijkse updates toch een klein beetje goedmaken en wie weet raken we over een tijdje wel administratief bijgewerkt - hopelijk toch!
Op zondagavond worden we met z'n allen altijd een klein beetje droevig, want dan is het niet lang meer voor maandag weer van start gaat. En dat betekent dat Sab haar werkweek weer hervat en dat ze een groot aantal uurtjes van huis is. Blutshondje Titza vindt het net leuk als we met z'n tweetjes hier alle verzorg- en poetsklusjes opknappen, want dan hangt ze altijd in onze buurt en rent ze van de ene kant van de boerderij naar de andere. Maar altijd als een schaduw bij ons. Titza kijkt dan ook reikhalzend uit naar Sab's thuiskomt en dan is ze door het dolle heen. Als Titza de auto de oprit hoort oprijden, gaat ze al aan de poort zitten. Dan kan ze haast niet wachten tot Sab uit de auto stapt en als Sab niet snel maakt dat ze het plein op wandelt, dan zet Titza haar keeltje open en weergalmt er een gek kabaal over het plein. Dus voortaan moet Sab eerst het binnenplein oplopen om Titza te begroeten en daarna kan de auto pas op zijn plekje geparkeerd worden. Titza gaat dan als een gek rennen en ze holt zowaar de ieniemienie pootjes vanonder haar kleine, dappere lijfje. Geweldig toch dat honden altijd zo blij en opgewekt zijn, ook al zagen ze ons een paar uurtjes voordien nog. Ik moet toegeven dat ik ook liever weekend heb, want dat betekent dat er doordeweeks een enorme lading werk op mijn schouders rust. Het is best aanpoten om alle werk gedaan te krijgen en tijd om eventjes 5 minuutjes neer te zitten is er niet bij. Dus ik ben dan ook altijd opgelucht als ik dat witte autootje zie en dat we er terug met z'n tweetjes tegenaan kunnen knallen om de avond- en nachtklusjes af te werken. En da's meteen ook de reden waarom we altijd tegen zo'n grote mailachterstand aanhikken - er zitten gewoon te weinig uurtjes in één dag, dat al gevuld is met zoveel poets- en verzorgwerk en Sab's dagelijkse job en daardoor wordt het pc-werk altijd een beetje aan de kant geschoven (tot mijn grote ergernis!). Stiekem hoop ik dat de dagelijkse updates toch een klein beetje goedmaken en wie weet raken we over een tijdje wel administratief bijgewerkt - hopelijk toch!
Zondag 18 september 2016:
Iedereen die hier over de vloer komt, kent Gizmo vast wel. Als hij niet ergens zijn siësta ligt te vieren tenminste, want dat "klusje" gaat altijd voor. Maar als hij dan toch in het vizier krijgt dat er bezoek is, dan komt hij al rekkend en strekkend de kant op van zijn 'prooi'. Geen enkele schoot of handtas is veilig voor meneer. Want hij kan knuffelen als de beste en hij weet hoe hij Blutsjesvrienden rond zijn pootjes moet winden. Ook ik ben stapelgek van mijn vriendje en ik snap dondersgoed waarom Catootje hem zo'n lekker ding vindt en helemaal holderdebolder van hem is! Gizmo kan zich in de gekste bochten wringen en als het kan zou hij de ganse dag door op handen gedragen moeten worden. Helaas moet er ook gewerkt worden, maar zelfs dat deert hem niet, want dan verkrast hij toch gewoon een plekje hoger. Ik kan niet vertellen dat het comfortabel is met een varkentje in mijn nek, maar warm was het zeker wel! En we hebben zelfs al een deal gemaakt dat we komende winter op die manier alle klusjes buiten opknappen, want op die manier hoef ik geen sjaal om.
Iedereen die hier over de vloer komt, kent Gizmo vast wel. Als hij niet ergens zijn siësta ligt te vieren tenminste, want dat "klusje" gaat altijd voor. Maar als hij dan toch in het vizier krijgt dat er bezoek is, dan komt hij al rekkend en strekkend de kant op van zijn 'prooi'. Geen enkele schoot of handtas is veilig voor meneer. Want hij kan knuffelen als de beste en hij weet hoe hij Blutsjesvrienden rond zijn pootjes moet winden. Ook ik ben stapelgek van mijn vriendje en ik snap dondersgoed waarom Catootje hem zo'n lekker ding vindt en helemaal holderdebolder van hem is! Gizmo kan zich in de gekste bochten wringen en als het kan zou hij de ganse dag door op handen gedragen moeten worden. Helaas moet er ook gewerkt worden, maar zelfs dat deert hem niet, want dan verkrast hij toch gewoon een plekje hoger. Ik kan niet vertellen dat het comfortabel is met een varkentje in mijn nek, maar warm was het zeker wel! En we hebben zelfs al een deal gemaakt dat we komende winter op die manier alle klusjes buiten opknappen, want op die manier hoef ik geen sjaal om.
Gisteren zijn Rosette en Marc weer afgezakt naar de boerderij om de rest van de elektriciteit te leggen en schakelaars te hangen. Ontzettend hard hebben deze twee kanjers gewerkt, want het roze kamertje heeft licht! Geweldig dat ik de Felv-jes nu niet meer met een zaklamp natvoer moet gaan serveren. Ook de konijntjes hun stal is verlicht wat ervoor zorgt dat Bunny Lee en Guus makkelijker hun bedje 's avonds willen opzoeken. De toekomstige kippenstal heeft licht en ook de schapenstal: yesserdeyesss! Zelfs de weide is verlicht vanaf nu en wat voelt dat heerlijk aan! De dagen korten waardoor het werk sneller gedaan moet worden, maar over een paar weekjes is het om 16u al donker en daarom is het zo fijn om vanaf nu in alle stallen verlichting te hebben. Nadien hebben we samen nog een lekkere veggie falafel gegeten om de verlichting en het harde werk een beetje te vieren. De Blutsjes vonden het ook geweldig, want er vielen af en toe stukjes op de grond en dat werd gelijk opgepeuzeld door de kleine aasgieren. Onze schapenmeisjes doen het goed! We zijn misschien in blijde verwachting van een scheerder die langs gaat komen zodat ze eindelijk verlost zullen zijn van die dikke wollen vacht. Ze zijn ondertussen helemaal gewend aan ons en niet bang meer. Vooral Nutmeg is mijn beste vriendinnetje geworden en er worden vlijtig kusjes uitgedeeld, maar ook kriebeltjes onder haar kin vindt ze geweldig. Overdag krijgen ze verschillende porties hooi geserveerd en een groenten- en fruitschotel en 's avonds krijgen ze nog een portie schapenkorrel waar ze ontzettend naar uitkijken. Een uur voor ze stofzuigertje mogen spelen (want zie hoe die korrels hun mondjes binnengezogen worden!) staan ze al te blaten als ze ons zien.
Zaterdag 17 september 2016:
Gisteren was een redelijk goede dag voor Aspro, maar vandaag heeft hij een dipje. Zijn neusje zit constant vol snot door de Fip en dat maakt het hem lastig waardoor hij erg zijn best moet doen om zijn longetjes te vullen met schone lucht. Ik poets zijn neusje regelmatig schoon en vanmorgen zijn we ook met de aërosol van start gegaan in de hoop zo alle slijmpjes weg te krijgen. We willen op dit moment zo veel mogelijk stress vermijden, maar gelukkig vond hij het niet eng om in de transportmand te zitten met dat gekke apparaatje dat zoveel geluid maakt. Het leek hem eerder deugd te doen zelfs. Vanavond heb ik ook zijn tweede prikje Interferon gezet en dat ging gelukkig goed. Drinken doet hij nog zelf, maar eten gaat moeilijk omdat hij zich vaak verslikt. Dus ben ik sinds gisteren ook gestart met dwangvoeren en hij lijkt het wel te appreciëren dat ik hem help met eten. Alle energie die hij binnenkrijgt via voer, gaat onmiddellijk naar het vechten tegen de Fip, dus probeer ik hem zo vaak mogelijk te dwangvoeren. Tegen de avond aan ziet zijn neusje er weer 'gezond' roze uit en overdag trekt het weer naar de witte/gelere kant. Zonet heb ik nog even zijn temperatuur gemeten en ondanks dat hij warm aanvoelt, heeft hij gelukkig geen koorts. Zijn huidskleur blijft hetzelfde en ook de omvang van zijn buikje is niet echt gegroeid. Wat ik ook positief vind is dat zijn blaas bij elke blaas-leeg-beurt gevuld is, al is de kleur nog wel steeds heel erg donker. Ik blijf stug doorzetten met mijn verzorgschema en ik hoop dat Aspro één van de wonderkindjes mag zijn. En hopelijk heeft hij morgen een betere dag en kunnen we dat dipje uitzwaaien. Komaan Inteferon, doe je best om ons manneke zijn immuunsysteem te boosten zodat hij die Fip een kopje kleiner kan maken!
Gisteren was een redelijk goede dag voor Aspro, maar vandaag heeft hij een dipje. Zijn neusje zit constant vol snot door de Fip en dat maakt het hem lastig waardoor hij erg zijn best moet doen om zijn longetjes te vullen met schone lucht. Ik poets zijn neusje regelmatig schoon en vanmorgen zijn we ook met de aërosol van start gegaan in de hoop zo alle slijmpjes weg te krijgen. We willen op dit moment zo veel mogelijk stress vermijden, maar gelukkig vond hij het niet eng om in de transportmand te zitten met dat gekke apparaatje dat zoveel geluid maakt. Het leek hem eerder deugd te doen zelfs. Vanavond heb ik ook zijn tweede prikje Interferon gezet en dat ging gelukkig goed. Drinken doet hij nog zelf, maar eten gaat moeilijk omdat hij zich vaak verslikt. Dus ben ik sinds gisteren ook gestart met dwangvoeren en hij lijkt het wel te appreciëren dat ik hem help met eten. Alle energie die hij binnenkrijgt via voer, gaat onmiddellijk naar het vechten tegen de Fip, dus probeer ik hem zo vaak mogelijk te dwangvoeren. Tegen de avond aan ziet zijn neusje er weer 'gezond' roze uit en overdag trekt het weer naar de witte/gelere kant. Zonet heb ik nog even zijn temperatuur gemeten en ondanks dat hij warm aanvoelt, heeft hij gelukkig geen koorts. Zijn huidskleur blijft hetzelfde en ook de omvang van zijn buikje is niet echt gegroeid. Wat ik ook positief vind is dat zijn blaas bij elke blaas-leeg-beurt gevuld is, al is de kleur nog wel steeds heel erg donker. Ik blijf stug doorzetten met mijn verzorgschema en ik hoop dat Aspro één van de wonderkindjes mag zijn. En hopelijk heeft hij morgen een betere dag en kunnen we dat dipje uitzwaaien. Komaan Inteferon, doe je best om ons manneke zijn immuunsysteem te boosten zodat hij die Fip een kopje kleiner kan maken!
Ook met ons Riana-kindje hebben we achter de schermen druk gedokterd. Zij heeft altijd al blaasproblemen gehad en dat is meteen de reden waarom de lieve mensen van Kat Zoekt Thuis een aanvraag bij ons hebben ingediend om Riana is ons tehuis op te nemen. Zij kampte de hele tijd met blaasinfecties wat maakt dat ze overal kleine plasjes deponeert. Zo kreeg ze in het gastgezin van Kat Zoekt Thuis verschillende soorten medicatie om die infectie in haar blaas te tackelen, maar ze bleef toch incontinent. In het begin deed ik haar nog een luiertje om, maar daar kreeg ze dan weer diarree van wat dan weer voor meer blaasinfecties kan zorgen als dat per ongeluk in de plasbuis terecht komt. Dus zeiden we vaarwel tegen de luier en in het begin leek het zelfs een beetje goed te gaan. In tussentijd lieten we wel bloed prikken en daar kwam niets allarmerends uit, zelfs haar nierwaarden waren oké. Maar niet veel later begon ze toch weer last te krijgen van haar blaasprobleem en nu zat er zelfs bloed bij. Dus lieten we een blaasprik nemen, maar dat moest onder narcose gebeuren. Dus mocht ons meisje een nachtje bij de dierenarts logeren en werd er de volgende dag een staal urine genomen en naar het labo gestuurd om op cultuur te zetten. Omdat de uitslag zo lang op zich liet wachten, vermoedden we dat er wel één of andere infectie zou opduiken in haar plas. En inderdaad, 8 dagen na het nemen van de blaasprik kennen we eindelijk de uitslag. Ons meisje heeft een grote infectie te pakken die behoorlijk resistent is tegen bijna alle antibiotica. Gelukkig niet aan Doxycycline en nu moeten we een maand Ronaxan geven in de hoop dat de infectie eindelijk uit haar blaasje verdwijnt. Na die maand antibiotica staat er Riana alweer een blaasprik te wachten die op cultuur gezet wordt en dan zullen we eindelijk weten of de kuur medicatie geholpen heeft. We hopen van wel, want ons meisje kwakkelt nu toch al een behoorlijke tijd met blaasinfecties. En ik duim maar dat het niet om een chronische variant gaat. Gelukkig is ze verder nog heel actief, eet ze als een bootwerker (al is groeien er niet echt bij, want ook hier weer gaat alle energie naar de infectie) en is ze helemaal stapelgek van Aspro. Constant ligt ze bij hem in de buurt en heel af en toe betrap ik haar er zelfs op dat ze haar pootjes liefkozend rondom hem slaat. Dan maakt mijn hart een sprongetje en breekt het tegelijk. Ik hoop dat de liefdesstory tussen haar en Aspro nog heel lang mag duren!
Vrijdag 16 september 2016:
Gisteren was het niet alleen een emotioneel, maar ook hectisch dagje! Tussen alle werkzaamheden door kregen we bezoek van Isabelle en Carine, helemaal uit het dorpje waar we vroeger gewoond hebben. Zij kwamen ons een bezoekje brengen met een missie: namelijk eindelijk hun suikerkatjes in levende lijve ontmoeten. Natuurlijk werd er à volonté geknuffeld en gaven we hen een korte rondleiding. Ook de konijntjes, Blutshaantje Pixel en de schapen meisjes kregen aandacht en wiggel waggel-kontje Lucy die op dat moment ook op de weide vertoefde waggelde zowaar Isabelle's hartje binnen. Het was heerlijk om even alle zorgen te vergeten en te grappen met deze twee dames. Op de koop toe brachten ze nog twee zakken kattenbakvulling mee waar we heel erg blij mee zijn. De tijd tikte veel te snel voorbij en er stond nog een afspraak op de agenda, maar Sab moest dringend medicatie ophalen bij onze dierenarts. De Interferon voor Aspro en ook Prozinc - insuline voor onze diabetespatiëntjes. Kostenplaatje: 171,75 euro. Dus handelde ik de laatste afspraak alleen af en eigenlijk was het eerder een verwelkoming want we openden harten en deuren voor een nieuw, heel schuw bewonertje met Fiv (aids). Hij logeert momenteel in de ziekenboeg en van zodra hij wat gesetteld is, plaats ik een update over hem. Daisy en haar mama hebben de voorbije maanden hard gewerkt om van Pookie weer een mooie kater te maken, want dat was ooit anders toen hij net bij hen kwam aanwaaien. De omstandigheden lieten het niet toe om Pookie zelf te houden, maar er werd duidelijk van hem gehouden en dat straalde gewoon van hen af. Zij brachten tevens een heleboel spulletjes mee om Pookie te ondersteunen en er kwamen wat favoriete snacks voor de Blutsjes mee en ook de konijntjes vielen in de prijzen, want zij werden verwend met snoepjes. Tussen alle tranen (om Aspro) gisteren ook nog een giermomentje toen ik Zitto aan Nano's oren zag snuffelen, terwijl Nano zich al relaxend een schoonheidsbehandeling gaf. En dat gieren werden tranen lachen toen ik achteraf de foto's bekeek. Mochten we niet beter weten, dan zouden we denken dat Nano in de gaten gehouden werd door haar stalker, haha!
Gisteren was het niet alleen een emotioneel, maar ook hectisch dagje! Tussen alle werkzaamheden door kregen we bezoek van Isabelle en Carine, helemaal uit het dorpje waar we vroeger gewoond hebben. Zij kwamen ons een bezoekje brengen met een missie: namelijk eindelijk hun suikerkatjes in levende lijve ontmoeten. Natuurlijk werd er à volonté geknuffeld en gaven we hen een korte rondleiding. Ook de konijntjes, Blutshaantje Pixel en de schapen meisjes kregen aandacht en wiggel waggel-kontje Lucy die op dat moment ook op de weide vertoefde waggelde zowaar Isabelle's hartje binnen. Het was heerlijk om even alle zorgen te vergeten en te grappen met deze twee dames. Op de koop toe brachten ze nog twee zakken kattenbakvulling mee waar we heel erg blij mee zijn. De tijd tikte veel te snel voorbij en er stond nog een afspraak op de agenda, maar Sab moest dringend medicatie ophalen bij onze dierenarts. De Interferon voor Aspro en ook Prozinc - insuline voor onze diabetespatiëntjes. Kostenplaatje: 171,75 euro. Dus handelde ik de laatste afspraak alleen af en eigenlijk was het eerder een verwelkoming want we openden harten en deuren voor een nieuw, heel schuw bewonertje met Fiv (aids). Hij logeert momenteel in de ziekenboeg en van zodra hij wat gesetteld is, plaats ik een update over hem. Daisy en haar mama hebben de voorbije maanden hard gewerkt om van Pookie weer een mooie kater te maken, want dat was ooit anders toen hij net bij hen kwam aanwaaien. De omstandigheden lieten het niet toe om Pookie zelf te houden, maar er werd duidelijk van hem gehouden en dat straalde gewoon van hen af. Zij brachten tevens een heleboel spulletjes mee om Pookie te ondersteunen en er kwamen wat favoriete snacks voor de Blutsjes mee en ook de konijntjes vielen in de prijzen, want zij werden verwend met snoepjes. Tussen alle tranen (om Aspro) gisteren ook nog een giermomentje toen ik Zitto aan Nano's oren zag snuffelen, terwijl Nano zich al relaxend een schoonheidsbehandeling gaf. En dat gieren werden tranen lachen toen ik achteraf de foto's bekeek. Mochten we niet beter weten, dan zouden we denken dat Nano in de gaten gehouden werd door haar stalker, haha!
Donderdag 15 september 2016:
Ik heb al -tig keer zinnen geschreven en daarna weer weggehaald. Deze update valt me zwaar en ik voel me eigenlijk te moe en te emotioneel om iets op mijn pc-scherm te krijgen. Maar het moet, het moet van mijn hart. Ik moet mijn woorden het universum insturen in de hoop dat er een klein wondertje gebeurt... Ons allerliefste Aspro'tje heeft Fip, te vreselijk voor woorden! Toen hij pas bij ons kwam wonen vond ik zijn buikje een iets andere vorm hebben dan ik gewend ben. Maar ik stond er op dat moment eigenlijk niet bij stil omdat verlamde Blutsjes af en toe wel eens een dikker buikje kunnen hebben door gas in de darmpjes. Begin vorige week schoot er steeds vaker de diagnose Fip door mijn hoofd omdat zijn urine nog steeds oranje zag. In eerste instantie dacht ik dat het door de Seraquin kwam die hij voor zijn vergroeide ruggenwervels kreeg, maar dat zou hij inmiddels uitgeplast moeten hebben. Dus namen we hem vorige week mee naar onze dierenarts en zij stond ook van de kleur te kijken. Ze opperde nog dat het eventueel bloed met de bijhorende blaasontsteking zou kunnen zijn (en stiekem wou ik dat het ook zo was!). Dus werd Aspro's urine naar het labo gestuurd en daar kwam niks, nada, noppes uit. Zelfs geen kristalletje te vinden in zijn urine. Ik zei toen al dat ik bang was voor Fip, maar de dierenarts stemde me in eerste instantie gerust door te zeggen dat ze zijn buikje niet abnormaal dik vond en dat er geen gele kleur op zijn huidje te bespeuren viel. Hij kreeg een prik Tolfedine en antibiotica omdat hij koorts had en we vertrokken weer naar huis. Diezelfde avond voelde hij zich beter - hij begon zelfs een klein beetje te spelen om de volgende dag weer in een dalletje te belanden. Een kuur antibiotica die we moesten verder zetten hielp ook niet, dus vond ik het na het weekend tijd voor een bloedafname. En daaruit kon de dierenarts al afleiden dat Fip mogelijk de boosdoener is waarom hij zulke kleur urine plast. Om er helemaal zeker van te zijn werd er nog een snaptest in het labo gedaan voor Fip en gisteren kregen we te horen dat de test dus wel degelijk positief kleurde. Echt zo hard balen - verdrietig - arrrgggh nieuws... Nieuws wat ik eigenlijk onbewust al wist, maar eigenlijk helemaal niet wilde horen. Want dat hij een schimmelplekje had en dat zijn wonde op zijn rug zo abnormaal traag genas, waren allemaal al tekenen aan de wand. Dit waren signalen die zijn lichaam gaf dat zijn immuunsysteem door iets aangevallen werd. Ik kan en wil Aspro niet opgeven. Hij eet (mondjesmaat weliswaar dat wel, maar eten is eten!) en drinkt nog steeds zelfstandig en zijn buikje is qua omvang nog oké en zijn huidskleur ook. Ik weet dat Aspro niet van plan is om nu al aan de Fip toe te geven, dus vecht ik langs zijn zijde mee. Fip is bijna altijd dodelijk, maar er bestaat altijd een heel klein waterkansje dat een kat Fip toch weet te overleven. En ik hoop dat ons ventje net zo'n wonderkatje mag en kan zijn! Vandaag zijn we met Interferon gestart en heb ik zonet zijn eerste dosis onderhuids ingespoten. Dit wordt normaal gezien in combinatie met Cortisone gegeven, maar ik krijg altijd de kriebels van Cortisone, dus dat slaan we over. We gaan hem nog ondersteunen met andere ontsteking- en koortsremmers en we kijken elke dag hoe het met hem gaat. Inslapen kan altijd nog, maar ik wil niet bij voorbaat inslapen als er altijd nog een kansje is. Daarom hebben we ook ons Blutsjestehuis in het leven geroepen, om alle dieren een kans te geven en niet zomaar de strijd op te geven als het een beetje te moeilijk wordt. De laatste tijd laten de wonderen ons een beetje in de steek, maar deze keer hoop ik dat er een Elfje Aspro komt bestrooien met wonderpoeder, poeder dat hem die verdomde Fip laat verslaan. Ons ventje is zo moedig en dapper en het idee dat we hem misschien moeten laten gaan, maakt me gek van verdriet. Ik moet die gedachte uit mijn hoofd bannen en me focussen op zijn herstel... Komaan Aspro, komaan, je kan het! Als liefde kon genezen...
Ik heb al -tig keer zinnen geschreven en daarna weer weggehaald. Deze update valt me zwaar en ik voel me eigenlijk te moe en te emotioneel om iets op mijn pc-scherm te krijgen. Maar het moet, het moet van mijn hart. Ik moet mijn woorden het universum insturen in de hoop dat er een klein wondertje gebeurt... Ons allerliefste Aspro'tje heeft Fip, te vreselijk voor woorden! Toen hij pas bij ons kwam wonen vond ik zijn buikje een iets andere vorm hebben dan ik gewend ben. Maar ik stond er op dat moment eigenlijk niet bij stil omdat verlamde Blutsjes af en toe wel eens een dikker buikje kunnen hebben door gas in de darmpjes. Begin vorige week schoot er steeds vaker de diagnose Fip door mijn hoofd omdat zijn urine nog steeds oranje zag. In eerste instantie dacht ik dat het door de Seraquin kwam die hij voor zijn vergroeide ruggenwervels kreeg, maar dat zou hij inmiddels uitgeplast moeten hebben. Dus namen we hem vorige week mee naar onze dierenarts en zij stond ook van de kleur te kijken. Ze opperde nog dat het eventueel bloed met de bijhorende blaasontsteking zou kunnen zijn (en stiekem wou ik dat het ook zo was!). Dus werd Aspro's urine naar het labo gestuurd en daar kwam niks, nada, noppes uit. Zelfs geen kristalletje te vinden in zijn urine. Ik zei toen al dat ik bang was voor Fip, maar de dierenarts stemde me in eerste instantie gerust door te zeggen dat ze zijn buikje niet abnormaal dik vond en dat er geen gele kleur op zijn huidje te bespeuren viel. Hij kreeg een prik Tolfedine en antibiotica omdat hij koorts had en we vertrokken weer naar huis. Diezelfde avond voelde hij zich beter - hij begon zelfs een klein beetje te spelen om de volgende dag weer in een dalletje te belanden. Een kuur antibiotica die we moesten verder zetten hielp ook niet, dus vond ik het na het weekend tijd voor een bloedafname. En daaruit kon de dierenarts al afleiden dat Fip mogelijk de boosdoener is waarom hij zulke kleur urine plast. Om er helemaal zeker van te zijn werd er nog een snaptest in het labo gedaan voor Fip en gisteren kregen we te horen dat de test dus wel degelijk positief kleurde. Echt zo hard balen - verdrietig - arrrgggh nieuws... Nieuws wat ik eigenlijk onbewust al wist, maar eigenlijk helemaal niet wilde horen. Want dat hij een schimmelplekje had en dat zijn wonde op zijn rug zo abnormaal traag genas, waren allemaal al tekenen aan de wand. Dit waren signalen die zijn lichaam gaf dat zijn immuunsysteem door iets aangevallen werd. Ik kan en wil Aspro niet opgeven. Hij eet (mondjesmaat weliswaar dat wel, maar eten is eten!) en drinkt nog steeds zelfstandig en zijn buikje is qua omvang nog oké en zijn huidskleur ook. Ik weet dat Aspro niet van plan is om nu al aan de Fip toe te geven, dus vecht ik langs zijn zijde mee. Fip is bijna altijd dodelijk, maar er bestaat altijd een heel klein waterkansje dat een kat Fip toch weet te overleven. En ik hoop dat ons ventje net zo'n wonderkatje mag en kan zijn! Vandaag zijn we met Interferon gestart en heb ik zonet zijn eerste dosis onderhuids ingespoten. Dit wordt normaal gezien in combinatie met Cortisone gegeven, maar ik krijg altijd de kriebels van Cortisone, dus dat slaan we over. We gaan hem nog ondersteunen met andere ontsteking- en koortsremmers en we kijken elke dag hoe het met hem gaat. Inslapen kan altijd nog, maar ik wil niet bij voorbaat inslapen als er altijd nog een kansje is. Daarom hebben we ook ons Blutsjestehuis in het leven geroepen, om alle dieren een kans te geven en niet zomaar de strijd op te geven als het een beetje te moeilijk wordt. De laatste tijd laten de wonderen ons een beetje in de steek, maar deze keer hoop ik dat er een Elfje Aspro komt bestrooien met wonderpoeder, poeder dat hem die verdomde Fip laat verslaan. Ons ventje is zo moedig en dapper en het idee dat we hem misschien moeten laten gaan, maakt me gek van verdriet. Ik moet die gedachte uit mijn hoofd bannen en me focussen op zijn herstel... Komaan Aspro, komaan, je kan het! Als liefde kon genezen...
Woensdag 14 september 2016:
Nieuw in onze webshop: deze überschattige handgemaakte oorbellen met ludieke poesjes! Vervaardigd door een geweldig lief meisje die hardop droom om ooit haar label 'Billigatto by Boo' van de grond te krijgen en wij zijn er maar al te hard van overtuigd dat haar dat gaat lukken. De katjes zijn stuk voor stuk pareltjes in verschillende kleurtjes, met een grappig strikje om het helemaal af te maken. De oorbellen zelf zijn van anti-allergisch materiaal vervaardigd. Ze kosten 9 euro per setje, verzendkosten inbegrepen. Verzenden buiten België ook mogelijk! Wie helpt onze dierenartsrekeningen te betalen door de aanschaf van deze ludieke oorbellen? Doe een mailtje: [email protected] of een pb'tje om verder af te spreken en geef zeker ook jouw voorkeur van kleur door? Dikke dankjewel namens ons allemaal!
Nieuw in onze webshop: deze überschattige handgemaakte oorbellen met ludieke poesjes! Vervaardigd door een geweldig lief meisje die hardop droom om ooit haar label 'Billigatto by Boo' van de grond te krijgen en wij zijn er maar al te hard van overtuigd dat haar dat gaat lukken. De katjes zijn stuk voor stuk pareltjes in verschillende kleurtjes, met een grappig strikje om het helemaal af te maken. De oorbellen zelf zijn van anti-allergisch materiaal vervaardigd. Ze kosten 9 euro per setje, verzendkosten inbegrepen. Verzenden buiten België ook mogelijk! Wie helpt onze dierenartsrekeningen te betalen door de aanschaf van deze ludieke oorbellen? Doe een mailtje: [email protected] of een pb'tje om verder af te spreken en geef zeker ook jouw voorkeur van kleur door? Dikke dankjewel namens ons allemaal!
Onze Thomas heeft zijn ziekenboegperiode met glans doorstaan en woont nu al een tijdje bij de andere bewoners op het binnenplein. Deze kolossale kerel ziet er heel erg stoer uit, maar hij heeft werkelijk een peperkoeken hartje! Ooit zwervend gevonden en weggevangen door Thérèse van het zwerfkattenproject. Zij hebben een samenwerking met reguliere asielen om kittens en tamme katten op te nemen waar dan een thuis voor gezocht wordt en de schuwe/wilde katten worden na castratie of sterilisatie weer uitgezet op de plek waar ze gevangen werden. Maar Thomas bleek bij een controlebezoekje aan de dierenarts een aandoening te hebben waardoor hij geen plekje vond. Hij heeft namelijk auto-immune ziekte waardoor zijn voetkussentjes heel erg opzwellen en soms gaan bloeden. Sommige kussentjes zijn 4 keer zo dik dan normaal. Ook krijgt hij kale plekjes in zijn vacht en gaat hij af en toe aan de diarree. Ondanks dat hij zijn uiterlijk best mee heeft, stonden er geen mensen om hem te springen, want hij is een kat waar ze om de haverklap mee naar de dierenarts moeten. Daarom diende Thérèse bij ons een aanvraag in om Thomas in ons Blutsjestehuis op te nemen en na een lange tijd van geduld mocht hij dan eindelijk bij ons komen wonen. Hij heeft zich zonder problemen geïntegreerd in de groep en hij heeft de grote sofa in mijn favoriete stal bekroond tot zijn ultieme favoriete slaapplekje. Steeds vaker is hij op het plein te vinden om warme zonnestraaltjes mee te pikken en dat kan alleen maar deugd doen. Want Blutskatjes moeten toch vaker de batterijtjes opladen en hoe kan dat beter dan met een grote portie vitamine D? Ook onze Thomas zoekt een suikertante of -nonkel die hem met een maandelijks bedragje naar keuze steunt. Met zijn charmante uiterlijk moet hij toch wel iemand om zijn grote stoere pootjes weten te winden?
Dinsdag 13 september 2016:
Er zijn wel hele speciale, wollige bewoners in ons Blutsjestehuis komen wonen! Melanie van Eva vzw had gehoord dat we nu ook in de mogelijkheid zijn om andere dieren, naast Blutskatjes, op te vangen. En ze stuurde ons gelijk een mail met de vraag of we schaapjes konden opnemen in ons toevluchtsoord. In principe zeiden we toe om twee schaapjes te verwelkomen, maar ze stuurde er stiekem achteraan of een derde ook niet welkom was. Tja, we gaan geen vriendschapsbanden verbreken, dus verwelkomden we deze drie mooie dames. Ze komen van een plek vandaan waar er een heleboel dieren wonen en waar de bedoelingen erg goed waren. Maar het is duidelijk dat de meisjes hun jasje al een aantal jaartjes niet geschoren is en de hoefjes niet behandeld. Daar gaan we nu wel voor zorgen, want ze dragen een dikke jas met zich mee die boordevol vuil hangt en ook de hoefjes moeten dringend verzorgd worden. Ze zijn best nog een beetje schuw, maar ik kan ondertussen Noirin en Nutmeg aaien. Numnoom is nog een beetje schichtig, maar zij heeft de meest prachtige blauwe oogjes ooit. Hoe oud ze precies zijn, weten we ook niet en wat hun voorgeschiedenis is al evenmin. Maar wat we wel weten is dat we deze dames goed gaan verzorgen en voor ons gevoel hebben we geschikte naampjes voor hen uitgezocht. Noirin heeft last van haar rechter achterpootje. Binnenkort moet de veearts toch langskomen en dan gaan we even naar haar pijnlijke pootje laten kijken. Het zou kunnen dat ze zich tijdens het transport bezeerd heeft, maar het zou ook kunnen dat het probleem zich al langer voordoet. Onze meisjes hebben een appetijt van jewelste en werken elke dag een hoeveelheid groentjes/fruit, hooi en speciale schapenkorrels naar binnen. Mochten er mensen op bezoek komen en nog ergens een zakje hooi of stro ergens hebben liggen, dat is hier heel erg welkom! Want de stal (die in het echt 3x zo groot is als op het filmpje te zien) zal 2x per week verschoond worden en voorzien worden van nieuwe bedding. Ook met (afval)groentjes zijn we meer dan content, om de altijd hongerige maagjes van Noirin, Nutmeg en Numnoom te vullen. Welkom lieve meisjes, we zijn blij dat jullie er zijn!
Er zijn wel hele speciale, wollige bewoners in ons Blutsjestehuis komen wonen! Melanie van Eva vzw had gehoord dat we nu ook in de mogelijkheid zijn om andere dieren, naast Blutskatjes, op te vangen. En ze stuurde ons gelijk een mail met de vraag of we schaapjes konden opnemen in ons toevluchtsoord. In principe zeiden we toe om twee schaapjes te verwelkomen, maar ze stuurde er stiekem achteraan of een derde ook niet welkom was. Tja, we gaan geen vriendschapsbanden verbreken, dus verwelkomden we deze drie mooie dames. Ze komen van een plek vandaan waar er een heleboel dieren wonen en waar de bedoelingen erg goed waren. Maar het is duidelijk dat de meisjes hun jasje al een aantal jaartjes niet geschoren is en de hoefjes niet behandeld. Daar gaan we nu wel voor zorgen, want ze dragen een dikke jas met zich mee die boordevol vuil hangt en ook de hoefjes moeten dringend verzorgd worden. Ze zijn best nog een beetje schuw, maar ik kan ondertussen Noirin en Nutmeg aaien. Numnoom is nog een beetje schichtig, maar zij heeft de meest prachtige blauwe oogjes ooit. Hoe oud ze precies zijn, weten we ook niet en wat hun voorgeschiedenis is al evenmin. Maar wat we wel weten is dat we deze dames goed gaan verzorgen en voor ons gevoel hebben we geschikte naampjes voor hen uitgezocht. Noirin heeft last van haar rechter achterpootje. Binnenkort moet de veearts toch langskomen en dan gaan we even naar haar pijnlijke pootje laten kijken. Het zou kunnen dat ze zich tijdens het transport bezeerd heeft, maar het zou ook kunnen dat het probleem zich al langer voordoet. Onze meisjes hebben een appetijt van jewelste en werken elke dag een hoeveelheid groentjes/fruit, hooi en speciale schapenkorrels naar binnen. Mochten er mensen op bezoek komen en nog ergens een zakje hooi of stro ergens hebben liggen, dat is hier heel erg welkom! Want de stal (die in het echt 3x zo groot is als op het filmpje te zien) zal 2x per week verschoond worden en voorzien worden van nieuwe bedding. Ook met (afval)groentjes zijn we meer dan content, om de altijd hongerige maagjes van Noirin, Nutmeg en Numnoom te vullen. Welkom lieve meisjes, we zijn blij dat jullie er zijn!
Schapenscheerder gezocht! Zondag zijn er drie schaapjes in ons Blutsjestehuis komen wonen die dringend een scheerbeurt nodig hebben. Liefst deze week nog, aangezien er nog een aantal daagjes warm weer voorspeld wordt. We weten dat we de meisjes in de winter extra moeten bijvoeren omdat ze hun jasje zo laat op het jaar kwijtgespeeld raken. We hebben al een aantal scheerders gecontacteerd, maar ofwel scheren ze enkel grote kuddes ofwel is de afstand te ver. Ook via de website Steunpunt levend erfgoed is er nog niets concreets uit de bus gekomen. Is er iemand onder onze Blutsjesvrienden die schaapjes scheert of hier ervaring mee heeft en ons uit de nood kan komen helpen? Ook de dames hun hoefjes moeten dringend verzorgd worden. Uiteraard betalen we een vergoeding voor de schoonheidsbehandelingen van Noirin, Nutmeg en Numnoom. Delen is lief, want we hopen hen snel van dat warme (lang ongeschoren) jasje te ontdoen. Contact: [email protected] of 0496/85 57 59. Dankjewel alvast!
Tussen alle drukte door hebben we de ophaling voor Recyca klaargezet, want die kwamen vandaag onze lading ingezamelde cartridges/toners en klein ict-materiaal ophalen. In een paar maanden tijd hadden we welgeteld 8 grote dozen en 2 kleinere doosjes met materiaal verzameld. Na onze verhuizing hebben we zelf een grote kuis gehouden waardoor er veel in de dozen belandt is, maar ook onze Blutsjesvrienden bleven stug inzamelen en brachten regelmatig zulk spul onze kant op tijdens een bezoekje aan ons tehuis. Ik moet toegeven dat de opbrengst hiervan veel geminderd is tegenover vorige jaren, maar wij zijn van het principe dat alle kleintjes één groot maken en dus blijven we lege cartridges/toners en ict-materiaal inzamelen. Blijven jullie mee met ons inzamelen zodat we over een tijdje weer een ophaling kunnen regelen?
Maandag 12 september 2016:
Eind vorige week riep Sab: kom nou eens kijken naar Kigo haar hoektand, die staat helemaal scheef (zie foto)! En inderdaad, haar onderste hoektand stond helemaal gebogen en toen ik daarna haar bekje opende wist ik gelijk dat het tijd was voor een ritje dierenarts, met name naar de tandarts. Ik zag tandplak en sowieso moest die ene scheve hoektand eruit. Gelukkig was er zaterdag een plekje in de ziekenboeg vrijgekomen - want nieuwkomer Thomas mocht dan buiten gaan wonen en hem ga ik deze week eindelijk officieel voorstellen! - zodat Kigo daar gisteravond al plaats kon in nemen. Dat maakt het voor mij iets makkelijker om patiëntjes op die manier nuchter te houden. Ze werd om 9u al bij de tandarts verwacht en dan was het even bang afwachten hoe erg haar bekje er precies aan toe was. Ze was zelf al een aantal tandjes kwijtgespeeld door de jaren heen, maar toch moesten er nog een heleboel tandjes verwijderd worden. Al bij al heeft ze nu nog één hoektand meer en dat maakt dat ze vanaf nu dus bijna met een tandenloos bekje door het leven moet en afscheid nam van haar vampieren-look. Gelukkig vinden wij dat helemaal niet erg, want een pijnlijk bekje is vele malen erger! En Kigo, die vindt zo'n één-tand-bekje ook meer dan oké, want bij thuiskomst begon ze gelijk een stel brokjes weg te knabbelen. Haar gezichtje ziet er nog wel een beetje gezwollen uit, waardoor ze toch nog een nachtje of twee in de ziekenboeg moet doorbrengen, ondersteund met pijnstilling. En dan mag ze overmorgen het plein weer onveilig gaan maken en dat is maar goed ook, want normaal gezien verwachten we deze week weer een nieuwkomer waardoor het plekje in de ziekenboeg snel weer ingenomen wordt. En zo zijn we altijd maar druk, drukker en drukst in de weer met onze kroost.
Eind vorige week riep Sab: kom nou eens kijken naar Kigo haar hoektand, die staat helemaal scheef (zie foto)! En inderdaad, haar onderste hoektand stond helemaal gebogen en toen ik daarna haar bekje opende wist ik gelijk dat het tijd was voor een ritje dierenarts, met name naar de tandarts. Ik zag tandplak en sowieso moest die ene scheve hoektand eruit. Gelukkig was er zaterdag een plekje in de ziekenboeg vrijgekomen - want nieuwkomer Thomas mocht dan buiten gaan wonen en hem ga ik deze week eindelijk officieel voorstellen! - zodat Kigo daar gisteravond al plaats kon in nemen. Dat maakt het voor mij iets makkelijker om patiëntjes op die manier nuchter te houden. Ze werd om 9u al bij de tandarts verwacht en dan was het even bang afwachten hoe erg haar bekje er precies aan toe was. Ze was zelf al een aantal tandjes kwijtgespeeld door de jaren heen, maar toch moesten er nog een heleboel tandjes verwijderd worden. Al bij al heeft ze nu nog één hoektand meer en dat maakt dat ze vanaf nu dus bijna met een tandenloos bekje door het leven moet en afscheid nam van haar vampieren-look. Gelukkig vinden wij dat helemaal niet erg, want een pijnlijk bekje is vele malen erger! En Kigo, die vindt zo'n één-tand-bekje ook meer dan oké, want bij thuiskomst begon ze gelijk een stel brokjes weg te knabbelen. Haar gezichtje ziet er nog wel een beetje gezwollen uit, waardoor ze toch nog een nachtje of twee in de ziekenboeg moet doorbrengen, ondersteund met pijnstilling. En dan mag ze overmorgen het plein weer onveilig gaan maken en dat is maar goed ook, want normaal gezien verwachten we deze week weer een nieuwkomer waardoor het plekje in de ziekenboeg snel weer ingenomen wordt. En zo zijn we altijd maar druk, drukker en drukst in de weer met onze kroost.
Blutshondje Titza wordt verwend, niet alleen door ons, maar ook door een heleboel Blutsjesvrienden. Er is nog een speciaal cadeautje onderweg waar ik vast de tranen van in de ogen krijg als het arriveert en vandaag kwam Chris langs met leuke jasjes voor haar. Ik kon het niet laten om gelijk een 'Bumblebee' jasje aan te trekken (om te kijken of het wel paste) en na het nemen van de foto snel weer uit trekken, want het was heet vandaag. En wat staat ze er geweldig mooi mee! Ze zette haar grootste glimlach op en wat doet die glimlach me deugd om te zien. Ik denk dat Titza het heerlijk warm zal hebben komende winter. Want naast het bijenjasje zit er ook nog een zebra- en Kerstprint bij. Helemaal té gek! Chris bracht naast de jasjes nog een boel spulletjes langs waaronder nog een aantal zelfgemaakte juweeltjes. Stuk voor stuk prachtige items en deze week plaats ik de oorbelletjes in onze webshop. Want de dierenartsrekeningen lopen weer hoog op. Ook de nieuwkomers die gisteren arriveerden moeten allemaal behandeld worden en ik weet nu al dat dit ons aardig wat gaat kosten. Dus elk centje dat we met de oorbelletjes in kas kunnen krijgen, gaat integraal naar de dierenartsrekeningen. Dankjewel Chris, voor alles!
Zondag 11 september 2016:
'Zondag rustdag' is een spreekwoord dat niet opgaat in ons Blutsjestehuis en vandaag deden we er zelfs nog een tandje extra bij. Al vroeg in de ochtend waren we druk in de weer, want in de voormiddag verwachtten we Mieke en Marc. Zij hebben een geweldige spoelbak voor ons gevonden en kwamen deze installeren. In het kleine rommelhokje stond een klein onhandig wasbakje wat niet eens meer werkte en het was een klein beetje Sab's droom om daar een praktische wastafel te hebben zodat daar de voerbakjes van de dieren afgewassen kunnen worden. En vandaag werd die droom werkelijkheid. Geweldig gewoon! Mieke bracht nog een vriend mee die hobbyfotograaf is, want zij zitten op een projectje te broeden waar we heel erg enthousiast over zijn. En we hopen jullie binnenkort ook! In de namiddag kwam Lieze ons een handje helpen. Zij doet haar vormsel en moest hiervoor een drie-tal uurtjes vrijwilligerswerk doen. Zij koos ons Blutsjestehuis uit en we waren dan ook in de wolken dat we vandaag een handje hulp kregen. Zij heeft ons geholpen om de stal van de nieuwe bewoners in gereedheid te brengen en tevens heeft ze nog een aantal vervoersmanden afgewassen waarmee we afgelopen week naar de dierenarts gegaan zijn. Amper 14 jaar oud, maar toch wist Lieze wel degelijk de handen uit de mouwen te steken. Dankjewel lieve mensen voor jullie hulp vandaag! We genieten nog een beetje na van al dat lekkers dat Mieke meebracht en de donatiespulletjes die via haar ook onze kant opkwamen voor de Blutsjes. Dank voor alles! En we sloten de dag af met de verwelkoming van onze nieuwe bewoners. Melanie van Eva vzw en Sabine brachten een wel heel bijzondere vracht langs in hun auto - fotootjes volgen later nog, want ik wil graag iedereen nog een klein beetje in spanning houden! Maar Bunny Lee keurde de stal en vond alles meer dan prima. Ook de voerbak met korrels werd geplunderd door hem en kreeg 5 sterren. Blij dat ook deze dieren binnenkort de nodige verzorging krijgen en nog blijer dat ons gezinnetje weer wat completer voelt. Stay tuned voor een heleboel updates komende week, maar voor nu heb ik nog een hele drukke avond voor de boeg en morgenvroeg staat er ook alweer een dierenartsritje gepland, want lieve Kigo moet plaatsnemen op de behandeltafel voor een operatie.
'Zondag rustdag' is een spreekwoord dat niet opgaat in ons Blutsjestehuis en vandaag deden we er zelfs nog een tandje extra bij. Al vroeg in de ochtend waren we druk in de weer, want in de voormiddag verwachtten we Mieke en Marc. Zij hebben een geweldige spoelbak voor ons gevonden en kwamen deze installeren. In het kleine rommelhokje stond een klein onhandig wasbakje wat niet eens meer werkte en het was een klein beetje Sab's droom om daar een praktische wastafel te hebben zodat daar de voerbakjes van de dieren afgewassen kunnen worden. En vandaag werd die droom werkelijkheid. Geweldig gewoon! Mieke bracht nog een vriend mee die hobbyfotograaf is, want zij zitten op een projectje te broeden waar we heel erg enthousiast over zijn. En we hopen jullie binnenkort ook! In de namiddag kwam Lieze ons een handje helpen. Zij doet haar vormsel en moest hiervoor een drie-tal uurtjes vrijwilligerswerk doen. Zij koos ons Blutsjestehuis uit en we waren dan ook in de wolken dat we vandaag een handje hulp kregen. Zij heeft ons geholpen om de stal van de nieuwe bewoners in gereedheid te brengen en tevens heeft ze nog een aantal vervoersmanden afgewassen waarmee we afgelopen week naar de dierenarts gegaan zijn. Amper 14 jaar oud, maar toch wist Lieze wel degelijk de handen uit de mouwen te steken. Dankjewel lieve mensen voor jullie hulp vandaag! We genieten nog een beetje na van al dat lekkers dat Mieke meebracht en de donatiespulletjes die via haar ook onze kant opkwamen voor de Blutsjes. Dank voor alles! En we sloten de dag af met de verwelkoming van onze nieuwe bewoners. Melanie van Eva vzw en Sabine brachten een wel heel bijzondere vracht langs in hun auto - fotootjes volgen later nog, want ik wil graag iedereen nog een klein beetje in spanning houden! Maar Bunny Lee keurde de stal en vond alles meer dan prima. Ook de voerbak met korrels werd geplunderd door hem en kreeg 5 sterren. Blij dat ook deze dieren binnenkort de nodige verzorging krijgen en nog blijer dat ons gezinnetje weer wat completer voelt. Stay tuned voor een heleboel updates komende week, maar voor nu heb ik nog een hele drukke avond voor de boeg en morgenvroeg staat er ook alweer een dierenartsritje gepland, want lieve Kigo moet plaatsnemen op de behandeltafel voor een operatie.
Zaterdag 10 september 2016:
Blutshaantje Pixel woont hier nog maar een paar daagjes, maar hij is ondertussen al helemaal gewend aan zijn nieuwe routine. 's Morgens is het niet meer mijn eerste taakje om de konijntjes uit hun bedje te halen. Allereerst moet Blutshondje Titza plassen, dan wek ik Pixel uit zijn slaapvertrekje en neem hem onder de arm mee naar buiten. Hij vindt het heerlijk om gelijk het groen in te duiken en zijn buikje hiermee te vullen. Daarna mogen de konijntjes los die gelijk naar Pixel toe hupsen en hem begroeten. Ongelofelijk hoe beschermend en lief Bunny Lee en Guus zijn voor Pixel. Regelmatig zie ik hen door de dag ook bij Pixel checken of alles oké is met hem. Als de avond valt, dan haal ik Pixel van de weide en komt hij binnen slapen. Eerst is het nog even tijd om te knuffelen, dan plaats ik hem in zijn bedje en krijgt hij nog een avondmaal op bed geserveerd. Heerlijk vindt ie dat! Al moeten we stiekem wel op zijn gewicht letten. Gelukkig is hij niet groot, maar om zijn scheef gegroeide pootjes niet extra te belasten moet hij toch best een pluimgewichtje blijven. En laat ik nou net stinken hierin! Het vreselijkste wat een mens een dier kan aandoen is een dier honger laten lijden. Vele van onze bewoners hebben dat ook geleden in een ver verleden. Daarom krijgen alle Blutsjes onbeperkt toegang tot voer, maar bij Pixel moeten we net erop letten dat er geen onbeperkt buffet voor hem ter beschikking staat. Gelukkig kan ik mezelf troosten met de gedachte dat hij onbeperkt groen kan en mag eten, want daar wordt ie niet dik van en het is nog gezond ook! Stiekem hoop ik dat er weldra een gevederd Blutsje hem gezelschap komt houden, want dat zou toch wel heel erg fijn zijn voor hem. Niet dat hij zich eenzaam voelt, absoluut niet! Want ook wiggel waggel-kontje Lucy is elke dag wel een paar uurtjes daar te vinden en zo heeft hij toch wel altijd een vriendje in de buurt rondhangen. Maar niets gaat boven het gezelschap van een soortgenootje!
Blutshaantje Pixel woont hier nog maar een paar daagjes, maar hij is ondertussen al helemaal gewend aan zijn nieuwe routine. 's Morgens is het niet meer mijn eerste taakje om de konijntjes uit hun bedje te halen. Allereerst moet Blutshondje Titza plassen, dan wek ik Pixel uit zijn slaapvertrekje en neem hem onder de arm mee naar buiten. Hij vindt het heerlijk om gelijk het groen in te duiken en zijn buikje hiermee te vullen. Daarna mogen de konijntjes los die gelijk naar Pixel toe hupsen en hem begroeten. Ongelofelijk hoe beschermend en lief Bunny Lee en Guus zijn voor Pixel. Regelmatig zie ik hen door de dag ook bij Pixel checken of alles oké is met hem. Als de avond valt, dan haal ik Pixel van de weide en komt hij binnen slapen. Eerst is het nog even tijd om te knuffelen, dan plaats ik hem in zijn bedje en krijgt hij nog een avondmaal op bed geserveerd. Heerlijk vindt ie dat! Al moeten we stiekem wel op zijn gewicht letten. Gelukkig is hij niet groot, maar om zijn scheef gegroeide pootjes niet extra te belasten moet hij toch best een pluimgewichtje blijven. En laat ik nou net stinken hierin! Het vreselijkste wat een mens een dier kan aandoen is een dier honger laten lijden. Vele van onze bewoners hebben dat ook geleden in een ver verleden. Daarom krijgen alle Blutsjes onbeperkt toegang tot voer, maar bij Pixel moeten we net erop letten dat er geen onbeperkt buffet voor hem ter beschikking staat. Gelukkig kan ik mezelf troosten met de gedachte dat hij onbeperkt groen kan en mag eten, want daar wordt ie niet dik van en het is nog gezond ook! Stiekem hoop ik dat er weldra een gevederd Blutsje hem gezelschap komt houden, want dat zou toch wel heel erg fijn zijn voor hem. Niet dat hij zich eenzaam voelt, absoluut niet! Want ook wiggel waggel-kontje Lucy is elke dag wel een paar uurtjes daar te vinden en zo heeft hij toch wel altijd een vriendje in de buurt rondhangen. Maar niets gaat boven het gezelschap van een soortgenootje!
Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag enkel het Pixel-verhaaltje online te plaatsen en me even bezig te houden met de achterstallige pb'tjes en mailtjes weg te werken. Want daar lopen we gigantisch mee achter! Heel erg lief trouwens dat er een heleboel mensen geduldig zitten wachten op een antwoordje en we doen ons best om iedereen zo snel mogelijk van een antwoordje te voorzien. Maar de woorden schieten als donder en bliksem door mijn hoofd en voor ik mijn handen een halt kan toeroepen om zich naar de mailbox te begeven, hebben ze al een heleboel woordjes getypt. Achter De Katten-Brigade huist geen groot team, enkel wij tweetjes die ons een slag in het rond werken zodat alle dieren er 's avonds verzorgd en net bij zitten. En achter de schermen is het bijzonder druk! Een aantal verlamde Blutsjes hebben sinds een paar daagjes een virus te pakken (gehad), waardoor er een aantal geveld werden met buikgriep. Niet leuk bij een mobiele kat, laat staat bij verlamde katjes! Het verzorg- en poetswerk wordt daardoor 3 tot 4 keer groter, terwijl ze anders al zoveel zorgen vragen. En we verwachten normaal gezien nieuwe bewoners waar nog enkele voorbereidingen voor getroffen moeten worden. Maar ik dwaal af, want ik wilde eigenlijk al onze Blutsjesvrienden nog een keertje extra bedanken voor alle steun de voorbije tijd! Ik plaats (tot mijn eigen grote ergernis) geen donatie-dankjewel-updates meer omdat de brand daar voor een stuk tussen zit. Ik neem in 2017 hiermee weer een frisse start en ga er dan opnieuw mee aan de slag. Maar de pakketjes die in tussentijd arriveren worden met onze beide armen omarmd. De centjes die gedoneerd worden laten nog steeds onze mond openvallen van dankbaarheid. Want ik kan het niet genoeg benadrukken hoe geweldig ik het vind dat jullie net ons Blutsjestehuis - uit zovele verschillende goede doelen ter wereld - uitkiezen om jullie hart aan te geven. Ons te volgen op onze social media en af en toe een reactie of like achter te laten. Nooit zullen we dit als vanzelfsprekend beschouwen! Dankjewel om aan onze zijde te staan, in leuke en minder leuke tijden. Hopelijk kunnen we door de jaren heen nog groeien en nog meer dieren helpen, met jullie aan onze zijde moet dat wel degelijk lukken! Niet voor ons, maar voor de dieren die een plekje in ons Blutsjestehuis nodig hebben en verdienen. Voor alle Kamiels die nu niet zo gelukzalig en zonder zorgen hun siësta kunnen vieren, daarom doen we wat we doen en daarom zijn we jullie ontzettend dankbaar voor alle steun die onze kant opkomt!
Vrijdag 09 september 2016:
Dieren worden 'voiceless' genoemd en zelf vind ik dat ze helemaal niet zo stemloos zijn als gezegd wordt. Met elk verschillend miauwtje weet ik gelijk wat ze willen zeggen. Als de konijntjes tegen onze voeten komen duwen, weet ik exact wat ze bedoelen. Als Blutshondje Titza met een bepaalde blik kijkt, dan weet ik dat ze graag haar buikje met een snoepje wilt vullen. Zo vraagt verlamd Blutsje Gribouille al een hele tijd of ze van 's morgens al niet buiten mag in de wandelwagen. Als ik mijn ochtend start met het verschonen van alle ruimtes binnen en het verzorgen van de verlamde Blutsjes en luierkindjes, dan probeert ze gelijk mijn blik te vangen. Dan zie ik haar een paar keer knipperen, probeert ze haar lijfje in de lucht te gooien en dan weet ik dat ze er helemaal klaar voor is om de dag buiten te starten. Omdat ik haar blaas nog steeds niet handmatig kan legen - doordat ze dat simpelweg niet toelaat, staat ze op Diazepam. Dat zet de sluizen een beetje open en zorgt ervoor dat de urine toch naar buiten komt, wat heel erg belangrijk is! Hierdoor moet ik erg waakzaam zijn op wondjes en urinebrand onderaan en daarom worden haar incontinentiedoeken vaak, heel vaak verschoond. Dat moet in de wandelwagen natuurlijk ook gebeuren, zeker om groene vliegen op afstand te houden. Met een picknick bij de hand kan ze uren genieten van het buiten zijn. Zo verhuist haar wandelwagen meermaals per dag van de ene plek op het plein naar de andere, om het ene schaduwplekje na het andere op te zoeken. Voor mij zijn dieren helemaal niet voiceless, maar ik snap wel dat ze zo genoemd worden. Want voor vele zijn de wanhoopskreten die in de slachthuizen weergalmen ongehoord. Dieren die schreeuwen om in leven te blijven uit angst voor hetgeen dat komt en toch de dood ingaan. Voor de vele zwerfkatten wiens smekende blik afgewend wordt en die 's nachts weer met een hongerig maagje de nacht in gaan. Het is voor hen dat ik zo hard blijf knokken en voor hen wiens stem ik wel kan horen in ons Blutsjestehuis. Gribouille die geniet en dat maakt dat ik volhoud met wat ik doe, ongeacht hoe moeilijk het leven me soms maakt.
Dieren worden 'voiceless' genoemd en zelf vind ik dat ze helemaal niet zo stemloos zijn als gezegd wordt. Met elk verschillend miauwtje weet ik gelijk wat ze willen zeggen. Als de konijntjes tegen onze voeten komen duwen, weet ik exact wat ze bedoelen. Als Blutshondje Titza met een bepaalde blik kijkt, dan weet ik dat ze graag haar buikje met een snoepje wilt vullen. Zo vraagt verlamd Blutsje Gribouille al een hele tijd of ze van 's morgens al niet buiten mag in de wandelwagen. Als ik mijn ochtend start met het verschonen van alle ruimtes binnen en het verzorgen van de verlamde Blutsjes en luierkindjes, dan probeert ze gelijk mijn blik te vangen. Dan zie ik haar een paar keer knipperen, probeert ze haar lijfje in de lucht te gooien en dan weet ik dat ze er helemaal klaar voor is om de dag buiten te starten. Omdat ik haar blaas nog steeds niet handmatig kan legen - doordat ze dat simpelweg niet toelaat, staat ze op Diazepam. Dat zet de sluizen een beetje open en zorgt ervoor dat de urine toch naar buiten komt, wat heel erg belangrijk is! Hierdoor moet ik erg waakzaam zijn op wondjes en urinebrand onderaan en daarom worden haar incontinentiedoeken vaak, heel vaak verschoond. Dat moet in de wandelwagen natuurlijk ook gebeuren, zeker om groene vliegen op afstand te houden. Met een picknick bij de hand kan ze uren genieten van het buiten zijn. Zo verhuist haar wandelwagen meermaals per dag van de ene plek op het plein naar de andere, om het ene schaduwplekje na het andere op te zoeken. Voor mij zijn dieren helemaal niet voiceless, maar ik snap wel dat ze zo genoemd worden. Want voor vele zijn de wanhoopskreten die in de slachthuizen weergalmen ongehoord. Dieren die schreeuwen om in leven te blijven uit angst voor hetgeen dat komt en toch de dood ingaan. Voor de vele zwerfkatten wiens smekende blik afgewend wordt en die 's nachts weer met een hongerig maagje de nacht in gaan. Het is voor hen dat ik zo hard blijf knokken en voor hen wiens stem ik wel kan horen in ons Blutsjestehuis. Gribouille die geniet en dat maakt dat ik volhoud met wat ik doe, ongeacht hoe moeilijk het leven me soms maakt.
Gisteren is Blutshondje Titza naar de dokter geweest. Haar vagina ziet er een beetje rauw uit door de tumorbolletjes die binnenin groeien en we wilden toch graag nog een check-up. Kankerpatiëntjes kunnen niet voldoende genoeg opgevolgd worden. En Titza vindt autoritjes helemaal geweldig, dus eigenlijk is het nog een leuk uitstapje voor haar ook! Helaas kan de antibioticazalf waarover ik eerder sprak niet gebruikt worden omdat deze niet diep genoeg ingebracht kan worden. Het effect zou dus verloren gaan. Maar we kunnen de buitenkant van haar vulva wel insmeren met Vaseline of uierzalf en daar zijn we gelijk mee gestart. En zelfs na nog maar voor de derde keer gezalfd te hebben, ziet de rauwe huid er al wat meer gekalmeerd uit. Gelukkig vond de dierenarts haar er goed uitzien en moeten we gewoon blijven behandelen met de supplementen en medicatie waar we al bezig mee zijn. De Metacam moet ik wel afbouwen tot ze over een tijdje nog maar op een halve dosis zit. En omdat er een klein beetje etterafscheiding te zien was, gooien we er een antibioticakuur tegenaan om alles een beetje onder controle te krijgen en de etter aan het wandelen te zetten. We zetten alles op alles voor ons meisje en gelukkig heeft ze geen pijn. Op haar kontje zitten lukt moeilijk, maar ze rent nog speels over het plein, deponeert vele plasjes op een dag en met dat laatste zijn we erg gelukkig. Zo lang ze blijft plassen, blijft alles goed gaan en als dat zo blijft, dan kunnen we nog wel een hele tijd van haar gezelschap genieten. En dat hopen we met heel ons hart! Want we gunnen haar een hele lange tijd bij ons. De vreselijke tijd die ze in Roemenië heeft meegemaakt kunnen we niet meer goedmaken, maar we kunnen wel van elke dag een feest maken. Niets gaat er boven een gevuld buikje, een warm mandje en 100 kusjes en aaitjes op een dag!
Donderdag 08 september 2016:
In ons Blutsjestehuis maken we geen onderscheid tussen de verschillende diersoorten die hier in harmonie met elkaar samen leven. Net zo min als wij onszelf 'baasjes' noemen, want dat zijn we namelijk niet! We zijn allemaal gelijk en we zijn gewoon één grote familie. Het is fantastisch om al die vriendschapsbanden te aanschouwen tussen de Blutsjes onderling en te zien wie er met elkaar optrekt. En ook de bloedband tussen de trilkittens Bluebelle en Hanna of broertje Kobe en zusje Lilly en de mama-dochter relatie tussen Serafini en Nala is heel intens. Maar zo hebben we ook twee stelletjes in ons tehuis wonen. Het eerste stelletje is Gizmo en Catootje. Zij vormen al heel lang een stelletje, zelfs in ons voormalige Blutsjestehuis waren ze altijd in elkaars gezelschap te vinden. Ik moet toegeven dat de liefde van Catootje's kant ietsje groter is. Zij neemt Gizmo onder haar kleine, beschermende vleugeltjes en ze is zo zorgzaam voor hem. Prachtig om te zien! Want ondanks dat Gizmo best heel stoer lijkt (en lees vooral goed: lijkt!) omdat hij gelijk naar vreemde mensen toe stapt, zonder pardon op schoot kruipt of zelfs een handtas in duikelt - is hij best een mietje hoor! Zo kan hij de oren van ons hoofd zagen als het regent (ja ventje, ik vind dat weer ook het vreselijkste van allemaal, maar helaas kan ik daar ook niks aan veranderen!) en dan komt Cato to-the-rescue. Ze begeleidt Gizmo naar de stal waar hij droog en warm zit en dan kruipen ze samen de verzorgingstafel op en zo liggen ze uren naast elkaar te dutten. En stiekem hoop ik dat ze nog jaren een liefdeskoppeltje vormen.
In ons Blutsjestehuis maken we geen onderscheid tussen de verschillende diersoorten die hier in harmonie met elkaar samen leven. Net zo min als wij onszelf 'baasjes' noemen, want dat zijn we namelijk niet! We zijn allemaal gelijk en we zijn gewoon één grote familie. Het is fantastisch om al die vriendschapsbanden te aanschouwen tussen de Blutsjes onderling en te zien wie er met elkaar optrekt. En ook de bloedband tussen de trilkittens Bluebelle en Hanna of broertje Kobe en zusje Lilly en de mama-dochter relatie tussen Serafini en Nala is heel intens. Maar zo hebben we ook twee stelletjes in ons tehuis wonen. Het eerste stelletje is Gizmo en Catootje. Zij vormen al heel lang een stelletje, zelfs in ons voormalige Blutsjestehuis waren ze altijd in elkaars gezelschap te vinden. Ik moet toegeven dat de liefde van Catootje's kant ietsje groter is. Zij neemt Gizmo onder haar kleine, beschermende vleugeltjes en ze is zo zorgzaam voor hem. Prachtig om te zien! Want ondanks dat Gizmo best heel stoer lijkt (en lees vooral goed: lijkt!) omdat hij gelijk naar vreemde mensen toe stapt, zonder pardon op schoot kruipt of zelfs een handtas in duikelt - is hij best een mietje hoor! Zo kan hij de oren van ons hoofd zagen als het regent (ja ventje, ik vind dat weer ook het vreselijkste van allemaal, maar helaas kan ik daar ook niks aan veranderen!) en dan komt Cato to-the-rescue. Ze begeleidt Gizmo naar de stal waar hij droog en warm zit en dan kruipen ze samen de verzorgingstafel op en zo liggen ze uren naast elkaar te dutten. En stiekem hoop ik dat ze nog jaren een liefdeskoppeltje vormen.
Ons Opaatje Cela is niet meer de breed schouderende kater die hij ooit was. Ook zijn vachtje begint wat valer van kleur te worden en zijn ogen, tja, die dragen alle wijsheid in zich. Ze zijn een map, zijn levensmap waarin elk kratertje en elk lijntje een verhaal vertelt. In het begin van zijn leventje was dat allesbehalve rooskleurig en daar hebben zowel hij als wij nog lang de gevolgen van gedragen. Maar door de jaren heen is hij zoeter geworden, heeft hij geleerd dat hij gewoon mag zijn wie hij is en dat hij best gelukkig mag zijn. En dat is hij ook! Alleen heeft ie de laatste tijd last gekregen van ouderdomsdementie. Op zich is dat niet heel vervelend, maar af en toe is hij gewoon een beetje verdwaald. Dan loopt ie het plein op en af of slaapt hij gewoon wat vaker. Maar op sommige momenten gaat het weer gewoon goed, is hij helder en tja, dan komen zijn katerstreken ook weer naar boven. Oud, maar nog helemaal niet afgeschreven! Vandaag was Sab de voerton met droogvoer aan het bijvullen en Cela bedacht dat hij wel aan zelfbediening kon doen. Smakelijk zat hij daar brokjes te stelen en wij keken ernaar en lachten ermee. Gekke man toch!
Woensdag 07 september 2016:
Onze Leo is mijn wonderkindje. Amper een paar daagjes oud kwam hij als moederloos kittentje bij ons binnen. Mamapoes had haar nestje versleept, maar om één of andere reden liet ze Leo achter en kwam hem niet meer halen. Meestal is dat een teken aan de wand dat mams toch al kan voorspellen dat er met haar kleintje iets aan de hand is. Leo groeide goed, maar niet veel later werd duidelijk waarom mams hem had achtergelaten. Hij heeft auto-immuun ziekte. Als kitten was hij soms futloos en had hij vaak koorts. Zijn bekje was vaak gruwelijk ontstoken en dat zorgde voor zoveel ongemakjes dat we besloten om zijn tandjes operatief te laten verwijderen. Eerst de kiezen in de hoop dat de ontstekingen zouden gaan liggen, maar toen moesten ook zijn snijtandjes eraan geloven. Leo heeft nog steeds zijn 4 hoektanden wat maakt dat hij nog een behoorlijke jager is. Geen enkel vliegje of insectje is veilig voor hem en zijn 'gruwelijke' hoektandjes. Na het verwijderen van zijn tandjes gaat het best goed met hem. Af en toe krijgt hij nog een opflakkering waarbij hij hangerig is en koorts heeft. Maar een paar dagen geleden ontdekten we dat zijn ziekte zich nu niet meer uit door ontstekingen te vertonen in zijn bekje, maar wondjes veroorzaakt op zijn neusje en voetkussentje. In eerste instantie dacht ik nog dat hij een tik van een andere bewoner op zijn neus gehad had, tot ik zag dat dat plekje maar niet genas. En toen ik zijn voetkussentje zag, viel het kwartje al helemaal! Gelukkig lijkt het inmiddels bij te trekken, want ik wil toch zo min mogelijk medicatie in zijn systeem gooien. Vaak helpen de weerstandsboosters die we geven voldoende om over dat dipje heen te raken. Met of zonder kapotte neusje, ik blijf mijn ventje even prachtig vinden!
Onze Leo is mijn wonderkindje. Amper een paar daagjes oud kwam hij als moederloos kittentje bij ons binnen. Mamapoes had haar nestje versleept, maar om één of andere reden liet ze Leo achter en kwam hem niet meer halen. Meestal is dat een teken aan de wand dat mams toch al kan voorspellen dat er met haar kleintje iets aan de hand is. Leo groeide goed, maar niet veel later werd duidelijk waarom mams hem had achtergelaten. Hij heeft auto-immuun ziekte. Als kitten was hij soms futloos en had hij vaak koorts. Zijn bekje was vaak gruwelijk ontstoken en dat zorgde voor zoveel ongemakjes dat we besloten om zijn tandjes operatief te laten verwijderen. Eerst de kiezen in de hoop dat de ontstekingen zouden gaan liggen, maar toen moesten ook zijn snijtandjes eraan geloven. Leo heeft nog steeds zijn 4 hoektanden wat maakt dat hij nog een behoorlijke jager is. Geen enkel vliegje of insectje is veilig voor hem en zijn 'gruwelijke' hoektandjes. Na het verwijderen van zijn tandjes gaat het best goed met hem. Af en toe krijgt hij nog een opflakkering waarbij hij hangerig is en koorts heeft. Maar een paar dagen geleden ontdekten we dat zijn ziekte zich nu niet meer uit door ontstekingen te vertonen in zijn bekje, maar wondjes veroorzaakt op zijn neusje en voetkussentje. In eerste instantie dacht ik nog dat hij een tik van een andere bewoner op zijn neus gehad had, tot ik zag dat dat plekje maar niet genas. En toen ik zijn voetkussentje zag, viel het kwartje al helemaal! Gelukkig lijkt het inmiddels bij te trekken, want ik wil toch zo min mogelijk medicatie in zijn systeem gooien. Vaak helpen de weerstandsboosters die we geven voldoende om over dat dipje heen te raken. Met of zonder kapotte neusje, ik blijf mijn ventje even prachtig vinden!
We kregen een berichtje binnen van een bezorgd iemand die een online advertentie gezien had waarin een gratis gehandicapt haantje aangeboden werd. Of we daar eens wilden naar kijken en dan volgde natuurlijk de vraag of we dat haantje eventueel een plekje in ons Blutsjestehuis wilden geven. Natuurlijk wilden we dat! Bij het zien van het fotootje van het haantje werden we gelijk warm van binnen. Er worden zoveel haantjes aangeboden voor een nieuwe thuis (die vaak ook waardeloze haantjes genoemd worden omdat ze vaak gewoon overbodig zijn, ook in de vleesindustrie), laat staan dat Pixel tussen al die haantjes uitgekozen zou worden, dus legden we contact. En ja hoor, niet veel later was het duidelijk dat Pixel één van onze nieuwe bewoners zou worden. Nadine was zo lief om hem op te halen, want we hebben het momenteel zo druk dat we er geen extra ritjes bij kunnen nemen. Toen hij hier pas arriveerde was hij best wel gestrest, want een autorit is behoorlijk wat voor een haantje. Maar ondertussen voelt hij zich al helemaal thuis hier. Overdag zit hij bij de konijntjes op de weide en 's avonds slaapt hij binnen (tot hij soortgenootgezelschap krijgt). De eerste kennismaking met Bunny Lee en Guus verliep bijzonder goed. Guus keek Pixel wel even vreemd aan alsof hij wilde zeggen: je ziet er wel een beetje bizar uit vriend, maar welkom in ons team! Zij aan zij zaten ze samen zaadjes weg te knabbelen. Door de stand van zijn pootjes wordt hij behoorlijk snel moe. Pixel zijn rechter achterpootje is helemaal vergroeid en steekt recht achter zijn kont uit, met de teentjes naar boven gericht. De teentjes van zijn andere pootje zijn ook verkeerd gegroeid waardoor deze naar binnen krullen. Maar wonderbaarlijk weet Pixel zich goed te redden. Hij raakt zonder moeite van de ene plek naar de andere. Hij is ook best heel klein en het grappige is dat hij niet kraait, maar kukelt zoals eens kip. Voorlopig moet ie nog even aansterken, maar dat lijkt aardig te lukken. Want graantjes gaan er zonder moeite in, hij plukt de hele tijd groen van de weide en ook groentjes zoals tomaatjes vindt hij heerlijk. Welkom Pixel, we vinden jou dé max!
Dinsdag 06 september 2016:
Sprookjes eindigen niet altijd met een 'en ze leefde nog lang en gelukkig'... Ons lieve Fiore haar sprookje hield gisteren op. Haar lijfje bleek nog zieker te zijn dan gedacht. Alhoewel ik altijd wel een beetje vermoed heb dat er meer aan de hand was. Vandaar dat we ook een volledige biochemie van haar bloed lieten bepalen, tenminste dat dachten we toch... Daar liep het mis en eigenlijk werd er enkel op Fiv en Felv getest. Dus toen we hoorden dat alles oké was, waren we in de veronderstelling dat al haar orgaantjes meer dan perfect werkten. Maar dat deden ze niet, althans haar niertjes niet. Ons meisje had een Megacolon en daar werkte ik naartoe om al die ontlasting uit haar darmpjes te krijgen en wonderbaarlijk lukte me dat. Door een strikt medicatie- en massageregime raakten haar darmpjes leeg en hoopte ik dat ze eindelijk van al die ongemakjes af zou raken. Maar Fiore's lichaam leek plots helemaal in staking te gaan. Ze at bijna niet meer, alhoewel ze wel vaak met haar hoofdje boven de voerbak hing en ze af en toe toch een klein stukje naar binnen werkte onder onze aanmoediging. Er werden zelfs gehaktballetjes, kip, hamblokjes en zoveel meer voor haar in huis gehaald. Vrijdag hadden we overleg met onze dierenarts en pas 's avonds laat kregen we dus te horen dat er geen algemeen bloedonderzoek verricht werd. Zaterdag in de vroege ochtend bekroop me een beangstigend gevoel en wist ik dat ze aan het infuus moest. Ze had uitdrogingsverschijnselen ondanks dat ze nog goed dronk en dwangvoeding kreeg en ze had ondertemperatuur. Ze werd aan het infuus gekoppeld en er werd opnieuw bloed genomen. En daaruit kwamen alarmerende resultaten. Alle drie haar nierwaarden waren zo ontzettend hard verhoogd en zulke hoge waarden was de behandelende dierenarts nog nooit in haar carrière tegengekomen. Het plan was om Fiore minstens 4 à 5 dagen aan het infuus te houden en haar zieke niertjes met medicatie en dieetvoer te ondersteunen. Maar gisteren in de late namiddag is ons meisje overleden, net voor we de praktijk binnen wandelden. Ons meisje met de grappige vampierentandjes, té grote tong en allerschattigst wipneusje vond dat het welletjes was. Haar lichaampje kon niet meer... En gek genoeg valt er - naast het verdriet om haar - ook een soort van 'het is goed zo' -gevoel over me heen. Alsof Fiore me laat weten dat het echt goed geweest is. Ze is de laatste 3 weken van haar leventje omringd geweest met liefde, met aaitjes en kroeltjes en we behandelden haar als een prinsesje. Voor ze naar de dierenarts vertrok lag ze nog op bed en daar genoot ze van. Alleen zo jammer dat ze net te laat is binnengekomen, dat ze niet meer gered kon worden. Hoe hard we ook ons best doen, soms kan onze liefde niet genezen. Althans niet als ze al zo ziek binnenkomen... Lieve Fiore, dit was de laatste foto die ik van je genomen heb. Een paar uurtjes voor je vertrek naar de dierenarts. Alsof ik toen al aanvoelde dat onze wegen zouden scheiden en ik nooit meer je schrille stemmetje zou horen. Wat had ik je lief, zo immens lief. Van zodra je hier kwam wonen, vielen we als een blok voor jou. Je kroop direct onder onze huid en we wilden je nooit meer loslaten. Althans toch niet zo vroeg. We wilden je hier een mooie tijd geven, een hele lange mooie tijd. Want je was hier gelukkig, je voelde je hier thuis tussen al jouw nieuwe zusjes en broertjes. Op het binnenplein ving je zonnestraaltjes en wat deed dat jouw zieke lijfje deugd. Je vond het geweldig om uit de roze schelp te drinken en allerlei capriolen uit te halen ondanks je pikkelpootje. Je was zo welkom hier en het voelt leeg zonder jou. Je schrille stemmetje vulde het plein en ons hart. Dankbaar dat je in ons leven bent komen waaien, veel te kort, dat wel... Nog een dikke kus op je kleine wipneusje, eentje voor elke dag. Slaapwel lieverd, dankjewel dat ik van je mocht houden!
Sprookjes eindigen niet altijd met een 'en ze leefde nog lang en gelukkig'... Ons lieve Fiore haar sprookje hield gisteren op. Haar lijfje bleek nog zieker te zijn dan gedacht. Alhoewel ik altijd wel een beetje vermoed heb dat er meer aan de hand was. Vandaar dat we ook een volledige biochemie van haar bloed lieten bepalen, tenminste dat dachten we toch... Daar liep het mis en eigenlijk werd er enkel op Fiv en Felv getest. Dus toen we hoorden dat alles oké was, waren we in de veronderstelling dat al haar orgaantjes meer dan perfect werkten. Maar dat deden ze niet, althans haar niertjes niet. Ons meisje had een Megacolon en daar werkte ik naartoe om al die ontlasting uit haar darmpjes te krijgen en wonderbaarlijk lukte me dat. Door een strikt medicatie- en massageregime raakten haar darmpjes leeg en hoopte ik dat ze eindelijk van al die ongemakjes af zou raken. Maar Fiore's lichaam leek plots helemaal in staking te gaan. Ze at bijna niet meer, alhoewel ze wel vaak met haar hoofdje boven de voerbak hing en ze af en toe toch een klein stukje naar binnen werkte onder onze aanmoediging. Er werden zelfs gehaktballetjes, kip, hamblokjes en zoveel meer voor haar in huis gehaald. Vrijdag hadden we overleg met onze dierenarts en pas 's avonds laat kregen we dus te horen dat er geen algemeen bloedonderzoek verricht werd. Zaterdag in de vroege ochtend bekroop me een beangstigend gevoel en wist ik dat ze aan het infuus moest. Ze had uitdrogingsverschijnselen ondanks dat ze nog goed dronk en dwangvoeding kreeg en ze had ondertemperatuur. Ze werd aan het infuus gekoppeld en er werd opnieuw bloed genomen. En daaruit kwamen alarmerende resultaten. Alle drie haar nierwaarden waren zo ontzettend hard verhoogd en zulke hoge waarden was de behandelende dierenarts nog nooit in haar carrière tegengekomen. Het plan was om Fiore minstens 4 à 5 dagen aan het infuus te houden en haar zieke niertjes met medicatie en dieetvoer te ondersteunen. Maar gisteren in de late namiddag is ons meisje overleden, net voor we de praktijk binnen wandelden. Ons meisje met de grappige vampierentandjes, té grote tong en allerschattigst wipneusje vond dat het welletjes was. Haar lichaampje kon niet meer... En gek genoeg valt er - naast het verdriet om haar - ook een soort van 'het is goed zo' -gevoel over me heen. Alsof Fiore me laat weten dat het echt goed geweest is. Ze is de laatste 3 weken van haar leventje omringd geweest met liefde, met aaitjes en kroeltjes en we behandelden haar als een prinsesje. Voor ze naar de dierenarts vertrok lag ze nog op bed en daar genoot ze van. Alleen zo jammer dat ze net te laat is binnengekomen, dat ze niet meer gered kon worden. Hoe hard we ook ons best doen, soms kan onze liefde niet genezen. Althans niet als ze al zo ziek binnenkomen... Lieve Fiore, dit was de laatste foto die ik van je genomen heb. Een paar uurtjes voor je vertrek naar de dierenarts. Alsof ik toen al aanvoelde dat onze wegen zouden scheiden en ik nooit meer je schrille stemmetje zou horen. Wat had ik je lief, zo immens lief. Van zodra je hier kwam wonen, vielen we als een blok voor jou. Je kroop direct onder onze huid en we wilden je nooit meer loslaten. Althans toch niet zo vroeg. We wilden je hier een mooie tijd geven, een hele lange mooie tijd. Want je was hier gelukkig, je voelde je hier thuis tussen al jouw nieuwe zusjes en broertjes. Op het binnenplein ving je zonnestraaltjes en wat deed dat jouw zieke lijfje deugd. Je vond het geweldig om uit de roze schelp te drinken en allerlei capriolen uit te halen ondanks je pikkelpootje. Je was zo welkom hier en het voelt leeg zonder jou. Je schrille stemmetje vulde het plein en ons hart. Dankbaar dat je in ons leven bent komen waaien, veel te kort, dat wel... Nog een dikke kus op je kleine wipneusje, eentje voor elke dag. Slaapwel lieverd, dankjewel dat ik van je mocht houden!
Zondag 04 september 2016:
Het was een drukte van jewelste gisteren op de Blutsjesboerderij. Dit in schril contrast met het 'Zen-filmpje' van Bunny Lee en Guus die zo geweldig leuk zijn #friendsnotfood!. Chantal had er namelijk voor gezorgd dat het bedrijf waar zij werkt een stockageruimte ter beschikking bood voor het droogvoer dat we na de brand van Nestlé gedoneerd kregen. Zij kwam deze voeding samen met een heleboel ontzettend lieve mensen langsbrengen. Althans de helft van het droogvoer, er staat binnenkort nog een ritje gepland. Alles werd netjes gestockeerd en gestapeld en vele handen maakten het werk inderdaad niet alleen lichter, maar ook zoveel leuker! Er werd gezwoegd, maar ook gelachen en het was fijn om omringd te zijn door zoveel dierenvrienden. Ontzettend fijn dat deze lieve mensen hun vrije tijd opgeofferd hebben om ons hierbij te helpen en aan het bedrijf Schmolz - Bickenbach dat deze voeding daar al die tijd bewaard mocht blijven. Nadien genoten alle helpende handen nog even van een knuffelsessie met de Blutsjes op de boerderij en liet Blutshondje Titza zich van haar puppykant zien. Niet veel later kwamen Kristel en haar gezinnetje voor de tweede maal op bezoek. Zij schrok zich een hoedje toen ze zag hoe groot haar suikerkatje Chamar geworden is. Van ons klein verlamde kittentje schiet niet veel meer over, qua grootte is hij al een forse puber geworden. Ik sta er elke keer ook versteld van hoe hij als kool groeit. Zijn voorpootjes zijn reusachtig, maar o-zo lief! Nooit zal hij zijn nageltjes gebruiken. Vorige keer brachten ze zelfgebakken wafels mee en nu werden we verwend met pannenkoeken. Zo ongelofelijk lief! Gizmo hing weer het varkentje uit en kroop zowaar in Kristel's handtas, haha! En diegene die de bezoekdag mochten afsluiten waren Karel en zijn zoon Brandt. Zij steunen ons ook al een tijdje: Karel is tevens suikernonkel van Sissi en Mira en kon de dames nu voor het eerst ontmoeten. Sissi liet zich gewillig aaien en ze gingen beide onder de haren weer naar huis, want hun schoot werd meermaals belegen door onze knuffeligste Blutsjes. Ook door hen werden onze Blutsjes verwend met allerlei bruikbaar spul waar we erg blij mee zijn. Dankjewel iedereen voor het bezoekje gisteren, de spulletjes, de liefde en de helpende handen van Chantal en team!
Het was een drukte van jewelste gisteren op de Blutsjesboerderij. Dit in schril contrast met het 'Zen-filmpje' van Bunny Lee en Guus die zo geweldig leuk zijn #friendsnotfood!. Chantal had er namelijk voor gezorgd dat het bedrijf waar zij werkt een stockageruimte ter beschikking bood voor het droogvoer dat we na de brand van Nestlé gedoneerd kregen. Zij kwam deze voeding samen met een heleboel ontzettend lieve mensen langsbrengen. Althans de helft van het droogvoer, er staat binnenkort nog een ritje gepland. Alles werd netjes gestockeerd en gestapeld en vele handen maakten het werk inderdaad niet alleen lichter, maar ook zoveel leuker! Er werd gezwoegd, maar ook gelachen en het was fijn om omringd te zijn door zoveel dierenvrienden. Ontzettend fijn dat deze lieve mensen hun vrije tijd opgeofferd hebben om ons hierbij te helpen en aan het bedrijf Schmolz - Bickenbach dat deze voeding daar al die tijd bewaard mocht blijven. Nadien genoten alle helpende handen nog even van een knuffelsessie met de Blutsjes op de boerderij en liet Blutshondje Titza zich van haar puppykant zien. Niet veel later kwamen Kristel en haar gezinnetje voor de tweede maal op bezoek. Zij schrok zich een hoedje toen ze zag hoe groot haar suikerkatje Chamar geworden is. Van ons klein verlamde kittentje schiet niet veel meer over, qua grootte is hij al een forse puber geworden. Ik sta er elke keer ook versteld van hoe hij als kool groeit. Zijn voorpootjes zijn reusachtig, maar o-zo lief! Nooit zal hij zijn nageltjes gebruiken. Vorige keer brachten ze zelfgebakken wafels mee en nu werden we verwend met pannenkoeken. Zo ongelofelijk lief! Gizmo hing weer het varkentje uit en kroop zowaar in Kristel's handtas, haha! En diegene die de bezoekdag mochten afsluiten waren Karel en zijn zoon Brandt. Zij steunen ons ook al een tijdje: Karel is tevens suikernonkel van Sissi en Mira en kon de dames nu voor het eerst ontmoeten. Sissi liet zich gewillig aaien en ze gingen beide onder de haren weer naar huis, want hun schoot werd meermaals belegen door onze knuffeligste Blutsjes. Ook door hen werden onze Blutsjes verwend met allerlei bruikbaar spul waar we erg blij mee zijn. Dankjewel iedereen voor het bezoekje gisteren, de spulletjes, de liefde en de helpende handen van Chantal en team!
Vanmorgen stonden niet alleen wij erg brak op, ook Titza loopt met stijve pootjes rond. Al hadden we dat wel voorspeld, want gisteren liep ze rond te crossen dat het een lieve lust was. Heel even vergat ze haar leeftijd en kanker en deed ze alsof ze een puppy was. Ze vloog van her naar der en trots liep ze de pootjes vanonder haar piepkleine lijfje. Kristel kwam nog maar net het binnenplein op of ze toverde al een reuze kauwbeen uit haar tas voor Titza. We stonden nog te grappen en te grollen dat het kauwbeen bijna groter was dan Titza. Maar Titza nam het in haar bekje en liep er trots mee naar haar dekentje. Ook vandaag heeft ze zich al zoet gehouden - want tja, die stijve pootjes moeten veel rusten natuurlijk! - met haar beentje en ik gok dat ze daar nog wel een tijdje zoet mee zal blijven, haha. Zo lief dat al onze Blutsjesvrienden Titza meteen in hun hartje hebben gesloten. Met zoveel liefde die haar kant op komt, moet de kanker toch wel een klein beetje afgeremd worden, niet?
Vrijdag 02 september 2016:
Vorig weekend begon ons verlamde Blutsje Tim hevig te braken, eerst een heleboel eten en daarna alleen maar water en gal. Toen ik zijn blaasje leegde en plots zag dat zijn urine knal oranje zag, begon ik me toch wel wat zorgen te maken. Vlug de Emeprid tegen braken bovengehaald en gelukkig leek dat snel zijn werk te doen. De dag nadien was het braken al iets minder en tegen die avond aan voelde hij zich duidelijk weer wat beter. Niet veel later zag ik dat verlamd Blutsje Aspro zich ook niet lekker voelde. Hij leek wat buikpijn te hebben en toen ook bij hem de urine steeds meer oranje kleurde, sloeg de paniek me toch om het hart. Zulke plas komt namelijk heel vaak voor bij katjes met leverproblemen. Bovendien was de plas van Aspro niet alleen oranje, maar was de substantie ook bijna stroopachtig. Gelukkig maakte de paniek al snel ruimte voor mijn gezond verstand, want twee leverpatiëntje zomaar ineens - out of the blue? -, dat zou toch wel heel toevallig zijn! Tot ik de optelsom maakte: Aspro's plas begon oranje te kleuren wanneer bij hem de Seraquin opgestart werd (tegen zijn vergroeide ruggenwervels) en bij Tim begonnen de problemen toen Aspro nog maar net uit de ziekenboeg ontslagen was en bij de andere verlamde Blutsjes mocht wonen. Wellicht had Tim dus ook een beetje van Aspro's voer gegeten. Want de Seraquin-tabletten zijn joekels van pillen waarvan er twee gegeven moeten worden en die mengde ik - na het crushen in een pillenpletter - gewoon onder zijn natvoer. Ik ben gelijk gestopt met de Seraquin en ja hoor, een paar daagjes later plast Tim alweer normale urine en neemt zowel de kleur als stroperigheid bij Aspro ook af. Hij heeft natuurlijk een heleboel meer in zijn systeem gehad waardoor het iets langer zal duren vooraleer alles uitgeplast is. Op de bijsluiter konden we geen bijwerkingen vinden, maar onze dierenarts pleegde een telefoontje naar het bedrijf en daar kwam ook eerder al 1x de vraag binnen of de plas van een hond oranje kon kleuren. In principe kan het zeker, want in de pillen zit een goedje verwerkt dat in heel zeldzame gevallen urine oranje kan kleuren. Het geeft nog maar eens weer dat bij verlamde Blutsjes toch altijd alles een tikkeltje anders verloopt en dat ze me soms bijna een hartverzakking bezorgen!
Vorig weekend begon ons verlamde Blutsje Tim hevig te braken, eerst een heleboel eten en daarna alleen maar water en gal. Toen ik zijn blaasje leegde en plots zag dat zijn urine knal oranje zag, begon ik me toch wel wat zorgen te maken. Vlug de Emeprid tegen braken bovengehaald en gelukkig leek dat snel zijn werk te doen. De dag nadien was het braken al iets minder en tegen die avond aan voelde hij zich duidelijk weer wat beter. Niet veel later zag ik dat verlamd Blutsje Aspro zich ook niet lekker voelde. Hij leek wat buikpijn te hebben en toen ook bij hem de urine steeds meer oranje kleurde, sloeg de paniek me toch om het hart. Zulke plas komt namelijk heel vaak voor bij katjes met leverproblemen. Bovendien was de plas van Aspro niet alleen oranje, maar was de substantie ook bijna stroopachtig. Gelukkig maakte de paniek al snel ruimte voor mijn gezond verstand, want twee leverpatiëntje zomaar ineens - out of the blue? -, dat zou toch wel heel toevallig zijn! Tot ik de optelsom maakte: Aspro's plas begon oranje te kleuren wanneer bij hem de Seraquin opgestart werd (tegen zijn vergroeide ruggenwervels) en bij Tim begonnen de problemen toen Aspro nog maar net uit de ziekenboeg ontslagen was en bij de andere verlamde Blutsjes mocht wonen. Wellicht had Tim dus ook een beetje van Aspro's voer gegeten. Want de Seraquin-tabletten zijn joekels van pillen waarvan er twee gegeven moeten worden en die mengde ik - na het crushen in een pillenpletter - gewoon onder zijn natvoer. Ik ben gelijk gestopt met de Seraquin en ja hoor, een paar daagjes later plast Tim alweer normale urine en neemt zowel de kleur als stroperigheid bij Aspro ook af. Hij heeft natuurlijk een heleboel meer in zijn systeem gehad waardoor het iets langer zal duren vooraleer alles uitgeplast is. Op de bijsluiter konden we geen bijwerkingen vinden, maar onze dierenarts pleegde een telefoontje naar het bedrijf en daar kwam ook eerder al 1x de vraag binnen of de plas van een hond oranje kon kleuren. In principe kan het zeker, want in de pillen zit een goedje verwerkt dat in heel zeldzame gevallen urine oranje kan kleuren. Het geeft nog maar eens weer dat bij verlamde Blutsjes toch altijd alles een tikkeltje anders verloopt en dat ze me soms bijna een hartverzakking bezorgen!
Donderdag 01 september 2016:
Dankzij jullie werden er via ons vorige oproepje vele tegels, verlichting, ringmappen en een dompelpomp ingezameld. En hadden er tevens ook 2 experten in sanitair en elektriciteit aangeboden om een handje te komen helpen op de boerderij, waarvoor heel veel dank! Momenteel zijn we nog op zoek naar (grote) houten of plastieken kinderhuisjes om de konijnenspeelweide en het binnenplein op te vrolijken en tevens extra schuilmogelijkheden te creëren bij slecht weer. Heb je toevallig nog zo'n huisje staan dat niet meer gebruikt wordt -en nog in goede staat is-, neem dan zeker even contact op met ons! Ook zijn we op zoek naar één of meerdere chauffeurs met een bestelwagen of vrachtwagen om donaties op te halen die niet in een gewone autokoffer passen. Het gaat om volgende regio's en donaties:
- grote partij vloertegels en plinten te Duffel
- grote partij kattenbakvulling ongeveer 2 ton regio Sint-Niklaas
- 3 panelen van een hondenren ongeveer 1,5 op 2m te Meise
Indien je een ritje richting Blutsjesboerderij kan maken met één van deze oversized donaties, doe ons dan even een mailtje of telefoontje om verder af te spreken. Dikke dankjewel namens ons en de Blutsjes.
Dankzij jullie werden er via ons vorige oproepje vele tegels, verlichting, ringmappen en een dompelpomp ingezameld. En hadden er tevens ook 2 experten in sanitair en elektriciteit aangeboden om een handje te komen helpen op de boerderij, waarvoor heel veel dank! Momenteel zijn we nog op zoek naar (grote) houten of plastieken kinderhuisjes om de konijnenspeelweide en het binnenplein op te vrolijken en tevens extra schuilmogelijkheden te creëren bij slecht weer. Heb je toevallig nog zo'n huisje staan dat niet meer gebruikt wordt -en nog in goede staat is-, neem dan zeker even contact op met ons! Ook zijn we op zoek naar één of meerdere chauffeurs met een bestelwagen of vrachtwagen om donaties op te halen die niet in een gewone autokoffer passen. Het gaat om volgende regio's en donaties:
- grote partij vloertegels en plinten te Duffel
- grote partij kattenbakvulling ongeveer 2 ton regio Sint-Niklaas
- 3 panelen van een hondenren ongeveer 1,5 op 2m te Meise
Indien je een ritje richting Blutsjesboerderij kan maken met één van deze oversized donaties, doe ons dan even een mailtje of telefoontje om verder af te spreken. Dikke dankjewel namens ons en de Blutsjes.
Woensdag 31 augustus 2016:
Een hele tijd geleden vroeg Nathalie - die een afdeling van WAHF runt - of we soms een plekje konden toveren voor Gamin. Hij aarde bij haar niet goed en ze wilde meer voor hem. Ze dacht dat ons Blutsjestehuis Gamin wel kon bekoren, want hier zou hij immers meer ruimte hebben dan zij hem kon bieden. Zijn verleden is best triest en meer dan dagelijkse kost voor een heleboel zwerfkatjes of niemandskatjes zoals ik ze liever noem. Hij werd een aantal jaren geleden door een zwerfkattenproject gecastreerd en weer op straat vrijgelaten. Ondanks dat toen al duidelijk was dat hij doof is en zijn zicht heel beperkt is. Gelukkig vond Gamin een maatje waaraan hij zich kon optrekken en die een beetje als blinde of in zijn geval: dove -begeleide kat speelde. Zeker 8 jaar liepen ze samen over straat en kregen ze eten van een lieve dame, die haar het lot van deze katjes aantrok. Gamin's vriendje werd ziek en overleed, waardoor hij verweesd achter bleef... Bovendien werd de ruimte waar Gamin het vaakst vertoefde afgebroken en was zijn lot nu meer dan onzeker. Een oude senior die al jaren gezworven heeft en meer dan bewezen heeft dat hij een overlever is, zou zijn laatste jaren veilig moeten kunnen doorbrengen. Met een vol buikje, warme mand onder de kont en eindelijk dat gevoel van rust. Niet meer altijd op de hoede, kostje bij elkaar proberen scharrelen en gewoon kat zijn. Gelukkig kwam Nathalie to-the-rescue en nam zij hem tijdelijk onder haar vleugels. Tot hij naar hier mocht komen en hier zijn pensioen mag doorbrengen, zoals elke kat dat verdient. Gamin is niet tam, maar er zit ook niets van kwaad in. Hij is best een rustige kat (tenminste in het gezelschap van mensen toch), maar ik gok dat hij toch best avontuurlijk aangelegd is. Dat kan ook niet anders, met al die jaren straatervaring. Hij heeft een tijdje in de (onafgewerkte) ziekenboeg verbleven tot hij naar onze dierenarts mocht om een vaccin en pipet te halen en daarna hebben we hem losgelaten in mijn favoriete stal. We hebben hem lange tijd niet gezien en dan af en toe een glimp, tot nu. Met een beetje geluk kan Gamin nog jaren van zijn welverdiende pensioen genieten en oh, wat zijn we daar blij om. Het is al zo moeilijk op straat, laat staan voor een Blutskatje. Welkom Gamin, je bent meer dan welkom hier!
Een hele tijd geleden vroeg Nathalie - die een afdeling van WAHF runt - of we soms een plekje konden toveren voor Gamin. Hij aarde bij haar niet goed en ze wilde meer voor hem. Ze dacht dat ons Blutsjestehuis Gamin wel kon bekoren, want hier zou hij immers meer ruimte hebben dan zij hem kon bieden. Zijn verleden is best triest en meer dan dagelijkse kost voor een heleboel zwerfkatjes of niemandskatjes zoals ik ze liever noem. Hij werd een aantal jaren geleden door een zwerfkattenproject gecastreerd en weer op straat vrijgelaten. Ondanks dat toen al duidelijk was dat hij doof is en zijn zicht heel beperkt is. Gelukkig vond Gamin een maatje waaraan hij zich kon optrekken en die een beetje als blinde of in zijn geval: dove -begeleide kat speelde. Zeker 8 jaar liepen ze samen over straat en kregen ze eten van een lieve dame, die haar het lot van deze katjes aantrok. Gamin's vriendje werd ziek en overleed, waardoor hij verweesd achter bleef... Bovendien werd de ruimte waar Gamin het vaakst vertoefde afgebroken en was zijn lot nu meer dan onzeker. Een oude senior die al jaren gezworven heeft en meer dan bewezen heeft dat hij een overlever is, zou zijn laatste jaren veilig moeten kunnen doorbrengen. Met een vol buikje, warme mand onder de kont en eindelijk dat gevoel van rust. Niet meer altijd op de hoede, kostje bij elkaar proberen scharrelen en gewoon kat zijn. Gelukkig kwam Nathalie to-the-rescue en nam zij hem tijdelijk onder haar vleugels. Tot hij naar hier mocht komen en hier zijn pensioen mag doorbrengen, zoals elke kat dat verdient. Gamin is niet tam, maar er zit ook niets van kwaad in. Hij is best een rustige kat (tenminste in het gezelschap van mensen toch), maar ik gok dat hij toch best avontuurlijk aangelegd is. Dat kan ook niet anders, met al die jaren straatervaring. Hij heeft een tijdje in de (onafgewerkte) ziekenboeg verbleven tot hij naar onze dierenarts mocht om een vaccin en pipet te halen en daarna hebben we hem losgelaten in mijn favoriete stal. We hebben hem lange tijd niet gezien en dan af en toe een glimp, tot nu. Met een beetje geluk kan Gamin nog jaren van zijn welverdiende pensioen genieten en oh, wat zijn we daar blij om. Het is al zo moeilijk op straat, laat staan voor een Blutskatje. Welkom Gamin, je bent meer dan welkom hier!
Dinsdag 30 augustus 2016:
Sinds de brand ben ik enkele maanden kwijt, letterlijk! Ik moet nog steeds in mijn agenda kijken om te weten welke dag of zelfs maand het is. Maar om één of andere reden weet ik altijd feilloos wanneer het bijna september is. Dan krijg ik zo'n vreemde kriebel in mijn buik en de koele ochtenden maken me daar weer attent op. Heerlijk vind ik dat, die krispe ochtendfrisheid om dan toch een paar uurtjes later de zon zien door te breken en de diertjes de nodige warmte te bieden. Ik voel het in elke vezel van mijn lichaam dat de herfst voor de deur staat. De vogeltjes troepen alweer samen en zoeken binnenkort een warmer plekje op. Het laatste nestje zwaluwtjes van dit jaar is alweer groot en ook van hen nemen we binnenkort afscheid. Ze wonen nog steeds in de konijnenstal. 's Nachts veilig achter de warme deur en wanneer ik 's morgens aan kom lopen, hoor ik hen in de verte al fluiten. Allesbehalve mensenschuw en soms maken ze een dansje boven mijn hoofd. Wat ga ik hen missen binnenkort en ik hoop dat ze volgend jaar allemaal weer veilig terugkomen om hier te komen nestelen. Vannacht was de boerderij omgeven door een dikke laag mist. Mysterieus, mystiek en een beetje spookachtig: allemaal tegelijk. Meer dan ooit ben ik dankbaar voor elke dag en meer dan ooit wordt mijn vechtlust aangewakkerd om nog meer dieren in de toekomst te helpen. Mijn plannen in mijn hoofd krijgen stilaan vorm. De koeien uit de buurt die op de vrachtwagen geladen werden richting slachthuis en daarbij zo hard loeiden, dat ik stond te huilen om dieren die ik niet eens ken, maakt dat ik nog harder mijn best ga doen. Samen met de hulp van onze Blutsjesvrienden moet dat gewoon lukken. De Blutsjes genieten nog van de laatste warme zomerdagen en de konijntjes knabbelen nog steeds elke dag - alsof het hun dagelijkse job is - vlijtig grassprietjes weg. Benieuwd hoe we alles hier over een paar maandjes gaan beleven en of de weide er dan een beetje kaal bij gaat liggen. Wie weet, want we verwachten over een tijdje nieuwe bewoners en ik kan alleen maar zeggen dat ik heel erg naar hun komst uitkijk!
Sinds de brand ben ik enkele maanden kwijt, letterlijk! Ik moet nog steeds in mijn agenda kijken om te weten welke dag of zelfs maand het is. Maar om één of andere reden weet ik altijd feilloos wanneer het bijna september is. Dan krijg ik zo'n vreemde kriebel in mijn buik en de koele ochtenden maken me daar weer attent op. Heerlijk vind ik dat, die krispe ochtendfrisheid om dan toch een paar uurtjes later de zon zien door te breken en de diertjes de nodige warmte te bieden. Ik voel het in elke vezel van mijn lichaam dat de herfst voor de deur staat. De vogeltjes troepen alweer samen en zoeken binnenkort een warmer plekje op. Het laatste nestje zwaluwtjes van dit jaar is alweer groot en ook van hen nemen we binnenkort afscheid. Ze wonen nog steeds in de konijnenstal. 's Nachts veilig achter de warme deur en wanneer ik 's morgens aan kom lopen, hoor ik hen in de verte al fluiten. Allesbehalve mensenschuw en soms maken ze een dansje boven mijn hoofd. Wat ga ik hen missen binnenkort en ik hoop dat ze volgend jaar allemaal weer veilig terugkomen om hier te komen nestelen. Vannacht was de boerderij omgeven door een dikke laag mist. Mysterieus, mystiek en een beetje spookachtig: allemaal tegelijk. Meer dan ooit ben ik dankbaar voor elke dag en meer dan ooit wordt mijn vechtlust aangewakkerd om nog meer dieren in de toekomst te helpen. Mijn plannen in mijn hoofd krijgen stilaan vorm. De koeien uit de buurt die op de vrachtwagen geladen werden richting slachthuis en daarbij zo hard loeiden, dat ik stond te huilen om dieren die ik niet eens ken, maakt dat ik nog harder mijn best ga doen. Samen met de hulp van onze Blutsjesvrienden moet dat gewoon lukken. De Blutsjes genieten nog van de laatste warme zomerdagen en de konijntjes knabbelen nog steeds elke dag - alsof het hun dagelijkse job is - vlijtig grassprietjes weg. Benieuwd hoe we alles hier over een paar maandjes gaan beleven en of de weide er dan een beetje kaal bij gaat liggen. Wie weet, want we verwachten over een tijdje nieuwe bewoners en ik kan alleen maar zeggen dat ik heel erg naar hun komst uitkijk!
Maandag 29 augustus 2016:
Ik weet niet waarom, maar deze keer lukte het me niet om een afscheidsverhaaltje te schrijven. Hoe vaak ik ook mijn best deed, het lukte me niet om naar die plek te gaan. Ik wilde niet diep gaan en al helemaal niet naar die plek waar al mijn verdriet samen borrelt. Vorige week stond mijn hart even stil toen ik Draakje's pootje dacht te zien. Een pootje dat sprekend op dat van Draakje leek, hing over de hangmat van de krabpaal heen. Tot het verdriet weer los door me schoot en ik zag dat het pootje van Skipje bleek te zijn. Mijn lieve ventje is niet meer... Hij heeft zo gevochten en ik hield me vast aan elk klein sprankeltje hoop, hoe ieniemienie dat sprankeltje ook was. Zijn lichaampje was op, te ziek om tegen al die monsters te vechten... Zijn ooit zo dikke buikje was verdwenen. Zijn lijfje waarmee hij zo lekker tegen onze benen kwam schurken, was zo tenger en fragiel geworden. Door de jaren heen waren zijn vleugeltjes beginnen groeien, want dat is immers wat echte stoere draken hebben: vleugels. Zijn vleugels waren inmiddels uitgegroeid tot prachtige, wonderbaarlijke, bijna majestueuze vleugels. Klaar om hem weg te vliegen, ver weg van het aardse leven vandaan. Naar een plek die ik niet ken en waar enkel engeltjes, draakjes en vlindertjes met vleugeltjes wonen.
Oh Draakje, Draakje, Draakje toch... Drie weken geleden namen we afscheid van elkaar en ik kreeg het niet eerder voor elkaar om een afscheidsverhaaltje te typen. Want dan wordt het ineens zo echt, terwijl het al die dagen zo'n grote leegte is zonder jou. Stiekem zie ik je hier nog op het plein rollebollen, tot de tranen weer naar beneden rollen en ik weet dat het allemaal echt is... dat je er echt niet meer bent. Tenminste niet in levende lijven, al weet ik dat je nog vaak komt buurten. Telkens de windcharm weerklinkt en de deur plots open waait, weet ik dat je ons weer even een bezoekje komt brengen. Heel kort, maar genoeg om te laten weten dat je er bent. We hebben lang samen gevochten, want dat is immers wat familie voor elkaar doet. In goede en slechte tijden, maar vooral in slechte tijden blijven we bij elkaar plakken en geven we niet zomaar op. Maar je vleugeltjes wapperden en vertelden ons dat je werk hier op aarde voorbij was. Je hebt zoveel harten gestolen. De meeste mensen schrokken een beetje als ze jouw bijzondere donkere, zwarte gezichtje zagen, tot je met je buikje wapperde en zei: kroel me nou! En dan vielen ze als een blok voor jou en bij een volgend bezoekje wisten ze nog jouw naam. Lieve Draakje, dankjewel voor alle tijd samen. Veel te kort, maar dat zal het altijd zo zijn in mijn ogen. Dankjewel dat ik jouw mama mocht zijn en dankjewel voor al jouw liefde. Ik mis je... meer dan woorden kunnen omschrijven. Mijn hart huilt, doet pijn en toch is het helemaal gevuld met liefde voor jou. Één van jouw laatste fotootjes zoals ik me jouw wil herinneren. Rollebollend over het plein, zonnestraaltjes vangend met een lichaampje dat toen al ziek was, maar je was nog zo gelukkig. Slaapwel lieverd - in gedachten zend ik je vele vlinderkusjes toe. Ik weet wel dat je ze vangt.
Ik weet niet waarom, maar deze keer lukte het me niet om een afscheidsverhaaltje te schrijven. Hoe vaak ik ook mijn best deed, het lukte me niet om naar die plek te gaan. Ik wilde niet diep gaan en al helemaal niet naar die plek waar al mijn verdriet samen borrelt. Vorige week stond mijn hart even stil toen ik Draakje's pootje dacht te zien. Een pootje dat sprekend op dat van Draakje leek, hing over de hangmat van de krabpaal heen. Tot het verdriet weer los door me schoot en ik zag dat het pootje van Skipje bleek te zijn. Mijn lieve ventje is niet meer... Hij heeft zo gevochten en ik hield me vast aan elk klein sprankeltje hoop, hoe ieniemienie dat sprankeltje ook was. Zijn lichaampje was op, te ziek om tegen al die monsters te vechten... Zijn ooit zo dikke buikje was verdwenen. Zijn lijfje waarmee hij zo lekker tegen onze benen kwam schurken, was zo tenger en fragiel geworden. Door de jaren heen waren zijn vleugeltjes beginnen groeien, want dat is immers wat echte stoere draken hebben: vleugels. Zijn vleugels waren inmiddels uitgegroeid tot prachtige, wonderbaarlijke, bijna majestueuze vleugels. Klaar om hem weg te vliegen, ver weg van het aardse leven vandaan. Naar een plek die ik niet ken en waar enkel engeltjes, draakjes en vlindertjes met vleugeltjes wonen.
Oh Draakje, Draakje, Draakje toch... Drie weken geleden namen we afscheid van elkaar en ik kreeg het niet eerder voor elkaar om een afscheidsverhaaltje te typen. Want dan wordt het ineens zo echt, terwijl het al die dagen zo'n grote leegte is zonder jou. Stiekem zie ik je hier nog op het plein rollebollen, tot de tranen weer naar beneden rollen en ik weet dat het allemaal echt is... dat je er echt niet meer bent. Tenminste niet in levende lijven, al weet ik dat je nog vaak komt buurten. Telkens de windcharm weerklinkt en de deur plots open waait, weet ik dat je ons weer even een bezoekje komt brengen. Heel kort, maar genoeg om te laten weten dat je er bent. We hebben lang samen gevochten, want dat is immers wat familie voor elkaar doet. In goede en slechte tijden, maar vooral in slechte tijden blijven we bij elkaar plakken en geven we niet zomaar op. Maar je vleugeltjes wapperden en vertelden ons dat je werk hier op aarde voorbij was. Je hebt zoveel harten gestolen. De meeste mensen schrokken een beetje als ze jouw bijzondere donkere, zwarte gezichtje zagen, tot je met je buikje wapperde en zei: kroel me nou! En dan vielen ze als een blok voor jou en bij een volgend bezoekje wisten ze nog jouw naam. Lieve Draakje, dankjewel voor alle tijd samen. Veel te kort, maar dat zal het altijd zo zijn in mijn ogen. Dankjewel dat ik jouw mama mocht zijn en dankjewel voor al jouw liefde. Ik mis je... meer dan woorden kunnen omschrijven. Mijn hart huilt, doet pijn en toch is het helemaal gevuld met liefde voor jou. Één van jouw laatste fotootjes zoals ik me jouw wil herinneren. Rollebollend over het plein, zonnestraaltjes vangend met een lichaampje dat toen al ziek was, maar je was nog zo gelukkig. Slaapwel lieverd - in gedachten zend ik je vele vlinderkusjes toe. Ik weet wel dat je ze vangt.
Zondag 28 augustus 2016:
Chantal vroeg ons of we 'een mankend katje' in ons toevluchtsoord konden opnemen. Zij was namelijk op dat moment katjes aan het wegvangen op een boerderij zodat de volwassen katten via de gemeente steriel gemaakt konden worden en nadien weer teruggezet werden. De kittens werden via een kittenopvang opgevangen en voor hen wordt er een thuisje gezocht. Als wij Fiore niet zouden opnemen, dan zou ze noodgedwongen weer terug gezet worden op die plek, ondanks haar blutsje en dat ze allesbehalve schuw is. En laat dat nou net ons hart breken en uiteraard maakten we een plekje vrij voor dit kleine meisje. Eenmaal in ons Blutsjestehuis gearriveerd, was het al snel duidelijk dat er het één en het ander mis was met haar achterpootje. Ik vermoedde ooit een gebroken knie en dat werd bevestigd door onze dierenarts. De breuk moet een tijdje geleden gebeurd zijn, want alles is weer geheeld. Verkeerd geheeld dat wel, want Fiore heeft geen knie meer en alles is verkeerd aan elkaar gegroeid. We hebben amputatie overwogen, maar het feit dat ze haar misvormde achterpootje nog als steunpilaar of krukje gebruikt, maakt dat we haar pootje behouden. Het oogt misschien een beetje vreemd, maar Fiore is dit nu al zo gewend en bovendien is de pijn allang achter de rug. Ons meisje zat vergeven van de vlooien. Tientallen vlooien en poepjes in tientallen meervouden zaten op haar tengere lijfje tussen haar vachtje verscholen. Verschrikkelijk! Gelukkig deed een pipetje Broadline gelijk zijn werk en de dag nadien zagen we allemaal dode vlooien liggen. Haar vachtje ziet er al een stukje beter uit, maar de oranje schijn is nog een aandenken aan die vlooien. Binnenkort is daar niets meer van te merken en zal ze eindelijk weer als zwart-wit katje door het leven gaan, zoals het ook hoort! Haar vachtje is inmiddels weer schoon en ook de vlooienpoepjes zijn inmiddels verleden tijd. Alsof dat allemaal nog niet goed genoeg ellende was, blijkt Fiore ook een Megacolon te hebben. Simpelweg gezegd: de dikke darm heeft zijn elasticiteit en spierkracht verloren waardoor poepen erg moeilijk gaat. Hiervoor staat ze nu op strikte medicatie en laxeermiddel, in de hoop haar darmen zo regelmatig te kunnen legen. Eens ze wat aangesterkt is, zullen ook haar tandjes opgeschoond moeten worden, want in haar bekje is allerlei tandplak te vinden. We zijn zo blij dat we haar hebben opgenomen in ons Blutsjestehuis, want met al haar probleempjes zou ze het buiten zonder medische verzorging niet lang meer volgehouden hebben. Ondanks alle ellende is ze super lief, wordt ze graag geaaid en is ze enorm dankbaar. Alleen vindt ze me iets minder lief en leuk als ik met de medicijnen aangewandeld kom, dan zet ze het op een pikkelen en jeetje mina, ze komt er nog vaak als winnaar uit ook! Welkom Fiore, we gaan goed voor je zorgen!
Chantal vroeg ons of we 'een mankend katje' in ons toevluchtsoord konden opnemen. Zij was namelijk op dat moment katjes aan het wegvangen op een boerderij zodat de volwassen katten via de gemeente steriel gemaakt konden worden en nadien weer teruggezet werden. De kittens werden via een kittenopvang opgevangen en voor hen wordt er een thuisje gezocht. Als wij Fiore niet zouden opnemen, dan zou ze noodgedwongen weer terug gezet worden op die plek, ondanks haar blutsje en dat ze allesbehalve schuw is. En laat dat nou net ons hart breken en uiteraard maakten we een plekje vrij voor dit kleine meisje. Eenmaal in ons Blutsjestehuis gearriveerd, was het al snel duidelijk dat er het één en het ander mis was met haar achterpootje. Ik vermoedde ooit een gebroken knie en dat werd bevestigd door onze dierenarts. De breuk moet een tijdje geleden gebeurd zijn, want alles is weer geheeld. Verkeerd geheeld dat wel, want Fiore heeft geen knie meer en alles is verkeerd aan elkaar gegroeid. We hebben amputatie overwogen, maar het feit dat ze haar misvormde achterpootje nog als steunpilaar of krukje gebruikt, maakt dat we haar pootje behouden. Het oogt misschien een beetje vreemd, maar Fiore is dit nu al zo gewend en bovendien is de pijn allang achter de rug. Ons meisje zat vergeven van de vlooien. Tientallen vlooien en poepjes in tientallen meervouden zaten op haar tengere lijfje tussen haar vachtje verscholen. Verschrikkelijk! Gelukkig deed een pipetje Broadline gelijk zijn werk en de dag nadien zagen we allemaal dode vlooien liggen. Haar vachtje ziet er al een stukje beter uit, maar de oranje schijn is nog een aandenken aan die vlooien. Binnenkort is daar niets meer van te merken en zal ze eindelijk weer als zwart-wit katje door het leven gaan, zoals het ook hoort! Haar vachtje is inmiddels weer schoon en ook de vlooienpoepjes zijn inmiddels verleden tijd. Alsof dat allemaal nog niet goed genoeg ellende was, blijkt Fiore ook een Megacolon te hebben. Simpelweg gezegd: de dikke darm heeft zijn elasticiteit en spierkracht verloren waardoor poepen erg moeilijk gaat. Hiervoor staat ze nu op strikte medicatie en laxeermiddel, in de hoop haar darmen zo regelmatig te kunnen legen. Eens ze wat aangesterkt is, zullen ook haar tandjes opgeschoond moeten worden, want in haar bekje is allerlei tandplak te vinden. We zijn zo blij dat we haar hebben opgenomen in ons Blutsjestehuis, want met al haar probleempjes zou ze het buiten zonder medische verzorging niet lang meer volgehouden hebben. Ondanks alle ellende is ze super lief, wordt ze graag geaaid en is ze enorm dankbaar. Alleen vindt ze me iets minder lief en leuk als ik met de medicijnen aangewandeld kom, dan zet ze het op een pikkelen en jeetje mina, ze komt er nog vaak als winnaar uit ook! Welkom Fiore, we gaan goed voor je zorgen!
Zaterdag 27 augustus 2016:
Vandaag kwamen Rosette en Marc weer afgezakt naar de boerderij. Ze sleepten talloze lampen en meters kabels aan en vandaag werd het roze kamertje en alle andere stallen - die aan de weide grenzen - van lampen voorzien door hen. De afwerking (lees: schakelaars plaatsen) is voor een later tijdstip dit jaar, maar we hebben bijna licht! In de wintermaanden zullen we de diertjes dus ook in het donker kunnen verzorgen dankzij hen, want er zal overal licht ...te vinden zijn. Geweldig! En Rosette was zelfs zo lief om een verse cake te bakken. Heerlijk was dat om daar een aantal stukjes van samen te verorberen en we hebben zelfs nog voldoende over voor morgen. Dat wordt dus cake als ontbijt! In de late namiddag kwam Thérèse samen met haar man - van het zwerfkattenproject van Sint-Niklaas - langs om een nieuwe bewoner langs te brengen. Hij verblijft nog even in de ziekenboeg en over een tijdje stel ik hem officieel voor. Maar ik kan wel al verklappen dat deze knapperd Thomas heet en al even op onze wachtlijst stond. Ik gok dat hij het hier heerlijk zal vinden eens hij op het binnenplein mag en kennis kan maken met de buitenbewoners. Ook Leen en haar vriend kwamen ons een bezoekje brengen. We kennen hen al een hele tijd, want ze zijn ook al in ons voormalige Blutsjestehuis op bezoek geweest en ze zijn lange tijd trouwe donateurs geweest van Toetie (die helaas de brand niet overleefd heeft...). Ze kwamen onze bewoners veel liefde brengen, maar ook veel lekkers en bruikbaar spul. Zelfs Titza en de konijntjes waren ook weer bij de gelukkigen en wij ook. Want ze brachten een doosje vol lekkere 'fair trade' producten mee waar we heerlijk van kunnen smullen en drinken. Dankjewel iedereen om deze zonnige dag ook weer een tikkeltje magischer te maken, voor de hulp, liefde en zoveel meer!
Vandaag kwamen Rosette en Marc weer afgezakt naar de boerderij. Ze sleepten talloze lampen en meters kabels aan en vandaag werd het roze kamertje en alle andere stallen - die aan de weide grenzen - van lampen voorzien door hen. De afwerking (lees: schakelaars plaatsen) is voor een later tijdstip dit jaar, maar we hebben bijna licht! In de wintermaanden zullen we de diertjes dus ook in het donker kunnen verzorgen dankzij hen, want er zal overal licht ...te vinden zijn. Geweldig! En Rosette was zelfs zo lief om een verse cake te bakken. Heerlijk was dat om daar een aantal stukjes van samen te verorberen en we hebben zelfs nog voldoende over voor morgen. Dat wordt dus cake als ontbijt! In de late namiddag kwam Thérèse samen met haar man - van het zwerfkattenproject van Sint-Niklaas - langs om een nieuwe bewoner langs te brengen. Hij verblijft nog even in de ziekenboeg en over een tijdje stel ik hem officieel voor. Maar ik kan wel al verklappen dat deze knapperd Thomas heet en al even op onze wachtlijst stond. Ik gok dat hij het hier heerlijk zal vinden eens hij op het binnenplein mag en kennis kan maken met de buitenbewoners. Ook Leen en haar vriend kwamen ons een bezoekje brengen. We kennen hen al een hele tijd, want ze zijn ook al in ons voormalige Blutsjestehuis op bezoek geweest en ze zijn lange tijd trouwe donateurs geweest van Toetie (die helaas de brand niet overleefd heeft...). Ze kwamen onze bewoners veel liefde brengen, maar ook veel lekkers en bruikbaar spul. Zelfs Titza en de konijntjes waren ook weer bij de gelukkigen en wij ook. Want ze brachten een doosje vol lekkere 'fair trade' producten mee waar we heerlijk van kunnen smullen en drinken. Dankjewel iedereen om deze zonnige dag ook weer een tikkeltje magischer te maken, voor de hulp, liefde en zoveel meer!
Vrijdag 26 augustus 2016:
Vanmorgen heb ik ons verlamde Blutsje Aspro uit de ziekenboeg ontslagen en niet veel later mocht hij al bij de andere verlamde Blutsjes gaan schuifelen. De uitslag van de swap van zijn wonde op zijn rug kwam vorige week al binnen en er zat inderdaad een bacteriële infectie op. Vandaar dat ik de wonde met zalven alleen niet onder controle kreeg. Daarom boekten we vorige week een ritje dierenarts waar hij een spuitje Convenia kreeg en sindsdien gaat het alleen maar de goede kant uit. Onder de korst komt geen etter meer vandaan en de wonde wordt met de dag kleiner. Blij dat hij eindelijk volop kan schuifelen en spelen met de rest van de bende. Hij kijkt nog een beetje zijn ogen uit en ligt alles een beetje vanaf een mandje of hoekje te begluren. Maar ik zag hem wel al een kusje uitdelen met Tim. Ik gok dat hij zich morgen al een stukje meer in zijn element zal voelen en dat het niet lang meer zal duren voor hij een aantal vriendjes en vriendinnetjes aan de haak heeft geslagen waarmee hij kan spelen en kattenkwaad kan uithalen. Want ohja hoor, verlamde Blutsjes die kennen er wat van!
Vanmorgen heb ik ons verlamde Blutsje Aspro uit de ziekenboeg ontslagen en niet veel later mocht hij al bij de andere verlamde Blutsjes gaan schuifelen. De uitslag van de swap van zijn wonde op zijn rug kwam vorige week al binnen en er zat inderdaad een bacteriële infectie op. Vandaar dat ik de wonde met zalven alleen niet onder controle kreeg. Daarom boekten we vorige week een ritje dierenarts waar hij een spuitje Convenia kreeg en sindsdien gaat het alleen maar de goede kant uit. Onder de korst komt geen etter meer vandaan en de wonde wordt met de dag kleiner. Blij dat hij eindelijk volop kan schuifelen en spelen met de rest van de bende. Hij kijkt nog een beetje zijn ogen uit en ligt alles een beetje vanaf een mandje of hoekje te begluren. Maar ik zag hem wel al een kusje uitdelen met Tim. Ik gok dat hij zich morgen al een stukje meer in zijn element zal voelen en dat het niet lang meer zal duren voor hij een aantal vriendjes en vriendinnetjes aan de haak heeft geslagen waarmee hij kan spelen en kattenkwaad kan uithalen. Want ohja hoor, verlamde Blutsjes die kennen er wat van!
Vandaag is het #NationalDogDay en eigenlijk vieren we dat hier elke dag! We zijn intensief aan het behandelen gegaan omdat er nog steeds kanker in haar lijfje woekert en ik kan blij vertellen dat het vaginaal bloeden gestopt is. Ze kan wel niet meer op haar kontje gaan zitten, maar ook daar heeft ons meisje een oplossing voor bedacht. Op het binnenplein vleit ze zich gewoon op haar billetje neer of pikt ze één van de stoeltjes of dekentjes van de Blutskatjes in. Ze is werkelijk een zonnetje in huis en als Sab thuis komt van haar werk, dan staat ze te juichen van plezier. Sab kan niet snel genoeg de poorten open maken om haar van een knuffel te voorzien en dan rent ze als een jonge puppy het plein op en af. Om daarna met een tong tot op de grond en hijgend in slaap te vallen. Ondanks dat ze hier nog niet zo lang woont, kunnen we ons geen leven zonder haar voorstellen. We weten dat haar tijd op dit aardse leven niet zo heel lang meer zal duren, maar stiekem hopen we die kanker toch stil te kunnen leggen en hopen we nog enkele jaartjes van gezelschap te kunnen genieten. Ik heb het gevoel dat haar leven nu pas begint. Het straatleven in Roemenië moet niet makkelijk geweest zijn, wellicht heeft ze talloze nestjes puppies gehad en toch heeft ze haar nieuwe leventje bij ons onmiddellijk geaccepteerd. Ze geniet van elke dag, wordt verwend met allerlei lekkers en ze krijgt liefde in overvloed. Ze heeft eindelijk dat leventje waar ze zo lang van gedroomd heeft en waar eigenlijk ieder dier recht op heeft. Happy #NationalDogDay Titza, we houden zielsveel van je!
Donderdag 25 augustus 2016:
Het is een drukte van jewelste achter de schermen. Niet zo heel veel tijd voor updates de komende dagen, maar ik doe mijn best. Fiore, een nieuwkomer die ik nog niet voorgesteld heb, heeft last van een medisch kwaaltje waar ik hard mijn best voor doe om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Ik ben met allerlei medicijntjes, Laxulon en speciaal dieetvoer aan de slag. Zaterdag wordt een drukke klus- en bezoekdag, dus daar zijn we ook al wat voorbereidingen voor aan het treffen. De telefoon en mailtjes om nieuwe bewoners op te nemen stromen zo hard toe dat we eigenlijk door het bos de bomen niet meer zien... Ondanks de hitte doen de Blutsjes het goed. De verlamde Blutsjes genieten met volle teugen van de warmte, want Ballerina doet er nog een schepje bovenop en vleit zich zelfs neer op een donsdekentje. De bewoners buiten zoeken overdag de schaduw op of de friste van de stallen als de zon te hevig schijnt en nu ligt het binnenplein zowat bezaaid met katjes. Stiekem vind ik dit weer wel heerlijk. Beter dan al die zuren regen van afgelopen weken in ieder geval! Nog wat extra vitamine D inslaan voor de winter alweer voor de deur staat en het werk op de boerderij minder makkelijk maakt. Zometeen doen we de konijntjes naar bed, wordt er natvoer uitgedeeld, pimp ik een ganse lading luiertjes die morgen alweer in gebruik genomen worden en daarna is het alweer tijd voor mijn laatste verzorg- en medicijnronde. Stiekem hoop ik toch weer eens voor 3u mijn bedje te kunnen induiken. Riana komt jullie allemaal een fijne avond wensen, met heel veel liefs en een dikke dankjewel voor alle steun en lieve woordjes steeds weer.
Het is een drukte van jewelste achter de schermen. Niet zo heel veel tijd voor updates de komende dagen, maar ik doe mijn best. Fiore, een nieuwkomer die ik nog niet voorgesteld heb, heeft last van een medisch kwaaltje waar ik hard mijn best voor doe om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Ik ben met allerlei medicijntjes, Laxulon en speciaal dieetvoer aan de slag. Zaterdag wordt een drukke klus- en bezoekdag, dus daar zijn we ook al wat voorbereidingen voor aan het treffen. De telefoon en mailtjes om nieuwe bewoners op te nemen stromen zo hard toe dat we eigenlijk door het bos de bomen niet meer zien... Ondanks de hitte doen de Blutsjes het goed. De verlamde Blutsjes genieten met volle teugen van de warmte, want Ballerina doet er nog een schepje bovenop en vleit zich zelfs neer op een donsdekentje. De bewoners buiten zoeken overdag de schaduw op of de friste van de stallen als de zon te hevig schijnt en nu ligt het binnenplein zowat bezaaid met katjes. Stiekem vind ik dit weer wel heerlijk. Beter dan al die zuren regen van afgelopen weken in ieder geval! Nog wat extra vitamine D inslaan voor de winter alweer voor de deur staat en het werk op de boerderij minder makkelijk maakt. Zometeen doen we de konijntjes naar bed, wordt er natvoer uitgedeeld, pimp ik een ganse lading luiertjes die morgen alweer in gebruik genomen worden en daarna is het alweer tijd voor mijn laatste verzorg- en medicijnronde. Stiekem hoop ik toch weer eens voor 3u mijn bedje te kunnen induiken. Riana komt jullie allemaal een fijne avond wensen, met heel veel liefs en een dikke dankjewel voor alle steun en lieve woordjes steeds weer.
Woensdag 24 augustus 2016:
Toen we gisteren naar onze dierenarts reden met een autootje vol, viel het ons op dat ons verlamd Blutsje Gribouille toch wel erg genoot van het buiten zijn. Zelfs de auto's die voorbij de praktijk sjeesden, deerden haar niet. Ze stak haar neusje in de wind en genoot met volle teugen. Ook in de auto was ze super relaxt en lag ze wolkjes te tellen. Toen bedachten we ons dat Gribouille ooit een echte avonturier was die gevaar opzocht buiten en dat liep een paar maanden geleden verkeerd af. Een auto ongeluk zorgde ervoor dat haar achterpootjes blijvend verlamd raakten. En 't was alsof het zo moest zijn: Marleen bracht een aantal weken geleden - toen ze hier op bezoek kwam - tussen alle donatiespulletjes een wandelwagen mee. In principe heb ik die bewaard voor als er ooit een verlamd hondje in ons Blutsjestehuis komt wonen. Maar eigenlijk is die wandelwagen gewoonweg perfect voor Gribouille! Op die manier kan ze dagelijks een frisse neus halen, kan ze gans het plein en alles wat er buiten de boerderij gebeurt afgluren en het belangrijkste: ze zit veilig. Ze kan zichzelf geen wondjes toebrengen wat de ruwe ondergrond wel zou doen en we moeten nu al zo oppassen voor haar geslachtsdeel dat me toch al best wat verzorguurtjes gekost heeft. Vandaag mocht ze voor de eerste keer na haar poepbadje in de wandelwagen zitten en ze geniet! Zo mooi om te zien: haar neusje in de lucht, rollebollen van geluk en het ziet er naar uit dat ze wel zoet is voor een aantal uurtjes. Het extra beveiligingsnet maakt ook dat vliegen niet tot bij haar kunnen en laat ik dat nou net heel belangrijk vinden! Op die manier hoef ik me geen zorgen te maken dat er een groene vlieg passeert en eitjes onderaan haar kontje deponeert met maden tot gevolg... Gribouille happy, wij happy!
Toen we gisteren naar onze dierenarts reden met een autootje vol, viel het ons op dat ons verlamd Blutsje Gribouille toch wel erg genoot van het buiten zijn. Zelfs de auto's die voorbij de praktijk sjeesden, deerden haar niet. Ze stak haar neusje in de wind en genoot met volle teugen. Ook in de auto was ze super relaxt en lag ze wolkjes te tellen. Toen bedachten we ons dat Gribouille ooit een echte avonturier was die gevaar opzocht buiten en dat liep een paar maanden geleden verkeerd af. Een auto ongeluk zorgde ervoor dat haar achterpootjes blijvend verlamd raakten. En 't was alsof het zo moest zijn: Marleen bracht een aantal weken geleden - toen ze hier op bezoek kwam - tussen alle donatiespulletjes een wandelwagen mee. In principe heb ik die bewaard voor als er ooit een verlamd hondje in ons Blutsjestehuis komt wonen. Maar eigenlijk is die wandelwagen gewoonweg perfect voor Gribouille! Op die manier kan ze dagelijks een frisse neus halen, kan ze gans het plein en alles wat er buiten de boerderij gebeurt afgluren en het belangrijkste: ze zit veilig. Ze kan zichzelf geen wondjes toebrengen wat de ruwe ondergrond wel zou doen en we moeten nu al zo oppassen voor haar geslachtsdeel dat me toch al best wat verzorguurtjes gekost heeft. Vandaag mocht ze voor de eerste keer na haar poepbadje in de wandelwagen zitten en ze geniet! Zo mooi om te zien: haar neusje in de lucht, rollebollen van geluk en het ziet er naar uit dat ze wel zoet is voor een aantal uurtjes. Het extra beveiligingsnet maakt ook dat vliegen niet tot bij haar kunnen en laat ik dat nou net heel belangrijk vinden! Op die manier hoef ik me geen zorgen te maken dat er een groene vlieg passeert en eitjes onderaan haar kontje deponeert met maden tot gevolg... Gribouille happy, wij happy!
Dinsdag 23 augustus 2016:
Vandaag weer met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden en onderweg bedacht ik me dat het wel fijn was om er een filmpje van te maken. Kunnen jullie ook even meegenieten van het 'zaagworst-concert' van Thor! Diabeetjes Hillie en Sjoefke's suikerspiegel moesten weer gemeten worden en Hillie zat weer op een nette 5. Ze doet het ongelofelijk goed en ik moet toegeven dat ze ook wel een klein beetje bijgekomen is in gewicht. Er tikte weer 200 gram extra aan op de weegschaal, wat maakt dat ze nu ongeveer 5kg weegt. Ze mocht ook wel wat bijkomen hoor, want toen ze hier pas kwam wonen zag ze er echt erbarmelijk uit. Sjoefke was gisteren al naar de dierenarts geweest voor zijn snotneusje en idem oogje, maar vannacht was ie al een beetje opgeknapt. Hij kwam zelfs weer op bed liggen en na het prikken 's morgens had hij zelfs weer wat gegeten. Zijn suiker staat helaas nog steeds te hoog, 14 om precies te zijn. Vanaf het 1/3de flesje Caninsulin op is, gaan we ook overstappen op de Prozinc. Hopelijk krijgen we daarmee zijn waarden toch eindelijk onder controle. Thor mocht ook twee prikjes halen, want zijn bloedonderzoek vorige week liet weten dat zijn witte bloedcellen verhoogd waren, wat toch aangeeft dat hij met een ontsteking kampt. Naar alle waarschijnlijkheid een blaasontsteking, wat wel vaker voorkomt bij verlamde Blutsjes. Dus een prikje Convenia stond op de planning en een prikje anti-allergie erachteraan. Thor is namelijk voor bijna alle antibiotica allergisch waardoor zijn neusje en lipjes opzwellen. Na vorige week bijna lek geprikt te zijn, vond hij het maar fijn dat hij snel weer in de vervoersmand kon schuifelen. Ook Gribouille blijft maar kampen met probleempjes. Haar onderkant blijft ons toch zorgen baren, maar ook het niet kunnen legen van haar blaas. Ik mag haar verzorgen, poepbadjes geven en zoveel meer. Maar van zodra ik haar buikje wil palperen, dan wordt ze een woeste tijger. Ik heb haar al op alle mogelijke manieren proberen te hanteren, maar het lukt niet... Ik begon me zorgen te maken dat haar overloopblaas niet zoveel urine meer liet overlopen en haar buikje dikker werd. Dus Diazepam was onze redding! Alleen komt er nu zoveel urine uit, dat haar onderkant nog vaker verzorgd moet worden en vandaag plaste ze opeens puur bloed. Ook zij moest dus dringend een prikje Convenia krijgen en ondertussen ziet haar urine er weer een stukje beter uit. Last but not least mocht onze kleine Chamar op de behandeltafel plaatsnemen om zijn tweede kittenprikje te krijgen. Ook hebben we besproken om zijn achterpoot die totaal de verkeerde richting uitschiet en dus helemaal misvormd en stijf is, te laten amputeren over een tijdje. Normaal gezien ben ik helemaal niet voor zulke operaties te vinden, maar bij Chamar zal het hem alleen maar helpen omdat die poot nu alleen vreselijk in de weg zit. Of ik tegen die tijd de operatie ook effectief aan zal durven, is nog maar de vraag. Want ik blijf operaties en narcoses toch maar eng vinden. Het is duidelijk dat ons Blutsjestehuis weer op en top in the running is, want dat bewijzen de veel te weinig uren slaap en de aanvragen die maar blijven binnenstromen...
Vandaag weer met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden en onderweg bedacht ik me dat het wel fijn was om er een filmpje van te maken. Kunnen jullie ook even meegenieten van het 'zaagworst-concert' van Thor! Diabeetjes Hillie en Sjoefke's suikerspiegel moesten weer gemeten worden en Hillie zat weer op een nette 5. Ze doet het ongelofelijk goed en ik moet toegeven dat ze ook wel een klein beetje bijgekomen is in gewicht. Er tikte weer 200 gram extra aan op de weegschaal, wat maakt dat ze nu ongeveer 5kg weegt. Ze mocht ook wel wat bijkomen hoor, want toen ze hier pas kwam wonen zag ze er echt erbarmelijk uit. Sjoefke was gisteren al naar de dierenarts geweest voor zijn snotneusje en idem oogje, maar vannacht was ie al een beetje opgeknapt. Hij kwam zelfs weer op bed liggen en na het prikken 's morgens had hij zelfs weer wat gegeten. Zijn suiker staat helaas nog steeds te hoog, 14 om precies te zijn. Vanaf het 1/3de flesje Caninsulin op is, gaan we ook overstappen op de Prozinc. Hopelijk krijgen we daarmee zijn waarden toch eindelijk onder controle. Thor mocht ook twee prikjes halen, want zijn bloedonderzoek vorige week liet weten dat zijn witte bloedcellen verhoogd waren, wat toch aangeeft dat hij met een ontsteking kampt. Naar alle waarschijnlijkheid een blaasontsteking, wat wel vaker voorkomt bij verlamde Blutsjes. Dus een prikje Convenia stond op de planning en een prikje anti-allergie erachteraan. Thor is namelijk voor bijna alle antibiotica allergisch waardoor zijn neusje en lipjes opzwellen. Na vorige week bijna lek geprikt te zijn, vond hij het maar fijn dat hij snel weer in de vervoersmand kon schuifelen. Ook Gribouille blijft maar kampen met probleempjes. Haar onderkant blijft ons toch zorgen baren, maar ook het niet kunnen legen van haar blaas. Ik mag haar verzorgen, poepbadjes geven en zoveel meer. Maar van zodra ik haar buikje wil palperen, dan wordt ze een woeste tijger. Ik heb haar al op alle mogelijke manieren proberen te hanteren, maar het lukt niet... Ik begon me zorgen te maken dat haar overloopblaas niet zoveel urine meer liet overlopen en haar buikje dikker werd. Dus Diazepam was onze redding! Alleen komt er nu zoveel urine uit, dat haar onderkant nog vaker verzorgd moet worden en vandaag plaste ze opeens puur bloed. Ook zij moest dus dringend een prikje Convenia krijgen en ondertussen ziet haar urine er weer een stukje beter uit. Last but not least mocht onze kleine Chamar op de behandeltafel plaatsnemen om zijn tweede kittenprikje te krijgen. Ook hebben we besproken om zijn achterpoot die totaal de verkeerde richting uitschiet en dus helemaal misvormd en stijf is, te laten amputeren over een tijdje. Normaal gezien ben ik helemaal niet voor zulke operaties te vinden, maar bij Chamar zal het hem alleen maar helpen omdat die poot nu alleen vreselijk in de weg zit. Of ik tegen die tijd de operatie ook effectief aan zal durven, is nog maar de vraag. Want ik blijf operaties en narcoses toch maar eng vinden. Het is duidelijk dat ons Blutsjestehuis weer op en top in the running is, want dat bewijzen de veel te weinig uren slaap en de aanvragen die maar blijven binnenstromen...
Maandag 22 augustus 2016:
Geheel onverwachts is vanavond Sab nog met ons diabeetje Sjoefke naar onze dierenarts gereden. Hij had al een paar daagjes last van een snotterig neusje en een ontstoken oogje. Maar toen hij vannacht niet op bed lag en vandaag de ganse dag onder het bed lag in plaats van erop - wat zijn geliefkoosde plekje is namelijk! - begon ik me toch wel wat zorgen te maken. Gelukkig bleek ie geen koorts te hebben en kreeg hij een spuitje Metacam subcutaan ingespoten en een pilletje Ronaxan. Die kuur moeten we 10 dagen uitgeven. Sjoef heeft een ellenlange lijst aan dierenartsbezoekjes bij zijn vorige baasje. Onze dierenarts denkt daarom dat dit een beetje om aangeleerd gedrag gaat. Dat hij op het moment dat hij ziek werd, meer aandacht kreeg en dat hij daarom zich ook vaak zieker voordoet dan hij is. Zonet tijdens de natvoerronde kwam hij alweer tot in de keuken gewandeld en na het toedienen van zijn resum pilletjes en spuitje Insuline, begon hij een klein beetje te eten. Zijn oogje blijven we zalven tot het weer minder dik is en nu maar duimen dat ons Sjoefke snel weer opknapt!
Geheel onverwachts is vanavond Sab nog met ons diabeetje Sjoefke naar onze dierenarts gereden. Hij had al een paar daagjes last van een snotterig neusje en een ontstoken oogje. Maar toen hij vannacht niet op bed lag en vandaag de ganse dag onder het bed lag in plaats van erop - wat zijn geliefkoosde plekje is namelijk! - begon ik me toch wel wat zorgen te maken. Gelukkig bleek ie geen koorts te hebben en kreeg hij een spuitje Metacam subcutaan ingespoten en een pilletje Ronaxan. Die kuur moeten we 10 dagen uitgeven. Sjoef heeft een ellenlange lijst aan dierenartsbezoekjes bij zijn vorige baasje. Onze dierenarts denkt daarom dat dit een beetje om aangeleerd gedrag gaat. Dat hij op het moment dat hij ziek werd, meer aandacht kreeg en dat hij daarom zich ook vaak zieker voordoet dan hij is. Zonet tijdens de natvoerronde kwam hij alweer tot in de keuken gewandeld en na het toedienen van zijn resum pilletjes en spuitje Insuline, begon hij een klein beetje te eten. Zijn oogje blijven we zalven tot het weer minder dik is en nu maar duimen dat ons Sjoefke snel weer opknapt!
Vandaag was het weer kontjes-bad-was-dag! Elpida mag altijd na de tweede verzorgronde karren in haar rolstoeltje. Bij goed weer mag ze buiten op het plein karren en als het slecht weer is, dan rolt ze binnen in het bureel en in de keuken rond. Omdat ze best nog wat aan de magere kant is, krijgt ze ook altijd een extra portie natvoer voor haar neusje geschoven en dat vindt ze heerlijk! Ondertussen heeft ze al geleerd dat ze van buiten naar het bureel kan karren om daarna door te rollen tot bij de andere verlamde Blutsjes. Altijd onder toezicht en nooit langer dan een kwartiertje. Want katten in rolstoelen, dat ziet er veel romantischer uit dan het is! Het is vaak ogen op mijn kont hebben. Vandaag heeft ze genoten van het zonnetje op haar neusje en ik gok dat ze komende dagen nog wel vaker op het plein kan karren, want ze beloven toch mooi weer.
Zondag 21 augustus 2016:
Lieve Blutsjesvrienden, Tim hier! =^.^= Ik heb stiekem de I-pad van de bureautafel gegrist. Sta je versteld van eh wat een verlamde kat allemaal kan? Mamies Diny en Sab hebben het momenteel druk met het deels wegwerken van de pb'tjes en mailtjes en tussendoor nog luiertjes pimpen voor de luierkindjes, vandaar dat ik vandaag maar een kleine update kom plaatsen. Tja, ik zal maar eerlijk zijn: gisteren nam Diny een prachtige foto van mij die ze alleen op Instagram en Twitter deelde. Daar kwamen best wat reacties op die mijn ego streelde (mag dat wel of komt dat een beetje stoeferig over?), vandaar dat ik hem stiekem ook op de andere social media plaats. Mams was aan het poetsen en ik zocht een hoger plekje uit en ze kon het niet laten om daar een foto van te schieten. Verlamde Blutsjes kunnen in de meest charmante poses zitten, maar ik doe er toch net altijd een schepje bovenop. Ik zal maar to-the-point komen en zeggen wat ik eigenlijk wilde zeggen: volgen jullie ons al op Instagram:
https://www.instagram.com/dekattenbrigade/, want daar ben ik best vaak op te vinden?
Toedeloe en nog een fijne zondagavond - kusjes Timpie-Poes!
Lieve Blutsjesvrienden, Tim hier! =^.^= Ik heb stiekem de I-pad van de bureautafel gegrist. Sta je versteld van eh wat een verlamde kat allemaal kan? Mamies Diny en Sab hebben het momenteel druk met het deels wegwerken van de pb'tjes en mailtjes en tussendoor nog luiertjes pimpen voor de luierkindjes, vandaar dat ik vandaag maar een kleine update kom plaatsen. Tja, ik zal maar eerlijk zijn: gisteren nam Diny een prachtige foto van mij die ze alleen op Instagram en Twitter deelde. Daar kwamen best wat reacties op die mijn ego streelde (mag dat wel of komt dat een beetje stoeferig over?), vandaar dat ik hem stiekem ook op de andere social media plaats. Mams was aan het poetsen en ik zocht een hoger plekje uit en ze kon het niet laten om daar een foto van te schieten. Verlamde Blutsjes kunnen in de meest charmante poses zitten, maar ik doe er toch net altijd een schepje bovenop. Ik zal maar to-the-point komen en zeggen wat ik eigenlijk wilde zeggen: volgen jullie ons al op Instagram:
https://www.instagram.com/dekattenbrigade/, want daar ben ik best vaak op te vinden?
Toedeloe en nog een fijne zondagavond - kusjes Timpie-Poes!
Zaterdag 20 augustus 2016:
Gisteren zijn ook Thor en Riana mee geweest naar onze dierenarts. Thor is één van onze verlamde Blutsjes met de daarbij horende verlamde blaas. Simpelweg gezegd: Thor kan zelf niet plassen, vandaar dat ik zijn blaas handmatig leeg. Maar het viel me al een tijdje op dat het leek alsof er de ene keer gewoon puur water uit zijn blaasje kwam, om daarna weer gewone plas te zijn. Ik wilde heel graag een blaasprik laten nemen om zijn urine naar het labo te sturen voor een cultuur. Alleen had ik uit pure gewoonte tijdens het verschonen van zijn luier - net voor we naar onze dierenarts vertrokken - zijn blaas geleegd... Stom! Want ondanks dat onze dierenarts toch probeerde urine te prikken, bleek zijn blaasje toch te ieniemienie te zijn en bovendien staken zijn strakke buikspiertjes er een stokje voor. Dan maar geopperd voor een bloedonderzoek en ons ventje werd een beetje lek geprikt. Onze dierenarts neemt bloed af via een adertje in de hals, maar helaas wilde Thor net bij het opzuigen van het bloed niet stil blijven zitten. Dus dan maar via zijn pootje, maar verdorie, daar kwam amper bloed uit. Dan maar zijn andere pootje en hoera, deze keer was het raak! Op de koop toe werd er nog een gaatje in zijn oortje geprikt om te kijken hoe zijn suikerpeil was, want hij drinkt toch best veel. Maar gelukkig bleken die waarden oké te zijn. Hij heeft zich kranig gedragen en ik ben super trots op mijn kleine ventje! Vandaag kwam de uitslag van zijn bloedonderzoek al binnen en zijn witte bloedcellen zijn verhoogd. Waarschijnlijk heeft hij dan toch een blaasontsteking te pakken en moet hij volgende week weer mee naar onze dierenarts. Zijn blik sprak boekdelen toen hij dat hoorde terwijl ik met onze dierenarts aan de lijn hing, haha! Ook Riana wilde ik graag laten onderzoeken omdat zij tijdens de onderzoekjes bij Kat Zoekt Thuis een E. Coli bacterie in haar plas had. Hier zag ik af en toe wat etter uit haar vulva komen, maar sinds gisteren - gelukkig - niet meer. Onze dierenarts vond een bloedonderzoekje zeker geen overbodige luxe, want ze wilde graag haar nierwaarden weten. Maar gelukkig blijkt er buiten haar incontinentie dus niks aan de hand met onze kleine meid. Onze dierenarts was al helemaal gek van haar, want ze gaf haar prompt een kusje op haar kopje. Gisteravond lagen Riana en Thor zo lief bij elkaar, alsof ze een beetje steun bij elkaar zochten. Want tja, al die prikjes doen toch een beetje 'auw'. Riana kreeg meteen haar tweede kittenvaccin zodat ze weer een jaartje veilig is. Ik barstte gisteren van trotsheid, want ze zijn beide zo ontzettend flink geweest!
Gisteren zijn ook Thor en Riana mee geweest naar onze dierenarts. Thor is één van onze verlamde Blutsjes met de daarbij horende verlamde blaas. Simpelweg gezegd: Thor kan zelf niet plassen, vandaar dat ik zijn blaas handmatig leeg. Maar het viel me al een tijdje op dat het leek alsof er de ene keer gewoon puur water uit zijn blaasje kwam, om daarna weer gewone plas te zijn. Ik wilde heel graag een blaasprik laten nemen om zijn urine naar het labo te sturen voor een cultuur. Alleen had ik uit pure gewoonte tijdens het verschonen van zijn luier - net voor we naar onze dierenarts vertrokken - zijn blaas geleegd... Stom! Want ondanks dat onze dierenarts toch probeerde urine te prikken, bleek zijn blaasje toch te ieniemienie te zijn en bovendien staken zijn strakke buikspiertjes er een stokje voor. Dan maar geopperd voor een bloedonderzoek en ons ventje werd een beetje lek geprikt. Onze dierenarts neemt bloed af via een adertje in de hals, maar helaas wilde Thor net bij het opzuigen van het bloed niet stil blijven zitten. Dus dan maar via zijn pootje, maar verdorie, daar kwam amper bloed uit. Dan maar zijn andere pootje en hoera, deze keer was het raak! Op de koop toe werd er nog een gaatje in zijn oortje geprikt om te kijken hoe zijn suikerpeil was, want hij drinkt toch best veel. Maar gelukkig bleken die waarden oké te zijn. Hij heeft zich kranig gedragen en ik ben super trots op mijn kleine ventje! Vandaag kwam de uitslag van zijn bloedonderzoek al binnen en zijn witte bloedcellen zijn verhoogd. Waarschijnlijk heeft hij dan toch een blaasontsteking te pakken en moet hij volgende week weer mee naar onze dierenarts. Zijn blik sprak boekdelen toen hij dat hoorde terwijl ik met onze dierenarts aan de lijn hing, haha! Ook Riana wilde ik graag laten onderzoeken omdat zij tijdens de onderzoekjes bij Kat Zoekt Thuis een E. Coli bacterie in haar plas had. Hier zag ik af en toe wat etter uit haar vulva komen, maar sinds gisteren - gelukkig - niet meer. Onze dierenarts vond een bloedonderzoekje zeker geen overbodige luxe, want ze wilde graag haar nierwaarden weten. Maar gelukkig blijkt er buiten haar incontinentie dus niks aan de hand met onze kleine meid. Onze dierenarts was al helemaal gek van haar, want ze gaf haar prompt een kusje op haar kopje. Gisteravond lagen Riana en Thor zo lief bij elkaar, alsof ze een beetje steun bij elkaar zochten. Want tja, al die prikjes doen toch een beetje 'auw'. Riana kreeg meteen haar tweede kittenvaccin zodat ze weer een jaartje veilig is. Ik barstte gisteren van trotsheid, want ze zijn beide zo ontzettend flink geweest!
Vrijdag 19 augustus 2016:
Het zijn bijzonder drukke tijden ten huize De Katten-Brigade! Vandaag met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden voor een aantal onderzoekjes en de komende dagen zal ik proberen updaten welke patiëntjes gegaan zijn. Ruim twee uur zaten we bij onze dierenarts en toen ik thuiskwam moesten de verlamde Blutsjes en luierkindjes alweer verzorgd worden. De uren kruipen weer veel te snel voorbij en het lukt ons niet om alle mails en pb'tjes die dagelijks binnen sijpelen te beantwoorden. We doen ons best, maar de dieren gaan ten alle tijde voor. Wanneer ik diep in de nacht mijn bedje in duik, kan dat alleen maar als ik weet dat alle dieren er verzorgd bij zitten. Maar het is niet te onderschatten de zorg over zovele zorgenkindjes en alles wat bij het runnen van een Blutsjestehuis hoort. Vandaag hebben we ook ontzettend slecht nieuws gekregen wat nog even moet inzinken... Ons Blutshondje Titza kwam een dikke drie weken geleden bij ons wonen en het was ons al gezegd dat ze kanker had gehad. Er zijn een aantal melktumoren verwijderd en we hoopten dat we haar nog een mooie tijd hier konden bieden. Het viel me de eerste dag al op dat er wat etter uit haar vulva kwam, maar daarna kwam er bloed waardoor ik in de veronderstelling was dat ze loops was. Al verbaasde ons dat wel, want er was gezegd dat ze gesteriliseerd was. Nu het bloedverlies bleef aanhouden, vonden we het toch verstandig om haar even aan een onderzoek te onderwerpen. Gelukkig vond Titza alles oké en genoot ze zelfs van de extra aandacht op de behandeltafel. Met een echo werd bevestigd dat ze inderdaad gesteriliseerd is, want de baarmoeder is verwijderd. Maar dan rees de vraag: waar komt dat bloed vandaan? Ons meisje blijkt vaginale kanker te hebben... Verschillende tumorbolletjes konden waargenomen worden. Vreselijk! We ondersteunden haar al met supplementen om de kanker een beetje tegen te gaan, maar nu krijgt ze er nog een resum Metacam bovenop. Hoeveel tijd ons meisje nog rest, weten we niet. Maar we gaan van elke dag een feest maken. Ze heeft gelukkig (nog) geen pijn, ze eet nog goed en ze is nog steeds haar vrolijke zelve. We moeten er alleen op letten dat ze blijft plassen, want de kans bestaat dat haar plasbuis door de kanker dicht gaat groeien. Dit was niet de toekomst die we voor ogen hadden, maar zelfs al had ik geweten dat er nog steeds kanker in haar lijfje woekert, dan was ze nog welkom geweest. Het leven dat we gekozen hebben is niet makkelijk en het afscheid nemen went nooit. Maar ik kan alleen maar dankbaar zijn dat er zovele geweldige wezentjes in mijn leven komen, van mij een beter mens maken en me zoveel leren. Ze zijn niet zomaar dieren, ze zijn onze familie en we zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden! Als ik vanavond een vallende ster zie, dan doe ik één wens en ook al spreek ik hem niet uit... je weet wel wat ik wil zeggen!
Het zijn bijzonder drukke tijden ten huize De Katten-Brigade! Vandaag met 5 patiëntjes naar onze dierenarts gereden voor een aantal onderzoekjes en de komende dagen zal ik proberen updaten welke patiëntjes gegaan zijn. Ruim twee uur zaten we bij onze dierenarts en toen ik thuiskwam moesten de verlamde Blutsjes en luierkindjes alweer verzorgd worden. De uren kruipen weer veel te snel voorbij en het lukt ons niet om alle mails en pb'tjes die dagelijks binnen sijpelen te beantwoorden. We doen ons best, maar de dieren gaan ten alle tijde voor. Wanneer ik diep in de nacht mijn bedje in duik, kan dat alleen maar als ik weet dat alle dieren er verzorgd bij zitten. Maar het is niet te onderschatten de zorg over zovele zorgenkindjes en alles wat bij het runnen van een Blutsjestehuis hoort. Vandaag hebben we ook ontzettend slecht nieuws gekregen wat nog even moet inzinken... Ons Blutshondje Titza kwam een dikke drie weken geleden bij ons wonen en het was ons al gezegd dat ze kanker had gehad. Er zijn een aantal melktumoren verwijderd en we hoopten dat we haar nog een mooie tijd hier konden bieden. Het viel me de eerste dag al op dat er wat etter uit haar vulva kwam, maar daarna kwam er bloed waardoor ik in de veronderstelling was dat ze loops was. Al verbaasde ons dat wel, want er was gezegd dat ze gesteriliseerd was. Nu het bloedverlies bleef aanhouden, vonden we het toch verstandig om haar even aan een onderzoek te onderwerpen. Gelukkig vond Titza alles oké en genoot ze zelfs van de extra aandacht op de behandeltafel. Met een echo werd bevestigd dat ze inderdaad gesteriliseerd is, want de baarmoeder is verwijderd. Maar dan rees de vraag: waar komt dat bloed vandaan? Ons meisje blijkt vaginale kanker te hebben... Verschillende tumorbolletjes konden waargenomen worden. Vreselijk! We ondersteunden haar al met supplementen om de kanker een beetje tegen te gaan, maar nu krijgt ze er nog een resum Metacam bovenop. Hoeveel tijd ons meisje nog rest, weten we niet. Maar we gaan van elke dag een feest maken. Ze heeft gelukkig (nog) geen pijn, ze eet nog goed en ze is nog steeds haar vrolijke zelve. We moeten er alleen op letten dat ze blijft plassen, want de kans bestaat dat haar plasbuis door de kanker dicht gaat groeien. Dit was niet de toekomst die we voor ogen hadden, maar zelfs al had ik geweten dat er nog steeds kanker in haar lijfje woekert, dan was ze nog welkom geweest. Het leven dat we gekozen hebben is niet makkelijk en het afscheid nemen went nooit. Maar ik kan alleen maar dankbaar zijn dat er zovele geweldige wezentjes in mijn leven komen, van mij een beter mens maken en me zoveel leren. Ze zijn niet zomaar dieren, ze zijn onze familie en we zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden! Als ik vanavond een vallende ster zie, dan doe ik één wens en ook al spreek ik hem niet uit... je weet wel wat ik wil zeggen!
Woensdag 17 augustus 2016:
Eindelijk heb ik vandaag een foto van Felv-je Nala kunnen maken zodat ik haar officieel kan voorstellen. Zij kwam samen met mama Serafini bij ons wonen via Kat Zoekt Thuis. Ze stonden al even op de wachtlijst en nu hadden we eindelijk een plekje voor haar en mams vrij. Ondanks dat Nala er (voorlopig) niet ziek uitziet, testte ze toch twee maal positief voor Leucose. Vandaar dat ze in het roze kamertje is komen wonen, bij ons Stafke. Hij leeft helemaal op met zijn twee dames aan zijn zijde en is overdag zelfs buiten in de ren te zien. Nala doet het ontzettend goed en ondanks dat ze best schuw en niet geaaid kan worden, is ze toch heel nieuwsgierig. Ik gok dat het niet zo heel lang meer zal duren vooraleer we een eerste kriebeltje kunnen uitdelen. Ze is gek van natvoer en ze gaat door het dolle heen als er 's avonds een portie uitgedeeld wordt. Dan loopt ze van buiten naar binnen, achter de zetel om niet veel later even te komen piepen en gelijk naar de voerbak te lopen als ik hem heb neergezet. Alle merkjes en smaakjes gaan er als zoete koek in. En da's maar goed ook, want haar weerstand moet hoog blijven en met wat supplementjes proberen we die goed opgekrikt te houden. Wanneer het goed weer is, is ze bijna altijd in de buitenren te vinden. Vooral het uitkijkplekje op het groene huisje is haar ultieme favoriet. Op die manier kan ze zowel het binnenplein in de gaten houden als de (konijnen)weide. Dankbaar dat we ook dit poppetje mochten verwelkomen in ons Blutsjestehuis.
Eindelijk heb ik vandaag een foto van Felv-je Nala kunnen maken zodat ik haar officieel kan voorstellen. Zij kwam samen met mama Serafini bij ons wonen via Kat Zoekt Thuis. Ze stonden al even op de wachtlijst en nu hadden we eindelijk een plekje voor haar en mams vrij. Ondanks dat Nala er (voorlopig) niet ziek uitziet, testte ze toch twee maal positief voor Leucose. Vandaar dat ze in het roze kamertje is komen wonen, bij ons Stafke. Hij leeft helemaal op met zijn twee dames aan zijn zijde en is overdag zelfs buiten in de ren te zien. Nala doet het ontzettend goed en ondanks dat ze best schuw en niet geaaid kan worden, is ze toch heel nieuwsgierig. Ik gok dat het niet zo heel lang meer zal duren vooraleer we een eerste kriebeltje kunnen uitdelen. Ze is gek van natvoer en ze gaat door het dolle heen als er 's avonds een portie uitgedeeld wordt. Dan loopt ze van buiten naar binnen, achter de zetel om niet veel later even te komen piepen en gelijk naar de voerbak te lopen als ik hem heb neergezet. Alle merkjes en smaakjes gaan er als zoete koek in. En da's maar goed ook, want haar weerstand moet hoog blijven en met wat supplementjes proberen we die goed opgekrikt te houden. Wanneer het goed weer is, is ze bijna altijd in de buitenren te vinden. Vooral het uitkijkplekje op het groene huisje is haar ultieme favoriet. Op die manier kan ze zowel het binnenplein in de gaten houden als de (konijnen)weide. Dankbaar dat we ook dit poppetje mochten verwelkomen in ons Blutsjestehuis.
Ons Blutshondje Titza woont hier amper drie weekjes, maar het lijkt alsof ze al jaren een vast lid is van onze bewoners in ons Blutsjestehuis. Bezoekers worden hartelijk begroet en dan loopt ze dartel op het plein. Voor heel even vergeet ze dan dat ze 10+ is en komt de puppy in haar naar boven. Om de dag nadien met hele stijve pootjes rond te lopen, want dan realiseert ze zich dat haar stramme pootjes toch iets minder jong aanvoelen. Iedereen wordt betoverd door haar, maar ze is dan ook zo zachtaardig van karakter. Altijd in voor een aai en een knuffeltje. En ja hoor, bijna iedereen loopt met haar op de arm. Ondertussen is ze goed zindelijk en lijkt haar verlatingsangst ook wat minder te zijn. Hartverwarmend dat ze nooit vergeten wordt door onze Blutsjesvrienden en dat er regelmatig wat lekkers voor haar te vinden is tussen de donatiespulletjes. Gisteren kwam er een pakketje van Martine toe met wat lekkers voor haar en kijk haar eens genieten. Samen maken we er echt een wondere wereld van voor de Blutsjes in ons tehuis.
Dinsdag 16 augustus 2016:
Een aantal van onze Blutsjesvrienden waren een beetje ongerust over onze konijntjes en het RHD2 virus dat zovele slachtoffers maakt. We waren er al een tijdje mee bezig, maar onze dierenarts had erg veel moeite om een flaçonnetje te bemachtigen, tot vandaag! Tussen alle drukte door ben ik met Bunny Lee, Guus en Pluto naar onze dierenarts gereden voor hun tweede vaccinatie dit jaar. Want voordien werden ze al geënt tegen VHS en Myxomatose. Over 7 dagen zouden onze bunnies beschermd moeten zijn tegen het monster dat overal zoveel slachtoffers eist... Een vreselijk monster wat overal kan opduiken en overal mee naartoe gedragen kan worden... Al bij al vind ik de prijs nog wel meevallen: 135 euro voor drie entingen. Het leven van onze bunnies is me in ieder geval toch wel veel meer waard en ik ben blij dat ze geënt zijn. Scheelt ons toch weer een zorg minder, want als het een warme dag is waarbij de muggen en vliegen genieten van het warme weer, dan hield ik mijn hart toch wel even vast. Vorige week had Bunny Lee nog last van een gasaanval waardoor onze dierenarts zich toch een beetje zorgen maakte door de stress van de autorit, maar het leek erop dat Bunny gewoon erg graag meegaat met de auto want na de enting vond er een grote poetsbeurt plaats en ook Guusje mocht in de kusjes delen. Tja, als ie maar in de belangstelling staat, haha!
Een aantal van onze Blutsjesvrienden waren een beetje ongerust over onze konijntjes en het RHD2 virus dat zovele slachtoffers maakt. We waren er al een tijdje mee bezig, maar onze dierenarts had erg veel moeite om een flaçonnetje te bemachtigen, tot vandaag! Tussen alle drukte door ben ik met Bunny Lee, Guus en Pluto naar onze dierenarts gereden voor hun tweede vaccinatie dit jaar. Want voordien werden ze al geënt tegen VHS en Myxomatose. Over 7 dagen zouden onze bunnies beschermd moeten zijn tegen het monster dat overal zoveel slachtoffers eist... Een vreselijk monster wat overal kan opduiken en overal mee naartoe gedragen kan worden... Al bij al vind ik de prijs nog wel meevallen: 135 euro voor drie entingen. Het leven van onze bunnies is me in ieder geval toch wel veel meer waard en ik ben blij dat ze geënt zijn. Scheelt ons toch weer een zorg minder, want als het een warme dag is waarbij de muggen en vliegen genieten van het warme weer, dan hield ik mijn hart toch wel even vast. Vorige week had Bunny Lee nog last van een gasaanval waardoor onze dierenarts zich toch een beetje zorgen maakte door de stress van de autorit, maar het leek erop dat Bunny gewoon erg graag meegaat met de auto want na de enting vond er een grote poetsbeurt plaats en ook Guusje mocht in de kusjes delen. Tja, als ie maar in de belangstelling staat, haha!
Maandag 15 augustus 2016:
Ik heb niet zo heel veel tijd voor een update vandaag omdat we best een druk weekend achter de rug hebben en daarom extra werk moeten inhalen. Zaterdag kwamen er lieve mensen tot hier afgezakt om ons uit de nood te helpen met een klusje en oh, wat zijn we dankbaar dat mensen die we voordien niet kenden zomaar een helpende hand reiken. Dankjewel Mieke, Rosette en de twee Marc'en! Chantal kwam die dag ook een Blutsje langsbrengen die er niet zo goed aan toe is en extra medische zorg nodig heeft. Vandaag werden onze Blutsjes verwend met allerlei spulletjes en knuffeltjes door: Ingrid, Susan en een familielied helemaal uit Engeland, Wiet, Heidi en haar gezinnetje en Lore en haar mams. Een drukke, maar fijne dag! De bewoners liggen nu bij te komen en van de rust te genieten en daarom heeft Sab jullie meegenomen op een korte reis door ons Blutsjestehuis. Geniet ervan!
Ik heb niet zo heel veel tijd voor een update vandaag omdat we best een druk weekend achter de rug hebben en daarom extra werk moeten inhalen. Zaterdag kwamen er lieve mensen tot hier afgezakt om ons uit de nood te helpen met een klusje en oh, wat zijn we dankbaar dat mensen die we voordien niet kenden zomaar een helpende hand reiken. Dankjewel Mieke, Rosette en de twee Marc'en! Chantal kwam die dag ook een Blutsje langsbrengen die er niet zo goed aan toe is en extra medische zorg nodig heeft. Vandaag werden onze Blutsjes verwend met allerlei spulletjes en knuffeltjes door: Ingrid, Susan en een familielied helemaal uit Engeland, Wiet, Heidi en haar gezinnetje en Lore en haar mams. Een drukke, maar fijne dag! De bewoners liggen nu bij te komen en van de rust te genieten en daarom heeft Sab jullie meegenomen op een korte reis door ons Blutsjestehuis. Geniet ervan!
Zondag 14 augustus 2016:
Ook voor Serafini deed Kat Zoekt Thuis een aanvraag bij ons. Een best triest uitziend katje en dat is ze qua gezondheid ook... Een tijdje geleden werd zij binnengebracht samen met haar dochtertje en tijdens het nemen van een Fiv en Felv-test bleek mams besmet te zijn met Leucose. Het kon ook haast niet anders, want ze had allerlei kwaaltjes van Stomatitis tot staartnecrose. Haar bekje werd grondig voorzien van het nodige tandheelkunde-werk, waardoor ze nu nog rondloopt met 4 hoektandjes. Het wegnemen van de tanden zorgt ervoor dat ontstekingen maar beperkt terugkomen. Een maandje later werd ze opnieuw getest en verbazingwekkend kleurde de test nu negatief voor Felv. Heel soms gebeurt het dat katjes Leucose weten te overwinnen. Helaas is hier nog maar weinig onderzoek naar gedaan, maar het kan dus wel. Al zou het ons en de vrijwilligers van Kat Zoekt Thuis verbazen, want mams ziet er toch maar ziekjes uit. Ze is een klein fragiel poppetje en met alle medische kwaaltjes hebben we besloten om haar op te nemen in ons Blutsjestehuis. Na een tijdje op de wachtlijst te hebben gestaan, mocht ze samen met haar dochtertje bij Stafke in het roze kamertje komen wonen. Serafini houdt ons de hele tijd in de gaten vanaf de krabpaal en ondanks dat ze niet geaaid wilt worden, loopt ze gelukkig niet weg. Als het zonnetje schijnt, zien we haar ook in de buitenren genieten en dan maakt ons hartje een sprongetje. Serafini mag hier gewoon zijn wie ze is en haar medische kwaaltjes nemen we voor lief. Ze is gelukkig en dat maakt dat ik de beste (onbetaalde) job ter wereld heb! Omdat ons meisje vast een heleboel keren naar de dierenarts zal moeten gaan, zoeken we een suikertante of -nonkel die haar met een bedragje naar keuze per maand wilt sponsoren. We kunnen Blutsjes zoals Serafini alleen maar blijven helpen en opnemen door de steun van onze grote Blutsjesfamilie. Welkom mooie meid in jouw furrrever thuisje, hoe lang die forever ook mag zijn!
Ook voor Serafini deed Kat Zoekt Thuis een aanvraag bij ons. Een best triest uitziend katje en dat is ze qua gezondheid ook... Een tijdje geleden werd zij binnengebracht samen met haar dochtertje en tijdens het nemen van een Fiv en Felv-test bleek mams besmet te zijn met Leucose. Het kon ook haast niet anders, want ze had allerlei kwaaltjes van Stomatitis tot staartnecrose. Haar bekje werd grondig voorzien van het nodige tandheelkunde-werk, waardoor ze nu nog rondloopt met 4 hoektandjes. Het wegnemen van de tanden zorgt ervoor dat ontstekingen maar beperkt terugkomen. Een maandje later werd ze opnieuw getest en verbazingwekkend kleurde de test nu negatief voor Felv. Heel soms gebeurt het dat katjes Leucose weten te overwinnen. Helaas is hier nog maar weinig onderzoek naar gedaan, maar het kan dus wel. Al zou het ons en de vrijwilligers van Kat Zoekt Thuis verbazen, want mams ziet er toch maar ziekjes uit. Ze is een klein fragiel poppetje en met alle medische kwaaltjes hebben we besloten om haar op te nemen in ons Blutsjestehuis. Na een tijdje op de wachtlijst te hebben gestaan, mocht ze samen met haar dochtertje bij Stafke in het roze kamertje komen wonen. Serafini houdt ons de hele tijd in de gaten vanaf de krabpaal en ondanks dat ze niet geaaid wilt worden, loopt ze gelukkig niet weg. Als het zonnetje schijnt, zien we haar ook in de buitenren genieten en dan maakt ons hartje een sprongetje. Serafini mag hier gewoon zijn wie ze is en haar medische kwaaltjes nemen we voor lief. Ze is gelukkig en dat maakt dat ik de beste (onbetaalde) job ter wereld heb! Omdat ons meisje vast een heleboel keren naar de dierenarts zal moeten gaan, zoeken we een suikertante of -nonkel die haar met een bedragje naar keuze per maand wilt sponsoren. We kunnen Blutsjes zoals Serafini alleen maar blijven helpen en opnemen door de steun van onze grote Blutsjesfamilie. Welkom mooie meid in jouw furrrever thuisje, hoe lang die forever ook mag zijn!
Klein luierkindje Riana woont hier nu een dikke week en eigenlijk was ze meteen ingeburgerd. Verlamde kittentje Chamar vindt haar geweldig en schuifelt de hele tijd achter haar aan om aan te geven dat hij wilt spelen. Ondanks dat het op het filmpje amper te zien is, is Riana echt piepklein en dat maakt haar meteen zo schattig. Kroelen kan ze als de beste en het zeteltje heeft ze al helemaal ingepalmd en tot haar favoriete slaapplekje gekroond. Al durft ze regelmatig ook wel op de kast met propere was te klimmen en tot groot jolijt van de verlamde Blutsjes donderen er dan met regelmaat mandjes naar beneden. 's Morgens is het dan ook geen gek zicht om ineens slapende kopjes aan de kast te zien, mét hun kontjes in fris gewassen mandjes. Volgende week staat er een afspraak bij onze dierenarts op het programma om een blaasprik te nemen bij Riana zodat de urine in het labo onderzocht kan worden. Daarstraks merkte ik ook een beetje etter op die uit haar vulva kwam, dus hopelijk komen we nu te weten waarom ze steeds kleine druppeltjes urine verliest. Niet dat het haar iets deert en ons ook niet, maar het zou wel mooi zijn mochten we toch die infectie in haar urine de baas krijgen!
Zaterdag 13 augustus 2016:
Afgelopen dagen hebben we grote zorgen gehad om ons verlamde Blutsje Noro. Vorige week zag ik bij het legen van zijn blaas dat hij een blaasontsteking te pakken had. En ondanks dat ik er snel genoeg bij was met medicatie, werd het zo erg dat ik op den duur enkel bloed uit zijn blaasje drukte. Op zich is een blaasinfectie een goed te behandelen aandoening, alleen kan het bij verlamde katjes snel de verkeerde kant uitgaan. Zeker als de infectie naar de nieren trekt, dan kan het zo fataal zijn... Dus zette ik alles op alles om hem zo snel mogelijk van die vervelende infectie te verlossen. Zijn dieet bestond uit Renal voer en in zijn drinkwater kreeg hij een kuurtje Cranberry. Dinsdag mocht hij mee naar onze dierenarts en daar werd er een blaasprik genomen. De urine werd naar het labo gestuurd voor een cultuur om te kijken welke antibiotica eventueel resistent is tegen de bacteriële infectie. We hebben de uitslag helaas nog steeds niet ontvangen, maar het goede nieuws is dat de spuit Convenia - die hij voor de zekerheid ingespoten kreeg - zijn werk doet en dat ik vanaf woensdag zijn urine steeds beter en geler zag worden. Vanmorgen is hij uit de ziekenboeg ontslagen en mocht hij weer vrolijk bij de andere verlamde Blutsjes gaan schuifelen. Oefff!
Afgelopen dagen hebben we grote zorgen gehad om ons verlamde Blutsje Noro. Vorige week zag ik bij het legen van zijn blaas dat hij een blaasontsteking te pakken had. En ondanks dat ik er snel genoeg bij was met medicatie, werd het zo erg dat ik op den duur enkel bloed uit zijn blaasje drukte. Op zich is een blaasinfectie een goed te behandelen aandoening, alleen kan het bij verlamde katjes snel de verkeerde kant uitgaan. Zeker als de infectie naar de nieren trekt, dan kan het zo fataal zijn... Dus zette ik alles op alles om hem zo snel mogelijk van die vervelende infectie te verlossen. Zijn dieet bestond uit Renal voer en in zijn drinkwater kreeg hij een kuurtje Cranberry. Dinsdag mocht hij mee naar onze dierenarts en daar werd er een blaasprik genomen. De urine werd naar het labo gestuurd voor een cultuur om te kijken welke antibiotica eventueel resistent is tegen de bacteriële infectie. We hebben de uitslag helaas nog steeds niet ontvangen, maar het goede nieuws is dat de spuit Convenia - die hij voor de zekerheid ingespoten kreeg - zijn werk doet en dat ik vanaf woensdag zijn urine steeds beter en geler zag worden. Vanmorgen is hij uit de ziekenboeg ontslagen en mocht hij weer vrolijk bij de andere verlamde Blutsjes gaan schuifelen. Oefff!
Gistermorgen bij het openen van de konijnendeur zag ik al gelijk dat onze Bunny Lee zich helemaal niet lekker voelde. Normaal gezien komen de konijntjes me tegemoet gelopen en beginnen ze snel aan hun dagtaak: groen wegknabbelen op de weide. Maar deze keer bleef Bunny liggen, met een pijnlijke grimas. Ik wist gelijk dat hij gas had en ik gaf hem snel een portie Metacam. Primperan om zijn darmpjes in beweging te laten blijven en een anti-gas middel had ik helaas niet meer in huis, dus werd het een ritje dierenarts. Zijn buikje borrelde volop en het was duidelijk dat de Metacam niet voor de nodige opluchting zorgde. Dus stelden we een tijdelijke ziekenboeg op, inclusief warmtelamp want hij had wat ondertemperatuur. Bij de dierenarts kreeg Bunny Lee alle nodige producten onderhuids toegediend en 's avonds moest ik nog een portie Cisaral Drops geven, wat ervoor zorgt dat het gas wegtrekt. Gelukkig werd er 's avonds volop eten weggeknabbeld en leek het ergste voorbij. Guusje mocht ook de nacht binnen komen doorbrengen, want die zat al de hele dag buiten te zielepieten in zijn eentje. Vanmorgen werd Bunny uit de ziekenboeg ontslagen en zagen we hem weer binkies maken. Gas is doodsoorzaak nummer één bij konijntjes en dan moet er snel gehandeld worden. Het wordt ook wel 'the silent killer' genoemd omdat het soms helemaal niet opvalt... De darmen van konijnen mogen nooit of te nimmer stil vallen en dat is net de reden waarom een konijn altijd moet eten. Een konijn mag niet vasten of nuchter zijn voor een operatie. We zijn daarom ook zo ontzettend opgelucht dat alles in orde gekomen is en dat onze gekkerd sterk genoeg was om dit obstakel te overwinnen!
Vrijdag 12 augustus 2016:
Ik kan niet ontkennen dat afgelopen maanden heel erg zwaar waren... Zowel voor de dieren als voor ons! Inmiddels hebben we afgerekend met een aantal (oude) demonen en bouwen we weer volop aan een toekomst in ons nieuwe Blutsjestehuis. Ook Klaus is weer helemaal de gekke sok van vroeger! Het deed me pijn om hem afgelopen maanden te zien. Helemaal niet zoals we hem kenden en het leek wel alsof hij zichzelf een beetje in de brand verloren was. Maar sinds we hier wonen is het eigenlijk alleen maar bergop met hem gegaan en ik kan nu werkelijk zeggen dat de oude Klaus 'back' is en hoe! Niets mooier om het weekend in te gaan met een spelende Klaus. De lange pauzes tussen het spelen door nemen we voor lief. Want ons Kaukausje (zijn bijnaam!) raakte nogal snel afgeleid en al helemaal toen gillende trilkitten Hanna er aan kwam gedrenteld. Ik geloof dat Hanna de laatste tijd op bijna elk filmpje te horen of zien is. Van zodra ik me nog maar hurk komt ze er al aan om geknuffeld te worden. Gekke doos toch!
Ik kan niet ontkennen dat afgelopen maanden heel erg zwaar waren... Zowel voor de dieren als voor ons! Inmiddels hebben we afgerekend met een aantal (oude) demonen en bouwen we weer volop aan een toekomst in ons nieuwe Blutsjestehuis. Ook Klaus is weer helemaal de gekke sok van vroeger! Het deed me pijn om hem afgelopen maanden te zien. Helemaal niet zoals we hem kenden en het leek wel alsof hij zichzelf een beetje in de brand verloren was. Maar sinds we hier wonen is het eigenlijk alleen maar bergop met hem gegaan en ik kan nu werkelijk zeggen dat de oude Klaus 'back' is en hoe! Niets mooier om het weekend in te gaan met een spelende Klaus. De lange pauzes tussen het spelen door nemen we voor lief. Want ons Kaukausje (zijn bijnaam!) raakte nogal snel afgeleid en al helemaal toen gillende trilkitten Hanna er aan kwam gedrenteld. Ik geloof dat Hanna de laatste tijd op bijna elk filmpje te horen of zien is. Van zodra ik me nog maar hurk komt ze er al aan om geknuffeld te worden. Gekke doos toch!
Peggy wandelt vandaag de Dodentocht voor onze Blutsjes. De mensen die haar gesponsord hebben en haar graag willen volgen, zie info fotootje. Dankjewel lieve Peggy, we wensen jou veel succes en doorzettingsvermogen toe!
Liefs, Diny, Sab en de Blutsjes
Liefs, Diny, Sab en de Blutsjes
Donderdag 11 augustus 2016:
Toen ons kleine Aspro'tje uit Griekenland arriveerde, was het niet zo simpel om hem de nodige verzorging te bieden. Zijn traumatische ervaringen die hij als zwerfkatje beleefde en het auto-ongeluk dat hij meemaakte - waardoor hij verlamd achterbleef -, maakte van hem een katje zonder zelfvertrouwen. Bij de minste aanraking ging hij in protest, spande zijn rugje zo hard op dat het onmogelijk was om hem op te pakken. Hij haalde vaak uit, maar waar hij niet op gerekend had was mijn doorzettingsvermogen. Met liefde kan je bergen verzetten en zo verdween Aspro's gebrek aan (zelf)vertrouwen. Van aaitjes begon hij te genieten, tot het punt dat ik hem zelfs kon oppakken, in bad kon zetten en zelfs zijn blaas leeg kon maken. Dat laatste is erg noodzakelijk om blaasinfecties te voorkomen! Trots was ik, trots op hem dat hij al zijn vertrouwen in mijn handen lag. Een dier vertrouwt een mens ook alleen maar als er een complete (en terechte!) gevoel van vertrouwen naar het dier toe is! Het auto-ongeluk in Griekenland had ook een serieuze wonde veroorzaakt. De vrijwilligers ter plekke hebben zo ontzettend hard hun best gedaan en eerlijk gezegd dacht ik dat de wonde hier snel zou genezen. Ik haalde alle dikke korsten eraf en begon met de nodige verzorging. Maar er blijft etter uitkomen. Normaal gezien had de wonde al dicht moeten zijn, vooral omdat het op zo'n makkelijke plek zit. Begin deze week werd er een RX van Aspro's rugje genomen bij onze dierenarts en vroeg ik ook om een swap van de wonde naar het labo te sturen zodat er een cultuur van gemaakt kan worden. Het kan zijn dat er bacterieel toch iets meer aan de hand is en dat we met de nodige antibiotica aan de slag moeten. We hopen daarom zo snel mogelijk de uitslag van het labo te krijgen. Want onze Aspro zit zowaar vol ongeduld te wachten tot hij bij de andere verlamde Blutsjes kan gaan schuifelen. Hij heeft een minuscuul schimmelplekje waar ik hem tegen behandel en ik hoop dat we eind volgende week zijn droom kunnen waarmaken en hem kunnen kennis laten maken met de andere bewoners. Ik ben er haast zeker van dat hij Riana en Chamar als zijn nieuwe speelmaatjes zal uitkiezen, want ook in Griekenland speelde hij vaak met kittentjes. We kijken er al met volle teugen naar uit!
Toen ons kleine Aspro'tje uit Griekenland arriveerde, was het niet zo simpel om hem de nodige verzorging te bieden. Zijn traumatische ervaringen die hij als zwerfkatje beleefde en het auto-ongeluk dat hij meemaakte - waardoor hij verlamd achterbleef -, maakte van hem een katje zonder zelfvertrouwen. Bij de minste aanraking ging hij in protest, spande zijn rugje zo hard op dat het onmogelijk was om hem op te pakken. Hij haalde vaak uit, maar waar hij niet op gerekend had was mijn doorzettingsvermogen. Met liefde kan je bergen verzetten en zo verdween Aspro's gebrek aan (zelf)vertrouwen. Van aaitjes begon hij te genieten, tot het punt dat ik hem zelfs kon oppakken, in bad kon zetten en zelfs zijn blaas leeg kon maken. Dat laatste is erg noodzakelijk om blaasinfecties te voorkomen! Trots was ik, trots op hem dat hij al zijn vertrouwen in mijn handen lag. Een dier vertrouwt een mens ook alleen maar als er een complete (en terechte!) gevoel van vertrouwen naar het dier toe is! Het auto-ongeluk in Griekenland had ook een serieuze wonde veroorzaakt. De vrijwilligers ter plekke hebben zo ontzettend hard hun best gedaan en eerlijk gezegd dacht ik dat de wonde hier snel zou genezen. Ik haalde alle dikke korsten eraf en begon met de nodige verzorging. Maar er blijft etter uitkomen. Normaal gezien had de wonde al dicht moeten zijn, vooral omdat het op zo'n makkelijke plek zit. Begin deze week werd er een RX van Aspro's rugje genomen bij onze dierenarts en vroeg ik ook om een swap van de wonde naar het labo te sturen zodat er een cultuur van gemaakt kan worden. Het kan zijn dat er bacterieel toch iets meer aan de hand is en dat we met de nodige antibiotica aan de slag moeten. We hopen daarom zo snel mogelijk de uitslag van het labo te krijgen. Want onze Aspro zit zowaar vol ongeduld te wachten tot hij bij de andere verlamde Blutsjes kan gaan schuifelen. Hij heeft een minuscuul schimmelplekje waar ik hem tegen behandel en ik hoop dat we eind volgende week zijn droom kunnen waarmaken en hem kunnen kennis laten maken met de andere bewoners. Ik ben er haast zeker van dat hij Riana en Chamar als zijn nieuwe speelmaatjes zal uitkiezen, want ook in Griekenland speelde hij vaak met kittentjes. We kijken er al met volle teugen naar uit!
Woensdag 10 augustus 2016:
Gisteren zijn we met een aantal patiëntjes naar onze dierenarts gereden, waaronder ons diabeetje Hillie. Zij moest nog een keertje getest worden en ondanks dat ik wist dat ze zich goed in haar velletje voelde, was het toch even schrikken dat haar suikerspiegel een normale waarde weergaf! Zo snel had ik het immers nog niet verwacht... Van een doodziek katje die Neuropathy had doordat ze te lang heeft rondgelopen met onbehandelde suikerziekte, zijn we op amper 3 weken Prozinc spuiten naar een happy katje gegaan. Haar waarde gaf 5.4 aan, terwijl we twee weken geleden nog op 14 zaten. We moeten haar nu wel goed in de gaten houden, want een hypo is altijd mogelijk met zo'n waarde. Het liefst ziet onze dierenarts haar waarde toch nog ietsje hoger. Maar ik ben echt ontzettend opgelucht dat ons meisje zich weer goed voelt. Van haar Neuropathy is niets meer te merken en ze heeft haar plekje hier echt gevonden in ons Blutsjestehuis. Gisteren was ze wel iets minder opgezet bij de dierenarts en dat is duidelijk aan haar blik te zien. Boos of niet, ik blijf fan van haar oude, (eigen)wijze ogen. Het is een mapje van alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt, neergepend in haar oogjes en leesbaar voor iedereen die in haar oogjes kijkt.
Gisteren zijn we met een aantal patiëntjes naar onze dierenarts gereden, waaronder ons diabeetje Hillie. Zij moest nog een keertje getest worden en ondanks dat ik wist dat ze zich goed in haar velletje voelde, was het toch even schrikken dat haar suikerspiegel een normale waarde weergaf! Zo snel had ik het immers nog niet verwacht... Van een doodziek katje die Neuropathy had doordat ze te lang heeft rondgelopen met onbehandelde suikerziekte, zijn we op amper 3 weken Prozinc spuiten naar een happy katje gegaan. Haar waarde gaf 5.4 aan, terwijl we twee weken geleden nog op 14 zaten. We moeten haar nu wel goed in de gaten houden, want een hypo is altijd mogelijk met zo'n waarde. Het liefst ziet onze dierenarts haar waarde toch nog ietsje hoger. Maar ik ben echt ontzettend opgelucht dat ons meisje zich weer goed voelt. Van haar Neuropathy is niets meer te merken en ze heeft haar plekje hier echt gevonden in ons Blutsjestehuis. Gisteren was ze wel iets minder opgezet bij de dierenarts en dat is duidelijk aan haar blik te zien. Boos of niet, ik blijf fan van haar oude, (eigen)wijze ogen. Het is een mapje van alles wat ze in haar leven heeft meegemaakt, neergepend in haar oogjes en leesbaar voor iedereen die in haar oogjes kijkt.
Ons verlamde Blutsje Thor is mijn absolute hartendiefje. Hij kwam vorig jaar bij ons wonen toen hij een kittentje van amper een week of 8 was. Hij is altijd erg klein gebleven, maar ik moet toegeven dat hij er de laatste tijd toch wel erg volwassen uitziet. Al zal hij vast een tenger ventje blijven. Zijn verlamde achterpootjes zijn altijd een beetje vreemd geweest tegenover onze andere verlamde Blutsjes en dat maakt hem ietsje beperkter in het beklimmen van krabpalen. Niet dat het hem deert, want normaal gezien kan hij zelf tot in het radiator-hangmandje klimmen. Maar waarom zou hij het zichzelf moeilijk maken als ik hem help bij de minst smekende blik of bij het horen van zijn schrille piepgeluidje? Want dan hoor ik hem roepen: komaan mams, help nou eens even? Als hij voor het trapje zit te wachten, dan weet ik dat ik zijn kontje de lucht moet in heffen en dat hij dan met zijn voorpootjes het trapje en het radiator-hangmandje oploopt tot hij zijn bestemming bereikt heeft. Zo kan hij uren naar buiten gluren, want het raam geeft immers uit op het binnenplein waar de grote groep Blutsjes woont. 's Morgens straalt het zonnetje al zijn warmte op het raam en dan ligt hij meestal met groter broer Klaus een aantal uurtjes te zonnebaden. Mijn heerlijke knulletje toch!
Dinsdag 09 augustus 2016:
Kat Zoekt Thuis schakelde onze hulp in en vroeg of we kleine Riana in ons Blutsjestehuis konden opnemen. Zij kwam bij hen binnen nadat ze onder de motorkap van een auto gevonden werd en in eerste instantie was ze doodsbang. Dat veranderde gelukkig en ons kleine meisje blijkt gewoon één grote brok liefde te zijn. Maar ondanks haar guitige snoetje, geweldig lieve karaktertje en de meer-dan-leuke kittencapriooltjes die ze uithaalt, bleek ze onplaatsbaar. Riana heeft namelijk blaasproblemen. We moeten nog even uitzoeken wat er precies allemaal aan de hand is in haar kleine lichaampje, maar feit is dat de dokters bij Kat Zoekt Thuis op een bacterie in haar plas stuitten. Die probeerden ze aan te pakken met verschillende antibiotica's, maar haar blaasprobleem bleef. Ze gaat zelfstandig naar de kattenbak, maar her en der verliest ze - onbewust - kleine plasjes en is er zelfs sprake van een overloopblaas. Genoeg redenen om geen thuis te vinden, want op een urine-lekkende-kat zitten maar bitter weinig mensen te wachten. Bij Riana gaat het dus allesbehalve om een gedragsprobleem, maar om een medisch probleem en laten wij er nou net zijn voor zulke Blutsjes! Om hygiënische reden krijgt ze overdag een luiertje om haar kont gemeten en laat die Fancy Pants nou net gegoten rond haar billetjes zitten! Omwille van de bacterie moet ze een luiertje aan, om de andere (verlamde) Blutsjes te beschermen. Maar ze maakt er helemaal geen punt van. Zelfs met een luier om haar kont beklimt ze de hoogste krabpalen, doet ze gek met de rest van de bende en komt ze af en toe een knuffeltje halen. Ze heeft een paar daagjes in de ziekenboeg gewoond om haar gedrag wat te leren kennen, maar ik vond dat ze er helemaal klaar voor was om bij de andere bewoners te gaan wonen. Ze werd gelijk welkom geheten door Tim, met kitten Chamar heeft ze dikke pret en Ballerina gedraagt zich als een grote zus. Kortom: ons meisje voelt zich helemaal thuis op haar nieuwe plekje.
Kat Zoekt Thuis schakelde onze hulp in en vroeg of we kleine Riana in ons Blutsjestehuis konden opnemen. Zij kwam bij hen binnen nadat ze onder de motorkap van een auto gevonden werd en in eerste instantie was ze doodsbang. Dat veranderde gelukkig en ons kleine meisje blijkt gewoon één grote brok liefde te zijn. Maar ondanks haar guitige snoetje, geweldig lieve karaktertje en de meer-dan-leuke kittencapriooltjes die ze uithaalt, bleek ze onplaatsbaar. Riana heeft namelijk blaasproblemen. We moeten nog even uitzoeken wat er precies allemaal aan de hand is in haar kleine lichaampje, maar feit is dat de dokters bij Kat Zoekt Thuis op een bacterie in haar plas stuitten. Die probeerden ze aan te pakken met verschillende antibiotica's, maar haar blaasprobleem bleef. Ze gaat zelfstandig naar de kattenbak, maar her en der verliest ze - onbewust - kleine plasjes en is er zelfs sprake van een overloopblaas. Genoeg redenen om geen thuis te vinden, want op een urine-lekkende-kat zitten maar bitter weinig mensen te wachten. Bij Riana gaat het dus allesbehalve om een gedragsprobleem, maar om een medisch probleem en laten wij er nou net zijn voor zulke Blutsjes! Om hygiënische reden krijgt ze overdag een luiertje om haar kont gemeten en laat die Fancy Pants nou net gegoten rond haar billetjes zitten! Omwille van de bacterie moet ze een luiertje aan, om de andere (verlamde) Blutsjes te beschermen. Maar ze maakt er helemaal geen punt van. Zelfs met een luier om haar kont beklimt ze de hoogste krabpalen, doet ze gek met de rest van de bende en komt ze af en toe een knuffeltje halen. Ze heeft een paar daagjes in de ziekenboeg gewoond om haar gedrag wat te leren kennen, maar ik vond dat ze er helemaal klaar voor was om bij de andere bewoners te gaan wonen. Ze werd gelijk welkom geheten door Tim, met kitten Chamar heeft ze dikke pret en Ballerina gedraagt zich als een grote zus. Kortom: ons meisje voelt zich helemaal thuis op haar nieuwe plekje.
Ons verlamde Blutsje Elpida uit Cyprus woont nu anderhalve week in ons Blutsjestehuis en ze doet het fantastisch! De eerste paar dagen heeft in ze in afzondering in de grote slaapkamer doorgebracht, tot groot ongenoegen van de andere bewoners. Want in de namiddag liggen er net een heleboel Blutsjes graag daar siësta te vieren. Maar op die manier kon ze op haar gemak acclimatiseren en wennen aan haar nieuwe thuis. Eind vorige week vond ik het tijd om het deurtje te openen en ging het gelijk wonderwel goed tussen Elpida en de andere Blutsjes. Klaus was zowaar stapelgek op haar. Hij lag constant in haar buurt, ging haar achterna als ze op ontdekkingstocht ging. Maar helaas is de liefde al bekoeld, want Elpida beantwoordde niet aan zijn gevoelens, haha. De grote slaapkamer is nog steeds het plekje waar ze het liefste vertoeft en vooral de ballenbaan is erg in trek. Vannacht - tijdens mijn laatste verzorgronde - was ze weer zo gek in de weer met de ballenbaan, dat ik het niet kon laten om er een filmpje van te maken. Gekke, mooi meid!
Maandag 08 augustus 2016:
Vandaag is het internationale kattendag. Normaal doe ik niet zo aan die gekte mee, want uiteindelijk moet er elke dag aandacht besteed worden aan de vele thuisloze dieren en dieren uit de vleesindustrie. Maar ik vond het deze keer wel een leuke gelegenheid om al onze donateurs en suikertantes en -nonkels te bedanken, want dankzij jullie steun vieren onze Blutsjes elke dag 'Kattendag'. Elke dag kunnen we hen de beste (medische) zorg bieden, kunnen we knorrende buikjes vullen en worden dromen beleefd op de zachtste kussentjes en dekentjes,... allemaal dankzij jullie! En kunnen we zelfs ook andere Blutsdiertjes een plekje bieden! Afgelopen weken hebben we weer ontzettend veel cadeautjes gekregen van een heleboel lieve mensen. Een fotocollage maken lukte helaas niet meer omdat dan de magie van de cadeautjes verloren zou gegaan zijn. Maar we appreciëren elk pakketje dat hier geleverd wordt en elk centje - hoe groot of hoe klein ook - dat op onze rekening overgemaakt wordt ontzettend hard. Ik val best vaak in herhaling, maar het kan niet vaak genoeg gezegd worden: zonder jullie steun geen Blutsjestehuis, simpel! Ik ben dankbaar voor alle lieve mensen in ons leven, die onze Blutsjes onvoorwaardelijke liefde bieden. Van op afstand of door knuffeltjes middels een bezoekje. Mijn hart vandaag gaat echter uit naar de zwerfkatjes die geen thuisje hebben, die geen veilige haven hebben en die honger lijden. Ooit wil ik voor hen weer iets gaan doen. Voor de verwilderde niemandskatten die net zo'n veilige haven nodig hebben als welke andere kat. Mits hard werken en steun van onze Blutjesvrienden lukt me dat misschien ooit wel en voor de dieren uit de vleesindustrie ook. Voor nu kijk ik naar de verlamde Blutsjes die veilig hier zitten, naar de Blutsjes op het binnenplein die lekker van het zonnetje genieten, naar Titza die ligt te snurken in haar mand en naar de konijntjes die vandaag waanzinnig veel gegeten hebben en huilt mijn hart om de zovele niemandskatten. Ik denk aan jullie lieverds en ik doe mijn verdomde best om nog meer te kunnen helpen...
Vandaag is het internationale kattendag. Normaal doe ik niet zo aan die gekte mee, want uiteindelijk moet er elke dag aandacht besteed worden aan de vele thuisloze dieren en dieren uit de vleesindustrie. Maar ik vond het deze keer wel een leuke gelegenheid om al onze donateurs en suikertantes en -nonkels te bedanken, want dankzij jullie steun vieren onze Blutsjes elke dag 'Kattendag'. Elke dag kunnen we hen de beste (medische) zorg bieden, kunnen we knorrende buikjes vullen en worden dromen beleefd op de zachtste kussentjes en dekentjes,... allemaal dankzij jullie! En kunnen we zelfs ook andere Blutsdiertjes een plekje bieden! Afgelopen weken hebben we weer ontzettend veel cadeautjes gekregen van een heleboel lieve mensen. Een fotocollage maken lukte helaas niet meer omdat dan de magie van de cadeautjes verloren zou gegaan zijn. Maar we appreciëren elk pakketje dat hier geleverd wordt en elk centje - hoe groot of hoe klein ook - dat op onze rekening overgemaakt wordt ontzettend hard. Ik val best vaak in herhaling, maar het kan niet vaak genoeg gezegd worden: zonder jullie steun geen Blutsjestehuis, simpel! Ik ben dankbaar voor alle lieve mensen in ons leven, die onze Blutsjes onvoorwaardelijke liefde bieden. Van op afstand of door knuffeltjes middels een bezoekje. Mijn hart vandaag gaat echter uit naar de zwerfkatjes die geen thuisje hebben, die geen veilige haven hebben en die honger lijden. Ooit wil ik voor hen weer iets gaan doen. Voor de verwilderde niemandskatten die net zo'n veilige haven nodig hebben als welke andere kat. Mits hard werken en steun van onze Blutjesvrienden lukt me dat misschien ooit wel en voor de dieren uit de vleesindustrie ook. Voor nu kijk ik naar de verlamde Blutsjes die veilig hier zitten, naar de Blutsjes op het binnenplein die lekker van het zonnetje genieten, naar Titza die ligt te snurken in haar mand en naar de konijntjes die vandaag waanzinnig veel gegeten hebben en huilt mijn hart om de zovele niemandskatten. Ik denk aan jullie lieverds en ik doe mijn verdomde best om nog meer te kunnen helpen...
Onze konijntjes mogen overdag een ganse dag over de weide en stallen beschikken, maar 's nachts moeten ze veilig hun bedje opzoeken en gaat de staldeur dicht. 's Morgensvroeg is het mijn eerste taakje om de deur van de stal open te zetten zodat Bunny Lee en Guus weer naar hartelust groen kunnen knabbelen en de hele dag binkies kunnen maken. Het is niet altijd zo evident om hen naar bed te krijgen, want dan denken ze: oh, leuk, jij speelt een spelletje met ons. Dan zetten ze me schaakmat door naar de stal te lopen, om dan plots omkeer te maken en naar het achterste stukje van de weide te sprinten. Maar de gekkerds hadden in de gaten dat ik deze keer aan het filmen was, want ze zaten zowaar voorbeeldig dichter tegen de stallen aan en gingen (bijna) in één keer naar hun bedje toe. Pluto moet nog een klein beetje tammer worden en dan mag ook hij de sluis verlaten en op de weide gaan wonen. En of hij dat leuk gaat vinden! Dat kleine ventje knabbelt op een dag wat weg. Waar hij al dat voer steekt is mij een raadsel!
Zondag 07 augustus 2016:
Gisteren beloofde een drukke dag te worden en dat werd het ook! We waren daarom 's morgens al druk in de weer, want Silke en haar vriendin zouden om 14u al arriveren. Normaal gezien laten we Blutsjesvrienden zo vroeg nog niet langskomen in ons tehuis omdat ik graag mijn 2de verzorgronde van de verlamde Blutsjes al achter de rug wil hebben. Maar voor Silke maakten we graag een uitzondering omdat zij helemaal vanuit Duitsland kwam en zelf een Blutsjestehuis runt. Zij heeft 8 verlamde Blutsjes onder haar hoede en moest dus zelf weer op tijd thuis zijn voor haar verzorgrondes. Silke was ons net na de brand al komen voorzien van bruikbaar spul en dieetvoer en nu we helemaal gesetteld zijn op onze nieuwe plek, wilde ze graag ook hier een kijkje komen nemen. Maar ook deze keer kwam ze niet zonder lege handen langs en er zaten ongelofelijk veel zakjes voer bij voor Titza. Tegen de avond aan grapten we nog dat we nog Blutshondjes moeten welkom heten in ons Blutsjestehuis om al het voer dat Titza al gekregen heeft te verorberen, haha. Daarna kwamen Kristel en haar gezinnetje langs. Zij brachten ook -tal van spulletjes mee en zelfs zelfgebakken wafeltjes! 't Was net alsof ze wisten dat wij vreselijk verslaafd zijn aan... wafels! En ja hoor, de volle doos is ondertussen al tot de helft verorberd, oeps. Kristel bracht ook een prachtig decoratie hangertje mee van een halve maan met sterretjes die een plekje in de ruimte van de verlamde Blutsjes krijgt. Want zij is suikertante van ons verlamde kittentje Chamar en da's een mooi aandenken daaraan. Niet veel later kwamen Ward en Sara aangereden van Kat Zoekt Thuis. Het ligt al een beetje voor de hand wat zij hier kwamen doen en van zodra ik een beetje een mooie foto van onze nieuwe bewoners kan schieten, plaats ik hen met verhaaltje online. Zij vonden voornamelijk de verlamde Blutsjes fantastisch en Sara had haar handen vol met knuffelen en katjes in de armen nemen. En om onze drukke dag af te sluiten, kwam Hilde langs met haar auto boordevol ingezameld voer van de actie bij Maxi Zoo vorig weekend. We weten morgen wat doen om alles netjes gestockeerd te krijgen. Hilde bleef nog een pitta falafel eten (vegetarische burger met groentjes om het zo mooi te verwoorden) en wat is het fijn dat mensen onze levenswijze respecteren en daarom ook iets vegetarisch verorberen als ze hier zijn. En ik lag weer vreselijk te laat in mijn bedje, om iets na 3en om precies te zijn. Op de foto: ons mooie Catootje. Cato is één van onze chronisch snotpatiëntjes en ik moet toegeven dat ze er de laatste tijd fantastisch uitziet! Enkel haar lopende oogje verraadt dat ze een snotpatiëntje is, maar haar vacht blinkt als een spiegel. Ze zit goed in haar velletje en ze is steeds vaker in de buurt van (vreemde) mensen te vinden. Aaien is nog steeds een stap te ver, maar ze staat graag in de belangstelling en loopt dan al paraderend voorbij tot iemand haar opmerkt en dan staat ze te glunderen van plezier. Het bedje dat we van Betty gedoneerd hebben gekregen is een hit, zo ook bij Catootje!
Gisteren beloofde een drukke dag te worden en dat werd het ook! We waren daarom 's morgens al druk in de weer, want Silke en haar vriendin zouden om 14u al arriveren. Normaal gezien laten we Blutsjesvrienden zo vroeg nog niet langskomen in ons tehuis omdat ik graag mijn 2de verzorgronde van de verlamde Blutsjes al achter de rug wil hebben. Maar voor Silke maakten we graag een uitzondering omdat zij helemaal vanuit Duitsland kwam en zelf een Blutsjestehuis runt. Zij heeft 8 verlamde Blutsjes onder haar hoede en moest dus zelf weer op tijd thuis zijn voor haar verzorgrondes. Silke was ons net na de brand al komen voorzien van bruikbaar spul en dieetvoer en nu we helemaal gesetteld zijn op onze nieuwe plek, wilde ze graag ook hier een kijkje komen nemen. Maar ook deze keer kwam ze niet zonder lege handen langs en er zaten ongelofelijk veel zakjes voer bij voor Titza. Tegen de avond aan grapten we nog dat we nog Blutshondjes moeten welkom heten in ons Blutsjestehuis om al het voer dat Titza al gekregen heeft te verorberen, haha. Daarna kwamen Kristel en haar gezinnetje langs. Zij brachten ook -tal van spulletjes mee en zelfs zelfgebakken wafeltjes! 't Was net alsof ze wisten dat wij vreselijk verslaafd zijn aan... wafels! En ja hoor, de volle doos is ondertussen al tot de helft verorberd, oeps. Kristel bracht ook een prachtig decoratie hangertje mee van een halve maan met sterretjes die een plekje in de ruimte van de verlamde Blutsjes krijgt. Want zij is suikertante van ons verlamde kittentje Chamar en da's een mooi aandenken daaraan. Niet veel later kwamen Ward en Sara aangereden van Kat Zoekt Thuis. Het ligt al een beetje voor de hand wat zij hier kwamen doen en van zodra ik een beetje een mooie foto van onze nieuwe bewoners kan schieten, plaats ik hen met verhaaltje online. Zij vonden voornamelijk de verlamde Blutsjes fantastisch en Sara had haar handen vol met knuffelen en katjes in de armen nemen. En om onze drukke dag af te sluiten, kwam Hilde langs met haar auto boordevol ingezameld voer van de actie bij Maxi Zoo vorig weekend. We weten morgen wat doen om alles netjes gestockeerd te krijgen. Hilde bleef nog een pitta falafel eten (vegetarische burger met groentjes om het zo mooi te verwoorden) en wat is het fijn dat mensen onze levenswijze respecteren en daarom ook iets vegetarisch verorberen als ze hier zijn. En ik lag weer vreselijk te laat in mijn bedje, om iets na 3en om precies te zijn. Op de foto: ons mooie Catootje. Cato is één van onze chronisch snotpatiëntjes en ik moet toegeven dat ze er de laatste tijd fantastisch uitziet! Enkel haar lopende oogje verraadt dat ze een snotpatiëntje is, maar haar vacht blinkt als een spiegel. Ze zit goed in haar velletje en ze is steeds vaker in de buurt van (vreemde) mensen te vinden. Aaien is nog steeds een stap te ver, maar ze staat graag in de belangstelling en loopt dan al paraderend voorbij tot iemand haar opmerkt en dan staat ze te glunderen van plezier. Het bedje dat we van Betty gedoneerd hebben gekregen is een hit, zo ook bij Catootje!
Om het weekend mee af te sluiten nog een filmpje van onze hartendiefjes Chamar en Tim. Vandaag zijn alle verlamde Blutsjes en luierkindje Jake weer in bad geweest. Een klusje dat me toch even zoet houdt, want inmiddels moeten er 15 kontjes om de dag gewassen worden. Ondertussen zijn de nieuwelingen ook gewend aan de - voor hen nieuwe - routine en hoera, Chamar heeft me vandaag niet gebeten tijdens zijn wasbeurt! Hoe schattig hij er ook uitziet, met de voorbije wasbeurten was hij het niet eens. Hij zette dan ook zijn vlijmscherpe tandjes in mijn vinger en arm. Maar het is een noodzakelijk klusje om hen gezond en blij te houden. Ze zijn allemaal weer heerlijk fris en fruitig en kunnen er weer een dagje tegen.
Vrijdag 05 augustus 2016:
Veerle vroeg ons een tijdje geleden of ze tijdens haar weekje verlof een paar uurtjes de handen uit de mouwen mocht komen steken in ons Blutsjestehuis. Nou, werk genoeg hier op de boerderij, dus prikten we een datum en gisteren was het zo ver. We hadden nog een heleboel kattenbakken en vervoersmandjes gedoneerd gekregen waartoe we nog niet de kans gehad hebben om deze te ontsmetten en netjes te stockeren in onze stockageruimte. Gelukkig zag Veerle het helemaal zitten om zich achter dit klusje te scharen en zodoende was ze een paar uurtjes zoet met een poetsdoekje, emmer water en een heleboel spulletjes die afgewassen moesten worden. Tussendoor moest er uiteraard geknuffeld worden met de Blutsjes en oh, wat hebben ze genoten. De voorbije twee dagen regende het non-stop, maar vanaf gisteren is het weer droog en daar genieten ze met volle teugen van. Als er dan nog extra kiebelhandjes op het binnenplein rondlopen om aaitjes en knuffeltjes uit te delen, dan zijn de Blutsjes helemaal gelukkig! Veerle, dankjewel voor je hulp gisteren en de doantiespulletjes die je meebracht! Inmiddels hangen jouw kleurrijke kadertjes al in de stallen al zijn kleurigheid uit te stralen.
Veerle vroeg ons een tijdje geleden of ze tijdens haar weekje verlof een paar uurtjes de handen uit de mouwen mocht komen steken in ons Blutsjestehuis. Nou, werk genoeg hier op de boerderij, dus prikten we een datum en gisteren was het zo ver. We hadden nog een heleboel kattenbakken en vervoersmandjes gedoneerd gekregen waartoe we nog niet de kans gehad hebben om deze te ontsmetten en netjes te stockeren in onze stockageruimte. Gelukkig zag Veerle het helemaal zitten om zich achter dit klusje te scharen en zodoende was ze een paar uurtjes zoet met een poetsdoekje, emmer water en een heleboel spulletjes die afgewassen moesten worden. Tussendoor moest er uiteraard geknuffeld worden met de Blutsjes en oh, wat hebben ze genoten. De voorbije twee dagen regende het non-stop, maar vanaf gisteren is het weer droog en daar genieten ze met volle teugen van. Als er dan nog extra kiebelhandjes op het binnenplein rondlopen om aaitjes en knuffeltjes uit te delen, dan zijn de Blutsjes helemaal gelukkig! Veerle, dankjewel voor je hulp gisteren en de doantiespulletjes die je meebracht! Inmiddels hangen jouw kleurrijke kadertjes al in de stallen al zijn kleurigheid uit te stralen.
Vandaag was het een super spannende dag voor Chamar, want hij mag voortaan overdag bij de 'grote' verlamde Blutsjes, trilkittens Hanna en Bluebelle en luierkindje Jake gaan wonen. Zoals ik al verwachtte, werd ons kleine ventje onmiddellijk geaccepteerd en was vooral Jake helemaal in zijn nopjes met zijn nieuwe vriendje. Jake heeft het syndroom van Down waardoor hij kittens helemaal dé max vindt. Hij kon het dan ook niet laten om gelijk contact te leggen en Chamar regelmatig uit te dagen om in zijn leefwereld te stappen en samen te spelen. Heerlijk toch die gekke worstjes!
Donderdag 04 augustus 2016:
Ons verlamde kittentje Chamar wordt groot en dat betekent maar één ding: hij mag tegen het weekend aan bij de "grote" verlamde Blutsjes gaan wonen! 's Nachts moet hij voor de zekerheid nog wel even zijn eigen bedje opzoeken tot hij wat groter is, want Jake en Tim komen pas 's nachts in actie en daar is kleine Chamar nog niet tegenop gewassen. Hij staat al een tijdje met zijn neusje door de gaatjes van de gaasdeur richting zijn verlamde soortgenootjes te piepeloeren en regelmatig liggen Tim, Thor en Ballerina met hun pootjes onder de deur te graaien en gaan ze op in het spel met Chamar. Dat wordt dus niks te introduceren, want ik voel nu al aan mijn kleine teen dat Chamar meteen aanvaardt zal worden. Hij groeit goed en het is even wennen om zo'n 'groot' kitten in handen te hebben. Vorige week tikte de weegschaal al 1,2 kg aan bij onze dierenarts en ik durf haast te zeggen dat hij nu al ver boven de anderhalve kilo zal wegen voor amper een week of 10 oud. Ik was stiekem vergeten hoeveel drolletjes kittentjes op een dag produceren. Zo ook onze kleine worst! Bij de meeste verlamde katjes maak ik de darmpjes handmatig leeg, maar soms komt het gewoon wanneer het komt. Van onze -momenteel- 14 verlamde katjes is Cake de enige die zelfstandig naar toilet gaat. Alle andere verlamde Blutsjes moeten geholpen worden met plassen en de meesten dragen ook een luiertje. Ik vond het daarom maar verstandig om ineens bij Chamar een mooie bikini... euh... luier(!)lijn te scheren onderaan. Scheelt me een hoop aan drolletjes wegpoetsen tussen al die langere haartjes en een hoop aan billendoekjes ook! Zijn rechter achterpootje begint contracturen te krijgen en het is duidelijk dat zijn beentje helemaal misvormd is. Ik probeer zijn beentje mits fysiotherapie wat soepel te houden, maar het schiet toch iedere keer weer de verkeerde kant uit. We kunnen er niets aan doen, want spalken zou nog voor meer problemen zorgen in de toekomst. Gelukkig vindt ons kleine aapje alles oké en vindt hij alle verzorgmomentjes geweldig, want dan kan hij op de behandeltafel kittenkwaad uithalen en tussen alle verzorgproducten neuzen. Ook voor hem zaten er geweldig leuke luiertjes tussen de Fancy Pants en het staat hem beeldig!
Ons verlamde kittentje Chamar wordt groot en dat betekent maar één ding: hij mag tegen het weekend aan bij de "grote" verlamde Blutsjes gaan wonen! 's Nachts moet hij voor de zekerheid nog wel even zijn eigen bedje opzoeken tot hij wat groter is, want Jake en Tim komen pas 's nachts in actie en daar is kleine Chamar nog niet tegenop gewassen. Hij staat al een tijdje met zijn neusje door de gaatjes van de gaasdeur richting zijn verlamde soortgenootjes te piepeloeren en regelmatig liggen Tim, Thor en Ballerina met hun pootjes onder de deur te graaien en gaan ze op in het spel met Chamar. Dat wordt dus niks te introduceren, want ik voel nu al aan mijn kleine teen dat Chamar meteen aanvaardt zal worden. Hij groeit goed en het is even wennen om zo'n 'groot' kitten in handen te hebben. Vorige week tikte de weegschaal al 1,2 kg aan bij onze dierenarts en ik durf haast te zeggen dat hij nu al ver boven de anderhalve kilo zal wegen voor amper een week of 10 oud. Ik was stiekem vergeten hoeveel drolletjes kittentjes op een dag produceren. Zo ook onze kleine worst! Bij de meeste verlamde katjes maak ik de darmpjes handmatig leeg, maar soms komt het gewoon wanneer het komt. Van onze -momenteel- 14 verlamde katjes is Cake de enige die zelfstandig naar toilet gaat. Alle andere verlamde Blutsjes moeten geholpen worden met plassen en de meesten dragen ook een luiertje. Ik vond het daarom maar verstandig om ineens bij Chamar een mooie bikini... euh... luier(!)lijn te scheren onderaan. Scheelt me een hoop aan drolletjes wegpoetsen tussen al die langere haartjes en een hoop aan billendoekjes ook! Zijn rechter achterpootje begint contracturen te krijgen en het is duidelijk dat zijn beentje helemaal misvormd is. Ik probeer zijn beentje mits fysiotherapie wat soepel te houden, maar het schiet toch iedere keer weer de verkeerde kant uit. We kunnen er niets aan doen, want spalken zou nog voor meer problemen zorgen in de toekomst. Gelukkig vindt ons kleine aapje alles oké en vindt hij alle verzorgmomentjes geweldig, want dan kan hij op de behandeltafel kittenkwaad uithalen en tussen alle verzorgproducten neuzen. Ook voor hem zaten er geweldig leuke luiertjes tussen de Fancy Pants en het staat hem beeldig!
Woensdag 03 augustus 2016:
Een tijdje geleden werden we gecontacteerd door Eva, dierenarts bij 'At the vets' in Cyprus met de vraag of we Elpida een plekje konden bieden. Zij werd als zwerfkatje bij hen binnengebracht en dan begon een heel medisch avontuur. Elpida bleek verlamd te zijn en moest operaties ondergaan aan haar rugje. Een aantal ruggenwervels moesten vastgezet worden en een litteken op haar rugje is daar het bewijs van. Er werden kosten noch moeite gespaard, want naast de verlamming bleek ze ook nog eens een hernia te hebben die vakkundig verholpen werd. Eva heeft zich al die tijd om Elpida bekommerd, maakte haar blaas 4x per dag leeg en liet haar zelfs wennen aan een rolstoeltje. Naast de verlamming heeft Elpida ook een oogje kwijt, maar dat deert haar niet om in volle vaart met haar rolstoeltje de boel te verkennen. Het was een heuse zoektocht naar een geschikt plekje. Want ondanks dat ze via Facebook een hele garde fans achter zich geschaard had, werd dat thuisje niet gevonden. Eva hoorde van ons 'Blutsjestehuis-bestaan' af en twijfelde geen seconde om een aanvraag in te dienen. Uitgebreid werden we op de hoogte gebracht van Elpida's verhaal en al snel besloten we om dit bijzondere wezentje bij ons te komen laten wonen. Dat Eva heel erg veel van Elpida houdt, bewijst dat ze vanuit Cyprus naar Geneve gevlogen is en dat ze vandaar uit met de auto tot hier gekomen zijn. Een rit van 8 uur hadden ze voor de boeg om tot ons Blutsjestehuis te raken, maar dat hadden ze er allemaal voor over om Elpida die ene thuis bij ons te gunnen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik helemaal gek ben van ons meisje. Ondanks dat ze er soms een beetje nors uitziet, is ze geweldig lief. We zeiden al eerder tegen elkaar dat ze er best mannelijk uitziet en toen Eva hier arriveerde zei ze net hetzelfde. Grappig! Het was even wennen om haar blaasje handmatig te legen omdat Eva dit op een andere manier deed, maar inmiddels is Elpida ook aan mijn verzorgroutine gewend. Ook haar darmpjes moeten geleegd worden, want die werken ook niet naar behoren. Al onze verlamde Blutsjes zijn op een verschillende manier verlamd, maar ik moet toegeven dat Elpida's achterhand er het 'uniekst' uitziet. Omdat ze zichzelf stimuleert tijdens het schuifelen - en dat dan weer voor irritatie zorgt - krijgt ze een luiertje om en binnenkort ook die geweldige Fancy Pants die we gedoneerd hebben gekregen. Hoe een gebroken wezentje mij zo gelukkig kan maken...! Regelmatig lig ik bij haar en dan gaat ze op haar rugje liggen, zwiert ze haar voorpootjes in de lucht en moet ik haar gezichtje en kraagje aaien. Of duwt ze haar pootje tegen mijn gezicht aan. Als het goed weer is mag ze buiten met haar rolkarretje over het plein scooteren en dan probeert ze zoveel mogelijk hoekjes en kantjes te verkennen. Dankbaar dat we ook dit leeuwtje konden opnemen in ons tehuis en dit dankzij al onze Blutsjesvrienden die ons steunen, want zonder jullie hulp - geen Blutsjestehuis!
Een tijdje geleden werden we gecontacteerd door Eva, dierenarts bij 'At the vets' in Cyprus met de vraag of we Elpida een plekje konden bieden. Zij werd als zwerfkatje bij hen binnengebracht en dan begon een heel medisch avontuur. Elpida bleek verlamd te zijn en moest operaties ondergaan aan haar rugje. Een aantal ruggenwervels moesten vastgezet worden en een litteken op haar rugje is daar het bewijs van. Er werden kosten noch moeite gespaard, want naast de verlamming bleek ze ook nog eens een hernia te hebben die vakkundig verholpen werd. Eva heeft zich al die tijd om Elpida bekommerd, maakte haar blaas 4x per dag leeg en liet haar zelfs wennen aan een rolstoeltje. Naast de verlamming heeft Elpida ook een oogje kwijt, maar dat deert haar niet om in volle vaart met haar rolstoeltje de boel te verkennen. Het was een heuse zoektocht naar een geschikt plekje. Want ondanks dat ze via Facebook een hele garde fans achter zich geschaard had, werd dat thuisje niet gevonden. Eva hoorde van ons 'Blutsjestehuis-bestaan' af en twijfelde geen seconde om een aanvraag in te dienen. Uitgebreid werden we op de hoogte gebracht van Elpida's verhaal en al snel besloten we om dit bijzondere wezentje bij ons te komen laten wonen. Dat Eva heel erg veel van Elpida houdt, bewijst dat ze vanuit Cyprus naar Geneve gevlogen is en dat ze vandaar uit met de auto tot hier gekomen zijn. Een rit van 8 uur hadden ze voor de boeg om tot ons Blutsjestehuis te raken, maar dat hadden ze er allemaal voor over om Elpida die ene thuis bij ons te gunnen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik helemaal gek ben van ons meisje. Ondanks dat ze er soms een beetje nors uitziet, is ze geweldig lief. We zeiden al eerder tegen elkaar dat ze er best mannelijk uitziet en toen Eva hier arriveerde zei ze net hetzelfde. Grappig! Het was even wennen om haar blaasje handmatig te legen omdat Eva dit op een andere manier deed, maar inmiddels is Elpida ook aan mijn verzorgroutine gewend. Ook haar darmpjes moeten geleegd worden, want die werken ook niet naar behoren. Al onze verlamde Blutsjes zijn op een verschillende manier verlamd, maar ik moet toegeven dat Elpida's achterhand er het 'uniekst' uitziet. Omdat ze zichzelf stimuleert tijdens het schuifelen - en dat dan weer voor irritatie zorgt - krijgt ze een luiertje om en binnenkort ook die geweldige Fancy Pants die we gedoneerd hebben gekregen. Hoe een gebroken wezentje mij zo gelukkig kan maken...! Regelmatig lig ik bij haar en dan gaat ze op haar rugje liggen, zwiert ze haar voorpootjes in de lucht en moet ik haar gezichtje en kraagje aaien. Of duwt ze haar pootje tegen mijn gezicht aan. Als het goed weer is mag ze buiten met haar rolkarretje over het plein scooteren en dan probeert ze zoveel mogelijk hoekjes en kantjes te verkennen. Dankbaar dat we ook dit leeuwtje konden opnemen in ons tehuis en dit dankzij al onze Blutsjesvrienden die ons steunen, want zonder jullie hulp - geen Blutsjestehuis!
Momenteel kunnen wij misschien wel jullie hulp gebruiken bij het zoeken naar enkele spulletjes die erg noodzakelijk zijn op de boerderij. Wie weet heb jij toevallig dat ene ding liggen dat wij erg goed kunnen gebruiken. Of misschien ligt het net wel een beetje bij jou in de weg en maak je er ons nog erg gelukkig mee! Soms moeten er ook zaken gemaakt worden die helaas door veelvuldig gebruik hier aan vervanging toe zijn of zijn er zaken die verbeterd kunnen worden om de levensomstandigheden van onze Blutsjes te verbeteren. Ook dan rekenen wij graag op jullie helpende handen en uitgebreide kennis. Financieel kunnen we niet veel bieden, maar we hopen dat de werkomstandigheden en de uitgebreide hulp van vele Blutsjes (vooral dan van ploegbazen Kobe, Gizmo, Kamiel en Nome!) veel kunnen goedmaken! Vele Blutsjesvrienden weten meer dan één, daarom werken wij graag samen met verschillende klussers voor onze kleine en grote projectjes. Indien je bij iets kan helpen, dan horen wij dit graag via PB of mailtje naar: [email protected]. Indien je momenteel niet kan helpen bij de recente zaken die we zoeken, dan helpt het ons wel alvast om dit bericht te delen! Volgende zaken kunnen wij erg goed gebruiken:
* Bosmaaier (liefst niet elektrisch) nieuw of tweedehands of te leen
* Vloer- en wandtegels voor de ziekenboeg en vloertegels voor de 2 garages (mogen overschotten zijn)
* Buitenverlichting/stalverlichting (liefst nieuw of in goede staat)
* Dompelpomp nieuw of tweedehands
* Ringmappen nieuw of in goede staat
* Iemand met kennis en diploma elektriciteit om de achterste stallen, het roze kamertje en konijnenweide te voorzien van voldoende licht voor de komende winterperiode.
* Iemand met kennis en diploma sanitair/verwarming voor verschillende projecten zoals defecte warmwaterboiler nakijken, spoelbak aansluiten om de eet- en drinkpotjes apart te kunnen afwassen en C.V ketel nakijken die momenteel een foutmelding geeft.
* Iemand met kennis van vloeren en bezetten van tegels en wanden voor in de ziekenboeg zodat deze nadien makkelijk te onderhouden is. Ook voor beide garages zoeken wij iemand die een vloertje kan leggen om deze hygiënisch te houden.
* Bosmaaier (liefst niet elektrisch) nieuw of tweedehands of te leen
* Vloer- en wandtegels voor de ziekenboeg en vloertegels voor de 2 garages (mogen overschotten zijn)
* Buitenverlichting/stalverlichting (liefst nieuw of in goede staat)
* Dompelpomp nieuw of tweedehands
* Ringmappen nieuw of in goede staat
* Iemand met kennis en diploma elektriciteit om de achterste stallen, het roze kamertje en konijnenweide te voorzien van voldoende licht voor de komende winterperiode.
* Iemand met kennis en diploma sanitair/verwarming voor verschillende projecten zoals defecte warmwaterboiler nakijken, spoelbak aansluiten om de eet- en drinkpotjes apart te kunnen afwassen en C.V ketel nakijken die momenteel een foutmelding geeft.
* Iemand met kennis van vloeren en bezetten van tegels en wanden voor in de ziekenboeg zodat deze nadien makkelijk te onderhouden is. Ook voor beide garages zoeken wij iemand die een vloertje kan leggen om deze hygiënisch te houden.
Dinsdag 02 augustus 2016:
Gisteren stopte de postbode met wel een heel speciaal pakket voor onze poort: Fancy Pants helemaal uit Amerika. Een tijdje geleden kregen we een geweldig mailtje van Terri dat Garlic en zijn familie en vriendjes ons een setje broekjes cadeau wilden doen voor onze verlamde Blutsjes. Helemaal door het dolle heen was ik, want dat stond al langer op mijn verlanglijstje! En zowaar arriveerden gisteren de meest kleurrijke broekjes - en ohwee, niet zomaar een setje, gewoon heel veel setjes! - in allerlei maatjes en twee fantastische dragbags voor onze Blutsjes. Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik hiermee ben. Als ik een keertje amper tijd heb (wat dus bijna altijd is, want ik heb een chronisch tekort aan tijd!) 's avonds om een hele stapel luiertjes te pimpen, hoef ik me geen zorgen te maken omdat ik altijd de Fancy Pants bij de hand heb. Ze kunnen zo de wasmachine in en komen er weer als nieuw uit. Bubbels, Thor, Andreas en Chamar zijn momenteel de gelukkigen die hiermee af en toe mee mogen rondschuifelen. Elpida, Aspro en Gribouille zullen over een tijdje ook met zo'n hippe broek rond hun kont mogen pronken, alleen Klaus en Noro zullen het voorlopig met gewone luiertjes moeten stellen omwille van de hygiëne en tja, Jake die heeft te dikke billetjes want zijn maat zit er niet bij, haha. Terri, thank you so much for these amazing pants. They look so cute on our sweethearts and special cats need special pants. Garlic, friends and family: thank you for this perfect donation. We love you!
Gisteren stopte de postbode met wel een heel speciaal pakket voor onze poort: Fancy Pants helemaal uit Amerika. Een tijdje geleden kregen we een geweldig mailtje van Terri dat Garlic en zijn familie en vriendjes ons een setje broekjes cadeau wilden doen voor onze verlamde Blutsjes. Helemaal door het dolle heen was ik, want dat stond al langer op mijn verlanglijstje! En zowaar arriveerden gisteren de meest kleurrijke broekjes - en ohwee, niet zomaar een setje, gewoon heel veel setjes! - in allerlei maatjes en twee fantastische dragbags voor onze Blutsjes. Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik hiermee ben. Als ik een keertje amper tijd heb (wat dus bijna altijd is, want ik heb een chronisch tekort aan tijd!) 's avonds om een hele stapel luiertjes te pimpen, hoef ik me geen zorgen te maken omdat ik altijd de Fancy Pants bij de hand heb. Ze kunnen zo de wasmachine in en komen er weer als nieuw uit. Bubbels, Thor, Andreas en Chamar zijn momenteel de gelukkigen die hiermee af en toe mee mogen rondschuifelen. Elpida, Aspro en Gribouille zullen over een tijdje ook met zo'n hippe broek rond hun kont mogen pronken, alleen Klaus en Noro zullen het voorlopig met gewone luiertjes moeten stellen omwille van de hygiëne en tja, Jake die heeft te dikke billetjes want zijn maat zit er niet bij, haha. Terri, thank you so much for these amazing pants. They look so cute on our sweethearts and special cats need special pants. Garlic, friends and family: thank you for this perfect donation. We love you!
Maandag 01 augustus 2016:
Ons Draakje kan momenteel alle positieve energie gebruiken, want helaas gaat zijn gezondheid niet goed. Ik trek alles uit de kast om hem te ondersteunen bij al zijn probleempjes, maar makkelijk is het niet. Vooral omdat hij al dat getut maar niks vindt! Regelmatig voel ik zijn vlijmscherpe nageltjes in mijn handen prikken, probeert hij zijn kopje te verbergen als ik met dwangvoer of medicijntjes in de buurt kom en maakt hij het ons niet makkelijk. Dikke pech voor hem dat ik niet opgeef! Want hij heeft alle medicatie, voedingssupplementen en dwangvoer nodig om alle kwaaltjes te verslaan. Vandaag kwam ook de uitslag van zijn Western Blottest terug en hij blijkt - zoals we al vermoedden door de snaptest - Fiv-positief te zijn. In de meeste gevallen vind ik dat helemaal niet erg, want katten met aids kunnen in principe even oud worden als "normale'" katten en in ons Blutsjestehuis zijn ze meer dan welkom. Maar bij Draakje vervloek ik het als de pest! Zijn weerstand wordt dus niet alleen door zijn leverprobleem, maar ook door de Fiv ondermijnd... Sinds vorige week heeft hij ook een vreselijk griepje te pakken en het spuitje Convenia dat we vorige week bij onze dierenarts gingen halen, lijkt niet afdoende te werken. Ik kan niet zomaar extra medicatie erbij gaan geven omwille van zijn zieke lever, dus doe ik wat ik kan met aërosollen, zijn neusje zo vrij mogelijk houden door zijn neusgaatjes een paar keer per dag te spoelen en hem zo comfortabel mogelijk te houden. Van mijn ooit-zo-ronde-tonnetje schiet niet veel meer over. Hij is nog een schim van de prachtige Draak die hij ooit was en met elke vezel in mijn lichaam hoop ik dat deze keer team Draakje zal winnen in plaats van team 'ziekte'. Knuffelen vindt ie nog steeds de max, dan gaat zijn kontje de lucht in om gekriebeld te worden op zijn rugje en daar genieten we saampjes zoveel van! Komaan Draakje, hop hop hop!
Ons Draakje kan momenteel alle positieve energie gebruiken, want helaas gaat zijn gezondheid niet goed. Ik trek alles uit de kast om hem te ondersteunen bij al zijn probleempjes, maar makkelijk is het niet. Vooral omdat hij al dat getut maar niks vindt! Regelmatig voel ik zijn vlijmscherpe nageltjes in mijn handen prikken, probeert hij zijn kopje te verbergen als ik met dwangvoer of medicijntjes in de buurt kom en maakt hij het ons niet makkelijk. Dikke pech voor hem dat ik niet opgeef! Want hij heeft alle medicatie, voedingssupplementen en dwangvoer nodig om alle kwaaltjes te verslaan. Vandaag kwam ook de uitslag van zijn Western Blottest terug en hij blijkt - zoals we al vermoedden door de snaptest - Fiv-positief te zijn. In de meeste gevallen vind ik dat helemaal niet erg, want katten met aids kunnen in principe even oud worden als "normale'" katten en in ons Blutsjestehuis zijn ze meer dan welkom. Maar bij Draakje vervloek ik het als de pest! Zijn weerstand wordt dus niet alleen door zijn leverprobleem, maar ook door de Fiv ondermijnd... Sinds vorige week heeft hij ook een vreselijk griepje te pakken en het spuitje Convenia dat we vorige week bij onze dierenarts gingen halen, lijkt niet afdoende te werken. Ik kan niet zomaar extra medicatie erbij gaan geven omwille van zijn zieke lever, dus doe ik wat ik kan met aërosollen, zijn neusje zo vrij mogelijk houden door zijn neusgaatjes een paar keer per dag te spoelen en hem zo comfortabel mogelijk te houden. Van mijn ooit-zo-ronde-tonnetje schiet niet veel meer over. Hij is nog een schim van de prachtige Draak die hij ooit was en met elke vezel in mijn lichaam hoop ik dat deze keer team Draakje zal winnen in plaats van team 'ziekte'. Knuffelen vindt ie nog steeds de max, dan gaat zijn kontje de lucht in om gekriebeld te worden op zijn rugje en daar genieten we saampjes zoveel van! Komaan Draakje, hop hop hop!
Zondag 31 juli 2016:
We wisten al een tijdje dat ons Felv-je Stigge in haar reservetijd zat. We konden niet veel meer doen dan elke dag blij zijn met de extra dag die ze kreeg. Haar hartprobleem kregen we wonderbaarlijk onder controle door medicatie en ook haar Glaucoom leek elke dag iets beter te gaan. Maar haar weerstand was barslecht. Ze pikte een griepje op en ook al leek ze daar weer van recht te krabbelen, de Leucose had te veel gewoekerd in haar lijfje. Gistermorgend toen ik de deur van het roze kamertje opende, zag ik dat ze haar favoriete plekje op de zetel had uitgezocht, maar dat ze zich helemaal niet lekker voelde. Ze voelde koud aan, haar neusje zat vol snot en ze had moeite met ademen. Ook al wist ik dat het misschien niet goed meer zou komen, toch heb ik nog geprobeerd. De aërosol werd klaar gezet wat haar snot aanzienlijk deed verminderen, ik startte een kuur medicijnen op, dwangvoerde haar en lag haar lekker warm onder de warmtelamp. Maar tegen de middag werd ons meisje een sprankelend sterretje aan de hemel... Haar lichaampje was op, maar ze had nog steeds diezelfde spirit als toen we haar meer dan een jaar geleden in ons Blutsjestehuis opnamen. Stigge was zo'n zachtaardig Blutsje die het eigenlijk niet verdiende om Felv te hebben. Één van de vreselijkste ziektes die er bestaan, vind ik toch... Maar dat weerhoudt ons niet om ook zulke katjes op te nemen. Want zij verdienen net zoals elk ander Blutsje een kans op geluk, een kans op leven en een kans op goede verzorging. Stigge was gelukkig, hield van ons en wij van haar. Ondanks dat we wisten dat deze dag zou komen, toch blijft het vreselijk veel pijn doen. Het idee dat ze 's morgens niet meer op me staat te wachten om haar oogjes te druppelen, 's middags haar hartmedicatie moest krijgen en dat ze 's avonds niet meer om haar natvoer staat te kirren bezorgt me zoveel hartpijn. Haar lieve oogjes nooit meer zien. Nooit meer haar tengere lijfje tegen me aangedrukt voelen... Lieve Stigge, ik weet nog dat we jou kwamen wegvangen met de vangkooi. Maar eigenlijk was er niet veel "te vangen" aan. Want je was zo'n lief, bijzonder wezentje. De Leucose had je toen al in zijn macht. Want je bekje was er vreselijk aan toe. Dat konden we gelukkig verhelpen door je tandjes op te laten schonen, de slechte kiesjes te laten verwijderen en een kuurtje antibiotica zorgde dat de wondjes verdwenen. Je was altijd een beetje incontinent, maar de laatste twee weken liet je overal plasjes achter. Een teken dat de Leucose je steeds meer in zijn greep kreeg. Ik probeer er niet aan te denken dat je er niet meer bent, maar als ik dan het roze kamertje binnen wandel, dan zie ik je niet meer liggen. Ik wilde vandaag je medicatie komen geven, tot ik plots weer besefte dat het niet meer hoeft... want je bent er niet meer. Nou ja, in mijn gedachten en hart zal je er altijd zijn. Later sterf ik aan een te groot hart dat niet meer in mijn lichaam past, door alle plekjes die engeltjes zoals jij hebben ingenomen. Ik probeer niet te huilen, maar toch doe ik het... Ik zou zo graag je levenloze lichaampje weer warm maken, je doodse oogjes weer vullen met je ziel en je hartje laten kloppen door startkabels te koppelen aan het mijne. Mijn meisje toch, onze tijd samen was weer veel te kort. Elke keer dat afscheid nemen van de meest prachtige katjes zoals jij doet pijn. Maar ik kan niet anders, want ik wil er net zijn voor wezentjes zoals jij om alles wat vroeger fout ging weer een klein beetje recht te maken. Dankjewel voor al je liefde de voorbije maanden, je vertrouwen en dat ik jouw mama mocht zijn. Slaapwel lieverd, voor altijd. Laat je lichaampje dat op was nu maar rusten en laat je ziel over het heelal zweven. Ik denk aan je, elke dag...
We wisten al een tijdje dat ons Felv-je Stigge in haar reservetijd zat. We konden niet veel meer doen dan elke dag blij zijn met de extra dag die ze kreeg. Haar hartprobleem kregen we wonderbaarlijk onder controle door medicatie en ook haar Glaucoom leek elke dag iets beter te gaan. Maar haar weerstand was barslecht. Ze pikte een griepje op en ook al leek ze daar weer van recht te krabbelen, de Leucose had te veel gewoekerd in haar lijfje. Gistermorgend toen ik de deur van het roze kamertje opende, zag ik dat ze haar favoriete plekje op de zetel had uitgezocht, maar dat ze zich helemaal niet lekker voelde. Ze voelde koud aan, haar neusje zat vol snot en ze had moeite met ademen. Ook al wist ik dat het misschien niet goed meer zou komen, toch heb ik nog geprobeerd. De aërosol werd klaar gezet wat haar snot aanzienlijk deed verminderen, ik startte een kuur medicijnen op, dwangvoerde haar en lag haar lekker warm onder de warmtelamp. Maar tegen de middag werd ons meisje een sprankelend sterretje aan de hemel... Haar lichaampje was op, maar ze had nog steeds diezelfde spirit als toen we haar meer dan een jaar geleden in ons Blutsjestehuis opnamen. Stigge was zo'n zachtaardig Blutsje die het eigenlijk niet verdiende om Felv te hebben. Één van de vreselijkste ziektes die er bestaan, vind ik toch... Maar dat weerhoudt ons niet om ook zulke katjes op te nemen. Want zij verdienen net zoals elk ander Blutsje een kans op geluk, een kans op leven en een kans op goede verzorging. Stigge was gelukkig, hield van ons en wij van haar. Ondanks dat we wisten dat deze dag zou komen, toch blijft het vreselijk veel pijn doen. Het idee dat ze 's morgens niet meer op me staat te wachten om haar oogjes te druppelen, 's middags haar hartmedicatie moest krijgen en dat ze 's avonds niet meer om haar natvoer staat te kirren bezorgt me zoveel hartpijn. Haar lieve oogjes nooit meer zien. Nooit meer haar tengere lijfje tegen me aangedrukt voelen... Lieve Stigge, ik weet nog dat we jou kwamen wegvangen met de vangkooi. Maar eigenlijk was er niet veel "te vangen" aan. Want je was zo'n lief, bijzonder wezentje. De Leucose had je toen al in zijn macht. Want je bekje was er vreselijk aan toe. Dat konden we gelukkig verhelpen door je tandjes op te laten schonen, de slechte kiesjes te laten verwijderen en een kuurtje antibiotica zorgde dat de wondjes verdwenen. Je was altijd een beetje incontinent, maar de laatste twee weken liet je overal plasjes achter. Een teken dat de Leucose je steeds meer in zijn greep kreeg. Ik probeer er niet aan te denken dat je er niet meer bent, maar als ik dan het roze kamertje binnen wandel, dan zie ik je niet meer liggen. Ik wilde vandaag je medicatie komen geven, tot ik plots weer besefte dat het niet meer hoeft... want je bent er niet meer. Nou ja, in mijn gedachten en hart zal je er altijd zijn. Later sterf ik aan een te groot hart dat niet meer in mijn lichaam past, door alle plekjes die engeltjes zoals jij hebben ingenomen. Ik probeer niet te huilen, maar toch doe ik het... Ik zou zo graag je levenloze lichaampje weer warm maken, je doodse oogjes weer vullen met je ziel en je hartje laten kloppen door startkabels te koppelen aan het mijne. Mijn meisje toch, onze tijd samen was weer veel te kort. Elke keer dat afscheid nemen van de meest prachtige katjes zoals jij doet pijn. Maar ik kan niet anders, want ik wil er net zijn voor wezentjes zoals jij om alles wat vroeger fout ging weer een klein beetje recht te maken. Dankjewel voor al je liefde de voorbije maanden, je vertrouwen en dat ik jouw mama mocht zijn. Slaapwel lieverd, voor altijd. Laat je lichaampje dat op was nu maar rusten en laat je ziel over het heelal zweven. Ik denk aan je, elke dag...
Toen Hilde de fotootjes van de inzamelactie - die gisteren in Maxi Zoo Aalst plaatsvond - doorstuurde, viel ik zowaar van mijn bureaustoel. Ik wist dat ze samen met Dirk van Stop Dierenmishandeling vzw haar stinkende best zou doen om veel in het karretje gedeponeerd te krijgen voor onze bewoners, maar dit overtrof toch mijn stoutste verwachtingen! Ik zie zoveel geweldig spul staan waar we zoveel mee kunnen en waar we zoveel mondjes mee kunnen voeden, zoveel kattenbakken mee kunnen vullen. Dankjewel aan alle lieve mensen die iets gedoneerd hebben, recht uit het hart voor onze Blutsjes. We hebben er geen woorden voor, alleen een hart dat sprongetjes maakt van dankbaarheid. Lieve Hilde en Dirk, dankjewel om gisteren jullie kostbare tijd te spenderen in Maxi Zoo ten voordele van onze Blutsjes. Dankjewel Stop Dierenmishandeling en Maxi Zoo voor deze geweldige kans. Wij en de Blutsjes zijn jullie ontzettend dankbaar - dank dank dank!
Zaterdag 30 juli 2016:
Ondanks dat Sab zich nog helemaal niet lekker voelt, moest ze zich gisteren kranig houden want... het werd een drukke bezoekdag! We kregen zelfs internationaal bezoek over de vloer. Betty en Nathalie stonden zowat gelijk aan de poort, om verschillende redenen weliswaar. Betty kwam donatiespullen langsbrengen die ze her en der gaan ophalen was, of mensen uit de buurt zijn gaan langsbrengen. Zoals een heleboel toners van Tamara en wat voer van Eva. Nathalie runt een eigen afdeling van WAHF en had een katje in opvang waarvoor ze asiel vroeg in ons Blutsjestehuis. Meer informatie volgt over hem, eens hij wat gesetteld is en we een mooie foto van hem kunnen maken. Noodgedwongen moesten we hem onderbrengen in het onafgewerkte kamertje dat binnenkort de nieuwe ziekenboeg/quarantaine wordt, want binnen zit alles vol en hem al meteen loslaten op het plein was een beetje te riskant. De vrijwilligers Linda, Sylvia en Nadine van het asiel van Schoten kwamen ook op bezoek. Zij waren al een keertje op bezoek geweest in ons voormalige Blutsjestehuis, maar zij wilden heel graag ook hier een kijkje komen nemen. Sylvia had net de dag ervoor een kitten van een week of 4 binnengekregen om met de fles groot te brengen en uiteraard kwam dat kleine poppemieke ook gedag zeggen. Want ze moest haar flesje krijgen en ik werd getrakteerd op knuffeltjes en oh, wat heb ik daar van genoten - da's een beetje mijn probleem: ik sluit diertjes meteen in mijn hart... Mensen die interesse hebben om haar over een tijdje te adopteren, kunnen altijd contact met het asiel van Schoten opnemen. Zij brachten een heleboel spulletjes langs voor onze Blutsjes, de konijntjes werden verwend met voer, hooi en stro en zelfs Linda had aan ons Blutshondje Titza gedacht. Titza werd verwend met worst, blikvoer en snoepjes en lag een hele tijd genietend in de armen van Linda. En last but not least kwamen Eva en haar zus helemaal uit Cyprus naar ons afgezakt. Een prachtig verhaal van prachtige mensen die zoveel gedaan hebben voor Elpida en waarvoor tijd noch moeite bespaard werd. Elpida's verhaal volgt weldra, maar ik vermoed dat haar rolstoeltje al wel een klein beetje verklapt welk blutsje zij heeft. Eva en haar zus vonden het hier zo leuk, dat ze vandaag nog een vluchtig bezoekje kwamen brengen vooraleer ze hun reis weer verder zetten. Ondanks dat het heel erg druk was, was het ook wel een beetje genieten. Dankjewel iedereen voor de gesprekjes, lekkers en bruikbaar spul en jullie hartjes onder de riemen!
Ondanks dat Sab zich nog helemaal niet lekker voelt, moest ze zich gisteren kranig houden want... het werd een drukke bezoekdag! We kregen zelfs internationaal bezoek over de vloer. Betty en Nathalie stonden zowat gelijk aan de poort, om verschillende redenen weliswaar. Betty kwam donatiespullen langsbrengen die ze her en der gaan ophalen was, of mensen uit de buurt zijn gaan langsbrengen. Zoals een heleboel toners van Tamara en wat voer van Eva. Nathalie runt een eigen afdeling van WAHF en had een katje in opvang waarvoor ze asiel vroeg in ons Blutsjestehuis. Meer informatie volgt over hem, eens hij wat gesetteld is en we een mooie foto van hem kunnen maken. Noodgedwongen moesten we hem onderbrengen in het onafgewerkte kamertje dat binnenkort de nieuwe ziekenboeg/quarantaine wordt, want binnen zit alles vol en hem al meteen loslaten op het plein was een beetje te riskant. De vrijwilligers Linda, Sylvia en Nadine van het asiel van Schoten kwamen ook op bezoek. Zij waren al een keertje op bezoek geweest in ons voormalige Blutsjestehuis, maar zij wilden heel graag ook hier een kijkje komen nemen. Sylvia had net de dag ervoor een kitten van een week of 4 binnengekregen om met de fles groot te brengen en uiteraard kwam dat kleine poppemieke ook gedag zeggen. Want ze moest haar flesje krijgen en ik werd getrakteerd op knuffeltjes en oh, wat heb ik daar van genoten - da's een beetje mijn probleem: ik sluit diertjes meteen in mijn hart... Mensen die interesse hebben om haar over een tijdje te adopteren, kunnen altijd contact met het asiel van Schoten opnemen. Zij brachten een heleboel spulletjes langs voor onze Blutsjes, de konijntjes werden verwend met voer, hooi en stro en zelfs Linda had aan ons Blutshondje Titza gedacht. Titza werd verwend met worst, blikvoer en snoepjes en lag een hele tijd genietend in de armen van Linda. En last but not least kwamen Eva en haar zus helemaal uit Cyprus naar ons afgezakt. Een prachtig verhaal van prachtige mensen die zoveel gedaan hebben voor Elpida en waarvoor tijd noch moeite bespaard werd. Elpida's verhaal volgt weldra, maar ik vermoed dat haar rolstoeltje al wel een klein beetje verklapt welk blutsje zij heeft. Eva en haar zus vonden het hier zo leuk, dat ze vandaag nog een vluchtig bezoekje kwamen brengen vooraleer ze hun reis weer verder zetten. Ondanks dat het heel erg druk was, was het ook wel een beetje genieten. Dankjewel iedereen voor de gesprekjes, lekkers en bruikbaar spul en jullie hartjes onder de riemen!
Woensdag was diabeetje Hillie ook mee geweest naar onze dierenarts. Haar bloed moest nogmaals getest worden en ondanks dat we nog maar een weekje begonnen waren met spuiten, zag het er al veelbelovend uit. De volgende dag mocht ik haar insuline een beetje verhogen naar 2ie 's morgens en 's avonds net hetzelfde. Over een paar daagjes gaan we kijken of haar waarde weer gedaald is en/of we haar ie al dan niet moeten verhogen. Het belangrijkste is dat ze zich beter voelt. Want om heel eerlijk te zijn had ik er een beetje een hard hoofd in toen ze pas arriveerde. Ze was zo ziek door haar onbehandelde suikerziekte en het brak mijn hart om haar zo te zien... Ze lag daar maar te liggen, was heel slap en ik moest haar dwangvoeren. De eerste dagen heeft ze ook onafgebroken geslapen, wat doet vermoeden dat ze toch wel een hele tijd heeft rondgedoold buiten. Ze had ook Neuropathy, maar van haar slappe achterhand is gelukkig niet veel meer te merken. Ze loopt binnen rond alsof ze hier al jaren woont en vaak zoekt ze haar bench nog op om een dutje te doen. Tja, oude omaatjes hebben veel nood aan dutjes en gelijk heeft ze! Het spuiten gaat de ene keer al makkelijker dan de andere, want ze is zo gefixeerd op voer dat ze haast geen tijd heeft om te wachten op dat prikje. Dat bordje voer onder haar neus wilt ze krijgen, dus tijd op de behandeltafel vindt ze maar nutteloos. Als ze maar wist dat dit haar net helpt. Diabeetje Sjoefke weet dat wel en hij kent echt het uur waarop hij zijn prikje moet krijgen. Dan komt ie mauwend naar me toe, de lieverd!
Donderdag 28 juli 2016:
Het was spannend, want we zaten in de startblokken om ons nieuwe bewonertje op te halen. Hilde was zo lief om te rijden en kwam rond 20u naar ons Blutsjestehuis afgezakt. Helaas was er sprake van miscommunicatie waardoor Titza pas om 1u 's nachts arriveerde in Gent, in plaats van de afgesproken 21u. Gelukkig vond Hilde dat niet erg en heeft ze onder het genot van een hapje en een drankje met de Blutsjes geknuffeld. Wat was het spannend om ons nieuwe meisje te ontmoeten! Haar verhaal gaat als volgt: Titza is een klein hondje die in Roemenië geboren werd. Daar leefde ze heel lang op straat, aan een pizzeria om correct te zijn. Tot het noodlot toesloeg en ze gegrepen werd door een auto. Maar laat dat ongeluk nou net haar redding geweest zijn, want rescuer Adina kwam to-the-rescue. Ze nam Titza onder haar hoede en bracht haar naar de dierenarts waar ze al die tijd verbleef. Haar rechteroogje moest weggehaald worden, want dat bleek na het ongeluk verloren te zijn. En dat was nog niet alles, ze bleek ook kanker te hebben. Naast de oogoperatie stond ook de operatie op de planning om haar kankergezwellen weg te halen en met succes - gelukkig. Wie wilt zo'n oud seniortje met zoveel gebreken nog een thuis bieden? Nou, wij dus! In ons Blutsjestehuis is er net plek voor zulke prachtige wezentjes! Titza staat op een supplement om de kanker tegen te gaan, wat best prijzig is. Er bestaat namelijk kans dat de kanker over een tijdje toch terug komt. Af en toe een check-up bij de dierenarts is daarom noodzakelijk. Vanaf het moment dat ons kleine prinsesje arriveerde voelde ze zich gelijk thuis. Ze wijkt niet van onze zijde en met de overige Blutsjes is ze erg lief. Ze heeft een voorliefde voor konijntjes en dan met name Bunny Lee. Die vindt het maar niks dat er steeds een klein schaduwtje volgt. Vanmorgen mocht ze voor de eerste keer kennis maken met de katjes op het binnenplein en dat vond ze geweldig! Rennen, snuffelen, drinken uit de vele kommetjes en zoveel meer. Ze is er zowaar een beetje stijf van geworden en ligt nu bij te komen in haar mandje. Kigo is helemaal in de wolken en is altijd in de buurt van Titza te vinden. Zo hebben ze vandaag al enkele uurtjes samen buiten geslapen. Wie voortaan op bezoek komt, zal niet alleen begroet worden door de katjes en konijntjes, maar ook door ons uitbundig Blutshondje. Knuffels zijn een vereiste, want dat heeft ze graag. We zijn zo blij dat dit meisje in ons leven is komen waaien en zo wordt ons Blutsjestehuis elke keer weer een stukje mooier, liefdevoller en completer.
Het was spannend, want we zaten in de startblokken om ons nieuwe bewonertje op te halen. Hilde was zo lief om te rijden en kwam rond 20u naar ons Blutsjestehuis afgezakt. Helaas was er sprake van miscommunicatie waardoor Titza pas om 1u 's nachts arriveerde in Gent, in plaats van de afgesproken 21u. Gelukkig vond Hilde dat niet erg en heeft ze onder het genot van een hapje en een drankje met de Blutsjes geknuffeld. Wat was het spannend om ons nieuwe meisje te ontmoeten! Haar verhaal gaat als volgt: Titza is een klein hondje die in Roemenië geboren werd. Daar leefde ze heel lang op straat, aan een pizzeria om correct te zijn. Tot het noodlot toesloeg en ze gegrepen werd door een auto. Maar laat dat ongeluk nou net haar redding geweest zijn, want rescuer Adina kwam to-the-rescue. Ze nam Titza onder haar hoede en bracht haar naar de dierenarts waar ze al die tijd verbleef. Haar rechteroogje moest weggehaald worden, want dat bleek na het ongeluk verloren te zijn. En dat was nog niet alles, ze bleek ook kanker te hebben. Naast de oogoperatie stond ook de operatie op de planning om haar kankergezwellen weg te halen en met succes - gelukkig. Wie wilt zo'n oud seniortje met zoveel gebreken nog een thuis bieden? Nou, wij dus! In ons Blutsjestehuis is er net plek voor zulke prachtige wezentjes! Titza staat op een supplement om de kanker tegen te gaan, wat best prijzig is. Er bestaat namelijk kans dat de kanker over een tijdje toch terug komt. Af en toe een check-up bij de dierenarts is daarom noodzakelijk. Vanaf het moment dat ons kleine prinsesje arriveerde voelde ze zich gelijk thuis. Ze wijkt niet van onze zijde en met de overige Blutsjes is ze erg lief. Ze heeft een voorliefde voor konijntjes en dan met name Bunny Lee. Die vindt het maar niks dat er steeds een klein schaduwtje volgt. Vanmorgen mocht ze voor de eerste keer kennis maken met de katjes op het binnenplein en dat vond ze geweldig! Rennen, snuffelen, drinken uit de vele kommetjes en zoveel meer. Ze is er zowaar een beetje stijf van geworden en ligt nu bij te komen in haar mandje. Kigo is helemaal in de wolken en is altijd in de buurt van Titza te vinden. Zo hebben ze vandaag al enkele uurtjes samen buiten geslapen. Wie voortaan op bezoek komt, zal niet alleen begroet worden door de katjes en konijntjes, maar ook door ons uitbundig Blutshondje. Knuffels zijn een vereiste, want dat heeft ze graag. We zijn zo blij dat dit meisje in ons leven is komen waaien en zo wordt ons Blutsjestehuis elke keer weer een stukje mooier, liefdevoller en completer.
|
|
Gisteren moest ons kleine knulletje Chamar mee naar de dierenarts. Tijdens het palperen van zijn buikje, voelde ik toch dat er het één en het ander niet klopte. En zo bezorgd als ik ben, laat ik alles toch graag meteen uitsluiten. Dus hops, de kleine man in de transportmand en op pad. Onze dierenarts was meteen gecharmeerd door hem, maar hij weet dan ook gelijk iedereen rond zijn pootjes te winden met die knappe snoet en guitige oogjes van hem. Er zit toch een heleboel fout in zijn kleine lijfje. Zo kon onze dierenarts één grote nier voelen en aan de andere kant geen of het zou een hele kleine misvormde nier moeten zijn. Op zich is dat niet meteen zorgwekkend, want een kat kan perfect met één nier leven. Maar nu moeten we wel zijn drinkgedrag flink in de gaten houden. Gelukkig valt dat bijzonder goed mee en drinkt hij enkel de hoeveelheid op die zijn lichaampje dagelijks nodig heeft. De vergroeide wervels in zijn rugje zorgen ervoor dat zijn blaas en staart verlamd zijn, maar zijn pootjes heeft toch nog een andere oorzaak. Zijn knietjes blijken helemaal misvormd te zijn en staan helemaal verkeerd. Spalken heeft geen zin (meer) omdat dan de pezen in zijn achterpootjes verkort worden en dantzorgt dan weer voor andere probleempjes. Ons ventje weet niet beter dan dat hij verlamd geboren werd en schuifelt er op los. Met een luier om zijn kont ontdekt hij de wereld, hij zit boordevol ondeugd en hij is gewoon erg gelukkig. Hij kreeg gisteren meteen ook zijn eerste kittenprikje, wat over een maandje herhaald moet worden en een ontwormingspilletje in zijn bekje geduwd. En als mama ben ik super trots op hem, want hij was ontzettend flink!
Woensdag 27 juli 2016:
Zaterdag 30 juli houdt Stop Dierenmishandeling vzw een inzamelactie in de Maxi Zoo te Aalst voor onze Blutsjes, van 10u tot 17u. We zijn hier ontzettend blij mee, want we kunnen alle hulp goed gebruiken. Hilde is zo lief om die dag ambassadeur te zijn voor onze Blutsjes en aanwezig te zijn om iedereen persoonlijk te bedanken die iets in het karretje komt deponeren voor onze bewoners, samen met Dirk die vrijwilliger is bij Stop Dierenmishandeling. Onze Blutsjes hebben een verlanglijstje opgesteld, maar dit is zeker geen verplichting, want uiteindelijk zijn we met alles heel erg blij!
Blutskatjes: - natvoer allerlei merken - Beaphar nierdieet natvoer - kattenbakvulling (heel erg veel nood aan!) - Viyo
Blutshond: - natvoer - droogvoer - kauwbeentjes - Viyo
Konijntjes: stro, hooi - korrelvoer
Dankjewel aan iedereen die van deze dag een mooie dag gaat maken en onze Blutsjes komt verwennen met voer of spulletjes die uit liefde gegeven zijn. Meer informatie is er ook op het Facebookevenement te vinden: https://www.facebook.com/events/272495883090372/. Aanmelden is zeker leuk en geeft tevens een hart onder de riem bij Stop Dierenmishandeling.
Zaterdag 30 juli houdt Stop Dierenmishandeling vzw een inzamelactie in de Maxi Zoo te Aalst voor onze Blutsjes, van 10u tot 17u. We zijn hier ontzettend blij mee, want we kunnen alle hulp goed gebruiken. Hilde is zo lief om die dag ambassadeur te zijn voor onze Blutsjes en aanwezig te zijn om iedereen persoonlijk te bedanken die iets in het karretje komt deponeren voor onze bewoners, samen met Dirk die vrijwilliger is bij Stop Dierenmishandeling. Onze Blutsjes hebben een verlanglijstje opgesteld, maar dit is zeker geen verplichting, want uiteindelijk zijn we met alles heel erg blij!
Blutskatjes: - natvoer allerlei merken - Beaphar nierdieet natvoer - kattenbakvulling (heel erg veel nood aan!) - Viyo
Blutshond: - natvoer - droogvoer - kauwbeentjes - Viyo
Konijntjes: stro, hooi - korrelvoer
Dankjewel aan iedereen die van deze dag een mooie dag gaat maken en onze Blutsjes komt verwennen met voer of spulletjes die uit liefde gegeven zijn. Meer informatie is er ook op het Facebookevenement te vinden: https://www.facebook.com/events/272495883090372/. Aanmelden is zeker leuk en geeft tevens een hart onder de riem bij Stop Dierenmishandeling.
Vandaag zaten er een heleboel rekeningen in onze brievenbus van het labo van alle bloedonderzoeken die de voorbije maanden plaats hebben gevonden. We weten dat er nog een aantal rekeningen onderweg zijn, dus vonden we het wel fijn om de juweeltjes die Chris speciaal ontworpen heeft in de webshop te gooien. Deze prachtige juweeltjes zijn niet alleen met heel veel vaardigheid gemaakt, maar ook de liefde spat ervan af. Van de ring hebben we maar één exemplaar beschikbaar, dus de persoon die het eerste mailt (en betaalt) is dé gelukkige die met dit prachtige kattenexemplaartje rond de vinger mag lopen. De ring is verstelbaar, dus in principe voor verschillende vingermaatjes geschikt. Van de kattenhanger hebben we ook maar 4 exemplaartjes beschikbaar en van de prachtige bloemetjes hebben we 8 hangers in onze webshop. Alle juweeltjes zijn 12,50 euro per stuk, verzendkosten inbegrepen - ook naar het buitenland. Graag zo'n juweeltje in je brievenbus en daarna rond je nek of vinger? Doe dan snel een mailtje naar: [email protected] en help ons zo de rekeningen van het labo te betalen. Dankjewel namens ons allemaal!
Dinsdag 26 juli 2016:
Deze keer is het niet Jake die in de lappenmand ligt, maar ik vond zijn foto gewoon heel aandoenlijk! Hij is de laatste tijd zo hard in zijn nopjes, dat hij af en toe een beetje moet bijslapen van het wilde spelen met Tim en Bluebelle. Hij huppelt van de ene kant van de 'verlamde Blutsjesruimte' naar de andere om dan soms met een knaller tegen de muur te belanden. Om dan gewoon weer recht te krabbelen en nog een keertje hetzelfde te doen maar dan in een vitesse hoger. De diabetespatiëntjes doen het voorlopig ook goed, de nieuwkomers lijken zich op en top te voelen in ons Blutsjestehuis, enkel leverpatiëntje Draakje heeft zo zijn goede en slechte dagen. Gisteren was een bijzonder slechte dag waarbij ik hem moest dwangvoeren en hij amper zijn nestje verliet. Vandaag gaat het weer wat beter en heeft hij zelfs al wat kip en tonijn uit zichzelf gegeten. Soms moeten we het nierdieet eventjes aan de kant schuiven, want 'iets' eten is nog altijd belangrijker dan 'wat'. Maar eigenlijk is het Sab die in de lappenmand ligt, of eerder bed samen met Lucy die daar grandioos van profiteert! Het ging de laatste paar weken al niet zo goed met haar, maar de laatste week loopt het echt de spuigaten uit. Alle stress van de voorbije maanden lijken zich nu in haar lichaam te nestelen waardoor ze niets meer kan. Ze krijgt geen hap door de keel en heeft al dagen niet meer gegeten. Haar al zo magere lichaampje ziet echt af en ze voelt zich dan ook bijzonder zwak. Gisteren is ze tot 2 x toe naar de dokter geweest en bij haar laatste bezoek (toen ik de boerderij niet kon verlaten omdat we een bezoekdag in gelast hadden) is ze zelfs onwel geworden in de praktijk. De dokters hebben haar in een kamertje met cola moeten laten bijkomen. Geen nood, de Blutsjes zitten er tegen 's avonds spik en span bij, verzorgd en medicatie uitgedeeld. Sowieso is dit mijn afdeling, maar andere zaken lopen nu wel vertraging op. Alle dierenartsbezoekjes, winkelritjes (en oh, wat moet ik hiervoor uit mijn comfortzone komen!), administratie en zoveel meer ligt nu in mijn handen. Dit is zeker geen berichtje voor medelijden, want hoe dan ook zal Sab wel uit dat dalletje kruipen. Dat heeft gewoon zijn tijd nodig - soms zijn de sterkste mensen ook de breekbaarste. Maar ik wil via deze weg gewoon even laten weten dat mailtjes en pb'tjes nog ietsje later dan normaal beantwoord zullen worden. Ik doe in ieder geval mijn best, maar ik moet toegeven dat het best even aanpassen is om op halve kracht te draaien.
Deze keer is het niet Jake die in de lappenmand ligt, maar ik vond zijn foto gewoon heel aandoenlijk! Hij is de laatste tijd zo hard in zijn nopjes, dat hij af en toe een beetje moet bijslapen van het wilde spelen met Tim en Bluebelle. Hij huppelt van de ene kant van de 'verlamde Blutsjesruimte' naar de andere om dan soms met een knaller tegen de muur te belanden. Om dan gewoon weer recht te krabbelen en nog een keertje hetzelfde te doen maar dan in een vitesse hoger. De diabetespatiëntjes doen het voorlopig ook goed, de nieuwkomers lijken zich op en top te voelen in ons Blutsjestehuis, enkel leverpatiëntje Draakje heeft zo zijn goede en slechte dagen. Gisteren was een bijzonder slechte dag waarbij ik hem moest dwangvoeren en hij amper zijn nestje verliet. Vandaag gaat het weer wat beter en heeft hij zelfs al wat kip en tonijn uit zichzelf gegeten. Soms moeten we het nierdieet eventjes aan de kant schuiven, want 'iets' eten is nog altijd belangrijker dan 'wat'. Maar eigenlijk is het Sab die in de lappenmand ligt, of eerder bed samen met Lucy die daar grandioos van profiteert! Het ging de laatste paar weken al niet zo goed met haar, maar de laatste week loopt het echt de spuigaten uit. Alle stress van de voorbije maanden lijken zich nu in haar lichaam te nestelen waardoor ze niets meer kan. Ze krijgt geen hap door de keel en heeft al dagen niet meer gegeten. Haar al zo magere lichaampje ziet echt af en ze voelt zich dan ook bijzonder zwak. Gisteren is ze tot 2 x toe naar de dokter geweest en bij haar laatste bezoek (toen ik de boerderij niet kon verlaten omdat we een bezoekdag in gelast hadden) is ze zelfs onwel geworden in de praktijk. De dokters hebben haar in een kamertje met cola moeten laten bijkomen. Geen nood, de Blutsjes zitten er tegen 's avonds spik en span bij, verzorgd en medicatie uitgedeeld. Sowieso is dit mijn afdeling, maar andere zaken lopen nu wel vertraging op. Alle dierenartsbezoekjes, winkelritjes (en oh, wat moet ik hiervoor uit mijn comfortzone komen!), administratie en zoveel meer ligt nu in mijn handen. Dit is zeker geen berichtje voor medelijden, want hoe dan ook zal Sab wel uit dat dalletje kruipen. Dat heeft gewoon zijn tijd nodig - soms zijn de sterkste mensen ook de breekbaarste. Maar ik wil via deze weg gewoon even laten weten dat mailtjes en pb'tjes nog ietsje later dan normaal beantwoord zullen worden. Ik doe in ieder geval mijn best, maar ik moet toegeven dat het best even aanpassen is om op halve kracht te draaien.
Vervoer gezocht! Nu Sab in de lappenmand ligt zijn al onze plannen een beetje in de war gegooid. Morgenavond verwachten wij namelijk een nieuw Blutsbewonertje die we in Drongen, Gent moeten oppikken. Vermoedelijke tijd: iets na 21u of later. Helaas kan Sab die rit niet aan en ik durf (nog) geen autostrades te rijden. Ik heb een jaar niet meer met de auto gereden waardoor ik geen held meer ben op de weg. Ritjes naar de dierenarts lukken, maar verder durf ik niet te rijden. Daarom trek ik even mijn stoute schoenen aan en val gelijk met de deur in huis: is er iemand die mij morgenavond kan komen oppikken (regio 7760) om naar Drongen te rijden en mij en onze nieuwe bewoner nadien weer veilig in ons Blutsjestehuis af te zetten? Benzinekosten worden uiteraard vergoed en je krijgt een sneakpreview van onze bewoner, eventueel met een pawshake erbovenop! Wie-o-wie kan ons uit de nood helpen: [email protected]? Dankjewel alvast!
Maandag 25 juli 2016:
In een sneltempo moest ik vandaag voortmaken om niet alleen de Blutsjes op tijd verzorgd te krijgen, maar ook binnenshuis moest alles gepoetst worden. De stal van de konijntjes moest met water geschuurd worden, de toiletjes verschoond en de kattenbakken in de stallen en in de garage moesten volledig uitgekieperd worden en voorzien worden van nieuwe vulling. Op de koop toe moesten alle stallen geboend worden met de mop. Niet dat dit zo uitzonderlijk is, want er is altijd zoveel werk te doen. Maar in de namiddag verwachtten we weer bezoek en dan moet alles toch een beetje in een sneller tempo. Ik kon nog net een nieuwe shirt aandoen (voor eventjes zonder kattenharen!) of daar stond mijn nicht die ik al een eeuwigheid niet meer gezien had met haar vriend voor de deur. Haar verhaal toont toch maar hoe klein de wereld is, want toevallig was zij één van de mensjes die interesse had in de adoptie van Zitto toen hij nog bij Kattenopvang Waasland verbleef. Zij is zelfs naar het gastgezin geweest om kennis te maken met Zitto, maar moest dan tot de conclusie komen dat zij Zitto niet kon bieden wat hij nodig had. Vandaar dat ze hem heel graag hier een keertje wilde komen bezoeken, want ons kleine manneke heeft toch een plekje in haar hart veroverd. En zowel zij als Alex stonden er versteld van hoeveel vooruitgang Zitto geboekt heeft. Toch fijn om te weten dat mensen een Blutsje voor en na gezien hebben en dan echt kunnen concluderen dat diertjes hier echt op hun gemakje zijn. Zij brachten tevens donatiespulletjes mee waar Gizmo vol trots stond bij te poseren. Want ja hoor, ons kleine varkentje heeft weer genoten van al die extra aandacht en hij was haast niet van Jente's schoot te slaan. Chris mochten we ook verwelkomen vandaag. Zij was één van de lieve dames die een actie op poten gezet had voor de wederopbouw van ons nieuwe Blustjestehuis en vandaag kwam zij de overige zakdoekhoesjes langsbrengen die we op standjes en marktjes mogen verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Ze deed er nog een heleboel donatiespulletjes bovenop en als klapper op de vuurpijl: prachtige handgemaakte juweeltjes. Een setje voor ons die we met heel veel liefde gaan bewaren en een aantal hangertjes en een ring die we binnenkort in onze webshop mogen gooien. Ze heeft ook hondenjasjes gemaakt en thuis gaat ze zich weer creatief uitlaten om onze verlamde Blutsjes Thor en Klaus van een nieuwe resum broekjes voorzien. Hoe lief is dat! En ook Marleen en Rita kwamen voor de eerste maal op bezoek in ons Blutsjestehuis met een auto vol donatiespullen. Wat mogen we ons toch gelukkig prijzen met zovele lieve mensen in ons leven. Zoveel lieve mensen die onze Blutsjes een warm hart toedragen. Een lange rit over hebben om tot hier te komen en ons dan nog eens overladen met zoveel bruikbaar spul. Marleen werkt in een brandwondencentrum, vandaar dat zij extra aangegrepen was door ons verleden en ons al vaker gesteund heeft. Zij weet welke impact een brand kan hebben en het doet deugd dat er soms toch ook mensen op ons pad komen die weten dat we dit trauma nog steeds niet verwerkt hebben en wellicht ook nooit zullen kunnen... Het was een mooie dag, vol liefde!
In een sneltempo moest ik vandaag voortmaken om niet alleen de Blutsjes op tijd verzorgd te krijgen, maar ook binnenshuis moest alles gepoetst worden. De stal van de konijntjes moest met water geschuurd worden, de toiletjes verschoond en de kattenbakken in de stallen en in de garage moesten volledig uitgekieperd worden en voorzien worden van nieuwe vulling. Op de koop toe moesten alle stallen geboend worden met de mop. Niet dat dit zo uitzonderlijk is, want er is altijd zoveel werk te doen. Maar in de namiddag verwachtten we weer bezoek en dan moet alles toch een beetje in een sneller tempo. Ik kon nog net een nieuwe shirt aandoen (voor eventjes zonder kattenharen!) of daar stond mijn nicht die ik al een eeuwigheid niet meer gezien had met haar vriend voor de deur. Haar verhaal toont toch maar hoe klein de wereld is, want toevallig was zij één van de mensjes die interesse had in de adoptie van Zitto toen hij nog bij Kattenopvang Waasland verbleef. Zij is zelfs naar het gastgezin geweest om kennis te maken met Zitto, maar moest dan tot de conclusie komen dat zij Zitto niet kon bieden wat hij nodig had. Vandaar dat ze hem heel graag hier een keertje wilde komen bezoeken, want ons kleine manneke heeft toch een plekje in haar hart veroverd. En zowel zij als Alex stonden er versteld van hoeveel vooruitgang Zitto geboekt heeft. Toch fijn om te weten dat mensen een Blutsje voor en na gezien hebben en dan echt kunnen concluderen dat diertjes hier echt op hun gemakje zijn. Zij brachten tevens donatiespulletjes mee waar Gizmo vol trots stond bij te poseren. Want ja hoor, ons kleine varkentje heeft weer genoten van al die extra aandacht en hij was haast niet van Jente's schoot te slaan. Chris mochten we ook verwelkomen vandaag. Zij was één van de lieve dames die een actie op poten gezet had voor de wederopbouw van ons nieuwe Blustjestehuis en vandaag kwam zij de overige zakdoekhoesjes langsbrengen die we op standjes en marktjes mogen verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Ze deed er nog een heleboel donatiespulletjes bovenop en als klapper op de vuurpijl: prachtige handgemaakte juweeltjes. Een setje voor ons die we met heel veel liefde gaan bewaren en een aantal hangertjes en een ring die we binnenkort in onze webshop mogen gooien. Ze heeft ook hondenjasjes gemaakt en thuis gaat ze zich weer creatief uitlaten om onze verlamde Blutsjes Thor en Klaus van een nieuwe resum broekjes voorzien. Hoe lief is dat! En ook Marleen en Rita kwamen voor de eerste maal op bezoek in ons Blutsjestehuis met een auto vol donatiespullen. Wat mogen we ons toch gelukkig prijzen met zovele lieve mensen in ons leven. Zoveel lieve mensen die onze Blutsjes een warm hart toedragen. Een lange rit over hebben om tot hier te komen en ons dan nog eens overladen met zoveel bruikbaar spul. Marleen werkt in een brandwondencentrum, vandaar dat zij extra aangegrepen was door ons verleden en ons al vaker gesteund heeft. Zij weet welke impact een brand kan hebben en het doet deugd dat er soms toch ook mensen op ons pad komen die weten dat we dit trauma nog steeds niet verwerkt hebben en wellicht ook nooit zullen kunnen... Het was een mooie dag, vol liefde!
Zondag 24 juli 2016:
Brigitte's Maine Coon meisje kreeg in mei een prachtig nestje. Alles leek goed te gaan, tot 3 weken na de geboorte. Dan begonnen de zorgen om Chamar groter te worden. Een guitig ventje met de meest prachtige kraaloogjes wiens verhaal van in het begin niet echt serieus genomen werd door een handvol dierenartsen. Brigitte merkte al snel op dat hij achterbleef in groei en zijn achterpootjes niet naar behoren werkten. Ze werd werkelijk van 'het kastje naar de muur gestuurd' en elke keer kreeg ze de woorden: 'komt wel in orde, er is immers niet aan de hand' te horen. Ze kreeg het advies om Chamar met de hand bij te voeden, want inmiddels was zijn gewicht en grootte gehalveerd ten opzichte van zijn zusje. De laatste dierenarts nam Chamar's probleem gelukkig wel een beetje meer serieus en nam een RX. Daaruit bleek dat ons ventje een uitgebreid letsel heeft aan T-6-7-8 en 9. De wervels lijken gecomprimeerd en beginnen te vergroeien aan elkaar. Bovendien had hij ook een blaasontsteking te pakken omdat zijn blaas verlamd is en ondertussen zich ontwikkeld had tot een overloopblaas. Ook zijn de darmpjes verlamd waardoor hij hulp nodig heeft om te ontlasten. Brigitte zag al snel in dat Chamar geen katje is om verder te verkopen bij particulieren of voor de fok. Dus schakelde ze onze hulp in. Het advies van de dierenarts was namelijk om hem te laten inslapen, amper 5 dagen na het innemen van de medicatie - ook voor zijn blaasontsteking. Want de dierenarts vond dat Chamar in die periode op de medicatie zou moeten reageren en beginnen stappen. Maar een verlamde kat met zulk letsel aan de rug zal nooit kunnen stappen... Gelukkig kreeg Brigitte dit advies niet over haar hart en bracht ze kleine pinnemuts naar ons Blutsjestehuis. Chamar is een guitig klein kleutertje die blij is om te leven. Die gelukkig is ondanks zijn handicap en zichzelf in de zevende hemel waant dat hij mag leven. Hij speelt er op los, doet ondeugende dingen en zijn kraaloogjes laten zien dat hij zoveel liefde te geven heeft. Momenteel heeft hij nog steeds een groei-achterstand en ook zijn gewicht is blijven hangen. Stiekem hoop ik dat hij niet al te groot zal worden, want zijn papa heeft een gewicht van 10 kg en mams weegt 6 kg. Voor een Maine Coon is dit perfect normaal, maar Chamar's achterpootjes zijn verlamd en dat is gewicht dat hij in de toekomst met zijn voorpootjes zal moeten meeslepen. Hoe groter het gewicht van de kat, hoe meer de voorpootjes belast worden. Maar dit bekijken we wel eens hij wat begint te groeien en aan het puberen gaat. Hopelijk kunnen we mits fysiotherapie en massages zijn nekje en voorpootjes soepel houden. Bij binnenkomst bleken zijn darmpjes ook propvol harde ontlasting te zitten. Gelukkig kreeg ik al enkele keutels uit zijn darmpjes gemasseerd en lukt het legen van zijn ieniemienie blaasje ook bijzonder vlot. Al moet zijn verlamde blaas wel nog een blaas-leeg-geheugen krijgen, wat het legen van zijn blaas in de toekomst stukken makkelijker maakt. We zetten nog even door met medicatie om zijn blaasinfectie zo snel mogelijk aan te pakken. En van zodra dit probleem van de baan is, mag hij gaan kennis maken met de andere verlamde Blutsjes en dit wordt dolle pret verzekerd! Ik ben er zeker van dat ons kleine aapje in een mum van tijd in één van de krabpalen zal bengelen. Ik moet toegeven dat ik hem super cute vind met zijn luiertje aan! Niet voor de leuk, maar voor de moet. Want hij stimuleert zichzelf bij het schuifelen en constant met een lange natte vacht zitten is ook geen pretje. Zometeen staat zijn eerste poepbadje op het programma. Dankbaar dat mensen steeds vaker de weg naar ons weten te vinden en dat wij zulke prachtige wezentjes een furrr-ever thuis mogen bieden - hoe lang die furrr-ever ook is.
Brigitte's Maine Coon meisje kreeg in mei een prachtig nestje. Alles leek goed te gaan, tot 3 weken na de geboorte. Dan begonnen de zorgen om Chamar groter te worden. Een guitig ventje met de meest prachtige kraaloogjes wiens verhaal van in het begin niet echt serieus genomen werd door een handvol dierenartsen. Brigitte merkte al snel op dat hij achterbleef in groei en zijn achterpootjes niet naar behoren werkten. Ze werd werkelijk van 'het kastje naar de muur gestuurd' en elke keer kreeg ze de woorden: 'komt wel in orde, er is immers niet aan de hand' te horen. Ze kreeg het advies om Chamar met de hand bij te voeden, want inmiddels was zijn gewicht en grootte gehalveerd ten opzichte van zijn zusje. De laatste dierenarts nam Chamar's probleem gelukkig wel een beetje meer serieus en nam een RX. Daaruit bleek dat ons ventje een uitgebreid letsel heeft aan T-6-7-8 en 9. De wervels lijken gecomprimeerd en beginnen te vergroeien aan elkaar. Bovendien had hij ook een blaasontsteking te pakken omdat zijn blaas verlamd is en ondertussen zich ontwikkeld had tot een overloopblaas. Ook zijn de darmpjes verlamd waardoor hij hulp nodig heeft om te ontlasten. Brigitte zag al snel in dat Chamar geen katje is om verder te verkopen bij particulieren of voor de fok. Dus schakelde ze onze hulp in. Het advies van de dierenarts was namelijk om hem te laten inslapen, amper 5 dagen na het innemen van de medicatie - ook voor zijn blaasontsteking. Want de dierenarts vond dat Chamar in die periode op de medicatie zou moeten reageren en beginnen stappen. Maar een verlamde kat met zulk letsel aan de rug zal nooit kunnen stappen... Gelukkig kreeg Brigitte dit advies niet over haar hart en bracht ze kleine pinnemuts naar ons Blutsjestehuis. Chamar is een guitig klein kleutertje die blij is om te leven. Die gelukkig is ondanks zijn handicap en zichzelf in de zevende hemel waant dat hij mag leven. Hij speelt er op los, doet ondeugende dingen en zijn kraaloogjes laten zien dat hij zoveel liefde te geven heeft. Momenteel heeft hij nog steeds een groei-achterstand en ook zijn gewicht is blijven hangen. Stiekem hoop ik dat hij niet al te groot zal worden, want zijn papa heeft een gewicht van 10 kg en mams weegt 6 kg. Voor een Maine Coon is dit perfect normaal, maar Chamar's achterpootjes zijn verlamd en dat is gewicht dat hij in de toekomst met zijn voorpootjes zal moeten meeslepen. Hoe groter het gewicht van de kat, hoe meer de voorpootjes belast worden. Maar dit bekijken we wel eens hij wat begint te groeien en aan het puberen gaat. Hopelijk kunnen we mits fysiotherapie en massages zijn nekje en voorpootjes soepel houden. Bij binnenkomst bleken zijn darmpjes ook propvol harde ontlasting te zitten. Gelukkig kreeg ik al enkele keutels uit zijn darmpjes gemasseerd en lukt het legen van zijn ieniemienie blaasje ook bijzonder vlot. Al moet zijn verlamde blaas wel nog een blaas-leeg-geheugen krijgen, wat het legen van zijn blaas in de toekomst stukken makkelijker maakt. We zetten nog even door met medicatie om zijn blaasinfectie zo snel mogelijk aan te pakken. En van zodra dit probleem van de baan is, mag hij gaan kennis maken met de andere verlamde Blutsjes en dit wordt dolle pret verzekerd! Ik ben er zeker van dat ons kleine aapje in een mum van tijd in één van de krabpalen zal bengelen. Ik moet toegeven dat ik hem super cute vind met zijn luiertje aan! Niet voor de leuk, maar voor de moet. Want hij stimuleert zichzelf bij het schuifelen en constant met een lange natte vacht zitten is ook geen pretje. Zometeen staat zijn eerste poepbadje op het programma. Dankbaar dat mensen steeds vaker de weg naar ons weten te vinden en dat wij zulke prachtige wezentjes een furrr-ever thuis mogen bieden - hoe lang die furrr-ever ook is.
Zaterdag 23 juli 2016:
Stichting Kattenhulp Griekenland kreeg in een mei een spoedmelding binnen. Een wit sneeuwballetje werd aangereden door een auto, waardoor hij een grote gapende wonde op zijn rug had, maar ook verlamd achterbleef. Hij werd met spoed behandeld door een dierenarts en dan kon zijn revalidatie beginnen in het opvangcentrum van Kattenhulp Griekenland. Helaas bleef Aspro verlamd en daar konden ze hem niet langer houden, omdat ze daar niet de mogelijkheid hebben om verlamde katjes op te vangen en dagelijks overspoeld worden met andere meldingen. Dus al snel kwam de vraag bij ons binnen of wij Aspro in ons Blutsjestehuis wilden opnemen. Natuurlijk wilden we dat! We telden de dagen af tot hij bij ons kwam wonen en twee lieve vrijwilligers van de Stichting brachten hem vanaf de luchthaven in Nederland naar ons. Ons kleine witte kaboutertje had een lange dag achter de rug, want met het vliegtuig en de auto reizen is best vermoeiend hoor! Hij viel dan ook als een blok in slaap zijn eerste nacht hier, nadat hij eerst zijn hongertje gestild had. Het is duidelijk dat Aspro een ex-zwerfkatje is. Want ondanks dat de vrijwilligers in Griekenland ontzettend hard hun best gedaan hebben om hem te socialiseren, durft hij soms toch nog een beetje onzeker uit de hoek komen. Het legen van zijn blaas lukt daarom nog niet goed omdat hij zich helemaal opspant als ik met mijn handen rondom zijn buikje ga. Aaitjes daarentegen vindt hij wel leuk, vooral op zijn neusje dan. Maar vergis je niet hoor, want in dit kleine ventje zit behoorlijk wat pit! De wonde op zijn rugje is al gedeeltelijk geheeld, maar we hebben toch nog wat verzorgwerk voor de boeg en het zal vast nog wel wat tijd in beslag nemen voor de herinnering aan zijn ongeluk helemaal vervaagd is. Aspro is een speelvogel en hij staat dan ook te popelen om binnenkort kennis te maken met de andere verlamde Blutsjes. Veel speelplezier verzekerd! Dankbaar dat er Stichtingen zijn die ook verlamde Blutsjes een kans geven en niet zomaar opgeven. Dat ook zij iets heel bijzonders en waardevols in hen zien en hen daarom alle kansen op geluk gunnen. Blij dat zij een aanvraag bij ons doen en dat we samen de wereld een beetje mooier maken door elkaar te helpen. Dankbaar dat dit kleine kaboutertje bij ons is komen wonen en onze grote Blutsjesfamilie weer een stukje completer maakt.
Stichting Kattenhulp Griekenland kreeg in een mei een spoedmelding binnen. Een wit sneeuwballetje werd aangereden door een auto, waardoor hij een grote gapende wonde op zijn rug had, maar ook verlamd achterbleef. Hij werd met spoed behandeld door een dierenarts en dan kon zijn revalidatie beginnen in het opvangcentrum van Kattenhulp Griekenland. Helaas bleef Aspro verlamd en daar konden ze hem niet langer houden, omdat ze daar niet de mogelijkheid hebben om verlamde katjes op te vangen en dagelijks overspoeld worden met andere meldingen. Dus al snel kwam de vraag bij ons binnen of wij Aspro in ons Blutsjestehuis wilden opnemen. Natuurlijk wilden we dat! We telden de dagen af tot hij bij ons kwam wonen en twee lieve vrijwilligers van de Stichting brachten hem vanaf de luchthaven in Nederland naar ons. Ons kleine witte kaboutertje had een lange dag achter de rug, want met het vliegtuig en de auto reizen is best vermoeiend hoor! Hij viel dan ook als een blok in slaap zijn eerste nacht hier, nadat hij eerst zijn hongertje gestild had. Het is duidelijk dat Aspro een ex-zwerfkatje is. Want ondanks dat de vrijwilligers in Griekenland ontzettend hard hun best gedaan hebben om hem te socialiseren, durft hij soms toch nog een beetje onzeker uit de hoek komen. Het legen van zijn blaas lukt daarom nog niet goed omdat hij zich helemaal opspant als ik met mijn handen rondom zijn buikje ga. Aaitjes daarentegen vindt hij wel leuk, vooral op zijn neusje dan. Maar vergis je niet hoor, want in dit kleine ventje zit behoorlijk wat pit! De wonde op zijn rugje is al gedeeltelijk geheeld, maar we hebben toch nog wat verzorgwerk voor de boeg en het zal vast nog wel wat tijd in beslag nemen voor de herinnering aan zijn ongeluk helemaal vervaagd is. Aspro is een speelvogel en hij staat dan ook te popelen om binnenkort kennis te maken met de andere verlamde Blutsjes. Veel speelplezier verzekerd! Dankbaar dat er Stichtingen zijn die ook verlamde Blutsjes een kans geven en niet zomaar opgeven. Dat ook zij iets heel bijzonders en waardevols in hen zien en hen daarom alle kansen op geluk gunnen. Blij dat zij een aanvraag bij ons doen en dat we samen de wereld een beetje mooier maken door elkaar te helpen. Dankbaar dat dit kleine kaboutertje bij ons is komen wonen en onze grote Blutsjesfamilie weer een stukje completer maakt.
Vrijdag 22 juli 2016:
Ons leverpatiëntje Draakje is al helemaal gewend aan zijn nieuwe routine. 's Morgens krijgt hij zijn eerste pilletje - om zijn zieke lever weer een klein beetje gezond te maken - en daarna staat hij aan de deur te drummen om naar buiten te mogen. Zijn eerste werkje is om een grote slok water te nemen uit de grote roze schelp (want tja, dat smaakt toch altijd net een beetje lekkerder dan het water uit de potjes die binnen staan!), dan doet hij een rondje op het plein waarbij hij iedereen begroet en dan zoekt hij zijn favoriete plekje in de kleinste stal op. Daar ligt hij enkele uurtjes te slapen en dan af en toe komt hij aan de deur vragen of hij binnen een hapje mag eten om zijn knorrend buikje te stillen. Zijn nieuwe Hepatic droogvoer bevalt hem wel en 's avonds staat er een klein beetje Gastro natvoer op het menu. 's Avonds komt hij dan weer naar binnen om de rest van de nacht in het woonhuis te spenderen en krijgt hij zijn avondmedicatie. Hij heeft zo al zijn favoriete plekjes uitgezocht, maar ik moet toegeven dat hij toch wel erg vaak op mijn bed te vinden is. Gezellig zo'n kroelkopje naast mij, al moet hij zijn plekje wel met Lucy delen. Helaas hebben we het resultaat van de Western Blottest nog steeds niet ontvangen en volgens onze dierenarts zal het nog tot eind volgende week duren vooraleer we meer nieuws hebben. Hij doet het redelijk, maar ik moet toegeven dat hij snel uitgeput is en vaak neerploft als hij even gestapt heeft. Maar ik ben al lang blij dat hij mondjesmaat eet en echt nog geniet van alles wat rondom hem gebeurt. En aan aaitjes en knuffeltjes kan hij echt niet weerstaan, ons gekke aapje!
Ons leverpatiëntje Draakje is al helemaal gewend aan zijn nieuwe routine. 's Morgens krijgt hij zijn eerste pilletje - om zijn zieke lever weer een klein beetje gezond te maken - en daarna staat hij aan de deur te drummen om naar buiten te mogen. Zijn eerste werkje is om een grote slok water te nemen uit de grote roze schelp (want tja, dat smaakt toch altijd net een beetje lekkerder dan het water uit de potjes die binnen staan!), dan doet hij een rondje op het plein waarbij hij iedereen begroet en dan zoekt hij zijn favoriete plekje in de kleinste stal op. Daar ligt hij enkele uurtjes te slapen en dan af en toe komt hij aan de deur vragen of hij binnen een hapje mag eten om zijn knorrend buikje te stillen. Zijn nieuwe Hepatic droogvoer bevalt hem wel en 's avonds staat er een klein beetje Gastro natvoer op het menu. 's Avonds komt hij dan weer naar binnen om de rest van de nacht in het woonhuis te spenderen en krijgt hij zijn avondmedicatie. Hij heeft zo al zijn favoriete plekjes uitgezocht, maar ik moet toegeven dat hij toch wel erg vaak op mijn bed te vinden is. Gezellig zo'n kroelkopje naast mij, al moet hij zijn plekje wel met Lucy delen. Helaas hebben we het resultaat van de Western Blottest nog steeds niet ontvangen en volgens onze dierenarts zal het nog tot eind volgende week duren vooraleer we meer nieuws hebben. Hij doet het redelijk, maar ik moet toegeven dat hij snel uitgeput is en vaak neerploft als hij even gestapt heeft. Maar ik ben al lang blij dat hij mondjesmaat eet en echt nog geniet van alles wat rondom hem gebeurt. En aan aaitjes en knuffeltjes kan hij echt niet weerstaan, ons gekke aapje!
Donderdag 21 juli 2016:
Het beloofde weer een stralende zomerse dag te worden, waar zowel de Blutsjes als wij van houden. Het regenweer van afgelopen periode kwam een beetje onze strot uit, dus zijn we extra dankbaar voor al die zonnestraaltjes die we mogen meepikken. Genietende katjes die liggen te rollebollen op het binnenplein, konijntjes die op de konijnenweide van het ene grassprietje naar het andere hupsen, maken het leven in ons Blutsjestehuis zoveel leuker en mooier. En maar goed ook dat het weer vandaag meewerkte, want er stonden weer bezoekafspraakjes op de agenda. Frie en Sandra kwamen langs - zij hebben ons al eerder gesteund met mooie donaties en ook deze keer stonden ze hier niet met lege handen. Weer een heleboel spulletjes waar we om staan te springen en dan met name de incontinentiedoekjes. Hier ben ik ontzettend blij mee, want die worden hier zo vaak gebruikt dat ik niet eens durf te tellen hoeveel doekjes er per dag doorvliegen. Ze worden gebruikt in de transportmandjes van en naar de dierenarts, om de blazen van onze verlamde Blutsjes op te legen en in de ziekenboeg(toiletjes). Ook veel lekkers voor de verlamde Blutsjes was erbij, net zoals verbandjes voor Cake's verlamde achterpootje. Ontzettend dankbaar dat deze lieve dames ons steunen. En of dat nog niet genoeg was, stonden ze hier met een lekkere kriekencake voor de deur. Dat werd smullen geblazen! Ook Mia en haar gezinnetje kwamen langs en wat is het toch fijn om eensgezinde mensen tegen te komen. Zelf ook nog een beetje met hen over vegetarisme en veganisme gepraat, want dat is toch ook iets waar ons hart ligt. En het is altijd fijn te weten te komen dat er toch meer en meer mensen flexitariër worden en af en toe eens vlees of vis van het menu schrappen. We hebben nog tot half augustus afspraakjes op de agenda staan van mensen die onze Blutsjes komen bezoeken. En dat is elke keer weer genieten, want de meeste Blutsjes vinden al die extra kriebelhandjes toch wel fijn of vinden het heerlijk om een lekkere warme schoot uit te kiezen. Vanaf 31 oktober tot en met 1 april nemen we geen bezoekafspraakjes meer aan omdat het dan te snel donker wordt en het werk op de boerderij helemaal klaar moet zijn voor het donker is. Bovendien kunnen we bezoek maar pas verwelkomen vanaf 16u omdat ik graag mijn tweede verzorgronde van de verlamde Blutsjes achter de rug heb omdat anders mijn routine een beetje in de war gegooid wordt. En dan is het in de winterperiode niet zo aangenaam om dan nog met een rondleiding te starten, brrrr en donker! Frie, Sandra, Mia en gezinnetje: ontzettend bedankt voor het bezoekje vandaag en de liefde voor onze Blutsjes!
Het beloofde weer een stralende zomerse dag te worden, waar zowel de Blutsjes als wij van houden. Het regenweer van afgelopen periode kwam een beetje onze strot uit, dus zijn we extra dankbaar voor al die zonnestraaltjes die we mogen meepikken. Genietende katjes die liggen te rollebollen op het binnenplein, konijntjes die op de konijnenweide van het ene grassprietje naar het andere hupsen, maken het leven in ons Blutsjestehuis zoveel leuker en mooier. En maar goed ook dat het weer vandaag meewerkte, want er stonden weer bezoekafspraakjes op de agenda. Frie en Sandra kwamen langs - zij hebben ons al eerder gesteund met mooie donaties en ook deze keer stonden ze hier niet met lege handen. Weer een heleboel spulletjes waar we om staan te springen en dan met name de incontinentiedoekjes. Hier ben ik ontzettend blij mee, want die worden hier zo vaak gebruikt dat ik niet eens durf te tellen hoeveel doekjes er per dag doorvliegen. Ze worden gebruikt in de transportmandjes van en naar de dierenarts, om de blazen van onze verlamde Blutsjes op te legen en in de ziekenboeg(toiletjes). Ook veel lekkers voor de verlamde Blutsjes was erbij, net zoals verbandjes voor Cake's verlamde achterpootje. Ontzettend dankbaar dat deze lieve dames ons steunen. En of dat nog niet genoeg was, stonden ze hier met een lekkere kriekencake voor de deur. Dat werd smullen geblazen! Ook Mia en haar gezinnetje kwamen langs en wat is het toch fijn om eensgezinde mensen tegen te komen. Zelf ook nog een beetje met hen over vegetarisme en veganisme gepraat, want dat is toch ook iets waar ons hart ligt. En het is altijd fijn te weten te komen dat er toch meer en meer mensen flexitariër worden en af en toe eens vlees of vis van het menu schrappen. We hebben nog tot half augustus afspraakjes op de agenda staan van mensen die onze Blutsjes komen bezoeken. En dat is elke keer weer genieten, want de meeste Blutsjes vinden al die extra kriebelhandjes toch wel fijn of vinden het heerlijk om een lekkere warme schoot uit te kiezen. Vanaf 31 oktober tot en met 1 april nemen we geen bezoekafspraakjes meer aan omdat het dan te snel donker wordt en het werk op de boerderij helemaal klaar moet zijn voor het donker is. Bovendien kunnen we bezoek maar pas verwelkomen vanaf 16u omdat ik graag mijn tweede verzorgronde van de verlamde Blutsjes achter de rug heb omdat anders mijn routine een beetje in de war gegooid wordt. En dan is het in de winterperiode niet zo aangenaam om dan nog met een rondleiding te starten, brrrr en donker! Frie, Sandra, Mia en gezinnetje: ontzettend bedankt voor het bezoekje vandaag en de liefde voor onze Blutsjes!
Ze zijn terug... de pannenlapjes! We werden vorige keer met verstomming verslagen, want de mailtjes voor de pannenlapjes stroomden binnen en in een mum van tijd waren ze uitverkocht. Eveline was zo lief om weer haar haakpen bij de hand te nemen - ondanks een pijnlijke duim! - en deze week arriveerden er 12 geweldige pannenlapjes in ons Blutsjestehuis om weer te verkopen ten voordele van onze Blutsjes. Ze komen in 3 kleurtjes en deze keer zijn er ook lapjes met konijnenprint bij voor de konijnenliefhebbers. Ze kosten 5 euro per stuk, verzending inbegrepen. Graag eentje in huis om je keukentafel op te fleuren en als klapper op de vuurpijl onze dierenartsrekeningen helpen te betalen? Doe een mailtje naar: [email protected] om verder af te spreken. Dikke dankjewel namens ons allemaal!
Woensdag 20 juli 2016:
De laatste paar weken is het een drukte van jewelste in ons Blutsjestehuis, met vele dierenartsritjes en helaas ook de bijhorende hoge rekeningen van al die bloedonderzoeken en andere consulten. Gisteren ook weer met ons diabeetje Sjoefke naar onze dierenarts gereden voor een bloedonderzoek en zijn suiker was toch weer een beetje verhoogd helaas. Misschien speelde de stress van de autorit ook een beetje mee, want hij was net die dag een beetje chagrijnig door de warmte. Gisteravond hebben we besloten om hem uit de ziekenboeg te halen zodat hij overdag vrij kan rondlopen, alleen om te eten zoekt hij zijn ziekenboegbedje nog op en voor de nacht ook. Want ondanks dat hij toch vaak op de kattenbak gaat, durft er soms toch nog eens een verdwaald plasje in zijn slaapmandje liggen. Ik hoop dat het plasprobleem opgelost raakt eens we zijn glucosewaarden een beetje onder controle hebben. Maar wellicht doet de antibiotica en blaasontspanner toch ook wonderen voor hem. De geur van zijn urine is al opmerkelijk beter en elke dag legt hij een mooi hoopje drolletjes, dankzij de Laxulon die hij dagelijks krijgt. Van een opgeblazen en pijnlijk buikje is gelukkig geen sprake meer! Met onze dierenarts hebben we ook afgesproken om nog even aan te kijken wat de Caninsulin doet en anders stappen we toch ook over op Prozinc, want daar staat mede-diabeetpatiëntje Hillie op. Momenteel staat hij op 1,5 ie 's morgens en 's avonds net hetzelfde. Over een twee-tal daagjes doe ik zelf een meettestje om te kijken of zijn waarden een beetje gezakt zijn. En dan maar hopen dat we op de goede weg zijn om eindelijk die waarden eens onder controle te krijgen, want Sjoefke is nu toch al heel lang een zorgenkindje.
De laatste paar weken is het een drukte van jewelste in ons Blutsjestehuis, met vele dierenartsritjes en helaas ook de bijhorende hoge rekeningen van al die bloedonderzoeken en andere consulten. Gisteren ook weer met ons diabeetje Sjoefke naar onze dierenarts gereden voor een bloedonderzoek en zijn suiker was toch weer een beetje verhoogd helaas. Misschien speelde de stress van de autorit ook een beetje mee, want hij was net die dag een beetje chagrijnig door de warmte. Gisteravond hebben we besloten om hem uit de ziekenboeg te halen zodat hij overdag vrij kan rondlopen, alleen om te eten zoekt hij zijn ziekenboegbedje nog op en voor de nacht ook. Want ondanks dat hij toch vaak op de kattenbak gaat, durft er soms toch nog eens een verdwaald plasje in zijn slaapmandje liggen. Ik hoop dat het plasprobleem opgelost raakt eens we zijn glucosewaarden een beetje onder controle hebben. Maar wellicht doet de antibiotica en blaasontspanner toch ook wonderen voor hem. De geur van zijn urine is al opmerkelijk beter en elke dag legt hij een mooi hoopje drolletjes, dankzij de Laxulon die hij dagelijks krijgt. Van een opgeblazen en pijnlijk buikje is gelukkig geen sprake meer! Met onze dierenarts hebben we ook afgesproken om nog even aan te kijken wat de Caninsulin doet en anders stappen we toch ook over op Prozinc, want daar staat mede-diabeetpatiëntje Hillie op. Momenteel staat hij op 1,5 ie 's morgens en 's avonds net hetzelfde. Over een twee-tal daagjes doe ik zelf een meettestje om te kijken of zijn waarden een beetje gezakt zijn. En dan maar hopen dat we op de goede weg zijn om eindelijk die waarden eens onder controle te krijgen, want Sjoefke is nu toch al heel lang een zorgenkindje.
Peggy stapt dit jaar de Dodentocht ten voordele van onze Blutsjes en zij is nog naarstig op zoek naar Blutsjesvrienden die haar willen sponsoren met een bedragje naar keuze of een vast bedrag (per gewandelde kilometer). Onderaan kan je alle informatie lezen over het hoe en wat. Alle centjes komen ten goede aan de verzorging van onze Blutsjes en we zijn dan ook ontzettend trots dat ze De Katten-Brigade als goede doel heeft uitgekozen. Wie niet kan sponsoren, kan misschien aan de zijlijn gaan supporteren, want zo'n lieve dame verdient toch echt wel een hart onder de riem! Sissi wordt al moe bij de gedachte van al die vele kilometers, maar vanaf haar lui-lekker-stoeltje zal ze mee supporteren voor Peggy. Lieve Peggy, dankjewel voor alles en we zijn er zeker van dat je de Dodentocht helemaal zal uitlopen. Er zitten zoveel pootjes voor jou te duimen, dus moet het wel goed komen. Succes!
"Hallo, ik ben Peggy en stap dit jaar voor de eerste keer de dodentocht. Ben sinds januari aan het trainen en hoop dit tot een goed eind te kunnen brengen ... Ik wou mijn tocht koppelen aan een goed doel, me laten sponsoren door vrienden, familie en sympathisanten en zo een beetje geld in het laatje brengen. Ik heb gekozen voor de kattenbrigade omdat ik een supergrote dierenvriend ben, zelf trotse eigenaar van 3 schatten van katten, en ik alleen maar lof heb voor het mooie werk dat de mensen voor doe katjes leveren. CHAPEAU , echt !
Soit 12 aug is het zover, je kan me volgen via het trackingsysteem , mijn naam is Peggy Seeuws en woon in 2870 ruisbroek.
Indien er mensen de kattenbrigade een warm hart toedragen, is het nog steeds mogelijk me te sponseren. Je kan een bijdrage leveren, een vast bedrag of een bedrag per gewandelde km. Achteraf zal ik een overzichtslijst posten van alle fantastische mensen die een beetje centjes gestort hebben tvv de poesjes.
Storten kan op reknr Peggy Seeuws
BE49 7506 5564 3471
Met vermelding van je naam en als mededeling
dodentocht 2016.
Merci alvast voor de steun en hopelijk kan ik de kattenbrigade een mooi bedrag overhandigen.
Groetjes
Peggy"
"Hallo, ik ben Peggy en stap dit jaar voor de eerste keer de dodentocht. Ben sinds januari aan het trainen en hoop dit tot een goed eind te kunnen brengen ... Ik wou mijn tocht koppelen aan een goed doel, me laten sponsoren door vrienden, familie en sympathisanten en zo een beetje geld in het laatje brengen. Ik heb gekozen voor de kattenbrigade omdat ik een supergrote dierenvriend ben, zelf trotse eigenaar van 3 schatten van katten, en ik alleen maar lof heb voor het mooie werk dat de mensen voor doe katjes leveren. CHAPEAU , echt !
Soit 12 aug is het zover, je kan me volgen via het trackingsysteem , mijn naam is Peggy Seeuws en woon in 2870 ruisbroek.
Indien er mensen de kattenbrigade een warm hart toedragen, is het nog steeds mogelijk me te sponseren. Je kan een bijdrage leveren, een vast bedrag of een bedrag per gewandelde km. Achteraf zal ik een overzichtslijst posten van alle fantastische mensen die een beetje centjes gestort hebben tvv de poesjes.
Storten kan op reknr Peggy Seeuws
BE49 7506 5564 3471
Met vermelding van je naam en als mededeling
dodentocht 2016.
Merci alvast voor de steun en hopelijk kan ik de kattenbrigade een mooi bedrag overhandigen.
Groetjes
Peggy"
Dinsdag 19 juli 2016:
Tijdens mijn eerste verzorgronde van de verlamde Blutsjes vrijdagochtend, ontdekte ik dat Klaus een gezwollen achterpootje had. Vanaf de hak tot aan het begin van zijn voetkussentjes was het duidelijk dikker dan zijn andere pootje en het voelde ook ontzettend warm aan. Ik hoopte op een simpele ontsteking, dus was ik al gestart met ontstekingsremmer te geven. Helaas nam de zwelling na het weekend niet af, waardoor we gisteravond toch een ritje dierenarts moesten wagen. Niet zo leuk met die warmte, maar wat moet dat moet! Toen we bij onze dierenarts arriveerden kwam zijn charmante karakter al snel naar boven en wist hij onze dierenarts gelijk rond zijn pootjes te winden. Hij gooide zijn neusje in de lucht, zijn bekje ging een beetje open en dat wil maar één ding zeggen: kusjes op mijn neus graag! En onze dierenarts deed wat Klaus haar beval, haha. Gelukkig blijkt zijn pootje niet gebroken te zijn, maar gaat het wel degelijk om een subluxatie. Waarschijnlijk heeft hij dit veroorzaakt door een verkeerde beweging te maken door het beklimmen van een krabpaal of net door eraf te springen. Bij een "normale" kat zou een operatie aangewezen zijn, maar bij Klaus hoeft het niet. Hij heeft er geen pijn aan en bovendien kan hij toch niet stappen, maar schuifelt hij vrolijk rond waardoor een operatie een beetje nutteloos is. Onze dierenarts denkt ook dat we bij Klaus eventueel meer schade kunnen aanrichten dan al is. Dus blijven we even doorgaan met Metacam geven en eigenlijk moet hij het ook een beetje rustiger aan doen komende periode. Maar vertel dat maar eens aan energieke Klaus? Hij staat een beetje komisch op de foto, maar dat komt omdat we met z'n drieën geluidjes en gebaren aan het maken waren dat hij recht in de camera moest kijken en tja, dat geeft dan dit als uitkomst, haha. En ja hoor, ook in de wachtzaal trok Klaus weer alle aandacht. Een mevrouw kreeg zowaar een glimlach op haar gezicht toen ze ons ventje in zijn fleurige broekje in zijn transportmand zag zitten. Zo lief om te zien!
Tijdens mijn eerste verzorgronde van de verlamde Blutsjes vrijdagochtend, ontdekte ik dat Klaus een gezwollen achterpootje had. Vanaf de hak tot aan het begin van zijn voetkussentjes was het duidelijk dikker dan zijn andere pootje en het voelde ook ontzettend warm aan. Ik hoopte op een simpele ontsteking, dus was ik al gestart met ontstekingsremmer te geven. Helaas nam de zwelling na het weekend niet af, waardoor we gisteravond toch een ritje dierenarts moesten wagen. Niet zo leuk met die warmte, maar wat moet dat moet! Toen we bij onze dierenarts arriveerden kwam zijn charmante karakter al snel naar boven en wist hij onze dierenarts gelijk rond zijn pootjes te winden. Hij gooide zijn neusje in de lucht, zijn bekje ging een beetje open en dat wil maar één ding zeggen: kusjes op mijn neus graag! En onze dierenarts deed wat Klaus haar beval, haha. Gelukkig blijkt zijn pootje niet gebroken te zijn, maar gaat het wel degelijk om een subluxatie. Waarschijnlijk heeft hij dit veroorzaakt door een verkeerde beweging te maken door het beklimmen van een krabpaal of net door eraf te springen. Bij een "normale" kat zou een operatie aangewezen zijn, maar bij Klaus hoeft het niet. Hij heeft er geen pijn aan en bovendien kan hij toch niet stappen, maar schuifelt hij vrolijk rond waardoor een operatie een beetje nutteloos is. Onze dierenarts denkt ook dat we bij Klaus eventueel meer schade kunnen aanrichten dan al is. Dus blijven we even doorgaan met Metacam geven en eigenlijk moet hij het ook een beetje rustiger aan doen komende periode. Maar vertel dat maar eens aan energieke Klaus? Hij staat een beetje komisch op de foto, maar dat komt omdat we met z'n drieën geluidjes en gebaren aan het maken waren dat hij recht in de camera moest kijken en tja, dat geeft dan dit als uitkomst, haha. En ja hoor, ook in de wachtzaal trok Klaus weer alle aandacht. Een mevrouw kreeg zowaar een glimlach op haar gezicht toen ze ons ventje in zijn fleurige broekje in zijn transportmand zag zitten. Zo lief om te zien!
Hillie werd een tijdje geleden op de voederplek van Eveline gespot en daarna verdween ze weer plots. Tot ze haar tot hun opluchting terug zagen lopen, maar deze keer wisten ze dat ze moesten ingrijpen. Hillie mankte namelijk en ze zat duidelijk niet goed in haar velletje. De dierenambulance kwam haar ophalen en reed met haar naar de dierenarts voor een medische check-up. Uit onderzoek bleek dat haar achterhand uitviel en dat ze een hoge glucose waarde had. Helaas was dat laatste enkel via een metertje getest en hadden we dus geen globaal beeld hoe het er verder aan toe ging in Hillie's lichaam. De dierenambulance zelf voorziet geen opvang, maar heeft wel een samenwerking met een asiel of zet de diertjes weer terug op straat als ze behandeld zijn. De ambulancier kreeg het echter niet over haar hart om Hillie naar het asiel te brengen of terug op straat te zetten, want beiden zouden haar dood worden. Dus werd er met wat vliegwerk opvang geregeld voor twee nachtjes. Lutje die normaal gezien kittens opvangt, stond paraat om Hillie even onder haar vleugels te nemen. Terwijl Hillie vrijdag best nog oké was, zakte ze zaterdagavond zowaar in elkaar - waarschijnlijk door alle stress. Na wat telefonisch advies ging Lutje haar dwangvoeren en wij zouden de fakkel zondag weer overnemen. Hilde en Mario waren zo lief om een lange rit voor hun rekening te nemen om onze zieke nieuwe bewoonster tot bij ons te brengen. En inderdaad, Hillie bleek bij binnenkomst erg ziek te zijn... Ze voelde warm aan, was ontzettend slap en het leek alsof haar ganse achterlijfje pijn deed. Ik wilde haar niet steeds uit haar ziekenboegbedje halen, dus kroop ik gewoon bij haar in de bench om haar te dwangvoeren. Het leek alsof ze wist dat ze in goede handen was, want ze deed moeite om zelf ook een beetje te eten en te drinken. Gisteren zijn we dan meteen naar onze dierenarts gereden voor een algemeen bloedonderzoek en de bepaling van haar Fructosamine. En inderdaad, ons meisje is ook een diabeet patiëntje. We gaan nu aan de slag met Prozinc om haar waarden zo snel mogelijk onder controle te krijgen. Want de Fructosamine zei ons dat ze al lange tijd niet behandeld is... Haar achterhand valt waarschijnlijk uit als bijkomstig probleem van de suikerziekte. Haar bekje is ook grandioos ontstoken en daar krijgt ze antibiotica en pijnstilling voor. Want ze heeft vreselijk veel pijn bij het eten. Haar niertjes en dergelijke doen het gelukkig wel oké, al klonk haar hartje gisteren wel onregelmatig. Ons meisje is best een oude kat, haar ogen verraden een gans levensverhaal. Ze is zo vreselijk lief en haar ogen, tja die doen iets met mij. Hillie is een kat waar je spontaan respect voor krijgt. Een oude ziel, zoveel wijsheid, zoveel liefde... Ik weet niet hoeveel tijd we haar in ons Blutsjestehuis kunnen gunnen, maar ik hoop haar vreselijk lang bij ons te mogen hebben. Maar nu eerst die waarden onder controle krijgen zodat ze zich snel wat beter gaat voelen. Gelukkig is ze nog heel alert, alleen haar lijfje wilt niet zo goed meer mee. Ik heb in ieder geval mijn handschoenen al aangetrokken om samen met haar te knokken. Kom op lieverd!
Maandag 18 juli 2016:
Soms komen Blutsjes bij ons wonen die eigenlijk niet meer te redden zijn, maar die we toch nog een beetje cadeautijd kunnen geven. Een hoop liefde en een afscheid waarbij ze niet alleen zijn... zo ook Ivy... We waren gisteren nog zo gelukkig dat ze weer uit haar dalletje van vorige week gekropen was. Waarbij ze zich zaterdag al een beetje beter voelde, maar nog rondjes liep, ging het gisteren zowaar terug helemaal bergop. Ze ging weer op verkenning, ze at uit zichzelf en liep niet meer in rondjes. We hebben haar verwend met aaitjes en knuffeltjes en we zagen haar volop genieten. Vol goede moed en hoop hoopten we dat het goed zou komen nu we met de nieuwe hartmedicatie zouden starten. Vannacht rond 1u gaf ik haar nog een beetje dwangvoer en water, zodat ze goed de nacht zou doorkomen. Maar vanmorgen zat ik om 6u met een doodzieke Ivy op de grond op schoot... Gelukkig kon ik al om 7u30 bij onze dierenarts terecht en ook zij constateerde dat ons meisje niet meer te redden viel. Haar hartje klopte overuren en als ik haar niet vast hield, dan tolde ze om haar as. Haar lichaampje was op en er zat vanalles fout waar we deze keer niet meer tegenop gewassen waren. Geen medicatie zou haar nog kunnen redden, geen infuus zou haar geholpen hebben... Dus nam ik afscheid van haar... Ik troost me met de gedachte dat ze niet alleen gegaan is, dat we haar nog een paar mooie weekjes gegeven hebben. En dat we hopelijk de fouten die haar vorige baasjes gemaakt hebben door haar niet te behandelen en uit een auto te smijten, toch een beetje hebben kunnen recht zetten. Lieve Ivy, ook al wisten we dat je nierproblemen zoveel schade aangericht hadden, toch wilden we jou alle kansen geven. Want dat verdiende je, meer dan wie ook! We lieten ons niet afschrikken en gingen aan de slag met speciaal dieetvoer en medicatie. Net wanneer we dachten dat het goed met je ging, kreeg je een dipje. Maar ook dat schrikte ons niet af. We hebben immers beloofd dat we goed voor jou zouden zorgen en er alles aan zouden doen om je beter te maken. Want ik zou niet met mezelf kunnen leven om de handdoek te vroeg in de ring te gooien. Ik weet hoe graag dieren willen leven en hoeveel angst ze voor de dood hebben. Dus doen we er alles aan om jullie zo'n fijne en lang mogelijke tijd te bieden. Ik schrok vanmorgen toen ik je daar zo zag liggen en je niet veel later om je as zag draaien. Je wilde alleen in mijn armen liggen, want dan tolde je niet. Je pootje rond mijn vinger en je wist dat je veilig was. Het spijt me lieverd dat we jou niet langer dan een maandje konden bieden. Het spijt me dat we elkaar niet vroeger kenden, wie weet hadden we jou dan nog langer kunnen verwennen en hadden we die zieke nieren kunnen verslaan. Hadden we ze toch een beetje gezond kunnen maken en was je niet blind en doof geworden. Niet dat dat laatste voor ons of voor jou iets uitmaakte. We zagen jou graag zoals je was. We omarmen alle blutsjes die jullie hebben met liefde, want da's ook het enige waar jullie nood aan hebben. Dat en natuurlijk goede (medische) verzorging. Ik vind het nog steeds gek om je hier niet rond te zien lopen of je kopje tegen mijn been te voelen. Want dat deed je iedere keer weer als ik pc-werk verrichte. Ik vind het hier stil in huis en ik mis je schrille stemmetje enorm. Je gekke manieren als je droogvoer at en waarbij ons hart zowaar ontplofte van trotsheid. Lieve meid, het doet verschrikkelijk veel pijn om afscheid te moeten nemen... Ik wilde het zo graag anders zien, maar ik kon je niet laten lijden. Dat verdiende je niet... Daaag lief poppetje, ik ben blij dat je zo plots in ons leven kwam waaien, maar zo plots ben je ook weer vertrokken. Dankjewel voor alle liefde en jouw trouwe blinde oogjes die al zo vertrouwd waren. Slaapzacht lieverd, ik hoop dat je hier gelukkig was...
Soms komen Blutsjes bij ons wonen die eigenlijk niet meer te redden zijn, maar die we toch nog een beetje cadeautijd kunnen geven. Een hoop liefde en een afscheid waarbij ze niet alleen zijn... zo ook Ivy... We waren gisteren nog zo gelukkig dat ze weer uit haar dalletje van vorige week gekropen was. Waarbij ze zich zaterdag al een beetje beter voelde, maar nog rondjes liep, ging het gisteren zowaar terug helemaal bergop. Ze ging weer op verkenning, ze at uit zichzelf en liep niet meer in rondjes. We hebben haar verwend met aaitjes en knuffeltjes en we zagen haar volop genieten. Vol goede moed en hoop hoopten we dat het goed zou komen nu we met de nieuwe hartmedicatie zouden starten. Vannacht rond 1u gaf ik haar nog een beetje dwangvoer en water, zodat ze goed de nacht zou doorkomen. Maar vanmorgen zat ik om 6u met een doodzieke Ivy op de grond op schoot... Gelukkig kon ik al om 7u30 bij onze dierenarts terecht en ook zij constateerde dat ons meisje niet meer te redden viel. Haar hartje klopte overuren en als ik haar niet vast hield, dan tolde ze om haar as. Haar lichaampje was op en er zat vanalles fout waar we deze keer niet meer tegenop gewassen waren. Geen medicatie zou haar nog kunnen redden, geen infuus zou haar geholpen hebben... Dus nam ik afscheid van haar... Ik troost me met de gedachte dat ze niet alleen gegaan is, dat we haar nog een paar mooie weekjes gegeven hebben. En dat we hopelijk de fouten die haar vorige baasjes gemaakt hebben door haar niet te behandelen en uit een auto te smijten, toch een beetje hebben kunnen recht zetten. Lieve Ivy, ook al wisten we dat je nierproblemen zoveel schade aangericht hadden, toch wilden we jou alle kansen geven. Want dat verdiende je, meer dan wie ook! We lieten ons niet afschrikken en gingen aan de slag met speciaal dieetvoer en medicatie. Net wanneer we dachten dat het goed met je ging, kreeg je een dipje. Maar ook dat schrikte ons niet af. We hebben immers beloofd dat we goed voor jou zouden zorgen en er alles aan zouden doen om je beter te maken. Want ik zou niet met mezelf kunnen leven om de handdoek te vroeg in de ring te gooien. Ik weet hoe graag dieren willen leven en hoeveel angst ze voor de dood hebben. Dus doen we er alles aan om jullie zo'n fijne en lang mogelijke tijd te bieden. Ik schrok vanmorgen toen ik je daar zo zag liggen en je niet veel later om je as zag draaien. Je wilde alleen in mijn armen liggen, want dan tolde je niet. Je pootje rond mijn vinger en je wist dat je veilig was. Het spijt me lieverd dat we jou niet langer dan een maandje konden bieden. Het spijt me dat we elkaar niet vroeger kenden, wie weet hadden we jou dan nog langer kunnen verwennen en hadden we die zieke nieren kunnen verslaan. Hadden we ze toch een beetje gezond kunnen maken en was je niet blind en doof geworden. Niet dat dat laatste voor ons of voor jou iets uitmaakte. We zagen jou graag zoals je was. We omarmen alle blutsjes die jullie hebben met liefde, want da's ook het enige waar jullie nood aan hebben. Dat en natuurlijk goede (medische) verzorging. Ik vind het nog steeds gek om je hier niet rond te zien lopen of je kopje tegen mijn been te voelen. Want dat deed je iedere keer weer als ik pc-werk verrichte. Ik vind het hier stil in huis en ik mis je schrille stemmetje enorm. Je gekke manieren als je droogvoer at en waarbij ons hart zowaar ontplofte van trotsheid. Lieve meid, het doet verschrikkelijk veel pijn om afscheid te moeten nemen... Ik wilde het zo graag anders zien, maar ik kon je niet laten lijden. Dat verdiende je niet... Daaag lief poppetje, ik ben blij dat je zo plots in ons leven kwam waaien, maar zo plots ben je ook weer vertrokken. Dankjewel voor alle liefde en jouw trouwe blinde oogjes die al zo vertrouwd waren. Slaapzacht lieverd, ik hoop dat je hier gelukkig was...
Ook ons Draakje zat al even in de lappenmand. Hij was één van de Blutsjes die mentaal het meeste getroffen werd door de brand. Het heeft weken geduurd vooraleer we weer een schim van Draakje-voor-de-brand zagen en eigenlijk had ik toen al een beetje voor zijn leven gevreesd. Weken is hij apatisch geweest en moest ik hem dwangvoeren. Maar gelukkig maakte hij die klik en ging hij zelf weer aan het eten. Toen we naar de boerderij verhuisden, was dat weer zo'n stressvolle bedoening dat we het eigenlijk niet vreemd vonden dat hij mager werd. We zagen hem wel eten en rollebollen over het plein waarbij hij vaak met een stoffig jasje rondliep, maar toch dachten we dat hij nog moest wennen aan onze nieuwe thuis. Na een tijdje zagen we hem wel openbloeien, dus toen begonnen we toch te vermoeden dat er wel degelijk meer aan de hand was dan alleen stress. Dus mocht ons ventje afgelopen vrijdag ook mee naar onze dierenarts en daar zag het er allemaal minder rooskleurig uit dan we gedacht hadden. Even dacht ik dat we ook van hem afscheid moesten nemen... Hij zag ontzettend geel en toen gingen de alarmbelletjes van een zieke lever al rinkelen. Er werd een algemeen bloedonderzoek verricht en daaruit kwamen toch alarmerende resultaten terug van zijn lever. Hij werd daarom ook onmiddellijk aan het infuus gekoppeld en pas vandaag werd hij uit het dierenziekenhuis ontslagen. Onze dierenarts zag het een beetje somber in en stond er ook versteld van dat hij zo opknapte van het infuus. Hij ziet er zowaar al een beetje minder geel uit. De Fiv snaptest gaf ook aan dat hij waarschijnlijk een aidskatje is, maar we wachten nog met spanning de Western Blottest af. We stonden er wel versteld van, want hoe zou hij in hemelsnaam Fiv hebben opgelopen? Tot we met onze dierenarts zijn voorgeschiedenis overliepen en wellicht werd Draakje als kitten al besmet, nog voor hij bij ons kwam wonen. Toen zagen we geen reden om te testen, maar het is wel frappant dat zijn zusje en broertjes allemaal overleden zijn. We dachten toen aan een virus omdat Draakje Ataxie heeft, maar wellicht was Fiv toch de boosdoener. Voor ons maakt het niet uit of hij Fiv heeft, want onze Fiv-jes wonen gewoon in de groepjes bij de andere Blutsjes. Enkel de Felv-katjes zitten apart omdat de kans op besmetting vele malen groter is. Wij kennen en vertrouwen onze groepjes en weten gewoon dat besmetting hier geen plaats vindt omdat er simpelweg niet gevochten wordt. Maar het is wel belangrijk om dit te weten omdat het toch een invloed op zijn herstel heeft. Aidskatjes hebben namelijk een minder goede weerstand. Draakje was ontzettend blij om mij te zien vanmorgen en dat hij weer mee naar huis mocht. Ondanks dat we hem binnen willen laten wonen, stond hij al gelijk aan de deur te wenen omdat hij naar buiten wilde. Dus hebben we afgesproken dat hij overdag buiten mag spelen en 's nachts binnen komt slapen. Want hij staat op speciaal Hepatic dieetvoer en ik moet toch goed in de gaten houden of hij voldoende eet en weer aansterkt. Het was zo ontzettend grappig om hem vanmorgen het plein te zien oplopen, echt met z'n attitude: 'joh mannen, I'm back!' Zelfs Kamiel kwam een vriendelijk neusje-neusje doen met ons kleine Draakje om hem weer te verwelkomen. En het is duidelijk te zien dat het infuus hem deugd gedaan heeft. Hij heeft vandaag buiten genoten! En ik ben zo blij en opgelucht om mijn kleine ventje weer thuis te hebben.
Zondag 17 juli 2016:
Ons Felv-meisje Stigge moest vrijdag ook mee naar onze dierenarts. Ze zat al even met een snotneusje dat maar niet wilde overgaan en al haar (vet)reserves opgebruikte. Door haar aandoening is haar immuunsysteem niet-je-van-het, waardoor er toch een Convenia prikje aan te pas moest komen. Gelukkig was ik al met speciale neusdruppeltjes gestart om de slijmpjes te doen verdwijnen en sinds gisteren voelt ze zich zichtbaar beter. Het spuitje werkt zoals gehoopt en ik hoop dat we ons meisje nog een erg lange tijd bij ons hebben mogen wonen. Want het goede nieuws is dat haar hartmedicatie aanslaat, want haar hartje klonk duidelijk beter bij haar algemene onderzoekje vrijdag. Yes! De ren van de Felv-katjes werd inmiddels opgeleukt met een houten buitenhuisje en boomstam die Wim meebracht. Want Stigge is nu ook vaak overdag buiten te zien en ze geniet zichtbaar van alles wat er rondom haar gebeurt. 's Morgens schijnt het zonnetje in haar rennetje en dan ligt ze toch regelmatig een straaltje te vangen. Stafke zit overdag nog steeds verstopt achter de zetel, maar 's nachts komt hij toch tot leven en ook zijn oogjes zien er al duidelijk beter uit. Felv-katjes leven meestal in geleende tijd, maar ik hoop dat de geleende tijd van ons twee S-jes nog erg lang mag duren!
Ons Felv-meisje Stigge moest vrijdag ook mee naar onze dierenarts. Ze zat al even met een snotneusje dat maar niet wilde overgaan en al haar (vet)reserves opgebruikte. Door haar aandoening is haar immuunsysteem niet-je-van-het, waardoor er toch een Convenia prikje aan te pas moest komen. Gelukkig was ik al met speciale neusdruppeltjes gestart om de slijmpjes te doen verdwijnen en sinds gisteren voelt ze zich zichtbaar beter. Het spuitje werkt zoals gehoopt en ik hoop dat we ons meisje nog een erg lange tijd bij ons hebben mogen wonen. Want het goede nieuws is dat haar hartmedicatie aanslaat, want haar hartje klonk duidelijk beter bij haar algemene onderzoekje vrijdag. Yes! De ren van de Felv-katjes werd inmiddels opgeleukt met een houten buitenhuisje en boomstam die Wim meebracht. Want Stigge is nu ook vaak overdag buiten te zien en ze geniet zichtbaar van alles wat er rondom haar gebeurt. 's Morgens schijnt het zonnetje in haar rennetje en dan ligt ze toch regelmatig een straaltje te vangen. Stafke zit overdag nog steeds verstopt achter de zetel, maar 's nachts komt hij toch tot leven en ook zijn oogjes zien er al duidelijk beter uit. Felv-katjes leven meestal in geleende tijd, maar ik hoop dat de geleende tijd van ons twee S-jes nog erg lang mag duren!
Toen we hier pas kwamen wonen, kregen we wel eens te horen dat we hier niet te veel bezoek over de vloer zouden krijgen omwille van het feit dat we nu in Wallonië wonen. Maar niets is minder waar! We hebben weer een ongelofelijk druk weekend achter de rug en komende drie weken staan er ook al verschillende bezoekafspraakjes op de agenda. Heerlijk dat mensen echt de tijd nemen om tot hier af te zakken en onze Blutsjes komen verwennen met lekkers, leuks en heel veel knuffeltjes natuurlijk! Maar de lange rit wordt echt beloond, want bijna iedereen komt hier echt tot rust en wordt helemaal zen. Fantastisch vinden we dat! Vrijdag stond Hilde hier weer voor de poort met een gevulde auto. Wat vorige keer niet meer in haar auto paste, bracht ze nu langs. Weer zoveel spullen van Yanilou vzw, Tally en Eveline. En bij het uitpakken van Eveline haar spullen riepen we de ene 'oh' na de andere, het leek wel een schattenjacht! Dankbaar voor zoveel materiaal dat onze kant uitgekomen is om onze Blutsjes alle nodige zorgen te bieden en Eveline stak er nog vanalles bij voor ons ook. Tussen al die spulletjes vond ik twee kabouters waar ik ontzettend blij mee ben. Want er zijn nog steeds spulletjes welkom om onze boerderij in een magische en sprookjesachtige sfeer te dompelen, of windcharms of een Tibetaanse gebedsvlag. Mocht dit bij iemand stof vergaren, hier zijn ze erg welkom! Toen Hilde hier nog was, kwamen Jenny en haar man langs met allerlei voer dat ze met hun organisatie Sos Tabiti ingezameld hebben. Heerlijk dat netwerken en dat er organisaties bestaan die asielen, opvangen of 'Safe Havens' zoals de onze ondersteunen. Zaterdag kwam ons klusteam weer langs en ondanks dat het behoorlijk warm was, ging het klussen erg vlot. De nieuwe ziekenboeg begint vorm aan te nemen en in mijn fantasie zie ik al perfect hoe ik ze ga aankleden. Dit is de laatste foto die ik zal posten, tot ze helemaal klaar en aangekleed is. Spannend! En vandaag kwam Hilde, deze keer samen met Mario, alweer langs met een nieuw zorgenkindje. Hilde en Mario waren zo lief om Hillie (vernoemd naar Hilde) op te halen in het noorden van Antwerpen en naar hier te brengen. Ons nieuwe meisje is er niet zo goed aan toe en haar verhaaltje volgt van zodra we met haar naar onze dierenarts geweest zijn. Sturen jullie allemaal positieve energie haar kant op? Ik doe mijn best om haar zo comfortabel mogelijk te houden en te dwangvoeren. Maar het is een beetje zorgwekkend dat ze vrijdag nog best oké binnengebracht werd bij een dame die kittens opvangt en gisteren heel erg slap werd... Haar achterhand baart me ook zorgen, daar gaan we ook maar een RX van laten maken en het is hoogstwaarschijnlijk dat we er weer een diabetes-patiëntje bij hebben. Morgen nog een keertje opnieuw bloed laten nemen en testen en waarschijnlijk zullen we dan ook bij haar moeten starten met insuline. Wordt vervolgd...
Zaterdag 16 juli 2016:
Ons Sjoefke is sinds eergisteravond weer thuis, na twee nachtjes hospitalisatie bij onze dierenarts. Het bloedonderzoek wees gelukkig uit dat hij geen last had van Ketoacidose, want zijn Elektrolyten waren helemaal in orde, maar zijn Fructosamine stond helaas veel te hoog. Dat laatste geeft toch aan dat zijn glucose al een hele lange tijd niet op orde stond. Dit in combinatie met de stress van de verhuizing heeft ervoor gezorgd dat ons ventje zich helemaal niet lekker voelde en dus opgenomen moest worden toen hij amper 3 daagjes bij ons woonde. Uit alle onderzoekjes is toch wel gebleken dat Sjoefke een groter zorgenkindje is dan eerst gedacht. We kregen ook zijn waslijst aan dierenartsuitslagen binnen van zijn vorige baasjes en ik ken werkelijk geen één kat die meer naar de dierenarts geweest is dan Sjoefke! Naast diabeetpatiëntje heeft hij ook last van blaasproblemen, vandaar dus dat hij makkelijk naast de bak plast. Zijn plas rook bij binnenkomst enorm penetrant en daardoor hebben we een antibioticakuurtje opgestart. De geur is al minder hardnekkig en met momenten gaat hij toch al op de kattenbak plassen. Maar hij zal levenslang blaasontspanners krijgen om zoveel mogelijk problemen met zijn blaas in de toekomst te voorkomen. Ook werken zijn darmpjes niet naar behoren, waardoor hij dagelijks Laxulon moet toegediend krijgen zodat hij makkelijker zijn darmpjes kan legen en niet met volle darmpjes blijft rondlopen wat hem dan weer een ongemakkelijk gevoel geeft. Ook bij onze dierenarts wilde hij niet zelfstandig eten waardoor hij gedwangvoerd moest worden. 's Avonds heb ik hem na het zetten van zijn insuline ook nog gedwangvoerd, maar zowaar begon hij de volgende dag 's morgens gelijk zelf een beetje te eten. Tot vandaag heb ik hem nog gedwangvoerd, maar ik geloof dat ik daar mee kan stoppen. Want hij eet steeds meer en hij lijkt ook weer zichtbaar te genieten van het eten. Sjoefke is een katertje die heel veel bevestiging nodig heeft en heel veel nood aan liefde heeft. Zijn oogjes lichten op als hij aaitjes krijgt en daarbij heft hij zijn kontje in de lucht om onderaan op zijn rugje gekriebeld te worden. Ook het spuiten laat hij ontzettend goed toe en eigenlijk is hij best een grote lieve reus. Volgende week moeten we alweer naar onze dierenarts voor een bloedcontrole en in samenspraak zijn eenheden te verhogen zodat we hopelijk zijn diabetes snel onder controle krijgen. De foto is genomen toen hij 's avonds weer thuis kwam van bij onze dierenarts: helemaal moe van alle indrukken en duidelijk blij om weer thuis te zijn. Ik geloof echt dat hij ons Blutsjestehuis ondertussen helemaal als zijn nieuwe thuisje beschouwt en daar ben ik ontzettend blij/opgelucht over!
Ons Sjoefke is sinds eergisteravond weer thuis, na twee nachtjes hospitalisatie bij onze dierenarts. Het bloedonderzoek wees gelukkig uit dat hij geen last had van Ketoacidose, want zijn Elektrolyten waren helemaal in orde, maar zijn Fructosamine stond helaas veel te hoog. Dat laatste geeft toch aan dat zijn glucose al een hele lange tijd niet op orde stond. Dit in combinatie met de stress van de verhuizing heeft ervoor gezorgd dat ons ventje zich helemaal niet lekker voelde en dus opgenomen moest worden toen hij amper 3 daagjes bij ons woonde. Uit alle onderzoekjes is toch wel gebleken dat Sjoefke een groter zorgenkindje is dan eerst gedacht. We kregen ook zijn waslijst aan dierenartsuitslagen binnen van zijn vorige baasjes en ik ken werkelijk geen één kat die meer naar de dierenarts geweest is dan Sjoefke! Naast diabeetpatiëntje heeft hij ook last van blaasproblemen, vandaar dus dat hij makkelijk naast de bak plast. Zijn plas rook bij binnenkomst enorm penetrant en daardoor hebben we een antibioticakuurtje opgestart. De geur is al minder hardnekkig en met momenten gaat hij toch al op de kattenbak plassen. Maar hij zal levenslang blaasontspanners krijgen om zoveel mogelijk problemen met zijn blaas in de toekomst te voorkomen. Ook werken zijn darmpjes niet naar behoren, waardoor hij dagelijks Laxulon moet toegediend krijgen zodat hij makkelijker zijn darmpjes kan legen en niet met volle darmpjes blijft rondlopen wat hem dan weer een ongemakkelijk gevoel geeft. Ook bij onze dierenarts wilde hij niet zelfstandig eten waardoor hij gedwangvoerd moest worden. 's Avonds heb ik hem na het zetten van zijn insuline ook nog gedwangvoerd, maar zowaar begon hij de volgende dag 's morgens gelijk zelf een beetje te eten. Tot vandaag heb ik hem nog gedwangvoerd, maar ik geloof dat ik daar mee kan stoppen. Want hij eet steeds meer en hij lijkt ook weer zichtbaar te genieten van het eten. Sjoefke is een katertje die heel veel bevestiging nodig heeft en heel veel nood aan liefde heeft. Zijn oogjes lichten op als hij aaitjes krijgt en daarbij heft hij zijn kontje in de lucht om onderaan op zijn rugje gekriebeld te worden. Ook het spuiten laat hij ontzettend goed toe en eigenlijk is hij best een grote lieve reus. Volgende week moeten we alweer naar onze dierenarts voor een bloedcontrole en in samenspraak zijn eenheden te verhogen zodat we hopelijk zijn diabetes snel onder controle krijgen. De foto is genomen toen hij 's avonds weer thuis kwam van bij onze dierenarts: helemaal moe van alle indrukken en duidelijk blij om weer thuis te zijn. Ik geloof echt dat hij ons Blutsjestehuis ondertussen helemaal als zijn nieuwe thuisje beschouwt en daar ben ik ontzettend blij/opgelucht over!
Woensdag zeiden we nog tegen elkaar dat Ivy het zo goed deed. We lachten nog met haar omdat ze zo grappig aan het eten en drinken was en ze gewoon al een erg goede week achter de rug had. Het roepen was beduidend minder en het neurotische rondjeslopen was helemaal verdwenen. Maar met (zware) nierpatiëntjes kan het zo weer fout gaan en dat ging het bij haar ook... Donderdagmorgend zat ze in elkaar gedoken, met een gekromde rug. Ze was ergens in een gedachtenland ver weg van hier, want ze wist haar drink- en eetpotjes niet meer te vinden. Duidelijk niet lekker voelend, zorgde ik ervoor dat ze lekker warm onder de warmtelamp in de ziekenboeg lag en dwangvoerde ik haar de ganse dag door, net zoals ik haar met een spuitje te drinken gaf. Naarmate de avond vorderde, leek ze zich een beetje meer te ontspannen en durfde ze al eens in een makkelijkere positie te slapen. 's Avonds moesten we Sjoef gaan ophalen bij onze dierenarts, dus mocht ook Ivy mee. Normaal gezien stond haar bloedonderzoek voor volgende week gepland, maar dat hebben we vervroegd. Gelukkig kwam daar niet zo'n heel slecht nieuws over haar niertjes uit, want haar Ureum was duidelijk gezakt en ook haar Elektrolyten zaten nog oké. Maar bij het beluisteren van haar hartje hoorde onze dierenarts dat daar ook het één en het ander fout zit. Het bloedonderzoek gaf ook aan dat haar Fosfor veel te hoog stond, dus naast niermedicatie zal ze voortaan ook hartmedicatie krijgen. De medicatie is besteld en normaal gezien starten we maandag daarmee. Elke dag is een extra dag voor Ivy, daar zijn we ons van bewust. Elke tijd die ze nu nog krijgt is cadeautijd en die grijpen wij met onze handen en zij met haar pootjes. Nierpatiëntjes hebben ups en downs, maar zo lang er meer ups zijn, blijven we ervoor gaan. Ondertussen doet ze het alweer een klein beetje beter. Drinken en natvoer at ze al (mondjesmaat) sinds vrijdag en vandaag heeft ze ook wat droogvoer gegeten. Maar desondanks dat ze toch wat eet en drinkt, blijf ik haar gedurende een paar daagjes nog dwangvoeren en water met een spuitje geven zodat ze toch voldoende vocht binnenkrijgt. Foto links: toen ze zich donderdag duidelijk niet lekker voelde en foto rechts: vandaag. Haar pupillen staan verwijd omdat ze blind (en doof) is doordat haar vorige baasjes haar liever uit een auto gooiden dan haar tijdig te behandelen met medicatie... Helaas is de toegebrachte schade in haar grote hersenen onomkeerbaar, maar we kunnen er wel voor zorgen dat ze nog een mooie tijd bij ons beleeft, met heel veel liefde. Want dat is wat elk dier op zijn minst verdient!
Donderdag 14 juli 2016:
Amper tijd voor een update vandaag, want er liggen een aantal Blutsjes in de lappenmand. Ik ben de ganse dag druk met medicatie, dwangvoer, siroopjes en pilletjes uit te delen en heel veel liefde ook. Want dat blijkt toch wel het grootste geneesmiddel te zijn! Diabeet Sjoefke is vanavond weer thuisgekomen na 2 nachtjes hospitalisatie bij onze dierenarts en nierpatiëntje Ivy moest ook mee voor een bloedafname. Morgen staat er alweer een dierenartsbezoekje gepland en ik hoop toch een klein beetje tijd te vinden om een aantal updates te schrijven over de patiëntjes, tussen alle drukte, verzorgrondes en werkzaamheden door. Het is duidelijk dat ons Blutsjestehuis weer op volle toeren draait, want ik ben momenteel nog luiertjes aan het pimpen en daarna staat mijn laatste verzorgronde nog op de agenda. Stiekem hoop ik toch rond 1u in mijn bedje te liggen, want om 6u gaat de wekker alweer. Slaapwel iedereen!
Amper tijd voor een update vandaag, want er liggen een aantal Blutsjes in de lappenmand. Ik ben de ganse dag druk met medicatie, dwangvoer, siroopjes en pilletjes uit te delen en heel veel liefde ook. Want dat blijkt toch wel het grootste geneesmiddel te zijn! Diabeet Sjoefke is vanavond weer thuisgekomen na 2 nachtjes hospitalisatie bij onze dierenarts en nierpatiëntje Ivy moest ook mee voor een bloedafname. Morgen staat er alweer een dierenartsbezoekje gepland en ik hoop toch een klein beetje tijd te vinden om een aantal updates te schrijven over de patiëntjes, tussen alle drukte, verzorgrondes en werkzaamheden door. Het is duidelijk dat ons Blutsjestehuis weer op volle toeren draait, want ik ben momenteel nog luiertjes aan het pimpen en daarna staat mijn laatste verzorgronde nog op de agenda. Stiekem hoop ik toch rond 1u in mijn bedje te liggen, want om 6u gaat de wekker alweer. Slaapwel iedereen!
Woensdag 13 juli 2016:
Daarnet zat ik nog wat quality time door te brengen bij de verlamde Blutsjes, luierkindje Jake en trilkittens Hanna en Bluebelle. En wat moest ik vreselijk gieren van het lachen om Klaus! Klaus was ons eerste verlamde Blutsje die we alweer anderhalf jaar geleden in ons Blutsjestehuis opnamen en sindsdien zijn er velen gevolgd. Ondanks dat de verzorging best pittig en intensief is, vind ik het heerlijk om van zovele prachtige Blutsjes mama te zijn. Klaus is daarentegen heel bezitterig en jaloers als het op mij aankomt. Van zodra ik nog maar tussen de verlamde Blutsjes ga neerzitten, springt hij van de hoogste krabpaal op de grond en komt dan aangeschuifeld met zijn übercute luier en broekje aan. Hij hopst op mijn schoot en dan komt er zowaar een klein draakje naar boven, terwijl hij anders net zo lief is en regelmatig een poetsbeurt uitdeelt. Hij slaat de andere Blutsjes van me weg en als ik volgens hem te veel aandacht besteed aan al die andere katjes, dan duwt hij zijn neus in mijn gezicht of bijt een keertje in mijn oor. Alles om toch maar de aandacht naar zijn grote persoonlijkheid te leiden. Of dan legt hij zich languit op mijn schoot, met zijn nageltjes diep in mijn benen gedrukt alsof hij wil zeggen: van mij en mij alleen! Als er dan toch een andere Blutsje op mijn schoot probeert te springen, dan grijpt hij mijn nek met beide voorpootjes vast en duwt dan zijn gezichtje in mijn hals. Dat kopje erbij maakt me zo vreselijk aan het lachen en doet even al mijn zorgen vergeten. Ik heb het al vaker gezegd, maar wat vind ik al die verlamde katjes rondom mij zo fantastisch. Ik heb zoveel bewondering voor hen en met z'n allen heb ik een onbeschrijfelijke band omdat er voor elk verlamd Blutsje 3 verzorgrondes gepland staan op een dag. Voor hen is dat gewoon een extra tuttelmomentje waar ze zo hard van genieten en ik ook. Steeds vaker weten mensen of collega-opvangen met verlamde katjes de weg naar ons te vinden, dus binnenkort mogen we er nog enkelen verwelkomen in ons grote gezinnetje. Dankbaar dat ik dit werk kan en mag doen en ik hoop in de toekomst nog meer te gaan betekenen voor verlamde dieren in het algemeen. Net omdat ik weet hoe intensief de verzorging is die ze nodig hebben om een lang en gelukkig leven te hebben en hoe moeilijk het is om geschikte opvang of thuis te vinden. Op de foto: Klaus fluistert iets liefs in luierkindje Jake zijn oor, als dat geen liefde is!
P.s: we hebben weer een grote achterstand opgelopen met het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes door de drukte in ons Blutsjestehuis. We proberen iedereen zo snel mogelijk van een antwoordje te voorzien.
Daarnet zat ik nog wat quality time door te brengen bij de verlamde Blutsjes, luierkindje Jake en trilkittens Hanna en Bluebelle. En wat moest ik vreselijk gieren van het lachen om Klaus! Klaus was ons eerste verlamde Blutsje die we alweer anderhalf jaar geleden in ons Blutsjestehuis opnamen en sindsdien zijn er velen gevolgd. Ondanks dat de verzorging best pittig en intensief is, vind ik het heerlijk om van zovele prachtige Blutsjes mama te zijn. Klaus is daarentegen heel bezitterig en jaloers als het op mij aankomt. Van zodra ik nog maar tussen de verlamde Blutsjes ga neerzitten, springt hij van de hoogste krabpaal op de grond en komt dan aangeschuifeld met zijn übercute luier en broekje aan. Hij hopst op mijn schoot en dan komt er zowaar een klein draakje naar boven, terwijl hij anders net zo lief is en regelmatig een poetsbeurt uitdeelt. Hij slaat de andere Blutsjes van me weg en als ik volgens hem te veel aandacht besteed aan al die andere katjes, dan duwt hij zijn neus in mijn gezicht of bijt een keertje in mijn oor. Alles om toch maar de aandacht naar zijn grote persoonlijkheid te leiden. Of dan legt hij zich languit op mijn schoot, met zijn nageltjes diep in mijn benen gedrukt alsof hij wil zeggen: van mij en mij alleen! Als er dan toch een andere Blutsje op mijn schoot probeert te springen, dan grijpt hij mijn nek met beide voorpootjes vast en duwt dan zijn gezichtje in mijn hals. Dat kopje erbij maakt me zo vreselijk aan het lachen en doet even al mijn zorgen vergeten. Ik heb het al vaker gezegd, maar wat vind ik al die verlamde katjes rondom mij zo fantastisch. Ik heb zoveel bewondering voor hen en met z'n allen heb ik een onbeschrijfelijke band omdat er voor elk verlamd Blutsje 3 verzorgrondes gepland staan op een dag. Voor hen is dat gewoon een extra tuttelmomentje waar ze zo hard van genieten en ik ook. Steeds vaker weten mensen of collega-opvangen met verlamde katjes de weg naar ons te vinden, dus binnenkort mogen we er nog enkelen verwelkomen in ons grote gezinnetje. Dankbaar dat ik dit werk kan en mag doen en ik hoop in de toekomst nog meer te gaan betekenen voor verlamde dieren in het algemeen. Net omdat ik weet hoe intensief de verzorging is die ze nodig hebben om een lang en gelukkig leven te hebben en hoe moeilijk het is om geschikte opvang of thuis te vinden. Op de foto: Klaus fluistert iets liefs in luierkindje Jake zijn oor, als dat geen liefde is!
P.s: we hebben weer een grote achterstand opgelopen met het beantwoorden van mailtjes en pb'tjes door de drukte in ons Blutsjestehuis. We proberen iedereen zo snel mogelijk van een antwoordje te voorzien.
Dinsdag 12 juli 2016:
Gisteravond stond er een kennismakingsgesprek op de agenda met het crematorium waar ons Lucky'tje gecremeerd werd. Want dat is ook iets waar we rekening mee moesten houden toen we verhuisden, maar eigenlijk deden we dat niet. We wilden daar immers (nog) niet aan denken, want ik hoop nog steeds dat alle Blutsjes hier het eeuwige leven krijgen. Gelukkig wist onze dierenarts ons in de goede richting te duwen en werd Lucky vorige week bij haar opgehaald ter crematie. Ondanks dat we de samenwerking met het crematorium van Boom zullen missen (al is dat laatste woord relatief, want ik kom er toch liever niet te vaak - of helemaal niet zelfs - over de vloer!), weet ik dat onze Blutsjes bij ons nieuwe crematorium ook in goede handen zullen zijn. We konden uit elk detail van elk woord opmaken dat er met heel veel liefde omgegaan wordt met de overleden diertjes. Alle dieren worden ook individueel gecremeerd en er zit gewoon erg veel liefde achter de filosofie van het crematorium. Dat blijkt ook uit het feit dat we naast de as, ook een stukje haar en zelfs pootafdrukjes meekregen. En dat doet deugd, wetende dat onze Blutsjes ook na de dood zo mooi begeleid worden. We hebben voor Lucky een prachtige blauwe urne uitgekozen die nu een plekje heeft naast al onze andere overleden Blutsjes. Als er een nieuw Blutsje bij ons komt wonen, maken we de belofte dat dit voor altijd is. Of ze nou al een lange tijd bij ons wonen of kort, die belofte verbreken we niet. We zijn blij dat ons meisje weer terug thuis is. Al had ik het liever anders gezien, want we missen haar nog steeds ontzettend hard... Haar fragiele lijfje, maar onbreekbare spirit heeft zoveel indruk achtergelaten. Mijn kleine dappere meisje is weer thuis...
Gisteravond stond er een kennismakingsgesprek op de agenda met het crematorium waar ons Lucky'tje gecremeerd werd. Want dat is ook iets waar we rekening mee moesten houden toen we verhuisden, maar eigenlijk deden we dat niet. We wilden daar immers (nog) niet aan denken, want ik hoop nog steeds dat alle Blutsjes hier het eeuwige leven krijgen. Gelukkig wist onze dierenarts ons in de goede richting te duwen en werd Lucky vorige week bij haar opgehaald ter crematie. Ondanks dat we de samenwerking met het crematorium van Boom zullen missen (al is dat laatste woord relatief, want ik kom er toch liever niet te vaak - of helemaal niet zelfs - over de vloer!), weet ik dat onze Blutsjes bij ons nieuwe crematorium ook in goede handen zullen zijn. We konden uit elk detail van elk woord opmaken dat er met heel veel liefde omgegaan wordt met de overleden diertjes. Alle dieren worden ook individueel gecremeerd en er zit gewoon erg veel liefde achter de filosofie van het crematorium. Dat blijkt ook uit het feit dat we naast de as, ook een stukje haar en zelfs pootafdrukjes meekregen. En dat doet deugd, wetende dat onze Blutsjes ook na de dood zo mooi begeleid worden. We hebben voor Lucky een prachtige blauwe urne uitgekozen die nu een plekje heeft naast al onze andere overleden Blutsjes. Als er een nieuw Blutsje bij ons komt wonen, maken we de belofte dat dit voor altijd is. Of ze nou al een lange tijd bij ons wonen of kort, die belofte verbreken we niet. We zijn blij dat ons meisje weer terug thuis is. Al had ik het liever anders gezien, want we missen haar nog steeds ontzettend hard... Haar fragiele lijfje, maar onbreekbare spirit heeft zoveel indruk achtergelaten. Mijn kleine dappere meisje is weer thuis...
Afgelopen zaterdag kwam diabeetje Sjoef bij ons wonen. Hij stond al van vorig jaar op onze wachtlijst, maar toen het drama rond de brand afspeelde, zocht Renate toch verder naar een plekje waar Sjoef welkom was. Helaas werd dat niet gevonden, zelfs niet toen Hanneke van Stichting Hanna zo lief was om hem een paar keer te delen op haar pagina. Dus contacteerde Renate ons opnieuw of we toch geen plekje voor hem konden vrijmaken. Doordat zijn ziekte niet goed onder controle te krijgen was, begon hij ook in huis te plassen. En dat maakte dat hij buiten moest gaan wonen. Op zich was dat momenteel zo erg niet, maar de winter staat binnenkort wel voor de deur en dan zoeken katjes toch liever binnen een plekje op. Dus lieten we ons hart spreken en mocht hij bij ons komen wonen. Ik heb ervaring met insuline spuiten en bovendien ben ik al een ganse dag Blutsjes aan het verzorgen, dus 2x daags een prikje kan er nog wel bij. Sjoef had bij binnenkomst een rit van 3 uur achter de kiezen, waardoor hij best gestresst was. Dat hij de eerste twee dagen niet aan het eten ging, vond ik best normaal. Renate had ons daar immers al voor gewaarschuwd dat hij ook niet wilde eten toen hij een keertje opgenomen werd bij haar dierenarts. Vandaar dat ik ook besloot om hem niet te spuiten, tot hij aan het eten zou gaan. Maar ik vond Sjoef toch wel een beetje vreemd doen, ondanks dat ik zijn gedrag nog niet helemaal kon doorgronden. Want dat is nou net het lastige met zieke katjes die hier pas wonen, dan moet ik echt op mijn buikgevoel afgaan. En da's meteen ook de reden waarom binnenkomers altijd in de ziekenboeg gehuisvest worden. Op die manier kan ik hen goed in de gaten houden en pik ik abnormaal gedrag sneller op. Sjoefs buikje voelde dik en hard aan en zijn vreemde slaaphouding deed me denken dat hij buikpijn had. Ik hoorde hem ook vaak klagelijk miauwen en bij het plassen leek hij vaak pijn te hebben. Dit alles maakte dat we niet langer konden wachten en boekte ik vandaag een afspraakje bij onze dierenarts. Ook zij zag meteen dat Sjoef zich helemaal niet lekker voelde en kon een massa harde stoelgang in zijn buikje voelen. Ondanks dat hij zich best beroerd voelde, is hij zo'n lieverd! Hij wilt niets liever dan gekroeld en geaaid worden en hij was dan ook ontzettend flink toen er bloed genomen werd. Zijn bloed zag er erg donker uit en het was moeilijk om bloed af te nemen omdat het al aan het stollen was. Het zou kunnen dat Sjoef met verzuring kampt... Hij verblijft nu bij onze dierenarts aan het infuus en we hopen zo snel mogelijk de resultaten van zijn bloed te ontvangen zodat we hem gericht kunnen behandelen, want we willen hem uiteraard nog heel lang die beloofde furrr-ever thuis bieden! Zet 'em op Sjoefke!
Maandag 11 juli 2016:
Weten jullie nog dat we een tijdje geleden het goede doel bij Zooplus waren? En dat er bonuspunten aan onze Blutsjes geschonken konden worden? Wel, we kregen begin juli het meer-dan-geweldige nieuws te horen dat er in totaal maar liefst 157848 punten ingezameld werden! Ongelofelijk! We zijn zo dankbaar dat er zovele mensen moeite deden om puntjes over te maken, allemaal ten goede voor onze Blutsjes. Vorige week werden alle pakketten geleverd en we hadden nooit durven dromen dat er zoveel leuks en lekkers onze kant zou opkomen. De Blutsjes werden meer dan verwend en vooral de rieten huisjes en bankjes zijn favoriet. Veel lekkers ook om de buikjes te vullen, net zoals die van de konijntjes. Want ook zij werden verwend met lekker droogvoer en speelgoed. Dankjewel aan iedereen die hieraan bijgedragen heeft. Samen maken we de wereld van onze Blutsjes echt een stukje mooier. En een dikke dankjewel aan de mensen van Zooplus om zo'n prachtige donatie onze kant uit te sturen. Dankbaar dat we uitgekozen werden als goede doel en ik ben er nog steeds een beetje verbaasd over!
Weten jullie nog dat we een tijdje geleden het goede doel bij Zooplus waren? En dat er bonuspunten aan onze Blutsjes geschonken konden worden? Wel, we kregen begin juli het meer-dan-geweldige nieuws te horen dat er in totaal maar liefst 157848 punten ingezameld werden! Ongelofelijk! We zijn zo dankbaar dat er zovele mensen moeite deden om puntjes over te maken, allemaal ten goede voor onze Blutsjes. Vorige week werden alle pakketten geleverd en we hadden nooit durven dromen dat er zoveel leuks en lekkers onze kant zou opkomen. De Blutsjes werden meer dan verwend en vooral de rieten huisjes en bankjes zijn favoriet. Veel lekkers ook om de buikjes te vullen, net zoals die van de konijntjes. Want ook zij werden verwend met lekker droogvoer en speelgoed. Dankjewel aan iedereen die hieraan bijgedragen heeft. Samen maken we de wereld van onze Blutsjes echt een stukje mooier. En een dikke dankjewel aan de mensen van Zooplus om zo'n prachtige donatie onze kant uit te sturen. Dankbaar dat we uitgekozen werden als goede doel en ik ben er nog steeds een beetje verbaasd over!
Zondag 10 juli 2016:
Ik heb het idee dat onze Zitto zich hier ook helemaal op zijn plekje voelt! Zijn tic-bewegingen zijn sterk geminderd, net zoals zijn geroep. Iedereen die hier over de vloer komt is meteen gecharmeerd door dat kleine dove kaboutertje met hersenletsel. En ik moet toegeven, ook wij zijn helemaal holderdebolder van hem. Hij is twee dagen onzindelijk geweest toen hij pas hier woonde, want dan vond ik telkens een plasje in het tentje waar hij sliep. Maar nu vindt hij met gemak de kattenbakken, zelfs diegene die helemaal aan de overkant van het plein staan. Hij heeft de grote stal uitgekozen als zijn slaap- en hangplekje, maar regelmatig zien we hem ook over het binnenplein struinen. Stiekem heb ik hem ook al vriendjes zien maken en regelmatig deelt hij een liefdevolle headbonk uit. Doordat Zitto in ons toevluchtsoord belandt is, heeft hij zichzelf een klein beetje geheeld. Liefde doet veel, maar het zijn toch echt de katjes die het werk doen. Want zij ontstressen zichzelf. Hij kon niet aarden in een gewone gezinssituatie, maar hier is hij helemaal in zijn element. En daar ontploft ons hart dan weer van, vol met liefde!
Ik heb het idee dat onze Zitto zich hier ook helemaal op zijn plekje voelt! Zijn tic-bewegingen zijn sterk geminderd, net zoals zijn geroep. Iedereen die hier over de vloer komt is meteen gecharmeerd door dat kleine dove kaboutertje met hersenletsel. En ik moet toegeven, ook wij zijn helemaal holderdebolder van hem. Hij is twee dagen onzindelijk geweest toen hij pas hier woonde, want dan vond ik telkens een plasje in het tentje waar hij sliep. Maar nu vindt hij met gemak de kattenbakken, zelfs diegene die helemaal aan de overkant van het plein staan. Hij heeft de grote stal uitgekozen als zijn slaap- en hangplekje, maar regelmatig zien we hem ook over het binnenplein struinen. Stiekem heb ik hem ook al vriendjes zien maken en regelmatig deelt hij een liefdevolle headbonk uit. Doordat Zitto in ons toevluchtsoord belandt is, heeft hij zichzelf een klein beetje geheeld. Liefde doet veel, maar het zijn toch echt de katjes die het werk doen. Want zij ontstressen zichzelf. Hij kon niet aarden in een gewone gezinssituatie, maar hier is hij helemaal in zijn element. En daar ontploft ons hart dan weer van, vol met liefde!
Zaterdag 09 juli 2016:
Wat hebben we geluk gehad om vandaag weer een stralende zomerse dag te hebben. De Blutsjes en wij hebben extra vitamine D opgedaan en we zijn allemaal opgelucht dat het al een aantal daagjes droog weer is. Dat het weer meewerkt, is altijd leuk, zeker als er bezoek langskomt en het maakt het verzorgen van de Blutsjes, poetsen van de kattenbakken en onderhouden van de stallen eens zo prettig. Vandaag beloofde weer een drukke dag te worden met als eerste Wim en Petra die vanmorgen aan de poort stonden. We hebben nog een onafgewerkt kamertje op de boerderij, net naast het roze kamertje van de Felv-katjes. Het is daar nog grof met een ruw dak en ruwe muren en zonder grote werken kunnen er geen katjes wonen. In eerste instantie wilden we daar voorlopig geen geld aan spenderen, maar de nood breekt wet! Dat maakt onze wachtlijst ons elke dag duidelijk... Vandaar dat Wim al een zet gegeven heeft om het kamertje uit te ruimen en met Gyproc te bekleden. Er is ook nog een soort van mezzanine in het kamertje, wat weer een klein beetje meer potentieel aan ruimte geeft. En we willen van die ruimte een extra ziekenboeg maken. Net nadat Petra en Wim richting huis vertrokken, kwamen Nancy en haar man langs om kennis te maken met de Blutsjes en wat spulletjes langs te brengen. De Blutsjes hebben weer van alle extra aandacht en snoepjes genoten die Nancy vlijtig uitdeelde. En wij zijn blij met de spulletjes, stuk voor stuk items die recht van ons verlanglijstje komen en waar we erg staan om te springen. En als laatste kwamen Renate en haar man langs, helemaal uit Nederland. Wat zij kwamen doen blijft nog een ietsiepietsie beetje geheim tot een latere update volgende week. Maar ik licht wel al een tipje van de luier op: zie foto spuitjes en speciaal dieetvoer! Zij namen ook nog wat spul mee en vooral het houten huisje was meteen een schot in de roos en werd gelijk uitgetest door een aantal Blutsjes. Helaas is er geen tijd om na te genieten, want er staat ons nog een berg werk te wachten vanavond. Maar we zijn wel ontzettend dankbaar voor al het moois dat op ons pad komt.
Wat hebben we geluk gehad om vandaag weer een stralende zomerse dag te hebben. De Blutsjes en wij hebben extra vitamine D opgedaan en we zijn allemaal opgelucht dat het al een aantal daagjes droog weer is. Dat het weer meewerkt, is altijd leuk, zeker als er bezoek langskomt en het maakt het verzorgen van de Blutsjes, poetsen van de kattenbakken en onderhouden van de stallen eens zo prettig. Vandaag beloofde weer een drukke dag te worden met als eerste Wim en Petra die vanmorgen aan de poort stonden. We hebben nog een onafgewerkt kamertje op de boerderij, net naast het roze kamertje van de Felv-katjes. Het is daar nog grof met een ruw dak en ruwe muren en zonder grote werken kunnen er geen katjes wonen. In eerste instantie wilden we daar voorlopig geen geld aan spenderen, maar de nood breekt wet! Dat maakt onze wachtlijst ons elke dag duidelijk... Vandaar dat Wim al een zet gegeven heeft om het kamertje uit te ruimen en met Gyproc te bekleden. Er is ook nog een soort van mezzanine in het kamertje, wat weer een klein beetje meer potentieel aan ruimte geeft. En we willen van die ruimte een extra ziekenboeg maken. Net nadat Petra en Wim richting huis vertrokken, kwamen Nancy en haar man langs om kennis te maken met de Blutsjes en wat spulletjes langs te brengen. De Blutsjes hebben weer van alle extra aandacht en snoepjes genoten die Nancy vlijtig uitdeelde. En wij zijn blij met de spulletjes, stuk voor stuk items die recht van ons verlanglijstje komen en waar we erg staan om te springen. En als laatste kwamen Renate en haar man langs, helemaal uit Nederland. Wat zij kwamen doen blijft nog een ietsiepietsie beetje geheim tot een latere update volgende week. Maar ik licht wel al een tipje van de luier op: zie foto spuitjes en speciaal dieetvoer! Zij namen ook nog wat spul mee en vooral het houten huisje was meteen een schot in de roos en werd gelijk uitgetest door een aantal Blutsjes. Helaas is er geen tijd om na te genieten, want er staat ons nog een berg werk te wachten vanavond. Maar we zijn wel ontzettend dankbaar voor al het moois dat op ons pad komt.
Het stond al een tijdje op mijn to-do lijstje: een Ivy-update! Maar helaas kwam er elke keer wel iets anders tussen. Een kleine sprong terug in de tijd: Ivy werd door haar vorige baasjes uit een auto gesmeten. Afgedankt als oud vuil omdat ze ziek was. Maar gelukkig gered voor ze overreden werd door andere auto's. Bloedonderzoek wees uit dat ze nierpatiënt in een hoge graad is. Ons meisje was helemaal niet lastig, ze was gewoon ziek. Doordat ze zo lang onbehandeld geweest is, hebben haar grote hersens schade opgelopen waardoor ze blind en doof is. We zijn al een tijdje aan de slag met speciaal dieetvoer en medicatie en ik moet toegeven dat we lichte verbetering zien. Het neurotische rondjes draaien is helemaal weg. Ze woont nu samen met Lucy in het bureel en aangrenzende kamers en ze weet alles perfect te vinden. Ze heeft een plannetje in haar hoofd gemaakt waardoor ze elke muur, elk object en deuropening weet zijn. Haar weelderige snorharen helpen haar daarbij! Ook het roepen is drastisch geminderd en horen we eigenlijk niet meer. Een groot verschil met toen ze hier pas woonde en ons trakteerde op nachtelijk en dagelijks operagezang. Stiekem hoop ik dus dat de medicatie en het dieetvoer - wat ze weliswaar maar mondjesmaat eet, maar dat is nou eenmaal zo met nierpatiëntjes - zijn werk doen en dat een volgend bloedonderzoek betere nierwaarden toont. Ik hoop met gans mijn hart dat we haar nog een tijdje bij ons mogen hebben. Natuurlijk weet ik dat elke dag de laatste kan zijn, vandaar dat we extra van elkaar genieten en haar elke dag weer overladen met liefde, kusjes en aaitjes. Iets waar ze zo hard van geniet. Ons poppetje is helemaal open gebloeid, misschien wel voor het eerst in haar leven.
Vrijdag 08 juli 2016:
Vandaag vierde ik een kleine overwinning! Ik had vanmorgen namelijk al mijn moed bij elkaar gesprokkeld om Gribouille's blaas te legen. Eerst even getutteld zodat ze zeker geen argwaan had en dan hops, de behandeltafel op. Gelukkig was ze een beetje afgeleid door de Blutsjes die buiten op het buitenplein aan het spelen waren, want de behandeltafel heeft daar namelijk uitzicht op. Maar helaas was ze geprikkeld als ik richting haar buikje ging. Ze gaf me geen kans om in haar buikje naar haar blaas te zoeken, dus gaf ik toe. Maar ik wilde wel even proberen of een luiertje misschien lukte? Ze moet echt nodig aan de luier, want ze schuurt haar kontje helemaal kapot als ze schuifelt. De urine die door haar overloop blaas over haar kontje loopt, doet er ook geen goed aan. Dus voorzichtig geprobeerd en olé, overwinning voor mij want ze had zowaar een luier rond haar kont bengelen. Maar ze was er allerminst blij mee. Ik heb haar nog even proberen te laten schuifelen bij de andere verlamde Blutsjes, maar dat vond ze nog net een stap te ver. In haar slaapkamertje zie ik haar regelmatig speelse schijnbewegingen maken naar de andere katjes, maar zo dichtbij en face to face vond ze toch nog een beetje te eng. En als ze er nog niet klaar voor is, dan is dat maar zo. Wij laten de dieren in ons toevluchtsoord wennen op hun eigen tempo, hier wordt niks geforceerd! Dus mocht ze mét haar luiertje terug in haar slaapkamertje. En daar begon het... Ze werkte al haar frustratie uit op haar luiertje. Arm ding die het moest ontgelden! Er vlogen stukjes pluche de lucht in en tegen de tijd dat ik haar moest badderen, had ze al één kant volledig los geprutst. Ik ben benieuwd of het me morgen weer lukt om een luiertje rond haar bips te binden, want da's de enige manier waarop ze kan wennen en kan schuifelen binnenkort. Na het badje heb ik haar zo te slapen gelegd en wilde ik haar niet meer lastig vallen met nog een luier-poging. Maar voor vandaag ben ik trots, want we hebben samen een stapje in de goede richting gezet. Maar ik ben wel benieuwd hoe het morgen gaat!
Vandaag vierde ik een kleine overwinning! Ik had vanmorgen namelijk al mijn moed bij elkaar gesprokkeld om Gribouille's blaas te legen. Eerst even getutteld zodat ze zeker geen argwaan had en dan hops, de behandeltafel op. Gelukkig was ze een beetje afgeleid door de Blutsjes die buiten op het buitenplein aan het spelen waren, want de behandeltafel heeft daar namelijk uitzicht op. Maar helaas was ze geprikkeld als ik richting haar buikje ging. Ze gaf me geen kans om in haar buikje naar haar blaas te zoeken, dus gaf ik toe. Maar ik wilde wel even proberen of een luiertje misschien lukte? Ze moet echt nodig aan de luier, want ze schuurt haar kontje helemaal kapot als ze schuifelt. De urine die door haar overloop blaas over haar kontje loopt, doet er ook geen goed aan. Dus voorzichtig geprobeerd en olé, overwinning voor mij want ze had zowaar een luier rond haar kont bengelen. Maar ze was er allerminst blij mee. Ik heb haar nog even proberen te laten schuifelen bij de andere verlamde Blutsjes, maar dat vond ze nog net een stap te ver. In haar slaapkamertje zie ik haar regelmatig speelse schijnbewegingen maken naar de andere katjes, maar zo dichtbij en face to face vond ze toch nog een beetje te eng. En als ze er nog niet klaar voor is, dan is dat maar zo. Wij laten de dieren in ons toevluchtsoord wennen op hun eigen tempo, hier wordt niks geforceerd! Dus mocht ze mét haar luiertje terug in haar slaapkamertje. En daar begon het... Ze werkte al haar frustratie uit op haar luiertje. Arm ding die het moest ontgelden! Er vlogen stukjes pluche de lucht in en tegen de tijd dat ik haar moest badderen, had ze al één kant volledig los geprutst. Ik ben benieuwd of het me morgen weer lukt om een luiertje rond haar bips te binden, want da's de enige manier waarop ze kan wennen en kan schuifelen binnenkort. Na het badje heb ik haar zo te slapen gelegd en wilde ik haar niet meer lastig vallen met nog een luier-poging. Maar voor vandaag ben ik trots, want we hebben samen een stapje in de goede richting gezet. Maar ik ben wel benieuwd hoe het morgen gaat!
Donderdag 07 juli 2016:
Vandaag was weer een druk bezoekdagje op de Blutsjesboerderij. Thérèse kwam vandaag helemaal naar Wallonië afgezakt om te knuffelen met de Blutsjes, maar in het bijzonder met Marthalina. Het was een emotioneel weerzien! Thérèse is de persoon die een aantal jaren geleden Marthalina's mama bij ons in opvang bracht toen zij hoogzwanger was. Marthalina werd bij ons geboren en door allerlei droevige omstandigheden werd zij een blijvertje. Want toen deden we namelijk nog aan opvang en herplaatsing van zwerfkatjes. Daarna werd ons Blutsjestehuis geboren, uit liefde voor de Blutsjes, maar ook uit noodzaak. Het was dus heel bijzonder om Marthalina in de armen van Thérèse te zien. We kregen het verzoek om geen foto online te plaatsen, dus respecteren we dat ook. Maar het was mooi om hen zo te zien! Ook Ingrid en Susan kwamen langs, samen met hun hondje Charlie. Charlie mocht de wacht houden in de sluis en dat was maar goed ook, want de katten vonden die grote hond toch best een beetje eng. Het was grappig om Gizmo en Leo met dikke ontplofte staart richting de poort te zien lopen. En dat terwijl net die Blutsjes jaren gewend geweest zijn om met hondjes samen te leven. Leo was op een gegeven moment zo stoer dat hij helemaal richting Charlie liep, tot hij een manoeuvre maakte en Leo het op een lopen zette. Sab wist dat gelukkig op film vast te leggen. Ingrid en Susan werden suikertantes van Zitto en zij wilden hem wel graag een keertje in levende lijve komen knuffelen. En oh, wat heeft ons ventje genoten! De overige Blutsjes trouwens ook. Het weer werkte fantastisch mee waardoor het altijd net een tikkeltje leuker is om een rondleiding te geven. En elke keer gaan we ook richting de konijnenweide, want voornamelijk Bunny Lee en Guus zijn echte 'show offs'. Zij vinden het heerlijk om binkies te maken in het zicht van bezoekers of te tonen wat voor lekkers ze op een dag allemaal weg knabbelen. Dankjewel lieve mensen voor het aangename gezelschap, de cadeautjes en de liefde voor onze Blutsjes!
Vandaag was weer een druk bezoekdagje op de Blutsjesboerderij. Thérèse kwam vandaag helemaal naar Wallonië afgezakt om te knuffelen met de Blutsjes, maar in het bijzonder met Marthalina. Het was een emotioneel weerzien! Thérèse is de persoon die een aantal jaren geleden Marthalina's mama bij ons in opvang bracht toen zij hoogzwanger was. Marthalina werd bij ons geboren en door allerlei droevige omstandigheden werd zij een blijvertje. Want toen deden we namelijk nog aan opvang en herplaatsing van zwerfkatjes. Daarna werd ons Blutsjestehuis geboren, uit liefde voor de Blutsjes, maar ook uit noodzaak. Het was dus heel bijzonder om Marthalina in de armen van Thérèse te zien. We kregen het verzoek om geen foto online te plaatsen, dus respecteren we dat ook. Maar het was mooi om hen zo te zien! Ook Ingrid en Susan kwamen langs, samen met hun hondje Charlie. Charlie mocht de wacht houden in de sluis en dat was maar goed ook, want de katten vonden die grote hond toch best een beetje eng. Het was grappig om Gizmo en Leo met dikke ontplofte staart richting de poort te zien lopen. En dat terwijl net die Blutsjes jaren gewend geweest zijn om met hondjes samen te leven. Leo was op een gegeven moment zo stoer dat hij helemaal richting Charlie liep, tot hij een manoeuvre maakte en Leo het op een lopen zette. Sab wist dat gelukkig op film vast te leggen. Ingrid en Susan werden suikertantes van Zitto en zij wilden hem wel graag een keertje in levende lijve komen knuffelen. En oh, wat heeft ons ventje genoten! De overige Blutsjes trouwens ook. Het weer werkte fantastisch mee waardoor het altijd net een tikkeltje leuker is om een rondleiding te geven. En elke keer gaan we ook richting de konijnenweide, want voornamelijk Bunny Lee en Guus zijn echte 'show offs'. Zij vinden het heerlijk om binkies te maken in het zicht van bezoekers of te tonen wat voor lekkers ze op een dag allemaal weg knabbelen. Dankjewel lieve mensen voor het aangename gezelschap, de cadeautjes en de liefde voor onze Blutsjes!
Woensdag 06 juli 2016:
UITVERKOCHT!
Eveline maakte deze prachtige pannenlappen voor ons en ondanks dat het de bedoeling is om ze op beurzen en marktjes te verkopen, kan ik het niet laten om ze ook in de webshop te gooien. Want wie weet is er onder onze Blutsjesvrienden net iemand op zoek naar pannenlappen. Ze maken de keuken ineens een stukje vrolijker en bovendien sponsoren ze onze dierenartsrekeningen en zorgen ze ervoor dat we nieuwe diertjes in ons toevluchtsoord kunnen blijven opnemen. De lapjes zijn 16,50 x 21 cm groot en kosten 5 euro per stuk, verzendkosten inbegrepen. Graag eentje hebben? Stuur ons dan een mailtje naar: [email protected] om verder af te spreken. Dankjewel namens ons allemaal!
UITVERKOCHT!
Eveline maakte deze prachtige pannenlappen voor ons en ondanks dat het de bedoeling is om ze op beurzen en marktjes te verkopen, kan ik het niet laten om ze ook in de webshop te gooien. Want wie weet is er onder onze Blutsjesvrienden net iemand op zoek naar pannenlappen. Ze maken de keuken ineens een stukje vrolijker en bovendien sponsoren ze onze dierenartsrekeningen en zorgen ze ervoor dat we nieuwe diertjes in ons toevluchtsoord kunnen blijven opnemen. De lapjes zijn 16,50 x 21 cm groot en kosten 5 euro per stuk, verzendkosten inbegrepen. Graag eentje hebben? Stuur ons dan een mailtje naar: [email protected] om verder af te spreken. Dankjewel namens ons allemaal!
Brrr, wat gierden de zenuwen door mijn lichaam vanmorgen! Ik wist al een weekje dat ons trilkittentje Hanna vandaag zou gesteriliseerd worden, maar toch had ik stresskriebels in mijn buik. Ik zeg nog altijd trilkitten, maar eigenlijk is ons meisje al een grote dame, op haar grootte na. Groot in de zin dat ze volgende maand een jaartje oud wordt en vorige week krols was. Jeetje, hebben we dat geweten! Ze liep ganse dagen te vrijkousen tegen Tim en Jake en die snapten er geen snars van. Ook 's nachts konden we genieten van haar jodelend stemmetje en ik had eerlijk gezegd nooit verwacht om zo'n stemgeluid uit zo'n piepklein meisje te horen komen! Het heeft ons, samen met het geroep van Ivy, enkele slapeloze nachten gekost! Ik was natuurlijk zenuwachtig omdat Ataxiekatjes toch altijd net een tikkeltje gevoeliger reageren op operaties en narcose. En omdat Hanna's leven lang aan een zijden draadje gehangen heeft. Samen hebben we geknokt, weken aan een stuk. Zo viel ze vaak ten prooi aan 'Kitten fading syndroom', kreeg ze Eosinofiel Granuloom Comlex en kregen we haar diarree enkel onder controle met Pancreatine-capsules - na lang zoeken overigens wat precies de oorzaak was en die capsules krijgt ze vandaag nog steeds. Al die probleempjes zorgden ervoor dat ze erg klein gebleven is qua gestalte en dat we haar sterilisatie zo lang mogelijk uitgesteld hebben. Ik ben dan ook opgelucht dat de operatie goed verlopen is (yesss, nooit meer een krolse Hanna in huis!) en ze wilde bij thuiskomst enkel knuffelen en nog meer knuffelen. Momenteel ligt ze in de ziekenboeg bij te komen en morgen mag ze alweer bij haar zusje Bluebelle, luierkindje Jake en de verlamde Blutsjes gaan spelen. Ook verlamd Blutsje Gribouille moest mee omdat ik me toch een beetje zorgen maakte over haar kontje. Sinds haar binnenkomst mag ik haar blaas niet handmatig legen, dan wordt ze furieus. Haar ontlasting weghalen of haar billetjes in bad stoppen is allemaal geen probleem, enkel regio buik is enkel verboden. Het viel me van in het begin al op dat haar vulva er vreemd uitziet en dat haar zitbeen duidelijk zichtbaar is. Dit komt omdat ze daar op geschuifeld heeft zonder luier en daardoor ziet het er allemaal een beetje vreemd uit. Haar geslachtsdeel is daarom kapot en ondanks het zalven, lukte het me niet om de boel te laten genezen. Dit komt natuurlijk omdat ze momenteel een overloopblaas heeft en haar urine de hele tijd over haar geslachtsdeel drupt en de boel niet laat genezen. Onze dierenarts heeft daarom alles onder narcose een beetje schoon gemaakt en nu starten we met een kuur antibiotica. Haar urine werd getest, maar gelukkig heeft ze geen blaasontsteking te pakken. Ik zal dus toch op de één of ander manier moeten proberen om haar blaas dagelijks (en liefst 3x) te legen. Misschien kan ik haar een beetje omkopen met knuffeltjes en kusjes, want dat heeft ze wél graag. Het liefste de hele dag door! Ook zij ligt momenteel bij te komen op een warme Snugglesafe om de narcose uit haar lichaampje te schudden en morgen raap ik dan al mijn moed bij elkaar om nogmaals een poging blaas-legen-bij-Gribouille te wagen.
Dinsdag 05 juli 2016:
Vandaag kregen we bezoek over de vloer. Om 16u verwachtten we Dominique en Hilde een uurtje later. De Blutsjes hebben genoten van al die extra aandacht en stiekem hoorden we onze bezoekers ook wel fluisteren dat de rust hier hen deugd deed. De katjes werden niet alleen met knuffels verwend, maar ook met allerlei lekkers en leuks. Hilde is namelijk bij een heleboel mensen spullen gaan ophalen voor onze Blutsjes. Eveline die ons regelmatig steunt, heeft voor ons zoveel spul aangekocht. Te veel om op te noemen! Ook kregen we van Yanilou vzw wat materiaal waar we erg blij mee zijn. Hilde is vanmiddag zelfs bij Tally eten voor ons gaan ophalen. Vers gekookte groentensaus voor pasta, pompoensoep, quinoa-cocos chocoladedessert en gezonde havermoutkoekjes. Zo lekker! Tally is namelijk een beetje bezorgd over onze gezondheid/vitamine-inname, vandaar dat ze ook enkele extra porties meegegeven heeft om in te vriezen. En natuurlijk hebben we vanavond al van haar heerlijke pastasaus gesmuld. Dominique ging ook nog toners voor ons bij Tania ophalen en zelf stond ze hier ook niet met lege handen. Een doos vol verrassingen voor zowel de Blutsjes als ons met lekkers en leuks, peper- en basilicum plantjes en voor de katjes kattengras. En of de Blutsjes dat laatste leuk en lekker vonden! Kobe en Marthalina weten er wel weg mee. Dankbaar voor zovele fantastische mensen in ons leven! Wat hebben wij en de katjes vandaag genoten, ook bij het uitpakken van de cadeautjes! Dank - dank - dank!
Vandaag kregen we bezoek over de vloer. Om 16u verwachtten we Dominique en Hilde een uurtje later. De Blutsjes hebben genoten van al die extra aandacht en stiekem hoorden we onze bezoekers ook wel fluisteren dat de rust hier hen deugd deed. De katjes werden niet alleen met knuffels verwend, maar ook met allerlei lekkers en leuks. Hilde is namelijk bij een heleboel mensen spullen gaan ophalen voor onze Blutsjes. Eveline die ons regelmatig steunt, heeft voor ons zoveel spul aangekocht. Te veel om op te noemen! Ook kregen we van Yanilou vzw wat materiaal waar we erg blij mee zijn. Hilde is vanmiddag zelfs bij Tally eten voor ons gaan ophalen. Vers gekookte groentensaus voor pasta, pompoensoep, quinoa-cocos chocoladedessert en gezonde havermoutkoekjes. Zo lekker! Tally is namelijk een beetje bezorgd over onze gezondheid/vitamine-inname, vandaar dat ze ook enkele extra porties meegegeven heeft om in te vriezen. En natuurlijk hebben we vanavond al van haar heerlijke pastasaus gesmuld. Dominique ging ook nog toners voor ons bij Tania ophalen en zelf stond ze hier ook niet met lege handen. Een doos vol verrassingen voor zowel de Blutsjes als ons met lekkers en leuks, peper- en basilicum plantjes en voor de katjes kattengras. En of de Blutsjes dat laatste leuk en lekker vonden! Kobe en Marthalina weten er wel weg mee. Dankbaar voor zovele fantastische mensen in ons leven! Wat hebben wij en de katjes vandaag genoten, ook bij het uitpakken van de cadeautjes! Dank - dank - dank!
Maandag 04 juli 2016:
Vandaag hebben we Lucky vleugeltjes gegeven... Hoe hard we ook samen knokten en hoeveel lieve Blutsjesvrienden mee supporterden voor 'team Lucky', we hebben verloren. Het team van de infectie was te heftig, te groot, te robuust om te verslaan... Een beetje onwezenlijk nog allemaal, maar ik moet met mijn grote verdriet ergens naartoe en zoals altijd is dat mijn computerscherm. Lucky was al een aantal dagen niet lekker. De abces bleef woekeren en groter worden in haar gezichtje. Hoeveel pus ik er ook uithaalde, niet veel later kwam er nog meer uit. Zaterdag is Sab nog met haar naar onze dierenarts gereden om een extra medicijn tegen abcessen te halen en terug wat onderhuidse pijnstilling en wat vocht. Toen ze terug thuis kwam, zag ik dat de rit naar de dierenarts haar weer had uitgeput. Zo hard zelfs dat ik haar die dag met moeite kon dwangvoeren. Ik stond al verschillende nachten op om haar ook dan te dwangvoeren, maar de infectie nam zoveel energie weg dat ze een wandelend skeletje was. Bij binnenkomst had ze al niet veel reserve met haar 2,4 kg, maar nu was haar gewicht naar anderhalve kilo gezakt. Ik werd een beetje radeloos gisteren en nam Lucky eventjes met me mee in bed. Ik wilde haar op die manier tonen dat we heel veel om haar gaven en dat ze zelf moest aangeven of ze nog wel verder wou. En dat wou ze! Ze sloeg haar pootje rondom mij en duwde haar gezichtje in mijn hand. Dus besloten we om terug alles op alles te zetten en haar een nachtje te laten hospitaliseren. We hoopten dat een infuus soelaas zou brengen, maar ook de dierenarts slaagde er niet in om haar te dwangvoeren. De infectie had haar zenuwen of spieren in haar gezichtje lam gelegd waardoor ze het voer niet richting haar maagje kreeg. De uren sinds gisteravond tikten tergend traag voorbij en hoe langer het duurde, hoe meer hoop ik kreeg. Want dat betekende dat ze de nacht overleefd had en dat er misschien een klein sprankeltje hoop was. Maar dan ging in de voormiddag toch de telefoon dat het met Lucky niet goed ging. We opperden nog om een maagsonde te laten zetten, maar toen we haar dan zagen, wisten we dat het genoeg geweest was. Haar gezichtje was nog dikker dan gisteren en de abces had samen met de infectie feest gevierd. Alsof ze hun overwinning vannacht al voelden aankomen. Toen ze ons 'rook', want Lucky hoorde of zag niet (meer), zat ze onmiddellijk recht. Ze was blij om ons te "zien" en wij haar. Dan werd de overdosis slaapmiddel via haar infuus gegeven en viel ons prinsesje voor altijd in slaap...
Lieve Lucky, jij klein dapper meisje. Toen je arriveerde was ik onmiddellijk verknocht aan je. Ik wist gelijk dat ik te veel van je zou houden en dat gebeurde ook. Ondanks de verminking in je gezichtje, vond ik jou zo prachtig. Zo dapper, zo strijdlustig en wist je in een mum van tijd onder mijn huid te kruipen. Je wilde leven en dat wilde ik ook. Meer dan wie ook wilde ik dat je hier gelukkig zou worden. Eindelijk je nare verleden voor altijd voorbij en vanaf nu zou het alleen maar beter gaan. Dat was de droom die we deelden. Je genoot zo van alle aandacht en van een schuw en bang katje ontpopte je tot een kroelkipje. Helaas maakte de dierenarts - waar Angelique je binnenbracht - de verkeerde keuze om je lege oogkas dicht te naaien. Wellicht dacht hij voor goed te doen, maar daardoor zocht de infectie zich een weg in je gezichtje in plaats van naar buiten. Er zijn enkele cruciale dagen voorbij gegaan dat je niet de broodnodige antibiotica kreeg en toen je dan eindelijk bij ons arriveerde, was het kwaad al geschiedt. We hebben geprobeerd lieverd, samen hebben we geknokt en gevochten en dat doe ik in gedachten nog steeds. Mijn hart huilt omdat ik je heb moeten laten gaan. Iets wat ik met elke vezel in mijn lichaam verafschuw. Ondanks alle verdriet, stress en zorgen zou ik het zo weer overdoen. Je bent in de laatste weken van je leventje gelukkig en geliefd geweest en dat had je nodig. Je bent niet naamloos langs de kant van de weg gegaan of nog een keertje extra overreden door een andere auto. Er stopte een engeltje voor jou en nu werd je er zelf eentje. Ik beloof je om mijn best te doen voor alle andere Lucky's in de wereld. Slaapwel lieverd, nog een laatste dikke zoen op je gezichtje en voor altijd een plekje in mijn -gebroken- hart.
Dankjewel aan alle lieve mensen die een bijdrage voor haar hebben overgemaakt. Hier mee konden we alle nodige behandelingen en medicatie betalen en ook haar crematie + urne. Ons meisje komt snel weer naar huis, onze belofte verbreken we niet.
Vandaag hebben we Lucky vleugeltjes gegeven... Hoe hard we ook samen knokten en hoeveel lieve Blutsjesvrienden mee supporterden voor 'team Lucky', we hebben verloren. Het team van de infectie was te heftig, te groot, te robuust om te verslaan... Een beetje onwezenlijk nog allemaal, maar ik moet met mijn grote verdriet ergens naartoe en zoals altijd is dat mijn computerscherm. Lucky was al een aantal dagen niet lekker. De abces bleef woekeren en groter worden in haar gezichtje. Hoeveel pus ik er ook uithaalde, niet veel later kwam er nog meer uit. Zaterdag is Sab nog met haar naar onze dierenarts gereden om een extra medicijn tegen abcessen te halen en terug wat onderhuidse pijnstilling en wat vocht. Toen ze terug thuis kwam, zag ik dat de rit naar de dierenarts haar weer had uitgeput. Zo hard zelfs dat ik haar die dag met moeite kon dwangvoeren. Ik stond al verschillende nachten op om haar ook dan te dwangvoeren, maar de infectie nam zoveel energie weg dat ze een wandelend skeletje was. Bij binnenkomst had ze al niet veel reserve met haar 2,4 kg, maar nu was haar gewicht naar anderhalve kilo gezakt. Ik werd een beetje radeloos gisteren en nam Lucky eventjes met me mee in bed. Ik wilde haar op die manier tonen dat we heel veel om haar gaven en dat ze zelf moest aangeven of ze nog wel verder wou. En dat wou ze! Ze sloeg haar pootje rondom mij en duwde haar gezichtje in mijn hand. Dus besloten we om terug alles op alles te zetten en haar een nachtje te laten hospitaliseren. We hoopten dat een infuus soelaas zou brengen, maar ook de dierenarts slaagde er niet in om haar te dwangvoeren. De infectie had haar zenuwen of spieren in haar gezichtje lam gelegd waardoor ze het voer niet richting haar maagje kreeg. De uren sinds gisteravond tikten tergend traag voorbij en hoe langer het duurde, hoe meer hoop ik kreeg. Want dat betekende dat ze de nacht overleefd had en dat er misschien een klein sprankeltje hoop was. Maar dan ging in de voormiddag toch de telefoon dat het met Lucky niet goed ging. We opperden nog om een maagsonde te laten zetten, maar toen we haar dan zagen, wisten we dat het genoeg geweest was. Haar gezichtje was nog dikker dan gisteren en de abces had samen met de infectie feest gevierd. Alsof ze hun overwinning vannacht al voelden aankomen. Toen ze ons 'rook', want Lucky hoorde of zag niet (meer), zat ze onmiddellijk recht. Ze was blij om ons te "zien" en wij haar. Dan werd de overdosis slaapmiddel via haar infuus gegeven en viel ons prinsesje voor altijd in slaap...
Lieve Lucky, jij klein dapper meisje. Toen je arriveerde was ik onmiddellijk verknocht aan je. Ik wist gelijk dat ik te veel van je zou houden en dat gebeurde ook. Ondanks de verminking in je gezichtje, vond ik jou zo prachtig. Zo dapper, zo strijdlustig en wist je in een mum van tijd onder mijn huid te kruipen. Je wilde leven en dat wilde ik ook. Meer dan wie ook wilde ik dat je hier gelukkig zou worden. Eindelijk je nare verleden voor altijd voorbij en vanaf nu zou het alleen maar beter gaan. Dat was de droom die we deelden. Je genoot zo van alle aandacht en van een schuw en bang katje ontpopte je tot een kroelkipje. Helaas maakte de dierenarts - waar Angelique je binnenbracht - de verkeerde keuze om je lege oogkas dicht te naaien. Wellicht dacht hij voor goed te doen, maar daardoor zocht de infectie zich een weg in je gezichtje in plaats van naar buiten. Er zijn enkele cruciale dagen voorbij gegaan dat je niet de broodnodige antibiotica kreeg en toen je dan eindelijk bij ons arriveerde, was het kwaad al geschiedt. We hebben geprobeerd lieverd, samen hebben we geknokt en gevochten en dat doe ik in gedachten nog steeds. Mijn hart huilt omdat ik je heb moeten laten gaan. Iets wat ik met elke vezel in mijn lichaam verafschuw. Ondanks alle verdriet, stress en zorgen zou ik het zo weer overdoen. Je bent in de laatste weken van je leventje gelukkig en geliefd geweest en dat had je nodig. Je bent niet naamloos langs de kant van de weg gegaan of nog een keertje extra overreden door een andere auto. Er stopte een engeltje voor jou en nu werd je er zelf eentje. Ik beloof je om mijn best te doen voor alle andere Lucky's in de wereld. Slaapwel lieverd, nog een laatste dikke zoen op je gezichtje en voor altijd een plekje in mijn -gebroken- hart.
Dankjewel aan alle lieve mensen die een bijdrage voor haar hebben overgemaakt. Hier mee konden we alle nodige behandelingen en medicatie betalen en ook haar crematie + urne. Ons meisje komt snel weer naar huis, onze belofte verbreken we niet.
Zondag 03 juli 2016:
Is me dat eventjes balen! Onze I-phone heeft het begeven. Hij is kaduuker dan kaduuk. En net nu ik nog een nieuwe dankjewel-donatie-update wilde plaatsen. Alle fotootjes van de binnengekomen pakketjes voor de Blutsjes zijn verloren. En ik was nog zo trots op de ruiker bloemen die we van Veerle - geheel onverwachts - kregen. Een prachtig boeket, in hele zachte kleuren met een klein teddybeertje. Hartverwarmend gewoon! Maar die kan ik dus niet meer delen. Net zo min als alle geweldige pakketjes die afgelopen week geleverd werden van onze Blutsjesvrienden. Desondanks zijn we er ontzettend blij mee en dankbaar met zovele fantastische mensen in ons leven die onze Blutsjes een warm hart toe dragen. Net zoals alle nieuwe suikertantes, -nonkels en suikerfamilies die we mochten verwelkomen in onze grote familie en de geweldig lieve mensen die spontaan een centje overmaken op onze rekening. Op de foto: Matei, Andreas en Ballerina. Het is dankzij zoveel steun dat we hen een goede thuis kunnen bieden. Voornamelijk de kosten van verlamde Blutsjes lopen hoog op per dag, net zoals onze patiëntjes die op medicatie of speciaal dieetvoer staan. Het is hard werken elke dag, een gans jaar door zonder vakantie of een vrije dag. Maar ik kan en wil me geen ander leven voorstellen. Laten we samen nog een heleboel mooie verhalen schrijven, voor de Blutsjes die het zo hard nodig hebben en de weg vinden naar ons Blutsjestehuis. Dank, uit de grond van ons hart!
Is me dat eventjes balen! Onze I-phone heeft het begeven. Hij is kaduuker dan kaduuk. En net nu ik nog een nieuwe dankjewel-donatie-update wilde plaatsen. Alle fotootjes van de binnengekomen pakketjes voor de Blutsjes zijn verloren. En ik was nog zo trots op de ruiker bloemen die we van Veerle - geheel onverwachts - kregen. Een prachtig boeket, in hele zachte kleuren met een klein teddybeertje. Hartverwarmend gewoon! Maar die kan ik dus niet meer delen. Net zo min als alle geweldige pakketjes die afgelopen week geleverd werden van onze Blutsjesvrienden. Desondanks zijn we er ontzettend blij mee en dankbaar met zovele fantastische mensen in ons leven die onze Blutsjes een warm hart toe dragen. Net zoals alle nieuwe suikertantes, -nonkels en suikerfamilies die we mochten verwelkomen in onze grote familie en de geweldig lieve mensen die spontaan een centje overmaken op onze rekening. Op de foto: Matei, Andreas en Ballerina. Het is dankzij zoveel steun dat we hen een goede thuis kunnen bieden. Voornamelijk de kosten van verlamde Blutsjes lopen hoog op per dag, net zoals onze patiëntjes die op medicatie of speciaal dieetvoer staan. Het is hard werken elke dag, een gans jaar door zonder vakantie of een vrije dag. Maar ik kan en wil me geen ander leven voorstellen. Laten we samen nog een heleboel mooie verhalen schrijven, voor de Blutsjes die het zo hard nodig hebben en de weg vinden naar ons Blutsjestehuis. Dank, uit de grond van ons hart!
Zaterdag 02 juli 2016:
Een tijdje geleden kregen we een geweldig lief aanbod in onze mailbox: Bart en Wendy wilden graag een dagje komen helpen op de boerderij. Daar zeiden we geen 'neen' tegen en vanmorgen vroeg verwachtten we hen in ons nieuwe Blutsjestehuis. Eerst een kleine rondleiding gegeven, daarna een koffietje voorgeschoteld en terwijl ik verder ging met de verzorging van de verlamde Blutsjes, ging Sab samen met dit geweldig lief klus- en poetsduo aan de slag. Op de boerderij hebben we ook een soort van "garages". In de ene stond een kar en in de andere stonden nog een stel ramen (van een vorige verbouwing toen wij hier nog niet woonden) vreselijk in de weg. In gedachten wilde ik daar al langer een extra plekje voor de katten, maar het ontbrak ons aan mankracht en moed om al dat spul weg te krijgen. Tot vandaag dus! Er werd geveegd, geschuurd en met de tuinslang in de aanslag werden de ruimtes in een mum van tijd weer schoon. We plaatsen er enkele extra kattenbakken en mandjes en ondanks dat ik nog niet helemaal tevreden ben over de inrichting, ben ik toch blij dat de katten weer extra schuil- en slaapruimtes hebben. Wendy was zo lief om bijna alle ramen te lappen en Bart toverde nog een deur uit zijn hoed die nu in de konijnenstal hangt. Onze Bunny Lee en Guus (en binnenkort ook Pluto) zitten vanaf nu 's nachts helemaal veilig en hoef ik me geen zorgen meer te maken over die vos die hier in de buurt rond hangt. Dankbaar voor al het extra werk dat vandaag gebeurd is. Want ik moet eerlijk toegeven dat de slapeloze nachten sinds de brand me een beetje parten beginnen te spelen. Al het dagelijkse werk raakt wel af en de Blutsjes zitten er altijd verzorgd bij als ik 's nachts mijn bedje in duik. Maar met sommige extra klusjes is het toch fijn om een helpende hand te krijgen. Wendy en Bart, ik hoop dat jullie er vandaag net zo van genoten hebben als wij!
Een tijdje geleden kregen we een geweldig lief aanbod in onze mailbox: Bart en Wendy wilden graag een dagje komen helpen op de boerderij. Daar zeiden we geen 'neen' tegen en vanmorgen vroeg verwachtten we hen in ons nieuwe Blutsjestehuis. Eerst een kleine rondleiding gegeven, daarna een koffietje voorgeschoteld en terwijl ik verder ging met de verzorging van de verlamde Blutsjes, ging Sab samen met dit geweldig lief klus- en poetsduo aan de slag. Op de boerderij hebben we ook een soort van "garages". In de ene stond een kar en in de andere stonden nog een stel ramen (van een vorige verbouwing toen wij hier nog niet woonden) vreselijk in de weg. In gedachten wilde ik daar al langer een extra plekje voor de katten, maar het ontbrak ons aan mankracht en moed om al dat spul weg te krijgen. Tot vandaag dus! Er werd geveegd, geschuurd en met de tuinslang in de aanslag werden de ruimtes in een mum van tijd weer schoon. We plaatsen er enkele extra kattenbakken en mandjes en ondanks dat ik nog niet helemaal tevreden ben over de inrichting, ben ik toch blij dat de katten weer extra schuil- en slaapruimtes hebben. Wendy was zo lief om bijna alle ramen te lappen en Bart toverde nog een deur uit zijn hoed die nu in de konijnenstal hangt. Onze Bunny Lee en Guus (en binnenkort ook Pluto) zitten vanaf nu 's nachts helemaal veilig en hoef ik me geen zorgen meer te maken over die vos die hier in de buurt rond hangt. Dankbaar voor al het extra werk dat vandaag gebeurd is. Want ik moet eerlijk toegeven dat de slapeloze nachten sinds de brand me een beetje parten beginnen te spelen. Al het dagelijkse werk raakt wel af en de Blutsjes zitten er altijd verzorgd bij als ik 's nachts mijn bedje in duik. Maar met sommige extra klusjes is het toch fijn om een helpende hand te krijgen. Wendy en Bart, ik hoop dat jullie er vandaag net zo van genoten hebben als wij!
Vrijdag 01 juli 2016:
Klinkt misschien een beetje raar, maar tussen alle aanvragen die binnenkomen om Blutsjes in ons tehuis op te nemen, zaten we net te wachten op dat ene mailtje: een Felv-vriendje voor Stigge. En dat kwam sneller dan verwacht! Sabine van ADMA schakelde onze hulp in en vroeg asiel aan in ons toevluchtsoord voor Stafke. Stafke kende nog niet veel geluk en dat is aan zijn algemene conditie te zien. Het doet wat met een dier om op straat te leven. De weersomstandigheden zijn niet lief voor zwerfkatjes en de meeste mensen ook niet. Ze lijden honger en hebben soms niet eens een droge plek om te slapen, als ze dat al kunnen tenminste. Want ze moeten constant op hun hoede zijn, altijd het gevaar in de gaten houden en op zoek naar een klein beetje voer om die verschrikkelijke honger te stillen. Zo ook Stafke... Het leven is niet lief voor hem geweest. Hij werd zwaar onderkomen gevonden, zijn oogjes ontstoken, mager en op de koop toe stond zijn lijfje vol abcessen en wondjes en alsof dat nog niet alles was, had hij nog een tumor ook... Sommige katjes krijgen echt alle ellende rauw op hun dak. Stafke had het geluk om bij een geweldige dierenarts terecht te komen die niet het verdict: euthanasie op zijn hoofdje kleefde toen hij positief testte voor Leucose. Hij werd verzorgd en de tumor werd verwijderd. Daarna mocht hij gaan revalideren bij Sabine. Maar Sabine heeft haar handen meer dan vol en de adopties lopen niet vlot. Wat te doen met Stafke? Een Felv-katje met constant ontstoken oogjes, vaak bloedende kussentjes aan zijn pootjes door de Leucose en die niet aaibaar is. Het harde straatleven heeft Stafke gekneed tot wat hij is: een schuwe kater die mensen liever op een afstand houdt. Toen we zijn verhaal lazen, konden we niets anders dan hem op te nemen in ons tehuis. Stigge woonde helemaal alleen in haar roze kamertje met buitenren, dus sprongen we bijna een gat in de lucht dat we niet alleen Stigge konden verblijden met een vriendje, maar ook Stafke een fijne thuis kunnen bieden. Ik denk dat Stafke mij wel leuk vindt, want ik mocht al eens vluchtig over zijn neusje aaien. Hier mogen dieren zijn wie ze zijn en dat voelt hij. Hier wordt niet verwacht dat hij een tam katje wordt. Wordt hij dat wel, dan is dat ook oké. We weten niet hoe lang de Leucose al in zijn lijfje woekert en hoeveel tijd hij van zijn aardse leventje al opgebruikt heeft. Maar we gaan er alles aan doen om hem nog een fijne tijd te geven, hoe lang die ook mag zijn. Elke zwerfkat verdient het om een naam te krijgen en op zijn minst geliefd te zijn. Voor alle Stafkes blijven we knokken en werken we zo hard. Dankzij de steun van onze Blutsjesvrienden kunnen we dat ook. Stafke's wereld ziet er gelukkig weer een beetje rooskleuriger uit (letterlijk: remember het roze kamertje?) en de kers op de taart zou een suikertante of -nonkel zijn die hem met een maandelijks bedragje naar keuze sponsort. Voor zijn toekomstige dierenartsbezoekjes, lekker voer, maar bovenal de liefde. Want willen we dat uiteindelijk niet allemaal: een klein beetje geliefd zijn?
Klinkt misschien een beetje raar, maar tussen alle aanvragen die binnenkomen om Blutsjes in ons tehuis op te nemen, zaten we net te wachten op dat ene mailtje: een Felv-vriendje voor Stigge. En dat kwam sneller dan verwacht! Sabine van ADMA schakelde onze hulp in en vroeg asiel aan in ons toevluchtsoord voor Stafke. Stafke kende nog niet veel geluk en dat is aan zijn algemene conditie te zien. Het doet wat met een dier om op straat te leven. De weersomstandigheden zijn niet lief voor zwerfkatjes en de meeste mensen ook niet. Ze lijden honger en hebben soms niet eens een droge plek om te slapen, als ze dat al kunnen tenminste. Want ze moeten constant op hun hoede zijn, altijd het gevaar in de gaten houden en op zoek naar een klein beetje voer om die verschrikkelijke honger te stillen. Zo ook Stafke... Het leven is niet lief voor hem geweest. Hij werd zwaar onderkomen gevonden, zijn oogjes ontstoken, mager en op de koop toe stond zijn lijfje vol abcessen en wondjes en alsof dat nog niet alles was, had hij nog een tumor ook... Sommige katjes krijgen echt alle ellende rauw op hun dak. Stafke had het geluk om bij een geweldige dierenarts terecht te komen die niet het verdict: euthanasie op zijn hoofdje kleefde toen hij positief testte voor Leucose. Hij werd verzorgd en de tumor werd verwijderd. Daarna mocht hij gaan revalideren bij Sabine. Maar Sabine heeft haar handen meer dan vol en de adopties lopen niet vlot. Wat te doen met Stafke? Een Felv-katje met constant ontstoken oogjes, vaak bloedende kussentjes aan zijn pootjes door de Leucose en die niet aaibaar is. Het harde straatleven heeft Stafke gekneed tot wat hij is: een schuwe kater die mensen liever op een afstand houdt. Toen we zijn verhaal lazen, konden we niets anders dan hem op te nemen in ons tehuis. Stigge woonde helemaal alleen in haar roze kamertje met buitenren, dus sprongen we bijna een gat in de lucht dat we niet alleen Stigge konden verblijden met een vriendje, maar ook Stafke een fijne thuis kunnen bieden. Ik denk dat Stafke mij wel leuk vindt, want ik mocht al eens vluchtig over zijn neusje aaien. Hier mogen dieren zijn wie ze zijn en dat voelt hij. Hier wordt niet verwacht dat hij een tam katje wordt. Wordt hij dat wel, dan is dat ook oké. We weten niet hoe lang de Leucose al in zijn lijfje woekert en hoeveel tijd hij van zijn aardse leventje al opgebruikt heeft. Maar we gaan er alles aan doen om hem nog een fijne tijd te geven, hoe lang die ook mag zijn. Elke zwerfkat verdient het om een naam te krijgen en op zijn minst geliefd te zijn. Voor alle Stafkes blijven we knokken en werken we zo hard. Dankzij de steun van onze Blutsjesvrienden kunnen we dat ook. Stafke's wereld ziet er gelukkig weer een beetje rooskleuriger uit (letterlijk: remember het roze kamertje?) en de kers op de taart zou een suikertante of -nonkel zijn die hem met een maandelijks bedragje naar keuze sponsort. Voor zijn toekomstige dierenartsbezoekjes, lekker voer, maar bovenal de liefde. Want willen we dat uiteindelijk niet allemaal: een klein beetje geliefd zijn?